หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[pterofrond]

B+ ครับ

ถ้าขยันมาต่อจะให้ A

[u-only-one]

ให้ B ละกันค่ะ เพราะรวมๆแล้วชอบ มีมุขให้ขำเยอะ คำผิดนิดหน่อยไม่ทำให้เบรคอารมณ์
 "น่าจะเป็นครู อาจารย์ " <------ ข้อนี้จริง เห็นด้วยอย่างมาก สอนได้ยอดเยี่ยม แค่การวางตารางอ่านหนังสือให้ปอนี่นับถือเลย  
แต่ที่ยังไม่ได้ A เพราะสั้นอ่า มีบทอัศจรรย์นิดๆหน่อยๆก็ดี   อ่านแล้วจะได้ไม่ค้างๆคาๆ เห็นแต่จิ้งจกบนเพดาน อิอิ

อยากให้คะแนนปอบ้าง เพราะกร๊าฟปอขึ้น ลง ตลอดเวลา
ตอนแรกก็ F ต่อมา ก็ D พอมาสักระยะทำตัวดีขึ้นพรวดเลย C+ ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้คาดว่าอยู่ที่ D- (มันต่างจาก F ตรงไหน กร๊ากกก)
แต่เห็นว่ากำลังทำตัวดี(ขอให้ดีจริงเหอะ) คาดว่าคงจะได้ D สักวัน

[Little Devil]

มา edit แล้วนะน้องที
ความน่าสนใจของพล็อท > B+
การนำเสนอโดยรวม  >B

อยากอ่านมุมมองของปอบ้าง
+1

[sukie_moo]

ให้ B ค่ะ  โดยรวมดีแล้ว
แต่ก็ยังมีคำผิดอยู่บ้าง บางทีรวบรัดไปหน่อย

[m_pop91]

ติดเอฟได้มั๊ยครับ 555
เอาเป็นว่าสำหรับผมให้ C แล้วกัน
เหตุผลเพราะว่าไม่ยอมรักกันต่อ อ่านมาตั้งแต่แรก
นึกว่าทั้งคู่จะรักกัน คบกัน รู้ว่าปอผิดแต่ก็แอบเชียร์ปอ
แต่ทั้งหมดนี้ก็ต้องขอบคุณมากๆครับที่มาลงให้ได้อ่านกัน
ทำให้รู้ว่าในความเป็นจริงแล้วแค่รักมันยังไม่พอจริงๆ
มันต้องมีองค์ประกอบอีกเยอะ ไม่งั้นทีคงให้อภัยปอ (หรือว่าตอนนี้คบกันอยู่ )อิอิอิ

[IZE]

ให้ B  เพราะว่าไอ้คุณปอยังไม่เคลียร์ตัวเอง

[NUTTYZERO]

ผมให้ B นะครับ  เพราะ  เกือบจะดี แต่ก็ยังไม่ดีเลยทีเดียว (เหมือนตูจะตอบกวนๆนะเนี้ย)

คำผิดก็ยังมีบ้าง แต่ก็น้อยลงกว่าเดิมแล้ว ถือว่าปรับปรุงในทางที่ดีขึ้น 

อีกไม่นานเกินรอก็คงจะได้ A (ถ้าปอกับทีกลับมาคืนดีกันโดยเร็ว จะให้ A+ ไปเลย เอิ้กส์ๆ) 



เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะครับ^^

[anajulia]

ยก B ให้ค่ะ เพราะว่าคำสะกดผิดนั่นแหละ
ปกติจะเป็นคนรำคาญหนังสือที่สะกดผิดอยู่แล้ว
ถึงขั้นเลือกซื้อหนังสือตามสำนักพิมพ์คือถ้าสำนักพิมพ์ไหนเคยซื้อมาอ่านแล้วเจอคำสะกดผิดจนรับไม่ได้ก็จะไม่อุดหนุนอีกต่อไป

ส่วนเรื่องเนื้อเรื่องนั้นชอบค่ะ ภาษาก็อ่านเข้าใจง่าย แล้วก็รู้จักทิ้งปมชวนให้ติดตามด้วย
จะมีNCรึไม่มีไม่ใช่ข้อบ่งชี้การให้คะแนนของพี่นะคะ

ปล.น้องทีสู้ๆขอให้เขียนหนังสือแล้วได้เผยแผ่ตามที่ตั้งใจไว้นะคะ

[kitty]

  B+ จะ พี่ทีก้อเขียนดีนะ เขียนตลกด้วยชอบๆๆๆๆๆ   สงสารพี่ปออะ ใจอ่อนสะทีสิค่ะๆๆๆๆๆๆๆ

[leogemini]

โทรไปถาม อาจารย์อุทุมพร มาว่าจะให้เกรดไรดี (ไม่รู้จักอ.อุทุมพร ก้อ กูเกิ้ล เอาเองเน่อ)



อาจารย์แนะนำว่า เกณฑ์ที่ทีต้องการไม่ชัดเจน ว่าจะให้เกรดเป็นตอน ๆ หรือ ให้เกรดรวมทั้งเรื่อง ทำให้ไม่สามารถตัดสินใจได้




อย่างไรก็ตาม  จากการทบทวนวรรณกรรมการให้เกรดแล้ว



ขอให้ในภาพรวมทั้งเรื่อง จน ถึง ตอนปัจจุบัน



เป็น...



เป็น ...


A  นะครับ



แต่มีข้อแม้ว่า ถ้าตอนหน้าไม่มี NC จะลดเกรดลงหนึ่งช่วงคะแนน



ไปเรื่อย ๆ



จนกว่าจะมีฉาก NC



 




ป.ล. เรื่องสมุดบันทึกเป็นแผนของปอที่จะง้อทีรึป่าว ถึงได้ชวนมาบ้าน มาห้อง ขนาดนั้ย   

[phoenixboys]

B ครับผม เนื้อเรื่องโดยรวมน่าติดตามดีครับ
การใช้คำพูดสนทนากัน ดูแล้วให้ความรู้สึกว่าจริงใจ/สนิทกันดี
อ้อแล้วก็การอัพที่ต่อเนื่องเป็นประจำก็ส่งผลต่อคะแนนที่ได้ด้วยนะคร้าบ 555+
ป.ล.อาจจะอัพเกรดให้ก็ได้นะ ถ้าปอกับทีรีบๆเคลียร์ปัญหาหัวใจให้เรียบร้อย  
อีกอย่างเน้อ ถ้ามี NC นี่เอาไปเลย A++++++ 55555555+

[KM]

เอาไปทุกเกรดเลย

ลวกๆกันเข้าไป จะได้เยอะๆ

ฮ่าๆๆ

[Nichdia]

เอา B+ ไปก่อนเลย

อิอิ

[nigiri]

ให้เกรดแบบตามหัวข้อละกัน

เนื้อเรื่องความรัก A ไปเลย สนุกมากกกกกกกก ชอบโคตร ติดที่สุดเลย ตามอ่านไม่พลาดเลย พอไม่ได้อ่านแล้วจะลงแดง ส่วนเนื้อเรื่องตอนเศร้าไม่อยากให้มีเรื่องเศร้าๆเลย ชอบความรักของปอกับทีมาก พอถึงตอนเศร้าทีไรแล้วก็เสียใจด้วยทุกที

การเขียนให้ A ตรงที่เขียนสนุกดี เข้าใจง่าย น่าติดตาม แต่ขอหักตรงที่ชอบสปอยล์ เลยให้ตรงส่วนนี้ F ส่วนตัวเราไม่ชอบการสปอยล์อ่าว่าตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น และก็การตั้งชื่อเรื่องที่หลอกผู้อ่าน เช่น "ตัดขาดกัน" อาจจะเป็นเทคนิคอย่างนึง แต่ส่วนตัวไม่ชอบชื่อเรื่องที่บอกอย่าง แต่เนื้อหาข้างในอีกอย่าง สรุปรวมแล้วพาร์ทนี้เป็น C

รวมแล้วได้ B

[SLC#53]

B+ ค่ะ ^^

ชอบในความเป็นกันเองในการเล่าเรือง คิดอะไรก็วงเล็บไว้อย่างนั้น 5555 อ่านทีไรมาสะดุดขำแตกก็ตรงในวงเล็บทุกที
เป็นส่วนนึงที่ทำให้ติดเรื่องคุณทีมากๆค่ะ เห็นตอนใหม่ทีไรก็รีบพุ่งเข้ามาเลย กร้ากๆๆ

หักตรงที่...ชอบทำให้อยากแล้วจากปายยยย 5555 ละแถมมาดักเราอีก(เป็นบางครั้ง) แต่ก็ชอบนะคะ เหมือนเป็นการเพิ่มรสชาติใหม่ๆให้กับการอ่าน บทนี้อ่านจบแล้วหน้ายิ้ม มาอีกบทหน้าเหี่ยวเลย โดนหลอกและตรู

ส่วนตอนนี้ขอยกมาวงเล็บนึง  "มึงก็ตามติดกูจริงๆเนอะ แทบจะเข้ามาสิงร่างกูอยู่แล้ว...เขยิบไปห่างๆหน่อย"
ชอบค่ะ แทบจะสิงร่าง คิดได้ไงง ฮ่าๆๆๆๆ เราอ่านละฮามากกก จนต้องโควทส่งให้เพื่อนช่วยขำต่อ  ...หรือเราเส้นตื้นไปเอง ? ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ตาม ชอบที่เรื่องคุณทีทำให้เรายิ้มได้เสมอค่ะ สนุกสนานมาก ไม่เว้นแม้ตอนเศร้าๆ (เลววว) ....เป็นกำลังใจให้คุณทีนะคะ ทั้งการเขียนหนังสือ และเรื่องนายปอติ้งต๊องนี่ด้วย เย้! 

[MIkz_hotaru]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า พี่ทีโกรธไอ้ปอจริงป่ะเนี่ย ในวงเล็บจะฮาไปไหน
ไอ้ปอก็เขียนบันทึกแล้ว ไม่พิจารณายกโทษให้มันหน่อยเหรอ ไม่งั้นมันอาจสิงพี่ีทีเ้ข้าสักวันนะ ห้าๆๆ

ถ้าจะให้เกรด สำหรับภาษาเนื้อเรื่อง สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ให้ A (ต้องมาลงทุกวันนะ ไม่งั้นริบคืน)
แต่ถ้าเพิ่มฉาก จะให้A+ 
ให้ดีกว่านี้ถ้าคืนดีกัน

[davidbody]

ปอมาง้อเหรอ น่ารักดีนะครับ อย่าใจเเข็งเลยนะ ยกโทษให้ปอนะ

[DexTunG]

B  +  นะครับ



 

[jaylayjay]

เอา B + พอ




 

[Dee^daY]

C+ ครับ

[TaNWa]

B+ ถ้าทีคืนดีกะปอเมื่อไหร่จะไห้เอ  ถ้ายังไม่คืนดีกัน จะให้ F เลยคอยดู

[benxine]

B+ ถ้าทีคืนดีกะปอเมื่อไหร่จะไห้เอ  ถ้ายังไม่คืนดีกัน จะให้ F เลยคอยดู

เห้นด้วยมากๆๆ

 

[LingNERD*]

ิB ไป

[golove2]

ให้ B+  จ้า   

[beambeam]

  o13ให้ B ไปก่อนนะครับสำหรับตอนนี้ เนื่องจากเอาอัพช้า เนื้อหาสั้น ไม่ทันใจวัยรุ่น อิิอิ เหตุการณ์ไม่ค่อยจะตื่นเต้นด้วย ไม่เหมือนตอนที่แล้วๆมา เห็นภาพมากกว่า ตอนนี้ดร๊อปลงไปหน่อยนะครับ ในเรื่องราวต่างๆ แต่ก็จะคอยใหกำลังให้นะครับผม 

[scouser]

ให้ Aล่ะกันเนอะ
คนกันเอง555
หนุกมากมาย
ชอบลักษณะกานเขียนอ่ะ
และเค้ากก็ชอบทั้งสองคนเลยย

[jimmyjimmy]

ให้ B+ ไว้ก่อน แต่ถ้าเพิ่มบทsex มากกว่านี้จะให้ A  


อันนี้เห็นด้วยอย่างแรง เพราะถึง ที ไม่เขียนบรรยาย กลัวเด็กเข้ามาอ่านจะเสียเด็ก...อันนี้ไม่ต้องเป็นห่วง เด็กมันเสียไปนานแล้ว แล้วเรื่องอื่นๆ เค้าก้อบรรยายก้อบรรยายกันแบบ เสมือนหนึ่งเราแอบอยู่ใต้เตียงเค้าเลยนะ..5 5 5 เพราะงั้นเรื่องของ ที เป็นเรื่องจริงที่นำมาเล่า ภาษา OK เนื้อหา OK  เขียนผิดมีบ้างก้อยัง OK บรรยายมาดีแล้วแต่พอถึงเรื่อง sex ตัด ฉับ ฉับ ฉับ ให้ไปจินตนาการเอาเอง มันเลย สะดุด ไง ไม่เชื่อ ที ลองไปอ่านดูนะ จะรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า

ให้ B+ ก่อนล่ะกัน และก้อ +1 ให้เป็นรางวัลปลอบใจ  

[LEO]

...ขอบคุณสำหรับเกรดที่ให้กันมาครับ
...เดี๋ยวทีคงเข้ามาอ่านครับ
...ส่วนเรื่องคำผิดผมจะพยายามอ่านตรวจทานให้ละเอียดขึ้นน่ะครับ
...ตอนนี้ยาวมากตามคำเรียกร้อง...อ่านแล้วอย่าลืมติ/ชมกันเพื่อเป็นกำลังใจให้น่ะครับ...บวกก็ได้น๊า

ช่วยด้วยผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่าง26...ตอนทัศนศึกษา

บ่นนำ

เป็นไงบ้างครับช่วงวันหยุดยาว วันนี้ก็วันสุดท้ายของการหยุดแล้ว อิ่มเลยล่ะสิ(หมายถึงอิ่มอกอิ่มใจ) เห้ย!หลายๆคนคงได้ไปเที่ยว  แต่ไอ้ทีผู้โด่ดเดี่ยวและเดี่ยวดายกลับนั่งจมปลักอยู่ที่บ้าน ที่บ้านเค้าก็ไปเที่ยวกันหมดกับญาติๆเป็นขบวน  ก็มีไอ้ทีนี่แหละที่อาสาเฝ้าบ้านทั้งคุ้ม ต้องคอยสอดส่องบ้านหลังนั้นหลังนี้เป็นระยะ เคยได้ยินแต่โครงการฝากบ้านไว้กับตำรวจ แต่ญาติๆและเพื่อนบ้านหารู้ไม่ว่า  นี่เป็นการฝากบ้านไว้กับโจร 55+...ไม่ใช่ผมเป็นลูกเมียน้อย เค้าไม่ให้ไปนะ ผมไม่ไปเองไปก็ไม่สนุก คงจะนั่งหน้าหงิกทั้งวันเป็นแน่ ก็เลยสละ(พูดซะเหมือนเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่)เวลาเฝ้าบ้านดีกว่า  ดูแลบ้าน  ดูแลหมาไป...เทศกาลทั้งหมดทั้งมวลส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีผลกับผมหรอกครับ ปีใหม่ก็คิดเสียว่าเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง เปลี่ยนจากเดือนธันวาคมเป็นมกราคม  ก็ไม่ต่างจากการเปลี่ยนเดือนทั้ง11 ผมก็เลยอยู่บ้านฟังเสียงพลุที่เค้าฉลองกันทั้งคืน (น่าเศร้าเคล้าน้ำตาไหมล่ะ55+) นั่งกดส่งเมสเซส  Happy New Year จนเครื่องจะพังหมดเงินเป็นร้อย  เพื่อนๆก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว (ถ้ากูไม่ส่งไปก่อนมึงจะไม่ส่งกลับมาเลยใช่ไหม ไอ้เพื่อนๆทั้งหลาย  สนุกจนลืมกู)... วันนี้ก็พูดซะเหมือนน้อยใจเลย แต่ไม่ได้น้อยใจนะครับ ผมไม่ค่อยชอบสังคมอยู่แล้ว ชอบความเงียบๆสงบๆ อยู่กับธรรมชาติ (งั้นมึงก็ไปอยู่ในป่าช้า)...ก็ไม่ขนาดนั้น  แต่คนภายนอกจะดูว่าผมเป็นคนชอบความสนุกๆ (หาว่าผมพูดมาก ปากดีนั้นเอง)...เอาเถอะคิดยังไงก็แล้วแต่ ผมก็เป็นผม  ปีใหม่ปีไหนผมก็เป็นไอ้ทีเหมือนเดิม คนเดิม
อย่าลืม!  ผู้ใดยังไม่ให้คะแนนผม สามารถเม้นในตอนนี้ก็ได้เพราะคะแนนเป็นของทั้งเรื่อง ไม่ได้ผูกมัดเฉพาะตอน (เข้าใจเด้อ) ...เข้าใจแล้วก็รีบๆซะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอน26...ทัศนศึกษา

ความเดิมตอนที่แล้วหลังจากไอ้ปอติดสอยห้อยตามผมไป กทม.ด้วย  ผมก็มุ่งหน้าไปทำธุระ(ดีนะวันนี้ไม่ได้มีธุระไปหาเพื่อน..มันเป็นธุระจริงๆ)
เสร็จธุระใกล้ๆเที่ยง ผมก็เดินเข้าร้านข้าวมันไก่  มาด้วยกันกับไอ้ปอ แต่เหมือนไม่รู้จักกัน เพราะผมเดินไปนั่งคนละโต๊ะกับไอ้ปอ(เซลล์ขนในหูกูบวมหมดแล้วจากเสียงมึง  ให้มันได้พักบ้างเหอะ) ไอ้ปอทำหน้าบึ้งเล็กน้อย(ช่างมึงปะไร กูทำหน้าบึ้งตลอดทางจนเจ็บหน้า มึงยังไม่หยุดพูดเลย)   กินเสร็จก็นั่งรถมาลงอนุสาวรีย์เหมือนเดิม  ผมเดินดูรอบริเวณนั้นไปเรื่อย (ทั้งๆที่แดดร้อนมากๆในตอนเที่ยง  ไม่ได้อยากซื้อของ แต่เพื่อดูปฏิกิริยาของมันที่จะควบคุมอารมณ์ได้มากน้อยแค่ไหน  (เป็นส่วนหนึ่งของการให้คะแนนเชียวล่ะ) เห็นมันสงบปากลง และเดินตามอย่างเรียบง่าย
“โออิชิ 2 ขวดครับ” ไอ้ปอหยุดซื้อน้ำ ผมจึงรีบเดินเข้าซอกข้างๆร้านขายเสื้อ ไอ้ปอซื้อเสร็จมองหาผมใหญ่เลย วิ่งๆ เดินๆหารอบๆ (หากูไม่เจอ กลับบ้านไม่ถูกเหรอวะ)  มองดูมันหาผม ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย (ผมก็เดิน ย่องๆตามหลังมัน) เห็นมันวิ่งหน้าตื่น ด้วยความสงสารก็เลยเดินไปดักหน้ามันในระยะกระชันชิด มันวิ่งชนผมเข้าอย่างจัง
“โอ้ยย  ไอ้บ้า ดูตาม้าตาเรือบ้างดิ” ทั้งๆที่ผมพรวดพลาดไปดักหน้ามัน(กรรมตามทันจริงๆเว้ย ที่ไปแกล้งมัน...มึงก็นี่นะ ตามึงไม่มีเหรอวะ)
“โทษๆ กระเด็นเลยเหรอวะ ดีนะไม่ล้ม อายเค้าตาย 555+” (เอ๊ะ..มันพูดขอโทษด้วยแฮะ ) ...คะแนนให้+5
“ทะเล่อทะล่าอย่างมึงอยู่ในกรุงเทพไม่ได้หรอก” ผมพูดเสียงเบาๆ
“กูไม่คิดจะอยู่นี่อยู่แล้ว...อ่ะน้ำ” ผมรับโออิชิจากมัน (ก็กูหิวเหมือนกันนี่หว่า) ...มีน้ำใจเผื่อแผ่และแบ่งปัน +5
ผมเดินขึ้นสะพานลอยเห็นไอ้ปอเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปใหญ่เลย
“มึงไม่เคยมาเหรอ” 
“เคยมาดิ แต่กูไม่เคยมากับมึง  กูก็เลยจะถ่ายเก็บไว้” (พูดซะซึ้งเลย ถ้าเป็นสมัยก่อนกูคงรักมึงมากขึ้น แต่ตอนนี้ความรู้สึกกูยังคงเท่าเดิม) ว่าจะไม่ให้แต่ก็+1แล้วกัน รู้จักพูดและบันทึกเรื่องดีๆ
ตอนแรกกะว่าจะเลี้ยวซ้ายขึ้นบีทีเอสกลับ แต่เห็นมันไม่ค่อยได้ไปเที่ยว  ไหนๆมันก็ลาหยุดงานทั้งวัน    ครึ่งวันที่เหลือพามันเที่ยวแล้วกัน(ผมยังใจดีอยู่นะ) ผมเลยเดินตรงไปฝั่งโรงบาลราชวิถี นั่งรถ ปอ 515 ไปลงเขาดิน ครั้งก่อนที่ไปเขาเขียวเห็นมันตื่นเต้นชอบสัตว์มากกว่าผมอีก  ผมเลยจะพามันไปสวนสัตว์อีกครั้ง(ให้เจ้าหน้าที่จับขังกรงโชว์เลยดีไหม) แต่ผมก็ไม่ได้บอกมันหรอกว่าจะพาไปเที่ยวและจะไปไหน  ถึงหน้าสวนสัตว์
“สวนสัตว์ดุสิต” มันอ่าน พลางยิ้มปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว
“กูมาเฉยๆฆ่าเวลา กลับบ้านตอนนี้ร้อน   มึงไม่อยากมาก็กลับก่อนได้”
“เฮ้ย ยัง มึงไม่กลับ กูก็ไม่กลับ”
“ถ้างั้นช่วงบ่ายก็ช่วยหุบปากมึงด้วย  กูรำคาญ”
“เออๆ กูไม่พูดแล้ว” (ให้มันจริงเหอะ)
“ใครมานั่งวาดรูปบนกำแพงวะ มันต้องใช้ความอดทนมากเลยนะเนี้ย” (มึงพูดต่อจากประโยคที่แล้วยังไม่เกิน 5 วิเลยนะ)
“อยากรู้มากไหม...แหกตาดูข้างบนดิ มันมีสถาบันเขียนไว้อยู่” เหมือนพาเด็กมาทัศนศึกษาจริงๆนะ อะไรแปลกๆตามันก็จะถาม ถ่ายรูปไว้ ....แต่ในมุมนึง  ไอ้ปอยิ่งสงสัย ยิ่งถามผม  ผมก็รู้สึกห่อเหี่ยวใจบอกไม่ถูก สงสารมันอยู่พอควร  (ช่วงชีวิตในวัยเด็กมึงหายไปไหน  มึงได้มีโอกาสเที่ยวไหม) โตขึ้นมาหน่อยก็เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ไม่มีเวลาไปเที่ยว (เอาวะ วันนี้กูจะพามึงเที่ยวหลายๆที่แล้วกัน) ในระหว่างพามันเที่ยว  ผมก็พยายามพูดมากขึ้น อยากให้มันสนุก วันนี้ยังไม่อยากให้มันมากังวลกับความรู้สึกผมมากนัก ก็เห็นมันแฮปปี้ขึ้นนะ หลังออกจากสวนสัตว์ ผมก็นั่งรถกลับมาอนุสาวรีย์เหมือนเดิม  ในที่สุดก็คิดได้ว่าน่าจะเป็นวัดพระแก้ว(ความชอบส่วนตัว)
นั่งรถเมล์ต่อไปยังสนามหลวง วัดพระแก้ว ครั้งนี้ก็เช่นกันรู้สึกว่ามันจะตื่นเต้นน่าดู ในความวิจิตรงดงาม ความประณีตถึงรายละเอียดและแสงทองส่องสว่าง(เขียนยังกะบทละคร) แต่จริงๆนะ ผมก็ยังทึ่งเลยขนาดผมเป็นคนไทยที่เห็นวัดวาอารามมานักต่อนัก แล้วถ้าเป็นฝรั่งล่ะ พูดไม่ออกเลยมั้ง ...ซึ่งก็เหมือนไอ้ปอ ณ ตอนนี้
“สวยกว่าในทีวีอีกอ่ะ”  (ไม่รู้มันพูดเอาใจผมที่พามันมารึความรู้สึกจริงๆ) ผมกับไอ้ปอเดินดูไปเรื่อยๆ
“ทำไมกูไม่เห็นพระเลยล่ะ” ไอ้ปอปล่อยไก่ตัวเบอะเร่อ
“555+”(กูอุตส่าห์วางตัวมาตลอดทั้งวัน กูหลุดจนได้...ให้กูหัวเราะหน่อยเหอะ)
“มึงโง่รึแกล้งโง่”
“ทำไม” ไอ้ปอยังทำหน้าเอ๋ออีก
“วัดนี้ไม่มีพระ...อย่าไปพูดให้ใครฟังนะ  เค้าจะหาว่ามึงโง่”
“อ้าวเหรอ  แล้วใครดูแลวัด”
“วัดนี้ไม่มีพระ ไม่มีเณร ไม่เมรุ ไม่มีสัปเหร่อ เป็นวัดท่องเที่ยวรัฐบาลดูแล เป็นสมบัติของชาติไม่มีเจ้าของ”
“อ๋อ  เหรอ”
“ห้ามถ่ายรูปนะปอ ตำรวจจับ   กูไม่ไปประกันตัวมึงนะ”
“ถ่ายรูปก็ไม่ได้เหรอวะ”
“เออ  บันทึกภาพด้วยตา เก็บความจำไว้ในสมอง...ใส่รองเท้าเปิดส้นก็ไม่ได้ กางเกงขาสั้นก็ไม่ได้  ดีน่ะมึงไม่ใส่ยีนต์ตัวที่ขาดยังกะผ้าเช็ดตีนมา อันนั้นก็ไม่ได้”
“แล้วพูดคำหยาบในวัดได้ด้วยเหรอ” มันพูดประชดรึเตือนผมไม่รู้ แต่มันทำให้ผมแลบลิ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มด้วยความอาย (สอนมันมานานโดนมันสอนคืน)
“แลบลิ้นก็ไม่ได้ ไม่เหมาะสม” มันล้อทำหน้าเคร่งขรึม (กูหลุดอีกแล้ว)
หลังจากที่เดินดูจนรอบแล้ว ผมก็พามันลงเรือนักท่องเที่ยว(ผมเคยลงผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง) ขึ้นเรือท่าช้าง ผู้โดยสารทั้งหมดทั้งมวลก็ทยอยกันเดินลง เกือบทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติ ทุกคนลงเรือรวมทั้งผมกับไอ้ปอ  แต่ก็ไปติดขัดกันกลางเรือ (ทำไมไม่เดินเข้าไปวะ) คนข้างหลังก็ยิ่งเบียดเข้ามา ทันใดนั้นฝรั่งน้ำหนักร่วมร้อย(กะโดยประมาณ)ก็เหยียบตีนผมอย่างจัง
“โอ้ยย .. Excuse me I’m sorry” ด้วยความตื่นเต้นและตกใจ ก็เลยชิงบทฝรั่งพูดซะงั้น คิดในทางที่ดีก็คือคนไทยอ่อนน้อมถ่อมตน ยิ้มง่าย(ทั้งๆที่หัวเราะเยาะมากกว่า  ไม่เคยเห็นฝรั่งหัวทอง)  ซึ่งประโยคที่ผมพูด ก็เป็นประโยคท่องจำ สมัยเรียนที่อาจารย์สอน แปลได้ว่า  ผมขอประทานโทษ  ผมเสียใจอย่างสุดซึ้ง(ใส่ไข่เล็กน้อย... แต่ก็อยู่บนพื้นฐานความจริงที่คนไทยสั่งสอนกันมา แต่ฝรั่งมังค่ามักจะไม่พูดกันเท่าไหร่...ไม่รู้กูผิดอะไรหนักหนาถึงต้องพูดประโยคขอโทษซ้อนขอโทษ มารยาทดีเกิน)ผมพูดภาษาอังกฤษสำเนียงไทยแท้ออกไป
“ผมต้องขอโทษคุณครับ I’m sorry” ฝรั่งพูดไทย สำเนียงฝรั่ง (เออ...เอาสักอย่างสิ) พูดเสร็จก็ยิ้มหวานให้ผมด้วยนะ (อย่ายิ้มแบบนี้สิ ฝรั่งไม่คิด แต่คนไทยคิด55+)คนไทยหมายถึงไอ้ทีคนเดียวนะ คิดเล่นๆเป็นอาหารสมอง ใจจริงๆไม่นิยมของนอกหรอกเดี๋ยวเสียดุลยประเทศ (ฝรั่งต้องมาสัก5 ต่อคนไทย 1 คน...เออ..แบบนี้หน่อยถึงได้กำไร ประชากรเราน้อยกว่าหนิ)เอิ๊กๆ
“that all right ไม่เป็นไรครับ”ผมพูดยิ้มๆสำเนียงไทยเหมือนเดิม พูดอังกฤษแปลไทยให้เสร็จสรรพ  ก็ด้วยความตื่นเต้นที่ยังไม่หาย คิดไรได้  พูดออกหมด เรียนมาก็ได้แค่นี้แหละ แต่เสือกอยากพูดกะเค้า
กะว่าจะแทะโลมฝรั่งต่อ  ไอ้ปอดันผมเข้าไปข้างใน  พอพ้นช่วงกลางลำก็มานั่งข้างหน้าซ้าย มีเก้าอี้3ตัวติด ผมให้ไอ้ปอนั่งก่อนมันจะได้มองวิว ได้ถนัดๆไม่มีหลังคาเรือบัง  ผมนั่งตัวที่สอง สักพักฝรั่งคนเดิมมานั่งตัวที่3 (อย่าคิดมากเค้าไม่ได้ติดใจผมหรอกนะ เก้าอี้ข้างหน้ามันเหลือแค่ตัวเดียว เค้าก็เลยต้องมา) ทั้งๆที่รู้เหตุผลแต่ก็ยังอยากเข้าข้างตัวเองโดยคิดว่าฝรั่งคนนี้ชอบเราแหง่ๆเลย55+ ฝรั่งคนนี้เค้าก็ถือกล้องถ่ายไปถ่ายมาทั้งสองริมฝั่ง(ไม่สนใจกูเลย...ว่าแต่จะมาสนใจกูทำไมล่ะ(กูเป็นเอามาก)) และธรรมดาที่ไหล่ฝรั่งก็มาชนไหล่ผมบ้างเล็กน้อย อันนี้ผมมองเป็นเรื่องปกตินะ แต่ไอ้ปอมันคงมองเป็นเรื่องผิดปกติมั้ง มันเอามือมาโอบบ่าผมแล้วใช้นิ้วสะกิดให้เขยิบมาทางมัน ผมก็มองหน้ามัน ไอ้ปอก็มองมาที่ผม
“มองไปข้างนอกโน้น  ไม่ต้องมามองกู” ผมพูด
“มึงสนุกมากเหรอถึงได้ยิ้ม”  (ยิ้มตอนไหนว่ะ  รึช่วงที่กูคิดแล้วแสดงอาการออกมาทางปากเหรอ...ไม่รู้ตัวเลยแฮะ)
“ไอ้สนุกก็ไม่เท่าไหร่  แต่วันนี้กูเจอเนื้อคู่หลายคนน่ะดิ” ผมพูดกะจะให้ขำๆ ผมแน่ปะล่ะ เหมือนเอามือไปแหย่ปากเสือ  เล่นๆน๊า
ไอ้ปอนิ่ง เอามือออกจากที่โอบไหล่ผม ก้มตัวลงเอาศอกทั้งสองวางไว้บนเข่า  ก้มหน้าคางชิดอก (เป็นไรมากป่าวเนี้ย...จะมาแบบไหนอีกวะ) ผมชะเง้อคอ ก้มหัวเล็กน้อยมองหน้ามัน เห็นน้ำตาคลอเบ้า  น้ำใสๆออกจากตา  (มึงร้องไห้เหรอ  ร้องไห้ทำไม..จากคำพูดเมื้อกี้เหรอ)  ผมเอามือเข้าไปเช็ดน้ำตามัน
“วันนี้มึงรู้ไหมกูมาที่นี้ทำไม” ผมพูดเชิงถามเบาๆ
“......”ไอ้ปอเงียบ น้ำตาก็ไหล แต่ยังนิ่งๆ
“มึงไม่ค่อยได้มากรุงเทพ ไม่ค่อยมีเวลาเที่ยว ถ้ามีโอกาสกูก็เลยพามึงมาเที่ยวนี่ไง ถ้ามึงมาแล้วไม่สนุก มาแล้วต้องมาเสียใจกูก็คงไม่พามึงมา เข้าใจกูไหม” ผมพูดยังก้มหน้ามองไอ้ปอมือหนึ่งก็เช็ดน้ำตาที่ไหลให้มัน
“มึงยังห่วงกูอีกเหรอ”
“ห่วงดิ ทำไมจะไม่ห่วงล่ะ” เริ่มเอามือเช็ดน้ำตาเอง
“กูนึกว่ามึงจะไม่สนใจกูแล้ว” ไอ้ปอเริ่มยิ้มออกนิดหน่อย
“พูดพล่อยๆ เดี๋ยวกูถีบตกเจ้าพระยาเลย” ผมเริ่มพูดเล่นได้แล้วเพราะเห็นมันเริ่มดีขึ้น
“มึงเป็นห่วงกู กูก็ดีใจ”
“ไปหัดพูดแบบนี้มาจากไหน หวานจนเลี่ยนกว่าข้าวหลามหนองมนอีก”
“55+ กูคิดเอง ออกมาจากใจ”
“ว่าแต่มึงพากูมาเที่ยวเหรอ”
“อ้าวไอ้นี่ปัญญาช่างน้อยนิด กูทำธุระเสร็จตั้งแต่เช้าแล้ว มึงคิดว่ากูมีธุระที่เขาดินที่วัดพระแก้ว  ล่องเรือเจ้าพระยาไหมล่ะ”ผมพูด  ไอ้ปอพลางเอามือมาจับที่มือผม
“เราเป็นเหมือนเดิมนะ” (ง่ายไปป่าว กูพูดดีด้วยแค่สองสามประโยค คิดว่ากูหายโกรธมึงรึไง)
“เหมือนเดิมของมึงหมายถึงอะไร  เหมือนอาทิตย์ที่ผ่านมาที่กูคิดคนเดียวว่ากูมีแฟน แท้ที่จริงกูกับต้องเป็นชู้ชาวบ้านงั้นเหรอ” อารมณ์ผมเริ่มเปลี่ยน
“กูไม่น่าพูดเลย”  ไอ้ปอบ่นหน้าเศร้า   ผมเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ ตั้งต่เมื่อไหร่กัน(ว่าจะไม่ขุดขึ้นมาพูดอีกหรอกแต่มันครั้งที่สองแล้ว)
“ไม่เป็นไร เราไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้กัน วันนี้กูพามึงมาเที่ยว มึงจะได้สบายใจ”
“กูไม่สบายใจหรอกในเมื่อมึงยังคิดแบบนี้”
“มึงอยากให้กูเป็นแบบไหน  บอกกูมา วันนี้กูให้มึงได้เต็มที่”
“เอาเป็นธรรมชาติของมึงนั้นแหละ   ดีแล้ว” (ก็กูพูดในตัวตนของกู   แล้วมึงก็เศร้าแล้วจะให้กูทำยังไงอีกล่ะ) ในที่สุดผมก็ฝืนพูดดีๆกับมันต่อ (ปากพูดเรื่องใหม่ แต่ใจก็ยังคิดเรื่องเดิม)
ผมกับไอ้ปอนั่งเรือมาขึ้นท่าสะพานตากสินแล้วขึ้นบีทีเอส ไปลงเอกมัย   เข้าแถวซื้อตั๋วรถทัวร์กลับที่ขนส่งเอกมัย  รถออก ทุ่มนึงซื้อตั๋วติดกัน ได้ปอนั่10 B  ผมนั่ง10 C ซึ่งมีทางเดินกั้นกลาง ผมนั่งติดกับหนุ่มหน้ามนคนชลบุรีคนนึง(เดาเอาเพราะรถมันสิ้นสุดที่พัทยา )อีกอย่างเป็นนิสิตด้วย  เห็นใส่เสื้อขาว กางเกงสแลกซ์ ซึ่งหนุ่มคนนี้นั่งติดหน้าต่าง ผมเอนตัวลงแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง รถวิ่งได้สักพักก่อนขึ้นทางด่วนก็แวะรับคนขึ้นมาอีก(ขึ้นมาเลยครับที่นั่งเต็มแต่คอผมว่าง) ผมคิดประชด มีคนขึ้นมาจริงๆพนักงานเอาเก้าอี้เสริมมาให้นั่ง
“นั่งตรงนี้เลยครับ”ไอ้ปอบอกคนนึง  ซึ่งทำหน้างงเหมือนผมทำอยู่ตอนนี้ ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์มีน้ำใจแบบนี้ (โอ้ย ให้คะแนน+20 เลย)  ไอ้ปอยกเก้าอี้พลาสติกมานั่งข้างๆผม ยกพนักแขนขึ้นมันเอามือมาจับมือผม
“เอามือออกไป” ผมพูดเบาๆ
“มึงมองมาทางกูดิ” (มาสั่งกูทำไม แล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องมองมึง) อ๋อ คิดออกแล้วมันต้องคิดว่าผมมองคนข้างๆแน่ (ผิดจุดประสงค์ของการเสียสละ เอาคะแนน20คืนมา)
“กูไม่ได้มองใคร  กูมองออกไปนอกรถ”
“กูไม่เชื่อ  กูไม่ใช่ลูกตามึงหนิ” ไอ้ปอพูด เริ่มมีปฏิกิริยาจากสายตาคนข้างผมแล้วสิ
“กูง่วงกูจะหลับตา” ผมตัดบทหาทางออกก่อนที่มันจะขึ้นเสียงไปมากกว่านี้ ผมหลับตาลงนอน  ไอ้ปอจับหัวผมซบที่ไหล่มัน ผมลืมตาขึ้น
“มึงจะได้ไม่ชนกับคนอื่นไง คอจะได้ไม่หัก...ท่านอนยิ่งอุบาทอยู่ด้วย”
“กูหลับตาเฉยๆ ไม่ได้นอน” ผมยกหัวกลับมาตั้งตรงเหมือนเดิม
ระหว่างนอน ผมก็คิด....ถึงแม้บางครั้งไอ้ปอมันก็น่ารำคาญ แต่บางครั้งมันก็เป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะได้ดี  บางครั้งมันก็ช่วยเหลือผมได้  (ในอารมณ์โกรธผมก็มักจะคิดเรื่องดีๆของมันให้มายับยั้งได้บ้าง)
หลับตาคิดไปคิดมา ไอ้ปอยิ่งเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด  จากการรวบรวมข้อมูลพฤติกรรมทั้งหมด (คิดคนเดียว)ยิ่งได้รู้จักมัน ยิ่งทำให้เข้าใจมันมากขึ้น คนอื่นจะมองว่ามันดื้อ แข็งกระด้าง พูดจาหยาบคาย ใช้อารมณ์ ไม่ใช้เหตุผล  โง่ ชอบบังคับผู้อื่น  เก่งในเรื่องต่อยตี  ชอบอยู่เป็นกลุ่มเป็นแก๊งค์ ฯลฯ
แต่สิ่งที่ผมเห็นมันกลับเป็น มันเป็นคนที่อ่อนแอ ร้องไห้ต่อหน้าผมนับครั้งไม่ถ้วน (ผมเอาไปเล่าให้ใครฟัง   เค้าจะเชื่อผมไหมเนี้ย) สิ่งที่ดีของมันก็มี มันเป็นคนที่มีความเชื่อมั่น  พูดตรงไปตรงมา รักใครทุ่มเท(มากเกินไป)ทั้งเพื่อนและแฟน และหวังอยากให้เค้าแสดงออกอย่างมันบ้าง ...ซึ่งผมก็ไม่ค่อยได้แสดงออกเท่าไหร่ (ไม่ใช่ไม่รักนะ  รักแต่แสดงออกน้อย)
ผมอยากจะช่วยมันนะให้มันเปลี่ยนวิธีการคิด การยอมรับของคนรอบข้างไม่จำเป็นเลยที่ต้องเป็นที่หนึ่งในเรื่องของการใช้กำลัง  และไม่จำเป็นที่จะต้องเก่งเป็นที่หนึ่งในทุกๆด้าน หากเพียงแต่มันเข้าใจคนอื่น  คนอื่นก็จะเข้าใจมันมากขึ้น ...ผมคิดว่าตัวเองก็คงทำถูกทางแล้วมั้งที่ให้มันจดบันทึก มันจะได้มีเวลาคิดและทบทวนถึงคนอื่นบ้าง ... ซึ่งมันก็ทำนะ จะเป็นแค่ช่วงนี้รึป่าวไม่รู้(ตอนนี้ทำรึป่าวไม่รู้อีกแหละ ไปบ้านมันไม่บ่อย เพิ่งเคยแอบอ่านครั้งเดียว) แต่ผมก็จะพยายามแอบอ่านมาเล่าให้ฟังว่ามันเขียนอะไรบ้าง555+ ผมอยากรู้เหมือนกันว่ามันจะรู้สึกกับผมยังไง
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขำนอกรอบ

วันนี้เริ่มอารมณ์ดีมาฟังเรื่องขำๆกันบ้าง
    ครั้งสมัยเรียนผมได้มีโอกาสติดสอยห้อยตามอาจารย์ไปกับมูลนิธิ พอ.สว.ที่ชนบท(ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น) น้ำประปายังไม่มี ไฟฟ้ามีไม่เกิน 5 หลังถนนที่ดีที่สุดคือลูกรัง นอกนั้นดินทราย..มีเหล่าอาจารย์หมอ พยาบาล เภสัช ฯลฯไปเป็นขบวน ผมกับเพื่อนเป็นเบ้(คนใช้)ของคณะทัวร์ ขนของทุกอย่าง ไปอาทิตย์หนึ่งหลังจากที่จัดเตรียมของทุกอย่างในศาลาโรงเรียนเสร็จ ผมก็อยู่ในแผนกแรก ซักประวัติวัดความดัน วัดอุณหภูมิ เขียนรายงานส่งให้อาจารย์หมอประมาณนั้น
    ในเช้ามืดวันหนึ่งขณะที่อาจารย์ทุกท่านยังไม่มาผมก็ต้องมาเตรียมข้าวของทั้งหมด(ท่ามกลางชาวบ้านที่ยืนดูเต็มไปหมดเหมือนเราเป็นสัตว์ประหลาด)เสร็จสรรพ ผมเห็นลุงหน้าซีดคนหนึ่ง นั่งตัวผอมๆใต้โคนไม้
“เป็นไรมาครับลุง”  ผมถามอย่างสุภาพ ใช้เสียงนุ่มนวลที่สุด (สร้างภาพไว้ก่อน)
“ลุงก็เป็นชาวนา ชาวสวนนี่แหละคุณหมอ”  (ลุงแกล้งตอบผมรึป่าว) ผมกัดฟันขำในใจ เคยเห็นในคณะตลกที่เค้าเอาไปเล่นกันไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องจริง ผมก็ก้มหน้า(กลัวหลุดขำ) แล้วเงยหน้าถามลุงใหม่
“หน้าลุงซีดๆ ลุงรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างครับ” พยายามถามที่ไม่สามารถตอบอย่างอื่นได้อีกแล้ว
“ลุงขี้ไหล” ลุงตอบอย่างซื่อๆ
“อ้อ ท้องเสียนะครับ ...เป็นมากี่วันแล้วครับ”
“เริ่มเป็นเมื่อวานครับ”
“อาการตอนนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานไหมครับ”
“มันเหนื่อยและยังท้องเสียอยู่เลยครับ” เออลุงนี่ก็เรียนรู้เร็วนะเนี้ย
“แล้วไปกินอะไรที่เสี่ยงต่อท้องเสียล่ะครับ”
“ไม่มีนะครับ ก็กินปกติ”
“คิดดูดีๆนะครับลุง กินของค้างคืน รึกินของดิบๆมารึป่าว” ผมพยายามให้ลุงคิด อย่างน้อยก็น่าจะเป็นปลาร้า ผมจะได้แนะนำการกินปลาร้าให้ที่ถูกหลักให้ (ไม่ได้ห้ามแต่ต้องกินให้เป็น)
“เออ มีสิเมื่อวานกินของแปลกๆเข้าไป” ลุงเบิกตากว้างเหมือนรู้ตัวแล้ว
“นั่นสิครับ  กินอะไรล่ะลุง” ผมก็พลอยลุ้นไปด้วย
“ลุงกินไอ้ติมแท่ง  ของหลานไปอันนึง” ลุงตอบ ผมก็ยังอยากจะรู้ต่อ
“ ลุงกินรสออกเปรี้ยวๆเหรอครับ” ผมพยายามหาคำตอบ
“ป่าวนะหมอ ลุงกินมันออกหวานๆ มันๆ”  (อืมก็น่าจะมาจากอันนี้ล่ะมั้ง)...ผมกำลังก้มเขียนในรายงานให้อาจารย์หมอตรวจดูอีกที ทันใดนั้นลุงก็พูดขึ้นอีก
“มันน่าจะใช่นะหมอ เมื่อวานลูกลุงเข้าไปในอำเภอแล้วซื้อไอ้ติมแช่กระติกน้ำแข็งมาให้ลูกมัน ลุงเห็นว่ามันกินกันไม่หมด  อากาศร้อนกลัวมันจะเสีย ก็เลยเอาไปอุ่นในหม้อให้มันร้อน แล้วใช้ช้อนตักกิน  สงสัยมันจะเสียก่อนที่ลุงจะเอาไปอุ่น” ผมได้ฟังดังนั้น (โอ้ยยย จะไม่ให้หัวเราะจะอดได้ไหมเนี้ย) ผมนั่งเขียนอยู่กะพยายามขำเล็กน้อยไม่ให้น่าเกลียด ไม่ไหวจริงๆก็เลยโยนปากกาลงพื้นแกล้งทำหล่น ก้มเก็บ แล้วมุดหัวเข้าไปหัวเราะใต้โต๊ะ
“555+” อ้าปากกว้าง มุดยังงั้น2-3นาทีได้โผล่หัวขึ้นมาอีกที
“แล้วก่อนที่ลุงจะเอาไปอุ่น มันเป็นยังไงครับ” อยากรู้ว่า ถ้ามันเหลวมันอาจเสียก่อน   รึลุงทำให้มันเสียเอง
“มันก็เป็นแท่งแข็งๆ” (กูว่าแล้วลุงนี่แหละทำให้มันเสีย) ด้วยความซื่อของลุงแท้ๆ
   ผมเลยแนะนำการกินไอติมที่ถูกวิธีให้ลุงไป ลุงหัวเราะยิ้มแบบอายๆ
“แล้วมะม่วงดิบล่ะ ลุงทำให้มันสุกด้วยรึป่าว” อันนี้ผมอยากรู้จริงๆ เพราะลุงแกซื่อๆ
“หมอก็ถามได้  มะม่วงที่ไหนเค้าเอาไปต้มกันล่ะ  ดิบก็กินได้  ถ้ามันสุกสีเหลืองก็กินได้” (เออ ลุงยังโอเคอยู่) ผมเลยจัดยา(แทนเภสัช ที่ยังไม่มา)
“นี่ยาฆ่าเชื้อนะลุง  มันจะช่วยฆ่าเชื้อที่อยู่ในลำไส้ให้หมดและไม่ต้องไปกินยาห้ามถ่ายนะครับ ปล่อยมันออกมาให้หมดเลย และนี่เกลือแร่ผสมน้ำต้มสุกกินแทนน้ำป่าว” ผมแนะนำและรีบให้ลุงไปพักผ่อนที่บ้าน  ลุงกลับถึงบ้านแล้วมั้งผมลืมถามว่าลุงรู้จักน้ำดิบน้ำสุกป่าว
เฮ้อ  ชาวบ้านผู้ใสซื่อ  มีอีกหลายคนนะที่เป็นแบบลุง ดังนั้นคำพูดที่พูดต้องละเอียดและใช้ภาษาชาวบ้านเลยทีเดียว
ขำครั้งนี้ย๊าวยาว  ...ขำป่าวไม่รู้แต่ผมอยู่ที่นั้นขำจนปวดท้องไปหมด

[anterosz]

สงสารน้องปอว่ะ หึหึหึ

[NUTTYZERO]

ปอนี่ก็ทำสาระพัดนะ ที่จะให้ทีหายโกรธ (หรือทีหายโกรธตั้งนานแล้ว แต่แกล้งปอเฉยๆ)

ว่าแต่ ตอนนี้คะแนนของปออยู่ที่เท่าไหร่แล้ว เห็นบวก เห็นลบ อยู่เป็นว่าเล่น

  ขอบคุณครับ และเป็นกำลังใจให้นะครับ

ปล.ไอ้ตอนฮาท้ายฉากอ่า คิดได้เอาไอติมไปอุ่น