พิมพ์หน้านี้ - อริทางคับแคบ (Pretending) - No.16 A new beginning (16/05/25)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: Shonennihon ที่ 07-08-2023 09:58:32
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
กลับมาเขียนอะไร เรื่อยเปื่อยอีกแล้ว หวังว่าคราวนี้จะทำได้ดีกว่าเก่ามั้ง?!?
Prelude
บทที่หนึ่ง Onboard
สักพักพอ.หลงหัวปักหัวปล่ำแน่นอน :hao7: :hao7:
แกล้งดีนัก รักซะเลย
:katai4: :katai5:
มาต่อไวๆน๊าาาาาา
ผมยอมรับกับตัวเองเลยว่า ประสบการณ์การทำงานจริงกับการเรียนนี่ต่างกันไม่น้อยเลย เข้าใจคำพูดของรุ่นพี่รุ่นก่อนที่จบไปแล้วกลับมาเล่าให้ฟังก็วันนี้
ค็อปเตอร์จำวินได้ตั้งแต่แรกหรอ?
:a5: :serius2:
รักแรกมันลืมยาก
………
:z6:
มาต่อไวๆน๊าาาาา :hao7: :hao7:
บทที่ 2 ใครเพื่อนแก!!
:a5: o22
น้องวินช็อคเลย :a5: o22 :laugh:
คอปเตอร์น่าจะเป็นลูกเจ้าของบนิษัทไหม
:katai4: :katai5:
:katai1: :katai3:
ช่วงเวลานี้คนรอลงลิฟท์เริ่มที่เบาบางลงแล้ว ผมจึงตัดสินใจไม่ไปลิฟท์ทางด่วนของมัน เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ต้องทำตัวพิเศษเมื่อทราบว่า ไอ้ลิฟต์ตัว มันทำขึ้นมาเพื่อวัตถุประสงค์อะไร
:z3: :z2:
:serius2:
:jul3: :laugh:
:hao6: :hao7:
บทที่ 4 สิบปีแก้แค้นไม่สาย
:pighaun: :haun4:
..
:-[ :o8:
สุขภาพดีขึ้นหลังจากลาไปสองวันติด ผมคิดวางแผนอยู่ข้ามคืน ในที่สุดผมก็ตัดสินใจที่จะเริ่มแผนการตามที่เพื่อนรักแนะนำไว้ในวันรุ่งขึ้นโดยใช้จังหวะที่หายไม่สบายนี่แหละในการเข้าหามัน และพยายามหาจุดอ่อนของมันเพื่อที่จะล้างแค้นอย่างสาสม
:o8: :-[
:serius2: :angry2:
:ling3: :katai5:
จริงๆแล้วคอปเตอร์น่าจะจำวินได้ตั้งแต่แรกไหม
บทที่ 6 สลักจิต
:z2: :z3:
และแล้วผมก็มาถึงทันเวลาแบบตรงเวลาแป๊ะๆ แม่ของผมได้ไปนั่งรอที่ร้านอาหารที่เรานัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว แม้ตอนนี้แม่ผมจะใส่แว่นกันแดดสีเข้ม ผมก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่ออกมาได้อย่างดี
:mc4: :a5:
:z1: :a5: o22
การเดินทางขากลับจากห้างสรรพสินค้า ไอ้คอปเตอร์เหยียบคันเร่งจนเกือบสุดความเร็วรถสปอร์ต ผมนั่งไปพร้อมกับเกาะยึดคอนโซลรถไปด้วยท่าทีหวาดกลัว
:o8: :-[ :impress2:
หลายวันแล้วนับจากวันที่ผมตกลงเป็น “คนคุย” อย่างลับ ๆ กับไอ้คอปเตอร์ แต่อย่างที่ใครๆ เขาก็พูดกัน ‘ความลับไม่มีในโลกของที่ทำงาน’
:ling1: :z6:
:z3: :z6:
:m15: :monkeysad:
:ling1: :ling2:
:z1: :pighaun:
:katai4: :katai5:
:angry2: :serius2:
บทที่ 8 (Not) Forgive or forget
:m31: :fire:
:z13: :a5:
:mc4: :katai5:
:pighaun: :haun4:
:z3: :z13:
:angry2: :serius2:
:hao7:รอๆ สนุกดี อ่านเพลินมาก
:laugh: o18
บทที่ 9 Trapped
:pighaun: :haun4:
:jul3: :laugh:
:z6: :a5:
:katai2-1:รอมาต่อค่ะ
หลังจากไปจนถึงโต๊ะที่หมายแล้ว ผมก็อาสาที่จะไปตักอาหารให้ทันที ไอ้คอปเตอร์พยักหน้าอย่างว่าง่าย แค่เพียงวินาทีเดียวมันก็เหมือนคิดอะไรออกและเปลี่ยนใจที่จะเดินมาด้วย
:ling1: :ling3:
ช่วงนี้ลงได้ช้าหน่อย เพราะงานยุ่งมาก ตรวจต้นฉบับไม่ทัน
:katai1: :z10: :a5: o22
:pighaun: :haun4:
บทที่ 10 Confessed แม้ว่าผมจะได้พักมาระหว่างนั่งรถเดินทางจนถึงอพาร์ตเมนต์แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ยอมให้อีกฝ่ายแบกใส่หลังและพามาถึงที่ห้อง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นไม่อย่างนั้นผมคงอายที่ทำให้ตัวเองต้องยอมมาตกอยู่ในสภาพนี้
:oo1:
:pighaun: :haun4:
:ling1: :z6:
ชอบจังงงงงงง
:o8: :-[
ชอบจังงงงงงง
ผมตื่นขึ้นมาบนที่นอนอย่างงงงวย เพราะมันช่างว่างเปล่าและมืดมิด ม่านที่ไหวหวิวเพราะลมของเครื่องปรับอากาศที่ถูกปรับจนเต็มความแรงลม เสียงนาฬิกาปลุกที่โทรศัพท์สมาร์ทโฟน ดังขึ้นเรื่อยๆ จนแทบอยากจะขว้างทิ้ง แต่เสียดายที่มันแพงเหลือเกิน ในที่สุดจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปปิดอย่างอารมณ์ไม่แจ่มใสนัก
:jul3: :laugh:
:hao6:สนุกมาก รอตอนต่อไป
:angry2: :serius2:
หลากหลายอารมณ์เลยตอนนี้ พี่ร็อคเก็ตไม่น่าชอบวิน อาจจะอยากเอาคืน(ขัดขวางความรัก)คอปเตอร์ที่สนิท(แย่ง)กับแฟนเก่าตัวเอง
รออ่านค่ะ :pig4:
ผมวางมือทั้งสองข้างกุมศรีษะไว้ทั้งสองข้างระหว่างอ่านทบทวนร่างโปรเจ็คที่เสร็จสิ้นเป็นครั้งสุดท้ายอย่างตั้งใจ
:katai4: :katai2-1:
บทที่ 12 Complexity เช้าวันที่อาจารย์สุดโหดของผมจะมาประเมินผลการฝึกงานกับพี่เลี้ยงและให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับโปรเจ็คจบการศึกษาของผมก็มาถึง ผมตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อคืนจนแทบจะนอนไม่หลับ แม้คอปเตอร์จะเสียสละตัวเอง (เหรอ?) ยอมเหนื่อยทำให้ผมพึงพอใจจนดึก แต่ถึงผมจะเพลียจะเหนื่อยจากกิจกรรมบนที่นอน ทำให้คิดถึงเรื่องอื่นไปได้บ้าง แต่ก็ไม่ทำให้นอนหลับสบายขึ้นเลย
:z3: :z2:
:ling1: :ling2:
:pighaun: :haun4:
:katai5: :ling1:
(https://i.postimg.cc/KKv1yRxn/animestyle1721990290147.png) (https://postimg.cc/KKv1yRxn)
:z3: :z13:
แม้คอปเตอร์จะมีอาการอิดออดแต่ก็ขัดแม่ตัวเองไม่ได้ ถึงจะดื้อและเอาแต่ใจ ในท้ายที่สุดก็ยอมอ่อนให้กับแม่ตัวเองเหมือนกัน มุมนี้ก็เพิ่งเคยเห็นจากคอปเตอร์
:haun4: :jul1:
ผมพยายามใช้สำลีชุบน้ำยาและสัมผัสกับแผลอย่างเบามือที่สุด ผมเห็นแผลเหล่านั้นแล้วมันเป็นรอยรูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่หลายวง แต่ละวงนั่นฝ่าทะลุชั้นหนังกำพร้าไปหลายมิลลิเมตรเลยทีเดียว ผมคิดว่าหากเปลี่ยนมาเป็นผม ผมจะทนได้ขนาดนี้ไหม?
:katai1: :ling1: :z3:
:กอด1: :n1:
:z6: :z3:
:ling1: :ling2:
บทที่ 13 Open house ผมตกลงกับคอปเตอร์ว่าจะไปเยี่ยมแม่ ผมขอเขาว่าจะขอค้างกับแม่สักหนึ่งคืน อยากอยู่ด้วยกันให้หายคิดถึงก่อนที่อีกวันจะเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดกันตามแผนที่วางไว้ก่อนหน้านี้
:jul3: :laugh: :pigha2:
ในขณะที่คอปเตอร์กำลังจะพูดอะไรออกมาอีก คุณแม่ของผมก็ขยำขอบกระดาษหนังสือพิมพ์ด้วยการกำมือ ทำให้มีบางส่วนยับยู่และฉีกขาด
:katai4: :katai2-1:
ผมสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นเต็มตาด้วยความตกใจ เพราะผมรู้สึกเหมือนถูกสัมผัสไปทั่งร่าง รู้สึกถึงอากาศที่สัมผัสผิวหนังส่วนต่างๆ ได้โดยตรงไม่ผ่านเสื้อผ้า
:ling1: :ling2:
:m25: :pighaun:
บทที่ 13 Sand castle
:katai4: :ling1:
หลังจากเรื่องวุ่นวายที่บ้าน และอาหารมื้อแรกของวัน ผมรู้สึกอ่อนเพลียและเวียนหัวไปหมด รู้สึกได้เลยว่าเรี่ยวแรงโดนเรื่องที่เกิดขึ้นดูดหายไปหมด ผมเกือบจะยกเลิกการเดินทางครั้งนี้แล้วเพราะนี่มันเลยเที่ยงมาแล้ว พวกผมยังไม่ได้ออกเดินทางเลย แต่สายชิลอย่างคอปเตอร์ได้แต่บอกกรอกหูผมว่า สบายๆ ค่อยๆ เดินทางไป ถือว่าได้เที่ยวระหว่างเดินทางด้วย คงได้ไปถึงทันพระอาทิตย์ตกดินแน่นอน
:katai4: :katai5:
:bye2: o13
:hao6: :hao7:
:jul3: :m20: :laugh:
ผมถูกพากลับมาถึงบ้านพักในสภาพที่ถูกอุ้มพาดไหล่ แม้ว่าจะเริ่มเวียนหัวแล้ว แต่ก็จนด้วยปัญญาที่จะดิ้นรนเพราะคอปเตอร์เป็นบ้าคนบ้าพลังและหัวดื้อหัวแข็งที่จะอุ้มผมมาทั้งแบบนี้ถึงบ้าน
:jul3: :laugh:
บทที่ 15 Enigma
:katai1: :katai5:
:sad4: :o12:
:ling1: :ling2:
:haun4: :jul1:
:z1: :pighaun:
:z1: :pighaun:
:hao5: :katai1:
บทที่ 16 A new beginning คอปเตอร์วิ่งพุ่งออกห้องสุดแรง ผมซึ่งถูกแม่ไหว้วานมาให้ ‘เผือก’ อย่างห่าง ๆ ก็วิ่งตามมาด้วยโดยรักษาระยะห่างพอควร
:katai3: :katai2-1:
………….
ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณนักอ่านทุกคน ที่เข้ามาให้กำลังใจในการอ่าน นิยาย สำหรับนักเขียนมือใหม่ ที่แทบไม่มีวินัยในการเขียนเลย เขียนทีต้องอาศัยอารมณ์ร่วมล้วน ๆ เลย ฮ่าๆๆๆ เรื่องนี้ถือว่าใช้เวลาเขียนนานมากๆ ทั้งๆ ที่คิดว่าควรจะจบตั้งแต่สิ้นปีที่แล้ว แต่เพราะเวลาช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ก็เลย ลากยาวมาถึงเดือนพฤษภาคม ขออภัยที่หลังๆ เขียนได้น้อยแบบแม้แต่ตัวเองยังตกใจ