-
:m1:กิตติกรรมประกาศ o13
นิยายเรื่องนี้ขออนุญาต ผู้แต่งมาโพสต์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และขอยกความดีทั้งหมดให้กับผู้แต่งแต่เพียงผู้เดียว
ส่วนที่ผิดพลาดหรือตำหนิลุงขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียว
เขา..เป็นสาเหตุให้น้องสาวของเธอตาย เธอจึงกลับมาแก้แค้น แต่การแก้แค้นเป็นสิ่งดีจริงหรือ? เพราะมันไม่ต่างจากบูมเมอแรงที่มุ่งแต่พุ่งแรงกลับมาหาเธอให้เจียนตาย :m15:
:m4: ลุงขอ 2 เม้นต์นะหลาน เด๋วมาต่อให้ :oni3:
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
:oni2: :oni2:
โหม่ง ลุงสิงห์
:m4:เย้ แนนจองคนแรกเลย
-
ลุงยังรอดีรีนึงอ่ะ...
เด๋วต่อให้ทันทีเลย...
บอกไว้ก่อนเรื่องนี้สไลต์ละคนหลังข่าว...อ่ะ
-
แฮะ ๆ
หลงเข้ามารอ ไม่รู้ว่านับ ป่าว
แฮะ ๆ :confuse:
-
ลงชื่อรออ่านมั่งครับ :oni1:
-
:m23: ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ :laugh:
บทที่ 1 >>> สงครามเริ่มต้น
ผมจะต้องแก้แค้น...
นั่นคือคำมั่นปณิธานของผม...
และในสงครามครั้งนี้ผมจะต้องเป็นผู้ชนะ...
ร่างสูงบางรีบก้าวปราดลงจากรถหรูมุ่งตรงสู่คฤหาสน์หลังใหญ่เบื้องหน้า อากัปกิริยาของเขาร้อนรนประหนึ่งหนูติดจั่น ใบหน้างามหมองจนคล้ำ ใต้ดวงตาคมปรากฏน้ำใสนองหน้า เขาวิ่งกราดเมื่อเข้ามาบริเวณบ้านเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายแล้วพบคนจำนวนมากกำลังมุงดูร่างแบบบางที่นอนนิ่งสงบอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอนหรูบนชั้น 3
อินอรชุน..ทรุดฮวบแล้วร้องไห้โฮเมื่อเห็นร่างของ..อิงอวตาร..น้องสาวบังเกิดกล้านอนนิ่งไร้ซึ่งลมหายใจ บ่าวรับใช้เข้าใจถึงความรู้สึกการสูญเสียของเขาดีจึงเงียบเสียแต่ก็อดไม่ได้ที่จะสะฮึกสะอื้นตาม อินมองน้องทั้งน้ำตาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพบเข้ากับรอยคล้ำที่ลำคอระหง เข้าใจทันทีว่าน้องใช้วิธีอะไรในการฆ่าตัวตายแต่ยังไม่ทราบว่าทำไม ก่อนจะมานี่เขาได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่าอิงน้องสาวของเขาฆ่าตัวตายทำให้เขารีบบึ่งมาที่คฤหาสน์วิมานฝันอย่างสุดแสนเสียใจ
“ท..ทำไมน้องฉันถึงฆ่าตัวตาย” อินถามคนรับใช้เสียงแห้ง เขาไม่ได้พักอยู่ที่คฤหาสน์เลยทำให้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับน้องสาวของเขา ทางบ้านโทรไปบอกคุณอรหันและคุณหญิงอมิตรดาแล้ว ทั้งสองกำลังเดินทางมาจากวอร์ชิงตันดีซี
“เท่าที่พวกเราทราบ คุณหนู 'โดนหักอก' จากรุ่นพี่ที่โรงเรียนคนหนึ่งน่ะครับ แต่พวกเราคาดไม่ถึงว่าคุณหนูจะใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญหา” หัวหน้าคนรับใช้เอ่ยอธิบายทำให้อินถึงกับร้องไห้หนักแล้วเริ่มโกรธแค้นถึงคนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้อิงอวตารต้องเสียชีวิต
“ขอฉันอยู่คนเดียว”
“ครับคุณหนูอิน”
บ่าวรับใช้นับสิบพากันทยอยออกจากห้อง
“ทำไมแกจะต้องใช้วิธีนี้ด้วย มันสิ้นคิดแล้วก็ไร้สาระ กับไอ้แค่ผู้ชายคนเดียว แกต้องสละชีวิตของตัวเองเชียวหรอ” อินพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งแค้นกึ่งเสียใจหลังจากที่คนรับใช้พากันออกไปจนหมดแล้ว อินอรชุนเงียบไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะพูดขึ้นคล้ายเป็นคำสัญญา
“พี่จะแก้แค้นให้แกเอง”
-
จิ้มลุงสิงห์
:m22:ไปอ่านก่อนน๊า
เอ่อ ลุงสิงห์ค้าบ :m23: แนนขอตัวใหญ่กว่านี้หน่อยได้ไหมค้าบ มันตัวเล็กไปนิดส์ แบบว่าสายตาไม่ดีอ่ะ
:m23: ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ :laugh:
ผมจะต้องแก้แค้น...
นั่นคือคำมั่นปณิธานของผม...
และในสงครามครั้งนี้ผมจะต้องเป็นผู้ชนะ...
[/color][/size]
-
แหม...โพสต์ปั๊บ เม้นต์ปุ๊บอย่างนี้
ลุงก็ต้องจิ้มหลานตอบแล้วละ...
เด๋วจะมาต่อให้อีกสักตอนนึง..
-
แรงหึง . . . แรงเงา
-
บทที่ 2 >>> เริ่มแผนการ
ร่างสูงบางในชุดดำทะมึนกำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้า ‘บ้านลัลน์ลลิต’ หลังใหญ่สองชั้นกลางกรุงรอคนมาเปิดประตู หลังจากที่เขาขอรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่หักอกน้องสาวเขามาแล้วเขาก็ทราบว่ารุ่นพี่คนนี้คือ..เวียร์ศรุต พี่ชายของ..วุฒิคม รุ่นน้อง ม. 4 ที่โรงเรียนของเขาที่หลงรักเขาอย่างหักปักหัวปำ โลกช่างกลมเหลือเกิน..เขาแอบคิดในใจอย่างยิ้มเยาะ เขาจะใช้วุฒิเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้ ในเมื่อนายนั่นทำให้น้องสาวของเขาตาย เขาก็จะทำให้น้องชายของมันตายทั้งเป็นได้เหมือนกัน!!
และไม่ใช่แค่นั้นเขาจะเอามันลงไปในนรกอเวจีพร้อมกับน้องของมันด้วย คอยดู!!
“มาหาใครครับ..อ้าวพี่อิน!” ใบหน้าชวนฝันของวุฒิคมโผล่ออกมาจากประตูบานเล็กแล้วเมื่อเห็นคนมาเยือนวุฒิก็ถึงกับยิ้มแก้มปริแล้วปรี่มาหาด้วยความดีใจ
“ใช่พี่เอง” อินยิ้มจนตาหยีเกือบทำให้เด็กหนุ่มเคลิ้มฝัน
“พี่มาทำอะไรที่นี่ครับ”
“พี่คิดถึงเรานั่นแหละก็เลยมาหา” ใครว่าผู้หญิงมีร้อยเล่มเกวียนเพียงอย่างเดียว ผู้ชายอย่างเขาก็มีเหมือนกัน ทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้นวุฒิถึงกับตัวลอยแล้วยิ้มเยื้อน
“พ..พี่ว่าอะไรนะครับ” เด็กหนุ่มถามย้ำให้แน่ใจ ใช่..เขาแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าเขาหลงรักรุ่นพี่อินแต่ไม่เคยคิดว่า..พี่อินจะรักเขาตอบ
“พี่คิดถึงเรานั่นแหละ ทำไม ไม่เชื่อหรือ” อินเดินเข้ามาชิดร่างสูงจนใบหน้าของทั้งสองเกือบติดกัน
“ปละ..เปล่าครับ ผม..ผมแค่ตกใจ” เสียงของวุฒิสั่นงกๆ
“ฮ่ะ ๆ ๆ แล้วจะให้พี่ยืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนหรอ”
“อ..เออ..ข..ขอโทษ ค..ครับ ช..เชิญพี่..เข้ามาเลยครับ” ถึงน้ำเสียงของวุฒิจะสั่นแค่ไหนแต่ก็กระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด
ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย เต็มไปด้วยพฤกษานานาพันธุ์อวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้หลากชนิด ทางเดินโรยกรวดเม็ดเล็กจิ๋วให้ความรู้สึกสบายตา วุฒิเดินนำเขาเข้าไปในตัวบ้านที่ปูด้วยหินอ่อนลายสวยแล้วเย็นเท้า
“อยู่คนเดียวหรือ” อินอรชุนเอ่ยถามแล้วกวาดหาเหยื่อ เขายังไม่เคยเห็นหน้าไอ้ฆาตกร ได้ยินเพียงแต่ชื่อเสียงเรียงนามจากคนข้างกายเท่านั้น
“พี่เวียร์ออกไปซื้อของที่เซเว่น เดี๋ยวก็คงกลับมาครับ”
“อืม” ร่างสูงบางเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวนุ่มพลางตบที่นั่งข้างๆ เบาๆ เหมือนเป็นการเรียกให้วุฒิเดินมานั่งข้างๆ ทั้งสองเงียบกันไปพักหนึ่งก่อนที่รุ่นพี่อินจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานหยด ”รู้มั้ยพี่เองก็ชอบวุฒินะ”
“!!!” หน้าของวุฒิถอดสีไปเลย คงจะตะลึงที่ได้ยิน ‘คำลวง’ ของรุ่นพี่ที่ตนหลงรักแบบนั้น
“นี่คือของแทนใจจากพี่นะ” อินยื่นสร้อยรูปหัวใจครึ่งเสี้ยวให้กับวุฒิ “อีกครึ่งเสี้ยวอยู่ที่พี่นะ”
“อ..อ..อ”
“พี่สวมให้นะ หันหลังมาสิ” อินไม่ปล่อยช่องว่างให้รุ่นน้องพูดอะไร วุฒิทำตาม เขาเพียงกระดกยิ้มที่มุมปากแล้วสวมสร้อยเส้นดังกล่าวให้
“ผ..ผมไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย ว..ว่าพี่ชอบผม”
“จะพิสูจน์ก็ได้” อินว่าแล้วเขยิบตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะมอบจุมพิตที่เขาเสแสร้งนั้นให้กับวุฒิที่ดูจะตกใจเป็นอย่างมาก เรื่องแบบนี้เขาเองก็ไม่เคยผ่านมาเหมือนกัน นี่นับเป็นครั้งแรก แต่เขาก็สามารถทำได้ดีจนวุฒิเองไม่ยอมผละออกจากเขาเลย จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ได้ยินแล้วรู้สึกผวาแต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น
“ทำอะไรกันน่ะ!!”
“พี่เวียร์!!!!” วุฒิร้องลั่นแล้วกระโดดผลุงถอยร่นห่างจากตัวเขาไปอย่างรวดเร็ว พี่เวียร์หรือ? อ่า เป้าหมายเขามาถึงแล้ว และเมื่อเขาได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาประพิมพ์ประพายคล้ายน้องชายนั้น ความโกรธแค้นที่เขามีก็ปะทุขึ้นมาจนเขาเผลอตัวแสดงออกทางสีหน้าอย่างปกปิดไม่อยู่
“เวียร์ศรุต...” โดยไม่รู้ตัวเขาพูดชื่อของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเคืองแค้นที่เขากลั่นออกมาจากขั้วหัวใจอย่างแท้จริง เจ้าของชื่อหันมาทางเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรระคนสงสัยว่าเขารู้ชื่อของตนได้อย่างไร
“คุณเป็นใคร!?” น้ำเสียงนั้นอินฟังออกว่ามันแสดงออกถึงความรังเกียจและขยะแขยงเขามากแค่ไหน แต่อินก็หาสนใจไม่ เขาเพียงยืดอกแล้วจับจ้องร่างสูงตรงหน้าด้วยสีหน้าแน่วนิ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดประมาณ
“ฉัน..อินอรชุน ภักดีวรการ เป็นพี่ชายของ อิงอวตาร ภักดีวรการ นายรู้จักดีไม่ใช่หรือ หึ เราจะได้พบกันอีกแน่..เวียร์ศรุต” อินอรชุนเดินตัดผ่านสองพี่น้องจนร่างลับหายไป...
แผนที่หนึ่งสำเร็จลุล่วง หึหึ...
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>
[/color][/size]
-
ลุงสิงห์
ต่อแผนสองด่วนๆ :m1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอะ
อยากบอกว่า สั้น ด้าย จาย มาก มาย
:angry2:
-
มันส์มากครับ รออ่านต่อ o13
-
หุหุ
เรื่องนี้คงบีบรัดหัวใจสุดๆ อีกเรืองแน่
เป็นกำลังใจนะครับ
-
:oni2:...เรื่องนี้เคยอ่านจบไปแล้วววว...แต่ชอบ...มาตามอ่านอีกรอบ :oni2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
-
รอต่อไป :m1:
-
ท่าทางงงงงงงงงงงงงง จะฟาดฟันกันน่าดู อิอิ
-
:m1: เป็นปลื้มที่หลานๆ โปรดเรื่องนี้กัน o13
: บทที่ 3 >>> สงสัย
“โอ๊ย พี่ผมเจ็บ!!” วุฒิคมร้องลั่นเมื่อโดนพี่ชายตบหน้าจนล้มคว่ำ
“ใครสั่งใครสอนให้แกเป็นพวกรักร่วมเพศฮะ ไอ้น้องชั่ว!!”
พลั่ก ๆ ๆ
เวียร์ศรุตทุบตีน้องอย่างไม่บันยะบันยัง
“ฉันขอสั่งให้แกเลิกยุ่งกับมันเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อกับแม่”
“ผมไม่สนหรอก ผมรักพี่อิน แล้วก็ไม่มีใครจะหยุดผมได้ด้วย! อั่ก” น้องชายโต้กลับแล้วต้องล้มคว่ำลงไปกองอยู่ที่พื้นเมื่อโดนตบหน้าอีกฉาด
“นี่เป็นคำขาด!! ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพี่แล้วยังเห็นหัวพ่อกับแม่อยู่แกอย่าให้ฉันเห็นมันกับแกทำอะไรบัดสีแบบเมื่อตะกี้อีก ไม่งั้นฉันไม่ไหวทั้งแกแล้วก็มันแน่ๆ”
เวียร์ศรุตเดินกระทืบจากไป...
ชายหนุ่มนอนก่ายหน้าผากอย่างเคร่งเครียด พี่ชายของอิงโผล่มาหาที่บ้านเขาทำไมกันนะ มันต้องมีจุดประสงค์หรือเป้าหมายอะไรสักอย่าง ปกติมีแต่ยัยอิงเท่านั้นที่มาที่นี่ มา ‘ขอความรัก’ จากเขาแล้วเขาก็ปฏิเสธไปอย่างอ่อนนุ่มที่สุด แต่ใครจะคาดคิดว่ายัยอิงตัวกะเปี๊ยกจะฆ่าตัวตายเพราะเขา..เพียงแค่เขาไม่รับรักจากเธอเท่านั้น เขาเสียใจอย่างสุดซึ้งและจะขอไปร่วมไว้อาลัยเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็โดนทางนั้นปฏิเสธอย่างทุเรศที่สุดและเขาจำได้ขึ้นใจว่าเสียงนั้นเป็นของอินอรชุนอย่างไม่ต้องสงสัย
เวียร์ศรุตกลับมาคิดถึงเรื่องอินอรชุนต่อ เขาเชื่อว่าอินต้องมีเหตุผลบางอย่างที่เข้ามาที่บ้านหลังนี้เพราะปกติเขาไม่เคยเห็นอินอรชุนมาที่บ้านหลังนี้เลย เอ..หรือว่าจะแค่เข้ามาทำเรื่องบัดสีกับน้องชายของเขาเท่านั้น มันก็ไม่น่าจะใช่อีก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นอินอรชุนก็ต้องมาที่นี่มากกว่าหนึ่งครั้งแล้วสิ แต่นี่เพิ่งจะมาปรากฏตัวหลังจากที่น้องสาวตายให้เขาได้เห็นความงามที่ไม่เหมือนบุรุษเพศเอาเสียเลยแต่งดงามเฉกเช่นอิสตรี...
คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกหรือว่าเขาต้องไปคุยกับเจ้าตัวให้รู้แล้วรู้รอดไปนะ.. ดีเหมือนกันจะได้บอกให้อินอรชุนเลิกยุ่งกับน้องชายของเขาไปด้วยเลย..เราได้เจอกันตามที่คุณขอแน่
อินอรชุน…
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>
-
:oni2: :oni2:
โหม่งคนเขียน :oni1: :oni1:
-
:oni2: :oni2:
โหม่งคนเขียน :oni1: :oni1:
ทำเบาๆ หน่อยนะ ลุงแก่แล้วนะหลาน เหอๆๆๆๆ
แต่ลุงก็ดีใจนะที่หลานโมมาเม้นต์ให้ลุงแก่ๆ คนนึง
-
:m1: ลุงสิงห์น่ารักจัง อุสาเอามาลงให้อ่าน
+1 ให้ลุงสิงห์อิอิ
-
:m1: ลุงสิงห์น่ารักจัง อุสาเอามาลงให้อ่าน
+1 ให้ลุงสิงห์อิอิ
ลุง +1 คืนในแล้วเด้อหลานจ๋า
แต่ดูหลานคนคงเคยอ่านแล้วอ่ะ...
ไม่หรอก...ถึงอย่างไรลุงก็จะเอามาลง...นะ นะ เผื่อหลานๆ บางคนยังไม่ได้อ่าน
-
มาอ่านนิยายใหม่ ยังไม่เคยอ่าน :mc4:
ลงไปเรื่อย ๆ นะ +1
-
สนุกค่า :m4: อยากอ่านต่อไวๆแล้ว
ขอบคุณนะค๊า..เอาไปเรย +1 ค่ะ o13
ปล. แอบถูกใจลายเซ็นต์คุณต้นสาย..มากๆอ่ะค่ะ...อิอิ กด+1 ให้ค่ะ..ชอบบบบบ :m4:
-
ท่าทางเรื่องนี้จะมันหยด
อยากอ่านต่อเเล้ว
+ 1 ให้คนโพสต์ด้วย
:L2: :pig4:
-
:m13:
น่าสนุกดีค่ะ (พล็อตเหมือนจำเลยรักไปหน่อย) จะรออ่านต่อนะค้า
-
:m12: ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ :laugh:
บทที่ 4 >>> หัวใจประจัน
สวนสาธารณะแห่งหนึ่งกลางกรุง
อินอรชุนมักจะมาออกกำลังกายที่นี่เป็นประจำทุกเช้าแล้ววันนี้ก็เช่นกัน ตอนนี้เขากำลังวิ่งเหยาะๆ อย่างเลื่อนลอยไปตามทาง สมองคิดถึงแต่อิงอวตารอย่างเหลือแสน น้องสาวของเขาเป็นคนน่ารัก ปากกล้าใจถึง รักใครแล้วรักจริง ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แต่เขาไม่เชื่อเลยว่าอิงจะต้องมาจบชีวิตลงกับเรื่องแบบนี้เพราะมันคนเดียว...คิดถึงตรงนี้สีหน้าก็แสดงออกชัดถึงความโกรธเกลียดจนผู้คนที่วิ่งผ่านไปผ่านถึงกับมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
อินนั่งพักลงที่เก้าอี้ริมทางแล้วดื่มน้ำรวดเดียวหมดขวด ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเหงื่อตามใบหน้า สายตาทอดมองออกไปยังบึงน้ำใส ลมเอื่อยพัดมากระทบกายให้ผ่อนคลายความร้อนที่เริ่มระอุ แต่แล้วเขาก็รู้สึกถึงเงื้อมเงาของใครบางคนที่กำลังยืนค้ำหัวเขาอยู่ อินอรชุนหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจอย่างยิ่งยวดเมื่อได้เห็นผู้มาเยือน..เวียร์ศรุตมาหาเขากระนั้นหรือ มาหาทำไม?
“นาย..”
“ใช่ผมเอง” เขารับคำเสียงเรียบเรื่อยแต่ก็ทุ้มต่ำจนแหบพร่า เมียงมองร่างบางในชุดเสื้อกล้ามสีขาวเผยผิวขาวนวลเนียนและเด่นสะดุดตา แม้แต่เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง..เขารู้แล้วว่าทำไมน้องชายของเขาถึงรักอินอรชุนโดยไม่สนถึงความถูกต้อง
“บังเอิญจริงนะที่ได้เจอกันที่นี่” อินลุกขึ้นยืนเพื่อประจันหน้ากับเขา
“ก็ว่างั้น ผมมีเรื่องจะคุย..แล้วถามคุณ”
ร่างบางเอียงคออย่างพิจารณา มันจะมาไม้ไหน
“ก็ว่ามา ฉันมีเวลาไม่มากนัก เดี๋ยวต้องไปหา –วุฒิ- อีก เดี๋ยวเขาจะรอเอา” อินพูดเน้นๆ แล้วแอบยิ้มอย่างพอใจอยู่ในใจเมื่อได้เห็นกิริยาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปอย่างถนัดตา
“คุณต้องเลิกยุ่งกับน้องชายผม!!” คำกล่าวนั้นแทบจะเป็นตะคอก “พ่อกับแม่รักเจ้าวุฒิมาก คุณอย่าทำให้มันต้องมาเสียอนาคตเพราะคุณเลย”
นั่นแหละที่ต้องการ...อินแอบคิดในใจ
“นี่หรือเรื่องที่นายจะมาพูดกับฉัน”
เขาไม่ได้ตอบแต่เขม้นมองอีกฝ่ายอย่างบันดาลโทสะ
“คุณมีเหตุผลอะไรที่เข้ามาที่บ้านผม”
เริ่มสงสัยแล้วสินะ หึหึ...
“เหตุผลง่ายๆ ไม่เห็นต้องคิดเสียให้ยาก ฉันกับวุฒิเรารักกัน ทำไมฉันจะเข้าไปในบ้านแฟนของฉันไม่ได้ล่ะฮะ คุณพี่เขย”
“น่าขยะแขยง คนห่าอะไร” เวียร์ศรุตสบถหยาบคายแล้วเหยียดสีหน้าอย่างดูแคลน คำพูดของเขาดูเหมือนมันจะไม่ต่างจากเชื้อเพลิงที่เติมลงในเตามากนัก
“แล้วอย่างนายล่ะ มันไม่น่าขยะแขยงมากกว่าฉันหรอกหรือ ไอ้ฆาตกร!!” เมื่อเจออย่างนี้ไป เวียร์ถึงกับโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาไม่ได้เป็นฆาตกร เขาไม่ได้เป็น...
“ผมไม่ได้เป็นฆาตกร!!” เขาสวนขึ้นมาทันควันแล้วเขยิบเข้ามาบีบแขนขาวเล็กบางนั่นอย่างห้ามไม่ได้
“นายมันฆาตกร ทำร้ายได้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอิง นายมันก็ไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งเท่านั้น!!” แรงแค้นยิ่งทวีคูณเมื่อความเจ็บที่เริ่มจะทนไม่ไหวเป็นตัวบีบคั้นอารมณ์ทั้งหมด แต่อินไม่สนใจหรอกว่ามันจะเจ็บแค่ไหน เขาสนแต่ว่าจะต้องทำร้ายคู่ต่อสู้ให้ได้มากที่สุดต่างหาก ด้วยคำพูดที่กรีดแทงของเขา
“บอกให้หยุด บอกให้หยุด!!” เวียร์ออกแรงบีบมากขึ้นอีกจนข้อแขนของอินแดงช้ำ
“ไอ้-ฆาตกร-เลือดเย็น --”
พลั่ก!
เวียร์ผลักร่างบางลงไปที่พื้นเต็มแรงแทนที่จะชกหรือต่อยให้หน้าคว่ำเมื่อความเดือดมาถึงจุดปะทุ แต่นี่เขากลับทำแค่ผลักร่างนั้นให้ล้มลง เขาเองก็ไม่สามารถระบุได้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำร้ายใบหน้าขาวใสที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้ ความรู้สึกเขาบอกเพียงว่า เขาทำไม่ลง...
อินอรชุนกักเก็บความเจ็บไว้ข้างในแล้วทรงตัวลุกขึ้น จ้องหน้าศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างไม่ยอมแพ้ พลางเอ่ย
“ฉันจะไม่หยุดอยู่เท่านี้หรอก เวียร์ศรุต นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น เราสองคนจะต้องได้พบกันอีกบ่อยๆ แน่ แล้วฉันขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าฉันจะไม่เลิกยุ่งกับน้องของนายจนกว่าทุกอย่าง..มันจะลงตัว”
ร่างบางหมุนตัวกลับพร้อมเสียงสะบัดห้วนแต่ต้องหยุดชะงักกึกเมื่ออีกฝ่ายยังจะมายื้อแขนเขาไว้ แต่การณ์กลับไม่เป็นดังที่คาด เมื่ออินอรชุนใช้วิชาเทควันโดที่ร่ำเรียนมาจับพลิกข้อมือชายหนุ่มแล้วออกแรงหมุนจนอีกฝ่ายตีลังกาคะมำหงายไปกระทบพื้นเสียงดังพลั่ก
“ฉันไม่ตกเป็นเหยื่อของนายอีกรอบที่สองหรอก จำเอาไว้!!” อินลั่นวาจาอย่างเย้ยหยันก่อนจะจากร่างสูงที่นอนแซ่วอยู่เทียมพื้นไปอย่างไม่หันหลังกลับมา...
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>
-
^
^
^
^
จิ้ม ๆ
ยังไม่ได้อ่านเรย :laugh:
ยังไม่ได้กลับบ้านซักที
-
นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ขอถามนิดนะคะ
เรื่องนี้คุณสิงห์ไม่ได้แต่งเองใช่มั๊ยคะ ถ้าใช่ได้ทำการขออนุญาตผู้แต่งว่านำเรื่องมาลงที่บอร์ดนี้แล้วหรือยัง แต่ถ้าแต่งเองก็ไม่มีปัญหาค่ะ
:oni2:
-
o2 เออ...จริงด้วยซิ...ลุงยังไม่เขียนอุิทิศให้เลยอ่ะ :L2:
ฝากหลานโมแก้ไขให้ด้วยได้ป่าว
เรื่องนี้ลุงสิงห์ขออนุญาตเจ้าของมาเรียบร้อยแล้้วล่ะ :m4:
แหมไม่ลืมที่จะประกาศอุทิศไว้ตั้งแต่ตอนแรงเน๊อะ.... :o8:
-
ไม่ซีเรียสเรื่องเขียนหรือไม่เขียนประกาศไว้ค่ะ แค่ขออนุญาตคนแต่งและลงเครดิตให้ที่หัวข้อกระทู้ก็โอเคค่า
ถ้าคุณสิงห์จะแก้ไขข้อความ กดได้เลยที่มุมล่างขวานะคะ จะมีแก้ไขข้อความอยู่
เนื่องจากเป็นเจ้าของกระทู้ สามารถแก้ไขได้ทุกข้อความค่ะ
:oni2: :oni2:
-
ไม่ซีเรียสเรื่องเขียนหรือไม่เขียนประกาศไว้ค่ะ แค่ขออนุญาตคนแต่งและลงเครดิตให้ที่หัวข้อกระทู้ก็โอเคค่า
ถ้าคุณสิงห์จะแก้ไขข้อความ กดได้เลยที่มุมล่างขวานะคะ จะมีแก้ไขข้อความอยู่
เนื่องจากเป็นเจ้าของกระทู้ สามารถแก้ไขได้ทุกข้อความค่ะ
:oni2: :oni2:
โอเคจ๊ะหลานทิพย์ ลุงจัดการกิตติกรรมกาศให้เรียบร้อยแล้วละ
-
:oni2: :oni2:
โหม่ง โหม่ง ลุงสิงห์
ดุเดือดมากกก ตอนนี้
ลุงสิงห์มาต่ออีกน๊า
-
เด๋ววันนี้ลุงจะมาต่อให้นะหลาน....
-
จะรอนะครับคุณลุงเนื้อเรื่องเข้มข้นมากๆ :L2:
-
:m12: ลุงมาต่อตอนให้แล้วนะหลานๆ :a1:
บทที่ 5 >>> สถานการณ์เปลี่ยนไป
เจ็บใจ..ใช่ เขารู้สึกอย่างนั้นที่อินอรชุนทำกับเขาเมื่อตอนเช้า เห็นตัวเล็กๆ อย่างนั้นแรงเยอะกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก หึ.. แล้วเขาก็คิดถึงคำพูดของอินก่อนที่จะจากไป
เพิ่งจะเริ่มต้นหรือ...มันหมายความว่าอะไรนะ แล้วที่บอกว่า..ฉันจะไม่เลิกยุ่งกับน้องของนายจนกว่าทุกอย่าง..มันจะลงตัว...ล่ะ เขาใช้ความคิดอย่างพินิจพิจารณาแล้วก็ได้คำตอบแม้จะยังไม่แน่ใจนัก
หรือว่า..เหตุผลที่แท้จริงที่อินอรชุนเข้ามาในบ้านเขาก็เพื่อจะเข้ามาแก้แค้นให้ยัยอิงที่ตายเพราะเขาเป็นสาเหตุกันนะ ต้องใช่แน่ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาควรจะรับมือกับอินอรชุนยังไงดีล่ะ
แต่ความคิดของเขาต้องจบลงเมื่อเขาได้ยินน้องชายกำลังพูดคุยอะไรกับใครอยู่ด้านล่าง เขาออกจากห้องนอนแล้วมายืนดูที่ระเบียงทางเดิน มองลงไป เห็นวุฒิคมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่อิ่มอกอิ่มใจ เขาไม่เคยเห็นหน้าน้องชายที่มีความสุขแบบนี้มาก่อน ความสุขของน้องก็คือความสุขของเขาด้วย แต่ควาสุขที่น้องมันเลือก มันไม่ใช่ความสุขที่เขาต้องการให้มันเป็น วุฒิกำลังเดินทางผิด ผิดเพราะน้องมันชอบผู้ชายด้วยกัน เขาต้องขัดขวางแม้จะรู้ว่ามันจะทำให้น้องของเขาทุกข์ทรมานมากแค่ไหนแต่เพื่อความถูกต้องและเพื่อความปลอดภัยของตัวมันเอง เขาต้องทำ และที่สำคัญเขาจะไม่ปล่อยให้วุฒิต้องตกเป็นเหยื่อของอินอรชุนแน่
ฟึ่บ!
โทรศัพท์มือถือแบบสไลด์อัพถูกแย่งไปจนทำให้วุฒิคมร้องโวยวายลั่น
“พี่เวียร์เอาคืนมานะ ผมจะคุยกับพี่อิน!”
“ฉันบอกแกว่าไงฮะ”
“ผมไม่สนใจ!”
เพี๊ยะ!!
“โอ๊ย!!” ใบหน้าขาวใสปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้า
“แกกำลังถูกมันหลอกใช้ ฉันขอร้อง อินอรชุนไม่ได้รักแกจริงๆ หรอก แกต้องเชื่อฉันนะวุฒิ”
วุฒิคมมองหน้าพี่ชายด้วยแววตาที่อ่านยากนักแล้วแดงก่ำจนน่ากลัว
“ผมไม่เชื่อพี่หรอก พี่อินไม่มีทางหลอกผมเพราะพี่อินรักผม แล้วอีกอย่างนะ พี่น่ะ ไม่เคยเข้าใจผมเลยเพราะพี่มันไม่มีหัวใจ พี่ไม่เคยรักใครไง พี่เลยไม่รู้จักความรักว่ามันเป็นยังไง ความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์ที่จะต้องเป็นของชายหญิงเสมอ พี่มันไม่มีวันเข้าใจ --“
ใช่..เขาไม่รู้จักความรักว่ามันเป็นยังไง เขารู้แต่ว่าความรักมันเกิดขึ้นกับชายหญิงเท่านั้น เวลาที่เห็นพวกรักร่วมเพศเขาก็จะรู้สึกขยะแขยงรับไม่ได้ แต่อินอรชุนอาจกำลังหลอกใช้น้องชายของเขาก็ได้ เขาไม่มีวันยอมให้น้องชายของเขาต้องเป็นอะไรเพราะคนอย่างอินอรชุนแน่นอน
“ผมรักพี่อินมาแต่ไหนแต่ไร ผมมีความสุขอย่างไม่เคยมีก่อน แล้วทำไมพี่จะต้องทำลายความสุขของน้องตัวเองด้วย!!!”
แล้ววุฒิคมก็วิ่งขึ้นไปด้านบนทิ้งให้เวียร์ศรุตนั่งกุมขมับอยู่เบื้องหลัง
ฉันจะทำลายความสุขของแกได้ยังไงไอ้วุฒิ แกเป็นน้องฉันนะ แกสุขฉันก็สุข แต่ความสุขที่แกเลือก มันเป็นกับดักของอินอรชุนซึ่งฉันไม่มีวันยอม.. เขาต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่มันจะสายจนกู่ไม่กลับ!
“พี่อินหรอครับ”
“อืม สายหลุดหรอวุฒิ แล้วเสียงเป็นอะไรน่ะ”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ เสียงผมมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว” เวียร์ศรุตดัดเสียงให้ดูคล้ายวุฒิคมให้เหมือนมากที่สุด
“อ่ะหรอ อืมๆ แล้วตะกี้สายหลุดหรือ”
“ไม่ใช่หรอกครับ พี่เวียร์มาแย่งมือถือจากผมไป เขาจะไม่ให้ผมคุยกับพี่”
“หรอ..หึ พี่ชายเรานี่มันนิสัยเสียๆ สุดเลยนะ”
“แหะๆ” หนอย...
“แล้วยังไงต่อล่ะ”
“เราก็เลยทะเลาะกันน่ะครับ พี่เวียร์เขาไล่ผมออกจากบ้านด้วย”
“ทุเรศที่สุดทำกับน้องตัวเองได้ แล้วเราจะไปนอนที่ไหนล่ะทีนี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน ผมเองก็ไม่มีญาติที่กรุงเทพด้วย”
“หรอ เอางี้ก็แล้วกันมานอนที่คอนโดพี่ก็ได้”
“จะดีหรือครับ”
“อืม มาสิ พี่อยู่คอนโด...”
“ครับ ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไหร่ เดี๋ยวเจอกันนะครับ...อินอรชุน” ท้ายคำเขากระซิบอย่างเจ้าเล่ห์แล้ววางสายไป
โปรดติดตามตอนหน้า อินอรชุนโดนปล้ำ!! >>> :m1:
-
โหม่งลุงบ้าง
เรื่องนี้ฟาดฟันกันสุดฤทธิ์
สุดท้ายก้ได้กันชิมิคับ
-
โหม่งลุงบ้าง
เรื่องนี้ฟาดฟันกันสุดฤทธิ์
สุดท้ายก้ได้กันชิมิคับ
คริคริ....ลุงไม่บอกหรอกจ๊ะหลาน
ลองติดตามเอาอีกนะ....
แล้วหลานจะรู้....หุหุ (เคยเห็นมั๊ยคนแก่เล่นตัว)
-
:laugh: yyy มาก่อนแนนนี่แม่ยกลุงสิงห์ อิอิ :m4: :m4:
รูปลุงสิงห์เทห์มากเลยดิ ตัวลุงจริงๆหรือเปล่าสุดยอดมากเลย
:m1: ประทับใจทั้งนิยายและรูป +1 ให้จ้า
-
:laugh: yyy มาก่อนแนนนี่แม่ยกลุงสิงห์ อิอิ :m4: :m4:
รูปลุงสิงห์เทห์มากเลยดิ ตัวลุงจริงๆหรือเปล่าสุดยอดมากเลย
:m1: ประทับใจทั้งนิยายและรูป +1 ให้จ้า
อ่ะ..เมื่อหลาน + มา ลุงก็ +1 คืนให้นะครับ
ดีใจที่ปลื้มลุงนะครับหลาน
แต่ภาพนั่นไม่ใช่ลุงหรอก ลุงอ่ะหน้าตาแย่กว่านั้นอีกนะ
จะให้ดูภาพจริงก็กลัวหลานๆ ที่เห็นจะนอนกันหวาดผวา
แต่ที่เลือกภาพนี้ัก็อายุอานามน่าจะพอๆ กับลุงอ่ะหลานๆ
-
:laugh: yyy มาก่อนแนนนี่แม่ยกลุงสิงห์ อิอิ :m4: :m4:
รูปลุงสิงห์เทห์มากเลยดิ ตัวลุงจริงๆหรือเปล่าสุดยอดมากเลย
:m1: ประทับใจทั้งนิยายและรูป +1 ให้จ้า
มาไม่ทันพี่แอนคนสวย :serius2:
:oแนนกลายเป็นแม่ยกตั้งแต่เมื่อไหร่
ลุงสิงห์ ตอนต่อไปแนนขอแบบยาวๆได้มั๊ย
+1 ให้ลุงสิงห์ ที่เอาเรื่องหนุกมาลง :L2:
-
ลุงขอตัวไปบ้วนน้ำหมากแปรงฟันก่อนนะ
เด๋วมาต่อให้เลยนะหลานๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เป็นลุงจริงๆเหรอครับ
ดีจังเอาใจช่วยครับลุง
เป็นกำลังใจให้ครับผม เรื่องสนุกมากเลยครับ
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เป็นลุงจริงๆเหรอครับ
ดีจังเอาใจช่วยครับลุง
เป็นกำลังใจให้ครับผม เรื่องสนุกมากเลยครับ
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่า....สปอนเซอร์หลักอีกคนนึงของลุงครับหลานๆ
ฮี่ๆๆ หวังว่าลุงคงไ่ม่ขี้ตู่เกินไปใช่ป่ะ :L2:
-
:m32: :m32: ร้ายเจอร้ายกว่า :m32: :m32:
-
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :oni1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับลุงอ่าไหนบอกว่าจะมาต่ออะครับ
จนป่านนี้ยังไม่เห็นวี่แววของลุงเลย อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เช้าแล้ววว ลุงเบี้ยวไม่ยอมมาต่อ :o12:
อรุณสวัสดิ์ทุกคนคร้าบ :a11:
-
:a2: ลุงสิงห์สู้ๆ
-
คุณลุงสิงห์สู้ๆเป็นกำลังใจให้นะครับคุณลุง :L2:+1ให้คุณลุงนะครับ
-
หลานๆ จ๋า คอมพ์ลุงไวรัสเข้าเที่ยวเล่นเต็มไปหมดเลย
กำลังจะไล่มันออกไปนี่ มันด้านจริงเลย...
โฟลเดอร์ลุงหลายอันหายไปแล้วอ่ะ บางอันก็ใช้การไม่ได้...
รอนิดนะ...นิยายเรื่องนี้ยังเปิดโฟลเดอร์มันไม่ได้อ่ะ
ใครมีตัวไล่ไวรัสเจ๋งบ้าง ลุงขอหน่อยจิ....
-
บทที่ 6 >>> โบกลาพรหมจรรย์
อินอรชุนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและอยู่ในชุดนอนเรียบง่ายคลุมทุกสัดส่วนปิดมิดชิดแต่ก็บางเบาพอเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งลางๆ น้องชายของเวียร์ศรุตกำลังจะมาถึง อีกไม่นานเขาจะบอกเลิกวุฒิคมเพื่อให้พวกนั้นได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่เขาก็ต้องรอให้แน่ใจก่อนว่าหากบอกเลิกไปแล้ววุฒิคมจะต้องคลุ้มคลั่งจนเจียนตายแล้วเมื่อนั้นแหละเขาถึงจะกระทำ เขาอยากเห็นสีหน้าของเวียร์ศรุตเหลือเกินว่าจะปั้นสีหน้ายังไงเมื่อได้เห็นน้องชายของตัวเองตายทั้งเป็น...
แต่อินอรชุนก็ยังแปลกใจกับตัวเองอยู่ไม่หายว่าทำไมเขาถึงเจ็บที่หน้าอกด้านซ้ายตอนที่จับพลิกข้อมือจนเวียร์ศรุตล้มคะมำด้วย ทำไมนะ ทำไมกัน
ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงเคาะประตู อินเข้าใจว่าวุฒิคงมาถึงแล้วจึงออกไปเปิดประตูเลยโดยไม่ยอมดูช่องตาแมวเสียก่อนและเมื่อประตูเปิดผางออก ร่างบางถึงกับชะงักแล้วรีบคว้าประตูปิดแทบไม่ทันแต่อีกฝ่ายก็ยังเร็วกว่า เวียร์ศรุตจับรั้งประตูไว้เพื่อไม่ให้ร่างบางในชุดนอนนั้นปิดงับได้ทัน เขาแทรกตัวเข้าไปแล้วรุนหลังให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับที่เขาทำการปิดประตูลงทันที
อินอรชุนยังไม่หายตกใจที่จู่ๆ เวียร์ศรุตก็โผล่มาที่นี่ มันต้องเป็นวุฒิคมไม่ใช่หรือ
“น..นายมาที่นี่ ด..ได้ไง”
“ก็คุณเป็นคนบอกผมให้มานอนที่นี่เองนี่ บอกที่ตั้งของคอนโดให้ผมเองด้วยนะ” เวียร์ศรุตยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วอินอรชุนก็เข้าใจทันที มิน่า เสียงมันถึงแปลกๆ นี่เขาหลงกลมันหรอกหรอ
“ออกไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย!!”
“ทำไมผมจะมาไม่ได้ก็ในเมื่อที่นี่มันเป็นคอนโดของแฟนน้องชายผม คุณน้องสะใภ้”
“ชิ!!” อินอรชุนสบถลั่น ไม่นึกเลยว่าคำพูดของตัวเองจะกลับเป็นเหมือนดาบสองคมที่วิ่งวกกลับมาทำร้ายเขาอย่างไม่น่าให้อภัย
“หึ เป็นไงล่ะ ถึงกับพูดไม่ออกเลยล่ะสิ”
“หึ..ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้นายจะยอมรับฉันเป็นน้องสะใภ้แล้ว” ถึงคำพูดของเขาจะเป็นดาบสองคมที่วกกลับมาทำร้ายแต่ในอีกด้านหนึ่งของดาบนั้นมันก็ยังมีคุณประโยชน์กับเขาอย่างมหาศาลทีเดียว
ถึงกับอึ้ง...เวียร์ศรุตหุบยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นทันใดอย่างจนคำพูด ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะยังหาคำพูดที่เชือดเฉือนเขาได้ในขณะที่คิดว่าอินอรชุนจนมุมได้แล้วแท้ๆ
“นายกลับไปซะก่อนที่ฉันจะเรียน รปภ. มาลากตัวนายออกไป” ก่อนที่ใครจะทำอะไรคนตัวเล็กในชุดนอนสีสวยก็เอ่ยตัดบทอย่างไม่ให้เสียเวลา ยิ่งอยู่ใกล้หมอนี่แล้วยิ่งรู้สึกแปลกๆ อยู่ด้วย
“ก็เอาสิ เรียกเลย”
“ท้าฉันหรอ ได้!” อินพุ่งตัวไปยังโทรศัพท์ขณะที่กำลังกดหมายเลขปลายทางอยู่นั้นร่างสูงก็พุ่งตัวเข้ามาคว้าแขนของอินไว้ได้ทันก่อน
“จะทำอะไร ปล่อยนะ!!” อินโวยวายเมื่อตกอยู่ในอ้อมกอดของเวียร์ศรุต
“ผมจะปล่อยคุณก็ต่อเมื่อผมพูดธุระของผมจบเท่านั้น” หัวใจของเวียร์ศรุตเต้นผิดจังหวะเมื่อได้กลิ่นดอกลาเวนเดอร์จากตัวของอินอรชุนและใบหน้าของทั้งสองก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
“งั้นก็พูดมา จะได้ไปๆ ซะ!!” อินเองก็รู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนกัน
“คุณไม่ได้รักไอ้วุฒิมันจริงๆ หรอกใช่มั้ย? คุณต้องการใช้มันเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นผม”
อินอรชุนตกใจวูบ เขารู้แล้วหรือ ทำยังไงดี
“คุณอยากให้มันเป็นสงครามระหว่างเราจริงๆ ใช่มั้ย” น้ำเสียงของเวียร์เริ่มจริงจังจนคนในอ้อมแขนอดไม่ได้ที่จะผวาเฮือก แต่คนอย่างอินอรชุนไม่มีวันจะถอยหลังหากได้ตัดสินใจก้าวออกมาแล้ว งานนี้เป็นไงเป็นกันสิ
“ใช่! แล้วฉันจะต้องเป็นผู้ชนะด้วย” อินตอบเสียงก้องกังวานกระจ่างใสและจ้องตาเขาตอบ ไม่มีใครยอมใคร
“คุณคิดผิดถนัดเลย ผมจะทำให้คุณได้รู้ว่าคุณมันแพ้ตั้งแต่ได้เริ่มต้นแล้ว..อินอรชุน” เขาทิ้งท้ายแล้วปล่อยตัวของอินอรชุนออก เขาก้าวถอยหลังไปช้าๆ กำลังจะก้าวพ้นประตูห้อง อินก็จุดชนวนรักขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“งั้นเราก็มาดูกันว่าใครจะเป็นผู้ชนะฉัน..หรือนาย นายจำคำฉันเอาไว้ก็แล้วกัน..ในเมื่อนายทำให้น้องสาวของฉันตาย ฉันก็จะทำให้น้องของนายตายทั้งเป็นได้เหมือนกัน!”
ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกจากริมฝีปากบางรูปกระจับสวย เวียร์ศรุตถึงกับหันขวับมาส่งสายตาพิฆาตทารุณแล้วก้าวพรวดพราดมาบีบแขนของอินอรชุนอีกครั้งจนร่างบางเผลอร้องโอดครวญ
“ถ้าน้องผมเป็นอะไรไป ผมก็ไม่ปล่อยคุณไว้เหมือนกัน..อินอรชุน”
โดยไม่คาดฝันหรืออะไรมาดลใจเวียร์ศรุตที่ทำให้เขาต้องปลุกปล้ำขืนใจจูบอินอรชุนอย่างดุเดือด ร่างบางตกใจวาบที่ถูกคนตรงหน้าขโมยจูบ อินทั้งผลัก ทั้งถีบแต่ก็ไม่เป็นผล ความหอมหวานจากริมฝีปากของอินอรชุนทำให้เวียร์ศรุตไม่สามารถถอนตัวออกได้ เขาบดขยี้เหมือนในหนังทั้งที่ตัวเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน อินอรชุนเริ่มร้องไห้แล้วรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว
ร่างบางถอยหลังเพื่อหาโอกาสหลุดแต่ก็ต้องล้มสะดุดลงบนเตียงนุ่มแทน ร่างสูงเลยโถมตัวตามลงมาบนร่างบางอย่างช่วยไม่ได้
“อ..ออกไปจากตัวฉันนะ!!”
“คุณต้องสัญญากับผมมาก่อนว่าจะเลิกยุ่งกับเราสองคน”
“การแก้แค้นพวกนายคือสิ่งที่ฉันปรารถนามากที่สุด จำเอาไว้!!”
“ได้..งั้นคุณก็จะได้รู้ว่าการแก้แค้นมันไม่ได้ดีเด่อย่างที่คุณคิดเลย..อินอรชุน!”
แล้วเวียร์ศรุตก็บดขยี้ริมฝีปากของร่างที่อยู่ใต้เขา อินขืนตัวแล้วดิ้นอย่างรุนแรงแต่มันก็ไม่สามารถทำให้ร่างสูงที่คร่อมร่างเขาอยู่สะเทือนได้เลยแม้แต่น้อย มือเล็กถูกยึดไว้โดยอีกมือ เวียร์ขยับตัวเข้ามาลงล๊อคพอดีกับร่างบาง เขาไม่สามารถบังคับหรือควบคุมตัวเองได้เลยในเวลาที่ความแค้นมันครอบงำ เขาทั้งจูบ ทั้งโลมเลียทุกอย่างที่ขวางหน้า ร่างบางกรีดร้องและใช้ขาที่ยังว่างอยู่ถองขึ้นจนเวียร์ถึงกับจุก เมื่ออินอรชุนได้อิสรภาพอีกครั้งเขาก็รีบลุกขึ้นจากเตียงในร่างที่เริ่มสะบักสะบอมเพื่อหนีออกไปจากการถูกขืนใจโดยไร้ซึ่งการยินยอมจากเขา
กระดุมถูกปลดออกหมดแต่เสื้อก็ยังไม่หลุดแต่ตรงหน้าอกปรากฏรอยแดงๆ เหมือนฟันอยู่ทั้งสองด้านบอกให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตรงนั้น อินวิ่งทั่กๆ เพื่อพุ่งไปยังทางออกแต่ก็ช้าเกินกว่าเวียร์ศรุตที่วิ่งพุ่งกลับมาลากอินอรชุนเข้าสู่อ้อมอกที่เปลือยเปล่าแล้วเริ่มจูบอย่างไม่บันยะบันยัง
เวียร์ศรุตยอมให้อินอรชุนทั้งทุบ ทั้งจิก ทั้งข่วน เพื่อที่มือของเขาจะได้ปลดเปลื้องกางเกงตัวบางที่เหลืออยู่ เขาเพียงกระชากมันแล้วลากลงเท่านั้นก็ทำให้เขาได้เห็นในสิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุด เสียงกรีดร้องของอินอรชุนหลุดออกมาเมื่อสิ่งที่พึงสงวนไว้นั้นถูกเปิดเผยซะแล้ว
เขามองเรือนร่างขาวนวลเนียนที่ตัวสั่นเหมือนลูกไก่ตกน้ำนั้นอย่างสำนึกผิด เขาทำอะไรลงไป ทั้งที่เขาขยะแขยงพวกรักร่วมเพศนี้หนักหนาแต่กลับเป็นเขาซะเองที่เป็นหนึ่งในพวกนั้น ทั้งที่เขาห้ามน้องว่าอย่าทำแต่กลับเป็นเขาที่ทำซะเอง เสียงสะอื้นที่เขาได้ยินเริ่มทำให้เขาใจอ่อนแล้วอยากจะขอโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะแรงผลักของอินอรชุนที่ทำให้เขาล้มลงนั่นเป็นตัวกระตุ้นให้เขาเปลี่ยนความคิด
อินอรชุนเมื่อเห็นว่าเวียร์ศรุตหยุดการเคลื่อนไหวแล้วเขาก็ได้โอกาสผลักร่างนั้นให้ล้มลงเพื่อที่ตัวเองจะได้หลีกหนีไปได้แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เขยิบไปไหนได้ไกล เวียร์ศรุตก็พุ่งตัวมาคว้าร่างบางแล้วทุ่มให้นอนลงบนเตียงอย่างไม่ต้องคิดให้มากนัก
คิดว่าจะปล่อยอยู่แล้วเชียว..
“ฮืออ ป..ปล่อยฉัน ขอร้อง ฉ..ฉันยอมแล้ว ฮืออ..”
“มันสายไปแล้วล่ะอินอรชุน..ก็บอกแล้วไง ผมจะทำให้คุณแพ้สงครามระหว่างเราตั้งแต่ที่คุณเริ่มมัน!” เขาตอบแล้วแหวกว่ายความเป็นชายเข้าไปในความเย้ายวนนั้น ความสุขที่เกาะสัมผัสทำให้เวียร์ศรุตเริ่มพอใจและเคลิบเคลิ้ม แรงดิ้นของอินอรชุนคล้ายเป็นตัวกระตุ้นให้เขายิ่งมีความสุขมากเป็นตรีคูณ เสียงกรีดร้องเริ่มแปรเปลี่ยนผันเป็นเสียงครวญครางอย่างหฤหรรษ์ มือที่อยู่ไม่สุขและทำลายความสุขเขาเริ่มจะควานหาทุกอย่างบนหน้าอกเขาอย่างโหยหาก่อนที่ทั้งคู่จะปล่อยให้มันเป็นไปตามความต้องการที่อยู่ลึกๆ ของกันและกัน...
การแก้แค้นครั้งนี้ไฉนต้องเดิมพันด้วยหัวใจสองดวงด้วยเล่า...
[/color]
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>
-
:dont2: โธ เอ๋ยอินอรชุนของชั้น
ลุงสิงห์ขราาาาาาาาาาาาา กรุณามาต่อด่วนมากค่า :a6:
ดีใจจังมาโหม่งลุงสิงห์ก่อนใครเพื่อน อิอิ
-
:m25: :m1: :m25:
-
:m13: อย่าก็โหม่งลุงเบาๆ หน่อยนะหลาน กระดูกกระเดี๊ยวมันไม่ค่อยดีแล้ว..อ่ะ :m29:
เอาเป็นมาเพื่อมาโหม่งก่อนใครๆ ลุง +1 ให้หลานเพื่อให้เป็นสปอนเซอร์หลักของลุงต่อไป :oni1:
-
รอมาสองวันในที่สุดก็มาแล้ววว
ขอให้ไวรัสหมดจากคอมลุงไว ๆ นะครับ :oni1:
-
:pig4:ขอบคุณนะหลานที่มาเป็นกำลังใจให้ลุง
แต่ว่า....ตอนนี้ไวรัสหมดแล้วละ ลุงล้างเครื่องหมดแล้ว :sad2:
แบ๊คอัพเอาแต่ไฟล์และเอกสารสำคัญอ่ะ (เหลืออยู่ไม่เท่าไหร่ นอกนั้นกลายร่างหมดแล้ว) :o12:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว เหมือนอ่านนิยายเก่าๆ หรือไม่ก็คิดว่ากำลังดูหนังยุคมิตร-เพชรา ยังไงไม่รุ
การเรียกชื่อเต็มๆ อินอรชุน เวียร์วิศรุต สำนวนก็เชยๆ (แต่พล็อตแบบนี้หากินได้ตลอด)
แต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ
:oni2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว เหมือนอ่านนิยายเก่าๆ หรือไม่ก็คิดว่ากำลังดูหนังยุคมิตร-เพชรา ยังไงไม่รุ
การเรียกชื่อเต็มๆ อินอรชุน เวียร์วิศรุต สำนวนก็เชยๆ (แต่พล็อตแบบนี้หากินได้ตลอด)
แต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ
:oni2:
:serius2:ไม่จิง สมัยมิตรไม่มีเซ่เวน แน่นอนขอบอก555 :laugh5:แซงทิพย์เล่นระหว่างรอลุงสิงห์ อิอิ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เป็นธรรมดาที่พระเอกกับนายเอกต้องคู่กัน อิอิ
ครับรอวันที่คนทั้ง2ปวดใจ ห่วงหา กัน อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1:มาต่อเร๊วๆๆนะคร๊าฟฟฟฟ
-
:m29: เห้อ...ลุงไม่ค่อยสบายอ่ะหลานๆ
ไม่รู้ใครนินทา ดูซิลุงสำลักน้ำหมากหู ตา แดงไม่หมดแล้ว.... :o
เด๋ว...บ่ายแก่ๆ มาต่อให้นะครับหลานๆ :L2:
-
บทที่ 7 >>> แรงเงา :m13:
เวียร์ศรุตหยุดการเคลื่อนไหวใดๆ แล้วแน่นิ่งอยู่เหนือร่างอินอรชุนอยู่พักหนึ่ง ริมฝีปากสูดดมซอกคอขาวตามความต้องการ เขาเลื้อยขึ้นแล้วมอบสัมผัสหวานที่ริมฝีปากให้กับอินที่ตอนนี้นอนแน่วนิ่งไม่พูดจาใดๆ กับเขา จากนั้นเขาก็ถอนตัวออกแล้วลงไปนอนข้างกายของอีกฝ่าย นัยน์ตาของเวียร์ทอดมองร่างบางที่ยังไม่ขยับและสายตาของอินยังคงมองอยู่ที่เพดาน..เลื่อนลอย
เขาทำอะไรลงไป...ชายหนุ่มคิดอย่างเสียใจ
แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขามีความสุขเหลือเกินที่ได้มีอะไรครั้งแรกกับอินอรชุน เป็นความสุขอย่างยิ่งยวดที่เขาอยากจะลิ้มลองอีกครั้ง...ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่แสดงกิริยาที่นิ่งเหมือนหินแล้วนัยน์ตาแดงก่ำกับน้ำตานองหน้าแบบนั้น
“ออกไป” น้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็งเอ่ยขึ้นในที่สุดแต่เจ้าของเสียงก็ยังไม่หันมามองที่อีกฝ่าย ชายหนุ่มหงึกหงัก ทำตัวไม่ถูก “ฉันบอกให้ออกไป!!” คราวนี้ไม่ได้มีแต่เสียงเท่านั้นเพราะมันมีข้าวของต่างๆ วิ่งตรงมาทางเวียร์ศรุตด้วย ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว อยากจะขอโทษกับสิ่งที่ทำไปแต่เวลานี้คงไม่เหมาะนัก ชายหนุ่มออกไปแล้วทิ้งให้ร่างบางนั่งร้องไห้โฮอยู่เพียงลำพัง
ฉันแพ้แล้ว ฉันแพ้มันแล้ว ฮืออ..
ไม่..นายยังไม่แพ้อิน.. นายจะล้มเลิกแผนทุกอย่างที่นายทำเกือบสำเร็จแล้วงั้นหรอ วุฒิหลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อีกเพียงนิดเดียว ก็ได้เวลากำจัดแล้ว อีกเพียงนิดเดียว นายจะถอยไม่ได้
นั่นสิ ฉันจะถอยไม่ได้ ฉันจะต้องแก้แค้นมันทั้งพี่ทั้งน้อง..
ต้องอย่างนั้นสิอิน ต้องอย่างนั้น...
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>>>
-
:m29:ทำไมไวปานวอกงั้นอ่ะนายเอกเรา :m31:สู้ๆนะครับผมเดาว่าจากนี้ไปคงเข้มข้นมากๆเลยล่ะขอบคุณนะฮะคุณลุง :L2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว เหมือนอ่านนิยายเก่าๆ หรือไม่ก็คิดว่ากำลังดูหนังยุคมิตร-เพชรา ยังไงไม่รุ
การเรียกชื่อเต็มๆ อินอรชุน เวียร์วิศรุต สำนวนก็เชยๆ (แต่พล็อตแบบนี้หากินได้ตลอด)
แต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ
:oni2:
:serius2:ไม่จิง สมัยมิตรไม่มีเซ่เวน แน่นอนขอบอก555 :laugh5:แซงทิพย์เล่นระหว่างรอลุงสิงห์ อิอิ
แหะ ๆ สมัยนั้นไม่มีเซเว่นอยู่แล้วละ
แต่ไม่รู้เป็นไงนะ อ่านเรื่องนี้แล้ว นึกถึงตัวละครแต่งตัวแบบโบราณ เสื้อคับ กางเกงขาบาน ไว้จอน แล้วมาพูดแข็งๆ อ่ะ "อินอรชุน ผมยอมให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้" :laugh:
(หรือเราจะจิ้นมากเกินไป) :serius2:
-
หา..อะไรน่ะ
รีบนนี่อ่ะนะหรือที่ "จิ้น" ลุงหูฝาดไปหรือป่าวหลาน
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม เสียตัวซะละ
สงสารดีหรือป่าวครับ
เพราะพระเอกก็ต้องคู่กับ นายเอกวันยังค่ำ
เลยไม่อยากให้เสียใจ อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
บทที่ 8 >>> ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ :L1:
ทุกอย่างก้าวของอินอรชุนพกแต่ความมั่นใจ เขาเดินตรงเข้าไปกดกิ่งที่หน้าบ้านลัลน์ลลิต สักพักหนึ่งวุฒิคมก็เปิดประตูออกมายื่นหน้าแฉล้ม ร่างบางโผเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างเคยชิน หลังจากวันนั้น วันที่เขาเสียพรหมจรรย์ให้กับเวียร์ศรุต เขาก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่เป็นเวลากว่าสองอาทิตย์แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาล้มเลิกแผนการทุกอย่างไปแล้วหรอกนะ เขายังนัดวุฒิคมให้ออกมาเจอข้างนอกเกือบทุกวัน จนตอนนี้เรียกได้ว่าพร้อมแล้วที่จะส่งวุฒิคมไปขึ้นหลักประหารแต่มันก็ยังไม่ถึงเวลานั้น อีกพักก่อน
“เข้ามาก่อนเลยครับพี่อิน”
“จ้ะ” อินจูงมือวุฒิเข้าไปข้างในแล้วมาจบที่สวนดอกไม้แปลงเล็กๆ แปลงหนึ่ง
“ผมรักพี่อินครับ” วุฒิพูดเสียงหวานเยิ้ม
“บอกรักพี่ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรอไงฮะ”
“ไม่เลยฮะ ก็ผมรักพี่นี่ครับ จะให้บอกว่าเกลียดได้ยังไงล่ะ”
“ฮ่ะๆ นั่นสิ – นี่วุฒิ..สมมติว่าพี่บอกเลิกวุฒิขึ้นมาล่ะ” อินเริ่มแผนการ
“ผมก็คงคลั่งตายแน่ๆ เลย” วุฒิคิดว่านั่นเป็นคำหยอกของอิน
ตายไปเลยยิ่งดี เหมือนที่ยัยอิงเป็น...
“แต่ผมจะไม่ทำให้พี่บอกเลิกผมหรอกเพราะผมจะเติมรักให้พี่ทุกวัน แบบนี้ไง!” จู่ๆ วุฒิก็พุ่งตัวเข้ามาหาเขาเพื่อจะจูบแต่อินกลับเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง
“ทำไมครับ” เสียงของวุฒิอ่อยไปเลย ในขณะเดียวกันสายตาของอินก็เหลือบไปเห็นเงาของเวียร์ศรุตที่กำลังแอบมองเขากับวุฒิอยู่หลังประตูบานเลื่อนอยู่บนบ้านอย่างช่วยไม่ได้และเมื่อเวียร์ศรุตเห็นว่าถูกจับได้ก็ถึงกับหลบวูบไปเลย ทำไมนายนั่นจะต้องมาแอบมองเขาด้วย ทำไมนะ ปกติเห็นบุ่มบ่ามเข้ามาเลยไม่ใช่หรือ ดีล่ะ..เขาคิดอะไรอย่างหนึ่งออกแล้ว เขาหันไปหาวุฒิคม
“ทำไมครับ” วุฒิยังถามประโยคเดิมซ้ำด้วยสีหน้าจืดเจื่อน
“...” อินไม่ตอบกลับแต่คลี่เสื้อตัวนอกออกที่ใส่ไว้หลวมๆ จนเผยผิวขาวนวลเนียนโดดเด่นสะดุดตา ร่างบางเข้าไปแนบชิดอกของวุฒิคมจนรุ่นน้องถึงกับหายใจแรงและตกใจวูบ ขณะที่วุฒิคมกำลังจะเข้ามารับสัมผัสหวานจากร่างบางอยู่นั้นเองร่างสูงที่หลบฉากอยู่เมื่อครู่ก็พุ่งโพล่งออกมาคว้าต้นแขนบางแล้วผลักโครมจนล้มลงไป
“โอ๊ยย!!”
“พี่อิน!”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย!!”
“ฉันบอกแกแล้วใช้มั้ยว่าอย่าให้ฉันเห็นอีก”
“ก็ช่วยไม่ได้ใครสั่งให้มาแอบดูล่ะ” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลังของเวียร์ศรุต เขาหันไปเห็นร่างบางยันตัวลุกขึ้นและตรงหัวเข่าปรากฏรอยถลอกเป็นทางยาว เขาใจหายวูบ อินอรชุนเดินกะเผลกๆ ไปยืนข้างวุฒิคม ตอนนั้นเองที่เวียร์ศรุตรู้สึกเจ็บปวดอย่างแปลกประหลาด คนที่อินอยากอยู่ใกล้เมื่อเจ็บกลับเป็นน้องชายของเขาอย่างนั้นหรือ ทำไมไม่ใช่เขา...
“พี่อินเลือดออก!” วุฒิคมร้องลั่น
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไปที่อื่นกันเถอะ ที่นี่ชักจะหายใจไม่ออกแล้ว”
“ครับ”
“จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง”
“มีแน่นอน...คุณเองก็น่าจะรู้ดีนี่ อินอรชุน” คำพูดแฝงนัยนั้นทำให้อินสะอึก
“ฉันจะไป ไปเถอะวุฒิ ไปคอนโดพี่” ทั้งสองกำลังจะหมุนตัวแต่ทว่าเวียร์ศรุตกลับมุ่งตรงมาหาอินแล้วกระชากร่างของอินให้ออกห่างจากน้องชายของเขา
“พี่เวียร์จะทำอะไรพี่อิน ปล่อยนะ พี่อินเป็นแฟนผม ผมดูแลพี่อินได้”
“...” เวียร์ศรุตไม่ตอบกลับจ้องตาน้องชายของตัวเองเขม็ง
“แกจะไปคอนโดของอินอรชุนไม่ได้ ถ้าแกไป ฉันจะฟ้องพ่อกับแม่แล้วฉันกับแกก็ตัดขาดกัน!!” คำขาดนั้นคล้ายเป็นคำประกาศิตที่วุฒิคมไม่มีทางขัดขืน “ฉันเคยบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอินอรชุนไม่ได้รักแกจริงๆ แกต้องเชื่อฉันนะวุฒิ แกกำลังจะตกเป็นเหยื่อของเขา ฉันไม่ยอมให้แกเป็นอะไรเพราะเขาแน่ แกต้องเลิกยุ่งกับเขาตั้งแต่นาทีนี้!!”
“อย่าไปฟังนะวุฒิ เขากำลังปั่นความรักของเราให้ล่ม พี่รักวุฒินะ รักมากด้วย” เสียงของอินอรชุนดังออกไปคล้ายเป็นตัวกระตุ้นให้เวียร์ศรุตโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
เขาหันมาทางอินอรชุนด้วยแววตาเกรี้ยวกราด
“อยากรอบสองใช่มั้ยฮะอินอรชุน” คำกล่าวนั้นเป็นเสียงกระซิบที่ให้ได้ยินกันสองคน อินอรชุนสะอึกรอบสอง เขายังจำวันนั้นได้ดีและฝังใจ
“กลัวหรอ” เวียร์อดไม่ได้ที่จะยิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเงียบไป
เพี๊ยะ!!
โดยไม่ตั้งใจ..อินอรชุนฟาดฝ่ามือลงที่แก้มใสของเวียร์ศรุตจนหน้าหัน จากนั้นอินอรชุนก็ผละตัวออกแล้วรีบลากวุฒิออกจากบริเวณบ้านไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป >>> :oni1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ดุเดือดจริงๆเลยครับผม
แต่ผมว่าน่าจะมุ่งไปที่พี่ชายมากกว่าน้องชายนะครับ
ยังไงๆน้องชายก็ไม่รู้เรื่องด้วยเลย ผมสงสารอะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไม่งั้นเขาจะเรียกว่า...หรือจ๊ะหลานลุง
-
ลุงสิงห์ลงไว ถูกใจมากมายเลยครับ
เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ นานไหมเนี่ยกว่าจะมีตอนหวาน ๆ กัน :laugh:
-
:o ลุงสิงห์ลงต่อเถอะ ค้างอย่างแรงอ่ะ
-
:m13: บทที่ 9 >>> หัวใจลังเล :m13:
วุฒิคมนั่งคุกเข่าทำบาดแผลให้อย่างนุ่มนวลเมื่ออินอรชุนซื้ออุปกรณ์ทำแผลทั้งหมดมาแล้ว เห็นอย่างนี้ ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากทำร้ายเด็กรุ่นน้องคนนี้เลย วุฒิเป็นเด็กดี หัวอ่อน เรียบร้อย และที่สำคัญเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย แต่อินอรชุนไม่มีทางเลือก เขามีเหตุผลต้องทำ เขาต้องแก้แค้น แก้แค้นให้อิง น้องสาวที่เขารักมากกว่าสิ่งใด มากกว่าชีวิตของเขาเอง...
“ขอบใจนะวุฒิ”
“ไม่เป็นไรครับพี่อิน” คนข้างกายบอก
“วันเสาร์นี้ว่างมั้ย”
“ว่างครับ ทำไมหรอ”
“ไปกินเซเวนเซ่นกัน”
“ได้ครับ”
“จ้า เดี๋ยวพี่ขอตัวกลับก่อนนะ นี่ก็เย็นแล้ว”
“ให้ผมไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“ครับ ขับรถดีๆ นะ รักนะครับ”
“อืม...”
+ + + + + + + + + + + + + + + +
อินอรชุนต้องจอดรถลงข้างทางเมื่อรู้สึกแปลกๆ กับรถหรูของตัวเอง และเมื่อเขาหันไปยังเบาะหลัง เขาแทบจะกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา
“เวียร์ศรุต...ข..ขึ้นมาได้ไง!!”
“หึ..มันไม่สำคัญหรอก..”
“แล้วขึ้นมาทำไมลงไปนะ!”
“อยากขึ้นนักแหละ คุณทำเสื้อหล่นไว้ ไม่อยากเก็บไว้ให้เป็นเสนียด” แล้วเขาก็โยนเสื้อคลุมตัวที่เขาคลี่ออกใส่หน้าอินอรชุน
“แค่นี้ใช่มั้ย เสร็จธุระแล้วก็ลงไป” เวียร์ศรุตแปลกใจมากที่อินอรชุนไม่โวยวายหรือด่าเขาเหมือนอย่างทุกๆ ครั้ง แต่เขายังไม่อยากลงนี่ ทำไงดีนะ
“หลอกเด็กมันไม่สนุกหรอกนะ ทำไมไม่ลองหันมาคบกับรุ่นเดียวกันล่ะ” เขาเอ่ยอย่างยียวนเพื่อกระตุ้นให้อีกฝ่ายปะทุ
“หึ..ก็เพราะว่าเด็กมันขบเผาะเย้ายวนกว่ารุ่นเดียวกันเป็นไหนๆ”
“หมายความว่ายังไง” ดูเหมือนเวียร์ศรุตจะหน้าซีดไปทันใด
“หึ ก็ฉันกับน้องนาย..หึหึ ลงไปได้แล้ว”
“หมายความว่ายังไง!!!” คราวนี้อินอรชุนถึงกับผวาเฮือกกับน้ำเสียงอันทรงพลังของเขา
“โอ๊ย ปล่อย ฉันเจ็บ อ้ากก!!” อินร้องลั่นเมื่อถูกมือแกร่งจับตัวเขาลากจากเบาะหน้ามาเบาะหลัง “ปล่อยนะ!!”
“หมายความว่ายังไง คุณหมายความยังไงฮะอินอรชุน!!” เวียร์ศรุตคาดคั้นเสียงจริงจัง
“เล่นละครทั้งทีมันต้องเล่นให้สมบทบาท”
“คุณนี่มันสำส่อนไม่เลือกเลยใช่มั้ยฮะ” พูดพลางก็ควานหาริมฝีปากบางสีชมพูนั้นอย่างโหยหา อินอรชุนเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่สามารถหลุดเงื้อมมือเขาได้และไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าจูบของเขากับวุฒิคมช่างแตกต่างกันเหลือเกิน “พี่ทีน้องที ร่านมากนักหรอไง”
เพียะ!!
“หยาบ! มันตัวของฉัน มันหนักหั -- อุ๊บบ!”
ไม่ทันจบคำชายหนุ่มก็บรรจงบดเบียดริมฝีปากของตัวเองเข้ากับปากนุ่มอย่างไม่รอช้า ทั้งดูดดื่ม อ่อนหวาน และรัญจวนใจ เป็นสัมผัสที่เขาต้องการลิ้มลองอีกครั้ง อีกครั้งที่เขาไม่อยากให้มันจบสิ้น
อึดใจต่อมาเวียร์ศรุตก็ถอนริมฝีปากออกแล้วประสานสายตาเข้ากับอินอรชุนที่จ้องเขาตอบกลับมา ในแววตานั้นกำลังคิดอะไรอยู่เขาไม่มีทางรู้ได้เลย ทั้งคู่มองหน้าซึ่งกันและกัน ในตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เขาเป็นอะไร ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้าอินอรชุนหัวใจเขาก็พองโตแล้วสั่นแปลกๆ เวลาที่น้องชายของเขากับอินอรชุนไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือนี่ มันคือความรัก ความรักที่เขาเองไม่เคยรู้จักกันนะ
อินอรชุนเองก็รู้สึกหวั่นไหวแล้วร้อนวูบวาบเช่นกันเวลาที่เวียร์ศรุตอยู่ใกล้ ทั้งที่โกรธแค้น หมั่นไส้ แต่เอาเข้าจริงก็กลับไหวหวั่น พรั่นใจ วาบหวาม เหลือคณนา หรือว่าเขาเองก็คงจะหลงรักไอ้หมอนี่เข้าแล้วเหมือนกัน?
อินเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่โวยวายหรือสั่งการให้มือทั้งสองผลักร่างสูงนั่นออกไปกลับแต่ปล่อยให้เวียร์ศรุตโน้มใบหน้าลงมาจูบตนอีกครั้งและเป็นอีกครั้งที่อินรับสัมผัสนั้นมาโดยไม่ขัดขืน แปลกใจที่ความคิดเรื่องการแก้แค้นในนาทีนี้เริ่มจางไปทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการและปรารถนามากที่สุดไม่ใช่หรือ?
เวียร์ศรุตถอนริมฝีปากออกก่อนจะพูดในประโยคที่อินอรชุนคาดไม่ถึง
“ผมคิดถึงคุณ ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย ไปหาที่คอนโดทำไมเปิดประตูให้ผม ผมอยากจะขอโทษคุณในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษนะ” นั้นคือความสัตย์จริงที่เขาต้องการจะบอก ตั้งแต่วันนั้น..เขาเองก็รู้สึกผิดแล้วสับสนหนักว่าตัวเองเป็นอะไรก่อนจะรู้ในที่สุดว่า
เขารักอินอรชุนเข้าเสียแล้ว!
วุฒิคมพูดถูกความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์และมันไม่ได้เกิดกับเฉพาะชายหญิงอย่างเดียวเท่านั้น
ทางร่างบางถึงกับเงียบอึ้ง ไม่คาดคิดและคิดไม่ถึงว่าประโยคนั้นจะหลุดออกมาจากปากนายเวียร์ศรุต คนที่ขยะแขยงและเกลียดเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น
“ถ้าคุณอยากแก้แค้นให้ยัยอิง คุณมาลงที่ผมได้มั้ย ผมจะยอมทำทุกอย่างที่คุณต้องการ วุฒิมันไม่เกี่ยวอะไรด้วยกับเรื่องนี้ ผมรักน้องผมมากเหมือนที่คุณรักยัยอิง”
เริ่มใจอ่อน ลังเล ไม่แน่ใจ...
“นะครับอิน” นัยน์ตาคู่คมไม่กะพริบ เมียงมองดวงหน้าหวานชวนมองอย่างสื่อความหมาย อินอรชุนเริ่มสองจิตสองใจ จะให้เขาตอบว่าอะไรดีละ จะให้ล้มเลิกแผนการทุกอย่างเพราะคำพูดหวานๆ ของเขาแค่นั้นอย่างนั้นหรือ?
“ฉันยังไม่เปลี่ยนคำพูด..การแก้แค้นพวกนายสองคนคือสิ่งที่ฉันต้องการและปรารถนามากที่สุด”
เวียร์ศรุตหน้าซีดไปก่อนจะปรับสีหน้าแล้วพูดเสียงขึงขัง
“ถ้านั่นมันคือคำมั่นปณิธานอย่างแรงกล้าของคุณ ผมเองก็จะต่อต้านคุณทุกวิถีทางเหมือนกัน อินอรชุน!! ด้วยวิธีของผม แบบนี้!!”
ไม่พูดพร่ำให้มากความเวียร์ศรุตก็ก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างบันดาลโทสะก่อนจะฉีกกระชากเสื้อตัวบางเบาให้ขาดออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วลงมือจับตัวของอินอรชุนให้พลิกคว่ำท่ามกลางเสียงกรีดร้องระงมอย่างเจ็บปวดและแค้นแสนสาหัสและทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองที่เวียร์ศรุตต้องการบ่งการให้มันเป็น...
โปรดติดตามตอนต่อไป >>> :oni1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หื่นกันได้ใจจริงๆเลยครับผม อิอิ
เป็นกำลังใจให้ลุงครับผม
หลานคนนี้รักลุง นะครับ จุ๊บๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หื่นกันได้ใจจริงๆเลยครับผม อิอิ
เป็นกำลังใจให้ลุงครับผม
หลานคนนี้รักลุง นะครับ จุ๊บๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
มาเร็วจริงๆ สมกับที่เป็นสปอนเซอร์หลักของลุงจริงเลย
ลุงก็รักหลานครับ....
บ่ายๆ ถ้าลุงพอมีเวลาว่าง จะแวะมาลงให้อีกนะครับ
-
:laugh: ตอนนี้เริ่มได้ความรู้สึกเดียวกะทิพย์แล้ว ผมคุณ สุภาพจริงจริ๊ง
สมวัยพวกเราเลยเน้อลุงสิงห์เน้อ :a2: ลุงสิงห์สู่ๆ ต่อให้จบนะลุงนะรออ่านทุกวันเลย
-
:m25: :sad2:
-
สนุกดีคร้าบ
พระเอกต้องงี้สิ เถื่อน ๆ หื่น ๆ :laugh:
-
:oเอ่อนิยายเรื่องนี้คุณพิศาลเขามากำกับเองหรือเปล่าครับ :oอยากบอกว่าชอบมากๆเลยไอ้ตบจูบๆเนี้ย :m4:ขอบคุณครับคุณลุง :L2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในรถ
ชนะเลิศ
-
:m4: :m4:
-
o7
ชอบอย่างสุดซึ้งเรื้องนี้
อิอิ
-
:m12: ลุงมาต่อให้แล้วนะหลานๆ :oni2:
: บทที่ 10 >>> ผู้ชนะในสงครามทว่าแพ้ราบคาบ
วันเสาร์
ในที่สุดมันก็ดำเนินมาถึงจนได้ วาระสุดท้ายของวุฒิคมแล้วแผนการที่เขาวางเอาไว้มันก็จะลุล่วง วุฒิคมจะคลั่งจนเจียนตายเหมือนตายทั้งเป็นแล้วพี่ชายของมันจะต้องโศกเศร้าและเจ็บปวดไม่ต่างจากเขา นายไม่ได้ทำให้สงครามของเรามันยุติลงหรอก แต่นายนั่นแหละที่เป็นคนเติมเชื้อเพลิงให้มันลุกลามและทวีความรุนแรงด้วยมือของนายเอง..เวียร์ศรุต
“มาสายนะวุฒิ ^^”
“รถติดครับพี่อิน” พูดพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มหวานจับใจ
“กินอะไรดีล่ะ ไอศกรีมมะม่วงมั้ย”
“ก็ดีครับ”
แล้วจากนั้นอินอรชุนก็หันไปสั่งเมนูกับพนักงานในชุดสีสันฉูดฉาดก่อนจะหันกลับมาหา
“พี่อินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ดูเพลียๆ ไปนะ” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง
จะไม่ให้เพลียได้ไงก็ในเมื่อเวียร์ศรุตขืนใจเขาทุกวัน ตั้งแต่ขืนใจในรถวันนั้นแล้วตามไปต่อที่คอนโดในวันรุ่งขึ้นแล้วต่อๆ ไปทุกวันเพียงเพราะต้องการบังคับให้เขาจบแผนการทุกอย่างซะแต่เขาไม่ยอม ตาบ้านั่นก็เลยใช้กำลังเข้าปลุกปล้ำขืนใจเขาทุกวี่วันจนร่างอันบอบบางเจ็บช้ำระกำใจอย่างหนัก แต่ในเมื่อเขายอมเสียตัวเสียใจถึงขนาดนั้นแล้วจะให้เขาจบแผนการง่ายๆ ได้ยังไงละ วันนี้ล่ะคือวันที่เขาจะเอาคืนเวียร์ศรุตบ้าง เป็นการเอาคืนที่คุ้มแสนคุ้มกับสิ่งที่เขาต้องเสียไป...พรหมจรรย์
“วุฒิ..เราเลิกกันเถอะ”
อินอรชุนชี้ความตายให้กับอีกฝ่ายไปเรียบร้อยแล้วโดยไม่เสียเวลาพูดพร่ำให้มากความและทันทีที่ประโยคนั้นไปถึงหูของรุ่นน้องหนุ่ม ใบหน้าชวนฝันก็ถึงกับเจื่อนสนิทแต่ก็ยังยิ้มแหยๆ เป็นทัพหน้าไว้ก่อน
“พ..พี่อินล้อเล่นใช่มั้ยครับ”
“ป่าว..เราเลิกกันเถอะ” เขายังย้ำประโยคนั้นอย่างไม่เปลี่ยนแปลงทำให้วุฒิคมตอนนี้เริ่มใจไม่ดีแล้วตกใจวูบ
“พ..พี่อินล้อเล่น ช..ใช่มั้ย” น้ำเสียงและสีหน้าเริ่มซีดและถอดสี
“พี่ไม่ได้ล้อเล่น เราเลิกกันเถอะ!” อินอรชุนเริ่มขึ้นเสียงและปั้นสีหน้าจริงจังจนคนเป็นรุ่นน้องเริ่มสะอึกสะอื้นเพราะการบอกเลิกสายฟ้าแลบเช่นนี้วุฒิคมไม่ได้คาดคิดมาก่อนก็ในเมื่อรักของเขาออกจะราบรื่นและหวานชื่นขนาดนั้นแล้วทำไมจู่ๆ พี่อินถึงมาบอกเลิกกับเขาได้
“ท..ทำไมครับ” เสียงนั้นแผ่วจนคนฟังเริ่มรู้สึกผิด
“เราไปด้วยกันไม่ได้ พ..พี่ขอโทษ” ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ดีเลยนะ ทั้งที่นี่คือแผนการที่เขาคิดจะทำตั้งแต่ต้นแล้วไม่ใช่หรือ การบอกเลิกเด็กรุ่นน้องคนนี้คือสิ่งที่เขาปรารถนาและต้องการที่สุดไม่ใช่หรือ และการที่ได้เห็นมันร้องไห้และเจ็บเจียนตายคือสิ่งที่เขาอยากเห็นมันไม่ใช่หรือและทำไมพอเอาเข้าจริงเขาถึงรู้สึกหวั่นๆ พิกลแบบนี้..ทำไมกันนะ
เงียบกันไปพักใหญ่ๆ ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากสายตาของทั้งคู่ที่มองสบกันตรงๆ วุฒิคมน้ำตานองหน้าในขณะที่อินอรชุนขอเลือกที่จะเบือนสายตาของตัวเองไปทางอื่นในโค้งสุดท้าย แต่ทว่าจู่ๆ ร่างสูงของรุ่นน้องหนุ่มก็โผเข้ามาหาแล้วกกกอดคนเป็นรุ่นพี่อย่างไม่อายสายตาของใครและละล่ำละลักบอก
“พ..พี่อิน..อย่าเลิกกับผมนะครับ ฮือออ ผมขาดพี่อินไม่ได้ ฮือออ ผมขอโทษถ้าผมทำอะไรให้พี่โกรธ ฮือออ อย่าเลิกกับผมเลยนะครับ” วุฒิคมรำพึงรำพันจนคนถูกกอดอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลรินและรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยเลย
“ปล่อยพี่นะวุฒิ เราสองคนไปด้วยกันไม่ได้ ปล่อยพี่นะ!!” อินอรชุนแสร้งทำเสียงแข็งแล้วผลักร่างสูงให้ออกไปก่อนที่ตัวเองจะผุดลุกขึ้นพลางเอ่ยลา “เราจบกันแค่นี้นะ”
แล้วอินอรชุนก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปโดยไม่หันกลับมา...
ในที่สุดสงครามครั้งนี้เขาก็เป็นผู้ชนะ
แผนการทุกอย่างสำเร็จลุล่วง...แต่ทำไมอินอรชุนถึงไม่ได้มีความรู้สึกดีใจกับการแค้นในครั้งนี้เลย เขาแก้แค้นให้อิงได้สำเร็จทุกประการ นับจากนี้วุฒิคมจะคลุ้มคลั่งและเจ็บเจียนตาย ไม่ตายก็เหมือนตาย แต่ก็นั่นแหละเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนผู้ชนะเลยแม้แต่น้อยเพราะอะไรกัน ใครก็ได้ช่วยตอบเขาที...
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ประตูบ้านเปิดออกทำให้เวียร์ศรุตหันไปมองแล้วได้เห็นน้องชายเดินเข้ามาซึ่งบอกได้คำเดียวว่าเหมือนศพเดินได้.. ชายหนุ่มตกใจแล้วลุกพรวดพราดไปหาวุฒิคมอย่างรวดเร็ว
“ไอ้วุฒิ!!”
“พี่เวียร์ ฮือออ” คนเป็นน้องโผเข้ากอดพี่ชายอย่างสุดแสนเสียใจ
“ก..แกเป็นอะไร”
เขาใจหายวูบเหมือนรู้ตงิดๆ ว่าที่น้องชายของเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะอะไรและ..เพราะใคร
“ฮืออ..พ..พี่อิน ข..เขาบอกเลิก ผ..ผมแล้ว ฮืออ พ..พี่เวียร์พูดถูก พ..พี่อินเขาไม่ได้รักผมเลย ข..เขาหลอกให้ผมรักแล้วก็จากไป ฮืออ ท..ทำมายอะครับพี่เวียร์ ฮืออ~~”
“อินอรชุน!!”
ความโกรธแค้นเริ่มเข้าครอบงำชายหนุ่มอีกหนทำให้เขาต้องประกาศชื่ออีกฝ่ายออกมาเสียงกร้าว
“ฮือออ”
“แกต้องไม่เป็นอะไรนะวุฒิ แกยังมีพี่อยู่”
“ฮือออ พ..พี่เวียร์ ผมเจ็บเหลือเกิน ผมอยากตาย ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ฮืออ”
“แต่แกต้องอยู่! แกจะตายเพราะผู้ชายอย่างอินอรชุนไม่ได้! ฉันจะไม่ปล่อยให้แกเป็นอะไรไปแน่ ฉันไม่มีวันยอม แกต้องไม่เป็นไรนะวุฒิ ยังไงพี่ก็จะอยู่ดูแลแกเอง” ปากได้แต่พร่ำปลอบหากในใจก็กรุ่นโกรธเต็มไปด้วยโทสะอันร้อนรุ่มดังไฟสุม อินอรชุนชนะเขาแล้ว ชายหนุ่มได้แต่เก็บความโกรธแค้นไว้ในใจ คืนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้อินอรชุนลอยนวลเด็ดขาด เขาจะเอาคืนทั้งต้นและดอกเหมือนทุกๆ คืนที่ผ่านมา...
โปรดติดตามตอนต่อไป >>> :oni1:
-
โหยยยยยย
จะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยเหรอ
เก็บล่วงหน้าไปแล้วไม่ใช่เหรอเนี่ยยย
-
:m29: :m29: :m29 ลุงจ๋ามาเร็วๆนะครับ มันค้างงงงงงงงงงงงงงงง
-
ลุงก็อยากจะมาต่อให้นะ
แต่หลานๆ เข้ามาอ่านกันแล้วไม่ค่อยเม้นต์ให้คนแก่บ้างเลยอ่ะ
-
:m23: :m23:
ลุงสิงห์อย่าน้อยใจน๊า
แนนมารีหั้ย
แบบว่าลูกแนนก้อเพิ่งซ่อมเสร็จเหมือนกัน
เนี่ยรีของลุงเป็นรีแรกน๊า
มาต่อน๊า :m13:
-
:m23: :m23:
ลุงสิงห์อย่าน้อยใจน๊า
แนนมารีหั้ย
แบบว่าลูกแนนก้อเพิ่งซ่อมเสร็จเหมือนกัน
เนี่ยรีของลุงเป็นรีแรกน๊า
มาต่อน๊า :m13:
+1 ให้ในความน่ารักของหลานแนนนะครับ...
ลุงก็บ่นๆ ไปงั้นแหละ ตามประสาคนแก่อ่ะ
-
:oni1: ลุงสิงห์โพสให้ทุกครั้งที่มาอ่านเลยอ่ะ
โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะลุงนะ +1เป็นกำลังใจให้ลุงสิงห์ฮ่ะ
-
:oni1: ลุงสิงห์โพสให้ทุกครั้งที่มาอ่านเลยอ่ะ
โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะลุงนะ +1เป็นกำลังใจให้ลุงสิงห์ฮ่ะ
มาแบบนี้ ลุงก็ต้อง +1 เป็น 87 ให้หลานซะแล้วละ...
เด๋วมาต่อใ้ห้นะครับหลาน...รอนิดนึง
ตอนนี้กำลังแต่งเรื่องใหม่อยู่ พิมพ์ไปนิดนึงแล้วอ่ะ
-
มาจิ้มกระทู้นี้
ขอบคุณนะคะ ที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน +1 ไปเลยค่า
-
เย่ ๆ มาต่อแล้ว
เรื่องของลุงสนุกมากครับ อย่าให้จบไว จบอ่านยาว ๆ :laugh:
-
มาจิ้มกระทู้นี้
ขอบคุณนะคะ ที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน +1 ไปเลยค่า
จิ้มมา ลุงก็จิ้มตอบแทนครับหลาน...
เย่ ๆ มาต่อแล้ว
เรื่องของลุงสนุกมากครับ อย่าให้จบไว จบอ่านยาว ๆ :laugh:
เอ่อ...จะตอบไงดีอ่ะ เรื่องนี้ไม่ยาวนะครับหลานจ๋า
15 ตอนก็จบแล้วนะ...
ถ้าอยากได้เรื่องยาว เด๋วรอแป๊บลุงกำลังแต่งอยู่
เพิ่งพิมพ์ไปได้นิดเดียว...
-
บทที่ 11 >>> ความจริงที่เปิดเผย :m13:
ท้องฟ้าคืนนี้ไร้ดวงดาวพาให้รู้สึกหดหู่พิกลซึ่งมันก็ไม่ต่างจากอินอรชุนในตอนนี้นัก มืดมน สับสน หม่นหมอง -- เส้นผมสีดำยาวจรดเอวปลิวไสวยามถูกลมพัดต้อง สองแขนประสานกันโอบกอดอย่างรู้สึกหนาวเยือก ดวงหน้าหวานหม่นซึมเศร้า ดวงตากลมโตเอ่อด้วยน้ำตาคลอเบ้า หรือจะเป็นอย่างที่เวียร์ศรุตพูดกันนะว่าการแก้แค้นมันไม่ได้ดีเด่อย่างที่เขาคิดเพราะมันไม่ต่างจากบูมเมอแรงที่มุ่งแต่พุ่งแรงกลับมาหาตัวเองให้เจียนตาย
ทว่าอินอรชุนต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อเกิดเสียงเคาะประตูรัวดังอยู่หน้าห้อง เขารู้..คนที่มาเคาะว่าเป็นใคร รู้อยู่ทุกวันแต่ก็ยังยินยอมเปิด เกลียดตัวเองนักและก็ไม่เคยขัดขืนหรือต่อสู้เมื่ออีกฝ่าใช้กำลังเข้าข่มขืนกลับแต่ตอบสนองความต้องการของเขาโดยไม่รู้จักเบื่อเหมือนที่ฝ่ายนั้นรู้สึก
ผาง...
ชายหนุ่มพุ่งเข้ามาแล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็วโดยลืมลงกลอนเอาไว้ก่อนจะดึงร่างบางให้เข้ามาในอ้อมกอดตามแรงโทสะ
“คุณชนะพวกเราแล้วอินอรชุน! คุณแก้แค้นพวกเราได้สำเร็จแล้ว!!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกร้าว
“ใช่..ก็ฉันบอกนายแล้วไงว่าสงครามระหว่างเราฉันต้องเป็นผู้ --”
ไม่ทันจบประโยคดีชายหนุ่มก็จูบอินอรชุนอย่างดูดดื่มรุนแรงก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา
“คุณจะจองล้างจองผลาญพวกเราไปถึงไหน การที่ผมปฏิเสธรักที่น้องสาวของคุณมาขอจากผมทำให้คุณกระหายการแก้แค้นถึงขนาดนี้เชียวหรอ ใช่! ผมอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องของคุณตาย แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของผมไม่ใช่หรือที่ผมจะรักหรือไม่รักใครน่ะฮะ อินอรชุน!!” ชายหนุ่มพูดอย่างสุดเหลือทนแล้วอยากบีบแขนร่างบางให้แหลกคามือแต่ก็ทำไม่ลงสักที
“น..นายว่าอะไรนะ!!” อินอรชุนถามอย่างตกใจ ใบหน้าฉายแววตกตะลึง “ป..ปฏิเสธรักงั้นหรือ?”
“ใช่ ก็น้องสาวของคุณ..อิงอวตาร เธอเข้ามาขอความรักจากผมแล้วผมก็ปฏิเสธเธอไปเพราะผมรู้สึกกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น!!”
“นายโกหก!!..เห็นคนใช้ที่บ้านฉันบอกว่านายหักอกอิง” อินเถียงคอเป็นเอ็น
“หา ว่าไงนะ ผมเนี่ยนะ?” ชายหนุ่มร้องเสียงหลง ขมวดคิ้วยู่ย่น รู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องอะไรที่เข้าใจผิดมาตั้งแต่เริ่มต้นแล้วแน่ๆ
“ใช่ นายหักอกเธอจนอิงต้องฆ่าตัวตาย ฉันเลยแค้น”
“คุณก็เลยกลับมาแก้แค้นแทนเธอเพราะนึกว่าผมหักอก?”
“ใช่ แล้วฉันก็ทำสำเร็จแล้วด้วย!”
“แต่ผมไม่ได้หักอกอิง ผมเพียงแต่ปฏิเสธความรักที่เธอมาขอจากผมเท่านั้น” น้ำเสียงและใบหน้าเด็ดเดี่ยวทำให้อินอรชุนเชื่อสนิทใจ
อินอรชุนเริ่มเข่าอ่อน มันเรื่องอะไรกัน เขาทำอะไรลงไป.. เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นเพียงเพราะเขาเข้าใจผิดอย่างงั้นหรือนี่?
ตุ้บ...ร่างบางล้มไปนั่งแช่กับพื้นอย่างหมดแรงก่อนอะไรจะดำเนินไปมากกว่านั้นน้ำตามากมายก็ถูกระบายออกมา สุดท้ายแล้วเขาเองก็ไม่ต่างจากฆาตกรที่เป็นคนสร้างเรื่องราวแล้วฆ่าจิตใจคนอย่างไร้ความปรานี เขาแพ้สงครามครั้งนี้เสียราบคราบ แพ้เสียจนกู่ไม่กลับ แพ้ตั้งแต่เริ่มต้น
เขารู้แล้วว่าการแก้แค้นไม่ได้ทำให้ใครดีขึ้นมาเลยมีแต่ทับให้จมลงดินโดยเฉพาะกับผู้เริ่มเรื่องทั้งหมดอย่างเขา แก้แค้นเพราะเข้าใจผิด ผิดที่ไม่ฟังความให้รู้เรื่องก่อนที่จะลงมือทำอะไรและสุดท้ายมันก็นำพาแต่เรื่องวุ่นวายจนยากที่จะแก้ไขมาสู่ตนเอง..เหมือนที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้
“อย่าร้องไห้นะอิน...” น้ำเสียงห่วงใยนั้นทำให้อินอรชุนสำนึกผิดและไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาเพราะอับอายตัวเองเหลือเกิน
“ฉ..ฉัน ฮึก ฉัน..ขอโทษ ฉันนึกว่าคุณทำร้ายอิงจนต้องฆ่าตัวตาย”
“ผมเข้าใจครับ ผมไม่โกรธคุณแล้วอิน” เขาบอกพร้อมรอยยิ้มซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้อินอรชุนไม่อยากที่จะมองหน้าเขาอีกเลย
“คุณจะอภัยให้คนงี่เง่าอย่างฉันได้ง่ายๆ แบบนี้เชียวหรอเวียร์ศรุต ทั้งๆ ที่ฉันทำไม่ดีกับคุณแล้วน้องของคุณไว้เยอะเหลือเกิน”
“ครับอิน ผมอภัยให้คุณ ผมรู้คุณไม่ได้ตั้งใจเข้ามาทำลายพวกเรา อีกอย่าง ถ้าผมเป็นคุณ ผมก็คงจะทำแบบเดียวกับที่คุณทำเหมือนกัน”
“ขอบคุณนะเวียร์ศรุต ขอบคุณจริงๆ” อินอรชุนพูดอย่างจริงใจและชายหนุ่มก็เขยิบตัวเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยประโยคที่กลั่นออกมาจากหัวใจอย่างแท้จริงให้อีกฝ่ายได้รับฟัง
“ผมรักคุณ”
คำสารภาพรักนั้นช่างสะท้านไปทั้งตัวอีกฝ่ายเสียจริงๆ
“ว..เวียร์” อินอรชุนครางอ๋อยอย่างซาบซึ้ง
“แล้วคุณล่ะอิน คุณรักผมมั้ย”
มันแน่อยู่แล้ว...แต่สิ่งที่เขาทำกับผู้ชายคนนี้และน้องของเขาช่างเป็นเรื่องยากที่จะอภัย
“ฉันก็รักคุณ..เวียร์ศรุต รักตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็น แต่สิ่งที่ฉันทำกับครอบครัวของคุณมันทำให้ฉันไม่กล้าที่จะทำอะไรอีก ขอบคุณจริงๆ สำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ฉัน เหมือนที่ฉันรู้สึกดีๆ กับคุณ แต่ฉันขอโทษ ฉ..ฉันคง คงรับรักจากคุณไม่ได้” อินอรชุนหลุบตาลงต่ำ น้ำตาเริ่มพรั่งพรูออกมาอีกแล้ว
“ทำไมล่ะอิน..ผมอภัยให้คุณแล้ว ทำไมจะไม่รับรักจากผม” เขาถามอย่างกังวลใจ
“ฉันอับอายตัวเองเหลือเกิน ฉันไม่กล้าที่จะไปรักใครได้อีก ฉ..ฉัน ฉัน...”
“ไม่ต้องพูดแล้วครับ ผมจะให้เวลาคุณก็แล้วกัน ผมรอคุณได้ครับ”
อินอรชุนเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจทั้งน้ำตา
“อ..อืม ฉันขอบคุณคุณมาก แต่คำตอบของฉันก็คง..ไม่เปลี่ยน”
“อิน..ถ้าคุณไม่รับรักผม ผมคงจะคลั่งตายแน่”
อินอรชุนไม่ได้ตอบได้แต่มองหน้าเขา
“ต..ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเราเลยนะ ฉ..ฉันอยากไปขอโทษวุฒิ ฉันทำร้ายเขาจนไม่น่าให้อภัยอย่างร้ายแรงทีเดียว”
“นั่นสิ ดีเหมือนกันครับ ผมเองก็ไม่อยากเห็นไอ้วุฒิต้องเป็นแบบที่มันเป็นอยู่ตอนนี้เลย”
อินอรชุนพยักหน้าแล้วทรงตัวลุกขึ้นจากที่นั่งแช่พร้อมกับเวียร์ศรุตแต่ด้วยนั่งแช่นานไปหน่อยทำให้แข้งขาเหน็บชาจนทรงตัวไม่อยู่เลยทำให้ร่างบางของอินอรชุนต้องเอนเอียงไปทางเวียร์ศรุตอย่างช่วยไม่ได้
เขารับร่างบางนั้นไว้ได้ทัน ทั้งคู่มองสบตากันโดยไม่ได้นัดหมายและในอึดใจต่อมาก็เกิดแรงดึงดูดขึ้นระหว่างทั้งสอง โดยไม่ต้องคิด ริมฝีปากของทั้งคู่ก็เข้าประกบกันอย่างดูดดื่ม อ่อนหวานและนับเป็นครั้งแรกที่อินอรชุนเต็มใจและยินยอมโดยไม่ลังเลที่จะให้ชายหนุ่มเบื้องหน้าแตะต้องกายและเป็นเวลาเดียวกับที่ประตูคอนโดเปิดพลัวะ! ออกมาก่อนจะตามมาด้วยร่างของวุฒิคมที่เข้ามาเห็นภาพนั้นเข้าพอดิบพอดี!!
สถานการณ์แย่ถึงขีดสุด!
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>[>>>>>> :oni1:/right]
-
แงงง ค้างงง :serius2: :serius2:
วันนี้ขอเป็นน้องพลับได้ไหมคับ :m13: :m13: :m13:
-
ค้างอะไรกันจ๊ะหลาน
ตอนนี้ลงเอามาลงไว้ตั้งนานแล้ว
เพิ่งจะมีเม้นต์เดียวเองอ่ะ
ก็คือหลานนั่นเอง...
ขอบคุณมาดันกระทู้ให้ลุงนะ
-
:กอด1: อ่ะกอดลุงสิงห์ขี้ใจน้อย
จองพื้นที่ไงลุงอ่ะ มาไม่ทันน้องnongyuna
โดนปาดไปเลย o7
:m16:สงสัยมานานแล้วนักเขียนเวปนี้ชอบให้ค้างเรื่อยเลยเว้ย
-
ว่าไงครับหลานไต๋ สปอนเซอร์หลักของคุณลุง
-
จิ้มลุงสิงห์
ตามอ่านเกือบไม่ทัน
+1เป็นกำลังใจให้ลุงสิงห์ :L2:
-
หลานๆ ครับ
เรื่องนี้เหลืออีกเพียงแค่ 3 ตอนก็จบแล้วนะครับ
-
แหม๋ เรื่องนี้สปอนเซอร์เพียบเลย ทั้งขาหลักขาจร :laugh:
-
โหย ลุงสิงห์แกล้งกันได้
มาตัดจบตอนแบบนี้ได้ไงเนี่ย
ต่อด่วนเลยนะครับ อิอิ
-
บทที่ 12 >>> เมื่อหัวใจถูกแทง
“พ..พี่เวียร์!!! พ..พี่อิน!!!”
ร่างสูงโปร่งครางอย่างตกตะลึงเมื่อได้เห็นภาพนั้นชัดแก่ตา หน้าถอดสีและปากอ้าค้างไม่ต่างจากบุคคลอีกสองคนที่ถูกผู้มาเยือนเอ่ยชื่อ ทั้งอินอรชุนและเวียร์ศรุตผละออกจากกันทันใด สีหน้าต่างตกใจและปากอ้าค้างตามๆ กัน
“ว..วุฒิ / อ..ไอ้วุฒิ” ทั้งสองร้องพร้อมกัน “แกมาได้ไง?”
แต่วุฒิคมไม่ได้ตอบคำถามของพี่ชายเพราะสีหน้าของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น อาฆาตและพยาบาท ดวงตาเริ่มแดงก่ำและกร้าวจนน่ากลัว
“ฉ..ฉันอธิบายได้นะไอ้วุฒิ” เวียร์ศรุตละล่ำละลัก เรื่องมันชักจะบานปลายจนยากที่จะแก้ไขแล้ว
“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น! แค่นี้มันก็ฟ้องทุกอย่างหมดแล้วว่าพี่หักหลังผม!!” น้ำเสียงนั้นเย็นชาแลน่าสะพรึงกลัวจนคนทั้งสองเริ่มอยู่ไม่สุข “ที่พี่เวียร์เฝ้าบอกผมให้เลิกยุ่งกับพี่อินตลอดเวลาก็เพราะว่าพี่เวียร์จะคาบแฟนผมไปแดกเองใช่มั้ยฮะ! แล้วที่พี่อินมาบอกเลิกผมก็เป็นเพราะพี่ที่สั่งให้พี่อินไปทำใช่มั้ย!!!!!” เสียงนั้นก้องกังวานและรับรู้ได้ถึงระดับความโกรธที่พุ่งทะยานขึ้นสูงสุด
“ไม่ใช่นะวุฒิ!” อินอรชุนค้านเหย็งแต่วุฒิคมก็ได้สนใจไม่
“พี่เวียร์ทำแบบนี้ได้ยังไง พี่เวียร์หักหลังน้องชายของตัวเองได้ยังไง!!”
“ไม่ใช่นะไอ้วุฒิ ฉัน..ฉันอธิบายให้แกฟังได้ ขอแค่แกระงับอารมณ์ของตัวเองลงสักหน่อย”
ไม่ใช่..มันก็ดูเหมือน..ใช่ ว่าเขาหักหลังน้องชายของตัวเอง จะพูดอย่างไรก็คงฟังไม่ขึ้น จะแก้ต่างอย่างไรก็ยิ่งดูเหมือนกำลังแก้ตัวให้ตัวเอง เขาแย่งคนรักของน้อง เขารักผู้ชายคนเดียวกับน้องของเขาเอง..เขามันทุเรศและน่าสมเพศเหลือเกิน..และเขาก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเหมือนกัน เขาควรจะทำยังไงดี
“พี่เห็นผมเป็นอะไร ทั้งๆ ที่พี่รังเกียจพวกรักร่วมเพศนี้หนักหนาแต่กลับเป็นพี่ซะเองที่เป็นหนึ่งในพวกนั้น ผมผิดหวังในตัวพี่เหลือเกิน..พี่เวียร์ -- พี่แย่งคนรักของน้องตัวเอง!!” นัยน์ตากร้าวจ้องประจันอย่างไม่ลดละและฉายถึงความโกรธแค้นอย่างไม่บันยะบันยัง
“วุฒิ...” เวียร์ศรุตเริ่มหมดแรง ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาช่วยพูดให้น้องของเขาลดอารมณ์โกรธลงได้เลยแม้แต่น้อย น้องชายเพียงคนเดียวของเขากำลังเกลียดและโกรธเขาเพียงเพราะผู้ชายอย่างอินอรชุน..คนที่ขโมยหัวใจของสองพี่น้องไปโดยไม่รู้ตัว
ก่อนที่ใครจะทำอะไรวุฒิคมก็ฉวยฉกมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ใกล้ๆ ขึ้นมาและหมายมุ่งแทงเข้าไปที่ท้องของพี่ชายบังเกิดเกล้าตามแรงโทสะของตนที่อยู่เหนือการควบคุมแต่ทว่าด้วยความรักของอินอรชุนที่พร้อมจะมอบทั้งตัวและหัวใจก็ทำให้เขายอมเสียสละตัวเองเพื่อช่วยผู้ชายที่เขาเองก็รักจนสุดหัวใจด้วยการเข้าไปรับคมมีดนั้นอย่างไม่มีทางเลือก
ฉึก!...และทุกอย่างก็ดำมืดพร้อมกับน้ำสีข้นไหลทะลักและตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของทั้งเวียร์ศรุตและวุฒิคมแต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดนั้นเสียงกระซิบเหมือนสายลมจากอินอรชุนก็ดังแว่วแผ่วมาแต่ทั้งสองก็จับใจความได้ทั้งหมดว่า...
“เรื่องทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ฉันก็ขอให้..มันจบลงที่ฉันเถอะ”
ตอนนี้เขาตระหนักชัดแล้วว่าการแก้แค้นมันไม่ได้ดีเด่อย่างที่เวียร์ศรุตพูดไว้จริงๆ –
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>[>>> :oni1:/right]
-
จิ้มลุงสิงห์
อ่านแล้วไปนอนต่อดีกว่า
สงสัยยายังไม่หมดฤทธิ์
ลุงสิงห์
:เฮ้อ:ทำไมสั้นจังขอแบบยาวๆได้ไหม
-
ก็มันจะจบแล้วอ่ะ...เลยสั้นไปนิด...
-
แง่ม ๆ ใกล้ถึงบทสุดท้ายแล้วสิเนี่ย
ขอมีตอนหวาน ๆ มาให้อ่านม่างนะลุงสิงห์ :oni1:
-
o7 มาไม่ทันแม่ยกแนนนี่เลยตู่ :m8:
แต่ไม่เป็นไรเพื่อลุงสิงห์ สู้ตายฮ่ะ อิอิ :loveu:
-
:m30: หา..... จะจบแล้วหรอ หนูเพิ่งเข้ามาอ่านเจอเองนะเนี่ย
ประมาณว่า เดือนสองเดือนเข้ามาที คริคริ :m13:
:m1: ชอบเรื่องนี้มั่กมากค่า ปลื้มสุดๆ อยากโด... เอ้ย อยากเจอแบบนี้มั่งจัง (เจออะไรอ่ะ)
o7 ไม่ไหว เริ่มเปรอะละ ไปนอนดีก่าเรา
ราตรีสวัสดิ์นะคะ ลุง....
-
o7 มาไม่ทันแม่ยกแนนนี่เลยตู่ :m8:
แต่ไม่เป็นไรเพื่อลุงสิงห์ สู้ตายฮ่ะ อิอิ :loveu:
พี่แอนคนสวยของแนน :กอด1:
มาไม่ทันไม่เป็นรัย
เราพลัดก้นจิ้มลุงสิงห์ได้ :laugh:
ลุงสิงห์ไม่ว่าเราจ๋องคนหรอก
เราออกจะน่าร๊ากกกก ชมกันเอง กร๊ากกกก :m1:
-
• อินอรชรต้องจอดรถลงข้างทางเมื่อรู้สึกแปลกๆ กับรถหรูของตัวเอง
• อินร้องลั่นเมื่อถูกมือแกร่งจับตัวเขาลากจากเบาะหน้ามาเบาะหลัง
• แล้วลงมือจับตัวของอินอรชรให้พลิกคว่ำ
• ท่ามกลางเสียงกรีดร้องระงมอย่างเจ็บปวดและแค้นแสนสาหัส
• และทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองที่เวียร์ศรุตต้องการบ่งการให้มันเป็น...
ต๊าย รถอะไรคะนี่ กว้างจังค่ะ เอนกประสงค์แท้ๆเทียวนะคะ คุณลุง หุหุ
ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing
-
.....T^T.....
เศร้าอ่าค๊าบบ..
เหลืออีก 2 ตอน แล้วใช่ป่ะค๊าบ.....
ที่จะจบอ่ะ.....
ขอแบบ แฮปปี้ เอนดิ้งนะ.....
-
ลุงเข้ามาขอบคุณสปอนเซอร์หลักของคุณลุงครับหลานๆ
อีก 2 ตอนจบอ่ะ
-
ยืดออกไปเรื่อยได้ไม๊ค๊าบบ
อยากอ่านต่ออ่ะ
มานสั้นไปแล้ว
จิงๆนะ
-
ยืดออกไปเรื่อยได้ไม๊ค๊าบบ
อยากอ่านต่ออ่ะ
มานสั้นไปแล้ว
จิงๆนะ
อืม....เห็นทีคงไม่ได้อ่ะหลาน
จบเรื่องนี้ เด๋วติดตามเรื่องใหม่ของลุงได้
รับรองยาวได้ใจแน่นอนครับหลานเบนซิน
-
กรรมจบแบบนี้ไม่เอานะคับคุณลุงโหดร้ายไปอ่ะ :o12:
-
:m29: :m29: :m29:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอีกแล้วววววว
-
ยังไม่ค้างนะหลานตั้ม
เพียงแต่ยังไม่อยากลงอ่ะ
เพราะมันจะจบแล้ว....
-
:m13: :m13: :m13:ลงเถอะครับอยากอ่านจายยยยยจะขาดแล้ววอะครับ
-
จะจบแล้วเหรอคะ
ขอจบแบบ Happy Ending ได้ม้ายยยย
-
:L2: บทที่ 13 >>> เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย :L2:
สองพี่น้องกำลังเดินง่วนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เสื้อของทั้งสองมีคราบเลือดเปื้อนเปรอะอยู่มากโข ใบหน้าของทั้งคู่ดูสะบักสะบอมและเศร้าอย่างหนัก เวียร์ศรุตในตอนนี้ไม่ต่างจากเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างที่ขวางหน้าให้แหลกเป็นจุณ
“ถ้าอินเป็นอะไรไปฉันจะไม่อภัยให้แกเลยไอ้วุฒิ!! แกมันบ้า บ้าที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้!”
ดูเหมือนคนเป็นน้องจะสำนึกผิดมหันต์ไม่มีแววโกรธเคืองหรืออาฆาตอยู่บนใบหน้าชวนฝันนั้นอีกและที่สำคัญวุฒิคมกำลังสะอื้นไห้
“ฉันจะบอกอะไรให้แกอย่างหนึ่งเผื่อหมาบ้าอย่างแกจะได้กลับกลายมาเป็นคนสักที -- แกยังจำยัยอิงตัวกะเปี๊ยกที่มาบ้านของเราบ่อยๆ ได้หรือเปล่า”
วุฒิคมพยักหน้าหงึกหงัก
“เธอตายแล้ว ตายเพราะฉันปฏิเสธรักจากเธอ”
คำว่าตายทำให้สีหน้าของวุฒิคมตื่นตะลึงยิ่งนัก
“คราวนี้พี่ชายของเธอหรืออินอรชุนที่เรารู้จัก” เป็นอีกครั้งที่วุฒิคมแสดงความตกใจผ่านทางสีหน้า “คิดว่าฉันหักอกเธอ อินเขาเลยคลั่งจึงหาทางแก้แค้นให้ยัยอิงด้วยวิธีการที่แกกำลังเผชิญอยู่และฉันก็พยายามเฝ้าบอกให้แกออกห่างจากเขาเพราะการที่แกเข้าไปคลุกคลีอยู่กับเขามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเท่ากับจะทำให้แผนการของอินอรชุนสำเร็จมากขึ้นเท่านั้นและสุดท้ายเขาก็ทำสำเร็จ –
แต่ฉันอยากให้แกรู้ว่าฉันไม่มีเจตนาร้ายที่คิดจะหักหลังแก ฉันไม่รู้ว่าฉันไปหลงรักอินอรชุนเข้าตอนไหน ฉันต้องขอโทษแกด้วยที่ฉันมันดูไม่ต่างจากคนที่หักหลังแก แกพูดถูก..ความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์ที่จะต้องเกิดกับเฉพาะชายหญิงเท่านั้น” สิ้นประโยคยาวเหยียดของพี่ชายก็ยิ่งทำให้คนเป็นน้องยิ่งทรุดหนัก
หมายความว่า..ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ชายของเขาคอยปกป้องเขาตลอดและพี่อินที่เขารักนักหนาสุดท้ายก็แค่หลอกใช้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นเท่านั้น พี่อินไม่เคยรักเขาเหมือนที่เขารักพี่อินเลยสินะ..เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ร่างของวุฒิคมก็ทรุดงอแล้วน้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ไหวเป็นเหตุให้พี่ชายของเขาต้องเข้าไปกอดปลอบด้วยหน้าที่ที่พึงกระทำ...
+ + + +
“พี่ขอโทษนะวุฒิสำหรับเรื่องทุกๆ อย่างที่พี่ทำกับเราไว้” ร่างบางบนฟูกสีขาวในชุดของทางโรงพยาบาลพูดออกมาหลังจากที่ฟื้นมาจากความมืดมิด
“ครับพี่อิน ผมยกโทษให้พี่ครับ” เมื่อพี่อินไม่ได้รัก เขาก็จะตัดใจ... “เหมือนที่พี่ยกโทษให้ผมเรื่องที่ผม..เอ่อ..แทงพี่เมื่อวันก่อน”
“จ้ะ” อินอรชุนรับคำสั้นๆ หากในใจก็คิดว่ามันเป็นเวรกรรมที่เขาต้องได้รับกับสิ่งที่ทำกับครอบครัวของวุฒิคม “คิดซะว่ามันเป็นอุบัติเหตุก็แล้วกัน ^^”
“ค..ครับ..ผมขอให้พี่อินกับพี่เวียร์รักกันนานๆ นะครับ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะ”
“จ้ะวุฒิ พี่ไม่รู้จะตอบแทนวุฒิยังไง วุฒิดีกับพี่ทุกอย่างแต่พี่กลับทำร้ายวุฒิอย่างไม่น่าให้อภัย”
“เรื่องอะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ขอให้มันผ่านไปเถอะนะครับพี่อิน” วุฒิคมเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยลา “ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวพี่เวียร์ก็คงมา”
“เดี๋ยว..วุฒิคืนดีกับเวียร์หรือยัง”
“แล้วครับ”
“ดีแล้ว งั้นก็ไปเถอะ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“ครับ”
วุฒิคมเดินลงมาจากตึกอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ตอนนี้ถึงแม้เขาจะตัดใจจากพี่อินได้แล้วแต่ความรู้สึกดีๆ ที่เขามีต่อพี่อินก็ยังไม่เคยจางหายไป เขายังไม่อยากกลับบ้านจึงนั่งรถเมล์ไปลงที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่เริ่มจะฟุ้งซ่านอีกแล้ว ต้นไม้สีเขียวๆ ทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มดีขึ้นแต่ก็ไม่มากนัก เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างบึงแล้วก้มมองดูสร้อยคอรูปหัวใจครึ่งเสี้ยวที่อินอรชุนให้เป็นของแทนใจเมื่อตอนนั้น เขากำมันไว้อย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจดึงมันออกมาแล้วโยนมันลงไปยังบึงน้ำเบื้องหน้า
จ๋อม!
จบกันสักทีกับความรักจากรุ่นพี่ที่เขาไม่เคยได้มันมา
และในตอนนั้นเองสายตายของเขาก็พลันเห็นผู้ชายร่างเล็กบางคนหนึ่ง อายุคงไม่เกิน 16 ปี ผมยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าขาวใส ดูร่าเริงสนุกสนานกำลังหยอกเหย้ากับสุนัขสัตว์เลี้ยงพาให้เขายิ้มออกมาอย่างชื่นชม อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมที่ได้เห็นหนุ่มน้อยคนนั้นแล้วทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกและลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างน่าประหลาด ที่สำคัญรูปร่างหน้าตาและอุปนิสัยก็คล้ายกับรุ่นพี่อินนักและทันใดนั้นหนุ่มน้อยผู้นั้นก็หันหน้ามาประสานสายตาเข้ากับวุฒิคมเข้าพอดิบพอดี ทั้งคู่พากันสะท้านเหมือนมีไฟฟ้าสถิตและไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้วุฒิคมฉีกยิ้มโปรยไปและอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบกลับมา รู้อย่างเดียวว่า
รักครั้งใหม่ของเขากำลังจะเกิดขึ้น...
โปรดติดตามตอนจบตอนหน้าคร้าบผม !! >>> :oni1:
-
จิ้ม
ลุงสิงห์
แนนไปอ่านก่อนน๊าลุง :laugh:
-
จิ้ม
ลุงสิงห์
แนนไปอ่านก่อนน๊าลุง :laugh:
+1 เป็น 69 ให้นู๋แนนก่อนนะหลาน
มาเร็วได้ใจจริงๆ เลย ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของลุงนี่
-
:m16:เป็นไงนะ มาไม่เคยทันแม่ยกเบอร์1 สักที่ซิเรา :m8:
-
:m16:เป็นไงนะ มาไม่เคยทันแม่ยกเบอร์1 สักที่ซิเรา :m8:
อู๊ยยยส์...ไม่เป็นไรหลาน อย่าทะเลาะกัน
ลุงรักหลานๆ ทุกคนนั่นแหละ
มาก่อนมาหลัง แค่มาให้ลุงเห็นเม้นต์ ลุงก็ดีใจแล้วหลานเอ้ย
**** พรุ่งนี้เช้าลงตอนจบให้แล้วนะหลานๆ ****
ใครยังไม่ได้อ่านก็ไปติดตามที่ห้องนิยายที่โพสต์จบแล้วนะ
-
:m16:เป็นไงนะ มาไม่เคยทันแม่ยกเบอร์1 สักที่ซิเรา :m8:
อู๊ยยยส์...ไม่เป็นไรหลาน อย่าทะเลาะกัน
ลุงรักหลานๆ ทุกคนนั่นแหละ
มาก่อนมาหลัง แค่มาให้ลุงเห็นเม้นต์ ลุงก็ดีใจแล้วหลานเอ้ย
**** พรุ่งนี้เช้าลงตอนจบให้แล้วนะหลานๆ ****
ใครยังไม่ได้อ่านก็ไปติดตามที่ห้องนิยายที่โพสต์จบแล้วนะ
โห ลุงสิงห์อ่ะ
มาลงตอนเช้าอย่างนี้แนนก้ออดจิ้มอ่ะเด่ะ
เช้าๆ แนนยังเป็นวิญญาณอยู่เลย
แถมงานยุ่งอีก หมดกัน :serius2: :serius2:
พี่แอนคนสวยพรุ่งนี้แนนยอมให้พี่แอนก้อได้ แนนไม่สามารถ :o12:
-
ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing
-
:m1: ตอนจบมาถึงแล้วครับ :mc4:
-
: บทที่ 14 >>> หัวใจพิสุทธิ์ (อวสาน)
สองอาทิตย์ต่อมา
เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสที่สุดสำหรับอินอรชุนเพราะดูเหมือนมรสุมลูกใหญ่ได้พัดผ่านออกไปจากชีวิตของเขาแล้ว ตอนนี้ชีวิตของเขาเปรียบเสมือนฟ้าหลังฝนที่สดใสและมีชีวิตชีวาเกินคำบรรยาย เมื่อวานเขาเพิ่งได้รับอนุญาตจากลุงหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้ วันนี้เขาเลยกลับมานอนที่คอนโดสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาได้เหมือนเดิมและเหนือสิ่งอื่นใดแฟนของเขา..เวียร์ศรุตก็ขอมานอนเป็นเพื่อนอยู่ดูแลเขาด้วย
แม้จะพูดออกไปแล้วว่าเขาจะไม่รับรักจากเวียร์ศรุตและคำตอบของเขาก็จะยังไม่เปลี่ยน แต่เมื่อมันได้เกิดเหตุการณ์เมื่อสองอาทิตย์ก่อนขึ้นก็ทำให้เขาได้รู้ซึ้งแล้วว่าชีวิตของคนเรานั้นสั้นนัก ไม่รู้จะตายเมื่อไหร่ และโอกาสของคนเราก็มีไม่มากนัก ดังนั้น เขาเองก็ไม่อยากเสียโอกาสตอนที่ยังมีโอกาสนั้นอยู่
และเขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะลองเปิดหัวใจดูและลองรับฟังเสียงเพรียกหาของตัวเองอีกสักครั้งว่าเขาต้องการสิ่งใดมากที่สุด ใช่..สิ่งที่เขาต้องการและปรารถนามากที่สุดไม่ใช่การแก้แค้นอีกแล้วแต่เป็นความรักอันแสนหวานนั่นต่างหาก
ใช่.. เขารักเวียร์ศรุต รักมาก มากพอที่จะตายแทนเขาได้
“ตื่นได้แล้วคนขี้เซา” ร่างบางเข้าไปยื้อแย่งให้ร่างที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มลุกขึ้น
“ฮื่อ..” เสียงงัวเงียดังเล็ดออกมา
ตุ้บ..มือแกร่งง่วนจับร่างบางให้นอนลงมาข้างกาย อินอรชุนสนองที่เขาต้องการด้วยการเข้าไปซุกอกเปลือยใต้ผ้าห่ม
“ตื่นได้แล้ว..วันนี้สัญญาแล้วนี่ว่าจะพาฉันไปไหน”
“รู้แล้วน่า ขอนอนก่อนได้ป่าว เมื่อคืนกว่าจะได้นอน...”
ร่างบางหน้าแดงจัดเมื่อเขาพูดแบบนั้น
“เออ..ก็ได้ อีกชั่วโมงเดียวนะ ไม่งั้นฉันจะขอให้วุฒิพาฉันไปแทนนาย”
ฟุ่บ..แทบจะทันทีเวียร์ศรุตเบิกตาโพลงแล้วหันใบหน้าดุๆ มาทางร่างบาง
“งั้นผมตื่นเลยแล้วกันแต่ไม่ต้องโทรไปหาไอ้วุฒิมันนะ” เขาว่าพลางลุกขึ้นแล้วนั่นทำให้อีกฝ่ายอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขากำลังหึง...
“หึงอ๋อ?”
“มากๆ”
“ฮ่าๆ ๆ”
“ผมยังมีเรื่องหนึ่งที่ค้างคาใจอยู่...”
“อะไรหรอ”
“คุณกับไอ้วุฒิ...เอ่อ ที่คุณพูดบนรถวันนั้น หมายความว่ายังไงหรอ”
อินอรชุนยิ้มเยื้อน เขายังจำไม่เคยลืมเลยสินะ เรื่องนั้น หุหุ
“ฉันก็แค่พูดให้นายหัวเสียเล่นๆ เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นหรอก”
“ผมเชื่อคุณอินอรชุน”
“อืม..ลองไม่เชื่อสิ จะกัดแง่งๆ เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ -- อิน..รู้มั้ยคุณทำให้ผมเชื่อว่า คุณรักผมมากแค่ไหน”
“ยังไงหรอ”
“ก็คุณเข้ามารับคมมีดแทนผม ตอนนั้นผมกลัว..กลัวจะเสียคุณไปเหลือเกิน”
“เหมือนที่นายทำให้ฉันได้รู้ว่าการแก้แค้นไม่ได้ดีเด่อย่างที่ฉันคิดแต่แรกยังไงล่ะ คนดีของอิน..”
อินอรชุนโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อเหลาแล้วนำมือไปคล้องรอบคอ จากนั้นก็บรรจงจูบอย่างดูดดื่มก่อนที่ร่างเปลือยเปล่าจะโถมตัวมาข้างหน้าอีกครั้งและเริ่มบรรเลงเพลงรักให้กับคนรักอย่างมิรู้จักเบื่อ...
นี่หรือความรักที่ผมไม่เคยรู้จักทำไมมันช่างหอมหวานและน่าหลงใหลอย่างนี้ -- .เวียร์ศรุต
-- จบบริบูรณ์ --
-
:m4: yyyyyy สุดๆเลยอ่ะลุงสิงห์
ถึงไม่ได้เป็นคนแรก ขอเป็นคนสุดท้ายก็เอา
ได้จิ้มลุงสิงห์เป็นคนแรกในตอนสุดจบดีใจจัง +1 ให้ลุงสิงห์คนขยันฮ่ะ :laugh:
-
:m4:
ว้าว....สปอนเซอร์หลักลุงนี่รวดเร็วจริงๆ ครับหลาน
อย่างดีต้องจิ้ม +1 ให้ซะแล้ว
-
จบแล้ว นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยนะนี่ที่อ่านแล้วเหมือนได้ดูหนังไทยยุคเก่าๆ
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing
-
:m4: :m4: :m4: :m4: ขอบคุณครับพี่สิงห์สนุกมากมายคร๊าฟ
-
T^T จบแย้วววว
เด๋วไปอ่าน ศิลา วาทิน ดีก่า
ขอบคุณลุงสิงห์ นะค๊าบบบบ
-
หวานจังเลยขอบคุณนะครับลุงสิงห์ :L2:
-
ลุงเข้ามากราบขอบคุณสปอนเซอร์ และผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของลุงสิงห์ครับ
เด๋วลุงจะย้ายกระทู้ไปห้องที่โพสต์จบแล้วนะครับ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับจบแล้วครับผม ผมก็นึกว่าเป็นเรื่องยาวซะอีก
ขอบคุณครับลุงที่เอานิยายดีๆให้อ่านกันครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ลุงเข้ามากราบขอบคุณสปอนเซอร์ และผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของลุงสิงห์ครับ
เด๋วลุงจะย้ายกระทู้ไปห้องที่โพสต์จบแล้วนะครับ
วุ้ย เจริญสุขค่ะ
อายุมั่น ขวัญยืนนะคะ คุณลุง
ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing
-
ขอบคุณลุงสิงห์ สำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ
ส่วนเรื่องย้าย เอาไว้สักปลายอาทิตย์ค่อยย้ายก้ได้ครับลุง
ให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันก่อน
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
จบแล้วหรอคับ
ขอบคุณค๊าบลุงสิงห์ o13
แต่ผมยังอ่านไม่จบเรย :m15:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับจบแล้วครับผม ผมก็นึกว่าเป็นเรื่องยาวซะอีก
ขอบคุณครับลุงที่เอานิยายดีๆให้อ่านกันครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เรื่องเป็นเรื่องประเดิมของลุงอ่ะครับ เลยเลือกที่ไม่ยาวไว้ก่อน
เผื่อบางคนเขาไม่ค่อยมีเวลาติดตาม
ลุงเข้ามากราบขอบคุณสปอนเซอร์ และผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของลุงสิงห์ครับ
เด๋วลุงจะย้ายกระทู้ไปห้องที่โพสต์จบแล้วนะครับ
วุ้ย เจริญสุขค่ะ
อายุมั่น ขวัญยืนนะคะ คุณลุง
ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing
พรที่ประเสริฐก็จงเป็นของหลานด้วยเช่นกันครับ
ขอบคุณลุงสิงห์ สำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ
ส่วนเรื่องย้าย เอาไว้สักปลายอาทิตย์ค่อยย้ายก้ได้ครับลุง
ให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันก่อน
ขอบคุณคร้าบบบบ
ขอบคุณครับ...ลุงดีใจที่ท่านรองและโมเข้ามาดูแลอย่างทั่วถึง
จบแล้วหรอคับ
ขอบคุณค๊าบลุงสิงห์ o13
แต่ผมยังอ่านไม่จบเรย :m15:
อ่ะ...ถ้ายังไม่ได้อ่านก็ตามอ่านให้จบนะครับ 14 ตอนเองนะหลาน
อ่านแล้วก็กลับมาเม้นต์ให้ลุงด้วยนะครับ
-
ความรักจงเจริญ :mc4: :mc4: :mc4:
-
จบได้ประทับใจดีคร้าบ o13
รีบเอาเรื่องใหม่มาลงนะครับ จะรออ่านคร้าบ
-
จบได้ประทับใจดีคร้าบ o13
รีบเอาเรื่องใหม่มาลงนะครับ จะรออ่านคร้าบ
ลุงขอขอบคุณที่มาเม้นต์เป็นกำลังให้ลุง
ลุงตอบแทนก็ได้แค่ จิ้ม +1 ให้นะครับหลาน
ส่วนเรื่องใหม่ตอนนี้ก็ "หัวใจเร้นรัก"
และจะตามมาอีกเรื่องคือ.....ต้นสน - ภาึคีย์ (ปรัชญาช่างกล)
-
น่ารักมากกกกกกกกก
กำลังใจให้ เกินร้อยเลยค่ะ
^^
-
น่ารักมากกกกกกกกก
กำลังใจให้ เกินร้อยเลยค่ะ
^^
ให้กำลังใจลุงมาก
ลุงก็ จิ้ม +1 ให้นะครับหลาน
-
จบน่ารักอ่ะ
+1ให้ลุงสิงห์ เป็น 40
:กอด1:
-
จบน่ารักอ่ะ
+1ให้ลุงสิงห์ เป็น 40
:กอด1:
หลานแนนเองก็เป็นสปอนเซอร์หลักที่น่ารักมากๆ ของลุงเช่นกันครับ
ติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะหลานนะ
-
จบแล้ว :m4:
เรื่องนี้สนุก+น่ารัก o13
:L2:เป็นกำลังใจให้ลุงโพสเรื่องหนุกๆอีกค่ะ :pig4:
-
จบแล้ว :m4:
เรื่องนี้สนุก+น่ารัก o13
:L2:เป็นกำลังใจให้ลุงโพสเรื่องหนุกๆอีกค่ะ :pig4:
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ลุงแบบนี้
ก็ต้อง จิ้ม +1 ใ้ห้แล้วละหลานจ๋า
-
ขอบคุณค่ะ
จบได้ Happy Ending ดีจังเลยค่ะ
-
ลุงดีใจจังที่นิยายเรื่องนี้จบไปแล้ว
ยังมีหลานๆ มาตามอ่าน และเม้นต์กันอยู่ตลอด
-
:pig4: ขอบคุณค่า อ่านจบแล้ว ชอบมากๆเลยค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ
-
ดีใจจังที่หลานๆ ยังแวะเวียนมาอ่านเรื่องนี้กันอยู่
-
ขอบคุณครับ o13
-
ขอบคุณครับ o13
ลุงตามมาดูผลงาน
ขอบคุณน้องให้นะครับ
ลุง +1 ให้แล้วนะหลานนะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
สนุกมาก ๆ ครับ
เป็นกำลังใจให้ลุงโพสเรื่องหนุกๆอีก
:L1: :L1: :L1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
สนุกมาก ๆ ครับ
เป็นกำลังใจให้ลุงโพสเรื่องหนุกๆอีก
:L1: :L1: :L1:
+1 เป็นแรงใจให้หลาน
ในการตามอ่านนิยายของลุงครับ
-
เพิ่งจะมาขอเปนแฟนคลับตอนที่นิยายจบแล้ว
แต่ก้อสนุกมายมายครับ
ไม่มีภาคต่อเหรอครับ อิอิ
-
อ่านจบแล้วฮับ เพลิงรักเพลิงแค้นจริงๆๆๆ สนุกฮับ o13 o13 o13
-
อ่านจบแล้ว
สนุกมากมายครับ
ขอบคุณมากๆ o13
-
เริ่ดจริงๆ
ที่กระทู้ลุง
ยังหายใจอยู่อ่ะ
-
โฮะๆๆ ความรักมีจริงไม่อิงนิยายเน้อ :oni1: :oni1:
-
ขอบคุณครับ
-
:angellaugh2: สนุกค่ะ ขอบคุณนะค่ะ อยากจะเห็นเด็กคนนั้นจัง คนที่วุฒิกำลังจะตกหลุมรัก :กอด1:
-
อ่านจนจบ
แนวแบบที่ชอบเลย ตบจูบๆ ตอนท้ายก็หวานกันซ้า
ขอบคุณที่นำมาให้อ่านนะคะ :pig4:
-
สนุกดีค่ะ
จบแบบนี้ Happy Ending ชอบๆๆ
ขอบคุณมากๆๆเลยนะคะ :pig4:
-
อ่านจบแล้วครับสนุกมากๆๆๆๆ
อยากอ่านเรื่องแนวตบจูบๆๆๆๆชอบคับ :bye2:
-
สนุกมากเลย
อยากให้มีนิยาย
แนวแบบนี้อีก
ขอบคุณนะ
-
ขอบคุณครับ ชอบจังแนวนี้ :beat:
-
อ๊า เคยอ่านเรื่องนี้ที่เด็กดีทีหนึ่งแล้วคะ พี่เขาเขียนเรื่องไปเก่งมากเลยชอบๆๆๆ o18
ขอบคุณคนที่โพสลงด้วยนะคะ :-[ เลยไอ่นทวนอีกรอบเลย แหะๆๆๆๆ :impress2:
ยังไงก็ขอบคุณคนโพสมากๆๆๆๆนะคะ o13 :bye2:
-
:laugh3: :laugh3:
:mc3:
ขอบคุณลุงมากๆ :mc4:
-
:เฮ้อ:
โล่งอก นึกว่าจะต้องเสียน้อตาซะแล้ว
:mc4: :mc4:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกดี
:pig4:
-
ขอบคุณมาก สำหรับเรื่องดีๆ อย่างนี้ อ่านแล้วคิดถึงแฟนตัวเองเลย ไม่รู้ว่าจะดีได้สักครึ่งนี้ไหม
-
เหมือนจะเคยอ่านเรื่องนี้จากที่ไหนซักที่นี่แหละครับ แต่ว่าไม่ได้ตามจนจบอะ มาอ่านจบเอาที่เล้านี่แหละ แหะๆ
อ่านดูแล้ว แอบจิ้น+เปลี่ยนชื่อนายเอกใหม่ เป็น วินอรชุน ซะงั้น :impress2:
-
:L3:อยากมีใครซักคนมาอยู่ข้างๆจัง
-
สั้นจางเยย
แต่ชื่อพระเอก นายเอกแปลกๆดีนะ
เหอๆ ไม่เคยได้ยินมาก่องเยย
(หรือตรูบ้านนอกฟระ)
:เฮ้อ:
-
น่ารักจังเลย
ขอบคุณคาบบบบบบบบบบบบบ :L2:
-
:กอด1:สั้น กระชับ ฉับไว อ่านแล้วเพลิน จบแบบดีดีกัน แถมน้องวุฒิมีคนมาดามใจด้วย
ดีจังน้า ขอบคุณที่นำมาลงเพื่อแบ่งปันความรู้สึกค่ะ :call:
-
สนุกดีจ้า o13
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกดี o13
-
เพิ่งจาเคยอ่าน ยิ่งอ่านยิ่งได้อาร ณ์(รัยว่ะ)เลยอ่านซ่ะรวดเดียวจบ อยากที่บอกไว้เลยว่าเรื่องนี่มันละครหลังข่าวชัดๆ 555+ เห็นด้วยอย่างรงเลยค่ะ ตบ จูบ ดุเดือด เลือดพล่านกันเลยทีเดียว ขอบคุณมากกกกกกกกน่ะค่ะ
-
ชอบอ่านเม้นท์ พอๆกับอ่านนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ ลุงสิงห์ตลกดี อิอิ
ขอบคุณค่าาา :L2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกดีขอรับ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักมากๆเลย สนุกด้วยละ ^^
-
สุดท้ายก็จบลงด้วยดี :bye2:
-
ยกนิ้วให้เลยครับ...สนุกมากเลย o13 o13 o13
-
สนุก อะ ชอบๆๆ ขอบคุณนะครับสำหรับเรืองดีๆๆ
-
สุดยอด ขอบคุณครับ
-
พอรักกันแล้วน่ารักเนอะ อ่านแล้วอยากมีบ้างไรบ้าง
-
การแก้แค้นที่แสนหวาน
-
:3123: หนุกมากฮะ กึ่งมาม่า กึ่งพิศาล แต่ออกมากลมกล่อมกำลังดีเลยแฮะ จบไวด้วย ฮิ้วววววววว
-
สนุกดี
-
สนุกมากก
น่ารักที่สุดด
-
เกือบไปเเล้ว
คิดว่านายเอกจะต้องซี้เเน่เลย :z3:
เเต่สุดท้ายก็ไม่เป็นไร
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
สนุกครับ ชอบๆ
-
จะจะจะจบเลี้ยววววว สนุกมากเลยคะ ขอบคุณมากๆนะคะ
-
แย่จังเหมือนผมได้อ่านไปแล้วแต่ยังไม่ได้ขอบคุณเลย มาช้าไปหน่อยคงไม่ว่ากันะครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ ^^" :mew1:
-
สนุกดีอ่า ชอบเรื่องแนวนี้มาก อยากให้ยาวกว่านี้จัง
-
เพิ่งเข้ามาเจอปู่สิงห์ ชอบสนุกดี ยาวกว่านี้ไหวไหมปู่ จบเร็วไปหน่อย :mew1: :mew1:
-
:z1:กลับมาอ่านอีกรอบ...ฟินแล้วฟินอีก..ออิอิ
-
ดีนะเนี่ยที่จบลงได้ด้วยดี แต่เกิดความสงสัยว่าจริงๆ แล้วที่อิงฆ่าตัวตายสาเหตุมาจากเวียร์อย่างเดียวเลยเหรอ ผช.เขาปฏิเสธจะรับรักถึงกับต้องคิดสั้นแบบนั้นดูจะสิ้นคิดไปหน่อย สงสารครอบครัวที่อยู่ข้างหลังจริงๆ ดูสิตายไม่ตายเปล่ายังอุตส่าห์ก่อเรื่องให้พี่ชายตัวเองอีก ไม่อยากจะโทษใครเลยเพราะผิดทุกคน 555+ แต่ที่ผิดสุดน่าจะเป็นคนใช้ พูดว่าน้องอิงโดยหักอกได้ไงไม่มีมูล อินก็นะแทนที่จะสืบๆ ให้ได้เรื่องก่อนค่อยลงมือ สุดท้ายเลยไม่แคล้วเสร็จเอง ขอบคุณคนแต่งเรื่องนี้นะคะอินสมชื่อตัวละครเลย และที่สำคัญขอบคุณคนนำมาแชร์ด้วยค่ะ
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณค๊าบบบบ :impress2:
-
ขอบคุณค่าาาาาาา :pig4:
-
อร๊ายยยยยย น่ารักอ่ะ แต่รู้สึกจะตกลงปลงใจอะไรกันง่ายนะเนี่ย 555
-
:haun4:
สุดแค้น แสนรัก
ขอบคุณนะคับ
:ling1:
-
จิ้นพระเอกเป็นพี่เวียร์เลยค่ะ แอร๊ยยยยยย ><
-
o13
-
ขอบคุณคับ
มาไวไปไวมากกกก
-
น่าจะใส่รายละเอียดกว่านี้ พล็อตเรื่องดีนะ แต่เราว่าดำเนินเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ชื่อตัวละครก็เว่อวังไปหน่อย แล้วเรื่องก็ไม่น่าจะอยู่ในวัยมัธยมปลานะ เราว่ามันน่าจะเป็นเรื่องของคนที่โตกว่านี้น่ะ
-
:L2:
-
ขุดมาอ่าน
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ชอบทุกที ^^