หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[kp]

ในที่สุดก็ได้รู้ความจริงกันแล้ว
 
.
.
.
.
.
.
.
รักดิว   ครั๊ฟฟฟฟฟฟฟฟ

[Monkizzz]

แฮปปี้จริงๆ

[nopkar]

เย้ๆคุยกันแล้วววววว

[beautyless]

คุณดิวครับ คุณดิวกำลังทำให้ผมร้องไห้เพราะตอนที่ทะเลาะกันตอนไปดูหนังแล้วกลับมาบ้านมันรุนแรงเกินไป
จนผมกลัวว่าที่ดูใจกันมาตั้งนานมันจะสูญเปล่า กลัวว่ามันจะกลายเป็นนิยายสุดโศกแห่งปี
แต่พอได้อ่านตอนนี้ มันทำให้ผมยิ่งร้องไห้ขึ้นไปอีก
คุณมีหัวใจที่ละเอียดอ่อนมาก คำพูดทุกคำช่างมีความหมายมาก มันชัดเหลือเกินว่าทั้งโจ๊กและจูนต่างหวังอะไรที่มากกว่าแค่ได้รัก
เรื่องราวตรงนั้นมีผลต่อหัวใจคนที่นั่งอ่านอยู่ตรงนี้ ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับการขมวดปมเรื่องให้เกิดเหตุการณ์นี้
ทำให้ความรู้สึกของทั้งคู่ที่ผมคิดมันดีขึ้นมากๆ

[Mura_saki]

 


เข้าใจกันก็ดีแล้วนะ โจ๊ก

ดิวเอ้ย....แต่งได้ดีมากๆๆๆพยามยามนะจ๊ะ


มาอีพบ่อยๆล่ะ

[SpaTa]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน

หวานสะไม่มี
แต่สงสารชีนอ่า 

[กลั่นกรอง]

 

[three]

กว่าจะเข้าใจกันได้ถ้ายังงอลกันอยู่อีกสองตอนจะเชียน์ชีนแทนแล้วนะครับผม

[kp]

มารอแล้วครับ
 

[Rafael]

นั่นแหละที่ต้องการรรรร 555+

[snowice]

ในที่สุดก็ตามทันแล้ว หลังจากอ่านมาหลายวัน

น่ารักมากเลยค่ะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป

>O<  ยังไงก็จะมาวนเวียนรออ่านต่อนะคะ

[phanupatkung]

รออยู่นะครับ

[smileman1989]

 

[Monkizzz]

[phanupatkung]

พี่ดิว หายอะ คถ ไม่ไหวแระ

[due]

มาแล้ว
มาแล้วครับ




เข้ามาในห้องเรียนปุ๊บ
"พวกมึงสองคนไปทำแผลถึงไหนกันว่ะ....ป่านนี้ถึงเพิ่งกลับมา?..."
"กูไปไม่ไกลหรอกมึง....แต่คิดอ่ะไกลแล้ว...ไปโน่นเลย..." แล้วไอ้โจ๊กมันก็หัวเราะครับ หัวเราะไรของมันก็ไมรู้...
"หัวเราะไรของมึงไอ้โจ๊ก..เมื่อกี้กูยังเห็นมึงหน้าเหม็นอยู่เลย?" ไอ้ปาล์มถามบ้าง...ถามไปเลยพวกมึง แต่อย่ามาถามกูนะ
"คนเรามันเปลี่ยนกันได้เว้ย ...ใช่มั๊ยอ่อน?..."
"กูไม่เกี่ยว ไม่ต้องมาหาแนวร่วมเลย..."
"เออ..จูนเป็นไงที่ข้อเท้า...ดีขึ้นยัง?" เพิ่งนึกได้เหรอไอ้เสกว่าต้องถาม
"ดีขึ้นแล้ว...ขอบใจ..กูต้องขอโทษพวกมึงด้วยนะที่ทำให้พวกมึงต้องไปยืนกลางสนามแดดเปรี้ยงๆกันขนาดนั้น..."
"ไม่ใช่ความผิดมึงซะหน่อย..ไม่ต้องมาขอโทษหรอก...โน่นไอ้คนทำผิดมันไม่เห็นจะรู้สำนึกเลย...มันน่านัก..." ของมันขึ้นอีกแล้วครับไอ้เสก
"พอเหอะน่ามึงไอ้เสก...ให้มันจบแค่นี้เหอะ...กูเองก็ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย..." มองกูทำไมไอ้โจ๊ก
"ทำไมรอบตัวกูมีแต่คนดีว่ะ.....มีกูคนเดียวนี่แหละที่เลว..."
"ใช่..." สามเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย




ตอนเย็นไอ้โจ๊กมันต้องไปคุยกับเพื่อนในทีมเรื่องที่จะต้องแข่งรอบชิงในวันพรุ่งนี้
แต่วันนี้มันไม่ให้ผมไปด้วย...เพราะกลัวว่าผมจะไม่สบาย...แล้วจะไปเชียร์มันไม่ได้
มันเลยให้ผมไปคอยที่ห้องสมุด เสร็จแล้วจะไปส่งที่บ้าน
ผมเลยต้องมานั่งเป็นหมาเหงาอยู่คนเดียวนี่แหละ
"จูน?...."
"......." ผมยังไม่มีเรื่องที่จะคุยกับเค้าและยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเค้า
"เรื่องเมื่อบ่ายเราขอโทษ....ยังเจ็บอยู่มั๊ยที่ข้อเท้า?"
"ต้องการอะไร?" ผมถามในสิ่งที่ผมคิดและอยากรู้
"ทำไมต้องเป็นโจ๊ก?...ทำไมไม่เป็นคนอื่น?...ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เค้า...ไม่งั้นเราสองคนอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้..."
"สอง...นายต้องการอะไร?..."
"ออกไปจากชีวิตของโจ๊กซะ...นายทำได้มั๊ยล่ะ?.."
"เหตุผล?"
"เรามาก่อน..." ผมต้องเชื่อใจมัน ผมต้องไว้ใจมัน ผมต้องฟังจากปากมัน...
"สอง...เวลาไม่ใช่ตัวกำหนดความรัก....แต่เวลาทำให้เราเดินทางมาพบความรักต่างหากล่ะ...หวังว่านายคงจะเข้าใจนะ...และอีกอย่าง...เรากับโจ๊กก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...นายไม่จำเป็นต้องมาพูดอย่างนี้กับเรา...ไม่จำเป็นเลย..." ครับ...ผมกับมันเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น....แต่ในความเป็นเพื่อนระหว่างเรามันมากกว่านั้น..มันลึกซึ้งกว่านั้น...มันมีอะไรมากกว่าเพื่อนธรรมดาแฝงอยู่....
"งั้นเดี๋ยวเราจะเล่าอะไรเล่นๆให้นายฟังนะ...คิดว่าฟังคั่นเวลาแล้วกัน"
"........." ผมทั้งไม่ตอบรับและปฏิเสธ
"มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งย้ายโรงเรียนมาเรียนที่นี่เมื่อตอน ม.2 เค้าคนนั้นไม่มีเพื่อนเลย เค้าต้องนั่งเรียนคนเดียว ต้องไปกินข้าวคนเดียว เวลาทำงานกลุ่มก็ลำบากเพราะเพื่อนเค้าอยู่กันเป็นลุ่มกันหมดแล้ว โดนรังแกสารพัด...เข้ากับเพื่อนคนอื่นก็ไม่่ค่อยจะได้ เพราะเค้าพูดไม่เก่ง เค้าเป็นคนเงียบๆ..."
"......." คล้ายชีวิตกูจังวุ้ย
"แล้วมาวันหนึ่ง...ก็มีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก...แต่เกเรหน่อยๆ..มาชวนเค้าเข้ากลุ่มทำงานด้วยกัน..ชวนไปกินข้าวด้วยกัน ชวนไปเที่ยวในวันหยุดด้วยกัน เวลาโดนรังแกเค้าก็จะเข้ามาช่วยทุกครั้ง...จนเด็กที่มาใหม่เริ่มสนุกกับการมาโรงเรียน สนุกกับการมีเพื่อน และสนุกกับการที่มีเพื่อนคนนั้นอยู่ข้างๆ..."
"......." ก็ดีแล้วนี่...
"เพราะความน่ารัก ความใจดี ความทะเล้น ความขี้เล่น...และจริงจังในบางครั้ง...ก็ทำให้เด็กผู้ชายที่มาใหม่เริ่มสัมผัสกับคำว่าชอบ...คิดถึง...หวง...ห่วง...พวกเค้าทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาสองปีกว่าๆ...แต่มิตรภาพระหว่างเค้าก็ยังคงเดิม แค่เพื่อน..."
"......." ฟังไปฟังมาเริ่มเศร้าครับ
"อีกคนหนึ่งมีน้ำใจให้เพราะคำว่าเพื่อนหรือมากกว่านั้นก็ไม่รู้เพราะเค้าไม่เคยที่จะบอกหรือเอ่ยอะไรเลย...แต่สำหรับอีกคน...ความชอบ ความคิดดถึง ความหวง ความห่วงกลับเพิ่มขึ้นทุกวินาที..."
"..........." เอ้อ...คล้ายชีวิตเราจริงๆด้วย...
"จูน..นายว่ามันเป็นความผิดมั๊ย...หรือน่าจะเป็นความผิดพลาดมากกว่า...งั้นนายว่ามันคือความผิดพลาดของใคร?....ระหว่างเด็กผู้ชายสองคนนี้...เด็กผู้ชายที่มาใหม่เพราะอ่อนแอและอ่อนไหวเกินไป หรือว่าเด็กผู้ชายคนนั้นที่อ่อนโยนและน่ารักเกินไป?..."
"นายจะพูดอะไรกันแน่สอง?..."
"เดี๋ยวโจ๊กก็คงจะมาแล้ว..และเค้าคงจะไม่ชอบแน่ถ้าเห็นเรานั่งกับนาย...งั้นเราไปล่ะ..."

จริงๆด้วยครับสองเพิ่งเดินผ่านไป
โจ๊กก็เดินเข้ามา
"รอนานรึเปล่า?....โทษทีพอดีโค้ชต้องคุยรายละเอียดพรุ่งนี้เยอะหน่อยอ่ะ..."
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนิ...แล้วเหนื่อยมั๊ย?..."
"แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้วครับ..."
"ชิส์..." เขินวุ้ย
"หึหึหึ...แล้วที่ข้อเท้ายังเจ็บอีกมั๊ย?..."
"ได้หมอดี...เลยไม่เจ็บแล้ว..."
"หึหึหึ...แล้วหิวมั๊ย?...."
"ไม่หิว..." ผมพูดพร้อมส่ายหัวไปมา.....
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น....ทำหน้าเหมือนสงสัยอะไร...มีอะไรอยากจะถามกูมั๊ย?..." คิ้วผมคงผูกโบอ่ะ เพราะผมกำลังคิดอยู่จริงๆด้วย
"มีอะไรจะถามจริงๆ...แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะถามยังไงดี...."
"งั้นตอนนี้กลับกันได้แล้ว...ไว้คิดออกเมื่อไร ค่อยถามล่ะกัน กูอยู่ข้างๆมึงตลอดแหละ.."

ผมนั่งซ้อนท้ายมอไซต์มัน..วันนี้มันขี่ไม่เร็ว
"ทำไมวันนี้เงียบจัง...ไม่สบายรึเปล่า?"
"เปล่า...."
"คิดอะไรอยู่...?"
"คิดว่าจะถามมึงยังไงดี?..."
"ก็ถามตรงๆ...ถามในสิ่งที่มึงอยาากรู้ไง..กูไม่มีความลับอยู่แล้ว..."
"ไว้กูเรียบเรียงก่อนแล้วกัน แล้วจะถาม...แต่กูเชื่อใจมึงนะ..." มันคงจะงงว่าผมเป็นด๋อยอะไรกันแน่
.
.
.
.
"อ้าว...แล้วแวะนี่ทำไม?.." มันแวะร้านกวยเตี๋ยวข้างทาง
"กูหิว...มึงกินเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ....?"
"ให้กูกินเป็นเพื่อนจริงอ่ะ...มึงพูดเองนะ..."
"ห๊า...อ๋อ...งั้นมึงกินเป็นแฟนกูหน่อยสิ..." ฮากันเข้าไปครับพี่น้อง
"ขี่ตู่...ชิส์.."
ผมสั่งเส้นเล็กต้มยำทะเล
ส่วนมัน
"ของผมเอาเส้นเล็กเนื้อเปื่อยครับ..."
"เส้นเล็กต้มยำทะเลหนึ่ง เส้นเล็กเนื้อเปื่อยหนึ่งนะ..." พ่อค้าทวนชื่ออาหาร
"พี่ครับ..ผมขอเปลี่ยนเป็นเส้นเล็กลูกชิ้นหมู..."
"ได้....."
"ทำไมมึงถึงเปลี่ยนอ่ะ?" ผมถามมันหลังจากที่พ่อค้าเดินออกไป
"ก็มึงไม่กินเนื้อ..."
"ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันนิ..." แล้วจะยิ้มทำไมกู
"ก็เดี๋ยวมึงไม่ได้กินของกูไง..." น่ารักจริงๆ
"น่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะมึง....."
"เค้าเรียกว่าดีอยู่ตัวอยู่แล้ว..." ไม่น่าชมมันเลย

สรุปผมก็กินของมันจริงๆด้วยครับกินเยอะกว่าของตัวเองซะอีก...
ผมแย่งลูกชิ้นมันกินหมดเลย...แต่ไม่เห็นมันจะแย่งคืนเหมือนที่มันเคยบอกผมไว้เลย
หรือว่ามันไม่ชอบลูกชิ้น
หรือไม่ก็...มันชอบผมมากกว่าลูกชิ้น...หึหึหึ



"อาบน้ำ กินยา แล้วรีบนอน...พรุ่งนี้จะได้ลุกไปเชียร์กูไหว"
"ไม่เอา....โทรหากูด้วยคืนนี้..."
"ก็อยากให้พักผ่อน...พรุ่งนี้จะได้สดชื่น....อย่าดื้อสิ...."
"ไม่เอาจะคุย...โทรมาด้วย...ถ้าไม่โทร...."
"โอเคๆ...โทรๆครับ..."
"ดีมากๆ..." เอาแต่ใจจริงๆเลยกู...ก็อยากมาตามใจกูเองอ่ะ.....หึหึหึ...

[kuankao]

จิ้มๆๆๆไรเตอร์ครับ

สองจะสื่อเพื่อ

รอตอนต่อไปครับ

[roseen]

เขาไม่รักไม่ชอบทำไม่ต้องไปบังคับคนอื่นด้วยละไอ้สอง บางครั้งคำว่าเพื่อนมันมีค่าตลอดไปนะมึง

[Mura_saki]

ค้างอ่า


แบบว่าอยากอ่านต่อ

อะไรดิว หายไปหลายวัน แค่นี้เองหรอ  น้อยใจเป็นบ้าเลย อิอิอิอิ

แต่ก็ยังดีที่มาอัพให้


โจ๊กน่ารักว่ะ จูนก็นะ


น่ารักทุกคนเลย

แต่สอง แกคิดจะทำอะไร อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย ขอบอกๆๆๆๆ555++

[naiin]

สองแค่ต้องการทวงสิทธิืคนมาก่อน เฮอะตลก มันอยู่ที่โจ๊กตะหากว่าเขารักใคร อดีตบางส่วนมีไว้คิดถึงสิ่งดีดีที่มีต่อกัน         

[win200]

เอาสองออกไป

[NUTTYZERO]

นั่นไง....สองอีกแล้ว

จะมาทำไม!!!

[Rafael]

สอง มาทำไม จะไปไหนก็ไปเหอะ
มันเป็นอดีตไปแล้ววววววววเฟร่ย

[SPSJ]

สองมาไม้ไหนเนี่ย

[iiดาวพระสุขლii]

คนเรานี่ก็แปลก....พยายามจะไขว่คว้าอะไรที่ไม่ใช่ของเรา...
พยายามฝืนความจริงที่รู้ดีอยู่แล้ว....

งืมๆๆ  น้องสองเอ้ย..

[♥a2k♥]

สอง พอเถอะ 

"หรือว่ามันไม่ชอบลูกชิ้น
หรือไม่ก็...มันชอบผมมากกว่าลูกชิ้น...หึหึหึ"
อ่านอันนี้แล้วนั่งยิ้มหน้าบาน น่ารักกๆๆ 

[กลั่นกรอง]

 



สองก็กลับมาหลังจากหายไปจากเรื่องนานมั๊กๆๆๆๆ

แต่มันมาทำไม????

[โมโม่ที่รัก]

ไม่ชอบไอ้สอง!!!
 

[taroni]

สองนี่จะมาหาเรื่องอะไรกับจูน ต้องโดนสั่งสอน

[u-only-one]

พูดดีจริงๆโจ๊กเอ๊ย ความเชื่อใจเนี่ย เอา +1ไปให้น้องดิวละกัน  

ไม่ได้อ่านหลายตอนเลย พอมาอ่านแล้ว........ เวลาพูดกันรู้เรื่องนี่น่ารักซ๊า  

.... น้องสองน่าสงสารนะ ไขว่คว้าสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ได้แต่หวัง แต่ก็สิ้นหวังทุกทีไป ...
   สงสารเฉยๆนะคะ ไม่ได้ให้โจ๊กมาเห็นใจเด๊ดขาดดด