ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0--------------------------------------------------------
แอบตกใจ นี่เป็นคู่แรกที่ต่ายเขียนตอน3ออกมาด้วย! เอ ท่าทางคู่นี้อาจจะไปเรื่อยๆกว่าคู่อื่นก็ได้แฮะ^^
อย่างที่บอกไว้ในทอล์กที่แล้วคือต่ายตัดสินใจตั้งชื่อชุดปุ่นเขมว่า be step จากชื่อแต่ละตอน มาคราวนี้ก็หวังว่าคู่นี้จะสร้างความบันเทิงให้กับผู้อ่านได้ไม่มากก็น้อยนะคะ^^
ลิ้ง
'มอง' =>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9745.0'สบตา' =>
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11597.0'จับมือ' => ตอน1 yes
ตอน2 yes
ตอนพิเศษ : ใจบอส 100%
เรื่องสั้นset คนไทยล้วน
ช่องว่างของหัวใจ มุมมองของคนสามคน Set ชาวต่างชาติ / มีตัวละครต่างชาติเป็นตัวเอก
If only...(จบสั้นจริงๆนะ) Cupid Dart Just another Halloween day Wednesday’s story He's mine! Set ชุดเรื่องสั้น (คือธีมเดียวกันแต่แต่ละเรื่องสามารถเป็นเอกเทศด้วยตนเองค่ะ แนะนำให้อ่านเรียงเพราะบางครั้งต่ายจะเอาตัวละครเก่ามาเขียนใหม่)
ชุดเรื่องสั้น : Story from song
พี่ชาย (จบสั้นมาก-มากที่สุด) คนไม่มีเสน่ห์ ฉันรักของฉันจริงๆ อย่าถาม ชุดเรื่องสั้น หอโคมม่วง เรื่องยาว (ยังไม่จบ)
The Tales Of Greek Gods, ไดโอนิซัส-เฮฟีทัส What the…?! ไม่ต้องมีเหตุผลระหว่างเรา ต้องตา...ต้องใจ-----------------------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่คบกับมันมาเกือบหกปีนี่ผมแทบจะนับครั้งได้ว่ามีกี่คนที่ทำให้ไอ้เขมโมโหได้ และส่วนใหญ่พวกที่ทำให้เขาโมโหได้นี่บอกได้คำเดียวว่า‘สมน้ำหน้า’ แต่ครั้งนี้ผมกลับหาเหตุผลที่จะมารองรับอารมณ์โกรธของมันไม่ออกสักอย่าง
“ยังไม่เคลียร์อีกเหรอวะปุ่น”ไอ้แก๊ปกระซิบถามผมเมื่อใบหน้าของคุณชายเขมบึ้งมาแต่ไกล
“เออ”ผมไม่กล้าตอบอะไรมากเพราะตัวต้นเหตุกำลังนั่งหน้าระรื่นอยู่ข้างๆผมเอง
เขมไม่พูดพร่ำทำเพลงพอเดินมาถึงก็ทรุดตัวแทรกระหว่างผมกับ‘ต้นเหตุ’ทันที
“โหยพี่เขมทำอะไรอ่ะที่ว่างๆมีตั้งเยอะมาเบียดผมกับพี่ปุ่นทำไม”เด็กหนุ่มผมทองแต่หน้าไทยที่โวยวายอยู่นี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเจ้านาย น้องชายของผมเอง แม้จะไม่ใช่น้องแท้ๆเพราะเป็นลูกชายของอาแต่ผมกับเจ้านายหรือบอสก็สนิทกันดี ตอนแรกมันตัดขาดกับพ่อหรืออาเนย์ของผมว่าจะไม่กลับมาเมืองไทยอีกแต่พอรู้ว่าอาเนย์เป็นโรคหัวใจต้องเข้าโรงพยาบาลก็ยอมกลับมาคืนดีแต่โดยดีประจวบกับเป็นช่วงปิดเทอมของทางนั้นมันจึงพ่วงมามหาลัยแอบเนียนเรียนไปด้วยหน้าตาเฉยด้วยเหตุผลว่าอยากรู้ว่าคณะนี้เหมาะกับตัวเองไหม
“มีปัญหา?”เขมเลิกคิ้ว
“....”แทนคำตอบบอสลุกขึ้นเดินมาทางผมแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกันบนเนื้อที่น้อยนิด แน่นอนเมื่อน้องมานั่งแบบนี้ผมก็ต้องเขยิบสิ
“เฮ้ย ไปนั่งตรงนั้นทำไม”เขมกล่าว ส่วนเจ้าบอสก็ทำหน้าแอ๊บแบ๊ว
“ก็พี่เขมมานั่งคั่นผมกับพี่ปุ่นนี่นา”ความหมายชัดเจนว่ามันอยากนั่งข้างผมนั่นเอง
“แล้วนี่บอสจะกลับเมื่อไหร่นะ”บ๊วยรีบถามแทรกก่อนที่เขมจะกล่าวอะไรทำให้ผมนึกขอบคุณมันอยู่ในใจ
“อ๋อ บอสมันจะอยู่ถึงสิ้นเดือนนี้น่ะ ใช่ไหมบอส”ผมตอบก่อนจะหันไปหาน้องชาย
บอสพยักหน้า “จริงๆผมก็อยากอยู่ต่อแต่ติดว่าโรงเรียนเปิดเทอมเลยอยู่ได้แค่สามอาทิตย์เอง”
“ไปแล้วไม่ต้องกลับมายิ่งดี”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นลอยๆ ผมหันไปขมวดคิ้วใส่เอ่ยเรียกเสียงเข้ม
“เขม...”
เท่านั้นคุณชายก็ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเดินไปไม่พูดจาท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“ปุ่นมึงไปตามไอ้เขมไปว่าเป็นอะไรเดี๋ยวกูดูน้องมึงให้เอง”ไอ้น้ำกล่าว ผมพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าวิ่งตามร่างสูงไป
พอตามทันผมก็กระชากบ่าเขม “มึงเป็นอะไรของมึง?!? พอกูถามไม่ตอบก็ช่างแต่นี่ทำไมอยู่ต้องลุกขึ้นเดินหนีด้วย!”
ผมไม่เข้าใจสายตาที่มันมองมาสักนิดจึงยังคงพูดต่อไป “ไอ้บอสมันก็น้องกูมึงมีปัญหาอะไรกับมันมึงก็บอกกูสิกูจะได้ช่วย ถ้ามันไปกวนตีนอะไรมึงกูก็ขอโทษถ้าไม่พอใจต่อให้ต้องบังคับเดี๋ยวกูไปลากมันมาขอโทษมึงด้วยก็ยัง
ได้”
“ไม่ใช่...”
“หืม?”
“ที่ต้องการไม่ใช่แบบนั้น...ช่างมันเถอะฝากขอโทษทุกคนด้วยแล้วกัน”ว่าแล้วเขมก็หันหลังกลับจะเดินต่อแต่มีหรือผมจะยอม
“แล้วมึงต้องการอะไร!”ผมตะโกนไม่สนใจว่าบริเวณนี้จะยังมีนิสิตอยู่แค่ไหน “ถ้ามึงไม่บอกแล้วกูจะไปรู้ไหม!”
“ต้องการ...ปุ่น”
ผมนิ่งเมื่อได้ยิน ใบหน้าของผมคงฉายชัดถึงความไม่เข้าใจเขมจึงถอนหายใจ
“ช่างมันเถอะ ผมผิดเอง ลืมๆมันไปเถอะปุ่น”เพราะรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนหรือไม่ก็ไม่อาจทราบได้ผมจึงปล่อยให้เขมเดินจากไป
มันเป็นยิ้มเศร้า...เศร้าอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...
หลังจากนั้นผมก็สังเกตุเห็นชัดเจนว่าเขมพยายามหลบหน้าผม แม้กระทั่งไอ้ไวไวที่ความรู้สึกช้าที่สุดในกลุ่มยังเอ่ยปากทักว่าอาทิตย์นี้ไม่เห็นเขมเลย
“พี่ปุ่น...เป็นเพราะผมใช่ไหม?”บอสถามขณะขี่มอเตอร์ไซด์มาถึงบ้าน
“อะไร?”
“ที่พี่เขมหายหน้าไปเพราะผมใช่ไหมล่ะ คนโง่ยังดูออกเลยว่าพี่เค้าเกลียดผม”บอสบ่นพลางส่งหมวกกันน็อกคืนให้ผม “สงสัยผมคงเล่นมากไปหน่อยถ้าเจอหน้าก็ฝากขอโทษด้วยแล้วกัน”
ผมถอนหายใจ “คิดมากน่า มันอาจจะงานยุ่งก็ได้”
“แน่ใจ?”พอโดนย้อนแบบนี้ผมจึงตอบด้วยมะเหงกไป
“ไปทำอะไรก็ไป!”ผมแยกเขี้ยว
“ผมดีใจที่เกิดเป็นน้องพี่นะ”
ผมเลิกคิ้วกับประโยคที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยนั่นพอเห็นยิ้มเศร้าๆนั่นก็อดจะกวักมือเรียกมาลูบผมก่อนเอาหน้าผากมาชนกันอย่างเช่นสมัยก่อน
“เออพี่ก็ดีใจที่แกเป็นน้องเหมือนกัน”ผมส่งยิ้มให้แล้วจึงบิดเครื่องจากไป ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าเขมหงุดหงิดเพราะบอส ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ทั้งที่ตอนแรกเขมก็ดูใจดีกับบอสแท้ๆ
“รับสายสิ!”ผมกดโทรออกเป็นรอบที่สิบหลังจากตัดสินใจว่าจะคุยกับเขมให้รู้เรื่องให้ได้ พอประโยคให้ฝากหมายเลขโทรกลับดังอีกครั้งผมก็ผุดลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสตางค์ มือถือกับกุญแจตรงไปที่มอเตอร์ไซด์แล้วขับออกไปที่คอนโดเขมทันที หลังจากที่เรามีอะไรกันไม่นานเขมก็ขอที่บ้านออกมาอยู่คนเดียวด้วยเหตุผลว่าจะได้สะดวกกับการเรียน ที่จริงผมเฉยๆแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นด้วยเพราะถ้าผมบึ่งรถไปบ้านมันตอนกลางดึกแบบนี้คงพิลึกน่าดู
“จะหลบกูได้ตลอดก็หลบไป!”ผมคำราม
ด้วยความที่ผมเองก็แวะเวียนมาคอนโดของเขมบ่อยจนรปภ.กับแม่บ้านจำหน้าได้จึงไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตรองอะไรมากมายแค่บอกว่ามาหาเขมก็ขึ้นได้แล้ว
“เปิดประตู!”ผมทั้งกดออดและเคาะประตูตามแรงอารมณ์ที่เริ่มพุ่งสูงทุกที
ก่อนที่คนข้างห้องจะเปิดประตูออกมาด่าเจ้าของห้องก็เปิดประตูให้ด้วยสภาพตัวเปียกมะล่อกมะแล่ก
“ไปเล่นสงกรานต์ที่ไหนมาวะเปียกซ่กเชียว”ผมรีบแทรกตัวเข้ามาข้างในเหมือนกลัวว่าคนตรงหน้าจะเปลี่ยนใจไล่ผมกลับ ที่กะจะด่าก็ใจอ่อนวูบเมื่อเห็นสภาพเขม
“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเดี๋ยวหวัดกินตายเลย”ผมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“สนผมด้วยเหรอ?”
ผมฟังประโยคชวนทะเลาะนั่นก็ฉุนกึกทันที “ถ้าไม่เป็นห่วงจะมาทำไม!”
“ผมสบายดีไม่เป็นไรไปดูบอสเถอะ”
“อ้อ งั้นโอเคขอโทษที่มารบกวน!”พอเห็นท่าทางไม่สนใจว่าผมจะมีตัวตนหรือไม่อารมณ์หงุดหงิดก็พุ่งปรี๊ด ผมเดินจ้ำออกมาโดยไม่ลืมกระแทกประตูดังปัง!
ผมไม่เข้าใจเขมเลยจริงๆ...ผมไม่เคยรู้สึกเหมือนถูกทิ้งเท่าวันนี้มาก่อน ตลอดมาผมนึกว่าผมคือคนที่เข้าใจมันดีที่สุดแต่สุดท้ายก็คงจะไม่ใช่
To be con.
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Be step3 : จับมือ (อ่าน 63813 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก