บุพเพวายร้าย
31.
ในห้อง พี่วุฒิเดินไปนั่งบนโชฟาแล้วปล่อยมือผม ผมยืนอยู่ พี่ชนะเข้ามาก็นั่งตรงข้ามพี่วุฒิ
“ มรึงก็กลับเข้าห้องไปสิ ยืนทำไม!” พี่วุฒิพูด ผมสะดุ้งเหมือนเดิม
“ เดี๋ยวก่อนได้ไหมไอ้วุฒิกรูมีเรื่องถามจุมหน่อย”
“ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับมัน!”
“ ก็ไม่เกี่ยวหรอกแต่เผื่อจะรู้อะไรบ้าง” พี่ชนะบอก
“ งั้นก็รีบถาม มันจะได้ไปพ้นๆตากรู” เจ็บมากครับ เจ็บเหมือนมีดกรีดหัวใจ
“ แต่ก่อนอื่นกรูต้องถามมรึงก่อนว่าไอ้แบงค์มันเล่าอะไรให้มรึงฟังบ้าง?”
“ ก็ปกติ ทำไม?”
“ ก็ไอ้แบงค์ดิมันกินเหล้าเมาหัวราน้ำ ทั้งที่เมื่อก่อนมันชอบสอนพวกเราว่ากินแค่สนุก แต่ไม่กินก็สนุกได้ แต่ตอนนี้เราต้องเรียกว่ามันท่านอาจารย์แล้วมันแดกเหล้าเหมือนน้ำ ตอนนี้กรอกเหล้าอยู่คอนโดโน่น” พี่ชนะเล่า ท่าทางหนักใจมาก
“ ทำไมมรึงไม่เตือนมัน”
“กรูเตือนมันจนจะปากเน่าแล้ว มันไม่เชื่อและพอเหล้าเข้าปากมันยังบอกว่าเรื่อง มันอย่ายุ่ง!” คำพูดพี่ชนะทำให้ผมนึกถึงคำพูดของพี่แบงค์ที่คุยโทรศัพท์กับผมเมื่อกี้
“ มรึงคิดเอาล่ะกันว่า ตอนนี้มันเป็นไง ปกติมันจะพูดแบบนี้เหรอมรึงว่า?”
“ มันก็จริง หรือว่ามันเสียใจเรื่องเจน” พี่เจน?
“ มันจะเสียใจอะไรมันเป็นคนบอกเลิกเจนเอง เจนยังโทรมาถามกรูอยู่เลยว่าไอ้แบงค์มันเป็นอะไรถึงได้บอกเลิกเจน หรือว่าเจนมีอะไรไม่ดี เจนเขาจะปรับปรุงเพื่อมัน”
“ หรือว่ามันมีปัญหาทางบ้าน”
“ไอ้แบงค์ไม่ใช่มรึงจะได้.....” พี่ชนะหยุดพูดขึ้นมาเฉยๆ ก่อนที่พูดต่อ แต่ไม่ต่อประโยค
“ ...............แต่กรูพอรู้ ตอนมันเมามันชอบพูด ถึงกรูฟังไม่ค่อยรู้เรื่องก็เถอะ ว่ามันไปรักคนที่เขามีผัวแล้ว”
“ หมายถึงที่มันบอกว่ามันไม่รักดี”
“ก็นั่นแหละ”
“ แล้วผู้หญิงเขารักมันไหม?” พี่วุฒิถาม
“ น่าจะไม่ เพราะไม่งั้น มันคงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้” พี่ชนะบอกสีหน้าหนักใจเพิ่มขึ้นไปอีก
“ ฉุดมาก็สิ้นเรื่อง รักไม่รักค่อยว่ากันทีหลัง”
“ ไอ้แบงค์มันไม่ได้เลวขนาดนั้น”
“อ้าวแล้วจะให้ทำยังไง รักเขาแล้วเขาไม่รัก ถ้าอยากได้ มันใช้กำลังก็เหมาะสมแล้ว”
“ มรึอย่าเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานดิ เดี๋ยวไอ้แบงค์เสียคน”
“ แล้วจะให้ช่วยยังไง?”
“ กรูแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? จะได้ช่วยถูก มันไม่ยอมบอกกรู เลยมาถามมรึงว่ามันบอกมรึงไหม?”
“ มันไม่เล่าเรื่องนี้ให้กรูฟังเหมือนกัน”
“จุม” พี่ชนะถามหันหน้ามาผม !!
“ ....................” ผมตกใจครับ เพราะคิดถึงเรื่องที่แบงค์ให้ฟังแล้วนึกไปถึงว่าพี่แบงค์จูบผมแม้จะเมาก็เถอะ
“ มันจะไปรู้อะไร ขนาดเรา 2 คนเป็นเพื่อนยังไม่เล่า”
“ใครจะไปรู้ มันอาจจะอายก็ได้ แล้วไม่มีที่ระบายก็ได้ คนที่มีความรักมักจะทำอะไรแปลกๆ มรึงไม่รู้สึกเหร----อ” คำว่า ‘เหรอ’ถูกลากเสียงยาวจนเกินปกติ
“ .............................” พี่วุฒิเงียบครับ
“ จุมไอ้แบงค์เล่าอะไรให้ฟังไหม?”
“ก็มีบ้างครับ” ผมตอบ
“ นั่นไงกรูว่าแล้ว” พี่ชนะพูดสีหน้าดีขึ้นเห็นได้ชัด
“ แต่อย่างที่พี่ชนะรู้อยู่แล้ว” ผมตอบ พร้อมสีหน้าพี่ชนะที่ดีใจเมื่อครู่หายไป
“ นั่นไง มันจะไปรู้เรื่องอะไร
กลับห้องไป! ” พี่วุฒิหันมาไล่ผม พี่ชนะไม่พูดอะไรผมก็เดินกลับห้อง
เข้ามาในห้องมองเห็นนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ 6 โมง 10 นาที ผมมาถึงที่นี่เกือบ 4 โมง หมายความว่าผมนั่งหลับหน้าห้องเกือบ 2 ชั่วโมง
“ ..............” แขนที่ถูกพี่วุฒิจับเมื่อกี้ยังเป็นรอยแดงอยู่เลย ผมลูบมันเบาๆเพราะคิดโง่ๆว่ามันจะหายไป แต่ความรู้สึกมันคงไม่
ตุ๊กตาลิงนั่งอยู่บนเตียงทำให้เตียงดูเล็กไปถนัด ผมมองหน้ามัน หน้ามันเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึก
ผมจ้องมันตอบ แต่มันกลับไม่ยิ้มให้ผมเลย ยังคงทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“ ................. ....... ......” แต่ผมร้องไห้เพราะผมรู้สึก ร้องแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ไปนั่งอยู่ที่เดิม
“ ฮือๆ” คนเราจะทนได้ถึงที่สุดแค่ไหน?
พรึ่บ! ร่างคนก้าวเข้ามาในห้องน้ำโดยที่ผมไม่ได้ยินเสียงใดๆก่อนหน้านั้น ผมเงยหน้าจากเข่าเงยมองช้าๆ
พี่วุฒิเข้ามาครับ! ผมเอามือปาดหน้าเช็ดน้ำตา ลุกขึ้น
“.........?........” พี่วุฒิเข้ามาทำไมหรือมีอะไรจะพูดกับผม
“................................”
“ทั้งที่มรึงบอกกรูว่าจะไม่ไป แต่มรึงก็ไป” เรื่องนั้น ? แต่ว่าพี่วุฒิเป็นคนให้ผมไปเอง แล้วยังบอกธีว่าให้มาส่งผมที่นี่
“ ......................” หรือว่าไม่ใช่แบบนั้น แต่เป็นใครก็ต้องคิดแบบนั้น
“ กรูคิดแล้วว่ามรึงต้องโกหก”
“ แต่พี่บอกเองว่า ให้ธีมาส่งผมที่นี่ ผมก็นึก....”
ผวักะ! เจ็บ! ผมโดนตบจนหน้าหันตามแรง ได้กลิ่นเลือดในปากตัวเอง
“ นั่นเพราะกรูลองใจมรึงว่าจะไปไหม?
แต่มรึงไปแล้วทิ้งกรูไว้!ทั้งที่บอกว่ารักกรู”
“ผม..”
ผวักะ! แก้มข้างเดิม ถูกฝ่ามือเดิมตบเต็มแรงอีกครั้ง เจ็บจนแสบ แสบจนชา
“ ใครบอกให้มรึงพูด!” “ ......................”
“ กรูให้โอกาสมรึงได้พิสูจน์ตัวเอง แต่มรึงหักหลังกรู! ทั้งๆที่กอดกรูร้องไห้บอกว่าเพื่อกรูจะไม่ไป แต่ดูที่มรึงทำ!” ผมเข้าใจแล้วว่า ผมถูกลองใจ แต่ผมไม่รู้เลย
“ มรึงก็จอมตอแหล่ และยังมารยาหลอกหล่อกรู...อีก!”
“ ..........................”
“...........
. ดีที่กรูรู้ตัวทัน! ....ดีที่กรูเอะใจ......”
“ พี่ครับ ผม......”
ผวักะ! ผมโดนตบครั้งนี้ตัวลงไปนั่งกับพื้นห้องน้ำ
“ ใครใช้ให้มรึงพูด!” “ ................อึ้ก ฮือๆ..............ฮือๆ” ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ไม่รู้……..จริงๆ
“ อย่าใช้มุกบีบน้ำตาอีก เพราะมันไม่ได้ผล” “ ฮือๆ” ทำไมถึงลงท้ายแบบนี้ทุกครั้ง ทำไมกัน! ทำไมต้องลองใจผม ทำไมไม่เชื่อผม ถ้าต้องการอะไรทำไมไม่บอก ผมไม่รู้พี่ว่าต้องให้ผมทำยังๆไง
“ อย่างมรึงเลี้ยงดีๆไม่ได้ มันต้องถึงมือถึงตีนแบบเดิม.....” “ ฮือๆ” “ บอกว่าอย่าร้อง กรูรำคาญ อยากให้กรูโมโหมากกว่านี้หรือไงวะ!” เสียงดังจนก้องสะท้อนทั้งห้องน้ำ
“ ฮือๆ” ผมขดตัวถอยห่างจากพี่วุฒิ
“ มรึงนี่มันต้องให้กรูโกรธสุดๆเลยใช่ไหม! บอกว่าเงียบ!” “ ............ฮือๆ” พยายามแล้ว แต่มันมันไม่เงียบ มันร้องเอง มันสะอื้นเอง ผมควบคุมมันไม่ได้
“ แค่ตบคงไม่สำนึก!” พี่วุฒิพูดดึงคอเสื้อผมขึ้น
“ พี่ครับ พี่ครับ พี่” “ นั่นไง กรูไม่ได้ให้พูดก็พูด แบบนี้เขาเรียกเลี้ยงไม่เชื่อง” พูดจบพี่วุฒิก็ปล่อยผมให้ลงไปกับนั่งกับพื้นเหมือนเดิม
“..........................!”
“ กรูว่าในห้องน้ำที่บ้านมรึง แค่นั้นมรึงคงจะไม่พอ กรูคงต้องสนองหน่อยแล้ว” พี่วุฒิพูดเหยียดยิ้มดูถูก
“ ............พี่ครับ อย่าครับ พี่ผมกลัว ขอโทษครับ ผมขอโทษ” ผมถอยหลังจนหลังชนผนังกระเบื้อง
“ แล้วก็แถมซ้อมมรึงด้วย เพราะกรูไม่ให้มรึงพูด แต่มรึงเสือกพูด.........แต่มรึงคงชินแล้วมั้งเมื่อก่อนกรูก็ชอบตีมรึงออกบ่อย เพราะงั้นครั้งนี้ต้องมากกว่าเดิม”
“ พี่ครับ พี่ครับ” ผมนึกถึงพี่ชนะที่อยู่ข้างนอก แต่น่าจะกลับไปแล้วไม่งั้นพี่วุฒิไม่เข้ามา
“ เรียกกรูทำไม รักกรูไม่ใช่เหรอ ดีใจดิที่กรูจะอาแบบถึงใจมากๆ” พี่วุฒิก้มลงมา
“ พี่ครับ ผมกลัวแล้ว พี่อย่าทำผม” ผมยกมือไหว้พี่วุฒิ
“ กรูจะทำ”
* * *
ผมนั่งในห้องหลังจากเลิกเรียน อาทิตย์ที่แล้วผมไม่ได้โรงเรียน ผมนอนอยู่โรง-บาล 6 วัน มีพี่วุฒิไปเฝ้าแต่คนดูแลผมคือพยาบาลจ้างพิเศษ
หลังจากวันนั้น ผมก็เหมือนเดิมครับ คอยฟังคำสั่งพี่วุฒิ แล้วจะไม่เจ็บตัว ผมไม่กล้าแล้ว ผมไม่อยากเจอแบบนั้นอีก ตอนนี้ผมไม่ได้ทำกับข้าวเพราะพี่วุฒิไม่ให้ทำ
ในห้องผมไม่มีตุ๊กตาลิงยักย์ตัวนั้นแล้ว พี่วุฒิบอกว่าเกะกะ แผ่นDVDสารคดีสัตว์พี่วุฒอบอกว่ารก พี่วุฒิเอามันไปทิ้งทั้งหมด
เรื่องพี่เจน พี่เขาไม่ได้โทรมาอีก คิดว่าพี่แบงค์คงอธิบายให้เข้าใจเรียบร้อยแล้ว
“ ........................”
แกร๊ก!
ประตูเปิดออกผมสะดุ้งไปมอง ..พี่วุฒิครับ..
“ ออกมา ไอ้แบงค์ไอ้ชนะมันซื้อขนมมาฝาก”
“ครับ” ผมตอบเดินตามพี่วุฒิออกไป เห็นพี่แบงค์นั่งอยู่ ส่วนพี่ชนะอยู่ในครัวครับ กำลังจัดขนมใส่จาน ผมมองเห็นพี่ชนะเงอะๆงะ ๆคิดว่าควรจะไปช่วย แต่พี่วุฒิไม่ได้บอก ผมเลยยืนเฉยๆ
“ ยืนค้ำหัวกรูทำไม นั่งลง!” ผมนั่งลงโชฟาตัวเดียวกับพี่วุฒิแต่คนละข้าง ไม่นั่งใกล้จะดีกว่า
“ครับ” ผมตอบนั่งลง สบตากับพี่แบงค์แวบหนึ่งแล้วผมหลบ
“ มาแล้ว ขนมแสนอร่อย” พี่ชนะยกจานใบกว้างที่ใส่ขนมไทยหลายทั้งหม้อแกง ทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน ถ้วยฟู และขนมชั้น จากนั้นก็กลับไปเอาจานใบเล็กๆมา 4 ใบแจกให้ทุกคนพร้อมส้อม
“ เจ้านี้เขาอร่อย พวกพี่ไปกันว่าเร็วแล้วพอถึงคิวเหลือไม่กี่อย่างเอง” พี่ชนะบอกตักใส่จานให้ผมอย่างละชิ้น
“ ขอบคุณครับ” ผมบอก
“ แล้วมรึงแบงค์ หายเมาเมื่อไร?” พี่วุฒิถามพี่แบงค์
“ วันนี้” พี่ชนะตอบแทน พี่แบงค์ก้มมองจานขนมตัวเอง
“ ตัดใจได้แล้วสิมรึงอ่ะ” พี่วุฒิว่า
“ ตัดใจไม่ได้หรอก แต่ กรูสงสารเขา ถ้ากรูเอาแต่เมา ถ้าถึงตอนที่เขาอยากให้กรูช่วย กรูจะได้ช่วยทัน”
“ มรึงเป็นเอามากวะ แบงค์”
“ วุฒิ มรึงไม่เข้าใจหรอก ปล่อยกรูไปตามเรื่องเถอะ”
“ ตามใจมรึง มีอะไรให้ช่วยบอกแล้วกัน แล้วถ้ามรึงอยากฉุด กรูจัดการเอง”
“ ไม่หรอก กรูไม่อยากฉุด ไม่อยากทำร้ายเขา แค่นี้กรูก็คิดว่าเขาทนได้ยังไง”
“ มรึงไปรู้เรื่องเขาขนาดนั้นเลยหรือวะ ถึงได้รู้เขาทนไม่ทน”
“ รู้มากพอดู ไม่รู้จักจะรักได้ไง”
“ อร่อยป่ะจุม?” พี่ชนะหันมาถามผม
“ครับ” ผมตอบกินขนมชิ้นสุดท้ายที่พี่ชนะตักให้หมด
“ ตักเพิ่มได้ตอบใจชอบเลย พี่ซื้อมาเยอะในตู้เย็นก็มีอีก แต่มีแต่เป็นขนมแบบเดียวกัน”
“ครับ” ผมตอบ เอาส้อมเขี่ยจานเปล่าไปมา ก็เพลินดีครับ
“ จะกินอะไรก็เอาสิ เล่นจานทำไม” พี่วุฒิพูด
“ ครับ” ผมตอบ ยังไงก็ต้องไม่ขัดใจไว้ก่อนแล้วจะดีเอง
“ เดี๋ยวพี่เอาให้ เอาอะไร” พี่แบงค์ถาม
“ อะไรก็ได้ครับ”
“ งั้นเอาเม็ดขนุนนะ”
“ครับ” พี่แบงค์ใช้ช้อนตักเม็ดขนมในจานให้ผม
“ ขอบคุณครับ”
“จุม พูดคำอื่นบ้างก็ได้ พี่นึกว่าฟังหุ่นยนต์” พี่ชนะพูด พอผมมองก็ยิ้มจนตาหยี
“ ครับ” ผมตอบคิดว่าตัวเองทำได้ดีมาก แบบนี้แหละแล้วจะไม่โดนทำร้ายอีก
“ .........ไอ้ชนะมันบอกว่าพูดคำอื่นมั้งก็ได้... มรึงยังพูดอยู่ได้!”
“ .....................” ผมเงยหน้าหันไปมองพี่วุฒิ ไม่เข้าใจครับผมว่าทำดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ
“ วุฒิ”(พี่ชนะ)
“ ...................เดี๋ยวมา” พี่วุฒิบอกลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ
“ จุม” พี่แบงค์เรียกผม ผมเงยหน้าขึ้นมอง
“.....................................ครับ”
“ วันพรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนใช่ไหม?”
“ครับ” แต่พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด แล้วทำไมถึงไม่ต้องไปโรงเรียน สงสัยผมจะจำผิด คงต้องไปดูปฎิทินใหม่
“ จุม ขนมชั้นหมดแล้วไปเอาในตู้เย็นมาให้พี่หน่อย” พี่แบงค์บอกผม
“ครับ” ลุกขึ้น
“ จุมเดี๋ยว!” พี่แบงค์เรียกผมไว้
“ครับ” ผมหันหน้ากลับไป เห็นพี่แบงค์มองผมเหมือนคนเพิ่งเคยเจอกัน
“ พรุ่งนี้วันอังคาร ไม่น่าใช่วันหยุด ขนมชั้นก็ยังมีอยู่ ไม่มีใครกิน มีแต่จุมที่กินไปแค่ชิ้นเดียว” พี่แบงค์บอก ผมหันมองขนมชั้นในจานมีอยู่เต็มเหมือนที่พี่ชนะยกมา ?
แล้วบอกให้ผมไปเอาทำไม?????
“ .......................” ผมก้มหน้าลง ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ เข้าโรง-บาลขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ไปเยื่ยม” พี่แบงค์ยังคงจ้องหน้าผมราวกับว่าไม่เคยเจอกัน เสียงพี่แบงค์สั่นเล็กน้อย
“ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไรมาก” ผมบอก พอดีกับพี่วุฒิเดินเข้ามา
“......................ถ้าไม่เป็นไร หมอเขาคงไม่ให้นอนโรงบาลเกือนอาทิตย์หรอก”
“ ............................”
“ จะไปไหน?” พี่วุฒิถามผม
“ เปล่าครับ” ผมตอบแล้วนั่งลง เพราะคิดว่าไม่ต้องไปเอาขนมมาเพิ่มแล้ว
“ เห็นอยู่ว่าจะไป อย่าโกหก!” ผมตัวสั่น ขนลุกเหมือนหนาวมาก
“ เปล่าครับ ผม..”
“ กรูว่าจะให้จุมเขาไปเอาขนมมาเพิ่ม เพราะคิดว่ายังไม่อิ่มแต่น้องเขาบอกว่าจะอิ่มแล้ว มรึงจะถามอะไรอีกไหม?” พี่ชนะพูดแทนผม
“ ก็มันไม่อธิบายแบบมรึง”
“ แล้วมรึงให้เขาได้จุมมันอธิบายไหม? กรูถามหน่อยเถอะ” ขณะที่พี่ชนะพูดกับพี่วุฒิ พี่แบงค์มองผม .........ผมพยายามยิ้ม………..
“ ก็มันไม่พูดอัมอึ้งอยู่ได้...” พี่วุฒิหันมาทางผม
“ .............” ผมก้มหน้าลงอีก อยากจะเข้าห้องแล้ว แต่พี่วุฒิยังไม่ได้บอก จะบอกก่อนก็ไม่ได้กลัวจะไม่พอใจ
“ .................วันที่ 1 เปิดเทอมแล้ว อย่าลืมล่ะวุฒิ” พี่แบงค์พูด ทำให้ทุกคนหันไปสนใจพี่แบงค์
“ ไม่ลืมหรอก เพราะวันนี้กรูเพิ่งโทรไปหาพ่อกรูให้หาคนไปรับมันตอนเลิกเรียน เพราะตอนเช้ากรูไปส่งได้”
“ กรูข้องใจมากเลยว่ะวุฒิ ทำไมมรึงไม่ให้จุมมันไปโรงเรียนเอง โรงเรียนก็อยู่ไม่ไกล” พี่ชนะถามพี่วุฒิ
“ กรูไม่เชื่อใจมัน”
“ ทำไมวะ โรงเรียนก็อยู่แค่นี้”
“ กรูเห็นด้วยกับไอ้ชนะ ...”
“ ช่างมรึง 2 คนดิ มันเป็นของกรู ไม่ได้เป็นของพวกมรึง”
“ จุมไม่ใช่สิ่งของ จุมเป็นคน มีเลือด มีเนื้อ มีหัวใจ มีความรู้สึก ไอ้วุฒิ”(พี่แบงค์)
“ เป็นคนก็ได้” พี่วุฒิพูดโอบหลังผม “ เป็นคนของกรู กรูจะทำอะไรก็ได้”
“ .................” ผมเห็นว่าพี่แบงค์กำมือแน่น แน่นจนมันสั่น
“ ไม่เชื่ออะดิ เดี๋ยวมีโชว์” พี่วุฒิพูด กดท้ายทอยผมแล้วจูบ!?
ตาผมเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ไม่ได้ขัดขืน
“...................” ไม่แค่จูบแต่ลิ้นพี่วุฒิยังเข้ามาในปาก
“ เซี่ย วุฒิ!” เหมือนพี่วุฒิถูกกระชากออกไปจากภาพที่ผมเห็นคือ พี่แบงค์ชกพี่วุฒิล้มลงไป
“ เชี่ยแบงค์อะไรของมรึง!” “ ก็แล้วมรึงทำอะไร!” พี่แบงค์จะตามไปชกพี่วุฒิที่กำลังยืนขึ้น
“ ไอ้แบงค์ อย่า !” พี่ชนะจับตัวพี่แบงค์ไว้แล้วที่ลากตัวห่างออกมา อย่างทุลักทุเล
ผมยืนตลึงตกใจไม่รู้ว่าควรทำไงดี
“ นี่มรึงชกกรูเพราะมัน!” “ ใช่ มรึงให้เกียรติน้องเขาบ้างดิ น้องเขายอมมรึงทุกอย่าง! มรึงจะทำร้ายเขาไปถึงไหน!?” พี่แบงค์สลัดพี่ชนะออกแต่ก็ยืนไม่ได้จะเข้าไปชกพี่วุฒิ
“ ทำไม มรึงเจ็บแทนมันหรือไง! ชอบมันหรือไง!” “ ........................” พี่แบงค์ไม่ตอบ
“ .........................................................................” แม้แต่ผมก็หันไปมอง
ในห้องเงียบไม่มีเสียงใครพูด ทุกคนเงียบ รอให้ใครมีคนพูดออกมา
“ ...............อย่างน้อยมรึงก็เรียกน้องเขาว่าเมีย.....มรึงน่าจะดีกับน้องเขาบ้าง.........” พี่แบงค์พูด
“ .............ตอนนี้กรูเลื่อนขั้นให้มันแล้ว ให้มันเป็นที่บำเรอกรู ไม่ใช่เมีย” พี่วุฒิปาดเลือดจากมุมปากแล้วยักยิ้ม
“ ไอ้วุฒิ!!” พี่แบงค์กระโจนเข้าใส่พี่วุฒิดีพี่ชนะก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว เข้าล็อกตัวพี่แบงค์ไว้ได้ทัน
“ไอ้-นะปล่อยกรู!” “ อย่าแบงค์!! เห็นแก่จุมเถอะ มรึงน่าจะรู้ว่ายิ่งไอ้บ้าโกรธมันเจ็บ จุมจะยิ่งเดือดร้อน”
พี่แบงค์หันมามองผมที่ยืนซีดอยู่ แล้วหยุดที่จะดิ้นรนจนพี่ชนะปล่อยตัว
“ วุฒิ ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ที่กรูจะนิ่งเฉย แต่ถ้ามรึงทำอะไรจุมกรูจะไม่ยอมอยู่เฉย” พี่แบงค์บอกไม่เฉพาะมือที่กำมันจะสั่น แต่สั่นทั้งตัวที่พยายามจะระงับความต้องการของตัวเอง
“ มรึงจะทำไม !” “ .........................” พี่แบงค์ไม่ตอบ แต่จ้องพี่วุฒิไม่วางตาไม่ต่างจากพี่วุฒิที่จ้องเขม็งกลับ
“ พวกกรูมีวิธีล่ะกันวุฒิ ไปแบงค์เรากลับ อยู่นานจะเสียเพื่อน!” พี่ชนะบอก ขณะที่พี่แบงค์หันมาจ้องผมแทน
ผมพยายามยิ้มแต่ไม่สำเร็จ
“ .........................” ขอบคุณนะครับที่โกรธแทนผม ผมบอกพี่แบงค์ผ่านตารื้อน้ำ แต่อย่าให้พวกพี่ต้องผิดใจกันเพราะผม
“ จุม มีมือมีตีนเหมือนกันไม่ใช่เหรอเรา” พี่ชนะหันกลับมาพูดกับผมแล้วก็เดินนำพี่แบงค์ออกไป
“ ........................”
“........................”
“ ยืนเฉยอยู่ทำไม! ไปเอายามาทาให้กรูเซ่!” “ได้ครับ ได้ครับ” ผมบอกรีบทำตามอย่างรวดเร็ว กลับมาพี่วุฒิกำลังคุยโทรศัพท์ พูดแค่ประโยดเดียวแล้ววาง ‘วันนี้ไม่ต้องเอาอะไรมา!’
พูดจบพี่วุฒิก็หันมามองผมที่ถือกล่องปฐมพยาบาล
“ ขนมอร่อยไหม?” พี่วุฒิถามผมที่ยังยืนนิ่ง
“ครับ”
“ งั้นก็กินแทนข้าวเย็นไป เพราะกรูไม่ได้ให้เขาเอาอะไรมาให้แล้ววันนี้”
“ครับ”
“ คงดีใจละสิมีคนเป็นเดือดเป็นร้อนแทน”
“พี่ครับ ผม...”
“ เงียบ! ไม่ได้บอกให้ออกความเห็น”“ ............................”
** * ** ** * **
ขอบคุณท่านน้องที่ตามมาจากที่เดิม มาที่นี่ แต่ครั้งนี้ไม่ได้อ้างเม้นต์เน้อเพราะเยอะอยู่ เอาเป็นว่าอ่านทุกเท้นต์ และพอเห็นตามมา ก็ดีใจจนยิ้มเจ้าค่ะ^^~
ปล.ท่านน้องเฟ็น^^
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4470476 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก