พูดก็พูดนะ ไม่เข้าใจแบงค์อ่ะ ลากสังขารมาทำไมคอนโดชนะเหอะ รู้ทั้งรู้ว่าชนะหิ้วจักรกลับด้วย
แล้วถ่อสังขารมานอนตายอยู่ข้างล่างเนี้ย
เพื่ออะไร กลับบ้านตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ แสดงว่าแบงค์กำลังหวังผล
และผลของมันก็กำลังจะแสดงให้แบงค์ได้เห็น คิดว่าไม่นานเกินรอ
"บางทีความรักก็ทำให้คนเรากลายเป็นคนเห็นแ่ก่ตัว" อันนี้ท่่าจะจริง ตอนนี้แบงค์กำลังทำอยู่ ปากกับใจให้มันตรง ๆ กันหน่อยเหอะ แบงค์
ส่วนชนะ เวลาอยู่กับแบงค์ก็ลืมจักร เวลาอยู่กับจักร์ก็ลืมแบงค์ ไม่มีความเป็นตัวเองเลยเหอะ อยู่ใกล้ใครก็หวั่นไหวไปทั่ว ไม่ไหวนะแบบนี้
ไอ้ที่คุยกันสองคนเนี้ยคิดนานไหม
คอนโดนะไม่ใช่สนามบอลจะได้คุยกันแล้วคนที่อยู่ด้วย จะไม่ได้ยิน
งานนี้คิดว่าจักรได้ชมทั้งภาพและเสียงแน่นอน
แล้วที่ตาแดงอ่ะ ร้องไห้แน่ ๆ
ที่จักรกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้มันมากกว่าคำว่าเสียใจ คือผิดหวังด้วย เพราะคงไม่คิดว่าชนะกับแบงค์จะกินกันเอง
แล้วตัวเองก็กลายเป็นใครซักคนที่มาอยู่ตรงนี้ ถึงแม้ตอนแรกจะไม่ได้เต็มใจจะอยู่ แต่ก็ได้ก้าวเข้ามาแล้ว
การที่จะถอยหลังกลับคงไม่ได้ง่ายนัก เพราะใจก็เทให้ชนะไปแล้วจะมากจะน้อย จักรก็เจ็บอยู่ดี
ถ้าจักรเลือกที่จะถอยออกมาตอนนี้ มันก็คงไม่ทันแล้ว รักไปแล้ว
ความรักถ้ามันได้เกิดขึ้นแล้ว มันไม่มีทางที่จะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้อย่างแน่นอน
แต่จะช้าหรือเร็ว จักรก็ต้องรู้อยู่ดี อยู่ที่จะถอยหรือจะเดินหน้า แต่ทั้งหมดนั้น จักรจะทำเพื่ออะไร?
เพื่อคนโลเลคนหนึ่ง เพื่อคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง หรือเพื่อตัวเอง
สามคนกับสองทางเลือก ไม่ว่าทางไหนก็ไม่น่าเลือกเดินทั้งนั้น
รักก็เจ็บ เลิกก็เจ็บ
วุ้ย ปวดหัว