-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
--------------------------------------
นิยายที่แต่งจบแล้ว
{{ King’s Club }} เพราะเสพติดเซ็กซ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47157.0)
{{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52388.0)
{{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60933.0)
{{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62107.msg3707544#msg3707544)
Ongoing
{{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66315.msg3795969#msg3795969)
"รู้จัก Prince's Room รึเปล่า"
เปิดเรื่องใหม่กันเป็นเรื่องที่สามของเรานะคะ สำหรับเรื่องนี้ไม่ใช่คู่แยกหรือคู่ต่อมาจากคิงส์คลับ
แต่เป็นเรื่องที่ยืมโลเคชั่นมาเฉยๆ ค่ะ ( นายเอกทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่คลับ ) ตัวละครใหม่หมด
แต่อาจมีคนเก่าบ้างมาแจมนิดหน่อยตามสถานภาพและโอกาส
ขอฝากเนื้อฝากตัวลูกชายคนใหม่ด้วยนะคะ :mew1:
ปล.แม้เรื่องนี้จะ 3p แต่ไม่ได้มาคู่แบบโป้งป้างได้นายเอกไปครองนะคะ เรื่องจะค่อยๆ โยงทั้งสามคนเข้าด้วยกันค่ะ
สารบัญทันใจ
ตอนที่ 1
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3506930#msg3506930)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3507646#msg3507646)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3508557#msg3508557)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3509226#msg3509226)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3509953#msg3509953)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3510598#msg3510598)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3511261#msg3511261)
ราเชนทร์ – คีรี Part 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3511929#msg3511929)
ราเชนทร์ – คีรี Part 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3512764#msg3512764)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3513444#msg3513444)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3514867#msg3514867)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3516465#msg3516465)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3517702#msg3517702)
ราเชนทร์ – คีรี Part 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3519247#msg3519247)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3520768#msg3520768)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3521940#msg3521940)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3526364#msg3526364)
ราเชนทร์ – คีรี Part 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3527806#msg3527806)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3530086#msg3530086)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3532189#msg3532189)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3536111#msg3536111)
ราเชนทร์ – คีรี Part 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3537864#msg3537864)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3541432#msg3541432)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3542931#msg3542931)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3546617#msg3546617)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3551560#msg3551560)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3553852#msg3553852)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3556738#msg3556738)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3561658#msg3561658)
ตอนส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56382.msg3563143#msg3563143)
-
ตอนที่ 1 : Prince’s room
“รู้จัก Prince’s room รึเปล่า”
ผมส่ายศีรษะระหว่างจัดเก็บเครื่องแก้วให้เป็นระเบียบ
“ว่าไงรัญ รู้จักมั้ย”
“...กูส่ายหน้าไปแล้ว”
ผมตอบด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนร่วมงานที่มัวแต่ก้มหน้างุดๆ ใส่โทรศัพท์ หลังดูความเรียบร้อยเสร็จก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อนอกเป็นชุดลำลองธรรมดา ไม่ลืมจัดเครื่องแบบเสื้อกั๊กสีดำและเนคไทแขวนไว้กับล็อกเกอร์พนักงาน
เครื่องแบบที่ประดับตรา ‘มงกุฎพระราชา’ ตรงอกเสื้อ
สัญลักษณ์ของ ‘King’s Club’
คิงส์คลับเป็นคลับผิดกฎหมายครับ ตอนแรกผมสมัครเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ ‘ผับ’ ซึ่งเป็นฉากหน้าของคลับต่างหาก แต่พอครบปีและรู้ในสิ่งไม่ควรจะรู้เข้า เพื่อเป็นการปิดปาก...ผมจึงถูกบังคับแกมชักชวนให้มาทำงานในฉากหลังพร้อมกับเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นสองเท่า
บอกตามตรง...สองเท่ายังไม่นับเป็นกำไร เพราะการรับมือกับลูกค้าที่มึนเมาใน ‘ชั้นสอง’ เป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสมาก ทุกครั้งหลังเลิกงานตอนตีสาม ผมเป็นต้องหมดเรี่ยวหมดแรงทุกที
ชั้นสองคืออะไรเหรอครับ อืม...เอาเป็นว่าคลับแห่งนี้มีสองชั้น ชั้นล่างคือแหล่งการพนัน อย่างรูเล็ต ไพ่แบล็กแจ็ค มีกระทั่งการแทงสนุกเกอร์ ส่วนชั้นสองคือแหล่งสังสรรค์ สร้างความเป็นส่วนตัวให้ลูกค้าด้วยโต๊ะกลมที่คลุมม่านปิดทึบเพื่อทำ ‘อะไรๆ’ ตามต้องการ แม้จะมีที่นั่งด้านหน้าบาร์ แต่ไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่เพราะมักหวังอย่างอื่นมากกว่า
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ตำแหน่งบาร์เทนเดอร์เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เพราะการทำเครื่องแก้วแตกสักใบ หรือการมอมเหล้าลูกค้าให้เมาอาละวาด ถือเป็นสิ่งที่ ‘อัศวินประจำชั้นสอง’ ชื่นชอบ ด้วยจิตวิญญาณรักการบริการของผม ครั้งแรกที่ถูกย้ายมาทำงานที่คลับถึงกับรับความเละเทะไม่ได้ แต่เมื่อทำใจให้ชิน ผมก็เริ่มรู้สึกว่าโลกนี้ยังมีสัจธรรมอีกมากต้องเรียนรู้
ก่อนจะเริ่มเข้าสู่ปรัชญาไปซะก่อน ผมขอพื้นที่ในการแนะนำตำแหน่งในคลับคร่าวๆ ไม่กี่ย่อหน้า
คืองี้ครับ คิงส์คลับแบ่งลำดับชั้นด้วยหมากรุก อาจเพราะเจ้าของหรือบอสนั้นชื่อคิง จึงคิดค้นการแต่งตั้งตำแหน่งอย่างสวยหรูขึ้นมา
ผู้มีอำนาจมากที่สุด แน่นอนว่าต้องเป็นบอส
รองลงมาคือควีน คนรักของเขา
ถัดจากนั้นคือเรือ หุ้นส่วนของคลับที่ผมไม่ค่อยได้เจอเท่าไหร่
ต่อมาคือบิชอป ถ้าตามความเข้าใจทั่วไปคือเลขา หรือถ้าให้ง่ายกว่านั้นอีกก็คือฝ่ายบุ๋น
ส่วนอัศวิน...ครับ ฝ่ายบู๊ของคลับนั่นแหละ ตำแหน่งเรือ บิชอป และอัศวินจะมีอย่างละสองคน โดยอัศวินจะแบ่งเฝ้าระวังชั้นหนึ่งกับชั้นสองของคลับเพื่อรองรับเหตุทะเลาะวิวาทที่เกิดขึ้นในทุกวี่วัน
ส่วนผม...ผมคือหรัญญ์ เป็นแค่ ‘เบี้ย’ คนหนึ่ง
ครับ พนักงานธรรมดากินเงินเดือนทั่วไปที่ได้ทิปหนักหน่อยนั่นแหละ
“ลองไปกันมั้ย”
“หืม?”
“Prince’s room น่ะ ลองไปกันมั้ย”
“เป็นผับหรือคลับล่ะ”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลยเพื่อน”
‘แมน’ บาร์เทนเดอร์ประจำคลับอีกคนหนึ่งเผยยิ้มซุกซนพลางยกนิ้วส่ายไปมาอย่างนึกสนุก
“เอาเป็นว่าตกลงแล้วนะ”
“...จะทำอะไรก็ทำเถอะ” ผมดึงหนังยางคล้องกับข้อมือเพื่อปล่อยเส้นผมสีดำละเอียดยาวสยายปรกบ่า ไม่ใช่ว่าชอบ แต่การทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ทำให้นาฬิกาชีวิตผมผิดเพี้ยน การจะตื่นไปร้านตัดผมเป็นอะไรที่ยากลำบากกว่าสมัยเรียนมากนัก เลยตัดปัญหาด้วยการไว้ผมยาวและรวบมัดตอนทำงานซะเลย
‘ผมนายสวย...’
...แม้สาเหตุหลักจะเพราะเคยมีคนชมไว้ก็เถอะ
หลังเลิกงานผมมักซ้อนมอเตอร์ไซค์แมนไปที่หอพักเพราะเราอาศัยอยู่ที่เดียวกันแต่คนละชั้น ฉะนั้นต่อให้ผมไม่อยากมา สุดท้ายก็ต้องจำใจรับปากไป ไม่งั้นผมก็คงกลับห้องไม่ได้ ใช่ว่าอยากจะงกหรอกนะ แต่ช่วงเวลาดึกดื่นตีสามย่างตีสี่แบบนี้เรียกแท็กซี่ยากยิ่งกว่าอะไร เผลอๆ จะโดนขึ้นราคาอีกต่างหาก
ผมถอนหายใจเฮือกอย่างปลงตกเมื่อโดนพามาหยุดยืนอยู่หน้าตึกหรูหราที่ประดับประดาสวยงาม ถึงขนาดมีน้ำพุโดดเด่นอยู่ด้านหน้า
“โรงแรม? ม่านรูด?”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เอ่อ...แต่ก็ไม่ต่างกันมากหรอก”
ผมมองแมนอย่างไม่เข้าใจ
“เอาน่า มึงเองก็ไม่ได้นอนกับใครมาตั้งนานเพราะเบื่อๆ เซ็งๆ ไม่ใช่รึไง มาลองของแปลกดีกว่า”
“ช่วยพูดอะไรให้เข้าใจมากกว่านี้จะได้มั้ย”
“ที่นี่น่ะคือ Prince’s room”
“อ่าฮะ” ผมกอดอก ยืนปักหลังอยู่ข้างมอเตอร์ไซค์อย่างแสดงเจตจำนงว่าจะไม่ขยับไปไหนจนกว่าจะได้คำอธิบาย
“เอ่อ...อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย กูเองก็ยังไม่เคยมา แต่เห็นคนรีวิวว่าที่นี่จะมีสองห้อง ห้องแรกคือห้องพักส่วนตัว ส่วนห้องที่สองก็คือห้องสำหรับ...” แมนเอาสองมือประกบแล้วทำหน้าหื่น แต่พอโดนผมมองหน้าเรียบเฉย ก็เปลี่ยนมายกมือลูบหัวแก้เก้อ “ประเด็นสำคัญคือคู่นอนจะเป็นแบบสุ่ม เข้าใจมั้ยรัญ ห้องที่สองน่ะเป็นห้องปิดทึบมืดตึดตื๋อ พอเอากันเสร็จก็กลับห้องพักเดิม อาบน้ำแล้วเดินออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! เราจะไม่มีทางรู้จักหรือเห็นหน้าคู่นอนตัวเอง หมดปัญหายืดเยื้อกวนใจ!”
ยิ่งพูดแมนก็ยิ่งใส่อารมณ์อย่างตื่นเต้น
“สรุปแล้วนี่น่ะเหมาะสำหรับวันไนท์แสตนด์ และพวกไม่เลือกมากมากเรื่องแถมยังรักสนุกแบบเราๆ ไงล่ะ!”
“อย่างมึงน่ะสิ” ผมกุมขมับ ใครนะช่างสรรสร้างที่แบบนี้ขึ้นมาได้
“อย่าดูถูกเชียวนะไอ้รัญ ที่นี่น่ะวางระบบดีมาก แถมมีการแบ่งระหว่าง ‘รุก’ กับ ‘รับ’ ฉะนั้นจะไม่มีการพลิกล็อกแน่นอน แถมยังเลือกได้ด้วยว่าอยากเจอชายหรือหญิง แบบแรนด้อมก็ยังมี”
“กูกลับล่ะ...”
“เฮ้ย มาถึงที่แล้ว ลองสักหน่อยสิวะ!” แมนตามมาลากแขนผมก่อนจะเดินหนี เจอมือปลาหมึกเข้าไปก็ชักรำคาญ สรุปกับตัวเองได้ว่า...มันอยากลอง แต่ไม่กล้าเข้าไปคนเดียวแหงแซะ
“แค่วันเดียวนะ”
“เออน่า ไม่ต้องห่วง เราไม่เจอกันเองหรอก เพราะกูเลือกผู้หญิง ส่วนมึง...”
ผมเดินนำเข้าไปทันทีจนแมนรีบวิ่งตามแทบไม่ทัน ต้องยอมรับว่าปริ้นส์รูมไม่ได้ไร้รสนิยมอย่างที่คิดไว้ เพราะด้านในตกแต่งเหมือนโรงแรมห้าดาว เรียกว่าทุ่มทุนสร้างมากเลยทีเดียว
“กรอกข้อมูลได้เลยค่ะ”
ผมมองแบบฟอร์มลงทะเบียนแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ มีทั้งเขียนโรคประจำตัว และสอบถามเกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์ครั้งล่าสุด แล้วยังรสนิยมส่วนตัวอย่างประเภท BDSM อีก ผมกรอกผ่านๆ ก่อนจะส่งให้พนักงาน ตอนมีคนเดินนำขึ้นชั้นสอง ก็เริ่มจะลุ้นๆ ขึ้นมาบ้าง...
“ถ้าเสร็จแล้วโทรไปแต่ไม่รับ แสดงว่าค้าง โอเคนะ”
ผมส่งสัญญาณมือเป็นเชิงเข้าใจกับแมน เพราะเราถูกพาแยกไปคนจะโซน แน่ล่ะ...ก็ผมเป็นรับ แถมยังเลือกผู้ชายอีกด้วย...
เป็นความโชคดีที่คิงส์คลับไม่แบ่งแยกเรื่องพรรค์นี้เท่าไหร่ แม้จะมีคนรู้ว่าผมเป็นเกย์ แต่ก็ไม่มีใครรังเกียจ
แหงล่ะ บอสเล่นควงผู้ชายเข้ามาโต้งๆ ขนาดนั้น ใครกล้าชักสีหน้าไม่พอใจมีหวังโดนยำเละพอดี!
ผมอยากบุหรี่ขึ้นมานิดๆ อาจเพราะรู้สึกตื่นเต้นและหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเดินมาถึงชั้นสอง เห็นทางเดินเล็บแคบก็คลับคล้ายเหมือนถูกลวงมาฆ่า แต่เมื่อมองดีๆ ทางเดินนั้นถูกแบ่งแยกหลายสายจากตรงบันได ค่อนข้างเป็นส่วนตัวทางใครทางมันดี
“มีอะไรสอบถามเพิ่มเติมมั้ยคะ”
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
หลังมองส่งพนักงานที่ขอตัวลงไปชั้นล่าง ผมก็ใช้การ์ดเปิดประตูอย่างไม่วาดหวังมาก ก่อนจะพบว่า...ไม่ใช่แค่เคาน์เตอร์ต้อนรับด้านหน้าที่หรูหรา ห้องพักข้างในก็ไม่ยิ่งหย่อนไปว่ากัน เทียบกับราคาเข้าพักแล้วถูกกว่าโรงแรงห้าดาวเป็นไหนๆ ทั้งตู้ทั้งเตียงและที่นั่งเล่นรวมถึงโทรทัศน์สำหรับดูวีดีโอ ครบครันและเป็นของมียี่ห้อทั้งนั้น
ผมสำรวจทั่วห้อง เจอถุงยางทุกขนาดวางเรียงในตู้หยอดเหรียญข้างๆ กับตู้เครื่องดื่ม ห้องน้ำใช้ได้ฟรีเพราะรวมในค่าบริการแล้ว แต่ถ้าต้องการชุดสำหรับเปลี่ยนก็มีขายเพิ่มเป็นพิเศษ รวมถึงอุปกรณ์ตามรสนิยม...ก็มีให้ยืมเสียด้วย
เอากำไรจากของพวกนี้นี่เอง
ผมหยิบคู่มือบนเตียงอ่านอย่างละเอียด ส่วนใหญ่อยู่ในกฎระเบียบที่เซ็นรับรองไปตั้งแต่ตอนกรอกข้อมูลข้างล่าง เกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์ที่บังคับใช้ถุงยาง การทำความสะอาดก่อนเจอคู่นอน ฯลฯ ส่วนที่เพิ่มเติมคือถ้าไฟประตูห้องทางขวามือขึ้นสีเขียวเมื่อไหร่ แสดงว่าอีกฝั่งมีคนเตรียมพร้อมรออยู่แล้ว...
ผมรีบหันไปหาประตูที่ว่าทันที ประตูไม้ธรรมดาไร้แสงไฟ
ด้านหลังบานประตูนั้นคือจุดนัดพบและการแลกเปลี่ยนสัมพันธ์ทางกายกับคนแปลกหน้า
หรือเผลอๆ จะไม่ทันเห็นหน้าด้วยซ้ำ
ไม่ยึดติด ไม่ต้องทำความรู้จัก ไม่มีการผูกมัด
ถึงจะวิตกอยู่บ้างแต่ก็ช่างยวนใจ
ผมวางคู่มือบนเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวให้พร้อม เดิมที...ชีวิตเซ็กซ์สำหรับผมไม่นับว่าแปลกใหม่ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ หน้าตาผมไม่ได้แย่อะไร บางครั้งบางคราวมีลูกค้าในคลับเชิญชวนบ้างก็เล่นด้วยตามอารมณ์ จนกระทั่งเมื่อเดือนก่อน ดันไปตกได้ลูกค้างี่เง่าเข้า ทำให้เสียการเสียงานและเสียอารมณ์
เอาเป็นว่าเพราะเคยเกิดเรื่องครั้งหนึ่งจนทำเอาต้องขาดงานหลายวัน ผมเลยไม่อยากจะควงกับลูกค้าอีก แต่จะให้ไปเดินหาเอาข้างนอกก็ยากแสนยาก เพราะถ้าไม่เข้าคลับผมก็นอนแผ่อยู่กับบ้าน ทำให้ช่วงนี้ค่อนข้างจะห่างเหินกับเรื่องประเภทนี้อยู่พอสมควร
ผมเดินเปลือยโดยมีผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องรอบคอ ไม่คิดสวมใส่เสื้อผ้าเพราะในคู่มือชี้แจงว่าหากไม่อยากให้เสื้อผ้าที่สวมใส่มายับย่น สกปรก หรือถูกฉีกขาด สมควรถอดแขวนไว้ในห้องจะดีที่สุด ผมนั่งเอนหลังบนเตียง ความหนานุ่มของเบาะนอนทำให้ชักเริ่มเคลิ้ม รอไปรอมาก็อดคิดไม่ได้ว่าที่ไฟไม่ติดอย่างนี้เป็นเพราะไม่มีใครเข้ามาใช้บริการเอาตอนตีสามย่างตีสี่รึเปล่า
ถ้าอย่างนั้นผมก็มาเก้อน่ะสิ
ในคู่มือไม่มีบอกในกรณีที่คู่ขาดเสียด้วย แต่สถานบริการจะไม่มีมาตรการรองรับเลยหรือไง ผมชักรู้สึกหงุดหงิด แต่พออ่านคู่มืออีกรอบ ก็เพิ่งฉุกคิดได้ว่าผมลืมกดปุ่มข้างประตู...อันเป็นสัญญาณว่า ‘พร้อม’ แล้ว
เออว่ะ อีกฝั่งเองก็รอไฟสีเขียวเหมือนกันสินะ
ผมลุกจากเตียงไปกดปุ่มที่ว่าทันที ระหว่างกำลังรอด้วยใจระทึกอยู่นั้น...ไฟเหนือประตูก็กลายเป็นสีเขียว!
น้ำลายถูกกลืนอย่างฝืดคอพร้อมเสียงปลดล็อก ชักรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองจนเกือบเผลอเดินถอยหลัง แต่ไม่รู้ว่าเพราะความอยากลองที่มีมากกว่ารึเปล่า ถึงทำให้ผมบิดกลอนประตูและเปิดออกอย่างกล้าๆ กลัวๆ
พลันไฟทั้งหมดดับพรึ่บ
ผมสะดุ้งเฮือก แวบแรกคิดว่าไฟตก แต่เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจากอีกฝั่ง ก็นึกได้ว่านี่เป็นระบบอัตโนมัติเพื่อป้องกันไม่ให้เห็นหน้าค่าตาของคู่นอนนั่นเอง
เห็นเพียงเงาร่างสีดำภายใต้ความมืดที่น่าระแวง
แต่ถึงอย่างนั้นก็กระตุ้นเตือนถึงความเร่าร้อนกระหายอยาก
ผ้าขนหนูถูกถอดทิ้งตั้งแต่เดินลงจากเตียง จึงมีเพียงร่างเปลือยเปล่าของผมที่เดินเข้ามาในห้องเล็กแคบไม่อาจมองเห็นด้วยตาว่ามีความกว้างยาวเท่าไหร่ แต่เมื่อลองยกมือแตะกำแพงทั้งสองด้าน ผมก็ต้องประหลาดใจเพราะมันแคบพอๆ กับทางเดินตอนเข้ามาเลยทีเดียว จะกางแขนให้สุดยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
มาประหยัดต้นทุนอะไรในห้องนี้ล่ะเนี่ย
แม้จะนึกเคืองไม่น้อย แต่ความเล็กแคบก็ทำให้ผมจำต้องก้าวเดินไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว เสียงของฝีเท้าที่เข้าใกล้กันมากขึ้น เสียงของลมหายใจที่เด่นชัดในความมืดที่เงียบสงัด
เมื่อเห็นเงาร่างสูงโปร่งหยุดยืนเบื้องหน้า ปลายลิ้นแลบเลียก็เผลอขบกัดบนริมฝีปากคล้ายกระดากอาย
ใจเต้นตึกตักจนแทบทะลุจากอก
ทำยังไงต่อดีล่ะ...
ทันทีที่ตั้งคำถาม คำตอบก็ถูกยัดเยียดโดยไม่ทันตั้งตัว
ร่างของผมถูกกระชากไปประกบจูบร้อนแรง บดเบียด ขบกัดซ้ำรอยเสียจนต้องหอบหายใจ สัญชาตญาณทำให้เผลอสะบัดตัว แต่ด้วยสถานที่ที่เล็กแคบการกระทำของผมเลยไร้ความหมาย
ไม่นานผมก็เป็นฝ่ายจูบตอบ
สองมือค่อยๆ สำรวจร่างของคู่นอนในค่ำคืนนี้ เริ่มจากช่วงลำตัวและกล้ามเนื้อแขน ผมไล้ปลายนิ้วไปตามแนวลาดไหล่ก่อนจะขย้ำท้ายทอยร่างนั้นเพื่อแลกลมหายใจผ่านปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้ามา
หากสองมือของผมซุกซนอย่างน่ารัก สองมือของเขาก็คงเหมือนกรงเล็บสัตว์ที่เริ่มไล้จากด้านบนลงล่างแบบสวนทาง เริ่มจากขย้ำเส้นผมยาวชื้นของผมกึ่งบังคับให้แหงนหน้ารับจูบอันดุดัน ก่อนจะจับยึดลำคอไม่ให้ขัดขืน จนเมื่อผมคล้อยตาม สองมือนั้นก็ค่อยๆ ลากตามแนวสันหลังที่เล่นเอาสะท้านเฮือก และหยุดลงตรงช่องทางที่เตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว
สองนิ้วแทรกเข้ามาโดยไม่ตั้งตัว ทำเอาผมถึงกับเผลอขบลิ้นอีกฝ่ายจนร้องโอดโอย แล้วในนาทีต่อมาก็เป็นผมที่ร้องลั่นซะแทนเมื่อร่างนั้นดันเอาคืนโดยการตีก้นดังป้าบ ผมยิ่งไม่ยอมแพ้อ้าปากกัดข้างลำคอจนจมเขี้ยว
ช่างเป็นการต่อสู้ที่ไร้สาระอะไรอย่างนี้ อีกฝ่ายก็คงคร้านจะเอาคืน เลยยกขาข้างหนึ่งของผมขึ้นจนต้องยึดบ่าเพื่อทรงตัว สองนิ้วที่ดุนดันเข้ามาถูกถอนออกไป แทนที่ด้วยบางสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นจมจ่อเข้ามาโดยไม่ต้องอารัมภบทให้มากความ
“ดะ...เดี๋ยว...”
ทันทีที่เซ็นเอกสารยอมรับตั้งแต่หน้าเคาน์เตอร์ คำปฏิเสธก็เสมือนลมที่พัดผ่านไปไม่มีอำนาจห้ามปราม
ผมทำได้เพียงกลั้นใจและจิกปลายนิ้วบนลาดไหล่ที่ถูกเกาะเป็นเสาหลักเมื่อถูกเติมเต็มเข้ามาสุดจนจุกอัก
ขนาดเตรียมตัวไว้ก็ยังเจ็บ
เล่นเอาน้ำตาแทบเล็ด
“อืม...”
ยัง...ยังจะครางอย่างสุขสมอีก ผมจุกจนหมดอารมณ์ แต่ก็ชาดิกขยับแทบไม่ได้ พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหายใจช้าๆ เพื่อไม่ให้สะเทือนไปถึงด้านล่าง เพราะตอนนี้เจ้าหนูของผมหดหมดแล้ว
แต่คู่นอนของผมไม่เข้าใจ
ไม่รอให้ผมได้ปรับตัวกับขนาด ไอ้บ้านี่ยังช้อนคาผมอีกข้างขึ้นแล้วเดินเครื่องทันที
ผมชักมีอารมณ์ หมายถึงอารมณ์กรุ่นโกรธเพราะไม่มีความสุขกับเซ็กซ์ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อโดนยึดสะโพกและถูกกระแทกสวน มือที่เกาะบ่าเลยเปลี่ยนมากระชากหัวร่างนั้นจนหงาย กลายเป็นว่าล้มกลิ้งทับตามกันมา
“โอ๊ย!”
สองเสียงประสาน เพราะขาสองข้างโดนยึดพอฝ่ายนั้นล้มหงายไปผมก็กลายเป็นคร่อมทับอยู่ด้านบนไปเสียฉิบ อีกฝ่ายน่ะร้องเพราะหัวกระแทก ส่วนผมก็ร้องเพราะช่วงล่างโดนทะลวงซ้ำจนต้องกัดปาก แต่เอาเถอะ มุมนี้กำลังดีตามต้องการ อย่างน้อยผมก็ได้คุมจังหวะ ไม่ต้องมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดกับเซ็กซ์ที่เจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียว
“อะ...”
ไม่รอให้ร่างที่ล้มโครมสิ้นท่าอ้าปากด่า ผมก็โน้มตัวเข้าไปประกบจูบและเริ่มขยับสะโพก หาจุดดีๆ ที่จะทำให้ตัวเองกลับมามีอารมณ์อีกครั้ง มาถึงขั้นนี้แล้ว เงินก็จ่ายไปแล้ว จะถอนตัวกลับคงไม่ได้
ผมแค่อยากมาปลดปล่อยตัวเองด้วยเซ็กซ์ดีๆ สักยกสองยกเท่านั้นเอง
ไม่รู้ว่าเพราะความตั้งใจผมส่งผลผ่านน้ำลายที่แลกลิ้นกันอย่างออกรส หรือเพราะการขยับเพื่อปรับขนาดของผมนั้นเนิบช้าเร้าใจไปอีกแบบ คู่นอนที่โดนผมทับไว้ถึงไม่ยักขัดขืนอย่างที่คาด แถมยังช่วยปลุกปั้นเจ้าหนูของผมให้ผงาดขึ้นอีกครั้ง
ไม่นานจังหวะทิ้งตัวก็เริ่มหนักหน่วงขึ้นจนหลุดคราง ความถี่ที่เพิ่มมาพร้อมกับอารมณ์ที่ทบทวีจนต้องผละตัวจากการจูบ แต่ร่างนั้นไม่ยอมปล่อยผม ปลายลิ้นตามเกาะเกี่ยวไม่ห่าง รู้ตัวอีกครั้งผมก็ถูกดันตัวในท่ากึ่งนั่งซ้อนตัก หลังแนบพิงกับกำแพง ช่วงร่างโดนกระแทกกระทั้นเร่าร้อนพอๆ กับรสจูบที่เรียกได้ว่าแทบละลาย
“อะ...อื้ม อ๊า”
ด้วยความเล็กแคบของห้องทำให้สองขาของผมที่อ้ากว้างจิกเกร็งอยู่กับกำแพงอีกฝั่ง ช่วยยันตัวให้ขยับเอวตรงจังหวะสอดคล้องกับการสอดใส่ของคู่นอนที่เริ่มเป็นฝ่ายคุมเกม ผมเองก็ปล่อยตัวปล่อยใจ ทิ้งให้ร่างกายเป็นไปตามสัญชาตญาณ
ริมฝีปากแนบชิด ปลายลิ้นเกาะเกี่ยว สองมือโอบแน่น ช่วงล่างต่างสวนเข้าหากันด้วยจังหวะที่เป็นหนึ่งเดียว
ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ
นั่นเป็นเซ็กซ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผมเลย
ผมตื่นขึ้นมาตอนบ่ายของเช้าอีกวันหนึ่งเพราะเสียงโทรศัพท์ที่รำคาญจนจำใจต้องรับอย่างช่วยไม่ได้
แน่นอนว่าย่อมเป็นเพื่อนซี้ของผมเอง
(( กว่าจะรับได้นะรัญ เมื่อคืนหนักเหรอวะ ))
ผมตอบไม่ถูก...เพราะจะบอกว่าหนัก...ก็คงได้ละมั้ง แต่ถ้านับจริงๆ แล้วน่าจะเป็นเซ็กซ์ที่สุดยอดเกินไปจนกลายเป็นความเคลิบเคลิ้มมากกว่า จนถึงตอนนี้ผมก็ยังจำสัมผัสที่แนบแน่นบนริมฝีปากได้อย่างดี รสจูบที่แฝงกลิ่นอายความกระหายเร่าร้อน สัมผัสที่เคล้นคลึงไปทั่วร่างกาย และ...เสียงกระเส่าที่ครางอย่างสุขสม
หลังเสร็จสมไปหนึ่งครั้งพวกเราก็ไม่ได้เร่งร้อนทำต่อ เขาโอบกอดผมเพื่อให้ปรับลมหายใจ ลูบสางเส้นผมอย่างอ่อนโยนจนไม่เหมือนคนที่ดึงดันสักแต่จะสอดเสียดเข้ามาตอนแรก จนเมื่อแตะไปแตะมาและพากันจูบเม้มอีกครั้ง พวกเราก็เปลี่ยนท่าและเริ่มยกสอง...ยกสาม วนลูปอย่างค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้จวบจนรุ่งสาง
นี่ไม่ใช่เซ็กซ์ที่สักแต่ฝืนทำและฝืนตัวเอง เมื่อถึงจุดอิ่มตัวที่เริ่มคิดว่าควรพอได้แล้ว ผมและเขาก็พากันเดินกลับห้อง ความเหนื่อยล้าที่รีดเค้นไปทั้งจิตวิญญาณและร่างกายทำเอาผมนอนหลับเป็นตาย ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแมนจนถึงตอนนี้
(( เข้างานไหวมั้ยวะ ))
“ไหวๆ” ผมพูดเมื่อลองขยับตัวนั่ง แม้จะยังง่วงงุนและเสียดช่วงล่างอยู่บ้าง แต่ก็ไม่หนักหนาขนาดหยุดงานที่เงินดีขนาดนั้น “ไว้เจอกันที่ทำงาน แค่นี้นะ”
ไม่รอให้แมนถามต่อผมก็รีบวางสาย ก่อนจะพาร่างตัวเองไปทำความสะอาดในห้องน้ำแล้วสำรวจบาดแผลเป็นอย่างแรก โชคดีที่เตรียมตัวไว้ก่อน ไม่งั้นตอนอีกฝ่ายฝืนดันเข้ามาผมคงเลือดออกไปแล้ว คนอะไรไม่รู้จักดูสภาพคู่นอนซะบ้างเลย เฮ้อ...แต่อย่างน้อยช่วงหลังก็ทำดีล่ะนะ
หลังอาบน้ำผมก็สวมเสื้อตัวเมื่อวานที่แขวนไว้อย่างดี ก่อนจะลงมาจ่ายเงินเพิ่มสำหรับการค้างคืน ระหว่างทางผมไม่เจอใครเลย คงเพราะช่วงสายแบบนี้ไม่ค่อยมีคนกล้าเข้าโรงแรมอย่างว่าแบบประเจิดประเจ้อ เป็นผมซะเองที่ต้องก้มหน้าก้มตาตอนเดินออกจากปริ้นส์รูม
ถึงจะบอกว่าเมื่อคืนเป็นเซ็กซ์ที่ดี แต่ถึงอย่างนั้นสภาพร่างกายก็ทำเอาดินกะเผลกแอบเป๋ไปเหมือนกัน เพราะออกกำลังกายตลอดคืนผมเลยหิวแทบคลั่ง พอเจอก๋วยเตี๋ยวข้างทางเลยรีบเข้าไปนั่งทันที
แต่พอจับตะเกียบเตรียมก้มหน้าก้มตากิน เส้นผมยาวตรงของผมก็แทบจะจมเข้าไปในชาม ผมถอนหายใจเฮือก รวบผมด้วยสองมือ แต่พอจะเกี่ยวยางมามัดก็เจอแต่ข้อมือผอมที่ความว่างเปล่า
ผมนิ่งงันชั่วครู่ ก่อนจะดึงมือกลับปล่อยให้เส้นผมสยายกลับตามเดิม พลิกซ้ายพลิกขวาจนมั่นใจก็เพิ่งระลึกได้ว่า...หนังยางของผมหายไปแล้ว!
ตั้งแต่ตอนไหน
ผมพยายามนึกย้อน หนังยางเส้นนั้นใส่ติดตัวเสมอจนกลายเป็นความเคยชิน แม้จะถอดเสื้อตัวเปล่าเปลือยแต่ผมก็ยังสวมไว้ประหนึ่งเครื่องประดับ ถ้าจะหายก็คงมีแต่ตอนโรมรันพัวพันกับชายแปลกหน้าในห้องนั้น...
ผมเหม่อมองปริ้นส์รูมจากอีกฝั่ง แต่จะให้เข้าไปถามหาหนังยางเส้นเดียวก็ใช่ที่
ถ้าพนักงานเก็บได้แล้วเอาไปทิ้งก็ช่างเถอะ แต่ถ้าคู่นอนคนนั้นของผมเก็บได้...
“หึ”
ผมหลุดหัวเราะเมื่อจินตนาการว่าอีกฝ่ายอาจเก็บไว้เป็นของดูต่างหน้า บ้าชะมัด เผลอๆ คนนั้นจะไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ ถ้าติดมือไปด้วยจริงๆ ก็คงโยนทิ้งไม่ต่างกัน
“คิดว่าตัวเองเป็นซินเดอเรลร่าที่ทิ้งรองเท้าแก้วให้เจ้าชายรึไง ไอ้รัญ”
แถมรองเท้าแก้วที่ว่ายังเป็นแค่หนังยางเส้นละยี่สิบบาทซะด้วย
ชักจะเพ้อหนักแล้วสิ หรัญญ์เอ๊ย
---------------------------------------------------------------------------------------------------
เปิดเรื่องใหม่กับหนูรัญและเจ้าชายปริศนา(?)
เรื่องนี้ยืมโลเคชั่นของคิงส์คลับมาค่ะ ตัวละครใหม่หมดไม่เคยไปโผล่เรื่องไหนมาก่อน แต่ตัวละครของคลับอาจมีโผล่บ้างอย่างเช่นเก่ง (อัศวิน) กับพี่แว่น(บิชอป) ซึ่งประจำชั้นสองชั้นเดียวกับรัญอยู่แล้ว อันนี้ได้เจอผ่านๆ กันแน่นอน
อะแฮ่ม จะพูดถึงที่มาของเรื่องนี้ก็เขินแปลกๆ
แบบว่า...เรื่องที่สามแล้ว...เลขสามแบบนี้ก็ต้องฉลองสักหน่อย แล้วก็ปิ๊งไอเดีย อยากจะสามพีซะงั้น เลยเปิดเรื่องใหม่! คู่ใหม่ซะเลยค่ะ!! //ดนตรีมา แท่นแทนแท้นนน
แต่เรื่องนี้จะไปสามพียังไง จะไปลงเอยกันแบบไหน ตอนหน้ามาเจอกับผู้เข้าชิงกันนะคะ เตรียมโบกป้ายไฟได้เลย!
เพจนักเขียนที่เปิดเรื่องใหม่แบบสามพีด้วยเหตุผลที่เหมือนจะมีสาระแต่ก็ไม่มีสาระ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
#ชอบคำนำเสนอเพจทุกเรืองทุกตอนจริงค่ะ
กรี๊ดดดด เรื่องนี้จะติดตามแบบตามติดเลยค่ะ ชอบสามพีอยู่แล้วด้วยโฮะๆ แล้วก็ชอบออกแนวเร้าร้อนด้วย ชอบนายเอกค่ะคาแรกเตอร์ออกแนวผู้ชายธรรมดาๆแต่ไม่ธรรมดา
-
ว้าวววว 3P -////-
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ 555555
แอบคิดถึงคิงส์คลับเหมือนกัน
-
ปูเสื่อนอนรอหน้าคิงส์คลับเลยค่าา
-
3P *0*!!!!!!!!!!!!!!
แค่เปิดเรื่องมาก็ติดใจหนูรัญแล้ววววววว อยากเห็นหน้าผู้ท้าชิงครบๆ
จะได้ทำป้ายไฟรอ อิอิ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
กรีดร้อง มีความแซ่บหนักมากค่าาาา ตามๆๆๆๆ :haun4:
-
รอคอยยยย ขึ้นชื่อสามพี ตอนปักป้ายรอ555
-
มาปูเสื่อรอเรื่องใหม่ค่า,~
-
แค่ตอนแรกก็โชกเลือดละข่าา :pighaun: ทำป้ายไฟรอเลยค่ะะ :pig4:
-
ไม่ได้หาอ่านง่ายๆนะคะ 3P ที่มีสตอรี่ย์เยอะๆเลย ตามอ่านแน่นอน
-
นี่ปักหลักรอไฟเขียวครั้งถัดไปเลยค่ะ. ลุ้นว่าจะครบสามตอนไหน แค่าองในห้องแคบๆก็สุดติ่งแล้ว. น้องผมยาวนี่แหมาะมากจริงๆ ครีเอทนายเอกโดนใจตลอดๆเลยนะคะ
-
ปรบมือต้อนรับนิยายใหม่ค่าาา เราชอบ 3P ฮ่าๆๆ จากตอนแรกที่อ่านไม่แน่ว่าหนังยางอาจเหมือนรองเท้าแก้วก็ได้นะรัญ
ปอลิง คิดถึงพี่แว่น
-
:pighaun: :pighaun: 3p
เปิดเรื่องน่าติดตามมาก
-
หูยยยยยย เปิดมานายเอกก็แซ่บเลยยย :hao6:
-
ชอบการสร้างสรรค์ โลเคชั่นต่างๆ จริงๆ 55555
แต่อันนี้คิงคลับน่าจะเอาไปทำบ้างนะ
ควีนน่าจะชอบบบ
-
ถูกใจ ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คนนั้นจะตามรัญ เจอมั้ยนะ
หรือรัญ จะเจอกับเขายังไง
หนังยางบอกตัวตน ชี้เบาะแสหรือเปล่า
เอ่อ......คอย 3p อย่างใจจดใจจ่อ เลย เง้ออ....เขิน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม่ ร้อนแรงกันทีเดียว
-
ติดตามจ้า เป็นกำลังใจให้คะ
-
ชอบนายเอกแซ่บๆแบบนี้ รอดูพระเอกทั้งสองคนเลยค่าว่าจะแซ่บขนาดไหน
-
ตามมมม ชอบแรงงง เอร๊ยๆ :hao7:
-
ติดตามค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P 3P กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:m25: :m25:
-
ตบมือรัวๆๆ ค่ะ รอ รอ
-
เข้ามารอตอนใหม่ของเรื่องใหม่...........
-
เข้ามาเจิมเพราะ 3P :hao7:
-
ปักเลย 3p ด้วย
-
รอๆ
-
ตอนที่ 2 : คนสามคน
หกโมงคือเวลาเข้างานของผม หลังเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบและทำความสะอาดเคาน์เตอร์บาร์เรียบร้อย ลูกค้ารายแรกก็ทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับปลายนิ้วชี้ที่เคาะโต๊ะเบาๆ คล้ายโอ้อวดนาฬิกาเรือนใหม่รุ่นลิมิตเต็ดฝังเพชรที่คงจะไปประมูลได้มาอีกตามเคย
ผมกับแมนลอบสบตาอย่างรู้กัน ไอ้ตัวปัญหามาอีกแล้ว
“ไปเถอะรัญ กูจัดการเอง”
“ใจว่ะ” ผมตบบ่าเพื่อนซี้ที่ช่วยสลับตำแหน่งรับหน้า แต่คุณลูกค้าไม่วายตะโกนข้ามหัวแมนทักทายผมจนได้
“เปลี่ยนยางรัดผมทำไมล่ะรัญ”
ผมชะงัก เผลอลูบหนังยางเส้นใหม่ที่หยิบมาใช้ลวกๆ อย่างไม่ตั้งใจ...หนังยางเส้นเก่าของผมเป็นยางเส้นใหญ่สีน้ำตาล สวมเป็นกำไลข้อมือได้ แต่อันใหม่เป็นหนังยางวงเล็กเหมือนมัดถุงแกง แม้จะเห็นความแตกต่าง ถ้าไม่สังเกตดีๆ จะไม่มีทางรู้เด็ดขาด
แล้วนึกอุตริอะไรมาสังเกตหนังยาง ถ้าไม่ใช่ว่า...
ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน นึกถึงความเป็นไปได้ มองหน้าลูกค้าตัวปัญหา ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างเชื่อมั่น
ผมเคยมีเซ็กซ์กับหมอนี่มาแล้ว แน่ยิ่งกว่าแน่ว่าไม่ใช่คนเมื่อคืนแน่นอน!
ครับ คู่นอนที่ผมเคยควงจนเกิดปัญหาตามมาจนเข็ดขยาดไม่กล้าสุงสิงกับลูกค้าในคลับอีก ก็คือนาย ‘ราเชนทร์’ ที่นั่งหน้ายิ้มแถมยังโบกมือทักทายนั่นแหละ!
ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาร่ำรวยแค่ไหน แต่ลูกค้าที่สามารถนั่งหน้าสล๋อนในคลับได้เกือบทุกคืนอย่างเขาก็การันตีแล้วว่ากระเป๋าเงินหนักใช่ย่อย แม้ส่วนใหญ่จะคลุกกับบาร์ชั้นสอง แต่บางครั้งเบื่อๆ เขาก็ลงไปถลุงเงินเล่นที่ชั้นหนึ่งซึ่งเป็นแหล่งการพนัน แล้วขึ้นมาโอดครวญกับผมบ้าง ไม่ก็กระแซะให้ผมแสดงความยินดีกับเขาบ้าง
ราเชนทร์เป็นคนขยันแจกขนมจีบอย่างสม่ำเสมอ พอได้กินนานวันเข้าก็เลยตอบตกลงก่อนจะสำลักตายซะก่อน แต่ผมทนได้แค่สามวันเท่านั้นแหละ เพราะพอเขยิบสถานะขึ้น ไอ้ท่าทางสบายๆ เหมือนกินลมชมวิวก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ทั้งหึงทั้งหวง แล้วยังบีบบังคับให้ผมตามใจเอาใจสารพัด เรื่องบนเตียงยิ่งไม่ราบรื่น เพราะเขายึดตัวเองเป็นศูนย์กลางและคิดว่าแน่ซะเหลือเกิน
พอผมบอกเลิก ราเชนทร์ฉุนจัดขนาดให้คนมาขู่ทำร้ายผม จนต้องขอหยุดงานชั่วคราวเพราะไม่กล้าออกไปไหน
ไม่รู้ว่าผีบ้าออกจากร่างหรือใครมาเรียกสติ หลังจากนั้นไม่นานราเชนทร์ก็มาขอโทษขอโพย อย่างกับหนังคนละม้วนชนิดที่ผมปฏิญาณกับตัวเองดังๆ ว่าไม่มีวันลดตัวไปคบกับหมอนี่อีกแน่นอน!
...นั่นเป็นเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนก่อน
แต่ขอโทษเถอะ หลังจากราเชนทร์เค้นให้ผมพูดคำว่ายกโทษให้ในครั้งนั้นแล้ว เขาก็มานั่งเล่นกินลมชมวิวในคลับอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น แถมยังคอยแซวคอยหยอกผมเป็นระยะ เล่นเอาหงุดหงิดอยากจะปาแก้วเหล้าใส่ทุกที
“รัมมาตินี่”
“ครับ”
ผมหันไปรับลูกค้าที่ทิ้งตัวนั่งห่างจากราเชนทร์สามช่วงตัว นึกแปลกใจเพราะไม่คุ้นหน้ามาก่อน แถมมาถึงก็มุ่งมั่นสั่งค็อกเทลแบบเข้มข้นซะด้วย ผมลอบมองลูกค้าแม้จะรู้ว่าเสียมารยาท แต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าคนหน้าเครียดสวมแว่นกรอบเหลี่ยมสุดแสนไร้ความบันเทิงกระทั่งผมยังหวีเรียบไม่กระดิกแถมไม่เคยทำสีมาก่อนแบบนี้ถ้าดื่มเข้าไปแล้วจะน็อกจนต้องเรียกให้คนมาหามหรือเปล่า
บาร์เทนเดอร์ที่ดีต้องรู้จักสังเกตลูกค้า ถ้าเห็นท่าว่าไม่ไหวก็ควรห้ามปราม ไม่อย่างนั้นจะไม่มีมีคนจ่ายค่าเครื่องดื่มเอาได้
มือที่เอื้อมไปหยิบแก้วค็อกเทลแช่แข็งสำหรับมาตินี่ลังเลเล็กน้อย ผมตัดสินใจหันมายิ้มหวานให้กับลูกค้าหน้าใหม่
“เพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ แบบนี้ ดื่มไซด์คาร์จะช่วยให้กระชุ่มกระชวยมากกว่ามาตินี่ที่มีรสแรงกว่านะครับ”
“ไซด์คาร์?”
ชัดเลย หน้าใหม่ไม่พอยังใหม่สำหรับค็อกเทลอีกด้วย ผมเจอมาหลายคนแล้วที่มาถึงก็สั่งมาตินี่เพราะมักถูกพูดถึงในหนังบ่อยๆ ฟังแล้วดูเท่ น่าลอง หารู้ไม่ว่ามีหลายรายเหลือเกินอ้วกแตกเพราะเครื่องดื่มที่ว่ามาแล้ว
“ครับ ไซด์คาร์มีรสของมะนาวทำให้รู้สึกสดชื่น ให้ความรู้สึกเปรี้ยวอมหวานนิดๆ รับรองคุณต้องชอบแน่นอน” การตบท้ายด้วยการพูดเป็นเชิงบวก ร้อยทั้งร้อยพวกลูกค้าที่เพิ่งเคยเข้าคลับและกลัวเสียหน้ามักจะหลงติดกับอย่างง่ายดาย
“งั้นก็เอามาลองดูแล้วกัน”
“ครับ” ผมยิ้มน้อยๆ แล้วหันไปจัดการกับค็อกเทล บาร์เทนเดอร์ทุกคนล้วนถูกฝึกให้มีบุคลิกที่สง่าผ่าเผยหลังเหยียดตรง ทุกองศาในการหยิบจับอุปกรณ์หรือเขย่าเชคเกอร์นั้นต้องผ่านการฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หน้ากระจก เรียกได้ว่าผสมผิดส่วนนิดหน่อยไม่ว่า แต่ขอท่าสวยไว้ก่อนเป็นดี
ถ้าเป็นลูกค้าผู้หญิงผมจะใช้น้ำตาลโรยรอบปากแก้ว แต่สำหรับผู้ชายอย่างลูกค้าหน้าใหม่ที่สวมแว่นเคร่งเครียดปานพนักงานกินเงินเดือนที่อดได้โบนัส ผมคิดว่าการตกแต่งเครื่องดื่มให้ดูน่ารักกุ๊กกิ๊กออกจะเป็นการหยามหน้าซะมากกว่า
“หึ เครื่องดื่มผู้หญิง”
...ไอ้ตัวปัญหาราเชนทร์ไม่วายระรานมาถึงฝั่งนี้
ลูกค้าหน้าใหม่ถึงกับไม่กล้ายกดื่มเมื่อโดนดูถูก ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเป็นอะไรที่น่าปวดหัว แต่ใช่ว่าผมจะไม่เคยเจอความกระอักกระอ่วนนี้มาก่อน
“ไซด์คาร์ไม่ใช่เครื่องดื่มผู้หญิงหรอกครับ ผู้ชายหลายคนก็ชอบดื่มเพราะช่วยฟื้นฟูความเหนื่อยล้าหลังทำงานตลอดวัน...ที่ผมแนะนำเพราะสีหน้าคุณดูเคร่งเครียดอิดโรย หากดื่มมาตินี่ที่มีรสชาติแรงแทนที่จะช่วยให้ผ่อนคลายอาจจะรู้สึกง่วงนอนมากกว่า” ผมคลี่ยิ้มพลางเอ่ยอย่างสุภาพ บาร์เทนเดอร์นอกจากจะท่าสวยแล้วต้องมีทักษะการพูดโน้มน้าวที่ดี แม้ผมจะไม่ช่างพูดช่างคุยมีอัธยาศัยดีเท่าแมน แต่เรื่องการหว่านล้อมเรียกทิปนั้นถือว่าเป็นอันดับต้นๆ ของคลับเลยทีเดียว
“จะบอกว่าฉันไม่ทำงานทำการเอาแต่หาความสำราญงั้นสิ” ราเชนทร์พยายามไล่ต้อนให้จนมุม
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ รัมมาตินี่เองก็เหมาะกับคุณราเชนทร์ ให้ภาพลักษณ์ของหนุ่มเจ้าสำราญที่เร่าร้อนเชิญชวน” พูดไปก็ชักกระดากปาก ผมเลยเลี่ยงสายตากลับมาหาคุณลูกค้าหน้าใหม่ที่ดูเหมือนจะติดใจไซด์คาร์อย่างที่คิด “ค็อกเทลมีหลากหลายใช่ว่าจะเหมาะกับคนทุกคนเสมอใป หน้าที่ที่จะเลือกเครื่องดื่มให้ตรงใจกับคนเหล่านั้นก็คือบาร์เทนเดอร์อย่างพวกผม ใช่มั้ยล่ะครับ”
“เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงชอบนาย หรัญญ์”
ผมได้แต่ยิ้มค้างอย่างเคยชิน ทุกวันมานี้ฟังคำหยอกเย้าของราเชนทร์จนมีภูมิต้านทานขึ้นมาก แม้เท้าจะแอบกระตุกเป็นระยะบ้างก็ตาม
“หรัญญ์”
“ครับ?” ผมขานรับอัตโนมัติเมื่อถูกเรียกชื่อ พอเจอกับสายตาวาวระยับใต้แว่นกรอบเหลี่ยมก็เล่นเอารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ผมไม่ค่อยบอกชื่อจริงตัวเองกับลูกค้าเท่าไหร่ หากถูกถามก็จะบอกแค่ให้เรียกว่า ‘รัญ’ เท่านั้น สำหรับราเชนทร์เป็นกรณีพิเศษที่คิดว่าพอจะคาดเดากันได้ แต่ลูกค้ารายใหม่ที่ไม่ถูกกับคลับอาจจะมีความนัยมากกว่าที่คิด
ไม่สิ เป็นผมเองที่ตื้นเขิน ควรจะรู้อยู่แล้วเชียวว่าลูกค้าทุกคนที่ผ่านระบบคัดกรองมาเป็นสมาชิกของคลับล้วนไม่ธรรมดา
รวมถึงพนักงานเงินเดือนที่ดูจะทำงานหนักจนแก่กว่าวัยตรงหน้าผมก็ด้วย
“คีรี”
“ครับ?”
“ฉันชื่อคีรี ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณหรัญญ์”
“ครับ...” ผมยิ้มเก้อ บาร์เทนเดอร์ที่ดีไม่ควรชักสีหน้าใส่ลูกค้า แม้สังหรณ์กำลังบอกเตือนว่าโดนจีบ ‘อีกแล้ว’
แมนเข้ามาศอกใส่ผมอย่างรู้กัน แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่อาจเพราะท่าทางสุภาพอย่างไว้ตัวของผมเป็นที่นิยมในหมู่ลูกค้าพอสมควร ผิดกับแมนที่มักมีคนเข้ามาปรึกษาปัญหาชีวิต หรือบอกเล่าเรื่องราวร้อยละเก้าสิบ ส่วนคนที่เข้าหาผมมักจะหวังอย่างอื่นมากกว่า
แถมมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็เป็นผู้ชายซะด้วยสิ
ไม่รู้ว่าการที่ผมชอบเพศเดียวกันนั้นดูออกง่ายมาก หรือเพราะการไว้ผมยาวทำให้ดูไปในแง่นั้น แต่ผมแสนจะระอาใจเหลือเกินเมื่อต้องคุยกับลูกค้าที่รู้เต็มอกว่าคิดไม่ซื่อ
มันทำให้การทำงานเป็นไปอย่างน่ารำคาญ เพราะคนพวกนี้ไม่ได้มองความตั้งใจในการคัดเลือกเครื่องดื่ม หรือท่าเขย่าเชคเกอร์ที่ซุ่มซ้อมแทบตายของผม แต่มัวเมียงมองหาโอกาส สร้างโอกาส และยังแย่งผมพูดในบางครั้งรวมทั้งตัดโอกาสลูกค้าคนอื่นอีกต่างหาก
ปวดกระดองใจเหลือเกิน หรัญญ์เอ๊ย
ราวกับว่าวันนี้มาลองเชิง หลังดื่มไซด์คาร์และชวนผมคุยเป็นระยะ นายคีรีก็ขอตัวกลับเอาตอนสี่ทุ่มในช่วงที่คลับเริ่มวุ่นวาย ดูจากสีหน้าคิ้วขมวดของเขา คงจะไม่ชินกับที่แห่งนี้อย่างมาก
ผมมองนามบัตรที่สอดมาใต้ทิปห้าพันแล้วถึงกับมือสั่น
ประธานบริษัทอหังสาริมทรัพย์ ABC
...นั่นมันบริษัทติดอันดับในประเทศไม่ใช่รึไง! ผมตกได้ปลาตัวใหญ่รึเปล่าเนี่ย ตอนแรกที่ได้ผมคิดจะทิ้ง แต่พออ่านตำแหน่งไม่รู้ทำไมมือเจ้ากรรมถึงได้เก็บนามบัตรไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างดี...
ความโลภเป็นเรื่องปกติของคน และผมเองก็ใช่ว่าจะร่ำรวย ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องก้มหน้าก้มตายอมทำงานกลางคืนชงเหล้าชงเครื่องดื่มคอยยิ้มให้ลูกค้า ที่มีทั้งเข้ามาจีบ ทั้งชวนหาเรื่อง แล้วยังกินกันเองให้ดูจนแทบจะเป็นตากุ้งยิงหรอก
แน่นอนว่าผมยังคงยึดคำปฏิญาณที่ว่าจะไม่คบลูกค้าถือเป็นอันดับหนึ่ง แต่ใช่ว่าจะคุยเล่นแบบมิตรภาพลูกผู้ชายไม่ได้สักหน่อยนี่ เจอกันวันแรกนายคีรีก็ใจป้ำให้ผมมาห้าพัน ถ้างวดหน้าทำเป็นแกล้งแตะมือโดนตัวบ้าง อาจจะเพิ่มขึ้นมาหน่อยก็ได้
อย่าเพิ่งกล่าวหากันเลย ผมไม่ได้ขายตัว อันนี้น่าจะเรียกว่า...อืม...มอบความสุขให้เล็กๆ น้อยๆ ส่วนคนจ่ายจะให้มากน้อยแค่ไหนก็ขึ้นกับความพึงใจ!
เอาน่า ถ้าคิดในแง่การถูกทารุณกรรมทางจิตใจของผมที่ต้องอดทนฝืนยิ้มจนบอบช้ำแทบกระอักเลือด ก็นับเป็นค่าตอบแทนที่เหมาะสมแล้วไม่ใช่รึไง
ใช่ ใช่แล้ว ใช่แน่นอนที่สุด
ในเมื่อการเทคแคร์ลูกค้าเป็นพิเศษจนอาจเสียโอกาสที่จะบริการลูกค้าคนอื่น เขาก็ควรจะให้ผมมากเป็นพิเศษเพื่อชดเชยในค่าที่ควรจะได้ของผมสิ!
คิดอีกก็ถูกอีก
“รัญ ยืนนิ่งทำอะไรน่ะ ลูกค้าทยอยมาเยอะแล้วนะ หันมาได้แล้ว”
“โทษที” ผมหันมาพูดหน้านิ่งโดยไม่เผยซึ่งความคิดอกุศลแม้แต่น้อย ทักษะแสดงสีหน้านั้นพวกเราล้วนถูกฝึกฝนพอๆ กับการเขย่าเชคเกอร์ แม้โดนลูกค้าอ้วกใส่ก็ห้ามคิ้วกระตุกแม้แต่นิดเดียว!
ถ้าจะถามถึงความแตกต่างระหว่างคีรีกับราเชนทร์ นอกจากนิสัยที่ต่างกันสุดขั้วแล้ว ภาพลักษณ์ก็เรียกได้ว่า ‘ฟ้ากับเหว’ ราเชนทร์เป็นลูกครึ่ง...ครึ่งอะไรสักอย่างแต่ไม่ใช่ไทยแท้เพราะผมมีสีน้ำตาลทองธรรมชาติ ดวงตาก็สีอ่อนกว่าปกติ รูปร่างสูงมีกล้ามเนื้อแบบชาวตะวันตก และนั่นทำให้เจ้าตัวมีความมั่นใจในตัวเองมากจนน่ากระทืบเป็นระยะ แถมยังชอบใส่ของแบรนด์เนมอวดรวยและคิดว่าตัวเองดึงดูดสายตาชื่นชมอิจฉา หารู้ไม่ว่าเป็นสายตาของการมองตัวประหลาดซะมากกว่า
ราเชนทร์เป็นหนุ่มที่ไม่ทำอะไรก็มีเงินตกลงมาจากฟ้า ทำให้ดูเจ้าสำราญและค่อนข้างใจใหญ่ แต่สำหรับคนที่เคยคบกันแล้วผมบอกเลยว่า ไอ้หมอนี่แม่งใจแคบมากต่างหาก!
ผิดกับคีรี รายนี้สมเป็นท่านประธานบริษัทติดอันดับของประเทศ การแต่งกายเป๊ะตั้งแต่หัวจรดเท้า เสยผมเรียบไม่กระดิกวางมาดสุขุม หน้าตาเคร่งเครียดดูจริงจังกับทุกอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่คนท่ามากเท่าราเชนทร์ เพราะตอนผมแนะนำเครื่องดื่มก็ยอมโอนอ่อนง่าย พูดน้อยแต่เข้าประเด็น ไม่ใช่พล่ามถึงดินฟ้าอากาศหมาตดแมวหาย และไม่ฝืนทำเกินตัว หรือฝืนใจรุกเกินขอบเขต นับว่าพอคบหาได้...อืม ไม่ใช่เพราะว่าตำแหน่งหรือทิปห้าพันหรอกนะที่ทำให้ผมคิดว่าเขาคบหาได้น่ะ
แต่ถ้าให้เลือกกันจริงๆ ผมขอไม่เลือกใครสักคน ราเชนทร์บ้าเกินไป ส่วนคีรีก็จริงจังกันไป ทั้งสองต่างกันสุดขั้ว และผมไม่ชอบที่จะเป็นคนปรับจูนอยู่ตรงกลางซะด้วยสิ แค่เรื่องตัวเองก็แทบเอาตัวไม่รอดแล้ว ถ้าคบแล้วยุ่งสู้อย่าสานต่อจะดีกว่า
“ไอ้ตัวปัญหาล่ะ” ผมกระซิบถามถึงราเชนท์ที่ไม่รู้หายหัวไปไหน
“ลงไปชั้นหนึ่งน่ะ เดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้ว ไม่ต้องรีบคิดถึงหรอก”
ผมแอบตบหลังแมนที่กล้าแซวมาได้ อย่าว่าคิดถึงเลย แค่นึกหน้าราเชนทร์ก็ทำเอาผมขนลุกเกรียวอย่างเข็ดขยาดแล้ว
บาร์เทนเดอร์ประจำบาร์มีทั้งหมดสามคน ค่อนข้างสนิทสนมกันพอประมาณเพราะต้องช่วยกันในกรณีที่หากคนใดคนหนึ่งเผลอหลุดหรือโดนลูกค้าต่อว่าด้วยความมึนเมาไร้เหตุผลแล้วดันใส่อารมณ์กลับ ทำให้พวกเราค่อนข้างเข้าอกเข้าใจกันดี โดยเฉพาะเวลามีลูกค้าสะกิดขอซื้อถุงยางแทนเครื่องดื่ม ครับ คิงส์คลับแห่งนี้นอกจากเครื่องแล้วยังมีสินค้าสารพัดอย่างให้เลือกสรร ซึ่งขอเว้นไว้ไม่อธิบายลงลึกเพื่อความปลอดภัย
แต่ถ้านอกเวลางาน หรือลูกค้าเริ่มหันไปสนใจกันเอง คนบางคนก็จะขว้างความสามัคคีทิ้งลงถังขยะ
“คู่ขานายล่ะ”
และกลายเป็นชวนหาเรื่อง
ทักษะการแสดงสีหน้าถูกดึงมาใช้แม้กระทั่งกับเพื่อนรวมงาน แม้ความจริงอยากจะกลอกตาอย่างเบื่อหน่ายมากกว่าก็ตาม
“สนลูกค้านายเถอะ” ผมเอ่ยอย่างเย็นชาแล้วหันมาทำความสะอาดแก้วเหมือนยุ่งเป็นนักหนา วาจาอันลื่นหูไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยให้เปลืองน้ำลายกับคนที่ไม่มีวันให้ทิปตอบแทน แม้ยิ่งดึกลูกค้าจะยิ่งเยอะ แต่ค็อกเทลเลิศหรูอลังการที่ต้องใช้ทักษะนั้นแทบไม่เคยได้เผยโฉม เนื่องจากลูกค้าในช่วงนี้ไม่ได้ตั้งใจละเลียดชิมรสชาติอันหอมหวานของเครื่องดื่ม แต่เป็นการหาอะไรเทลงท้องให้คึกคักซะมากกว่า น้อยนักจะหลงมาสักคนสองคน ซึ่งถือว่ามีจุดประสงค์อย่างอื่นแบบที่พอรู้กันดี ที่ต้องระวังเป็นพิเศษก็คือการกันขวดแอลกอฮอล์ที่เรียงรายทั้งหลายให้ห่างมือลูกค้า เพราะหากมีเรื่องขึ้นมา ขวดเหล้ามักจะเป็นอย่างแรกที่ถูกใช้เป็นอุปกรณ์วิวาท บาร์เทนเดอร์อย่างพวกเราล่ะแสนจะไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ยกโต๊ะทุ่มขว้างเก้าอี้ใส่กันไปเลย
“ไอ้วินมันหาเรื่องอีกแล้วเหรอ”
“อืม”
ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ การต่อปากกับเพื่อนร่วมงานคนนั้นก็พอๆ กับทำหูทวนลมคำพูดของราเชนทร์นั่นแหละ
ในเมื่อผมยังทนให้ตัวปัญหาลอยหน้าลอยตาได้ แล้วกับแค่ลมปากที่เหมือนมดคันไฟกัด ทำไมจะทนไม่ได้
“มันคงเซ็งเพราะมึงเล่นดึงลูกค้ารวยๆ ไปหมด”
“ถ้ายกให้ได้ก็ทำไปแล้ว แต่ในเมื่อให้ไม่ได้ก็ไม่รู้จะทำยังไง” ผมว่าอย่างกลัดกลุ้มทั้งที่ทำหน้าตาย
“...กวนตีนนะมึง”
ผมอมยิ้ม ดึงหนังยางแล้วรวบผมใหม่เพราะรู้สึกตึงๆ ตามขอบหน้าผาก สงสัยพรุ่งนี้ต้องไปซื้อหนังยางใหม่ซะแล้ว ยางวงเล็กแบบนี้รัดเน้นเกินไป คล้ายเลือดจะไม่เดินชอบกล
จู่ๆ หนังยางเส้นใหญ่สีน้ำตาลก็ถูกยื่นมาตรงหน้าผม
เล่นเอาลอบสะดุ้งเพราะนึกว่าเป็นเส้นที่ทำหาย พอมองดีๆ ค่อยสังเกตว่าเส้นนี้ใหม่กว่ามาก เหมือนยังไม่เคยได้ใช้เลยด้วยซ้ำ
“...ต้องทำอะไรตอบแทนรึเปล่า” ผมถามอย่างระแวง เพราะคนที่ยื่นมาดันเป็นเพื่อนร่วมงานที่ชอบเขม่นผมอย่าง ‘ภาวิน’ ซะนี่
“ไม่ต้องหรอกน่า” ภาวินชักเสียงหงุดหงิด ยื่นหนังยางแทบจะกระแทกหน้าผม “ก็แค่หนังยางเส้นเดียว”
นั่นน่ะสิ ก็แค่หนังยาวเส้นเดียว แต่...
“แล้วนายพกทำไม”
นอกจากผมแล้วบาร์เทนเดอร์และพนักงานส่วนใหญ่มักไว้ผมสั้นเพื่อไม่ให้เกะกะในการทำงาน มันน่าแปลกมั้ยล่ะที่หนึ่งในนั้นจะพกหนังยางแบบเดียวกับที่ผมใช้ติดตัวไว้ตลอด
“จะเอาไม่เอา”
“เอาสิ” ในเมื่อคนเต็มใจให้ผมก็ยินดีน้อมรับ ไม่อยากจะขัดน้ำใจของฟรีนักหรอก
น่าแปลก พอให้แล้วภาวินก็ยังยืนข้างผม ชวนคุยอย่างหาได้ยาก
“เส้นเก่าไปทำหายที่ไหนล่ะ”
ใจกระตุกอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่เพราะโดนจี้ใจดำ
“รู้ได้ไงว่าทำหาย” ผมถามเสียงเบาขณะแอบสังเกตภาวิน หมอนี่อายุเท่ากับผมคือยี่สิบห้า รูปร่างสูงกว่าเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลทองย้อมสั้นระตันคอเซ็ทเป็นทรงเท่ๆ เปลี่ยนไปตามอารมณ์และกระแสศิลปินในช่วงนั้นๆ ความจริงหมอนี่ก็หน้าตาดี แต่ที่ไม่ค่อยมีลูกค้าติดพันก็เพราะควบคุมปากไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เอะอะก็เคยจะถลาไปต่อยลูกค้าที่แอบลวนลามผู้หญิงต่อหน้าด้วยซ้ำ เรื่องแบบนี้พูดกล่อมเอาก็ได้ แต่ดันเลือดร้อนจนโดนอัศวินคุมชั้นสองเรียกไปตำหนิหลายหน
“หรือจะบอกว่าทำขาดกันล่ะ? ยางเส้นใหญ่ขนาดนั้นให้กระชากตรงๆ ยังยากเลย”
“ก็จริง” ผมพึมพำคล้อยตาม ตัดข้อสงสัยเรื่องภาวินเป็นคู่นอนในคืนนั้นไปได้ ไม่รู้ทำไมทั้งที่ควรจะสลัดเรื่องปริ้นส์รูมไปได้แล้ว แต่เวลาเจออะไรมากระทบให้เข้าหน่อยก็พลอยย้อนนึกถึงเซ็กซ์อันยอดเยี่ยมทุกที
คงเพราะในใจลึกๆ แล้วผมก็อยากรู้ว่าคนคนนั้นคือใคร
แต่ก็แอบกลัวไม่น้อยว่าถ้าเป็นคนที่ชังขี้หน้าขึ้นมาจะกลายเป็นความทรงจำอันเลวร้ายแทน
ควรพอได้แล้วสินะ
“คืนนี้ไปปริ้นส์รูมอีกรอบมั้ย” แมนหันมากระซิบหลังภาวินเดินผละออกไป
“เอาสิ” ผมตอบกลับโดยไม่ต้องคิด
อย่า อย่าเพิ่งมองอย่างตำหนิเชียว...ผมหยุดอย่างที่ตั้งใจแล้วนะ แต่การไปพิสูจน์อีกครั้งก็เป็นวิธีตัดขาดที่ดีที่สุด เพราะถ้าเกิดเจอคู่นอนคนใหม่ ก็ยิ่งเตือนใจว่าการจะงมหาคนที่ไม่รู้หน้าคาตาเพราะมัวแต่คลำกันในความมืดนั้นเป็นเรื่องเกินจริง
ดับฝันตัวเองซะด้วยการเดินหน้าลุยเอาโต้งๆ
ก็นับว่าแก้ปัญหาได้ตรงจุดดี...ละมั้งนะ
---------
หรัญญ์เอ๊ย หนูมีความแถมากเลยลูกเอ๊ย 555
หรัญญ์เป็นนายเอกแนวไม่เรื่องมากค่ะ เป็นประเภทคิดอะไรก็ทำเลย รู้สึกยังไงก็บอกไปเลย ไม่ปิดบังยึกยัก ไม่มานั่งลังเลชั่งใจซ้ำไปซ้ำมา กลัวก็บอกกลัว โลภก็บอกโลภ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ลุยก็คือลุย ฉะนั้นคำบรรยายจะไม่วกวนสักเท่าไหร่ ออกจะทื่อๆ ตรงๆ ซะด้วย เป็นเด็กดีมีวินัยมากๆ น่ารักน่าเลี้ยง แต่ใครจะได้ไปนั้น...เตรียมเล็งได้เลยค่ะ
ไฟเขียวเปิดตอนหน้า อย่าลืมพกทิชชู่กันไว้ด้วยนะคะ!
เพจนักเขียนที่เตรียมตั้งกล้องอินฟราเรดในมุมมืด 3 2 1 พร้อม! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
ชอบ กร๊าวใจมาก :m25:
-
อยากอ่านตอนหน้าแล้ว
-
พ่อหนูรัญ บางครั้งเรื่องมากบ้างก็ได้ ชิวเกิ๊น
-
:z1: เปิดเรื่องมาก็เด็ดเลย
ช่วงนี้กำลังอินกับรับผมยาวพอดี
ตามกันต่อไปว่ารัญจะเจอเจ้าชายเมื่อไร
-
:z1: :z1:
-
หนูรัญติดใจสินะ ----แค่ก ไม่ต้องแถนะลูก ----แค่ก
-
:hao6: รอ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อย่างแซ่บ :katai2-1:
-
เดี๋ยวจะเตรียมกะละมังไว้รองเลือดค่ะ
พร้อมมมมม
-
คนไหนล่ะเนี่ยที่เอายางรัดผมไป ตัวเลือกเยอะเกินน :hao6:
-
อู้ว เรื่องนี้ท่าจะแซ่บ :hao6:
พระเอกจะใช่คีรีกับภาวินรึเปล่านะ :hao3:
-
ตั้งหน้าตั้งตารอเลยจ่ะ :hao6:
-
คงความแซ่บของนายเอก อยากอ่านต่อเลย ฮิ
-
คุณคีรี แน่เลย ราเชน คงไม่ใช่ 555555
แต่ไปปป แล้วจาเจอคนเดิมไม๊นู๋รัญญญ
ความแซ่บจะสู้ควีนของเราได้ไม๊น้าาาาา อิอิ
-
ดูแล้วน่าสนุกจัง รอตอนต่อไปนะคะ :katai4:
-
ชอบน้องรัญค่ะ :กอด1:
แอบสนใจคุณคีรี :mew3:
และระแวงนายภาวิน :z6:
:pig4: :pig4:
-
:z1:เปิดเรื่องใหม่ได้โดนใจมาก ๆ ห่างเหินจากแนว 3p นานเลยน่ะ หลัง ๆ เจอก้อไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่ อยากได้แนวแบบน่าสนใจมาเจอเรื่องนี้ถูกใจเลยจ้ะ รัญก้อเป็นเคะแนวน่าสนใจทีเดียว มีบุคลิกชัดเจนดี ชอบ มีลักษณะบางอย่างที่ควีนเป็น แต่รัญไม่แรงและเจ้าเล่ห์เท่าควีน แต่ชัดเจนในตัวเองดี เหมือนกัน :กอด1: ตอนนี้กำลังเดาว่าสองคนที่จะเป็นคู่ของรัญคือใคร เพราะออกมาสามคนแน่ะ ราเชนท์ก้อน่าสนน่ะ แต่ไม่ชอบเมะพูดมากขี้อวดน่ะ คีรีดูเป็นคนจริงจังและดูจากที่รัญโดนตอนแรกแล้วเหมือนกับว่ารุกจะไม่เคยยุ่งกับผู้ชายมาก่อนน่ะ เลยไม่คิดอะไรเสียบอย่างเดียวหรือไม่ก้อเป็นพวกเอาแต่ใจตัวเองก้อคิดได้เหมือนกัน ส่วนภาวินก้อจัดว่าน่าสนใจ เราว่าแอบชอบรัญแน่ ๆ เลย แต่เป็นแนวเด็กชอบแกล้งคนที่ชอบ :hao3:
คนเขียนมาสปอยตอนหน้าแบบนี้ ดังนั้นมาให้เร็วเลยน่ะจ้ะ อยากอ่านแล้ว :mew1:
-
ถูกใจอีกแล้ว อ่านไปขำรัญไป มีความแถ ฮ่าๆๆ แต่น่าเอ็นดู ชิลมาก รอไฟเขียวพร้อมทิชชู่ค่ะ :z1:
-
สงสัยวินกับคีรีนะ
ฮุ ฮุ อยากอ่านตอนหน้าจัง
ติดตามค่ะ
:pig4: :pig4:
-
มาอย่างรวดเร็ว
ตอนสองนี่ก็เปิดตัวอีก หลายคนเลยยยย คนไหนกันน๊าาาาาา
-
เลือกไม่ถูก รอตอนหน้าค่ะ :katai5:
-
ตัวเลือกเริ่มมากกว่าสอง เลือกยากแล้วว่าใครจะคู่กับหนูรัญ
รออ่านจ้า
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
ช อ บ ม า ก
-
บวกคีรีอีกหนึ่งเสียง ชอบนิสัยแบบนี้อ่ะ
นิสัยแบบว่า
"ร ว ย"
-
รอไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววว
-
สงสัยมากว่าใครคือคนในคือนั้นของรัญ แล้ว1ในพระเอกจะมีคีรีมั้ย ราเชนทร์ล่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
ตอนที่ 3 : บังเอิญเกินไป
ก่อนเจอราเชนท์ ผมเคยมีแฟนอีกสองคน ไม่สิ สามคนได้
ผมไม่เคยคบกับใครได้นาน สาเหตุสำคัญน่าจะเป็นเพราะ...ผมเป็นคน ‘ขี้เบื่อ’ และ ‘น่าเบื่อ’
ขี้เบื่อไม่ขอพูดถึง แต่น่าเบื่อนั้นผมรู้ตัวเองดี
ภาพลักษณ์ในฐานะบาร์เทนเดอร์ของผมมักดึงดูดให้คนเข้าหา แต่พอลองคบกันจริงๆ จะรู้ว่าไม่ใช่ ผมไม่ใช่คนขี้ประจบ ไม่ใช่คนช่างพูด หรือเรียกง่ายๆ คือ ผมเป็นประเภทไม่เปิดปากหรือเข้าหาคนก่อนซะด้วยซ้ำ
แมนเป็นเพื่อนกับผมมานาน มันน่ะชินกับนิสัยนี้อยู่แล้ว ถ้านอกเวลางานเมื่อไหร่ ผมจะตีหน้านิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่ชวนคุย ไม่ใส่ใจ ผมชอบที่จะใช้เวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ อย่างสันโดษ ออกไปอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟบ้าง หรือไม่ก็นอนกลิ้งเกลือกกับห้อง
ถ้าจะชวนไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ ผมจะออกอาการงอแงทันที เลยไม่ค่อยมีเพื่อนฝูง เพราะขนาดชวนไปร้องคาราโอเกะ หรือไปดูหนัง ผมยังคิดแล้วคิดอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากไปจริงๆ อย่าว่าหวังเลยว่าคนอย่างหรัญญ์จะยอมควักเงินอันมีค่ามาใช้จ่ายอย่างสิ้นเปลือง
น่าเบื่อมั้ยล่ะตัวผมน่ะ
เมื่อก่อนผมไม่ได้ตายด้านขนาดนี้หรอก แต่การทำงานในคิงส์คลับที่รวบรวมความบันเทิงทุกรูปแบบทำให้ผมปลง ทุกวันต้องทำงานกับคน แล้วทำไมนอกเวลางานยังต้องเจอคนอีก ทุกวันต้องฟังเพลงฟังเสียงหัวเราะเฮฮามึนเมา แล้วทำไมนอกเวลางานยังต้องสังสรรค์ คำตอบก็ง่ายแค่นี้
นานครั้งจะมีบางสิ่งกระตุ้นให้ผมเกิดความรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาได้ แต่มักจะเป็นแค่ชั่วครั้งชั่วคราว เหมือนกับความรักชั่ววูบที่พอคบไปสักพักก็เริ่มกลายเป็นความเฉยชา ปริ้นส์รูมเองก็เหมือนกัน แม้ตอนนี้ทำให้ผมยอมจ่ายเงินแลกกับเซ็กซ์ แต่ไม่นานที่แห่งนี้ก็จะกลายเป็นเพียงทางผ่านในความทรงจำเท่านั้น
“เอาล่ะ...” ผมยืนตัวเปลือยเปล่าหน้าบานประตู ก่อนจะกดปุ่มเป็นสัญญาณว่าตัวเองพร้อมแล้ว “มาลองกันเถอะว่าโลกนี้มีความบังเอิญรึเปล่า”
เป็นประโยคที่น่าขำ และผมเองก็ไม่ได้หวังมากมาย แม้ในใจลึกๆ จะอยากให้เป็นจริงก็ตาม
ผมลองบิดกลอนทั้งที่ไฟสีเขียวยังไม่ขึ้น อย่างที่คิดเอาไว้ ถ้าอีกฝ่ายไม่พร้อมประตูก็ยังไม่ปลดล็อก
สิ่งที่ทำได้มีเพียง ‘รอ’
อ้อ นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมเป็นคนขี้เบื่อ เพราะผมไม่ชอบการรอคอย
ฉะนั้นถ้าเกิดความรู้สึกลังเล หรือคิดว่าไม่ใช่เมื่อไหร่ ผมจะไปทันที
ทุกครั้งที่เลิกรากับคนรักผมมักเป็นฝ่ายพูดก่อนเสมอ
การยืดเยื้อทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ก็เหมือนการเดินถอยหลัง ในเมื่อสุดท้ายต่างมีจุดจบเหมือนกัน แล้วผมจะมัวรีรอให้เวลานั้นมาถึงทำไม
ตอนบอกเลิกกับราเชนท์ก็เหมือนกัน ผมทนความ ‘มาก’ เกินไปของเขาไม่ได้
ถึงเขาจะขอโอกาสแก้ตัว แต่ผมก็ตัดสินเดินจากมา ถ้าทำได้เมื่อไหร่ผมอาจลองคิดใหม่ แต่ระหว่างนั้นผมไม่รอจนกว่าเขาจะเปลี่ยนหรอก
และผมก็คิดถูก
เพราะจนถึงตอนนี้ราเชนทร์ก็ยังเป็นเหมือนเดิม
ไม่สิ น่ารำคาญกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เรื่องของผมกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว
“มาสักที” ผมพึมพำเมื่อในที่สุดไฟสีเขียวก็ติด การรอคอยทำให้เกิดความเบื่อหน่าย แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งยามเปิดประตูเข้าไปสู่ความมืดมิดของปริ้นส์รูม กลับปลุกสัญชาตญาณให้ผมไหวตัวด้วยความตื่นเต้นปนหวาดหวั่นเสมอ
เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวเลย
ความมืดไม่ทำให้ผมตกใจเท่าครั้งแรก แต่กลับทำให้ฝีเท้าก้าวย่างไปข้างหน้าอย่างมั่นคงขึ้น เสียงลมหายใจ เสียงการเคลื่อนไหวที่ค่อยๆ คืบคลานเข้าหากัน ทำให้ผมเผลอจับยางตรงข้อมือขวาเพื่อยินยันว่ายังอยู่
แต่เสี้ยวนาทีที่ละสายตาไปจากเงาร่างสีดำนั้น ตัวผมก็ถูกโอบกอดเสียจนจมอยู่ในแผ่นอกอุ่นร้อน
เนื้อแนบเนื้อ เสียงหัวใจที่ได้ยินผ่านความเงียบงัน ทำให้ผมหายใจแรงขึ้นและค่อยๆ ยกมือกอดตอบ
วินาทีนั้นรู้สึกไม่แน่ใจ ใช่? ไม่ใช่?
ถ้าใช่ แล้วทำไมสัมผัสบางอย่างคล้ายไม่คุ้นเคย
ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมถึงได้มอบอ้อมกอดที่อบอุ่นขนาดนี้ทั้งที่ควรเป็นคนแปลกหน้ามุ่งหาแต่เซ็กซ์
คำถามตีกันไปมาจนน่าเวียนหัว แต่นั่นเป็นเพียงความคิดภายในจิตใจ เพราะด้านร่างกาย ผมกับเขากำลังกอดจูบกันอย่างดูดดื่ม
ปลายลิ้นที่รุกคืบอย่างระวังแต่แฝงความดุดัน ทำให้ผมยิ่งคลางแคลงสงสัยจนจุกอก
ในกฎระเบียบของปริ้นส์รูมระบุชัดว่าห้ามถามถึงข้อมูลส่วนตัวของฝ่ายตรงข้าม
แต่ถ้าหาก...
“โอ๊ย!”
เสียงร้องที่เล่นเอาใจกระตุก เพราะถึงเวลาอุทานจะฟังยาก แต่กลับไม่เหมือนคนเมื่อวานตอนโดนผมกระชากหัวจนล้มหงาย
ผมชักมือที่โอบกอดร่างนั้นกลับมาแตะปลายลิ้น รสชาติขมปร่าของเลือด ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นแรงขนาดนี้เลยจริงๆ แค่คิดว่าหากเป็นคนคนเดิมก็อยากจะสร้างรอยประทับไว้ แต่ถ้าไม่ใช่ งั้นก็ถือว่าซวยไปแล้วกัน
รอยยิ้มบางผุดขึ้นในความมืด
เป็นความยินดีที่มาพร้อมความเสียดายปนโล่งใจ
คราวนี้มือที่เอื้อมออกไปผ่อนคลายกว่าเดิม ผมไล้ปลายนิ้วตามเส้นผมละเอียดของฝ่ายตรงข้ามเป็นเชิงปลอบโยนพร้อมเงยหน้าประกบจูบกึ่งออดอ้อน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังฉุนเฉียวไม่น้อย ถึงได้ดันตัวผมออกแล้วจับหันหลังให้ยกมือค้ำกำแพง
เส้นผมถูกตลบไปด้านหน้า เผยต้นคอให้ร่างนั้นลากเลียปลายลิ้นจนเสียวสะท้าน
ผมลอบกลั้นใจเมื่อถูกรุกรานในทันที หลุดเสียงครางแผ่วเมื่อการสอดใส่ไม่ได้ยัดเยียดรุนแรงอย่างที่หวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นความเต็มตื้นก็เล่นเอานิ่วหน้า พยายามถ่างขาทรงตัวในท่าที่ค่อนข้างยากลำบากและทุลักทุเล
“อ๊ะ...”
แต่ร่างนั้นยอมรอได้ไม่นานก็เริ่มกระแทกเข้ามาในจังหวะที่ถี่รัวไปสักหน่อย ผมเกร็งตัวหอบหายใจ อยากจะเอื้อมมือไปตีอกชกหัวก็ทำไม่ได้เพราะต้องยันร่างตัวเองไม่ให้ทรุดฮวบ เลยตัดสินใจกระทืบเท้าเหยียบเข้าเต็มๆ
อีกฝ่ายสะดุ้ง เล่นเอาตัวผมพลอยสะท้านเฮือกไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมผ่อนจังหวะลง ให้ผมได้พอเตรียมตัวปรับสภาพร่างกาย ค่อยๆ ไต่ระดับอารมณ์อย่างไม่เร่งร้อน
ครั้งนี้ผมค่อนข้างพอใจจนเผลอครางหวาน รู้ตัวอีกครั้งสะโพกก็ถูกโอบกอดแน่นแฝงซึ่งความต้องการควบคุม ปลายนิ้วบีบเคล้นไปทั่วอย่างหื่นกระหาย ผมจิกปลายเท้าเป็นระยะ ปล่อยใจไปตามจังหวะที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างโยกคลอนเสียวเสียดแทบขาดใจ แม้จะมากไปสักนิด แต่ก็มีเว้นช่วงให้ร่างกายพอรับไหวไม่ทำให้ต้องฝืนทนมากนัก
ช่วงหลังผมปล่อยให้คู่นอนเป็นคนคุมทั้งหมด โดนปรับเปลี่ยนไปหลายท่าจนขาชาหนึบ ในห้องเล็กแคบช่วยอำนวยความสะดวกในการทรงตัวมาก ไม่ว่าจะอุ้มกระเตงหกสูงตีลังก็ทำได้ สงสัยจะโดนสุ่มมาเจอกับพวกรสนิยมพิสดารเข้าให้แล้ว แต่เพราะไม่ได้คาดหวังแต่แรก และค่อนข้างโลงใจที่ตัดความปลื้มปริ่มเมื่อวานทิ้งสำเร็จ เลยไม่ยักหงุดหงิดทั้งที่ไม่เคยชอบเซ็กซ์ดุเดือดขนาดนี้
คงเพราะต่างไม่เห็นหน้า ไม่จำเป็นต้องรักษาเกียรติหรือมารยาทเช่นคนรัก เลยให้อิสระตัวเองอย่างเต็มที่
ถ้าให้เทียบกับเมื่อวาน บอกตรงๆ เลยว่าเทียบไม่ได้
หากให้นิยามสักหนึ่งประโยค...
ก็คงจะเป็นเซ็กซ์ที่แม้ไม่นับว่ายอดเยี่ยมแต่ก็ไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต!
...และคงไม่คิดจะลองอีกตลอดชีวิต!
นั่นเป็นความคิดของผมในวันถัดมาหลังลืมตาตื่นในห้องนอนนุ่มนิ่มประหนึ่งโรงแรมห้าดาวของปริ้นส์รูม
เมื่อคืนคล้ายกับสติหลุดชอบกล ปล่อยตัวปล่อยใจจนแทบจะคลานออกมานอนซะด้วยซ้ำ ไม่ใช่เขาที่หมดแรงก่อน แต่เพราะผมใกล้จะขาดใจถึงได้ยอมหยุด ตอนนอนก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่พอตื่นนี่สิผมถึงกับปวดไปทั้งตัวและเจ็บชาแถวง่ามขาจนแทบดิ้น
ความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวที่เริ่มตามมาทำให้ผมตัดสินใจโทรไปขอลาหยุดกับทางคลับทันที
ให้ตายเถอะ...เอาทิปห้าพันของคีรีมาใช้กับเรื่องอย่างนี้ แล้วยังมาเสียงานที่ไม่รู้จะได้ทิปอีกตั้งเท่าไหร่
ผมเข็ดแล้วจริงๆ
เลิกรากับปริ้นส์รูมอย่างถาวร
คิดแล้วก็ทิ้งตัวนอนพักอีกสักตื่นเพราะเดินไม่ไหว พลางยกมือเสยผมที่ยุ่งกระเซิงพร้อมถอนหายใจอย่างสุดแสนเสียดายในลาภลอยที่หลุดหายไปต่อหน้า
ก่อนจะชะงักในท่านั้น
ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง จวบจนเรียกสติได้ ถึงค่อยลดระดับแขนขวาในท่าเสยผมลงมาในระดับสายตา
...หนังยางหายไปอีกแล้ว!
ตื่นมาอีกครั้งตอนสี่โมงเย็นเพราะท้องร้องครวญครางเกินจะทนไหว ผมเดินสะโหลสะเหลลงมาจ่ายค่าห้องพักที่เล่นเอาแทบทรุด มือลูบท้องอย่างมุ่งมั่นตั้งใจว่าคงแวะทานก๋วยเตี๋ยวฝั่งตรงข้ามอีกตามเคย
แต่ผมกลับเห็นคนที่ไม่ควรเห็นเข้าซะก่อน
คีรี
...ประธานบริษัทอหังสาฯที่ไม่ควรจะปรากฏตัวในปริ้นส์รูมในช่วงสายที่ควรเป็นเวลาทำงานได้เลย!
ผมพยายามก้มหน้าหลบขณะเดินออกจากปริ้นส์รูม จงใจให้เส้นผมดำยาวไร้ยางรวบมัดปกปิด แต่ไม่ทันผ่านประตูดี ท่านประธานที่น่าเคารพรักก็ตามมาจับข้อศอกผมเบาๆ
“คุณหรัญญ์”
น้ำเสียงที่ติดจะดุเหมือนชอบออกคำสั่ง จริงจังไปกับทุกสิ่งทำเอาผมตัวแข็งเกร็ง หรือคนเมื่อคืนจะเป็นคีรี?
ผมตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้า คลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะถือวิสาสะกระชากคอเสื้อเชิ้ตลงมาจนเนคไทร่นกระดุมเด้งออกจากกัน
...ไม่มีรอยข่วนที่ผมทำจนเลือดซิบ
พลันในใจพองโตอย่างโล่งอกสุดแสน ผมคงไม่อยากเชื่อว่าเจ้าของเซ็กซ์ดิบเถื่อนปานคนคลั่งจะเป็นประธานที่เซ็ทผมเรียบไม่กระดิกคนนี้ไปได้
“คุณหรัญญ์?”
“ขอโทษครับ” ผมตบอกคีรีแก้เก้อ เพื่อแสดงความจริงใจเลยช่วยติดกระดุมและผูกเนคไทให้ใหม่ ไอ้นิสัยคิดอะไรก็ทำโดยไม่ทันชั่งใจนี่ควรจะแก้บ้างได้แล้วนะหรัญญ์เอ๊ย “แค่นี้ก็เรียบร้อย”
ผมมองผลงานอย่างภูมิใจ บาร์เทนเดอร์ต้องผูกเนคไทมาทำงานทุกวันทำไมจะไม่เชี่ยวชาญ ยิ่งต้องรักษาภาพลักษณ์ด้วยแล้ว ต่อให้หลับตาผมก็ผูกปมได้สวยเป๊ะทุกองศาไม่มีเบี้ยวแม้แต่เซนติเมตรเดียว
แต่พอจะผละมือออก คีรีดันคว้ามือผมไปกุมและมองตาซาบซึ้งซะนี่
ไอ้บรรยากาศแสนจะคลุมเครือตรงหน้าประตูปริ้นส์รูมคืออะไรกัน ผมชักกระดาก กลัวจะมีคนรู้จักเห็นเข้า เลยดึงมือกลับและแอบเช็ดกับชายเสื้อน้อยๆ แบบจงใจให้เห็น...ถึงคีรีจะทิปหนัก แต่การรักษาระยะห่างนอกเวลาทำงานก็มีความจำเป็นต่อการใช้ชีวิตประจำวันอย่างยิ่งยวด
ได้ผล พอเห็นท่าทางกึ่งรังเกียจของผมแล้วคีรีก็เก็บสายตาและท่าทางประเจิดประเจ้อได้นิ่งขึ้น
“คือ...”
“ไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ” ผมเป็นฝ่ายชวน เพราะเห็นว่ายังไงคีรีก็คงไม่ให้ผมไปง่ายๆ แน่ ถ้าอย่างนั้นสู้หาสถานที่เองดีกว่า เผลอๆ อาจจะได้อานิสงส์มีพ่อบุญทุ่มช่วยเลี้ยงอีกกระทง “ผมหิวมากเลย”
อ้อน? ไม่หรอก ผมไม่ใช่คนขี้อ้อนสักหน่อย ผมก็แค่...บอกเป็นเชิงว่าถ้าไม่ตกลงก็จะข้ามถนนไปนั่งในร้านก๋วยเตี๋ยวโดยไม่รอรีแล้วก็เท่านั้น และถ้าเขากล้าตามมาจริงๆ...ผมก็กล้าคุยด้วยล่ะนะ
“ดะ ได้สิ” คีรีที่เหมือนเพิ่งสติรีบตอบกลับแบบลนลาน หมดกันมาดท่านประธานบริษัท ทำไมถึงได้ขยันปล่อยไก่ขนาดนี้ “ไปที่รถฉันแล้วกัน”
“ครับ” ผมตอบรับเสียงเรียบและเดินตามต้อยๆ อย่างว่าง่าย ถ้าเป็นคนอื่นอาจไม่กล้า แต่ผมคิดว่าคีรีคงไม่ลักพาตัวไปทำอะไรๆ หรอก เพราะคนที่เสียหายคือเขา ไม่ใช่ผม
รถบีเอ็มสีขาวจอดนิ่งอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลังของปริ้นส์รูม กลิ่นหอมปรับอากาศให้ความรู้สึกสดชื่น บ่งบอกว่าเจ้าของรถเป็นคนรักสะอาด เพราะแค่ขี้ผงหรือเศษฝุ่นสักนิดก็ไม่มี ข้าวของทุกอย่างจัดเก็บไม่รกหูรกตา คีรีดูจะยืดอกภูมิใจมาก หารู้ไม่ว่าทำให้ผมค่อนข้างประหม่ามากกว่าเพราะกลัวว่าจะไปทำสกปรกเข้า
ผมมองเสี้ยวหน้ายามตั้งอกตั้งใจขับรถโดยไม่ถามว่าจะพาไปทานอาหารที่ไหน ของแบบนี้ย่อมตามใจเจ้ามืออยู่แล้ว แต่ผมเลือกที่จะถามในสิ่งที่คาใจที่สุด
“ทำไมคุณถึงเดินลงมาจากชั้นบนล่ะครับ หรือว่าเมื่อคืนคุณก็ใช้บริการของปริ้นส์รูม”
แถมยังลงบันไดของทางฝั่ง ‘รุก’ ซะด้วย ผมเคยบอกแล้วสินะว่าทางขึ้นของแต่ละสายไม่เหมือนกัน ถึงจะไม่ใช่คนคุยเก่ง แต่ถ้ามีเรื่องคาใจก็อยากคลี่คลายด้วยดีไม่ใช่ประวิงเวลาชักช้าโดยมีคนให้ถามอยู่ข้างๆ
คีรีทำหน้าลำบากใจ ทั้งที่เป็นฝ่ายพยายามรั้งอยากชวนคุยแท้ๆ แต่กลับโดนผมจี้จุดก่อนซะนี่
“ฉันเป็นหุ้นส่วนของที่นี่น่ะ”
ผมลอบอึ้งตะลึงอยู่ลึกๆ
ประธานบริษัทอหังสาฯที่เป็นหุ้นส่วนกับโรงแรมกึ่งม่านรูดแบบนี้เนี่ยนะ!?
คนเราดูกันที่กรอบแว่นไม่ได้จริงๆ
“งั้นคุณคงขอดูข้อมูลของผม และตามมาที่คลับใช่มั้ยครับ”
ฟอร์มที่ต้องกรอกก่อนเข้าใช้บริการนั้นถามถึงการทำงานและให้ระบุที่อยู่ซะด้วย แล้วยังเบอร์โทรศัพท์ ผมขมวดคิ้วมุ่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกไม่เป็นส่วนตัว
“ฉันขอโทษ” คีรีเป็นคนดีอย่างที่คิด อย่างน้อยน้ำเสียงเขาก็แสดงถึงความรู้สึกผิดจริงๆ “ฉันจะไม่บุกรุกพื้นที่ส่วนตัวหรือทำอะไรเกินขอบเขตแน่นอน ฉันสัญญา”
แต่ไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดนั้นได้มากแค่ไหน
“คุณหรัญญ์ชอบบริการของปริ้นส์รูมมั้ย”
คำถามเหมือนจะอ้อมโลก ผมมองคีรีอย่างเฝ้าสังเกตแม้อีกฝ่ายจะพยายามไม่เผยพิรุธ
คนเมื่อคืนไม่ใช่แน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็...คนเมื่อวาน?
นอนกับผม ดูประวัติผม แล้วตามไปเจอผมที่ทำงานในทันที
นับว่าเข้าข่ายทีเดียว
“ชอบนะครับ แต่ผมคงไม่ไปอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะ!” น้ำเสียงสุภาพกลายเป็นคำกระชากห้วน ผมมองแล้วก็ลอบยิ้ม ยิ้มจางประดับที่มุมปาก
“นั่นสินะครับ ทำไมกันนะ”
ไม่มีคำตอบใดๆ จากคีรี เช่นเดียวกับผมที่ไม่คิดจะพูดนอกเหนือไปกว่านี้
ในรถมีเพียงความเงียบสงัด เมื่อถึงร้านอาหารอิตาเลียนคีรีก็ลอบมองผมเป็นระยะด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ผิดกับผมที่สั่งพาสต้าอย่างแสนสบายใจราวกับว่าเป็นคนพามาเลี้ยงซะเอง
เขาพยายามชวนผมคุยเรื่องอื่น ผมก็ใจดีตอบทุกคำถามแต่ไม่สานต่อ
จนสุดท้ายเขาก็เรียกเก็บเงิน และยิ่งตีหน้าผิดหวังเมื่อผมยืนยันว่ากลับบ้านเองได้
ตอนยืนมองรถบีเอ็มที่ขับห่างออกไป ผมก็มั่นใจกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วว่าคีรีต้องเป็นหนึ่งในสองคนนั้นแน่นอน
มีใครบ้างที่เข้าหาคนอื่นโดยไม่หวังผล
แต่แล้วยังไงล่ะ จะเป็นคนไหนก็ช่างสิ
ผมตัดใจแล้ว
เหมือนกับการบอกเลิกคนสักคน ถ้าคิดว่าเบื่อ คิดว่าเสียดายเวลาที่จะค้นหากันและกัน
...ผมจะตีจากทันที
คืนนั้นผมไข้ขึ้นดังคาด
ทั้งที่กินยากันไว้แล้วเชียว แต่อาการปวดเนื้อครั่นตัวก็ทำเอานอนไม่หลับ ผมพลิกไปมาบนเตียงอย่างกระสับกระส่าย หลับๆ ตื่นๆ อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู
ตอนแรกผมไม่แน่ใจนักหรอก แต่หลังจากหลับตาฟังกว่าสิบนาทีแล้วคนเคาะยังขยันสร้างความรำคาญ ก็เริ่มเดาได้ว่าผู้มาเยือนคือใคร
คนที่รู้จักห้องของผมมีแค่ไม่กี่คน แต่คนที่บ้าขนาดไม่รู้จักเกรงใจใครก็มีแค่คนเดียว
ราเชนทร์
“มีอะไร” ผมกระชากประตูอย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นปกติคงปล่อยให้เขาเคาะจนโดนคนอื่นไล่ แต่เพราะกำลังพยายามข่มตาหลับ เลยทนฟังต่อไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
ไม่ทันเห็นรอยยิ้มยียวนร่างของผมก็ถูกกระชากเข้าไปจมในอ้อมแขน ซ้ำรอยกับเมื่อคืนที่ผมถูกดึงไปโอบกอดในความมืดพอดิบพอดี
อย่าบอกนะว่าอีกคนก็คือ...
“กินยารึยัง” ไม่ว่าเปล่ายังจับหน้าจับแก้มจับหน้าผากผมไปทั่ว สิ่งที่ผมไม่ชอบคือความ ‘มาก’ เกินไปของเขา และนี่ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าแม้อีกฝ่ายจะบอกว่าพยายามปรับปรุงตัว แต่ก็ไม่ยักมีอะไรเปลี่ยนไปเลย
“กินแล้ว” ผมบอกปัดเสียงห้วน อาการปวดหัวทำให้ผมทำตัวใจดำกว่าเดิมสองเท่า
“ฉันเห็นนายไม่ได้ไปทำงานก็เลยเป็นห่วง” ราเชนทร์มองสำรวจผมอีกครั้ง “แต่ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมากก็เบาใจ”
เขายอมปล่อยผมจนได้ แถมยอมหันหลังกลับแต่โดยดี
ผมได้แต่ยืนมองเป็นบ้าใบ้อย่างปรับตัวไม่ทัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนหากผมไม่ออกปากเขาคงยังดื้อเพ่งหน้าด้านยืนจังก้าไม่ไปไหนเด็ดขาด
“เชนทร์...”
ผมเผลอเรียกรั้งเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ราเชนทร์หันกลับมาด้วยรอยยิ้มระริกระรี้ สองแขนอ้ากว้างราวกับรอให้ผมพุ่งเข้าไปหา
ฝันไปเถอะ
“เมื่อคืนคุณไปที่ปริ้นส์รูมรึเปล่า”
ใช่ ฝันไปเถอะว่าผมจะรั้งให้เขาอยู่ต่อ!
ราเชนทร์ลดวงแขนทันที กระทั่งรอยยิ้มก็หายไป
เขามองผมนิ่งๆ ครู่หนึ่ง เดินย้อนกลับมาจนชักกลัวว่าจะโดนทำอะไรพิเรนทร์ และก็คิดไม่ผิดจริงๆ เขาหยุดยืนหน้าผม ถือวิสาสะเชยคางขึ้นและประกบจูบบดเบียดลงมาเร็วๆ โดยไม่ได้สอดลิ้น
“ฉันรักนาย”
เขาอาจคิดว่าตัวเองช่างเท่นักหนาเมื่อทำแบบนั้นแล้วเดินจากราวกับพระเอกเอ็มวี ผมได้แต่นึกหมั่นไส้ขณะยืนพิงกับกรอบประตู เฝ้าคิดว่าเป็นเวรเป็นกรรมอะไรหนอที่ทำให้ผมเคยตกลงคบกับเขา
คงเป็นเพราะดวงใจเจ้ากรรมที่มันสั่นไหวในตอนนี้
ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่วิ่งเข้าหากองไฟ
แต่เพราะทนไม่ไหวถึงได้เลือกจากมา
ผมส่ายศีรษะน้อยๆ ก่อนจะปิดประตูห้องแล้วทิ้งตัวนอนอย่างอ่อนล้า ได้แต่คิดวนเวียนซ้ำไปมาถึงเรื่องสำคัญที่ต้องจำให้ขึ้นใจ
...ห้ามลืมซื้อยางรัดผมเด็ดขาด...
-------
จบตอนแล้วได้แต่อุทานว่า #หรัญญ์เอ๊ย
หนูรัญเป็นคนตรงค่ะ ทำอะไรตามใจอยาก กล้าเลี้ยงก็ไป มีอะไรก็ว่ามา แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ได้รู้ตัวเองเลยว่าไอ้ที่คิดว่าเป็นนั้นไม่ใช่ซะทีเดียว ถ้าหรัญญ์เป็นคนน่าเบื่อ ก็คงไม่มีคนมาติดบ่วงขนาดนี้ ความจริงแล้วหนูรัญเป็นพวกไม่รู้ตัวเองเลยว่าบางครั้งน่ะทั้งอ้อนทั้งอ่อยเลยอีหนูเอ๊ย!
เพจนักเขียนที่อัดคลิปทำป้ายไฟพร้อมแต่ยังเลือกข้างไม่ถูก (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
ทำยางรัดผมหายอีกแล้ว นี่ยังลุ้นอยู่เลยว่าใครคือพระเอกทั้งสอง รออ่านต่อน้า สนุกเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือ 3P อิอิ
-
ลุ้นน ยอมใจคนเขียน
เชียร์ไม่ถูกด้วยคน
-
ขอให้เป็นเชนท์กับคีรีแหละค่า น้วยด้่วยความรักเลย สองคนมีความรักที่เอ่อล้นเหมือนกันน ฮวื้ิอยังคิดไม่ออกว่าอยู่กันแบบสามคนจะเป็นยังไง :hao5:
-
ทั้งสองคนคือใครรร นี่ก็สงสัยสองคนนั้นจริงๆ ปรากฎว่าไม่ใช่นี่ฉันนกเลยนะยะ :hao7:
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี :hao7:
แต่ตอนนี้เชียร์น้องรัญให้ซื้อยางรัดผมไว้เยอะๆ เลยลูก
เป็นโหลหรือเป็นกุรุสเลยค่า :z2: :z2:
:pig4:
-
เหว่ยยย อะไร อะไร อะไร คุณคีรีขาาาา แหม่ๆไม่ค่อยเลยนะคะ
-
ไม่น่าเบื่อนะ..... คนที่ทำงานกับคนทุกวันจะเข้าใจ วันหยุดขอนอนกลิ้งๆๆ อ่านหนังสือหรือ ทำอะไรเงียบๆเถอะ... หนูรัญน่ะก็แค่ใช้วันหยุดพักผ่อนเอง
-
:o8:
-
:hao3: ใช่ไหมๆ
-
ยังไม่มีใครโผล่มาเพิ่มให้ลุ้น :hao3:
-
โอ๊ยย ลุ้นค่ะ 55555555555
ฮือ ลุ้นจริงๆ แล้วจะไม่ไปอีกแล้วด้วย!?
-
เราคิดว่าเป็นคีรีคนแรก คนสองไม่รู้ :katai1:
-
:hao3: :hao3:
-
เห็น 3P ก็พุ่งเข้ามาก่อนเลยค่ะ ก๊ากกกกก แง้ อ่านแล้วสนุกอยากอ่านต่อต่อไปมากเลยค่ะ
เราไม่เคยอ่านเรื่องอื่นของคุณคนแต่งมาก่อน เดี๊ยวไปตามอ่านนะคะ ภาษาดีงามมากกกกก
คีรีนี้ล๊อคเป้าใช่แน่ๆ แต่ราเชนท์นี้ ถ้าไปที่ปริ๊นรูมจริงแล้วป๊ะที่ห้องนั้น คือบังเอิญมากกกก
แต่ก็ไม่ใช่พี่แกเป็นหุ้นส่วนแล้วจับคู่ตัวเองนา... ลุ้นๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
อยากจะเป็นโคนัน คอยสืบเรื่องจิงๆ
55555
คีรีน่าจะใช่คนแรกมั้งนะ
แต่คนที่2 ไม่น่าใช่ราเชนทร์
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ดีนะที่3pเพราะเลือกไม่ได้สองคนนี้คือดีงามคนนึงคเชนให้ความรู้สึกแบบมีชีวิตชีวา ส่วนคีรีให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นผูุ้ใหญ่น่าอยู่ใกล้...รอฟินต่อนะจร้าาา :pig4: :L1: :3123: :L2: :กอด1:
-
รอลุ้นกันต่อไปว่าทั้งสองคนจะเป็นใคร
ที่จะช่่วนทำให้หนูหรัญห์์ไม่เบื่อ
-
:mew1:
-
ใครกันบ้างล่ะเนี่ย รัญยังไงกันเนี่ย แต่คีรีดูแล้วน่าจะใช่ใช่ไหม เหลือวินกับราเชนท์ แต่ถ้าราเชนท์ รัญจะไม่คุ้นบ้าหรือ
-
รัญซื้อยางแบบเป็นแพ็คมั้ย อย่าซื้อทีละเส้นเลยหายบ่อย
-
รัญญ์น่าตีที่สุดดดด ไอ้การอ้อนแลเอ่อยไม่รู้ตัวเนี่ยน่าหมั่นเขี้ยววว
-
เอ้ะ ยังไง ตกลงจะสามพีกับใคร คีรีแน่ๆละ แต่อีกคนนึงนี่จะราเชนทร์หรือวิน???
ขอเดาว่าวินละกันเพราะแนะนำตัวละครตัวนี้มา แสดงว่ามันต้องมีซัมติงในภายหลัง
-
ใครกับใครหล่ะนั่น
-
โอ๊ย คือใครอ่ะ อยากรู้ๆ
-
อยากอ่านต่ออ :ling1:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ลุ้นค่ะ
เป็นใครกันแน่
:pig4: :pig4:
-
ตกลงใครเป็นคนจิ้มรัญเนี่ย อยากรู้จริง เชียร์คุณคีรีกับวินนะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :hao6:
-
ตอนที่ 4 : ออกตัวแรง
ผมเพิ่งนึกได้ว่าอายุยี่สิบห้าคือวัยเบญจเพส
เพราะไม่ค่อยสนเรื่องนี้เท่าไหร่ผมเลยไม่คิดมาก่อน แต่ตอนนี้...
ผมอาจจะเข้าสู่ช่วงชงของดวงชะตาก็เป็นได้
“คู่ขาเยอะจริงนะ”
“ก็เท่าเดิมนั่นแหละ” ผมตอบตามจริงพลางหันไปมองหน้าบาร์ที่มีลูกค้าเจ้าเก่าหน้าเดิมๆ อย่างคีรีและราเชนทร์นั่งในตำแหน่งเดียวกับเมื่อคืนวานไม่ผิดเพี้ยน ทั้งคู่เหมือนไม่รู้จักกัน และก็ไม่คิดจะทำความรู้จักกันด้วย
“ยางที่ฉันให้ไปล่ะ” ภาวินที่ตั้งท่าจะค่อนแคะผมอีกประโยคหลุดถามเมื่อเห็นว่าวันนี้ผมใช้ยางสีเขียวเข้ม
“ทำหายน่ะ” ผมเอ่ยเสียงเรียบไร้อารมณ์ เล่นเอาเพื่อนร่วมงานทำหน้าดำหน้าแดง
ผมไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ ครับ อย่างที่ทุกคนพอเดาได้นั่นแหละ ภาวิน ‘เคย’ ชอบผม จำได้มั้ยว่าผมเพิ่งถูกย้ายมาประจำที่คลับไม่ถึงหนึ่งปี ก็มีภาวินนี่แหละที่อาสาช่วยดูแล แต่เพราะผมตั้งกฎกับตัวเองว่าจะไม่คบกับเพื่อนร่วมงานเด็ดขาด พอเห็นเขาเริ่มใกล้ชิดสนิทสนมเกินไป เลยพูดตรงๆ ว่าเรื่องระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้
นับจากนั้นเขาก็หัวฟัดหัวเหวี่ยง ชอบด่าลับหลังหาว่าผมเล่นตัว หวังตกแต่ลูกค้ารวยๆ ไม่มองบาร์เทนเดอร์กระจอกๆ
เอิ่ม ดูถูกตัวเองไม่ว่า แต่คำนั้นดันดูถูกผมว่ากระจอกไปด้วยนี่สิ ผมเลยยิ่งไม่อยากยุ่งกับเขาเข้าไปใหญ่
ผมก้มหน้าก้มตาเช็ดเครื่องแก้วไปเรื่อยๆ พลางลอบสังเกตคีรีกับราเชนทร์เป็นระยะ คีรีนั้นตลกหน่อย เพราะวันนี้เขาอยู่ดึก พอได้ยินเสียงครางลอดผ่านม่านที่ปิดรอบในแต่ละโต๊ะก็พลอยเกร็งไปทั้งตัว หน้าแดงหูแดง มองแล้วไม่อยากจะเชื่อนี่น่ะเหรอหุ้นส่วนของปริ้นส์รูม นี่ยังเบาะๆ ด้วยซ้ำ หลังเที่ยงคืนไปคนจะเริ่มไร้สติ ถึงขนาดลากพามากินตับกันหน้าบาร์ก็ยังมี
ส่วนราเชนทร์ รายนี้เป็นลูกค้าประจำก่อนผมจะมาทำงานที่คลับซะอีก ทั้งที่ดูเป็นคนเจ้าชู้มากแท้ๆ แต่กลับตั้งอกตั้งใจจีบผมคนเดียวไม่ลดละ
‘ฉันรักนาย’
แล้วทำไมต้องนึกถึงเรื่องเมื่อวานด้วยวะเนี่ย!
ผมยกมือปัดกับอากาศ ราวกับว่าจะช่วยไล่ความทรงจำที่อยากลืมได้ แม้ผมจะชอบว่าราเชนทร์ลับหลังบ่อยๆ แต่สาเหตุสำคัญก็เพราะเขาไม่เปลี่ยนไปเลยหลังจากเลิกกัน แต่เมื่อวานได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขากำลังพยายาม มันทำให้เผลอหวั่นไหวไม่ได้จริงๆ เสน่ห์อันแสนร้ายกาจที่ทำให้ผมตกบ่วงคือความสม่ำเสมอของเขา เคยจีบอย่างอดทนยังไงก็ทำแบบนั้นไม่เปลี่ยน เป็นผมซะเองที่โดนกัดเซาะหัวใจทีละนิดจนยินยอม ฉะนั้นถ้าเขาคิดจะทำ...คิดจะเปลี่ยนจริงๆ ผมก็เชื่ออยู่ลึกๆ ว่าเขาจะทำได้
แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้
“คุณหรัญญ์”
“ครับ” ผมหันมายกยิ้มนิดๆ เมื่อถูกคีรีเรียก ส่วนราเชนทร์ไม่ต้องพูดถึง พอเห็นคีรีเปิดฉาก ก็รีบยกมือยกไม้เรียกร้องความสนใจทันที
“รัญจ๋า เดอร์ตี้มาตินี่สักแก้วให้พี่เชนทร์หน่อยสิจ๊ะ”
ผมแทบกุมขมับ ไอ้ความอ่อนไหวก่อนหน้านี้เหือดหายในพริบตา
แต่ละคนอายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำตัวอย่างกับเด็กแย่งของเล่นไปได้!
“แมน ฝากที”
“เออๆ”
ผมโยนให้แมนดูแลตัวปัญหาที่คิ้วกระตุกอย่างถูกขัดใจ เดอร์ตี้มาตินี่...มาตินี่รสแรงปราศจากการกรองก่อนเสิร์ฟทำให้ได้รสเข้มจัด เป็นเครื่องดื่มแสนโปรดรานของเจมส์ บอน รวมทั้งคนที่คิดว่าตัวเองเท่เหลือเกินอย่างราเชนทร์
“คุณกลับไปก่อนดีกว่า”
ผมหันไปพูดกับคีรีจนเจ้าตัวอ้าปากเก้อ
“คิงส์คลับเป็นสถานที่อันตรายกว่าที่คุณคิด”
ไม่ทันขาดคำ เสียงแก้วแตกก็เรียกทุกสายตาให้หันมองเป็นจุดเดียว เอาอีกแล้ว...เครื่องแก้วที่ผมแสนจะทะนุถนอม เอะอะอะไรก็คว้าปาไม่ก็ปัดแตกลงจากโต๊ะ ผมลอบถอนหายใจ ชินแสนชินกับเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทซึ่งมักเกิดขึ้นทุกสิบนาทีในช่วงหลังเที่ยงคืน
“ถ้าเธอเตือนเพราะเป็นห่วงเรื่องนี้ล่ะก็...ไม่เป็นไรหรอก” คีรียังยิ้มออก ไม่แยแสกับการชกต่อยตรงโต๊ะด้านหลังแม้แต่น้อย
ไม่รู้อะไรซะแล้ว
“หึหึหึ” ขนาดราเชนทร์ยังหลุดหัวเราะอย่างเวทนา ตัวปัญหารายนี้เป็นลูกค้าระดับวีไอพีที่รู้ถิ่นฐานตัวเอง มักมีที่นั่งประจำในเขตปลอดภัยคือริมบาร์ติดกับระเบียงซึ่งสามารถชะโงกลงไปเห็นการพนันที่ชั้นหนึ่งได้ หลายคนอาจคิดว่าก็แค่ตำแหน่งกินลมชมวิวอย่างที่ราเชนทร์มักทำให้เห็น แต่ความจริงมันคือเซฟโซนที่ใกล้กับอัศวินซึ่งยืนคุมตรงบันไดขึ้นลงต่างหาก
เห็นรูปปั้นอานูบิสตรงหัวบันได้นั่นมั้ย ใช่แล้ว นั่นล่ะตำแหน่งของอัศวิน
และในรัศมีโดยรอบนั้นจะไม่มีใครกล้าย่างกราย
รวมถึงที่นั่งของราเชนทร์
“อะไรวะ!”
“แม่งเอ๊ย!”
“มึงมานี่!”
เสียงเอะอะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ คราวนี้คีรีที่นั่งเก๊กหน้าจิบไซด์คาร์ก็ชักนิ่งไม่ไหว พอหันไปมองอีกครั้งก็แทบหลุดอุทานออกมาเพราะจู่ๆ การต่อยตีที่เกิดจากคนสองคนก็ลามไปถึงหกเจ็ดคนเข้าไปแล้ว
อย่างที่บอกไปว่ายิ่งดึกสติของคุณลูกค้าทั้งหลายก็ยิ่งหลุดลอย บางครั้งแค่ได้ยินเสียงแก้วแตกก็ไปกระตุกต่อมอยากอาละวาดเข้าแล้ว แม้ไม่รู้จักหน้าค่าตา ถ้าเกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมาก็พร้อมกระโจนใส่แม้จะอยู่ห่างกันคนละโยด อีกอย่าง คิงส์คลับไม่ได้จำหน่ายแค่แอลกอฮอล์เท่านั้น...ยังมีสารเสพติดที่ประสาทส่วนเหตุผลปลิดปลิวไปกับอากาศ
เสียงโครมครามเริ่มลามจนเกิดเป็นความอลหม่าน ผมเห็นลูกค้าที่ถูกต่อยจนกลิ้งไปกระแทกโต๊ะข้างๆ จนลูกค้าโต๊ะข้างๆ ขึ้นมาร่วมด้วยช่วยกระทืบ แต่การออกมือออกไม้ที่วาดองศามากเกินไปดันไปโดนลูกหลงกับโต๊ะข้างๆ ของข้างๆ ที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มโดยไม่คิดปิดม่าน ทำเอาคู่กรณีที่ไอ้หนูยังตั้งโด่ลุกขึ้นมาตะโกนด่า แต่สุดท้ายก็โดนซัดกระเด็นเพราะโต๊ะข้างๆ ของข้างๆ ของข้างๆ นึกรำคาญและอยากโชว์เท่ต่อหน้าสาว
“โชคดี”
เดอร์ตี้มาตินี่ของราเชนทร์ถูกเสิร์ฟในช่วงเวลาที่คีรีเริ่มหน้าตื่น เรียกให้ตัวปัญหาคลี่ยิ้มอย่างนึกสนุกจนต้องยกเครื่องดื่มชนกับอากาศราวกำลังเฉลิมฉลองอยู่ยังไงยังงั้น หากราเชนทร์อยู่ในเซฟโซน คีรีก็อยู่ในเดนเจอร์โซนที่อาจจะโดนลูกหลงได้ทุกเมื่อ หากจะโทษก็ต้องโทษที่ทั้งสองจงใจเว้นระยะห่างเกินไป คนนึงนั่งซะริม ส่วนอีกคนก็นั่งซะกลางบาร์
“หลบหน่อยเถอะครับ”
ผมเห็นคีรีแล้วสงสารเลยบอกให้เขาเปลี่ยนที่ไปนั่งอีกมุมของบาร์ หากริมซ้ายติดกับระเบียงซึ่งเป็นทางลงบันไดไปชั้นหนึ่งคือจุดประจำของอัศวินชั้นสอง ริมขวาของบาร์ติดกับเคาน์เตอร์ก็คืออีกหนึ่งเซฟโซนเพราะเป็นที่ทำงานในฐานะเลขาหน้าห้องบอสอย่างบิชอป
แต่ไม่ทันซะแล้ว
พอคีรีลุกจากที่นั่งได้ไม่เท่าไหร่ เครื่องแก้วปริศนาที่โดนปามาอย่างไร้ทิศทางก็กระแทกหน้าผากที่เปิดเถิกเข้าอย่างจัง!
“คัมไป”
ผมพยายามทำหูทวนลมกับราเชนทร์ให้มากที่สุด
“คุณคีรี มาทางนี้เร็วครับ” ผมเรียกสติคนที่ยืนเอ๋อไปแล้ว คีรีคล้ายไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่ามีน้ำเย็นแสบตาไหลอาบศีรษะก็เท่านั้น ผมเลยโน้มตัวข้ามบาร์ไปดึงแขนเสื้ออีกฝ่ายเร่งให้เดินต่อ
ยืนแบบนี้มันล่อเป้าชัดๆ!
นั่นไงล่ะ เห็นขวดเหล้าลอยมาอีกแล้ว ผมผงะ รีบปล่อยมือจากคีรีแล้วเดินถอยหลังหลบอยู่ในบาร์
อย่ามองแบบนั้นสิ ผมน่ะห่วงคีรีในฐานะลูกค้าทิปหนักก็จริง แต่ยังไงก็ต้องห่วงสวัสดิภาพของตัวเองมากกว่า
แถมไอ้เราก็เตือนไปแล้ว ทั้งเรียกทั้งเร่ง แต่คนที่ยืนนิ่งเหมือนหูบอดคือคีรีเองต่างหาก
ผมหรี่ตา เชื่อว่าไม่ช้านานจะต้องเห็นท่าประธานโดนฟาดหัวเบะโดนหามส่งโรงพยาบาลอย่างแน่นอน
แต่คาดไม่ถึง...
คาดไม่ถึงเลยว่าคีรีจะจับขวดเหล้านั้นได้แถมยังฟาดกลับไปยังคู่กรณีที่เดินเป๋มาอีกต่างหาก!
เพล้ง!
ขวดเหล้าแตกคามือ แอลกอฮอล์ไหลทะลักพร้อมกับเลือดสดๆ เพราะถูกปากขวดบาดลึก คีรีที่เปียกโชกไปครึ่งหัวแต่มีเพียงรอยช้ำตรงหางคิ้วถอดแว่นสายตาออก ก่อนจะกำชับขวดเหล้าที่กลายเป็นปากฉลามในมือแล้วกวาดสายตามองไปทั่วอย่างเอาเรื่อง
ดวงตาที่มักเคร่งเครียดจริงจังเสมอประกายวาวระยับราวกับคนละคน!
“วิ้ว”
ราเชนทร์ผิวปาก ผมถึงกับหลุดหันไปค้อนสายตาใส่จนตัวปัญหายิ่งได้ใจ
“หรัญญ์”
“มาทางนี้ดีกว่ารัญ”
มองคนที่มือหนึ่งถือเดอร์ตี้มาตินี่ด้วยท่วงท่าประหนึ่งเจมส์ บอน อีกมือยกขึ้นเชื้อเชิญให้ผมเดินเข้าหา ไม่รู้ว่าสติส่วนไหนของผมพิการรึเปล่า ถึงได้เดินเลี่ยงจากภาวินที่เรียกชื่ออย่างเป็นห่วงแล้วย่องไปยังเซฟโซนเงียบๆ โดยไม่ลืมเบียดให้แมนกั้นกลางระหว่างแฟนเก่า
“คุณคีรีของมึงแม่งไม่ธรรมดาว่ะ”
“ไม่ใช่ของกู” ผมกระซิบตอบแมน แม้จะยังรู้สึกตกใจกับท่าทีเปลี่ยนไปของคีรีที่ตอนนี้ยังยืนจังก้าอยู่หน้าบาร์ประหนึ่งผู้พิทักษ์จำเป็นอย่างไรอย่างนั้น ถ้าใครหลุดมาตรงนี้ก็โดนเข้าจัดการอย่างไม่ปรานีกระทั่งไซด์คาร์ของผมยังโดนใช้เป็นอาวุธ สร้างความตื่นตัวให้หลายคนอยากลองพิสูจน์
คิงส์คลับชื่นชอบการพนัน
บางครั้งบางคราหากมีการวิวาทน่าท้าทาย ก็จะเกิดการพนันขันต่อ
กรณีของคีรีคือหนึ่งในนั้น กลุ่มลูกค้าที่ยังมีสติรู้จักหลบหลีกความวุ่นวายเริ่มจับกลุ่มพนันว่าคีรีจะยืนได้นานแค่ไหน ไม่สนใจถึงสาเหตุแรกเริ่มของการต่อยตี แต่เลือกเฝ้ามองเรื่องสนุก!
“อัศวินเคลื่อนไหวแล้ว”
แต่น่าเสียดายเพราะมีลูกค้าคนหนึ่งก้าวข้ามเขตของอัศวินจนได้ ทุกคนต่างรู้ดีว่ารูปปั้นอานูบิสถือเป็นของรักของหวงของอัศวินประจำชั้นสอง ถ้ามีใครกล้าแตะต้องต่อให้จับวงพนันหรือยังไม่ถึงเวลาต้องออกโรงอัศวินผู้นี้ก็จะเข้ามาแยกวงทันที!
การทำงานของคิงส์คลับนั้นมักเป็นทีมเวิร์กที่มีความสามัคคีชุมนุมสูงมาก ทันทีที่อัศวินเดินออกจากตำแหน่ง เหล่าพนักงานหรือ ‘เบี้ย’ ที่ยืนเฝ้าโดยรอบก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที อัศวินเปิดฉาก พวกเบี้ยตามเก็บร่างที่โดนซัดจนลุกไม่ขึ้น เพียงพริบตาเสียงเอะอะโวยวายก็มีแต่เสียงครางอย่างเจ็บปวดพร้อมกับร่างที่นอนแหมบเป็นทางยาว
“ค่าเสียหายของคิงส์คลับต้องจ่ายคืนเป็นสองเท่า ไม่ทราบว่าจะรูดบัตรหรือจ่ายเงินสดครับ”
อัศวินหยุดยืนหน้าคีรีพลางเอ่ยถามตามกฎระเบียบที่มักรีดเลือดลูกค้าให้แทบกระอัก แต่คงไม่ใช่กับท่านประธานที่ยื่นบัตรเครดิตให้ทันที
ค่าเสียหายของคีรีไม่หนักเท่าคนอื่น เป็นขวดปากฉลามในมือกับแก้วไซด์คาร์ที่โดนเขวี้ยงไปไกลและไม่หวนกลับ
“เอาใบเสร็จมั้ย” พอได้เงิน น้ำเสียงอัศวินก็แอบกระชากห้วนตามประสาคนชอบใช้กำลัง ความจริงแล้วอัศวินประจำชั้นสองนั้นอายุน้อยกว่าผมซะอีก แต่เพราะรูปร่างบึกบึนสูงใหญ่ อีกทั้งยังตัดผมสั้นเกรียนเปิดหน้าดูดิบเถื่อน เลยมักถูกเข้าใจผิดว่ากร้านโลกมาเยอะ ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นแค่เด็กวัยรุ่นเลือดร้อนที่ชื่นชอบในการต่อยคนมากๆ เท่านั้นเอง
“ก็ดีครับ” คีรีเอ่ยพลางวางขวดปากฉลามในมือกับโต๊ะ หยิบแว่นขึ้นเช็ดกระจกที่พร่ามัวเพราะเปื้อนน้ำ ก่อนจะสวมใส่แล้วหันมาชวนผมคุยด้วยท่าทางไม่เหมือนนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่เมื่อครู่สักนิด “ขอไซด์คาร์อีกสักแก้วสิคุณหรัญญ์”
“...ครับ”
บาร์เทนเดอร์ต้องชินชากับความวุ่นวายฉันใด บาร์เทนเดอร์ต้องตอบรับลูกค้าทุกประเภทได้อย่างเท่าเทียมฉันนั้น ผมชงเครื่องดื่มให้คีรีแม้ในอกจะเต็มไปด้วยความสงสัย เรื่องบางเรื่องแม้อยากจะโพล่งถามออกไปแต่ก็ติดที่ยังเป็นเวลาทำงาน
“คิ้วของคุณ...”
“อ้อ” นั่นคือคำตอบของคนเจ็บที่ยกมือแตะคิ้วที่ซึมเลือดจางๆ อย่างไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่ยังใส่ใจกับการแต่งกายให้สะอาดเรียบร้อย จับเนคไทและปกเสื้อให้เข้าที่ด้วยมาดนักธุรกิจ
เห็นอย่างนั้นผมก็น้ำท่วมปาก
อัศวินกลับไปยืนประจำตรงรูปปั้นอานูบิสอีกครั้ง วันนี้ค่อนข้างจบเหตุการณ์ได้เร็วเพราะมีคนฝ่าฝืนข้อห้ามโดยไม่ตั้งใจ ถ้าเป็นปกติแล้ว...อัศวินจะรอให้ข้าวของเสียหายมากกว่านี้ รอให้แต่ละคนอาละวาดให้น่าสนุกในการตะลุมบอนมากกว่านี้ แล้วค่อยพุ่งถลามาจัดการด้วยรอยยิ้มเริงร่ามีความสุข และจัดการเก็บเงินเรียกค่าเสียหายเป็นสองเท่าซึ่งกอบโกยกำไรเข้าคลับได้เป็นกอบเป็นกำยิ่งกว่าผมชงเครื่องดื่มซะอีก
นี่ล่ะ...คิงส์คลับ
ผมมองลูกค้าที่หมดสติถูกลำเลียงลงชั้นสองไปให้อัศวินชั้นหนึ่งซึ่งมีหน้าที่เฝ้าประตูคัดกรองลูกค้าด้านหน้ารวมทั้งการเรียกรถหามส่งโรงพยาบาลด้วยความปลงตก ราวกับตระหนักได้ถึงการเวียนว่ายตายเกิดในวัฐจักรสงสารอย่างถ่องแท้
“คุณหรัญญ์เลิกงานตีสามใช่มั้ย”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอจนถึงเวลาเลิกงาน แล้วเรากลับด้วยกัน” คีรียิ้มสุภาพ ถ้าไม่ติดว่ายังมีแผลตรงหัวคิ้ว ผมคงเชื่อเต็มเปาว่าเขาช่างเป็นสุภาพบุรุษไร้พิษสง “...ได้มั้ย”
“...”
ผมจนด้วยคำพูด มองคนที่ไม่คิดจะทำแผลนั่งรอคำตอบอย่างประหม่าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
คีรีในความประทับใจแรกนั้น...คือความเครียดขึงเอาการเอางานในคนละขั้วกับราเชนทร์ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความขี้อายแฝงอาการไร้ความมั่นใจเวลาจีบผม และความไร้เดียงสาในด้านของการเข้าสถานบันเทิงที่ไม่รู้จักเครื่องดื่มชนิดอื่นนอกจากมาตินี่กับไซด์คาร์
แต่ในตอนนี้...ผมคงต้องมองเขาใหม่
ไม่สิ คีรี ประธานบริษัทอหังสาฯ ร่ำรวยติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศ แต่ดันเป็นหุ้นส่วนสำคัญของปริ้นส์รูม
...ความย้อนแย้งนี้มันเห็นชัดแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง!
-----------
เส้นทางของหรัญญ์ยังเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ทำใจหน่อยนะลูกเอ๊ย #หรัญญ์เอ๊ย
ตอนนี้สั้นหน่อยเพราะแนะนำความวุ่นวายในคลับคร่าวๆ ค่ะ มีรูปปั้นของควีนกับเก่งโผล่มาชะเเว่บๆ ด้วย ^0^!
เพจนักเขียนที่ปักธงคีรียึดเป็นฐานก่อนธงแรก ใครเข้าร่วมบ้างยกมือขึ้น! (https://www.facebook.com/MajaYnaja)
ปล.ถ้าอิงตามไทม์ไลน์ของคิงส์คลับ อันนี้จะเป็นเหตุการณ์หลังจากควีนเข้ามาแล้วหนึ่งปี หรือก็คือคลับเปิดมาแล้วห้าปีค่ะ หรัญญ์เข้ามาทำงานหลังจากที่คนในคลับทุกคนยอมรับนิลเป็นควีนแล้ว
-
ร่วมด้วยช่วยกันปักพี่คีรีลงบนหนูรัญ อิอิ คิดถึงน้องนิลเลย โอ้ยยย พี่เอกก็คิดถึงนะ
-
ว้าว ปักธงค่ะ
เราว่าภาวิน คีรีค่ะ
-
คุณคีรีเริ่มรุกหนักแล้วค่ะะะ
-
ว้าว คุณคีรีชักไม่ธรมดาซะแล้วซิ
ฮุ ฮุ ลุ้นต่อไปว่าจะเป็นใคร
วิณนี่ดูจะยังชอบรัญ(ชื่อผิดขออภัย)อยู่นะ
-
ฝ่ายผู้ชม
-
ทำไมเรียกค่าเสียหายจากคีรีแค่คนเดียว?
-
ทำไมเรียกค่าเสียหายจากคีรีแค่คนเดียว?
เรียกเก็บคนอื่นด้วยค่ะเเต่เพราะอธิบายแค่คีรีเลยอาจเข้าใจผิดว่าโดนเก็บเงินคนเดียว เราเลยเพิ่มประโยคแก้ไปในเรื่องแล้วนะคะ เป็นช่วงที่โดนทวงเงิน ขอบคุณที่ทักมาค่ะ :mew1:
ประโยคที่เพิ่มเข้ามา --> 'ค่าเสียหายของคีรีไม่หนักเท่าคนอื่น เป็นขวดปากฉลามในมือกับแก้วไซด์คาร์ที่โดนเขวี้ยงไปไกลและไม่หวนกลับ'
-
:hao6:
-
คุณคีรีมีอะไรซ่อนอยู่สินะ
สองบุคลิก? หรือจงใจซ่อนนิสัยแท้จริงนะ? :hao3:
-
คุณคีรีสุดยอด มีความลึกลับ รออ่านต่อจ้า
-
สนุกมากเลยค่าาาา :ling1:
-
:mew1: :mew1:
-
น่าค้นหาจริงๆคุณคีรี
5555555
-
คิดถึงน้องนิลจัง อยากให้โผล่มาแจมด้วยซักนิด มาวิเคราะห์คุณคีรีให้ฟังหน่อยจ้า :กอด1:
-
แอบเชียร์คีรี
-
คิงส์คลับวุ่นวายไม่เปลี่ยน 5555
-
ทีมคีรี คนนี้น้องเชียร์ ดันค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
อ่านไปขำไป ฮื้อ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย คุณคีรีเห็นเงียบๆจริงๆซุ่มสินะ
ไม่งั้นในห้องเชื่อมคงไม่ร้อนแรงขนาดนั้นชิมิ 5555 :hao7: :hao3:
-
คีรีดูย้อนแย้งจริงๆแหละ
จะใช่หนึ่งในนั้นมั้ยนะ แล้วอีกคนล่ะ ราเชน? ภาวิน? :mew2:
-
มนต์รักยางรัดผม
-
เป็นคนน่าสนใจดีนะ
-
ตกลงคีรีเป็นคนแบบไหน ยังไง รอติดตามตอนต่อไปค่ะ สนุกมากๆ :katai5:
-
คุณคีรีจะใช่คนในคืนนั้นหรือเปล่าหนาหนูรัญ
มาดที่หนูรัญเห็นคือการแอ๊บของคุณคีรีแน่ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 5 : ข้อตกลง
หลังเลิกงาน ผมที่เดินออกมาเจอกับผู้ชายสองคนยืนรออยู่คนละมุมหน้ารถคนละสีก็ตัดสินใจยิ้มส่งน้อยๆ แล้วซ้อนมอเตอร์ไซค์ของแมนกลับหอพักทันที
“คุณหรัญญ์!”
“รัญ!”
ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น วันนี้ผมอยากจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านเต็มแก่แล้ว!
“เป็นมึงนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ” แมนพูดอย่างเห็นใจเมื่อจอดรถใต้หอพัก ผมถอดหมวกกันน็อกส่งคืนพลางสะบัดศีรษะให้เส้นผมปรกบ่าคืนทรง “แล้วหนีแบบนี้คุณคีรีอะไรนั่นไม่โกรธแย่เหรอ”
“กูไม่ได้พูดสักคำว่าได้”
“มึงไม่ตอบ ก็คือตกลงละวะ” แมนกลั้วหัวเราะพลางขยี้หัวผมอย่างหมั่นไส้ ผมรีบยกมือปัดทันที ไอ้หมอนี่รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครจับก็ขยันแกล้งซะเหลือเกิน “ไม่เห็นวันนี้รึไง ขัดใจท่านประธานมากเข้าระวังจะโดนเอาปากขวดแทงท้องทะลุได้ล่ะ เห็นหงิมๆ อย่างนั้นเอาเรื่องฉิบหาย”
“...กูเลยกลัวจนเผ่นมาตั้งหลักใหม่นี่ไง” ผมถอนหายใจเฮือก แค่คิงส์คลับก็ทำให้ผมแทบเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว เจอหน้าราเชนทร์ทุกวันก็เล่นซะปวดเศียรเวียนเกล้า ถ้าต้องมารับมือกับอาการผีเข้าผีออกของคีรีอีก ผมไปโดดน้ำตายยังสบายกว่าเลย “จะไล่ก็พูดไม่เต็มปาก ทิปหนักทั้งนั้น”
“ไอ้งก”
“ดีกว่าไม่มีกินแล้วกัน” ผมว่าพลางเหลือบมองแมนที่ล็อกโซ่กับล้อมอเตอร์ไซด์ หอพักของพวกผมเป็นห้องราคาถูก เลยไม่มีที่จอดรถดีๆ หรือกล้องวงจรปิดสำหรับจับขโมย “แล้วเงินที่มึงยืมไป...”
“โอ๊ยๆ กูไม่พูดแล้วไอ้รัญ กูขอโทษ ไว้เงินเดือนออกค่อยคืนนะเพื่อน ฝันดี!”
ดูเพื่อนผมสิ พอทวงเข้าหน่อยก็เผ่นแน่บพอกันละวะ ผมอมยิ้มมองไอ้แมนที่รีบวิ่งขึ้นชั้นสองเร็วปานติดจรวดแล้วจุดบุหรี่ยืนสูบเงียบๆ มองฟ้ามองดาวยามกลางคืนให้สงบจิตสงบใจ
เงินเดือนของผมกับแมนไม่น้อยเลย ทำงานกลางคืนในสถานที่เสี่ยงขนาดนั้นถ้าตั้งใจเก็บสักหน่อยก็รวยได้ไม่ยาก ประเด็นคือเราทั้งคู่ต่างมีภาระ ไอ้แมนเห็นอย่างนั้นแต่มีน้องชายกับน้องสาวอย่างละคนที่ต้องส่งเสียค่าเล่าเรียน ส่วนผม...ผมมีภาระคือการดูแลตัวเอง รสนิยมความชอบแบบนี้จะหาคู่แท้นั้นคงยาก ฉะนั้นนี่คือแผนเก็บเงินสำหรับการใช้ชีวิตหลังเกษียนอย่างโดดเดี่ยว
คืออย่างนี้ครับ...ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน พ่อแม่เองก็มีฐานะพอกินพอใช้ไม่ลำบาก เสียอย่างเดียว...เขาดันรับผมที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ แถมตอนนั้นผมก็ดันมีแฟนเป็นตัวเป็นตน หลงรักหัวปักหัวปำสุดๆ ไม่รู้ว่านึกอุตริอะไรขึ้นมา เลยเก็บข้าวของหนีตามกัน แต่หลังจากนั้นผมก็โดนทิ้ง ทำเอาอับอายจนไม่กล้ากลับบ้าน
สรุปแล้วผมหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุสิบแปด เรียนยังไม่จบมหาลัยด้วยซ้ำ
ไม่ต้องมองอย่างสมเพชหรอกนะ ผมเองก็ยังอนาถตัวเองไม่หาย ขนาดไอ้แมนที่ช่วยหาห้องให้อยู่ สอนทักษะบาร์เทนเดอร์ให้ผมหาเลี้ยงตัวเองยังไม่เคยเล่าอดีตอันน่าอดสูให้ฟังเลย ไอ้แมนอายุมากกว่าผมสองปี ถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้ผมคงตกระกำลำบาก ตระเวนหางานจุกจิกที่ไม่ต้องใช้วุฒิ เพราะอย่างนี้ผมถึงตั้งใจเก็บเงิน อาศัยรูปร่างหน้าตาหากำไรให้เต็มที่ ยังไงซะอีกเดี๋ยวก็เหี่ยวทำประโยชน์ไม่ได้อยู่แล้ว อะไรโกยได้ก็โกยไป พอแก่ตัวจะได้ไม่ลำบากคนอื่น ไม่สิ ถึงตอนนั้นก็คงไม่มีใครจะสนใจผมหรอก สรุปแล้วที่ทำไปน่ะเพื่อตัวเองล้วนๆ
พอทบทวนปณิธานแล้วก็ชักฮึดสู้ ผมดับบุหรี่ทั้งที่สูบไม่ถึงครึ่งมวน เดิมทีก็ไม่ใช่คนติดของพรรค์นี้อยู่แล้ว แต่พกไว้เพราะช่วยคลายเครียดต่างหาก ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากจะทำลายสุขภาพตัวเองนักหรอก
เฮ้อ พรุ่งนี้ก็ทนต่อไปนะหรัญญ์เอ๊ย!
ผมให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหอพักเก่าโทรมที่แมนเป็นคนแนะนำให้ ห้องเช่าราคาถูกกลางเมืองกรุงน่ะไม่มีหรอก เพราะอย่างนี้ที่นี่เลยเข้าซอยมาลึกพอสมควร แสงไฟอะไรก็ไม่ค่อยมี เข้าขั้นวังเวงขนหัวลุกอยู่พอสมควร
โชคดีที่ผมไม่กลัวผี
แต่กลัวคนน่ะ...ไม่แน่
“อย่าเอะอะแล้วส่งของมีค่ามาให้หมด” เสียงกระซิบขู่มาพร้อมกับของมีคมที่สะกิดหลัง ผมยืนตัวเกร็ง ไม่น่าเชื่อว่าจะเหม่อถึงขนาดปล่อยให้โจรเข้ามาปล้นเอาหน้าหอพัก พอจะเงยหน้าเรียกไอ้แมนก็ไม่ทัน เพราะมันเข้าห้องไปแล้ว
หวังความช่วยเหลือจากคนเดินผ่านไปมาตอนตีสามย่างตีสี่?
หึ ไม่มีทาง
ผมได้แต่กล้ำกลืนน้ำตาระหว่างหยิบกระเป๋าเงินส่งให้โดยไม่อาจขัดขืน ทิปที่เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ วันนี้ รวมกับทิปของวันอื่นๆ ที่ยังไม่ได้เอาไปฝากธนาคารร่วมสามหมื่น...หมดกัน!
“โทรศัพท์ล่ะ”
ยังจะเอาโทรศัพท์ไปอีกเหรอ!
ผมได้แต่กัดฟันอย่างฝืนทน ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่ราเชนทร์ซื้อให้ตอนคบกันเมื่อเดือนก่อน...ทั้งที่คิดว่าจะเอาไปขายในเร็วๆ นี้แล้วเชียว
“นาฬิกาข้อมือนั่นด้วย ส่งมาอย่าชักช้า” ปลายมีดสะกิดแผ่นหลังเป็นระยะ ทำให้ผมต้องทำตามคำนั้นแม้อยากจะประวิงเวลามากแค่ไหนก็ตาม นาฬิกาแบรนด์เนมที่อ้อน...เอ๊ย ราเชนทร์ยกให้ ผมคิดจะเก็บไว้เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้เอาไปจำนำแท้ๆ
เข้าใจรึยังล่ะว่าทำไมภาวินถึงได้หมั่นไส้ผมนักหนา
แต่ดูเหมือนกรรมจะตามสนองผมแล้ว
“จะเอาอะไรอีกมั้ย”
“หัวเข็มขัด”
...ไม่ให้แก้ผ้าไปเลยล่ะ!
แน่นอนว่านั่นแค่คิดในใจ เพราะความเป็นจริงผมถอดเข็มขัดหัวเหล็กแกะสลักอย่างดีเหมาะสำหรับนักสะสม...แต่นี่ไม่ใช่ของราเชนทร์หรอกนะ เป็นของที่ผมได้มาจากภาวินตอนเข้าทำงานที่คลับใหม่ๆ เขาบอกว่าเป็นบาร์เทนเดอร์ต้องแต่งตัวให้ดูดี จากนั้นก็ถอดของตัวเองสดๆ แล้วเข้ามาช่วยสวมเอวให้ผม อืม...
ข้ามเรื่องนั้นก่อนดีกว่า ยังไงผมกับภาวินก็ไม่เคยมีอะไรกันอยู่แล้ว
“เอารองเท้าด้วยมั้ย”
“ก็ดี”
ผมก้มตัวถอดรองเท้าหนังดูมีคลาส ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นแค่ของมือสองที่ซื้อตามตลาดนัด แต่มืดขนาดนี้จับสังเกตยากยิ่งกว่ายาก โดยเฉพาะกับโจรที่กำลังตาวาว ไม่สิ อย่าว่าแต่โจรกระจอกคนนี้เลย มาเห็นกับตาใครเลยจะเชื่อว่าผมที่พกเงินสดสามหมื่น ใช้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด สวมนาฬิกาข้อมือแบรนด์ดังรุ่นลิมิเต็ด แถมยังแต่งตัวดูมีราศีจะสวมรองเท้าหนังไร้ยี่ห้อ
แต่ถึงไม่มียี่ห้อก็ใช้เป็นอาวุธได้...
ผมจับรองเท้าด้วยสองมือ ฉวยจังหวะตอนที่โจรกำลังเผอเรอเพราะมัวโลภรอรับของฟาดรองเท้าเข้าเต็มกกหู ถึงจะไม่ค่อยชอบเรื่องวิวาท แต่การเห็นอัศวินแดงฝีมือในคลับทุกวันก็ทำให้ผมพอรู้จังหวะเหมือนกัน
“เฮ้ย!”
โจรกระจอกหน้าสะบัด รีบยกมือปิดหน้าพัลวันเพราะตอนแรกตั้งใจยืนขู่ข้างหลังผมปกปิดตัว แต่ตอนนี้น่ะเหรอ...รอยยางรองเท้าที่ประทับบนแก้มทำให้ผมระรื่นเป็นอย่างมาก รีบยกเท้าถีบแล้วยึดทั้งมีดทั้งกระเป๋าเงินและของมีค่าทั้งหมดคืน
สิ่งแรกที่ผมทำคือโทรศัพท์แจ้งตำรวจ
พลเมืองดีมั้ยล่ะ
“สวัสดีครับ ผมอยากแจ้งความคดีปล้...” พูดไม่ทันจบประโยคดีไอ้โจรกระจอกก็สู้ตายลุกขึ้นมาชนผมเต็มแรงจนโทรศัพท์หลุดมือ แล้วยังพยายามแย่งมีดคืนอีกต่างหาก ถึงตอนนี้ผมเองก็เลือดเข้าตาเหมือนกัน ถ้าไม่ทุ่มสุดตัวมีหวังขึ้นหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งในฐานะศพโดนแทงตายแน่ๆ
เพราะผมเห็นหน้ามันแล้ว
“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย!” ในเมื่อไม่ถูกจี้ ผมก็ตะโกนไม่รีรอที่จะตะโกนสุดเสียงทันที ให้ตายเถอะ ไม่เคยต้องตะเบ็งขนาดนี้มาก่อนเจ็บคอชะมัด ถึงจะไม่มีใครตื่นมาตอนดึกดื่น แต่อย่างน้อยผมก็หวังว่าไอ้แมนอาจจะโผล่หน้ามาดูบ้าง มันคงไม่รีบเข้านอนเร็วนักหรอก
และก็ได้ผล
ไอ้แมนจำเสียงผมได้ เปิดประตูมาดูอย่างตกใจ
“ช่วยกูด้วยแมน!”
คราวนี้โจรกระจอกไม่มีทางเลือก เลิกยุ่งกับมีดแล้วผลักผมกระเด็นเตรียมหนี
โชคช่วยที่ผมล้มลงข้างๆ กับรองเท้าที่ถอดทิ้งระเกะระกะพอดี พอคว้าเข้ามือผมก็ปาออกไปเต็มแรง ฟาดเข้าเต็มๆ หลังหัวโจรกระจอกจนหน้าแทบทิ่ม แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังตาลีตาลานวิ่งหนี ผมเลยจัดให้อีกข้างเพื่อเข้าคู่กัน
ครั้งนี้หวืดเพราะใส่แรงมากไป ลอยข้ามหัวโจรกระจอกไปโดนคนที่กำลังวิ่งสวนมาพอดี
“ช่วยจับโจรด้วยครับ!” ผมรีบบอก เพราะความมืดเลยเห็นเงาดำๆ พอไอ้แมนเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นก็รีบวิ่งตามไปหวังจะจับคนร้ายให้ได้ แต่ก็ต้องยืนอึ้งเพราะโจรกระจอกนอนตาเหลือกอยู่กับพื้น จมูกมีเลือดกำเดาไหลกลบปากเหมือนถูกหมัดน็อก ส่วนผู้ลงมือก็เป็นใครไปไมได้นอกจากคนที่ถือรองเท้ามือสองของผมพลิกไปพลิกมาอย่างสนใจ
“เดินเท้าเปล่าเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก เอ้า รีบใส่เถอะ”
ผมเผลอถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อคนคนนั้นก้มตัวลงวางรองเท้าสองข้างกับพื้นขัดกับภาพลักษณ์อย่างจัง
“คุณมาที่นี่ได้ไง คุณคีรี”
“ฉัน...” คีรีนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนพยายามหาเหตุผล ทำไมถึงเป็นคนที่ซื่อขนาดนี้นะ “ฉันอยากให้ช่วยทำแผลน่ะ”
ว่าจบท่านประธานก็ชี้ไปให้ดูแผลตรงหางคิ้วที่มีเลือดซึมเล็กๆ เทียบไม่ได้กับโจรกระจอกที่นอนตาเหลือกเลือดอาบหน้าไม่ได้สักกะผีก!
“รัญ...กูเรียกรถพยาบาลก่อนหรือแจ้งตำรวจก่อนดีวะ”
“เอาที่มึงสบายใจเถอะ” ผมตอบแมนด้วยความรู้สึกสับสนพอกัน บอกตามตรงตอนเจอโจรผมแค่ตกใจ แต่พอเจอคีรีเอาตอนดึกๆ ดื่นๆ ในสถานการณ์เหนือคาดขนาดนี้ ผมขนหัวลุก!
ให้ตาย หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ!!
หลังให้ปากคำตำรวจและมองส่งโจรขึ้นรถโรงพยาบาล ผมก็จำใจพาคีรีเข้าห้องเพื่อทำแผล
ความจริงก็อยากไล่กลับอยู่หรอก แต่ผมข้องใจกับพฤติกรรมประหลาดของเขาจนถ้าไม่ถามวันนี้คงนอนไม่หลับ
“ไหนคุณบอกว่าจะไม่ตามที่อยู่ผมแล้วทำเกินขอบเขตไงครับ”
“ฉะ...ฉันขอโทษ”
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คำสัญญาอะไรเชื่อถือไม่ได้สักนิด!
ผมแปะปลาสเตอร์ยาบนหางคิ้ว อดคิดไม่ได้ว่าท่านประธานคนนี้หนังหนาจริงๆ โดนแก้วลอยใส่หน้าแต่มีรอยช้ำเล็กๆ แค่คืบเดียว ถ้าเช็ดเลือดออกก็แทบจะไม่เห็นอะไรเลย หรือที่ไม่ยอมทำแผลสักทีเพราะอยากเรียกร้องความเห็นใจกันนะ
พอทำแผลให้คนสำออยเสร็จผมก็สำรวจไอโฟนกับนาฬิกาที่โจรทำตกกระแทกพื้นตอนโดนรองเท้าฟาดหน้า โชคดี...ที่ตรงนั้นเป็นพื้นหญ้า ไอโฟนของผมมีรอยตรงมุมเคสนิดหน่อย ถือว่าราคายังไม่ตก ส่วนนาฬิกาแข็งแรงทนทาน สมกับเป็นแบรด์เนมชื่อดังแม้ว่าผมจะไม่เคยจำชื่อเลยก็ตาม
“คุณหรัญญ์”
“ครับ” ผมเงยหน้ามองคนที่ขยับตัวยุกยิกอยู่บนเตียง...คืองี้ครับ หอพักผมไม่มีโซฟาหรือเก้าอี้หรอกนะ ถ้าจะนั่งก็ต้องนั่งบนเตียงเท่านั้นแหละ เข้าใจความอัตคัดของผมมั้ย
เห็นสีหน้าอึดอัดของคีรีที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ผมก็ก้มหน้าก้มตาเช็คข้าวของถ่วงเวลาไปเรื่อย ผมบอกแล้วว่าเป็นคนน่าเบื่อ ถามคำตอบคำอย่างนี้อีกเดี๋ยวเจ้าตัวก็คงจะขอกลับไปเอง
“ฉัน...” คีรีพูดตะกุกตะกัก “ฉันเอาของมาคืน”
ผมพยายามทำอารมณ์ให้นิ่งที่สุดเมื่อเห็นเขาค่อยๆ หยิบยางรัดผมสีน้ำตาลออกมาวางบนเตียงอย่างกับของล้ำค่า
“คุณนี่เอง” และนี่คือปฏิกิริยาจากผม...เฉยชาสิ้นดี
“ใช่ ฉันเอง ฉันเอง” คีรีหน้าแดงน้อยๆ เมื่อแสดงตัวว่าเป็นคู่นอนของผม แต่โทษเถอะ ทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยทั้งที่พอเดาได้อยู่แล้ว
“ขอบคุณที่เอามาคืนนะครับ” ผมหยิบยางรัดผมคล้องกับข้อมือ ราวรอจังหวะนี้อยู่แล้ว คีรีรีบฉวยจับมือผมแล้วดึงเข้าหาตัวจนใบหน้าโน้มใกล้ชิดโดยไม่ได้ตั้งใจ
“คุณหรัญญ์”
น้ำเสียงแหบพร่าที่ชวนให้ใจสั่น ดวงตาใต้กรอบแว่นที่มองตรงอย่างแน่วแน่แฝงความระคนเขินพร้อมกับใบหน้าที่เลื่อนเข้าใกล้เรื่อยๆ ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าวินาทีนั้นผมคิดว่าคีรีน่ารักดี
“เราเป็นอะไรกันเหรอครับ”
แต่ความน่ารักนั้นมาพร้อมสัญญาณอันตราย
คนเรียบร้อยมาดธุรกิจที่ยืนถือขวดปากฉลามพร้อมตี คนที่ต่อยโจรสลบเหมือดในหมัดเดียว ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่คิดจะเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก
ฉะนั้นภาพที่ออกมาจึงไม่ใช่ฉากจูบแสนวาบหวาม เพราะสิ่งที่ประทับบนริมฝีปากของเขาคือนิ้วชี้ของผมที่ทาบลงไปในระยะห่างใบหน้าที่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ
รวมถึงได้ยินเสียงพูดไร้เยื่อใยของผมด้วย
วูบหนึ่ง ดวงตาที่แฝงความรู้จักแสนบริสุทธิ์ปานสาวน้อยเพิ่งมีความรักคล้ายจะแข็งกระด้างขึ้นจนน่าตะลึง
เป็นแค่เสี้ยวนาทีที่สังเกตเห็นเพราะคีรีผละตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว
ยังดีที่เป็นคีรี
ถ้าเป็นราเชนทร์แม่งคงเลียนิ้วผมก่อนสักเที่ยวถึงค่อยยอมหลบ!
พอถูกปล่อยมือผมก็รีบลุกเดินห่างออกมาเพื่อป้องกันตัวเอง ถ้าเกิดโดนจับกด...ผมเชื่อว่าบาร์เทนเดอร์อย่างผมคงขัดขืนท่านประธานยอดนักสู้ไม่ไหวแน่นอน
ผมกำไอโฟนแน่นเตรียมจะเรียกความช่วยเหลือทุกเมื่อ
“ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นหรอก” คีรีเอ่ยออกมาในที่สุด บรรยากาศวาบหวิวที่เจ้าตัวพยายามสร้างโอกาสทำแต้มมลายหายไปพร้อมเสี้ยวหน้าที่ไม่ยักมีความเจ็บแค้น ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะโดนผมตอกกลับจนหน้ามืดไล่ปล้ำเหมือนในละครซะอีก “ปวดหัวจัง...”
กลับมาใช้ยุทธวิธีเรียกคะแนนสงสารสินะ
ผมมองคีรีที่พูดเสียงอ่อนแรงพลางกุมแผลตรงหางคิ้วอย่างคาดเดาว่าจะมาไม้ไหนกันแน่ เจ็บใจเป็นบ้าที่เขาดันเป็นลูกค้ากระเป๋าหนักที่สุดในช่วงนี้ จะให้ตัดสัมพันธ์ก็ทำไม่ลง
“ไทลินอลมั้ยครับ”
“ขอบคุณ”
ผมเดินไปหยิบยาสามัญส่งให้คีรีพร้อมกับแก้วน้ำ เฝ้าสังเกตทุกอิริยาบถของท่านประธานที่ดูเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเป็นหนักหนา
“รถของคุณล่ะ”
“จอดไว้หน้าปากซอยไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่ ฉันกลัวเธอเห็นแล้วหนีอีกเลยตั้งใจเดินมาหา...”
อ้อ ตั้งใจเดินมาเคาะประตูห้องเอาโต้งๆ แบบไม่ให้ผมได้เตรียมตัวสินะ
“คุณใจกล้ากว่าที่คิดนะ”
คีรีไม่ตอบ แต่เขาได้แสดงความดื้อรั้นออกมาโดยการทานยาแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงผมทันที
คนคนนี้ช่าง...
ผมรู้สึกเหมือนถูกใช้ประโยชน์จากความงกให้อีกฝ่ายทำแต้มชอบกล
“ถอดแว่นก่อนสิครับ” ในเมื่อไล่ซึ่งหน้าไม่ได้ผมที่คิดจะลงไปนอนกับแมนก็เข้าไปจัดท่าทางให้ท่านประธานที่ชิ่งเอาหัวซบหมอนและไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นมาให้หลับสบาย เขารีบร้อนขนาดนอนทั้งแว่นตาเชียวนะ ให้ตายสิ
น่ารัก
ผมลอบตกใจเมื่อเผลอคิดแบบนี้เป็นรอบที่สอง แต่ภาพของท่านประธานมาดเข้มที่ทำตัวไม่ถูกเวลาโดนผมพูดตัดโอกาส แต่ก็พยายามจะสานต่ออย่างตะกุกตะกักจนคล้ายเป็นความดื้อด้านชวนอ่อนใจก็น่ารักจริงๆ
โดยเฉพาะตอนที่เขาพลิกตัวหันมาให้ผมช่วยถอดแว่นโดยทำทีเป็นหลับไปทั้งที่เปลือกตายังสั่นระริก เห็นแล้วผมก็ใจเต้นตึกตักเหมือนกับสมัยวัยรุ่นที่เพิ่งเริ่มมีความรักและไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนั้นยังไง
ตอนแรกตั้งใจจะลงไปนอนกับแมนให้เขาเก้อไปแท้ๆ
แต่หลังอาบน้ำเสร็จ ผมก็ทิ้งตัวนอนข้างๆ คีรีที่ขดตัวอย่างกับดักแด้บนเตียงเล็กแคบเพื่อเว้นที่ให้โดยเฉพาะทั้งรอยยิ้มบนมุมปาก
คีรีไม่ได้ฉวยโอกาสถลาเข้ากอดทั้งตัวเหมือนที่ราเชนทร์ชอบทำ เขาเพียงเลื่อนนิ้วแตะเส้นผมที่กระจายตัวบนหมอนของผมอย่างมักน้อย
ผมลืมตามองอยู่อย่างนั้น จนมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำเกินไปกว่านี้ก็เริ่มข่มตาหลับ
คีรีทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย และเป็นตัวเองได้กว่าตอนอยู่กับราเชนทร์ราวหนังคนละม้วน
ถ้าเทียบตรงนี้แล้ว...
ผมให้คีรีนำไปก่อนครึ่งแต้มแล้วกัน
ส่วนอีกครึ่งแต้มที่โดนหัก ก็เพราะยังระแวงกับผีนักเลงที่ไม่รู้จะเข้าสิงตอนไหนเนี่ยล่ะ เฮ้อ!
ผมตื่นเพราะรู้สึกหายใจไม่ออก
เหมือนกับถูกคว้าไปตะกองกอดอย่างเอาแต่ใจ ดิ้นรนขัดขืนแค่ไหนก็ไม่ช่วยให้หลุดพ้นสักนิด
ปฏิกิริยาที่ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณคือ ‘เท้า’ ครับ เท้า ฝ่าเท้าที่ถีบออกไปเต็มแรงเพื่อหาอิสระ แต่เรื่องมันเศร้าตรงที่อ้อมกอดนั้นแข็งแกร่งเกินไป แม้จะหงายหลังร่วงหล่นจากเตียงก็ลากผมตามลงไปด้วยไม่ยอมปล่อย
“โอ๊ย! เอาอีกแล้วนะรัญ”
ผมมั่นใจเต็มร้อยว่าคนที่กำลังนอนทับอยู่นี้คือราเชนทร์
“คุณมาได้ยังไง”
ตัวผมยังโดนกอดแน่น ให้ความรู้สึกเหมือนโดนเชือกเส้นใหญ่มัดติดกับตอไม้มากกว่าความอบอุ่นด้วยไอรัก ราเชนทร์แสร้งทำเป็นนึก เพิ่งมาสังเกตเอาตอนนี้เองว่าเขาเตรียมตัวขนาดใส่ชุดนอนลายหมีบราวน์ตัวโปรด
“คุณคีรีล่ะ” ผมรู้จักความกวนประสาทอันน่ากระทืบของแฟนเก่าดี เขารู้ว่าถ้าพูดออกไปผมต้องโกรธ ก็เลยชอบทำอมพะนำแทน ไม่รู้เอาซะเลยว่ายิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่
“ทำไมถามถึงผู้ชายคนอื่นอย่างนี้ล่ะ ไอ้แว่นนั่นมาหานายเหรอ หืม”
ราเชนทร์กอดผมแล้วโยกตัวน้อยๆ อย่างกับกล่อมเด็ก ผมหมดแรง...ปล่อยให้เขาบ้าบอตามใจชอบขณะครุ่นคิดว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
คีรีกลับไปก่อนงั้นเหรอ กลับไปตอนไหนล่ะ แต่ที่แน่ๆ คือเขาไม่เจอกับราเชนทร์ หรือไม่...ก็เป็นราเชนทร์ที่โกหกหน้าตาย แฟนเก่าของผมเก่งเรื่องนี้สุดๆ ไปเลย
ความหน้าด้านหน้าทนของราเชนทร์เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักที่ผมขอเลิก เพราะไม่ว่าจะเค้นคอให้ตายยังไง ถ้าเขาจะปกปิดซะอย่างก็ไม่มีวันพูดความจริงออกมา แถมบางครั้งยังสร้างเรื่องหลอกๆ ดึงความสนใจ สรุปแล้วผมรู้สึกเป็นไอ้โง่ที่ต้องตามเขาทุกอย่างตอนอยู่ด้วยกัน
“ปล่อย”
“วันนี้อากาศดี เราสองคนมานอนกลิ้งกันแบบที่นายชอบดีมั้ย”
“ปล่อย”
“...”
ราเชนทร์ค่อยๆ คลายอ้อมกอดและยกมือสองข้างขึ้นเหนือหัวพร้อมทำคิ้วตกปากเบะราวกับยอมมอบตัว การเล่นเกินจริงของเขาบางครั้งก็น่าตลก แต่บางทีก็น่าหงุดหงิด
ผมไม่ได้ลุกไปไหน แต่นั่งคร่อมราเชนทร์แล้วกระดิกนิ้วแบมือทวงของ
“กุญแจห้อง”
“แหม อยากไปหาฉันเองก็ไม่บอก”
“กุญแจห้องผม ไม่ใช่ห้องคุณ”
“ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลยนะรัญ”
ราเชนทร์ก็ยังเป็นราเชนทร์ ปากพูดเสียงหวานหยอกเอินรักใคร่ชวนให้ใจสั่น แต่มือแกล้งเนียนลูบสะโพกผมแถมยังเกี่ยวกับขอบกางเกงนอนอีกต่างหาก
“อ๊ะ ล้วงผิด”
ไม่ทันยกมือจะต่อยหน้าคนฉวยโอกาส ราเชนทร์ก็รีบทำเป็นเนียนลากปลายนิ้วผ่านแนวโค้งช่วงล่างของผมก่อนจะล้วงเข้ากางเกงตัวเองเพื่อหยิบกุญแจห้องของผมคืน แต่พอเห็นผมยังแบมือกระดิกนิ้วรอ เขาก็ค่อยๆ หยิบออกมาทีละดอก...สองดอก...สามดอก
ผมต้องทนนับหนึ่งถึงสิบซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งเพื่อไม่ให้ระเบิดอารมณ์ออกมา
“เอามาทั้งหมดนั่นแหละ”
จะเล่าอะไรให้ฟัง...ตอนเลิกกันผมต้องทนกับการบุกกรุกของเขาจนขวัญผวา ราเชนทร์เอากุญแจห้องผมไปปั๊มไว้ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าจะทวงแค่ไหนก็ยังมีอันใหม่เผยโฉมออกมาให้ตามจัดการอยู่เรื่อย
“โทษทีนะรัญ วันนี้ฉันพกมาแค่สามดอกน่ะ ถ้าอยากได้คืนทั้งหมดนายคงต้องไปช่วยกันหาที่ห้องฉันแล้วล่ะ”
ยุบหนอ พองหนอ
ผมลุกจากตัวราเชนทร์ แต่พอหันหลังให้หน่อยก็โดนกอดหมับอีกครั้ง
“คิดถึง...” น้ำเสียงกระซิบข้างหูมาพร้อมสัมผัสแนบชิดคลอเคลียซุกหน้าเข้ากับกลุ่มผมอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ ถึงกับเผลอใจอ่อนขึ้นมาวูบหนึ่ง
ก็แค่วูบเดียวจริงๆ
“คุณไปเปลี่ยนตัวเองให้ได้ก่อนค่อยมาขอคืนดี” ผมหันไปผลักอกราเชนทร์
“ฉันพยายามแล้วนะ นายไม่เห็นความพยายามจากหยาดเหงื่อแรงใจของฉันเลยเหรอ”
ผมกวาดสายตาขึ้นลงเป็นคำตอบ
“ก็ได้...ฉันคงพยายามไม่พอ”
ราเชนทร์ยักไหล่ ลบความคิดที่จะแตะเนื้อต้องตัวผมอีก
“เมื่อคืนคีรีนอนที่นี่ใช่มั้ย”
ผมสะดุ้ง แล้วทำไมต้องตกใจเหมือนแอบคบชู้ด้วยล่ะเนี่ย ผมกับราเชนทร์ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
“เอากับมันรึเปล่า”
ผมไม่ตอบ แต่ราเชนทร์ถลกผ้าปูเตียงพลิกไปมาแล้วยกดม ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ
“ดีมาก ไม่ผิดข้อตกลงกันไว้”
“ข้อตกลง?”
เอาอีกแล้ว ผมเกลียดชะมัดเวลาเขาหันมาคลี่ยิ้มมีเลศนัย มันทำให้ผมเกิดความอยากรู้แทบจุกอก แต่ก็จนปัญญาจะสาวเอาความจริง
“คุณกับคีรีรู้จักกัน?”
“เดาดูสิ”
ราเชนทร์นั่งไขว่ห้างบนเตียงทั้งที่ไร้ผ้าปูนอน สบตาผมอย่างท้าทาย
“พวกคุณตกลงกันปั่นหัวผมเล่นรึไง”
“จุ๊ๆ ฉันออกจะจริงใจนะที่รัก”
ราเชนทร์ส่งจูบ ส่วนผมหมดแรงโต้ตอบ
“อยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ ยังไงผมก็ไม่เอาทั้งคู่นั่นแหละ”
“รัญหนอรัญ” ราเชนทร์กลั้วหัวเราะ “ตอนฉันจีบนายใหม่ๆ ก็พูดว่าจะไม่เอาฉันไม่ใช่รึไง แล้วดูตอนนี้สิ ถ้าให้ยกนิ้วนับต่อให้ใช้สองมือยังไม่พอเลย...”
ผมชักจะโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้ว
“ถ้าคุณไม่ออกจากห้องผมในห้าวินาที ผมจะโทรเรียกตำรวจ”
“ข้อหาบุกรุกเหรอ”
“ข้อหาอนาจาร” ผมมองเหยียดใส่ราเชนทร์ที่ทำหน้าเจื่อน “ห้า”
“เดี๋ยวสิรัญ นายจะโดนข้อหาแจ้งความเท็จแทนนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย”
“สี่”
“อย่างน้อยถ้าจะแจ้งจับกันจริงก็ให้ฉันได้ทำอะไรๆ ก่อนสิ”
“สาม”
“แค่ล้วงก็ได้เอ้า”
“สอง”
“นี่นายรังเกียจฉันมากใช่มั้ยเนี่ย”
“หนึ่ง”
สุดท้ายราเชนทร์ก็ลุกจากเตียงนอนของผมสักที เขาทำหน้าเหมือนไม่มีทางเลือก แต่ตอนเดินสวนออกจากห้องก็ยังไม่วายทำท่าจะโอบกอด ผมเลยรีบยืนหลบมุมเพราะกลัวจะถูกกระชากเข้าไปจูบซ้ำรอยเดิมกับตอนไม่สบาย
“ถ้าคิดถึงฉันเมื่อไหร่ มาหาที่ปริ้นส์รูมแล้วกัน”
ราเชนทร์ขยิบตาส่งท้าย
“แล้วไม่ต้องกลัวว่าฉันจะนอกใจหรอกนะ ทั้งกายทั้งใจฉันเป็นของนายคนเดียว รัญจ๋า”
ผมปิดประตูกระแทกใส่ดังโครม เกือบจะทำดีแล้วเชียวแต่ตายตอนจบซะได้นะราเชนทร์
เสียงหัวเราะแว่วเข้ามาพร้อมกับการเคาะประตูเบาๆ เป็นเชิงบอกลาอีกครั้ง หมอนั่นรู้ดีว่าผมมักขนลุกเวลาได้ยินคำจ๊ะจ๋า แต่ถึงอย่างนั้นก็ชอบเอามาแหย่อยู่เรื่อย ให้ตายสิ!
-----------------
เริ่มมีลับลมคมในขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นแล้วเหมือนกันค่ะ
ไปๆ มาๆ คลับคล้ายจะกลายเป็นนิยายสอบสวน รัญจะกลายเป็นรัญดะอิจิหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป!
เพจนักเขียนที่จะตั้งใจอัพอย่างสม่ำเสมอ เอาใจช่วยด้วยนะคะ! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ตัวอย่างตอนหน้า
“พี่แว่นครับ”
ก่อนเข้างานตอนหกโมง ผมที่มาก่อนเวลาตัดสินใจเดินเข้าหาบิชอปคนเก่งประจำคลับ ที่เรียกว่าประจำคลับก็เพราะว่าแม้บิชอปจะมีสองคน แต่ไม่ได้คุมชั้นหนึ่งชั้นสองอย่างอัศวิน คลับน่ะมีแต่เรื่องวุ่นวาย แต่ตำแหน่งเลขาดูแลจัดการภาพรวมอย่างบิชอปนั้น
แบ่งออกเป็นคลับกับผับ
บิชอปฝั่งคลับเป็นคนแปลก ที่แปลกไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูเป็นเด็กเรียนหรอกนะ เพราะการที่ผมลังเลแล้วลังเลอีกกว่าจะเข้ามาคุยกับเขาได้ เป็นเพราะบิชอปที่ชื่อ ‘แว่น’ และสวม ‘แว่น’ คนนี้แทบไม่เคยเปิดปากพูดเลยต่างหาก!
-
โอ๊ยยย นี่นิยายรักหรือนิยายสอบสวนคะ 5555555
ทำไมราเชนทร์พูดถึงปริ้นรูม????
หรือว่าคนที่สองคือตานี่
-
เป็นอันว่าเฉลยตัวพระเอกทั้ง 2 คนแล้ว
ไม่ต้องลุ้นว่าจะมีหักมุมอะไรเพิ่มเติม อิอิ :katai3:
รอตอนต่อไปเค๊อะ :hao7:
-
ชัดเจนขึ้นมากเลย ถ้าอ่านซ้ำแต่แรกจะเห็นว่ายางเส้นแรกที่เดิมมีอยู่นั้นหายไปเพราะคีรี
เจ้าของเซ็กส์ครั้งแรกสุดดื่มด่ำ ครั้งแรกของกันและกันที่ลืมไม่ลงจนต้องเอายางไปเป็นที่ระลึกแล้วกลับมาดูหน้าที่คลับ
สั่งอะไรก็ไม่เป็นแท้ๆแถมยังมาในลุคที่ค่อนข้างไม่เป็นตัวเองด้วย. เอาจริงๆคงไม่ใส่แว่นหวีผมเรียบขนาดนั้น
คนที่สองคือราเชนทร์เจ้าของกอดอบอุ่น เสียเลือดให้น้องรัญ จัดหนักจนไข้แดกแล้วก้อตามมาดูอาการพร้อมจูบบอกรัก
นี่มันแผนง้อเมียชัดๆเลยนี่หว่า ก่อนนี้อาจจะหายางเส้นใหม่ให้โดยฝากภาวินไป ขักสงสัยแล้วว่านอกจากการสตอล์คหนูรัญแล้ว
ทั้งสามคน แมน คีรี และราเชนทร์ยังร่วมมือกันทำอะไรลับๆหรือเปล่า
แค่หวังว่าจะไม่ใช่การพนันขันต่อโดยมีหนูรัญเป็นเดิมพันนะ
จากที่รัญย้ำว่าภาวินเคยแค่ชอบแต่น้องไม่เล่นด้วย แถมไม่เคยมีอะไรงั้นภาวินหลุดโค้งไปแล้ว
ว่าแต่ราเชนทร์นี่เสร่อจริงๆ บ้าบอของแท้เลยนะ. ดูทำแต่ละอย่าง ชุดนอนงี้กุญแจงี้ ดมผ้าปูนี่ลั่นเลย
ข้อตกลง? ใช่สิ แปลว่าตกลงว่าจะไม่มีเซ็กส์นอกปรินซ์รูมแน่เลย คีรีกับราเชนทร์เลยสงวนท่าทีกับน้องตอนน้องอยู่ที่ห้องและที่คลับ ถ้าเป็นงั้นจริงน้องรัญจะต้องกลับไปปรินซ์รูมอีกนะจ๊ะ เอาอีกจนกว่าจะแน่ใจจ้าว่าใครเป็นใคร
เอาใจช่วยคนเขียนค่ะ เราคิดถึงพี่แว่นจัง.
-
ชอบสองคนเยยย คีรีดูเดายาก ส่วนราเชนทร์ก็ดูตรงๆดี แต่นิสัยบางส่วนก็น่ารำคาญนะ ต้องเอามาบวกลบคูณหารกันก่อนถึงลงตัวนะคะ 555555555555555
-
:mew1:
-
ชอบๆ :hao7:
-
คือสองคนนี้ได้รัญกันแน่ๆแล้ว ปริ้นรูมอีก ลึกลับได้อีก อยากอ่านต่อ~~~~
-
สรุปสองหนุ่มแห่งปริ้นรูม สองคืนนั่นคือ คีรีกับราเชนทร์ สินะ
หุ้นส่วนทั้งคู่หรือป่าวน้า? :hao3:
-
รู้สึกชอบความแบดของคีรี
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ราเชนทร์กับคีรี รู้จักกันหรอ
แล้วราเชนทร์คือคนในปริ้นส์รูมหรอออ ถ้าใช่ ทำไมรัญจำไม่ได้หละ
โอ้ยยย
นี่นิยายสืบสวนใช่ไม๊ ตอบที
-
รู้สึกว่าผู้ชายสองคนที่เข้ามายุ่งกะรัญน่ากลัวจริงๆ 55
-
ปวดหัวแทนรัญจริงๆ 5555555
-
ลึกลับดี
-
ถ้าคนนั้นอีกคนคือราเชนทร์
พี่แกต้องมีหลายบุคลิกแน่ๆ
บุคลิกอ้อล้อ ก้อร่อก้อติกหนูรัญนี่น่าจะเเค่เปลือกนอก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอกเลยค่ะ คู่น้องรัญ ตอนนี้ พี่คิดว่าหนูตายแน่นอนค่ะ อีกคนหน้าด้านอีกคนหน้าหนา
-
:z2: ใช่มั้ยหนอ
-
:z1: เราว่าราเชนท์กับคีรีเป็นเพื่อนกัน แต่นิสัยคนละขั้วและก้อเป็นหุ้นส่วนปรินซ์รูมร่วมกัน และคีรีน่าจะไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อนพึ่งจะเคยครั้งแรกกับรัญน่ะแหละ และเชื่อว่าคู่นี้น่าจะมีข้อตกลงร่วมกัน 555 โดยมากแล้วแนวสามพี ก้อมักจะเป็นเพื่อนหรือไม่ก้อพี่น้องน่ะ ไม่งั้นคงยากจะทำใจน้า :mew4: แต่รัญนี่เป็นคนแปลกกว่าที่คิดแฮะ บุคลิกของคีรีดูแปลกดี 555 เหมือนคนที่ปกปิดตัวเอง แนว ๆ ปีศาจในคราบเทพบุตร :hao3:
-
น่าหนักใจแทนน้องรัญซะจริง มีแต่คนแปลกๆ มาชอบ ชีวิตมีสีสันดีเน๊อะ :hao3:
-
คุณคีรี กับ ราเชนท์เป็นพระเอกแน่ สวนวินก็เป็นพระรองสินะ เราเข้าใจนาย วินเป็นพวกปากร้ายแต่ใจรักเค้าล่ะสิ :katai4:
สนุกมาก รอตอนต่อไปนะคะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ีอย่าลึกลับมากนะคะ อ่านแล้วเสียวๆ :katai1:
สนุกมากค่ะ ติดตามๆ
-
555555 สองคนนี้นี่เอง รัญจะรับมือไงเนี่ย ท่าทางดื้อด้านทั้งคู่
-
โอยย ชอบในความน่าหมั่นใส้ของนาง #ทีมเชนทร์
ชุดนอนหมีบราวนน :hao7:
-
คีรี - ขุนเขา
คีรีนี้ ก็ให้ความรู้สึกมั่นคง ไม่หวั่นไหว โอนเอน
ราเชนทร์ - ราชา มีอำนาจ ยิ่งใหญ่
ราเชนทร์ คนนี้ก็ ทำอะไรตามใจตนเองตลอด
หรัญญ์ - ทหาร ตรงไปตรงมา
สามคนนี้ ถ้าต่างคนต่างอยู่ จะโดด(ดอโด่)เดี่ยว เหงาอยู่คนเดียว
อารัญญ์ - คีรี - ราเชนทร์ ก็อยู่ด้วยกันได้นะ (สรุปเอาเอง แหะๆ)
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารน้องรัญญ์ สองคนนี้ดูเป็นตัวป่วน :hao6:
-
ราเชน์กับคีรีเป็นหุ้นส่วนปริ้นซ์รูมสินะ
-
ปักป้าย#ทีมคีรี ก่อนนะคะ นางน่ารักดี :o8: :o8: :o8:
-
เชียร์สองคนเลย :z2:
-
ราเชนทร์ดูมุ่งมั่นดี ชอบๆๆๆ ส่วนคีรีดูน่าเอ็นดูโน้ะ ชอบๆๆๆ สรุปชอบหมด5555555555 :hao7:
-
ตอนที่ 6 : พลิกตลบ
‘ถ้าคิดถึงฉันเมื่อไหร่ มาหาที่ปริ้นส์รูมแล้วกัน’
ประโยคนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่นะ
กับคีรียังพอเข้าใจได้ว่าเป็นหุ้นส่วน ขนาดข้อมูลผมยังเอาไปดูได้ กับแค่เรียกห้องที่จับคู่กับผมทำไมจะทำไม่ได้ แต่ราเชนทร์นี่สิ เขาทำยังไงถึงมั่นใจได้ว่าจะเจอผมกันล่ะ
หรือเรื่องที่ทั้งคู่ตกลงกันจะเป็นเรื่องนี้ แต่ต่อหน้าผม ทั้งราเชนทร์และคีรีจะไม่ชวนคุยกันเลย ราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน
พวกเขากำลังเล่นละครงั้นเหรอ
“พี่แว่นครับ”
ก่อนเข้างานตอนหกโมง ผมที่มาก่อนเวลาตัดสินใจเดินเข้าหาบิชอปคนเก่งประจำคลับ ที่เรียกว่าประจำคลับก็เพราะว่าแม้บิชอปจะมีสองคน แต่ไม่ได้คุมชั้นหนึ่งชั้นสองอย่างอัศวิน คลับน่ะมีแต่เรื่องวุ่นวาย แต่ตำแหน่งเลขาดูแลจัดการภาพรวมอย่างบิชอปนั้นแบ่งออกเป็นคลับกับผับ
บิชอปฝั่งคลับเป็นคนแปลก ที่แปลกไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูเป็นเด็กเรียนหรอกนะ เพราะการที่ผมลังเลแล้วลังเลอีกกว่าจะเข้ามาคุยกับเขาได้ เป็นเพราะบิชอปที่ชื่อ ‘แว่น’ และสวม ‘แว่น’ คนนี้แทบไม่เคยเปิดปากพูดเลยต่างหาก!
‘มีอะไรเหรอ’
การสื่อสารส่วนใหญ่มักพิมพ์ผ่านไอแพด ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงต้องเว้นระยะห่างกับเบี้ยตัวน้อยๆ อย่างผมขนาดนี้ หรือแค่ขี้เกียจกันแน่ เพราะถ้าเป็นบอสหรือควีน ผมก็เห็นเขาพูดได้ตามปกติไม่ได้เป็นใบ้อะไร
“ผมขอสอบถามข้อมูลลูกค้าได้มั้ยครับ” ผมว่าพลางหยิบนามบัตรของคีรีส่งให้ “ผมเข้าใจว่าเป็นความลับ แต่คนคนนี้เป็นคนรู้จักผมเอง และผมไม่ได้จะขอดูข้อมูลทั้งหมด อยากถามแค่สองคำถามเท่านั้น”
พี่แว่นพยักหน้า บิชอปคนนี้แม้จะเข้มงวดมาก แต่ก็ใจดีหากกล้าเข้าหา
“เขาสมัครสมาชิกวันไหนและด้วยวิธีอะไรเหรอครับ”
การสมัครสมาชิกเข้าคิงส์คลับมีสองวิธีแบ่งตามระดับ อย่างแรกคือระดับสามัญธรรมดา จะต้องจ่ายค่าแลกเข้าและกรอกข้อมูลให้ตรวจสอบ จากนั้นจึงจะได้รับคำตอบกลับว่าอนุมัติหรือมั้ยภายในสามวันหรือหนึ่งอาทิตย์ ที่ต้องเข้มงวดเพราะเป็นคลับผิดกฎหมาย และมีกฎระเบียบที่ต้องทำตามอย่างเคร่งครัด หากไม่คัดกรองหรือตรวจว่าประวัติที่ให้มานั้นถูกต้อง เกรงว่าจะเจอสายตำรวจหรือผู้ไม่หวังดีจากที่อื่นแจ้งจับเอาได้
อย่างที่สองคือระดับวีไอพี ถ้าจะให้เปรียบเปรยในภาษาของคิงส์คลับก็คงอารมณ์ชั้นขุนนาง วิธีนี้จะต้องจ่ายค่าสมัครสมาชิกมากเป็นพิเศษเพื่อซื้อความเชื่อใจ แม้จะต้องกรอกข้อมูลทั้งหมดเหมือนกันแต่การอนุมัติบัตรสมาชิกจะได้ภายในวันเดียว กรณีพิเศษอย่างนี้มักจะเป็นพวกประธานบริษัทที่สามารถโชว์หลักฐานทรัพย์สินได้ว่าไม่มีผลประโยชน์อื่นข้องเกี่ยว เพราะหากทำอะไรพลาดพลั้งขึ้นมาชื่อเสียงก็อาจจะโดนดึงไปด้วย เรียกว่าได้ไม่คุ้มเสีย
พี่แว่นก้มลงตรวจสอบข้อมูลในไอแพดที่เข้ารหัสพิเศษสำหรับเข้าถึงข้อมูลของลูกค้า ก่อนจะเปิดหน้าใหม่แล้วพิมพ์ตอบผม
‘สามวันก่อน วิธีวีไอพี’
“ขอบคุณครับ”
สามวันก่อน ก็คือวันแรกหลังจากผมไปปริ้นส์รูม วันเดียวกับที่เจอคีรีในคลับ
ยืนยันทฤษฎีที่คิดไว้ตอนแรก แต่ออกจะน่างุนงงว่าถ้าเขารู้จักกับราเชนทร์...มาก่อน แล้วทำไมถึงเพิ่งมาทำความรู้จักกับผมล่ะ หุ้นส่วนของปริ้นส์รูมน่าจะหาคู่ขาได้ไม่ยากหากต้องการ ไม่จำเป็นต้องเปิดเผยตัวออกมาเลย แล้วเขาทำแบบนี้ทำไม เพราะชอบผม? ตลกล่ะ ถึงแม้เซ็กซ์ในวันแรกจะยอดเยี่ยม แต่ก็ไม่ถึงกับติดอกติดใจขนาดก่อเกิดความรักจนมานั่งเฝ้าผมได้ทุกวี่วันเป็นคนว่างงานเหมือนราเชนทร์หรอก
คีรีมีบริษัทต้องดูแล ทุกวันนี้ก็ไปทำงานและเจียดเวลามาหาผมตอนดึกดื่น ดูจากตอนเช้าวันนี้สิ เขาออกไปก่อนที่ราเชนทร์จะมาหาผมช่วงสาย แสดงว่าเขาต้องตื่นเช้าเพื่อเข้าบริษัทก่อนแน่ๆ เพราะผมกับราเชนทร์น่ะใช้เวลาแบบมนุษย์กลางคืน นอนช้าตื่นสายเป็นประจำ
หากพวกเขาสองคนรู้จักกันจริงๆ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสองคืนนั้นเป็นแผนที่ทั้งคู่คิดไว้เพื่อแกล้งผมเล่น แล้วมันประจวบเหมาะเกินไปรึเปล่าที่คีรีจะลงบันไดมาเจอผม ชวนไปกินข้าวด้วยกันแล้วรุกหนักถึงขนาดมาหาที่หอพัก แถมราเชนทร์ก็ทำตัวแปลกๆ ส่อพิรุธอยู่เห็นๆ
ถ้านึกในแง่ดี คือทั้งหมดเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ผมคิดมากไปเอง
แต่ถ้านึกในทางเลวร้าย...พวกเขากำลังเล่นเกมโดยใช้ผมเป็นรางวัล!?
เข้าข้างตัวเองไปรึเปล่านะ บาร์เทนเดอร์ธรรมดาอย่างผม แถมยังเป็นคนน่าเบื่อขี้งกขนาดนี้ จะเป็นของรางวัลล้ำค่าให้พวกเขาทุ่มเทขนาดนี้เลยเหรอ หรือความจริงแล้วพวกเขาก็แค่หาอะไรเล่นฆ่าเวลา ถ้าใครจีบติดจริงๆ ขึ้นมาก็ลุ้นเอาว่าใครจะเบื่อใครก่อนแล้วค่อยเลิกกันทีหลัง
เสียทั้งเวลาเสียทั้งความรู้สึก
นึกถึงหน้าแดงๆ หูแดงๆ ของคีรีแล้วไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเล่นละครหลอกผม เพราะมันเป็นธรรมชาติเกินไป แต่ภาพของเขาที่ยืนยิ้มตอนถอดแว่นแล้วยืนจังก้าถือขวดเหล้าอาละวาดอยู่หน้าบาร์ ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าบางทีไม่ควรเชื่ออย่างตาเห็น
ส่วนราเชนทร์...ราเชนทร์เป็นเศรษฐีกินมรดกที่มีเงินปันผลต่อปีเป็นล้านๆ ใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมด จึงไม่จำเป็นต้องทำงานและหาความสำราญอย่างเดียว แต่น่าแปลกตรงที่เขาดันไม่ใช่คนเจ้าชู้ ก่อนหน้าจะเจอกับผมก็ควงทีละคนตลอด อันนี้ผมถามมาจากแมนที่ทำงานในคลับมาแล้วหลายปีน่ะนะ
แม้ไม่ใช่คนเจ้าชู้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนดี ราเชนทร์เอาแต่ใจเกินไป เข้าข้างตัวเองเกินไป โลกหมุนรอบตัวไม่ฟังใครและไม่ยอมลงให้ก่อนเวลาทะเลาะกันด้วยซ้ำ เขามักจะยิ้มทำหน้าตายแล้วเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นเสมอ จะว่าไปเขาเองก็มีมุมมืดที่ผมคาดไม่ถึง อย่างตอนเลิกกันให้ขู่ว่าจะให้คนมาทำร้ายนั่นไง ตอนนั้นผมไม่กล้าไปไปไหนเพราะมีคนของราเชนทร์เฝ้าอยู่หน้าหอพักตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
สรุปแล้วทั้งคู่มีข้อและข้อเสีย จากตอนแรกที่ผมคิดว่าพวกเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว พอมานึกเอาตอนนี้ก็เริ่มพูดได้เต็มปากว่าสมเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าการที่แมนชวนผมไปปริ้นส์รูมจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การที่เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นจากที่นั่นก็ถือเป็นเรื่องจริง
คู่นอนของผมถูกคีรีกับราเชนทร์กำหนดแต่แรก
งั้นถ้าลองนึกอีกแบบหนึ่งล่ะ...สมมติว่าราเชนทร์ยังผูกใจเจ็บที่โดนผมทิ้งหลังคบกันสามวันจนรู้สึกเสียหน้าขนาดหนัก เลยอยากทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมาแล้วชวนคีรีร่วมด้วย เพราะยังไงซะคีรีกับผมก็มีอะไรกันไปแล้วในวันแรก พอมาแจมในวันที่สองก็ไปเริ่มได้สวย แกล้งทำให้ผมสับสน ระหว่างนั้นก็แสร้งทำตัวดีให้ผมตายใจว่าเขาคิดอยากคืนดี
มีความเป็นไปได้สูงเลยทีเดียว
แต่...ราเชนทร์ก็ทำตัวเหมือนปกติตั้งแต่ตอนมาขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ขู่ทำร้ายร่างกายกันอีกแล้ว ก่อนหน้าที่ผมจะเซ็งจัดจนไปปริ้นส์รูมซะอีก
ไทม์ไลน์ไม่ตรงกัน
งั้นเอาใหม่ ราเชนทร์นั้นอยากคืนดีกับผมจริงๆ แต่เพราะคิดว่ายังไงก็เปลี่ยนตัวเองเผื่อผมไม่ได้ก็เลยวางแผนเอาคืนโดยลากคีรีมาเอี่ยว?
ชักจะวุ่นวายไปกันใหญ่
“มายืนทำอะไรตรงนี้ ไม่รู้รึไงว่าขวางทางคนอื่น”
“โทษที” ผมรีบหลบทางให้ภาวินที่เพิ่งมาถึงเข้าไปเปลี่ยนชุดเครื่องแบบ เผลอยกมือนวดขมับเพราะใช้ความคิดมากเกินไป แถมยังไม่ได้ข้อสรุปที่ดีพอ
“ยาง...”
“หืม?”
“ยางที่ฉันให้หาเจอแล้วเหรอ”
“ว่าไงนะ”
ผมเพิ่งสังเกตอีกครั้ง ยางที่ข้อมือของผมตอนนี้มีสองเส้น สีน้ำตาลและสีเขียวเข้ม สีน้ำตาลย่อมเป็นของที่คีรีเอามาให้ผม แต่นั่นเป็นยางที่ผมทำหายในวันแรก ไม่ใช่ของที่ภาวินเอามาให้
เดี๋ยวก่อน
ผมมาฉุกใจคิดเอาตอนนี้เอง ยางสีน้ำตาลเป็นเส้นใหม่ ผ่านการใช้งานแค่ครั้งสองครั้ง ไม่มีทางเป็นยางรัดผมที่ใช้ประจำไปได้
ถ้าอย่างนั้น...ผมเข้าใจผิดมาตลอดว่าคีรีคือคนที่มีอะไรด้วยในคืนแรก ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นคืนที่สองงั้นเหรอ!?
ทฤษฎีทั้งหมดพลิกกลับตาลปัตร
ผมยังไม่อยากเชื่อ คิดว่าบางทีคีรีกับราเชนทร์แอบไปแลกหนังยางกันลับหลังเพื่อปั่นประสาทผมซะด้วยซ้ำ
จะเป็นไปได้ยังไง...เซ็กซ์ที่ยอดเยี่ยมจากการที่คนสองคนยอมผ่อนจังหวะให้ไปพร้อมกันอย่างไม่เร่งร้อน นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างราเชนทร์ทำได้
และจะเป็นไปได้ยังไง...เซ็กซ์แสนจะเอาแต่ใจสักแต่โหมแรงเข้าหา จะมาจากคนขี้อายอย่างคีรี
อย่าหาว่าผมหมกมุ่นเลย แต่มันออกจะน่าเหลือเชื่อไม่ใช่รึไง นี่มันน่าสงสัยยิ่งกว่าการกระทำลับๆ ล่อๆ ของทั้งคู่ซะอีก! แต่ก็มีอีกวิธีที่ผมจะพิสูจน์ได้โดยไม่ต้องเปลืองตัวและกลับไปที่ปริ้นส์รูมอีกครั้ง เพราะทั้งสองคืนผมได้ฝากรอยรักอย่างลึกซึ้งไว้
ก่อนหน้านี้ที่ตัดคีรีทิ้งเพราะผมจิกเล็บข่วนบ่าเขาจนเลือดซิบ แต่เมื่อคืนทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นพวกหนังหนา ขนาดเศษแก้วบาดยังเหลือแค่รอยจางแทบมองไม่เห็นเวลาเช็ดเลือดออก ฉะนั้นรอยข่วนของผมที่ตอนนั้นมองแค่พริบตาอาจจะมีจริงก็ได้
จะให้ลองแบะอกเสื้อคีรีอีกรอบคงไม่เวิร์ค วิธีที่น่าลองคือหารอยกัดที่คอของราเชนทร์
ครับ คืนแรกผมฉุนจัดเลยกัดเข้าให้เต็มแรง รอยฟันน่าจะลึกกว่ารอยจิกเล็บอยู่แล้ว มานึกดูดีๆ นั่นก็คล้ายนิสัยเอาแต่ใจของแฟนเก่าอยู่เหมือนกัน เพียงแต่หลังจากนั้นออกจะยอมอ่อนข้อให้เกินไปจนเชื่อไม่ลง
“แมน วันนี้กูจัดการเอง”
“จะดีเหรอ”
“ไม่ต้องห่วง” ผมตบบ่าเพื่อนที่มักรับหน้าที่เป็นหนังหน้าไฟคอยจัดการตัวปัญหา ก่อนจะหันไปยิ้มการค้าให้กับราเชนทร์ที่ยกแก้วขึ้นชนอากาศราวแสดงความยินดีที่วันนี้ผมยอมเผชิญหน้ากับเขาสักที
“ลมอะไรหอบมากันเนี่ย หรือจะเป็นลมความรัก”
“หยุดเล่นสักวันไม่ได้รึไงครับ”
“ก็ชีวิตมีไว้เพื่อหาความสำราญนี่นา” ราเชนทร์ยังยึดติดกับตรระกะอันแสนจะเป็นอิสระของตัวเอง “ถ้าต้องนั่งจริงจังไปซะทุกเรื่องคงเส้นเลือดในสมองแตกก่อนพอดี”
คีรีที่นั่งห่างออกไปเหมือนรู้ตัวว่าถูกกระทบกระเทียบ แอบชำเลืองมองน้อยๆ ก่อนจะหันไปอีกทางไม่สนใจ
...ทำไมบรรยากาศระหว่างทั้งคู่เหมือนจะเป็นศัตรูกันมากกว่ามิตรภาพนะ
ผมปัดข้อสงสัยทิ้งแล้วหันมาปั้นยิ้มให้ราเชนทร์
“หลับตาสิครับ ผมมีอะไรจะให้”
“ว้าว นายทำเซอร์ไพรส์เป็นด้วยเหรอเนี่ย วันนี้พายุเข้ารึเปล่า”
ผมคิ้วกระตุก
“ล้อเล่นน่า ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่ฉันก็ปฏิเสธคำขอของแฟนเก่าสุดที่รักไม่ได้หรอก” ราเชนทร์หันมายิ้มปลอบผมก่อนจะยื่นหน้าหลับตาแล้วทำปากจู๋ “เอาล่ะ มาสิจ๊ะ”
เอากับเขาเลยพ่อคนนี้
ผมมองเมินปากที่ยื่นมาข้างหน้าแล้วแนบมือประกบข้างแก้มของราเชนทร์ ทำเอาเขาเกร็งตัวอย่างตกใจ อะไรกัน ทำเป็นเก่งแต่ความจริงก็คาดไม่ถึงไม่ใช่รึไง ผมหลุดยิ้มออกมาเมื่อนึกได้ว่าแฟนเก่าท่ามากคนนี้บางทีก็พูดไร้สาระโดยไม่เจียมตัว ก่อนจะค่อยๆ ไล้ปลายนิ้วลงจากแก้มทั้งสองเป็นข้างลำคอ ซุกซนหายไปในคอเสื้อ
เปลือกตาของราเชนทร์กระตุกทันที แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังแย้มยิ้มกว้างชอบพอ
“นายนี่ทำฉันแปลกใจได้ตลอดเลยนะ”
ผมไม่ตอบ เพราะตั้งอกตั้งใจที่จะแหวกสาบเสื้อของเขาโดยทำทีเป็นลูบไล้ยั่วยวน ภาวินถึงกับมองมาตาค้างอ้าปากเตรียมจะด่าที่ผมทำอะไรประเจิดประเจ้อในที่ทำงาน แต่ก็โดนแมนลากไปหลบมุม เพื่อนรักของผมรู้ว่าผมไม่ลงทุนทั้งที่ไม่หวังผล ส่วนคีรี...
จากตอนแรกที่ชำเลืองมอง ตอนนี้เขาหันมามองอย่างเต็มตัว
ดวงตาใต้กรอบแว่นเข้มขึ้นเรื่อยๆ คล้ายไม่พอใจ
ผมหันไปสบตากับคีรีอย่างท้าทาย ชักอยากรู้ว่าเขาจะกล้าทำอะไรผิดข้อตกลงรึเปล่า ถึงจะไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง แต่หนึ่งในนั้นจะต้องเป็นการทำเป็นไม่รู้จักกันในคลับหรือขัดขวางเวลาใครคนหนึ่งเข้าหาผมหรือผมเข้าหาพวกเขาแน่นอน
ถ้าหากทำให้เขาแตกกันเองล่ะก็...
ผมโน้มหน้าเข้าใกล้ราเชนทร์ แสร้งให้ลมหายใจสัมผัสโดนเป็นระยะจนชวนเสียดเสียว ราเชนทร์ถึงกับนั่งกำมือแน่นคล้ายพยายามระงับตัวเองไม่ให้ลืมตาแล้วทำเสียเรื่อง มันทำให้ผมอยากแกล้งขึ้นมาลึกๆ จนเผลอกัดติ่งหูเขาเบาๆ
“รัญ...” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์อดกลั้นทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาแกมกระเซ้า ก่อนจะทำตามขั้นตอนที่วางไว้โดยการฉวยจังหวะที่ราเชนทร์เผลอเคลิบเคลิ้มค่อยๆ ไล่ปลายนิ้วไปตามตำแหน่งในความทรงจำ...เหมือนจะเจอกับรอยบุ๋มเล็กๆ เป็นแนวยาว ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ เลยใช้ปากกัดคอเสื้อทำเป็นเปิดอ้า ก่อนจะตะลึงเมื่อเห็นรอยจางเรียงแถวเป็นรูปวงกลมในระยะประชิด
ผมผละตัวออกห่างทันที
“รัญ?” ราเชนทร์ลืมตาเมื่อสัมผัสวาบหวิวทั้งหมดหายไปโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาที่มองผมนั้นแฝงแววหยาดเยิ้มระคนสงสัย
ให้ตายเถอะ!
“คุณนี่...ก็ทำให้ผมแปลกใจได้เสมอเหมือนกันนะ” ผมนึกประโยคอื่นนอกเหนือจากนั้นไม่ได้จริงๆ เมื่อหันไปมองคีรีก็พบว่าเขากำแก้วในมือจนแตกละเอียด ร้อนให้ภาวินกับแมนต้องรีบเข้าไปทำความสะอาด
ถ้าเกิดราเชนทร์คือคนในคืนแรก และคีรีคือคนในคืนที่สอง งั้นทฤษฎีก่อนหน้านี้ที่ผมคิดไว้หมายความว่ายังไงล่ะ
ทั้งที่พอจับจุดได้แล้วแท้ๆ สุดท้ายกลับไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่างเดียว!
แถมยัง...
“รู้สึกเสียท่ายังไงไม่รู้สิ” ราเชนทร์หัวเราะเบาๆ ขณะลูบลำคอ แต่สายตาไม่ยักเล่นด้วย ส่วนคีรีนั้นไม่ต้องพูดถึง การกระทำของเขาทำเอาผมหวาดกลัวจับใจ
ซวยของจริงแล้วไง หรัญญ์เอ๊ย
-------
ตอนนี้สั้นหน่อยเพราะตอนหน้าจะเริ่มเข้าสู่ส่วนสำคัญค่ะ นี่ยังแค่เกริ่นอยู่เลย เรื่องยังเพิ่งเริ่มต้น อย่าเพิ่งนับศพทหารนะคะ!
แต่สองคนที่เข้ารอบตอนนี้ค่อนข้างแน่นอนแล้ว ส่วนภาวินเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีบทบาทหรอกนะคะ อันนี้กระซิบไว้ก่อน แล้วมีอย่างหนึ่งเราชอบมาก...คุณนักอ่านตั้งฉายาได้สุดยอดจริงๆ อ่านแล้วขำก๊าก ฉะนั้นตอนนี้เลยแยกเป็นสองทีมนะคะ
#ทีมคีรีขัน กับ #ทีมเชื้อรา 5555
เพจนักเขียนทีมรัญดะอิจิ เพราะไม่นกแน่นอน! (http://www.tunwalai.com/chapter/new/125700)
-
555555 คอนแรกตั้งใจจะเม้นท์..... แต่พอมาเจอชื่อทีม หัวเราะจนลืมเลยว่าจะเม้นท์อะไร
-
คุณคีรีขันนี่น่าจะเป็นพวกเก็บกดนะ เรื่องบนเตียงถึงได้หวือหวามากผิดกับรูปลักษณ์ภายนอกสุดๆ
ส่วนราเชนทร์นี่ อ๊ายยย ชอบคนนี้ค่ะ น่าแกล้ง #ทีมเชื้อรา (ทำไมแต่ละชื่อมัน...5555)
ทั้งสองคนเหมือนภายนอกกับภายในคาแรกเตอร์สลับกันมาก ดีค่ะ แหวกแนวดี เหมาหมดเลยนะรัญ
-
เอ่อ......คนอ่านก็งง ไปด้วยนะรัญ
ราเชนทร์ วัวเคยขา ม้าเคยขี่
จะมีบทรัก ที่แตกต่าง เปลี่ยนจากเดิม
ประทับใจรัญ จนรัญ จำไม่ได้เลยเหรอ
ดูจากท่าทางคีรี ที่หึง โกรธ จนบีบแก้วแตก
แล้วคีรี เคยเจอรัญ มาก่อนใช่ไหม
แสดงว่า ราเชนทร์ คีรี จับตามองรัญ ตลอดสินะ
ควีน จะมีบมบาทบ้างไหมเนี่ย อยากเจออ่ะ คิดถึง :mew1: :mew1: :mew1:
ขนาดพี่แว่น บิชอป ยังมีบทเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้ายยอายจังทายผิดแหละแต่ไม่เป็นไรเพราะมีหนูรัญเป็นเพื่อน
อิอิ พี่คีรีจะหึงทำไมคะนั่นน่ะอีกคนเขามาก่อนแท้ๆ ไม่ต้องแย่วกันนะได้ทั้งคู่
น้องรัญเหนื่อยหน่อยนะ นายเอกของคนเขียนนี่จะต้องโคตรอึดแบบเหนือมนุษย์และเร่าร้อนยั่วยวนได้ตลอด. อิอิอิ
-
ลับคมกันน่าดู
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao6:
-
อ้าว คดีพลิก 55555555555555
เอาแล้วไง
-
อ่าว สรุป 2คนนี้จริงๆหรอออ
แล้วทำไมรัญจำสัมผัสของราเชนทร์ไม่ได้อะ
-
ไม่ใช่แค่รัญนะที่แปลกใจ นักอ่านเองก็ตกใจ :ruready
เฮ้ยยยย พลิกล็อกสุดๆ รอตอนต่อไปอย่างค้างๆ :katai1:
-
อ่าว สรุป 2คนนี้จริงๆหรอออ
แล้วทำไมรัญจำสัมผัสของราเชนทร์ไม่ได้อะ
เอ่อ......คนอ่านก็งง ไปด้วยนะรัญ
ราเชนทร์ วัวเคยขา ม้าเคยขี่
จะมีบทรัก ที่แตกต่าง เปลี่ยนจากเดิม
ประทับใจรัญ จนรัญ จำไม่ได้เลยเหรอ
ดูจากท่าทางคีรี ที่หึง โกรธ จนบีบแก้วแตก
แล้วคีรี เคยเจอรัญ มาก่อนใช่ไหม
แสดงว่า ราเชนทร์ คีรี จับตามองรัญ ตลอดสินะ
ควีน จะมีบมบาทบ้างไหมเนี่ย อยากเจออ่ะ คิดถึง :mew1: :mew1: :mew1:
ขนาดพี่แว่น บิชอป ยังมีบทเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ที่จำไม่ได้เพราะคาดไม่ถึงค่ะ ตอนคบกันราเชนทร์นำตลอด สมฉายาเชื้อรา เอ๊ย ราเชนทร์ = ราชาเอาแต่ใจ พอมาเจอในปริ้นส์รูม หนูรัญได้ขย่ม ซึ่งปกติไม่มีทางได้ทำเเน่ ก็เลยคิดว่าไม่ใช่แน่นอน ตัดชื่อราเชนทร์ออกไปทันทีค่ะ ส่วนคืนสองความจริงก็ไม่มั่นใจ เพราะราเชนทร์ไม่เล่นท่ายากค่ะ ไม่คุ้นเคยแรง 5555
ส่วนน้องนิลกับพี่คิงมามีแจมแน่ค่ะ แต่ตอนท้ายเรื่องเลย ^ ^
-
แอร้ย จะมีลากกันไปทรีซัมมั้ยเนี่ยยยยยยยย
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
รู้สึกวกวนสับสนงงงวย ยิ่งกว่าเคมีที่จะสอบพรุ่งนี้อีกค่ะ :really2:
-
ลุ้นกันต่อไปอีก ว่าจริงๆรู้จักหรือไม่รู้จัก
-
เพิ่งมาติดตาม :o8: :-[ โอ้ยยย สนุกมากกกกก จริงๆเราก็ไม่ค่อยชอบแนวนายเอกเคยมาแล้ว หรือ แบบมีเซ็กส์กับใครก็ได้อ่ะ( เพราะว่า ตามความคิดของเราคิดว่าอยากให้มีเซ็กส์กับคนที่คบอยู่ กับคนที่จริงจังด้วยมากกว่า - - :hao4: ) แต่เรื่องนี้บรรยายดี ทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยตะขิดตะขวงใจกับแฟนคนก่อนๆหน้านี้ อาจเพราะ ไม่ได้ลงลึกเรื่องแฟนเก่า ส่วนเรื่องเซ็กส์ที่ปริ้นรูม เพราะเป็นพระเอกทั้งคู่ก็เลยไม่รู้สึกไม่ชอบเหมือนกันมั้ง5555 (อันนี้แนะนำส่วนตั้วส่วนตัวของเรานะ555 ไม่ต้องคิดมาก แค่แนะนำเผื่อจะได้นักอ่านแนวที่เราอ่านมาติดตามเยอะขึ้น :katai2-1: ) ยังไงก็ตาม จะติดตามต่อยาวๆค่ะ :ruready #ทีมคีรีขัน นะ เพราะนางร้อนแรง :katai3:
-
ขำชื่อทีม5555เลือกไม่ถูกเลยจริงๆ
-
#อะไรดี 55เลือกไม่ถูกค่ะ คีรีขันก็เร้าใจแอบโฉดดี ส่วนเชื้อราก็น่ารักดูโง่ๆ :laugh:
-
:hao7:
รอ
ทีมคีรี
-
คุณคีรีน่ารักมากๆเลยอ่ะโอ้ยยยยนนน :katai2-1:
-
หูยยยยยย เดาผิด!!! TwT
สองคนนั้นมันยังไง เล่นเกมอะไรกันอยู่ ไม่อยากเดาแล้ว เดี๋ยวเดาผิดอีก ฮือ 5555555
-
:mew1:
-
อ๊อยยยยย.....น่ากลัวอ่ะ ผู้แต่ละคนของรัญ
-
คือเริ่มซัมซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆละ
-
ซวยแล้วน้องรัญญ์ :ling3:
-
ตอนแรกก็งงอะว่าตกลงใครเป็นใครพอมาอ่านอีกรอบ อ้อออ เป็นแบบนี้นี่เอง ดูท่าว่ารัญจะงานเข้าแบบชิ้นใหญ่ๆสองชิ้นเลยแหละ ก็แต่ละคนใช่ย่อยซะที่ไหนเพราะงั้นยังไม่เลือกทีมก่อนดีกว่าขอดูไปสักพักนะ ฮ่าๆๆๆ
-
รัญสุดยอดมาก คิดวิธีนี้ได้ไง
-
ตอนแรกเชียร์คีรีนะ แต่พอเห็นชื้อทีม....ย้ายมาทีมเชื้อราดีกว่า แลเกรียนดี 555 :hao7:
-
:mc4: :mc4:เจอดีแน่ๆคีรีไม่ได้มาเล่นๆนะคงจริงมาดเงียบๆเรื่องบนเตียงคือดีเลิศ#ทีมคีรี
-
เห็นมีคนอ่านตอนที่แล้วงงๆ เลยขออธิบายเพิ่มก่อนเข้าตอนต่อไปกันค่ะ
รัญไปปริ้นส์รูมสองครั้ง นอนกับผู้ชายสองคน
ครั้งแรก -> หนังยางอันเก่าที่ใช้มาอย่างยาวนาน -> รัญคิดว่าเป็นคีรี เพราะราเชนทร์เป็นประเภทเอาแต่ใจ หัวสูง ตอบคบกันเชื้อราไม่เคยให้รัญนำมาก่อน ครั้งนี้หนูรัญได้ขย่ม ก็เลยตัดออกทันที เพราะมั่นใจว่าไงๆ เชื้อราที่ยังไม่เปลี่ยนตัวเองก็ไม่ใช่แน่นอน ไม่มีทางเป็นไปได้!
ครั้งสอง -> หนังยางเส้นใหม่ที่ภาวินให้มา -> คิดว่าเป็นราเชนทร์ แต่ก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะเชื้อราไม่ได้เล่นท่ายาก แต่ในเมื่อเชื้อราแสดงตัวว่าเป็นหนึ่งในสอง รัญตัดทิ้งครั้งแรกไม่คิดจะโยงด้วยเลย ก็เลยมาลงที่ครั้งสองแทน
พอคีรีคืนหนังยางมา หนูรัญเลยแทบไม่ดูเลยว่าเป็นเส้นใหม่เส้นเก่า จนภาวินทักว่าเป็นเส้นใหม่ ทฤษฎีเลยพลิก!
เท่ากับว่า ครั้งแรก -> ราเชนทร์ / ครั้งสอง -> คีรี
แต่เพราะยังไม่มั่นใจ รัญเลยพิสูจน์จากรอยกัดในคืนแรกที่ฝากไว้จมเขี้ยว
และก็โป๊ะเชะค่ะ!
----จบทีเซอร์ อ่านตอนต่อไปได้เลยค่ะ ----------
ตอนที่ 7 : พบและจาก
ความโชคดีของผมคือหลังเกิดเรื่องคีรีก็ขอตัวกลับไปก่อน
แต่ความโชคร้ายอยู่ที่พอเลิกงานเสร็จท่านประธานก็กระชากแขนผมพาขึ้นรถ ไอ้แมนยังไม่ทันห้าม ผมยังไม่ทันปฏิเสธ รถบีเอ็มสีขาวก็พุ่งทะยานออกไปทันที
เห็นเงาราเชนทร์ยืนมองอยู่ลิบๆ ตรงกระจกหลัง รู้สึกคลับคล้ายกับมีเงาอาฆาตตามติด แต่มันน่าแปลก ความจริงทุกอย่างก็แปลกไปทั้งหมดนั่นแหละ เพราะราเชนทร์ไม่ได้ขับรถตาม หรือแสดงความหึงหวงอะไรนอกจากมองนิ่งๆ จนลับตา
สรุปแล้วระหว่างพวกเขาสองคนคืออะไรกันแน่
เพื่อน? ศัตรู?
เอ่อ...คงไม่ใช่คนรักเก่าหรอกนะ
คิดแล้วก็ขนลุกซู่ ราเชนทร์กับคีรีตัวพอๆ กัน ถ้าจะให้คิดว่าราเชนทร์โดนกด...ผมก็ทำใจไม่ได้เพราะอย่างน้อยผมก็โดนเขากด แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นคีรีโดนจับกด สุดท้ายท้ายสุด ก็ได้ผลสรุปเดิมเพราะผมเองก็เสร็จท่านประธานไปแล้วเหมือนกัน
ผลลัพธ์เลยออกมาสยดสยองมาก
พอนึกแบบนี้แล้วการโดนกระชากขึ้นรถกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย ผมค่อยๆ ระงับความคิดไม่ให้เตลิด แล้วตัดสินใจรัดเข็มขัดเพื่อความปลอดภัย
“คุณจะพาผมไปไหน”
“...”
“คุณคีรี”
มองเสี้ยวหน้าที่ตั้งอกตั้งใจขับรถแฝงด้วยรังสีมาคุแปลกๆ ทำเอาต้องปิดปากเงียบ ดูสิดู ขนาดบีบแก้วแตกคามือ คีรียังมีแค่รอยข่วนไม่ต้องพันแผล อะไรจะหนังหนาขนาดนี้...
แต่พอนึกถึงรอยฟันตรงคอของราเชนทร์ ผมก็กุมขมับ
ไม่รู้จะเอายังไงต่อแล้ว
“ทำไมพวกคุณถึงต้องมายุ่งกับผมด้วย” ผมถามด้วยความสับสน “เรื่องที่ปริ้นส์รูมทั้งสองวันนั้น สรุปแล้วเป็นยังไงกันแน่ ทำไมราเชนทร์ถึงอยู่ที่นั่น แล้วทำไม...คุณถึงมาหาผมในวันที่สอง”
ผมมองหน้าคีรีอย่างอึกอัก
“เราเพิ่งรู้จักไม่ใช่หรือครับ”
“ฉันรู้จักเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว”
“ราเชนทร์ด้วยใช่มั้ย พวกคุณสองคนรู้จักกันมานานแล้ว”
คีรีไม่ตอบ แต่ความเงียบบางครั้งก็เป็นทั้งการตอบรับ ไม่ก็พยายามหลีกเลี่ยงคำถาม
“พวกคุณคงไม่ใช่...” ผมเหลือบมองข้างทางอย่างลังเล “คนรักกันหรอกนะ”
วินาทีนั้นผมแทบอุทานออกมาเพราะรถบีเอ็มสีขาวเลี้ยวปาดหน้าเข้าจอดข้างทางกะทันหันจนหัวเกือบกระแทกโครมกับหน้าต่าง โชคดีเป็นบ้าที่รัดเข็มขัดแล้ว แต่ที่น่ากลัวไปกว่านั้น...อย่าบอกนะว่าผมเดาถูก?
งั้นลองตั้งทฤษฎีใหม่กันดีกว่า
ราเชนทร์ถูกผมหักอกจนเจ็บช้ำ ระหว่างนั้นก็เจอกับคีรีช่วยดามใจ พวกเขาสองคนร่วมมือกันแกล้งผมที่เป็นแฟนเก่า โดยให้ราเชนทร์ทำตัวเหมือนเดิมโดยแสร้งจีบผม จากนั้นคีรีก็ตามเข้ามาสมทบ หลอกให้ผมตายใจหลงรักทั้งคู่ จากนั้นก็สลัดทิ้งแล้วเฉลยตอนหลังว่าความจริงแล้วพวกเขาคบกันอยู่
เป็นการเอาคืนที่เจ็บปวดมาก
...แล้วทำไมมันถึงได้เข้าเค้าที่สุดเท่าที่เคยสันนิษฐานล่ะวะเนี่ย!
“ถ้าพวกคุณคบกันจริง ผมก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ ส่วนพวกคุณก็ขอให้โชคดีแล้วกัน” ผมที่ยังตื้อกับทฤษฎีรีบปลดเข็มขัดแล้วเตรียมลงจากรถ แต่โดนคีรีกระชากแขนด้วยเรี่ยวแรงไม่ธรรมดาจนตัวถลาแทบไปเกยกับตักของเขา
“คุณหรัญญ์”
ผมเงยหน้าตามเสียงเรียก ยังคงบ้าใบ้เด๋อด๋า แต่แล้วก็ต้องเรียกสติกลับมาแทบไม่ทันเมื่อคีรีโน้มตัวจูบผมอย่างรุนแรง ปลายลิ้นสอดแทรกเข้ามาพันเกี่ยวอย่างดุเดือดจนผงะหนี แต่เพราะโดนรั้งตัวเอาไว้เลยทำได้แต่ครางประท้วงและเงื้อมืออีกข้างตบหัวเรียบเปล้นั้นอย่างจัง
คีรีหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะจับแขนผมอีกข้างแล้วรุกรานต่อโดยไม่ยอมให้ขัดขืน คราวนี้ผมเชื่อแน่นอนแล้วว่าเขาคือเจ้าของเซ็กซ์ในคืนที่สองจริงๆ นี่มันเป็นปฏิกิริยาเดียวกับตอนผมเหยียบเท้าเลยไม่ใช่รึไง
คราวนี้ผมตัดสินใจกัดลิ้นอีกฝ่าย ใส่เต็มแรงไม่มียั้งเพราะไม่คิดจะเมตตาคนที่กระทำการจาบจ้วง กลิ่นเลือดคาวเต็มปาก ส่วนคีรีนั้นไม่ต้องพูดถึง ผลักตัวผมออกแล้วกุมปากที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ ทะลักออกมา
ดวงตาใต้กรอบแว่นจ้องถลึงอย่างเกรี้ยวกราด
ส่วนผม...ผมแลบเลียคราบเลือดที่เปรอะบนริมฝีปากแล้วกลืนลงคอ รสชาติขมฝาดไม่อร่อยสักนิด
“พูดได้รึเปล่าคุณคีรี คุณยังไม่ตอบผมเลยนะ”
ผมแตะนิ้วบนปลายลิ้น พอเห็นของเหลวสีแดงที่ยังเหลืออยู่ก็ยื่นหน้าไปใกล้ แลบลิ้นออกมา
“ดูหน่อยสิว่าในปากผมยังมีเลือดของคุณอีกรึเปล่า”
ดวงตาของคีรีจ้องผมเร่าร้อนจนแทบมอดไหม้
ผมอมยิ้มก่อนผละตัวออกมา ถึงจะยั่วก็ต้องให้มีลิมิต อย่างน้อยเมื่อครู่ก็ทำให้เห็นว่านอกจากความโกรธจนแทบจะบดขยี้ผมแล้วยังมีความรู้สึกอย่างอื่นแฝงอยู่ด้วย
เท่ากับว่าทฤษฎีที่เขากับราเชนทร์คบกันตกไป
เรื่องจูบยังพอกล้อมแกล้มทำเนียนได้ แต่คงไม่มีคนปกติที่ไหนมองแฟนเก่าคนอื่นด้วยสายตาอย่างนี้ได้หรอก จะให้แสร้งทำก็ยิ่งยาก เพราะเวลาเดือดจัดขึ้นมา ใครจะประคองสติปั้นหน้าเล่นละครได้อีก
ถ้าจะดูกันที่ความจริงใจ ก็ต้องวัดเอาตอนโมโหจัดๆ นี่ล่ะ
น่าเสียดายที่ผมไม่เคยทำให้ราเชนทร์โกรธสุดๆ ได้สักที
“ขอบคุณสำหรับคำตอบ ผมไปล่ะ” คราวนี้ผมเดินลงจากรถโดยสะดวกเพราะคีรียังต้องพยายามห้ามเลือดก่อนจะจุกคอตาย ก็ผมเล่นไม่ยั้งแรงเลยนี่นา เฮอะ ผมเองก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง จะไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียวเลยได้ยังไง
แต่พอเดินบนถนนผมก็เริ่มเครียด เพราะแทบไม่มีรถสวนไปมาเลย แท็กซี่ไม่ต้องพูดถึง นี่อาจจะเป็นทางลัดในซอยเปลี่ยวสักอย่าง เพราะขนาดพยายามมองหาแผ่นป้ายว่าอยู่ตรงไหนในประเทศไทย ผมยังหาไม่เจอ
แล้วอีแบบนี้จะกลับยังไงเนี่ย
ผมเดินไปได้สามก้าว ก็ตัดสินใจถอยหลังกลับไปเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งอีกครั้ง ไม่ลืมแสดงน้ำใจโดยการส่งผ้าเช็ดหน้าให้คีรีที่ยังหาของห้ามเลือดไม่ได้
ท่านประธานมองผมอย่างประหลาดใจ ดูจะผ่อนอารมณ์บ้างแล้วเลยยอมรับผ้าไปอุดแผลในปาก
“สลับที่กันมั้ยครับ” ผมเสนอ “ผมจะขับรถไปส่งคุณที่โรงพยาบาลเอง”
แน่นอนว่าคนอย่างหรัญญ์คงไม่จู่ๆ ก็มีน้ำใจขึ้นมาได้หรอก แต่ผมคิดว่าอย่างน้อยติดรถคีรีไปที่โรงพยาบาล น่าจะมีโอกาสเรียกรถกลับหอได้ดีกว่ามายืนรอความหวังในทางเปลี่ยว
คีรีไม่มีทางเลือก จำใจสละที่นั่งให้ด้วยสีหน้าซีดเผือดหมดอารมณ์จะทำอนาจารโดยสิ้นเชิง
แหม ได้ขับรถบีเอ็มราคาหลักล้านถือเป็นบุญมือบุญเท้าจริงๆ
ผมนั่งแทนที่คีรีแล้วขับทางตรงไปเรื่อยๆ เพื่อให้หลุดจากซอยเปลี่ยวนี้ พอออกถนนใหญ่มองดูป้ายบอกทางก็แวะจอดเพื่อเสิร์ชหาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดผ่านอินเตอร์เน็ต แล้วค่อยเปิดจีพีเอสขับพาเจ้าของรถไปถึงที่หมาย
พอรถจอดสนิทตามต้องการผมก็เตรียมเผ่น ไม่คิดจะหันมาบอกลาคีรีเพราะหมดธุระกับเขาแล้ว แต่ท่านประธานยังไม่หายซ่า มายืนดักหน้าผมเฉย
“ผมง่วงแล้วนะครับ”
คีรีเหมือนปูนปั้นที่ไม่ขยับ
เอาไงดีล่ะเนี่ย กระโดดถีบยอดอกเลยดีมั้ย แต่ดูจากหนังหนาๆ แล้วให้ทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายเกรงว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัวมากกว่า แต่จะให้เล่นจุดอ่อนเข้าไปกัดลิ้นจิ้มลูกตาก็ออกจะเกินไปหน่อย
ระหว่างยืนดูเชิงกันอยู่นั้นคีรีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความแล้วหันหน้าจอให้ผมอ่าน
‘ชอบราเชนทร์ขนาดนั้นเลยเหรอ’
...แล้วมันไปโยงกับราเชนทร์ได้ยังไงล่ะเอ้อ
พอเห็นผมนิ่ง คีรีก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์อีกครั้ง อยากบอกว่าสภาพท่านประธานที่เลือดท่วมเปรอะเต็มคอเสื้อและคาบผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดอยู่กลางลานจอดรถที่โรงพยาบาลถ้าถ่ายเอาลงในบอร์ดเรื่องเล่าสยองขวัญคงเป็นที่ฮือฮาน่าดู
‘ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ใช่มั้ย’
ผมไม่ตอบ ส่วนคีรีก็ไม่ละความพยายาม
‘ถ้าชอบมากขนาดนั้น ทำไมถึงไม่คบกันต่อล่ะ’
คราวนี้ผมหลุดหัวเราะออกมา แต่เป็นเสียงหัวเราะฝืดเคืองที่ออกจะเย้ยหยันมากกว่า
“ถ้าความรักความชอบทำให้อยู่ด้วยกันยืด ใครจะอยากเลิกกันล่ะครับคุณคีรี” ผมถามกลับเสียงเรียบ พอนึกย้อนแล้วก็อดเจ็บในอกไม่ได้ ใช่ ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกดีกับราเชนทร์ พวกเราคบกันแค่สามวันเองนะ! สามวันที่ควรจะรักกันหวานชื่น แต่ต้องเลิกกะทันหันเพราะผมไม่ใช่คนที่จะมายอมทนยอมรอ
ช่วงเวลาแค่นั้นก็ต้องเป็นอะไรที่ยังฝังลึกอยู่แล้ว ไม่จางหายไปง่ายๆ หรอก
‘ทำไมถึงเลิก’
คำถามนี้ทำให้ผมนึกฉงน ถ้าเป็นเพื่อนกันจริง...ทำไมคีรีถึงไม่รู้ล่ะว่าผมเลิกกับราเชนทร์เพราะอะไร
หรือว่าเจ้าตัวปัญหานั่นไม่กล้าเล่าถึงข้อเสียตัวเองกันแน่นะ
“ผมก็แค่เบื่อ” ผมตอบพลางควานหาบุหรี่ ก่อนจะนึกได้ว่าเพราะเมื่อวานยืนสูบจนโดนโจรกระจอกปล้นเลยเอาออกจากกางเกงไปแล้ว “เบื่อที่จะต้องทะเลาะ เบื่อที่จะต้องปรับความเข้าใจ”
พอไม่มีของช่วยระบายความประหม่า ผมจึงเผลอยกมือเสยผมกึ่งลนลาน
“ราเชนทร์กับผมต่างกันเกินไป ถ้าแค่เจอหน้าคงไม่รู้หรอก แต่พออยู่ด้วยกันก็ยิ่งเห็นข้อแตกต่างชัด”
แล้วทำไมถึงได้พล่ามมากขนาดนี้
ราวกับว่าผมกำลังระบายความในใจที่ค้างคาอยู่ในอกมากกว่าตอบคำถามของคีรีซะอีก
‘แล้วฉันล่ะ’
“ผมกับคุณก็ต่างกันเกินไป” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด ตอนนี้ทฤษฎีทั้งหลายในหัวเริ่มผสมปนเปกันจนจับจุดไม่ถูก
ทำไมถึงถามอย่างนี้ ทำไมถึงมองอย่างมีหวัง แล้วสายตานั้น...สรุปแล้วไม่ใช่แค่ความพิศวาสชั่วคราว ติดใจรสเซ็กซ์ แต่คีรีคิดกับผมจริงจังงั้นเหรอ?
“คุณชอบผมตรงไหน”
‘ฉันไม่รู้’
ช่างเป็นคำตอบที่ปัดความรับผิดชอบสิ้นดี แล้วอย่างนี้ผมจะเดายังไงต่อกันล่ะ!
“ไม่ใช่ว่าคุณแค่อยากเอาชนะราเชนทร์หรอกนะ”
“ไม่ใช่!”
ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ คีรีก็ตะโกนออกมา แม้จะออกเสียงไม่ค่อยชัดเพราะเจ็บลิ้นและมีผ้าซับเลือดอยู่ในปากก็ตาม
เป็นการพิสูจน์อย่างดีว่าคำพูดของเขาเชื่อถือได้
แต่จะมีความนัยอะไรซ่อนเร้นอยู่รึเปล่านี่สิ
“...ถ้าคุณชอบผมจริงก็ควรจะปล่อยผมไป ก่อนที่ผมจะเกลียดคุณ” ผมลองเดิมพัน แม้จะแลกกับที่อาจจะสูญเสียลูกค้ามือเติบไปก็ตาม แต่ยังไงซะ สภาพของผมและเขาในตอนนี้ก็แทบจะเข้าหน้ากันต่อไม่ติดแล้ว
คีรีที่จู่ๆ ก็รุกเข้าหาอย่างจาบจ้วง และผมที่กัดลิ้นเขาจนแทบขาด
ผมน่ะยังพอปั้นหน้าทักทายในคลับได้อยู่หรอก แต่คีรีเนี่ยสิ...
การที่เขาถามผมมากมายขนาดนี้ รั้งตัวผมไว้ตรงนี้ ไม่ใช่ว่าตั้งใจให้ถึงบทสรุปหรือไง
ก็ดีเหมือนกัน
ในเมื่อเขารู้ว่าเรื่องระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ เหมือนกับที่ผมกับราเชนทร์คบกันไม่รอด จะได้จบๆ กันสักที
แต่คีรีก็ทำให้ผมตกตะลึงครั้งยิ่งใหญ่
เขาไม่เพียงดึงผ้าชุ่มเลือดออกจากปาก ยังเดินเข้าหาผมและเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกลัวลิ้นได้รับการกระทบกระเทือน
“คบกันฉันเถอะ”
“อะไรนะครับ”
ผมคิดว่าตัวเองคงหูฝาด
“คบกันฉันเถอะ หรัญญ์”
เป็นครั้งแรกที่เขาไม่เรียกผมนำหน้าด้วย ‘คุณ’ และไม่เอ่ยตะกุกตะกักเวลาเอ่ยเรื่องความรัก
นี่เขาเจ็บจนเพี้ยนรึไง ไม่สิ นี่เขาจำไม่ได้รึไงว่าเพิ่งโดนผมกัดจนลิ้นเกือบขาดน่ะ!
ไม่สิ พอมาดูใกล้ๆ เห็นปากแดงๆ ของเขาแล้วก็ทำให้ผมสำนึกว่าลิ้นเขาคงจะหนาเหมือนเนื้อหนัง ถ้าเป็นคนปกติจะยังพูดยังทนได้ขนาดนี้เหรอ บางทีแผลเขาอาจไม่สาหัสมาก ก็แค่เลือดไหลจนดูน่ากลัวหน่อยเท่านั้นเอง...
เท่า-นั้น-เอง-เนี่ย-นะ?
ขนาดผมคิดเองเออเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ!
“ผมไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบหรอกนะ ถ้าคุณทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมา ผมไม่อยู่เฉยแน่ๆ”
“ฉันรู้” พูดจบคีรีก็นิ่วหน้าเล็กน้อยและก้มหน้ากุมปาก แสดงว่าเส้นประสาทด้านความเจ็บปวดยังปกติดี
“แล้ว...?”
“ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ฝืนใจเธอ”
เว้ยเฮ้ย เล่นกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ!?
ผมนิ่งไปแล้ว นิ่งไปด้วยความอึ้งเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้รับคำขอโทษจากเขา เพราะถ้าเป็นราเชนทร์ล่ะก็อย่าหวังเลยว่าจะยอมรับผิด แต่...ผมไม่ควรจะเปรียบเทียบคีรีกับคนอื่น แม้ว่าพวกเขาสองคนจะรู้จักกันก็ตาม
“คบกับฉันเถอะ”
ความพยายามจะฝืนพูดของคีรีทุลักทุเลจนผมแทบจำการใช้กำลังของเขาไม่ได้
คีรีที่จริงจังกับทุกอย่าง ขี้อายและซื่อตรง
คีรีคนที่ผมเคยคิดและตอนนี้ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า...น่ารัก
เป็นผมเองรึเปล่านะที่ฟั่นเฟือน หรือว่าภาพท่านประธานที่ดูอ่อนแรงราวกับผู้ถูกกระทำตรงหน้านี้ทำให้ผมรู้สึกว่า...อย่างน้อยผมก็คุมเขาได้ และคีรีไม่ใช่ราเชนทร์ คนที่ไม่รู้จักเปลี่ยนแปลงให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ดันทุรังให้ทุกสิ่งแย่ลงคนนั้น
ถึงจะน่ากลัวอยู่บ้าง แต่เขาก็แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา
ไม่ได้หมกเม็ดลับหลังอย่างราเชนทร์
ให้ตายเถอะ สุดท้ายผมก็เอาพวกเขาสองคนมาเทียบกันแทบทุกอย่าง และนั่นทำให้ผมเพิ่มคะแนนคีรีนำขึ้นมาอีกหลายแต้ม
“ตอบผมมาคำถามเดียว แล้วผมจะให้คำตอบคุณ”
คีรีพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาเจ็บจนหน้าเขียวไปหมดแล้ว
“ที่คุณกับราเชนทร์ตามจีบผม คงไม่ใช่ว่ากำลังเล่นเกมปั่นหัวอะไรเทือกนี้อยู่หรอกนะ ถ้าเกิดคบกันขึ้นมา คงไม่ได้วางแผนสลัดทิ้งทันทีเป็นการเอาคืนหรอกใช่มั้ย”
ออกจะสิ้นคิดไปหน่อยที่ถามออกไปทื่อๆ เพราะถ้าเป็นจริงขึ้นมาใครล่ะจะตอบว่าใช่ แต่ไม่รู้ทำไม ผมกลับเชื่อว่าคีรีจะไม่โกหก
ท่านประธานที่คล้ายจะเป็นซอมบี้ขึ้นทุกทีส่ายศีรษะทันที
“ไม่ใช่แน่นอน”
ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีข้ออ้างอะไรให้ผมปฏิเสธ
คำถามที่คีรีเกริ่นไว้ก่อนหน้านี้...ผมตัดสินใจได้แล้ว
“ตกลง”
กฎข้อที่ว่าผมจะไม่คบกับลูกค้านั้นยังส่งผล เพราะหลังจากพาคีรีไปหาหมอ ผมก็กำชับเขาไม่ให้มาหาในที่ทำงานอีก มันทำตัวไม่ถูกน่ะครับ และผมก็ไม่อยากให้แมนหรือภาวินรู้ด้วย
คีรีตอบตกลงอย่างว่าง่าย สารภาพว่าการที่ต้องเจียดเวลาไปนั่งเฝ้านั้นทำให้เสียสุขภาพ ข้อห้ามของผมถือว่าช่วยเพิ่มเวลาพักผ่อนอย่างที่เขาต้องการพอดี
ช่างประจวบเหมาะและง่ายดายกว่าตอนคบกับราเชนทร์เป็นไหนๆ
ถึงจะแอบปวดใจอยู่บ้างที่เสียลูกค้าหลักไป แต่การเริ่มต้นใหม่ด้านความรักก็ถือว่าไปได้สวย
...ละมั้งนะ
แน่นอนว่าผมไม่ได้ชอบคีรีมากมายอย่างที่เขาชอบผม แต่การตกลงคบกันก็ใช่ว่าจะต้องรักหัวปักหัวปำนี่นา จะว่าเป็นนิสัยเสียของผมก็ได้ เหมือนกับตอนติดใจปริ้นส์รูมนั่นแหละ เวลาผมรู้สึกสนใจอะไรขึ้นมา ก็มักจะมีความโอนเอียงสูงกว่าปกติ
แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้นานแค่ไหน
อันที่จริงผมค่อนข้างหวั่นกับเซ็กซ์ของคีรี แต่เพราะเขาโดนเย็บลิ้นไปหลายเข็ม ทำให้กินยา กินข้าวได้น้อย แถมยังไข้ขึ้นสูงจากอาการอักเสบ นับตั้งแต่เริ่มคบพวกเราจึงยังไม่มีอะไรกันเลย ขนาดจูบยังทำได้แค่แตะริมฝีปากเบาๆ
ค่อนข้างดีกับผมนะว่ามั้ย
แต่หลังจากคบกันได้หนึ่งวัน...แค่หนึ่งวันเท่านั้นเอง ผมก็เห็นปัญหา
‘เวลา’
ครับ คีรีเป็นประธานบริษัท แถมยังมีสาขาย่อยอีกมากมายไม่นับพวกหุ้นส่วนที่เขามักถือมาบริหาร ทำให้ต้องทำงานแทบทุกวัน บวกกับเขาเป็นประเภทบ้างาน ขยันขันแข็ง ขนาดป่วยก็ยังลากสังขารไป
ประเด็นก็คือ...ตอนเขาออกไปข้างนอก ผมกลับมาพอดี
แต่พอเขากลับเข้ามา พวกเรากินข้าวกันแค่มื้อเดียว ผมก็ต้องไปทำงาน
ตอนตีสามเขาลงทุนมารับผมก็จริง แต่พอถึงบ้านนัวเนียกันได้ไม่เท่าไหร่ พวกเราก็เข้านอน
จากนั้นก็วนลูปเดิม
ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะพยายามประคับประคองความสัมพันธ์ มองว่าไม่เป็นไรหรอก แค่ใจเราสื่อถึงกัน ดูแลกันเท่าที่ทำได้ก็พอแล้ว แต่สำหรับผม ถ้าเห็นปัญหา ผมจะไม่มองเมินทำเหมือนว่าเป็นประเด็นเล็กน้อย
เพราะนี่น่ะคือเรื่องสำคัญเลยล่ะ!
ลองนึกดูสิ หนึ่งวันไม่เท่าไหร่ หนึ่งเดือนยังทนได้ แต่ถ้าเป็นหนึ่งปี สองปี สามปี คีรีจะยังคงความรู้สึกได้มั้ย ถ้าเจอคนใหม่ที่มีเงื่อนไขเวลาที่ดีกว่าผม เขาจะไม่หวั่นไหวเลยหรือไง
หรือจะยกตัวอย่างที่ผมเองก็ได้ ทำงานกลางคืน เจอลูกค้าติดพัน เหนื่อยแสนเหนื่อยไม่ว่า ยังต้องพยายามหาเวลาให้กับคนรักอีก ผมจะทนคบได้นานแค่ไหนกันล่ะ
ถ้าคิดว่ายังไงก็ไปกันไม่รอด ผมจะไม่ฝืน
ด่าว่าผมขี้ขลาดก็ได้ แต่ผมแค่ไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันลึกซึ้งยิ่งขึ้น ผมน่ะถึงขนาดวางแผนเก็บเงินเพื่อชีวิตโสดยามบั้นปลายเชียวนะ เตรียมใจอยู่แล้วว่ายังไงก็คบกับใครไม่ได้นาน เพราะเมื่อใช้ชีวิตด้วยกันมากกว่าหนึ่ง ย่อมเกิดปัญหา และปัญหาเหล่านั้นมักแก้ไขไม่ได้ด้วยตัวคนเดียว
ให้คีรีเลิกทำงานงั้นเหรอ ยากซะยิ่งกว่ายาก
ให้ผมนอนเฉยๆ งั้นเหรอ
โทษเถอะ ชีวิตผมยังไม่น่าเบื่อพอหรือไง ถึงผมจะไม่ชอบความวุ่นวายที่คลับ แต่ก็ควรให้ผมมีสินทรัพย์ส่วนตัวบ้างสิ
หลังจากคิดตกและตัดสินใจแน่วแน่ ในวันที่สาม เวลาเดียวกับที่ผมบอกเลิกราเชนทร์ ผมก็บอกเลิกคีรี
“ฉันรู้อยู่แล้ว...” และนั่นคือคำตอบของเขา ด้วยสภาพลิ้นที่ยังไม่ทันหายดีด้วยซ้ำไป
“ไม่ใช่ว่าผมจู่ๆ ก็อยากเลิกหรอกนะครับ แต่ผมคิดมาดีแล้ว”
“ฉันรู้...”
ท่าทางของคีรีสงบกว่าที่ผมคิด คนอารมณ์รุนแรงอย่างเขาน่าจะอาละวาดเขวี้ยงปาข้าวของสิ แต่ว่า...ช่างแตกต่างเหลือเกิน เพราะตอนผมบอกเลิกราเชนทร์ คนที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอกลับโวยวายจนบ้านแทบแตก
“ผมขอโทษ”
คีรีนิ่งเกินไปจนผมต้องเป็นฝ่ายพูดพล่าม เขาเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกผิดจนต้องขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทำไมถึงไม่ถามสักคำ ทำไมถึงยอมรับง่ายขนาดนี้
“ผมขอโทษ...”
แย่ชะมัด ผมคงไม่ได้ชอบคีรีจริงๆ หรอกใช่มั้ย แต่อย่างน้อยในเวลาสามวันที่ผ่านมา เขาก็ดูแลผมดีเหลือเกิน ไม่เคยฉุนเฉียวอย่างที่เป็นกังวล กลับกัน เขาทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยซะด้วยซ้ำ
“ผมขอโทษ แต่ผมทนไม่ได้...ถ้าเกิดคบกันนานไปกว่านี้แล้วต้องเลิกกัน ผมคง...ทนไม่ได้”
“ไม่เป็นไร หรัญญ์ ไม่เป็นไร”
คีรีดึงผมเข้าไปกอด อ้อมกอดอบอุ่นที่แฝงความเจ็บปวดจากร่างกายที่สั่นสะท้านน้อยๆ ใบหน้าที่ซุกกับบ่าของผม...มันมีรอยเปียกชื้นของน้ำตา
คราวนี้ผมถึงกับกลั้นไม่อยู่
พวกเรากอดกันและร้องไห้ให้กัน ปกติเวลาบอกเลิกคนรัก ผมมักจะโดนต่อว่าหรือตามตื้อจนต้องแอบไปร้องไห้คนเดียว ไม่เคยมีใครพยายามเข้าใจถึงเหตุผล ไม่เคยมีใครเข้าใจว่าความจริงแล้วผมเองก็มีความรู้สึก ใช่ว่าจะใจร้ายใจดำพูดออกมาโดยไม่ไตร่ตรอง แต่เพราะคิดแล้วคิดอีก คิดจนหัวแทบแตกต่างหากถึงได้บอกเลิก
ผมกลัวความรักที่ล้มเหลว
มันเป็นอะไรที่แสนเปราะบางจนไม่อยากจะเผชิญซ้ำอีกแม้เพียงครั้งเดียว...ในชีวิตนี้ผมเคยทำผิดพลาดครั้งหนึ่ง และนั่นก็เป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุด ผมเลือกที่ทิ้งครอบครัวเพื่อหนีตามคนรัก ทิ้งอนาคต ทิ้งเพื่อน ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งทิ้งความเป็นตัวเอง
เพื่อมาพบกับผลลัพธ์ว่าตัวเอง ‘ถูกทิ้ง’
ผมโง่มากใช่มั้ย
เพราะอย่างนั้นผมถึงกลัวแสนกลัวเหลือเกิน
หากสุดท้ายแล้วก็หนีบทสรุปที่คาดไว้ไม่พ้น ถ้าอย่างนั้น...
ถ้าอย่างนั้นสู้ให้ผมเป็นฝ่ายทิ้งความรักไปยังดีกว่า
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้...”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของคีรีก่อนที่เราจะกลับสถานะมาเป็นลูกค้าและบาร์เทนเดอร์
เหมือนเราไม่เคยคบกัน เหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น
ก็แค่...กลับเป็นอย่างเดิม
----------
อ่านตอนนี้จบคิดว่าหลายคนน่าจะพอจับทางเรื่องได้แล้วว่าจะไปโยงกันยังไง
ความจริงปัญหาเรื่องเวลาพี่เอกกับนายเองก็เจอ แต่เพราะพี่เอกเป็นฝ่ายยอมอ่อน และนายเองก็แก่เกินกว่าจะหาคนใหม่ (ฮา) จึงช่วยกันประคองโดยไม่มีความคิดเลิกรา แต่สำหรับรัญ ในหัวของเขามีแต่ผลลัพธ์สองอย่างนั่นคือการเป็นฝ่ายทิ้งหรือถูกทิ้ง จึงพยายามมองหาสัญญาณการเลิกราอยู่ตลอด จะบอกว่าเป็นพวกมองในแง่ร้ายก็คงได้ เล่นเตรียมแผนชีวิตตอนแก่ไว้เรียบร้อยแล้ว เพราะรัญรู้ดีว่าสุดท้ายก็ไม่มีคนรักที่จะเคียงข้างไปได้ตลอดหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็หวังอยู่ลึกๆ ว่าจะเจอ ถึงได้ตกลงคบค่อนข้างง่าย แต่พอเจอปัญหา ก็ถอยอีก
เป็นปัญหาที่แก้ไม่ตก และถึงรู้ก็โทษรัญไม่ได้
ได้แต่กลุ้มใจแล้วอุทานว่า #หรัญญ์เอ๊ย
เพจนักเขียนที่รอดูการแท็กทีมของคีรีขันและเชื้อรา จิต้องมีความชื้นและคันคะเยอหัวใจอย่างแน่นอน!
(https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
รัญเอ๊ย......อุตส่าห์เจอคนที่เคมีต้องกัน
คบกันแล้ว กลัวถูกทิ้ง เลยชิงขอเลิกก่อน
อีกคนก็เป็นเชื้อรา
แต่ดูแล้ว สองคนเขาจะยอมแพ้รึ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: เราเข้าใจนะ ทั้งสามคนมีความต่างค่อนข้างมากทั้งอาชีพ นิสัย และเวลา. แอบน้ำตาซึมเลยอ่า
การที่น้องรัญให้โอกาสทั้งสองคนพอๆกัน ลองคบดูทีละคน มันเป็นเรื่องที่ดีและสมเหตุสมผลนะ
เราชอบที่คนเขียนปูทางมาแบบนี้และเราเชื่อว่าทั้งสองทีมจะต้องแทคมือกันแล้วนะจ๊ะถ้าไม่อยากปล่อยน้องรัญไป
โอ๋ๆนะลูกไม่ต้องเตรียมแก่ตัวไปคนเดียวแล้วลูก
ต่อไปนี้จะมีเพื่อนอีกสองคน. เอ้าแตะมือสิคะจะรออะไร :L1:
-
สามวันจากชาตรีเป็นอื่น 555555555555555555555
ถ้าคบทีละคนไม่รอด สนใจมาคบทั้งสองคนเลยมั้ย -///-
-
คือแบบมันไม่ใช่นะ รัญ เลิกกันเร็วไปแล้วววว วู้วววว 3p มาเร็วกว่านี้ได้ม้อยยยย5555
-
สงสารจังเลยลูก ไม่เป็นไรนะ พอถึงเวลา หนูก็ได้มาถึงสอง 55555555555555
-
:mew1:
-
:เฮ้อ:
-
คนเดียวไม่เวิคลองสองไหมจ้ะ :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อุตส่าห์โอเคกันแล้ว แต่ก็เข้าใจรัญญ์ว่าคงทำใจไม่ได้จริงๆถ้าคบไปนานกว่านี้
อยากอ่านต่อเลย อยากรู้ว่าจะลงล็อคยังไง คนเขียนสู้ๆนะคะ :mew1:
-
สงสารหนูรัญเหมือนกันนะ คือเป็นคนในแง่ร้ายจนเกินไปน่าสงสารอ่ะ
-
o13
-
เง้อ สงสารอ่ะ #ทีมคีรี
-
ถ้าเครียปมชีวิตตัวเองไม่ได้ชีวิตก็ไปต่อไม่ได้,,,,,ทุกอย่างมีไว้ให้แก้ไม่ใช่ตัดปัญหาทิ้งแบบที่รัญทำสุดท้ายก็ได้แต่รอลุ้นตอนต่อไปซินะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารทุกคน :mew2:
-
o13
-
โอ๊ย.....จะคีรีขันรึเชื้อรา ก็เจอจุดจบไม่ต่างกัน หนูรัญใจร่มๆ ค่ะลูก ค่อยๆเลือก หรือขอสองเลยก็ได้ เอาใจช่วยจ้า :katai2-1:
-
โอ้ยยยยย รัญเอ้ยยยยย
สงสัยต้อง3pจิงๆ 5555555
รอราเชนทร์ปรับตัว ให้ดีกว่านี้
แล้วก้คีรี เผยธาตุแท้กว่านี้ 555
-
:sad4: :o12:รัญเอ้ยยยย :ling1:อยากอ่านต่อออ
-
โอ้ยย มึนไปหมด ที่คิดๆมาสลับกันสินะ
แสดงว่าตอนคบกันกับราเชน ไม่เคยมีอะไรกันเลย
-
ตามมาเพราะ 3P :z1:
-
รัญน่าสงสารได้อีก กลัวความรัก กลัวความเจ็บปวดและกลัวการเลิกรา มาๆหอมหัวทีนึงไม่เป็นไรนะ แล้วมันจะผ่านไปเมื่อถึงเวลานั้น รัญต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้นะ ติดแฮชแท็ก #รัญเอ้ย
-
รอตอนต่อไป
-
สงสารรัญอ่ะ เมื่อไรจะมีความสุขสักที
-
ยังคงยกป้ายเชียร์เชื้อรานะจ๊ะ :hao7:
-
ลุ้นมากว่าจะเป็นยังไงต่อ
หนูรัญจะก้าวผ่านความกลัวของตัวเองไปได้อย่างไรหนอ
รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
:pig4: :pig4:
-
โถววว สงสารพี่คีรีอะ รัญเอ้ยยยคบแค่สามวันก็เลิกแล้วเหรอ โปรสั้นไปนะเราสนใจปรับโปรมั้ยสักสามเดือนก็ยังดี
-
ตอนที่ 8 : เราสองสามคน?
มันเป็นความรู้สึกที่...โหวงเหวงแปลกๆ
จนชวนให้เศร้าซึม เหมือนสีสันผ่านตามัวหมอง ร่างกายหมดเรี่ยวแรงไร้กำลังใจ
“เลิกกันแล้วล่ะสิ”
และยิ่งเจ็บยอกเมื่อถูกซ้ำเติมจากแฟนเก่าอย่างราเชนทร์ ตัวปัญหาที่ยังคงนั่งกินลมชมวิวอยู่หน้าบาร์ทุกวันไม่เคยขาด แม้กระทั่งตอนผมคบกับคีรี ราเชนทร์ก็ยังมานั่งขายขนมจีบให้ผม แน่นอนว่าผมไม่ได้พูดเรื่องความรักครั้งใหม่หรอก แต่เป็นเขานั่นแหละที่ทักขึ้นมาเองเหมือนในวันนี้
คีรีเป็นคนบอก?
ช่างเถอะ พวกเขาสองคนจะรู้จักกันยังไงติดต่อทางไหนก็ช่าง
ผมไม่อยากจะยุ่งกับทั้งคู่แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายต้องเจ็บก็ยังกระโจนเข้าหา แล้วเป็นไงล่ะ
“อารมณ์ไม่ดีซะด้วย”
ผมกระแทกแก้วใส่หน้าราเชนทร์ที่ยังล้อไม่เลิก แต่แฟนเก่าคนนี้ยังคงยิ้มยียวนและทำปากจู๋
“พักใจกับป๋ามั้ยจ๊ะ รัญจ๋า”
ถ้าเป็นปกติผมคงขนลุกเกรียวไปทั้งตัว แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมาเต้นตามคำเย้าแหย่ของราเชนทร์เลยจริงๆ
ผมเหนื่อย
แมนเข้ามาช่วยรับหน้าขณะตบไหล่ให้กำลังใจเบาๆ แม้จะไม่ได้เล่าให้ฟัง แต่การที่ผมเก็บข้าวของกลับมานอนที่หอเหมือนเคยก็พอทำให้เพื่อนสนิทพอเดาได้อยู่แล้ว
เพราะเหตุการณ์นี้เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้เบื่อ จนผมไม่อยากจะนับ
แต่โชคชะตายังคงไม่เป็นใจ
เพราะหลบหน้าราเชนทร์ไปได้ไม่เท่าไหร่ คนคุ้นตาในชุดสูทก็เดินขึ้นบันไดชั้นสองตรงมาที่บาร์
ผมถึงกับสบถ
ดูเขาสิ...ยังคงแต่งตัวเนี้ยบเหมือนเคย แว่นตาตั้งบนดั้งโด่ง ผมเรียบเปล้ คิ้วขมวดตลอดเวลา ไม่เข้ากับบรรยากาศครึกครื้นของคิงส์คลับสักนิดเดียว
คีรีทิ้งตัวนั่งตำแหน่งเดิม และสั่งเครื่องดื่มชนิดเดิม
“ไซดคาร์”
ไม่เจอเขาสามวัน ณ ที่ตรงนี้ เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุข แต่พอกลับมาจ้องหน้าผ่านบาร์กันเหมือนวันวาน ผมกลับรู้สึกไม่อยากจะสบตา
ตอนราเชนทร์ยังพอเตี๊ยมกับแมนได้ เพราะตัวปัญหาเป็นลูกค้าประจำ จะเลิกไม่เลิกเขาก็ยังนั่งหน้าสล๋อนไม่สนใจใครทั้งสิ้น แต่พอเป็นคีรี...ผมไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันคาดคิดว่าเขาจะเจียดเวลามาที่คลับเลยเพื่อเจอผม ทำไปทำไม? มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยเพราะสุดท้ายแล้วเราก็ไปกันไม่ได้
“วิน” ผมหันไปเรียกเพื่อนร่วมงานอีกคน “แลกที่กัน”
“เอ๊ะ”
ภาวินไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง แม้เค้นถามแค่ไหนแต่ผมก็ไม่เคยตอบเพราะไม่จำเป็นต้องมาเล่าเรื่องส่วนตัว เลยค่อนข้างประหลาดใจเมื่อผมยอมยกลูกค้าทิปหนักให้ทั้งที่ปกติจะเก็บไว้คนเดียว
แต่พอเห็นผมสลับที่โดยไม่รอคำตอบ ภาวินก็รีบกระตือรือร้นชวนคุยเพราะรู้ดีว่าคีรีกระเป๋าหนัก ส่วนผม...ผมก็คอยรับลูกค้าขาจรที่มักซื้อพวกถุงยางไม่ก็สั่งเหล้าเป็นขวดๆ
มีคนนั่งที่บาร์บ้างแต่ก็ไม่นานเท่าคีรีกับราเชนทร์
เป็นวันทำงานที่ผมอึดอัดที่สุดในชีวิต
หลังเลิกงาน ผมแอบระแวงจะโดนดักรอรึเปล่า ราเชนทร์นั้นตามอารมณ์ บางทีก็มาทักทายบางทีก็ชวนเล่นๆ แม้ว่าตอนคบกับคีรีเขาจะหายไปเลยก็ตาม
แต่ตอนนี้...ไม่มีวี่แววจากทั้งสองคน
“รัญ”
แมนส่งกระดาษโน้ตเล็กๆ ให้ผม
“คนของมึงฝากมา”
ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าคนไหนหรอกนะ แต่ตอนเปิดอ่านก็จำได้ว่าเป็นลายมือของคีรี
- พวกฉันจะรอที่ปริ้นส์รูม -
แล้วเรื่องอะไรผมต้องไปด้วยล่ะ!
เอาตามตรงเลยมั้ย ผมค่อนข้างเบื่อหน่ายกับท่าทางลับๆ ล่อๆ เต็มทน เดี๋ยวทำทีว่าจีบ เดี๋ยวทำทีว่าไม่รู้จักกัน แล้วนี่อะไรอีกล่ะ ‘พวกฉัน’ เขียนมาโต้งๆ แบบนี้ ต้องการให้ผมสงสัยจนอดไม่ไหววิ่งโร่ไปหาหรือยังไง
ใช่! ผมอยากรู้เต็มแก่ว่าพวกเขาทั้งคู่ต้องการอะไรกันแน่ และทำไมถึงมาดีแตกเอาตอนนี้ แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงการยั้งอารมณ์ฉุนเฉียวพาตัวเองกลับมาที่ห้อง และขย้ำกระดาษปาทิ้งใส่ถังขยะ
พอ-กัน-ที!
ผมนั่งหงุดหงิด คันยุบยิบในใจว่าราเชนทร์กับคีรีต้องการอะไรกันแน่ หรือยังต้องการเอาชนะ? เอาชนะอะไรล่ะ!ต่างโดนผมบอกเลิกขนาดนี้ แล้วยังไอ้การเดินหน้าเข้าหาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่นอีก ทั้งที่บรรยากาศทั้งสองเหมือนคู่แข่งมากกว่าเพื่อน แต่ไหงวันนี้เหมือนร่วมมือกันซะได้
นั่นสิ ทำไมจู่ๆ ถึงมาร่วมมือกันได้
สุดท้ายผมก็แพ้ภัยตัวเอง ความอยากรู้มันจุกอก จนต้องตั้งสติและลองทบทวนเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง แม้ใจจะอยากสลัดทิ้งเต็มแก่ก็ตาม
เอาล่ะ มาลองคิดกันก่อน
ราเชนทร์กับคีรี เพราะอะไรที่ทำให้ทั้งคู่ยังตามราวีผมไม่เลิกรา
ขอโอกาส?
มันจะเป็นไปได้ยังไง! ถ้าแก้ปัญหาได้ตั้งแต่ตอนคบกัน ผมคงไม่บอกเลิกหรอกน่า
กั๊กผมไว้เล่นๆ?
กับราเชนทร์ยังพอเข้าใจได้ แต่กับคีรี...ท่านประธานคงไม่ว่างขนาดเจียดเวลาหาผมทุกวันทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอกมั้ง ขนาดบาร์เทนเดอร์ธรรมดาอย่างผมยังรู้เลยว่าไม่คุ้มและเสียเวลาเปล่า
กันทางกับอีกคน?
เอ่อ...ถ้าต้องการกีดกันผมกับอีกคนจริงๆ แล้วไอ้คำว่า ‘พวกฉัน’ ล่ะหมายถึงอะไร!?
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัวจนชักจะฉุนขึ้นมาอีกรอบ ผมสูดหายใจเข้าลึก บอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้สงบอารมณ์
ตั้งสติสิหรัญญ์
พวกนั้นรู้จักนาย นายเองก็รู้จักทั้งคู่ดีไม่ใช่รึไง
ใช่ มาลองค่อยๆ วิเคราะห์กันอีกครั้ง บางที...ผมอาจมองข้ามบางอย่างไปเพราะไม่ทันฉุกคิดก็ได้
เริ่มที่ราเชนทร์กันก่อน...แฟนเก่าคนนี้เป็นคนยังไงงั้นเหรอ เอาแต่ใจที่หนึ่ง ชอบเป็นผู้นำ หวงก้าง ใช้เวลาผ่านไปวันๆ ด้วยการหาความสำราญจนน่าอิจฉา ที่ผมไม่ทันคิดว่าเขาจะเป็นคนในคืนแรก เพราะตอนคบกันเซ็กซ์ระหว่างผมกับราเชนทร์เป็นอะไรที่...ผมต้องเป็นฝ่ายตามสถานเดียว และต้องยอมลงให้ตลอด ราเชนทร์มักเป็นคนคุมเกมเสมอ ไอ้เรื่องที่ผมจะไปขึ้นขย่มบังคับจังหวะตามใจชอบน่ะไม่มีทาง และอีโก้ด้านนี้ของเขาก็สูงจนผมไม่คิดโยงถึงคืนแรกที่ปริ้นส์รูมเลยสักครั้งเดียว
แต่-ก็-เป็น-ไป-แล้ว!
ราเชนทร์คือชายในคืนแรก เซ็กซ์โอนอ่อนอย่างเอาใจมาจากผู้ชายที่ท่ามากคนนี้ ถ้าไม่เพราะหลักฐานคาตา ผมก็คงไม่อยากจะเชื่อ ในเมื่อเขายังนิสัยเสียเหมือนเดิมไม่คิดเปลี่ยนแปลง
นี่เป็นจุดแรกที่ผมมองข้ามและโดนตลบหลังจนแทบจุกอัก!
เอาล่ะ มาที่คีรีกันบ้าง
ท่านประธานที่แสนเคร่งขรึมจริงจัง และมีมุมบ้าบิ่นบ้าพลังอย่างเหลือเชื่อ เซ็กซ์ในคืนที่สองค่อนข้างหนักไปสักหน่อย ท่ายากท่าพิสดารมาเพียบจนนึกแล้วยังแอบหวั่นว่าคีรีคงจะเป็นพวกเก็บกด แต่พอคบกัน เขากลับดูแลเอาใจใส่ดีเกินคาดหวังซะอีก มันทำให้ใจผมอ่อนยวบยาบ แต่ก็แอบระแวงเหมือนกัน ที่บอกเลิกเร็วขนาดนั้น ส่วนหนึ่งก็เพราะยังไม่อยากให้ถึงขั้นต้องขาดใจตายคาอกคีรี
ยิ่งคิด ก็ยิ่งเห็นการจับคู่ที่เป็นไปไม่ได้เลย มันขัดแย้ง ย้อนแย้งกันสุดๆ!
ผมเคยลองถามว่าพวกเขารู้จักกันยังไง นานแค่ไหน คีรีก็ไม่ยักจะตอบ แถมทำหน้าเหมือนไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วยซ้ำไป แล้วเพราะอะไรล่ะที่ทำให้ทั้งคู่ร่วมมือ ถึงขนาดฝากข้อความมาให้ผมไปเจอที่ปริ้นส์รูม
คล้ายจะจับทางได้ชอบกล รัญดะอิจิ เอ๊ย นายหรัญญ์คนนี้เริ่มไฟลุก นั่งคิดจริงจังว่าอะไรที่ทำให้คีรีและราเชนทร์ที่เหมือนแยกฝักแยกฝ่ายมาตลอดยอมใช้คำว่า ‘พวกฉัน’ ได้
คิดไปคิดมาก็มีคำตอบแค่อย่างเดียว
“...ผม...งั้นเหรอ”
เสียงพึมพำแผ่วเบาด้วยความอึ้งทึ่ง ทำเอาผมแทบจะนั่งไม่ติดเตียง
เหมือนใกล้จะไขคำตอบได้ชอบกล แต่มโนสำนึกบางอย่างยังคงขวางกั้นไว้
งั้นถ้าเกิดลองสลัดไอ้สัจธรรมความเป็นจริงออกไป แล้วมองในมุมที่ไม่เคยฉุกคิดมาก่อนล่ะ!?
คิดครั้งที่หนึ่ง
คิดครั้งที่สอง
คิดครั้งที่สาม...
“บ้าน่า...”
ผมอุทานเสียงเบาปานลมพัดแผ่ว ยังคงนั่งทำใจยากกับคำตอบที่ปรากฏออกมา
ก่อนหน้านี้ ราเชนทร์เข้าหาผม คอยจีบมาเป็นครึ่งปี ก่อนจะเลิกรากัน หลังจากนั้นคีรีก็รุกเข้าใส่ แม้จะเป็นช่วงเวลาไม่นานเท่า แต่เราก็โดนบอกเลิก
หากจุดประสงค์ของทั้งคู่คือตัวผม แล้วจะมานั่งหวงก้างทำไมในเมื่อต่างรู้ว่ายังไงก็กลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ในเมื่อข้อเสียของราเชนทร์อยู่ที่นิสัยเอาแต่ใจไม่ฟังใคร ส่วนข้อเสียของคีรีคือเวลาที่มีให้ผมไม่มากพอ
ข้อเสียที่ต่างแก้ไม่ได้ด้วยตัวเอง
...แต่ถ้าเป็น ‘พวกเขา’ ล่ะ!?
ผมขบปาก เริ่มด่าทอตัวเองว่าชักจะล้ำเกินไปแล้ว แต่มันเป็นอะไรที่ลงตัว อย่างที่ไม่ทันได้หวนนึกมาก่อน ราเชนทร์กับคีรีต่างกันมาก เรียกสุดขอบเหวและเหนือขอบสวรรค์ชั้นฟ้าขึ้นไป แต่ว่า...นิสัยน่าโมโหของราเชนทร์ ผมปรามเองคนเดียวไม่ไหว เขาเองก็ไม่คิดจะปรับปรุง แต่ถ้ามีคีรีที่ใช้กำลังเข้าว่าล่ะก็นับว่าเป็นต่อ ส่วนเรื่องเวลาของคีรี...หึ ไอ้คุณชายนั่นมีทดแทนให้อย่างเหลือเฟือเลยไม่ใช่รึไง
เว้ยเฮ้ย เอาจริงดิ!?
ผมรื้อกระดาษที่ขย้ำทิ้งขึ้นอ่านใหม่ ยิ่งเห็นคำว่า ‘พวกฉัน’ ประทับตราตรึงตรงหน้า ผมก็คิดว่า...มันเป็นไปได้
ความแตกต่างที่ไม่เคยคิดจะนำมารวมกัน ข้อดีข้อเสียที่ชดเชยกันได้พอดิบพอดี เป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อแต่ก็น่าลอง
ผมยังคงขบปาก สิ่งที่แย้งขึ้นมาหลังจากได้คำตอบที่ต้องการ คือ...คบกันสองคนว่ายากแล้ว คบสามคนไม่หนักกว่าเรอะ!?
โดยเฉพาะในแวดวงสังคมที่แค่รักชอบเพศเดียวกันก็ผิดปกติแล้ว คบกันสามคน...ยิ่งยากทำใจเชื่อยิ่งกว่า ถึงสำหรับพวกผมจะดูเป็นไปได้ แต่ถ้าอิงตามหลักความจริง ก็ไม่น่าเป็นไปได้เลย
ผมปากระดาษทิ้งลงถังขยะอีกครั้ง ความสับสนคลุมเครือผุดขึ้นในใจไม่หยุด
ทำเอาปวดหัวจนต้องไปหายาพาราฯมาทานเพื่อให้นอนหลับสนิท
วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
ผมปลอบตัวเองแล้วพักผ่อน ยุติความวุ่นวายเพียงเท่านี้ แต่ผมเอาความมั่นใจจากไหนกันนะว่าจะเจอทั้งคู่อีก
ใช่...ผมไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน
“เกิดอะไรขึ้นวะ มึงคงไม่ได้ไล่ลูกค้าหรอกใช่มั้ย”
ห้าวันแล้วที่ไม่เห็นพวกเขาสองคนที่คิงส์คลับ
“คุณคีรีของมึงน่ะไม่เท่าไหร่ แต่กับราเชนทร์...เขาไม่เคยหายไปนานขนาดนี้นี่ คนอย่างนั้นไล่ก็ไม่ไปไม่ใช่เหรอ”
แมนรู้จักราเชนทร์ดีทีเดียว ดีจนผมพูดต่อไม่ถูก จะเอ่ยข้อสันนิษฐานก็พูดไปไม่ได้ แถมยังสูญเสียความมั่นใจกะทันหัน แต่ยังพยายามตีหน้าตายเวลาโดนมองอย่างคาดเค้น
“รัญ...อย่าน้อยมึงก็ควรแย้งว่าคุณคีรีไม่ใช่ของมึงสิ”
เชคเกอร์แทบหลุดจากมือ ผมรีบยิ้มกวานแก้เก้อให้ลูกค้า แม้ว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยจะสนใจบาร์เทนเดอร์เพราะมัวแต่หลีสาวโต๊ะตรงข้ามอยู่ก็ตาม
หลังเสิร์ฟเครื่องดื่มเสร็จแมนก็คว้าศอกของผมให้มาพูดด้วย แต่ในเมื่อผมไม่ยอมเปิดปาก แมนก็ได้แต่ยอมแพ้
“ตามใจมึงแล้วกัน”
ห้าวัน เจ็ดวัน สิบวัน สองสัปดาห์...
แมนเลิกพูดถึงราเชนทร์กับคีรีตั้งแต่วันที่ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง จนเกือบลืมไปแล้วว่าคิงส์คลับเคยมีลูกค้าประจำเรียกทิปได้มากแค่ไหน จะมีก็แต่ภาวินที่โอดครวญ เพราะถ้าไม่ใช่การยัดเงินเข้ามือแล้ว ส่วนต่างจะถือเป็นทิปรวมที่ต้องหารกันตอนสิ้นเดือน ก่อนหน้านี้แมนช่วยรับหน้าราเชนทร์ตลอด เลยมักเป็นทิปเหมาเข้ากองกลาง
อย่าว่าแต่ภาวินเลย ผมเองก็หน้าเสียไปเหมือนกัน คงเพราะช่วงหลังมานี้แม้จะทำเป็นไม่รู้สาแต่รู้สึกกระวนกระวายสงบใจไม่ลง ออกหน้ารับลูกค้าไม่เต็มที่เท่าไหร่ ทิปส่วนตัวก็เลยพลอยลดไปด้วย เทียบกับตอนต้นเดือนแล้วน้ำตาแทบไหล!
ช่วงสิ้นเดือน พี่แว่นหรือบิชอปคุมคลับเป็นคนจ่ายเงิน ปกติผมกับแมนมักไปนั่งกินเลี้ยงฉลอง แต่พอเห็นเงินที่น้อยลงกว่าปกติก็เฮฮาไม่ออก
“กลับบ้านกันเถอะ”
มองหน้าแสนไร้อารมณ์ของผมแล้วแมนก็ตอบตกลงอย่างว่าง่าย เป็นสิ้นเดือนที่แสนสลดหดหู่
ผมซ้อนมอเตอร์ไซค์แมนกลับถึงหอพัก อำลาพอเป็นพิธีก็ไขกุญแจห้องเข้าไปนอนกองอยู่บนเตียง มองเหม่อครู่ใหญ่ ก็ค่อยคิดขึ้นมาได้ว่าควรจะเอาเงินสดไปฝากธนาคารสักหน่อย แต่พอจะเอื้อมมือควานหาสมุดบัญชีในลิ้นชักที่โต๊ะข้างๆ ผมกลับ...หาอะไรไม่เจอเลย!
ผมลุกพรวด แทบกระชากลิ้นชักออกมาทั้งอัน
ไม่มี...ไม่มีอะไรเหลือสักอย่างเดียว!!
อย่าว่าแต่สมุดบัญชี กล่องเหล็กที่ผมไว้ใส่พวกของมีค่าอย่างนาฬิกา ของจุกจิกที่ได้มาจากพวกลูกค้าก็หาย กระทั่งเงินฉุกเฉินไว้ใช้จ่ายเกือบหมื่นที่ซุกอยู่ใต้ฟูกก็ไม่มี!!!
และนั่นทำให้เพิ่งสังเกตว่าไม่ใช่แค่ของมีค่า ขนาดเสื้อผ้า แปรงสีฟัน หรือกระทั่งผ้าขนหนูของผมล้วนอันตธาน ราวกับเป็นห้องเปล่าๆ ที่มีแค่ตู้กับเตียง!
โดนยกเค้างั้นเหรอ?
เฮอะ คนประสาทที่ไหนจะยกไปทั้งห้องขนาดนี้ !
ผมมีคำตอบในใจอยู่แล้ว แต่ก็ยังลังเลเลยเผลอขบปากเป็นกังวล เดินพล่านไปทั่วห้อง จนกระทั่งเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนแปะไว้ตรงประตู หากไม่หันหน้าเตรียมออกไปข้างนอกคงไม่ทันสังเกตเห็น
- พวกฉันจะรอที่ปริ้นส์รูม -
ลายมือราเชนทร์ คำตอบชัดแจ้งเห็นชัด
วินาทีนั้น...ผมยิ้ม
อย่าเพิ่งคิดว่าผมบ้าไปแล้วเชียวที่มายิ้มในสถานการณ์นี้ ผมควรจะโกรธ! ควรจะโมโหที่โดนบุกรุกแล้วยังขโมยของไปอีก! แต่ไม่...ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย เพราะของพวกนั้นก็เหมือนเศษเงินสำหรับราเชนทร์และคีรี เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอาไปจริงๆ
‘พวกเขา’ ก็แค่...ล่อผมต่างหาก
“สองสัปดาห์ สองสัปดาห์เชียวนะ” ผมหัวเราะอย่างกับคนบ้า เหมือนความพยายามจะไม่นึกถึงระบายออกมาทั้งหมด มือกุมกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ ยิ่งเห็น ผมก็ยิ่งขำ
ไม่ๆๆ ไม่ต้องกลัวว่าผมเสียสติไปหรอก แต่จะว่ายังไงดีล่ะ...อืม...คงประมาณว่าผมกำลัง ‘รอ’ ให้เกิดขึ้นก็คงได้
แน่นอนว่าตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมไม่พูดถึง ไม่ถามถึงราเชนทร์และคีรีเลย แมนเองก็ให้ความร่วมมือจนเขาเชื่อว่าผมตัดใจจากทั้งสองคนแล้วจริงๆ ซึ่ง...ผมจงใจทำให้เหมือนเป็นอย่างนั้น ทำตัวไม่รู้สา ไม่แยแสหรือสะทกสะท้านใดๆ ใช่ ผมทำได้
แต่โทษเถอะ...ผมทำได้ แต่ราเชนทร์น่ะ ‘ทำไม่ได้!’
คีรียังไม่เท่าไหร่ แต่ผมรู้จักราเชนทร์ดี รู้ว่าคนอย่างเขาที่ไม่ชอบหลบหน้า ไม่ชอบทำตัวเหมือนเป็นผู้แพ้ และเกลียดการถูกมองข้ามเป็นที่สุด แล้วคนอย่างนั้นน่ะเหรอจะหายหน้าหายตาไปง่ายๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาหายตัวไป ผมประหลาดใจ แต่ความประหลาดใจก็มาพร้อมความรู้ทัน...นี่ไม่ใช่ความคิดของราเชนทร์ ไม่มีทางเป็นไปได้เลย
ฉะนั้นไอ้แผนถอนตัวกลับฐานทัพนั่น ย่อมเป็นแผนของคีรี
แล้วยังไงต่อน่ะเหรอ
บอกตามตรงเลยว่าผมแอบเขวไม่น้อย แต่พอรู้อยู่แก่ใจว่าทั้งคู่ร่วมมือกัน ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น
ถ้ากับคีรีคนเดียว ผมอาจจะติดกับไปแล้ว ใช่ ถ้าเป็นคีรี ผมคงทนไม่ไหวและไปที่ปริ้นส์รูมเอาดาบหน้า
แต่เพราะไม่ได้มี ‘แค่’ คีรีเนี่ยสิ!
ผมยอมรับ ผมไม่ชอบใจที่พวกเขาทำตัวลับๆ ล่อๆ รวมหัวกันวางแผนเหมือนพยายามชักใย ฉะนั้นถึงอยากจะเดินหน้าไปเคลียร์กันให้รู้แล้วรู้รอดแค่ไหน ผมก็พยายามยั้งใจและทำเป็นตัดขาดกับทุกอย่าง
เพราะรู้ว่าราเชนทร์จะต้องออกโรง
แล้วผิดจากที่คิดซะที่ไหน ห้องของผมโดนยกเค้าไปแล้ว! ให้ตายสิ ผมแทบจะนึกภาพออกเลยว่าราเชนทร์ต้องทะเลาะกับคีรีไปหลายยกกว่าจะทำแบบนี้ได้ เผลอๆ อาจจะแอบลงมือก่อนค่อยบอกด้วยซ้ำ คุณชายเอาแต่ใจจะต้องโมโหมากทีเดียวและแทบจะภาวนาให้ผมกลับบ้านเร็วขึ้นกว่าปกติ ซึ่งเขาก็ทำสำเร็จ
อย่างน้อยก็ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่เต้นบนฝ่ามือของพวกเขา เดินมึนงงในเส้นทางที่ทั้งคู่จัดเตรียมเสียดิบดี
ผมก็เล่นงานให้ราเชนทร์กับคีรีหัวปั่นได้เหมือนกัน!
แล้วจะไม่ให้ผมอารมณ์ดีได้ยังไง
ตลอดเวลาสองอาทิตย์ ผมถึงกับพลาดทิปจากลูกค้าหลายคน เพราะเอาแต่ใจจดใจจ่อครุ่นคิดว่าเมื่อไหร่ราเชนทร์จะทนไม่ไหว ผมบอกแล้ว...ว่าผมไม่ชอบการรอคอย เพราะมีแต่จะทำให้คิดวกวนและกระสับกระส่ายไม่มีสมาธิ แต่ก็ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่น่าพอใจ
มันคือการพนัน
ไม่ใช่พนันกับคีรีและราเชนทร์หรอกนะ ทั้งคู่ลงทุนวางแผนมากมาย ยังไงก็คงไม่ปล่อยให้จบไปซะเฉยๆ ถ้าวันนี้ผมไม่ไปหา ยังไงสักวันก็คงต้องพยายามหาทางอื่นเร่งรัดอยู่ดี ไม่มีวันปล่อยให้เงียบหายไปดื้อๆ แน่
หืม ในเมื่อไม่ใช่การเดิมพันกับทั้งคู่ แล้วผมพนันกับอะไรน่ะเหรอ
...กับใจผมเองไงล่ะ!
ตลอดเวลายี่สิบห้าปีเต็ม ผมมีคนรักทั้งหมดสี่...ไม่ ห้าคน
คนแรกไม่อยากนึกถึงที่สุด และคบกันนานที่สุดด้วยความพยายามอยากจะยื้อไว้จนแทบขาดใจ
คนที่สอง เป็นช่วงที่ผมเปลี่ยวเหงาต้องการพึ่งพา แต่ก็เลิกกันด้วยดีและกลายเป็นมิตรต่อกัน
คนที่สาม เป็นเพียงการผ่านมาและผ่านไป พวกเราต่างปลอบโยนซึ่งกันและกัน
คนที่สี่...คือราเชนทร์
และคนที่ห้า ก็คือคีรี
หากไม่นับคนแรกที่เป็นฝ่ายถูกทิ้ง ผมก็ไม่เคยหันไปคบกับใครคนเดิมเป็นครั้งที่สอง เพราะรู้ดีว่าถ้าแก้ปัญหาได้แต่แรกคงไม่คิดบอกเลิก
แต่ตอนนี้ผมกลับมีความคิดพิเรนทร์ๆ ขึ้นมา เป็นความคิดที่เล่าให้แมนฟังไม่ได้ และไม่กล้าพูดออกมาแม้กระทั่งกับตัวเองก็ยังขลาดเขลาที่จะยอมรับว่าผมจะเอาจริงๆ น่ะหรือ
ความละล้าละลัง กังวลใจ และกำกวมในความรู้สึก ทำให้ผมได้แต่ปล่อยเวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า
ยังไงก็ตาม วันนี้ผมก็มาถึงปริ้นส์รูมจนได้
ตอนเดินเข้าไปในโรงแรมกึ่งม่านรูดนั้นสงบกว่าที่คาด พอแจ้งชื่อกับทางหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานก็พาผมขึ้นไปชั้นห้า...ชั้นบนสุดโดยไม่ถามความสมัครใจ
แต่การที่ผมพาตัวเองมาถึงนี่ก็ไม่ได้คิดจะถอยหลังกลับอยู่แล้ว
“ขอให้โชคดีนะคะ”
เป็นคำอวยพรที่น่าใจหาย ราวกับว่าส่งผมมายังสนามรบที่พร้อมพลีชีพชอบกล ประตูปิดลงแล้ว แต่ในห้องไม่มีใคร
มีแค่ผมคนเดียว
ห้องพักนี้ใหญ่กว่าที่เคยมาเป็นไหนๆ เตียงขนาดคิงส์ไซส์นอนเรียงกันได้ห้าคนแบบสบายๆ กว้างราวกับเป็นเพนส์เฮาส์ที่สามารถกินนอนใช้ชีวิตได้เลย อุปกรณ์อำนวยความสะดวกมีครบถ้วน ขนาดตู้เย็นและไมโครเวฟก็ยังมี ผมเดินสำรวจไปทั่ว ก่อนจะกลับมายืนกลางห้องพยายามคาดเดาว่าราเชนทร์กับคีรีเล่นบ้าอะไรอีก
และนั่นก็ทำให้ผมสังเกตเห็นประตูสองบานทางด้านขวา เป็นประตูไม้ มีสัญญาณไฟสีเขียว
ตอนแรกผมเดินผ่านเพราะคิดว่าเป็นห้องน้ำหรือห้องเก็บของเพราะยังไม่มีแสงไฟ แต่ตอนนี้ ผมเข้าใจแล้ว
พอเดินเข้าไปใกล้ พลิกป้ายชื่อที่คล้องอยู่กลอนประตูก็ทำเอาแทบสำลักขำ
ประตูทางขวาคือราเชนทร์
ประตูทางซ้ายคือคีรี
แม้แสงสีเขียวจะติดทั้งสองบาน แต่ผมยังไม่ได้กดไฟทางฝั่งตัวเอง
ราเชนทร์...กับคีรี
ถ้าให้เทียบด้านความรู้สึก สิ่งที่ผมมีให้ราเชนทร์คือความรักความชอบที่แฝงความหลงใหลในที คำพูดราเชนทร์ทำให้ผมหัวเราะ แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้โมโหแทบเป็นแทบตาย เวลายิ้มร่าก็ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้น...ก็น่าเตะเป็นบ้า
ส่วนคีรี...คีรีทำให้ผมหวาดกลัวเป็นบางครั้ง แต่เวลาคบกันเขากลับเอาใจใส่อย่างดี ให้ความรักให้ความดูแลเอาใจใส่ ช่างสังเกตและไม่เคยทำให้ผมฉุนเฉียวเลย ถึงจะไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งกับเขามากเท่าราเชนทร์ แต่ใครบ้างจะไม่รู้สึกดีหากมีคนเห็นความสำคัญ นับเป็นความผูกพันที่ไม่อยากละทิ้งเลยจริงๆ
หากเทียบกันแล้ว ผมชอบเวลาอยู่กับคีรีมากกว่าราเชนทร์
แต่ถ้าถามว่ารักใครมากกว่ากันแล้ว ผมตอบได้เต็มปากว่ารักราเชนทร์มากกว่าคีรี
ถ้าให้เลือกคนใดคนหนึ่ง ผมทำไม่ได้ เพราะต่างเป็นเส้นทางที่มีแต่ความผิดหวังล้มเหลว
แต่ในเมื่อพวกเขาปูทางมาขนาดนี้ ปั่นหัวผมและโดนผมปั่นหัวกลับ คำตอบก็มีแค่อย่างเดียว...ปุ่มเตรียมพร้อมถูกกดพร้อมกันจากทั้งสองฝั่ง!
เสียงประตูปลดล็อกดังขึ้น แต่ผมไม่ได้ก้าวเข้าไป เพราะในความเป็นจริงแล้ว ผมกำลังเดินถอยหลังห่างออกมา
และเฝ้ารอ
ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ประตูทางขวาก็เปิดออกราวกับรอแทบไม่ไหว มาพร้อมกับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของราเชนทร์
“หลงให้พวกเรารอตั้งนานแหน่ะที่รัก!”
ราเชนทร์เข้ามากอดผมทั้งตัว พอดีกับประตูฝั่งซ้ายที่เปิดออก คีรียืนคิ้วขมวดแลหงุดหงิด คล้ายแม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากจะยอมรับว่าผมจะตัดสินใจแบบนี้
เห็นอย่างนั้นผมก็ยกมือหนึ่งกอดตอบราเชนทร์ อีกมือยื่นไปหาคีรี
ท่านประธานคลายปมคิ้วทันที เขาเดินมาหาผม และจับมือของผมประสานนิ้วแนบแน่น
ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทำให้ผมผ่อนคลายอย่างประหลาด
“สรุปแล้วแผนพวกคุณคืออย่างนี้ใช่มั้ย อยู่ด้วยกันสามคน? คิดว่าแบบนี้ผมจะไม่บอกเลิกทั้งคู่งั้นเหรอ”
คิดแล้วผมเองยังไม่อยากจะเชื่อ บอกตามตรง...ผมใช้เวลาทำใจเรื่องนี้อยู่นานทีเดียว ก็ตลอดสองสัปดาห์ที่พวกเขาหายตัวไปพร้อมประโยคว่า ‘พวกฉัน’ ที่ทำเอาผมปลดล็อกความคิดได้นั่นแหละ ถึงไม่รู้ว่าทั้งคู่รู้จักกัน หรือไปตกลงอะไรกันท่าไหน แต่คำว่า ‘พวกฉัน’ ก็ทำให้ผมฉุกคิดว่า...ยังมีอีกวิธีที่ไม่เคยลองมาก่อน
คบแบบสามคน
เป็นวิธีคิดที่ค่อนข้างเกินรับใช่มั้ย ใช่ ผมเองก็รู้ และเพราะรู้ถึงได้ปิดปากเงียบมาตลอด
ผมคิดแล้วคิดอีก ลังเลสับสน...และเพราะตัดสินใจเองไม่ได้ จะเพราะความกลัว ไม่กล้าพอ หรืออะไรก็ตาม ผมเลยเดิมพันกับการกระทำของราเชนทร์ว่าจะเข้ามากระตุ้นได้ถูกจังหวะรึเปล่า
สองอาทิตย์ กับการยกเค้า
เกินกว่าที่คาดไว้ซะอีก!
จากตอนแรกที่กังวลจนแทบซึมเศร้า พอเห็นห้องโล่งว่างเปล่าก็เหมือนโดนตีแสกหน้า คล้ายปลุกความบ้าในตัว...จะว่ายังงั้นก็คงได้ละมั้ง เอาเป็นว่าผมละทิ้งความกลัดกลุ้มว้าวุ่นในอกก่อนหน้านี้ทั้งหมด หัวเราะจนเหนื่อยหอบ แล้วตัดสินใจแน่วแน่มาที่ปริ้นส์รูมหลังละล้าละลังมานาน
ถ้าไม่ลองจะรู้เหรอ ผมเองก็เคยตกลงคบหากับผู้ชายหลายคน ทำไมแค่นี้ต้องกลัวด้วย!?
โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าเอนเอียงไปกับบทสรุปแบบนี้อยู่แล้ว ในเมื่อผมไม่ใช่ฝ่ายเสียหาย ผมอยากอยู่กับคีรี แต่รักราเชนทร์ เท่ากับว่าออกจะเอื้อประโยชน์กับผมมากกว่าไม่ใช่รึไง
และถ้าสุดท้ายต้องเลิกกัน ก็คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้หรอก!
“ไม่มีอะไรเสียหายนี่” ราเชนทร์ยักคิ้วตอบ กอดจูบผมไม่หยุดอย่างกับรอคอยที่จะลวนลามมานานเกินทน โชคดีที่คีรีเข้ามาจับคอเสื้อเพื่อนและกระชากออก ด้วยมือเดียวเท่านั้น...เจ้าของมือปลาหมึกที่ผมไม่เคยทำอะไรได้ก็ตัวลอยล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
“ถึงจะไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่ในเมื่อหาวิธีอื่นกว่านี้ไม่ได้ก็ต้องลงเรือลำเดียวกันแทนล่ะนะ” คีรีเอ่ยอย่างจำใจ ส่วนราเชนทร์ยังนั่งกับพื้น หันมายักคิ้วให้ผมหนึ่งที
“ยังไงซะ รัญก็รักพวกเราทั้งสองคน”
“ใครบอกว่าผมรักพวกคุณทั้งสองคนกันครับ”
ผมถามสุภาพ ทำเอาราเชนทร์ถึงกับหุบยิ้ม คีรีเองก็ตัวแข็งทื่อ
“ถะ ถ้างั้น...ที่กดปุ่มพร้อมกันล่ะ”
โธ่ ท่านประธานติดอ่างซะแล้ว
ผมเอียงศีรษะพลางยิ้มนิดๆ ก่อนตอบชัดถ้อยชัดคำ
“ให้ผมเลือกคนใดคนหนึ่งจากทั้งสอง ผมทำไม่ได้หรอก ที่ผมทำ...ก็แค่...เลือกตัวเอง”
“ว่าไงนะ”
“ผมรักตัวเองที่สุด และผมก็เป็นคนโลภมากๆ ด้วย ผลเลยเป็นแบบนี้”
ราเชนทร์ที่นั่งกับพื้นถึงกับทิ้งตัวลงนอนหงายกับพื้นไม่กลัวสกปรก เขาหัวเราะออกมาดังลั่น
“ต้องงี้สิถึงจะสมกับฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า!”
---------------------------------------------------------------------------
กว่าจะลงเอย รัญดะอิจิต้องใช้สมองมากแค่ไหน ตอบ!
รัญ : ปวดกบาลมากครับ พวกเขาก็ยังจะคิดมาได้เนอะ หลุดโลกจนผมยอมเลยจริงๆ
เชื้อรา : มานอนพักใจกับตักฉันมั้ยจ๊ะ
คีรีขัน : มานี่สิ ฉันจะนวดหัวให้เธอเอง
รัญดะอิจิมองผู้ชายสองคนที่หน้ายิ้มแต่ยืนเบียดแอบกระแทกศอกใส่กีดกันกันเองก็ถอนหายใจเฮือก...เลือกถูกเลือกผิดกันแน่เนี่ย!
---------------------------------
ในที่สุดก็จบบทเกริ่นเรื่องการโยงมาสามพีแล้วค่ะ เย้! สำหรับบทสรุปว่าสองคนนี้มาร่วมมือกันได้ยังไง ข้อตกลง และความสัมพันธ์ว่าเป็นเพื่อนหรือศัตรูหรือหุ้นส่วน จะมีย้อนความในตอนหน้าซึ่งเป็นพาร์ทของทั้งคู่ เป็นช่วงคั่นเวลาโดยในเวลาปัจจุบันทั้งสองจะเล่าให้รัญฟังค่ะ!
บอกเลยว่าอย่างฮา ไม่สมกับที่เรานั่งปวดหัวกันเลย 5555
ปล.มีคนเรียกสองคนนี้สั้นๆ ว่ารากับคี รวมกันเป็นราคีไปแล้ว 5555 #ทำไมนักอ่านเอ็นดูสองหนุ่มจังคะ #เชื้อราก็แล้ว #คีรีขันก็แล้ว #ยังมาราคีอีก #สงสาร #55555
เพจนักเขียนที่หลั่งน้ำตานองไปหมดกับความเอ็นดูของนักอ่านที่มีต่อหนุ่มๆ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
555 ในที่สุด ก้อลงตัว เราสองสามคน
-
คนเขียนน่ารักจัง มาต่อรวดเร็วทันใจ รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ยกนี้รัญวินค่ะ นางคือผู้กุมอำนาจ
-
คำตอบสุดท้ายสมกับเป็นหนูรัญมากกกก หนุ่มๆเงิบเลยมั้ยเนี่ยยยย
-
:mew1:
-
ชื่อทีมก็ขำแล้วววว รัญดะอิจิ แสบได้ใจจริงๆ
-
ฉลองให้ราชีนีรัญกันหน่อยเร้ว. :katai2-1: เอ้าชนจ้า
:z1: นอนรอตอนต่อไปค่ะ. 3พีที่รอคอย
โดนยกเค้าเหรอ หึหึ เรื่องนั้นไม่มีใครกังวลสักนิด
-
เชนกะล่อนมาก อิอิ
-
ยิ้มกว้าง
-
:hao7: รอจ้า
-
โอ๊ยยย ลงท้ายที่แบบนี้จนได้
อยากรู้มากว่ามาเจอกันยังไงง ////
-
o13 o13
-
รวดเร็วทันใจ
-
ลงตัว.....จริงป่ะ?
ต้องมีฉากหื่นๆ :z1:มาแสดงประกอบ
-
จริงๆคนเขียนแอบวางแผนเรื่องชื่อมาก่อนแล้วก็บอกมาเถอะค่ะ แผนนี้ลึกล้ำกว่าของราคีซะอีก แหม่ 555555555555
นึกภาพราเชนทร์ลงไปขำกับพื้นแล้วรุ้สึกตลก ในหัวนึกถึงภาพหมาตัวโตที่โดนเจ้าของเกาพุงแล้วกลิ้งอยู่บนพื้น 555555555 ส่วนคีรีดูจริงจัง หนักใจแรงมาก 555555555555
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักไปไหนผู้ชายเรื่องนี้อิจฉารินละนะ :mc4: :mc4:
-
สองคน สนอารัญ
ลงตั๊ว ลงตัว ช่ายเลยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คีรี (เอาจริงเอาจัง) - อารัญ - ราเชนทร์ (เอาแต่ใจ ไม่นิ่ง) :mew1:
รอ 3P สามคน อลวน รัก :o8: :-[ :impress2:
ถูกใจ ไร้ท ต่อไว :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สุดท้ายก็อยู่ด้วยกันหมด แบบนี้ไม่ตีกันตายหรอเนี่ย?
-
ปรบมือรัวๆ ให้หนูรัญ :katai2-1:
-
:-[
-
นายเชื้อรา กับอีตาขี้หลี
:hao7:
-
555ชื่อทีมราคีก็เก๋ไปอีกแบบนะข่ะ ตอนนี้ทำเอาปวดหัวมาก555555
-
:z1: ขำกับความคิดของคนอ่านจริง ๆ ตั้งชื่อกันแสบทรวงมาก ๆ แบบไม่เหลือเค้าความเท่เลยอ่ะ :mew4: รัญนี่เท่จริง ๆ ทิ้งบทสรุปได้สุดยอดมาก ๆ อ่ะ เราว่าดีน่ะ o13 ยอดไปเลยอ่ะ เพราะสองหนุ่มราคีท่าทางจะเป็นพวกอีโก้สูงสุด ๆ ถ้าไม่เป็นตัวของตัวเองเนี่ยมีสิทธิ์โดนกดแบบไม่ต้องลืมหูลืมตาแน่ๆ เราต้องรุกก่อนน่ะ เข้าใจได้เลยน่ะว่ารัญมีการปกป้องตัวเองที่ดีมาก ๆ และนิยามทุกอย่างว่า "เบื่อ" แต่มันคือเกราะป้องกันใจได้อย่างดี เราชอบบุคลิกของรัญน่ะ อาจเป็นเพราะประสบการณ์หล่อหลอมจนเขาเป็นคนเช่นนี้ อยากอ่านตอนหน้าเร็ว ๆ จังเลย อยากรู้มากว่าสองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า :hao3: และคีรีรู้จักรัญมาก่อนจากที่ไหนกันแน่ น่าจะไม่ใช่ที่คลับแน่ ๆ ไม่งั้นรัญน่าจะจำได้ :mew1:
-
ราคีรัญ 55555
ดีๆ ลงตัวพอดี 2ไม่รอด ลอง 3 น่าจะรอด ซินะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เม้นท์อะไรไม่ออกเลยค่ะพอเจอราคี :hao7:
-
:กอด1:
-
รอตอนหน้า
ร่วมมือกันได้อย่างไรคะ
-
และแล้ว รัญก็มีราคี :katai2-1:
-
จบกับรัญมีราคี
-
เหมือนจะถึงกลางเรื่อง รึใกล้จบแล้วอ่ะ
รึต้องมีอุปสรรคต่อ??????
คนอ่านงง รอดูตอนต่อไปจ้า
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
แล้วอย่างนี้ราเชนกับคีรีต้องแอบเขม่นกันแน่ๆเลย
-
ราเชนทร์ – คีรี Part 1
คีรีกับราเชนทร์รู้จักกันมานาน
แต่ไม่มีใครเคยรู้
มันน่าตลกมั้ยล่ะ คนหนึ่งกินมรดกครอบครัว ใช้ชีวิตอย่างแสนสำราญเสเพลไม่ทำงาน กับอีกคนที่ตั้งอกตั้งใจขยันขันแข็ง มีกิจการที่ต้องรับผิดชอบแต่เด็กและยิ่งพัฒนาให้เฟื่องฟูด้วยความสามารถของตนเอง
พวกเขาทั้งคู่ต่างกันราวฟ้ากับเหว
แต่ก็มีเหมือนกันอยู่อย่าง
นั่นคือรสนิยมด้านคู่ขา
พวกเขาเจอกันได้ยังไงน่ะเหรอ
...ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นตอนที่ราเชนทร์ควงผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วไปโป๊ะแตกว่าเธอคนนั้นคบกับคีรีอยู่ก่อนแล้ว และตัวเองเป็นมือที่สาม
พวกเขาสองคนแรกพบสบตาด้วยเหตุการณ์ไม่น่าจดจำนั้น
หลังพากันสาปแช่งคนละทีแล้วก็แยกย้ายกันไป
ครั้งที่สอง คือตอนที่ราเชนทร์เปลี่ยนไปลองควงหนุ่มน้อยคนใหม่ แล้วมารู้ทีหลังอีกครั้งว่าหนุ่มน้อยคนนั้นดันกิ๊กกับคีรีซะนี่
อีก-แล้ว-เหรอ-วะ!?
ไม่รู้ว่าโลกมันกลมหรือเพราะอะไร แต่การเจอหน้าครั้งที่สองทำเอาราเชนทร์หัวเสีย แม้จะพอยืดอกภูมิใจได้ว่าครั้งนี้ไม่ได้เป็นตัวสำรอง แต่ถึงอย่างนั้น...มันก็น่าเจ็บใจอยู่ดีว่ามั้ย
ครั้งที่สาม พอจีบเด็กคนใหม่ได้ ราเชนทร์เลยถามคำถามแรกออกมา
“รู้จักคีรีมั้ย”
ทันทีที่เห็นเด็กอึกอัก ราเชนทร์ก็กลอกตาแล้วกุมขมับ ก่อนจะลากเด็กคนนั้นไปหาคีรีด้วยตัวเอง
กระทำการอุกอาจบุกบริษัทใหญ่ที่ติดหนึ่งในสิบของประเทศ ถ้าไม่มั่นใจในตัวเองคงไม่กล้าทำ แต่ราเชนทร์ไม่สนใจ เขาลากคู่ขาคนใหม่ผลักไปให้คีรี แล้วตวาดออกมาประโยคเดียว
“หัดดูแลคนของตัวเองหน่อยสิวะ!”
และคีรีก็ตอบกลับเรียบๆ ว่า
“คนนั้นฉันเลิกไปแล้ว”
“...”
“...”
ราเชนทร์หน้าแตกยับ แต่ก็แถเนียนด้วยการสลัดเด็กคนนั้นทิ้ง ชายหนุ่มรักหน้าตัวเองยิ่งกว่าอะไร จะยอมใช้ของมือสองต่อจากคนที่เคยแย่งคู่นอนกันมาแล้วเนี่ยนะ ไม่มีทางซะหรอก!
พอไล่เด็กสำเร็จ ราเชนทร์ก็เห็นคีรีทำหน้าเศร้าสลดหดหู่ มาถึงตอนนี้ก็เพิ่งเข้าใจว่าตัวเองโยนคนที่ชอบทิ้งตามอารมณ์ไปซะเฉยๆ นึกแล้วก็อดจะเจ็บแปลบไม่ได้ จะให้กลับง้อทั้งที่ประกาศออกมากับปากก็ทำไม่ลง ไปๆ มาๆ เลยชวนก๊งเหล้า ปรากฏว่าคีรีคออ่อนยิ่งกว่าอะไร เผยเนื้อแท้ออกมาหมดเปลือก รวมทั้งบอกเล่าเก้าสิบถึงเรื่องความรักที่มักผิดหวังอยู่เสมอ
ราเชนทร์ก็แสนกลัดกลุ้ม เขาเองก็คบใครไม่ได้นานเหมือนกัน แต่จะให้มั่วเซ็กซ์เลือกส่งๆ ก็ใช่เรื่อง อย่างน้อยควรรับประกันความปลอดภัย มีความน่าสนใจพอประมาณ แต่พอรู้หน้าค่าตาก็เป็นอันมีเรื่องปวดหัวตามมาทุกที
ถ้าไม่ต้องเห็นหน้ากันไปเลยยังดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเสียอารมณ์เสียความรู้สึกในภายหลัง
พลันหนุ่มเจ้าสำราญปิ๊งไอเดีย
ราเชนทร์ชวนคีรีเปิดปริ้นส์รูม
มาทำความรู้จักทั้งคู่ให้ลึกซึ้งกันก่อน
ราเชนทร์เป็นคนยังไงงั้นเหรอ
เขาเป็นคนรักอิสระ เพราะเติบโตมาอย่างสุขสบาย จึงรู้จักแต่การเสพสุข แต่เพราะทุกอย่างมันง่ายดายเกินไปเนี่ยล่ะ ถึงไม่ค่อยเจอคนขัดใจ เวลาไม่พอใจเข้าหน่อยก็หัวเสียง่ายผิดกับภาพลักษณ์ที่มักแจกรอยยิ้มเรี่ยราด
ที่สำคัญ ราเชนทร์เป็นคนหวงของ และหยิ่งมากพอจะไม่ใช้คู่นอนซ้ำกับคนอื่น
ทำตัวสูงส่งราวกับคุณชายจากชั้นฟ้าชั้นสวรรค์
แล้วคีรีล่ะ...เป็นคนยังไง
คีรีเป็นนักธุรกิจไฟแรง แต่เพราะความขยันมุ่งมั่นอยู่แต่กับเอกสารการจัดการ พอถึงเวลาที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่จึงไม่ถนัดเอาซะเลย แต่ความพยายามที่มากจนเรียกว่าหัวรั้น ทำให้เขามักจะได้ใจคู่ขาในช่วงท้าย
หลายคนมักเลือกคีรีเพราะอยู่ด้วยแล้วรู้สึกได้รับการดูแลอย่างดี
หาไม่รู้ว่าความจริงแล้วความเหนียมอายของคีรีนั้นแฝงความอันตราย การทำงานในแต่ละวันกดดันแค่ไหน คีรีต้องผ่านอะไรมากมายกว่าจะมาถึงจุดนี้ ช่วงเวลาที่ต้องการปลดปล่อย จึงเป็นการใช้กำลัง คีรีเรียนต่อยมวย ฝึกศิลปะการป้องกันตัว เขามักหาคู่ซ้อมบ่อยๆ จนถึกทน และนั่นทำให้เซ็กซ์ของเขาค่อนข้างหนัก
ผิดกับภาพลักษณ์ภายนอกโดยสิ้นเชิง
คนหนึ่งรักสบายไม่ชอบทำงานปวดหัว อยากสร้างสถานที่ที่พวกเขาจะหาคู่นอนได้โดยไม่มีข้อผูกมัดแต่รับประกันความปลอดภัย มีข้อเสนอเป็นงบการเงินเปย์ไม่อั้น ขอแค่จัดแต่งให้ตรงรสนิยมเลิศหรูเป็นพอ
ส่วนอีกคนก็ทำงานจนเหนื่อยล้าอยากระบายความอัดอั้น ยินยอมเป็นผู้บริหารให้
ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นโดยที่ต่างคนต่างทำหน้าที่โดยแทบไม่เจอหน้ากัน
มาถึงตอนนี้ จะใช้แทนคำว่าเพื่อน...ก็ออกจะยังไงอยู่
ให้เรียกว่าศัตรูก็ไม่ใช่อีก
งั้นคนรู้จักล่ะ อืม...ความจริงแล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้อยากจะรู้จักกันนักหรอก
แต่จะให้เรียกว่าผู้ร่วมหุ้นทำธุรกิจ? อา...ออกจะเป็นงานเป็นการไปนิด ในเมื่อราเชนทร์ไม่ทำอะไรเลย
ทั้งคู่ไม่ใช่ทั้งเพื่อน ทั้งศัตรู ทั้งคนรู้จัก ทั้งเพื่อนร่วมงาน
ต่างหวังพึ่งประโยชน์ซึ่งกันและกัน ถึงจะถูกต้องที่สุด
หลังเปิดปริ้นส์รูม พวกเขาก็ไม่มีปัญหาเรื่องคู่ขาอีก เพราะไม่จำเป็นต้องหาคนคบหา และไม่ต้องวางตัวหรือกลัวถูกนินทาด้วย ในเมื่อทั้งคู่ต่างมีหน้ามีตาในสังคม
กลับมาที่ราเชนทร์กันก่อน
หนุ่มเจ้าสำราญคนนี้พอใจกับปริ้นส์รูมมาก เล่นซ่อนแอบในที่มืดก็สนุกไม่เลว แต่บางทีราเชนทร์ก็ใช้เส้นสายในการแอบดูกล้องแล้วเลือกคู่นอนเพื่อให้ตรงรสนิยม พยายามหาคนที่เพิ่งเข้าใหม่ จะได้ไม่ต้องไปทับรอยกับคีรี
ชีวิตอิสระแบบนี้ตรงใจเขานักแล
จนกระทั่ง...เจอกับหรัญญ์
ราเชนทร์ไม่ได้มีสเปคเป็นหนุ่มผมยาว อันที่จริงตอนเจอหรัญญ์ครั้งแรกเจ้าตัวก็ไม่ได้ไว้ผมยาวเท่าตอนนี้หรอก แค่รวบเป็นจุกเล็กๆ ดูน่ารักเท่านั้น เดิมทีราเชนทร์เห็นแล้วก็นึกถูกใจกับเด็กใหม่ที่ออกจะตื่นตัวกับคลับ เห็นหน้านิ่งๆ แต่ปฏิกิริยาตอบสนองกลับสวนไปคนละทาง เดี๋ยวถอยหลังบ้างล่ะ เดี๋ยวหลบตาบ้างล่ะ เดี๋ยวแอบไปหลบมุมบ้างล่ะ ช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักพึ่งพาคนอื่นเอาซะเลย แต่ความเข้มแข็งที่พยายามทำอะไรด้วยตัวเองนั้นก็ทำให้ราเชนทร์เผลอมองตามอยู่บ่อยๆ
แถมพอมีเงินเข้าหน่อยก็กัดฟันสู้ท่าเดียว
ราเชนทร์ก็อธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกหรอก แต่เวลาหรัญญ์เหลือบมองเขา ทำหน้าเหมือนแอบนินทาอะไรลับหลัง มันมีอะไรบางอย่างที่กระแทกใจ แต่เพราะไม่เคยคุยเล่นกันจริงจังเลยไม่เคยสบตากันตรงๆ สักที
วันหนึ่ง ตอนที่เจ้าตัวเผลอลูบผมที่เริ่มยาว ราเชนทร์เลยชมออกไปอย่างตั้งใจ
“ผมนายสวย...”
มือที่แตะปลายผมสีดำละเอียดชะงัก ก่อนจะหันมาถามกลับเสียงเรียบ
“จีบผมเหรอ”
ราเชนทร์ก็แอบสำลักไปเหมือนกัน แต่ยังพอเก๊กหน้าไว้ได้และยักคิ้วยียวน
“ถ้าใช่ล่ะ”
ลมหายใจของราเชนทร์แทบสะดุดเมื่อจู่ๆ หรัญญ์พลันยื่นหน้าเข้าใกล้ และยกมือจับคางเขาเบาๆ กึ่งขออนุญาตล่วงเกินแบบที่คาดไม่ถึง ราเชนทร์ชอบรุกเข้าหาคนอื่น ชอบหยอกเล่นเย้าแหย่ แต่เวลาโดนเอาคืนก็มักจะแสดงท่าทางตลกๆ อย่างในตอนนี้
แต่หรัญญ์ไม่สนใจ เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์จับคางราเชนทร์บิดหน้าซ้ายทีขวาทีอย่างกับพิจารณาสินค้า
ท้ายที่สุด หรัญญ์ก็ละมือและผละตัวออก เจ้าตัวพยักหน้าให้เขาหนึ่งครั้ง
พร้อมกับแย้มยิ้ม
ไม่ใช่รอยยิ้มการค้าที่เห็นจนชินตา
แต่เป็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์ กระตุ้นท้าทายคนที่ร้างราความรักเข้าอย่างจัง
“ผมไม่เอาคุณหรอก”
วินาทีนั้นราเชนทร์ถึงกับใจสั่น
ความจริงแล้วหรัญญ์ไม่ใช่คนที่สะดุดตาแต่แรกเห็น หากให้มองแยกส่วนก็ต้องพูดตรงๆ ว่า ธรรมดาไปซะทุกอย่าง แต่น่าแปลกที่พอรวมอยู่บนใบหน้าของหรัญญ์ บวกกับท่าทางการแสดงออกของเด็กหนุ่ม กลับทำให้น่าดึงดูดจนเรียกว่าแทบละสายตาไม่ได้
ราเชนทร์ลูบหน้าอกตัวเอง นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่เจอคนถูกใจอยากลองจีบ คงตั้งแต่เริ่มเบื่อหน่ายที่เจอคู่นอนคนเดียวกับคีรีจนขยาด แต่นั่นก็เป็นเหตุการณ์นานแสนนานเหลือเกินนับจากพวกเขาเปิดปริ้นส์รูม
เหมือนโดนปลุกสัญชาตญานดิบขึ้นมา ราเชนทร์เพิ่งรู้ตัวเอาตอนนี้เองว่าแม้ปริ้นส์รูมจะช่วยเติมเต็มในบางส่วน แต่ก็มีอีกหลายส่วนที่ไม่สามารถทดแทนได้
อย่างน้อยก็กับใครบางคนที่คิดว่าหากอยู่ด้วยกันคงจะมองเพลินน่าดู
ความอยากเป็นเจ้าของ ความอยากครอบครองค่อยๆ ปรากฏเมื่อหรัญญ์หันหนี
ไม่ว่าใครต่างก็ชอบเอาชนะ
โดยเฉพาะกับเหล่าสมาชิกคิงส์คลับที่คลั่งไคล้ในความเสี่ยง
นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่ราเชนทร์เริ่มจีบหรัญญ์อย่างจริงจัง
“คนนี้ฉันจอง! จองแล้วโว้ย!”
คีรีกับราเชนทร์ไม่ได้คุยกันนานนับปีหลังจากตกลงเปิดปริ้นส์รูม ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุย แต่เพราะไม่มีอะไรจะคุย พวกเขาไม่ใช่เพื่อน ที่จะคอยบอกเล่าเรื่องราวประจำวัน พวกเขาไม่ใช่ศัตรู ที่จะคอยตั้งแง่หาเรื่องตลอดเวลา พวกเขาไม่ใช่คนรู้จัก ที่จะมาทักทายอรุณสวัสดิ์ และพวกเขาไม่ใช่คนร่วมธุรกิจ เพราะคีรีไม่คิดคุยผลประกอบการกับราเชนทร์ที่จะขาดทุนหรือกำไรก็ไม่สนใจทั้งนั้น
พวกเขาไม่มีแม้แต่เบอร์โทรศัพท์ของกันและกันด้วยซ้ำไป
ฉะนั้นภาพของราเชนทร์ที่บุกไปถึงบริษัทในวันต่อมา พร้อมกับส่งโทรศัพท์ให้ดูรูปแอบถ่ายกับคีรีนั้นจึงเป็นอะไรที่แปลกตามาก
คีรีเห็นหน้าหรัญญ์ครั้งแรกก็ตอนนั้น
ใช่แล้ว ราเชนทร์มาเพื่อแปะป้ายจองไม่ให้คีรีเผลอไปยุ่งกับคนที่เขาเล็งไว้นั่นเอง
อย่างที่บอกไปว่าหรัญญ์ไม่ใช่คนหน้าตาดี แต่มีเสน่ห์ยามเคลื่อนไหวหรือยิ้มยั่วอย่างเป็นธรรมชาติ ภาพนิ่งกึ่งเบลอเพราะแอบถ่ายเลยไม่น่าจดจำเท่าไหร่นัก ความประทับใจแรกพบสำหรับคีรีจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างเฉยชา
ราเชนทร์เห็นอย่างนั้นก็วางใจ ไม่เคยมาหาคีรีอีกเพราะหันไปจีบหรัญญ์อย่างเต็มตัว
แน่นอนว่าเขาเองก็มีท้อเหมือนกัน ราเชนทร์ไม่ใช่คนมีความอดทน ค่อนข้างหัวร้อนและไม่ชอบถูกขัดอกขัดใจด้วยซ้ำ แต่พอเห็นหรัญญ์เริ่มไว้ผมยาว และไม่ได้รังเกียจเวลาเข้าหาแบบถึงเนื้อถึงตัว แล้วจะไม่ให้เข้าข้างตัวเองได้ยังไง
หลังตามโลมเลียทางสายตามาเกือบครึ่งปี หรัญญ์ก็ตอบตกลงคบกันจนได้!
ราเชนทร์ดีใจแทบบ้า นี่เป็นสถิติการตามจีบที่ยาวนานที่สุดของเขาเลย!!
ชายหนุ่มระริกระรี้ แทบจะอุ้มหรัญญ์ไปบ้านของตนเพราะอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน คนรักเองก็ไม่ได้เรื่องมาก ยอมตามมาง่ายๆ เหมือนอยากดูว่าเขาใช้ชีวิตยังไงอยู่แล้ว
แววตาของหรัญญ์บางครั้งก็ทำให้ราเชนทร์นึกกลัว คนคนนี้ราวกับพยายามเก็บข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาให้มากที่สุด โดยไม่ตอบสนองในสิ่งที่ควรจะเป็น อย่างเช่น...เวลาราเชนทร์พาคู่นอนมาบ้าน คนเหล่านั้นจะอ้าปากค้างกับความร่ำรวยฟุ้งเฟ้อ เวลาได้รับการปรนนิบัติรับใช้จากคนของเขา ถ้าไม่ยกตัวข่มท่านไปเลยก็ประหม่าไม่กล้าทำอะไร แต่หรัญญ์ไม่ใช่...อีกฝ่ายทำตัวเป็นปกติ เหมือนบ้านเขาเป็นบ้านตัวเอง ซะงั้น
และนั่นทำให้ราเชนทร์หลงรักเข้าไปใหญ่ หรัญญ์ทำให้เขาประหลาดใจเสมอ เหมือนมีตรรกะการใช้ชีวิตที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อยู่ด้วยแล้วก็ใจเต้นตึกตัก มาจากทั้งความชอบทั้งความประทับใจจนอยากตัวติดกันไม่ห่าง
อาจจะเป็นเพราะเพิ่งคบกันก็ได้ ราเชนทร์ถึงได้อาการหนักขนาดนี้ เหมือนเป็นช่วงโปรโมชั่นที่หน้ามืดหลงใหลความรักบังตา พอเห็นหรัญญ์ไม่ค่อยเรื่องมากนัก เขาจึงเอาแต่ใจอย่างเต็มที่
“อย่ามาทำตัวแบบนี้กับผม!”
และนั่นทำให้ราเชนทร์ค้นพบนิสัยอีกอย่างของหรัญญ์...ทุกครั้งเวลาพาคนรักมาบ้าน แต่ละคนจะมีท่าทีเปลี่ยนไป อย่างน้อยก็ขยันเอาใจเขามากขึ้น แต่หรัญญ์...ใช่ หรัญญ์ทำตัวเหมือนปัจจัยภายนอกนั้นไม่ส่งผลอะไรเลย แถมยังกล้าขึ้นเสียงใส่เขาอีก
แน่นอนราเชนทร์อารมณ์เสีย และยิ่งไม่ชอบใจเมื่อโดนต่อว่าต่อหน้าคนรับใช้ในบ้าน
ราเชนทร์แค่พาหรัญญ์มาเอ้าท์ดอร์ตรงสวนเท่านั้นเอง แต่เพิ่งจะถลกเสื้อได้ไม่เท่าไหร่อีกฝ่ายก็ตวาดลั่น ทั้งที่เซ็กซ์ระหว่างพวกเขาสองคนค่อนข้างเข้ากัน แม้ว่าบางครั้งบางทีเขาจะฝืนร่างกายอีกฝ่ายบ้างก็ตาม แต่ช่วยไม่ได้ ก็เขายังไหวเลยอยากทำต่อเรื่อยๆ นี่นา ส่วนใหญ่ก็ชอบใจกันทั้งนั้นนี่
“นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่”
“ผมพูดไปแล้ว พูดหลายครั้ง แต่คุณไม่เคยฟัง”
“ก็แล้วทำไมนายไม่ยอมฉันล่ะ นายเองก็ชอบไม่ใช่รึไง”
“คุณจะให้ผมยอมทนเพื่อให้คุณมีความสุข แลกกับที่วันต่อมาผมต้องไปทำงานทั้งที่ร่างกายไม่พร้อมงั้นสิ คุณมันเห็นแก่ตัวไปแล้วเชนทร์”
“ไม่เอาน่า ถ้านายไม่ชอบงั้นเราไปทานข้าวนอกบ้านกันดีมั้ย ฉันให้เลือกร้านเลย”
“เปลี่ยนเรื่องอีกแล้วนะ ทุกครั้งเวลามีปัญหาคุณก็เปลี่ยนเรื่องตลอด คุณไม่เคยคิดจะกลับไปแก้ไขหรือปรับปรุงตัวเลยใช่มั้ย”
ราเชนทร์ที่ยิ้มอยู่เสมอเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา ความจริงเขาไม่ชอบใจนับตั้งแต่หรัญญ์ตวาดออกมาประโยคแรกแล้ว
“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ นายต่างหากที่ทำตัวมีปัญหา”
“งั้นคงเป็นความผิดผมเองที่ไม่ได้ทำตัวหูหนวกตาบอด มองไม่เห็นข้อบกพร่องของคุณ”
“เกินไปแล้วนะรัญ”
“คุณควรจะยอมรับตัวเองบ้าง และปรับตัวเข้าหาผมบ้างไม่ใช่ทำสุดโต่งอยู่อย่างนี้แล้วเฉไฉไปเรื่อย”
“เธอจะชวนฉันทะเลาะให้ได้เลยใช่มั้ย จะไม่หยุดพูดเรื่องนี้เลยใช่มั้ย”
“ทำไม ทนฟังไม่ได้เหรอครับ”
รอยยิ้มของหรัญญ์ที่ราเชนทร์ชอบนักหนาตอนนี้กลับทิ่มแทงสายตาเหลือเกิน
“งั้นตอบคำถามผมมา เราสองคนตัดสินใจคบกันด้วยความยินยอมของทั้งคู่ แล้วทำไมถึงเป็นผมฝ่ายเดียวที่ต้องยอมให้คุณด้วย ตอบมาสิครับ”
“เธอพูดไม่รู้เรื่องแล้ว”
“ถ้าคุณไม่ตอบ ผมก็ไม่มีอะไรจะคุยแล้วเหมือนกัน”
วันนั้นสรุปแล้วพวกเขาก็ไม่ได้ทานข้าวนอกบ้าน หรัญญ์เก็บตัวอยู่ในห้อง ทำหน้าครุ่นคิดจนราเชนทร์ที่อารมณ์เย็นลงเริ่มใจเสีย เขาประคองกอดหรัญญ์เอาไว้ด้วยความรัก ออดอ้อนเอาใจโดยที่ร่างนั้นเฝ้ามองเงียบๆ ไม่ยักคล้อยตาม ก่อนหน้านี้ราเชนทร์ก็เคยโดนว่าอยู่เหมือนที่ชอบเข้าหาโดยไม่ได้ดูว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ กำลังมีธุระสำคัญรึเปล่า ราเชนทร์มักเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอ ดึงเวลาทั้งหมดของคนรักให้เป็นของตัวเอง โดยคิดว่าถ้ารักกันจริงต้องยอมได้สิ
“ออกไปครับ”
“นี่เป็นบ้านฉันนะรัญ นายจะไล่ฉันออกไปจากบ้านตัวเองได้ยังไง”
“งั้นผมออกไปเอง วันนี้ผมไม่อยากนอนกับคุณ”
“ไม่เอาน่าที่รัก ฉันไม่ทำอะไรนายก็ได้” ราเชนทร์ยอมลงเท่าที่ทำให้ได้แล้ว คิดดูสิ นอนกอดคนรักเฉยๆ ทั้งที่อยากทำอะไรต่อมิอะไร เขานี่สุภาพบุรุษสุดๆ
“คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมหน่อยเหรอ” หรัญญ์คร้านจะขัด แต่พยายามเค้นถามด้วยสีหน้าจริงจังที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ
“ฉันต้องพูดอะไรด้วยรึไง”
ราเชนทร์ตอบอย่างงุนงง หารู้ไม่ว่าเป็นการตอกตะปูฝังศพตัวเองแท้ๆ
คงเป็นตอนนั้นเองที่หรัญญ์ตัดสินใจเด็ดขาด
เพราะในวันต่อมา...คนรักที่เก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยก็สะพายเป้มาหาเขา และบอกเลิก
แน่นอนว่าราเชนทร์ตกใจสุดขีด ไม่สิ ตกใจจนแทบคลั่งเลยล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามทำใจเย็น ฉีกยิ้มปลอบใจด้วยความวาดหวังว่าบางทีคงเป็นการตัดสินใจวู่วาม
ไม่ใช่หรอก หรัญญ์คิดมาอย่างดีแล้ว
เพราะคนรักมองหน้าเขา ยกมือแตะดวงตาและริมฝีปากที่เคยกอดจูบ ก่อนจะส่งยิ้มอำลา
“เราเลิกกัน”
นั่นคงเป็นครั้งแรกที่ราเชนทร์ไม่สามารถทำเป็นกุเรื่องอื่นดึงความสนใจ
“รัญ นายอย่าล้อฉันเล่นแบบนี้สิ เราเพิ่งคบกันแค่สามวันเองนะ”
“ตั้งสามวันที่เราทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆ ต่างหากครับ จะวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกหนึ่งอาทิตย์ ก็ไม่ช่วยอะไรหรอกถ้าคุณยังไม่ยอมรับข้อเสียตัวเอง เราเลิกกัน ผมขอเลิกกับคุณ ลาก่อน”
ราเชนทร์ยังคงอึ้งตะลึง จนกระทั่งหรัญญ์เดินสวนไปถึงหน้าประตู ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ เขาก็เพิ่งตั้งสติได้ว่าถ้าไม่รีบรั้งไว้คงได้สูญเสียอีกฝ่ายไปจริงๆ
“ถ้านายกล้าไป ฉันก็จะลากกลับมา!”
“ผมจะแจ้งตำรวจ”
“ถ้าคิดว่าตำรวจช่วยให้นายปลอดภัยได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ลองดูสิ”
“คุณขู่ผม?”
ในสถานการณ์อย่างนี้หรัญญ์ยังยิ้มออก แถมเป็นยิ้มที่บาดอกราเชนทร์จนเลือดไหลซิบ
“ฉันจะทำให้นายเสียใจที่บอกเลิกกับฉัน”
“งั้นก็เชิญคุณทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปเถอะ”
คงเพราะรอยยิ้มในตอนท้ายที่ทำให้ราเชนทร์ไม่กล้าสั่งให้ลากตัวหรัญญ์เข้าจริงๆ เขาได้ยืนมองส่งจนร่างนั้นเดินอย่างแน่วแน่มั่นคงออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่ และปลอบใจตัวเองว่าอีกเดี๋ยวหรัญญ์ต้องกลับมา นี่เป็นแค่การทะเลาะกันเท่านั้น ถ้าหายงอนเมื่อไหร่ก็คง...
แต่หรัญญ์ไม่กลับมา
เสียหน้า เสียใจ เสียสติ
คงเป็นความรู้สึกของราเชนทร์หลังพบว่าหรัญญ์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไปทำงาน ยิ้มเล่นกับลูกค้า ชงเครื่องดื่มอย่างสุขสันต์ ข้อดีที่อีกฝ่ายปรับตัวได้ดี กลับกลายเป็นอะไรที่ทิ่มแทงตาราเชนทร์จนทนไม่ได้
แต่เขาไม่ใช่คนที่จะไปตามง้อ โดยเฉพาะเมื่อรู้แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ใช่ เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด หรัญญ์ต่างหากที่เรียกร้องมากเกินไป ใช่ เป็นหรัญญ์ต่างหากที่ไม่รู้จักปรับตัวเข้าหาเขาเอง
ยิ่งราเชนทร์ปลอบใจตัวเอง เขาก็ยิ่งเมามาย แม้ก่อนหน้านี้ราเชนทร์จะมีถูกบอกเลิก หรือเป็นฝ่ายขอเลิก แต่ทุกคนที่ไปไม่เคยบอกเหตุผลกับเขา ไม่สิ หรือไม่ก็เป็นเขาเองที่ไม่รับรู้ไม่รับฟัง
มีแค่หรัญญ์ที่พูดออกมาตรงๆ และย้ำชัดไม่ยอมให้หลีกเลี่ยง
มันเป็นความรู้สึกที่ยากบรรยาย ทั้งโกรธเคืองและอยากรั้งไว้ แต่พอคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด ราเชนทร์ก็ยิ่งรับไม่ได้ ในเมื่อไม่กล้าตามไปง้อหรัญญ์ เขาจึงใช้ไม้แข็ง
โดยการสั่งให้ลูกน้องไปขู่ทำร้ายจนหรัญญ์ไม่กล้าออกจากห้อง
มันออกจะเป็นวิธีที่สิ้นคิดไปสักนิด แต่ในเมื่อไม่ได้มา ราเชนทร์ก็ไม่อยากให้หรัญญ์ทำตัวแย้มยิ้มกับคนอื่น ไปทำงานเป็นปกติเหมือนทุกวันราวกับว่าเรื่องของเราไม่มีผลกระทบอะไรเลย
ทั้งที่เขาแทบเป็นบ้า!
ช่วงนั้นราเชนทร์ไปปริ้นส์รูมทุกวัน เมาหัวราน้ำจนมีการร้องเรียนจากลูกค้าว่ามีการกระทำรุนแรงเกิดขอบเขตที่กำหนดไว้ ร้อนให้คีรีต้องเข้ามาจัดการ
ภาพล่าสุดที่คีรีเจอราเชนทร์ คือรอยยิ้มร่ากระตือรือร้นตอนเอารูปหรัญญ์มาให้ดู
แต่ภาพในตอนนี้ คือคนช้ำรักที่เจ็บอกเจ็บใจอย่างที่สุด แถมยังไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง
คีรีไม่เคยเห็นราเชนทร์เป็นแบบนี้ อย่างน้อย...ตอนพวกเขาเผลอคบคนเดียวกัน อีกฝ่ายก็แค่โมโหแล้วซึมไปสักพัก แต่ไม่ถึงกับทำร้ายตัวเอง
เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ราเชนทร์ซึ่งใส่ใจกับรูปลักษณ์หน้าตาเสมอกลายเป็นไอ้ขี้เมาตาลึกโหล
อย่างกับซอมบี้ในซีรี่ย์ฝรั่ง
คีรีที่ตอนแรกตั้งใจจะมาปรามตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วฟังคำพึมพำของราเชนทร์
“รัญ...รัญ...”
หรือว่าเด็กที่ชื่อหรัญญ์ คนธรรมดาคนนั้นเป็นฝ่ายทิ้งราเชนทร์?
คีรีไม่ค่อยแปลกใจ ปกติพวกเขาก็คบกับใครไม่ได้นานอยู่แล้ว ไอ้ข้อเสียที่ว่าก็รู้ดีกันอยู่ แต่เพราะรู้อยู่กับอกว่าแก้ไขอะไรไม่นั่นแหละถึงได้เปิดปริ้นส์รูม แต่ดูเหมือนครั้งนี้ราเชนทร์จะเอาจริงเอาจังซะเหลือเกิน เท่าที่ฟังคนขี้เมาเพ้อ น่าจะเป็นเพราะราเชนทร์ทุ่มทุนจีบเป็นครึ่งปี แต่ดันเลิกในสามวัน
มันเกินจะรับไหว
คีรียอมรับว่าเขาชักนึกสนใจหรัญญ์ขึ้นมานิดๆ ไม่ใช่ในเชิงชู้สาว แต่ในแง่อยากทำความรู้จักว่าเป็นคนยังไง
ราวรู้ทันความคิด ราเชนทร์ที่เริ่มรู้ตัวว่าชักพูดมากเกินไปก็รีบออกปากห้ามทันที
“อย่ายุ่งกับรัญ!”
“เลิกกันแล้วไม่ใช่รึไง”
“ถึงอย่างนั้นก็ห้าม!”
ราเชนทร์จอมหวงของ หวงแม้กับคนที่เลิกราไปแล้ว
“งั้นจะปล่อยให้คนไปยืนคุมนานแค่ไหนล่ะ ป่านนี้เด็กคนนั้นคงกลัวตัวสั่นแล้ว” คีรีถามกลับ เรื่องที่ส่งลูกน้องไปขู่ก็ได้ยินจากปากของราเชนทร์นั่นแหละ
“หึ...รัญแทบไม่สนใจด้วยซ้ำ เก็บตัวเหมือนปล่อยให้ผ่านๆ ไป”
“งั้นถ้าเขาไม่สนใจ แล้วจะทำไปทำไม”
“...”
“ถ้าหวงขนาดนั้นก็ทำให้มันถูกสิ” คีรีสั่งสอนอย่างใจเย็นด้วยมาดนักธุรกิจที่กำลังอธิบายแผนการเงินกับลูกค้า แม้ความจริงจะเป็นแผนความรักที่เจ้าตัวเองก็ไม่เชี่ยวชาญ “ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรจะเสียไม่ใช่รึไง”
( ต่อด้านล่าง )
-
เย็นวันนั้น ราเชนทร์อาบน้ำอาบท่าโกนหนวดให้เรียบร้อย แปลงโฉมกลายเป็นหนุ่มเจ้าสำราญคนเดิมแล้วไปขอโทษกับหรัญญ์อย่างสำนึกผิด ยอมลงให้ทั้งตัวเพื่อขอคืนดี
เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ราเชนทร์เป็นฝ่ายตามง้องอน ถึงจะรู้สึกขัดๆ อยู่บ้างแต่ถ้าได้ผลขึ้นมาเขาก็คิดว่าคุ้มค่า
น่าเสียดายเพราะหรัญญ์ไม่แม้แต่จะคล้อยตามคำสัญญาว่าขอแก้ตัวด้วยซ้ำ
“พูดตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว”
ราเชนทร์เพิ่งสำนึกเอาตอนนี้เองว่าเขาเคยมีโอกาสก่อนที่หรัญญ์จะบอกเลิก แต่เขาก็ปัดโอกาสนั้นทิ้งด้วยความโง่เขลาของตัวเอง
“ฉันจะปรับปรุงตัว เรามาคบกันใหม่เถอะนะ”
“คุณทำให้ผมเห็นก่อนสิ” นั่นคือคำตอบของอดีตคนรักที่แสนจะเย็นชา “ทำได้เมื่อไหร่ค่อยมาพูดใหม่ แล้วผมจะพิจารณา”
ใช้คำว่า ‘จะพิจารณา’ ซะด้วย
ราเชนทร์เหมือนถูกหยามแล้วหยามอีก แต่ในเมื่อทุ่มเทไปขนาดนี้จะให้ถอนตัวกลางคันก็ทำไม่ได้
มันคงเป็นความรู้สึกไม่อยากโดนดูถูก พ่วงด้วยความยึดติดไม่อยากปล่อยไป ทั้งหวงทั้งห่วง แต่ใครเลยจะเชื่อว่าความรู้สึกมากมายทั้งหมดทั้งมวลนั้นผลักไสให้ราเชนทร์ตกหลุมหรัญญ์ไปทั้งตัวจนปีนกลับขึ้นมาไม่ได้อีก
ราเชนทร์ไม่ใช่คนเจ้าชู้ เพราะถ้าสนใจใครขึ้นมาก็จะเอาแต่หมกมุ่นไม่เลิก
เมื่อก่อนว่าหนักแล้ว แต่ตอนนี้ทุกวันของราเชนทร์มีแต่หรัญญ์ หรัญญ์ หรัญญ์
แม้ราเชนทร์จะพยายามปรับปรุงตัว สันดาน...เอ่อ...นิสัยที่ติดมาแต่เกิดก็เปลี่ยนแปลงในทันทีไม่ได้ โดยเฉพาะไอ้ความเย่อหยิ่งหลงตัวเอง คิดเข้าข้างตัวเองว่ายอดเยี่ยมที่สุดในปฐพี พอมีสิ่งนี้ขวางกั้นอยู่จะให้ลดทิฐิลงมาก็กลายเป็นเรื่องยากเกินไป
เขาถึงทางตันแล้วจริงๆ
ราเชนทร์ยังคงตามจีบหรัญญ์ หรือให้ถูกคือจงใจกั๊กเอาไว้แม้รู้ตัวว่ายังไงก็คงไม่มีทางกลับไปคบหาเหมือนเดิม
และแล้วสวรรค์ก็ประทานโอกาสมาให้
หรัญญ์มาที่ปริ้นส์รูม แขกประจำอย่างราเชนทร์ที่พักหลังมานี้คอยเลือกคู่แต่หนุ่มผมยาวกระตือรือร้นทันที รีบเบียดคิวเพื่อให้ได้มีสัมพันธ์กับอีกฝ่ายอีกครั้ง
ตอนได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ในความมืด ราเชนทร์หัวใจเต้นแรงจนแทบวาย ใครเลยจะเชื่อว่าจะได้หวนมาพบแฟนเก่าในที่แบบนี้กันล่ะ เขาพยายามระงับตัวเองไม่ออกอาการมากเกินไป เพราะถ้าหรัญญ์รู้ว่าคู่นอนเป็นเขา มีหวังโดนถีบยอดหน้าก่อนแน่
แต่พอเห็นร่างนั้นเข้ามาใกล้ในระยะแค่เอื้อม ราเชนทร์ก็อดใจไม่ไหวกระชากเข้ามาจูบทันที ความคิดถึง ความโหยหา มันจุดตื้อในอกจนทำให้กลายเป็นรสจูบร้อนแรง และยิ่งบดเบียดยิ่งขึ้นเมื่อหรัญญ์สนองตอบ
ราเชนทร์ตื่นตัวเต็มที่เมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่ค่อยๆ สำรวจร่างกาย ทุกการเคลื่อนไหวของหรัญญ์มักสร้างกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ให้ใจสั่น แม้ในที่มืดก็ไม่เว้น ราเชนทร์อยากจะกลืนกินอีกฝ่ายแทบตายแล้ว
ไม่รอช้า ราเชนทร์ก็รีบสัมผัสฟ้อนเฟ้นร่างกายที่ตนคิดถึง และสอดแทรกนิ้วเข้าไปในช่องทางเพื่อเตรียมพร้อม
แต่ในกฎของปริ้นส์รูมที่เน้นความรวดเร็วนั้นระบุให้คู่นอนเตรียมเรื่องนี้ก่อนอยู่แล้ว พอรู้สึกถึงช่องทางที่มีเจลหล่อลื่นอยู่ภายใน ราเชนทร์ก็คล้ายสติแตก ไม่ทันจะขยับมือก็โดนหรัญญ์ขบลิ้นจนร้องโอดโอย ราเชนทร์ตกใจ กลัวถูกจำเสียงได้ เลยตีก้นอีกฝ่ายเป็นเอาคืนแกมหมั่นไส้
แต่หรัญญ์ไม่ได้มีความคิดว่าจะจะบังเอิญมาเจอคนรักเก่าอยู่แล้ว และยังเป็นคนเลือดเย็นเหมือนเดิม
เพราะเล่นกัดไหล่ราเชนทร์ซะจมเขี้ยว!
ครั้งนี้ราเชนทร์มั่นใจแล้วว่าหรัญญ์ไม่ได้หาเรื่องทะเลาะแต่กับเขาจริงๆ หรัญญ์ก็เป็นแบบนี้ เป็นตัวเองมาตลอด นึกไปนึกมาการที่อีกฝ่ายไปทำกับใครก็ได้ทำเอาราเชนทร์ชักโมโห รีบเปลี่ยนท่าเพื่อเตรียมเผด็จศึก
“ดะ...เดี๋ยว...”
ตอนคบกัน หรัญญ์เคยพูดแบบนี้เวลาเขายั้งตัวเองไม่ไหว แต่ราเชนทร์เคยฟังซะที่ไหนล่ะ
พอแทรกตัวเองเข้าไปในช่องทางที่แสนจะคิดถึงได้ เขาก็แทบจะสุขล้นจนลืมไปสนิทว่าเคยทะเลาะกันเรื่องอะไร
ราเชนทร์ปล่อยตัวเองจมจ่อไปกับอารมณ์ตันหาที่กู่ไม่กลับ
“โอ๊ย!”
ก่อนจะโดนกระชากกลับด้วยการจิกหนังหัวแทบหลุดและเสียหลักล้มจนหงายหลัง ราเชนทร์ร้องเสียงหลงเพราะศีรษะกระแทกพื้นจังๆ จนมึน เกือบจะหลุดปากโวยวายอย่างคุ้นชินแล้วเชียว โชคดีที่หรัญญ์เข้ามาจูบอุดไว้ซะก่อน ไม่งั้นความคงแตกไปแล้ว
หลังจากนั้น...ราเชนทร์ก็แทบเคลิ้ม
หรัญญ์ค่อยๆ ยอบกายคุมจังหวะโดยยึดอกเขาเป็นหลักในการกะน้ำหนักทิ้งตัว ตอนอยู่ด้วยกันราเชนทร์ไม่เคยให้อีกฝ่ายเป็นคนนำเลยสักครั้ง เพราะมันออกจะ...เสียหน้าลูกผู้ชายไปสักหน่อย แต่ครั้งนี้เขาเริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่หรัญญ์ต้องการจะสื่อคืออะไร จึงปล่อยใจปล่อยตัวไปตามการที่อีกฝ่ายชักนำ
ผลออกมาคือเซ็กซ์ที่ยอดเยี่ยมและตกหลุมรักอย่างจัง
ตกหลุมแล้วตกหลุมอีก
ตกจนไม่รู้ว่าจะตกลงไปลึกกว่านี้ได้อีกมั้ย
แต่ราเชนทร์ก็เศร้าหนัก เพราะรู้ดีว่าความเปลี่ยนแปลงแค่นี้ยังไม่พอให้หรัญญ์กับมาคบหา แต่ตอนนี้เขาทนไม่ได้แล้ว! จะให้ตามจีบโดยไร้จุดหมาย นั่งหวงก้างไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะ เขาอยากให้อีกฝ่ายมาเป็นคนรัก อยู่ด้วยกัน มีเซ็กซ์ด้วยกัน!
ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม...
ใช่ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม
-------------------------------------------------------------
ความจริงเรื่องนี้แต่งขึ้นมาด้วยคอนเซป ‘ผู้ชายสามคนที่มีข้อบกพร่องแบบสุดโต่งคนละแบบที่ต้องพายเรือไปด้วยกัน’ ค่ะ 555555
แต่งพี่คิงน้องนิลโคตรฉลาดก็แล้ว พี่เอกโคตรเท่ก็แล้ว เลยอยากมาสายแปลกบ้าง ถ้าจะคาดหวังความเท่ ความเก่ง ความดี เรื่องนี้คงไม่มี ไม่อย่างนั้นคงราบรื่นไปนานแล้ว เราพยายามรวมสามคนที่ล้มเหลวกับความรัก มีตรรกะนิสัยไม่ค่อยจะธรรมดา ช่วยกันอุดข้อดีข้อเสียกันไปให้รอด
เราว่าการแต่งนิยายบางทีก็เหมือนเลี้ยงเด็กนะคะ
ค่อยๆ พาพวกเขาไปถึงฝั่ง สมหวัง มีความสุข
รวมถึงการพาให้พวกเขาโตขึ้น เปลี่ยนแปลงพัฒนาด้านอารมณ์นิสัยด้วย
เพจนักเขียนที่มโนไปเรื่อย อย่าว่าแต่เลี้ยงเด็กขนาดแฟนยังไม่มี...เอวัง
(https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ปล.มีคนถามว่านี่ครึ่งเรื่องแล้วเหรอ เรื่องจะจบแล้วใช่มั้ย? ยังค่ะยัง T0T เพิ่งจะเริ่มต้นเองค่ะ ยังไม่ถึงไหนเลย มาติดตามด้วยกันก่อนนะคะ
-
พอโดนขึ้นก็เคลิ้มสินะเชื้อรา สามหนุมสามมุมที่กว่าจะได้มุมที่ลงตัว^^
-
อ๋อออออ. แบบนี้นี่เอง
หึหึ พรหมลิขิตชัดๆนะ. ราคีเนี่ย
สุดยอดมากเลยค่ะ
-
รอ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหตุผลที่มาเจอกันมัน... 5555555555555555
โอ๊ย นี่ปริ้นซ์รูมนี่ชวนกันเปิดเองเลยเหรอ
มิน่าถึงไปหารัญได้
-
อยากอ่าน เรื่องคืนนั้นของคีรีบ้าง
-
คนบ้าสามคนมาเจอกัน 555
-
หึหึๆ ชักอยากรู้แล้วสิว่าจะอยู่กันยังไง ในเมื่อเชื้อรายอมให้ขนาดนี้แล้ว
-
ราคีดูกากๆ เป็นภาคแยกมาจากพี่หมอบ ไม่ปกติซักคน 555555555555555555555
-
:pighaun: :katai4:
-
อือฮึ.....มันเป็นอย่างนี้เอง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สามคน ไม่ อลวน รัก
หรัญญ์ ก็สอนราเชนทร์ เรื่องความเอาแต่ใจตัว
คีรี ก็ดูแลดี มั่นคง เป็นหลัก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดไม่ถึงนะ ว่าราเชนทร์จะรักรัญขนาดนี้
-
คุณหนูที่โดนสปอล์ยจนเสียคนนี่เอง ตาราเชนย์ ง้อต่อไปเหอะ! หึหึ
-
อย่าว่าเรานะถ้าเราจะแอบจิ้นราคีตอนเขาเจอกันแรกๆ มันตลกอะคนนึงขี้โวยวาย อีกคนก็นิ่งซะ จริงๆถ้าคู่นี้เป็นเพื่อนกันได้คงฮาดีนะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ลูกคุณหนูเอาแต่ใจโดนดัดหลังไปแล้ว ต่อไปมาชมการสตอกเกอร์ของหนุ่มบ้างานกัน ...อัน..อัน..อัน :hao7: :laugh:
-
ความคลั่งไคล้ของเชื้อรานั้น....
ถ้ารัญดะดิจิเลือกพ่อคีรีขันธ์คนเดียว พ่อเชื้อราน้อยของน้องไม่ฟูมฟายแย่เลยเหรอ
-
เป็นคอนเซปที่ดี
น่าติดตามมากว่าลูกๆจะออกมาแบบไหน
-
แต่ละคนนี่ เกินเยียวยาจริงๆ ต้องให้หมอรัญมาช่วย
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ทั้งสามต่างเติมเต็มกันและกัน ดูเป็นรักที่เป็นผู้ใหญ่ดีนะคะ ชอบอ่านแนวตัวละครแปลกๆ สีเทาๆ มีข้อเสีย แล้วช่วยกันประคองความรักให้รอดมากเลยค่ะ อยากรู้ทางฝ่ายคีรีบ้างแล้ววววว
-
ราคี :m20:
-
จริงๆเชื้อราน่ารักนะ เหมือนเด็กไม่รู้จักโต55555
-
รู้สึกคิดไม่ผิดที่มาอยู่ทีมเชื้อรา แต่ก็รออ่านตอนของคีรีขันนะจ๊ะ
-
มุมของเชื้อราน่ารักมากๆๆๆ :ling1:
-
เชื้อรา ดูๆไปก็น่ารักเหมือนกัน
-
สุดโต่งกันจริงๆ พ่อคุณ
ชูป้ายไฟให้กำลังใจคนเขียนค่า
:pig4: :pig4:
-
ราเชนทร์ - คีรี Part 2
คีรีเพิ่งเคยเห็นหรัญญ์ตัวจริงก็ตอนที่ราเชนทร์บังคับด้วยสีหน้าสดใสอย่างกับโด๊ปยาให้มาดูผ่านกล้องวงจรปิด
อย่าเพิ่งคิดไกล คีรีไม่ได้ดูฉากเซ็กซ์ของทั้งคู่ ห้องมืดขนาดนั้นจะเปลืองค่าติดกล้องไปทำไมในเมื่อไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว แต่เขาดูกล้องวงจรปิดที่ติดในห้องพักต่างหาก ถึงจะละเมิดความเป็นส่วนตัวไปสักหน่อย แต่คีรีเป็นคนสั่งติดเผื่อสำหรับลูกค้าที่คิดว่าอาจจะมีปัญหา เช่น เข้ามาขโมยของ หรือลากคู่นอนให้ออกมาที่ห้องนี้เพื่อเปิดเผยหน้าตา
แม้ราเชนทร์จะใช้เป็นอุปกรณ์ส่องหนุ่มแทนก็เถอะ
แถมยังชวนเขามาดูด้วยกันอีก
“เป็นไงๆ”
มองคนที่กระเหี้ยนกระหือรือรอความเห็น คีรีก็นวดขมับอย่างพยายามทำความเข้าใจ และมองเมินคนที่ก้มจูบยางรัดผมสกปรกอย่างกับคนบ้า เก็บติดตัวไม่ห่างเหมือนเป็นเครื่องรางของขลัง
“เป็นไงคืออะไร”
“ก็รัญของฉันไง น่ารักใช่มั้ยล่ะ เห็นแล้วหลงรักเลยล่ะสิ ชอบเลยใช่มั้ย”
คีรีหันไปมองคนบนเตียงที่นอนตะแคงหลับปุ๋ย เห็นแค่โคนขารำไรเพราะผ้าห่มปิดหมิ่นเหม่แล้วพูดอะไรไม่ออก
“ถ้าชอบแล้วก็ไปสมัครสมาชิกคิงส์คลับสิ เดี๋ยวฉันแนะนำให้เอง”
“ไม่หวงแล้วรึไง”
“หวงสิ” ราเชนทร์เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง แฝงความหวงแหนพร้อมจะตามตื้บคนที่บังอาจมาเกาะแกะของรัก “แต่หวงไปถ้าไม่ได้แตะก็เท่านั้น”
สงสัยจะกินยาผิด ไม่ก็ล้มหัวฟาดพื้นสินะ
คีรีคิดว่าเขาควรจะพาเพื่อน...เอ่อ....ศัตรู? เอ่อ...อะไรก็ตามที่ส่งเสียงกวนหูอยู่ตอนนี้ไปโรงพยาบาล แต่พอหลอกให้ออกมาด้วยกันสำเร็จ เขาก็มารู้ตัวเอาทีหลังว่าเป็นฝ่ายถูกราเชนทร์หลอกให้ไปสมัครสมาชิกบัตรของคิงส์คลับ
เงินที่เสียไปแม้จะไม่กระทบขนหน้าแข้ง แต่ก็ทำเอาท่านประธานบริษัทขมวดคิ้วมุ่นทบทวนว่ามันคุ้มกันแล้วหรือ คีรีไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยอย่างราเชนทร์ ไม่ใช่คนติดวัตถุแบรนด์เนมรวมถึงเสพติดการพนันหรือพวกของบันเทิง
เขามักใช้เงินและเวลาไปกับโรงยิมมากกว่า
แต่ในเมื่อจ่ายเงินไปแล้ว และราเชนทร์ตัวต้นเรื่องก็ชิ่งหาย คีรีทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมมาที่คิงส์คลับในช่วงเย็น แม้อีกใจจะนึกอยากเห็นหรัญญ์อยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงทำให้คนอยู่ไม่สุกอย่างราเชนทร์ยอมหยุดและทำทุกอย่างให้ถึงขนาดนี้
“รัมมาตินี่”
“ครับ”
ความประทับใจแรกพบ...ยังคงเป็นความนิ่งสงบที่ไม่ได้ไหวหวั่นอะไร คีรีลอบสังเกตหรัญญ์...คนคนนี้ผมยาวกว่าตอนที่ราเชนทร์เคยแอบถ่าย เวลารวบมัดขึ้นเผยให้เห็นท้ายทอยอย่างนี้ทำให้ดูยวนใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก สายตาของคีรีไล่ตามทุกการเคลื่อนไหว นับตั้งแต่ขานรับและหันไปเตรียมแก้ว ท่าทางลังเลนั้นทำให้เขายิ่งสนใจ และเกือบสะดุ้งเมื่อหรัญญ์หันกลับมายิ้มให้พร้อมเอ่ยแนะนำด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่น่าฟัง
“เพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ แบบนี้ ดื่มไซด์คาร์จะช่วยให้กระชุ่มกระชวยมากกว่ามาตินี่ที่มีรสแรงกว่านะครับ”
“ไซด์คาร์?”
เดิมทีคีรีสั่งมาตินี่เพราะเคยเห็นราเชนทร์ดื่ม แต่ถ้าให้ลิ้มลองบอกเลยว่าไม่เคย
“ครับ ไซด์คาร์มีรสของมะนาวทำให้รู้สึกสดชื่น ให้ความรู้สึกเปรี้ยวอมหวานนิดๆ รับรองคุณต้องชอบแน่นอน” น้ำเสียงเวลาพูดออกจะเนิบช้า สีหน้าท่าทางก็คล้ายไม่ใส่ใจ แต่กลับน่าคล้อยตาม อาจเพราะดวงตาที่จ้องสบไม่ยอมหลบเลี่ยงกึ่งแข็งกร้าวนั่นล่ะมั้งที่ทำให้ต้องยอมตกลง
“งั้นก็เอามาลองดูแล้วกัน”
“ครับ”
หรัญญ์ยิ้มอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มการค้าที่ไม่ได้น่าดึงดูด แต่การเคลื่อนไหวหลังจากนั้นต่างหากที่ทำให้คีรีมองตามไม่กะพริบ ปลายนิ้วที่หยิบส่วนผสมใส่เชคเกอร์ องศาการวาดแขนและขยับตัว ทุกอย่างเหมือนผ่านการฝึกฝนด้วยความเอาใจใส่มากทีเดียว
คีรีเป็นคนขยันและบ้างาน จึงพอมองออกว่าแม้จะสีหน้าหรัญญ์ออกจะไร้อารมณ์แกมเบื่อหน่ายเวลาประจำบาร์ แต่เวลาผสมเครื่องดื่มกลับแฝงความภาคภูมิใจในอาชีพ แถมยังทำออกมาไร้ที่ติ
“หึ เครื่องดื่มผู้หญิง”
ต้องขอบคุณราเชนทร์ที่แทรกขึ้นกลางคัน ทำให้คีรีรีบถอนสายตามองเหม่อราวกับโดนสะกดได้ทันท่วงที ไม่อย่างนั้นเครื่องดื่มที่หรัญญ์ทำมาให้คงเป็นหมันเพราะคนสั่งเอาแต่สนใจกับบาร์เทนเดอร์
“ไซด์คาร์ไม่ใช่เครื่องดื่มผู้หญิงหรอกครับ ผู้ชายหลายคนก็ชอบดื่มเพราะช่วยฟื้นฟูความเหนื่อยล้าหลังทำงานตลอดวัน...ที่ผมแนะนำเพราะสีหน้าคุณดูเคร่งเครียดอิดโรย หากดื่มมาตินี่ที่มรสชาติแรงแทนที่จะช่วยให้ผ่อนคลายอาจจะรู้สึกง่วงนอนมากกว่า”
“จะบอกว่าฉันไม่ทำงานทำการเอาแต่หาความสำราญงั้นสิ”
คีรีไม่สนใจราเชนทร์ที่กำลังต่อปากกับหรัญญ์ แล้วหันมาลองจิบเครื่องดื่มที่ไม่เคยได้ยินชื่อแทน
รสชาติออกเปรี้ยวมากกว่าหวาน ทำให้ตื่นตัวซาบซ่านอย่างบอกไม่ถูก คงเพราะมีส่วนผสมของแอลกอฮอล์อยู่ด้วย คีรีไม่ใช่คนคอแข็ง เพราะเขาไม่สันทัดกับเครื่องดื่มประเภทนี้
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ รัมมาตินี่เองก็เหมาะกับคุณราเชนทร์ ให้ภาพลักษณ์ของหนุ่มเจ้าสำราญที่เร่าร้อนเชิญชวน...ค็อกเทลมีหลากหลายใช่ว่าจะเหมาะกับคนทุกคนเสมอใป หน้าที่ที่จะเลือกเครื่องดื่มให้ตรงใจกับคนเหล่านั้นก็คือบาร์เทนเดอร์อย่างพวกผม ใช่มั้ยล่ะครับ”
“เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงชอบนาย หรัญญ์”
“หรัญญ์”
คีรีเผลอทวนชื่อตามคำของราเชนทร์ อย่างที่เคยบอกไป...เขากับราเชนทร์มีรสนิยมตรงกัน สิ่งที่ดึงดูดใจคนเจ้าสำราญได้ ก็ทำให้ท่านประธานเช่นเขานึกชอบ
สเปคของทั้งคู่เป็นยังไงน่ะเหรอ แน่นอนว่าต้องมีเสน่ห์ยวนใจให้อารมณ์กรึ่มๆ อยากมัวเมา จะว่าไปแล้วก็เหมือนเครื่องดื่มในมือพวกเขานั่นแหละ สำหรับราเชนทร์ ต้องเป็นมาตินี่ถึงจะพอให้รู้รส แต่สำหรับคีรี แค่ไซด์คาร์แก้วเดียวพอทำให้เขาเริ่มหลวมตัวแล้ว
“คีรี”
“ครับ?”
“ฉันชื่อคีรี ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณหรัญญ์”
คีรีติดเรียกคู่สนทนาอย่างสุภาพ เพราะเคยชินเวลาเจรจากับคู่ค้าคู่ขาย แต่กลับทำให้หรัญญ์ยิ้มเก้อออกมา ไม่ได้ฝืนปั้นแต่งอย่างที่เคยเห็น
น่ารัก
และนั่นก็เป็นสัญญาณแรกที่ทำให้คีรีเริ่มเดินตามหลุมกับดักเดียวกับที่ราเชนทร์ตกลงไปแข้งขาหัก
“ว่าไง เอาด้วยมั้ย”
กลับจากคลับมาที่ปริ้นส์รูม ราเชนทร์และคีรีที่ขับรถคนละคันก็มารวมตัวอีกครั้งในห้องชั้นบนสุดของโรงแรม มันคือห้องพักส่วนตัวของพวกเขาเวลาต้องการค้างคืน
“อธิบายทั้งหมดมาก่อน”
ราเชนทร์ส่งเสียงขัดใจ เกาแก้มเก้อแก้ ก่อนจะยอมสารภาพความคิดทั้งหมดออกมา
คีรียอมรับว่าทึ่งจัด
เพราะราเชนทร์บอกให้เขาคบกับหรัญญ์ คบพร้อมกันสามคน!
“แล้วฝ่ายนั้นจะยอมเหรอ”
“ก็จีบสิวะ” ราเชนทร์พูดง่ายราวกับว่าที่ตนตามจีบครึ่งปีเป็นอะไรที่แสนธรรมดา แต่คีรีไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น “เอาน่า รัญน่ะใจอ่อนจะตาย เห็นอย่างนั้นก็แอบเหงาๆ อยู่เหมือนกันล่ะน่า ถ้ามีสุภาพบุรุษอย่างนายไปตามจีบทุกวัน ยังไงก็ต้องตกลง”
“ใจอ่อน?” คีรีเหลือบมองคนที่โดนหักอกดังเปาะแถมยังตามง้อไม่ติด
“...เออน่า ไม่ลองไม่รู้หรอก”
“แล้วถ้าฉันขอคบได้ แต่เป็นแค่สองคนล่ะ”
ราเชนทร์ฉีกยิ้มทันที เป็นรอยยิ้มชั่วร้ายแฝงข่มขู่หวงของ แต่คำพูดราวกับสาปส่ง
“ถ้านายทำได้จริงโดยที่รัญไม่ขอเลิก ฉันก็ยอมหลีกทางให้เลย!”
“ตกลงตามนี้”
“ดีล!”
และนี่คือข้อตกลงของคีรีกับราเชนทร์
พวกเขาจะตามจีบหรัญญ์ โดยที่ต่างคนต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ถ้าคีรีทำสำเร็จและขอหรัญญ์คบได้จริง ราเชนทร์จะไม่มีสิทธิ์ตามหึงหวง แต่ถ้าเกิดไปกันไม่รอดขึ้นมาตามที่ราเชนทร์คาดเดา คีรีก็ต้องยอมทำตามแผนเดิมเพื่อที่จะคบกับหรัญญ์พร้อมกันสามคน
เอาตรงๆ นะ คีรีไม่ได้ชอบราเชนทร์ และก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก
แต่ให้คบคนเดียวกันน่ะขอทีเถอะ!
โชคดีที่ฟ้าฝนเป็นใจ วันนั้นหรัญญ์มาที่ปริ้นส์รูมอีกครั้ง
ราเชนทร์ยิ้มกว้างเตรียมกระโจนเข้าไปตะครุบเหยื่อ แต่คีรียืนขวางและทวงข้อตกลง อ้างว่าถ้าเกิดไปได้สวยจะเผยตัวให้หรัญญ์แปลกใจ น่าจะทำให้คะแนนความพิศวาสเพิ่มขึ้นเร็วปานติดจรวด
ราเชนทร์จำใจยอมรับและกลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น แต่ก่อนไปไม่วายเพิ่มข้อตกลงอีกข้อคือห้ามมีสัมพันธ์กับหรัญญ์นอกเหนือไปจากที่ปริ้นส์รูมเด็ดขาด
คีรี...ค่อนข้างตะลึง ถ้าหวงขนาดนั้นแล้วทำไมถึงยื่นข้อเสนอพิลึกๆ ออกมากันล่ะ คนที่ไม่ยอมใครแต่กลับเป็นฝ่ายขอให้เขาไปคบกับหรัญญ์เนี่ยนะ ออกจะบ้าบิ่นไปแล้ว!
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นเพราะคีรีไม่รู้ว่าราเชนทร์กับหรัญญ์เลิกกันเพราะอะไร เขารู้แค่ว่าทั้งสองคนทะเลาะกันด้วยความไม่เข้าใจ แต่รายละเอียดที่ลงลึกไปกว่านั้น ราเชนทร์ไม่เคยเปิดปาก
ยังไงก็ตาม คีรีถอดแว่นและเตรียมตัวไปหาหรัญญ์ หมายมั่นว่าจะต้องดึงเอายางรัดผมที่ราเชนทร์เอามาเป็นเครื่องปลอบใจบ้าง อย่างน้อยก็ใช้เป็นหลักฐานให้อีกฝ่ายเชื่อว่าเขาคือคู่นอนในคืนนี้จริงๆ
แต่พอได้เผชิญหน้ากันในความมืด คีรีที่เคยใช้บริการปริ้นส์รูมกลับเป็นฝ่ายรู้สึกเขินอายซะเอง
เขาอ่อนประสบการณ์เรื่องความรัก ถ้าเข้าหาด้วยเซ็กซ์ก็พอไหว แต่อีกฝ่ายดันเป็นคนที่รับปากว่าจะตามจีบแล้วนี่สิ คีรีเริ่มทำตัวไม่ถูกว่าควรจะแตะตัวหรือทำอะไรก่อนดี จึงเลือกที่จะรั้งร่างนั้นเข้ามากอด
หรัญญ์สูงเลยคางเขามาแค่นิดเดียวเท่านั้น พอจมอยู่ในอ้อมกอดและเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากก็แตะกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
พวกเขาเริ่มจูบกันในตอนนั้นเอง
จูบที่เริ่มเร่าร้อนและบดเบียดมากขึ้น เร้าอารมณ์คีรีให้ตื่นตัว ก่อนที่จะ...
“โอ๊ย!”
โดนฝ่ายตรงข้ามจิกเล็บเข้าที่ข้างลำคอเต็มรัก คีรีเป็นนักสู้ อย่างน้อยเขาก็คิดว่าถนัดเรื่องนั้นมากกว่ารับมือด้านความรัก พอถูกทำร้ายร่างกายแบบนี้ก็เหมือนปลุกสัญชาตญาณขึ้นมา แม้หรัญญ์จะเบียดตัวเข้าหา สอดปลายนิ้วเข้ามาในกลุ่มผมของเขาและประกบจูบอ่อนหวานใจแทบละลาย แต่คีรีกลับเลือกที่จะดันตัวอีกฝ่ายให้หันหลังเพื่อเริ่มประเดิมสักที
จังหวะสอดใส่ที่เป็นไปอย่างดุดันจนเรียกได้ว่าย้ำถี่ทำให้คีรีเริ่มเตลิด ความคับแน่นคล้ายยังไม่คุ้นชินของหรัญญ์ยิ่งชวนปลุกอารมณ์ให้อยากขย้ำกลืนกิน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะสร้างความประทับใจให้อีกฝ่ายเพื่อเปิดตัวทีหลังแท้ๆ เชียว
พลันคีรีเรียกสติตัวเองได้
ด้วยฝ่าเท้าที่กระทืบลงมาเต็มแรงจนเกือบกัดลิ้นตัวเอง!
คีรีเพิ่งมารับรู้ถึงร่างผอมบางในอ้อมแขนที่ตัวสั่นน้อยๆ ก็ตอนนี้ เขาพยายามกลั้นใจไม่ให้ตะกละตะกลามมากเกินไป และเริ่มจังหวะครั้งใหม่โดยรอให้หรัญญ์ได้ปรับตัวจนช่องทางเสียดแน่นจนต้องฝืนกระแทกเริ่มโอบอุ้มพอดิบพอดีและตอดหนึบ
เสียงครางหวานที่ไม่ได้แสดงอาการต่อต้านทำเอาคีรีโหมแรงเต็มตัว ยิ่งหยัดกายเข้าไปลึกและจนร่างนั้นสั่นสะท้านเท่าไหร่ก็ยิ่งยินดี ราวกับตกลงไปในความมัวเมายากถอนตัว แต่ก็พอมีสติสัมปชัญญะให้พอรั้งตัวเองบ้างในบางจังหวะที่อีกฝ่ายหมดเรี่ยวแรง แม้เซ็กซ์ของคีรีจะหนักเกินไปเสมอ แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งเดียวที่คีรียังพอยั้งตัวเองได้ ไม่ว่าจะเพราะร่างกายจดจำถึงรอยข่วนหรือแรงกระทืบเท้าก็ตาม แต่เขาก็ไต่บันไดอารมณ์ไปถึงจุดสูงสุดอย่างสุขล้นโดยไม่ทำให้คู่นอนสลบเหมือดไปซะก่อน
คีรีมองเงาร่างที่เกาะกำแพงกลับห้องอย่างอ่อนแรงและกำยางรัดผมที่ฉวยจังหวะคว้ามาในตอนสุดท้ายช่วงที่หรัญญ์กอดเขาเต็มรักเพราะปลดปล่อยหยาดน้ำคาวออกมาอย่างครุ่นคิดและตัดสินใจ
เขาจะเดินหน้าจีบอย่างเต็มตัว
ไม่ใช่เพราะราเชนทร์บอกให้ทำ แต่คีรีตั้งใจครอบครองอีกฝ่ายไว้เอง!
ความตั้งใจของคีรีส่งผล หรัญญ์เริ่มโอนอ่อนให้มากขึ้นเมื่อเผยตัว อย่างน้อยที่สุดก็ยอมนอนเคียงข้างกัน
ใบหน้ายามหลับนั้นคีรีเคยเห็นมาก่อน ทั้งที่เป็นใบหน้าเดียวกันแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงมองด้วยสายตาที่ต่างออกไปกันนะ
คีรีจับเส้นผมของหรัญญ์ เพราะกลัวว่าถ้าแตะต้องส่วนอื่นจะโดนถีบตกเตียงเอาได้ มีแค่เส้นผมเท่านั้นสัมผัสได้โดยอีกฝ่ายไม่รู้ตัว เขาทบทวนความในใจของตัวเอง พบว่ามันทวีมากขึ้นทุกที
พอใกล้เช้า คีรีที่ไม่ได้ข่มตาหลับก็ก้มจูบปลายเส้นผมนั้นก็จะเดินออกไป
แต่พอไปถึงรถที่จอดไว้ ร่างคุ้นเคยของราเชนทร์ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถบีเอ็มสีดำของเจ้าตัวก็สบตาเขานิ่งๆ ไม่รู้ว่ารอมานานแค่ไหนแล้ว
ทั้งคู่มองหน้ากัน แต่ไม่ยักพูดทักทายออกมา คีรีรู้ว่าราเชนทร์กำลังสงสัยว่าเขาทำเกินขอบเขตหรือไม่ และกำลังหึงหวงหรัญญ์ แต่ก็พยายามข่มใจไว้จนกลายเป็นความเงียบงัน
ส่วนคีรี พอมองหน้าราเชนทร์ที่เหมือนคนบ้าที่ตกหลุมจนแข้งขาหักแล้วยังไม่เข็ด ก็คล้ายกับเห็นลางในอนาคตตัวเองชอบกล
ราวกับเขากำลังเดินตามรอยของราเชนทร์ยังไงยังงั้น
คืนนั้นคีรีไปที่คลับ มั่นใจว่าหรัญญ์จะต้องสนใจตนมากขึ้น
ใช่ คีรีไม่รู้ว่าหลังที่แยกกันตอนเช้า ราเชนทร์จะแอบย่องเข้าหาหรัญญ์ทับที่นอนของเขาซะได้ ฉะนั้นความคาดหวังของคีรีเป็นต้องพังทลาย เมื่อพบว่าหรัญญ์ที่พยายามหลบหน้าแฟนเก่าเสมอหันไปส่งยิ้มยั่วยวนและสัมผัสราเชนทร์ด้วยท่วงท่าแสลงตาเป็นที่สุด!
คีรีกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดโปน และแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเห็นหรัญญ์โน้มหน้าเหมือนจะจูบ ไม่...หรัญญ์เพียงกัดปลายติ่งหูของราเชนทร์เท่านั้น แม้จะเหมือนทำไปเพื่อลองเชิง หรือลองใจ แต่ก็แทงใจคีรีจนแทบกระอักเลือด ทำไมเขาจะไม่เห็นละว่าทั้งราเชนทร์และหรัญญ์ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กันอยู่
ความมั่นใจกลายเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ
เขากำลังสู้ในเกมที่ไม่มีวันชนะใช่มั้ย
คีรีเริ่มกลัวเป็นครั้งแรก กลัวว่าราเชนทร์จะแย่งหรัญญ์ไป ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีทาง ทั้งที่รู้ว่าเป็นฝ่ายมาทีหลัง แต่เขาก็หวาดกลัวเมื่อคิดได้ว่า...ความรู้สึกที่หรัญญ์มีให้เขานั้นเทียบกับที่ให้ราเชนทร์ไม่ได้เลย
เพราะไม่อยากสู้หน้าและกลัวควบคุมตัวเองไม่อยู่ คีรีจึงขอตัวถอยฉากออกมา และตัดสินใจยืนรอจนกว่าหรัญญ์จะเลิกงาน เขากระชากอีกฝ่ายขึ้นรถ และขับออกไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะพาไปที่ไหน รู้เพียงอยากให้หรัญญ์ออกห่างจากราเชนทร์ และสนใจกับความทุ่มเทของเขาบ้าง
แต่คีรีทำเกินไป
เขาทำเกินไปมากๆ ด้วยซ้ำตอนพยายามฝืนจูบหรัญญ์ ความรักทำให้คนตาบอดคงเป็นแบบนี้ และเพราะมีชนักติดหลังเรื่องข้อตกลงที่เพลี้ยพล้ำซะเหลือเกิน เลยยิ่งทำให้คีรีใส่อารมณ์มากกว่าปกติ
ก่อนจะแทบตาสว่างฉับพลันเมื่อโดนกัดลิ้นจนจี๊ดขึ้นสมอง
ตอนแรกคีรีนึกว่าเขาจะลิ้นขาดคาปากหรัญญ์ซะแล้ว เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด เกือบสติหลุดของจริง แต่พอเห็นอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้าใกล้ แลบลิ้นใส่คล้ายแกล้งหยอกเอาคืน กลับทำให้ความรู้สึกวาบหวามในอกหวนคืนอีกครั้ง
คีรีเข้าใจแน่แล้วว่าเขารักหรัญญ์
มันอาจเป็นความรักที่เรียกว่าหลงใหล เพราะช่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่ทันตั้งตัว แต่แค่ความหลงใหลก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เขาตัดสินใจขอคบหา แสดงความจริงใจทั้งหมดออกมาก่อนที่จะไม่มีโอกาส
และไม่รู้ว่าอะไรดลใจ หรัญญ์ถึงได้ตอบตกลง
ราเชนทร์คือคนแรกที่คีรีแจ้งข่าวดีครั้งนี้
แต่คำพูดจากอีกฝ่ายยังคงเป็นคำสาปแช่ง
“เตรียมนับถอยหลังได้เลย”
ประโยคที่มาพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ แต่กลับทำให้คีรีระแวง และพยายามทำทุกอย่างจนเรียกได้ว่าแทบจะเอาอกเอาใจหรัญญ์จนเกือบจะเทอญเหนือหัวอยู่แล้ว แน่นอนว่าไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่เขาก็พยายามเท่าที่ทำได้ เพื่อให้หรัญญ์รู้สึกอยากอยู่ด้วยกัน และไม่ทิ้งกัน
แต่แล้วเขาก็เห็นปัญหา
ใช่ ปัญหาเดียวกับที่หรัญญ์รู้แจ้งแก่ใจ
มองคนรักที่เริ่มนิ่งเงียบมีขานตอบ คีรีก็รู้แล้วว่าเตรียมนับถอยหลังที่ราเชนทร์พูดหมายถึงอะไร
และเข้าใจแล้วว่าทำไมสองคนนั้นถึงได้เลิกรา
สาเหตุอยู่ที่หรัญญ์...เพราะหรัญญ์ไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่ รวมทั้งตัวเขา และราเชนทร์
พอถูกบอกเลิกเข้าจริงๆ คีรีถึงได้นิ่งกว่าที่คิดไว้ ขนาดหรัญญ์เองยังแปลกใจ
ดูสิ ดูคนรักที่พยายามอธิบาย แม้รู้แก่ใจว่ายังไงวันนี้ต้องมาถึง แต่คีรีก็ทนมองภาพนั้นไม่ได้จนต้องรั้งตัวหรัญญ์เข้ามากอดและเผลอหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บช้ำที่ไม่สามารถประคับประคองความสัมพันธ์ได้อย่างที่เคยมาดมั่น
เขาได้แต่มองทุกอย่างถอยหลังราวกับระเบิดเวลาฆ่าตัวตาย
ถึงตอนนี้คีรีก็เริ่มคิดเช่นเดียวกับราเชนทร์
ไม่มีทางซะหรอกหากจะให้มีใครเข้ามาแทรกกลาง แต่ถ้าหาก...ถ้าหากแค่ตัวเขาไม่สามารถรั้งหรัญญ์ให้อยู่ด้วยกันได้ ต่อให้พยายามยังไงก็กลับมาคบกันไม่ได้อีก แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเขาเองก็ยังรัก และหรัญญ์ก็ยังผูกพัน
ถ้าเขาแค่คนเดียวทำไม่ได้ แล้วถ้าเกิด...เป็นเขาและราเชนทร์ล่ะ!?
ทุกอย่างหวนกลับมาสู่ข้อตกลงแรก
แต่กว่าคีรีจะเข้าใจก็ใช้เวลาไม่น้อย ต้องรับรู้และสัมผัสด้วยตัวเอง แล้วหรัญญ์ล่ะ หรัญญ์จะยอมงั้นเหรอ
ทั้งราเชนทร์และคีรีไม่อยากบังคับหรัญญ์ รู้ดีว่าออกจะยอมรับยากไปสักหน่อย เพราะอย่างนี้พวกเขาถึงไม่เคยพูดถึงการคบหาแบบสามคนมาก่อน
จึงต้องมีการลองใจสุดท้าย
พวกเขาจะให้หรัญญ์เลือกคำตอบด้วยตัวเอง!
หากหรัญญ์เลือกกดปุ่มของคนใดคนหนึ่งก็อาจจะได้เริ่มต้นอีกครั้ง แต่ทั้งคู่รู้ดี ว่าปุ่มนั้นก็ไม่ต่างกับการจุดระเบิดลูกใหม่ แม้ได้เริ่มต้นก็ต้องนับถอยหลังและรอเวลาแหลกเหลว น่าแปลก ที่พวกเขาต่างภาวนาไม่ให้หรัญญ์กดของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ถึงขนาดคิดว่าถ้าจะทำจริงก็อย่ากดของตัวเองด้วยซ้ำ พวกเขาไม่อาจแบกรับความผิดหวังและคำพูดว่า ‘เราเลิกกัน’ ในสามวันได้อีกแล้ว
แต่ถ้าเกิดหรัญญ์ไม่กดของใครเลยล่ะ
ถึงตอนนั้น...ทั้งราเชนทร์และคีรีก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน สถานะพิลึกเกินอธิบายต้องได้รับการยินยอมทั้งสามฝ่าย ฝืนไปก็มีแต่ย่ำแย่ และพาลให้หรัญญ์ยิ่งรังเกียจพวกเขามากกว่าเดิม
มีแค่ทางรอดเดียวเท่านั้น
หรัญญ์ต้องเลือกทั้งสองคน
แต่มันเป็นไปได้หรือ
คีรีไม่มั่นใจ ราเชนทร์เองก็ไม่มั่นใจ พวกเขาสองคนที่เคยมาดมั่นมาตลอด กลายเป็นคนขวัญผวาอยู่หลังประตูด้วยอารมณ์เจียนคลั่ง
ไม่สิ ความจริงพวกเขาก็แทบจะคลั่งตายอยู่แล้วตอนที่หรัญญ์ไม่ยอมมาปริ้นส์รูม เตะถ่วงเวลาไปถึงสองอาทิตย์จนราเชนทร์ต้องโทรเรียกกำลังคนให้บุกห้องเอาของติดไม้ติดมือกลับมา คีรีพยายามห้ามแล้ว กลัวว่าหรัญญ์จะยิ่งนึกโกรธ และไม่เลือกทั้งสองคน
แต่ใครเลยจะเชื่อว่าเป็นพวกเขาต่างตกหลุมหรัญญ์เต็มเปา
ตกลงไปทั้งที่แข้งขาหักไปหนึ่งรอบ แต่ก็ยังฝืนที่กระโจนลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“สรุปแล้วแผนพวกคุณคืออย่างนี้ใช่มั้ย อยู่ด้วยกันสามคน? คิดว่าแบบนี้ผมจะไม่บอกเลิกทั้งคู่งั้นเหรอ”
ภาพของหรัญญ์ที่ทั้งกอดตอบราเชนทร์และจับมือกับคีรี เป็นอะไรที่ค่อนข้างพิลึก อย่าว่าแต่คนโดนถามเลย ทั้งเขาและราเชนทร์ รวมทั้งหรัญญ์ต่างก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคบแบบสามคนจะรอดหรือร่วงกว่าเดิม
แต่คีรีกับราเชนทร์แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
ถ้างั้นพวกเขาก็ควรจะแทนข้อดีข้อเสียของอีกฝ่ายได้
ส่วนหรัญญ์ที่อยู่ตรงกลางเสมอ ไม่เข้าหาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างสุดโต่งก็น่าจะเป็นหลักยึดได้ดี
มันต้องเป็นไปได้สวยสิ
“ใครบอกว่าผมรักพวกคุณทั้งสองคนกันครับ”
คีรีที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจชะงักกึก
“ให้ผมเลือกคนใดคนหนึ่งจากทั้งสอง ผมทำไม่ได้หรอก ที่ผมทำ...ก็แค่...เลือกตัวเอง”
“ว่าไงนะ” ราเชนทร์อุทาน
“ผมรักตัวเองที่สุด และผมก็เป็นคนโลภมากๆ ด้วย ผลก็เลยเป็นแบบนี้”
ราเชนทร์หัวเราะลั่น คราวนี้คีรีที่ไม่เคยหัวเราะออกมาดังๆ ก็ยังอดผสมโรงด้วยไม่ได้
มาลองกันสักตั้งสิน่า!
------------------------------------------
เอาจริงๆ แล้วคีรีเหมือนถูกราเชนทร์หลอกใช้มาเป็นไม้คานมากกว่าค่ะ (ฮา)
ความสัมพันธ์จะออกแนว ราเชนทร์รู้ว่ายังไงรัญก็รักมากกว่า เลยยอมคบสามคนเพราะคิดว่าเป็นต่อ ส่วนคีรีก็รู้ว่าแม้รัญรักราเชนทร์มากกว่า แต่ในเมื่อเดินตกหลุมตามมาแล้วก็ได้แต่ไปให้ถึงที่สุด ส่วนรัญ...น่ากลัวตรงรัญเนี่ยแหละค่ะ สามคนนี้สุดโต่งไปคนละทาง โดยที่รัญใจแข็งมากที่สุด กล้าลองก็กล้าตัด มาดูกันว่าจะรอดหรือร่วงในตอนหน้านะคะ
เพจนักเขียนที่อดคิดไม่ได้สองคนนี้เป็นมาโซแน่ๆ ชอบให้หรัญญ์ทำร้ายร่างกายและจิตใจ 555 (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
:m20: เอิ้วววววววว เชื้อรานี่ก้อไอเดียบรรเจิดนะออปรบมือให้เลย ตั้งแต่เสนอไอเดียยันยกเค้าเลย น่าเอ็นดูแท้ พ่อเด็กน้อย
พี่คีรีนี่กลายเป็นร่างจำแลงของพี่แว่นไปเลยนะ แค่เวอร์ชั่นนี้พูดมากหน่อย แอบคล้ายคิงอยู่นิดนึง
เรื่องเซ็กส์มันต้องจูนค่ะและเราเชื่อว่าจูนติดไม่ยากถ้าร่วมมือกันสามคน. สงสารน้องนิดหน่อยที่รับบทหนัก อิอิ. :z1:
รอค่ะ
-
รอดสิ ไม่ร่วงหรอก หึหึ สุดโต่งทั้งสามคน คงสนุกพิลึกล่ะ
-
งื้อออออ รอชมตอนต่อไป
-
สงสารคีรีอยู่นะ เหมือนโดนราหลอกมา :hao7:
รอความฟินของสามคน :katai2-1:
-
o18
-
ชอบคีรีขันมากค่ะ กรี๊ดดด เอฟซี
-
ถ้าคบสามคนไม่รอด สนใจจะเปลี่ยนมาเป็น #ราคี มั้ย ฮ่าๆๆ รอเชียร์อยู่นะ แต่สงสารพี่คีจริงๆแหละอยู่ดีไม่ว่าดีโดนตาราล่อหลอกมาซะได้
-
:o8: น่ารักจริง ๆ เลย เราชอบรัญมาก ๆ เลยน่ะ ดูเป็นคนบุคลิกที่สุดโต่งจริง ๆ และชอบคำตอบสุดท้ายมาก ในที่สุดก้อรู้แล้วว่าสองหนุ่มราคีมารวมตัวกันได้ยังไง แสดงให้เห็นว่าราเชนท์จริงจังกับตัวของรัญและรักทีเดียวน่ะเนี่ย และก้อดูจากที่แสดงความรักของรัญก้อคงพยายามเปลี่ยนตัวเองในระดับนึงแล้วแต่ก้อรู้ว่าตัวเองมีข้อเสียและรัญก้อไม่ทนที่จะรองรับข้อเสียนี้ด้วย จึงต้องพยายามหาทางที่คิดว่าลงตัวที่สุดและก้อรู้ตัวด้วยว่ารัญรักตัวเอง 555 แต่ก้อลืมไปว่ารัญน่ะถึงจะรักราเชนท์มากกว่าแต่ก้อไม่แสดงออกแบบลำเอียงหรอก เพราะเขารักตัวเองที่สุด 555 ยังไงเอาใจช่วยสามหนุ่มสามมุมน่ะจ้ะ
งานเขียนของคนเขียนมักจะมีจุดนึงในตัวละครคือ มีปมเรื่องการผูกมัดมาก แม้นั่นจะมีความรักมาเป็นตัวเชื่อมก้อตาม เราว่ามันน่าสนใจทีเดียวน่ะ และเรื่องความสัมพันธ์สามคนในรูปแบบนี้ก้อน่าสนใจทีเดียว โดยมากแนวสามพีมักจะมาจากเซ็กเป็นตัวหลัก เรื่องนี้ถึงแม้คงปฏิเสธเรื่องเซ็กไม่ได้แต่ก้อไม่ใช่ปัจจัยหลักในการขับเคลื่อนความสัมพันธ์เราว่ามันน่าสนใจทีเดียว รอลุ้นต่อเลยจ้ะ :hao3:
-
โอ๊ยยยย พออ่านฝั่งนี้แล้วเข้าใจความรู้สึกสะใจของราเลยว่าทำไมต้องขำต้องดีใจเบอร์นั้นตอนเปิดประตู วางแผนมาอย่างดีขนาดนี้ ไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ 55555555555555555555555555555555555555
ส่วนคีรีเหมือนโดนหลอกมาตกกับดัก น่าจ๋งจ๋าน ถอดตัวตอนนี้คงไม่ทันนน
แต่สงสารรัญมากกว่า เห็นบอกปกติคู่นอนของคีรีถึงกับสลบ นี่เล่นควบสอง จะรอดไหมมมมมม
-
มาดมั่นว่า3pแบบนี้น่าจะรอดนะ
-
รัญ ใจแข็งก็จริง
แต่ในเมื่อเป็นคนรักคนเดียวไม่เวิร์ค
สองคนอาจจะคานกัน
ที่แน่ๆ รัญ ชอบอารมณ์รักของทั้งคู่
ลองแบบนี้ ก็ดีกว่าอยู่แบบเหงาๆ
ยังไงๆ ทั้งราเชนทร์ คีรี ต้องปรับตัวเพื่อรัญ
เพราะรัญ บอกแล้วนี่ เลือกทั้งคู่ เพื่อตัวรัญเอง
ชอบบบบบ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
เลือดเชียร์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว 555
-
:3123: :3123: :3123:
-
มันจะเริ่มสนุกแล้วสิน่า :hao6: :katai4:
-
โอ้วววว มายก็อดดดด เค้าตกลงกันแล้ว เป็นทีมราคี จะทำไงถึงจะยอมเลิกกลัวความรัก ลดความระแวงว่าต้องอยู่คนเดียวตอนแก่สะทีนะ ถ้าให้ดี ต้องให้ควีนมาดูแลเบี้ยตัวน้อยๆ นี้ด้วย ก้รายได้ทิปรวมของคลับหายไปสองอาทิตย์นี่นา เนอะ ส่งข้อความฟ้องควีน หวังว่าจะไม่โดนพี่แว่นกำจัดข้อความนะคะ
-
แล้วผลจะออกมาเป็นไงน้าาาาาา~
-
จริงๆ ปัญหากก็อยู่ที่หรัญด้วยอ่ะนะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
ตอนที่ 9 : เส้นแบ่ง
ยังครับ วันนั้นไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
ผมรู้นะว่าพวกคุณคิดถึงเรื่องใต้สะดือกัน อยากรู้ว่าพวกเราสามคนจะทำกันยังไง แต่แม้จะอยู่ในโรงแรมกึ่งม่านรูด มีอุปกรณ์ครบครัน พอคิดจะเริ่มกันขึ้นมาก็ไม่รอด ทั้งราเชนทร์และคีรีกีดกันอีกฝ่ายสุดขีด ผมมองพวกเขาตีกันแล้วก็ทิ้งตัวนั่งกึ่งนอน ก่อนจะตบฟูกข้างกายทั้งสองฝั่งเรียกให้ทั้งคู่เล่าเรื่องทั้งหมด
ฟังจบพวกเราก็ง่วงจนหลับไปทั้งอย่างนั้น
พอตื่นเช้ามาคีรีก็ไม่อยู่แล้ว เหมือนกับที่ผมเคยลืมตาแล้วเจอฟูกนอนว่างเปล่าตอนคบกัน แต่ในตอนนี้ ข้างกายผมยังมีราเชนทร์ที่ตัวติดหนึบ กอดก่ายผมอย่างกับตังเม
“ได้คบกันทั้งทีก็อย่าใจร้ายกันนักซี่” น้ำเสียงออดอ้อนแฝงความง่วงงุนของราเชนทร์ทำให้ผมกลอกตา ตอนคบกันผมทั้งสุขล้นและเหนื่อยใจ เพราะเขาแทบไม่สนใจความรู้สึกของคนรอบข้างเลย
มันจะไปรอดจริงๆ น่ะเหรอ
ในเมื่อทุกอย่างก็เหมือนเดิม ราเชนทร์เองก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
ถ้าคีรีไม่อยู่ตรงนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร
ถึงแม้จะฟังพวกเขาเล่าเรื่องข้อตกลงบ้าๆ บอๆ ที่หากไม่ใช่ราเชนทร์คงคิดไม่ได้ แต่ผมก็ไม่มั่นใจเอาซะเลย
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้น
ผมเอี้ยวตัวไปรับสายโดยต้องลากมือปลาหมึกของราเชนทร์ไปด้วย
(( อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายมั้ย ราเชนทร์เกาะแกะเธอรึเปล่า ))
เป็นคีรี
“ตอนนี้สายแล้วนะครับจะบอกว่าอรุณสวัสดิ์ได้ยังไง และเมื่อคืนผมก็หลับสบายดี ส่วนราเชนทร์...” ผมกดวางสายและกดโทรหาคีรีใหม่อีกครั้งแบบเฟสไทม์ แล้วหันกล้องให้ดูว่าราเชนทร์นอนหลับตาฝืนกอดตัวผมไว้ไม่ยอมให้ลุกจากที่นอน
เหมือนผมกำลังฟ้องเขาเลย
“ส่งโทรศัพท์ให้ฉันคุยกับเขา”
ผมทำตามทันทีโดยการยกโทรศัพท์จ่อหูราเชนทร์ที่ไม่กระดิกตัว และยิ่งกอดผมแน่นขึ้นด้วยซ้ำเมื่อได้ยินเสียงคีรี
ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรหรอกนะ แต่ไม่นานราเชนทร์ก็ยอมปล่อย ค่อยยังชั่ว...
“คุณรู้ได้ยังไงน่ะว่าผมตื่นแล้ว”
ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน โดยที่ยังเปิดหน้าจอคุยกับคีรีไปด้วย
(( ที่ห้องนั้นมีกล้องวงจรปิด ฉันเห็นทุกอย่างแม้จะอยู่ที่บริษัท ))
“หืม เล่นงี้เลยเหรอครับ” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แม้จะไม่ชอบที่โดนรบกวนความเป็นส่วนตัว แต่ถ้าคีรีจัดการราเชนทร์ได้ผมก็โล่งใจ “แล้วนี่คุณพักงานเพื่อโทรมาช่วยผมเลยเหรอ”
(( ฉันอยากบอกอรุณสวัสดิ์กับเธอต่างหาก ))
หัวใจอุ่นวาบอย่างประหลาด คีรีมักทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีความรักแบบป็อปปี้เลิฟ
“ผมอาบน้ำก่อนนะ คุณเองก็ไปทำงานเถอะ”
(( ถ้าราเชนทร์ทำตัวงี่เง่าก็โทรมาล่ะ ))
“ผมอยากรู้จังว่าคุณพูดอะไรกับเขา”
(( แค่บอกว่าจะกลับไปหักกระดูกถ้าเขาทำตัวรุ่มร่ามเท่านั้นเอง ))
คราวนี้ผมหัวเราะออกมาสุดเสียง เพราะรู้ว่าคีรีทำได้อย่างที่พูดจริงๆ และเขาก็ไม่เกรงกลัวอิทธิพลของราเชนทร์ที่อาจจะสั่งให้คนมากระทืบคืนทีหลังด้วย ให้ตายสิ พวกเขานี่เป็นคู่กัดที่สมน้ำสมเนื้อกันโดยแท้
(( เธอสบายใจก็ดีแล้ว ))
ต่อให้ไม่รัก แล้วจะไม่ให้หวั่นไหวกับคีรีได้ยังไง
ตอนคบกันเขาก็ทำตัวน่ารักอย่างนี้ เอาเอาเอาใจผมอย่างกับเป็นเด็กน้อยที่ต้องดูแลไม่ห่าง
“ขอบคุณที่เป็นห่วงผมตลอดนะครับ ตอนเย็นเจอกันนะ”
ผมวางสายจากคีรีแล้วอาบน้ำก่อนใช้ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง ถ้าเป็นสองสัปดาห์ก่อน หลังคุยกับคีรีเสร็จผมจะอารมณ์ดีแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะพอเดินออกมาเจอห้องว่างเปล่า ก็กลายเป็นความเหงาหงอยและอดตัดพ้อไม่ได้ว่าผมคบกับคนรักผ่านโทรศัพท์หรือยังไง
แต่ครั้งนี้มีราเชนทร์รอผมอยู่
และเขาก็ไม่กล้าทำตัวรุ่มร่ามแล้วด้วย
“คุณเอาเสื้อผ้าผมไปไว้ไหนครับ”
“หอมแก้มกันก่อนสิแล้วฉันจะบอก”
มองคนชี้แก้มตัวเองอย่าหน้าไม่อาย ผมที่กำลังอารมณ์ดีเพราะคีรีก็พลอยนึกสนุกเล่นกับเขาด้วย
ราเชนทร์เบิกตากว้างเมื่อผมไม่เพียงแค่หอมแก้ม แต่จุ๊บปากเขาเลย
“รัญ~~ นายจะทรมานให้ฉันคลั่งตายเลยใช่มั้ย”
ผมเปิดรูปคีรีต่อหน้าราเชนทร์ที่เกือบจะถลาตัวเข้ามากอดและคาดว่าจงใจจะถกผ้าเช็ดตัวเตรียมควักเตรียมล้วงและอาจจะ xxx ต่อจากนั้นได้ทันท่วงที
“ชิ หมดอารมณ์เลย”
ราเชนทร์สบถและเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่คิดเกาะแกะผมอีก นี่มันช่าง...สุดยอด!
ผมเดินหาเสื้อผ้าระหว่างรอราเชนทร์แต่งตัว ก่อนจะเจอข้าวของของตัวเองอยู่ในลังใต้เตียง แอบได้เนียนจริงๆ...หลังแต่งตัวเสร็จผมก็แชทคุยกับคีรี เพราะราเชนทร์อาบน้ำนานเสมอ ผมเข้าใจนิสัยข้อนี้ของเขาได้ตั้งแต่ตอนคบกัน คุณชายแสนสำอางอย่างเขาจะมัวแต่ฮัมเพลง ค่อยๆ ฟอกตัว ค่อยๆ สระผม กว่าจะใส่เสื้อพรมน้ำหอมเสร็จ บอกเลยว่าไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง
พวกเราชวนกันออกไปทานข้าวเที่ยงรองท้อง แน่นอนว่าคนใจป้ำช่างเปย์อย่างหมอนี่ต้องพาผมไปนั่งกินร้านอาหารฝรั่งเศสจิบไวน์แต่หัววัน ยังดีที่ตอนเย็นคีรีบอกว่าจะเป็นคนเลี้ยง เพราะถ้าเจอแบบนี้ติดกันหลายๆ มื้อมีหวังเลี่ยนจุกอก ผมเป็นปุถุชนคนธรรมดานะครับ ไม่เหมือนราเชนทร์ที่มีพ่อครัวประจำทำให้ทานแต่เด็กหรอก
“คิดอะไรอยู่หืม”
ราเชนทร์ที่นั่งเท้าแขนวางมาดเชยคางผมที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาคิดว่าเย็นนี้จะทานอะไรดี คีรีเป็นพวกกินง่ายไม่เรื่องมาก และค่อนข้างตามใจผมมากกว่า
“คงไม่ใช่ว่ากำลังหาเหตุมาบอกเลิกอีกนะ ยังไม่ครบสามวันเลย อย่าเพิ่งคิด”
“อะไรของคุณเนี่ย” ผมมองสายตาระแวดระวังที่รีบพูดดักอย่างนึกขัน “ผมนึกถึงมื้อเย็นอยู่ต่างหาก”
“คิดอะไรมาก กินร้านประจำฉันก็ได้นี่”
“แต่ผมอยากกินอาหารไทยมากกว่า คีรีบอกว่าจะเลี้ยง”
มือที่ยกไวน์ขึ้นจิบของราเชนทร์ชะงักทันที
“อารมณ์ดีจังนะเวลาพูดถึงคีรี”
“หึงเหรอครับ” ผมถามเสียงเรียบเรื่อย หั่นสเต็กที่สั่งมาทานคู่กับมันบด “คุณเป็นคนเสนอเรื่องคบกันสามคนเองนะ”
“ฉันเสนอ แล้วฉันหึงไม่ได้รึไง”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ผมตอบไม่รู้สา ก่อนจะยื่นส้อมที่จิ้มเนื้อพอดีคำจ่อปากราเชนทร์ บรรเทาสายตาหึงหวงลงกลายเป็นความหวานซึ้งจนเรียกได้ว่าหยาดเยิ้ม
“กลับไปทำกันมั้ย” ราเชนทร์ถามหลังกลืนเนื้อชิ้นลงคอ แถมยังอ้าปากยื่นหน้าเข้าใกล้อย่างกับลูกนก
“ไม่รอคีรีเหรอครับ” ผมยอมตามใจ หั่นสเต็กไปเรื่อยๆ เพราะใกล้อิ่มพอดี
“รอทำไม ถึงจะคบสามคน แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเซ็กซ์สามคนนี่ เมื่อวานไม่เห็นเราตีกันเหรอรัญ”
เห็นสิ ถึงได้ไม่ตอบตกลง
ประเด็นคือผมรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับคีรี
ถ้าต้องการจะประคองความสัมพันธ์ไปให้รอด อย่างน้อยก็ไม่ควรมีเรื่องปกปิดลับหลัง โดยเฉพาะด้านความสัมพันธ์ทางกายที่นับเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้ชาย
ก่อนอื่นผมต้องทำให้พวกเขาสองคนยอมสมานฉันท์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ให้ผมเป็นคนกลาง คอยบอกให้พายไปทางนั้นทางนี้โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลงแรงเองด้วยกลัวจะไปช่วยอีกฝ่าย แบบนี้เรียกว่าคบกันสามคนที่ไหนล่ะ เป็นผมจับปลาสองมือโดยที่พวกเขาเอาแต่ถีบกันเองต่างหาก!
ถ้าคลี่คลายความขัดแย้งนี้ไม่ได้ สงสัยอาถรรพ์สามวันจะกลับมาอีกครั้ง
เพราะถึงราเชนทร์จะแก้ปัญหาเรื่องนิสัยที่ทำให้ผมปวดหัวได้โดยมีคีรีขู่ และคีรีจะแก้ปัญหาเรื่องเวลาได้โดยให้ผมอยู่กับราเชนทร์ แต่บรรยากาศตอนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาสามคนนั้นเป็นอะไรที่ออกจะกระอักกระอ่วนมากกว่า พวกเขาสองคนอาจไม่สนใจเพราะมองแต่ผมเป็นหลัก แต่คนที่ต้องคอยรักษาน้ำใจทั้งคู่อย่างนายหรัญญ์คนนี้เนี่ยล่ะ ที่อึดอัดแทบแย่!
“ที่รักจ๋า ทำกันเถอะนะ นะ”
สีหน้าราเชนทร์อย่างกับคนจะลงแดง
“ผมต้องไปทำงานตอนเย็น รอเลิกงานก่อนแล้วกันครับ”
“งั้นก็มีไอ้คีรีด้วยน่ะสิ”
ผมไม่ตอบแต่จิ้มสเต็กเข้าปากตัวเอง เล่นเอาราเชนทร์อ้าปากเก้อ
“ไม่เอาน่ารัญ นายนั่นแหละที่จะไม่ไหว สองคนเชียวนะ”
สมเป็นราเชนทร์นักล่ะ พอเถียงไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องทำเป็นห่วงใยร่างกายผมซะอย่างนั้น
“ถ้าไม่ลอง จะรู้เหรอครับ”
“นายพูดเองนะรัญ”
ผมอมยิ้มกับคำท้าทาย
ใช่ ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง...ที่ผมเข้าใจทั้งตัวราเชนทร์และคีรีดีขนาดนี้ ก็เพราะผมเฝ้าสังเกตพวกเขาตลอดเวลาที่คบกัน หากไม่รับรู้ด้วยตัวเองแล้ว จะตัดสินใจได้ยังล่ะว่าควรจะเลิกหรือไม่เลิก
ราเชนทร์เพิ่งพูดดักอยู่แท้ๆ แต่ผมก็คิดไกลไปจนถึงหาวิธีประนีประนอมแล้ว
ถ้าประคองกันได้ถือว่ารอด
แต่ถ้าไปไม่ไหวก็ถือว่าร่วงล่ะนะ
บริษัทของคีรีทำงานตอนเจ็ดโมงครึ่งและเลิกตอนสี่โมงครึ่ง ถ้ามีงานต่อเขาจะนำกลับมาทำที่ห้องเพื่อใช้เวลาอยู่กับผม และบางทีก็กลับมาเร็วกว่านั้น พวกเรามักนัดกันที่ร้านอาหารเลยเพื่อประหยัดเวลา เพราะผมต้องเข้าคิงส์คลับตอนหกโมง
ราเชนทร์บ่นตลอดทางตอนผมบอกชื่อร้านอาหารไทย ครับ...ร้านอาหารไทยอย่างพวกส้มต้ม ลาบน้ำตกน่ะนะ
กระเพาะอาหารชั้นสูงอย่างคุณชายท่านนี้ไม่สันทัดอาหารภาคอีสานสักเท่าไหร่ ทั้งที่เป็นของโปรดปรานผมกับแมนเลยด้วยซ้ำ และเพิ่งมารู้ว่าคีรีเองก็ชอบทานต้มแช่บเมื่อตอนคบกันนี่ล่ะ
เมื่อก่อนเวลาราเชนทร์ถามว่าผมอยากกินอะไรแล้วตอบตามใจอยาก ผมมักถูกเลี่ยงและโดนเสนอทางเลือกอื่นทุกที แต่ตอนนี้เราอยู่กันสามคน ใช้วิธีออกความเห็นสามเสียง ผมเลยพาคนที่เพิ่งจิบไวน์ตอนสายมานั่งร่วมโต๊ะสำเร็จ อย่างน้อยผมก็ไว้หน้าราเชนทร์โดยเลือกร้านมีเครื่องปรับอากาศและค่อนข้างใหญ่โตเหมาะสำหรับนักท่องเที่ยวมากกว่าคนไทย
และผมก็รู้ว่าทำไมราเชนทร์ถึงชอบบ่ายเบี่ยง
เขาทานเผ็ดไม่ได้เลย เข้าขั้นเด็กน้อยสุดๆ!
อ้อ ที่แท้ก็กลัวเสียหน้า
ผมมองคนปากแดงที่พยายามฝืนสู้ตายงัดกับคีรีแล้วส่ายหน้าพลางรินน้ำเปล่าให้ นี่เป็นความผิดพลาดของผมเองที่ไม่เคยรู้ว่าราเชนทร์ไม่สันทัดอาหารรสจัด มิน่าล่ะชอบนักพวกอาหารต่างชาติที่ไม่ต้องปรุงรส
แต่เขาไม่พูดแล้วยังอมพะนำตลอด ผมจะรู้ได้ยังไง
ผิดกับคีรี เขาทานเผ็ดเก่งมาก นั่งกินส้มตำกับผมหน้าตาเฉย อากัปกริยาตอนใช้ช้อนกับส้อมนั้นลื่นไหลสวยงามยังกับตักเส้นพาสต้า ผมเองก็ต้องรักษาความสะอาดทำตามน้ำไปแม้ว่าปกติจะชอบใช้มือจกเวลาอยู่กับแมนก็ตาม
ผมต้องไว้หน้าพวกเขาสักหน่อย
เห็นผมขยันเปรียบเทียบอย่างนี้แต่ไม่ได้นึกโทษคนใดคนหนึ่งหรอกนะ เพราะผมรู้ข้อเสียของพวกเขามาตั้งนานแล้ว และรับได้นานมากแล้วด้วย เหลือก็แต่ใครบางคนที่ไม่ยอมรับตัวเองสักทีเนี่ยล่ะ เอาเป็นว่า...ที่ยกมาเปรียบเปรยบ่อยๆ ก็เพื่อให้เห็นภาพว่าราเชนทร์กับคีรีต่างกันแค่ไหน ไม่ใช่ว่านึกรักพิศวาสใครมากกว่าหรอก
หืม ผมรักราเชนทร์มากกว่า?
อันนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่ผมก็ผูกพันกับคีรีมากกว่าเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากันไปเถอะ
ดูสิ พอรู้ว่าราเชนทร์ทานเผ็ดไม่เก่งผมก็ดูแลเขาดีจะตายไป คอยรินน้ำและสั่งของหวานอย่างบัวลอยมาช่วยแก้อาการ กับคีรีก็ไม่ได้ละเลย หันไปตักกระดูกอ่อนในถ้วยต้มแซ่บให้เพราะจำได้ว่าเขาชอบ
เห็นเงียบๆ อย่างนี้แต่ผมเก็บตกทุกรายละเอียดเลยนะ
เวลาเลิกกับแฟนเก่าทีไรผมเลยต้องเป็นฝ่ายพูดทุกที และปฏิกิริยาตอบรับก็เล่นเอาปวดอกปวดใจตลอด
อืม...ยกเว้นแฟนคนแรก แต่ก็เพราะแฟนคนแรกนั่นแหละที่ทิ้งผมเอาดื้อๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแต่พอจากไปผมกลับเหมือนไม่รู้จักเขาเลย หลังจากนั้นผมจึงตั้งอกตั้งใจที่จะเรียนรู้คนรักให้มากที่สุด อย่างน้อยก็จะได้ไม่ถูกทิ้งด้วยความรู้สึกมึนตื้อไปไม่เป็นอย่างนั้น มันเจ็บสุดในชีวิตแล้ว
ชักจะย้อนความไปกันใหญ่ เอาเป็นว่าสถานการณ์บนโต๊ะอาหารราบรื่นดี ผมดูแลแฟนทั้งสองคนอย่างเท่าเทียม เสียอย่างเดียว...ปัญหาที่ผมคิดไว้แล้วนั่นแหละ ทั้งราเชนทร์และคีรีทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นหัวหลักหัวตอไม่มีตัวตน คบกันสามคนแต่แย่งพูดแต่กับผม ทำเอาอยากจะแยกร่างให้รู้แล้วรู้รอด
อย่างกับเด็กสองคนที่แย่งตุ๊กตาตัวเดียวกัน
ราเชนทร์ที่เสนอเรื่องคบสามคนขึ้นมาไม่ได้คิดแผนรองรับเลยว่าจะผูกมิตรกับคีรียังไง พอๆ กับคีรีที่ตกลงปลงใจเดินลงหลุมโดยไม่แม้แต่จะไตร่ตรองว่าบรรยากาศมันอิหลักอิเหลื่อขนาดไหน
ผมปวดหัวจะตายแล้ว
ที่ขำไม่ออกคือทั้งคู่ต่างคิดว่าต่อให้เป็นแบบนี้ต่อไปก็คบกันรอดซะงั้น ไม่รู้เอาซะเลยว่ามันจะไปทำได้ง่ายๆ ที่ไหน!
ปัญหาบังเกิดทันทีเมื่อพวกเราทานข้าวเสร็จและเดินมาที่ลานจอดรถ
รถบีเอ็มสีขาวและสีดำจอดขนานกัน คนขับสองคนต่างจับมือผมคนละข้าง
“ฉันไปส่งเธอเอง” คีรี คนทางซ้ายพูดพร้อมบีบมือผมแน่นไม่ปล่อย
“ไปกับฉันเถอะนะรัญ ยังไงฉันก็ต้องนั่งเฝ้าแฟนคนดีอยู่แล้ว” ราเชนทร์ คนทางขวาที่กุมมือผมจนชื้นไปหมดเอ่ยต่อทันควัน
“ไหนๆ คีรีก็ต้องมารับผมที่คลับอยู่แล้ว งั้นนั่งรถเขาไปด้วยกันเลยดีมั้ยครับ” ผมพยายามเกลี้ยกล่อม ที่เลือกคีรีเพราะเห็นว่าเป็นกลางที่สุด เพราะเขาต้องกลับไปพักผ่อนแล้วค่อยวกมารับผมทีหลัง ถ้าเกิดผมไปกับราเชนทร์ คีรีก็จะไม่มีเหตุผลที่จะมาส่งผมเลย ให้ขับรถตามก็สิ้นคิดไปนิด
“ไม่ๆๆ ให้คนบางคนกลับไปก่อนสิ ไว้มารับรัญค่อยนั่งรถมันก็ได้ แต่ขาไปให้ฉันไปส่งสิ ทางเดียวกันไปด้วยกัน ประหยัดน้ำมันไม่ต้องวกไปวกมาไง” ราเชนทร์พูดทั้งรอยยิ้มกว้าง เหมือนคนใจกว้าง แต่ก็นั่นแหละ...เขาใจแคบสุดๆ
“ให้ผมไปกับคุณแล้วนั่งรถคีรีกลับ?”
“ใช่!”
ผมมองคีรี ท่านประธานดันพยักยอมรับด้วยซะงั้น นี่คิดจะคบกับผมโดยทำเป็นชังขี้หน้ากันอย่างนี้น่ะเหรอ
พวกเขาไม่ได้คิดถึงใจผมที่นั่งไปกับอีกคนและกลับกับอีกคนเลยใช่มั้ย!?
ให้ไปกับราเชนทร์ มองคีรีขับรถกลับห้อง แล้วนั่งรถคีรี มองราเชนทร์ขับรถตามหลังเนี่ยนะ!
ผมยิ้ม
มองทั้งคู่ที่เออออทำเป็นสมัครสมานสามัคคีแล้วก็ยิ้ม
เวลาเจอปัญหา ผมมักพิจารณาอย่างใจเย็นและค่อยๆ แก้ไปทีละเปลาะ
ถ้าครั้งแรกทำไม่สำเร็จก็เริ่มครั้งที่สอง ถ้าครั้งที่สองไม่สำเร็จก็เริ่มครั้งที่สาม
การคบกันต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองคน อืม...สามคน แต่ถ้าผมหัวหมุนอยู่คนเดียวโดยที่พวกเขาไม่คิดให้ความร่วมมือเลย ผมก็ไม่รู้ว่าจะลงทุนลงแรงไปทำไมเหมือนกัน
และถ้ากลายเป็นความฝืนทนมองไม่เห็นทางออกเมื่อไหร่...
...ก็เตรียมนับเวลาถอยหลังได้เลย
ตอนคบกับราเชนทร์ผมไปนอนบ้านสองชั้นหลังใหญ่คนรับใช้เพียบของเขา ตอนคบกับคีรีผมก็ไปนอนที่คอนโดสะอาดเป็นระเบียบ แต่ตอนนี้พอคบทั้งสองคน กลับต้องมานอนที่โรงแรมกึ่งม่านรูดอันเป็นธุรกิจของพวกเขาซะงั้น
ครับ หลังเลิกงาน ผมนั่งรถของคีรีกลับปริ้นส์รูม
ราเชนทร์เสนออยู่หรอกว่าถ้าไปบ้านเขาจะสะดวกกว่า กว้างกว่า ใหญ่กว่า และมีห้องรับรองสำหรับคีรีด้วย แต่ท่านประธานจะไปยอมได้ยังไง สุดท้ายท้ายสุดเลยมาทางสายกลาง ต่างย้ายเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้จำเป็นมาที่นี่แทน
เดิมทีราเชนทร์กับคีรีก็มีห้องส่วนตัวที่ปริ้นส์รูมอยู่แล้ว ห้องที่พวกเราใช้ในปัจจุบันไงล่ะ แต่นั่นเป็นห้องของราเชนทร์ที่ทุ่มงบไม่อั้นเพื่อความสบายของตัวเอง ทางด้านคีรีที่ไม่มากเรื่องเท่าเลยมีอีกห้องที่เล็กกว่ามากอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งคงรองรับพวกเราสามคนไม่ไหว
“วันนี้เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ”
ผมตอบคำถามของคีรีด้วยสีหน้าเรียบเฉย การทำงานในคิงส์คลับยังคงวุ่นวายเหมือนทุกวัน แมนเข้ามากระแซะผมเรื่องราเชนทร์ที่กลับมานั่งหน้าสล๋อนตรงหน้าบาร์เหมือนเดิม เขาคิดว่าผมกลับไปคบกับแฟนเก่าอีกครั้งเดาจากที่ผมไม่กลับห้อง และคอยยืนคุยกับราเชนทร์ไม่ได้ให้ใครรับหน้าแทน
แต่ป่านนี้คงยืนมึนไปแล้วเพราะผมพอเลิกงานผมดันขึ้นรถไปกับคีรีซะงั้น
พรุ่งนี้มีหวังโดนสาวไส้ถามแน่ๆ แล้วผมจะพูดยังไม่ให้แมนมองผมแปลกๆ จนตัดเพื่อนล่ะเนี่ย
คีรีมารับผมทั้งชุดนอนผ้าดิบมันเงาขายาวแขนยาว แต่สวมเสื้อคลุมสีดำทับมาด้วยอย่างรู้กาลเทศะ พอถึงห้องเขาก็นั่งเปิดคอมพิวเตอร์นั่งตรงโต๊ะทำงานข้างเตียงที่ไม่รู้ว่าเพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยคงเตรียมย้ายสำมะโนครัวมาแล้ว
“รัญจ๋า อาบน้ำด้วยกันมั้ย” ราเชนทร์ที่แก้ผ้าไปแล้วครึ่งตัวหันมาถามผมทั้งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ตามสบายเถอะครับ” ผมหันหน้าหนีไม่สนใจ มองคนแย่งเข้าห้องน้ำแล้วไปนั่งบนเตียงชะโงกหน้าเข้าหาคีรี
“เรื่องเสื้อผ้าจะทำยังไง ผมต้องรีดผ้าตรงไหน”
“ไม่ต้องห่วง ปริ้นส์รูมมีแผนกซักรีดอยู่แล้ว เธอเอาเสื้อใส่ตระกร้าเดี๋ยวแม่บ้านก็มาทำความสะอาดห้องแล้วเก็บไปจัดการเองนั่นแหละ”
ผมพยักหน้ารับ พอเดาว่าทั้งสองคนไม่เคยจัดการเรื่องนี้เองหรอก
“ประตูสองบานนั่นเชื่อมต่อไปอีกห้องรึเปล่าครับ” ผมชี้ไปที่ประตูไม้ติดไฟเขียวเจ้าปัญหา
“ไม่หรอก เป็นห้องมืดเหมือนกับบริการปกติทั่วไปนั่นแหละ” คีรีตอบอย่างว่าง่าย “ถึงที่นี่จะเรียกว่าปริ้นส์รูม แต่ห้องนั้นต่างหากคือความหมายของปริ้นส์รูมของจริง ภายนอกโรมแรงที่หรูหราฟุ้งเฟ้อ เมื่อเข้าไปในห้องทุกคนก็กลายเป็นแค่คนธรรมดาตัวเปลือยเปล่า...”
“แม้ว่าจะเป็นปริ้นส์(เจ้าชาย)ก็ตาม”
“ใช่ มันคือความหมายในเชิงตรงกันข้ามที่ขัดกับความเป็นจริงน่ะ” คีรีพยักหน้ารับ ดูดีใจที่ผมเข้าใจง่าย อาจเพราะหุ้นส่วนอีกคนดันคิดในอีกแง่ล่ะมั้ง “เดิมทีห้องนี้มีประตูแค่บานเดียว แต่เพราะอยากให้เธอมีตัวเลือก เลยต้องทุบสร้างอีกบานขึ้นมาแล้วติดสัญญาณไฟ”
“งั้นก็เป็นแค่สัญญาณไฟปลอมๆ ไม่มีระบบล็อกอัตโนมัติใช่มั้ยครับ”
“ใช่”
“และก็มีแค่ห้องเดียว ไม่ใช่สองห้อง”
“ใช่ เป็นห้องเดียวสองประตูเฉยๆ” คีรีที่นั่งเช็คเมลหันเก้าอี้มาหาผม “เธอคิดอะไรอยู่รึเปล่า”
“เดาดูสิ” ผมยิ้ม ถอดแว่นของเขาวางข้างเตียง ก่อนจะหลับตารับจูบที่แลกลิ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ถ้าคิดจะทำกันขึ้นมากว่าราเชนทร์จะอาบน้ำเสร็จพวกเราคงเสร็จไปยกนึงแล้ว แต่พอคีรีเริ่มล้วงมือเข้ามาในเสื้อ ผมก็หยิกหลังมือเขาพร้อมแย้มยิ้มซุกซน “ผมยังไม่อาบน้ำเลย”
คีรีหอมแก้มผมทิ้งท้ายก่อนจะโอบเอวผมให้ขึ้นนั่งตัก ระหว่างนั้นก็ทำงานไปด้วย
ราเชนทร์ออกมาเห็นเข้าก็ผิวปากอย่างไม่พอใจ
“เกินหน้าเกินตาไปหน่อยแล้ว มานี่มารัญ” เขาลากผมลงมาทันที แถมยังกอดไว้ทั้งตัวอย่างกับเด็กหวงของ จ้องตาคีรีอย่างกับประกาศกร้าวว่า ‘นี่ของฉันนะเฟ้ย!’
“ผมจะไปอาบน้ำแล้ว” ผมตบอกราเชนทร์เบาๆ ให้เขาปล่อยมือ ยังดีที่เขาทำตาม แม้จะจับหน้าผมเข้าไปประกบจูบดังจ๊วบแล้วหันไปยักคิ้วยั่วใส่คีรีอย่างกับท้าทายอย่างนั้นล่ะ
ผมลอบถอนหายใจเฮือก หมดปัญญาจะจัดการกับสองคนนี้จริงๆ
หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ เดินออกมาอีกครั้งทั้งราเชนทร์และคีรีก็ครองห้องกันไปคนละฝั่ง คีรียังนั่งอยู่หน้าจอคอมฯ พอเห็นผมสวมชุดนอนก็เตรียมปิดจอปิดไฟ ส่วนราเชนทร์ที่นอนกระดิกเท้าบนเตียงซีกขวาเล่นโทรศัพท์ ก็รีบอ้าแขนอย่างกับรอให้ผมโถมตัวเข้าหา
“จะทำกันรึเปล่าครับ” ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
คีรีตาวาว ส่วนราเชนทร์ถึงกับรีบเก็บโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นเตรียมเปลื้องผ้า แต่ไม่ทันจะกระโจนหาผมที่ยืนกอดอกรอ พวกเขาทั้งคู่ก็หันมาถลึงตาใส่กัน อย่างกับว่าถ้าใครฝืนถ่างตาสู้ได้นานกว่าจะได้ก้าวเข้าใกล้ผมอีกก้าวหนึ่งอย่างนั้นละ
“พวกคุณจะจ้องกันอีกนานมั้ย ก็เข้ามาทั้งคู่นั่นแหละ”
“แต่...” คีรีมองราเชนทร์ด้วยสายตาเหมือนมองส่วนเกิน
“เอาแบบนี้สิรัญ วันคู่ของฉัน วันคี่ของมัน สลับกันคนละวันจะได้ยุติธรรมไง” ราเชนทร์อาการหนักขนาดไม่เรียกชื่อคีรีด้วยซ้ำ
“ได้ งั้นคุณวันคี่ คีรีวันคู่ ไปได้แล้วครับเชนทร์”
“ดะ...เดี๋ยวสิ ฉันต่างหากที่วันคู่”
เฮอะ เพราะรู้ว่าวันนี้วันคู่ไงล่ะถึงได้สลับคำ
“ออกจากห้องได้แล้วเชนทร์”
โดนไล่ขนาดนี้มีหรือคนมั่นหน้าจะยอมไป ราเชนทร์ทำเป็นหูทวนลมทั้งที่ตายังจ้องคีรีเหมือนถ้าผมไม่ไล่เขาจะทำเอง แล้วคิดว่าคีรีที่ได้ผมเข้าข้างจะยอมถอยเหรอ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากโดนทิ้งทีหลังทั้งที่เพิ่งคบกันทั้งนั้น กลายเป็นว่าสองหนุ่มแทบจะซัดกันนัวด้วยสายตาไปแล้ว
มองพวกเขาที่สร้างสังเวียนกลางอากาศผมก็เดินสวนไปทิ้งตัวนอนกับเตียง หยิบผ้าห่มคลุมโปงตะแคงข้างไม่คิดรออีก
ตอนแรกนึกว่าลับหลังผมจะได้ยินเสียงตุบตับสักหน่อย แต่สุดท้ายท่ามกลางความเงียบ...ที่นอนข้างตัวผมพลันยุบตัวลง พร้อมกับอ้อมแขนโอบกอดจากด้านหลังคล้ายปลอบโยน
“ขอโทษ...”
เจ้าของประโยคย่อมเป็นคีรี เขากดจูบหลังคอผมเบาๆ ผ่านผ้าห่ม
“ราตรีสวัสดิ์รัญ” ราเชนทร์เองก็ตามน้ำ พยายามสอดแขนมารองใต้คอแล้วพับแขนคอยลูบกลุ่มผมของผมจนเคลิ้มชวนหลับใหล
ความอบอุ่นนั้นพอทำให้พอมีกำลังใจบ้าง ถ้าไม่ใช่...
“เอามือออกไปสิวะ” ราเชนทร์เหน็บคีรีที่กอดเอวผมแน่น
“งั้นก็เอามือข้างบนออกไปสิ”
ไม่ไหวๆ ผมเปลี่ยนเป็นนอนหงาย หยุดเสียงถกเถียงของทั้งคู่ให้กลายเป็นความสงบ แต่ราเชนทร์ก็ยังสอดแขนรองใต้ศีรษะผม แล้วยังพยายามรั้งให้เอี้ยวหน้าไปทางเขา ส่วนคีรีกอดเอวยึดแน่น กลายเป็นว่าผมต้องนอนตัวเอียงไปคนละด้าน ทุลักทุเลสุดๆ
...วันแรกจบลงด้วยประการฉะนี้
-----------------------------
ตอนย้อนความที่รัญคบกับราเชนทร์ จะเห็นว่าน้องไม่ได้จู่ๆ ก็บอกเลิก แต่ทั้งบอกทั้งเตือน ถึงขนาดด่าต่อหน้าให้คิด แต่ราเชนทร์ก็ไม่สนใจ รัญรักถึงขนาดยอมให้โอกาสว่าถ้าราเชนทร์ขอโทษสักหน่อยจะพอยื้อไปได้ แต่เพราะราเชนทร์ยังไม่รู้ตัวเอง รัญเลยหมดความอดทนและบอกเลิก
ส่วนตอนของคีรี อันนี้เป็นปัญหาที่ไร้ทางออกของจริง แม้คีรีจะพยายามโทรมาหา และรัญเองก็ชวนคุยทั้งที่ก็ไม่ใช่คนหาเรื่องพูดก่อน แต่ก็อย่างในตอนนี้ที่น้องบอก พอวางสายทุกอย่างก็จบ เหมือนคบคนรักผ่านโทรศัพท์ แบบนี้อยู่คนเดียวเหมือนเดิมก็ได้ เลยเลิกรากันไปแม้คีรีจะพยายามเข้าหาแล้วก็ตาม
เอาจริงๆ แล้วหรัญญ์ที่ดูนิ่งๆ ไร้อารมณ์ในบางครั้ง เพราะใจเย็นมากๆ เป็นผลจากการใช้ชีวิตคนเดียวที่เกิดจากการตัดสินใจผิดพลาดครั้งเดียวในชีวิต ไม่อยากเสียใจภายหลังอีก เลยเด็ดขาดกับตัวเอง และออกจะเด็ดเดี่ยวเอาเรื่อง แต่ใช่ว่าจะไม่มีข้อเสีย เพราะน้องมีสกิลคิดเองเอออเองสูงทีเดียว บางทีก็คิดมากเกินไปเหมือนกัน (ฮา)
อนึ่ง ชื่อเรื่อง ‘ระวัง...เขตอันตราย’ มาจากสายสัมพันธ์ของสามคนนี้ที่เหมือนขีดเส้นแบ่งไว้ ถ้าใครล้ำไปก่อน หรือใครใช้วิธีที่ไม่ถูก ก็เหมือนจะโดนระเบิดฆ่าตัวตายไป...อะไรประมาณนี้ค่ะ ส่วนใหญ่สามพีตัวเมะมักเป็นเพื่อนสนิทหรือญาติ ทำให้ค่อนข้างดองกันง่าย เราเลยอยากแต่งแบบถ้าเอาคนที่ต่างคนต่างไปมารวมกัน จะเกิดปัญหาและแก้ปัญหายังไง
เพจนักเขียนที่กระซิบว่าใครรอNCตอนหน้ามีเฮค่ะ
(https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
รัญ เหมือนเป็นคนดูแล เด็กสองคน
คนหนึ่งก็ดื้อ ทำอะไรตามใจตัวเอง
อีกคนก็ ไม่ยอม
แทนที่คืนแรก หรือคืนที่สอง
จะสุขสมกัน สมกับที่รอคอย ก็อดกันไปหมด :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao3: :hao3:
-
รอเฮตอนหน้า :hao6:
-
มันจะรอดกันใช่มั้ยทั้งสามคน 555555555555
ถ้าคีรีกับราเชนทร์ยังตีกันแบบนี้ก็เตรียมนับถอยหลังได้เลย 5555555
-
หึหึ งานปรามเด็กครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
-
มัวแต่ตีกันระวังจะอดแดรกทั้งคู่นะจ๊ะเด็กน้อยทั้งสอง อิออ
รัญจ๋าเป็นหม่ามี้ต้องพยายามรักทั้งสองให้เท่าเทียมนะ วันคู่วันคี่ก้อดีแค่เฉพาะช่วงแรกๆนั่นแหละ
-
#ราคี นี่เอาฮาใช่มั้ย หลังจากผ่านมาพอประมาณเราเลือกทีมได้แล้ว ขออยู่ทีม #คีรีขัน แล้วกันค่ะ แบบอิตาเชื้อรามันน่าหมั่นไส้จริงๆ
-
จะรอดูความปรองดองของคีรีกับราเชนทร์ ยังไม่ถึงนับเวลาถอยหลังเนอะ ของยาวๆก่อน
-
:m20:
-
เดี๋ยวโดนนับถอยหลังอีกหรอก
-
#ทีมรอncค่ะ อยากรู้จริงๆว่า จัดรัญจะจัดการยังไง ทั้งๆที่สองคนนั้นกัดกันจะตายย หึหึ
-
เหมือนรัญเป็นแม่ แล้วมีลูก 2 คนเลย
คีรีเป็นลูกคนโต ดื้อเงียบ
ราเชนทร์เป็นลูกคนเล็ก งอแง เอาแต่ใจ
แม่ทำไงดีแม่ทำไงดี
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
55555555555555555
ท่ายากจริงๆ
-
น่าหนักใจแทนน้องรัญจริงๆ
-
:impress2: :impress2:
-
ถ้าสองคนนี้ไม่ได้กัน สามัคคีกัน ก็เตรียมนับถอยหลังเลย
-
:z1: รอเฮอีกคน :hao6:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็เห็นใจเชนอยู่นะ รัญร้องหาแต่คีรี รอคีรี
-
ถ้าจะตีกันขนาดนี้ 5555 :hao3:
-
รอตอนหน้าค่ะ ขอแจ่มๆ :hao7:
-
พี่เชื้อราเหมือนเด็กเลย
คีรีก็หน้ามึน
เหนื่อยแทนหนูรัญ 5555
ถ้าหนูรัญไม่โอเคกับราคีย้ายมาอยู่บ้านพี่ก็ได้นะ อิอิ :mew1:
-
เรื่องนี้สนุกจังเลยค่ะ เป็น3pที่น่าติดตามมากๆ
คืออ่านไปลุ้นไปเอาใจช่วยให้คบกันได้ตลอดรอดฝั่ง ถึงจะดูท่าว่ารัญคงต้องเหนื่อยน่าดู
แต่ก็จะรอลุ้นให้2เมะนั้นเขาหาหนทางปรับเข้าหากัน เพื่อให้เป็นรักที่ลงตัวและมีความสุขนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
คือไม่รู้จะขำดีไหม แต่เราว่าสองคนนี้ต้องตีกันไปข้างนึง คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะอยู่กันแบบสันติ ไม่แน่ว่าต้องโดนรัญโกรธกันไปข้างนึงก่อนถึงจะเลิกตีกันได้ แต่เราแนะนำว่าให้ทั้งคู่ได้กันเองค่ะ รับร๊องงงงงง ง ง ง ไม่มีตีกันแน่นอน มีแต่ช่วยกันฟันดาบ :laugh:
-
ตอนที่ 10 : ในความมืด
วันต่อมาผมโดนแมนซักจนอ่วม
จะให้สารภาพออกมาตรงๆ ก็กระดากปากชอบกล แต่ถึงจะพูดพยายามอ้อมๆ แมนก็พอเดาได้อยู่แล้ว
“ควบสองเลยใช่มั้ย”
เจอประโยคนั้นเข้าไปผมก็ทำได้แค่พยักหน้า เหลือบมองภาวินที่ยืนห่างออกไปเพื่อความมั่นใจว่าจะไม่ได้ยิน เพราะนับตั้งแต่ผมกลับไปจู๋จี๋กับราเชนทร์อีกครั้ง เพื่อนร่วมงานคนนี้ก็จ๋อยไปเลย
ถ้าเขารู้ว่าผมควบท่านประธานด้วยมีหวังโดนแซะหนักกว่าเดิมแน่
ขนาดแมนเองยังมองผมเหมือนไปไม่เป็น ชอบผู้ชายว่าผิดปกติแล้ว ดันคบสองคนพร้อมกันนี่หนักกว่า แม้อยากจะถามรายละเอียดแต่ก็รู้ว่าผมคงไม่เล่า สุดท้ายแมนเลยลูบหัวผมเบาๆ เขาดูกังวลว่าผมจะคบรอดมากกว่าห่วงเรื่องควบสองควบสามอะไรนั่นอีก
“อย่าเลิกกันเร็วนักล่ะ”
“ก็ไม่แน่หรอก”
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ
คืนวันนั้นพวกเรากลับปริ้นส์รูมด้วยข้อตกลงเดิมๆ
คีรีมารับผม ส่วนราเชนทร์ขับรถตาม
หลังแยกย้ายกันอาบน้ำและถึงตาผมจัดการตัวเองเป็นคนสุดท้าย พวกเขาทั้งคู่ก็ยังคงยึดครองเตียงคนละฝั่ง แม้จะไม่มีอะไรขวางกั้นแต่คล้ายมีกำแพงสุญญากาศอยู่ตรงนั้น
“ว้าว รัญ...แจ่มมาก!”
ราเชนทร์หันมายกนิ้วให้ผมที่เดินเปลือยออกมา
ผมไม่มีอารมณ์กับคำเย้าแหย่และสายตาหื่นกระหายนั่นหรอก แต่เลือกไปนั่งบนเตียงอย่างไร้ความเอียงอาย
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่อยากให้ผมพูดคำที่พวกคุณคิด ก็เดินแก้ผ้ามานี่ ทั้งคู่นั่นแหละ”
ครับ ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี
และราเชนทร์กับคีรีที่ยังตกลงหาทางตะครุบผมไว้คนเดียวไม่ได้ก็ปิดปากฉับ พวกเขารู้ดีว่าผมไม่ได้ขู่ แต่ผมพร้อมที่จะสลัดพวกเขาทั้งคู่ทิ้งในวันพรุ่งนี้จริงๆ
มองผู้ชายตัวโตสองคนค่อยๆ เปลื้องผ้าทีละชิ้นให้กระชุ่มกระชวยอยู่เหมือนกัน กลางแสงไฟอย่างนี้ยิ่งเห็นชัดว่าคนทำงานนั่งหน้าโต๊ะอย่างคีรีนั้นมีกล้ามเนื้อแน่นกระชับได้สัดส่วนมากกว่า หน้าท้องของเขามีลอนนูนออกมา น่าลูบไล้ ส่วนราเชนทร์แม้ไม่ค่อยเข้ายิมแต่เพราะเป็นลูกครึ่งโครงร่างเลยพอสูสี ช่วงไหล่และหน้าอกเนื้อแน่นน่าจับกัดให้จมเขี้ยว ขนาดขนตรงนั้นของเขายังเป็นสีน้ำตาลทองเลย
ทั้งคู่เดินมาหยุดหน้าเตียง เว้นห่างจากผมหนึ่งเมตรพอดิบพอดี
พอโดนกระดิกนิ้วเรียก ต่างก็เขยิบเข้ามาคนละก้าว ทีอย่างนี้ล่ะสามัคคีกันเชียว
ผมยังคงนั่งกระดิกนิ้ว จนทั้งคู่เข้ามาในระยะประชิดที่ส่วนนั้นจ่อพอดีกับสายตาของผม พอมองใกล้ๆ แบบนี้แล้ว...ของราเชนทร์ใหญ่กว่าแฮะ
อย่าเพิ่งหาว่าผมหื่นเลยนะ เพราะสิ่งที่ผมจะทำต่อจากนี้เรียกได้ว่าติดเรทเลยทีเดียว
ครับ ผมจับไอ้จ้อนตัวน้อยของทั้งคู่ เล่นเอาทั้งราเชนทร์และคีรีสะดุ้งเฮือก
“ผมไม่บีบของพวกคุณแหลกคามือหรอกน่า อยู่นิ่งๆ” ผมเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นอาการต่อต้านเตรียมเผ่น กำชับสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารักในมือพลางเงยหน้าคลี่ยิ้มจาง แต่ไม่รู้ทำไมถึงยิ่งทำให้ทั้งคู่ตัวเกร็งจนเกือบหยุดหายใจซะนี่
ช่างเถอะ ผมไม่อยากจะสนพวกเขาแล้ว หลังคว้าจุดอ่อนแสนนุ่มนิ่มที่เริ่มจะแข็งสู้มือได้ผมก็ตัดสินใจหันไปทางคีรี เงยหน้าพลางแลบลิ้นออกมาแตะส่วนนั้นของเขาเบาๆ
“ดะ...” ราเชนทร์ที่กำลังร้องประท้วงหุบปากแทบไม่ทันเมื่อผมกำน้องชายเขาจนไส้แทบปลิ้น
ใช่ ทำตัวว่าง่ายอย่างนั้นแหละ บอกแล้วไงว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดี
ปลายลิ้นแตะส่วนโคนของคีรีก่อนจะค่อยๆ กลืนกินดูดเม้มเข้าไปในโพรงปาก ได้ยินเสียงสูดหายใจของคีรีพร้อมกับขนาดที่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว ผมระมัดระวังไม่ให้ฟันไปข่วนส่วนอ่อนไหวเข้า ขณะที่มืออีกข้างก็เริ่มขยับ กำรอบไอ้จ้อนของราเชนทร์และลูบไล้สุดความยาว
คราวนี้พวกเขาเลิกทะเลาะกันแล้ว
มัวแต่กลั้นหายใจไม่กล้าพูดออกมาสักแอะด้วยกลัวว่าผมจะหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่
พอของคีรีเปลี่ยนร่างเป็นขั้นสูงสุด ผมก็หันไปหาราเชนทร์ที่แทบจะกระดกเอวรอ ผมลอบถอนหายใจ แต่ก็ยอมดูดกลืนของไซส์ใหญ่โดยไม่ลืมลูบๆ คลำๆ ของคีรีไม่ให้เขาอารมณ์หดซะก่อน
แต่ราเชนทร์ก็ยังเป็นราเชนทร์ มือปลาหมึกไม่พอยังมือไว เอื้อมหมายจะยึดท้ายทอยผมไว้แต่ไม่ทันได้จับก็หวืดลมซะก่อน
“ถ้าแตะ ผมหยุด”
ราเชนทร์หน้าดำหน้าแดง ส่งผลมาถึงไอ้จ้อนไม่น้อยที่พองตัวจนส่วนปลายแดงก่ำพอกัน
น่าแปลก ถ้าวัดขนาดด้วยตาเปล่าตอนธรรมดาของราเชนทร์น่ะใหญ่กว่า แต่พอปลุกปั้นเตรียมสู้ศึกแล้วของคีรีกลับไม่ยอมแพ้ขยายร่างได้สูสี ตอนนี้ในมือผมเลยมีตะบองแข็งโป๊กสองแท่ง มหัศจรรย์ชะมัดร่างกายมนุษย์
แล้วดูทำเอาเข้าสิ โธ่ๆ คนที่เคยทะเลาะกันจะเป็นจะตายสองคน ตอนนี้กำหมัดแน่นอดกลั้นแสนสาหัส ช่างน่าสงสารจริงๆ เลย
ผมมองพวกเขาข่มอารมณ์อย่างเพลินตาโดยที่มือยังทำหน้าที่ปากก็สลับดูดเม้มไปสักพัก ก่อนจะผลักอกทั้งคู่ให้ถอยห่าง เดินสวนระหว่างกลางออกนอกเตียง
“รัญ!”
“หรัญญ์!”
ทั้งคีรีและราเชนทร์ถึงกับร้องเสียงหลง พวกเขาโดนผมดึงอารมณ์จนเกือบจะถึงฝั่งฝันแล้ว
แต่มาโดนทิ้งเอากลางทางซะก่อน
ผมยังคงยิ้ม ยิ้มคราวนี้น่ามองกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่า
“พร้อมเมื่อไหร่ก็ตามมา” ผมพูดทิ้งท้ายพลางผลักประตูไม้เดินนำเข้าไปในห้องว่างด้านข้างและปิดประตูในทันที
ความมืดสนิทที่เคยคุ้นมาพร้อมความรู้สึกเก่าๆ น่าคิดถึง
ผมไม่เคยเข้าห้องนี้มาก่อน แต่ดูเหมือนขนาดห้องจะใหญ่กว่าที่เคยมา อย่างน้อยก็สามารถยืดสองแขนออกจนสุดได้ หลังเดินคลำทางสำรวจไปสักพักผมก็กลับมายืนนิ่งกอด มองไปทางฝั่งประตูแม้จะแทบมองอะไรไม่เห็นกระทั่งปลายเท้าของตัวเองก็ตาม
นี่เป็นการยอมลงให้อย่างที่สุดของผมแล้ว
ราเชนทร์กับคีรีชังน้ำหน้ากัน แต่ถ้าไม่เห็นหน้า...จะพอทำได้มั้ย
ปริ้นส์รูมที่แม้กระทั่งเจ้าชายยังต้องยอมทิ้งทุกอย่างและเดินตัวเปล่าเปลือยเข้ามา...จะตัดทิฐิของทั้งคู่ได้มั้ย
คำตอบเป็นตามที่ผมคิดไว้
ต่อให้ทำไม่ได้ถึงตอนนี้ก็ต้องทำ!
ประตูเปิดออกพร้อมกับแสงไฟเล็ดลอด นี่เป็นห้องสร้างพิเศษจึงไม่ได้มีระบบไฟตกอัตโนมัติ ทำให้ผมเห็นก่อนปิดประตูว่ามีเงาร่างของคนสองคน
ทันทีที่ความมืดคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ร่างของผมก็ถูกรั้งเข้าไปประกบจูบอย่างตะกละตะกลาม ลิ้นของผมถูกดูดอย่างกับขนมหวาน ทั้งขบทั้งเม้มจนปากแดงไปหมด
ถึงมองไม่เห็น แต่ผมรู้ดีว่านี่คือราเชนทร์
ส่วนคีรีกดจูบที่ท้ายทอยของผม โอบกอดจากด้านหลังฟ้อนเฟ้นไปทั่วไม่เว้นกระทั่งหนูน้อยแสนน่ารักของผมที่โดนราเชนทร์แนบกายเข้ามาบดเบียดจนแทบแหลก ท่านประธานไม่ยอมน้อยหน้าเลยจริงๆ เพราะเขาเองก็ทาบส่วนแข็งขืนร้อนรุ่มอย่างกับโดนอังไฟเสียดสีไปมาที่ร่องแก้มก้น
ทั้งราเชนทร์และคีรีหอบหายใจแรงเหมือนเพิ่งไปวิ่งมาราธอนยังไงอย่างงั้น พวกเขาคล้ายยังละล้าละลังว่าใครจะได้เริ่ม แต่ร่างกายกลับแนบชิดจนผมแทบจะโดนแนบจนแบนแล้ว เสียดไปสีมามากๆ เข้าผมเองก็ชักจะทนไม่ไหวเหมือนกัน
“วันนี้วันคี่...” ผมเอ่ยออกมาเบาๆ ตกใจที่เสียงของตัวเองฟังวาบหวิวขนาดนี้
พอบอกใบ้คำตอบ ราเชนทร์ก็แทบจะพลิกผมสลับด้านกับคีรีทันควัน พร่ำเรียกชื่อผมอย่างกับคนเพ้อ พร้อมตะบี้ตะบันยัดส่วนนั้นเข้ามาไม่ออมแรง
ดีนะที่ผมเตรียมตัวไว้อยู่แล้ว และก็ดีที่ราเชนทร์ยังพอมีสติหยุดให้ผมปรับตัวบ้าง หรือไม่เขาก็กำลังเคลิ้มกับช่องทางตอดแน่นที่ร้างราจากเซ็กซ์ยี่สิบกว่าวัน
“รัญ...รัญจ๋า”
พอผมเริ่มโอบรัดได้ครอบคลุม ราเชนทร์ก็ประคองสะโพกและสวนเอวใส่ทันที ผมตะกายมือไปในความมืด คว้าคอคีรีเข้ามาแนบจูบพร้อมกับช่วยเคล้นคลึงตะบองแข็งของเขาไปด้วย
เสียงครางของเราสามคนดังประสานกัน แต่ราเชนทร์ออกจะดังเป็นพิเศษเพราะเขาพูดพล่ามไม่ยอมหยุด แถมเสียงกระแทกกระนั้นก็ใช่ว่าจะเบา ขาทั้งสองของผมสั่นกึกๆ เมื่อจังหวะของราเชนทร์ออกจะหนักหน่วงกว่าทุกที ราวกับว่าเอาแรงรักแรงคิดถึงทั้งหมดโถมใส่จนแทบทรงตัวไม่ไหว
ถ้าไม่ติดว่าคีรีมอบจูบอ่อนหวาน ช่วยลูบหรัญญ์น้อยไปพลางๆ ผมต้องหันไปเบิร์ดกะโหลกราเชนทร์แน่ๆ
แต่ยิ่งเขาสอดใส่ถี่ลึกมากเท่าไหร่ ตัวผมที่โดนเบียดจนจะเป็นไส้แซนวิซก็ยิ่งโดนขนาบนาบจนแทบตายเท่านั้น จากตอนแรกที่ช่วยจับช่วยรีดน้ำกับคีรี กลายเป็นว่าตอนนี้โดนท่านประธานรวบไอติมแท่งของเราสองคนไปไว้ในมือเดียว แนบแน่นแทบผสานร่างจนผมครวญครางแทบละลาย
พวกเราสามคนถึงเกือบจะพร้อมๆ กัน ที่บอกว่าเกือบเพราะราเชนทร์ไปก่อนคนแรก เล่นเอารู้สึกถึงน้ำอุ่นเหลวที่ทะลักอยู่ในถุงยางซึ่งยังค้างคาอยู่ในตัว ราเชนทร์ยังกอดผมไม่ปล่อย ตะบี้ตะบันจูบไปทั่วแผ่นหลังแล้วยึดสะโพกแน่นอย่างกับจะครอบครองไว้คนเดียว
แต่คีรีที่รอต่ออยู่นั้นไม่คิดจะใจดีด้วย บีบนิ้วราเชนทร์ที่เกาะผมเป็นตีนตุ๊กแกแน่นจนอีกฝ่ายร้องจ๊าก เผลอผละตัวห่างปล่อยให้ผมเป็นอิสระ แต่โล่งตัวได้ไม่เท่าไหร่ สองขาผมก็ถูกช้อนขึ้นให้รองรับแท่งไอติมที่โดนแช่แข็งใหม่จนพร้อมสู้ศึกอีกครั้ง
ผมเกาะไหล่คีรีกันตกทันที แต่พอทรงตัวได้ท่านประธานก็เดินเครื่องหนัก ออกจะดุเดือดกว่าราเชนทร์ไปหลายเท่าจนผมร้องลั่น ร่างกายโยกคลอนตามจังหวะแทงสวนที่เล่นเอาตัวเด้งลอย ก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงมาลึกสุดใจจนตาพร่า ถ้าเล่นแบบนี้ตั้งแต่ตาแรกผมคงหมดแรงในไม่ช้า
“เฮ้ เบาๆ หน่อย” ราเชนทร์ทักอย่างหมั่นไส้เต็มแก่พร้อมเข้ามาโอบประคองสะโพกผมไม่ให้โดนทารุนเกินไป นับว่าช่วยชีวิตไว้พอดี พอโดนจับหน้าเชยคางให้เงยจูบ เลยแลบลิ้นเล่นไล่จับกับราเชนทร์อย่างสนุกสนานเป็นการขอบคุณ
“เปลี่ยนท่าซิ”
ราเชนทร์ที่ทั้งจูบทั้งทิ้งรอยไปทั่วลำคอของผมจนชุ่มน้ำลายไปหมดเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจ คีรีเองก็คงรู้ว่าท่านี้หนักเกินไปสักนิด เลยยอมปล่อยขาพลิกเปลี่ยนท่าให้ผมกึ่งคุกเข่าโน้มตัวไปด้านหน้า ที่ต้องโน้มตัวเพราะผมโดนราเชนทร์จับท้ายทอยกึ่งบังคับให้ริมฝีปากจ่อกับส่วนนั้นของเขาพอดี
ผมแลบลิ้นเลีย แค่แตะส่วนปลายเบาๆ ราเชนทร์ก็ครางระโหยเรียกชื่อผมอย่างหลงใหลจะเป็นจะตายแล้ว ได้ยินอย่างนั้นผมก็นึกสนุก ช่วยเล่นกับเจ้าหนูที่ขนาดไม่น้อยของเขาแม้จะหลุดครางเป็นระยะตามแรงกระทั้นถี่ของคีรี
ร่างกายผมกระตุกวูบเมื่อโดนลากอารมณ์ให้พุ่งสูงเป็นรอบที่สอง พร้อมกับการถอนตัวของคีรีที่รูดเอาถุงยางออก ราเชนทร์ที่เสร็จคาปากผมไปอีกรอบไม่รอช้า ดันไหล่ผมให้นอนราบกับพื้นแล้วสอดใส่ตัวเองเข้ามาทันที
ถึงตอนนี้เหมือนราเชนทร์กับคีรีก็เริ่มรู้จังหวะกันเองแล้ว พอผมโดนดันให้นอน คีรีก็คลำมือหาเป้าหมาย พอเจอก็จับหนูน้อยหรัญญ์อมเข้าปาก
อย่างกับกระแสไฟฟ้าแล่นพล่านไม่ตั้งตัว ผมสะท้านเฮือกบิดเร่าอย่างเสียวซ่าน แต่ก็ดิ้นไม่ได้มากเพราะขาสองข้างถูกราเชนทร์ยึดให้ยกสูงเพื่อไล่ระดับตามขบเม้มไปทั่วจนได้แต่จิกนิ้วเกร็งหอบหายใจ ใครเลยจะนึกว่าท่านประธานจะเชี่ยวชาญการลงลิ้นขนาดนี้ เล่นเอาผมที่เพิ่งทำให้ราเชนทร์กลายเป็นไก่อ่อนไปเลย
พอราเชนทร์เสร็จสมเป็นครั้งที่สาม ผมที่ปวกเปียกไปหมดแล้วก็โดนคีรีช้อนเอวจับอุ้มให้นั่งซ้อนตัก ราเชนทร์ตามเข้ามาช่วยเกลี่ยเส้นผมทัดหูพลางประคองหน้าจับผมจูบ แรงดูดดึงที่ปลายลิ้นนั้นลดความบ้าคลั่งลงกลายเป็นความวาบหวามชวนเสียดเสียว ผมถึงกับแอ่นตัวซบหน้ากับไหล่คีรีเมื่อราเชนทร์เริ่มไล่ริมฝีปากลงมาจนหยุดที่ยอดอก ใช้มือบดขยี้บีบเค้นสลับกับปลายลิ้นหยอกล้อ มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ล้อเล่นกับน้องชายของผมไม่ยอมหยุด
อย่างกับโดนพวกเขารุมรังแก
ยิ่งโดนแตะต้องจุดกระสันมากแค่ไหน ส่วนล่างของผมก็ยิ่งตอดหนึบหนับบีบรัดพวกเขาแทบปางตาย คงเพราะรู้แบบนี้ทั้งราเชนทร์และคีรีถึงได้ร่วมมือร่วมแรงปรนเปรอผมสุดขีด พอปลดปล่อยติดๆ กันโดยไม่ให้เว้นช่วงขนาดนี้ผมก็ครางด้วยความสุขสมจนน้ำตาเล็ด
ความจริงผมไม่ใช่คนยึดติดกับเซ็กซ์ มีได้ แต่ไม่จำเป็นต้องมาก ตอนอยู่ราเชนทร์โดนจับกดแทบทั้งวันเพราะเขานัวเนียไม่เลิก เห็นเขารักเขาชอบก็ยอมไป แต่พออยู่คีรีผผมก็หยุดที่การกอดจูบได้โดยไม่เรียกร้องกว่านั้น แต่ถ้าให้ถามกันตรงๆ ความพอดีแบบยอมให้สุดๆ สำหรับผมคือสองครั้งต่อวัน
แต่นี่มันเกินไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว!
“ไม่ไหว...ผม...มะ...ไม่ไหวแล้ว”
พอโดนพลัดอีกคนละยก ผมที่หอบจนตัวโยนก็รีบพูดออกมาก่อนจะถูกพวกเขารีดน้ำจนตัวแห้งเหือด
ราเชนทร์กับคีรีอย่างละสาม แต่ผมรวมกันเป็นหกแล้ว!
แม้จะเคยถูกเตือนมาก่อน ผมกลับมัวคิดถึงวิธีการมากกว่าเรื่องปริมาณ
เป็นฝ่ายชวนก่อนแท้ๆ...แต่ผมขอยกธงขาวยอมแพ้!
คืนนั้นผมโดนราเชนทร์อุ้มออกมาจากห้องด้วยสภาพอ่อนเปลี้ยเหมือนเด็กทารก ส่วนคีรีเข้าไปเตรียมอ่างในห้องน้ำ ตอนถูกอุ้มผ่านกระจก ผมถึงกับตะลึงเมื่อเห็นตัวเองลายพร้อยกับโดนยุงหาม
พวกเขาจะกัดกินผมให้ถึงกระดูกเลยรึไง
พอน้ำอุ่นเต็มอ่างราเชนทร์ก็ค่อยๆ วางผมลงแล้วตามมานั่งขนาบข้างกัน มือเกาะเอวไม่ปล่อย ส่วนคีรีเองก็เข้าประจำด้านซ้ายของผม ประสานนิ้วกอบกุมเข้าสูดดมกลิ่นกายไม่ห่าง แม้พอออกจากห้องมืดจะต่างนิ่งเงียบไม่พูดจาชังน้ำหน้าเหมือนเดิม แต่ทั้งคู่ทำตาประกายวาวเต็มตื้น มองผมด้วยความรักหลงใหลจนแทบสำลัก
“พวกฉันเอาใจนายดีขนาดนี้คงล้มความคิดเรื่องคำพูดวันพรุ่งนี้แล้วใช่มั้ย” ราเชนทร์ถามอย่างออดอ้อน จับมืออีกข้างของผมมาไล่จูบแต่ละนิ้วเหมือนยังเสพติดการสัมผัส
‘พวกฉัน’ งั้นเหรอ
แม้ต่อหน้ายังมึนตึงกันเหมือนเดิม แต่ก็นับว่ามีพัฒนาการ
“เจ็บรึเปล่า” คีรีถามพลางช่วยนวดขาผมผ่านน้ำอุ่น ช่วยผ่อนคลายความตึงของกล้ามเนื้อได้ดีจนผมเผลอเอียงศีรษะไปซบกับบ่าของเขาอย่างพึงใจ
“รัญ...” ราเชนทร์พยายามสะกิด คงจะเรียกร้องความสนใจตามเคย แต่ผมรู้สึกสบายจนเผลอหลับตา รู้ตัวอีกครั้งสติก็ล่องลอยไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว
ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนกลางดึก ผมนอนอยู่บนเตียงโดยมีสองหนุ่มตะกองกอดไม่ห่าง
ราเชนทร์ยังคงสอดมือเข้ามารองใต้ศีรษะ แม้จะยังตั้งศอกโอบใบหน้าไว้แต่ก็ไม่ขืนแรงฝืนรั้งผมให้หันเข้าหา เปลี่ยนเป็นขยับหน้ามาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจบนหมอนใบเดียวกัน ส่วนคีรีก็ตามประกบอีกฝั่ง นอนตะแคงซบกับซอกคอของผม เอื้อมมือโอบเอวหลวมๆ ไม่ได้ดึงดันให้หัวไปทาง ขาไปทางเหมือนเดิม
ผมอมยิ้มก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
ในที่สุดก็ได้นอนสบายๆ แบบคนปกติสักที
--------------------------------------------------------------------------
คอนเซปปริ้นส์รูมจะต่างกับคิงส์คลับค่ะ
คิงส์คลับ คือพื้นที่ของพระราชาที่สามารถทำทุกอย่างได้เต็มที่ ยึดติดกับสิ่งของวัตถุ สำเริงสำราญเต็มที่ไม่ว่าจะวุ่นวายแค่ไหน แต่ต้องอยู่ในกฎ
ส่วนปริ้นส์รูม คือห้องมืดที่สละทิ้งซึ่งฐานะหรือวัตถุภายนอกทั้งหมด ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ บีบบังคับ ทุกคนเท่าเทียมกัน แม้กระทั่งกับเจ้าชายก็ตาม ( เชิงเปรียบเปรยว่าแม้จะใหญ่มากจากไหนก็ตาม )
ในตอนนี้จะเห็นชัดว่าแม้กระทั่งขอบเขตเส้นแบ่งของทั้งสามคน ก็ถูกสลัดทิ้งเมื่ออยู่ในปริ้นส์รูม
ซึ่งเป็นอีกความหมายของชื่อเรื่องค่ะ ปริ้นส์รูมภาษาอังกฤษไม่ได้หมายถึงสถานที่อย่างเดียว ซึ่งจะไปขัดกับชื่อภาษาไทย ‘ระวัง...เขตอันตรายพอดี’
เพจนักเขียนที่คิดแบบลึกซึ้งแต่ความจริงเน้นหื่นเจ้าขาเอ๊ย
(https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ปล.ตอนนี้สั้นหน่อยเพราะสต๊อกหมดแล้วค่า รีบแต่งรีบลง เขินไม่ไหวแล้ว 5555
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
สองสามหก. :pighaun:
โอ๊ยยยยยยยย หนูรัญจ๋าราชินีแห่งปรินซ์รูมแท้ๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
สงสารน้องรัญญ์ :o12:
-
คนอ่านก็เขินค่ะ ฮือ 555555555555
รัญตะไหวมั้ย หวังว่าคงไม่บอกเลิกนะ 55555555555
-
3P แจ่มจริงๆด้วยยย :hao7:
ปล.ดีแล้วที่นักเขียนบอกว่า'ขนาด'ของทั้ง2คนเท่าๆกัน
ไม่งั้นเราคงจิ้นไม่ลงอ่ะ ถ้ารู้ว่าของใครคนใดคนหนึ่งใหญ่กว่า
-
สองสามหก. :pighaun:
โอ๊ยยยยยยยย หนูรัญจ๋าราชินีแห่งปรินซ์รูมแท้ๆ
รัญ กำหราบ ราชา คีรี ได้แล้ว
แต่ตัวเองอ่อนเปลี้ย ไปเลย
ที่แน่ๆ สองหนุ่มทั้งรัก ทั้งหลงรัญ :haun4: :haun4::haun4:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูรัญสุดยอด
-
:jul1: :jul1:
-
ขอเลือดด่วนนน
หมดตัวแล้ววว
ตายยยยย
นู๋รันนนนน ไหวไม๊เนี่ยยยย
สงสัยต้องมีข้อตกลงเรื่องรอบแล้วแหละ
คนละรอบ ต่อวันพอ ไม่งั้นรันแย่แน่นอน
5555
แต่เข้ากันดี ก้ดีแล้ว
-
เลือดไหลหมดตัวตายแล้ว เจ้าข้าเอ้ยยย!!! :pighaun: :pighaun: :jul1:
โอ๊ยยยย ฟินมากกก :hao6: น่ารักอ่าาา :-[ 3P นั้นดีงาม
ชีวิตคู่เริ่มมีพัฒนาการแล้วสินะ ยินดีด้วยย :katai2-1:
-
ขอเบิกเลือดกรุ๊ปวาย 1 ถุงค่ะ :heaven
-
:jul1:
-
:jul1:
-
เขินนนนน
-
:jul1: นี่คือสภาพของรัญและคนอ่าน :m25: สุดยอดเลย เราชอบตรงที่ความลงตัวของสองหนุ่มราคีน่ะ สามัคคีกันโดยอัตโนมัติเมื่อเจอคำพูดของรัญไปทีนึง :mew4: รัญฉลาดมากน่ะ ที่จัดการกับความไม่ลงรอยของสองหนุ่มที่ยอมมาดีกันเพราะต้องการตัวของรัญแต่ก้อยังไม่ลงตัวจริง ๆ นาน ๆ จะเจอสามพีแบบไม่ใช่เพื่อนรักหรือพี่น้องกัน แต่เราว่าสองหนุ่มก้อไม่ใช่ศัตรูน่ะแค่เหมือนกับว่านิสัยคนละขั้วมากกว่าและ นายราเชนก้อยังหวงในตัวรัญแบบแสดงออกชัด เพราะมองว่าตัวเองมาก่อนและรัญก้อรักตัวเองด้วย 555 แต่รัญก้อไม่ยอมโดนจูงจมูกน่ะ ขอเป็นผู้ถือบังเหียน ชอบงานของคนเขียนตรงที่ไม่มีเคะเรื่องไหนที่ดูอ่อนแอเลย เป็นพวกกุมบังเหียนตลอด :impress3:
-
เป็นความหื่นที่แฝงความหวาน :o8:
-
รอสามพีดับเบิ้ลเปเนเทรชั่นค่ะ หุหุ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ถ้าทุกวัน...รัญ...ตายแน่ๆ
-
ปักกกกกกก เดี๋ยวมาอ่านนะคะะะ :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1:
ยอมใจเลยยย
-
อ๊ายยยยย อิจฉาน้องรัญอ่ะ :hao7:
-
NC แซบมาก :jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :m25: :pighaun:
-
:haun4: :pighaun: :z1: :m25: :m25:
-
โอ้ยยย เลือดลมเดินดีจนจะตายเอา :haun4:
-
เก่งนะ จัดการได้ดี 555
-
:jul1: :jul1: :hao6: นี่เพิ่งเริ่มต้นนะรัญญ์ :hao6: เดี๋ยวบ่อยๆก็ชิน :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ สักคำให้ลึกซึ้ง... :jul1: :jul1:
-
เห็นได้ถึงพัฒนาการของทั้งคู่ :haun4:
-
สงสารรัญเลยอ่ะ
เจอสัตว์ร่ายกระหาย... 2ตัวพร้อมกัน
-
ตอนที่ 11 : ธาราธาร
เช้าวันนั้นผมตื่นสาย อาจเพราะคืนก่อนหน้านี้นอนกระสับกระส่ายหลับไม่สนิทดี ยิ่งเมื่อวานได้ออกกำลังกายหนัก หลังตื่นมาตอนกลางคืนรอบหนึ่งผมก็หลับเป็นตาย
เลยเจอกับภาพประหลาดเข้าให้
ภาพแรกคือรอยยิ้มของราเชนทร์ที่ตื่นก่อนผม ยังคงเอาแขนข้างหนึ่งรองใต้ศีรษะ ส่วนอีกข้างถือโทรศัพท์เล่นเกมเรื่อยเปื่อย เขาคงตื่นมาสักพักแล้ว เพราะใช้หมอนหนุนหลังอยู่ในท่านั่งกึ่งนอน กลิ่นตัวหอมฟุ้งด้วยน้ำหอม
ภาพที่สองคือคีรี...เขานั่งหันหน้าหาคอมพิวเตอร์ข้างเตียง แต่พอได้ยินเสียงผมขยับตัว ก็รีบหันมาพูดว่า “อรุณสวัสดิ์”
มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อบอวลในอกชวนเคลิบเคลิ้มเหมือนอยู่ในห้วงฝัน
“นี่มันบ่ายโมงแล้วนะครับ”
“สวัสดีตอนบ่าย” คีรียิ้มรับไม่ถือสา จะว่าไป...วันนี้เป็นวันอาทิตย์สินะ เป็นวันหยุดของทั้งผมและคีรี แม้เจ้าตัวจะนั่งจดจ่อเช็คเมลตรวจเอกสารหน้าคอมพิวเตอร์ แต่การที่เขาอยู่ด้วยกันในช่วงกลางวัน ก็ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
เพราะตอนเราคบกันผมเล่นบอกเลิกก่อนจะถึงวันอาทิตย์ซะอีก
“รัญ แล้วฉันล่ะ” ราเชนทร์วางโทรศัพท์ในมือ หันมากอดผมทั้งตัวแล้วหอมแก้มดังฟอด
“ผมต้องสวัสดีตอนบ่ายกับคุณด้วยเหรอ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องหรอก แต่นายต้องจูบฉันกลับนะ” ราเชนทร์ยิ้มกรุ้มกริ่มตาเป็นประกาย ไอ้คนลามกที่วันๆ คิดแต่เรื่องใต้สะดือ คงจะพออกพอใจกับเซ็กซ์เมื่อคืนมากทีเดียว
ผมอมยิ้มก่อนจะหอมแก้มกลับ ราเชนทร์ทำหน้าขัดใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ว่าอะไร แล้วยังยอมปล่อยตัวให้ผมเดินไปหอมแก้มคีรีเพื่อความเท่าเทียม
“พวกคุณไม่หิวเหรอครับ”
“เราหาอะไรรองท้องกันแล้ว เธอล่ะ” คีรีถามหลังหอมแก้มอีกข้างของผม ให้ความรู้สึกข้าวใหม่ปลามันชะมัด
“ผมหิวจนท้องร้องไปหมดแล้ว”
“ฉันก็ว่าได้ยินเสียงอะไรตั้งแต่เช้า ที่แท้ก็เสียงท้องร้องนี่เอง” ราเชนทร์ล้อเลียนหน้าชื่นตาบาน เห็นพวกเขาคุยข้ามหัวกันแต่ไม่ยักชิงดีชิงเด่นหรือสร้างบรรยากาศอึดอัดผมก็โล่งใจ
“ไปอาบน้ำเถอะ จะได้หาอะไรทานข้างนอกกัน”
“ครับ”
ผมตอบคีรีก่อนจะเข้าไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย...พอเห็นเงาสะท้อนในกระจกก็ถอนหายใจเฮือก รอยจูบเต็มตัวจนนับไม่หวาดไม่ไหว พวกเขาคงไม่ได้คิดจะแข่งกันว่าใครทำรอยบนตัวผมได้มากกว่ากันหรอกนะ
แม้ตอนเดินยังขัดๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เจ็บมากมายเพราะพวกเขาก็คอยจะพากันยั้งแรงกันและกันตลอด โดยเฉพาะราเชนทร์ที่คอยเตือนคีรีเสมอ ( น่าจะเพราะกลัวผมต่อกับเขาไม่ไหว ไม่ใช่ว่าหวังดีหรอก ) ถึงจะเหนื่อยหนักแทบขาดใจ หลังนอนเต็มอิ่มร่างกายก็ฟื้นฟูให้เดินเหินได้ตามปกติ
“ไปกันเถอะ”
พอออกมาจากห้องน้ำทั้งคีรีและราเชนทร์ก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว
“ไปรถใครครับ”
แต่ดูเหมือนพวกเขาจะลืมคิดปัญหาข้อนี้ไปสนิท
ทั้งคู่หันมามองหน้ากันเหมือนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเป็นราเชนทร์ที่เอ่ยออกมาคนแรก “ยันยียันเยา ปักกะเป่ายิงฉุบ!”
เยี่ยมมาก แก้ปัญหาได้เด็กอนุบาลจนผมหลุดขำ ภาพของท่านประธานและคุณชายแสนสำอางเปายิงฉุบเพื่อตัดสินว่าจะนั่งรถใครไป เล่นเอาผมบันเทิงแต่หัววันเลยทีเดียว
ปรากฏว่าคีรีออกค้อน ส่วนราเชนทร์ออกกระดาษ
“เยี่ยม ไปกันเถอะรัญ” ราเชนทร์เข้ามาโอบเอวผมออกจากห้องหน้าตาระรื่นทันที ทางด้านคีรีก็ไม่ได้เคืองอะไร ยอมรับผลง่ายๆ แถมยังหันไปตรวจกลอนประตูว่าล็อกเรียบร้อยดีหรือยังค่อยตามมาประกบข้างจับมือที่ยังว่างของผม
นี่มันออกจะ...ดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก!
ตอนแรกผมนึกว่าพวกเขาจะทะเลาะกันอีกสักยก แย่งผมไปนั่งรถใครรถมันเหมือนเดิม แน่นอนว่าผมมีวิธีรับมืออยู่แล้ว ก็ใช้เซ็กซ์เป็นประกันไง ถ้าพวกเขาแบ่งฝักแบ่งฝ่ายขนาดนั้น ก็อย่าหวังว่าผมจะยอมลงให้แบบเมื่อคืนอีก
แต่ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะรู้ทัน ผมไม่ทันยกขึ้นมาขู่ ก็หันไปจัดการกันเองแล้ว
แต่ราเชนทร์ไม่ได้ขับรถไปที่ร้านอาหาร เขาพาผมที่ห้องเสื้อชื่อดังใกล้กับห้างสรรพสินค้ากลางเมืองกรุง
“ผมหิวจะตายแล้วนะ”
“ยอมลงไปวัดตัวแป๊บเดียวแล้วฉันจะพาไปเลี้ยงของชอบเลย”
“อะไรของคุณเนี่ย” ผมบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะหันไปถามความเห็นคีรีที่นั่งเบาะหน้าคู่กับราเชนทร์...ครับ ในเมื่อนั่งรถคันเดียวกันไปด้วยกัน ก็ต้องให้พวกเขานั่งคู่กันด้วย เพราะถ้าผมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถกับราเชนทร์ คีรีจะกลายเป็นส่วนเกินทันที
“วันนี้มีงานประมูลการกุศลน่ะ” คีรีช่วยอธิบาย และเปิดประตูรถเชื้อเชิญให้ผมที่ยังนั่งไม่ขยับไปไหนยอมลงมา
“ทำไมผมต้องไปด้วยล่ะครับ”
ตอนคบกับราเชนทร์...ผมก็พอคุ้นๆ กับพวกงานสังสรรค์ในหมู่ไฮโซอยู่เหมือนกัน ราเชนทร์เป็นพวกบ้างานเลี้ยง เขาไปแทบจะทุกงานหากไม่ติดธุระ เช่น...ตอนเกาะก่ายกันทั้งวันทั้งคืน ครับ ช่วงเราคบกัน ราเชนทร์ติดผมอย่างกับหมีโคอาล่าเกาะต้นยูคาลิปตัส ตอนพ่อบ้านของเขาส่งบัตรเชิญงานเลี้ยงมาให้ เขาก็แค่มองผ่านไปแล้วหันมาฟัดผมเอาฟัดผมเอา
“เปิดตัวไง”
ราเชนทร์ยิ้มกว้าง อย่าบอกนะว่าพวกเขาคิดจะเอาผมไปโชว์ตัวเพื่อเป็นหลักประกันแปะป้ายจอง เผื่อว่าวันหลังโดนบอกเลิกไป จะได้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับผมอีกน่ะ
“มีคนอยากแนะนำให้รู้จัก ไปด้วยกันนะ” ด้านหนึ่งก็ราเชนทร์ที่ถ้าอยากได้อะไรแล้วต้องได้ เถียงไปก็ป่วยการเปล่า อีกด้านก็คีรีที่ยืนดักตรงประตู ท่านประธานเองหัวรั้นใช่เรื่อง แต่วิธีการยังอ่อนน้อมน่าคล้อยตามมากกว่า
“ครั้งนี้ครั้งเดียว”
“ได้ ครั้งนี้ครั้งเดียว”
แต่ไอ้น้ำเสียงหนักแน่นของคีรีฟังไม่น่าเชื่อถือชอบกล เขาเคยผิดสัญญามาแล้ว!
ผมถอนหายใจเฮือก โดนรุมขนาดนี้ยังไงก็บ่ายเบี่ยงไม่รอด เลยยอมลงไปวัดตัวแล้วค่อยไปทานข้าวกับพวกเขา แล้วค่อยวกมารับชุดสูทที่สั่งไว้
ราเชนทร์กับคีรีแอบกัดกันผ่านส่ายตาตอนหยิบบัตรเครดิตขึ้นมาพร้อมๆ กัน
ผมดูพวกเขาอย่างสนุกสนาน ตอนทานข้าวเมื่อกี้ก็ตีกันไปยกหนึ่ง แม้จะจบลงด้วยการหารจ่ายก็ตาม ต่างฝ่ายต่างก็เป็นสายเปย์ไม่อั้นทั้งคู่ เลยค่อนข้างมีปัญหาเวลาเก็บเงิน
ถ้าเป็นวันธรรมดาราเชนทร์จะเลี้ยงข้าวเที่ยงผม ส่วนคีรีจะเลี้ยงข้าวเย็น แต่พอเป็นวันหยุดอย่างนี้ทำเอาตีกันอีรุงตุงนัง
“ฉันจ่ายก่อน ข้าวเย็นนายเลี้ยง”
“ได้”
คราวนี้คีรีเป็นคนเสนอทางรอด
“เดี๋ยวก่อน ตอนเย็นไปงานเลี้ยงนะ แล้วฉันจะได้จ่ายตอนไหน” ราเชนทร์โวยวาย แต่ไม่ทันแล้วเพราะบัตรเครดิตของคีรีถูกพนักงานรับไปรูดพร้อมแนบสลิปมาให้พร้อม
“เราต้องซื้อของเข้าห้องเพิ่ม คุณจ่ายตอนนั้นแล้วกันเชนทร์” ผมเอ่ยแทรก เห็นพวกเขาพยายามมาถึงขนาดนี้ก็ต้องช่วยสักหน่อย กลัวเรือจะล่มเอาปากอ่าวซะก่อน
“ได้เลยจ้ะที่รัก”
งานเลี้ยงเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม พวกเราจึงพอมีเวลาเหลือเฟือที่จะซื้อของใช้จำเป็นเข้าห้อง ตอนสายผมสำรวจคร่าวๆ แล้ว คีรีกับราเชนทร์ใช้ยาสระผมคนละยี่ห้อ ยาสีฟัน หรือกระทั่งน้ำหอมก็คนละกลิ่น ตัวผมน่ะไม่เรื่องมากอยู่แล้ว อันไหนใกล้มือหน่อยก็คว้าใช้ได้หมด ส่วนพวกชั้นในหรือของประจำตัวพวกเขาก็ขนมาเองไม่คิดปะปนกัน ขนาดตู้เสื้อผ้ายังมีสองตู้เลย
ผมเลยซื้อพวกจานชามช้อนส้อม แก้วน้ำ แล้วก็พวกของกินขบเคี้ยวและเครื่องดื่ม ที่ห้องมีไมโครเวฟทั้งทีก็ควรจะมีอะไรให้ทำบ้าง เวลาหิวตอนกลางคืนจะได้ไม่ต้องลงไปหาอะไรทานข้างนอก
ไฟฉาย...อืม...เอาไปเผื่อทำอะไรหล่นหายในห้องมืดแล้วกัน แล้วก็ถ่าน ปลั๊กรางสามตา ไม้กวาดอันเล็กเผื่อทำอะไรหกจะได้จัดการเองได้ ผ้าขี้ริ้ว แล้วอะไรอีกดีนะ...
“น้ำยาล้างห้องน้ำไม่ต้องหรอก มีแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้ว น้ำยาล้างจานก็ไม่ต้อง พวกของกินวางกองไว้หน้าห้องก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวมีคนเก็บไปล้างเองนั่นแหละ”
คีรีช่วยออกความเห็น เขาค่อนข้างจัดการตัวเองเก่ง ผิดกับราเชนทร์ที่ปกติถ้าอยู่บ้านใหญ่ก็จะมีคนรับใช้ช่วยดูแลตลอด ไม่เคยต้องมาเดินซื้อเองแบบนี้
“พวกเรากินกันจุกจิกในห้อง ไม่ต้องรอให้คนเก็บไปล้างก็ได้มั้งครับ ถึงที่ห้องจะไม่มีซิงค์ล้างจานแต่ผมไปล้างเอาที่อ่างล้างหน้าก็ได้ นิดๆ หน่อยๆ เอง”
“เดี๋ยวเศษอาหารอุดตันนะ”
“ผมก็เขี่ยออกก่อนล้างสิ พวกมื้อใหญ่กินกันข้างนอกอยู่แล้ว ของจุกจิกแค่นี้ไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่หรอกครับ”
“ตามใจเธอ”
“เอานี่ไปด้วย” ราเชนทร์ที่กำลังเบื่อๆ เซ็งๆ เพราะพูดแทรกไม่ได้คว้าถุงยางใส่รถเข็นเกือบสิบกล่อง เอามาหมดทั้งแบบมีกลิ่นไม่มีกลิ่น รวมทั้งแบบขรุขระและแบบบางเฉียบ
“ที่ห้องก็ยังเหลือนี่”
“เผื่ออนาคตไงจ๊ะที่รัก” ราเชนทร์เข้ามาโอบไหล่ผม ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
“เอ๊ะ ที่ห้องไม่มีกล่องยาสามัญใช่มั้ยครับ” ผมหันไปถามคีรีที่ดูจะรู้เรื่องมากกว่าเจ้าของห้องตัวจริงอย่างราเชนทร์
“ทางโรงแรมมีอยู่แล้วนะ แต่ถ้าไม่อยากยุ่งยากเธอซื้อเผื่อติดไว้ในห้องก็ได้”
“ที่แน่ๆ คือยาคลายกล้ามเนื้อ ยาแก้อักเสบ แล้วก็เจลเย็นไว้สำหรับ...”
ผมทำหูทวนลมกับราเชนทร์ที่คิดแต่เรื่องทะลึ่ง ถึงอย่างนั้นก็หยิบทุกอย่างที่จำเป็นใส่รถเข็นมาให้หมด
“แล้วพวกหนังสือของเธอ...”
“ไว้ให้พวกเราลงตัวกว่านี้ค่อยซื้อพวกเฟอร์นิเจอร์ก็ได้ครับ วันนี้เอาแค่ของจำเป็นก่อน” ผมพูดเสียงเรียบเรื่อยแบบไม่คิดอะไรมาก เพราะในกล่องที่ราเชนทร์ยกเค้ามามีพวกหนังสืออ่านเล่นของผมอยู่เยอะ ผมยังไม่ได้เปิดดูเพราะไม่รู้ว่าจะได้ย้ายออกเอาตอนไหน รอให้แน่ใจกว่านี้ดีกว่า
“คนอะไรคิดแต่เรื่องจะเลิกอยู่ได้” ราเชนทร์บ่นพึมพำ แต่ก็เกาะผมไม่ปล่อยเหมือนกลัวทำหาย
“งั้นพวกคุณก็ทำให้ผมมั่นใจว่าจะอยู่กันได้นานสิครับ” ผมตอบกลับ มองทั้งคู่ที่แม้จะมีบรรยากาศดีขึ้นแต่ก็มึนตึงกันอยู่ ขนาดเมื่อนี้บอกให้รอที่หน้าเคาน์เตอร์เพราะจะไปเข้าห้องน้ำ พวกเขายังไม่ยอมอยู่ด้วยกันเลย กลายเป็นลากตามกันมาสามคนอย่างกับเล่นขบวนรถไฟซะงั้น อับอายฉิบเป๋ง
ตอนจ่ายเงินราเชนทร์ได้รูดบัตรสมใจ พวกเราแบ่งถือของคนละถุงกลับรถ จากนั้นก็แยกย้ายอาบน้ำตามลำดับคือราเชนทร์ ผม และคีรี ก่อนจะช่วยกันแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้
ความจริงราเชนทร์เป๊ะตั้งแต่ออกจากห้องน้ำแล้ว กลิ่นน้ำหอมฟุ้งพร้อมกับเสื้อสูทเนื้อดีที่เข้ากับเขาอย่างสุดๆ ผมสีน้ำตาลทองเสยขึ้นข้างหนึ่ง ยิ่งพอโปรยยิ้มแล้วทรงเสน่ห์จนผมคิดว่าเขาต้องเป็นที่ดึงดูดสายตาในงานมากแน่ๆ
ส่วนคีรี...เขาใส่สูทเป็นประจำ แม้ว่าวันสบายๆ อย่างวันนี้จะใส่เสื้อโปโลธรรมดา การเห็นเขาใส่สูทแบบทางการเลยไม่ค่อยแปลกตาเท่าไหร่ แม้ว่าผมจะแอบใจเต้นตอนเขาถอดแว่นก็เถอะ
“คุณสายตาสั้นเท่าไหร่น่ะ”
“หกร้อย”
“นี่กี่นิ้วครับ” ผมเข้าไปชูสามนิ้วต่อหน้าคีรี
“ฉันสายตาสั้น ไม่ได้ตาบอด” คีรีตอบยิ้มๆ จับมือผมไปกุมเบาๆ ก่อนจะช่วยจัดเสื้อสูทให้ ใช่ ในบรรดาพวกเราสามคน ผมเนี่ยล่ะไม่คุ้นชินสุด ถึงเครื่องแบบพนักงานคิงส์คลับจะเป็นเสื้อกั๊กผูกเนคไท แต่พอใส่แบบเต็มยศอย่างนี้ก็เล่นเอากระดากไปเหมือนกัน
“ฉันชอบเวลารัญปล่อยผมมากกว่า” ราเชนทร์เข้ามานัวเนียพลางจับปอยผมที่ถูกจับรวบมัดอย่างสุภาพ
“จะให้กระเซอะกระเซิงในงานได้ยังไงล่ะครับ”
“เวลารัญปล่อยผมเซ็กซี่จะตาย แต่ก็ดี จะได้ไม่มีใครเห็น” ราเชนทร์กดจูบบนท้ายทอยเบาพลางกอดผมหลวมๆ เขาดูอารมณ์ดีมากๆ สงสัยเพราะจะได้ไปงานเลี้ยงที่ไม่ได้ไปมานานนับตั้งแต่ตามจีบผมเกือบทุกวัน
จะว่าไปแล้ว...
“เชนทร์ ยางรัดผมของผมที่คุณเอาไปอยู่ไหนน่ะ”
ราเชนทร์ยิ้ม หยิบยางที่ผ่านการใช้งานยาวนานขึ้นมาแนบริมฝีปากอย่างกับเป็นตัวแทนผม
“ฉันไม่คืนให้หรอก นี่เป็นของที่รัญเอาติดตัวไม่ห่าง ฉันก็จะเอาติดตัวตลอดเวลาเลย”
ทำตัวอย่างกับคนโรคจิตไปได้!
“ครั้งนี้ไปรถใครครับ”
“รถฉัน”
คีรีตอบทันที น่าเสียดายที่อดเห็นผู้ชายตัวโตๆ สองคนเปายิงฉุบอีกรอบ
“มาตกลงกันก่อน ผมไปด้วยแล้วพวกคุณจะแนะนำผมกับคนอื่นยังไง ตั้งใจพาผมไปเพื่อพบใคร”
คีรีเลี่ยงสายตาทันที ผมเลยหันไปจ้องราเชนทร์แทน
“เอาน่า ไปถึงก็รู้เองแหละ ไม่ต้องห่วง พวกฉันไม่ทำให้นายลำบากใจหรอก” ราเชนทร์ยิ้มร่า “ก็คนเคยๆ กันทั้งนั้นแหละ”
คนเคยๆ...เคยๆ บ้านแปะเอ็งน่ะสิ!
อย่าตกใจที่ผมสบถ มันก็แค่ความในใจที่พูดออกมาไม่ได้ก็เท่านั้น ใครเลยจะคิดว่าคีรีกับราเชนทร์จะพาผมไปแนะนำกับครอบครัวกันล่ะ!? อันที่จริงผมก็สงสัยอยู่หรอกว่าเครือญาติของเขาไม่ว่าอะไรรึไงที่คบกับผู้ชาย ราเชนทร์น่ะไม่ค่อยเท่าไหร่ เขาเป็นลูกคนเดียว และได้มรดกจากพ่อแม่มาเต็มๆ แถมยังเปิดเผยตัวเองอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหา แม้ลุงป้าน้าอาที่รู้จักจะมองแปลกๆ บ้างแต่ก็ไม่กล้าทำต่อหน้าเท่าไหร่ ผิดกับคีรี...
การที่ชื่อบริษัทติดอันดับหนึ่งในสิบได้ถือเป็นความร่วมมือของเครือญาตินามสกุลเดียวกันช่วยประคับประคอง แม้คีรีเป็นประธานใหญ่ แต่ยังมีเครือเล็กเครือน้อยที่แตกหน่อออกไปทำให้ครอบคลุมทั่วประเทศ และดูเหมือนคีรีเวลาคบกับใครจะค่อนข้างหลบซ่อนสายตาประชาชีอยู่พอประมาณ พอบอกว่าผมเป็นคนสำคัญ เล่นเอาโดนมองแบบร้อนๆ หนาวๆ แทบสะดุ้ง โดยเฉพาะกับน้องชายร่วมอุทร
ผมถึงกับหนาวยะเยือกตอนโดน ‘ธาราธาร’ มองประเมิน
ครอบครัวของคีรีเป็นนักธุรกิจกันทั้งโคตร ธาราธารเองก็เป็นหนึ่งในผู้บริหารสาขาย่อยทั้งหลาย มีอำนาจรองลงมาเพราะเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน ดูเคร่งเครียดจนหน้าแก่กว่าวัยและขยันขันแข็งเหมือนพี่ชายไม่มีผิด
“ทำงานอะไรน่ะเรา”
“บาร์เทนเดอร์ครับ”
...หนาวเยือกขึ้นมาอีกสิบจุด ขนาดไม่ใช่คนหงอแต่ผมก็รู้สึกตัวหดเล็กลงอย่างบอกไม่ถูก
“รัญ มาสนุกกันดีกว่า!”
ราเชนทร์ช่วยชีวิต ลากแขนผมไปเข้าวงล้อมผู้หญิงที่กำลังหัวเราะคิกคัก อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด เขาเป็นพวกดึงดูดสายตา รอยยิ้มร่าและท่าทางมั่นอกมั่นใจทำให้หลายคนชอบและเข้าหา ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นประเภทชอบความรื่นเริง ไม่เหมือนคีรีที่มางานสังสรรค์แต่ทำหน้าอย่างกับมาคุยธุรกิจ
แม้จะมางานเดียวกัน แต่กลุ่มสังคมระหว่างราเชนทร์ก็แตกต่างกันจนผมแทบปรับตัวไม่ถูก อีกทางคุยสุภาพสอบถามความก้าวหน้าและเน้นเนื้อหาข่าวตามทันโลก อีกทางหัวร่อกระซิกถามถึงของประมูลว่าใครตั้งใจสมทบทุนทำบุญมากกว่ากัน
พอผมโดนลากเข้ามาร่วมด้วย กลุ่มสาวงามเลยหันมาเลิกคิ้วมองเหมือนเห็นตัวประกอบ
“ตายจริง ลูกเต้าเหล่าใครกันคะนี่”
“แฟนผมเอง”
...ตรงนี้ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด ผมรู้ทันทีว่าคำถามต่อมาคืออะไร
“โอ้ เป็นคุณชายที่ไหนกันล่ะถึงถูกใจคุณราเชนทร์ได้”
“เปล่าครับ ผมเป็นแค่บาร์เทนเดอร์”
เพราะได้ภูมิต้านทานมาจากธาราธารแล้ว งวดนี้ผมเลยค่อนข้างยืดอกรับได้ดีกว่าเดิม ความจริงก็พอคิดไว้อยู่แล้วล่ะน่าว่าโดนลากมางานเลี้ยงไฮโซอย่างนี้ ผมก็เป็นได้แต่ตัวประหลาดให้พวกเขามองอย่างดูถูกเท่านั้นแหละ
ยังไงซะพวกเขาก็ได้แค่มอง
ผมไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับสายตาคนนอกอยู่แล้ว จะติดก็แต่คนในอย่างธาราธารนั่นแหละที่ตั้งตัวไม่ทันเลยจริงๆ
นึกแล้วก็แอบโล่งใจที่ราเชนทร์เป็นพวกสุดโต่ง ไม่ว่าใครก็ขัดใจเขาไม่ได้ แถมยังใจใหญ่ สายเปย์ ใครเข้ามาขอความช่วยเหลือหรือหยิบยืมก็ให้ไปไม่คิดมาก คนอื่นๆ เลยไว้หน้าเขาอยู่บ้าง
ส่วนสาเหตุที่เขามีเงินใช้สบายซะเหลือเกินเป็นเพราะมรดกจากพ่อแม่ครับ อย่างที่ผมเกริ่นไปนั่นแหละ สรุปง่ายๆ คือ พ่อกับแม่ของราเชนทร์เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เพราะเป็นลูกชายคนเดียวเลยรับเงินประกันรวมทั้งมรดกไปเต็มๆ เดิมทีตระกูลนี้ก็มีสินทรัพย์ไม่น้อยอยู่แล้ว แต่ผมไม่รู้รายละเอียดหรอกนะเพราะราเชนทร์ไม่เคยพูดถึงเลย
“อยากได้อะไรมั้ยรัญ” ราเชนทร์เกาะเอวผมขณะพาเดินดูงานไปเรื่อยๆ นี่เป็นงานการกุศลครับ ส่วนใหญ่ก็จะมีบริษัทชั้นนำเอาของผลิตพิเศษมาร่วมประมูลเพื่อหักเปอร์เซนต์ส่วนหนึ่งนำเงินไปบริจาคต่อ เป็นงานที่ได้ทั้งบุญและได้ทั้งของราคาแพงรวมทั้งได้หน้าในคราวเดียว
“ไม่ล่ะครับ” ในมือผมยังมีนาฬิกาที่เขาเคยประมูลได้อยู่เลย “คีรีล่ะ”
“อยู่กับญาติมันนู่น” ราเชนทร์ชี้ให้ดูคีรีที่ยังคุยกับธาราธารไม่เลิก หน้าตาเคร่งเครียดจริงจังเชียว
“เป็นคุณนี่ก็สบายจังนะครับเชนทร์”
“ขอบใจที่ชม” ราเชนทร์หัวเราะหึๆ “นายที่พูดว่าตัวเองเป็นบาร์เทนเดอร์ท่ามกลางคนพวกนี้ได้เต็มปากเต็มคำก็แน่เหมือนกัน”
“คุณไม่อายเหรอ”
“นายไม่อายแล้วฉันจะอายทำไม หน้าฉันหนาจะตาย” ที่แท้เขาก็รู้ตัวด้วยเหรอเนี่ยว่าผมเคยนินทาอะไรไปบ้าง
“ใครเป็นคนต้นคิดเรื่องวันนี้ครับ” ผมถามตรงๆ ราเชนทร์ไม่น่าจะคิดเล็กคิดน้อยขนาดเอาผมอวดคนอื่นไปเรื่อย ในหัวน่าจะมีแต่เรื่องใต้สะดือถึงจะสมเหตุสมผล
“ก็มีคนเดียวนั่นแหละ” ราเชนทร์ยักไหล่ “ฉันไม่อยากให้น้อยหน้าเลยนัดญาติมาเพียบ ชนะเห็นๆ”
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ใครมีญาติมาอวดมากกว่ากันหรอกนะเฮ้ย
“แล้วรัญล่ะ ไม่คิดจะพาพวกฉันไปหาพ่อแม่นายบ้างเหรอ”
...ผมพยายามทำหน้าให้นิ่งที่สุด เรื่องหนีออกจากบ้านไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่คนเดียว ขืนกลับไปทั้งสภาพนี้มีแต่โดนไล่ให้ไม่ต้องกลับมาอีกมากกว่าน่ะสิ
“รัญ?”
“ผมไปดูคีรีหน่อยดีกว่า”
“แต่งานประมูลจะเริ่มแล้วนะ”
“ผมไม่สนเรื่องงานอยู่แล้ว คุณเองก็รอเป็นเด็กดีก่อนนะ” ผมเงยหน้าหอมแก้มราเชนทร์เร็วๆ หนึ่งที พอเห็นเขาไม่คัดค้านอะไรก็เดินไปหาคีรี แต่พอมาถึงเขาก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว
หายไปไหนนะ
งานเลี้ยงจัดในโรงแรม หรือพอเห็นงานใกล้เริ่มเลยเลี่ยงเสียงดังไปคุยกันที่อื่นแทน ผมเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยง เดินตามทางเดินไปเรื่อยๆ จนสุดทางก็ยังไม่เห็นใคร เจอแต่สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่ไม่มีคนสักคนเดียวเพราะเป็นกลางแจ้ง
ผมหยิบโทรศัพท์หมายจะโทรหา แต่ไม่ทันได้กดเบอร์ก็รู้สึกถึงแรงผลักที่เล่นเอาไม่ทันตั้งตัว
ร่างผมเซตกสระว่ายน้ำทันที
ตูม!
เหมือนกับร่างทิ้งดิ่งกะทันหัน ทันทีที่ทั้งตัวจมอยู่ใต้น้ำ สติของผมก็ปลิดปลิวทันที ความกลัว หวาดผวา กัดกินจิตใจจนแทบบ้า รู้สึกอัดอัดและทำอะไรไม่ถูกนอกจากปัดป่ายแขนขาตะเกียกตะกายพาตัวเองขึ้นเหนือน้ำ แต่ชุดสูทถ่วงจนหนักไปหมด ผมรู้สึกเหมือนโดนกระชากลึกลงไป ทั้งที่ความจริงแล้วหากพยุงตัวให้ลอยขึ้นสักหน่อยก็ไม่เป็นปัญหา
แต่ที่เป็นปัญหาคือ...ผมว่ายน้ำไม่เป็น!
ครับ แม้กระทั่งท่าพื้นฐานอย่างลูกหมาตกน้ำก็ทำไม่ได้ ผมเหมือนคนบ้าที่ดิ้นปัดป่ายอย่างไร้ผล ยิ่งลนลานเท่าไหร่ร่างกายก็ยิ่งจมลึกจนน่ากลัวมากเท่านั้น ผมสำลักน้ำ ความรู้สึกที่เห็นทางรอดแค่เอื้อมมือแต่คว้าไม่ถึงทำให้ยิ่งตระหนกจนเกือบเสียสติ
ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!
ผมกรีดร้องในใจ ลืมตาโพล่งมองอย่างมีหวัง ก่อนมือที่ปัดป่ายไปทั่วจะถูกกระชากขึ้น รั้งร่างเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่นทั้งตัว
“ใจเย็นๆ หรัญญ์ น้ำตื้นแค่นี้เอง เธอเหยียบถึงอยู่แล้ว ไม่ได้น่ากลัวเลย” คีรีช่วยลูบหลัง กอดผมที่นั่งตัวสั่นขวัญเสียจนหน้าซีดเซียว
พอได้ยินผมก็ค่อยๆ ตั้งสติใหม่ จริงสิ โดนผลักตกแค่ใกล้ขอบสระ แล้วจะตะเกียกตะกายตีขาพุ้ยน้ำทำบ้าอะไร แค่ยืนเหยียดเต็มความสูงก็น่าจะรอดแล้ว
น่าอายชะมัด
แต่คนที่ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วโดนผลักตกน้ำทั้งอย่างนั้นน่ะ ไม่ว่าใครก็สติแตกทั้งนั้นแหละน่า!
“ทำไมถึงตกลงไปล่ะ เธอเดินเซเองเหรอ”
“ผม...” ผมสำลักไอ คีรีที่รอฟังอย่างใจเย็นจึงช่วยถอดเสื้อสูทผมออกแล้วใช้สูทของเขาช่วยคลุมให้กันความหนาว “มีคนผลักผมตกลงไป”
“ใคร” เสียงคีรีเข้มขึ้นทันควัน ผมเองก็เพิ่งมองหน้าเขาชัดๆ เอาตอนนี้
“ผมไม่รู้....ผมว่ายน้ำไม่เป็น พอตกลงไปก็สติหลุด ไม่ทันมองว่าใครเป็นคนผลัก”
“ไม่เป็นไร ที่โรงแรมมีกล้องวงจรปิด เราหาคนนั้นเจออยู่แล้ว” คีรีปลอบใจผม แต่หน้าตาเขากลับดูไม่ได้เลย อย่างกับว่าเป็นคนตกน้ำเองอย่างนั้นล่ะ “ยืนไหวมั้ย”
“ไหวครับ” ผมตอบเสียงเบา รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องให้คนมาช่วยทั้งที่น้ำในสระไม่ได้ลึก “แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่แถวนี้ล่ะ”
“ฉันออกมาคุยกับธาราธาร...” คีรีว่าพลางส่งกุญแจรถให้ผม “โทรตามราเชนทร์แล้วไปรอที่รถก่อน ฉันจะไปขอดูกล้องวงจรปิดของโรงแรม”
“ผมไปด้วย”
“ตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำขนาดนี้จะเดินไปเดินมาได้ยังไง”
“แค่นี้ผมไม่ป่วยหรอก”
“หรัญญ์”
“งั้นคุณสัญญามาสิว่าถ้าธาราธารเป็นคนทำ คุณจะไม่ช่วยปิดบังความผิดให้เขา”
คีรีชะงักทันที
“เธอคิดว่าเป็นธาราธารงั้นเหรอ”
“หรือคุณไม่คิดล่ะครับ”
บาร์เทนเดอร์ธรรมดาคนหนึ่ง จะมีแรงจูงใจอะไรให้คนหมั่นไส้จนโดนผลักตกน้ำกันล่ะ คนในงานส่วนใหญ่รวมทั้งญาติของราเชนทร์ยังอยู่ในงานเพราะกำลังเริ่มประมูล คนที่เดินออกมาก่อนก็มีแค่คีรีกับธาราธารเท่านั้น
ถึงเมื่อกี้ผมจะตกใจจนสติหลุด แต่ไม่ได้ทำสมองหลุดไปด้วยนะ!
-----------------------------------------------
สามคนเริ่มพยายามปรับตัวเข้าหากัน และเริ่มจริงจังกันมากขึ้นแล้ว แม้หนูรัญจะก่อเกิดความอายโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ เป็นแน่แท้! แตนแต้น!
ภาษาไทยประจำวันนี้
คีรี = ภูเขา
ธาราธาร = แม่น้ำ ค่ะ
นานๆ ทีจะตั้งชื่อตัวละครทั้งตัวจริงทั้งตัวประกอบให้ออกมาดูดี เรานี้แสนปลื้มใจเหลือเกินค่ะ
เพจนักเขียนที่ได้โบกมือลาตระกูลสมสักที...รึเปล่านะ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
พี่น้องบ้านนี้...
มีภูเขา แม่น้ำ อีกเดี๋ยวต้องมีพระอาทิตย์ นกบินผ่าน กระท่อม แล้วก็ทุ่งนา
//เดี๋ยวๆ นั่นมันภาพวาดสมัยประถม
-
ชอบตอนนี้จัง โดยเฉพาะช่ววก่อนพบประชาชน
เราเชื่อว่ากล้องจับไว้ได้ บายจ้ะตระกูลสม. :mew1: ขอบคุณค่ะ
-
อยากรู้แล้วว่าใครทำ ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรแต่ก็ไม่ควรทำไหมล่ะ :angry2:
-
ถัดจากตระกูลสม ก็เป็นตระกูล ต้นไม้ใบหญ้า ภูเขา ลำธาร เลยใช่มั้ยคะ นักเขียน แต่ ธาราธาร เพราะจังเลย
ปล. เข้าใจธารนะ บางครั้งเห็นคนที่หมั่นไส้ยืนริมๆระเบียงก็แอบคิดในใจล่ะ ถ้าผลักตกไปจะเป็นไง 5555
-
ตัวประกอบที่ไม่ใช่สม!! หรือว่าจะสำคัญคะ? 55555555555555
แอบดีใจที่คีรีกับเชนทร์เหมือน(?)จะเข้ากันได้แล้วนิดๆ ค่อยๆปรับกันไปนะ!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เกือบพลาดฉากห้องมืดไปแล้วเชียว ดีนะเอะใจย้อนกลับไปอ่านทัน อูยยย เป็นสามพีที่แซ่บจริงๆค่ะ ส่วนตอนล่าสุดนี่ธาราธารเป็นน้องแท้ๆจริงเหรอ ทำไมปฏิกิริยาเหมือนแอบรักคีรีอยู่เลยอะ
-
ขวัญเอ้ยขวัญมานะรัญ //กอด เราก็ว่าเป็นธารธารานั่นแหละพลัก
แต่อีกใจหนึ่งนางก็อายุเยอะหน้าที่การงานดีอาจจะไม่ทำอะไรเด็กๆแบบนี้ก็ได้ไหม
เดาไม่ถูก รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ธารธารานี่แอบชอบคีรีหรือเปล่า ทำไมทำแบบนี้
-
สงสารรัญจริงงงๆ รับมือสองคนก็เหนื่อยแล้วยังมีคนจ้องทำร้ายอีกก
-
พี่น้องบ้านนี้...
มีภูเขา แม่น้ำ อีกเดี๋ยวต้องมีพระอาทิตย์ นกบินผ่าน กระท่อม แล้วก็ทุ่งนา
//เดี๋ยวๆ นั่นมันภาพวาดสมัยประถม
ทุกคนชอบวาดตอนเด็กๆ กัน หรือเพราะครูชอบให้วาด
ธาราธาร ชื่อเพราะเกินกว่าจะเป็นชื่อผู้ชายนะ
ใครที่ผลักให้รัญ ตกน้ำนี่ เลว ชั่วมาก
เพราะคนเราไม่ได้ว่ายน้ำเป็นกันทุกคนนะ
เท่ากับฆาตกรรมเลย ถ้าคีรี ไม่ช่วยไว้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยยย
นางน้องน้ำเปนคนทำหรอเนี่ย
แต่ไม่น่าโง่นะ
หรือนางจะแอบชอบพี่ชายตัวเอง
เอ้ๆๆๆๆๆๆ
-
:fire:
-
อิจฉาแรงไปอี๊กกกก
-
ธาราธาร หวังว่านายจะไม่ใช่คนทำนะ :m16:
-
:mew1:
-
โอ้ เห็นพัฒนาการของทั้งสามคนเลย พยายามปรับตัวเข้าหากันสุดๆ ดีแล้วถ้าอยากอยู่ด้วยกันเราก็ต้องลงให้กันบ้าง กอดรัญ :กอด1:
-
นานาจิตตังแฮะ เรื่องแบบนี้อ่ะ
-
ชื่อตัวประกอบไฮโซแล้ว ไม่ใช่สมแล้ว 55555
-
สู้ๆนะ เดี๋ยวก็ผ่านไปได้
-
ใครมาผลักตกน้ำล่ะเนี่ย
ไม่ยอมให้ลอยนวลหรอกนะ
-
:o8: หลงรักหรัญญ์ :o8:
-
:z1: ราคีมีอะไรให้เซอร์ไพร์สได้ตลอด เปิดตัวแบบอลังการงานสร้างมาก ถ้าไม่ใช่ รัญ คงไม่นิ่งได้ขนาดนี้ มางานก้อไฮโซแหละ ยังมาเจอแต่ละคนนี่สุด ๆ เลย แล้วตกลงใครเป็นคนผลักนี่ล่ะ ธาราธารก้อต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยอยู่แล้ว เพราะแสดงออกขนาดนี้ แต่เรามองว่าไม่น่าจะใช่ วิธีแบบนี้ดูเป็นวิธีของคนขี้ขลาด เรามองว่าน่าจะเป็นคนอื่นแต่จะใครนี่ล่ะ แต่ก้อดีที่รัญแสดงออกไปเลย เพื่อคีรีจะได้รู้ว่าน้องชายตัวเองแสดงออกมาแล้ว :hao3: ชอบทั้งสองเลยน่ะ มีเสน่ห์ไปกันคนละแบบ ชอบ :กอด1:
-
เปายิงฉุบ 555
สองหนุ่มมีพัฒนาการดีมาก :katai2-1:
-
ตอนที่ 12 : ล้ำขอบเขต
ผมโทรเรียกราเชนทร์ให้เจอกันที่รถ ตอนแรกเขายังไม่รู้เรื่องอะไร แต่พอเห็นผมนั่งกอดตัวเองเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่เบาะหลังก็ร้องลั่นอย่างกับโดนเหยียบเท้า
“เกิดอะไรขึ้น!”
“ผมตกน้ำนิดหน่อย...” ไม่อยากจะเล่าเลยให้ตาย ขายหน้าชะมัด “เดี๋ยวคีรีมาแล้วกลับกันเถอะครับ ผมอยากอาบน้ำ”
“แล้วไอ้คีรีมันไปไหน”
“ไปดูกล้องวงจรปิด หาว่าคนที่ผลักผมตกสระคือใคร”
“นี่นายโดนผลักตกสระงั้นเหรอ!”
“ครับ” ผมตอบหน้าตาย พยายามไม่เผยพิรุธว่าไปตีลังกาตะเกียกตะกายอยู่ข้างสระอยู่นานกว่าคีรีจะมาช่วย เกือบขึ้นหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง บาร์เทนเดอร์ผู้โง่เขลาจมน้ำอยู่ข้างขอบสระแล้วมั้ยล่ะ
ราเชนทร์เห็นผมตัวสั่นก็เพิ่งนึกได้ว่าเสื้อเปียกเนื้อแนบเนื้อเลยจับปอกเปลือก ยังดีที่พวกเราอยู่ในรถเลยไม่มีใครเห็น พอแก้ผ้าผมเสร็จเขาก็เอาเสื้อสูทตัวเองคลุมให้ ส่วนสูทของคีรีน่ะเหรอ...โดนโยนทิ้งไปตรงที่วางเท้าแทนแล้ว!
“ถอดชั้นในด้วยดีมั้ย”
“ผมโล่งไข่กันพอดี”
ราเชนทร์ยิ้ม ยอมละเว้นกางเกงในแนบเนื้อตัวบางของผมก่อนจะดึงเข้าไปกอด ลูบศีรษะที่ยังชื้นเบาๆ คล้ายปลอบโยน
“ฉันจะปกป้องนายเอง”
ผมซุกหน้ากับอกเขากึ่งออดอ้อน บางครั้งคนไม่ได้เรื่องอย่างราเชนทร์ก็ทำตัวเป็นผู้นำได้เหมือนกัน
ไม่นานคีรีก็เข้ามาเคาะกระจกรถ ราเชนทร์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะยอมปลดล็อกประตู แต่ยังคงกอดผมไว้ไม่ยอมไปนั่งข้างหน้าเหมือนตอนขามา
คีรีไม่ว่าอะไร เขาเห็นแล้วว่าผมเหลือแค่ชั้นในกับสูทตัวเดียวคลุมอยู่ มีคนกอดดีกว่านั่งหนาวๆ อยู่คนเดียวที่เบาะหลัง
“ใครทำ” ราเชนทร์ถามทำทันที
“ธาราธาร”
ผิดจากที่คิดซะที่ไหนล่ะ ผมแอบเงยหน้าจากอกราเชนทร์ เหลือบตามองคีรีที่ก้มเก็บเสื้อสูทมาวางไว้กับเบาะข้างๆ
“ให้ฉันจัดการหรือนายจัดการ”
“ฉันจัดการเอง”
พวกเขาสรุปกันง่ายๆ โดยไม่ถามความเห็นกันเลย
“นี่” ผมแทรก “แล้วไม่มีตัวเลือกให้ผมบ้างเหรอ”
“มี” คีรีตอบ “ไปลงเรียนคอร์สว่ายน้ำซะ”
“...”
“อะไรนะ นี่รัญว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ”
“...”
“งั้นเมื่อกี้ก็ตกใจแย่สิ โธ่ ขวัญเอ๊ยขวัญมา ป๋าจะสอนให้เองนะ คอร์สอะไรไม่ต้องไปลงหรอก”
“...”
ผมก้มหน้างุดไม่ขานตอบ ได้แต่คิดในใจว่าไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเลยหรัญญ์เอ๊ย!
วันต่อมาผมถูกพามาที่บ้านของราเชนทร์
เพราะเคยมาแล้วผมเลยไม่ค่อยประหลาดใจกับบ้านสองชั้นที่หลังใหญ่เกินกว่าจะอยู่คนเดียวหลังนี้ หัวหน้าแม่บ้านของราเชนทร์ออกมาต้อนรับอย่างดี บรรดาคนรับใช้ก็เรียกคุณชายคอยตามดูแลไม่ห่าง พอถูกเอาอกเอาใจมากๆ ราเชนทร์ก็หน้าบานเป็นกระด้ง เข้าใจแล้วใช่มั้ยล่ะว่าทำไมเขาถึงชอบทำเหมือนโลกหมุนตัวเอง ก็เวลาอยู่ที่นี่เขาเหมือนเป็นเจ้าชายเลยนี่นา
ส่วนที่ต้องมาบ้านเขาก็เพราะว่าที่ปริ้นส์รูมไม่มีสระว่ายน้ำ...แหงล่ะ โรงแรมกึ่งม่านรูดที่เน้นวันไนท์สแตนคงไม่จำเป็นต้องสร้างพวกกิจกรรมเอ้าท์ดอร์หรอก
ก่อนจะมาถึงผมโทรคุยกับคีรีแล้ว เขาเองก็บอกให้ผมรีบๆ หัดว่ายน้ำซะ
“ยี่สิบห้าแล้วแล้วยังตีขาไม่รอด รัญ...นายโตมายังไงเนี่ย”
ผมก้มหน้างุดปริ่มขอบสระ โดนคนอย่างราเชนทร์ถามด้วยรอยยิ้มประหลาดใจเป็นล้นพ้นแล้วรู้สึกอับอายเกินจะกล่าวจริงๆ
“พอดีครอบครัวผมค่อนข้างเข้มงวดน่ะ” ผมตอบข้างๆ คูๆ เพราะครอบครัวผมไม่ใช่แค่เข้มงวดธรรมดา แต่เข้มงวดเอามากๆ เลยด้วย พ่อของผมเป็นหมอ ส่วนแม่เป็นคุณครู ไม่บอกก็คงรู้ใช่มั้ยล่ะว่าผมแทบจะถูกกำหนดอนาคตมาแล้ว พวกกิจกรรมนอกบ้านไม่เคยได้รับการสนับสนุนหรอก วันๆ ผมต้องนั่งอ่านหนังสือ คอยทำข้อสอบฝึกหัดเพื่อเตรียมตัวเป็นว่าที่แพทย์ในอนาคต
เพราะอย่างนี้ผมเลยค่อนข้างคิดเยอะเป็นขั้นเป็นตอนละมั้ง รวมทั้งเรียกร้องอิสระให้ตัวเองมากเป็นพิเศษ ส่วนสาเหตุที่ผมไม่ยอมกลับบ้านสักที ก็เพราะรู้ดีว่ายังไงพ่อกับแม่ก็คงรับชีวิตตอนนี้ของผมไม่ได้ จากอนาคตนายแพทย์รุ่งโรจน์...มาเป็นบาร์เทนเดอร์ในคลับ ถ้าเล่าให้คนอื่นฟังคงโดนหาว่าโง่ฉิบหาย แต่ใครจะเชื่อล่ะว่าผมชอบตัวเองในตอนนี้มากกว่าตอนเด็กมากแค่ไหน
“ตีขาช้าๆ....ช้าๆ หน่อยรัญ”
ตอนแรกราเชนทร์คงคิดว่าแค่สอนว่ายน้ำไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่พอเห็นผมเกาะขอบสระ พยายามตีขาในสภาพจมเอาๆ เขาก็เริ่มดุ
“ช้ากว่านี้ผมก็จมอยู่ดี”
“แต่นายเล่นตีขารัวขนาดนี้ก็จมเหมือนกัน เอาให้ช้ากว่านี้หน่อย...แบบพอพยุงตัวเองได้น่ะ”
พูดน่ะพูดง่าย แต่มันทำได้จริงซะที่ไหน! สุดท้ายราเชนทร์ก็ช่วยประคองสะโพกให้ตัวผมนอนลอยระนาบเดียวกับผิวน้ำ ปล่อยผมตีขาไปเรื่อยๆ จนหมดแรง
ไม่รู้ทำไม พอก้มหน้ามองน้ำผมก็เผลอลนทุกที
หลังขอเวลานอกนั่งพัก สาวใช้ เอ่อ...ก็ไม่สาวเท่าไหร่ เอาเป็นว่าแม่บ้านคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ ก็รีบเข้ามาช่วยเสิร์ฟน้ำผลไม้เย็นๆ ชื่นใจพร้อมกับคุ๊กกี้สอดไส้อัลมอนด์กรุบกรอบเพิ่งออกมาจากเตา ราเชนทร์นอนแผ่กับเก้าอี้ผ้าใบในร่มข้างๆ ผม ยกแขนให้แม่บ้านอีกคนช่วยทาครีมกันแดดให้ใหม่
ผมชินกันภาพสุดโอเวอร์พวกนี้แล้ว คิดซะว่าก็สะดวกสบายดี อีกอย่างถ้าไม่ใช่ราเชนทร์บอกหรือสั่งอะไรเป็นพิเศษ คนในบ้านจะไม่กล้าเข้าใกล้ผมในรัศมีหนึ่งเมตร ดูความหวงของเขาสิ ช่างน่าเหนื่อยใจและน่ารักชะมัด
“คุณชาย ของที่สั่งไว้เตรียมพร้อมแล้ว จะให้นำมาเลยมั้ยคะ”
“อืม เอามาเลย”
“ค่ะ”
ผมซึ่งโดนราเชนทร์รั้งไปนั่งอยู่บนหน้าขาหยิบชามคุกกี้ติดมือมาด้วย สิ่งเดียวที่ผมชอบที่สุดในบ้านเขาก็คือพวกอาหารการกินที่ไม่เคยขาดเนี่ยล่ะ แถมยังระดับพรีเมี่ยมไร้ผงชูรสหรือของค้างคืน แม้ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารตะวันตกก็เถอะ
“คุณสั่งอะไรเหรอครับ”
“เดี๋ยวก็รู้” ราเชนทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจูบ โลมเลียริมฝีปากไปทั่วทุกตารางนิ้ว “หวาน”
“ก็เป็นคุกกี้รสวานิลานี่ครับ”
“เวลานายทำตัวว่าง่ายแบบนี้น่ารักจัง” ราเชนทร์ซุกหน้ากับพุงผม ดูพออกพอใจมากๆ ที่ได้ยกตนข่มท่านอย่างเต็มที่ เพราะปกติเวลาเขาออกคำสั่งให้ทำนู่นทำนี่ผมไม่ค่อยจะทำตามสักเท่าไหร่หรอก
“แค่วันนี้เท่านั้นแหละ” ผมหยิกไหล่คนที่เริ่มจะมือซน ลูบตามขอบกางเกงว่ายน้ำตัวใหม่ที่เขาเลือกให้เองกับมือและเหมือนจะล้วงเข้ามา เป็นกางเกงสามเหลี่ยมสุดวาบหวิวนั่นแหละครับ...ใส่แล้วรัดเป้าเห็นไปถึงไหนต่อไหน ให้ตายสิ...
ไม่นานของที่ราเชนทร์สั่งก็มาถึง
ผมเห็นแล้วถึงกับเบ้ปากเมื่อเห็นว่าเป็นห่วงยางลายโลมา
“ถ้าไม่ใช้วันนี้พวกเราก็คงไปไม่พ้นขอบสระกันหรอก” ราเชนทร์หัวเราะ นานครั้งจะเห็นผมแสดงสีหน้าขัดใจ ก่อนจะจับลงสระอีกรอบ “มาๆ ตีขานะครับที่รัก”
ราเชนทร์จับมือผมแล้วลากเข้ากลางสระช้าๆ โดยให้ผมคอยตีขาทั้งที่ก้นโด่งเพราะมีห่วงยางสวมเอว ครั้งนี้ผมตั้งใจมาก ไม่อยากให้เขาสบประมาทอีก แต่ก็นั่นแหละ...ถ้าความตั้งใจแค่อย่างเดียวทำให้คนเราประสบความสำเร็จได้ โลกคงไม่โหดร้ายกับผมขนาดนี้
ผ่านไปครึ่งค่อนวัน ผมก็ยังตีขาไม่รอด
“เพราะห่วงยางรึเปล่านะ” ราเชนทร์เริ่มฉุกคิด เพราะพอมีของช่วยทำให้ตัวลอย ผมก็ตีขามั่วไปเรื่อยไม่กลัวจม กลายเป็นสอนเท่าไหร่ก็ไม่คืบหน้า
“อย่านะ” ผมจับห่วงยางแน่น จากตอนแรกนึกรังเกียจแต่ตอนนี้ผมรักเจ้าโลมาสุดหัวใจ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมเซฟตัวเองเวลาสำลักน้ำแล้วตกใจจนลืมตีขาได้
“ไม้อ่อนไม่ได้ผลก็ต้องไม้แข็งกันล่ะ อย่าดื้อสิครับเด็กดี”
ใครเด็กวะ!
ผมอยากจะตะโกนใส่หน้าราเชนทร์ที่อายุยี่สิบแปด ห่างกับผมแค่สามปี แต่ไม่ทันโวยวายคนมือไวก็แย่งโลมาของผมโยนขึ้นบกเรียบร้อย จะตามไปเอาคืนก็ไม่ได้เพราะผมอยู่กลางสระ พอไม่มีของช่วยพยุงตัวเองก็เริ่มผวา กอดคอราเชนทร์แน่นเพราะพื้นสระลึกจนยืนไม่ถึง
“อย่าเพิ่งกลัวสิรัญ ใจเย็นๆ ไหนลองตีขาใหม่นะ” ราเชนทร์พยายามแกะมือผมออกเพื่อจะจับลากเหมือนเคย แต่พอไม่มีห่วงยางแล้วก้นผมก็เอาแต่จมน้ำ อย่าว่าแต่ตีขาเลย แค่จะเอาตัวเองให้นอนระนาบกับสระผมยังทำไม่ได้ ผมจับมือราเชนทร์เกร็งแน่นไปทั้งตัว ยิ่งพยายามก็ยิ่งจม ไปๆ มาๆ ผมแทบจะลืมไปแล้วว่าต้องฝึกตีขา เพราะมัวแต่ตะเกียกตะกายเงยหน้าหาอากาศหายใจ
“รา...แคก...”
ผมว่าผมต้องเป็นพวกกลัวน้ำแน่ๆ!
ไม่งั้นเวลาเผลอจมไปไม่กี่ทีทำไมถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ด้วย สมองผมว่างโล่งทุกทีที่ก้มหน้ามุดดำลงไป แรงดันอากาศที่อัดแน่นและความพร่ามัวมองเห็นไม่ชัดเจนทำให้ยิ่งตัวสั่น ต่อให้ราเชนทร์จะพยายามบอกวิธีลอยตัวแค่ไหนผมก็เกิดอาการต่อต้าน ฝืนถ่วงจนร่างกายจมลงจมลงเรื่อยๆ
“พอแล้ว” ราเชนทร์คงทนมองไม่ไหวรีบรั้งเอวผมขึ้นมากอด ช่วยพาร่างที่เริ่มหมดแรงจะตะกายตัวขึ้นมาเหนือน้ำทันท่วงที ผมหอบหายใจถี่ หัวใจเต้นแรงอย่างกับจะตายให้ได้ พอมีหลักยึดก็กอดคอราเชนทร์แน่น ซุกหน้ากับไหล่ของเขาไม่ยอมปล่อย
ราเชนทร์ลูบหลังเอ่ยเสียงอ่อนโยน พาผมกลับขอบสระเหมือนเดิม
“ครั้งแรกเลยนะที่นายเป็นฝ่ายเกาะฉันหนึบขนาดนี้”
ยังจะมาหยอกกันอีก!
เพราะยังต้องพึ่งพาเขาผมเลยไม่ตอบกลับ แต่ก็รู้สึกถึงริมฝีปากที่กดจูบข้างศีรษะเป็นระยะ
พอถึงขอบสระที่ขาแตะถึงพื้น ผมก็เริ่มสงบลง ปล่อยแขนจากคอราเชนทร์พลางช้อนตาพูดอย่างไม่มั่นใจ
“ผมว่าผมคงฝึกว่ายน้ำไม่ไหวหรอก”
ราเชนทร์ช่วยเกลี่ยเส้นผมที่แนบแก้มและสางบางส่วนที่เป็นกระจุกให้ไม่ยอมตอบคำ
“เชนทร์ วันนี้พอ...”
แล้วเขาก็จูบผม
มันใช่เวลาหื่นมั้ยเนี่ย!
ผมเงื้อมือหมายจะทุบเขาสักสองตุบให้รู้สถานการณ์ แต่ราเชนทร์กลับช้อนเอวผมขึ้นจนร่างกายเกือบลื่นไถลจมไปกับสระ ผมผวาตกใจอย่างรุนแรงรีบเกาะคอเขาทันที และนั่นก็ทำให้ราเชนทร์แนบจูบได้สะดวกสบายขึ้น แถมยังจับขาผมไปเกี่ยวเอวเขาอีกต่างหาก
“วันนี้นายน่ารักมาก...”
ราเชนทร์เอ่ยกระซิบข้างหู ดันตัวผมให้เอนพิงกับขอบสระ บดเบียดส่วนร้อนผ่าวใต้กางเกงว่ายน้ำให้ชิดใกล้
“ปกตินายก็น่ารักอยู่แล้วนะรัญ แต่วันนี้นายทำฉันทนไม่ไหวแล้ว”
“ราเช...” โดนจูบปิดปากอีกแล้ว ผมจะเอื้อมมือทุบเขาก็ไม่กล้าเพราะยังกลัวจมน้ำ เลยได้แต่ปล่อยให้เขามอบจูบเร่าร้อนเต็มไปด้วยอารมณ์หื่นกระหายอย่างไม่รู้จะทำยังไง มือที่ช้อนเอวผมค่อยๆ รั้งขอบกางเกงว่ายน้ำลงมา พร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปควานคว้านและสะกิดจุดกระสันจนกระตุกตัวเป็นระยะ
ผมกลั้นใจ รู้ว่าคงห้ามเขาไม่ได้แน่
ตอนคบกันผมก็แทบจะยั้งเขาไม่เคยได้ เวลาอยู่บ้านราเชนทร์มักกลืนกินผมอย่างเอาแต่ใจ ไม่เลือกที่ไม่เลือกเวลาจนโดนผมตวาดอย่างอดกลั้นมาแล้ว หากก่อนหน้านี้พลาดพลั้งโดนเขาจับกินไปมากแค่ไหน สภาพผมในตอนนี้บอกเลยว่ายิ่งไม่มีทางต่อกร การฝึกว่ายน้ำติดต่อกันหลายชั่วโมงทำให้ผมหมดแรงจะขัดขืนกว่าปกติ แถมยังโดนจูบปิดปากอย่างรู้ทัน ยิ่งโดนช้อนตัวขึ้นมาในสภาพไม่ปลอดภัย ผมยิ่งไม่กล้าปล่อยมือ
คีรี
ผมนึกถึงคีรี ถ้ามีเขาอยู่อย่างน้อยก็พอห้ามได้ แต่นี่เป็นบ้านของราเชนทร์ เป็นอาณาเขตของเขา
ส่วนอุ่นร้อนดุนดันเข้ามาในช่วงที่ผมกำลังหวนนึกถึงผู้ชายอีกคน ราเชนทร์รั้งเอวผมแนบชิด ใช้ปลายลิ้นสะกดเสียงครางประท้วงอย่างอยู่หมัด แล้วยังสวนเอวเข้าลึกจนผมนิ่วหน้า ไม่น่าเชื่อว่าการทำกันในสระว่ายน้ำกลับทำให้ทุกอย่างง่ายดายและไม่เจ็บเสียดอย่างเคยแม้จะไม่มีเจลหล่อลื่น เพราะไม่ทันไรราเชนทร์ก็เข้ามาได้ทั้งตัวแล้ว
“อา...สุดยอดเลย”
ราเชนทร์ยอมปล่อยปากผมเป็นอิสระในที่สุด แต่โวยวายเอาตอนนี้ก็ไม่ทัน เพราะเขาเริ่มขยับเอวจนผมได้แต่เกาะคออีกฝ่ายแน่น เกร็งไปหมดทั้งตัวเพราะรู้สึกหวิวๆ เวลามีมวลน้ำอยู่รอบตัว
“รัญจ๋า สุดยอดไปเลย”
ราเชนทร์พร่ำเรียกชื่อและจูบไปทั่วขณะเร่งจังหวะกระชั้นถี่ ผมเองก็พยายามกลั้นเสียงครางไม่ให้ดังเกินไปเพราะในบ้านหลังนี้มีแต่คนของเขาเต็มไปหมด ร่างกายถูกปรนเปรอจนฉุดอารมณ์ให้พุ่งสูง แม้จะยังรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ห้ามสัญชาตญาณไม่ให้ตัวเองรู้สึกดีไม่ได้
โดยเฉพาะกับราเชนทร์ที่รู้จักทุกซอกทุกมุมของผม
การทำกันในน้ำช่วยลดน้ำหนักตัวเวลาอุ้มกระเตง และก็ทำให้เขาสวนเอวได้ถนัดถนี่กว่าเดิม ผมรู้สึกอึดอัดเพราะไม่ได้มีแค่ส่วนนั้นของเขาเข้ารุกราน เวลาถอนตัวออกและสอดใส่ไป จะมีแรงดันน้ำที่ล้ำเข้ามาและทะลักออกยามผมโดนเติมเต็มจนแน่นหนึบ
ราเชนทร์ร้องเรียกชื่อผมไม่หยุด จนใกล้จะถึงฝั่ง ผมก็รีบจับหน้าเขาบังคับจูบ ปิดเสียงครางยาวไม่ให้ใครได้ยิน
เพิ่งรู้เอาก็ตอนรู้สึกถึงน้ำอุ่นร้อนที่ฉีดพุ่งเข้ามาภายในว่าเขาเสียบสด
ผมไม่เคยกังวลเพราะปกติราเชนทร์กับคีรีมักเตรียมตัวเสมอ ใช่ ฝ่ายรุกควรจะเตรียมพร้อม แต่ผมคงลืมไปว่านี่เป็นข้างสระน้ำ แล้วใครจะไปพกถุงยางตอนที่เหลือกางเกงแค่ตัวเดียวกันล่ะ
ราเชนทร์ยังแนบส่วนนั้นที่ค่อยๆ ลดขนาดลงพลางกอดผมแน่น ดูสุขสมเกินบรรยาย
แต่ผมกลับรู้สึกตื้อในอกอย่างบอกไม่ถูก
มันเป็นความรู้สึกผิดที่มาพร้อมกับความไม่พอใจ
พวกเราเพิ่งคบกันไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ และอยู่ในช่วงประคับประคองความสัมพันธ์
การคบกันสองว่าหนักแล้ว พอคบกันสามคนยิ่งต้องคอยคุมหางเสือให้ดี หากปล่อยให้ล้ำไปทางใดทางหนึ่งมากกว่ากัน เกรงว่าจะยิ่งรั้งให้เรือเอนเอียงจนล่มจมไปหมด
ราเชนทร์คือคนล้ำหน้าคนนั้น
ผมไปทำงานด้วยสภาพเหม่อลอย
แม้จะเพิ่งมีเซ็กซ์มาไม่นานแต่ก็ไม่ได้เจ็บจุกมากมาย อาจเพราะน้ำช่วยลดแรงเสียดสีไปได้มาก แต่ถึงอย่างนั้นตอนผมเข้าไปทำความสะอาดร่างกายตัวเอง ล้วงเอาน้ำของราเชนทร์ออกมา ก็เป็นอะไรที่ก่ำกึ่งในความรู้สึกซะเหลือเกิน
ยิ่งตอนเย็นไปเจอหน้าคีรี ทานข้าวด้วยกันและโดนถามถึงเรื่องว่ายน้ำด้วยแล้ว...
เป็นครั้งแรกที่ผมหลบตาเขาเพราะไม่ทันได้เตรียมใจว่าจะอธิบายยังไง
แต่ราเชนทร์ไม่รู้สำนึกเลย เขายังเป็นเขา คนที่แม้จะโดนผมตวาดด่าเข้าไปก็ยังยิ้มสู้ไม่รู้สา แถมยังออกจะภูมิใจซะด้วยซ้ำที่ได้ทำกับผมโดยปิดเป็นความลับกับคีรี
ซึ่งผมคงทำแบบนั้นไม่ได้
หลังเลิกงาน คีรีเป็นคนมารับพวกเราโดยราเชนทร์นั่งหน้า จึงยังไม่ใช่โอกาสพูดคุยเพราะผมนั่งกำมืออยู่เบาะหลัง ภาพที่พวกเขายอมนั่งรถคันเดียวกันทำให้รู้สึกดีอยู่หรอก แต่จัดการปัญหาตรงนี้ได้ไม่ทันไร ปัญหาใหม่ก็เข้ามา
ในรถเงียบผิดปกติจนผมกระสับกระสายแทบแย่
พอถึงห้อง ราเชนทร์ก็ทำตัวเป็นเจ้าชายยึดครองห้องน้ำไม่สนใจใครเหมือนเดิม ผมถือโอกาสนี้เข้าไปหาคีรี แตะไหล่ให้เขาหันเก้าอี้มานั่งคุยกันตรงๆ
“เครียดอะไรหืม”
คีรีคงจับอาการผมได้ ถึงได้ทักขึ้นมาก่อน
“ห่วงเรื่องธาราธารเหรอ ไม่ต้องห่วงนะ วันนี้ฉันเตือนเขาแล้ว เขารับปากว่าจะไม่ยุ่งกับเธออีก”
แถมยังเอ่ยประโยคที่ฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นกันชัดๆ
บ้าเอ๊ย...ถึงว่าคีรีไม่ทันฉุกใจคิดว่าทำไมผมเงียบผิดปกติ ที่แท้ก็นึกว่าเป็นเรื่องธาราธารนี่เอง
บอกตามตรงว่าผมลืมเรื่องนั้นซะสนิท!
“ไม่ใช่ครับ” เห็นเขาห่วงใยขนาดนี้ผมก็เลิกโลเล กลั้นใจสารภาพออกมาทีเดียว “คีรี วันนี้ผมมีเซ็กซ์กับราเชนทร์”
ดวงตาใต้กรอบแว่นที่เพิ่งมองผมอย่างรักใคร่เป็นห่วงประกายแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วแต่ผมลอบสะดุ้งกับสายตาน่ากลัวนั้น ใครจะยอมรับได้กันล่ะหากคนรักมีอะไรกับคนอื่นลับหลัง แม้จะเป็นหนึ่งในคนที่ตกลงคบกันด้วยสายสัมพันธ์พิลึกก็ตาม แต่ก็เพราะมันพิลึกมากนั่นแหละ ถึงยิ่งละเอียดอ่อน และมีข้อเปรียบเทียบสูงจนน่าน้อยใจ
คีรีมักวางตัวกับผมดีเสมอ แม้รู้ว่าผมรักราเชนทร์ก็คอยห่วงใยไม่ห่าง ทำให้ผมซาบซึ้งใจมาก
แต่ราเชนทร์กับผมแอบไปมีอะไรกันในช่วงที่เขาไปจัดการเรื่องน้องชายเพื่อผม มันจะเป็นอะไรที่เจ็บปวดขนาดไหน ทั้งที่เขายอมเปิดเผย และยอมกระทั่งขัดแย้งกับครอบครัวตัวเอง
“ผมขอโทษ”
ความจริงอยากจะเข้าไปกระชากประตูห้องน้ำแล้วลากตัวราเชนทร์มาพูดคำนี้เองด้วยซ้ำ แต่หมอนั่นพูดขอโทษเป็นที่ไหน อย่าว่าแต่พูดกับคีรีเลย ขนาดผมยังไม่เคยได้ยินคำนั้นจากปากเขา ถ้าไม่นับตอนที่รู้ตัวว่าทำผิดจริงๆ ช่วงขู่ทำร้ายผมตอนเลิกกันใหม่ๆ น่ะนะ
คีรียังคงนิ่งจนน่าใจหาย ผมเองก็ขบปากตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก
อยากสูบบุหรี่จัง
แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ในตอนที่ผมโดนคีรีจ้องเขม็งกดดันจนอยากจะจมหายไปกับเตียง
“เขาบังคับเธอรึเปล่า”
“ก็...กึ่งๆ ครับ” ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะพูดเสียงเบาหวิวได้ขนาดนี้ ปกติแล้วผมไม่เคยเป็นฝ่ายทำตัวงี่เง่ากับคนรักจนต้องมานั่งสารภาพบาปมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผิดจุกอกไปหมด ราเชนทร์บังคับผมมั้ย ในทางทฤษฎีถือว่าใช่ แต่การที่ผมยอมให้เขาทำ ก็ถือว่าใช่เหมือนกัน
“ขอบคุณมากที่บอกตามตรง”
“เพราะผมไม่อยากให้พวกเราแคลงใจกันตั้งแต่เริ่ม มันมีแต่ผลเสีย และผมก็ไม่ชอบซุกความผิด” ผมพูดโพล่งออกมา แต่ยิ่งเอ่ยก็ยิ่งฟังไม่ขึ้น เหมือนตัวเองเลวมากชอบกล เพราะทำไปทั้งที่รู้ว่าผิด แล้วค่อยมาแก้ตัวเอาตอนหลัง “ผมรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับคุณเลย แต่ผมจะทำให้ถูกต้องขึ้น”
“ยังไง”
“คืนนี้ผมจะไม่นอนกับราเชนทร์” ผมเอ่ยพลางเกี่ยวคอเสื้อเขาเบาๆ จนคีรีต้องโน้มตัวเข้ามาจนเกือบอยู่บนเตียงเดียวกัน “ผมจะนอนกับคุณคนเดียว”
“จะให้ฉันกอดเธอต่อหลังจากที่เธอไปทำกับราเชนทร์ลับหลังน่ะเหรอ”
มือของผมยกค้าง วินาทีนั้นรู้สึกขยะแขยงตัวเองมากจนอยากจะหายตัวซะให้ได้
เป็นยิ่งกว่าน้ำท่วมปาก เป็นความผิดที่ไม่รู้จะชดเชยยังไง ผมมองคีรีด้วยสายตาสั่นไหว พูดอะไรต่อไม่ออกแม้แต่คำเดียว
พลันคีรีถอนหายใจเฮือก สายตาแข็งกร้าวใต้กรอบแว่นอ่อนลง เขาเข้ามานั่งเตียงเดียวกับผม ก่อนจะลูบศีรษะเบาๆ
“ทำตามที่เธอคิดเถอะ”
ไม่ทันถามเพิ่มเติมว่าเขาหมายความว่ายังไง ตัวต้นเรื่องอย่างราเชนทร์ก็ยิ้มร่าออกจากห้องน้ำทันที อันที่จริงเมื่อคืนพวกเราไม่ได้ทำกันเพราะผมเพิ่งโดนผลักตกน้ำ คีรีกับราเชนทร์เห็นผมตัวอุ่นๆ เลยนอนกอดก่ายกันสามคน เท่ากับว่าหลังจากวันนั้นพวกเราเพิ่งทำกันแค่แบบสามคนแค่ครั้งเดียวในห้องมืด
“รัญจ๋า” ราเชนทร์ยิ้มร่าไม่รู้สถานการณ์ เขาปราดเข้ามาหมายจะซุกไซร้ขอความรัก แต่ก็ถูกผมผลักออกไป
“วันนี้คุณหมดโควต้าแล้ว”
“อะไรนะ”
“วันนี้คุณทำกับผมไปแล้ว หมดโควต้าแล้วครับ รบกวนออกจากห้องด้วย ผมจะอยู่กับคีรี”
“นี่นาย...บอกมันงั้นเหรอ” ราเชนทร์มองผมกับคีรีที่นั่งจับมือกันอยู่บนเตียงด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ แต่เขาก็ยังคงยิ้ม ยิ้มมีเลศนัยอย่างที่ไม่เคยเดาความคิดถูก “ไหนพูดใหม่อีกครั้งสิ เพราะฉันกอดนาย เลยโดนไล่ให้ไปนอนนอกห้องรึไง ล้อเล่นกันเหรอรัญ”
“ครับ” ผมไม่ขำไปกับเขาด้วย
“ฉันกอดคนที่ฉันรัก มันผิดรึไง”
...โอ๊ย อย่ามาปวดใจกับคำตัดพ้อนั่นเอาตอนนี้จะได้มั้ย
ผมรักราเชนทร์ และที่ยอมเขาในวันนี้ก็เพราะความจริงข้อนั้นด้วย
พลันคีรีบีบมือผมแน่น เขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ไม่ว่าจะเป็นเพราะความโกรธ หรือความรู้สึกแย่ๆ แบบไหนก็ตาม แต่ยังไงซะผมก็ต้องแสดงความรับผิดชอบ
“ตอนนี้พวกเราคบกันสามคนนะเชนทร์ คุณจะทำอะไรอย่างที่อยากทำเหมือนเดิมไม่ได้ ตอนนั้นผมก็เตือนคุณไปแล้วไง ผมเคยบอกเลิกคุณเพราะสาเหตุนี้ไปแล้ว แต่ในเมื่อคุณสร้างโอกาส ดึงเราสองคนให้มาอยู่ในวังวนเดียวกัน คุณก็ต้องยอมรับด้วยว่าจะทำตามใจชอบอย่างนั้นไม่ได้อีก”
“หมายความว่าฉันอยากจะมีอะไรกับเธอแต่ละครั้ง จะต้องรอมันทุกครั้งเลยรึไง”
“งั้นถ้าผมทำกับคีรีตอนคุณไม่อยู่บ้าง คุณยอมรับได้มั้ยล่ะ”
ราเชนทร์สะอึก แต่ความเงียบที่มาพร้อมกับการเดินหนี ปิดประตูดังปังก็เป็นคำตอบยืนยันอย่างดีว่าเขาไม่พอใจแค่ไหน
“เธอไม่เป็นอะไรนะ” พอเหลือแค่สองคน คีรีก็จับศีรษะผมให้ซบไหล่
“ไม่หรอกครับ ดัดนิสัยเขาบ้างก็ดี” ผมเอ่ยเสียงเรียบ พยายามจะทำเหมือนไม่รู้สา แต่ความจริงแล้วแอบเสียใจอยู่ลึกๆ เมื่อก่อนเวลาผมทะเลาะกับราเชนทร์ก็มักมาพร้อมความปวดใจและไม่เข้าใจเสมอ เหมือนกับตอนผมบอกเลิกนั่นแหละ เห็นพูดได้ป่าวๆ ได้ขนาดนั้น แต่ลับหลังก็แอบไปร้องไห้คนเดียวตลอด
“เธอรักราเชนทร์มากสินะ”
“...”
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันก็รักเธอมากเหมือนกัน”
คีรีกอดปลอบผม ไม่ได้ล่วงเกินหรือทำอะไรมากไปกว่านั้น แม้ว่าผมพูดออกมาเองว่ายอมทุกอย่างก็ตาม
‘จะให้ฉันกอดเธอต่อหลังจากที่เธอไปทำกับราเชนทร์ลับหลังน่ะเหรอ’
ผมขบปากเบาๆ ขณะตะแคงข้างเข้าหาคีรี นอนนิ่งทำตัวว่าง่ายในอ้อมกอดนั้นตลอดคืน
วันนี้ได้รับบทเรียนที่สำคัญที่สุด
....เซ็กซ์สามารถทำให้เขาสองคนดีกันได้...
...แต่ก็ทำให้พวกเขาแตกคอได้เหมือนกัน...
-----------------------------------------------------------------
มาอธิบายเรื่องกลัวน้ำสักนิด คือถ้าทำท่าว่ายตีขา ยืนตัวปริ่มๆ หรือเล่นน้ำ เล่นทะเลธรรมดานั้นได้ตามปกติ แต่ถ้าหน้าจมใต้น้ำเมื่อไหร่ อาการจะมาทันที ไม่ว่าจะตื้นจะลึก แต่ถ้าหน้าจม สติเตลิดค่ะ รัญก็เป็นแบบนั้นแล
แต่พักเรื่องนั้นไว้ก่อน เพราะตอนนี้สามหนุ่มมีปัญหากันอีกแล้ว
ความจริงคำถามตอนท้ายของคีรีมีความหมายนะคะ เพราะเป็นราเชนทร์ รัญเลยก่ำกึ่งยินยอม ถึงจะอ้างเรื่องกลัวน้ำ แต่ความจริงรัญก็พอฝืนได้แหละ เถ้าลองเปลี่ยนเป็นคีรีบังคับในสถานเดียวกัน ปฏิกิริยาจะต่างออกไปทันที อาจมีคนลิ้นขาดก็เป็นได้ (ฮา)
เพราะอย่างนี้คีรีเลยถามพูดว่ารัญรักราเชนทร์มาก แต่ก็คีรีเองก็รักรัญมาก เลยไม่เค้นคอในเรื่องนี้และนอนกอดกันเฉยๆ
ในที่สุดเส้นแบ่งของทั้งสามก็มีคนก้าวล้ำมาก่อนแล้ว คนนั้นคือเชื้อราที่ขึ้นได้ทุกที่นั่นเอง!
เพจนักเขียนที่หายารักษาเชื้อราแจกคนละกระปุก (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
หวังว่าจะรอดกันนะ เชนทร์ก็ไม่น่ารีบบบบบ
-
เจ้าเชื้อรานี่มันร้ายจริงๆ. แต่มันก็ทำให้ทั้งสามคนได้คิดทบทวนนะ เพราะไม่มีกฏระเบียบอะไรชัดเจนในความสัมพันธ์
เลยต้องลองผิดลองถูกแล้วประคับประคองด้วยมือทั้งสามคู่ น้องรัญน่ะใจอ่อนนะ
พอคีรีพูดตัดพ้อแล้วสะอึกเลย สามคนมันก็ยากแบบนี้แหละนะ. :L1: น้องรัญสู้ๆนะ อย่ากลัวน้ำเลย ในน้ำก็ดีออกนี่นา
-
ทายาแก้เชื้อรารัวๆ ขี้โกงอ่ะ รักกัน3 คนต้องเท่าๆกันสิ ถ้าราเชนทร์รักรัญจริงต้องเรียนรู้ล่ะ สงสารคีรี เหมือนโดนหลอกใช้ไงก็ไม่รู้
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
โง้ย เรือจะล่มมั้ยน้อ เอ็นดูคีรีลูกแม่ นังเชื้อราาา โดนเสียบสักทีดีมั้ยจะได้เลิกดื้อออออ
-
:hao3:คีรีทำถูกแล้ว 555 ของแบบนี้มันต้องค่อยกุมอำนาจ งานนี้คีรีถือว่าได้สอนบทเรียนเรื่องการทำอะไรลับหลังให้คนที่ริจะคบกันสามคนให้สองในสามได้สำนึก 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารคีรีทำไมต้องเป็นคนได้ทีหลังตลอดรัญเองก็ผิดนะรักเชื้อราถึงได้ยอมง่ายๆแล้วมาบอกจะชดเชยให้คีรีโดยการนอนกับคีรีเหรอมันใช่เหรอแล้วดัดนิสัยแค่นี้คิดว่าคนอย่างเชื้อราจะรู้สึกสำนึกเหรอคนหน้าด้านหน้าหนาหน้าทนอย่างเชื้อราคงไม่สำนึกง่ายๆหรอกถ้าไม่มีคีรีรัญคิดว่าจะไปกับเชื้อราได้รอดเหรอแหมมอยากให้คีรีดัดหลัง2คนนี้บ้างจัง ถ้าครั้งหน้าคีรีก็ต้องได้รัญคนเดียวแถมสดบ้างไม่งั้นเราจะ :z6: :z6: :beat: :z6: นข.คงติดเชื้อรามาจากอิเชื้อราซินะเชื้อราถึงได้เป็นต่อคีรีเหลือเกิน :m31: :m31:
-
เอาซีม่าราดเจ้าเชื้อราสักขวดจะดีขึ้นไหม :m16:
-
สู้ๆนะรัญ
-
เชื้อรา ไม้แก่แล้ว ดัดได้ง่ายหรือ
แต่รัญ กับคีรี ต้องดัดได้แน่ๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังเศร้าๆสงสารคีรี
มาฮากร๊ากกับชื่อเพจเนี่ยแหล่ะคะ :m20:
-
อ่านแล้วแอบปวดใจ สงสารรัญญ์ วิธีการคบสามคนมันยากจริงๆแต่ขอให้เข้าใจกันเร็วๆ นี่ก็แอบคิดนะว่าราเชนทร์ไม่ค่อยเข้าใจรัญญ์เลย แต่ยังไงต้องผ่านกันให้ได้ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
3 คนมันอยู่ยากจริงๆ :เฮ้อ:
-
แง มีปัญหาอีกแล้ว :mew6:
-
เป็นเชื้อราที่ร้ายกาจจริงๆ :katai4:
-
:L1:
-
ถ้าไม่ใช่ 3p แต่แรก พระเอกยังไงก็ราเชนอ่ะ ชอบ
-
ทำไมดูปัญหาเยอะ และมึนงงในเงื่อนไขต่างๆจุง อะไรจะคิดเยอะกันปานนี้น้ออ
เป็น3p ที่จริงจังแต่ใจยังไม่กว้างพอจะ3pเท่าเรื่องอื่นง่ะ :ruready
-
เชื้อราเอ๊ย....
ก่อนอื่นน่าจะต้องให้เชื้อรากับคีรีเปิดใจมากกว่านี้ ทั้งคู่ยังเหมือนแข่งกันอยู่เลย
-
คีรีใจเย็นๆน้า อย่าเพิ่งอารมณ์ขึ้น :katai1:
-
มีึความถูกสตันตอนอ่านประโยคตัวดำจบ :z3: :z6:
พูดงี้พี่เอามีดมาแทงยังเจ็บน้อยกว่า :o12:
-
จุก!!!!!สงสารรัญมากๆกับความรู้สึกถูกรังเกียจถึงขั้นขยะแขยง ที่ได้รับมาเป็นการตอบแทนความจริงใจและซื่อสัตย์
ความรู้สึกว่าตัวเองผิดแล้วรีบสารภาพและพยายามชดเชยชดใช้ความผิดเพื่อให้เกิดความยุติธรรม
แต่กลับโดนตอกจนหน้าหงายกลับมาว่าโสโครกจนแตะไม่ลงนั้น บอกตรงๆว่าทำให้พาลหมดแรงจริงๆ
สู้ๆจ้าทั้ง3หนุ่ม ความรักชนะทุกสิ่ง รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ^^ :กอด1:
เกือบลืม แค่เตือนเท่านั้นน่ะนะ แล้วเชื่อได้หรอ กับแค่บอกว่าจะไม่มายุ่งอีกก็ปล่อยไปแล้วน่ะไว้ใจได้หรอ
ไม่ได้เรื่องเลยค่ะคีรี :เฮ้อ:
-
เฮ้อ... แลดูจะอึดอัดในความสัมพันธ์สามคนอลเวงนะ :hao4:
เอาใจช่วยน้องรัญนะจ๊ะ สู้ สู้
-
:sad4: งานนี้คิดผิดเลย ไม่คิดว่าธารธาราจะทำแบบนี้ งี่เง่าชะมัด :katai1: สามคนไม่ใช่เรื่องง่ายน่ะ ถ้าไม่ได้ดีกันมาก่อน หรือมีสัมพันธ์ที่ดีกันมาก่อน นี่มาสามคนเพราะต่างมีจุดประสงค์ไม่ได้มาแบบยินยอมพร้อมใจแต่เหมือนกับต่างคนต่างหาจังหวะกันมากกว่าเจ้าราคีทั้งสอง เหตุการณ์นี้ก้อทำให้ทั้งสามต้องหาจุดยืนให้กับตัวเองกันใหม่แหละ แล้วรัญก้อดูจะเริ่มแคร์คีรีมากขึ้น และก้อเปิดโอกาสให้คีรีได้ใช้ความจริงใจมากขึ้นเพื่อเขยิบเข้าไปใกล้ใจของรัญมากขึ้นด้วย :mew3:
-
ตามอ่านแบบเงียบๆ สนุก ลุ้นทุกตอนเลยยยย
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ราเชนทร์ - คีรี Part 3
คีรีจะไปหลับลงได้ยังไง
แต่พอก้มมองหรัญญ์ที่นอนขมวดคิ้วในอ้อมแขน อารมณ์ตึงๆ ก็เริ่มจะผ่อนลงจนอดใช้นิ้วจิ้มคลายปมนั้นไม่ได้ หรัญญ์ย่นหน้าเล็กน้อย ดูน่ารักอย่างกับแมวเหมียวแสนคร้าน จะว่าไปหรัญญ์ก็คลับคล้ายอยู่เหมือนกัน โลกส่วนตัวสูง แต่ถ้าเข้าไปใกล้ก็คลอเคลียออดอ้อน แถมบางครั้งบางทีก็สะบัดหางเดินหนีไร้เยื่อใย
ถ้าอย่างนั้นพวกเขาคงเป็นทาสแมวเข้าแล้วล่ะมั้ง
คีรีถอนหายใจเฮือก กอดอีกฝ่ายแล้วสูดดมกลิ่นกายแนบแน่น ก่อนจะชะงักเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ไม่สันทัดอย่างแรงกล้า จริงสิ...หรัญญ์ยังไม่ได้อาบน้ำเลย คนรักของเขามัวแต่จดจ่อที่จะสารภาพความจริงจนลืมใส่ใจตัวเอง หลังกลับมาถึงห้องและราเชนทร์ปรี่เข้าไปจองห้องน้ำ หรัญญ์ก็เปลี่ยนเสื้อเป็นชุดลำลองสบายๆ แล้วนั่งก้มหน้ารับผิดอยู่คนเดียว
ทั้งที่ไม่ใช่คนเริ่ม
ใช่ และเพราะรู้ว่าหรัญญ์ไม่ใช่คนเริ่ม แต่คล้อยตามไปกับราเชนทร์จนลงเอยกันนั่นแหละ คีรีถึงได้เหนื่อยใจ สิ่งที่เขาเคยกลัวเป็นจริงอีกครั้ง แม้จะรู้ดีอยู่แล้ว แต่พอโดนย้ำชัดด้วยหลักฐานตรงหน้า ก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ทุกที
แต่การที่หรัญญ์ยอมไล่ราเชนทร์ออกไปก็ทำให้คีรีใจชื้นขึ้น
อย่างน้อย...เขาก็ไม่ใช่ส่วนเกิน
เป็นไปไม่ได้ที่คีรีจะไม่คิดอย่างนั้น ในเมื่อราเชนทร์ตัวติดกับหรัญญ์ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นตอนเช้า ตอนกลางวัน หรือตอนเข้างาน ถึงจะเป็นอะไรที่ ‘เกิน’ อย่างที่หรัญญ์บอกไว้ แต่เขาเองก็ ‘ขาด’ ไปมากจนคล้ายไล่ไม่ทัน
คีรีพยายามจะไม่คิด เวลาหรัญญ์อยู่กับราเชนทร์จะเป็นยังไง มันเป็นความกังวลกลัวว่าราเชนร์จะทำอะไรบ้าๆ จนหรัญญ์เตลิด พ่วงด้วยความกลัวว่าทั้งคู่จะรักกันมากกว่าเดิม ทั้งที่เขาเองก็แทบจะเทียบไม่ได้อยู่แล้ว
ถ้าให้พูดออกไป มีหวังโดนราเชนทร์หัวเราะเยาะสะใจ
เพราะรู้ว่าถือแต้มต่อตรงนี้ไม่ใช่รึไงหมอนั่นถึงยอมเสนอการคบสามคนขึ้นมา คีรีที่รู้เต็มอก ก็ได้แต่ยอมรับและพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดในเมื่อก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะรั้งหรัญญ์ให้อยู่ด้วยกันได้
พลันเสียงโทรศัพท์ดังครืดครืด
เพราะมีเมลเข้าตลอดคีรีจึงติดนิสัยปิดเสียงเสมอ เขาเอื้อมมือไปเปิดดู ครั้งนี้เป็นข้อความจากราเชนทร์
- ออกมาคุยกันหน่อยมั้ยสหาย -
สหาย?
คีรีแค่นยิ้ม นึกสมเพชในการทำตัวไม่รู้ร้อนของอีกฝ่าย ที่ป่านนี้ไม่รู้ร้อนใจแค่ไหนถึงขนาดแอบส่งข้อความหาเขาอย่างหาได้ยาก
คีรีกอดหรัญญ์ จูบหน้าผากร่างที่หลับใหล ได้ครอบครองคนรักไว้คนเดียวแบบนี้ช่างดีจริงๆ ยิ่งรู้ว่ามีใครอีกคนกำลังตีโพยตีพายอยู่ไม่ไกล คีรีก็ยิ่งรู้สึกอยากรักหรัญญ์มากเท่านั้น
กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดตามกายและเส้นผมทำให้คีรีเริ่มซุกไซร้หนักขึ้นและกลายเป็นขึ้นคร่อม เขามองคนนอนหลับลึกแล้วรู้สึกเหมือนถูกเชิญชวนอย่างประหลาด แม้จะพูดจาร้ายกาจว่าไม่มีอารมณ์ทำต่อจากราเชนทร์ แต่ไอ้ความคิดอยากให้ใครอีกคนรู้สึกเหมือนเขาบ้างก็เข้าครอบงำ โดยเฉพาะเมื่อหรัญญ์นอนนิ่งไม่ขัดขืน
หรัญญ์...หรัญญ์อยู่ห่างแค่เอื้อมเท่านั้นเอง นี่เป็นโอกาสดีเลยไม่ใช่รึไง
อาจเพราะความหึงหวงผสมกรุ่นโกรธ มือคีรีเริ่มสั่น และนั่นทำให้เขายั้งตัวเองไม่อยู่
คบกันสามคน ไม่รู้จะมีวันไหนที่หรัญญ์นอนนิ่งอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้อีกบ้าง
ถ้าอย่างนั้น...
พลันเสียงโทรศัพท์สั่นครืดคราดดังขึ้นอีกครั้ง
คีรีสะดุ้งเฮือก มองมือตัวเองฟ้อนเฟ้นลำตัวหรัญญ์จนเป็นรอยแดงด้วยความตะลึง เสื้อที่สวมใส่โดนถลกขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่มั่นใจนัก หรัญญ์ครางอืออาในลำคอเหมือนประท้วงทั้งที่ไม่รู้ตัว ก่อนจะนอนขดตะแคงข้างพลิกหนี
คีรีรีบผละห่างออกมาทันที นึกกลัวว่าเขาในสภาพนี้อาจจะสติหลุด เผลอทำรุนแรงกับหรัญญ์อย่างที่เคยทำกับแฟนเก่าที่รับไม่ไหวจนร้องไห้ขอความเมตตา
เขาไม่อยากให้หรัญญ์เห็นด้านนั้น และไม่มั่นใจว่าอารมณ์ที่ตีกันมั่วจนแทบคุมไม่อยู่นี้จะยั้งตัวเองทันอีกมั้ยหากไม่ได้เสียงโทรศัพท์ดังแทรกอย่างประจวบเหมาะ
คีรีรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ช่วยห่มผ้าให้หรัญญ์โดยไม่แม้แต่จะแตะต้องตัวอีกฝ่ายที่เปรียบดังขนมหวานน่ากลืนกิน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้หัวเย็นลง พอนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ก็นึกเกลียดตัวเองขึ้นมา แม้หรัญญ์จะอนุญาต ยอมให้เขาทำ แต่ต้องไม่ให้การกอดด้วยความอารมณ์รุนแรงแน่ๆ และถึงตอนนั้นต่อให้อีกฝ่ายขัดขืน ดิ้นรนแค่ไหน คีรีก็หยุดตัวเองไม่อยู่
ความพยายามทั้งหมดจะพังทลายทันที
หรัญญ์ยังไม่เคยเห็นด้านนั้นของคีรี ไม่สิ...เคยเห็น แต่เป็นตอนที่เขากำลังอาละวาดในคลับต่างหาก นั่นแหละความบ้าคลั่งที่คีรีเก็บซ่อนไว้ ถ้าหลุดออกมาเมื่อไหร่ ไม่ว่าใครก็ห้ามปรามไม่ได้
หลังสูดหายใจเข้าลึกหลายครั้งคีรีก็เดินออกจากห้องน้ำ เริ่มกลัวที่จะนอนกอดหรัญญ์ขึ้นมา เขาไม่อยู่ในภาวะปกติสักเท่าไหร่ แต่พอนั่งมองอีกฝ่ายไปสักพักก็นึกได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่าน
- ฉันรู้ข้อเสียฉัน นายรู้ข้อเสียนาย มาคุยกันหน่อยดีกว่าน่าสหาย -
ใช่ เป็นราเชนทร์นั่นแหละ
ในเมื่อไม่มีทางเลือกคีรีก็ได้แต่ปรับอุณหภูมิห้องให้อุ่นขึ้น ก่อนจะเดินออกไปยังห้องพักของเขาซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ขนาดห้องเล็กกว่ากันเกือบเท่าตัว
ราเชนทร์รออยู่แล้ว ไม่มีทีท่าง่วงงุนสักนิดทั้งที่ปาไปเกือบตีห้า
“กอดไปรึยัง”
“ยัง” คีรีตอบทันที ทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับคู่สนทนาอย่างหมดแรง
“ดีแล้ว เพราะถ้านายขย้ำสุดที่รักฉันจนร้องไห้ขึ้นมา รับรองว่าไอ้ปัญหาที่เป็นอยู่ได้ใหญ่กว่าเดิมแน่”
ที่แท้ราเชนทร์ก็รู้ว่าด้วยอารมณ์ปั่นป่วนในตอนนี้คีรีคงกอดหรัญญ์อย่างยั้งตัวเองแบบเดิมไม่ไหว
นึกแล้วก็น่าโมโห จนอดเหน็บแนมคนที่ทำหน้าระรื่นเหมือนควบคุมทุกอย่างได้ด้วยสองมือเข้าหนึ่งดอก
“ยอมรับแล้วรึไงว่าเป็นตัวปัญญา”
ผลคือราเชนทร์รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“รัญกลัวน้ำ”
“ว่าไงนะ” คีรีถึงกับปรับตัวไม่ทัน
“วันนี้ฉันสอนรัญว่ายน้ำไง แต่ไปไม่รอด เพราะเขามีอาการกลัวน้ำ กลัวแบบแพนิคหนักๆ เลยน่ะ”
คีรีหวนนึกถึงตอนที่หรัญญ์พลัดตกน้ำที่งานเลี้ยง เขาเพิ่งแยกกับธาราธารได้ไม่นานเลยแยกตัวเพื่อเช็คเมลผ่านโทรศัพท์ เพราะเป็นประธานใหญ่เวลามีเรื่องขออนุมัติก็มักจะส่งมาให้เขาอ่านผ่านตาก่อนเสมอ เลยเป็นนิสัยเคยชินของคีรีซะแล้วว่าถ้าว่างเมื่อไหร่ต้องหาเวลาดูงาน
แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนตกสระ ตีน้ำกระเซ็นสาดกระจัดกระจาย
คีรีไม่รู้หรอกว่าเป็นหรัญญ์ เขานึกว่าเป็นเด็กด้วยซ้ำเพราะสระไม่ได้ลึกมากสำหรับผู้ใหญ่ แค่ยืนเฉยๆ ก็ปีนขึ้นมาเองได้แล้ว แต่สภาพหรัญญ์ที่ตะเกียกตะกายอย่างเอาเป็นเอาตายทำให้เขาพลอยตกใจ รีบดึงร่างนั้นเข้ามาแนบอก ร่างเปียกโชกนั้นสั่นไปทั้งตัว แถมหน้ายังขาวซีดไร้สีเลือด
ตอนเขาเอาเรื่องนี้ไปเค้นคอธาราธาร เจ้าน้องชายที่ก็ทำตาปริบๆ งุนงงว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ธาราธารสารภาพว่าผลักหรัญญ์ตกไปจริง ตั้งใจแค่ให้ตกใจเล่นๆ ส่วนเจ้าตัวกลัวโดนจับได้เลยรีบวิ่งหนีไปก่อน แถมพอเขาเล่าอาการคนรักให้ฟัง เจ้าน้องนี่ดันทำหน้าดูถูก หาว่าหรัญญ์สำออยแกล้งทำเป็นอ่อนแออีกต่างหาก
คงเพราะนานครั้งคีรีจะหัวเสียสักที ธาราธารที่ริแหยมจุดระเบิดเข้าให้เลยวิ่งหางจุกตูดโดยสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับคนของเขาอีก
ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ตอนคีรีฉุนขาดจนแสดงอารมณ์รุนแรงออกมา เพราะนั่นหมายถึงต้องมีคนเจ็บตัว
อันที่จริงคีรีกางปีกปกป้องเพราะรู้ว่าหรัญญ์ไม่ใช่คนเสแสร้งตีสองหน้า มาตอนนี้ก็เข้าใจ ที่แท้เป็นเพราะโรคกลัวน้ำนี่เอง
“หรัญญ์เคยจมน้ำตอนเด็ก?”
“ฉันจะไปรู้เรอะ” ราเชนทร์ตอกกลับอย่างไม่ใส่ใจ คีรีชักฉุนขึ้นมานิดๆ “เฮ้ อย่าเพิ่งหัวเสียสิสหาย ฉันไม่ใช่คนซอกแซกสืบค้นอดีตคนรักสักหน่อย รัญเคยจมน้ำแล้วยังไง รู้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ นี่ฉันเรียกนายมาปรึกษาเพราะเห็นว่าน่าจะมีวิธีแก้หรอกนะ”
“ถ้าไม่เห็นด้วยตัวเองฉันก็ไม่รู้หรอก”
“หืม คิดจะมาช่วยสอนรัญว่ายน้ำเหรอ ฝันไปเถอะ เรื่องอะไรจะยอมให้นายมาเห็นรัญที่กอดฉันตัวสั่นน่ารักน่าปลอบขนาดนั้นล่ะ”
คีรีกำหมัดแน่น เดิมทีก็ไม่ได้ญาติดีกับราเชนทร์อยู่แล้ว แถมยังเคืองเรื่องในวันนี้อยู่ด้วย อารมณ์กรุ่นๆ แต่ไม่ได้ระบายออกเลยชักจะผุดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ราเชนทร์ที่พูดจ้อก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่จะหนีก็ไม่ทันซะแล้วเพราะคีรีกระชากคอเสื้อแล้วเงื้อหมัดขึ้นมา
“ต่อยฉันเสียโฉมรัญเอานายตายแน่” คนหน้ายิ้มยังกล้าท้าทายไม่รู้สาทั้งที่แอบหน้าซีด “โอ๊ย!”
หมัดของคีรีหนักจนทำโจรกระจอกสลบเหมือดกำเดาไหลได้ แม้จะเปลี่ยนไปต่อยตรงท้องที่มีกล้ามเนื้อรองรับ แต่ก็เล่นเอาราเชนทร์ทรุดตัวหน้าดำหน้าแดงพูดอะไรไม่ออก จุกอักจนได้แต่คู้ตัวน่าสงสาร ในที่สุดคนหน้ายิ้มเสมอก็เผยหน้าเจ็บแค้นจนได้ เห็นแล้วคีรีก็คล้ายยกก้อนหินออกจากอก
“ถือว่ายกประโยชน์ให้จำเลย”
“ยกอะไรวะแม่งฉันจะช้ำในตายอยู่แล้ว เชี่ย!”
มองคนสบถด่าเพราะยังลุกไม่ขึ้น คีรีที่ดึงอารมณ์กลับเป็นปกติก็เปิดโทรศัพท์เสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการสอนว่ายน้ำให้คนกลัวน้ำ
“วันนี้สอนหรัญญ์ว่ายท่าอะไร”
“ตีขาธรรมดา” ราเชนทร์ตอบเสียงห้วน ยังกัดฟันกุมท้องเหมือนเจ็บสะท้านไปถึงทรวง
“เปลี่ยนใหม่ซะ ตีขาทำให้ต้องนอนคว่ำหน้า ถ้าใบหน้าจมน้ำจะยิ่งลนลาน ทำให้ตีขาเร็วเกินไปจนเหนื่อยหอบซะเปล่าๆ”
คราวนี้ราเชนทร์เผลอพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เพราะหรัญญ์ตีขาเร็วอย่างกับใบพัด แถมยังจมเอาจมเอา
“ต้องหาท่าที่หงายหน้าขึ้น “
“ฟรีสไตล์?” ราเชนทร์ถาม พอเริ่มหยัดตัวได้เลยลองยกมือออก เจอกับรอยช้ำเป็นวงใหญ่ที่เล่นเอานิ่วหน้าและความเจ็บเสียดแปลบปลาบเป็นระยะ “รัญเห็นต้องไม่พอใจแน่ เตรียมตัวไว้เลยไอ้แว่น”
คีรีไม่สนใจกับสมญาที่โดนเรียกตั้งแต่ประถม
“ฟรีสไตล์ยากไปสำหรับมือใหม่ อย่างน้อยก็ต้องลอยตัวให้ได้ก่อน”
“แต่รัญตัวเกร็งไปหมด สอนก็ไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ แถมเวลาจะจมทีไรฉันก็โดนคว้ากอดจนสติกระเจิงทุกที”
“...มันมีวิธีฝึกลอยตัวอยู่ ลองแบบนี้ดู...”
ถ้าหรัญญ์ตื่นมาเห็นคงไม่อยากเชื่อสายตาว่าสองหนุ่มที่ต่างชังขี้หน้าจะนั่งสุมหัวคุยกันอย่างเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ได้
ทั้งราเชนทร์และคีรีก็ไม่ได้คาดคิดเหมือนกัน ลองให้พวกเขาหาเรื่องคุยกันเองดูสิ มีหวังวิบัติตั้งแต่นาทีแรกแน่ๆ
แต่พอเป็นเรื่องของหรัญญ์แล้ว...เห็นทีจะจ้อได้ถึงเช้าเลยล่ะ
-----------------------
เพราะเกี่ยวโยงกัน เลยต้องเป็นสามคนไม่ใช่สองคน
อัพแบบกระดึ้บๆ ค่ะ ทั้งคีรีกับราเชนทร์ต้องช่วยกันปรามและหาวิธีกันไป งวดนี้ได้บทเรียนทั้งสามคน ดีแล้ว หนูรัญจะได้ไม่เหนื่อย ยังมีศึกหนักรออยู่ 555
เพจนักเขียนที่เริ่มกลัวใจว่าจะมีใครจับคู่สองคนนี้มั้ยนะ (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
:katai2-1: เอ้าจูนกันจ้า. ปรบมือจ้ะ
ขอบคุณค่ะรอทุกวันนะคะ
-
เราทีมเชนทร์แต่ก็สะใจตอนเชนทร์โดนต่อยจังเลย 55555555555555555
-
คีรี ราเชนทร์ พูดคุยกันเพื่อสุดที่รักรัญ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ช่วยกันแก้ปัญหากลัวน้ำของรัญ ยอดมากๆเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนรัญจะรักเชื้อรามากว่า หึหึ
-
มีทีมคีรีหรือยังงงงงง :katai2-1:
คเขียนอัพไวมากก ต่อเนื่องฝุดๆ
-
ความรักกะความชอบอะนะ เหมือนจะแแยกออกแต่มันแยกไม่ได้ ถ้ารักแต่ไม่ได้ชอบ หรือถ้าชอบแต่ยังไม่รัก....55 หนูรัญโชคดีทีมีทั้งของรักและของชอบอยู่ในจานเดียวกัน
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1:
-
:pig4:
-
ศึกหนักเหรอ จะใช่เรื่องที่บ้านรึเปล่านะ :mew2:
-
ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป
แต่เชื้อราน่าจะโดนแรงกว่านี้ 55555
-
ให้คีรีไปปล่อยพลังกับกระสอบทรายก่อนแล้วค่อยมากอดรัญท่าจะดี
-
#ทีมคีรี ส่วนเชื้อราไปปรับนิสัยก่อนนะ
-
เราชอบเชื้อรานะ แต่แอบอยากให้โดนต่อยอีกสักหมัด 5555
-
คีรีมาแนวsmสินะ :hao6: ฟุฟุฟุฟุ
-
ไม่ต้องห่วงค่ะ จิ้นแน่ๆ #ราคี เนี่ย ฮ่าๆๆๆแต่จิ้นแค่ตอนเขามุ้งมิ้งกันนะตอนไหนตาราทำตัวน่าหมั่นไส้ก็ไม่จิ้นหรอก เพราะเราน่ะทีม #คีรีขัน เต็มๆเลยนี่นา
-
หนทางรักของเราสามคนยังอีกยาวไกล ได้ข้อมูลมาอีกนิด ราคีเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมแล้ว ๆ นิสัยเก็บกดของคีรีเนี่ยเป็นเพราะอะไรเนี่ย แต่ก้อเคยได้ยินมาน่ะว่าคนที่ทำอะไรจริงจังมีเหตุมีผลไปหมดมักจะมีนิสัยรุนแรงสอนอยู่ภายใน ถ้าโกรธหรืออะไรขึ้นมาจะน่ากลัวมาก ๆ รอตอนต่อไป :mew1:
-
อยากจะบอกว่า เป็นโรคกลัวน้ำเหมือนกัน แฮ่
จนป่านนี้ก็ยังคงว่ายน้ำไม่ได้ เพราะเราเคยจมน้ำหลายครั้งด้วยกัน
แม่ถึงกับบอกเลยว่าถ้าไปทะเลอย่าเล่นน้ำ อย่าดำน้ำ โธ่ ชีวิต
ปล. #ทีมเชื้อรา จร้าาาาาาาา แค่นางเปลี่ยนตัวเองหน่อย ลดความเอาแต่ใจลงบ้าง
แค่นี้ก็ชนะใจรัญได้แล้วแท้ๆ เห้อมมมม
-
แอบสงสารคีรี โถ่ววววว ไม่เป็นไรนะพ่อคุณขาดไปแต้มเดียว เดียวไปเอาคืนวันหลัง บางทีเชื้อรามันก็หื่นแบบนี้แหละ ทำใจๆ แล้วหาวิธีแก้เผ็ดเอาเล็กๆน้อยๆ :hao7: //นี่มันบ่าวช่างยุนิ 555
-
ตอนที่ 13 : ลอยตัว
เมื่อคืนผมฝันร้าย
ฝันว่าโดนปีศาจจับตัวไปถลกหนังต้มกินทั้งเป็น เลยนอนกระสับกระส่ายไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่
พอตื่นมาก็แอบรู้สึกวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูก เพราะรู้ว่าคีรีจะต้องไปทำงานแล้วแน่นอน ฉะนั้นภาพที่ผมเห็น...ควรจะเป็นเตียงกว้างว่างเปล่าที่มีแค่ตัวเองนอนกลิ้งไปมาตลอดคืน
ใช่ มันควรจะเป็นแบบนั้น
แต่พอผุดลุกขึ้นมา แขนที่พาดอกผมพลันตกมาที่ตัก พอมองไล่สายตาลงไปก็เจอกับราเชนทร์ที่นอนเบียดตัวเข้าหาในผ้าห่มผืนเดียวกัน
มาได้ยังไง!?
ผมอึ้งจนได้แต่นั่งนิ่งในท่านั้น นึกถึงความเป็นไปได้ต่างๆ นาๆ
คีรีไปตาม? หรือว่าราเชนทร์เป็นฝ่ายแอบย่องเข้ามา?
นึกไปนึกมาก็คล้ายว่าจะเป็นเหตุการณ์เดจาวู ตอนที่คีรีเพิ่งจีบผมใหม่ๆ เขาก็ทำเนียนขอนอนด้วยแล้วหายตัวไปตอนเช้าอย่างนี้
ส่วนที่นอนซึ่งเหลือเพียงความว่างเปล่า ก็มีตัวปัญหาในชุดนอนหมีบราวน์เข้ามากอดผมหนึบอย่างกับขี้ปลาทอง
ตอนนั้นผมถีบราเชนทร์จนตกเตียง แต่ตอนนี้...พวกเราอยู่ในสถานะคนรักกัน จะให้ถีบเขาจนหงายหลังเห็นจะไม่เหมาะ อีกอย่าง...มือเขาก็ติดแน่นเหมือนทากาว ถ้าถีบตกมีหวังผมโดนรั้งร่างจนร่วงตามกันไปพอดี
นึกแล้วก็เหนื่อยแสนเหนื่อย กลัวว่าคีรีจะมาเห็นแล้วเข้าใจผิดคิดว่าผมยกโทษให้ราเชนทร์ ใช่ ผมยังเคืองไม่หาย แถมตัวต้นเรื่องอย่างราเชนทร์ก็ดันไม่ยอมฟังใครและไม่ยอมรับผิดอะไรทั้งนั้น ปัญหาเดิมๆ ที่เคยทำให้ผมหมดความอดทนมาแล้ว และกำลังย้อนกลับมาทำร้ายพวกเราทั้งสามคน
ก่อนอื่นก็ต้องแสดงความบริสุทธิ์ใจก่อนที่คีรีจะมองกล้องวงจรปิดแล้วเห็นภาพไม่ควรเข้า
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
(( อรุณสวัสดิ์ วันนี้ตื่นเช้าจังนะ ))
ผมมองนาฬิกาแล้วยิ้มแห้ง เพิ่งจะเก้าโมงเช้าเท่านั้นเอง ถึงว่าสิราเชนทร์นอนตาปิดไม่กระดิกตัว
“ผมนอนหลับไม่ค่อยสนิทน่ะครับ...” ผมตอบอ้อมแอ้ม “แล้วพอตื่นมาก็เจอราเชนทร์นอนอยู่ข้างๆ แล้ว...เขาเข้ามาได้ยังไง คุณตามเขามาเหรอ”
เยี่ยมมากรัญ หมากตานี้เดินได้ดี ฟังดูเป็นกลางมากเลย!
แต่คนที่ผมแสนกังวลอย่างคีรีกลับให้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างสบายอกสบายใจซะนี่ ผมถึงกับยกโทรศัพท์ออกห่างเพื่อดูปลายสาย เสริมสร้างความมั่นใจว่าไม่ได้โทรผิด
เพียงข้ามคืนไหงคีรีถึงหายโกรธเร็วนักล่ะ!
(( ราเชนทร์บอกว่าเธอกลัวน้ำ? ทำไมเมื่อวานไม่บอกกันเลย ))
ถามมาได้ ใครจะกล้าบอกทั้งที่มีชนักติดหลังขนาดนั้น!
“นี่พวกคุณไปคุยกันตอนไหนครับ”
(( ตอนเธอหลับไง )) เป็นคำตอบที่ไม่ช่วยไขข้อข้องใจมากขึ้นสักนิด (( วันนี้ก็ลองดูใหม่แล้วกัน ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยหาวิธีอื่นดู ))
“คุณ...ยังจะให้ผมไปบ้านราเชนทร์อีกเหรอ” ผมถามอย่างไม่อยากเชื่อ เขาจะใจกว้างไปแล้วนะ ให้ผมไปกับราเชนทร์ในถิ่นอีกฝ่ายสองต่อสอง สุ่มเสี่ยงยิ่งกว่าอะไร
(( ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ))
เฮ้ ผมควรจะพูดประโยคนั้นมากกว่ามั้ย!
“เราค่อยไปด้วยกันในวันอาทิตย์ดีกว่ามั้ยครับ” ผมพยายามหาทางลงที่เป็นกลางที่สุด ยังไงก็ไม่ได้รีบร้อนต้องว่ายน้ำเป็นอยู่แล้ว อันที่จริงผมไม่คิดว่าจะเก่งกาจขึ้นมาได้ภายในวันสองวันหรอก อาการกลัวน้ำผมหนักขนาดไหนตัวเองก็รู้ดี
(( ถ้าเธอไม่ไว้ใจราเชนทร์ อย่างน้อยก็ควรไว้ใจตัวเองนะ ))
“แล้วถ้าผมไม่ไว้ใจตัวเองล่ะ...” ผมถามลองเชิง
(( ถ้าอย่างนั้น...เธอก็ควรไว้ใจราเชนทร์ ))
“...”
พูดอะไรไม่ออก ผมกดวางสายแล้วกุมขมับ
อะไรของพวกเขาวะเนี่ย!!
ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม
ผมมาเวียนว่ายตายเกิดที่สระน้ำบ้านราเชนทร์อีกครั้ง แม้จะบอกกับตัวเองว่าให้เว้นระยะเอาไว้ อย่าย่ามใจ อย่าให้ราเชนทร์เกิดอารมณ์จู่โจมขึ้นมาอีก แต่พอเดินลงน้ำปุ๊บ ไอ้ความระแวดระวังก็หายลับ เหลือแต่ขาสั่นพั่บๆ อยู่ใต้น้ำ
ผมเอื้อมมือไปหาราเชนทร์อัตโนมัติหวังหาที่พึ่งพิง แต่แล้วก็ชะงัก เพราะคุณชายที่ดูแลตัวเองดีดันมีปานม่วงที่หน้าท้องซะได้
ไม่สิ เขามีปานที่ไหน!
“คุณ...”
“ฝีมือคนที่นายคิดนั่นแหละ” ราเชนทร์ตอบพลางลูบรอยช้ำวงใหญ่ที่ดูน่าสยดสยองเหมือนโดนลูกตุ้มเหวี่ยงใส่
“พวกคุณแอบไปตีกันตอนผมหลับเหรอ”
ผมยอมรับว่าอึ้ง สาเหตุที่คีรีหายโกรธเพราะแอบไปจัดการราเชนทร์ลับหลังแล้วนี่เอง เหล่าคนรับใช้ในบ้านเองพอเห็นคุณชายบาดเจ็บก็ยกมือปิดปากรับไม่ได้ ราวกับเห็นลูกน้อยที่เฝ้าประคบประหงมมานานถูกทารุณอย่างไม่เป็นธรรม
“ไม่ต้องไปเรียกหมอมาเลย” ราเชนทร์รีบออกคำสั่งดัก
“แต่...คุณชายคะ” หัวหน้าแม่บ้านที่มีอายุราวแม่ คอยเลี้ยงคอยดูแลรู้ใจอย่างดีกุมอกน้ำตาคลอ ประหนึ่งว่าเธอถูกต่อยเสียเอง
“ขอยาแก้ฟกช้ำก็พอ ไอ้นี่น่ะ...ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอก”
ครับ ผมเชื่อ ไม่เจ็บเลยจริงๆ เนอะ
“โอ๊ย!” ราเชนทร์ร้องเสียงหลง สะดุ้งสุดตัวจนน้ำกระจายเมื่อโดนผมจิ้มเข้ากลางพุง
“รัญ นายอยากโดนจับกดแบบเมื่อวานอีกใช่มั้ย”
“ระวังครั้งหน้าจะไม่จบแค่หมัดเดียวนะครับ คุณเองก็คงไม่อยากขึ้นสังเวียนกับคีรีอีกใช่มั้ยล่ะ” ผมมองรอยยิ้มบิดเบี้ยวแกมข่มขู่แล้วพูดตอบทั้งรอยยิ้มรู้ทัน
“เอาหมอนั่นมาขู่คิดว่าฉันกลัวรึไง ที่ยอมให้มันต่อยน่ะก็เพราะ...”
“เพราะ?”
ราเชนทร์หันหน้าหนี ให้ตาย เขาจะท่ามากไปถึงไหน บอกมาตามตรงว่ารู้สึกผิดเหมือนกันก็สิ้นเรื่อง
แต่อย่างน้อยก็ถือว่ามีพัฒนาการ!
คล้ายรู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่ ราเชนทร์ผู้แสนจะกลัวเสียหน้าเลยเข้ามาอุ้มผมทั้งตัว แล้วเดินดุ่มๆ ไปกลางสระ เล่นเอาตัวสั่น หัวใจแทบตกไปตาตุ่ม
“เชนทร์!”
ผมเกาะคอเขาแน่น จู่ๆ โดนพามาลึกขนาดนี้ก็ต้องกลัวเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ราเชนทร์หัวเราะ หอมแก้มผมดังฟอด
“อย่าน่ารักมากจะได้มั้ย ไม่รู้รึไงเวลาเห็นคนรักทำตัวอ่อนแอแบบนี้มันน่าฟัดแค่ไหนน่ะ”
“คุณมันโรคจิตชัดๆ!”
ด่ากันหนึ่งยกพอหอมปากหอมคอราเชนทร์ก็พาผมกลับเกาะขอบสระเหมือนเดิมอย่างว่าง่าย แถมยังยืนเหยียดหลังตรงกอดอกด้วยท่าทีเป็นจริงเป็นจังราวกับอาจารย์ผู้รู้แจ้งแห่งศาสตร์การว่ายน้ำอีกต่างหาก
“เอาล่ะ ฉันคิดมาทั้งคืนแล้วว่าเราเริ่มต้นกันผิดวิธี นายกลัวน้ำ ให้คว่ำหน้าตีขาในน้ำยังไงก็คงไม่รอด ฉะนั้นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้...คือให้นายฝึกลอยตัวก่อน”
“คุณคิดเองคนเดียวทั้งคืนเลยเหรอ”
“ก่อนอื่นก็ทำตัวสบายๆ นอนราบขนานไปกับผิวน้ำ”
ราเชนทร์เข้าโหมดหูทวนลมแล้ว ผมกลั้นยิ้ม ก่อนจะลองนอนหงายโดยที่ยังกล้าๆ กลัวๆ แต่โทษเถอะ พูดเหมือนง่าย พอเอาลองยกขาขึ้นเข้าหน่อยจนตัวเอนเอียงก็เล่นเอาผวาจนไม่กล้าทำอะไรแผลงๆ อีก
“มันจะไปลอยได้ยังไง” ผมเกาะขอบสระไม่ปล่อย
“ฉันทำให้ดู”
ราเชนทร์พูดจบก็นอนลอยเอื่อยๆ อยู่ข้างผมอย่างง่ายดาย แถมยังตีขาเบาๆ เบี่ยงทิศทางลอยหน้าลอยตาลอยไปลอยมาพ่วงยักคิ้วให้อีก เห็นแล้วผมก็หมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ กวักน้ำเข้าหน้าเขาซะเลย
ราเชนทร์สะดุ้ง ตัวจมพรวดก่อนจะทะลึงตัวเข้ามายืนหน้าผม ชี้นิ้วทำเป็นคาดโทษ
“ตานายเสร็จฉันแน่รัญ”
“ห้ามมีอะไรกัน ห้ามลวนลามผม ห้ามล้วงกางเกงผมด้วย”
ราเชนทร์ชักหน้าเซ็งทันควัน
“เออน่า”
วันนี้ว่าง่ายเว้ยเฮ้ย
ผมมองราเชนทร์เหมือนเห็นคนถูกผีสิง แต่ก็ไม่กล้าสงสัยมากกลัวจะดีแตกเข้าซะก่อน
“แล้วผมจะนอนลอยตัวได้ยังไง แค่ยกขาขึ้นก็จะจมแล้ว”
“สบายมาก” ราเชนทร์เข้ามาอุ้มผมท่าเจ้าหญิงโดยไม่บอกกล่าว เล่นเอาหัวใจแทบวายเพราะศีรษะปริ่มน้ำ แต่พอตั้งสติใหม่ถึงค่อยสังเกตว่าเขาช่วยประคองให้ผมเหยียดขาออกเพื่อจัดท่าเป็นนอนระนาบ ดันสะโพกและประคองศีรษะไว้ไม่ยอมให้จมลงไป
“อย่าปล่อยมือเด็ดขาดนะ!”
“จ๋าจ้ะ”
...หมดอารมณ์จะโต้เถียง ผมค่อยๆ กางมือตามคำบอกของราเชนทร์เพื่อพยุงตัวเอง ถึงจะกลัวแสนกลัวจนใจเต้นตุบๆ อยากวิ่งหนีขึ้นบกแค่ไหน แต่ไอ้จุดอ่อนอันไม่น่าพิสมัยนี้ทำให้ผมอยากว่ายน้ำเป็นเหมือนกัน ถ้าเกิดตกน้ำตกท่าตอนแก่ตัวแล้วอยู่คนเดียวไม่มีคนช่วยเหลือ มีหวังจบสิ้นชีวิตแน่นอน
“อย่าเกร็ง ทำตัวสบายๆ นึกซะว่าอยู่ในห้องมืดของปริ้นส์รูมก็ได้ ที่นั่นนายปล่อยตัวปล่อยใจเต็มที่เลยนี่”
ดูเปรียบเปรยเข้าสิ!
แต่ก็น่าแปลก เพราะพอวาดภาพห้องสีดำขึ้นมาแล้ว นึกถึงสัมผัสของพวกเขาสองคนที่มอบให้ผมโดยไม่มีอะไรเหนี่ยวรั้ง ตัวผมก็รู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ผมหลับตา ฟังคำของราเชนทร์ที่คอยพูดกรอกหูไม่หยุดว่าคอยพยุงตรงนั้นตรงนี้ไว้ก็คลายความกังวล จนกระทั่งได้สติตื่นเมื่อราเชนทร์ปรบมือเปาะแปะชมเชย ถึงลืมตามาเห็นว่ามือสองข้างเขาอยู่ตรงนั้น...แล้วตัวผมล่ะใครประคองอยู่!?
พอเผลอผงกศีรษะขึ้นตัวผมก็จมพรวด เล่นเอาตระหนกสุดขีดแทบร้องลั่น โชคดีที่ราเชนทร์เฝ้าระวังอยู่แล้วเลยรีบช้อนเอวผมทำตัวเป็นหลักยึดได้รวดเร็วในพริบตาเดียว
ผมเบิกตากว้างหอบหายใจหนัก ในหัวมึนงงประมวลผลไม่รอดชอบกล เลยอดจะเงยหน้าถามเขาอย่างเคลือบแคลงไม่ได้
“เมื่อกี้...ผมทำได้แล้ว...รึเปล่านะ”
ราเชนทร์ยิ้มขัน จุ๊บปากผมเบาๆ เป็นคำตอบ
ความดีใจล้นทะลักขึ้นมาในอกทันที ในที่สุดผมก็ไม่ต้องกลัวจมน้ำแล้วตะเกียกตะกายเป็นคนบ้าอีกแล้ว! แต่...เอ่อ...เมื่อกี้จมพรวดพราดก็ยังสติแตกอยู่เลย ผมไม่ควรรีบดีใจสินะ
สรุปแล้ววันนั้นผมตั้งอกตั้งใจกับการลอยตัวขนานกับผิวน้ำมาก ซึ่งสุดท้ายก็สามารถทำได้เองโดยไม่ต้องให้ราเชนทร์ช่วยอุ้มนอนในตอนเริ่มแล้ว แต่ปัญหาที่น่าสลดก็บังเกิด นั่นคือผมลอยตัวเองได้ แต่ดันหาทางลงไม่ได้ เพราะพอจะพลิกกลับมายืนโดยการเผลอขยับแขนขยับขาผิดองศาทีไร หน้าผมก็จมพรวดก่อนเป็นอย่างแรกทำเอาใจเสียไปซะทุกรอบ
หลังแยกย้ายอาบน้ำและนั่งรถราเชนทร์ไปร้านอาหารที่นัดคีรีไว้ ผมก็นึกขอบคุณเขาขึ้นมาที่วันนี้ดูมีความอดทนมากเป็นพิเศษ
“เมื่อเช้าคุณเข้ามากอดผมตอนไหนน่ะ แล้วคีรีลุกไปเมื่อไหร่ พวกคุณคุยเรื่องผมกันทั้งคืนจริงๆ เหรอ”
“หึหึ จะบอกอะไรให้นะ ฉันน่ะเป็นคนเรียกเจ้าคีรีออกมาปรึกษาเอง แถมยังคร่ำเคร่งหาวิธีช่วยนายสารพัดอย่าง คุยกันถึงเช้าจนมันได้เวลาไปทำงานนั่นแหละ ฉันถึงได้เพิ่งได้นอน” ราเชนทร์เอ่ยอย่างทวงถามความดีความชอบ แถมยังไม่วายหันมายักคิ้วโปรยเสน่ห์ใส่ผมอีก “ซาบซึ้งจนตกหลุมรักฉันอีกรอบเลยล่ะสิ”
“นั่นไม่ใช่คุณเลย” ผมพูดตรงๆ ต่อให้ราเชนทร์จะนึกอยากเปลี่ยนตัวเองแค่ไหน แต่ไม่มีทางพลิกกลับหน้ามือเป็นหลังมือ จากซาตานเป็นเทวดาไปได้ ไม่งั้นเขาคงทำให้ผมเห็นนานแล้ว “ผมว่านะ...ที่วันนี้คุณทำดีกับผมเพราะกลัวผมบอกเลิกมากกว่า เพราะก่อนเราเลิกกันคุณก็ทำผมฉุนจนไล่ออกจากห้องมาแล้ว มาครั้งนี้แม้รู้ว่าผิดแต่ก็ไม่อยากพูดขอโทษ เลยกลบเกลื่อนทำดีอย่างอื่นเพื่อชดเชยให้ผมแทน ส่วนเรื่องตามคีรีไปปรึกษา...วิธีในวันนี้ถ้าเสิร์ชหาข้อมูลเอาเองก็ได้ คุณไม่ใช่คนโง่คิดเองไม่เป็นสักหน่อย”
ยิ่งพูด ผมก็ยิ่งจ้องราเชนทร์เขม็ง
“สรุปแล้วคุณห่วงผม หรือคุณหึงผมเลยจงใจดึงตัวคีรีให้ออกห่างกันแน่”
ราเชนทร์ยิ้มหวานหยดปานน้ำผึ้งเดือนห้าเป็นคำตอบ
ครับ ราเชนทร์ก็ยังเป็นคุณชายแสนเจ้าเล่ห์คนเดิม ถ้าอยากได้อะไรหรือนึกทำอะไรขึ้นมาก็ไม่สนวิธีการ เรื่องเอาความดีเข้าตัวโยนขี้ให้คนอื่นล่ะถนัดนักล่ะ
อันที่จริงผมยังสงสัย คีรีที่ทำงานทุกวันแถมคุมคนเยอะขนาดนั้นจะดูราเชนทร์ไม่ออกเลยรึไง หรือว่าแม้จะรู้เต็มอกแต่ก็ยอมติดกับ เหมือนกับที่เขายอมเดินตามรอยราเชนทร์มาอยู่ในวังวนนี้ด้วยกันทั้งที่มีประวัติโปรไฟล์ดีชนิดหาทางเลือกอื่นได้ไม่ยาก
เพราะอะไรเขาถึงต้องยอมถอยกันนะ
หรือว่าจะเป็นรอยช้ำตามตัวผมที่เป็นรอยนิ้วจางๆ...ซึ่งเริ่มเลือนหายไปแล้วเพราะถูกแดดเผาระหว่างฝึกว่ายน้ำในวันนี้
“เรียบร้อยดีมั้ย”
คีรีถามผมพลางคอยจัดผ้าเช็ดปากวางบนหน้าขาอย่างเอาใจใส่ ดูสิ คนช่างดูแลที่ดีเลิศอย่างนี้น่าจะมีคนเข้ามาติดพันอย่างจริงใจมากกว่าผมเป็นไหนๆ
“ไม่มีปัญหาครับ และผมก็ลอยตัวได้แล้วด้วย”
“ลอยตัวได้แต่พลิกตัวกลับลงมาไม่ได้ ไม่ถือว่าสำเร็จหรอกนะรัญ” ราเชนทร์แทรกขึ้นลอยๆ ขณะทำเป็นเปิดเมนูดูไปเรื่อยๆ วันนี้พวกเรานั่งกินร้านอาหารร่วมสมัยเพื่อให้ต่างคนต่างสั่งได้โดยไม่ต้องฝืนทาน เจ้ามือเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคีรีที่หาข้อมูลมาเพื่อผมโดยเฉพาะว่าร้านนี้มีขนมหวานอร่อยเหาะ เหมาะสำหรับคนที่ต้องการพลังงานเติมเต็มหลังหักโหมฝึกว่ายน้ำตลอดวัน
“ยังมีเวลาอีกนาน ค่อยๆ เรียนรู้ แล้ววันอาทิตย์ฉันจะไปสอนท่าฟรีสไตล์ให้นะ”
“ผมไม่ต้องว่ายเก่งก็ได้มั้งครับ แค่เอาตัวรอดก็พอแล้ว” ผมแย้งเมื่อนึกว่าต้องถูกพวกเขาสองคนเคี่ยวกรำเป็นเวลานาน ผมไม่อยากเสียเวลาไปกับสระน่าสยองทุกวันหรอกนะ จุดประสงค์แรกเริ่มคืออย่างน้อยก็ทำให้ผมตกน้ำแล้วไม่ตายต่างหาก
“แค่เอาตัวรอดไม่พอหรอก อย่างน้อยเธอก็ต้องปรับตัวให้ชินมากกว่านี้”
“ไม่จำเป็นขนาดนั้นหรอกครับ วันนี้ถึงจะยังพลิกตัวไม่ได้ แต่ผมก็ตั้งสติเวลาหัวจมน้ำได้ดีขึ้นแล้วนะ”
“แต่...”
“ก็บอกไปตรงๆ สิว่าอยากเห็นรัญใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวเซ็กซี่ขยี้ใจจนไม่อยากทำอย่างอื่น” ราเชนทร์แทรกพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มมองผมอย่างกับว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ล่องหน “งั้นเรามาฝึกว่ายน้ำกันอีกสักเดือนแล้วกัน”
“...”
คีรีครับ อย่างน้อยคุณควรจะปฏิเสธหน่อยมั้ย
----------------------------------
ตอนนี้ขอยกประโยชน์ให้จำเลย หรือยกให้เชื้อราเขาไปนะคะ
อันที่จริงเราค่อนข้างหมั้นไส้ราเชนทร์มากๆ เลยค่ะ แต่...แบบว่า...ราเชนทร์รู้ตัวว่าตัวเองนิสัยแย่ แต่บางครั้งไอ้ความนิสัยแย่ก็เป็นเสน่ห์ที่ทำให้คนคาดไม่ถึงบ่อยๆ และเป็นสีสันอยู่เหมือนกัน ยิ้มทั้งวันทั้งคืน แถมเวลาหมกมุ่นรักใครรักจริงขึ้นมาก็ทุ่มเทชนิดไม่ว่าใครต้องยอมรับ แม้จะมากไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าขาดล่ะน้า...
ถ้าให้เลือกแน่นอนเราเลือกคีรี แต่ถ้าถามว่าแถมราเชนทร์มาเอามั้ยก็ตอบว่าเอา! 555
เพจนักเขียนที่ยิ้มหวานหยดย้อยปานน้ำผึ้งเดือนห้า (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ รีบปั่นรีบลงนิดนึง ถ้าไม่ลงกลัวจะไม่ได้อัพสักที พยายามให้สม่ำเสมออยู่ กระดึ้บๆ
-
ในน้ำออกจะดีนะ. คิคิ
ขอบคุณมากค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นใจคีรีแหะ
เหมือนจะเสียเปรียบตลอดๆ :hao5:
-
คุณคีรีคะ ปฎิเสธหน่อยสิคะ นิดนึง 555555555555555555555555555555
-
นั่นซิ โดยส่วนตัวชอบแบบคีรีขันธ์มากกว่าเชื้อรานะ หุหุ :impress2:
-
ที่แท้ก็อยากเห็นรัญใส่กางเกงว่ายน้ำนี่เอง :hao7:
-
สุดท้ายคีรีก็ยังไม่ได้แอ้มหนูรัญแบบคนเดียวจัดหนัก 555 แต่ก็แหม๋...สดในสระอะคะคุณเชื้อรามันได้ไปแล้วขอคีรีด้วยอีกคนจะฟินมาก
-
พ่อคีรีของบ่าว ทำไมแสนดีขนาดนี้ๆๆๆๆๆๆ
-
รู้สึกเหมือนพี่คีรีเราจะเสียเปรียบหน่อยๆนะนี่ ตอนนี้อะไรๆก็อิตาราทั้งนั้น จอโมเม้นท์หวานๆให้พี่คีรีบ้างค่าา สงสารพี่แก เราแพ้ผู้ชายสายเอสสสสส
-
ไม่เอาราเชนทร์ จะเอาคีรี สามีแห่งชาติ....
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คีรี กับราเชนทร์ นี่รู้ทางกันจริงๆ
คีรี อยากเห็นรัญใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว :hao6:
ทั้งที่เคยเห็นรัญ เปลือยไปทั้งตัวแล้ว :ling1: :ling1: :ling1:
หลงรัญ กันทั้งคู่เลย :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คีรีปฏิเสธไม่ออก อยากเห็นจริงๆ555555
-
อยากได้ทั้งสองงง :-[
-
น่ารักดี เวลาทะเลาะกันนิสัยเหมือนเด็กทั้งสองคนเลย :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีป้ายไฟคีรีไหม ขออันสิ
-
ยัง #ทีมคีรี อยู่ค่ะ :impress2:
-
ตอนที่ 14 : เกื้อหนุน
ผมไม่แน่ใจว่าพวกคุณลืมภาวินไปรึยัง
แต่ผมจะขอแนะนำตัวอีกครั้ง ภาวิน คือบาร์เทนเดอร์อีกคนหนึ่งของคิงส์คลับ เขาอายุเท่ากับผม แต่ทำงานพร้อม ๆ กับแมน เลยชอบทำตัวเหมือนรุ่นพี่ที่มีสิทธิ์มีเสียงมากกว่า
และวันนี้เขาก็ตกลูกค้าคนหนึ่งได้
ผมจะไม่สนใจเลยหากลูกค้าคนที่ว่าไม่ใช่ ‘ธาราธาร’
ครับ คนที่บอกกับคีรีว่าจะไม่ยุ่งกับผมอีก แต่...ไม่ยุ่งกับผม เลยไปยุ่งกับคนใกล้ตัวผมแทนเนี่ยนะ!?
“มีหนูหลุดมาตรงนี้ตัวหนึ่งด้วยแฮะ” ราเชนทร์หันมาพูดยิ้มๆ กับผม ปรายตามองธาราธารที่ดูจะคออ่อนพอๆ กับพี่ชาย ซึ่งกำลังขอคำแนะนำจากภาวินเพราะไม่รู้จักพวกเครื่องดื่มเท่าไหร่นัก “เอากาวดักซะดีมั้ย”
“ดักอะไรของคุณครับ” ผมวางแก้วดรายมาตินี่ตรงหน้าคนยิ้มเจ้าเล่ห์ “เขาอาจอยากมาดูว่าผมเป็นบาร์เทนเดอร์จริงรึเปล่าก็ได้”
“เอ๊าะเหรอ” ราเชนทร์กระดกลิ้นกวนประสาทขณะยกแก้วจิบ ผู้โปรดปรานในมาตินี่ทุกประเภทวันนี้เลือกดื่มรสอ่อนอย่างดรายที่ต้องกรองกากทำให้ไม่ได้รสชาติจัดจ้านซาบซ่านชวนมึนเมามากนัก
“อย่ารุ่มร่ามสิครับ” ผมเอ็ดราเชนทร์ที่จงใจลูบมือผมโชว์ต่อหน้าธาราธาร ไม่รู้ว่าทำไปเพื่อยั่วยุอะไรหรอกนะ แต่ผมกลัวเขาจะเอาไปฟ้องพี่ชาย...ไม่รู้ว่า...คีรีพูดเรื่องเราสามคนยังไง แต่คงเหมือนราเชนทร์ที่แนะนำตัวผมว่าแฟน โดยไม่ได้ระบุลึกซึ้งว่ามีคนอื่นพ่วงมาด้วย
ถ้ารู้เข้าสายตาคนนอกคงมองพิลึกน่าดู
โดยเฉพาะกับคนในครอบครัวอย่างธาราธาร ที่จ้องผมเขม็งเหมือนเห็นคนรักนอกใจ
“รัญ มาช่วยดูสต็อกของทางนี้หน่อยสิ”
“เออๆ”
ผมรีบผละตัวจากราเชนทร์แล้วหันไปหาแมนที่ก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงที่เก็บของซึ่งไม่เกี่ยวกับพวกเครื่องดื่มแต่เป็นที่ยอดนิยมมากกว่าอย่างถุงยาง ซองบุหรี่ และอีกสารพัดอย่างจิปาถะเท่าที่จะนำมามั่วด้วยกันได้
“ใจว่ะ” ผมกระซิบบอกเพื่อนซี้ที่คอยช่วยเหลือเสมอ แม้จะรู้ว่าผมคบทั้งราเชนทร์และคีรี ก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจหรือมองด้วยสายตาแปลกๆ
“เลยสามวันมาแล้วนะ”
หรือไม่ก็เพราะแมนคิดว่าพวกผมไม่น่าจะคบกันได้นานอยู่แล้ว
ประวัติผมใช่ย่อยที่ไหน
“ก็...พอไหวอยู่แหละ” ผมตอบแบบไม่มั่นใจเท่าไหร่
“เคร่งกับตัวเองมากไปแล้ว” แมนตบอกผม “เปิดใจยอมรับบ้างเถอะน่า อะไรมองข้ามได้ก็มองข้ามไป อย่าเอามาใส่ใจนักเลย”
“อะแฮ่ม”
ผมกับแมนหันไปมองราเชนทร์ที่ทำเป็นคันคอขึ้นมาดื้อๆ
“ขี้หวงเหมือนเดิม” แมนไหวไหล่ ยอมเว้นระยะห่างจากผมเล็กน้อยเพราะเมื่อครู่เราโน้มหน้ากระซิบใกล้กันเกินไป ก่อนหน้านี้ตอนคบกับราเชนทร์ใหม่ๆ เขาก็ขี้หวงขี้หึงอย่างนี้ ผมได้ส่งยิ้มแห้งๆ ให้เป็นเชิงขอโทษเพื่อนสนิท “อยู่กับคนอย่างนั้นทั้งวันได้อึดอัดตาย อย่างน้อยพอมีอีกคนมาแทรก ก็พอหายใจหายคอขึ้นใช่มั้ยล่ะ”
“มันก็ใช่”
“ดีแล้ว” แมนมองผมเหมือนเป็นน้องชาย อาจเพราะมีน้องชายน้องสาวที่ต้องดูแลอยู่แล้วสองคน แถมเขายังอายุมากกว่าและเป็นคนช่วยสอนงานบาร์เทนเดอร์ ชักชวนให้ผมเข้ามาทำงานที่นี่ เลยคอยเฝ้าสังเกตและเอาใจช่วยอยู่เสมอ
“ปกติคนผมยาวนั่นสนิทสนมกับคนอื่นไปทั่วงี้เลยเหรอ”
“อ้อ ครับ จะกับลูกค้าหรือกับคนไหน ก็เล่นด้วยทั้งนั้นแหละครับ”
เสียงถามตอบที่ไม่เบาจากธาราธารและภาวินทำเอาทั้งผมทั้งแมนเลิกหันหลังทำเป็นซุบซิบอยู่หลังบาร์
“แล้วนั่นล่ะ” ธาราธารพยักเพยิกไปทางราเชนทร์ “พวกเขาคบกันเหรอ”
“ใ---“
“เฮ้ น้องชาย ถ้าสงสัยก็ถามฉันตรงๆ ซี่” ราเชนทร์แทรกขึ้นพลางฉีกยิ้มเชิญชวนแสนเป็นมิตร เขาไม่ชอบให้ใครมาทำเป็นต่อว่าหรือนินทาลับหลังอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ถูกชะตาอย่างน้องชายของคีรีซึ่งผลักผมตกน้ำไปรอบ
“พวกคุณแอบคบชู้กันลับหลังพี่คีรีใช่มั้ย” ธาราธารรีบถามทันควันราวรอจังหวะอยู่แล้ว
“ไม่คิดว่าพี่นายเป็นชู้แทนบ้างเรอะ” ราเชนทร์กลั้วหัวเราะถามกลับไม่ใส่ใจ
“อย่าทะเลาะกันเองสิครับ” ผมเห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาแทรก ส่งยิ้มการค้านุ่มนวลให้ธาราธารที่ฉุนเฉียวไม่สบอารมณ์ ยังไงซะเขาก็จงใจเล่นงานผมอยู่แล้ว กับราเชนทร์น่ะถ้าเลี่ยงได้เลี่ยงไว้ก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่าในสายตาพวกสังคมไฮโซมองชนชั้นรากหญ้าอย่างผมเป็นยังไง แต่คงอ่อนด้อยที่เหยียบย่ำได้ง่ายๆ ละมั้ง “เอางี้แล้วกัน ถ้าคุณอยู่ที่คิงส์คลับได้ถึงเวลาปิดตอนตีสาม ผมจะตอบคำถามคุณ”
ไม่ได้โกหกนะ เพราะคีรีจะมารับผมกลับ ถือเป็นคำตอบให้เห็นด้วยตาตัวเองดีออก
“ได้” ธาราธารตอบ “อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างนายมีอะไรดี และแอบควงใครอีกรึเปล่า”
ผมยังคงยิ้ม มองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มแล้วก็ยิ้มแม้ดวงตาจะจ้องอย่างเย็นชาพอกัน
ดูถูกผมได้ แต่อย่าดูถูกคิงส์คลับหน่อยเลย!
ก็อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละครับ
พนันครั้งนี้ผมชนะขาดลอย
ขนาดคีรีที่เจอความวุ่นวายเข้าไปยังโดนแก้วปาใส่จนคิ้วเป็นรอยช้ำ กับธาราธารที่ไม่มีองค์นักสู้เข้าสิงอย่างพี่ชายมีหรือจะรอด โชคดีที่ภาวินช่วยพาหลี้ภัยจากเดนเจอร์โซนได้ทันท่วงที ไม่งั้นป่านนี้คีรีคงได้หามร่างสลบไสลของน้องชายกลับไปด้วยแล้ว
“ธาราธารมางั้นเหรอ” คีรีขมวดคิ้วมุ่นเมื่อผมขึ้นรถแล้วรีบฟ้อง เอ่อ...รายงานสถานการณ์
“ครับ แต่เขากลับไปตั้งแต่ตีหนึ่งแล้ว”
ราเชนทร์ที่นั่งคู่ข้างคนขับกับคีรีหัวเราะในลำคออย่างครึ้มอกครึ้มใจ อย่างกับว่าแก้หน้าพี่ชายไม่ได้ ดูน้องชายเสียหน้าก็ยังดี
อย่าให้พูดเลยว่าธาราธารรีบตะบึ่งออกจากคลับไวขนาดไหน
อืม...เอาเป็นว่าไวอย่างกับติดจรวดเลยล่ะ!
“เขาหาเรื่องเธอรึเปล่า”
“จะไปเหลือเรอะ” ราเชนทร์ตอบแทน ดูจะตั้งใจออกหน้าแทนผม แต่ความจริง...แค่อยากเหน็บแนมอีกฝ่ายมากกว่า “ฉันยังไม่เคยทำให้รัญลำบากใจเรื่องครอบครัวเลยนะ นายควรไปพิจารณาตัวเองสะสางภาระหน้าที่ได้แล้วมั้งสหาย”
“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ไม่ต้องให้ใครมาบอก”
ผมกุมขมับ เพิ่งจะดีกันได้ไม่เท่าไหร่พวกเขาก็กัดกันเองอีกแล้ว
“ตอนรัญคบกับฉันไม่เคยมีแมลงตัวไหนมาเกาะแกะ” ราเชนทร์ยังคงยกตัวกระทบกระเทียบ แต่ส่วนหนึ่งเขาน่าจะหงุดหงิดจริงๆ กับแมนเขายังหวง พอมีธาราธารมายุ่งเลยไม่ชอบใจสุดขีด เพราะตอนคบกันราเชนทร์เกาะผมหนึบจนแมลงวันกระเจิงหมด ไม่เคยให้อะไรมาเกาะแกะได้จริงๆ
“ฉันบอกแล้วไงว่าจะจัดการเอง” คีรีย้ำเสียงเครียด รายนี้ก็โดนกดดันจนหน้านิ่วคิ้วขมวดไปหมดแล้ว พวกเขาคิดว่าจะต้องทำให้ได้ดีเท่าที่อีกคนเคยทำสถิติไว้หรือไง ไม่จำเป็นต้องมาทับที่ทางกันซะหน่อย ราเชนทร์ก็เป็นพวกสุดโต่ง คีรีก็ดีในอีกแบบ มาเทียบกันได้ที่ไหนล่ะ
แต่ว่าอย่างโน้นอย่างนี้ ผมเองก็นึกหงุดหงิดธาราธารเหมือนกันเลยไม่พูดสิ่งที่คิดออกไป
ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ปัญหาวุ่นวายเข้ามาไม่จบสิ้น
ผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่าพวกเราจะคบกันไปรอดได้ถึงไหนกันแน่
“เอาอีกแล้ว คนรักของเราเข้าโลกส่วนตัวไปอีกแล้ว...”
เหมือนจะจับความเงียบผิดปกติของผมได้ ราเชนทร์พลิกตัวหันมาหาผม ยิ้มอย่างแสนอ่อนอกอ่อนใจ
“ที่รักครับ อย่าทำให้พวกเราผวากันหน่อยจะได้มั้ย แค่นี้ฉันกับไอ้แว่นนี้ก็พยายามประคองกันสุดความสามารถแล้ว อะไรที่มันเกะกะขวางทางพวกเราจะจัดการกันเอง ที่รักช่วยอยู่เฉยๆ และรออย่างใจเย็นจะได้มั้ยครับ”
นานครั้งจะได้ยินคำพูดน่ารักจากราเชนทร์ ทำให้คนไม่ชอบรอและพยายามจัดการทุกอย่างเองแบบผมเริ่มฉุกใจคิดขึ้นมาได้
มานึกดูดีๆ...การที่พวกเขาแอบไปคุยกันสองคนเพราะอยากสะสางโดยที่ผมไม่ต้องออกหน้ารึเปล่านะ ต่างคนต่างช่วยเตือนปัญหาที่เกิดจากอีกฝ่าย ราเชนทร์ท้วงเรื่องนั้น คีรีท้วงเรื่องนี้ ถึงจะดูเหมือนทะเลาะกันแต่ความจริงแล้วกำลังเกื้อหนุนกันอยู่ต่างหาก
บางทีผมอาจจะมองทั้งคู่ในแง่ร้ายเกินไป
“ปัญหาที่เกิดจากผม ผมพยายามรับผิดชอบถนอมน้ำใจแล้ว ฉะนั้นปัญหาที่เกิดจากพวกคุณ ก็ต้องพยายามจัดการกันเองสินะ...”
“เธอพึมพำอะไรนะ”
ผมมองคนขับรถที่คล้ายจะเสียสมาธิแล้วอมยิ้มบาง
แปลกดีเหมือนกัน เมื่อก่อนตอนคบสองคน ผมมักเป็นฝ่ายคอยพูดคอยเตือน แต่ครั้งนี้พอมีสามคน พวกเขาต่างท้วงกันเอง หน้าที่ของผมเลยมีแค่กระดิกเท้านอนดูอยู่เฉยๆ ซะงั้น
ถึงจะไม่ค่อยชอบรอแบบไร้จุดหมายสักเท่าไหร่ แต่ว่า...
”เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าครั้งนี้ยอมอยู่เฉยๆ ไม่คิดมากแล้วกัน”
ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี
คล้ายได้ยินเสียงถอนหายใจจากทั้งคู่เกือบจะพร้อมกัน ฟังแล้วเลยอดเสริมไปอีกประโยคไม่ได้...
“แต่อย่าให้นานนักล่ะ พวกคุณก็รู้ ผมไม่ชอบการรอคอย”
แล้วผมก็เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงได้สามัคคีขนาดนี้ เพราะพอถึงห้อง ราเชนทร์กับคีรีก็จับผมเปลื้องผ้า แก้ผ้าตัวเอง แล้วลากเข้าห้องมืดทันทีทันด่วนโดยไม่ลืมหยิบถุงยางไปคนละกล่อง
ผมเห็นพวกเขากระตือรือร้นเหมือนเร่งทำเวลากลัวผมจะเปลี่ยนใจก็พูดอะไรไม่ออกนอกจากยอมยืนให้พวกเขากอดจูบลูบคลำในความมืด แต่เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้เตรียมตัวก่อน เลยมีปลายนิ้วชุ่มช่ำซุกซนจากคนสองคนสอดแทรกเบียดเสียดเข้ามาในร่างกาย ผมโน้มตัวโอบกอดคนด้านหน้า...ที่คงจะเป็นราเชนทร์ ครางหวิวในลำคอซบกับอกของเขาและพยายามถ่างขาเพื่อลดความคับแน่นที่ทั้งคู่พยายามขยายช่องทางให้พร้อมรับศึกหนัก
“ใครก่อน” ราเชนทร์ถามเสียงอัดอั้น
“ฉันสิ” คีรีตอบทันที พร้อมกับประคองสะโพกผมให้ยกขึ้นพร้อมกับกดตัวเองลงมา
“อี๊!” ผมร้องอย่างตกใจ แต่ถูกคีรีรั้งใบหน้าให้เข้าหาแถมยังปิดปากไว้ราวรู้ทัน
สัมผัสที่ค่อยๆ รุกล้ำเข้ามานั้น...ไม่ปกติ!
...มันมีผิวขรุขระตะปุ่มตะป่ำด้วย!!
ผมนึกถึงถุงยางที่ราเชนทร์กวาดลงรถเข็นเมื่อครั้งไปซื้อของเข้าห้องด้วยกัน ตอนนั้นแค่นึกเอามาเผื่อเล่นๆ แต่ไม่คิดว่าคนที่เอามาใช้คนแรกจะเป็นคีรี แถมยังทำตีเนียนไม่ให้ผมส่อพิรุธ ปิดปากผมที่เงยหน้าพิงกับบ่าแน่นๆ ของเขา ขณะมืออีกข้างก็โอบประคองสะโพกไม่ให้ถอยหนี ดันตัวสอดใส่เข้ามาให้ผิวสัมผัสไม่ธรรมดาเบียดกับผนังอ่อนนุ่มและจุดอ่อนไหวในตัวผมจนเหงื่อแตกซิก
นี่มัน...โอ๊ย ผมไม่เคยลองถุงยางแบบนี้มาก่อนเลย!
ผมได้แต่ครางเสียงอู้อี้ในลำคอเมื่อโดนล่วงล้ำเข้ามาลึกอย่างค่อยเป็นค่อยไปให้พอปรับตัว แต่การทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกถึงตุ่มไตที่ค่อยๆ ชำแรกเข้ามาชัดเจนจนเบิกตากว้างพูดอะไรไม่ออก และยิ่งสะดุ้งสุดตัวเมื่อราเชนทร์ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก้มหน้าช่วยโลมเลียกลางลำตัวของผมจนเสียววาบไปทั้งท้องน้อย
ผม...ผม...
แทบระทวยไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่านเกินคาดคิด ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ระงับเสียงครางที่คล้ายจะดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคีรีขยับ บางทีนี่อาจเป็นวิธีเอาคืนที่ผมไปมีอะไรกับราเชนทร์ที่สระว่ายน้ำ แม้ต่อหน้าจะแย้มยิ้มและแอบต่อยหมัดใส่ราเชนทร์แล้วหนึ่งที แต่พออยู่ในห้องมืดสนิทที่มีเพียงสัญชาตญาณ เขาก็สวนตัวเข้ามาลึกจนแทบทรงตัวไม่ไหว สัมผัสที่ไม่เคยลองมาก่อนทำเอาตัวสั่นไปหมด
“...หรัญญ์” คีรีที่ยังปิดปากผมไว้ก้มหน้าขบเม้มสร้างรอยไปทั่วลำคอและลาดไหล่ของผมอย่างระงับอารมณ์ไม่ให้โหมหนัก แต่จังหวะที่เริ่มกระแทกสวนกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำเอาผมต้องกัดนิ้วอีกฝ่ายเพื่อระงับเสียง กลัวว่าราเชนทร์ที่มองไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติรู้ทันเข้าซะก่อน ไม่ใช่ว่าอยากปกปิดหรอกนะ แต่ผมกลัวว่าเราเชนทร์จะนึกสนุก ใช้ถุงยางแบบเดียวกันด้วยต่างหาก!
อันที่จริงปุ่มพวกนั้นก็ทำเอาเจ็บอยู่เหมือนกัน แต่พอเบียดโดนจุดกระสันทีไรสติผมก็พร่าโล่งไปหมด พอคีรีกระทุ้งเข้ามาติดๆ กันอีกไม่กี่ครั้ง ผมก็ปลดปล่อยตัวเองออกมารวดเร็วจนราเชนทร์ยังตกใจ
“วันนี้รัญมีอารมณ์จังนะ” เขาแซวขณะช่วยกลืนกินน้ำข้นคาวและโลมเลียส่วนนั้นของผมให้ตื่นตัวโดยคีรียังคงกระทั้นกระแทกหนัก กว่าเขาจะเสร็จสมผมก็แทบจะหลั่งอีกรอบหนึ่งแล้ว แต่พอเห็นคีรีหยุดพร้อมเปิดปากผมให้เป็นอิสระ ราเชนทร์ที่คอยท่าอยู่แล้วก็รีบเหนี่ยวตัวผมขึ้นมาจัดท่าทาง เพราะความมืดและความรู้สึกซาบซ่านที่ยังคาในร่างทำให้ผมไม่ทันได้สนใจ รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับอุ้มให้ทิ้งกายลงไปกับส่วนที่ตั้งโด่ขนาดไม่ธรรมดาของราเชนทร์แล้ว
“!!!” ผมกัดปาก ตกใจเมื่อลองปัดป่ายมือแล้วพบว่าราเชนทร์อยู่ในท่านั่งพิงกำแพงและให้ผมขึ้นควบ ความอุ่นร้อนที่แทบแผดเผาอยู่ภายในเล่นเอาแทบบ้า ผมรู้สึกถึงเส้นเลือดที่เต้นตุบอยู่ในร่างด้วยซ้ำ จนเกือบจะหลุดปากถามราเชนทร์ออกไปว่าเขาเสียบสดงั้นเหรอ
แต่พออีกฝ่ายเริ่มขยับและจับความรู้สึกใหม่อีกครั้ง ผมก็โล่งใจเพราะราเชนทร์ไม่กล้าขนาดเสียบสดโดยมีคีรีรอต่อยกสอง เพียงแต่เขาหยิบ ‘ถุงยางรุ่นบางเฉียบ’ มาใช้ต่างหาก! ผมที่ถูกบังคับให้ยกสะโพกลอยแล้วทิ้งตัวซึมซาบความร้อนผ่าวประหนึ่งเนื้อแนบเนื้อหลุดครางอย่างชอบพอ เร่งให้ราเชนทร์โอบเอวและกระทุ้งตัวเองขึ้นดังสวบจนตั้งตัวไม่ทัน
เสียงเนื้อกระทบดังสนั่นในความมืด ร่างผมโยกคลอนจนต้องเอื้อมมือยึดเข่าราเชนทร์เพื่อไม่ให้พลิกตก จะบอกว่าผมนำจังหวะก็คงไม่ใช่ในเมื่อคนที่กระแทกตัวจากเบื้องล่างและกอบกุมบั้นท้ายคอยบังคับให้โยกขึ้นลงเองซะอย่างนั้น ความอุ่นร้อนที่เบียดเสียดเข้ามาแนบชิดช่วยดึงอารมณ์ให้พุ่งสูง ก่อนใบหน้าผมจะถูกคีรีเชยคางขึ้นจูบ พร้อมกับส่วนร้อนแทบระเบิดจะจ่อเข้ามา
ผมดูดกลืนส่วนนั้นเข้ามาในโพรงปากทั้งที
เสียงสูดปากอย่างพึงใจของสองหนุ่มเร่งเร้าให้บรรยากาศในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นอายร้อนเร่าเจียนคลั่ง ไม่นานผมก็เป็นฝ่ายหลั่งออกมาก่อน ช่องทางกระตุกตอดร้อนให้ราเชนทร์เร่งจังหวะสวนเอวเข้าถี่จนต้องผละศีรษะแล้วใช้มือช่วยคีรีแทนเพราะกลัวจะไปกัดส่วนนั้นของเขาเข้า
แล้วสองหนุ่มก็ปลดปล่อยออกมาเกือบจะพร้อมกัน
คีรีอุ้มผมขึ้น เล่นเอารู้สึกโล่งไม่น้อยเมื่อส่วนนั้นของราเชนทร์หลุดออกไป พลันร่างผมถูกจัดแจงให้นอนราบหงาย ขาทั้งสองพาดกับบ่าของเขาจนสะโพกยกขึ้นลอยเหนือพื้น พร้อมกับความแข็งขืนที่ดุนดันเข้ามา
“อ๊า!”
...ถุงยางมีปุ่มอีกแล้ว!
ผมรู้สึกเหมือนวันนี้หนักกว่าทุกที ความเสียดเสียวเองก็มากกว่าทุกครั้งจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ ราเชนทร์ช้อนท่อนบนของผมขึ้นจากพื้นให้เอนพิง ฟ้อนเฟ้นไปทั่วทั้งตัวก่อนจะหยุดที่ยอดอกสองข้างของผม เขาหยอกตุ่มเล็กๆ คู่นั้นสลับกับการดูดดึงจนอารมณ์ของผมเหมือนถูกกระชากขึ้นลงไม่หยุด
ตอนนั้นเองที่คีรีเองเริ่มหยัดตัวเข้าจนสุด สะโพกที่ถูกรั้งขึ้นไปอีกทำให้ร่างผมไถลจากอกราเชนทร์ แต่ก็ไม่ทำให้ทั้งคู่ผ่อนแรงเลยสักนิด
“อ๊ะ อา อ๊า”
เหมือนสติหลุดลอยไปที่ไหนสักที่เมื่อคีรีโถมตัวเข้ามาเต็มแรง นำสัมผัสหยาบกระด้างเสียดสีจุดกระสันของผมเข้าอย่างจังจนตัวแอ่นบิดเกรียวปัดป่ายไปทั่ว หน้าอกของผมยังถูกหยอกล้อไม่เว้นช่วง ผมที่ถูกปรนเปรอจากสองทางครางจนเหนื่อยหอบ ยกมือควานหาใบหน้าของราเชนทร์แล้วบังคับให้เข้าโน้มหน้าลงจูบ
ปลายลิ้นเกาะเกี่ยวพัลวันได้หนักหน่วงไม่แพ้กันจนเหมือนหาเรื่องให้ตัวเองเห็นๆ ราเชนทร์ยิ่งเพิ่มน้ำหนักมือบนบนยอดอกของผมจนเรียกได้ว่าบดขยี้ เล่นเอาผมดิ้นเร่าแทบบ้า
“วันนี้รัญเร่าร้อนสุดๆ เลย” ราเชนทร์กระซิบและก้มหน้าบดจูบที่คล้ายจะดูดกลืนลมหายใจผมไปด้วย
แทบจะไม่มีใครยั้งใจอยู่แล้ว คีรีเองก็หนักกว่าทุกวันจนเหมือนสะโพกจะหักซะให้ได้ อาจเพราะไอ้ความรู้สึกที่จี๊ดขึ้นสมองทำให้ผมตอดรัดเขาแน่นเกินไป พอเขาจับขาผมที่พาดบ่าให้อ้ากว้าง จังหวะรุกเร้าก็ที่ทำให้ดิ้นพล่านอยู่แล้วก็ยังมีขั้นกว่าที่เล่นเอาแทบหมดสติ
“เฮ้ เฮ้”
ราเชนทร์ละจูบจากผมแล้วหันไปเรียกสติคีรีที่เริ่มคลั่งหนักจนแทบจะยกตัวผมลอยโดยมีสะโพกถูกจับเชื่อมกับส่วนนั้นโดดเด่นอยู่กลางอากาศ หวิดๆ จะหกสูงอยู่รอมร่อ เสียก็แต่ราเชนทร์โอบกอดตัวผมไว้ ไม่ยอมยกให้คีรีทำตามใจชอบ
อันที่จริงตอนนั้นผมจนเบลอไปหมดแล้ว ช่วงล่างก็เจ็บหนึบปนเสียวซ่านจนนิ่วหน้าครางกับอกราเชนทร์ไม่หยุด คีรีที่เกือบจะลุกยืนกลับมานั่งคุกเข่าตะกองกอดสะโพกผมบังคับให้แนบชิดกับท้องน้อยของเขาเหมือนเดิม ก่อนจะเดินจังหวะใหม่อีกครั้งที่ทำให้พวกเราทั้งคู่ถึงฝั่งฝันเกือบจะพร้อมกัน
ผมได้พักหายใจแค่ชั่วครู่เท่านั้นราเชนทร์ก็จับผมหันหลังแล้วแทรกตัวเข้ามาทันที
ความร้อนรุ่มที่คล้ายจะขยายใหญ่กว่าเดิม อย่างกับอดกลั้นเป็นเวลานานชำแรกเข้าในครั้งเดียว คราวนี้เป็นคีรีที่จับผมให้กอดคอเขาเป็นหลักยึด ผมเลยจิกเล็บระบายความเสียวซ่านบนแผ่นหลังนั้นอย่างเต็มที่
ส่วนนั้นของราเชนทร์ร้อนจัด ร้อนราวกับเนื้อแนบเนื้อจนผมเผลอคิดว่าเขาไม่ได้ใส่ถุงยางซะอีก ความร้อนนั้นแทบจะทำให้ผมหลอมละลาย ยิ่งกระทุ้งถี่เข้ามาเท่าไหร่เรี่ยวแรงของผมก็ยิ่งอ่อนล้ามากเท่านั้น เหมือนโดนสูบพลังงานก็ไม่ปาน
แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อราเชนทร์หลั่ง น้ำร้อนเดือดจัดที่ฉีดพุ่งในร่างทำให้ผมใจหาย แต่พอเขาถอนกายออกไปก็ทำความเข้าใจได้ว่าถุงยางรุ่นบางเฉียบนั้นช่างบางจนน่ากลัวจริงๆ
บรรยากาศในห้องคล้ายกับไม่มีเครื่องปรับอากาศ ทั้งที่จะมีระบบติดตั้งความเย็นเป็นลมอ่อนๆ ยิ่งเปลือยกายแบบนี้ยิ่งรู้สึกได้ง่าย แต่พวกเราสามคนร้อนไปทั้งตัวอย่างกับอยู่ในห้องอับ ราเชนทร์กับคีรีจับผมจูบขบเม้นสร้างรอยไปทั่ว ก่อนที่สะโพกของผมจะถูกรั้งไปอีกทาง พร้อมกับยกจ่อเข้าส่วนปลายที่แข็งขืนพร้อมสู้ศึก
“พอก่อน...” ผมเอ่ยเสียงสั่น รีบดันอกคีรีไว้ “วันนี้พอก่อน...นะครับ”
ผมพูดปนหอบ ถ้านับตามจริงวันนี้พวกเขาเพิ่งทำกันไปคนละสอง น้อยกว่าวันแรกที่เข้ามาในห้องนี้ด้วยกันซะอีก แต่ร่างกายผมกลับปวกเปียกโรยรา อย่างกับโดนบังคับให้ออกกำลังกายหนักๆ ติดต่อกันหลายชั่วโมงจนยากจะรับไหว
“อีกคนละครั้งน่า...” ราเชนทร์เข้ามาคลอเคลีย เอื้อมมือช่วยปลุกปั้นน้องชายของผมที่ยังผงกหัวสู้ คีรีเองก็แสดงความเห็นโดยการใช้ผิวขรุขระนั้นเสียดสีไปมาที่ปากทางจนชวนเสียวปนจั๊กจี้นิดๆ
ไอ้อยากก็อยากอยู่ แต่ว่า...
“...มากกว่านี้...ผมสลบแน่”
ผมรู้ลิมิตตัวเองดี และรู้ว่าถ้าเกิดโดนทำต่อมีหวังหมดสติกลางคันระหว่างที่คีรีกำลังเสพสมอยู่แน่ๆ
“ผมใช้ปาก...ให้แล้วกัน”
เห็นใจอยู่หรอกเพราะคีรีก็แข็งขนาดนี้แถมราเชนทร์ก็ใช้ส่วนนั้นที่เปลือยเปล่าไร้ถุงยางห่อหุ้มถูไถกับหลังผมอีกต่างหาก จะให้พวกเขาอดทนอดกลั้นช่วยตัวเองก็น่าสงสารเกินไป
“รัญน่ารักที่สุด” ราเชนทร์จุ๊บปากผม ส่วนคีรีก็จัดแจงท่าทางให้ผมนั่งพิงกับกำแพง ยืนจ่อส่วนนั้นเข้ามาใกล้ใบหน้า ถึงจะมองไม่เห็น แต่ผมว่าพวกเขาต้องทำตาหื่นกามอยู่แน่
แม้จะรู้สึกเสียดร้าวไปทั้งตัวแต่ผมก็พยายามบังคับมืออ่อนแรงช่วยรูดให้ทั้งคู่ ใบหน้าหันสลับดูดเลียดุนดัน ผมว่าผมทำไม่เก่งหรอกนะแต่ดูเหมือนทั้งราเชนทร์และคีรีที่สูดปากเป็นระยะจะชอบใจ เพราะตอนที่คอเริ่มจะเคล็ดอยู่นั้นทั้งคู่ก็ปลดปล่อยออกมาไล่เลี่ยกันพอดี
ผมยกมือแตะใบหน้า รู้สึกถึงของเหลวเหนียวแฝงกลิ่นคาวที่รู้จักดี นึกโชคดีเป็นบ้าที่ห้องนี้มืดเกินไป ถ้าเกิดพวกเขามาเห็นนั่งพิงกำแพงพังพาบอ้าขาน้อยๆ เพราะรู้สึกเจ็บเสียดที่ช่องทาง ใบหน้าและลำคอเลอะน้ำรักอย่างกับตัวเอกหนังเอวีแบบนี้ มีหวังอารมณ์ขึ้นจนใช้แค่มือกับปากก็ไม่ช่วยสงบแหง
ผมแตะนิ้วที่ปลายลิ้น ย่นคิ้วน้อยๆ เมื่อได้รสขมฝาด
อืม...โชคดีจริงๆ
-----------------
ความในใจของทั้งคู่หลังพาหนูรัญเข้านอน
ราเชนทร์ : หึหึหึ วันนี้รัญจะต้องติดใจกับความเรียบดุจไร้อาณาขวางกั้นของฉันแบบหัวปักหัวปำแน่ๆ
คีรี : ผิวขรุขระเสียวสะท้านขนาดนี้จะต้องติดตรึงประทับใจหรัญญ์ไปอีกนานแสนนานแน่นอน
-------------
รู้สึกหื่นมาก รัญก็อีโรติกมาก เขินจังคะ 555 ว่าแต่... #ทีมผิวเรียบ หรือ #ทีมผิวขรุขระดีคะ
เพจนักเขียนที่ชักอยากจับราเชนทร์กับคีรีมาเล่นตลก แลตบมุกขัดแข้งขัดคอกันดีจริงเชียว ตึงโปะ! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
โอ้ยยยย พ่อสองหน่อ บทจะสามัคคีก็คงมีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวล่ะมั้ง หนูรัญญ์เรา น่วมแล้วว
-
ทีมคีรี วันนี้ร้อนแรงเหมือนเดิมเลยจ้าาา :hao7:
-
อื้อหือออออออ. :jul1: เขานัดแนะอะไรกันนี่ มีความสมทบระดมความคิด
เล่อกไม่ถูกเลยค่ะ ระทึกทั้งสองทีม แต่ตอนท้ายเอาใจไปเลย มีชิมด้วยนะน้องรัญ
หนูเก่งมาก ตัวประกอบชื่อยาวๆน่ะช่างมันเถอะเดี๋ยวป๋าจัดให้
:katai2-1:
-
รัญชีวิตต้องสู้นะ 55555555555
-
2คนนี้สามัคคีกันดีขนาด :laugh:
-
ความหื่นขึ้นตาในทันใด~~ เลือดจะหมดตัวแล้ววว :pighaun:
-
คีรี เอาคืนรัญ โดยใช้ถุงยางขรุขระสองรอบเลย :ling1: :ling1: :ling1:
แต่สองหน่อสามัคคีกันดีจัง เรื่องนี้เท่านั้น :mew1: :mew1: :mew1:
ภาวิน ธาราธาร ท่าทางจะไปกันได้ดีสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
#ทีมผิวขรุขระ ไหมละ ฮ่าๆๆๆเกือบยั้งแรงไม่อยู่แล้วมั้ยละพี่คีรี
-
ทีเรื่องนี้ละสามัคคีกันจัง :z1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อีโรติกมากๆกรร้สสสส
-
เลือกไม่ถูกเลย :haun4:
-
:impress3: ความสัมพันธ์เริ่มจะลงตัวมากขึ้นแล้วน่ะ รัญเริ่มเข้าใจสองหนุ่มมากขึ้น แต่สองหนุ่มดูจะเกร็ง ๆ กับท่าทีของรัญน่าดูเลยน่ะเนี่ย งานนี้รัญเป็นต่อเห็น ๆ :mew4: ส่วนคุณธาราธาร รู้จักคิงส์คลับน้อยไปแล้วน่ะจ้ะ เผ่นแน่บไปเลย :z1:
-
ตาย ตาย ตาย เป็นแบบนี้ทุกวัน รัญ จะรอดมั้ย
-
เลือกทีมไม่ถูก ขอสองให้รัญนั่นแหละดีแล้ว :haun4:
-
สามัคคีกันสุดก็ตอนนี้แฟละ ฮือ รัญจะไหวมั้ยลูก 555555555555555555
-
:mew1:
-
ทีมไหนน้องรัญก็เสียว55555 เหนื่อยไหมรัญมีแฟนหื่นทีเดียว 2 คน
-
:jul3:
หื่นอยู่ดีๆ...รู้สึกฮาซะงั้น
-
ผิวแบบไหนดีน๊าาาาาา....ใจอยากให้ได้ใช้ทุกผิว ทุกคน อิอ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
โอ้ยตายยยยย รัญๆๆๆๆๆ ถ้าจะแซ่บขนาดนี้
อนาคตมี รับ2พร้อมกันชัวร์
-
โอย น้องช้ำหมด :hao6:
-
โอ๊ย ได้ตายคาอก (ใคร) แน่แล้วหนูรัญ เจอสองขั้ว สองอารมณ์แบบนี้ :jul1:
-
แต่ละคน พยายามกันเต็มที่ ขอแค่อย่าเหนื่อยแล้วรู้สึกอยากหยุดก็พอ
-
เขิลลลลล ความจริงอยู่ทีมผิวบางเฉียบ แต่ตอนนี้แอบปันใจให้ทีม #ผิวขรุขระ ค่ะ! :hao7:
-
อื้อหือออออออออออ
-
รออยู่น้าาา :ling1:
-
ชอบมาก ร้อนแรงจริงๆ :กอด1:
-
รอออออออออออออ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 15 : สะสาง
ผมตื่นมาช่วงสายโดยมีราเชนทร์คร่อมเหนือร่าง
“รัญจ๋า เตรียมตัวไปเรียนว่ายน้ำกันเร็ว”
...ให้ตาย เข้าใจแล้วทำไมผมถึงเหนื่อยขนาดนี้ แล้วยังร้าวไปทั้งตัว ฝึกว่ายน้ำสองวันติดแล้วมาเจอเซ็กซ์หฤโหด พวกเขาคงไม่คิดว่าผมเป็นดายฮาร์ดหรอกหรอกใช่มั้ยถึงไม่สะทกสะท้านเลยน่ะ
“วันนี้ผมจะพักผ่อน”
“แล้วคอร์สว่ายน้ำแสนวาบหวิวกับฉันล่ะ”
“ผมจะพักผ่อนครับ” ผมเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความจริงจังที่ราเชนทร์ต้องยอมถอย แม้อีกฝ่ายจะดูกระตือรือร้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพาผมออกจากห้องแล้วก็ตาม
นอนหลับตาไปสักพักผมก็เอียงหน้ามองหาราเชนทร์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะพลิกตัวเอาคางไปเกยบนตักอีกฝ่าย
“ผมหิว”
ผมเงยหน้ามองราเชนทร์ตาแป๋ว อันที่จริงก็ไม่ได้ง่วงมากขนาดนั้น แต่เพลียจนไม่อยากจะทำอะไรมากกว่า
ราเชนทร์ตกใจที่จู่ๆ ผมก็ถูกจู่โจม ไอ้คนท่ามากชอบตั้งตัวไม่ติดเวลาโดนรุกคืบ ผมเลยเผลอยิ้มบางๆ เอียงหน้าจนเส้นผมยาวคลอเคลียข้างแก้มกระจายตัวบนหน้าขาอีกฝ่าย เล่นเอาราเชนทร์ถึงกับมือไม้กระตุก
“ผมหิวจัง”
“ฉันก็หิวรัญจนอยากจะกลืนทั้งตัว”
สายตาหื่นกระหายไม่ธรรมดานั้นเรียกสติให้ผมพลิกตัวหนีทันที เอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วเงยหน้าจ้องคนที่ยังมองตามไม่เลิก แถมมือไม้ก็ดูจะหักห้ามใจตัวเองไม่ค่อยได้ เฮ้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะยั่วสักหน่อย แค่บอกให้หาอะไรประทังท้องเท่านั้นเอง
“ผมจะโทรหาคีรี คุณไปซื้ออะไรให้ผมทานหน่อยสิ”
ราเชนทร์เหมือนลูกโป่งที่โดนเจาะลมกะทันหัน ยิ่งเห็นผมม้วนผ้าห่มเป็นก้อนเพื่อระวังภัยก็ถอนหายใจเฮือกแล้วยิ้มอย่างเอาใจ
“ฉันโทรสั่งร้านอาหารให้เอามั้ย”
“ผมอยากทานอะไรง่ายๆ มากกว่า ฝั่งตรงข้ามปริ้นส์รูมมีร้านก๋วยเตี๋ยวหมูอยู่ คุณลงไปซื้อให้หน่อยนะ เอาเส้นเล็กพิเศษถุงนึง ขอบคุณครับ”
รอยยิ้มของราเชนทร์แลบูดเบี้ยวชอบกล เขาคงไม่เคยลงไปซื้อร้านข้างทางมาก่อน
“ถ้าคุณไม่ลงงั้นผมลงไปเอง”
“ไม่ต้องๆ เฮ้อ...เพื่อรัญหรอกนะ” ราเชนทร์ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก อย่างกับเป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตอย่างนั้นล่ะ ผมมองคุณชายเดินจากห้องแล้วก็นึกขัน ก่อนจะลากสังขารเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วออกไปนอนกลิ้งเล่นบนเตียงโทรหาคีรีราวกับเป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกวัน
(( สวัสดียามบ่าย นอนเต็มที่มั้ยหืม ))
นับตั้งแต่วันแรกที่โดนทัก คีรีก็เหมือนจะดูเวลาก่อนรับสายเพื่อใช้คำอย่างเหมาะสม
“นอนอิ่มเลยล่ะครับ คีรี วันนี้ผมไม่ไปฝึกว่ายน้ำนะ ขอลาหยุดกับท่านประธานหนึ่งวัน”
(( เธอไม่สบายเหรอ! ))
“ไม่ใช่หรอกครับ แค่ปวดเอวกับล้าๆ นิดหน่อย” ผมเอ่ยขณะตั้งโทรศัพท์บนเข่า เพราะเปิดคุยแบบเฟสไทม์เห็นหน้ากัน ไม่กล้าบอกเพิ่มว่าเพราะไอ้มีปุ่มของเขานั่นแหละที่ทำเอาผมเจ็บร้าวเป็นช่วงๆ เวลาขยับตัว “ผมให้ราเชนทร์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวด้วย”
(( ร้านตรงข้ามปริ้นส์รูมใช่มั้ย ฉันเคยกิน อร่อยอยู่นะ ))
ผมยิ้มกับความติดดินของคีรี
“เย็นนี้คุณซื้อข้าวมาทานกันที่ห้องดีมั้ยครับ” ผมว่าพลางค่อยๆ ลดตัวจากนั่งพิงหัวเตียงกลายเป็นท่ากึ่งนอน เผลอหาววอดตาปรือปรอย เตียงคิงไซส์นุ่มนิ่มนี่มันช่างสบายชวนเคลิ้มจริงๆ “ผมไม่อยากจะออกไปไหนเลย แค่คิดว่าต้องทำงานกลางคืนอีกก็เหนื่อยแล้ว”
คล้ายเห็นหนังตาของคีรีในโทรศัพท์กระตุกไปวูบหนึ่ง เขากลืนน้ำลายก่อนถามอย่างเป็นห่วง
(( …วันนี้พักงานดีกว่ามั้ย ))
“ไม่ครับ บาร์เทนเดอร์มีสามคน ผมหยุดบ่อยๆ ไม่ดีหรอก”
(( แต่เธอดูเพลียมากเลยนะ ))
“ผมรอกินก๋วยเตี๋ยวแล้วจะนอนพักอีกสักตื่น ถึงตอนนั้นก็ไหวแหละครับ แค่ขี้เกียจ” พูดจบผมก็หัวเราะคิก เล่นสารภาพตามตรงกับท่านประธานผู้แสนขยันขันแข็งเป็นอะไรที่เก้อเขินอยู่เหมือนกัน แต่คีรีไม่ได้ปั้นหน้าดุหรือเร่งเร้าอะไร เขามองผมยิ้มๆ ตาหวานเยิ้มอย่างหาได้ยากเชียว
“ไม่เอาแล้วนะครับถุงยางขรุขระนั่นน่ะ” ไหนๆ ราเชนทร์ก็ไม่อยู่ห้องผมเลยถือโอกาสพูดขึ้นมาซะเลย
(( เธอไม่ชอบเหรอ )) คีรีเสียความมั่นใจทันควัน
“ไม่เชิงไม่ชอบ แต่มันทำให้ผมรู้สึกไวกว่าปกติ เอ่อ...” ผมพยายามหาตัวอย่างอธิบายเพิ่ม “เหมือนวิ่งบนลู่สบายๆ อยู่ดีๆ ก็ถูกเร่งความเร็วกะทันหันน่ะครับ ได้ออกกำลังกายเต็มที่แต่ก็เหนื่อยสุดๆ”
(( งั้นถ้าแบบบางเฉียบล่ะ ))
ผมหน้าแดงนิดหน่อย
“เอ่อ...ก็พอไหวแหละครับ”
(( แล้วถ้าเกิด... ))
“เรื่องนั้นไว้พวกเราคบกันครบสามเดือน ค่อยมาพิจารณากันอีกทีนะครับ” ผมรู้ทันว่าคีรีคิดจะถามอะไร พวกเขาก็ใจเร็วกันเหลือเกิน นี่ขนาดผมไม่ได้บอกนะเนี่ยว่าวันนั้นตอนมีอะไรกับราเชนทร์หมอนั่นเล่นเสียบสด มีหวังคงไม่จบแค่หมัดเดียวแหงๆ
พูดถึงอิเหนา อิเหนาก็มา ราเชนทร์เปิดประตูถือถุงก๋วยเตี๋ยวชูขึ้นอย่างกับได้รับชัยชนะ เห็นแล้วผมก็ลอบยิ้มเพราะเขาซื้อให้ตัวเองด้วย เป็นบุญตาจริงๆ ที่จะได้เห็นคุณชายที่ลิ้มรสฝีมือพ่อครัวประจำบ้านตั้งแต่เด็กจะมานั่งแกะก๋วยเตี๋ยวกินกับผมในห้อง
“คุณเองก็อย่าลืมทานข้าวตรงเวลาด้วยล่ะ แค่นี้ก่อนนะครับ”
ผมหันหน้าจอให้คีรีเห็นว่าราเชนทร์กลับมาแล้ว
(( อืม เดี๋ยววันนี้ฉันจะเลิกงานเร็วหน่อย จะซื้อของชอบเข้าไปให้ รอหน่อยนะ ))
“ครับ” ผมวางสาย ก่อนจะพาตัวไปนั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งราเชนทร์เตรียมชามไว้พร้อมเสร็จสรรพ “ทำไมวันนี้คุณทำตัวดีจัง”
เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านราเชนทร์จะมีคนช่วยจัดแจงทุกอย่างครบถ้วน ผมเลยไม่เคยเห็นคุณชายคอยบริการอย่างนี้มาก่อน
“ก็ใครบางคนอ้อนฉันให้ต้องทำกันล่ะ” ราเชนทร์จับผมจูบปากอย่างมันเขี้ยว ทำเอาต้องกลับไปย้อนคิดว่าผมอะไรให้เขายอมลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ ก็แค่ไปนอนเกยตักไม่ถึงนาทีเองนะ
นึกไปนึกมาก็ส่ายหัวเพราะท้องร้องคำราม ผมแกะเครื่องปรุงใส่พริกใส่น้ำส้มสายชูเพื่อเพิ่มรสชาติ พอจะส่งให้คนที่นั่งข้างๆ กันก็พบว่าราเชนทร์กินทั้งอย่างนั้นไม่ใส่อะไรเพิ่มเติม รายนี้คงชินกับอาหารตะวันตกจนปรุงรสเองไม่เป็น
“ก็อร่อยดี”
ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ใช้น้ำซุปกระดูกหมูไม่ใช่แค่น้ำต้มกับซุปก้อนเอาสะดวกเข้าว่า ต่อให้ไม่เติมน้ำตาลก็มีรสหวานหอมติดมันหน่อยๆ พอคล่องคอ ผมดีใจที่ราเชนทร์ชอบ แม้จะไม่ได้ประทับใจมากเป็นพิเศษก็เถอะ
แน่นอนว่าหลังทานเสร็จผมต้องเป็นคนล้าง ขืนให้เขาทำมีหวังชามแตกพอดี
หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ผมบิดขี้เกียจน้อยๆ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงที่ราเชนทร์จับจองพื้นที่ด้านขวาอยู่ก่อนแล้ว แถมยังเอาหมอนมาสุมอยู่ข้างๆ แกมบังคับให้ผมนอนใกล้ๆ อีกต่างหาก
“คุณคลุกอยู่กับผมทุกวันทั้งวันแบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ”
เห็นอาการติดแฟนของเขาหนักขนาดนี้ผมก็อดถามไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นแค่ช่วงโปรโมชั่นรึเปล่า อย่าว่าแต่ใครเลย ผมเองยังแอบนึกเบื่อหน้าเขาขึ้นมาเป็นระยะเหมือนกัน เล่นเจอกันตลอดเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนี่นา
“ไม่ให้อยู่กับรัญ แล้วจะให้ฉันไปอยู่กับใครล่ะ” ราเชนทร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่ก็มีความนัยแอบแฝงที่ผมฉุกคิดได้ว่า...หมอนี่แม่งสังคมน้อยจนน่าสงสาร
ราเชนทร์ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีเพื่อนร่วมงาน ไม่มีญาติที่ติดต่อกันบ่อยๆ จะเพราะนิสัยโลกหมุนรอบตัวเป็นพิษก็ว่าได้ คนเอาแต่ใจไม่รู้จักสำนึกอย่างนี้ใครจะอยากสนิทสนมด้วยกันล่ะ ที่มี...ก็จะเป็นพวกสาวๆ ที่เข้ามาทักทายบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะหน้าตาและความร่ำรวยของเขา ราเชนทร์เคยบอกว่าถ้าเจอกันตามงานก็พอไหว เพราะส่วนใหญ่จะเข้ามาชม มาเยินยอซะจนเจ้าตัวชอบอกชอบใจ แต่ถ้านอกงานเมื่อไหร่จะมีแต่เรื่องไร้สาระ เขาไม่ชอบเสียงเจ๊าะแจ๊ะน่ารำคาญเพราะมักเป็นฝ่ายพูดมากกว่า เลยมาลงเอยกับคนพูดน้อยอย่างผมนี่ไง
“คุณทำอะไรเหรอครับ” ผมเปลี่ยนเรื่อง ชะโงกหน้ามองหน้าจอแมคบุ้คบนตักอีกฝ่ายที่เป็นตัวเลขลายตาไปหมด นานครั้งจะเห็นราเชนทร์หยิบมาเปิดสักที เพราะรายนี้มีงานมีการอะไรที่ต้องทำซะที่ไหน ถ้าติดตามข่าวโซเชี่ยลทั่วไปแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวก็เอาอยู่
“ดูหุ้นน่ะ สนใจมั้ย”
“คุณเล่นเป็นด้วยเหรอ” ผมถามเสียงทึ่งสุดขีด
“ไม่เป็น”
“อ้าว”
“ฉันจ้างคนเล่น ไอ้ตารางที่ต้องจับตาดูทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ใครจะไปเสียเวลาด้วยล่ะ”
“...”
“ไม่ได้เข้านานแล้วเลยลองเปิดดูสักที อืม ก็ไม่เลว”
“...”
ผมยังคงไร้คำตอบ ก็ไม่เลวของเขามากกว่าเงินเก็บทั้งชีวิตของผมไม่รู้ตั้งกี่เท่า! ต้นทุนช่างแตกต่างกันเหลือเกิน!!
“ครอบครัวคุณคงไม่มีเรื่องชิงมรดกอะไรกันใช่มั้ย”
ให้นับเครดิตเงินโดยรวม ยังไงคีรีก็น่าจะมากกว่าเพราะเป็นกิจการที่หุ้นรวมทั้งตระกูล แถมยังติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศ แต่นั่นเป็นกองกลางที่ต้องหารเฉลี่ยออกไปตามรายคนและยังมีค่าใช้จ่ายอื่นๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วน เทียบกับราเชนทร์ที่นั่งกินลมชมวิวใช้เงินปันผล เงินดอกเบี้ยเอาง่ายเข้าว่าแล้วถึงจะมีสินทรัพย์น้อยกว่าแต่ก็สบายกว่าเป็นไหนๆ
“ไม่มีหรอก มรดกของพ่อแม่ตกมาที่ฉันหมด ใครจะมาแย่งสมบัติที่โดนฉันถลุงอยู่ทุกปีล่ะ” ราเชนทร์ตอบทันควัน ออกจะภูมิใจขึ้นมาเล็กๆ ซะด้วยซ้ำ “รัญ ในตระกูลตอนนี้ฉันก็เหมือนคนเหลวแหลกนั่นแหละ เลยไม่ค่อยมีใครสนใจไง คนอื่นเขาทำงานกัน แต่ฉันเที่ยวเล่นไปเรื่อย แล้วยังไงล่ะ แค่นี้ก็ใช้ไม่หมดแล้ว ไม่รู้จะหาให้มากๆ ทำไป ดูอย่างพ่อแม่ฉันสิ หาแทบตายแต่สุดท้ายก็เอาเงินไปจัดงานศพแทนซะงั้น ไม่ไหวๆ เอาชีวิตไปใช้ให้คุ้มดีกว่า”
บางครั้งความมาดมั่นเกินเหตุของเขาก็ทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย
ถ้าผมมีความใจกล้าหน้าด้านอย่างที่เขามีสักครึ่งหนึ่ง...ตัวผมอาจจะไม่ลงเอยโดยการหนีออกจากบ้านก็ได้
“กลัวเหรอหืม” ราเชนทร์โอบลูบศีรษะผมเบาๆ “ไม่ต้องกลัว นายไม่โดนญาติฉันเขม่นหรือชี้หน้าด่าว่าไปแย่งสมบัติหรอก แยกของใครของมัน ใครจะอยากมารวมให้ฉันช่วยถลุงล่ะ”
ความเป็นอิสระอย่างสุดโต่งของราเชนทร์ทำให้เขาไม่มีบ่วงติดพันใดๆ
ต่างกับคีรีที่เป็นพี่ใหญ่และกุมตำแหน่งประธานสูงสุดไว้
ครับ สาเหตุที่ธาราธารไม่ชอบผม ไม่ใช่แค่ผมเป็นบาร์เทนเดอร์ แต่เพราะเรื่องเงินๆ ทองๆ เป็นหลักนั่นแหละ นามสกุลของคีรีไม่ใช่มีแค่เขากับธาราธาร แต่ยังมีญาติพี่น้องคนอื่นๆ ที่แบ่งสาขาคอยควบคุมงานจนติดอันดับของประเทศ แยกสายย่อยมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว การเป็นคนรักของคีรี น่าห่วงว่าจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับธุรกิจด้านนี้ด้วย ในเมื่อมีตัวหารเพิ่ม แถมคนคนนั้นไม่จบกระทั่งปริญญา ใครล่ะจะยอมรับลง
แต่โทษเถอะ ใครจะไปสนใจภาระหนักอกพวกนั้นล่ะ!
ถ้าจะหันมาด้านนี้ผมคงกลับบ้านนานแล้ว ไม่ผันตัวมาเป็นบาร์เทนเดอร์ในคิงส์คลับแสนวุ่นวายหรอกน่า ทำอย่างกับว่าผมไม่มีตัวเลือกไปได้ เฮอะ!
ทั้งคีรีและราเชนทร์เข้าใจจุดยืนของผมดี เวลาอยู่ด้วยกันเลยไม่เคยเสนองานที่ดีกว่า ไม่แม้กระทั่งถามถึงอดีตของผมว่าทำไมถึงอยู่คนเดียว เพราะต่างรู้ว่าแต่ละคนนั้นพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว
นักถลุงมรดก บาร์เทนเดอร์ และประธานบริษัท
มานึกดูๆ ดีพวกเรานี่เป็นส่วนผสมที่ต่างกันสุดยอดไปเลย
“ผมงีบนะ”
“ตามสบายเลยที่รัก ฉันจะปกป้องนิทราของนายเอง”
ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับคำพูดแสนหวานเลี่ยนของราเชนทร์ก่อนจะจัดแจงหมอนให้ขยับห่างออกมาหน่อยเพราะกลัวว่าจะนอนดิ้นไปเบียดอีกฝ่ายเข้าโดยไม่รู้ตัว ตอนคลุมผ้าห่มมาถึงอกราเชนทร์ก็เอื้อมมือมาสางเส้นผมยาวละเอียดที่กระจายตัวเล่น ผมโดนมือนั้นลูบศีรษะจนกระทั่งเคลิ้มหลับ
ตื่นมาอีกครั้งจากหนึ่งก็กลายเป็นสอง
คีรีนั่งหันหลังพิมพ์คีย์บอร์ดก๊อกแก๊กอยู่ไม่ไกล พอได้ยินเสียงผมขยับตัวขึ้นนั่งก็หันมายิ้มให้
“นอนหลับสบายมั้ย”
...เป็นครั้งแรกที่ผมอยากหยุดเวลานี้ไว้...
มองคีรีที่ยิ้มให้ มองราเชนทร์ที่กุมมือไม่ห่าง การคบแบบสามคนในสายตาคนนอกอาจมองว่าประหลาดเกินเชื่อ แต่สำหรับผมนั้นกลับคิดว่าช่างลงตัวได้อย่างเหลือเชื่อมากกว่า
ต่างคนต่างมุมมอง ก็เหมือนกับราเชนทร์ที่หาความสำราญไปวันๆ อย่างมาดมั่น ก็เหมือนกับคีรีก็ตั้งอกตั้งใจทำงานเพราะเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่ดี และเหมือนกับที่ผมเป็นบาร์เทนเดอร์ คนอื่นอาจมองว่ามีตัวเลือกดีกว่านี้ แต่นี่ถือเป็นความพอใจอย่างที่สุดของผมแล้ว
สิ่งที่คนอื่นคิดว่า ‘ไม่ใช่’ อาจเป็นสิ่งที่ ‘ใช่’ สำหรับพวกเรา
“พวกคุณบอกรักผมหน่อยสิ”
“ฉันรักรัญ”
“ฉันรักเธอ”
มองผู้ชายสองคนที่พูดเกือบจะพร้อมกันในทันทีอย่างไร้ความลังเลแล้วผมก็หัวเราะร่วนออกมา
วินาทีนั้นถึงกับเผลอคิดว่าถ้าได้อยู่ด้วยสามคนแบบนี้ตลอดไปก็คงดี
มันค่อนข้าง...น่าเหลือเชื่อนะว่ามั้ย เป็นอะไรที่น่าตะลึงชนิดที่ผมเองก็อดประหลาดใจไม่ได้ คนอย่างนายหรัญญ์...วางแผนเก็บเงินเพื่อใช้ชีวิตยามแก่อย่างโดดเดี่ยวโดยไม่คิดพึ่งพาใคร กลับคิดถึงอนาคตในการอยู่ร่วมกันฉันคนรักกับผู้ชายที่ต่างกันสุดขั้วสองคนเนี่ยนะ
แต่เอาเถอะ...
“ผมก็รักพวกคุณ คีรี ราเชนทร์”
มันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก
...น่าเสียดายที่ยังมีปัญหาแก้ไม่ตก
ครับ ธาราธารยังคงมาที่คิงส์คลับ แต่ครั้งนี้เป็นการมาแกมบังคับจากพี่ชายที่ตามมาเฝ้าผมพร้อมกับราเชนทร์
ตรงหน้าพวกเขาคือเครื่องดื่มสามแบบ มาตินี่ ไซด์คาร์ และกามิกาเซ่สีฟ้าเหมาะกับชื่อที่แปลว่าแม่น้ำอย่างธาราธาร
“ไม่เข้าไปเหรอวะ” แมนหันมาถามผมที่เดินแยกตัวออกมาจากสามหน่อที่นั่งกระจุกกันตรงริมซ้ายของบาร์ราวกับรู้ว่าที่ที่ปลอดภัยคือตรงไหน
“กูโดนไล่น่ะสิ” ผมตอบตามจริง คีรีนัดเคลียร์ปัญหากับธาราธารที่คลับเพราะให้จัดการในเวลางานคงไม่เหมาะสม นี่ไม่ใช่แค่การบอกเล่าธรรมดา แต่คือการอธิบายถึงความสัมพันธ์ของเราสามคน ถ้าไม่นับลูกพี่ลูกน้องที่แตกออกเป็นหลายสาย ธาราธารถือเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน คีรีจึงให้ความสำคัญมาก
มิน่าล่ะถึงได้พาผมไปเปิดตัวในงาน
คีรีมีสเปคเป็นยังไง ธาราธารย่อมรู้ดี แต่การพาผมออกงานปาดหน้าขนาดนั้นแสดงถึงความจริงจังจนอยู่เฉยไม่ไหวจนต้องวิ่งแจ้นมานี่ไง
“พวกเขาบอกจะจัดการเอง ให้กูรอเฉยๆ ก็พอ”
“แล้วมึงก็รอ?” แมนถามพลางยักคิ้วอย่างรู้ทัน
“ถ้าแค่พูดปัดก็คงไม่ แต่นัดคุยกันต่อหน้าอย่างนี้ ก็ทำได้แต่รอไม่ใช่รึไง” ผมมองเมินสีหน้าล้อเลียนของแมนแล้วหันไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นโดยพยายามไม่สนใจสามหนุ่มสามมุมที่ริมบาร์ แม้ว่าจะแอบเหลือบสายตามองเป็นระยะก็ตาม
“อยากรู้ล่ะสิ”
...ผมล่ะเกลียดแมนชะมัด
“กูไปฟังให้มั้ย”
“ไม่ต้องเลย” ผมรีบหันไปดึงเสื้อแมนที่ทำท่าจะเข้ากลางวงจริงๆ “ว่าแต่วันนี้ภาวินหยุดไปไหน ป่วย?”
“ป่วยทางใจน่ะสิ” แมนยังไม่วายล้อเลียนผมอีก “ล้อเล่นน่า กูถามพี่แว่นมาแล้ว เห็นว่าโทรมาลาป่วยตอนบ่าย ช่างเขาเถอะ”
“อืม” ผมตอบรับไม่ใส่ใจ แค่สงสัยเฉยๆ ว่าเมื่อวานภาวินยังดูสบายดีคุยถูกคอกับธาราธาร แล้วไหงจู่ๆ ถึงลาหยุดไปดื้อๆ กลัวอะไรไม่กลัว กลัวว่าธาราธารจะแอบนัดภาวินลับหลังเพื่อถามเรื่องผมมากกว่า แต่ดูจากที่คีรีเรียกตัวน้องชายมาคุยกันต่อหน้าท่ามกลางเสียงเอะอะของคลับแล้ว...น่าจะไปได้สวย
“รัญ”
“อะไร” ผมเงยหน้าขานตอบแมนที่จู่ๆ ก็เรียกชื่อเสียงดุ และเกือบจะหันไปมองข้างหลังตามสายตานั้นแล้วถ้าไม่ติดว่าโดนจับหน้าด้วยแรงที่ไม่เบาราวกับบังคับให้หันมาสบตา “อะไรของมึงเนี่ย”
“เปล่า...กูเหมือนเห็นมีอะไรติดผมมึงเฉยๆ หันมาดีๆ ดิจะเอาออกให้”
“เออๆ” ผมเอียงคอเล็กน้อยให้แมนเขี่ยๆ ปัดๆ แถวข้างหู ไอ้นี่ก็มือหนักฉิบ ทำไปทำมาล่อซะเส้นผมร่วงมาเป็นกระจุก เลยต้องดึงหนังยางออกแล้วรวบใหม่ให้เรียบร้อยกว่าเดิม
“รัญ!”
“หรัญญ์!”
ไอ้หยา เสียงเข้มที่เรียกได้ดุกว่าไอ้แมนเป็นร้อยเท่าพร้อมรังสีอำมหิตทำเอาขนคอผมลุกชัน
ไม่รู้ว่าธาราธารกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ คีรีกับราเชนทร์มองผมด้วยสายตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“โชคดีว่ะ” ไอ้แมนแม่งผลักผมเข้ากลางวง!
“สัด” ผมด่า
“พรุ่งนี้กูจะลาหยุดให้แล้วกัน อย่าฟ้าเหลืองล่ะ”
“เชี่ย”
หลังจากนั้นผมก็โดนคีรีและราเชนทร์เรียกทุกสิบวินาทีจนขยับห่างจากพวกเขาไม่ได้แม้แต่คืบเดียว
แมนดูจะโล่งอกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อันที่จริงผมแอบติดใจหน่อยๆ เรื่องที่เขาจับหน้าผมหันจนคอแทบเคล็ด การกระทำส่อพิรุธชัดๆ เหมือนไม่อยากให้ผมเห็นอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้แค่เข้าไปใกล้เพื่อนสนิทสักหน่อยสองคนนั้นก็แทบจะปล่อยแสงเลเซอร์ทางตา ผมเลยยังไม่มีโอกาสเหมาะๆ ถามดูสักที
“แล้วเรื่องคุณธาราธารตกลงด้วยดีมั้ยครับ” ผมถามความคืบหน้า แต่ทั้งคู่แทบจะไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาจ้องผมอย่างจับผิดแล้วพูดจาตัดพ้อคนละประโยค
“ฉันตั้งใจอธิบายกับธาราธารเพื่อเธอ แต่เธอกลับคุยเล่นกับเพื่อนสนิทคนนั้น...”
“ฉันเองก็ยอมให้ความร่วมมือยืนยันแม้จะไม่ชอบขี้หน้าไอ้เด็กนั่น แต่รัญจ๋าก็ยังไปให้ชายอื่นแตะเนื้อต้องตัว...”
...อะไรของพวกเขาวะเนี่ย
“แมนเป็นเพื่อนสนิทครับ” ผมพยายามเน้นเพื่อแสดงความจริงใจว่าหาได้มีใจกับเพื่อนร่วมงานแม้แต่น้อย พอจะถามซ้ำอีกรอบว่าสรุปแล้วเรื่องธาราธารเป็นยังไงกันแน่ คีรีกับราเชนทร์ก็ยังพยายามวกเข้าเรื่องเดิมทั้งที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย
“สนิทขนาดหน้าชิดกัน อีกนิดจะจูบปากดูดดื่มกันอยู่แล้ว”
“เขาแค่ช่วยเขี่ยฝุ่นให้เฉยๆ ครับ”
“คงไม่ใช่ข้ออ้างเพื่อใกล้ชิดเธอหรอกนะ”
พวกเขาเป็นบ้าอะไร!?
ผมมองคนอายุมากกว่าสองคนข้างหน้าที่แม้จะไม่สบตากันแต่ดันพูดจาเข้าขาเป็นปี่เป็นขลุ่ยด้วยอารมณ์ที่ทั้งขันทั้งฉุน
“แมนเป็นเพื่อนสนิทผมครับ เป็นได้แค่นั้นจริงๆ หรือพวกคุณไม่เชื่อผม”
“ฉันก็ต้องเชื่อรัญอยู่แล้ว แต่ไม่เชื่อไอ้แมนอะไรนั่น” ราเชนทร์ตอบอ้อมแอ้มเมื่อผมเริ่มถามเสียงดุ
“ไม่ต้องห่วง เพราะสำหรับผมแมนยังน่าเชื่อถือกว่าพวกคุณเยอะครับ เอาล่ะ สรุปแล้วเรื่องธาราธารเป็นยังไง จะเล่าให้ผมฟังหรือจะให้ผมรอนานมากกว่านี้ คีรี ราเชนทร์”
สองหนุ่มสะดุ้งกันคนละที แม้จะแอบหน้าเสียไปเหมือนกันตอนผมพูดว่าเชื่อใจแมนมากกว่าพวกเขา
แหงสิ ผมรู้จักกับแมนมาตั้งนาน เขาเป็นคนช่วยแนะนำงานด้านนี้ให้ผม เรียกว่าเป็นผู้บุกเบิกเป้าหมายในชีวิตให้ผมเลย
ต่อให้ในอนาคตผมกับคีรีและราเชนทร์จะเลิกรากัน แต่มิตรภาพระหว่างผมกับแมนก็คงไม่จบลงง่ายๆ หรอก
พวกเราเป็นเหมือนทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง และเหมือนกับญาติสนิทคนหนึ่ง
“ไม่ต้องห่วง ธาราธารจะไม่เข้าใกล้เธออีกแน่นอน” คีรีพูดขึ้นมาก่อน
“แน่นะครับ”
“พวกเราคบกันโดยไม่ก้าวก่ายชีวิตด้านการทำงาน ในเมื่อเธอไม่คิดจะดองเข้ามาในตระกูลฉัน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ธาราธารจะมาหาเธออีก”
ผิดจากที่คิดซะที่ไหน สุดท้ายก็เป็นเรื่องเงินๆ ทองๆ จริงๆ ซะด้วย
ว่าแต่คำพูดของคีรีฟังแล้วชวนจั๊กจี้แปลกๆ เข้ามาดองในตระกูล? อ้อ หมายถึงแต่งงานแบบมีทะเบียนสมรสแบ่งทรัพย์สินต่อกันอะไรเทือกนี้ใช่มั้ย มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะก้าวกระโดดในเมื่อพวกเราเพิ่งจะเริ่มคบกันไม่ถึงเดือน แถมสถานภาพยังลุ่มๆ ดอนๆ น่าหวาดเสียวมาตลอด
ประคองช่วงนี้ให้รอดก่อนเถอะค่อยมาคุยเรื่องการอยู่ด้วยกันในภายภาคหน้า!
แต่ถึงจะรอดไม่รอดยังไง คีรีก็คงรู้ดีว่าผมไม่สนใจหรือคิดจะทำความรู้จักกับเครือญาติของเขาเป็นพิเศษ แค่เจอหน้ากันในงานให้พอจำหน้าจำชื่อได้วันหลังจะได้ไม่เผลอเสียมารยาทใส่ก็พอแล้ว
เอ่อ...นี่ผมเหมือนเป็นเด็กก้าวร้าวไร้สัมมาคาราวะรึเปล่านะ
บางทีอาจจะโดนมองแบบนั้นไปแล้ว ไม่คิดข้องแวะหรือสานสัมพันธ์กับญาติของคนรัก แต่...เอ่อ...การคบกันของพวกเรามันไม่น่าจะเอาไปป่าวประกาศ หรือทำตัวรักกันหวานชื่นต่อหน้าคนนอกสักหน่อยนี่ แล้วพวกเขาก็คงไม่ได้อยากจะนับญาติกับบาร์เทนเดอร์อย่างผมด้วย ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว
อาจเพราะหนีออกจากบ้านมานานทำให้ทัศนคติค่อนข้างจะขวางโลกและสันโดษอย่างน่าเศร้า ผมถึงได้ดูเย็นชาไร้มนุษยสัมพันธ์เหลือเกิน
“หรัญญ์”
“ครับ?” ผมที่กำลังเช็ดบาร์ไปพลางๆ เงยหน้าขานรับคีรีที่มองมาไม่เลิก
“เธอจะไม่ถามมากกว่านี้หน่อยเหรอ”
“อ้อ ไม่หรอกครับ ถ้าคุณบอกว่าจัดการได้แล้วก็จบ ผมแค่ต้องการคำยืนยันว่าจะไม่เกิดปัญหาอีกเฉยๆ”
ผมไม่ได้อยากจะรู้บทสนทนาของพี่น้องสักหน่อยนี่ ที่เหลือบมองสงสัยตอนแรกก็เพราะอยากรู้ว่าจะตกลงกันด้วยดีรึเปล่าต่างหาก ถ้าผลลัพธ์ออกมาน่าพอใจ ก็ไม่มีอะไรให้กังวล
“งั้นเธอสบายใจแล้วนะ”
“ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ แต่เล่นเอาสองหนุ่มทาบหน้าอกถอนหายใจคนละทีเหมือนตกในสภาวะกดดันเป็นเวลานาน
“รัญ”
“ครับ” ผมหันไปหาราเชนทร์
“นายไม่คิดว่าเด็ดขาดกับตัวเองเกินไปหน่อยเหรอ”
“แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะครับ” ผมถามกลับเสียงเรียบ ไม่เห็นว่าจะมีข้อเสียตรงไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาถ้าตัดได้ผมก็ตัด และนั่นก็ทำให้ผมดำเนินชีวิตมาถึงตอนนี้ได้โดยไม่เจ็บตัวเจ็บใจมากนัก “ถ้าพวกคุณทำตัวดีก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่”
“แล้วเมื่อไหร่กันล่ะเธอถึงจะยอมผ่อนปรนและเชื่อว่าเราจะคบกันได้นาน”
“อย่างน้อยก็สามเดือน หรือถ้าให้เป็นรูปธรรมหน่อย ก็คงจนกว่าพวกคุณจะมีเซ็กซ์กับผมได้โดยไม่ต้องเข้าไปในห้องมืดนั่นล่ะครับ” ผมตอบหน้าตาย ผิดกับคีรีและราเชนทร์ที่หน้าเสียไปเลย
ใช่ ตราบใดที่พวกเรายังไม่สามารถมีเซ็กซ์ปกติธรรมดา ต้องอาศัยความมืดกลบอารมณ์ลบความรู้สึกส่วนตัวเพื่อให้สัญชาตญาณทางกายเป็นที่ตั้ง สำหรับผมก็ไม่ถือว่าเป็นการคบกันที่ราบรื่นจนน่าวางใจนักหรอก!
“ฉันขอตัวไปโทรศัพท์นะ” คีรีถึงกับผละจากเก้าอี้นั่งเดินหนีไปอีกทางทันควัน
ผมมองแผ่นหลังนั้นแล้วนึกขำ สุดท้ายก็ไม่ไหวจริงๆ ซะด้วย
“ข้อเรียกร้องนี้ไม่คิดว่าจะฝืนใจพวกฉันไปหน่อยเหรอไง”
“ถ้าจะคบกันสามคนให้ได้นาน ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามกลับไม่รู้สา เซ็กซ์ที่มีเงื่อนไขอย่างนี้จะไปรอดได้ถึงไหน พวกเขาน่ะชอบใจ แต่บอกเลย...ผมเจ็บหลัง
อยากนอนบนเตียงบ้าง หรือไม่ก็เปลี่ยนที่บ้างนี่
“ยังไงคืนนี้นายก็ต้องโดนพาเข้าห้องนั้นอยู่ดี”
“แล้วคุณจะใช้แบบบางเฉียบอีกรึเปล่าล่ะครับ” ผมคุยเรื่องสิบแปดบวกโดยไม่สะท้านอาย
“แน่นอนสิ บางเฉียบถึงใจใช่มั้ยล่ะรัญจ๋า”
เห็นราเชนทร์ทำเป็นเล่นกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อครู่ผมก็อมยิ้มบ้าง นึกประโยคที่แนะนำกับคีรีเมื่อเช้า ก็พลอยอยากเสนอราเชนทร์ด้วยประโยคคล้ายคลึงกัน
“ไม่เชิงไม่ชอบหรอกครับ แต่...ไม่ลองอีกแบบบ้างเหรอ”
“แบบไหน มีกลิ่น? หรือนายชอบกลิ่นวนิลา”
ในห้องที่สักแต่สวนเข้าสวนออกขนาดนั้นใครจะไปทันดมกันล่ะ
“ผมหมายถึง...” ผมก้มกระซิบข้างหูราเชนทร์ ลมหายใจที่แนบชิดกะทันหันทำเอาอีกฝ่ายตัวแข็งไปครู่หนึ่ง “...แบบมีปุ่มต่างหาก”
------------------
รัญขี้อ่อยย รัญขี้อ่อยยยยยย
ปัญหาเรื่องธาราธาร สามหนุ่มคุยกันแบบไหนนั้นจะมีตอนหน้าในพาร์ทของคีรีและราเชนทร์ค่ะ เรื่องนี้อาจจะมีมุมสองหนุ่มแทรกมาเยอะหน่อย เพราะจะเป็นช่วงเผยมุมที่ให้รัญรู้ไม่ได้ 555
ก่อนอื่น...มาสัมภาษณ์หนูรัญกันก่อน
มาจะกล่าวฯ : ทำไมหนูรัญถึงได้อ่อยแบบนี้ หรือมีเหตุผลสำคัญอะไรรึเปล่าถึงให้ราเชนทร์กับคีรีใช้ถุงยางสลับกัน
รัญ : มีเหตุผลสองข้อครับ
มาจะกล่าวฯ : อะไรเอ่ย
รัญ : ข้อแรก เซ็กซ์ของคีรีค่อนข้างเน้นเรื่องการโหมแรงมาทั้งตัว เขาใช้ถุงยางแบบมีปุ่มแล้วเสี่ยงทำให้ผมเจ็บตัว แถมยังทำให้ร่างกายต้องปรับตัวหนักด้วย อีกอย่าง ราเชนทร์เป็นคนโรคจิตที่มีความรู้สึกอยากจะเซ็กซ์ได้ตลอดทั้งวัน ถุงยางแบบไม่แนบเนื้อแนบชิดมากอาจจะช่วยลดความต้องการของเขาลงมาได้
มาจะกล่าวฯ : มีสาระ แล้วข้อสองล่ะ
รัญ : ผมอยากรู้ว่าถ้าสลับกันแล้วจะได้ผลต่างกันยังไง แค่นี้แหละครับ
เพจนักเขียนที่ข้อสรุปว่า...หนูรัญทั้งขี้อ้อนขี้อ่อยและหื่นไม่เบาเลยเจ้าค่าเอ๊ย! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เคะราชินีชัดๆ. รัญจ๋า. :impress2: ตอนนี้ห้องมืดไปก่อนนะ ต่อไปก็เตียงแล้วปิดตาแทน อิอิ
:katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยยย รัญจ๋า ทำไมถึงได้อ่อยขนาดนี้ งืออออ
-
บททอล์คของรัญทีแรกเหมือนจะมีหลักการแต่ไหงลงท้ายที่ความต้องการส่วนตัว แต่เราก็อยากรู้ด้วย อิอิ อย่าลืมเล่าน่ะ คิคิ
-
:mew1:
-
รัญอ้อยแรงงงงงงง อยากอ่านต่อเลยยย
-
รัญ ทำวิจัยไปเลย
ถุงยางแบบปุ่ม กับคีรี รัญรับรู้แล้ว
แต่กับราเชนทร์ ต้องรอผล
ถุงยางบางเฉียบ ราเชนทร์ชอบ
ลุ่มหลงเลย เพราะสัมผัสเต็มที่
ถุงยางบางเฉียบ กับคีรี น่าสนใจนะ
รอผลวิจัยของรัญ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh: เหตุผลของน้องหรัญย์
-
:pighaun: ไปยั่วเค้าอีกแน่ะ
-
กร๊ากกกกกกกก สนุก ตลก ฮา หื่น
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ๊ยยยยยย หนูรัญอ่อยแรงมากกกกกกก :hao7:
-
o13
-
ติดใจแบบมีปุ่มขรุขระแล้วใช่ไหมรัญ :hao7:
-
ชอบบรรยากาศในตอนนี้นะ ดูเข้าอกเข้าใจกันขึ้น และ...รัญอ่อยหนักมากกกก :hao7:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:z1: รัญมักมีอะไรที่คาดไม่ถึงตลอด เราว่าแมนแกล้งจับผมรัญเพื่อไม่ให้เห็นอะไรบางอย่าง หรือแกล้งสองหนุ่มแน่ ๆ :mew4: มีลับลมคมในอะไรกันนี่ เราก้อเห็นด้วยกับรัญน่ะว่าตราบใดที่ยังไม่สามารถมีเซ็กกันโดยไม่ปิดไฟมืดและต้องเข้าไปในห้องลับแล้ว ความสัมพันธ์ก้อมีโอกาสที่จะพัฒนาไปในทางที่ยืดยาวได้ยาก เพราะสองหนุ่มยังรับซึ่งกันและกันไม่ได้ แล้วจะไปหวังอะไรกับความมั่นคงในความสัมพันธ์ :ruready
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนจริงๆ ว่าแต่หนูรัญเป็นคนคุมเกมชิมิ :hao3:
-
ชอบหนูรัญจังเลยยยย มาดราชินีสุด :katai2-1:
ยังยืนยันคำเดิม
ถ้าเบื่อราคีเมื่อไหร่ให้มาหาพี่ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ราเชนทร์ – คีรี Part 4
สาเหตุที่คีรีนัดเคลียร์กับธาราธารที่คิงส์คลับ ไม่ใช่ว่าอยากพามายืนยันต่อหน้าหรัญญ์หรอกนะ
แต่เพราะไม่ว่ายังไงราเชนทร์ก็จะร่วมด้วยต่างหาก!!!
เดิมทีคีรีตั้งใจให้เป็นเรื่องในครอบครัว คุยตกลงกันสองคน แต่ราเชนทร์ไม่ไว้ใจ อ้างว่าถ้าเกี่ยวกับหรัญญ์ยังไงเจ้าตัวก็ต้องมีส่วนร่วม
คีรีเลยต้องตกลง
เพราะถ้าเกิดมีคนตั้งท่าจะวอแวหาเรื่องหรัญญ์ แล้วคนคนนั้นมาจากฝั่งของราเชนทร์ เขาก็คงขอให้มานั่งเคลียร์กันต่อหน้าต่อตา ไม่อยากฟังจากปากเปล่า
ก็พวกเขาดันตกที่นั่งเดียวกันแล้วนี่หว่า!
ใครจะกล้าเสี่ยงล่ะหากไม่เห็นกับตา พวกเขาต่างไม่เชื่อใจกัน กึ่งๆ จะโทษและหาเรื่องกันเองด้วยซ้ำไป ถ้าเกิดคีรีจัดการเองไม่ได้ ราเชนทร์ก็จะเข้ามายุ่งด้วยทันที ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ต้องทำให้ปัญหามาจบ ก่อนที่จะถูกหรัญญ์ตัดสินให้จบซะก่อน
นึกแล้วก็ยังหวาดกลัวไม่หาย พวกเขาต่างคาดเดาไม่ออกว่าหรัญญ์คิดอะไรอยู่ บางครั้งเวลานิ่งเงียบทำหน้าคิดหนักก็เล่นเอาใจสั่น เพราะนั่นเป็นสัญญาณสยองที่ต่างเคยประสบกันมาแล้ว
ถ้าเกิดเริ่มเห็นลางน่าสะพรึงเมื่อไหร่ ต่อให้ราเชนทร์กับคีรีจะไม่ถูกกันแค่ไหนก็พร้อมใจจะรีบสะสางปัญหาให้เร็วที่สุด!
เพราะอะไรน่ะเหรอ
เพราะพวกเขาทั้งสามเกี่ยวโยงกันโดยไม่ขึ้นกับฐานะหรือความจำเป็นใดๆ น่ะสิ
ทุกอย่างมาจากความสัมพันธ์ทางใจล้วนๆ
ราเชนทร์รวยแค่ไหน ใช้ชีวิตสบายจนน่าอิจฉาแค่ไหน ก็รั้งหรัญญ์ไม่ได้
คีรีมีอนาคตที่รุ่งโรจน์แค่ไหน มีฐานที่มั่นคงมากจนน่าพึ่งพาเท่าไหร่ ก็รั้งหรัญญ์ไม่ได้เหมือนกัน
ตรงตามคอนเซปต์ของปริ้นส์รูม
ไม่ว่าใครก็ตาม หากอยู่ในห้องที่มืดสนิท มองไม่เห็นหน้า มองไม่เห็นอะไร ก็กลายเป็นแค่คนธรรมดาตัวเปลือยเปล่า
แม้ในห้องจะมีสัมพันธ์กันอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจรู้ว่าคู่นอนจะเปิดประตูเดินออกไปตอนไหน
เพราะมืดสนิทจึงไม่อาจรู้ เพราะมืดสนิทจึงไม่อาจไล่ตาม
ถ้าครั้งนี้หรัญญ์เลือกที่จะเลิกรากันอีก พวกเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน
“แต่มีสัญญาณที่ดีนะ อย่างน้อย...รัญก็ให้เราบอกรัก”
“อืม” คีรีนั่งจิบไซด์คาร์ระหว่างรอน้องชายมาตามนัด “แล้วเขาก็บอกรักพวกเรา”
“ใช่ นั่นแหละสัญญาณที่ดี ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยได้ยินรัญบอกรักเลยสักครั้ง!”
“...ฉันก็เหมือนกัน”
สองหนุ่มชนแก้วอย่างกับเตรียมเฉลิมฉลอง ทั้งที่ยังไม่ทันเริ่มสะสางธุระเลยด้วยซ้ำ
“พวกคุณคุยอะไรกันน่ะ”
หรัญญ์ที่วันนี้วิ่งวุ่นเป็นพิเศษเพราะบาร์เทนเดอร์ลาหยุดไปหนึ่งคนเดินมาถาม นานครั้งจะเห็นคีรีและราเชนทร์ยอมนั่งด้วยกัน เอ่อ...แม้จะเว้นเก้าอี้ระหว่างกลางไว้ตัวหนึ่งก็ตาม
“เดี๋ยวธาราธารจะมา ช่วยเตรียมค็อกเทลอ่อนๆ ให้เขาด้วยนะที่รัก เอ๊ะ หรือจะเอารสแรงมอมไปเลยแล้วให้เซ็นต์สัญญาทาส”
“นั่นน้องชายฉัน”
“คุณธาราธารจะมา?” หรัญญ์มองคีรีเป็นเชิงถาม “คุณตั้งใจให้จบในวันนี้แน่ๆ ใช่มั้ยครับ”
“ใช่”
พลันคนรักของพวกเขายิ้มหวานหมดจด เป็นรอยยิ้มการค้าที่ไร้ความสิเน่หา
“ผมจะรอดู”
...มองปอยผมยาวที่สะบัดน้อยๆ ยามเจ้าตัวหันหลังเดินจากไป คีรีกับราเชนทร์ถึงกับหนาวเยือกในอกจนดื่มกันต่อไม่ลง ทั้งที่เป็นแค่ประโยคธรรมดาประโยคหนึ่ง แต่พอออกมาจากปากของหรัญญ์แล้วกลับให้ความรู้สึกราวโดนขู่ขวัญซะได้
“ตามที่ตกลงนะ ถ้าคุยกันไม่ลงตัว ฉันแทรก”
“อืม ยังไงก็ต้องเคลียร์ให้ได้”
คีรีนึกกลุ้มใจ เขารู้ว่าน้องชายคนนี้หัวรั้นอยู่ไม่น้อยเลย
ธาราธารอายุน้อยกว่าเขาสองปี เป็นน้องชายที่เรียกได้ว่าใกล้ชิดที่สุด และสนิทสนมที่สุด ตั้งแต่เด็ก คีรีก็เป็นคนขยันขันแข็ง เขาขยันอ่าน ขยันเรียนรู้ ชื่นชอบและตั้งใจที่จะแบกรับกิจการของครอบครัวเพราะถูกกรอกหูในฐานะลูกชายคนโตของสายหลักมาตลอด หรือเรียกแบบเข้าใจง่ายว่าเป็นผู้ถือหุ้นหลักนั่นเอง จึงเลือกเรียนในสายบริหารเพื่อรองรับตำแหน่งประธานบริษัทตั้งแต่อายุไม่ถึงยี่สิบ ธาราธารจึงเห็นพี่ชายเหมือนท่านผู้ยิ่งใหญ่ ปูเส้นทางตัวเองที่จะช่วยแบ่งเบาภาระ เป็นผู้ช่วยที่คอยคิดอ่านด้วยกันเสมอ
พวกเขาสองคนเพิ่งมาห่างกันตอนคีรีเรียนจบและเริ่มเข้ามาทำงานที่บริษัทอย่างจริงจัง ความกดดัน ความเครียด แตกต่างจากที่เขาเคยคิดไว้หลายเท่า คีรีเริ่มแยกตัวออกมาอยู่คอนโดคนเดียวเพื่อไปมาระหว่างบริษัทได้สะดวก ช่วงแรกคีรีจดจ่ออยู่แต่เรื่องงานไม่สนความรัก จึงหันไปบ่มเพาะกำลังกายคลุกตัวอยู่ในยิม
พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง คีรีที่อายุปาไปยี่สิบกว่าๆ ก็เริ่มสนใจคนรอบข้าง เขาเป็นคนหน้าตาดี มีฐานะไม่เลว ย่อมมีคนเข้าหาบ้าง แต่หากหรัญญ์ไม่ชอบกิจกรรมสังสรรค์เพราะเบื่อหน่ายที่ต้องเจอที่คลับทุกวัน คีรีเองก็ไม่ต้องการคนรักที่คร่ำวอดในธุรกิจเพราะอยากคุยเรื่องอื่นนอกจากสิ่งที่ตนเผชิญทุกวี่วันไม่ต่างกัน เขาเริ่มมองหาคนที่ถูกใจตามงานเลี้ยงงานสังคมต่างๆ มีทั้งผู้หญิงผู้ชายเข้ามาในชีวิต สำหรับคีรี เขาไม่สนเรื่องเพศเท่าไหร่นัก เหมือนกับที่มองทุกอย่างเป็นตัวเลขทางธุรกิจไปซะหมด
แต่คงเพราะมองหาจากในที่เดียวกัน เลยดันไปตกได้คู่นอนเดียวกับราเชนทร์ซะอย่างนั้น
สำหรับธาราธารที่เริ่มห่างเหินตั้งแต่สมัยวัยรุ่น จนตอนนี้คีรีอายุสามสิบแล้ว แทบไม่เคยติดต่อหรือเล่าส่วนตัวให้น้องชายฟัง ซึ่งธาราธารเองก็พอรู้ข่าวบ้างและปล่อยไปเพราะคีรีมักรักๆ เลิกๆ เป็นปกติ เพิ่งจะมาจริงจังก็พามาแนะนำตัวต่อหน้าเขาและเครือญาติ ธุรกิจของคีรีเป็นแบบส่งต่อรุ่นสู่รุ่น เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ว่าจะมีทายาทส่งต่อแน่หรือ
แต่คนที่ดิ้นรนก็มีแค่ธาราธาร คนอื่นออกจะสนับสนุนคีรีด้วยซ้ำไปเพราะเท่ากับว่าลูกหลานมีโอกาสจะได้ขึ้นรับตำแหน่งประธานในอนาคต ธาราธารเห็นพี่ชายเสียผลประโยชน์ แถมคนรักคนนั้นก็เป็นแค่คนธรรมดาน่าดูแคลน เลยยิ่งหัวเสียไม่ยอมรับ
ฉะนั้นธาราธารเลยมุ่งหน้ามาคิงส์คลับพร้อมเหตุผลมากมายที่จะมาบอกให้พี่ชายเปลี่ยนใจ
น่าเสียดายเพราะคีรีเองก็แทบจะร่างรายงานเขียนส่งให้ธาราธารอ่านให้เข้าใจเช่นกัน
ยังไงก็ตาม พอมีตัวกลาง...เอ่อ...ตัวแทรกอย่างราเชนทร์ ก็ทำให้บรรยากาศระหว่างพี่น้องค่อนข้างสับสนมึนงงและไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
“กามิกาเซ่ครับ” หรัญญ์เข้ามาในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มเสิร์ฟค็อกเทลสีฟ้าสวยสมชื่อธาราธาร ไม่รู้ว่าตั้งใจทำคะแนนหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็สร้างความประทับใจเล็กๆ น้อยๆ ได้
ใช่ ก็แค่นิดเดียวเท่านั้นล่ะ
“อย่าแอบฟังนะรัญ” ราเชนทร์หันไปพูดกับคนรักที่ทำท่าอยากมีส่วนร่วม
“ทำไมผมถึงฟังไม่ได้ล่ะครับ”
“หรัญญ์” คีรีเอ่ยเรียก ดันแว่นขึ้นหนึ่งจุดหนึ่งองศาเพื่อเรียกสมาธิ สติ และปัญญา พวกเขาจะบอกได้ไงว่าที่กันอีกฝ่ายออกเพราะกลัวว่าถ้าการเจรจาเละ หรัญญ์จะผิดหวังและบอกเลิกในทันทีทันด่วน จริงอยู่หรอกว่าหรัญญ์ไม่ใช่คนทำตัวไร้เหตุผลขนาดนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ยว่าบางครั้งคนรักของพวกเขานั้นแสนจะใจร้าย... “เธอตั้งใจทำงานเถอะนะ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องห่วงหรอก”
ไม่-ใช่-เรื่อง-ใหญ่-อะ-ไร!?
ราเชนทร์หัวเราะหึๆ ขณะหยิบมาตินี่ดื่มย้อมใจ ส่วนคีรีเองก็บีบแก้วแน่นแม้จะพยายามตีหน้าเฉย
ตั้งแต่อยู่กับหรัญญ์เรื่องเล็กเรื่องน้อยแค่ไหนก็ดูจะยิ่งใหญ่สำหรับพวกเขาทั้งนั้น!
หรัญญ์มองอย่างลังเลครู่หนึ่ง แต่พอได้ยินเพื่อนสนิทเรียกให้ช่วยหยิบของก็หันกลับ และไม่คิดจะเดินเข้ามาวนเวียนในบริเวณนี้อีก เล่นเอาต่างคนต่างโล่งใจไปตามๆ กัน
เป็นครั้งแรกที่ธาราธารเห็นพี่ชายผู้แสนจะเก่งกาจประหม่าขนาดนี้
“เอาล่ะ” แต่เพียงพริบตาเดียว คีรีก็กลับกลายเป็นท่าประธานน่าเกรงขามในบัดดล “ธาร พี่บอกแล้วว่าห้ามยุ่งกับหรัญญ์ ทำไมถึงไม่ทำตามคำสัญญา”
ถ้าหรัญญ์มาได้ยินคงไม่วายสวนกลับว่า ก็พอกันทั้งพี่ทั้งน้องละวะ!
“พี่จะไม่ให้ผมยุ่งเลยได้ยังไงในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องของพี่คนเดียว ทุกคนเองก็พูดถึงเรื่องนี้ ถ้าพี่มีแฟนเป็นผู้ชาย...แล้วใครจะรับตำแหน่งต่อจากพี่” ธาราธารรีบเข้าเรื่องสำคัญทันที แต่...
“เรื่องแค่นี้เองเหรอ...”
เรื่องแค่นี้เอง?
ธาราธารอ้าปากค้างจนแมลงวันบินเข้าไปห้าตัว
“เราเป็นพี่น้องกันนะธาร ไม่ใช่ลูกของพี่คนเดียวถึงจะได้ตำแหน่งนั้นไปสักหน่อย ลูกของนายเองก็...”
“ผมมีหน้าที่แค่สนับสนุนพี่ ไม่ได้หวังตำแหน่งประธานอะไรสักหน่อย!”
เสียงที่ไม่เบาทำให้ราเชนทร์ร้องจุ๊ๆ ขึ้นมาเพราะเกรงว่าหรัญญ์จะได้ยิน นี่ก็เหลือบมองหลายทีแล้ว เสียวสันหลังเหลือเกิน
“งั้นหลังพี่ตายก็ปล่อยให้คนที่อยากได้ไปแล้วกัน พี่ไม่ว่างขนาดมาคิดเผื่อคนอื่นหรอก ถ้านายไม่มีลูกหรือถ้ามีแล้วแต่ยังไม่อยากได้ ก็ยกหุ้นให้คนอื่นเถอะ ได้ชื่อว่าเป็นของนามสกุลเดียวกัน พี่ไม่มีปัญหา”
ธาราธารอ้าปากค้าง แมลงวันบินวนเวียนร่วมสิบตัวเข้าไปแล้ว
ฟังพี่ชายพูดตัดเยื่อใยก็คล้ายกับว่าบ้าบอไปเองชอบกล เหมือนต่อยใส่กระสอบทรายยังไงยังงั้น
“แล้ว...พี่รู้รึยังว่าคนรักของพี่น่ะมีปัญหา” ธาราธารหันมาถลึงตาใส่ราเชนทร์ที่นั่งทำหน้าเบื่อเป็นระยะระหว่างฟังที่พี่น้องถกเถียงเรื่องบริษัทที่ไม่น่าสนใจเลยสักนิด “เขาคบซ้อน!”
เมื่อเผยไพ่ตายสุดท้าย ธาราธารก็รอดูความโกรธเกรี้ยวของคีรีที่อาจจะลุกมาต่อยราเชนทร์ให้น่วม แต่...
“ใช่ เราคบกันแบบสามคน”
ธาราธารอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะซะเอง!
“ไม่คาใจกันแล้วนะธาร เรื่องตำแหน่งประธานพี่ไม่มีปัญหา ใครจะมารับช่วงต่อก็ตามสบาย ส่วนเรื่องคบกันสามคนก็เป็นข้อตกลงของพวกเราเอง เป็นเรื่องส่วนตัว คงเข้าใจใช่มั้ย”
ธาราธารอ้าปากพะงาบๆ อยากจะแย้ง แต่สติปลิวหายตั้งแต่พี่ชายยอมรับหน้าตาเฉยว่าคบกันแบบสามคน
เฮ้ยๆ! นี่มันไม่ใช่เรื่องปกตินะ!!
“ถ้ามีคำถามก็มาหาพี่แล้วกัน แต่อย่ายุ่งกับหรัญญ์อีก”
“แล้วพี่คิดจะให้เขามายุ่งกับธุรกิจครอบครัวของเรามั้ย ถ้ายืนยันว่าเขาเป็นคนรักของพี่ ก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราสิ และถ้าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ทุกคนจะต้องช่วยกันประคับประคองให้ยิ่งพัฒนาต่อไป” ธาราธารยังไม่ถึงกับถอดใจซะทีเดียว มุ่งมั่นว่าหากพี่ชายตอบว่าใช่ เขาก็พร้อมจะบรรยายว่าบาร์เทนเดอร์ที่สักแต่ชงเครื่องดื่มนั่งโปรยเสน่ห์ใส่ลูกค้าไปวันๆ อย่างหรัญญ์นั้นมีแต่จะทำให้ล่มจม! แล้วยังจะใส่ไฟว่าเป็นเพราะคีรีรวยจนน่าเกาะขานั่นแหละถึงได้โดนหลอก!
เอ่อ...แต่ธาราธารคงลืมไปว่าคีรีก็ไม่ใช่คนหัวอ่อนขนาดดูไม่ออกว่าใครเข้าหาอย่างหวังผล
และแน่นอน คำตอบของคำถามนั้นคือ...
“ไม่ หรัญญ์ไม่สนใจเรื่องพรรค์นี้หรอก”
ริมฝีปากบนของธาราธารค่อยๆ ประกบติดกับริมฝีปากล่าง และแทบจะเย็บติดกันแนบสนิทอย่างจนคำพูด
ธุรกิจที่ได้รับการปลูกฝังให้รับช่วงต่อแต่เด็ก ทั้งชีวิตและการเรียนทั้งหมดล้วนทุ่มเทมากับสิ่งนี้ แบกรับภาระและตั้งใจทำให้ดียิ่งกว่าใคร แต่กลายเป็น ‘เรื่องพรรค์นี้’ ที่ไม่ยักสลักสำคัญอะไรเลยกับบาร์เทนเดอร์ธรรมดาคนหนึ่งเนี่ยนะ!?
แม้ไม่ใช่กฎของครอบครัว แต่สะใภ้หรือลูกเขยที่แต่งเข้ามานั้นล้วนลงทุนในธุรกิจอสังหาฯเดียวกันอย่างเต็มใจ บางรายถึงขั้นเสนอหน้าเข้าหาด้วยซ้ำ มันจึงเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปแล้วว่าถ้าได้ชื่อว่าเป็นคนรัก เป็นสามีภรรยา จะถือเป็นผู้ถือหุ้นหรือมีอำนาจในการก่อร่างสร้างตัว
แต่น่าเสียดาย....
บางครั้งคนเราก็ไม่ได้จะคิดในทางเดียวกันหรืออยู่ในโลกเดียวกันเสมอไป สิ่งที่หลายคนคิดว่ามันคือโอกาสล้ำค่าที่คว้าให้อยู่หมัดอาจเป็นแค่ลมพัดผ่านสำหรับใครบางคนก็ได้
พวกเขาตกลงกันได้ง่ายอย่างรวดเร็ว
ธาราธารที่ลุกขึ้นยืนโงนเงนเหมือนยังประมวลผลไม่ทันแทบจะกลิ้งตกบันไดคิงส์คลับยามลาจาก
“จะย้อนกลับมามั้ย” ราเชนทร์ยังไม่ไว้ใจ เท่าที่ฟังธาราธารค่อนข้างห่วงเรื่องผลประโยชน์ในตระกูลแบบตายเอาดาบหน้าเลยทีเดียว
“ไม่หรอก ถ้าแยกหรัญญ์ออกจากเรื่องผลประโยชร์ภายในแล้วก็ไม่น่ามีปัญหา”
“หึ ใครใช้ให้นายพาไปเปิดตัวในงานไฮโซอย่างนั้นล่ะ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าจะดึงเข้ามาร่วมด้วยน่ะสิ”
“ก็ครอบครัวฉันต่างคนต่างแยกย้ายกระจัดกระจาย จะให้เจอหน้าก็ต้องในงานเลี้ยงอย่างเดียว ให้รู้ๆ กันไปเลยว่าฉันไม่คิดมีลูก จะได้เตรียมตัวกันไว้แน่เนิ่นๆ”
“อ้อ ให้ไปฟัดกันลับหลังเอาเอง?”
“ให้เตรียมแผนสำรองไว้ต่างหาก” สองหนุ่มคุยกันด้วยความรู้สึกคล้ายยกก้อนหินลงไปอีกก้อน พอสะสางปัญหาเรื่องนี้ได้ต่างก็โล่งอกโล่งใจขึ้นมาเยอะ และเริ่มคิดว่าคืนนี้จะขอตบรางวัลกับคนรักให้อิ่มเปรม
คีรีคิดคำนวณถึงถุงยางแบบบางเฉียบ จะได้สัมผัสอย่างไหนกันนะเวลาสอดใส่ในตัวหรัญญ์
ส่วนราเชนทร์นั้นคิดลึกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เป็นอันต้องชะงักงันเมื่อเห็นภาพไม่น่าดู
เพื่อนสนิทที่ชื่อแมนนั่นบังอาจจับหน้าหรัญญ์ให้เข้าใกล้แถมยังโน้มตัวจับผมแสนนุ่มสลวยที่เขาเฝ้าดมดอมทุกคืนวัน!
“ใกล้ไปแล้ว...” คีรีพึมพำ
“ใช่ ใกล้ไปแล้ว” ราเชนทร์กัดฟันกรอดแม้จะคงรอยยิ้มบนใบหน้า ในตอนนั้นเองที่พวกเขาตะโกนขึ้นเกือบจะพร้อมๆ กัน
“รัญ!”
“หรัญญ์!”
เจ้าของชื่อหันมาทำหน้างุนงง เพิ่งสังเกตเอาตอนนี้ว่าธาราธารกลับไปแล้ว
ตอนแรกล่ะเหลือบมองแล้วเหลือบมองอีก แต่พอคลาดสายตาหน่อยเดียวก็หันไปจู๋จี๋กับเพื่อนร่วมงานซะได้!
แน่นอนว่าคีรีกับราเชนทร์รู้แก่ใจว่าหรัญญ์ไม่ได้คิดลึกซึ้งกับแมน แต่ไอ้นิสัยยั่วแบบไม่รู้ตัวมันน่าวางใจซะที่ไหนกัน!! ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทพวกเขาก็ไม่ชอบให้คนรักใกล้ชิดกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพศผู้หรอกน่า!!!
คืนนั้นคีรีย่ามใจกับถุงยางบางเฉียบ
พอๆ กับราเชนทร์ทที่มีความมาดมั่นกับถุงยางผิวขรุขระมีปุ่มสะท้านทรวง
ในความมืดที่พวกเขาต่างบรรเลงเพลงรักอย่างไม่มีใครยอมใคร หลังผลัดกันคนละสามยกหรัญญ์ก็ยกธงขาวยอมแพ้
นี่คงเป็นลิมิตของคนรักแล้ว
ราเชนทร์กับคีรีพากันควานหาถุงยางที่ซุกตามซอกออกไปทิ้งเพื่อทำลายหลักฐาน ทั้งคู่ยังกระหยิ่มยิ้มย่องไม่ได้รู้เลยว่าต่างฝ่ายต่างโดนหรัญญ์ปั่นหัว
คีรีเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมน้ำอุ่น ส่วนราเชนทร์เป็นคนอุ้มหรัญญ์ที่ตัวอ่อนระทวยน่าทะนุถนอมนอนพิงอ่าง ต้องขอบคุณกับนิสัยฟุ้งเฟ้อรักสบาย เพราะอ่างน้ำในห้องนี้สามารถแช่ตัวแบบสามคนได้สบายๆ
หรัญญ์ที่ถูกนวดเฟ้นคลายเมื่อยเคลิ้มจนหลับไปก่อนเหมือนทุกวัน คีรีช่วยเช็ดตัวและสวมชุดนอนให้ด้วยความรักใคร่ ก่อนจะเป็นฝ่ายอุ้มคนรักไปนอนบนเตียงโดยทิ้งให้คุณชายท่ามากทาโลชั่นดูแลตัวเองให้เต็มที่
ปกติแล้วหลังราเชนทร์ตามมาสมทบด้วยชุดนอนหมีบราวน์ พวกเขาจะต่างกอดหรัญญ์และหลับไป ไม่พูดไม่คุยเพราะไม่อยากอารมณ์เสียหลังมีเซ็กซ์แสนเยี่ยมยอด แต่วันนี้...ทั้งคีรีและราเชนทร์ต่างฝืนถ่างตา
“ฉันลองคิดดูแล้ว...” คีรีเริ่มพูดก่อน กอดหอมกลิ่นกายที่ถูสบู่ให้ด้วยตัวเองผ่านแผ่นหลังของหรัญญ์ “พรุ่งนี้ลองทำกันในห้องดูมั้ย”
ใช่ว่าคีรีจะไม่เครียด เขาเครียดหนักขนาดพูดไปยังกัดฟันไปอย่างไม่ยินยอมด้วยซ้ำ! แต่ที่หรัญญ์พูดนั้นก็ถูก พวกเขาคาดหวังให้คนรักยอมรับในความสัมพันธ์แบบสามคน แต่กระทั่งเรื่องเซ็กซ์ยังมีข้อจำกัด แล้วจะไปรอดได้ยังไง หรัญญ์ยังไม่วางใจก็ถือว่าไม่แปลก
เขาทำใจเรื่องนี้นานขนาดแอบออกไปสูบบุหรี่อยู่นอกคลับระหว่างรอหรัญญ์เลิกงานเชียวนะ!
“กลัวหมดอารมณ์ฉิบ” ราเชนทร์ไม่ตอบรับ แต่ก็แอบลังเลอยู่เหมือนกัน พวกเขาต่างอยากให้ความสัมพันธ์คืบหน้าไปกว่านี้ อย่างน้อย...ก็ต้องทำให้หรัญญ์เลิกคิดว่าจะเลิกรากันในเวลาไม่ช้านาน “หรือจะลองเล่นผีผ้าห่ม ค่อยๆ ปรับตัวกันไป?”
ห้องนอนยามปิดไฟยังมีแสงลอดจากหน้าต่างให้พอเห็นกันและกัน ไม่ได้มืดสนิทเหมือนห้องมืด ราเชนทร์คิดว่าถ้าจำลองเหตุการณ์ให้ไม่เห็นหน้าป้องกันอารมณ์เหี่ยว ก็อาจจะไปรอด
“...”
ท่ามกลางความเงียบ สองหนุ่มค่อยๆ ซุกตัวเองในผ้าห่ม จับคลุมโปง
มุมมองมืดขึ้น ดูปลอดภัยไม่เลว เสียอย่างเดียว...
“เชี่ย แบบนี้จะทำกันยังไง!”
ราเชนทร์สบถเพราะแม้จะนอนบนเตียงเดียวกัน แต่ผ้าห่มมีทั้งหมดสองผืน ของคีรีและราเชนทร์ที่แบกมาเองเพราะไม่อยากใช้ร่วมกัน ส่วนหรัญญ์นั้นแล้วแต่ว่าสองหนุ่มใครจะห่มได้ก่อนสำเร็จ บางครั้งโดนทบสองชั้นเจ้าตัวก็จะปัดออกแล้วหยิบผืนใกล้มือใช้แทน
ก้อนบนเตียงนูนๆ สองก้อนที่ไม่ทีท่าจะขยับเข้าหากันโดยมีหรัญญ์นอนหลับสนิทอยู่ตรงกลาง จะให้คืบคลานคร่อมเข้าหาทั้งสภาพแยกฝักแยกฝ่ายอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ก็ออกจะแปลกๆ ถึงพวกเขาจะพอไหวแต่หรัญญ์คงโวยวายก่อนถ้าโดนจับลากเข้าไปกินตับในผ้าห่มคนละผืนสลับไปสลับมา
“...หรือว่าควรจะเริ่มจากการไปซื้อผ้าห่มผืนใหม่” คีรีพึมพำ
“ฉันจะไปซื้อกับรัญ” ราเชนทร์ถือโอกาสเตรียมทำคะแนน เชื่อเลยว่าต้องถือหางตัวเองว่าเป็นคิดวิธีปรองดองนี้ให้คนรักชมเชย
“ไม่ต้อง ฉันสั่งให้เลขาซื้อเอง”
ผ้าห่มของคีรีเป็นสีน้ำเงินเข้ม ส่วนผ้าห่มของราเชนทร์เป็นลายตารางสลับสีเขียวฟ้าเหลือง ถ้าเกิดคีรีซื้อจะต้องเลือกส่งๆ ไร้รสนิยมแน่ ราเชนทร์ไม่ชอบความเรียบง่าย อย่างน้อยก็ควรจะมีลายให้ดูมีความหมาย!
“ถ้ารัญไม่ถูกใจทำไง” เจ้าตัวเลยอ้างชื่อคนรักขึ้นมา ถ้าไปด้วยกันหรัญญ์ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว
“หรัญญ์ไม่ใช่คนเรื่องมากกับเรื่องสีผ้าห่ม”
อันที่จริงหรัญญ์ไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษ เจ้าตัวค่อนข้างอยู่ง่ายกินง่ายด้วยซ้ำ
“ก็บอกว่าจะไปซื้อเองไงวะ” ราเชนทร์ชักหัวเสีย ต่อหน้าคนรักเขายิ้มแย้มตลอด แต่กับคู่กัดอย่างคีรีไม่รู้จะวางท่าไปทำไม
“ฉันส่งเมลสั่งเลขาแล้ว พรุ่งนี้จะเอามาส่งให้ตอนเช้า” คีรีไม่สนใจฟัง เถียงกับราเชนทร์ก็เปลืองน้ำลายเปล่า สู้ชิงลงมือก่อนดีกว่า
“เชี่ยนี่” ราเชนทร์สบถ รีบทิ้งตัวนอนเมื่อเห็นคีรีเข้ากอดหรัญญ์เป็นการจบบทสนทนาซะงั้น เรื่องอะไรจะยอม ราเชนทร์พยายามสอดมือรองใต้ศีรษะคนรัก พยายามชิงพื้นที่ให้ตัวเอง
การต่อสู้เป็นไปอย่างเงียบสงบจนกระทั่งหรัญญ์ครางอือเพราะเหมือนร่างกายจะแยกเป็นสองท่อน
เห็นคนรักคิ้วขมวดนอนไม่สบาย ทั้งคีรีกับราเชนทร์ก็รีบยุติศึก เกรงว่าถ้าหรัญญ์ตื่นแล้วรู้ว่าพวกเขาทะเลาะเรื่องอะไรเข้า มีหวังแผนที่วางไว้ล่มตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มแน่ๆ
แต่...เอ่อ...กับแค่เรื่องผ้าห่มยังเถียงกันแทบตาย ก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่าเซ็กซ์ในวันพรุ่งนี้จะรอด...หรือจะล่ม
เอาเถอะ ขอแค่หรัญญ์ชมเชยเรื่องกลยุทธ์ผ้าห่มก็ถือว่าพอไหวล่ะนะ!
--------------------------------------------
แม้หนูรัญจะใจแข็งจริงๆ แต่ก็ไม่แปลกเลยที่จะคิดว่ารอดยากจนต้องยื่นคำขาด ก็ดูคีรีกับราเชนทร์ตีกันสิคะ อย่างกับเล่นตลก 5555
แต่ที่แน่ๆ ทั้งคู่อยู่สมาคม #เกลียมัว ของแท้เลย!
เพจนักเขียนที่ชักจะหมดมุกเพราะราคีเล่นกันเองไปหมดแล้ว (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
รัญต้องดีใจแน่ๆ ที่ไม่ต้องทำในห้องมืดแล้ว
หวังว่าสองคนนั้นจะยุติศึกใต้ร่มผ้าได้ :hao7:
-
:katai2-1: โถ่วว ตัวประกอบหน้าเลืดได้เสพรสชาติกามิกาเซ่รึยังน่ะหรือมัวแต่ทำปากพงาบๆแล้วเดินกลับไป 5555
น้องรัญจ๋า จะฟิตไปไหนเนี่ย วันละหกรอบของรุก. ถถถถ ยังต้องทำงานตอนค่ำอีก สงสารจริงๆเคะราชินีของเรา
ยังคงยืนยันนะว่าผ้าปิดตา เทคไทกับกุญแจมือนี่ช่วยได้แน่นอน สว่างๆสิดี น้องรัญจะได้เปล่งประกาย
ราคีปิดตาก้อดีนะ ปล่อยน้องรัญเป็นคนนำก้อจบ ฮี่ๆๆๆ
-
ตั้งกล้องรอดูเรือสิว่าพรุ่งนี้พายุจะมาน้ำจะนอง หรือเรือจะล่ม 555
-
:hao6: จะรอดหรือจะล่มกันนะ ในส่วนของตัวนีกอ่านนั้นเชียร์ให้รอด :hao6: :hao6:
-
ผีผ้าห่มจะรอดมั้ย ท่าทางผ้าห่มกี่ผืนก็คงเอาไม่อยู่ จะให้ดีคงต้องผ้าเต๊นท์ล่ะมั้ง 5555
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ขอให้ยุทธการผีผ้าห่มสำเร็จด้วยดีนะคะทั้งสองคน 5555555555555555
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ตลกกกกมากกกก
กลัวเมียกันจริงจริ๊งง 2 คนนี้
-
:z1: ขำจริง ๆ กับความคิดของราคีเนี่ย เป็นอะไรที่ขัดแย้งกันกระทั่งเรื่องผ้าห่ม เนี่ยน่ะ :hao4: เธอจะเด็กไปไหนจ้ะ ลองลุ้นตอนหน้าว่าจะรอดไหม กลัวหมดอารมณ์เรอะ ไม่ใช่ว่ามีอารมณ์มากกว่าเดิมน่ะ :z1:
-
เถียงกันทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องผ้าห่ม :mew5:
-
ราชาราเชนทร์ ท่านประธานคีรี
เอิ่ม......กลัวเมีย ชอบบบบบ :ling1: :ling1: :ling1:
ดูท่ารัญ ดุมากๆเลย แค่ทำหน้าครุ่นคิด
สองผัวก็หนาวๆร้อนๆซะแล้ว กร๊ากกกกก ชอบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
บอกธาราธารไปเล้ยยยย
รัญ ชอบอยู่แบบพอเพียงสามคน
เรื่องธุรกิจ ความก้าวหน้า เงินทอง รัญไม่แคร์......
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าหนักใจแทนราคีกะเชื้อราจริงๆ จะปรองดองหรือจะแข่งกันมัดใจน้องรัญดี 555
แต่น้องรัญคนอึด ยังงัยก็จัดการได้ช่ายปะ :hao7:
-
รัญ ราชินีตัวจริงแท้
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความหวง มีความหึง และมีความหื่น
น่ารักดีนะสองคนนี้ 5555 :katai5:
-
หมั่นไส้อิตาเชื้อราจริงๆ ยังไงเราก็อยู่ทีมคีรีขันอะ ส่วนจะจัดสามพีในห้องสว่างนี่ไม่เห็นต้องเครียดเลยและมุ่งความสนใจไปที่รัญญ์คนเดียวก็พอแล้ว
-
:mew1: :mew1:
-
:mew5: แค่ผ้าห่มนี่นะ :เฮ้อ:
-
ทำไมเราขำ เรื่องเล็กๆของเราแต่มันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆสำหรับสองคนนี้ :pigha2:
-
ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ :katai4:
จะเป็นยังไงบ้างพรุ่งนี้ อยากรู้ซะแล้ว
-
ฮรออลลลล ตามทันแล้วววว
อ่านปุ๊บบติดปั๊บ ติดยาวว ฮืออออออ มีความลุ้น มีความเรียกเลือด มีความไม่ยอมกัน ตั้งหน้าตั้งตารอค่ะะะะ
-
กร๊ากกกกกกกกก ฮาไปอี๊กกกกก
-
เหมือนเด็กแย่งของเล่นจริงๆ ตอนแรกเหมือนเคมีไม่ลงตัว ตอนนี้หรอ อะไรที่ลงตัวกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
ชอบๆมากค่ะ ติดตามๆอีกเรื่อง
#ทีมนู่รัญ
-
ทะเลาะกันได้ทุกเรื่องจริงๆแม้แต่เรื่องผ้าห่ม
-
ตอนที่ 16 : เล่นละคร
เสียงกุกกักผสมถกเถียงทำให้ผมฝืนลืมตาทั้งที่ยังง่วงงุน
ไฟห้องถูกเปิดสว่างจ้า เล่นเอาปรับสายตาไม่ทันจนต้องหรี่ตามองเงาร่างสองคนที่ยืนคุยอยู่หน้าประตู
“ว่าแล้วต้องเป็นผ้าห่มเห่ยๆ” เงาคนทางซ้ายพูดค่อนแคะเหน็บแนมไม่ไว้หน้า
“ซื้อแล้วก็ต้องใ...อ้าว หรัญญ์ อรุณสวัสดิ์” เงาคนทางขวายืนยันความตั้งใจ ก่อนจะหันมาหาผมและเดินเข้าใกล้ ในมือของคนคนนั้นคือผ้านวมหอบใหญ่ที่เล่นเอาเกือบบังหน้าตัวเอง
“...พวกคุณทำอะไรน่ะ”
คราวนี้ราเชนทร์ที่ทำทียืนขวางหน้าประตูก็รีบปราดมายืนประกบพร้อมยิ้มสดใสจนตาพร่า
“ผ้าห่มผืนใหม่ของพวกเราไงจ๊ะรัญจ๋า”
ผ้าห่มผืนใหม่...ของพวกเรา?
“ฉัน...กับราเชนทร์คิดว่าควรจะหันมาสมานฉันท์โดยการใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันน่ะ” คีรีตอบผมพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นราวบอกให้วางใจ อีกไม่นานพวกเราจะปรองดองกันได้ ขอให้ผมเตรียมตัวเตรียมใจไว้เป็นพอ “เธอชอบมั้ย”
เอ่อ...บอกตรงๆ เลยแล้วกันว่าผมค่อนข้างทึ่ง แต่ก็ยังพอมีสติจะก้มดูผ้าห่มสีครีมไข่ไก่ผืนใหญ่ที่คลี่วางบนเตียงคล้ายอยากได้รับคำชมเชย
“ดีครับ”
สีแบบนี้เวลาเลอะเทอะเปรอะเปื้อนคงจะกลืนกันดี
พูดจบก็คล้ายจะเห็นคีรีและราเชนทร์ปะทะสายตากลางอากาศอยู่ครู่หนึ่ง นี่คือปรองดองกันแล้ว...ใช่มั้ย
“พวกคุณลงไปซื้อด้วยกันแต่เช้าเลยเหรอ”
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ฉันอยากจะไปกับนายแค่สองต่อสองเท่านั้นแหละ” ราเชนทร์สะดุ้งรีบพูดแก้ตัวทั้งรอยยิ้มเอาอกเอาใจ ดูจากสภาพชุดนอนหมีบราวน์แล้วคาดว่าคงเป็นความจริงเพราะเขาคงไม่กล้าเดินลงไปโทงๆ ทั้งที่เวลาออกจากบ้านแต่ละทีต้องแต่งองค์ทรงเครื่องนับครึ่งชั่วโมง
“ฉันให้เลขาช่วยติดต่อแทนน่ะ นี่ก็ปั่นแห้งมาแล้ว ใช้ได้ทันที” คีรีตอบ ไม่สนใจกับคู่กรณีราวกับว่าราเชนทร์เป็นอากาศธาตุ “เธอชอบก็ดีแล้ว”
“...อย่าบอกนะว่าพวกคุณคิดจะทำกับผมในผ้าห่มน่ะ”
รอยยิ้มของทั้งคู่แข็งค้างในบัดดล
อะฮ้า ว่าแล้วเชียว กัดกันขนาดนี้จะไปปรองดองได้ยังไง ขนาดคุยกันยังไม่มองหน้า แซะกันเองขนาดนี้ ถ้าไม่เพราะเรื่องบนเตียงมีหรือจะยอมลุกขึ้นมาปฏิวัติ
“ไม่ได้เหรอ” คีรีใจกล้าไม่เบา ตั้งสติได้ไวกว่าราเชนทร์ซะอีก
“มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้...” แต่ผมคิดว่าน่าจะไม่รอด “คุณจะไปทำงานเลยรึเปล่าครับ”
ผมเปลี่ยนเรื่อง มองคนในชุดทำงานเต็มยศแล้วตาวาว นานครั้งจะตื่นทันเห็นคีรีในสภาพสดใหม่ เอ่อ...หมายถึงเพิ่งแต่งตัวหอมกลิ่นโคโลนจ์อ่อนๆ ผมหวีเรียบดูทรงภูมิ สูทสีดำขับอีกฝ่ายให้ดูโดดเด่นน่าจับตา
“ใช่”
“งั้นผมไปส่งหน้าประตูแล้วกัน”
ผมลุกจากเตียงช่วยส่งกระเป๋าทำงานให้คีรีแล้วตามไปหน้าประตู สีหน้าของท่านประธานพลันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานสดชื่นสดใสมีชีวิตชีวาจนพลอยยิ้มตามไปด้วย ผมแกล้งทำเป็นช่วยจัดปมเนคไทแม้จะเนี้ยบอยู่แล้วพลางหอมแก้มเขาเบาๆ
“เดินทางดีๆ นะครับ”
คีรีมองผมตาหวาน ก้มหน้าจูบหน้าผากแล้วค่อยเดินออกไป
เป็นอะไรที่รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน ผมไม่เคยทำแบบนี้กับแฟนคนไหนเลย เพราะกับราเชนทร์เอง...
อ้าว ราเชนทร์นอนติดเตียง งอนตุ้บป่องไปแล้ว
ผมเข้าไปดึงผ้าห่มลายตารางของเขาออก ก่อนจะนำผ้าห่มผืนใหม่กลิ่นหอมฉุยคลุมแทน
“มานอนด้วยกันสิรัญ” ราเชนทร์เหมือนจะไม่พอใจสักเท่าไหร่ คงเพราะลายผ้าไม่ถูกสเปค พอเห็นผมเอามาใช้งานทันทีก็พูดต่อไปออก ได้แต่รักษาหน้าตัวเองโดยการดึงผมไปนอนข้างกัน “วันนี้ถุงยางแบบไหนดี”
เข้าเรื่องหื่นกามอีกแล้ว ผมไม่ตอบ พอโดนจับซุกในอ้อมกอดก็ง่วงงุน หลับสนิทต่อทันทีเพราะเมื่อคืนโดนหนักพอตัว
คืออย่างนี้ครับ...ที่พวกผมให้เขาสลับถุงยางกันไม่ใช่ว่านึกพิเรนทร์หรอกนะ แต่ผมไตร่ตรองแล้ว เพราะคีรีค่อนข้างเน้นเรื่องการโหมแรงมาทั้งตัว เขาใช้ถุงยางแบบมีปุ่มแล้วเสี่ยงทำให้ผมเจ็บตัว แถมยังทำให้ร่างกายต้องปรับตัวหนักด้วย ส่วนราเชนทร์เป็นคนโรคจิตที่มีความรู้สึกอยากจะเซ็กซ์ได้ตลอดทั้งวัน ถุงยางแบบไม่แนบเนื้อแนบชิดมากนั้นอาจจะช่วยลดความต้องการของเขาลงมาได้
ผลน่ะเหรอ
แทบจะไม่ช่วยอะไรเลย!
คีรีก็ยังโหมแรงหนักจนโดนเบรกเป็นระยะ ส่วนราเชนทร์เองก็ตะกละตะกลามร้องขออีกรอบๆ เหมือนเดิม!
สรุปแล้วจะใช้ถุงยางแบบไหนก็ตามสบายเถอะ ผมยกธงยอมแพ้
ตื่นมาอีกครั้งในช่วงสาย พวกเราไปบ้านของราเชนทร์
บรรดาคนรับใช้ค่อนข้างดีอกดีใจ คงเพราะนับตั้งแต่คบกับผม ราเชนทร์ก็แทบไม่ได้กลับบ้านกลับช่องเลย แถมพอเริ่มมาแล้วก็ดันเว้นช่วงไปหนึ่งวันจนชวนใจหาย พ่อครัวคงจะเหงาน่าดู เลยจัดมื้ออาหารชุดใหญ่ที่เล่นเอากินไม่หมด แถมยังตบท้ายด้วยของหวานที่ผมต้องบอกปัดเพราะกลัวจะจุกซะก่อน ตอนจับมือกันมาที่สระ พวกแม่บ้านก็คอยปรนนิบัติราเชนทร์ ดึงเสื้อคลุมคลี่กาง ทาครีมกันแดด บีบๆ นวดๆ ไม่ให้เป็นตะคริว แสดงออกถึงความรักใคร่คิดถึงเป็นอย่างมาก
ผมที่นั่งทาครีมคนเดียวอย่างสันโดษรู้สึกเหมือนไปแย่งคนสำคัญจากพวกเธอชอบกล
แต่คุณชายน้อยคงจะเป็นที่รักน่าดูเพราะเสียผู้ปกครองไปตั้งแต่ยังเด็ก คนที่คอยชุบเลี้ยงเอาใจใส่ดูแลก็มีแต่บรรดาคนรับใช้ในบ้าน ต่อให้ราเชนทร์จะเกเรนิสัยเสียแค่ไหน พวกเธอและพวกเขาก็คงมองว่าเป็นอาการดื้อรั้นที่น่ารักแทบขาดใจ
หลังสอบถามว่าอยากได้อะไรเพิ่มเติมอีกมั้ย ราเชนทร์ก็บอกปัดและโบกมือไล่ให้ถอยห่างออกไปเพราะเตรียมจู๋จี๋กับผม ไม่วายตัดพ้อที่ผมทาครีมกันแดดโดยไม่รอให้เขาช่วย ผมมองกลุ่มแม่บ้านปลีกตัวออกไปก็พาลงสระเตรียมตัว แต่พอเว้นไปหนึ่งวัน ผมดันลอยตัวไม่รอดซะงั้น
ราเชนทร์หัวเราะชอบใจเวลาผมร้องขอให้ช่วยอุ้ม แอบแกล้งหยอกทำเหมือนจะหลุดมือให้หวาดเสียวเล่น ไอ้บ้านี่คงชอบให้ผมด่าสินะ
ไม่รู้ว่าสบายใจเรื่องผ้าห่ม หรือเรื่องธาราธารที่เคลียร์เสร็จ เขาถึงได้ขยันหยอกผมนัก
“คุณชายค่ะ คุณหญิงสมใจมาขอพบค่ะ”
“ให้รอไปก่อน”
“แต่...”
“ไปเถอะครับ” มาได้จังหวะชะมัด เพราะผมกำลังหมั่นไส้อยากจะเตะราเชนทร์ไปไกลๆ พอดี เห็นเขาทำหน้ายียวนไปมาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง บอกตรงๆ ว่าผมเองก็นึกอยากจะยกเข่าลอยเสยใส่ดูสักทีเหมือนกัน “ไปให้นานๆ ด้วย”
“ใจร้ายจังรัญ” ราเชนทร์กุมอกทำหน้าเจ็บปวดเสแสร้ง ก่อนจะมาจูบหน้าผากผมซ้ำรอยกับคีรีเมื่อเช้า และลูบแปะๆ อีกสองที “ฉันจะรีบกลับมา”
“ไปให้นานๆ นะครับ” ผมย้ำโดยมีเสียงหัวเราะไล่หลัง
พอเหลือคนเดียวก็ค่อยเป็นส่วนตัวขึ้นมาหน่อย พวกแม่บ้านเองก็ไม่ได้ยืนเฝ้าห่างๆ เหมือนก่อนหน้านี้ อาจจะตามไปพร้อมราเชนทร์ก็ได้เพราะไม่ได้เป็นหน้าที่ต้องมาคอยดูผม
แต่พอราเชนทร์ไม่อยู่ ผมก็ไม่กล้าลอยตัว กลัวจะจมพรวดพราด เลยได้แต่ยืนเกาะขอบสระ ทำตาปริบๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี
ลองดำน้ำดูดีมั้ยนะ
ผมชั่งใจคิด นึกอยากเอาชนะความกลัวด้วยการลองท้าทายตัวเองขึ้นมา
อืม...มือเกาะขอบสระแบบนี้คงไม่อันตรายหรอก ถ้าไม่ไหวก็ดันตัวขึ้นเหนือน้ำเอง เซฟตี้สุดๆ ไปเลย
ผมพยายามทำใจสู้ ใครเลยจะชอบเวลามีจุดอ่อนโดยที่ตัวเองก็ยังจำไม่ได้ว่าเพราะอะไร จะมาละล้าละหลังอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้หรอก
คืออย่างนี้ครับ ไอ้อาการกลัวน้ำต้องมีสาเหตุใช่มั้ย แต่ความทรงจำสมัยเด็กของผมค่อนข้างเลือนราง อาจเพราะมีแต่การอ่านหนังสือกับเรียนพิเศษทั้งวี่ทั้งวันละมั้ง เลยฝังใจจัดจนจำรายละเอียดอย่างอื่นไม่ได้เลย หรือไม่ ก็เป็นผมที่ไม่ใส่ใจจะจำเอง
พอตัดสินใจได้ผมเลยค่อยๆ ย่อตัวลงช้าๆ ขาที่เหยียบพื้นอย่างมั่นคงทำให้ใจชื้น ยิ่งสองมือเกาะขอบสระแน่นก็ทำชวนให้รู้สึกปลอดภัย แต่พอใบหน้าเริ่มจม ตัวผมก็เริ่มสั่น...หลังกลั้นหายใจได้ไม่ถึงห้าวินาทีผมก็เงยหน้าพรวด หอบหายใจอย่างกับออกกำลังกายหนัก
ไม่ไหวๆ
ผมลองปรับลมหายใจอีกครั้ง เมื่อกี้อาจจะรีบไปหน่อย คราวนี้ลองช้าๆ และเตรียมใจนานขึ้นดีกว่า
ผมหลับตา ค่อยๆ ย่อตัวลงไป คราวนี้แม้จะเกร็งนิ้วจนขึ้นข้อ ตัวสั่นกึกๆ และหลับตาปี๋พยายามคิดถึงเรื่องอื่น พยายามฝืนตัวเองอย่างที่สุด ผมก็นับจนครบสิบวินาทีจนได้
เจ็ด...แปด...เก้า..สิบ!
ผมเงยหน้าพรวด รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาชอบกล นี่ผมกลัวขนาดนั้นเลยรึไงเนี่ย คิดแล้วก็ละเหี่ยใจ สงสัยวิธีท้าทายตัวเองไม่ได้ผลซะละมั้ง
“อุ๊ย”
เสียงอุทานของผู้หญิงทำให้ผมที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับตัวเองเงยมอง เจอกับหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นหน้าว่าเคยเจอมาก่อน เธอใส่ชุดเดรสสีขาวลูกไม้ ดูสวยงามอ่อนหวานปานดอกไม้แรกแย้ม เอ่อ เปรียบเปรยไปงั้นแหละครับ สำหรับผม เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำหน้าตกใจเหมือนเจอตัวประหลาดผุดขึ้นจากสระ
เอ๊ะ...หน้าตาแบบนี้ เธออยู่ในกลุ่มสาวสวย.oงานเลี้ยงตอนราเชนทร์เรียกไปหานี่นา
เพราะเป็นคนที่มองผมด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ที่สุด เลยจำได้แม่นทีเดียว
แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ ในบ้านของราเชนทร์ แถมยังมาเดินเล่นถึงสระว่ายน้ำที่อยู่ในส่วนลึกต้องเดินข้ามห้องรับแขกมาอีกต่างหาก
คำตอบเดียวที่พอคิดได้คือเธอมาพร้อมกับคุณหญิงสมใจ
“มาสิคะ ฉันช่วย” เห็นหญิงสาวตระกูลไฮโซที่ไม่น่าจะยอมลดตัวเกลือกกลั้วกับผมโน้มตัวมาด้านหน้าแล้วยื่นมือให้อย่างไม่รังเกียจพร้อมคลี่ยิ้มหวานปานนางฟ้า ผมก็หยุดคิดมากแล้วยื่นมือออกไปตามมารยาท
แต่ใครเลยจะเชื่อ มือยังไม่ทันจะแตะ ร่างที่นั่งย่อตัวยิ้มๆ อยู่หน้าผมก็กระโจนพุ่งหลาวตกน้ำมาแล้ว!
ผมเบิกตากว้าง มองตามร่างที่ทิ้งตัวลงน้ำดังตูม!
เอ่อ...มือผมยังคาในท่ายื่นมือออกไปด้วยซ้ำ แล้วนี่มันอะไรล่ะเนี่ย กว่าจะได้สติอีกทีก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนให้ช่วย เธอพาตัวเองไปอยู่กลางสระได้ไวยิ่งกว่าผมเกาะราเชนทร์ไปซะอีก ช่างทุ่มทุนสร้างเหลือเกิน
“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!!!!”
เห็นผู้หญิงที่ดำผุดดำว่ายห่างออกไป มือตะเกียกตะกายโบกสะบัดแต่ตัวไม่ยังจะจมลงสักที ผมก็ได้แต่มองนิ่งด้วยสายตาเฉยชาราวดูละครฉากหนึ่ง คลับคล้ายเห็นเธอเหลือบมองผมเป็นระยะให้ช่วย พร้อมจะทำทีเป็นสลบเหมือดเมื่อผมแตะตัว แต่เพราะผมไม่ขยับเลยได้แต่ตีน้ำอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมีเสียงคนวิ่งมานั่นแหละ ร่างของเธอถึงค่อยๆ จมลงพร้อมเสียงโวยวายตกใจ พวกคนงานผู้ชายรีบลงไปช่วยประคองร่างปวกเปียกน่าสงสารขึ้นมาได้
ประจวบเหมาะเหลือเกินที่หญิงวัยกลางคนในชุดเดรสสีจัดประโคมเครื่องประดับวิ่งไล่หลังมา พากันรุมล้อมหญิงสาวที่ยังนอนตัวเปียกไม่ขยับ
“เป็นไงบ้างลูกสมจันทร์...”
อ้อ ที่แท้ก็ลูกสาว
เห็นคุณหญิงเธอลูบหน้าลูบตาด้วยสีหน้าวิตกกับลูกสาวที่ลืมตาปรือปรอยอย่างพอดิบพอดีแล้ว ผมก็ได้แต่ชื่นชมเงียบๆ กับจังหวะรับส่งแสนเพอร์เฟ็ค
“แม่คะ...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วลูก มีคนเดียวเท่านั้นที่จะทำหนูตกสระในเมื่อตรงนี้ไม่มีใครอื่นเลย” คุณหญิงสมใจว่าจบก็หันมาตวาดใส่ผมทันที “ทำไมต้องทำร้ายลูกฉันด้วย! หรือถ้าเป็นอุบัติเหตุ แล้วทำไมถึงไม่ช่วย!!”
ผมใช้สายตาราบเรียบไร้อารมณ์มองเป็นคำตอบ
เพราะยังไงผมก็ถูกตัดสินว่าผิดอยู่แล้ว
ผมคิดว่าแผนของสมจันทร์ที่น่าสงสาร คงจะเป็นทำทีตกน้ำแล้วหลอกให้ผมไปช่วยตรงกลางสระ ระหว่างนั้นอาจจะแกล้งทำเป็นต่อสู้ขัดขืนสักยก พอมีคนมาก็ทำเป็นสลบเหมือดเหมือนโดนผมจับกดน้ำ หลักฐานคามือ แต่พอผมยืนมองเฉยๆ ก็เลยกลายเป็นบรรยากาศกระอักกระอ่วน เพราะสมจันทร์ดันแหวกว่ายอยู่กลางสระ ส่วนผมยืนเกาะขอบสระซะงั้น
แต่คนจะใส่ร้ายยังไงก็ทำได้ แถมยังทำให้ผมดูเหมือนฆาตกรเลือดเย็นซะด้วยสิ
เสียก็แต่เหล่าแม่บ้านผู้หญิงรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เลยพยายามสะกิดบอกคุณหญิงให้เลิกท้วงเรื่องนี้แล้วโดยเอาผ้าขนหนูมาช่วยปิดเสื้อแนบเนื้อสีขาวของสมจันทร์
“อ้าว เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
ราเชนทร์เดินเข้ามาร่วมด้วยท่าทางงุนงงเพราะมีคนรับใช้ยืนมุงกันเกือบหมดบ้าน ในมือของเขาถือกล่องเครื่องประดับ สงสัยจะขึ้นไปหยิบจากบนชั้นสองล่ะมั้งถึงไม่ได้ตามมากับคุณหญิงสมใจด้วยตั้งแต่ตอนแรก
“คุณชายคะ...” สมจันทร์ถือโอกาสชม้อยตามองด้วยสภาพตัวเปียกโชกน่าสงสารทันที ท่าทางไร้เรี่ยวแรงปานกระดาษทิชชูแสนบอบบาง
“คุณชาย คนของคุณชายทำลูกสาวฉันตกน้ำแถมยังไม่ช่วยอีก แบบนี้หมายความว่ายังไงคะ!” คุณหญิงสมใจเลยหันไปเฉ่งทันควัน มองเมินสัญญาณจากพวกแม่บ้านที่หวังดีซะอย่างนั้น
ส่วนราเชนทร์...เขาหันมาเลิกคิ้วให้ผม ผมเลยเลิกคิ้วกลับ
“คุณแม่คะ จันทร์กลัว” หญิงสาวซุกหน้ากับอ้อมอกอวบๆ คุณหญิงสมใจ “จันทร์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะถูกดึงไปทิ้งกลางสระแบบนั้น แค่พยุงตัวเองก็แทบแย่แล้ว”
โอ้ ใส่ไฟกันเห็นๆ
“ไม่ต้องกลัวนะคะลูก โดนผู้ชายพาไปแบบนั้นคงจะสู้แรงไม่ไหวและตกใจมากเลยสินะคะ”
เพราะเห็นว่าเรื่องท่าจะยาว ผมที่แช่น้ำจนมือเริ่มเปื่อยเลยตัดสินใจปีนขึ้นสระแล้วหยิบเสื้อคลุมมาห่มปกปิดรอยจูบตามตัวกันอุจาดตา แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจผมเลย เพราะทุกสายตาเอาแต่ถามหาความรับผิดชอบจากราเชนทร์ที่ยังยืมยิ้มขำๆ แต่ไม่ยักจะโต้เถียงอะไร
“นี่ค่ะคุณหนู”
“ขอบคุณจ้ะ”
คุณหญิงสมใจกับคุณหนูสมจันทร์ดูจะสนิทสนมกับบรรดาคนรับใช้ดีทีเดียว เพราะนอกจากจะถามไถ่เป็นระยะ เอาผ้าเช็ดตัวมาให้แล้ว ยังช่วยเช็ดผมช่วยจับเนื้อตัวว่าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน สีหน้าเป็นห่วงแกมกังวลใจกันหมด
เทียบกับผมที่ยืนอยู่บริเวณเดียวกันแล้ว อืม...เหมือนมีกำแพงกั้นขวางระหว่างผมกับพวกเขาชอบกล
“คุณชาย เรื่องวันนี้ฉันจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่คุณชายช่วยดูคนของตัวเองด้วยนะคะ ทำไมถึงได้ก้าวร้าวขนาดนี้ กับผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็ทำได้ลงคอ”
“ไม่หรอกค่ะคุณแม่ จันทร์ไม่ดีเองที่ทำตัวสนิทสนมกับเขา”
“โธ่ ลูกรักของแม่ เขาต่างหากที่ต้องสำนึก เป็นแค่บาร์เทนเดอร์จะยกตัวสูงส่งแค่ไหนเชียว อีกอย่าง จันทร์ก็เป็นคนที่คุณหญิงท่านหมายมั่นปั้นมือว่าจะยกเป็นคู่หมายกับคุณชายก่อนเสียชีวิตด้วย ลูกไม่ผิดหรอกจ้ะ”
โอ๊ะโอ...
“นั่นเป็นเรื่องตกลงกันเองก่อนผมจะจำความได้อีกนะครับ” ราเชนทร์พูดแทรกยิ้มๆ พลางเหลือบมองผมเป็นระยะเหมือนกลัวถูกเข้าใจผิด แต่ไม่ยักจะช่วยแย้งข้อแก้ต่างให้เลยสักนิด
อะไร? อยากให้ผมแสดงความเป็นเจ้าของ? อยากให้ผมหึงเหรอ
ฝันไปเถอะ
“จันทร์รู้ค่ะ แต่จันทร์ก็...”
ดูสายตาที่ช้อนมองอย่างให้ท่า คลุมผ้าทำตัวลีบน่าสงสารแล้ว ผมก็ชักหงุดหงิด
ไม่ใช่เพราะหึงหรอกนะ แต่ผมหงุดหงิดที่คาดการณ์ผิดอีกแล้วต่างหาก!
ให้ตายสิ เอาแน่เอานอนกับคีรีและราเชนทร์ไม่ได้เลยจริงๆ คนที่น่าห่วงเหมือนจะมีบ่วงติดพันมากที่สุดอย่างคีรี ดันจัดการปัญหาได้ง่ายดายสบายๆ คีรีพิสูจน์ตัวแล้วว่าเขามีอำนาจมากที่สุด มีสิทธิ์ขาดในต่อรองที่ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าแหยม ราวกับว่าทุกคนต้องยอมยกให้เพราะคนที่หุ้นและมีส่วนช่วยประคองธุรกิจให้ยังคงติดอันดับอยู่ตอนนี้ก็คือเขา เรื่องผู้หญิงมาเกาะแกะหรือไม่เคยจะมี ด้วยภาพลักษณ์เคร่งขรึมจริงจังจนไม่มีใครกล้าเล่นด้วย
ผิดกับราเชนทร์ คนใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยตามใจตัวเอง สุดท้ายแล้วกลับมีคนคิดจับคู่ให้ซะนี่
คนในมองว่าเขาเหลวแหลก แต่ดูเหมือนคนนอกจะเห็นเป็นเหยื่อโอชะ
สงสัยอาชีพนักถลุงมรดกจะยวนใจจนมีคนคิดอยากช่วยใช้ล่ะมั้ง
“คุณหญิงกลับไปก่อนเถอะครับ” คุณหญิงสมใจคงจะเป็นเพื่อนเก่าของแม่ราเชนทร์ เขาถึงได้พูดสุภาพอย่างให้เกียรติแบบหาได้ยาก ผมเองยังแปลกใจ
“คุณชายคะ ถ้ายังใงคุณหนูสมจันทร์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน....”
หัวหน้าแม่บ้านช่วยพูดพลางประคองสมจันทร์ที่ทำหน้าเหมือนจะเป็นลมไปอีกรอบ ถ้าให้ผมเดานะ...คุณหญิงสมใจเป็นเพื่อนเก่ากับแม่ราเชนทร์ และมีการพูดปากเปล่าเรื่องหมั้นหมาย เรื่องที่สมจันทร์มาบ้านนี้บ่อยๆ ก็ถือว่าเข้าใจได้ เธอเลยค่อนข้างสนิทสนมและได้รับความเอ็นดูจากคนรับใช้
ส่วนผม...
ผมยังคงเป็นส่วนเกิน ไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียง ไม่มีใครสนใจทั้งที่ถูกกล่าวหา
“จันทร์หนาวจังคะคุณแม่”
“ว้าย ตัวร้อนเชียว คุณชายคะ ถ้ายังไงให้ลูกจันทร์ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อก่อนได้ไหม ถ้าปล่อยแบบนี้คงต้องไม่สบายแน่ๆ”
มองกลุ่มคนที่โต้ตอบกันลื่นไหลไม่มีท่าว่าจะกลับง่ายๆ ผมก็ค่อยๆ เดินถอยหลัง
ทีละก้าว ทีละก้าว
จนปลายเท้าแตะกับระลอกน้ำอุ่นริมขอบสระในยามสาย ผมก็หยุด
ก่อนจะทิ้งตัวลงไป
ตูม!
“รัญ!!!”
ราเชนทร์กระโดดตามมาทันที รวดเร็วจนผมไม่ทันสำลักน้ำด้วยซ้ำ ราวกับว่าเขาคอยมองอยู่ตลอด และน่าจะขยับตัวตั้งแต่ขาผมยังไม่ลอยจากพื้น น่าตลกชะมัด เมื่อกี้ผมพยายามเอาชนะความกลัวให้ได้ แต่พอตั้งใจเดินตกลงมาเอง ชั่ววินาทีนั้นกลับสงบมาก และแทบไม่รู้สึกอะไรเลย
นอกจากความหงุดหงิดในอก
และความรู้สึกนั้นก็ยิ่งทวีมากขึ้นเมื่อราเชนทร์รั้งเอวผมช่วยประคองอย่างห่วงใย แม้สิ่งที่ได้ตอบแทนจะเป็นมือของผมที่จิกแน่นกับบ่าของเขาพร้อมเสียงกระซิบข้างหู
“บอกไปสิครับ”
ผมไม่ยอมให้เขาประวิงเวลาไร้สาระอีก ราเชนทร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่รู้เพราะเจ็บรึเปล่าเพราะผมจิกเล็บไปเต็มแรง และเขาก็ไม่ได้หนังหนาเท่าคีรีด้วย แต่ไม่ต้องรอให้ผมย้ำซ้ำสอง คุณชายของบ้านก็ทำทีเป็นโอบผมแน่นเหมือนกลัวทำหาย แถมยังตะโกนเสียงดังฟังชัด เล่นละครได้เก่งไม่แพ้แม่ลูกคู่นั้นเลย
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยรัญ ระวังตัวเองหน่อยสิ นายว่ายน้ำไม่เป็นนะ!”
ผมหลุดยิ้มบางออกมาด้วยกรุ่นอารมณ์ขุ่นเคืองที่ยังไม่จางหาย
ใช่ ผมว่ายน้ำไม่เป็น แล้วจะลากคนไปกลางสระได้ยังไง
เป็นคุณหนูนั่นซะอีกที่ว่ายน้ำเป็นซะเปล่ามาตะเกียกตะกายเล่นละครอยู่ได้
ไม่อายตัวเองบ้างเหรอ?
ไม่รู้ว่าความคิดผมส่งผ่านสายตาที่จ้องตรงสมจันทร์รึเปล่า เธอถึงได้รีบก้มหน้าหลบ ในที่สุดสองแม่ลูกก็เงียบปากได้สักที
เฮอะ ไม่ให้ผมพูด ผมก็จะไม่พูด และผมก็จะทำให้พวกเธอหยุดพูดด้วย!
“เรื่องในวันนี้ผมจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่คุณหญิงช่วยดูคนของตัวเองด้วยนะครับ ใส่ร้ายคนของผมแบบนี้ ผมเองก็ไม่พอใจนะรู้มั้ย” ราเชนทร์ยังคงยิ้ม ก่อนหน้านี้เขาคงเกรงใจ แต่พอจับความไม่พอใจผมได้ เขาก็ใส่ไม่ยั้ง “ส่งแขก!”
น้ำเสียงกระแทกในตอนท้ายทำเอาหลายคนสะดุ้ง
ครั้งนี้ไม่มีใครคิดแย้งอีก ผมปีนขึ้นจากสระโดยมีราเชนทร์ช่วยพยุง เพราะเสื้อคลุมเปียกไปหมดแล้วเลยต้องถอดมาวางผึ่งเผยให้เห็นรอยจูบที่พลอยทำเอาใครต่อใครอ้าปากค้าง
“เดี๋ยวก็หนาวหรอกรัญ” ราเชนทร์หันไปสั่งให้หัวหน้าแม่บ้านช่วยส่งผ้าเช็ดตัวสะอาดที่เตรียมเผื่อให้คุณหนูสมจันทร์แทนผืนที่เปียกมาให้ผมแทน แน่นอนเขายังคงหวง ไม่ให้ใครเข้าใกล้หรือแตะต้องผม เลยรับมาห่อตัวให้อย่างเอาใจ
ส่วนแม่ลูกคู่นั้นน่ะเหรอ
หน้าถอดสีเสียจริตไปเต็มเหนี่ยว มองดูแล้วไม่เห็นจะเหมือนลูกคุณหญิงคุณนายทีไหน หน้าคล้ำหน้าหมอง ไร้ราศีแทบดูไม่ได้!
จะโทษพวกเธอประมาทก็คงบอกได้ไม่เต็มคำ ใครเลยจะคิดว่าผู้ชายอายุยี่สิบห้าที่ไหนยังว่ายน้ำไม่เป็นอีก
ถ้าจะโทษ ก็คงโทษที่ทำการบ้านมาไม่ดี มีคนช่วยสะกิดก็ยังเล่นใหญ่ต่อล่ะนะ!
------------------------------
ริจะสู้คนนิ่งแต่ขี้อ่อย ได้ผลดาเมจคริติคอลฮิตใส่สองหนุ่มแทบทุกครั้งต้องทำการบ้านมากกว่านี้! รัญหึงก็บอกมาค่ะ ขี้อ่อยจริงๆ เลย!
ปล.ช่วงนี้ยังคงอัพแบบกระดึ้บๆ อยู่นะคะ เเละจากกรณีแอพดูดนิยาย ซึ่งเราเองก็โดนทั้งคิงนิล เอกนาย ยันเรื่องนี้ เลยขออัพเฉพาะในเล้าเป็ดก่อน จนกว่าทุกอย่างปลอดภัยกว่านี้แล้วก็จะอัพในเวปอื่นตามปกติค่ะ
เพจนักเขียนที่นั่งเอานิ้วจิ้มพื้น ดูดนิยายเค้าไปทำไม... (https://www.facebook.com/MajaYnaja/) :z13:
-
สมจันทร์ กล้าเล่นใหญ่ระดับรัชฎาเธียเตอร์
แต่ดันผิดตั้งแต่ กระโดดลงน้ำไปเองและ
นี่ถ้าชีรู้ว่ารัญ ว่ายน้ำไม่เป็น
รัญ อาจถึงตายนะเนี่ย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ย. หมั่นไส้แรง. แต่รัญทำดีมาก. ปรบมือ.
ช่วงเช้าละมุนตกบ่ายแซ่บๆดึกๆก็ร้อนแรง. รอปาฏิหารย์ผ้าห่มผืนใหญ่ค่ะ
เอาใจช่วยนะคะ. พวกมักง่่ายลอกงานคนอื่นมันไม่เจิญหรอกค่ะ ขโมยชัดๆ
-
ทำดีมาก ปรบมือให้ :katai2-1:
คุณหญิงกับลูกแผนตื้นไปนะ มาพ่นๆแบบนี้ไม่ไหว
เป็นกำลังใจเรื่องนิยายนะคะ
-
น่าจะให้โดนเยอะกว่านี้นะเชื้อรา
-
นิ่งๆเงียบแต่เชือดนิ่มๆ เจ็บไหมชะนี :laugh3:
-
ทะเลาะกันแม้แต่เรื่องผ้าห่ม ฮ่าๆๆๆ
-
หว่าย มีคนอยากเล่นบรอดเวย์แต่โป๊ะ บายนะซิส กลับไปซ้อมใหม่มาก่อนหน้า /ยิ้มอ่อน
ปล. จัดการตัวเองนะเชน ไม่งั้นคงยกป้ายทีมลงแล้วชูแค่โอนลี่คีรีขันแน่ๆ
-
ดีงาม ปรบมือค่ะ :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยย รัญบทจะอ่อย ก็นะ ยอมใจ...
-
สม family is back ! ! ! ! ! !
มีสปีชี่ย์สมนำหน้าจะเป็นตัวร้ายที่มีบทพอสมควรซินะคะ
-
ดีที่เชื้อรายังตามทัน ขืนชักช้านายถูกดีดออกไปจากวงแน่ๆ
-
หึกหึ คิดจะเล่นกะคนอย่างรัญต้องทำการบ้านให้มากกว่านี้นะหนู
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หึงก้บอกว่าหึงซิรัญ
55555
ตอนหน้าจะใช้ผ้าห่มใหม่ยังอ่า
-
สองแม่ลูกเล่นใหญ่มากกกก หน้าก็แตกมากเช่นกันร่วงกราวเลย โกยเศษหน้ากลับไม่หมดแน่นอน :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ราเชนทร์นี่น่าตีจริงๆ!
-
ชอบรัญจริงๆเลย ทันคนไปหมด เริ่ดๆๆๆ o13
-
แอบตลก เล่นใหญ่มาก 5555
รัญก็เจ๋งมาก //ปรบมืออ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กร๊ากกกกกกกกก 555555
-
ขอมอบรางวัลตุ๊กตาทองให้น้องรัญจ้า :katai2-1:
-
o13 คือยกนิ้วให้รัญเลยอ่ะ ตอนแรกคาดเอาว่าจะโมโหหงุดหงิดราเชนทร์เดินออกไปเฉย ๆ และให้ราเชนมาตามง้อทีหลัง ไม่คิดว่าจะทำแบบนี้เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเลย 555 สุดยอดมาก ๆ และตอนนี้รัญก้อคงได้แง่มุมจากราเชนมากขึ้นและคีรีก้อดูมีภาษีดีขึ้นเพียบเลย จริง ๆ แล้วรัญนี่เหมาะกับปกครองคนทีเดียวน่ะ ดูมีจิตวิทยามาก ๆ และเป็นคนนิ่ง ๆ ทำให้คนเกรงใจเพียบเลย โดยเฉพาะสองหนุ่มราคีนี่แหละ เราว่ารัญต้องมีอดีตอะไรอีกมากน่ะ โดยเฉพาะเรื่องกลัวน้ำนี่คงต้องมีสาเหตุสำคัญแน่ ๆ อยากรู้จักครอบครัวรัญจังเลย แล้วเมื่อไหร่ควีนของเราจะมีบทบาทล่ะ อยากเจอจัง คิดถึง :mew4:
-
:pigha2: :pigha2: ใส่มาก็ใส่กลับ
-
ชอบตรงที่เดาอะไรรัญญ์ไม่ได้เลย :hao6:
-
ตอนที่ 17 : เล่นของ
“รัญจ๋า อย่าไปสนใจแม่ลูกคู่นั้นเลย สัญญาคู่หมั้นก็แค่ปากเปล่า ฉันมีแฟนมาแล้วหลายคน ไม่เคยจะมีปัญหาเลยนี่ รัญเองก็อย่าใส่ใจเลยนะ”
หลังจบเรื่องจบราวส่งแขกสำเร็จ ราเชนทร์พาผมมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อที่ห้องนอนของเขาบนชั้นสอง คอยกอดหอมปลอบประโลมยกใหญ่ เพิ่งมาเห็นเอาตอนนี้เองว่าที่ไหล่ของเขาโดนผมจิกจนเป็นรอยเลือดซึม แต่เจ้าตัวไม่สนใจ ออกจะหน้าระรื่นตาชื่นบานซะด้วยซ้ำ
“แล้วทำไมคุณไม่ช่วยพูดแทนผมเลยล่ะครับ”
“ก็แหม...” ราเชนทร์ทำหน้าเขินอายอย่างเสแสร้ง “ฉันอยากเห็นนายหึงนี่ โอ๊ย!”
สมน้ำหน้า!
ผมต่อยหมัดใส่ท้องของเขาที่ยังเป็นรอยปานช้ำเต็มแรง นึกยิ้มเยาะในใจว่าถึงตัวคีรีจะไม่อยู่ แต่ก็ทิ้งจุดอ่อนอย่างหนึ่งให้ผมเอาคืนราเชนทร์ได้
มองคุณชายที่จุกจนอ้าปากพะงาบจนต้องควานหาที่นั่งพักแล้วผมก็เริ่มผ่อนอารมณ์ขึ้นมาบ้าง
“คุณหญิงสมใจคือใครครับ แล้วคุณหนูสมจันทร์ทำไมถึงดูสนิทกับคุณและคนในบ้านจัง”
ผมตามไปช่วยเช็ดผมที่ยังชื้นหลังอาบน้ำเสร็จให้ราเชนทร์ เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลัง ราเชนทร์ที่ตอนแรกยังมองค้อนผมหน่อยๆ ตอนนี้กลายเป็นหมาเชื่องๆ ไปแล้ว หลับตาพริ้มปล่อยให้ผมช่วยดูแลอย่างพอใจ
“คุณหญิงเป็นเพื่อนสนิทกับแม่ฉัน ตั้งแต่แม่เสียเขาก็มาคอยดูแลความเรียบร้อยบ่อยๆ ญาติฉันมีเยอะก็จริง...แต่ที่มีก็ไม่ค่อยจะสนใจกันน่ะ” ราเชนทร์เอ่ยทั้งรอยยิ้มเหมือนไม่ใช่เรื่องตัวเอง เพราะเงยหน้าหลับตา เลยไม่รู้ว่าใจเขานั้นยิ้มเหมือนที่แสดงออกรึเปล่า
ผมว่าเขาก็คงไม่รู้ตัวว่าเวลาเอ่ยถึงครอบครัวทีไรมักทำเสียงสดใสกว่าทุกทีจนคนฟังรู้สึกหน่วงชอบกล
ผมคลุมผ้าบนศีรษะของเขา ลูบเปลือกตา ลูบริมฝีปากที่ยกขึ้น...ก่อนจะก้มหน้าจูบเบาๆ
“รัญ?”
ราเชนทร์ลืมตามองอย่างประหลาดใจทันที
“เล่าต่อสิครับ” ผมกลบเกลื่อนโดยการขยี้ศีรษะเต็มแรงจนเจ้าตัวต้องก้มหน้าไปโดยปริยาย ในเมื่อเขาพยายามปกปิดความอ่อนแอในใจ ผมก็จะไม่ถามเซ้าซี้ทำเป็นรู้ทัน คนทุกคนย่อมมีเขตหวงห้ามที่ไม่อยากให้ใครขุดคุ้ยอยู่แล้ว
“ถึงไหนแล้วนะ อ้อ พอคุณหญิงมาเยี่ยมบ่อยๆ จันทร์ก็มาเล่นมาค้างด้วย เด็กผู้หญิงใครๆ ก็ชอบใช่มั้ยล่ะ ทุกคนในบ้านเลยเรียกว่าคุณหนู ไม่ต้องห่วงนะรัญ เธอเป็นได้มากสุดแค่น้องสาว ฉันไม่เอาคนประเภทเดียวกันมานอนกกหรอก!”
อ้อ คนประเภทหน้ายิ้มแต่ในใจกลับกลอกสินะ!
“แล้ววันนี้พวกเขามาหาคุณเรื่องอะไรเหรอครับ”
เพราะราเชนทร์ให้เกียรติพวกเธอ ผมเลยเอ่ยถึงด้วยน้ำเสียงที่ให้ความเคารพมากขึ้น
“มาขอยืมเครื่องประดับคุณแม่ฉันน่ะ เวลาออกงานคุณหญิงสมใจชอบมายืมอยู่แล้ว แต่ก็เอามาคืนตลอด แล้วดูแลช่วยทำความสะอาดให้ด้วย ของพวกนี้ฉันไม่กล้าขายและก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว เลยเต็มใจให้ยืมเอง” ราเชนทร์อธิบายก่อนจะรีบจับข้อมือผมที่ผละออกหลังช่วยเช็ดผมให้เสร็จจนกระเซอะกระเซิงไปหมด “ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะวางแผนมาแกล้งรัญ ปกติจะนัดก่อนแต่วันนี้มากะทันหัน ส่อพิรุธอยู่แล้วฉันเลยไม่ออกไปพบทันที หึ สงสัยจะมีคนปากโป้งเข้าล่ะมั้ง”
ผมว่าราเชนทร์คงมีคำตอบอยู่แล้วว่าเป็นฝีมือใคร แหม จะเป็นใครได้ล่ะถ้าไม่ใช่เหล่าคนรับใช้แสนรักของเขา
“ฉันจัดการเอง”
“ยังไงครับ”
“ง่ายจะตาย ทำเป็นโกรธปึงปังก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรแผลงๆ แล้วล่ะ” ราเชนทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรื่องคนในบ้านนี้ฉันคุมได้ ไม่ต้องห่วงนะที่รัก จะไม่มีการเล่นละครไร้สาระแบบนี้อีกแน่นอน”
ผมมองราเชนทร์ที่รับปากอย่างมั่นใจแล้วคิดว่าเขาก็ทำได้จริงนั่นแหละ ทุกคนล้วนเชื่อฟังคุณชายทั้งนั้น แต่ประเด็นคือ...สายตาของคนในบ้านหลังนี้จะมองผมยังไง
พอนึกๆ ดูแล้วก็มีหลายคดีกับพวกเธอเหมือนกัน
ตั้งแต่ตอนคบกันครั้งก่อน ผมก็เป็นคนแรกที่ตะโกนด่าราเชนทร์ซึ่งหน้า แถมยังต่อหน้าต่อตาคนอื่นๆ
สำหรับเหล่าคนที่แค่ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ตอม ขัดใจก็ไม่กล้า การเห็นราเชนทร์โดนผมด่าแล้วสลัดทิ้ง คงเหมือนเห็นลูกชายตัวเองโดนทำร้ายจิตใจอย่างไม่เป็นธรรม บวกกับผมเป็นพวกสันโดษสุดขีด ไม่เคยเข้าหาใครก่อน มาที่บ้านราเชนทร์แต่ละครั้งก็ขลุกแต่กับเขาไม่เคยสนใจคนอื่น ยิ้มทักทายก็ไม่เคยจะมี
แถมพอมาคบกันอีกครั้ง ราเชนทร์ก็ไม่เคยค้างที่บ้านเลย
โผล่หน้ามาอีกทีดันมีรอยช้ำเลือดช้ำหนองเหมือนถูกซ้อมแสนสาหัสซะนี่
เอ่อ...ถ้ามาคิดดูในแง่พวกเธอแล้วก็น่าสงสารเหมือนกัน
มันคงเป็นความเหงา ที่กลายเป็นความฟุ้งซ่าน ผมพอรู้สึกถึงอาการต่อต้านอยู่เหมือนกัน เพราะพวกเธอเอาแต่ห้อมล้อมราเชนทร์อย่างกับแมลงตอมน้ำหวาน แต่เว้นที่รอบตัวผมยังกะเขตต้องห้าม ไม่ใช่ว่าราเชนทร์ห้ามหรอก ถ้ารู้สึกดีๆ กับผมจริงอย่างน้อยก็น่าจะมีถามไถ่บ้าง แต่ทั้งผมและพวกเธอ เราไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ
กลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่
อันที่จริงผมก็ไม่อยากสนใจหรอก ยังไงก็ถือคติต่างคนต่างอยู่อยู่แล้ว แต่จากเจอการเล่นละครฉากใหญ่เข้าไป...มันทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าการอยู่ตัวคนเดียวในสภาพแวดล้อมแบบนี้มันค่อนข้างน่าหงุดหงิด
คีรียังพอตัดขาดระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ แต่ราเชนทร์มีแค่บ้านหลังนี้ ถ้าเราจะคบกันให้นาน ยังไงผมก็ควรจะปรับตัวสักหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ให้โดนเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้ล่ะนะ
“รัญจะไปไหนน่ะ”
“คุณแต่งตัวก่อน ผมจะลงไปข้างล่าง”
“จะทิ้งฉันเหรอรัญ” นับวันเขายิ่งเหมือนลูกแหง่ ละสายตาจากผมหน่อยเดียวจะขาดใจซะให้ได้
“ขอมือ”
“รัญ...ฉันไม่ใช่หมานะ” ราเชนทร์กลอกตาประหลับประเหลือก “เอาเถอะ ถ้ารัญจะทำอะไรฉันก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว ฉันรู้ว่ารัญไม่ใช่คนงี่เง่าคิดไม่เป็นสักหน่อย”
“ก็รู้ดีนี่ งั้นอย่าลงไปจนกว่าผมจะขึ้นมานะครับ” ผมตบแก้มราเชนทร์เบาๆ กึ่งหยอกก่อนจะเดินลงบันไดไปชั้นล่างเพื่อหาคนอื่นๆ ในบ้าน ว่าจะลองเป็นเข้าหาก่อนสักหน่อยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยพูดคุยกับพวกเธอเลย แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครอยากยุ่งกับผมสักเท่าไหร่ เพราะพอลับหลังคุณชาย ก็พากันนั่งจับกลุ่มคุยอยู่ในห้องครัวโดยมีหัวหน้าแม่บ้านที่มีอายุมากสุดยืนกอดอกเหมือนเป็นหัวหอก ราวกับว่ากำลังประชุมเพลิงอยู่ยังไงยังงั้น
“ขนาดคุณหญิงยังทำไม่ได้เหรอเนี่ย” คนที่นั่งรวมตัวกันพูดคุยคล้ายแลกเปลี่ยนความเห็น
“คุณชายเราต้องโดนของแน่ๆ!”
“นั่นสิ ถึงคุณชายจะเหลวไหลบ้าง แต่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางมาก่อน!”
“เราไม่เคยขัดขวางความรักของคุณชาย แต่เรื่องคบสามคนมันเกินไปจริงๆ! ถึงจะรู้ว่าคุณหญิงสมใจกับคุณหนูสมจันทร์ไม่ใช่คนดีมาก แต่ก็ต้องดีกว่าคนหลายใจนั่นแน่ๆ!”
“ถึงคุณหนูสมจันทร์จะวู่วามผิดแผนไปหน่อย แต่คนนั้นก็ร้ายจริงๆ ถึงดึงความสนใจคุณชายไปได้”
“นึกแล้วก็เจ็บแทนคุณชายเหลือเกิน”
“ต้องมีสัมพันธ์กับคนที่คบพร้อมกันกับอีกคน จะเจ็บปวดขนาดไหนนะ”
ผิดจากที่คิดซะที่ไหน
ผมยืนหลบออกมาหน่อยระหว่างแอบฟังเสียงพูดที่ไม่เบาของพวกเธอ และพวกเขาที่จับกลุ่มไม่พูดจาหน้าเคร่งเครียด คนรับใช้ชายในบ้านนี้มีไม่เยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นแรงงานอย่างคนขับรถ พ่อครัว และคนสวน นับดูแล้วมีร่วมกว่าสิบชีวิตได้ ดูเหมือนจะรวมมาทั้งบ้านเลยมั้งเนี่ย
“เอาล่ะทุกคน” ในที่สุดแม่บ้านที่อายุมากสุดก็ขัดขึ้น “ระดมสมองกันก่อนดีกว่าว่าเราจะติดต่อใครให้มาช่วยดามหัวใจคุณชายดี ตอนนี้รายชื่อที่เหลือก็มีคุณหนูสมรัตน์ คุณหนูสมเหลือ คุณหนูสมหรู ส่วนฝ่ายชายก็มีคุณสมชายกับสมพอที่เข้าท่าหน่อย คนอื่นไม่ไหว เจ้าชู้เกินไป ไม่เหมาะกับคุณชายของเราหรอก”
“ยังไงฉันก็อยากให้คุณชายคบกับผู้หญิงมากกว่า ดูสมกันและน่าจะรักยืนยาวกว่าเพศเดียวกันเป็นไหนๆ”
“แต่ก็ต้องดูความต้องการของคุณชายเป็นหลักนะ อีกอย่างคุณหนูสมจันทร์อยู่กับคุณชายมาตั้งนานก็ไม่เห็นคุณชายจะหวั่นไหวเลย ลองเปลี่ยนเพศดีมั้ย”
“งั้นก็คุณสมชายกับ...คุณสมพอสินะ”
นั่นสิ...พอได้แล้วมั้ง
“ทุกคนอย่าลืมนะว่าคุณหนูสมจันทร์เห็นคุณชายแต่เด็ก อาจจะรู้จักกันดีเกินเลยไม่รู้สึกอะไรก็ได้ ยังไงฉันก็ยังยืนยันว่าจะลองทาบทามผู้หญิงจากตระกูล...”
นี่มันเป็นวาระแห่งชาติรึไงเนี่ย! ถึงจะพอเดาว่าพวกเธอเป็นคนเรียกสองแม่ลูกมาเล่นละครหวังทำให้ผมเป็นตัวร้าย อย่างที่ถูกมองให้เป็น แต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะจับกลุ่มกันจริงจังขนาดนี้!!
“หรือเราจะลองเรียกอาจารย์สมยันต์มาดี เห็นว่าเก่งเรื่องเวทมนตร์คาถา เรื่องมนตร์ดำอะไรก็เชี่ยวชาญ”
“ไอเดียนี้เข้าท่า! คุณชายหลงคนคนนั้นหัวปักหัวปำ ขนาดมีมือที่สามมาเอี่ยวก็ยังยอมลงให้ คุณชายไม่ใช่คนแบบนั้นเลย!”
“นั่นสิ คุณชายแสนน่ารักคนนั้นของเราจะทนได้ยังไง นิสัยอย่างคุณชายถ้าได้อะไรก็ต้องได้ พวกเราก็รู้ดี เรื่องแบ่งของชอบของสำคัญให้คนอื่นเนี่ยไม่มีทาง!”
“งั้นตกลงตามนี้ เราจะเรียกอาจารย์สมยันต์มาก่อน ถ้าไม่ได้ผลค่อยมาดูกันอีกทีว่าจะเรียกคุณหนูหรือคุณชายจากไหนมาดูตัวต่อ”
“ตกลง!”
...อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เกิดมาเพิ่งเคยโดนกล่าวหาว่าเล่นมนตร์ดำก็วันนี้เนี่ยล่ะ!
เรื่องมันลุกลามกว่าที่ผมคิดมากๆ เลยนะเนี่ย จะก้าวเข้าไปชวนคุยตอนนี้ก็ไม่ถูกจังหวะ เผลอๆ จะโดนมองไม่ดีว่าแอบฟังมากกว่า แม้ว่า...ผมจะแอบฟังจริงๆ ก็เถอะ
พอเห็นแต่ละคนเริ่มสรุปกันลงตัวผมเลยรีบถอย ขึ้นบันไดไปยืนหลบแถวหน้าห้องราเชนทร์แต่ยังไม่เปิดประตูเข้าไป
มีบางอย่างติดใจสงสัยอยู่อย่าง
พวกเธอรู้ได้ไงว่าราเชนทร์กับผมคบแบบสามคน ทั้งที่เวลาเรามาที่บ้านก็มาแค่สองคนตลอด และราเชนทร์ไม่เคยพูดถึงคีรีแม้แต่น้อย!?
และไอ้ปฏิกิริยาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าก็เพิ่งเป็นวันนี้ซะด้วยสิ เมื่อวันก่อนที่ราเชนทร์พามา แม้จะเว้นระยะห่างอยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับจงเกลียดจงชังขนาดนี้
แสดงว่าเพิ่งรู้ในเร็วๆ นี้สินะ!?
(( รัญ... ))
เสียงคีรีค่อนข้างเครียดทีเดียวตอนผมโทรหา
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”
(( เอ่อ...เธอคงมีธุระ พูดของเธอมาก่อนเถอะ ))
“ผมอยากให้คุณมากินข้าวเย็นที่บ้านของราเชนทร์ครับ” ผมเอ่ยแม้จะค่อนข้างเกรงใจคีรีอยู่บ้าง กลัวเขาจะนึกน้อยอกน้อยใจไปซะก่อน
(( ได้ ))
แต่อีกฝ่ายดันตอบรับทันทีซะงั้น
ผมเลยนิ่งเงียบ รอฟังว่าทางเขามีเรื่องอะไรกันแน่ถึงยอมให้ขนาดนี้
(( รัญ...ฉันขอโทษนะ ))
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
(( ดูเหมือนธาราธารเอาเรื่องของเราไปบอกกับคนที่บ้านของราเชนทร์...แต่เขาไม่ได้กระจายข่าวไปทั่วหรอก เขากลัวว่าฉันและบริษัทจะเสียหาย ก็เลยแค่พูดกับกลุ่มเล็กๆ เพื่อจงใจบีบพวกเราเท่านั้น ))
“...อ้อ....” ผมไม่รู้จะหาคำตอบรับไหนดีกว่านั้นอีกแล้ว น่าแปลกที่ผมไม่ยักประหลาดใจ
รับปากจะไม่ยุ่งกับผมก็ไปหาภาวิน รับปากจะไม่ยุ่งกับพวกเราก็ไปหาคนอื่นต่อแล้วใส่ไฟ
ซอกแซกเก่งสมเป็นนักธุรกิจจริงๆ
(( รัญ ))
“สายตาคนในบ้านหลังนี้เห็นผมเป็นมารร้ายที่หลอกราเชนทร์มาควบสองกับคุณไปแล้ว”
(( ฉันขอโทษ... ))
“คุณบอกว่าจะจัดการกับธาราธาร สองครั้งแล้วนะครับที่บอกว่าทำได้”
(( ฉันขอโทษ... ))
ฟังเสียงสำนึกผิดขนาดนั้นผมก็พยายามข่มอารมณ์ รู้ดีว่าพาลใส่คีรีไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น เรื่องครอบครัวจัดการยาก อย่าว่าแต่ใครเลย ตัวเองผมเองกับพ่อกับแม่ยังไม่กล้าจะกลับไปหาด้วยซ้ำ แล้วจะบังคับคนอื่นให้ทำตามใจสั่งได้ยังไง
“ผมอยากให้คุณสงบศึกกับราเชนทร์ อย่างน้อยก็ในบ้านหลังนี้”
(( … ))
“คุณต้องแก้ภาพลักษณ์ของผมว่าพวกเราตกลงคบกันด้วยความเต็มใจทั้งสามฝ่าย”
(( ตกลง ))
“เตรียมชุดมาด้วยนะครับ คืนนี้พวกเราคงค้างที่นี่กัน”
คีรีอึกอักไปครู่ใหญ่ แต่เพราะเห็นว่าปัญหามาจากทางตัวเอง ก็เลยยอมรับปาก
(( ได้ ฉันจะให้เลขาเตรียมไว้ และฉันจะกลับเร็วกว่าปกติ ))
“ไม่ต้องหรอกครับ มันมีพิรุธไป จะโดนจับผิดเปล่าๆ” ผมแย้ง ก่อนจะผ่อนน้ำเสียงลงหน่อย ถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ป่านนี้ท่านประธานคงนั่งไม่ติด ทำหน้าหงอยซึมอยู่แน่ “คีรี ผมไม่โกรธคุณหรอกนะครับ”
(( รัญ... ))
“แต่ผมโกรธธาราธารมาก แค่นี้นะครับ”
ผมโกรธจริงๆ นะเนี่ย
ทั้งโมโหและไม่เข้าใจว่าเขาจะตามจองล้างจองผลาญกันทำไม หวงพี่ชายมาก? แต่ก่อนหน้านี้คีรีเคยมีแฟนก็ไม่เห็นจะเป็นปัญหา หรือเพราะคีรีเปิดตัวนึกจริงจัง? ในเมื่อเจ้าตัวไม่เดือดร้อนแล้วจะวิ่งพล่านทำไม อยากรู้ชะมัดว่าสิ่งที่ตะขิดตะขวงใจให้ธาราธารต่อต้าน เพราะผมเป็นบาร์เทนเดอร์ หรือเพราะผมคบสามคนกันแน่
สงสัยเป็นบ้าถ้าผมสามารถทำประโยชน์ทางธุรกิจกับคีรีได้ เขาจะยังขัดขวางแบบนี้มั้ย!?
ผมเปิดประตูเข้าไปหาราเชนทร์ที่ยืนส่องกระจกดูรอยจิกเล็บ ให้เวลาแต่งตัวตั้งนานแต่ยังสวมแค่กางเกงตัวเดียวเหมือนเดิม...
“รัญ” ราเชนทร์หันมายิ้มร่า “ทายาให้หน่อยสิ”
ที่แท้ก็รออ้อนอยู่นี่เอง
ผมส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วรับยามาช่วยทาให้ตามคำขอร้อง ไอ้คุณชายนี่มันน่าหมั่นไส้แต่ก็น่าเอ็นดู ผมมองรอยจิกเล็บแล้วก็แอบแปลกใจเพราะมันลึกกว่าที่คิด ผิวของเขาบอบบางสมกับที่โดนทะนุถนอมอย่างดี ไม่เคยใช้แรงงาน ไม่เคยหักโหมร่างกายมาก่อน ถ้าเปลี่ยนเป็นคีรีโดนข่วนแค่นี้คงไม่รู้สึก
ราเชนทร์ฉวยโอกาสที่ผมก้มหน้าก้มตาสนใจกับแผลกอดหมับราวเล็งจังหวะอยู่แล้ว
“เย็นนี้คีรีจะมาทานข้าวด้วยกันที่นี่นะครับ” แต่ผมเองก็ใช่ว่าจะยอมให้ลวนลามง่ายๆ พอพูดประโยคเด็ดออกไป ราเชนทร์ที่กำลังก้มหน้าจะจูบปากก็ผงะทันควัน
“มาทำไม”
ผมเล่าเรื่องที่ไปได้ยินมาจากโรงครัวให้ราเชนทร์ฟัง เล่าไปไอ้บ้านี่ก็ขำไป ไม่ยักจะหัวเสียทั้งที่โดนเข้าใจผิดว่าโดนมนตร์ดำ แถมยังวางแผนจับคู่ให้กับสารพัดสมทั้งหลายเพื่อความเหมาะสม
“ฉันคงจะโดนรัญทำของใส่เข้าจริงๆ ล่ะมั้ง”
“เดี๋ยวผมถีบให้”
“ล้อเล่นน่า...” ราเชนทร์ยิ้มยียวน “ฉันว่าตลกดีออก ปล่อยเป็นแบบนี้สักพักก็ไม่เป็นไรมั้ง ถือว่าสนุกๆ ขำๆ ไง”
“ผมไม่สนุกด้วยนะ” ผมถลึงตาใส่ ช่างเป็นคนไม่รู้ร้อนหนาวอะไรกับเขาเลย แต่พอได้ยินเสียงราเชนทร์หัวเราะไม่รู้ทำผมถึงเบาใจขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้นึกเคืองจนแทบจุกอก หลังคุยกับคนจริงจังอย่างคีรีก็ทำเอาพลอยเครียดไปด้วยจนหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไม่อยากเจออาจารย์สมยันต์เหรอ”
“เดี๋ยวผมทำยันต์แปะหน้าผากคุณให้เอามั้ย”
“แน่ะ รัญรู้จักล้อเล่นซะด้วย”
บางครั้งไอ้ความขี้เล่นไม่รู้กาลเทศะแสนเอาแต่ใจของราเชนทร์ก็ทำผมฉุนแทบบ้า แต่บางครั้งก็ทำให้เผลอยิ้มออกมาบ้างเหมือนกัน
“ผมอยากให้คีรีมาให้คนในบ้านเห็นว่าความสัมพันธ์เราเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าผมเป็นพวกเจ้าชู้หลอกตกคุณกับคีรีให้เจ็บปวดใจสักหน่อย”
“รัญเป็นพวกไม่ชอบพูดมากแต่ทำเลยนี่เนอะ” ราเชนทร์เอามือซ้อนหลังท้ายทอย ทิ้งตัวนอนราบกับเตียงดูผ่อนคลาย “แต่ฉันไม่อยากให้ไอ้แว่นมาที่บ้านเลยอ่ะ...รัญจ๋า”
“คุณกับคีรีต้องดีกัน”
“รัญโทรไปบอกหมอนั่นก่อนแล้วค่อยมาบอกฉันล่ะสิ” ราเชนทร์มองอย่างรู้ทัน ผมเล่นชิงลงมือก่อนแบบนี้เขาอิดออดปฏิเสธทำอ้อมค้อมยังไงก็เสียเวลาเปล่า “ก็ได้ๆ นี่เพราะไม่อยากให้รัญลำบากใจหรอกนะ ความจริงฉันไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาเท่าไหร่ ให้พวกเขาทำตามใจไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถอดใจเองแหละ ขำๆ น่า”
แหงสิ เขาเป็นที่รัก ยังไงก็ไม่เสียหายแถมโดนเอาอกเอาใจเหมือนเดิม แต่คนที่โดนลอบแทงข้างหลังมันผมนี่!
“ไหนบอกจะไม่ให้ผมต้องเจอฉากเล่นละครอีกไง”
“โอ๊ะ ฉันลืม” ราเชนทร์ยิ้มก่อนจะดึงแขนผมให้ลงไปนอนข้างๆ กัน “ไม่ต้องคิดมากหรอกที่รัก ฉันบอกแล้วไงจะปกป้องนายเอง ต่อให้โดนเป่าหูดึงคนอื่นมาเกี่ยว ถ้าเห็นว่าฉันยังเกาะติดทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ ก็ไม่มีใครทำอะไรได้อยู่ดี”
ผมมองราเชนทร์ที่พูดอย่างมั่นใจแล้วลอบหมั่นไส้
“ใครจะกล้า?”
“ผมนี่แหละกล้า อยากเห็นผมกล้ามั้ยล่ะ”
พอเห็นผมทำหน้าเอาเรื่องขึ้นมาราเชนทร์ก็รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที
“สรุปแล้ววันนี่ไอ้แว่นต้องค้างที่นี่ด้วยเหรอ แล้วนอนที่ไหน”
“ก็ต้องนอนด้วยกันหมดสิครับ”
“...ฉันไม่ให้มันเข้าห้องส่วนตัวหรอกนะ” ราเชนทร์แยกเขี้ยว ส่วนผมนึกครึ้มอกครึ้มใจ เป็นแบบนี้ก็ดี เผื่อพวกเขาจะเปิดใจและสนิทกันมากขึ้น ไม่ต้องมายึกๆ ยักๆ กั๊กท่าทีให้คนกลางอย่างผมปวดกบาล
“ห้องนี้มีผ้าห่มผืนเดียวพอดีนี่ครับ” ผมทาบมือกับแก้มราเชนทร์พลางยื่นหน้าไปใกล้ ทำทีเหมือนจะจูบแต่ไม่จูบ ริมฝีปากเฉียดไปมาจนอีกฝ่ายลมหายใจขาดห้วงเป็นพักๆ “ผ้าห่มที่คุณชอบ เหมาะจะลองทำกันพอดี”
ราเชนทร์มองผมตาแทบไม่กะพริบ
“มีเซ็กซ์กันจนหลับ ตื่นมาก็กินอาหารอร่อยๆ ที่บ้านของคุณ...ไม่ดีเหรอครับ”
“งั้นเรามาลองมุดโปงกันดูมั้ย” ราเชนทร์เอ่ยเสียงเบาหวิวพอกัน มือลูบบั้นท้ายผมเป็นนัย แต่จากคำพูดแสดงว่าเลิกคิดเล็กคิดน้อยเรื่องให้คีรีเข้าห้องแล้ว
ภารกิจเสร็จสิ้น ผมตบแก้มราเชนทร์แรงๆ เรียกสติ เล่นเอาเจ้าตัวสะดุ้งโหยง อารมณ์พิศวาสกระเจิดกระเจิง “แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยครับ”
ผมลุกจากเตียงมายืนห่างๆ เว้นระยะเพื่อความปลอดภัย
“ฉันไม่แปลกใจแล้วล่ะที่โดนเข้าใจผิดว่ารัญใช้มนตร์ดำ” ราเชนทร์พึมพำมองผมที่กลับไปทำหน้าเย็นชาอีกครั้ง “ขนาดฉันยังนึกว่าโดนนายเล่นของเลย”
ผมยิ้ม
“งั้นคืนนี้คุณก็ ‘เล่นผม’ ให้ดีๆ แล้วกัน”
ราเชนทร์หัวเราะลั่น ตบเข่าฉาดอย่างชอบอกชอบใจ
“ฉันรักนายจริงๆ ให้ตาย”
--------------------------------------
คิดถึงสม Family กันมั้ยคะ รอบนี้ยกขบวนมาเพียบ มาแต่ชื่อนะคะ เลยออกมาแบบฮาเต็มที่ 5555
ใครถือป้าย#ทีมคีรี รอตอนหน้าได้เลยค่ะ ท่านประธานจะมาพร้อมฉากผ้าห่มในตำนาน! :hao7:
เพจนักเขียนที่เฮฮากับการตั้งชื่อเหล่าสมเป็นยิ่งนัก
-
คุณพระช่วยยยยพวกสมนี่มันมากันหมดทั้งตระกูลเลยใช่ไหมมมม ดีใจที่ตอนหน้าคีรีจะได้มีบทเด่นกับเค้าสักทีทุกทีมีแต่ราเชนที่มีบทเด่นแถมได้สดกับรัญด้วยเกลียดรัญก็ตรงที่ทำอะไรไม่แฟร์คบ3คนก็ควรจะแฟร์ๆซินี่งุบงิบกับราเชนแค่2คนแล้วพ่อคีรีขันของเราละ :m16: :m31: :fire:
-
นี่ตระกูลสมมันเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย. :laugh: เล่นของจริงๆ คราวก่อนก็ขรุขระ กับบางเฉียบไงคราวนี้ก็ของดีเหมือนกันนะ ผ้าห่มไงล่ะ น้องรัญเจ๋งมาก
ส่วรยัยธาราธารนิสัยตุ๊ดมากค่ะ ชิ
-
ในใจของรัญมีแต่ความกังวล คงคบกันได้ถึงสามเดือนนะ
-
:katai2-1: :katai3:
-
ขุ่นพระ!! ช่างคั้งชื่อตระกูลสมได้เหมาะสมจริงๆ ยกกันมาทั้ง คุณหนูสมหรู คุณชายสมพอ อาจารย์สมยันต์ เดี๋ยว!!! แค่ชื่อก็ฮาแล้วว ขำชื่อจนอ่านต่อเนื่องไม่ได้ เพราะหยุดหัวเราะเป็นพักๆ 5555
-
ธารขี้เฉือกจัง เอาผัวสักคนมั้ยคะะ
-
ชอบจัง สารพัดสม
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว. ผีผ้าห่มจะดุมั้ยนะ :hao7:
-
รัญต้องรับศึกกี่ทางเนี่ย
-
รอฉากผ้าห่มค่ะ 55555555555555
จะล่มหรือจะรอด
-
แหม่ เข้าใจตั้งชื่อ
-
แต่ละชื่อ...55555555555555555
อยากเดินไปบอกธาราธารดังๆว่า ช่วยไม่เสือกทีนะ เห้อมมม
-
เบ้ปากมองบนให้กับความเยอะของยายหม่อมแม่กับ... แม้แต่ชื่อก็ไม่คิดจะจำ แม่ผู้หญิงแกล้งตกน้ำด้วยนะคะ
อยากบอกพวกนางจังเลยค่ะ หวายยย อย่าลืมเก็บเศษหน้ากลับบ้านด้วยนะคะ /ฮึว์
ว่าแต่ บทคนใช้นี่มันก็โคตรละครเลยค่ะ /ชอบๆ จับกลุ่มนินทาเนี่ย ก๊าก น้องรัญเอาใจป้าไปค่ะลูก ทำดีแล้ว แกร่งเข้าไว้
เชิดค่ะ!!
-
#ทีมคิรีลงชื่อค่าา :hao7:
-
รออออออตอนหน้าเลยยยย
คีรีคงเล่นละคนได่มะมีปัญหา
แต่เชื้อราหละ จะทำได้ไม๊เนี่ย
-
ครอบครัวสมนี่มาที่เอาฮาเลย :laugh:
-
ราคีสู้ๆ :hao7:
-
สมสปีชี่ย์ จ้าาา ครอบคลุมหลายวงการยันไสยศาสตร์ก็มี ยอมแล้ววว
-
ฉากผ้าห่มในตำนาน จะชุ่มน้ำเพราะพายุซัดกรำหน่ำน้ำแตกกระจายหรือเพราะเรือล่มปากอ่าว อิอิ
-
ไรท์ สุดยอด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตระกูลสม......นี่ลูกหลานเยอะ มากมายจริงๆ
คนใช้ในบ้าน ก็แสนจะ......รู้จักไปหมดทุู้กกกกก คน
ยังกะนายทะเบียนที่เขต
ราเชนทร์ ดูๆไปก็น่ารักนะ รักรัญ จริงจัง :mew1:
ธาราธาร นี่ก็ช่างไม่ยอมจบ
ต้องเจอบทสั่งสอนจริงๆจากรัญละม้าง:z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาทุกสมจริง ๆ ขำดีจริง ๆ แต่เศร้าเนอะไม่ได้ออกมาทุกคน แต่สมยันต์นี่คิดได้ไงเนี่ย ชื่อน่าเกลียดจริง ๆ สมพอ นี่คือชื่อคนเรอะ :mew4: แต่น้องของคีรีนี่ชักน่ารำคาญแฮะ :katai3:
-
ธารนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆเลย :fire: เดี้ยวปั๊ดให้ได้สามีเป็นตระกูลสมๆ ซะเลย :3125: :angry2:
-
สนุกมากเลยค่ะ ติดทุกเรื่องของคุณเลย รออ่านนะคะ
-
รัญอ่อยขั้นสูง :hao7:
-
ธาราธารนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆ จัดให้ซักชุดดีไหมรัญ
-
เกลียดตระกูลสมมาก จากจะเครียดกลายเป็นหัวเราะ 5555555555555555
-
อื้อหือออออ เล่นผม ให้เยอะๆ
-
:pig4: :pig4:
-
สมต่างๆ นี่เหใือนเป็น signature ของคุณคนเขียนเลยเนอะ ชอบบ 5555555555
จริงๆ กับคนที่ไม่เข้าใจก็ไม่น่าแปลกหรอกที่จะห่วงคุณหนูเชนของบ่าวทั้งหลายขนาดนี้
ลุ้นให้คีรีกับเจ้าเชนไม่ต่อยกันตอนมีอะไรกันสว่างๆก็พอละตอนนี้ 555555
-
ขำชื่อสมพอมาก
รู้สึกถึงความพอเพียง 55555
สนุกมากค่ะ รอตอนหน้า ผ้าห่มในตำนาน!
-
แอร๊ยยย รอฉากผ้าห่มของท่านประธานค่าาา โบกป้ายไฟทีมคีรีรัวๆ
-
รอดูคนเล่นของ....อิอิ :-[
เรื่องนี้ตัวละครสมทบมากันจนหมดพจนานุกรมแน่ๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:hao7: :katai3: :katai2-1:
-
ตอนที่ 18 : ใต้ผ้าห่ม
เย็นวันนั้นคีรีขับรถบีเอ็มสีขาวเข้ามาเทียบหน้าบ้าน เดินเข้ามาด้วยท่วงท่าประหนึ่งท่านประธานมาติดต่อเจรจาธุรกิจ ผมเห็นเขาปั้นหน้าจริงจังขนาดนั้นก็นึกขำๆ ลากราเชนทร์ไปยืนต้อนรับ กลัวว่าเหล่าขบวนการปกป้องคุณชายจะเอาเกลือมาสาดใส่ซะก่อนเพราะคิดว่าคีรีเป็นศัตรูหัวใจแสนร้ายกาจ ร่วมมือกับผมในการย่ำยีหัวใจน้อยๆ คุณชายของพวกเธอ
“ยิ้มให้กันหน่อยสิครับ” ผมกระซิบบอกทั้งคู่ ทางคีรีไม่ค่อยชอบที่ต้องมาเยือนถิ่นคู่กัด ราเชนทร์เองก็ไม่อยากจะต้อนรับสักเท่าไหร่ สองคนนี้นี่...เป็นคนดึงผมมาร่วมวงเองนะเฮ้ย จะให้ผมดูเป็นคนผิดได้ยังไงล่ะ!
ผมแอบเหยียบเท้าพวกเขาเบาๆ เป็นการเตือนสติ เพราะเหล่าแม่บ้านเล่นยกพลออกมาดูน้ำหน้า เอ่อ...ดูหน้าคีรีกันหมดบ้าน
“ไง สหาย” ราเชนทร์ถนัดยิ้มอยู่แล้ว เขาทำได้ดีไร้ที่ติแม้จะแอบคิ้วกระตุกหน่อยๆ
“ไง...สบายดีนะ”
ผมอยากจะกุมขมับ สบายดีอะไรของคีรีเนี่ยพวกเราเพิ่งแยกกันตอนเช้า ไม่ใช่คู่ค้าที่นานๆ เจอกันทีสักหน่อย!
“ไปข้างในเถอะครับ” ผมจับมือทั้งสองคน เอ่อ...ดูเป็นคนหลายใจชะมัด แล้วทำไมพวกแม่บ้านต้องมองด้วยสายตาอย่างกับผมทำความผิดร้ายแรงขนาดนั้นด้วย หรือจะให้คีรีกับราเชนทร์จับมือกันเองไปเลยดี
อย่าดีกว่า...กลัวพวกเธอจะคิดแผลงๆ หาทางสลัดผมทิ้งแล้วให้พวกเขาคู่กันเพราะท่านประธานคนนี้มีทรัพย์สินให้ราเชนทร์ถลุงได้อีกหลายชาติ ยังไงคนรวยก็ดีกว่าคนไม่มีอะไรเลยอย่างผมอยู่แล้ว เฮ้อ...
แม้ผมจะพอทำใจอยู่แล้วว่าในสายตาคนนอกมักมองที่รูปลักษณ์ฐานะเป็นอย่างแรก แต่ก็อดเซ็งไม่ได้เมื่อช่วงนี้ชักจะถูกเปรียบเทียบบ่อยเกินไปแล้ว
“รัญ...” ราเชนทร์หันมาจับมือผมแน่น
“อย่าคิดมากนะ” คีรีก็บีบมือเบาๆ ก้มหน้ากระซิบปลอบผมเกือบจะพร้อมๆ กันแถมยังเดินในจังหวะที่ต่างรอกันไม่ทิ้งช่วงโดยไม่ต้องให้ผมนำก่อน พวกเขาดูสมัครสมานสามัคคีกันมากจนพวกแม่บ้านยังยกมือทาบอกอย่างตกใจ
อย่าลืมสิว่าพวกเขาสองคนมาตกหลุมเดียวกันได้ยังไง
ก็เพราะผมไม่ใช่เหรอ
ตอนพวกเราเดินมาถึงห้องอาหาร โต๊ะตัวยาวก็ทำเอาคีรีแอบตกใจเพราะทั้งบ้านมีแค่แค่พวกเราสามคนนั่งประจำที่ แค่นึกว่าปกติมีแค่ราเชนทร์นั่งหัวโต๊ะคนเดียวก็เหงาแล้ว ถึงว่าชอบออกไปคิงส์คลับหาความสำเริงสำราญ ยังไงก็ตามเพราะราเชนทร์กำชับไว้ว่าจะมีคนมาค้าง พ่อครัวเลยแสดงฝีมือเต็มที่ เมื่อเช้าผมกินอาหารตะวันตกไปแล้วเลยขอให้เป็นอาหารไทยบ้าง ไม่รู้ไปพลิกตำราที่ไหนรึเปล่า ถึงได้กลายเป็นมื้อที่ปนระหว่างตะวันตกกับตะวันออกซะได้
เหล่าแม่บ้านช่วยเข้ามาจัดโต๊ะจัดผ้ากันเปื้อนให้คุณชายโดยทิ้งให้ผมกับคีรีทำกันเอง พวกเธอตั้งใจจะตักกับข้าวให้ด้วยซ้ำ แต่ราเชนทร์รีบบอกให้ถอยไปก่อนเพราะจะจู๋จี๋กับผม
...แล้วดูสายตาเหล่านั้นสิ มองอย่างกับว่าคุณชายเสียสติไปแล้วที่คิดจะพลอดรักกับผมโดยมีส่วนเกินอย่างคีรี
พวกเขาคงจะจินตนาการไม่ออกล่ะมั้งว่าคบกันสามคนจะเป็นยังไง
หรือไม่ก็กลัวว่าคุณชายจะโดนเอาเปรียบ
แต่ผมยุติธรรมขนาดไหนก็ทำเหมือนเดิม ช่วยตักกับข้าวให้ราเชนทร์กับคีรีแต่ของที่พวกเขาชอบโดยไม่ต้องบอก ไม่มีการลำเอียงให้พวกแม่บ้านมีโอกาสได้เก็บไปนินทาลับหลัง สองหนุ่มก็ให้ความร่วมมือดี หาหัวข้อมาคุยไม่ให้บรรยากาศเงียบเหงา
“วันนี้รัญว่ายน้ำได้มั้ย”
“ลอยตัวไม่ได้ แต่เหมือนจะข่มความกลัวได้มากขึ้นแล้ว”
ครับ หัวข้อเรื่องผมนั่นแหละ
“ข่มความกลัว?”
ราเชนทร์หันมายิ้มให้ คงจะนึกถึงตอนที่ผมทิ้งตัวลงน้ำเรียกร้องความสนใจ โทษเถอะ ผมไม่ได้ทำเพราะหึงสักหน่อย อย่ามามองด้วยสายตาวาวระยับขนาดนั้นจะได้มั้ย
“ใช่ วันนี้มีเรื่องตลกน่ะ”
“หืม เล่าหน่อยสิ” คีรีก็พลอยสนอกสนใจไปด้วย ทุกอย่างค่อนข้างเป็นธรรมชาติ พวกเขาคุยกันสนิทสนมราวกับสหายที่คบมานาน แต่โทษเถอะ ก็แค่เรื่องนินทาผมเท่านั้นแหละที่เข้ากันได้ดีขนาดนี้
“ก็วันนี้มีผู้หญิงมาหาฉัน...ฉันคิดกับเธอแค่น้องสาวน่ะนะ แบบว่ารู้เนื้อแท้กันมานาน เรื่องเล่นละครทำเนียนน่ะถนัดนัก”
”อ้อ...” คีรีครางยาวๆ ในลำคอ ไม่บอกก็รู้ว่าในใจคงคิดว่าเหมือนใครแถวนี้แน่นอน
“แล้วทีนี้เธอก็มาทำทีว่าถูกรัญลากตกน้ำ ร้องขอให้ช่วย” ราเชนทร์กลั้นขำ “ใส่ร้ายคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น ตลกชะมัด”
ผมเหลือบมองเหล่าแม่บ้านที่พยายามยืนกุมมืออย่างสงบเสงี่ยม แต่ก้มหน้าอับอายที่โดนคุณชายมองเป็นเรื่องตลก แต่พวกเธอก็พลาดเองจริงๆ นั่นแหละ
“แล้วที่บอกว่ารัญข่มความกลัวได้ล่ะ หมายความว่าไง”
“ก็รัญหึงฉัน”
“ผมเปล่า” ผมแย้งขึ้นมาระหว่างแกะเปลือกกุ้งให้ราเชนทร์กับคีรีคนละตัว “ผมแค่หงุดหงิดที่คุณไม่ช่วยแก้ต่างเฉยๆ”
“รัญหึงฉันก็เลยทิ้งตัวลงน้ำเอาดื้อๆ ไอ้เราก็ตกใจแทบแย่วิ่งกระโจนลงไปช่วยสุดฤทธิ์ ที่ไหนได้...ไม่ยักจะตัวสั่นสักนิดเดียว แถมยังกระซิบขู่อีก”
“ผมไม่ได้ขู่...” ผมรีบแย้ง กลัวพวกแม่บ้านจะเข้าใจผิด ก่อนจะเอ่ยขอบคุณคีรีเบาๆ ที่ช่วยแกะปลามาใส่ในจานของผม ราเชนทร์เห็นอย่างนั้นก็ช่วยรินน้ำเติมให้ไม่ยอมน้อยหน้า แถมยังขยับถ้วยน้ำจิ้มให้อีก โคตรเป็นภาพหายากเลย
“พอฉันเปิดโปงเท่านั้นแหละ แจ็คพอตแตก รีบวิ่งกลับบ้านแทบไม่ทัน” ราเชนทร์เล่าต่ออย่างราบรื่น เหมือนเมื่อครู่ทำไปโดยไม่ทันคิด แค่เห็นคีรีทำเลยอยากทำคะแนนบ้างเท่านั้นทั้งที่ไม่เคยจะบริการใครมาก่อน “ไอ้เราก็นึกว่าดีขึ้น แต่พอพาไปกลางสระก็กลับมาตัวแข็งเหมือนเดิม เกร็งขนาดนั้นจะลอยตัวได้ยังไง แต่พอให้ลองดำน้ำเอง ก็พอไหวแล้วนะ”
“จริงเหรอหรัญญ์”
“ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ วันนี้ต้องขอบคุณสองแม่ลูกที่ทำให้ผมเอาชนะอาการกลัวน้ำได้มากขึ้น ก่อนหน้านั้นแค่เอาหน้าจมน้ำนับนึกถึงสิบเล่นเอาน้ำตาจะไหล แต่พอลองทำอีกครั้งกลับนับเลขได้ง่ายๆ ถึงจะหวาดๆ อยู่บ้างก็ไม่ได้หนักเท่าเดิมแล้ว
เพราะพอทำได้ครั้งหนึ่งด้วยเหตุผลไร้สาระ ลึกๆ ในใจก็คิดว่าไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
“งั้นก็ดีไป” คีรียิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น ผมเลยยิ้มตอบไม่รู้ตัว ตอนแรกนึกว่าเขาจะโกรธที่มีคนมาแกล้งผม แต่พอราเชนทร์เล่าเป็นเรื่องตลกตบท้ายด้วยผลพลอยได้อย่างนี้ ก็เลยกลายเป็นเรื่องขำขันประจำวันไปจริงๆ ซะงั้น
“แล้ววันนี้คุณเป็นไงบ้างครับ”
“ก็มีโทรไปคุยกับธาราธารนิดหน่อย”
บรรดาแม่บ้านแอบสะดุ้งเฮือก ผมสะกิดขาคีรีเบาๆ ใต้โต๊ะ
“เขายังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของเราเท่าไหร่ เหมือนจงใจหาทางใส่ร้ายให้เราแตกคอกันเอง ฉันพยายามอธิบายแล้วก็ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวนัก”
ผมสะกิดขาราเชนทร์ต่อ
“พวกได้ยินได้ฟังจากปากคนอื่นแล้วคิดเองก็แบบนี้ ถ้ามาเห็นด้วยตัวเองคงเข้าใจไปนานแล้ว เนอะรัญ”
“ครับ”
โชคดีชะมัดที่แฟนผมทั้งคู่เป็นพวกหัวไว ต่อประโยคกันได้เป๊ะๆ เล่นละครดีกว่าสองแม่ลูกเมื่อบ่ายเป็นไหนๆ แม้ใต้โต๊ะจะแอบเหยียบขากันเองก็ตาม...เฮ้ ถึงผมไม่เห็นแต่รู้สึกถึงขาที่แอบตีกันนะเฮ้ย!
“ดูเหมือนธาราธารจะอยากให้ผมเลือกคบคนใดคนหนึ่งนะครับ และเขาคงอยากให้ผมเลือกราเชนทร์มากกว่า”
“คนที่คบกันมันพวกเราไม่ใช่ไอ้ธาราธารนั่นสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจ ขืนรัญคบกับฉันคนเดียวก็ไปไม่รอดน่ะสิ หาเรื่องให้ฉันโดนทิ้งชัดๆ!”
“จำได้เลยว่าตอนนั้นนายทำตัวโทรมขนาดไหน” คีรีเสริม ทำเอาราเชนทร์ยิ้มเหี้ยม เตะขาข้ามเก้าอี้เฉียดมาโดนผมด้วย “หนวดเคราไม่ตัด น้ำไม่อาบ ดื่มแต่เหล้า”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมถามประหลาดใจ เรื่องนี้เพิ่งได้ยินครั้งแรก ต่อหน้าผมเขาเอาแต่ทำตัวดูดีให้เห็นเสมอ เรื่องสิ้นหวังตีหน้าเศร้าอย่าหวังซะให้ยาก
“คนบางคนตอนโดนรัญทิ้งก็กลับมาซมซานพอกัน เห็นว่าทำงานจนไม่หลับไม่นอนเลยไม่ใช่รึไง”
โอ้ คีรีก็ด้วย?
“เอาเป็นว่าฉันจะพยายามทำให้ธาราธารเข้าใจเอง ไม่งั้นพวกเราจะแย่กันหมด ฉันไม่อยากกลับไปสภาพนั้นอีกหรอก”
“ฉันก็ด้วย” ราเชนทร์ยักไหล่
“แต่คุณธาราธารแทบไม่ฟังคุณเลยนี่ครับ”
“...เขาคงเห็นว่าคำพูดฉันเชื่อไม่ได้ล่ะมั้ง” คีรีว่าอย่างกลุ้มใจ ท่านประธานในสภาพหล่อเนี้ยบแม้จะเป็นหลังเลิกงานในท่าท้าวางคิ้วขมวดน้อยๆ นี่เท่บาดใจสุดๆ “ถ้ามีคนนอกจากพวกเราช่วยพูดให้ เขาอาจจะยอมฟังและเปิดใจกว่านี้”
เยี่ยม!
ผมรักคีรีชะมัด ถึงราเชนทร์จะเจ้าเล่ห์ แต่พอเทียบกับลูกล่อลูกชนแถมตรงประเด็นของคีรีแล้วยังนับว่าเทียบชั้นไม่ได้ ขนาดผมเองก็คาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าเขาจะทำได้ดีขนาดนี้โดยที่ยังไม่ทันเล่ารายละเอียดเรื่องที่ได้ยินได้ฟังจากบรรดาแม่บ้านเหมือนที่เล่าให้ราเชนทร์ฟังด้วยซ้ำ!
แต่ถ้ามีคีรีคนเดียวก็จะดูจริงจังเกินไปจนน่าสงสัยว่าจงใจรึเปล่า ต้องขอบคุณพวกเขาสองคนที่แม้ต่างกันแค่ไหนแต่พออยู่ด้วยกันกลับให้บรรยากาศที่ลงตัว ท่าทางทีเล่นทีจริงของราเชนทร์ให้ความรู้สึกน่าคล้อยตามได้ง่าย พอมารวมกับความเคร่งขรึมเป็นการเป็นงานของคีรีเลยทำให้ทุกอย่างดูมีน้ำหนัก น่าเชื่อถือขึ้นมา
เห็นพวกเราเข้าขากันดีขนาดนี้ผมไม่เชื่อหรอกว่าพวกแม่บ้านที่รักราเชนทร์และไม่เคยเห็นคุณชายของพวกเธอในสภาพทรุดโทรมสิ้นหวังจนตรอกแถมยังประกาศกร้าวขนาดนั้นจะหันมาหาเรื่องผมอีก
ในเมื่อไม่ฟังคำพี่ชาย งั้นถ้าโดนพันธมิตรหักหลังจะยอมฟังมั้ย
ธาราธารก็ธาราธารเถอะ ถ้าแผนให้ผมโดนบีบไม่ได้ผลจะทำยังไงต่อ ผมล่ะอยากรู้จริงๆ!
และแล้วก็ถึงช่วงเวลาที่หลายคนรอคอย
คีรีตอนแรกค่อนข้างอึดอัดเมื่อต้องมาอยู่ห้องส่วนตัวของราเชนทร์ซึ่งผ่านการอาศัยอย่างโชกโชนไม่เหมือนห้องใหม่เอี่ยมที่ปริ้นส์รูม จะมองไปทางไหนก็มีแต่ของของเขาเต็มไปหมดจนวางท่าทำมือไม้ไม่ถูก แต่พอแยกย้ายกันอาบน้ำ พากันแก้ผ้าอยู่บนเตียง ทั้งความอึกอักหรือบรรยากาศกระอักกระอ่วนทั้งหมดก็หายไป เหลือแต่ความรักใคร่ปนหื่นกระหายที่ทำเอาคนสองคนมุดผ้าห่มคลุมโปงอย่างสามัคคี
ส่วนผมนอนตาปริบๆ อยู่ตรงกลาง มองทั้งคู่ที่เอามือดันผ้าห่มเหนือหัวคนละฝั่งแล้วหลุดหัวเราะเบาๆ
จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้มั้ยเนี่ย
“ขำเหรอรัญ” ราเชนทร์ก้มหน้าซุกอกผมเป็นอย่างแรก ดูดดุนยอดอกจนผมร้องครางเหมือนแมวครวญ
“วันนี้วันคู่...” คีรีเองก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงคำรามต่ำเปี่ยมด้วยอารมณ์จนผมพลอยร้อนรุ่มขึ้นมาด้วย เขาตะปบเข้าที่ส่วนกลางลำตัวของผม ก่อนจะใช้ลิ้นละเลงจนเสียวซ่านครางหนักกว่าเดิม
ลิ้นของเขามันสุดยอดจริงๆ
ผมขย้ำหลังหัวของคีรีขณะก้มหน้าดูดปากกับราเชนทร์เป็นระยะ ได้ยินเสียงฟึ่บฟั่บตลอดเวลาเพราะพวกเขาต้องคอยดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตลอด ให้ความรู้สึกมืดๆ สลัวๆ มองเห็นชัดบ้างไม่ชัดบ้างพอตื่นเต้นดีเหมือนกัน
“อ๊ะ” พลันคีรีอุทานขึ้นมาหลังจัดการช่องทางผมจนตัวระทวยไปหมด “ฉันลืมเอาถุงยางมา”
“โอ๊ะ” ราเชนทร์เองก็ร้องขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกได้ “ฉันไม่ได้คิดจะค้างเลยไม่ได้เตรียมเหมือนกัน”
พูดจบทั้งคู่ก็หันมามองผมด้วยสายตาสื่อความนัย คนหนึ่งจู่โจมช่วงล่าง อีกคนจู่โจมช่วงบน ถ้าผมไล่ให้พวกเขาไปหาซื้อตอนนี้มีหวังโดนเล่นงานจนเสียน้ำเป็นการแก้เผ็ดแน่ๆ
เอาไงดีละเนี่ย
ผมพยายามข่มความอยากที่หน่วงๆ เมื่อคีรีค่อยๆ สอดนิ้วคลึงเข้ามาขยายช่องทางโดยไม่รีรอ ราเชนทร์ก็เข้ามารับช่วงต่อเอามือรูดเค้นหรัญญ์น้อยปลุกปั้นเต็มที่จนนอนระทวยครางหวิว
พวกเขาร่วมมือกันดียิ่งกว่าเมื่อเย็นอีก!
อา...ในใจน่ะไม่อยาก แต่ตอนนี้ร่างกายเองก็ไม่ไหวแล้ว
“เข้ามาเลยครับ” ผมว่าพลางยกขาพาดกับเข่าของคีรี “ช่างถุงยางมันเถอะ”
“ว้าว รัญเท่มาก”
ราเชนทร์ยอมให้คีรีสดก่อนน่าจะเพราะว่าเขาเคยทำกับผมตรงสระน้ำมาแล้ว นับว่ายังพอมีความดีอยู่บ้าง
แต่พอรู้สึกถึงส่วนร้อนแข็งโป๊กดุนดันเข้ามา ผมก็ต้องกำผ้าปูเตียงแน่นจนเรียกว่าจิกทึ้ง ไอ้ตอนที่ทำกับราเชนทร์มีมวลน้ำขวางกั้นอยู่เลยไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่พอเนื้อแนบเนื้อขนาดนี้ก็เล่นเอาอ้าปากหอบหายใจพอตัว เหมือนร่างกายปรับได้ไวมากขึ้นและรับสัมผัสได้ดีกว่าเดิม
เคยคิดว่าถุงยางบางเฉียบแน่แล้วนะ
แต่โดนจัดอย่างนี้แน่กว่าอีก!
ผมร้องลั่นเมื่อคีรีดันตัวเข้ามากะทันหัน เสียงหอบหายใจอย่างอดกลั้นมาพร้อมจังหวะสอดแทรกที่เล่นเอาตัวสะเทือน ผมเบิกตากว้างมองราเชนทร์ที่จับผ้าห่มไว้แล้วอ้าปากรับจูบ เราแลกลิ้นกันด้วยอารมณ์พุ่งสูงก่อนที่เขาจะเอาไอ้จ้อนไม่น้อยมาจ่อปาก ผมอมให้ราเชนทร์โดยที่ช่วงล่างยังโดนกระทั้นหนัก ราเชนทร์หันไปปรามเป็นระยะแต่ก็สูดปากร้องซี๊ด จับศีรษะผมบังคับให้กลืนกินส่วนของเขาให้ลึกที่สุด
“อย่าหลั่งในนะโว้ย”
ราเชนทร์ท้วงทันก่อนที่คีรีจะถอนตัวเองออกมาแล้วปล่อยบนตัวผมจนเปรอะเต็มหน้าท้อง สีหน้าของคีรีตอนถึงนั้นทำเอาผมถึงกับตามไปติดๆ ให้ตาย ท่านประธานเซ็กซี่โคตรๆ
แม้คีรีจะถอนตัวเองไปแล้วแต่ช่องทางผมยังคล้ายจะรู้สึกถึงความอุ่นร้อนจนกระตุกเป็นระยะ พอราเชนทร์พาตัวเองแทรกเข้ามาเลยโดนตอดหนักจนรอยยิ้มบิดเบี้ยว ผมโดนจัดท่าให้ตะแคงข้างถูกรุนรานด้านหลังเพราะจะลุกจะทำอะไรก็ไม่สะดวกเท่าไหร่ จนสุดท้ายราเชนทร์ก็ทนไม่ไหว เหวี่ยงผ้าห่มออกไปด้วยตัวเอง
“ไม่ไหวแล้วโว้ย!”
พอไม่มีตัวกั้นกลางราเชนทร์ก็จับขาผมที่ยังนอนตะแคงพาดบ่าจนยกสูงข้างหนึ่ง ก่อนจะจัดแจงกระแทกตัวเข้าถี่รัวจนทั้งตัวทั้งเตียงสั่นสะเทือนไปหมด ผมครางระโหยรู้สึกถึงส่วนร้อนผ่าวที่ผลุบเข้าผลุบออก คีรีลูบหน้าผมช่วยเกลี่ยเส้นผมให้ มองด้วยสายตาหลงใหลคอยจูบปิดปากโดยที่มือคอยหยอกหรัญญ์น้อยไม่หยุดจนปลดปล่อยน้ำเหนียวข้นเต็มมือ
ราเชนทร์เองก็ถอนตัวเองมาหลั่งตัวผม ซ้ำรอยกับของคีรีที่เริ่มแห้งพอดี
ผมหอบหายใจเหนื่อย พอผ้าห่มโดนสลัดทิ้งอะไรๆ ก็เห็นชัดขึ้น รวมทั้งอะไรๆ ที่ชักจะรุ่มร้อนขึ้นจนเกินจะห้าม
คีรีเข้ามาซ้อนให้ผมนอนทับบนร่างเขาก่อนจะจัดแจงเอาเข่าดันให้ขาผมแยกออก เห็นไปถึงไหนต่อไหนต่อหน้าราเชนทร์กันเลยทีเดียว คุณชายเจ้าของห้องน้ำลายแทบไหล ส่วนนั้นตั้งโด่ขึ้นมาโดยไม่ทันได้แตะ ผมพักหายใจได้ไม่ทันไรคีรีก็จับสะโพกให้ผมทิ้งตัวลงบนส่วนแข็งขืนเต้นตุบพร้อมสู้ที่ขยายขนาดจนน่าตกใจพอกัน ในท่านอนเงยทับกันแบบนี้เขากอดอกผมให้แนบชิด ก่อนจะกระดกเอวสวนแรงดีจนตัวผมแทบกระเด้งกระดอน ถูกเสยใส่จังๆ โดนจุดกระสันเน้นๆ จนร้องลั่น
“โอ๊ย รัญ จะยั่วเกินไปแล้ว”
ผมครวญครางดิ้นไปมาบนตัวคีรี เสียงเนื้อกระทบดังถี่อย่างกับหมูสับ ผมคิดว่าคีรีคงเป็นเขียงส่วนผมก็เป็นหมู เพราะในเวลาไม่นานเขาก็กัดหูผมเบาๆ ก่อนจะดันตัวออก ปลดปล่อยออกมาเลอะเต็มง่ามขาผมเลย
ราเชนทร์ที่รอจังหวะอยู่แล้วหน้าดำหน้าแดงไม่รอช้า คีรีหลั่งไม่ทันจะเสร็จก็สอดตัวเข้ามาทันที ไม่คิดจะเปลี่ยนท่าเปลี่ยนทาง ยกขาผมพาดไว้กับข้อพับแขนแล้วสวนตัวเองจ้วงเอาจ้วงเอาโดยที่ผมยังนอนทับบนตัวคีรีทั้งอย่างนั้น ที่ปากทางคล้ายจะมีท่อนลำแข็งเสียดสีไปมาระหว่างที่ราเชนทร์กระทั้นหนัก ตัวผมโยกคลอนสั่นไปมาไม่หยุด หน้าอกก็โดนคีรีบดขยี้จนแดงก่ำ
ราเชนทร์ครางต่ำในลำคอ ถอนตัวมาป้ายน้ำขุ่นที่ง่ามขาอีกข้างของผมไม่ทันไร คีรีที่แทบจะจ่อรออยู่แล้วก็เสียบสวนเข้ามาทันที
ผมโดนจับพลิกกลับให้นอนคว่ำกะทันหัน คราวนี้เปลี่ยนมานอนทับราเชนทร์แทน ส่วนนั้นเลยเบียดเสียดสีหากันจนแทบจะเกิดไฟลุก ผมอ้าปากพะงาบครางไม่หยุด ราเชนทร์ก็จับผมจูบเอาจูบเอามองตาเยิ้มเหมือนจะจับกลืนไปทั้งตัว
คีรีทิ้งน้ำหนักตัวลงมาจนเตียงสั่นดังโครมคราม ผมเองก็จะแทบจะขาดใจ แทนที่จะห้ามราเชนทร์ดันสติหลุดไปแล้ว เพราะยิ่งคีรีย้ำตัวเข้ามาเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเบียดกับส่วนกลางลำตัวของราเชนทร์มากเท่านั้น สุดท้ายพวกเราเกือบจะถึงพร้อมกัน ผมเตรียมยกมือบอกให้พอ แต่ก็โดนราเชนทร์จับพลิกให้นอนหงายไปรวบไว้เหนือหัว เส้นผมกระจายไปทั่วหมอน ก่อนจะเริ่มยกใหม่ต่อทันทีจนปากที่จะร้องห้ามกลายเป็นร้องลั่น รู้สึกถึงแรงกระทุ้งจากภายในที่ส่งผ่านมาถึงท้องน้อย ตัวผมดิ้นพล่าน แต่คีรีก็ยังนัวเนียไม่ห่าง ทั้งจับทั้งหอม พรมจูบไปทั่วและลูบส่วนอ่อนไหวเป็นระยะจนตัวระทดระทวยสั่นกระตุกไม่หยุด
เนื้อตัวเหนียวเหนอะไปหมด แต่สองหนุ่มยังคึกคักและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ผมโดนจับพลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้นตลอดคืนจนสลบไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่แน่ใจ หลับๆ ตื่นๆ ก็ยังโดนกอดก่ายไม่เลิกรา แถมยังรู้สึกได้ว่าช่วงหลังพวกเขาเริ่มจะบ้าบิ่นขึ้นเรื่อยๆ ขนาดหลั่งในตัวผมจนชุ่มฉ่ำ พากันตอกย้ำความเป็นเจ้าของปะปนไม่รู้ของใครเป็นของใคร
ผมครางจนเสียงแหบ ร้องจนหมดแรง ขาชาหนึบเจ็บไปทั้งตัว ในช่องทางก็หน่วงๆ ตึงๆ เหมือนถูกรุนรานอย่างหนัก
พรุ่งนี้ผมต้องตายแน่
ใช่...และพวกเขาก็ต้องหัวแตกกันบ้างล่ะ!
บ่ายวันต่อมาสองหนุ่มนั่งสำนึกผิดอยู่ข้างเตียงนอน ผมนอนไข้ขึ้นสูงแค่จะขยับนิ้วยังทำไม่ได้ ไม่เคยโดนฝืนบังคับร่างกายหักโหมขนาดนี้มาก่อน จะเค้นปากว่าพวกเขาทำไปกี่ยกทั้งคู่ก็ดันตอบไม่ได้อีกเพราะไม่ได้นับ พอถามเรื่องหลั่งในก็ทำเฉไฉ ราเชนทร์เป็นจอมปลิ้นปล้อนอยู่แล้ว มาร่วมมือกับคีรีคนหน้าขรึมเข้าไปก็เหมือนเจอกำแพงที่ถล่มไม่ได้ ผมล่ะอยากจะเป็นลมตายซะเดี๋ยวนั้น
ก็ยังดี...คีรีลาหยุดเพื่อช่วยดูแลผมเพราะไอ้บ้าราเชนทร์ดูแลคนป่วยไม่ค่อยจะเป็น ที่ผมเรียกว่าไอ้บ้าเพราะคนที่ควรจะห้ามทัพดันสติหลุดเองซะงั้น ทุกอย่างถึงได้เลยเถิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ ผมเจ็บระบมไปหมด ช่องทางบวมแดงคล้ายจะมีเลือดซึม แม้จะถูกจับทายาแล้วก็ยังเจ็บจนโมโห
“งดไปเลยหนึ่งอาทิตย์” เสียงผมเบายิ่งกว่ากระซิบซะอีก แต่ทั้งคู่ที่ต่างนั่งสำนึกผิดได้ยินชัดเจน
“รัญจ๋า...รัญเป็นคนบอกให้ลองบนเตียงเองนะ”
อ้อ ผมผิดเองสินะที่ให้พวกเขาสมานฉันท์บนเตียง!?
ผมกวาดตามองคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ทั้งคู่แล้วก็ได้แต่หลับตาทำใจ
แม้ในใจจะไม่สงบเลยก็เถอะ!
ใครกันที่ทำท่าเหมือนกลัวจะหมดอารมณ์เวลามองเห็นหน้าอีกฝ่าย ไอ้เราก็คิดว่าต้องออกมาทุลักทุเลแน่ๆ แต่ไหงลองจริงถึงกลายเป็นยิ่งทำก็ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ จนทะลุปรอทซะงั้นล่ะวะ!!!
ผมนอนอย่างกับคนเป็นอัมพาตบนเตียงหนานุ่มพิเศษ...สงสัย...จะได้ค้างอีกสักคืน
-------------------------------------
>///<
และแล้วคีรีขันก็ได้สดกับรัญก่อนอย่างเท่าเทียมแล้วนะคะ โอ๊ย เขินจัง เอาเป็นว่า...อะแฮ่ม...สองหนุ่มก็สมานฉันท์ด้วยดี ส่วนรัญก็ต้องอึดทนถึกต่อไปค่ะ!!
เพจนักเขียนที่ตั้งกล้องถ่ายแบบซูมระดับเฮซดี (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
พอเป็นเรื่องรัญล่ะนะ เข้าขากันได้ดีจริงๆ
-
:hao6: คนเขียนคะ. ส่งคลิปมาซะดีๆ. :jul1:
ผ้าห่มนั้นหนอ. ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ. กร้ากกก. ขาเขียวเลยไหมคีรีขัน. เตะกันไปมาใต้โต๊ะน่ะ
บอกตรงๆว่าตอนแรกที่คีรีนอนหงายนี่เรากะว่าเสียบคู่พร้อมกันแน่เลยแต่มานึกๆแล้วยังก่อนดีกว่า หนูรัญยัวมีเวลาเตรียมตัวอีกเยอะ
เป็นห่วงร่างกายน้อง เพิ่งจะออกจากปรินซ์รูมครั้งแรกเอง เอาตรงๆสลัวๆก้อดีไปอีกแบบนะ
ก็รัญออกจะยั่วขนาดนี้ถ้ามืดตลอดก้อเสียดายของแย่สิ เตียงแทบหักขนาดนี้ถ้าแม่บ้านยังไม่รู้สึกนี่คงจะบ้าแล้วล่ะ
-
สามัคคีกันแค่เรื่องนี้สินะ....
-
คีรีกับราเชนดูเข้ากันดีจัง ไม่ทะเลาะกันแล้วด้วย :katai2-1:
-
เข้ากันอยู่เรื่องเดียว 5555555555555
-
:jul1:
-
ถนอมรัญกันหน่อยสิพ่อคุณทั้งสองงงง
-
:haun4: :jul1: :jul1: :pighaun: ทั้งคู่ดีมากๆเลยล่ะค่ะ สามัคคีกันอย่างนี้ รัญต้องอดทนนะลูก โฮะๆๆๆ :hao6: ชอบตอนนี้ที่สุดเลย (เอามือโชกเลือดกุมจมูก) แต่งดีมากเลยค่ะ อ่านวนสัก10รอบ555 :m3: :give2: :จุ๊บๆ:
-
พวกเขาสมานฉันท์บนเตียง! :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มิน่า รัญ สลบเลย o22
แถมปล่อยใน กี่ยกก็ไม่รู้ นับไม่ได้ :haun4: :haun4: :haun4:
โอ้.....คีรีขัน ราชัน หื่นสุดๆ ไม่ยอมแพ้กันเลยสินะ
งดหนึ่งอาทิตย์ น้อยไปม้างงง
น่าจะซักหนึ่งเดือน กร๊ากกกกก
คีรีขัน ราชัน คงลงแดงตายแน่ๆ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สามัคคีกันดีจริงๆ o13
-
ถึงขนาดผ้าห่มปลิว :haun4:
-
ตอนนี้แค่สมานฉันท์ ต่อไปถ้าสองคนรวมพลังบุกเข้าพร้อมกัน อร๊ายยยยยยย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หลังจากนี้ปริ้นท์รูมคงไม่จำเป็นแล้วมั้ง เห็นมั้ยเราบอกแล้วว่าไม่ยากหรอกแค่โฟกัสที่รัญญ์ก็พอแล้วเป็นไงละจัดหนักกันเลยจริงๆ ชอบท่านประธานอะเซ็กซี่ชะมัด งือออ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ตายตามรัญไปติดๆ
อ๊ากกก
-
พลาดแล้วรัญเอ้ย เหมือนชี้โพรงให้กระรอกเลย กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์มาก :pighaun:
-
เลือดพุ่งกระฉูดดดด. ถึงจะชอบทะเลาะกันแต่พอเป็นเรื่องรัญนี่สามัคคีกันจัง^^
-
:haun4: สรุปกรรมนั้นคืนสนอง รัญแค่จะลองให้สมานฉันท์ นึกว่าจะได้ขำกร๊ากกันเลย ปรากฎว่าเร้าใจซะงั้น เล่นเอารัญเดี้ยงไปเลย :z1: งานนี้แม่บ้านคงได้รู้กันทั้งบ้านแล้วว่าเขารักกันขนาดไหน :mew4:
-
:haun4: :haun4: :jul1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:mew1:
-
555555 ภาพมาเต็มมันยิ่งเร้ารมณ์สินะ
-
:jul1: :jul1: :mew2:
จัดเต็มมาก ยิ่งตอน "ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยย" ของเชื้อรา คนอ่านก็เลือดท่วมไปตามๆกัน
งานสดมันดี แต่นู๋รันต้องอึดและทนนะคับ 5555555
-
:jul1: :jul1:
-
คะแนนความสามัคคีเกินร้อย :laugh:
-
ก็เธอมันคือนางแมวยั่วสวาท เธอเป็นปิศาจที่เซ็กซี่ เธอกินผู้ชายเป็นอาหาร อิอิ ฟิน
-
เลือดกระฉูด ควบสองเห็นสวรรค์เลยมั้ยล่ะรัญ 55555
:pighaun:
-
ตอนนี้ทำเอาเลือดหมดตัวเลยทีเดียว :m25: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1:
-
รัญเอ๊ย สงสัยได้ตายคาเตียงเข้าซักวันอ่ะ :m10:
งดแค่อาทิตย์เดียวเองง่ะ น่าจะซักเดือนนึงนะ สองหนุ่มจะลงแดงไปข้าง :laugh:
รอตอนต่อไปจ้าาาาา :L2:
-
ราเชนทร์ – คีรี Part 5
ภาพของหรัญญ์ที่นอนป่วยหลับตาคิ้วขมวดคล้ายปวดหัวปวดตัวจนหลับไม่สนิทในเช้าวันต่อมาทำให้พวกเขาที่ตักตวงจนอิ่มเปรมรู้สึกผิดหนัก
“ทำไมไม่ห้าม” ลับหลังคนรักที่นอนพักผ่อนหลังกินข้าวเช้าและกินยาแก้อักเสบ คีรีหันไปถามราเชนทร์ที่ควรจะเป็นตัวกลางช่วยปรามระหว่างเซ็กซ์ รู้ๆ กันอยู่ว่าถ้าท่านประธานเอาจริงน่ะเป็นยังไง ดูสิ หรัญญ์แทบขยับตัวไม่ได้ ตามตัวมีรอยช้ำจากการบีบเฟ้น แม้จะไม่หนักหนามากเพราะมีคนช่วยคั่นสลับไปมา แต่ก็ทำเอาคีรีแสนปวดใจ
เมื่อคืนล่อไปสารพัดท่าพิสดาร...แทนที่ราเชนทร์จะท้วง ดันเสือกเอาด้วยซะงั้น!
“ใครจะไปห้ามไหวละวะ รัญเล่นทั้งตอดทั้งร้องครางต่อหน้าแบบฟูลเฮชดีขนาดนี้” ราเชนทร์กระซิบตอบ พวกเขากลัวคนรักจะตื่นขึ้นมาจ้องตาถลึงอีกยก เลยได้แต่ทะเลาะกันเองเบาๆ อยู่ข้างเตียงเพราะไม่กล้าลุกไปไหน “แถมให้เสียบสดอีก โคตรเจ๋งเลย”
“...ดีกว่าที่คิดนะ”
“เออ ดีกว่าที่คิดเยอะเลย”
ราเชนทร์กับคีรีมองตากัน ก่อนจะแอบชนหมัดเงียบๆ แบบรู้กันสองคน
ไอ้ตอนแรกก็กลัวจะไม่รอดอยู่หรอกหากเห็นคนรักโดนคนอื่นทำอะไรต่อมิอะไรต่อหน้าตัวเองขนาดนั้น แต่ที่ไหนได้ ยิ่งเห็นหรัญญ์ครวญครางแต่ยังพยายามปรือตามองเอื้อมมือหาอีกคนมันเหมือนโดนยั่วชัดๆ! ท้าทายความอดทนกันเห็นๆ!
คีรีเป็นคนแรกที่หลั่งในเพราะพอไม่มีคนห้ามสติก็เริ่มหลุด ใจจดจ่อแต่กับกิจกรรมตรงหน้าไม่สนเรื่องข้อตกลง ราเชนทร์เองทั้งที่ออกปากห้ามแท้ๆ แต่พอทั้งเนื้อทั้งตัวหรัญญ์เต็มไปด้วยน้ำรักเอ็กซ์แตกก็ฝังตัวเองเข้าลึกแล้วปลดปล่อยตามไปติดๆ ตอนนั้นทั้งคู่แทบจะลืมไปแล้วว่าไอ้ความรังเกียจไม่อยากจะยุ่งด้วยนั้นปลิวหายไปไหน รู้แต่จะรักหรัญญ์จนกว่าจะหมดเรี่ยวหมดแรง
และก็หมดเรี่ยวหมดแรงจริงๆ ราเชนทร์ยอมแพ้ก่อนแล้วกอดหรัญญ์ คีรีเพิ่งมาได้สติเอาตอนนั้นเลยรีบพาคนรักไปล้างตัว จากนั้นพวกเขาก็วิ่งวุ่น คอยพยาบาลหรัญญ์ที่เริ่มมีตัวร้อนกระสับกระส่าย ไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน แต่ถึงอย่างนั้นหน้าตาก็สดใสเปล่งปลั่งเพราะได้ยาชูกำลังชั้นดี
“วันนี้ไม่ไปทำงาน?” ราเชนทร์ถือวิสาสะความเป็นเจ้าของห้องนั่งบนเตียง จัดท่าทางให้หรัญญ์นอนใกล้ๆ แล้วคอยเกลี่ยเส้นผมเป็นระยะ
“ไม่ล่ะ” คีรีนั่งถัดออกมาบนเก้าอี้ ก้มหน้ากดโทรศัพท์ไม่หยุด คาดว่าน่าจะกำลังสั่งงานกับเลขา
“อย่าบอกนะว่านี่หยุดงานครั้งแรก?”
“ใช่”
ราเชนทร์ยกยิ้ม พอเดาได้ว่าคงเป็นการประท้วงกรายๆ ของท่านประธาน
คนที่ทำงานแทบทุกวันไม่เคยขาด ทั้งชีวิตมีแต่งาน งาน งาน ขนาดป่วยไข้ไม่สบายแค่ไหนก็ยังลากสังขารไปบริษัท แต่จู่ๆ วันนี้กลับหายหัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขารู้ในทันทีว่าจะต้องเกิดความวุ่นวายโกลาหลขนาดย่อมแน่นอน
“ไอ้น้องชายตัวดีนั่นไม่รีบแจ้นมาเลยรึไง”
“อืม น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ”
ต่อให้วันนี้หรัญญ์แข็งแรงสมบูรณ์ คีรีก็กะจะอู้อยู่แล้ว
ธาราธารทำให้เขาโกรธมากจริงๆ น้องชายหัวดื้อที่พยายามหาทางเข้ามาวุ่นวายในเรื่องความรัก ทำเอาคนรักของเขาต้องมาปวดหัวแถมยังลามปามไปถึงคนรอบตัวราเชนทร์อีก นี่ควรจะเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่รึไง
คีรีแทบจะเดาได้เลยว่าธาราธารไม่ยอมหยุดง่ายๆ แน่ พยายามจะใช้สังคมกดดันเขา พยายามทำให้เห็นว่าในสายตาคนนอกไม่มีใครรับได้กับความสัมพันธ์แบบนี้ มันทำให้คีรีคิด...ว่าน้องชายห่วงเรื่องผลประโยชน์ หรือห่วงว่าเขาจะทำให้สกุลเสื่อมเสียกันแน่
สุดท้ายแล้วธาราธารก็ไม่ได้ทำเพื่อพี่ชายหรอก แต่ทำเพื่อตัวเองต่างหาก!
ธาราธารไม่ยอมให้ใครพูดว่าประธานบริษัทหรือพี่ชายแท้ๆ มีแฟนเป็นผู้ชายแถมยังคบกันสามคน เจ้าตัวคงรู้สึกอับอายมากจนทนอยู่เฉยไม่ไหวล่ะมั้ง
ไม่นานบ้านของราเชนทร์ก็มีแขกมาเยือนจริงๆ
ธาราธารมาตามพี่ชายไปทำงาน ยังดีที่คนของราเชนทร์ยังรู้มารยาท ถึงให้แขกรอข้างล่างแล้วขึ้นมาตามเขาให้ไปหาเอง
“ฝากหรัญญ์ด้วย” คีรีมองคนรักที่นอนหลับด้วยฤทธิ์ยาด้วยสายตาเชื่อมั่นว่าจะไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องมายุ่งยากเรื่องนี้อีกแน่
“ไม่ต้องให้บอกหรอกน่า” ราเชนทร์โบกมือขอไปที รายนี้ถ้าทากาวติดกับหรัญญ์ได้คงทำไปแล้ว ขนาดดูแลใครไม่เป็นเอาแต่นั่งให้กำลังใจตอนคีรีเช็ดตัวให้หรัญญ์ยังนั่งตาแป๋วมองไม่ห่าง เป็นตัวถ่วงแข้งถ่วงขาชั้นเยี่ยม ทำได้แต่ถอดเสื้อกับใส่เสื้อให้คนรักเท่านั้น
ตอนคีรีลงมาชั้นล่างพวกแม่บ้านมองเขาด้วยสายตาเปลี่ยนไป กึ่งๆ จะหน้าแดงอาจเพราะเมื่อคืนรุนแรงไปสักหน่อย...เสียงคงจะดังลงมาล่ะมั้ง
“ทำไมพี่ไม่ไปทำงาน” พอเจอหน้าน้องชายที่นั่งรอในห้องรับแขก ธาราธารก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“แล้วทำไมฉันหยุดงานไม่ได้”
“ก็พี่...พี่ไม่เคยหยุดมาก่อนเลยนี่!” ธาราธารประท้วง “เพราะคนรักของพี่ล่ะสิ เห็นมั้ยล่ะ ผมบอกแล้วว่าคบกันไปก็ไม่มีอะไรดี แถมยังเป็นตัวถ่วงอีกต่างหาก”
“ไม่เกี่ยวกับหรัญญ์”
“หรือพี่จะบอกว่าที่หยุดงานไม่ใช่เพราะเขา”
“ไม่ใช่เพราะหรัญญ์ แต่เป็นเพราะนาย ธาร”
น้องชายอ้าปากค้าง
“ตั้งแต่พี่เจอหรัญญ์จนถึงวันนี้ พี่ก็ไปทำงานและทำหน้าที่ได้ดีมาตลอด เพราะอะไรรู้มั้ยธาร เพราะพี่แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้” คีรีเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความดุดันไม่พอใจ “ส่วนคนที่ทำให้มันมาปนกันก็คือนาย ในเมื่อพูดไม่ฟัง พี่ก็คงต้องประท้วงเหมือนกัน”
“สุดท้ายพี่ก็ทำเพราะมัน”
คีรีส่ายหน้า น้องชายเขาอคติบังตาไปหมดแล้ว
“ถ้าพี่ไม่พาหรัญญไปแนะนำตัวที่งาน นายคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่มีแฟน ทุกอย่างก็คงเหมือนเดิม นายจัดการงานของนาย พี่ก็ทำหน้าที่ของพี่เหมือนทุกวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือวุ่นวายอย่างตอนนี้”
“...”
“แต่ถ้าให้เลือกพี่ก็จะทำแบบเดิม พี่ให้เกียรตินาย ให้เกียรติครอบครัวของเรา และให้เกียรติหรัญญ์ แต่นายให้เกียรติการตัดสินใจของพี่บ้างมั้ย” คีรีว่าอย่างอัดอั้น ตลอดชีวิต เขาถูกบีบด้วยกรอบของครอบครัว ถูกกำหนดอนาคตแต่เด็ก โชคดีที่เขาชอบ และรักงานด้านนี้อยู่แล้ว จึงพยายามอย่างเต็มที่และสุดความสามารถ ไม่เคยมีใครคิดดูแคลนท่านประธานที่ทำงานอย่างขันแข็งคนนี้เพราะนับถือในความทุ่มเท “ความหวังดีของพี่กลายเป็นความหวังร้ายของนาย ถ้าแยกแยะระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัวพี่ได้เมื่อไหร่ พี่ก็จะกลับไป”
“...พี่ไม่กลัวสายตาคนอื่นเลยรึไง พี่อยู่สูงขนาดนั้น แค่เรื่องนี้ก็ทำให้เสียชื่อเสียงได้แล้ว!”
“แต่พี่ยังทำงานได้นี่”
“แล้วถ้ามีคนคิดจะใช้โอกาสนี้สั่งปลดพี่ล่ะ พี่ก็รู้ว่าในตระกูลเรายังมีคนอื่นๆ ที่คิดอยากจะมาแทนที่ประธานตลอด!”
“หึ พี่ถือหุ้นถึง 40% จากทั้งหมด และเพิ่งติดต่อเซ็นสัญญาโปรเจคใหม่อีกสามรายร่วมสามสิบล้าน ต่อให้พวกเขาอยากปลดก็ทำไม่ได้ อำนาจการตัดสินใจส่วนใหญ่อยู่ที่พี่ ถ้าไม่วางมือเตรียมการส่งต่อให้เอง ก็ไม่มีใครทำอะไรเข้ามาแทรกได้หรอก” คีรีพูดอย่างมั่นใจ “นายสนใจตัวเองเถอะ พี่ไม่มีทายาทแน่นอนแล้ว คนที่จะมาสานต่อก็คือลูกหลานของนาย ตรงนั้นยังแทรกแซงง่ายกว่าพี่เป็นไหนๆ”
ธาราธารหน้าซีด อาจเพิ่งมาคิดได้ว่าหากนับกันจริงๆ คนที่ตกอยู่ในสถานการณ์น่าเสี่ยงคือตัวเองต่างหาก!
คีรีทำผลกำไรมหาศาลให้บริษัท ยังไงช่วงนี้ก็คงไม่มีใครกล้าวุ่นวาย เพราะการประกาศตัวว่าคบผู้ชายเท่ากับสละสิทธิ์ผลประโยชน์นับจากนี้โดยสิ้นเชิง แต่กับธาราธารนั้นถ้าหากแต่งงานมีลูกหลาน ก็จะได้สืบทอดต่อไป ถ้าหากพวกสายย่อยอยากยึดอำนาจขึ้นมาจริงๆ สู้ทำให้ธาราธารหมดโอกาสมีทายาทไปด้วย ยังถือเป็นงานง่ายกว่ามาฮุบกิจการเอาตอนที่คีรีควบคุมทุกอย่างไว้อยู่หมัด
ชื่อเสียงที่ท่านประธานสั่งสมมาแต่เด็กจนถึงตอนนี้อายุสามสิบปี การทำงานที่ขยันขันแข็งแต่ทุ่มเทจนไม่มีใครเทียบเท่า คือสิ่งสำคัญที่ยังทำให้บริษัทติดอันดับหนึ่งในสิบ เพราะลูกค้าต่างเชื่อว่าหากลงทุนกับคีรีแล้วจะไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน
“กลับไปได้แล้ว”
คีรีออกปากไล่น้องชายที่ยืนหน้าซีด เพิ่งมาตระหนักสถานการณ์ความเป็นจริงเพราะมัวแต่อคติห่วงชื่อเสียงที่ไม่ช่วยทำกำไรพลางส่ายหน้า มั่นใจว่าธาราธารจะไม่สร้างเรื่องไร้สาระอีกแน่ เขาเองก็ไม่อยากจะใจร้ายหรอกนะ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมฟัง เลยต้องหยิบเอาด้านมืดขึ้นมาพูด
คีรีนึกปวดใจเหมือนกัน สายสัมพันธ์พี่น้องไม่ช่วยให้เข้าใจกันและกันในแง่ธุรกิจเลยสักนิด แทนที่จะสนับสนุนดีใจที่เขามีคนรักจริง กลับเอาแต่ขัดขวางไม่หยุดหย่อน
แต่เขาก็ก็เติบโตมาในสังคมที่เห็นแก่ผลประโยชน์เป็นหลักอยู่แล้ว
เทียบกับบ้านหลังนี้ที่ออกจะหลุดกรอบในโลกความจริงไปสักหน่อย มองเหล่าแม่บ้านที่คอยห่วงใยราเชนทร์ คีรีก็นึกอิจฉาขึ้นมาลึกๆ แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะเขาคงจะทำแบบราเชนทร์ที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่ได้ ทุกคนล้วนมีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน และความภูมิใจของคีรีคือการดำรงตำแหน่งประธานบริษัทอย่างไร้ที่ติ
คีรีเดินขึ้นชั้นสองด้วยสีหน้ามุ่งมั่นยิ่งขึ้น แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับได้ยินเสียงโครมครามและเสียงตะโกนของราเชนทร์
“มาช่วยหน่อยเร็ว!”
ภาพตรงหน้าคือราเชนทร์พยายามจับตัวหรัญญ์ที่ดิ้นขลุกขลัก คีรีรีบปิดประตูทันที ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงคนรักเพ้อพูดออกมาไม่ได้ศัพท์
“ช่วยด้วย...ช่วยด้วย!”
หรัญญ์ดิ้นเหมือนเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดสู้เพื่อเอาชีวิตรอด คีรีเข้าใจแล้วว่าทำไมราเชนทร์ถึงรีบส่งไม้ต่อ เพราะคนรักทั้งข่วนทั้งจิกปัดป่ายตะกายตัวเต็มที่ สภาพคุณชายแสนสำอางเลยเละตุ้มเป๊ะไปหมด คีรีเข้ามาช่วยจับตัวหรัญญ์ ตรึงแขนไม่ให้ขยับทำร้ายทั้งเขาและตัวเอง ก่อนจะคิ้วขมวดมุ่นเมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิร้อนจี๋น่ากลัว
“พาไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้ย”
“ไม่ต้อง บ้านฉันมีอาจารย์หมอประจำอยู่ฝีมือดีมาก เอ่อ...แต่ต้องให้หัวหน้าแม่บ้านเป็นคนติดต่อ รอเดี๋ยวนะ” เห็นคีรีจับตัวหรัญญ์อยู่หมัดราเชนทร์ก็เปิดประตูเรียกหาแม่บ้านทันที เสียงหวีดร้องดังขึ้นเมื่อเห็นสภาพคุณชายอย่างกับเพิ่งผ่านการตะลุมบอน ถ้าไม่เพราะคีรีเพิ่งเดินขึ้นมา พวกเธอคงคิดว่าคีรีกับราเชนทร์มีปากเสียงลงมือลงไม้กันไปแล้ว
“ตามอาจารย์หมอมาหน่อย รัญไข้ขึ้นสูงเพ้อไม่ได้สติเลย เร็วๆ นะ!”
“คะ...ค่ะคุณชาย” เสียงโกลาหลวุ่นวายพร้อมเสียงวิ่งตึงตัง นานครั้งจะเห็นคุณชายตะโกนสั่งไร้รอยยิ้ม วิ่งพล่านลนลานอย่างกับเป็นคนป่วยซะเอง
ราเชนทร์กลับเข้ามาในห้องช่วยจับตัวหรัญญ์ที่ยังดิ้นขลุกขลัก ไม่รู้ว่าหมดแรงหรือเพราะอะไร หลังจากนั้นไม่นานหรัญญ์ก็นอนสงบนิ่งแต่ขมวดคิ้วมุ่น
คีรีรีบเข้าไปหาผ้าชุบน้ำมาช่วยซับเหงื่อ ส่วนราเชนทร์ก็ทำหน้าที่ถนัดจับแก้ผ้าเปลี่ยนเสื้อเพื่อให้สบายตัวขึ้น
“ฉันเคยเห็นรัญเป็นแบบนี้”
“ฉันด้วย”
ราเชนทร์กับคีรีสบตากัน พวกเขาต่างมีคำตอบในใจอยู่แล้ว
สภาพของหรัญญ์ที่ตะเกียกตะกายสุดชีวิต หน้าซีดตัวสั่นต้องการความช่วยเหลือ
เหมือนกับอาการของคนจมน้ำเลยไม่ใช่รึไง!
-------------------------------------------------------------
รู้จักกับเชื้อรา กับคีรีกันแล้ว ถึงตารู้จักกับหนูรัญแล้วค่ะ
ตอนนี้บรรยากาศระหว่างสองหนุ่มราบรื่นขึ้น แอบจิกกัดกันบ้างเป็นธรรมเนียมแต่แลเปิดใจให้ความช่วยเหลือกันดีนะคะ! //ชอบฉากแอบชนหมัดกัน น่าร้ากก
ปล.ความจริงที่ธาราธารกีดกันขนาดนี้มีเบื้องลึกเบื้องหลังนะคะ ฮุฮุ
เพจนักเขียนที่กระซิบบอกว่าตอนหน้ามีเซอร์ไพรส์แน่นอน! (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
สุขสม ลั้นลา หน้าตาเปล่งปลั่ง ราชา คีรีขัน
แต่รัญ สลบ เป็นไข้ ตัวร้อน ถึงกับเพ้อ
คีรี ราเชนทร์ สุขสุดๆ รู้สึกดีจนยกกำปั้นชนกัน :haun4: :katai5: :katai5:
ทั้งสองคนติดหนึบกับรัญ
ขำที่ว่าถ้าเอากาวทาตัวให้ติดกับรัญได้ ราเชนทร์ทำละ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ธาราธาร ไม่ใช่แอบรักพี่ชายตัวเองนะ :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดราม่าสุดก็น่าจะปมน้องรัญญ์เนี่ยแหล่ะ :ling3:
-
สองหนุ่มเขาสามัคคีกันได้ คนทีจะลำบากคือหนูรัญละนะ 555
-
:mew5: สงสารรัญจัง เห้อ พอมานึกๆถงปมนายเอกแล้วของน้องนิลคงที่สุดแล้ว
ยังไงก้อเมตตาน้องรัญนะ ความกลัวมันฝังลึกมากจนหวาดระแวงได้เลย
หมั่นไส้ยัยธารมาก ความจริงก็เป็นเกย์ใช่ปะล่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบฉากแอบชนหมัดกันเหมือนกัน กับธาราธารนี่บางทีก็แอบคิดนะว่าที่ตามมาวอแวมาจุ้นจ้านขนาดนี้นี่แอบรักคีรีพี่ชายตัวเองรึเปล่า ฮ่าๆๆ incest ไปอีก
-
ไม่ธรรมดาแน่ๆเลยเรื่องของรัญ
-
รัญญ์เป็นอะไรอ่าาาา อยากรู้อดิตของรัญญ์
-
อยากรู้ล้าววววววว
-
สมัครสมานกันดีเนอะ
-
นู๋รัณเป็นไรรรรรรร
แต่ดูโอเครดีแล้วนิ
-
ปรองดองกันแล้ว~
แต่อดีตของรัญต้องมีอะไรแล้วล่ะ...
-
:impress3: น่ารักกันจริง ๆ คู่นี้ราคีของเรา ชอบตอนชกหมัดเหมือนกัน ฟินไปเลย :mew3: สงสารรัญน่ะเนี่ย ต้องมีเหตุการณ์อะไรแน่ ๆ เลยที่ทำให้รัญจมน้ำ ถึงกับความจำเสื่อมไปเลยแฮะ ต้องเป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าพิสมัยแน่ ๆ แล้ว ธาราธาร มีซัมติงอะไรเรอะ ถึงขัดขวาง อย่าบอกน่ะว่าแอบหลงรักพี่ชายตัวเอง :mew4:
-
สามัคคีคือพลัง!?!!!!!
-
ปัญหาชีวิตคี่จบไป ปมของรัญญ์ๆกำลังจะมา :katai2-1: :ped149: o8
-
อ่านทันล่ะจ้า
โอ้ย สามพี ชอบจริงมาเพราะสามพีแล้วด็ตกหลุมรักรัญหมดใจ ตามติด เลย
มาให้กำลังใจ
-
รอนะคะ ชอบบบ
-
:hao6: :katai2-1:
-
มีความน่ารักกก :katai2-1: :katai2-1:
-
มารอออออออออออออออ :hao3: :hao3:
-
:katai2-1: เราจะได้รู้สาเหตุที่หนูรัญกลัวน้ำใช่ป่ะ อิอิ
-
อยากรู้ปมที่หนูรัญกลัวน้ำง่ะ รออยู่น๊าคนแต่งจ๋า :mew2:
-
รัญดูกลัวน้ำมากจริงๆ สงสารรร :mew6:
-
รัญน่าร้าก
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มีการชนหมัดกันเบาๆด้วยนะ แหมมมมมมม :hao6:
-
:3123:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
พอสองหนุ่มเขาเข้ากันได้คนที่ลำบากนี้
รัญชัดๆเลยโดนไปเต็มๆ
-
เง้ออออ~~ รัญเป็นไร :katai1:
-
ตอนที่ 19 : วันเก่าๆ คนเก่าๆ
ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าจะจำอะไรได้
มันเป็นความอึดอัดในอกที่คุ้นเคยโดนฝังกลบในความทรงจำ และกลายเป็นความฝันร้ายเมื่อหวนนึกถึง
ผมจำไม่ได้ว่าตอนนั้นอายุเท่าไหร่
แต่คงยังเด็กมาก มากพอที่จะเห็นภาพของพ่อแม่ที่ยิ้มให้และพาไปเที่ยวทะเล
ก่อนที่ผมจะจมลงไป
มันคืออุบัติเหตุจากความประมาท หรือจากเด็กเล่นซนคนหนึ่งที่วิ่งลงน้ำเพราะนึกสนุก ยังไงก็ตาม เรื่องราววันนั้นทำให้ผมนอนโรงพยาบาลถึงสามวันเต็ม มีอาการหวาดกลัวสลับไข้ขึ้นสูง แม่นั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียง กลัวว่าผมที่ยังเล็กจะเป็นอะไรไป และหลังจากนั้นครอบครัวเราก็ไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหนนอกใจกลางกรุงอีกเลย
“รัญ...”
ผมปรือตามอง รู้สึกเหมือนหลับฝันเป็นเวลานาน เพราะแทนที่จะรู้สึกดีขึ้น กลับรู้สึกเหนื่อยล้าจนร่างกายหนักอึ้งกว่าเก่า
“เป็นยังไงบ้าง” คีรีที่นั่งห่างออกไปเข้ามาช่วยรินน้ำให้ผมจิบ ส่วนราเชนทร์ที่ถึงขนาดปีนขึ้นเตียงมาเฝ้าอยู่ข้างๆ ก็ช่วยประคองให้ผมไม่สำลัก
“ไข้ลดแล้วนะ” คีรีเอ่ยขณะทาบมือกับหน้าผาก
“เพราะอาจารย์หมอมาฉีดยาให้น่ะสิ”
“อาจารย์หมอ?” ผมทบทวน พอตั้งสติได้ก็รู้สึกว่าอาการรุมเร้าร้อนผ่าวมันน้อยลงจริงๆ ไอ้ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจน่าจะเป็นผลพ่วงจากฝันร้ายมากกว่า
“ตอนสายรัญเพ้อไม่ได้สติ พวกฉันตกใจแทบแย่จนสุดท้ายต้องตามอาจารย์หมอมาช่วยฉีดยาลดไข้ให้เนี่ยล่ะ”
ผมอาการหนักขนาดนั้นเชียว นึกแล้วไม่ชินเลยสักนิด ถ้าไม่นับตอนเด็กมากๆ ครั้งนั้น ผมก็ไม่เคยป่วยขนาดล้มหมอนนอนเสื่ออีกเลย
แต่ต้องมาเป็นเพราะ ‘เซ็กซ์’ เนี่ยนะ!?
พอนึกได้ผมก็ชักฉุน มองเมินการเอาใจใส่ของทั้งคู่แล้วย้ำชัดอีกครั้ง
“งดหนึ่งอาทิตย์”
“โธ่ รัญจ๋า” ราเชนทร์กอดตัวผมออดอ้อนสุดใจ
“ได้ ครั้งนี้ฉันผิดเอง” เทียบกับคีรีแล้วการควบคุมตัวเองต่างกันลิบ!
“กี่โมงแล้วครับ” ผมหยัดตัวนั่ง เอนศีรษะพิงไปทางราเชนทร์น้อยๆ
“หกโมงเย็น หิวมั้ยรัญ”
“หกโมง? เวรล่ะ ผมยังไม่ได้โทรลางานเลย”
“ฉันโทรลาให้แล้ว”
ขอย้ำอีกครั้ง ผมรักคีรีชะมัด!!
ผมมองท่านประธานด้วยความซาบซึ้ง ถ้าเป็นราเชนทร์น่ะเหรอ...ฮะฮะฮะ เขาคงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมผมต้องตื่นตูม จะโทรไปตอนไหนก็ไม่ต่างกัน คนไม่เคยทำงานก็แบบนี้
“หิวมั้ยรัญ” เหมือนรู้ว่าถูกนินทา ราเชนทร์เลยรีบถามอย่างเอาใจ “อยากกินอะไรก็บอกได้ ฉันจะให้พ่อครัวทำสุดฝีมือเลย”
อยู่บ้านนี้สบายตรงที่มีทุกอย่างอำนวยความสะดวกโดยไม่ต้องออกไปไหนไกลล่ะนะ
“ข้าวต้มกุ้งแล้วกันครับ”
“รอแป๊บนะที่รัก” ราเชนทร์หอมแก้มผมก่อนจะเดินลงไปหาแม่บ้านเพื่อออกคำสั่งอีกต่อ คีรีเลยถือโอกาสเขยิบตัวเข้ามานั่งใกล้ชิดขอบเตียง
“วันนี้คุณอยู่ที่นี่ทั้งวันเลยเหรอครับ”
“ใช่”
“...คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ” ผมถามเป็นนัย รู้ๆ กันอยู่ว่าพวกแม่บ้านไม่ค่อยต้อนรับเราสองคนเท่าไหร่
“ไม่ต้องห่วงหรอก เราสามคนคบกันอย่างจริงใจ พวกเขาต้องเข้าใจแน่ ส่วนธาราธาร...” คีรีเว้นช่วงเล็กน้อย “อีกไม่นานก็ต้องเข้าใจแล้วล่ะ”
“วันนี้เขามาหาคุณเหรอครับ” ผมมองท่าทางของคีรีแล้วคิดว่าน่าจะมีการฉะไปอีกยกแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าพูดไปทางนั้นจะยอมฟังแค่ไหน เพราะนี่ก็เป็นการเจรจาครั้งที่สามแล้ว
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” คีรีเอ่ยเสียงนุ่ม ลูบแก้มผมเบาๆ “ไข้ลดแล้ว ไม่ปวดหัวไม่ปวดตัวตรงไหนนะ”
“...หัวน่ะไม่ปวดหรอกครับ แต่ตัวนี่ปวดจนไม่รู้จะปวดยังไง” ผมมองตัวต้นเรื่องด้วยสายตาคาดโทษ ราเชนทร์น่ะแม้จะมีความต้องการสูงแต่ก็ไม่ได้ใช้พลังงานมากมายอะไร แต่เซ็กซ์ของคีรีนี่ล่อท่ายากแถมยังหนักหน่วงอีก ถ้าไม่สลับกันผมอาจจะนอนตาเหลือก หลับไม่ฟื้นแล้วก็ได้ “คุณต้องเป็นพวกเก็บกดมากแน่ๆ”
“คงงั้น” คีรียิ้มรับ หล่อบาดตาทะลุแว่นมาเลย แต่ดูจากหน้าตาเคร่งขรึมจริงจัง ภาระการงานและความรับผิดชอบเกี่ยวกับบริษัทในฐานะลูกชายคนโต คงจะเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้เขามีรสนิยมแบบนี้
“คีรี...” ผมลังเลเล็กน้อย “พ่อแม่คุณเป็นยังไงเหรอครับ”
“เป็นยังไง? หมายถึงมีปัญหามั้ยน่ะเหรอ ไม่หรอก พ่อแม่ฉันรู้ดีว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันเสียสละเวลาเกือบทั้งชีวิตในการรับช่วงต่อบริษัทตามที่พวกเขาต้องการแล้ว ถ้าฉันมีความต้องการบ้าง พวกเขาก็ว่าอะไรไม่ได้หรอก”
“ฟังดูห่างเหินจังนะครับ” ผมเอ่ยต่อ เรื่องนี้ให้พูดต่อหน้าราเชนทร์คงไม่เหมาะ เพราะรายนั้นมีความทรงจำแบบครอบครับน้อยมาก
“ตอนเด็กฉันถูกตั้งความหวังไว้มาก ก็เลยเหมือนถูกบังคับให้โตเร็วกว่าคนทั่วไป จะว่าไปถึงอยู่ด้วยกันแต่ก็เหมือนห่างเหินจริงๆ นั่นแหละ” คีรีพูดก่อนจะมองผมยิ้มๆ “โชคดีที่ฉันหัวดีและชอบด้านนี้ ไม่งั้นคงเป็นเด็กมีปัญญาไปแล้ว”
เก็บกดจริงๆ ด้วยแฮะ
“แล้วถ้าเกิดคุณไม่เก่งไม่ชอบขึ้นมา คุณจะทำยังไงเหรอครับ”
“ก็คงจะพยายามให้พวกเขาเห็นว่าฉันรักฉันชอบด้านไหน แล้วทำให้เห็นล่ะมั้งว่ามันดีกว่ายังไง”
...ผมสะอึก เทียบกับตัวเองที่เลือกหนีออกมานี่มันขี้ขลาดชัดๆ
จบเรื่องอึดอัดมาสู่ความเป็นจริงเมื่อราเชนทร์เปิดประตูด้วยรอยยิ้มร่า ในมือมีเจลเย็นสีฟ้าอ่อน ตามมาด้วยหัวหน้าแม่บ้านที่ถือถาดข้าวต้มเข้ามา คงกลัวว่าถ้าให้คุณชายถือเองจะหกระหว่างทางล่ะมั้ง คนในบ้านหลังนี้มักทำอะไรให้เองอย่างเต็มใจโดยไม่ต้องให้คุณชายเอ่ยปากด้วยซ้ำ
ถาดที่ประคองมาเป็นแบบมีขาตั้ง สามารถวางบนเตียงสำหรับทานได้ทันทีโดยไม่ต้องมีโต๊ะเสริม ผมค่อนข้างประทับใจทีเดียว ไม่ลืมมองหัวหน้าแม่บ้านด้วยว่าเขายังเคืองผมอยู่รึเปล่า
“หายไวๆ นะคะ”
มะ...มีพูดอวยพรผมด้วย!!
“ขอบคุณครับ” ผมตอบกลับเป็นมารยาท นึกแปลกใจที่หัวหอกผู้รวบรวมรายชื่อบรรดาคู่ดูตัวและถึงขนาดเตรียมติดต่ออาจารย์สมยันต์ทำไมถึงได้ปลงตกง่ายขนาดนี้ แต่พอเห็นหน้าแดงๆ ของคุณหัวหน้าแม่บ้านเวลามองผมแล้วก็ชักเข้าใจ
เอ่อ...ผมว่าน่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนพวกเขาจัดหนักกับผมเกินไปแหง! สายตาหัวหน้าแม่บ้านจากที่มองผมเป็นตัวร้ายถึงได้ทั้งเขินทั้งเวทนาสงสาร ราวกับผมเป็นเหยื่อถูกกระทำชำเราไร้ปรานี นอนพะงาบใกล้ตายอยู่รอมร่อ!
...นับว่าเป็นการเสียตัวที่คุ้มอยู่เหมือนกัน
ผมอ้าปากปล่อยให้ราเชนทร์นั่งป้อนอย่างกระดี๊กระด๊าด้วยความปลงตก คีรีคอยจัดเตรียมยาให้อยู่ไม่ห่าง รู้สึกเหมือนทุกอย่างเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
“มีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่าครับ” หลังทานข้าวทานยาเสร็จเรียบร้อม ผมที่โดนพวกเขาสองคนจ้องเขม็งมาตลอดก็ทนนิ่งเงียบไม่ไหว นึกงุนงงว่าทำอะไรผิดไปรึเปล่านะ
“เธอ...” คีรีพูดขึ้นมาก่อน ราวกับว่าพวกเขาตกลงตั้งแต่ก่อนผมจะตื่นมาแล้วว่าเรื่องนี้ให้ท่านประธานเป็นผู้ถามจะดีที่สุด “เธอเคยจมน้ำใช่มั้ย”
“ครับ อาการกลัวน้ำก็คงเป็นผลกระทบจากตอนนั้น ผมเคยจมน้ำตอนเด็กๆ น่ะ น่าจะประมาณ...ห้าหกขวบได้มั้ง”
“ไม่ได้ถูกกดน้ำใช่มั้ย”
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ ตอนนั้นผมไปเที่ยวทะเลกับพ่อแม่...” พอพูดขึ้นมาผมก็ชะงัก...เพราะยังมีคดีค้างคาเรื่องหนีออกจากบ้านอยู่ แต่ด้วยกลัวว่าจะโดนพวกเขาล้วงลึก เลยรีบเล่าต่อทำเป็นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “ตอนนั้นผมหนีไปเล่นซนเอง กว่าจะมีคนมาช่วยก็หมดสติไปแล้วเลยกลัวมาก ไม่ได้ถูกทำร้ายหรอกครับ”
เอาเข้าจริงผมก็เพิ่งนึกได้ตอนไม่สบายเนี่ยล่ะ พ่อกับแม่ผมค่อนข้างเข้มงวดใช่มั้ยล่ะครับ ตอนเด็กเองก็ไม่เว้น คอยจัดการบังคับแม้กระทั่งตอนผมเล่นน้ำ ห้ามไปไหนไกล ห้ามเล่นทราย ห้ามเล่นบอล ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า ห้ามเล่นเกินหนึ่งชั่วโมง ห้าม ห้าม ห้าม ผมเองก็คงจะหัวขบถตั้งแต่ตอนนั้นแล้วละมั้ง ในช่วงเช้าก่อนจะกลับ ลับหลังพ่อแม่ที่เก็บของในห้องพักเตรียมเช็คเอ้าท์ ผมเลยแอบหนีออกไปเล่นน้ำคนเดียวกะกอบโกยให้เต็มที่
ผลคือ...ผมโดนน้ำทะเลซัดสาดลากลงไป ตัวตลบอยู่ใต้คลื่น ตะเกียกตะกายทรมานอยู่นานกว่าจะมีคนช่วย เลยกลายเป็นความฝังใจไปซะงั้น
ส่วนที่ผมลืมซะสนิท ก็คงเพราะนับจากนั้นพ่อแม่ก็คุมผมหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัว บังคับทุกอย่างจนขยับตัวแทบไม่ได้ ออกนอกสายตาเข้าหน่อยก็โดนดุด่าเหมือนทำผิดมหันต์แสนสาหัส จนลืมภาพห่วงใยที่พวกท่านเคยนั่งเฝ้าที่โรงพยาบาลไปโดยสิ้นเชิง
“รัญ...”
“ผมขอนอนพักหน่อยนะครับ”
ผมรีบดึงผ้าห่มคลุมแล้วนอนตะแคงข้างหันหลังให้พวกเขาขณะหลับตา ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าในช่วงเวลาที่อ่อนแอแบบนี้...
ผมคิดถึงบ้านชะมัด
ผมนอนซมอยู่สามวันถ้วนกว่าจะลุกขึ้นมาเดินเหินได้ตามปกติโดยไม่ติดขัดหรือเจ็บยอกตรงไหน โชคดีที่ราเชนทร์ช่วยให้อาจารย์หมอออกใบรับรองแพทย์ให้ ไม่งั้นผมคงโดนหักเงินเดือนโทษฐานหยุดเกินโควต้าที่คิงส์คลับกำหนดแล้ว
“ฟ้าเหลืองเลยล่ะสิ”
ผมยกนิ้วกลางใส่แมนเงียบๆ ลับหลังเคาน์เตอร์บาร์เพื่อไม่ให้ลูกค้ามาเห็นแล้วเข้าใจผิดจนโดนหาเรื่องเข้า มาจนวันนี้ราเชนทร์ก็ยังนั่งเฝ้าและคอยมองผมไม่ให้เข้าใกล้เพื่อนสนิทเกินขอบเขต อะไรจะหวงขนาดนั้นนะ
“รัญ!”
พลันแมนกระตุกมือผมให้หันไปอีกทาง ทำเอาผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาตรวจเช็คเครื่องแก้วพลอยตกใจไปด้วย
“ทำตัวแปลกๆ นะ...” ผมท้วงแมน
“ก็...”
“รัญ? หรัญญ์ใช่มั้ย”
และแล้วผมก็เข้าใจในความหวังดีของเพื่อน
เสียงเรียกอย่างสนิทสนมพร้อมใบหน้าคุ้นเคยที่เดินเข้ามาใกล้บาร์เหมือนประหลาดใจเต็มแก่ ทำให้ผมบรรลุทันทีว่าทำไมแมนถึงได้พยายามขัดขวางเหมือนไม่ให้ผมเห็นอะไรแสลงตาเข้า
และของแสลงตาที่ว่าก็มีอิทธิพลต่อจิตใจมากซะด้วยซิ
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ...พี่วัน”
“นั่นสินะ ห้าปีได้แล้วมั้ง” อีกฝ่ายทักยิ้มๆ “เห็นเราสบายดีพี่ก็เบาใจ”
เห็นผมสบายดีก็เบาใจ? วูบหนึ่งผมนึกโมโหจนอยากจะต่อยหน้าอีกฝ่าย แต่เพราะอยู่ในฐานะบาร์เทนเดอร์และลูกค้า จึงต้องคอยข่มอารมณ์เอาไว้
“รัญ ไปทางนู้นเถอะ” แมนเข้ามาช่วยรับหน้า ดันตัวผมให้ไปหาราเชนทร์ที่นั่งมองเหตุการณ์พิลึกด้วยท่าทีหึงหวง
“เดี๋ยวสิรัญ...”
ผมไม่สนใจเสียงเรียกรั้งนั้นแล้วเดินมาสงบใจที่มุมบาร์
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ราเชนทร์ยิ้ม แกล้งหยอกเหมือนปกติ “แฟนเก่าเหรอจ๊ะที่รัก”
“ครับ”
แต่แล้วเขาก็ชะงักค้างไปเอง
“แฟนคนแรกของผม เรวันต์”
ผมเคยบอกแล้วสินะว่าผมถูกแฟนคนแรกทิ้ง
ที่น่าโมโหไปกว่านั้นคือเขาทิ้งผมไปดื้อๆ โดยไม่บอกไม่กล่าว!
เอาล่ะ ผมจะเล่าให้ฟัง...เรวันต์คนนี้กำลังเป็นรุ่นพี่ในมหาลัยที่พ่อแม่หมายมั่นปั้นมือให้ผมเข้า เลยถูกจ้างมาติวโดยเฉพาะ เขามีรสนิยมด้านนี้อยู่แล้ว พอใกล้ชิดกับผมมากๆ เข้าโดยที่พ่อกับแม่ให้เวลาเป็นส่วนตัวอย่างหาได้ยาก ก็เริ่มพูดในแง่ของความรักความชอบ และเริ่มจูบผม ลวนลามผม
เขาบอกว่าผมเป็นฝ่ายยั่วเขาเอง
พี่วันเป็นคนหน้าตาดี และเป็นผู้ฟังที่ดี เวลาอยู่ในห้องสองต่อสอง ผมเลยมักระบายความอึดอัดใจออกมา และพี่วันก็จะช่วยปลอบโยน บางครั้งเป็นการกอด บางทีเป็นการจูบ
น่าแปลกที่ผมไม่นึกรังเกียจ เขาเป็นคนที่ผมสบายใจที่จะคุยด้วย เพราะในกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียนมักจะแข่งกันเรียนมากกว่าคุยเรื่องส่วนตัว พี่วันถือเป็นคนเดียวก็ว่าได้ที่ผมเปิดใจยอมรับและโหยหาเหมือนกับเขาเป็นความหวังเดียวที่ทำให้ผมไม่ต้องฝืนตัวเองจนเกินไป แม้จะถูกเขาทำอย่างนั้นก็ไม่ขัดขืน คิดแต่ว่าถ้าเขายิ่งรักยิ่งชอบก็คงดี จะได้คอยฟังผมไปนานๆ
พวกเราเริ่มถลำลึกมากเรื่อยๆ
สุดท้ายความแตกดังโพละ ผมทะเลาะกับครอบครัวหนัก คราวนี้อย่าว่าแต่จ้างครูสอนพิเศษมาเลย ผมโดนจำกัดเวลาเข้าออกบ้านอย่างกับนักโทษ ห้ามเถลไถล ห้ามไปเรียนพิเศษข้างนอก ขนาดเพื่อนที่โรงเรียนยังพลอยโดนมองแปลกๆ ไปด้วย ผมโดนกดดันจนสมองแทบแตก เรียนก็ต้องเรียน คนรักก็ไม่ได้เจอ ทางบ้านยังมึนตึงบีบบังคับอีก ตอนนั้นผมเหมือนจะเป็นบ้า ใกล้จะเสียสติอยู่แล้ว
แล้วพี่วันก็เสนอให้ผมหนี
อย่างกับรอคอยให้มีคนช่วยออกไปในกรงขัง ผมตอบรับทันทีโดยไม่ยั้งคิดด้วยซ้ำ หลังตกลงกันหมั่นเหมาะ ผมก็เก็บข้าวของจำเป็นใส่เป้หนึ่งใบทำทีว่าไปเรียน แล้วไม่กลับบ้านอีกเลย
ช่วงปีแรกอะไรก็ดี เราลำบากด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน พี่วันมีรายได้จากการสอนพิเศษเยอะพอตัว และมีทุนเรียนมหาลัยอยู่แล้ว ส่วนผมไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตยังไง เลยสมัครงานตามร้านอาหารทั่วไป รับตำแหน่งหน้าที่ที่ไม่จำเป็นต้องใช้วุฒิ
แต่พอเข้าปีที่สอง พวกเราก็เริ่มทะเลาะกันมากขึ้น สาเหตุคือพี่วันเหมือนมีคนใหม่ คนที่ดีพร้อม มีพร้อมทุกอย่าง ไม่ต้องมาประหยัดอดออมอยู่กับผมในห้องเช่าถูกๆ สองคน
ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็ดูจากโทรศัพท์ของเขาที่เปลี่ยนใหม่ไงล่ะ
แต่เค้นคอยังไงเขาก็ไม่ยอมสารภาพ จนวันหนึ่ง...พี่วันก็หายไป
ครับ ผมตื่นเช้ามากับเตียงที่ว่างเปล่า ข้าวของทุกอย่างที่สื่อว่าเป็นตัวเขาไม่เหลือสักอย่างเดียว ราวกับกรรมตามสนอง คนที่ชวนผมหนีออกจากบ้านได้หนีจากผมไปแล้ว ไปยังที่ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามที่ไหน
ผมถึงกับเคว้งหนัก ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
เป็นการโดนทิ้งที่เจ็บสุดในชีวิตจนร้องไห้ยังร้องไม่ออก!
สิ่งที่ทำได้มีเพียงเคาะประตูห้องแมน...เพื่อนร่วมหอพักที่เช่าอยู่ข้างๆ กัน แมนเคยจ้างให้ผมช่วยสอนการบ้านน้องๆ เป็นรายได้เสริม เขาเห็นว่าผมหัวดี และอธิบายเข้าใจง่าย เด็กๆ เลยติดผมแจ
ผมไม่ได้เล่าอะไร แต่นั่งอยู่ในห้องแมนด้วยความไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น แมนถามอะไรก็ไม่ตอบ จนเขาไปดูที่ห้องของผม และเข้าใจได้ด้วยตัวเอง
นับจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตต่อไปโดยพยายามทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ความฝังใจก็ทำให้ผมไม่กล้าลองรักใครอย่างจริงจังอีกเลย มุ่งมั่นเก็บเงินอย่างเต็มที่ ไม่รังเกียจแม้จะต้องมาทำงานที่คลับเพราะได้ทิปเยอะ วางแผนจะมีชีวิตในยามแก่ที่สุขสบายไม่คิดพึ่งพาใคร
สิ่งที่ผมขอบคุณพี่วัน คงเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมสบายใจที่สุดและมอบความกล้าให้หนีออกมาจนมาพบกับความชอบจริงๆ บาร์เทนเดอร์ไม่ใช่งานที่เป็นได้ง่ายๆ ต้องมีทักษะและมีความจำที่ดี เพราะต้องจำสูตร จำสัดส่วนที่แม่นยำ เหมาะกับผมมากทีเดียว
แต่สิ่งที่ผมขอเกลียดเขาตลอดไป ก็คือการจากลาที่ไม่น่าคิดถึงสักนิด
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าพวกเราจะหวนมาเจอกันอีกครั้งที่คิงส์คลับ!
------------------------
เปิดผังคีรีและราเชนทร์กันแล้ว มาฝั่งรัญกันบ้างค่ะ!
เรื่องจมน้ำความจริงไม่ได้มีประเด็นสำคัญนักหรอกค่ะ แต่อยากจะเปิดประเด็นเรื่องของสภาพแวดล้อมการเติบโตของแต่ละคน ซึ่งเป็นผลให้ทั้งสามมีความนิสัยกันไปคนละแบบมากกว่า ส่วนเซอร์ไพรส์นั้น...แตนแต้นน!! เเฟนคนแรกรัญมาแล้ว!!!
มาทำไม? มาเพื่ออะไร? ขอบอกว่าใครรอฉากเปิดตัวหนูนิลและพี่คิงให้เตรียมพร้อมได้เลยค่ะ!!
เพจนักเขียนที่ชูป้ายไฟให้กับเหล่าสมาชิกคิงส์คลับ
-
:mew1: :mew1:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
สงสารน้องรัญจังเลย. ชีวิตหนูผ่านลูกระนาดมาเยอะเลยนะ
อีนังผัวเก่านั่นน่าสาปส่งมากค่ะ. ไม่น่ามอบบทตัวประกอบให้เลย. แต่ไหนๆมาแล้วอยากให้จัดหนักๆแบบดับเบิ้ลเลยค่ะ
นี่ปูพรมแดงพี่คิงน้องนิลยังทันไหมคะ. รอๆๆๆ. :L1:
-
คิดถึงนิลกับคิง ถ้าวันมายุ่งกับรัญ :katai1:อีก คีรีกับราเชนทร์ก็จัดหนักเลย :katai1:
-
คนใหม่มาอีกแล้ว พี่วัน มาคราวนี้จะกลับมาจุดประเด็นอะไรอีกกกก #เชื้อรา #คีรีขัน #แมลงวัน ตามมาอีก หึหึ หนูรัญญ์เราดึงดูดพวกนี้เนาะ
-
มาทำไมให้อายบ้านนาละนวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมา~ แทมๆๆ รัญเค้าได้ใหม่แล้วโปรไฟล์ดีแถมแพ็คคู่ สู้ไม่ได้หรอกนะ :laugh:
-
กรี๊ดดด น้องนิลลลลล พี่คิงงงงงงง
ฮืออ รอค่ะ 5555555555555555555
-
ไม่ได้ชื่อสมวัน....ท่าทางจะบทเยอะ555
-
:z13:
-
รออีกๆ
-
แฟนเก่าหนูรัญไม่ใช่ตระกูลสม!!!! แสดงว่ายังมีบทอีกหลายตอน ฮาาาา โผล่มาให้หนูรัญจบอดีตด้วยดีหรือมาสร้างเรื่องให้สองสามีปวดหัวเนี่ย :katai1: คิดถึงน้องนิลกับพี่คิง หลายปีผ่านไปยังควีนยังป่วนอยู่มั้ยน้อ :hao3:
-
แฟนเก่ามาเจอกับราเชนทร์น่าจะยังไม่น่ากลัวเท่ากับไปเจอกับคีรีนะ :katai5:
-
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาารอออออออออออออออออน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เขี่ยมันออกไปเลยค่ะ กล้ามาถึงที่
-
แฟนเก่าถ้ามาแบบไม่ดี คีรี&ราเชนต้องช่วยกันดีดให้กระเด็น
-
คิดถึงพี่แว่นจังค่ะ จะมีบทอีกมั้ย //ผิด :z6:
เชิดใส่เลยรัญ เช้อออออะ!!
-
กริ๊ดด คิดถึงนู๋นิลล กับพี่คิงงงจะมาแล้ววว
แต่ว่าจะกลับมาทำมะ อีแฟนเก่า
คีรีกับราเชนทร์เอาให้หนักเลยนะ ถ้านางมาทำอะไรอีก
-
แฟนคนแรกของรัญมาแบบนี้น่าจะมีบทบาทมากกว่ามาให้หึงเป็นแน่แท้
-
:ling1: :ling1: :ling1:
สุดยอดเลย จะได้เจอคิง ราชินี แล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เรวันต์ น่าโดนรัญเมินให้สะใจ เอาคืนซะเลย
ให้เห็นว่าไม่มีเรวันต์ รัญก็อยู่ได้
แถมมีคนที่รักรัญ ทั้งรักทั้งหลง
แล้วมีทีเดียวสองคนเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮื่อออ โฟกัสที่ตอนต่อไปน้องนิลและผัวสุดแซ่บของนางงงงง :mew1:
-
:impress3: ว๊าวจะได้เจอหนูนิลแล้ว ดีใจจังเลย คิดถึง :mew1: สรุปไม่มีประเด็นอะไรแต่คือการเลี้ยงดู แสดงว่าครอบครัวของรัญต้องพอมีฐานะเลยทีเดียวและการเป็นลูกคนเดียวเลยทำให้พ่อแม่หวงมากเลยกลายเป็นกักขังไปโดยปริยาย แฟนเก่าโคตรใจร้ายเลยอ่ะ ชวนเขาหนีมาในที่สุดก้อทิ้งเขาแถมยังไม่บอกกล่าวอะไรอีก โคตรชั่ว :angry2: รอให้ควีนจัดการเลย คงวางแผนร้ายมาแน่ ๆ เผลอ ๆ ได้รับเงินจากพ่อแม่รัญมารึเปล่า :m16:
-
อ๊ายยยยย อยากเจอน้องนิลลลลลล
ต้องมีเรื่องสนุกๆ รออยู่แน่เลย o18
-
ชีวิตน้องรัญนี่ดราม่าจริงๆ ้อออ
-
แค่ได้ยินว่าแฟนเก่านี่ตาเชื้อราก็คงเขม่นจะแย่แล้วละ ถ้ามาทำเรื่องให้หนูรัญอีกเดี๋ยวคงมีไปฟ้องคีรีแน่ๆ
ปอลิง พี่คิงน้องนิลจะมาแล้วน้องนิลจะมาป่วนมั้ยน้อ
-
แฟนเก่าเรอะ...ท่าทางงานนี้เชื้อทีมราคีน่าจะได้ร่วมมือกัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 20 : เรวันต์
ผมว่าวินาทีแรกที่ราเชนทร์รู้ว่าผมเจอแฟนเก่า เขาคงอยากจะหึง แต่พอเห็นสีหน้าผมไร้ซึ่งความพิศวาสโดยสิ้นเชิงเลยหึงไม่ออก
ขนาดตอนคีรีมารับยังเห็นถึงความผิดปกติจนทักขึ้นมา และเมื่อผมเล่าว่าเจอเรวันต์ เขาก็ทำหน้าเหมือนจะหึงตามรอยราเชนทร์
แต่ก็นั่นแหละ...พอผมเล่าว่าในอดีตแยกจากเขายังไง โดนทิ้งแบบไหนด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กำหมัดแน่นเหมือนอยากจะต่อยหน้าคน คีรีก็สลัดพิษรักลมหึงทิ้งแล้วถามว่าผมอยากจะชกมวยกับเขามั้ย
ราเชนทร์ร้องเฮ้ย ส่วนผมตอบว่าอยาก คีรีเลยเปลี่ยนเป้าหมายจากปริ้นส์รูมเป็นคอนโดส่วนตัวของเขาที่นับเป็นหนึ่งในผู้ลงทุน เลยไม่แปลกที่จะใช้อำนาจให้พนักงานมาเปิดห้องออกกำลังกายเอาตอนตีสามย่างตีสี่
“รัญ...ฉันง่วงแล้วนะ”
“งั้นนอนตรงนั้นก่อนแล้วกันครับ” ผมชี้ไปที่เบาะนอนสำหรับยกน้ำหนัก สมกับเป็นคอนโดมีชื่อ ห้องออกกำลังกายมีแบ่งเป็นสัดส่วนเพิ่มระดับตามความต้องการของคีรี กึ่งๆ จะเป็นยิมขนาดย่อมเยา
ผมไม่เคยเล่นต่อยมวยมาก่อนเลยใส่นวมงงๆ จนคีรีต้องเข้ามาช่วยจับให้แน่ใจว่าถ้าผมออกหมัดนวมจะไม่ลอยกระเด็นออกมา จากนั้นท่านประธานในชุดนอนผ้าไหมก็สวมเป้าล่อมือ ท่าทางทะมัดทะแมงขึ้นมาทันที
“ต่อยมาได้เลย”
มีผู้เชี่ยวชาญสนับสนุนขนาดนี้ผมก็จัดสิครับจะรออะไร
ผมต่อยเพื่อต้องการระบายอารมณ์หงุดหงิดล้วนๆ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไมถูกพูดไม่ออก ไม่คาดคิดว่าจะมาเจอแฟนเก่าเอาตอนนี้ แถมยังมีหน้ามาทักทายเหมือนไม่เคยทำอะไรผิดอีกต่างหาก ยิ่งคิดผมก็ยิ่งโมโห คิดว่าเป้าล่อเป็นหน้าของเรวันต์แล้วออกหมัดไม่ยั้ง
“...หน่วยก้านเธอใช้ได้นะ”
“คงเพราะผมเห็นในคลับบ่อยๆ มั้งครับ” ผมตอบคีรีที่อุตส่าห์ชมเชยขณะที่ราเชนทร์เอามือลูบหน้าปอยๆ เหมือนเสียวไส้เวลาได้ยินเสียงหมัดกระแทกกับเป้าล่อดังปักๆ
“...นี่เธอโกรธแฟนเก่าขนาดนั้นเลยเหรอ”
“โดนทิ้งโดยไม่บอกอะไรสักคำมันเหมือนให้ความหวังนี่ครับ” ผมพูดพร้อมออกหมัดขวา คีรีรับได้อย่างไม่สะท้านแถมยังให้คำแนะนำว่าผมควรจะบิดเอวเพิ่มแรงขึ้นไปอีก “ถึงจะรู้ว่าถูกทิ้ง แต่ในใจลึกๆ ผมก็คิดว่าเขาอาจจะกลับมา แล้วดูเขาสิ หายไปจากชีวิตผมห้าปี พอเจอกันอีกครั้งดันทักทายว่า ‘เห็นเราสบายดีพี่ก็เบาใจ’ ถ้าเป็นคุณคุณไม่โมโหเหรอ”
“นั่นสินะ” คีรีเป็นผู้ฟังที่ดี เพราะถ้าเป็นราเชนทร์คงพูดจ้อไปเรื่อยไม่นึกเอามาใส่ใจเป็นจริงเป็นจังนัก “ว่าแต่เธอหมดรักเขาแล้วใช่มั้ย”
แถมยังมาทำเนียนล้วงข้อมูลอีกต่างหาก
ผมลอบมองท่านประธานที่ออกจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษแล้วเพิ่งนึกได้ว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมยอมเปิดปากเล่าอดีตของตัวเอง
“ผมหมดรักเขาตั้งแต่โดนทิ้งในสามเดือนแรกแล้วครับ และคิดว่าต่อให้กลับมาก็จะไม่ยกโทษให้แน่นอน ผมไม่ให้โอกาสคนที่คิดว่าหมดหวังไปแล้วหรอก”
“งั้นแสดงว่าพวกฉันก็มีหวังสินะ” ราเชนทร์แทรกขึ้นหน้าตาชื่นบาน ผมบิดตัวน้อยๆ พร้อมเหวี่ยงหมัดออกไปสุดแรง ปะทะกับเป้าล่อดังเป็นพิเศษจนคุณชายสะดุ้งโหยง
“พวกคุณก็อย่าทำให้ผมตัดสินใจผิดแล้วกัน” พอออกแรงแล้วอารมณ์ก็เริ่มดีขึ้น ผมมองคีรีอย่างชื่นชมที่เขาไม่เป็นอะไรเลยทั้งที่คนออกแรงอย่างผมแขนสั่นหงึกหงัก สมชื่อภูเขาจริงๆ
“พักก่อนมั้ย”
“ก็ดีครับ” คีรีช่วยถอดนวมให้ผมแล้วหาผ้ามาช่วยซับเหงื่อเพราะออกแรงจนเหนื่อยหอบ ราเชนทร์ซึ่งนอนเอกเขนกกับเบาะนอนขยับตัวไปเล็กน้อยเพื่อเว้นที่ให้ผมนั่ง
“เห็นรัญฉุนขนาดนี้ฉันหึงไม่ออกเลย”
“หึงผมกับเรวันต์ สู้หึงผมกับแมนยังดีกว่า” วันนี้ผมชักจะพูดมากไปแล้วแฮะ สงสัยเพราะเจอกับแฟนเก่าทำให้ใจเย็นต่อไม่ไหว เหมือนกับมีใครเอาอดีตมากระแทกหน้าอย่างจัง
“ทำไม” คีรีถาม เขาบริการดีขนาดหาน้ำให้ผมดื่มด้วย แม้จะเป็นผู้ลงทุนหลักแต่คีรีก็วางเงินค่าน้ำสำหรับขายให้โดยไม่คิดใช้สิทธิ์งุบงิบค่าใช้จ่าย
“...แมนเป็นแฟนเก่าคนที่สองของผม”
“ฉันว่าแล้ว!” ราเชนทร์เด้งตัวขึ้นมาทันที เขามองผมเหมือนไม่พอใจที่แอบปิดบังมานาน
“เธอเป็นคนบอกเลิก?”
“ครับ”
“แมนกับเธอน่าจะเข้ากันได้ดีมาก ทำงานด้วยกันมีเวลาให้กัน นิสัยก็ไม่เป็นปัญหาไม่งั้นเธอคงไม่คบเป็นเพื่อนสนิทและเชื่อใจขนาดนั้นหรอก ทำไมถึงได้เลิกกันล่ะ”
คีรีนะคีรี
ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อถูกท่านประธานวิเคราะห์ละเอียดยิบ ราเชนทร์เองก็ให้ความร่วมมือดี เพราะถ้าเขาซักเองมีหวังฟังดูหาเรื่องประชดประชันมากกว่าสอบถามอย่างประเมินด้วยความละมุนละม่อม
สงสัยวันนี้คงรอดยาก เพราะดันเป็นฝ่ายหลุดปากออกมาเอง
“แมนชอบผู้หญิงน่ะครับ”
ชื่อเขาก็บอกชัดขนาดนั้น ไม่เห็นน่าแปลกใจตรงไหน
“แต่เขาตกลงคบกับเธอนี่ หรือว่าเขาเพิ่งรู้ตัวทีหลัง อืม...”
...ใครก็ได้ช่วยเอาท่านประธานไปเก็บที ทำไมเขาถึงได้ขี้สงสัยขนาดนี้นะ ยังดีที่น้ำเสียงของเขาฟังอบอุ่นไม่ได้บีบเค้นมาก แต่ไอ้ท่าทางที่เหมือนจะคิดเองเออเองมันทำให้ผมต้องอธิบายออกมาเพื่อไม่ให้ถูกเข้าใจผิด
“แมนรู้จักผมตอนที่คบกับเรวันต์นานแล้วล่ะครับ เขาคอยให้ความช่วยเหลือผมบ่อยๆ ตอนที่ผมเพิ่งเลิกกับเรวันต์ก็ไปอาศัยอยู่กับเขาชั่วคราว ตอนนั้นผมไม่อยากเป็นภาระ พยายามดิ้นรนหาที่อยู่ใหม่ แมนคงเป็นห่วงเพราะผมค่อนข้างเคว้งเลยบอกว่าถ้าไม่อยากคิดมากก็ถือว่าคบกันเป็นคนรักก็ได้ ผมจะได้อยู่กับเขาโดยไม่ลำบากใจ เพราะถ้าเป็นแฟนกันจะอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลก”
“แมนมาก...” ราเชนทร์พึมพำด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ แหงล่ะ พวกสุดโต่งทำดีกับใครไม่ค่อยเป็นอย่างคุณชายท่านนี้คงเห็นว่าแมนเป็นตัวละครในนิยายที่ดีเกินไป
ทักษะบาร์เทนเดอร์ของผมก็ได้มาตอนเป็นแฟนกันนั่นแหละ
“พวกเราไม่เคยมีอะไรกันเพราะห้องของแมนมีน้องชายกับน้องสาวอยู่ด้วย มากสุดแค่กอดจูบ แมนพยายามเป็นคนรักที่ดีให้ผม แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มีรสนิยมด้านนี้ เลยบอกเลิก...” พูดจบก็เผลอเสยผมอย่างงุ่นง่าน เอาตรงๆ เลยมั้ยว่าที่ไม่เคยพูดเรื่องแฟนเก่าคนที่สองมาก่อนก็เพราะว่ามันเป็นอะไรที่...อธิบายยาก เหมือนผมเห็นแก่ตัวฝ่ายเดียวแม้ว่าแมนจะเป็นคนเสนอเองก็เถอะ
ถ้าถามว่าแล้วผมไม่รู้สึกหวั่นไหวกับความดีของแมนเลยเหรอ...ก็ต้องบอกว่าหวั่นไหวสิ อย่างที่คีรีบอกนั่นแหละ นิสัยผมกับแมนเข้ากันได้ เราไม่มีความแตกต่างทางฐานะการเงิน แมนไม่ใช่คนโลภมากหรือปันใจง่ายเพราะอยากเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องๆ การทำงานก็คล้ายกัน คอยช่วยเหลือค้ำจุนตลอด
แต่กับคนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่
หมายถึงตัวแมนเองน่ะนะ ผมรู้ว่าเขาพยายามแล้ว และอาจจะหวั่นไหวกับผมด้วยก็ได้ แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ก้าวข้ามมากไปกว่านั้น กลายเป็นเพื่อนสนิท กลายเป็นเหมือนพี่น้อง แม้จะแปลกๆ ไปบ้างแต่สถานะแบบนี้กลับทำให้เราคบกันอย่างสนิทใจกว่าเดิม
“งั้นคนนี้ฉันก็ไม่ต้องหึงสินะ” คีรีถามยิ้มๆ ทำให้ผมที่กำลังประหม่าเพราะนึกถึงความหลังพลอยยิ้มตามไปด้วย
“ครับ ผมกับแมนยังไงก็เป็นคนรักกันไม่ได้หรอก”
พอบอกออกไปตามตรงก็โล่งดีเหมือนกัน ที่ไม่เคยพูดก็เพราะกลัวว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจและทำให้การทำงานในคลับของผมยุ่งยากกว่าเดิม
“แต่ยังไงเธอก็อย่าเอาหน้าไปใกล้แมนมากนักล่ะ”
“ครับ”
ผมเกาะเกี่ยวปลายนิ้วหยอกเล่นกับคีรีอย่าสบายใจ เขาเป็นคนมีเหตุผลและคุยง่ายมาก ผิดกับ...ราเชนทร์ที่หาจังหวะแทรกไม่ได้สักที จึงฉีกยิ้มหวานเหมือนรอให้ผมหันมาเห็นเอง
“คุณง่วงนี่ครับเชนทร์ นอนก่อนได้นะ”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากฟังต่อ”
ราเชนทร์คิ้วกระตุกเมื่อเห็นผมไม่ยักถามความเห็นเขาเลย
“ถ้าไม่นับฉันกับราเชนทร์ เธอมีแฟนทั้งหมดกี่คน”
...บางทีผมควรจะหันไปคุยเล่นกับเขาบ้างสินะ เพราะท่านประธานเห็นนิ่งๆ แต่ดันกัดไม่ปล่อย อย่างกับว่าวันนี้จะรีดข้อมูลแฟนเก่าผมให้ครบถ้วนกระบวนความ
“สามคนครับ” ผมตอบ ไม่รู้จะอิดออดไปทำไมเหมือนกัน แม้จะไม่ค่อยอยากพูดถึงนักก็เถอะ “แต่คนที่สามไม่มีอะไรมาก พวกเราคบกันแค่สามวันเอง”
“ฉันก็สามวัน” ราเชนทร์รีบแทรก สมเป็นไอ้ตัวการคบสามวันที่สร้างเรื่องมากที่สุด
“เอาเป็นว่าคนนี้ไม่เป็นปัญหาหรอกครับ พวกเราเลิกกันเพราะเขามีคนรักอยู่แล้ว”
“อยากชกมวยอีกสักนิดมั้ย”
“ครับ” ผมลุกขึ้นไปใส่นวมอีกครั้ง ทำเมินเสียงร้องประท้วงของราเชนทร์ที่อยากเข้านอนเต็มแก่ หรือไม่ก็อยากจะทำอะไรใต้ผ้าห่ม แต่โทษเถอะ เขายังติดทัณฑ์บนหนึ่งอาทิตย์อยู่นะ!
ได้ออกกำลังกายแบบเต็มเหนี่ยวแล้วรู้สึกดีไม่เลว ความหื่นความเครียดก็โดนระบายออกไปหมด ผมชักเข้าใจว่าทำไมคีรีถึงชอบเข้ายิมเวลาเก็บกดหนักๆ
“ถ้าเธอชอบจะพามาบ่อยๆ”
“ดีครับ” ผมยิ้มกับคีรี มองนาฬิกาก็ปาเข้าไปตีห้าเข้าไปแล้ว ดีนะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่งั้นขืนให้ท่านประธานต้องอดหลับอดนอนไปทำงานเพราะมาเป็นคู่ซ้อมให้ผมคงรู้สึกผิดแย่ “งั้นคืนนี้ค้างที่นี่เลยแล้วกัน”
ราเชนทร์อยากจะประท้วงอยู่หรอก แต่เพราะผมกับคีรีตกลงกันเองแถมรถที่ขับมาก็เป็นของท่านประธาน เขาเลยไม่มีสิทธิ์มีเสียงสักเท่าไหร่
“นายจะใจร้ายกับฉันไปหน่อยแล้วนะรัญ” คนโดนทิ้งเริ่มโวยวายขณะเดินตามออกจากห้องออกกำลังกาย เขาพาดแขนโอบรอบบ่าผมอย่างแสดงตัวเป็นเจ้าของ
“แต่คุณก็รักผมนี่”
“วันนี้ร้ายนักนะ”
ผมหัวเราะ พอได้เปิดใจก็รู้สึกกล้าพูดกล้าเล่นกับพวกเขามากกว่าเคย เห็นอย่างนั้นราเชนทร์ก็โวยวายต่อไม่ออก มองผมด้วยแววตารักใคร่หลงใหลแล้วกดจูบข้างขมับแรงๆ เป็นการเอาคืน
พวกเราพากันขึ้นไปห้องพักชั้นบนสุดของท่านประธาน
ห้องของคีรีแตกต่างกับห้องราเชนทร์ชัดเจนมาก สีขาวตัดดำในโทนเรียบหรูไฮโซ ทุกอย่างจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยสะอาดเนี้ยบ เอ่อ ห้องของราเชนทร์ก็สะอาดสะอ้านอยู่หรอก แต่จะว่ายังไงดี การจัดเก็บของในห้องนี้เป็นสัดส่วนกว่า เลยทำให้ดูใช้เนื้อที่ได้ประหยัดและมีประโยชน์มากกว่าเป็นไหนๆ
“เธออาบน้ำก่อนเถอะ”
ปกติแล้วราเชนทร์จะเป็นคนแรกที่ได้ใช้ห้องน้ำ แต่ในเมื่อเจ้าของห้องเอ่ยปากขนาดนี้ อีกฝ่ายเลยได้แต่มองผมเปิดประตูเข้าห้องน้ำไปอย่างคุ้นชินด้วยตาปริบๆ เพราะไม่เคยเหยียบที่นี่มาก่อน จะหยิบจะจับจะใช้อะไรก็ออกจะมึนงงอยู่บ้าง
ห้องของคีรีไม่มีอ่างน้ำขนาดใหญ่แต่เป็นฝักบัวในห้องกระจก เน้นใช้พื้นที่น้อยเน้นความกว้างของห้องให้ดูสบายตาไม่แออัด
พอจัดการตัวเองเสร็จผมที่ตอนแรกยังตื่นตัวก็เริ่มจะง่วงขึ้นมาเหมือนกัน
“เธอนอนก่อนได้เลยนะ” คีรีเพิ่มหมอน แม้เตียงจะไม่ใหญ่นอนสามคนกลิ้งไปมาแบบสบายๆ เท่าที่ปริ้นส์รูมหรือบ้านของราเชนทร์ แต่ถ้านอนกอดกันคงอบอุ่นดี
“วันนี้ไม่ทำกันเหรอครับ”
“ยังไม่ครบหนึ่งอาทิตย์เลยนี่ ไม่ทำหรอก”
เห็นคีรีน่ารักขนาดนี้ผมก็โน้มศีรษะเขาลงมาจูบปากเป็นรางวัล พวกเราคลอเคลียโลมเลียกันอยู่อย่างนั้นจนเกือบจะไฟติดขึ้นมาจริงๆ เลยพากันผละออก คีรีช่วยห่มผ้าให้ผม กล่าวราตรีสวัสดิ์
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” ผมเอ่ยกับคนรักแสนดีแล้วเผลอหลับไปแม้ตั้งใจจะถ่างตารอราเชนทร์ก็ตาม
แม้จะนึกโล่งที่ได้สารภาพเรื่องรักๆ ในอดีต แต่ในใจยังนึกกังวลไม่น้อย...
เรวันต์มาทำอะไรที่คิงส์คลับกันแน่นะ
(( ก็ต้องมากู้เงินบอสน่ะสิ ))
วันหยุดแสนสุขสันต์ ผม ราเชนทร์ และคีรี ขลุกตัวอยู่ในห้องออกกำลังกายที่คอนโด ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงพักหลังคีรีช่วยสอนมวยติดกันร่วมสองชั่วโมง ราเชนทร์คงนึกเบื่ออยากหาเรื่องออกแรงขึ้นมาเลยใส่นวมต่อยใส่คีรีที่สวมเป้าล่อดังปักๆ ทั้งเตะทั้งต่อยเหมือนถือโอกาสระบายอารมณ์ แต่คีรียืนตั้งรับไม่สะท้าน
“มึงเห็นเขาเข้าออกห้องบอสเหรอ”
คิงส์คลับมีบริการหลากหลาย ส่วนใหญ่มักเป็นเรื่องผิดกฎหมายรวมทั้งการกู้เงินดอกเบี้ยแพงมหาโหด กิจการที่เงินไหลเวียนฟุ้งเฟ้อขนาดนั้นย่อมมีเงินก้อนจัดสรรให้เป็นจำนวนมาก ถ้าไม่นับเรื่องติดต่อธุรกิจแล้วก็มีแค่การกู้เงินเท่านั้นที่ต้องเข้าไปหาบอสในออฟฟิศโดยตรง
(( ใช่ เรวันต์เข้าออกห้องบอสไม่สนใจบาร์หรือการพนันเลย คนที่ไม่อยากเสียเงินกับความบันเทิงก็มีแต่พวกขาดเงินจนต้องมาขอกู้ไม่ใช่รึไง ))
ฟังเข้าท่า
(( มันเห็นมึงแล้ว ระวังตัวหน่อยก็ดีนะรัญ ดูเหมือนว่าการเจรจากับบอสจะไม่ค่อยได้เรื่อง มันถึงได้มาคิงส์คลับบ่อยๆ เทียวเข้าเทียวออกอย่างนี้))
“กูเป็นแค่เบี้ย”
(( แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของคิงส์คลับ ))
“...”
(( ปัญหาส่วนใหญ่เวลากู้เงินคือไม่มีคนช่วยค้ำประกัน ถ้าเป็นคนมีธุรกิจอยู่แล้วก็ไม่เท่าไหร่เพราะตามได้ไม่ยาก แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาไม่มีอะไรเลยจะขอกู้เงินต้องมีอีกคนช่วยรับผิดชอบป้องกันไม่ให้หอบเงินหนีหายไปเฉยๆ เมื่อวานมันดูดีใจมากนี่ที่เห็นมึง อย่าใจอ่อนโดนมันกล่อมจนช่วยค้ำเอาล่ะ ))
“กูไม่โง่ขนาดหาเรื่องใส่ตัวหรอกน่า” ผมพูดพลางนึกฉุนขึ้นมาอีกระลอก ว่าแล้วเชียวแฟนเก่าที่หายหัวไปห้าปีจู่ๆ จะมาทักทายสนิทสนมทำไม ที่แท้ก็กะหลอกใช้
(( มึงไม่ใช่คนใจแข็งอย่างที่คิดหรอกนะรัญ ไม่งั้นมึงคงไม่รีบตัดความสัมพันธ์ที่แล้วมาหรอก มึงกลัวว่ายิ่งถลำลึกจะตัดไม่ขาดต่างหาก ))
แทงใจดำชะมัด แอบนึกตัดพ้อว่าก็เพราะแมนที่อยู่ด้วยกันแต่ไม่มีทางสมหวังเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมเคร่งกับตัวเองมาก รู้ตัวว่ายิ่งยื้อก็ยิ่งเสียเวลาเปล่า เขาเป็นคนมอบบทเรียนนี้ให้ผมเอง
ผมไม่ใช่คนใจแข็ง แต่ข้อดีคือผมเป็นคนที่หากตัดสินใจอะไรแล้วจะทำทันทีโดยไม่คิดละล้าละลังประวิงเวลา จนกลายเป็นเด็ดขาดเกินไป
“รัญ”
ผมวางสายแล้วเงยหน้ามองราเชนทร์ที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนระหว่างที่ผมโทรหาแมนสองหนุ่มจะวางมวยกันไปไม่ต่ำกว่าหนึ่งยก ไม่งั้นสภาพคุณชายคงไม่โทรมเหงื่อขนาดนี้
“คุณตกน้ำมาเหรอครับ” ผมอดแซวไม่ได้จริงๆ
“ขึ้นห้องกันเถอะ” ราเชนทร์เปลี่ยนเรื่อง ดึงผมที่กำลังนั่งพักให้ลุกขึ้น ส่วนคีรีหลังเอาอุปกรณ์ไปเก็บแล้วก็ตามหลังมา วันนี้ท่านประธานอยู่ในลุคดิบเถื่อนเร้าใจสุดๆ เขาไม่ได้เสยผมขึ้นแถมไม่ได้สวมแว่นเวลาออกกำลัง สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงสามส่วนสบายๆ เผยให้เห็นรูปร่างเย้ายวนใจ
ความจริงราเชนทร์เองก็ไม่ได้น้อยหน้า เพราะไม่มีเสื้อจะใส่คุณชายเลยเดินเปลือยอกกับกางเกงวอร์มที่เพิ่งซื้อใหม่สดๆ ร้อนๆ ที่หน้าห้องออกกำลังกาย วันนี้สองหนุ่มเผ็ดเข็ดฟันสุดๆ ไปเลย
ส่วนตัวผมเองยืมชุดของคีรีมาใส่ ทำให้ออกจะหลวมๆ อยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคเท่าไหร่
วันอาทิตย์ช่วงกลางวันแบบนี้มีคนเข้ามาใช้บริการอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะออร่าของคีรีดูดีเกินไปรึเปล่า เลยไม่ค่อยมีใครเข้ามาในพื้นที่เตะต่อยของพวกเราเท่าไหร่นัก
ไม่รู้ว่าตอนคุยกับแมน สองหนุ่มไปตกลงอะไรกันไว้ พอถึงห้องเลยพากันลากผมเข้าห้องน้ำอัดเข้ามาในตู้กระจกพร้อมกันทีเดียวสามคน
“หนึ่งอาทิตย์นะครับ” ผมย้ำคำเมื่อเห็นบรรยากาศไม่สู้ดีเท่าไหร่ ราเชนทร์ประกบหน้า คีรีประกบหลัง แถมหนึ่งในนั้นยังเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำเย็นไหลรดพวกเราจนหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
“อาบน้ำด้วยกันไง” ราเชนทร์ไม่ว่าเปล่ายังถลกกางเกงวอร์มโยนทิ้ง และยังอุตส่าห์มีน้ำใจมาช่วยผมถอดกางเกงด้วย
พวกเราเคยอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ ที่ปริ้นสรูม แต่เป็นอ่างน้ำนอนแช่สบายๆ ไม่ใช่มายืนเบียดกันใต้ฝักบัวแบบนี้ จะขยับตัวทำอะไรทีก็แตะโดนตัวอีกฝ่ายตลอดจนชวนขนลุกเป็นช่วงๆ
พอท่อนล่างผมโดนจัดการ คีรีก็ถลกช่วยถอดท่อนบนผมทิ้ง พร้อมกับแนบร่างเข้ามาชิดจนรู้สึกถึงความร้อนผ่าวของร่างกายแม้น้ำจะเย็นมากก็ตาม
“พวกเราไม่เข้าไปในตัวเธอหรอก” คีรีกระซิบข้างหูผม ดึงอารมณ์วาบหวามให้ยิ่งพุ่งสูง “แต่ถ้าแค่เสียดสีภายนอกคงได้ใช่มั้ย”
ในสถานการณ์ที่โดนประกบหน้าหลังผมจะตอบอะไรได้ล่ะนอกจากพยักหน้าหนึ่งครั้ง ก่อนจะเอนตัวพิงกับคีรีในสภาพอ่อนระทวยเมื่อโดนจับส่วนอ่อนไหวเข้าถูไถกับของราเชนทร์
เสียงครางดังแผ่วสะท้อนก้องในห้องอาบน้ำ ผมยืนขาสั่นเมื่อโดนปรนเปรอจากคนรักจนปลดปล่อยติดๆ กันสองครั้ง โดนจับหันหน้าหันหลังสลับกันไป จนครั้งที่สามสองหนุ่มก็ดันตัวผมให้พิงกับกำแพง พวกเขาหันหน้าเข้ามาพร้อมกับเอาส่วนแข็งขืนเข้ามาใกล้
ผมมองคีรีและราเชนทร์อย่างประหลาดใจ ยอมรับว่าค่อนข้างตกตะลึงเมื่อเห็นท่อนลำสามแท่งโดนจับรวบไว้ด้วยกัน ปกติแล้วสองคนนี้ออกจะแสดงท่าทีกึ่งรังเกียจนิดๆ ด้วยซ้ำเวลาโดนตัวอีกฝ่าย เลยต้องสลับกันคนละรอบตลอด
“อืม...” ผมครางแผ่ว มือเกาะบ่าราเชนทร์และคีรีที่หันหน้าเข้าหาคอยประกบจูบคลอเคลียไม่ห่างด้วยความรู้สึกเสียวปนสุขอย่างบอกไม่ถูก ส่วนอ่อนไหวโดนบดเบียดและกอบกุมด้วยสองมือของผู้ชายสองคนที่ดูจะตื่นเต้นไม่ต่างกัน
ไม่นานพวกเราก็หลั่งออกมาพร้อมกัน เปรอะเต็มมือและถูกชะล้างด้วยสายน้ำเย็นฉ่ำ ผมมองพวกเขาทั้งคู่ที่หอบน้อยๆ แล้วยิ้มอย่างพอใจ...เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เราเสร็จพร้อมกันด้วยอารมณ์ที่ไม่ได้เรียกว่าหื่นกระหาย แต่คล้ายจะพยายามจูนเข้าหาโดยใช้สัญชาตญาณทางเพศชักนำ
“จะทำก็ทำได้นี่หว่า...” ราเชนทร์เอ่ยออกมาปนทึ่งคนแรก
“นั่นสิ” คีรีเองก็ดูจะมึนๆ งงๆ พอกัน นี่พวกเขาตกลงลองทำโดยที่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จรึเปล่าเหรอเนี่ย ผมว่าที่พวกเขาคิดพิเรนทร์แบบนี้อาจเพราะตอนลองกันบนเตียงค่อนข้างราบรื่นกว่าที่คิดจนน่าท้าพิสูจน์ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กำแพงทิฐิกั้นกลางระหว่างทั้งสองดูจะลดลงมาเรื่อยๆ โดยที่พวกเขาเองก็ไม่ทันรู้ตัว
“รัญชอบมั้ย” ราเชนทร์ลูบแก้มผมถามด้วยแววตารักใคร่
“...ชอบครับ...” ผมเอ่ยเสียงพร่าพลางเอียงศีรษะน้อยๆ จนเส้นผมเปียกลู่ตามแนวใบหน้าลำคอ เห็นทั้งคู่เลิกมึนตึงใส่กันผมที่เป็นคนกลางก็แสนจะปลาบปลื้มสุดแสนจนยิ้มไปทั้งตาทั้งปาก
คล้ายจะได้ยินเสียงพวกเขาสูดหายใจเกือบจะพร้อมกัน
“ถ้ารัญชอบงั้นเรามาลองแบบดับเบิ้ลเพเน---“
“ผมหิวแล้ว รีบอาบน้ำแล้วออกไปหาอะไรกินกันเถอะครับ” ผมรีบตัดบทดันตัวสองหนุ่มออกห่างพร้อมเว้นระยะห่างป้องกันไม่ให้หน้ามืดตามัวทำอะไรมากไปกว่านี้ ราเชนทร์ออกจะหงอยไปสักหน่อยแต่ก็ยอมตามน้ำ ส่วนคีรีแม้จะไม่ได้แสดงออกชัด แต่ผมว่าเขาก็คงคิดไม่ต่างกับคุณชายจอมทะลึ่งนักหรอก
...แค่นึกว่าพวกเขาจะเข้ามาพร้อมกันสองคนผมก็สยองแล้ว ไอ้เราก็คบแบบทีละคนมาตลอด เลยไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเซ็กซ์แบบมหัศจรรย์พันลึกมาก่อน ไอ้คิดก็เคยคิดบ้าง แต่คาดไม่ถึงว่าจะได้ประสบพบเจอเร็วขนาดนี้
สรุปแล้วมันดีหรือแย่กันนะที่คีรีกับราเชนทร์ปรับตัวได้ไวเกินไป
คำตอบคือ...มันดีกับพวกเขา แต่สำหรับผมเนี่ย...ท่าทางจะเจอศึกหนักซะแล้วสิ!
---------------------------
เรื่องใต้สะดือโปรดไว้ใจเชื้อรา ส่วนคีรีขันก็เอาด้วยกับเขาทุกรอบไม่เคยปฏิเสธ ลำบากรัญแล้วนะ 555
สำหรับสาววายใสๆ ที่อาจไม่รู้ว่าราเชนทร์หมายถึงอะไร...แนะนำให้ลองเสิร์ชคำว่า Double Penetration ค่ะ //อั๊ย เขิน
ส่วนสาววายไสยๆ เราจะไม่พูดถึง 555
สำหรับพี่คิงน้องนิลตอนแรกว่าจะให้ออกเลย แต่ท่าทางจะยาวเลยขอยกยอดไปตอนหน้าแทนค่ะ
เพจนักเขียนไสยๆ >///< (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
วรั๊ย นี่เราเป็นสาววายไสยๆ หรอเนี่ย :-[
-
เคลียร์กันไป โล่งเลยนะ
-
:mew1:
-
นี่ก็แฟนคลับไสยๆ 5555
-
คีรีสอนมวยให้รัญเพราะกะให้เอาไว้ใช้เก็บแฟนเก่าใช่มะ :katai2-1:
-
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไกล้แล้วสิน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เบิ้ลสองเนี่ยยยยย
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
สามหนุ่มสามมุม
แต่รวม..... กันตรงกลาง แอร๊ยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
รัญ เสน่ห์แรงนะ เอ่อ...ฟีโรโมน คงฉุนจัด
จนราเชนทร์ คีรี สูดลมหายใจซ้า...
แอ่ะ......แถมเห็นรัญชอบ
ชวนรัญทำดับเบิ้ลเพเนเทรเชิ่นเลย
รัญ....เสียวเลยมั้ย สองลำ เลยนะ
มวยที่หัดๆน่ะ ถ้าได้ใช้กับเรวันต์
น่าจะทำให้รัญ มีความสุขนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถถถ รันไม่น่าตัดจบ น่าจะอยู่ใต้สายน้ำกันอีกสักนิด อิอิ
-
เดี๋ยวสองแฟนแก้แค้นให้เอง
-
ศึกหนักเลยรัญญ์เอ้ยยย :hao7:
-
DP. มาเรยค่ะ. พร้อมเสมอ . :katai2-1:
-
:laugh:
-
:pighaun: :haun4: :L3: :jul1: :m25:
-
:z1: สามคนนี้นับว่าเป็นอะไรที่ฮอทเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่ได้อ่าน เริ่มลงตัวในความสัมพันธ์แหละ :o8: นายแมลงวันในที่สุดก้อเผยตัวจริงออกมาแหละ :m16: ตอนหน้าจะได้เจอหนูนิลแล้ว ดีใจจัง คิดถึงทุกคนเลย :กอด1:
-
โอ๊ยยยย เพิ่งเห็นว่ามีเรื่องใหม่
ชอบนิยายทุกเรื่องเลย แล้วยิ่ง3pอีก :hao7: :hao7:
-
:hao7:
-
เรวัตมาทำอะไร
กู้เงินจริงหรออ
นู๋รัญ เข้มแข็งไว้นะ
ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแล้ว
-
ว้ายยยย เขิลลลลลล
-
ว่าละ 555 ว่าพวกมันต้องอยากลองแบบดับเบิ้ล
-
ชวนรัญออกกำลังเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงป่ะเนี่ย ฮี่ฮี่
งานนี้รัญเจองานหนักจริงๆละ ควบสองเลยนะจ๊ะ
-
ลองเสิร์ชคำตามที่บอกแล้วคลิกดูรูปนี่แบบว่า...แบบว่า...แบบว่า...เลือดหมดตัวค่ะ :haun4:
-
อ่านทันแล้วววว โอ้ยคือมันดีงามอะ มันลงตัวทุกอย่างเลย ชอบอะตามคะตาม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
งั้นตอนหน้าขอแบบไสยๆเลยค่ะ :hao6: :hao7: รัญลำบากหน่อยนะเพื่อคนอ่าน 5555 :laugh: :laugh:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ใส ๆ :-[
-
ไสยๆ ค่ะไสยๆ 55555
-
:pig4:
-
:impress2:
-
:hao6: เอิ๊กๆ รอตอนที่รัญจะโดนประกบอยู่น๊าาาาา
ไม่ค่อยเลยแหะเรา อิอิ :impress2:
-
จัดมาเลยข่ะห์ขุ่นพี่ น้องพร้อมรับกับทุกท่วงท่า :hao6: :hao6: :hao6:
-
น่าสงสารพระเอกทั้งสองคนเขานะคะ :laugh:
-
ตอนที่ 21 : บอสและควีน
สรุปแล้ววันนั้นพวกเราก็ค้างห้องคีรีอีกวัน คอนโดคีรีใกล้กับที่ทำงานเลยตื่นสายได้กว่าปกติ ผมยืนส่งคีรีแล้วกลับไปนอนต่อก่อนจะโดนราเชนทร์ลากไปที่บ้านเขา พวกเราเริ่มตกลงกันว่าควรจะมีเสื้อผ้าติดรถไว้เผื่อจะไปค้างบ้านคนโน้นคนนี้จะได้ไม่เป็นปัญหา
เห็นพวกเขาตอบตกลงง่ายๆ ผมก็วางใจ
ตอนเย็นผมมาทำงานที่คลับ ไม่รู้ว่าเพราะยังกังวลเรื่องแฟนเก่าคนแรกของผมรึเปล่า คีรีถึงได้ตามมาด้วย
เรวันต์ที่เห็นผมยืนคุยกับพวกเขาเลยไม่กล้าเข้ามาทัก อาจจะเห็นว่าติดพันลูกค้าอยู่ก็คงได้ ผมแอบโล่งใจเมื่อเห็นแฟนเก่าเดินเฉเข้าออฟฟิศ อย่างน้อยก็ไม่โดนมองอย่างจับผิด
“คนนั้นน่ะเหรอ” คีรีเปรยหลังพิจารณาเรวันต์แล้วค้นพบว่าตัวเองชนะขาดในด้านหน้าตา ท่านประธานเป็นคนหล่อขรึมเอาการ แต่เพราะสวมแว่นเลยดูอายุมากเกินจริงไปบ้าง พอบวกกับท่าทางเคร่งเครียดจริงจังเสมอเลยทำให้คนไม่ค่อยกล้าเข้าหาเท่าไหร่
“ครับ” ผมตอบ ก่อนจะหันไปเมื่อรู้สึกเหมือนโดนสะกิด สงสัยจะเป็นไอ้แมน...เหวอ พี่แว่น!
ผมพยายามข่มความตกใจเมื่อเห็นบิชอปเดินมาหาหลังเคาน์เตอร์พร้อมยื่นไอแพดที่พิมพ์ข้อความไว้อยู่แล้วส่งให้
- บอสเรียกให้ไปพบที่ห้อง -
ผมกลืนน้ำลาย เบี้ยกระจอกๆ อย่างผมบอกเลยว่าไม่เคยย่างก้าวเข้าห้องออฟฟิศของบอสสักครั้ง ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี เท่ากับว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดไปขัดหูขัดตาเจ้านาย
“ตอนนี้เลยเหรอครับ”
พี่แว่นพยักหน้า ผมเลยได้แต่จำใจเดินตามหลังบิชอปโดยมีสายตาของราเชนทร์และคีรีมองอย่างเป็นห่วง รวมทั้งแมนที่ดูจะกังวลเป็นพิเศษ ขนาดภาวินที่ช่วงหลังมานี้เริ่มหลบหน้าผม ยังอดเงยมองอย่างประหลาดใจไม่ได้
“ขออนุญาตนะครับ” ผมเคาะประตูด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ พี่แว่นเดินมาส่งผมเสร็จก็นั่งปักหลักอยู่ตรงโต๊ะหน้าออฟฟิศเหมือนเดิม ทิ้งให้ผมเปิดเข้าไปเองด้วยความหวาดหวั่น บอสของคิงส์คลับนั้นเป็นคนที่เก่งมากในหลายๆ ความหมาย โดยเฉพาะเรื่องความโฉดโหดนั้นไม่ต้องพูดถึง ถ้าไม่เจ๋งจริงจะคุมคนทั้งหมดอยู่ได้ยังไง
“อ้าว หรัญญ์ มานี่สิ” น้ำเสียงสดใสเริงร่าอย่างเป็นกันเองจาก ‘ควีน’ ทำให้ผมใจชื้นขึ้น เดินเข้าไปยืนหน้าโต๊ะทำงานของบอสข้างๆ กับเรวันต์ที่คล้ายรอคอยอยู่ก่อนแล้ว
“หรัญญ์...”
ผมยืนตัวเกร็งเมื่อบอสเอ่ยทวนชื่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ใช่ หรัญญ์ บาร์เทนเดอร์ที่ชั้นสองไง” ควีนตอบรับทันควัน เขาจำชื่อคนในคลับได้ทั้งหมดและชวนคุยประหนึ่งสนิทสนมกันมานาน แมนเคยเล่าให้ผมฟังว่าเมื่อก่อนคิงส์คลับนั้นค่อนข้างเข้มงวดมาก ทุกคนแทบไม่กล้าคุยเล่น ยิ่งต่อหน้าบอสยิ่งกลัวหนัก แต่พอมีคนรักของบอสเข้ามารับตำแหน่งควีน ก็ช่วยจัดการดูแลให้บรรยากาศที่ขึงตึงนั้นผ่อนลงจนกลายเป็นความพอดี
ควีนหรือ ‘นิลกาฬ’ เองก็เคยเข้ามาชวนผมคุยตอนมาทำงานที่คลับใหม่ๆ อาจเพราะกลัวผมจะตกใจกับความวุ่นวายที่ชั้นสองเลยช่วยกันท่าให้ ผมเลยค่อนข้างซาบซึ้งใจและรู้สึกดีๆ กับเขามาก ใครเลยจะเชื่อว่าควีนคนนี้อายุน้อยกว่าผมอีก แต่เขากลับดูผ่านประสบการณ์มาโชกโชน และตัดสินใจได้ฉับไวสุดๆ
“ไม่ต้องเกร็ง คิงไม่ได้เรียกมาทำโทษหรอก” คนที่เรียกชื่อบอสห้วนๆ ได้โดยไม่โดนมองด้วยสายตาพิฆาตจ้องดุคงมีแต่ควีนเท่านั้น ครับ ชื่อของบอสคือ ‘คิง’ เพราะอย่างนี้ถึงได้ตั้งคิงส์คลับขึ้นมาไงล่ะ
บอสมีภาพลักษณ์ที่น่าเกรงขาม ย้อมผมสีแดงเสยขึ้นเผยให้เห็นโครงหน้าหล่อเหลาแต่น่ากลัว ความโหดของเขาถึงกับได้ฉายาว่า ‘ราชาไร้พ่าย’ เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็สามารถรับมือได้อย่างเยือกเย็นและไร้จุดอ่อน
“คุณเรวันต์ คุณช่วยพูดข้อเสนออีกทีสิครับ” ควีนหันไปยิ้มหวานอย่างเปิดเผยกับคนข้างๆ ผมแทน
“ผมต้องการกู้เงินหกล้านเพื่อเปิดผับครับควีน ผมร่างเอกสารรายละเอียดรวมทั้งค่าใช้จ่ายในการเปิดร้านแล้ว”
“ครับ เรารับรู้และรับทราบตรงนี้แล้ว แต่...คุณมีแค่เอกสารกับปากเปล่ามันออกไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ คิงส์คลับของเราไม่ได้รับคนเข้ามาโดยไม่ได้ตรวจสอบ ทางเราเลยรู้ว่าคุณเรวันต์ติดหนี้พนันกับแก๊งน่ายุ่งยากรวมดอกเบี้ยจำนวนห้าล้าน...” ควีนพูดไปยิ้มไป ท่าทางทีเล่นทีจริงแต่กลับทำเอาเรวันต์ยืนเหงื่อตก “เอกสารของคุณละเอียดมาก ข้อมูลการเช่าที่และการคาดการณ์รายได้ก็เป็นไปอย่างราบรื่น ถ้าเป็นที่อื่นอาจะยอมให้กู้ไปแล้ว แต่ว่าพอฉันดูประวัติของคุณ...ดูเหมือนคุณจะฉลาดไม่เบานี่นา เรียนจบด้านบัญชีเชี่ยวชาญเรื่องคำนวณเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้ก็เคยทำงานกับบริษัทหลักทรัพย์มาก่อน จะทำได้ขนาดนี้ก็ไม่แปลก”
“ควีนครับ ผมตั้งใจจะไปเปิดธุรกิจจริงๆ เงินที่ผมติดพนันนั้นผมตั้งใจจะใช้คืนวันหลัง และถ้าคุณสืบประวัติมาแล้วก็คงเห็นว่าผมถูกไล่ออกจากงานเก่า เลยต้องหาแหล่งรายได้ใหม่...”
“ถูกไล่ออกเพราะทุจริตนำเงินไปลงขันมากกว่าเดิม ท่าทางคุณจะเป็นพวกเสพติดการพนันนะครับคุณเรวันต์ แล้วทางคลับจะเชื่อคุณได้ยังไง เผลอๆ คุณจะไม่ได้เอาเงินไปทั้งเปิดร้านหรือใช้หนี้ด้วยซ้ำ แต่เอาไปเล่นเพิ่มจนหมดตัว ขนาดที่เก่าคุณยังไม่มีคืน แล้วทำไมทางคลับต้องยอมเสี่ยงด้วยล่ะ”
“ผมเลยให้เรียกตัวหรัญญ์มาไงครับ” เรวันต์ว่าพลางจับต้นแขนผมเหมือนสนิทสนม แต่ผมรีบสะบัดตัวหนี “รัญ...ช่วยยืนยันให้พี่หน่อยนะว่าพี่ไม่ใช่คนติดการพนัน พี่ไม่ใช่คนเหลวแหลกแบบนั้น รัญรู้จักพี่ดีไม่ใช่เหรอ”
ผมถึงกับหลุดยิ้มขื่น
ห้าปีที่ไม่ได้เจอกัน เขาย่ำแย่กว่าที่คิดไว้ซะอีก
ถึงขนาดจนทางตันมาขอความช่วยเหลือจากแฟนเก่าด้วยคำพูดแสลงใจที่ผมไม่มีวันคล้อยตามเด็ดขาด!
“ผมไม่รู้จักเรวันต์มากพอจะยืนยันหรือค้ำประกันได้หรอกครับควีน และผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนคนนี้เลย”
“รัญ!” เรวันต์กระชากแขนผมบังคับให้เข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มกระซิบขอความเห็นใจ “ช่วยพี่หน่อยไม่ได้เหรอ เงินห้าล้านนี้พี่จะเอาไปเปิดธุรกิจจริงๆ ถ้าสำเร็จเมื่อไหร่จะแบ่งกำไรให้เธอเป็นการตอบแทนแน่นอน”
“คนที่หนีผมไปหาความสุขสบายโดยไม่บอกลามีค่าอะไรให้ผมเชื่อด้วยเหรอครับ ถ้าคุณคิดจะตั้งตัวอย่างสุจริตใจจริงๆ คงไม่ทิ้งผมไปหรอก” ผมกระซิบกลับ “ควีน...คิงส์คลับไม่ได้โง่ให้คุณเอาเงินไปละลายหรอกนะ”
“รัญ!”
“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ อย่าคิดทำร้ายคนของคลับต่อหน้าฉันเชียว” ควีนร้องดักขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้าง แต่กลับให้อารมณ์ขู่ขวัญมากกว่า ส่วนบอสเหมือนจะเบื่อหน่ายเต็มทน สีหน้าเคร่งเครียดจ้องเขม็งเหมือนให้รีบจบเรื่องจบราวนั้นทำเอาเรวันต์ถึงกับหลบตาและปล่อยตัวผมโดยดี
“แล้วผมจะมาพบใหม่”
“ครั้งหน้าก็เตรียมหลักฐานอื่นที่ดูน่าเชื่อถือกว่าเอกสารที่ปลอมแปลงขึ้นเองพวกนี้ด้วยนะครับ โชคดี” ควีนโบกมือลาด้วยท่าทางมีมารยาทแต่ออกจะขับไล่ไสส่งซะมากกว่า พอทั้งห้องเหลือผมเป็นแขกอยู่คนเดียวก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเพราะควีนหันไปกระซิบกระซาบหัวเราะคิกคักกับบอสสองคนขณะเหลือบมองผมเป็นระยะ
ความจริงแล้วการกู้เงินนั้นไม่จำเป็นต้องเอาเอกสารมายืนยันอะไรมากมายหรอก เพราะทางคลับจะตรวจสอบประวัติผู้กู้เพื่อนำมาประเมินอีกที ป้องกันการหนีหนี้แล้วตามคืนไม่ได้
“เอ่อ...ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ”
“เดี๋ยว”
บอสเอ่ยปากห้ามเองแบบนี้ ขนาดจะกะพริบตาผมยังไม่กล้าเลย
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกหรัญญ์ เอ ฉันเรียกว่ารัญได้ใช่มั้ย” ควีนหันมาเท้าคางกับโต๊ะพลางส่งยิ้มพริ้มใจให้ผม แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก "รัญมาได้จังหวะพอดี ฉันกับคิงกำลังนึกรำคาญหมอนั่นเลยเชียว ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป แถมยังดั้นด้นจะเอาเงินให้ได้ วางท่าเป็นนักธุรกิจ ทั้งที่เป็นแค่ขอทานข้างถนนแท้ๆ”
อูย...เจ็บจี๊ด
“ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะ”
“อะไรเหรอครับ” ต่อหน้าบอสกับควีน ผมจะไปปฏิเสธได้ยังไง
“คือว่า...”
“เป็นไงบ้างรัญ”
พอเดินออกจากห้องแมนก็รีบดึงตัวผมไปคุยทันที ขนาดภาวินยังตามมาฟังด้วย ตอนนี้เริ่มดึกลูกค้าเลยหันไปกินกันเอง บาร์เทนเดอร์อย่างพวกเราเลยพอได้พักบ้าง
“แล้วเขาล่ะ” ผมกวาดตามองหาเรวันต์
“กลับไปแล้ว ตอนเดินออกมาหน้าอย่างเสียเลย” แมนเหลือบมองภาวินนิดหน่อยแต่ก็ไม่ว่าอะไร “สรุปมีเรื่องอะไรวะ”
“ก็อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ เขาอยากให้กูช่วยค้ำประกันให้ แต่กูไม่ยอม” ผมตอบ จะให้ลงรายละเอียดเจาะลึกตอนคุยกับควีนเห็นจะไม่เหมาะ
“แล้วไป” แมนโล่งอก ยอมผละจากตัวผมออกมาหน่อยเพราะโดนสองหนุ่มตรงหัวบาร์จ้องเขม็ง “มึงระวังตัวด้วยล่ะ มันตื๊อมาขนาดนี้คงไม่ถอยง่ายๆ หรอก”
ผมตบบ่าเพื่อนแปะๆ เป็นการตอบรับ แต่พอจะแยกย้ายยืนประจำที่ภาวินก็รั้งชายเสื้อไว้เบาๆ สีหน้าอึกอักเหมือนเริ่มต้นชวนคุยไม่ถูก
ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นอะไร แต่ดูเหมือนนับจากที่รู้ว่าผมคบกับคีรีและราเชนทร์แบบสามคนเขาก็เข้าหน้าผมไม่ติดอีก
เหมือนมีอะไรในใจ
“รัญ...” ภาวินสบตาผมอย่างอัดอั้น เอ่ยถามน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายไร้ความมั่นใจโดยสิ้นเชิง “นายคบกับพวกเขาพร้อมกันได้ แต่ทำไมกับฉันถึงไม่ให้โอกาสเลยล่ะ”
ที่แท้ก็เรื่องนี้
“เพราะฉันไม่เคยใจเต้นกับนายเลย” ผมเอ่ยเสียงเรียบ รู้สึกถึงสายตาเจ็บปวดที่มองมาอย่างเศร้าเสียใจ ภาวินมักประชดประชันกลบเกลื่อนด้านอ่อนแอของตัวเอง จนทำให้ผมคิดว่าเขาไม่รู้สึกอะไร คงเพราะตอนนั้นผมยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตน เขายังมีความหวัง แต่ในตอนนี้ยิ่งกว่าหมดหวังซะอีก จนเขาอดที่จะตัดพ้อต่อว่าไม่ได้
“เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ”
ภาวินมองผมด้วยสายตาที่ยังมีความรู้สึกแฝงอยู่
“...ฉันจะพยายาม”
ออกจะโหดร้ายอยู่บ้าง เพราะผมกึ่งจะบีบบังคับภาวินกรายๆ เพื่อทำงานได้อย่างราบรื่นไม่ต้องมาคอยระแวดระวังกันเอง
คนไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่
ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ ตอนผมอยู่กับแมนก็เป็นแบบนี้ ต่อให้ฝืนคบก็ไม่คืบหน้า มีแต่ถ่วงเวลาให้ยิ่งย่ำแย่มากกว่า สเปคผมคงจะเป็นผู้ชายอายุมากกว่า สามารถปลอบโยนพึ่งพาได้ล่ะมั้ง ก็ตอนเด็กๆ ผมแทบไม่เคยได้อ้อนพ่อแม่เลยนี่นา
ให้ตาย ช่วงนี้ชักจะคิดถึงบ้านบ่อยเกินไปแล้ว
ผมสลัดความคิดก่อนจะเดินเข้าหาราเชนทร์และคีรี พวกเขาไม่ค่อยกล้าถามเพราะรู้ดีว่าคิงส์คลับนั้นมีกฎอย่างเข้มงวด แต่แค่เห็นท่าทางเป็นห่วงที่แสดงออกอย่างชัดเจนผมก็เชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปอย่างราบรื่น รับรู้ถึงการมีคนรักอยู่เคียงข้างด้วยความซาบซึ้งใจ
แต่ผมคงลืมไป...
ลืมว่าในบรรดาคนที่ผมคบด้วยทั้งหมดนั้น มีเพียงเรวันต์คนเดียวที่รู้ว่าผมคือใคร บ้านอยู่ที่ไหน พ่อแม่เป็นใคร และมีคดีติดตัวอะไร
หนีตามผู้ชายตอนอายุสิบแปด
จนตอนนี้อายุยี่สิบห้า สร้างชีวิตของตัวเอง มีคนรัก ก็ยังไม่คิดหวนกลับ
และเรวันต์เองก็คงนึกความจริงข้อนี้ได้ถึงเลือกเข้าหาผมแต่แรก
เขาส่งข้อความมาให้ตั้งแต่ตอนไหนผมเองก็ไม่รู้ตัว เพราะเวลาทำงานมักปิดเสียงโทรศัพท์เสมอ และวันนี้ก็เจอสารพัดเรื่องวิ่งเข้าใส่ ทั้งควีน ทั้งภาวิน แล้วยังต้องคอยดูแลราเชนทร์กับคีรีอีก จึงเพิ่งมาเปิดดูเอาตอนอยู่ในรถระหว่างกลับปริ้นส์รูม
ผมกำโทรศัพท์แน่นพูดอะไรไม่ออก พยายามทำตัวไร้พิรุธไม่ให้สองหนุ่มที่นั่งหน้าสังเกตเห็น
- ช่วยพี่ หรือจะให้พี่ติดต่อบอกพ่อแม่ว่านายอยู่ไหน –
...ผมโดนเล่นจุดอ่อนที่สุดแล้วไง!
----------------------------
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะ ตอนนี้คงเป็นตอนสุดท้ายของปีนี้แล้ว เจอกันปีหน้าฟ้าใหม่ 2017 นะคะทุกคน!
เพจนักเขียนที่เตรียมหนีเที่ยว (https://www.facebook.com/MajaYnaja)
-
สุขสันต์วันปีใหม่นะคะคนเขียน
ส่วนเรวันต์นี่ชั่วมาก กระทืบให้จมเลยค่ะบอส
-
เรวันต์นายแย่มาก! ข่มขู่รัญแบบนี้ได้ไง :angry2:
คีรีราเชนช่วยรัญด้วยน้าาาาา
-
บอกเห็บหมากับคีรีเลยจะได้ช่วยกันเคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆ ฮึยย!! เกลียดมันจริง
-
พอเดาทางมนุษย์แฟนเก่าได้อยู่
ขออย่างเดียวคือ รัญญ์อย่าบ้าจี้ทำตามที่เรวันต์บอกก็พอ
ยังมีทางออกอีกเยอะแยะ บอกคิงส์ควีนเรื่องที่โดนข่มขู่ บอกคนรักอะไรงี้
ถ้ารัญญ์ทำตามที่เรวันต์บอกจริงๆ คงผิดหวังมาก
-
❤️ HAPPY NEW YEAR ขอให้ไรท์ มีความสุข และสนุกมากๆกับการไปเที่ยว
｡◕‿◕｡
คนอย่างเรวันต์ เฮอะๆ
ทั้งขี้ขลาด ขี้โกง แถมข่มขู่อีก
พอไม่ไดอย่างที่หวัง ก็ออกลาย
รัญ บอกทั้งคิง ควีนส์ และคีรี ราเชนทร์ ไปเล้ย
หาเรื่องผิดคนแล้วเรวันต์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดว่ารันคงจะมีวิธีการที่จะจัดการได้(รันไม่โง่นะ)
-
รอเจอดีได้เลย คิงส์คลับไม่หมูนะเว้ย
ว่าแต่รัญไม่เห็นต้องกลัวเลย ขอแค่พ่อกับแม่ปลอดภัยก็พอ
เรื่องรู้ช้าหรือเร็วยังไงต้องเจอ อย่าบอกนะว่าจะหนีพ่อแม่ตัวเองไปจนตาย คนที่เสียใจคือรัญเองแหละ
คีรีกับเชื้อราเชื่อใจได้นะ เราว่าเรื่องอะไรสามคนนี้ก็เอาอยู่ ควีนนั่ลล้ากกก. :mew1:
ขอให้นเขียนสุขภาพแข็งแรง มีผลงานดีๆแบบนี้ตลอดไปค่ะ
-
คีรีกับราเชนทร์จัดการขอทานน่ารำคาญหน่อยสิ เกะกะจริงๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ความจนตรอกทำให้ทำได้ทุกอย่างจริงๆ
-
:m16: ร้ายมาก ๆ ตาเรวันต์ รู้จักคิงส์คลับน้อยเกินไปแล้วน่ะ จะมาหลอกต้มหมูง่าย ๆ ไม่ได้หรอกน่ะ ทั้งบอสทั้งควีนไม่ได้โง่น่ะจ้ะ เจอมาสารพัดรูปแบบแล้วน่ะ :katai3: รัญ สู้กลับเลยไม่ต้องกลัว มีสามีรักสุด ๆ ตั้งสองคน กลัวอะไรกับไอ้เห็บหมาตัวนี้ :z6:
สุขสันต์วันปีใหม่น่ะจ้ะ คนเขียน ขอให้มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรง เงินทองไหลมาเทมา คิดสิ่งใดสมปรารถนาน่ะจ้ะ
รอตอนต่อไป :impress2:
-
แอบงงนิดนึงนะเรวัตรเข้าคิงคลับได้ไง....คิงคลับคือสถานที่ของคนที่มีระดับและจ่ายค่าสมาชิกแพงไม่ใช่เหรอคือแล้วคนแบบเรวัตรเข้าได้ไงในเมื่อติดหนี้มาจากที่อื่นคิงคลับจะเช็คประวัตรก่อนให้เข้ามาเป็รสมาชิกไม่ใช่เหรอเรวัตรดูไม่น่าจะมีโอกาศที่จะได้เข้าด้วยซ้ำนะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ที่ชื่อเรวัตร เพราะมีบทเยอะชิมิ
นนี่ไง เยอะจริงด้วย
ไม่งั้นได้อยู๋ในตระกูลสมชัวร์ 5555
นู๋รันนนเอาไงง
แล้วควีนบอกอะไรรรรรให้ช่วยอะไร
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ไอ้แมลงวัน!!!! เลวมาก เอาจุดอ่อนมาขู่ได้ไง
-
เอาเรื่องแบบนี้มาขู่เพื่อให้ตัวเองได้เงินนี่นะ ฮึ่ยยย!!
-
ควีนให้ทำอารายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มันแน่งานนี้
-
เลววววววววววได้อีก
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ขอ :beat: มนุดแฟนเก่าสักทีเถอะ โมโหมาก
-
นิสัยแย่มากเรวัน :m31:
-
:pig4 :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai3:
-
โห นิสัยสมเป็นตัวร้าย :z6:
-
พี่คิงน้องนิลลลล >3<
สนุกมากค่ะ
-
น้องนิลเท่จังเลยยย ดูมีอำนาจ พี่คิงอย่างคูล
ส่วนหนูรัญญ์ ให้ทาสทั้งสองจัดการมันเลยลูกกก
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
แฟนเก่าตามรังครวญต้องให้ผัวใหม่จัดการนะหนูรัญ แฟนเก่าคนเดียวสู้ผัวสองของหนูไม่ได้หรอกลูก อิอิ
-
สวัสดีค่าทุกคน ฤกษ์งามยามดีปี 2017 นี้ได้เวลาอวดปก และเปิด Pre-order เรื่องนี้แล้วค่ะ :-[
(https://www.mx7.com/i/132/ZhqS5A.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zAvL7Xvkc28jmNoD)
สามหนุ่มสามมุมมีความหล่อเท่ไปคนละแบบ เรียงจากซ้ายไปขวาคือ เชื้อรา->รัญ->คีรีขัน
ใครสนใจจับจองสามารถตามไปดูรายละเอียดได้ที่นี่เลยค่า -> จิ้มฉันสิ
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57179.0)
หรือถ้ามีคำถามสามารถสอบถามได้ที่เพจเลยนะคะ -> ลิ้งเพจค่า (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
สำหรับตอนใหม่จะมาอัพในเร็ววันนี้อย่างแน่นอน
ขอบคุณค่ะ ^ ^
มาจะกล่าวบทไปถึงผู้ชาย(หลายคน)ที่เขารักกัน
-
:katai2-1: โอ้วววปกสวยเลิศค่า
-
หนังสือมาแล้วววววว ไม่พลาดค่าาา
หล่อทั้ง3คนเลยค่า หนูรัญญสวยยย :-[
แต่สีปกกับตัวอักษรโหดจุง ความจริงอยากให้โทนสีหลักเข้าเซตกับ เล่มเก่าอ่า ลองเป็นดำเข้ามาผสมไหมคะ?
-
หนังสือมาแล้วววววว ไม่พลาดค่าาา
หล่อทั้ง3คนเลยค่า หนูรัญญสวยยย :-[
แต่สีปกกับตัวอักษรโหดจุง ความจริงอยากให้โทนสีหลักเข้าเซตกับ เล่มเก่าอ่า ลองเป็นดำเข้ามาผสมไหมคะ?
ความจริงปกแรกมาเป็นสีดำค่ะ ( ลายโปสการ์ดจะเป็นปกเก่าที่บรีฟตอนเเรกเป็นสีดำ)
แต่พอดีตัวละครใส่เสื้อดำ และรัญผมดำ พอพื้นดำอีกเลยกลืนไปทั้งภาพเลยน่ะค่ะ
ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นแดงเเทน คราวนี้ไม่กลืนแล้ว...โดดเด้งออกมาเลย 555
และอีกอย่างอันนี้ไม่นับเป็นเซ็ต King's Club ซะทีเดียว คนจัดอาร์ตเห็นว่าแตกต่างไปน่าจะดีกว่าน่ะค่ะ :o8:
-
ปกสวย o13
-
ควรบอกแฟนทั้งสองคนมากกว่านะ จะได้ช่วยกันคิดหาทางแก้ไข หรือเอาคืนบ้างก็ดี
-
นิลกาฬนานๆจะได้รับเชิญสักทีคิดว่าคงไม่มาแบบเงียบๆหรอกค่ะ น้องนิลต้องมีแผนนนน ส่วนรัญญ์เรื่องที่โดนขู่นั้นถ้าไม่อยากบอกสามีตัวเองก็บอกน้องนิลซะนะ รายนั้นจัดการได้แถมพินาศวายป่วงด้วย ฮาา
-
ตอนที่ 22 : จุดอ่อน
คืนนั้นผมนอนไม่หลับ
มองคีรีและราเชนทร์ที่ตะแคงข้างเข้าหา โอบกอดตัวผมอย่างใกล้ชิดแล้วยิ่งสับสน เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่หยุดเรวันต์ได้มีแต่การที่ผมชิงกลับไปหาพ่อแม่ สารภาพความจริงทุกอย่าง ทำลายจุดอ่อนไม่ให้เขามีข้อต่อรองใดๆ อีก
แต่โทษเถอะ! ผมหนีออกจากบ้านมาหลายปี ไม่เคยคิดจะกลับไปสักครั้งเพราะรู้แก่ใจว่ายังไงพ่อแม่ก็รับผมในตอนนี้ไม่ได้! ผมกำลังมีความสุขดีแล้ว ผมโตแล้ว ไม่อยากถูกจำกัดอิสระโดนควบคุมอีก หรือต่อให้กล้าเถียงกล้าแสดงออกมากขึ้น แค่นึกถึงสายตาดูถูกดูแคลนตอนพวกท่านรู้ว่าผมเป็นบาร์เทนเดอร์ ผมก็แทบทนไม่ไหว คนอย่างหรัญญ์ที่สามารถพูดออกมาได้อย่างเต็มปากกับใครต่อใคร แต่กลับไร้ความมั่นใจโดยสิ้นเชิงหากต้องอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ที่คอยกดข่มตลอดเวลา
ผมเหมือนอยู่ใต้เงาพวกท่านมาตลอด ไม่มีทางได้โงหัว ถึงได้เลือกที่จะหนีแทนการต่อต้าน
“เธอจะไปไหนน่ะ” คีรีถามเสียงงัวเงีย คงตื่นเพราะผมยกแขนเขาขึ้นและพยายามแทรกตัวลงจากเตียงด้วยท่าทางทุลักทุเล ส่วนคุณชายที่โดนผมเบียดชิดติดเตียงยังคงนอนกรนไม่รู้เรื่อง
“สูบบุหรี่น่ะครับ” ผมตอบเสียงเบา แอบตกใจที่ท่านประธานความรู้สึกไวกว่าที่คิด “ขอผมอยู่คนเดียวได้มั้ย”
คีรีมองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก แสงจากหน้าต่างค่อนข้างสลัวเลยเห็นสีหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดเจนนัก เห็นเขาเงียบผมเลยถือว่าเป็นคำตอบตกลง หยิบซองบุหรี่แล้วไปจุดสูบตรงระเบียง
ลมเย็นๆ ตอนกลางคืนทำให้หนาวสั่นได้เหมือนกัน แต่เพราะอยู่กลางเมืองเลยพอมีแสงสีให้เห็นอยู่รำไร ผมในสภาพสวมชุดนอนเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นยืนค้ำน้ำหนักกับราวกั้น มองเหม่อควันสีเทาที่ลอยขึ้นและจางหายในอากาศ
เรวันต์...เขาคงเป็นกรรมติดจรวดที่ผมทำกับพ่อแม่ไว้จริงๆ ละมั้ง
แต่ถ้าให้เลือกอีกครั้ง ผมก็ยังเลือกที่จะหนีอยู่ดี ตอนนั้นอารมณ์ของผมถึงจุดที่ใกล้ระเบิดเต็มทน หากไม่หนีออกมาต้องเป็นบ้าแน่ๆ
แล้วดูสภาพตอนนี้สิ อย่าว่าแค่เป็นบาร์เทนเดอร์ ทำงานกลางคืนในคลับผิดกฎหมายเลย ผมยังคบกับผู้ชายอีกสองคน! ตอนจับได้ว่าผมเป็นเกย์ พ่อกับแม่โมโหจัดถึงขนาดลงไม้ลงมือกับผมด้วยซ้ำ พวกท่านผิดหวังมาก พยายามให้ผมเปลี่ยน แม้ท่านจะบังคับให้ผมเลือกเรียนในสิ่งที่กำหนดไว้ได้ แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรสนิยมทางเพศของผมได้หรอก
ผมแทบจะนึกภาพความวิบัติออกด้วยซ้ำ ไม่มีทาง! ยังไงก็ไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด!!
แล้วผมยังมีตัวเลือกอะไรอีก
ยิ่งคิดก็ยิ่งถึงทางตัน ผมขยี้หัวจนยุ่งเหยิงไปหมด ถอนหายใจเฮือกซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ไปไม่เป็นเลยจริงๆ
กับเพื่อนสนิทอย่างแมนผมยังไม่เคยเล่าให้ฟังมาก่อน เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีมาตลอด แต่กับคนรักครอบครัวอย่างนั้น ผมแทบจะรู้คำตอบเลยด้วยซ้ำว่าให้รีบๆ กลับบ้านไปซะ
ส่วนคีรีกับราเชนทร์...
“รัญ...”
ผมสะดุ้งเฮือก ไม่ทันรู้ตัวสักนิดว่าพื้นที่ตรงระเบียงถูกบุกรุกด้วยคนสองคน ดูจากราเชนทร์ที่อยู่ในสภาพตื่นไม่เต็มตาคงจะโดนคีรีปลุกมาหมาดๆ
ผมได้แต่เหลือบมองท่านประธานอย่างไม่พอใจ อุตส่าห์บอกว่าขออยู่คนเดียวแล้วแท้ๆ เชียว
“ปรึกษาพวกเราไม่ได้เลยเหรอ” คีรีรู้ถึงความขุ่นเคืองของผมเลยรีบเข้ามากุมมือและบีบเบาๆ รายนี้คงตั้งใจเข้ามาล้วงลึกอยู่แล้ว แต่กลัวจะโดนคาดโทษคนเดียวเลยหาเพื่อนร่วมชะตากรรมพ่วงมาด้วย
ผมดับบุหรี่ หมดอารมณ์พร่ำเพ้อเมื่อถูกรบกวนเวลาส่วนตัว ก่อนจะเงยหน้ามองฟ้า เฝ้าดูดวงดาวที่ไม่เคยจะตั้งใจนับชัดๆ สักครั้ง
แต่คราวนี้ผมกำลังไล่นับทีละดวงเพื่อสงบใจ
“ผม...”
พอหลุดออกไปก็เผลอกัดปาก รู้สึกขัดแย้งในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก มันมีทั้งความกังวลและความกลัว พ่วงความขี้ขลาดไม่กล้าตีแผ่อดีตของตัวเอง
แต่พวกเขาสองคนกลับนิ่งเงียบเกินคาด ยินดีเฝ้ารอจนกว่าผมจะพูดออกมาเอง
“สำหรับพวกคุณ ครอบครัวคืออะไรเหรอครับ” ผมเอ่ยทั้งที่ยังเงยหน้ามองฟ้า เลือกจะถามอ้อมๆ แทน
“คือสิ่งที่ฉันเอื้อมไม่ถึงละมั้ง” ราเชนทร์พูดออกมาก่อน น้ำเสียงนั้นฟังสลดหดหู่จนผมเผลอหันมองโดยไม่ได้ตั้งใจ และเจอกับรอยยิ้มของคุณชายแสนสำราญที่ตอนนี้ดูไร้ความมาดมั่นอย่างเคย
“ส่วนฉัน...ก็คงจะเป็นผู้ชี้นำ และคล้อยตามที่ดี” เทียบกันแล้ว คำตอบของคีรีอย่างกับหุ่นยนต์ยังไงยังงั้น แทบไม่มีความยินดียินร้าย แต่ก็ไม่ได้รังเกียจหรือรักใคร่เป็นพิเศษ ราวกับผูกพันด้วยผลประโยชน์มากกว่าความรักห่วงหา
ผมรู้สึกเหมือนมองคนสองคนที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่สิ...สามคน
“ไปนอนกันเถอะครับ”
ได้ยินคำตอบแล้วผมก็ตัดสินใจเก็บเงียบไว้ตามเดิม
ไม่มีทางที่คีรีและราเชนทร์จะเข้าใจความอัดอั้นในอกของผมแน่...สภาพแวดล้อมของพวกเรายามเติบโตมานั้นแตกต่างกันเกินไป!
คนหนึ่งที่สูญเสียจนได้รับความรักอย่างเปี่ยมล้น โลกหมุนรอบตัวเอง โดนเอาใจจนเคยชิน แล้วจะเข้าใจการถูกบังคับหรือ ส่วนอีกคนนั้นมีพร้อมทุกอย่าง มีอำนาจ มีสิทธิ์ขาด มีความเป็นผู้นำ และไม่เคยถูกกดข่มมาก่อน
ถ้าผมเล่าออกไป ทั้งคู่คงจะมองด้วยสายตาประหลาด ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงกลัวที่จะกลับบ้านขนาดนี้ ปัญหาที่แก้ได้ง่ายดายกับแค่การเผชิญหน้า ทำไมถึงได้เอาแต่ถอยหนีอยู่เรื่อย
ถ้ามันง่ายแค่ปากพูดก็ดีน่ะสิ
ผมจะทำตัวอวดดีกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับพ่อแม่!
แค่นึกถึงผมก็รู้สึกกลัวราวกับตัวเองเป็นเด็กตัวน้อยที่ถูกดุด่าทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่างคนนั้น พวกท่านเปรียบเสมือนกำแพงสูงสี่ด้านที่ตีกรอบให้ผมไม่มีทางสู้ นอกจากยอมฟังและทำตาม
...น่าขำชะมัดที่สุดท้ายกลับมีแต่เรวันต์ที่เข้าใจผมดีในเรื่องนี้
- ช่วยพี่ หรือจะให้พี่ติดต่อบอกพ่อแม่ว่านายอยู่ไหน –
แต่จะให้ผมช่วยแล้วปล่อยเขาหนีไปเฉยๆ ก็ไม่มีทางซะหรอก!
วันนั้นผมนอนกลิ้งไม่มีอารมณ์จะทำอะไรอยู่ที่ปริ้นส์รูมกับราเชนทร์ พอตกเย็นก็เข้าไปหาบอสกับควีนที่ออฟฟิศ บอกเรื่องที่ว่าจะเป็นคนช่วยค้ำประกันให้เรวันต์พร้อมเสนอให้ปรับแผนใหม่เป็นอีกแบบหนึ่ง
“คงไม่ใช่ว่าโดนหมอนั่นขู่มาหรอกนะ” ผมแอบสะอึกเมื่อควีนทักขึ้นมาอย่างทีเล่นทีจริง
“ไม่เชิงครับ” ผมหลบตา กลัวว่าควีนจะไม่พอใจ แต่ที่ไหนได้ เขาดันปรบมือเรียกสติผมพร้อมฉีกยิ้มให้กำลังใจ สีหน้าออกจะนึกสนุกซะด้วยซ้ำ
“นิลกาฬ อย่าเล่นซนมากนัก” ขนาดบอสยังเอ่ยปราม
“ไม่ต้องห่วงน่าคิง แค่ปรับแผนนิดหน่อยๆ เอง แบบนี้น่าลุ้นกว่าเดิมเป็นไหนๆ แถมยังจับได้คาหนังคาเขาด้วย อืม...งั้นมาลองแบบนี้กัน” ฟังควีนที่กระตือรือร้นปรับเปลี่ยนแผนใหม่ผมก็ได้แต่อึ้งทึ่งกับไหวพริบในการแก้ปัญหาของเขา วิธีช่างหลุดโลก...แต่ก็ดูง่ายดาย เล่นเอาไม่รู้ว่าเมื่อวานจะกลุ้มใจไปทำไมเลยทีเดียว
พวกเราตกลงกันเสร็จเรวันต์ก็มาถึงพอดี แฟนเก่าคนนี้เชื่อเต็มเปาว่าการที่ผมยอมช่วยนั้นเพราะข้อความข่มขู่ ทั้งที่จริงแล้วผมยอมทำตามเพราะมีข้อตกลงบางอย่างกับควีนอยู่ก่อนต่างหาก!
หลังลงนามในสัญญากู้ยืมแล้วเรวันต์ก็ได้รับเช็คจากบอสเพื่อไปขึ้นเงินในวันพรุ่งนี้ เขาหันมาขอบคุณผมยกใหญ่ทำราวกับว่าพวกเราเป็นผู้มีบุญคุณต่อกันอย่างลึกซึ้งเหนียวแน่น ช่างเล่นละครได้เก่งจริงๆ
แต่ยังสู้แม่ลูกสมใจกับสมจันทร์ไม่ได้หรอก
ผมคิดขณะฟังเรวันต์นั่งโม้เรื่องผับเปิดใหม่ที่เตรียมจะลงทุนทันทีเพื่อสร้างความไว้วางใจกับคลับมากขึ้น
“แล้วนี่คุณเรวันต์จะไปไหนต่อเหรอครับ” ควีนถามด้วยรอยยิ้มหวานหยดไร้พิษภัย คนนี้เองก็ตีหน้าซื่อได้เก่งยิ่งกว่า ทั้งที่เป็นตัวการคิดแผนตลบหลังแท้ๆ
“ผมจะรีบกลับไปพักผ่อนครับ พรุ่งนี้จะได้ไปธนาคารแต่เช้า”
“อ้อ คุณเรวันต์คงจะสนิทกับหรัญญ์มากเลยสินะ ไม่งั้นเขาคงไม่ยอมค้ำประกันให้คุณแน่ๆ”
“ใช่ครับ เขาเป็นคนรักเก่าผมน่ะ”
ผมคันไม้คันมืออย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินจากปากเรวันต์
“เราห่างกันไปนานพอตัว พอมาเจอกันอีกครั้งเลยยังเข้าหน้าไม่ติดบ้าง แต่พอคุยกันเขาก็เข้าใจและเสนอตัวช่วยผมเอง เมื่อก่อน...ผมช่วยเขาไว้เยอะน่ะครับ”
ผมพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ออกหมัดต่อยเข้าหน้าคนข้างๆ เพราะสิ่งที่เรวันต์พูดมาก็ใช่ว่าจะผิดซะทีเดียว ตอนเราหนีตามกันแรกๆ นั้นเขาช่วยเด็กอย่างผมที่ออกจะโลกแคบทำงานอะไรไม่เป็นไว้เยอะ แต่สุดท้ายคนที่ขวนขวายหางานทำ ลงทุนลงแรงพยายามโดยขอให้เขาเรียนมหาลัยให้จบก็คือตัวผมเอง
“ในสัญญากู้ยืมกว่าจะเริ่มคืนงวดแรกก็อีกนาน คุณคงยุ่งๆ เรื่องร้านไม่ได้เข้าคลับอีกพักใหญ่ ถ้ายังไงวันนี้ฉันให้หรัญญ์หยุดงานเป็นพิเศษแล้วไปส่งคุณที่บ้านแล้วกัน”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับ”
“แต่หรัญญ์เป็นคนบอกกับฉันเองว่ามีเรื่องอยากปรึกษาเรื่องการค้ำประกันครั้งนี้...จะคุยในคลับก็ไม่สะดวกใช่มั้ยล่ะ ถือว่าฉันช่วยเปิดทาง เผื่อจะกลับไปคบกันอีกครั้งไง” ควีนยิ้มอย่างมีน้ำใจ เล่นเอาเรวันต์พูดไม่ออกเพราะกลัวผมเปลี่ยนใจ แม้สัญญาจะลงนามไปแล้ว แต่ผมเป็นคนของคลับ เกิดเล่าเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นมาวันนี้เขาคงออกไปไม่ได้ง่ายๆ แน่
“งั้นก็ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะครับ”
ผมเดินออกจากห้องพร้อมเรวันต์ ก่อนจะบอกให้เขารอครู่หนึ่งเพราะต้องเปลี่ยนชุดเครื่องแบบ ผมว่าเขาคงอยากแอบชิ่งหนีก่อนเหมือนกัน แต่ติดที่ควีนตามมาส่งถึงหน้าห้อง แล้วยังโบกมือเรียกอัศวินชั้นสองให้ช่วยส่งแขกนี่สิ
เขาไม่มีทางออกจากคลับโดยไม่มีผมไปด้วยได้หรอก
“รัญ อย่าบอกนะว่ามึงจะไปกับมันน่ะ”
พอกลับเข้าห้องพนักงานแมนที่เห็นสถานการณ์ผิดแปลกก็ตามเข้ามาเค้นคอทันควัน
“เป็นภารกิจจับหนูของควีนน่ กูไม่ได้ทำเพราะใจอ่อนหรอก” ผมพยายามบอกให้เขาหายห่วง
“ไม่อันตรายเหรอวะ” พอรู้ว่าเกี่ยวกับคลับ แมนเองก็ไม่กล้าถามรายละเอียดมากนัก เขาที่ทำงานมานานกว่าผมย่อมรู้ดีว่าบอสกับควีนนั้นเป็นจอมวางแผนขนาดไหน
“ไม่หรอก แต่กูเต็มใจทำนะ ถือว่าเอาคืนเรวันต์ด้วยไง” ผมตบไหล่แมน พอเดินออกมาก็เจอภาวินมองอย่างเป็นห่วง
“ระวังด้วยนะ”
เขาคงตัดสินใจได้แล้วว่าจะเป็นเพื่อนกับผม
“อืม” ผมตอบเขาก่อนจะเดินไปหาราเชนทร์กับคีรี ครับ วันนี้พวกเขาก็ยังมุ่งมั่นจะมาเฝ้า สงสัยยังกังวลเรื่องเมื่อคืนละมั้ง “พวกคุณจะรอตรงนี้หรือกลับไปก่อนก็ได้นะ ผมไปทำธุระให้คลับนิดหน่อย ถ้าไม่มีอะไรคนของคลับจะช่วยรับกลับมาที่นี่เอง”
“ฉันจะรอ”
พวกเขาตอบเกือบจะพร้อมกันเลยทีเดียว
ผมพยักหน้าอย่างวางใจเมื่อทุกอย่างไม่ยักเป็นปัญหาเท่าที่คิด เหลือแค่ต้องตามเรวันต์ไปที่...
“รัญ นายไม่มีอะไรจะบอกพวกเราจริงๆ เหรอ”
ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อราเชนทร์เอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจังเกินคาด เวลาไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้วรู้สึกกดดันเหมือนถูกไล่ต้อนชอบกล
“ไม่มีหรอกครับ” ผมพยายามกลบเกลื่อน เข้าใจว่าทั้งคู่คงนึกห่วงเพราะเมื่อคืนผมทำตัวแปลกๆ ถ้าอย่างนั้นก็จับโยงเข้าด้วยกันเลยจะดีมั้ยนะ “ปกติผมไม่เคยต้องเอาตัวเสี่ยงกับคลับขนาดนี้เลยกังวลจนนอนไม่หลับ ส่วนที่ไม่ได้เล่าก็เพราะกลัวพวกคุณจะห้าม...”
“แล้วถ้าฉันห้าม เธอจะฟังมั้ย” มองท่านประธานที่ชี้ชัดตรงประเด็นแล้วผมก็รู้สึกคล้ายถูกมองออกว่ากำลังโกหก
“...ผมเป็นลูกน้องก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านาย”
“รัญ ที่นี่ไม่มีกฎบังคับกันสักหน่อย เธอเป็นแค่เบี้ย ไม่มีหน้าที่เอาตัวเองไปเสี่ยงอย่างพวกอัศวิน ทางคลับต้องถามความสมัครใจก่อนอยู่แล้ว”
...คิดหลอกลูกค้าวีไอพีของคลับนี่ยากจริงๆ แฮะ
“ผมเต็มใจเอง” ผมรีบตัดบท “ส่วนเหตุผลก็เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม ไม่ขอเล่าแล้วกัน ขอตัวนะครับ”
พูดจบผมก็เดินไปหาเรวันต์ที่ออกจะลุกลี้ลุกลนไม่น้อย พยายามไม่มองไปที่คีรีกับราเชนทร์อีก คราวนี้อัศวินชั้นสองช่วยตามมาส่งเราถึงหน้าประตูเลยทีเดียว
“รถของคุณล่ะครับ”
“เอาไปจำนำแล้ว”
ผมถึงกับนึกสมเพช คนที่เรียนจบมหาลัยดีกรีปริญญาโทสุดท้ายมาลงเอยติดการพนันไม่เป็นผู้เป็นคน เรียนสูงไปใช่ว่าอนาคตจะดีจริงๆ ถ้าทำตัวเอง
“งั้นเรียกแท็กซี่แล้วกัน บ้านคุณอยู่ไหน”
เรวันต์ไม่ตอบ
“คงไม่ให้ผมคุยกับคุณ ‘เรื่องนั้น’ หน้าคลับหรอกนะครับ”
“งั้นไปที่นี่แล้วกัน”
เรวันต์กับผมนั่งแท็กซี่ไปยังร้านอาหารขายเซ้งร้านหนึ่ง น่าจะเป็นทำเลที่เขาตั้งใจจะเปิดเป็นผับและทำเอกสารเกี่ยวกับสัญญาเช่าให้คิงส์คลับพิจารณา
“เข้ามาสิ” เรวันต์ถือลูกกุญแจไขเข้าไปง่ายๆ
“คุณคิดจะเปิดผับจริงๆ เหรอครับ” ผมนึกประหลาดใจ
“หึ ก็แค่เล่นละครน่า ถ้าเกิดคนของคลับมาถามเจ้าของที่จะได้บอกไงว่าฉันมาติดต่อขอดูสถานที่จริงๆ รายนั้นแทบจะเอาประเคนกุญแจให้ฉันด้วยซ้ำเพราะได้ราคาดีกว่าที่ตั้งไว้สองเท่า แต่ก็นะ...ใช่ว่าฉันจะให้จริงๆ นี่ แค่ปากเปล่าใครก็พูดได้ แต่งตัวดีๆ เอาใบปริญญาเอาแผนการตลาดทำเอกสารการเงินที่เคยได้จากที่เก่ามาดัดแปลงนิดหน่อยก็ไม่มีใครเชื่อว่าฉันโกงแล้ว”
“งั้นคุณจะนำเงินหกล้านไปไหน”
“หนีสิ”
ผิดจากที่คิดซะที่ไหน
“คุณมาบอกผมแบบนี้จะดีเหรอครับ”
“ยังไงเธอก็ทำอะไรไม่ได้” เรวันต์หันมายิ้มพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดูข้อความแสลงตา “มีแค่ฉันคนเดียวที่รู้วิธีบังคับเธอ”
เถียงไม่ออกจริงๆ
“ไม่เจอกันหลายปี นายดูดีขึ้นจริงๆ นะรัญ” จู่ๆ เรวันต์ก็หวนนึกถึงความหลังซะงั้น “ไว้ผมยาวแบบนี้แปลกตาไปหน่อยแต่เหมาะดี ถ้าพ่อแม่เธอมาเห็นคงอกแตกตาย”
“ตอนนั้นคุณทิ้งผมไปหาใครเหรอครับ” ผมเลี่ยงเรื่องครอบครัวแล้วถามในเรื่องค้างคาใจที่สุด
“อย่าไปพูดถึงเลย นายไม่รู้จักหรอก” เรวันต์บอกปัด
“งั้นเขาทิ้งคุณ หรือคุณทิ้งเขากันล่ะ”
ถ้าคิดว่าผมยังนึกพิศวาสน่ะขอทีเถอะ ผมเจ็บแล้วจำนะครับ ที่ถามเพราะอยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วคนอย่างเขาสมหวังกับรักครั้งนั้นรึเปล่าต่างหาก ถ้าใช่แล้วทำไมถึงได้กลายสภาพเป็นคนติดหนี้หัวโตขนาดนี้
และดูเหมือนสิ่งที่ผมคิดไว้จะถูกต้อง เพราะเรวันต์นิ่งเงียบไม่ตอบคำ แถมยังเดินนำหน้าออกนอกร้านเหมือนจบธุระ
“พูดพอรึยัง ถ้าไม่มีอะไรคาใจแล้วก็แยกย้ายกันตรงนี้เถอะ”
ผมรีบเอื้อมไปจับมือก่อนที่ร่างนั้นจะหนีจากชีวิตผมอีกครั้ง เรวันต์กระตุกตัวอย่างตกใจ แม้จะพยายามสะบัดมือหนีแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อหันมาเห็นผมเงยหน้าช้อนตามองในองศาที่พวกเราต่างคุ้นเคยในสมัยยังเด็ก
จนตอนนี้ก็จำได้ดีว่าเขาเคยบอกว่าผมยั่วเขาแบบไหน
แม้จะไม่รู้ว่ากับแค่การแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้จะมีผลกระทบอะไรมากมาย แต่ก็ถือว่าทำแล้วไม่เสียหาย
“ถ้าคุณไม่มีใคร พวกเราไม่ลองรำลึกความหลังกันหน่อยเหรอครับ” ผมเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ ไล้ปลายนิ้วตามฝ่ามือของเขาเบาๆ คล้ายโหยหาความหลัง วูบหนึ่งเรวันต์เหมือนจะชอบ เพราะเขามองผมตาประกายวาว ดวงตาเดียวกับอาจารย์สอนพิเศษคนที่ยั้งใจไม่ไหวแล้วเผลอลวนลามผมก่อน
“ไม่ได้เกลียดฉันแล้วรึไง”
“ตอนนี้ผมไม่มีใคร...”
น่าเสียดายที่หรัญญ์ในสายตาอีกฝ่ายคงจะเป็นเด็กน้อยอ่อนต่อโลกที่พูดอะไรก็เชื่อฟังและเห็นเป็นผู้ช่วยให้รอดจนพยายามไขว่คว้ายึดกับตัวเองสุดชีวิต ยินดีจะร่วมหัวจมท้ายไปอย่างหน้ามืดตามัว
“งั้นไปม่านรูดใกล้ๆ แล้วกัน” เรวันต์ลูบแก้มผมช้าๆ
“แต่ผมอยากไปห้องคุณ”
“ที่นั่นมัน...ยุ่งยากไปหน่อย”
“คุณไม่อยากอยู่กับผมนานๆ เหรอครับ” ผมเอียงศีรษะน้อยๆ ขณะหลุบตาต่ำคล้ายชอบพอกับสัมผัสนั้น ก่อนจะลืมปรือตามองพร้อมคลี่ยิ้มบาง เส้นผมคลอเคลียใบหน้าระข้างแก้มและลำคอ “ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องปิดบังกันอยู่แล้ว จุดอ่อนของผมมีคุณคนเดียวที่รู้ แล้วผมจะทรยศได้ยังไง พี่วัน...เราไม่เจอกันนานแล้วนะ ในเมื่อกลับมาเจอกันทั้งทีจะแยกกันไปเฉยๆ เหรอครับ ถ้ายังไง...นอนด้วยกันสักคืน พรุ่งนี้เช้าค่อยแยกย้ายก็ไม่สาย คุณจะเอาเช็คไปขึ้นเงิน จะหนีไปไหนก็ตามใจ ผมห้ามคุณไม่ได้อยู่แล้ว”
“แต่ถ้าฉันหนี คนที่ต้องใช้เงินแทนก็คือเธอ เงินหกล้านเชียวนะ”
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ ในเมื่อต้องตกที่นั่งลำบากอยู่แล้วงั้นคุณก็ทำให้ผมพอใจจะได้ไม่ต้องเสียใจมากไปกว่านี้ได้มั้ยล่ะ” ผมยังคงช้อนตามองเขาเหมือนมองคนรักเก่าที่ยังนึกผูกพัน “ชดเชยให้ผมที่ต้องติดหนี้แทนคุณไง”
เรวันต์หัวเราะร่าอย่างชอบใจ เชื่อเต็มเปาว่าผมยังอาลัยอาวรณ์ ยังไงเขาก็ไม่มีอะไรเสียอยู่แล้ว หรัญญ์ในสายตาของเรวันต์ คงเป็นแฟนเก่าที่จะทิ้งขว้างทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
“งั้นไปกันเถอะ” เรวันต์โอบไหล่ผมแล้วเรียกแท็กซี่ด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า สงสัยจะห่างเหินเรื่องพวกนี้พอสมควรนับตั้งแต่ติดหนี้หัวโตถึงได้ตกหลุมเอาง่ายๆ
ระหว่างนั่งรถผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำทีเป็นดูนาฬิกา แต่ความจริงแล้วกำลังเช็คว่าระบบติดตามของไอโฟนนั้นยังทำงานดี ต้องขอบคุณเทคโนโลยี Find My IPhone และไอเดียของควีนล่ะนะ!!
-----------------------------------
เรื่องราวเป็นอะไรมายังไง แผนการของนิลกาฬกับรัญคืออะไร ทำไมคิงส์คลับมาเอี่ยวด้วย ตอนหน้าโลดค่ะ!
ปล.จะมีคนในคลับโผล่ออกมามีบทด้วยอีกนิดนึง คนที่น้องนิลให้มารับรัญนั่นเเล แต่ใครจะเป็นคนมานั้น...ลองเดาดูค่ะ - -+! หุหุหุ
เพจนักเขียนที่ตอนนี้เปิดพรีออเดอร์หนังสือแล้วค่า (https://www.facebook.com/MajaYnaja)
รายละเอียด Pre-order : Prince's Room รอบพรีได้ของแถมพิเศษเป็นแมกเน็ตเหมียวรัญด้วยนะคะ! (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSeisDT1nHoInR3AhGFvvXYhNIEeYQRMhoTZPn46XxfcOmedfg/viewform) #ฮาร์ดเซลล์
-
เดาว่าควีนส่งคนที่มีเมียเด็กมารับแน่เลย อยากอ่านแล้วจ้า :pig4:
-
ควีนนิล เลอเลิศ สุดยอด
คิง ก็ปรามอย่างรักใคร่เอ็นดู :impress2:
ตลบหลังเรวันต์ ให้หลังฉีก แบะไปเลย
กล้ามาข่มขู่ รัญ กับคิดเชิดเงินคิงคลับหนีเรอะ
เจอดี เอ๊ย...เจอร้ายแน่
รอวัน เรวันต์ติดกับ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้าเก่งสิ. บู๊ให้แหลกลาญเลยนะ. เชี่ยเอ๊ยหมาจนตีอกจริงๆ
ควีนเจ๋งมากๆๆๆ
-
แผนของนิลต้องไม่ธรรมดาแน่นอน 555555555555555
เชียร์ว่าใครจะมารับรัญ...พี่เอกรึเปล่าน้า
-
ขอเก่งนะ คิดถึงเก่ง คึคึ
รัญเอ๊ยยย ถ้าราคีรู้ว่าทำอะไรแบบนี้ล่ะเป็นเรื่องแน่ :hao6:
-
เราว่างานแบบนี้ให้เก่งมากระทืบดีกว่าค่ะ ถ้าพี่เอกก็น่าสงสารนะ ขอให้สู้ 55555555555555555
-
เป็นใครดีหนอ พี่เอกดีไหม :hao3:
-
ลุ้น
-
อุ้ยย นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ววว
น้องนิลยังเหมือนเดิมเลย ถถถ
สนุกมากค่า o13
ขอบคุณที่ยังอัพต่อถึงจะเปิดขายหนังสือแล้ว
ใจดีีจุุงงง :mew3:
-
น้องนิลยังคงฉลาดล้ำโลกเหมือนเดิมเลยนะ 5555
-
2หนุ่มจะโกรธไหมนะ
-
ค้างอย่างแรงงงงงงง
-
ควีนนนนนนน เล่นซนอะไรเนี่ยยยยย 55555
เบื้องหลังรัญดูซับซ้อนแต่ก็ไม่น่าจะเล่าให้เชื้อรากับท่านประธานฟังไม่ได้นะ ท่านประธานต้องหาวิธีล้วงตับ) ข้อมูลได้แน่ๆอ่ะ
โอ้ยยยยลุ่น คิดถึงไม่ได้อ่านหลายวันแล้ว รอๆต่อไปใครจะมารับนะ แล้วแผนที่ว่าคือไร ระทึก!!!!!
-
ถ้า เชื้อรากับคีรีขันรู้จะเป็นไงน้า
-
ลุ้นนนน สนุกมากค่ะ เดี๋ยวรีบไปจองหนังสือด้วย ปกสีร้อนแรงมากๆ
-
ควีนนิลกาลร่วมมือกะหนูรัญ งานนี้มันส์แน่ 5555
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รัญทำไมไม่ยอมเล่า :amen:
-
สรุกเค้าหล่ะ
-
สนุกดีค่ะ ตอนนี้ค้างอ่ะ ต่อตอนหน้าด่วนๆ :call:
-
:katai5:
-
เล่นซนอะไรอีกเนี่ยยบอสก้บอกแล้วนะควีนน
แต่ว่าคนที่มารับรัญ น่าจะเป็นพี่เอก เพราะถ้าส่งเก่งมา คงมีแต่เรื่องต่อยอย่างเดียว ไม่ค่อยจาเก็บอารมณ์เท่าไหร่
เอ๊ะ หรือจะเปนเก่งกับพี่แว่น แต่แล้วขากลับจะกลับกันยังไง 5555
-
สนุกๆ ลุ้นๆ :katai4: :katai4:
-
ควีนนี่เจ้าแผนการเหมือนเดิม ชอบๆๆๆ
-
คีรีกับราเชนต์ถ้ารู้บ้านไม่แตกเลยหรอ รัญเล่นช้อนตาอ่อยใส่ขนาดนี้
-
ตอนที่ 23 : เข้าแผน
แผนการของควีนคืออะไรเหรอครับ
เอาล่ะ ผมขอย้อนความสักนิดแล้วกัน อย่างที่บอกไปว่าทางคิงส์คลับมีมาตรการคัดกรองคนที่ค่อนข้างเข้มงวด สืบประวัติการเงินรวมทั้งที่อยู่เพื่อระบุตัวตนอย่างชัดเจน โดยเฉพาะกับผู้กู้ยืมเงินหลักล้าน จะต้องมีที่อยู่ที่สามารถตามทวงได้
ซึ่งกรณีของเรวันต์นั้น...คือที่อยู่เป็นปัญหา
จะปฏิเสธหรือสั่งห้ามไม่ให้เข้าคลับเลยก็ยังได้ แต่ที่ทางคลับยังประวิงเวลาให้เรวันต์เทียวเข้าเทียวออก เพราะว่ามีการติดต่อมาจากคลับอื่นที่เรวันต์ไปขอกู้ยืมมาแล้วต้องการความช่วยเหลือ น่าสงสัยมั้ยล่ะครับว่าทำไมคนที่ติดหนี้เป็นล้านถึงเดินลอยชายไปมาได้โดยไม่มีคนทวง ทั้งหมดก็เพราะ...เขากำจุดอ่อนของฝ่ายนั้นได้น่ะสิ!
ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหน แต่เรวันต์ขโมย ‘ปืน’ ที่เจ้าหนี้คนนั้นใช้ก่อเหตุและตำรวจกำลังตามจับไปเป็นของแบล็กเมล์ ปืนที่มีรอยนิ้วมือติดอยู่ ถ้าส่งให้หน่วยงานราชการจะเป็นยังไงนะ
ด้วยเหตุนี้ทางนั้นเลยไม่กล้าเคลื่อนไหวจนกว่าจะได้ ‘ปืน’ แต่ถึงจะยื่นข้อเสนอแบบยื่นหมูยื่นแมว บอกให้เรวันต์คืนปืนมาแล้วจะยกเลิกหนี้ เรวันต์ก็ไม่ยอมตกปาก แล้วหันมาหาคิงส์คลับเพื่อวางแผนหนี ราวรู้ว่าถ้าส่งปืนคืนเมื่อไหร่รายต่อไปที่จะถูกเก็บคือตัวเอง
เดิมทีคิงส์คลับไม่จำเป็นต้องยุ่งเรื่องพวกนี้เลย หากไม่ติดว่าควีนนึกสนใจกับ ‘ที่อยู่’ ของเรวันต์ หรือก็คือ ‘ที่ซ่อนปืน’ ซึ่งไม่มีใครตามไปค้นเจอสักที
อยากรู้นักว่ามันจะพิสดารแค่ไหนกัน
ก่อนตกปากรับคำผมฟังคร่าวๆ จากควีนที่ส่งคนมาสืบรอบหนึ่งแล้ว แต่พอมาเจอด้วยตัวเองก็อดทึ่งไม่ได้!
นี่มันแหล่งกบด่านบ้าบออะไรกัน! ภายนอกเหมือนกับคอนโดกลางเมืองที่ค่อนข้างมีคนพลุ่งพล่านมาก แต่พอเดินผ่านเคาน์เตอร์ต้อนรับเข้าประตูด้านหลังมาทุกอย่างก็มืดสนิท! เรวันต์คอยจับมือผมไว้เพื่อไม่ให้หลง เพราะผมมองไม่เห็นอะไรเลย!!!
ควีนบอกว่าเคยมีคนพยายามตามเรวันต์มาถึงตรงนี้แล้ว แต่ก็ไปต่อไม่ได้เพราะโดนความมืดเล่นงานจนไม่กล้าลงมือ จะให้เดาสุ่มก็ใช่เรื่องในเมื่อที่นี่เองก็มีระบบรักษาความปลอดภัยห้ามบุกรุกมั่วซั่ว เป็นที่พักสำหรับคนที่ต้องการความเป็นส่วนตัวโดยผู้เข้าพักเองจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าห้องข้างกันนั้นมีใครบ้าง
ให้ความรู้สึกคลับคล้ายกับห้องมืดของปริ้นส์รูม เพราะเล็กแคบและเป็นทางยาวไม่อาจคาดเดาจุดสิ้นสุด แต่เมื่อกางมือแตะผนังข้างๆ ก็เจอกับประตูเรียงอย่างเว้นช่วงขนาบสองฝั่งน่ามึนงง วิธีที่จะหาห้องได้คือการนับจำนวนก้าวจากประตูด้านหน้าสุด เมื่อผมนับถึงก้าวที่ยี่สิบเรวันต์ก็หยุดและรูดการ์ด ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงไขกุญแจใดๆ รู้ตัวอีกครั้งผมก็โดนลากเข้าไปในห้องแล้ว ชักเข้าใจว่าก่อนหน้านี้คนที่ต้องตามติดเรวันต์นั้นลำบากขนาดไหน ถ้าไม่ถูกพาเข้ามาเองก็ไม่มีทางหาเจอเลย!
คำขอร้องเดิมของควีนนั้นต้องการให้ผมจับตามองเรวันต์ ตีสนิท หลอกถามข้อมูลที่นี่ให้มากที่สุดโดยไม่ต้องเอาตัวเองมาเสี่ยง เขาไม่ได้คาดหวังให้ผมต้องลงทุนลงแรง ถือว่าถ้าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตัวบอสเองไม่ค่อยอยากยุ่งเรื่องนี้มากนักเพราะคิงส์คลับแทบไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลยแถมยังเสียเวลาอีกต่างหาก
แต่พอผมเสนอตัว ควีนก็นึกสนุกและช่วยวางแผนให้เสร็จสรรพ ใช้โอกาสที่เรวันต์คลายความระวังเพราะถือแต้มต่อที่ช่วยค้ำประกันให้พามาที่ห้อง จากนั้นควีนจะส่งแผนที่ที่แสดงตำแหน่งของผมให้กับอีกแกงค์ซึ่งติดต่อขอความช่วยเหลือมาให้ตามจับหนูตัวนี้กันเอาเอง
หน้าที่ผมมีเพียงมาให้ถึงห้องแฟนเก่า รอให้เจ้าหนี้ที่ว่ามาถึง แล้วหลบหนีออกมาอย่างปลอดภัยโดยจะมีคนของคลับรอรับกลับ ส่วนเช็คนั้นไม่ต้องห่วงเลยเพราะว่าลายเซ็นของบอสนั้นไม่ใช่ของจริงแต่แรกแล้ว...
“พี่วันหาที่พักแบบนี้เจอได้ยังไงครับเนี่ย”
“คนรู้จักแนะนำมาน่ะ” เรวันต์ตอบพลางเปิดไฟ เผยให้เห็นห้องพักขนาดไม่กว้างมาก แต่ก็ใหญ่กว่าหอพักเก่าที่ผมเคยเช่าอยู่
“ผมขออาบน้ำก่อนนะครับ”
“ตามสบาย” เรวันต์ค่อนข้างปล่อยตัวปล่อยใจ ราวกับว่าห้องนี้เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด เห็นท่าทางครึ้มอกครึ้มใจนั่นผมก็รีบเข้าห้องน้ำเพื่อส่งข้อความหา ควีนว่าถึงที่หมายแล้ว บอกจำนวนก้าวนับระยะ และเตรียมดำเนินการตามขั้นต่อไปได้
ควีนส่งสติกเกอร์แมวน้อยรับทราบมาให้
ผมยิ้ม ก่อนจะทำทีเป็นเปิดน้ำ จะได้ฟังเหมือนว่ากำลังอาบน้ำอยู่
มองเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าผมก็เพิ่งจะมาตื่นเต้นเอาตอนนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้ผมเจ็บตัวโดยใช่เหตุ ควีนย้ำว่าให้ผมหาที่หลบไว้จนกว่าเจ้าหนี้จะมาถึง หวังว่าห้องน้ำจะปลอดภัยพอนะ
ผมกำโทรศัพท์แน่น รอจนกว่าจะมีเสียงคนพังประตูเข้ามาแล้วจับตัวเรวันต์พร้อมทั้งรื้อห้องเอา ‘ปืน’ เจ้าปัญหาไป แต่รอไม่ถึงสิบนาทีดีประตูห้องน้ำก็ถูกทุบรัวๆ
“รัญ! ทำแสบนักนะ!!”
ความแตกแล้วเหรอ!?
ผมตกใจจนผุดลุกขึ้นมองหาอาวุธเมื่อเรวันต์ทำทีเป็นฝ่ายพังเข้ามาจับตัวผมเองซะงั้น ทั้งที่เจ้าหนี้ยังมาไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่านี่เป็นแผนของผมกันล่ะ
ผมโทรหาควีนทันที ไม่ต้องเงียบเหมือนกำลังอาบน้ำแล้ว
(( ว่าไงรัญ ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย ))
ฟังเสียงแสนจะลัลล้านั้นแล้วผมแทบน้ำตาร่วง
“ควีนครับ เจ้าหนี้คนนั้นจะมารึยัง เรวันต์จะพังห้องน้ำเข้ามาทำร้ายผมแล้ว”
(( ว่าไงนะ! หนอยแน่ ฉันเพิ่งได้การติดต่อจากพวกนั้นว่าเพิ่งถึงหน้าที่พักเมื่อนาทีก่อน แล้วเรวันต์รู้ล่วงหน้าได้ยังไง หรือว่าจะมีระบบรักษาความปลอดภัยแจ้งตัวผู้เข้าพักล่วงหน้าด้วย? ช่างหัวมันเถอะ! นายหาอะไรยันประตูไว้ ไม่ก็หาอาวุธปกป้องตัวเองก่อน พวกนั้นน่าจะใช้เวลาเข้าไปไม่เกินห้านาที แต่ฉันจะให้บิชอปที่ส่งไปรับเข้าไปช่วยด้วย ))
“ขอบคุณครับ”
ผมตอบรับขณะมองหาของที่ช่วยยันประตูเป็นอย่างแรก...เอ่อ...ห้องน้ำไม่มีของใหญ่ๆ ขนย้ายได้เลย ช่างเป็นที่หลบแสนน่าเศร้าอะไรอย่างนี้ พอจะมองหาอาวุธ...ผมก็เจอฝักบัวที่น่าจะแข็งใช้ได้ แต่ติดสายโยงเลยถือไม่ถนัด ผมลนลานจนสุดท้ายก็คว้าไม้ดูดส้วมขึ้นมา
อนาถฉิบหาย
เพื่อความปลอดภัยผมเลยเอาแชมพูกับสบู่เหลวบีบใส่พื้นหน้าประตู เผื่อว่าเรวันต์พังเข้ามาได้จะลื่นล้มหัวกระแทกพื้น ช่วยถ่วงเวลาให้ผมอีกหน่อย
“รัญ!” เสียงตะโกนนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะคล้ายจะได้ยินเสียงพังประตูจากข้างนอกดังแว่ว แสดงว่าพวกเจ้าหนี้มาถูกห้องแล้ว!
ดีใจได้ไม่เท่าไหร่ประตูห้องน้ำก็เปิดพรวดเข้ามาก่อนจนผมสะดุ้งเฮือก และแทบจะขอบคุณพระเจ้าเพราะเรวันต์ร้องเหวอตัวเป๋เซไปมาพยายามทรงตัวบนน้ำลื่นๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสบู่และแชมพู เขามองผมเขม็ง ในมือถือปืนกระบอกหนึ่ง...
นั่นต้องเป็นปืนเจ้าปัญหาแหง!
ผมที่แอบอยู่ในส่วนของฝักบัวหลังม่านลุ้นใจระทึกเมื่อเห็นเรวันต์ล้มโครม พอดีกับประตูห้องที่ถูกพังเข้ามา เจ้าหนี้พาลูกน้องมาด้วยอีกห้าคน เบียดเข้ามาเต็มห้องไปหมด เรวันต์เห็นอย่างนั้นก็ตกใจร้องโวยวาย ยิงปืนลั่นมั่วซั่วจนคนที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาต้องเอี้ยวตัวหลบอยู่หลังประตู ไม่กล้าโผล่มาจับหนูสักคนเดียว
อ้าวเฮ้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า!
ผมอ้าปากค้างเมื่อเรวันต์กลับมาทรงตัวได้อีกครั้งด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ห้องพักแห่งนี้ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีทางอื่นหนีนอกจากประตูหน้าที่มีคนยืนออหลบกันเต็มไปหมด ที่ที่ปลอดภัยที่สุดกลายเป็นสถานที่ปิดตายสำหรับเขาจนได้
รวมทั้งผมเองด้วย!
ผมมองเรวันต์ที่เหมือนเลือดเข้าตาก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องคิดจับผมเป็นตัวประกันเพื่อหาทางหนีแน่ๆ ผมเป็นคนของคิงส์คลับ ยังไงเจ้าหนี้ก็ต้องไว้หน้าบอสกับควีนไม่กล้าให้ผมบาดเจ็บ ถือเป็นทางรอดสุดท้ายที่ไม่ส่งผลดีกับผมสักนิด!
“นายทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไงรัญ!” เขาตะโกนลั่นขณะเดินจ้ำเข้าใกล้โดยไม่วายหันกลับไปยิงทางฝั่งประตูเป็นระยะเพื่อไม่ให้มีใครกล้าถลาเข้ามาจับตัว
“แล้วพี่ล่ะ...เอาเรื่องนั้นมาขู่ผมให้ต้องยอมติดหนี้แทนได้ยังไง” ผมถามกลับอย่างนึกโมโหไม่แพ้กัน พวกเราควรจะแยกไปทางใครทางมันไม่ต้องมาเจอะมาเจอกันอีกแล้ว เรื่องของเขาผมไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่เพราะเรวันต์เอาจุดอ่อนมาขู่ ผมถึงต้องยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะทำแบบนั้นไม่ได้อีก
“หนี้ของพี่พี่ก็ใช้เองเถอะ!” ผมรอจังหวะเรวันต์เข้ามาใกล้ในระยะแค่เอื้อมแล้วปาไม้ดูดส้วมซึ่งแอบซ่อนไว้ข้างหลังใส่ทันที แฟนเก่าของผมทั้งตกใจทั้งขยะแขยงจนต้องยกมือปัด เป็นโอกาสให้ผมเตะตัดขาร่างนั้นจนล้มโครมไปอีกครั้งพร้อมกระชากม่านห้องน้ำเข้าคลุมอีกฝ่ายทั้งตัว
ผมไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง มุ่งมั่นวิ่งไปที่ประตูทางออกอย่างเดียว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงปืนไล่หลัง พร้อมกับพื้นข้างหน้าที่ถูกกระสุนเจาะเป็นรู ผมใจหายวาบ แต่พอเผลอชะงักขึ้นมา เสียงปืนอีกนัดก็ดังขึ้น
พลันภาพเบื้องหน้าพลิกตลบเมื่อมีคนหนึ่งกระโจนคว้าร่างผมจนล้มโครมไปกับพื้น ก่อนจะตามมาด้วยความเจ็บที่ต้นแขนขวาจนต้องร้องโอดโอย
ผมถูกยิง!
ไม่ทันตั้งสติให้ดีผมก็โดนร่างนั้นลากไปหลบอยู่หลังเตียง จนกระทั่งได้ยินเสียงลั่นไกดังแกรกแต่ไร้กระสุน คนคนนั้นก็หันไปตะโกนใส่กลุ่มคนตรงประตู
“จะรอให้มีคนมาตัดริบบิ้นเหรอครับ ไปจับตัวเขาสิ!”
ยังจะมีอารมณ์ขันได้อีก...แต่สิ้นเสียงนั้นกลุ่มคนที่รอจังหวะอยู่แล้วก็รีบเข้าไปรุมล้อมเรวันต์ในห้องน้ำอย่างไร้ทางสู้ พอวางใจแล้วผมก็ค่อยสำรวจตัวเองว่ายังครบสามสิบสองดีรึแปล่า
ปรากฏว่าผมยังปลอดภัยดีทุกประการ เว้นแต่ต้นแขนขวาที่โดนกระสุนถากปาดเนื้อเหวอะจนเลือดไหลอาบ ถ้าไม่ได้เขาคนนี้ช่วยไว้แผลคงหนักกว่านี้หลายเท่า
“คุณ...บิชอป?” ผมมองเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตัวเอง นั่งชันเข่าโดยดันตัวผมให้หลบอยู่ซอกด้านในตรงหลังเตียงแล้วถามอย่างสงสัย คิงส์คลับมีอัศวินสองคนและบิชอปสองคน ซึ่งอัศวินจะประจำชั้นหนึ่งชั้นสองของคลับ ส่วนบิชอปจะประจำที่คลับและผับอย่างละคน อาจเพราะทำงานที่คลับมาครบปีผมเลยเริ่มลืมบิชอปประจำฝั่งผับบ้างแล้ว
ในความทรงจำของผม บิชอปฝั่งผับเป็นเหมือนเด็กหนุ่มแสนเรียบร้อยมีสัมมาคาราวะ แตกต่างกับคนที่คล่องแคล่วว่องไว และมีสีหน้าพร้อมจะกระโจนไปรุมสกรัมเรวันต์ได้ทุกเมื่ออย่างเขาคนนี้
“เรียกผมว่ากรก็ได้ครับ” เพียงพริบตา บิชอปหรือกรก็หันมายิ้มน่ารักใสกิ้งให้ผมอย่างกับเด็กหนุ่มแสนเนิร์ดไร้พิษภัย...บอกเขาดีมั้ยนะว่าไม่ทันแล้วไอ้น้องเอ๋ย
“รีบไปจากที่นี่กันเถอะ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเอง”
“ขอบคุณนะ”
“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” คล้ายกับว่าเราสองคนเป็นส่วนเกิน หรือไม่ก็จงใจไม่อยากยุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว กรพาผมเดินออกจากห้องไม่สนใจว่ากลุ่มเจ้าหนี้จะจัดการกับเรวันต์ยังไง ระหว่างทางยังหันมาชมเชยอีกต่างหาก “คุณมีไหวพริบไม่เลวนะ ตอนที่ควีนโทรมาให้ผมรีบช่วย นึกว่าจะต้องเห็นภาพคุณถูกจับเป็นตัวประกันแล้ว หาทางหนีออกมาเองแบบนี้ช่วยทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นเยอะเลย”
ผมได้แต่ยิ้มบางๆ ไม่ตอบคำ ก็เพราะคิดว่ายอมเจ็บดีว่าโดนจับนั่นแหละถึงได้แผลโดนยิงมาสมใจ
“ผมจะโทรรายงานควีนก่อน คุณจะติดต่อใครก็ตามสบายนะ”
พอมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หน้าที่พัก บิชอปก็เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วโทรศัพท์หาควีนอย่างที่พูด ผมเองหลังห้ามเลือดคร่าวๆ ชักรู้สึกลังเลขึ้นมา เพราะความตั้งใจตอนแรกคือร่วมมือกับควีนเพื่อเล่นงานเรวันต์ เอาให้เข็ดหลาบชนิดที่เขาไม่มีโอกาสมาเล่นงานผมซ้ำสองอีก จากนั้นก็กลับไปหาราเชนทร์กับคีรีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปัญหาของผมผมจัดการได้ เพราะให้พูดไปก็มีแต่ทะเลาะกันเปล่าๆ
มาผิดแผนตรงบาดเจ็บนี่สิ
ไม่อยากจะนึกถึงปฏิกิริยาของทั้งคู่เลย...แต่คิดมากก็เสียเวลาเปล่า ผมตัดสินใจโทรหาคีรีที่น่าจะคุยด้วยเหตุผลได้ง่ายกว่าราเชนทร์
“อย่าตกใจนะครับ คือว่า...ผมบาดเจ็บนิดหน่อย กำลังจะไปโรงพยาบาล xxx”
------------------
หวยออกที่เบอร์หนึ่งค่า!
งานนี้น้องนิลให้มารับ คือตั้งใจมารับไม่ได้จะมีเรื่อง และเพราะต้องมาเจอกับอีกแกงค์ด้วย ฉะนั้นตัดเก่งออกเลยค่ะ 555 ส่วนพี่เอกนั้นเฝ้าประตูคลับอยู่ (คลับยังไม่ปิด) เลยปลีกตัวมาไม่ได้แม้งานจะเหมาะ หวยเลยออกที่เบอร์หนึ่ง เพราะยังไงก็ได้ทั้งบุ๋นและบู๊ ถึงจะไม่เก่งเท่าอัศวิน แต่เรื่องไหวพริบก็กินขาด!
เพจนักเขียนที่แอบชูป้ายเชียร์เบอร์หนึ่ง สามีคนที่สองของเราเองค่า 5555 #คนแรกคือพี่เอก (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
รอดูว่าคีรีจะองค์ลงหรือเปล่า :hao3:
-
น้องเบอร์หนึ่งงงงงงงงง คิดถึงจัง
ถ้าไม่แนะนำตัวก็ลืมชื่อไปแล้ว 555555555555555555555555
-
โดนยิงแขนแบบนี้ราเชนโวยวายแน่ๆ :katai1:
-
โบกป้ายค่ะ น้องกรรรรกรี๊ดดดดด
-
เอาคืนมันเลยค่ะ!!!!!
-
ระเบิดจะลงหรือเปล่า
-
:mew1:ข
-
เบอร์หนึ่งที่ไม่มีบทตั้งนาน พ่อกะรกกะวัต คิดถึงนะ รู้มั้ย 555
-
ลุ้นว่าใครจะเป็นคนมารับน้องรัญ ยิ่งกว่าลุ้นว่าแผนของควีนคืออะไร
เบอร์หนึ่งงงงงงงง!! พี่รออยู่เลย :katai2-1:
-
จบงานนี้ไปน้องรัญญ์คงโดนสอบสวนหนักแน่ อย่างอิตาเชื้อราน่ะอาจจะไม่เท่าไหร่แต่กับคีรีนี่สิ ท่านประธานไม่โง่นะรัญญ์ ทางที่ดีรัญญ์ควรบอกความจริงทั้งหมดนะ
-
เบอร์หนึ่งงงง คิดถึงม๊ากกกกก
-
อยากให้เอกออกโรงเอง
คิดถึงเอกกับนาย
-
อุ้ย รัญเจ็บตัวแบบนี้ วุ่นวายแน่ๆเลย o22
-
รัญ โทรหาคีรี เพราะรู้เรื่องกว่าราเชนทร์
แต่ถ้ารัญ บาดเจ็บ เข้าโรงพยาบาล
คีรีก็เดือดเป็นไฟ ไม่แพ้ราเชนทร์แน่ :fire: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ว่าแล้วต้องเป็นเบอร์หนึ่ง
-
ถึงจะบอกใครก่อนก็มีค่าเท่ากันนะว่ามั้ยรัญ
-
สองหนุ่มโวยวายกันน่าดูแน่ๆ เจอรัญเจ็บตัวแบบนี้
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:z3: :z3:
-
แฟนเจ็บแบบนี้ ถึงเป็นคีรีขันธ์ ก็อาจสติแตกได้นะ :hao7:
-
เบอร์หนึ่่งงงงงง
เรียกกรไม่คุ้น ต้องเรียกเบอรหนึ่ง 5555
-
แอบงงนิดนึงว่าใครคือกร พอเห็นเมนต์ถึงต้องร้อง อ๋อออออ...เบอรืหนึ่งนะเองนึกว่าใคร 555
-
เบอร์หนึ่งงง คิดถึงจัง
กระต่ายที่เลี้ยงไว้เป็นไงบ้างงง
ส่วนนน นู๋รัญ ไม่น่ารอดดด 5555
-
ตลก คือ ไม่เหมือนที่คุยกันไว้เนอะ 5555
-
คิดถึงพี่เอกอ่าาา
#ว่าแล้วก็กลับไปอ่านเอกนายอีกรอบ :hao6:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:ตอนต่อไปจะเกิดอะไรกับรัณนะรอค่าาา
-
ชีวิตนายดับ(อนาด) แน่ๆรัญเอ๋ย :laugh:
ปล. กรจ๊ะ น้อยต่ายยังคงความน่า(ลัก) อยู่รึเปล่าเอ่ย :really2:
-
ตอนที่ 24 : โอกาส
หลังทำแผลเสร็จ คีรีกับราเชนทร์ก็ยืนรอผมอยู่หน้าห้องตรวจอยู่แล้ว
เห็นพวกเขายืนมองไม่พูดอะไรสักคำผมก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนโทรไปบอกว่าตัวเองบาดเจ็บ ทั้งคู่ต่างนิ่งจนเป็นผมเองที่ใจเสีย
คนเดียวที่รู้เรื่องครอบครัวไม่สามารถขู่ผมได้อีกแล้ว ทั้งที่ควรจะโล่งอก แต่ทำไมผมถึงโดนคาดโทษเหมือนทำอะไรผิดกันนะ ผมนึกว่าจะเห็นคีรีกับราเชนทร์เข้ามาช่วยปลอบใจ คอยดูแลเป็นห่วงเหมือนอย่างเคยซะอีก
แต่พวกเขาไม่แม้แต่จะถามถึงแผลของผมด้วยซ้ำ
“ไม่มีอะไรจะพูดกับพวกเราหน่อยเหรอรัญ”
...ประโยคนี้อีกแล้ว
“ผมทำภารกิจให้กับคลับ แต่พลาดท่าก็เลยบาดเจ็บ...เป็นแผลโดนกระสุนถากครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนี้” คีรีเอ่ยเสียงเข้ม ทำเอาผมถึงกับเผลอหดคอเหมือนเด็กโดนดุ พวกเขาต้องการอะไร ผมก็อธิบายไปหมดแล้วนี่นา
“พวกคุณไม่ห่วงผมเลยเหรอครับ” ผมถามอย่างอัดอั้นเมื่อไม่มีใครพูดต่อ อย่างกับจะเค้นให้ผมสารภาพออกมาเองอย่างนั้นแหละ นี่มันอะไรกัน ผมเองก็อยากจะอ้อนคนรักหลังผ่านมรสุมมาเหมือนกันนะ แต่พวกเขายืนเว้นระยะห่าง แถมยังจ้องเขม็งอยู่ได้
ผมไม่ใช่นักโทษสักหน่อย!
“แล้วทำไมฉันต้องห่วงคนที่ไม่ห่วงตัวเองด้วย”
“คุณพูดอะไรน่ะคีรี นี่เป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเจ็บตัวนะ” ผมเอ่ยพลางขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจพวกเขาสองคนเอาซะเลย จบเรื่องวุ่นวายแล้วพวกเราควรจะกลับห้อง นอนกอดนอนเคียงข้างกันสิ
“แล้วพวกฉันล่ะ...” ขนาดราเชนทร์ยังไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย เวลาเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วใจผมโหวงยิ่งกว่าถูกเค้นคอซะอีก
“พวกคุณทำไมเหรอครับ” ผมถามกลับ “ผมทำภารกิจให้คลับ ตามติดเรวันต์จนไปที่ห้องเขาเพื่อเอาปืน ผมก็เล่าทุกอย่างให้พวกคุณฟังหมดแล้วนี่ แล้วยังต้องการอะไรจากผมอีก ในเมื่อเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณสักหน่อย!”
“ไม่เกี่ยวกับพวกฉันแน่เหรอ” คีรีเอ่ยถามเสียงเรียบ ไม่รู้สึกอะไรที่ผมกระแทกเสียงใส่อย่างหาได้ยากคล้ายอยากตัดบทเต็มทน “ถ้าอย่างนั้นเธอเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ทำไมต้องตกลงรับทำด้วย เรื่องนี้เองก็ไม่เกี่ยวกับคลับโดยตรงไม่ใช่รึไง”
“เพราะเรวันต์เป็นแฟนเก่าผม ถ้าผมร่วมมือด้วยจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น”
“แต่นี่ไม่เกี่ยวกับคลับ”
“ผมแค่อยากช่วย...”
“ในเมื่อไม่เกี่ยวกับคลับ แล้วเธอจะเสนอตัวเสี่ยงตัวเองขนาดนี้เพื่ออะไร”
“ก็บอกว่าเพราะเรวันต์เป็นแฟนเก่าผมไง พวกคุณต้องการอะไรจากผมกันแน่วะ!” ผมตะโกนอย่างทนไม่ไหวเมื่อโดนท้วงถามวกไปวนมา เรียกสายตาจากผู้ป่วยรอบข้างและนางพยาบาลให้มองมาเป็นตาเดียว
ผมมองอย่างตัดพ้อ ไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมต้องบีบผมด้วย ทั้งที่ปัญหาของผมผมก็จัดการเองได้แล้ว ไม่เคยสร้างเรื่องลำบากใจอะไรให้พวกเขาต้องมาช่วยแก้สักนิด แล้วยังต้องการอะไรจากผมอีก
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคลับ และต่อให้เรวันต์เป็นแฟนเก่า ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะเสนอตัวช่วย”
“ก็เพราะว่า...”
“หรัญญ์ สิ่งที่พวกฉันต้องการ คือเรื่องนี้ ‘เกี่ยวกับเธอ’ ได้ยังไง”
เกี่ยวกับผมยังไงงั้นเหรอ
ก็เรื่อง...
ผมเม้มปาก ได้แต่เรียกชื่อเขาซ้ำๆ ในใจด้วยความอึ้งตะลึง
คีรี...คีรี
ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากเรียกชื่อเขาซ้ำๆ ในใจด้วยความอึ้งตะลึง ท่านประธานช่างวิเคราะห์ได้เก่งเหมือนเคย เขาสามารถไล่ต้อนมาถึงจุดที่ผมพยายามปกปิด เรื่องที่ผมเก็บงำพวกเขาและไม่คิดจะพูดออกมา
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว” ผมตอบเลี่ยงๆ ขณะหลบตา
“งั้นเราเลิกกันเถอะ”
...ว่าไงนะ!?
ผมเงยมองคีรีอย่างไม่อยากเชื่อ ทำไมเขาถึงพูดคำนั้นออกมาง่ายๆ แบบนี้ ทำไมถึงไม่เคารพในตัวผมบ้าง คนทุกคนต้องมีเรื่องที่ไม่อยากบอกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผมเอง...ก็ไม่เคยจะคาดคั้นอะไรพวกเขาเลยสักครั้ง
“คุณ...”
คุณทำกับผมแบบนี้ไม่ได้!
“ทั้งฉันและราเชนทร์ไม่มีอะไรปกปิดเธอแม้แต่เรื่องเดียว ปัญหาที่เกิดขึ้นก็ช่วยกันประคับประคอง ทุกอย่างที่เธอขอ พวกเรายินดีปรับยินดีแก้ไข พวกเราทำทุกอย่างเพื่ออยู่กับเธอ หรัญญ์” คีรีเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่นคล้ายกับหมุดที่ตอกลึกกลางใจ ผมย้อนนึกถึงวันแรกที่เราคบกันสามคน จนถึงวันนี้...พวกเขาสองคนต้องปรับตัวกันมากเพื่อผมจริงๆ แม้จะทุลักทุเล แอบทะเลาะกันบ้าง แต่สุดท้ายก็ยอมลงเพื่อไม่ให้ผมต้องลำบากใจ
“ฉันยอมรับ ตอนแรกทั้งฉันทั้งราเชนทร์ต่างก็ตั้งกำแพงไม่อยากยุ่งกับอีกคน แต่ตอนนี้กำแพงนั้นไม่มีแล้ว...เหลือแค่เธอแล้วหรัญญ์” คีรีกล่าว “เมื่อไหร่ถึงจะทำลายกำแพงที่กั้นขวางเราสักที”
คำพูดของคีรีช่างแทงใจ และมันทำให้ผมถึงกับสู้หน้าไม่ได้ ระหว่างพวกเราสามคน...เปรียบเสมือนมุมสามมุมที่ต่างมี ‘เส้นแบ่ง’ กำหนดชัดไม่ให้ก้าวข้าม เมื่อไหร่กันนะที่ขอบเขตเหล่านั้นค่อยๆ หายไป คงตั้งแต่ที่ผมเริ่มสบายใจกับความสัมพันธ์แบบสามคน ไม่ได้อึดอัดหรือปวดหัวอย่างเคย
คีรีกับราเชนทร์พยายามมาก ผมรู้ แต่ไม่ทันรู้ตัวสักนิดว่าเหลือแค่ตัวผมคนเดียวที่ยังขีด ‘เส้นแบ่ง’ ล้อมกรอบตัวเองไว้
มันคงเป็นความเคยชิน และความยึดติดในตัวเองที่คิดว่าสามารถจัดการทุกอย่างได้ และใช่ ผมทำได้จริงๆ แต่นั่น...คงไม่เพียงกับสำหรับคนอีกสองคนที่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกัน
คงเพราะผมไม่เคยคิดว่าระหว่างพวกเราจะไปรอดได้ยืดยาว
แม้จะคาดหวัง แต่ลึกๆ ในใจก็ยังมี ‘เขตหวงห้าม’ อย่างหนึ่งที่คอยรั้งไว้ คอยปิดกั้นใจไม่ให้ผมพึ่งพาพวกเขามากเกินไป
“เราเลิกกันเถอะ”
และเมื่อคีรีพูดคำนั้นออกมาอีกครั้ง ผมก็ได้แต่เงยหน้ามองเขาด้วยสมองที่ขาวโพลน
“รัญ ฉันเองก็คงเป็นของตายให้นายไม่ไหวหรอกนะ ลาก่อน”
และยิ่งเหมือนถูกค้อนทุบใส่แรงๆ เมื่อราเชนทร์เอ่ยออกมาในความหมายไม่ต่างกัน ผมมองพวกเขาสองคนที่หันหลังกลับ ซ้อนทับกับภาพตัวเองที่เคยบอกเลิก พลันในใจนึกหวาดกลัวขึ้นมา
ผมจะรั้งพวกเขาไว้ได้มั้ย ผมควรจะทำยังไง ผม...
สองมือเอื้อมออกไปโดยไม่รู้ตัว
จับชายเสื้อของทั้งคู่ไว้ทั้งที่ตัวยังสั่นเทาและเจ็บแผลตรงต้นแขนขวา แต่ถึงอย่างนั้น...ผมแทบลืมไปแล้วว่าโดนยิง เพราะในใจตอนนี้เจ็บยิ่งกว่าจนแทบพูดอะไรไม่ออก
จริงอยู่ว่าในใจผมไม่เคยคาดคิดว่าเราจะคบกันได้นาน แต่ที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่า คือไม่เคย...ไม่แม้แต่จะฉุกคิดสักเสี้ยวนาทีว่าจะเป็นฝ่ายถูกพวกเขาบอกเลิก!
คนสองคนที่รักผมมาก คนสองคนที่ยอมถึงขนาด...
ขอบตาชื้นไปหมด แต่ผมยังฝืนกลั้น
เป็นเพราะข้อเสียของตัวเองที่ไม่รู้จะปรับยังไง ผมเคยชินกับการเอาตัวรอดคนเดียวมานานเหลือเกิน และไม่มั่นใจสักนิดว่าจะทำอย่างที่พวกเขาต้องการได้ ถ้าอย่างนั้น...ผมควรจะปล่อยพวกเขาไปใช่มั้ย
“ผม...”
ในใจคัดค้านไม่ยอมรับ ทั้งสองมือเองก็กำชายเสื้อพวกเขาแน่น หากเป็นผมที่บอกเลิก...จะไม่มีวัน...ไม่มีทางฟังข้อแก้ตัวใดๆ เด็ดขาดด้วยรู้ดีว่ายังไงก็แก้ข้อเสียข้อนี้ไม่ได้ในเร็ววันแน่นอน
งั้นผมก็ควรจะให้พวกเขาไป เพราะยังไงก็คงคบกันไม่รอด...
“คีรี ราเชนทร์!”
แต่ถึงรู้ผมก็ทำไม่ได้!
“พวกคุณจะคบกับผมอีกครั้งมั้ย”
“...พูดอะไรน่ะรัญ”
“ผมขอโอกาส” ผมรีบพูดออกมา กำมือแน่นขึ้นเมื่อราเชนทร์ทำท่าจะสลัดหนี “ผมเคยให้โอกาสพวกคุณสองครั้ง เพื่อความยุติธรรม พวกคุณก็ควรให้โอกาสครั้งที่สองกับผมบ้าง”
“พูดอะไรเป็นเด็กเล่นไปได้”
ผมกัดฟัน ไม่สนใจคำของคีรี
“คบกับผมนะ” ผมยังกำชายเสื้อพวกเขาไม่ปล่อย และไม่ยอมปล่อยจนกว่าทั้งคู่จะยอมตกลง
ได้ผล เพราะสุดท้ายทั้งคีรีและราเชนทร์ก็ยอมหันหน้ากลับมา ชวนให้ใจชื้น แต่พอเห็นสีหน้าไร้รอยยิ้ม กับแววความโกรธขึงไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ ผมก็มือสั่น พยายามอย่างมากที่จะไม่หลบสายตา
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือการลองใจ ผมยอมแพ้แล้วทุกประตู
“เข้าใจสิ่งที่ฉันบอกแล้วใช่มั้ย”
“ครับ”
“จะคิดเองตัดสินใจเองอีกมั้ย จะยังเห็นหัวพวกฉันรึเปล่า”
ผมคิดมานานแล้วว่าคำพูดของคีรีมีพลังทำลายล้างสูง และนี่ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าผมคิดถูก
“ผมจะปรับตัว...”
ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าถ้าคอยเอาใจใส่ ดูแลพวกเขาดีก็คงไม่มีปัญหา ด้านเซ็กซ์เราเข้ากันได้ ทุกอย่างเองก็ลงตัวโดยไม่จำเป็นต้องยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวของกันและกันแม้แต่น้อย ขนาดคีรีจัดการกับธาราธารยังไงก็ไม่คิดจะถาม ผมไม่สนรายละเอียด คอยฟังแต่ผลลัพธ์เท่านั้น
อยู่กับคีรีและราเชนทร์ ผมสบายใจ แต่ใครเลยจะรู้ว่าระหว่างที่ผมกำลังมีความสุขนั้น พวกเขาอาจจะกำลังอึดอัดกับผมก็ได้
ปัญหาสำคัญที่สุดสำหรับคนรัก ไม่ใช่เรื่องนิสัย หรือเวลาหรอก
แต่อยู่ที่การเปิดใจ
จะยอมรับข้อเสียได้มั้ย หรือจะสลัดหนีจากปัญหานั้นเอาดื้อๆ พร้อมจะรอคอย เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงนั้น หรือปล่อยให้ต่างคนต่างจัดการเรื่องตัวเอง
พอเห็นพวกเขาเริ่มฟังด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้น ผมก็เอ่ยขอร้องออกไปอย่างยอมลงให้ทั้งตัวและหัวใจ ขออย่างเดียวเท่านั้น...
“อย่าทิ้งผม...”
พลันทั้งร่างถูกราเชนทร์ดึงเข้าไปกอด พออยู่ในอ้อมอกอบอุ่นพร้อมสัมผัสลูบเบาๆ ที่ศีรษะจากคีรีสื่อว่าตอบรับคำของผมแล้วก็น้ำตาไหลอย่างสุดกลั้น เหมือนกับระบายความอัดอั้นทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ปกปิดพวกเขาและครุ่นคิดเองแทบบ้าคนเดียวออกมาในครั้งเดียว
“ผมรักพวกคุณนะ”
“ฉันก็รักรัญ”
“ฉันก็รักเธอ”
ผมตัดสินใจแน่วแน่ในตอนนั้น
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่ยอมแยกจากพวกเขาเด็ดขาด!
อายเป็นบ้า!
นั่นคือความรู้สึกต่อมาหลังพวกเราเดินจับมือไปรอรับยาที่ชั้นหนึ่งพร้อมสายตามองจากคนอื่นๆ ถ้าเป็นปกติผมคงไม่สนใจ แต่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็อดคิดไม่ได้ว่าในบรรดาสายตาเหล่านี้มีใครที่เห็นบ้างรึเปล่านะ ที่คุยกันนั้นคุยเรื่องผมตะโกนโวยวายรึเปล่า โอ๊ย...อายจริงๆ
“รัญ!”
หลังนั่งบนโซฟารับแขกระหว่างรอถูกเรียกชื่อได้ไม่ทันไร ชื่อผมก็โดนเรียกจากอีกหนึ่งคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ
“คะ...ควีน”
ครับ ควีนกับบอสเดินโอบกันมาได้ไม่แคร์สายตาคนอื่นยิ่งกว่าพวกผมซะอีก แถมควีนยังกระแซะราเชนทร์ให้เว้นที่เพื่อจะได้นั่งข้างๆ ผมโดยสะดวก แม้คุณชายอยากจะโวยวายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะบอสเองก็มาทิ้งตัวนั่งข้างๆ ควีนอีกต่อ แถมยังแผ่รังสีพร้อมมีเรื่องอย่างโฉด
ราเชนทร์เลยต้องเดินอ้อมไปนั่งข้างคีรีที่ประกบด้านซ้ายผมแทน
“ยังไม่ได้จ่ายเงินใช่มั้ย” ควีนถามพลางกวาดสายตามองว่าผมถือถุงยาอยู่รึเปล่า ท่าทางสนิทสนมปานพวกเรารู้จักกันมานานจนสองหนุ่มมองมาด้วยสายตาแปลกๆ เอ่อ...พวกเขาคงไม่รู้ว่าถ้าควีนอยากสนิทด้วยก็สามารถคุยจ้อกับทุกคนได้ทั้งนั้นแหละ
“ยังครับ”
“ดีแล้ว ฉันมาจัดการเรื่องค่ารักษาให้ ค่าตรวจแผลดูแผลหลังจากนี้ก็มาเบิกได้ตลอดนะ” ควีนว่าอย่างใจกว้าง แม้คิงส์คลับจะไม่มีประกันเป็นลายลักษณ์อักษร แต่พนักงานสามารถเบิกค่ารักษาได้อยู่แล้ว เห็นว่าแต่ก่อนถ้าเจ็บเล็กน้อยจะไม่ค่อยมีคนกล้าทำเรื่องให้บอสพิจารณาเท่าไหร่ แต่พอควีนเข้ามาคุมก็ทำให้อะไรๆ ง่ายขึ้นเยอะ
“ขอบคุณครับ”
“ส่วนเรื่องคลับก็ไม่ต้องห่วง ฉันให้นายหยุดงานจนกว่าจะหายดี มีแผลที่แขนขวาคงจะทำงานบาร์เทนเดอร์ไม่ค่อยถนัดใช่มั้ยล่ะ ฉันจะให้คนช่วยหยิบของส่งของให้ตรงบาร์แทนตำแหน่งแก้ขัดไปก่อน ถือเป็นความรับผิดชอบที่ปล่อยให้คนที่ไม่ได้มีตำแหน่งต่อสู้ไปเสี่ยงอันตราย”
“แต่ว่า...” ผมค่อนข้างกังวล แผลโดนกระสุนถากแค่นี้ถ้าหยุดนานเกินไปเกรงจะโดนมองว่าสำออย แถมคนที่เสนอตัวทั้งที่ควีนบอกว่าไม่ต้องลงทุนลงแรงขนาดนั้นก็เป็นตัวเองซะด้วยสิ
“ฉันตัดสินใจแล้ว ออกคำสั่งแล้วด้วย รีบหายดีไวๆ ล่ะจะได้กลับมาทำงานต่อ ฉันจะรอนะ” ควีนเอ่ยพร้อมยิ้มหวานไม่ปล่อยโอกาสให้ผมแก้ตัว เจอดักขนาดนี้ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบว่า...
“ขอบคุณครับควีน”
“เรื่องจิ๊บจ๊อยน่า” ควีนยิ้มหวานน่ารัก สองหนุ่มที่คอยเฝ้าระวังจ้องตาไม่กะพริบเลยพลอยโล่งอก หันไปคุยกันเองว่าควีนของคิงส์คลับนั้นดูเข้าหาง่ายกว่าที่คิด
ซึ่งต้องดูว่าเขาอยากจะเข้าหาด้วยรึเปล่าน่ะนะ...
“หืม ทำไมตาแดงแบบนี้ล่ะ” จู่ๆ ควีนก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ผมถึงกับสะดุ้งเพราะไม่เคยเห็นเขาในระยะประชิดแบบนี้มาก่อน
ได้แต่หลุบตาลงเพราะไม่รู้จะตอบเรื่องร้องไห้ยังไง
“ตาแดงแบบนี้เหมือนหนูเลย...”
ทั้งตัวแข็งค้างเมื่อควีนแตะนิ้วโป้งกดเบาๆ ตรงหางตาของผม
“ฉันคิดมานานแล้วว่ารัญน่ะไว้ผมยาวแล้วน่ารัก” ควีนยังพูดไปเรื่อย ปลายนิ้วยังคงลูบแถวๆ หางตาผมแผ่วเบา “พอตาแดงๆ แบบนี้แล้วยิ่ง...”
ยิ่งอะไร?
ผมโดนคำพูดที่ค้างไว้จนเผลอเงยหน้าช้อนตาขึ้นมา ก่อนจะแทบตาพร่าเมื่อเห็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์และดวงตาจ้องตรงที่มองผมระยิบระยิบอย่างกับดวงดาว
ราวกับถูกสะกด ผมขยับตัวไม่ได้เลยเมื่อเห็นใบหน้านั้นโน้มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...
พลันทุกอย่างกลายเป็นสีดำพร้อมตัวที่ล้มหงายไปด้านหลัง ผมดิ้นขลุกขลักแกะมือที่ปิดตาออก เป็นมือของคีรี...ที่แท้เมื่อครู่คีรีกับราเชนทร์ก็รั้งตัวผมให้ผละห่าง คนหนึ่งปิดปาก อีกคนปิดตา
ด้านควีนเองก็อยู่ในสภาพทุลักทุเลไม่แพ้กัน เพราะโดนบอสล็อคคอไว้อย่างฮาร์ดคอร์เลยทีเดียว
“ต่อหน้าต่อตาเลยนะเมีย” เสียงของบอสอย่างกับสัตว์ร้ายขู่คำราม
“กูล้อเล่น แค่ล้อเล่น!”
ผมมองควีนที่โดนบอสพากลับโดยทิ้งบัตรเครดิตไว้หนึ่งใบแล้วแต่ได้อึ้งทึ่ง ไม่รู้ว่าไว้ใจว่าผมคงไม่เอาไปรูดซี้ซั้วแน่ หรือเพราะเห็นว่าสมควรพาควีนกลับไปทำโทษกันนะ
“รัญหน้าแดงทำไม”
“ผมเปล่า...” รีบปฏิเสธทั้งที่ยังรู้สึกร้อนๆ ตรงใบหน้า ช่วยไม่ได้นี่นา! ควีนเป็นคนหน้าตาดีมาก ถ้าเทียบกับผมแล้วเรียกว่าหนังคนละม้วนเลย เจอคนสวยที่ยิ้มทำตาวิบวับในระยะประชิดแบบนั้นใครจะไม่เขินบ้างล่ะ! ผมเองก็เป็นผู้ชายนะ!
“มานี่เลย” ราเชนทร์กลับมามานั่งประกบด้านขวาของผม ก่อนจะแตะเปลือกตาที่โดนควีนลูบอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“นี่ของพวกเรา”
คีรีซึ่งนั่งประกบด้านซ้ายยกมือแตะริมฝีปากของผมที่เกือบจะโดนฉกชิงไป พร้อมเอ่ยย้ำน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจังไม่ต่างกัน
“นี่ก็ของพวกเรา”
“จำไว้แล้วอย่าให้ใครยื่นหน้าเข้าใกล้อีกล่ะรัญ!”
ผมมองสองหนุ่มที่หึงหวงคนละแบบแล้วได้แต่นึกขำในใจ ดูสิ คนนึงแสดงออกชัดกึ่งจะโวยวาย อีกคนพูดน้อยแต่ก็ย้ำคำชัดเจน
“ผมจำได้หรอกน่าว่า...”
“ว่า?” คีรีถามเสียงเค้นไม่ยอมให้เฉไฉ
“ ‘ทั้งตัว’ ผมเป็นของพวกคุณไง” ผมพูดพลางจับมือพวกเขาขึ้นกุม ก่อนจะยิ้มบางอย่างสบายใจออกมา
“รอหายดีก่อนเถอะ...” คุณชายพึมพำประโยคเป็นความนัย
“ครับ หายดีเมื่อไหร่ก็ช่วยรัก ‘ตัวผมของพวกคุณ’ ให้มากๆ แล้วกัน”
“ยั่วกันหรือ” คีรีถามยิ้มๆ แต่ดวงตาท่านประธานเอาจริง สองมือของพวกเราเกาะเกี่ยวปลายนิ้วหยอกเล่นกันไปมา
“แต่ถ้ามากเกินไป งดอีกหนึ่งอาทิตย์นะครับ”
ทั้งคู่ชะงักครู่หนึ่ง พากันสบตากันเหมือนส่งสัญญาณเทเลพาทีอะไรสักอย่าง ก่อนจะตอบตกลงด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยักมั่นใจนัก
“พวกเราจะพยายาม”
--------------------------------------------
น้องนิลชอบทำอะไรเหนือคาดตลอด งวดนี้ล่อซะเหวอเป็นแถบๆ 5555 แต่น้องไม่ได้คิดอะไรนะคะ แค่เห็นว่ารัญตาแดงๆ แล้วน่ารักเฉยๆ นิลชอบอะไรน่ารักๆ อยู่แล้ว ดูอย่างกระต่ายสิ เอ็นดู๊เอ็นดู
ส่วนสามหนุ่มสามมุม ในที่สุด...ก็เรียกได้ว่าคบกันอย่างเปิดตัวเปิดใจกันจริงๆ สักที นับว่าคีรีกับราเชนทร์พยายามได้ถูกทาง เล่นเอาฝ่ายบอกเลิกอย่างรัญจนแต้มกันเลยทีเดียว เรื่องนี้อีกสองตอนจะจบแล้ว ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ ^ ^
ขอฝากพรีออเดอร์หนังสือด้วยน้า
-> Pre-order : Prince's Room (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSeisDT1nHoInR3AhGFvvXYhNIEeYQRMhoTZPn46XxfcOmedfg/viewform)
เพจนักเขียนที่แอบอยากเห็นว่าถ้าน้องนิลจุ๊บจริงจะเป็นยังไง (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
อย่างฮาเลยอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แง้ว น้องรัญ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เปิดใจๆ
-
น้องนิลน่ารักมาก. น้ำตาซึมนิดๆตอนกำชายเสื้อ. งื้อ
คิงเบามือนิดนึงนะ. อิอิ
-
เพิ่งจะรู้ว่านิลสวย o13
-
โอ๊ยยยยย นิลลลล นิลจ๋าาาาา
พี่คิงเอาไปเก็บที ทำซะหึงกันหมด 5555555
-
แอบสงสารหนูรัญโดนสองสามีดัดนิสัย หวิดเลิกอะ...
ควีนก็น๊าาาา..หนูรัญโดนยิงก็เจ็บพอแรงยังจะมาล้อเล่นให้คิงหึงเดี๋ยวหนูรัญก็เจอศึกหนักหรอก เอิ๊กกกก
-
ที่ผ่านมามองนิลหล่อ เอ่อ.....ที่แท้ ทั้งหล่อ ทั้งสวยหรือนี่
มิน่าคิง หลงใหล ไม่ใช่ลีลา เร่าร้อนเคมีตรงกันแค่นั้น
ควีน ยั่วทีเดียว วุ่นกันหมด ไม่เว้นคิง
ขำ "ต่อหน้าต่อตา เลยนะเมีย" กร๊ากกกกกก
รัญ ก็มีจุดอ่อน และอยากอ้อนนะ
ตอนนี้คีรี ราเชนทร์เข้มแข็งมาก
แท็กทีมกันกับรัญเลยนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: ต่อหน้าต่อตาเลยนะเมีย
-
ต่อหน้าต่อตาเลยนะเมียย โอ้ยยย คิงงงงง
เขินมากกก
55555
เหมือนจะดีแล้ว ก้เลยจะจบแล้ว แง้ๆๆๆๆ รัญจะกลับบ้านไม๊อ่า
-
:mew1:
-
น้องนิลแค่ชอบของน่ารัก ไม่ได้กะจะยั่วให้คิงโกรธชิมิ :hao3:
-
งื้อออ จะจบซะแล้วอ่ะะ :hao5:
-
นิลเล่นอะไรเนี่ย หนุ่มๆเขาหึงน้าาา :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอเพ้อๆเป็นนิยายสักหนึ้งประโยค
ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน นิลกาฬ
-
ตอนนี้ดีมากเลยค่ะ ชอบที่เชื้อรากับคีรีขันใจเเข็งกับรัญได้
ส่วนนิล... :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ว่าจะจบแล้วก็แย่นะซิ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ่าาาาา จะจบแล้วเหรอคะ :hao5:
ชอบความลงตัวของเรื่องนี้มากๆเลย
-
เพิ่งเห็นว่าจะจบแล้ว ฮือออ
-
อ่านรัญแต่คิดถึงนิลกาฬ :ling1: สายอ่อยต้องนิลกาฬแรงแต่น่ารัก
-
:impress3: ว๊าว ได้เจอทั้งบอสทั้งควีนและก้อกรด้วย ดีจังเลย :mew1: งานนี้ควีนก้อมาทิ้งลายให้ใคร ๆ ได้ปลื้มกันเป็นแถว จะได้รู้แล้วว่าบ้านของรัญเป็นยังไงบ้าง :z1: สั่งจองหนังสือไปแล้วจ้า :mew3:
-
ตอนที่ 25 : เปิดใจ
คืนนั้นพวกเราตกลงกันไปนอนที่บ้านของราเชนทร์ เพราะเขามีหมอประจำตัว ถ้าผมไข้ขึ้นหรืออาการหนักตอนกลางดึกก็สามารถเรียกหาง่ายและมีของกินเหมาะสำหรับคนป่วย...เห็นพวกเขาห่วงขนาดนี้แล้วผมไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนโดนจับพลิกซ้ายพลิกขวาเซ็กซ์ยันเช้ารอบนั้นยังหนักกว่าโดนยิงอีก!
ยังไงก็ตาม...ตอนนี้ผมไม่ค่อยกล้ามีปากเสียงเท่าไหร่เพราะเพิ่งสารภาพออกมาหมดเปลือกว่าหนีออกจากบ้านตอนอายุสิบแปด และที่ยอมไปช่วยจับเรวันต์ก็เพราะโดนขู่เรื่องนี้
“ง่ายจะตาย รัญกลับบ้านซะสิ แค่นี้ก็ไม่ต้องห่วงว่าจะโดนขู่แล้ว”
นั่นไง ผิดจากที่คิดซะที่ไหน ราเชนทร์น่ะมองเรื่องยากเป็นเรื่องง่ายตามประสาคนไม่ค่อยคิดเยอะ
“ถ้ากลับง่ายขนาดนั้นผมคงไม่หนีมาเจ็ดปีหรอกครับ”
“ทำไม บ้านของรัญอยู่ไกลมากเลยเหรอ ฉันออกค่าเครื่องบินให้ได้นะ”
...อยากจะกุมขมับ
“ถ้าเธอไม่กล้ากลับไปคนเดียวก็พาพวกเราไปด้วยสิ”
คีรีเองก็เอากับเขาด้วย ผมอยากจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ ที่ไม่อยากกลับก็เพราะไม่กล้าสู้หน้า และสาเหตุหลักๆ ที่ไม่กล้าสู้หน้าก็เพราะว่าควงสามไง! ขืนพาพวกเขาไปด้วยมีหวังโดนไล่ตั้งแต่หน้าประตูพอดี!
“เธอคิดมากไปรึเปล่า” คีรีจับคางบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตา ตอนนี้พวกเรานั่งกองกันบนเตียง ราเชนทร์ประกบขวา คีรีประกบซ้าย “ถ้าคิดอยู่แต่ว่ากลับไปแล้วจะโดนด่า กลับไปแล้วจะโดนบังคับ โดนมองอย่างดูถูกไม่ยอมเข้าใจ แล้วตัดสินว่าควรอยู่เฉยๆ ดีกว่า แบบนี้ก็ไม่ต่างกับการหนีเลยนะ”
ทำไมท่านประธานถึงได้ปากคอเราะร้ายขนาดนี้
“พ่อแม่ยังไงก็รักลูกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ราเชนทร์ถามงุนงง มองผมกับคีรีที่นั่งหน้าเคร่งอย่างไม่เข้าใจ “ก็ยอมให้ด่า ยอมให้ดุไปไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่เลย ถ้ารัญอยากร้องไห้ค่อยมาซบอกฉันก็ได้นี่”
...แล้วทำไมราเชนทร์ถึงได้ไม่คิดให้มันลึกซึ้งกว่านี้นะ
“ยังไงพวกคุณก็จะให้ผมกลับใช่มั้ยครับ”
“แล้วทำไมเธอถึงไม่กลับล่ะ มันมีประโยชน์ตรงไหนกับการคิดเองแล้วก็ตัดทิ้งดื้อๆ ทั้งที่ไม่เคยลอง ถ้ารู้อยู่กับอกก็เตรียมใจแล้วเผชิญหน้าไปเลยสิ”
ถ้าคีรีจะพูดได้พระเอกขนาดนี้ก็เอาตำแหน่งนำเรื่องไปจากผมก็ได้นะ ผมยอมยกให้เลย ท่านประธานช่างไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ
“ใช่ มีพ่อแม่ให้กลับก็กลับๆ ไปเถอะรัญ ยอมโดนด่านิดเดียวเอง ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัว” เอ่อ...ไอ้คนที่โดนเลี้ยงดูอย่างคุณชายยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเคยรู้จักการโดนกดดันจากครอบครัวบ้างมั้ยเถอะ!
ผมมองพวกเขาแล้วเบือนหน้าหนี
“พวกคุณไม่เข้าใจผม”
“เอาอีกแล้ว” ราเชนทร์นอนเลื้อยมาแปะบนตัก พร้อมเอาซุกหน้ากับเอวของผมเกาะหนึบไม่ปล่อย “เปิดใจให้กว้างๆ หน่อยสิจ๊ะที่รัก นายเพิ่งรับปากพวกเราเองนะ”
“ก็พวกคุณไม่เข้าใจผมจริงๆ นี่ ผมต้องอดทนแค่ไหนตอนเป็นเด็กพวกคุณไม่รู้หรอก”
ไม่เป็นไรบ้างล่ะ เรื่องเล็กน้อยบ้างล่ะ เผชิญหน้าบ้างล่ะ คิดว่าทุกอย่างมันง่ายอย่างปากพูดรึไง แค่นึกว่าจะไปเจอพ่อแม่ผมก็สั่นไปหมดแล้ว นกที่บินหนีออกมาแล้วรอบหนึ่งไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากกลับไปกรงขังเดิมหรอก!
“เธอมักตัดสินใจทั้งที่ยังไม่ทันลองให้ถึงที่สุดสักครั้งเลยนะ”
คีรีโอบตัวผมให้พิงกับบ่าแข็งแกร่ง พร้อมกับลูบศีรษะเบาๆ น้ำเสียงเองก็อ่อนลงจนฟังคล้ายกับการกล่อมเกลาปลอบโยน
“ความจริงพวกเราไม่ควรจะกลับมาคบกันด้วยซ้ำ แต่เพราะเธอให้โอกาสถึงอยู่ด้วยกันได้ แม้จะทุลักทุเลจนเกือบจะล่มแต่ก็ยังประคองไหวไม่ใช่เหรอ พวกฉันเองก็ให้โอกาสเธอ ไม่งั้นวันนี้คงต่างแยกย้ายไปแล้ว”
“ใช่ๆ” ราเชนทร์ช่วยเสริม เปิดโอกาสให้คีรีเทศนาผมต่อ
“ถ้าเอาแต่คิดว่ายังไงก็ไม่ได้ผลแล้ววันไหนจะประสบความสำเร็จล่ะ ค่อยๆ คิดค่อยๆ ตัดสินใจสิ ใช่ว่าทุกอย่างจะเลวร้ายอย่างที่เธอคิดสักหน่อย” คีรีกล่าวพลางดันศีรษะผมออกเล็กน้อย ก่อนจะจับประคองใบหน้าให้หันมาสบตาพร้อมยิ้มบางอบอุ่นที่ชวนให้ในใจได้รับการเติมเต็ม “ลองให้โอกาสพ่อแม่ของเธอบ้างเถอะนะ”
เขาพูดมาถึงขนาดนี้ถ้าผมยังปฏิเสธอีกก็คงโดนด่าว่าโง่เง่าแล้ว
“ผมจะ...ลองคิดดูอีกครั้งแล้วกัน”
คีรีมอบจูบหวานเป็นรางวัล ส่วนราเชนทร์เองก็สบโอกาสจับผมแก้ผ้าทันที
“คนละครั้ง” ผมรีบพูดเมื่อโดนคุณชายดันตัวให้นอนลงแล้วขึ้นคร่อมด้วยสายตาหื่นกระหายเต็มที่
“รัญจ๋า...”
“ผมเจ็บตัวอยู่นะ แผลอาจจะอักเสบไข้ขึ้นด้วย พวกคุณจะฝืนร่างกายผมเหรอครับ”
“งั้นถ้าเกิดฉันเข้าไปในตัวเธอพร้อมราเชนทร์ จะนับเป็นคนละครั้งยังไง”
ผมมองคีรีหน้าเหวอ นานครั้งจะได้ยินเขาพูดเรื่องใต้สะดือด้วยสีหน้าจริงจังขนาดนี้
“อย่าแม้แต่จะคิดเลย พวกคุณจะให้ผมอักเสบที่ก้นแทนแขนหรือไง หยุดคิดอะไรแผลงๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ”
“รัญจ๋า...เรามองลองกันเถอะ คนละครั้ง ถ้าสองคนเข้าพร้อมกันก็สองครั้งไง...”
ผมชักกลัวจริงๆ แล้ว พวกเขาจะสามัคคีเกินไปหน่อยมั้ย!
พอเห็นสองหนุ่มเริ่มตั้งท่าย่องจะจับกินผมเลยรีบตะโกนสุดเสียง
“ถ้าไม่หยุดก็อดไปเลย!”
สรุปว่าคืนนั้นผมโดนราเชนทร์กับคีรีผลัดกันคนละครั้งครับ รอดตายอย่างหวุดหวิด เลยตื่นขึ้นมาส่งท่านประธานไปบริษัทไหว เห็นว่าธาราธารเลิกยุ่งถาวรนับจากการเจรจาครั้งที่สาม...ซึ่งผมก็คิดว่าสมควรอยู่หรอก คีรีน่ะเห็นนิ่งๆ แต่คำพูดหนักไม่แพ้หมัดเลย ธาราธารยันได้ถึงยกที่สามผมก็นับถือแล้ว
ราเชนทร์ยังนอนอืดอยู่บนห้อง ผมเลยถือโอกาสอยู่คนเดียวนั่งคิดทบทวนเรื่องครอบครัวอีกครั้งที่ห้องรับแขกพลางเปิดโทรทัศน์แก้เหงาไปด้วย
“รับข้าวเช้าเลยมั้ยจ๊ะ”
ก่อนจะสะดุ้งเมื่อหัวหน้าแม่บ้านเข้ามาถาม ปกติแล้วเราแทบไม่คุยกันหรือเข้าใกล้กันขนาดนี้ เพราะราเชนทร์มักจะคอยกันท่าตลอด แถมในสายตาของพวกเธอน่าจะมองเห็นผมเป็นตัวปัญหามากกว่า แม้ว่าหลังพาคีรีเข้าบ้าน...และทำอะไรๆ กันจนไม่ต่างกับการป่าวประกาศว่าพวกเราคบกันอย่างราบรื่นจนเป็นภาระต่อร่างกายผมขนาดไหน ท่าทางของพวกเขาและเธอจะอ่อนลง เปลี่ยนมามองผมด้วยสายตาเห็นใจแทน
“เอ่อ...ยังดีกว่าครับ ผมจะรอให้ราเชนทร์ตื่นก่อน” ผมพูดตะกุกตะกัก นึกไม่ออกว่าทำไมจู่ๆ หัวหน้าแม่บ้านถึงเข้ามาคุยกับผม แล้วยังถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดูคล้ายสนิทสนมกันอีกต่างหาก
“งั้นอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย เดี๋ยวป้าไปบอกพ่อครัวเตรียมไว้ให้”
เรียกตัวเองว่า ‘ป้า’ ซะด้วย!
“ไม่มีหรอกครับ ที่นี่อาหารอร่อยทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไรผมก็กินหมดเกลี้ยงทุกที...” ผมรีบตอบด้วยกลัวว่าจะเสียมารยาท แต่พูดไปก็รู้สึกเก้อเขินอย่างบอกไม่ถูก คันยุบยิบในใจยังไงไม่รู้เมื่อถูกมองด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนมองลูกมองหลานคนหนึ่ง
“คือ...”
“จ๊ะ?”
“คุณไม่ได้เกลียดผมอยู่เหรอครับ”
ถามตรงไปมั้ยนะ แต่ผมเองก็ไม่ใช่คนทำอะไรอ้อมค้อมซะด้วยสิ หัวหน้าแม่บ้านเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน แต่เพราะเห็นว่าผมทำหน้าอยากรู้จริงๆ ไม่ได้หาเรื่องเลยยอมตอบ
“ก่อนหน้านี้ก็ไม่ชอบใจบ้าง ป้าไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายเรื่องความรักของคุณชาย แต่คบกันสามคนมันออกจะแปลกเกินรับไหวจริงๆ ถ้าทำให้หนูรู้สึกแย่ก็ขอโทษด้วยนะ”
เห็นคนอายุมากกว่าพูดโพล่งมาแบบนี้ผมก็รีบผงกหัวปลกๆ
“ผมก็ขอโทษด้วยครับ” ตอบออกไปทั้งที่ยังงงงวยไปไม่เป็น
“เฮ้อ เห็นพวกหนูกับคุณชายอยู่ด้วยกันได้ป้าก็ดีใจแล้วล่ะ ถึงจะแปลกแต่พอเห็นกับตาว่าเข้ากันได้พวกเราก็ไม่มีอะไรติดใจแล้ว อย่างที่คุณคีรีบอกนั่นแหละ คนนอกจะมาตัดสินใจแทนคนในได้ยังไง ถ้าคุณชายบอกว่าดี พวกเราก็ต้องเชื่อตามนั้นไม่ใช่คิดไปเอง บอกตามตรงเลยนะ พวกเราเองก็กังวลว่าคุณชายจะขึ้นคานเหมือนกัน” หัวหน้าแม่บ้านพูดยิ้มๆ “โดนตามใจแต่เด็ก แถมยังนิสัยเสียขนาดนั้น จะหาคนอยู่ด้วยก็ยากใช่มั้ย พวกเราตั้งใจจะดูแลคุณชายจนถึงที่สุดแทนคุณท่านกับคุณนายที่เสียไป แต่ก็คงอยู่กับคุณชายตลอดไม่ได้ พวกหนูช่วยดูแลก็ดีแล้ว”
“เอ่อ...” ผมพูดไม่ออกเมื่อหัวหน้าแม่บ้านเล่นด่าคุณชายของบ้านเต็มปากขนาดนี้
“ถึงรู้ว่าเลี้ยงดูผิดวิธี แต่พอเห็นคุณชายก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกครั้ง เฮ้อ...พวกเราแก่แล้วจริงๆ” หัวหน้าแม่บ้านรำพึงรำพัน ก่อนจะหันมามองผมยิ้มๆ อีกครั้ง “ก่อนหน้านี้คิดว่าจะต้องตั้งแง่กับหนูไปตลอดซะอีก แต่สุดท้ายมาลองคุยกันแบบนี้ก็ตลกดีเหมือนกันนะ เพราะพวกเราก็ไม่ได้โกรธเกลียดกันแต่แรกสักหน่อย”
พูดอีกก็ถูกอีก
“ผมขอโทษด้วยนะครับ ถ้าผมเข้าหาก่อนก็คงไม่เป็นแบบนี้ แถมสุดท้ายคุณป้ายังต้องเป็นฝ่ายเข้ามาคุยกับผมอีก...”
“คุณชายเป็นคนบอกป้าน่ะ”
ว่าไงนะ! ผมไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าคนอย่างราเชนทร์จะคิดอะไรละเอียดอ่อนแบบนี้ได้! ไม่มีวัน! ไม่มีทางเลย!
“ป้าเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน ปกติคุณชายใส่ใจคนรอบข้างที่ไหน” หัวหน้าแม่บ้านพลางยกมือทาบแก้ม “ตอนแรกก็คิดว่าต่างคนต่างอยู่ไม่ก้าวก่ายกันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่คุณชายมาพูดขนาดนี้ป้าเองก็ต้องทำตาม ย้ำคำชัดเจนมากว่าต้องรักและดูแลหนูรัญให้ดี แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าเข้าใกล้เกินหนึ่งเมตรเหมือนเดิม”
เชนทร์นะเชนทร์...จะดีก็ดีไม่สุด ผมล่ะพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย
“แต่ป้าดีใจนะที่ตัดสินใจเข้ามาหาหนู เมื่อก่อนนึกว่าเป็นคนไร้มารยาทซะอีก แต่พอได้คุยได้มองใกล้ๆ ก็เป็นเด็กน่ารักนี่นา”
ผมหลุบตาปกปิดความกระดากอาย ไม่เคยเจอผู้หญิงอายุมากกว่าพูดด้วยความเอ็นดูเหมือนแม่ทูนหัวขนาดนี้มาก่อนเลย ไปไม่เป็นจริงๆ ครับ
“โอ๊ะ ใกล้ได้เวลาคุณชายจะตื่นแล้ว รีบขึ้นไปเถอะ ถ้าไม่เห็นหนูเดี๋ยวก็โวยวายอีก”
ผมยิ้มเมื่อได้ยินหัวหน้าแม่บ้านพูดด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่น่ารัก มิน่าล่ะราเชนทร์ถึงได้ยิ้มแย้มอารมณ์ดีตลอดเวลา เป็นเพราะถูกเอาใจใส่อย่างนี้นี่เอง
“คุณชายถ้ามีแฟนก็จะติดมาก อย่าถือสาเลยนะ เพราะเสียพ่อแม่แต่เด็ก คงเป็นปมในใจว่าถ้าห่างสายตาไปจะไม่เจอกันอีกน่ะ”
“ผมเข้าใจครับ”
“ไปเถอะ ป้าเองก็จะไปทำงานแล้วเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับ...ผมหมายถึง ขอบคุณมากจริงๆ ครับ” ผมเอ่ยพร้อมยกมือไหว้จากความรู้สึกจริงๆ การได้คุยกับเธอทำให้ผมเข้าใจหลายอย่าง ทั้งเรื่องของราเชนทร์ และเรื่องที่...ผมเองก็เคยคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้ญาติดีกับพวกเธอ แต่ที่ไหนได้ พอมาลองคุยกันกลายเป็นผมคิดไปเองทั้งนั้น
ต่างคนต่างไม่กล้าเข้าหา เอาแต่ตั้งแง่ครุ่นคิดว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ตัดสินจากการกระทำโดยไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วคืออะไร จนกลายเป็นการสร้างกำแพงอคติขึ้นมา
กับพ่อแม่เองก็คงเหมือนกันใช่มั้ย
ผมขบปาก...หวนนึกถึงสมัยยังเด็กที่จมน้ำ ตอนนั้น...พ่อกับแม่ห่วงผมมาก นั่งเฝ้าไม่ห่าง เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพวกเขาแสดงความเป็นห่วงจริงๆ นอกจากดุด่า
แม้หลังจากนั้นจะยิ่งเข้มงวดก็เถอะ
แต่ว่านั่นหมายถึงพวกเขารักผมมากรึเปล่านะ
รัก ‘มาก’ เกินไปเหมือนกับที่ราเชนทร์เป็น จนกลายเป็นการแสดงออกที่ชวนให้อึดอัดใจจนทนไม่ไหว ถ้าอย่างนั้น ผมก็ควรจะ...พยายามทำความเข้าใจมากกว่าหลีกหนีหรือสลัดทิ้งเอาดื้อๆ ใช่มั้ย
‘ลองให้โอกาสพ่อแม่ของเธอบ้างเถอะนะ’
เลิกตัดสินผลลัพธ์เอาเอง
และให้โอกาสพวกท่านอีกสักครั้ง
หลังคีรีเลิกงาน ผมก็โทรให้เขาไปเจอกันที่หน้าหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง ในความทรงจำของผมที่นี่ค่อนข้างคึกคัก มีร้านรวงตั้งเต็มสองข้างทาง แต่พอมาอีกครั้งกลับดูโทรมกว่าที่คิด หน้าปากทางก็กลายเป็นเพิงร้าง พอถามยามก็รู้ว่าเป็นเพราะช่วงหลังมานี้มีน้ำท่วมทุกปี เลยมีคนย้ายออกไปเกือบครึ่ง กิจการค้าขายก็พลอยปิดไปด้วย
“เอ่อ...บ้าน xxx/xxx ที่ชื่อ xxx สกุล xxx ยังอยู่รึเปล่าครับ”
“อยู่ครับ”
ผมถอนหายใจ ถ้ามาแล้วเก้อนี่ผมคงไม่รู้จะติดต่อยังไงเลยเพราะผมจำเบอร์พ่อกับแม่ไม่ได้แล้ว ก็ตอนหนีผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยเพราะกลัวโดนตามนี่นา
“ผมเป็นลูกชายครับ” ผมยื่นบัตรประชาชนให้ยามเพื่อตรวจสอบนามสกุล แต่ถึงอย่างนั้นคีรีกับราเชนทร์ก็ต้องแลกบัตรเข้าไปเป็นการรักษาความปลอดภัย
ในที่สุดรถบีเอ็มสีขาวก็จอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
ผมถอนหายใจเข้าออกหลายครั้ง ไม่กล้าเปิดประตูลงไปสักที
“ให้ฉันลงไปแนะนำตัวก่อนดีมั้ย”
“ไม่ต้องครับ พวกคุณรอก่อนนะ ผมขอเข้าไปก่อน” ผมรีบห้ามราเชนทร์ที่ออกจะกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษประหนึ่งมาฝากตัวเป็นเขยโดยไม่รู้กาลเทศะแล้วลงไปกดกริ่งหน้าบ้าน
ไม่นาน...ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินออกมา ดูจากชุดสุภาพกระโปรงสอบแล้วน่าจะยังทำอาชีพครูเหมือนเดิม และน่าจะเพิ่งเลิกงานแล้วกลับถึงบ้านเหมือนกัน
“ใครน่ะ” ผมใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงนั้นตะโกนถามข้ามรั้ว จะโทษแม่คงไม่ได้ในเมื่อผมยาวปรกบ่าขนาดนี้ ให้มองผ่านๆ คงจำไม่ได้หรอก
“ผม...”
“รัญ...รัญใช่มั้ยลูก คุณคะ! ลูกกลับมาแล้ว ลูกกลับมาหาเราแล้ว!” แม่รีบหันไปตะโกนบอกคนในบ้าน ก่อนจะรีบเปิดรั้วให้ผมเข้ามาทันที พอไม่มีอะไรขวางกั้นแม่ก็กอดผมทั้งตัว ไม่ยักมีคำด่าต่อว่าอย่างที่คิดสักนิดเดียว “แม่นึกว่ารัญจะโกรธจนไม่มาหากันซะแล้ว ดีจริงๆ ที่ยังตัดสินใจอยู่ที่นี่ รอลูกของแม่...”
ถึงตอนนี้ผมก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ กอดแม่ตอบพร้อมสะอื้นเบาๆ
“กลับมาแล้วเหรอไอ้ลูกทรพี!”
ก่อนอารมณ์ซึ้งจะปลิวหายเมื่อได้ยินเสียงตะโกนอย่างกับฟ้าผ่า พ่อของผม...ในชุดอยู่บ้านถือไม้เท้ายืนอยู่หน้าประตู
แค่ดูผมก็รู้ว่าพ่อทำงานในอาชีพที่พ่อรักและอยากให้ผมเป็นไม่ได้แล้ว เขาดูแก่กว่าวัยมาก แทบยังผอมโกรก หน้าตอบ ราวกับมีโรครุมเร้าจนต้องรักษาตัวกับบ้าน
“มานี่สิ!” แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็พูดจากระโชกโฮกฮากแกมออกคำสั่งเหมือนเดิม ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินเข้าไปใกล้กับพ่อ หากเป็นแต่ก่อนคงตัวสั่นเกรงจะโดนตี แต่พอมายืนเทียบแบบนี้แล้วเห็นว่าตัวเองสูงกว่าเกือบคืบ ก็อดนึกทบทวนไม่ได้ว่าพ่อของผมตัวเล็กขนาดนี้เลยเหรอ
ดูบอบบาง...ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด
“ผมขอโทษครับ” พอเห็นคนที่หวาดกลัวมาตลอดชีวิตในสภาพนี้ ผมก็รู้สึกผิดเต็มอก แววตาของพ่อที่มองผม มีทั้งความโกรธ ความน้อยใจ และความปลงตกที่ไม่คิดบงการชีวิตผมแล้ว “ผมขอโทษครับ...”
พ่อไม่พูดอะไร เพียงตบบ่าผมหนักๆ เป็นการตอบรับ
“กินข้าวมารึยัง”
“ยังครับ”
“งั้นก็เข้าไปในบ้าน แม่แกกำลังเตรียมอาหารพอดี” น้ำเสียงยังติดจะดุเป็นเชิงบังคับเหมือนเดิม “ไม่ต้องปฏิเสธล่ะ ฉันรู้ว่าแกไม่อยากจะมาเหยียบบ้านนี้หรอก รีบๆ กินแล้วก็ไสหัวไป ไว้นึกได้เมื่อไหร่ค่อยมาให้เห็นหน้าว่าแกยังไม่ตายก็พอ”
“คุณนี่ก็...”
“พ่อครับ แม่ครับ” ผมเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง รู้สึกโล่งใจและดีใจที่ตัดสินใจถูก “ผมมีคนอยากแนะนำให้รู้จัก”
“ใคร ผัวแกเรอะ”
พ่อนะพ่อ
“ครับ” ผมตอบชัดถ้อยชัดคำ เริ่มทำใจให้ชินกับการพูดจาเชิงสอดเสียดประชดประชันนั้น “คนรักของผมเอง”
“ผัวก็บอกผัว ดูตัวเองสิ ไว้ผมยาวอย่างกับผู้หญิง ดูไม่ได้เลยจริงๆ เอาเถอะ จะพาใครก็พามา ฉันบังคับแกไม่ได้แล้วนี่”
”ครับ” ผมหันไปส่งสัญญาณมือให้คนในรถเดินลงมา พ่อที่ทำทีเป็นเดินเข้าไปในบ้านก่อนแต่ไม่วายแอบชะเง้อหน้ามองถึงกับชะงัก
“คนไหนผัวแก”
“...ทั้งคู่นั่นแหละครับ”
“!!!”
---------------------------
คิดว่าอาจมีบางคนที่ประสบพบเจอแบบรัญ คือมีผู้ปกครองที่ปากไม่ตรงกับใจ พูดจาประชดประชันกดข่มลูกอยู่เสมอจนกลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจไม่กล้าทำอะไร เพราะทำอะไรก็ผิด กับพ่อแม่เด็กจะสู้ไม่ขึ้นเลย แถมยังโดนบังคับว่าสิ่งที่พวกท่านเลือกถูกอีกแหน่ะ เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ (แต่ไม่หนักขนาดรัญนะ) ซึ่งพอมีเรื่องให้ต้องแยกออกมาบ้าง แล้วลองมองย้อนไปใหม่ตอนโต คิดว่าท่านซึนเดเระก็กลายเป็นทำใจได้ซะงั้นอ่ะ!
ตอนหน้าจะจบแล้วนะคะ ใจหายอีกแล้ว ไหนๆ เรื่องก็จะจบแล้ว และในเรื่องนี้คงไม่มีโอกาสได้กล่าวถึง แต่...คนที่นายแมลงวัน เอ๊ย เรวันต์ทิ้งไปหาตอนคบกับรัญ เราตั้งใจว่าเป็นธาราธารค่ะ อะแฮ่ม แม่นแล้ว ธาราธารก็เป็นเกย์ ก็เลยพยายามทำทุกวิธีทางไม่ให้คีรีคบกับรัญ เพราะรู้ว่าตัวเองยังไงก็ไม่มีทายาทค่ะ!! อันที่จริงความตั้งใจลึกๆ คือถ้าโอกาสหน้ายังมี แล้วแต่ง 3P ต่อ จะเป็นคู่(คี่)หัวหน้าแกงค์ที่จับเรวันต์ไปxเรวันต์xธาราธาร ค่ะ คือไม่รู้ว่าจะได้แต่งเมื่อไหร่ เฉลยเลยแล้วกัน! 55555 เพราะจบเรื่องนี้เราจะไปต่อตอนพิเศษคิงส์คลับที่แปะโป้งค้างไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว ^ ^
เพจนักเขียนที่ไปปั้มหัวใจให้พ่อหนูรัญที่คงช็อกไปแล้ว (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
เจอพ่อแม่แล้วก็จัดขันหมากนะคะคุณชายทั้งสองท่านนนนนน :mc4:
-
ห๊าาา คนที่นายแมงวันทิ้งไปหาคือธาราธารขี้เผือก(เรื่องชีวิตคู่ชาวบ้าน)นี่เอง แหม่! นี่คืออยากจะใช้ตัวละครให้เป็นประโยชน์ใช่ไหมคะ 5555 โลกมันจะกลมเกินไปแล้ว!
-
พ่อแม่คงตกใจน่าดูได้เขยทีเดียวสองคน 555
-
:mew4:
-
น้ำตาซึมเลยอ่า. พ่อแม่ก็ยังไงก้อตัดไม่ขาดนะรัญ. ดีแล้วที่ยอมเชื่อผัวนะลูกนะ.
สู่ขอเลยไหมจะจบอยู่แล้ว . พ่อแม่จะได้สบายขึ้นด้วย. รอลูกมานาน
-
ตอนหน้าจบแล้ว ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ :mew1: รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ o18
เรื่องใหม่น่าสนใจ เดาไม่ออกใครรุกใครรับ
คิดถึงคิง คิดถึงนิล คิดถึงกร :mew1:
-
บ้านนี้จะขาดทายาทกันหมดแล้วใช่มั้ยคะ ขนาดธารยังไม่รอด 555555555555
รอติดตามค่ะ ฮือ ไม่อยากให้จบเลย คิดถึงรัญ
-
:mew1:
-
ได้ลูกเขย 2 คน คุณพ่อตาจะเป็นลมไปก่อนไหม :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พาไปเปิดตัวกับพ่อแม่แล้ว สบายใจได้แล้วนะรัญ :กอด1:
-
พ่อก็ปากแข็ง ทั้งๆ ที่รักลูกแท้ๆ พอคิดจะทำใจเรื่องลูกรักผู้ชาย ก็มาที 2 คนเลย 555
ใกล้จะจบแล้วใช่ไหมคะ ใจหายเลย ยากอ่านอีกนานๆ
-
ก็แค่นี่แหละรัญ ทำพ่ออึ้งเพิ่มอีกหน่อย
-
พ่อแม่รัญ ก็คอยลูกมาหา โธ่.....ลูกก็คิดว่าพ่อแม่รังเกียจ
จริงเลย พากปากไม่ตรงกับใจ ผู้ใหญ่ปากแข็ง
เหยดดดดด......ธาราธาร กับเรวันต์
แล้วขนาดคบเรวันต์ ยังติดการพนันได้อีก
รออ่านนะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขัดใจรัญญ์ตั้งแต่ที่ปกปิดเรื่องแล้ว เป็นไงละเจอบอกเลิกเลยและที่ราคีทำแบบนี้ก็คงเพราะอยากให้รัญญ์คิดได้นั่นแหละ ส่วนตอนล่าสุดนี่สงสารคุณพ่อหนักมาก ฮาา คุณพ่อคะทำใจนะคิดซะว่ากำไรค่ะได้สินสอดสองเท่าเลยนะคะ
-
รัญ.. ทำไมหนูไม่เกริ่นๆก่อนคะลูก!!?? ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่หงายหลังล้มตึ่ง น้ำลายฟูมปาก ช็อคไปแล้วเหรอนั้นนน o22
-
:o12: การที่เราห่างหายจากครอบครัวไปนาน ๆ คิดเองเออเองไปจนกลายเป็นความเคยชินโดยลืมความเป็นจริงว่าเราได้เติบโตขึ้นแล้วและคนทางบ้านก้อเริ่มแก่ชราลง ต่อให้โกรธกันแค่ไหน สุดท้ายแล้วสายใยระหว่างกันก้อตัดไม่ขาด รัญ ยังดีน่ะที่มีคนรักที่ดีให้ข้อคิดให้คำปรึกษาไม่งั้นรัญอาจจะได้ไปงานศพของท่านแทนการได้พบหน้ากันน่ะ :mew2: พอเฉลยว่าคนที่เรวันต์ทิ้งรัญไปหา คือ ธาราธาร นี่ คือ :a5: ไม่คิดน่ะ แต่แอบตงิด ๆ ในใจว่าอาจจะเป็นเกย์แล้วล่ะ เพราะดูจะมีพฤติกรรมแปลก ๆ น่ะ แต่ไม่คิดว่าจะมาเกี่ยวพันกับธาราธาร และ ยังมีหัวหน้าแกงค์อีก 555 จะจบแล้วเรอะ คิดถึงน่ะเนี่ย ใจหายนิดนึง :mew6:
-
มีเขยสองคนอย่าพึ่งชอคนะคะ :z2:
-
คุณพ่อ ใจเย็นๆ นะคะ มีสองคนแต่เเซ่บทั้งคู่แถมรวยทั้งคู่ด้วยนะเออ 555555
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจอารมณ์พ่อเลยงานนี้ต้องมีชะงักกันบ้างแล้วล่ะ มองโลกในแงดีนะคะคุณพ่อว่าลูกคุณพ่อไม่ธรรมดาจริงๆ ผัวดีเด่นได้ไปสองคนเลยนะ :hao7:
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลย :hao5:
-
ยื่นยาดมให้คุณพ่อด่วนเลยค่ะ!! 55555
-
ผัวแกคนไหน555
พ่อนะพ่อ
-
รอตอนจบค่ะ 3P ของเรวันต์ก็น่าสนนะคะ อิอิ
-
ตอนส่งท้าย
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ พ่อปากเก่งกับผม แต่พอเจอราเชนทร์ที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นคุณชายผู้รากมากดี ผิวพรรณเปล่งปลั่งหน้าตาสดใส แถมยังออกไปทางลูกครึ่ง สวมเสื้อแบรนด์เนมนาฬิกาเรือนละล้าน ท่านก็ไม่กล้าวิจารณ์แม้แต่คำเดียว
ยิ่งหันไปทางคีรี ท่านประธานบริษัทที่มาถึงก็แจกนามบัตรโชว์นามสกุลเข้าไป ทั้งพ่อทั้งแม่ผมถึงกับอ้าปากค้าง มองคนในชุดสูทเสยผมเรียบเปล้ท่าทางน่าเกรงขามก็ไม่กล้าหลุดคำหยาบออกมาอีกเลย
มื้ออาหารเย็นเลยราบรื่นมากโดยมีเสียงจ้อของราเชนทร์คลอเคล้ากับเสียงตอบรับบ้างเป็นช่วงๆ ของผมกับแม่ แน่นอนว่าจู่ๆ โผล่กันมาสามคนของกินย่อมไม่พอ แต่ผมกับราเชนทร์ให้พ่อครัวช่วยทำของว่างทานง่ายมาเป็นของฝากด้วย พวกเราเลยยังพอต่อเวลาได้อีกหน่อย
จนกระทั่ง...
“ผมอยากคุยเรื่องสินสอด”
ท่านประธานเปิดประเด็นขึ้นมา!
“ไม่ต้องห่วงครับคุณพ่อคุณแม่ เรียกมาได้เลย ทางเรายินดีจ่ายสองเท่า!” สานต่อด้วยราเชนทร์ที่ไม่ยอมน้อยหน้า เรียกพ่อแม่ผมอย่างกับพ่อแม่ตัวเองหน้าตาเฉย!
เดี๋ยว...มีแฟนสองคนได้สินสอดสองเท่า!?
เอ่อ...ไม่ใช่มั้ง
“พวกเราแต่งงานกันไม่ได้นะครับ” ผมหันไปเอ็ดทั้งคู่
“ถึงไม่ได้จัดงาน แต่ก็ควรให้สินสอดท่านนะ” คีรีพูดอย่างเป็นการเป็นงาน
“ใช่ๆ รัญเองก็หนีออกจากบ้านตั้งเจ็ดปี ควงพวกเรากลับมาทั้งทีจะให้แวะมาเยี่ยมแล้วไปเฉยๆ ได้ยังไง ก็ต้องมีสินสอดชดเชยให้บ้างสิ ยังไงซะนับจากนี้พวกเราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วนี่นา หรือว่ารัญไม่คิดจะอย่างนั้น”
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกหรัญญ์ แม้แต่งงานไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ควรมีพิธีการบ้าง พวกเราอยู่ด้วยกันฉันสามีภรรยา การให้สินสอดพ่อกับแม่ของเธอถือเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว”
ผมพูดไม่ออกบอกไม่ถูก พอจะหันไปถามความเห็นพ่อกับแม่ก็เจอกับภาพตะลึงงันตาแทบถลนออกจากเบ้าของทั้งคู่ ทำเอาต้องลอบกลั้นขำแทนซะนี่
“เรื่องนั้น...ไว้คุยกันวันหลังแล้วกันครับ”
ผมตัดสินใจตัดบท ใช่ว่าจะเป็นลูกอกตัญญูอะไร แต่ต้องให้เวลาพ่อกับแม่ทำความเข้าใจเรื่องเราสามคนมากกว่านี้ อีกอย่าง ผมเองก็ตั้งใจจะกลับมาเยี่ยมบ่อยขึ้น และโอนเงินให้พวกท่านอยู่แล้ว ก็แผนเก็บเงินเพื่อชีวิตโสดยามบั้นปลายถูกยกเลิกแล้วนี่นา...คนที่รู้สึกผิดที่สุดเพราะทิ้งพวกท่านไปเจ็ดปีน่ะมันผมต่างหาก ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ
แต่เชื่อเถอะ คนหัวรั้นอย่างท่านประธานกับราเชนทร์ถ้าบอกว่าจะให้ก็คงเอาจริง ซึ่ง...ผมต้องไปตกลงกับทั้งคู่ทีหลังว่าให้รวบมาเป็นกองเดียว เพราะถ้าแยกเป็นต่างคนต่างจัดเตรียมกันเอง...รับรองมีแข่งกันอีกแหงๆ
เห็นพ่อกับแม่หน้าซีดทุกทีมากกว่าดีใจผมก็ขอตัวกลับก่อน เพราะพ่อเองก็เริ่มเพลียแล้ว และเกรงว่าขืนปล่อยให้ราเชนทร์จ้อกว่านี้อาจมีคนหัวใจวายเอาได้
คีรีกับราเชนทร์ยกมือไหว้ก่อนจะขอตัวไปรอที่รถก่อน ปล่อยให้ผมได้ใช้เวลากับครอบครัวโดยการถามไถ่เรื่องสุขภาพและขอเบอร์ติดต่อกับแม่ ตอนที่กำลังจะหันหลังกลับ พ่อที่ปิดปากเงียบมาตลอดก็รำพึงรำพันออกมาเหมือนเพิ่งหาเสียงเจอ
“นี่พวกแกสามคน...เอาเถอะ อยากจะทำอะไรก็ทำ”
“แล้วผมจะมาหาอีกนะครับ” ผมนึกขำกับท่าทางไปไม่เป็นของพ่อ ทั้งที่มักวางทีท่ากดข่มเสมอ แต่ตอนนี้ไม่เหลือมาดแล้ว
“วันหลังก็โทรมาบอกก่อนล่ะ จะได้ไม่ต้องมาแย่งข้าวฉันกิน”
“ครับ” ผมกอดแม่เป็นการอำลา พอจะกลับขึ้นรถก็นึกลังเล ก่อนจะหันหลังกลับมากอดพ่อเบาๆ หนึ่งครั้งแล้วรีบวิ่งเพราะรู้ว่าต้องโดนด่าเปิงแน่นอน
“ไอ้ลูกเวร!”
เสียงตะโกนไล่หลัง แต่พอหันไปมองกลับเห็นพ่อยืนยิ้ม
“สบายใจขึ้นมั้ย” คีรีถามขึ้นมาคนแรกเมื่อเห็นผมปิดประตูรถ
“มากๆ เลยละครับ” ผมตอบพลางโน้มตัวไปหอมแก้มท่านประธานเป็นการขอบคุณ แต่ราเชนทร์ฮึดฮัดไม่ยอมอยู่ข้างๆ เลยต้องหันไปหอมแก้มเขาด้วยเพื่อความเท่าเทียม “ขอบคุณนะที่มาด้วยกัน”
“ยินดีเสมอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
ฟังคำตอบรับที่ทั้งอารมณ์และน้ำเสียงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงผมก็หลุดหัวเราะ ก่อนจะกลับไปนั่งเบาะหลังดีๆ โดยไม่ลืมหันไปมองบ้านหลังเก่าในความทรงจำอีกครั้ง
ความกลัวในวัยเด็กทดแทนด้วยความสุขในตอนนี้
บางครั้ง...คนเราก็คิดมากเกินไปจริงๆ แฮะ
“อ๊ะ! ลืมขอดูรูปรัญตอนเด็กเลย เสียดายชะมัด”
แต่จะไม่คิดอะไรเลยแบบราเชนทร์ก็ไม่ไหวนะ!
หลังพักฟื้นได้ห้าวันผมก็กลับมาทำงานอีกครั้ง แม้แผลจะยังไม่หายสนิทดีแต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคมาก ให้ผมอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยแบบราเชนทร์ไม่ไหวหรอก อย่าลืมสิว่าผมเป็นคนขี้เบื่อแค่ไหน
พอมาถึงก็โดนควีนเรียกตัวไปสอบถามอาการ พร้อมกับย้ำเรื่องค่ารักษาต่อจากนี้ว่ามาเบิกได้ ตอนเดินออกมาจากออฟฟิศของบอสก็รู้สึกวูบโหวงแปลกๆ คงไม่โดนเรียกเข้าไปอีกแล้ว คิงส์คลับแม้อันตราย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าบางครั้งมันน่าตื่นเต้นท้าทายสำหรับลูกผู้ชายขนาดไหน
หลังจากนั้น...ผมก็โดนแมนจับไปเทศน์อีกหนึ่งยก
“วันหลังห้ามเอาตัวไปยุ่งอีกเชียวนะ เป็นแค่บาร์เทนเดอร์ตัวบางอย่างกับตะเกียบแล้วยังไปวิ่งฝ่าดงกระสุนอีก กูสั่งห้าม เข้าใจมั้ย!”
“ตะเกียบเลยเหรอ...” ผมมองตัวเอง คิดว่าก็ไม่ได้ผอมบางน่าเกลียดขนาดนั้นนะ คีรีกับราเชนทร์ยังบอกเลยว่ากอดพอดีมือ ยิ่งเวลาแก้ผ้าแอ่นตัวไปมาแล้วยิ่งน่ากระแท--- ติดเรทเกินไป เซนเซอร์ครับ
“ได้ข่าวเรวันต์อีกมั้ย”
“ยังไม่เข็ดเหรอมึง” แมนมองตาขวาง
“กูแค่อยากรู้เฉยๆ น่า” ผมตอบอ้อมแอ้ม ก่อนจะหันไปผงกศีรษะทักทายภาวินที่เดินเฉียดไปเฉียดมาเหมือนอยากเข้ามาทักแต่ยังหาจังหวะไม่ได้สักทีเพราะแมนเล่นเทศน์ผมไม่หยุดปาก
“เห็นว่าโดนจับตัวไปอยู่แก๊งนั้นนั่นแหละ ไม่มีเงินก็คงต้องทำงานใช้หนี้ ช่างมันเถอะ” แมนตอบปัดๆ ก่อนจะหันไปกอดคอภาวินให้เข้ามาร่วมวงด้วย “นี่พวกมึงดีกันแล้วเหรอ”
“ดะ...ดีอะไร”
“เอ้า ก็เป็นเพื่อนกันไง” แมนหันมาเลิกคิ้วให้ผม ผมเองก็เลิกคิ้วกลับ
“งั้นมั้ง ถามวินสิ”
“ชะ...ใช่ เป็นเพื่อนกันแล้วไง ปล่อยสิวะ!” ภาวินมุดหลบก่อนจะหันไปชี้หน้าแมนอย่างคาดโทษ แต่พอหันมาหาผมก็ยกมือเกาหัวแก้เก้ออย่างอายๆ
มองไปมองมาก็ตลกดี
เมื่อก่อนผมสนใจแต่กับตัวเองมากขนาดไหนเนี่ย ถ้าไม่ใช่คนรู้จักก็แทบไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร แยกแยะระหว่างเพื่อนร่วมงาน ลูกค้า คู่ขาอย่างเด็ดขาด ไม่คิดจะทำความรู้จักหรือสนิทสนมให้มากขึ้นเลยสักนิด
“รัญจ๋า”
สงสัยจะใช้เวลากับเพื่อนมากเกินไป มีคนหึงไม่รู้เวลาอีกแล้ว
“วันนี้จะรับอะไรดีครับ” ผมหันไปแกล้งพูดเสียงเรียบ ทำทีเป็นบาร์เทนเดอร์กับลูกค้า ราเชนทร์ฉีกยิ้มชอบใจ เท้าคางมองผมอย่างยียวน
“รับคนที่ชื่อหรัญญ์ได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับ”
“ว้า งั้นเอารัมมาตินี่แทนแล้วกัน”
“แล้วคุณล่ะครับ วันนี้จะรับอะไรดี” ผมหันไปถามคีรีที่นั่งวางมาดอยู่ข้างๆ ราเชนทร์ แม้จะเว้นเก้าอี้ไว้ตัวหนึ่ง หรือแอบสงสัยสายตาถกเถียงกันบ้าง แต่ระหว่างทั้งคู่ก็ไม่มีสุญญากาศกั้นกลางอีก
“ไซด์คาร์”
“ครับ” ผมตอบพร้อมกับเริ่มต้นผสมเครื่องดื่ม ย้อนนึกไปถึงวันแรกที่เจอพวกเขาสองคน วันที่ตกลงคบหา วันที่เลิกรา และกลับมาคบกันอีกครั้ง
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พวกเราพยายามเข้าหากันและกัน
คนสามคนที่แตกต่างกันสุดขั้ว ต่างถือทิฐิและยึดติดในมุมมองของตัวเองจนกลายเป็น ‘เส้นแบ่ง’ ที่ขวางกั้น แต่สุดท้ายแล้วขอบเขตที่แบ่งแยกระหว่างพวกเรานั้นก็ค่อยๆ ถูกปลดลงทีละเส้น
เริ่มต้นจากปริ้นส์รูม
และจบลงด้วย...เราสามคน
Prince’s Room ระวัง...เขตอันตราย!!
End
----------------------------
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาถึงตอนจบนะคะ อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เราเเต่งมาด้วยคอนเซป 'ผู้ชายสุดโต่งสามคนที่มาพายเรือลำเดียวกัน' ฉะนั้นเมื่อพวกเขาสามารถไปถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ ก็ถือว่าจบแล้วสำหรับเรานั่นเอง แต่แน่นอนว่ายังมีตอนพิเศษอีก ใครที่รอฉาก 'อะจึ๋ยๆ พร้อมกัน' ขออุบไว้ในหนังสือนะคะ เราเขินอายเหลือเกิน ไม่กล้าเผยเเพร่สู่สาธารณะชน :hao7:
สำหรับหนังสือจะมีตอนพิเศษอีกสี่ตอนซึ่งเป็นเรื่องราวหลังจากนี้ ซึ่งเราจะแอบเล่าแง้มๆ ให้ฟังกันค่ะ!
1.ครบรอบหนึ่งเดือน [NC/DP]
เห็นตัวย่ออะไรมั้ยคะ นั่นแหละค่ะที่เชื้อราและคีรีขันรอคอย 5555 [*DP=Double Penetration] สำหรับตอนพิเศษนี้จะเป็นหลังจากคบกันได้หนึ่งเดือนแล้ว สองหนุ่มเลยจับมือกันวางแผนจับรัญกินเนียนๆ ด้วยการฉลองวันครบรอบด้วยของขวัญเป็น 'ชุดแมว' ให้รัญใส่ มันคงจะใสๆ หากไม่ใช่ว่าหางเเมวนั้นเป็นแบบ....!!!! อะแฮ่ม ชักจะเรทเกินไป แต่เอาเป็นว่าหางเเมวนั้นคือจุดประสงค์แท้จริงของสองหนุ่มในการบุกเบิกเพื่อจะเผด็จศึกรัญจนลุล่วงค่ะ //หื่นสุดก็คนแต่งเนี่ยล่ะ! :-[
2.แฟนเก่าเล่าใหม่
ยังมีแฟนอีกคนหนึ่งที่ยังไม่ออกในเรื่อง ซึ่งก็คือแฟนคนที่สามของรัญค่ะ แฟนคนนี้รัญบอกเลิกเพราะรักอีกคนอยู่ก่อนแล้วมาคบกับรัญ พอมาหวนเจอกันอีกครั้งเลยค่อนข้างชุลมุน เพราะรัญโดนตอกกลับว่าก็รักคนสองคนเหมือนกันนี่นา ประเด็นตอนนี้ไม่ใช่ว่าแฟนเก่ามาตอกกลับรัญยังไง แต่เป็นสองหนุ่มจะทำยังไงเมื่อรัญโดนหาเรื่องค่ะ หุหุหุ //แสยะยิ้มชั่วร้าย - -+! o18
3.สมจันทร์รีเทิร์น
เชื้อรากับคีรีขันพารัญมาฝึกว่ายน้ำต่อ ทำเอารัญหนาวๆ ร้อนๆ หวั่นจะโดนกินตับคาสระเพราะคีรีดันเกิดอารมณ์เวลาหนูรัญผวากอดตอนจมน้ำซะงั้น! โชคดีที่สมจันทร์มาแทรกกลางคัน แต่กลายเป็นว่า...สมจันทร์ที่ไม่คิดอะไรกับราเชนทร์นั้นดันมาปิ๊งๆ กับคีรีซะได้ ก็ท่านประธานในชุดว่ายน้ำไม่ใส่แว่นโชว์กล้ามท้องมันเท่บาดใจซะเหลือเกินใครจะทนไหว! ในตอนนี้จะมาเห็นรัญหึงคีรีกันบ้างค่ะ 5555 :z6:
4.เกม Truth or Dare [NC/DP]
ตัวย่ออันตรายมาอีกแล้วค่ะท่านผู้โช้มมม เป็นธรรมเนียมของเราไปแล้วค่ะที่ตอนพิเศษจะต้องมีช่วงตัวละครจับกลุ่มเล่นเกมกัน ในเรื่องนี้เลือกเกมทรูออเเดร์มาเพราะเหมาะให้สองหนุ่มเปิดใจเนื่องจากยังมีบางเรื่องที่ยังสะสางกันไม่เสร็จ แต่รัญทำตัวเป็นคนคอยประสานเชื่อมกาวให้อยู่ดีๆ แต่ไหงโดนสองหนุ่มจับกินได้ อันนี้ต้องติดตามค่ะ! :hao6:
โฆษณาแบบสุดเหวี่ยงกันไปเลย ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ติดตามมาถึงตอนนี้ แล้วเจอกันอีกครั้งในเรื่องหน้าฟ้าใหม่ค่ะ ^0^
โบกมือลาพร้อมแปะลิ้ง
Pre-order : Prince's Room ระวัง...เขตอันตราย (https://www.facebook.com/MajaYnaja/photos/a.1099417490087796.1073741828.1071331209563091/1486880201341521/?type=3&theater)
-
น่ายักยอกเอาหนูรัญมาเล่นด้วยแต่ไม่ไหวกว่าสองผัวของนางฆ่า ง่าาาา
-
นึกว่า เรื่องครอบครัวจะดราม่ามากกว่านี้ซะอีก แต่ดีแล้ว ขำพ่อของรัญ ตลกดี
-
สุดยอดค่ะ. ชอบเรืองงนี้มาก. ลงตัวจริงๆ. :L1: :pig4:
-
หวานชื่น
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้ววว ในที่สุดก็คบกันด้วยดี :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้วว ว ดีงามตามท้องเรื่อง เป็นสามพีที่เน้นความสัมพันธ์จริงๆ เหยมันดีอะ ชอบบบบบบบ ยกไปไว้บนหิ้งกับน้องนิลมังกรอีกเรื่อง
ปล. เห็นตัวย่อสุดอันตรายในตอนพิเศษแล้วกดจองแทบไม่ทัน55555555555555555555555555555555555 ไม่หื่นเลยชั้นไม่หื่นเลยยย
-
o13าาคุณพ่อช็อคหนักเลย555 สินสอดเท่าไหร่จ๊ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื้องราวสนุกๆ :L2: :L2:
สินสอดเท่าไรน้าคุณพ่อคุณแม่ :impress2:
-
จบซะแล้วกัยเรื่องราวรักชุลมุนของสามหนุ่มสามมุม และเราก็ยังเป็นแฟนคลับอันเหนียวแน่นของคุณประธานอยู่ดี ยิ่งเห็นตอนพิเศษว่าคุณประธานใส่ชุดว่ายน้ำแล้วด้วยเนี่ย อื้อหือออ แค่นึกภาพก็น้ำลายแทบไหลแล้ว อยากจิพุ่งไปจองหนังสือเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ
-
เจอเชื้อราเข้าไป สงสารคุณพ่อคุณแม่มากค่ะ :laugh:
-
สงสารว่าทีพ่อตา-แม่ยายของเชื้อรากะคีรีขันธ์จริงๆ
เจอลูกเขยทีเดียวสองคน คนละแบบ น่าจะปรับอารมณ์ตามไม่ทันล่ะนะ 555
ในที่สุดก็จบแบบแฮ๊ปปี้เอ็นดิ้งของสามเรา ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
แค่ถามเรื่องค่าสินสอดเอง คุณพ่อถึงกับช็อคไปเลย :jul3:
-
แฮปปี้ได้อีก
-
หวายยย จบแล้ววว แต่ตังยังไม่มีแง้ๆๆๆ :z3: :katai1: รอเก็บก่อนนะ รอสิ้นเดือนก่อน :เฮ้อ:
-
จดรายการนี้ลงลิสหนังสือเรียบร้อย สู่ขอรัญจ๋ามานอนอยู่กับนิลและนายนะ :L2:
-
ชอบๆๆๆ ชอบตอนจบมากๆ อ่านแล้วมันลงตัวดีจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้น้า
-
ตัวย่อของตอนพิเศษช่างยั่วยวนใจ DP :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:สนุกมากคะจบไปอีกเรื่องสำหรับคีรี ราเชนณ์ และรัญ
รอติดตามผลงานนิยายเรื่องใหม่นะคะ :mew1: :mew1:
:katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้ว แฮปปี้แล้ว ครอบครัวก็เจอ แฟนก็มีครบ ทั้งซ้ายทั้งขวา 555 พร้อมมาก
รัญญ์มีความสุขแบบจัดเต็มแล้ว
ราเชนทร์ก็เรียกร้องเหมือนเดิม คีรีนิ่งๆ สงบความเคลื่อนไหว แต่รุกหนักมาก
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ
-
อั๊ยย่ะ!!!!
ชอบจัง
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
แหม่ๆๆๆ คนแต่งนี่เรียนสายโฆษณามาช่ายม้ายยย
-
ชอบๆ ดูจริงดีอะ คน3คนกว่าจะเข้าขากันได้มันคงต้องใช้เวลานานมากในทุกๆเรื่องคนหนึ่งเยอะเกิน คนหนึ่งเติมเต็มเข้ากันๆ
-
ตลกกกกกก ตลกคุณพ่อสายโหด เจอมาสองแบบนี้รับมือไม่ไหวเลย 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :mew1:
-
:กอด1:
สนุกค่าคนแต่งเก่งมากกกก
:mew1: :mew1:
-
สนุกมากจ้ะ
มีการเล่าเรื่องอย่างค่อยเป็นค่อยไป
เป็น 3P ที่ดูลงตัวจริงๆ
ชอบราคีมากเลยจ้ะ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย เทใจให้ทั้งคู่จริงๆ
-
รัก 3P ที่สุดเลยค่าาาาา :haun4: :haun4:
-
ตอนเเรกเห็นชื่อ prince's room กลัวเป็นเเนวคุณชายๆเเนว f4 เเนวมุ้งมิ้งๆ
เเต่มีคนเเนะนำในกระทู้เเนะนำนิยาย +บอกเนื้อเรื่องเลยตามมาอ่าน
เเล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมาก ชอบนิสัยนายเอก
-
จ๊ะเอ๋ เล็งมานานแล้ว แต่มาจิ้มรวดเดียวจบจ้า สนุมมากค่ะ ขอบคุณคนแต่ง แอบสารภาพว่ารู้สึกดีที่มาตอนนี้ ไม่งั้นต้องค้างตายแน่นอน ไม่ว่ากันนะ จุ๊บ ให้เป็ด
-
ขอบคุณผู้เขียนมากค่ะ เรื่องนี้ให้แง่คิดหลายเรื่องเลย ไม่ว่าจะเป็น ดีพี(ตัวย่อ) หุ่นแซบ เอ้ย เอาไหม่ แง่คิดที่ว่า ลองทำทั้งทีต้องให้สุด และเปิดใจด้วย ผู้ชายในคลับยังมีอีกหลายคนค่ะ แต่งมาอีกนะคะ
-
คือขำเวลาสองหนุ่มแข่งกัน บลัฟกันมาก 555
-
[ตัวอย่าง]ตอนพิเศษ : ครบรอบหนึ่งเดือน
แม้ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ พวกเราสามคนคบกันครบรอบหนึ่งเดือนแล้ว!
แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนนานกว่านั้นนะ...
จะบอกว่าความผูกพันทำให้เหมือนใกล้ชิดกันมานานก็ไม่ถูก น่าจะเพราะกว่าจะมาถึงจุดนี้ พวกเราเจอปัญหาสารพัดอย่างทั้งจากตัวเองและคนรอบตัว ต้องปรับต้องเปลี่ยนกันไม่น้อยกว่าจะจูนกันติดโดยที่สองหนุ่มไม่ต้องถีบกันเอง
ฉะนั้นเมื่อกลับมาถึงห้องหลังคีรีไปรับจากคลับในช่วงวันเสาร์ ราเชนทร์ก็หยิบกล่องของขวัญกล่องหนึ่งส่งให้ผม
“อะไรเหรอครับ” ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
“ฉลองที่เราคบกันได้หนึ่งเดือนไง! รัญเองก็เลิกคิดเรื่องจะเลิกกันแล้วใช่มั้ยล่ะ งั้นเรามามีความสุขกันดีกว่าเนอะ ไปรัญ”
“ไปไหนครับ...”
“ก็ไปเปลี่ยนชุดไง!”
ผมมองคีรีอย่างขอความช่วยเหลือเมื่อโดนราเชนทร์ดันหลังเข้าไปในห้องน้ำ จะปัดป่ายหน่ายหนีก็ไม่ได้เพราะสองมือต้องประคองกล่องของขวัญกล่องใหญ่
“ฉันจะรอนะ”
แล้วดูคำตอบจากท่านประธานสิ!
นี่พวกเขารวมหัวกันอีกแล้วใช่มั้ย!?
เสียงประตูห้องน้ำปิดดังพร้อมกับตัวผมที่ถูกทิ้งให้มองเงาตัวเองในกระจกด้วยความจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ที่มั่นใจอย่างหนึ่งคือ...หากไอ้ตัวลามกกับคนเก็บกดสมัครสมานสามัคคีกันคงไม่พ้นเรื่องบนเตียง...
พอเปิดกล่องของขวัญออกมาผมก็แทบจะขว้างทิ้ง
ผิดจากที่คิดที่ไหนล่ะ!
“พวกคุณเล่นบ้าอะไร” ผมเคาะประตูแรงๆ เพราะไม่ว่าจะเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก นี่ถึงขนาดขังผมไว้ในห้องน้ำเลยเหรอ
“อย่าโมโหสิที่รัก ฉลองไงฉลอง!”
“ฉลองด้วยการให้ผมใส่ชุดแบบนี้เนี่ยนะ!?”
ผมจะขยายความให้ฟังแล้วกันว่า ‘ชุดแบบนี้’ มันคือชุดแบบไหน อันที่จริงไม่ควรเรียกว่าชุดด้วยซ้ำ เพราะมีแค่หูแมว...มือแมว...ขาแมว กระดิ่งผูกคอและหางแมวที่เป็นแบบ...อา...ผมไม่ขอพูดถึงแล้วกัน!
“ฉันจะรอนะ”
คีรีพูดปิดท้ายไม่ให้ปฏิเสธแถมยังออกจะคาดหวังซะด้วยซ้ำ ได้ยินอย่างนั้นผมก็ยืนอึ้ง หยิบกระดิ่งผูกคอขึ้นมาก่อนจะยิ้มเฝื่อน
เอาวะ ฉลองก็ฉลอง!
ผมเข้าไปอาบน้ำเพื่อให้ตัวหอมฉุยเพราะรู้ว่าถ้าออกไปในสภาพนั้นมีหวังโดนจัดหนักแน่ๆ ก็ยังดีที่พวกเขาเลือกวันเสาร์ ให้ผมมีเวลาพักฟื้นในวันหยุด ไม่ต้องลางานโดยใช่เหตุ มั่นใจได้เลยว่าคนท้วงเรื่องนี้คงเป็นคีรี
หลังเช็ดตัวจนแห้งผมก็ยืนส่องกระจกขณะหยิบของในกล่องขึ้นมาทีละชิ้นด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเขามีรสนิยมชอบของเล่นพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย หรือว่าอยากจะหาอะไรประทับใจมาเป็นสีสันในวันครบรอบเฉยๆ นะ แม้ตอนแรกอยากจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงความยากลำบากกว่าพวกเราจะลงเอยด้วยดีได้ ผมก็อยากจะหาอะไรทำให้เป็นความทรงจำดีๆ แสนวาบหวามเหมือนกัน
หยิบหูแมวสีขาวขึ้นมาเป็นอย่างแรก...ขนนุ่มนิ่มบ่งบอกถึงวัสดุคุณภาพดี เหมือนกับกำลังลูบแมวจริงๆ ยังไงยังงั้น แถมตัวคาดยังเป็นสีดำกลมกลืนกับเส้นผม พอสวมใส่ขึ้นมาเลยดูเหมือนมีหูโผล่ขึ้นมาจริงๆ
ผมสีดำยาวคลอเคลียข้างแก้มและระบ่า ตัดกับหูแมวสีขาวโดดเด่น พอหยิบกระดิ่งผูกคอซึ่งเป็นริบบิ้นผ้าไม่บาดคอขึ้นผูกเป็นโบว์แล้วยิ่งทำให้ดูเย้ายวนขึ้นไปอีกหลายเท่า
ริบบิ้นสีแดงพาดทับบนลำคอขาว ปล่อยชายยาวผ่านไหปลาร้าวูบไหวไปมาตรงช่วงอกทำให้เซ็กซี่อย่างร้ายกาจ ยิ่งขยับตัวแล้วได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่ง ผมแทบจะเห็นภาพราเชนทร์น้ำลายไหลตอนเดินออกไปด้วยซ้ำ!
แต่ยังไม่หมดเพียงเท่านี้...ผมก้มใส่เท้าแมวที่ให้ความรู้สึกนุ่มสบายปานสวมรองเท้าฟองน้ำ ลักษณะของมันเหมือนกับรองเท้าบูทเพราะหุ้มสูงมาครึ่งแข้ง ขนสีขาวฟูน่าสัมผัส แถมช่วงฝ่าเท้ายังเป็นปุ่มสีชมพูให้อารมณ์เหมือนอุ้งเท้าแมวจริงๆ
ผมลองย่ำเท้ากับที่ พบว่าไม่เป็นอุปสรรคเท่าไหร่ก็หยิบของแสลงขึ้นมาพิจารณา
หางแมว...ที่มีส่วนยื่นออกมาสำหรับ ‘สอดใส่’ ถ้าจะให้เปรียบเปรยก็เหมือนกับดิลโด้ที่ส่วนหัวโค้งขึ้นเล็กน้อย เพื่อยึดไม่ให้ขยับตัวแล้วหลุดพรวดออกมา
ผมนั่งกุมขมับ...ถึงจะเคยช่วยตัวเองแต่ก็ไม่เคยใช้ของเล่นเพื่อให้ถึงจุดสุดยอดมาก่อน การเอาของพรรค์นี้ใส่เข้ามาในตัวเลยค่อนข้างจะอึดอัดใจอยู่บ้าง
แต่พอมองเงาในกระจก...มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ถอยก็ยังไงอยู่
เอาวะ!
ผมใช้โลชั่นปาดแถวๆ ช่องทางและชโลมไปทั่วส่วนโค้งขึ้นแข็งหยาบนั่น ก่อนจะค่อยๆ กดเข้ามาช้าๆ พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ยังดีที่ขนาดของมันไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารจนหน้าดำคร่ำเคร่ง
กลั้นหายใจแล้วดันเข้าไปพรวดเดียวผมก็รู้สึกจุกๆ หน่วงๆ แต่พอหันหลังเอี้ยวหน้ามองเงาในกระจกก็เป็นที่น่าพอใจ...หางแมวสีขาวสะบัดไหวตามการขยับตัวไม่มีทีท่าจะหลุดออกมาง่ายๆ สภาพผมตอนนี้อย่างกับแมวยั่วสวาทเลยทีเดียว
ผมหยิบมือแมวมาใส่เป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเดินไปเคาะประตู
“เสร็จแล้วครับ”
“ไม่หลอกกันแน่นะ”
ผมหลุดยิ้มกับน้ำเสียงระแวงของราเชนทร์
“ก็ลองเปิดดูสิครับ” พอพูดอย่างท้าทายก็ได้ยินเสียงชุลมุนเล็กน้อยก่อนที่ประตูห้องน้ำจะเปิดออก ผมที่ตั้งท่ารออยู่ยกมือในระดับอกพลางเอียงคอน้อยๆ มองสองหนุ่มซึ่งยืนเบียดเหมือนอยากเห็นใกล้ๆ แล้วส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ
“เมี๊ยว”
“เชี่ย!!” ราเชนทร์ถึงกับสบถลั่นยกมือกุมจมูก เฮ้ย! เขาเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ!!
ได้เห็นภาพประทับใจขนาดนี้ผมก็ชักสนุก เสียอย่างเดียวคีรีดันเอาแต่ยืนจ้องผมนิ่ง ไม่ไหวๆ ปฏิกิริยาไม่ถึงใจเอาซะเลย ผมไม่สนใจราเชนทร์ที่วิ่งหาผ้ามาอุดจมูกแล้วขยับไปใกล้คีรีมากขึ้น
“เมี๊ยว...” ผมร้องเสียงเบาพร้อมเบียดตัวเข้าใกล้ เสียงกระดิ่งดังตามจังหวะก้าวเดิน หางแมวเองก็สะบัดไหวไปมา...
คีรียังคงนิ่ง
เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่าเขาช็อคไปแล้ว?
แต่พอลองดันอกเขาแรงๆ ร่างของท่านประธานก็ลงไปทรุดนั่งคุกเข่ากับพื้น ผมถึงกับร้องเฮ้ยในใจ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ดูเหมือนคีรีจะโอเวอร์ฮีทจนร่างกายไม่ตอบสนอง!
“คีรี คีรี” ผมเรียกชื่อเขาพลางใช้มือแมวนุ่มนิ่มตบหน้าคีรีที่ตาเบิกกว้างมองค้างอยู่อย่างนั้นแล้วนึกกังวล พอดีกับราเชนทร์ห้ามเลือดตัวเองสำเร็จและย้อนกลับมา ดันไหล่ผมให้ถอยห่างแล้วเข้ามากระชากเสื้อท่านประธานเพื่อประเคนหมัด!
น่าเสียดายเพราะสัญชาตญาณป้องกันภัยของคีรีมีสูงจนยกมือรับหมัดได้อย่างฉิวเฉียด เรียกคืนสติให้หวนกลับสู่ร่างกายอีกครั้ง คีรีกะพริบตาปริบกึ่งงุนงงเหมือนยังจับใจความไม่ได้ขณะที่ราเชนทร์เดาะลิ้นอย่างเสียดายสุดแสน แต่พอท่านประธานหันมาเห็นผมอีกครั้งก็หลบตาหนี หูแดงคอแดงไปหมด
ผมกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ค่อยคุ้มกับที่ยอมเปลืองตัวหน่อย!
“พวกคุณจะเอาแต่มองแบบนี้เหรอครับ”
“ก็ฉันอยากจำภาพรัญในชุดนี้ให้แม่นๆ นี่นา” ราเชนทร์เอ่ยขณะกลืนน้ำลายและพยายามห้ามเลือดตัวเอง พวกเขาสองคนแทบไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลยอย่างกับกลัวว่าจะยั้งใจไม่ไหวแล้วเข้ามาขย้ำจนหูหางกระจุยอย่างนั้นล่ะ
มองไอ้หนูที่ไม่น้อยของคนรักพากันตั้งโด่ผมก็แอบนึกโล่งใจที่ยังมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ
“หรัญญ์...”
“ครับ” ผมขานตอบคีรีที่เหลือบตามองเป็นพักๆ แถมยังเอ่ยเรียกเสียงสั่น รายนี้ยั้งตัวเองจนเส้นเลือดปูดตามขมับไปหมดแล้ว
“ฉันขอถ่ายรูปเธอได้มั้ย สัญญา...จะเก็บอย่างดีไม่ให้ใครเห็นแน่นอน ไม่ต้องกลัวว่าจะมีภาพหลุดทำให้เธอเสื่อมเสียหรอกนะ ฉันจะ...จะปริ้นออกมาเก็บไว้ในเซฟ”
“ความคิดดีนี่หว่า!”
ไปกันหมดแล้วสมงสมอง เห็นพวกเขาชอบผมในสภาพนี้เอามากๆ ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนปฏิเสธไม่ออก ก่อนจะเดินไปนั่งรอบนเตียงระหว่างสองหนุ่มแยกย้ายกันไปหยิบโทรศัพท์ของใครของมันมาตั้งกล้องเตรียมถ่าย
“เดี๋ยวนะครับ” ผมยกมือแมวห้ามเพราะยังจัดท่าทางไม่เสร็จ ถึงคีรีจะบอกว่าไม่ให้ใครเห็นแน่ๆ แต่ผมก็ขอเซฟตัวเองหน่อยโดยการนั่งเบะขาแยกออกข้างๆ เพื่อให้ช่วงเข่าปกปิดของสงวน ก่อนจะจับหางแมวพาดข้ามมาและยกอุ้งมือสองข้างบังยอดอกป้องกันอนาจาร
เอียงคอน้อยๆ...ปรือตาหน่อยๆ...
“เชี่ย!!” ราเชนทร์กำเดาพุ่งอีกแล้ว แต่ครั้งนี้เขาพลีชีพกดถ่ายรัวไม่ยั้งไม่คิดลุกไปห้ามเลือด จนเสื้อเปรอะไปหมดนั่นแหละถึงได้หันไปตบไหล่คีรีเหมือนฝากฝัง ลดกล้องโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าอิ่มเอิบใจแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง
กลับมาที่คีรี รายนี้หน้านิ่งแทบไม่มีการตอบสนองใดๆ เหมือนเคย แต่มือกดปุ่มถ่ายย้ำๆ ซ้ำๆ อย่างกับเป็นหุ่นยนต์ตั้งโปรแกรม ผมเลยขยับยิ้มให้หนึ่งครั้ง คราวนี้เหมือนจะเห็นควันร้อนพวยพุ่งออกมาจากใบหน้าและข้างหูพร้อมกับร่างท่านประธานที่ก้มหน้าทรุดหมอบกับพื้น คีรีโอเวอร์ฮีทอีกแล้ว!
ผมหัวเราะลั่นอย่างอดไม่อยู่ นานแล้วที่ไม่ได้หัวเราะอย่างสบายใจขนาดนี้
ใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงทีเดียวกว่าพวกเขาจะพร้อมรบ ราเชนทร์โถมตัวเข้าหาผมทันทีที่ออกจากห้องน้ำ ตัวหอมฉุยผ่านการขัดสีฉวีวรรณไม่เหลือคราบคนที่กำเดากระฉูดสักนิด มีแต่ไอ้บ้ากามหื่นกระหายที่ก้มกลืนกินยอดอกผมอย่างตะกละตะกลาม
คีรีเองก็สลัดมาดทึมทื่อทิ้งแล้วปีนขึ้นเตียงจากอีกฝั่ง ซุกหน้าลงกับช่วงกลางลำตัวผม ละเลงลิ้นดูดดุนรุนแรงจนตัวสั่น ผมครางลั่น แม้จะเตรียมใจแล้วแต่ก็โดนดึงอารมณ์ให้พุ่งสูงจนแอ่นอกปัดป่ายไปทั่ว แต่พอจะจิกทึ้งระบายความเสียวซ่านกลับทำได้แต่กำมืออยู่ในอุ้งเท้าแมวนุ่มนิ่ม แถมยิ่งขยับตัวเสียงกระดิ่งก็ดังไหว ทำเอาสองหนุ่มยิ่งดูดกลืนผมหนักกว่าเดิม
“อื้อ!” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อคีรีสอดมือใต้ขาของผมข้างหนึ่งแล้วจับโคนหางแมวพร้อมหมุนน้อยๆ...ส่วนโค้งขึ้นด้านในร่างกายจึงควงคว้านไปทั่ว ผมหอบหายใจหนัก รู้สึกใกล้จะปลดปล่อยออกมาเต็มทน
ก่อนอารมณ์จะทิ้งดิ่งลงเหวเมื่อสองหนุ่มผละจากกิจกรรมที่ทำอยู่พร้อมพูดว่า...
“ยันยียันเยาปักกะเป่ายิงฉุบ!”
------------------------------------------------------
ตัดฉับบบบบบบบบบบ
ขึ้นเดือนเเห่งความรักกับตัวอย่างตอนพิเศษที่เราแสนจะภูมิใจนำเสนอค่ะ เพราะมันคือ...ฉาก DP ในตำนาน นาน นาน นาน นาน!!
แน่นอน...ฉากพิเศษขออุบไว้สำหรับในหนังสือเท่านั้น แต่เราตัดมาลงครึ่งนึงเพราะอยากให้มานั่งฟินกับหนูรัญชุดแมวกันค่ะ >////< วี๊ดว๊ายๆ ถ้าใครคิดว่าราเชนทร์เป็นโต้โผคิดใหม่ได้นะคะ เพราะงานนี้...ท่านประธานเป็นคนริเริ่มและจัดหาชุดเจ้าค่าเอ๊ย!! ( และแน่นอนว่าจุดประสงค์นี้มีความนัยแอบแฝงด้วย! )
ว่าแล้วก็แปะรูป
(https://www.mx7.com/i/13f/vavsRi.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zELcPhcECQxfB1yt)
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >0<!!!!!!!!!!!
ความจริงก็ไม่อยากจะวกมาฮาร์ดเซลล์แล้ว...แต่ว่า อันนี้เป็นของแถมที่แถมให้ทุกคนสำหรับรอบพรีออเดอร์ที่จะปิดในสิ้นเดือนนี้เท่านั้นค่ะ #แอบเนียนเล็กๆ น้อยๆ หนึ่งประโยค
และตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายจริงๆ ที่จะมาอัพในเรื่องนี้แล้ว คงคิดถึงสามหนุ่มแย่เลย ยังไงก็มาแวะเวียนเยี่ยมเยียนเพจเราได้นะคะ ขอบคุณค่า ^0^
มาจะกล่าวบทไปถึงผู้ชาย(หลายคน)ที่เขารักกัน (https://www.facebook.com/MajaYnaja/)
-
ว๊ายยยย อยากอ่าน nc เต็มๆ จัง
-
คิดถึง สามหนุ่ม สามหนุ่มก็มา
รัญ แปลงร่างเป็นแมวแล้ว ...เมี้ยว... :mew1: :mew1: :mew1:
เล่นเอาราเชนทร์ เลือดกำเดาไหลเลย
ส่วนคีรี ช็อคเลย นิ่ง อยู่ในภาวะจังงัง :ling1: :ling1: :ling1:
แล้วคนอ่าน ก็ค้างงงงงง :z3: :z3: :z3:
ไรท์ วิ่งหนีไปและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4: :haun4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จะมาเป่ายิ้งฉุบกันตอนนี้เพื่อ?!!! ขัดอารมณ์มากกก
ปล.รอเล่มนะคะ อิอิอิ
-
แอบสงสารหนูรัญ เจอดับเบิ้ลเพี้ยนเข้าไป อารมณ์หดตอนจบเลย 555
หนูรัญเมี๊ยวๆ น่าร้ากกกกกกกกกกก :hao7:
-
:haun4:
-
ทำไมไม่เป่ากันก่อน ทำไม่ถึงเพิ่งมาเปายิงฉุบกันหน้างาน ง่าาาาา
-
:oo1: DP สิคะแล้วปัญหาจะหมดไป :hao6:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
รอจบแล้วเข้ามาอ่านแบบเต็มสูบคะ
คอนเซปเรื่องยังคงเก๋ไก๋เหมือนเดิม
เนื้อเรื่องก็ยังชวนให้วาบหวิวกิ๊บก๊าว
อรั้ยยยย ตลกตระกูลสมมากคะ
หนูรัญ ก็น่ารักชวนให้หมั่นเขี้ยวเหลือเกิน
ตอนแรกนึกว่ากลับบ้านจะโดนมากกว่านี้ซะอีก คงเป็นความฝังใจกับเวลาที่ช่วยเยียวยา
รออ่านตอนนุ้งแมวค่า พรีออเดอร์แน่นวล
-
เป่ายิงฉุบ แบบขัดอารมณ์มาก อารมณ์ใครนะหรอ อารมณ์เราไง ต้องการจะดูให้จบอะแต่ดันไม่จบ เหมือนดูเอวี แบบว่าเน๊ตไม่ดีจนสะดุดอะ :katai1:
-
มาเป่ายิงฉุบกันตอนสำคัญซะงั้น
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตัดฉับได้ไงงงง
-
แปะโป้ง ปั้มดาวเจ้าค่ะ
เชื้อรากับคีรีขันมีความขัดแย้งแบบลงตัว นี่แอบได้กันมาก่อนใช่มั้ยตอบ
น้องรัญเหมือนร่างโคลนน้องนิลฉบับใสๆ เวอร์ชั่นแองเจิ้ล555555555
อยากกอ่าน DP แบบสุด ขอแค่ตอน nc มาลงก็ได้ กราบขอร้อง
มีคิงส์คลับ ปริ้นส์รูม ต่อไปอะไรน้า // ทำหน้าครุ่นคริส
ขอบคุณค่าาาาา ♥
-
ตัดฉับได้แบบว่า :hao7: :hao7: :hao7:
-
ลั่นตรงประโยคสุดท้ายนี่แหละ ฮ่าๆๆ เดาว่าสองหนุ่มอาจตัดสินกันไม่ได้สักทีหนูรัญญ์เลยเป็นฝ่ายชวน DP ซะเองก็ได้ โฮ่ๆๆ แค่นี้ก็กำเดาแทบไหลตามเชื้อราแล้ว :haun4:
-
:hao7: ตายแปบ :jul1: รักนะ :L2:
-
ถ้าอิชั้นเป็นหนูรัญขอตบหัวผัวสักทีค่ะ!!!
-
:mew1: :mew1:
-
ช่างเป็นสองหนุ่มที่สามัคคีกันจริงๆ ขำาาาาาา นานๆรัญจะเซ็กซี่ขนาดนี้แอคแท็กรุนแรงมาก เราไม่แปลกใจเลยที่คนหืนกามทั้งสองจะกำเดาไหลและช็อกไป ว่าแต่จะขัดอารมณ์เป่ายี่ฉุบเพื่อ 55555 ขำไม่ไหวจะเคลีย เราเปย์แล้วรออ่านต่อในเล่มเลยค่ะ :กอด1:
-
มาอ่านอีกทีก็จบไปแล้ว
แต่ขำตรงเลือกไม่ได้นี่แหละ 555
-
รอค่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
เจอรัญใส่ชุดแมวถึงกับเลือดกำเดาพุ่งกันเลยทีเดียว :haun4: :haun4:
ว่าแต่ตัดฉับเลยอ่ะ
อยากอ่านต่อจัง :hao6: :hao6:
-
มาอ่านรวดเดียวจบ. ตอนสุดท้ายนั้น แมนกับวินนี้ได้กันใช่มั้ย
เฉลยออกมาที่ :mew3: :mew3:
-
:hao3:
-
ตัดฉับได้โหดร้ายมากกก :hao7:
ได้เห็นตัวละครเก่าๆมามีบทงี้ก็ชื่นใจละ มีเบอร์หนึ่งโผล่มาแว้บนึงด้วย5555 โธ่ พ่อพระเอกค่าตัวแพง :hao3:
ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆเลยค่าาาา :pig4: :jul1: :กอด1:
-
โบราน้อยออก
-
:m25:
อยากอ่านตอนพิเศษเต็มๆอะค่าาาา
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมาก :3123: :L2: :3123:
-
อ่านจบแล้ววว :katai2-1:
ยังมีซีนให้เผลอหัวเราะจนได้สินะ :laugh:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ :กอด1:
-
ขอบคุณค่า
-
ตัดฉับตรงเป่ายิงฉุบ
นี่แทบจะเขวี้ยงค้อนใส่
55+
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ลงตัวดีแฮะ ยอมรับเลยว่าเรื่องนี้เป็น3Pที่แปลกมาก 555555 แต่ก็สนุกมากด้วยเช่นกัน o13
อย่างที่คนเขียนบอกในตอนแรกว่าให้ทั้งสามคนแตกต่างกันแล้วค่อยๆปรับกันไปจนมันลงตัว ซึ่งคนเขียนก็เขียนได้ดีมากๆ ลุ้นอยู่ว่าจะจบยังไงหว่า เพราะนายเอกเองก็สุดโต่งเหลือเกิน 5555555555
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณคนเขัยนที่เขียนนิยายเรื่องนี้ให้อ่าน ไม่ผิดหวังเลย มันเหมือนเป็นแนวที่ไม่เคยอ่านมาก่อน เป้นกำลังใจให้คนเขียนเขียนนิยายสนุกๆต่อไปเรื่อยๆนะฮะ อิอิ :3123: :pig4: :bye2:
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวจบ ชอบมากเลยยยยย อ่านเพลินจนรู้สึกว่า ฮะ จะจบแล้วเหรอ :a5:
เป็น 3P ที่ลงตัวมากๆ :hao7:
-
น้องรัญมีความมึน ความอึน และความน่ารัก o13
-
:haun4: :haun4: :jul1: :jul1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
สวดยอดจริง ๆ เลย ตามไปเรื่องอื่นต่อดีกว่า :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8:
จบได้ละมุมมาก ยิ่งตอนพิเศษทำไมถึงขำหนักมาก 55
-
o13 :mew1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านจบแล้ว เนื้อเรื่องสนุกดีแต่ไม่ค่อยถูกจริตเราสักเท่าไหร่ อาจเพราะเราไม่ค่อยชอบสไตล์เซ็กซ์เยอะ ๆ ด้วยละมั้ง เลยไม่ค่อยจำเริญใจไปกับมัน
:heaven :heaven :heaven
-
ชอบเรื่องนี้ตรงที่ตัวละครทั้งสามตัวจะคอยเติมเต็มกันและกันในด้านที่แต่ละคนขาดไป เลยทำให้อะไรๆออกมาดี บางครั้งความรักมันก็อาจจะไม่ใช่เฉพาะคนแค่สองคนเสมอไปเนอะ
แอบอยากให้มีช่วง รัญ + สองหน่อ + ครอบครัว’s รัญอีกสักหน่อย รู้สึกว่าน่ารักดี :-[ อยากอ่านตอนสมจันทร์รีเทิร์นด้วยนะ อยากเห็นรัญหึงคีรีบ้างง่ะ :hao5: Me//ก้มเปิดกระเป๋าตังค์แล้วลมตีหน้าชา
งืออออ แล้วก็เหมียวรัญ :sad4: เป็นการปิดเรื่องได้ทำร้ายใจฝุดๆ :o12:
เลือด...เลือดกำดาวเต็มไปหมด เฮื้ออออ :pighaun: :pighaun: ขอรับบริจาคเลือดด่วน :jul1:
ฮาตรงที่คนนึงเลือดพุ่ง อีกคนก็วิญญาณออกจากร่าง5555555555555555
ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ
Love
Another Night
:L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:
-
:pighaun: เลือดพุ่ง ฮ่าา แบบนี้ก็ได้หรอ อ่านรวดเดียวจ รักกันสามคน ฮาตอนพิเศษ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao6: :hao6: :pighaun: :hao6: :hao6:
-
55555 ขำราคี
-
เป็นการเติมเต็มกันและกันให้สมบูรณ์มากขึ้น
ประคับประคองกันไปตลอดรอดฝั่ง
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
โถๆๆๆๆ เหมือนกรรมการกับนักมวยอีก 2 คน 5555
-
THANK YOU :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตลกกับ #178
555555 ขอหัวเราะแพป
-
:haun4: ชอบบบบ
-
:-[ :o8: ชอบบบบบบบบบบบ
-
Thank you :mew1: