นักฆ่ากับชายตาบอด [เรื่องสั้น]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: นักฆ่ากับชายตาบอด [เรื่องสั้น]  (อ่าน 1970 ครั้ง)

ออฟไลน์ ann1479ann

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
 :pig2:
ผมหลงรักชายผู้มีกลิ่นหอมคนหนึ่ง....

ฝากด้วยนะคะ เราแต่งจบแล้วจะทยอยลงให้ค่ะ  ขอเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะคะ :call:
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ ann1479ann

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
    บทที1 กลิ่นแรก
อะไร..คือสิ่งที่คุณต้องการมากที่สุด ชื่อเสียง เงินทอง หรือความรัก…

     ยามเช้าสำหรับคนอื่นเป็นยังไงผมไม่รู้ แต่สำหรับผม เช้านี้เป็นเช้าที่ดีมากอีกวันหนึ่ง เสียงลมพัดกระทบใบไม้ดังซ่าๆ เสียงเป็ดในสระน้ำร้องมาเป็นระยะๆ บางครั้ง จะมีเสียงคนวิ่งออกกำลังกายผ่านทางด้านหลัง เสียงสุนัขที่มีกระดิ่งกรุ้งกริ๊ง ในวันที่อากาศอบอุ่น มีลมพัดเบาๆ สำหรับผมนี่คือ เช้าที่เพอร์เฟควันหนึ่ง

     “ไฮ จีน วันนี้ก็มาเหมือนเดินสินะ” เสียงลุงเบนทักขึ้นจากด้านข้าง ลุงเบนมักจะมาวิ่งยามเช้ากับหมาตัวเล็กของเขาเสมอ เพราะบ้านที่อยู่หลังถัดไปของเขา ทำให้ผมและลุงเบนมีความสนิทสนมกันพอสมควร

     “ครับ ที่นี่อากาศดีมาก ไฮ แซลลี่” ผมเอ่ยตอบลุงเบนและทักสุนัขตัวน้อยที่มีขนยาวนุ่มด้วย เธอชอบมาคลอเคลียผมประจำในวันที่ลุงเบนเข้ามาทักผม ผมว่าผมก็ชอบเธอนะ

     “โฮ่ง!” แซลลี่เห่าตอบและมาคลอเคลียบริเวณขาผม

     “แซลลี่! แกนี่ไม่เคยอ้อนฉัน แต่ไปอ้อนคนข้างบ้านเหรอ! ฉันเป็นคนให้อาหารแกนะ!”

      เสียงเอ่ยดุอย่างไม่จริงจังของลุงเบนดังขึ้นประชดประชันแซลลี่ ที่มาเข้ามาอ้อนผมประจํา ลุงเบนบอกว่าแซลลี่เป็นสุนัขที่หยิ่งมาก ไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวด้วยซ้ำ นั่นทำให้ผมสงสัยว่าจริงเหรอแต่ผมก็ไม่เคยเห็นเวลาแซลลี่อยู่กับคนอื่น นอกจากลุงเบน

     ก็นั่นสินะผมจะเห็นได้ไง ในเมื่อผมเป็นคนตาบอดนี้...

     อะๆ แต่คุณไม่ต้องสงสารผมหรอก ผมได้รับความสงสารมามากพอแล้ว เพราะผมน่ะ ตาบอดมาตั้งแต่เด็ก พูดง่ายๆ ว่าตั้งแต่เกิดผมก็ไม่เคยเห็นแสงสว่างอยู่แล้ว ผมไม่รู้หรอกแสงสว่างเป็นยังไง แต่ถ้าความมืดละก็...ผมคุ้นเคยดีเลย

     “ฮ่าๆ นี้พอจะเรียวว่าฮอตได้มัยครับ ผมมีแฟนคลับตั้งหนึ่งตัวแหนะ”

     “โอ้ จีนจริงๆ หน้าตาอย่างนาย เรียกว่าหล่อมากเลยแหละ เสียดายก็แต่นายไม่เคยเห็นหน้าตัวเอง แล้วนายจะรู้ว่า นายน่ะฮอตกว่าที่คิด ลูกสาวของฉันสมัครเป็นแฟนคลับพันธุ์แท้ของนายไปเรียบร้อยแล้ว มาธาร์มีหนังสือของนายทุกเรื่อง และลูกสาวของฉันมักจะฝากให้ฉันมาถามนายบ่อยๆ เลยละ ว่าจะมีเล่มใหม่ออกเมื่อไร”

     “ขอบคุณมากครับ”

     อ่า อย่าพูดเรื่องงานสิ เมื่อคืนผมนั้งคิดงานจนปวดหัว นั้นไม่ใช่เรื่องดีเลย วันนี้ผมถึงได้มาสวนสาธารณะเร็วกว่าปกติ

เมื่อสนทนากันได้สักพักลุงเบนก็จากไป

     คุณอาจจะคิดว่าคนตาบอดทำไมถึงมานั้งอยู่คนเดียว ใช่ ผมตาบอดแต่ผมยังมีความเป็นมนุษย์ มีสิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่ต้องการ แต่มันอาจจะแตกต่างจากคนปกตินิดหน่อย ผมเป็นนักเขียน ผมชอบที่จะแบ่งปัน สิ่งที่สนุกสำหรับผมให้คนอื่น

     คุณลองคิดดูสิ อยู่ดีๆ มีคนเดินมาบอกว่า ‘เฮ้จีน ฉันอ่านหนังสือของนายแล้วนะ ฉันชอบตัวเอกคนนั้นมากเลย’ เหตุการณ์นั้นมันเคยเกิดขึ้นจริงตั้งแต่ตอนผมยังเรียนอยู่ตอนเกรดเจ็ด ช่วงนั้นผมเรียน ในโรงเรียนที่ต้อนรับเด็กพิเศษแบบผม ผมแต่งเรื่องสั้นนั้นกับเพื่อนในห้อง ผมเป็นคนแต่งเรื่องนั้นและให้เพื่อนของผมเขียนลงกระดาษและส่งไปแข่งการประกวดเรื่องสั้น เรื่องที่ผมแต่งเรื่องนั้นได้รางวัลที่สอง ซึ่งนั้นเหนือความคาดหมายผมมาก สติฟเพื่อนสนิดของผมมาบอกผมว่า เขาขอเรื่องสั้นนั้น ไปให้เพื่อนๆ ของเขาอ่านได้ไหม พอผมอนุญาติ ผมก็ได้ค้นพบความจริงว่า

    ‘สติฟ...เป็นเพื่อนกับคนทั้งโรงเรียน'

     นั้นทำให้ผมช็อกมาก แต่ดีที่เพื่อนๆ สติฟทุกคนเป็นคนดีพอที่จะไม่ทำร้ายจิตใจผม ถึงผมจะมั่นใจว่าเรื่องผมแต่งนั้นสนุก แต่ก็ไม่คิดว่าทุกคนจะชอบมัน แต่วันหนึ่งขณะผมรอแม่มารับกลับบ้าน มีผู้ชายเสียงแหบคนนั้นหนึ่งเดินเข้ามาแตะที่ไหล่ผมและบอกว่าเขาชอบเรื่องที่ผมแต่ง และนั้นทำให้ผมค้นพบสิ่งที่ชอบ… ผมรักความรู้สึกในตอนนั้นจริงๆ

     ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมยิ้มน่าเกียดๆ ออกไปรึเปล่า ผมแต่งวรรนกรรม เรื่องสั้น และนิยายออกมาเรื่อยๆ แม่และพ่อผมดีใจมากที่ผมค้นพบสิ่งที่ชอบจริงๆ ท่านทั้งสองสนับสนุนผมเสมอ

      เมื่อมีการแข่งขัน แม่จะช่วยเหลือผมอย่างเต็มที่ ผมแค่ต้องแต่งเรื่องที่ผมอยากแต่งแค่นั้นเอง ผมไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย ผมคิดว่าผมไม่มีความสามารถพิเศษอะไรนอกจากการแต่งนิยาย มันคงจะดีกว่า ถ้าผมไม่เรียนต่อและทำในสิ่งที่ผมอยากทำ ทุกอย่างออกมาดีมากจนถึงวันที่พ่อแม่ผมจากไป …

     ในวันที่หิมะตกหนักท่านกำลังขับรถกลับจากงานเลี้ยง ผมคิดมาตลอดว่าหิมะนั่นเย็นและชุ่มฉ่ำ แต่วันนั้นผมก็ได้รู้ว่าจริงๆ แล้วหิมะนั้นเย็นเยียบไปจนถึงกระดูก....

     แต่ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว

       ท่านทิ้งเงินประกันมากมาย บ้านอันแสนอบอุ่น และความทรงจำที่สวยงามไว้ให้ผม.. ผมว่านั้นก็เพียงพอสำหรับผมแล้วนะ

       เสียงรถประจำทางที่มาจอดหน้าป้ายที่ไม่ไกลจากเก้าอี้ที่ผมนั้ง นั้นทำให้รู้ว่าไกล้จะถึงเวลาอาหารเช้าและได้เวลากลับบ้านแล้ว ผมลุกขึ้นหมุนตัวไปทางด้านขวา ออกเดินทางพร้อมไม้เท้าคู่ใจ สำหรับคนอื่นระยะทางแค่ครึ่งไมล์ก็แค่การเดินแปบเดียว แต่สำหรับผมมันเหมือนการผจญภัยเลยล่ะ การเกินทางโดยการนับก้าว ไม้เท้า และกลิ่น บ้างวันจะมีคนฉีดน้ำหอมกลิ่นใหม่ๆ เดินผ่าน บ้างวันเป็นกลิ่นอาหาร

      สำหรับผมแล้วเรื่องแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างสนุกใช้ได้ การอยู่ในโลกสีดำ มุมมองแล้วสิ่งที่ต้องการจึงต่างจากคนอื่น เช่นคนอื่นเลือกเสื้อผ้าสีสวยรูปแบบแปลกตา แต่สำหรับผม การเลือกผ้าหนาๆ หรือเนื้อผ้าบางเบาให้เข้ากันสภาพอากาศก็ถือว่าท้าทายพอสมควร แค่เสื้อใหมพรมที่ให้สัมผัสแตกต่างกันก็ถือว่านำแฟชั่นแล้วล่ะ

     เมื่อเดินมาได้สี่ร้อยเก้าก็จะได้กลิ่นหอมๆ ของขนมปังอบใหม่ พื้นอิฐที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ เสียงรถแล่นผ่าน ลมพัดเป็นระยะ นี้คือสิ่งที่ผมพบเจอแต่ละวัน

      เสียงกระดิ่งกรุ้งกริ๊งจากประตูร้านทำให้ผมหยุดเดิน รอแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที พนักงานในร้านก็เดินออกมารับ ร้านนี้เป็นของครอบครัวฮาร์เบอร์ เป็นร้านขนมปังที่มีชื่อเสียงมากและเป็นบ้านของสตีฟเพื่อนสนิดสมัยเด็กของผมด้วย

     “ไฮ จีน วันนี้มีขนมปังธัญพืชบาร์ด้วยนะ” เสียงป้าโซฟีเอ่ยบอกจากด้านข้าง เพราะมองไม่เห็นประตูทุกครั้งที่จะซื้อขนมปัง ผมจึกมักจะหยุดด้านหน้าร้านตรงที่มีกลิ่มหอมมากที่สุด ไม่นานพนักงานในร้านหรือป้าโซฟีก็จะออกมาเปิดประตูให้เสมอ นี่คือมิตรภาพที่หาง่ายๆ ในชนบท

     “ฮ่าๆ ผมกำลังอยากกินพอดีเลย ธัญพืชบาร์ร้านฮาร์เบอร์น่ะอร่อยที่สุดในเมืองนี้แล้ว”

     “เฮ้ จีน มีใครเคยบอกเธอไหมว่าร้านนี้เป็นร้านขนมปังร้านเดียวในเมืองนี้ เธอพูดแบบนี้ฉันก็ไม่ดีใจหรอกน่ะ” ป้าโซฟีเอ่ยอย่างรู้ทัน

      “แต่เห็นว่าเป็นลูกค้าประจำตั้งแต่เด็กฉันจะเชื่อเธอแล้วกัน” พูดจบ ผม ป้าโซฟี และพนักงานในร้านก็หัวเราะออกมา

เห็นไหม ความสุขนั้นหาได้ง่าย หากคุณมองไม่เห็นด้วยตา ก็ลองใช้สัมผัสอื่นๆ แทนการมองดู ใช้มือทั้งสองข้าง สองเท้าออกเดินหา ใช้ใจที่เปิดกว้าง ผมว่าคุณจะหาเจอแน่นอน…

 :pig4:

ออฟไลน์ ann1479ann

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
  บทที่2 กลิ่นมินต์และกลิ่นสังเคาะห์

     วันนี้อากาศค่อนข้างหนาว ลมเย็นๆ นั้นทำให้ผมแทบไม่ได้กลิ่นอะไรเลย มีเสียงลมพัดซู่เป็นระยะ วันนี้เก้าอี้ริมบ่อน้ำในสวนเป็นสถานที่รับลมได้ดีที่สุด นั้นทำให้ผมรู้สึกประสบความสำเร็จในการเลือกเสื้อผ้า เสื้อใหมพรมตัวหนาจากตู้ด้านซ้ายคือด้านที่เก็บเสื้อสีขาว เสื้อตัวนี้ให้สัมผัสนุ่มนิ่มเป็นเส้นตรงยาว กับเสื้อโค้ตตัวใหญ่สีดำ สีที่ผมรู้จักดี

      ถึงจะไม่ค่อยได้กลิ่นแต่การนั้งอยู่ที่สวนในวันที่อากาศหนาวนานๆ คงทำให้ซุปครีมร้อนๆอร่อยยิ่งขึ้น แค่คิดริมฝีปากผมก็อดที่จะยกขึ้นน้อยๆไม่ได้ นี่คงไม่มีใครอยู่แถวนี้ใช่มัย

      ในขณะที่คิดว่าสมควรกลับได้แล้ว หูผมกลับได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาไกล้ การที่มองไม่เห็นคนมาใหม่ นัั้นทำให้เราไม่รู้เลยว่าเขาต้องการอะไร อาจจะแค่มานั้งเฉยๆ หรือเป็นคนรู้จัก เลวร้ายที่สุดอาจจะเป็นคนไม่ดี แต่ทั้งตัวเขาพกเงินแค่สิบปอนด์ พอที่จะซื้อขนมปังของครอบครัวฮาร์เบอร์ได้ประมาณสิบชิ้นเท่านั้นเอง

    “สวัสดีครับ” เมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นบนที่นั้งด้านข้าง จีนจึงส่งเสียงทักออกไป

     “สวัสดีครับ” เสียงตอบกลับเป็นเสียงทุ้มเย็นๆ ทักกลับมา การที่อีกคนมานั้งไกล้ๆ จีนจึงได้กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ เหมือนจะมีกลิ่นมินต์และกลิ่นสังเคาะห์

      อ่า..ได้กลิ่นสนิมจางๆ ด้วย…

      “วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นเลยนะว่ามัยครับ” จีนถามโดยที่ไม่ได้หันไปด้านข้าง

      “ผมก็คิดแบบนั้น แต่พออากาศแบบนี้คนก็น้อยลงไปด้วย” ชายด้านข้างเอ่ยเสียงเรียบๆ แต่เขากลับคิดว่าเสียงแบบนี้ให้ความรู้สึกดี ไม่ดังหรือเบาเกินไป เหมือนการอ่านหนังสือปรัชญา ไม่ตื่นเต้นแต่ก็อ่านได้จนจบ

     “อ่า ก็ใช่ครับ” จีนตอบกลับเสียงเบา

      อ่า…นึกว่าวันนี้จะไม่มีคนคุยด้วยสะแล้ว

      “ผม จีน ครอส ครับ” จีนแจ้งชื่อตัวเองพร้อมยิ้มแบบที่สตีฟเคยบอกว่าดูดี อ่าก็เขาไม่รู้นี้ว่าเวลายิ้มหน้าเขาจะแปลกๆ ไปรึเปล่า หวังว่าสตีฟจะไม่หลอกเขาน่ะ

      “เคนครับ เพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้” เสียงเพื่อนใหม่ที่ควบตำแหน่งเพื่อนบ้านใหม่อีกหนึ่งตำแหน่งเอ่ยตอบ

      “อ่า ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

      “เช่นกันครับ” ทำรูปประโยคมันตัดจบน่ะ จะต่อยังไงดีล่ะ

      “อ่า..ย้ายมาอยู่แถวไหนหรอครับ”

      “บ้านเลยที่23ครับ เลยร้านขนมปังตรงหัวมุมไปหน่ะ”

      “โอ้ บังเอิญจัง งั้นบ้านคุณก็อยู่ไกล้ๆบ้านผมเลย ร้านขนมปังฮาร์เบอร์นั้นอร่อยมากเลยนะครับ เปิดมาหลายรุ่นแล้วนับย้อนไปก็เป็นร้อยปีเชี่ยวล่ะ จริงๆ ก็อยากแนะนำที่อื่นอีกนะ แต่ผมก็ไม่ได้ไปเส้นทางอื่นนานแล้วละ”

      “ไม่เป็นไรครับ คุณอยู่ที่นี่มานานหรือยัง”

      “ตั้งเเต่เกิดเลยล่ะ ไม่รู้ผมถามได้มัย แต่คุณได้รับบาดเจ็บมาหรือเปล่าครับ” ถ้าไม่ถามก็คาใจนะสิ ผมไม่ได้กลิ่นนี้มานานแล้ว

       “อ่า ใช่ครับ แล้วคุณรู้ได้ยังไง” เคนถามด้วยความสงสัยแผลของเขาอยู่บริเวณหลัง คนปกติยังมองไม่ออกด้วยซ้ำแล้วนี่..

      “ผมได้กลิ่นหน่ะครับ เพราะมองไม่เห็น ประสามสัมผัสอื่นๆ เลยดีขึ้น” จีนตอบอย่างอารมณ์ดี

      “เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

      “ไม่ครับแค่ของหล่นใส่ตอนย้ายบ้านครับ” เสียงทุ้มตอบกลับมา ฟังจากเสียงนี่พวกเขาถือว่าเป็นเพื่อนบ้านที่ดีแล้วใช่มัย

       “ ถึงเวลาที่ผมต้องกลับแล้ว คุณจะกลับเลยหรือว่าเพิ่งออกมาครับ ? ”

       “กลับพร้อมเลยก็ได้ครับ”
 
      “ถ้าคนไม่รำคาญที่ผมเดินช้าก็ยินดีครับ”

      “ด้วยความเต็มใจเลยครับ”

       ระหว่างเดินทางกลับเขาสองคนกลับมีเรื่องให้คุยมากมาย แล้วส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนชวนคุย เพื่อนบ้านใหม่ขอบผมคงจะไม่รำคาญไปก่อนน่ะ เพราะคนที่อายุใกล้เคียงขนาดผมมีน้อยมาก บ้านข้างๆ ก็มีแต่คุณลุงป้าขึ้นไปทั้งนั้น ก็อย่างว่าเมืองนี้ค่อนข้างเงียบสงบ บาร์ก็มีแค่แห่งเดียว แถมยังซอมซ่อมากด้วย ตามคำบอกเล่าของลุงเบน และที่สำคัญ ที่เขายังเดินไปคุยไปโดยไม่นับเก้าก็เพราะแขนแข็งแรงคนด้านข้างที่อาสายื่นมาให้เขาจับ

        หลังจากแวะร้านขนมปังครอบครัวฮาเบอร์เดินต่อมาไม่นานก็ถึงละแวกบ้านของเขาสองคน

       “ขอบคุณสำหรับการนำทางครับ”

       “ไม่เป็นไรครับ” เสียงทุ้มเจือด้วยเสียงหัวเราะจากเรื่องที่คุยกันเมื่อสักครู่ดังขึ้น

       “แล้วเจอกัน”

       “แล้วเจอกันครับ”



 :bye2:

#แล้วเจอกันค้าา

ออฟไลน์ ann1479ann

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
บทที่3 กลิ่นของเปลือกไม้ สายลม และคนข้างๆ
      เมื่อหันหลังออกเดินได้สองเก้า ไม้เท้าก็กระทบกับขอบประตูบ้าน หลังจากเข้าบ้านผมเอือมมือจับราวริมผนังจนถึงชั้นวางของ กุญแจถูกวางไว้ในถ้วยด้านบนสุด เพราะในบ้านมีเพียงคนตาบอดคนเดียวในบ้าน บ้านนี้จึงมีแต่ใช้ของจำเป็น พวกของตกแต่งนี่ ลืมไปได้เลย

      ในบ้านอิฐสีส้มตามที่แม่เคยบอก สำหรับเขา นี้คือบ้านที่มีกลิ่นอายอบอุ่น ในวันที่ฝนตกจะได้กลิ่นดินและกลิ่นน้ำ หน้าหนาวจะมีกลิ่นไม้เผาจากเตาผิง หน้าร้อนจะเย็นสบายเมื่อยื้นมือไปสัมผัสผนัง

      การเป็นนักเขียนทำให้มีเวลาทำงานยืดยุ่น บางวันที่อากาศดีเขาก็จะขอลางานมาทำกิจกรรมที่ชอบแทน

       เช่นวันนี้… หนังสือเล่มใหม่ที่บก.ของผมแนะนำ ส่งมาถึงตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว จึงถูกเปิดขึ้น ถึงแม้หนังสือในโลกนี้จะมีมากมาย แต่หนังสือที่มีอักษรเบรลกลับมีน้อยเหลือเกิน…

       หลังอาหารเช้า ต่อด้วยกลางวัน และคิดว่าผมคงจะอ่านจนกระทั้งมื้อเย็น เขาก็ยังไม่สามารถหยุดอ่านหนังสือเล่มนี้ได้จริงๆ ท่ามกลางชีวิตที่เรียบง่ายคงจะมีแต่หนังสือพวกนี้ที่ทำให้ชีวิตเขามีความตื่นเต้นและแปลกใหม่ขึ้นมาบ้าง จนได้ยินเสียงเคาะประตูู...

      “สวัสดีครับ ผมซื้อขนมมาฝาก เหมาะกับน้ำชายามบ่ายมากครับ”

       “ขอบคุณครับ เขามาก่อนสิ” เขาเชิญคนที่ช่วงนี้เป็นแขกประจำบ้านเข้ามา

        “ผมมารบกวนรึเปล่าครับ” ถึงแม้เสียงของเคนจะทุ่ม แต่ด้วยจังหวะการพูดนั้น ทำให้ผมอยากฟังบ่อยๆ

       “ไม่เลยเพราะผมลางานไว้ยาวเชี่ยวล่ะ” จริงๆ คือผมคิดงานไม่ออกต่างหาก

       “นักเขียนลางานนานแบบนี้ นักอ่านแบบผมก็รอแย่เลยสิครับ”

       “ฮ่าๆ นั้นเป็นสิทธิอันน่าหมั่นใส้ของนักเขียนครับ” หลังจากที่รู้จักกันมาหลายเดือน เขาก็ได้รู้ว่าเคนทำงานเป็นผู้จัดการบริษัตเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่ต้องเดินทางออกนอกเมืองบ่อยๆ และที่หน้าตกใจเขายังเป็นแฟนคลับของผมอีกต่างหาก เขามีหนังสือของผมทุกเรื่อง แม้กระทั้งเรื่องสั้นที่ได้ตีพิมพ์ในนิตยสารฉบันหนึ่งที่เรื่องสั้นของผมได้ลงเมื่อสมัยเรียนด้วย เรื่องนี้ทำผมปลื้มไปหลายวันเลยล่ะ

       แต่ก็ยังมีเรื่องที่ผมไม่เข้าใจเขาอยู่ดี… ทั้งที่เหมือนผมกับเขาจะสนิดกันแต่กลับไม่สนิดใจหลายๆ เรื่อง และเรื่องเมื่อวันก่อนด้วย…

        “วันนี้ไม่ทำงานเหมือนกันหรอครับ”

        “ใช่ครับได้หยุดก่อนจะไปทำงานใหญ่” เสียงทุ้มนั้นแฝงความรู้สึกเฉยเมย เคนมักจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ เวลาผมถามเรื่องครอบครัวหรือเรื่องงานทั้งๆ ที่เป็นคำถามทั่วไปไม่ได้เจาะลึก ไม่สิ เรื่องธรรมดาของเราอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ของคนอื่นก็ได้

       “ไม่เหนื่อยแย่เลยหรอครับ คุณเดินทางบ่อยมากเลยนี่”

       “มันจำเป็นต้องทำครับ”

       “เหมือนผมเลยบ้างครั้งคิดพร็อตไม่ออกก็ต้องไปนั้นที่สวนทั้งวันก็มี แต่ว่า บอสผมใจดีมากเลยลาพักร้อนได้ไม่จำกัด” เมื่อพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ของชายที่นั้งบนโซฟา

     “เราไปดื่มชาที่สวนหลังบ้านดีมัยครับ วันนี้อากาศดีมากเลย” เมื่อชงชาเสร็จ ถาดน้ำชาก็ถูกดึงออกจากมือผมไป...เดินมาตอนไหนกัน

     “ผมช่วยครับ”

     อากาศวันนี้มีกลิ่นดอกไม้หอมๆ กลิ่นของเปลือกไม้  สายลมแผ่วเบา ฮึม.. มีกลิ่นของคนข้างๆ ด้วย กลิ่นมินต์และกลิ่นสังเคราะห์ พอผสมกันแล้วถึงแม่จะเข้ากันได้ดีแต่กับไม่สามารถเข้าใจถึงบุคลิก นิสัยพื้นฐาน และอารมณ์ของผู้ใช้ เช่นกลิ่นกุหลาบจะทำให้รู้สึกว่าคนใช้เป็นคนอ่อนหวานและโรมแมนติก

     “ผมชอบอากาศวันนี้จัง ให้ความรู้สึกหลากหลายมากเลย” และผมรู้สึกดีมากยิ่งขึ้น เมื่อมีคุณอยู่ข้างๆ

     “ใช่ครับท้องฟ้าสวยมาก…เลย…” น้ำเสียงตอนท้ายที่เปลี่ยนไปของเขา ทำให้ผมเข้าใจ การที่ผมมองไม่เห็นใช่ว่าทุกคนต้องทำเป็นมองไม่เห็นเหมือนผมนี้

     “หรอครับ งั้นคุณช่วยบอกได้มัยเมื่อคุณเห็นท้องฟ้าวันนี้แล้วคุณนึกถึงอะไร”

     “น้ำทะเล และความว่างเปล่า” หลักจากเงียบไปสักพักเคนก็เอ่ยตอบ

     “งั้นหรอครับ ทุกคนบอกว่า ท้องฟ้ามีสีฟ้า ต้นหญ้ามีสีเขียว ผมมองไม่เห็นมาตั้งแต่เกิด ผมไม่รู้หรอกสีฟ้าเป็นแบบไหน แต่แม่ผมเคยบอกว่า สีฟ้าทำให้รู้สึกดีเหมือนตอนเอามือไปแช่น้ำในหน้าร้อน สีเขียวทำให้รู้สึกเหมือนกลิ่นน้ำและดินหลังฝนหยุดตกทำให้รู้สึกสดชื่น สีขาวเหมือนกลิ่นคุ๊กกี้หอมๆ ตอนอบใหม่ สีเหลืองเห็นแล้วเหมือนได้ดื่มเลมอนโซดา ถึงผมจะมองไม่เห็นแต่ผมก็มีความสุขในสิ่งที่ผมเป็น เพราะฉะนั้น ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกน่ะครับ”

     “จริงสิ เพราะคุณคือจีนนี้น่า”

     “อะไรละนั้น นี้คือคำชมรึเปล่าครับ”

     “แน่นอนครับ”

     “เอาละผมเชื่อคุณ และสำหรับขนมอร่อยๆ ในวันนี้ ผมมีรางวัลพิเศษจะให้คุณ”

     “ตั้งตารอเลยครับ”

     “นั้นมันแน่นอน ของรางวัลพิเศษแค่คุณเลย”

     “อะแฮ่ม เนื่องจากการดูแลที่ดีมากของคุณเพื่อนบ้าน และการสนับสนุนของคุณ ผมจะเลื่อนขั้นจากเพื่อนบ้านคนใหม่เป็น เพื่อนบ้านและนักอ่านพันธุ์แท้แทนครับ”

     “โอ้ ฟังดูดี แต่ตำแหน่งนี้มีอะไรพิเศษจากปกติครับ”

     “อึม เหมือนจะไม่มีน่ะ ฮ่าๆ อะ แต่ผมจะพิจารณาเป็นพิเศษ เป็นเช่นว่า คุณจะได้อ่านต้นฉบับก่อนตีพิมพ์ดีรึเปล่า” ถึงต้นฉบับของผมเป็นจะอักษรเบรลล่ะน่ะ..

     “อ่า นั้นน่าสนใจมากทีเดียว ขอบคุณมากครับ” เมื่อพูดจบเราทั้งสองคนก็นั้งคุยกันจนลืมเวลา

      ผมเลื่อนขั้นให้คุณแล้ว…

     แล้วผมล่ะมีสิทธิ์เป็นมากว่าเพื่อนบ้านและนักเขียนรึเปล่า…

 :katai4:


#แล้วผมละมีสิทธิ์เลื่อนกำหนดลงตอนต่อไปรึเปล่าาา

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
รอ..อออออออออ   :katai1:

ออฟไลน์ KizzllKizz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
คุณได้สิทธินั้นเดี๋ยวนี้เลยค่า ฮา

ติดตามนะคะ เนื้อเรื่องน่าสนใจ

 :mew1:

ออฟไลน์ ann1479ann

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
    บทที่4  กลิ่น...ที่หายไป

        การที่ผมมีสิ่งสำคัญเพียงน้อยนิด นั้นทำให้ผมรู้สึกตัวได้เร็วว่าอะไรคือสิ่งสำคัญของผมบ้าง ถึงแม้ผมจะรู้สึกดีกับเขา แต่อีกใจหนึ่งกลับบอกให้ผมซ่อนมันไว้ด้านใน เพราะอะไรบางอย่างทำให้กลัวว่า

       หากผมพูดมันออกมา เขาจะหายไป…

      “เย็นแล้วผมกลับบ้านก่อนแล้วกัน ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ผมมีความสุขมากครับ”

      “ผมต่างหากที่ต้องของคุณ เดินทางปลอดภัยนะครับ” จริงๆ ที่เป็นอยู่ตรงนี้ก็ดีมากแล้ว…

       สองเดือน... ที่เคนบอกว่าจะไปทำงานและไม่ได้กลับมา และสองเดือนก็เป็นเวลามากพอที่จะให้ผมค้นพบบางอย่างที่ทำให้ผมรู้ตัวว่า ผมไม่ได้สำคัญสำหรับเคนขนาดนั้น

       การใช้ชีวิตอย่างที่เป็นอยู่ไม่ได้ยากอะไร ผมยังนั้งทำงานในความมืดมิดเหมือนตลอดชีวิตที่ผมเคยทำ ทุกสิ่งทุกอย่างยังดำเนินไปแบบที่เคยเป็น มีเพียงเคนที่ถูกเพิ่มเติมมาในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น

       แต่เเค่นั้นก็มากพอให้ผมของคุณพระเจ้า ที่ทำให้ผมมีช่วงเวลาที่ดีเพิ่มขึ้น มีความทรงจำที่สวยงามมากขึ้น เพื่อที่จะได้มีเรื่องเล่าให้พ่อและแม่ผมฟังมากขึ้นในวันที่ผมไปหาท่าน 

       .. แต่นั้นเป็นเพียงความคิดของผมจนกระทั้งเมื่อสี่วันก่อน…

       ทุกๆ คืนผมจะรู้สึกว่ามีคนมองผมอยู่ ทั้งๆ ที่ผม ไม่ได้ยินเสียงเดิน เสียงลมหายใจ หรือกลิ่นใดๆ เลย ผมรู้สึกกลัวมาก อาจจะเป็นเพราะว่าผมรู้สึกไปเองหรืออะไรก็ตาม แต่ผมไม่สามารถสลัดมันออกจากหัวได้เลย มิสโจเอล ที่มาทำความสะอาดบ้านให้ผมทุกสองถึงสามวันยังสังเกตเห็นถึงความวิตกกังวนของผม

       เพราะแบบนี้ผมจึงเกียดช่วงเวลาที่ผมกระวนกระวายก่อนเข้านอนเป็นอย่างมาก ที่นี่คือบ้านผม ผมอยู่ที่นี่มาตลอด ผมเกียดอะไรก็ตามที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยทั้งๆ ที่ผมอยู่ในสถานที่’ ของผม’

       ช่วงเวลาที่คิดว่าดึกสงัด เสียงแมลงกลางคืนในสวนหลังบ้านแข่งกันเรียกร้องความสนใจ เสียงลมพัดกิ่งไม้ให้ไหวเอน ผมรู้สึกสงบมาก ไม่มีความรู้สึกแปลกมารบกวน

       …แต่ในขณะที่ผมกำลังจะหลับ ผมกลับรู้สึกได้ถึงนิ้วมือเย็นแตะลงที่ใบหน้า

        “ใคร!” ผมสะดุงตื่นในทันที แต่ใครคนนั้นกลับกดผมที่นอน นิ้วมือแข็งเเรงเย็นเยียบ ลมหายใจเป็นจังหวะเบาๆ ตัวของผมสั่นขึ้นมา การดิ้นรนขัดขื้นที่ไม่มีประโยชน์ เสียงโวยวายของผมไม่ได้รับการตอบกลับ

        “ปล่อย! คุณต้องการอะไร!” หากต้องการปล้น สิ่งที่ควรทำคือขโมยของมีค่าและจากไปเงียบๆ

        จู่ๆ ก็มีเนื้อนิ่มลื่นทาบลงมาบนริมฝีปากของผม นี้จะล่วงละเมิดทางเพศเหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ!

        “อื้อ อื้อ ปะ ปล่อย!” ขาของผมถูกกด ริมฝีปากของเขา ใช่เขา ผมมั่นใจว่า เขา เป็นผู้ชายแน่นอน ตามมากดแนบกันผม ลมหายใจร้อนๆ นั้นเป่าลดหน้าผม

        พระเจ้า เขาเป็นใครกันแน่…

        เมื่อนาฬิกาบนหัวเตียงดังขึ้น นั้นหมายความว่าเช้าแล้ว แต่ผมที่ไม่ได้นอนทั้งคืนกลับอยากจะหลับขึ้นมา

        เมื่อคืนหลังจากที่ผมพยายามดิ้นรนและส่งเสียงร้อง ก็ไม่มีใครได้ยิน โทรศัพท์ที่อยู่ข้างหมอนหายไป เขาไม่ได้ทำอะไรผม นอกจากบีนกรามจนผมรู้สึกเจ็บ ลิ้นร้อนฝ่าเข้ามาในริมฝีปากผม จนรู้สึกถึงน้ำลายนั่น ตอนที่ผมรู้สึกมวนภายในท้องจนแทบทนไม่ไหว แต่เขาก็ถอนริมฝีปากออกไปก่อน แต่ตัวผมถูกดันเข้าไปด้านในของเตียง 

       ก่อนร่างกายใหญ่ๆ จะทิ้งตัวลงบนที่นอน แขนและขาของเขาพันรัดตัวผมไว้ไม่ให้ขยับ เมื่อผมพยายามพูดกล่อมหรือขู่เขาเรื่องตำตรวจ กรามผมก็ถูกบีบ ก่อนลิ้นร้อนจะตามมาตอบกลับผมถึงในปาก เมื่อเป็นแบบนี้หลายครั้ง ผมจึงเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้ร่างกายถูกกอดโดนคนที่มีร่างกายสูงใหญ่แข็งแรง และเย็นเล็กน้อยกอดผมทั้งคืน

        เมื่อใกล้เช้า หน้าผากผมถูกจูบด้วยริมฝีปากเย็นๆ เมื่อเขาลงจากที่นอน ผมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย เสียงเดิน เปิดประตู หรือหน้าต่าง ไม่มีกระทั้งเสียงลมหายใจ ถ้าไม่ใช้เพราะความเจ็บเล็กๆ บนริมฝีปาก หรืออาการปวดเมื่อยบนตัวผมคงคิดว่า

       ผมฝันไป…

       ฝันที่ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย….

++++++++++++++++++++++++++++++++++


      /เอ๊ะๆ 'เขา' คือใครนะ?
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ :กอด1:

ออฟไลน์ ann1479ann

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
............................................................................................
   เรื่องสั้นเรื่องนี้มี8ตอน+ตอนพิเศษอีก1ค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ
............................................................................................


    บทที่5  กลิ่น...ที่แปรปรวน

     ‘เขา’ ยังคงมาที่บ้านผมทุกวัน ผมไม่รู้ เขามีจุดประสงค์อะไร การมาของเขาแทบไม่ได้ทำให้ผมกลัว...

มันกลายเป็น'ความเคยชิน'ชนิดหนึ่งไปแล้ว

     แต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆ นอกการ ‘กอด’ ที่ทำทุกครั้งเวลาเขาบุกเข้ามาในห้องผม

     ‘จูบ’ ก็เป็นอีกสิ่งที่เขาทำ เวลาที่มาถึงและก่อนจากไปทุกครั้ง การมาของเขา ไร้ที่มาและที่ไป

     ผมเคยปิดประตูหน้าต่างอย่างแน่นหนา แม้กระทั่งเปลี่ยนกรและกุญแจใหม่ทั้งหมด ‘เขา' ก็ยังเข้ามาได้ เพราะเขาไม่ทำอัตรายผม ผมถึงได้ตัดสินใจไม่เด็จขาด อย่างเช่นการบอกคนอื่นหรือแจ้งตำรวจ

     จนกระทั่ง…การมาของเขากลายเป็นความเคยชิน และพัฒนาเป็นการเฝ้ารอ

     รอว่าเมื่อไร ‘เขา’ จะมา

     เมื่อไร ‘เขา' จะบอกสิ่งที่เขาต้องการ

     ใช่ ผมคิดว่าเขาต้องการบางอย่าง ทุกครั้งที่เขามา ชายคนนั้นจะจูบลงที่หน้าผาก ก่อนจะ ‘มอง’ ผมนิ่งๆ เป็นเวลานาน ก่อนที่จะนอนลงบนที่นอน

     ถึงแม้เวลาไปมาจะไม่มีเสียงเหมือนเดิม แต่ตัวเขาเริ่มที่จะมีกลิ่น กลิ่นครีมอาบน้ำ ที่เปลี่ยนกลิ่นไปทุกครั้ง กลิ่นน้ำหอมไม่เคยซ้ำเดิม บางครั้งมีกลิ่นดิน กลิ่นบุหรี่ หรือกลิ่นอาหารติดมาด้วยตลอด แต่เขาคงไม่รู้กลิ่นที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยคือกลิ่นตัวของเขา กลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ที่ทำให้อบอุ่นได้ในอ้อมกอดเย็นๆ

     ผมยังทำสิ่งที่เคยทำ ชีวิตเหมือนปกติอย่างที่เคยเป็น แต่จริงๆ แล้วผมรู้ตัว ว่าผมไม่ได้เหมือนเดิมนานแล้ว ความรู้สึกที่เคยมีมันเปลี่ยนไป ความรู้สึกต่อการกระทำเดิมๆ ก็เปลี่ยนไป

     แต่ผมก็ต้องทำให้เหมือนเดิม เพราะผมกลัว ‘เขา’ จะหายไป…อีกครั้ง…

     สิ่งที่ผมไม่เข้าใจ แต่ต้องทำเป็นเข้าใจ

     ทำไมเขาไม่บอกความจริงของเรื่องต่างๆ กับผม

     ทำไมต้องทำอย่างที่เป็นอยู่

     ทำไมไม่กลับมาหาผมจริงๆ

     ทำไมต้องทำตัวเป็นความฝันของผม ฝันดีที่จะมีแค่เฉพาะกลางคืน

     ผมมีหลายเรื่องที่อยากจะถามเขา แต่ผมก็กลัวคำตอบ แต่ที่กลัวกว่า คือไม่ได้คำตอบ

และหายไปพร้อมกับคำถามและความรู้สึกของผม

     ระหว่างเราเหมือนการเทน้ำหวานลงแม่น้ำ เสียเวลาและไร้ประโยชน์

     แต่ผมคงเหมือนปลาในแม่น้ำที่เฝ้ารอคอยเขาอยู่ที่เดิม ไม่ใช่รอน้ำหวาน

    แต่รอคอยว่าเขาจะสนใจจะนึกถึง และใส่ใจช่วงเวลานี้ไปอีกนานแค่ไหน จะสนใจปลาตัวหนึ่งในบรรดาสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ไปได้นานถึงเมื่อไหร

     พอไม่รู้ตัว ก็ไม่รู้สึก... แต่เมื่อรู้สึก ก็ยาก..ที่จะถอนตัว

     ในวันที่ที่อากาศแปรปรวน เสียงลมกระหน่ำพัดโหมกระพือให้กิ่งไม้สั่นไหว ใบไม้ปลิววอน ผู้คนคงจะเร่งรีบกลับบ้านเพื่อซุกตัวบนที่นอน เฝ้าภาวนาให้ไฟดับ และรอคอยยามเช้าเพื่อทำความสะอาดบริเวณบ้าน เพราะเป็นช่วงพายุเข้าสัญญาณคลื่นวิทยุจึงขาดๆ หายๆ รายการเพลงที่ฟังไม่ชัด อากาศไม่ดี และอยู่คนเดียว…

     ยังไงก็ไม่ชินสักทีสินะ

     ใครๆ ก็บอกว่าจีนเข้มแข็งมาก แต่จริงๆ แล้วที่ผมเข้มแข็งเพราะอยากให้คนอื่นชื่นชมผมต่างหาก

     หากผมทำตัวเป็นภาระ ชีวิตผมคงแย่กว่านี้แน่ๆ

     เพราะผมไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ทุกคนคิด วันนี้จิตใจผมจึงอ่อนแอ  มันแย่ยิ่งกว่าที่เคยเป็น ร่างกายร้อนระอุ เหงื่อโทรมจนเสื้อเปียก

     ยิ่งในวันที่ร่างกายอ่อนแอ...

     จิตใต้สำนึกจึงสั่งให้ผมเรียกหาสิ่งที่ผมพยายามปฏิเสธ

     ชายแปลกหน้าที่เข้ามานั้งข้างๆ ผม…นั้นเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่

     เพื่อนบ้าน…ที่ไม่แน่ใจว่าเคยมีหรือไม่

     คนร้ายที่บุกเข้ามายามกลางคืน….และชกชิงสิ่งสำคัญกลับไปโดยไม่รู้ตัว

      ในยามที่สติเลือนลาง ความเย็นเยียบประทับลงบนใบหน้า

      เหมือนดังน้ำเย็นที่สาดเข้ากองไฟ

     การเฝ้ารอ

     ความไม่แน่ใจ

     และความหวาดระแวง ดูคล้ายจะไม่เคยเกิดขึ้น

     แม้เพียงแค่ชั่วครู่หนึ่ง… ผมก็ยังยินดี

     เมื่อผมเอียงใบหน้าซบฝ่ามือแข็งแรง เสียงแหบแห้งก็ดังขึ้นมา คล้ายจะทะลายกำแพงระหว่างเรา

     “นายรู้ตั้งแต่เมื่อไหร…” เหมือนร่างกายได้รับการอภัยจากโทษทัณฑ์

     “ตั้งแต่…แรก….” สติที่เลือนหายไป พร้อมความอุ่นร้อนในอกที่เพิ่มขึ้น ผมว่า วันนี้มันก็ไม่ได้แย่เกินไปนัก…



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณค่ะ  :กอด1:



ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ NormalVee

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
อ่านแล้วรู้สึกอุ่น ๆ กลัวการหักมุมตอนท้ายจังเลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด