หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[M@nfaNG]

อยากทุบตาหมูแรงๆ จะพูดอะไรก็ไม่พูด จะทำอะไรก็ไม่ทำ ขัดใจเจ๊จริงๆ

[Paracetamol]

หมูยังยึดติดอยู่กับน้ำหยดจริงๆนั่นแหละ
น้ำหยดถึงยังไม่ไปไหนซะที

[fuku]

คืบหน้าไปนิดนึงเท่าหนอนคืบ T^T
สงสารน้ำ สงสารหมู
แต่เรื่องแบบนี้กด FF ให้เร็วก็ไม่ได้ปล่อยไปตามจังหวะของมันเหอะ

[THIP]

หมู ซึ่งเป็นพระเอกของเรื่องนี้ แต่เป็นตัวร้ายของภาคที่แล้ว แถมยังเป็นต้นเหตุให้นายเอก ซึ่งดีแสนดีตายลงชนิดที่ว่าคนอ่านไม่ได้ทำใจไว้เลย
ภาคนี้คนอ่านเลยไม่อินกับหมู ทำอะไรก็ขัดใจแม่ยกไปซะหมด

[kongkilmania]

หมูภาคนี้มันคนเดียวกะหมูภาคที่แล้วป่าวเนี่ย????
ทำไรชักช้าได้โล่ห์จริงจิ๊ง

[dahlia]

ความรู้สึกของน้ำฝนจะสื่อถึงหมูมากน้อยแค่ไหน ในเมื่อหมู คิดถึงแต่ น้ำหยด ตลอดดดดดดด อย่างว่าละนะ ความรู้สึกมันฝังลึกในใจแถมจบแบบไม่สวยอีกตั้งหาก   

[บุหรง]

บทที่ ๓๐

    “นายนั่งรอแล้วกัน เดี๋ยวเราซื้อข้าวมาให้ เอาข้าวต้มแล้วกันนะ กินง่ายดี” ชตพูดแล้วเดินตามโรจน์ไป
   “นี่ อย่าฟุบนอนที่นี่นะ โต๊ะมันไม่ค่อยสะอาดนักหรอก” จินเตือนอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเจนและเยาว์
   ชมพู่ยืนรอเพื่อนๆอยู่กลางโรงอาหาร พร้อมกับมองหาโต๊ะที่มีที่ว่างพอสำหรับเธอและเพื่อนทั้ง ๕ คน แล้วสายตาก็มองไปเห็นน้ำที่นั่งอยู่ตามลำพัง และโต๊ะทางด้านหลังของน้ำก็ว่างพอดีเสียด้วย
   “นี่ๆ โต๊ะนั้นว่าง เดี๋ยวพวกเธอตามมานะ” ชมพู่หันไปตะโกนบอกเพื่อนๆ แล้วเดินไปยังโต๊ะที่หมายตาไว้
   ต้อยที่เดินตามมาติดๆ พอมองเห็นคนที่นั่งอยู่ตามลำพัง ก็เตรียมจะส่งเสียงทักทาย แต่ถูกชมพู่ปรายตาห้ามไว้ จึงนั่งลงข้างๆชมพู่ ส่วนมิตรและอ้วนที่เดินตามมาอีก  ก็เดินอ้อมไปนั่งลงลนเก้าอี้ด้านตรงข้าม
   หมูเดินตามมาเป็นคนสุดท้าย เมื่อมองเห็นน้ำที่นั่งอยู่คนเดียว กำลังยกโทรศํพท์มือถือขึ้นแนบหู หมูหยุดชะงักมองดูด้วยความประหลาดใจ ว่าเพื่อนๆเลือกมานั่งที่โต๊ะตัวนี้ ด้วยเจตนาใดกันแน่ หมูมองเห็นชมพู่ชี้ตรงที่ว่างข้างๆต้อง เหมือนจะให้เขาไปนั่งตรงนั้น เป็นตำแหน่งที่อยู่ด้านหลังของน้ำพอดี หมูคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปนั่งข้างๆอ้วน ที่อยู่ตรงข้ามแทน ทำให้ชมพู่ไม่พอใจจนแสดงออกทางสีหน้าอย่างแจ่มชัด
   “เอาน่า แบบนี้อาจจะดีก็ได้” ต้อยเอียงหน้าไปพูดเบาๆกับชมพู่ แต่ก็โดนค้อนใส่เสียวงใหญ่ ต้อยหัวเราะเบาๆอย่างไม่ถือสา
   “พี่หมู”
    จินที่เดินมาที่โต๊ะ มองเห็นหมูก็ส่งเสียงทักอย่างดีใจ “อุ๊ย … เพื่อนๆพี่หมูด้วย มานั่งกันตรงนี้นี่ บังเอิญหรือจงใจ เพราะเป็นห่วงใครรึเปล่าคะ”
   “พอเลยแก อย่าออกนอกหน้าให้มากนัก”
    เจนที่นั่งลงก่อนปราม แล้วดึงน้องสาวฝาแฝดให้นั่งลง ชตเดินไปนั่งลงข้างน้ำ ส่งสายตามองจินอย่างไม่ค่อยพอใจ
    “ชต เอ็งเอาน้ำอะไร จะไปซื้อให้” โรจน์ถาม พลางวางจานข้าวลงตรงที่ว่างอีกข้างหนึ่งของน้ำ
    “ชาดำเย็น” ชตตอบ
    “ส่วนอขงเอ็ง น้ำเปล่าแล้วหันนะ ไม่สบายอยู่นี่ ไอ้น้ำฝน”
    โรจน์พูดเสียงดังก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเยาว์ ที่จะไปซื้อเครื่องดื่มสำหรับตัวเอง และจะได้ช่วยโรจน์ถือเครื่องดื่มกลับมาด้วย
    ต้อยกับเพื่อนทั้ง ๔ เมื่อได้ยินประโยคหลังของโรจน์ ก็หันมองหมูพร้อมกันราวกับนัดหมาย ต่างส่งสายตาเหมือนจะถามว่า … รู้เรื่องนี้หรือเปล่า … หมูเห็นแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ พยักหน้าเหมือนจะบอกว่า … รู้แล้ว
    “นี่ น้ำ … น้ำฝน คิดยังไงไปเดินตากฝนเล่น จนไม่สบายขนาดนี้” จินถามไม่เบานัก
    “ก็ …” น้ำอึกอัก “มันหลบฝนไม่ทัน”
    “หลบไม่ทัน หรือไม่ยอมหลบกันแน่ยะ อยากป่วยแบบนางเอกละครทีวีเหรอ” จินทำหน้าหมั่นไล้ “จำได้ป่ะเจน ละครทีวีวันก่อน ที่นางเอกน้อยใจพระเอกที่เข้าใจผิด เลยเสียอกเสียใจ ตากฝนอยู่เป็นชั่วโมง”
    “เรื่องไหน” เจนทำท่าคิด
    เป็นจังหวะเดียวกับที่โรจน์และเยาว์กลับมาที่โต๊ะพอดี โรจน์จะรินน้ำจากขวดใส่แก้ว แต่ชตแย่งไปทำเสียเอง แล้ววางแก้วน้ำลงข้างๆชามข้าวต้มของน้ำ หมูที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง มองดูการกระทำของชตอยู่ตลอดเวลา
    “ก็เรื่องนั้นไง” จินเหลือบสายตาไปที่หมู
    “อ๋อ ~~~” เจนลากเสียงยาว
    “แล้วเรื่องเป็นไงต่อ” เยาว์ถาม
    “หนังซีรีส์มันจะมีอะไร” โรจน์พูดกึ่งรำคาญ “นางเอกก็ต้องป่วยหนัก ถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลไง แล้วพระเอกก็งอนๆๆ ทีนี้ก็เป็นทีของพระรอง เข้ามาปลอบใจนางเอก ช่ายป่ะ”
    “เรื่องนี้ไม่มีพระรองย่ะ” จินพ่นลมออกทางจมูก “นางเอกเข้าโรงพยาบาลน่ะใช่ แต่พระเอกเรื่องนี้คิดได้ ว่าตัวเองก็ทำไม่ถูกเหมือนกัน ก็เลยไปทำดีกับนางเอก ดูแลจนหายป่ย แล้วกลับมารักกันเหมือนเดิม”
    “รักกันเหมือนเดิมเหรอ” เยาว์อุทาน “แปลว่าพระเอกกับนางเอก รักกันอยู่ก่อนแล้วน่ะสิ”
    “คงงั้นมั๊ง” จินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วกินข้าวต่อ
    “น้ำเน่าหวะ” ชตแต่นเสียง “ว่าแต่เย็นนี้เราไปส่งนายที่บ้านนะ น้ำฝน”
    “กูไปด้วย” โรจน์รีบพูดแทรก จนชตทำหน้าดุใส่
    “วันนี้เราไม่กลับบ้าน” น้ำพูดเสียงเบา
    “อ้าว” ชตกับโรจน์อุทานขึ้นพร้อมกัน
    “เมื่อกี้เราโทรฯไปบอกแม่ว่าไม่สบาย แม่เราบอกว่าถ้ากลับบ้าน ต้องเปลี่ยนรถหลายรอบ เดี๋ยวจะเป็นหนัก แม่เลยให้นอนพักอยู่ที่หอดีกว่า
    “งั้นเราก็ไม่กลับ เราจะอยู่เป็นเพื่อนนาย” ชตพูดด้วยความเป็นห่วง
    “กูอยู่ด้วย” โรจน์ทำหน้าทะเล้น “จะได้อยู่เป็นก้างขวางคอ เอ๊ย ช่วยดูแลไอ้น้ำ ฮ่าๆๆ”
    “ชั้นว่า พวกนายไม่ต้องอยู่ทั้งคู่น่ะแหละ” จินขัด
    “ทำไมล่ะ” โรจน์โอดครวญ
    “ถ้าพวกนายอยู่ด้วย แล้วเมื่อไหร่ พระเอกกับนางเอก เขาจะปรับความเข้าใจกันได้ซะทีล่ะ จริงไหมคะพี่หมู”
    ประโยคสุดท้าย จินตะโกนเสียงดัง จนอ้วนและมิตรต้องอมยิ้ม ต้อยกับชมพู่นั้นหัวเราะพรืดออกมาทันที ส่วนหมูที่กำลังดื่มน้ำอยู่ ถึงกำสำลักน้ำพรวด แล้วไออยู่หลายที

[IIMisssoMII]

เอาเลย ๆ
เห็นด้วยกะ สาว ๆ

[iforgive]

ดีมากไอ่น้อง  ทำหน้าที่พ่อสื่อแม่สื่อได้ดีมาก
เพราะพี่เริ่มรำคาญไอ่พี่หมูเต็มทีแล้ว
ชักช้าอยู่นั่นแหละ

[jasmin]

หลายแรงเชียร์เหลือเกิน
ถึงจะมีคนช่วยเยอะแต่ถ้าไม่ช่วยตัวเองก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะ
ชตมันจะคาบน้ำฝนไปอยู่แล้ววววว
พี่หมูกระตือรือร้นอีกนิดดดดดดดด

[Kusano ~~ Kawaii]

ฮ่าๆๆๆ

ถูกใจ มันต้องอย่างนี้สิ
ต้องให้ช่วยดัน
พระเอกเราช้า ฮ่าๆๆ

[jannie]

เพื่อนสาวหนุนเต็มที่

[Killua]

   “ชั้นว่า พวกนายไม่ต้องอยู่ทั้งคู่น่ะแหละ” จินขัด
    “ทำไมล่ะ” โรจน์โอดครวญ
    “ถ้าพวกนายอยู่ด้วย แล้วเมื่อไหร่ พระเอกกับนางเอก เขาจะปรับความเข้าใจกันได้ซะทีล่ะ จริงไหมคะพี่หมู”

ถะ.. ถูกต้องนะคร้าบบบบบ

[sasa]

 
เพื่อนน้ำฝนนี่แน่จริง  เข้าได้ถูกทาง

[Poes]

ใครๆเค้าก็เอาใจช่วยหมู ถ้ายังท่ามาก ก้ขอให้รับประทานแห้วไปแล้วกัน 

[nine-poo]

เพื่อนเค้าดีจริง

งานนี้รักเพื่อนของน้ำฝนจัง

[Safina_safe]

รักกันยัง

[zandwizz]

หนูจินน่ารักจิง อิอิ...

[aojroonra]

มีสาว ๆ ช่วย น่าจะสำเร็จน้าาาา

[iNklaNd]

ทำไมเพื่อนๆ น้องๆ เขารู้กันไปโหมดดดดดอย่างนี้เนี่ย?
เชียร์อิหมูออกหน้ามากกกกกกกก
สงสารพระรองจริงๆ อุส่าห์ไปซื้อข้าว เทน้ำให้ แถมจะนอนเฝ้าไข่ เอ๊ย เฝ้าไข้ ดูท่าจะอด! 

[MrTeddy]

  เยี่ยมมากน้องจิน สมกับที่เป็นผู้ช่วย เอ้ย เพื่อนที่ดีของ นายเอก

[dahlia]

น้องเขาถามแค่นั้นเอง ถึงกับสำลักน้ำเลยเหรอ นายหมู 

[nine-poo]

มาต่อเหอะคิดถึงแล้วคับ

 

[kongkilmania]

ไม่น่าเชื่อว่าอย่างอิหมูจะมีกองเชียร์ด้วย ชิส์ๆๆ
หมั่นไส้ว๊อยยยย  เล่นตัวให้เยอะๆไปเหอะย่ะ
น้องน้ำฝนโดน มคปด วันไหน จะ  ให้ฟ้าถล่มเลย

[autthawat]

มาต่อเร็วนะครับลุ้นจะแย่แล้ว

[บุหรง]

บทที่ ๓๑

   หมูไขกุญแจห้องออก แล้วเลื่อนเปิดบานประตู พร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องแปลกใจที่บนเตียงนอนของรูมเมทรุ่นน้องมีคนนอนอยู่ เมื่อดูจากรูปลักษณ์ที่คุ้นตา ก็คงเป็นเจ้าของเตียงนั่นเอง หมูเลื่อนบานประตูปิดลง เดินไปวางสมุดและหนังสือในมือลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปนั่งลงบนขอบเตียงหลังนั้น อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางการนอนของคนบนเตียง
   น้ำนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาฝาผนังห้อง หมอนบนฟูกวางเอียงๆ  น้ำหนุนหัวไว้ที่มุมหนึ่งของหมอน แขนทั้งสองข้างโอบกอดหมอนส่วนที่เหลือไว้ ราวกับกำลังกอดหมอนข้าง ... หรืออาจจะคิดว่ากำลังโอบกอดใครบางคนอยู่ เหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมาก็เป็นได้
   หมูยื่นมือไปเตะหน้าผากของน้ำเบาๆ สัมผัสได้ถึงความร้อนที่ผิดปรกติ
   ... ยังมีไข้อยู่นี่นา ...
   หมูคิดในใจ เลื่อนมือแตะไปตามลำคอ
   “อืม ...”
   เสียงครางแผ่วๆ พร้อมกับการขยับตัวของคนที่นอนอยู่ เปลี่ยนจากการนอนตะแคงเป็นนอนหงาย มือข้างหนึ่งขยับมาวางลงบนอก พร้อมกับทอดแขนอีกข้างลงบนฟูก หมูจ้องมองใบหน้าที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนขึ้นอย่างไม่วางตา ลมหายใจติดขัด ค่อยๆโน้มร่างกายท่อนบนลงไปหาคนทางเบื้องล่างอย่างช้าๆ
   “น้ำ” เสียงของหมูแผ่วเบา แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกสับสน ว่าเขาเรียกหาใคร ... น้ำฝนที่อยู่ตรงหน้า หรือน้ำหยดที่แสนจะอาลัย
   แล้วริมฝีปากหนาของหมูก็สัมผัสกับริมฝีปากบาง จากสัมผัสแผ่วเบาแล้วเพิ่มน้ำหนักลงไป จากการประทับแนบแน่นก็เริ่มบดขยี้ริมฝีปากแรงขึ้น ตามอารมณ์ที่ครุกรุ่นอย่างไม่อาจหักห้ามได้ หมูสอดมือข้างหนึ่งไว้ใต้ศรีษะของน้ำ เริ่มทิ้งน้ำหนักของร่างกายท่อนบนทาบทับลงไปบนร่างของคนที่นอนอยู่เบื้อล่าง
   น้ำรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก น้ำหนักที่กดทับลงมา รวมทั้งริมฝีปากที่ถูดบดขยี้ สิ่งแรกที่ทำเมื่อรู้สึกตัว คือพยายามเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากที่บดเบียด แต่ริมฝีปากกลับถูกขบแม้ม อะไรบางอย่างที่เปียกชื้นพยายามแทรกผ่านริมฝีปากที่เม้มสนิท แต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะมือหนาใหญ่ที่ประคองอยู่ใต้ศรีษะ ราวกับจะลอคไว้ไม่ให้ขยับใบหน้าได้ น้ำจึงขยับแขนพยายามใช้มือทั้งสองข้างจับที่ไหล่หนา พยายามผลักร่างที่ทาบทับอยู่ด้านบนอย่างแรง นั่นแหละริมผีปากหนาที่กำลังรุกรานริมฝีปากของตนอยู่ จึงได้ผละห่างออกไป พร้อมกับเจ้าของร่างที่ยกตัวขึ้นเล็กน้อย ทำให้มองเห็นใบหน้าที่แดงซ่าน ลมหายใจที่หอบแรง และดวงตาที่จ้องมองมาด้วยแววตาแปลกประหลาด
   “พี่หมู” น้ำส่งเสียงครางแฝงไว้ด้วยความตกใจ วงหน้าที่ขาวซีดค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ความตื่นตระหนกในแววตา เปลี่ยนเป็นความสงสัยและเขินอาย
   หมูพยายามระงับอารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่อย่างยากลำบาก สายตายังคงประสานกับสายตาของน้ำแน่วนิ่ง แล้วหมูก็ต้องประหลาดใจ เมื่อมือที่ดันไหล่เขาไว้ ถูกเปลี่ยนไปวางลงตรงบริเวณทรวงอกของเจ้าตัว ใบหน้าที่แดงกล่ำพลิกไปทางด้านข้างราวกับจะหลบหลีกสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการของเขา หมูมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงต่ำอีกครั้ง  ลมหายใจของเขาสัมผัสแก้มเนียน ตามด้วยจมูกที่แนบลงไปสูดดมและสัมผัสแก้มนุ่ม หมูรู้สึกได้ว่าเจ้าของแก้มนั้นสะดุ้งเล้กน้อย และเริ่มสั่นสะท้าน เมื่อจมูกและริมฝีปากของเขาไล้เรื่อยลงมาจนถึงซอกคอสีน้ำผึ้ง ร่างที่สั่นสะท้านราวลูกนกตกน้ำ ยิ่งโหมกระพืออารมณ์ของหมูให้แรงขึ้น
   มือของหมูเริ่มเคลื่อนไหว ปลดเปลี้องกระดุมเสื้อของน้ำออก จากเม็ดแรก เม็ดที่สอง เม็ดที่สาม พร้อมกับจมูกและริมฝีปากที่ไล้เวียนสัมผัสเนื้อนุ่มบริเวณลำคอไม่ยอมห่าง จนกระดุมเสื้อทั้งหมดถูกปลดออก มือของหมูไม่หยุดนิ่ง เริ่มสัมผัสจากเอวลูบไล้ผ่านสีข้างขึ้นมาถึงไหล่ หมูเลื่อนใบหน้าจูบไล้มาถึงแผ่นอกเนียน มือลูบต้นแขนของคนที่กำลังสั่นเทิ้มอย่างแผ่วเบา แล้ววกมือกลับมาที่สีข้าง ต่ำลงไปที่ตะขอกางเกง หมายจะ ...
   “ไอ้หมู” เสียงเรียกดังขึ้น พร้อมกับบานประตูที่เลื่อนเปิดออก และร่างของต้อยที่เดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
   หมูสะดุ้งตกใจ ผละออกจากร่างของน้ำ ส่วนน้ำพลิกตัวเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาฝาผนัง พร้อมกับกลัดกระดุมเสื้อให้เข้าที่
   “เฮ๊ย” ต้อยอุทาน จ้องมองดูหมูและน้ำอย่างงุนงง สักพักจึงเข้าใจว่ามีอะไรเกิดขี้นก่อนที่เขาจะเข้ามาในห้อง “ไอ้หมู มึงทำอะไรน้องน้ำ” ต้อยถามเสียงกร้าว
   “กู...” หมูอึกอัก “กูลืมตัว”
   “อะไรนะ มึงทำแบบนี้เพราะมึงลืมตัวเหรอ” ต้อยตวาดด้วยความโกรธ เดินตรงเข้าไปชกหน้าหมูที่นั่งอยู่ จนหมูล้มหงายลงไปเพราะแรงชก
   “พี่หมู” น้ำส่งเสียงด้วยความตกใจ รีบลุกขึ้นยืนขวางต้อยที่ทำท่าเหมือนจะเข้าไปชกหมูอีกครั้ง “พี่ต้อย ชกพี่หมูทำไม” น้ำถามเสียงหวาดๆ
   “ก็มันทำกับน้องน้ำแบบนั้นได้ยังไง มันคิดแบบนั้นได้ยังไง” ต้อยจ้องมองหมูที่ค่อยๆลุกขึ้นนั่งด้วยความโกรธ
   “พี่ต้อย ใจเย็นก่อนครับ พี่ .... พี่” น้ำตะกุกตะกัก ทำท่าเหมือนจะอธิบายอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ออก
   “มีอะไรกันเหรอ”
   เสียงดังขึ้นที่หน้าประตู ทำให้ทุกคนหันไปมอง ก็เห็นชตกำลังมองมาด้วยความแปลกใจ
   “เปล่าๆ ไม่มีอะไร” น้ำละล่ำละลัก “นายมีอะไรเหรอ”
   “เรามารับนายไปกินข้าว มีอะไรกันน่ะ” ชตเดินเข้าไปหาน้ำ เหลือบสายตามองดูต้อยที่เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างคนอารมณ์เสีย แล้วมองดูหมูที่นั่งลูบหน้าตัวเองอยู่บนเตียงของน้ำ
   “เข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ” น้ำหันไปมองดูหมูด้วยความเป็นห่วง
   “แล้วเคลียร์กันเรียบร้อยรึยัง” ชตถามอีก น้ำหันกลับมาก็เห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย
   “เอ่อ ...” น้ำอึกอัก
   “ชตพาน้ำไปกินข้าวเถอะ” หมูพูดเบาๆ “เรื่องของพี่กับเพื่อน ไม่เกี่ยวกับน้ำหรอก”
   “พี่หมู” น้ำส่งเสียงท้วง
   “น้ำไปกินข้าวเถอะ จะได้กินยาตามเวลา แล้วกลับมานอนพัก” หมูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า “เชื่อพี่นะ”
   น้ำพยักหน้ารับ เดินไปหยิบพวงกุญแจบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับชต ภายในห้องจึงเหลือเพียงหมูและต้อยเพียงสองคน

[bakanishi1]

อ๊าคคคคคค ..... ค้างอย่างแรง

ไอ่คุณต่อยมาขัดจังหวะ ...

เฮ้อ .... ค้าง ๆ ๆ

แต่ก็เหมือนจะหยุดพี่หมูได้นะ

ว่าตอนนั้นคิดว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำหยดกันแน่

[jannie]

ตอบมาได้ว่าลืมตัว...ชิชะ เคืองหมูมากมาย (เหมือจะเข้าใจแต่ก็เคือง)

[iforgive]

เมื่อไหร่กันหนอ   ที่ทั้งสองคนจะได้ลงเอยกันซักที
มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครเปิดใจต่อกันเลย
มีแต่จู่โจมซะงั้น  แล้วจะรู้เรื่องกันม๊ายยยยยย

[IIMisssoMII]

ลืมตัว พูดได้ไงว่ะ
น้ำฝนฟังแล้วจะรู้สึกยังไง คนยิ่งไม่สบายอยู่
ระวังเถอะ หมูมันจะตายเพราะ ปาก