หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ"

[Kfc_Pizza]

หวัดดีตอง

แปะก่อน

เดี่ยวมาเม้นท์

[philophobia]

อึ้บ อ้าห์

[philophobia]

ตอนพิเศษที่ 1 คำสัญญา

วันหนึ่งเมื่อไอ้ตองเรียนอยู่ชั้นป.4 ก็เมื่อ 10 กว่าปีที่ผ่านมา
“ชื่ออะไรเรา”
“ตองครับ”
“เรียนชั้นไหนแล้ว”
“ป.4 ครับ”
“เรียนเก่งไหมเรา”
“ก็ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ครับ”
ก็เป็นคำทักทายของหญิงคนหนึ่งที่ทราบภายหลังว่าชื่อ “ป้าเพ็ญ” อายุราว 30 ทำให้เธอยังดูสวย ผมที่ปล่อยยาวถึงกลางหลังดำขลับตัดกับสีผิวที่ขาวทำให้น่ามองเป็นอย่างยิ่ง ป้าเพ็ญคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ผม เธอแวะมาเยี่ยมผู้เป็นป้าหรือยายของผม

ด้วยความที่ผมเป็นคนเข้ากับคนได้ง่ายก็มักจะหาอะไรที่เป็นสมบัติของตัวเองไปอวดป้าเพ็ญเมื่อเวลาว่างเสมอ ป้าเพ็ญมาอยู่กับเราราวหนึ่งอาทิตย์ ระยะเวลาเพียงไม่นานก็ทำให้สนิทกันได้ระดับหนึ่ง และก็ต้องรู้สึกเหงาตามประสาเด็กเมื่อรู้ว่า ป้าเพ็ญจะกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯแล้ว ก่อนป้าเพ็ญจะกลับก็ยังหันมาลูบหัวสั่งก่อนจะกลับว่าให้ตั้งใจเรียน “แล้วป้าจะกลับมาหาใหม่นะ” อีกด้วย เมื่อเวลาผ่านไปหลายหลากกิจกรรมก็มีมาให้ทำอยู่เนือง ๆ จากเด็ก ป.4 ก็เลื่อนชั้นไปเรื่อย ๆ จากที่เรียนหนึ่งย้ายไปอีกโรงเรียนหนึ่ง เพื่อนกลุ่มเก่า เปลี่ยนมาพบกับเพื่อนกลุ่มใหม่

เมื่อวันหนึ่งมาได้มีโอกาสได้ดูรายการโทรทัศน์ “วันนี้ที่รอคอย” ก็พาลกลับมาย้อนถามตัวเองว่า เราคอยรออะไรไหม รอใครอยู่หรือเปล่า นั่งคิดอยู่นานค้นในซอกหลืบของความทรงจำจนจำได้ว่า เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วคำสัญญาของเด็กคนหนึ่งได้เกิดขึ้น ตลอดเวลาที่แสนจะยาวนานที่ผ่านมา ผมไม่เคยจะลืม “ป้าเพ็ญ” หญิงคนที่ให้คำสัญญากับผมคนนั้น แต่เพราะระยะเวลาที่นานและหลายอย่างได้ผ่านเข้ามาในชีวิตก็ทำให้กลบทับความทรงจำนั้นไป เมื่อได้คำตอบกับตัวเอง ใช่ ผมรอเขาอยู่ รอตลอดมา รอให้ป้าเพ็ญกลับมาหาแม้สักครั้ง แม้หลายคนอาจะมองดูว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระก็ตามกับคำสัญญาอะไรทำนองนี้

ปลายเดือนพฤศจิกายน 2552
“ตองเขียนประวัติการแสดงให้ครูปุ๊หน่อยสิ”
“ครับได้ครับ จะไปแสดงที่ไหนครับ”
“มีงานที่ ม.ศิลปากร เดือนหน้า”
“เอาฟ้อนอะไรครับ”
“แล้วแต่ตองเลย”
“ได้ครับ เดี๋ยวส่งในให้เมลเลยนะครับ”
“ขอบใจมาก” ผมได้มีโอกาสเข้าไปช่วยงานที่ มหาวิทยาลัยหนึ่งในเชียงใหม่ก็เข้าไปช่วยในเรื่องการแสดงศิลปวัฒนธรรมที่ผมถนัดนั่นแหละครับ ที่ผมเข้าไปช่วยได้ก็เพราะ “เซ้น” เพื่อนร่วมวงการที่เชี่ยวชาญทางการเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายกลุ่มชาติพันธุ์ในล้านนาประเทศ ก็ได้ “เซ้น” นี่แหละครับหางานให้ทำทำให้ไม่มีเวลาว่างจนเกินไป

ครั้งนี้มหาวิทยาลัยที่ผมช่วยทำงานนี้ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงาน “ศิลปะ ศิลปิน ศิลปากร” พวกเราที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องศิลปวัฒนธรรมโดยตรงอยู่แล้วก็งานเข้ากันแหละครับคราวนี้ ก่อนจะเดินทางพวกเราก็มีการเตรียมตัวซ้อมการแสดงอันเป็นงานผม จัดเตรียมเสื้อผ้าซึ่งเป็นหน้าที่ของหญิงเซ้นเพื่อนสาวของผม คืนก่อนจะไปยังออกไปเที่ยวกันอีกต่างหาก กลับจากเที่ยวมาตี 2 รถออกตี 4 เป็นแพนด้ากันทั่วหน้า

มาถึงนครปฐมก็เย็นแล้ว พวกเราก็ไปลงทะเบียนเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงรับรองตอนเย็น ก็สนุกไอ้ตองล่ะครับงานนี้ ได้แต่งตัวสวย ๆ ไปนั่งดูการแสดง ได้แย่งกันกินโต๊ะจีนซึ่งเนื้อสัตว์ทุกชนิดสักยันต์เอาไว้แล้ว เหนียวชะมัด กัดทีฟันเกือบหลอ นั่งดูการแสดงเปิด และการแสดงของแต่ละมหาวิทยาลัยก็สนุกสนานกันละครับ แต่งานที่ผมชอบที่สุดคือเดินไปแจกของที่ระลึกให้แต่ละมหาวิทยาลัย เรื่องของเรื่องคืออยากไปดู “อะไร อะไร” นั่นเองแหละครับ ก็นักแสดงของแต่ละมหาวิทยาลัยเขาก็ต้องคัดเอาคนที่หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ใช่ไหมครับ จะมาตาเหล่ ฟันเหยิน นี่ก็คงไม่ใช่ที่ อิ่มโดยไม่ต้องแตะอะไรเลย อาหารตาเยอะแยะ

เหนื่อยจากการแจกของที่ระลึกแล้วไอ้ตองก็กลับมานั่งที่โต๊ะคอยกระลิ้มกระเหลี่ยปฏิคมของทางมหาวิทยาลัยที่ส่งมารับรองพวกเรา ขอเอ่ยชื่อเพื่อเป็นเกียรติหน่อย น้องบรีส น้องซัน น้องเบสต์ น้องโอห์ม ทั้งสี่คนนี้คอยรับรองทุกอย่างไม่ให้ขาดเหลือ อยากไปเที่ยวไหนก็พาไปเที่ยว พูดถึงเรื่องเที่ยวขอเล่าเรื่องเที่ยวให้ฟังหน่อย

วันถัดมาหลังจากที่มหาวิทยาลัยของเราแสดงไปแล้ว ก็เฮี้ยนสิครับ อยากออกเที่ยว ก็ให้คนในพื้นที่นั่นก็คือปฏิคมสุดหล่อทั้งสี่คนของเราพาเที่ยวแล้วพวกมันก็ดันตอบตกลง ตกตอนเย็นก็อาบน้ำแต่งตัวกันตั้งแต่เย็น นั่งคิดกันว่าแล้วถ้าไอ้เด็กสี่คนที่พาเราไปเที่ยวนี้จะไปนอนไหน เพราะหอพักเขามีเวลาเปิด-ปิด ตกลงคือก็นอนห้องผมกับเซ้นเนี่ยแหละ ก็ที่เหลือเป็นนักแสดงหญิงกันหมดนี่นา ตกลงคือ 6 คนก็นอนรวมกันในห้องเดียว เมื่อเตรียมตัวกันเสร็จแล้วก็ได้เวลาจะออกเดินทางโดยรถตู้ คิดถึงตอนนั้นแล้วยังฮาไม่หาย ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดในคืนวันที่ไปเที่ยวก็คือ เจ้าของพื้นที่เขาแต่งตัวอย่างไรก็ได้ แต่พวกเราชาวเชียงใหม่ด้วยความที่ต้องแต่งกายไว้เกียรติ ก็ล่อกันซะเต็มยศอันเป็นประเพณีของชาวเชียงใหม่ที่เมื่อครั้งหนึ่ง ๆจะไปเที่ยวทีก็ต้องแต่งกายกันสุดพลังวัฏ เมื่อรถตู้จอดสนิทตรงหน้าร้าน คนในร้านก็ต่างหันมามองเป็นตาเดียว เมื่อพี่พลขับลงไปเปิดประตูรถตู้ให้ เขาเหล่านั้นคงนึกว่าลูกสท. มาเที่ยว ไอ้ตัวสุดท้ายที่ลงรถนี่สิ ถือพัดขนนกสีขาวพัดอยู่ไหว ๆ ลงรถไป เฮ้อ ทำไปได้ ให้ทายนะครับว่าใคร แต่ผมไม่บอกหรอกว่ามันชื่อตอง

กลับมาถึงห้องด้วยสภาพที่รั่วที่สุดในโลกทุกคนทั้งผู้มาเยือนและเจ้าของพื้นที่เมาปลิ้นกันทั้งพี่ทั้งน้องสภาพดูไม่ได้ และก็มีโอกาสแลกเบอร์กันบ้างพอเป็นพิธี ก็แหมมีคนเขาเข้ามาขอเบอร์ก็ต้องให้ไปใช่ไหมครับอิลุงทำงานอยู่ไม่รู้หรอกครับ อ๊างงง ก็ตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันนี่นามันก็ต้องคันบ้างบริหารเสน่ห์นิด ๆ หน่อย ๆนี่คงไม่ผิดเท่าไหร่กระมัง อ๊างงง

ตื่นเช้ามาด้วยอาการปวดหัวเพราะว่า “ขำ” หรือ “แฮงก์” อยากจะอ้วกแต่ก็อ้วกไม่ออก มันเป็นวิน ๆ เซ็ง ๆ มันเป็นมะลงมะเล็ง อะไรก็ว่ากันไป แล้วมีภารกิจจะต้องเข้าบางกอกไปซื้อของที่พาหุรัดซะด้วย คราวนี้ก็ไปกันใหญ่อ่ะสิครับ ขำก็ขำ นั่งรถก็เวียนหัว ทรมาณที่สุดในโลก ปฏิคมสุดหล่อของเราก็กลับที่พัก แล้วก็เดินทางเข้าถึงพาหุรัดจนได้ อาการวิน ๆ เซ็ง ๆ ก็ยังมีอยู่ แต่พอได้กลิ่นเครื่องเทศเท่านั้นแหละครับ หายเป็นปลิดทิ้ง ฝันไปเถอะครับ อ้วกพุ่งออกมาเป็นสายอย่างกับมังกรออกจากถ้ำ

หลังจากได้อ๊อกอะไร ๆ ออกไปแล้วก็สบายตัวขึ้นดังนั้นก็ลั้นลา กับข้าวของเครื่องใช้ที่มาจากอินเดียอย่างสนุกสนาน เข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นพัลวัน ชอบผ้าผืนไหน สาหรี่ผืนไหนก็หยิบขึ้นมาพาดบ่า พาดบ่า แล้วก็จ่ายเงิน คำว่าโหวงหวิวเป็นยังไงก็รู้สึกได้ทันที นี่ถ้าไม่มีใครดึงแขนเอาไว้นี่ลอยไปไกลแล้วนะเนี่ย ไป ๆ มา ๆ ก็หมดคนละนิดละหน่อย สิริรวมทั้งก๊วนก็เกือบหมื่น ข้าวของที่ได้กันก็เป็นผ้าจากอินเดียทำนองนั้นแหละครับ  ไอ้ตองได้ผ้ายกมาผืนนึงสีเขียวเวอร์ริเดียน เอาไว้ให้อิแมนจวนใส่เป็นเทพีสงกรานต์

“ประกาศสงกรานต์ปีจุลศักราช 2891 เอกศก ฉลูนักษัตร ปีนี้นางสงกรานต์ชื่อว่าแมนจวนเทวี ทรงพาหุรัดทัดดอกลิลลี่คัสบรังก้า หลับเนตรมาบนหลังมอเตอร์ไซค์ KSR สีเขียว พระหัตถ์ซ้ายถือ Black Berry ไม่ทราบรุ่นและสี พระหัตถ์ขวาถือ Mac Book สีขาวรุ่นท็อป เสวยเด็กมัธยมปลายและนักศึกษาคณะวิศวะฯเป็นภักษาหาร นางสงกรานต์เปลี่ยนศักราชเมื่อเวลาหลังผับปิดของคืนวันพุธ นางจึงเป็นนางสงกรานต์ประจำวันราหู จึงขอพยากรณ์ว่าปีนี้ข้าวปลาอาหารจะบริบูรณ์ดี บุรุษ-สตรีจะได้ยาก เพศที่ 3 และสาววายจะเป็นใหญ่ เสื้อผ้าสีม่วงจักขายดี เสื้อผ้าสีหม่นก่ำจักค้างขาย ปีนี้นาคให้น้ำ 3 ตัว ซึ่งไม่เพียงพอกับเกษตรกร นางแมนจวนเทวีจึงหานาคมาเพิ่มให้อีก 2 เป็น 5 ตัว น้ำจึงบริบูรณ์ดี ฝนตกในโลกมนุษย์ 100 ห่า ในป่าหิมพานต์ 80 ห่า ในมหาสมุทร 20 ห่า ดอกเอื้องผึ้งเป็นใหญ่แก่ดอกไม้ทั้งหลาย เฉียงพร้ามอญเป็นใหญ่แก่ไม้ใบทั้งหลาย ไม้มะเกลือเป็นใหญ่แก่ไม้จริง ไม้ไผ่เป็นใหญ่แก่ไม้กลวง”

เสร็จสรรพหลังจากกลับมาจากพาหุรัดแล้วก็เข้าที่พักเก็บของ เตรียมตัวกลับพระนครเชียงใหม่ราชธานีต่อไปในวันรุ่งขึ้น ก็เข้านอนกันเป็นปกติ

“ตอง นั่นใครอ่ะ” เสียงเซ้นถามผมเมื่อตอนเช้ามืดของวันที่กำลังจะกลับเชียงใหม่ ก็นอนกันสองคนนี่หว่าแล้วใครอีกคน พอรู้สึกตัวเท่านั้นแหละครับไอ้ตองก็กระโดดโผข้ามเตียงไปหาเซ้นอย่างไม่รอช้า แล้วผมก็เดินไปเปิดไฟแต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง นอกจากเราสองคน ผีหลอกครับงานนี้ บรึ๋ย

เซ้นเล่าให้ฟังหลังจากที่เราตาสว่างกันแล้วว่า เธอเห็นเงาดำ ๆ ลุกขึ้นจากเตียงของผมแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้ากระจกที่ปลายเตียงตอนแรกเธอเข้าใจว่าผมตื่นแล้วจะลุกไปอาบน้ำแต่เมื่อมองกลับมาที่เตียงก็ยังเห็นผมนอนอยู่ที่เดิม ก็เลยร้องขึ้นมา เมื่อเปิดไฟทุกอย่างก็หายไป เธอเล่าถึงลักษณะเงาที่เธอเห็นว่าเหมือนเป็นผู้หญิงแต่สกินเฮด ก็คือ เหมือนเป็นผู้หญิงที่ผมร่วงนั่นเอง ผมก็คิดว่าเอาแล้วแน่ ๆ เล้ย ฆ่าหมกห้องแน่ ๆ แล้วทำไมกูต้องมาซวยโดนห้องนี้ว้า พอแดดเริ่มจับท้องฟ้าเราก็เก็บของเตรียมตัวกลับเวียงพิงค์ โรงแรมเขาก็ดีนะครับห้องล็อบบี้ก็มีฝรั่งกิมจูหวาน ๆ ขายด้วย

แล้วก็ลืม ๆ เรื่องนั้นไปจนหมด เพราะว่าเรามาแวะที่สุพรรณบุรีที่ตลาดสามชุก ได้แวะไปล่องเรือเที่ยวบ้านโบราณด้วย ก็สนุกดีครับ คนทั้งตลาดเขาก็มอง แตกตื่น ๆกัน ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าแตกตื่นอะไร พอก้มลงมองท่อนล่างของตัวเอง อ๋ออ นี่กูนุ่งผ้ายกเป็นนางละครนอกกันอยู่นี่นา ชาวบ้านร้านตลาดเขาก็ถามกันว่าจะไปแสดงที่ไหน อิแมนจวนที่ไปเจอกันที่นครปฐมก็บอกว่า “หนูก็แต่งแบบนี้ในชีวิตประจำวันแหละค่ะ”

ตืด ตืด ตืดดด
ตืด ตืด ตืดดด

“ตองอยู่ไหนแล้ว”
“อยู่สุพรรณแม่”
“จะกลับมาถึงกี่โมงตอง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แม่มีอะไร”
“ตองจำป้าเพ็ญได้ไหม”
“จำได้ครับ”
“ป้าเพ็ญเสียแล้วนะลูก”

ป้าเพ็ญนอนสงบนิ่งอยู่ในโลงสีขาวที่เปิดให้ดูหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ผมที่ร่วงหล่นจนหมดศีรษะเนื่องจากการฉายรังสี เหมือนกันกับภาพที่เซ้นเห็นเป็นเงาที่นครปฐม ป้าเพ็ญจากพวกเราไปด้วยโรคมะเร็งร้าย

ผมยืนอยู่หน้าเมรุกับไอ้ต้นส่วนพี่แบงค์ขอยืนอยู่ข้างล่างดีกว่าอ้างว่าตัวเองเป็นคนนอก ตอนนี้แรงไฟกำลังโหมเผาทุกสิ่งทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ร่างไร้วิญญาณของป้าเพ็ญ น้ำตาที่มันห้ามไม่ได้ก็ไหลลงมาอาบแก้ม  ไอ้ต้นเองที่คอยปลอบผมไม่ให้ร้องไห้แต่มันก็มีน้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตา ภาพความทรงจำเมื่อวัยเยาว์ตอนนั้นกลับมา เวลาที่ผ่านมานานถึงสิบกว่าปีแต่ก็เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ป้าเพ็ญจากพวกเราไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ ผมทำตามคำสัญญาที่เคยให้กับป้าเพ็ญแล้วทั้งการเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียน ส่วนป้าเพ็ญก็ได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ตั้งแต่เด็กแล้วเหมือนกัน วิญญาณป้าเพ็ญไปหาผมครั้งสุดท้ายเพื่อบอกลาและเป็นการทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเด็กคนหนึ่ง ขอบคุณป้าเพ็ญที่ไม่เคยลืมคำสัญญา เช่นเดียวกันกับผมจะไม่ลืมป้าเพ็ญตลอดไป การรอคอยสิ้นสุดลงแล้วกับการจากไปของป้าเพ็ญ สักวันหนึ่งผมจะตามป้าเพ็ญไป หมดแล้วสินะการรอคอยมาสิบกว่าปี บางอย่างที่เคยค้างคาอยู่ในใจก็หมดลงไปพร้อม ๆ กับร่างไร้วิญญาณของป้าเพ็ญที่กำลังถูกไฟโหมโลมเลียจนกลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด

ผมกลับมาบ้านด้วยใจที่หดหู่ พลางคิดว่าคนที่เราอยู่ด้วยกันเห็นหน้ากันทุกวันจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานเท่าไหร่ ผมกับไอ้ต้นนอนก่ายกันอยู่ในบ้านโดยมีพี่แบงค์นั่งอยู่ใกล้ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ต่างคนต่างนั่งซึมไร้ซึ่งการโต้ตอบ บรรยากาศแห่งความสูญเสียครอบงำ คำถามก็คือผมจะได้อยู่กับคนที่ผมรักแบบนี้ไปอีกนานสักเท่าไหร่ เมื่อไหร่ที่ผมจะจากพวกเขาไปกันหนอ การจากไปของป้าเพ็ญครั้งนี้ทำให้เห็นว่าความตายเป็นสิ่งที่ไม่ได้ไกลตัวเลย นั่นก็ยิ่งสร้างความกังวลขึ้นมาตามประสาคนที่ยังละจากกิเลศมิได้ด้วยว่ากลัวจะต้องพรากจากคนที่รักไปอย่างน้อยก็สองคนนี้

“ตองพี่สัญญานะ...” พี่แบงค์เอ่ยกับผมเมื่อเราสองคนอยู่ลำพังในห้อง แต่ผมก็ปิดปากพี่แบงค์เอาไว้ก่อน
“หึ ไม่ต้องสัญญา ตองกลัวผี” คืนนั้นไอ้ต้นก็มานอนด้วย กอดกันไปกอดกันมาจนเกือบจะ 3p อ๊างงง

ป้าเพ็ญเสียชีวิตเมื่อวันคืนวันที่ 10 ธันวาคม 2552 ขออุทิศตอนนี้เป็นอนุสรณ์เพื่อระลึกถึงป้าเพ็ญผู้ซึ่งไม่เคยลืมสัญญาแม้ช่วงชีวิตสุดท้าย แล้วคุณละครับเคยสัญญาอะไรกับใครไว้หรือเปล่า

[CanonDNattari]

ู^
^
น้องตองงงงงงง

ต๊กกะใจ มาตอนกลางวันได้ไง ปกติ มาเห็นก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อยถึงปานกลาง
****************
พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เดือนมีนา่คม ที่ผ่านมา พี่เพิ่งไปงานศพของย่า ซึ่งท่านเป็นญาติผู้ใหญ่เพิ่งคนเดียวที่ (เคย) เหลืออยู่
คิดว่าตัวเองจะไม่ร้องให้แตุ่สุดท้ายพอเห็นหน้าท่านน้ำตาก็ไหลออกมาเอง พิมพ์ไปแล้วน้ำตาก็พาลจะใหล ไม่พิมพ์แล้ว ^ ^

[panuwattew]

   มาเพราะคิดถึงน้องตองที่สุด

วันที่คิดถึงเท่าต้นเลย

[a_tapha]

 

[pandaๅ123]

สัญญาว่าจะรักตองกับพี่แบงค์ตลอดไป อ๊างงงง 
(แอบเอานิ้วไขว้กันอยู่ข้างหลัง 555+)
 

[philophobia]

โห่ ไรแว้

เดี๋ยวจะโดนจะเรปบน

[cherrycream]

ไว้อาลัยด้วยครับ



พี่ตองมาวนเวียนแถวๆ ม. ผมด้วย อดเจอเลยง่า บังไงก็รอตอนพิเศษตอนต่อไปครับ 


3P อร๊างๆ!!! 

[jonathan2624]

น้องตองงง เศร้าอะ 


พี่โจ้

[Aprilkung]

RIP ป้าเพ็ญด้วยคน   

[knightofbabylon]

ร่วมไว้อาลัยให้ป้าเพ็ญด้วยค่ะ





:z13:ตองให้ทะลุลำไส้ใหญ่ไปเลย
ที่ศิลปากรมีงานนี้ด้วยเหรอนั่น (เรียนอยู่ที่นั่นตูยังไม่รู้เรื่อง )

นับจากอยู่ปี1ยันแก่จะเป็นคุณย่าเ้ฝ้าคณะแล้ว
เราไม่เคยเจออาหารตาตลอดระยะเวลาที่เรียนมาเลยล่ะ?
 

“ประกาศสงกรานต์ปีจุลศักราช 2891 เอกศก ฉลูนักษัตร ปีนี้นางสงกรานต์ชื่อว่าแมนจวนเทวี ทรงพาหุรัดทัดดอกลิลลี่คัสบรังก้า หลับเนตรมาบนหลังมอเตอร์ไซค์ KSR สีเขียว พระหัตถ์ซ้ายถือ Black Berry ไม่ทราบรุ่นและสี พระหัตถ์ขวาถือ Mac Book สีขาวรุ่นท็อป เสวยเด็กมัธยมปลายและนักศึกษาคณะวิศวะฯเป็นภักษาหาร นางสงกรานต์เปลี่ยนศักราชเมื่อเวลาหลังผับปิดของคืนวันพุธ นางจึงเป็นนางสงกรานต์ประจำวันราหู จึงขอพยากรณ์ว่าปีนี้ข้าวปลาอาหารจะบริบูรณ์ดี บุรุษ-สตรีจะได้ยาก เพศที่ 3 และสาววายจะเป็นใหญ่ เสื้อผ้าสีม่วงจักขายดี เสื้อผ้าสีหม่นก่ำจักค้างขาย ปีนี้นาคให้น้ำ 3 ตัว ซึ่งไม่เพียงพอกับเกษตรกร นางแมนจวนเทวีจึงหานาคมาเพิ่มให้อีก 2 เป็น 5 ตัว น้ำจึงบริบูรณ์ดี ฝนตกในโลกมนุษย์ 100 ห่า ในป่าหิมพานต์ 80 ห่า ในมหาสมุทร 20 ห่า ดอกเอื้องผึ้งเป็นใหญ่แก่ดอกไม้ทั้งหลาย เฉียงพร้ามอญเป็นใหญ่แก่ไม้ใบทั้งหลาย ไม้มะเกลือเป็นใหญ่แก่ไม้จริง ไม้ไผ่เป็นใหญ่แก่ไม้กลวง”

  

[fOnfOn :D]

“ประกาศสงกรานต์ปีจุลศักราช 2891 เอกศก ฉลูนักษัตร ปีนี้นางสงกรานต์ชื่อว่าแมนจวนเทวี ทรงพาหุรัดทัดดอกลิลลี่คัสบรังก้า หลับเนตรมาบนหลังมอเตอร์ไซค์ KSR สีเขียว พระหัตถ์ซ้ายถือ Black Berry ไม่ทราบรุ่นและสี พระหัตถ์ขวาถือ Mac Book สีขาวรุ่นท็อป เสวยเด็กมัธยมปลายและนักศึกษาคณะวิศวะฯเป็นภักษาหาร นางสงกรานต์เปลี่ยนศักราชเมื่อเวลาหลังผับปิดของคืนวันพุธ นางจึงเป็นนางสงกรานต์ประจำวันราหู จึงขอพยากรณ์ว่าปีนี้ข้าวปลาอาหารจะบริบูรณ์ดี บุรุษ-สตรีจะได้ยาก เพศที่ 3 และสาววายจะเป็นใหญ่ เสื้อผ้าสีม่วงจักขายดี เสื้อผ้าสีหม่นก่ำจักค้างขาย ปีนี้นาคให้น้ำ 3 ตัว ซึ่งไม่เพียงพอกับเกษตรกร นางแมนจวนเทวีจึงหานาคมาเพิ่มให้อีก 2 เป็น 5 ตัว น้ำจึงบริบูรณ์ดี ฝนตกในโลกมนุษย์ 100 ห่า ในป่าหิมพานต์ 80 ห่า ในมหาสมุทร 20 ห่า ดอกเอื้องผึ้งเป็นใหญ่แก่ดอกไม้ทั้งหลาย เฉียงพร้ามอญเป็นใหญ่แก่ไม้ใบทั้งหลาย ไม้มะเกลือเป็นใหญ่แก่ไม้จริง ไม้ไผ่เป็นใหญ่แก่ไม้กลวง”

  

เห็นด้วย อ่านข้อความนี้แล้วฮามากกกกกก


  พี่ตองค่ะ

[iRo]

จบได้สละสลวยมากครับ

ขอบคุณ และเป็นกำลังใจให้นะครับ

 

[Solar cell]

ขอร่วมไว้อาลัย ให้ป้าเพ็ญครับ
แต่คิด ๆ แล้วก็น่ากัวเหมือนกันเนอะ
ที่ป้าไปหาตองอ่ะ แล้วจะให้ป้าแวะมาหาบ่อย ๆ อีกเหรอป่าวo22

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

เรื่องนี้ยังไม่จบใช่หรือไม่???

แต่เอาเถอะ

RIB ครับ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[PEENAT1972]

อ่านแล้วน้ำตาร่วงตอนท้ายๆ


อีป้าแก่ๆ ก็เคยสัญญาค่ะ สัญญาไว้กับคนๆหนึ่งๆ เมื่อนานมาแล้ว

เราสัญญามั่นต่อกัน แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่ไ้ด้รักษาสัญญานั้นแล้วค่ะ

ทำให้อีป้าแก่ๆ ก็ต้องสัญญาอีกครั้งกับตัวเอง ว่า

ฉันจะรักตัวฉันเองให้มากขึ้นทุกๆวัน

ไม่มีใครรักเราได้มากเท่ากับที่เรารักตัวเองนี่ค่ะ

เศร้าไป...ก็แค่นั้น  +1 

[menasosad]

.. ไม่สัญญา ว่าฉันจะยืนจะเคียงข้างเธอได้นานเท่าไหร่
.. ก็ยังไม่มั่นใจ แค่รู้ว่าทุกนาทีที่ตัวฉันเองยังอยู่
.. ให้รู้ว่าจะยืนอยู่เคียงข้างเธอ

อ่านไปก็น้ำตาคลอ

งั้น สัญญาว่าจะรัก ต้นกับบูม และติดตามตลอดไปจนจบเรื่อง

จะเม้นทุกตอนนับจากนี้ 

[NCJung]

พี่ตองอย่าเศร้านะ
  :กอด1:ปลอบใจๆ กอดๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้พี่ตองเสมอนะ
ขอให้รักกับพี่แบงค์ตลอดไปนะคะ

[leogemini]

ไว้อาลัยให้ป้าเพ็ญด้วยครับ


ยังไงป้าก็ยังไม่ลืมตอง


...


....


......

[White]

ขำกลอนพี่แมนจวญ 

พี่ตองน่ารัก เหงาแย่เลยตอนพี่แบงค์ไม่อยู่

แอบน่ากลัวตอนนี้

[vvivy]

ร่วมไว้อาลัยให้กับป้าเพ็ญค่ะ

ปล.เป็นกำลังใจให้นู๋ตองน๊า

[naiin]

สัญญากับตัวเองไว้ว่า จะรักตัวเองกว่านี้

[Little Devil]

อ่านแล้วน้ำตาร่วงตอนท้ายๆ


อีป้าแก่ๆ ก็เคยสัญญาค่ะ สัญญาไว้กับคนๆหนึ่งๆ เมื่อนานมาแล้ว

เราสัญญามั่นต่อกัน แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่ไ้ด้รักษาสัญญานั้นแล้วค่ะ

ทำให้อีป้าแก่ๆ ก็ต้องสัญญาอีกครั้งกับตัวเอง ว่า

ฉันจะรักตัวฉันเองให้มากขึ้นทุกๆวัน

ไม่มีใครรักเราได้มากเท่ากับที่เรารักตัวเองนี่ค่ะ

เศร้าไป...ก็แค่นั้น  +1 

^
^
เช่นกัน

RIP ให้ป้าเพ็ญนะ
+1 
ให้นางสงกรานต์ของน้องตอง

[jimmyjimmy]

จะทำวันนี้ ดี ดี ตราบที่เรายังคงมีกัน 

ไม่มีพรุ่งนี้  รักเราจะมีเพียงวันนี้

ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป

หน้าที่ของฉันแค่เพียง...รักเธอ วันนี้ทั้งหัวใจ 

จะทำเวลาเท่าที่มี....ให้เป็นความทรงจำจากวันนี้....ถึงจนวันตาย


ว่าแต่ 3P  จะได้เหรอตอง พี่แบงค์คงยอมหรอก 

[beambeam]

“ประกาศสงกรานต์ปีจุลศักราช 2891 เอกศก ฉลูนักษัตร ปีนี้นางสงกรานต์ชื่อว่าแมนจวนเทวี ทรงพาหุรัดทัดดอกลิลลี่คัสบรังก้า หลับเนตรมาบนหลังมอเตอร์ไซค์ KSR สีเขียว พระหัตถ์ซ้ายถือ Black Berry ไม่ทราบรุ่นและสี พระหัตถ์ขวาถือ Mac Book สีขาวรุ่นท็อป เสวยเด็กมัธยมปลายและนักศึกษาคณะวิศวะฯเป็นภักษาหาร นางสงกรานต์เปลี่ยนศักราชเมื่อเวลาหลังผับปิดของคืนวันพุธ นางจึงเป็นนางสงกรานต์ประจำวันราหู จึงขอพยากรณ์ว่าปีนี้ข้าวปลาอาหารจะบริบูรณ์ดี บุรุษ-สตรีจะได้ยาก เพศที่ 3 และสาววายจะเป็นใหญ่ เสื้อผ้าสีม่วงจักขายดี เสื้อผ้าสีหม่นก่ำจักค้างขาย ปีนี้นาคให้น้ำ 3 ตัว ซึ่งไม่เพียงพอกับเกษตรกร นางแมนจวนเทวีจึงหานาคมาเพิ่มให้อีก 2 เป็น 5 ตัว น้ำจึงบริบูรณ์ดี ฝนตกในโลกมนุษย์ 100 ห่า ในป่าหิมพานต์ 80 ห่า ในมหาสมุทร 20 ห่า ดอกเอื้องผึ้งเป็นใหญ่แก่ดอกไม้ทั้งหลาย เฉียงพร้ามอญเป็นใหญ่แก่ไม้ใบทั้งหลาย ไม้มะเกลือเป็นใหญ่แก่ไม้จริง ไม้ไผ่เป็นใหญ่แก่ไม้กลวง”

คิดเก่งมากมาย อิอิ สงสัยคงจะเป็นปีที่เฮฮาที่สุดในโลกเลยล่ะ เรื่องการสัญญาเนี้ย ไม่เคยจะสัญญากับใครนะ เพราะไม่อยากจะผูกมัดพันธะกับใครมากมาย เพราะการที่เราสัญญาอะไรไว้กับใคร เราควรจะทำให้ได้ตามสัญญา อย่างที่ป้าเพ็ญทำไงล่ะ เพราะถ้าเราจะตายไปก็ควรที่จะตายไปอย่างหมดห่วงว่าคนข้างหลังเรา จะเป็นทุกข์จากการจากไปเรา อยากให้ทุกคนที่เรารักมีความสุขจนถึงวันสุดท้ายที่เราจะจากลากัน ก็อยากจะได้เห็นรอยยิ้มมากกว่าน้ำตา ว่าป่ะ

[♥a2k♥]

^
^
ขำข้างบนด้วยคน 

มา พี่ตอง นั่นสินะเราไม่รู้ว่าจะสูญเสียไปเมื่อไร
ก็คงได้แต่ทำทุกวันที่อยู่ด้วยกันให้มีความสุขเน้อออ

[Otaku]

ไม่ได้เข้ามาอ่าน+mentตั้งนาน  คิดถึงๆ ^^~

ว่าแต่ไมตอนที่แล้วดู เศร้าๆ งงๆ ยังไงก็ไม่รู้ดิ 


คำสัญญาก็เหมือนคำผูกมัดเราไว้  ... รู้เพียงแค่ว่า เราทำวันนี้ให้มีความสุขดีกว่า 

[lomekung]