เช้านี้ผมตื่นด้วยความสดชื่นสุดๆ
อาบน้ำแต่งตัว...ออกจากบ้าน
"ช้านะมึง..." เกิดไรขึ้นเนี่ยะ
"มึงมาผิดบ้านรึเปล่า?..."
"ถ้าบ้านนี้มีคนอ่อนอยู่อ่ะ...แสดงว่าไม่ผิด...ว่าแต่มึงชื่ออ่อนป่ะล่ะ..."
" ผมชื่อจูนครับ...แต่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้เรียกว่า อ่อน ตลอด...เซ็ง...
"เช้านี้อากาศดีเนอะ...สดชื่นโว้ย"
"เป็นไรรึป่าวนิ?"
"ดีจังนะ...ที่เราได้ยืนหายใจใกล้ๆกัน..."
"รมณ์ไหนของมึงอ่ะ..กูงง"
"กูจะได้มองเห็นและรู้ว่า...มึงยังหายใจอยู่ด้วยความสุข...และยังอยู่ข้างๆกู.."
"อะไรของมึงว่ะ?...ช่วยพูดให้เข้าใจหน่อยซิ..."
"กูก็แค่อยากพูด...อยากทำในสิ่งที่ทำแล้วกูมีความสุข...สบายใจ...."
"แต่กูงง!!!!!"
"ตกลงจะขึ้นรถมั๊ยเนี่ยะ...คนอุตส่าห์มารับแต่เช้า" เปลี่ยนรมณ์เร็วจังมึง...กูตามไม่ทัน
"ใครเค้าไปขอล่ะ..."
"มึงนี่....ซื่อบื้อไม่มีใครเกินเลย...ขึ้นมาเร้ว..."
"ชิส์...." แต่ยอมนั่งซ้อนท้ายมันครับ
ดีจัง...ไม่ต้องจ่ายตังค์...ไม่ต้องเบียดกับคนอื่นด้วย
เรามานั่งกันที่สนามบอล...ยังไม่มีใครมากันเลย
แหงล่ะ...เพิ่งจะหกโมงเช้ากว่าเอง....
"มึงจะรีบมาทำไมตั้งแต่ไกโห่ว่ะ...."
"กูเป็นกัปตันทีม...กูต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้แด่เพื่อนร่วมทีม...ถ้ากูมาสายซะเอง...กูจะมีหน้าไปบอกคนอื่นมั๊ยว่า...มาเช้าๆหน่อย...ใช่มั๊ย?"จริงของมัน...แต่รู้มั๊ยกูรอมึงทุกเช้ามาหลายเดือนแล้วนะ...
"เมื่อคืนมึงหลับสบายมั๊ย?..." ผมอยากรู้ว่ามันคิดมากเรื่องอ้ยรึเปล่า
"ก็เหมือนทุกๆคืน...ทำไมเหรอ...?"
"มึงไม่เป้นไรนะโจ๊ก?...."
"มึงเชื่อใจกูรึเปล่าล่ะ?"
"กูเชื่อมึง...แต่กูก็อดห่วงมึงไม่ได้อยู่ดี" ให้ตายเหอะผมไม่อยากพูดเรื่องนี้กับมันเลย แต่ผมก็เป็นห่วงมัน...เลยต้องถามออกไป
"ทำไม?"
"เพราะกูรู้ว่า..มึงรักอ้อยมาก..."
"หึหึหึ..ใครบอกมึงล่ะ?"
"ป่าว...กูดูออก..."
"เหรอ?...ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ...แล้วทำไมทีเรื่องตัวเองดูไม่ออกบ้างล่ะ?..."
"อะไร?" พูดไรของมึง
"เปล่า...."
"แล้วมึงจะเอาไงต่อ?"
"ก็ไม่เห้นต้องทำอะไร....กูก็อยู่ของกูเป็นปกติ...เรียน ซ้อมบอล..กลับบ้าน...อ้อ...อีกอย่าง..."
แล้วมันก็เว้นช่วงไว้นาน....จน
"อีกอย่างไรล่ะ...พูดให้จบสิ..."
"......" มันไม่ยอมตอบครับ แค่มองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม.....ผมก็เลยอยากรู้เข้าไปใหญ่
"อะไรของมึง...บอกกูมานะ...เร็วๆๆเลย..."
"ก็อย่างนี้ไงล่ะ...." อะไรของมันว่ะ...ไอ้บ้า...แล้วมึงจะยิ้มทำบ้าไร...หยุดได้แล้ว...ไม่ใช่ไรหรอก...ใจกูสั่น
เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ....ผมจำไม่ได้หรอกว่าเราคุยเรื่องไรกันบ้าง
ผมรู้แค่ว่า...ผมเห็นมันยิ้ม มันหัวเราะ...ผมก็สบายใจแล้ว
ผมเชื่อแล้วครับว่ามันไม่เป็นไรจริงๆ....
เพราะมันสามารถกวนประสาทผม....จนผมจะประสาทเองซะแล้ว
ผมว่าโจ๊กมันเก่ง มันแกร่ง มันกล้า มันเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดมาก
จากการที่ผมได้สนิทกับมัน
ผมมองมันเปลี่ยนไปเยอะมากจากการคุยกับมันครั้งแรก
ผมเริ่มเห็นว่ามันน่าคบตั้งแต่ตอนไหน
ผมเริ่มห่วงมันตอนไหน
ผมเริ่มแครืความรู้สึกมันตั้งแต่เมื่อไร
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
"อ่อนโว้ย!!!!!"
"เอ๊ย!!!.มึงจะบ้าเหรอ...ตะโกนมาได้....หูอื้อเลยกู"
"กูเรียกมึงมาสี่รอบแล้ว....มึงไม่ได้ยินเอง...คิดไรอยู่ล่ะ"
"คิดว่ากูไม่น่ามาหลงคบกับคนอย่างมึงเลยไง...หูอื้อไม่หายเลย..ชิส์...."
"คิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วมึง...เพราะกูไม่มีทางปล่อยมึงไปเด็ดขาด..."
"ชิส์...กูหมดสิทธิ์ถอนตัวแล้วเหรอ....มึงมีตัวสำรองให้เปลี่ยนป่าวล่ะ?"
"ไม่...."
"โหดว่ะ...กูบาดเจ็บ...ก็เปลี่ยนตัวไม่ได้เหรอ?..."
"งั้นกูจะออกจากสนามไปพยาบาลมึงเอง..."
"มั่วแล้วมึง..." เขินนะไอ้โจ๊กบ้า....แต่กูว่ากูบ้ากว่ามึงอีก
"พรุ่งนี้วันศุกร์..ไปนอนบ้านกูมั๊ย..."
"บ้านกูก็มี..."
"แต่บ้านมึงไม่มีกู..."
"อะไรของมึง..."
"ก็ไหนมึงบอกว่าห่วงกูไง....ไม่กลัวกูคิดมากแล้วเหรอ?..." มึงจะมาอ้อนกูเพื่อ....for what?
"ตอนนี้กูกำลังกลัวอย่างอื่นแทนแล้ว...."
"กลัวมาหลงรักกูเหรอ?...." จึก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"............"
"เพื่อนในทีมมาแล้ว...กูไปซ้อมก่อนนะ...มึงกลับไปห้องได้แล้ว...."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112296 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก