บุพเพวายร้าย(สอง)
14.20%
ผมนอนยิ้มอยู่บนเตียงนอนพลิกไปพลิกมาหลังจากไปส่งจักรกับมาแล้ว ผมเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ที่จักรเหมือนจะยอมรับผมมากขึ้น
แค่จักรยอมให้ผมไปรับ ผมก็เป็นบ้าขนาดนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ
แต่ความคิดก็มีหน้าไอ้แบงค์แวบเข้ามา นั่นทำให้ใจผมสลดลง
“ กรูจะเป็นเพื่อนกับมรึง” ผมพูด สลัดไอ้แบงค์ออกจากหัวและใจ แต่มันยากเต็มทน
“ ..................”
สับสน และเจ็บปวด
ผมยังรู้สึกกับไอ้แบงค์อยู่ และก็สนใจจักรมากด้วย ความรู้สึกแบบนี้ผมก็เพิ่งเคยรู้สึก ผมคิดว่ากับไอ้แบงค์มันน่าจะเป็นความรู้สึกของเพื่อนและเซ็กซ์ที่มันดีจนเหลือเชื่อ แต่ผมรับรู้ว่ามันใม่ใช่ แล้วกับจักรอีก ผมสนใจจักรชอบจักรอยากรู้จักจักรให้มากกว่านี้ ทั้งที่ผมก็รักไอ้แบงค์
ความรู้สึกผมทับซ้อน เหมือนคนเห็นแก่ตัวที่อยากได้ทั้งไอ้แบงค์และจักร แต่มันเป็นไม่ได้ โลกของความจริงผมต้องเลือก
แต่
ผมเลือกไม่ได้ เพราะทั้งไอ้แบงค์และจักรต่างก็ไม่เลือกผม มีเพียงผมที่ดันทุรัง คาดหวังลมๆแล้งๆว่าไอ้แบงค์มันอาจจะชอบผมบ้าง แอบหวังว่าจักรจะยกโทษให้ผมแล้วผมก็จะมีสิทธิ์จีบจักรต่อไป
แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไอ้แบงค์ให้ผมเป็นได้แค่เพื่อน จักรเกลียดผมเข้าไส้ สิ่งที่สัมผัสได้มันคือความว่างเปล่า
“ ..........” ผมมองไปรอบๆห้อง ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนว่าขาดบางสิ่งบางอย่างไป จนทำให้หัวใจเต้นระริกหวั่นไหวและอึดอัด
ภาพไอ้แบงค์เป็นเงาจางๆเดินว่อนในห้องผมก็ปรากฏขึ้น ทั้งภาพมันที่เปิดตู้กำลังหาเสื้อตัวเองที่ปะปนอยู่กับเสื้อผม ทั้งที่ผมบอกให้มันเอาเมื่อมาเผื่อผมด้วย ทั้งที่มันนั่งเก้าอี้รอผมแต่งตัว ทั้งไอ้แบงค์ที่นอนข้างๆผม มันหลับตาสนิท ยังไม่ตื่น ที่และตัวผมมักจะตื่นขึ้นมาและพบว่าผมกำลังเอาขา แขนก่ายกอดมันอยู่เพราะนอนดิ้นเป็นปกติ...
แต่แล้วภาพไอ้แบงค์ที่กำลังหลับสนิทก็แปรเปลี่ยนเป็นจักรที่นอนตัวสั่น เปลือกตาบางที่หลับอยู่กำลังสั่นเหมือนฝันร้ายพร้อมขนตาหนาที่ชื้นน้ำตา
“........................”
ผม ........
เหตุการณ์ผมกำลังข่มขืนจักรแบบป่าเถื่อนมันก็ปรากฏตามมาในดวงตาจผมต้องหลับลง ให้มันหายไป แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ....
“....................”
ตัวผมกำลังเดินบนถนนที่เต็มไปด้วยทางแยกท่ามกลางลมหนาวมหาศาล ผมรู้สึกอย่างงั้น ผมโดดเดี่ยวในผู้คนมากมาย
.
.
.
2 โมง 40 ผมมาถึงคณะ และขึ้นไปชั้นที่จักรเรียน ถึงแม้ว่าผมจะมีเบอร์จักรแต่ก็ไม่คิดจะโทร กลัวว่าจักรจะไม่พอใจและพาลโกรธผมอีก เลยต้องขึ้นมารอจะได้ไม่คลาดกัน
บ่าย 3 โมง ห้องที่จักรเรียนอยู่ก็มีนิสิตเดินออกมา และจักรด้วย ผมที่ยืนอยู่ทางเดินยิ้มให้จักรเมื่อน้องเขามองเห็นผม
“ ...............” จักรหันกลับไป คุยกับเพื่อนเหมือนเดิม ผมหน้าเสีย หรือว่าจะจักรจะไม่ให้ผมไปส่งแล้ว หรือว่าไม่พอใจอะไรผมอีก
หรือว่าไม่พอใจที่ผมมารออยู่ตรงนี้
“...........” ผมเดินตามจักรไปอยู่หน้าลิฟท์
“ .................” จักรไม่ได้คุยกับผม ราวกับว่าผมเป็นตัวอะไรที่ไม่ควรจะสนใจ
“จักรตกลงมรึงยังไปดูหนังกับพวกกรูป่ะ?” 1 ใน3คนวันนั้นถามจักร หางตาเหลือบมองผมแวบหนึ่ง
“ ไป” จักรบอก
“ แล้ว....แล้ว ...” คนเดิมว่า หันมาทางผม
“ ก็เป็นคนขับรถกรู พวกมรึงก็ไปด้วยกันนี่แหละจะได้ประหยัดแท็กซี่” จักรบอกอีก
“ จะดีเหรอ พวกกรูไปเองดีกว่า เกรงใจพี่เขา”
“ ไม่ต้องเกรงใจ เขาอาสามาเอง ไม่ได้ขอร้อง...” จักรบอก ลิฟท์เปิดออก นิสิตก็กรูกันเข้าไป รวมทั้งผมด้วย
ติ้ด------------------
เสียงลิฟท์เตือนว่าน้ำหนักเกิน
“ ออกไป” จักรพูด
เงียบทั้งลิฟท์
“ ..................” ผมยืนอยู่หน้าจักรหันกลับไป
“ ออกไป” จักรพูดอีก ผมรู้ตัวแล้วว่าจักรหมายถึงผม เลยเดินออกมา มองดูลิฟฺปิด ก่อนที่จะวิ่งลงบันไดไปให้ทันจักร(จากชั้น 7 )
ผมวิ่งลงบันไดชั้นแล้วชั้นเล่า จนมาถึงชั้น 1 ลิฟท์ตัวที่จักรอยู่เพิ่งชั้น 3 ผมหายใจหอบด้วยความโล่งอกที่จักรยังไม่ออกมา
กริ่ง! ปุ่มกดชั้น1 บอกว่าลิฟท์มาถึงชั้นนี้แล้ว ประตูลิฟท์เปิดออกจักรและคนอื่นๆเดินออกมา ผมยิ้มให้จักรที่กำลังมองมา (เหนื่อยครับเหงื่อเริ่มออกแล้วด้วย แต่ยิ้มสู้ไว้ก่อน)
เพื่อนจักร 3 โทนกลุ่มเดิมมองผมอย่างงงว่าพี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไร
“ จักร รถพี่จอดอยู่ด้านนี้” ผมบอกจะเดินนำไป
“ กรูจะรออยู่ถนนตรงป้าย” จักรบอก( 3 โทน มองหน้ากันอึ้งๆกกับคำพูดของจักร)
“ งั้นไปรอพี่ได้เลย เดี๋ยวพี่ไป” ผมบอกเดินไปอีกด้านกับที่จักรเดินไป ผมไปยังรถที่จอดอยู่ ก่อนที่ขับรถไปหาจักรตามที่บอก เมื่อผมจอดจักรก็เปิดประตูด้านหลังเข้ามานั่งรวมทั้งเพื่อน 3 โทน โดยไม่มีใครมาด้านหน้า เหมือนกับว่าผมเป็นแค่คนขับรถจริงๆ
“ ไปห้างP” จักรสั่ง ผมมองจักรจากกระจกเหนือหัว เราสบตากันในกระจก ผมเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน และขับรถออกไป
** **
ไม่ไหว ขอนอน
คำผิด ขอบคุณ
ท่านchae
ท่านnone_ny
ท่านกระต่ายชมจันทร์ (กลับมาแล้วเหรอเน้อ)
ท่านmaras_fay ชอบกินกล้วย?
เหอะๆ ชนะเอ๊ยเจ็บไหมหละนั่น
แต่ก็รู้สึกว่าหลังๆแนวโน้มจะดีขึ้น
....T^T....... ....