เราจบอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ
ต่างคนต่างกลับไปคิดค้นหาสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ
คนหนึ่ง ก็พยายามที่จะโต พยายามที่จะเป็นต้นไม้ใหญ่ให้อีกคนได้พึ่งพิง
เลยซ่อนตัวตนเอาไว้ และให้ความสนใจทั้งหมดมุ่งไปที่จะต้อง " โต "
สิ่งที่อีกคนรับรู้ได้เลยเป็นความเฉยชา
คนหนึ่ง อยากได้ต้นไม้ใหญ่ที่ตนสามารถพึ่งพิงได้ เลยอดทนออกไปรดน้ำต้นไม้นานๆ
หวังเพียงแต่ว่าเมื่อไหร่ที่ต้นไม้จะโต เมื่อไหร่ที่ต้นไม้ที่ตนดูแลรักษาจะเป็นต้นไม้ใหญ่ที่สามารถพึ่งพิงได้
โดยที่ไม่ได้เข้าใจอะไรในต้นไม้เลย สิ่งที่ตนรับรู้ได้จึงเป็นเพียงแต่เปลือกเท่านั้น
ที่เราเห็น คือต่างคนต่างก็รัก แต่ก็นั่นแหละ มันเข้ากันไม่ได้
ถ้าต่างคนต่างใช้เวลาที่ต้อง " ห่างกันสักพัก " ในครั้งนี้
คิดทบทวนถึงอีกคน ถึงตัวเอง ดีๆ
และหากผลลัพท์ที่ออกมา คือ การเข้าใจตัวตนและอีกคนมากขึ้น
ท้ายที่สุด มันก็คงจะแฮปปี้ล่ะนะ ก็ต่างคนก็ต่างรักนี่เน๊อะ
หรือฉันคิดผิดว่าเขารักกัน