หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[scottoppa]

ไม่ได้อ่านมา 9 ตอน นั่งอ่านรวดเดียวเลย
มันได้หลายฟีลลิ่งจริงๆก๊ากกกก

ไอ้พี่พีน่ารักมากจริงๆ ชอบอ้ะะะะ น่ารักกกก
เมียกูนะ ถึงจะแบบเถื่อนไปหน่อย
แต่ใช่เลยอ่ะ อิจฉาทัวร์ ฮ่าๆๆๆ

สลิ่มก็น่ารักตลอดตลอด
อยากจิไปดูละครเวทีเรื่องนั้น
ตอนที่โดนซ้อมเพราะโกหกนี่ ชอบมาก
ชอบแบบนี้ (มาโซมากตรู)
กระทืบมากแสดงว่ารักมาก !!!
ชอบที่สลิ่มพูดนะ มึงเลือกที่จะนอนกับคนอื่นเมื่อไหร่ กูจะถือว่ามึง..เป็นฝ่ายที่อยากเลิกกับกูก่อน

จริงๆ โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักสลิ่มว่ะ


รอตอนจบ กรี๊ซซซซซซซซซซซ
บวกหนึ่ง กอดเบบี้

[pak_kikkok]

ชอบน้องสลิ่มมากเลย ได้ใจมากๆ ๆ ไปตีกับชาวบ้านได้อีกอ่ะ พี่เมตรมีแฟน(รึเปล่า) แบบนี้ตื่นเต้นดีไหมค่ะ

ฮ่ า าา  ไแล้วคุณพี่ยามกว่าจะมาจีกันตายก่อนพอดี มาช้าขนานนี้อ่ะ ถ้าน้องสลิ่มเป็นไรขึ้นมา สั่งไล่ออกเลยดีไหม

ตอนหน้าไปที่หอด้วยอ่ะ กรี๊ด  ด

[pak_kikkok]

ฮ่ าา  ชอบอ่ะ คู่นี้จะน่ารักกันไปไหน น้องหลิ่มก็หน้าแดงได้อีกอ่ะ มาเล่นแบบนี้บ่อยๆ เขินแย่เลยทีนี้อ่ะ

ชอบพี่โมทเรื่องสินสอดอ่ะ อ้ายสนับสนุนน้องหน่อยไม่เป็นไรหรอกค่ะ อิอิ แต่ว่าความคิดพี่ใหม่ก็ไม่เลวนะค่ะเนี้ย

เข้าท่าดีจังเลย ฮ่ า าา า แต่ละคน พี่โปรหวงน้องได้อีกอ่ะ เป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆเลย

[netwoon.km]

อยากอ่านแย่แล้วแต่ยังไม่มีเวลาเลย T^T

[Youch06]

ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
 TT
แอบหวังว่าจะมีตอนพิเศษเรื่อยๆ 555

[✪PATTY✪]

 

[pak_kikkok]

อ้ายเพลงถูกใจจริงๆ ชอบอ่ะ น่ารักอ่ะ กรี๊ด ๆ ๆ แฟนคลับพี่เมตรเลยนะค่ะเนี้ย

(พี่เมตรอาจจะด่า เมิงจะกรี๊ดทำไม) 555555

[Mura_saki]

 

เบบี้ ไม่อยากให้เป็นตอนสุดท้าย อยากให้มีไปเรื่อยๆๆ

พิมเป็นหนัวสือเลย ย้ำ!! พิมพ์เป็นหนัวสือด้วย

[เบบี้]

ตอนที่150  สิ่งมีชีวิตที่เรียก..คู่รัก6 (จบ)



“ใช่ครับ ส่งวันที่22 ได้เลย”
“ใช่ครับ ครับ ขอบคุณมากครับ” กูวางสายไป
“แผนบริษัท” พ่อยื่นแฟ้มให้กู
“พ่อจะกลับวันไหน”
“วันมะรืน เดี๋ยวไงพ่อมาอีกที..แล้วจะให้ป้อมมาดูงานแทนสักพัก เตรียมทีพักไว้ให้ด้วยล่ะ” พ่อบอก
“ครับ” กูพยักหน้าตอบ
“เอาเป็นว่าหลังจากเคลียร์เรื่องออฟฟิตเสร็จเมื่อไหร่ โทรบอกพ่อแล้วกัน พ่อจะได้ให้ป้อมเตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ”
“ครับ” กูตอบ


ตื๊ด ๆ  ๆ  ๆ


“ฮัลโหล ว่า” กูรับ  สายโทรเข้าเป็นเบอร์ของไอ้มิ้วค์
“พี่เมตร อยู่ไหนอ่ะ” ไอ้มิ้วค์ถามทันที  น้ำเสียงมันฟังดูร้อนรน
“อยู่กับพ่อ มีไร”
“เอ่อ คือ..” มันอ้ำอึ้งอีก
“มีอะไร” กูถามเสียงเข้มเพราะคาดว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่
“มิ้วค์กับพี่สลิ่มรถล้ม ตอนนี้อยู่โรงบาล” มันตอบเสียงเบา
“......................” กูนิ่ง  ที่นิ่งนี่เพราะตกใจจนพูดไม่ออก
“พี่เมตร”
“ไอ้หลิมล่ะ” กูถาม
“อยู่นี่” เสียงอีกคนตอบเข้ามา  สงสัยมันคงเปิดสปีกเกอร์  กูโล่งอกทันทีที่ได้ยิน
“ตอนนี้อยู่โรงบาล................พี่มาหาหน่อยได้ไหม ไม่มีเงินจ่ายค่าหมออ่ะ ไม่ได้เอาเงินออกมาเลยทั้งคู่” ไอ้มิ้วค์บอก
“อืม เดี๋ยวไป อยู่ตรงไหน” กูพูดเสียงเรียบ
“อยู่ตรงตึก.................อ่ะ ชั้นล่างเลย ตรงมาก็เจอเลย” มันบอก
“อืม แค่นี้แหละ” กูบอกแล้วตัดสายไป  กูเลยต้องให้พ่อขับรถกลับเอง  ส่วนกูก็รีบขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาลทันที
“ขับกลับไม่ไหว” ไอ้มิ้วค์ยื่นกุญแจให้กู 
“..................” กูนิ่งทำเอาไอ้มิ้วค์ก้มหน้าก้มตาหนีกูทันที  กูหันไปมองหน้าสลิ่มที่นั่งอยู่  หัวเข่ามันถูกผ้าพันแผลปิดไว้  ข้อศอกก็เป็นแผลด้วย
“ใครขับ” กูถาม
“...................” พวกมันเงียบ
“ถามว่าใครขับ”
“กูขับ” สลิ่มตอบเพราะมันคงรู้ว่าไอ้มิ้วค์ไม่กล้าตอบ
“...................” กูเลี่ยงเดินหนีออกมาจากตรงนี้ก่อนเพราะกูรู้สึกโมโหสลิ่มมาก  มันก็รู้ว่ากูไม่อยากให้มันขับเพราะมันเป็นคนใจร้อน  กูเคยให้สลิ่มขับและกูเป็นคนซ้อน  มันขับมันก็หงุดหงิดจะชนคนอื่นเค้าตลอด  และมันก็ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซด์บ่อยแบบพวกกูด้วย  จะไม่ให้กูห้ามมันได้ยังไง 
กูเดินไปต่อบัตรคิวเพื่อจ่ายเงินและไปรับยาให้เสร็จสรรพ  เสียค่ายากับค่าทำแผลไปอีกหลายพัน - - เพลีย  บางทีโรงพยาบาลเอกชนก็แพงไปนะ..
“อ่ะ” กูยื่นเงินให้ไอ้มิ้วค์ไปสองร้อยเพื่อเป็นค่าแท็กซี่ให้มันสองคนกลับบ้าน
“พี่ จะขับกลับหรอ” ไอ้มิ้วค์ถาม
“แล้วจะให้มันเหาะกลับเองรึไง” กูย้อนด้วยความหงุดหงิด  ไอ้มิ้วค์ถึงกับหน้าเสียไป 
“รถอยู่ไหน” กูข่มน้ำเสียงถามไปเพราะไม่อยากหงุดหงิดใส่ไอ้มิ้วค์มากนัก  ไอ้มิ้วค์ชี้ไป  กูเดินหนีพวกมันออกมาแล้วเดินไปที่รถ  พอไปถึงก็เห็นว่าเวสป้าของกูสีเป็นรอยถลอกไปเป็นแนวยาว o_O พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า !
“.................” กูยืนกัดฟันกำมือแน่น  มันซี๊ดนะเว้ย  รถยนต์เป็นรอยกูจะไม่ว่าเลย  แต่นี่มันเป็นมอเตอร์ไซด์  มันเป็นของรักของหวงของกูอ่ะ  แต่สุดท้ายกูก็ได้แต่หงุดหงิดตัวเองที่กูกลับไม่รู้สึกโกรธสลิ่มมันเลยแต่กูหงุดหงิดที่รถเป็นรอยนี่  กูหงุดหงิดที่มันกล้าขับทั้งๆที่ก็รู้ว่ากูห้ามมันนักห้ามมันหนา!  กูขับรถกลับบ้านและแน่นอนว่ากูถึงบ้านก่อนพวกมันสองคน
“มึงหงุดหงิดอะไร” สลิ่มถามทันทีเพราะกูกำลังจะเดินหนีมันที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“มึงก็รู้ว่ากูหงุดหงิดอะไร” กูพูด
“ใครมันจะอยากให้รถล้มวะ” มันพูด
“..................” กูเงียบ
“เดี๋ยวจะจ่ายให้ ค่าทำสีรถน่ะ” มันพูด
“มึงต้องจ่ายอยู่แล้วแหละ มึงทำนิ” กูย้อน
“กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้ตั้งใจ” มันขึ้นเสียง
“มึงก็รู้ว่ากูไมอยากให้มึงขับ แล้วมึงขับทำไม ไอ้มิ้วค์ก็อีกคน..ไปให้มันขับทำไม” กูว่า
“มึงไม่ต้องว่ามิ้วค์ กูบังคับมันเองว่ากูจะขับ” สลิ่มขึ้นเสียง
“เออ งั้นมึงก็ผิดทั้งคู่แหละ” กูย้อนขึ้นเสียงมากกว่าเดิม
“โถ่เว้ย กูบอกว่ากูไม่ได้อยากให้มันล้ม สัตว์..พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ” มันเหวี่ยง
“..................” กูเงียบยืนจ้องหน้ามัน
“พูดไม่รู้เรื่อง” กูพูด
“มึงก็พูดไม่รู้เรื่อง” มันย้อน
“งั้นก็ไม่ต้องพูด” กูเถียงกลับแล้วจะเดินหนี
“สัตว์!” มันกระแทกเสียงด่าก่อนที่จะหยิบหนังสือพิมพ์ที่อยู่ใกล้มือขว้างมาใส่กู
“ไอ้หลิ่ม!” กูตะหวาดอย่างลืมตัว
“เหี้ยอะไร!” มันกระแทกเสียงด่ากูกลับด้วย  กูกับมันยืนจ้องหน้ากันจนแทบจะแดกกันเข้าไปอยู่แล้ว  ต่างคนต่างโมโห
“มึงก็รู้ว่าทำไมกูไม่อยากให้มึงขับ มึงรู้..ถ้าไม่ใช่เพราะกูเป็นห่วงมึง กูจะห้ามมึงไหม” กูข่มเสียงพูด  ท่าทางกูเริ่มไปเพราะมือกูชี้ไปมาเหมือนหาทางระบายอารมณ์ออก
“แล้วมึงถามไหมว่าทำไมมันถึงล้ม กูอยากให้มันล้มไหม..ไม่” มันย้อนก่อนที่จะเดินหนีไป
“แม่ง เหี้ย” กูเตะข้าวของที่อยู่ใกล้ตีนแถวนั้นจนเกลื่อนไปหมด
“..................” ไอ้มิ้วค์ยืนเงียบไม่กล้าพูดอะไรสักคำ  กูเดินหนีออกมานอกบ้าน  พอออกมานอกบ้านช็อปเปอร์กับลูกหินก็วิ่งกรูมาหากูทันที  กูเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนอยู่นานมาก  กูโกรธมันจนกูไม่อยากเป็นฝ่ายง้อก่อนแต่ก็รู้สึกผิดนิดๆที่ตะหวาดมันไปเมื่อกี้  กูนั่งอยู่นานสักพักก็เห็นสลิ่มเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าเป้ของมัน  กูนั่งมองแต่มันกลับไม่หันมามองกู  สลิ่มเดินออกจากบ้านไป  ไอ้มิ้วค์รีบวิ่งออกมาจากบ้าน  มันมองกูสลับกับมองสลิ่ม  สุดท้ายกูก็ต้องก้มหน้าก้มตาเล่นกับหมาสองตัวที่อยู่ตรงหน้าแทน  ช่างมันเหอะ..ต่างคนต่างเหวี่ยงอย่างนี้ให้อารมณ์เย็นก่อนก็ดี  กูเข้าใจมันนะ..มันเองก็คงเข้าใจกู  แต่อีกมุมมันก็ไม่เข้าใจกูและอีกมุมกูก็ไม่ชอบใจมัน..


.................
.................


“สามวันดี สี่วันทะเลาะกัน อะไรของพวกมึง” ไอ้โมทบ่น
“มันน่าโมโหไหมล่ะ”
“อย่าไปง้อน้องมันก่อนก็แล้วกัน” ไอ้โมทพูดเหมือนเห็นแววกูซะงั้น
“...................” กูนั่งเงียบเมื่อสลิ่มเดินเข้ามาในร้าน  วันนี้วันเกิดไอ้โปร  ไอ้โปรชวนเพื่อนมาเยอะมากเรียกได้ว่าวันนี้เพื่อนพวกกูประมาณสี่สิบชีวิตได้
“...................” สลิ่มเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ  กูนั่งมองมันอยู่ที่เคาร์เตอร์  ไอ้โมทแสยะยิ้มให้กูแล้วเดินเข้าครัวไป  ไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไอ้เวเดินเข้ามา  พวกมันยกมือไหว้กูแล้วยิ้มให้  สุดท้ายมันก็หุบยิ้มลงเพราะคงเห็นว่าสถานการณ์ของกูกับสลิ่มไม่สู้ดีนัก
“เมตร ไปตัดหญ้าหน้าร้านดิ” ไอ้โมทเดินออกมาสั่ง
“กูอีกละ” กูบ่น
“เออ ไม่มึงแล้วจะเป็นใครล่ะ ไปเร็วๆ จะได้เปิดไฟหน้าร้าน” มันสั่ง  กูลุกขึ้นยืนเพื่อไปทำตามคำสั่งมัน  กูเดินผ่านโต๊ะของพวกสลิ่มโดยไม่ทักพวกมันสักคำแล้วเดินออกเอากรรไกรตัดหญ้าที่ห้องเก็บของก่อนที่จะทำหน้าที่เป็นคนสวนของร้าน
“ไอ้เหี้ย กวาดขยะด้วยนะมึง” ไอ้โปรที่เพิ่งมาถึงร้าน  มันตะโกนสั่งแกล้งกูเสียงดัง
“สัตว์” กูด่ากลับ
“ลุงๆ อย่าลืมรดน้ำต้นไม้นะ” ไอ้ใหม่แกล้งกูอีกคน  พวกมันหัวเราะกันด้วยความสะใจแล้วเดินเข้าร้านไป
“ทะเลาะกันอีกแระหรอเฮีย” กูหันไปมอง  ไอ้เขตหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากู
“เหมือนพวกกูรักกันไหมล่ะ” กูย้อน
“หึ..”
“เพื่อนมึงกวนตีน ดื้อ รั้นฉิบหาย” กูบ่น
“แต่กูก็ชอบอะนะ” กูบอกต่อ -_-
“หึ งั้นก็ดีกันเหอะ เดี๋ยวแม่งเหวี่ยงพวกผมอีก เซ็ง” มันพูดบอก
“เออ กูไม่ปล่อยนานหรอก แค่ดัดนิสัยสักพัก..ปล่อยนาน แล้วกูจะลงที่ใคร” กูพูดมองหน้ามัน
“เหี้ยว่ะ..” ไอ้เขตทำหน้าเอือมกู
“เฮียแม่งเหี้ย!” มันย้ำเสียงลากยาว  กูยิ้มให้  สุดท้ายไอ้เขตก็ต้องส่ายหัวแล้วเดินหนีกูกลับเข้าร้านไป  กูทำหน้าที่ตัดหญ้า  ตัดแต่งต้นไม้จนเสร็จ  พร้อมกับรดน้ำต้นไม้ให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินเอากรรไกรไปเก็บ
“....................” กูชะงักเพราะสลิ่มเพิ่งเดินออกมาจากร้าน  ตอนนี้กูกับมันประชัดหน้ากัน
“....................” พอกูจะเดินไปซ้าย  มันก็จะไปซ้าย
“...................” พอกูจะเดินไปทางขวา  มันก็จะเดินไปทางขวาอีก
“จะอะไรก็เอาสักทางสิวะ” มันว่า
“มึงก็เอาสักทางสิ” กูย้อนกวนมัน  พอกูจะเดินไปทางซ้าย  สลิ่มก็จะไปทางซ้ายอีกครั้ง
“โว้ย” มันโวยวายพร้อมกับผลักอกกูอย่างแรง
“จะไปไหน” กูรีบถาม
“...................” มันไม่ตอบแถมเดินหนีกูอีก  กูวางกรรไกรแล้วรีบเดินตามไป
“ไปไหน” กูรีบเดินเข้าไปต้อนมัน  มันก็ไม่ตอบอีก
“ไปไหน”
“โอ้ย เจ็บ” สลิ่มร้องเสียงดัง  กูรีบปล่อยมือทันที  รู้ตัวอีกทีก็ตอนเห็นว่าแขนข้างที่กูจับเมื่อกี้มันเป็นแผลอยู่
“...................” เรายืนเพ่งกระแสจิตกัน
“ยุ่ง” มันว่ากระแทกเสียงหน้ากู
“มึงหยุดเถียงกูบ้างได้ไหม” กูว่าแล้วคว้าเอวมันเข้ามากอดจนสลิ่มตัวเซเข้ามาอยู่ในแขนกู  กูกอดมันไว้
“ปล่อยเว้ย อารมณ์ไม่ดี เข้าใจไหม” มันว่าหน้างอ
“เพราะกูรึไง เพราะตัวเองด้วยนั่นแหละ” กูย้อนแล้วกอดมันแน่นขึ้น
“ไหนดูสิ” กูจับแขนข้างซ้ายของมันขึ้นมาดูเพราะเป็นข้างนี้แปะผ้าพันแผลไว้ยาวมาก  ประมาณตั้งแต่ข้อศอกไปจนเกือบถึงข้อมือเลย 
“ปล่อย” สลิ่มพูดแต่มันไม่กล้ายื้อแขนกลับเพราะคงกลัวตัวเองเจ็บ
“....................” อยู่ๆมันก็เงียบไป  กูจ้องหน้ามันแต่มันก็หลบตากูอีก
“ปล่อย” สลิ่มพูดเสียงเบาจนผิดสังเกต 
“เป็นอะไร หื้อ..”
“ปล่อยเซ่” มันขึ้นเสียงนิดหน่อย
“โอ๋ ขอโทษ” กูคลอเคลียมันทันที  เพราะเมื่อกี้มันกลับมองกูด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม  กูว่าโกรธกูจริงๆแหงๆ
“....................” มันเงียบอีก
“กูขอโทษแล้วกัน กูผิดเอง” กูบอก
“....................” มันยืนนิ่งอย่างเดิม
“มึงว่ากูผิดนิ มึงจะมาขอโทษทำไม” มันพูด
“ก็มึงโกรธกู”
“ก็มึงว่ากูอ่ะ” มันย้อน
“ก็มันน่าไหมล่ะ”
“ก็กูอยากขับอ่ะ” มันเถียงอีก
“อืมๆ ช่างมันเหอะ กูยอมแพ้” กูบอก
“.....................”
“กูเหงา กลับมานอนห้องเราเหอะนะ” เมื่อคืนสลิ่มกลับไปนอนที่บ้าน  ที่กูรู้เพราะกูให้ไอ้มิ้วค์หลอกถามองุ่นเมื่อคืนนี้
“มึงนั่นแหละ ชวนกูทะเลาะ” มันพูด
“ก็มันหงุดหงิดนี่หว่า มึงก็หัดฟังที่กูพูดบ้างเหอะ”
“.....................” สลิ่มเงียบยังหน้างอเหมือนเดิม
“มึงสองคน จะกอดกันอีกนานไหม” ไอ้โมทตะโกน
“แขกไม่กล้าเข้าร้านพอดีห่า..ตัดหญ้าเสร็จรึยัง” มันถาม
“เสร็จแล้ว” กูตอบ  สลิ่มสะบัดตัวเองออกไปจนได้  มันเดินหนีไปอีก
“เก็บกรรไกรให้กูด้วย” กูตะโกนบอกไอ้โมทแล้วรีบวิ่งตามสลิ่มไป  มันเดินไปเรื่อย  กูง้อมันไปตลอดทางจนมันยอมคุยกับกูเป็นปกติ  มันเดินไปหยุดอยู่ที่ร้านกระเพาะปลา  ระหว่างกินกูก็หยอกมันตลอดจนมันกลับมาอารมณ์ดีอย่างเดิม  พอกลับมาถึงร้านก็โดนพวกเหี้ยแซวอีกนั่นแหละ


..................
..................


“มีร๊ากกกก เอิ้ก” อืม..-__-
“ฮิ้ววววววววววววว” เอากันเข้าไป  เมากันเข้าไป  หลังจากที่ไอ้โปรจัดงานวันเกิดที่ร้านไอ้โมทแล้ว  พอร้านปิดมันก็มาต่อกันที่ผับต่อ  จากที่เมาเป็นฐานอยู่แล้วพอย้ายมาร้านที่เปิดเพลงแบบจัดเต็มขนาดนี้ก็ทำให้พวกมันเมาเกลื่อนกันไปใหญ่
“หลิม จะกลับรึยัง” กูเข้าไปถามเพราะกูเริ่มง่วงแล้ว
“ไม่กลับ” มันว๊ากใส่ทันที..สาด 
สลิ่มเต้นกับพวกเพื่อนมันต่อด้วยความเมามัน  กูคาดว่าคืนนี้กูต้องเจอศึกหนักแน่นอนเพราะสลิ่มมันเมามาก  พวกมันเต้นกันต่างคนต่างเซแล้วก็เข้ากลับมายืนกอดกันเพราะหาที่ยึดให้ตัวเองทรงตัวได้  กูนั่งลงกินเหล้าต่อกับไอ้ใหม่และไอ้พีที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เมากันขนาดนี้ เห็นใจกูกันบ้างไหม” กูบ่น
“เมาไปเหอะ” ไอ้พีแสยะยิ้ม  กูมองหน้ามันเพราะหน้าตามันมีเล่ห์นัยมาก
“คิดเหี้ยอะไรอีกล่ะ” กูพูดแล้วหันไปมองทัวร์ที่เต้นอยู่กับพวกสลิ่ม
“หึ..” มันแสยะหัวเราะอีก  หน้าตานี่ส้นตีนจริงๆ  กูนั่งกินเหล้าไปเรื่อยจนเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงก็ยังไม่มีท่าทีว่าสลิ่มจะร้องกลับบ้านสักที
“กลับเหอะหลิม มึงเมามากแล้วนะ” กูเดินเข้าไปพยุงตัวมัน  มันเซเข้ามากอดกูไว้ทันที
“เอิ้กกกกก วู้..ไม่มาวววว” มันตอบมือที่ถือขวดเหล้าอยู่  กูขอเน้นว่าขวดเหล้าขวดใหญ่ไม่ใช่ขวดเบียร์  ตอนแรกตอนที่อยู่ร้านไอ้โมทมันก็แดกเบียร์มาก่อนจนเมาเซไปแล้ว  พอมาที่ผับมันก็ซัดเบียร์ไปอีก  ไม่รู้ยังไงอยู่ๆก็โวยวายบอกให้ไอ้โปรสั่งเหล้าเฉพาะขวดของมันให้เลยหนึ่งขวด  โดยห้ามใครแดกขวดของมันเด็ดขาด
“มึงลองยืนให้ตรงสิ” กูว่า
“หึหึ” มันหัวเราะอีก
“ฮื้มมม เอ้า..ยืนดีๆ” กูจับตัวมัน  สลิ่มเซตัวมาเกาะกูไว้แล้วกระดกขวดเหล้ายกดื่มอีกครั้ง
“หมดขวด หมดขวด หมดขวด” พวกเพื่อนมันชงกันใหญ่  สลิ่มกระดกเหล้าที่เหลือจนหมดขวดไปตามคำชง
“เพื่อวันเกิดพี่โปร” มันยกขวดเหล้าเปล่านั่นขึ้นชู 
“ไชโย” พวกมันประสานเสียงพร้อมกัน  กูว่าไม่ใช่เพราะวันเกิดไอ้โปรหรอก  แต่เป็นเพราะพวกมึงหาเรื่องจะแดกกันมากกว่านะ
“ไปไหน จะไปไหน” กูเข้าไปรั้งตัวมันไว้
“ฉอ อี..ฉี ไม้เอก เฉ่” มันพูด T-T อนาถ  กูพยุงตัวมันให้เดินไปที่ห้องน้ำด้วยกัน  สลิ่มเกาะกูไปตลอดทาง
“โอ้ย หลบหน่อยสิวะ ห่า!” มันโวยวายว่าคนที่ยืนเกาะกลุ่มปิดอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ 
“อ่ะ ขอโทษครับ มันเมาน่ะ” กูรีบยิ้มพูดบอกไอ้สี่ห้าคนที่หันมามองพวกกูอย่างหาเรื่อง
“กูเมา แล้วหนักหัวพ่อง..มึงงง หรอ หึหึ” ดูมัน  ดูมานนนนนนนนนนนไปว่าเค้า  สลิ่มปัดกูออกแล้วพยายามจะเดินต่อ
“เฮ้ย อย่าถือสา มันเมา” ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดห้ามผู้ชายอีกคนที่จะเข้ามาหาสลิ่ม
“พ่องงง..มึงแดกเหล้าแล้วไม่เมาหรอ ไอ้สาด..คำก็เมา สองคำก็เมา พ่อมึงแดกเหล้าแล้วเมาไหมห๊า” มันหาเรื่องเค้าไม่หยุด  กูได้แต่ยิ้มให้พวกนั้นแหยๆ 
“อ่าวไอ้สัตว์” อีกฝ่ายด่า
“ขอบคุณคร้าบ” สลิ่มก้มหัวยิ้มให้อีกฝ่าย
“ไอ้หลิม ไอ้เหี้ย..มึงเมาแล้วไปหาเรื่องเค้าทำไม” กูกระซิบปรามมัน
“อย่ายุ่ง” มันปัดแขนกูออกแล้วจะเดินเข้าห้องน้ำต่อเหมือนไม่ได้สนใจพวกผู้ชายที่ยืนจ้องจะกระทืบมันอยู่นี่เลย

[เบบี้]

ผลัวะ !


หมัดแรกสลิ่มสวนกลับไปหาผู้ชายที่ตรงปรี่เข้ามาจะชกมัน  และสลิ่มกลับหลบทันก่อนที่จะสวนหมันจนอีกฝ่ายหน้าทิ่มไป  กูรีบเข้าไปกอดสลิ่มมันไว้
“ขอโทษครับๆ” กูรีบปรามก่อน
“มีไรป่าววะเฮีย” ไอ้วิทย์เดินด้วยสภาพเมากรึ่มมา
“เพื่อน..ไอ้พวกนี้มันหาเรื่องกูอ่ะ” สลิ่มรีบฟ้องทันที  ได้ข่าวว่ามึงไปหาเรื่องเค้าก่อนมากกว่านะ เฮ้อ..
“เฮ้ยๆพี่..ใจเย็นๆครับ” ไอ้วิทย์เข้าไปห้ามอีกฝ่ายที่กำลังจะตรงเข้ามาหาสลิ่ม
“ถอยไป” ผู้ชายพวกนั้นด่าพร้อมกับผลักไอ้วิทย์จนไอ้วิทย์เซไป  อยู่ๆกลายเป็นว่าไอ้วิทย์ลุกขึ้นชกกลับไอ้ผู้ชายคนนั้น  ส่วนคู่อริที่โดนไอ้สลิ่มชกเมื่อกี้ก็กรูเข้ามาหาสลิ่มทันที


พร๊วด !!!!!!!


O___O กูยืนค้างทำตัวไม่ถูก  เพราะอยู่ๆสลิ่มพ่นอ้วกออกมา  มันอ้วกออกมา!  และอ้วกก็กระเด็นโดนหน้าอีกฝ่ายที่กำลังจะเข้ามาชกสลิ่มเมื่อกี้เต็มๆ
“กร๊ากกกกกกก อ้วกกู..คึคึ กั๊กๆๆ” สลิ่มหัวเราะชอบใจใหญ่  มันชี้มือชี้ไม้ไปที่หน้าผู้ชายที่ยืนอึ้งคนนั้นที่มีอ้วกของสลิ่มอยู่เต็มหน้า
“เสียดายอ่ะ กินมาทั้งวัน” มันพูดบอกกูเสร็จ  มันก็ถีบไอ้ผู้ชายที่ยืนอึ้งอยู่นี่จนอีกฝ่ายเซล้มไป
“เฮ้ย อะไรมึงเนี้ย” ไอ้พีร้องทักอย่างตกใจ  มันยืนมองซ้ายทีขวาที
“เคลียร์ให้กูหน่อย” กูสั่งแล้วรีบอุ้มสลิ่มขึ้นพาดบ่าตัวเองแล้ววิ่งออกมาทันที
“อื้อออออ อ้ายยยเมตรรร..ปล่อยยยยย” มันโวยวาย  กูพามันออกมาจากร้านได้ก็เอามันลงยืน
“ฮื้ออออ” มันหลับตา  หายใจแรง  ตัวก็โซซัดโซเซทำท่าจะเดินเข้าร้านไปอีกรอบ
“กลับบ้าน” กูรั้งมันไว้
“ไม่อาววว” มันตอบปัดเสียงงัวเงียอย่างกับเด็ก
“กลับบ้าน”
“เหม็นอ้วก” มันร้องบอกหน้างอ
“กลับบ้านนี่ไงครับ กลับบ้านกันนะ” กูบอกแล้วพยายามจะลากมันให้ไปขึ้นแท็กซี่ที่ถนนใหญ่
“ไม่เอา จะเข้าห้องน้ำ..” มันโวยไม่หยุด
“กลับบ้านๆ ไปเข้าที่บ้านไง” กูบอกแล้วล็อกเอวมันไว้ให้อยู่
“ฮื้อออออ” มันถอนหายใจแรงเหมือนเหนื่อย  สุดท้ายก็ยอมเดินก้าวหน้าถอยหลังมาจนถึงตรงริมถนนใหญ่จนได้  กูเรียกแท็กซี่กลับบ้าน  พอขึ้นนั่งแท็กซี่มันก็ยังโวยวายไม่หยุดแต่สักพักก็สลบไป
“ไปหาลูกหิน” พอเข้ามาในบ้าน  มันก็หาเรื่องให้กูปวดหัวไม่หยุด
“ลูกหินหลับแล้ว มันหลับแล้ว” กูโกหกมันแล้วลากเอวมันมาด้วย 
“มันยังไม่หลับ” มันร้องบอก  เพราะเมื่อกี้ตอนที่มันเข้ามามันคงได้ยินไอ้ลูกหินกับไอ้ช็อปเปอร์ที่เห่าร้องทักใหญ่  ดีนะที่ไอ้โมทปิดประตูกรงไว้ไม่งั้นกูว่าคืนนี้สลิ่มได้นอนกับไอ้ลูกหินแน่ๆ 
“ไปครับ เหม็นอ้วกไม่ใช่หรอ” กูบอกแล้วตัดบทอุ้มมันพาขึ้นห้องทันที
“เมตรเอาเหล้าอีก..”
“อืม พอแล้ว” กูบอกพร้อมกับพยายามถอดเสื้อให้มัน
“ไปเอาเหล้ามาอีก” มันโวย  ผลักอกกูด้วย
“อืมๆ” กูตอบส่งๆ  แกะกระดุมกางเกงให้มัน  สลิ่มยืนเอามือเกาะบ่ากูไว้ทั้งสองมือเพราะคงทรงตัวยืนไม่ไหว  มันยืนให้กูถอดกางเกงออก
“เฮ้ย จะไปไหน” กูร้องทักเพราะมันทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“....................” มันไม่ตอบแต่ปัดมือให้กู
“ไปอาบน้ำ” กูรั้งตัวมันลากพาเข้าไปในห้องน้ำ
“อื้ออออ” มันร้องพยายามผลักกูให้ได้
“เดี๋ยวไปเอาให้ อยู่เฉยๆสิ” กูบอก  คิดว่ามันน่าจะอยากลงไปเอาเหล้า 
“อย่าล็อกห้องน้ำล่ะ” กูบอก  คาดว่าเมาขนาดนี้ถ้าล็อกห้องน้ำแล้วถ้าเกิดเป็นห่าอะไรขึ้นมามันคงได้ตายอยู่ในห้องน้ำนี่แหละ  สภาพเสื่อมจริงๆเมียกู 
กูรีบเดินลงไปเอาเหล้าขวดเล็ก  พร้อมกับน้ำ  น้ำแข็งจัดใส่ถาดใหญ่ยกขึ้นมาบนห้องให้  ที่บ้านกูปกติทั้งกูและไอ้โมทจะซื้อเหล้า โซดาและเบียร์ตุนไว้ประจำอยู่แล้ว  สลิ่มมันคงนึกได้น่ะว่ายังไงก็ต้องมีเหล้าอยู่ในบ้านแน่ๆ  ไม่งั้นคงไม่โวยวายจะเอาให้ได้แบบนี้  ปกติไม่เมาก็เอาแต่ใจอยู่แล้วอะนะ  พอยิ่งเมากูยิ่งคุมไม่อยู่เข้าไปใหญ่
กูวางถาดลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ  แล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกก่อนที่จะเอาผ้าขนหนูมาพันตัวเองไว้  กูเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป  เห็นสลิ่มยืนอยู่ใต้ฝักบัวทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดกางเกงใน
“หึ..แล้วทำไมมึงไม่ถอดกางเกงใน” กูขำ  เดินเข้าไปหามันแล้วดึงกางเกงในมันลง
“.................” สลิ่มยืนนิ่งแต่ก็ยอมยกเท้าทีละข้างเพื่อให้กูเอากางเกงในมันออกจากตัว 
“เอ้าๆ หาเอ๊ย” กูโวยบ้างเพราะมันเสือกเซจะล้มไปแต่ดีที่กูจับมันไว้ทัน  กูเหวี่ยงผ้าขนหนูที่นุ่งไว้ออกไปไกลเพื่ออาบน้ำถูสบู่ให้อีกฝ่าย  สลิ่มยืนนิ่งให้กูอาบน้ำให้  กูถูสบู่ให้มันแค่รอบเดียวก็รีบเอาน้ำราดเอาพองสบู่ออกแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มันด้วย
“แก้ผ้านอนดีไหม” กูกระซิบแกล้งมือไม้กำลังลูบเนื้อลูบตัวมันด้วย  สลิ่มยืนพิงตู้เสื้อนิ่งไม่ขยับ  กูก้มลงจูบไซร์สลิ่มมันไปทั้งตัว
“อึ..ฮา” สลิ่มร้องครางเบาๆ  มันบิดตัวไปมาแต่ก็ยอมให้กูทำอะไรต่อมิอะไรบนตัวมันโดยไม่ได้ท้วงติง
“อ่ะ อ๊า..” สลิ่มสะดุ้งทันทีที่ปากกูแตะลงที่ต้นขาของมัน  มันเบี่ยงเอวหนีมือกูแต่ก็หนีไม่พ้นปากกูอยู่ดีจนสลิ่มต้องก้มจับไหล่กูไว้เพื่อเป็นหลักให้ตัวเองยืน 
“อ๊ะเมตร..อา” สลิ่มจับข้อมือกูไว้เหมือนห้ามไม่ให้มือกูรุกล้ำพื้นที่ด้านหลังของมัน  แต่ก็ไม่สามารถต้านแรงกูได้  ยิ่งมันห้ามกูแบบนี้ก็ยิ่งทำให้กูอยากแกล้งมันมากขึ้นๆ  และคืนนี้ก็ทำไปถึงไหนต่อไหน  อืม..ไปถึงไหนต่อไหน  เราไปกันถึงไหนต่อไหนดี กร๊าก มันเมาก็ดีเหมือนกันวุ้ย  เหมือนว่ามันจะรู้สึกมากกว่าทุกครั้งซะอีก  ไม่ว่ากูจะทำอะไรบนตัวมัน  มันก็ร้องครางกระเส่าเรียกอารมณ์กูดีสุดๆไปเลย เอิ้ก~~


.................
.................


“..................” เดินเป็นวิญญาณลงมาเลยเมียกู
“เป็นไง” กูทัก  มันเดินโซซัดโซเซแล้วนั่งลงที่ตีนบันได
“ฮื้อออออ” มันถอนหายใจซะยาว  หน้ามันดูเหนื่อยและเพลียมาก
“ปวดหัว” มันบอก
“ก็แน่ล่ะ” กูย้อนแล้วจัดโต๊ะอาหารสำหรับมื้อเที่ยง  ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์ไม่งั้นกูว่ามันคงไปเรียนไม่ไหวแน่ๆ
“อาบน้ำสิ” กูบอก
“..................” มันนั่งเงียบเหมือนไม่มีแรงตอบ
“อ่าว ไงล่ะ..แฮงค์รึไง” ไอ้โมทเดินลงมาทักสลิ่มที่นั่งอยู่
“อือ” สลิ่มพยักหน้าตอบ
“หึ..” ไอ้โมทยิ้ม  มันเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“ไปอาบน้ำสิ จะได้กินข้าว” กูเดินเข้ามาหามัน 
“ไม่มีแรง” มันบอก
“หึ อาบให้ไหมครับ” กูพูด
“หึหึ” กูลูบหัวตัวเองเพราะโดนสลิ่มเขกหัวให้เบาๆ
“พาไปหน่อย” สลิ่มยกแขนขึ้นเหมือนจะให้กูอุ้ม
“ขี่หลังซี่ไอ้บ้า” มันว่าเพราะกูจะอุ้มแบบอุ้มเจ้าสาวแต่มันไม่ยอมอีก  กูเลยต้องหันหลังให้สลิ่มขี่โกงพามันขึ้นห้องแล้วปล่อยให้มันอาบน้ำ  วันนี้ต้องอยู่บ้านทั้งวัน  กูมีแฟ้มเอกสารของบริษัทพ่อที่ต้องอ่านให้จบก่อนวันจันทร์  ส่วนสลิ่มก็แฮงค์มากอย่างที่เห็น  มันต้องเก็บแรงสำหรับเย็นนี้เพราะเป็นคิวร้องเพลงของมัน  ไอ้มิ้วค์อ่านหนังสือทำการบ้าน  ส่วนไอ้โมทวันนี้เป็นวันหยุดของมัน  มันก็เลยใช้เวลาอยู่กับสวนและหมาทั้งสองตัวของเรา
“ใคร ใครเมียพี่เมตรวะ”
“เยอะ” ไอ้บาสตอบ  ตอนนี้กูกำลังนั่งเอ็นเตอร์เทนแขกที่ร้านและพวกมันคงสนิทกับกูเกินเลยไปทำให้พวกมันเอาเรื่องส่วนตัวของกูมาคุยเล่นซะสนุกปาก
“ไอ้เหี้ย อยากรู้..ขอสักคน” ไอ้นิดพูด
“อย่าให้กูพูดเลย สาดดดดดดดด” ไอ้บาสตอบหัวแทบจะจุ่มเข้าไปในแก้วเหล้าอยู่แล้ว
“กูไปดูลูกค้าคนอื่นบ้างละ พวกมันก็คุยเรื่องของกูกันต่อไปแล้วกันนะ” กูตบหัวพวกมัน
“พี่ก็ เอิ้กกกก” มันยิ้มตบไหล่กู  กูเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มเป็นระยะ  ส่วนมากจะโดนลากไปนั่งด้วยเพราะวันนี้ลูกค้าประจำร้านเยอะมาก
“จะอยู่ จะสู้เพื่อเธอ..”
“ในใจไม่เคยมีผู้ใด!” อืม..เสียงผู้ชายดังกว่าเสียงผู้หญิงอีก  ไม่รู้ว่ามันอินกับเพลงหรือว่าพวกมันเมากันแน่  สลิ่มที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีพร้อมกับในมือที่ถือขวดเหล้าอยู่ ตอนแรกกูห้ามไม่ให้มันกินแล้วนะแต่มันบอกว่าขอถอนหน่อย..กินไม่เยอะหรอก  กูก็เลยตามใจมัน
“จนความรักเธอเข้ามา ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส
ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเมตตา
เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป..”
“ไอ้เมตร” กูหันไปมองไอ้พีที่เดินเข้ามาเกาะไหล่กู
“ขอเบอร์น้องคนนั้นให้กูหน่อยดิ” มันชี้ไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่มุมร้าน
“ค..ย เดี๋ยวทัวร์มารับมึงไม่ใช่ไง” กูพูด
“เออน่า มันไม่รู้หรอก ขอมาก่อนเหอะ” มันบอก
“ไม่เอา เหี้ย..มึงไม่เห็นวันที่มันซ้อมกูไอ้สาด ปางตาย” กูพยักหน้าพาดพิงไปถึงคนบนเวที
“สัตว์ จะเอาอ่ะ” ไอ้พีสะดีดสะดิ้งเป็นตุ๊ดอีก  กูมองหน้ามันเซ็งๆแล้วเดินหนีมันออกมาเพราะไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว
“มึงก็ไปขอเองดิ” กูว่า
“กูไปขอเอง แล้วถ้าเกิดมันโผล่เข้ามาล่ะ” มันตอบ
“ส้นตีน แล้วกูล่ะ” กูย้อนบ้าง  กูเสิร์ฟออร์เดอร์ต่อไม่สนใจไอ้พี  สักพักมันก็หายไป  กูหันไปมองว่ามันอยู่ที่โต๊ะน้องผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า  ก็ไม่มีมันอยู่ที่นั่นแต่มันก็ไม่ได้กลับมานั่งที่โต๊ะอย่างเดิม
“อะไรของมึง” กูเดินออกมาเจอไอ้พีนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน
“.................” มันไม่ตอบแต่ยักคิ้วหลิ่วตากวนตีนกู
“นี่” มันชูมือถือให้กูดู
“มึงอย่าบอกนะ”
“อาฮะ” มันยักคิ้วตอบอีก
“หึ ทัวร์รู้ขึ้นมา จะหาว่ากูไม่เตือนมึงไม่ได้นะ” กูบอก
“มันไม่รู้หรอก ถ้ามึงไม่บอก” มันพูด
“..................” กูกับไอ้พีนั่งอ้าปากค้างมองเด็กผู้ชายที่เพิ่งเดินกำลังจะเข้ามาในร้าน  น่ารัก..เรียกว่า น่ารักมากเลยดีกว่า
“หวัดดีครับ” กูกับไอ้พีพูดทักน้องเค้าพร้อมกันอย่างลืมตัว
“..................” น้องแกยิ้มกว้างตอบให้พวกกูแล้วเดินเข้าร้านไป
“วันหลังมึงเอาโต๊ะมาเสริมตรงนี้ดีกว่านะ กูว่าวิวแม่งดีกว่าในร้านอีก” ไอ้พีพูด
“หึหึ เออ..จริง” กูขำกับความคิดของมัน  คนเดินเข้าเดินออกแม่งเห็นหมดว่าใครหน้าตาดีหรือไม่ดี  สแกนได้เลยแหละ
“ไปไหนอ่ะครับ” ไอ้พีถามน้องผู้ชายคนเดิมที่เดินออกมาอีกครั้ง
“ไปรับผัวค่ะ” -_- กูกับไอ้พีชะงักเพราะได้ยินเสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง
“เหอะๆ” กูหัวเราะแหยๆแล้วลุกขึ้นยืน  น้องผู้ชายคนนั้นยืนมองงงๆสุดท้ายก็รีบเดินไปเพราะน้องแกดันไปสบตาเข้ากับสายตาอาฆาตจากทัวร์
“สลิ่ม!” ทัวร์กระแทกเสียง  กูรีบหันกลับไปมองทันที
“อ่ะ เอ่อ..ออกมาทำไมหรอ” กูถามสลิ่ม
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยนะ” ทัวร์ว่ากู  กูยืนตาค้างขยิบตาบอกทัวร์มันว่าให้หยุดพูดสักที
“เมื่อกี้พี่เมตรนั่งอยู่ตรงนี้ แล้วจีบอีเด็กคนนั้น” ทัวร์พูดพร้อมกับชี้ไปที่เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก  สลิ่มหันไปมอง
“ไม่จริง” กูรีบพูด
“..................” สลิ่มยืนเงียบ
“มั่ว” ไอ้พีพูดแก้ตัวให้
“หึ เสียใจนะ..ทัวร์มายืนอยู่ตั้งแต่ที่พี่บอกว่า สวัสดีครับ แล้ว!” ทัวร์กระแทกเสียงพูด
“ก็ว่าทำไมต้องมานั่งหน้าร้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ” ทัวร์พูด
“โวยวายทำไมเนี้ยยยยยยย” ไอ้พีบ่นแล้วลุกหนีไป
“อ่าวเฮ้ย” กูจะทักมันไว้แต่มันกลับเดินหนีกูไปทั้งคู่  แต่ตอนนี้มันทิ้งขรี้ไว้ให้กูไงคร้าบ
“เอ่อ คือกู..ไม่ผิดอ่ะ” กูพูด
“ร้อนตัว” สลิ่มพูด

เพี้ย !!

โดนตบอ่ะ =_=
“ร้อนตัว” สลิ่มพูดซ้ำ

เพี้ย !!

รอบที่สอง
“ร้อนตัว” สลิ่มพูดซ้ำคำเดิม
“แง่ง เค้าแค่มองเจยๆ” กูบอก
“ร้องเสร็จแล้วหรอ” กูเปลี่ยนเรื่อง
“เดี๋ยวขึ้นอีก” มันตอบ
“...................” T-T กูยืนนิ่งเพราะน้องผู้ชายคนนั้นเสือกเดินกลับมาจะเข้าร้านอีกครั้ง
“เหอะๆ” กูยิ้มแหยๆเพราะน้องเค้าเสือกหันมายิ้มให้กู
“อ๊ะ..หลิมอ่ะ” กูรีบเดินตามสลิ่มเข้าร้านทันที  มันเดินหนีงอนไปละ
“พี่เมตร ร้องเพลงหน่อยดิวะ” ไอ้บาสพูดตะโกนเสียงดังด้วยความเมา  ไม่รู้มันสั่งหรือมันขอร้องให้กูร้องกันแน่
“หลิมมมมม เค้าแค่มองไง..แค่มอง” กูเข้าไปดัดหน้าดักหลังมันไว้
“โอ๋ ไม่งอนน้าเหี้ยน้อย” กูหยิกแก้มมันไปมา
“กูเพื่อนเล่นมึงหรอ” มันย้อน
“....................” กูหุบยิ้ม  ต่างคนต่างจ้องหน้ากันนิ่ง
“....................” กูทำหน้าทำตาทะลึ่งทะเล้นใส่มันหวังจะให้มันหายงอน  สลิ่มยังคงหน้านิ่งแต่กูก็ยังพยายามทำต่อไป
“หึ หึหึ..ไอ้บ้า” มันหลุดหัวเราะออกมาจนได้
“ทำเป็นงอน หึงหรอ” กูแซว
“ใคร..มั่ว” มันตอบปัดไม่ยอมมองตากู  มันเดินไปนั่งที่เคาร์เตอร์พร้อมกับขวดเบียร์ของมัน  กูเสิร์ฟออร์เดอร์ต่อจนใกล้เวลาที่สลิ่มจะขึ้นร้องเพลงแต่กูไปนัดกับไอ้โปรไว้ว่าจะขอขึ้นร้องก่อน
“สวัสดีครับ” กูพูดใส่ไมโครโฟน  คนในร้านปรบมือต้อนรับกันเกรียวกราวโดยเฉพาะโต๊ะไอ้บาสที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากให้กูขึ้นมาร้องกันนัก
"เผลอ ของ..นภ พรชำนิครับ" กูเริ่มร้อง  เสียงแขกร้องคลอพร้อมกันนำหน้ากูไปแล้ว  กูร้องยิ้มให้คนไปทั่ว  สลิ่มนั่งแสยะปากทำหน้าเซ็งใส่กู  กูก็ยิ้มให้มันอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ไม่เจ้าชู้นะครับ ขอบคุณครับ” กูพูดบอก
“ฮิ้วววววววววววววว” พวกมันก็ประสานเสียงชงกูกันใหญ่   

“ขอบคุณครับ” กูพูด

“อีกเพลงนึงเด้” ไอ้เหี้ยบาสตะโกนขึ้นมาอีก  กูส่ายหัวให้พวกมันทำเอาแขกหัวเราะกันใหญ่

“เชิญครับที่รัก” กูผายมือให้สลิ่ม

“คนดีชอบแก้ไข คนจังไร..ชอบแก้ตัว” มันทำหน้าใส่กูอีก

“หึหึ ดีนะที่กูเป็นคนดีอ่ะ” กูย้อน  สลิ่มส่ายหัวเดินหนีกูขึ้นเวทีไปทำหน้าที่ต่อ  วันนี้เป็นวันที่ดำเนินชีวิตปกติของพวกเราอีกวัน  คนต่างเรียน  ต่างทำงาน  ร้องเพลงและกลับบ้าน  วันนี้กลับบ้านพร้อมกับไอ้โมทเพราะกูไม่ได้เอารถมอเตอร์ไซด์มา  และโชคดีที่สลิ่มมันไม่เมา  กูเองก็ไม่เมา  สรุปคือวันนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่ายอีกวัน..



...............

...............

[เบบี้]

“หึหึ..” กูหัวเราะอย่างเอ็นดูกับไอ้ลูกหินที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในกรง  วันนี้กูตื่นไปตลาดกับไอ้มิ้วค์ตั้งแต่เช้ามืดเพราะต้องไปซื้อกับข้าวเข้าบ้าน   ตัวอย่างเบาๆ..ลูกหินหลับ

“ไอ้เมตร” ไอ้โมทเรียก

“ชู่~~” กูรีบปรามไอ้โมทไม่ให้ส่งเสียงดังเพราะกลัวว่าไอ้ลูกหินกับไอ้ช็อปเปอร์จะตื่น  กูเดินไปหาไอ้โมท

“ไปปลุกสลิ่มมาใส่บาตรไป” ไอ้โมทบอก

“โหย มันนอน” กูบอกแต่ก็เดินขึ้นไปปลุกนะ

“..................” กูยืนจ้องสลิ่มที่นอนหลับปุ๋ยอยู่  กูจ้องแล้วจ้องอีกด้วยความหมันเขี้ยวเลยเอามือไปจิ้มแก้มมัน  มันทำหน้าบู้ไปมานิดหน่อยแล้วมันก็หลับสนิทต่อ 

“หึหึ” กูขำนั่งจ้องหน้ามันต่อสักพัก

“หลิม” กูเรียกเบาๆ  แต่มันก็ยังคงหลับนิ่ง 

“หลิม” กูเรียกซ้ำ  สลิ่มขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ลืมตา 

“หึหึ” กูขำเพราะหน้าตามันเหมือนไอ้ลูกหินที่นอนหลับอยู่เมื่อกี้เลย

“ตื่นเร็วหลิม ไปใส่บาตรกัน” กูบอก

“อือออ” สลิ่มลืมตาขึ้นช้าๆแต่มันก็หลับตาลงไปอีก

“ลุกเร็ว พระจะมาแล้ว” กูเขย่าตัวมัน  สลิ่มพลิกตัวหนี

“ลุกเร็ว เดี๋ยวให้ไอ้โมทมาปลุกแทนนะ” กูขู่มัน  เพราะสลิ่มเกรงใจไอ้โมท  มันคงไม่อยากให้ไอ้โมทมาปลุกนัก

“..................” มันลุกขึ้นนั่งหน้างอ

“ไปเร็ว” กูยื่นมือไปให้มันจับ  สลิ่มจับมือกูตอบแล้วลุกลงมาจากเตียง  มันเดินหลับตาและเกาะแขนกูมาตลอดทางจนถึงหน้าบ้าน  ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์ยืนรออยู่แล้ว  พวกกูใส่บาตรกันเสร็จก็เตรียมตั้งโต๊ะกินข้าวกันต่อ  สลิ่มที่ดูงัวเงียอยู่เมื่อกี้เดินไปล้างหน้าล้างตาและกลับมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวเช้าด้วยกัน  สภาพแตกต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ

“การ์ตูนจะมายัง” สลิ่มเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นหลังจากที่ล้างจานเสร็จ  มันเป็นคนรับอาสาว่าจะล้างจานเองเพราะคนอื่นทำกับข้าวและทำความสะอาดบ้านไปกันหมดแล้ว

“เห็นไหมล่ะ” กูกวนมัน

“ไม่อ่ะ” สลิ่มตอบเหล่ตามองกู  มันเลื่อนโต๊ะตรงกลางโซฟาออกแล้วเอาที่นอนลงมาปูแล้วล้มตัวลงนอน  กูที่นอนอยู่บนโซฟากลิ้งตัวลงไปนอนข้างๆมัน

“โอ้ยยยๆ หึหึ” กูร้อง  อยู่ๆสลิ่มก็เอามือมาจิกหัวกู

“ที่นอนกู” มันพูด

“มึงเขียนชื่อไว้ไง” กูย้อน

“โอ้ยยยยย” มันจิกหัวกูแรงขึ้นกว่าเดิมอีก

“แม่ง สกินเฮทดีไหมเนี้ย ดึงอยู่นั่นแหละ” กูลูบหัวตัวเอง

“เรื่องของมึงสิ หัวมึงนิ” มันพูดกวนกูอีก  ด้วยความหมันไส้กูเลยเอาขาทั้งสองขาพาดไปบนตัวมันจนสลิ่มไม่สามารถขยับตัวได้

“เหี้ยเมตร หนัก..หายใจไม่ออก” มันโวยวาย

“หึหึ” กูออกแรงกดขาหนักกว่าเดิม  สลิ่มพยายามยกขากูออกแต่สุดท้ายมันก็หมดแรง

“ไอ้เหี้ย หึหึ..ปล่อยโว้ย” มันโวยวายเพราะโดนกูจี้เอวให้อีกหนึ่งดอก

“หึหึ ก๊ากก..เชี้ย ฮ่าๆๆ โอย..ไม่เล่นๆแล้วววววว” มันร้องขอปัดมือกูไปมา

“จะกวนตีนอีกไหม” กูจี้เอวมันไม่หยุด  เอาขากดตัวมันไว้ไม่ให้ขยับหนีมือกูด้วย

“ไม่..ไม่ ปล่อย ฮ่าๆๆๆ ก๊ากกก” มันดิ้นแต่ก็เหมือนดิ้นไม่ได้มากนัก  กูหยุดมือไว้ก่อน  สลิ่มนอนหอบหายใจแรง

“.................” กูกับมันจ้องหน้ากัน

“อื้อ” มันร้องแต่ก็ไม่ได้ห้ามกูที่เข้าไปนอนกอดมัน

“ตื่นเช้าก็ดีเหมือนกัน จะได้เห็นหน้ากันนานๆ” กูบอกพร้อมกับก้มลงหอมแก้มมัน  สลิ่มเงียบ

“เหี้ย สวีตกันอีกละ..ตรงนี้คือพื้นที่ส่วนรวมนะโว้ย” ไอ้โมทโวยพร้อมกับเอาตีนมาถีบกูด้วย

“มึงรับไม่ได้ มึงก็ไปอยู่กับหมาเด้” กูไล่

“ไอ้สัตว์ เจริญ..อย่าลืมอ่านแฟ้มงานล่ะมึง” ไอ้โมทเตือนกู  มันเดินไปหยิบหนังสือรถที่เพิ่งซื้อมาแล้วเดินออกจากห้องไป

“กูจำได้มึงชอบนอนก้นกระดก” กูพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนเด็กๆสลิ่มชอบนอนก้นกระดกขึ้น

“ตอนไหน ไม่เคย” มันพูดทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“มึงอย่ามา ตลอดอ่ะ..พอปลุกไม่ตื่นก็ชอบนอนก้นกระดก” กูว่า

“หึหึ ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะ

“เออ นอนไปได้ไงวะ” มันยอมรับแล้วอยู่ๆมันก็ลุกขึ้น  กูมองว่ามันจะทำอะไร  มันทำท่านอนก้นกระดก

“ทำไมมันเมื่อยวะ แล้วตอนเด็กๆกูนอนไปได้ไงเนี้ย” มันบ่น  ตอนเด็กๆเวลาที่จะต้องไปโรงเรียนด้วยกัน  เวลาที่กูขึ้นไปปลุกมันที่ห้องแล้วสลิ่มมันจะขี้เกียจตื่น  พอมันขี้เกียจตื่นมันจะลุกขึ้นจากที่นอนท่าปกติเป็นนอนขดเหมือนหอย  ก้นมันจะโด่งๆขึ้นมา  ส่วนหน้าก็จะทิ่มลงติดกับที่นอน  จนแม่มันต้องมาปลุกพร้อมกับตีมันนั่นแหละมันถึงจะตื่น

“ก็มึงมันไม่ปกติ” กูพูด

“ฮ่าๆๆ ตลกอ่ะ นอนไปได้ไงวะ” มันยังคงแปลกใจในวัยเด็กของมัน  กูนอนดูการ์ตูนด้วยกันจนจบ  กูลุกขึ้นไปเอาโน้ตบุ๊กบนห้องมานอนเล่นข้างล่าง  สลิ่มขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก็กลับมาเปิดหนังนอนดูข้างๆกู 

“โรคจิตไอ้เหี้ยเมตร” มันด่ากู  กูยิ้มให้

“หึหึ ฮ่าๆๆ ชอบอ่ะ” กูบอก

“มึงบ้าปะเนี้ย ฮ่าๆๆ” สลิ่มว่ากูเพราะกูเล่นเดอะซิมและพยายามให้ผัวเมียมันเอากันตลอดเวลาจนเกมมันคัดค้านว่าไม่อยากทำแต่กูก็ยังกดให้มันเอากันอีก  ก็กูอยากให้มันเอากันอ่ะ..กูผิดตรงไหน

“ไอ้สัตว์ ฮ่าๆๆ โคตรจังไรอ่ะ” สลิ่มขำไม่หยุด  เพราะกูกดบังคับให้ผู้ชายอีกคนไปเอากับผู้ชายอีกคนซึ่งเกมก็ไม่ยอมทำตามคำสั่งกูอีก

“ขำมากไหม กูว่าเรามาทำกันเองง่ายกว่านะ” กูบอก

“มึงเล่นคนเดียวเหอะ” มันปัดมือกูออก  กูยิ้มแล้วกลับมาเล่นเกมต่อ

“พี่หลิ่ม มิ้วค์แต่งตัวงี้เป็นไง” ไอ้มิ้วค์วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกกู

“มึงจะไปไหน” กูถาม

“..................” อยู่ๆไอ้มิ้วค์ก็เงียบไปเหมือนนึกขึ้นได้

“ไปไหน” สลิ่มย้ำถาม

“เอ่อ..ไป ไป ไปดรีมเวิร์ดกับองุ่น” =_= สัตว์..นอนกูอินโนเซ้นมาก  จะพาแฟนไปดรีมเวิร์ด  เป็นกูหน่อยไม่ได้..ไม่ได้ไม่ดีพาไปแดนเนรมิตตลอด  หึหึ..ส่วนเนรมิตท่าไหนนี่ค่อยว่ากันอีกทีนะ

“เอ่อ มิ้วค์ขอไปได้ไหม” ไอ้มิ้วค์พูด

“ไปวันไหน” สลิ่มถาม

“เสาร์หน้า” ไอ้มิ้วค์ตอบ

“แล้วมึงลองเสื้อผ้าตั้งแต่วันนี้เนี้ยนะ” กูร้องทัก

“ก็..เพื่อนองุ่นไปด้วยอ่ะ มิ้วค์ไม่ชิน” เจริญจริงๆน้องกู  เคยมั่นใจอะไรในตัวเองบ้างไหมเนี้ย

“ไปยังไง” สลิ่มซักไม่หยุด

“ขึ้นแท็กซี่ไปรับนะ” สลิ่มสั่งตัดอนาคตไอ้มิ้วค์ทันที  กูคาดว่าไอ้มิ้วค์คงอยากเอารถมอเตอร์ไซด์ไปรับองุ่นเป็นแน่  แต่แหม..ตัวเองขับมอเตอร์ไซด์จนไปล้มได้  แต่ทีงี้เสือกไม่ยอมให้น้องตัวเองนั่ง

“ครับ” ไอ้มิ้วค์ตอบ

“...................” สลิ่มมองสำรวจไอ้มิ้วค์ตั้งแต่หัวจรดเท้า  ไอ้มิ้วค์ก็ดูจะตื่นเต้นมากเพราะมันเสือกแต่งตัวมาให้ดูซะครบ  ทั้งเสื้อผ้า ผม นาฬิกา รองเท้า กระเป๋า

“อือ” สลิ่มพยักหน้าปัดๆ

“มันดีไหมอ่ะ ไมพี่ต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” ไอ้มิ้วค์หน้าเสีย

“ก็ดี..จะให้พูดไงอ่ะ” สลิ่มยิ้ม

“ก็มัน ไม่มั่นใจอ่ะ..พี่ทำหน้าเหมือนมันไม่ดี” ไอ้มิ้วค์พูดพร้อมกับมองสำรวจตัวเอง

“มันดีแล้ว ดีที่มาถามด้วย..มันดีแล้ว โอเคยัง” สลิ่มตอบ

“ถ้าไม่ดี พี่จะบอกเองว่าไม่เข้า..ถ้ามันดูไม่ดี ก็จะบอกตรงๆ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” สลิ่มพูดให้กำลังใจไอ้มิ้วค์อีก  กูนอนยิ้มให้มัน

“ขอบคุณครับ” ไอ้มิ้วค์บอก

“เดี๋ยว” สลิ่มเรียกไอ้มิ้วค์ก่อนที่มันจะเดินไป

“ถ้าเผื่อไปเจอแฟนเพื่อนองุ่น ก็อย่าไปคิดอะไรมากล่ะ..องุ่นก็พยายามไม่คิดมากเหมือนกัน อย่าไปฟัง..นึกว่าหมามันเห่าก็แล้วกัน” สลิ่มพูด  ไอ้มิ้วค์พยักหน้าตอบหงอยๆแล้วเดินไป

“ไมวะ” กูถามเพราะสงสัยมากจริงๆ

“เปล่า กูคิดว่าถ้ามิ้วค์ไปเจอแฟนเพื่อนองุ่น มันเป็นคนไม่สู้คนมึงก็รู้..แล้วถ้าไปเจอแล้วกลับมาเครียดอีก ไอ้เหี้ยพวกนั้นยิ่งขี้คุยอยู่ด้วย” สลิ่มพูดทำหน้าเซ็ง

“มึงเคยเจอหรอ”

“อย่าเรียกว่าเจอเลย เรียกว่าสนิทเลยดีกว่า” มันทำเสียงทีเล่นทีจริง

“มึงไปกระทืบเค้ามาแล้วใช่ไหม” กูถามอย่างรู้ทัน

“เปล่า แค่เกือบ..” มันตอบ

“กูไม่เข้าใจ ว่าเพื่อนองุ่นเอาไปได้ไง..ทั้งขี้คุย ส่วนหน้าตาก็ไม่ได้ดีเด่อะไรเลย เออบ้านมันรวยกูเข้าใจนะ แต่บางทีมึงหยุดพูดสักทีได้ป่ะ กูแม่งรำคาญหูฉิบหาย ทนไม่ได้เลยเหน็บแนมแม่งให้ แต่งตัวก็ส้นตีนไอ้สัตว์..” สลิ่มบ่นด้วยสีหน้าเอือมจริงๆ กูได้แต่นอนเท้าแขนฟังที่มันเล่า

“ใช้ของแพง แพงมาก..แต่แต่งตัวเหี้ยมากครับผม วันนั้นกูเลยบอก..ของแพงแต่สะเหร่อๆก็มีเยอะแยะไปนะครับ ดูจากคุณสิ แล้วกูก็มองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า” มันบอก

“หึหึ ฮ่าๆๆ ไอ้เหี้ย” กูขำเพราะพอจะนึกภาพออก

“กูก็ไม่ได้ว่านะเว้ยเฮ้ย แต่คือแบบ..มึงเข้าใจอารมณ์กูป่ะ กูสงสัยแบบ..ก่อนมึงออกจากบ้านนี่มึงมั่นใจมากเลยใช่ป่ะ มึงถึงได้ใส่เสื้อผ้าชุดนี้ออกมาจากบ้านอ่ะ เก่งว่ะ..กูนับถือเลย ที่มันสามารถทำเสื้อผ้าแพงให้ดูเชยได้อ่ะ” มันเล่าไม่หยุดเหมือนแม่งอึดอัดมากจริงๆ

“แล้วมันไม่ต่อยมึงหรอวะ” กูถาม

“ไม่ อึ้ง..แต่มองกูไม่พอใจนั่นแหละ แต่กูก็ไม่พอใจมันเหมือนกัน กูเลยบอกองุ่นว่าให้เลิกคบเพื่อนแบบนี้เหอะ ถ้าเพื่อนจะมีสมองหาผู้ชายได้แค่นี้อะนะ ห่า..กูเห็นทีไรกูหงุดหงิดทุกที แม่งยืนแก้ผ้ายังดูดีกว่าเลยเหอะ”

“มึงก็ไปว่า มันเป็นสไตล์ของเค้า” กูว่า

“กูเข้าใจเว่ย แต่กูก็ไม่เข้าใจว่ะ..อย่างแรกคือจะแต่งเหี้ยไรช่วยดูหุ่นตัวเองก่อนได้ป่ะ ไม่ใช่คนอ้วนหรือคนหุ่นไม่ดีจะแต่งอะไรไม่สวยนะ แต่มันขึ้นอยู่ที่การเลือกเสื้อผ้าให้เข้ากับหุ่นตัวเอง และให้ออกมาดูดี..เป็นตัวของตัวเองและต้องดูดี ไม่ใช่แม่งขัดกันอ่ะไอ้เหี้ย คำพูดมึงสวยหรูมากเลยว่าของนี่แพงมาก นู่นแพงมาก แต่ใส่เหี้ยอะไรไม่ได้เข้ากันเลย โคตรหลอกตัวเองสัตว์” มันด่าไม่หยุด

“ฮ่าๆๆๆ มึงอึดอัดหรอ” กูขำ

“กูเห็นทีไรกูอยากจับมันแก้ผ้าทุกทีอ่ะ” มันเหวี่ยงอีก

“คือแม่งมั่นใจมากเว่ย เพราะมันมั่นใจมากอ่ะ มั่นใจจนลืมถามคนรอบข้างว่าตัวเองดูเป็นไงอ่ะกูว่า..สภาพแม่งถึงออกมาเป็นงั้น” มันว่าแต่ตอนนี้กูขำสุดๆอ่ะ  ขำหน้าตามันที่เหวี่ยงอย่างจริงจังมาก

“กูไม่อยากไปเจอเพื่อนองุ่นเลย เวลาเห็นอะไรขัดตาแล้วกูชอบพูดตรงๆ กูก็ดูร้ายกาจอีก..น้องแม่งก็กลัวกูกัน กูผิดตรงไหนวะ..ที่กูพูดความจริงอ่ะ เหี้ย..เวลาที่กูไม่ได้ด่ามันนะ แต่กูต้องนั่งฟังมันพล่ามอ่ะ ภาพในหัวกูจะเป็นภาพที่แบบ..กูเอาตีนกูยัดเข้าปากมันอ่ะมึง แม่ง..อึดอัดฉิบหาย” มันบ่น  กูนอนขำท้องคับท้องแข็งเพราะกูเข้าใจว่าการที่มันนั่งอึดอัดกับภาพที่อยากเอาตีนยัดปากไอ้ห่านั่นเพราะว่ามันคงอยากจะทำจริงๆมากกว่านึกภาพนั่นแหละ

“ฮ่าๆๆ ขำฉิบหาย..วันหลังมึงช่วยกูพาไปดูหน้าไอ้เหี้ยนั่นบ้างนะ” กูบอก

“มึงอดทนให้ได้ก็แล้วกัน เพราะแฟนเพื่อนน้องกูมีปกติไม่กี่คนหรอก” มันบอก

“แต่น้องกูปกตินะ” กูบอก

“อืม ขอบคุณคุณพระ” มันพูดหน้าเอือม  กูแม่งขำจริงๆอ่ะ

กูกับสลิ่มนอนคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้  ส่วนมากจะคุยเรื่องที่ผ่านๆมาว่าเกิดอะไรกับใครบ้างก่อนหน้าที่เราจะมาเจอกัน  พอเกือบเที่ยงกูกับมันก็ช่วยกันทำกับข้าว  กูเป็นคนทำส่วนสลิ่มเป็นลูกมือที่(วุ่นวาย)  พอกินข้าวกันเสร็จก็ให้อาหารไอ้ลูกหินกับไอ้ช็อปเปอร์ด้วย

“อืม นั่งเฉยๆสิ” สลิ่มปราม

“กลัวอ่ะ มึงทำได้แน่หรอ” กูถามอย่างหวาดๆ  สลิ่มบังคับกู  มันพยายามจะให้กูตัดผมทรงที่มันเลือกให้ได้  โดยมันจะเป็นคนตัดให้  กรรไกรพร้อม  เครื่องมือทุกอย่างพร้อมสรรพ

“อืมน่า” มันตอบปัด

“เดี๋ยว” กูร้องห้าม

“เฉยๆสิแม่ง เดี๋ยวไถแม่งทั้งคิ้วเลยดีไหม” มันว่าพร้อมกับชูแบตตาเลี่ยนตัดผมขู่ใส่กูอีก

“ทำไรกันวะ” ไอ้โมทเดินออกมาถามอย่างสงสัย

“ตัดผม” กูตอบเสียงกลัวๆ 

“หลับตา” สลิ่มบอกเพราะว่ามันจะต้องเริ่มไถตัดแต่งคิ้วก่อน

“กูไว้ใจความคิดมึงนะสลิ่ม แต่กูไม่ไว้ใจฝีมือมึงเลย” กูบอก  ที่จริงเห็นไอ้เขตเคยเล่าว่าสลิ่มเคยตัดผมให้เพื่อนผู้หญิงตอนอยู่ม.ปลาย  และบางครั้งมันก็ไปให้ทัวร์สอนตัดผมบ้าง  กูเลยไว้ใจส่วนหนึ่งแต่ก็แค่สามสิบเปอร์เซ็นต์อะนะ  กูคิดไว้แล้วว่าถ้าออกมาไม่ดีกูจะโกนหัวแม่งเลย T_T

“หึหึ มึงอ่ะ..” มันหัวเราะ

“เอาเป็นว่า กูจะพยายามให้มันออกมาดีที่สุดก็แล้วกัน แต่มึงช่วยอยู่เฉยๆก่อนได้ไหมล่ะ” มันบอก  กูเลยต้องนั่งเฉยๆ  ไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทออกมานั่งลุ้นด้วยอีก  สลิ่มจัดการไถคิ้วให้กูเฉพาะข้างขวา  ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์นั่งหัวเราะชอบใจอยู่ข้างๆ แม่ง ให้กำลังใจกูมาก

“อย่าเพิ่งลืมตาเซ่” สลิ่มว่าก่อน  กูเลยไม่กล้าลืมตาจนมันทำเสร็จ

“ปกติหน้ามึงก็ไม่ใช่คนดีอะไรอะนะ พอไถเข้าไป..ดูร้ายกาจกว่าเดิมอีก” ไอ้โมทขำไม่หยุด

“เมียกูชอบ ทำไงได้” กูตอบ  เลยโดนสลิ่มตบหัวให้หนึ่งดอก  หลังจากนั้นสลิ่มก็ทำการตัดผม  เล็มผมให้กูอย่างละเมียดละไมมากๆเพราะกว่าจะเสร็จได้นี่เกือบชั่วโมง  มันคงกลัวผมกูแหว่งนั่นแหละ

“เสร็จ เย้” มันยิ้มชมผลงานของตัวเอง  กูรีบคว้ากระจกมาส่องทันที

“อร๊ายยยยยยยยย หล่อมากค่ะ” กูทำเสียงทำเอาพวกที่นั่งลุ้นอยู่ขำกันใหญ่

“นี่ถ้าไม่ใช่เพราะกูหน้าตาดีละก็ มันก็คงไม่ออกมาดูดีขนาดนี้หรอก” กูพูด

“ถุยยยยยยยยยยยยยยย” พวกมันประสานเสียงพร้อมกัน

“บ๊อก ๆ  ๆ” กูเหลือบมองไอ้ลูกหินที่เดินมาเห่าอยู่ข้างๆ

“จำพ่อไม่ได้หรอกลูก” กูแกล้งพูด  ไอ้มิ้วค์กับไอ้โมทหัวเราะ

“ก็ต้องมีลูกเป็นหมาอยู่แล้ว ก็มึงชื่อชาติหมานิ” สลิ่มพูดแล้วเก็บเครื่องไม้เครื่องมือทำผมของมัน

“เฮ้ย วันนี้ออกไปกินอาหารข้างนอกกันเปล่า” ไอ้โมทพูดชวน

“ใครเลี้ยงวะ” กูถาม

“หารสิไอ้สัตว์” มันว่าให้

“ไปๆ มิ้วค์อยากไป”

“หลิ่มก็อยากปายยยยย”

“งั้นไปอาบน้ำกัน” ไอ้โมทลุกขึ้นเป็นตัวนำทันที  ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์รีบเดินเข้าบ้านไป

“เลี้ยงด้วยนะ” สลิ่มเข้ามาเกาะแขนกู  กูนิ่งแล้วเดินเข้าบ้าน

“เลี้ยงด้วยน้า” มันอ้อนกูอีก  กูหันไปยิ้มให้

“อาบน้ำให้หน่อยดิ” กูพูดบอกเหมือนให้มันรู้ว่าต้องมีของแลกเปลี่ยน  สลิ่มนิ่งไป

“เอาไม่เอา ไม่เอาก็ไม่เอานะ” กูเชิดหน้าหนีเดินขึ้นบ้านทันที  กูถอดเสื้อผ้ารีบเข้าห้องน้ำแต่ไม่ได้ล็อกประตู  สักพักไม่ถึงสิบนาทีสลิ่มก็ตามเข้ามาในห้องน้ำ  มันกล้าๆกลัวๆและยังไม่ถอดกางเกงใน  กูยิ้มให้แล้วเข้าไปประกบตัวมันเข้ามากอดไว้  และแน่นอนว่าคงไม่ได้อาบน้ำอย่างเดียวแน่ๆ คริคริ..

..เป็นอีกวันที่ชีวิตของพวกกูก็ดำเนินไปตามแบบของพวกกู  พื้นที่ส่วนตัวสี่สิบเปอร์เซ็นต์  พื้นที่ที่อยู่ด้วยกันโดยรวม  พื้นที่สำหรับสังคม  รวมๆแล้วทุกอย่างต้องลงตัว  สลิ่มต้องการพื้นที่ส่วนตัวคือซ้อมร้องเพลง เล่นดนตรี ออกงาน กิจกรรมมหาลัย เรียน อ่านหนังสือหรือทำการบ้าน  ส่วนพื้นที่ส่วนของกูก็คือทำงาน พัฒนาตัวเอง  ส่วนพื้นที่ๆอยู่ด้วยกันคือ  การที่ได้อยู่ด้วยกันและมีความสบายใจเมื่อเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน..

   ท้ายที่สุดแล้วก็คงเป็นความสบายใจเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันซะมากกว่า  ไม่อย่างนั้นก็คงเบื่อขี้หน้ากันตาย  การที่พูดคุยแลกเปลี่ยนอะไรๆกันได้  มันพึ่งกูได้และกูสามารถพึ่งมันได้  มันคือชีวิตคู่รักในแบบของกูสองคนที่ต้องยืนให้พอดีกันทั้งคู่  อนาคตข้างหน้ากูรู้ดีว่าสลิ่มจะต้องเป็นยังไง  มันจะต้องเปลี่ยนแปลงและพัฒนาตัวเองในแบบที่กูไม่สามารถห้ามหรือหยุดพฤติกรรมของมันได้  มันจะต้องมีอนาคตที่ดีและสังคมมากมายที่มันจะต้องเข้าไปคลุกคลีโดยที่กูเข้าไม่ถึง  สักวันมันจะต้องมีวันนั้น..กูรู้ดี  แต่กูเองจะพยายามเข้าใจมัน  กูเองก็จะพยายามเป็นฐานให้มัน  จะพยายามทำตัวเองให้เป็นคนที่มันไว้ใจและวางใจได้  กูพร้อมที่จะรับมันทุกอย่างจากมันไม่ว่ามันจะทุกข์หรือสุข  กูจะต้องทำตัวให้พร้อมรับกับวันนั้นๆเพราะกูไม่รู้ว่าอนาคตที่จะเข้ามาจะมาในรูปแบบไหน  กูรู้ตัวเองดีว่ากูด้อยกว่าสลิ่มมันหลายอย่าง  ถ้ามันจะไปหาคนที่ดีกว่ากูก็คงได้  แต่ไม่เป็นไร..กูเชื่อในคำพูดของมันที่เคยบอกกู  มันเองก็คงเชื่อในคำพูดของกูด้วยเหมือนกัน  ต่างคนต่างเชื่อมั่นกัน  สุดท้ายทุกอย่างก็คงบรรจบเข้ามาหากันเอง  ถ้ามันมั่นใจว่าไม่ว่ายังไงมันก็คงไม่เลิกถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลที่กูไปนอนกับคนอื่น  กูเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้กูอยากเลิกกับมันเหมือนกัน  จะเป็นแบบนี้ไปทุกๆวัน  ชีวิตอาจจะเปลี่ยนแปลงไปบ้างนั่นคือสีสันของชีวิต  แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ขึ้นอยู่ที่ใจของเราทั้งคู่  ประสบการณ์ผ่านมาและก็ต้องผ่านไปกลายเป็นความทรงจำ  แต่ถ้าใจไม่คิดเปลี่ยนแปลง  ทุกอย่าง..ก็จะยังคงเหมือนเดิม

..................>>>>จบบริบูรณ์ก็ได้<<<<....................

[เบบี้]

ทรงผมและคิ้ว(ที่สลิ่มทำให้เมตร)เป็นแค่แบบที่หามาให้ดู  ไม่ได้เจาะจงว่าเกี่ยวข้องกับนายแบบในภาพ ขอบอกว่าเอามาให้ดูแบบผมและคิ้วเท่านั้น  อยากจะเซ็นเซอร์(เพราะแฟนคลับนายแบบหลายคนอาจตีกันตายได้ ฮ่าๆๆ)หน้านายแบบแต่ไม่สามารถ  รบกวนและขอความกรุณาว่า..ให้ดูแบบผมและแบบคิ้วเฉยๆนะเฟ้ย

ผม >>>>


คิ้ว >>>> มองไม่เห็น..ต้องปรับเป็นภาพใหญ่ แต่ขี้เกียจปรับ กร๊าก



และสุดท้าย..ไอ้ลูกหินมาส่งปิดเรื่องก่อนเบาๆ

[เบบี้]

ชี้แจ้งจบเรื่อง



อ่านให้ละเอียดก่อนถาม เพราะถ้าคำถามนั้นเบบี้ได้ชี้แจงไว้แล้ว..เบบี้จะไม่ขอตอบอีกนะคะ

-     เรื่องของ “เขต” ในเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้ายนี้  เนื้อเรื่องเริ่มต้นของเขตจะอยู่ในหนังสือ “ชุลมุนวุ่นรัก” ค่ะ

-     เรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย จะมีการตีพิมพ์เป็นหนังสือ  แต่ !!(รบกวนอ่านให้ละเอียด..)
             1). แจกแจงให้ทราบก่อนว่า  เรื่องสุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต  ได้เริ่มเขียนเมื่อปี 2008(2551)  เมื่อผ่านไปปีกว่าเกือบสองปี  ได้มีตีพิมพ์ออกมาเป็นหนังสือเมื่อปี 2010(2553) *และไม่มีการรีปริ้นอีกต่อไป*
                  ส่วนเรื่องชุลมุนวุ่นรัก  ได้เริ่มเขียนเมื่อ 1 พ.ค. 2009(2552)  และจะได้ตีพิมพ์ออกมาเป็นหนังสือประมาณเดือนตุลาคมปี 2011(2554) นี้  ใช้เวลาทั้งหมดร่วม 2 ปีกว่าหลังจากเริ่มเขียน
                *ดังนั้น  ลองให้คนอ่านลองๆคำนวณกันเอาเองนะคะ  ว่าเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย  จะออกมาเป็นรูปแบบหนังสือประมาณปีไหน? 
                 เรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย  เริ่มเขียนเมื่อ 14 มกราคม 2010(2553)  เขียนเสร็จใช้เวลาทั้งหมดปีครึ่ง  ตอบให้ทราบคร่าวๆสำหรับหลายคนที่ถามเข้ามามาก  เบบี้ตอบตรงประเด็นไม่ได้ว่าจะออกเรื่องนี้ประมาณเดือนไหน วันไหน ปีไหน  แต่ตอบให้ได้คร่าวๆว่า  ถ้าเป็นไปตามที่วางไว้น่าจะตีพิมพ์เป็นหนังสือประมาณปี 2013(2556) ค่ะ..แต่ถ้าไม่เป็นไปตามปีที่วางไว้นี้  ก็อาจจะล่าช้าไปกว่านี่ค่ะ(ไม่มีทางเร็วกว่าแน่นอน)

         2). ตอนแรกว่าจะไม่ชี้แจงเรื่องนี้..แต่ก็ขอพูดก่อนเลยดีกว่า  เพราะก็มีคนอ่านส่วนหนึ่งที่อาจจะคอยให้ต่อนิยายและบ่นนู่นนี่บลาๆๆๆ  แต่บางคนก็พอจะทราบดีว่า..เบบี้เรียนหนัก กิจกรรมมหาลัย ซ้อมดนตรี เล่นกีฬาและกิจกรรมอื่นๆอีกมากค่ะ แต่ก็ยังเฉียดเวลามาลงนิยายให้ตลอด  ขอให้ทราบว่า..เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีมีค่าสำหรับกิจกรรมและการเรียนของเบบี้มาก  เบบี้ไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆและก็ไม่เคยเลย..ที่พอมีเวลาว่างแล้วไม่มาต่อนิยายให้  แต่เวลาของเบบี้ได้ถูกจัดเป็นระเบียบและแพลนเป็นสเต็ปล่วงหน้าไว้หมดแล้ว  ไม่งั้นคงจะไม่ได้ทำในทุกอย่างที่อยากจะทำ -_-)  เอาเป็นว่าเบบี้ต้องขอโทษจริงๆถ้าทำให้คนอ่านส่วนหนึ่งรอนานจนไม่พอใจ..ขอโทษด้วย  ขอบคุณค่ะ ^^
     
-      สำหรับตอนพิเศษ = ที่จริงตอนที่เพิ่มมาหลังจากที่เรื่องของ เมตร & สลิ่ม ดำเนินจบแล้ว  ก็เหมือนเป็นตอนพิเศษอยู่แล้วค่ะ  ทั้งคู่พิเศษ พี & ทัวร์และคู่พิเศษวิทย์  & เว ดำเนินมายาวกว่า 70 กว่าตอนนั้นเบบี้แค่ไม่ได้เขียนระบุไว้ว่า “ตอนพิเศษ” เพราะมันอาจจะเวิ่นเวอยาวไปหน่อย  ดังนั้น..เอาเป็นว่าหยวนๆไปก็แล้วกันค่ะ  ให้คิดว่าตอนที่เพิ่มมาทั้งหมดเป็นเหมือนเนื้อเรื่องที่ดำเนินเพิ่ม  ก็อย่างว่า..ชีวิตคู่เรียกว่า “จบ” ไม่ได้  *หลังจากนี้..ถ้าเบบี้! ถ้า! เบบี้มีเวลาว่างพอ..ก็อาจจะมาต่อตอนพิเศษให้บ้างเป็นระยะๆค่ะ*


-      ส่วนเรื่องรอยสักที่ขาของสลิ่ม  ครั้งหนึ่งเบบี้เคยพูดตอบคนอ่านที่เคยรีพลายทายเรื่องรอยสักนี้และทายได้ถูกต้อง  และครั้งที่สองได้บอกไปเป็นนัยแฝงในตอนที่ 148 ไปแล้ว  ดังนั้น..เบบี้จะไม่ขอตอบค่ะว่าแปลว่าอะไร    คุณจะคิดว่าคำนั้นจะหมายความว่าอะไรก็แล้วแต่คุณค่ะ  ต่อไปคำๆนั้นอาจจะปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่องอีกหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้(แล้วแต่..)

-      สำหรับคนที่ถามเข้ามาว่าหลังจากนี้จะมีการเขียนนิยายเรื่องอะไรต่อ  ตอนนี้เบบี้ยังไม่มีแผนจะเขียนนิยายอะไรค่ะ  ยังไม่ทราบว่าจะเขียนเรื่องอะไรต่ออีก ? หรือเมื่อไหร่ค่ะ ? เพราะมันเป็นเรื่องของอนาคตที่ไม่สามารถตอบได้  แต่ถ้าเรื่องไหนที่สั้นมากๆอาจจะถูกโพสอยู่เฉพาะในบอร์ดเบบี้เท่านั้นค่ะ..

-      ไม่ขอตอบคำถาม(reply)ใครที่ถามในสิ่งที่พูดบอกไปแล้ว..
-      ขอย้ายเรื่องนี้ไปที่ “ห้องนิยายจบแล้ว” ค่ะ ^_^
-      ขอจบเรื่องนี้อย่างเป็นทางการอีกครั้ง  ขอบคุณทุกกำลังใจและขอบคุณทุกๆคอมเม้นด้วยค่ะ

เบบี้..
(25/06/2011)

 

[dolphins]

 :กอด1:สลิ่ม ทั้งฮา ทั้งน่ารัก หลายรสชาติมากสำหรับตอนสุดท้าย(ที่ไม่ท้ายสุด)
เป็นอีกเรื่องที่หลงรัก...(ถึงจะไม่เท่า ตาร์+ข้าวก็เหอะ)
  เบบี้

[knightofbabylon]

อ่านจุใจยาวเป็นมหากาพย์เลยตอนจบ
แต่จบแล้วจริงๆสินะ
ประทับใจ เรื่องนี้เป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่ชอบและตามอ่าน 
ในเรื่องที่ดำเนินไปมันมีมุมมองอะไรบางอย่างสะท้อนออกมา..
เป็นนิยายที่ดีอีกเรื่องหนึ่ง

สองเรื่องนั้นของเบบี้ เรามาไม่ทันและคิดว่าจะเก็บอ่านแน่นอน แต่ยังไม่รู้เมื่อไหร่..
(ส่วนเรื่องเก็บรูปเล่ม ไม่ทันแล้ว T_T แต่ถ้าจากเบบี้พูดมา ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เรื่องของสลิ่มเราจะไม่พลาดแน่ ><)

มีคำถามนิดนึงนะเบบี้ ไม่แน่ใจว่าเคยมีคนถามเป็นจริงเป็นจังมั้ยนะ แต่ก็เห็นตามคอมเม้นท์คนอื่นๆบ้าง แม้แต่ตัวเราตามอ่านมา เหมือนเคยคอมเม้นท์ไว้เฉยๆ ตามเนื้อเรื่องนิยายแต่ละตอนที่ลง ณ จุดนั้นแต่ไม่เคยได้ถามไปแบบทางการนัก..
เราสงสัยเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเมตรกับสลิ่ม พ่อกับแม่สลิ่มรู้มั้ยว่าสลิ่มกับเมตรคบกันแบบคนรักไม่ใช่แค่พี่น้อง ที่รู้จักกันมาตั้งแต่ภูเก็ตน่ะ ส่วนน้ององุ่น ถ้าเราไม่เบลอเอง เราเข้าใจว่าองุ่นก็รู้นะว่าเมตรกับสลิ่มเป็นอะไรกัน และครอบครัวเมตร(รวมพ่อแม่ด้วย) เพื่อนกลุ่มเมตร รู้กันหมด..

แต่ถ้ามีคนถามแล้วเบบี้เคยตอบแล้วก็ขอโทษด้วยนะ ><

ขอบคุณมากสำหรับนิยายที่สนุกมากจริงๆ

ปล. ขำสลิ่มตอนพูดถึงแฟนเพื่อนน้ององุ่น รู้สึกได้เลยว่ามันคงที่สุดจริงๆ สลิ่มใส่มาแบบไม่ยั้งเลยอะ 

[ขนมหวาน]

เคลียร์ในทุก ๆ เรื่องที่เบบี้ชี้แจงค่ะ
ก่อนอื่นก็ขอบคุณเบบี้สำหรับนิยายทุก ๆ เรื่อง
อ่านมาตั้งแต่ต้าข้าว ขนม พี่ทาย จนมาสลิ่มกับพี่เมตร
สนุกและมีสาระสำหรับเราทุกเรื่องเลยนะคะ
ตอนนี้ก็ขอรอขนมกับพี่ทายในรูปแบบหนังสือ
ปีหน้าก็จะรอสลิ่มกับพี่เมตร ต่อไป
และก็เป็นกำลังใจให้เบบี้เขียนนิยายดี ๆ ออกมาให้
เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ได้อ่านกันอีกนะจ๊ะ

[golfzagame4]

 

[♥a2k♥]

ขอบคุณมากค่ะเบบี้
ติดตามและชอบทุกเรื่องเลย
ถ้ามีเรื่องต่อไปก็จะติดตามแน่ๆ
 

[yeyong]

ใจหายเหมือนกันเน้อ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ

[WhatLoveIs]

รับทราบจ้า
รอซื้อเรื่องนี้ ตอนนั้นก็คงเป็นป้าแก่ๆ แล้วล่ะ แต่ก็จะรอนะจ้ะ

ขอบคุณมากๆ เลยนะจ้ะ   

[DasHimmel]

ย๊ากกกกก!!!! ทำไมพี่เมตรมันเป็นงี้น๊า
เด็กยั่วก็อย่าไปสนสิ ตัวเองมีเมียแล้วน้า ><
จะจีบเค้าก็จริงจังหน่อยสิพี่!!!!~
กิ๊กเกิ๊กอะไรเลิกๆๆๆๆ ห่วงสลิ่มจริงๆนะเนี่ย
ถึงจะรักมากชอบมากแต่ถ้าทำนิสัยเดิมก็ไม่ไหวน้า~
ยิ่งเด็กพี่เมตรแต่ละคนแรงๆทั้งน้าน -*-

กลัวสลิ่มเสียใจ
ยิ่งนึกถึงตอนที่พี่เมตรพาสลิ่มไปที่บ้านตัวเองแล้วยิ่ง >/////<
ไหนๆน้องเค้าก็ยอมรับแล้ว แถมร้องไห้เล็กๆด้วย พี่เมตรห้ามนอกใจเด็ดขาด!!!

ปล. ยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ หนทางยังอีกยาวไกล แต่จะสู้ค่ะ อยากบอกว่าชอบมากๆ กดไลค์ล้านครั้งค่ะ 5555+

[โจ๊กกุ้ง]

ขอบคุณเบบี้น้าที่แต่งนิยายสนุกๆให้เราได้อ่านและติดตามมาตลอดวันนี้ก็ต้องจบลงแล้ว แต่เมตรกะสลิ่มและผองเพื่อนก็ยังอยู่ในความทรงจำเราตลอดไป ฮิ้วววว

เค้าเองแหละที่เป็นคนทายรอยสักสลิ่ม ฮ่าๆ ทายถูกด้วยอ่ะ อิอิ หรือว่าหลายคนไม่รู้ว่าเป็นชื่อเมตรเพราะเราหว่า /วิ่งหนีก่อน

[kokikung]

ตอนจบมันมันส์จริงๆๆๆๆๆ
แต่ไม่อยากจะให้จบเลยจริงๆๆๆๆ
สนุกเกิ๊น สลิ่มตอนจบน่ารักมากกกกกก
ลูกหินในคลิปก็น่ารักกกกกกก
อิพี่เมตรก็น่ารักกกก ยกเว้นอิพี่พี เลวยู่คนเดียวให้ตายเถอะ
แต่อิมเมจอิพี่เมตรเท่อ่า คิ้วแหวๆๆชอบบบบบบบบบบ
รู้สึกตอนนี้สลิ่มจะพูดมากเป็นพิเศษด่าอิพวกนั้นสะฮากระจาย 5555++
ปล.ขอคิดว่าสลิ่มสักคำว่าเมตรละกัน 5555+++ มันคาใจอยู่เรื่องเดียวจริงๆๆในบรรดาทั้งหมด
แอบหวังเล็กๆๆที่จะมีวันนั้นวันที่คุรนบอกว่ามันแปลว่าไร ถ้าไม่มีก็จิ้นแมร่งว่าเมตรละกัน 5555++
+1ให้ตอนจบ คงไม่ลืมเรื่องนี้และคงแอบจะเหงาที่ไม่ได้อ่านต่อ รอเรื่องใหม่น้าคุณมีแพลนไว้บ้างยังแอบจะรอ

[Ember]

รักสลิ่ม รักเมตร
รักทัวร์ รักพี รักพี่โมท รักมิลค์ รักเขต รักวิทย์ รักเว ><
รักตัวละครทุกตัว มันเป็นอะไรที่สนุกมาก

สุดท้าย รักเบบี้ สุดท้ายไรเตอร์

[booboos]

  ขอบคุณสำหรับนิยาย สนุกทุกเรื่องเลย
รอเรื่องต่อไปนะจ๊ะ

[luvY]

 
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบจริงๆ
ชอบตัวละครทุกคนในเรื่องนี้จริงๆเลย
แต่ที่สุดคือ น้องหลิ่ม และพี่เมตร
มันแนวและโดนใจมากๆเลย 

ขอบคุณเบบี้ที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ ครบทุกอารมณ์มาให้อ่าน
จะรอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ จะช้าหรือเร็วก็ไม่ว่ากันค่ะ
 

[1582]

ในที่สุดก็ถึงบทสรุปละนะ  รักเมตรรักสลิ่ม รักทุกๆ ตัวละครในเรื่อง
รักเบบี้ที่สุดดดดดดดด  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ  แสบๆ มันส์ๆ
รอผลงานเรื่องใหม่ๆ กันต่อไป ไหนๆ ก็ตกหลุมรัก "เบบี้" จนถอดตัวไม่ขึ้นแล้ว ^^ 

  

[Yunatsu]

2013

รอต่อไป 

ถ5555
 

[yunchun]

จบได้สวยงามค่ะ คุณเบบี๋ เจ๋งมาก ชอบอ่านนิยายคุณเบบี๋มากๆ
แอบคิดคะว่า รวมเล่มปี2556 แล้วตรูจะได้มาจองมั้ยหว่า ไหนจะเข้ามหาลัยเรียนอีก
คงไม่มีเวลา แต่อย่างไงก็ต้องมาละเนาะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ค่ะ 

[u_anesia]

ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำความสุขมาให้ตลอดปีกว่าที่ผ่านมาครับ ^_^