หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[£.Ma|e¥]

พึ่งอ่านภาค1จบ เศร้ามาก
อยากบอกพี่บุหรงว่า พี่ใจร้ายมาก สงสารพี่ต้นไม้
ไม่น่าให้น้ำหยดตาย แค่คิดก็ปวดที่ใจแล้วล่ะค่ะ
ถ้าหนูเป็นพี่ต้นไม้ หนูคงเจ็บเจียนตาย ถ้าไม่มีสัญญานั่น
หนูรู้ค่ะ ว่านี่คือ นิยาย แต่ไม่รู้ทำไม มันถึงทำให้หนูเจ็บหนูเศร้าได้ขนาดนี้
พี่บุหรงเป็นคนที่แต่งนิยายแล้วทำให้หนูอินได้มากขนาดนี้เลยนะเนี่ย(ในใจนึกแอบโกรธพี่บุหรง ยังไงหนูก็สงสารพี่ต้นไม้)
เฮ้อ~ หนูว่าหนูเริ่มบ้าแล้วนะเนี่ย เครียดเกิน 55+

หนูขอไปนอนก่อนละกัน ไว้จะมาอ่านต่อภาค2
แต่แอบเห็นนะคะว่า พี่ต้นกลายเป็นหลวงพี่ไปแล้ว เศร้าใจจังเลย
แต่คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พี่ต้นไม่คิดสั้นสินะคะ ปล่อยวาง
ฮือ ฮืออออ~ หนูอยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก มันจุก เง้อ
ไปละค่ะ ไปนอนเศร้า จะพยายามไม่คิดมากกก

[koolaloha]

ถึงคุณ บุหรง

จากที่ติดตามอ่านนิยายของคุณบุหรงมา ต้องมีเหตุให้ตัวสำคัญของเรื่องต้องจบชีวิตลงทุกคน อ่านละปวดจิตรอะ เรื่องนี้ขอไม่ให้มีใครต้องตายอีกได้มั๊ยเอ่ย

//กราบบบบ

[noina]

ชอบเรื่องนี้อ่ะอ่านแล้วชอบ

[THIP]

ดันๆ

[jannie]

คิดถึงนะคะ

[noina]

 

[mete]

มาต่อไวๆนะครับ กำลังหนุกเลย 

[noina]

 

[~prince™~]

ขอไปทำใจก่อนซักปีนึง แล้วค่อยมาอ่านภาคสองได้มั้ยครับ

[jannie]

เฝ้ารออยู่จ้า

[sasa]

หายไปไหนจ๊ะ รออ่านอยู่น้า

[patee]

หายไปนานจังเลย

ยังรออ่านอยู่นะจ๊ะ

[TON1974]

คิดถึงจะแย่อยู่แล้วครับ

[บุหรง]

บทที่ ๔๘

     หมูลงจากรถสองแถวแล้วเดินไปจ่ายค่าโดยสารกับคนขับรถทางด้านหน้า ความจริงแล้วติ๊กบอกกับหมูไว้ตั้งแต่เมื่อคืนวานว่า จะขับรถมาส่งหมูกลับหอพัก แต่ภิกษุหนุ่มกลับบอกให้ติ๊กส่งหมูแค่ท่ารถ ด้วยเหตุผลทีว่า
     ...เผื่อจะได้ใช้เวลาที่อยู่คนเดียวบนรถ คิดไตร่ตรองให้ได้รู้ ได้คิดอะไรขึ้นบ้าง ...
     เหตุนี้เองหมูจึงได้ทบทวนสิ่งที่ได้ยินได้ฟังจากภิกษุหนุ่ม รวมไปถึงคำพูดของพระสงฆ์ผู้ชราที่ตนนับถือ มาตลอดทาง ซึ่งทำให้หมูคิด ‘อะไร’ ได้หลายอย่าง
     ขาที่ก้าวเดินจนเกือบถึงประตูรั้วมหาวิทยาลัยหยุดชะงักลง เพราะฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หลายครั้งที่รูมเมทรุ่นน้องกลับบ้าน แล้วกลับมายังหอพักในวันอาทิตย์ มักจะมีขนมขบเคี้ยวมาฝากเขาเสมอ หมูจึงหมุนตัวกลับเพื่อจะข้ามถนนไปยังร้านค้าฝั่งตรงข้าม ที่มีขนมหลายอย่างวางขายอยู่ แต่พอเกือบจะถึงอีกริมถนนอีกฝั่งอยู่แล้ว สายตาก็เหลือบไปเห็นต้อย กำลังขี่จักรยานข้ามถนนไปยังฝั่งมหาวิทยาลัย และคนที่นั่งซ้อนท้ายจักรยานของต้อยอยู่
     “น้ำ” หมูพึมพัมเบาๆ พลางเหลียวมองตามเหมือนจะไม่ยอมให้คลาดสายตา ทั้งๆที่ยังอยู่กลางถนน
     ปี๊นๆๆๆๆๆๆๆ ... เป็นเสียงแตรรถจักรยานยนต์ที่แล่นมาด้วยความเร็ว
     เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด ...

     “พี่ต้อยหยุดก่อน คนถูกมอเตอร์ไซด์ชน” น้ำตะโกนเสียงดัง กระตุกชายเสื้อต้อยอย่างแรง จนต้อยต้องเบรครถจักรยาน “ไปดูกันหน่อยเหอะพี่ เผื่อจะช่วยอะไรได้”
     “อื้อ” ต้อยตอบสั้นๆ พลางหันหัวรถจักรยาน ข้ามถนนมายังจุดเกิดเหตุ
     ตรงที่นั้น มีคนมุงดูอยู่ ๒-๓ คน ต้อยจอดรถจักรยานแล้วพุ่งตัวเข้าไปดูคนที่นอนอยู่บนพื้นถนนพร้อมกับน้ำ
     “ไอ้หมู” ต้อยทรุดตัวลงนั่งทันทีที่เห็นคนบนพื้น
     “พี่หมู” น้ำร้องเสียงหลง เมื่อมองเห็นคนที่ถูกมอเตอร์ไซด์ชน พลางทรุดตัวลงนั่งอีกคน
     “อย่าแตะน้อง เดี๋ยวกระทบกระเทือนแล้ว อาจจะเจ็บมากขึ้น” ชายคนที่มุงอยู่คนหนึ่งร้องห้าม เมื่อเห็นต้อยและน้ำเอื้อมมืมออก หมายจะประคองหมูที่สลบอยู่ขึ้นมา “มีคนไปเรียกรถที่อนามัยมาแล้ว”
     น้ำพยักหน้ารับรู้ แล้วหันกลับไปมองหมูด้วยความเป็นห่วง
     “น้ำใจเย็นนะ หมูคงไม่เป็นอะไรมากหรอก นี่อาจจะล้มหัวกระแทก เลยสลบไปเท่านั้นแหละ” ต้อยพูดปลอบใจ แล้วยกมือขึ้นตบไหล่น้ำเบาๆเหมือนจะปลอบใจ เมื่อเห็นดวงตาของน้ำเริ่มแดงกล่ำ หยาดน้ำใสๆคลอหน่วยอยู่ในเบ้าตา

     “หมู ... หมู” เสียงเรียกอันอ่อนโยน ทำให้หมูที่กำลังเดินอยู่ในม่านหมอกหันไปตามเสียง
     “น้ำ” หมูขมวดคิ้วด้วยความไม่แน่ใจ “น้องน้ำ”
     คนที่ถูกเรียกส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
      “เราเองหมู” เสียงทุ้มนุ่มหูที่คุ้นเคย ทำให้หมูถึงกับเบิกตากว้าง
     “น้ำหยด” หมูเรียกพลางสาวเท้าเข้าไปหา “นี่นายจริงๆเหรอ” พูดแล้วหมูก็เอื้อมมือไปจับมือของน้ำหยดมากุมไว้ “น้ำเราอยากเจอนายมาก เราอยากบอกนายว่า...”
     “เรารู้ว่านายจะบอกอะไรเรา” น้ำพูดตัดบท “แต่ตอนนี้เรารีบไปกันก่อนเถอะ”
     “นายมารับเราไปอยู่ด้วยเหรอ”
     “เรามาพานายกลับไปต่างหากล่ะ” น้ำหยดหมุนตัวแล้วก้าวขา เตรียมจะออกเดิน
     “น้ำ ... นี่นายยังไม่ได้ไปไหนจริงๆเหรอ” คำถามของหมูทำให้น้ำหยดหันตัวกลับมามองหน้าหมูอีกครั้ง “เพราะเราหรือเปล่า” หมูถามด้วยสีหน้าเศร้าสลด
     “ที่ผ่านมาน่ะช่างมันเถอะ” น้ำหยดพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆที่มุมปาก “ต่อจากนี้ไปต่างหาก ที่นายควรคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป จำได้รึเปล่า ที่เราเคยบอกว่า เราอยากให้นายมีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข”
     หมูกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกตื้นตันจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ ทั้งคำพูด ... รอยยิ้ม ยังคงเป็นน้ำหยดคนเดิม ... คนที่เขารัก
     “รีบไปกันดีกว่า ถ้าช้ากว่านี้คงไม่ดีนัก”
      แล้วหมูก็รู้สึกเหมือนถูกน้ำหยดพาเดินอย่างรวดเร็ว ผ่านพ้นความสลัวของกลุ่มหมอก เข้าไปยังแสงสว่างอันเจิดจ้า

      “น้ำ” ต้อยเรียกเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างเตียงภายในห้องของสถานีอนามัย “ออกไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่ามั๊ย นี่มันก็เย็นมากแล้ว”
      “ไม่ล่ะครับ” ตอบแล้วก็หันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง “พี่หมูยังไม่ได้สติเลย ผมคงกินอะไรไม่ลง”
      “งั้นเดี๋ยวพี่ดูอะไรมาให้รองท้องหน่อยแล้วกัน ห้ามปฏิเสธนะ” ประโยคหลังต้อยพูดดุๆ เพราะเห็นท่าทางของน้ำ ที่ทำท่าเหมือนจะปฏิเสธ
      “ขอบคุณครับ พี่ต้อยใจดีกับผมมากเลย มากจนผมเกรงใจ”
      “เอาน่า อย่าคิดอะไรมาก คิดซะว่าพี่เป็นพี่ชายอีกคนนึงแล้วกัน เหมือนพวกพี่โดมไง” ต้อยพูดแล้วยิ้มน้อยๆ ... เขาคงทำได้แค่นี้
      น้ำยิ้มตอบแล้วหันหน้ากลับไปมองดูคนที่ยังคงไม่ได้สติบนเตียง
      “งั้นเดี๋ยวพี่ซื้ออะไรเข้ามาให้แล้วกันนะ”
      ไม่มีเสียงตอบกลับมา ต้อยถึงกับต้องถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันตัวเดินออกจากห้องไปอย่างแผ่วเบา

[iforgive]

มาแค่นี้เองเหรอ  น้ำหยดออกมานี๊ดดดดเดียวเอง

[jannie]

มาแล้ว.....ดีใจจ้า

อุบัติเหตุนี้...คงเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้หมูได้ก้าวต่อไปสินะคะ

[THIP]

  หยดน้ำที่มีแต่ให้ตลอดมา และตลอดไป  (พระเอกเป็นใครตรูไม่สนแระ  )

[donutnoi]

เมื่อไหร่น้ำหยด จะได้มีความสุขสักทีนี่

ทำเพื่อคนอื่นตลอดเวลา ทั้งตอนมีชีวิตขนาดไม่มีชีวิตยังต้องทำเพื่อคนอื่นอีก โถพ่อคู้น

[indy❣zaka]

ในที่สุดก็มาต่อแล้วววววว 
ดีจายยยยย 

[patee]

 มาอัพต่อแล้ว 

[iNklaNd]

คุณบุหรงมาแล้ว หายไปนานมากๆ 
โอ๊ย! เศร้าเนอะ น้ำหยดมาเองแบบนี้
หวังว่าอิหมูตื่นมาเห็นน้องน้ำอยู่ข้างเตียงคงคิดอะไรๆ ได้

อยากอ่านฉากหวานๆ บ้างจัง

[punchnaja]

หลวงพี่ สุดยอด^^

[tuek]

มันค้างมากๆเลยคุณบุหรง
ดีใจนะที่คุณบุหรงมาอัพต่อ
+1 นะคะ

สวัสดีปีใหม่นะคะ

[noina]

 

[numay]

 
มาต่อแล้วดีใจจังค่ะ
+1 สำหรับความใจดีค่ะ
 

[phoeniix]

เศร้ามากมาย สงสารแต่ละคน

[nenoramy]

หลวงพี่ต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆ เลยใช่มะ
อุแหม หนูน้ำหยดมาแปบเดียวเองอ่ะ
หมูก็เดินต่อไปข้างหน้าได้แล้วนะ
ยังมีคนที่รออยู่นะรู้ป่าว

ปล. เป็นการรอคอยที่แสนยาวนาน

[บุหรง]

บทที่ ๔๙

       ชตยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้อง จ้องมองดูใบหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงตรงมุมห้อง แสงไฟอ่อนๆของหลอดไฟภายในห้อง เหมือนจะไม่ได้ทำให้ความมืดที่เริ่มปกคลุมในยามพระอาทิตย์เริ่มตกดินนั้นสว่างขึ้นสักเท่าไร แต่กลับทำให้ใบหน้านั้นดูเศร้าจนเขารู้สึกได้ อาจเป็นเพราะตั้งแต่วันแรกที่เขาได้เห็นใบหน้านี้ มีแต่รอยยิ้มที่ทำให้เขาประทับใจตั้งแต่ครั้งนั้น ประดับอยู่บนใบหน้าอยู่เสมอ แต่ช่วงหลังเขากลับเห็นแววเศร้าหมองปรากฏอยู่บ่อยครั้ง แต่เหมือนจะไม่มีครั้งใดที่ดูจะหนักหน่วงเท่าครั้งนี้ สาเหตุเพราะคนซึ่งยังคงไม่ได้สติ ที่นอนอยู่บนเตียงคนที่นั่งอยู่นั่นเอง
       “น้ำ” ชตส่งเสียงเรียก พลางเดินเข้าไปในห้อง
       “อ้าว ชต ... มาได้ยังไง” น้ำหันมามอง พยายามยิ้มให้
       “พอดีเราเจอพี่ต้อยที่หน้ามอ” ชตตอบพลางยกเก้าอี้อีกตัวมานั่งลงข้างๆ “เอ้านี่ พี่ต้อยฝากมาให้” พูดแล้วก็ยื่นถุงพลาสติกที่ข้างในมีนมกล่องและขนมปังส่งให้
       “แล้วพี่ต้อยไปไหนแล้วล่ะ” น้ำรับถุงพลาสติกมาวางลงบนตักอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก
       “แวะไปดูแลป เดี๋ยวมา นี่พี่เค้าย้ำว่าให้น้ำกินให้หมดด้วย พี่เค้าว่านายไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่บ่าย นี่ก็เย็นแล้ว”
       “เรากินไม่ลง” พูดแล้วน้ำก็หันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง
       ชตถอนหายใจเบาๆ มองดูคนบนเตียงที่เหมือนกับคนหลับสนิท รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก จึงเอื้อมมือไปหยิบถุงพลาสติกบนตักของน้ำ หยิบนมกล่องออกมาจากถุง ดึงหลอด จากพลาสติกที่ห่อหลอดติดข้างกล่อง ใช้ปลายด้านแหลมเจาะลงไปที่ช่องด้านบน แล้วยื่นให้น้ำ
       “ไม่กินอะไรเลย อย่างน้อยก็น่าจะกินนมซะหน่อยนะน้ำ “
       “เรากินไม่ลงจริงๆ” น้ำหันมาบอกแล้วเม้มริมฝีปากแน่น “พี่หมูสลบไปตั้งแต่บ่าย ป่านนี้ยังไม่ฟื้นเลย” ดวงตาของน้ำเริ่มแดงกล่ำ
       “เดี๋ยวก็ฟื้นน่า” ชตพูดแล้วยื่นกล่องนมเข้าไปใกล้ จนปลายหลอดอยู่ชิดริมฝีปากที่เม้มสนิท “กินซะหน่อยนะ เกิดเป็นลมเป็นแร้งไปอีกคน เดี๋ยวก็วุ่นไปกันใหญ่”
       น้ำยังคงนั่งนิ่ง จนชตต้องถอนหายใจอีกครั้ง
       “น้ำ ... ถ้านายเป็นอะไรไปอีกคน แล้วพี่หมูฟื้นขึ้นมา ตอนนั้นจะให้เราทำยังไง ให้เราบอกว่านายเป็นลมเพราะเฝ้าเค้าเหรอ แล้วไหนจะพวกยัยแฝดนรกอีก ขืนรู้ว่าเราปล่อยให้นายเป็นแบบนั้น พวกมันเล่นงานเราตาย ไอ้โรจน์อีกคน ไม่ปล่อยเราแน่”
       ท่าทางออดอ้อนของชต ทำให้น้ำอดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ จึงพยักหน้าน้อยๆ ยื่นมือรับกล่องนมมาจากชต แล้วค่อยๆดูดนมในกล่องจากหลอดอย่างช้าๆ
       “กินขนมปังซักชิ้นสิ รองท้องหน่อย” ชตหยิบขนมปังจากถุงยื่นให้
       “ขอบใจนะชต” น้ำพูดเบาๆ “ขอบใจ ... แต่เรากินไม่ลงจริงๆ”
       “น่า ...นะ คำสองคำก็ยังดี” ชตพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง น้ำขมวดคิ้วน้อยๆ ราวกับคิดอะไรอยู่
       “ถ้าคนที่นอนสลบอยู่เป็นเรา นายจะกินอะไรลงมั๊ย” น้ำถามหลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
       คำถามของน้ำทำให้ชตอ้ำอึ้งพูดไม่ออก และยอมแพ้ไปในที่สุด
       เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ทั้งสองคนไม่รู้เลย เพราะต่างคนต่างก็จ้องมองแต่คนที่คนห่วงใย จนกระทั่ง
       “อ้าว ชต ยังอยู่ด้วยเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากประตูทางเข้าห้อง
       “ครับพี่ต้อย” ชตหันไปมองแล้วตอบไปเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
       “ยังไม่ฝื้นอีกเหรอ” ต้อยพูดแล้วเดินมายืนข้างเตียง ยื่นมือไปแตะไหล่น้ำเบาๆ “พี่ว่าเรากลับกันก่อนเถอะ นี่จะสองทุ่มแล้ว จวนหมดเวลาเยี่ยมแล้วนะ”
       “ผมอยู่เฝ้าไมได้เหรอครับ” น้ำเงยหน้าขึ้นมองต้อย
       “คงไม่ได้หรอก เมื่อกี้พี่ลองถามดูแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่แต่เช้าก็ได้”
       “นั่นสิน้ำ กลับกันก่อนเถอะ ที่นี่มีทั้งพยาบาล มีทั้งหมอ คอยดูแล น้ำเองก็ยังไมได้กินอะไรเลยนะ กินนมไปกล่องเดียวเอง” ชตพูดเสริม
       “อ้าว แล้วขนมปังที่พี่ซื้อมาให้ล่ะ ทำไมไม่กิน” ต้อยถามด้วยความเป็นห่วง
       “ผมกินไม่ลงน่ะพี่ เดี๋ยวผมออกไปที่เคาเตอร์เดี๋ยวนะครับ”
       “ไปทำอะไรเหรอ” ชตถามด้วยความสงสัย
       “จะไปขออยู่เฝ้าพี่หมู” น้ำตอบเสียงอ่อยๆ
       “ไม่เอาน่า ขืนอยู่เฝ้า นายไม่ยอมนอนแน่ๆ กลับไปพักที่หอดีกว่า เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนเอง”ชตพูดพลางเอื้อมมือไปกุมมือของน้ำไว้ แล้วบีบเบาๆ ราวจะปลอบใจ
       “น้ำ ... น้ำ” เสียงแผ่วๆมาจากคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ทุกคนหันไปมอง ก็เห็นหมูขยับตัวเบาๆ “น้ำ ... อย่าเพิ่งไปสิ ... น้ำ ... อย่าเพิ่งไป” หมูพูดเสียงดังขึ้น มือทั้งสองข้างยกขึ้นเหมือนจะไขว่คว้าหาอะไรอยู่ในอากาศ
       “พี่หมู” น้ำอุทานด้วยความดีใจ หันตัวไปจับมือทั้งสองของหมูไว้ “ผมอยู่นี่ครับพี่”
       “ชตอยู่เป็นเพื่อนน้ำนะ พี่จะไปตามหมอ” ต้อยที่เหมือนจะตั้งสติได้ก่อนเพื่อน บอกกับชตก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว
       “พี่หมูครับ ผมอยู่นี่แล้ว” น้ำพูดพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมา
       ชตมองดูใบหน้าของน้ำที่ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

[Poes]

เฮ้อ ค้างค่ะ หมูกำลังจะมีความสุข

อยากให้น้ำหยดกะพี่ต้นไม้ได้คู่กัน พอมีหวังมั้ยค่ะคุณบุหรง  กลับชาติมาเกิดก็ยังดี 

[donutnoi]

มารอหมูฟื้น      อยากให้น้องน้ำ สมหวัง 

อยากห้น้ำหยดไปสู่สคติเสียที