หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[КίmY]

อ่านแล้วแบบมีหลายอารมณ์มากมายเรื่องนี้ ชอบบบบ 
 

[sakanakiss]

เข้ามาอ่านได้3ตอนสนุกมากเลย แต่แอบกลัวในคุกอ่ะ

[sakanakiss]

  ความเป็นแม่น่าสงสารอ่ะ

เลี้ยงน้องให้สนุกนะ

[sakanakiss]

ศัพท์ที่ใช้ในคุกนี้เข้าใจยากนิดหน่อยดีที่ผู้เขียนมีแปลมาให้เข้าใจ

[Chanik]

เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดอยู่ตลอดเวลาเลย อึดอัดจนหายใจลำบากแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ อึดอัดที่อยากจะร้องก็ร้องไม่ออก ผูกปมไว้น่าติดตามมากๆจนต้องอ่านรวดเดียวเลย บทส่งท้ายคือคุ้มค่ามากกับการอ่าน ได้เห็นว่าพี่โตมันรักเมียขนาดไหน ถึงตอนแรกๆจะชอบทำร้ายน้องก็เถอะ ปลายๆเรื่องคือบีบคั้นหัวใจเรามากเว่อ โอ้ยยรักและขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ

[sakanakiss]

แอบงงกับบทเล็กน้อย

[sakanakiss]

การมองดูสิ่งที่รักแบบห่างๆนี้มันทรมานจริงๆเลยนะ

[sakanakiss]

น่ากลัวจริงในคุก

[sakanakiss]

คู่นี้้ดราม่าแน่เลยกันย์เฆข

[sakanakiss]

เป็นไร อะเนม ผู้พันทำไรมา

[HunHan9407]

 

[sakanakiss]

อ้าวแล้ว วิทย์กับกันย์ล่ะ หรือ 3พี จริงๆ

[sakanakiss]

ค้างคาดีคู่วิทย์กับเมฆ จะสุขก็ไม่สุด จะทรมานก็ไม่สุด

[Nucknickza]

เพิ่งตามอ่าน ลุ้นมาก แต่อยากทราบว่า มีสารบัญทั้งเรื่องไหมอ่า

[SeventeenCarat]

พี่โตท้ายเรื่องคือแบบ ละมุนมาก
อยากได้โฮกกกกกกกกกก
 

[Pitachio]

 

ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ มาช้า แฮ่ๆ

ขอโทษทุกคนไว้ด้วยง้าบบบบบ


งั้นไถ่โทษ



เอาขนมไปกิน พร้อม



.


.

.



Imprison14:No way ouT







 
     ความเงียบโรยตัวลงอย่างช้าๆ เมื่อตาสบตาแล้วไม่มีฝ่ายใดเอ่ยคำ...




     สองร่างที่เผชิญหน้ากันยามไม่มีสองคนที่ชอบทำเรื่องวุ่นวายอยู่เสมอในสายตาของร่างสูง กันย์วางคลิปบอร์ดที่มีกระดาษแปะทับอยู่ลงช้าๆ สายตาของเขามองมายังร่างเล็กจ้อยของผู้ชายที่เดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหวานฉายแววเบื่อหน่าย ดวงตายังคงมีความชิงชังฉายชัด...







    เขาถอนใจช้าๆ ขยับตัวบนโต๊ะ รู้สึกใจหายวาบและกระส่ายกระสับไม่น้อย..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว..ที่เขาไม่ได้คุยกับคนตรงหน้า ด้วยสถานะเช่นเดิม...






 เสียงครูดของเก้าอี้ดังช้าๆ...พร้อมกับร่างของคนตรงหน้าทรุดตัวลงนั่ง...








...กอดอก...เหลือบมองหน้าเขา..แล้วเฉย...







   กันย์มองท่าทีของอีกฝ่าย เขาก็ได้แต่ถอนใจแรงๆอีกรอบ กับคนที่เคยควบคุมทุกอย่างได้..ก็มีแต่คนๆนี้ล่ะมั้ง ที่ยังทำให้เขาเสียความมั่นใจอยู่เสมอ..






   “....เป็นยังไงบ้าง???...” คำถามนั้นเรียกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันมามองแค่แว้บเดียว..แล้วอีกฝ่ายก็หันหนี..







   “...มีอะไรจะถามก็ถามมา..อย่าเรื่องมาก...” เสียงห้วนๆ เอ่ยตอบ..ไม่สนใจคำถามที่แสดงความห่วงใยสักนิด เมฆตวัดสายตาจ้องเอาเรื่องคนตรงหน้า..บุรุษที่แม้ไม่ได้อยู่ในชุดขาว..แต่ตัวตนที่แท้จริงก็ยังฉายชัด..








 “..แต่คุยกับพี่..มันยากนักรึไง..”







   ครืด.... ปัง !!!!










   “..หุบปาก...มึงไม่ใช่พี่กู !!! “







            ร่างเล็กๆถลาเข้ามาหาพร้อมกับมือที่กระชากคอเสื้อเขาเต็มแรง กันย์สบตาคู่นั้นอย่างตระหนกเล็กๆ ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็จ้องมองมาอย่างไม่ยอมลดละ..ด้วยแววตาแห่งความไม่พอใจ..เคืองโกรธ..






 ...ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ... ในหัวสมองพลันคิดถึง อดีต ที่ผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่ปี..แต่นานชั่วกัปชั่วกัลป์..สำหรับตัวเขา...








...น้องชายที่แสนดีและน่ารักคนนั้น..คงไม่มีแล้วสิน่ะ...








   เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องเงียบๆ..กันย์ยังคงนิ่ง หลับตาลงไม่ได้มีท่าทีจะโต้ตอบหรือตกใจแต่อย่างใด ขณะที่เมฆเม้มปากแน่นดวงตาวาวๆจ้องสบกับใบหน้าที่สงบนิ่งของคนตรงหน้า..ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่พลุ้งพล่านอยู่ในอก..เริ่มสงบลงเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นปิดลง..









...เพียงวูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยสั่นไหวด้วยความร้าวรานใจ..เขามองใบหน้าที่หลับตาพริ้มนั้น..ความเจ็บปวดรวดร้าวก็เริ่มเสียดแทงเข้ามาในใจ..








...ทำไม..ทำไมถึงเป็นแบบนี้...








       ขอบตาปวดร้าวระบม..เปลือกตาร้อนผ่าว..








   อยากจะร้องไห้ตะกุยตะกายทำร้ายคนตรงหน้าให้สาสมกับความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งหมดที่มี..แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ดังที่ใจหวัง..









   ...อยากให้คนๆนี้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของเขา..รู้สึกถึงความโกรธเกลียด เคียดแค้นที่ยังคงอยู่ในอกนี้ ไม่จางหาย..







...อยากให้ต้องพบเจอสิ่งเดียวกับที่เขาเจอ..แล้วจะได้รู้..รู้จักนรกที่เขากำลังเผชิญอยู่ในอก...







.....เปลือกตาบางพลันหรุบต่ำลงช้าๆ มือผละจากคอเสื้อของร่างสูง กลับไปทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างรวดเร็วด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ราวกับคนสิ้นแรง...









...แต่อย่างไรเขาก็ทำไม่ลง...








     กันย์ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงขยับกาย พร้อมกับแรงกระชากที่ลำคอหายไป ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ..มองไปยังร่างตรงหน้าที่หลับตาลงราวกับคนสิ้นแรง...







    เขาจะออกปากพูดบางอย่าง..แต่พอดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปรากฏ กลับพูดไม่ออกขึ้นมาซะเฉยๆ...







     “...มีอะไรจะถามก็พูดมา..อย่ายืดยื้อน่ารำคาญ..”








     “........” กันย์มองหน้าของคนพูดแล้วก็ได้แต่นิ่ง...เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือหยิบคลิปบอร์ดที่เป็น งาน ของเขาขึ้นมา...








    “...ทำอะไรลงไป..รู้ตัวบ้างไหม?..” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังดวงตาที่ตวัดมามองสบ..เมฆเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ..สวนขวับ..









    “..เรื่องของกู !!! “










    “..เรื่องของเมฆน่ะใช่..แต่ไปทำร้ายใครแบบนี้มันถูกรึไง !! “ เขาถอนใจพลางถามดังๆ







   “........”








   “..แล้วยังไปทำแบบนั้นอีก...เมฆ..อยู่คนล่ะแดนกันแล้วยังจะยอมเขาแบบนั้น..มันก็สองสามปีมาแล้ว..รู้อยู่หรอกว่าเขาช่วยเรา..แต่ช่วยโดยการลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ มันดีแล้วรึไง?..”








   “..หุบปาก !! จะช่วยใครมันก็เรื่องของกู..” เมฆขึ้นเสียงแว้ด ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบตาคนตรงหน้า..







   “..ไม่ใช่ผมแล้วอย่ามาพูด..ไม่เคยเจออย่างกูมึงอย่ามาเสือก !!! “ เด็กหนุ่มตวาดลั่น ดวงตาคลอเอ่อไปด้วยหยดน้ำใส เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น..วันคืนที่มีแต่นรก..วันเวลาที่เขาโดนกดขี่ข่มเหง..









     “..พูดแบบนี้แล้วช่วยอะไรได้เหรอ?..มันช่วยอะไรได้บ้าง..ก่อนที่มึงจะเข้ามา รู้มั้ยว่ากุเจออะไร มึงรู้มั้ยว่ากุเหมือนอยู่ในนรก..ทุกอย่างมันเป็นเพราะใคร เพราะใคร !!!!!! “








     เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับข้อมือที่กระชากเสื้อเขาร่างของคนตรงหน้าแรงๆ เมฆรู้สึกว่าอารมณ์ของเขายิ่งรุนแรงเมื่อสบตาคู่นั้น.งดวงตาที่ยังคงสงบนิ่ง..ความเย็นชา..ที่เขาเกลียดนักหนา..







   “..เข้ามาทำเป็นคนดี..ทำเป็นคนน่าสงสาร..แต่ผมไม่มีวันลืมหรอกว่าพี่ทำอะไรไว้..ทำลายครอบครัวผมไม่พอใช่มั้ย?..ถึงต้องส่งผมไปให้ไอ้เลวนั่น..ถึงต้องพาผมไปอยู่ในนรก..พี่รู้มั้ยว่าชีวิตผมมันบัดซบแค่ไหน..มันเลวร้ายแค่ไหนตั้งแต่มีคนอย่างพี่เข้ามา !!!! “









   “..เมฆ !!!..” กันย์ร้องตะโกนใส่คนที่กำลังพร่ำเพ้อไม่หยุด..มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดนั้น..ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกผิด..แต่เขาก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว











..กระทั่งคำขอโทษ..ยังไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะรู้ว่ามันไม่เพียงพอ..









    “..ต่อให้ทำยังไง..ผมก็ไม่มีวันหวนกลับไป..อย่ามายุ่งกับผมอีก..” ร่างบางเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้อีกคราเอ่ยขึ้นชาๆ รามือจากลำคอของร่างสูง ยืดตัวขึ้นช้าๆ พูดออกมาอย่างไม่แยแสสีหน้าของคนมองสักนิด..








    “..ไม่ว่าไอ้เมฆจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ...มีหน้าที่มาสอบสวนก็ทำไป..ยังไง...คนอย่างผมมันก็หนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก..”








   “..อ้อ...แล้วไอ้เด็กใหม่ที่เฝ้าดูแลนั่น...โทษทีน่ะ..ที่มันจะ ไม่รอด..จากงานแบบนี้เหมือนกัน...”








   “...จะให้ทำยังไง..ถึงจะเลิกทำเลวซักที...” กันย์ออกปากถามออกมาอย่างเหลืออด มองไปยังร่างเล็กๆที่เขาคิดเสมอว่าเป็นดั่งน้องชายเป็นครอบครัว คนสุดท้าย ที่เขาเหลืออยู่ แล้วนี่อะไรกัน..









   “..ถ้าโกรธพี่..แค้นพี่...ก็บอกมา..อย่าทำแบบนี้..อย่าทำร้ายตัวเอง..ไม่สงสารตัวเอง..ไม่สงสารพี่ ก็สงสารพ่อแม่บ้าง..คุณลุงคุณป้าเขาจะคิ....”








   “..พ่อแม่ผมเลิกนับผมเป็นลูกตั้งแต่รู้ว่าผมเข้าคุกแล้ว..หยุดพล่ามซักที !!! “ ร่างเล็กตวัดสายตามาจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ..ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้..









   “..ลูกชายของเขา...ไม่ใช่ผม!!!..”











         หมับ...







 อ้อมแขนหนาที่กอดรัดร่างกายของตัวเองไว้เป็นสิ่งที่เมฆคิดไม่ถึง เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนของร่างสูง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ..







 ทั้งที่สมองสั่งการให้รีบผลักออกแล้วอ้าปากด่าต่อไป..แต่ใจ..กลับสั่นไหว..








...ความเจ็บปวดอ้างว้างที่ไร้ใครเหลียวแล..เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่น...มันเหมือนจะพลิกฟื้นคืนพลังให้กับหัวใจที่แห้งแล้งของเขา..









 ..เมฆ หลับตาลงช้าๆ...








ในหัวสมองคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านพ้น..กับคนๆนี้ไม่ใช่เหรอ?..ที่เขา...









 ก๊อกๆๆๆ..










   “..ไอ้กันย์..มึงสอบเรื่องเสร็จรึยัง..เลยเวลามาแล้ว..จะปิดห้องพยาบาล...”








   เสียงตะโกนของผู้คุมทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก เมฆรีบผละกายออกห่างด้วยดวงหน้าที่แดงจัด ขณะที่กันย์ขยับตัวกระแอมกระไอ..






 “..ครับ..อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้วครับ..”






   ผินกายมาหาเด็กน้อยของเขาอีกครา กันย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างเล็กๆนั่งหันหลังตัวแข็งทื่อ..ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้..
    มือหนาวางลงตรงพนักพิง อีกข้างวางโอบไหล่บาง ก้มหน้าลงไปหาช้าๆ..






      “..เมฆ....”






      “.........”’






     “...จะต้องให้พี่ทำยังไง..เราถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม..” เสียงกระซิบแผ่วเบาแฝงความเจ็บปวดข้างๆหู..ทำให้คนฟังเม้มปาก..ก้มหน้าต่ำลง..







    “....แต่ถึงจะโกรธพี่..จะเกลียดพี่..ก็อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้..ได้ไหม?..”








    “.........”







      แก้มขาวขึ้นสีเรื่อ..ริมฝีปากแดงเม้มแน่นด้วยความกังวล..หากแต่เมื่อคนที่เรียกแทนตัวเองว่า พี่..โน้มกายเข้ามาใกล้...จะเพราะความเคยชิน..ความอ่อนไหวหรืออะไรเขาก็ไม่รู้..จึงได้แต่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ...เมื่อสัมผัสถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ทาบลงมาแผ่วเบา...






    เมื่อจูบนุ่มๆแต่หอมหวานผละจาก แขนหน้าจึงกอดร่างบางไว้อีกครา คราวนี้เมฆหันไปกอดอีกฝ่ายเต็มตัว..หลับตาพริ้ม...





    กันย์ยิ้มน้อยๆ ยกมือลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆ..อย่างยินดี..





   ...เมฆหลับตาพริ้ม..ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดออกอีกครา..









ทอดมองไปยังแผ่นคลิปบอร์ดที่เขียนว่า..ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง...แล้วยกยิ้มมุมปาก...







....เกมส์นี้..ง่ายกว่าที่คิด...


.........................................................................



ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า

[CypherHope13666]

ไม่ได้อ่านมานานมากแล้ว คิดถึงพี่โต น้องเนม T_T

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง

เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย

ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง

8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

11.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

12.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

[Nattarat]

แวะมาอ่านจนจบรอบที่ 2 แล้ว คิดถึงน้องเนมกับพี่โตเหมือนเดิม