บุพเพวายร้าย
50.20%
ผมตื่นเช้ามาขึ้นมา วงแขนพี่วุฒิกอดผมหลวมๆ นาฬิกาตั้งโต๊ะเล็กๆบอกเวลาว่า ตี 5 ครึ่งแล้ว ผมกะเวลาอาบน้ำแต่งตัว 20 นาที กินข้าวไม่น่า 30 นาที ก็คงจะได้ออกจากบ้านไม่สัก 6โมงครึ่ง คงพอจะถึงโรงเรียนเกือบ 8โมง
ผมจะลุกขึ้น แต่แขนที่กอดผมกลับรัดแน่นขึ้น ผมหันไปมองพี่วุฒิ ยังหลับตาครับ แต่คงตื่นแล้ว
“ พี่ปล่อยครับ ผมจะรีบไปอาบน้ำ” ผมบอก แกะมือที่เอวออก
“ ตี 5 ครึ่งเอง” พี่วุฒิบอกลืมตาจ้องหน้าผม
“ ใช่ครับ แต่โรงเรียนอยู่ไกลกว่าคอนโดต้องรีบไปเดี๋ยวไม่ทัน” ผมบอก
“ ก็กลับไปอยู่คอนโด ....” พูดจบสายตาพี่วุฒิเหมือนจ้องเข้าในดวงตาผม ผมหันหลบ
“ ไม่ครับ” ตอบเสียงห้วน พี่วุฒิปล่อยมือที่เอว ผมลุกขึ้น
“ จุม ทำไมยังไม่หายโกรธพี่อีก”
“ ............................” ผมไม่ตอบ แต่คิดว่าตัวเองไม่ได้โกรธพี่วุฒิแล้ว แต่ก็ไม่อยากกลับที่นั่นอีก และก็อยากให้พี่วุฒิกลับไปด้วย
“ จุม อยากให้พี่ทำยังไง ทำไมไม่พูด?”
“ ไม่ต้องทำยังไงหรอกครับ พี่ก็ไปใช้ชีวิตของพี่ ผมก็ใช้ชีวิตของผม” ผมบอกเดินเข้าห้องน้ำ
หมับ!?
พี่วุฒิลงจากเตียงตามมากอดผมหน้าห้องน้ำพอดี
“ จุมอย่าใจร้ายกับพี่”
“ ปล่อยครับ ผมจะไปอาบน้ำ ” ผมบอกไม่ได้แกะมือพี่วุฒิออก
“ ชีวิตพี่ ไม่มีจุมไม่ได้หรอก”
“ .........................................”
“ จุมเป็นของพี่............ พี่ให้ตัวเองเป็นของจุมก็ได้. . . .”
“ อย่าเลยครับ” ผมบอก เริ่มแกะมือพี่วุฒิออก เพราะพี่วุฒิไม่ปล่อยสักที
“ จุม จุม! จุม” พี่วุฒิกอดรัดแน่น จนผมเริ่มเจ็บแขน เจ็บตัว
“ พี่วุฒิผมเจ็บ!”
“ ...................”
“ พี่ครับ ผมเจ็บ” ผมบอก พี่วุฒิยอมปล่อยโดยดี ผมเดินเขาห้องน้ำปิดประตูมือสั่น อยากจะหันกลับไปมองว่าพี่วุฒิทำหน้ายังไง แต่อีกใจหนึ่งก็บอกตัวเองอย่าได้ได้หันกลับไปไม่งั้นคนที่เจ็บจะเป็นตัวผมเอง... อย่าใจอ่อนเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำ
คำพูดนั้นมันพูดง่าย..อย่าได้เชื่อ
อย่าได้เชื่อ
‘ชีวิตพี่ ไม่มีจุมไม่ได้หรอก’ แต่ถ้อยคำของพี่วุฒิก็ยังดังซ้ำๆในหัว
อย่าได้เชื่อ.. ในชีวิตพี่วุฒิมีคนตั้งมากมาย มีแต่คนที่ดีเลิศ สวย หล่อ มากกว่าผมจนหาที่เปรียบไม่ได้ ขาดผมสักคนคงไม่ทำให้พี่วุฒิเศร้าได้เกิน 3 วัน...3 วันก็นับว่ามากเกินไปด้วยซ้ำ
ผมก็แค่คนธรรมดาที่บังเอิญหลงเข้าไป ..โดนทำร้าย
อย่าได้พาผมกลับไป
ผมรู้ ผมทราบว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนแบบนั้น นั่นหมายความว่าไม่ใช่ครั้งแรก แล้วใครจะเชื่อว่าได้ว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไป ...
บางครั้งมันก็อยากจะเชื่อ แต่มีคำถามว่าอยากจะเชื่อไปเพื่ออะไร?
.
.
ผมอยู่ในชุดนักเรียนลงไปกินข้าวพร้อมพี่วุฒิที่แต่งตัวชุดนิสิตแล้วเหมือนกัน ในครัวแม่นั่งรออยู่ พี่วุฒิไม่พูดอะไรเลย แม่ส่งสายตามาถามผมว่า พี่วุฒิเป็นอะไร ผมส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้
จนพี่วุฒิมาส่งผมถึงโรงเรียน ก่อนที่ผมจะลงจากรถ ผมถาม
“ พี่เป็นอะไรครับ?”
“ สนใจพี่ด้วยเหรอ?” พี่วุฒิหันมา มือยังจับพวงมาลัย(รถ)
“ ผมเห็นพี่ไม่พูดไม่จา”
“ ก็พี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร และพี่กำลังใช้ความคิด”
“ ....................................” (ผม?)
“ คิดว่าจะทำยังไงถึงจะยอมกลับไปอยู่คอนโด จะทำยังไงดี จุมถึงจะใจอ่อน และถ้าจุมไม่ใจอ่อน พี่จะทำยังไง”
“ ทำไมพี่ถึงอยากให้ผมกลับไปนัก อยู่ที่บ้านผมไม่ได้หรือครับ?”
“ นั่นสิ? ทำไมพี่ถึงอยากให้จุมกลับไปอยู่คอนโดนัก ...”
“ .....................ใครๆก็อยากอยู่บ้านของตัวเอง ผมก็ด้วย”
“ แต่ไม่ใช่สำหรับพี่” พี่วุฒิว่าเสียงเบาลง
“ ........................” แล้วทำไมพี่วุฒิถึงไม่อยากอยู่บ้าน?
“ จุม”
“ ...................”
“จุม”
“ครับ”
“ ถ้าจุมไม่ใจอ่อน พี่จะทำยังไง ตอนนี้พี่ก็คิดอยู่ ...” พี่วุฒิพูดปกติ แต่ผมกลับคิดว่านั่นคือคำขู่ ผมหลบดวงตาคมเรียวพี่วุฒิ มองหน้าตรงก่อนที่จะก้มมองนาฬิกาดิจิดอลสีดำบนข้อมือ
7.55“ สายแล้ว ผมเข้าโรงเรียนนะครับ” ผมว่าผลักประตูออกไปแต่ยังไม่ทันก้าวขาลงไป
หมับ!? แขนข้างขวาถูกกำ ผมหันกลับไป พี่วุฒิทำหน้าจริงจัง
“ ใจอ่อนเร็วๆนะ พี่เองก็จะพยายาม”
“ ....................” ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร นอกจากดึงแขนตัวเองกลับมาแล้วก้าวลงจากรถ ปิดประตู วิ่งเข้าโรงเรียน
ผมไม่ได้ใจอ่อน และไม่ได้โกรธ
* * *
ขอบคำผิด ท่านกระต่ายชมจันทร์
ปล.กลัวได้ 3 ตอนรวดต้องลง 20% ก็ยังดี (ฮา)
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4663458 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก