หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[MIkz_hotaru]

สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่ที
 

[beer9999]

https://www.youtube.com/watch?v=iP2W58QhQPQ
สวัสดี รออ่านอยู่นะ รัก ที รักปอ เอาเพลง นี้ มาให้ทีกับปอฟัง ลองฟังดูนะเพื่อ จะทำให้อะไรๆดีขึ้นเลื่ีอยๆ
ขอให้รักกันนานๆนะ อย่าทะเลาะกันอีกเลย มันทรมาร
 

[dekying kukkig]

  สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณปอและคุณที ขอให้มีความสุขกันมากๆ นะคะ 

[mamacub]

เข้ามาสวัสดีปีใหม่ทีกับปอ 

แวะมาทักทายบ้างนะ 

[janggeum]

จะวานเลนไทน์แล้วนะพี่ที พี่ปอ

คิดถึงนะครับ มีความสุขดีอยู่มั้ย

[sasaka8]

ขอบคุณอ.หมอทีนะคะที่เขียนเรื่องให้อ่านมันประทับใจมากค่ะ
เรื่องนี้มีหลายอารมณ์มากและที่สำคัญมีสาระมากๆด้วยค่ะ
อ่านแล้วมีกำลังใจเพิ่มขึ้นเยอะเลย น้องหมอทีก็สู้ๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทุกๆเรื่องนะคะ ว่างเมื่อไรก็มาส่งข่าวบ้างนะ
ทุกๆคนรออยู่ค่ะ มีความสุขกับทุกวันนะคะ 

[newyniniw]

คิดถึงงง รักกันไปนานๆนะคะ เยิฟฟฟฟ
 

[SoN]

^^

[nanazaa002]

คิดถึงมากกก

[mamacub]

คิดถึงเลยแวะมาอ่านอีกสักรอบ เผื่อหายคิดถึง

[sarawutcom]

ใครจะถึง  สงกรานต์  แล้ว  ยังไม่มีเพื่อนเที่ยวเลย 

[nunnuns]

จะถึงวันสงกรานต์แล้ว สุขสันต์วันปีใหม่ไทย(ล่วงหน้า)นะคะ คิดถึงพี่ทีพี่ปอมากเลยค่ะ วันหยุดยาวถ้าว่างๆก็เข้ามาทักทายกันได้นะคะ มาบางแสนใกล้ๆชลบุรีแล้วคิดถึงพี่ทั้งสองคนมากกกกกก

รักพี่ปอพี่ทีค่ะ

[moonred]

  อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจอารมณ์นายปอ  อะ    เพราะเราเองก้อเจอกันกับแฟนอาทิตย์ละครั้ง ก้ออยากอยู่ใกล้อยากมีกิจกรรมร่วมกัน    แต่แฟนเราก้อเฉย ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่  แต่ยังไงเราก้อรักกัน   55555555 แต่เท่าที่อ่านบางครั้งนายปอ  จะเยอะเกิน    55555 แต่ก้อน่ารัก  คริคริคริ 

[Pangpond-232011]

คิดถึง พี่ที พี่ปอ จังเลยย
 เมื่อไหร่จะเขียนต่อให้น้องคนนี้หายคิดถึงสะที
 

[Mayniemo]

ขอบคุณคาบบบบบบ

[anukul]

เรื่องนี้ไม่เล่าต่อแล้วหรอครับ

[Paparazzi]

หายไปเลย ไม่มาต่อแลัวเหรอคะ อัฟเดทหน่อยได้ไหมมมมม 

[sarawutcom]

หมอที  มาอัพเดทบ้างนะ  ความรับกับ  นาย ที เป็นยังไงบ้างแล้ว

[nanazaa002]

รออยู่นะคะ พี่หมอ

[Yarkrak]

ระหว่างที่รอหมอทีว่างมาเล่าเรื่อง ก็กลับไปอ่านเป็นรอบที่สาม

รออยู่นะครับ

 

[sarawutcom]

คิดถึง  หมอที  นะครับ  เป็นไงบ้างเน้อ 

[pumpui]

หมอที กะ นายช่าง เป็น งัยบ้างน้า มาอัพเดต บ้างซิครับ

[Tinton]

คิดถึงหมอทีนะครับ หายไปนานมาก ๆ ไม่รุ้ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

[nuwi]

คิดถึงพี่หมอทีมากๆๆๆ ตอนแรกก็เกือบได้เข้ามหาลัยเดียวกันล้า แต่มิติด เลือกศิริราชไม่ติดแต่ติดมชแทน
พอดีโง่ๆๆ อยากได้พี่หมอทีสอนจัง  มีเงินว่าจาจ้างสอนน้านิ แต่เงินมิมี ตอนแรกอ่าไม่รู้จาเรียนอาไร
พอมาอ่านเรื่องนี้หนูเอวไปคิดว่าตัวเองอยากเป็นอาไร อ่านเรื่องพี่มีกำลังใจมากเลย เวลาท้อน้า หนูจาเข้ามาอ่านเรื่องพี่ตลอด
อยากให้พี่หมอมาต่อเร็วๆจัง คิดถึงคิดถึง :L2

[LEO]

ช่วยด้วย!!! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 57...ตอน หนูทีโตไวๆนะลูก

ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ...ที่ยังติดตามและให้แง่คิดมากมาย...รวมถึงถ้าเรื่องนี้เป็นแรงบันดาลให้หลายๆคนมีกำลังใจขึ้นมา...ยินดีมากเลยครับ

ลงไปครั้งก่อนวันที่ 10 เดือน 11 ปี 57 แม่เจ้า!!!!! มันนานไปมั้ย...ถ้าใครท้องตอนนั้น ตอนนี้ก็มีลูกขวบนึงล่ะ...เอ๊ะ!!! รึว่ามีจริงๆ...
“ที มึงอ้วนขึ้นป่าว” เสียงแว่วลอยมาครั้งแรกที่เจอกันในรอบเดือน เมื่อปีที่แล้ว นานนมมากๆ
“มึงรู้มึงจะพูดทำไม..ไอ้นี้ที่สาธารณะ”  ผมพยายามพูดเบาๆ
“ก็ดีใจเห็นมึงกินดี อยู่ดี กำลังดีแหระไม่ได้อ้วน แต่ก่อนมึงผอมไป”
“กูตั้งใจให้เพิ่ม มึงมีปัญหาป่าว” น้ำหนักผม 60 กิโลกรัมเป๊ะ!!! เลขกลมๆรึคนกลม 55+
   “ไม่กล้ามีหรอกคร๊าบบบบบ กำลังพอดี....แต่น่าจะอุ้มยากนิดหนึ่ง” มันพูดเบาๆยิ้มที่มุมปาก
   “ทะลึ่งๆนะมึง” 
   “555+” ไอ้ปอหัวเราะ
   นั่นเป็นบทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างการไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะหน้าศาลผมจำได้ดี (สมองอัจฉริยะป่าวล่ะ ปีนึงล่ะนะ)
   ด้วยความที่ไม่ค่อยได้กลับชลและเจอกันบ่อยเหมือนแต่ก่อนทำให้ผมพอจำได้บ้าง ยิ่งอายุมากขึ้นความรับผิดชอบก็เหมือนเงาตามตัว ไม่ใช่เด็กมีเวลาแว๊นๆเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ผมก็อายุ 28 ปีแล้ว วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปฏิบัติงานในหลายหน้าที่ทั้งสอน ทั้งเรียน และยังต้องมีเวรที่โรงพยาบาล...ดีขึ้นมาหน่อยตอนนี้ลาเรียนเต็มรูปแบบแต่ยังเข้าสอนวิชาหลักบ้างอาทิตย์ละวัน...
   ออกตัวไว้นิด...คนที่เรียนหรือจบปริญญาเอกไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด หรือเก่งกว่าแม่ค้าขายหมูปิ้งที่ผมเคยซื้อกินในชั่วโมงเร่งด่วน ก็เป็นแค่คนที่มีเวลาทุ่มเทให้กับการเรียนรู้ตามหลักสูตรเพียงเรื่องเดียวๆอย่างต่อเนื่องเท่านั้น มีอีกมากมายบนโลกที่เค้ายังไม่รู้ และหลายเรื่องที่ไม่มีวันรู้ถ้ายึดติดยศทางการศึกษานำหน้าชื่อของตัวเอง... ดังนั้นเรื่องที่ทุกคนคิดได้บางทีผมก็อาจจะคิดไม่ได้เป็นเรื่องปกตินะ 555+
   พิจารณาตัวเองเหมือนกันว่าจะเขียนต่อไหม...แต่อยากบอกว่าทุกคน ทุกอาชีพ มีมุมเป็นของตัวเองไม่ว่ามุมนั้นจะมืดหรือว่าสีเทาๆ แต่จะบอกเล่าหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้วกัน (แต่ผมก็คิดว่าเล่าก็ไม่เสียหายเป็นปุถุชนคนธรรมดา...)
   ย้อนอดีตยืมประตูโดเรม่อนมาหน่อย เรื่องเล่าเมื่อปลายปี 57 ต้นปี 58 (ต่อจากตอนภาคพิเศษเลย)
   “กริ๊งงงงง....กริ๊งงงงง....” เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น ไม่ใช่โทรศัพท์บ้านหรือกริ๊งนะ สมมติเสียงเอาเอง ปกติเป็นเสียงเพลงไพเราะเสนาะหู 555+
   “หวัดดีครับ” ผมรับสาย ทั้งๆที่รู้ต้นสายคือใครโทรมา
   “อืมม..ที่นี้ฝนตกหนัก..กรุงเทพฯก็คงเหมือนกัน” น้ำเสียงเบาๆ แต่ยังคงความเป็นไอ้ปอ
   “อื้มใช่” ผมพยักหน้าพร้อมตอบเบาๆ
   “ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าให้โดนฝน”
   “อื้ม...เหมือนกัน ขอตัวนะได้เวลาเข้าสอนแล้ว” ผมนั่งในห้องพร้อมหลับตาเรียกสติ จริงๆแล้วผมไม่มีสอน....มองออกนอกหน้าต่างเห็นฝนโปรยบางๆ ยังคงเพิ่งเริ่มมา ปลายต้นไม้พลิ้วไปตามลมคงจะพัดแรงพอสมควร (อันนี้บทนำ)
………………………………………………………………………………………………………………..
(อันนี้เนื้อเรื่อง 55+)
   ...เมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 57 เพิ่งซื้อเตียง 6 ฟุตเข้าห้อง ต่อให้ใหญ่แค่ไหนผมก็นอนมุมเดียวเสมอ...
   “เดี๋ยวว่าจะไปหาป่าน ป่านบ่นอยากได้ไรป่าว” ผมถามไอ้ปอ
   “ไม่ต้องหรอก มันไม่อยู่ไปเรียนพิเศษให้พ่อแม่มันดูแลเอา” ไอ้ปอตอบ แต่ก่อนจะเห็นว่าไอ้ปอมันปากร้ายกะหลาน แต่มันก็รักไอ้ป่านมาก... นานๆครั้งที่ผมจะไปแบบนี้ไม่เคยตอบพลาด...ถ้าเรียนก็เคยไปดักเอาตัวมาเลย
   เมื่อมีคำถามที่ชวนสงสัยอาจจะต้องค้นหาคำตอบ...
   หลังจากกลับมาบ้านผม...ผมเลยลองแอบโทรไปถามแป้ง ว่าป่านอยู่บ้านมั้ย คำตอบที่ได้คือ “อยู่” แล้วไอ้ปอมันจะโกหกผมทำไมหรือว่ามันงอลลล กับหลานอยู่ 555+ (ตลกล่ะ มึงโตเป็นควายแล้วนะเฟ้ย)
   (มึงไม่ไปกูไปเองก็ได้...) ผมก็เลยวางแผนแอบไป บอกจะไปหาซื้อของเป๊ปเมื่อกี้ลืม...มันก็จะมาด้วย ต้องใช้กลอยู่หลายตลบเลยทีเดียว
   ผมแวะซื้อของแล้วมุ่งหน้าไปบ้านไอ้ปอ...ป่านเห็นรถผมก็วิ่งเข้ามาก่อนเลย ผมชะลอแทบจะหยุดเผื่อมุมๆจะมองไม่เห็น ถึงจะเข้า ป.1 แล้วแต่ก็ยังดูเด็กๆอยู่เลย (ตอนนี้โตขึ้นเยอะละ) นั่งเล่นอยู่หน้าบ้านกับแป้งกับป่าน สายตาก็มองไปเห็นเด็กสาวคนนึงไม่คุ้นหน้าคุ้นตา อยู่ในบ้าน
   “เพื่อนแป้งเหรอ..ไปอยู่กับเพื่อนได้นะ พี่มาเล่นกับป่านเป็ปเดียวก็จะกลับล่ะ” ผมพูดพลางมองเด็กสาวคนนั้น
   “พี่ปอไม่ได้บอกพี่เหรอ..เรื่องใหญ่โต ตัวเองทำไว้ขนาดนี้...หนูไม่ชอบคนนี้เลยค่ะพี่ที..กินๆ นอนๆไม่เห็นทำอะไร... เมียพี่ปอ ...ไม่เข้าใจจะมาอะไรกับคนนี้” แป้งพูดจบ จุกในลำคอพูดอะไรไม่ออก แสดงสีหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะถามอะไรทั้งๆที่น่าจะถามได้มากมาย (เมียพี่ปอ!!!ๆๆๆ มันค้างคาในหูมาตลอด)
   “เหรอ ปอไม่เห็นบอกพี่เลย” พูดไปแทบจะร้องไห้ กลืนน้ำลายและน้ำตาลงไปด้วยกัน
   “มาโวยวายทั้งแม่ทั้งลูกนะสิ เค้าบอกว่าท้องกับพี่ปอ เรื่องเลยใหญ่โต สุดท้ายตกลงก็ได้รับลูกเค้าไว้ด้วย... เป็นคนที่ขี้เกียจมากนะพี่ที ถามคำตอบคำ เที่ยงค่อยตื่นนอน” ผมไม่มีอะไรจะถามต่อได้แต่นิ่ง มึนๆ งงๆ แป้งก็ยังเล่าต่อไป
   “แต่ก็ทนได้เนอะ พี่ปอแทบจะไม่ได้สนใจอะไร เป็นหนูนะถ้าแฟนไม่สนขนาดนี้กลับแล้ว”
   “เค้าคงดูแลกันเองแหระ ปล่อยไป” ผมพูด พลางเปลี่ยนเรื่องมาคุยเล่นกับป่าน ทั้งเจ็บทั้งจุก พายุลูกนี้คงหนีไม่พ้นแล้ว ในที่สุดสิ่งที่แอบคิดลึกๆก็ผุดขึ้นมาให้เห็นไวขึ้น
   ผมขับรถกลับ ขึ้นนั่งบนรถได้ น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว พยายามตั้งสติแต่ก็ไม่สามารถจะกลั้นไว้ได้ใกล้จะถึงบ้านแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล.... จนต้องจอดไว้ไหล่ทาง มองดูหน้าตัวเองในกระจก ขอบตาเริ่มแดง นัยน์ตาฉ่ำมองได้ออกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
   ...ผมเดินขึ้นไปในห้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติ....
   “หน้าแดงๆ เป็นไรป่าว” ไอ้ปอถาม
   “ร้อนมั้ง ไปช่วยแม่หั่นหัวหอม” (กูจะไปหั่นทำไม คิดไม่ออกแล้วแก้ไปก่อน) ผมเดินเข้าไปอาบน้ำ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป...(นี่ไม่ใช่แฟนเราแล้ว เราควรจะทำอย่างไรดี) ...คนเราจะคิดได้เมื่อเอาตัวออกมาจากปัญหา ผมเลยคิดว่าถ้านี่ไม่ใช่ปัญหาเราแล้วมีคนมาปรึกษา เราจะบอกเค้ายังไง ...แน่นอนคำตอบที่ได้คือ ...ให้พูดจากันตรงๆ เปิดอกคุยกัน...???
   “ปอ...เมื่อกี้กูแวะไปหาป่านมา” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดหลังออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ปอหันหน้ามาหาผม
   “ไป..แล้วทำไมไม่บอก” มันถามผมกลับ
   “ก็แวะไป...เห็นป่าน เห็นแป้งและเห็น.....” ผมพูดเบาๆแต่ก็ยังไม่รู้ชื่อจริงๆ ไอ้ปอเข้ามากอดผม
   “ไม่ต้องคิดอะไร เดี๋ยวกูจัดการเอง” ผมบอกข้างหูผมเบาๆ
   “เรื่องนี้ใหญ่นะ กูจะช่วยมึง บอกแล้วปัญหาของมึงก็คือปัญหาของกู” ไอ้ปอมองหน้าผม
   “ไม่ต้องกูจัดการเอง” มันย้ำอีกที (การจัดการของมึงคือทิ้งปัญหา นี่เหรอจัดการของมึง) ผมยังไม่อยากพูดอะไรคงเจ็บทั้ง 3 ฝ่ายไม่อยากให้แตกหักไปมากกว่านี้
    เหตุการณ์ได้เกิดขึ้นมาตั้งแต่นั้น..เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง....ยังเรียนไม่จบมัธยมปลายพร้อมด้วยแม่ของเค้ามาร้องกับแม่ไอ้ปอถึงที่บ้านว่าลูกสาวเค้าท้อง .... ผมจับประเด็นที่มันเล่าคร่าวๆแบบนี้ (ไอ้ปอต้องเป็นลูกผู้ชาย มึงต้องรับผิดชอบมากกว่านี้) คืนนั้นต่างคนต่างนิ่ง ไม่มีคำพูดใดๆ รุ่งเช้าผมเข้ามากรุงเทพฯ พลางแต่คิดเรื่องนี้ ทำไมถึงแยกแยะงานกับส่วนตัวไม่ออกนะ
   “ปอ สิ่งที่อยากให้มึงแก้ไขตอนนี้คือรับผิดชอบน้องเค้า” ผมโทรมาหาไอ้ปอ ไม่อยากพูดต่อหน้า ผมทำตัวไม่ถูกและพูดไม่เห็นหน้ามันจะพูดได้มีสติกว่า
   “ทีกูรู้มึงคิดอะไร ขอให้กูแก้ไขเองได้มั้ย ตอนนี้กูก็ให้มาอยู่ในบ้านแล้วจะเอาอะไรอีก”
   “มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของมึง แต่มันเป็นของพ่อแม่มึงมากกว่า...กูรักมึง กูอยากเห็นมึงมีครอบครัวมากกว่า”
   “มึงรักกูทำไมมึงทิ้งกู...มึงทิ้งกูแล้วกูจะอยู่กะใคร...ฮือออ” ไอ้ปอพูดพร้อมปล่อยโฮ เป็นครั้งแรกที่รู้จักกัน เห็นมันร้องไห้จริงจัง
   “เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ...กูอยู่ข้างๆมึงนะ...แต่..ขออยู่เป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนได้มั้ย” ผมพูดน้ำตาพลอยไหลออกมาด้วย
   “มึงไม่รักกูเหรอที กูรักมึงมากนะ” ไอ้ปอมันยังพูดปนเสียงร้องไห้
   “กว่ากูจะพูดได้ กูซ้อมหลายครั้ง และทุกครั้งที่กูพูดก็ร้องไห้...มันไม่ได้ช่วยอะไรถ้าเรายังคลุมเครือแบบนี้”
   ผมพูดเสร็จไอ้ปอตัดสายทิ้ง...ในขณะนั้นก็สี่ห้าทุ่มแล้ว เป็นห่วงมากจะไปกินเหล้าเมาที่ไหนอีกมั้ย... ต้องปล่อยให้มึงมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วสินะ ...คืนนั้นทั้งคืนผมก็นอนไม่หลับ (มันเป็นกรรมของเราทั้ง 2 อีกครั้งคงต้องผ่านมันไปให้ได้)
   ผมอาบน้ำแต่งตัววันนี้คงต้องออกแต่เช้ามืด เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ถ้าไม่หลับตื่นไปทำอย่างอื่นน่าจะได้เยอะขึ้น ผมเดินลงมาจากห้องพักประมาณ ตี 4 เดินไปที่รถ
   “เห้ยยย” เสียงผมตกใจเมื่อมีคนมาสวมกอดจากด้านหลัง แต่ไม่เจอหน้าก็พอคุ้นการสัมผัสว่าเป็นใคร ผมยืนนิ่ง
   “อย่าไปจากกูเลยนะ” มันพูดสั่นเครือ พร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยออกมา
   “มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรบอก” ผมถามมัน
   “มาเมื่อคืน นั่งรอ รอเห็นหน้ามึง” มันพูด ผมแกะมือมันออก
   “อย่าทำแบบนี้เลย เดี๋ยวกูจะไปทำงาน” ผมเลยพามันเดินเข้าไปในห้อง
   “อาบน้ำ นอนพัก ถ้าดีขึ้นค่อยกลับ อย่าทำให้เรื่องนี้มันต้องเสียการเสียงาน เพราะมึงมีหน้าที่ที่ต้องเลี้ยงดู” ผมบอกมัน
   “ถ้ากูได้ทุกอย่างแล้วเสียมึง มึงว่ากูจะเลือกอะไร” มันพูด ผมมองหน้ามันแล้วเงียบ
   ดูหน้าตามันคงเพลียมาก ผมไล่ให้มันไปอาบน้ำ เดินลงไปซื้อของกินมาวางไว้เห็นมันหลับไปแล้ว (ต่อไปกูคงได้แต่แอบมองดูมึงสินะ)
   วันนี้ผมทำงานแต่เช้าและกลับดึก อยากโทรถาม อยากกลับไว แต่นั้นคงเป็นหน้าที่ในอดีตที่ผมก็พลาดที่ไม่ได้ทำแบบนี้ ณ ตอนนี้ก็ได้เพียงกลับดึกๆ เพราะยิ่งไปเจอหน้าไอ้ปอยิ่งจะทำให้ผมรู้สึกเจ็บ..
   ผมกลับเข้ามาเกือบเที่ยงคืน เปิดประตูด้วยความเบา ไฟจากทางเดินสาดส่องเข้ามาทำให้มองเห็นข้าว ขนมวางอยู่ที่เดิมไม่ได้แตะแม้แต่เพียงเล็กน้อย ผมไม่กล้าทำเสียงดังไอ้ปอคงหลับไปแล้ว ผมเดินไปเปิดไฟมุมครัว มองรอบๆห้อง.......ไอ้ปอนั่งอยู่เก้าอี้
   “อื้ม...ทำไมนั่งมืดๆ”
   “รอมึงครั้งไหนก็ไม่นานเท่าครั้งนี้ มึงรู้มั้ย กูคิดว่าถ้ามึงไม่มากูจะทำยังไง มึงใจร้ายกะกูมากนะที...” (ตอนนี้ใจกูอ่อนแอมากกว่ามึงอีกรู้ไหมปอ กูไม่อยากตกอยู่ในวังวนแบบนี้)
   “ทำไมไม่กินข้าว” ผมถาม มันก็ไม่ตอบอะไรเดินมากอดผมนิ่ง
   เหตุการณ์ครั้งนั้นมันก็อยู่กับผมอาทิตย์หนึ่ง ซึ่งก็จะเป็นลักษณะนี้ทุกวัน ผมออกเช้า เข้าดึก จริงๆไม่ได้ทำงานหามรุ่งหามค่ำขนาดนั้น แต่อยากลดเวลาการอยู่ด้วยกันลง คนที่จะทำใจไม่ได้คือตัวผมเอง... ส่วนไอ้ปอก็ไม่ค่อยกินข้าวเหมือนเดิม จนหน้าตา ตัวผอมลงเห็นได้ชัด
   “กูขอโทษที่มารบกวนมึง และขอโทษที่ทำให้มึงหนักใจ...รักมึงมากที่สุดนะ” ข้อความสุดท้ายที่มันเขียนไว้บอกผมในท้ายสัปดาห์ที่มันกลับชลบุรี
   สิ่งที่ทำให้เราเข้าใจปัญหาและหาทางออกได้คือ เวลาที่อยู่กับตัวเอง ผมลาพักร้อนในช่วงปิดเทอม Backpack ไปแถวประเทศเพื่อนบ้าน ลาว เวียดนาม จีน เป็นอีก 1 ครั้งที่ต้องครุ่นคิดเอาชีวิตรอดไปวันๆมากกว่าคิดเรื่องนี้ ไปพบปะผู้คน พูดรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง โดนแย่งชิงเงินบ้าง โดนหลอกซื้อตั๋วบ้าง มันเป็นชีวิตที่สนุกและชีวิตจริง มองปัญหาคนอื่นเค้ายิ่งเป็นทุกข์มากกว่าตัวเอง....ไอ้ปอก็คงทำตามชีวิตตัวเองชอบ ก็อายุ 24 แล้วไม่ใช่เด็ก คงคิดเองได้แล้ว (ตอนนี้ 25 แล้วแหระ)
   “พี่ทีได้ข่าวว่าพี่ปอไปแข่งรถอีกแล้ว” แป้งโทรมาบอก (คิดถึงแต่ตัวเองจะเป็นพ่อคนอยู่แล้ว)
   “ปออยู่กับทีมั้ยลูก มันไม่หลับบ้านมาหลายวันแล้ว” แม่เจ้าปอโทรมาถาม ผมตกปากรับคำว่าจะค้นหา ตามหาให้ด้วยความร้อนใจ แต่คนร้อนใจมากที่สุดคือพ่อ แม่ คนในครอบครัวมัน มันจะรู้บ้างมั้ย... ไอ้ปอมักจะดื้อกับคนที่บ้าน... และคนที่บ้านก็จะเข้าใจว่าไอ้ปอมักจะเชื่อผม (ก็เชื่อบ้างส่วนใหญ่ไม่เชื่อ)
   “ปอ อยู่ไหน ทำไมชอบหาความเสี่ยงให้กับตัวเอง” ผมก็โทรหามันบ้างถ้ารู้มีเหตุการณ์ที่มันชอบเสี่ยงๆ ตามที่แป้งบอก
   “ดีใจนะที่มึงยังห่วงกู แต่กูจะป้องกันตัวเองดีๆ” (น้องมึงฝากมา)
   “ปอ มึงไปซุกตัวอยู่ไหน มึงโตแล้วไปไหนก็ได้แต่บอกทางบ้านด้วย” ผมถามน้ำเสียงเคร่งขรึ้มทางโทรศัพท์ เมื่อรับรู้ข่าวจากแม่ไอ้ปอ
   “อยู่อู่ แต่งรถอยู่ไม่ได้ไปไหน” มันตอบกลับ
   (ไม่ใช่แค่ครอบครัวมึงนะที่ห่วง...กูก็ยังเป็นเพื่อนที่หวังดีกับมึงเสมอนะ จะทำอะไรก็ขอให้คิดถึงกูด้วยนะ) ได้แต่บอกมันในใจ เพราะมันเปลี่ยนเจ้าของไปเสียแล้ว   
………………………………………………………………………………………………………………
   จากวันนั้นถึงวันนี้ก็เกือบปีแล้วนะ ลูกไอ้ปอก็น่ารักมาก เป็นเด็กผู้ชาย ผมเคยไปเยี่ยมช่วงที่อยู่ในโรงพยาบาลไปพร้อมกับพ่อ แม่ผม มันตั้งชื่อว่า ที (ให้ตายเถอะ มึงเอาชื่อกูทั้งชื่อจริงชื่อเล่นไปตั้งชื่อลูก) หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยได้ไปเลย ผมก็ลาเรียนไม่ค่อยว่าง แป้งบอกว่าปอก็เหมือนเดิม ทำตัวเหมือนโสดไม่ค่อยกลับบ้าน ดีที่มีป่านที่ชอบเล่นกับน้องและหวงน้องด้วย แป้งก็จะจบปริญญาแล้ว ถ้าได้งานที่อื่นคงไม่มีใครช่วยเลี้ยงเท่าไหร่ เมียไอ้ปอก็ไม่สนใจลูก หลักๆก็แม่ไอ้ปอที่เลี้ยงหลาน และญาติๆมันที่ช่วยกันเลี้ยง
   (ถึงแม้พ่อและแม่จะไม่ค่อยดูแลเพราะยังเป็นวัยรุ่นกัน แต่หนูก็โตไวๆเลี้ยงง่ายๆนะที หนูมีสิ่งแวดล้อมรอบข้างที่พร้อมดูแลทดแทนได้เสมอ...ลุงที (หรือป้า ไม่ใช่ๆลุงนั้นแหระ) จะเป็นส่วนหนึ่งที่ดูแลหนูเติบโตขึ้นมาเอง ...ไม่ต้องไปพึ่งพิงพ่อหนูหรอก..มันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนัก)
...
ณ ปัจจุบัน
   “ดูข่าว กรุงเทพฝนตกหนัก อย่าให้โดนฝนนะ เดี๋ยวป่วย” มันโทรมาบอกผมเมื่อสัปดาห์ก่อน
   “ก็ดูข่าวเหมือนกัน ได้ข่าวว่าชลน้ำท่วมกว่าอีกนะ” (ผมพูดเชิงขำๆ)
   “ไม่ต้องห่วง...กูจะดูแลตัวเอง..เพื่อมึงนะ” ไอ้ปอพูด (เลิกแทะโลมกูได้ละพ่อลูกอ่อน)
   คุ้นๆว่ามันเป็นประโยคที่ถามเมื่อฤดูฝนปี 57 ดังนั้นฤดูฝนมันจึงย้อนให้คิดถึงเหตุการณ์นี้ขึ้นมาอีกครั้ง เลยมานั่งเขียน นั่งเล่าให้ฟังกันครับ
...
    ช่วงนี้ก็ทั้งฝนตก ฝนแล้ง ก็ปรับตัวกันไปนะครับ ยังดีกว่าหลายๆประเทศฝั่งหนึ่งท่วม ฝั่งหนึ่งแล้ว อีกฝั่งมีพายุทราย... บ้านผมที่ชลบุรีก็ตกหนัก น้ำท่วมถนนบ้างเพราะระบายไม่ทัน น่าแปลกที่สุดใน 3 โลกอำเภอที่ติดทะเลจะท่วมหนัก (คุณพระ!!! อุทานผู้ดีมั้ยล่ะ 555+) สร้างหมู่บ้าน ตึกแล้วถมที่ปิดทางน้ำกัน น้องน้ำจะไปไหนเสียล่ะนี่
...
สถานการณ์ขำๆท้ายเรื่อง 2 เหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดก็เกิด...
   -ในเมื่อมีสถานะโสดเลยเริ่มมองคนรอบข้าง ครั้งหนึ่งขณะขับรถมองหนุ่มเดินบนฟุตบาท จนรถทิ่มเข้ากับแท็กซี่เบาๆ 5555+ ดีนะเป็นช่วงออกตัวไฟเขียว  ไม่คิดว่าเพิ่งออกตัว คันข้างหน้าจะเบรกเอี๊ยดดด...เรียกประกันภัยด่วน สาเหตุที่ทิ่มคือ มองผู้ชายคนนึงกำลังแยกแยะว่าต่างชาติหรือคนไทย
   -ระหว่างพักเบรกที่สอนระบบไหลเวียนโลหิต มีนศ.ถือหนังสือเดินมาถาม “อันนี้คืออะไรครับ” --นศ. “heart chambers” ---อาจารย์ “แล้วตอนนี้ heart chambers อาจารย์มีใครอยู่ในนั้นมั้ยครับ” --นศ. (หมายหัวไว้เรียบร้อย ปีนเกลียวนะ) (heart chambers คือ ห้องๆพื้นที่ว่างภายในหัวใจ)
...เจอกันตอน 58 ครับ........สวัสดี........

[DuenTwinBII]

นึกว่าตาฝาด!! ขอบคุณค่ะที่มาต่อ พร้อมกับเรื่องปอ  พอได้มาอ่านแล้วก็ได้แต่อุทานในใจว่า "ว่าแล้วว"
ไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดีเลย    แต่ตอนนี้พี่ทียังสบายดีก็ดีใจแล้วค่ะ
ขอให้พี่ได้เจอคนดีๆนะ   

[nunnuns]

ตกใจหมดเลยยยยยพี่ที ในที่สุดพี่ก็กลับมา เย้ๆๆๆ  คิดถึงแทบใจจะขาดรอนๆ

ปอนะปอ ทำไมทำตัวแบบนี้ ปล่อยตัวปล่อยใจตัวเองจนเกิดเรื่อง มันอาจจะเป็นเรื่องที่นานแล้วหรือปอไม่ได้ตั้งใจก็เถอะแต่เริ่มจะไม่เชียร์แล้วล่ะ ปากบอกว่ารัก แต่ดูเธอทำสิ ตั้งแต่เริ่มยันปัจจุบัน เอ้ออออออ

ปล.นศ.คนนั้นน่าสนใจดีเนอะพี่ที อิอิ วัยเอ๊าะๆกระเต๊าะอย่างนี้พาลให้ใจกระชุ่มกระชวยน้าาา แต่ก็ดูจะกะหล่อนอย่างว่านั่นแหละ555

เป็นกำลังใจให้พี่ทีเสมอค่ะ งานน่าจะหนักมาก ทั้งสอนและเข้าเวร อาชีพนี้ต้องรับผิดชอบสูงด้วย เหนื่อยน่าดู สู้ๆนะคะ #ทีมพี่ที

[nokkaling]

ไม่เป็นไรนะพี่ทีคนเก่ง สู้สู้   

[tararatart]

พี่ทีคนดีสู้ๆนะ อยากจะเม้นท์อะไรใากกว่านี้แต่ความรู้สึกคงไม่เท่าพี่เชื่อว่าผ่านมาหมดแล้วแล้วมันจะผ่านไป.
ปล

[GBlk]

เฮ้ยยยยยยยยยยย มาแล้วววววววววววว เฮ้ยยยยยยยยยยยยย งงงงงงงงงงงงงงงงงง เฮ้ยยยยยย ดีใจ

อ่านแป๊ป