-
เอามั่งๆ ช่วงนั้นอยู่ ม.ปลาย ไปเจอ เด็ก ม.ต้นที่ร้านเกมส์คอม
ตอนแรกไม่ได้สนิทกัน เกลียดมันด้วยซ้ำ เพราะมันชอบพูดกวนทีน
ไม่เห็นหัวเรา (กรูเป็นพี่เมิงนะ ไอเชี่ย พูดอะไรระวังปากหน่อย)
พอเจอกันบ่อยเข้าๆ มันก็รู้ว่าเราไม่ชอบให้พูดจา หยาบๆกับเรา
มันก็เปลี่ยนสไตล์การพูด ดีขึ้นเรื่อยๆ มันชอบมาเกาะๆแกะๆกับเราตลอด
จนกะทั่งมุขหยอดมาแล้ว
ฮวด: เต้..ฮวดถามไรอย่างซิ (มันถามแต่ไม่หันมามองหน้าเราเลย พอดีเล่นเกม์คอมติดกัน)
ผม: ว่ามาดิ๊ (ผมก็ตอบกลับไป ไม่มองหน้ามันบ้าง)
ฮวด : เต้พักกับใครอ่ะที่บ้านนะ (มันยังไม่ยอมหันมาอีก)
ผม : ก็อยู่กันหลายคน แต่อาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์ ไม่มีคนอยู่บ้าน ถามไมอ่ะ
คราวนี้มันหันขวับกลับมา
ฮวด : งั้นฮวดก็ไปนอน บ้านเต้ได้ดิ๊
ผม : เฮ้ย เรื่องไร บ้านเองมี ก็ไม่นอน มานอนบ้านคนอื่น (ตอนนี้ผมก็หันหน้ามาคุยกับมันและ)
มันปล่อยมีจากคีย์บอร์ด มากอดผมกลางสายตาประชาชีเลยอ่ะ
ฮวด : น้า..น้า..ฮวด ไม่ดื้อ ไม่สน ไม่รื้อของ (ตอนนี้มันกอดผม มันอ้อน มันนัวเนีย จนคนอื่นๆ หันมามอง)
ผม : เฮ้ยๆ ปล่อยกู เออ...เมิงจะไปก็ไป กรูไม่ห้ามเมิงแล้ว
ไอเราก็นึกว่าจะปล่อย เอ้อ..มันกอดแน่นขึ้นไปอีก (ตอนนั้นแอบดีใจลึก)
จบฉากกุ๊กกิ๊กตอนที่ 1 (มีอีกหลายฉาก เอาไว้จะมาเล่าให้ฟังกันอีก)
-
มาต่อแล้วคร้าบบบ :try2:
หลังจากที่กอดกันกลมในร้านคอม :-[
....
เราทั้งคู่ก็หันกลับมาเล่นเกมส์ที่ค้างกันอยู่จนจบ ก่อนมันกลับ (มันกลับก่อนผม) มันก็กอดลาเราอีกที
ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ปัดมันออก ไม่ใช่ชอบ แต่กำลังเล่นเกมส์อยู่
........
....
ช่วงนั้นที่เจอกันบ่อยๆ (ทุกเย็น) เพราะว่ามันเป็นช่วงปิดเทอม1
ทุกทีแล้วผมก็มักจะมาร้านก่อนมันทุกที แล้วทุกทีผมก็มักจะมองหามันก่อน ว่าอยู่หรือเปล่า
จนพี่เถียนเจ้าของร้าน แซวว่า หาไอฮวดเหรอ ผมก็ :confuse: แฮะๆ รู้ได้ไง
พี่เขาก็บอกว่า มานั่งนี่ โต๊ะประจำนี่เลย มันโทรมาจองโต๊ะข้างเต้ไว้แล้ว (ไอนี่แผนสูง มิหน่า ได้นั่งโต๊ะติดกับมันทุกวันเลย)
เวลามันมา ก็เหมือนเดิมทุกที มันจะเข้ามากอดทุกครั้ง โดยไม่สนว่า ในร้านคนจะมากจะน้อย
แรกก็อายนะ หลังๆ เริ่มชิน
มีครั้งนึง มันมาแล้วก็มานั่งเล่นเกมส์เลย ไม่ยอมกอด
ไอเราก็งง กรูไปทำอารายให้มันโกดป่าววะ เลยหันไปหามัน กำลังจะถามว่า "เป็นไรป่าว"
มันรีบกอดเลยอ่ะ ปากก็บอก "โทดๆ ลืมๆ ไม่โกดเรานะ"
:seng2ped: ไอเราก็อายดิ๊ เจอแบบนี้
.......
..........
เอ่อ....ขอพิมพ์ยาวๆไปเลยได้ป่ะ นะๆขี้เกียจต่อหลายรอบ
หลังจากช่วงปิดเทอมผ่านไป ผมก็ไปที่ร้านคอมน้อยลง แต่ฮวดยังคงไปทุกวัน
เวลาผมไป พี่เถียนก็จะบอกเสมอว่า ฮวดมันมารอ ทุกวันเลย
แฮะๆ อายดิ๊คับ เราก็อยากเจอมันนะ แต่ทำไงได้ กว่าจะเลิกเรียนก็ดึกแล้ว
วันนั้นผมเลิกเรียนเร็ว เพราะอาจารย์มีประชุมกันหมด ผมก็เลยไปนั่งร้านคอมพีเถียน
.......
.............
แฮะๆ ผมเห็นเป้าหมายผมแล้ว นั่งหน้าตาเคร่งเครียด อยู่หน้าคอม( มันจะไปทำศึกหรือไงเนี๊ยะ)
ผมก็เดินเงียบเข้าไป พี่เถียนกำลังจะทักผม ผมก็เลยเอามือทำท่า จุ๊ๆ อย่าเพิ่งทัก
...
ผมเอามือไปปิดตาฮวดไว้จากข้างหลัง
เฮ้ยใครว่ะ กรูเล่นเกมส์อยู่ เอามือออกจะเว้ย มันลุกขึ้นทำท่าจะต่อยผม
พอมันเห็นผมเท่านั้น (มาถึงตรงนี้ แมร่งอายวะ) มันกอดผมแน่นเลย
ผมงี้ยืนตัวแข็งพูดอารายไม่ออกเลย หลังจากมันปล่อย มันก็ลากตัวผมไปหลังร้าน
พี่เถียน ดูเครื่องให้ฮวดด้วยนะ พี่เขาก็งง ไอเราดิ๊ งงยิ่งกว่า มันลากกรูไปหลังร้าน มันจะทำอารายกรูป่าววะเนี๊ยะ
.......
.........
เต้ไปไหนมา ฮวดมารอทุกวันเนี๊ยะรู้ป่าว
เอ่อ.....(ตอนนั้นพูดได้แค่นี้จริงๆ พูดไม่ออก )
แล้วมันก็สาธยาย...บรา บรา บรา เรื่องนั้นเรื่องนี้จนหมด
แล้วเราก็มาที่หน้าร้าน ทุกคนในร้านหันมามองกันหมด
มองไร ฮวดทำเสียงนักเลงใส่ คนอื่นๆหันขวับกลับไปหน้าคอมกันหมด
แล้วมันก็จูงมานั่งข้างมันที่โต๊ะ
นั่งรอฮวดแป๊บนึง ขอไปไล่ฆ่า ไอพวกที่มันมองหน้าฮวดก่อน (ในเกมส์นะ เกมส์เคาเตอร์อ่ะ รู้จักกันป่าวเนี๊ยะ)
หลังจากฮวดมันระบายเสร็จแล้ว มันก็พาผมออกไปนั่งรถเล่นข้างนอก
ปลดปล่อยอารมณ์
.......
เหนื่อยและ ไว้มาต่อใหม่
ปล.มันกลายเป็นเล่าเรื่องตัวเองไปแล้วหรือเปล่าเนี๊ยะ หรือผมควรจะออกไปตั้งกระทู้ ใหม่ ในหมวดที่มันถูกต้อง
-
คุณนุอ่ะ อ่านยังไงตะแน๋วฯม่าได้ชมคุณนุซักจิ๊ดเรยอ่ะ อ้าว..ลองอ่านดูใหม่จิ๊ส์...
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: ขำคุณนุจัง ชมตะเองก็เป็น เอิ๊กๆๆๆๆ
:pigha2:
:pigwrite: ตอบคุณเต้4X
จะตั้งทู้ใหม่ก็ได้หรือจะต่อในนี้เรยก้ได้ เรื่องในทู้นี้ก็เปงเรื่องส่วนตัวของตัวเองทั้งนั้นแหล่ะ คิกคิก แบ่งปันประสบการณ์ร่วมกันไง
แต่ตะแน๋วฯอยากให้ต่อในทู้นี้อ่ะ แหะแหะ แบบว่าหลงๆลืมๆไงเด๋วหามะเจอ อยากอ่านเรื่องของคุณเต้4xไง งี้ดงี้ด (เหงแก่ตัวปายป่าวฟระเรา เอิ๊กๆ) บางอันตัวเองปายตอบไว้จากลับมาตอบอีกยังหามะเจอเรย :seng2ped:
-
มาต่อ....แล้วคร้าบบ ตัดสินใจต่อในกระทู้นี้แหละ
ยุคนั้นใครมีมือถือใช้ก็ถือว่าเป็นคนมีเงิน ซึ่งผมแน่นอนครับว่า "ไม่มี" :monkeycry2: (ก็ที่บ้านไม่ได้เปิดปั๊มน้ำมันนิหว่า ถึงจะได้รวย)
แต่..ไอฮวดมันมี (เออ..เมิงไอบ้านรวย) มันก็ไม่ได้เป็นคนอวดร่ำอวดรวยอะไรนะ ไม่เคยเอาออกมาโชว์ใครเลยว่ามีมือถือ
เราสองคนก็เจอกันเหมือนเดิมๆ ทุกวัน เจอกันเล่นเกมส์ด้วยกัน แล้วก็ตบท้ายด้วยการไปขี่รถมอไซต์เล่นกัน
...
........
และทุกครั้ง ผมจะเป็นคนขี่ ซึ่งก็ไปรถมันจะแหละ
มันชอบจะนั่งซ้อนท้ายมากกว่า เหตุผลนะเหรอ หุหุ มันบอกว่า เวลามันหันไปมองคนนั้นคนนี้ เต้จะได้ไม่เห็น
ฮวดก็จะไม่โดนเต้โกดด้วย (เวรกรรม นี่คิดว่ากรู พิศวาสเมิงนักมากหรือไง)
วันนั้น..เราสองคนออกมาขี่รถเล่นช้ากว่าปกติ เพราะติดเกมส์กันทั้งคู่
ปกติเราก็ขี่รถเล่นสายเดิมๆ เป็นประจำ แต่ไหงวันนี้มันกลับให้เราขับออกนอกเส้นทางเดิม
ไอเราก็ถามมันตลอดนะว่าจะไปไหน มันก็เงียบไม่ตอบ
"เฮ้ย นี่มันจะออกไปนอกเมืองแล้วนะ ฮวด" (กรูกลัว เพราะมันมืดมากๆ แบบว่าบ้านนอกก็เงี๊ยะ เสาไฟมันน้อย)
"ขี่ไปเหอะ แล้วนี่หนาวมั้ย" (มาลองขี่ดูเองดิ๊ แล้วจะรู้ว่าหนาวมั้ย ช่วงนั้นมันเดือน พ.ย. นะครับที่นี่หน้าฝน อากาศหนาว ชื้น)
ผมก็ไม่ได้ตอบมันไปนะ รู้แต่ว่าตอนนี้มันนั่งชิดตัวผม หน้าอกของมันแนบชิดกับแผ่นหลังผมแล้วหละ
ส่วนมือมันก็อ้อมมากอดตัวผม ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไรมันจะ เพราะมันหนาวจริงๆ มันทำแบบนี้แล้วมันอุ่นดี
ผมเห็นว่ามันเริ่มจะออกไปนอกเมืองมากแล้ว ก็เลยเลี้ยวหัวกลับทางเดิม
"จะกลับแล้วเหรอ" ฮวดมันถามเบาแถวๆหูผม
"อืม...มันมืดแล้ว อีกอย่างหนาวด้วย" ตอนนั้นผมตอบไปแบบไม่คิดไรมาก เพราะมันหนาวจริงๆ
ระหว่างที่ขี่รถกลับมา ฮวดไม่คุยกับผมเลยสักคำ แต่มันก็มีความสุขลึกๆนะ เพราะฮวดยังคงกอดผมเหมือนเดิม ไม่ซิ
แน่นกว่าเดิมนิดหน่อย เอาหัวมาตั้งบนไหล่ผม ^ ^ :-[
..........
..............
มาถึงหน้าร้านคอมที่เดิม ผมก็กำลังจะไปที่รถมอไซต์ของผม กำลังจะหันมาลามัน
มันก็เดินตามผมมาที่รถ ก่อนที่จะยื่นกระดาษโน๊ตเล็กๆมาให้
"นี่เบอร์ฮวดนะ เต้มีไรโทรหาฮวดได้ตลอด 24 ชม.นะ" ตอนนั้นมันรู้สึก :confuse:
เราก็ตอบแบบไม่ได้คิดไรมากนะ "อืม" สั้นๆเลย ไม่มีอะไรต่อท้ายสักนิด
"แล้วเบอร์เต้อ่ะ เราขอได้ป่าว"
"จะเอาไปทำอะไร ซื้อหวยหรือไง" ความโรแมนติก พังถลายหมดเลย หุหุ ผมนี่ก็ชั่งไม่รู้อะไรเลย
"ก็วันไหน ฮวดไม่ได้มาเจอเต้ ฮวดขอโทรไปคุยด้วยได้ป่ะ" มันก็ตอบแบบซื่อๆใสๆ กลับมา :impress2: น่ารักสุดๆ
"อืมๆ เอาไปดิ๊ 073-310XXX มีแต่เบอร์บ้านนะมือถือไม่มี" เฮ้ย มันยิ้มหวะ ปกตินะ ไอฮวดนี่มันเป็นพวก
หมายิ้มยากนิหว่า ลองมาถามคนแถวนี้ได้เลย ว่าเคยเห็นไอฮวดมันยิ้มแบบนี้บ้างป่าว ถือเป็นของหายากเลยนะเฟ้ย
...........
..................
หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้าน ด้วยการลาแบบโอบกอด (กลางถนนเลยครับพี่น้อง )
ผมก็นอนดูทีวีไปเรื่อยเปื่อย
กริ๊ง.....กริ๊ง.......โทรศัพย์บ้านผมเสียงคลาสสิคสุดๆ
"ฮัลโหล สวัสดีครับ" (กรูทักทาย ทั้งไทยแล้วก็ อังกฤษ เฟ้ย)
"ขอสายเต้หน่อยครับ" เฮ้ยนี่มันเสียงที่คุ้นเคยนี่หว่า
"พูดอยู่ครับ" ยังนึกไม่ออกเลยพูดเพราะไปก่อน
"นี่ฮวดเอง ทำไรอยู่ อาบน้ำยัง กินข้าวหรือยัง คิดถึงเราป่าว" เอ่อ นี่คิดจะให้กรูไล่ตอบให้หมดเลยใช่ป่ะ
"ดูโทรทัศน์อยู่ กินข้าวแล้ว ยังไม่อาบน้ำ แล้วก็........." :-[
"แล้วก็อะไร..." ฮวดมันถามต่อเพราะมันเหมือนกำลังลุ้นว่าเราจะตอบอะไร
"คิดถึงครับ" ผมตอบมันไปสั้นๆ แค่นั้น แล้วเราทั้งคู่ก็เงียบกันไปพักนึง
ระหว่างที่เงียบไป ผมรับรู้ได้ว่า คนที่อยู่อีกฝาก คงกำลังยิ้มเล็กยิ้มน้อย ไม่ต่างอะไรกับผมในตอนนี้แน่ๆ
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเวลาเราเจอหน้ากัน เราถึงพูดหวานๆเหมือนตอนคุยทางโทรศัพย์ไม่ได้
รู้แต่เพียงว่า ผมได้รู้จักผู้ชาย คนนี้ในอีกมุมมองนึงที่คนทั่วไปไม่เคยได้เห็น
ผมมักจะโดนที่บ้านด่าเสมอว่า จะใช้โทรศัพย์อะไรกะนักกะหนา คุยกันเป็น ชม.ๆ (ยุคนั้นค่าโทรแพงมาก แต่ฮวดก็โทรหาผมทุกวัน
แม้ว่าวันนั้นเราจะออกไปขี่รถเล่นด้วยกันแล้วก็ตาม)
ก่อนจะวางสายกันไป
คำลงท้ายที่เรามักจะพูดกัน
ฮวด "คิด"
เต้ "ถึง"
ฮวด "มาก"
เต้ "นะ"
:myeye:
-
:monkeylaugh2: อู๊ย....หวานๆ จ้อบๆ น่ารักจัง :-[
ขอบคุณคุณเต้4Xมากๆนะที่ต่อทู้นี้ :yeb: เราจะได้มะต้องปายตามหา แหะแหะ ขอบคุณอีกครั้งหนึ่งคร่า ขอจูจุ๊บที (http://i117.photobucket.com/albums/o59/tanaew/emotion-dukdik/359236413592364036583610.gif)
-
มาต่อ....
อีกสองอาทิตย์ก็จะปีใหม่อยู่แล้ว นี่เรารู้จักกับฮวดมากี่เดือนแล้วนะ
ผมก็หลับตานับนิ้ว พยายามนึกว่า เราเจอกันวันไหนว้า....อ้อ..ใช่ๆ เราเจอกันตอนเดือนกันยา
อืม..นี่ก็เกือบจะ 4 เดือนแล้วดิ๊ มันเร็วเหมือนกันแฮะ
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับฮวด ยังคงเหมือนเดิม ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ
เพราะเราก็ยังคงเจอกันตอนเย็นที่ร้านเกมส์เหมือนเดิม ออกไปขี่รถเล่นเหมือนเดิม
กลับบ้านก็คุยโทรศัพย์เหมือนเดิม เรื่องที่จะเอามาคุยในทางโทรศัพย์ก็มักจะเป็นประสบการณ์แสบๆของฮวดเสมอๆ
มีอยู่อันนึง ผมได้ฟังแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน ฮวดมันเล่าให้ฟังว่า ตอนมันอยู่ ม.2 (ตัวมันใหญ่เหมือนเด็กกรุงเทพทั่วไปนะแหละ)
พี่ชายมันพามันไปเที่ยวผู้หญิง มันก็ว่านอนสอนง่าย ตามพี่มันไปซะอย่างงั้น ไปครั้งแรกก็เจอดีเลย
มันเล่าให้ผมฟังซะเห็นภาพเป็นช๊อตๆ มันเห็นว่าฮวดยังบริสุทธ์ รุมเข้ามาแย่งฮวดกันใหญ่
ฮวดก็เคยดูหนังโป๊มาบ้างแล้ว ฮวดก็พอรู้ว่าเขาทำกันยังไง มัน 3 คนก็เลยเสร็จฮวดไปเลยคืนนั้น (มันเล่ามากกว่านี้แต่กลัวมันจะลามกมากไป)
แปลกนะ ทำไมผมฟังมันเล่าแล้วผมเจ็บจี๊ด เข้าไปข้างในใจก็ไม่รู้ มันเล่าจบผมก็ขอมันวางสาย
โดยที่ไม่พูดคำทิ้งท้ายอะไร แล้วก็ถอดสายโทรศัพย์ออก ขึ้นไปนอน (คืนนั้นกรูนอนไม่หลับเลย เพราะเมิงคนเดียวเลยนะ)
วันต่อมา..ผมก็ไม่ไปร้านเกมส์..อันนี้ไม่ได้งอนอะไรมันนะ แต่ผมติดธุระจริง เพราะช่วงนั้นผมสอบ Midterm
บ้านผมก็ไม่ได้กลับไปนอน เพราะไปติวกันที่บ้านเพื่อน จะแวะไปบอกมันก็.....(ไม่บอกดีกว่า กรูอยากจะรู้ว่า ถ้าขาดกรูเมิงจะเป็นไงบ้าง)
......
........
แล้วผมก็เงียบหายไป หนึ่งอาทิตย์เต็ม แต่ผมก็กลับบ้านไปตอนเย็นแวบๆนะ น้องผมก็บอกว่ามีคนโทรศัพย์มาหลายครั้ง
จนป้าผมเขาทนไม่ได้ถอดสายโทรศัพย์ออกซะอย่างงั้น จริงๆแล้วมันก็รู้จักบ้านผมนะ ผมเข้าใจว่ามันคงไปบ้านผม
มาบ้างแล้วหละ แต่มันไม่เห็นรถผมก็เลยไม่ได้เรียก
........
.............
หลังจากสอบเสร็จ ผมก็กลับบ้านไปนอนพัก คิดไว้ว่า เย็นๆจะออกไปหามันเสียหน่อย
พอตกเย็น ไม่เย็นแล้วหละ ตอนนั้นมัน 1 ทุ่มเห็นจะได้ ผมไปจอดหน้าร้าน เห็นมันนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน
มันหันมามองหน้าผมแล้วมันก็หันกลับไป ทำเหมือนไม่เห็นผมอยู่ตรงนั้น ผมก็...รู้สึกผิดขึ้นมา ก็เลยไปนั่งข้างๆมัน
ก็เรียกมันอยู่หลายครั้งเหมือนกัน แต่มันก็ไม่หันมาคุยด้วย ผมก็เลยเข้าไปในคอม หวังว่ามันคงตามเข้ามา
ผมเดินเข้าไป พี่เถียนเจ้าของร้านทำหน้าตาตื่นวิ่งเข้ามาหาผม
"เต้ไปไหนมาหลายวัน ไอฮวดมันมานั่งรอเต้ทุกวัน รู้ป่าว"
เอ่อ...อึ้งเลยครับ ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเอามากขนาดนี้
"แล้วนี่มันเป็นอะไรอ่ะคับ พี่เถียน ผมพูดกับมันมันก็ไม่พูดด้วย"
"พี่ก็นึกว่าทะเลาะอะไรกับเต้มา นี่มันสูบบุหรี่หน้าร้านวันละ 2 ซองเลยนะรู้ป่าว"
:o เวรกรรม มันไม่รักตัวมันเองเล้ยยย
"พี่ว่าเต้เข้าไปคุยกับมันหน่อยเหอะ พี่สงสารมัน เดี๋ยวมันจะตายเสียก่อน"
คราวนี้ผมก็กลับไปนั่งข้างมันเหมือนเดิม ยังไม่ทันจะพูดไร มันพูดขึ้นมาเสียก่อน
"ไม่มีใครรักฮวดจริงๆสักคน พ่อ แม่ พี่ เพื่อน รวมทั้งแฟน ทิ้งฮวดกันไปหมด"
ตอนนี้หน้าฮวดมันดูแย่เสียยิ่งกว่าแย่อีก แม้จะรู้จักกันมานาน แต่มันก็ไม่เคยเล่าเรื่องที่บ้านให้ผมฟังเลยสักนิด
รู้แต่ว่ามันมีพี่ชายมันคนนึง แล้วก็มีแฟนรุ่นเดียวกันคนนึง เป็นลูกสาวร้านขายดอกไม้ ติดกับโรงเรียนมันนะแหละ
"เอ่อ....ฮวดมีไรก็บอกเราได้นะ" ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกเหมือนกัน
"ไม่มีใครฮวดเลย ไม่มีเลย ไม่เมีเลย" มันพูดเสียงขึ้นเรื่อยๆ "ไม่มีเลย ไม่มีเลย"
"มีดิ๊" เสียงผมพูดขึ้นมาดังกว่าเสียงมัน มันเงียบ ผมก็เงียบ
"ไหนเต้บอกมาดิ๊ ว่าใครรักฮวดจริง" (แฮะๆ เดี๋ยวมาต่อเที่ยงๆหัวหน้าเรียกประชุมด่วน)
ปล.คุณคิดว่าผมจะบอกชื่อใคร อิอิ
-
:pigscare2: โหเต้ทำไมทำอย่างนั้ แต่ผมว่าคุณต้องบอกชื่อ พี่เถียรแน่เลย แล้วค่อยบอกชื่อคุณ
-
:sad5: อารมณ์ไหนอีกวะเพื่อนกรู ตามไม่ทัน งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
มาต่อแบบสั้นๆ ก่อนไปทานข้าวเที่ยงแล้วกันนะครับ หุหุ
.....
..........
"ไหนเต้บอกฮวดมาหน่อยดิ๊ ว่าใครรักฮวด" มันจุกอยู่ในอกอ่ะครับ พูดไม่ออกจริงๆ มันอยากจะพูดแต่มันพูดไม่ออก
ผมเงียบ แล้วก็ก้มหน้าลงมองที่พื้นเพราะไม่กล้าสบตาฮวดมันแล้วอ่ะ
ฮวดมันก็ยังคงทวงคำตอบ อยู่อีก 2-3 ครั้ง แล้วมันกับผมก็นั่งเงียบอยู่ตรงนั้น มันอึดอัด มันกลัว มันไม่แน่ใจ
ถ้าเราพูดออกไป แล้วอะไรหลายๆ อย่างมันจะดีขึ้นหรือว่เลวร้ายลงไปกว่านี้ หัวสมองตอนนั้น มันเหมือนในหนังน้ำเน่านะ
ที่มีภาพต่าง ที่เคยทำด้วยกัน(อย่าคิดลึกนะเฟ้ย) ไม่ว่าจะนั่งเล่นเกมส์ คุยโทรศัพย์ ร้องเพลง ขี่รถเล่น มันออกมาเป็นฉากๆ
ที่มีคนแสดงนำแค่สองคน คือ ผมกับมัน ทั้งๆที่คำตอบมันก็มีอยู่ในใจผมแล้ว ผมก็ยังกลัว ไม่กล้าพอ
จนฮวดมันกำลังจะลุกขึ้นเดินไปที่รถ ผมขว้ามือมันเอาไว้ ทั้งที่ยังก้มหน้า แล้วผมก็พูดว่า
"เรานี่ไง" ตอนนั้นโคตรโล่งเลยอ่ะ แมร่งเอ้ย คำไม่กี่คำ ทำไมมันถึงได้พูดออกมาได้ยากขนาดนี้ฟ่ะ
ตอนนั้นผมไม่ได้เงยหน้าไปมองฮวดหรอกนะ มันยังคงอาย กับคำที่เพิ่งพูดออกไป
ฮวดมันก็ยืนนิ่งอย่างนั้น แต่มือเราสองคนยังคงจับกันอยู่ มันบีบมือผมเบา แล้วก็นั่งลงข้างๆผม
"ขอบใจนะ อย่างน้อยฮวดก็ยังมีเต้ที่....." เป็นไงหละ เข้าใจกรูยัง ว่าคำนั้นมันพูดยากขนาดไหน
มันยังเงียบ
"รัก" ผมพูดคำนี้ขึ้นมาเบาๆ "อืม ใช่ ที่ยังรักฮวด" ฮวดพูดมันออกมาอีกครั้งแบบชัดๆ :-[
แฮะๆ หิวข้าวแล้วอ่ะ ไม่หาไรกินก่อนน้า มาต่อบ่ายๆแล้วกันนะ คิดถึงวันนั้นแล้วมันเขิลล์ๆไงไม่รู้
-
:-[ ซึ้งจังเลย มาต่อเร็วๆนะครับ
-
มาต่อ....
หลังจากสารภาพความในใจกันเป็นที่เรียบร้อย
ผมก็ดึงฮวดลงมานั่งข้างผม แล้วถามที่มาที่ไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ผมก็ได้ความว่า ในช่วงอาทิตย์นึงที่ผ่านมา (ก็ที่ผมไม่ได้มาร้านนี่แหละ)
มีเรื่องเกิดขึ้นหลายอย่าง ไหนจะเรื่องทางบ้าน ฮวดทะเลาะกับที่บ้าน เรื่องเรียนต่อ
มีอย่างที่ไหน ลูกจบ ม.3 แล้วไม่ให้เรียนต่อ บอกว่าเรียนไปทำไม จบป.ตรียังไงก็ต้องกลับมา
ขายทองที่ร้านอยู่ดี (ที่บ้านฮวดเปิดร้านทองอ่ะ) แต่ฮวดเขาก็มีฝันอยู่บ้าง เขาอยากเป็น Sound Engineer
ทะเลาะหนักขนาดที่ว่า จะตัดพ่อตัดลูก ฮวดมันเครียดมาก อยากคุยกับผมมาก แต่หาไม่เจอ
ขี่รถมอไซต์หา ซะทั่วไปที่บ้านก็ไม่อยู่ โทรไปก็ไม่มีคนรับ (ป้าผมเขาดึงสายออก เนื่องจากมันโทรไปหาทุกๆ 10 นาที)
มาดักรอร้านพี่เถียนก็ไม่มา มันบอกว่าถ้าวันนั้นไม่เจอมัน ก็จะไม่ได้เจอมันตลอดไปเลยอ่ะ (มันมาบอกตอนหลังว่ามันจะฆ่าตัวตาย)
หลังจากผมให้ฮวดระบายออกมาจนหมด แล้วผมก็ได้เห็นรอยยิ้ม บนใบหน้าอีกครั้ง
"เต้ แบมือ หน่อยดิ๊" ผมก็ว่าง่าย แบมือแล้วยื้นไปข้างหน้า ฮวดมันเอามือล้วงไปในกระเป๋า แล้วก็กำอะไรออกมา
แล้วก็เอามาวางบนมือผม.........
ฮั่นแหน่........อยากรู้อ่ะดิ..........ว่าฮวดให้อะไรกับผม
ใครทายถูก.....ผมให้รางวัลด้วย
ปล......รางวัลเป็น หอมแก้มผมทีนึง :-[
.........
................
-
ทายไม่ถูอ่า คงไม่ได้หอมแก้มเต้ แล้วล่ะรีบมาต่อเร็วนะรออยู่
-
แฮะๆ...ไหงยังไม่มีคนมาตอบหละ หรือเรื่องผมมันไม่มีสนุก :3064:
เอาเหอะ ใครใคร่อ่านอ่านแล้วกันนะ หากมีคนตามเรื่องผมสัก 1 คน ผมก็ยังคงมาต่อเรื่องราวให้จนถึงที่สุดนะแหละ
........
...............
เมื่อฮวด ปล่อยมือออก สิ่งที่ปรากฏบนมือผมคือ...............
"ความว่างเปล่า" ผมทำท่างงนิดหน่อย เพราะไม่เข้าใจที่ฮวดทำอยู่
ฮวดบอกให้ผมหลับตา แล้วลองใช้ใจดู จะเห็นสิ่งที่ฮวดให้กับผม
ผมหลับตา มือยังคงแบเหมือนเดิม ฮวดค่อยๆเอามือมาประกบบนมือของผม
เต้เห็นหรือยังว่าฮวดให้อะไร (สารภาพเลยครับว่า ตอนนั้นผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันมีความหมายอย่างไร)
ผมยังคงเงียบ ไม่ได้ตอบหรือแสดงท่าทีว่าไม่รู้ ฮวดมากระซิบข้างๆหูผมว่า
"เจ็บใจของฮวดด้วยนะ ฮวดให้เต้ไปหมดใจแล้ว" โอ้แม่เจ้า ฟังแล้วขนลุกซู่เลยครับ
ไม่น่าเชื่อว่า ผู้ชายที่อารมณ์ร้อน ฉุนเฉียวง่าย ไม่ฟังใคร พูดจาก้าวร้าว คนอื่นๆไปทั่ว
กลับมาสงบนิ่งอยู่ต่อหน้าผม ผมลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ.........
ใบหน้าของฮวดที่มีรอยยิ้ม ยิ้มที่มาจากใจจริงๆ ผมส่งยิ้มกลับไปให้ในทันที
ส่วนนี่ "คำสัญญา" ของเรา ฮวดค่อยๆถอด แหวนจากนิ้วชี้ แล้วก็ทำมาสอดที่นิ้วนางผม
แฮะๆ มันหลวมมาก ผมก็เลยไปใส่นิ้วชี้ ปรากฏว่า เออ..มันใส่ได้นิหว่า
นี่ให้เราจริงๆเหรอ "อืม...ทองคำขาวนี้ แทนคำสัญญาของเรานะ" (เอ่อ..ทองคำขาว ผมไม่รู้ค่าของมันหรอก ว่าราคามันเท่าไหร่
เพราะความรู้สึกที่ผมได้รับมันมากกว่าราคาของแหวนทองคำขาวนั่นด้วยซ้ำ)
แล้วกิจกรรมของวันนั้น ก็ไปจบลงด้วยกันที่เราสองคน....................
.................
....................................ไปขี่รถเล่นด้วยกัน คราวนี้ผมเป็นคนขี่รถออกนอกเส้นทางเอง
เพราะหวังว่า เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนในบรรยากาศชานเมือง รวมทั้งผมจะได้อยู่ในอ้อมกอดเขานานๆ :-[
ปล.ไม่ไหวแล้วครับ กินยาแก้แพ้อากาศเข้าไป ตอนนี้ง่วงชะมัด
-
:impress2: ฮวดน่ารักจังง่ะ ตอนนี้คุณเต้ยังเจอฮวดอยู่ป่าว??
-
:-[ แล้วมาต่อไวๆนะ กะลังซึ้ง
-
ตะแน๋ว นอนดึกจังเลยนะครับ สมแล้วที่ได้ฉายา แวมไพน์ใช้ไม้เท้า :pigha2:
-
:pigangry2: คราย...ครายให้ฉายา บอกมา....ฮึ่ม......
-
:try2: แบบว่า คนแถวนี้อะ เพิ่งวิ่งหนีไปเมื่อกี้เอง
-
แล้ว...ปายนึกว่าคุณนุ แง่ม แง่ม :pigangry2:
-
มาต่อ..........แล้วครับ
หลังจากวันนั้น เราสองคนก็ไม่ค่อยจะได้เล่นเกมส์อีกแล้ว (เล่นแต่ว่าน้อยลง คือว่าอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าเดิม)
เราขี่รถเล่นน้อยลง แต่เราจะมีที่ ที่เราจะไปนั่งคุยกันประจำ มันคล้ายๆกับสวนสาธารณะนครับ
แต่มันใหญกว่ามากๆ มุมประจำที่ไปบ่อยๆนั้น มันจะมีน้านั่งหินอ่อน อยู่ตัวเดียว (นั่งได้สองคน )
หันหน้าเข้าหาสระน้ำ (มีน้ำพุ ใหญ่โตมากๆ) เรามักจะคุยเล่นที่นี่ วิ่งไล่กันที่นี่ ซื้อข้าวเหนียวไก่ทอดมากินที่นี่เสมอๆ
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกับฮวดมานั่งที่ม้านั่งหินอ่อนตัวเดิม แต่วันนี้ดูฮวดแปลกๆไป
"มีอะไรหรือเปล่า" ผมถามเพราะ"ห่วง"มัน
"อืม...คือว่า........พรุ่งนี้ตอนเย็นเต้ว่างเปล่า" มันถามตะกุกตะกักแปลกๆ
"ไม่ว่าง......ทำไมอ่ะ" ผมตอบกวนๆไป
"ทำไมอ่ะ เต้จะไปไหน?"
"ก็ไปขี่รถเล่นกับฮวดไง"ผมตอบไปก่อนยิ้มกวน แถมให้อีกที
"โหย..ฮวดซีเรียสนะ เอาจริงดิ๊ ว่างป่าว" เออ...มันทำหน้าซีเรียสจริงๆด้วยหวะ
"ว่างอยู่แล้ว มีอะไรก็บอกมาเลย จะพาไปไหนเหรอ กลับดึกป่าว"
"พรุ่งนี้ พี่ฮวดชวนไปกินข้าวอ่ะ ฮวดจะพาเต้ไปด้วย" :o เอาแล้วไง พี่มันจะฆ่ากรูไหมเนี๊ยะ น้องโหดขนาดนี้ พี่มันจะขนาดไหนฟ่ะ
"เอ่อ....แล้วพาเต้ไป พี่ไม่ว่าเอาเหรอ"
"พี่ชาย อยากเจอเต้มาตั้งนานแล้ว" :o พี่มันมารู้จักกรูตอนไหนเนี๊ยะ แล้วอยากเจอกรูด้วย ตายๆ กรูตายแน่ๆ งานนี้
ผมจะตกลงหรือปฏิเสธ ทายกันดู
แต่ตอนนี้ผมขอตัวไปทานข้าวเที่ยงก่อน ลืมดูนาฬิกา นี่มันจะบ่ายแล้วนิ๊หว่า....หุหุ
-
ตะแน๋วว่าคุณเต้ม่าปะติ๊ดเสดฮวดหรอก คิกคิก :yeb:
-
:yeb: แหม ตะแน๋ว แสนรู้จังเลยนะ (เอเราใช้คำถุกเปล่าวะ)
มาต่อไวๆนะครับรออยู่
-
:pigscare2: อีกแร้วนะคุณนุ แสนรู้เค้าใช้กะน้องหมา
-
:o อ้าวหรือครับขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ
-
ขอบคุณคุณนุ แล้วก็คุณตะแน๋วกิ๋วกิ้วนะครับที่ยังติดตามอยู่
เมื่อวานผมเจอฮวดด้วยอ่ะ คิดถึงวันเก่าๆจัง :impress:
.........
..............
คืนก่อนที่จะไปกินข้าวกับพี่ชายฮวด ผมนอนจินตนาการถึงตอนที่กำลังนั่งกินข้าวกัน
เอ่อ...มันดูจั๊กกะจี้ยังไงก็ไม่รู้ แล้วฮวดมันจะบอกพี่ว่าเราเป็นใคร ฐานะอะไร
คิดไปก็นอนเขิลล์ไป กลิ้งไปกลิ้งมาตกเตียงซะอย่างงั้น :try2:
...
.......
วันนี้ฮวดมารับผมที่บ้าน บอกผมว่าพี่ชายแยกไปก่อนแล้ว ให้เราตามไปทีหลังได้เลย
ผมรู้สึกลนๆยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก ตลอดทางผมถามฮวดตลอดว่า "นี่เต้แต่งตัวดีหรือยัง"
เหมือนฮวดจะแกล้งผม หันมาดูผมนิดนึง แล้วก็หันกลับไปหัวเราะในลำคอ "หึหึ" :kikkik:
ผมนะโคตรเสีย Self เลยอ่ะ พอไปถึงหน้าร้านผมก็ไม่ยอมเข้า ตั้งท่าจะกลับบ้านอย่างเดียว
"ฮวดพาเรากลับบ้านเหอะ นะๆ เราไม่ไหวแล้ว" ผมทำท่าอ้อนว้อนอยู่หน้าร้าน ไม่อยากเข้าไปเลยให้ตายซิ
"เอาหน่า ไหนๆก็มาถึงแล้ว เข้าไปไหวพี่ฮวดสักนิดแล้วค่อยขอตัวกลับกันก็ได้" ฮวดมันจับมือผมลากเข้าไปในร้าน
ในร้านก็ดูดีนะ ตกแต่งสวยดี บรรยากาศโรแมนติกชะมัด ต้องคนมีเงินละมั้งถึงจะมีกินบ่อยๆได้
ผมพยายามที่จะมองหาคนที่ผมจินตนาการไว้ว่าเป็นพี่ชายฮวด หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นมีคนที่คิดว่าจะใช่เลย
"เต้ๆ หาใครอ่ะ"
"ก็หาพี่ชายอ่ะดิ๊ ไม่เห็นเลยอ่ะ" ฮวดกระตุกมือผมนิดนึง
"พี่ชายอยู่ทางนี้" ฮวดลากผมไปอีกทาง ผมโดนฉุดอีกรอบ ไหล่แทบจะหลุด จนมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะผู้ชายร่างใหญ่
เท่าที่ผมดูนี่ ทำไมช่างต่างกับน้องชายมากมายอะไรอย่างงี้ คนน้องนี่ หล่อเหมือนปีเตอร์ คอร์ปเลยนะ(อันนี้เหมือนจริงๆอ่ะไม่ได้เว่อร์)
ส่วนคนพี่นี่ Super XL เลยอ่ะ แต่โครงหน้าก็ยังหล่อเพียงแต่ Super XL ไปเท่านั้น
"นี่พี่ชายฮวดเอง" ผมยกมือไหว้พี่ชายฮวด ดูพี่ชายเขาก็เป็นมิตรดีนะ ยิ้มให้ผมแล้วก็รับไหว้ด้วย
"คนนี้เองเหรอ ที่พูดถึงบ่อยๆ" อ้าวนี่มันเอาเรื่องผมไปนินทาบ่อยๆอ่ะดิ ผมเลยตบไหล่มันเบาๆ
"เอาเรื่องเราไปนินทาเหรอ" มันหันมายิ้มแฮะๆ แล้วรีบปฏิเสธยกใหญ่ ว่าไม่ได้เอาไปพูดในทางเสียหาย
แปลกนะ ที่ตอนนั้นผมกล้าที่แสดงท่าทางสนิทสนมต่อหน้าพี่ชายฮวดโดยไม่เกร็งเลย
..............
.......................
เรากินข้าวกันไปคุยกันไปหลายเรื่องเหมือนกัน สนุกสนานมากเหมือนสนิทกับพี่ชายมาก่อนหน้านั้น
พี่ชายฮวดเขาบอกว่าที่อยากเจอผมก็เพราะว่า เขาอยากรู้ว่าใครนะ ที่ทำให้น้องชายเขา ที่เมื่อก่อนมีนิสัย
เลือดร้อน ชอบทะเลาะวิวาท พูดจาหมาไปแ-ก เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ตอนนั้นผมละโคตรอายเลย ไม่รู้ว่าฮวดเอาเรื่องผมไปพูดถึงไหน แล้วบอกถึงความสัมพันธ์ของเราหรือเปล่า
ก่อนจะกลับบ้าน พี่ชายก็พูดทิ้งท้ายให้ผมรู้สึกดีเพิ่มขึ้นไปอีก
"พี่ดีใจ ที่ฮวดได้พี่ดีๆอย่างเต้มาคอยดูแล พี่ฝากฮวดด้วยนะ ปรามๆมันด้วยหละ" ผมยิ้มตอบกลับไปแทนคำตอบ
เพราะมีดีใจจนผมพูดไม่ออก พอพี่ฮวดขับรถออกไป เราสองคนก็เดินจูงมือกันกลับมาดีรถ
เราสองคนไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ออกจากร้าน ไม่ใช่ว่าเราโกรธหรือทะเลาะกันหรอก
แต่ทุกๆอย่างมันเกินที่จะพูดออกมาได้ มันเต็มอยู่ในใจผมหมดแล้ว และผมก็รู้ว่าฮวดก็รับรู้มันได้เหมือนกัน :-[
-
ว้าวๆ ลุ้นๆ น่ารักทั้งฮวดและเต้เลย มาต่อไวไว นะค้าบหวังว่าคง แฮปปี้เอนดิ้ง เกาะหน้าจออยู่เนี่ย จุดธูปอันเชิญ โอม..จงมาจงมา
-
หลังจากวันที่ได้ไปกินข้าวกับพี่ชาย ผมกับฮวดก็เจอกันน้อยลง ไม่ใช่เพราะเบื่อหรือมีปัญหานะครับ
เพียงแต่ว่า แต่ละคนก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ผมเรียนหนักขึ้น ส่วนฮวดก็เรียนหนักมากขึ้น(มั้ง)
แต่เราก็ยังคงเจอกันนะอย่างน้อยอาทิตย์นึงก็ 3-4 หนได้มั้ง
แล้ววันที่ฟ้า เขาเริ่มมั่นใส้ผม ก็เริ่มขึ้น :monkeysad:
ก่อนหน้านั้นผมไม่รู้ว่า ฮวดยังคงติดต่ออยู่กับแฟนเก่า (ลูกสาวร้านดอกไม้ข้างโรงเรียน)
วันนั้นเราสองคนก็เหมือนเดิม ออกไปหาข้าวกินกันตอนเย็น แล้วก็ไปขี่มอไซต์เล่นเหมือนเดิม
ปกติแล้วเราจะมีเส้นทางเดิมที่จะขี่รถเล่นกัน อ้อมเป็นวงใหญ่ๆ รอบเมืองวันนั้นเราเวียนผ่านไปรอบนึง
แล้ววนกลับมา ฮวดขอให้ผมขี่ไปอีกเส้นทางนึง ซึ่งทางนี้ผมไม่ค่อยอยากจะไป เพราะรถมันเยอะ ถนนมันแคบ
แต่ผมก็ตามใจฮวดนะ ว่าอยากจะไปทางนี้ ขี่มาได้สักพัก ผมเห็นฮวดชี้ไปข้างหน้าผมก็มองตามไปที่ฮวดชี้
ผมเห็น ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคุยกันที่หน้าเรียนพิเศษ แล้วผมก็เห็นฮวด เดือดขึ้นมาเป็นไฟ
(ผมไม่เคยเห็นฮวดเป็นแบบนี้มานานมากแล้วนะ) ตอนนั้นฮวดบอกให้ผมเลี้ยวรถกลับ ฮวดอยากไปดูว่า ไอผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร
แต่ผมไม่เลี้ยว ผมก็พูดกลับไปนะว่า "ใจเย็นก่อนได้ป่ะ แล้วบอกหน่อยว่าที่โกรธเนี๊ยะ เรื่องอะไร" แต่สิ่งที่ผมได้ยินกลับมาคือ
"ไม่ต้องยุ่ง เรื่องของฮวด" ฮวดมันตะคอกใส่ผม เสียงดังมาก ดังจริงๆ
ตอนนั้นผมฟิวส์ขาด ตะโกนกลับไป "เออ...กูไม่ยุ่งก็ได้"
ผมขี่มอไซต์ แบบว่า เร็วสุดๆ ทั้งๆที่ถนนสายนี้ เส้นเล็กแล้วรถก็เยอะ ตอนนั้นมันไม่กลัวอะไรแล้วอ่ะ
ขี่ให้เร็วที่สุดเพื่อไปส่งฮวดที่ร้านคอม (ฮวดจอมอไซต์ไว้ที่นั้น) ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าฮวดจะรู้สึกไง
หรือเป็นยังไง เพราะไม่ได้หันไปดูเลย ผมคิดแค่ว่าน้ำตาอย่าเพิ่งไหลออกมา อย่าให้เขารู้ว่าเราร้องไห้
ตอนนั้นน้ำมันอยู่ในตา แล้วก็พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกที่หน้าร้านพี่เถียน หลังจากฮวดลง ผมรีบขี่รถพุ่งตัวออกไปทันที โดยไม่หันไปมอง
และฟังอะไร ผมฟังไม่รู้เรื่อง และไม่ได้ยินที่ฮวดตะโกนตามมา ตอนนั้นน้ำตาผมคุมไว้ไม่อยู่ มันไหลออกมาเต็มไปหมด
สมองมันสับสนว่า ผมทำอะไรผิด แล้วสองคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงทำให้ฮวดโกรธจนลืมไปว่า คนที่ขี่รถเป็นผม
มันถามวนไปวนมา อยู่ในหัวตลอดเวลา สองคนนั้นเป็นใคร สองคนนั้นเป็นใคร
เมื่อมาถึงบ้าน ผมรีบเอารถเข้าบ้าน ถอดสายโทรศัพย์บ้านออก ล๊อคประตูบ้าน อย่างดี
วิ่งขึ้นไปบนห้อง เพื่อไปสงบสติอารมณ์ ได้แต่คิดในใจ นี่เมิงเป็นอะไรของเมิง ร้องไห้อยู่ได้ เมิงกับเขาก็เป็นได้แค่นี้แหละ
เมิงจะไปเรียกร้องอะไรมากมาย แค่เขาดีกับเมิงขนาดนี้ ยังไม่พอใจอีกเหรอ
นี่เป็นคำปลอบใจที่ดีที่สุดของผมในตอนนั้น น้ำตาผมหยุดไหลทันที ผมตัดสินใจเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้หัวมันเย็น
นอนเปิดเพลงฟังในห้อง พยายามที่จะไม่คิดเรื่องทีเพิ่งจะเกิดขึ้น แม้มันจะยาก เพราะแค่ผมเผลอใจลอย
ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันก็ผุดขึ้นมาให้ผมเสียใจทุกที ผมต้องกลั้นความรู้สึกเสียใจเอาไว้ กดไม่ให้น้ำตามันไหล
"ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง ติ๊งหน่อง" เสียงออดหน้าบ้านผมดัง ผมรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นฮวดแน่ๆ
ผมห้ามใจไม่ลงไปข้างล่าง ตะโกนบอกป้าที่อยู่ข้างล่างว่าให้บอกว่าเต้ไม่อยู่ ป้าผมก็ทำตามที่ผมบอกนะ
แต่ฮวดมันรู้ว่ารถผมอยู่ในบ้าน มันก็ยังอยู่หน้าบ้านผมตะโกนเรียกอยู่นั่นแหละ
"เต้ เต้" เรียกอยู่นานจนป้าผมเขารำคาญ มาบอกให้ผมลงไปไล่ที
สุดท้าย.......ผมก็ต้องลงมาเจอมัน "เออ..ไม่ต้องตะโกนแล้ว กรูออกไปแล้ว"
"แล้วทำไมต้องให้เรียกตั้งนาน โทรศัพย์ถอดสายออกทำไม" ฮวดพูดเป็นชุด แต่ผมไม่ตอบสักคำ
หน้าผมก็ไม่มอง มันก็เงียบผมก็เงียบ
"มาทำไม มีอะไรหรือเปล่า" ผมถามมันเสียงเรียบๆ หน้าก็ยังก้มอยู่
"แล้วจะรีบไปตายที่ไหน ทำไมไม่รอฮวดก่อน ขี่รถเหมือนจะรีบไปตาย" มันยังมีหน้ามาด่าผมดูดิ๊
ผมเงียบไม่ตอบ แต่ตอนนั้นผมเริ่มสะกดอารมณ์ไว้ไม่ได้ น้ำตาผมเริ่มไหลอาบแก้ม (ตอนนั้นดีนะที่คนแถวๆบ้านผมไม่ค่อยมีคน)
"ฮวดขอโทษ ฮวดห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้" มันพูดขอโทษผม ผมร้องไห้โฮเลย
มันตกใจมาก "เต้เป็นไร ฮวดขอโทษ ฮวดสัญญาว่าจะไม่ทำอีก" ผมก็ยังคงไม่พูดกับมัน (ร้องไห้ต่อไป)
มันลากผมไปนั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านผม มันให้ผมร้องไห้ที่อกมัน แล้วมันก็กอดผมไว้
หลังจากที่สงบขึ้นมานิดนึง ผมผลักมันออก
"นี่กรูเป็นอะไรไปเนี๊ยะ กรูมาร้องไห้เพราะเมิงทำไม เมิงไม่ได้เป็นอะไรกะกรูเสียหน่อย เมิงกลับบ้านไปเลยนะ แล้วไม่ต้องมายุ่ง
กับกรูอีก" ผมไล่มันทั้งน้ำตา และตอนนี้ที่ผมหันไปมองมัน น้ำตามันไหล
"เต้พูดมาได้ไงว่าเราไม่เป็นไรอะไรกัน" มันวิ่งไปที่รถสตาร์ทออกตัวไปอย่างเร็ว
ผมทรุดที่เก้าอี้หน้าบ้าน ร้องไห้หนักกว่าเก่า คิดในใจว่า นี่กรูทำอะไรลงไปเนี๊ยะ กรูทำร้ายหัวใจกรูเองทำไม
...............
..........................
..........
ปล. แฮะ ๆคิดถึงตอนนี้แล้วน้ำตามันซึม เศร้าเลย คิดถึงฮวดจัง
-
:pigwrite: อ่านอยู่ โทษที มะค่อยได้เม้นท์ :3060:เรื่องทำท่าจะน่ารัก ไหงชักจะเศร้าแล้วอ่า.... :3064:
-
:monkeysad: เต้ใจร้าย ทำกับฮวดได้ลงคอ
รีบมาต่อนะครับ กำลังอินเลย
-
:angellaugh2:
เตเต้...กรูรออ่านอยู่นะเม่ง...หนุกดีอ่ะ....อย่าบอกนะว่าจบแล้วอ่ะ
ไม่งั้นอาจจะโดนตบได้นะเม่ง....เอิ๊กๆ
-
อย่างแรกเลยก็ ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามเรื่องราวของผม
ทั้งคนเก่าแก่( - -" ) แล้วก็หน้าใหม่ เอาเป็นว่า ยังมีฉากตบจูบ เอ้ย ไม่ใช่
ยังมีอีกหลายเรื่องราวที่อยากจะเล่า ( ถือเป็นการขอโทษฮวดไปในตัว ที่ตอนนั้นไม่มีโอกาสได้ทำ)
..............
.......
คืนนั้น หลังจากที่ผมไล่ฮวดกลับไป ผมกลับขึ้นห้อง มานั่งร้องไห้ต่อ
รู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเองที่มันดูแรงเกินไป ผมก็แค่อยากจะให้รู้ว่าผมไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร
ไม่พอใจใครก็มาลงที่ผม ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยนะ แม้มันจะหยาบคายไปบ้างในตอนแรกๆ
แต่มันก็ไม่เคยตะคอกใส่ผมเลย สักครั้งเดียว อยู่กับคนอื่นมันอาจจะเป็นสิงโต แต่กับผมมันเป็นลูกแมว
เชื่องๆน่ารัก น่ากอด :-[ ที่สู้ดดดดดดดดดดด ในตอนนั้นผมก็คิดได้อย่างเดียวว่า ผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็น
แฟนเก่าที่มันรักมาก และพูดถึงให้ผมฟังบ่อยๆ ตอนมันเล่าผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ก็แค่อดีตที่น่าจดจำ
แต่พอมาเห็นมันหวงของเก่าขึ้นมา ที่สำคัญ มันต่อหน้าผมด้วยอ่ะดิ๊ แล้วกรูที่อยู่หน้าเมิงเนี๊ยะ จะรู้สึกยังไงดี
ผมก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมันดิ๊ แล้วยิ่งมาตะคอกใส่ผม มันยิ่งทวีความโกรธขึ้นไปอีก
........
...............
แต่........ตอนนี้ผมไม่โกรธมันแล้ว ผมรู้สึกเสียใจกับการกระทำของผมเองมากกว่า
ผมรู้สึกว่าผมทำเกินกว่าเหตุไปมาก คิดได้แบบนั้น ผมก็ไม่รอช้าแล้วอ่ะ ล้างหน้าล้างตา
ขี่มอไซต์ออกไปหามันเลย บ้านมันกับผมก็ไม่ไกลกันมาก ขี่รถไม่เกิน 5 นาทีก็ถึง
แต่....เอ่อ...มันไม่อยู่บ้าน...แล้วมันจะไปไหนหว่า รู้มันไม่รู้สึกอะไร ไปนั่งเล่นเกมส์หน้าตาเฉยหรือไงวะ
อย่าให้กรูเจอร้านเกมส์แล้วเห็นว่าเมิงเล่นเกมส์อยู่นะเมิง กรูจะโกรธเมิง งอนเมิง ไม่มาง้อเมิงแล้ว
จากบ้านฮวดไปร้านพี่เถียนใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที มาถึงก็ไม่เจอรถมันอีก เข้าไปถามพี่เถียนก็บอกว่า
เห็นล่าสุดก็ตอนที่ผมไปส่งมันหน้าร้าน ตอนนั้นผมก็คิดไม่ออกแล้วหละว่ามันไปอยู่ไหน ผมก็ขี่เวียนไปตามถนน
สายเดิมที่เราขี่รถเล่นด้วยกันบ่อยๆ หวังว่าคงจะเห็นมันขี่รถเล่นหรือไม่ก็จอดอยู่ข้างทางบ้าง
ผมเวียนรอบเมือง ตามเส้นทางเดิมอยู่ 2 รอบก็ไม่เจอแม้กระทั่งเงา แล้วผมก็เอ๊ะใจคิดขึ้นมาได้ว่า
ถนนสายนอกเมือง ผมยังไม่ได้ลองขี่ออกไปหามันเลย แต่ผมก็ต้องผิดหวังเพราะถนนมันเป็นเส้นตรงยาวมองได้ชัดเจน
ว่าไม่มีรถมอไซต์แล่นอยู่บนถนนนี้สักคัน แต่เพื่อความแน่ใจ ผมลองขี่ไปตามเส้นทางเดิม
"พี่ๆ" เสียงเด็กเล่นน้ำแถวสะพานมันตะโกนเรียกผม ผมเลยแวะเข้าไปทักทายพวกมันเสียหน่อย
เด็กๆพวกนี้ ผมจะมันบ่อยๆ เวลามาขี่รถเล่นกับฮวด ฮวดชอบให้ผมจอดแล้วลงเล่นกับพวกมัน
แต่ผมว่ามันเป็นการแกล้งพวกนี้เสียมากกว่า ก็ดูดิ๊ มันเห็นพวกนี้เล่นน้ำอยู่ริมคลองมันก็วิ่งไปต้นน้ำห่างจากพวกเด็กๆสัก 2 เมตรเห็นจะได้ มันยืนฉี่ตรงนั้นเฉยเลย เด็กๆเห็นก็โวยวายวิ่งขึ้นจากน้ำกันยกใหญ่ อดขำไม่ได้ทุกที
จนพวกเด็กๆมันเรียกฮวดว่า พี่ฉี่ :laugh: เออ..มันก็จริงอย่างเด็กมันเรียกเนอะ
มันทักผมว่า ทำไมวันนี้พี่สองคนขี่กันมาคนละคัน เห็นปกติ ขี่มาด้วยกัน
ผมก็เลยถามมันไปว่า "เมื่อกี้พี่ฉี่ ขี่มาทางนี้ด้วยเหรอ" ใจหวังว่าขอให้เพิ่งผ่านไปเหอะ
"ใช่ๆ แต่วันนี้หน้าบึ้งๆ ตะโกนทักไปก็ไม่ทักตอบ แต่พี่เขาขี่วนกลับไปนานแล้วนะ"
โธ่เอ้ย เวรกรรม มาช้าไปเสียและ แล้วนี่กรูจะไปหาเมิงได้ที่ไหนหละ
กรูอยากจะขอโทษเมิงนะ กรูร๊ากเมิงนะ เมิงได้ยินมั้ยเนี๊ยะ
ปล...เดี๋ยวมาต่อ ขอไปแ_กส้มตำก่อน ปูปลาร้าแซ่บๆเด้อ
-
ดีใจมีคนเข้ามาอ่านเพิ่มขึ้นอีกคนสองคนและ อิอิ :impress:
เมื่อตอนค่ำที่ผ่านมา ระหว่างทางกลับบ้านผมผ่านร้านพี่เถียน เห็นหน้าร้านพี่เขาโล่งๆ
แล้วอดคิดถึงเมื่อก่อนไม่ได้ อย่างน้อยที่ตรงนั้นก็ทำให้เราได้เจอมิตรภาพดีๆกับคนๆนึง
............
......................
ตอนนั้นผมหมดหนทาง คอตกขี่รถกลับบ้าน คิดยังไงก็คิดไม่ออก
เลยตัดสินใจแวะไปที่บ้านฮวดอีกรอบ แล้วก็แจ๊คพ๊อตเลยอ่ะ :o
"หวัดดีครับพี่ชาย" ไม่เจอน้องแต่เจอคนพี่
"มาหาฮวดเหรอ มันยังไม่เข้าบ้านเลยอ่ะ มีอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรครับ งั้นฝากบอกมันด้วยละกัน ว่าผมมาหา" ผมยกมือไหว้ลาพี่ชาย แล้วก็ขี่รถคอตกกลับบ้านตามเคย
นี่มันก็มืดแล้ว ฮวดมันจะไปไหนของมันวะ ผมนั่งกุมขมับอยู่หน้าบ้าน
"แม่ครับ พาหนูไปดูน้ำพุหน่อย" เสียงเด็กที่นั่งอยู่บนรถโชว์เลย์พูดกับแม่ ตอนผ่านหน้าบ้านผม
น้ำพุ เออ...น้ำพุ ใช่ๆ กรูลืมนึกไปได้ไงเนี๊ยะ มันมีอีกที่นึงนิหว่าที่กรูยังไม่ได้ไป
ผมบิดมอไซต์ อย่างไม่คิดชีวิต โชคดีที่ตอนนั้นมันค่ำแล้ว รถไม่ค่อยจะมี อีกอย่างสายที่ผมจะไป
ช่วงนี้คงจะไม่มีคนแล้วหละ เพราะมันค่อนข้างเปรี่ยวแล้วก็อันตรายในเวลากลางคืน
แต่ในตอนนั้นผมไม่ห่วงตัวเองแล้วหละ ว่ามันจะเป็นยังไง ผมขอแค่
ขอให้ได้เจอ..........ฮวด..........เป็นพอ
ใกล้แล้วอีกแค่นิดเดียว ผมมองเห็นจุดหมายปลายทางตรงหน้า แต่ทำไมวันนี้มันดูไกลจังเลยอ่ะ
ผมเริ่มมองเห็นมอไซต์ที่ดูคุ้นเคยแล้วหละ มันจอดนิ่งอยู่คันเดียวใต้เสาไฟฟ้า ผมพยายามมองเพื่อให้แน่ใจ
ว่านั่นเป็นมอไซต์ของฮวด และมันก็ทำให้ผมยิ้มออก ใช่จริงๆ ผมคงจำไม่ผิด เพราะรถแต่งแบบนี้
มีมันคนเดียวที่บ้า และแต่งออกมาได้สุดๆ
........
...............ผมจอดมอไซต์ไว้ติดกับของมัน แล้วรีบวิ่งไปที่ม้าหินอ่อนตัวนั้น
ตัวที่ผมกับมันมานั่งกินข้าวเหนียวไก่ทอดด้วยกัน มานั่งฟังมันแหกปากร้องเพลงที่
เอ่อ...เพราะเสียเหลือเกิน จนคนต้องเดินหนี ผมเห็นแล้ว ผมเห็นหลังของชายคนนึง
แค่แผ่นหลังมันก็ทำให้ผม............ร้องไห้ออกมาแล้ว
ผมหยุดวิ่ง แล้วเดินไปช้าๆ มันยังคงนั่งมองน้ำพุ ที่อยู่ในสระตรงหน้า
กลิ่นคันบุหรี่ ลอยควุ้งไปทั่ว ผมพูดไม่ออกเลย อยากจะเข้าไปขอโทษ แต่มันจุกอยู่ที่คอ
"ฮวด" เสียงที่หลุดออกจากปากของผมที่พยายามจะพูดออกมาให้ได้มากกว่านั้น แต่มันออกมาได้แค่ชื่อฮวดเท่านั้น
ฮวดหันตามเสียงผมมาช้าๆ แต่ไม่มีท่าทีหรือแสดงความดีใจออกมาเลย กลับเฉยชา จนมันทำให้ผมต้องร้องไห้ออกมา
ผมก้าวขาไม่ออกแล้วอ่ะ จะพูดก็พูดไม่ออก
"ที่ตรงนี้ มันมีความหมายกับฮวด" พูดจบฮวดก็ลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าช้าๆ
ผมกลัวว่าฮวดจะจากผมไปอีก ผมเดินไปกอดเขาจากข้างหลัง
"เราขอโทษ" ผมพูดทั้งน้ำตา ฮวดเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ในตอนนั้น จะตะคอก จะด่า จะว่าอะไรเราก็ได้ ขอแค่อย่าเงียบ
ผมยืนกอดอยู่อย่างนั้นนานมาก ฮวดก็ยังคงไม่หันกลับมาพูดกับผม
"จะด่าจะว่าอะไรเราก็ได้นะฮวด ขอแค่อย่าเมินเฉย"
"ตกลงแล้ว เราเป็นอะไรกัน" ฮวดถามเสียงสั่นๆ
ผมยังคงสะอื้นพูดไม่ออก
............
...........................
-
อ่านแล้วน้ำตาจะไหลเลยครับ
ต่อเลยครับให้ว่อง
:monkeysad2:
-
เมื่อเช้าตอนขี่รถไปส่งย่าที่ตลาดผ่านร้านทองของที่บ้านฮวด ดูจากเวลาแล้ว(8.15น.)
ผมคิดว่ามันต้องยังไม่ตื่นแน่ๆเลย แต่ผมก็มองเข้าไปในร้าน แฮะๆ มันโบกมือ บายๆให้ผมด้วย :monkeysad:
เช้านี้เลยทำงานสบาย สมองปลอดโปร่ง คิดถึงมันจังเลย
...........
....................
มันจุกอยู่ในคอ เพระคำตอบมันมีอยู่เต็มไปหมด แต่มันพูดออกมาไม่ได้
ผมก็ยังคงกอดมันอยู่ กอดแน่นขึ้นอีกนิด ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาที่หลังมัน (ขี้มูกด้วย :laugh:)
ผมหายใจลึกๆเข้าปอดไปหนึ่งที ก่อนที่จะพยายามพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ ว่า
"เรา..ยัง..รัก...ฮวด...เหมือน...เดิม..นะ" ผมพูดจบผมก็ร้องอีก (โคตรนางเอกเลยตอนนั้น แต่มันร้องของมันเองนะ กลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ)
ฮวดมันยังคงนิ่ง แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันก็สะอื้นอยู่เหมือนกัน มันเอามือขึ้นมาจับมือผมที่กอดมันอยู่ พยายามที่จะแกะมือผมออก
ตอนนั้นผมคิดได้อยากเดียวว่ามันคงโกรธผมมาก มันเลยไม่ตอบอะไรผมมาเลย แล้วยังจะแกะมือผมออกอีก
ผมกลัวว่ามือผมจะหลุดออก ผมก็กอดมันแน่นขึ้นไปอีก ผมไม่อยากปล่อยมันไปแล้วอ่ะ ผมรู้ตัวผมแล้วว่าตอนนี้ผมรักมันมาก :-[
"เฮ้ย...นี่จะรัดกันให้ตายเลยหรือไง ฮวดรู้แล้วว่าเต้รักฮวด ปล่อยก่อนเถอะ จะหายใจไม่ออกแล้ว" :try2:
ผมได้ยินแบบนั้นก็งงเลย เอ..อะไรหว่า ผมครายมือออกช้าๆ ฮวดมันก็หันหน้ามาหาผม
เอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาผม "คราวหลังอย่าพูดแบบนั้นอีก อย่าพูดเหมือนเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"ฮือๆ" ผมร้องไห้ ฟูมฟายขึ้นมาอีก สวมกอดมันแน่นเลย พูดอะไรไม่ออก ดีใจ ดีใจที่ฮวดมันให้อภัยผม
"พอแล้วๆ นี่เราจะกอดกันให้ได้เสียกันตรงนี้เลยใช่มะ" :confuse: ได้ยินแบบนั้น หุหุ ผมก็ปล่อยมันทันที รู้ตัวอีกที ผมก็อายม้วนแล้ว
................
........................
วันนั้นเราสองคนนั่งคุยกันที่ม้านั่งหินอ่อนด้วยกัน
ผมถามว่าทำไมตอนนั้น ต้องตะคอกใส่ผมแบบนั้น แล้วคนๆนั้นเป็นแฟนเก่าใช่ไหม
มันก็บอกผมว่า ผู้หญิงคนนั้นนะ แฟนเก่ามันจริงๆ (เอ่อ..ตอนนั้น แอบงอนมันนิดนึง มันก็ง้อผมแบบ....... :-[ ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ให้กลับ
ไปคิดเอาเองนะครับ เติมเอาแล้วแต่ที่จะคิดเอานะ)
มันสารภาพว่า มันก็ยังติดต่อกับแฟนเก่ามันอยู่แต่ ไม่ใช่ฐานะคนรักแล้ว แต่เป็นฐานะเพื่อนคนนึง
แต่ที่มันโกรธมาก เพราะไอผู้ชายที่คุยกับแฟนเก่าของมันนั้น ไม่ถูกกันกับไอฮวด มันเป็นคนไม่ดี
มันจะมาหลอกฟันแฟนเก่าไอฮวดมัน มันก็เลยโกรธ
ผมก็ถามมันไปนะว่า ทำไมไม่คุยดีๆกับเรา ทั้งๆที่เราก็ถามดีๆแล้ว ตรงนี้มันขอยอมรับผิดและสัญญากับผมว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
แฮะๆ เรื่องมันก็เลยจบตรงที่ร้านข้าวแห่งนึงในตลาดโต้รุ่ง
กับข้าวผัดกุ้งสองจาน ฟ้าหลังฝนมันดูสดใสแบบนี้นี่เอง
อย่างน้อยเหตุการณ์นั้นก็ทำให้ผมกับฮวด ได้เข้าใจความรู้สึกของกันและกันมากขึ้น
...............
.....................
แล้วความวัวไม่ทันจะหาย ความควายก็เข้ามาแทรกเสียแล้ว
เอาไว้มาต่อ ขอตัวทำงานก่อนนะ
-
มันๆๆ เร้าจายจริงๆ ต้องแบบนี้แหละ :piglove2:
มีอะไรก็คุยกันตรงๆอย่าใช้อารมณ์
แม้เขาจะผิด เราก็อย่าไปแรงตอบ
แอบงอนมันนิดนึง มันก็ง้อผมแบบ....... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ให้กลับ
ไปคิดเอาเองนะครับ เติมเอาแล้วแต่ที่จะคิดเอานะ)
ตอบไม่ได้เติมไม่ถูก เติมให้หน่อย :pigangry2:
แฮะๆ เรื่องมันก็เลยจบตรงที่ โรงแรมแห่งหนึ่งอันนี้เติมให้ :pigha2:
-
:impress: มาต่อเร้วๆนะครับ กำลังมันส์
-
แฮะ อยากจะพิมพ์ต่อเหลือเกินครับ แต่วันนี้งานผมโคตรหนักเลย กลับบ้านก็ 5 ทุ่มและ เคลียร์นั่นเคลียร์นี่
กว่าจะเสร็จอีก หมดแรงแล้วคร้าบบบบ อยากจะรู้เหมือนกันว่า มีใครอยากจะเห็นหน้าฮวดมะ
อิอิ เผื่อจะไปขอมันได้ แต่มันก็คงจะให้เอามาลงได้นะแหละ แต่จะหาเรื่องไปถ่ายรูปมันอ่ะ
อิอิ ตอนนี้มันผอมลงกว่าแต่ก่อนมาก (แต่ความสูงไม่ได้เพิ่มเลย ให้ดิ้นตายเลย)
แล้วก็ที่นั่งริมสระ กับบรรยากาศของสระน้ำพุ กะว่าเสาร์นี้ผมจะไปวิ่งออกกำลังกายที่นั่น
เดี๋ยวจะถ่ายมาให้ดูละกันนะครับ แต่ไอเก้าอี้หินอ่อนตัวนั้น มันจะอยู่หรือเปล่า อันนี้ผมก็รับปากไม่ได้นะ
จะสวยเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน แล้วก็รูปหน้าร้านพี่เถียน สะพานที่ฮวดชอบไปแกล้งเด็กๆ
ป่านนี้เด็กๆมันก็คงจะโตกันหมดแล้ว ไม่รู้มันจะจำผมได้อีกหรือเปล่า ถ้าไง จะไปเก็บบรรยากาศมาให้หมดเลยละกันนะครับ
คืนนี้คงขอตัวนอนก่อนดีกว่า ไม่ไหวแล้วครับ จะน๊อคแล้วครับ หลับฝันดีทุกท่านนะครับ
-
:3061: มาลงจื้อ รองับ :yeb:
-
อิอิ เต้น่ารักขนาดนี้เลยหรือ แล้วฮวดจะน่ารักขนาดไหนนี่
รอๆๆๆ :like2:
-
นายเตเต้ ขายดีแล้วววววววว ยินดีด้วย 5 5 5 :monkeylaugh2:
-
บทนำ.....
คุณบลูคร้าบบ ไอฮวดนะ มันหล่อกว่าผมเยอะ แบบว่าโคตรพ่อโคตรแม่เลยมั้ง แฮะๆ เว่อร์ไปนิดแต่
เอาไว้ดูรูปแล้วตัดสินกันเองเน้อ
ขอบคุณ ชะรอลีเอะ เกย์เนส นุ ตะแน๋ว ป้อม ด้วย ที่ติดตามกันเรื่อยมา รับรองยังมีให้ลุ้นอีกเยอะ
ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยครับ
.....
.............
ในโลกของชายรักชาย ปัจจุบัน (2006) ผมเชื่อว่าทุกคนอาจจะมองว่ามันเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว
ยิ่งคนกรุงเทพ ยิ่งแล้วใหญ่ หันไปทางไหน ก็มีแต่ชายรักชาย เต็มไปหมด (ผมไม่อยากใช้คำว่าเกย์ หรือ ตุ๊ด เพราะมันดูไม่ดีมากนัก)
แต่...ถ้าย้อนกลับไปในช่วงนั้น เอ่อ...5-6 ปีที่แล้ว ที่สำคัญ ที่ห่างไกลความเจริญแบบบ้านผม (ตอนนี้เจริญแล้วครับ ^ ^)
มันคงจะเป็นเรื่องยากที่จะให้ใครหลายๆคน ยอมรับเรื่องชายรักชายได้ แม้ผมกับฮวดจะรักกันแต่เราสองคนก็ไม่เคย
ไปแสดงออกหรือทำอะไรกันในที่โจ่งแจ้ง (ทำอะไรกันนี่ แล้วแต่จะคิดนะ :try2:)
เราจะแคร์สายตาผู้คนรอบข้างเสมอ เวลาเราไปกินอะไร หากเป็นร้านข้างทาง เราก็กินเหมือนคนอื่นปกติ พูดจาหัวเราะสนุกสนาน
แต่หากเป็นร้านอาหารที่ปลอดคนสักนิด เราจะมีแบบว่า แอบหวาน เช่น ป้อนด้วยช้อน แล้วก็ป้อนด้วย..... :-[...มือจ้า (คิดลึกๆรู้นะ)
การจับมือหรือการกอด ก็มีบ้างเวลาที่เราสองคนขี่รถเล่นไปสายนอกเมือง แต่ก็ไม่เคยเกินเลยไปกว่านี้
เราสองคนค่อนข้างจะระวังตัวกันดี เพราะไม่อยากเป็นขี้ปากของใครต่อใคร เรื่องผมกับฮวดก็มีคนไม่กี่คนเท่านั้น
ที่รู้ว่าเราคบกัน
แต่หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น (ที่เราทะเลาะกันเมื่อตอนที่แล้วนะแหละ) เรื่องของผมก็เริ่มเป็นเรื่อง Talk of the town ไปในทันที
มันอึดอัดมากนะครับเวลาที่ไหนมาไหนกันสองคนแล้วมีสายตาหลายๆคู่มองดูอยู่ มันรู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเอาเสียเลย
..........
..............
วันนั้นผมหลีกเลี่ยงการไปไหนมาไหนกับฮวด ด้วยกันให้ฮวดขี่มอไซต์มาเอง แล้วไปเจอกันที่ร้านอาหาร
แล้วผมค่อยตามเข้าไปในร้านทีหลัง (ทำตัวเหมือนกับดาราเลยวุ้ย) เราเรื่องที่นั่งชั้นสอง
เพราะไม่อยากให้ใคร เห็นว่ามาด้วยกัน แต่ไหงฮวดมันทำตัวปกติจังวุ้ย มันไม่เครียดแบบเราบ้างหรือไง
แถมมาบ่นกับเราอีก ว่าทำอะไรให้วุ่นวาย ต้องขี่รถมาคนละคัน
ไอตัวผมนะ จะเสียหาย จะมีใครมาว่า ว่าเป็นเกย์อะไรพวกนี้ ผมนะทนได้
แต่ผมไม่อยากให้ใครมาว่ามันนะแหละ
เราก็สั่งของกินตามปกติ ระหว่างที่กินกันอร่อย ฮวดมันป้อนไข่.....เจียว...ให้ผม
ปากผมกำลังอ้า ไข่มันกำลังจะเข้าปากผมแล้ว
"เฮ้ยว่าไงฮวด" เอ่อ..แล้วกรูจะอ้าปากค้างรอไข่เมิงทำไมเนี๊ยะ ผมรีบหุบปาก แล้วหันไปหาต้นเสียง
ซวยแล้วไง เพื่อนไอฮวดมันมายกทีมเลย ผมก็ แฮะๆ ยิ้ม ทักทายแบบเจื๋อนกลับไปให้
อีกและ ไอฮวดมันนิ่งมากเลยอ่ะ ไหงมันถึงเฉยได้ขนาดนั้น น้ำเสียงเรียบจนดูแปลก
มันก็คุยกับเพื่อนมันสักพัก แล้วเพื่อนมันก็ถามขึ้นมาว่า
"เมิงมากับใครวะ" เอาแล้วไง ฮวดมันจะบอกแบบไหนหว่า มันจะห่วงความรู้สึกเราหรือเปล่าหว่า
แต่ตอนนั้นผมก็ห่วงความรู้สึกมัน อยากให้มันบอกว่ามากับพี่หรือกับเพื่อนหรือญาติก็ได้
ผมไม่ว่าอะไรทั้งนั้น แล้วฮวดมันก็ตอบกลับไปโดยไม่คิดเลยว่า
"กรูมากับเพื่อน เมิงไปนั่งโต๊ะเหอะ กรูกินข้าวยังไม่เสร็จ กรูขอตัวกินข้าวก่อน"
เอ่อ....แล้วทำไมกรูต้องเสียใจด้วยวะ กับคำตอบที่ฮวดมันตอบไป ทั้งๆที่มันก็ตอบอย่างที่กรูคิดเมื่อกี้เป๊ะๆ
เอาแล้วดิ๊ ข้าวมื้อนี้ม่ายอร่อยเสียและ ผมก็ส่งยิ้มให้เพ่อนมันพอเป็นพิธีแล้วก็ก้มหน้าก้มตากิน
ไม่เงยหน้ามาพูดกับฮวดมันสักคำ พอเงยหน้ามาผมก็ทำเป็นมองนั่นมองนี่ (ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ เฮ้อ..คิดแล้วก็เซ็งเป็ด)
ไม่สนใจมัน มันถามคำผมก็ตอบคำ ออกแนวกวนทีนมันเล็กน้อย โทษฐานทำกรูเสียใจ หึหึ ต้องโดนแบบนี้
ผมก็กินไปยิ้มไป (ในใจผมแอบซะใจ ที่แกล้งฮวดมันสำเร็จ)
"เอ้า กินซะ" มันตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงป้อนให้ผม มันกวนผมอ่ะ เล่นมาจ่อตรงปากเลย
ผมรีบถอยออกบอกว่า เพื่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวมันก็เห็นหรอก (ดูดิ๊ ผมยังจะเล่นตัวอีก)
"จะกินไม่กิน" มันทำเสียงขู่ผม แฮะๆ กินแล้วคร้าบบบบ แล้วผมก็รีบงับไก่ชิ้นนั้น
"แค่เนี๊ยะ ก็หมดเรื่อง" ฮวดมันพูดหลังจากผมยอมกินไก่ชิ้นนั้น (ดูมันดิ๊ ชนะผมซะงั้น)
ไอผมรึ ก็เคี้ยวตุ้ยๆ หึหึ นึกว่ากลัวหรือไง เดี๋ยวจะเอาคืนบ้างคอยดูแล้วกัน
"จะกินเม็ดมะม่วง" ผมเริ่มทำงอแงเป็นเด็ก ฮวดมันหันมามองหน้าผม แล้วก็หันไปดูเพื่อนมัน
ก่อนที่จะตักเม็ดมะม่วงป้อนให้ผม :laugh: เสร็จโจร ได้การหละทีนี้
ผมก็เคี้ยวตุ้ยๆ มองหน้าฮวดไป ยิ้มไป มันมองหน้าผมเหมือนจะอยากจะกระโดดลุกขึ้นมาเตะเสียให้ได้
ไอเห็นมันเป็นแบบนั้น ก็ได้ใจ ยิ้มยั่วมันอีก
"ทอดมันกุ้งอ่ะ" เหมือนจะรู้งาน มันก็ตักทอดมันกุ้งไป แต่มันป้อนให้ทั้งชิ้นนั้นเลยอ่ะดิ๊
"จะบ้าเหรอ ชิ้นใหญ่แบบนี้ จะกินเข้าไปได้ไง" มันหัวเราะร่าเลย เหมือนได้เอาคืนผม แม้จะเจ็บใจ
แต่ผมก็ดีใจนะ ที่มันหัวเราะออกมาได้ ไม่ต้องมานั่งเกร็งคนอื่น (ก็เพื่อนมันนะแหละ)
ผมทำท่างอน มันก็ตัดทอดมันกุ้ง เหลือชิ้น เท่าติ๊ด (เท่าติ๊ด บ้านผมแปลว่า เล็กมากถึงมากที่สุด)
แล้วก็ป้อนให้ผมใหม่อีกครั้ง ผมทำตาโต โกดมันเข้าไปอีก (โกรธตอนนี้ โกรธแบบหยอกล้อนะ)
มันก็หัวเราะผมอีก ได้ทีมันก็เอาผมใหญ่เชียว (กลายเป็นงอนกันไปงอนกันมา ง้อกันไปง้อกันมา)
สรุปวันนั้นมันแพ้ผม :laugh: เพราะทอดมันกุ้ง อิอิ
เรื่องของเรื่องก็คือเหลือทอดมันกุ้งชิ้นสุดท้ายอยู่ในจานผม
"ชิ้นสุดท้าย แฟนน่ารัก" ผมพูดขึ้น มันก็ยิ้ม คงคิดว่าผมกำลังชมมัน
หลังจากที่เห็นมันยิ้ม ผมก็ยื่นทอดมันกุ้งชิ้นนั้นให้มัน :laugh: (เสร็จกรูหละงานนี้)
มันก็ "เฮ้ย ได้ไง กินเองดิ๊" มันรีบปัด ไม่กินท่าเดียว ผมใช้สายตาขเม่นใส่มัน
"เออ...กินก็ได้" ว่าแล้วมันก็ทำท่าทางจะจับซ้อมที่ผมยื่นให้มัน
แต่...ผมชักมือกลับ แล้วก็งับทอดมันไว้คาที่ปาก แล้วก็ยื่นทอดมันให้มันทั้งอย่างงั้น
"เฮ้ย..เอางี้เลยลเหรอ" ผมไม่ตอบโต้ ยิ้มทั้งๆที่คาบทอดมันอยู่อย่างนั้นแหละ
มันหันซ้ายหันขวา ดูเพื่อนที่อยู่ด้านหลัง ตอนนั้นเพื่อนมันกำลังก้มหน้าก้มตากิน ไม่ได้หันมาสนใจเราสองคน
มันเลยอาศัยความเร็วรีบงับทอดมันกุ้งชิ้นนั้นไป ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกล้าหรอก แต่ตอนที่มันงับทอดมันไป
จมูกของเราสองคนมาสัมผัสกัน เล่นเอาผมหน้าแดงหูแดง :-[ พูดอะไรไม่ออก
แล้วที่เขิลล์เข้าไปอีกก็เพราะว่า เพื่อนไอฮวดมันไม่เห็น แต่ป้าที่เป็นคนเสิร์ฟดันเข้ามาเห็นพอดี
โอ้วแม่เจ้า..........
"ป้าครับคิดเงินครับ" คิดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะตอนนั้น เก็บเงินไว้ก่อน แล้วก็คงจะหายจากร้านนี้ไปสักพัก
ฮวดมันก็บ่นอุบอิบ ว่ามันยังเคีย้วไม่หมดปากเลย จะรีบไปไหน ผมเลยเล่าว่าป้าเขามาเห็น มันก็เลยขอตัวลงไปรอที่รถเลย
เวรกรรม เมิงทิ้งให้กรูนั่งอายคนเดียวอย่างเงี๊ยะเนี๊ยะนะ หลังจากรับเงินมาเสร็จผมให้ทิปป้าไป 20 บาท บอกว่า
อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเขาหละ ไม่งั้นผมเอาป้าตายแน่ๆ ป้าแกก็หัวเราะ โอ้ย...ป้าจะเอาไปเล่าให้ใครเขาฟังหละ
ว่าแล้วป้าก็หยิบเงิน 20 บาท ควักไปเก็บในเสื้อในแก
..........
.................
คืนนั้นเราขี่รถคนละคันก็จริง แต่ฮวดก็มาส่งผมที่บ้าน ทั้งๆที่ผ่านบ้านฮวดก่อน (น่ารักเจงๆเลย)
มันบอกว่ากลัวมีคนโชคร้าย ผมก็ถามมันนะว่า โชคร้ายยังไง
มันก็บอกว่า โชคร้ายที่มาฉุดเต้ไปข่มขืนอ่ะดิ :pigangry2: ดูมันดิ๊ปากคอเราะร้าย
สรุปแล้วคืนนั้นนอนไม่หลับ เพราะคิดถึงแต่ ฉากจมูกชนกัน คิดเองเขิลล์เอง :confuse:
.....
นั่งพิมพ์มาตั้งแต่บ่าย 2 มาเสร็จตอน 6โมงครึ่ง โอ้วแม้เจ้า กินเวลานานโคตร
คิดดูดิ๊นั่งพิมพ์ไปได้ 2 บรรทัด
กริ๊ง.....ฮัลโหลเต้เหรอ...มาดูโปรแกรมให้หน่อย มันใช้ไม่ได้ (นี่สายนึง)
กริ๊ง.....ฮัลโหล เต้เหรอ....ฐานข้อมูลมัน Error มาดูให้หน่อย (นี่ก็อีกสายนึง)
รวมๆแล้วก็เออ...กรูไม่ต้องพงไม่ต้องพิมพ์มันแล้ววันนี้
...........
.....
คืนนี้หลับฝันดี นะครับ หวังว่าตอนนี้คงทำให้ทุกคนยิ้มออกมาได้นะครับ เพราะผมเองก็มีความสุขเวลาคิดถึงตอนนี้ทุกที
-
".....ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกล้าหรอก แต่ตอนที่มันงับทอดมันไป
จมูกของเราสองคนมาสัมผัสกัน เล่นเอาผมหน้าแดงหูแดง พูดอะไรไม่ออก" :-[ คนอ่านก็หน้าแดงเหมือนกัลลล
-
แฮะๆ :try2: ต้องขอโทษ คุณ MaskedRider Z ด้วยนะครับที่ตกหล่นไป
คือ หลังจากนี้ ขอเรียกสั้นๆว่า Z ก็แล้วกันนะ :try2: ชื่อมานยาวอ่ะ พิมพ์ไม่ไหว
ส่วนคนใหม่ คุณ Ryukun ขอบคุณครับที่ติดตาม เรื่องไอฉี่ (ไอฮวด)
เรื่องราวความประทับใจยังคงมีตลอดนะครับ ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยดีกว่า
อ้อ...คนอื่นๆที่ไม่ได้เอ่ยชื่อก็....แฮะๆใครบ้างหละนี่ คุณนุ คุณบลู คุณแฟรงค์
คุณตะแน๋ว คุณชะรอรีเอะ คุณหนูยักส์(bigrat) คุณป๋อม แฮะๆ จะว่าไปก็เยอะเหมือนกันนะนี่
อ้อ..มีคุณไก่ คุณโต้ง ไม่ค่อยเม้นแต่แอดเอ็มมาคุยกันก็โอเค ให้อภัย (แต่เม้นให้บ้างเน้อ จะได้เป็นกำลังใจผมกระผมด้วย)
:o ทำไปทำมา มีคนอ่านเยอะเหมือนกันนะนี่ ดีใจจังแฮะ :like2:
มาต่อกันเลยละกันนะครับ
.........
....................
ช่วงที่เริ่มคบกับฮวด แม่ของผมที่ไม่ได้เจอะเจอหน้าลูกชายมาเป็น 10 ปี ก็ได้กลับมาเยี่ยม
จะบอกว่าเยี่ยมคงไม่ถูกมากนัก เรียกว่าหนีร้อนมาพึ่งเย็นดีกว่า
แม่มาพักอาศัยอยู่กับยายได้สักพักแล้วหละ วันแรกที่แม่ผมมา ผมนั่งรอด้วยความตื่นเต้นมากๆ
เพราะเราไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก ฉากสุดท้ายที่เห็นแม่ ก็ตอนที่แม่หอมผ้า หนีพ่อผมไป
ผมวิ่งตามแม่ ปากก็ตะโกนเรียก แม่ แม่ แม่ แต่เนื่องด้วยวัยที่ผมยังเด็ก ผมวิ่งไม่ทันรถตุ๊กๆที่แม่นั่งไป
แม่หันมาหาผมแล้วก็ร้องไห้ นั่นเป็นฉากสุดท้ายที่ผมจำได้เกี่ยวกับเรื่องแม่
หลังจากนั้นผมก็ได้เติมโตมากับย่าแล้วก็พ่อ แต่จะเน้นไปอยู่กับย่า เสียมากกว่า ย่าผมก็เลยเป็นทั้งพ่อแล้วก็แม่
เหมือนผมจะเป็นเด็กขาดความอบอุ่นเลยเนอะ แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้นเสียทีเดียว ผมอยู่กับย่าผมก็มีความสุขดี กินอิ่มนอนหลับ
ผมยังจำได้ตอนที่ผมอยู่ ป.1 ย่าสอนเขียนมานะ มานี ชูใจ เขียนผิดก็โดนตีมืออยู่อย่างนั้น เอ่อ....เริ่มนอกเรื่องและ
กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า ผมก็เลยไม่สนิทกับแม่ ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเรียกแม่แท้ๆของตัวเองว่า "แม่"
วันที่แม่มา ผมจำหน้าแม่ไม่ได้ เพราะเปลี่ยนไปมาก ผมนั่งนิ่งได้แต่มองคนอื่นวิ่งไปต้อนรับแม่
แม่ก็เข้ามาหาผมกอดผม แต่ผมกำลัง เอ๋อๆ อยู่ จะกอดก็ไม่กล้า จะพูดก็ไม่กล้า สบตาก็ไม่กล้า ทำตัวไม่ถูก
ช่วงแรกๆผมเรียกแม่ผมว่า "คุณ" ตลอด เพราะมันไม่ชิน แต่ผมก็รวบรวมความกล้านอนคิดมาทั้งคืน
วันที่ผมเรียกแม่ผมว่า "แม่" แม่ร้องไห้เลย ญาติก็ร้องไห้ตามกัน แล้วผมจะเหลือเหรอ ร้องจนตาบวมไปเลย
แต่ผมก็สนิทกับแม่ได้อย่างรวดเร็ว ผมมักจะเอาเรื่องฮวดมาเล่าให้แม่ฟัง ตอนช่วยแม่ทำขนมเสมอ
แม่ก็บ่นว่าอยากเจอ ผมก็รับปากแต่ก็ยังไม่กล้าพามาเสียที เพราะว่าอาย กลัวว่ามันจะมาหวานต่อหน้าแม่อ่ะดิ๊
.............
........................
แล้ววันนั้นก็มาถึง วันนั้นผมก็ไปเจอฮวดที่ร้านพี่เถียนเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้ ผมขอให้มันไปหาแม่กับผมก่อน
มันก็รับปากแต่โดยดี ไม่ถามไม่กระวนกระวาย แถมยังจะซื้อขนมหวานไปฝากแม่ผมอีก
ผมก็เลยบอกมันว่าไม่ต้องซื้อไปหรอก เพราะว่าแม่เราขายขนมหวานหน้าปากซอยนะ
ตอนนั้นสายตามันเป็นแบบนี้เลย :impress: เห็นแล้วน่ารักชะมัด
ว่าแล้วก็พามันไปหาแม่ผมเลย มันก็รู้มารยาทไม่ต้องให้บอก เจอหน้าแม่ผมก็ยกไหว้
เข้าไปพูดคุยทักทาย ตอนนั้นผมกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย เขาสองคนคุยกันหัวเราะคิกคักกันสนุกสนาน
ผมก็มั่นใส้ ทำงอนซะ นั่งกินกล้วยบวชชี (จำได้แม่นเลยเพราะหวานมันอร่อยสุดๆ) หันหลังให้เขาสองคน
แหนะ!!! ยังไม่เข้ามาง้อเราอีก เออ...จำไว้เลยนะ ไอฮวด
"แม่ ขออีกถ้วยได้ป่าว" ผมทำน้ำเสียงไม่น่ารักเอาเสียเลย (เสียงงอนๆนะ ไม่ได้เสียงตะคอก)
"เอาเถอะ กินไปเลยลูก กินให้แม่ขาดทุนไปเลย" ดูๆ ดูแม่ผม ประชดเราต่อหน้าไอฮวด
ส่วนไอฮวดนะเหรอ หัวเราะท้องแข็งไปแล้ว
"ไม่ต้องหัวเราะเลย ไอหัวเม่น" ผมนึกคำด่ามันไม่ออก ด่าแรงสุดได้แค่เนี๊ยะ (จำไม่ได้ว่า เม่น หรือ หนาม เพราะตอนนั้น
มันไว้ทรงหัวหนามทั้งหัวเลย)
"เป็นไรขึ้นมาอีก" ฮวดมันถามผม
"อิจฉาคนบางคน" ผมทำพูด ค้อนใส่ มันก็ลุกขึ้นมาหาผมเลย ไอเราก็ตกใจดิ๊ เฮ้ย..แม่กรูอยู่นะ เมิงจะทำเหมือนตอนเราอยู่
สองคนด้วยกันไม่ได้นะเว้ย (ทำอะไรนี่ ไม่บอกนะ คิดเอาเอง)
มันเอาแขนมาล๊อคคอผมลากให้ไปนั่งติดกับมันแล้วมันก็บอกแม่ผมว่า
"แม่ดูลูกแม่ดิ๊ งอนไม่เข้าเรื่อง เวลาอยู่กับผมนะ ผมต้องง้อมันทุกวัน" แม่ก็หัวเราะร่า แล้วก็ถามประโยคหมัดฮุคเข้าไป
"ฮวดง้อเต้มันยังไงหละ" แม่ถามแบบไม่ได้คิดอะไรนะ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนกัน
แต่ไอฮวดอ่ะดิ แฮะๆ ทำปากเก่งอยู่ตะกี้ นั่งใบ้กินไปเลย ได้แต่ เอ่อ อ่า เอ่อ อ่า อยู่นั้น
ไอเราก็กลัวมันจะพูดความจริง เลยชิงตัดหน้าตอบไปก่อน
"อ๋อ...มันก็ล๊อคคอเต้มา แล้วมันก็เข็กหัวเต้ทีนึงอ่ะแม่" แล้วผมก็หัวเราะกลบเกลื่อนไป ซึ่งมันก็ใช้ได้
แม่ผมหัวเราะร่าเลย แม่ผมก็ถามซอกแซกไปเรื่อย เช่น รู้จักกันมากี่ปีแล้วหละ เราก็บอกไปตามความจริงว่าประมาณ 5 เดือน
แม่ก็พูดมาอีกว่า แค่ 5 เดือนแต่ดูรักกันดีนะ ไอฮวดสำลักน้ำเลยครับ
"ฮวดเป็นอะไรลูก ใจเย็น สำลักน้ำเหรอ" แม่ผมดึงทิชชู่ยื่นให้ไปเยอะ
"แม่ก็ ยื่นไปให้ตั้งเยอะ จะให้มันเอาไปเช็ดตูดด้วยหรือไง"
"พูดกับแม่แบบนี้ได้ไงอ่ะเต้" ฮวดมันได้ที ทำเป็นว่าอยู่ข้างแม่ โหย......เข้าขากันดีหละคู่นี้
เวลาอยู่ด้วยกันผมก็แพ้ไปซะทุกที แต่ผมก็แอบดีใจลึกๆนะที่ฮวดเข้ากับแม่ผมได้
อาจจะเพราะว่าแม่ผมเป็นคนตลกๆ สนุกสนาน ไม่เครียดก็ได้ แต่ติดตรงที่ว่าแม่ผมปากร้าย
ด่าทีนึงเจ็บลงไปถึงไส้ติ่งเลยหละ :laugh:
.........
..............
ผมก็ไม่ได้พามันมากินขนมหวานฝีมือแม่ผมทุกวันหรอก เพราะมาทีมันกินทีนึง 3 ถ้วย
ทำให้ต้องเปลี่ยนเส้นทางขี่มอไซต์ไปอีกทางนึง แต่เวลาขี่รถกลับบ้านผมก็แวะช่วยแม่เก็บร้านทุกที
แม่ผมอยู่ในซอยเดียวกับผมแต่อยู่บ้านยาย ส่วนผมอยู่บ้านย่า บ้านเราห่างกันไม่ถึง 500 เมตร
ผมเลยไปหาแม่ได้ทุกวัน เหมือนมันโหยหาความรักจากแม่มานาน ซึ่งฮวดก็เป็นคล้ายๆกับผม
แต่ฮวดต่างกับผมตรงที่ มีครอบครัวสมบูรณ์ แต่รักลูกไม่เป็น เลี้ยงลูกด้วยเงิน
ทำให้ฮวดมันต้องการความรัก ซึ่งผมก็เข้ามาช่วยเติมให้มัน แม้ไม่เต็ม แต่มันก็ยิ้มได้ แค่นั้นผมก็ดีใจแล้วหละ :-[
-
คุณtaexxxxครับ
ป๊าดดดดดโธ่ เอ่ยชื่อผมทำไมน่ะ ผมอุตส่าห์ไม่เมนต์แล้วนะ ได้แต่แอบมาอ่านเฉยๆ
ทำงี้ใครๆก็รู้เรื่องของเราหมดดิ
รู้ว่าผมน่ะเป็นแฟน..............คลับของคุณ
เขิลลลครับ
อ้อ ดังใหญ่แล้วนะคุณ ถึงว่าไม่ค่อยว่าง
เป็นคนของมวลชนนี่เอง ทั้งงานราษฎร์งานหลวง
ยังไงก็ระวังรักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
ไม่รู้ว่าผมเป็นคนอ่อนไหวง่ายไปหรือเปล่า แต่....วันนี้
ขากลับบ้านหลังเลิกงาน ผมกำลังจะเดินไปที่มอไซต์ปรากฏว่าผมได้ยินเพลงๆนึงลอยเข้ามาในหู
"กี่ความเจ็บช้ำ กี่คำเพรียกหา กี่หยดน้ำตา
ก็เพื่อเธอ แต่คนอย่างชั้น ไม่มีค่าพอ ไม่มีแล้ว
เราจบกันทุกอย่าง พอเข้าใจทุกอย่าง.....
เพียงยังรู้สึก รักเธอ รักเธอ เกินกว่ารับไว้
ยังอ่อนแอเหมือนเก่า ทุกวัน ทุกคืน คิดถึงเธออยู่มากมายไม่เคยลบเลือน"
เอ่อ....คือว่า....ตอนแรกมันก็ :monkeysad:
แต่พอท่อนฮุคขึ้นเท่านั้นแหละผมก็ :monkeycry2: กลางที่จอดรถเลย
แฮะๆ แบบว่าฉากเรื่องราวต่างๆในเซ็งเป็ด มันลอยขึ้นมาในหัวหมดเลย
ผมพยายามกลั้นแล้วนะครับ กลั้นที่จะไม่ร้อง
แต่มันไม่อยู่จริงๆ มันตราตรึงลงไปในหัวใจผมไปแล้ว.....(พิมพ์ไปร้องไปเวรจริงๆ วันนี้ผมเขียนเรื่องฮวดต่อไม่ได้และ)
หลับฝันดีนะคร้าบบบ
-
:laugh: คุณ taexxxx ครับ พิษไข้หวัดเป็ดอะรักษายากครับเป็นกันทุกคนอะแหละ ได้ยินเพลงนี้แล้วจิตมันหลุดทุกคนครับ
รีบมาต่อนะครับ
-
อุตส่าห์ว่าจะคอยซุ่มอ่าน อย่างเดียวแล้วเชียว อ่ะๆ เพื่อเต้เราเข้ามาโหวตแล้วนา(อ่ะๆไม่ใช่ AF fanclub) ไม่ใช่แค่เต้หรอกเมื่อเจอเพลง When I 'm feeling blue เข้าไปแล้วต้องเกิดอาการเช่นนั้น ตอนนี้ไม่ฟังเพลงนี้แล้วอ่า(เพราะฟังทีไรหัวใจสลาย อิอิ..เวอร์) ยังไงๆ เราก็ยังรอฟังเรื่องราวดีๆ จากเต้อยู่นะ อ่านไปก็อิจฉา(ตาร้อน)ไปแต่ก็มีความสุขพิลึก
I am KAI
-
มาต่อเรื่องฮวดด่วนๆๆ
ไม่งั้นจะเอาเพลงมาให้ฟังทุกวัน
[wma=300,50]http://www.switchpod.com/users/sariswat/a3.mp3[/wma]
(http://i103.photobucket.com/albums/m125/warpboy_01/L4688870-23.jpg)
จะลงเอยกันอย่างไงหนอ
ทำไมตระกูลเป็ดมีแต่ผิดหวังหนอ
แต่อืม kai นี่เขาเป็นใครกันหนอ
ขอบคุณเพลงดีจาก warpboyza นะครับ
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=23.0
-
แฮะๆ โดนพิษไข้หวัดเป็ดระบาด ตอนแรกว่าจะหายแล้วเชียว
แต่วันนี้ก็ดันมีสายนึงโทรมาจากกรุงเทพ ไม่ใช่ใครหรอก เพื่อนสมัยเรียนที่กรุงเทพด้วยนะแหละ
โทรมาก็พรรณณาถึงแต่นัทกับพระโด่ง ไม่หยุดเวรกรรม ไอบร้า กรูกำลังจะโอเคขึ้นแล้ว
เมิงมาทำให้ฉากต่างๆมันหมุนเข้ามาในหัวกรูอีกและ แต่โอเคขึ้น เราพูดถึงแต่ฉากที่น่าประทับใจ
มันลงทุนเอาไปปริ๊นให้เพื่อนๆผมที่เขาไม่สะดวกจะอ่านในเวบ ด้วยอ่ะ(โคตรลงทุนเลย)
ส่วนไอคนที่อ่านดันติดใจ เอาไปถ่ายเอกสารกลับไปให้เพื่อนๆที่ทำงานได้อ่านอีก สงสัยกรูว่าไข้หวัดเป็ด
คงจะไประบาดตามซอกตามมุม ทั่วประเทศแล้วหละตอนนี้
............
ถึงเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในบอร์ดที่คอยติดตามอ่านนะครับ แฮะๆ ดีใจอย่างสุดซึ้ง
ผมจะพยายามให้ได้วันละตอนนะครับ สัญญาๆ ถ้างานไม่หนักจนไป ผมจะมาอัพให้ทุกวันเลย
แม้จะไม่มีใครมาเม้นให้ผมก็ตาม (แอบน้อยใจนิดหน่อยที่ไม่มีคนมาอ่าน) :monkeysad:
แต่เอาเถอะ สู้โว้ย!!!! ว่าแล้วก็มาต่อกันเลยละกัน
.......
....................
มีอีกเรื่องนึงที่ผมยังไม่ได้พูดถึง ก็คือ
ฮวดเป็นนักดนตรี (เมิงจะเท่ห์ไปทำไมมากมาย)
ตำแหน่งที่ฮวดเล่นนั้นคือ มือกลอง
ผมก็ได้มีโอกาสในหลายๆครั้งที่ได้ไปดู ฮวดซ้อมกับเพื่อนๆ
เวลาฮวดจับไม้กลองแล้วเล่น ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย
ดูมีความสุขในการปลดปล่อย แม้จะดูรุนแรงแต่ก็...ดูสงบแล้วก็มีสมาธิกับการตีกลองมากๆ
ส่วนใหญ่เวลาซ้อมก็ใช้เวลา 2 ชม.อย่างต่ำ แรกๆที่ผมไป ผมก็ออกมาคุยกับอาจารย์ที่สอนดนตรีในร้านนะแหละ
แบบว่ารู้จักกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว อาจารย์เขายุให้ผมกลับมาเรียนร้องเพลงอีก(เมื่อก่อนผมเคยเรียนร้องเพลงอยู่ที่นี่)
คงจะเห็นว่าผมมาที่ร้านบ่อย แล้วมานั่งรอเฉยๆ ตั้ง 2 ชม. พักหลังผมก็เลยแวะมานั่งแป๊บนึง
แล้วก็ขอตัวออกไป หาเพื่อนๆผมบ้าง แรกๆไอฮวดมันไม่ยอม มันบอกจะไปหาใคร ก็มีมันอยู่นี่แล้วทั้งคน
ดูดิ๊ ดูมันพูด เห็นแก่ตัวชะมัด แล้วนี่กรูมาเขิลล์ทำไมเนี๊ยะ :confuse:
แต่พักหลังมันก็เห็นผมเบื่อๆ มันก็เลยยอม แต่สาเหตุที่แท้จริง ผม(คิด)ว่านะ
น่าจะมาจากนักร้องวงมันมากว่า ชื่อบอล เด็กตัวเล็กๆ แต่มันน่ารักขี้เล่นชอบหยอกผม
มันชอบแกล้งฮวดด้วยการมากอดผม แล้วก็พูดทำนองว่า ไปเอาไอฮวดมันทำไม
ผมน่ารักกว่ามันตั้งเยอะ มาชอบผมดีกว่า นึกหน้าไอฮวดตอนนี้นะ ถ้าเขี้ยวงอกออกมาได้ มันก็คงจะงอกออกมาแล้ว
มันเล่นเอาไม้กลองชี้หน้าเพื่อนมัน "เมิงปล่อยเลยนะ ถ้าไม่อยากโดนไม่กลองเสียบตูดตาย" :laugh:
ประมาณว่าหยอกล้อกันเล่นในวง แต่ฮวดมันคิดมาก ไม่อยากให้ผมไปเจอะแจะกับไอบอลให้มาก
มันก็เลยยอมให้ผมได้ไปเจอะเจอกับเพื่อนๆผมบ้าง เพื่อนผมมันก็ไม่ไปตายที่ไหนหรอก
ก็เฝ้าอยู่ร้านพี่เถียน เล่นคอมอยู่นั่นแหละ ผมเบื่อเกมส์แล้ว ก็เลยออกไปขี่รถเล่นคนเดียว
ตอนนั้นมันใกล้เทศกาลวันวาเลนไทน์แล้ว ไม่ซิ พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้ว ในหัวผมก็คิดแต่เรื่องนี้แหละ
ว่าจะชวนฮวดไปดินเนอร์ที่ไหนดี คิดๆก็เออ..วางแผนไว้หมดและ ว่าจะซื้อดอกกุหลาบให้สักดอก
คิดไปก็อดที่จะอมยิ้มไปไม่ได้ (สมัยนั้นน้ำมันมันไม่แพง) ผมก็ขี่รถเล่นนานอยู่เหมือนกัน
มองดูนาฬิกา เอ้อ..มันได้เวลาไปรับฮวดแล้วนิ๊หว่า ว่าแต่วันนี้เราจะไปกินข้าวที่ไหนกันดีฟ่ะ
ผมไปจอดรอหน้าร้านดนตรีเพราะขี้เกียจเข้าไป รอจน 15 นาทีก็แล้ว ไม่ยักกะเดินออกมา
สงสัยจะติดลม ว่าแล้วก็เดินเข้าไปกะว่าไปจิกออกมาหน่อย
เอ่อ....แล้วไหงห้องซ้อมมันว่างจังเลยหว่า ว่าแล้วก็เข้าไปหาอาจารย์ที่อยู่อีกห้องนึง
"อาจารย์ เห็นฮวดป่าวครับ"
"อ๋อ..พี่มันมารับไปตั้งนานแล้ว" เอ่อ....มารับไปตั้งนานแล้ว แล้วไหงไม่เห็นบอกก่อนหน้านี้ว่าจะให้พี่ชายมารับ
(ตอนนั้นมือถือมันแพงผมยังไม่มีปัญญาซื้อมาใช้นะครับ) ผมก็คอตกขี่รถกลับบ้านคนเดียว
เซ็งเลย แอบงอนมันด้วยทำไมไม่รอ ก็ตกลงว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน
ระหว่างขี่รถกลับบ้าน ช่วงที่ผ่านหน้าร้านพี่เถียนก็หวังว่าจะเห็นมันนั่งอยู่หน้าร้าน
แต่...ก็ไม่เห็นแม้เงา ผมหันสายตาไปอีกฝาก ซึ่งอยู่เยื้องๆกับร้านพี่เถียน
ผมเห็นครับ.........ผมเห็นหลังคนที่ดูคุ้นตา กำลังเดินเข้าไปในร้านกับผู้ชาย อีก 2 คน
ใช่แล้วครับ ฮวดนั่นเอง เดินเข้าไปในร้านกับพี่ชาย แล้วก็อีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนพี่ชาย
แล้วฮวดเข้าไปทำไมในร้านแบบนี้ ทำไมถึงดูร่าเริงแบบนั้น (ร้านนั้นเป็นร้านแบบนั่งดริ๊งมี ญ อย่างว่ามาคุยแล้วอ๊อฟไปได้นะ)
ส่วนใหญ่ถ้ามากับพี่ชาย ต้องได้อ๊อฟกลับไปกันละคน (ฮวดมันเล่าให้ฟังแบบนั้น)
ผมขี่ผ่านฮวดไปโดยที่ฮวดไม่ได้หันมาหาผมเลย
............
....................
ผมนอนอยู่ที่บ้าน จิตใจวุ่นวายชะมัด นอนไม่หลับเลย
ป่านนี้เขาจะไปถึงไหนกันแล้ว ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ
สุดท้ายผมก็ทนไม่ได้ ร้องไห้ออกมา มันไม่มีคนคุยด้วย มันอยากระบาย
แต่ไม่รู้จะไประบายกับใคร คืนนั้นผมนอนหลับทั้งน้ำตา
ทั้งๆที่พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันวาเลนไทน์ วันที่ผมคิดว่ามันต้องเป็นวันพิเศษสำหรับผม
มากกว่าในทุกๆปีที่ผ่านมา มันคง.............ZZZZZZZZZZZZZZZ (มันหลับเองซะอย่างงั้น)
............
.......................
วันรุ่งขึ้น ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ให้ตายซิ หัวเสีย พาลทะเลาะกับเพื่อนไปทั่ว
ก็มันหงุดหงิด อึดอัด จะให้ไปบอกได้ไงว่า ที่กรูเป็นอยู่เนี๊ยะ กรูหึงผู้ชายอยู่
พวกมันคงได้หัวเราะกันตาย จนผมตัดสินใจ โดดเรียนกลับบ้าน
ทั้งๆที่ใกล้จะสอบอยู่ในไม่อีกกี่วันนี้แล้ว
..........................
..............
จนเย็นฮวดมันก็โทรมาหานะ ว่าทำไมยังไม่ออกไปหามัน
ผมก็บอกปัดไปว่าผมไม่สบาย อยากนอนพัก แล้วมันก็วางสายไปเลย
ไอเวรนี่มาไม้ไหน แต่กำลังงอน เชอะ กรูไม่โทรไปหาหรอก
ไม่ถึง 10 นาที มันมาถึงหน้าบ้านผมและ ผมไปเปิดประตูให้มัน (แอบดีใจเล็กๆ แต่ก็ตีสีหน้างอนเหมือนเดิม)
"มีไร แล้ววางสายทำไม อยู่ๆก็วางสายจะให้คิดว่าไง" ผมต่อว่ามันไม่หยุด
เหมือนมันไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดเลย มันเดินเข้ามา แล้วก็เอามือมันมาจับที่หน้าผากผม
"ตัวก็ไม่ร้อนนิ๊ เป็นอะไรมากป่าว" เมิงสนใจที่กรูพูดไหน่อยดิ๊ แต่ตอนนั้นภาพที่เห็นมันเข้าไปในร้านนั้น
มันแว้บมาในหัวผม ผมปัดมือออกอย่างเร็ว
"ไม่ต้องเอามือที่ไปจับอะไรต่อมิอะไรมาโดนตัวเราเลยนะ"
"เป็นไร" มันถามผมแบบหน้าดุ
"ไปทำอะไรมารู้อยู่แกใจ ไม่เห็นต้องถาม" ผมพูดย้อนกลับไปด้วยเสียงประชดมัน
ฮวดมันเงียบ ไม่พูดไม่ตอบ ไม่ปฏิเสธอะไรเลย ในตอนนั้นผมก็ได้แต่คิดให้มันตอบผม ได้โปรดช่วยพูดหน่อยเถอะ
ยอมรับก็ได้ ปฏิเสธก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้ เราสองคนยืนนิ่งกันอยู่นาน
"ฮวดพูดไป เต้จะเชื่อฮวดไหมหละ" ผมเงียบก้มหน้าไม่มองหน้ามัน เพราะรู้ว่าเมือ่ใดที่เป็นแววตามัน
ผมคงจะต้องใจอ่อนตามเคย
มันเดินไปที่รถมอไซต์มัน ผมงง ไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไร มันขึ้นมอไซต์ สตาร์ทรถตั้งท่าจะบิดออกไป
แต่ก่อนไป มันหันมาบอกผมว่า
"ตั้งแต่คบกับเต้ ฮวดก็ไม่เคยไปยุ่งกับใครอีก" มันพูดเสียงดัง แล้วมันก็บิดรถมอไซต์ออกไป
ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น สรุปว่า นี่กรูผิดอีกแล้วใช่ป่ะ ที่คิดเองเออเองไปหมด
แล้วกรูจะต้องทำไงดีหละ เวรกรรมจริงๆเลยนะเมิงเนี๊ยะ ไอเต้เอ้ย
-
พูดยังไม่ทันขาดคำ :serius2: :serius2: :serius2:
ตรูจะมีเรื่องให้นอนฝันหวานมั่งได้ไหมเนี่ย ตระกูลเป็ด เหนื่อยจาย
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ฮวดขี้งอนจางงงง
แต่ก็น่าร้ากก :-[
เหมือนคุณพี่เต้ :monkeylaugh2:
สนุกดีจัง มาอัพเร็วๆนะคร้าบ
-
โฮะ โฮะ ดีจายนึกว่าเร่องจาไปถึงไหนต่อไหน ขอบคุณนะคุณเต้4Xที่ยังรอตะแน๋ว (คิดเข้าข้างตัวเองอีกแระ คิกคิก) :myeye:
ก็แม๋เค้าหายปายตั้งเกือบ2วันนึกว่าจะตามอานไม่ทันซะแล้ว :try2:
-
พูดยังไม่ทันขาดคำ :serius2: :serius2: :serius2:
ตรูจะมีเรื่องให้นอนฝันหวานมั่งได้ไหมเนี่ย ตระกูลเป็ด เหนื่อยจาย
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
เข้ามาขำบลู :kikkik: :kikkik: :yeb: เข้ามารออ่านทุกวันเลย คู่นี้น่ารักดี รออ่านอยู่ตลอดแหละครับ มะต้องน้อยจาย...... :yeb:
-
ดีใจอย่างสุดซึ้งเลยครับ :monkeysad: มีคนมาให้กำลังใจเยอะเลย แล้วก็เพิ่งจะเห็นว่า
กระทู้นี้ View เกิน 1000 ไปแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยสังเกตด้วยดิ๊ว่า View เท่าไหร่
เอาเป็นว่าขอบคุณทุกๆคนละกันนะครับ ที่เข้ามาเม้นให้ผม...อิอิ มาต่อกันเลยดีกว่า
.........
................
วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ที่เศร้าสุดๆ
หลังจากที่ฮวดกลับไป ผมก็ยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
ผมไม่ได้ออกไปตามหาฮวด ไม่ได้โทรศัพย์ไปหา
ผมกลับขึ้นไปนอนที่ห้อง คิดยังไงก็คิดไม่ตก นอนดูโทรทัศน์ก็ไม่รู้เรื่องเลย
พอมานอนฟังเพลงก็ดันเปิดแต่เพลงรักๆ มาให้ฟัง (ก็มันวันวาเลนไทน์นิหว่า จะให้เปิดเพลงเศร้าเป็นงานศพได้ไง)
ผมหันไปมองนาฬิกา นี่มันก็จะ 5 ทุ่มแล้วหละ เฮ้อ...วันวาเลนไทน์ของเรา ทำไมมันถึงได้เศร้าอย่างนี้ว้า...
................
.......
แล้วถ้าสิ่งที่ฮวดพูดเป็นเรื่องจริงหละ.......
ฮวดเป็นคนที่โกหกคนไม่เป็นเลย เพราะหลายๆครั้งที่โกหกผม ผมก็จับผิดได้ทุกครั้ง
แต่จากน้ำเสียงในครั้งนี้ มันต่างจากทุกๆครั้ง หรือมันจะจริง
ผมตัดสินใจลงไปโทรศัพย์ข้างล่าง ผมยืนอยู่ที่โทรศัพย์อยู่นาน
กดเบอร์มือถือฮวดไป แต่ผมก็ยังไม่ได้กดตัวสุดท้าย มันไม่กล้าพอ
ทั้งๆที่เราไม่ผิด แต่ไหงเราต้องรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้
เหมือนเราไปดูถูกความรู้สึกเขาเลย ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง
เขาคงจะเสียใจมากๆ ที่เราไปดูถูกเขาแบบนี้
ผมเปลี่ยนใจยังไม่โทรไปหาฮวด ขอเวลาไปรวบรวมความกล้า หานมอุ่นๆสักแก้วกินก่อนดีกว่า
มองดูนาฬิกา เฮ้ยนี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนิ่หว่า..........
.........
.............
กริ๊ง..........กริ๊ง...........
เฮ้ยใครโทรมาตอนนี้วะ.......หรือว่าจะเป็นฮวด ผมวิ่งจากหลังบ้านมาที่หน้าบ้านเพื่อมารับโทรศัพย์
"ฮัลโหล...สวัสดีครับ" ผมใจเต้นตึกตัก รัวเป็นกลองเลย
"ป้าสาวนอนหรือ" แป่ว.....เพื่อนป้าโทรมาหา เฮ้อ.....หลงดีใจซะงั้น
"ป้าสาวหลับไปแล้วครับ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ....ครับ. .แล้วผมจะบอกให้นะครับ...ครับ สวัสดีครับ" ผมวางสายแล้วหันหลังกลับ
จะไปเข้าครัว...อีกครั้ง
กริ๊ง.....กริ๊ง.......
อะไรอีกเนี๊ยะ จะฝากข้อความอะไรเพิ่มหรือไง ผมคิดแบบหัวเสียก่อนจะรับสาย
"ครับ มีอะไรจะฝากเพิ่มเติมเหรอครับ"
"ฮัลโหล เต้เหรอ........" เสียงแบบนี้ เสียงที่ผมกำลังรอคอย.....
"อืม....อยู่ไหนนะ" ผมเก็บอาการดีใจไว้ ทั้งๆที่อยากจะกระโดดโลดเต้น ไอบร้านี่ กรูดีใจจริงๆนะ
"Happy Valentine นะ" ดูมันดิ๊ มันยังไม่ลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไร
"แล้วนี่อยู่ไหน กลับบ้านหรือยัง ทำไมเสียงมันดังจัง" ผมยังคงเก็บอาการดีใจไว้ไม่แสดงมันออกมา
"ฮวดมาหาไรกินที่ร้านเพื่อนพี่นะ แต่กำลังจะกลับแล้ว" ดูมันดิ๊ แม้ผมจะดีใจที่มันโทรมาหาผมแต่มันก็ยังออกไปสนุกสนานได้อีก
แล้วไหงผมต้องมาเสียใจอยู่คนเดียวเนี๊ยะ เริ่มคิด ก็เริ่มฉุนขึ้นมาอีก
"กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ แล้วนี่เมาหรือเปล่าขับรถไหวไหม" โกรธมันยังไงแต่ผมก็ยังเป็นห่วงมันอยู่ดีนะแหละ
"......." มันเงียบไม่ตอบอะไร
"ให้เราไปรับไหม" ผมห่วงว่ามันจะขี่รถกลับไม่ไหว กลัวมันจะเมาแล้วไปล้มกลิ้งอยู่แถวไหน
"ไม่เป็นไร ฮวดขี่รถกลับเองได้ งั้นฮวดกลับบ้านเลยดีกว่า แค่นี้ละกันนะ"
"เดี๋ยวๆ ฮวด เดี๋ยว" มันวางสายไปแล้ว โดยที่ผมก็ยังไม่ได้ขอโทษมัน และที่สำคัญผมก็ยังไม่ได้บอก "รัก" มัน
.............
.................
ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมากๆ อยากจะขอโทษอยากจะพูดอะไรหลายๆอย่าง
แต่ผมก็ยังคงไม่กล้า ผมเดินไปเดินมาอยู่ข้างล่าง แถวๆโทรศัพย์
จะเอายังไงดี จะเอายังไงดี ผมยังคงสับสน แล้วผมก็ได้ยินเสียงรถมอไซต์ที่คุ้นเคย
แถวๆหน้าบ้านผม ยังไม่ทันที่ผมจะเปิดประตูออกไปดูว่าใช่มันหรือเปล่า
เสียงมอไซต์ ก็ค่อยๆ ห่างออกไป ผมได้แต่คิดในใจว่า มันคงไม่ใช่หรอก
มันจะมาทำไมหละ
กริ๊ง.........กริ๊ง..........
เสียงโทรศัพย์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมมั่นใจในครั้งนี้ว่าต้องเป็นฮวดแน่ๆ
"ถึงบ้านหรือยัง" ผมถามโดยไม่ได้รอฟังว่าอีกคนนึงจะเป็นใคร เพราะมั่นใจว่าต้องเป็นฮวด
"ยังแต่ใกล้จะถึงบ้านแล้ว เต้ยังไม่นอนใช่ไหม เดี๋ยววางสายแล้ว เต้ช่วยออกมาที่หน้าบ้านหน่อยนะ"
ผมงง ทำไมจะต้องให้ผมออกไป หรือว่าจะมาหา
"ตอนนี้ฮวดอยู่ไหน จะมาหาเราใช่ป่ะ งั้นเรารอหน้าบ้านเลยนะ" ผมดีใจเหลือเกิน ผมจะได้พูดอะไรหลายๆอย่าง
ที่มันเก็บเอาไว้แล้ว
"เปล่า ฮวดจะกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้เช้าฮวดต้องไปเรียนนะ อย่าลืมซิ" ผมหน้าหดลงเหลือไม่ถึง 2 Cm. เลยอ่ะ
ได้แต่คิดงงว่า แล้วจะให้ผมออกไปทำไม
"แล้วฮวดจะให้เราออกไปหน้าบ้านทำไมอ่ะ" ผมถามไปเพราะงงกับสิ่งที่ฮวดจะให้ผมทำ
"ออกไปหาหัวใจฮวดมั้ง ฮวดไปถอดตั้งไว้หน้าบ้านแล้ว 555" เอ่อ...มาอารมณ์ไหนหว่า ดูเสียงร่าเริงจัง
"ตลกและ จะมาอำอะไรเราเนี๊ยะ จะมาหาเราใช่ป่ะ บอกมาเลย" ผมเริ่มมีความหวังเล็กๆ
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฮวดถึงบ้านแล้ว อย่าลืมออกไปเอาหัวใจฮวดด้วยนะ หลับฝันดี ฝันถึงฮวดด้วย"
แล้วมันก็วางสายไปเลย ทิ้งความสงสัยให้กับผมเต็มไปหมด
.......
.............
ประตูบ้านผมมี 3 ชั้น ประตูบ้าน 2 ชั้น ผมค่อยเปิดให้เบาที่สุดกลัวคนในบ้านจะตื่นขึ้นมา
เดินออกไปหน้าบ้าน แล้วก็ต้องเปิดอีกชั้นนึง ผมค่อยๆเปิดแล้วก็แง้มดูว่ามีใครอยู่อีกฝากนึงหรือเปล่า
ปรากฏว่า........ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลยสักคน แอบเศร้าครับ ไหงฮวดไม่มาปรากฏตัวตรงหน้าเรานะ
"เฮ้อ....." ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะคอตกก้มหน้าหน้าลง เอ๊ะ กล่องอะไรอยู่หน้าบ้าน
รูปทรงเหมือนกล่องรองเท้า แต่เป็นสีแดงสวยเลยหละ ผมยังคงไม่กล้าเปิดดูค่อยยิ้มมันขึ้นมา
แล้วก็เขย่าดูเบาๆ ว่าอะไรอยู่ข้างใน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน แต่เบามาก เหมือนกล่องเปล่าๆ
ผมคิดว่ามันคงปลอดภัยไม่มีตัวอะไรหรอกมั้ง ผมค่อยๆแง้มเปิดกล่องออกทีละนิด
แล้วมันก็เผยให้เห็นของข้างใน จริงอย่างที่ฮวดบอก มันเป็นหัวใจของฮวดจริงๆ
หัวใจสีแดงที่มีเชือกร้อยไปผูกกับดอกกุหลาบสีแดง มันพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ :monkeysad:
มีการ์ดเล็กๆสีแดงเหมือนกัน อยู่ข้างใต้ดอกกุหลาบ ผมหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน
"ตั้งแต่เราคบกัน ฮวดมีคนพิเศษเพียงคนเดียว"
"ฮวดให้ใจเขาไปหมดแล้ว"
"คนๆนั้นคือคนที่ถือการ์ดใบนี้อยู่"
"Happy Valentine"
:monkeycry2: น้ำตาแตกอีกแล้วกรู....ฮือๆ ไอฮวดบ้า...กรูรักเมิงนะ ฮือๆ
.............
..................
ผมอยากจะบอกรักมันตอนนี้เหลือเกิน เลยตัดสินใจโทรศัพย์ไปหามัน
แต่.........เวรกรรมมันปิดเครื่องไปแล้ว ไอบร้านี่ทิ้งให้กรู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
คืนนั้นนอนไม่หลับเลย มันสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมไม่ยอมเชื่อใจฮวดบ้าง
กว่าจะหลับก็ปาไปตี 3 แล้วหละ.......สรุปว่าตอนเช้าผมไปเรียนไม่ไหว แต่ไปเข้าเอาวิชาเรียนตอนบ่าย
..............
........
Happy Valentine นะครับทุกคน
ปล. Valentine มีตอนต่อเอาไว้มาต่อตอนเย็นหรือไม่ก็ดึกๆไปเลย แฮะๆ :-[
-
:angellaugh2:
กริ๊ดๆๆๆ....กล่องหัวใจ โรแมนมักๆ ถ้าเป็นตอนนี้ ผมเชื่อว่าก่อนคุณเต้จะเปิดคงคิดหนักอ่ะ จริงมะๆ ....
ทำไมอ่ะหย๋อ? ....ก็ต้องกลัวว่าเป็นระเบิดไงครับ แต่คงไม่หรอกมั้งเพราะคุณเต้ไม่พระอ่ะ อิอิ (แอบกัดเล็กๆ)
ปล. มาต่อไวไวล่ะกัน...อย่าให้ต้องจิก... ช้าๆ จะเอาขี้เป็ดไปปาหลังคาบ้าน
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นเน้อ....แฮะๆ ดีใจมีสมาชิกใหม่เข้ามาอ่านอีกแล้ว อิอิ :monkeysad: ซึ้งเป็ดเลย
คืนนี้คงจะมาต่อ Valentine ช่วงสองไม่ไหว เพราะมัน......ง่วงเหลือเกิน
วันนี้เหนื่อยๆ ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน เฮ้อ.....มีคนรักก็เหมือนไม่มี เซ็งๆ ว่าแล้วก็คิดถึงฮวดชะมัด
-
วันนี้ผมเศร้าใจนิดหน่อย อาจจะเขียนผิดๆถูกๆ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา มาต่อกันเลยละกันนะครับ
............
........
วันที่ 15 กพ. ปี พ.ศ. 25XX
ใจผมไม่ได้จดจ่อกับการเรียนบนกระดานเลย (ข้อสอบทั้งนั้น :sad5: )
ผมรอแค่ว่า เมื่อไหร่จะถึงเวลา เสียที เวลาที่ผมจะได้เจอกับฮวด
เวลาที่ผมจะได้ขอโทษ มันจะสายเกินไปไหมที่ผมจะบอกกับฮวดว่า Happy Valentine
ผมยังคงนั่งคิดตลอดคาบเรียน ผมวางแผนสำหรับคืนนี้เอาไว้หมดแล้ว
ผมนึกอะไรได้ ผมจะจดมันลงไปหมด มันมีอะไรหลายอย่างมากๆที่อยากจะทำ
แต่สุดท้าย มันก็เหลือแค่....."ไปดินเนอร์กัน แล้วก็บอกขอโทษ" ( จดเรื่องที่อยากทำเป็นหน้า เฮ้อ :try2:)
.............
......
เย็นวันนั้น ไอฮวดมันให้ผมนั่งรอมันที่ร้านพี่เถียนนานมาก
ปกติแล้วมันเลิกเรียนเสร็จ ไม่เกิน ครึ่ง ชม. มันก็มาถึงร้านพี่เถียนและ
ผมถามพี่เถียน พี่เถียนเองก็ยังแปลกใจ ผมเลยนั่งรอมันที่ร้านตั้งแต่
บ่าย 3 โมงครึ่ง (ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะรีบไปรอมันเร็วไปทำไม)
ในช่วงที่รอ พี่เถียนก็มาชวนผมคุยนั่นคุยนี่ พี่เถียนชมผมว่า ไปทำอีท่าไหนถึงปราบราชสีห์ให้เป็นลูกแมวไปได้
แฮะๆ ผมก็ :-[ ดิ๊ เล่นถามแบบนี้ ผมก็ตอบแบบปัดๆไป ไม่ได้ไปแจกแจงว่าอะไรเป็นอะไร ขืนรู้มากกว่านี้
มีหวังผมคงไม่กล้ามาเยียบร้านนี้อีกแน่ๆ พี่นก(แฟนพี่เถียน) ก็เข้ามาร่วมแจมด้วย
บอกว่าคู่เต้นี้น่ารักมากเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแฟนกัน ตอนนั้นผมกำลังดูดน้ำโค้กอยู่
เจอพี่นกพูดแบบนี้ โค้กพุ่งออกจมูกเลยครับ โอ้ยแสบชะมัด พี่เถียนกับพี่นก ได้ทีหัวเราะร่าเลย
ผมได้แต่นั่ง :-[ บิดไปบิดมา ( ไม่รู้ว่าจะอายไปทำไมมากมาย)
แล้วผมก็....ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่า ตกลงแล้วนี่เราคบเป็นแฟนกับฮวดมันตอนไหนหว่า
มันเคยขอหรือบอกว่าเราเป็นแฟนมันสักครั้งรึ ก็ไม่เคย
ว่าแล้วนี่ก็กลายเป็นประเด็นนึงในคืนนี้ที่ผมจะถามฮวดให้ได้
แต่รอแล้วรออีก มันก็ไม่มา จะโทรไปก็...กลัวจะเสียฟอร์ม เอาวะ ให้มันรู้ไปว่ามันจะไม่มาที่ร้าน
.......
..........
ผมมองนาฬิกาอีกครั้ง หลังจากที่รู้สึกว่ามันนานมากแล้ว เฮ้ย...นี่มันจะ 6 โมงแล้ว ไอฮวดมันไปไหนของมันนะ
สมองผมมันเริ่มฟุ้งซ่านอีกแล้วครับ อย่าให้กรูรู้นะเมิง ว่าเมิงไปร้านแบบนั้นอีก คราวนี้กรูไม่ยกโทษให้เมิงแล้ว
คิดได้แบบนั้นก็ลุกขึ้นไปมองหน้าร้านพี่เถียนที่ฝั่งตรงข้าม เอ...รถมอไซต์มันก็ไม่มี รถยนต์พี่ชายก็ไม่มี
ผมตัดสินใจจะกลับเข้าไปในร้านเพื่อโทรหามัน(เอาเบอร์ร้านพี่เถียนโทร เพราะฟรี พี่เถียนไม่คิดตัง สนับสนุนผมกับฮวดสุดริด 55)
ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าไปในร้าน ก็มีมือนึงมาแตะหลังผม
ผมหันไปดูหน้าเจ้าของมือนั้นช้า
"เฮ้ย ไปทำอะไรมา ไหงหน้าเป็นแบบนั้น แล้วรู้ป่าวว่าเรามานั่งรออยู่กี่ ชม. แล้ว"
"จะไปรู้เหรอ ฮวดก็ไปนั่งรอหน้าบ้านเต้ มากี่ ชม. แล้ว ไม่รู้บ้างหรือไง จะโทรมาบอกกันหน่อยก็ไม่ได้"
ตอนนั้นต่างคนต่างเถียงกันไปเถียงกันมา ทำนองว่างอนกันมากกว่า(ในความคิดผมนะ)
ส่วนไอฮวดนี่ ท่าทางมันจะโกรธจริงๆ เพราะมันเป็นห่วงผม เห็นว่าเย็นแล้วทำไมยังไมกลับบ้าน (มันบอกผมอย่างนั้นนะว่ามันห่วงผม)
หลังจากที่เราคุยกันเคลียร์ ผมยอมรับผิดเองแหละ :try2: เราก็เข้าประเด็นกันทันที
ผมนัดมันที่ร้านอาหารร้านนึงตอน 2 ทุ่ม แพงหน่อยแต่บรรยากาศได้ใจสุดๆ (ตังไม่พอจ่ายไม่เป็นไร ไปกับลูกเจ้าของร้านทอง :laugh:)
มันขอเล่นเกมส์ที่ร้านพี่เถียนเพราะมันอาบน้ำมาแล้ว ส่วนผมยังรักสถาบันใส่ชุดช๊อบอยู่เลย ( เด็กเทคนิคนะครับ แฮะๆ)
เลยขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวเสียหน่อย ผมออกจากบ้านตั้งแต่ 1 ทุ่ม กะว่าจะแวะหาแม่ที่หน้าซอยสักหน่อย
แม่ผมเห็นแต่งตัวก็งอแงจะตามไปด้วย แม่บอกว่านัดกับใครไว้หละซิ ส่วนผมเหรอ :-[ นั่งบิดไปบิดมาอยู่บนเสื่อแล้ว
ผมไม่ได้แวะมาหาแม่หลายวันแล้ว แม่บอกว่าติดเพื่อนมากกว่าแม่ (มีแอบงอน) แต่พอบอกว่า ไปกับฮวด
แม่ผมเปลี่ยนเป็นหน้ามือหลังมือเลย แหม..กับฮวดนี่ทำไมถึงได้สนับสนุนเสียจริง (แน่จริงก็ยกลูกชายให้เขาไปเลยดิ๊ กล้าป่าวๆ เอิ๊กๆ)
ก่อนไปขอหอมแม่ 1 ที (ครั้งแรกในชีวิตหลังจากที่จำความได้) ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกล้า แม่ผมก็เลยอายหน้าแดงเป็นตูดลิงเลย
...........
....................
ผมไปตรงเวลาเป๊ะ แต่ก็เห็นมันนั่งในร้านก่อนแล้ว แต่ที่หน้าแปลกใจ ไหงถึงมีจานกับแก้วน้ำที่กินแล้ว
อยู่บนตรง 2 ชุดหละ
"ไม่บอกให้เขาเก็บโต๊ะก่อนหละ แล้วค่อยนั่ง" ผมพูดก่อนที่ไปนั่งฝั่งตรงข้าม
"มานั่งข้างฮวดนี่มา ตรงนั้นมีคนนั่งแล้ว" ฮวดมันทำหน้าเซ็งๆ แต่ผมนี่ดิ๊...ใครวะ บังอาจมาเป็นก้างขวางคอ
"ใครอ่ะ พี่ชายเหรอ" ผมถามเพราะคิดว่าน่าจะเป็นพี่ชาย
"เปล่าหรอกเพื่อนฮวดเอง มันทะเลาะกับที่บ้านมา ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ฮวดสงสารมันก็เลยให้มันมาด้วย"
เอ่อ...ผมหละอึ้ง พูดอะไรไม่ออกเลย โฮ...ไอตัวมาร เมิงมาทำให้บรรยากาสกรูพังหมดเลย กรูขอดูหนังหน้าเมิงหน่อยแล้วกัน
ผมลุกขึ้นไปนั่งฝั่งเดียวกับฮวด ตอนนี้หน้าผมก็ไม่ได้ต่างไปจากฮวดเลย บอกตรงๆเลยว่าตอนนั้น เซ็งเป็ดสุดๆ
ไม่อยากจะกินอะไรเลยอ่ะ อยากกลับบ้านและ
"นี่สั่งอะไรกันแล้วเหรอ" ผมถามเพราะดูจากล่องลอยที่สั่ง กับข้าวผมหมดไปจานนึงแล้ว
"อืม...กิตมันสั่งหมดและ" ( ผมจำชื่อมันไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าสมมติมันชื่อ กิตแล้วกัน ใครชื่อนี้ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย)
"แล้วสั่งไปกี่อย่างแล้ว" ผมถามเพราะคิดว่าคงจะรอผมมาสั่งเพิ่มเติม
"เอ่อ...หลายอย่างฮวดก็จำไม่ได้เหมือนกัน อืม...ผัดผงกะหรี่กุ้ง หอยแมงภู่อบชีส แกงส้มปลากระพง จำได้แค่นี้"
"อืม..." ผมตอบสั้นๆได้แค่นั้นจริงๆ มันสั่งซะเหมือนเป็นคนจ่ายเงินเองเลย ให้ตายซิ
แล้วผมก็เห็นตัวเป็นๆของมันแล้วครับ มันมายั่งกะยัก ตัวก็ดำ แบบว่า อ้วนดำ ตัวใหญ่ๆ
มันก็ยกมือไหว้เรานะ พูดคุยกับเราเหมือนเราสนิทกันมาแต่ชาติปางที่แล้ว
"นี่กิตสั่งไปกี่อย่างแล้วนะ" ผมถามให้แน่ใจเผื่อจะสั่งอะไรเพิ่มเติม
"7 อย่างได้มั้ง เอ...ไม่ก็ 8 อย่างมั้ง ใช่ๆ 8 อย่าง" (ผมจำคำพูดท่อนนี้มันได้เลย พูดแบบพวกติ๊งต๊องอ่ะ)
:o นี่เมิงมากันทั้งหมู่บ้านหรือไงสั่งทำ ป๊ะเมิงเหรอ 8 อย่าง ไอเชี่ยมีหวังตังกรูหมดแน่ๆงานนี้
"แล้วจะกินกันหมดเหรอ สั่งตั้ง 8 แปดอย่าง" ผมทำเสียงไม่ค่อยพอใจใส่มัน
"ฮวดบอกมันแล้ว แต่มันบอกว่าหิว" ฮวดพยายามจะแก้ตัว ผมหันมามองค้อน ก่อนจะกระซิบบอกฮวด "เงินไม่พอ ฮวดจ่ายด้วยแล้วกัน"
"โอ้ยสบายเลยพี่เต้ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง หมดแน่นอน" เออ...เมิงภูมิใจเหลือเกิน ไอสาดดดด กรูนี่เงินเอามา 2000 หมด หมดแน่ๆกรู
.....
............
ปกติร้านนี้อาหารอร่อยมาก อร่อยจริง เพราะเป็นพวกซีฟูด ใช้วัตถุดิบสดๆ (จ.ผมติดทะเล)
ของที่ร้านจึงสด แล้วก็อร่อย แต่วันนั้นไหงมัน ดูอะไรก็ไม่อร่อยไปซะทุกอย่าง
ฮวดมันก็เห็นท่าทางผมนะ มันก็พยายามเอาใจ แต่...ไม่ไหว มันหมดอารมณ์จิงๆ
ส่วนไอกิตนะเหรอ แมร่งเอ้ย เชื่อเลย กินแบบว่าไม่สนใจอะไรอีกแล้วชีวิตนี้ กุ้งเอย ปูเอย ปลาเอย
ที่ตรงหน้าก็ตักจ้วงเข้าปากเอา ตักเอา เออ...เมิงกินให้อร่อยเลย
สุดท้ายที่เตรียมไว้จะพูดกับฮวด ก็ไม่ได้พูด
ผมกินได้ไม่เยอะ (กินไม่ลง) ผมเลยบอกฮวดว่าจะออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าข้างร้านนี้
ผมไม่รอฟังคำตอบจากฮวด ผมก็เดินจ้ำอ้าวไปที่สนามหญ้าข้างร้าน
บรรยากาศที่นี่ดีมากๆ อาจจะเพราะว่าวันนี้ไม่มีคนด้วยมั้ง มันเลยสงบ
ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ชิงช้าของเด็กเล่น (ผู้ใหญ่เล่นก็ได้ แต่ตอนนั้นผมยังเด็ก :yeb:)
ผมปล่อยใจให้มันลอยคิดอะไรเพลินๆเพราะไม่อยากคิดถึงหน้าไอกิตมันเลย ให้ดิ้นตายซิ
ผมนั่งไกวไปได้สักพัก ก็มีคนมาช่วยไกวให้ผม ก็ไม่ใช่ใครหรอก ก็ฮวดนะแหละ
"ฮวดขอโทษนะ วันหน้าคงไม่ชวนมันมาแล้วหละ" ฮวดพูดน้ำเสียงอ่อยๆ
"มันคงไม่มีวันหน้าแล้วมั้ง" ผมพูดไปโดยไม่ได้คิดเป็นเรื่องของเรา แต่คิดไปว่าวันหน้าผมก็คงจะไม่ไปไหนมาไหนกับมันแล้วหละ
แต่ฮวดคงจะตีความหมายผิดไป ฮวดยืนนิ่งไปเลย
"ฮวด เป็นไร เราไม่ได้หมายถึงเรื่องของเราเสียหน่อย"
"เฮ้อ..." ฮวดมันถอนหายใจซะดังเลย ผมก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
"ดีใจนะที่เต้หัวเราะได้แล้ว" ตอนนั้นผมก็ยังคงไม่ลืมเรื่องไอกิตหรอก แต่..บรรยากาศตอนนั้นมันน่าจดจำมากว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร
.........
...............
"เราคบกันตอนไหน ฮวดจำได้ป่ะ" ผมยิงคำถามเปิดประเด็น
"ไม่รู้ซิ ฮวดไม่แน่ใจ ถ้าจำไม่ผิดก็คงจะก่อนปิดเทอม 1เ ดือน กันยามั้ง" ฮวดตอบแบบไม่ค่อยจะแน่ใจ
"อืม.....ช่วงนั้นแหละ แต่ตอนนั้น เราโคตรเกลียดฮวดเลยอ่ะ คนอะไรไม่รู้........."
"ทำไมคนแบบฮวดมันทำไม"
"ก็...ฮวดโคตรเก๊กเลย"
"555 :laugh:" มันขำซะดังลั่น
"หัวเราะอะไร" ผมถามเพราะเริ่มอาย (ไม่รู้จะอายทำไมเหมือนกันอ่ะตอนนั้น)
"ฮวดสารภาพเลยก็ได้ ว่าที่ฮวดต้องทำแบบนั้น เพราะฮวดเขิลล์เต้ ไม่รู้จะเข้ามาคุยยังไงดี
ก็เลยพูดกวนทีน ไปงั้นแหละ ก็จริงไหมหละ ถ้าฮวดไม่ทำแบบนั้น เต้จะมาสนใจฮวดเหรอ" เออ..ที่มันพูดก็ถูกของมัน
"แหม....น่ารักขนาดนี้ใครไม่.......ก็บ้าแล้ว"
"ใครไม่อะไรนะ ฮวดไม่ได้ยิน" ฮวดมันแกล้งแซวผม
.........
................
"แล้วเราเป็นแฟนกันตอนไหน" ผมถามคำถามนี้แทรกคำถามฮวดที่แซวผม
"......." มันเงียบไป ผมก็เงียบ เหมือนกัน
"นั่นดิ๊ เราคบเป็นแฟนกันตอนไหนนะ" ฮวดมันพูดไปทำท่าทางคิดไป ก่อนจะเดินมาข้างหลังผม
"งั้นฮวดขอเต้เป็นแฟนตอนนี้มันจะสายไปป่าวอ่ะ" เวรกรรม เล่นมามุกนี้ กรูเขิลล์นะเมิง บร้า........ :-[
ผมหันไปทุบมัน มันก็วิ่งหนีผม ผมก็ไล่ทุบมัน (ภาพนี้ใครจะไปลืมมันลงหละ ฮวดเอ๋ย)
หลังจากวิ่งกันจนเหนื่อยผมขอยอมแพ้กลับมานั่งที่ชิงช้าเหมือนเดิม
ฮวดมันก็วิ่งเข้ามาทวงคำตอบที่มันถามค้างไว้
"เออ.....แล้วไม่ต้องมาถามแบบนี้อีกนะ" ผมตอบมันไป แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปหามันหรอก
ก็คนมันอายนิหว่า
..................
..........
สรุปแล้ว
เราตกลงเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการวันที่ 15 กพ. หลังวันวาเลนไทน์ 1 วัน
น่าขำดีเนอะ แต่เอาเถอะ เราจะรักกันวันไหน ไม่จำเป็นจะต้องรอวันสำคัญเสมอไป
เพราะความรักมันเกิดขึ้นกันได้ทุกวัน
ปล...เกือบจะกลับไปนอนฝันดี พอกลับมาเช็คบิล :laugh:
27XX บาท ไอบร้า.....เงินกรูติดลบเลย สุดท้ายฮวดก็ควักออกมาจ่ายครึ่งนึง
เฮ้อ....กรูว่าจะกลับบ้านไปหลับฝันดี เจอเมิง กรูเลยหลอน ฝันร้านเสียงั้น :monkeycry2:
-
ชอบประโยคนี้จัง :
เราจะรักกันวันไหน ไม่จำเป็นจะต้องรอวันสำคัญเสมอไป เพราะความรักมันเกิดขึ้นกันได้ทุกวัน
คุณเต้4xน่าจะชวนฮวดชักดาบไปเรยนะ ปล่อยให้คุณกิตเค้าจ่ายเอง กินเยอะกว่าใครเพื่อนนิ
จะหวีดหวานกันทั้งทีดันมีมารผจญ :3061:
-
:-[
หวานๆ น่ารักมากๆ ครับ
อิอิ
ชอบง่า...
ประโยคสุดท้ายงี้ได้ใจมากเลย
ฮวดก็น่ารัก
:laugh:
-
แฮะๆ วันที่คบกัน ถ้าเป็นวันธรรมดาผมก็คงจะจำไม่ได้
แต่...มันบังเอิญไปอยู่หลังวันวาเลนไทน์เลยจำได้ง่าย แล้วก็ไม่รู้ลืมเลย
แล้วก็ขอบคุณทุกเม้นนะครับ ดีใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ:monkeysad:
มาต่อกันเลยละกันนะครับ
............
.................
หลังจากวั้นนั้น เวลาเราสองคนไปไหนก็มักจะเห็นสายตามองเราเหมือนตัวประหลาด
บางคนก็หันไปซุบซิบ จะบอกว่าไงดีหละ ถ้าแอบซุบซิบแบบที่เราไม่สังเกตเห็น
ผมกับฮวดก็คงจะไม่รู้สึกอะไร แต่นี่มันซุบซิบแบบว่า เออ..กรูรู้ว่าเมิงกำลังนินทากรูอยู่ อะไรทำนองนั้นเลย
สำหรับผม...ผมทนได้ แต่ก็ไม่มาก แต่ฮวดนี่ดิ๊ ผมต้องคอยลากฮวดทุกที ที่ฮวดเริ่มอารมณ์ฉุนเฉียว
ฮวดไม่ชอบให้ใครมามองฮวดด้วยสายตาแบบนั้น นี่เป็นสาเหตุที่ฮวดบอกกับผม
มันเลยทำให้การออกไปเดินห้าง(ที่เล็กมากๆ)ของเราต้องหายไป
ถ้าเป็นไปได้ เราก็จะออกไปกินข้าวที่ไกลผู้ไกลคน
และจากเหตุการณ์นี้ ทำให้ผมเห็นว่าฮวดเริ่มจะอึดอัดกับสิ่งรอบตัวที่มีผลกับเราสองคน
ซึ่งมันบังเอิญกับช่วงสอบของผมกับฮวด ทำให้เราสองคนห่างกันไปเลยโดยปริยาย
แต่ฮวดมันก็ไม่ได้อยู่บ้านอ่านหนังสือหรอกนะ เพราะมันก็ยังไปคลุกร้านพี่เถียนเหมือนเดิม
ส่วนผมไม่ได้ไปขี่รถเล่นด้วยกัน ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้มานั่งคุยกัน หรือโทรศัพย์คุยกัน
เพราะผมไม่ได้อ่านหนังสือที่บ้านเหมือนกัน
ซึ่งผมก็ทรมานใจเหมือนกันนะ อยากจะเจอหน้ากันสักนิดก็ยังดี
ผมเลยต้องโกหกเพื่อนว่าจะออกมาซื้อของกิน แต่ผมก็แว้บออกมาหาฮวด
เชื่อป่ะ..แววตาฮวดที่มันเห็นผม มันช่างน่าสงสารจริงๆ มันคงเหงามาก แล้วก็เบื่อมากๆ
ก็แน่หละไม่ได้เจอกันตั้ง 3 วัน มันเห็นหน้าผมมันก็หยุดเล่นเกมส์หันมาคุยกับผม
ก่อนที่ลากไปหลังร้าน
"ขอทีนึงนะ" :o เมิงจะทำไรกรู ตกใจนิดหน่อย
มันค่อยเข้ามากอดผม ให้ตายซิผมไม่อยากไปไหนแล้ว ผมอยากอยู่กับมันจัง
"โอเค พอและ" มันปล่อยผมออกก่อนที่ยิ้มส่งท้ายให้ผม
"เต้กลับไปอ่านหนังสือต่อเหอะ" มันพูดกับผมแต่ไม่ยอมสบตาเลย
"งั้นเต้ขอทีนึงบ้างนะ" :-[ ผมค่อยๆกอดมัน แต่ผมกอดมันแน่นกว่า
ผมก็แค่อยากให้รู้ว่า ผมก็คิดถึงมันมาก เหมือนกันนะ
หลังจากที่ผมปล่อยมือออก ตอนนั้นผมสังเกตเห็นที่ตาฮวด มันมีน้ำตามาครอๆอยู่
"เป็นไรหรือเปล่าฮวด" ผมถามเพราะห่วงมันจริงๆ
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เต้มาหาฮวดทุกวันได้ป่ะ เอาแค่วันละครั้ง ครั้งละชั่วโมงก็ยังดี"
ผมเชื่อว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เพราะสีหน้าฮวดดูไม่ดีเลย
"อืม...เรามาหาทุกวันนะได้ แต่ไม่สัญญานะว่าจะมาหาได้นานไหม แล้วนี่สอบจะเสร็จหรือยัง"
"อืม พรุ่งนี้วันสุดท้าย .......ฮวดทำข้อสอบไม่ได้เลยนะ" ฮวดทำเสียงเศร้าอีกและ
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่าเนี๊ยะ แล้วไม่อ่านหนังสือจะทำข้อสอบได้ไงหละ นี่ก็กลับบ้านไปอ่านได้แล้ว"
"จะทำข้อสอบได้หรือไม่ได้ ถึงไงที่บ้านก็ไม่ให้ฮวดเรียนต่อแล้วหละ"
"หา... :o ไหงงั้นหละ" ก่อนหน้านั้นก็พอจะรู้ปัญหามาบ้างแล้วแต่นี่
"เอาไว้ค่อยคุยกันหลังเต้สอบเสร็จก็ได้ เดี๋ยวจะพลอยเครียดไปกับฮวดเสียปล่าวๆ" ฮวดพูดจบก็เงยหน้ามายิ้มให้ผม
ผมดูก็รู้ว่ามันเป็นการฝืนยิ้ม ยิ่งผมเห็นฮวดเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งไม่อยากทิ้งฮวดไว้คนเดียวเลย
"ไปได้แล้วมานานแล้ว เดี่ยวเพื่อนจะคอย" คราวนี้ฮวดลากมือผมออกจากหลังร้านไปที่หน้าร้านก่อนดันให้ไปขึ้นรถ
"คิดถึงนะ" ฮวดมันพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงเศร้าๆ "คิดถึงมากกว่านะ" อย่างน้อยคำพูดผมก็ทำให้มันยิ้มได้ :yeb:
................
........
ปล..วันนี้สั้นๆละกันนะครับ ทำงานมาวันนี้เหนื่อยมากๆ
หลับฝันดีนะครับ คิดถึงทุกคนมากๆ ถ้ามีโอกาสได้ Meeting กันคงจะดีไม่ใช่น้อย
-
ฮวด "ขอทีนึงนะ"
เต้ "งั้นเต้ขอทีนึงบ้างนะ"
ไอ้เราก็จิ้นไปไกล ที่แท้ก็ขอกอด ขัดจายอย่างแรง :pigscare2:
-
กำ ตะแน่วจะลุ้นเกินไปล่ะ
บรรยากาศกำลังเศร้าๆ
แบบนี้สิขัดจายมากกว่า
คนรักกัน จะไปแคร์คนอื่นทำไม
หรือเวลาจะกอดกัน คนอื่นต้องมากอดด้วย ถึงต้องไปแคร์
เซร็ง บ่นตัวเอง คิกคิก
:3043:
-
โอ๋โอ๋..ตะแน๋วขอโต้ดที่ขัดจายนะคุณบลู ยังม่าหายเศร้าอีกเหยอ :myeye:
-
อ่ะโฮะอ่ะโฮะ
ตามอ่านจนจบแล้ว คิกคิกคิก อย่าว่าแต่ตะแน๋วคิดเลย มะระก็จิ้นไปแล้ว เหอๆๆๆ
บ้าเหรอ อยู่ๆมาบอกขอทีนะ ใครก็คิดทั้งนั้นแหละ เหอๆๆๆ
จริงๆอยากจะบอกว่า ที่ตะแน๋วเม้นว่าให้คุณเต้กะนายฮวดชักดาบ
เอ่ออออ คิดไปอีกดาบนึงแล้วอ่ะ -*-
-
แฮะๆ ขอบคุณคุณมะระที่ติดตามเรื่องราวของผมอีกคน
วันนี้ช่วงเช้าผมคงจะยุ่งๆทั้งวัน เดี๋ยวเอาไว้เย็นๆนะมาอัพให้นะครับ
แต่ขอเกริ่นนำไว้นิดนึงละกันนะ
...........
...............
หลังจากผ่านวันที่ 15 กพ.(คบกัน)แล้วก็ผ่านช่วงสอบมา(ปลายกุมภา-ต้นมีนา)
ผมกำลังจะกลายเป็นผู้ปกครองของฮวดไปเสียแล้ว
เนื่องจากปัญหาทางบ้านของฮวด (ปัญหา? เย็นๆจะมาเฉลย)
ทำให้ผมประกาศกร้าวว่า ถ้าฮวดอยากจะเรียนต่อ เดี๋ยวผมจะส่งเสียเอง :laugh3:
(ทำเป็นปากดีไปงั้น ตัวเองยังต้องแบมือขอเงินที่บ้านอยู่เลย :try2:)
ผมในตอนนั้นก็กำลังจะต้องสมัครเรียนใหม่เพื่อขึ้น ปวส1 (เทียบเท่า มหาลัยปี 1)
ส่วนฮวด ก็กำลังจะเข้า ปวช 1 (เทียบเท่า ม.4 )
สาขาที่ฮวดจะมาเรียนคือ อิเล็กทรอนิกส์เหมือนผม แต่ปัญหามันตรงที่ว่า
ฮวดมันอ่อนคณิต (:try2: แล้วจะไปรอดไหมเนี๊ยะ)
แต่ผมก็สนับสนุนมันให้เรียนเหมือนผม เพราะเราจะได้ไปเรียนพร้อมกันได้
.........
................
พอก่อนหัวหน้ามองหน้าผม แล้วทำสายตาพิฆาตใส่แล้วหละ เอาไว้เย็น
หรือช่วงบ่ายๆที่กำลังอู้งานมาโพสเพิ่มเติมนะครับ
-
หง่ะๆ :piglove2: รออยู่นะเนี่ย
ปกติมะเคยโพสเลย ทะมายผมใจอ่อนยอมอ้อนให้รีบมาเขียนต่อฟะเนี่ย
นะนะ ทั้งฉองคนเลยอ่ะ :monkeysad:
-
แฮะๆ ขอบคุณคุณ PHANTOM ด้วยนะครับที่มาเม้นให้
ขอบคุณหลายๆท่านที่เข้ามาเม้นกันสม่ำเสมอๆ อิอิ
แล้วก็หวังว่าจะมาเม้นให้กันตลอดไปนะครับ
............
.....
ปัญหา? ทางบ้านของฮวด
ในครอบครัวของฮวดมีลูกอยู่ด้วยกันสองคน ฮวดเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว
คนโตก็พี่ชายที่เคยพูดถึงไปก่อนหน้านี้แล้วนะครับ
ซึ่งที่บ้านฮวดเป็นเจ้าของกิจการร้านทองอยู่
พี่ชายของฮวดได้แยกออกมาเปิดร้านสาขาสอง (อยู่ไม่ไกลจากบ้าน แล้วก็ที่นี่เป็นที่พักของฮวดด้วย)
ซึ่งร้านสาขาหลักนั้น ทางครอบครัวก็หมายมั่นให้ฮวดได้สืบทอดกิจการต่อ
แต่...ฮวด...ไม่ได้อยากจะทำงานด้านนี้เลย
หลายๆครั้งที่ผมได้ฟังฮวดถึงอนาคตของตัวเองให้ผมฟัง
ยกตัวอย่างเช่น ฮวดอยากจะเป็นนักดนตรี อยากเป็นมือกลองที่....เก่ง
ฮวดอยากจะเป็น Sound Engineer (ตอนแรกฟังมันเล่า ผมขำเลยอ่ะ :like2: ก็มันอ่อนคณิต ฟังแต่ Metal Rock)
แต่...อย่างน้อยฮวดมันก็มีฝันของมันนะ แต่ฝันมันก็ต้องพังทลายลงต่อหน้า
พ่อฮวดยื่นขำขาด ไม่ให้ฮวดได้เรียน ถ้าดึงดันจะเรียนก็จะไม่ให้เงินใช้
อยากได้เงินก็ไปหาเอาเอง ......ตอนผมได้ฟังผมก็ช๊อคไปเหมือนกันนะ
ไม่เข้าใจว่าพวกผู้ใหญ่เขาคิดอะไรของเขาอยู่ ถึงได้ตัดอนาคตฮวดลงแบบนี้
ตอนเราคุยกัน ฮวดมันพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ผมรู้ว่ามันอึดอัด แต่มันก็บอกผมเสมอ
ว่าลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้
...........
..................
ฮวดมาทะเลาะหนักๆก็ตอนที่มันกำลังสอบปลายภาค ตอนม. 3 นั่นแหละ
ที่วันนั้นฮวดมันพยายามจะบอกผม แต่มันก็ไม่ได้บอก
เรามาคุยเรื่องนี้กันตอนที่ผมสอบเสร็จไปแล้ว (ดูดิ๊ มันยังห่วงผมนะ กลัวว่าผมจะเครียดไปกับมัน)
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่เหมือนกัน เลยตัดสินใจบอกฮวดว่า
ใครไม่ส่งฮวด เราส่งเอง อย่างน้อยเสื้อผ้ามันก็ยังใส่ของผมได้ (เสื้อช๊อปเทคนิคนะ)
เงินไม่มีไม่เป็นไร แบ่งกันใช้กับผมก็ได้ เราวางแผนทุกอย่างไม่ได้บอกให้พ่อกับแม่ฮวดรู้
ผมเพียงแต่คุยกับพี่ชายฮวด เพราะหวังว่าพี่เขาคงจะให้ความช่วยเหลืออะไรได้บ้าง
แต่เปล่าเลย...น้องชายคนเดียว ทำไมไม่คิดจะดูแลกันบ้าง
บางครั้งผมก็เห็นฮวดมันแอบน้อยใจพี่มันเหมือนกันนะ เพียงแต่มันไม่เคยบอกหรือคุยกับพี่มันตรงๆเท่านั้น
................
........
ช่วงเดือนมีนาคม ผมพาฮวดไปสมัครเรียน อย่างน้อยเทคนิคมันก็ถิ่นผม เราหมดเวลาในการสมัคร
ไปครึ่งวันเช้า ช่วงเที่ยงเราก็ไปหาอะไรกินกันตามปกตินั่นแหละ แต่วันนี้ พี่ฮวดขอช่วยให้ไปที่บ้านอีกหลัง
ผมก็ถามฮวดมันนะว่า ไปทำอะไร มันก็ไม่ยอมบอกผม บอกว่าคืนนี้มาเป็นเพื่อนมันหน่อยก็แล้วกัน
ช่วงบ่ายๆ ผมก็พามันไปส่งร้านพี่เถียนส่วนผมขอตัวกลับบ้านก่อน
........................
.........
หลังจากที่เราสองคนทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว พี่ฮวดก็โทรมาตามให้ไปหา
เราสองคนก็มุ่งหน้ากันไปที่บ้านหลังนั้นทันที ในตอนนั้นผมก็เพิ่งจะรู้นี้แหละว่าที่บ้านฮวดมีบ้านอีกหลังนึง
"โฮ..ท่าทางจะแพงใช่เล่นเลยนะ แล้วใครอยู่อ่ะ" ผมถามฮวดหลังจากที่เราจอดรถที่หน้าบ้าน
"ไม่มีใครอยู่ที่บ้านซื้อไว้ทำที่จอดรถ" ฮวดมันตอบหน้าตาเฉย
"ที่จอดรถ :o แหม..เว่อร์ไปและ เอาจริงๆซิ" ผมถามย้ำอีกครั้ง
"อ้าว..แล้วฮวดจะโกหกทำไม เดี๋ยวพี่ชายมาก็เห็นเองนะแหละ" พูดไม่ทันขาดคำ พี่ชายก็มาถึงหน้าบ้านพอดี
"เปิดประตูบ้านเลย เดี๋ยวพี่จะเอารถเข้า" :o เอ่อ...พูดไม่ออก
หลังจากที่เปิดประตูบ้านเสร็จ ผมก็เห็น Benz จอดอยู่คันนึง สีขาว สวยเลยหละ
"นั่นของป๋าฮวด" ฮวดทำท่าทางชี้ไปที่ Benz "ส่วนนี่ของพี่ชาย" ฮวดทำท่าทางชี้ไปที่รถที่พี่ชายขับมา
"ตกลงซื้อเอาไว้ทำที่จอดรถจริงๆอ่ะ" ผมถามแบบอึ้งๆ "อืม ก็ฮวดบอกแล้วไม่เชื่อ"
สรุปแล้วที่พี่ชายเรียกฮวดมา เพราะจะให้ช่วยดูตอนเอารถเข้ามาในบ้าน :try2: หน้าที่ที่ใหญ่หลวงมากๆๆๆ
..........
.................
หลังจากที่พี่ชายจอดรถเสร็จแล้ว ผมกับฮวดกำลังจะช่วยกันปิดประตูบ้าน
"ติ้วๆ!" เสียงสัญญาณเตือนภัยรถก็ดังขึ้น ผมกับฮวดถึงกับสะดุ้งกระโดดออกจากประตูเลยอ่ะ
พี่ชายเดินมาหน้าประตู รีบไขกุญแจเข้าไปดู หวังว่าจะเจออะไร
แต่...เปล่าเลย ไม่มีสิ่งมีชีวิตสักตัว พี่ชายฮวดเดินเข้าไปปิดสัญญาณเตือนที่รถ แล้วก็เช็คอีกครั้ง
ว่าประตูรถยังอยู่ในสภาพปกติดีหรือเปล่า ....
"สงสัยพี่ปิดประตูไม่สนิทมั้ง" พี่ชายพูดก่อนที่ปิดประตูรถดังซะดัง "คราวนี้คงแน่นพอแล้วนะ
ส่วนผมเหรอ แฮะๆ กลัวผีกำเริบขออยู่นอกบ้านดีกว่า
พี่ชายกับฮวดช่วยกันปิดประตูอีกครั้ง หลังจากที่ปิดเรียบร้อย กำลังจะคล้องแม่กุญแจ
"ติ้วๆ" เสียงสัญญาณดังขึ้นอีกแล้ว แฮะๆ ตอนนั้นผมหละโคตรกลัวเลย
ฮวดกับพี่ชายเปิดประตูเข้าไปดูกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ฮวดมันลากมือผมเข้าไปด้วย
"มานี่ ไปยืนทำอะไรอยู่หน้าบานคนเดียว" แหม....ห่วงกรูจังนะ ถ้าจะห่วงให้ดีกว่านี้ พากรูไปรอข้างนอกเหอะ
ตอนนั้นพี่ชาย กับฮวด ก็ตรวจหาสาเหตุกันใหญ่ หาหนู แมว
หรืออะไรก็ตามที่มันทำให้รถสั่นถึงขนาดสัญญาณเตือนดังขึ้นมาได้
พี่ชายเดินไปที่หลังบ้าน ส่วนผมกับฮวดอยู่ที่ท้ายรถกระบะ หน้า Benz ...........
"ติ้วๆ" สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นอีกครั้ง ผมตกใจโคตรๆ กระโดดกอดไอฮวด หลับหูหลับตา ไม่มองอะไรแล้ว
รู้ตัวอีกที ไอฮวดมันบอกว่า "ปล่อยได้แล้ว หายใจไม่ออก" พี่ชายวิ่งออกมาจากหลังบ้านเห็นผมกลัวผี
หัวเราะซะลั่นเลย ส่วนผมเหรอ :-[ เดินดุ่ยๆออกไปรอข้างนอกบ้านแล้ว
...........
.................
สรุปคืนนั้นพี่ชายกับฮวดหาสาเหตุไม่เจอว่ามันเกิดจากอะไร
พี่ชายเลยตัดสินใจ ปิดสัญญาณเตือนภัย ไม่เปิดใช้งาน
ทำให้เราทั้ง 3 คนได้กลับบ้านกันเสียที หลังจากที่เสียเวลาเป็นชั่วโมงอยู่กับบ้านผีสิง
เอ้ย...สัญญาณหลอกสัญญาณหลอน เอิ๊กๆ
...............................
..........
วันนี้ก็เหมือนกับอีกหลายๆวันที่ผมมาส่งฮวดที่บ้าน
แต่คราวนี้มันแปลกกว่าทุกที เพราะผมอยากจะขึ้นไปบนห้องนอนของฮวด :confuse:
ผมอยากจะเห็นว่า ห้องมันเป็นแบบไหน มันจะรกเหมือนห้องผมหรือเปล่า หรือว่าสะอาดเป็นลูกคุณหนู
แต่มันก็เบรก ไม่ให้ผมขึ้นไป เพราะว่าชั้นล่างเป็นร้านทอง แม้ทองจะเก็บในเซฟ ปิดล๊อคอย่างแน่หนา
แต่ถ้าหายไปสักเส้น มันก็ไม่อยากให้ผมต้องเป็นแพะรับบาป (ดูมันห่วงผมอีกและ)
ผมก็หงอยเลย (ตอนนั้นผมทำหน้าเศร้า แบบว่าดื้ออ่ะ อยากจะขึ้นนิ๊)
มันก็ยังคงเสียงแข็งไม่ให้ผมขึ้นไปข้างบนอยู่ดี
"โอเคๆ ยอมแพ้แล้ว กลับบ้านก็ได้" โอ๋ๆๆ มาๆ กอดสักทีก่อน
"เฮ้ย...ไม่เอา กลางที่สาธารณะนะเฟ้ย" ผมพยายามปัดป้องตัวเอง :-[
"หน่านะ นิดนึง" แบบนี้มันแกล้งชัดๆ มือมันหยั่งกะปลาหมึก
เอาก็เอาฟ่ะ "แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวคนมาเห็น"
:yeb: มันยิ้มร่ากอดผมซะแน่น
"อ๊อก" ผมแกล้งทำเสียงแซวมันเล่นว่ากอดผมแรงไปแล้ว
"หลับฝันดีนะ"
"อืม...หลับฝันดีเหมือนกันนะ" ผมลามันก่อนจะเดินไปสตาร์ทมอไซต์คู่ใจ
"อย่าลืมคิดถึงเราบ้างนะ" ผมพูดทิ้งท้ายก่อนที่ขี่รถออกไป
........
ผมหันไปดูมัน มันก็ยังยืนยิ้มร่าอยู่หน้าบ้าน แถมยังยกมือขึ้นมาบายๆ ผมอีก
เฮ้อ...... :try2: สงสัยผมจะรักมันมากเข้าแล้วหละ :-[
ปล.เนื้อเรื้องไม่ค่อยก้าวไปไหนเลย วันๆนึงเอามาเขียนได้ตอนนึง
ครั้งหน้าขอข้ามไปวันที่ 12 เมษายน เลยละกันนะ
อ่ะๆ วันอารายรู้ป่าว....วันเกิดผมเอง....
กับของขวัญที่...มีค่าเกินจะบรรยาย เอิ๊กๆ
-
ซึ่งผมก็ทรมานใจเหมือนกันนะ อยากจะเจอหน้ากันสักนิดก็ยังดี
ผมเลยต้องโกหกเพื่อนว่าจะออกมาซื้อของกิน แต่ผมก็แว้บออกมาหาฮวด
เชื่อป่ะ..แววตาฮวดที่มันเห็นผม มันช่างน่าสงสารจริงๆ มันคงเหงามาก แล้วก็เบื่อมากๆ
ก็แน่หละไม่ได้เจอกันตั้ง 3 วัน มันเห็นหน้าผมมันก็หยุดเล่นเกมส์หันมาคุยกับผม
ก่อนที่ลากไปหลังร้าน
"ขอทีนึงนะ" :o เมิงจะทำไรกรู ตกใจนิดหน่อย
มันค่อยเข้ามากอดผม ให้ตายซิผมไม่อยากไปไหนแล้ว ผมอยากอยู่กับมันจัง
"โอเค พอและ" มันปล่อยผมออกก่อนที่ยิ้มส่งท้ายให้ผม
"เต้กลับไปอ่านหนังสือต่อเหอะ" มันพูดกับผมแต่ไม่ยอมสบตาเลย
"งั้นเต้ขอทีนึงบ้างนะ" :-[ ผมค่อยๆกอดมัน แต่ผมกอดมันแน่นกว่า
ผมก็แค่อยากให้รู้ว่า ผมก็คิดถึงมันมาก เหมือนกันนะ
หลังจากที่ผมปล่อยมือออก ตอนนั้นผมสังเกตเห็นที่ตาฮวด มันมีน้ำตามาครอๆอยู่
"เป็นไรหรือเปล่าฮวด" ผมถามเพราะห่วงมันจริงๆ
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เต้มาหาฮวดทุกวันได้ป่ะ เอาแค่วันละครั้ง ครั้งละชั่วโมงก็ยังดี"
ผมเชื่อว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เพราะสีหน้าฮวดดูไม่ดีเลย
"อืม...เรามาหาทุกวันนะได้ แต่ไม่สัญญานะว่าจะมาหาได้นานไหม แล้วนี่สอบจะเสร็จหรือยัง"
"อืม พรุ่งนี้วันสุดท้าย .......ฮวดทำข้อสอบไม่ได้เลยนะ" ฮวดทำเสียงเศร้าอีกและ
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่าเนี๊ยะ แล้วไม่อ่านหนังสือจะทำข้อสอบได้ไงหละ นี่ก็กลับบ้านไปอ่านได้แล้ว"
"จะทำข้อสอบได้หรือไม่ได้ ถึงไงที่บ้านก็ไม่ให้ฮวดเรียนต่อแล้วหละ"
"หา... :o ไหงงั้นหละ" ก่อนหน้านั้นก็พอจะรู้ปัญหามาบ้างแล้วแต่นี่
"เอาไว้ค่อยคุยกันหลังเต้สอบเสร็จก็ได้ เดี๋ยวจะพลอยเครียดไปกับฮวดเสียปล่าวๆ" ฮวดพูดจบก็เงยหน้ามายิ้มให้ผม
ผมดูก็รู้ว่ามันเป็นการฝืนยิ้ม ยิ่งผมเห็นฮวดเป็นแบบนี้ ผมก็ยิ่งไม่อยากทิ้งฮวดไว้คนเดียวเลย
"ไปได้แล้วมานานแล้ว เดี่ยวเพื่อนจะคอย" คราวนี้ฮวดลากมือผมออกจากหลังร้านไปที่หน้าร้านก่อนดันให้ไปขึ้นรถ
"คิดถึงนะ" ฮวดมันพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงเศร้าๆ "คิดถึงมากกว่านะ" อย่างน้อยคำพูดผมก็ทำให้มันยิ้มได้ :yeb:
:monkeysad:
-
วันเกิดทุกๆปีที่ผ่านของผม ก็เหมือนๆเดิม
เช้าตื่นมาตักบาตร ตอนเย็นหรือค่ำๆก็อาจจะมีปาร์ตี้เล็กน้อย
ประมาณว่านัดรวมพลกินข้าวกันเสียมากกว่า
แต่ปีนี้ ผมหวังว่า มันคงจะไม่เกิดเรื่องเกิดราวขึ้นมาเสียก่อนนะ
ผมนอนนับวันรอเมื่อไหร่ จะถึงวันเกิด เพราะผมเชื่อแน่ว่า วันเกิดปีนี้
มันต้องมีอะไรพิเศษบ้างซิหน่า
.......
...............
วันที่ 12 เม.ย. 25XX
ผมตื่นมาอีกครั้งช่วงเที่ยงๆ หลังจากตื่นมาตอนเช้าตักบาตรเสร็จแล้วกลับไปนอนต่อ
ทำไมวันนี้มันดูเงียบเหงาพิลึก หรือว่าเราจะคิดไปเองนะ
ผมพยายามจะหลับต่อเพื่อจะได้ตื่นมาตอนเย็นๆไปเลย
เพราะผมแทบจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว (เอ่อ...ที่ไม่ไหวนี่คือ อยากจะออกไปกินข้าวกับฮวดนะ ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย :laugh:)
แต่ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับเลย ให้ตายซิ ผมก็เลยเปลี่ยนโปรแกรมลงไปอาบน้ำ
แล้วก็ขี่มอไซต์ออกไปหาแม่ที่บ้านยาย บ้านยายผมเป็นครอบครัวใหญ่
ในระแวกเดียวกันก็มีญาติอยู่ด้วยกัน 4 ครอบครัว ทุกคนก็มารวมตัวกันที่บ้าน ทำนู่นทำนี่กินกัน
เหมือนจะเลี้ยงฉลองวันเกิดให้ผม แต่...แฮะๆ มันไม่ใช่ แต่ผมก็ไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว
เพราะถึงยังไง ผมก็ตั้งตารอคืนนี้ เอิ๊กๆ :-[ คิดแล้วมันจี๊กจี้ไงไม่รู้
ก็จะไม่ให้เขิลล์ได้ไง เมื่อคืนผมฝันว่าเราไปกินข้าวด้วยกัน แล้วไอฮวดมาขุกเข่าต่อหน้า ขอแต่งงาน :o
เสียดายที่ย่ามาปลุกผมให้ลุกขึ้นไปตักบาตรเสียก่อน ไม่งั้น......ฮืม....กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันเลยเชียว....
หุหุ
ปล.ทานข้าวเที่ยงก่อนนะเดี๋ยวมาต่อเย็นๆ
-
วิ้ว......แฮะๆ แก้เขิลล์เสียหน่อยมีเพื่อนใหม่เข้ามาอ่านเพิ่มอีกคนและ
ขอบคุณสำหรับเม้น แล้วก็....อย่าลืมติดตามกันตลดดไปด้วยเน้อ :like2:
-
เมื่อคืนกลับบ้าน เมาหัวทิ่ม กลับไปอาบน้ำพอส่างเมา กะว่าจะลุกมาพิมพ์ต่ออีกสักนิด
เวรกรรมเน็ตล่ม ที่นี่ฝนตกหนักมาก ไม่หนักทั้งวัน แต่ จะหนักเป็นช่วงๆ
ภาคกลางขึ้นไปคงได้รับลมหนาวกันบ้างแล้ว
ที่นี่ก็หนาว แต่หนาวๆแบบฉ่ำๆ เปียกไปหมดทั้งตัว 555
เช้ามายังแฮ้งๆเลย ว่าจะเข้ามาทำเติมน้ำตาลในเลือดกับกระทู้นี้แหละ
บ่ายๆจะมาต่อเรื่องฮวดนะครับ
-
เศร้าแฮะ....ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนัทตอนที่พิมพ์เรื่องคุณกับพระโด่งแล้วหละ
..............
.....
วันที่ 12 เม.ย 25xx
ผมไปรับฮวดที่ร้านพี่เถียน เพื่อออกไปดินเนอร์กันสองคน
ร้านที่เราเลือกจะไปนั่งในวันนี้ ก็เป็นร้านเดิมที่เราเคยมานั่งด้วยกัน
คุณป้าที่เคยเห็นตอนฮวดส่งไข่ให้ผมกินก็ยังอยู่ แถมวันนี้ยังมีแซว
ว่าไม่สั่งใข่เจียวด้วยเหรอ (แฮะๆ :-[ ) ผมเลยตอบป้าแกไปว่า
"ผมเบื่อไข่เจียวแล้ว วันนี้ผมจะกินไข่อย่างอื่นแทนอ่ะ " แล้วผมก็แกล้งส่งสายตาไปที่ๆตรงนั้นของไอฮวด
ฮวดมันมองหน้าผม แล้วก็ก้มลงดูของตัวเอง มันอายรีบเอามือมาปิดใหญ่เชียว
"ทะลึ่งและๆ ใครบอกว่าจะให้" มันพูดแบบเขิลล์ ก่อนที่จะหันไปถามป้าว่า
"วันนี้มีขนมหวานหรือป่าวป้า"
"ที่ร้านไม่มีขายหรอก แต่ถ้านู๋จะอยากกิน สั่งป้ามาก็ได้ เดี๋ยวป้าเดินไปซื้อแแถวตลาดมาให้"
"ผมอยากกินข้าวเหนียวถั่วดำอ่ะป้า พอจะมีป่ะ" มันพูดแล้วก็หันมามองหน้าผม
"เอ่อ...ไม่เป็นไรป้า เดี๋ยวจะเหนื่อยปล่าว" ผมเห็นป้าเขาดูจริงจังมาก แต่ไม่รู้เลยว่าไอฮวดมันพูดเพื่อจะแซวผม
ผมเห็นท่าทางป้าจะถามซ้ำ ผมเลยพูดตัดบทไปก่อน
"ผมขอกินข้าวก่อนแล้วกันนะป้า แล้วเดี๋ยวค่อยกินไอติมถั่วดำเอาก็ได้(ผมพูดกัดฟันตรงถั่วดำ) แล้วมองค้อนไปที่ฮวด
แฮะๆ เจอสายตาพิฆาต มันก็แพ้ผมไปเลย
ตอนนั้นผมได้แต่ลุ้นว่าของขวัญของผมจะเป็นอะไร เพราะวันนี้ฮวดสะพายเป้มาด้วย
ผมมั่นใจว่าของขวัญผมต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ
...........
.....
เรานั่งกินไปพูดกันไป หัวเราะเสียงดังลั่น (ชั้นบนไม่มีใครเลย)
นานแล้วที่ผมไม่ได้ยินฮวดร่าเริงแบบนี้ เหมือนถูกปลดล๊อคออกจากอะไรสักอย่าง
เราพูดกันหลายเรื่อง มากเสียจนผมก็จำไม่ได้และว่าเรื่องอะไรบ้าง
.....
.........
"นี่ถ้าเต้ เป็นผู้หญิงก็คงจะดีเนอะ" ฮวดพูดเสียงเบา
"หา! ฮวดพูดว่าไรนะ" ผมถามไปงั้นแหละ จริงๆแล้วผมได้ยิน ผมได้ยินมันชัดเจน
"ป่าวๆ ไม่มีอะไร เอานี่กินเยอะๆ จะได้ตัวโตๆ" ฮวดเปลี่ยนเรื่องทันที
ส่วนผมนั้น ฝืนยิ้ม ผมเสียใจมากนะ ผมได้แต่ถามตัวเองในใจลึกๆว่า
ตกลงเราผิดเพราะ เราเกิดมาเป็นผู้ชาย
.........
.............
ฮวดยังคงพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่มันไม่เข้าหัวผมเลย
จนผมคิดได้แล้วว่า วันนี้วันเกิดผม ผมอยากจะทำให้ตัวผมเองมีความสุขที่สุด
เราใช้เวลากินข้าวด้วยกันมื้อนี้นานมากเกือบ 3 ชม. เห็นจะได้
เราตบท้ายด้วยไอติมกันคนละถ้วย (มันไม่มีไอติมถั่วดำ เสียดายชะมัด) ก่อนจะคิดเงิน
แล้วขี่รถมอไซต์เล่นกัน
ผมยังคงลุ้นนะว่าของในเป้นั้นจะเป็นอะไร จะใช่ของขวัญของผมจริงๆหรือเปล่านะ
จน....ทุกอย่างก็ถูกเฉลย
ผม...ขี่มอไซต์ไปเส้นทางนอกเมือง ทางที่จะต้องผ่านสะพานที่เด็กๆมาเล่นน้ำนั่นแหละ
วันนี้มันสงบเหลือเกิน ท้องฟ้าเปิด ไม่มีเมฆมาบดบังแสงดาวเลย ผมมีความสุขมากจริงๆ
ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำเรื่องของขวัญวันเกิด ในตอนนั้นผมขอแค่...
ขอแค่ได้หยุดอยู่ที่ตรงนี้ ขอให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ตลอดไป (ผมขอมากไปป่าววะเนี๊ยะ)
.......
...
เรามาหยุดที่สะพานที่เก่า...
เงียบ....เงียบ มีเพียงลมเบาๆ พัดมาแตะหน้าผม สุขสุดๆเลย
ผมเดินออกไปที่ริมคลอง แม้คลองมันจะไม่สวยสะอาด สักเท่าไหร่ แต่...
มันก็เก็บความทรงจำดีๆของผมเอาไว้เยอะเลย ทุกอย่างยังคงเงียบแม้จะมีเสียงรถขับผ่านถนนเส้นนี้อยู่บ้าง
แต่ก็น้อยมาก แล้วสิ่งที่ฝังลงไปในความทรงจำของผมก็เกิดขึ้น
"เต้" ผมหันหลังไปตามเสียงนั้น แล้ว...หน้าผมกับฮวดก็อยู่ห่างกันไม่ถึง 1 Cm
ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของฮวด ผมหยุดค้างไว้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้ตกใจหรือว่าถอยหนี
ตาเราสองคนจ้องมองกัน ผมไม่รู้หรอกนะว่าฮวดมันจะคิดยังไง แต่ตอนนี้ ผมบอกได้แค่ว่า "ผมรักมันมาก"
จนในที่สุด...ริมฝีปากที่อุ่นของฮวด ก็มาสัมผัสกับริมฝีปากของผม
ทำไมมันดูเป็นจูบที่นุ่มนวลแบบนี้นะ ผมได้แต่คิดในใจ ใจผมเต้นแรงเหลือเกิน
มันเป็นสัมผัสที่ไม่นาน แต่ความสุขที่เกิดมันกลับเต็มอยู่ในใจผม
ฮวดค่อยๆถอยหลังออกไป "Happy Birth Day นะ ฮวดก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้กับเต้"
"เต้ก็รู้ว่าฮวดเลือกของไม่เป็น ไม่โกดฮวดใช่ไหมที่ไม่มีของขวัญให้เต้วันนี้"
ผมได้ฟังแบบนี้มันพูดไม่ออกอ่ะ ผมก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดมัน
"สิ่งที่ฮวดทำ มันเป็นของขวัญที่มีค่ามากที่สุดแล้วหละ"น้ำตาผมมันไหลออกมาเอง ผมคุมมันไม่ได้
"เฮ้ย เต้ร้องไห้ทำไม" (โธ่เอ้ย..ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับเขาเลย)
"ป่าวๆ มันดีใจนะ" ผมยิ้มตอบมันไป
"โฮย...เด็กขี้แย" ฮวดมันเอามือมาบีบจมูกผม
"อี๋น้ำมูกเต้อ่ะ" มันเล่นเอามือมาเช็ดเสื้อผมอีก
"ไอบ้า.." ผมวิ่งไล่เตะมัน มันก็วิ่งหนีผม แถมหัวเราะร่าซะเสียงดัง
........
....
มันเป็นความทรงจำที่...มีค่า...และผมก็ไม่เคยลืมมันเลย
(เป็นอะไรที่ต้องรวบรวมกำลังใจพิมพ์มากๆ คิดถึงวันนั้น ทำไมมันจี๊ดก็ไม่รู้ กรูรักเมิงนะ ไอฮวด)
-
คุณเต้สี่เอ็กซ์หายไปไหนง่า ตามอ่านอยู่น้า รีบมาต่อไวๆนะครับ :impress:
-
:angellaugh2:
เตเต้ได้จูบเป็นของขวัญวันเกิดโรแมนติกจัง
ไม่ผิดหรอกครับ ที่เราเกิดมาเป็นผู้ชาย
แค่ป๋มได้มีความรู้สึกดีดีให้ใคร
สักคน...ก็โอแล้วอ่ะ
เศร้าจัง..
ว่าแต่เตเต้เป็นไรรึป่าวหว่าไม่ยอมมาต่อสักที
เพื่อนๆ หยอดกันเยอะแยะไปหมด มาช้าเด๋ว
หาหน้าไม่เจอจับต้นชนปลาบไม่ถูกนะครับ
รอ.......
-
ขอโทษคนที่ติดตามเรื่องของผมด้วยนะครับ
ช่วงนี้ผมโดนปัญหาหัวใจมาทำพิษอยู่นะครับ
กำลัง Sad แบบมากๆ
ทำไมฟ้าถึงได้ชอบส่งบททดสอบมาให้ผมเยอะจังเลย
ทั้งๆที่ผมก็ออกจะรักเดียวใจเดียว แล้วใยส่งคนที่
ไม่เห็นคุณค่าของมันมาให้ผมด้วยหละ
:monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
ไม่นานครับจะรีบกลับมาอัพให้ ตอนนี้ขอเวลาเลียแผลใจก่อนนะคับ
ปล.ฮวดกรูคิดถึงเมิงมากๆ กรูอยากจะทวงสัญญาว่าถ้าใครทำให้กรูร้องไห้
เมิงจะไปจัดให้ใช่ป่ะ ตอนนี้เมิงช่วยไปจัดการมันที :monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
-
คุณเต้4Xกะลังsadอยู่เหรอ ตะแน๋วเปงกะลังจายให้นะ :monkeysad: ทำใจไดเเม่อไหร่ รีบกลับมาอัพนะ
-
ขอแทรกเรื่องส่วนตัวนิดนึงนะครับ ถ้าเห็นว่าไปสมควรลบออกได้เลยนะครับ
....
.......
คืออยากจะมาขอโทษ พี่สักคนจากในบอร์ดนี้นี่แหละ
หากผมทำให้พี่เกิดความรู้สึกดีๆกับผมเกินกว่าคำว่าเพื่อน หรือพี่
ไม่ว่าจะด้วยคำพูด หรืออะไรบางอย่าง ผมต้องขอโทษพี่ด้วยนะครับ
....
........
หวังว่าพี่คงจะเข้าใจ ผมไม่ได้มาแกล้งล้อเล่นกับความรู้สึกของคนนะครับ
แล้วถ้าพี่จะตัดสัมพันธ์ความป็นพี่น้องก็แล้วแต่..พี่จะเห็นสมควรละกันนะ :impress:
-
:o
เข้ามาลงชื่อว่า(ยังคง)อ่านอยู่ครับ
แต่ว่าเหลืออีกหลายหน้าเลยครับพี่เต้ xxxx กว่าจะตามถึงตอนล่าสุด
เหอๆ
:yeb:
ไว้เข้ามาอ่านต่อนะครับ
หุหุ
:pigha2:
-
ดีใจอย่างสุดซึ้งที่มีคนติดตามอยู่ เมล์มาคุยกันบ้างนะครับ
ช่วงนี้ผมเหงา มั๊กมาก การตัดใจสักคน
ืำืทำไมมันถึงได้ยากเย็นอะไรอย่างงี้ว้า..........
........
..................
(มาต่อกันเลยครับ ไม่ยาว สั้นๆละกัน)
หลังจากผ่านวันเกิดอันแฮปปี้เอนดิ้งไปแล้ว
ก็มีเรื่องให้ได้ต้องทะเลาะกันอีกแล้ว
จะอะไรเสียอีกหละ ก็ไอฮวดตัวดีอ่ะ มันไปย้อมผมมา
เป็นสีแดง....หัวหนามแล้วเป็นสีแดง (แดงจริงๆนะ แดงแป้ดเลย)
ทีนี้หละ แค่ปัจจุบันเวลาไปไหนมาไหนกัน คนก็มองกันทั้งอำเภอ
คราวนี้ลูกเด็กเล็กแดงก็คงจะมองกันเหลียวหลัง แล้วคนที่พลอยดังไปด้วยก็กรูนี่แหละ
ทะเลาะกันได้พักนึง งอนมันสองสามวันไม่ยอมไปไหนมาไหนกับมันเลย
คืออยากจะบอกว่า แค่นี้กรูก็เบื่อที่จะต้องมาตอบคำถามใครต่อใครแล้วว่า
กรูกับเมิงเป็นอารายกัน แล้วมันก็หายไปสองสามวัน
กลับมาอีกที โอ้พระเจ้าจอร์ช ไอฮวดบ้า เรานึกว่ามันสำนึก ที่ไหนได้
มันไปทำเป็นสีชมพู ถามมันว่าทำไมไม่กลับไปเปลี่ยนเป็นสีดำ
มันให้เหตุผลมาว่า........"ก็คนมันกำลังมีความรัก ก็ต้องบอกให้คนอื่นๆเขารู้ดิ๊"
เออ.....เป็นเหตุผลที่ดีมากๆ ว่าแล้วผมก็งอนมันอีก ไม่ได้ดีใจหรอกที่มาทำแบบนี้ให้นะ
มันก็ดีนะมาง้อที่บ้านทุกวัน เพราะรู้ว่าเราไม่กล้าออกไปไหนมาไหนกับมัน
มันก็มานั่งเล่นกับผมที่ร้านขนมของแม่ทุกเย็น ส่วนแม่ผมนะเหรอ
ปลื้มเสียเหลือเกินกับไอฮวดที่มันทำผมแบบนั้น พอผมอ้างว่างั้นผมทำบ้าง
แม่รีบจับทัพพีที่ตักขนมหวาน ตั้งท่าจะเขวี้ยงใส่ผม
"อ้าว....แล้วทีฮวดไหงชมนักชมหนม ว่าน่ารัก พอเต้จะทำบ้างไหงมาว่าหละ"
"ฮวดเขาทำแล้วน่ารัก แต่เต้ แม่มองว่ามันซกมกเสียมากกว่า" เออ.....แม่กรูนี่ก็แปลกคน ลูกออกจะน่ารักขนาดนี้
มาว่าเราเสียหาย ชิชะ ไอฮวดทำหน้าระลื่น หนอยๆ ได้ทีเอาใหญ่ มันกล้ากอดแม่ผมนะ ทั้งๆที่ผม ไม่ยังไม่กล้ากอดเลย
....
..........
ผมยังคงไม่กล้าออกไปไหนมากับมันเหมือนเดิม มันก็มาหาผมวันเว้นวันบ้าง
วันที่มันมาก็ว่ามันนะ เวลามันไม่มา เออ...ชะเง้อคอหามัน เมือ่ไหร่จะมา มันก็ไม่มา
แม่ก็แซวใหญ่ว่า "ชะเง้อไปเหอะ เขาไม่มาแล้ว" น่านดูแม่ผม ไม่ให้กำลังใจลูกมาซ้ำเติมอีก
(ปัจจุบัน แม่ก็ยังคิดว่าผมกับฮวดเป็นเพื่อนสนิทกันนะ แม่ยังถามผมเลยว่าเมือ่ไหร่จะมีแฟน เมือ่ไหร่จะแต่งงาน
จะให้ตอบกับแม่ไงดีหละ แม่จะรับได้ไหมครับ ถ้าผมจะหาลูกสะไภ้ไปให้แม่ แต่เขาเป็นผู้ชายนะคร้าบบบ)
จนวันนึง มันโทรมาหาผมเกือบๆจะเที่ยงคืนแล้วหละ ดีนะที่วันนั้นผมยังไม่นอน
"ฮัลโหล หวัดดีครับ"
"เต้เหรอ....ออกมารับฮวดที่หน้าปากซอยหน่อย" เสียงมันมาวววววววมาก
"ไปเมาที่ไหนมา แล้วมาทำไมที่หน้าปากซอย ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้าน" ผมรัวคำถามเป็นชุด
"ฮวดขี่รถไม่ไหวแล้ว มารับฮวดหน่อย" เออ..ที่ถามไปไม่ตอบสักคำ
"อืม...จะออกไปแล้ว งั้นแค่นี้นะ" ผมตัดสินใจออกไปหาแล้วถามมันตอนนั้น น่าจะดีกว่า
ผมเดินออกไปหน้าปากซอยระยะทางโดยประมาณ 250 เมตรเห็นจะได้ ไหงวันนี้มันดูไกลจังวุ้ย
แต่ก็เห็นไกลๆแล้วหละ นั่งเอาหัวซบกับมอไซต์สุดรัก สีมันดีดมาเข้าตาผมแต่ไกลเลยหละ
ผมเห็นจุดหมายปลายตาเลยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เอ่อ.....มันอ้วกใส่รถสุดรักมันอ่ะครับ
"นี่ๆยืนไหวไหมเนี๊ยะ มาๆ เดี๋ยวเราขี่เอง" ผมพยุงมันให้ลุกขึ้นมาซ้อนท้ายผม
มันก็ไม่ตอบ ไม่ว่าอะไรสักคำ ลุกขึ้นมาซ้อนท้ายแบบทุลักทุเลเหมือนกัน
เหมือนแรงมันหมด ยกขาขึ้นมานั่งไม่ไหว ( อันนี้ต้องสมน้ำหน้ามัน เพราะรถมอไซต์มัน ฮอนด้าแดช เอาไปยกสูง สูงเด่นเป้นสง่าเลย)
กว่าจะเอาขึ้นรถได้ก็เอาการเหมือนกัน ผมจับมือมันให้มาประสานที่ตัวผม
บอกมันว่าจับให้แน่นๆ "อุ๊ก!!...มันแน่นไปเว้ย ครายหน่อย" กว่าจะถึงบ้านระยะทางสั้นๆ แต่ขี่มาได้ทีละนิด เพราะกลัว
ว่ามันเกิดชอบถนนขึ้นมา เอาปากลงไปจูบ เอ้ยกระแทกถนน
ถึงหน้าบ้าน ก็บอกให้มันเงียบๆ เพราะที่บ้านหลับกันหมดแล้ว พูดจบ มันก็กอดผมแน่นเลย
ปากก็พูดว่า "คิดถึงมากนะ" เอ่อ.....จะเขิลล์ก็เขิลล์อยู่ แต่นี่มันหน้าบ้านกรูน้าาาา เดี๋ยวใครเขาเห็นเขาได้ยินกรูตายยยยยยยยยย
...............
.....
หลังจากลากมาขึ้นห้องได้ ทั้งๆที่ห้องก็แอร์เย็นแล้วนะ แต่ฮวดมันท่าทางร้อนจัด มาถึงก็ถอดเสื้อเลย
เอ่อ....จะว่าไปผิวมันก็ขาวสะอาดมากเลยนะ (เหมือนผิวพวกผู้หญิงญี่ปุ่นในหนัง xXx เลยอ่ะ)
"เดี๋ยวเราลงไปหา น้ำอุ่นๆมาให้นะ จะได้ซ่างเมา" พูดจบมันคว้ามือผมกระชากลงไปนอนอยู่ข้างมัน
ในตอนนี้ผมนอนหงายหน้าเอามือดันตัวมันที่กำลังเขยิบเข้ามาใกล้ตัว
"นอนเฉยๆเลย เดี๋ยวลงไปเอาน้ำอุ่นมาให้" เขิลล์ครับ เขิลล์สุดๆ ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มันได้ขึ้นมาที่ห้องผม
เพราะตั้งแต่ที่มันปากดีตอนแรกว่าอยากจะมานอนสุดท้ายมันก็ไม่ได้มา
มันยังคงพยายามที่จะก้มมาหอมแก้ม (หรือว่าจุ๊บหว่า....เอาเป็นว่าหอมแก้มแล้วกันเนอะ)
ผมก็.......ไม่อยากพูดมากแล้ว ตามน้ำเลยละกัน......
จะบร้าเหรอ....ใครจะทำอะไรแบบนั้น ผมพลักมันออกแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู
หันมาหามัน ดูมันยิ้มซิ น่ารักเป็นบ้าเลย เมาหน้าเยิ้ม ยิ้มหวาน ยั่วยวนจริงๆ
เดี๊ยะๆ เดี๋ยวก็จับทำเมียเสียเลย ผมรีบดึงสติกลับมา ลงไปเอากะละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก แล้วก็กาแฟอุ่นๆขึ้นมาหามัน
ตอนนั้นมันเคลิ้มๆจะหลับแล้วหละ ผมก็ไปปลุกให้มันลุกขึ้นมากินกาแฟก่อน
แล้วผมก็เช็ดตัวให้มัน ตอนนั้นสติมันเริ่มกลับมาบ้างแล้วหละ
"ทำไมเต้ถึงได้ดีกับฮวดแบบนี้นะ ทั้งๆที่คนที่บ้านฮวด ไม่เคยดีกับฮวดแบบนี้เลย"
มันพูดจบสีหน้ามันเศร้าขึ้นมาเลย ผมเลยเปลี่ยนประเด็น
"ถอดกางเกง" มันหันขวับมาที่ผม แล้วเอามือไปปิดที่เป้ามัน
"บอกว่าให้ถอดกางเกงไง" ผมทำเสียงแข็งขู่มัน
"ทำไมต้องถอดด้วยก็เช็ดตัวกับหน้าแล้วก็แขนหมดแล้วนิ๊" ฮวดมันทำเสียงจ๋อยๆ
"แน่ใจว่าหมด จะให้บอกหรือเปล่า ว่ายังไม่ได้เช็ดตรงไหน" ผมทำเสียงแล้วก็สายตาเจ้าเล่ห์ใส่มัน
"เฮ้ย ตรงนั้นไม่ต้องเช็ดมันหรอก ปล่อยไว้เฉยๆนะดีแล้ว"
"จะถอดดีๆหรือต้องใช้กำลัง" ผมยังคงทำเสียงแข็ง
"แล้วทำไมเต้จะต้องขู่เราด้วยอ่ะ หรือว่า!!! :o เต้จะปล้ำเรา ไม่เอาหน่า เรายังไม่พร้อมนะวันนี้"
ดูมันคิดเองเออเอง (แหมผมจะคิดเหมือนที่มันคิดก็เถอะ :laugh:)
"ไหนๆเราก็คบกันมานานแล้ว สักนิดจะเป็นไร" ผมพูดออกไปทั้งๆที่ผมก็อายกับสิ่งที่ผมพูด
ส่วนฮวดนะเหรอ อายหน้าแดงเพระาเหล้าแล้ว มาแดงขึ้นไปอีกเพราะอาย
แล้วมันก็ตั้งท่าจะถอดกางเกงจริงๆ "เฮ้ย....ไม่ต้องๆ เราล้อเล่น จะถอดจริงอ่ะ"
"อ้าว.....พอจะให้ถูจริงๆ ไม่กล้าเสียแล้ว" ใครมันจะไปกล้าหละ แต่ในใจนะเหรอ นู่นไปถึงขั้นไหนแล้วไม่รู้
............
......
สุดท้ายแล้วคืนนั้น............นอนหนาวครับ นอนกอดกันกลมดิ๊ก
ผมหลับหลังมัน มันคงเพลียมาทั้งวัน เวลาฮวดมันหลับนี่น่ารักชะมัด เหมือนกระรอกเลย ตอนแรกนอนแผ่หรา
แต่ตอนนี้นอนคดตัวเป็นกระรอกน้อย ภายใต้อ้อมกอดของผม ผมอยากให้เป้นอย่างนี้ทุกวันจัง
ก่อนหลับตา ผมยังคงเห็นเขานอนในอ้อมกอดผม ยามลืมตาตื่น ผมก็ยังอยากเห็นเขานอนอยู่ในอ้อมกอดผม
ผมนอนไม่หลับ ผมยังอยากจะเก็บรายละเอียดบางอย่างไว้ให้มากที่สุด
(อ้อ.....ตอนนอนหัวมันก็ยังเป็นหัวเม้นอยู่นะ แหลมเปรี๊ยะ ทิ่มหน้าผมไปหลายรอบเหมือนกัน)
ผมอยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แล้วเห็นว่าเอ้อ.....เหตุการณืเมื่อคืน กรูไม่ได้ฝันไปนะ
..........
................
เอ้ก...อี เอ้ก เอ้ก......(เสียงไก่หลังบ้าน (บ้านคนอื่น)ขัน) ผมตื่นขึ้นมาเห็นฮวดยังคงนอนในท่าเดิม
มันน่ารักเสียจนผมทนไม่ได้ หอมแก้มมันฟอดใหญ่
"ฮ้าว.....ไหงตื่นเช้าจัง ฮวดขอนอนต่ออีกสักนิดนะ" มันตื่นงัวเงีย แล้วเปลี่ยนท่านอนมานอนซบอกผม....(กรูก้มหน้าลงไปมองหน้าเมิงไม่ได้แล้วนะ
เพราะหัวเม้นเมิงนะแหละ) เฮ้อ....สุขสุดๆ ผมย้ำคิดตอนนั้นหลายรอบว่า มันไม่ใช่ฝัน มันไม่ใช่ฝัน ทุกอย่างคือความจริง
มันจับ สัมผัสได้หมด กลิ้นแก้มที่หอมแป้งเด็กแคร์ มันเป็นกลิ่นที่ชัดเจน แล้วผมก็............หลับไปอีกรอบตามมันไปติดๆ
ตื่นมาอีกทีก็บ่ายกว่าๆแล้ว เราสองคนยังอยู่ท่าเดิม แต่แขนผมมันช้าไปหมดแล้ว ผมพยายามจะดึงแขนผมออกมา
และมันก็ทำให้ ฮวดมันตื่นตามไปด้วย เราสองคนอาบน้ำ แล้วก็ลงไปหาของกินข้างล่าง ย่าผมทำกับข้าวเผื่อไว้แล้วเพราะรู้ว่าหลานพาเพื่อนมานอน
ถึงเวลาเย็นๆ ผมก็ไล่มันกลับบ้าน (มันไม่อยากกลับ แต่ผมไม่อยากให้ที่บ้านต้องเกิดคำถามขึ้น) สุดท้ายมันก็กลับบ้านแบบหน้าจ๋อยๆ
แต่ผมก็รับปากมันนะว่า เอาไว้มานอนอาทิตย์ละครั้งก็ได้ แต่เปิดเทอมแล้วไม่ให้มาแล้วนะ มันก็เลยยิ้มออกได้
......
........................
ปล.คิดถึงตอนนี้ทีไร....เฮ้อ.........คิดถึงเมิงหวะ
-
สุดท้ายแล้วคืนนั้น............นอนหนาวครับ นอนกอดกันกลมดิ๊กตาร้อนผ่าวๆๆ :serius2:
ทำมายน่ารักกันอย่างนี้
แล้วตกลกนอนอย่างเดียวหรือ :impress:
"ถ้าเลือกได้นายอยากหยุดเวลาหรือย้อนเวลาหล่ะ" ผมคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็เผลอทำลายความเงียบออกมา :ped144:
"ไม่รู้สิ คงอยากทำวันนี้ให้ดีมั้ง" ปูนหันมาสบตา แต่ผมไม่ค่อยจะเห็นตามันหรอก เพราะตาตี่ คิกคิก :monkeylaugh2:
"เราอยากหยุดเวลานี้ไว้ เติบโตไปต่างคนต่างก็เปลี่ยน ไม่รู้พวกเราจะเป็นเพื่อนที่มีความสุขกันอย่างนี้อีกไหม" ผมลอบมองมัน สายตาของมันเหม่อมองออกไปในหมอกข้างทาง เรานั่งสองแถวกันขึ้นไปอุ้มผาง รอบตัวเรามีแต่เมฆหมอกโอบล้อมไว้ :undecided:
"ตอนเด็กก็อยากโต พอโตขึ้นมาแล้วก็อยากจะกลับไปเป็นเด็ก แต่ถ้าเราไม่โต ก็ไม่มีความทรงจำดีๆไว้คิดถึงนะสิ" มันทำผมอึ้งได้เหมือนกันแหะ แต่อย่างที่มันพูดไว้ ทุกความทรงจำยังตราตรึงเหมือนพึ่งผ่านไปเลย :monkeylike3:
-
เต้4xหมายถึงครายเหรอ พี่คนนั้นอ่ะ (ต่อมเจือกเริ่มทำงาน คิกคิก) :kikkik:
แค่นอนกอดกันก็มีความสุขแล้วนี่เน๊อะ ยังจะต้องการไรอีกล่ะ หรือว่า :-[
-
เอาเพลงมาฝากครับ ลองฟังดู แฮะๆ ความรู้สึกผมตอนนี้ก็เหมือนในเพลงนี้อ่ะ
[wma=300,50]http://eduit.pn.psu.ac.th/popup/rose.wma[/wma]
ฟังแล้วเศร้าชะมัด เฮ้อ..... :monkeycry2:
คุณตะแน๋วครับ พี่คนนั้นนะ แฮะๆ ผมไม่สามารถเอ่ยนามได้นะครับ
เอาไว้ให้เขามาแสดงตนเองละกันเน้อ
-
:yeb: มารออ่านคับ แด๋วมาเม้นท์ อ่านก่อง :yeb:
-
ฮวดน่ารักเจงๆ :like2:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้วเนอะ เตเต้ นึกว่าหายไปทำไร ที่แท้ก็ไปทามจาย....ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวดและพร้อมจะสู้ทนแม้แทบขาดใจ...เอ..พิมพ์ถูกป่าวหว่า สู้สู้ นะเป้เป็นกำลังใจให้มาเล่าต่อ ละกานนะค้าบ
-
:laugh:
ตามทันแล้ว โย่วๆ
ดีใจ
:yeb:
หุหุ
ฮวดนี่น่ารักชะมัดเลยครับ
เรื่องของคุณประตู เอ้ย ตะปู แล้วก็ฮาดีครับ
:kikkik:
-
ไม่ต้องเอ่ยนามก้ได้เต้4X :kikkik:
-
ไปเที่ยวตจว กลับมาก็มไม่สบายเลย เศร้าจริงๆ ลางานไปสองวัน อิอิ.............
วันนี้มาติดตามมเรื่องของเต้ และเพื่อนคนอื่นๆ เหมือนเดิมคร้าบบบบ :impress3:
...เวลาช่วงนั้นของ เต้กะฮวดน่าร้ากกกจังเลยคับ....
เมื่อไหร่จะหายหวัดซักที รำคาญจังเลยอ่า :pigha2:
-
:laugh:
แอบมาฮากะมุขครับ อิอิ
:angellaugh2:
-
:laugh: อายุใจเราไงที่เท่ากัน คิดได้เน๊อะ
-
นึกว่าจะเบรกเขียนเรื่องนี้ซะอีก เห็น ไม่สบายใจ
เต้ ที่ ร๊ากกกกก เอาให้สบายใจก่อนดีกว่ามั๊ง เพื่อน
ยังไงมีคนตามเรื่องนี้เยอะอยู่แล้ว
เราว่าทุกคนเข้าใจอ่ะ
เพราะการเขียนมันต้องไปนึกถึงเรื่องเก่าๆอีก เฮ้อ
เอาใจช่วยนะ
-
หลังจากไปเลียแผลใจมา ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วครับ สัญญาว่าจะมาต่อให้ทุกวัน
เพราะใกล้แล้วครับ ใกล้จะถึงจุด...ที่สุดของที่สุดแล้ว
..............
.....................
หลังจากที่ผ่านช่วงปิดเทอมที่แสนจะยาวนาน
ความสัมพันธ์ของเราสองคนยังคงเหมือนเดิม
แต่ที่บ้านของฮวดท่าทางจะเอาจริงกับเรื่องที่บอกไม่ให้ฮวดไปเรียน
ฮวดไม่มีเงินติดตัวมาเรียนเลยสักบาท เสื้อช๊อบเสื้อนักเรียนก็ไม่มี
เสื้อช๊อบนี่ผมสามารถให้ของผมได้ เพราะว่าผมขึ้น ปวส1 มันต้องเป็นอีกสีนึง
ส่วนค่าอาหารการกินนี่....ผมได้มาวันละ 100 เราแบ่งกันคนละครึ่ง
บางวันตอนเย็นก็ไปกินข้าวบ้านผม จะได้ประหยัดไปอีกมื้อ
จริงๆแล้วฮวดมันก็กลับไปกินที่บ้านมันได้ แต่มันบอกว่ากลับกินที่บ้าน
ก็ต้องนั่งกินคนเดียว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกนะ มากินบ้านผมตอนเย็นๆ
ผมก็โอเคจะได้มีเพื่อนกินด้วย เพราะปกติแล้วผมก็กินคนเดียวเหมือนกัน
แม้..บางวันเราจะไม่มีกับข้าวหรูหรา มีแค่ไข่เจียวกันคนละจาน
เราก็อร่อยกับมันได้...ผมก็เชื่อแล้วหละว่า บางครั้งการที่เราได้นั่งกินข้าวกับ
คนที่เรารู้สึกดีด้วย ไม่ว่ากับข้าวจะเป็นยังไง มันก็อร่อย
.........
..............
ผ่านการเรียนไปสองอาทิตย์แรก..สำหรับผมนั้น สบายมาก เพราะเพื่อนในห้องเกินกว่าครึ่ง
เป็นเพื่อนเก่าสมัย ปวช ทั้งนั้นสอบได้โควต้ามาเหมือนกับผม
แต่ฮวดนะซิ ผมหละห่วงมันมากๆ กลัวว่ามันจะเข้ากับเพื่อนๆใหม่ของมันไม่ได้
ก็ฮวดมันค่อนข้างถือตัว...แต่ผิดคาดแฮะ มันเข้ากับคนอื่นๆได้อย่างดี
หลังจากที่เห็นมันอยู่กับเพื่อน รวมกับที่มันมาเล่าให้เราฟัง ผมก็สบายใจไปได้เยอะ
แต่มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นนะซิ จะอะไรหละ ก็เรื่องเรียนนะซิ คนที่อ่อนคำนวณแบบมัน
มาเจอ...สูตรหาค่า นั้นค่านี้ คงได้ควันออกหูแหงๆ แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมว่าจริงๆ
ฮวดมันบ่นทุกวันว่าเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง...เฮ้อ...แล้วผมจะทำไงดีหละเนี๊ยะ
ผมบอกฮวดว่าเอาไว้ถ้าเรื่องเรียนผมลงตัว ผมจะติวพิเศษให้มันเอง
"ตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวนะ" ฮวดมันพูดแล้วส่งสายตาเจ้าแหล่มามองผม :interest:
"ทะลึ่ง! ผมเขิลล์มัน ตบหลังมันดัง อั๊ก! มันจุกเลย :laugh: สมน้ำหน้า
..............
....................
วันรับน้อง..ของที่นี่ ผมกับฮวดเราขี่มอไซต์กันมาคนละคัน
ผมก็เตือนมันมาหลายวันแล้วว่า ถ้ารุ่นพี่แกล้งหรือว่าหรือว่าตะคอก
อย่าไปเถียงอะไรเขานะ อย่าไปต่อยเขาด้วย เพราะผมรู้ดีว่า
ฮวดมันไม่ยอมใครง่ายๆ ใครมาสั่งอะไร มันไม่ทำหรอก ถ้าคนที่สั่งไม่ได้เป็นผม :laugh:
เราแยกกันอยู่คนละกลุ่ม จริงๆแล้วอยากจะใช้เส้นสายกับรุ่นพี่ที่รู้จัก
ให้ผมได้ไปอยู่กลุ่มเดียวกับมัน เพื่อที่จะได้ดูแล แล้วก็ห้ามปรามมันได้
แต่ผมก็ไม่กล้า เพราะถ้าไปบอก มีหวังฮวดมันโดนแกล้ง 2 เท่าแน่ๆ
....
..........
ฐานบางฐานก็สนุกดีอ่ะนะ บางฐานก็ติ้งต๊องเกินไปหน่อย
อาจจะเพราะว่ารุ่นพี่รู้จักผมเยอะ เลยไม่ค่อยแกล้งผมมั้ง
ส่วนฮวดนะเหรอ...หุหุ...มันป๊อป มากๆ (อันนี้มาถามเพื่อนผมที่อยู่กลุ่มเดียวกับมัน)
พวกพี่ผู้ชาย...ไม่ได้เข้าถึงตัวมันหรอก พวกผู้หญิงเขามาล้อมหน้าล้อมหลังกันหมด
แต่อย่าหวังเลย..555 ฮวดมันไม่ชอบหรอก..มันทำหน้าแบบว่า เฉยชาใส่ (ชะนีตายหมดเลย :laugh:)
ผ่านช่วงเช้ามาได้...ผมหละโล่ง เรากินข้าวกันคนละที่ ผมได้แต่มองดูมันจากที่ไกล
ผมดีใจนะ ที่ได้เห็นมันร่าเริง หัวเราะสดใส สมกับวัยของมัน
ผมก็ไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงคิดไม่อยากให้ฮวดเรียนต่อ
..........
..............
แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็เกิดขึ้น
ช่วงบ่าย....ฐานของพวกช่างยนต์ ผมเป็นฐานที่เลอะที่สุดแล้ว
ต้องไปกลิ้งบนน้ำมันเครื่อง คิดดูดิ๊ว่าจะเลอะ แล้วก็เนอะขนาดไหน
แล้วพวกรุ่นพี่ฐานนี้ ปาก....แบบว่าสุดๆ ตอนผมผ่านฐานนี้ช่วงเช้า
เล่นเส้น ไม่ต้องเลอะมาก เลอะแบบน้อยๆ
แล้วตอนไอฮวดมันมากถึงฐานนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า
ไปพูดอะไรกันยังไง ไอฮวดมันไปกระชากคอเสื้อพี่เขา
เหอะๆ ดูมันดิ๊ หาเรื่องตายอีก รุ่นพี่ก็วุ่นวายมาแยกกันใหญ่
มันไม่พอใจ เดินออกมาดื้อๆ ขี่มอไซต์กลับบ้านไปเลย
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอก สนุกสนานตามประสาผมไปเรื่อย
มารู้เรื่องนี้อีกทีก็เย็นๆแล้ว มองหามันไม่เจอ เลยถามเพื่อนผมที่อยู่ในกลุ่มมัน
มันก็เล่าๆมาให้ผมฟัง เหมือนที่ผมพิมพ์ไปนะแหละ
ผมไม่สนุกแล้วอ่ะ ผมอยากกลับไปหามันแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง
แต่เพื่อนผมขอให้อยุ่ก่อน เพราะมันจะเสร็จกิจกรรมแล้ว แล้วที่สำคัญมันมีเช็คชื่อด้วย
ผมเลยจำใจต้องอยู่ต่อจนจบ กว่าจะเสร็จก็เย็นมากแล้ว ผมขี่มอไซต์ไปหามันทั้งๆที่ยังมอมแมมนะแหละ
ที่แรกที่ผ่านก็คือร้านพี่เถียน เอ่อ... ไม่อยู่แฮะ สงสัยจะกลับบ้าน ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปบ้านมัน
ว่างเปล่าอีกแล้ว ไม่อยู่บ้าน แล้วมันไปไหนวะ ผมตัดสินใจกลับบ้านอย่างหัวเสีย
เรารึเป็นห่วง อาบน้ำเสร็จตัดสินใจโทรหามันดีกว่า เฮ้ย...ไรวะ โทรไปก็ไม่รับ
เออ...กรูไม่สนใจแล้ว จะไปตายที่ไหนก็ไป (อันนี้คิดในใจ อารมณ์เป็นห่วงนะครับ แฮะๆ)
..............
.....
ผมตัดสินใจไปหาแม่ที่ร้านดีกว่า ไปหาขนมหวานกินจะได้โล่งสมอง
"วันนี้ฮวดไม่มาเหรอลูก" เอ่อ...แม่อ่ะ ถามซะผมต้องคิดถึงมันอีกแล้ว :3125:
"ไม่รู้ซิแม่ เลิกเรียนเต้ก็ไม่เห็นมันแล้ว" ผมตอบเสียงเรียบๆ คุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้
แม่ผมก็ยังถามเรื่องฮวดไม่เลิก ถามนั่นถามนี่ เหอะๆ..กะว่าเอาให้ลูกกระอักตายไปเลยไหมเนี๊ยะ
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขามาก กินอย่างเดียว โมโห แล้วก็กิน พออิ่มแล้ว ก็ตีปีกบินแล้ว เอิ๊กๆ
ไปขี่รถเล่นดีกว่า........วันนี้ขี่รถเล่นคนเดียวก็ได้วะ
ผมขี่รถไปสาย มอ. (ถนนเส้นนี้ตรงไปยัง มหาลัย เลยเรียกว่าสาย มอ. วัยรุ่นเยอะแยะเต็มไปหมด)
ผมมองซ้ายมองขวาหวังในใจลึกๆว่า หน้าจะได้เจอฮวด
เอ๊ะ...หลังคุ้นๆ ผมพยายามจะขี่มอไซต์ตาม แต่รถมันเยอะมากๆ แล้วก็ผมคลาดสายตา
ฮวดมันจะไปไหนของมันนะ ผมพยายามขี่ไปตามเส้นทางที่เห็นมัน
แล้วผมก็เห็น มอไซต์ของมันจอดอยู่....ที่ร้านหนังสืออยู่ร้านนึง
มันยืนอยู่กับผู้หญิง น่าตาจิ้มลิ้ม น่ารักเลยหละ
อึ้งครับ พูดอะไรไม่ออก จุกไปหมด
..........
.............
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมฮวดมันต้องถือหนังสืออะไรให้ด้วย !!?
-
น้องเต้หายไปเลียแผลใจมา ยังไงก็ขอเอาใจช่วยให้ผ่านเรื่องต่างๆไปด้วยดีนะครับ :yeb: สู้ๆ
กลับมาอ่านเรื่องของฮวดต่อ มีเรื่องให้ลุ้นอีกแล้ว ผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นเป็นใครกัน.... :confuse:
-
ดีใจงในที่สุดก็กลับมาแล้วนะครับ
เข้ามาตามอ่านทุกวันเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ :yeb:
-
อ่า ทำไมเป็นแบบนี้ทั้งๆที่ก็ผ่านอะไรเลวร้ายมาด้วยกัน :serius2: :serius2: :serius2:
มีอะไรน่าจะคุยกันตรงๆ โดยที่ไม่ใช้อารมณ์นะ อย่างน้อยถ้าจะไม่รักกัน ก็ปล่อยมันแต่ถือว่าเราได้ทำดีที่สุดไปแล้ว
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวเตเต้น้อยใจ
อ่านแล้วไม่ค่อยเม้นแต่รักฉะเหมอนะเตเต้ อิ่อิ่อิ่
-
:yeb: เตเต้มาแว้ววววว
น่านสิแล้วหล่อนเป็นใครกัน อยากรู่อ่ะ :serius2: อยากรู้ :serius2: รีบมาต่อไวๆนะเต้ :monkeysad:
-
:pigscare2: อยากรู้เหมือนกันคับ มาต่อไวๆเน้อ
-
:monkeysad: มาเล่าให้ฟังเร็ว ๆ นะคร้าบบบ คุณเต้ รออยู่อ่ะ เพื่อน ๆ ทุกคนก้อรออยู่คร้าบบบบ :monkeysad:
-
อ่านจากหน้าหลังสุดไปหน้าแรกสุด ปวดหัวขึ้นมาทันที :sad4:
ถึงแม้จะ(แอบ)อ่านมาได้ซักพักแล้ว
แต่ก้อขอลงชื่อไว้ก่อนนะคับ พี่เต้(เรียกพี่ละกัน แหะๆ)
ไปอ่านจากหน้าแรกมาก่อนดีกว่า แว๊บบบบบ
:seng2ped:
-
หวัดดีคร๊าบบบบบบบบบบบบ
:yeb:
-
ตามมาดูกระทู้ย้ายห้องมาแล้วววว
รอน้องเต้อยู่เหมือนเดิมนะคร้าบบบบ :angellaugh2:
-
เย็นๆจะมาอัพแล้วกันนะครับ
พอดีว่าเมื่อคืนไปสังสรรค์กับเพื่อนมานิดหน่อย (มาวๆๆๆ เลยครับพี่น้อง)
ว่าแต่คุณ sonic_acc เมื่อคืนแดนซ์กระจายเลยเนอะ (น่ารักกว่าที่คิดไว้ซะอีก)
:interest: หุหุ คราวหน้าพ่อจะจับเหล้ากรอกปาก แล้วยัดเยียดความเป็นผัวให้ เอิ๊กๆ
มาเป็นเมียผมมั๊ยยยยยยยย
ปล..มันยังมึนๆตึ๊บๆ เอาไว้เย็นๆจะมาอัพให้ละกันเน้อ
-
:3125: อาคุงเต้ แอบแซวนะ คุงก้อใช่ย่อยนิ เดี๋ยะเหอะ รู้ป่าวเมื่อคืนพอคุงเต้ คับ มันส์กว่าเก่าอีก แดนส์ซะ ตื่นมาหนักหัวเลยโก มาววว เช่นกัน
-
มาต่อไวๆๆ นะค๊าบบ
-
ว่าจะมาต่อ แต่เน็ตที่ทำงานดันล่ม กลับไปบ้านก็ล่มอีก เซ็งจิตเลยออกมาที่ร้านเน็ตของเพื่อน
แต่เสียงเกมส์ดังมากๆ รบกวนสมาธิอย่างแรง แฮะๆ เดี๋ยวกลับไปบ้านจะดูอีกรอบว่าได้ป่าว
ถ้าได้คืนนี้จะอัพให้ตอนดึกๆนะคร้าบ
-
ว่าแล้วก้อรอกันต่อปายยยยยยยย :sad4:
-
ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยละกันนะ ดีใจจังกลับมาบ้านเปิดเน็ตได้เฉย!
แต่...อาจจะเป็นตอนสุดท้ายก็ได้นะครับ แฮะๆ เศร้าอีกแล้วววว
.........
..............
ในสายตาผม ฮวดยังคงเป็นเด็กผู้ชายคนนึง ผมไม่ได้มองว่าฮวดเป็นพวกประเภทชายรักชายเหมือนผม
ความรู้สึกลึกๆของฮวด ผมคิดว่า ผมรู้ดีกว่าใคร ฮวดเป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงเท่านั้น
เป็นเด็กผู้ชายที่ขาดความรัก แล้วก็ขาดคนเอาใจใส่ ฮวดแค่ต้องการใครสักคน ใครสักคนที่เห็นความสำคัญของฮวด
ใครสักคนที่เห็นว่าฮวดยังยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้มองผ่านฮวดไป
.....
หลายครั้งที่ผมมักจะเก็บเรื่องนี้มาคิดคนเดียวเสมอๆ ว่าถ้าวันนึงมีใครสักคน ก้าวเข้ามาในชีวิตของฮวด
เข้ามาทำทุกเหมือนกับที่ผมทำให้ฮวด ดูแล เอาใจใส่ และให้ความสำคัญในตำแหน่งคนพิเศษ
และที่สำคัญก็คือ คนๆนั้นที่เข้ามาเป็น "ผู้หญิง" ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่า ฮวดจะเลือกใคร
ระหว่างผมกับผู้หญิงคนนั้น หลายๆครั้งที่คิดจนปวดหัว คำตอบมันไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอก
แต่เหตุของคำตอบนั้นตะหากที่มันมีอยู่มากมาย
................
.....
ผมกลับมาสงบสติอารมณ์ที่บ้านของผม หลังจากที่ไปเห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นเข้า
เหมือนคนบ้า...ที่นั่งไม่ติด เดินวนไปวนมา ใจมันกระวนกระวายเหลือเกิน
ตัวผมคงทนไม่ได้ ถ้าผมจะต้องเจอกับคำว่า "สูญเสีย" ใจมันอยากจะรู้ให้เสียรู้แล้วรู้รอดกันไป
ผมตัดสินใจเข้าไปในบ้านเพื่อโทรศัพย์หาฮวดทันที
"ตู๊ด......ตู๊ด......."เสียงรอสายมันนานมากจนมันตัดไป ทำไมถึงไม่รับสาย คำถามนี้มันผุดมาในหัวผม
เหมือนคนที่จ้องจะจับผิดใครสักคนอยู่ ทั้งๆที่ผมก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ทำไมฮวดถึงไม่รับสาย
แต่มันเหมือนต้องการคำตอบที่มันชัดเจน ผมเลือกที่จะเจ็บจากการได้รับรู้เรื่องนั้นจากปากฮวด
ดีกว่ามาทนเจ็บทรมานแบบนี้ โดยคิดไปเองต่างๆนาๆ
ผมตัดสินใจโทรหาฮวดอีกครั้ง ปรากฏว่าครั้งนี้ฮวดรับสายผม
"ฮัลโหลว่าไง" เสียงมันเหมือนคนกำลังเอามือป้องปากไว้
"อยู่ไหนอ่ะ ทำไมเสียงแปลกๆ" ผมถามในสิ่งที่ผมรู้อีกแล้ว แม้จะปวดใจ
แต่ขอปวดใจเพราะได้ยินความจริงจากปากของฮวดจะดีกว่า
"ฮวดอยู่ที่ร้านอยู่เลย วันนี้ลูกค้าเยอะ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ"
ผมยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป ฮวดก็ตัดสายผมทิ้งไปเสียแล้ว
มันอึดอัดใจ มันเหมือนคนอึไม่ออก แล้วทรมานลำไส้ยังไงยังงั้น
ใจก็อยากจะขี่รถออกไปดูให้เห็นอีกครั้ง แต่ร่างกายมันไม่ตอบสนองเสียแล้ว
เหมือนวิญญาณออกจากล่างเลย ผมล่องลอย ลากตัวเองขึ้นไปนอนบนห้อง
พอได้อยู่กับตัวเองภายในห้องสี่เหลี่ยม สิ่งที่ถูกเก็บไว้มันออกทลายออกมา
ผมร้องไห้อีกแล้ว ( แฮะๆ เด็กขี้แยนะครับ อย่าถือสากัน )
...........
.................
อาทิตย์นึงแล้วที่ฮวดไม่ได้มาเรียนตั้งแต่วันที่มีปัญหากับรุ่นพี่
แล้วก็เป็นอาทิตย์นึงแล้วที่ผมกับฮวด เราไม่ได้เจอกันเลย
ปกติแล้ว ถ้าผมไม่ได้ติดต่อไป อย่างน้อยฮวดมันก็จะโทรมาหาที่บ้าน
เวลาที่ผมโทรไป เราก็คุยกันนะ แต่มันเปลี่ยนไป ความรู้สึกของผมมันบอกนะ
ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว แต่เปลี่ยนยังไง อธิบายด้วยคำพูดมันยาก
แต่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะถามนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น มันเหมือนกลัวนะ
กลัวความเป็นจริง เพราะผมคิดไปแล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้
.้................
.......
การเรียนของผมเริ่มหนักขึ้นมาบ้างแล้ว เริ่มมีงานที่ต้องรับผิดชอบเข้ามาบ้างแล้ว
ทำให้เวลาที่มีให้กัน ที่น้อยอยู่แล้ว ลดลงไปอีก
สุดท้ายแล้วเราจะต้องจบกันแบบนี้นะเหรอ จบกันไปโดยที่ยังไม่ได้เคลียร์อะไรกันเนี๊ยะนะ
หลายๆครั้งที่ผมพยายามที่จะออกไปดักฮวดที่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่เคยจะได้เจอเลย
เฮ้ย..ไหนเคยบอกว่ารักกรู แล้วไหงวันนี้.......เมิงถึงได้ทำแบบนี้หละ
ผมได้แต่ด่ามันในใจทุกวัน
............
..................
แล้วความจริงบ้างอย่างก็เริ่มปรากฏให้เห็นทีละนิด
ข้อมูลที่ผมไม่ได้ออกไปค้นหา มันวิ่งเข้ามาประทะตัวผมเอง
เพื่อนของผมมันไม่รู้เรื่องของผมกับฮวดหรอก แต่มันชอบแซวเฉยๆว่าฮวดนะเด็กผม
มันเดินมาบอกว่า "เดี๋ยวนี้เมิงโดนทิ้งแล้วเหรอไอเต้ กรูเห็นเด็กเมิง เที่ยวไปเดินถือกระเป๋าให้เด็กสาธิตต้อยๆอยู่นู่น"
ผมหละอึ้ง...จริงก็ไม่รู้จะอึ้งทำไม เพราะผมไปเห็นมันมากับตามาแล้ว เพียงแต่ มันจางๆลงไปแล้ว
แต่เหมือนเพื่อนมันมาทำให้ตะกอนที่มันนอนอยู่ก้นแล้ว ลอยฟุ้งขึ้นมาอีก
ผมคิดได้ว่า วันนี้เป็นไงเป็นกัน ขอคุยให้มันรู้เลยไปเลยละกัน
ว่าอะไรมันเป็นยังไง
............
......................
ผมไปในทุกๆที่ ที่คิดว่าจะไปดักรอฮวดมันได้
แล้วผมก็ไปเจอมันที่หอพักนักเรียนระดับมัธยมแห่งนึง
มันก็อึ้งที่เห็นผม พยายามหลบสายตา ส่วนผมเหรอ
ผมจอดมอไซต์แล้วเดินตรงไปหามัน ตอนนั้นผมเห็นมันอยู่คนเดียว
เลยเข้าไปนัดมันออกไปคุยกันหน่อย มันก็เอ่อ...อ่า..ไม่สะดวกที่จะไป
ตอนนั้นถ้าใครมาเห็น คงคิดว่าผมจะไปหาเรื่องต่อยมันแน่ๆ เพราะผมอยู่ในชุดช๊อปของเทคนิคอยู่เลย
หน้าตาก็บอกบุญไม่รับเสียด้วย
"เราว่าไปคุยกันหน่อยดีป่ะ มันจะได้เคลียร์ๆกันไป ไม่ต้องมาค้างคาอยู่แบบนี้"
"งั้นเจอกันที่ร้านพี้เถียน เดี๋ยวฮวดตามไป"
"แล้วนี่จะรออะไรอ่ะ หรือว่าคนที่ฮวดรอ เราเจอหน้าไม่ได้"
ฮวดมันเงียบไม่ได้พูดอะไร ผมไม่อยากให้นักเรียนแถวๆนั้น มองผมในทางไม่ดี
เลยขี่มอไซต์ออกจากตรงนั้นไปนั่งรอที่ร้านพี่เถียน
................
.........
3 ชม.ผ่านไป มันยังไม่มา ส่วนผมนั่งรอมัน แล้วก็พยายามสงบสติอารมณ์ของผมให้ได้มากที่สุด
พยายามตั้งคำถามสักซ้อมไว้ก่อนในหัว..........
ผ่านไป 5 ชม. ผมยังคงนั่งรอที่เดิม ผมได้แต่คิดว่า ให้มันรู้ไปว่าจะไม่มา ไม่มากรูก็จะนั่งรอตรงนี้แหละ
สมองผมยังคงทำงานอยู่ตลอดเวลา เหมือนซีพียูที่กำลังประมวลผลคำถามและคำตอบหลายทางๆ
แต่สรุปแล้วคำถามแรกที่ผมจะถามมันคือ"เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะเดิมแล้วใช่ไหม"
แต่แปลกนะเหมือนจะรู้คำเฉลยของคำถามนี้อยู่แล้วในความคิด คำตอบมีแค่คำตอบเดียวเท่านั้นหละ
หลังจากผ่านไป 5 ชม. ไม่เกิน 10 นาที เสียงรถมอไซต์เบรกเอี๊ยดที่หน้าร้านพี่เถียนซะดัง
ก่อนที่ผมจะเงยหน้าไปมอง แล้วก็พบว่า ฮวดมันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
คำถามที่คิดๆไว้เมื่อกี้มันหายไปจนหมด ฮวดเดินมานั่งข้างๆผม หยิบบุหรี่ออกมาสูบ
ผมคิดว่าเอาเองนะว่า ฮวดก็คงจะอึดอัดกับความรู้สึกแบบนี้ไม่ต่างจากผมนักหรอก
"ไม่ค่อยจะได้เห็นหน้ากันเลยนะ งานที่ร้านหนักเหรอช่วงนี้" ผมพยายามถามเรื่องทั่วไปก่อน
เพราะมันยังไม่กล้าพอ ที่จะรับรู้ความจริงบางอย่าง
"เต้....เราเป็นเพื่อนกันได้มะ" ฮวดมันพูดเสียงเรียบ โดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย
ปล....ต้องขอโทษอีกแล้ว อยากจะให้มันจบวันนี้จริงๆ แต่มันไม่ไหวแล้วครับ นึกถึงตอนนั้นแล้วมันจี๊ด
พิมพ์ไม่ออก มือมันไม่ทำงานตามสมองสั่ง ขอเวลานิดนึงนะครับ สัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาต่อให้จบแล้วครับ
-
"เต้....เราเป็นเพื่อนกันได้มะ" ฮวดมันพูดเสียงเรียบ โดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย
:sad4: ความจริงอันแสนเจ็บปวด เศร้าง่ะ พรุ่งนี้ค่อยต่อก้ได้เตเต้ พักใจพักกายให้หายเหนื่อยก่อนนะ :monkeysad:
-
นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ร่วมฝ่าฟันกันมา
คงพูดยากเกี่ยวกับเรื่องหัวใจ
เพราะถ้ามันไม่ได้รักกัน ฝืนไปก็มีแต่จะยิ่งเจ็บเพิ่มขึ้น
:impress3: :impress3: :impress3:
-
:monkeysad: :monkeysad:
เศร้าอ่ะคับ ฮือๆๆๆ v-v
-
:monkeysad2: ฮือ
-
อ่านทันแล้ว พี่น้องงงง~ง
ทำไมความรักแบบเราๆ มันไม่เคยสมหวังเลยอ่ะ?
หรือบางทีสมหวัง แต่มันก้ออยู่กับเราไม่นาน อยู่กับเราแค่แปปเดียว
เดี๋ยวเดียวก้อจากไป
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
ก้อพอเข้าใจอ่ะคับ ว่าพี่ฮวดคงขาดคนบางคน สิ่งบางสิ่งที่หามานาน แล้วพอดีว่าพี่ฮวดมาเจอกับพี่เต้พอดี
ก้อเลยรุ้สึกดีๆด้วย
แต่ก้อคล้ายๆกับผมล่ะมั้ง
"กลายเปนว่าเราคิดไปเองฝ่ายเดียว ใช่ไหม???"
การกระทำบางทีมันก้อไม่ได้บอกอะไรเรามากมายหรอกคับ
สู้พูดออกมาว่าแค่รุ้สึกดีด้วยเฉยๆ มันยังจะดีกว่า ที่ไห้เรามานั่งพร่ำเพ้อเช้าเย็นถึงเขาเนี่ยะ
แล้วพอตอนจบ เรากลับมารุ้ทีหลังว่า เค้าเปน "ผุ้ชาย" ไม่ชั่ยแบบเราๆ แล้วเค้าไปจากไปซ๊ะดื้อๆ ไม่กลับมา ไม่คุยด้วยเหมือนเดิม
มันเจ็บนะคับ
(พูดเหมือนจะรุ้จริง พุดเหมือนตัวเองเปน guru แต่จิงๆก้อเจอมา2-3คั้ง มันเจบมากกกกกกกกกกกกคับ เข้าใจเลย)
ที่พิมพ์ไปอย่างนั้นไม่ได้มาตอกย้ำความรุ้สึกของพี่เต้นะคับ
แค่อยากระบาย (ว่าไปนั่น)
รออ่านตอนต่อไปอยุ่นะคับ
รักษาสุขภาพด้วยนะก๊าบบบบบ
-
แง้ๆๆ
-
มาแล้วค่ะพี่เต้ ตามทันใน1วัน หึหึหึ :yeb:
สรุปเลยไม่ได้อัพนิยายต่อเรยเรา -*- :try2:
อ่านมาแรกๆก้หวานอยู่หรอก แต่ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วอ่ะ
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
:yeb: รีบมาอัพเร็ว ๆ นะคุณเตเต้ เพื่อน ๆ รออ่านกันอยู่อ่ะ ฮือ ๆ คุณเต้เราโดนทำร้ายซะแล้ว เศร้าจัง :monkeysad2:
-
มาอัพไวๆๆ นะค๊าบบบ
-
:yeb: มารอ
-
:sad4:
ไหงเป็นงี้ไปได้อ่ะ
อ่านๆ แล้วงงแดร๊กเลย
เหตุการณ์หน้ามือเป็นหลังเท้า
:serius2:
รอตอนต่อไปครับพี่เต้...
สู้ๆ นะครับ
:yeb:
-
รอมาทั้งวันแล้วก๊าบบบบบบบบบบบบบบบ
พี่เตเต้สุดหล่อม่ะไหร่จามา (น่าน หยอดซ๊ะงั้น)
แฮะๆๆๆ
รออยุ่นะกั๊บ~บ :monkeysad:
-
ต้องขอโทษที่ให้รอนะครับ พยายามไปหาความร่าเริง ความสนุกนอกบ้านแล้ว
เพื่อที่จะได้กลับมาพิมพ์ต่อได้ แต่...มันยากนะครับ กับการย้อนกลับไปนึกถึงอดีต
อดีตที่ในตอนนั้นผมกว่าจะลืมมันออกไปโสตประสาทได้ ทั้งๆที่คิดว่าลืมมันไปหมดแล้ว
แต่ทุกอย่างมันก็ฟุ้งกระจายออกมาอยู่รอบตัวผมอีกครั้ง
........
................
หลายๆคนเคยสงสัยไหมครับ ที่ทำไมหนังน้ำเน่าในจอทีวี ตอนจบมันจะต้องมาเอาภาพเก่าๆ
มานั่งย้อนทีละภาพ ทีละภาพ
ภาพแรกที่เราได้เจอกัน หนุ่มน้อยหน้าใส ที่เล่นเกมส์อย่างจริงจัง พูดจาโหวกเหวกน่ารำคาญ
เป็นนักเลงหัวไม้ มีเรื่องชกต่อยเป็นว่าเล่น กลับมากอดลาผมทุกครั้งเวลาจะกลับบ้าน
"เฮ้ย ลุกๆ นี่กรูจองที่ไว้แล้ว เมิงไปเล่นเครื่องนู้นเลยไป" มันเป็นคำพูดที่มันเอาไว้ไล่เด็กที่มาเล่นเครื่องติดกับผม
"เต้ไปไหนมา ฮวดมารอเต้ทุกวันเลยรู้ป่าว" นี่ก็ตอนที่ผมหายหน้าไปหลายวัน
สะพาน.....
เก้าอี้ริมสระน้ำพุ......
"ก็วันไหน ฮวดไม่ได้มาเจอเต้ ฮวดขอโทรไปคุยด้วยได้ป่ะ" เหตุผลที่มันขอเบอร์ผม แล้วก็รอยยิ้ม :yeb: ตอนที่ได้เบอร์ผม
"คิดถึงมากนะ" คำๆนี้กว่าเราสองคนจะพูดออกมากันได้ ใช้เวลาไม่ใช่น้อย
"ไหนเต้บอกมาดิ๊ ว่าใครรักฮวดจริง" ....."เราไง" คำว่ารัก ที่พูดให้กันวันแรก
"เก็บใจของฮวดด้วยนะ ฮวดให้เต้ไปหมดใจแล้ว" คำเลี่ยนๆที่ไม่ได้ยินบ่อยๆ แต่ตอนนั้นมันซึ้งกินใจผมเสียเหลือเกิน
แหวนทองคำขาว ผมไม่ได้ใส่ที่นิ้ว เอามันมาคล้องที่คอกับสร้อย แหวนที่ผมไม่ได้ประเมินมันด้วยราคา
เพราะมันมีค่ามากกว่านั้น
........
..............
ภาพอะไรหลายๆอย่างมันวิ่งเข้ามาในหัวผมเต็มไปหมด
เพราะคำว่า "เป็นเพื่อนกันนะ" คำๆนี้มันอธิบายทุกอย่างในสิ่งที่ผมอยากรู้มาตลอด
"แล้วที่ผ่านมาทั้งหมด มันคืออะไรเหรอ" ผมถามคำถามที่รวบรวมจากความรู้สึกทั้งหมดของผมในตอนนั้น
มันกลั้นน้ำตา มันสะกดอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อให้หยุดนิ่ง
"ฮวดไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไงดีเหมือนกัน"
"ถ้าเต้ถามฮวดตอนนี้ว่า ฮวดรักเต้มั๊ย ฮวดบอกได้เลยนะว่า...รัก...." มันพูดคำนี้ออกมา น้ำตาที่มันครออยู่
มันไหลออกมาเองเลย ทั้งๆที่ผมพยายามกลั้นมันไว้แล้วนะ
"แต่เรารักกันไม่ได้ ถ้าเต้เป็นผู้หญิงก็คงดีเนอะ ฮวดจะได้รักเต้ไปจนตาย....แต่...เต้...ไม่...ใช่"
ผมพยายามหายใจให้ลึก เพื่อที่จะได้พูดอะไรออกไปบ้าง
"เราผิดที่เราไม่ใช่ผู้หญิงใช่ไหม" ผมพูดเสียงสั่น การกลั้นใจไม่ให้มันร้องไห้นี่ มันทรมานจริงๆ
ฮวด....มันเงียบ....ผมเริ่มจะคุมตัวเองไม่ได้ มันสะอื้นออกมาเบาๆ ผมหันมามองหน้าฮวดช้าๆ
ผมแอบเห็นนะว่า มันก็มีน้ำตา
"สะพาน.....สระน้ำพุ.....ข้าวเหนียวไก่ทอด.....วันที่ 15 กุมภา" ผมพยายามพูดสิ่งต่างๆเพื่อที่จะยื้อ
ให้ฮวดกลับมาหาผม (ผมก็ไม่แน่ใจนะว่าพูดอะไรออกไปบ้าง แต่รู้ว่ามันเยอะแยะไปหมด)
"พอเถอะ...เต้จะพูดขึ้นมาให้เราสองคนต้องมาเสียใจอีกทำไม"
"เรากลับมารักกัน....." ผมยังพูดไม่ทันจบ ฮวดมันก็พูดแทรกขึ้นมา
"ฮวดเคยบอกเต้หรือว่าไง ว่าเราไม่ได้รักกัน" ผมเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว อารมณ์มันทลายออกมาหมดเลย
ผมร้องไห้โฮ...อยู่หน้าร้านพี่เถียน โดยมีพี่เถียนคอยสังเกตุการณ์(อันนี้แอบหันไปเห็น)
ผมเริ่มปรับอารมณ์ขึ้นมาได้นิดหน่อย แต่ยังคงสะอื้น ผมพยายามที่พูด แต่มันพูดไม่ออก มันจุกอยู่ในอก
"ถ้าชาตินี้ฮวดจะรักผู้ชาย ฮวดก็ขอรักเต้คนเดียวนี่แหละ" มันโอบผมให้มาพิงไหล่มัน
เวรกรรมจริงๆ ผมก็น้ำตาแตกไปอีกรอบ
.............
.......
ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับ ผมขอกอดมันอีกสักครั้ง
มันก็ไม่ลังเล คว้าผมไปกอด ผมกอดมันไว้แน่นมาก ไม่อยากจะปล่อยเลยให้ตายซิ
ถ้าผมปล่อย ผมก็คงจะไม่ได้ อ้อมกอดอุ่นๆ แบบนี้อีกแล้ว
"เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอนะ ใครมาหาเรื่องเต้ โทรมากริ๊งเดี๋ยว ฮวดจะไปหาเลย"
มันยังคงทำตัวเป็นฮีโร่ของผมเหมือนเดิม
"อย่าลืมพาเขามาแนะนำให้เรารู้จักบ้างหละ "
"อืม.... ได้เลย เขาเหมือนเต้ทุกอย่างเลย" โอ้แม่เจ้า ไหงมันจี๊ดเข้าไปในใจผม เหมือนมีอะไรมาทิ่มๆใจผมนี่
"น่ารักสู้เราได้ป่าว" ผมแซวมันกลับ เพื่อให้บรรยากาศมันดีขึ้น
มันไปตอบได้แต่หัวเราะ
"ขี่รถกลับดีๆหละ กลับคนเดียวได้ไหม ให้ฮวดขี่รถไปเป็นเพื่อนป่าว"
"ไม่เป็นไร สบายมาก นี่ไง ยังไหวอยู่" ผมทำท่าทางสดชื่น ยิ้มร่าให้มันเห็น
"คืนนี้ หลับฝันดีนะ....เพื่อน" ฮวดมันพูดประโยคนี้ แต่หน้ามันไม่ได้มองมาที่ผม
"อืม...หลับฝันดีเหมือนกันนะ รีบกลับบ้านได้แล้วดึกแล้ว" ผมส่งยิ้มให้ฮวดเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะออกตัวห่างออกไปทุกที ทุกที ผมขี่ไปได้ไม่ไกลนัก ผมลืมไปว่ามันมีบางสิ่งที่ผม
ควรจะคืนมันกลับไปหาเจ้าของมันด้วย ผมกลับรถมาหาฮวดอีกครั้ง
"มีอะไรหรือเปล่า" ฮวดถามหลังจากที่เห็นผมกลับรถมาหา
"มานี่หน่อยดิ๊" ผมเรียกมันมาหาผมที่รถ ผมดึงตัวมันให้เข้ามาใกล้ผม
ผมถอดสร้อยที่คล้องแหวน แล้วก็ใส่ให้ฮวด
"สร้อยมันถูกไปหน่อย แต่มัน.."
"ขอบใจนะ" ฮวดพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะส่งยิ้ม ยิ้มที่ผมจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
.......
...........
ตลอดเส้นทางที่ผมขี่รถกลับบ้าน มันเป็นเส้นทางที่คุ้นตา เส้นทางนี้มันยังคงมีความรู้สึก
ที่ผมคงไม่อาจลืมมันไปได้ น้ำตามันค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง ภาพ.....ทุกอย่างถูกย้อนกลับมาอยู่ในสมองผมอีกครั้ง
(ตรงนี้ถ้าใครนึกไม่ออกว่าตอนนั้นผมเป็นไง ให้กลับไปอ่านทุกอย่างที่ผมโพสไปตั้งแต่แรก แล้วจะเข้าใจเองครับ แฮะๆ)
..............
.
.....
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามเรื่องราวของผมมาตลอด
ขอบคุณกำลังใจที่ทำให้ผมมีแรงใจลุกขึ้นมานั่งพิมพ์ทั้งน้ำตา (เอิ๊กๆ อยากพิมพ์เองนิหว่า)
ขอบคุณมากๆครับ
............
........
................................
ภาค 2
4 ปีผ่านไป..........................
......................
.........
"เต้".........เสียงที่คุ้นเคย เรียกมาจากฟากถนนนึง
"เฮ้ย.......ฮวด........" ผมกลับรถไปหาทันที
.........
................
ปล. ง่วงแล้ว นอนและ อิอิอิ รออ่านพรุ่งนี้แล้วกันเนอะ เย็นๆ ค่ำๆค่อยมาต่อ อิอิ
-
ทะมัยถึงทำกับเต้ด้าย~ย :sad5:
พี่ฮวดจัยร้าย พี่ฮวดจัยร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก้อนะคับ
พี่เต้ม่ะผิดหรอกที่ม่ะได้เกิดมาเปนผุญ
แต่ไอคนที่ผิดอ่ะ คือไอผุญคนนั้นตะหาก
แง่งๆๆๆๆๆๆ :pigangry2:
บังอาจมาแย่งพี่ฮวดของพี่เต้ไป
มันยังอยุ่ป่ะคับ ถ้ายังอยุ่ ผมจะตามไปเชือดดดดดดดดดดดดด
(เว่อร์ไปและ)
รีบๆมาต่อนะคับ พี่เตเต้(สุดหล่อ ฮี่ๆ)
ปล.อย่าเครียดและก้ออย่าเศร้ามากนะคับ
มันมีแต่ทำไห้เราหดหู่ ทำลายสุขภาพ เข้าจัยอ่ะคับว่าทำใจยาก
แต่ก้อต้องทนรับมัน ถึงแม้อยากจะหนีไปจากความจริงก้อตาม
(เพ้ออิกและ)
ไปดีก่า รีบๆมานะคับ พี่เต้ :yeb:
-
:monkeysad: เศร้าจังเตเต้เอ๋ย รีบเข้ามาอ่านแต่เช้าเลยนะเนี่ย แฮ่ะ ๆ ไปทำงานสายแนโก ป่านี้แล้วยังไม่อาบน้ำเลย แฮ่ะ ๆ เดี๋ยวเย็นนี้เข้ามาอ่านใหม่นะ อัพเร็ว ๆ นะคับน้องเตเต้สุดหล่อ (ชมมั่งดีกว่าเผื่อจะมาต่อเร็ว ๆ) อิๆๆ :impress2:
-
เครียดๆๆ ใจร้ายมาก ถ้ารู้ว่ารักไม่ได้แล้วทำสิ่งต่างๆขึ้นมาทำไม
อย่ามาใช้คำว่าขอโทษ เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไร
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เป้นกำลังใจให้น้องเต้นะครับ........เพียงเพราะเต้ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอที่ทำให้ความรักครั้งนั้นจบลง มันน่าเสร้าจังเลย............. :myeye:
แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ความทรงจำดีๆที่มีต่อกันก็ยังคงอยู่ในใจเสมอใช่มั้ย............... :impress:
เอ ว่าแต่มีภาคสองด้วย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรีเทิรืนป่าวน้า.......แอบลุ่นแทนเล้กๆ แต่ยังไงมิตรภาพแบบเพื่อนก็ยั่งยืนที่สุดแล้ว............. :impress3:
อยากให้ทุกคน (รวมผมด้วย อิอิ) มีความรักที่สวยงามและสมหวังจังเลย .... :impress3:
-
***** ผมเข้ามาติดตามอ่าน อยู่นาน . . ตาก้อมองหา ว่าเขาเค้าไปโพสต์กันตรงไหนหว่า. . ( ยังไม่แก่ครับ) กว่าจะเจอวันนี้ก็ใช่เวลาหา เป็นอาทิตย์เลย :haun1:
เป็นสมาชิค ใหม่ครับ (ความจริงก้ไม่ใหม่หรอก ติดตามอ่านเรื่องของคุณเป็ดตั้งแต่อยู่ใน พันทิป จบแล้ว 5 รอบ แถมปริ้น A 4 ไปเก็บไอก ) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ เดี๋ยวมีเรื่องหยอดหวานมาให้อ่านะมั้ง **** :impress2:
MK.
-
:monkeysad: :monkeysad:
เส้าอ่ะค๊าบบบ
ความรัก
-
:sad4: ง่า...เศร้า
ปล. มีภาค 2 ต่อด้วย
-
ดีใจที่มีคนเข้าใจผม ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นนะครับ
..........
.................
จะว่าไปแล้ว โพสที่แล้วบอกว่าเป็นภาค 2 ใช่ป่ะ
คืออยากจะขอเปลี่ยนเป็นภาคพิเศษ(Special) ได้ป่ะ เพราะเนื้อเรื่องมันกระจิ๊ดเดียว
..........
.............
ภาคพิเศษ (บทนำ)
หลังจากวันนั้น วันที่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน ผมเริ่มให้เวลากับเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันมากขึ้น
เพื่อที่ผมจะได้ลืมเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ผมยังคงได้เจอะเจอกับฮวดเช่นเคย
แต่....ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันอีกแล้ว มันเหงานะ
ทุกๆเย็น ผมจะได้เจอหนุ่มน้อยตาดุ ที่ทำตัวติ๊งต๋องๆ เวลาอยู่กับผมเสมอๆ
ไปกินข้าวด้วยกัน ขี่รถเล่นด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน
กิจวัตรประจำตอนเย็นเล่านั้น หายไปแล้ว
ผมพยายามที่จะเรียนรู้การใช้ชีวิตตัวคนเดียวให้เร็วที่สุด
แต่ก็โชคดีที่ผมมีเพื่อนที่เรียนด้วยกัน คอยมาเทคแคร์ดูแลผม
ทำให้ผมสามารถผ่านช่วงเลวร้ายตอนนั้นมาได้
............
..................
ส่วนฮวด เราติดต่อกันน้อยลง จากการโทรหากัน วันเว้นวัน
กลายเป็น 2-3 วันครั้ง แล้วก็เริ่มเป็นอาทิตย์ละครั้ง แล้วก็หายไป นานๆครั้ง
ส่วนบทสนทนาก็ไม่มีอะไรมากมาย เป็นแค่การทักทาย แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบเป็นยังไง
ผมไม่เคยแม้จะถามถึงชื่อหรือเรื่องผู้หญิงคนนั้น และฮวดก็ไม่เคยพูดถึงคนๆนั้นให้ผมได้ฟัง
แต่เรื่องของฮวด มันก็มาเข้าหูผมจนได้ เขาสองคนไปด้วยกันได้ดี
ผู้หญิงคนนี้ เป็นคนที่ใจเย็น อย่างน้อยก็...ทำให้ฮวดที่ร้อนแรง เย็นลงได้ แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
ผมได้เจอหน้าน้องเขาตอนนัน 2-3 หนเห็นได้จะ แต่ก็แค่ผ่านๆ
ฮวดยังคงเหมือนเดิม ทักทายผมเสียงดังซะจนคนแถวนั้นหันมามอง
.............
.......
2 ปี ที่เรียนที่ปัตตานี ผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมสำเร็จการศึกษา
และได้ไปศึกษาต่อที่กรุงเทพ (เรื่องที่กรุงเทพ ก็มีสนุกๆนะ เอาไว้จะมาเล่าเป็นตอนพิเศษอีกที)
ผมใช้เวลาเรียนระดับปริญญาตรี(ต่อเนื่อง) 2 ปี ก็สำเร็จการศึกษาอีกครั้ง
รวมเวลาแล้วก็ 4 ปี เวลาที่ผมจะได้กลับปัตตานีมาถึงแล้ว (จริงไม่อยากกลับเลย ยังสนุกกับชีวิตในกรุงไม่คุ้มเลย)
...........
...................
ปัตตานีในสายตาผมตอนนี้ ทำไมมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะชะมัด ผมไม่อยู่ 2 ปี ไหงถึงเจริญอย่างนี้
แสดงว่าที่กรูอยู่ที่ปัตตานี กรูมันถ่วงความเจริญไว้ใช่ไหมเนี๊ยะ
กลับมาอยู่แรกๆมันเหงานะ เพื่อนๆผมมันยังคงเรียนไม่จบ เพื่อนรุ่นผมก็ไม่มีสักคน
ตอนนั้นยอมรับเลยว่า เรื่องของฮวด ไม่ได้อยู่ในสมองผมเลย
แม้สถาการณ์ในตอนนั้นจะน่ากลัว แต่ผมเป็นคนในพื้นที่ ไม่กลัวอยู่แล้ว
ช่วงเย็นๆ ผมว่างก็เอามอไซต์ ออกไปขี่รถเล่น ถนนเส้นทางสายเก่า
ความทรงจำในอดีตมันถูกปิดตายไปหมดแล้ว ผมยังคงไร้จุดหมายในการเดินทาง
ที่ขี่ได้อยู่ก็...ปล่อยใจมันลอยไป จะไปไหนแล้วแต่ใจจะพาไป
..............
.......................
"เต้...." เสียงที่คุ้นเคย ดังมาจากอีกฟากนึงของถนน
คนคุ้นเคยนั้นเอง.......
"เฮ้ย....ฮวด" ผมขี่รถกลับไปหามันที่อีกฟากถนนทันที
มันจอดอยู่หน้าร้านตัดผม ท่าทางเพิ่งจะออกมาจากร้านเลยนะเนี๊ยะ
เราตัดสินใจที่จะขี่มอไซต์ไปด้วย คุยกันไปด้วย
เวลาแค่ 2-3 ปี ฮวดเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ
ไม่เหลือมาดหนุ่มน้อย หัวเม้นอีกแล้ว (แต่มันก็ยังคงทำผมชี้ขึ้นฟ้าอยู่ดี)
เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ มันมีคำถามหลายอย่าง หลุดออกมาเต็มไปหมด
สรุปใจความได้ว่า ฮวดยังคงคบกับน้องคนนั้นอยู่ ตอนนี้น้องเขาอยู่ ม. 6 แล้ว
(ผมได้เจออีกทีตอนโตแล้ว เออ..มันน่ารักจริง)
รักกันมากๆ ทางบ้านฮวดรู้จักแล้วก็ชอบน้องผู้หญิงคนนี้ แต่ทางฝ่ายหญิง
ยังคงไม่เต็มที่เท่าไหร่
............
....................
ฮวดดูสุขุมมากขึ้น
"เอ่อ..ปีนี้ฮวดอายุเท่าไหร่แล้วเนี๊ยะ" ผมถามเพราะตอนนั้นมันจำไม่ได้จริงๆ
"ฮวด 20 ปีแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว ฮวดเป็นบ้าง หล่อขึ้นไหม"
มันก็ยังคงน่ารักในสายตาผมเหมือนเดิม ยังคงมีความเป็นเด็กทะลึ่งๆ แต่หล่อ เหอะๆ พูดจิงๆ เมิงหล่อมาก
เราคุยกันมาไกลมากแล้ว ฮวดขอตัวเพื่อจะแยกตัวไปรับน้องเขา
และนั่น.....เป็นการพบกันครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน 2 ปีเต็มๆ
ตอนนั้นผมก็ขอเบอร์มันนะ มันก็บอกผมว่าเสียใจ ที่ผมจำเบอร์มันไม่ได้
มันบอกว่า มันใช้เบอร์นั้นมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันไม่กล้าเปลี่ยนเบอร์เพราะ...
มันเงียบไม่ยอมบอกผม ผมคิดเอาเอง (เข้าข้างตัวเองนะ) ว่ามันคงกลัวว่าถ้าเปลี่ยนแล้วผมจะโทรหามันไม่ได้
ผมพยายามจะง้อถามมัน มันก็ไม่บอก บอกว่าใช้เบอร์เดิมไปหาเอาเอง
และจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้คุยกับมันอย่างเป็นทางการอีกเลย เพราะทุกครั้งที่เจอมัน
ผมก็จะต้องเจอน้องคนนั้นด้วย และเวลาก็ผ่านไปพ้นไปอีก 1 ปี
.....................
............
เดือนสิงหาคม 2549
ผมรื้อของที่อยู่ในห้องของผมออก เพราะอยากจะจัดห้องใหม่
หนังสือการ์ตูนที่มีเต็มตู้ ก็ใส่ลังแพ็คไว้เอาไปบริจาค หนังสือเรียนก็เช่นกัน ผมพยายามจะรื้อ ชั้นวางหนังสือของผมออกลงมากองที่พื้น
"ตุ๊บ" ผมมองตามเสียงไปที่พื้น............
สมุดไดอารี่ของผมนะเอง คือไม่อยากจะบอกว่าตอนคบกับไอฮวด ไม่ซิ ก่อนหน้าจะเจอฮวด ผมเริ่มเขียนไดอารี่
เพราะรู้สึกว่าผมความจำเสื่อมชอบลืมเรื่องนั้นเรื่องนี้เสมอๆ เลยจดไดอารี่เก็บไว้
นี่คือสาเหตุนึงที่ทำให้ผมจำเรื่องราวในอดีต ที่เอามาพิมพ์ให้เพื่อนๆได้อ่านกัน เหมือนมันเพิ่งจะเกิดมา
ผมอ่านเรื่องตั้งแต่แรกที่เราได้เจอกัน คำหยอดหวาน หลายๆอย่างมันกลายเป็นภาพขึ้นมาในหัวผมอีกครั้ง
กิจกรรมในการจัดห้องในวันนั้นถูกยกเลิกไป ผมใช้เท้าเขี่ยพวกหนังสือกับกองขยะให้ไปอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง
แล้วหามุมสงบ นั่งอ่านไดอารี่เล่มนั้น แม้มันจะไม่ได้จดรายละเอียดไว้ได้มากมายทุกคำพูด
แต่แค่ได้อ่าน ภาพมันก็ออกมาเป็นฉากๆ ทุกๆคำพูดมันค่อยลอยออกมา (ใครที่ได้เขียนไดอารี่ไว้จะเข้าใจความรู้สึกผมเลย)
บางอย่างมันก็อดจะขำตัวเองไม่ได้ นี่ตัวเราเป็นได้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี๊ยะ น่าอายชะมัด มาสารภาพรักผู้ชาย
หน้าร้านคอม โอ้วให้ตายซิ อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ อ่านไปได้ถึงตอนที่ฮวดยื่นกระดาษพร้อมกับเบอร์โทรให้ผม
โอ้วแม่เจ้า.....เบอร์โทร.......ใช่จริงๆ เฮ้ย....ไหงมันหายไปตัวนึง เลขตัวสุดท้ายหายไป
ไม่เป็นไร แค่นี้เด็กๆ ผมตัดสินใจว่าจะโทรหา หลังจากอ่านไดอารี่จบ ตอนนั้นมันมีเนื้อหาไม่มากมายอะไรเลย
แต่มันเสียเวลาที่ผมมานั่งนึกถึงมันมากกว่า นอนหลับตา แล้วค่อยๆนึกถึงวันนั้น
สุขใจนะ (สุขใจไม่สุขใจก็ไม่รู้ ลองกลับไปอ่านตั้งแต่ที่ผมพิมพ์ไปครั้งแรกจนถึงตอนนี้ซิแล้วจะรู้ความรู้สึกของผมในตอนนั้น )
ผมตัดสินใจโทรหามันหลังจากที่ผมอ่านเรื่องราวแล้วก็นึกถึงทุกอย่างจบลง
เอ่อ....หมายเลขของท่านถูกระงับการให้บริการ กรุณาชำระ (อะไรประมาณเนี๊ยะ) ผมกดวางสายไปก่อนที่มันพูดจบ
เฮ้ย.....อะไรวะ โทรศัพย์โดนตัด คืนนั้นเลยตัดใจ ไม่ได้โทรหามัน ไม่เห็นไร พรุ่งนี้กรูไปจ่ายเงินก่อนเหอะเมิง
เดี๋ยวได้คุยกัน
..........
....................
แฮะๆ......ใจเย็นๆนะครับ ตอนต่อไปรับรองความน่ารัก หุหุ
-
และแล้ว ก้อมีคนมาเพิ่มความหวานอีกหนึ่งคน ฮ่า~
พี่เต้ ผมก้อเคยเขียนไดอารี่คับ แต่ขี้เกียจ เลยเลิกเขียนไปแล้ว
กะว่าจะเริ่มอีกทีตั้งหลายรอบแล้ว
แต่ขี้เกียจ ฮ่าๆๆๆ
รออ่านอยุ่นะคับผม
ปล.ทำไมคนไต้หน้าตาดี???
:myeye:
-
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น ของเพื่อนๆที่น่ารัก ที่คอยเฝ้าติดตามเรื่องของผมเสมอมา
ตอนนี้ผมกลับมาเขียนได อีกครั้งนึงแล้ว แต่เขียนผ่านเวบ (ที่เขาเปิดบริการไดอารีผ่านเวบนะ)
ถ้าใครใคร่อยากจะอ่านก็...แฮะๆ ติดต่อหลังไมค์ละกันนะครับ เพราะว่าความรักกับคนปัจจุบัน
แล้วก็รูปภาพบางส่วนก็อยู่ในไดด้วย อิอิ
มาต่อๆกันเลยดีกว่า จริงๆแล้วว่าจะไม่ต่อและ เพราะว่าเมากลับมาจากเลี้ยงฉลอง
ตอนนี้ผมเป็นโฉด เอ้ย โสดอีกครั้งแล้ว เพิ่งโดนหักอกมาเมื่อวาน
เชื่อมะว่า...ในชีวิตนี้ ผมไม่คิดว่า ผมจะต้องโดนบอกเลิก เพราะเหตุผลเหมือนกับฮวด
ให้ดิ้นตาย...เจอเข้าไปช๊อตนี้ น้ำตาแตกเขื่อนพังไปเลย ภาพในอดีตกับปัจจุบันมันมาซ้อนทับกันเสียแล้ว
เฮ้ย...นอกเรื่องอีกแล้วมาต่อๆ
............
......................
อย่างที่บอกนะแหละครับว่า เบอร์โทรฮวดมันหายไปตัวนึง (เลขท้าย)
แต่มันคงไม่ยากเกินกำลัง ถ้าซวยจริงๆก็แค่โทรผิดไป 9 ครั้ง :laugh:
แล้วผมก็เป็นคนซวยแห่งปีจริงๆ โทรผิดไป 9 ครั้ง 555
ถ้าผมเรียงจากน้อยไปมาก เริ่มที่ 0 ผมคงโทรผิดแค่ครั้งเดียว
แต่มันโลบ เลยโทรจากมากไปน้อย :laugh: :sad4:
.............
...........
"ตู๊ด..........ตู๊ด..........." ใจผมจดจ่อมาก จริงแล้วก่อนนอนคิดเรื่องไว้เยอะแยะเลย
กะว่าจะถามเรื่องนั้น เรื่องนี้ โอย ล้านแปด สิบเอ็ดแสนเลย
"ฮัลโหล หวัดดีครับ" เสียงนี้ อืม...ใช่เลย
"ฮวดอยู่ไหนอ่ะ" ผมเลี่ยงที่จะแนะนำตัวเอง เพราะอยากจะรู้ว่ามันจะจำเสียงผมได้ไหม
"ฮวดอยู่บ้าน นั่งกินเหล้าอยู่คนเดียว แล้วเต้หละ อยู่ไหนเนี๊ยะ" แอบดีใจนิดหน่อย มันจำเสียงผมได้
"อ๋อ...เรายังอยู่ที่มหาลัยอยู่เลย มาดูนักศึกษาเขาซ้อมสแตนด์เชียร์นะ" ไอที่นึกๆไว้ว่าจะถาม มันลืมหมดเลย
"นี่ฮวดเมาแล้วหละ กินหมดไปขวดนึงแล้ว" ฟังจากเสียงมัน ผมเชือ่นะว่ามันเมาจริงๆ
แล้วเราก็คุยอะไรไปหลายอย่าง คำถามที่มันค้างคาใจผม ผมก็ได้ถามมันออกไป
เรื่องมันกับแฟน ก็เป็นประเด็นสำคัญที่ผมยกเอามาพูด...แต่ฮวดเลี่ยงที่พูดเรื่องนี้
ฮวดมันคงรู้ว่าผมยังเสียใจ มันก็พยายามพูดให้ผมตัดใจเรื่องของมัน
ส่วนผมก็ทำปากดี กลัวเสียหน้า เลยบอกมันว่า "โอ้ย..เราตัดใจได้ตั้งนานแล้ว" ปากดีไม่เข้าท่าเลยเรา
"อืมดีแล้วหละ เรายังเป็นเพื่อนรักกันนะ เอาไว้ว่างๆเราชวนเต้มากินเหล้ากันจะได้ไหม"
ผมก็ตบปากรับคำมันไป มองดูนาฬิกา เฮ้ยนี่มันจะชั่วโมง นึงแล้ว แต่ผมยังคงต้องการจะคุยกับมันต่อนะ
รู้สึกว่ายังไม่อยากจะวางเลย เพราะบางคำพูด มันก็เหมือนจะยังตัดเราไม่ขาด
มันยังคงพูดถึง สะพาน เก้าอี้ริมสระน้ำพุ ร้านพี่เถียน ให้ผมฟังอยู่เลย
มันก็เหมือนผม ไม่มีเวลาจะไปที่นั้นอีกแล้ว ต่างคนก็ต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
ตอนนี้ฮวดได้สืบทอดกิจการร้านทองต่อจากพ่อแล้ว แต่ก็ยังไม่เต็มตัว แต่จะเพราะอะไร ฮวดก็ยังไม่ได้บอก
เราคุยกันนานจนลืมเรื่องเวลาไป ผมหันมาเห็นหน้าเพื่อนผม มันมองค้อนเสียแล้ว เลยต้องวางสายฮวด
แล้วกลับมาดูน้องๆนักศึกษากันต่อ หัวใจผมมันพองโตจังเลย รู้สึกว่าอะไรๆก็ดูสดใสไปหมด
ผมไม่ได้หวังหรอกนะว่าเราจะกลับมารักกัน เพียงแค่วันนี้ฮวดมันยังคงเหมือนเดิม
ยังคงต้องการใครสักคนข้างกาย คอยดูแลมันบ้าง (แฟนมันไปเรียนต่อที่ มหาลัยอะไรไม่รู้)
...............
........
หายไป 3 วัน มันโทรมาอีกครั้ง มันเอาเรื่องคอมมาบังหน้า จริงๆแล้วมันอยากคุยกับผมมากกว่า
อันนี้คิดเอาเองนะครับ :laugh: ก็จะไม่ให้คิดได้ไง คุยเรื่องคอมแค่ 2 นาที หลังจากนั้นก็คุยเรื่องของเรา
แฮะๆ เน้นนะว่าเรื่องของเรา เหมือนคนแก่ๆมานั่งรำลึกถึงอดีต :laugh: เราสองคนมานั่งขำเรื่องสมัย
ที่เราสองคนไปทำเรื่องอะไรเปิ่นเอาไว้ แล้วผมก็ได้พูดเรื่องไดอารี่เล่มนั้นให้ฮวดฟัง
เพราะถ้าไม่มีไดอารี่เล่มนั้น ผมกับฮวด คงจะไม่ได้คุยกันแบบนี้
คราวนี้มันมาแปลกๆ คุยกันไป 30 นาที ได้มั้ง มันก็วางสายไป ผ่านไป 10 นาที มันก็โทรมาอีก
ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามนะว่าเป้นอะไร คุยกันไปสัก 20 นาที เหมือนจะหมดเรื่องคุย เราก็วางสายกันไปอีก
ไม่ถึง 5 นาที มันก็โทรมาอีก ผมเลยคาดคั้นมันว่าเป็นอะไรหรือเปล่า มันเลยบอกผมเพียงแค่สั้นๆว่า
"ฮวดเหงา" โหย...ทำไมมันถึงกระจายความเหงามาถึงผมได้นะเนี๊ยะ จากน้ำเสียงมัน ผมเชื่อเลยว่ามันคงเหงาจริงๆ
........
.................
ฮวดมันคบน้องเขา มาหลายปี มันมีเพื่อนน้อยมาก เพื่อนแฟนมัน มันก็เข้ากับเขาไม่ได้ อาจจะเพราะว่านิสัยอารมณ์ร้อน
พูดจาโผงผางของมัน เลยทำให้เข้ากับคนได้ยาก แต่ถ้าลองใครได้รู้จักตัวตนผู้ชายคนนี้แล้ว จะลืมไม่ลงเหมือนที่ผมเคยได้สัมผัสมา
..........
.......................
วันนั้นผมอยู่ดูน้องๆเขาซ้อมสแตนด์กันดึก (จริงๆแล้วฝนมันตกหนักมาก ทำให้ผมกลับบ้านไม่ได้)
ผมเห็นอากาศเริ่มดีขึ้นแล้วประจวบกับเวลาที่ตอนนั้นมัน 01.30 น. แล้ว ผมเลยขอตัวกลับก่อน
ระหว่างทางกลับบ้านเกิดหิวขึ้นมาซะอย่างงั้นเลยเข้าไป 7-11 หาสปาเก็ตตี้กิน
"ดูม มาจาเร ดูม มาจาเรดูม" เสียงเรียกเข้าผมเองแหละ แฮะๆ ใครมันโทรมาป่านี้ฟ่ะ
ตอนนั้นกำลังยุ่งๆกับการจ่ายเงินที่เค้าเตอร์ด้วย
เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอมือถือผม "ฮวด.เพื่อนรัก"
"ฮัลโหล ว่าไง โทรมาดึกเลย มีอะไรหรือเปล่า"
"เต้ว่างไหม มากินเหล้าเป็นเพื่อนฮวดหน่อยซิ ฮวดกินไปหมดขวดนึงแล้วเนี๊ยะ"
"อืม..เอาซิ กินร้านไหนดี แต่นี่มันตีสองแล้ว คงปิดหมดแล้วมั้ง"
"กินที่บ้านฮวดนี่แหละ" ผมตื่นเต้นมากๆ เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ขึ้นไปบนห้องของมัน
หลังจากที่ครั้งที่แล้ว ผมไม่ประสบความสำเร็จในการงอแงที่จะขึ้นไปห้องมัน
"เดี๋ยวเต้ ซื้อเหล้าเข้ามาเลยได้ป่ะ โซดา น้ำแข็งด้วย"
"เอ่อ...แล้วเราจะไปซื้อที่ไหนหละ นี่มันหลังเที่ยงคืนแล้ว เขาคงไม่ขายเหล้ากันแล้วอ่ะ"
"เต้ช่วยไปซื้อหน้าเทคนิคให้หน่อยซิ ได้ป่ะ" เอ่อ...เมิงสร้างภาระให้กรูอีกแล้ว นี่กรู
อยู่ 7-11 ใกล้ๆบ้านกรูแล้วน้า กรูต้องขี่รถ ข้ามโลก ไปซื้อเหล้าให้เมิงอีกเนี๊ยะ
"อืม...เอาเหล้าอะไร โซดากี่ขวดดี" สุดท้ายผมก็ไปให้มันนะแหละ ไม่รู้หมือนกันว่าจะบ่นตัวเองไปทำไม
"รีบไปรีบมานะ ฮวดรออยู่นะ"
ผมรีบบิดมอไซต์ไปหน้าเทคนิค อย่างน้อยมันก็กินเวลาหาร้านสัก 15-20 ละวะ
ผมพยายามที่จะวนหน้าร้านเหล้าแล้ว แต่มันเกินตี 2 แล้ว ร้านมันปิดหมดแล้วอ่ะ
"ดูม มาจาเร ดูม มาจาเรดูม" เอ่อ...ฮวดมันโทรมาอีกแล้ว
"เนี๊ยะกำลังหาร้านเหล้าอยู่เลย ร้านมันปิดหมดเลยอ่ะ ทำไงดี"
"ไม่เป็นไร เต้รีบมาหาฮวดตอนนี้เลยจะได้ไหม" เสียงมันแปลกๆไป เอ่อ.....ผมลนลานแล้วอ่ะดิ๊
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเป็นห่วงมันมากนะ พูดจริงๆเลย
"เต้มาหาฮวดเร็วๆเลยนะ" เสียงมันดูแย่ชะมัด ผมอึ้งพูดไม่ออก เหมือนน้ำตาผมมันจะไหล
"ฮวดโดนฟัน พวกมันมากัน 3 คน แต่มันไปแล้ว เต้รีบมาเลยนะ" เอ่อ...คือถ้าตอนนั้นผมหายตัวไปได้
ผมคงจะหายตัวไปแล้ว ผมบิดมอไซต์แบบไม่คิดชีวิต จะตายก็ตาย กรูไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
..............
............................
เลือด........ยังมีให้เห็นเป็นคราบที่หน้าบ้าน
"ฮวด! ผมตะโกนเรียกฮวดเสียงดัง มันเงียบ ไม่ยอมตอบผมอีก
"ฮวด! ได้ยินมั๊ย"
"คร้าบ...แป๊บนึง ฮวดหากุลแจไม่เจอ"
.............
....................
แฮะๆ ไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก+ เมากลับมาด้วย
ปล.โทษทีที่บอกว่าจะมีน่ารัก คือมันมีน่ารักจริงๆนะ
แต่.......มันปนกับ เสียว แล้วก็ซึ้ง...ด้วยนะซิ รออ่านต่อละกันนะครับ
คาดว่าตอนหน้าคงจะเป็นตอนจบจริงๆแล้วหละ
คิดแล้วก็เศร้าเหมือนกันเนอะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พี่เต้
จะไห้จบแบบเลือดสาดแบบนี้ น้องเริมคนนี้ม่ะยอมนะก๊าบบบบบบบบบบบ :sad5:
พี่ฮวดไปไรง๊ะ อ๊ากกกก :serius2:
รอพี่เต้มาต่ออยุ่นะคับผม :impress:
:-[ :-[
-
ทำไมเรื่องมันเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆอย่างที่ผมคาดไว้เลย
เรื่องราวของเหล่าพลพรรคเซ็งเป็ดทำไมมันบาดลึกในอารมณ์กันขนาดนี้
:sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
********ใจร้อนนะครับ คุณเตเต้ เมื่อวานผมมารออ่านทั้งวัน ไม่มีวี่แวว เลย แอบเขียนหยอดหวานเองซะงั้น
เอาใจช่วยครับ คุณเตเต้ ..........มาต่อเร็ว ๆ นะครับ :impress2: :-[ :-[
-
โอย.....คุณb|ue B[o]Y hUb กับคุณ•No On3 GoNNa Lov3 U L|k3 M3`,,•
เป็นซอมบี้กันป่าวเนี๊ยะ ไม่หลับไม่นอนกันเลย เอิ๊กๆ
เรื่องมันไม่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอกครับ แต่เลือดเต็มไปหมดแฮะๆ ตกใจ
ไอเราเห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
อ้อ...ยินดีต้อนรับคุณwachara ด้วยนะครับ แฮะๆ
ผมขอตัวทำงานก่อนนะครับ แฮะๆ
-
โอ้ยๆๆๆ น้องเต้ค้าบบ มาต่อไวๆนะครับ น่าติดตามอีกแล้ว.....อ่อ เรื่อวราวความรักของเพื่อนๆ (และผม) จะมีบ้างมั้ยนะที่จะราบรื่นมีความสุขกันอ่า :monkeysad:
คุณ wachara ก็เอาเรื่องหยอด มาลงเรื่อยๆนะคร้าบบบ :impress3:
-
หยอดกันๆๆๆ หยอดด้วยเลือดและน้ำตา :sad4:
-
มาเล่าต่อไวๆๆ นะคับ
อิอิ
-
:yeb:น้องเตเต้จ๋า พี่รออ่านอยู่นะ ไงก้อรีบ ๆ เข้ามาเขียนต่อนะคับ องชายน้อย :yeb:
-
เมื่อคืนเวบมันล่มอ่ะ ไอผมรึอยากจะอัพจายจะขาด(อันนี้เว่อร์ไปนิดส์)
แฮะๆ ก็อยากให้คนอื่นๆได้อ่านกันไวๆอ่ะ
แต่วันนี้กำลังทำงานยุ่งๆเลยอ่ะครับ เพราะว่าใกล้จะได้ไปเชียงใหม่แล้ว เลยเคลียร์งานกันให้วุ่นเลย
เย็นๆ เข้ามารอกันได้เลยอ่ะอิอิ
-
ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมีคนมารออ่านเรื่องราวในเล้าหลายคนมาก จนเล้ารับรองไม่ไหว :really2:
ดีใจจังที่อย่างน้อยเล้านี้ก็คึกคัก แต่อย่าลืมมาเล่าต่อนะครับ :yeb:
-
พี่เต้จะไปเชียงใหม่วันไหนอ่อคับ?
ผมก้อไปเน๊~
ม่ะได้ไปเที่ยว แต่ไป..... (เว้นไว้ไห้จิ้นเอาเอง กร๊ากก)
รออยุ่นะค๊าบ
(อย่ามาแบบเลือดสาดอย่างเน๊ซิก๊าบบบบ กลัวววว :sad5:)
-
คุณ เตเต้ ก้อออน อยู่ทำไมไม่โพสต์ น๊า ................ :untrust: คิดถึง คุณตะแน๋วกิ๋ว กิ้ว จัง เลย
เมื่อไหร่จะมาหยอด เอ่ย. . . . . . . :impress2: :impress2:
-
เอ่อครับ ผมจะตามอ่านยังงัยไหวเนี่ย เยอะขนาดนี้ :pigscare2:
หวัดดีครับทุกคนนะครับ มารายงานตัวครับ เผอิญในพันติ๊บมันร้างไปแล้ว
ลองมาดูที่นี่ คึกคักเจงเชียว เดี๋ยวตามอ่านแล้วจะตามมาเมนท์ให้นะครับ
ยังจำกันได้ป่าวเนี่ย :monkeysad: คุณซัน คุณตะแน๋ว คุณมะระ .... 9ล9
จะพยายามเข้ามาบ่อยๆละกันนะครับ
-
แฮะๆ.....ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกท่านรอนาน เพราะวันนี้งานข้าพเจ้าเยอะเหลือเกิน
ขอบคุณหลายๆท่านที่ยังติดตามเรื่องผมอยู่อีกเช่นกัน (จะให้กล่าวมาทั้งหมดคงจะไม่หวาดไม่ไหว)
.........
................
"โอ้ย...ไมมันปวดอย่างนี้วะ" เสียงฮวดครวญครางอยู่ในบ้าน
"ฮวดเป็นไรมากป่าว เปิดประตูเร็วๆดิ๊" ผมพยายามเร่งให้มันเปิดประตูเร็วๆ เพราะห่วงมันมากๆ
เสียงมันครางเวลาเจ็บยังดังอยู่เรื่อย เสียงกุญแจประตูก็...ดังกรุ๊งกริ๊ง มันคงจะมือสั่น หากุญแจไม่เจอ
ผมก็เหลียวซ้ายขวา กลัวว่าพวกมันจะกลับมาอีกรอบ
ผมยืนรอสัก 5 นาทีเห็นจะได้ เพราะกว่าฮวดมันจะเดินลงบันไดมาได้ กว่ามันจะเดินมาเปิดประตูให้ผมอีก
.......
..............
ภาพแรกที่เห็น.......ฮวดมันไม่ใส่เสื้อ.......เผลอมองไปตรงอื่นก่อนที่มองแผลมัน ( :-[ )
พอมองไล่ลงไปเรื่อยๆ ข้างๆเอวมัน ผมเห็นเป็นรอยแล้วก็เลือดไหลออกมาจากแผล แดงเต็มไปหมด
ตอนนั้นยอมรับครับว่า ผมกำลังจะเป็นลม เลือดมันออกมาเยอะ มันเอาเสื้อตัวที่มันใส่ตอนแรกมาห้ามเลือด
ท่าทางฮวดคงจะเมามาก....ดูพูดกับผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่.....
ผมเลยประคองฮวดขึ้นไปชั้นสอง
ความรู้สึกผมในตอนนั้นมันมีทั้งตกใจ กลัว แล้วก็...แอบดีใจเล็กๆ
เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เข้าไปในห้อง
ห้องส่วนตัวที่ฮวดมันหวงนักหนา
ตอนพาฮวดขึ้นบันได้ เราสองคนค่อนข้างทุลักทุเลนิดหน่อย
เพราะฮวดมันบอกว่ามันเดินเองได้ แต่ผมก็ยังอยากจะประคองมันอยู่ดี
..........
................
หลังจากขืนใจมันได้สำเร็จ :confuse: อย่าคิดลึก หมายถึงว่า ประครองมันขึ้นมาได้
ผมก็ปล่อยฮวด ฮวดมันฟุบลงกับพื้นหลังพิงกำแพง...
"ทำไมมันปวดอย่างนี้วะ เอี้ยเอ้ย ทำไมไม่ตายๆไปเลยวะ"
:o ตกใจครับ ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ปล..ไปช๊อบปิ้งก่อนนะ พอดีว่าเลิกงานแล้ว เพื่อนมันมาจิกหัวให้ไปบิ๊กซีกะมันหน่อยอ่ะ
-
พี่เต้ มาด่วนเลยก๊าบ กะลังได้ feel
shoppin' อ่ะ ซื้อขนมมาฝากคนที่เค้าปูเสื่อรอด้วยนะค๊าบบบบบ
เริมคับผม*,,
-
แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็เกิดขึ้น
ช่วงบ่าย....ฐานของพวกช่างยนต์ ผมเป็นฐานที่เลอะที่สุดแล้ว
ต้องไปกลิ้งบนน้ำมันเครื่อง คิดดูดิ๊ว่าจะเลอะ แล้วก็เนอะขนาดไหน
แล้วพวกรุ่นพี่ฐานนี้ ปาก....แบบว่าสุดๆ ตอนผมผ่านฐานนี้ช่วงเช้า
เล่นเส้น ไม่ต้องเลอะมาก เลอะแบบน้อยๆ
แล้วตอนไอฮวดมันมากถึงฐานนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า
ไปพูดอะไรกันยังไง ไอฮวดมันไปกระชากคอเสื้อพี่เขา
เหอะๆ ดูมันดิ๊ หาเรื่องตายอีก รุ่นพี่ก็วุ่นวายมาแยกกันใหญ่
มันไม่พอใจ เดินออกมาดื้อๆ ขี่มอไซต์กลับบ้านไปเลย
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอก สนุกสนานตามประสาผมไปเรื่อย
มารู้เรื่องนี้อีกทีก็เย็นๆแล้ว มองหามันไม่เจอ เลยถามเพื่อนผมที่อยู่ในกลุ่มมัน
มันก็เล่าๆมาให้ผมฟัง เหมือนที่ผมพิมพ์ไปนะแหละ
ผมไม่สนุกแล้วอ่ะ ผมอยากกลับไปหามันแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง
แต่เพื่อนผมขอให้อยุ่ก่อน เพราะมันจะเสร็จกิจกรรมแล้ว แล้วที่สำคัญมันมีเช็คชื่อด้วย
ผมเลยจำใจต้องอยู่ต่อจนจบ กว่าจะเสร็จก็เย็นมากแล้ว ผมขี่มอไซต์ไปหามันทั้งๆที่ยังมอมแมมนะแหละ
ที่แรกที่ผ่านก็คือร้านพี่เถียน เอ่อ... ไม่อยู่แฮะ สงสัยจะกลับบ้าน ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปบ้านมัน
ว่างเปล่าอีกแล้ว ไม่อยู่บ้าน แล้วมันไปไหนวะ ผมตัดสินใจกลับบ้านอย่างหัวเสีย
เรารึเป็นห่วง อาบน้ำเสร็จตัดสินใจโทรหามันดีกว่า เฮ้ย...ไรวะ โทรไปก็ไม่รับ
เออ...กรูไม่สนใจแล้ว จะไปตายที่ไหนก็ไป (อันนี้คิดในใจ อารมณ์เป็นห่วงนะครับ แฮะๆ)
..............
.....
ผมตัดสินใจไปหาแม่ที่ร้านดีกว่า ไปหาขนมหวานกินจะได้โล่งสมอง
"วันนี้ฮวดไม่มาเหรอลูก" เอ่อ...แม่อ่ะ ถามซะผมต้องคิดถึงมันอีกแล้ว :3125:
"ไม่รู้ซิแม่ เลิกเรียนเต้ก็ไม่เห็นมันแล้ว" ผมตอบเสียงเรียบๆ คุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้
แม่ผมก็ยังถามเรื่องฮวดไม่เลิก ถามนั่นถามนี่ เหอะๆ..กะว่าเอาให้ลูกกระอักตายไปเลยไหมเนี๊ยะ
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขามาก กินอย่างเดียว โมโห แล้วก็กิน พออิ่มแล้ว ก็ตีปีกบินแล้ว เอิ๊กๆ
ไปขี่รถเล่นดีกว่า........วันนี้ขี่รถเล่นคนเดียวก็ได้วะ
ผมขี่รถไปสาย มอ. (ถนนเส้นนี้ตรงไปยัง มหาลัย เลยเรียกว่าสาย มอ. วัยรุ่นเยอะแยะเต็มไปหมด)
ผมมองซ้ายมองขวาหวังในใจลึกๆว่า หน้าจะได้เจอฮวด
เอ๊ะ...หลังคุ้นๆ ผมพยายามจะขี่มอไซต์ตาม แต่รถมันเยอะมากๆ แล้วก็ผมคลาดสายตา
ฮวดมันจะไปไหนของมันนะ ผมพยายามขี่ไปตามเส้นทางที่เห็นมัน
แล้วผมก็เห็น มอไซต์ของมันจอดอยู่....ที่ร้านหนังสืออยู่ร้านนึง
มันยืนอยู่กับผู้หญิง น่าตาจิ้มลิ้ม น่ารักเลยหละ
อึ้งครับ พูดอะไรไม่ออก จุกไปหมด
..........
.............
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมฮวดมันต้องถือหนังสืออะไรให้ด้วย !!?
:seng2ped:นี่ไงเต้ ที่ผมบอกว่า เต้เล่าลัดไปหน่อย
จากรับน้อง.....................แล้วเต้ก้เห็นฮวดยืนกะผู้หญิง.....................แล้วพอโพสต่อไป ฮวดก็บอกเลิกกกะเต้เลย..................ผมเลยว่ามันลัดไปหน่อย เหตุการมันหายไปแบบข้ามช็อต อะ :3061: :3061:
-
ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยละกันนะ ดีใจจังกลับมาบ้านเปิดเน็ตได้เฉย!
แต่...อาจจะเป็นตอนสุดท้ายก็ได้นะครับ แฮะๆ เศร้าอีกแล้วววว
.........
..............
ในสายตาผม ฮวดยังคงเป็นเด็กผู้ชายคนนึง ผมไม่ได้มองว่าฮวดเป็นพวกประเภทชายรักชายเหมือนผม
ความรู้สึกลึกๆของฮวด ผมคิดว่า ผมรู้ดีกว่าใคร ฮวดเป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงเท่านั้น
เป็นเด็กผู้ชายที่ขาดความรัก แล้วก็ขาดคนเอาใจใส่ ฮวดแค่ต้องการใครสักคน ใครสักคนที่เห็นความสำคัญของฮวด
ใครสักคนที่เห็นว่าฮวดยังยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้มองผ่านฮวดไป
.....
หลายครั้งที่ผมมักจะเก็บเรื่องนี้มาคิดคนเดียวเสมอๆ ว่าถ้าวันนึงมีใครสักคน ก้าวเข้ามาในชีวิตของฮวด
เข้ามาทำทุกเหมือนกับที่ผมทำให้ฮวด ดูแล เอาใจใส่ และให้ความสำคัญในตำแหน่งคนพิเศษ
และที่สำคัญก็คือ คนๆนั้นที่เข้ามาเป็น "ผู้หญิง" ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่า ฮวดจะเลือกใคร
ระหว่างผมกับผู้หญิงคนนั้น หลายๆครั้งที่คิดจนปวดหัว คำตอบมันไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอก
แต่เหตุของคำตอบนั้นตะหากที่มันมีอยู่มากมาย
................
.....
ผมกลับมาสงบสติอารมณ์ที่บ้านของผม หลังจากที่ไปเห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นเข้า
เหมือนคนบ้า...ที่นั่งไม่ติด เดินวนไปวนมา ใจมันกระวนกระวายเหลือเกิน
ตัวผมคงทนไม่ได้ ถ้าผมจะต้องเจอกับคำว่า "สูญเสีย" ใจมันอยากจะรู้ให้เสียรู้แล้วรู้รอดกันไป
ผมตัดสินใจเข้าไปในบ้านเพื่อโทรศัพย์หาฮวดทันที
"ตู๊ด......ตู๊ด......."เสียงรอสายมันนานมากจนมันตัดไป ทำไมถึงไม่รับสาย คำถามนี้มันผุดมาในหัวผม
เหมือนคนที่จ้องจะจับผิดใครสักคนอยู่ ทั้งๆที่ผมก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ทำไมฮวดถึงไม่รับสาย
แต่มันเหมือนต้องการคำตอบที่มันชัดเจน ผมเลือกที่จะเจ็บจากการได้รับรู้เรื่องนั้นจากปากฮวด
ดีกว่ามาทนเจ็บทรมานแบบนี้ โดยคิดไปเองต่างๆนาๆ
ผมตัดสินใจโทรหาฮวดอีกครั้ง ปรากฏว่าครั้งนี้ฮวดรับสายผม
"ฮัลโหลว่าไง" เสียงมันเหมือนคนกำลังเอามือป้องปากไว้
"อยู่ไหนอ่ะ ทำไมเสียงแปลกๆ" ผมถามในสิ่งที่ผมรู้อีกแล้ว แม้จะปวดใจ
แต่ขอปวดใจเพราะได้ยินความจริงจากปากของฮวดจะดีกว่า
"ฮวดอยู่ที่ร้านอยู่เลย วันนี้ลูกค้าเยอะ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ"
ผมยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป ฮวดก็ตัดสายผมทิ้งไปเสียแล้ว
มันอึดอัดใจ มันเหมือนคนอึไม่ออก แล้วทรมานลำไส้ยังไงยังงั้น
ใจก็อยากจะขี่รถออกไปดูให้เห็นอีกครั้ง แต่ร่างกายมันไม่ตอบสนองเสียแล้ว
เหมือนวิญญาณออกจากล่างเลย ผมล่องลอย ลากตัวเองขึ้นไปนอนบนห้อง
พอได้อยู่กับตัวเองภายในห้องสี่เหลี่ยม สิ่งที่ถูกเก็บไว้มันออกทลายออกมา
ผมร้องไห้อีกแล้ว ( แฮะๆ เด็กขี้แยนะครับ อย่าถือสากัน )
...........
.................
อาทิตย์นึงแล้วที่ฮวดไม่ได้มาเรียนตั้งแต่วันที่มีปัญหากับรุ่นพี่
แล้วก็เป็นอาทิตย์นึงแล้วที่ผมกับฮวด เราไม่ได้เจอกันเลย
ปกติแล้ว ถ้าผมไม่ได้ติดต่อไป อย่างน้อยฮวดมันก็จะโทรมาหาที่บ้าน
เวลาที่ผมโทรไป เราก็คุยกันนะ แต่มันเปลี่ยนไป ความรู้สึกของผมมันบอกนะ
ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว แต่เปลี่ยนยังไง อธิบายด้วยคำพูดมันยาก
แต่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะถามนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น มันเหมือนกลัวนะ
กลัวความเป็นจริง เพราะผมคิดไปแล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้
.้................
.......
การเรียนของผมเริ่มหนักขึ้นมาบ้างแล้ว เริ่มมีงานที่ต้องรับผิดชอบเข้ามาบ้างแล้ว
ทำให้เวลาที่มีให้กัน ที่น้อยอยู่แล้ว ลดลงไปอีก
สุดท้ายแล้วเราจะต้องจบกันแบบนี้นะเหรอ จบกันไปโดยที่ยังไม่ได้เคลียร์อะไรกันเนี๊ยะนะ
หลายๆครั้งที่ผมพยายามที่จะออกไปดักฮวดที่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่เคยจะได้เจอเลย
เฮ้ย..ไหนเคยบอกว่ารักกรู แล้วไหงวันนี้.......เมิงถึงได้ทำแบบนี้หละ
ผมได้แต่ด่ามันในใจทุกวัน
............
..................
แล้วความจริงบ้างอย่างก็เริ่มปรากฏให้เห็นทีละนิด
ข้อมูลที่ผมไม่ได้ออกไปค้นหา มันวิ่งเข้ามาประทะตัวผมเอง
เพื่อนของผมมันไม่รู้เรื่องของผมกับฮวดหรอก แต่มันชอบแซวเฉยๆว่าฮวดนะเด็กผม
มันเดินมาบอกว่า "เดี๋ยวนี้เมิงโดนทิ้งแล้วเหรอไอเต้ กรูเห็นเด็กเมิง เที่ยวไปเดินถือกระเป๋าให้เด็กสาธิตต้อยๆอยู่นู่น"
ผมหละอึ้ง...จริงก็ไม่รู้จะอึ้งทำไม เพราะผมไปเห็นมันมากับตามาแล้ว เพียงแต่ มันจางๆลงไปแล้ว
แต่เหมือนเพื่อนมันมาทำให้ตะกอนที่มันนอนอยู่ก้นแล้ว ลอยฟุ้งขึ้นมาอีก
ผมคิดได้ว่า วันนี้เป็นไงเป็นกัน ขอคุยให้มันรู้เลยไปเลยละกัน
ว่าอะไรมันเป็นยังไง
............
......................
ผมไปในทุกๆที่ ที่คิดว่าจะไปดักรอฮวดมันได้
แล้วผมก็ไปเจอมันที่หอพักนักเรียนระดับมัธยมแห่งนึง
มันก็อึ้งที่เห็นผม พยายามหลบสายตา ส่วนผมเหรอ
ผมจอดมอไซต์แล้วเดินตรงไปหามัน ตอนนั้นผมเห็นมันอยู่คนเดียว
เลยเข้าไปนัดมันออกไปคุยกันหน่อย มันก็เอ่อ...อ่า..ไม่สะดวกที่จะไป
ตอนนั้นถ้าใครมาเห็น คงคิดว่าผมจะไปหาเรื่องต่อยมันแน่ๆ เพราะผมอยู่ในชุดช๊อปของเทคนิคอยู่เลย
หน้าตาก็บอกบุญไม่รับเสียด้วย
"เราว่าไปคุยกันหน่อยดีป่ะ มันจะได้เคลียร์ๆกันไป ไม่ต้องมาค้างคาอยู่แบบนี้"
"งั้นเจอกันที่ร้านพี้เถียน เดี๋ยวฮวดตามไป"
"แล้วนี่จะรออะไรอ่ะ หรือว่าคนที่ฮวดรอ เราเจอหน้าไม่ได้"
ฮวดมันเงียบไม่ได้พูดอะไร ผมไม่อยากให้นักเรียนแถวๆนั้น มองผมในทางไม่ดี
เลยขี่มอไซต์ออกจากตรงนั้นไปนั่งรอที่ร้านพี่เถียน
................
.........
3 ชม.ผ่านไป มันยังไม่มา ส่วนผมนั่งรอมัน แล้วก็พยายามสงบสติอารมณ์ของผมให้ได้มากที่สุด
พยายามตั้งคำถามสักซ้อมไว้ก่อนในหัว..........
ผ่านไป 5 ชม. ผมยังคงนั่งรอที่เดิม ผมได้แต่คิดว่า ให้มันรู้ไปว่าจะไม่มา ไม่มากรูก็จะนั่งรอตรงนี้แหละ
สมองผมยังคงทำงานอยู่ตลอดเวลา เหมือนซีพียูที่กำลังประมวลผลคำถามและคำตอบหลายทางๆ
แต่สรุปแล้วคำถามแรกที่ผมจะถามมันคือ"เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะเดิมแล้วใช่ไหม"
แต่แปลกนะเหมือนจะรู้คำเฉลยของคำถามนี้อยู่แล้วในความคิด คำตอบมีแค่คำตอบเดียวเท่านั้นหละ
หลังจากผ่านไป 5 ชม. ไม่เกิน 10 นาที เสียงรถมอไซต์เบรกเอี๊ยดที่หน้าร้านพี่เถียนซะดัง
ก่อนที่ผมจะเงยหน้าไปมอง แล้วก็พบว่า ฮวดมันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
คำถามที่คิดๆไว้เมื่อกี้มันหายไปจนหมด ฮวดเดินมานั่งข้างๆผม หยิบบุหรี่ออกมาสูบ
ผมคิดว่าเอาเองนะว่า ฮวดก็คงจะอึดอัดกับความรู้สึกแบบนี้ไม่ต่างจากผมนักหรอก
"ไม่ค่อยจะได้เห็นหน้ากันเลยนะ งานที่ร้านหนักเหรอช่วงนี้" ผมพยายามถามเรื่องทั่วไปก่อน
เพราะมันยังไม่กล้าพอ ที่จะรับรู้ความจริงบางอย่าง
"เต้....เราเป็นเพื่อนกันได้มะ" ฮวดมันพูดเสียงเรียบ โดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย
ปล....ต้องขอโทษอีกแล้ว อยากจะให้มันจบวันนี้จริงๆ แต่มันไม่ไหวแล้วครับ นึกถึงตอนนั้นแล้วมันจี๊ด
พิมพ์ไม่ออก มือมันไม่ทำงานตามสมองสั่ง ขอเวลานิดนึงนะครับ สัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาต่อให้จบแล้วครับ
:3061:อันนี้โพสต่อจากอันตะกี้ ก่อนรับน้องยังแฮปปี้กันอยู่เลย เลยแอบ งงนิดๆ :3061:
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:yeb: อ่านของใหม่ก่อนแด๋วมาเม้น :yeb:
-
ขอตอบคำถามของคุณชะลอรีเอะก่อนละกันนะครับ
เอ่อ....จากวันนั้นที่เห็นมันยืนกับผู้หญิงคนนั้น (วันที่มันทะเลาะกับรุ่นพี่นะแหละ)
มันก็ไม่ไปเรียนเลยอาทิตย์นึง ไออาทิตย์นึงที่มันไม่ไปเรียน ผมไปหามันที่ร้านเกมส์ก็ไม่เจอ
ไปในที่ๆที่มันไป ผมก็ไม่เจออีก แฮะๆ มารู้เอาตอนหลังว่า มันไปตามผู้หญิงคนนั้น ต้อยๆ :pigangry2: ทุกวัน ทุกเย็นเลย
แล้วหลังจากนั้นผมก็เริ่มมีงาน มีหน้าที่รับผิดชอบมากขึ้น ผมเลยมีเวลาไปตามหามันน้อยลง คือเจอกันได้คุยกันไม่ถึง 10 นาที
ตอนนั้นผมก็เริ่มระแคะระคายบ้างแล้ว เพราะความห่างของเรามันมากขึ้น จากอาทิตย์ไม่ได้เจอกันเลย อาทิตย์ต่อมา
ถ้านับรวมๆกัน ผมเจอไม่ถึง 1 ชม. ด้วยซ้ำ อาจจะเพราะผมไม่ได้แจง ไว้ละเอียดมาก คือ เห็นว่ามันไม่มีอะไร
จะเอามาพิมพ์เลยปล่อยผ่าน แล้วไปพิมพ์เอาช๊อตสำคัญนะครับ
อาจจะเพราะว่าช่วงนั้นผมห่าง และอาจจะเพระาว่าฮวดไปเจออะไรที่มันใช่กว่าก็ได้
มันก็เลยเป้นอย่างที่ ที่ได้พิมพ์ไปทั้งหมดนะแหละครับ แฮะๆ เดี๋ยวขอเคลียร์งานอีกนิดนึงนะครับ เอางานกลับมาทำต่อที่บ้านด้วย
ไม่เกินเที่ยงคืน แน่นอนครับ แฮะๆ :try2:
-
พี่เต้ มาไห้ว่องเลยคับ
(อุ๊บ ล้อเล่นคับ)
รีบๆมานะค๊าบบบบบบบบบบ
รออยุ่ ฮี่ๆ
ปล. อ่านไดพี่แล้ว เส้าจังคับ T^T
-
เอ่อครับ ผมจะตามอ่านยังงัยไหวเนี่ย เยอะขนาดนี้ :pigscare2:
หวัดดีครับทุกคนนะครับ มารายงานตัวครับ เผอิญในพันติ๊บมันร้างไปแล้ว
ลองมาดูที่นี่ คึกคักเจงเชียว เดี๋ยวตามอ่านแล้วจะตามมาเมนท์ให้นะครับ
ยังจำกันได้ป่าวเนี่ย :monkeysad: คุณซัน คุณตะแน๋ว คุณมะระ .... 9ล9
จะพยายามเข้ามาบ่อยๆละกันนะครับ
คำตอบของแน๋วอาจจะทำร้ายจิตใจคุณหน่อยนะคะ :impress:
จำไม่ได้จริงๆอ่ะค่ะ แหะแหะ :try2:
เรารู้จักกันที่ทู้ไหนในพันทิปเหรอคะ :untrust:
อย่าว่ากันเรยนะคะ แบบว่าหลงๆลืมๆอ่ะค่ะ :yeb:
-
ง่า... รอๆๆๆๆๆ :impress:
-
อีก 7 นาทีจะเที่ยงคืน ไม่เกินจริงอ่ะ
-
ต้องขอโทษหลายๆคน อย่างสูง เรียกว่า
กราบขอโทษเลยดีกว่า แฮะๆ เมื่อคืนงานมันไม่เสร็จจริงๆ กว่าจะได้นอนก็นู่น เกือบตี 3
เพราะว่างานผมมันเร่งจะเอาตอนเช้า :sad4: หวังว่าคงเข้าใจผมนะครับ
สัญญาว่าจะให้จบก่อนไปเชียงใหม่ (4 - 11นี้) แน่นอนคร้าบบบบ
รักและคิดถึงทุกคนเลย จุ๊บๆ อะไรนะ ไม่ได้ยินเหรอ งั้นเอาใหม่
ซู้ด...(เสียงหายใจเข้าลึกๆ)
จุ๊บ!....จู๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:sad5:
กระโดดหลบ เฟี้ยว
:3063:
-
แว้บบบบ.....คุณ b|ue กระโดดหลบ ผมวิ่งเข้ามาแทนคับ โดนจุ๊บไปเต็มๆ :haun6: 5555++
มาต่อเรื่องเร็วๆนะครับน้องเต้....
-
ตามถึงหน้า 30 ล่ะ โครตเหนื่อยแต่มันส์ง่ะ
ชอบเรื่องฮวดจังคับ เด๋ยวจะตามอ่านต่อ
ส่วนคนที่บอกจำผ๊มไม่ได้ ผ๊มน้อยใจนะเนี่ย
ชื่อเดิม ณ พันติ๊บ หมึกตะนอย คร๊าบบ :-[
-
:pigangry2: ตามถึงหน้า40 ล่ะ
"ไอ่ฮวด เมิงงงงงง'' อ่านแล้วแค้น
พรุ่งนี้มาตามต่อดีกว่า วันนี้งานการไม่ได้ทำกันพอดี
-
กลับมาอีกครั้ง หลังจากปิดกระทู้นี้ไปแล้วครึ่งชั่วโมง
ผมได้แต่มองจอคอม มองงานที่ต้องทำ แต่มันทำไม่ได้ง่ะ
เซ็งโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากตะโกนดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เด๋วหัวหน้าจะหาว่าเราเป็นบ้า
นี่แหละเหตุผมที่ผมไม่อยากอ่านเรื่องของใครต่อใคร
ถ้าอ่านจบ แล้วทุกอย่างมันจบด้วยก็ดี แต่นี่..............
มันทำให้ผมเหมือนอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ อารมณ์ตอนนั้นๆมันจะค้างอยู่อย่างนั้น
มิหนำซ้ำยังเจือกดึง เรื่องของตัวเองที่อยากลืมขึ้นมาอีก ปนเปกันวุ่นวาย
ไม่อยากบอกเลยว่า เมื่อกี๊ขณะจ้องคอมที่ว่างเปล่า ผมเสียน้ำตาไปอีก 1 หยด
ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ร้องทำไม
เฮ้อ.........
-
แฮะๆ....คุณ Yepp_Mang ไปทำการทำงานก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวจะพาลไม่ได้ทำงานเสียป่าวๆ
คุณ MyLoveMyBabe ทำไมแก้มถึงหอมจัง
คุณ b|ue B[o]Y hUb คิดว่ากระโดดหลบผมแล้วจะพ้นเหรอ หุหุ คืนนี้เจอกัน..ผมหละชอบนัก ขืนใจเนี๊ยะ :interest:
น้อง rarmz หวังว่าจะเข้าไปอ่านไดพี่บ่อยๆนะ (เข้าไปอ่านแล้ว ช่วยเม้นให้พี่สักนิด จะได้รู้ว่าน้องเข้ามาอยู่ในใจของพี่แล้ว :oak:)
คุณชะลอรีเอะ สำหรับคุณนี้ ต้องมีการลงโทษสถานหนัก โทษฐานทิ้งผมไปนาน ไม่ยอมกลับมาอ่าน หุหุ คืนนี้หลังจากเสร็จจากคุณบลูแล้ว
คิวต่อไปก็คือคุณ ระวังตัวไว้ด้วย หุหุ
..
สำหรับท่านอื่นๆที่ไม่ได้เอ่ยนามก็....ให้รู้ไว้ละกันนะว่า ผมร๊ากกกก พวกคุณ (วันนี้กรูเป็นอารายเนี๊ยะ)
................
.........
"ห้องอ้อยรกจะตาย" ถ้าอ้อยมาเห็นห้องไอฮวด คงจะต้องเปลี่ยนใจยกตำแหน่งให้ฮวดแหงมๆ
ฮวดมันก็บ่นครวญครางว่าเจ็บของมันไปอ่ะนะ แต่ผมนี่ดิ๊ ตะลึงกับความรก...สกปรก ( :try2: โทษนะ เราไม่ได้เอามานินทานะ ก็มันรกจิงๆ)
ผมได้สติอีกที กลับมาประคองมันให้ลุกขึ้นไปในห้อง (อ้อ..ตอนนั้นห้องโถงก่อนเข้าห้อง มีชุดกลองสีแดง ตั้งหรากลางห้องเลย)
"ไม่เป็นไร แค่นี้สบาย แผลมันยังไกลหัวใจ" เออ...ทำปากดี แล้วเมื่อกี้ใคร ที่นั่งบ่นงึมงำๆ
ผมก็ไม่สนใจมันนะ จับมันประคองเข้าไปในห้องจนได้....
.....
..........
แค่เปิดห้องมันเท่านั้นแหละ.....โอ้วแม่เจ้า กรูจะเป็นลมอีกแล้ว
กลิ่นเหล้า บุหรี่ กินอะไรเน่าๆสักอย่าง ลอยออกมาหมดเลย
บวกกับความรก สกปรก ของห้อง โอ้วแม่เจ้า กรูเดินเข้าไป งูมันจะออกมาฉกกรูไหมเนี๊ยะ
แล้วแมลงสาปที่กรูกลัว มันจะออกมาจ๊ะเอ๋ เล่นซ่อนแอบกับกรูหรือเปล่าว้า.. :sad4:
"ห้องฮวดรกหน่อยนะ ห้องผู้ชายก็เงี๊ยะ" ยังมีหน้ามาแก้ตัวอีก ห้องผู้ชายโสด คนอื่นๆเขายังไม่เห็นจะรกแบบนี้เลย
แต่ผมก็ไม่กล้าจะบ่นหรอก ก็เดินเข้าไป ก็เอาขาเขี่ยของที่มันวางเกะกะออกให้มันพ้นทาง
แล้วก็เอาร่างของไอฮวดไปทิ้งไว้บนเตียง
"ตุ้บ" เสียงทิ้งร่างของไอฮวดลงบนเตียงพร้อมกับฝุ่นฟุ้งขึ้นมา
"โอ้ย....ไหงเต้ทิ้งฮวดแบบนี้หละ"
"อ้าว..ก็เมื่อกี้เห็นเก่งอยุ่เลย บอกว่าเดินเองได้ แค่เราปล่อยมือออกไหงทรุดลงซะอย่างงั้น"
:pigangry2: หน้าไอฮวดคงจะเหมือนหมูตัวนี้เอิ๊กๆ
..........
...............
ทีละสั้นๆนะ
คือตอนนั้น ยอมรับว่าตกใจกับเลือด แต่...พอเจอฮวดมันปากเก่ง มันเลยอดไม่ได้ที่จะแกล้งมัน
เวลามันร้องโอ้ยๆ ก็อดสงสารมันไม่ได้....
-
:impress2: แง่วๆๆ โดนน้องเต้หอมแก้มไปฟอดใหญ่ อิอิ....รับผิดชอบด้วยนะค้าบบบบ เหอๆๆ
แหม๋ วันนี้มาหยอดให้ติดตามทีละนิดนะ....ไม่เป็นไรค้าบ รอด้ายยย จะมาเป็นระยะๆ จุ๊บๆ :haun6:
อ่อ ยังไม่ได้ไปอ่านไดของเตเลย พอดีเนทที่ทำงานมันเข้าเวบนั้นไม่ได้...
-
เออ เอย . . .เข้ามาตามต่อ แล้วครับ . .. เลือด ... เลือด อ่ะ หวิข้าวเลยครับ แหะ แหะ ไม่ได้อยากกินเลือดนะครับ แต่ว่า
ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงอ่ะครับ. . . . . :try2: คุณเตเต้ ครับ จะให้คนอ่านใจขาดตาย รึไง ครับ . . . . .
อารมณ์ คนที่มารออ่านเนี้ยะ . . ..เข้าใจเลยครับว่าเป็นอย่างไร ไม่เหมือนตอนเรื่องคุณเป็ด เพื่อนส่งให้อ่านรวดเดียวจบ
แต่ก้อหลงรัก คุณเป็ด คุณโด่งซะงั้น จนต้องตามมาที่นี่ มาเจอเรื่อง ฮวด แล้ว. ..อดใจรอไม่ได้ :serius2: :serius2:
******** ความทรมานคือการรอคอยนะครับ**********
-
ในที่สุด ก็ตามอ่านจนทัน :impress2: ดีใจที่สุด
เฮ้อ โดนเพื่อนงอนไปหลายตลบ ก็มันยุ่งนี่หว่า ให้ทำไง ถึงช้าก้อตามมาอ่านจนจบแหละน่า
บอกให้ส่งที่เขียนใน word มาให้อ่าน ก้อไม่ส่ง
จำไว้ ไม่ง้อแล้ว เชอะ :pigangry2:
อ้าว เปลี่ยนอารมณ์ไป-มา กรูนี่ ชักสับสน :really2:
-
อย่าให้ความหวังเด็กน้อยตาดำๆนะครับ :myeye:
เพราะกลางคืนจะเปลี่ยนเป็นหมาป่าผู้หิวโหย :kikkik:
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเหงาจังเลย
ฮวดไม่นึกถึงความสุขที่แท้จริงในใจบ้างเลยหรือไง
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่า เพิ่งเจอทู้นี้อะค่ะ
เลยตามอ่านรวดเดียวเลย
เฮ้อออ ชีวิตคนเรา
ก็เข้าใจนะว่า พอเราได้เจอทุกข์ เราก็จะได้เห็นคุณค่าของความสุขมากๆ
แต่เวลาของชีวิตส่วนมากอยู่กะทุกข์อะจิ ยิ่งถ้าเป็นคนคิดมากนะ ยิ่งไปกันใหญ่
อ่า พูดพล่ามไปงั้นแหละ
กะลังอินกะเรื่องของพี่เตเต้ อะค่ะ ว่างๆ มาต่อด้วยนะคะ
-
อึดอัดเข้าเล้าไม่ได้หลายชั่วโมง :sad5:
เข้ามารอค้าบบ น้องเต้มาเร็วๆนะค้าบบ ได้ข่าวแว่วๆว่า กำลังจะมาในอีกไม่ช้า จุ๊บๆ :impress3:
-
แฮะๆ กลัวคนขาดใจตายชะมัด หุหุ
มีคนหลงเข้ามาอีกแว้ว เย้ๆ ยินดีต้อนรับครับ
........
...............
ผมพยายามมองไปรอบๆห้อง เพื่อเก็บรายละเอียดทุกอย่างเอาไว้
แล้วก็ได้แต่บอกตัวเองในใจ "อืม...มันรกจริงๆ"
หันกลับมามองฮวด มันก็เอาเสื้อที่กดแผลไว้ออก
:o เย้ย รอยแผล เหมือนเอามีดไปผ่าไว้ 4-5 รอย มีเลือดซึมออกมาหน่อยๆ
แต่ละแผลก็ไม่ลึกมาก แต่ก็ลึกนะแหละ
"ไปหาหมอกันก่อนไหม ปวดมากไหม ไปเย็บแผลดีกว่านะ" ผมเห็นแผลชัด เริ่มลนครับ คุมตัวเองไม่อยุ่
"ไม่เป็นไร แค่นี้เด็กๆ" แล้วมันก็เอาเสื้อตัวที่ซับเลือดแผ่ออกให้ดูรอยมีด
แล้วมันก็เริ่มเล่าตอนที่พวกเอี้ยนั้นเข้ามาทำร้ายมัน
"ตอนนั้นฮวดเดินออกไปซื้อ น้ำแข็งกับโซดาที่มินิมาร์ทตรงเนี๊ยะ" มันทำท่าชี้ให้ผมดูว่ามันใกล้มากๆ เดินไปไม่ถึง 100เมตร
"ฮวดซื้อของเสร็จเดินออกมาหน้าบ้านฮวดและ กำลังไขกุญแจจะเข้าบ้าน" ผมใจจดใจจ่อ นั่งฟังอย่างตั้งใจ
"พวกมันมาจอดหน้าบ้านฮวด แล้วก็กระโดดมาถีบฮวด ฮวดกระเด็นติดประตูบ้านเลย เนี๊ยะดูรอยทีนพวกมันดิ๊" มันเอาเสื้อสีดำตัวมะกี้ แล้วชี้ให้ดูรอยทีน
"ฮวดหันมา กำลังจะตะโกนด่าพวกเอี้ยนั้น มันก็กระโดดมาอีกสองคน มาล้อมฮวดไว้"
"คนตรงกลางมันก็ควักมีดออกมาเสียบฮวด แต่ฮวดหลบได้มันเลยเฉี่ยวๆฮวดไป" ผมหละอึ้งกับมันจริงๆ มันเล่าซะผมเห็นภาพเลยอ่ะ
"มันเห็นฮวดหลบได้ มันก็จ้วกๆ ไม่เลิก ฮวดเลยวิ่งไปฝั่งมินิมาร์ท พวกมันก็ตามฮวดไปด้วย" มันทำท่าเจ็บแผล....จี๊ดๆ
"เอ็ดแม่ เจ็บแผลฉิบหาย" เฮ้ยๆ เป็นอะไรขึ้นมาเนี๊ยะ ผมหละตกใจกับมัน เดี๋ยวมันนึกจะหายเจ็บ เดี๋ยวก็เจ็บขึ้นมา
พอผมทำท่าจะไปช่วยมัน มันถามผมว่า "จะทำอะไร" ผมก็ :confuse: เออ...กรูจะทำอะไรหละ
เพราะท่าทางผมตอนนั้น ผมเอามือผมจะไปจับแผลมัน "ก็จะดูว่าแผลมันเป็นยังไง" ตอบแก้เขิลล์ไปงั้น
แล้วผมก็เร่งให้มันเล่าต่อ
"พวกพี่ๆที่อยู่ในมินิมาร์ทออกมาช่วยตะโกนเรียกให้คนมาช่วย"
"มันคงเห็นว่าพวกพี่ๆในมินิมาร์ทออกมากันหลายคน มันเลยวิ่งกลับไปที่รถมันแล้วก็ขี่รถไปเลย"
ผมก็ถามฮวดไปนะว่า รู้จัก หรือคุ้นหน้าพวกมันหรือเปล่า แต่คำตอบที่ผมได้รับ หึหึ
"ฮวดจำไม่ได้หรอก ในปัตตานีคนมั่นใส้ฮวดเยอะ มีถึงขั้นเอาปืนมาจ่อหัวฮวดก็มีมาแล้ว"
เอ่อ...กรูมาหาเมิงที่บ้านแบบนี้ ออกไปกรูไม่โดนตีตายหรือไง
แล้วมันก็เล่าเรื่องที่มีคนมาหาเรื่องมัน โอ้ย ไม่น่าเชื่อว่ามันจะรอดอยู่มาได้ถึงตอนนี้
มันหันหลังให้ผมดูรอยแผลโดนฟันที่หลัง เอ่อ....เมิงไปรบมาหรือไงเนี๊ยะไอฮวด
ถ้าตอนนั้นผมคบกับมันอยู่ ผมคงได้บ้าแน่ๆ
แล้วที่เด็ดสุด........มันยกแขนซ้ายมาให้ผมดู
"เฮ้ย.....เย็บกี่เข็มเนี๊ยะ" คือว่าตะลึงอีกแล้ว มันโดนฟันที่แขนมา เย็บ 8 เข็ม
แล้วก็มีเรื่องเล่าให้ผมฟังทิ้งท้ายอีกเรื่อง เวรกรรมชีวิตนี้เมิงเสี่ยงตายมากๆ
แต่พอถึงเรื่องนี้มันเล่าให้ผมฟังแล้วมันเศร้าลง
"เต้คิดดูนะ ฮวดโดนฟันเมื่อวาน ตอน 5 ทุ่ม ฮวดโทรไปบอกที่บ้าน ที่บ้านไม่รับสายฮวด"
"ฮวดโทรไปหาพี่ชาย พี่ชายก็บอกว่านอนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ทั้งๆที่ฮวดบอกเขาไปว่า พี่ชาย...ฮวดโดนฟัน"
มันก้มหน้า พูดเสียงสั่นๆ ผมก็...พลอยเศร้าไปกับมันด้วย
มันหันหลังไปขว้าแว่นดำ มาใส่อำพลางน้ำตาที่มันครออยู่ที่ตา
"ฮวดไม่อยากให้เต้เห็นความอ่อนแอของฮวด เต้จำแว่นตานี้ได้ไหม"
"เฮ้ย ยังเก็บไว้อีกเหรอ" คือมันเป็นแว่นตาดำ ที่ขายตามท้องตลาดทั่วไป
อันละ 200-300 นะ มันมาขโมยไปจากคอผม สมัยเราเล่นเกมส์ที่ร้านพี่เถียน
แอบดีใจเล็กๆที่มันยังเก็บเอาไว้
"ฮวดเก็บมันไว้อย่างดีนะแหละ" ไอฮวดตอแหล ฝุ่นจับซะยังจะบอกว่า เก็บไว้อย่างดี
แต่ผมก็ดีใจ......... :-[
-
ในทีสุดน้องเต้ก้มาแล้ว....อิอิ ไปเสริฟข้าวเสร์ฟขนมให้เต้มา จะได้มีแรงพิมพ์เรื่องมาให้ฟัง :like2:
ฮวดน่าสงสารจังเลยอ่า ทั้งจากครอบครัว แล้วก็ต้องไปผ่านวีรกรรมมาเยอะ ดีนะที่รอดมาได้ :monkeysad2:
ฮวดยังเก็บของๆ เต้ไว้เหมือนเดิมเลยอ่า น่ารักจัง ฮวดยังไม่ลืมเต้..... :impress:
น่าเสียดายที่คนรักันไม่ได้อยู่ด้วยกัน..... :seng2ped:
-
ข่มขืนฮวดเลย หมดเรื่องหมดราว
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
-
:pigscare2: ง่ะ ไมบลูแนะนำดีจางเยย เคยทำงี๊กะครายป่าวหว้า :kikkik:
-
มันหันหลังไปขว้าแว่นดำ มาใส่อำพลางน้ำตาที่มันครออยู่ที่ตา
"ฮวดไม่อยากให้เต้เห็นความอ่อนแอของฮวด เต้จำแว่นตานี้ได้ไหม"
ฮะฮ่า จะตาย5อยู่แล้วยังอวดเก่งอีก :pigha2:
ในที่สุดก็ตามทัน :laugh: รออ่านต่อไปนะครับ เอิ๊กๆ
-
คนนี้เลย MyLoveMyBabe แฟนคลับตัวยงเกาะติดสถานการณ์ตลอด หุหุ ขอบคุณนะคร้าบบบ
คุณ b|ue B[o]Y hUb ขืนผมขืนใจมัน มีหวัง ผมโดนฆ่าตายแหงมๆ
คุณ Yepp_Mang ไม่อยากจะบอกว่า คิดเหมือนผมเลย ให้ดิ้นตายซิ
แล้วก็ขอบคุณหลายๆท่านที่เข้ามาอ่าน แล้วไม่เม้นด้วย เอิ๊กๆ
สำหรับบางท่านที่ไม่ได้เอ่ยนามก็...แฮะๆ ขอบคุณเหมือนกานนนนนนน
...........
.................
"เต้! ไหนเหล้าที่ฮวดฝากซื้ออ่ะ"
"อ้าว....ก็บอกทางโทรศัพย์ไปแล้วนิ๊ว่าร้านมันปิดหมดเลย เราไปเวียนทางสายมอ.มาแล้วนะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฮวดออกไปซื้อเอง" ดูมันอวดเก่ง
"จะบ้าเหรอ ออกไปตอนนี้ มีหวังกลับมาหัวไม่ได้อยู่บนคอกันพอดี"
"ไม่เป็นไรจริงๆ ฮวดยังไหว เต้ไปเขาคงไม่ขาย เดี๋ยวฮวดไปเอง"
ดูมันดิ๊ ดื้อด่านจริงๆ ตัวเองเพิ่งจะมีเรื่องมีราว ยังจะทำตัวเองเป็นฮีโร่
"นี่ไงฮวด เหล้ายังมีเหลืออีกครึ่งเนี๊ยะ" ผมชี้ให้มันดูว่าที่ขวด
"โซดากับน้ำแข็งไง หมดแล้ว"
"อืมตกลงจะออกไปให้ได้เลยใช่ป่าว" มันหัวเราะแห้งๆก่อนจะเดินออกไป
สักพักมันก็เดินกลับเข้ามาใหม่
"เต้...นอนฟังเพลงรอฮวดก่อนนะ ฮวดไปไม่นานเดี๋ยวมา"
มันนั่งเลือกเพลงอยู่นาน จนผมเริ่มง่วง จะเคลิ้มหลับ
"เป็นเอี้ยไรวะ" ผมสะดุ้งตื่นเลย หันไปมองมันว่าเกิดอะไรขึ้น หุหุ มันทะเลาะกับเครื่องเสียง
"ฮวด...." ผมทำเสียงแข็งใส่มัน แล้วก็ทำหน้าไม่พอใจ
"ฮวดขอโทษ ก็เต้ดูมันดิ๊ ให้เล่นแผ่นนี้ไปเล่นอีกแผ่นนึง"
"ไม่เป็นไร ฮวดออกไปซื้อของเถอะ เราจัดการเอง" ผมผลักมันออกก่อนที่เครื่องเสียงจะพังเพราะมัน
แต่เหลือเชื่อเลย ผมแค่เปิดถาดซีดี แล้วเอาซีดีออกมาเช็ดแล้วก็ดันเข้าไปใหม่
หุหุ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ทีเดียวได้ ผมได้ทีหันไปมองฮวด แล้วทำท่ายักไหล่ ประมาณว่า "กรูเก่งไหมหละ" :laugh:
มันทำท่างอนๆ (จิงนะ มันทำท่างอน ให้ตายซิยังคิดเลยว่าฝันไปป่าว) เดินลงไปข้างล่าง
เหมือนคงลืมไปมั้งว่ามัน เพิ่งจะโดนฟันมา ดูมันเดินเข้าดิ๊ ผิดกับตอนแรกเลย
..............
........
ผมนอนฟังเพลง มันเป็นเพลงยุคสมัยที่ผมกับฮวด เพิ่งจะคบกันใหม่ๆ
จำได้ว่าเคยไร้ท์ให้มันแผ่นนึง แต่ไม่แน่ใจว่าใช่แผ่นนี้หรือเปล่า
นี่ก็คงจะเป็นเพลงที่ฟังสบายๆแผ่นเดียวของมันละมั้ง เพราะเท่าที่รู้จัก
ฮวดมันจะมีแต่พวกเพลง Rock metal อะไรพวกนั้น เพลงหนักๆแรงๆ
เพลงช้าๆฟังสบายๆเล่นเอาผมเคลิ้มหลับไป..........
มารู้สึกตัวอีกที.......เหมือนมีลมหายใจร้อนๆมาโดนแก้มผม ลืมตาตื่นมาเจอหน้าไอฮวดอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึง 10 เซน
ตอนนั้นใครหลายๆคนในบอร์ดนี้คงจะเห็นว่าได้ที แล้วก็คงจะตกล่องปล่องชิ้นกันแล้วอ่ะดิ
แต่สำหรับผม หุหุ ผลักมันกระเด็นไปเลย จะบ้าหรือไงลืมตามาเจอหน้าใครไม่รู้มาลอยอยู่ตรงหน้า
เป็นใครก็ต้องตกใจกันบ้างหละ
"ไม่นอนต่อไปหละ" :interest: ดูมันทำหน้าตาหื่นใส่ผม หุหุ
"มาก็ไม่ให้ซุ้มให้เสียง" ผมว่ามันแก้เขิลล์ รู้สึกว่าหูกำลังแดงแล้วก็ร้อนมากๆ
"เฮ้ย...ฮวดลืมซื้อน้ำแข็ง" เอ้า เวรกรรมจริงๆ ออกไปซื้อแต่โซดากับเหล้ามาเพิ่ม แต่ไม่ซื้อน้ำแข็ง
ดูฮวดมันแปลกๆไปนะ ความจำมันเลอะเลือนๆไงพิกลเลยวันนี้
"เดี๋ยวฮวดไปมินิมาร์ทตรงนี้ละกันนะ" ผมทำหน้าสงสัย ฮวดมันดูแปลกๆจริงๆนะ
ส่วนผม..........นอนต่อครับ แฮะๆ มันเหนื่อยมาทั้งวัน แล้วมาเจอเพลงช้าๆหน้านอนอีก
................
.........
ตื่นมาอีกรอบ คราวนี้ฮวดมันทำสำเร็จครับ มันแอบลักหลับผม
เย้ย....เพื่อนๆอย่าเพิ่งคิดไปไกล มันก็แค่ ได้หอมแก้มผมก็เท่านั้น
จริงๆแล้วถ้ามันขอผมดีๆ แหม.....แค่นี้ ผมมีรึจะไม่ให้มัน เอิ๊กๆ......
หอมแก้มผมเสร็จ แล้วขอตัวไปขี้ เออ......ให้มันได้งี้ซิ เห็นแก้มกรูเป็นยาระบายหรือไง
ระหว่างรอมัน ผมเห็นมือถือขอมันตั้งอยู่บนโต๊ะ เลยถือวิสาสะไปเปิดดู
เอ่อ.....แค่เห็นภาพหน้าจอก็......ใจสลายแล้วครับ ภาพชายหญิงคู่นึงกำลัง จูบกัน
มันเป็นรูปที่ดูสวยงาม ไหนจะมุมกล้อง แสงเงา มันดูดีอ่ะ
แล้วชายหญิงในภาพก็ไม่ใช่ใคร "ฮวดกับน้องผู้หญิงคนนั้นนะเอง" :sad5:
:sad4: :sad5: :sad4: :sad5:
-
ถ้าเป็นผมก็คงต้องปลอบใจตัวเองให้ใช้เวลา
เวลาอาจทำให้ฮวดรู้ใจตัวเอง
ว่าตกลงฮวดจะเลือกทางใด
ถ้าไม่อยากให้ใครเป็นฝ่ายเจ็บ คงเป็นหนทางที่ดีที่สุด
:monkeysad2:
-
:yeb: แต้งกิ้ว สำหรับ คำอธิบาย เหตุการณ์ที่หายไป ตามอ่านทันแล้วคับ หลังจากหายไปหลายวัน :yeb:
-
************มาอ่านทุกวันครับ**** แต่ไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ เพราะทำงานด้วย
มาอ่านถึงตอนนี้หัวใจผมสดชื่น ชุ่มชื่นจัง แอบหอมแก้มตอนหลับ อืม.....โรแมนติก :-[
ชอบ ครับ เถื่อน ๆ แต่แอบหวาน
-
ถึงพี่เต้ ;
"น้อง rarmz หวังว่าจะเข้าไปอ่านไดพี่บ่อยๆนะ (เข้าไปอ่านแล้ว ช่วยเม้นให้พี่สักนิด จะได้รู้ว่าน้องเข้ามาอยู่ในใจของพี่แล้ว )"
ตอบ : ผมอยุ่ในใจพี่ตั้งนานแล้ว แต่พี่ไม่เหนเองง่ะ (อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)
เข้าเรื่องๆ - -*
อ่านหมดแล้วคับ แต่ไม่ได้เม้นง่ะ พอดีกัวเม้นไปแล้ว กลายเปนการก้าวก่าย - -*
(ก้าวก่ายนะคับ ไม่ชั่ย มือที่3 ฮ่าๆ)
(ว่าไปนั่น - -*)
ผมเล่นคอมวันเว้นวันอ่ะคับ นานๆจะได้เข้าไดพี่ซักที แต่หลังจากนี้จะเม้นไห้ละกัน ฮี่ๆ
ไปเชียงใหม่? ไปแถวๆไหนอ่ะคับ เผื่อจะเจอกัน เพราะผมก้อขึ้นไปนุ้นด้วย วันที่8อ่ะ
(ฮ่าๆๆ อยากเจออยุ่พอดี ก๊ากกกก)
ตกลงพี่ฮวดแกทนเจ็บไหวหรอคับนั่น???
งงคับงง งงที่ว่าโดนแทง แต่ยังมีแรงไปซื้อ น้ามแข็งกะโซดา - -*
ที่บ้านพี่เค้าท่าทางจะไม่ค่อยอบอุ่นนา
โทไปแล้วทำไมไม่รับ พี่ชายก้อเมินเฉย โอยยยยยยยยยยย น่าจะไห้พี่เต้คอยดูแลเน๊อะ
ฮี่ๆๆๆ
รออ่านอยุ่นะค๊าบบบบ
ปล.เหนน๊ะ ว่าออนอยุ่ แต่ม่ะยักกะจาลงต่อ ฮึ่มๆๆๆๆ
-
ความจริงมันก้อคือความจริง :monkeysad:
-
อ่า เจ็บปวด หน้าจอมือถือ :monkeysad:
เฮ้ออ ตกลงพี่ฮวดนี่ยังไงอะ :confuse: ทำเหมือนให้ความหวังเลย ไม่ดีนะคะ
แต่ก็แอบงงด้วยคน
พี่ฮวดดด โดนแทงยังมีแรงไปเดินซื้อเหล้ามากินอีก เชื่อเขาเลย :sad5:
-
น้อง RrMz`,, กับน้องพิม แฮะ ไม่อยากจะบอกว่าตอนนั้นพี่หละงงกว่าอีก ปากมันก็บ่นๆ
โอดครวญว่าเจ็บ แต่...ท่าทางมันไม่ได้บ่งบอกว่าเจ็บมากเลย อีกอย่างแผลที่โดนไม่ได้โดนแทงนะ
คือไอพวกเอี้ยนั่นมันจะแทง แต่ฮวดมันบอกว่า มันหลบได้ มีดเลยมาถากๆ ตัวมัน ถามว่าแผลลึกไหม จะบอกว่าลึกก็ลึกนะ
จะบอกว่าไม่ลึกก็ไม่เชิง แฮะๆ งงไหมนี่ พี่ก็งง :try2:
เอาเป็นว่า มันคงอยากจะโชว์พาวให้พี่เห็น ถึงความเข้มแข็งของมันมากกว่ามั้ง
อ้อ....มันมีประเด็นเรื่องโดนแทงนี่ด้วย อิอิ ติดตามเอานะ คือ.......ไม่เล่าดีกว่า รออ่านๆนะ ขอเคลียร์งานแป๊บ
รักทุกคนจัง จุ๊บๆ
-
**********โห คุณ เตเต้ ...มาทำให้อยาก แล้วจากไป*********
:serius2: :confuse:
ได้ไงเนี้ยะ.......... :pigscare2:
-
:laugh:
โผล่มาละ หลังจากหายไปหลายวัน
ฮ่าๆๆ
อิอิ
รอพี่เตเต้เหมือนเดิมครับ
:angellaugh2:
-
น้อง RrMz`,, กับน้องพิม แฮะ ไม่อยากจะบอกว่าตอนนั้นพี่หละงงกว่าอีก ปากมันก็บ่นๆ
โอดครวญว่าเจ็บ แต่...ท่าทางมันไม่ได้บ่งบอกว่าเจ็บมากเลย อีกอย่างแผลที่โดนไม่ได้โดนแทงนะ
คือไอพวกเอี้ยนั่นมันจะแทง แต่ฮวดมันบอกว่า มันหลบได้ มีดเลยมาถากๆ ตัวมัน ถามว่าแผลลึกไหม จะบอกว่าลึกก็ลึกนะ
จะบอกว่าไม่ลึกก็ไม่เชิง แฮะๆ งงไหมนี่ พี่ก็งง :try2:
เอาเป็นว่า มันคงอยากจะโชว์พาวให้พี่เห็น ถึงความเข้มแข็งของมันมากกว่ามั้ง
อ้อ....มันมีประเด็นเรื่องโดนแทงนี่ด้วย อิอิ ติดตามเอานะ คือ.......ไม่เล่าดีกว่า รออ่านๆนะ ขอเคลียร์งานแป๊บ
รักทุกคนจัง จุ๊บๆ
มารอ และก้อมารับ จุ๊บๆ ของพี่เต้ด้วย กิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
-
แหะๆ
:3061:
-
มารายงานตัวค้าบบ เต้......เมื่อวานเซ็งมากเลย เข้าเนทไม่ได้เลย :sad5:
เลยมาติดตามเรื่องราวช้าเลยอ่าคับ...นี่ใกล้ตอนจบแล้วอ่ะดิ มาแอบบอกตอนจบไว้ด้วย ทำให้อยากรู้มากเลย....มาเร็วๆนะค้าบบบ :impress3:
-
:like2: เต้หายไป
มาต่อด่วนเลย
แล้วตอนไปเชียงใหม่จะได้อ่านต่อมั๊ยเนี่ย :serius2: อึดอัด อยากอ่าน
เข้าใจป่ะ :impress2: นะ นะ
-
:serius2: มารอแล้วไง เมื่อไหร่จะมาต่อซักที :serius2:
-
แฮะๆ..ผมต้องขอโทษทุกท่าน ที่ผิดสัญญาอีกแล้ว เอาเป็นว่าไม่พูดอะไรมากละกันนะ
เดี๋ยวจะไม่จบเสียป่าวๆ แล้วจะต้องรอยาวอีกอาทิตย์นึงเลยน้าาาาาา
........
.................
ผมเห็นรูปบนหน้าจอมือถือ มันจี๊ดๆ ในความรู้สึกของผม
แต่......มันก็อยากจะรู้ว่าในมือถือ มันจะเมมเบอร์ผมว่าอะไร
ผมกดรายการโทรออก เบอร์ล่าสุด แน่นอน เบอร์ผม
"เต้.เพื่อนรัก" :sad4: สุดท้าย.....ก็ได้แค่เพื่อนรัก
ความอยากรู้ของคนเรามันไม่สิ้นสุด ผมเปิดข้อความที่ผมเคยส่งให้มัน(เมื่อไม่นาน)
ผมอยากจะรู้ว่ามันจะเก็บเอาไว้หรือเปล่า กดหาอยู่สักแป๊ลก็เจอ (แฮะๆ มือถือบ้าอะไร กดยากชะมัด)
อ่ะๆ อยากรู้อ่ะดิว่าส่งอะไรให้มัน หุหุ อ่ะๆบอกก็ได้....ขืนไม่บอก ได้มีคนแถวๆนี้ เอามีดมาเจื๋อนผมแน่ๆ
"คิดถึงฮวดเสมอนะ ว่างๆไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อดิ๊" เอิ๊กๆ เขิลล์แฮะ เหมือนเอาตัวเองมาแฉ ( จะเขิลล์ทำไม แฉตัวเองทั้งเรื่องแล้วเนี๊ยะ) :-[
แล้วตาผมมันก็ดีเหลือเกิน ไปเห็น...ข้อความที่พิมพ์เก็บไว้ แต่ไม่ได้ส่ง 2 ข้อความ
ก็เลยเปิดเข้าไปดู แค่เห็นก็....... :-[ อ่ะๆอยากรู้อีกแล้วอ่ะดิ้....... อิอิ :laugh:
"ฮวดก็คิดถึงเต้เหมือนกัน อยากเจอแต่....." อันนี้อันแรก
"คิดถึงเหมือนกัน" อันนี้อันที่สอง :-[
ลืมเรื่องจูบผู้หญิงคนนั้นไปบัดดล เอิ๊กๆ แค่นี้กรูก็ดีใจจะตายแล้ว
ผมไม่อยากจะรู้อะไรอีกและ รูปผมก็ไม่เปิดดู
เรื่องบางเรื่องผมว่า เราไม่รู้มันคงจะดีกว่า
..............
.......
กลิ่นๆ ลอยตามตูดไอฮวดมาเลย
"โหย...ไปกินอะไรเน่าตายมาเนี๊ยะ" คือกลิ่นมันลอยตามมาจริงๆ ผมปกติแล้วจมูกก็ไม่ค่อยดีนะ
แต่ถ้ากลิ่นอะไรแรงๆ นั่นแหละผมถึงจะได้กลิ่น
"ฮวดอึไม่ออกมา 2-3 วันแล้ว หอมแก้มเต้ไปที อึแตกเลย" ดูมัน......ดูมันพูด
"วันหลังถ้าอึไม่ออกอีก ก็โทรหาเราได้นะ จะมาให้หอมแก้มถึงหน้าห้องส้วมเลย ดีมะ"
มันขำก๊ากเลย ภาพนี้ หาไม่ได้ง่ายๆนะ เวลามันหัวเราะแบบว่า ลืมเก๊กอ่ะ หัวเราะลืมเก๊ก นึกไม่ออก
ก็นึกถึงพวกดาราหล่อๆน่ารักๆ ที่เวลาหัวเราะแล้วฟิลด์หลุด ลืมเก๊ก ขำแบบหมดหล่ออะไรทำนองนั้น
............
.....
"เต้ กินลูกอมป่าว" มันชี้ไปที่ถุงลูกอมที่มันซื้อมา
"ไม่อ่ะ"
"เอ้อ...นี่ขนมๆ เราซื้อมาให้" มันยกขนมมาให้ตรงหน้า มีปลากรอบ ถั่วเค็ม เหอะๆ กลับแกล้มวงเหล้าบ้านๆดีๆนี่เอง
"นี่ๆ แซนวิชอันนี้ของเต้ ฮวดซื้อมาให้ กลัวเต้หิว" ดูมันยังห่วงผม น่าร๊ากจริงๆเลย :impress:
"อืม...ขอบใจ เดี๋ยวกินละกันนะ ขอกินเหล้าก่อน" ว่าแล้วก็กระดกหมดแก้ว ตามด้วยอีกแก้ว แล้วก็อีกแก้ว
ฮวดมันตะลึง เหอะๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็อยากจะกินให้มันเมาๆ จะได้โดนลักหลับ
:o เย้ย......ม่ายช่ายยยยย คือเวลาผมเมาๆ ผมจะกล้าที่จะพูดอะไร ในใจมากกว่านี้ไง
.....................
..........
"เต้.....กินลูกอมป่าว......" คือจำได้ว่ามันชวนหลายรอบแล้วหละ
จนผมกลัวมันเสียใจก็เลยรับลูกผมมา แต่มันไม่ส่งมาให้ผม มันถามผมว่าจะกินรสอะไร
ปกติแล้วผมเป็นคนไม่กินลูกอม ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ไม่ชอบอะไรหวานๆ แต่วันนั้นผมต้องเลือก
"เอามายมิ้นละกัน ปากจะได้หอมๆ เวลาใครมาจูบเราตอนหลับจะได้หอมๆ" ผมทำปากดีไปงั้นแหละ เอิ๊กๆ
มันฉีกเปลือกลูกอมให้ผมด้วย ดูความน่ารักมันดิ๊
"เต้....สิ่งสุดท้ายที่ฮวดจะทำให้เต้ได้ในฐานะคนรัก ฮวดทำได้แค่นี้จริงๆ"
แล้วมันก็เอาลูกอมไปคาบที่ริมฝีปาก แล้วก็โน้มตัวมาที่ผม
มือนึงก็มาจับที่ไท้ทอยผม เหมือนตัวผมมันจะอ่อนแรงตาม ไม่มีแรงต้านทานอะไรเลย
จนปากผมกับมันมาสัมผัสกัน เราสองคนค้างมันไว้อยากนั้น
ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ชะมัด เพราะหลังจากนี้ไป ทุกๆอย่างจะเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์
...........
......................
นี่เป็นการจูบกันครั้งที่ 3 ของผมกับฮวด
ครั้งที่ 1 วันเกิดผม (คงจะจำกันได้นะ ถ้าจำไม่ได้ กลับไปอ่านกันอีกรอบซะดีๆ)
ครั้งที่ 2 ที่มันมานอนที่บ้านผม (อะไรนะ ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องคืนนั้นเหรอ เย้ย....นี่ผมหลุดปากพูดอะไรออกไปเนี๊ยะ)
และครั้งที่ 3 ก็เป็นครั้งนี้ เป็นความสัมพันธ์ที่ผ่านช่วงเวลามาแสนนาน กาลเวลามันไม่อาจจะทำให้คนเรา
ลืมความรู้สึกดีๆที่มีให้กันไปได้หรอก ผมเชื่ออย่างนั้นนะ
.........
................
ยังไม่จบ.........เดี๋ยวมาต่อ (เดี๋ยวนี่ม่ายแน่ใจว่าเมือ่ไหร่ กระเป๋าไปเชียงใหม่ยังไม่ได้เก็บเลย)
ว่าแล้วก็รอกานต่อไป
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เย้ยยยยยยยยย มาดักรอกันแบบนี้เลย หุหุ ดีใจนะเนี๊ยะ
แอบลุ้นอยู่อ่ะดิ๊ ว่าจะมีอารายต่อไป....หุหุ ว่าแล้วก็.......
ม่ายบอกดีกว่า รออ่านๆ ไปซักกระเป๋าก่อนน้าาาาาาาาา
ชะแว้บบบบบบบบบบบบ
-
:pigangry2: ไม่ให้ไป ซักทามมายกระเป๋าอ่ะ กลับมาเล่าเด๋วนี้
.
.
.
.
.
.
:myeye: เด๋วเราซักให้นะตะเอง มาเล่าเหอะนะ
-
มิตรภาพบางครั้งก็ยั่งยืน ตราบใดที่ทั้งสองคนยังเก็บมันไว้
สักวันหนึ่งเมื่อรู้ตัวว่าขาดกันและกันไม่ได้
คงได้มาพบกันอีก
:monkeysad:
-
:o
-
พี่เต้ไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลับมาต่อดีๆเลย เด๋วเน้เลยด้วยยยยยยยยยยยย :pigangry2:
กะเป๋าจาซักทะมายยยย ชั้ยไปอย่างงั้นแหละ ฮึ่มๆๆๆๆๆ
(อ๊ะ นี่เราเผลอพูดอารายออกปายยยยยยยยยยยยยย :serius2:)
เอาไหม่ๆ
พี่เต้ มาต่อเร็วๆนะค๊าบบบบบบบบบบ
น้อง RrMz`,, รออยุ่น๊าคับ
ปล.จะเจอพี่เต้ที่เชียงใหม่ป่ะเนี่ยะ ขอให้เจอด้วยเต๊อะ!!!
-
แก้แล้ว ผิดพลาดได้ไงเนี่ย ช่างมันลืมๆไปซะ
-
:pigscare2: เฮ้อ........มีคนหลงมาผิดห้องอีกแระ
-
นั่นจิ สงสัยมีการผิดพลาดทางเทคนิคบางประการแน่เลย
พี่เต้ ไปซักกระเป๋ากี่ใบเนี่ย - -^
ป่านนี้ถึงเชียงใหม่แล้วมั้ง
อะ ไม่เป็นไร รอได้ค่ะ
เพราะหนูก็ต้องไปเคลียร์การบ้านก่อน พอกจนหางจะหลุดแระ
ปล.หุหุ มีบทหวานละ :myeye:
-
ง่ะ :o ยังซักไม่เสร็จเหรอครับ
ป่านนี้ผมว่ากระเป๋าเปื่อยแล้วม้าง :confuse:
กางเตนท์นอนรอต่อไป
-
สงสัยหนีไปเชียงใหม่แล้วแน่ๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:monkeysad: มาลงชื่ออ่านก่อนคับ :monkeysad:
-
:dad1:
แอบหนีปายเที่ยวแล้วแน่เยย ม่ายยอมบอกกัน ชิส์ :3125:
-
:like2: นั่งอ่าน เรื่อง ของท่าน เต้ซะวันเดียว รวด นอนดึกตื่นสายอีกแน่เลย พรุ่งนี้ กะเก็บ เรื่องท่านตะปูต่อ
แต่ เอ๊ะ :impress: ได้ ข่าว จะไปเขียน Diary ที่ไหนเหรอ แฮ่ๆ Add MSN เรียบ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเด้อ...... :-[
-
พี่เต้ไปหลั่นล้าอยู่เชียงใหม่แล้วล่ะ ป่านนี้
เอ.... หรือไปทำงานคะ?
ไม่เป็นไร ทำงานก็เที่ยวได้เนอะ
แอบอิจฉานะเนี่ย อยากเที่ยวบ้างจัง
-
หยอดไว้อย่างงี้ มันน่าฆ่าจริงๆ :pigangry2: :pigangry2:
เอาเหอะ เพื่อนไปลั๊ลลาที่เชียงใหม่ สบายใจแล้วดิ
ว่าแต่ มาแวะกรุงเทพแล้วไม่ติดต่อเนี่ย :pigangry2: แอบไปนอนบ้านใครเปล่าหว่า เหอ เหอ :myeye:
-
น้องเต้ไปลัลลาเชียงใหม่แล้ว ไหนบอกว่าจะจบเรื่องก่อนไปอ่าคับ :monkeysad2:
เอาเป็นว่าเที่ยวให้สนุกนะค้าบบบ กลับมาเมื่อไร รีบๆมาต่อเลยนะค้าบบบ จุ๊บๆ :impress3:
-
:love2: น้องเตเต้คุง กลับมาเมื่อไหร่มาเล่าต่อนะคับ มีคนคอยอ่านอยู่เพียบ ขืนหายไปนาน มีหวัง คนแถวนี้ ขาดใจกันไปหลายคน รวมทั้งพี่ด้วย เอิ๊ก ๆ :love2:
-
ตามอ่านของเต้ทันแย้วววว รอกลับจากเชียงใหม่ใช่ปะ รอ........ :haun6:
-
:o
อยากไปบ้าง งิงิ
เชียงใหม่จ๋า...
งิงิ
พี่เตเต้ เล่าคืนนั้นมาซะดีๆ
(ตอนกลับมน่ะครับ แหะๆ อิอิ)
:serius2:
-
:confuse: งุงิงุงิ เหมือนจะเห็น เตเต้ที่เชียงใหม่
:interest: เสร็จโจรล่ะ อิอิ
:haun1: :haun1: :haun1: :haun1:
-
:confuse: งุงิงุงิ เหมือนจะเห็น เตเต้ที่เชียงใหม่
:interest: เสร็จโจรล่ะ อิอิ
:haun1: :haun1: :haun1: :haun1:
จาทำไรน้องเต้ค้าบบบบ :haun6:.... ฝากบอกให้รีบมาไวๆนะค้าบบบ คนทางนี้คิดถึง หุหุ
-
.....ฟิ้ววว......
มาแวะทักทาย
...ฟิ้วววว......
-
ไม่ทำไรหรอกค้าบบ แค่เขี่ยๆดูว่าใช่ป่าว :kikkik:
ย้อเย่ง น่า.... คน แสนล้านเลย ที่เชียงใหม่ตอนนี้อ่ะ เฮ้อ..... :monkeysad2:
ยินดีต้อนรับสู่เชียงใหม่ :3059:
-
:angellaugh2:
และแล้วผมก็อ่านจบสักกะที รุ้สึกว่าจะโดนหรอกก็อีตอนอ่านจบเนี๊ยะเละ บอกว่าจะจบๆ ก็ไม่จบอ่ะ อิๆ
รู้สึกว่าฮวดจะน่าสงสารเนอะ .... พี่เตเต้ต้องดูแลเค้าดีดีนะครับ ผมว่าพี่ฮวดเค้ายังรักพี่อยู่นะครับ
กลับจากเชียงใหม่แล้ว.....ก็กลับมาอัพต่อด้วยนะจ๊ะ...
เต้...ผมมีไรจะบอก......อยากกินเม็ดมะม่วงหิมพานว่ะ อิๆ
ปล. คิดถึงสุดหัวใจ วันนี้ผมจะไปงาน "ยอยศยิ่งฟ้าอยุธยามรดกโลก" เด๋วกินสายไหมเผื่ออ้วนก็ยอม หุหุ
:dad2:
-
ข่าวฝากจากเตเต้นะครับ
"ตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่ ก่อนอื่นต้องขอโทเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะครับที่ไม่สามารถจบได้ตามกำหนดที่ตั้งใจไว้
ไงไงกลับไปถึงปัตนีเมื่อไหร่จะรีบกลับมาอัพให้จบทันทีเลยครับ ผมถ่ายรูปสวยๆ ที่เชียงใหม่เกือบพันรูปเลยอ่ะ
สัญญาณว่าถ้ากลับไปแล้วจะเอาไปลงในไดอารี่คลับนะครับ สำหรับใครที่มีลิงค์อยู่ก็ติดตามได้นะครับ หรือถ้าต้องการ
สามารถติดต่อหลังบอร์ดกับเตเต้ได้นะครับ"
จบข่าว.....
กรูจะโดนแฟนคลับมึงตบเอาไหมเนี๊ยะ โทดฐานเสนอหน้ารู้ดีเรื่องของมึงไอ้เต้เอ่ย......
:angellaugh2:
-
รู้ดีเจงๆๆๆ :serius2:
-
:yeb: อย่างไรก็ยังรอน้องเต้มาต่อตอนจบอยู่ครับ
-
ก่อนอื่น ขอประทานโทษพี่ๆน้องๆทุกท่านอีกครั้งที่เงียบหายไปดื้อๆ ก็อย่างที่ได้เกริ่นๆ
ไว้แล้ว่าจะไปเชียงใหม่ แฮะๆ กลับมาปุ๊บ ก็มุ่งตรงกลับบ้านเปิดคอมแล้วก็.....
แฮะๆ มานั่งพิมพ์ขอโทษ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน สัญญาว่าเดี๋ยวจะมาอัพให้ครับ
ตอนนี้ขอทักทายก่อนนะ
ชะแว้บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.คิดถึงทุกคนจัง เจอร้านเน็ตที่เชียงใหม่ทีไรแล้วอยากจะเดินเข้าไปเปิดดูสักกะหน่อย
แต่...มันไม่ว่างเลยอ่ะดิ คิดถึงจิงๆนะครับบบบบ
-
อิอิ มาแร้ว ตามอ่านทันแล้วอ่า รออยู่ รออยู่ มาช้าแบบนี้ต่อเยอะ ๆ เลยน้า :yeb:
-
พี่เต้กลับมาแว้วววว เย้ๆๆ
พี่เต้ไปส่วนไหนของเชียงใหม่มาอ่า?
โผ้มมมม ก้ออุส่า ชำเลือง(???) เย๊ยยย ไม่ช่าย
โผ้มมมม ก้ออุส่า "มองหา" พี่เต้ง่ะ
แต่ม่ะเจอ สงสัยไปกานคนละที่มั้ง ฮ่าๆๆๆๆ
เชียงใหม่คนเยอะจิงๆคับ ขนาดไม่ชั่ยแถวๆที่เค้าจัดงานพืชสวนโลกไรนั่น ยังเยอะเลย
ยิ่ง Night Bazaar อ่ะ โคตรเยอะ ยังกะประตุน้ามนะ ผมว่า - -*
รอพี่เตเต้อยุ่นะคับบบบ ไม่เจอตั้งนาน คิดถึงจัง แฮ่~*`
RrMz`,,
-
"นี่เต้....ทำไมไม่กินแซนวิชที่ฮวดซื้อให้อ่ะ" มันยื่นแซนวิชให้ผมอีกรอบ
"เดี๋ยวดิ๊...." ผมบอกปัดไปแล้วก็ยังคงซดเหล้าเข้าปากต่อ
"ฮวดไม่ใส่ยาเซ็กส์ลงไปหรอก" มันพูดพรางหัวเราะไปพราง
ตอนนี้ผมเริ่มมึนแล้วหละ แต่ฮวดมันคงจะหนักกว่าผม
ผมเริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ หลายๆอย่างที่มันแสดงออกมา
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเริ่มเป็นห่วงมันมากขึ้นแล้วหละ
"สงสัยเพราะยาแก้ปวดที่ฮวดกินมั้ง" มันชี้ให้ดูแผงยาที่มันแกะทิ้งไว้เกลื่อนห้อง
ผมทำท่าจะหยิบขึ้นมาดู "เอ้า...เต้หมดแก้ว" ผมเลยละสายตากลับมายกหมดแก้วกับมัน
ฮวดมันกินเหล้าเก่งจริงๆ ให้ตายซิ ดูจากหลักฐานที่วางไว้ที่ประตู
เป็นปฎิมากรรมขวดเหล้าเลยมั้ง วางเรียงยาว สวยทีเดียว
มีตั้งแต่เหล้ายี่ห้อแพงๆ ยันแม่โขง ขวดไม่กี่บาท อ้อ...ไม่ซิ เหล้าขาว ใช่แล้วมันเป็นขวดเหล้าขาว
"นี่ฮวดกินหมดเลยเปล่าเนี๊ยะ" ผมถามซื่อๆ หวังจะให้มันตอบว่าไม่ใช่
"55 55 55" มันหัวเราะร่วนใส่ผม "ฮวดบอกเต้แล้วไงว่าฮวดกินทุกวัน ฮวดอยากรู้ว่าวันที่ฮวดจะตาย ฮวดกินไปกี่ขวด"
พอผมได้ยินมันพูดเรื่องตายๆ ผมก็อดไม่ได้ที่จะหน้าเสีย ฮวดที่ผมรู้จักไม่ได้เป็นคนแบบนี้นี่หน่า
แม้...ว่าเมื่อก่อน มันจะกินบ้าง แต่ก็แค่เล็กๆน้อยๆ สังสรรค์ตามประสาเพื่อนฝูง
แต่นี่มันมีอะไรเกิดมากมายถึงขนาดเด็กที่อายุ 20 จะต้องแบกรับไว้มากขนาดนั้นเชียวเหรอ
ผมอยากจะถามมันนะว่า มีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็คุยกันได้ แต่ฮวดมันก็เหมือนจะรู้ว่าผมกำลังจะอ้าปากถาม
มันก็ตัดบทผมทุกครั้งไป
"เต้มีแฟนใหม่หรือยัง"
"เต้ลืมฮวดไปหมดหัวใจหรือยัง" ( มันพูดแบบนี้เล่นเอาผม :confuse:)
ฯลฯ
มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูด ให้ตายซิ กรูเป็นห่วงเมิงนะเนี๊ยะ
"เอ้ากินซะ" มันฉีกซองแซนวิช พร้อมกับแบ่งกันคนละครึ่งให้ผม
"เนี๊ยะฮวดกินให้ดูแล้ว ไม่ได้ใส่ยาพิษไว้ ปลอดภัยกินได้" มันพูดซะผมรู้สึกผิดเลย
มันคงจะคิดว่าผมระแวงมันมั้ง ซึ่งจริงๆแล้ว ผมอยากจะเก็บเอาไว้ ผมยังไม่อยากจะรีบกิน
แต่ถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็คงต้องนั่งกินแซนวิชเป็นกับแกล้มเหล้า ( มันเข้ากันตรงไหนเนี๊ยะ)
......................
.............
แล้วสิ่งที่ผมอยากรู้จากปากมันมาตลอด ก็ถูกเปิดเผยออกมา
"เต้รู้ป่าว...ว่าฮวด...เข้าโรงพยาบาลมา" ผมทำท่าทางงง เพราะไม่เคยรู้เลยจริงๆ
"ฮวดเป็นอะไรอ่ะ ถึงขนาดเข้าโรงพยาบาล" มันก้มหน้าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"ฮวดเป็นโรคจิต หมอบอกกับฮวดแบบนั้น" :o ผมตกใจแบบสุดๆ คือมันผิดขาดไว้มากๆ
"หมอบอกว่า ฮวดเป็นประเภทควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้" ผมนั่งฟังมันพูดอย่างเงียบๆ แล้วก็พยักหน้าเป็นช่วงๆตาม
"เต้ดูประตูห้องฮวดดิ๊ เห็นป่ะ นั่นแหละฝีมือฮวดเอง" มันชี้ให้ดูประตูห้อง ที่เป็นรอยพัง
ก่อนที่จะชูมือที่มีรอยแผลเป็นบนกำปั้นให้ผมดูอีกที
"หมอบอกว่า ฮวดยังไม่ได้เป็นหนักมาก ไม่ต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลก็ได้" ผมพยักหน้าแล้วก็คิดตามมัน
พยายามที่เข้าใจความรู้สึกของมันให้มากๆ
"เต้คิดดูนะ วันนั้นเขาหลอกว่าจะพาฮวดไปเที่ยว แต่เขาพาฮวดไปที่โรงพยาบาล"
"แล้วทิ้งให้ฮวดนั่งอยู่ในห้องกับจิตแพทย์สองคน มันก็ไม่ทำอะไรนะ ไม่ถามอะไรฮวดเลย"
"มันให้ฮวดนั่งจ้องลูกเหล็กที่เด้งไป เด้งมา จนฮวดทนไม่ไหว ขึ้นเสียงใส่หมอไปทีเดียว"
"หมอสรุปออกมาเลยว่า ฮวดเป็นโรคจิต ตลกดีเนอะ" พูดจบก็ยกเหล้ากระดกเข้าปากรวดเดียวเลย
สีหน้ามันดูแย่มากๆในเวลานี้ มันคงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
"นี่ฮวดไม่ได้บอกใครเลยเรื่องนี้ ขนาดแฟนฮวด ฮวดก็ไม่ได้บอก ฮวดกลัวเขาจะกลัวฮวด แล้วทิ้งฮวดไป"
อืม....ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะ มันคงจะกลัวการสูญเสีย กลัวความรู้สึกที่จะต้องอยู่คนเดียว
"ฮวดเราขออะไรอย่างนึงได้ป่ะ" ผมหันไปมองหน้ามัน หน้ามันแดง คงไม่ต่างกับผมในตอนนี้
"ได้ซิ กับเต้เราให้ได้ทั้งนั้นแหละ แม้แต่ชีวิตเรา" เออ...มันเว่อร์จนวินาทีนี้เลย ให้ตายซิ กรูจะซึ้งหน่อย เขิลล์ซะ :-[
"ขอกอดหน่อยดิ๊" ผมพูดจบ ขยับไปใกล้ๆมัน โอบกอดมันไว้ ให้ตายซิ ผมไม่อยากปล่อยมันเลย
มันกอดผมแน่นมาก ผมคิดในใจนะว่า ถ้าอยากได้ความรู้สึก "รัก" "หวง" "ห่วงใย" เอามันไปได้เลย ผมมีให้มันเต็มที่
ก่อนที่จะครายกอดออก ผมหอมแก้มมันฟอดใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะแซวมันตบท้ายว่า
"แก้มฮวดยังหอม น่าจูบเหมือนเดิมเลยนะ"
..........
......................
-
อย่าทำแบบนี้ได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทำให้อยากแต่แล้วก็คบกันต่อไม่ได้ แล้วทำไปเพื่ออะรายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:impress:
-
:monkeysad:เหนือความคาดหมายมากเรย :monkeysad:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
:monkeysad: ซึ้งจังเลยอ่ะ อยากอ่านต่อแล้นนนน มาเร็ว ๆ นะ เตเต้
-
แฮะๆ ผมบอกแล้วว่า ฮวดมันน่ารักจะตาย... แม้จะโหดไปหน่อยก็ตาม
อ้อ..ตอนแรกที่บอกว่าใกล้จะจบ คือ มันใกล้แล้วจริงๆนะ แต่ที่ต้องขยาย
ยืดยาว เพราะผมไม่อยากตัด ช่วงความรู้สึกบางอย่างออกไป
มันอาจจะดูเนิบนาบ เนื้อเรื่องไม่กระชับ แต่...ผมอยากให้ทุกคนได้สัมผัส
กับมิตรภาพที่ก้าวข้ามขอบเขตของความรัก
ถ้าถามผมตอนนี้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน คงจะตอบได้ยาก
แต่...ถามว่ารักไหม มันเกินกว่ารัก
ก็แค่อยากจะอยู่ข้างๆมัน เวลาที่มันรู้สึกว่ามันอยู่คนเดียว
แค่มันเห็นผมเป็นคนสำคัญในสายตามัน ผมก็พอใจแล้วหละ
........
....
ปล. ซื้อของฝากจากเชียงใหม่มาให้มัน ไม่รู้มันจะชอบอ่ะป่าว แอบลุ้นอยู่
-
:impress:
-
หวัดดีค้าบบเต้ ในที่สุดก็กลับมาซะที รอนานมั่กๆ เหอๆๆ.. :angellaugh2:
อ่อ เรื่องโรคของฮวดที่บอก มันคือโรคนี้นี่เอง...
แล้วซื้อไรมาฝากฮวดครับ แอบอยากรู้ด้วย เหอๆ....
....sad mode :monkeycry2:...
-
เหมือนละครช่องเจ็ดเลยแฮะ มียืดด้วย
แต่ต่อให้ยืดยังไงก็ตามอ่านอยู่เน้อ :yeb:
-
"เต้อยากจะกลับบ้านหรือยัง ไม่ต้องเกรงใจนะบอกฮวดได้" บอกเราว่าไม่ต้องเกรงใจ ไหงเสียงถึงเศร้าจังวุ้ย
"ไม่เป็นไร ยังไหวอยู่ ถึงเช้ายังได้เลย" ผมพูดไปงั้นแหละ ให้ถึงเช้าจริงๆ ผมคงตายแน่ๆ
แต่ฮวดดิ๊ มันน่าตากระดี้กระด้าขึ้นมาทันที
"เต้อยากจะกลับเมื่อไหร่บอกฮวดนะ แต่....เต้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฮวดจนเช้าได้ป่ะ"
อ้าวๆ...แล้วกัน ดูมันพูดดิ๊ ขัดกันเองอย่างรุนแรง
แต่เอาเหอะ ผมตัดสินใจแล้วหละว่า จะอยู่กับมันจนเช้า แม้จะต้องโทรมเป็นผีก็ยอม
..........
.................
"เอ้อ....แล้วพี่ชายไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้แล้วเหรอ ไมเราไม่เห็นพี่ชายเลยหละ"
"เราอยู่บ้านนี้คนเดียวมาสองปีแล้วหละ" เอาอีกแล้วกรู ถามคำถามที่ไม่ควรจะถามอีกแล้ว
ไม่แปลกใจที่ทำไมห้องมันถึงได้รกขนาดนี้ คงไม่มีใครมาดูแลมันจริงๆ
"เวลาฮวดไปทำงานก็จะเดินไปบ้านป๊า ตรงเนี๊ยะ" มันชี้ให้ผมดูอีกแล้วว่ามันอยู่ใกล้จริงๆ
บ้านป๊าฮวดอยู่กลางตลาด เป็นบ้านสองชั้น ไม่เล็กแล้วก็ไม่ใหญ่ เปิดร้านทองมานานแล้วหละ
ย่าผมก็ขาประจำร้านนี้เหมือนกัน (ไม่ได้ไปซื้อนะ แต่ไปจำนำ เอิ๊กๆ)
"เมื่อก่อนพี่ชายก็อยู่บ้านนี้ไม่ใช่เหรอ" ผมถามไปเพราะจำได้ว่าบ้านนี้ฮวดอยู่กับพี่ชายมาก่อน
"ใช่ เคยอยู่กับพี่ชายมาก่อน แต่..พี่ย้ายออกไปอยู่บ้านหลังอื่นแล้วหละ"
ฮวดมันโกหกคนไม่เก่งเลยจริงๆ ต่อให้ตามันดุ แค่ไหน แต่มันก็ปั้นหน้าไม่เก่งเลย หน้ามันเศร้าอีกแล้ว
"เขาคงทนฮวดไม่ได้มั้ง ฮวดมันเลือดร้อน สร้างแต่ปัญหา" ผมเห็นมันกำมือแน่นเลย
คิดว่าถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่าง มันคงจะเอากำปั้นนั้น เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา โดนอะไรพังอีกแน่ๆ
"นี่ไง ถ้าฮวดร้อนแบบนี้ เราก็จะเป็นน้ำลูบให้ฮวดเย็นลงเอง" ผมพูดไป ก็เอามือไปลูบ....กำปั้นมัน ให้มันครายมือลง
.........
...............
มันครายมือออกแล้วมากุมมือผมไว้แทน มันนิ่งไปครู่นึง ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
"ทำไมเต้ถึงได้ดีกับฮวดขนาดนี้" มันทำหน้าซึ้งใส่ผม ตาดุๆของมันดูอ่อนโยนลง อย่างเห็นได้ชัด
ผมคิดว่าคงมีไม่กี่คนหรอกมั้งที่จะได้เห็นฮวดในมุมแบบนี้ ผมมองตาใสๆของฮวดในตอนนี้
มันทำให้นึกย้อนกลับไปถึงฮวดในวันก่อน วันที่เราสองคนได้มาเจอกันใหม่ๆ
ตอนนี้ผมได้ฮวดคนเดิมของผมกลับคืนมาอีกครั้ง ผมยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
มือผมยังคงกุมมือฮวดเอาไว้แน่น ผมเอาอีกมือนึง จับหัวฮวดให้โน้มมาพิงตรงไหล่ผม
"พักสักหน่อยเป็นไง" ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ กลับมา มีเพียงแต่
ร่างของชายคนนึง ที่ผ่านเรื่องราวที่โหดร้ายเพียงลำพังมานานซบอยู่ตรงไหล่ของผม
"เต้ร้องเพลงให้ฮวดฟังหน่อยดิ๊ เพลง...ไอนั่นนะ" อืม...เพลงไอนั่นเป็นเพลงอะไรผมก็จำชื่อเพลงไม่ได้
มันเป็นเพลงที่ผมเคยร้องให้มันฟังที่หน้าร้านพี่เถียนตอนที่ผมจะร้องประกวดที่เทคนิค
รู้แต่ว่ามันร้องแบบนี้
"ไม่รู้ทำไม ฉันจึงได้พบเธอ แม้เพียงแรกเจอ ก็เหมือนคุ้นเคยมานาน
เหมือนมีอะไรบันดาล ระหว่างเธอกับฉัน ทั้งที่เราสองคนก็คนละใจ
แค่ได้มองตา ลึกๆในใจก็สั่น ยิ่งได้คบกัน ยิ่งคิดฝันไปมากมาย
เหมือนมีอะไรเป็นพิเศษ ที่เธอไม่เหมือนใคร คล้ายๆว่าเธอคือคนที่ฉันรอ
ถ้าหากว่าเป็นกำหนดจากฟ้า ให้เราเกิดมาคู่กัน ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นตลอดไป
แต่หากว่าเป็นแค่เหตุบังเอิญ ที่ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่เป็นไรใจฉันจะยังเหมือนเดิม
แค่ได้มองตา ลึกๆในใจก็สั่น ยิ่งได้คบกัน ยิ่งคิดฝันไปมากมาย
เหมือนมีอะไรเป็นพิเศษ ที่เธอไม่เหมือนใคร คล้ายๆว่าเธอคือคนที่ฉันรอ
ถ้าหากว่าเป็นกำหนดจากฟ้า ให้เราเกิดมาคู่กัน ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นตลอดไป
แต่หากว่าเป็นแค่เหตุบังเอิญ ที่ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่เป็นไรใจฉันจะยังเหมือนเดิม
ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังรักเธอ"
วันนั้นที่ร้องผมก็จำเนื้อร้องผิดๆถูกๆ ดำน้ำไปเรื่อย แต่ก็ดีใจที่มันหัวเราะออกมาเบาๆให้ผมได้ยิน
ส่วนผมจะเสียงดีไม่ดียังไง แฮะๆ โทรมาหาผมนะ แล้วผมจะร้องให้ฟัง เอิ๊กๆ
ล้อเล่นๆ อย่าฟังเลย เดี๋ยวจะพาลนอนไม่หลับ กระส่ายกระสับจะเป็นไข้เอา
.............
......
-
:monkeysad: เพลงของศิริศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์ ช่ายมะเต้ :impress3:
-
มาเกาะชอบสนามติดตามสถานการณ์ค้าบบบ... :monkeylove2:
-
เพลง ฉันยังเหมือนเดิม ของ ศิริศักดิ์
ชอบมากๆ
พี่เต้ ไม่มีของฝากให้หนูบ้างหรอ จิส์ จิส์
-
:sad4: มาต่อไวๆนะครับ ซึ้งมากกับความรักของนาย :monkeysad:
-
พี่เต้ทรมานคนอ่านอีกแล้วววววว
อ่านแล้ว เฮ้อออออ ความรักมันชอบเล่นตลกกับเราจิงๆเลยเน๊อะ
เจอคนที่ชั่ย แต่เค้ากะเราอยุ่ด้วยกันไม่ได้จนตาย
เส้าโว๊ยยยยยยยยยย :monkeycry2:
สงสารพี่ฮวดมากๆเลยคับ
ทำไมครอบครัวเค้าไม่หันมามองบ้างเลยอ่ะ :monkeysad2:
รอพี่เตเต้อยุ่นะค๊าบบบบบบบบ
Rrmz`,,
ps. ของฝากล่ะพี่เต้? แคบหมู กะ น้ามพริกหนุ่มของผมหมดแล้วง่า มีเต้มีบ้างป่ะ? ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
แฮะๆ....หวังว่าคงจะถูกใจกันนะ อีกนิดแล้วจริงๆ
คิดแล้วก็ใจหายเนอะ
อ้อ....มาประกาศชื่อเรื่องอ่ะ
แฮะๆ เล่นมาบอกเอาตอนจบ....จะตั้งว่า "ฮวด" มันก็กระไรอยู่
พอดีว่าผมชอบการ์ตูนแนวบอยเลิฟอยู่เรื่องนึง ซึ่งชื่อเรื่องก็พอดีกับเรื่องของผมเลย
ก็ขอประกาศชื่อเรื่องผมไว้นะที่นี้เลยละกันนะครับ
"เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลก"
-
:angellaugh2: กะลังสนุกเลยอ่ะ อย่าเพิ่งรีบจบเลยน้า ยังอยากอ่านไปอีกนาน ๆ น้องเตเต้หาตอนหนุก ๆ มาเล่าให้ฟังอีกนะคร้าบบบ :impress3:
-
พี่เต้นอนดึกจังเลยก๊าบบบบบบบบบบบบบบ
พักผ่อนมากๆนะคับ เด๋วไม่หล่ออออออออ ฮ่า~ (ว่าไปนั่นนนนนนนน)
รออ่านตอนต่อไปอยุ่นะก๊าบบบบบบบบบบบบ
RrMz`,,
ps.เที่ยวเชียงไหม่หนุกไหมคับ?
ผมไปสอบ ไม่มีไรหนุกๆเลย Bazaar ก้อยังกะประตุน้าม แง่งงงงงง
-
ตกลงเต้ใช้ชื่อนี้เหรอค้าบบบบ ไม่เอาที่ตั้งให้เมื่อวานเหรอ อิอิ :kikkik:
มาเล่าเรื่องต่อเร็วๆนะครับ รออยู่เหมือนเดิมคับผม :angellaugh2:
-
หลังจากที่คว่ำหวอดอยู่กะกระทุ้นี้มานานนม -- ------
ตามทันจนด้ายคับ :impress2:
ประทับจัยสุด ๆๆๆ หุหุหุหุหุ ท่านเต้จากที่อ่านมา ผมยังไม่เหนจามีรูปที่ไปเชียงใหม่มาอวดโฉมเลยนิ
รูปเฮียฮวดด้วย :myeye:
-
:angellaugh2:
ของฝากคงไม่ต้องหวัง...แค่หันหลังมามองก็พอ...โย้วๆ :teach:
จิตหงุดเงียวหรือป่าวหน๋อ :interest:
ปล. ช่วงนี้งานอิชั้นยุ่งเป็นยุงตีกันเลย ไดก็เน่าไปแล้วมั้ง แต่จะแวะมาบ่อยๆ นะจ๊ะ
:impress3:
-
:monkeycry2: แง๊ น้องเตเต้ ยังไม่มาอัพอ่ะ คอยอ่านอยู่ หายเลย รีบมาต่อไว ๆ นะ พี่จาลงแดงอยู่แล้วอ่ะ :serius2:
-
มาส่งข่าวเพื่อนๆ ที่รอกันอยู่นะคับ .... น้องเต้บอกว่ารออ่านได้คับ วันนี่ไม่เกินเที่ยง
แถมบอกว่าจะมีเซอร์ไพรซ์ด้วย....อารายยยนะอยากรู้จัง :haun5:
มาเร็วๆๆนะคร้าบบบบ :impress3:
-
:yeb: ขอบคุณ คุณ MyLoveMyBabe มากนะคับที่ส่งข่าว แต่นี่มันก้อเที่ยงแล้วนี่หว่า ยังไม่อัพเลย โดนน้องเตเต้หลอกอีกแล้วเรา ฮือ ๆ (รู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก เอิ๊ก ๆ ขำ ๆ นะคับ) :haun1:
-
ยินดีต้อนรับคุณLoveLess ที่หลงเข้ามาติดกับที่นี่อีกคน
ส่วนรูปภาพผมนั้น เนื่องจากรูปมันเยอะมากๆ 3 กล้องรวมกัน 3000 กว่ารูป
ถ้าจะให้ดูทั้งหมดเกรงว่าคนอัพคงจะตายไปก่อน หรือไม่เน็ตก็คงจะล่มแน่ๆ
ผมเลยต้องเสียเวลาคัดรูปนิดหน่อย คงจะเอารูปวิวแล้วกันเนอะ สวยๆหลายรูปเลย
ส่วนรูปผม ก็ตามไปดูในไดผมได้นะ จะเน้นผมมากกว่าวิว :laugh:
...............
.........
เฮ้อ.........และแล้วการเดินทางก็ใกล้จะมาถึงจุดสิ้นสุดเสียที
อาจจะไม่ประทับใจในวินาทีสุดท้าย แต่ก็ไม่อยากให้ลืมกันนะครับ
แฮะๆ จะยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในบอร์ดนี้แหละ
ทักทายกันได้เหมือนเดิม ถ้าให้ดี เข้าไปอ่านในไดจะดีสุด
................
......................
"เสียงดีเหมือนเดิมนะ" มันยกหัวออกจากไหล่ผม ทำท่าเคลิ้มจะหลับ
"อารายร้องนิดเดียวทำหลับ" ผมแซวมัน เพราะเห็นทำตาแดงๆ เบลอๆ
"สงสัยมันยามันออกฤทธิ์มากไปหน่อย ปกติเขากิน 2 แต่ฮวดกินไป 4" มันพูดเสียง ง๊องแง๊งมากๆ ต้องตั้งใจฟังจริงๆถึงจะเข้าใจ
"ยาอะไรอ่ะ แล้วกินเข้าไปเยอะขนาดนั้นเดี๋ยวก็ตายกันพอดี"
"ยาระงับประสาท" :o ผมตกใจเล็กน้อยกำลังจะอ้าปากถามมันก็แย่งพูดเสียก่อน
"ก็ที่เต้ตอนแรกนะแหละ ยานี่ไม่มีขายตามร้านนะ แพทย์ต้องออกใบสั่งยามาให้ ถึงจะซื้อได้"
ผมหมุนรอบตัว หาแผงยาที่ผมทิ้งไว้ตอนแรก ดูจากฉลากแล้ว (อ่านไม่ออก :try2:) ภาษาทางการแพทย์ละมั้ง
"แล้วทำไมฮวดต้องกินเยอะขนาดนั้นด้วย ไม่กลัวตายหรือไง" ผมถามเพราะห่วงมัน ดูจากอาการมันตอนนี้
มันดูเบลอมาก พูดวกๆวนๆ ต้องตั้งใจฟังไม่งั้นฟังไม่รู้เรื่อง
"ก็ฮวดกลัว" มันนิ่งไปนิดนึง " กลัวจะทำร้ายเต้อ่ะดิ๊ ฮวดคุมอารมตัวเองไม่ค่อยได้ เต้ก็เห็น"
ใช่ครับคุณผู้อ่านทุกท่าน ตั้งแต่แรกที่ผมเข้ามานั่งในห้องนี้ ฮวดมีการแสดงอากาศฟิวส์หลุด
ให้ผมได้เห็น 2-3 ครั้ง เช่น...ตอนเครื่องเสียงเล่นซีดีไม่ได้ แล้วฮวดเอามือไปทุบๆ
พอผมจะห้ามก็พูดสวนมาว่า "ไม่ต้องยุ่ง กรูจัดการเองได้" ตอนผมได้ยินมันพูดกรู-เมิง อะไรพวกนี้กับผม
ผม :o ช๊อคไปเลย นั่งอึ้งได้พักนึง ฮวดมันก็ขอโทษ มันบอกว่ามันติดปากเวลาพูดกับเพื่อน เป็นต้น
..............
......................
ผมยอมรับว่า ตอนนั้นผมกลัวมัน กลัวมันจะคลุ้มคลั้งขึ้นมาทำอะไรผม (อะไรที่ว่านี่ ไม่ใช่อย่างว่านะครับ อย่าคิดมาก :-[)
เรื่องราวอะไรหลายๆอย่าง เริ่มเข้ามาประติดประต่อกันมากขึ้น
....
........
"แผลที่ถูกแทง" ต่อให้ใช้ตัวหลบได้ก็เถอะ แผลมันก็น่าจะเป็นแค่รอยเดียว
ต่อให้มันซ้ำหลายที รอบที่สองหรือสาม ยังไงก็น่าจะหลบได้แล้ว มันคงไม่ยืนเฉยๆให้มีดมันวิ่งผ่านตัวซ้ำหลายๆครั้งหรอก
ในตรงนี้หลายๆคนอาจจะงง เพราะผมไม่ได้เล่าละเอียดมากนัก อยากให้ทุกคนนึกภาพตามนะครับ
ถ้ามีคนกำลังถือมีดมาแทงคุณ คุณกระโดดหลบได้ โดยที่มีมันทะลุผ่านเสื้อ เสื้อคุณจะเป็นยังไง
มันต้องเป็นรูมีดใช่ป่ะ แต่นี่รอยเสื้อเหมือนกับมีการเอามีดมาฟันข้างตัวหลายๆครั้ง
ทำให้เสื้อขาดแบบถูกฟันมากกว่าแทง แล้วรอยแผลก็เหมือนโดนฟันซ้ำๆ เหมือนกัน
.......
.............
"รอยเท้ากลางหลังเสื้อ" รอยเท้านี่ผมบังเอิญเห็นตอนเช้าที่กำลังจะกลับบ้าน รอยมันเหมือนกับรองเท้าฮวดเป๊ะเลย
...
.........
"ยาระงับประสาท"
.....
..........
"มีด" ตอนที่ฮวดมันจะออกไปซื้อเหล้ากับน้ำแข็งมาเพิ่ม มันบอกผมว่าไม่ต้องห่วงมัน มันมีมีดเป็นอาวุธ
แต่มันหามีดอันนั้นไม่เจอ มันเบลอเพราะฤทธิ์ เลยจำไม่ได้ว่าเอาไปวางไว้ตรงไหน มันบอกผมอย่างนั้นนะ
แล้วมันเอามีดออกมาทำไม แล้วตอนออกไปตอนแรก ทำไมไม่พกไปด้วย
.........
คำถามพวกนี้ พุ่งเข้ามาในหัวผมเต็มไปหมด มันสับสนบวกกับกลัว
เริ่มมีความระแวงเกิดขึ้นในใจของผม.....ทีละเล็ก ทีละน้อย
ถ้าฮวดไม่ได้โดนใครทำร้าย แล้วใครทำร้ายฮวด
หรือว่า......ฮวดมันจะทำร้ายตัวเอง แล้วมันจะทำไปทำไมหละ
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว....
-
น้องเต้มาช้าไปชั่วโมงครึ่งนะค้าบบบ :haun2: แต่ก็รอได้ค้าบบ
ว่าถ้าฮวดจะทำร้ายตัวเอง เพื่ออะไรกัน...............หรือเพื่ออยากเจอเต้ครับผม.......... :untrust:
อ่านไปมาถึงตอนนี้ แล้วสงสารฮวดจังเลย อยากให้มีใครมาดูแลฮวดจัง อยากให้คนนั้นเป็นเต้ .............. :confuse: แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย..... :monkeysad2:
แฟนฮวดเค้าจะเข้าใจฮวดแบบเต้หรือเปล่านะ :myeye:
ว่าแต่ไหนเซอร์ไพรซ์ที่บอกอ่ะคับ.... :interest:
-
โอว อย่างกะ sixth sense หักมุมหักเหลี่ยมมากมาย
อยู่เคียงข้างเขาเถอะครับ ไม่ว่าพวกคุณจะได้เป็นแฟนไม่เป็นกันรึป่าว
แต่คุณช่วยอยู่เคียงข้างเขาเถอะครับ
ชีวิตเค้าต้องมีคุณ
-
ฟังดูน่าเป็นห่วงจัง
แล้วตอนนี้พี่ฮวด โอเคดีใช่มั๊ยคะ
-
สงสารพี่ฮวดจังคับบบบ พี่เต้~*`
แต่มะนคงมาจากปัจจัยหลายๆอย่างมั้งคับ
สงสารพี่เต้ด้วยที่ไม่ได้เปนคนดูแลพี่ฮวดเค้า :monkeysad2:
ออนอยุ่ แต่ม่ะยังกะ post ต่อ ฮ่าๆๆ
รออยุ่นะคับ พี่เต้~*`,,
RrMz`,,
-
ง่า ฟังดูแล้ว ก้อน่ากลัวเหมือนกันนะคับ
แต่ไม่อยากคิดไปไกล เด๋วรอพี่เต้ดีกว่า
ปล.พี่เต้มีไดอันไหนอ่า เอามาแบ่งดูมั่งจิ
ว่าจา PM แต่เผื่อคนนอื่นเค้าอยากดูมั่ง :monkeysad:
-
มาต่อให้เร็วเลย เพื่อน หงิดหงุด :pigangry2:
อ่านไดฯไป ลงรูปจิ๋งเดียว ไปมาตั้งเยอะ
อยากไปเที่ยวมั่งอ่ะ ใครช่วยพาไปหน่อยดิ
-
ขอบคุณใครหลายๆคนที่เป็นห่วงฮวดมันนะครับ
ทุกวันนี้ฮวดดีขึ้นมากแล้วหละ เวลาคุยกับผม
ก็ยังเป็นฮวดแบบวันก่อนนู้น...แต่อาจจะเงียบขรึมขึ้น
ตามวัยที่แก่ขึ้นแล้ว :laugh:
............
..................
ผมยังคงนั่งกินเหล้าต่อไป แม้ว่าใจผมมันจะมีความระแวงขึ้นมานิดหน่อย
ฮวดก็ยังคงเล่าเรื่องราวต่างๆ ของแฟนฮวดให้ผมฟัง
และผม...ก็ยังคงต้องใช้ความพยายามในการแปลคำพูดของฮวดเหมือนเดิม :try2:
ก็พอจะจับใจความได้ว่า มีหนุ่มหล่อรวย กว่าฮวด เป็นสจ๊วต มาตามจีบแฟนฮวด
"แล้วแฟนฮวดไปเจอสจ๊วตคนนั้นได้ไง" ผมถามไป กระดกเหล้าเข้าปากไป
รู้สึกเคืองๆมันนิดนึง ที่มันพูดถึงเรื่องแฟนมัน
"ไปเจอกันตอนที่ส้ม(นามสมมุติ)ไปอเมริกานะ" ผมก็พยักหน้าตามๆไป
ให้รู้ว่าผมก็ยังคงฟังมันพูดอยู่นะ
"หลังจากกลับมาไทย มันก็ขับ BMW ซีรี่ 7 ไปรับส้มที่มหาลัย พาไปนั่น ไปนี่" (ม่ายรู้ว่าผมจำผิดไปป่าว แต่น่าจะรุ่นเนี๊ยะแหละ)
"แล้วส้มก็ไปกับเขา?" ผมทำเสียงสงสัย เพราะคิดว่า ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง
"ก็นั่นแหละที่ฮวดจะประสาทแดก ก็เพราะเรื่องนี้ด้วย ฮวดให้เงินมันไป 50000 ให้ไปเที่ยวอเมริกา"
"50000 :o ทำไมเยอะจัง" ผมตกใจกับจำนวนเงินมหาศาล
"มันเป็นเงินเก็บของฮวดทั้งหมดเลยนะนั่น แต่ดูมันดิ๊ ไปสำราญกับไอเอี้ยนั่น"
พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฮวดก็เริ่มคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง มือที่กำแน่น เริ่มสั่น
ผมเห็นท่าไม่ดี รีบคว้ามือฮวดมาจับเอาไว้ แล้วก็มองหน้ากะว่าใช้สายตาข่มขู่
"ฮวดขอโทษ...." อืม...มีหน้าตาเป็นอาวุธจริงๆเลยกรูเนี๊ยะ :laugh:
...............
.......................
"เอ้า......หมดแก้ว........" ผมยกแก้วชนกับมันไปหลายรอบ จนผมก็เริ่มมึนมากแล้ว
แต่ผมก็ยังครองสติได้อยู่ รู้ตัวเองว่ากำลังพูดอะไรอยู่
ฮวดก็ยังคงเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ต่อไป แต่เราสองคนก็มาสะดุดกับเรื่อง......
ก็เรื่องของเราทั้งคู่นะแหละ เราเอาเรื่องเก่าๆของเราขุดขึ้นมาพูดกันใหม่อีกครั้ง
"ร้านเกมส์พี่เถียน"
"สวนสมเด็จ"
"สะพาน"
"สระน้ำพุที่สวน"
ฯลฯ
เราสองคนหัวเราะกันจนหน้าแดง(ไม่รู้ว่าแดงเพราะเหล้าอ่ะป่าวนะ :try2:)
ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนแซวฮวดมากกว่า
เวลาฮวดมันอายก็น่ารักไปอีกแบบนะ อายแบบเบลอๆ :laugh:
"พรุ่งนี้ไป ฮวดจะจำเรื่องในคืนนี้ได้หรือเปล่า" ผมถามเสียงเรียบๆ
"..........เราเคยลืม......เรื่องของเต้ด้วยเหรอ" มันทำเสียงกวนๆย้อนผม
"เราคบเป็นแฟนกันวันไหน" ผมถามมัน แต่ก็แอบลุ้นตัวโก่ง
"15 กุมภา" :impress: มันจำได้ด้วย แต่ๆ อย่าเพิ่งดีใจไปไอเต้เอ๋ย
"เราเกิดวันที่เท่าไหร่" วันนี้วันสำคัญให้มันรู้ไปว่าจะจำไม่ได้
"12 เมษา สองห้าสอง....."
"พอๆ ไม่ต้องระเอียดขนาดนั้น แหมๆ" ผมยิ้มหน้าบานเลยให้ตายซิ
"แล้วของขวัญเราวันนั้นเป็นอะไร" อันนี้ผมแกล้งมัน เพราะถ้าจำวันเกิดผมได้ มันก็ต้องจำของขวัญชิ้นนั้นได้
"ตุ๊กตาหมี" :o
"อะไรนะ ว่ามาใหม่ซิ้"
"ตุ๊กตาหมี...." มันลากเสียงยาว น้ำตาผมเริ่มครอ :monkeysad: ไอฮวดบ้ามันลืมได้ไง ไอเชี่ย ไอเลว ผมได้แต่ด่ามันในใจ
...........
.......
แฮะๆ ขอโทษด้วยมีงานด่วนเข้ามา เดี๋ยวมาต่อแล้วกันนะครับ
-
นายฮวดนี่น่าตีก้นจริงๆ เล้ยยยย :haun6: ลืมได้ไงของขวัญที่ให้เต้
ว่าแต่มันใช่แหวนทองคำขาวป่าวคับเต้.... ให้กันวันเกิดป่ะ :impress3:
-
:try2: แหะ ๆ อย่าถือสาคนเมาคับท่าน
-
รออ่านอยู่นา :impress:
-
^^
ยังรออ่านอยู่ค่ะ
แอบภาวนา
พี่ฮวดคงไม่ลืมจริงหรอก ใช่ปะคะ?
-
มาโพสแล้วนะ เตเต้ อย่าน้อยใจอ่ะ เรายังรออ่านอยู่นะ
ตายละ shipหายแล้ว วันนี้ไปจตุจักรดันลืมไดไว้บนรถเมล์ ป่านนี้ชาวโลกคงรู้ความลับตรูหมดแล้ว เวงกำ
เออ...แล้วมาโพสต่อไว ๆ นะ จะรอจ้า
คุณชายโอ
-
ต้องมีอะไรหักมุมแน่เลยอ่ะ (เอ๊ะ...รึว่าเราคิดมากไป)
จะยังไงก็เหอะ รีบมาต่อไวๆนะครับ
ตามอ่านอยู่เน้อ :yeb:
-
เรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจเมื่อวันศุกร์หน่ะ ดีขึ้นหรือยังครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ..... :yeb:
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: งืมงำ ๆๆ
-
:confuse: เอ้ คืนนี้น้องเตเต้จะอัพ รึป่าวน้า รออ่านอยู่นะคร้าบบบบบ :love2:
-
นั่นน่ะจิ ผมโพสสามรอบแล้ว พี่โตเต้ยังไม่มาเลย :impress:
:sad4: คิดถึงสุด ๆ
-
:angel
มีสติหน่อยเพื่อน.....
ปล. คุณชายโอทำความลับเรื่องตูดหล่นบนรถเมย์....ถ้าอิชั้นเก็บได้เอามาประจานสะ อิๆ ข้อหาไปจิกผู้ชายไม่ชวนเพื่อน เอิ๊กๆ
ฟิ๊วววว.....ไปก่อนนะจ๊ะ
-
:impress: ดีขึ้นยังเนี่ย ท่านชาย :impress:
รออ่านต่ออยู่นะ นะ นะ รีบมา
เด๋วขาดใจ :sad4:
-
ขอโทษที่ให้รอนะครับ ช่วงนี้หัวใจอ่อนแอ โดนรังแกบ่อย :monkeycry2:
.........
...............
ผมนั่งนิ่งพูดไม่ออก ได้แต่คิดในใจ นี่มันลืมจริงๆหรือไงเนี๊ยะ น้ำตาครอๆ
มันก็นิ่ง ไม่พูดอะไรเลย ก้มหน้าก้มตากินเหล้าอย่างเดียว
"เต้เป็นไรไปอ่ะ" มันถามหน้าตาเฉย ดูมันดิ๊
"ป่าว" หายใจลึกๆ บอกตัวเองว่าห้ามขี้แย
แล้วมันก็เงียบอีก ส่วนผมไม่ไหวแล้วครับ ลุกพรวดๆ ออกไปจากห้อง
"เต้จะไปไหนอ่ะ" มันตะโกนตามหลังผมมา
ผมนิ่งไม่ตอบมัน เดินดุ่ยๆเข้าห้องน้ำไป
"โครม!" เสียงอะไรสักอย่างล้มลงใกล้ๆ
"โอ้ย..." เสียงฮวดมันร้องลั่น :o
ไอผมก็ตกใจ รีบเปิดประตูออกมา เจอมันนอนล้มอยู่หน้าห้องน้ำ มีชุดกลองล้มทับอยู่ใกล้ๆ
มันเอามือกุมไว้ที่แผลข้างตัว นอนดิ้นหยั่งกะใส้เดือนโดนน้ำร้อนลวก
"เฮ้ยเป็นไรอ่ะ" ผมวิ่งไปประคองมันขึ้นมา
"ไม่เป็นไร เต้มาก็หายเจ็บแล้ว" ดูมัน ผมหละห่วงมัน แต่มันทำปากเก่ง
ว่าแล้วผมก็ปล่อยมันลงตรงนั้นแหละ
"โครม!!" มันล้มไปกองที่พื้นอีกรอบ
"โอ้ย!!!" คราวนี้มันร้องเสียงดังกว่ารอบแรก
หึหึ ไม่ต้องมามารยาเลย หนอยๆ ผมกำลังจะเดินเข้าไปในห้อง
มันก็ยังร้องครางอยู่ตรงนั้น หันมามองมันอีกที
"เฮ้ย..." เลือดครับ เลือดออกเยอะเลย เลือดๆ กรูจะเป็นลม
"เต้เข้าไปเอาเสื้อ ที่เปื้อนมาให้ฮวดหน่อย" มันทำเสียงสั่นๆ
ท่าทางมันจะเจ็บเอาการ ผมก็ลน ทำอะไรไม่ถูก เสื้อๆ เสื้อตัวไหนแล้วว้า........
"สีดำใช่มั๊ย" ผมตะโกนถามมันจากในห้อง
"ใช่ๆ" มันตะโกนกลับมา
ผมวิ่งเอาเสื้อที่เหมือนผ้าขี้ริ้วดำๆตัวนึงออกมา
"เฮ้ย.......ทำไมหน้าซีดอย่างงี้........"
...............
........
ขอตัวไปประชุมก่อนนะครับ เรียกประชุมด่วนซะ เหอๆ........
-
เรื่องมาเกิดคาด
โดนมากๆ ตอนที่เจอกับตัวครั้งแรก ผมหมดสิ้นเรี่ยวแรงเลยครับ
เพราะอาการเขาไม่รุนแรงเท่าฮวด แต่หนักกว่ามาก
ผมมักจะโทษตัวเองว่าเป็นเพราะผมเป็นเพื่อนที่ไม่ดีเลยทำให้เขาเป็นแบบนี้
ไม่สามารถแบ่งเบาอะไรเขาได้
สุดท้ายเขาก็กลับมาปกติ
ตอนนี้ก็สบายดี
ผมก็แค่หวังว่าเขาจะเดินไปสู่โลกที่สวยงาม
:yeb:
-
หายไปแป๊ปเดวเอง
พี่เต้postเพิ่ม 3 ตอนและ
รออ่านอยุ่นะคับ พี่เต้
ดูแลสุขภาพด้วยนะคับ กรุงเทพและปริมณฑลเริ่มเยนแล้ว สงสัยแถวๆไต้คงเยน+เฉอะแฉน่าดู - -*
RrMz`,, คับผม
-
ตั้งจัยทำงานน้าค๊าบบบบบบบบบ
ติดตามอยู่งับ ๆ
-
ดันมีประชุมวะก่อน เลยทำให้อารมณืค้างอีกแล้วอ่า :serius2:
มต่อไวๆนะครับเต้ อ่อ เรื่องหัวใจก้ขอให้เข้มแข็งไวๆนะคับ :yeb:
... :monkeysad2: ผมจะใช้หัวใจ หรือสมอง กับความรักดีครับ :confuse:
-
ประชุมตลอดเลย เพื่อน คนโวยวายกันแล้ว :serius2:
แต่ทำ MyLoveMyBabe อารมณ์ค้างเนี่ย บาปนะ ทำคนอารมณ์ค้างบ่อยๆ 5 5 5
ว่าแต่ อารมณ์อารายหรอ :confuse:
อิอิ :kikkik:
-
แต่ทำ MyLoveMyBabe อารมณ์ค้างเนี่ย บาปนะ ทำคนอารมณ์ค้างบ่อยๆ 5 5 5
ว่าแต่ อารมณ์อารายหรอ :confuse:
อิอิ :kikkik:
คิดไรอยู่ค้าบคุณป้อมมมมม เหอๆๆ :kikkik:
-
แต่ทำ MyLoveMyBabe อารมณ์ค้างเนี่ย บาปนะ ทำคนอารมณ์ค้างบ่อยๆ 5 5 5
ว่าแต่ อารมณ์อารายหรอ :confuse:
อิอิ :kikkik:
คิดไรอยู่ค้าบคุณป้อมมมมม เหอๆๆ :kikkik:
คิดลึกคับ อิอิ :kikkik:
คิดมากด้วย :myeye:
-
สำหรับผู้อ่านคนใหม่ อาจจะงงว่าอยู่ดีๆกระทู้นี้โผล่มาจากไหน แฮะๆ
พอดีเรื่องผมไปอยู่ที่กระทู้หยอดวานมานะครับ อยู่มานานแล้วด้วย
แล้วคุณเรย์ เขาเห็นว่ามันยาวมาก เลยแนะนำว่าให้แยกมาอีกกระทู้ดีไหม
ผมก็เลยเห็นด้วย แล้วก็แยกมาตามนี้
สำหรับเม้นของเพื่อนๆบางคนที่เม้นให้ อาจจะตามมาไม่หมด ถ้าไงก็ขออภัยแทนคุณเรย์ด้วยละกันนะครับ
-
ตามมาติดๆ
ปูเสื่อรอครับ :yeb:
-
มาด้วยๆ ขอปูเสื่อรอเตเต้ข้างๆหมีด้วยคนนะ (http://i117.photobucket.com/albums/o59/tanaew/emotion-dukdik/smurf_on_beach_4217.gif)
หมีมีหนมมั๊ย ต้องเตรียมเสบียงให้พร้อมรุ้ป่าว เผื่อเตเต้มาอัพช้าไง อิอิ
-
ง่ะ ไม่มีอ่าครับ เดี๋ยวกินกับคุณแน๋วแล้วกันนะ :kikkik:
-
แปะชื่อไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวตามอ่าน
ตั้ง 28 หน้า จะไหวมั๊ยนี่ :try2:
-
เต้ไปเป็นพิธีการงานปีใหม่ที่ทำงานวันนี้เป็นไงบ้าง มาเล่าให้ฟังด้วยนะค้าบบบ :interest:
มาต่อเรื่องนายฮวดเร็วๆด้วยนะค้าบบบ :angellaugh2:
-
:yeb:มาลงชื่ออ่านกั๊บ เข้าเล้ามะได้มา 2 ติ๊ต ทู้หายเลย :kikkik:
-
แล้วจะเป็นยังไงกันต่อไปน้อ . . . .
ไม่เดาหรอก รอ อ่านต่อดีกว่า :confuse:
-
:try2: ตามอ่านทันแว้วน๊าครับ แฮะ ๆ
วันนี้นั่งหน้าคอมทั้งวันเลย จากหน้า 5 มาถึงนี่
ป๋มจะเก็บไปฝันป่าวเนี่ยครับ คุณเต้... :like2:
เรื่องราวหนุกหนานมากครับ ตอนหลังเริ่มเปงห่วงอาการฮวด
แต่ม่ะเปงไรมีคนดูแลดี กิกิ คงผ่านไปได้ด้วยดี
แต่ก้อมารออ่านต่อน๊าครับ อ่านทันแว้ว ดีจาย ๆ ... :yeb:
-
เด๊วผมตามอ่านก่อน นะๆๆ หุหุ
-
:angellaugh2: โอ้วว มีคนอ่านเรื่องนี้เยอะขึ้นแล้วแฮ่ะ เอิ๊ก ๆ แล้วเมื่อไรน้องเตเต้ จะมาต่อเนี่ย เพื่อน ๆ คอยอ่านกันแล้วนะคร้าบบบ :angellaugh2:
-
อ่านทันแล้ว ต่อได้เลยนะคะ :yeb:
-
กางเต็นท์รอแล้วนะเตเต้ น่าร้าก :myeye: มาต่อไวไวเน้อ
หนาวๆ เหลียวมองข้างกายมีแต่หมอนข้าง :confuse:
(บ่นคนเดียว ชะแว่บ)
-
มาต่อเร๊วๆ นะค๊าบบ
-
อ่ะ จุ๊กกรู้ ๆๆๆ
-
ขอโทษเพื่อนๆที่เงียบหายไปหลายวัน เนื่องจากไอฮวดมันทำตัวไม่ดี
เลยโกดมัน แล้วก็พาลไม่อยากจะคิดถึงมัน ไม่อยากจะนึกถึงมัน
แต่....ผมอยากจะให้เรื่องราวทุกอย่าง.....จบเสียที ก็เลยมาต่อตอนสุดท้าย
หลังจากที่ผลัดวันประกันพรุ่งมาหลายรอบ
ว่าแล้วก็.......ต่อกันเลยเนอะ
..............
.........
ตอนนั้น......ผมยังคงลน บวกกับสับสน ไม่รู้จะเริ่มทำอะไรต่อดี
ไอผ้าขี้ริ้ว เอ้ย...เสื้อฮวดตัวนั้น ผมก็ส่งให้ฮวดมัน แบบ...เอามือยื่นให้
ไม่กล้าเข้าไปใกล้ๆมัน เพราะเห็นเลือดแล้วผม...จะเป็นลม
แต่แล้ว....ผมก็ได้หันไปมองหน้ามัน หน้าขาวๆที่เหมือนจะซีดอยู่แล้ว
กลับซีดหนักลงไปอีก ผมไม่ลังเลใจอีกแล้ว ตัดสินใจเข้าไปช่วยมัน
ประคองมันให้มันนั่งพิงตัวผมไว้
"โอ้ย...เต้เบามือหน่อยดิ๊..." เออ....หายปากดีแล้วครับ เจ็บเป็นกับเขาด้วย
"โทษๆ ก็นึกว่ากดแรงๆแล้วเลือดมันจะหยุด" ผมได้แต่ตอบกลับไปแล้วยิ้มเจื่อนๆ
มันค่อนข้างทุลักทุเลนิดหน่อย...แต่......มันก็ได้ผล เลือดหยุดไหลแล้ว
ผมพะยุง เอ...ไม่ซิ ใช้คำว่าลากมันจะดีกว่า :laugh: ก็ตัวมันหนักมากเลยอ่ะ
มาถึงเตียง....ก็...ปล่อยตัวมัน อย่างแผ่วเบา แฮะๆ...กลัวคับ กลัวว่าเลือดมันจะกระฉอกออกมารอบสอง
............
.......
พอมาอีแบบนี้ ได้ทีเลยครับ อ้อนสารพัด...
"เต้....ป้อนขนมหน่อย" เอ่อ...แขนก็ไม่ได้เจ็บนิหว่า ไหงจับขนมเองไม่ได้
ผมก็ได้แต่บ่นในใจนะแหละ แต่ก็ป้อนมันนะ :-[
"ขนมติดคอ แค่กๆ" ดูๆ ดูมันทำ อ้อล้อจริงๆ
เลยได้ทีเอาคืน ใส่เหล้าแก่ๆให้มันกระดกซะเลย
แล้วก็ได้ผลครับ กลืนไปอึกนึง ทำตาเขียวใส่ผมเลย
"โอ๋ๆ เราล้อเล่นนะๆ อย่างอนดิ๊" จริงๆมันก็ไม่ได้งอนอะไรมากนะ แต่ผมแกล้งมัน
ได้ทีไงครับ เลยไปครอเครียมันเลย
"พอๆ จั๊กจี้นะ เย้ย...อย่าเอาหนวดมาจิ้มแถวนั้น เย้ย" ฮวดมันร้องเสียงหลง
หลังจากที่ผมเอาหนวดที่ขึ้นหรอมแหรมไปลากแถวๆ.....นั้นของมัน
เอ่อ.....แถวๆนั้น เอ่อ...คือ....ตรงหน้าอกนะ แฮะๆ :-[
เราสองคนคุยกันเรื่องในอดีตสลับกับเรื่องอนาคตของฮวด
ฮวดเปลี่ยนไปมากจริงๆ จะมีใครคิดบ้างไหมว่า ผู้ชายที่เอาแต่เสเพลไปวันๆ
เหมือนไม่ได้วางเป้าหมายในอนาคตเอาไว้ กลับมองอนาคตตัวเองไว้ไกล
"ฮวดจะทำให้ร้านทองของป๋า...กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง" มันพูดซะตาเป็นประกายเลย :impress:
ผมก็ได้แต่นั่งพยักหน้าแล้วก็ "อืม" สั้นๆไปกับความฝันของมัน
แล้วคำพูดที่ทำให้ผมต้องสะดุดจากผวังก็หลุดออกมาจากปากมัน
"เต้ ลืมฮวดเถอะนะ"
"สักวันเต้คงจะได้เจอผู้ชายที่ดีกว่าฮวด แล้วก็รักเต้จริงๆ"
เอ่อ...ไหงมันเปลี่ยนอารมณ์เร็วจิงวุ้ย กำลังเคลิ้มไปกับฝันของมันอยู่แท้ๆ
"ฮวดพูดนะพูดได้ แต่ฮวดจะให้เต้ลืมฮวดนะ เต้คงทำไม่ได้หรอก" ผมพูดมันออกมาจากความรู้สึกของผมจริงๆ
แม้....ว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ นึกขึ้นมาแล้วมันวูบวาบ แต่...มันก็ยังคงมี
ไออุ่นบางอย่าง...ลอยออกมาให้เห็นเวลาที่ผมผ่านไปยังที่ๆเคยอยู่กับมัน
"เรากับเต้ รักกันไม่ได้ เต้รู้ใช่ไหม" มันพูดไปก้มหน้าไป
"อืม...เราเข้าใจนะ แค่ฮวดยังคุยดีกับเรา ยังทำตัวเหมือนก่อนๆ แค่นี้เราก็ดีใจแล้ว"
ผมไม่รู้สึกเศร้าเลยนะ รู้สึกมันอิ่มๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกับว่า.... (ผมคิดเอาเองในใจนะครับ)
ฮวดมันก็ยังคงมีคำว่า "รัก" หลงเหลือให้ผมเห็นอยู่บ้าง แม้...จะเลือนลางก็ตามที
"ทำไมเต้ถึงได้ดีกับฮวดแบบนี้นะ" คำถามนี้อีกแล้ว จะให้ตอบไงดีหละ
"เพราะรักมั้ง" ผมตอบมันแล้วก็หันไปจ้องหน้ามัน
แววตา...ของมันในเวลานี้ ไม่เหลือแววตาของผู้ชายอารมณ์ร้ายอีกแล้ว
เหลือแต่แววตาของเด็กหนุ่มคนเดิม คนที่ทำให้ผม....ได้สัมผัสกับคำว่า "รัก"
ฮวดไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่สิ่งยิ้มเล็กๆ ที่มันน่าจะมีความหมายอะไรสักอย่างให้กับผม
แต่ผมไม่อาจจะหยั่งถึงความหมายนั้น แต่...มันน่ารักเป็นบ้าเลย ให้ตายซิ
คนบ้าอะไร มันหล่อบาดใจได้ขนาดนี้
"เต้จะกลับบ้านยัง ง่วงยัง" มันถามผมอีกแล้ว ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ มันก็เล่นพูดดักคอเสียก่อน
"จะกลับบ้านก็ได้นะ ฮวดไม่ว่าอะไร แต่...นอนที่นี่กับฮวดได้ไหม" เอ่อ...นั่นไง
ดูมันพูดเข้า...หันไปมองนาฬิกา เออ...นี่มันก็จะตี 5 แล้วนะ
"อยู่เป็นเพื่อนฮวดก่อนได้มะ" ใกล้จะเช้าแล้วอีกไม่นานเอง
"อืม....เอาซิ พรุ่งนี้เราก็ไม่ได้ทำงาน แล้วฮวดไม่ทำเหรอ"
"พรุ่งนี้วันอาทิตย์วันหยุดฮวดนะ" ฮวดมันตอบตาใสแป๋วเลย
.................
.......
เราคุยกันได้อีกสักพัก ฮวดมันทำท่าทางง่วงๆ
"เต้...ฮวดขอพักแป๊บนึงได้ป่ะ" มันทำเสียงงัวเงียๆ
"เอาซิ" ผมพูดจบมันหงายหลังนอนลงไปเลยอ่ะ ดูมันดิ๊คงตั้งท่าจะนอนอยู่นานแล้ว
"นอนตักเราป่ะ" ผมยื่นขอเสนอให้มัน แค่ลองเสนอมันนะ ไม่คิดว่ามันจะสนองหรอก
มันไม่ตอบครับ แต่......ยกหัวมาบนตักผมเลย
"นิ่มขึ้นนะ สงสัยเพราะเต้อ้วนขึ้น" :pigangry2: อย่านอนมันเลยดีมะ ปากหมานนนนนนจริงๆ
มันหันมามองหน้าผม ที่กำลังทำท่าทางบูดเบี้ยว ก่อนจะหลับตานอนอมยิ้มไป.......
.............
......
แล้วเรื่องราวของผมกับฮวดก็คงมาถึงที่สุดของที่สุดแล้ว
คืนนั้น ไม่ซิ เช้าแล้วนิหน่า เช้านั้น ผมไม่ได้นอนเลย
เพราะรู้สึกอยากจะเก็บภาพความทรงจำ ของชายหนุ่มที่ตอนนี้
ดูเป็นเด็กที่น่ารักไร้ซึ่งภาพลวงตาที่สร้างขึ้นให้คนอื่นดูว่าเป็นคนเข้มแข็ง
ผมนั่งจ้องหน้า.....มันแล้วก็คิดย้อนกลับไปกลับมา เทียบกับเมื่อก่อน...
อืม...มันหล่อ...ขึ้นเยอะ หน้าใสกิ้ง คิดแล้วก็เสียดาย 555 เริ่มหวงของเก่าครับ
เอ่อ....มันหลับสบายมากครับ มีแอบกรนนิดๆ ส่วนผม..จะกลายเป็นซอมบี้แล้วครับ
หันไปมองนาฬิกา เอ่อ..จะ 9 โมงแล้ว คงต้องถึงเวลาแล้วจริงๆ
ผมพยายามยกหัวฮวด และลากขาตัวเองออกมา ให้เบาที่สุด
"โอ้ย.." ผมอุทานเบาๆ เพราะขามันชา แฮะๆ ปวดจนลุกไม่รอด
นั่งบีบ นั่งนวดอีกพักนึง ก่อนจะลุกไปหยิบกุญแจบ้าน ที่ตั้งอยู่บนเครื่องเสียง
เปิดประตูให้เบาที่สุด ก่อนจะเดินออกไป มันอดใจไม่ได้จริงๆที่จะหันมาลา
หันมาเห็นหน้ามันอีกครั้ง เอ่อ...น้ำตามันเริ่มครอที่ตาผม ผมพยายามที่จะคุมมันแล้วนะ
ไม่ให้มันไหลออกมา แต่มันไม่ไหวจริงๆ ผมเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง
แล้วก้มหน้าไปหามัน แล้วกระซิบที่หูมันเบาๆ "เต้กลับแล้วนะ"
พร้อมกับหอมแก้มมันเบาๆ (กลิ่นแป้งแคร์) และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้กลับมาเจอกัน
................
.........
ณ ปัจจุบัน ผมยังคงได้พบเจอกับฮวดอยู่เหมือนเดิม
เรายังคงทักทายกันเวลาพบปะเจอกันข้างนอก
ฮวดมันคงน่ารักเหมือนเดิม แต่เวลาเห็นมันอยู่กับแฟนมันทีไรเป็นต้องจี๊ดๆทุกที
แต่เอาหน่า เวลาแฟนมันไม่อยู่ มันก็พูดดีกับเราเหมือนเดิม
..............
......
สุดท้าย........ผมคงต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามผมเสมอมา
ขอบคุณครับ
ปล....ติดตามไดผมได้นะครับ บางวันก็มีเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านกัน บางวันก็มีรูปสวยๆมาให้ดูด้วย
ปล2...เร็วๆนี้จะมีเรื่องใหม่อีกเรื่องครับ เป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดสดๆร้อนๆ เรื่องราวน่าประทับใจ
อาจจะมีน้ำตานิดๆ แต่ก็....แฮะๆ...รอติดตามเองดีกว่านะครับ
ขอบคุณทุกๆคนจริงๆเลย :monkeysad:
-
:yeb: จะรอเรื่องใหม่นะจ๊ะเตเต้
-
และแล้วเรื่องราวขอฮวดและเต้ก็จบเพียงเท่านี้ :monkeysad:
แต่ยังดีนะที่ทั้งสองยังมีความรู้สึกดีๆให้กัน เจอกันก็ทักทายพูดคุยกันเหมือนเดิม :piglove2:
จะรอฟังเรื่องใหม่นะครับเต้ อ่อ ที่ไม่สบายอ่ะหายไวๆนะครับ เมื่อวานมีคนไปดูแลแล้วใช่มั้ย อิอิ :yeb:
....ทำไมนะใครบางคนเจอกันกลับทำนิ่งเฉย เหมือนไม่รู้จักกันเลย.... :monkeysad2: ปีใหม่นี้เหงาๆเบื่อจัง.....
-
:laugh: โฮ๊ะ... อ่านจบซักที ขอบคุณมากนะครับคุณเต้ อิอิ จะสินปีแย้วขอให้มีความสุขสมหวังนะครับ Happy New Year นะครับ แย้วเรื่องใหม่มาลงเร็วๆนะครับจะมาติดตาม อ่านต่อกัฟผม อิอิ :yeb: :yeb: สู้ๆ กัฟผม
-
:monkeysad: จิงๆ
-
คอยเรื่องใหม่ด้วยคนคับ ว่าแต่เรื่องไรอ่ะ อิ ๆๆๆ
-
เฮ้อ จบจนได้นะครับ เพื่อน
ดีแล้ว ที่ยังคุยกันได้กับฮวด :yeb: ยินดีด้วย
ว่าแต่ เรื่องใหม่ อย่าบอกนะ ว่าเป็นไอ้ที่โดนมาสดๆ ร้อนๆ เนี่ย
เขียนแล้วมันไม่ยิ่งแยหรือ ท่าน :sad4:
เอาเถอะจะรอแบบ ตั้งตารอเลย เพื่อน :impress:
-
อืมม เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลกจริงๆ นั่นล่ะ
จะรออ่านเรื่องใหม่นะคะ
-
มีฉากกุ๊กกิ๊กตอนลากตัวไอฮวดไปถ่ายสติ๊กเกอร์ด้วยกัน
เอาไว้ว่างๆตอนบ่ายๆ จะมาลงให้นะครับ สั้นๆ แต่...น่ารักครับ :-[
-
จบแล้วเหรอคะ ยังอยากอ่านอีกจัง
ไว้จะรออ่านฉากกุ๊กกิ๊ก เพิ่มเติมอีกนะคะ (หลายๆฉากก็ได้นา :impress:)
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ
ซาบซึ้ง ซาบซึ้ง :impress:
ปล.1 เอาใจช่วยคุณ tae4x นะครับ :yeb:
ปล.2 ผมก็ชอบ "เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลก" เหมือนกันอะครับ อ่านแล้วได้ข้อคิดีๆ หลายอย่างเลย แต่ว่าหนังสือออกมาแค่ 19 เล่มแล้วก็หยุดไป ยังตามอยู่เลยครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ
ซาบซึ้ง ซาบซึ้ง :impress:
ปล.1 เอาใจช่วยคุณ tae4x นะครับ :yeb:
ปล.2 ผมก็ชอบ "เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลก" เหมือนกันอะครับ อ่านแล้วได้ข้อคิดีๆ หลายอย่างเลย แต่ว่าหนังสือออกมาแค่ 19 เล่มแล้วก็หยุดไป ยังตามอยู่เลยครับ
ขอบคุณนะครับ สำหรับกำลังใจ แล้วก็...ยินดีต้อนรับด้วย
ส่วนหนังสือการ์ตูน "เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลก" มันออกตอนจบมาแล้วนะครับ รู้สึกจะ 26 เล่มจบ
หายากพอสมควรเลยครับ ถ้าอยู่กรุงเทพ ลองไปดูร้านหนังสือชั้นล่างที่เซ็นลาดดูนะครับ
ถ้าช่วงนั้นตำรวจตรวจไม่เข้มมาก อาจจะได้ตั้งแต่เล่ม 1-26 เลยอ่ะ :impress:
จะว่าไปผมอ่านแค่เล่ม 24 เอง เล่ม 25 กับ 26 มันออกมาแล้วหายากมาก
เอามากี่เล่มๆก็หมด ถ้าหาได้ฝากผมเล่มนึงนะครับ อิอิ
-
"ฮวด....." ดูๆมันทำเฉย ห่วงแต่เกมส์
"ฮวดดดดดด" ผมลากเสียงยาว จนมันหันมาทำตาขวางใส่
"ดูดิ๊ โดนยิงหัวเลยเนี๊ยะ" มันบ่นเรื่องเกมส์ใส่ผม สักพักไอเด็กที่มันยิงใส่หัวฮวด
มันก็หัวเราะกันคิกคัก ไอฮวดมันก็แกล้งเล่น เดินดุ่ยๆ ไปเบิร์ดกระโหลก 1 ที
โทษฐานมาขำคนกำลังจู๋จี๋ เอ้ย ไม่ใช่ โทษฐานที่มาขำมัน
มันเดินกลับมานั่งที่เดิม ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์อีกครั้ง
"ฮวดอ่ะ พอได้แล้ว ไหนว่าจะไปถ่าย 'ติ๊กเกอร์กันไง" ผมอ้อนมันหนักกว่าเดิม
เริ่มทำตัวเป็นไม้เลื้อย ถูไถตัวมันไปเรื่อย
"เย้ย....จั๊กจี้ เต้อย่าทำแบบนี้ดิ๊" มันเริ่มนั่งไม่ติด ยิงก็ยิงไม่ถูก ผมก็อดขำมันไม่ได้
แต่คนที่ขำหนักเข้าไปอีกคงจะเป็นพี่นก แฟนพี่เถียน ที่คอยลุ้นให้ผมกับฮวดตกล่องปล่องชิ้นกันเสียที
"พี่นก ช่วยฮวดด้วย" ยิ่งมันร้องเรียกพี่นก พี่เขายิ่งขำใหญ่
"ปัง" ผมเงียบ ฮวดมันก็เงียบ......... ก่อนที่จะมีเสียงบ่นตามมาเป็นคลื่นลูกใหญ่
"เต้อ่ะ.....ดูดิ๊ อีกแล้ว ฮวดโดนยิงหัวสองตาติดเลยนะ โหยอายเด็กมันไหมละเนี๊ยะ"
คือมันบ่นนี่ไม่ได้บ่นแบบจริงจังนะ ก็หยอกๆกันนะครับ ผมก็ไม่ได้โกดอะไรมัน ขำๆ
นั่งหัวเราะกับพี่นก จริงๆแล้วผมต้องขอบคุณพี่นกมาก เพราะถ้าไม่มีพี่นก ผมกับฮวด
อาจจะ.......ไม่สนิทกันเร็วขนาดนี้ แฮะๆ อย่าคิดลึกน้าาาาาาา
.............
.....
"ขออีกตาละกันนะ" มันอ้อนผมขอแก้ตัวกับเด็กๆในร้าน ผมก็...โอเคๆ ไม่มีปัญหา
"ปัง" มันหันมายิ้มให้ผม แฮะๆ ก่อนจะพูดกับผมว่า "ขออีกตานะคร้าบบ"
ดูมันอ้อนผมดิ๊ แหม...น่ารักแบบนี้ผมก็ใจอ่อนกับมันอีกแล้วอ่ะดิ
หลังจากนั้นผมก็ได้ยินมันอ้อน
"ขออีกตานะคร้าบบบบ" มันคงจะเห็นว่าใช้อ้อนได้ เลยใช้ซะหลายรอบ
"เอ่อ...ขอเป็นตาสุดท้ายแล้วจริงๆ" เชื่อมันเลย มันจะสนุกอะไรขนาดนั้น
ชักเริ่มหงุดหงิดๆ ตะหงิด จิตหงุดเงี้ยว เอ้ย...ม่ายช่ายๆ
พอสิ้นเสียง "ปัง" มันกำลังจะหันมาพูดกับผม ผมเลยสวนมันกลับ "พี่เถียนคิดเงินเครื่องฮวดเลยครับ"
"เต้อ่ะ........" มันทำท่าทางเป็นเด็กๆ ที่งอแงจะเอาของเล่น นี่ถ้ามันไม่อาย
ผมว่มันคงลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น หรือไม่ก็กระโดดกระทืบเท้าแล้วแน่ๆ
"เอางี้ ถ่ายเสร็จแล้ว ค่อยกลับมาเล่นต่อ ร้านมันอยู่ตรงนี้เอง ถ่ายไม่นานหรอก"
ผมก็ยื่นขอเสนอสุดวิเศษให้แล้วนะ แหม..ตามันเป็นประกายเลยเชียว
ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน มันยังหันมาขู่เด็กในร้านว่า "พวกเมิงอย่างเพิ่งหนีกลับนะ เดี๋ยวกรูมาเอาคืน"
ดูมัน....แค้นหนัก....เด็กเล่นเกมส์เก่งกว่าหน่อย 555
............
......
จากร้านพี่เถียนมาร้าน 'ติ๊กเกอร์ ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที เพราะมันใกล้กันมากๆ
แต่ที่เสียเวลากว่าจะถ่ายได้ ก็ตอนลากมันเข้าร้าน
"ไม่เอากลับเถอะ ฮวดอายอ่ะ ดูคนเต็มร้านเลย" มันงอแงนั่งอยู่ท้ายมอไซต์ไม่ลงท่าเดียว
"มาถึงร้านแล้วน้า...ลงไปสักหน่อยเหอะ เดี๋ยวกลับไปเล่นเกมส์ไม่ทันนะ"
พูดอยู่นาน....มันก็ไม่ยอมเข้าไปสักที ผมก็อ้อนมันอยู่หน้าร้านนะแหละ อ้อนๆง้อๆอยู่นาน
จนเด็กๆนักเรียนกลับไปกันหมด ร้านโล่ง+ว่าง
"ไปๆ ร้านว่างแล้ว เข้าไปสักแป๊บเหอะ" มันยังงอแงไม่เลิก จนพี่เจ้าของร้านทนไม่ไหว
เดินออกมาเชิญเอง "น้องสุดหล่อครับ เข้ามาถ่ายรูปประดับร้านพี่หน่อยซิ" ได้ผลครับ
แหม...ตัวงี้เด้งออกมาเลย แถมเดินนำหน้าเราเสียด้วย ผมก็ได้แต่ยืนส่ายหน้า
รู้งี้กรูชมว่าสุดหล่อตั้งนานแล้ว แหม.....ให้ได้งี้ซิ
.........
....
ผมกับฮวดเข้าไปในห้องแต่งตัว ทำเหมือนจะถ่ายในสตู ทั้งๆที่ถ่ายติดแค่ช่วงอกถึงหน้า
แต่นี่เล่นเช็คซะทั้งตัวเลย....ลืมบอก ไม่ใช่ผม ไอฮวด.....
ก็ไอคนที่บ่นว่าอายไม่กล้าถ่ายหน้าร้านมะกี้นะแหละ ตอนนี้เตรียมพร้อมจะเป็นนายแบบสุดริด
"ไหนว่าอายไง" ผมพูดจิกๆไปนิดๆ มันหันมายิ้มให้ก่อนจะบอกว่า "ลืมตัว"
........
.....
ช่วงที่กำลังโพสท่าถ่ายรูปนั้น พี่เจ้าของร้านก็เหมือนจะรู้เห็นเป็นใจกับผมเลย
"หน้าติดกันอีกนิดครับ นั่นหละ มือโอบมาจากด้านหลัง ใช่ แบบนั้น"
สรุปแล้วผมให้คะแนน ตากล้องเต็ม 100 ครับ อิอิ ซึ่งตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าคงจะถ่ายสัก 4 แอ็ค
แต่ฮวดอ่ะดิ๊ มันบ้า...กล้อง....เอ่อ...เล่นแอ็คท่าจนผมเหนื่อยไปกับมัน ไม่รู้ว่าตากล้องจะให้
เราสองคนกอดกันทำไม ทั้งๆที่รูปมันก็ถ่ายเอาแค่หน้า.....แต่...ก็ได้ใจผมไปแล้วน้าา...
หลังจากถ่ายเสร็จแล้ว เราก็มานั่งเลือกรูปกัน...สรุปแล้วทุกรูปฮวดมันดูดีหมด
ผิดกับผม....แมร่ง ดูไม่ได้เลย เทียบกับฮวดแล้วรัศมีมันต่างกัน
แล้วตากล้องก็...ขอถ่ายรูปฮวดเก็บไว้ที่ร้าน.....แหม...ให้มันได้งี้ซิ
ผมกลายเป็นป๋าดันเสียแล้ว......
"น้องๆ น้องนั่นแหละ ช่วยไปปลดกระดุม 2 เม็ดบนออกให้หน่อย" พี่ตากล้องใช้ผมครับ
มือไอฮวดมันก็ว่างนะ ทำไมไม่ใช้มันหละ
ฮวดนี่มันก็เหมือนนายแบบนะ รู้มุมกล้องเสียไปหมด สรุปแล้วทางร้านก็ได้รูปฮวด
ที่โชว์แพงหน้าอกขาวๆ กระฉากใจตากล้อง เอ้ย...กระฉากใจสาวๆไป 2 รูป(โพสเป็น 10)
สรุปแล้วพามันไปเกิดครับ แฮะๆ ส่วนตัวผมดับ.......
กลับมาที่ร้านพี่เถียน........แฮะๆ พวกเด็กๆกลับกันหมดแล้ว...
"ไอพวกเชี่ยนี่ นัดไว้ไม่เป็นนัด" มาถึงก็บ่นเป็นคนแก่เลย
"หายกันไป เกือบ 2 ชม. เด็กมันคงนั่งรออยู่หรอกนะ" พี่นกครับ แฮะๆ พี่นกจิ๊กฮวดเสียแล้ว
ส่วนผม.....ฮาครับ.....แล้วคืนนั้นมันก็อดเล่นเกมส์.....แต่ผมนะดีใจนะ...เพราะเราได้ไปดินเนอร์กันต่อ
...............
..........
คงถูกใจกันนะครับ กับฉากกุ๊กกิ๊ก นิดๆหน่อยๆ
สำหรับใครอยากเห็นรูป 'ติ๊กเกอร์พวกนั้น แฮะๆ..สายไปแล้วครับ
ผมทิ้งมันไปแล้ว ที่สำคัญ เพิ่งจะทิ้งไปได้ไม่นานด้วย คือว่าจัดห้องแล้วเปิดไปเจอกล่องที่เก็บรูปผมกับมัน
มันอ่ะน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย แต่ผมดิ๊รับสภาพตัวเองไม่ได้ เลยทำลายหลักฐานก่อน
เอาไว้ดูรูปผมกับมันยุคปัจจุบันเลยดีกว่า 55 คืนนี้ดึกแล้ว ไปนอนแล้วนะคร้าบบบ บายๆ
-
จะดูรูปฮวดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
คงถูกใจกันนะครับ กับฉากกุ๊กกิ๊ก นิดๆหน่อยๆ
สำหรับใครอยากเห็นรูป 'ติ๊กเกอร์พวกนั้น แฮะๆ..สายไปแล้วครับ
ผมทิ้งมันไปแล้ว ที่สำคัญ เพิ่งจะทิ้งไปได้ไม่นานด้วย คือว่าจัดห้องแล้วเปิดไปเจอกล่องที่เก็บรูปผมกับมัน
มันอ่ะน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย แต่ผมดิ๊รับสภาพตัวเองไม่ได้ เลยทำลายหลักฐานก่อน
เอาไว้ดูรูปผมกับมันยุคปัจจุบันเลยดีกว่า 55 คืนนี้ดึกแล้ว ไปนอนแล้วนะคร้าบบบ บายๆ
สันยาแล้วนะ พี่เต้(สุดหล่อ)
อย่าไห้น้องรอนาน นะจ๊า~*`,, 55+
-
55+
น่ารักดีค่ะ
-
อยากดูรูปฮวดด้วยคน :interest:
-
น่ารักมากเลยค้าบบบ กุ๊กกิ๊กกันน่าอิจฉาทีเดียวเชียว........... :monkeylove2:
รูปเต้อ่ะเบื่อแล้วค้าบ จะดูฮวดอ่ะ....อิอิ :kikkik:
เอาไว้ตอนมากทม อย่าลืมลากฮวดมาด้วยนะคร้าบบบบ :impress3:
อ่อ เรื่องใหม่เอาลงหรือยังคับเต้ ลงแล้วบอกด้วยนะคร้าบบบบ :angellaugh2:
-
ขอบคุณมากนะครับ ที่มาเขียนเรื่องดีๆให้อ่าน :teach: :angellaugh2:
-
อย่าลืมเอารูปเต้กะฮวดมาให้ดูนะค๊าบ ... :myeye:
แต่ทางที่ดี เอาตัวเป็น ๆ มาให้ดูตอนมากทม. ดีก่านะครับ ฮิฮิ... :like2:
รออ่านเรื่องต่อไปอยู่น๊าครับ ... :yeb:
-
เพิ่งอ่านไปไม่กี่ตอนหรอก แต่ชอบค่ะสนุกดี
เลยเข้ามาโพสก่อน เป็นกำลังใจให้คนเขียนรีบเอาตอนต่อไปมาลงไว ๆ นะคะ
:monkeylove2: :monkeylove2:
-
:serius2: เข้ามาดูรูปติ๊กเกอร์ ไหนอ่ะเตเต้ รูปฮวดอยู่หน๋ายยยยย :serius2:
-
ลืมไปอีกเรื่อง จะบอกว่าอยากเห็นรูปฮวดเหมือนกัน เห็นเต้บอกว่าน่ารักกว่าเต้อีก (เราว่าเต้ก็น่ารักมากอยู่นะ)
สงสัยฮวดคงระดับนายแบบเลยอ่ะ ว่าแล้ว ก็รีบเอามาลงไวๆ นะ จารอ :monkeylove2:
ได้โปรด :monkeysad2:
-
อิอิ ตามมารอดูรูป คุณฮวดด้วยอีกคน คุณเต้เอามาลงเร็วๆ นะกัฟ อิอิ (http://www.aromdee.net/pic_upload/Dec06/p586_11.gif)
-
หลงผิดตามอ่านมารวดเดียวจบเลยคับ
55+ ล้อเล่นนะ
.
อารมณ์ตอนอ่านเปนงี้เลยคับ
:laugh: :-[ :impress2: :impress: :serius2: :sad5: :-[ :o :sad4:
สรุปว่ามีทุกอารมณ์ ^ ^
.
ความรู้สึกดีๆจะยังคงไม่จางหายไปไหนคับ
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องของพี่เต้นะคับ ...
-
เย้ :like2: และแล้วก็ตามอ่านจนจบทันซะที รวดเดียวเลยนะเนี่ย
หนุกมากค่ะ แล้วไม่ทราบว่าตอนนี้ฮวดเป็นไงบ้าง เรื่องอาการที่เคยเกิดขึ้นดีขึ้นยัง แล้วนี่เขายังคบกับผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ
เขานอกใจไปมีกิ๊กเป็นสจ๊วต อ่ะ น่าจะเลิกกันไปเลยเนอะ (ฮวดจะได้กลับมาหาเต้ไง คริ คริ) :monkeylaugh2:
แล้วที่บอกว่าจะเอาเรื่องใหม่มาลงอย่าลืมนะคะ จะรอ ใช่เรื่องที่ทำให้ต้องเสียน้ำตาครั้งนี้รึเปล่า :monkeysad2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ เด๋วขอตัวไปอ่านก่อนแล้วค่ิอยมาเม้นต์นะ :yeb:
-
ผมมีของขวัญปีใหม่มามอบให้กับทุกๆคนที่อ่านเรื่องนี้นะครับ
อยากรู้ว่าเป็นอะไร เข้าไปอ่านในได ผมนะครับ แล้วจะรู้
ทนกระแสที่เพื่อนๆเรียกร้องกันไม่ไหว แต่...มีเวลาจำกัดนะครับ
ผมให้ดูแค่ 4 วันเท่านั้น โดยจะคิดตั้งแต่วันนี้
วันที่ 31 ธค. 49 ถึง 4 มค. 50
ช้าหมดอดนะครับ
อิอิ
-
เอ่อ...
ทางเข้าไดฯมันทางไหนหรอครับผม :try2:
-
ขออนุญาตพี่เต้นะค้าบ
http://taexxxx.diaryclub.com/
-
เย้ๆๆ ในที่สุดก็ได้ดูนายหัวหนามซะที น่ารัก ไม่เบานะนี่ ขาวๆๆ ตาสีน้ำตาล คิ้วเข้มๆๆ :angellaugh2:
เอ่อ เต้คร้าบบ ถ้าพี่จะไปปัตตานีนี่จะว่าไรมั้ยคร้าบบ อิอิ :haun6:
-
พึ่งอ่านจบเมื่อคืน เรียกนำตาเราไปได้ด้วยว่ะ :sad5:
ลองนั่งนึกตามว่าฮวดจะหน้าตาเป็นไง
แต่ก็ใกล้เคียงนะ
แต่สะดุดก็ตรง ตา นี่แหละ
เป็นเด็กที่ตาดุจริงๆแต่ก็ปนเศร้านะ เราว่า
ขอเป็นกำลังใจให้คุณเต้ต่อไปคร้าบ
:teach:
:yeb:
-
ดีใจที่มีคนหลงเข้ามาติดกับเรื่องนี้เยอะ อิอิ :interest:
เพื่อเป็นของขวัญให้กับทุกๆคนที่ชอบเรื่องนี้นะครับ (ไม่รู้ว่าจะอยากได้ของขวัญกันหรือเปล่า)
ของขวัญชิ้นแรกต้อนรับปีใหม่คิดว่าทุกคนคงจะได้เข้าไปดูกันมาแล้ว
งั้นมาดูของขวัญชิ้นต่อไปกันดีกว่า ผมเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ มาฝากเต็มเลย
..................
..........
30 ธ.ค. 49 เวลาโดยประมาณคือ 2 ทุ่ม
วันนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากกินเบียร์ อยากหาเพื่อนมานั่งคุยกัน
อาจจะเพราะว่ารู้สึกเหงาๆ ก็ได้มั้ง ปีใหม่ เพื่อนๆผมกลับบ้านกันหมด
ผมเลยขี่รถเวียนหาร้าน ที่บรรยากาศสบายๆ แล้วก็มาได้ร้านริมถนนร้านนึง
จริงๆแล้ว ต้องบอกว่า ไม่มีที่จะไปมากว่าเลยมาจบที่ร้านนี้
แต่บรรยากาศก็โอเคดีครับ ร้านเงียบๆ เพลงเบาๆ สบายๆ
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ผมสั่งเบียร์มาขวดนึง พร้อมกลับแกล้มนิดหน่อย
ขวดแรกหมดไปอย่างรวดเร็ว เหมือนพวกกระหายมานาน จะว่านานไหม ก็นานนะ
ตั้งอาทิตย์นึงแหนะ แฮะๆ ขวดสองผมกินไปได้หน่อยนึง เพื่อนผมก็มานั่งด้วย
เราก็กินกันไปคุยกันไป นึกไปถึงเรื่องในอดีต (ไม่เข้าใจเหมือนกัน
เวลาเพื่อนกันเจอกันในวงเหล้าแล้วชอบพูดแต่เรื่องในอดีต)
เสียงเพลงในโทรศัพย์ผมก็ดังขึ้น...อืม...ใครโทรมาหว่า
"ฮวด" เอ่อ...อึ้ง..ทำอะไรไม่ถูก หันไปมองหน้าเพื่อน เพื่อนมันก็ทำหน้างง เหมือนจะถามว่าทำไมเหรอ
ผมก็ลุกขึ้นไปรับสายอีกที่ ที่มันลับหูลับตาคนหน่อย
"ฮัลโหล สวัสดีครับ ว่าไง" ผมทำเสียงให้เรียบเพื่อกลบเกลื่อนความตื่นเต้น
"เต้...อยู่ไหนอ่ะ" ไมทำเสียงเศร้าๆอีกแล้วหว่า
"อ๋อ.....เราอยู่สาย มอ. นี่แหละ อยู่ร้านคอมไอโป้ง ฮวดมีอะไรหรือเปล่า" ผมโกหกมันไปครับ
"แล้วเต้ทำอะไรอยู่หรือเปล่า" ถามแบบนี้รู้เลยครับ มันต้องอยากให้ผมไปหาแน่ๆ
คิดว่าทุกคนคงจะรู้ว่าผมจะตอบยังไงใช่ป่ะ
"ป่าว ไม่ได้อะไร ว่างมาก มีอะไรหรือเปล่า" โกหกอีกแล้ว
"มากินเหล้าเป็นเพื่อนฮวดหน่อยซิ" นี่เราเจอกันตอนกินเหล้าอีกแล้ว เหอะๆ
ผมตอบตกลงมันไปทันที โดยไม่รอช้า แล้วก็บอกมันว่าอีกแป๊บนึงจะไปหา
ตอนนั้นผมยอมรับเลยว่า ผมอยากเจอมันมาก เพราะผมคิดไว้ตั้งแต่ตอนแรกที่จะออกมาหาเบียร์กินแล้ว
ว่า...ผมอยากจะชวนมันออกมากิน แต่ผมกลัวว่า แฟนมันน่าจะยังอยู่ เพราะหยุดปีใหม่ ก็น่าจะอยู่ด้วยกัน
เลยไม่ได้ชวน แต่นี่มันนึกถึงผม แสดงว่าอย่างน้อยใจเรายังตรงกันอยู่ อีกส่วนนึงก็คือ
ผมสัญญากับเพื่อนๆในบอร์ดเอาไว้แล้วว่าจะเอารูปฮวดมาลง ซึ่งโอกาสก็มาแล้ว
............
......
ผมกลับมาที่โต๊ะ บอกเพื่อนว่าจะไปกินเหล้าต่อ เพื่อนมันก็เข้าใจ
แต่ขอให้หมดขวดนี้ก่อน ซึ่งกว่าจะหมดก็...นานเอาการ ผมมองดูนาฬิกา
เฮ้ย...นี่มันจะ 20 นาทีแล้ว บอกฮวดมันไว้แค่แป๊บเดียว ผมเลยชนหมดแก้วกับเพื่อน
รีบเช็คบิล แล้วก็รีบพุ่งตรงไปหามัน
เอ่อ....นี่กรูมึนแล้วหรือไงเนี๊ยะ ผมบ่นตัวเองในใจ ว่าทำไมคออ่อนแบบนี้
ผมใช้เวลาไม่นานมากจากร้านนั้นมาบ้านฮวด
ยังไม่ทันจะจอดหน้าบ้านสนิท ผมก็เห็นรอยยิ้มหวานๆ ยืนรออยู่แล้ว
"เฮ้ย...ลงมานานยัง"
"ก็ตั้งแต่วางสาย" เอ่อ...รู้สึกผิดชะมัด.....ก็มันเกือบครึ่งชั่วโมงแหนะ
แล้วฮวดมันก็ขึ้นมาซ้อนท้ายมอไซต์ผม....ผมทำหน้างงๆ หันไปถามมันว่า
"จะไปไหนเหรอ" มันส่งยิ้มหวานให้ผม...ละลายเลย
"ไปซื้อเหล้ากันก่อน"
"เอ้า...เราก็นึกว่ากินอยู่ก่อนแล้ว แล้วเราจะไปซื้อเหล้าที่ไหนกันดี" ผมถามไปงั้นแหละ
เพราะถ้าเวลาแบบนี้ เหล้าถูกๆมีร้านเดียว แล้วมันก็ใช่อย่างที่คิดไว้ ฮวดบอกร้านเดียวกัน
กับที่ผมคิดไว้เลย ก่อนออกตัวรถ ฮวดมันก็ทำให้ผม......รู้สึกดีขึ้นมาอีกแล้ว
"นี่เราไม่ได้ซ้อนท้ายเต้มานานมากแล้วนะ" ผมหันไปยิ้มให้มันอีกครั้ง ก่อนที่มันจะเอามือ
มาโอบตัวผม แล้วกอดแน่นๆ สองครั้ง แล้วก็หัวเราะ "แฮะๆ"
ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้นะครับว่า ตอนนั้นผมรู้สึกดีแค่ไหน
ผมขี่รถช้าๆ ไม่รีบร้อน เพราะอยากจะยื้อเวลาแบบนี้ ไว้นานๆ แต่ร้านเหล้ามันก็ไม่ได้ไกลสักเท่าไหร่
ใกล้จะถึงแล้ว...ทำไมมันถึงไวอย่างนี้ว้า....บ่นในใจตามเคย
"จะซื้อเลยป่าวหรือว่าขี่รถเล่นกันก่อนดี เราว่าขี่รถเล่นกันก่อนดีกว่า" โหย....ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้
เหมือนจะรู้ใจเราเลย ได้ดิ้นตาย ผมก็ขี่รถผ่านร้านเหล้าตามเส้นทาง......เส้นทางเดิมแห่งอดีต
แต่วันนี้มันต่างจากครั้งก่อนๆในอดีตแล้วหละ ผมไม่รู้สึก......แบบก่อนๆอีกแล้ว
แน่นอนถามว่ารักไหม ตอบสั้นๆครับว่า "รัก" แต่.......เป็นรักที่ขอแค่ได้ดูแล ก็พอ
ไม่ได้อยากจะเอามาเก็บไว้ครอบครอง
.................
........
เราขี่วนสาย มอ. หนึ่งรอบก่อนจะมาจอดหน้าร้านเหล้า
"เต้กินเหล้าอะไรดีอ่ะ" อืม.....อยากจะบอกว่ารีเจน แต่มันจะกินได้ป่าวหว่า
"แล้วแต่ฮวดละกัน ฮวดอยากกินไร สั่งเลย เราเลี้ยงเอง" ทำใจใหญ่ครับ แฮะๆไม่กลัว เงินเดือนเยอะแยะ
"อืม...." มันคิดหนัก ผมก็เหมือนกัน ไม่รู้จะสั่งเหล้าอะไรดี ผมก็คิดว่า อย่าสั่ง สเปรย์กับมาสเตอร์เบรนเป็นพอ
เพราะกินทีไร ตื่นมาหนักหัวทุกที ไม่ทันขาดคำครับ
"เอาสเปรย์คับ น้ำแข็ง 2 โซดา 4 น้ำเปล่า 4 ครับ" จะแย้งก็ไม่ได้เพราะบอกเขาไปเองว่า จะสั่งอะไรก็ได้
ระหว่างรอเงินทอน...ฮวดก็เดินไปรอที่รถ ผมหันไปเห็นลูกอมที่ขายในร้าน
เลยตะโกนถามฮวดไปว่า
"เอาลูกอมไหม" ผมหันไปมองฮวดแล้วก็ยิ้มแซวๆ มันก็คงจะรู้ เลยอายๆ
ผมเลยสั่ง...ลูกอมมา เผื่อ......เผื่อครับ เผื่อมันจะป้อนให้ผมอีก ฮิ้ว...คิดเองก็เขิลล์เอง
................
......
ปล.ไว้มาต่อครับ น่าจะได้สัก 3 ตอน...น้ำเยอะไปป่าวนี่ แต่เอานะ อยากจะให้เห็นภาพชัด...
บวกกับปัญหาเรื่องสมองของผมตอนนี้ แฮะๆ...กลัวชะมัด...
ถ้าวันนึงผมตื่นขึ้นมาแล้วจำทุกคนไม่ได้ จะทำไงดีหละ เหอะๆ กลัวๆ
-
มารออ่านต่อคร้าบ ...
แอบไปดูรูปฮวดมาแว้วเหมือนกาน ตาฮวดสีน้ำตาลด้วยอ่า น่ารักใช้ได้ คริคริ!~ :yeb:
-
เข้าไปดูรูปฮวดมาแล้ว น่ารักได้ใจมากกกกกกกก :like6:
ว่าแต่รีบมาต่อตอนต่อไปไวๆ นะ
-
wowๆๆ นายฮวดยังหวาน น่ารักเหมือนเดิม.... :monkeylove2:
อยากหยุดเวลาไว้อย่างนั้นเลยใช่มั้ยเต้...ยังไงจะติดตามตอนต่อไปที่ขอบเตียงเหมือนเดิมค้าบบบ :yeb:
-
เย้ๆ ดีใจด้วยนะคะ คิดว่าปีใหม่ปีนี้เต้คงไม่เหงาแล้วนะคะ
โอย อ่านแล้วก็ปลื้มแทนจนน้ำตาคลอ :myeye:
-
อะจ๊าก ใครอย่ามาปลื้มฮวดของป๋มน้า ผมปลื้มได้คนเดียววววววววววววววววววววว
:3125: :3125: :3125:
อยากเจอฮวดๆๆๆๆๆๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
อะจ๊าก ใครอย่ามาปลื้มฮวดของป๋มน้า ผมปลื้มได้คนเดียววววววววววววววววววววว
:3125: :3125: :3125:
อยากเจอฮวดๆๆๆๆๆๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
พี่เรย์ๆ แบ่งกันชื่นชมมั่งก้อได้นะคับ ฮ่าๆๆ
พี่เต้ม่ะว่าไรน๊า เหะๆ
รออ่านอยุ่นะคับ พี่เต้~*`,, :-[
-
อะจ๊าก ใครอย่ามาปลื้มฮวดของป๋มน้า ผมปลื้มได้คนเดียววววววววววววววววววววว
:3125: :3125: :3125:
อยากเจอฮวดๆๆๆๆๆๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
พี่เรย์ๆ แบ่งกันชื่นชมมั่งก้อได้นะคับ ฮ่าๆๆ
พี่เต้ม่ะว่าไรน๊า เหะๆ
รออ่านอยุ่นะคับ พี่เต้~*`,, :-[
ขอปลื้มด้วยคน มะได้หรอ :haun5: :myeye:
-
เอิ๊ก....ใครจะปลื้ม หรือคิดเอาเองว่าเป็นเจ้าของ หุหุ
ก็ได้แค่คิดนั่นแหละ เพราะเจ้าของตัวจริงนะ ผมตะหาก วิ้วววววว
...........
......
ผมขี่รถชมเมืองมาเรื่อยๆ อากาศกำลังเย็นสบายเลยเชียวหละ
รู้งี้ขี่รถเล่นอีกสักรอบสองรอบก็คงจะดี ผมนะสบาย แต่ฮวดนู่น
"เต้...ใข่เราจะแข็งตายแล้วนะ" :o อารายยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลย ไหงมาพูดแบบนี้เนี๊ยะ :-[
แล้วผมก็หันไปดู ฮวด เอ่อ....ใกล้จะแข็งแล้วจริงๆด้วย...ก็น้ำแข็งที่มันถือมา
มันดันเอามานั่งบนหว่างขาด้านหน้า ผมถึงว่า รู้สึกเย็นๆ แถวๆก้นของผม แฮะๆ
ว่าแล้วก็บึ่งรถ มุ่งหน้าสู่บ้านฮวดภายใน 5 นาที
............
.....
ก่อนขึ้นไปถึงห้อง ผมหิ้วของพะรุงพะรัง เพราะฮวดมันต้องวิ่งไปเปิดประตูบ้าน
แล้วก็เข็นรถผมเข้าบ้าน ก่อนจะรีบวิ่งกุลีกุจอมาช่วยผมถือของ
"มาๆ เดี๋ยวช่วยถือ" แล้วมันก็แกล้งเข้ามา ทำท่าจะอุ้มผม..
"เฮ้ย...ไม่ต้องๆ เดี๋ยวก็อดกินกันพอดี" คืออดกินเหล้าแต่กินอย่างอื่นกันแทน :laugh:
ผมมันพวกกลัวความมืด เหอะๆ เลยเดินติดๆกับมันตลอด มันก็เหมือนแกล้งผมนะ
ไม่ยอมเปิดไฟให้
"นี่ๆ ถ้าไม่เปิดไฟนะ เราได้ตกบันไดลงมาตายแน่ๆ" ต้องให้พูดแบบนี้มันถึงจะเปิดไฟให้
ผมเริ่มเอ๊ะใจตั้งแต่ เดินเข้ามาแล้ว เอ...ทำไมมันรู้สึกแปลกว้า......
จนทุกอย่างมันมาเฉลยในห้องของฮวด ภาพห้องของฮวดในวันนั้นมันยังติดตาผมอยู่เลย
ห้องรกๆ ที่ต้องเดินแล้วเอาเท้าเขี่ยของที่กองที่พื้น เพื่อเปิดทาง
แต่วันนี้ มันเปลี่ยนไป ของทุกอย่างในห้องถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ
เสื้อผ้าที่ใช้แล้ว ถูกกองในตะกร้าผ้า อย่างเรียบร้อย ผ้าห่มถูกพับเก็บไว้อยู่ปลายเตียง
ผมยืนอึ้งอยู่พักนึง สายตายังคงมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตานัก
"นี่ แฟนฮวดมาเก็บให้เหรอ" ที่ไม่คิดว่าเป็นจะเป็นฮวด เพราะผมเพิ่งเห็นแฟนฮวดกลับมาเมื่อวันก่อน
"ป่าว...เราเก็บเอง ไม่เชื่อเหรอ" มันพูดจบ ผมหันไปมองหน้ามัน
"จิงดิ๊ นึกไงถึงเก็บอ่ะ วันก่อนมายัง...เละ อยู่เลย" ผมพูดไปก็มองสิ่งของรอบตัว
ฝุ่นยังมีอยู่บ้าง แต่...น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ผ้าปูที่นอนอันใหม่สีน้ำเงินเข้ม ดูสะอาด
"ตอนที่เต้มาตอนนั้น ฮวดยังช๊อตอยู่นะ แต่ตอนนี้ฮวดหายแล้ว ฮวดกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว"
มันพูดจบแล้วหันมายิ้ม น่ารักๆใส่ผมทีนึง
"แหม..ยิ้มหว่านเสน่ห์เราอีกแล้ว แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" ผมพูดแซวมันไปแบบนั้นแหละ
แต่จริงๆก็น่าหลงไหลอยู่
................
......
"เฮ้ย....น้ำแตก....." ผมตะโกนลั่น เพราะมือที่ถือถุงน้ำแข็งอยู่ เริ่มมีน้ำไหลออกมาเยอะแล้ว
"เต้ถือไว้ก่อนเดี่ยวเราไปเอากระติกมา" แล้วมันก็วิ่งออกไป หยิบกระติกกับแก้วมาสองใบ
แล้ว.....ความสุขทางใจ เล็กๆของผมก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"หมดแก้ว" ผมพูดเสียงดัง ปลุกใจกันเล็กน้อย :laugh:
"กิ้ง" เสียงแก้วกระทบกัน ก่อนจะมีเสียง "อึกๆ "ตามมา อืม....เหล้าบ้านี่ ไม่อร่อยเลย ให้ดิ้นตาย
เหล้าถูกๆก็งี้แหละ :laugh:
เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ ในคืนนั้น ผมคงเรียบเรียงลำดับไม่ถูก แต่จะเอาบางเรื่องที่หน้าสนใจละกันนะ
..............
.......
"ฮวดหายดีหรือยัง" ผมถามเพราะเป็นห่วงมัน ที่สำคัญแฟนคลับก็ห่วงกันเยอะด้วย เลยถามเผื่อให้
"ตอนนี้ฮวดหายดีแล้วหละ ช่วงที่เต้มาตอนนั้นเรายังช๊อตๆอยู่เลย" ผมทำท่างง อะไรช๊อตคืออะไร
"ก็ฮวดกินยากล่อมประสาทที่หมอให้นะแหละ ปกติเขาให้กินกันคราวละ เม็ด" มันทิ้งช่วงแล้วกระดกเหล้า
"แล้วฮวดกินกี่เม็ดหละ" ผมถามมันต่อเพื่อไม่ให้มันขาดช่วง
"4 เม็ด" :o
"เฮ้ย..แล้วไม่เป็นอันตรายเหรอ"
"ก็....เป็นอย่างที่เต้เห็นนะแหละ" ฮวดมันอึ้กๆเหล้าเข้าปากอีก
"เราถามสาเหตุหน่อยได้มะ ว่าฮวดเครียดอะไรมากเหรอ ไม่สะดวกจะเหล้าก็ได้นะ"
"ก็หลายๆเรื่องนะ เรื่องที่บ้าน เรื่องแฟนฮวดด้วย" อืม....ผมนั่งฟังมันใจจดใจจ่อ จิบเหล้าไปด้วย
เหมือนนั่งดูหนังอยู่เรื่องนึงเลย
"ก่อนหน้าที่เต้จะเจอกับฮวดครั้งที่แล้ว ตอนนั้นเราติดยากล่อมประสาทนะแหละ คิดมากทีไร
ก็หยิบมากินทุกที แล้วมันไปตีกับเหล้าที่กินเข้าไปทุกวัน เลยหนักเข้าไปอีก"
"อืม...แล้วไงต่อ" ผมเห็นมันเงียบ เลยถามมันต่อ
"เรื่องของเรื่องก็คือ แฟนฮวดทะเลาะกับฮวด ฮวดเครียดไม่รู้จะทำไงกินเหล้าทุกวันๆ
แล้ววันนั้นมันไม่ไหว ฮวดนั่งรถไฟ ไปหาเพื่อนฮวดที่กรุงเทพ ฮวดเจอหน้าเพื่อน
ฮวดร้องเลยอ่ะ แบบว่ามันไม่ไหวแล้ว แล้วเพื่อนฮวดมันก็บอกว่า เออ..กรูรู้เรื่องมึงแล้ว
แฟนเมิงจะบอกเลิกเมิง แต่ไม่กล้า ฮวดมันได้ยินแบบนั้น ร้องไห้หนักเข้าไปอีก
กินเหล้ากันข้ามวันข้ามคืน 2 วัน 2 คืน ไม่หลับไม่นอน"
มันก็เล่าอีกเยอะมากๆ ว่ามันไปผจญภัยที่กรุงเทพยังไงบ้าง ตอนนั้นมันโทรมมากๆ เหมือนคนติดยา
ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองแบบดูถูก..........พอเงินหมดก็กลับบ้าน
ที่บ้านฮวดเป็นห่วงกันใหญ่ เพราะฮวดไม่ได้เอามือถือไป แล้วก็ไปไม่ได้บอกใครด้วย
กลับมาได้ไม่นาน ฮวดมันก็...กินเหล้าหนักบวกกับกินยาระงับประสาทระดับ 15 (มันบอกผมอย่างนั้นนะ
ระดับ 15 ก็คือ ยาระงับประสาทระดับธรรมดา 15 เม็ด รวมเป็น 1 เม็ด)
มันกินไป 1 เม็ด แล้วมันก็บอกว่า มันโทรไปหาเพื่อนลาตายทุกคนเลย
ตอนนั้นที่บ้าน แล้วก็เพื่อนๆมายืนหน้าห้อง กอดคอร้องไห้ เพราะคิดว่าฮวดจะตายแล้ว
แม่กับน้องสาวฮวดยืนร้องไห้กันหน้าห้อง ส่วนป๋าเดินเข้ามาคุยกับฮวด
บอกว่ารักฮวดนะ คิดจะทำอะไร ก็คิดให้ดี แล้วฮวดก็โกดป๋า..กินยาระดับ 15 ต่อหน้าป๋าไปอีกเม็ด
แล้วป๋าก็ให้พี่ชายเข้ามา พี่เขาก็มานั่งข้างๆ กอดคอฮวด พูดไปร้องไป พี่ชายนะรักฮวดมาก
รักแบบมากๆเลย ฮวดเริ่มฟิวหลุด เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว พี่ชายก็เดินพาป๋ามาหาแม่
แม่กับน้องสาวก็ยืนร้องไห้ เรียกชื่อฮวด แล้วหลังจากนั้นฮวดก็ไม่รู้ตัวอีกเลย
มารู้สึกอีกทีก็ตอนที่ เพื่อนฮวดมันเข้ามาหา หน้ามันเลือดไหลเต็มเลย ฮวดเลยได้สติ
ถามมันไปว่า ไปโดนอะไรมา มันบอกฮวดว่า มันทะเลาะกับที่บ้านมา เพราะมันจะออกมาหาฮวด
แต่ที่บ้านไม่ยอม มันก็เลยต่อยกับพี่ แล้วหนีออกมา
ตอนนั้นป๋า แม่ น้องสาว พี่ชายมาพูด ฮวดไม่รู้สึกอะไรนะ แต่เพื่อนมาพูด ฮวดซึ้งเลย เรียกสติฮวดกลับมาหมดเลย
แล้วเพื่อนมันก็นั่งเป็นเพื่อนฮวด จนมันไม่ไหวขอตัวกลับ ฮวดก็ลงไปส่งมันนะ เดินไปตัวปล่าวเลย
ใส่กางเกงในลงไปส่งมันทั้งอย่างนั้นเลย ฮวดกลับขึ้นมา น้องสาวฮวดก็ต่อโทรศัพย์ให้คุยกับแฟนฮวด
จนแฟนฮวดบอกจะมาหา ฮวดก็เลยไล่ให้ทุกคนกลับไปนอนกัน
แต่ฮวดไม่นอน นั่งมองนาฬิกาข้ามคืนมาจนเช้า (มันบ้าไปแล้วจริงๆ ทำไปได้ไง)
แฟนฮวดมาก็คุยๆกัน สรุปแล้ว แฟนฮวดให้โอกาสฮวดอีกครั้งในการปรับปรุงตัว
เรื่องที่หนึ่งก็เลยจบลงแบบนี้...........
........
...............
เอาไว้มาต่อตอนต่อไป มีอีกหลายเรื่อง.....ฉากแรกซีเรียสหน่อย ฉากหลังๆนี่ น่ารักๆแล้วหละ
ง่วงแล้ว นอนก่อนดีกว่า
บายๆ
คิดถึงทุกคนนะครับ
ใครเม้นก็ขอให้ปีใหม่นี้ ได้แบบใหญ่ๆแล้วก็ยาวๆ เอ้ย....
ของขวัญชิ้นใหญ่ๆ แล้วก็.......อายุยืนยาววววววววววว
อิอิ :interest:
-
ท่าทางพี่ฮวดคงมีเรื่องไห้คิดมากมายอ่ะคับ พี่เค้าถึงได้เครียดขนาดนั้น
แต่พี่ฮวดยังโชคดีนะ ที่มีพี่เต้คอยดูแล(อยุ่ห่างๆ หรือไกล้???)
รออ่านตอนต่อไปอยุ่นะคับ พี่เต้(สุดหล่อ) ฮ่าๆๆ
RrMz`,,
-
ยากล่อมประสาทระดับ 15 โอ้ว ฮวดช่างคิดนะเนี้ย :try2:
อ่านตอนนี้แล้สงสารฮวดจับใจ อยากไปช่วยเต้ดูแล คิกๆๆ :haun6:
มาต่อไวๆนะคร้าบบ :yeb:
ปล.มาเม้นแล้วนะคับ แบบว่าอยากได้ ใหญ่ๆยาวๆ เพี้ยง....ขอให้สมพรปากนะเต้ :like6:
-
รีบมาต่อเร็ว ๆ นะ
ที่บอกว่าตอนต่อไปน่ารักอะ
:-[ :like6:
-
อ่านทันแว้วววววววว
ดีใจจัง
ชอบรูปฮวดใส่แว่นอะ
โดนโคดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พูห์ :serius2:
-
มาต่อได้แล้วคับ น้องเตเต้ สุดหล่อ คอยอ่านอยู่น้า
เพื่อน ๆ เกาะขอบเตียงกันใหญ่แล้วเนี่ย (โดยเฉพาะพี่นัท) หุหุหุ
ดองมาหลายวันแล้ว มาพิมพ์ต่อเลย อย่างด่วน ไม่งั้นเจอประชาทันแน่
(ประชาทันเขียนไงอ่ะ เขียนไม่เป็น 5555)
-
แฮะๆ....ดองซะเค็มเลย
...........
..................
ฮวดเป็นคนชอบเพลงแนวร๊อคๆ เรียกได้ว่า ร๊อคเข้าเส้น
แต่ในคอมฮวดก็ยังคงมีเพลงแนวเลิฟๆ ให้ผมได้ฟังบ้าง
(อันนี้แอบคิดเอาเองว่า มันลงเพลงแนวนี้ไว้เพื่อผม ก็....เพื่อนๆมันก็ชอบร๊อคเหมือนกัน
แล้วมันจะเก็บเพลงพวกนี้ให้ใครฟังหละ ช่ายมะ)
เราชนแก้วกันไปหลายยก โดยมีเรื่องเล่าของฮวดเป็นกลับแกล้มอย่างดี
ผมลุกขึ้นไปนั่งหน้าคอม แบบโซเซ เพราะเริ่มมึนๆบ้างแล้วหละ
"ขอเปลี่ยนแนวบ้างนะ ฟังแนวนี้นานๆแล้วเครียด" ผมพูดจบมันหัวเราะร่วนเลย
ผมนั่งเลือกเพลงที่ชอบ ซึ่งมีไม่กี่เพลงหรอก แต่เพราะมันมีเป็นร้อยเพลง เลยนั่งเลือกนาน
ฮวดมันเห็นผมเลือกช้า เลยขัดใจ ลุกขึ้นเดินมาหาผม
ผมหันไม่มองมัน ก็อดหัวเราะออกมาได้ "เดินให้มันตรงๆหน่อย เซจะล้มแล้ว"
มันก็แก้ตัวผม น้ำขุ่นๆนะ (น้ำขุ่นมากๆ เหนี้ยวด้วย เย้ย ม่ายช่ายๆ)
"ฮวดนั่งนานไปหน่อย เลยขาชา เนี๊ยะ ดูดิ๊" แล้วมันก็ชี้ให้ดูที่ขามัน ผมเห็นมันทำแบบนั้นก็ยิ่งขำใหญ่
แล้วมันก็มานั่งยองข้างซ้ายมือผม
"ไหนทำอะไรอยู่ ชักช้าจริง" ("ชักช้าๆ ไม่ดีเหรอจะได้เสียวนานๆ" อันนี้คิดในใจนะ)
แล้วมันก็เอื้อมมือมาจับเม้าส์ ซึ่งมือมันคร่อมมือผมอยู่ ผมนั่งนิ่งอยู่ครู่นึง
นึกได้อีกที ก็ดึงมือออก มันหันมามองหน้าผม แล้วมันก็........
"โครม" มันล้มลงมาทับผม และนั่นก็ทำให้หน้าเราสองคน อยู่ห่างกันไม่กี่เซน........
จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออกแล้ว จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้ ผมนอนนั่งมองหน้ามัน
แล้วมันก็โน้ม....ตัวลงมาทีละช้าๆ ช้าๆ จนหน้าเราจะติดกันแล้ว
แล้วมันก็...............
"5555" มันลุกขึ้นมานั่งแล้วหัวเราะดังลั่นเลย
"เต้เป็นไร นอนแข็งเป็นท่อนไม้เลย 555" ดูมันแซวผม ไอเราก็นึกว่า........จะได้...........มองตามันนานๆ แฮะๆ
ผมเลือกเพลงอะไรไปผมก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่า ฟังไป 3-4 เพลง เริ่มง่วง กำจริงๆ เลือกเพลงได้เข้ากับบรรยากาศจริงๆ
ผมนั่งเปิดลิสต์รายการเข้าเวบ ว่าฮวดมันเข้าเวบอะไรไปบ้าง
ส่วนใหญ่มันจะเข้า YouTube มากกว่า เพราะมันจะไปหาเพลงร๊อคฟัง+ดู
ซึ่งที่ผมดู โฮ.......มีเยอะมาก แล้วตาผมก็สะดุดไปเจอเวบนึง
"เฮ้ย ฮวดเข้าเวบนี้ด้วยเหรอ" จริงมันก็ไม่น่าตกใจหรอก ถ้าผู้ชายคนนึงจะเข้าเวบโป๊ เพียงแต่ผมก็เว่อร์ไปหน่อย
"อืม....ฮวดโหลดคลิปมาเยอะแยะเลย" เหอะๆ ไอนี่กามเหมือนกันแฮะๆ
แล้วผมกับฮวด ก็มานั่งดูคลิป+กับจิบเหล้าไปด้วย ผมดูกับฮวด
ไม่ได้เน้นอารมณ์อย่างว่า เราเน้นฮาๆมากกว่า มันก็ช่างเอากันท่าพิศดาลจริงๆ ผู้ชายก็เก่ง ผู้หญิงก็สามารถ
ดูได้พักนึง ฮวดมันก็พูดขึ้นมาเบรกอารมณ์
"พอเถอะ ดูแล้วเดี๋ยวเยี้ยวเหนียว" ดูมันทะลึ่ง ปกติผมทะลึ่งมากๆนะ เจอมันแล้วตัวเองอายแทน
แล้วมันก็เปิด YouTube มาให้ดู ซึ่งแต่ละอันนี่ เล่นเอาผมทึ่ง
คนอะไรจะโซโลกีตาร์ได้เร็วขนาดนี้ โอ้วแม้เจ้า มันเซฟไว้เยอะมากๆ ผมก็ทยอยดูไปเรื่อยๆ
ดูกันไปก็วิจารณ์กันไป ผมก็ไม่ได้มีพื้นฐานด้านดนตรีสักเท่าไหร่ แต่ผมฟังฮวดพูดเรื่องนี้ได้ไม่เบื่อเลย
เพราะเวลาฮวดพูดเรื่องที่ฮวดชอบ ตาฮวดมันจะเปล่งประกายใสซื่อออกมาให้ผมเห็น
หูก็ฟังกับสิ่งที่ฮวดพูดมา ส่วนตาก็ดูตาฮวด เหมือนกับเล่นจ้องตากัน
"น่ารักนะ" ผมเผลอพูดออกมาเบาๆ
"เต้ว่าอะไรนะ" ฮวดมันถาม ผมก็....เชไปเรื่องอื่น
..................
.....
"เต้.... แม่เต้ไม่ขายขนมหวานแล้วเหรอ" เอ่อ........แอบยิ้มดีใจเล็ก ที่มันยังจำแม่ผมได้
(ก็ลองจำไม่ได้ดิ๊ ผมจะเรียกแม่มาบิดหู รื้อฟื้นความจำกันหน่อย)
"อืม...ไม่ขายนานแล้วหละ"
"ถึงว่า เราผ่านทางนั้นหันไป มองทีไรไม่เห็น แม่เต้เลย" มันยังน่ารักเสมอเลย
"ตรุษจีนนี้ แม่เราจะมา เดี๋ยวเราพาไปหาแม่ละกัน ดีมะ"
"อืม...เอาดิ๊ คิดถึงแม่เต้เหมือนกัน บอกให้ทำขนมหวานให้กินด้วยหละ"
"นี่คิดถึงแม่เราเพราะอยากให้กินขนมหวานเหรอเนี๊ยะ" ผมแซวมันเล่นๆ
"ไม่ใช่ คิดถึงจริง แม่เต้น่ารักคุยสนุก ตรงไปตรงมา" แหม...ข้อมูลแน่นเชียว
.....................
.........
ผมกลับมานั่งเล่นคอมอีกครั้ง คราวนี้มันมาเปิดรูปของมันให้ผมดู
"อืม.......น่ารักหลายรูปเลย จำสัญญาครั้งที่แล้วได้มะ ที่จะให้รูปเรานะ" ผมทวงสัญญา ที่มากินเหล้ากับมันครั้งที่แล้ว
"เอาซิ เลือกไปจะเอารูปไหน" ไม่รอช้า....โหลดลงแฮนดี้ไดรฟ์ที่พกไป (จริงๆไม่ได้พกมาเพื่องานนี้ พอดีมันติดกระเป๋าเป้ไปด้วย)
"เฮ้ย..ทำไมมาเต็มเอาตอนนี้" ผมโวยวายหลังจากโหลดไปได้ไม่กี่รูป
"เป็นไรอ่ะ เกิดไรขึ้น" ฮวดมันเข้าถามผมที่กำลังทำท่าหงุดหงิด
"โหย...ข้อมูลสำคัญจะลบก็ลบไม่ได้ นี่เซฟรูปมาได้ไม่กี่รุปเอง แฮนดี้เต็มแล้วหละ" ผมหละอดเสียดายไม่ได้จริงๆ
"ไม่เป็นไร เอาหน่า เดี๋ยวฮวดค่อยส่งให้ทางเอ็มละกันนะ"
"เออ...ใช่....แอดเอ็มมาหน่อย ว่าจะขอตั้งนานและลืม" แล้วผมก็เปิดเอ็มมัน แอดเมล์ผมลงไป
ลิสต์ชื่อเพื่อนๆในเอ็ม มีไม่ถึง 10 คน ผมก็ตกใจนิดหน่อย นึกว่ามันจะมีล้านแปด
"เมล์เพิ่งครีเอตเหรอ" คนมันน้อยมากเลยถามเผื่อเป็นเมล์ใหม่
"ไม่หรอกใช้มาตั้งนานแล้วหละ แต่ฮวดจะแอดเฉพาะคนสำคัญ เต้ก็รู้ว่าเราคุยไม่เก่ง" อืม...จะคุยกับมันได้นี่
ต้องใช้ใจคุย น่าน....เว่อร์ซะไม่มี
ผมคุยกับมันอีกสักพัก.......เห็นว่าดึกมากแล้วบวกกับง่วงมากแล้วด้วย
เลยขอตัวกลับบ้าน มันเดินลงมาส่งผมที่หน้าบ้าน
ก่อนจะเปิดประตู มันก็เดินเข้ามากอดผม มันเป็นกอดที่ดูอบอุ่นมากจริงๆ
"ขอบใจเต้นะ ที่มานั่งเป็นเพื่อนฮวด" ตอนนั้นแอบเขิลล์ เลยกอดมันกลับไปแบบกระชับๆ
"มีอะไรโทรมานะ"
"อืม..." คำตอบสั้นๆ แต่.......ความรู้สึก มันถูกส่งผ่าน อ้อมกอดนี้มาแล้วหละ
.................
.........
ปล....อาจจะคาดหวังว่ามันต้องหวานๆน่ารักๆ แต่ก็ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้อาจจะดูไม่สนุกเลย
จริงๆแล้วในแต่ละช่วง เราจะมีมุกหยอดหวานกันตลอด แต่....มันนึกไม่ออกจริงๆ
อาจจะเพราะว่าด้วยริดเหล้าเลยจำอะไรไม่ค่อยได้
ก็เลยต้องขอโทษเพื่อนๆด้วยที่ อาจจะผิดหวัง
คิดถึงทุกคนนะครับ
-
ในที่สุดก็มาต่อซะทีนะเต้....ยังมีต่ออีกป่ะค้าบบบ
เกาะขอบเตียงรอตามเดิมนะคร้าบบบบ :impress2:
อ่อ อ้นค้าบบ...พี่อ่ะเกาะขอบเตียงแถวหน้าสุดเลยคับ หุหุ... :kikkik:
-
มาเกาะขอบเตียงด้วยคน
เหะๆๆ
รอพี่เต้อยุ่น๊าคับ
ps.พี่เต้สบายดีป่าวน๊อ???
-
ตามมาเกาะด้วยคน แฮะ ๆ ... :yeb:
ยังน่ารักเหมือนเดิมแหละคร้าบบบบ....
-
ต้องทนอยู่กับคนที่รักโดยที่ทำอะไรไม่ได้
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เฮ้อ อ่านรวดเดียวจบครบทุกหน้า :yeb:
มาเปนกำลังใจให้นายเต้ แล้วก้อความรักของนายด้วยนะคับ
เข้ามาอ่านครั้งแรก และจะมีครั้งต่อ ๆ ไป
เข้มแข็งแล้วก้อเดินต่อไปนะคับ life goes on....
take care
-
เฮ้อ อ่านรวดเดียวจบครบทุกหน้า :yeb:
มาเปนกำลังใจให้นายเต้ แล้วก้อความรักของนายด้วยนะคับ
เข้ามาอ่านครั้งแรก และจะมีครั้งต่อ ๆ ไป
เข้มแข็งแล้วก้อเดินต่อไปนะคับ life goes on....
take care
ขอบคุณคุณ frank มากๆ ว่าแต่ ทำได้ไง อ่านรวดเดียวจบ มัน เยอะ ไม่ใช่ เล่นเลยนะนั่น
ต้องทนอยู่กับคนที่รักโดยที่ทำอะไรไม่ได้
:serius2: :serius2: :serius2:
ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมากหรอกครับ แค่ได้อยู่ใกล้ๆ มันเป็นส่วนนึงของความคิดเขาในบางเวลา ก็สุขใจแล้วหละ
แล้วก็ฝากแวะเวียน เยี่ยมได ผมด้วยนะครับ มีรูปทรงผมใหม่มาอวด แฮะๆ ขำๆดีนะครับ
-
ดีคับนายเต้ ขอบคุณเช่นกันคับ ผมทรงใหม่ดูเท่ห์ดีนะคับ
เข้าไปในไดมาแล้ว แล้วจะแวะไปบ่อย ๆ คับผม
รักษาสุขภาพด้วยนะ take care
-
พึ่งได้กลับเข้ามาอ่านอีกรอบหลังจากที่ต้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาลที่หนองบัวลำภูมา กรรมอ่ะ คอมที่ฝ่ายมีเนตก็อืดเป็นเต่าไม่ทันใจอ่ะ เรื่องของฮวดก็ยังคงเศร้าเหมือนเดิมอ่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งฮวดและเต้ต่อไปคร้าบ..... :yeb: :yeb:
-
ดีคับเต้ งานยุ่งอ่ะเด่ะ อย่าหักโหมนะคับ รักษาสุขภาพด้วย
ส่งกำลังใจมาให้นะค้าบ
มีผมรออยู่อีกคนนะค้าบ
take care
-
เต้เงียบไปหลายวันแล้วนะคร้าบบบ :impress3:
-
อ่าาาาาาาา สวัสดีคับ คุณเต้
ผมเพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะคับ
รวดเดียวจบเลย
ก็ ..... รู้สึกดีเหมือนกัน
ได้เห็นอะไร ในรูปแบบอื่นๆ
คิดไม่ถึงอยู่เหมือนกันนะคับว่า จะมีอะไรแบบนี้
เกิดขึ้นบนโลกนี้ได้ด้วย
ขอเปนแฟนคลับ คุณเต้ เพิ่มอีกคนนะคับ :myeye:
แล้วจะติดตามอ่านอยุ่เรื่อยๆ นะคับ :piglove2:
ปล.๑ สงสาร คุณฮวดน่ะคับ
ปล.๒ อิจฉา คุณเต้จังเลย ที่ได้ทำอะไรเพื่อคน คนนึง
-
ยินดีต้อนรับสู่คลับฮวดนะครับ อิอิ
แต่ก็นะ..ทำไปได้ไง อ่านรวดเดียวจบ
ผมพิมพ์แต่ละตอนนี่อย่างยาว เคยก๊อบไปลงใน Word ได้สัก 80 กว่าหน้ามั้ง
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เอิ๊กๆ
ปล.มีคนหลงเข้ามาอีกคนแว้วววววววว อิอิ
-
ยังไงก้มาต่อด้วยแล้วกันนะคับ
จะเฝ้ารออย่างใจจด ใจจ่อ เลยคับ
-
อ๊ากกกก อ่านเรื่องคุณเต้ ทำให้ผมไม่เป็นการทำอะไร
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านน ลุ้นตามไป โอ้ๆ ชอบมาก
เป็นกำลังใจให้คร้าบ
-
คุณเต้หายไปไหน มะไรจะมาเล่าต่อล่ะ :myeye:
รออยู่น๊า :haun5:
-
ตามมาลุ้น+ให้กำลังใจค่ะ :yeb:
เพิ่งได้อ่านวันนี้เพิ่งจบตะกี้นี้เอง ยังไงก้อรอให้มาเล่าต่ออยู่นะค๊า
-
:myeye:มาตอกบัตรว่ารออ่านอยู่น๊า :เชิป2:
-
อ่านรวดเดียวจบ
น่ารักจังเลย :-[
แต่มันน่ารักแล้วเศร้าๆ ซึ้งยังไงไม่รู้ :monkeysad2:
-
ผมก้อเพิ่งได้อ่านเหมือนกันครับ
อ่านรวดเดียวจบเลย อิอิ :yeb:
ตอนแรกกะว่าอ่านจบจะถามไรหน่อย
อ่านไป เต้ ก้อเฉลยแล้ว
แต่ก้อมีเรื่องจะถามอยู่ดี
ตอนม.ต้น ฮวดอยู่ รร. ช.ป.น. ใช่ป่ะ
รู้สึกว่าข้างๆ มีร้านขายดอกไม้ด้วย
แล้วมีรัยอยากจะบอกด้วยนะ
เด็กสาธิตอ่ะ ไม่ค่อยจะคุยกับเด็กเทคนิค สักเท่าไหร่หรอก
เพราะว่าคิดว่าตัวเองสูงกว่า เรียนที่ดีกว่า
และก้อมีหลายเรื่องระหว่างเด็กสาธิต กับ เทคนิค อ่ะ
แต่ผมอ่ะเฉยๆ นะ เพราะพี่ผมก้อเรียนเทคนิค
อีกอย่าง น้องผู้หญิงคนนั้น ก้อเป็นรุ่นน้องผม 2 ปี นะครับ
คนเคยอยู่ ปน
-
:impress: อ่านรวดเดียวจบเลยคับ
อ่านถึงตอนขอบอกเลิกนี่ แทบจะร้องไห้เลยคับ ตรงกะตัวเองจิงๆ
แต่ของผม ผมยังไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นอะไรเลยคับ
ยินดีกับความรักของคุณเต้ด้วยนะคับ
-
อ่านรวดเดียวจบ เหมือนกันครับ
ประทับใจในสัมพันธภาพของคุณเต้กับน้องฮวดมากๆ
ขอให้รักกันนานๆ นะครับ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็แล้วแต่
:yeb:
ป.ล. ขออนุญาตแอดเอ็มคุณเต้นะครับ
-
ผมก็อ่านรวดเดียวจบเลยครับ เห้อเหนื่อยเอาเหมือนกันครับ
แต่เดี๋ยว เดือนหน้าผมจะมา edit คอมเม้นให้นะครับ ตอนนี้ผมยังไม่สะดวกจริงๆครับ o1
แต่ขอบวกแต้มให้คุงเต้ก่อนนะงับ
--------------------------------------------------------------
Edit เพิ่ม
สงสารทั้งคุณเต้และคุณฮวดอ่ะครับ ฮวดเป็นคนน่าสงสารมาก ผมว่าเขาต้องการความรัก :impress:
ถ้าเขาคิดได้ว่าความรักมันไม่มีกำหนดเพศก็คงจะดีเนอะ คุณพี่เต้ก็แสนดีกับฮวดจริงๆเลยครับ :give2:
ซึ้งใจจริงๆ เรื่องของอนาคตเราเองก็ยังกำหนดไม่ได้เนอะ :haun5: แต่ว่าก็ยังอยากให้คุณเต้เป็นแฟน
กับฮวดจังเลย ทำไมนะ ทั้งๆที่ฮวดก็รักคุณเต้มาเสมอ แต่ทำไมไม่ได้อยู่ด้วยกัน :sad4:
สักวันนึงขอให้คุณเต้อยู่ในอ้อมกอดของฮวดตลอดไปนะครับ.....
ปล.ผมได้อ่านเรื่องนี้เพราะพี่โจ้แนะนำมาครับ แหะๆ แต่ก็ฉงฉานฮวดจับใจเลย ฮวดเป็นคนนิสัยน่ารักนะผมว่า
แต่แค่เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนเท่านั้นเองครับ และผมก็เชื่อว่าคงจะมีแค่คุณเต้เท่านั้นที่จะดับความร้อนนั้นได้ :impress:
-
น่าสงสารจัง อ่านแล้วนอนไม่หลับ ไงก็ขอให้สมหวังนะคับ :sad2: :sad2:
อยากเห็นรูปฮวดจังเอามาลงใหม่ได้ใหม :impress: :impress: :impress:
-
ตะลุยอ่าน ตั้งแต่แรกจนเวลานี้ :sad2:
ขอตัวไปนอนก่อนเน้อ ละเดี๋ยว เม้นท์ให้คับ :impress:
อะ มาละ (นอนน้อย ต้องหาเวลานอนต่อละ - -")
ดูเหมือนว่าเรื่องนี้คงต้องใช้เวลามากกว่านี้สินะ o8
-
แฮะๆ....ขอบคุณสำหรับ เม้น ของหลายๆคนนะครับ
เรื่องผมกับฮวด...มันจบไปแล้วอ่ะ ตอนนี้เราสองคน
คงเหลือไว้แค่มิตรภาพ และความทรงจำที่.....เอ่อ....ดีๆ
..........
.................
ว่าแล้วก็มาอัพเดทเพิ่มเติมละกันนะครับ
............
..................
ช่วงสิ้นเดือนที่ผ่านมาได้มีเหตุการณ์ระทึกขวัญเกิดขึ้นอีกแล้ว
วันนั้นผมไปจัดอบรมอยู่ที่สงขลา กำลังเดินช๊อบปิ้งหาของกินที่ตลาด อย่างเมามัน
แล้วเสียงโทรศัพย์ผมมันก็ดังขึ้น อ้าวไอฮวดนี่หว่า
"ฮัลโหล ว่าไงฮวด"
"เต้.......ฮวดอยู่โรงบาล" :o
"เฮ้ยเป็นไร เกิดอะไรขึ้น"
"ฮวดรถชนนะ" :o
"เฮ้ย...แล้วเป็นไรมากไหม กระดูกอะไรหักบ้างป่ะ"
"ก็..เกือบมีแผลถลอก เยอะ เพิ่งออกจากห้อง ICU เมื่อวาน" :o
"อืม........." ตอนนี้ผมกำลังคิดไตร่ตรองว่าจะกลับปัตตานียังไง เพราะมันก็ 2 ทุ่มแล้ว ไม่มีรถกลับ
"เต้มาอยู่เป็นเพื่อนฮวดหน่อยดิ๊"
"อืม....วันนี้คงไม่ได้นะ เพราะเรามาจัดอบรมที่สงขลานะ"
".............." ฮวดมันเงียบเลย
"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้จะกลับ ตั้งแต่ตอนเช้าเลยละกันนะ แล้วนี่ใครนอนเฝ้า"
"............. ไม่มี ฮวดนอนอยู่คนเดียว" โอย...สงสารมันจับจิตเลย
"โอเค งั้น ไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีกว่า ฮวดพักผ่อนก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้เช้า ห่วงนะแล้วก็.........ด้วย"
"อืม......เหมือนกันครับ" :-[
..................
.........
ไว้มาต่อ ไปสอนการบ้านน้องชายก่อนนะครับ
-
เข้ามาอิจฉาอย่างเดียวเลย ชิส์ หมั่นไส้
ปล. เด็กๆ เคอะ ใครที่อยากเห็นหน้านายฮวดน่ะ เจ้ขอบอกว่า หล่อลากดินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ เคอะ
ถ้าพวกหล่อนได้เห็นแล้วคงกรี้ดสลบไปสามรอบแน่ๆ เลย :give2:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ อยากได้แบบนั้นมั้ง :dont2: เฮ้อ กลุ้มจริงๆ :sad2:
-
เอามาลงออีกนะ
-
ผมมาเจอมันในสภาพที่แบบว่า ทั้งตัวมีแผลเต็มไปหมด ที่หน้าก็มี (แต่ตอนแผลหาย ไม่ยักกะมีแผลเป็น)
นอนอยู่บนเตียงมีสายไอนั้นไอนี่ระโยงระยางเต็มไปหมด ผมเห็นแล้วก็ทำได้แค่เพียง
เฮ้อ.......ถอนหายใจยาวๆ ก่อนที่มองหน้ามันแล้วส่ายหัวเบาๆ
"หิวอะไรไหม" มันหันมายิ้มหวานๆให้หนึ่งที
"อยากกินเหล้า" ผมเดินไปทุบที่ท้องมันเบาๆ
"โอ้ย! เจ็บ" แล้วมันก็นอนตัวคู้ ไอผมก็ เฮ้ย...กรุทุบไปเบาๆเองนะ เฮ้ย เป็นไรมากป่าว
หน้าตาลนลานมากๆ เอาไง ทำไงดี แล้วฮวดมันก็..........
" :laugh: :laugh: :laugh:" ไอบ้านี่คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง
............
.......
ผมเดินเอาของไปตั้งที่โต๊ะ ก่อนจะมานั่งขอบเตียง
"โหย...ดูดิ๊ แผลเต็มไปหมด แล้วนี่จะกลับมาหล่อเหมือนเดิมไหมเนี๊ยะ"
"ต้องหล่อเหมือนเดิมดิ๊ ฮวดถามหมอแล้ว หมอเขาให้ยามาทาด้วย แพงโคตร"
"เอาเหอะ จะรอดูละกัน เอ้อ...ไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิว่าเกิดอะไรขึ้น"
............
.....
ผมขยับไปนั่งข้างมันเอาคางไปเกยแขนมันบนเตียง
"คืนนั้นฮวดเมามาก เกือบเช้าแล้วตี 5 ได้มั้ง ฮวดบิดมอไซต์มา 130
ตรงทางวันเวย์ ที่ลงจากสะพานศักดิ์เสนีย์นะ ฮวดบิดยาวมาจนถึงสะพานที่จะเป็นแยกธนาคารนะ
นั่นแหละ พอขึ้นสะพาน ฮวดก็บินได้เลย.....แล้วฮวดกับรถก็ลอยไป
แล้วก็ไปชนกับรถแท๊กซี่ที่จอดอยู่ข้างทาง
หน้าฮวดพุ่งไปกระแทกกับกระจกข้าง แตกกระจายเลย
ไหล่ฮวดก็ไปกระแทกประตูรถอีก จนประตูหักออกมา
ตอนนั้นฮวดไม่รู้สึกเจ็บเลยนะ พยายามประคองตัวเองขึ้นมาแล้วก็ไปยกรถ
พอยกรถเท่านั้นแหละ ฮวดวูบ แล้วมือฮวดก็ยันค้ำเอาไว้ แต่ตรงนั้นดันมีก้อนหิน
เนี๊ยะ มือฉีกเลย (มันยกมือแสดงหลักฐานให้ดู)
ฮวดพยายามยกอยู่ 2-3 ที ก็ยกได้ แล้วฮวดก็ขี่รถกลับบ้าน
(ตรงจุดเกิดเหตุกับบ้านมันห่างกันสัก 150 เมตรเห็นจะได้)
หลังจากนั้นฮวดก็โทรเรียกเพื่อนมาทำแผลให้ เลือดไหลอาบตัวฮวดเต็มไปหมด
เพื่อนมันเห็นท่าไม่ดีก็เลยพาไปส่งโรงบาล แล้วก็............
ไปนอนอยู่โรงบาล วันที่สอง ฮวดช๊อค เลือดสีดำไหลออกจากจมูกเต็มไปหมด
หัวใจหยุดเต้นซะอย่างงั้น แล้วเขาก็ปั้มหัวใจ (มันเปิดเสื้อให้ดูนม เอ้ย ให้ดูรอย)
ฮวดก็พักอยู่ ICU 2 วัน1คืน แล้วพอฮวดออกจากห้อง......มาพักห้องปกติ
ฮวดก็โทรหาเต้นี่แหละ สรุปแล้วก็.......
"เฮ้อ.....รอดมาได้เนอะ" ผมถอนหายใจหลังจากฟังมันเล่าจบ
"ฮวดยังอยู่กับเต้ไปอีกนานนะ ไม่ต้องห่วง ไม่ทิ้งกันไปก่อนหรอก" ดูมันยังมาทำปากดี
"เออ...ฮวด...ว่าแต่....กลิ่นอะไรตุๆ ไหนดมหน่อยดิ๊ ฮือ...เหม็นอ่ะ อาบน้ำบ้างป่ะเนี๊ยะ"
"ถามแปลก จะอาบได้ไง ดูดิ๊ สายอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด จะพันคอฮวดตายแล้วเนี๊ยะ"
"แล้วไม่มีคนเช็ดตัวให้หรือไง....."
"ไม่มีหรอก...เพื่อนฮวดก็ผู้ชายทั้งนั้น มันไม่คิดจะทำให้หรอก" กรุก็ผู้ชายนะ แม้จะไม่ 100% ก็เหอะ
"แล้วพี่ชายหละ มาเยี่ยมยัง" พูดไม่ทันขาดคำ พี่ชายก็มา ผมยกมือไหว้พี่ชาย พี่ชายทำหน้างง
ตอนเห็นผมอยู่ที่นี่
"เต้รู้ได้ ฮวดมันโทรไปบอกเหรอ" พี่มันถามก่อนจะเดินเอาผลไม้ ไปวางบนโต๊ะ
(ไอฮวดมันกินเสียที่ไหนหละของพวกนี้นะ)
"ฮวดโทรไปบอกเต้เองอ่ะพี่ชาย" ฮวดมันช่วยตอบแทนผมแล้ว
"ดีๆ พี่ฝากเช็ดตัวมันด้วยนะ พี่ไปทำงานต่อและ ไปนะ ไว้เย็นจะเข้ามาใหม่ เอาอะไรป่าว"
เออ...ดีวุ้ย มาโยนขี้ให้กรุเช็ด
"จะเช็ดตัวเลยไหม" ผมถามมัน แต่สายตามันดิ๊
o3 โหยสายตามีอะไรแอบแฝงมากๆ
"อืม...งั้นก็ถอดเสื้อซะ เดี๋ยวเราไปเตรียมผ้าชุบน้ำมาให้"
"เต้ช่วยถอดให้ฮวดหน่อยดิ๊ มันติดสายน้ำเกลือแล้วก็สายยา"
เอ่อ :o8: ถึงแม้จะเคยๆกัน เอ้ย ม่ายช่าย แม้จะเห็นมาบ้างแล้ว แต่ใจมัน ตุบๆ พิกล
................
........
-
โจ้ว่าเต้กลับไปดูแลฮวดดีกว่านะ
คอยคุม 24 ชั่วโมงเลยดีป่ะ
:o8:
ขอให้ฮวดหายเร็วๆ นะครับ
-
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
เช็ดให้สะอาดทุกซอกทุกมุมล่ะเตเต้
-
บรรยายตอนเซ็ดด้วยสิ :serius2: :serius2: :serius2:
:sad3: :sad3:
-
อยากให้คู้นี้กลับมารักกันจริงๆน่ารักดี o13
-
ฮวดเอ้ย วันก่อนยังเห็นเล่นสงกรานต์โปะแป้งสาว ๆ อย่างเมามันส์อยู่เลย วันนี้อยู่ โรงบาลซะงั้น o1
หายเร็ว ๆ นะคร้าบบบ เต้ก้อดูแลฮวดด้วยนะ ว่าแต่ จะกลับมาหล่อเหมือนเดิมปะเนี่ย เสียดายคนหล่อ เอิ๊ก ๆ :o10:
-
ใครจะไปเชื่อ.....ว่าแค่ช่วงเวลา เดือน สองเดือนที่ผ่านมา
ฮวดดูผอมลงไปถนัดตา ผมเอามาผ้าเช็ดตัวไป ก็สำรวจหุ่นฮวดไปด้วย
"ฮวดผอมลงหรือเปล่าเนี๊ยะ" เพราะไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือว่ามันผอม
"อืม...ก็ก่อนหน้านี้ หลังจากที่มิ้วไปเมกา ฮวดก็กินแต่เหล้า เหล้า แล้วก็เหล้า"
"เออ...เจริญดีวุ้ย" ปากก็บ่นไป มือก็เช็ดไป คนอารายตัวขาวใส ขาวโคตร
มีแผลเป็นจากร่องรอยทะเลาะวิวาทกับคนนั้นคนนี้ เต็มไปหมด
"นี่ๆ เต้ดูกล้ามแขนฮวดนี่" มันทำท่าเบ่งกล้ามให้ดู กล้ามแขนมันสวยดีนะ ไม่ใหญ่โตจนหน้าเกลียด
ผมก็ได้แต่ตาลุกวาวกับกล้ามแขนมัน
"มันเป็นผลจากที่ฮวดยกเวท 11kg แล้วก็ตีกลองบ่อยๆ" แล้วมันก็คุยไม่หยุด
จนผมเช็ดตัวมันเสร็จ (ช่วงล่างไม่เช็ดนะ แฮะ ๆให้มันเช็ดเอาเอง) :o8:
..........
.....
ดูจากแผลแล้ว ก็มีหลายจุด แต่ส่วนใหญ่จะเป็นแผลถลอก
ไอที่ผมห่วงก็ไอ ตรงหน้านี่แหละ กลัวจริงๆเลย กลัวจะหมดหล่อ
แต่ที่งงสุดๆ ก็ไอตรงที่ ทำไมฮวดมันดู ฟื้นร่างกายได้เร็วขนาดนี้
ทั้งๆที่มันน่าจะดู เจ็บๆ ปวดๆ มากกว่าที่ผมเห็น
"ฮวดไม่เจ็บ ไม่ปวดบ้างหรือไง" คือจะว่าไงดี มันลุกขึ้นมานั่งคุยนั่นคุยนี่ได้ปรื๋อเลย
เหมือนคนไม่ได้ป่วย
"อ๋อ....ฮวดบนเจ้าพ่อเสือ ให้ฮวดหายป่วยไวๆ แล้วปีหน้าฮวดจะไปหามเกี้ยวเจ้าพ่อเสือนะ"
อ๋อ...ที่แท้เล่นของ อุ๊บ!! ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ (แต่มันหายไวจริง ฟื้นตัวโคตรเร็ว หมอยังตกใจเลย)
..................
.......
ผมได้ดูแลมัน 3 วัน อีก 1 วันที่เหลือไม่ว่างไปดู แล้วก็โชคดีที่หมอให้กลับไปพักตัวที่บ้านได้
ซึ่งหลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้แวะไปที่บ้านมันอีกเลย แต่มันก็...ใช่เล่น
มาเล่าให้ผมฟังตอนหลังว่า กลับบ้านมาไม่นาน แผลมันตกเสก็ด ที่หน้ามีแผลเป็น นิดส์ เดียว โฮ....
ยาหมอเขาดีจริงๆ
และตอนนี้มันก็กลับมาเฟี้ยวมาซ่าได้เหมือนเดิม เห็นอ้นมาเล่าให้ผมฟังว่าเจอฮวดที่หาดใหญ่
ตอนวันสงกรานต์เลยเอามาแซวมัน ปรากฏว่า มันไปแผลงริดที่หาดใหญ่เอาไว้อีก
คือเรื่องของเรื่องมันเป็นอย่างนี้ มันเดิน เล่นน้ำไปเรื่อย มือนึงก็ถือเหล้าแบน
แล้วก็เดินไปให้เขา ปะแป้ง เขาสาดน้ำเล่น เดินไปเดินมา เจอกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนึง มันเดินมาชนฮวด
แบบอย่างแรง เล่นเอาฮวด เซล้มลงไป ฮวดมันก็เลือดขึ้นหน้า
จับลากเข้าไปในซอยข้างๆนั่นแหละ แล้วก็ต่อย หมัดฮุคเข้าที่หน้า ทีเดียว มันสลบเลย
แล้วฮวดก็เอาขาเยียบไว้ที่อก ก่อนที่จะเอาเหล้าแบน ชี้ไปที่หน้าพวกเพื่อนๆมันที่ล้อม เอาไว้
"ใครอยากตายเข้ามา" เหอะๆ ไอฮวดมันซาดิสจริงๆ
เพื่อนๆฮวดที่ไปด้วยกันก็ลากตัวไอฮวดออกมา แล้วบอกพวกวัยรุ่นนั้นว่า
"โทษที พวกเรามาจาก "ปัตตานี" มาเที่ยวนะ ไม่ได้อยากมีเรื่อง ขอโทษด้วย" แล้วมันก็ลากตัวไอฮวดออกมา
ไอพวกนั้นได้ยินว่าปัตตานีก็คงหงอยแล้วมั้ง 555 แต่พวกเมิงนี่นะ
ก็ขยันสร้างศัตรูจริงๆ นี่ขืนผมชวนฮวดมันไปเที่ยวหาดใหญ่กันสองคน มิโดนตามรังควานแย่หรือ
แต่เอาเหอะ ไอฮวดมันหมัดหนัก คงช่วยผมได้มั้ง
..........
....
-
เอามาลงอีกนา
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o7 อืมม
ตามอ่านตั้งนาน
ก็บอกว่า "โหดจังวุ๊ย"
-
เอ่อ...ขอเป็นเพื่อนด้วยคนดิ ดีป่าวหว่า
:o9:
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
กระหาย...
ไม่อิ่ม...
ต้องการ more ..........
ไม่รู้จะหาคำพูดใดมากล่าว ใครๆเค้าก็รู้สึกจะชอบและเป็นแฟนคลับฮวดกันนะ แต่เพื่อนสาวเนี่ย รู้สึกว่า จะชอบคุณเต้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาเล่าต่อนะคุณเต้ ขอบอกว่า เพื่อนสาว is MOVED ตอนที่อ่านเรื่องของคุณเต้ แล้ว ร้องไห้เลย ตอนที่ฮวดบอกว่า เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย ....ตายแล้ว...แอร๊ยยยยซ์ เพื่อนสาวโกรธฮวดมากเลยค่ะ..... I mean.......why say the word LOVE ?
อ่านแล้วปวดใจ ปวดใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวแล้ว
ขอไปโดดตึกตายดีกว่า
ปล.ไปแล้วนะคะ เพื่อนสาวขอไปก่อนแล้วนะคะ....................... :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
พอได้ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึง เต้ กะ ฮวดขึ้นมาซะอย่างงั้นเลยลองเอามาให้เพื่อนๆลองฟังดู (สงสารเต้มากมาย :sad2:)
http://music.siamza.com/music.php?k=64K&id=3891 :dont2: :dont2:
-
:o
โหดอย่างแรง
หมัดหนักอีกต่างหาก
:sad5: :sad5: :sad5:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดีใจมากมายที่มีคนเข้าใจความรู้สึกของผม
ตอนนี้ฮวดมันเหงา (มันเหงามาตลอดชีวิตมันนะแหละ)
ถ้าวันนั้นมาถึง ผมจะทำเหมือนที่คุณเป็ดเคยทำ
ผมจะปริ๊นเรื่องราวที่น่าประทับใจ รวมทั้งข้อความ
ของเพื่อนๆทุกคน ที่ให้กำลังใจมัน
มันจะได้รู้ว่า ตอนนี้ มันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเหมือนที่มันเคยรู้สึกแล้วนะ
หากมีใครมาถามผมตอนนี้ว่าผม...."รัก" มันอยู่ไหม.....
ผมกล้าจะตอบเลยนะว่า..."รัก".... แต่มันเป็นรักในรูปแบบนึง
รูปแบบที่ผมกำหนดเอาเอง...."รัก" ที่ไม่ได้อยากเป็นเจ้าของ
"รัก" ที่ขอแค่ได้ดูแลอยู่ห่างๆ ผมเป็นได้ทุกอย่างที่มันอยากให้ผมเป็น
แฮะๆ พิมพ์เองน้ำตามันก็ซึมออกมาเอง :sad4:
..........
.....
วันอาทิตย์ยามเย็น...ของวันที่ 6 พ.ค. ผมนอนซมอยู่กับบ้าน
เพราะโรคภูมิแพ้อากาศของผมมันกำเริบ
ผมกำลังสะลึมสะลือด้วยฤทธิ์ยาแก้ผ้าอากาศ
"ไม้แหย่ฮี้ ไม้แหย่ฮู้ ไม้แหย่ค้า...ไม้แหย่ฮ้าฮา" เสียงโทรศัพย์ผมดังแทรกโสตประสาทผมขึ้นมา
อืม...ไอฮวดมันโทรมาทำไมหว่า
"ว่าไงฮวด"
"ครับ ..เต้ทำอะไรอยู่"
"อ๋อ...เพิ่งตื่นนะ พอดีกินยาแก้แพ้เข้าไปเลยง่วงนอนนะ"
"อืม...เต้...ฮวดมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย พอดีคอมฮวดมัน..."
ถามไปถามมาก็ได้ความว่า...คอมฮวดมันเปิดไม่ติด
ทั้งๆที่เมื่อคืนก็เล่นได้ปกติ Supply ก็เพิ่งจะเปลี่ยนไปเมื่อวานซืน
ผมก็วินิจฉัยไปว่า อาการแบบนี้น่าจะเกิดจาก Supply มีปัญหา
สรุปง่ายๆว่าต้องยกไปที่ร้าน ฮวดมันก็บ่นอุบอิบว่า เพิ่งส่งไปเมื่อวานซืนเอง
คือที่ผมบอกปัดไปว่าให้ส่งร้าน เพราะตอนนี้ผมง่วงเหลือเกิน
ยามันออกฤทธิ์แล้วไม่อยากออกไปไหน อยากนอน
"เต้ออกมาดูให้ฮวดหน่อยได้ไหม" ฮวดมันพูดแบบนี้ ถามหน่อยเหอะ
ว่าเพื่อนๆจะกล้าปฏิเสธไหมหละ
"อืม...ได้ แต่ขอเวลา 15 นาทีได้ป่ะ" ผมยื้อเวลาเพื่อจะได้ไปล้างหน้าล้างตา
หลังจากวางสายผมก็เผลองีบหลับไปอีก 15 นาที ตื่นมาก็ตกใจนิดหน่อย
แล้วก็ไปล้างหน้าล้างตา เสียเวลากะตรงนี้ไปอีก 15 นาที กว่าจะออกไปถึงบ้านฮวดก็อีก 10 นาที
ผมเห็นเด็กหนุ่มหน้าใส ยืนรอทำเท่ห์อยู่หน้าบ้าน (บ้านมันอยู่ตรง 4 แยกถนนใหญ่ )
ฮวดมันหันมาเห็นผมจอดติดไฟแดงอยู่ตรงแยกไฟแดง (ก็หน้าบ้านมันนะแหละ)
มันก็ยกมือทักทาย พร้อมกับยิ้มเท่ห์อีก 1 ที (น่ารักเจงๆเลย)
สัญญาณไฟเขียวขึ้น ผมก็...มุ่งตรงไปหน้าบ้านมัน
"โทษนะ รอนานหรือยัง" ผมเข็นรถไปจอดหน้าบ้านมัน
"ก็ตั้งแต่วางสายจากเต้นะ" แฮะๆ พูดแบบนี้จะว่าให้กรุรู้สึกผิดหละซิ เหอะๆ
แล้วมันก็ลงมาช่วยเข็นรถผมขึ้นไปจอด หลังจากที่ทนเห็นผมเข็นเท่าไหร่ก็เข็นไม่ขึ้นสักที
...........
.....
(เดี๋ยวมาต่อ ทำงานแป๊บ)
-
เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะค้าบ... o14
-
รอต่อเหมือนกันครับ รอพี่เต้ทำงานเคลียร์ๆแล้วค่อยมาลงก็ได้ครับ นอนปูเสื่อรอละ :impress2:
เอางี้ดีกว่ามะ ผมว่านะ รักกันมากขนาดนี้ ผมว่าพี่เต้เอาฮวดมาเป็นลูกดีกว่าครับ :laugh: :laugh: :laugh:
แย่งเอามาเลี้ยงเองเลยครับ :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. ป๋มพยายามสร้างให้บรรยากาศดีขึ้นเฉยๆน้า :haun5: อย่าว่ากันละครับ :impress:
-
เต้ คนสู้ชีวิต
o13
-
o9 เต้ ไม่แป๊ป แล้วนะ รออยู่น้า :o10:
-
แฮะๆ...ช่วงนี้ภาระกิจเยอะแยะไปหมด ทำไม่ค่อยจะทัน
แต่ก็มาต่อละนะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ
..............
.......
เราเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมๆกัน ปกติแล้วฮวดมันจะเดินนำหน้าผมเสมอๆ
และวันนี้ก็เช่นกัน เพียงแต่...วันนี้ฮวดมันมายืนตรงบันได คอยระวังให้กับผม
คือจะบอกว่าตอนนั้น มันมองทางไม่เห็นจริงๆ อาจจะเพราะว่า
ผมมาจากข้างนอกที่แสงสว่างจ้า เวลาเข้าบ้าน มันเลยดูมืดๆ
"เฮ้ย..." ผมอุทานหลังจากที่ตัวผม กำลังจะหงายหลัง เพียงแค่ผมก้าวขึ้นไปแค่ 3 ก้าว
"เห็นมะ ฮวดบอกแล้วให้ระวัง บันไดบ้านฮวดมันแปลก ไม่ชินเท้าหรอก"
เออ...มันก็จริงของมัน เพราะผมก็มาหลายครั้งแล้ว และก็เกือบทุกครั้งที่ผมจะก้าวผิดจังหวะ
และที่สำคัญตกบันไดบ้านคนอื่นอาจจะแค่แขนหัก แต่บ้านไอฮวด ตกลงไปมีแต่ "ตาย" ครับพี่น้อง
ผมเดินขึ้นไปจนไปเจอกับกลอง อืม....นึกถึงตอนฮวดมันเล่นกลองเหมือนกันแฮะ
ฮวดมันคงอ่านสายตาผมออก เดินไปนั่งตีรัวกลอง ตึงๆตังๆ อยู่สักพัก
ผมมันอาจจะหูไม่เป็นนักดนตรี เท่าไหร่ แต่ฟังมันเล่น...ก็เห็นเล่นได้ดี ไม่น่ารำคาญเลย
"เราร้อนแล้วหละ" เสียงผมเรียกสติมันอีกครั้ง หลังจากยืนจนเหงื่อเต็มหน้าหมดแล้ว
มันก็ทำท่าเลิ่กลั่ก เหมือนจะประมาณว่า เออ...ลืมตัว โทษที
..................
.........
แค่เพียงเปิดประตูออก กลิ่นเหล้า และ กลิ่นบุหรี่ก็ลอยออกมาแล้ว
เฮ้อ....มันก็ทำอย่างที่สัญญากับผมไม่ได้จริงๆ มันยังสูบบุหรี่อยู่
ชั่งมัน....มันตายก็เรื่องของมัน ( มันตายเรื่องของมันจริง แต่...ผมดิ๊ตายทั้งเป็น)
ตอนนี้ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง...ให้แอร์มันช่วยทำให้อุณหภูมิของผมมันลดลงก่อน
ส่วนสายตาผมก็สำรวจห้องมันเหมือนเคย มันก็เหมือนๆเดิม
เสื้อผ้า กางเกงใน ก็ยังกองอยู่ข้างตะกล้าเหมือนเดิม ผมกำลังจะลุกขึ้นไปเก็บ
มันก็ชิงตัดหน้าไปเก็บก่อน
"โทษที มันรีบๆ เลยถอดแล้วตังกองเอาไว้ ตอนเต้ไม่มา ฮวดก็ใส่ตะกล้าทุกครั้งแหละ"
อืม....แก้ตัวได้น้ำขุ่นๆมากๆ
"เฮ้ย...รูปนี้น่ารักหวะ" ผมเดินไปดูกรอบรูปที่ฮวด ถ่ายกับมิ้ว
"นี่ฮวดถ่ายกับมิ้วที่หัวหินนะ ถ่ายขำๆ" ผมชอบนะ ชอบทุกรูปเลย
เพราะทุกรูปฮวดยิ้มแบบสดชื่นมากๆ บางรูปถ้าฮวดไม่ยิ้ม ก็หัวเราะ ไม่ก็ทำหน้าตลกๆ
หันไปมองอีกด้าน ก็เห็นรูปถ่ายที่ไม่ได้ใส่กรอบ ติดอยู่กับผนัง
"นี่ก็ถ่ายที่หัวหินเหมือนกัน แต่คนละมุมห้อง" แม้มันจะเป็นรูปที่ถ่ายกับมือถือ
แต่สองคนนี้ถ่ายรูปเก่ง เหมือนนายแบบนางแบบมาโพสท่าคู่รักหวานแหววอะไรแบบนั้นเลย
แม้...มันจะจี๊ดๆ อยู่บ้าง....แต่เอาเหอะ สุขมันก็เหมือนสุขเรานะแหละ
"ดีแล้ว เวลาฮวดคิดถึงมิ้วมากๆ หรือ เครียดๆ ฮวดมองที่รูปพวกนี้นะ ฮวดจะได้ยิ้มออก"
มันไม่ตอบอะไรกลับมา แต่ส่งยิ้มหวานๆ ที่ผมคิดเอาว่า มันคงซึ้งและดีใจที่ผมเข้าใจมัน
"แฟนฮวดก็เหมือนแฟนเต้นะแหละ"
"ทะลึ่งและทะลึ่ง"
..........
.................
"แล้วจะกลัวโดนดูดทำไม เนี๊ยะ ดูดิ๊ พื้นปูด้วยไม้ มันเป็นฉนวน ไม่โดนดูดหรอก"
ผมชี้ให้มันเห็นว่า ผมไม่โดนไฟดูด
"เนี๊ยะ ฮวดเพิ่งจะเปลี่ยน Supply ใหม่เมื่อวานเองนะ ตอนตีสองเมื่อคืนก็ยังใช้ได้ดีอยู่"
"อืม....ไฟมันเข้านะเนี๊ยะ แต่ไหง พัดลมมันไม่ทำงานหว่า มันต้องมีที่ไหนช๊อตแน่ๆเลย"
จังหวะที่ผมกำลังดันสายไฟ ตรงนั้นตรงนี้ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่หลวม
ผมก็ต้องสะดุ้งตกใจ ชักมือออกอย่างเร็ว เพราะอยู่ๆพัดลมมันก็ทำงาน ไฟตรง Supply
ก็ติดสว่างจ้า
"555" ฮวดมันหลุดขำออกมาซะดัง ก่อนจะเหน็บผมว่า "นี่ฮวด ดูดิ๊ ไม่โดนไฟดูดหรอก"
แล้วก็ลงไปนอนกลิ้งหัวเราะ อีกที
"เออ...เครื่องใช้ได้แล้วนิ๊ งั้นเรากลับแล้วนะ" งอนครับ อิอิ มาง้อกรุเดี๋ยวนี้ 555
"โอ๋ๆๆ อยู่พักก่อนนะ อยู่กับฮวดก่อนดิ๊จะรีบไปไหน"
"อืม...งั้นเราขอนั่งพักสักหน่อยเดี๋ยวค่อยกลับ" ว่าแล้วก็จัดแจงคอมให้มันเข้าที่
แล้วก็...มาเปิดคอมมันเล่น
"เฮ้ย....ซื้อเวบแคมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหงคุยกันไม่ยักกะเปิดกล้องให้เราดูบ้าง"
"เพิ่งซื้อเมื่อคืนนี่เอง แล้วเมื่อคืนเต้ก็ไม่ออน ว่าจะอวดกล้องอยู่พอดี"
"ซื้อกล้องมาทำไรนี่ อย่าบอกนะว่า แคมฟรอก แหม...เดี๋ยวนี้ชอบโชว์แล้วเหรอเนี๊ยะ"
"ทะลึ่งและทะลึ่ง ฮวดเอาไว้คุยกับมิ้ว มิ้วจะได้ไม่ลืมหน้าฮวด"
แป่วแว่วๆ หน้าหดเลย ผมเผลอทำหน้าเซ็ง จนมันสังเกตเห็น
"เต้นี่เก่งเนอะ จับนั่นจับนี่ก็แก้ได้แล้ว อ่ะๆ ฮวดให้รางวัล หอมแก้มทีนึงละกัน"
เอ่อ....เฮ้ย
"ทำเป็นเล่น ทำจริงนะโว้ย" แล้วมันก็ยั่วด้วยการเอาแก้มป่องมาล่อ
ผมก็เลยโน้มตัวเข้าหาแก้มมัน จังหวะว่ามันจะหันมาพอดี ทำให้
ริมฝีปากมันกับผมได้สัมผัสกันนิดหน่อย
รู้สึกได้เลย ว่าความร้อนมันวิ่งไปทั่วร่างหมดแล้ว
"แก้มยังหอมเหมือนเดิมนะ"
"สบู่นกแก้วไง สูตรเดิม อิอิ"
..........
....
-
:-[...หอมสบู่นกแก้ว...
อย่างงี้ต้องหอมบ่อยๆซะแล้วดิคับเนี่ย.... :haun5:
...เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมคับ...สู้ๆ o14
-
แล้วเมื่อไรจะได้กัน สงสาร เต้ อะ เป็นผมหาใหม่ดีก่า :sad2: :sad2:
-
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2: <------ ม่ายมีคำบรรยายอ่า
-
นะโมฯ ท่องไว้เต้
:amen:
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
จะว่าเศร้าก็เศร้า...จะว่าสุขก็สุขนะเนี่ย
...
...
"รัก" ที่ขอแค่ได้ดูแลอยู่ห่างๆ ผมเป็นได้ทุกอย่างที่มันอยากให้ผมเป็น
^
^
ยิ่งประโยคนี้ยิ่งโดนใจมากมาย
o7 o7 o7 o7
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เอ่อ...สำหรับบางท่านที่เข้ามาอ่านช่วงหลังนะครับ
คือจะบอกว่า เรื่องนี้ มันจบไปตั้งนานแล้ว
เพียงแต่ผมกับฮวด เรายังคงติดต่อกันอยู่ ไปกินนั่นกินนี่กันบ้าง
แล้วเวลาที่ได้เจอกัน แล้วมีเรื่องตลก ขำ ประทับใจ
ผมก็จะเอามาลงเพิ่มเติมให้เป็นระยะๆ
...........
.....
ตอนนี้ผมได้บอกให้มันเก็บเงินไว้สักนิดนึง
กะว่าจะพามันไปทะเล ไปดำน้ำ ไปไหนก็ได้ที่
ไม่ใช่ร้านเหล้า ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องมีควันบุหรี่
อยากให้มันเห็นโลกอีกมุมนึงบ้าง มุมสงบๆ
มุมที่มีแค่เราสองคน โลกที่มันไม่ได้แคบ
โลกที่มันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ให้ค้นหาและเรียนรู้
คิดไปคิดมา เหมือนจะไปฮันนี่มูนกันเลยเนอะ แฮะๆ
.........
....
ช่วงนี้ผมก็ฝึกถ่ายรูปอยู่ เลยกะว่าจะให้มันมาเป็นนายแบบลองกล้องผมหน่อย อิอิ
แต่มันก็เก่งนะ ยิ่งกว่านายแบบเสียอีก รู้มุมกล้อง ไปหมด
คือ แค่บอกว่าอยากได้รูปแนวไหน พี่แกจัดให้หมด
รูปหล่อเข้ม ก็จัดได้ รูปตลกๆ มันก็ทำได้
แค่คิดผมก็ สุขใจแล้ว ผมก็แค่หวังไว้ว่า
หลังจากทิปเที่ยวนั้น
มันจะมีรอยยิ้มบ่อยขึ้น
........
.............
ปล..ขอให้ฟ้าฝนเป็นใจ ขออย่ามีอุปสรรคในการไปเที่ยวครั้งนี้ด้วยเธ้อ....สาธุ
-
ขอให้เที่ยวให้สนุกนะ :-[
-
งืมๆ ขอให้มีความสุขในการไปเที่ยวกันนะครับผม
ไว้ถ้าพี่เต้ว่างๆ ก็ลงรูปที่พี่เต้ถ่ายฮวดให้ดูมั่งสิครับ
ขอทั้งแบบหล่อเข้มๆ และแบบฮาๆด้วยนะครับ :laugh3:
แต่ที่ผมถามถึงก็เข้าใจนะครับว่าเรื่องราวได้มาถึงจุดอิ่มตัวแล้ว
แต่ที่อยากรู้คือข่าวคราวของฮวดอ่ะครับ ฮวดเค้าน่าสงสารครับ
เฮ้อ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่เต้ + ฮวด นะครับ
-
เที่ยวให้สนุกนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เออ...ขอถามพี่เต้หน่อยสิว่าหลังจากเลิกกะฮวดแล้วเคยมีแฟนอีกบ้างใหม :o9:
-
มีครับ หลายคนด้วย อิอิ ไม่ได้หน้าตาดีอารายนะ
แค่...อาศัยคารมเข้าสู้ อิอิ
ส่วนจะมีอะไรดีๆเอาไปสู้กะคนหน้าตาดีๆ คงต้องไปถามไอบาสกับไอแบทแล้วหละ
เอิ๊กๆ
-
มีครับ หลายคนด้วย อิอิ ไม่ได้หน้าตาดีอารายนะ
แค่...อาศัยคารมเข้าสู้ อิอิ
ส่วนจะมีอะไรดีๆเอาไปสู้กะคนหน้าตาดีๆ คงต้องไปถามไอบาสกับไอแบทแล้วหละ
เอิ๊กๆ
สำหรับผู้ที่ไม่ทราบว่าไอบาสกับไอแบทคือใคร ให้ไปอ่านเรื่อง "กรูว่า....กรูรักเมิงแล้วว่ะ!" นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1670.0
กลับมาทำหน้าที่ให้เหมือนเดิมแล้วนะครับเต้
o8
-
เออ...แล้วไม่จริงจังกะใครบ้างเลยหรือคับ o12
-
คือว่าหลังจากไอฮวดนี่....ผมก็คบ แล้วก็ถูกทิ้ง คบแล้วก็ถูกทิ้งประจำนะครับ
ไอผมนะจริงจังกับคนที่ผมรู้สึกดีด้วยนะแหละ เพียงแต่ เขาไม่เห็นค่าก็เท่านั้นเอง
หลังจากนั้นผมก็ไปอยู่กรุงเทพ ไปชุบตัวที่นั่น กลายเป็นเด็กเทพไปเลย
แต่ก่อนจะเป็นเด็กเทพ ก็หนักเอาการเหมือนกัน เพราะเป็นคนแต่งตัวไม่เป็น
โชคดีมาเจอแฟน ที่เขาแต่งตัวเก่ง เลยจับผมแปลงร่าง พาไปตัดผมใหม่
ซื้อเสื้อผ้าให้ดูดี ผมเลยดูดีขึ้นมาอีกนิดนึงจากที่ดูไม่ได้เลย
แล้วสังคมคนเมืองก็คอยหล่อหลอมคนอย่างผมใหกลายเป็นเด็กเทพ แฮะๆ แต่เป็นวัวไม่ลืมทีนแน่นอน
แล้วหลังจากเลิกกะคนนี้ก็ไปเจอเด็กคนนึง คนนี้แหละมั้งที่เป็นคนแรกที่รู้สึกว่า
การใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันมันเป็นยังไง มีทั้งดีแล้วก็ไม่ดี
สรุปสั้นๆละกัน ผมเป็นคนจริงจังกับคนที่ผมคิดว่าใช่ แล้วผมก็จะทุ่มเทให้เขาเกือบหมดใจ
ส่วนที่ไม่หมด เก็บเอาไว้คิดบ้าง จะได้ไม่โง่ เพราะความรัก
เพราะความรัก มักจะทำให้คนตาบอด อิอิ :o9:
-
:give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
คุณเต้นี่น่ารักจังเลยคะ นิสัยเหมือนเพื่อนสาวเลยนะคะ... o13 o13 o13 o13 o13
ปล. กรี๊ดให้คุณเต้คะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: ความรักมันช่างยิ่งใหญ่และใหญ่ยิ่งอะหยังปานนี้น่อ o7 o7 o7 o7 o7
-
อ่านตั้งกะหน้าแรก
กว่าจะจบ 3 ชม.
มันมากเลย
ตอนสุดท้ายนึกว่าฮวดจะเป็นพวกโรคจิต
แล้วค่าตัวตาย o6 ระวังให้ดีนะคับ 555+ :interest:
-
อ่านครั้งแรก 3 ชม กว่า ขอบคุณนะครับ ที่เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง ได้ทั้งรอยยิ้ม :impress2:หัวเราะ :laugh:และ น้ำตา :sad2:
เราก็เป็นอีกคนนึงที่มีประสบการณ์คล้าย ๆ นาย :o11:
ทำให้เราคิดได้ว่า โลกนี้ไม่ใช่เราคนเดียวที่เศร้า :teach: ยิ้มสู้กับสิ่งที่ตัวเองคิด ยึดมั่นในสิ่งที่ตัวเองหวัง o13ขอบคุณอีกครั้งครับ นายเต้ o7
ซักวัน นายจะเจอคนที่ใช่ o13
guztzaaอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com 1.48 7-6-50
-
แฮะๆ...ดีใจที่ได้เจอคนหัวอกเดียวกันอีกแล้ว
ถ้ามีประสบการณ์น่ารักก็เอามาแบ่งปันกันได้นะครับ
ตอนนี้ฮวดมันกำลังน่ารักใหญ่เชียว เหมือนหมาป่าเข้าไปทุกวันแล้ว
เดี๋ยวนี้หัดบริหารเสน่ห์ตัวเองทุกวัน เฮ้อ....มันจะน่ารักไปถึงไหนว้า..........
-
เฮ้อ...........
กว่าจาอ่านจนจบทันคนอื่น ปวดคอ ปวดตา
เรื่องของ เต้เศร้านะ แต่ว่าทุกอย่างมันก้อได้ผ่านไปแล้ว
และทุกวันนี้ เต้ยังเป็นเพื่อนที่ดีและเป็นที่พักใจ ให้ฮวด
หายากนะคนที่เปลี่ยนจากแฟนมาเป็นเพื่อนกันแล้วยังคบกันอยู่อ่ะ
ก้อขอให้รักกันคบกันไปนานๆนะ
เราก้อขอให้เต้เจอคนที่จริงใจ นะ สู้ๆๆๆ o13
จาติดตามอ่านต่อไปนะคร้าบ
:like6: :like6: :like6:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอฝากตัวเปงแฟนคลับ เตเต้ อีกคน
อ่านรวดเดียวหมดทุกเรื่องเหมือนกัน
จะติดตามไปเรื่อยๆนะครับ
เตเต้ อัพได ด้วยเหรอคับ
ส่งลิงค์ให้บ้างได้รึป่าวคับ
-
o15
ตามอ่านตั้งแต่ตอนบวช
เลยไม่กล้า reply
ตอนนี้สึกแล้วครับ reply ได้
สนุกดีครับ สนุกดี เป็นกำลังใจให้นะครับ
:impress:
-
พระเจ้าช่วยทอดกล้วยไหม้
มาไม่ทันดูหน้าฮวด
จะมีโอกาสอีกสักครั้งไหมนะ -..-
:serius2:
-
พระเจ้าช่วยทอดกล้วยไหม้
มาไม่ทันดูหน้าฮวด
จะมีโอกาสอีกสักครั้งไหมนะ -..-
:serius2:
ขอฝากตัวเปงแฟนคลับ เตเต้ อีกคน
อ่านรวดเดียวหมดทุกเรื่องเหมือนกัน
จะติดตามไปเรื่อยๆนะครับ
เตเต้ อัพได ด้วยเหรอคับ
ส่งลิงค์ให้บ้างได้รึป่าวคับ
คุยกันหลังไมค์ละกันนะครับ เดี๋ยว PM ไปบอกลิ้งค์ไดละกันเนอะ
o15
ตามอ่านตั้งแต่ตอนบวช
เลยไม่กล้า reply
ตอนนี้สึกแล้วครับ reply ได้
สนุกดีครับ สนุกดี เป็นกำลังใจให้นะครับ
:impress:
แฮะๆ ไม่กล้า reply เพราะกลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้อ่ะจิ๊ อิอิ
-
^
^
^
แล้วเตเต้อัพไดแย้วเหยอออออ
หรือว่าตูไม่ได้เข้าไปอ่านเองฟะ o6
-
ในที่สุดกะตามทัน :เฮ้อ:
ลุ้นจนเหนื่อย เรย อ่านรวดเดียว (ตั้งกะบ่าย)
แต่กะสมกะชื่อเรื่องแหละคับ เพื่อนแบบนี้ของคุนเต้ มีคนเดียวในโลก :impress:
-
คุณเต้ทำไมเป็นคนน่ารักงี้ล่ะ :m11: :m11: มีทัศนคติกับความรักดีจังเลย ทำให้เราได้อะไรดีดีไปคิดหลายอย่างเลยนะ ขอบคุณๆ :impress:
ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะ :m3:
เป็นกำลังใจให้จ้ะ :bye2:
-
เพิ่งจะอ่านจบครับ
ไม่ได้ออกไปไหนทั้งวันเลย ติดหนึบๆ
ขอบคุณครับเต้ที่เอาประสปการณ์มาแชร์
หลายตอนอ่านแล้วสะเทือนใจมาก แต่อีกหลายๆตอนอ่านแล้วก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว
CMX
-
ขอบคุณมากมายครับ ที่แวะเข้ามาให้กำลังใจ
ตอนนี้ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป
และตอนนี้ก็มีเรื่องราวใหม่เกิดขึ้นอีกแล้ว
เพียงแต่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ เอาไว้ได้ความว่ายังไงจะเอามาลงเพิ่มเติมให้นะครับ
-
เพิ่งอ่านหน้า 1 คร้าบบบ หนุกดีจัง :-[ เรื่องน่ารักกุ๊กกิ๊กสมัยยังละอ่อน 555
อ่านแล้วรู่สึกว่าโลกนี้มันสดใสดี :)
-
เพิ่งมาอ่านครับ พี่เต้ยังโสดเหรอครับเนี่ย งั้นจีบดีกว่า ฮี่ๆ ล้อเล่นนะคร๊าบบบ :m13:
เพิ่งมาอ่านตั้งแต่แรกยันจบครับ สนุกมากครับ ยังไงถ้ามีเรื่องต่อๆ ไปจะตามติดเรื่อยๆ นะครับผม อุมบะๆๆ :m11: :m11:
-
เต้นี่ก็เก่งเนอะ
ยังทนเห็นภาพบาดตาได้
o7 o7
บางคนเลิกกันไปแล้ว เลือกที่จะไม่ต้องมาเจอกันอีกดีกว่า
:m15: :m15: :m15:
-
เต้นี่ก็เก่งเนอะ
ยังทนเห็นภาพบาดตาได้
o7 o7
บางคนเลิกกันไปแล้ว เลือกที่จะไม่ต้องมาเจอกันอีกดีกว่า
:m15: :m15: :m15:
เปนเหมือนกัน เรยยคับ ไม่เจอเปนทางออกสุดท้าย เหมือนกัน :เฮ้อ:
คุนเต้ เข้มแข็ง มาก ๆ เรยแหละ :m13:
-
........
ปล..วันนี้สั้นๆละกันนะครับ ทำงานมาวันนี้เหนื่อยมากๆ
หลับฝันดีนะครับ คิดถึงทุกคนมากๆ ถ้ามีโอกาสได้ Meeting กันคงจะดีไม่ใช่น้อย
เย้ เย้ เย้ ... o17 party party :impress2: meeting meeting o13 จัดเลยๆ
ขอบคุณนะคร้าบที่มาอัพเดท เพิ่งมาเริ่มอ่านได้ถึงหน้า 2 นี้เองอ่ะ o2
-
ตอนนี้ขอเวลาเลียแผลใจก่อนนะคับ
ปล.ฮวดกรูคิดถึงเมิงมากๆ กรูอยากจะทวงสัญญาว่าถ้าใครทำให้กรูร้องไห้
เมิงจะไปจัดให้ใช่ป่ะ ตอนนี้เมิงช่วยไปจัดการมันที :monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
โอ๋ โอ๋ ... ยังเศร้าอยู่ป่ะเนี่ย (ข้ามปีและ) .... ใครทำเต้เศร้าบอกมาเลย เดี๋ยวให้คนในนี้ไปกินเหล้าเป็นเพื่อน :laugh3:
-
thank you
-
:m15: thank
-
เมื่อไหร่จามาเต้ คิดถึงนาเว้ย อิอิ :m14:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย impress อะนะ :m21: :m21: อ่านแล้วได้อะไรดี (กำลังใจอะ) เยอะเลย :m10: :m10:
ได้อารมณ์ตามด้วยอะ ผมละแอบยิ้มตามเลย อิจฉาอิจฉา :m26: :m26: :a1: :a14:
ไม่ค่อยว่างแต่ จะมาตามอ่านไหมหมดเลยทุดเรื่องนาย เตเต้ :laugh: :laugh:
อยู่ปัตตานีเหรอ กล้าจัง แต่ผมก็อยู่ มอ หาดใหญ่นะ จะจบละ อีกตั้ง 2 ปี ยังกลัว ๆ ไม่กล้าไปเที่ยวเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :m8:
อยากรู้จักเป็นเพื่อนจัง เผื่อต้องลงไปทำงานแล้วจะได้มีเพื่อนเป็นเกราะ อะอะ
i am Mr Cargo o13 เด๋วมาเมนบ่อย ๆ ฮะ
-
สวัสดีครับ คุณเตเต้ นานมาก กกกกก ที่ผมไม่ได้เข้าเล้า ไม่รู้จำกันได้มั้งเปล่า หวัดดีทุก ๆ คนด้วยนะครับ
ผมตามอ่านเรื่อง คุณเตเต้ จนจบแล้ว แอบเข้ามาอ่านเมื่อ 2 วันก่อน
ว้า o17 ผมมัวทำอะไรที่ไหนอยู่ ถึงดพิ่ง นึกเข้ามาตอนนี้ น่าเสียดาย ไม่งั้นคงมีเพื่อนเยอะแล้ว
ใครจำได้ช่วยทักมายหน่อยนะครับ :a14: :a14:
-
สวัสดีครับ คุณเตเต้ นานมาก กกกกก ที่ผมไม่ได้เข้าเล้า ไม่รู้จำกันได้มั้งเปล่า หวัดดีทุก ๆ คนด้วยนะครับ
ผมตามอ่านเรื่อง คุณเตเต้ จนจบแล้ว แอบเข้ามาอ่านเมื่อ 2 วันก่อน
ว้า o17 ผมมัวทำอะไรที่ไหนอยู่ ถึงดพิ่ง นึกเข้ามาตอนนี้ น่าเสียดาย ไม่งั้นคงมีเพื่อนเยอะแล้ว
ใครจำได้ช่วยทักมายหน่อยนะครับ :a14: :a14:
ไม่รู้จัก จำไม่ได้ แต่อยากทักทายครับ o17
ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบ ยินดีต้อนรับกลับมาด้วย :m4:
-
ตอนนี้ ก็กำลังตามอ่าน เรื่อง "ไอบาส ไอแบท" อยู่ อ่านไปก็ซ่านไป :give2: เข้าไปดูไดฯ คุณเต้แล้วครับ
ฮวด น่ารัก มากมาย เป็นกำลังใจให้นะครับ
อ้อ ยินดีรู้จักครับคุณ Bluewizard ถ้าจำไม่ผิดเราน่าจะเคยทักกันเมื่อนานมาแล้ว บุพเพสวาทเอ้ย สันนิวาสถึงทำให้
:o8: :give2:เรามาพบกันอีก
-
ตอนนี้ ก็กำลังตามอ่าน เรื่อง "ไอบาส ไอแบท" อยู่ อ่านไปก็ซ่านไป :give2: เข้าไปดูไดฯ คุณเต้แล้วครับ
ฮวด น่ารัก มากมาย เป็นกำลังใจให้นะครับ
อ้อ ยินดีรู้จักครับคุณ Bluewizard ถ้าจำไม่ผิดเราน่าจะเคยทักกันเมื่อนานมาแล้ว บุพเพสวาทเอ้ย สันนิวาสถึงทำให้
:o8: :give2:เรามาพบกันอีก
อิอิอิ จริงเหรอคับ :o8:
-
สวัสดีคับคุณเต้ :give2:
ขอบอกก่อนว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาเวปนี้ แล้วก็อ่านเรื่องของคุณเรื่องแรกเลย o13
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยคับ o7
ชอบมากมาย เข้าใจความรู้สึกเลยคับ (ถึงแม้ว่าผมยังไม่เคยมีประสบการณ์แบบนเลยก็ตาม ด้วยความสัตย์จิง)
คือแบบว่ายังไม่กล้าพออ่ะคับ อยากได้แฟนแค่ไหน แต่ก็ยังไม่อยากเสียเพื่อนไป ผมเลยเลือกเพื่อน
อยากจะบอกว่าที่คุณเต้ทำ ผมชื่นชมโครตๆเลยคับ o17
ชอบมากมาย o16
ปล. อีกอย่าง อยากเห็นหน้าคุณฮวดจังเลยคับ ว่าน่ารักขนาดไหน o17
-
ลืมบอกไป อ่ารวดเดียวหมดเลย ตาแทบแตก o13
ปวดขมองตึ๊บ :sad2:
อ่านจบแล้วมันเศร้าๆจุกๆในอกไม่หายเลยคับ :serius2:
บอกไม่ถูกเลยคับ ทำเอาผมซึมยันเช้าวันนี้เลย
เป็นกำลังใจให้นะค๊าบ :bye2:
-
มาแนวอ่านรวดเดวจบอีกคนคับผม.....ตานี่แห้งกรัง เห่อๆๆ<----ได้ฟิลเกินปัยมั้ยคับ - -"
เรื่องนี้เปนเรื่องที่ 2 ของแนว boy love ที่ผมได้อ่านเลยแหละ (ที่ 1 ก้เรื่องพี่เป็ด >.<)
ประทับจัยในตัวพี่เต้มากๆคับผมม :give2:
ยังไงก็ขอให้พี่ได้เจอคนที่ชั่ยเรวๆเน้อออออ (คือตัวเองก็รอมาชาติเศษ .....เอ่อ ผมยังวัยเรียนนะ 555)
ค้าบบบ แล้วจะติดตามเรื่องต่อปัยน้า (ได้ข่าวว่าไปไกลอีกแล้ว~~~)
วันนี้ขอหลับก่อนและ :a12:
-
too many comment jingjing o17 o17
-
ต้องขอบคุณหลายๆท่านเลยนะครับ ที่แวบเข้ามาอ่านแล้วชอบกับเรื่องราวระหว่างผมกับฮวด
และในวันที่ 19 กันยายนนี้ ก็เป็นวันดีอีกวันหนึ่ง
ก็คือวัน :a13: ของไอฮวดมัน
กำหนดการคร่าวๆก็...ที่คุยไว้กับมันก็คือ ไปเลี้ยงฉลองกัน
โดยมีผม ฮวด พี่ชายของฮวด แล้วก็เพื่อนเก่า(ไม่รู้จะมากันได้หรือเปล่า)
เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะเอาภาพบรรยากาศมาให้ชมกันนะครับ
สำหรับวันเกิดมันปีนี้
มันบอกว่าไม่อยากได้ของขวัญอะไรจากผมเลย
ขอแค่....ให้ผมไปงานวันเกิดมันก็....ดีใจแล้ว
........
..............
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เวลาตี 1 กว่าๆโดยประมาณ
ผม....กำลังขี่มอไซต์เพื่อกลับบ้านหลังจากที่แวะไปเล่นเกมส์บ้านเพื่อนมา
อากาศเย็นสบาย กำลังน่านอนเลยเชียว แล้วก็มีความรู้สึกแว่บนึงขึ้นมา
"ไปผ่านหน้าบ้านฮวดดีกว่า" ผมเลยเปลี่ยนเส้นทางให้อ้อมไกลขึ้นหน่อย
เพราะจะได้ผ่านไปหน้าบ้านฮวด ผม...แค่ได้เห็นหน้าบ้านมัน เห็นไฟในห้องมันเปิดอยุ่
ผมก็...ดีใจแล้ว เหมือนกับแค่ได้รับรู้ว่า มันยังมีชีวิตอยู่ก็โอเคแล้ว
เมื่อใกล้จะถึงบ้านฮวด...ด้วยสายตาที่ดีของผม...ผมว่าผมมองเห็นใครสักคน
นอนฟุบอยู่บนเบาะมอไซต์ที่จอด อยู่หน้าบ้านนะ
ผมพยายามเพ่งมอง จ้องให้แน่ใจว่า...คนๆนั้นเป็น..
และเมื่อรถเข้ามาใกล้มากขึ้นก็แน่ใจได้ว่าเป็นมัน
ผมก็เลยขี่แวะเข้าไปทักทายมันเสียหน่อย
"ว่าไง มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าบ้านเหรอ อากาศเย็นนะ" พูดไปพรางผมก็เอามือมาถูๆให้มันอุ่นขึ้น
ฮวดค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า และยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ผมก็ชิงแย่งพูดก่อน
"อ้าว เมาเหรอเนี๊ยะ เมาอะไรเนี๊ยะ เหล้าหรือเบียร์" คือผมมองเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
แม้ว่ามันจะไม่ดี แต่ผม..พูดไปมากพอแล้วกับการเตือนเรื่องนี้ วันไหนลองไม่ได้กินเหล้าซิ
ได้อาระวาดกันบ้านพังไปข้างนึงเชียวหละ
"เมาทั้งเหล้า ทั้งเบียร์ แล้วก็ยา" มันตอบเสียงเอื่อยๆ ช้าๆ แต่เล่นเอาผมตะลึง
เพราะมันสัญญากับผมไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งกับยา
"อ้าว..ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่เล่นยา"
มันไม่ได้ตอบอะไร ก้มหน้าแล้วฟุบลงไปกับรถมอไซต์
"ไมน่าโซแล่ม เต้รู้จักป่ะ แรงกว่าตัวเก่าที่ฮวดเคยกินอีกนะ"
เอ่อ...เอาเข้าไป ไอบ้า อยากตายมากช่ายป่ะเนี๊ยะ เชี่ยะเอ้ย (ด่ามันในใจนะ ไม่กล้าด่าตรงหน้าเด๊ยวมันต่อยเอา)
"มีอะไรหรือเปล่าฮวด เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"
มันต้องมีซิ ไม่งั้นมันจะลุกขึ้นมาบ้าแบบนี้อีกได้ไง มันเงียบ...ไม่ตอบอะไรกลับมา
ต่างคนต่างเงียบ ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ผมรู้แค่ว่า...ผมคิด คิด แล้วก็คิดไม่หยุด
พร้อมกับคำถามต่างๆมากมายผุดขึ้นมาในหัวผมเต็มไปหมด
"เต้ไปขี่รถเล่นกับฮวดสักรอบจะได้ไหม" มันพูดแล้วก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
สายตามันทำไมดูเศร้าอย่างนี้หว่า เหมือนจะร้อง แต่ร้องไม่ออก
"อืม...เอาซิ"
.............
........
-
สงสารฮวดจังเลย เป็นไรอีกน้อ
ยังไงก็ฝาก HBD ด้วยนะครับพี่เต้ :a13: :a13: :a13:
-
ฮวดเป็นอารายอ่ะ
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
ต้องจับไปบวชหรือมีชีวิตใหม่ๆดูนะ เพื่อจะเปลี่ยนฮวดได้
:a6: :a6: :a6:
-
ผมเคยลองถามตัวเองนะว่า ถ้าชีวิตนี้ ผมต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียว
ไม่มีเพื่อนไปกินข้าว ดูหนัง ขี่รถเล่น หรือทำอะไรหลายๆอย่างก็ตาม
ผมจะอยู่ได้ไหม อืม...คงได้ แต่ผมคงเหงาแล้วก็เศร้าน่าดู
แต่ในชีวิตจริงๆของผม มันไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก
เอ...ไม่ซิ ไม่มีทางเป็นไปได้มากกว่า ผมมีเพื่อนมากมายหลากหลายรูปแบบ
เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนที่บ้าเกมส์ เพื่อนที่บ้าคอม ฯลฯ
พอคิดได้แบบนั้น ก็ลองมองกลับไปที่ฮวด
ฮวดมันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ภายในใจของมัน...
คงจะมีฮวดที่เคยร่าเริงแจ่มใส ฮวดที่ขาวสะอาด ทั้งจิตใจ ซ่อนอยู่ภายในส่วนลึกที่สุดของที่สุด
เพียงแต่...ผมไม่สามารถที่จะพาฮวดคนเดิมคนนั้นออกมาได้อีกแล้ว
...........
....
หลังจากที่ล้อรถมอไซต์ของผมเริ่มเคลื่อนตัวออกไป
ผู้ชายที่ดูแข็งกร้าว แววตาที่หมองเศร้า ทิ้งตัวลงซบแผ่นหลังผม
ทำไมกันนะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ฮวดดูดีขึ้นมากแล้ว ทั้งสภาพจิตใจ
ทั้งสภาพร่างกาย ทุกอย่างมันดูโอเคหมด
"ฮวดเข้าใจที่เต้พูดทุกอย่างนะ เพียงแต่ฮวดอาจจะตอบช้าไปหน่อย เต้ฟังแล้วเข้าใจนะ" ฮวดมันพยายามพูดให้ผมฟังชัดถ้อยชัดคำที่สุด
อาจจะเพราะริดยาหรืออะไรก็ตาม มันทำให้ฮวด...ดูแย่มากมาย
ส่วนผมก็ขี่รถให้ช้าที่สุด มองรอบตัวตลอดเวลา เพื่อความปลอดภัยของตนเอง (ก็อยู่ปัตตานีนี่หน่า :m15:)
"วันนี้มิ้วโทรมาขอคืนดีฮวด" ผมงงเล็กน้อย
"อ้าว...ไปเลิกกันตอนไหน ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ก็ตอนที่เต้ ไม่สนใจเรา ไม่โทรมาหาเรานะแหละ" เอ่อ...รู้สึกผิดมากมาย พูดไม่ออกเลยที่ทิ้งมันไปพักนึง (ก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาพักแล้วเนี๊ยะ)
ผมนิ่งเงียบ เพราะรู้สึกผิด เลยพูดอะไรไม่ออก
"ตอนนั้นฮวดตัดสินใจบอกเลิกมิ้ว เพราะไม่อยากฝืนต่อไปแล้ว ฮวดเครียด เครียดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว" อืม...เข้าใจ
ผมปลอบใจมันด้วยการคว้ามือมันที่ปล่อยลงข้างตัวมัน มาวางไว้บนหน้าขาผม พร้อมกับจับมือมันไว้
"แล้ววันนี้ มิ้วก็โทรมาคืนนี้ โทรมาบอกว่ารักฮวด แต่มัน...สายไปแล้วหละ"
"งั้นที่ฮวดเป็นอยู่ตอนนี้เพราะอะไร" ก็เรื่องมันก็จบโอเค แล้วฮวดมันจะมาเล่นยาอีกทำไม
มันเงียบ ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับมา
"ฮวดก็รู้ใช่ไหม ว่าเราเป็นห่วง....ฮวดมากแค่ไหน"
"ขอบใจเต้มากนะ ฮวดรู้เสมอว่าเต้ ห่วง เต้ไม่เคยทิ้งฮวดไปไหน แต่ตอนนั้นทำไมอยู่ดีๆเต้ถึงเงียบไป ถ้าเต้อยู่กับฮวดตอนนั้น ฮวดคง...."
ผมรอฟังมันพูดต่อให้จบ แต่ต้นเสียงกลับเงียบไป ทิ้งให้ผมสงสัยกับคำพูดที่ยังค้างคาอยู่
คงมีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่างในชีวิตของมัน ช่วงที่ผมไม่ได้อยู่ข้างมัน
เพราะ...ตอนนี้บนไหล่ของผมมันเปียก เปียกด้วยน้ำอะไรบางอย่าง
ผมกำลังจะทำท่าทางหันกลับไปดูฮวด แต่ก็ถูกห้ามไว้
"อย่าหันมานะ ฮวดไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก" เสียงฮวดที่พยายามพูดให้เสียงเรียบที่สุด
แต่ผมก็ยังคงจับความรู้สึกมันได้ แม้จะไม่ได้หันไปหามันก็ตาม
น้ำในตาของผมมันเริ่มก่อตัวขึ้นเล็กๆ ผมห่วงมัน สงสารมัน ไม่อยากให้มันต้องเป็นแบบนี้เลย
แล้วผมก็ห้ามน้ำตาตัวเองไม่ไหว ปล่อยให้มันไหลลงอาบแก้มของผม
"ฮวดก็รู้ใช่ไหมว่าเราเป็นห่วง มีอะไร อยากพูดอยากระบายอะไรก็พูดได้นะ"
"เต้รู้ แล้วเต้จะช่วยอะไรฮวดได้" อึ้งไปเลยครับพี่น้อง เจอคำพูดแทงใจดำสุดๆ
จริงของมัน ถ้าผมรู้แล้ว ผมจะช่วยอะไรมันได้ สมองผมมันประมวลประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพื่อจะหาคำตอบมาตอบ แต่จนแล้วจนรอด ผมก็หาคำตอบมาตอบมันไม่ได้
.......
..........
-
เศร้าจังเลยอ่ะ :m15: ..... อยากให้ฮวดกลับมาเป็นฮวดคนเดิมของเต้ ... ไม่สิ ขอให้มันต้องเป็นยังงั้นละกัน ขออวยพรนะครับ :m5:
-
:เฮ้อ:
คนนึงรอ อีกคนม่ายว่าง
พออีกคนว่าง คนที่รอ กะ ท้อ ที่จารอ
แล้วมะไหร่ จาจูนกลับมาให้ตรงกันได้ละเนี่ยะ o7
-
เศร้าๆๆๆๆ :sad2: :sad2:ทามมายมานเศร้าอย่างงี้
อ่านรวดเดียวจบเลยคับพี่น้องคับ ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยนี่หว่า
จาสอบแล้ววววววววววววว...............แต่ยังรออ่านนะครับ
-
ง่า :o12:
น่าสงสารฮวดอ่า ฮือๆ
ทำไมฮวดเป็นอย่างนี้
เป็นกำลังใจให้พี่เต้กะฮวดนะคับ
สู้ๆ :impress:
-
พี่เต้ อยากเข้าไปชมได พี่เต้
ขอหน่อยนะ
ส่งมาให้ที่ Phasai_75อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
-
พี่เต้ผมรออ่านอยู่นะพี่
-
สวัสดีครับคุณเต้ มาอ่านวันแรกรวดเดียวถึงหน้า 15 เลย อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกทั้งเต้ทั้งฮวดเลยครับ
ตอนที่คุณเต้บอกว่าความรู้สึกที่มีกับฮวดตอนนี้คือ 'รักที่อยากอยู่ดูแลใกล้ๆ ไม่ได้อยากครอบครอง' อ่านแล้วจี๊ดใจเลยครับทำไมช่างเหมือนความรู้สึกของผมแบบนี้ o7
ปัญหาครอบครัวของฮวด คนรอบข้างอาจมองว่าเล็กน้อย ก็มีเงินทองใช้ มีกิจการใหญ่โต ใครไม่มาเป็นเองไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง คงเพราะแบบนี้มังครับฮวดถึงไม่อยากมีเพื่อน :sad2:
จะมาติดตามข่าวคราวบ่อยๆ ครับ ขอให้เต้และฮวดสุขภาพแข็งแรงปลอดภัยจากอันตรายทุกอย่างนะครับ :a2:
-
หวัดดีค่ะ พี่เต้
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ อ่านรวดเดียวเลย 3 ชั่วโมงกว่าแน่ะ เกือบ 4 ชั่วโมงเลย
เข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ เพราะตอนนี้ก็รู้สึกคล้ายๆ พี่เต้เลย เฮ้อ...
:sad2:
-
ช่วยอะไรอ่าพี่เต้
-
ชีวิตฮวดนี่ดีนะคับ อย่างน้อยก้มีเต้......ขอหั้ยเต้ มีความสุขเยอะๆนะค้าบ เอาเรื่องน่ารักๆมาลงเรื่อย
ๆ
:m4: :m4: :m4:
ปล.ขอบคุนน้องคนนึงที่ลากเวบนี้มาหั้ยผมอ่าน.....ช่วงแรกมะมีเวลาอ่านเร้ยยย ตอนนี้กะละจะเปลี่ยนงาน มีเวลาได้อ่านละ......สบายดีป่ววอั้ยน้องงงง....... :m9:
-
อ่านจบแระ....นั่งอ่านมาหลายชั่วโมง
โดยไม่พักเลย รวดเดียวจบ :m3: เพราะว่าอ่านแล้วหยุดไม่ได้อ่ะ :impress:
อ่านแล้วอินมากมาย อยากบอกว่าชอบบบบบบบบบแระก้อหลงรัก :m1:เรื่องของพี่เต้สุดๆเลยอ่ะ
จะคอยติดตามเรื่องราวของพี่เต้ไปเรื่องน๊า เสียดายจังเลยอ่ะที่ไม่ได้เหงหน้าฮวดอ่ะ :m17:
ป๋อลอ...พี่เต้เป็นคนใต้ใช่ป่าวอ่ะ นู๋ก้อเป็นคนใต้เหมือนกันนะ ตอนนี้เรียนที่ม.อ.หาดใหญ่ อ่ะ :m13:(เจอคนถิ่นเดียวกันแระ)
-
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ดีที่ให้กันเสมอมานะครับ
เสียดายอย่างมากมายที่วันเกิดมัน ผมไม่สามารถไปได้ เนื่องจากติดภารกิจของตัวเอง
รวมทั้งคิดแล้วว่า อยากให้ฮวดมันได้สนุกเต็มที่กับเพื่อนๆ
เลยทำได้แค่เพียงเอาของขวัญไปให้มัน ก็หวังว่ามันคงจะชอบ
..............
.......................
คืนนั้นหลังจากที่ช๊อคกับคำตอบฮวด.....คิดอยู่หลายตลบว่าจะตอบยังไง
ให้ฮวดรู้สึกดีที่สุด คำตอบที่ได้ก็คือ "....................."
เงียบดีกว่า...คือ ปล่อยให้มันได้ระบายอะไรออกมาบ้าง ไม่ต้องไปเบรกมัน
สรุปแล้ว ฮวดที่ผมเคยเจอเมื่อ 2 เดือนก่อน ช่างแตกต่างกับฮวดคนนี้เสียเหลือเกิน
ฮวดคนนี้เหมือนคนที่...ที่คิดว่าตัวเองไม่เหลืออะไรอีกแล้วในชีวิตนี้
ใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ ล่องลอย ลอยไปเรื่อยๆ แล้วก็วนเวียนกลับไปอยู่ในที่เก่าๆ
ยา.........ทั้งๆที่เคยสัญญากับผมไว้อย่างดี แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นเพื่อนของฮวดที่อยู่เคียงข้างฮวด
ตอนที่ฮวดมีปัญหา...ผมเสียใจมากที่...ผมไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย
ผมพูดอะไรไม่ออกเลย....และในวินาทีนั้น
มือของฮวดก็ค่อยๆสอดผ่านมาจากข้างหลัง ผ่านข้างตัวผมมา
แล้วก็มาประสานมือที่หน้าท้องผม...
"ฮวดขอกอดหน่อย"
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เอามือผม ไปจับมือมันเอาไว้
เราขี่รถเล่นผ่านวนไป 1 รอบใหญ่ ผม...รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
ส่วนฮวดตอนนี้ หัวมาพิงอยู่ที่ไหล่ของผม
"คงเต็มที่แล้วซินะ พักสักหน่อยก็แล้วกัน" ผมตัดสินใจ เปลี่ยนเส้นทาง
ที่กำลังมุ่งตรงไปบ้านฮวด เปลี่ยนเป็นเส้นทางไปบ้านผม
"มาระลึกความหลังกันหน่อย ดีมะ" ใช่แล้ว...เส้นทางนี้...เมื่อหลายปีก่อน
มันเป็นเส้นทางแห่งความทรงจำของเราสองคน
ผมผ่านจุดที่มัน...ให้ของขวัญวันเกิดผม (จุ๊บๆ)
ยังแอบแซวมันอยู่เลย ส่วนมันก็ได้แต่ อืมๆ
ผมพาไปดูหน้าบ้านผม...ตรงม้าหินอ่อน ที่เคยมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งด้วยกัน
พอกลับไปนึกๆดู ก็...อดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
รักที่มันบริสุทธ์...เออ...มันก็เคยเกิดขึ้นกับเราด้วยนิหว่า
ไม่ยักกะเคยคิดว่า ตัวเองก็จะมีรักบริสุทธ์กับเขาด้วย
..........
................
สุดเส้นสายปลายทาง....รถผมจอดที่หน้าบ้านฮวดอย่างช้าๆ
"ฮวด...ถึงแล้ว" มันสะลืมสะลือเล็กน้อย ก่อนจะยกตัวเองออกจากเบาะ
"ขอบใจมากนะเต้..." ผมยิ้มตอบ
"ยินดีเสมอนะ" มันยิ้มตอบให้ผม น่ารักจิงเชียว
ก่อนที่ผมจะขี่รถออกไป ผมหันไปแซวมันนิดนึง
"ฮวด" มันหันมาหาผม ขณะที่มือมันก็...กำลังไขกุญแจบ้านอยู่
"รักนะเว้ย" ผมบอกมันด้วยเสียงเรียบๆ คือ...รัก แบบไหนผมก็คงจะบอกไม่ได้เหมือนกัน
เอาเป็นว่าใครอ่านมาตั้งแต่หน้าแรกจนถึงบรรทัดนี้คงเข้าใจว่า รักที่ผมบอกไปมันเป็นรักแบบไหนอ่ะเนอะ
"อืม...." มันก็ไม่บอกอะไรผมกลับมาเลย เสียใจชะมัด แต่เอาเหอะ สไตล์มันก็แบบนี้แหละ
แล้วรถผมก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ตอนแรกก็ว่าจะไม่หันไปมองมันแล้ว
แต่มันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ พอผมหันกลับไป ก็เจอฮวด...เหมือนภาพในอดีตต่างๆมันวิ่งมาทับซ้อนกันตรงหน้าเลย
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน เวลาภาพที่มันยืนส่งยิ้มให้ผมที่หน้าบ้าน ก็ยังเหมือนเดิม
เพียงแต่ครั้งนี้มันพิเศษกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
"ฝันดีน้า......." มันตะโกนไล่หลังมา เสียงดังมาก คือด้วยเวลาโดยประมาณตี2 หรือตี3 นี่แหละ
ทุกอย่างมันเงียบมาก แล้วอยู่ดีๆมันก็ตะโกนออกมาดังลั่นไปหมด
เวรกรรมเลย...น้ำแตก เอ้ย น้ำตาแตกเลย....
เหมือนจะสั่งลากันไปยังไงก็ไม่รู้....แต่ที่รู้แน่ๆคือ เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันก็คงจะได้ย้ายไปทำร้านทองสาขาของลุงมันที่....ที่ไหนผมก็จำไม่ได้ด้วยซิ
................
....
นี่อาจจะเป็นตอนสุดท้ายก็ได้ ที่ผมจะเขียนถึงมัน.....หากมันย้ายไปทำร้านทองลุงมันจริง
ผมก็...ขอทิ้งท้ายด้วย....ตอนนี้เลยละกันนะครับ เหมือนจะเศร้าๆเนอะ ก็...จะครบ 1 ปีแล้วนะเนี๊ยะที่ลงเรื่องนี้
ยังจำความรู้สึกแรกๆได้อยุ่เลย ต้องขอบใจแน๋วมากที่เป็นแรงพลักดันในตอนแรก
ไม่มีแน๋วก็คงไม่มีตอนที่ 1 แล้วก็ตอนต่อๆมาได้ (จริงๆก็มีอีกหลายท่านนะ แต่ขอยกให้แน๋วไปละกัน อิอิ)
ขอบคุณเรย์ด้วย ที่ช่วยแยกเรื่องนี้ออกมาจากกระทู้ ผู้ชายหยอดหวาน เราเชื่อว่า มีหลายคนเริ่มเป็นนักเขียนจาก
กระทู้นั้น ช่ายมะ
................
.....
คิดถึงมันไหม........คิดถึงซิ ถามแปลกๆ
รักมันไหมหละ........อ้าว...ก็กลับไปอ่านตั้งแต่หน้าแรกซิ จะได้รู้ว่ารักมันหรือเปล่า
แล้วทำไมไม่เป็นแฟนมันหละ.........แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เอ..หรือไม่ดีหว่า
ถ้ามีคำถามมากมายเกิดขึ้น ผมแนะนำว่าลองกลับไปอ่านดูตั้งแต่แรกใหม่
อ่านช้าๆ...ใจเย็นๆ ค่อยๆซึมซับกับความรู้สึกเล็กๆที่ผมแอบใส่ลงไป
แล้วคำถามมากมายมันก็จะมีคำตอบอยู่ในเรื่องราวที่ผมบอกผ่านตัวหนังสือเหล่านั้นเอง
เอ่อ....สุดท้ายแล้ว...อยากบอกว่า
พิมพ์ไม่ติด
รักเมิงนะ
-
เป็นกำลังใจให้พี่เต้คับ คิดถึงฮวดจริงๆ คงเสียใจนะครับที่พี่เต้มาปิดกระทู้
มาอ่านทีไรเศร้าทุกที แต่ถ้าไม่มีพี่เต้ ฮวดคงจะแย่ยิ่งกว่านี้
ก็นะ "รัก" ของพี่มันช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ขอบคุณพี่โจ้ที่แนะนำเรื่องนี้ให้อ่าน
คนเราทำไมนะ สร้างมาให้รักกัน แต่ไม่ได้สร้างมาให้อยู่ด้วยกัน
แล้วเมื่อไรฮวดจะหายเจ็บช้ำซักที สงสารฮวด ถ้าฮวดได้อยู่กับพี่เต้ตลอดไป
ฮวดคงจะเจ็บน้อยลง และที่สำคัญ อาจจะได้ฮวดคนเดิมกลับมา
คิดถึงบรรยากาศตอนร้านเกมที่ฮวดมาคอยพี่เต้จัง :m8: :m8: :m8: ไม่อยากให้ปิดกระทู้อ่า
-
หวัดดีพี่เต้ฮะ พอดีพึ่งจามาได้อ่านเรื่องของพี่เมื่อ2วันก่อน อ่านรวดเดียวจบเลย555+ สนุกมากเลยครับ+แอบสงสารฮวดนิดๆ :m15: พอได้อ่านเรื่องของพี่เต้แล้วทำให้อยากเม้นท์ขึ้นมาทันทีทันใด
(แต่ก่อนแอบมาอ่านอย่างเดียว) อยากให้พี่เต้กับฮวดกลับมารักกันเหมือนสมัยนั้นจังเลย
ไม่อยากให้ฮวดเค้าตกไปอยู่กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวของเค้าเลยนะงับ
แต่ก้ออย่างว่าแหละนะ วันเวลาไม่อาจจะหวนคืนมาได้อีก ได้แค่มองห่างๆก้อเป็นสุขแล้วนะงับ
สุดท้าย..ขอให้พี่เต้มีความสุขสมหวังในชีวิต คิดอะไรก้อขอให้สมปราถนานะงับ
ปล.อยากเหงหน้าฮวดจัง....พอจะมีโอกาสได้เหงมั๊ยงับ :impress:
-
แงๆๆ เศร้าจังถ้าเต้กะฮวดจะต้องแยกจากกันไป... อีกนานนน.... :m17:
เฮ้ออออ :เฮ้อ: .... เศร้าจัง :sad2:
-
ฮือๆๆๆ :sad2: พี่เต้จาเลิกเขียนเรื่องฮวดจริงๆหลองับ คิดถึงฮวดแย่เลย :o12:
ปล. อยากเหงหน้าฮวดจริงๆนะพี่เต้ 555+ ถ้ามะเปงการรบกวน ช่วยสงเคราะห์น้องนุ่งตาดำๆหน่อยนะพี่ :impress:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก....เหงแว้ววววววววววววววว ไปตามขุดตามค้นตามสืบหาไดพี่เต้จนเจอ เอิ๊กๆๆๆ :m24:
ฮวดขาวจังเลยงับ มะเหงเหมือนคนใต้เลยเนอะ ตางี้สีน้ำตาลอมแดงเลยอ่ะ ชอบตามากกกก 555+ หน้าใสกิ๊งเลย
พี่เต้ก้อน่าร้าก แต่ชอบตอนพี่ผมสั้นมากก่า เอิ๊กๆๆๆ ดีจายๆๆ วันนี้อารมณ์ดีท้างวันแน่เลย 55+ ได้เหงรูปแล้ว :m1:
-
นับถือในความพยายามเลยครับ แฮะๆ ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ
ตอนนี้ก็กำลังคิดว่า...จะตัดสั้นและ เพราะไว้ยาว แล้วหน้าแก่ๆไงไม่รู้ ต้องแอ๊บแบ๊วหลอกอายุไว้ก่อน
ว่าแต่....ความพยายาม...มีมากเหลือเกิน เอางี้ ผมจะให้รางวัลละกัน
ถ้าไงรอดูในเมล์ให้ดีนะครับ Top Secret อิอิ
-
นับถือในความพยายามเลยครับ แฮะๆ ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ
ตอนนี้ก็กำลังคิดว่า...จะตัดสั้นและ เพราะไว้ยาว แล้วหน้าแก่ๆไงไม่รู้ ต้องแอ๊บแบ๊วหลอกอายุไว้ก่อน
ว่าแต่....ความพยายาม...มีมากเหลือเกิน เอางี้ ผมจะให้รางวัลละกัน
ถ้าไงรอดูในเมล์ให้ดีนะครับ Top Secret อิอิ
อารายอ่ะเต้ แอบมีลับลมคมในกัน 2 คน .... ขอมีส่วนร่วมด้วยได้มะ อิอิ o17
-
หง่าๆๆๆ มะได้เข้ามาเลยวันเลย ขอโทดนะงับ หุหุ พี่เต้สบายดีหลองับ พี่เต้ส่งอะไรมาหลองับ
ผมลองเช็คเมลล์ดูแล้วมะเหงมีเลยอ่ะงับ เอ๊ะ!!!หรือว่าผมหลงลบไปแล้ว ม่ายนะ!!!!!!!!! :serius2:
-
:m1:
คุณพีจะมีส่วนร่วมไรอ่ะครับ ขอด้วยคนดิ :m10: :m10:
-
ง่วงอาคับ
เพิ่งอ่านถึงหน้าสองเอง เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ
-
:m1: คุณพีจะมีส่วนร่วมไรอ่ะครับ ขอด้วยคนดิ :m10: :m10:
อิอิ ก็ไม่รู้ว่าเต้กะ Z€l3asTian เค้ามี Top Secret อะไรกันอ่ะจิ :m12: ถ้าลองถามดูจะได้เตรียมตัวไปแจมถูก :haun5:
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกก
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับสนุกมากครับ
เพิ่งมาอ่านใหม่ครับผม
ยังอ่านมะทันเพื่อนๆๆเลยครับ
จะพยายามอ่านให้ทันครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
เข้ามาบอกว่า....
ฮวดน่ารัก
เหมือนกัน อิอิ
อิจฉา................................................................
-
ดีใจที่เพื่อนๆยังคงชื่นชอบนะครับ
สำหรับใครที่เข้ามาอ่านใหม่...ก็ไม่ต้องรีบอ่านนะครับ อ่านเรื่อยๆใจเย็นๆ
คงอีกไม่นานจะมีเวอร์ชั่น Rewrite ด้วยอะคับ เพราะจะกลับไปแก้ตอนแรกๆใหม่
เพราะตอนแรกๆมัน....เป็นส่วนนึงของ กระทู้ผู้ชายหยอดหวานที่ แน๋ว เคยตั้งไว้...
จะครบรอบ 1 ปี ของเรื่องนี้พอดี..เลยกะจะ Rewrite ใหม่ซะเลย
ซึ่งแน่นอน Rewrite ทั้งที มันต้องไม่ธรรมดา เพราะงานนี้มีแฉทุกช๊อต...กร๊ากๆ รออ่านเอานะครับ
-
ผมตามทันแล้วครับ
ประทับใจฮวดกะพี่เต้มาก
น่าสงสารฮวดนะคับ อ่านแล้วทรมานใจตามฮวดอ่า คนอะไรจะเจอชีวิตหนักหนาสาหัสทรมานใจอย่างนี้
-
สวัสดีพี่เต้ค่ะ เพิ่งตามมาอ่านเป็นครั้งแรก ตอนนี้ยังเพิ่งต้วมเตี้ยมอยู่หน้า 3 อยู่เลย ประทับใจจังเลย แต่พอรู้เลาๆว่า อาจมีผิดหวังในตอนท้าย ตอนนี้เริ่มบ่อน้ำตาซึม :m15: แล้วจะรออ่านเวอร์ชั่นรีไรต์จ้า
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว ประทับใจจังกับคำว่า "รัก" ของคุณเต้ที่มีต่อฮวด :m15: เศร้าจังที่คุณเต้ปิดกระทู้ซะแล้ว แต่ก็จะรอเวอร์ชั่นรีไรต์นะ
ปล.แอบไปเยี่ยมที่ไดคุณเต้มาแหละ ฮวดน่ารักเชียว ตาสีน้ำตาลสวยใส ^^
-
เรื่องนี้อ่านรวดเดียวจบ(อีกแล้ว :m23:)
และเจอเรื่องที่ไม่แฮ๊ปปี้เอ็นดิ้งอีกแล้ว :m15:
แต่ถึงไงก็ขอให้คุณเต้มีความสุขกับชีวิตต่อไปนะคร้าบบบบ.. :m13:
-
:o8:
พีเต้ ยังอ่านไม่จบ ได้ไป 3 หน้า
เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ
วันนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียน
:m23: :m23: :m23: :m23:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ คับ ผมนั่งอ่านรวดเดียวจบเลย มีเรียนก้ไม่เข้าโดยเลย 55 มันติดไปหน่อย เออ แล้ว ไดอารี่นนี่เข้าไปดูได้ที่ไหนอ่ะคับ
-
หวัดดีมาใหม่งับ กำลังตามอ่านอยู่ที่หน้า 9 ขอบอกว่าสุดยอด
เล่นเอาน้ำตาไหลเป็นลิตรแล้วน่ะเนี่ยจนตอนี้ตี 3 ผมก็ยังนั่งอ่าน
มันต่อไป ในชีวิตจริงผมไม่รักใครไม่คิดจะคบกับใครไม่ต้องการ
ที่จะมีคนมาค่อยบงการชีวิต แต่พอได้อ่านเรื่องของคุณเต้แล้ว
การรักใครสักคนมันเป็นสิ่งที่หาเหตุผลไม่ได้จริงๆ
-
มาเมนต์ก่อนค๊าบบบบบบบ
เพิ่งถึงหน้าสามเอง
หนุกดีอ่ะคับ ชีวิตเหมือนนิยายเรยอ่ะ
ที่จริงก็แอบอิจฉา :m1:เหมือนกานนะเนี่ย
อยากมีบ้างจัง
งืมม แล้วก็อยากเห็นรูปนายฮวดด้วยอ่าคับ :o8:
กัวมันจะเศร้าจังเรยอ่ะตอนท้าย
ไม่อยากเศร้าๆๆๆๆ :o12:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ คับ ผมนั่งอ่านรวดเดียวจบเลย มีเรียนก้ไม่เข้าโดยเลย 55 มันติดไปหน่อย เออ แล้ว ไดอารี่นนี่เข้าไปดูได้ที่ไหนอ่ะคับ
แฮะๆ ไดผม มันยังมี แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปอัพมันแล้วหละ เพราะว่า...มีคนบางคนบอกว่า
การเอาเรื่องตัวเองมาพูดมาเปิดเผย แม้ผมจะมีเจตนาดีในการนำมาเสนอ
แต่บางคนกลับมองว่า ผมเป็นตัวอันตราย ไม่น่าคบ เพราะยึดติดกับอดีตที่ผ่านมาของผม
เลยตัดสินใจ ไม่อัพมันและ และนั่นเลยเป็นสาเหตุที่...หยุดอัพเรื่อง ที่ผมยังค้างอีก 2 เรื่องไป โฮะๆ
หวัดดีมาใหม่งับ กำลังตามอ่านอยู่ที่หน้า 9 ขอบอกว่าสุดยอด
เล่นเอาน้ำตาไหลเป็นลิตรแล้วน่ะเนี่ยจนตอนี้ตี 3 ผมก็ยังนั่งอ่าน
มันต่อไป ในชีวิตจริงผมไม่รักใครไม่คิดจะคบกับใครไม่ต้องการ
ที่จะมีคนมาค่อยบงการชีวิต แต่พอได้อ่านเรื่องของคุณเต้แล้ว
การรักใครสักคนมันเป็นสิ่งที่หาเหตุผลไม่ได้จริงๆ
ถูกครับ ความรักมันมีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ แล้วก็คิดว่า
คงจะอ่านจบไปแล้ว คงจะได้ข้อสรุปให้กับตัวเองแล้วใช่ไหมครับ
ว่าความรักที่ได้ครอบครอง กับรักที่ได้ดูแล มันมีความสุขไม่ต่างกันเลย อิอิ
มาเมนต์ก่อนค๊าบบบบบบบ
เพิ่งถึงหน้าสามเอง
หนุกดีอ่ะคับ ชีวิตเหมือนนิยายเรยอ่ะ
ที่จริงก็แอบอิจฉา :m1:เหมือนกานนะเนี่ย
อยากมีบ้างจัง
งืมม แล้วก็อยากเห็นรูปนายฮวดด้วยอ่าคับ :o8:
กัวมันจะเศร้าจังเรยอ่ะตอนท้าย
ไม่อยากเศร้าๆๆๆๆ :o12:
ก็นิยายน้ำเน่าดีๆนี่แหละครับ อิอิ
ไม่คิดว่าจะยังมีคนมาตามอ่านด้วย
อ่ะๆ ผมมีทิชชู่เตรียมไว้ให้และ อิอิ
อ้อ....มาโปรโมท นิยายแต่งใหม่ครับ ลองอ่านดูนะครับ แปลกแหวกแนวมากๆ
เรื่อง "เออ...สัญญา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3296.0)" ลิ้งนี้เลยครับ อิอิ
-
เพิ่งอ่านภาค1จบอ่ะ
พี่เต้จัยร้าย
เศร้าเรย :o12:
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
เรื่อง เอ่อ..สัญญา ผมก็สัญญาว่าจะติดตามผลงานของคุณเต้คับ ช๊อบชอบ :m1:
-
อ่อนโยนมากเลยงับ....เรื่องนี้
มุมมองความรักก็ดีนะงับ....นิยามมันเปลี่ยนไปตลอดเลย
ว่าแต่สงสารคนอย่างฮวดนะ....ไม่มีคนมารัก...หรือปิดกันตัวเอง(อันนี้ป๋มเลย)กันแน่
ปล.ยังเจอกะฮวดอยู่อ่ะป่าวงับ :o8:
-
สวัสดี คุณ เต้ หลังจากที่วันนี้ ไม่มี ไรทำก็เลยหานิยายในบอร์ดมานั่งอ่าน (จิง ๆ อ่านมาหลายเรื่องแล้ว แต่ไม่ยักกะเคยเห็นเรื่องคุณเต้ ที่แท้แอบมาหลบในโหมด นิยาย จบบริบูรณ์แล้วนี่เอง)
ยอมรับว่า อ่านครั้งเดียวจบเลย แล้วก็ดีใจนะครับ ...........................................
ดีใจที่ได้รู้จัก คนทีีมีมุมมองความรักดี ๆ บริสุทธิ์ เหมือนเต้ แล้วก็เสียใจนะครับ .......................................
เสียใจที่น้องฮวดยังจมอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่เป็นไร ................... ชีวิตคนเราย่อมต้องสู้และต้องเดินต่อไป ผมเชื่อว่าที่เค้าผ่านพ้นเรื่องราว ต่าง ๆ มาไดก็เพราะมีกำลังใจที่ดี และงดงามแบบคุณเต้นั่นแหละ ที่คอยช่วยผลักดันชีวิตของเค้ามาตลอด
ชอบจังเลยครับ ชอบตรงที่คุณได้มีความทรงจำที่ดีให้แก่กันและกัน แม้ว่า................. คุณอาจจะต้องห่างกันไปไกลแสนไกล นานแสนนาน แต่เมื่อพบกันอีกครั้ง ความทรงจำเหล่านั้นจะกลับมาหาเราเสมอมา
เต้ครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า การรักใครสักคนนึงมันเป็นอย่างไร และควรเป็นอย่างไร เรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างคุณกับเค้า ช่างเป็นบทพิสูจน์ที่หนักแน่นเหลือเกิน
เต้ครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ความรักของผมควรจะดำเนินไปแบบไหน
แน่นอน ผมคงเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่จะคิดถึง เด็กชาย ฮวด ไม่สินะ ตอนนี้คงเป็น นายฮวดเต็มตัวไปแล้ว และเป็นกำลังใจให้กับเค้าอย่างเต็มที่
_________________________________________________ ขอบคุณ สำหรับเรื่องรักอันน้อยนิด แต่ว่ามหาศาล เรื่องนี้
แอดมาคุยได้นะคับ ที่ karma_zeedอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ผมเองก็อยากเห็นได ของเต้เหมือนกัน
-
เรื่องของ คุณเต้ เศร้าจังเลยคับ :sad2: :sad2: :sad2:
สงสารฮวดมากมาย... :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ่านจบแล้ว :a1:
-
ผมเพิ่งได้ติดตามอ่านงานเขียนของคุณ อาจล่าไปนิด แต่ก็คงไม่ใช่คนสุดท้ายที่ติดตามอ่านนะ
ผมชอบการทิ้ง "ช่องว่าง" ระหว่างคุณกับฮวด มันเป็นพื้นที่ที่อาจดูแคบนิดเดียวที่แยกคนสองคนไว้ แต่ก็เชื่อมโยงด้วย "ความรักระหว่างเพื่อน" การไม่ก้าวข้ามหรือไม่ทำลายช่องว่างนี้ ในแง่หนึ่งมันทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณสองคนยังคงดำเนินไปได้อย่างสวยงาม
เพราะผมคิดว่า ถ้าคุณสองคนปราศจากช่องว่างนี้ อาจโดยการมีอะไรกัน อะไรบางอย่างคงไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ และผมหมายถึงความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนที่ปราศจากตัณหา
ในขณะเดียวกัน (ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเป็นส่วนใหญ่) ผมก็อยากให้คุณดูแลฮวดในเรื่องสุขภาพอีกนิดนึงนะครับ คือ ผมก็(แอบ)เป็นห่วงไม่ได้ เพราะเค้าใช้สุขภาพสมบุกสมบันเหลือเกิน คุณคงไม่อยากจะเสียใครที่รักไปสักคนก่อนเวลาอันสมควร ใช่มั้ยครับ (ดูดิ ว่าผม อิน ขนาดไหน)
ผมชอบบรรยากาศของเมืองปัตตานีที่คุณเล่าให้ฟัง เพราะตัวเองก็เคยไปเมื่อหลายๆปีก่อน ชอบที่ยังมีสถานที่เงียบๆ โล่งๆ ให้ผ่อนคลาย แม้ว่าช่วงเวลานี้ความปลอดภัยเป็นสิ่งที่หลายๆคนเป็นกังวล ก็ขอให้สถานการณ์คลี่คลายไปโดยเร็ว
สรุปว่าชอบผลงานของคุณนะครับ และจะพยายามติดตามอ่านเรื่องต่อๆไป ผมใช้วิธีตัดแล้วมาแปะแล้วพิมพ์มาอ่านจากกระดาษเพราะไม่ชอบอ่านบนจอ (มันปวดตาครับ) เห็นความพยายามมั้ยเนี่ย อิอิ
ผมกำลังคิดว่า ผมอยากเห็นหน้าฮวดมั้ย ใจนึงก็อยาก เพราะคุณโฆษณา(แฝง)เอาไว้ว่า หน้าใสกิ๊ก ไม่หรอก ผมแค่อยากเห็นว่าหน้าตาของคนนึง กับบุคลิกภายนอกและบุคลิกลึกๆภายในที่แตกต่างกัน คนๆนั้น หน้าตาเป็นยังไง
แต่อีกความคิดนึง ก็อยากใช้จินตนาการของตัวเอง และรักษาความเป็นส่วนตัวของฮวดเอาไว้ และคุณก็คงไม่อยากแจกจ่ายรูปของคนพิเศษไปสะเปะสะปะ
ขอบคุณนะครับที่เขียนเรื่องของความรักในอีกแง่มุมนึงมาให้อ่าน :m4:
-
เศร้าจัง o7
-
:m1: :m1: :m1: ชอบเรื่องนี้จัง
-
o13 o13 o13สำหรับความรักของ เต้ กับ ฮวด นะค้าบบ...^^
-
อ่านจบแล้วฮับ เศร้าจังเลย :sad2: มันบอกไม่ถูกอ่ะ สงสานเต้ สงสานฮวดด้วยดูมีปัญหาเยอะจังเลย
บอกได้คำเดียวว่เศร้าอ่ะ :sad2:
ปล.เป็นกำลังใจให้ฮับ สู้ๆๆๆๆๆ
-
เพื่อนแท้ มิตรภาพที่ยั่งยืน :bye2:
-
ดีจัีงๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังจัยให้นะคร้าฟฟฟฟ
-
ยังติดตามเรื่องราวของพี่เต้ ก่า ฮวด อยู่น๊าคัฟฟ
มาลงอีกน๊า
-
อ่านรวดเดียวจบ
ซาบซึ้งในความรักของเต้+ฮวด
สงสารฮวดด้วย
อยากรู้จังว่าตอนนี้ฮวดเป็นยังไงบ้าง
มีความสุขดีมั้ย...
เป็นกำลังใจให้คุณเต้ด้วยนะคะ :L2:
(แอบอยากเห็นหน้าฮวดด้วยง่ะ..ทำไงดี)
-
ผมก็มีเพื่อนแบบนี้นะ
ประทับใจมาก :sad4:
.
แล้วตอนนี้พี่ฮวดเค้าเป็นไงบ้างล่ะครับ
ได้เจอกันบ้างหรือเปล่า ฝากความคิดถึงไปด้วยน้า :mc4:
-
ผมอ่านรวดเดียวจบเลยพี่
หนุกมากๆ
ซึ้งสุดๆ
แล้วก้
จี๊ดจับใจคับ
ขอบคุณมากๆนะคับที่แบ่งเรื่องดีๆให้ได้รับรู้คั
-
ต้องขอยกความดีความชอบให้คุณ a3486377
ที่ดันนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาพอดี
อ่านรวดเดียวจบเหมือนกันครับ
กะจะหยุดอ่านไปอาบน้ำ แต่...
หยุดไม่ได้อะ กลัวขาดช่วง เหอๆๆ
จากเรื่องเห็นด้วยกับพี่เต้อะครับ
ลองคิดทบทวนดูดีๆแล้ว
ความรักมันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ
พี่เต้กับพี่ฮวดสวีทกันจะตายยังไม่ลงเอยกัน
ขนาดพี่ฮวดกับแฟนเค้ายังมีบอกเลิกกันซะงั้น
การครอบครองมันไม่ได้หมายความว่า
สิ่งที่อยู่ในการครอบครองของเรามันจะจีรังยั่งยืน
และอยู่กับเราไปตลอดกาลจริงไหมครับ
ก็เหมือนกับที่เราพยายามครอบครองใครบางคน
โดยมีคำว่า "แฟน" เป็นพันธะนั่นแหละ
ผมอิจฉาพี่เต้จังเลย
ที่แม้จะไม่ได้ลงเอยกับคนที่ตัวเองรัก
แต่ก็มีโอกาสสัมผัส "รักที่บริสุทธิ์"
และมีความสำคัญต่อคนบางคนเท่าชีวิต
คนเรา...แค่มีใครให้เชื่อใจก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ
:pig4: ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้อ่านนะครับ ^^ :bye2:
ปล.เห็นรูปพี่ฮวดแล้วจากในไดฯพี่เต้ (ถ้าไม่ผิดคนนะ) ใส่หมวกแก็ปดำใช่ปะ เหอๆ
ปล.2 จะบังเอิญไปไหมที่ชื่อเล่นผมก็เหมือนเม้นบนและจขกท. o22
-
:monkeysad:น่าสงสารทั้งสองคน
แต่เราว่าฮวดก็น่าจะรักเต้เหมือนกันแต่ทางบ้าน
อาจจะหัวเก่าอาจจะรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
เพราะเรามีเพื่อนที่เป็นลูกร้านทองที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน
เค้าเลยต้องปกปิดเรื่องของเค้ากับทางบ้าน
เพราะพวกผู้ใหญ่เค้ารับไม่ได้ เราว่านะเพราะแบบนี้
ฮวดเลยขอเป็นเพื่อนรักกับเต้เพราะว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ยาว
นานและแข็งแกร่งกว่าคำว่าคนรักที่เปราะบาง
-
:monkeysad:ร้องไห้เลยยยยยย สงสารทั้งคู่ๆๆๆๆ สู้ๆๆต่อไปค่ะๆๆๆ o13
-
สู้ๆคับ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
ถึงเต้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะ :L2: :man1: :3123:
ขอให้คุณเต้ และนายฮวดมีความสุขมาก ๆ และตลอดไปนะ
ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งไหน
ใกล้...หรือไกล
อยู่ในชัยชนะ
หรือในความพ่ายแพ้
.....................
ฉันยังคงอยู่ที่นี่
อยู่ในความเป็นเพื่อน
ที่ยังรักและห่วงใยเธอเสมอ
-
นับถือในความรักของคุณเต้กับคุณฮวดมากๆเลย o13
ขอให้คุณเต้มีความสุขมากๆนะคะ
มุมมองความรักของคุณทำให้ได้เห็นความรักใหม่ๆ ที่หาได้ยาก เป็นความรักที่บริสุทธิ์มากจริง
ปล. อยากได้ไดคุณเต้มากๆ แต่ดูเหมือนว่าจะมาอ่านช้าไปคงจะหาไม่ได้แล้ว :z3:
ตอนนี้บอกได้คำเดียวประทับใจ
อยากบอกว่าอาจพิมพ์แบบวนไปหน่อยแต่คือไม่รู้จะพูด
ยังไงมันซึ้งใจจริงๆ
-
o13 o13 o13 :call: :call: :call: :pig4: :pig4:
น้าอุ๊
-
อ่านรวดเดียวจบ......... :z3:ขอหลงเข้ามาติดด้วยคนครับ :z3:......กลายเป็นสิ่งที่ผมมักเรียกว่านิยายรักขาดตอนที่จบแล้วเสียที บางทีผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมชีวิตคนเราบางทีก็แสนสั้นเช่นนี้ ทั้งชีวิต การประสบพบเจอ และกำลังใจ แต่อย่างไรก็คงจะลืมไม่ได้ว่าชีวิตจะต้องไปต่อ เพราะหลายคนต่างก็เป็นห่วงเราเหลือเกิน หลายคนอยากจะอยู่ แต่หลายคนอยากจะไป หากสองสิ่งนี้เปลี่ยนถ่ายไปหากันได้ โลกนี้จะเป็นเช่นใดหนอ และปัญหาทังหลายทั้งสิ้นจะจบลงไปหรือเปล่า ทั้งให้ผมมานั่งคิดทบทวนเรื่องราวแล้วก็แล้วแต่วาสนาพาไปเถอะ เราช่วยได้ตรงใหนก็ช่วยกันไปต่อแล้วกัน เป็นกำลังใจให้ครับผม แม้ช่วงเวลาของกระทู้กับปัจจุบันนี้จะผ่านเวลามาเนิ่นนานแล้วก็ตาม
-
แวะมาอ่านคอมเมนแล้ว คิดถึงวันเก่าๆ ดีใจ ที่ทุกคนมีความสุขกับเรานะครับ
ปัจจุบัน ฮวดเรียนจบ ป.ตรีแล้ว โตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี มีสังคมที่ดี มีแฟน ญ ที่ดี
และมันก็ยังทะลึ่งเหมือนเดิม
รักทุกคนจัง แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม ^^
-
คุณเต้ รู้มั้ยตอนนี้ก็ยังมีคนมาอ่านเรื่องราวความทรงจำดีๆของคุณอยุ่นะ ^^
ขอบคุณที่ทำให้ได้ทัศนคติใหม่ๆ แนวคิดดีๆ แล้วก็ความรู้สึกดีๆนะ ..อ่านจนจบแล้วเกิดความรู้สึกมากมายจนสับสนไปหมด555
ขอบคุณที่ทำให้เรารู้สึกคิดบวกกับสิ่งต่างๆมากขึ้น เรื่องราวของคุณมันเป็นมันเป็นแง่มุมดีๆให้กับคนอ่านเยอะมากกกกกนะ
แล้วก็ที่สำคัญความรู้สึกของคุณเราอยากบอกว่า จนถึงตอนนี้มันก็เป็น รักที่บริสุทธินะ ^^ ...... แต่ว่าเอาจริงๆเราก็แอบโกดฮวดด้วย55 แต่ก็สงสารมากเหมือนกัน อยากให้คุณเต้คอยอยู่เคียงข้างเขาไปเรื่อยๆ ติดต่อกันอยู่ตลอดๆ เพราะเราคิดว่าคนที่รักฮวดมากขนาดนี้ถ้าหายไปฮวดต้องแย่แน่ๆTT
เอาจริงๆไม่รู้ว่าคุณเต้จะมีโอกาสได้อ่านที่พล่ามๆมามั้ย