หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[@PurPle SuN@]

ช่วงนี้เวลางานไม่เป็นใจ เลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพไดฯเนอะ

[thomaskung]

- -" รอคอย ลอยคอ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เห็นเพื่อนๆหลายคนเม้นกันในเฟซบุคว่า เข้าเล้าไม่ได้มาหลายวัน แต่ผมตกข่าวเพราะเป็นฝ่ายไม่ว่างมาเล้าซะเอง
ก็อย่างที่บอกครับผมมาเข้างานรอบดึกก็ต้องทำงานตั้งแต่ 5ทุ่มถึง8โมงเช้า กิจวัตรประจำวันของผมจึงปรับใหม่หมด
น้าชายจะไปรับผมที่ทำงานก่อน เมื่อมาส่งผมเข้าบ้านแล้ว ก็รับนายแม่ออกไปที่ร้านด้วย (ไม่เป็นการเสียเวลา)
คุณป๋ากลับไปอยู่หัวหินแล้วผมก็ชิวๆอยากทำไรก่อนก็ทำ (ถ้าคุณป๋าอยู่ด้วยก็จะดูแลเรื่องอาหารการกินให้ท่านก่อน)
ดังนั้นตารางเวลาของผมส่วนใหญ่ก็คือ กลับเข้าบ้าน อาบน้ำ แล้วก็นอนหลับ ตื่นตอนไหน ก็ค่อยเริ่มทานมื้อแรกของวัน
ฉะนั้นจะให้มาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็ออกจะขี้เกียจซักหน่อย แต่จะรอเอาข้อมูลที่คุยmsnกับอังมาเรียบเรียงให้อ่านก็ไม่มี
อาจเพราะช่วงเวลาที่ผมออนคุยกับอัง ก็มักเป็นหลังสองทุ่มคุยนั่นนี่ไปเรื่อยก็ต้องเตรียมตัวไปทำงานแล้ว
ลองย้อนอ่านเรื่องราวที่คุยกันก็สารพัดสิ่ง จะคัดเลือก ตัดต่อมาแต่เฉพาะเรื่องของผมกับคนรอบตัวก็จะขาดๆเกินๆอีก

เอาล่ะ............. หลังจากเชคเมล์ เลยทราบว่าตอนนี้เริ่มเข้าเล้ากันได้ละ ใช่ป่ะครับ งั้นมาเริ่มอัพไดฯกันเลยดีกว่า
อย่างแรกคือ ช่วงที่ผ่านมาเชฟใหญ่ของโรงแรมถูกให้ออกจากงาน เพราะทางโรงแรมตรวจสอบได้ว่าเค้าปลอมเอกสาร
เรื่องวุฒิการศึกษาอีกทั้งยังทำอาหารรสชาติไม่ถูกใจท่านประธานด้วย (เห็นเค้าพูดกันว่า เชฟใหญ่ทำอาหารเค็มเกินไป)
และต่อมาไม่นานก็มีคนกลุ่มนึงเข้ามาดำรงตำแหน่งผู้บริหารงาน ตามแผนกต่างๆ ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าคนกลุ่มนี้เป็นพวกเดียวกัน
จริงๆแล้วใครจะเป็นพวกใครก็ไม่ใช่เรืองที่ผมต้องใส่ใจ แต่ผู้บริหารแผนกใหม่ทั้งสามคน เป็นฝ่ายเข้ามาก้าวก่ายซะก่อน
ผมจึงคิดว่าควร รู้อะไรๆเกี่ยวกับพวกเค้าไว้บ้าง จะได้วางตัวถูก รวมทั้งระวังไม่ให้ถูกคนใดคนหนึ่งใช้อำนาจที่มีมารังแกได้

คนแรก ผู้จัดการแม่บ้าน ผู้หญิงวัย67 รูปร่างใหญ๋ แต่งตัวหรูเริ่ด เส้นผมทุกเส้นเป็นสีขาวได้รับการจัดทรงโป่งพอง
สีหน้าเรียบนิ่ง เคร่งเครียดนั้น ถูกแต่งแต้มจนเข้มจัด เข้ากันได้ดีกับการวางตัวที่หยิ่งผยอง ใช้หางตามองคนอื่นๆ
วันแรกที่ได้พบกัน ผู้จัดการแม่บ้านคนนี้เดินสง่ามาถึงเคาท์เตอร์ และเป็นฝ่ายเอ่ยสรรพคุณตัวเองอย่างเลิศลอย
ลำพังแค่ฟังคนโอ้อวดตัวเองก็แย่แล้ว แต่ที่หนักกว่านั้นคือทุกประโยคต้องแทรกข้อตำหนิทั้งตัวโรงแรมและพนักงานด้วย
ผมกะน้องอีกคนยังพูดกันหลังจากเค้าไปแล้วว่า "ถ้าโรงแรมนี้ไมดีอย่างที่ว่า แล้วกลับมาทำงานที่นี่อีกทำไม"

และไม่นาน ผู้จัดการแม่บ้านก็เรื่มออกกฏเกณฑ์ต่างๆ ให้แผนกอื่นๆทำงานตามรูปแบบที่ช่วยให้งานแม่บ้านสะดวกขึ้น
นั่นก็พอทน จนกระทั่งต่อมา ผู้จัดการแม่บ้านเริมแสดงท่าทีว่าจะเข้ามาควบคุมงานแผนกต้อนรับ เริ่มจาก...
ออกบันทึกภายในเรียงมาเป็นข้อๆเลยว่า แผนกต้อนรับต้องแต่งหน้า แต่งตัว ทำผมยังไง แล้วต้องพูดคุยกับลูกค้ายังไง
รวมทั้งเขียนประโยคขึ้นต้นลงท้าย มาให้เรียบร้อย จนพวกเราต่างก็สงสัยว่า นี่เค้ามีสิทธ์อะไรมาก้าวก่ายแผนกเราขนาดนี้
แต่ก็เพราะสิ่งที่เค้าทำนี่ล่ะครับ พวกเรา(หลายๆคน)จึงแอบเรียกผู้จัดการแม่บ้านว่า "ซังกุงปกครอง"

คนที่สองมาเป็นหัวหน้าช่างในตำแหน่งเอกซิทซึ่งก็มีอำนาจในการจัดการแผนกช่างได้เต็มที่อย่างใจเค้า
ก็ไม่รู้ว่าจัดการระบบงานด้วยวิธีไหนแต่เข้ามารับตำแหน่งไม่ทันไร ก็มีช่าง(คนเก่า)ลาออกกถึงสามคนเลย
คนนี้รายละเอียดน้อยหน่อย เพราะผมไม่ค่อยได้ประสานงานหรือรู้จักเค้าสักเท่าไหรน่ะครับ ก็รู้มาเท่านี้แหล่ะ

คนที่สามคือ RM.ตำแหน่งนี้จะต้องดูแลเรื่องความสะดวก ความพร้อม การบริการ ทั้งส่วนของห้องพักและห้องอาหาร
รวมถึงต้องบริหารงานให้ยอดขายทั้งห้องพักและห้องอาหารเพิ่มขึ้นอีกด้วย ในแผนกผมจึงมีโอกาสพบRM.บ่อยๆ
พบทั้งข้อดีข้อเสีย และการทำงานของเค้า เชื่อรึเปล่าว่า ท่านประธานยังต้องมาถามผมว่าการทำงานของRM.เป็นยังไง
จะว่าไปแล้วRM.ก็ค่อนข้างเข้ากันได้ดีกับพวกเรา นับว่าเป็นคนเดียวในกรุ๊ปของเค้าที่ไม่ค่อยวางฟอร์มข่มลูกน้อง
ไม่นานพวกเราก็สนิทสนมกับRM.และค่อยๆเรียนรู้การทำงานร่วมกันไปเรื่อยๆ

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังตั้งฉายาให้พวกเค้าทั้งสามคนว่า "สายป่านตระกูลแช" โดยมีแชซังกุง ซังกุงปกครองคอยชี้นำ
ก็คิดดูละกันครับ RM.มีหน้าที่ดูแลการทำงานของทุกแผนก แต่RM.กลับไม่แตะแผนกแม่บ้านเลย อางว่ามี "คุณแม่"
ดูแลอยู่แล้ว และในขณะเดียวกัน RM.มีหน้าที่ดูแลแผนกต้อนรับแต่คำสั่งเรื่องการทำงานของฟร้อนท์ดันมีมาจากแม่บ้าน
สถานการณ์ที่กำลังเล่าอยู่นี้ เกิดขึ้นมาตั้งแต่ช่วงเดือนที่แล้ว (เพราะแก๊งสายป่านตระกูลแชเริ่มงานช่วงตรุษจีน)
และดูเหมือนว่า ยิ่งนานวันผู้จัดการแม่บ้าน หรือ "แชซังกุง" ยิ่งขยายอำนาจ ครอบคลุม แผนกส่วนหน้ามากขึ้นทุกที

วันนี้อัพเดทเท่านี้ก่อนดีกว่าครับ มีเวลาว่างๆจะมาเล่าเรื่องอื่นๆให้ฟังอีกแล้วกัน
เพราะเท่าที่เล่าวันนี้ก็ถือว่าเป็นการเริ่มฉากชีวิตในวังหลวงของผมขึ้นอีกครั้ง (ชีวิตผมไม่เคยง่ายเลยจริงๆ)
"วังหลวงกว้างใหญ่ ยิ่งสูงยิ่งหนาว ตำแหน่งสูงมีแต่ลูกน้องอยู่ภายใต้ โดยไม่มีเพื่อนแท้ข้างกาย
และเพราะความโดดเดี่ยว บางคนถึงต้องการอำนาจและใช้อำนาจที่มีเพื่อสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง"

[thomaskung]

อำนาจนี่มันหน้ากลัวจริงคุณ หวังว่าวันใดที่มันอยู่ในมือเราแล้ว จะไม่เผลอใช้ไปทำร้ายใคร เฮ้อออ

[@PurPle SuN@]

ในที่สุดก็ได้มาอัพไดฯ ซะทีนะจ๊ะนินิว

[sukie_moo]

แอบติดตามอย่างเงียบๆ

แต่ตอนนี้กำลังสงสัยว่าตกลงตอนนี้คุณนิวกำลังดูใจกับใครอยู่ อ่านแล้วยังงงๆ

ตอนนี้ยังใส่แหวนให้พี่เดอยู่ไหม   หรือ คบกะนินอยู่

[Goodfellas]

อ้าว ไม่มีได้มานานทำไมนิวกลายเป็นแดจังกึมไปแล้วล่ะครับ 555

[@PurPle SuN@]

อย่าค่ะ อย่าหึอกะ นิวซังกุง 555

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ยังไม่ได้เป็น แดจังกึม หรอกครับน๊อต เพียงแต่รู้สึกว่าเริ่มเดินมาถูกทางแล้ว
อย่างที่เคยคุยกะน๊อตเมือคราวนู้นนนนน(ตอนอยู่โรงแรมเก่าอ่ะครับ)
ว่า บางครั้งเราก็ไม่แน่ใจว่าเราเดินมาถูกเส้นทางรึเปล่า แต่ไม่ใช่ว่าเบื่อการทำอาหารนะ
และยังคงคิดว่า การทำอาหาร มีคนทานอาหารที่เราตั้งใจทำนั้น เป็นความสุขที่ไม่มีไรทดแทนได้
แต่การทำอาหาร กับ การทำตามคำสั่ง ไม่เหมือนกัน ทำอาหารให้อร่อย และดี เหมาะกับคนกินจึงจะถูก
ซึ่งในการทำงานจริงๆมันไม่ใช่อย่างนั้น บทบาทหน้าที่นางในห้องเครื่อง(ทุกโรงแรม)ถ้าไม่ใหญ่จริง
ก็เหมือนเป็นบ่าวรับใช้เท่านั้นเอง มีหน้าที่รับคำสั่ง ทำตามและห้ามนำเสนอให้มากไปกว่านั้น

ความเป็นคนช่างฟุ้ง ช่างคิด ช่างสรรหาอะไรตามใจตัวเอง เมื่อต้องก้มหน้ารับคำสั่งตลอด
จะเดินซ้ายเดินขวาต้องคอยมองสีหน้าผู้คน มีหัวหน้าก็เหมือนไม่มี เพราะหัวหน้าทำลอยตัวเหนือปัญหา
ปล่อยพวกนางในเล็กๆ(กุ๊กระดับล่าง)ให้ต้องปะทะฟาดฟัน กับแผนกอื่นที่มีพาวเวอร์กว่า ยิ่งอยู่ลำบาก
และแปลกเหลือเกิน ตั้งแต่เป็นนางในห้องเครื่องหลายปีที่ผ่านมา คนภายนอกมองว่า กุ๊ก เป็นงานที่ดี
คนอื่นยกย่องชื่นชม ให้เกียรติ แต่คนในวังหลวง(โรงแรม)กลับมองเห็นกุ๊กเหมือนพวกใช้แรงงาน
ต้องแบกหาม ต้องทำให้ทุกอย่างเป็นที่พอใจของทุกคน ต้องเร่งรีบให้ทันตามกำหนด ต้องมีตามที่สั่ง
ทำช้าลูกค้าไม่พอใจกุ๊กซวย ทำแล้วผู้บริหารไม่พอใจ(ติว่ามากไปน้อยไป)กุ๊กซวย ทำอาหารพนักงาน
เบิกของมากแผนกบัญชีตัดของที่สั่งเพื่อประหยัดงบ(เอาหน้ากะเจ้าของโรงแรม) แต่พอทำจริงๆ
ไม่พอให้พนักงานในแต่ละรอบกิน พนักงานก็ด่ากุ๊ก พอทำมาเติมแล้วเหลือก็โดนเจ้าของด่าว่าผลาญงบ
อืม....... ก็เลยคิดว่า ถอยออกจากวังวนเดิมๆไปอยู่นอกวังซักพัก แล้วค่อยวากันใหม่ดีกว่า

แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจว่า จะเปลี่ยนเส้นทางเดิน จากก๊กมาเป็นฟร้อนท์ออฟฟิศ จากก้าวแรกที่ไม่มั่นใจ
ไม่เคยเรียนเลขได้ดี ไม่ชอบวิชาคณิต ลายมือไม่สวย เบื่อที่จะต้องพบปะผู้คนมากๆ(โดยเฉพาะพวกเรื่องมาก)
ยิ่งตอนแรกที่ เดินบนเส้นทางใหม่อย่างคนที่ไม่รู้อะไรเลย ยิ่งเป็นเรื่องยากเข้าไปอีกที่จะคิดจะตัดสินใจ
โชคดีที่ตอนนั้นมีทั้ง โอ พี่อร บุ๋ม ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน(ห่างกันคนละเดือน)
พวกเราเลยเข้าใจกัน และค่อยๆเรียนรู้ไปด้วยกัน เอความผิดพลาดตรงไหนก็จดไว้ และปรึกษากัน
พยายามต่อรอบงานให้ดีที่สุด ทั้งๆที่ตอนนั้นเรามีเบนซ์(ซึ่งเด็กกว่าใครทั้งหมด)เป็นหัวหน้าซึ่งพึ่งพาไม่ได้
และแทบจะต้องระวังทุกการกระทำ เนื่องจากเราไม่รู้ว่าจะทนกะคำพูดที่ไม่รู้คิดของหัวหน้าได้นานแค่ไหน
ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำอยู่นี้ จะถูกแปลเจตนาเป็นไปในทางลบรึเปล่า เพราะตอนนั้นเบนซ์มีอำนาจเต็มที่
มักย้ำกับพวกเราว่า "เบนซ์สามารถคุยกะท่านประธานได้ตลอด และท่านก็ให้เบนซ์ประเมินผลงานพี่ๆทุกคน"

*ขอเล่าย้อนกลับไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้ อีกสักครั้ง....

แล้ววันนึง ความว่นวายก็เกิดขึ้น เมื่อหัวหน้าของพวกเราทำพลาดซะเอง แต่ปัดความรับผิดชอบให้กับพวกเรา
ดีที่พวกเราสามารถอธิบายแต่ละเรื่องไปตามจริงได้ จึงพากันรอดพ้นการเตือนที่มีผลต่อการไม่ผ่านงาน
แต่เหตุผลที่พวกเรามีแม้จะทำให้พระราชาและพระมเหสี เข้าใจเรื่องราวต่างๆมากขึ้น แต่กลับมีผลให้
หัวหน้าของพวกเรา เริ่มรู้สึกไม่มั่นคงในอำนาจที่มี ด้วยกลัว่ว่าพวกเราจะรวมกำลังแข็งข้อต่อต้านเค้า
สุดท้าย หัวหน้าเบนซ์ทำบางสิ่งลับหลังรีเซพชั่นชั้นผู้น้อยอยางเรา จนพวกเราแต่ละคนถูกโยกย้ายสับเปลี่ยน
ทีร้ายแรงที่สุดก็คือ บุ๋ม ที่โดนย้ายไปเป็นแม่บ้านซึ่งใครๆก็รู้ว่าถ้าถูกย้ายไปที่นั่นก็เหมือนหมดโอกาสก้าวหน้าแล้ว
จนสุดท้าย บุ๋มก็เป็นฝ่ายจากวังหลวงอันกว้างใหญ่นี้ไปก่อนคนอื่นๆ

ในเวลาต่อมา พวกเราเริ่มมีGM.เข้ามาบริหาร ควบคุมดูแลงานของพวกเรา ด้วยความีประสบการณ์ของGM.
มองการทำงานของเบนซ์ทะลุและมองลักษณะของเบนซ์ได้กระจ่างว่า เบนซ์ไม่เหมาะกับตำแหน่งที่มีอยู่
และเบนซ์ใช้ความเป็นคนโปรดก้าวขึ้นตำแหน่งสูงรวดเร็วเกินไป(ทำงานสามเดือน เดือนที่สี่เป็นหัวหน้าฟร้อนท์)
ด้วยว่าตอนนั้นขาดคน แต่ที่ได้ยินคนที่อยู่มาก่อน อย่างปุ้ยและอีกหลายคน ต่างก็พูดวาคนเก่าที่ออกไปนั้น
ก็เพราะเบนซ์เช่นกัน เมื่อเขี่ยคนเก่าที่เคยสอนงานให้ตัวเองออกไปจนเกลี้ยง ตำแหน่งสูงสุดของแผนกต้อนรับ
ย่อมเป็นของเบนซ์ไม่ยาก และในเวลานั้นเบนซ์ก็เป็นคนโปรดของท่านประธานจริงๆนั่นล่ะ

เบนซ์พูดอะไรท่านก็ว่าตามไปซะหมดโดยไม่เคยถามข้อมูลเดียวกันนี้กับคนอื่น และแน่นอนว่า
ถ้าเบนซ์หาเหตุมาอ้างว่าคนนั้นทำผิดอย่างร้ายแรงเค้าจะอยู่ต่อไปได้ไง
และGM.ก็เหมือนจะเป็นอีกคนที่มีผลงานโดดเด่น ท่านประธานก็ไว้ใจ แต่อาจเพราะGM.ตั้งใจจะย้ายเบนซ์
ให้ไปทำแผนกเซลล์แทนที่ตำแหน่งหัวหน้าฟร้อนท์ เดิมทีเหมือนท่านประธานจะคล้อยตามอยู่แล้ว

แต่ผลสุดท้ายกลายเป็นว่า GM.เป็นฝ่ายลาออกและหมดอำนาจซะเอง จากนั้นเบนซ์ยิ่งได้ใจมากขึ้น
ในขณะที่เบนซ์กำลังลำพองในชียชนะของตัวเอง พวกเราแต่ละคนกลับถอยห่างจากเบนซ์ออกไปทุกที
โดยถือว่าไม่ข้องเกี่ยวกันให้มาก ก็ไม่มีมูลเหตุให้ต้องขัดใจกัน นั่นจึงจะเป็นทางรอดของพวกเรา
คืออยู่เงียบๆ ทำงานให้เสร็เรียบร้อยไปวันต่อวันก็พอ อย่าได้มีผลงานโดดเด่น
เพราะแทนที่จะได้บำเน็จจากพระราชา เราจะอาจถูกใส่ร้ายด้วยเรื่องอื่น จนถูกบีบคั้นให้อยู่ต่อไปไม่ได้
(เพราะหัวหน้ากลัวคนอื่นได้ดีกว่า คิดดูสิเบนซ์เป็นหัวหน้าแต่ก็ยังไม่ได้บรรุเป็นพนักงานประจำเลย)

พวกเราพูดกันเสมอว่า "คนเราทำไรไว้คงได้รับผลเอง" แต่ไม่เคยมีใครคิดเลยว่า เราจะอยู่ถึงวันนั้นมั้ย
ในเมื่อเบนซ์เป็นหัวหน้ามีอำนาจสั่งการได้ ประเมินผลได้ แล้วเบนซ์จะประเมินผลให้พวกเราผ่านงานได้ยังไง
ในเมื่อเบนซ์เองอยู่มาก่อนพวกเรา และขึ้นเป็นหัวหน้าฟร้อนท์ในเวลาอันรวดเร็วยังไม่ได้บรรจุเลย
เค้าคงไม่ยินดีนักหรอกที่จะสนับสนุนผลงานของเราต่อท่านประธานผู้เป็นดั่งพระราชาแห่งวังหลวง
ยิ่งได้รู้ว่าเบนซ์สามารถกราบทูลพระราชาได้เป็นการส่วนตัวเรายิ่งหวั่นใจว่าลับหลังเรา จะถูกประเมินในทางลบหรือไม่

เราจึงไม่บังอาจคิดว่าจะได้เห็นวันสิ้นอำนาจของเบนซ์ จนกระทั่งวันที่เบนซ์ลาออกและท่านประธานอนุมัติทันที
ด้วยว่าก่อนหน้านี้ท่านต้องการให้หัวหน้าฟร้อนท์อยู่รอบเช้าและทำงานเกี่ยวกับการจองห้องได้ รับงานเลี้ยงงานขายได้
แต่เดือนนึงผ่านไป เบนซ์ก็ยังคงผลักภาระเหล่านี้ไปให้แผนกบัญชีทำ โดยบอกท่านว่า "ก็เบนซ์ทำไม่เป็นอ่ะค่ะ"
ความเป็นเด็กบวกความประมาทคิดว่า เมื่อท่านโปรดปรานก็คงโปรดปรานอยู่เช่นนั้นตลอดไป
จึงทำอะไรตามใจ อยากหยุดก็หายไปเฉยๆ หรือส่งข้อความให้พี่อร มาทำงานแทนตัวเองซึ่งอ้างว่าป่วยกระทันหัน

ที่แย่ยิ่งกว่าก็คือเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นในฐานะหัวหน้าฟร้อนท์เบนซ์กลับบอกแต่ว่าไม่รู้ และโยนความรับผิดชอบ
ไปให้ลูกน้องคนนั้นทีคนนี้ที จนท่านเริ่มเรียกพวกเราไปสอบถามความจริงกันทีละคน และข้อมูลของพวกเราตรงกันหมด
คือ สามารถให้เหตุผลและที่มาที่ไปเกี่ยวกับปัญหาเหล่านั้นได้ ท่านจึงคิดแล้วว่า ทำไมลูกน้องรู้แต่หัวหน้าไม่รู้
สุดท้ายท่านประธานตัดใจ จัดการอย่างเด็ดขาด โยกย้ายเบนซ์ไปทำรอบอื่นๆด้วยเหตุผลว่า

"ที่ให้เปลี่ยนมาอยู่รอบเช้าก็เพราะคุณเป็นหัวหน้าจึงต้องทำงานได้มากขึ้น หลากหลายขึ้นสมกับเงินที่ผมจ้าง
แต่ในเมื่อให้โอกาสเรียนรู้งาน แต่คุณไม่ยอมทำ อ้างว่าทำไม่ได้ก็กลับไปอยู่รอบดึกเหมือนเดิมซะนะ"
เบนซ์เล่าให้ฟังและบอกว่าทั้งไม่พอใจทั้งเสียความรู้สึกที่ถูกจับโยกย้ายไปรอบนั้นรอบนี้ พวกเราแค่รับฟังและคิดตรงกัน
ว่านี่คือสิ่งที่เบนซ์เคยทำไว้กับบุ๋ม ผลสุดท้ายเบนซ์ก็ต้องจากไปเช่นกัน 'นี่แหล่ะอำนาจและชีวิตในวังหลวง'

[mma419109]

     ฝนตกอากาศเย็นระวังรักษาสุขภาพด้วย

[yunjaelover]

อ่านจากที่ นิวเขียน ก้เห็นด้วยอย่างแรงเลย เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด เฮ้อ

ทำให้คนที่ทำงานตามหน้าที่ ท้อใจไปเยอะแล้ว ไหนจะเหนื่อย เรื่องงาน แล้วยังจะต้อง มาเหนื่อยในเรื่องแบบนี้อีก

แต่ยังไง ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอ่ะนะ ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอแล้ว ใครจะเป็นอย่างไรก็เป็นไป อิอิ

ปล.ทำไมวันนี้มันหนาวมาก ๆ  ที่โน่นคงหนาวสุด ๆ แน่เลย รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ที่นี่หนาวมากครับ หนาวทั้งกาย หนาวทั้งใจ ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว

[@PurPle SuN@]

หึหึ  แน่จ๊ายยยยยยยยยยย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เพิ่งเห็นเลขหน้านี้ (ท่า)สวย ก็เลยยังไมอยากอัพเพิ่ม อยากอยูหน่า 69 นานๆหน่อย 55555555555555

[yunjaelover]

อยู่นาน ตระคริวก็กินหรอก 555 

ประโยคนี้ คิดได้ไง "ฉันตายโดยปราศจาก คนที่..ฉันรัก.. แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันได้กิน ทุกคนที่..รักฉัน.."     กด like ด่วน

[@PurPle SuN@]

555 ไอ้ประโยคนี้อ่ะ มันมีที่มาค่ะ  แต่ว่าไปจีบให้เจ้าของเค้าเฉลยเองนะคะ

[beemanufan]

พี่นิววววววววววววว ประโยคลายเซ็นต์ ชอบอ่ะ 

[Goodfellas]

เป็นไงกันบ้างคร้าบ ทุกคน

คิดถึง อิอิ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

...ชีวิต...

ถ้าหาก จะเปรียบชีวิต ของเรา เหมือนดังละคร
มีทั้งขมขื่น มีทั้งหวานชื่น รวมกัน

หมุนเปลี่ยน เวียนไปหลายครั้ง ชีวิตยังไม่เคยสมปอง
ยามแพ้นั้นเศร้า ชนะนั้นสุข ทุกข์ไกล

แต่คน บางคน สู้ทน ด้วยใจมั่น
ส่วนคนบางคน ทนอยู่อย่างสิ้นหวัง

แม้ว่า ยังมีความหวัง ชีวิตเรายังพอดิ้นรน
จะทุกข์หรือสุข จะชื่นหรือเศร้า ..........เราทน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

...หลายชีวิต...

ฟ้าอร่ามยามแสงทองสว่าง ชีวิตดังนาวา
ตามคลื่นเรือน้อยลอยฟันฝ่า
มาสู่ความหวังต่างกัน

ฝันคนเราต่างมีความฝัน ร้อยพันคนต่างกันไป
คนต่างจิตต่างใจ ต่างความหวังห่างไกล
มากมาย ร้อยพันนานา

ล้วนกำเนิดมาใช้กรรมปางก่อน ดังละครมายา
ดีและเลวหรือมีคุณค่า
มาต่างกันที่จิตใจ

แม้ดิ้นรนได้มาดังฝัน สักวันมันต้องจากไป
คนจะมีอะไร เมื่อวาระสุดท้าย
ความตายกล้ำกรายมาเยือน

[mma419109]

    แวะมาเยี่ยมเยียนด้วยความคิดถึง

[Goodfellas]

เป็นไงบ้างคร้าบ ทุกคน

ช่วงนี้ยุ่งมากเขียนนิยายกันทีละสองเรื่องเนี่ย
 

[nonesenze_]

สวัสดีคับ เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องของพี่นิว (ขออนุญาตเรียกพี่นิวแล้วกันคับ)
โอวววว ตามอ่าน 2 วันเต็มแทบไม่เป็นอันทำอะไรเลย
ไม่เคยอ่าน กว่าจะรู้ว่ารัก ด้วยอ่ะ อ่านตอนแรก ๆ ก็มีงง ๆ เล็กน้อย แต่ก็ปะติดปะต่อเรื่องเองจนได้
เรื่องของพี่นิวเป็น Inspiration มาก ๆ เลย
มันทำให้เรื่องความรักที่เราเคยพบความผิดหวัง ที่เราเคยคิดว่าแย่ที่สุดแล้ว มันเทียบไม่ติดเลยกับแต่ละช่วงแต่ละอย่างที่พี่นิวได้เจอมา
จริง ๆ ก็ทำใจได้อยู่แล้ว แต่พอได้อ่านถึงความเข้มแข็งของพี่ ก็ยิ่งตอกย้ำว่าชีวิตเรายังไงก็ต้องก้าวต่อไป อย่ามัวเสียเวลาเสียใจอยู่กับผู้ชายที่มันไมได้เรื่อง หรือเหตุการณ์ที่ควบคุมไม่ได้
ไหนจะเรื่องชีวิตในที่ทำงาน คือชอบที่พี่นิวเป็นคนรักความยุติธรรม ปกป้องตัวเองเวลาโดนใครทำร้าย แถมยังสั่งสอนบทเรียนให้พวกนั้นอย่างดีด้วย
ซึ่งเราเป็นคนไม่สู้คนอย่างแรงอ่ะ อยากได้ความแรง(ในการสู้คน)ของพี่นิว ซักเสี้ยงนึงก็ยังดี อิอิ
พออ่านช่วงหลัง ๆ เริ่มไม่ค่อยมีการต่อกรกับมารร้ายเท่าไหร่แล้ว รู้สึกไม่มันส์เลย ฮ่า ๆๆ แต่มันก็ดีกับพี่แล้วล่ะ
แต่ก็ยังอุตส่าห์จินตนาการเป็นวังหลวงได้อีกนะ นึกถึงซีรีย์เกาหลีที่เคยดูนานมาแล้ว รู้สึกจะชื่อ บัลลังก์จอมนาง เข้มข้นไม่แพ้เรื่องพี่นิวทีเดียว

ขอเป็นกำลังใจให้แล้วกันนะค้าบ 

ปล. ชื่อ นนท์ นะคับ น.หนู เหมือนกัน ขอเป็นน้องพี่นิวแล้วกัน ฮ่า ๆ
ปล.สอง อยากรู้ว่าทำเสน่ห์ เอ๊ย ทำบุญด้วยอะไรอ่ะ ถึงได้มีคนมารุมรักมากมายถึงเพียงนี้ โปรดรับข้าไว้เป็นศิษย์ด้วยเถอะ (เริ่มอินตาม) 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ปล. ชื่อ นนท์ นะคับ น.หนู เหมือนกัน ขอเป็นน้องพี่นิวแล้วกัน ฮ่า ๆ
ปล.สอง อยากรู้ว่าทำเสน่ห์ เอ๊ย ทำบุญด้วยอะไรอ่ะ ถึงได้มีคนมารุมรักมากมายถึงเพียงนี้ โปรดรับข้าไว้เป็นศิษย์ด้วยเถอะ (เริ่มอินตาม)

ลุกขึ้น ลุกขึ้นก่อน คนกันเองไม่ต้องมากพิธี (555 เริ่มอินไปด้วย) เห็นทีจะรับเจ้าเป็นศิษย์ไม่ได้หรอก
ก็เจ้าบอกเองนี่ ว่าขอเป็นน้อง ในเมื่อรับเจ้าเป็นน้อง ก็จงเป็นน้องร่วมสาบานกับข้า อย่างเท่าเทียมกัน

...


ดีใจครับที่เรื่องของพี่ทำให้ใครหลายๆคน ได้กลับมามั่นใจและรู้จักรักษาสิทธิของตน
พี่อยากให้น้องนนท์คิดไว้เสมอว่า
"เราไม่ทำร้ายใครก่อน แต่ใครจะมาล้ำเส้นเราไม่ได้"

ในช่วงหลังๆมานี้ การที่ไม่ต้อง แก่งแย่ง ช่วงชิง เพื่อความอยู่รอด คงเป็นเพราะพี่ได้เพื่อนร่วมงานที่ดี
อยู่ในสภาพแวดล้อมที่พี่สบายใจขึ้น ทำหน้าที่ของเราอย่างดีที่สุด และไม่ว่าใครจะมายังไง แบบไหน
พี่ก็รู้ว่า จะจัดการ กับคนนั้นๆและเรื่องนั้นๆได้อย่างไร ซึ่งก็ไม่มีอะไรยากเกินกว่าที่เคยผ่านมาแล้วน่ะครับ

ขอใหน้องนนท์โชคดี และ ได้เป็นInspiration ของคนอื่นๆต่อไปนะครับน้องชาย
ยินดีที่ได้พูดคุยกัน
พี่นิวครับ

[mma419109]

      ดันกระทู้คอยเทพีสงกรานต์นิววดีเทวี

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
^
ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบ
เจอเรื่องราวใหม่ๆทุกวัน จนเรียบเรียงไม่ถูก
พอกะจะเล่าเรื่องนี้ ก็มีอีกเรื่องเข้ามา พอคิดว่าจะเล่าพร้อมกัน
ก็ดันมีเรื่องอื่นแทรกเข้ามา(ทำให้อยากเล่า)เพิ่มขึ้นอีกอย่างต่อเนื่อง
ไปๆมาๆ เลยไม่ได้เล่าสักเรื่อง เพราะช่วงนี้ งกนอน ...555...
เผลอเป็นหลับตลอด สุดท้ายเรื่องแรกจนเรื่องล่า(สุด)ก็เลยยังอยูในกรุ(สมอง)
เอาไว้ล้นขีดบรรจุเมื่อไหร่คงได้เอามาเล่าให้ทุกคนได้อ่านกันเหมือนเดิมแน่ๆครับ

ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันเสมอ
นิว

[@PurPle SuN@]

 

ดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

[Pimpaveen]

พบเรื่องของคุณโดยบังเอิญ อ่านแล้ว.....
เลิกอ่านไม่ได้ สมัครสมาชิกซะเลย
อายุก็คงเป็นพี่ /น้า /ป้า ของคุณนิวนะคะ

สมัครมาเพื่อร่วมให้กำลังใจค่ะ

[ThyRist]

คิดถึงพี่นิวครับ

มาต่อไว ๆ นะฮะ

..

[Pimpaveen]

คุณนิวหายไปนานจัง คิดถึงนะคะ