วันนี้เป็นเรื่องสั้น ๆ หลายเรื่อง นะครับ
ตอนที่ 23 รถชน
“พี่แบงค์ไอ้หยองใช่ไหม”เห็นข้างหลังก็จำได้แล้วก็คนมัน เคย ๆ เย้ย หมายถึงเป็นเพื่อนกันอ่ะ แหม คิดอะไรเนี่ย
“อือ แล้วมันมากับใคร”ผมกับพี่แบงค์ก็สงสัยว่าไอ้หยองมันมากับใคร
“หยอง”เดินไปสะกิดเอวมันที่หน้าบอร์ดโปรแกรมหนัง ไอ้หยองถึงกับสะดุ้ง
“เฮ่ย”ไอ้หยองสะดุ้งสุดตัว
“โหย แค่นี้ถึงกับสะดุ้งเลยเหรอมึง แอบมาดูหนังกันสองคนไม่ชวนกูเลยนะ มึงก็เหมือนกันไอ้ท็อปน้องรหัสกูแท้ ๆ ชวนกูสักคำไหม” ผมค้อนไอ้สองคนที่ยืนทำหน้าเหวออยู่
“กูพามันมาเลี้ยงหนัง เมื่อวานกูเมาไง แล้วมันก็เทคกู”หึ ไม่รู้กู(แกล้ง)งอน
ฮ่า ๆ เรื่องนี้ต้องขยาย อ๋าย อ๋าย ไอ้หยองมาดูหนังกับไอ้ท็อปสองคน กริ้ว ๆ ถึงไอ้หยองมันจะบอกว่าพาไอ้ท็อปมาเลี้ยงเพราะว่าวันที่เมาไอ้ท็อปแบกไอ้หยองกลับหอก็เถอะ อย่าคิดว่าไม่เห็นนะว้อยพวกมึงสองคนไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ ไม่ต้องอายเลยมึง นึกว่าจะไม่เจอใครล่ะสิ ฮ่า ๆ บังเอิญวันนี้ไอ้ตองเกิดอยากมาโรบินสันว้อย เป็นข่าวแน่ไอ้หยอง
...................................................................
“พี่แบงค์แวะร้านขายของซื้อให้มันเหอะพี่ ดูมันทำหยั่งกะตูดแล้ว”ไอ้หยองบอกพี่แบงค์ วันนี้พวกเรากำลังจะไปล่องแพที่แม่วางกัน ต้นคิดก็ผมนี่แหละครับ อยากเล่นน้ำ
“พอแล้ว เมื่อคืนก็กินไปตั้งเยอะ กินเยอะแล้วข้าวไม่ยอมกิน”หึ เคืองพี่แบงค์อ่ะ อยากกินก็ไม่ให้ซื้อ แค่อยากกินป๊อกกี้อีกซักกล่องเอง หาว่ากินอะไรเป็นเด็ก ๆ กินแล้วก็ไม่ยอมกินข้าว แล้วก็ตัวเท่านี้ งอนว้อย งอน
“พี่แบงค์ขาวันนี้พี่ตองฤทธิ์เยอะ งั้นมาหาหนูนะคะ”อิแมนจวนได้ทีสวมรอย แหม
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวฝันร้าย”ทั้งรถหัวเราะครืน ผมก็หลุดขำออกมาพรืดนึง หลังจากปั้นหน้ามาตั้งนาน พี่แบงค์รู้แล้วก็เอามือมาผลักหัวผมเล่น แหงะ
“กินข้าวก่อน แล้วค่อยกิน เข้าใจ๊”พี่แบงค์บอกผม ทำเอาอิแมนจวนส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ ไม่หยุด
พวกเรามากัน 8 คน เอารถมาสองคัน รถพี่แบงค์คันนึง รถไอ้ท็อปคันนึง ไอ้หยองไม่ยอมไปนั่งรถคันนู้นเพราะโดนแซวเรื่องคบกับไอ้ท็อป ไอ้หยองนี่เป็นผู้ร้ายปากแข็งไม่ยอมรับซักทีว่าคบกับไอ้ท็อปอยู่ก็เห็นอยู่ว่าตามกันต้อย ๆ
ใช้เวลาร่วมชั่วโมงก็มาถึงบ้านแม่วิน อำเภอแม่วางเราเอารถจอดตรงซุ้มอาหารแล้วก่อน แล้วค่อยให้รถของทางร้านขึ้นไปส่งเราตรงต้นน้ำเพื่อที่เราจะได้ล่องแพลงมา ก็กินเวลาราว 1-2 ชั่วโมง รถของทางร้านพาพวกเรามาส่งไว้ที่จัดการต้นน้ำ เรา 8 คนแบ่งออกเป็น 2 แพ แพแรกมีพี่แบงค์ ไอ้ตอง ไอ้บูม ไอ้หยอง แพที่สอง มีไอ้ท็อป ไอ้เพียว อิแมนจวน อิปั๊ม พวกเราอยู่ในชุดที่สามารถเปียกน้ำได้โทรศัพท์ก็เอาเก็บไว้ในรถหมดเลย
พอได้แพกันแล้วพวกเราก็ได้เวลาลงแพกัน พวกเราล่องกันเอง แต่ถ้าใครต้องการคนถ่อแพทางร้านก็มีให้ แพผมมีพี่แบงค์เป็นหัว ไอ้บูมคอยคัดท้ายอยู่ท้ายแพ ผมกับไอ้หยองนั่งเฝ้ารองเท้าอยู่บนแพกันมันไหลไปกับน้ำ แพนู้นมีไอ้ท็อป กับไอ้เพียวเป็นคนคัด ส่วนอิแมนจวน กับอิปั๊มก็ฟ้อนมาบนแพ สองคนนี้ใส่ผ้าซิ่นมาล่องแพมันสองคนให้เหตุผลว่าเป็นแม่ญิงล่องแพก็ต้องแต่งกายแบบพื้นเมือง อิปั๊มก็ขับซอ(การขับลำนำอย่างหนึ่งของภาคเหนือ) บรรยายความงามของสองข้างทาง ส่วนอิแมนจวนเหรอครับ ฟ้อนเชิ้บ ๆ ฝรั่งมังค่าชอบใจใหญ่
ทุกคนใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดธรรมดา ก็มีพี่น้องสอง บ. เนี่ยแหละถอดเสื้อโชว์กล้ามกัน ผมบอกแล้วว่าให้เอาเสื้อมาเปลี่ยนด้วยก็ไม่เอามา บอกว่าขี้เกียจซัก ขอทีเหอะ ไอ้ตองซักตลอดตัวเองมีหน้าที่แค่เอาขึ้นไปตากข้างบนทำเป็นขี้เกียจ
น้ำไม่เชี่ยวมากพวกผมก็หยุดเป็นพัก ๆ ไม่อยากให้ถึงเร็ว ลำน้ำก็จะคดเคี้ยวโค้งละล่องลัดเรื่อยไป มีมีโค้งนึงผมกับไอ้หยองยืนขึ้น แล้วน้ำมันเชี่ยวพี่แบงค์คัดหัวแพหลบหินโสโครกกลางน้ำไม่ทัน แพก็พุ่งเข้าไปปะทะก้อนหินอย่างแรง ผมที่ไม่ทันระวังตัวก็หัวคะมำตกน้ำ ไอ้บูมหัวเราะงอหาย ฮึ่มแค้น พวกเราล่องแพกันไปเรื่อย ๆ จนถึงปลายน้ำที่ไม่สามารถไปต่อได้นั่นแหละครับ ก็ขึ้นไปบนบกกเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มานั่งที่ซุ้มอาหาร สั่งอาหารกินกัน หิวแล้ว ระหว่างนั้นที่ทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาสั่งอาหารผมก็หยอกไอ้หยองเล่น
นักข่าว : ตอนนี้คุณหยองคบหาดูใจกับหนุ่มรุ่นน้องอยู่จริงหรือเปล่าครับ
ไอ้หยอง : อ๋อ เปล่าครับ ก็เป็นรุ่นน้องที่คณะครับ น้องเค้าเป็นน้องรหัสของเพื่อนสนิทอ่ะครับ ก็เลยไปไหนมาไหนด้วยกัน
นักข่าว : แล้วภาพคุณหยองไปกินข้าวสองคนกับหนุ่มรุ่นน้องที่ อมช. ล่ะครับ
ไอ้หยอง : อ๋อ จริง ๆแล้วพวกเราก็ไปกันหลายคนนะครับ 5-6 คน แต่ไม่รู้ทำไมภาพออกมาแค่สองคน
นักข่าว : แล้วอนาคตมีโอกาสพัฒนาฐานะขึ้นไปเป็นอย่างอื่นไหมครับ
ไอ้หยอง : ก็เป็นเรื่องของอนาคต อ่ะครับ ตอนนี้ผมอายุยังน้อย ยังไม่คิดเรื่องนั้นน่ะครับ ก็จะตั้งใจเรียนก่อน
นักข่าว : แล้วเมื่อไหร่คุณหยองจะสั่งกับข้าวครับ
ไอ้หยอง : ก็หยุดสัมภาษณ์ซักทีสิครับไอ้คุณนักข่าว พอไอ้ตองเลิกเล่น
ผมชอบหยอกไอ้หยอง เวลามันอายที่ไรมันเขินหน้าแดงอายม้วนต้วนน่าจับทำเมียชะมัด ฮ่า ๆ วันนี้คนที่มีความสุขที่สุดเห็นจะเป็นอิแมนจวนมันล่ะครับ ทั้งไอ้บูม ไอ้ท็อป ไอ้เพียว พี่แบงค์ หยอกคนนู้น จิกคนนี้ มีความสุขเชียว
“เพียวคะอันนี้เรียกว่าอะไรอ่ะค่ะ จวนไม่รู้จัก”อิแมนจวนมันเลื่อนจานส้มตำปูไปให้ไอ้เพียว แล้วก็ทำเสียงแบ๊วที่สุดเท่าที่มันจะทำได้อ้อนไอ้เพียว
“อ่ะ ปู ครับ”ไอ้เพียวก็ตอบงง ๆ คนอื่นก็หัวเราะกัน โถๆ สงสารไอ้เพียวต้องมาโดนอิแมนจวนกระแซะ กลับไปอาบน้ำมนตร์เก้าวัดนะเพียว
ไปล่องแพคราวนี้เล่นเอาถึงกับหมดแรงเลยทีเดียว กลับมาถึงห้องก็สลบไสล สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนโทรศัพท์ที่บ้านโทรมา
“ตองนอนละยังลูก”อ้าว ยาย ดึกป่านนี้ยายยังไม่นอนอีก
“อ้อ ยังคับ ยายมีอะไรเปล่า โทรมาดึกเชียว” ปกติสามทุ่มยายก็ขึ้นนอนแล้วแต่ป่านนี้เที่ยงคืนยังไม่นอนอีก
“ต้นไม่สบาย นอนโรงพยาบาลพ่อกับแม่พาไปนู่น” อ๊ะ ไอ้ต้นเป็นอะไรไม่สบาย ถึงขั้นนอนโรงพยาบาลเลยเหรอ สงสัยเป็นหนัก
“อ้อ ครับ งั้นเดี๋ยวตองโทรหาแม่นะครับ ยายนอนซะนะครับ ดึกแล้ว สวัสดีครับ” โทรหาแม่ดีกว่า ไอ้ต้นเป็นอะไรถึงขนาดต้องนอนโรงพยาบาล
“แม่ ต้นเป็นอะไรถึงนอนโรงบาล”โอย เสียงโรงพยาบาลดังมาก
“อ๋อ ไม่สบายอ่ะ ไม่เป็นไรมาก เอ่อ ตองอยู่กับพี่แบงค์ไหม ให้แม่คุยกับพี่หน่อย”แหงะ แม่อ่า ตองอยากรู้ว่าไอ้ต้นเป็นอะไร ทำไมต้องคุยกับพี่แบงค์ด้วย ฟร่ะ
“พี่แบงค์แม่จะคุยด้วย”ผมยื่นโทรศัพท์ให้พี่แบงค์ พี่แบงค์ก็รับไปคุย อา ไอ้ตองเพลียของงีบซักหน่อยดีกว่า
พี่แบงค์คงคุยกับแม่เสร็จแล้ว แม่นะแม่ก่อนจะวางคุยกับตองหน่อยก็ไม่ได้ ฮึ่ม เคือง
“ตองเก็บเสื้อผ้าไปเชียงรายกัน”พี่แบงค์มานั่งข้าง ๆ ผมที่ตอนนี้นอนตะแคงอยู่
“ไปทำไมอ่ะ ดึกแล้ว จะไปหาต้นพรุ่งนี้ก็ได้” เที่ยงคืนกว่าแล้ว
“ตอง ต้นเอามอ’ไซค์ไปชนมา ตอนนี้นอนโรง’บาล”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
