กลับมาแย้ววจ้า... หายไปซะหลายวัน จามีครายคิดถึงเรามั่งมั๊ยน้อออ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 62“โม..เจ้าโม..ถึงบ้านแล้วลูก...” เสียงนุ่มนิ่มคุ้นหู ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น หนังตายังหนักอยู่หง่ะ...ถึงบ้านแล้วเหรอเนี๊ยะ.....
“ลุกไหว ไหมลูก....”แม่ผมเองครับ พูดเสร็จแม่ก็เอามือมาลูบๆ ที่แก้มผม...อุ่นดีจัง..แฮะ คิดถึงแม่อะ.....
“ตัว ร้อนจี๋เลย...หมอบอกให้นอนโรงบาลซักคืนก็ไม่นอน..เฮ้อ ดื้อจริงๆ..เหมือนใครไม่รู้” แม่บ่นเบาๆ ทำเสียงฮึดฮัด ... ..แล้วลงมาเปิดประตูรถให้ผม...พ่อผมก็เอาแต่ยิ้มแหละครับ แฮะ...
ผมค่อยๆ ก้าวขาลงจากรถ..แหงะ ก้นยังไม่หายเจ็บเลยหง่ะ ..เซ็ง....
พอลงจากรถได้ก็โงนเงนหล่ะครับ...เมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนครับ....ทั้งๆที่ไม่สบายนะเนี๊ยะ...เพลียหนักเลยผม...แทบล้มทั้งยืนเลยครับ...พอพ่อผมเห็นผมเหมือนจะล้ม รีบวิ่งมารวบตัวผม..เข้าไปกอดทันทีเลยครับ..(พ่อผมเป็นคนตัวใหญ่มากครับ...ไม่ใด้อ้วนนะ..เจ้ามดได้พ่อมาเต็มๆครับ..ผมหน่ะเหมือนแม่ คนเค้าบอกคิคิ) ..
“ว้าย..ตาย แล้ว เจ้าโมเป็นไงบ้างลูก” แม่ผมถามเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้เลยครับ....แล้วเอามือมาลูบมือลูบแขนผม.
..อยากร้องไห้ครับ..ทำให้แม่เป็นห่วงอีกแล้วครับ...พูดไม่ออก...ก้มหน้างุด..อยู่กับอกพ่อนั้นแหละครับ....ขอบตาร้อนผ่าวๆ...ผมนี้แย่จริงๆ ทำให้คนที่เค้ารักผมเป็นห่วงอยู่เรื่อย เลยอะ....แย่จัง....
พ่อ..พยายามจะอุ้มผมแหละครับ แต่ผมคงตัวใหญ่เกินที่พ่อจะอุ้มไหวแล้ว....พ่อจึงแบกผมขึ้นหลัง บอกผมให้กอดคอพ่อไว้แน่นๆ แล้วแบกผม พาเดินขึ้นไปที่ห้องนอนผม....โดยมีเจ้ามดและแม่ เดินตามมาห่างๆ.....
ห้องนอนผมอยู่ชั้น 2 ของบ้านครับ..เจ้ามดก็ตรงเข้าไปจัดที่นอนให้ผม แม่ไม่ตามขึ้นมาครับ...ส่วนพ่อพอถึงก็วางผมลง...พอหลังแตะ ที่นอน.ก็รู้สึกสบายขึ้นแหละครับ อยากนอนมากมาย......ผมค่อยๆ หลับตาลงหล่ะครับ...เหนื่อยหง่ะ..
“อย่าพึ่งหลับ หล่ะ เจ้าโม เดี๋ยว กินอะไรรองท้องก่อน..จะได้กินยานะลูกนะ” พ่อพูดแล้ว เอามือมาลูบหน้าลูบตาผม ผมลืมตาขึ้นมองพ่อ ....แค่เห็นหน้าพ่อ อารมณ์อ้อนมันก็เข้ามาทันทีเลยครับ ไม่สบายทีไรเป็นแบบนี้ทุกที..น้ำตาไหลพรากอาบแก้มเลยครับ.....
“เอา อีกแล้ว...เจ้าโมเอ้ย...นึกว่าโตเป็นหนุ่มแล้ว...ไม่ได้โตเลยนี้หว่า...หึหึ...อายเจ้ามดมันไหมหล่ะเนี๊ยะ หือ..” พ่อพูดยิ้มๆ..เอามะเหงกลงที่หัวผมเบาๆ..เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยครับ....รักพ่ออะ....
“เจ้ามด..ไปเอาน้ำมาเช็ด เนื้อเช็ดตัว ให้พี่เค้า หน่อยไป....” พ่อหันไปพูดกับเจ้ามดอะครับ ...แล้วผมก็ได้ยินเสียงเจ้ามดเดิน ..กระแทก เท้าปังๆ ออกไป คงงอนครับ...ครึครึ...
ที่จริง ผมก็พอเดินได้อะครับ ไม่ได้ เจ็บป่วยหนักหนาอะไรหรอกครับ.......แค่เหนื่อย เพลีย หน้ามืด เป็นไข้....และ เจ็บก้น แค่นั้นเองครับ.....ผมแค่อยากอ้อน พ่ออ้อน แม่ เท่านั้นเองครับ....ถ้าอยู่คนเดียวอาการคงไม่หนักขนาดนี้หรอกครับ แฮะ..
ซักพักเดียว เจ้ามดมันก็เดิน..เข้ามาในห้องผม พร้อมกะละมังใบเล็กๆ กับผ้าขนนู๋เล็ก ผืนนึง...มันเดินหน้างอๆ เข้ามาหาผมกับพ่ออะครับ...
“บะ ไอ้นี้ ใช้นิดใช้หน่อยหน้างอ เชียวนะเอง” พ่อพูดแล้ว ตบ กระโหลก เจ้ามดเบาๆ ทีนึงครับ หึหึ ผมมองมันแล้วยิ้มให้มันนิดๆ....เจ้ามดมันยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองป่อยๆ แล้วเอากะละมังไปวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือผม...
“เอ้า..เช็ดตัว ให้พี่ เค้าซะ..ยืนทำหน้างออยู่นั้น...” พูดเสร็จพ่อ ก็เอามือมาลูบที่หัว ผม....
“พ่อ ไปดู วัว ก่อนนะ เดี๋ยวแม่เค้า จะเอาอะไรมาให้กิน อย่าพึ่งหลับหล่ะ” พ่อพูดเสร็จ ก็จะเดินออกจากห้องผมอะครับ ผมเลยดึงมือพ่อไว้ แล้วมองพ่อตาละห้อยอะ..ขออ้อนนิดนึงนะ นิดเดียว...(เวลาปกติ มีแต่ทะเลาะกันครับผมกับพ่อหุหุ)
“หึหึ..แหมะ ไอนี้ อ้อน จริงเว้ย...” แล้วพ่อ ก็ก้มลง จุ๊บ ผมที่หน้าผากทีนึง..เอามือ ขยี้หัวผมเบาๆ แล้วจึงเดินออกจากห้องไป..แฮะ...ก่อนออกจากห้องพ่อยังเอามะเหงก ลงหัว เจ้ามดมันอีกทีครับ...ในฐานที่มันทำหน้าล้อเลียนผม...ครึครึ....
แล้วเจ้ามดมันก็เดิน ขึ้นมานั่งบนเตียงที่ผมนอนอยู่พร้อมกะละมังนั้นแหละครับ.
“ถอด เสื้อ เด้ เค้าจะเช็ดตัว ให้...จะให้เค้า ถอดให้ไหมอะ...” เจ้ามดมันพูดทั้งที่หน้างอๆ นั้นแหละครับ...ไอน้องเวร...ทำปากดีไปนะมึง เดี๊ยะโดนสอย
ผมจึงค่อยๆ ถอดเสื้อออก โดยลืมสนิทเลยครับว่าตามเนื้อตัว ผมมันมีแต่รอยแดงๆ เต็มไปหมด.....พอเสื้อหลุดออกจากตัวผม เจ้ามดมันก็มองผมตาค้างอะครับ...แล้วมันก็หัวเราะคิกคิก ออกมา.....ผมจึงมองลงที่เนื้อตัวของตัวเอง....แม่ม ลิมสนิทเลยกู....ผมล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม แล้วมองหน้าเจ้ามดมันนิ่งๆ จนมัน เลิกหัวเราะอะครับ...
“ไปโดนใครทำไรมาอะเพ่...อะโด่ อ่อนวะ...โดนแค่นี้ถึงกับไม่สบาย คึคึ” แหม ปากดีจริงมึง ...มึงลองไปโดนเหมือนกูดูเด๊ะ...เจ้ามดมันพึ่ง 13 เองครับ แต่ท่าทางมันจะรู้มากเกินอายุไปแล้วครับ...ผมก็ไม่พูดอะครับ แต่จ้องมันนิ่ง ให้มันรู้ว่ากูเริ่มอารมณ์ไม่ดีแหละ...ปากมันพูด มือมันก็ทำงานเช็ดเนื้อเช็ดตัวผมไปเรื่อยแหละครับ...มันดึงกางเกงผมออกเหลือแต่กุงเกงใน...มันมองผมแล้วส่ายหน้าไปมาอะครับ...อะไรของมึงอีกเนี๊ยะ............
“พี่ มีรอย แถว...นี้ด้วยอะ...โหเล่นแรงนะเนี๊ยะ” มันพูดแล้วเอามือจิ่มๆ ที่แถวๆขาอ่อนผมอะครับ...
“อือ..เป็นรอยเยอะไหมวะ...มด..เออ.. ไปล๊อค ประตูก่อนปะ เดี๋ยวแม่มาเห็น” ผมกลัวแม่มาเห็นร่องรอยบนตัวผมอะครับ....เจ้ามดรู้งานครับ มันกระโดดลงจากเตียงแล้ว ไปปิดประตู...ล๊อคด้วยครับ....แล้วมันก็เดินกลับมาหาผม..เริ่มสำรวจเนื้อตัวผมอะครับ...มือมันก็หยิบผ้ามาเช็ดตัวผมด้วยครับ....น้องผมน่ารักไหมครับ..ถึงมันจะปากดีไปบ้างแต่มันก็น่ารักนะครับ....
“เจ็บไหมพี่...”มันเงยหน้ามองผมตาแป๋วอะครับ...แล้วมันก็เอามือมาจิ้มๆ ที่หน้าอกผมที่มันมีรอยมากกว่าที่อื่นอะครับ...
“ไม่อะ..ถามไมวะ” พูดแล้วมันทำให้ผมนึกถึงหน้าไอคนทำมันขึ้นมาตะหงิดตะหงิด แหละครับ..โมโหมันมากมาย...แล้วหน้าไอนัท ตอนที่มันทำหน้าจะร้องไห้ ก็เข้ามาในหัวผมทันที...จะร้องไห้อีกแล้วครับ....เจ็บจี๊ดที่ใจได้ทุกทีที่นึกถึง....ไม่อยากเห็นหน้าแบบนั้นของมันเลย....ไอนัทกูขอโทษ....
“พี่ ร้องไห้ ไมอะ...เจ็บ มากเหรอ...เค้าขอโทษ” เจ้ามด มันพูดระล่ำระลัก มันคงคิดว่ามันจิ้มๆ ผม จนผมเจ็บอะครับ...มดเอ้ย...เป้นแผลที่ตัวมันไม่เท่าไหร่ หรอกแป๊บเดียวก็หาย แต่แผลที่ใจนี้สิ มันจะมีวันหายรึเปล่าก็ไม่รู้....
“เปล่าหรอก...มีรอยเยอะไหมวะ...ฮึก” ผมพูดพลางซู๊ดขี้มุก อะครับ เจ้ามดมันมองผมตาละห้อย แล้วเริ่มมองสำรวจเนื้อตัวผมไปทั่ว....
“เยอะ ดิ เต็ม ตัวเลยอะ....ใครทำพี่เหรอ...แฟนพี่เหรอ...ผู้หญิงสมัยนี้เค้ารุนแรงกันจัง คึคึ” แหม ไอนี้สลดได้ไม่ถึง 10 วิเลยนะมึง...พอผมได้ยินมันพูดแบบนั้นแล้วมันทำให้ผมขำอะครับ...ถ้ามึงรู้ว่าคนที่ทำกูเนี๊ยะ เป็นผู้ชายมึงจะคิดไงวะมด
....ผมก็เอาแต่ยิ้มทั้งน้ำตาอะครับ...อยากหลับมากเลยครับ....เจ้ามดพอมันเห็นท่าทางผม อยากนอนจัดมันรีบ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหาเสื้อผ้ามาให้ผมใส่อะครับ...ผมนึกว่ามันจะหยิบเสื้อกล้ามเกง เลย์มาให้ผมที่ไหนได้ มัน เอาเสื้อยืดตัวใหญ่มาให้ผมกับเกงเลย์ ตัว...
“เอาตัวใหญ่ๆ นะพี่....แม่เค้าจะได้ไม่เห็นรอย” ดูน้องผมสิครับ...มันรอบคอบมากกว่าผมซะอีกอะ....ขอบใจมากไอน้องรัก ผมยิ้มให้มันนิดนึง.....
มันก็มาช่วยผมใส่เสื้อผ้าอะครับ..ผมใส่เสร็จก็พอดีกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ...เจ้ามดรีบไปเปิดทันทีเลยครับ...........
“ล๊อคห้องกันทำไมเนี๊ยะ..เฮ้อ” แม่พูดแล้วเดินเข้ามาในห้องพร้อม ชามข้าวต้มกุ้งหอมๆ อะครับ แฮะ ของโปรดผมเลยอะ..........
“เอ้า กิน...นิดนึงนะเจ้าโม..จะได้กินยานะลูกนะ...” แม่ผมพูดแล้วนั่งลงบนเตียงนอนผมอะครับ แล้วแม่ ก็ตักข้าวต้มรอ้นๆ เตรียมป้อนผมอะ......โหยน้ำตาไอโมจะทะลักออกมาแล้วครับ.....รักแม่จังกู....
“แม่เค้าอยากกินมั้งหง่ะ......แม่ทำเผื่อเค้าปล่าว” เจ้ามดมันพูดขัดขึ้นเสียงดังเลยครับ...ผมก็ขยับตัวขึ้นมานั่งพิง หัวเตียงไว้ แล้ว งับ เอาข้าวต้มร้อนๆ ของแม่เข้าปากอะครับ...ตาร้อนผ่าว น้ำตาจะไหล ออกมาให้ได้ครับ....
“หึหึ..มีสิ..อยู่ในหม้อ หน่ะ อยากกิน ก็ไปตักกินเอง” แม่ผมพูดไปมือก็คอยตัก ข้าวต้มให้ผมอะครับ...มีความสุข จริงกูไอโม..ลืมเรื่องที่ไม่สบายใจไปหมดเลยครับ....
“แม่ไม่ป้อนเค้าบ้างหรอ...เค้าก็อยากให้แม่ป้อนเหมือนกันนะ ป้อนเค้าหน่อยสิ...”เจ้ามดมันพูดอ้อนๆ แล้วลงมานอนข้างๆ ผมอะครับ แล้วอ้าปากให้แม่ ป้อนมันเหมือนกัน...จนผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้อะ ไอขี้อิจฉาเอ้ย....
แม่ผมหัวเราะเบาๆ แล้ว ตักข้าวต้มป้อน เจ้ามดมันบ้างอะครับ....แม่ป้อนผมกับเจ้ามดสลับกันไปมา..แม่ป้อนไปยิ้มไปอะครับ แม่บอกว่า นึกถึง ตอนผมกับเจ้ามดเป้นเด็ก....เผลอแป๊บเดียวโตเป็นหนุ่มกันแล้ว....แม่ว่างั้นอะ..แม่ป้อนเราจนข้าวต้มชามใหญ่ๆ หมดภายในพริบตา....แม่เอายาให้ผมกิน...แล้วแม่กับเจ้ามดก็เดินออกจากห้องปล่อยให้ผมได้พักผ่อนอะครับ..............
พอทุกคนออกไปหมด...ผมก้เข้าโหมดฟุ้งซ้านอีกแล้วครับ............
ภาพ ที่ ไอนัท มันต่อยมันเตะ ไอคิม จนไอคิมแทบตาย นั้น มันยังติดตาและตามหลอกหลอนผมอยู่ตลอดเวลา น้ำอุ่นๆ มันเริ่มไหลออกจากตาอีกแล้วครับ....
“รอ..ให้พี่สอบเสร็จก่อนนะครับ....แล้วเราไปเที่ยวทะเลกันนะ...ไป กัน 2 คนนะครับ”
“ไป ชะอำอะครับ...พี่รู้จักบ้านเช่าเล็กๆน่ารักอยู่ที่นึงอะครับ พี่คิดว่าตาหวานต้องชอบแน่ๆเลย..เอ่อ..ตาหวานครับ..ไปชะอำคราวนี้..พี่ขอนะครับ นะ”
ฮือ ไอนัท กูขอโทษ...กูขอโทษ............ผมร้องไห้สะอึ้กสะอื้น อยู่คนเดียวมันเจ็บ เจ็บไปสุดขั้วหัวใจเลยครับ.....ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้น ...วันพรุ่งนี้แล้วที่เราจะไปเที่ยวทะเลกัน...ผมกับไอนัท มีแค่มันกับผม 2 คน... ผมจะตอบแทนความรักของมันที่มีให้ผม ที่รอคอยผมมาตลอด 4 ปี....วันพรุ่งนี้...ฮือๆๆๆๆๆๆ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว....ขอโทษ ไอนัท กูขอโทษ ผมเฝ้าขอโทษไอนัทมันในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า.........ผมจะทำยังไงดี จะทำยังไงกับไอนัทมันดี....แล้วหน้าไอคิมตอนที่ มันมองผมด้วยแววตาอ้อนวอน ตอนที่ผมกอดกับไอนัท ก็เข้ามาหลอกหลอนผมอีกครั้ง............น้ำตาผมมันยิ่งไหลออกมาไม่ขาดสาย..
..ผมนอนหลับตานิ่งนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นนึกถึงคำพูดของไอแซนที่มันพูดกับผมตอนที่มันขับรถมาส่งผมได้ดี....ผมบอกให้มันไปส่งผมที่ห้องไอแมน แทน ผมยังไม่อยากเผชิญหน้ากับไอนัท...ผมยังไม่พร้อม........
“ตอนแรกพี่นัท เค้าโทรหาโมก่อนอะ...แต่เราอะรับ...ก็ทอสับโมวางอยู่ที่โต๊ะคอมไอโยมันอะ เราก็สงสัยว่าทอสับใครวะ....พอรับก็เป็นพี่นัทอะพอเรารู้ว่าเป็นทอสับโม เราก็แปลกใจนิดหน่อย........พี่นัทบอกว่าโมทำไมไม่โทรหาเค้า นี้มันก็ดึกแล้ว...โทรไปที่ห้องก็ไม่มีคนรับแสดงว่าโมยังไม่กลับพี่เค้าเลยเป็นห่วงอะ...เราก็คิดว่าโมคงอยู่ที่บ้านเราเนี๊ยะแหละ ก้อกระเป๋าโม แผ่นcd โม ยังอยู่ในเครื่องอยู่เลย....เราจึงบอกพี่นัทว่าไม่เห็นตัวโมเห็นแต่ของคาดว่านายคงไปแอบหลับอยู่ที่ไหนซักแห่ง....พี่นัทเค้าจึงบอกว่าจะมารับอะ” พอพูดถึงตรงนี้ผมใจหายวาบเลยครับ...
“พอเราวางสายจากพี่เค้า เราก็เดินหานายซะทั่วบ้านเลย...ในห้องไอปอด์น ก็ไม่มี หาซะทั่วยกเว้น ห้องไอคิม มันล๊อคห้องอะมันคงหลับแล้ว... เราคิดว่าโมไม่น่าจะอยู่ในนั้นอะเห็นไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่...พอพี่นัทมาถึงพวกเรา 5 คนก็ช่วยกันหาโมอีกรอบ...โทรหาเพื่อนนายทุกคน ก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น...จนเราบอกพี่นัทว่าเหลือแต่ห้องไอคิมที่ยังไม่ได้ดู...พี่นัทหน้าเหี้ยมขึ้นมาทันทีเลยอะ...รีบเดินไปที่ห้องไอคิม แล้วทุบประตูห้องมันเสียงดังเลยพี่นัททุบจนมือแดงไปหมดอะ...ซักพัก ประตูห้องไอคิมก็เปิดออก...ไอคิมมันยืนกอดอกใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวแล้วมองหน้าพี่นัท แบบกวนโอ้ย มากเลยอะ...ตอนนั้นพวกเราคิดว่าโมต้องอยู่ในห้องกับมันแน่นอน...พี่นัท ผลักไอคิมมันให้พ้นทาง แล้วเปิดไฟในห้อง...ภาพที่พวกเราเห็นคือ.....เอ่อ...โมนอนหลับตาพริ้มไม่รับรู้อะไรเลย...ตามเนื้อตัวโมมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ มีผ้านวมผืนเดียวคลุมอยู่แค่ช่วงเอว....แค่นั้นพวกเราก็รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น....พวกเราตกใจมาก แต่...พี่นัทนี้สิ...เราพึ่งรู้ตอนนั้นเองว่า โมกับพี่นัท เป็นแฟนกัน....เราขอโทษนะที่เราไม่ได้เฉลียวใจเลย....”ไอแซนมันหยุดพูดแล้ว กลื้นน้ำลายเอื้อก ๆ หันหน้ามามองผมช้าๆ....แล้วมันจึงหันหน้าไปมองถนนอีกครั้ง..ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเอาแต่นิ่งน้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว
“แล้วไงต่อ” ผมจำได้ว่าผมได้พูดคำนี้ออกไป...อยากรู้ว่าไอนัทมันเจ็บกับผมแค่ไหน....มันทรมานแค่ไหน..ผมอยากแบ่งเบาความเจ็บมันบ้าง....
“พี่นัท เค้าทรุดลงนั่งกับพื้นห้องเลยอะ....เค้านั่งนิ่งอยู่นานมากเลย ....จนพวกเราใจไม่ดีกันแล้วอะตอนนั้นอะ...แล้วอยู่ๆ พี่นัท ก็ลุกพรวดขึ้น เข้าไปลากคอไอคิมมันออกมานอกห้อง แล้วพี่นัทก็ทั้งต่อยทั้งเตะ ไอคิมมัน ไอคิมมันก็สวนไปบ้าง...พอเราเข้าไปห้ามก็ได้รับของแถมกลับมาอย่างที่เห็นนี้แหละ” แล้วไอแซนมันก็ชี้ให้ผมดูที่แก้มตุ่ยๆ ของมัน
“แฮะ แต่ความจริง ไอคิม มันคงไม่มีสภาพยับเยิน แบบนั้นหรอก..ถ้าไอปอด์น แฮะ ไม่เข้าไปช่วย พี่นัทกระทืบ ไอคิม” เฮ้อ ผมก็ได้แต่อึ้งอะครับ นี้ไอปอด์นก็เป็นไปกะเค้าด้วยเหรอเนี๊ยะ...ทำไงดีหล่ะกูไอโม....
พอรถไอแซนถึงหอไอแมน....ผมบอกไอแซนว่าอย่าพูดเรื่องนี้ให้ไอแมนมันฟังเด็ดขาด มันก็รับปากผมอะครับ...แล้วมันก็ลงมาพยุงผมขึ้นไปที่ห้องไอแมน.......พอไอแมนมันเปิดประตูออกมาเห็นผมมันก็ทำท่าตกใจใหญ่ ....แต่มันก็ไม่พูดอะไรหรอกนะครับ.......นอกจากเปิดประตูให้ผมกับไอแซนเข้าไปในห้องมัน...มันก็เดินมาจัดเตียงให้ผมนอน...มันทำท่าจะถามอะไรผม....แต่ในที่สุดมันก็ส่ายหน้า แล้วก็ไม่ถามอะไรผมอีกเลย.....ซักพักไอแซนก็กลับบ้านมันไป....ไอแมนมันก็หายาแก้ไข้มาให้ผมกินอะครับ แล้วมันก็นอนก่ายหน้าผากนอนอยู่ข้างๆผม...ซักพักผมก็ได้ยินเสียงมันกรน....ส่วนตัวผมก็นอนไม่หลับจนเช้านั้นแหละครับ .แล้วผมจึงให้ไอแมนมันโทรไปบอกให้พ่อผมมารับผมหน่อย ...
ผมจึงได้มานอนแอ่งแม้งเป็นคนป่วยใกล้ตายร้องไห้ เป็นบ้าเป็นบออยู่แบบนี้แหละครับ...คิดมาถึงตรงนี้แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกรอบ...แล้วผมก็คิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด..ยาคงออกฤทธิ์มั้งครับผมจึงผลอยหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
หัวข้อ: ที่นายทำ...นี่เรียกว่ารัก ...งั้นเหรอ ภาคll (^_^)"(โมโม) (อ่าน 313770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก