:::: Heart's Tale :::: รุ่นพี่คนนั้นชื่อ 'จิณณ์' [จบภาค P.7 ::: 9/3/60]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: :::: Heart's Tale :::: รุ่นพี่คนนั้นชื่อ 'จิณณ์' [จบภาค P.7 ::: 9/3/60]  (อ่าน 38861 ครั้ง)

ออฟไลน์ nottto

  • MaxNuzz
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 172
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0

ออฟไลน์ TAJIPO

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะพี่น้องคุณณณณ
เข้มแข็งไว้ ไม่อยากให้คุณง้อก่อนเลยอะ
อีจิณณ์ มาง้อน้องเด้ะพะะะ

ออฟไลน์ MoonLovers

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
สวัสดีปีใหม่ค่าาาา
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
ลืมพี่จิณณ์กับน้องคุณกันหรือยังเอ่ย





ตอนที่ ๒๔   :L2:

ผู้แต่ง :: FANISMZ


อาการสติหลุดของผมกินเวลาไปทั้งคาบเช้าวันนั้น บุรินทร์กับวาเลยต้องโดดเรียนนั่งเฝ้าผมไปด้วย โชคดีที่ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีการเรียนการสอนปกติจึงไม่ค่อยมีนิสิตเดินผ่านไปมามากนัก บางคนที่เห็นเหตุการณ์เขาก็คงเห็นแค่ภาพที่ผมนั่งให้บุรินทร์กอด มีวานั่งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งเป็นภาพปกติที่พวกปีสองขึ้นไปทุกคนชินตาเสียแล้ว ผมเงยหน้าจากเสื้อเชิ้ตของบุรินทร์พลางใช้หลังมือป้ายน้ำตา บุรินทร์ดึงผ้าเช็ดหน้ามาช่วยซับให้อย่างใจดี แบบนี้แหละถึงจะปากร้ายแต่มันก็รักผม

“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง”

“อือ”

“เป็นยังไงบ้างตอนนี้ ปวดหัวไหม” ร้องไห้หนักอย่างที่ไม่เคยเป็น เล่นเอาเพื่อนตกใจกันถ้วนหน้า ผมหรี่ตามองพื้นโต๊ะก่อนจะส่ายหน้า

“หิว” ไอ้ตี๋มันพ่นลมออกจมูกพรืด ผลักหน้าผากผมแล้วก็ลุกตรงไปทางโรงอาหาร

“เจอพี่จิณณ์ใช่ไหม” วาถามแบบไม่เสียเวลาอ้อมค้อม ตาคู่สวยมองตรงมาคล้ายจะอ่อนใจก็ไม่ใช่เศร้าใจก็ไม่เชิง แต่ผมว่าวาคงแน่ใจในคำตอบอยู่แล้วล่ะ เพื่อนผมคนนี้เดาอะไรไม่เคยพลาด “ลืมไปว่าวันนี้พวกพี่บัณฑิตมีซ้อมที่หอประชุมใหญ่ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้โทรบอกนายเพราะไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนั้น”

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดวาซักหน่อย”

“แล้วคุยอะไรกันบ้าง”

“ไม่ ไม่ได้คุยเลย พี่จิณณ์ของวาแทบไม่มองหน้าฉันด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วที่มันเป็นอย่างนี้ ดีแล้วล่ะ” บอกทั้งวาและใจของตัวเองด้วย บอกเพื่อที่จะให้รู้สึกดีขึ้นแม้ว่ามันจะแทบมองไม่เห็นความเป็นไปได้เลยก็ตาม วาใช้ปากกาขีดเป็นเส้นวงกลมซ้อน ๆ กันเป็นวงยุ่งเหยิงบนปกสมุดเล็คเชอร์ซึ่งผิดนิสัยเจ้าระเบียบของเจ้าตัวลิบลับ ผมมองอาการแปลก ๆ นั่นแล้วก็เผลอลืมเรื่องเศร้าในใจ ออกปากถามอย่างอดใจไม่อยู่

“วา เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า”

“คิดอะไรอยู่?”

“คิดเรื่องพี่จิณณ์กับคุณ”

“โหหหหห เชย สมัยนี้เค้าไม่คิดเรื่องนั้นกันแล้ว” เศร้าจนใจจะขาดตายอยู่แล้วยังมีมุกได้อีก แต่โทษทีวาไม่แม้แต่จะทำหน้าอ่อนใจอย่างทุกที คราวนี้ดูจริงจังผิดปกติจนผมต้องเงียบ

“คุณอยากรู้ไหมว่าทำไมพี่จิณณ์ถึงลาออกจากบริษัทเดิมทั้ง ๆ ที่กว่าจะได้เข้าไปทำงานต้องผ่านการทดสอบหลายต่อหลายรอบ” มันมีเหตุผลอื่นนอกจากความต้องการของเจ้าตัวแล้วก็กิจการที่รวยล้นฟ้าของตระกูลปภาเดชวิรุฬห์อีกหรือ “อุตส่าห์สอบได้ทำงานที่ตัวเองชอบและใฝ่ฝันอยากจะทำ ทำไมพี่จิณณ์ถึงได้ลาออกแล้วกลับไปช่วยงานทางบ้าน อยากรู้ไหม”

ถ้าบอกว่าไม่อยากรู้ก็คงโกหก

“อือ อยากรู้”

“วา แบบนี้ไม่ดีนะ” บุรินทร์กลับมาพร้อมเสียงปรามแต่การที่มันติงวาต่อหน้าผมก็เป็นการบอกใบ้อย่างหนึ่งว่ามันจงใจให้ผมรู้ วารับถุงขนมขบเคี้ยวมาจากบุรินทร์ แกะแล้วก็เลื่อนมาให้ผม “ก็ถ้าปล่อยไปตามยถากรรม ทั้งสองคนคงไม่เข้าใจกันง่าย ๆ นายก็เห็นนี่บุรินทร์ มาถึงขั้นนี้แล้วพี่จิณณ์ยังไม่ยอมบอก คุณคงไม่รู้ไปจนตายนั่นแหละ”

“ถ้าคิดว่ามันจะดีขึ้นก็ตามใจ”

“พูดอะไรกัน ขอเข้าใจด้วยคนได้ไหม” สุดจะห้ามความอยากรู้ที่วิ่งพล่านในอกนี้ได้ ผมวางมือลงบนแขนวาเผลอจับแน่นด้วยความลืมตัว วาเป่าปาก สองเพื่อนคู่ซี้เขามองหน้ากันก่อนบุรินทร์จะเป็นคนเปิดประเด็นด้วยหมัดเหวี่ยงขวาตายซ้ายสลบใส่ปลายคางผมเต็ม ๆ

“พี่จิณณ์เขาต้องกลับไปช่วยงานของที่บ้านก็เพราะนายนั่นแหละไอ้ลูกหมา”

“เพราะฉัน? ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย”

“เขาต้องทำงานให้คุณพ่อเพื่อแลกกับการได้คบกับผู้ชายหัวดื้อแบบนายไปตลอดชีวิตที่เหลือยังไงล่ะ เจ้าโง่ แล้วดูนายสิ นอกจากจะไม่สนับสนุนความตั้งใจของพี่เขาแล้ว ยังมาบอกปัดกันหน้าตาเฉย รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำให้ความฝันของผู้ชายคนหนึ่งดับวูบไปเพราะคำตัดรอนของตัวเอง”


มีเหตุผลอะไรบ้างในโลกใบนี้ที่จะทำให้คน ๆ หนึ่งทำทุกอย่างเพื่อใครอีกคน ทำแม้ว่ามันจะฝืนใจตัวเอง ทำด้วยความสุขและรอรับผลของการกระทำนั้นอย่างมีความสุข เพียงเพราะได้เห็นอีกฝ่ายยิ้มและหัวเราะอยู่ตรงหน้า เพราะผมเป็นแค่เด็กนิสัยไม่ดีคนหนึ่ง เห็นแก่ตัวในหลายครั้ง เอาแต่ใจตัวเองในหลายเรื่องแถมยังไม่ค่อยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น ดังนั้น สำหรับผมแล้วคนที่ทำเพื่อคนอื่นได้ถึงขนาดนั้น เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ
      


พิธีพระราชทานปริญญาบัตรของปีนี้ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ปีที่ผ่านมา ผู้คนมากมายหลั่งไหลกันเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่สมกับเป็นมหาวิทยาลัยดังระดับประเทศ เป็นปกติของทุกปีที่ทางมหาวิทยาลัยจะประกาศงดการเรียนการสอนสองวันเต็มเพื่อให้รุ่นน้องได้มีโอกาสมาแสดงความยินดีกับรุ่นพี่ ผมมีพี่ที่จบปีนี้หลายคน วันนี้ทั้งวันพวกเราสามทหารเสือเลยตระเวนถือช่อดอกไม้และของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปตามคณะต่าง ๆ และสุดท้ายก็มาจบที่สถาปัตยกรรมศาสตร์

วาที่วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ตรงเข้าไปหาพี่ชายคนสนิทท่ามกลางสายตาชื่นชมปนอิจฉาของคนแถวนั้น เจ้าหน้าหวานเพื่อนผมดูจะเข้ากันได้ดีกับครอบครัวพี่พีร์แต่เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วก็ทั้งสองคนโตมาด้วยกันนี่ ผมเอ่ยแสดงความยินดีกับพี่ไวทิน พี่ภูวดลและพี่นรวิชญ์จนครบทีมแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ผมชะเง้อหาตั้งแต่ข้ามเขตแดนคณะเข้ามา

เรียนจบเหมือนคนอื่นไม่ใช่หรือ ออกจากหอประชุมมาพร้อมกัน ทำไมไม่อยู่ตรงนี้เหมือนชาวบ้านเขา หรือพวกบัณฑิตเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเขาไม่อยากเปิดเผยตัวในที่สาธารณะเพราะกลัวว่าจะโดนคนนิสัยเสียอย่างผมตามมาหาเรื่องในงานรับปริญญาของตัวเอง มองไปรอบตัวก็มีแต่คน คนและคน ไม่ยักกะมีหน้าหล่อ ๆ ที่คุ้นตามาให้เห็นเลย ผมเริ่มถอดใจเพราะไม่รู้จะตามหาจิณณ์ได้ที่ไหนอีก วันปกติยังพอว่าแต่วันพิเศษแบบนี้ สารพัดมนุษย์เดินกันให้วุ่นแบบนี้ จะมีโอกาสได้ให้ไหม ไอ้ของที่อยู่ในมือนี่น่ะ ผมแกว่งของขวัญเพียงชิ้นเดียวไปมา อุตส่าห์ลงทุนทำทั้งคืน น่าเสียดายถ้าไม่ได้ให้อย่างที่ตั้งใจไว้

“มองหาใครหรือคุณภัทร”

“มองหาพี่จิณณ์ครับ” พี่พีร์สำลักขำเมื่อได้ยินคำตอบจากใจแบบไม่มีกั๊ก เขาหัวเราะในคอแล้วก็บอกให้ผมใจเสียไปอีกว่า “ไม่อยู่ตรงนี้หรอก เจ้านั่นไปถ่ายรูปกับครอบครัวตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ เห็นบอกว่าพอถ่ายรูปเสร็จจะกลับบ้านเลยเพราะทุกคนมีงานรออยู่”

มีงานรออยู่! ในวันรับปริญญาเนี่ยนะ!

ใครใช้ให้พี่มันทำตัวแบบนี้เนี่ย วันนี้วันรับปริญญานะโว้ย คนอื่นไม่ว่างก็กลับไปก่อนใครจะว่า แต่คนเป็นเจ้าของงาน เป็นบัณฑิตที่มีหน้าที่รอให้คนมาแสดงความยินดีในวันนี้ มันต้องอยู่รอสิ เรื่องอะไรมาชิ่งหนีกลับไปทำงานทั้งที่ผมตั้งใจจะมาเจอ แม่ง ไอ้คนไม่รู้จักกาลเทศะ ถ้าเจอจะปาดอกไม้ใส่หน้าให้

“แต่ไม่แน่ใจว่าจิณณ์จะกลับไปหรือยังนะ” อ่าว คุณรณพีร์ เมื่อกี้ผมด่าเพื่อนคุณไปยาวมากนะ

“ตกลงกลับหรือไม่กลับครับคุณพี่พีร์” หัวเราะ ได้ทีล่ะหัวเราะกันทั้งกลุ่ม

“ไม่แน่ใจเหมือนกันเห็นมันบอกว่าจะแวะไปดูสถานที่ในความทรงจำก่อนกลับน่ะ” สถานที่ในความทรงจำ นะ คำใบ้ไม่กระจ่างแถมยังคลุมเครือได้อีก ไอ้คุณชายนั่นมันเกิดก่อนผมตั้งสามปีแถมยังเรียนเร็วกว่าตั้งสี่ปี ความทรงจำมันก็ต้องมีแทบทุกมุมในรั้วมหาวิทยาลัยนี้ แล้วผมจะรู้ไหมว่ามันจะไปไหน

“ขอคำใบ้เพิ่มได้ไหมครับ” พี่พีร์หัวเราะร่วน

“นายนี่มันมึนจริง ๆ โอเค ๆ คำใบ้ที่สอง สุดท้ายและท้ายสุด จิณณ์มันบอกว่าจะไปรำลึกความทรงจำหรือตำนานรักแถว ๆ บันดงบันไดอะไรสักอย่างนี่แหละ รำลึกถึงใครก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ฉันไม่ได้ถามต่อ”
    


บันไดแดงทอดตัวอย่างสง่างามเช่นวันเก่า

เวลาไม่อาจพรากมนตร์ขลังอันเป็นเสน่ห์ตราตรึงใจไปจากเจ้าพรมสีแดงเลือดนี้ได้ ทุกก้าวที่เหยียบขึ้นไป ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึก ตึก ตึก ประสานกับเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบา จำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ได้ปีนบันไดแดง จึงตอบไม่ได้ว่าที่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยนั้นเป็นเพราะความเคยชินหรือเป็นเพราะใจมันเร่งเร้าที่จะไปเจอใครบางคนที่อาจจะยังอยู่บนโน้น

ผมก้าวมาหยุดครึ่งทาง

จำได้ว่าตรงนี้ เคยมานั่งหอบกับบุรินทร์ในวันที่จะมายืมหนังสือทำรายงาน

จำได้ว่าตรงนี้ เคยได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ก้าวขึ้นมาราวกับไม่รู้สึกอ่อนล้าอย่างที่ผมเป็น เคยติดใจสงสัยจนต้องหันกลับไปดูเจ้าของจังหวะฝีเท้านั้นอย่างข้องใจแล้วก็ได้เห็น ผู้ชายตัวสูง ผิวหน้าขาวจัดที่ตัดกับริมฝีปากแดงสด เสื้อเชิ้ตขาวสะอาดและกางเกงยีนส์สีซีด คนที่ดูดีได้แม้จะอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนคนทั่วไป

จำได้ว่าตรงนี้ ที่ผมสะดุดขั้นบันไดจนหล่นลงไปหาใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ แล้วก็ดันไปคล้องกับตำนานรักสะท้านโลกของไอ้ตี๋เข้าให้ ใครจะคิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องจริงในเวลาต่อมา

ผมเดินเลยชั้นที่เป็นห้องสมุดมาหมดแล้ว บันไดที่ทอดสูงอยู่ตรงหน้าจะพาผมไปถึงส่วนหวงห้ามที่มีเพียงคณะกรรมการสภาพิเศษของสถาปัตย์เท่านั้นที่จะผ่านเข้าไปได้ มาถึงขั้นนี้จะถอยคงไม่ใช่นิสัยผม แต่จะให้เดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายแบบไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็ยังลังเลนิดหนึ่ง ผมตื่นเต้น หวั่นไหว รู้สึกไม่มั่นใจ แต่เจ้าดอกไม้สีเหลืองดอกโตและมีเพียงดอกเดียวพร้อมใบสีเขียวสดที่ผมบรรจงประดิษฐ์เองกับมือ มันทั้งขู่ทั้งปลอบให้ก้าวไปข้างหน้า ผมสูดลมหายใจลึก เอาวะ เห็นแก่ริบบิ้นผ้าสีเงินเส้นใหญ่ที่ผูกติดไว้กับก้านสีเขียวเข้มนี่ ผมจะไม่ทำให้มันต้องเก้อก็แล้วกัน

ตึก


ตึก


ตึก

ใครบางคนเดินมาจากชั้นลอย ผมเงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าของเสียงฝีเท้าคุ้นหูแล้วก็รีบซ่อนดอกไม้ไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าใกล้เข้าแล้วก็มาหยุดตรงบันไดขั้นบนสุด มองไล่ตั้งแต่รองเท้าสีดำขลับ กางเกงขาวแบบพอดีกับช่วงขายาว เสื้อนอกที่ปิดคอด้วยแถบสีน้ำตาลอันเป็นสีประจำคณะของบัณฑิตและเข็มวิทยฐานะบนอกเสื้อซ้าย จิณณ์สวมชุดเหมือนพี่บัณฑิตชายข้างนอกอีกนับพันแต่ความเป็นจิณณ์ ปภาเดชวิรุฬห์ก็ทำให้ชุดขาวนั้นยิ่งเลอค่าแลศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นหลายเท่า

ผมหลบสายตาไปวูบหนึ่งเมื่อเจอดวงตาคมกริบมองกลับมา รู้สึกว่าจุดที่ตัวเองยืนอยู่มันดูเสียเปรียบอย่างไรชอบกล ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปหาเพื่อที่จะได้เห็นหน้าอีกฝ่าย ต้องเดินขึ้นไปเพื่อที่จะไปถึงจุดที่ใครคนนั้นยืนอยู่ ต้องเป็นฝ่ายเหนื่อยขณะที่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม มือข้างหนึ่งถือหลักฐานของความสำเร็จ ปริญญาบัตร สมบัติที่สำคัญยิ่งในชีวิตนิสิต บนท่อนแขนมีเสื้อครุยผ้าโปร่งพับพาดไว้อย่างดี

นอกจากเสียงเซ็งแซ่ที่เล็ดรอดเข้ามาจากด้านนอกพอได้ยินแล้วก็ไม่มีเสียงใดระหว่างเรา ไม่มีความเคลื่อนไหวจากคนที่เป็นฝ่ายเข้ามาหาผมก่อนเสมอ คราวนี้ผมคงต้องก้าวเข้าไปหาเขาเอง


ตึก


ตึก


ตึก


แม้จะมายืนอยู่บนพื้นระดับเดียวกันแต่ก็ยังต้องเงยหน้ามองอีกคนอยู่ดี เอาเป็นว่า วันนี้ผมของดพูดถึงระดับความสูงที่แตกต่างก็แล้วกัน แม้จะแอบเจ็บใจที่เตี้ยกว่าเยอะแต่ถ้าอธิบายมากไปมันจะไม่โรแมนติคเอาซะเปล่า พองลมใส่แก้มสลับข้างไปมาอยู่อึดใจก่อนจะยื่นทานตะวันดอกโตให้พ่อคนดีเขาดื้อ ๆ

“ยินดีด้วย” จิณณ์ก็ยังคงเป็นจิณณ์ที่แสนดีเหมือนเดิม แค่ผมยืนเม้มปากหน้าแดงก่ำเพราะต้องข่มความอายในการง้อคน พี่มันก็คลายยิ้มใส่ตาผมอย่างง่ายดาย แทนที่จะรับของขวัญมือขาวจัดกลับเอื้อมมารั้งข้อมือผมเข้าไปใกล้ แล้วเป็นไงล่ะ ได้กอดกันตรงหัวบันไดเลยไง

“ขอบใจคุณภัทร”

“อืม”

“ดีใจนะที่นายมา”

“ผมมาเพราะมีเรื่องจะถาม” จิณณ์หัวเราะ ไม่วายเย้าให้ผมอายหนัก

“ไม่ได้มาเพราะอยากแสดงความยินดีหรอกหรือ?”

“พี่!”

“ถามมาสิ”

“พี่ต้องจำใจทำงานกับทางบ้านเพราะผมหรือจิณณ์” จิณณ์ทำเสียงคล้ายประท้วง อ้อมกอดที่โอบรัดผมอยู่ยิ่งกระชับแน่นขึ้นเป็นสองเท่า “ฉันแค่กลับมาช่วยงานพวกท่านเร็วกว่ากำหนดเท่านั้นเอง เนื้อหางานก็คล้ายกันเป็นงานที่ฉันชอบ แต่ที่ไปสมัครที่อื่นเพราะอยากลองหาประสบการณ์ก่อนกลับเข้าบริษัทแม่ คุณกังวลเรื่องนี้หรือ?”

“ผมกลัวพี่จะไม่มีความสุขถ้าโดนบังคับ”

“ไม่มีใครบังคับฉันได้คุณ ฉันเต็มใจ”

“จริง ๆ นะ” เสียงทุ้มย้ำตอบว่าจริง

“ขอโทษที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก หายโกรธเถอะนะ”

“ใครโกรธ ไอ้คนที่มันเชิดใส่กันน่ะไม่ใช่ผมแน่” เจ้าของอกที่ผมซุกหน้าอยู่หัวเราะจนกล้ามอกสั่น ว่าจะพูดนานละ แม้แต่เสียงหัวเราะมันยังมีชาติตระกูลเลยขอบอก มือหนาลูบศีรษะผมอย่างเบามือ ไม่ลืมคลึงปลายนิ้วกับท้ายทอยพอให้ผมรู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่เครียดกับการเผชิญหน้ากันจนตัวเกร็งไปหมด เสียงทุ้มเปรยอยู่เหนือหน้าผาก ฟังแล้วรู้สึกดีไม่ต่างจากวันวาน

“ก็คนมันน้อยใจนี่นา เอะอะอะไรก็ไล่กันลูกเดียว ถึงจะรูปหล่อพ่อรวยแล้วก็นิสัยดีแค่ไหนฉันก็เสียใจเป็นนะ” ช่างกล้า เอาคุณสมบัติตัวเองมาขายกับคนอย่างคุณภัทร ไม่รู้เสียแล้วว่าคุณภัทรรู้ดีมากกว่าที่เจ้าตัวมันขายออกมาอีก

“นอกจากรูปหล่อพ่อรวยนิสัยพอใช้ได้แล้ว พี่ยังหน้าด้านสุด ๆ ด้วย”

“ไม่หน้าด้านแล้วจะได้คุณภัทรเป็นแฟนหรือ รู้ไหมว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ ฉันต้องตีหน้านิ่งเข้าหานายตั้งกี่ครั้ง” ผมทำเสียงหึในลำคอ รู้บ้างไม่รู้บ้าง มันผิดไหมล่ะ บางทีผมก็รู้ว่าพี่มันเนียนแต่ก็เห็นแก่ความหล่อของมันเลยทำเป็นไม่รู้ เหมือนตอนนี้นั่นแหละ ไอ้คนดีมันเนียนรวบรัดเอาผมเป็นแฟนไปหยก ๆ รู้อยู่เต็มอกแต่ไม่อยากค้าน ขี้เกียจ

“เป็นแฟนกันแล้วนะ”

“เนียน” ได้ทีล่ะประกาศความสัมพันธ์เลยนะ ยกระดับตัวเองสุดฤทธิ์ ผมชำเลืองมองใบหน้าขาวจัดที่เริ่มซับสีเรื่อเพียงแวบเดียว ไม่ทันได้คิดก็ดันคล้องแขนโอบรอบลำคอคนตัวสูงกว่าเป็นคำตอบรับไปเสียแล้ว เฮ้อ ปากแดง ๆ ตาคม ๆ นี่มันไม่เข้าใจออกใครจริง ๆ ประมาทไม่ได้เลยเชียว

“ผมเอาแต่ใจนะ”

“ฉันรู้”

“พูดไม่เพราะด้วย”

“ข้อนี้ก็รู้ดีเลยล่ะ”

“นิสัยไม่ค่อยดี ชอบให้เอาใจแล้วก็ไม่ชอบเอาใจใคร”

“ฉันอยากเอาใจนาย คุณ”

“ผมไม่ชอบง้อใครแต่ก็ไม่โกรธใครง่าย ๆ เหมือนกัน ยกเว้นเหลืออดจริง ๆ”

“ฉันจะพยายามไม่ทำให้นายโกรธดีไหม”

ยอมให้ทุกทางขนาดนี้ไม่มีทางรอดครับ

“รักนะคุณ”

“อือ”

“รักมาก ๆ ด้วย”

“เออออออออ...รักเหมือนกัน...” แล้วก็อุบอิบเติมท้ายว่า...มั้ง...(ห่านนนน เขินฉิบหาย!) จิณณ์ยิ้ม กดจมูกโด่งลงกับหน้าผากแล้วก็แก้มซ้ายขวาของผมแบบไม่ให้น้อยหน้า เรากอดกัน มองตากัน หัวเราะและยิ้มให้กันก่อนจะสารภาพความในใจด้วยการปล่อยให้ริมฝีปากจูบซับคลอเคลียอยู่เช่นนั้น 

จบ(เรื่อง)กัน เถอะเนาะ
.
.
.
.
.


THE EHD



จบภาคแล้วจ้าาาาา ขอพี่คนแต่งมาได้แค่นี้ค่ะ แหะ ๆ ๆ    :mew4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-10-2017 23:12:56 โดย MoonLovers »

ออฟไลน์ AutoAngels

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 111
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
อย่าพึ้งจบนะมาต่ออีกนะ  :monkeysad: สวัดดีปีใหม่จร้าาา

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ warin

  • รถไฟขบวนนั้น ได้แล่นผ่านไปแล้ว
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1937
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
    • -

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4
หายไปหลายวันเชียว  :z2: :z2: :z2:
เข้าใจกันแล้ว หวานไปอีก  :impress2: :impress2:
ใกล้จบยัง ยังไม่อยากให้จบเลย
 :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
แหม่ นึกว่าจะเล่นตัวต่อ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
❤️ HAPPY NEW YEAR 2017 ❤️
สวัสดีปีไหม่ ๒๕๖๐
ขอให้ไรท์ มีความสุข มากๆ
。◕‿◕。
โอ๊ย.............. ชอบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
ดีกันแล้ว  แสนจะดีงาม ถูกใจคนอ่าน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จิณณ์ สุดยอดดดด เท่มาก  :ling1: :ling1: :ling1:
คุณ ตามไปง้อซะที  :impress2:
อ่านไป ยิ้มไป ยังกับได้ชมติดขอบริงไซด์
ขอบคุณของขวัญปีใหม่จากไรท์
รอคอยมานาน มากกกกก
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ rk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 254
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
โอ๊ย........ดีใจ ไรท์มาลงจิณณ์ ให้อ่านแล้ว  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คราวนี้เป็นด้านของจิณณ์
รู้ว่าจิณณ์ชอบคุณ
เพียงแต่ไม่รู้ว่าชอบเมื่อไหร่ ยังไง  :ling1: :ling1: :ling1:
ก็ว่าคุณ ต้องน่ารัก หน้าตาดี
คราวนี้เลยรู้จากปากจิณณ์แล้ว
ว้าว......จิณณ์ ก็หล่อ ปากแดง 
คุณ ก็ปากแดงๆ หน้าเรียวๆ น่ารักเหลือกำลัง
จิณณ์ คุณ เจอกัน สมกันจริงจริ้ง  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-02-2017 20:03:45 โดย ♥►MAGNOLIA◄♥ »

ออฟไลน์ เจเจจัง

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
เราชอบจิณณ์นะ ชอบมากด้วย แต่นิสัยจิณณ์ที่เราไม่ชอบคือ 1.มีอะไรไม่เคยบอก ให้รู้จากคนอื่น 2.สุภาพบุรุษเกิ๊น พอมีชะนีมา มัวไปเทคแคร์ชะนีจนไม่สนใจคุณ นิสัยสองข้อนี้จะแก้ได้ไหมอ่ะ เรากลัวเป็นปัญหาในภายหลัง

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
กว่าจะถึงพาร์ทปัจจุบัน คงฟังพระเอกของเราเวิ่นเว้อถึงพี่น้องคุณอีกแยะ  :hao3:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
จิณณ์ คุณ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จิณณ์ อดทนมากจริงๆกับคุณ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อย่างนี้แหละ คุณ เปรียบเหมือน วันพีช
ในโลกมีชิ้นเดียว คุณ ก็มีแค่คนเดียว เท่านั้น
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ เจเจจัง

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
พาร์ทจิณณ์ ทำให้เห็นว่าจิณณ์วางแผนมาอย่างยาวนาน และรักคุณมากแฮะ แล้วไหงตอนที่ทะเลาะกันใหญ่โตรอบนั้นทำไมถึงงอนน้องมากมายหล่ะหว่า

ออฟไลน์ nottto

  • MaxNuzz
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 172
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เชื่อจิณณ์ เขาเลย  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พอเป็นเรื่องคุณภัทร จิณณ์ไปไม่เป็นเลย
แค่คุณ ถามว่าจิณณ์ มีแฟนหรือยัง
แทนที่จะทำตาหวานส่งไปแล้วบอกยังไม่มีแฟน
กลับไปอารมณ์เสีย งอนซะอีก
จิณณ์ น่าจะดีใจ ได้ใจสุดๆ
ก็คุณคลานดุ๊ก ๆ มานั่งข้าง ๆ ลูบหลังให้จิณณ์ แท้ๆ
แม้ประกายตาคุณ จะเต้นระริกแบบสนุก
แสดงว่าคุณ ไว้ใจจิณณ์ เพิ่มอีกระดับแล้ว
ลูบหลังลูบไหล่เลยนะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ magic-moon

  • mgKapleGD
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 497
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
    • Pretty Girls from your city for night
คุณภัทรรรรรรรร ในมุมมองพี่จิณณ์ทำไรก็น่ารักนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ rk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 254
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
รออยุ่นะค่ะ อย่าทิ้งเรื่องนี้น่ะะะะะ :ling1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด