-
ตื่นขึ้นมายามเช้าอากาศสดใสเย็นสบาย
ที่นอนที่เคยอบอุ่นเพราะเคยมีใครอีกคนให้กอด ตอนนี้กลับว่างเปล่า
นานแล้วสินะที่ไมได้อยู่เคียงข้างกัน นานแล้วสินะที่เราสองคนไม่ได้กอดกัน ไม่ได้บอกรักกัน
คิดถึงทุกอย่างที่เราเคยร่วมกันทั้งทุกข์และสุข ตลอดเวลาที่เราได้อยู่เคียงข้างกัน
ไม่รู้ว่าเขาจะคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า
ลมหนาวได้พัดผ่าน ต้องห่อตัวกับอ้อมกอดของตัวเอง มองใบไม้ไหวๆเหมือนกับมีใครโบกมือเรียกหา
เดินออกไปข้างนอก เพื่อรับไออุ่นจากแสงแดด รับความร้อนจากดวงอาทิตย์ยามเช้าที่มันอบอุ่นอยู่เสมอ
คิดถึงอยากกอด อยากบอกรัก
ได้แต่กระซิบเบาๆฝากไปตามสายลม ว่ารักเธอ รักเสมอ....ฟ้า น่านฟ้า
กรอบรูปที่ตั้งอยู่ที่หัวเตียง รูปของเราสองคนที่ได้ถ่ายคู่กันยิ้มให้กัน ฟ้ายิ้มสดใส เหมือนกับท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอก
พูดคุยเจื้อยแจ้วได้ตลอด ฟังได้ไม่รู้สึกเบื่อ
ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงตอนที่คนน่ารักอยู่ในอ้อมกอด ที่พยายามซุกหน้ากับแผ่นอกของผม
ผมก้มหน้าลงไปหอมแก้มคนรัก ที่ไม่ทันได้ตั้งตัว คนน่ารักอายแก้มแดง แก้มที่หอมกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
'' รักฟ้ามั้ย''
'' รักฟ้ามากมั้ย ''
'' รักครับ รักมากๆจนมองใครคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว''
'' พี่รักฟ้านะครับ ฟ้าเป็นคนที่พี่รักมากที่สุดจำไว้นะครับ''
''เบื่อหรือเปล่ากับสิ่งที่ฟ้าได้ถามพี่ทุกวัน''
''ไม่เบื่อครับและไม่มีวันที่จะเบื่อด้วย เพราะความรักของพี่มีให้แก่ฟ้าคนเดียว''
สิ่งที่ฟ้าได้ถามอยู่ทุกวันก็คือ รักฟ้ามั้ย ไม่ใช่ว่าฟ้าไม่มั่นใจในรักที่ผมมีให้ แต่ถามเพราะรู้ว่าผมรักเขา
ถามเพราะรู้ว่าผมต้องตอบเขาเสมอ ว่ารัก
ยามที่อยู่ด้วยกัน เราสองคนนอนกอดกันบนเตียงให้ความรักความอบอุ่นแก่กัน
จนหลับในอ้อมกอดของกันและกันเสมอ
ผมยิ้มให้กับรูปถ่ายของคนรัก จำได้เสมอสำหรับคำอ้อนน่ารักๆเมื่อยามที่ต้องการอะไรจากผม
''พี่น้ำ ฟ้าอยากไปเที่ยวที่ชายทะเล ไปขี่ม้าเดินเล่นตามชายหาด พี่น้ำพาฟ้าไปเที่ยวหน่อยนะ''
''ได้ครับ รอวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ก่อนนะครับ''
''แต่ฟ้าอยากไปวันพรุ่งนี้นี่น่า ได้ไหมอ่ะพี่น้ำ''
''แต่พี่ต้องทำงานนะครับ รอวันหยุดดีกว่า จะได้พักที่นั่นสักวันสองวัน''
''พี่น้ำอ่ะ''
''ไม่ต้องมาอ้อนพี่ ฮะๆๆ ขี้เกียจเรียนรึไง''
''ฟ้าเปล่านะ อย่ามาว่าฟ้า ฟ้าแค่อยากไปก็แค่นั่น''
''ดูๆๆทำหน้า งอนพี่เหรอครับ รออีกวันนะครับเดี๋ยวพี่พาไป จะได้ออกเดินทางตั้งตอนเย็นวันศุกร์''
''อือ..''
''พูดกับพี่สิครับคนดี อย่างอนพี่นะครับ พี่พาฟ้าไปแน่นอนพี่สัญญา''
''ฟ้าไม่ได้งอนซะหน่อย พี่น้ำอ่ะคิดไปเอง''
''เหรอครับ ก็พี่ เห็นฟ้าทำหน้าเหมือนงอนพี่''
''มาม่ะมาให้พี่กอดหน่อยนะครับ''
''อือ..พี่น้ำอ่ะ ไหนบอกว่ากอดอย่างเดียวไง''
''หึๆๆๆแล้วหอมแก้มแฟนตัวเองมันผิดตรงไหนละครับ ''
''ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว หอมทุกวันยังจะอายพี่อีกเหรอ''
''ไปเที่ยวฟ้าจะเอาอะไรพิเศษไปบ้างละ คิดไว้รึยังครับ''
''พี่น้ำอย่าลืมกล้องถ่ายรูปด้วยนะครับ เอาไว้ถ่ายรูปของเรา''
'' ครับ..พี่ไม่ลืมแน่นอน''
''รักพี่น้ำจัง รักที่สุดในโลก ฟ้ารักพี่น้ำคนเดียว''ยังจำได้ไม่ลืมสำหรับคำว่ารัก
คำว่ารัก ที่ออกมาจากปากคนที่ผมรัก รักพี่น้ำ ฟ้ารักพี่น้ำคนเดียว
คนเดียวที่อยู่ในใจของผมเสมอมา ถึงจะมีคนอื่นเข้ามา มาพูดมาคุยด้วย ชวนไปเทียว แต่ต้องปฎิเสธไป เพราะผมมีคนที่รักแล้ว
เพราะใจของพี่น้ำคนนี้มีไว้ให้ฟ้าคนเดียว
ถึงเราจะอยู่ห่างไกลกัน ห่างกันเพราะเหตุการณ์มันบังคับ และอะไรหลายๆอย่าง
รักแบบนี้มันผิดปกติ ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกผิดปกติ มารักผู้ชายด้วยกัน
รักต้องห้ามสำหรับหลายครอบครัว ทีต้องการให้ลูกชายเป็นผู้สืบทอดสกุลเป็นหัวหน้าของครอบครัวที่ปกติ
มีลูกมีหลานให้พ่อแม่ได้อุ้ม พ่อแม่จะได้หมดห่วง
แต่พ่อกับแม่ของเราทั้งสองครอบครัวไม่เข้าใจว่ารักที่เราทั้งสองคนมีให้กัน นั่นคือรัก เข้าใจกัน
รักของเราทั้งสองที่ดูแลซึ่งกันและกัน ไม่ว่ายามทุกข์และสุข เรามีกันและกันเสมอมา
นั่นละ คือครอบครัวของเราสองคนที่ได้ร่วมสร้างกันมา ร่วมทางเดิน ร่วมสร้างฝัน ที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยกัน
ความลับมันไม่มีอยู่ในโลกนี้ มันเป็นสัจจะธรรมที่ทุกคนรู้ดี เป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับมัน
เรื่องที่ผมกับน้องฟ้ารักกัน พ่อกับแม่ของเราทั้งสองครอบครัวไม่เคยได้รับรู้
เพราะเราทั้งสองได้ตกลงกันไว้ เมื่อน้องเรียนจบเมื่อไร เราทั้งสองคนจะเข้าไปบอกให้พ่อกับแม่ของเราทั้งสองครอบครัวได้รับรู้
ว่าผมกับน้องฟ้ารักกัน แต่ฝันของเราสองคนต้องสลาย เมื่อพอกับแม่ของเรารู้เข้า
แล้วแยกเราทั้งสองคนจากกัน จากกันไกลแต่ใจยังคิดถึงกันเสมอ
ผมยังจำได้ดีวันที่พ่อกับแม่รู้เรื่องของเรา และจะแยกเราจากกัน น้องฟ้าได้มาหาผมร้องไห้ตาแดงกล่ำ
น้องร้องไห้สะอื้น ผมสงสารน้องเหลือเกินได้แต่กอดน้อง กอดน้องไว้ในอ้อมแขน
อ้อมแขนที่ผมเคยบอกว่าอยู่กับและจะปกป้องน้องตลอดไป
แต่ตอนนี้เวลานี้คนที่ผมรักกำลังร้องไห้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้
''พี่น้ำ พ่อกับแม่จะแยกฟ้ากับพี่น้ำจากกัน ฟ้าจะทำไงดีพี่น้ำ''
''ฟ้าไม่อยากจากพี่น้ำไปไหน ฟ้ารักพี่น้ำนะ ฮื่อๆๆๆๆ''
''เราหนีไปอยู่ที่อื่นด้วยกันมั้ยพี่น้ำ ฮื่อๆๆๆ''
เจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรักมาร้องไห้ เช็ดน้ำตาให้กับคนที่ตัวเองรัก
ทั้งที่ในใจของผมเองก็ร้องไห้ ไม่อยากร้องไห้ ให้น้องเห็นผมต้องเข้มแข็งไม่อยากให้น้องเห็นว่าผมอ่อนแอ
น้องร้องไห้เสียใจกับความรักของเราทั้งสองคนที่มีปัญหา
ผมได้แต่ปลอบใจน้องว่าอย่าเสียใจอย่าร้องไห้ พี่ยังรักน้องฟ้าเหมือนเดิมไม่ว่าวันนี้หรือว่าวันข้าง
พี่น้ำคนนี้รักน้องฟ้าคนเดียวตลอดไป ไม่ว่าเราทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม
''น้องฟ้า เข้าใจพี่น้ำนะครับว่าพี่น้ำพาน้องฟ้าหนีไปแบบนั้นไม่ได้''
''เข้าใจ มั้ยครับคนดี ถ้าเราสองคนหนีไปแล้วพ่อกับแม่ของเราสองคนท่านจะทำอย่างไรท่านต้องโกรธมากแน่ๆ''
''ไหนจะพ่อแม่ของน้องฟ้า ท่านต้องอับอายคนอื่น ที่ลูกชายมาหนีตามผู้ชายด้วยกัน''
''แต่ฟ้าไม่อยากจากพี่น้ำไป''
''แล้ว น้องฟ้าจะให้พี่ทำยังไงละครับ รอให้พ่อแม่ของเราใจเย็นลงกว่านี้ก่อนดีกว่ามั้ย''
''แล้วเราทั้งสองคนค่อยเข้าไปบอกท่านสองคนอีกครั้ง ให้ท่านเข้าใจเรื่องที่เราสองคนรักกัน''
''พี่น้ำว่าพ่อกับแม่จะเข้าใจเรามั้ย จะให้เราสองคนคบกันจะไม่แยกเราจากกันใช่มั้ยพี่น้ำ''
''พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ น้องฟ้าไม่ต้องตกใจนะครับ ไม่ต้องร้องไห้ มันต้องมีทางออกของมันเสมอ''
''เชื่อพี่นะครับคนดี''
''ครับพี่น้ำ ฟ้าเชื่อพี่''
''ตอนนี้พี่ว่าน้องฟ้ากลับบ้านไปก่อนดีมั้ย เดี๋ยวพ่อกับแม่น้องฟ้าสงสัยเอาว่าน้องหายไปไหน''
''ครับ พี่น้ำ ฟ้ารักพีน้ำนะครับ รักมากที่สุด รักพี่น้ำคนเดียว อย่าลืมนะครับ''
''ครับพี่ก็รักน้องฟ้าเหมือนกัน รักมากดวงใจของพี่''ผมจูบหน้าผากของน้องก่อนที่จะจากกัน
ไม่ได้นึกว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองคนได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและเป็นครั้งสุดท้าย
นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันกอดกันจูบกัน แต่ไม่นึกว่าจะเป็นการจากในคราวเดียวกันจากกันไกล
ผมได้ข่าวว่าพอน้องน้ำกลับไปถึงที่บ้านพ่อกับแม่ของน้องเขาส่งน้องน้ำเดินทางไปอยู่ที่ต่างประเทศทันที
โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ว่าเหตุการณ์มันจะเร็วแบบนี้ เร็วเสียจนผมสองคนไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้ร่ำลา
ผมหมดแรง แรงที่เคยมีมันหมดๆจนผมต้องทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา ผมเสียใจ
แล้วคนที่ผมรักเขาจะเสียใจมากกว่าผมแค่ไหน น้องร้องใครจะเป็นคนปลอบ ใครจะเป็นคนเช็ดน้ำตา
เวลาน้องเหงาใครจะเป็นคนกอด เวลาน้องนอนจะมีใครมานอนกอดให้ความอบอุ่น
''ฮึ...ฮื่อ...''ผมนั่งกอดตัวเอง ร้องไห้กับตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ สมเพชตัวเองที่ดูเหมือนไร้ค่า
ไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้พ่อแม่ของน้องเขาเข้าใจในความรักของเรา
จะมีวันนั้นไหมที่พวกท่านจะเข้าใจในความรักของเราสองคน
''น้ำๆๆลูกตื่นสิลูก ตื่นได้แล้วลูก น้ำอย่าเป็นแบบนี้ลูก''ผมตื่นลืมตาขึ้นมาเห็นแม่นั่งอยู่ข้างๆน้ำตาไหลอาบแก้ม
''ผมๆเป็นอะไร'' ผมเป็นอะไรไป แล้วทำไมมีคนอื่นๆมานั่งรอบกายของผม พ่อนั่งตาแดงกล่ำ น้องๆก็ร้องไห้
''ผมเป็นอะไร หรือครับแม่''ผมจำได้ว่าได้นั่งร้องไห้อยู่ในห้องตามลำพัง ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่
แลวตอนนี้ทำไมมีคนอื่นเข้ามานั่งร้องไห้เสียอกเสียใจเหมือนกับมีใครตาย หรือว่าทำให้พวกเขาเสีย
''น้ำจำไม่ได้หรือลูก ว่าน้ำเป็นอะไรน้ำหลับไปสองวันสองคืนนะลูก''
''แม่ใจไม่ดีเลยรู้มั้ย ฮื่อๆๆ อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก''
''น้ำไม่ได้ทำอะไรนะครับแม่''
ผมหันไปดูรอบๆตัวดูสีหน้าของแต่ละคนที่มองมาแล้วผมรู้สึกผิด
ผิดที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะดึงเอาคนรักไว้กับตัว ผิดที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ ผิดที่เกิดมารักผู้ชายด้วยกัน
เราสองคนผิดหรือไรที่รักกัน เพราะแค่เราสองคนเป็นผู้ชาย
''อย่าทำแบบนี้อีกนะน้ำ''พ่อพูดกับผม
''น้องเขาก็ไปอยู่ต่างประเทศแล้ว น้ำทำอะไรไม่ได้แล้วนะ ลูกคงต้องรอให้น้องเขาเรียนจบแล้วเราค่อยมาว่ากันอีกทีดีมั้ยลูก''
''รอให้พ่อแม่น้องเขาใจเย็นอีกสักนิดนะลูก พ่อกับแม่จะเข้าไปลองคุยดูว่าทางโน้นจะว่ายังไง
พ่อเห็นน้ำเป็นแบบนี้นี้แล้วพ่อใจหาย พ่อนึกว่าลูกตายไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่เจอลูก อย่าทำแบบนี้ อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ''
สีหน้าที่พ่อแสดงออกมาว่าพ่อเป็นห่วงผม ทำให้ผมต้องเข้าไปกราบท่านทั้งสอง กราบขอโทษที่ทำให้ตกใจเสียใจมากมาย
ท่านลูบหัวของผมอย่างเอ็นดู
นั่นคือเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่ทำให้ผมต้องรอ รอคนที่ตัวเองรักอย่างมีความหวัง
เคยไปที่บ้านที่น้องอยู่ แต่ไม่มีใครบอกอะไรกลับมาเลย ถามอะไรก็ไม่มีใครบอก เบอร์โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้
สิ่งเดียวที่ได้รู้คือสิ่งที่พ่อได้บอกไว้
''น้ำไม่ต้องไปที่บ้านหลังนั้นอีกนะลูก เพราะเขาไม่อยากให้ลูกได้ติดต่อกันจนกว่าน้องฟ้าจะเรียนจบ''
''น้องฟ้าสบายดี ลูกไม่ต้องเป็นห่วง พ่อรู้ว่าลูกรักและเป็นห่วงน้องมาก แต่ลูกต้องอดทนเพื่อตัวเองและเพื่อน้อง''
''ให้น้องเรียนให้จบแล้วพ่อจะเข้าไปพูดกับพ่อแม่น้องเขาให้เอง''
ผมยิ้มกับรูปถ่าย น้องยิ้มอยู่เสมอ เหมือนว่ารอยยิ้มนี้มีไว้เพื่อผมคนเดียว
คนเดียวที่ผมรักคนเดียวที่ผมรอ รอวันที่เราทั้งสองได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ฟ้า..น่านฟ้า สุดที่รักของพี่น้ำ
โครงการเรื่องสั้นระยะยาว :pig4: :3123:
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ลืมใส่
-
กำลังว่าจะบอกอยู่เลยว่าพี่ลืมแปะกฎนะครับ
แต่ว่ามาอยู่ช่องที่ 2
เรื่องมันเศร้า
แต่เป็นเรื่องปกติของชายรักชาย
เฮ่อ~~~~~
-
เขามาเชียร์เน้อ
ดันๆ อิอิ :impress2:
ทำไมพ่อแม่บางคนถึงไม่เข้าใจลูกตัวเองวะ หัวโบราญกันจริงๆ
-
:L1: สู้ๆพี่น้ำ ขอให้ฟ้ากลับมาหาไวๆ :sad11:
-
jivetea ขอบคุณ กับคำเตือนนะครับ :กอด1:
sang somธรรมดาของคนเป็นพ่อแม่ :กอด1:
MimicClub พี่น้ำรอไปก่อนนะ
นอนหลับฝันดีนะครับ :กอด1: :กอด1:
-
มารอน้องฟ้าด้วยคน
-
:L2: :L1: ให้กำลังใจคร้าบ
-
:m15:น้องฟ้ากลับมาหาพี่น้ำเร็วๆนะ
-
:กอด1:
-
หวังว่าการรอคอย จะสิ้นสุด และสมหวัง :monkeysad:
-
:monkeysad:
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ >.<
-
จองพื้นที่เอาไว้ก่อนเน้อ
ตอนเย็นกลับมาอ่าน ตอนนี้ต้องออกไปละ
roseen สู้ๆ นะครับ :L2:
-
:sad11: พี่น้ำน้องฟ้าสู้ๆ :monkeysad:
:L2: :mc4: :L2:
-
มาให้กำลังใจ..."พี่เอก"
-
:L2:
อย่าลืมมาต่อไวๆนะคะ ><~ รอน้องฟ้า
-
แวะเข้ามาตอบเม้นท์ของคนน่ารักทั้งหลาย :กอด1:
คุณhahn
รอไม่นานเดี๋ยวน้องฟ้ามาหาครับ :กอด1:
คุณeiky
ขอบคุณคร๊าบๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
คุณlovevva
อีกไม่นานแล้วละ จะได้รู้กัน :กอด1:
คุณmalula
รอลุ้นไปด้วยกันนะครับ :กอด1:
คุณ맀..Lich✿
หวังว่าทั้งสองคงสมหวัง :กอด1:
คุณKeniji
ขอบคุณแรงใจ :กอด1:
คุณ donutnoi
อ้าวๆๆสู้น้องฟ้าจ๋า :กอด1:
คุณtakkie
คนนี้ใครเอ๋ย บอกหน่อย ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจ :กอด1:
คุณJuly_Moon
ครับ รับทราบ :กอด1:
:L1:ขอบคุณ :pig4:
-
:L2:
:3123:
-
:m15: มันจบแค่นี้หรอ หรือมีต่ออีก เค้าอยากอ่านอ่ะ :impress3:
-
:กอด1:
มีต่อแต่รอนิดนึงนะครับ
:3123: :L2:
-
roseeeeeeeeen!!! :L1: :L1: :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณพ่อคุณแม่ใจร้าย :z3: :z3: :z3:
คนรักกันจะแยกทามม้ายยยยย :serius2: :serius2: :o12: :o12:
น่าสงสารพี่น้ำกะน้องฟ้า :sad4: :sad4: :monkeysad: :m15:
มาอัพเร็วน๊า จารอ จารอ จารอ จารอ :3123: :3123: :call: :call:
-
:3123:แวะเข้ามาตอบเม้นท์ตอนเช้าๆ
คุณ puppyluv :กอด1: :กอด1: :L1:
คุณ nabiru เพื่อนอนาคตของลูกครับ
อีกไม่นานครับ
:กอด1: :กอด1:รักทุกที่เข้ามาอ่านนะครับ
-
ฟ้า.....
พอกลับมาจากบ้านพี่น้ำ ทุกอย่างที่บ้านดูเงียบเชียบ
เปิดประตูเข้าบ้านก็เห็นพ่อกับแม่นั่งรอฟ้าอยู่
''ไปไหนมาฟ้า ไปหาไอ้น้ำอีกแล้วใช่มั้ย ทำไม่พ่อห้ามอะไรไม่ฟังกันบ้าง''
''ว่าให้เลิกคบกับมัน ไปพบกับมันมาอีกแล้วใช่มั้ย''
''ฟ้ารักพี่น้ำ พ่อฟังฟ้าบ้างสิ''
''แล้วทำไมฟ้าไม่ฟังพ่อบ้างละ ว่าพ่อกับแม่อายคนอื่นๆแค่ไหนที่มีลูกชายเป็นเกย์
แล้วมาชอบพอรักใคร่ผู้ชายด้วยกัน''
''แต่เราสองคนรักกันนะครับพ่อ''
''แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พ่อจะส่งแกไปเรียนที่ต่างประเทศ จะได้ไม่ต้องเจอกับมันอีก''
และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมและพี่น้ำได้เจอกัน พูดคุยกันได้กอดและบอกรักกัน
บอกว่าผมรักพี่น้ำมากแค่ไหน เพราะหลังจากที่ผมได้ทะเลาะกับพ่อเย็นวันนั้น
ผมก็ได้บินไปต่างประเทศตามที่พ่อต้องการ โดยที่ไม่ได้ร่ำลากับพี่น้ำ
ไม่ได้บอกว่าไปไหน โทรศัพท์ก็โดนพ่อยึดไว้ ไม่ให้ติดต่อกับพี่น้ำอีกเลย
ผมได้แต่ร้องไห้ น้ำตาไหลตลอดทาง ทำอะไรไม่ได้กับความรักของสองเราที่มาถึงทางตัน
เมื่อพ่อแม่ไม่เห็นด้วยกับความรักครั้งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมดจนผมตั้งตัวไม่ทัน
ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูเบลอๆ สมองมันดูว่างเปล่า ผมปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามทางของมันที่ควรจะเป็น
โดยที่ไม่รู้วันรู้คืน ตื่นขึ้นมาก็เห็นแม่นั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ คงถึงแล้วสินะ
ถึงที่หมายตามที่พ่อต้องการ ผมไม่อยากรับรู้เรื่องราวอีกต่อไป
ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เมื่อไม่มีพี่น้ำอยู่เคียงข้าง
''ฟ้า จำไว้นะครับ พี่รักฟ้าเสมอ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน เราจะมีกันและกันตลอดไป''คำบอกรักที่ได้ยินอยู่เสมอ
จากคนที่รัก คนที่อยู่ข้างกายเสมอมา
เสียงและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น อ้อมกอดที่คุ้นเคยผมจะได้เจอและสัมผัญมันอีกไหม
ได้แต่ยิ้มกับภาพและความรู้สึกดีๆเหล่านั้น น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
''พ่อ แม่ไม่ไหวแล้วนะ สงสารฟ้าลูกของเราเหลือเกิน ''แม่หันไปพูดกบพ่อที่สีหน้าไม่ได้ดีไปกว่ากัน
''แล้วแม่จะให้พ่อทำยังไงละ เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว จะเดินถอยหลังมันก็ไม่ได้แล้วนะแม่''
''ฟ้าฟังแม่นะลูก พ่อเขาหวงดีกับลูกนะ พ่อเขาหวังให้ฟ้ามีชีวิตที่ดี มีชีวิตที่ปกติ
มีครอบครัวที่สมบูรญ์ แบบชายหญิงทั่วไปนะลูก ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนที่อยากให้ลูกเดินทางผิดๆนะ''
''ฟ้าเข้าใจไหมลูก ว่าพ่อกับแม่หวังดี อยากให้ลูกมีความสุข ''
ผมได้แต่นอนน้ำตาไหล ไม่เข้าใจกับคำว่าครอบครัวที่พ่อกับแม่ได้หวังเอาไว้
อยากจะให้ผมมีครอบครัว อยากจะให้ผมมีความสุข ความสุขที่พ่อกับแม่ได้ตั้งใจไว้
แล้วมันจะมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อความหวังของผมที่จะสร้างครอบครัวมันต้องมีพี่น้ำอยู่ด้วย
เมื่อไม่มีพี่น้ำ มันก็จะไม่มีครอบครัว ไม่มีความสุขอีกต่อไป
''ทำไงดีพ่อ ทุกอย่างดูจะไม่ง่ายเหมือนที่พ่อคิดแล้วนะ ถ้าขืนลูกยังเป็นแบบนี้แล้วฟ้าจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร''
''แม่ไม่สบายใจเลยนะพ่อ''
'':เฮ้อ:พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่''
''ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่บ้างนะลูกฟ้า ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากจะทำร้ายลูกนะ''
''ลูกน่าจะเข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่บ้าง ว่าพ่อกับแม่ทำไปเพราะอะไร''
ผมเข้าใจครับพ่อว่าพ่อต้องการอะไร ต้องการให้ผมมีความสุข ต้องการให้ผมมีชีวิตที่ปกติ ต้องการให้ผมมีครอบครัว
มีลูกมีหลานให้พ่อกับแม่ได้อุ้ม ให้เป็นผู้สืบทอดสกุล แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วละ
ผมขอโทษครับพ่อแม่ ผมคงทำให้ไม่ได้
''แล้วพ่อกับแม่เข้าใจความรู้สึกของฟ้าบ้างมั้ย ว่าฟ้ารัก ฟ้าชอบอะไร ฟ้ารักพี่น้ำ
ฟ้าเป็นแบบนี้มันคงเปลื่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว ฟ้าชอบผู้ชายนะแม่ ฮึกๆฮือๆๆ''มันอัดอั้นไปหมดไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
''ที่ฟ้าเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะตัวของฟ้า ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพี่น้ำ มันเป็นความรักของผู้ชายที่รักกัน
ฟ้ารักพี่น้ำเพราะพี่เขาเป็นคนดีดูแลฟ้ามาตลอด พีน้ำไม่ได้บังคับอะไร ฟ้าเต็มใจของฟ้าเอง''
''ฟ้า รักมันมากใช่มั้ย รักไอ้น้ำมากใช่มั้ย''พ่อพูดขึ้นมา
''ครับ รักมาก ฟ้ารักพี่น้ำมาก''
''รักมากกว่าพ่อกับแม่หรือฟ้า ''
''เปล่าครับพ่อ ฟ้ารักพ่อกับแม่เสมอ รักชั่วชีวิตของฟ้าที่ไม่มีอะไรมาทดแทนบุญคุณได้
แต่ที่ฟ้ารักพี่น้ำ รักแบบคนรักที่จะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ดูแลซึ่งกันและกันตลอดไป''
''ฟ้าจะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย งั้นฟ้าตั้งใจเรียยให้จบแล้วค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกทีก็แล้วกัน
เพราะตอนนี้พ่อคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถ้ารักมันจริงก็ตั้งใจเรียนแล้วทำให้ได้อย่างที่พูด
พ่อจะรอดูสิว่ามันจะรักฟ้าจริงมั้ย มันจะรอฟ้ามั้ยระหว่างที่ต้องห่างกัน
ถ้าหากว่ามันรักฟ้าจริง มันยังรอฟ้ากลับไปหา เมื่อถึงเวลานั้น พ่อกับแม่จะไม่ขัดขวางลูกอีก''
''พ่อ พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม''
'' พ่อ พูดจริงๆนะ จริงๆนะพ่ออย่าโกหกฟ้านะ ฮือๆๆ''ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อไว้แน่น ขอคำสัญญาๆ อย่างมีควมหวัง
''พ่อพูดจริง''
รออีกนะพี่น้ำ
รอฟ้าอีกนิดนึงนะพี่น้ำ แล้วฟ้าจะกับไปหาพี่น้ำ คนที่ฟ้ารัก
รักพี่น้ำเสมอ มันไม่ง่ายเลยพี่น้ำที่ต้องอยู่ที่นี่ตามลำพังโดยที่ไม่มีพี่น้ำอยู่เคียงข้าง
แต่ฟ้าจะอดทนรอให้ช่วงเวลาผ่านพ้นไป
แล้วเราจะได้อยู่เคียงข้างกันอีกครั้ง
-
:monkeysad: อดทนกันอีกนิดนะค้ะ ฟ้า น้ำ เวลาเป็นสิ่งทดสอบความรักของทั้งคู่เเล้ว :กอด1:
-
กด+1ให้คุณMimicClub
ที่เข้ามาเป็นคนแรก :กอด1: :กอด1:
-
แง้ๆ เข้ามาลุ้นเป็นกำลังใจให้น้ำกับฟ้า
อดทนอีกนิดเนอะ แล้วจะได้อยู่ด้วยกันอย่างที่หวังไว้ :]
-
งื๊ดดดดดด น้ำกับฟ้า :L1: :L1: :L1:
-
อดทนนะฟ้า-น้ำ อดทนพิสูจน์ตัวเอง เพื่ออนาคตที่ดี :sad11:
หวังว่าหลังจากที่น้ำ-ฟ้า (และคนอ่านอดทนรอแล้ว) roseen คงไม่ใจร้ายนะ ไม่อยากให้จบแบบเศร้าๆ :กอด1:
-
โอ๊ะโอ๋ เปิดเรื่องมาก็มาม่าชามโต พี่น้ำ&น้องฟ้า เชียร์ให้สมหวังครับ อุปสรรคมีไว้ให้ข้ามผ่าน
ปล.โครงการเรื่องสั้นระยะยาวนี่หมายถึงมีหลายๆเรื่องแต่สั้นหน่อยประมาณนี้ใช่ไม๊ครับ
คงไม่ใช่เรื่องสั้นแต่ระยะยาวๆมาลงทีเนอะ
:L2: เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โอ๊ยน่าสงสาร อ่า ฮือๆๆ
-
แวะเข้ามาตอบเม้นท์ของทุกคน
คุณMimicClub ครับ หวังว่าเวลาดีๆของทั้งสองคนจะกลับมา :กอด1:
คุณ 맀..Lich✿ ขอให้สมหวังนะครับ :กอด1:
คุณpuppyluv อย่าร้องๆครับ :กอด1:
คุณdonutnoi ต้องรอดูตอนต่อไปครับ :กอด1:
คุณ คนริมคลอง หุๆๆมันก็ต้องมีนิดนึงดิ :jul3:
คงไม่ใช่อย่างที่สงสัยครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ :กอด1:
คุณsang som :กอด1:อย่าร้องๆนะครับ :กอด1: :กอด1:
:pig4:ขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาอ่านและเม้นท์
-
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก
สี่ปีผ่านไปแล้ว สิ่งที่หวังสิ่งที่รอคอย มันยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย
ตอนนี้ผมได้เดินทางกลับมายังบ้านเกิดอีกครั้ง พร้อมกับหัวใจที่ยังเต็มไปด้วยความหวัง
ว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
ผมหวังว่าพี่น้ำยังคงรอผมอยู่ คงไม่มีใครเข้ามาแทนที่ผม
หวังว่าพี่น้ำรักผมเหมือนเดิมไม่แปรเปลื่ยนไป
พ่อกับแม่ไม่ได้ห้ามผมแล้วเพราะทุกอย่างมันเป็นตามที่ผมได้ตกลงกับพ่อไว้
ผมเรียนจบโดยที่ไม่ได้ติดต่อกับพี่น้ำเลย
ผมทนได้อย่างไรกันนะ แรกๆมันทรมานอย่างมากแต่ก็ต้องทน ผมเชื่อแล้วเพราะรักเราทำทุกอย่างได้
เพื่อจะให้ได้สิ่งที่ฝันไว้ ว่าสักวันว่าผมจะได้เจอพี่น้ำอีกครั้ง จะได้อยู่ด้วยกัน
ได้กลับมายังที่เดิมที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกันอีกครั้งมันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจอย่างมาก
ที่บ้านพี่น้ำเงียบ สงสัยไม่มีใครอยู่ หายไปไหนกันหมดนะ
ลองกดกริ่งดูดีกว่า...... กริ่งงงงงๆๆๆ สักครู่ก็มีคนมาเปิดประตู แม่ของพี่น้ำนั่นเอง
''ฟ้าเองเหรอลูก หายไปนานเลยนะ ทำไม ไม่ติดต่อมาบ้างละลูก แม่คิดถึงฟ้ามากเลยนะ''
''ฟ้าขอโทษนะแม่ มันมีเหตูจำเป็นที่ฟ้าไมได้ติดต่อกลับ แม่น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร''
''จ๊ะๆน้ำพูดแบบนี้แม่พอเข้าใจแล้วละ มาๆเข้าบ้านก่อนดีกว่า''
''ฟ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไรลูก''
''ฟ้าพึ่งมาถึงไม่นานครับแม่ ''
''ยังไม่ได้พักเลยใช่มั้ยจ๊ะ มาถึงก็รีบมาที่นี่เลย''
''ครับ'' พี่น้ำหายไปไหนนะ ตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นเลย
''มองหาใครเหรอลูกฟ้า มองหาพี่น้ำอยู่หรือเปล่า''
'' คะ ครับ''
''พี่น้ำเขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกจ๊ะ''
''แล้วพี่น้ำเขาไปอยู่ที่ไหนครับ'' ไม่อยู่ที่นี่หมายความว่าไง แล้วไปอยู่ที่ไหน
''ที่เดิมที่พี่น้ำเคยอยู่ไงจ๊ะ ลองไปหาพี่เขาดูสิ ''
''ที่เดิม''ผมทวนคำของแม่ที่ได้บอกมา
''จ๊ะที่เดิม แต่อะไรๆมันจะเหมือนเดิมอยู่มั้ยแม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ฟ้าต้องไปดูเอาเองนะจ๊ะ''
''ครับ ฟ้าขอตัวไปหาพี่น้ำก่อนนะครับแม่''
''จ๊ะ ไปเถอะ''
ผมบอกลาแม่ของพีน้ำ แล้วเดินไปยังที่เดิมๆที่เราเคยเล่นด้วยกัน
ใต้ร่มไม้ริมลำธารเป็นที่ๆเราสองคนมานั่งเล่นกันประจำ
เดินเข้าไปไกล้ๆใต้ร่มไม้ ผมมองเห็นใครคนนึง นั่งหันหน้าไปยังลำธาร
เหม่อมองไปยังข้างหน้า อย่างสงบไม่ไหวติง
พี่น้ำๆคนที่ผมรัก ถึงจะเห็นแต่ข้างหลังแต่ผมยังจำได้เสมอ
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ แต่พี่น้ำก็ยังไม่รู้สึกตัว ว่าผมได้เดินเข้ามาอยู่หลังพี่เขาแล้ว
กำลังคิดอะไรอยู่นะ
คิดถึงผมอยู่หรือเปล่า
รู้ตัวบ้างมั้ยว่าน้องฟ้ากลับมาหาพี่แล้ว
''ฟ้าใช่มั้ย ฟ้ากลับมาหาพี่แล้วใช่มั้ย''เสียงที่แผ่วเบาได้ดังขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองด้วยซ้ำ
ผมสะดุ้งกับสิ่งที่พี่น้ำได้พูดขึ้นมา รู้ได้ยังไงมาผมกลับมาแล้ว
''ใช่หรือเปล่าครับ ใช่ฟ้าคนรักของพี่หรือเปล่า''
''..........'' เสียงคนที่ผมรักทำไม่ถึงได้แผ่วเบาอย่างนี้ พี่น้ำคงทรมานเหมือนผมใช่มั้ย
''พี่รอคนที่พี่รักมานานแล้ว อย่าให้พี่ทรมานไปกว่านี้อีกเลย''
''ฮึกๆๆ ฮือๆๆ'' ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น เมื่อได้รู้ว่าพี่เขาก็รอผมอยู่เหมือนเดิมเราสองคนต่างก็รอกันและกัน
ใจของสองเรายังคงมั่นคงในรักที่เราทั้งสองได้สัญญากันไว้ ว่าจะรักกันตลอดไป
ผมเดินเข้าไปหา แล้วกอดแผ่นหลังนั้นไว้ กอดอยู่อย่างนั้นสักพักนึง ก็ได้รู้สึกว่าแผ่นหลังนั่นกำลังสั่น
เหมือนคนกำลังร้องไห้สะอื้น คนที่ผมรักกำลังร้องไห้เสียใจ แต่ยังไม่เห็นมามองผม
''พีน้ำ ฟ้ากลับมาหาพี่แล้วนะ''เสียงเรียกของผมทำให้พี่น้ำได้หันหน้ามามองหน้าผม
แล้วกอดผมเอาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าผมจะหายตัวไปอีกครั้งถ้าปล่อยผมออกจากอ้อมแขน
เราสองคนกอดกันแน่นร้องไห้กับสิ่งที่ผ่านมา ผมได้แต่หวังว่าเรื่องร้ายๆมันคงผ่านพ้นไปเสียที
''ฟ้าๆ จริงๆใชมั้ย ''
''ครับ ฟ้ากลับมาหาพีแล้ว''
''ฟ้าจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกแล้วใช่มั้ย''
''ฟ้าไม่ได้ทิ้งพี่ไปนะพี่น้ำ ฟ้าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่ฟ้าไม่มีทางเลือกพี่น้ำเข้าใจฟ้านะ''
''ครับ พี่เข้าใจ ฟ้าอย่างร้องไห้นะครับ''
''พี่น้ำก็เหมือนกัน''
''คิดถึงเหลือเกิน พี่คิดถึงน้ำเหลือเกิน แต่พี่ไม่รู้จะทำยังไง จะไปหาฟ้าพี่กลัวว่าจะไม่ได้เจอกับฟ้าอีก
เพราะพ่อของพี่ได้บอกเอาไว้ ว่าให้รอๆให้น้ำเรียนจบแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง''
''ฟ้าก็คิดถึงมากพี่น้ำมากเหมือนกัน ฟ้าคิดว่าจะไม่ได้เจอกับพี่น้ำอีกแล้วพี่รู้มั้ย
แรกๆพ่อกับแม่ก็ไม่ยอม แต่คงเห็นว่าฟ้าอาการไม่เคยดีขึ้นมั้ง พ่อเลยให้สัญญากับฟ้า
ถ้าฟ้าเรียนจบวันไหน พ่อกับแม่ก็จะไม่ขัดขวางเรื่องของเราสองคน''
''แล้วฟ้าเป็นอะไร ไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ''พี่น้ำเขาจับตัวของผมหมุนซ้ายขวา แล้วลูบหน้าของผมเบา
สายตาที่มองมาที่ผมเป็นสายตาที่เป็นห่วงอย่างมากมาย สายตาทีมองมาเต็มไปด้วยรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ
คนที่ผมรักยังคงรักผมอยู่เสมอมาไม่เปลื่ยนแปลง ถึงเราจะห่างกันไกลแต่รักเรายังคงเหมือนเดิม
''ฟ้าไม่ได้เป็นไรมากหรอกพี่น้ำ ฟ้าแค่ช็อคไปนะตอนนั้น เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนฟ้าตั้งตัวไม่ทัน''
''ครับ ดีแล้วที่ฟ้าไม่เป็นอะไร ถ้าเกิดฟ้าเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงไม่ให้อภัยตัวเอง''
''พี่น้ำอย่าพูดแบบนั่นสิ มันคงไมอะไรที่เลวร้ายอีกแล้วละ''
''ครับพี่ก็หวังไว้อย่างนั้นเหมือนกัน แค่นี้พี่ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว''
''พี่รักน้ำนะครับรักมากจนไม่อยากอยู่อย่างนี้คนเดียวอีกแล้ว อย่าจากพี่ไปไหนแบบนี้อีกนะ
จะไปไหนน้องฟ้าต้องบอกพี่ก่อนทุกครั้งนะครับ ไม่เอาแบบนั้นอีกแล้ว เข้าใจมั้ยครับ''
''ครับ พี่น้ำฟ้าสัญญา ว่าจะบอกพี่น้ำทุกครั้ง''
''พี่รักฟ้านะครับ รักมาก''
''ฟ้าก็รักพี่น้ำมากเช่นกัน''
ทุกสิ่งทุกอย่างมันคงเหมือนเดิมถึงแม้ว่ากาลเวลาอาจจะเปลื่ยนไปเนิ่นนาน
แต่รักของสองเรายังคงมั่นคง คงเพราะใจของเราสองคนมีกันและกันอยู่เสมอ ถึงแม้ระยะทางของวันเวลา
จะเข้ามาเป็นอุปสรรคขวางกั้น แต่รักของเราทั้งสองคนยังคงอยู่เหมือนเดิม
เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้น จูบที่อ่อนหวานของคนที่ผมรักยังคงหวานอยู่เหมือนเดิมไม่เปลื่ยนแปลง
คงเหมือนรักของเราที่มั่นคง รักที่ดูจะมีปัญหา แต่เราสองคนก็ผ่านทุกสิ่งทุกอย่างมาได้
ผมต้องขอบคุณพี่น้ำคนรักของผมที่พราเขารอผมอยู่เสมอมา เหมือนกับที่ได้ให้สัญญากันไว้
ผมเสียใจที่เราต้องห่างกัน แต่ไม่เคยเสียใจตั้งแต่ที่ได้รู้จักและรักคนๆนี้มา
ฟ้ารักพี่น้ำเสมอ และตลอดไป
พี่น้ำก็รักน้องฟ้าสุดที่รักของพี่ตลอดไป :กอด1: :กอด1:
จบ แล้วจ้า:3123: :L1:
:m20: :m20:เดี๋ยวโดนเตะ
:o12:หนีก่อนดีกว่า เน่ากว่าละครเจ็ดสีรึเปล่าไม่รู้
รอลุ้นเรื่องหน้าต่อดีกว่า :กอด1: :กอด1:
-
:man1: จบจนได้สินะ
:o8: จบด้วยดี แต่ตัวละครที่พูดเนี่ย ทำเราใจหายเลยอ่ากลัว ว่าจะจบแบบ ไงดีอ่า เรื่อง ผู้มาเยือนในยามวิกาล
แบบเนี๊ย เค้ารับไม่ได้ :serius2: แต่ถ้าจบเเบบนี้ก็โอเคอ่ะค่ะ ชอบมากติดตามทุกวันเลย
จนอยาก :beat: คนแต่ง ว่าเมื่อไรจะเอามาลงซักที รอแล้วรออีก :laugh:
:กอด1: ขอให้มีความสุข นะค้ะ
-
คุณMimicClub :m20: :m20:ขอบคุณหลายๆที่อยาก :beat: :beat:
:กอด1:
-
:L2:
-
:L2:จบด้วยดี สมกับที่รอ :L2: ตอนแรกแอบตกใจที่แม่น้ำบอกว่าน้ำไม่อยู่ ใจหายวาบแต่ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี o13 :pig4: :pig4:
-
:a5:
-
แวะเข้ามาดู :L2:
และเข้ามาบอกว่า ถ้ามีเวลาว่างเดี๋ยวจะเข้ามาลงเรื่องสั้นเรื่องใหม่นะครับทุกคน :กอด1: :กอด1:
-
โอยยยยยยยยย หัวใจเกือบจะวาย o18
-
อ้าวเฮ้ย เพิ่งเห็นเรื่องนี้ อ่านก่อนเม้นทีหลัง :กอด1:
-
เรื่องที่2
ยามเมื่อลมหึงมาเยือนมันจะเกิดอะไรขึ้น
มันคงเหมือนกับผมตอนนี้ที่อารมณ์เดือดสุดๆ เมื่อรู้ว่าไอ้ตัวดีที่กลับมาจากมหาลัยด้วยได้หายตัวไป
ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนของมันหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ในห้องก็ไม่อยู่ โทรหาก็ไม่รับสาย
ผมเลยอารมณ์เสียอย่างมากที่มันไม่รับสายผม
ผมชื่อวิน ส่วนไอ้ตัวดีแฟนของผมมันชื่อว่าแมน มันแมนสมกับชื่อของมัน หน้าตามันหล่อคมเข้ม เป็นสนใจของสาวๆ
เพราะว่ามันเป็นนักกีฬาของมหาลัย มันหล่อเทห์ มีสาวๆหนุ่มๆเข้ามานั่งเชียร์อยู่เสมอ
เมื่อใดที่มันลงเล่นที่ในสนาม มันดูดีเสมอในสายตายของใครๆ แฟนคลับของมันเยอะแยะ
หนึ่งในนั้นก็มีผมอยู่ด้วยคนนึงที่ตามไปนั่งดูนั่งเชียร์มันเป็นประจำ
เพราะมันหล่อ ไอ้เรื่องเจาชู้เลยเป็นของคู่กัน เปลื่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น เพราะมีคนเข้ามาหาให้มันเลือกเอง
แต่มันเองก็คงสังเกตุเห็นว่าผมเข้าไปนั่งเชียร์มันอยู่เป็นประจำมั้ง เลยเข้ามาจีบแล้วขอผมเป็นแฟน ทั้งที่ผมเป็นผู้ชาย
ผมเองไม่ได้นึกฝันหรอกว่ามันจะเข้ามาสนใจผม แต่ก็ได้ตกลงเป็นแฟนกับมันไป
เราได้ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน เราสองคนก็ได้ตกลงพูดกันเรื่องเจ้าชู้กับเรื่องเที่ยว ว่าให้มันเลิก
เรื่องเที่ยวมันบอกว่าคงค่อยเป็นค่อยไปเพราะมันมีเพื่อนที่ต้องไปเลี้ยงเวลาแข่งจบอะไรแบบนี้
แล้วเขานัดเลี้ยงกันมันก็ต้องไปกับเพื่อน ผมเองก็เข้าใจว่ามันเองก็มีเพื่อนฝูงมันก็ต้องมีกันบ้าง
เลยไม่ได้ว่าอะไรกับเรื่องนี้แต่ก็ต้องบอกกันว่าจะไปไหน มันก็รับปาก
แต่เรื่องเดียวที่ผมขออย่างเด็ดคือเรื่องเจ้าชู้ เพราะมันมีคนเข้ามาหามันตลอด
ผมกลัวว่าจะมีปัญหาเข้าสักวันก็เลยให้มันสัญญา ว่าให้มันเลิกเจ้าชู้เพราะว่ามันมีผมอยู่แล้ว
เพราะว่าผมเอง ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้ ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใคร
ไม่ใช่ว่าไม่มีใครมาสนใจผม แต่พราะผมสนใจมันคนเดียว เลยบอกปัดคนที่เข้ามาจีบ
มันก็รับปากว่าจะเลิกเจ้าชู้
แต่ก็มีเข้ามาบ้างที่เข้ามาเกาะแกะมัน แต่ก็โดนผมอาละวาดซะจนไม่มีใครเข้ามายุ่งกับมันอีก
ผมนั่งรอมันจนดึกดื่นเกือบเที่ยงคืน มันก็ยังไม่กลับมา โทรไปหามันก็ไม่รับสาย
พอโทรไปหลายครั้งมันก็ปิดเครื่องซะงั้น ยิ่งทำให้ผมอารมณ์เดือดเข้าไปกันใหญ่
โกรธจนตัวสั่นที่มันไม่รับสาย แต่นี่มันยังมาปิดเครื่องหนีอีก อย่าให้รู้นะมึงว่าอยู่ที่ไหน
วันนี้กูกับมึงต้องเจ็บกันไปข้างนึงแน่ๆไอ้แมน
กูจะเอาเลือดอกจากหัวมึงให้ได้ไอ้แมน ไม่งั้นไม่ใช่ไอ้วิน
ผมลองโทรเข้าไปที่เบอร์ของเพื่อนมันที่ชื่อติ รอสายอยู่แป๊ปนึงเพื่อนของมันก็รับสาย
''โหล ใครว่ะ''เสียงไอ้ติเพื่อนของมันรับสาย เสียงเพลงที่ดังเข้ามาทำให้รู้ว่ามันอยู่ที่ร้านอาหาร
''ฮัลโหล ไอ้ติ ไอ้แมนอยู่กับพวกมึงหรือเปล่า''
'' อยู่ๆ มันอยู่กับพวกกูนี่''
''แลวอยู่ที่ไหน''
''อยู่ที่ร้านประจำ ตรงที่.. มาถูกนะ''
''เออๆ เดี๋ยวเจอกัน แค่นี่นะ''
ผมนั่งรถออกไปที่ร้านตามที่ไอติบอก สักพักนึงรถก็จอดที่ร้านแห่งหนึ่ง
ลงจากรถก็ได้ยินเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม เสียงที่ดังออกมานอกร้านหนวกหูอย่างมาก
ทนฟังเข้าไปได้อย่างไร ถ้าไม่เป็นห่วงมนผมคงไม่ออกมาตามมันแบบนี้
ผมเดินเข้าไปในร้านมองซ้ายมองขวา ก็หันไปเจอกับโต๊ะนึงที่มีพวกมันนั่งอยู่หลายคน
ผมเดินเข้าไปหามัน ไอ้ตัวดีของผมมันนั่งอยู่กับเพื่อนๆของมัน ในตักของมันมีเด็กหนุ่มน่าตาดี
นั่งกอดกันอยู่ ผมเดินไปหยุดที่ข้างหลังของมัน เพื่อนๆของไอ้ตัวดีพอเห็นหน้าผม
พวกมันทำสีหน้าตกใจ คงตกใจที่เห็นเข้ามาในร้านเพียงคนเดียวด้วยสีหน้าที่โกรธ
แต่ไอ้แฟนตัวดีของผมมันคงยังไม่รู้ แต่ก็มีเพื่อนของมันคนนึงพูดขึ้น
''ไอ้แมน เมียมึงมาตามว่ะ''
''ครายๆๆใครเมียกู เมียมีเมียพี่ต้องมาถ้าเมียไม่มาก็เพราะเมียกูไม่มี''
''แต่กูว่ามันมาแล้วว่ะ''
''มันจะมาได้ไงวะ''
''พี่แมน มีแฟนแล้วเหรอครับ'' เสียงเด็กนั่นถามขึ้นมา
''ไม่มีครับ พี่แมนคนนี่ไม่มีแฟน พี่แมนโสดครับน้องนุ''แล้วกูเป็นใครว่ะไอ้แมนถ้ากูไม่ใช่เมียมึง
''จริงนะครับพี่แมน''
''ครับจริง พี่แมนพูดจริงเสมอ'' แล้วที่มึงสัญญากับกูละ ผมยืนนิ่งฟังที่มันพูด
เพื่อนมันกำลังจะพูดอะไรไม่รู้แต่ผมได้ห้ามไว้ว่าอย่าพูด ผมอยากรู้ว่ามันจะพูดอะไรออกมาบ้าง
ตอนที่มันไม่ได้อยู่ต่อหน้าผม
''แล้วพี่แมนจะไปต่อที่ไหนครับนุไปด้วยคนได้มั้ยครับ''
''ได้ครับน้องนุ น้องนุอยากไปไหนละครับเดี๋ยวพี่แมนจะพาไป''
''พี่แมนไปที่ไหน นุก็ไปที่นั่นกับพี่แมน''
''น่ารักจริงเลยน้องนุ''
''น่ารักแล้วรักมั้ยละ'' ไอ้ที่มึงอ้อนนะแฟนกู
''รักสิครับ พี่แมนรักน้องนุคนเดียว'' ไหนมึงบกว่ารักกูคนเดียวไงไอ้แมน
ผมได้ยินสิ่งที่มันพูดแล้ว ถึงกับอึ้งกับสิ่งที่หูของตัวเองได้ยิน ถึงมันจะเมาก็เถอะแต่มันเจ็บ
เหมือนกับว่าคำบอกรักที่ผ่านมา เหมือนกับคำหลอกลวงที่มีให้กัน เพราะอะไรมันถึงทำแบบนี้
มันมาเที่ยวผมไม่ได้ว่า แต่เรื่องเจ้าชู้ที่ผมได้ขอมันไว้ ต่อหน้าผมมันบอกว่ารักผม
แล้วต่อหน้าอื่นๆและเพื่อนๆของมัน มันก็ยังบอกว่ารักคนอื่นๆที่ไม่ใช่ผม
มันเห็นผมเป็นอะไรสำหรับมันกันแน่ คงเห็นว่าผมโง่
ไปไหนไม่บอก ปิดโทรศัพท์หนีเทียวแล้วจะให้ผมเข้าใจว่าอะไรอีก
นอกเสียจากว่ามันเบื่อผมแล้ว มันกำลังจะทิ้งผมแล้วไปหาคนอื่น
ได้ไอ้แมนถ้ามึงจะเลิกกับกู งั้นวันนี้มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่ๆ
ผมได้แต่ยืนมองดูมันอยู่นิ่งเฉย แต่เพื่อนๆของมันเริ่มจะนั่งไม่ติดอยู่กับที
''เดี๋ยวพี่แมนจะพาน้องนุไปเที่ยวสวรรค์นะครับคนดี'' มึงได้ไปแน่ไอ้แมนแต่เป็นนรกแทน
''ไอ้แมนกูว่ามึงเมาแล้วกลับบ้านดีกว่า มึงเมามากแล้วนะเว้ย''
''เสือกมาไล่กูอีกนะมึงติ เดี๋ยวกูจะไปต่อกับน้องนุ''
''แต่กูว่ามึงกลับบ้านดีกว่านะไอ้แมน ไม่งั้นมึงตายแน่ๆงานนี้''
''เชรี่ยเสือกมาแช่งกูอีกนะพวกมึง อิจฉากูรึไง''
''พวกกูไม่ได้แช่งมึง แต่เมียมึงมาตามจริงๆ''
''มันจะมาได้ไงว่ะ มันมาไม่ถูกหรอก กูไม่ได้บอกมัน โทรศัพท์กูก็ปิดเครื่องไว้มันจะมาได้ไง
หรือว่าใครโทรไปบอกมัน''
''ไม่มีใครโทรบอกวินมัน แต่มันโทรเข้ามาที่เบอร์กูนี่ กูเลยบอกมันไปว่ามึงอยู่ที่นี่''
''เชรี่ยแล้วมึง ไปบอกมันทำไม มึงหลอกกูใช่มั้ยไอ้ติ''
''กูไม่ได้หลอกมึง มึงลองหันไปดูข้างหลังมึงก็แล้วกัน
''ไหนๆไม่เห็นมีใคร''มันพูดค้างไว้แค่นั้น แล้วมันก็ลุกขึ้นผลักเด็กนุนั่นออกจากอ้อมแขน
เด็กนั่นเกลือบล้มลงกับพื้น ส่วนไอ้ตัวดีหันมามองหน้าผม มันทำหน้าตกใจอย่างมากที่เห็นผมมายืนอยู่ต่อมัน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในร้านยังไม่เป็นที่สนใจของคนที่เข้ามาเที่ยว
''พี่แมนเกิดอะไรขึ้นครับ แล้วพี่แมนผลักผมทำไม''เด็กนุเดินเข้ามาจบแขนไอ้แมนแล้วถาม
''เออ..เมียพี่เขามาตามพี่กลับบ้าน''
'' ก็ไหนพี่แมนบอกกับผมว่าพี่ไม่มีแฟนไงครับ''
''มี พี่มีเมียแล้วครับ คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าพี่นี่ไง''
''น้องนุออกมาก่อนดีกว่าครับ'' ไอ้ติมาดึงน้องนุออกไป เด็กนั่นพยายามขืนตัวเองไว้
มันเดินเข้ามาหาผม แต่ผมชี้หน้าของมัน บอกให้มันหยุดอย่าเดินเข้ามา
''มึงไม่ต้องเข้ามา กูขอพูดอะไรหน่อย'' มันทำหน้าจะร้องไห้กับสิ่งที่ผมจะพูด
''มึงเคยสัญญากับกูใช่มั้ยว่ามีอะไรเราต้องบอกกัน'' ผมทวนสัญญาที่มันเคยรับไว้
''ใช่ กูเคยสัญญากับมึงไว้ กูขอโทษนะวิน''
''มึงเคยสัญญา ว่าไปไหนมึงจะบอกกู มึงไปเที่ยวกูไม่ว่า กูเข้าใจว่ามึงมีเพื่อนฝูงที่ต้องคบกัน
แต่มึงหนีกูมา มึงปิดโทรศัพ์ กูโทรมามึงก็ปิดเครื่องหนีกู มึงเคยสัญญาใช่มั้ย มึงรู้มั้ยว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหน
ที่มึงหาย ''
''กูเคยสัญญาวิน แมนขอโทษนะ ที่แมนผิดสัญญา'' มันเดินเข้ามาหาผม แต่ผมถอยออกห่าง
''มึงหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเดินเข้ามากูขอถามมึงอีกข้อเดียว แล้วกูจะไม่ถามอะไรมึงอีก
ฟังที่กูพูดให้ดี กูเคยขอให้มึงเลิกเจ้าชู้และรักกูคนเดียวใช่มั้ย'' มันเจ็บและจุกแน่นในอกอย่างมากที่ได้ถามคำนี้ออกไป
มันพยักพร้อมกับคำตอบที่ได้มาพร้อมกับน้ำตาของมันที่ไหลออกมา
''กูเคยสัญญากับมึงวินกูขอโทษ ที่กูผิดสัญญาผิดคำพูด ยกโทษให้กูนะ กูจะไม่ทำอีกแล้วเรากลับบ้านกันนะวิน''
''กูได้คำตอบแล้วว่ะ ตอนนี้กูได้คำตอบให้กับตัวเองแล้ว ว่าต่อหน้ากูมึงบอกรักกู
แต่พอลับหลังกู มึงมาบอกรักคนอื่น ที่ผ่านมากูคงโง่ โง่เป็นควายให้มึงหลอกอยู่ได้ตั้งนาน
กูพอแล้วแมน กูพอแล้ว กูว่าเราสองคนเลิกกันเถอะ''ผมพูดออกไปพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
''วิน แมนไม่เลิกกับวินนะ แมนไม่เลิก '' มันเดินเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
แต่มันยังไม่เร็วพอ ไปกว่ามือของผมที่คว้าขวดเหล้ามาไว้ในมือแล้วฟาดไปที่หัวของมันอย่างแรง
กูบอกแล้วว่ากูจะเอาเลือดมึงออกจากหัวของมึง มันเซถอยไปข้างหลัง แต่ตาของมันยังจ้องที่หน้าผมอยู่
มันเจ็บผมก็เจ็บ มันมองหน้าผมแล้วยิ้ม บนหน้าของมันมีเลือดไหลออกมาอย่างมากมาย
จนมันล้มลงไปกับพื้น เพื่อนๆมันตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ตอนนี้ทั้งร้านมีแต่เสียงที่ดังอื้ออึงไปกับเหตุการณ์ที่ชุลมุนที่มันเกิดขึ้นภายในร้าน
ผมเดินออกมาจากร้านโดยไม่หันกลับไปมองเหตุการณ์ข้างหลัง ในเมื่ออะไรมันไม่เป็นไปตามที่เคยรับปากกันไว้
ก็อย่าฝืนมันต่อไปอีกเลย ผมเรียกรถแท็กซีแล้วกลับมายังที่พักพร้อมกับน้ำตา กับคำว่า
เราเลิกกันเถอะที่ออกมาจากปากของผมเอง
มาอีกเรื่องแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้น
:กอด1:
-
อยากอ่านต่อ
-
งืดดดดดด เค้างง เดี๋ยววิน เดี๋ยวนิว >_<
มันยังมีตอนพิเศษอีกชิมิคะ คุณ roseen
-
คุณlove2y โทษทีนะครับที่ทำให้สับสน
ได้แก้ไขเรียบร้อยแล้วขอบคุณมากที่เตือน
ยังมีตอนต่อไปครับ ยังไม่จบครับ
-
ขวดฟ้าดหัวยังน้อยไป :z6:
-
แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ไอ้เลว :z6: :z6:
-
:laugh: วินนายแน่มาก เอาเลือดของคนเจ้าชู้ออกซะมั่งก็ดี
-
:เฮ้อ: นี่แหละชีวิตคู่ :call: :call:
-
แล้วแมนจะทำไงต่อล่ะ หัวแตกเลยมั้งนั่น วินเอ๋ยใจเย็น เขาเจ็บตัว แต่เราเจ็บที่หัวใจ
อีกนานกว่าแผลในใจเราจะหาย
-
เรื่องที่สองมันสะเทือนอารมณ์มากกกกก
วินสู้ๆ วินสู้ตาย :ped149:
ขอบคูณค่ะ
-
ดีแล้วล่ะวิน
ผู้ชายแบบนี้เลิกไปเลย
:z6: :z6:
-
ตายมั๊ย ตายมั๊ย
-
จากประสบการณ์จริง (อินไปมั้ยเนี่ยผม 555)
เจ้า่ชู้ไม่ใช่ไข้หวัด กินยาไม่หาย ปล่อยไว้ก็ไม่สามารถอาการดีขึ้นได้เอง
ตามนั้น
-
อย่างแมนต้องเจอแบบนี้ :beat: แล้วตามด้วยนี่:z6:และ :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:
วินหาผัวใหม่โลด อย่าได้แคร์
:pig4:
-
แวะเข้ามาตอบเม้นท์
คุณLittle Diamond ลุ้นน่าดู :กอด1:
คุณknightofbabylon อ่านได้ตามสบายครับ :กอด1:
คุณbadcow รอก่อนนะครับ :L1:
คุณ4life เอาอะไรฟาดดี จระเข้ดีมั้ย :L1:
คุณPiaanie ใช่ๆนิสัยไม่ดี :z6:
คุณMimicClub งานนี้คงเข็ดกันบ้างละ :กอด1:
คุณdonutnoi มันก็ต้องมีกันบ้าง แต่แบบนี้ก็ไม่ไหว :L2:
คุณlitlittledragon โดนซะมั่งมันจะได้รู้ ว่าไม่ใช่ของตาย:L2:
คุณcancan ชอบเปล่าครับ :กอด1:
คุณgolove2 หุๆๆๆเลิกเลยเหรอ :L2:
คุณbadcow ปางตายแน่ๆ :laugh:
คุณ jivetea เห็นด้วยๆ แบบนี้ต้องกำราบให้อยู่หมัด :angry2:
คุณ lunar เอางั้นเลยเหรอ :3123:
:pig4: :L1: :กอด1:ทุกคนที่เข้ามาอ่านและเม้นท์เป็นกำลังใจครับ
-
ค้างอ่า
อยากอ่านต่อ
-
อยากอ่านต่อแล้วครับ อยากรู้ว่าจะลงเอยแบบไหน
-
ขอตอนต่อไปได้ไหม
-
หืม จบแค่นี้จริงๆเหรอ?
ให้จิ้นต่อเองใช่ป่ะ *นั่งจิ้น*
-
เพิ่ง1วันรอได้ ชิวๆ
-
สุดยอดเลยลูกเอ้ยยยยยยยยยยยยย
-
อ๊ายยเพิ่งเข้ามาอ่าน
คู่แรก เค้าก้อปาดน้ำตา สงสาร
คู่ต่อมา ตบโต๊ะ
สมน้ำหน้าแมน เลือดชั่วออกจากหัวซะมั่ง
แต่ก้อปาดน้ำตา สงสารวินอีกเหมือนกัน ฮึกๆ
ใจเค้านะ อยากให้เลิกกันจริงๆ ไม่ไหวจะเพลียกับคนแบบแมน
เค้า+1 เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ ค่ะ รออ่านตอนต่อไป
-
เป็นกำลังใจให้คนขยัน o13
-
ดีค่ะชอบมาก จะได้รู้ว่า ใครกุมบังเหียนอยู่ 555
-
จัดไป ให้หนัก อย่าช้า :fire:
-
เอ่ออ....
-
ตอนที่2
วันรุ่งขึ้นผมก็ได้ย้ายออกจากหอพักของไอ้แมน ไปอยู่ที่หอเพื่อนคนอื่นชั่วคราวก่อนจนกว่าจะหาที่พักใหม่ได้
ผ่านมาสามวันที่ผมไม่ได้ติดตามข่าวคราวของมัน ว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง โทรศัพท์ผมปิดเครื่องตั้งแต่วันนั้นไม่อยากวุ่นวายกับมันอีก
แตไม่ใช่ผมไม่รักไม่เป็นห่วงมัน แต่เพราะรักมันมากแล้วผมก็ทำใจไม่ได้ที่มันทำกับผมแบบนี้ เพราะถ้าผมยังอยู่ที่นั้นมันยังเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ
มันมีเพื่อนดีๆที่รักมัน เพื่อนๆคงไม่ปล่อยให้มันตาย
เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่ว่าวันใดวันนึงมันต้องเกิดขึ้นกับผมสองคนแน่ๆ
แต่พอมันเกิดขึ้นผมก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี ของๆใครๆก็หวง ผมรักมันมาก มันไม่น่าไปบอกรักคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
มันแฟนผม แต่ไปบอกรักคนอื่นให้ผมได้ยิน ไม่ว่าเป็นใคร ผมว่าเมื่อได้ยินแฟนตัวเองบอกรักคนอื่นต่อหน้าต่อตา
คงทนไม่ได้แน่ๆ ผมเป็นขี้หึง ที่ให้มันสัญญาก็เพราะเรื่องนี้แหละ เคยบอกมันแล้วว่าอย่าให้รู้ว่าไปมีใครที่ไหน
ผมเอามันเจ็บแน่ แต่มันก็ไม่เชื่อ ผลมันก็เลยออกมาอย่างที่เห็นๆกันเมื่อไม่รักก็บอกกันดีๆก็ได้ ไม่ต้องมาหลอกว่ารัก ไม่ต้องมาโกหก
ใครจะทนก็ทนไป แตสำหรับผมๆไม่ทนอยู่กับมันแน่นอน
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเดินไปเปิดประตูก็เจอกับไอ้ติ เพื่อนของไอ้แมนยืนอยู่ สีหน้าของมันดูไม่ดีเลย
มันหาผมเจอได้ไง ผมไม่ได้บอกใคร
''มึงมาทำไม่ไอ้ติ''
''ไอ้วินมึงไปดูไอ้แมนหน่อยสิ''
''มึงจะให้กูไปดูมันทำไม พวกมึงเป็นเพื่อนมันไม่ใช่เหรอ ทำไม่ไม่ดูกันเอาเอง ''
''ก็มันอาละวาดจนไม่มีใครเข้าหน้ามันติดสักคนมันเรียกหาแต่มึงคนเดียว''
''แล้วไม่ให้แฟนใหม่มันมาดูแลมันละ''
''แฟนใหม่ของมันมีที่ไหน ที่มึงเห็นคืนนั้น มันเป็นเด็กในร้าน ที่เข้ามานั่งด้วยกับแขก มึงเข้าใจมันผิด มันไม่ได้มีใครมันมีมึงคนเดียวพวกกูเป็นพยานได้''
''แล้วที่กูเห็นและได้ยินมาละ มึงจะว่าไง''
''มันเมามึงก็เห็น มึงอย่าไปถือสาคนเมาสิว่ะ''
''มันเป็นเพื่อนมึง มึงก็เข้าข้างมันอยู่แล้ว''
''กูไม่ได้เข้าข้างมัน กูพูดเรื่องจริง มันรักมึงคนเดียว''
''หึๆๆๆรักกูคนเดียว แต่โกหกกู หลอกกูเนี้ยนะ อย่ามาพูดเข้าข้างเพื่อนมึงเลยไอ้ติ''
''ไอ้วินมึงฟังกูนะ ไอ้แมนมันรักมึง มันไม่เคยมีใครนอกจากมึง มันไปเที่ยวกับพวกกูก็จริงแต่มันไม่เคยนอกใจมึง
แต่ที่มึงเห็นคืนนั้นไอ้แมนมันเมา แล้วเด็กคนนั้นก็เข้ามาเองมันไม่ได้เรียกเข้ามานั่ง แต่เด็กมันชอบไอ้แมนมันเลยเข้ามานัวเนียอย่างที่มึงเห็น
มึงจะเชื่อกูหรือเปล่าก็แล้วแต่มึง''
ผมยืนนิ่งฟังที่ไอ้ติมันพูด มันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ สิ่งที่ผมเห็นและที่มันพูดออกมาอาจเพราะมันเมาก็ได้
''กูว่าตอนนี้มึงรีบไปดูมันก่อนดีกว่า เพราะมันอาละวาดใครก็เอามันไม่อยู่ มันเรียกหาแต่มึงคนเดียว
ยามันก็ไม่กิน หมอจะล้างแผลที่มึงตีหัวมันเมื่อคืนก่อนมันก็ไม่ให้ล้าง มึงช่วยไปดูมันหน่อยสิว่ะ มึงก็รู้ว่ามีแต่มึงที่เอามันอยู่''
''เมื่อมันไม่รักตัวมันเองก็ปล่อยให้มันตายซะ''
''มึงอย่าพูดแบบนั้นสิว่ะ''
''แล้วมึงจะให้กูพูดแบบไหน อีกอย่างกูเลิกกับมันแล้ว กูไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับมันอีก''
''มึงบอกว่าเลิกคบกับมัน แล้วมันอยากเลิกกับมึงหรือเปล่าละ มึงสองคนรักมานานมึงก็น่าจะรู้นิสัยมันดีกว่าใคร
ไม่งั้นมันไม่เรียกหาแต่มึงอยู่คนเดียวหรอก น่าตอนนี้กูว่ามึงไปดูมันก่อนดีกว่าเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที''
ผมยืนคิดอยู่แป๊ปนึงก็พยักหน้าตอบรับมันไป ผมปิดประตูเดินตามมันไปที่รถแล้วมันก็ขับออกไปตรงไปที่โรงพยาบาลที่ไอ้ตัวดีรักษาตัวอยู่
ไอ้ติมันพาผมมาที่ห้องที่ไอ้แมนมันรักษาตัวอยู่เปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอกับเพื่อนของมันกับเด็กหนุ่มเมื่อคืนนั้นแล้วก็ผู้หญิงอีกคนนึง
ที่กำลังนั่งมองคุณพยาบาลกำลังจะล้างแผลให้ไอ้แมนที่กำลังส่งเสียงดังอาละวาดอยู่ โดยที่มันยังไม่เห็นผมเข้าไปในห้อง
''ออกไป ไม่ต้องมาล้าง ไม่ต้องมายุ่ง ไอ้ติมึงไปตามหาวินให้กูที กูจะไปหาวิน''
''พี่แมน ล้างแผลก่อนนะครับเดี๋ยวมันติดเชื้อขึ้นมาแล้วรักษาลำบากนะครับ''เด็กนุเดินเข้าไปพูดอยู่ข้างไอ้แมน
''ใช่ค่ะพี่แมน พี่ล้างแผลก่อนนะค่ะ นิ้งเป็นห่วงพี่นะค่ะ''อ้าว..เด็กเก่ามันก็มาด้วยนี่หว่า
ผมหันไปมองไอ้ติที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องว่าสองคนนี่มาได้อย่างไร มันหันไปถามเพื่อนของมัน
''มาได้อย่างไรว่ะ ไอ้นะ สองคนนั้นมาทำไม''
''กูก็ไม่รู้ จู่ๆก็เข้ามา กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นบอกว่ามาเยี่ยมไอแมนมันมาตอนที่มึงออกไปตามวินมันได้ไม่นาน''
''เวรแล้วมั้ยละ''ไอ้ติหันมามองหน้าผมแล้วก็บ่นเพื่อนของมันออกมา
''กูออกไปตามอีกคน ยังจะมีปัญหาใหม่ตามมาอีก เวรของมึงแล้วไอ้แมน''
''เอาไงดีว่ะไอ้ติ ขืนเป็นแบบนี้ไอ้แมนตายแน่ๆมึง''
''กูก็ไม่รู้เหมือนกัน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละว่ะ''
''ทำไม่มึงไม่บอกกูว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย กูจะได้ไม่ต้องมาให้เสียเวลา มึงหลอกกูใช่มั้ยไอ้ติ''
''กูไม่รู้ไอ้วิน ว่าสองคนนี่มาได้อย่างไร แต่คงไม่มีอะไรมั้ง เขาก็คงมาเยี่ยมไอ้แมน เพราะรู้ข่าวว่ามันเจ็บมั้ง''
''ออกไปไม่ต้องมายุ่งกับกู ไม่ต้องล้าง ออกไปให้หมด''
''พี่แมนครับนี่น้องนุนะครับ พี่ล้างแผลก่อนนะครับ''
''บอกว่าให้ออกไปไง พูดไม่รู้เรื่องหรือไงว่ะ''
''ไอ้นะ ไล่ออกไปให้หมดสิว่ะ ''
''ไอ้นะมึงพากูไปหาวินที กูจะไปหาวิน วินมันทิ้งกูไป มันบอกเลิกกับกู แมนขอโทษวินแมนผิดไปแล้ว''
''พี่ คนชื่อวินเขาเป็นใครครับพี่''เสียงเด็กนุนั่นดังขึ้น ถามว่าผมเป็นใคร
''เป็นแฟนไอ้แมนมันครับน้อง''
''คนที่ตีหัวพี่แมนเขาแล้วหนีไปนั่นเหรอแฟน คนเป็นแฟนกันไม่น่าทำร้ายกันแบบนี้''
''ใช่ๆทำไม ไม่แจ้งตำรวจจับมันฐานทำร้ายร่างกายละ เอาให้มันติดคุกหัวโตไปเลย'' เสียงอีนิ้งแฟนเก่ามันว่าผม
''มันไม่มีอะไรมากหรอกแค่เข้าใจกันผิด มันสองคนเป็นแฟนกันเดี๋ยวมันก็ปรับความเข้าใจกันเองแหละ''
''หนีหายไปแบบนี้มันจะกลับมาทำไม มันคงกลัวความผิดที่ร้ายคนอื่น''ปากดีจริงแฟนเก่ามันเนี้ย เดี๋ยวมึงเจอกูแน่
ผมยืนกำมือแน่น เดี๋ยวได้เจอกูแน่ทั้งสองคน
เพื่อนๆมันคงเห็นว่าผมกำลังโกรธ เลยบอกให้สองคนนั่นกลับไปก่อน แต่ไม่มีใครยอมกลับ
''พี่ว่าน้องนุกลับไปก่อนดีมั้ย''ไอ้ติพูดกับเด็กนั่น และแฟนเก่าของไอ้แมน
''นิ้งก็เหมือนกันกลับไปก่อนดีกว่า''
''ผมไม่กลับครับ''
''นิ้งก็ไม่กลับ''
เมื่อแน่ใจว่าสองคนนั่นไม่กลับแน่ๆก็ดีเหมือนกันจะได้จัดการมันซะทีเดียวพร้อมๆกันจะได้ไม่ต้องเสียเวลา ผมเลยเดินออกไป
''ดีแล้วที่ไม่กลับ กูจะได้จัดการซะที่เดียวทั้งเก่าและใหม่ คุณพยาบาลครับเดี๋ยวจัดการเองครับ''
''น้องเป็นใครค่ะ ''
''ผมเป็นเพื่อนกับคนป่วยครับ เดียวผมจัดการให้เอง''
''น้องทำได้หรือค่ะ''
''ทำได้ครับ ทำได้ทุกอย่าง ทำได้ทุกเรื่อง''
''งั้นพี่ขอบคุณมากเลยนะค่ะ เพราะคนไข้ไม่ยอมให้ทำอะไรเลย พี่ฝากด้วยนะค่ะมีอะไรเรียกพี่ได้เลยค่ะ''
''ครับ ขอบคุณมากครับ''
พอคุณพยาบาลเดินจากไปไอ้ตัวดีมันก็ร้องเรียกหาผมทันทีที่ได้เห็นหน้า
''วิน วินกลับมาแล้ว แมนขอโทษแมนผิดไปแล้วยกโทษให้แมนนะ''
''หุบปากของมึงไปเลยไอ้แมน กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงที่มึงโดนมันยังน้อยไป ยกโทษให้มึงเหรอแล้วไอ้อี สองตัวนี้ละมึงจะว่าไง''
''แมนไม่ได้มีอะไรกับเขานะวิน แมนรักวินคนเดียว''
''ดี ได้ยินแล้วใช่มั้ย มันบอกว่ามันรักกูส่วนมึงสองคน ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว''
''ผมไม่ไป พี่แมนทำไมพูดแบบนี้ละ คืนนั้นยังบอกว่ารักผมอยู่ แล้วทำไมมาพูดแบบนี้ละ''
''พี่ขอโทษน้องนุ พี่มีเมียแล้ว แล้วพี่ก็รักเมียพี่มากด้วย คืนนั้นคงเพราะพี่เมาเลยพูดแบบนั้นออกไป''
ไอ้เด็กนั่นพอไดยินสิ่งที่ไอ้แมนพูดถึงกับร้องไห้น้ำตาตก คงไม่นึกว่าไอ้แมนมันจะพูดออกมาว่าไม่ได้รัก
ส่วนอีนิ้งแฟนเก่าของมัน ที่จะมาขอคืนดีกับไอ้แมน พอได้ยินไอ้แมนบอกว่ารักผมมาก ถึงกับเดินเข้ามาจะทำร้ายผม
''แน่จริงลองเข้ามา แล้วอย่าหาว่ากูใจร้ายและหน้าตัวเมียก็แล้วกัน กูไม่สนใจว่าเป็นใคร ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายก็เข้ามาเลย ถ้ากูมองแล้วว่าหน้า
ไม่เหมือนพ่อแม่กู กูเอาเจ็บแน่ กุไม่ทำร้ายใครแต่ใครอย่ามาทำกูก่อนถึงเป็นแฟนกูก็ไม่เว้น''
''แน่นักเหรอมึง อีวินอีเกย์วิปริต กูไม่กลัวมึงหรอก''อีนิ้งเดินเข้ามาตั้งท่าจะตบผม แต่ผมได้ผลักมันออกไป จริงๆก็ไม่อยากจะทำร้ายผู้หญิงหรอก
แต่ถ้ามันเหลือทนก็ไม่แน่ ไอ้แมนพอเห็นอีนิ้งล้มลงมันก็ลุกขึ้นมาจากเตียง เดินเข้ามาห้ามอย่าให้ผมทำร้ายอดีตแฟนเก่าของมัน
''วิน อย่าทำร้ายนิ้ง แมนกับนิ้งไม่มีอะไรกันแล้วเขาแค่มาเยี่ยมแมน''
''มึงเข้าข้างมันเหรอ มึงกลัวกูจะทำร้ายมันใช่มั้ย กูบอกแล้วว่ากูไม่ทำร้ายใครก่อน แต่ถ้าใครมาทำให้ก็เจ็บ มันคนนั้นต้องเจ็บกว่ากู
งั้นมึงเป็นคนแรกก็แล้วกัน''
หลังจากนั้นไม่ต้องพูดถึง ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมันอยากจะเจ็บอีกผมจัดการให้ได้ มันจะได้ลิ้มรสชาติมือและตีนของเมียมันว่ามันส์
แค่ไหน พวกเพื่อนมันจะเข้าแต่ผมชี้หน้าพวกมันไว้ว่าอย่าเข้ามายุ่งไม่งั้นพวกมันผมก็ไม่เว้น
ส่วนไอ้อีทั้งสองพอเห็นว่าไอ้แมนโดนผมซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย และไม่มีใครเอาผมอยู่ก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องไป
เพื่อนมันได้แต่มอง พวกมันไม่กล้าเข้ามายุ่งตอนที่ผมอารมณ์ฉุดไม่อยู่แบบนี้ ส่วนไอ้ตัวดีตอนนี้สลบครับ นอนหมดสภาพคาตีนของผม
เดี๋ยวคอยว่ากันเรื่องรักษาบาดแผล เพราะว่าผมกำลังมันส์ในอารมณ์ที่มันทำให้ผมเป็นแบบนี้
วันหลังมันจะได้รู้ว่าอย่าทำให้ผมหึงอีก :3125:
มาแล้วครับ :กอด1:
-
หึงโหดได้อีก^^
-
(- -") จะวินหรือนิวกันเนี่ย
:a5: เเต่นายเอกร้ายใช่เล่นอ่า กลัวเเทน o22
-
แก้ไขให้แล้วครับ พอดีพิมพ์ตัวหนังสือสลับกันทุกที่เลยผิดพลาด
ขอบคุณที่เตือนครับ :pig4: :L1: :กอด1:
-
งอนแมน โกรธด้วย
ปากเสีย ปากพล่อย ปากไม่ดี
ชิส์ โกรธๆๆๆๆ
-
โหดอีก คือแมนจะไม่ทนก็เพราะโดนซ้อมเนี่ยแหละ ถึงแมนจะผิดแต่วินก็ไม่ควรใช้แต่อารมณ์เลย
ถ้าจะเลือกกลับมาอยู่ด้วยกัน ก็คงต้องคุยกัน ไม่วินจะเลิกอีกเพราะแมนไปมั่ว ก็แมนเลิกเพราะทนโดนซ้อมไม่ไหว
-
สุดยอด o13 o13 วิน
เราเข้าข้าววินเต็มที่ จัดเต็มไปเลย :z6: :z6: :z6: :z6:
-
โหดไปแล้วอ่ะลุกเอ้ยยย ยังไงมันก็เจ็บอยู่นาาา
-
รุนแรงมาก
เลี้ยงไม่โตแน่ๆค่ะ
-
สะจาย o13
วินสุดยอด ต้องอย่างงี้
-
:3123: แวะเข้ามาตอบเม้นท์ครับ :กอด1:
คุณbeer เข้ามาตอ่แล้วครับ :3123:
คุณ Mileson ลงให้อ่านแล้วครับ แต่อาการไอ้แมนหนักหน่อย :L2:
คุณhahn ได้เลยครับ :กอด1:
คุณjiki ยังไม่จบครับ :3123:
คุณbadcow :L1: :กอด1:
คุณpooinfinity จริงอ่ะเจ๋งจริงเหรอ :กอด1: :กอด1:
คุณrellachulla คู่แรกรัก รักแล้วรอหน่อย แต่คู่ที่สองทั้งรักทังแค้น รักมากก็แค้นมาก แต่มันก็มีเหตุผลของมันทั้งสองคน :กอด1:
คุณKeniji :pig4: :กอด1:
คุณi love u {knt} เมียครับเมีย :กอด1:
คุณpuppyluv ได้เลย :3123:
คุณbadcow ว่าไงครับ :3123: :กอด1:
:pig4: :3123: :L1: :กอด1:ทุกคนครับ
-
พี่เอกหึงโหดมากอ่ะ เอ๋??? ผมพูดชื่อผิดเน้อะ ต้องพี่วินตะหากที่หึงโหด
-
:m20: :m20:มาอีกแระรายนี้ ว่าแต่ใครครับเนี้ยบอกหน่อย
:L2:
-
คือ...เราว่า แยกกันไปคนละทางดีกว่าไม๊
-
เอ่อ...ตอนแรกก็สงสารวินนะ แต่ตอนนี้แอบกลัวว่ะ :o
จะโหดไปไหน? แมนจะยอมโดนซ้อมไปตลอดรึ?
ก๊ากกกกกกกกก เค้ากลัววิน o21
-
จ๊ากก หึงโหดจังเบยย ย
-
โอ้ วิน หึงสมชื่อเรื่องเลย แมนคงไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต จริงๆ o21
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ชอบใจจัง 55 เท้าหน้าเริ่ดๆ
-
โหดมากมาย จะสงสารแมนดีไม๊เนี่ย
-
หึง ได้อีก................
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
หึงไม่ฉลาดเล๊ย ยอมโดนอิแฟนเก่านั่นตบซักที แต่ถ้าจะทำให้แฟนเราทิ้งอินั่นเด็ดขาดก็น่าจะคุ้ม
.
.
แล้วเด่วค่อยตาทไปคิดบัญชีมันลับหลัง หึหึ
-
ในเมื่อวินก้ได้ยินแมนพูดเต็ม 2 หูอยู่แล้วว่าไม่ได้รัก 2 คนนั้นแล้วทำไมถึงต้องทำกันถึงอย่างนี้...ซ้อมแมนแล้ววินได้อะไร อยากรู้จังเลยครับ
-
แนวเมียซ้อมผัวนี้ก็มันส์ดีนะ เหมือนอ่านพวกการ์ตูนมหาสนุกอะไรแบบนี้ ๕๕๕๕
เห็นด้วยกับความเห็นก่อนๆหน้าว่าถ้ากลับมาคบกันอีกก็คงไม่น่าไปกันรอดแล้ว
ถ้าวินหมดรักแล้วจริงๆก็ใส่ไปอีกเยอะๆเลย เราชอบ ๕๕๕
นิยายที่อ่านส่วนมากมีแต่ยอมเขาไม่ก็วางแผนนู้นนี้ สุดท้ายกลับมารักกันอีก
แต่ถ้าเป็นเราเจอเหตุการณ์แบบนี้เราคงซ้อมมันทีเดียวให้หายแค้น(แต่คงไม่ถึงเลือดตกยางออก)
แล้วชิ่งหนีจากชีวิตแม่งเลย (กลัวมันมาเอาคืน ๕๕๕)
-
ถึงขนาดลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ เฮ้ออ คิดหนัก ทำไมไม่ฟังเหตุฟังผลกันก่อน
-
คนที่เจ็บตัวคือแมนไม่ใช่เรา เลยขอบอกว่าซะใจที่ซู๊ด
สลบคาตีนเลย สาแก่ใจยิ่งนัก :laugh: :laugh: :laugh:
แมนเอ๊ยจะอะไรกันนักกันหนา ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดจะไปปกป้องคนอื่นทำไม
วินจะทำไรมิ้นได้นักหนาเชียวอย่างดีก็ป้องกันตัวเองซักฉาดสองฉาด ซึ่งสมควรแล้ว
ก็วินเตือนแล้ว มิ้นอยากแส่หาเรื่องเอง
วินไม่โหดร้ายถึงกับซ้อมผญหรอก งัยล่ะอยากแมนสมชื่อ โดนซะ :z6:
คำแก้ตัวของแมนฟังไม่ขึ้นซักเท่าไรเลย ถ้าไม่คิดมีนอกมีในกับเด็กนุ
ทำไมต้องปิดเครื่องหนีเมีย โทรไปบอกดีๆ ก็จบ วินเองก็ไม่ห้ามนี่นาแค่ขอให้บอก
อยากทำตัวมีลับลมคมในเอง
งานนี้โทษใครดีล่ะแม๊น แมน
:pig4:
-
:m20: :laugh: เวรกรรมตามทันจริงๆๆ
-
ตกลงเลี้ยงโต หรือไม่โต???
-
รักแรงจริงๆ :laugh:
:call:
-
ตอนที่3
:3125:ร้ายเพราะรัก
เหตุการณ์หลังจากนั้น เมื่อทุกอย่างได้สงบลง ผมก็จัดการดูแลทำความสะอาดบาดแผลต่างๆให้กับมัน
มันเป็นคนเริ่มและผมเป็นคนจบเรื่องราวต่างๆ แต่ถ้ามันยังเป็นแบบนี้อีกต่อไปผมเองก็คงไม่ไหวเหมือนกัน
อาจจะดูว่าผมร้าย แต่ผมเองก็มีเหตุผลเหมือนกัน คนเราถ้าจริงใจต่อกันไม่โกหกกัน คงไม่มีใครอยากจะทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
ผมก็เหมือนกันเมื่อมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ มันก็สุดที่จะทนต่อไป เพราถ้าผมยอมมันครั้งนี้ มันก็จะมีครั้งต่อไปอีกไม่มีที่สิ้นสุด
เพรารักถึงต้องทน ถ้าไม่รักมันผมคงไม่ยอมกลับมาหามันแน่ อยากจะรู้ว่าคราวนี้มันจะแก้ตัวว่าอย่างไรอีก
และมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะทำแบบนี้กับผมหรือเปล่า
หลังจากที่ได้ทำความสะอาดบาดแผลต่างๆของมัน ผมและเพื่อนของมันก็ได้จัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลต่างๆและทำเรื่อง
ขอพาตัวของมันไปรักษาตัวที่บ้าน ส่วนบาดแผลของมันก็มีที่หัว ตามร่างกายของมันเองก็มีไม่มากนัก ที่มันได้สลบสงสัย
เพราะร่างกายของมันอ่อนแอลงด้วย มันไม่ยอมกินยอมนอนทั้งๆที่เจ็บ พอมาเจอผมซ้อมเข้าอีกมันก็เลยน็อคคาที่
ตอนนี้รอเพียงแค่มันฟื้นขึ้นมาผมก็จะพามันกลับบ้านทันที เพราะเพื่อนมันทำเรื่องย้ายไปรักษาตัวที่บ้านเรียบร้อยแล้ว
รอไม่นานมันตื่นขึ้นมามันหันมามองหน้าผมที่นั่งอยู่ข้างเตียงของมันมือของผมจับมือของมันอยู่ มันยิ้ม
''ขอน้ำกินหน่อย''
''อืม''ผมเดินไปรินน้ำให้มันดื่ม มันมองหน้าผมตลอดตอนที่ผมป้อนน้ำให้มัน
''วิน แมนขอโทษ แค่กๆๆ''
''เงียบๆไปเลยมึง ไม่ต้องพูดมาก เจ็บจะตายแล้วยังไม่เจียม รอให้มึงหายก่อนเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน''
''แมนไม่เลิกกับวินนะ แมนผิดแมนขอโทษ อย่าทิ้งแมนไปอีกนะ แค่กๆๆ''
''กูบอกว่าไม่ต้องพูดไง''
''แมนไม่พูดอีกก็ได้แต่วินอย่าทิ้งแมนไปอีก นะ''
''เออๆกูจะไมไปไหนจนกว่าจะเคลียร์เรื่องกับมึงให้เสร็จก่อน''ผมบอกมันเพื่อให้มันสบายใจ
''แต่ตอนนี้มึงต้องกลับบ้านไปกับกู เพื่อนๆของมึงรออยู่''
''ทำไม่ต้องกลับบ้านแมนยังเจ็บอยู่นะครับ''ไม่ต้องมาพูดอ้อนกูเลยมึง
''ทำไม หรือว่ามึงอยากอยู่ที่นี่คนเดียว ไม่มีใครเขามานั่งเฝ้ามึงหรอกนะ เพราะเพื่อนๆมึงเขาก็มีธุระที่จะต้องทำเหมือนกัน
ไหนจะเรื่องเรียนอีก หรือมึงจะคอยให้เด็กใหม่ของมึงมาดูแลก็ได้นะ''
ผมพูดจบมันมองหน้าผมแล้วไม่พูดอะไรอีก ผมกับเพื่อนๆของมันเลยพามันกลับมาที่บ้าน
พอจัดการเรื่องของไอ้แมนเสร็จ เพื่อนของมันก็ขอตัวจะกลับบ้าน
''วินมีอะไรก็โทรไปตามเราได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ''
''อืมๆขอบใจว่ะ ติ''
''ไม่เป็นไร เพื่อนกัน ยังไงก็ดูแลมันหน่อยอย่าเพิ่งทิ้งมันไปไหน มันรักวินมากวินก็รู้ดีอยู่แล้ว''
'' :เฮ้อ:''
''มันอาจจะหลงทางไปบ้างแต่มันก็กลับมาที่บ้านทุกที''
''เพราะวินไปตามมันกลับมานะเหรอติ บ้างครั้งมันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ''
''ติ รู้ถึงได้บอกไง ว่ามันไม่ไปไหนหรอก โดนไปแบบนี้ครั้งมันคงเข็ดไปอีกนาน''
''ถ้ายังไม่เข็ด วินขอไปเองดีกว่า''
''ฮะๆๆๆถ้าวินทิ้งมันไปคราวนี้มันคงได้ตายจริงๆไม่ต้องไปซ้อมมันหรอก''
ผมกับไอ้ติหัวเราะกัน คุยกัยได้สักพักมันก็ขอตัวกลับบ้าน ผมเดินกลับเข้าไปข้างใน
ไอ้ตัวดีมันนอนมองผมอยู มันไม่ได้พูดอะไร ผมก็ไม่พูดอะไร เดินกลับเข้าไปในครับทำกับข้าวให้มันกินมันจะได้กินยาและพักผ่อน
ผมเองก็จะได้นอนพักผ่อนซะที
''กินข้าวเดี๋ยวจะได้กินยา''
''ป้อนแมนหน่อย''ผมมองหน้ามันไม่พูดอะไรแต่ก็ป้อนข้าวให้มัน
''โกรธแมนมากเหรอ''มันถามผม คงเห็นว่าผมไม่พูดอะไรกับมัน
''กินข้าวให้เสร็จก่อนดีกว่ามั้ย เพราถ้ามึงพูดมากกูจะไม่ป้อน''
มันเลยเงียบไม่พูดอะไรอีกคงกลัวว่าผมโกรธมันอีก มันกินข้าวเสร็จผมก็เช็ดทำความสะอาดร่างกายมันอีกครั้ง
ให้มันกินยาเสร็จมันก็นอนหลับไป ผมก็เข้าไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น
:เฮ้อ:เห็นมันนอนหลับผมก็ได้แต่ถอนหายใจ ถามว่ารักมันมั้ย รักครับผมรักมันมากเหมือนที่มันเองก็รักผมมากเช่นกัน
แต่ตอนนี้คงต้องรอให้มันอาการดีขึ้นก่อน แล้วเราค่อยมาพูดกันอีกทีว่าจะเอายังไงกับอนาคตของเราทั้งสองคนอีกครั้ง
เพราะถ้าเป็นแบบนี้ผมคงไม่เอากับมันด้วยอีกแน่ๆ
ผ่านมาสามวันที่ผมได้ดูแลรักษามัน อาการมันดีขึ้นมากแต่ผมกลับปวดหัวกับมันที่เอาแต่ใจ จะเอานั่นเอานี่เหมือนกับได้เด็กมาเลี้ยง
เห็นมันอาการดีขึ้นมากแล้ว คงถึงเวลาที่ต้องพูดเรื่องของเราเสียที ยืนมองหน้ามันนิ่งกำลังจะพูด แต่มันได้ถามขึ้นมาซะก่อน
''วินมีอะไรเหรอ ''
''มี กูมีเรื่องที่จะพูด เรื่องของเราสองคน''
''เรื่องของเราสองคน ทำไม วินยังโกรธแมนอยู่อีกเหรอ''
''แล้วถ้าเป็นมึง มึงจะโกรธกูมั้ยละถ้ากูมีชู้และทำแบบนั้นบ้าง''มันส่ายหน้า
''แมนไม่ยอม วินเป็นแฟนแมน แมนไม่ยอมเด็ดขาด แมนขอโทษที่ทำตัวแบบนั้น แมนสัญญาว่าจะไมมีแบบนี้อีก''
''มึงสัญญากับกูมากี่ครั้งแล้วละ แต่มึงก็ผิดสัญญากับกูทุกที กูก็มีความรู้สึกนะแมน เจ็บเป็น โกรธเป็นเหมือนกับคนอื่นๆเขา
ถ้ามึงทำไม่ได้ก็อย่าสัญญาอย่าพูดอะไรออกมาอีกดีกว่า เพราะกูเจ็บทุกครั้งที่เจอแบบนี้แต่มึงสนุก มึงเองก็รู้ว่ากูขี้หึง''
''แมนขอโทษและขอโอกาสอีกครั้ง อีกครั้งเดียว อีกครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าแมนทำผิดคราวหน้าแมนจะเป็นฝ่ายไปเองไปจากวินเอง
ให้สมกับที่แมนได้ทำผิดสัญญากับวินมาหลายต่อหลายครั้ง ทำให้วินต้องเสียใจทุกครั้งที่แมนทำตัวแบบนี้ แต่ไม่ว่าแมนจะทำตัวเหลวไหลยังไง
แมนก็รักวินคนเดียวเสมอ แมนไม่ได้มีคนอื่นๆแน่นอนแมนสัญญา''
''มึงสัญญา กับกูแล้วนะ กูจะรอดูก็แล้วกัน ว่ามึงจะพูดจริงสักแค่ไหน''
พอผมพูดจบมันก็กอดผมแน่น เราสองคนกอดกัน เมื่อพูดและปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว เรื่องสัญญาผมไม่อยากเอามาใส่ใจเท่าไร
เพราะกลัวว่ามันทำไม่ได้เพราะที่ผ่านมาเราทั้งสองเจ็บกันเพราะคำว่าสัญญานี่แหละ
นั่งกอดกันอยู่สักพักผมก็สังเกตุเห็นความผิดปกติของไอ้แมน
''อยากรึไงมึง ''แมร่งมีอารมณ์
''แหะๆๆก็ไม่ได้เอาออกมาหลายวันแล้ว แมนอยากอ่ะ วินช่วยแมนหน่อยสิครับ''พูดหวานนะมึง
''หึๆๆๆเดี๋ยวกูจัดการให้ หึๆๆๆ''ผมหัวเราะแล้วจัดการจูบมันเพราะผมเองก็ไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้มาก็หลายวันแล้วเหมือนกัน
ผมถอดเสื้อผ้าของมันและของผมออกแล้วจัดการกับลูกชายของมันที่ดูจะพร้อมกับการออกรบมาตั้งนานแล้ว
เดี๋ยวเถอะมึงจะรู้สึกทั้งพ่อและลูก ผมทั้งดูดเม้มที่หัวนมของมัน ดูมันได้อารมณ์เต็มที่แล้ว ผมเลยจัดการทาเจลหล่อลื่นทาที่ปากทางเข้า
แล้วใช้นิ้วดันเข้าไปเพื่อเบิกทางก่อน พอมันขยายได้ที่แล้ว ก็จัดการดันเจ้าลูกชายเข้าไปแทนนิ้วตัวเองทันที
''วิน เบาๆครับแมนเจ็บ''
''อื้ออ อ๊ะ คับชิบ อื้อ''
''เบาๆก่อน ช้าๆๆหน่อยๆแมนยังเจ็บอยู่นะ''
''จะบ่นว่าเจ็บอะไรนักหนา แมนอยากไม่ใช่เหรอ วินก็จัดการให้อยู่นี่ไง''
''ช้าๆหน่อยก็ได้แมนไม่หนีไปไหนหรอก คืนนี้ทั้งคืนก็ได้''
''แน่นะมึง''
''ครับ''พอมันพูดจบผมเลยปิดปากของมันด้วยปากซะพูดมากจริงๆคนกำลังมันส์อารมณ์ของเราสองคนตอนนี้ ไม่ต้องบอกว่าเสียงครางของใครที่ดังกว่ากัน
อารมณ์ของผมที่เสียวเต็มที่เลยเผลอกระแทก จนมันร้องออกมาอย่างลืมตัวว่ามันเจ็บ
''เจ็บๆๆแมนเจ็บครับเบาๆหน่อยที่รัก''
''อื่อๆอะไรอีกวินกำลังเสียว ''
''แต่แมนเจ็บ''
''กูน่านะเจ็บมากว่านะมึง เพราะลูกชายมึงอยูในตัวกูมึงกระแทกเข้ามาแต่ละทีกูจะแตกอยู่แล้ว ยังมาบ่นอยู่ได้ว่าเจ็บ''
''ก็แมนเจ็บแขนนี่ครับที่รัก อย่างอื่นแมนไม่ได้เจ็บนี่ แขนมันค้ำอยู่ก็เลยเจ็บนิดหน่อย''
''กูนึกว่ามึงเจ็บอย่างอื่นซะอีก หายเจ็บแล้วยังละ ถ้าค่อยยังชั่วก็มาต่อกันเลยดีกว่า กำลังเสียวพอดี''
''ได้เลยครับครับที่รัก แมนจัดให้ คืนนี้ฉลองวันแห่งรักของเราสองคนอีกครั้ง ฉลองยันสว่างเลยดีมั้ย''
''พูดมากจริงๆเลยมึง จัดๆมาเหอะวินรับได้หมดแหละ''
และนั่นคือการฉลองรักของเราทั้งสองคนอีกครั้ง มีทั้งเสียงครางที่หวานแว่ว ที่ดังตลอดทั้งคืน
รักของเราจะเป็นอย่างไรในวันข้างหน้าผมไมอาจจะรู้ได้แต่วันนี้เวลานี้เราสองคนมีกันและกัน มันไม่ใช่เพราะสัญญาที่มันได้ให้ไว้
แต่เป็นเพราะผมเองก็รักมันมาก เหมือนที่มันเองก็รักผม ทุกครั้งที่มีปัญหาผมก็บอกมันทุกที่ว่าอย่าทำให้ผมหึง
ผมไม่อยากใช้ของร่วมกับใครมันเป็นคนที่ผมรัก ผมอยากให้มันรักผมเพียงคนเดียวเท่านั้น
ผมผิดหรือที่หึงแฟนของตัวเอง
จบครับ :3123: :กอด1:
:L1:ถามอะไรหน่อยครับ เรื่องต่อไปอยากได้แบบหวานๆ หรือว่าแบบไหนบอกหน่อยครับ :L1:
-
หยอดหวานๆ ครับ
-
หึงได้นากลัวมากๆ
-
เรื่องใหม่เอาพระเอกเงียบๆขรึมๆ อิอิ
ปล. เราอ่านนิยาย คุณ roseen กำลังจะอินเลย มาสะุดุดที่อิโมฯทุกทีเลย T^T
เราหมายถึงอิโมฯในระหว่างเนื้อเรื่องนิยายนะ ไม่เกี่ยวกับตรงที่ talk นะคะ >_<"
-
:L2:
-
วิวไม่ผิดที่หึง แต่ผมไม่ชอบใจเรื่องการใช้ความรุนแรงภายในครอบครัวนะครับ
ส่วนเรื่องต่อไปก็แล้วแต่ หวานๆ ก็ดีแต่ไงคงมีความฮาไม่น้อยอยู่แล้ว
-
:jul3: จบแบบแฮปปี้เลย :oo1:
-
แอร๊ยยยส์
จบแล้ว แต่ยังยังงอนแมนอยู่เลย
ชริส์
รออ่านเรื่องหน้าจ้า แอบอยากได้ หวานๆ เศร้าๆ น้ำเน่าๆ แต่จบแฮปปี้ อิอิ
-
จบลงด้วยดี ลุ้นอยู่ซะนานเลยว่าจะโดนอะไรอีก
-
แวะเข้ามาตอบเม้นท์ทุกคนครับ
คุณk00_eng^^ มันก็ต้องมีนิดนึง :laugh:
คุณMimicClub :กอด1:
คุณrellachulla ชีวิตคู่ครับ :กอด1:
คุณlitlittledragon ครับผม :L1:
คุณgolove2 :กอด1: :กอด1:
คุณpooinfinity มันเจ็บกาย แต่อีกคนเจ็บใจ :กอด1:
คุณyeyong :กอด1:
คุณcherry blossom ชอบมากเหรอครับ :กอด1:
คุณtakkie :pig4: :กอด1:
คุณjiki เอางั้นเลยเหรอ แต่ไม่ดีกว่าครับ :กอด1:
คุณlove2y อย่าเพิ่งกลัวดิ :กอด1:
คุณJaJa89 กลัวเหรอออออ :กอด1:
คุณdonutnoi มันบ่งบอกอยู่แล้ว :กอด1:
คุณi love u {knt} ถูกใจคนนี้สุดๆ :กอด1:
คุณPiaanie คุณคิดว่าไงละ :กอด1:
คุณi-love-you ก็คนมันรักอ่ะ :กอด1:
คุณbadcow ความคิดดี :กอด1:
คุณMileson เดี๋ยวไม่นานก้ได้รู้แล้ว :กอด1:
คุณprimmi บางครั้งยอมมากไปก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป มันก็ต้องมีกันบ้างแต่ไม่ใช่ว่าต้องซ้อมทุกวัน :กอด1:
:pig4: :3123:ทุกคนครับ :กอด1:
-
เรื่องที่3
หอมกลิ่น ไอรัก
แสงไฟตอนกลางคืนมันสวยงามดี มองไปทางไหนก็เห็นรถราวิ่งกันวุ่นวายไปหมด
ผมยืนมองมันจากในร้านที่ผมทำงานอยู่ เป็นร้านกาแฟเล็กๆที่ผมและเพื่อนได้ร่วมทุนกันเปิด หลังจากเรียนจบมา
ไม่อยากจะไปทำงานประจำ ก็เลยคิดกันว่าจะทำอะไรดี เลยลงความเห็นกันว่าเปิดร้านกาแฟใกล้ๆ ย่านธุรกิจดีกว่าเพราะทำเลมันดี
กิจการก็ไปได้ดีลูกค้ามีเข้ามาไม่ขาดสาย ทั้งชายและหญิง ทั้งวัยทำงานและเด็กมหาลัย
ผมชื่อภูมิ เป็นเจ้าของร้านร่วมกับเพื่อนๆอีกสองคน วันนี้ยังไม่เข้ามาที่ร้านไม่รู้หายหัวไปไหนกันหมด
ปล่อยให้ผมเฝ้าร้านอยู่กับลูกน้องอีกสามคน ที่วิ่งกันวุ่นวายไหนต้องต้อนรับลูกค้าไหนต้องทำกาแฟอีกหลายรสชาติ เค้กต่างๆก็มีไว้บริการลูกค้าเช่นกัน
กว่าพวกมันจะเข้ามาก็ปาเข้าไปสองทุ่ม มันสองคนเดินเข้ามาทักผม
''เป็นไงบ้างไอ้ภูมิ ยุ่งมากเลยเหรอว่ะ โทษทีพอดีรถติดมาก เลยมาช้า''มาถึงมันก็ขอโทษก่อน ไอ้นี่มันชื่อจักร อีกคนชื่อกร เจ้าของร้านอีกสองคน
''ก็ยุ่งนิดหน่อย ตอนค่ำๆก็แบบนี้แหละ พวกมึงสองคนก็รู้อยู่แล้ว''
''เอาน่า มึงทำหน้าให้มันดีหน่อยสิว่ะ เดี๋ยวลูกค้าก็หนีหมด ยิ้มหน่อยๆ''
''อะไรมึงไอ้มึงไอ้จักรกูก็เป็นแบบนี้ของกูอยู่แล้ว ยิ้มมากๆเดี๋ยวลูกค้าว่ากูเป็นบ้ากันพอดี''
''กูว่ามึงยิ้มบ่อยๆก็ดีนะมึง เป็นการเรียกลูกค้าไปในตัว เพราะลูกค้าชมว่ามึงยิ้มมีเสน่ห์''
''มึงอย่ามาพูดบ้าๆ กูไม่ใช่มึงที่ยิ้มหว่านให้เขาไปทั่ว ''
''คงเพราะแบบนี้ละมั้ง มึงถึงไม่มีแฟนกับเขาซะที่''
''เกี่ยวอะไรกับการมีแฟนอีกว่ะไอ้จักร กูเป็นแบบนี้ของกูก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องวุ่นวายเหมือนพวกมึงไง''
''มึงนี่น่า หน้าตาก็หล่อซะเปล่า ใช้มันให้เป็นประโยชน์หน่อยสิว่ะ เสียดายสาวๆที่เขาแอบชอบมึง เป็นกูไม่ได้จะไม่ปล่อยให้หลุดมือสักคน''
''กูไม่ได้เหมือนกับพวกมึงนี่ ที่เอาไม่เลือก''
''เลือกมากแบบมึงก็ไม่ไหว พอดีแก่ตายซะก่อน ฮะๆๆๆ''
''ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลย กูยังไม่เจอคนที่ใช่ ถึงเวลามันคงมาหากูเองแหละ''
''เออๆมึงรอคนที่ใช่ของมึงต่อไปก็แล้วกัน มันคงมีวันนั้นสำหรับมึง ''
''มึงไม่ต้องมาบอกกูหรอกไปทำงานเลยมึง พูดมากจริง''
''พูดแทงใจดำหน่อยเป็นเปลื่ยนเรื่องทันที''
''ยุ่งจริงๆมึงนี่''
''เดี๋ยวกูไปดูลูกค้าโต๊ะโน้นหน่อยเขาจะกลับแล้วมั้งมึงเฝ้าตรงหน่อยก็แล้วกัน''
''เออๆ''
ผมเดินเข้าไปที่โต๊ะลูกค้าที่เพิ่งเดินออกไปไม่นาน เห็นอะไรสีดำๆตั้งอยู่บนโต๊ะ โทรศัพท์มือถือนี่เองคงเป็นของลูกค้าที่ลืมตั้งอยู่บนโต๊ะเลยรีบวิ่งออกไปดู
ว่ามีใครที่เพิ่งเดินออกไปบ้างแต่ก็ไม่เห็นมีใคร เลยกลับเข้ามาถามไอ้จักรดูว่ามันเห็นลูกค้าที่นั่งที่โต๊ะนั้นหรือเปล่าว่าเป็นใคร
มันก็บอกว่าไม่ทันได้สังเกตว่าเป็นใครเลยเรียกน้องๆออกมาถามว่าใครนั่งที่โต๊ะนั้นตอนคิดเงิน ได้ความว่าเป็นนักศึกษาที่เข้ามานั่งดื่มกาแฟกันสองคน
ผมถามไอ้จักรว่าเอาไงดี มันบอกว่าเก็บไว้ก่อนดีกว่าเดี๋ยวเขานึกได้ก็กลับมาเอาเอง
''แล้วแต่มึงก็แล้วกัน กูเก็บไว้ที่โต๊ะถ้าน้องเขามาถามก็ลองถามเขาดูว่าใชของเขาหรือเปล่า เกิดมีใครแอบอ้างว่าเป็นเจ้าของละยุ่งอีก''ผมบอกไอ้จักรไป
''เออๆรู้แล้ว ว่าแต่ผู้หญิง ผู้ชายว่ะ''
''น้องเขาบอกว่าเป็นผู้ชาย''
''น่าเสียดายเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงกูจะดูว่าสวยหรือเปล่า ทำไมถึงได้ขี้ลืมนัก ฮะๆๆ''
''มึงนี่นเหลือเกินจริงๆไอ้จักร''
''ทำไม ถ้าสวยกูจะได้จีบเขา ไม่ดีหรือไง''
''แล้วที่มึงควงอยู่ไม่ใช่แฟนมึงรึไง''
''นั่นมันแค่คู่ควงว่ะ ไม่นับว่าแฟนต่างคนต่างพอใจ เพราถ้าใครเจอคนที่ใช่ก่อนก็จบกัน ไม่มีปัญหา''
''เออๆเรื่องของมึงจะทำอะไรก็ทำกูไม่ยุ่งกับมึงละ''
''มึงก็เป็นซะอย่างนี้ไอ้ภูมิ หาใครซักคนสิว่ะ เวลากลับบ้านไปจะได้ไม่เหงา''
''ยุ่งเรื่องกูจริง ไปทำงานเลยไป''
''ฮะๆๆๆๆๆๆพูดถูกใจดำทำเป็นรับไม่ได้ เออ..ไม่ยุ่งก็ได้ว่ะ กูไปทำงานของกูดีกว่า''
มันคงจริงอย่างที่ไอ้จักรพูดนั้นแหละ เพราะหลังจากเรียนจบผมก็ไม่ได้คบกับใครเป็นตัวเป็นตน ขี้เกียจยุ่งยากวุ่นวาย
ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีแฟน ตอนเรียนผมก็เคยมีแฟนแต่คบกันได้ไม่นาน ผมตั้งเรียนให้จบเสียมากกว่าเลยไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอหมือนคนอื่นเขา
นานๆถึงจะชวนกันไปดูหนังฟังเพลง หรือถ้าไปก็ไปกันเป็นกลุ่มๆเพื่อนซะมากกว่า บางทีเธอก็ดูไม่พอใจสักเท่าไรที่ผมไม่ค่อยมีเวลาให้กับเธอ
ความสันธ์ของเราเลยลุ่มๆดอนๆมาตลอดมันเป็นแบบนี้ได้ไม่นาน เธอก็เลยโบกมือลาจากไป เหตุผลของเธอที่ขอเลิกคงไม่มีอะไรมากนอกจาก
ผมไม่ค่อยมีเวลาให้กับเธอ ไม่ค่อยเอาอกเอาใจเธอ เธออยากไปโน่นไปนี่แต่ผมไม่ว่างพาเธอไป บางทีมันดูมากไปด้วยซ้ำไม่ถูกใจเธอก็งอน
ไม่พอใจเธอก็อ้างแฟนคนอื่นเขาเป็นอย่างโน้นแฟนคนอื่นๆเขาอย่างนี้ ผมเองก็เอาใจเธอไม่ไหวเหมือนกัน แต่ก็ดีที่เลิกรากันไป
ไม่งั้นคนที่จะเป็นบ้าคงเป็นผมเข้าสักวัน อยู่อย่างนี้ผมก็สบายดีไม่มีเรื่องให้ปวดหัว ผมหวังว่าถึงเวลามันคงมาหาผมเอง
ในร้านดูวุ่นวายกับการตามหาเจ้าของโทรศพท์ที่ลูกค้าเอามาลืมตั้งไว้ที่โตะ
แต่ในรถที่จอดอยู่ข้างๆร้านมีสายตาสองคู่นั่งมองดูการเคลื่อนไหวภายในร้านอยู่อย่างใจเย็น
''มึงแน่ใจนะไอ้ป่านที่ทำแบบนี้ ''
''เออ กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันไอ้ปัน แต่กูก็ไม่รู้จะทำอย่างไรนี่หว่า''
''มึงเลยแกล้งทำลืมโทรศัพท์ไว้ เพื่อจะได้คุยกับพี่เขา''
''ก็กูคิดอย่างอื่นไม่ออกเลยลองแบบนี้ก่อน''
''หวังว่ามันคงไม่หายนะ เครื่องนึงไม่ใช่บาทสองบาท''
''เขาคงไม่เอาของลูกค้าหรอกน่า กูว่าพี่เขาคงไม่ใช่คนแบนั้น''
''เออๆเข้าข้างกันเข้าไปแค่แอบชอบมึงยังเป็นไปถึงขนาดนี้ ถ้าสมหวังมึงไม่ลืมกูเลยรึไง''
''พูดบ้าๆอะไรของมึงกูจะลืมมึงได้ไงมึงเป็นเพื่อนของกูนะ''
''ก็ดี ว่าแต่มึงชอบพี่เขาไปได้ยังไงว่ะ พี่เขาดูนิ่งๆหยิ่งๆยังไงไม่รู้เป็นเจ้าของร้านจะยิ้มสักทีต้องให้ลูกค้ายิ้มก่อนถึงจะได้ยิ้มตอบ ร้านนี้อยู่รอดว่าได้ยังไงว่ะ
กูชักสงสัยว่ามันมีอะไรดี ลูกค้าถึงมีเข้ามาได้ตลอด ทั้งที่เจ้าของร้านไม่ยิ้มเลย''
''มึงก็ไปว่าพี่เขา เวลาที่พี่เขายิ้มมึงไม่เห็นเองนี่หว่า แล้วมาว่าเขาอีก''
''เออๆเข้าข้างกันเข้าไป ไปชอบได้ไงไม่รู้ มีคนอื่นชอบมึงตั้งมากมายมึงก็ไม่สนใจเขา มาชอบคนที่เขาไม่รู้ตัว ''
''กูชอบของกูแบบนี้ จะให้กูไปชอบแบบอื่นมันก็คงไม่ใช่อีกนั้นแหละ อีกอย่างเป็นรักแรกของกูด้วยนะเว้ย ที่กูรู้สึกว่ารักพี่เขาจริงๆ ''
''แต่พี่เขาไม่รู้ว่าเป็นแบบมึงหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่มึงจะทำไงว่ะ''
''กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่ก็ต้องลองดูก่อนว่าจะใช่มั้ย ไหนๆก็ไหนๆแล้วนี่ พรุ่งนี้กูจะลองแกล้งมาถามดูว่าได้เก็บโทรศัพท์กูไว้หรือเปล่า''
''หวังว่ามันคงไม่หาย และแผนของมึงจะได้ผลนะ''
''กูก็หวังแบบนั้นเหมือนกันว่ะ''
''เออๆ กูของให้มึงสมหวังซะที กับความรักครั้งนี้ รักคนที่มีอายุมากกว่าของมึง''
''สัด ไม่ต้องมาพูดประชดกู กูชอบของกูแบบนี้มึงไม่เข้าใจหรอกว่ามันมีความสุขแค่ไหน เด็กๆกว่าหรือว่ารุ่นเดียวกันมันดูวุ่นวายไม่รู้ว่าจะรักจริงหรือเล่น
แต่พี่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่ากูชอบแบบนี้ นิ่งๆเงียบๆขรึมๆดูแล้วอบอุ่นจริงใจดี''
''กูสงสัยว่าพี่เขาจะเป็นเกย์เหมือนมึงเปล่าว่ะ''
''กูก็ไม่รู้เหมือนกันต้องลองพูดคุยกันดูก่อน เรื่องนั้นค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ขอให้ได้พูดกับพี่เขาก่อนก็แล้วกัน''
''เห็นเพื่อนๆพี่เขาก็มีสาวๆควงมาให้เห็นเป็นบางครั้งตอนที่เราเข้าไปนั่งดื่มกาแฟกัน เพื่อนน่าจะตัดปัญหาไปได้เลยว่าไม่ได้เป็น
จะเหลือก็พี่เขาคนเดียวที่เรานั่งที่ร้านกี่ครั้งพี่เขาก็อยู่ร้านทุกครั้ง แล้วอีกอย่างไม่เห็นมีสาวๆที่ไหนมาหานอกจากลูกคาที่เข้ามานั่งดื่มกินภายในร้าน''
''กูก็ว่างั้น กูถึงจะลองดูไงว่ามีหวังหรือเปล่า ถึงมีแฟนไม่แฟนกูก็จะลองตื้อดูสักตั้ง ไหนๆก็ตั้งใจไว้แล้วเผื่อว่าได้ผล''
''กูเอาใจช่วยมึงก็แล้วกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอก''
''ถึงมึงไม่บอกกูก็จะให้ช่วย''
''ช่วยอะไรว่ะ''
''ก็ช่วยมาเป็นเพื่อนกูก่อนไงช่วงที่มานั่งที่ร้าน พรุ่งนี้มึงก็ต้องมาทำตัวให้ว่างไว้ได้เลยช่วงนี้''
''ได้ๆไม่มีปัญหา ก็ดีเหมือนกันกูจะได้มานั่งดูสาวๆ ส่วนมึงนั่งดูแฟนของมึงไป''
''งั้นกลับกันดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับมาถามดูเรื่องโทรศัพท์ แล้วกูจะถามพี่เขาว่าชื่ออะไร''
''ฮะๆๆๆๆชอบเขาแต่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ มันจะสมหวังเหรอว่ะแบบนี้''
''เอาน่าพรุ่งนี้รู้กัน ว่ามันจะเป็นอย่างไร กลับกันก่อนดีกว่า กูจะได้กลับไปอนฝันหวานถึงที่รักูดีกว่า''
''เป็นเอามากนะมึงนี่ ฮะๆๆๆๆๆๆ''
แล้วเราสองคนก็ได้เคลื่อนรถออกจากหน้าร้านไปหลังจากที่ได้แอบดูว่าเหตุการณ์ภายในร้านเป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้หรือเปล่า
และมันก็ได้เป็นไปอย่างที่หวังไว้พี่เขาได้เก็บโทรศัพท์และวิ่งถามหาเจ้าของให้วุ่นก่อนที่จะเอาไปเก็บไว้ แค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว
เพราะของที่ผมได้วางไว้คนที่ผมแอบชอบอยูได้เก็บเอาไว้ด้วยตัวเขาเอง จริงอย่างที่ไอ้ปันมันพูดนั้นแหละ ผมไปชอบพี่เขาได้ไงก็ไม่รู้
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปชอบเข้าได้ยังไง เพียงครั้งแรกที่ได้เจอหน้ากันผมก็บอกใจของตัวเองได้เลยว่าใช่คนนี้อย่างแน่นอนคนที่ผมตามหาอยู่
ถึงพี่เขาอายุจะมากกว่าผม สี่หรือห้าปีก็ตาม เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม มันเป็นเรื่องดีเสียอีก เพราะผมชอบคนที่มีอายุมากกว่าแปลกมั้ยครับ
''มึงมองอะไรว่ะไอ้ภูมิ''
''กูมองเห็นรถเพิ่งขับออกไป ทั้งๆที่เมื่อกี้กูวิ่งออกไปดูก็ไม่เห็นใครอยู่ข้างนอกนี่หว่า''
''ตาฝาดหรือเปล่ามึง''
''กูไม่ได้แก่ขนาดนั้น จนจำไม่ได้ว่าเห็นอะไรมา''
''เออมึงไม่ได้แก่แค่มึงไม่มีแฟนก็แค่นั้น''
''ยังไม่เลิกแซวกูอีกนะมึง เดี๋ยวกูมีแฟนแล้วมึงจะหนาว''
''กูขอให้มึงมีแฟนซะทีเถอะ กูเองจะได้หมดห่วงซะที กูกลัวมึงจะขึ้นคานว่ะ ฮะๆๆๆๆๆ''
เสียงหยอกล้อที่ดังขึ้นภายในร้าน เรียกรอยยิ้มจากลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ ที่เห็นหนุ่มเจ้าของร้านพูดคุยกัน
ร้านที่มีเสียงหัวเราะ ร้านที่มีรอยยิ้มจากหนุมหล่อเจ้าของร้านทั้งหลาย ทำให้พวกเขาเหล่านั้นเข้ามาใช้บริการดื่มกินกันเป็นประจำ
เพราะมันทำให้จิตใจของลูกค้าแต่ละคนสบายใจที่จะเก็บเอาไปนอนหลับฝันถึง
เพือนอนหลับฝันดี
:3123:มาอีกหนึ่งเรื่องแล้วครับสำหรับเรื่องสั้น มาแนวไหนลองอ่านกันดูนะครับ :L1:
-
:man1: เอาไปหลับฝันดีด้วยคน อิอิ :-[
-
นักศึกษาหนุ่มวางแผนพิชิตรักนี่เอง อิอิ
-
รักจริงต้องลงทุน
แต่ดูจะเข้าถึงพี่ยากนะน้อง
-
เอาดอกไม้มาขอบคุณเรื่องก่อน :pig4: ดีใจที่แมน-วินรักกันต่อไป :3123: พร้อมกับมาเลือกขอนิยายแนวหวานๆ (ไม่รู้ยกมือทันมั๊ย)
:mc4: เรื่องใหม่ๆ :mc4:
-
เรื่อง1 นี่เศร้าปนซึ้งเลย :m15:
พอเรื่องที่2 หนูกลัวพี่วินอ่ะ :sad4:
เรื่องที่3น่าร๊าก น่ารัก :-[
:L2:เป็นกำลังใจใหจ้า :L2:
-
เริ่ดจริงๆค่ะ ยอมทิ้งโทรศัพท์ไว้ 55 มุกนี้เริ่ดจริง ยิ่งกว่าผ้าเช็ดหน้า กดไลค์เบาๆ
-
:L1:แวะเข้ามาตอบเม้นท์ทุกคน :L1:
คุณMimicClub ฝันดีนะครับ :กอด1:
คุณlove2y ครับ :กอด1:
คุณyeyong มันก็ไม่แน่ครับ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก:กอด1:
คุณdonutnoi :L1: :กอด1:
คุณmini_bilieber ขอบคุณครับ :กอด1:
คุณi love u {knt} เหรอครับ :pig4:
:3123: :pig4:ทุกคนครับ :กอด1:
-
มารอน้องป่านจ้า^^
-
อิอิ ลุ้นๆ เอาใจช่วยป่าน
รักผู้ชายเย็นชาเหมือนกัน
-
ตอนที่2
เช้าวันรุ่งขึ้นร้านกาแฟก็ได้เปิดตามปกติเช่นเดิม คนที่มาเฝ้าร้านก็คนเดิม เพราะเพื่อนอีกสองคนบางวันก็มาตอนสายๆบางวันก็ตอนบ่าย
บางวันก็มาเช้าหรือค่ำๆแล้วแต่อารมณ์ของพวกเขา พนักงานก็มากันตั้งแต่เช้า
ผมนายภูมิ ต้องมาแต่เช้าตรู่ทุกวันถ้าขืนรอพวกมันอีกสองคนคงได้ปิดร้านกันพอดี แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะผมเข้าใจ
เพราะเสร็จงานจากร้านกาแฟพวกมันสองคนก็ไปเที่ยวกันต่อที่อื่น พวกมันก็ชวนแต่ไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวมากกว่า
เบื่อกับการเที่ยวแบบนี้ มันมีอะไรไม่กี่อย่าง กินเที่ยว หิ้วผู้หญิงที่เข้ามาเที่ยวถ้าถูกใจก็ไปนอนดวยกัน เบื่อก็เลิกกัน เจอคนใหม่ก็คบกันอีก
จะช้าหรือเร็วแล้วแต่ความพอใจของแต่ละคน มันเป็นอยู่อย่างนี้ ผมก็เลยหยุดเที่ยว มันเบื่อจะว่าไปผมอาจยังไม่เจอคนที่ถูกใจก็เป็นไปได้
ส่วนลูกลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการที่ร้าน ที่แอบมองผมอยู่ก็มี ส่วนมากจะเข้ามาคุยแบบเพื่อนๆซะมากว่า หรือว่าไม่กล้าเข้ามาจีบเพราะผมไม่ค่อยยิ้ม
ก็ไม่รู้ แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย
บ่ายสามของวันนี้ พวกมันสองคนเข้ามาที่ร้านเร็วสงสัยจะว่าง
''เป็นไงว่ะจักร วันนี้มาเร็วเมื่อคืนไม่ได้ไปเที่ยวรึไง''
''ไปแต่กลับเร็ว ไม่เจอคนที่ถูกใจเลยกลับดีกว่า''
''มึงไม่เจอ แต่กูเจอ แมร่งเสือกชวนกลับเฉยเลย''
''มึงจะบ่นอะไรนักหนาว่ะไอ้กร แรงขนาดนั้นเดี๋ยวก็เกาะมึงติดแล้วมึงจะเสียใจ ดีที่กูชวนมึงกลับ''
''มึงสองคนจะเถียงอะไรกันว่ะ ก็ไปด้วยกันนี่หว่า ช่วยๆดูกันแบบนี้ก็ดีแล้วเลือกที่ดีหน่อยก็ดีเหมือนกันไอ้กร ติดโรคมาละยุ่งตายห่าเลยมึง''
''กูป้องกันของกูทุกครั้ง มึงไม่ต้องห่วงไอ้ภูมิ''
''ก็ดี อย่าให้พลาดก็แล้วกัน ไอ้กร''
''ว่าแต่โทรศัพท์เจ้าของเขามาเอาแล้วยังว่ะไอ้ภูมิ''
''ยังเลยว่ะ กูมาตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครมาถามเลยสักคนเลย เครื่องนึงตั้งหลายบาทลืมได้ไงว่ะไอ้จักร''
''กูจะไปรู้มึงเหรอ แต่เขาคงลืมจริงๆ หรือว่าจำที่ไม่ได้ว่าลืมเอาไว้ที่ไหน เลยยังไม่มาสอบถาม''
''เดี๋ยวกูไปช่วยงานข้างในก่อนแล้วกัน มึงอยู่ข้างหน้าไปก่อนไอ้ภูมิ แล้วยิ้มต้อนรับลูกหน่อยก็ดีอย่าทำหน้าขรึมให้มากนัก ฮะๆๆๆ''
''มึงก็ไปกวนมันไอ้จักร เดี๋ยวมันให้มึงมาเฝ้าร้านตอนเช้าๆแล้วมึงจะหนาว''
''เออๆไม่กวนก็ได้ว่ะ กูขี้เกียจมาเฝ้าร้านตอนเช้าๆว่ะ ตอนนั้นกำลังนอนหลับสบายอยู่ด้วย''
''หึๆๆถ้ามึงยังไม่ไปทำงานมึงโดนแน่ๆไอ้จักร''
''กูไปทำงานก็ได้ว่ะ''
ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากพวกมันก็กวนตรีนอย่างนี้ทุกวันของมันเป็นประจำ ไม่ได้กวนใจผม สงสัยมันเองคงกินไม่ได้นอนไม่หลับมั้ง
ไอ้จักรนั้นแหละตัวดี ได้กวนวันละนิดก็ยังดี
ตอนเย็นเด็กนึกเรียนนักศึกษาเข้ามาใชบริการกันเยอะ คนวัยทำงานก็มีเข้ามาบ้าง วันนี้เลยวุ่นวายกันนิดนึง ดีที่พวกมันสองคนเข้ามา
ตั้งแต่ตอนบ่ายไม่งั้นวันนี้คงต้องวุ่นมากว่านี้น่าดู
''คนเยอะน่าดูเลยว่ะวันนี้''
''เป็นแบบนี้ทุกวันก็ดีสิว่ะไอ้จักร''
''เออๆดีๆ แบบนี้กูชอบเหมือนกัน ถ้าเยอะแบบนี้กูจะได้มาตั้งแต่ตอนสายๆมึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากนัก''
''หึๆๆๆเพิ่งคิดได้รึไงว่ากูก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน''
''อ้าวๆก็ไม่เห็นมึงบ่นอะไรนี่หว่ากูก็คิดว่ามึงไม่เหนื่อย''
''สัดนี่ กูก็คนนะมึง''
''ฮะๆๆๆๆ''
''พูดกับมึงแล้วเหนื่อยไปทำงานเลยไป''
ผมนั่งดูโต๊ะที่ลืมโทรศัพท์ไว้เมื่อวาน วันนี้มีนักศึกษาผู้ชายเข้ามานั่งได้สั่งกาแฟและขนมไปนั่งทานแต่ไม่รู้คุยอะไรกันอยู่เพราะทั้งสองคนหันมามองหน้าผม
พอผมหันกลับไปมองก็หลบสายตาของผม เป็นอยู่แบบนี้ตั้งนานผมเองก็สงสัยว่าเป็นเจ้าของโทรศัพท์หรือเปล่า
''ไอ้ป่านกูว่ามึงเข้าไปถามพี่เขาเลยดีกว่ามึง นั่งมองอยู่แบบนี้ก็ว่าพี่เขาเริ่มสงสัยแล้วว่ะ''
''ทำไม่ว่ะ''
''ก็พี่เขามองมาที่มึงตลอด กูว่ามึงเข้าไปถามเรื่องโทรศัพท์แล้วถามชื่อพี่เขา หรือมึงจะถามอะไรเขาก็แล้วแต่ รีบๆถามพี่เขาเถอะว่ะ''
''เอางั้นเหรอว่ะ''
''เออๆมึงจะช้าอยู่ทำไม ไหนมึงบอกว่ามึงจะรุกพี่เขาไง ตอนนี้พี่เขาก็อยู่คนเดียวเข้าไปตอนนี้แหละดีแล้ว''
''เอาก็เอาว่ะ ''
''มึงเข้าไปหาพี่เขาคนเดียวก็แล้วกัน กูนั่งรออยู่ตรงนี้ ''
''เออๆ''
เด็กคนที่ผมนั่งมองอยูได้เดินเข้ามาหาแต่เดินเข้ามาคนเดียวอีกคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะแต่จ้องมองมาที่เพื่อนตลอดเวลา
ไม่รู้ว่าเข้ามาเรื่องที่ผมคิดอยู่หรือเปล่า
''สวัสดีครับพี่ เมื่อวานผมได้ลืมโทรศัพท์ไว้ไม่ทราบว่าพี่ได้เก็บไว้หรือเปล่าครับ''
''ครับพี่ได้เก็บไว้เครื่องนึงแต่ไม่ทราบว่าเป็นของน้องหรือเปล่า แล้วเครื่องของน้องแบบไหนสีอะไรครับช่วยบอกพี่หน่อยครับ''
ผมก็ได้บอกไปว่ารุ่นไหนแบบไหนสีอะไร พี่เขาก็ถามว่าผมชื่ออะไรผมก็บอกไปแล้วพี่เขาก็เอาโทรศัพท์มาเช็คดู เมื่อพี่เขาแน่ใจว่า
ผมเป็นเจ้าของแน่แล้วพี่เขาก็ได้คืนโทรศัพท์ให้ผม การได้ไปยืนอยู่ไกล้ๆพี่เขามันทำให้ผมได้มองหน้าพี่เขาชัดๆเป็นครั้งแรก ดีใจมากเลยครับ
ได้พูดได้คุยแล้วผมยิ่งหลงรักพี่เขามากขึ้นไปอีก การพูดก็เป็นกันเองดี ดูท่าทางแล้วใจดีมาก นานๆถึงจะยิ้มออกมาสักครั้ง แต่ถ้าได้เห็นแล้ว
สบายใจมากๆยิ้มที่ดูอบอุ่นจริงใจ ถ้าได้กอดสักครั้งคงจะดี
''วันหลังอย่าลืมอีกนะครับน้องป่าน''
''ครับ เออๆพี่ พะ..พี่ชื่ออะไรครับ''
''หือ..พี่ชื่อภูมิครับมีอะไรหรือเปล่าครับน้องป่าน''
''ก็ไม่มีอะไรมากครับ วันหลังผมจะได้เลี้ยงขอบคุณพี่ ที่ได้เก็บของไว้ให้นะครับ''
''ไม่เป็นไรครับน้องป่าน เพราะว่าเป็นของลูกค้าของร้านลืมไว้ ยังไงก็ต้องเก็บไว้ให้อยู่แล้วครับ''
''ครับ ถึงยังไงผมก็ตั้งใจจะเลี้ยงขอบคุณพี่ภูมิ นะครับให้ผมเลี้ยงพี่ไปดูหนังเป็นเพื่อนผมก็ได้สักครั้งนึง นะครับ''ตื้อเข้าแล้วรอลุ้น
''เอางั้นเหรอ แต่พี่เกรงใจแค่เก็บของไว้ให้เองไม่ต้องเลี้ยงอะไรก็ได้''
''พี่ภูมิ อย่าปฎิเสธเลยนะครับ ไปนะครับพี่ภูมิ''
''ก็ได้ๆ ตื้อจริงเรานี่ ว่าแต่น้องป่านเรียนที่มหาลัยนี่เหรอครับ พี่ก็จบมาจากที่นี่เหมือนกัน''
''จริงเหรอครับพี่ภูมิ งั้นดีเลยถ้าเกิดผมมีปัญหาอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องเรียน ผมปรึกษาพี่ได้มั้ยครับ''
''ได้ครับ ถ้าพี่ว่างก็ไม่มีปัญหาอะไร มาหาพี่ได้ที่ร้านนะครับ''
''งั้นผมขอเบอร์โทรของพี่ภูมิได้มั้ยครับเอาไว้โทรติดต่อ''
''ได้ครับ เบอร์.....''แล้วผมก็ได้เบอร์มาสมใจ
''มีอะไรเหรอไอ้ภูมิเห็นคุยกับน้องเขาตั้งนาน มีปัญหาอะไรกันรึเปล่า''เพื่อนพี่ภูมิเข้ามาถาม
''ไม่มีอะไรไอ้จักร พอดีน้องเขาเข้ามาถามเรื่องโทรศัพท์นะ เลยคุยกันถึงได้รู้ว่าเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย ที่พวกเราจบมา''
''อืม..เหรอครับแล้วน้องชื่ออะไรครับ''
''ผมชื่อป่านครับพี่''
''พี่ชื่อจักรนะ''
''สวัสดีครับพี่จักร ยินดีที่ได้รู้จักรุ่นพี่ครับ''
''สวัสดีเช่นกัน แล้วน้องมากันกี่คนละน้องป่าน''
''สองคนกับเพื่อนครับพี่ เพื่อนผมนั่งอยู่ที่โต๊ะโน้นครับ''
''จักร มึงเอาน้ำไปให้น้องเขาหน่อยดิ พอดีกูคุยกับน้องป่าน เห็นน้องชะเง้อมองอยู่ตั้งนานแล้ว ว่าแต่เพื่อนน้องชื่ออะไรละครับน้องป่าน''
''ชื่อปันครับพี่ภูมิ พี่จักร''
''เออๆเดี๋ยวกูเอาไปให้เองก็ได้''แล้วพี่จักรก็เดินเอาน้ำไปให้ไอ้ปัน
''พี่เขานิสัยดีนะครับพี่ภูมิ''
''ใคร ไอ้จักรนะเหรอ น้องป่านยังไม่รู้จักมันดีพอ ถ้ารู้จักมันไปอีกสักพักแล้วจะรู้นิสัยที่แท้จริงของมัน หึๆๆๆ''
''ทำไมเหรอครับพี่ภูมิ''
''เปล่า ก็ไม่มีอะไรมาก''
''แล้วพี่ภูมิละครับ''
''อะไรเหรอครับน้องป่าน''
''ก็นิสัยพี่ภูมิใจดีหรือเปล่าครับ แล้วพี่ภูมิ เอ่อๆ..''เอาว่ะถามดีกว่า
''น้องป่านจะถามอะไรครับ ถามมาได้เลยถ้าพี่ตอบได้พี่ก็ตอบ ถ้าตอบไม่ได้พี่ก็ไม่บอกบางที่มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะครับ''
''มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยนะครับ''
''งั้นลองถามาดูก็แล้วกันครับ''
''ครับ พี่ภูมิมีแฟนแล้วยังครับ เอ่อๆผมลองถามดูนะครับ เพราะเวลาผมมาที่ร้านเห็นพี่มาคนเดียวแล้วก็ไม่เห็นมีผู้หญิงหรือว่าแฟนพี่มาด้วยนะครับ''
''พี่นึกว่าเรื่องอะไร พี่ยังไม่มีครับ ตอนนี้ยังไม่มีครับ ว่าแต่น้องป่านถามทำไม่ครับ''หึๆๆยังไม่มีแฟนจริงด้วย ผมร้องไชโยอยู่ในใจ
''เปล่า ครับแค่ถามดู''เป็นอะไรของเด็กคนนี้ พอบอกว่าไม่มีแฟนมันทำท่าดีใจ
''แล้วถ้ามีคนแอบชอบพี่แอบรักพี่อยู่ พี่จะว่าไงครับ''
''ก็ไม่ว่าไงครับ ก็ดีกว่ามีคนเกลียดครับ''
''ไม่ใช่รักชอบแบบนั้นครับ เอ่อๆๆรักชอบแบบเป็นแฟนกันนะครับ ถ้าเขามาขอพี่เป็นแฟนพี่จะว่าไงครับ พี่จะตอบรับเขาหรือเปล่า''
''ใครครับที่น้องป่านพูดถึงพี่รู้จักหรือเปล่า''
''รู้จักครับ แต่เขาไม่กล้าเข้ามาบอกว่ารักพี่ครับ ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆนะครับ''
''บอกพี่ได้หรือเปล่าว่าใคร แล้วผู้หญิงคนนั้น่ารักหรือเปล่า''
''เอ่อ..ไม่ใช่ผู้หญิงครับเป็นผู้ชาย''พี่เขาทำท่าตกใจเมื่อผมบอกว่าเป็นผู้ชายที่มาแอบชอบ
''ผู้ชาย ที่มาชอบพี่ ฮะๆๆๆ''
''ครับผู้ชาย เอ่อ..''
''พี่เป็นผู้ชายนะครับน้องป่าน แล้วผู้ชายเขาจะมาชอบพี่ได้ไง''
''ได้สิไอ้ภูมิ''ใครอีกว่ะหน้าดีเหมือนกันนี่ พอๆกับพี่จักรเลย
''ได้ยังไงว่ะไอ้กร ''
''เดี๋ยวนี้มีออกเยอะแยะไปไอ้ภูมิ มึงนะไม่รู้อะไร ว่าแต่ใครที่มาแอบชอบเพื่อนพี่เหรอครับที่ว่าเป็นผู้ชายนะ อย่าบอกว่าเป็นน้อง''
''เอ่อๆผม ผะ..''ผมพูดไม่ออก พี่ภูมิก็จ้องหน้าผมนิ่งเหมือนรอคำตอบ ส่วนพี่กรอมยิ้ม ทำหน้าตากวนโอ๊ยมากมายสงสัยพี่แกจะรู้ว่าเป็นผม
''ว่าไงน้องป่าน ตอบพี่ได้หรือเปล่าว่าคนที่น้องบอกว่าแอบชอบไอ้ภูมิเป็นใคร เพื่อนพี่ถ้าไม่บอกมันตรงๆมันไม่รู้หรอกว่ามีคนชอบมันตั้งเยอะแยะ
มันไม่ได้สนใจใครนอกจากงานที่มันทำอยู่ ถ้าน้องจะชอบเพื่อนๆก็บอกมันไปตรงๆละกันอย่าอ้อมค้อม เพราะไอ้นี่มันบื้อ ฮะๆๆๆๆๆๆ''
''ปากมึงรึนั้นไอ้กร พูดเองเออเอง น้องเขายังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อยว่าชอบกู มึงอย่าเสือกมาทำเป็นรู้ดี''
''ผมชอบพี่จริงๆอย่างที่พี่กรพูดนั่นแหละครับพี่ภูมิ''เอาว่ะบอกก็บอก
''หา??''สองเสียงประสานกันเลยครับทั้งพี่ภูมิและพี่กรอ้าปากค้างพอได้ยินสิ่งที่ผมได้บอกไป
''จริงๆครับพี่ภูมิ ผมชอบพี่ครับ ที่ผมเข้ามากินกาแฟทุกวันเพราะผมอยากเห็นหน้าพี่ครับ''
''อย่าบอกนะว่าที่ลืมของไว้ เป็นการตั้งใจ''พี่ภูมิพอหายตกใจเลยถามผม
''แหะๆๆครับป่านตั้งใจครับพี่ อย่าโกรธป่านนะครับเพราะป่านอยากคุยกับพี่ภูมิแต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีก็เลยทำแบบอย่างที่พี่รู้''
''ฮะๆๆๆไอ้ภูมิโชคดีว่ะมึง มีคนกล้ามาบอกรักมึงแล้วว่ะฮะๆๆๆแถมเป็นผู้ชายด้วย''พี่กรหัวเราะใหญ่เลย ส่วนพี่ภูมิหน้าแดงไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย
''เอ่อ..น้องป่านพี่ว่า''
''รับปากน้องเขาไปเถอะว่ะไอ้ภูมิ ไหนๆน้องเขาก็ใจกล้านะโว้ยเข้ามาบอกรักมึง ดีซะอีกมึงจะได้มีแฟนกับเขาซะที ไหนๆมึงก็เบื่อผู้หญิงแล้วนิ
ลองรักกับผู้ชายดูหน่อยจะเป็นไรไป''
''ปากมึงรึนั่นไอ้กร ไปไกลๆเลยกูจะพูดกับน้องเขาให้เข้าใจ''
''เออๆพูดกันให้ดีๆนะโว้ยพูดกันให้เข้าใจ กูไปละ''ขอบใจว่ะพี่กร แล้วพี่เขาก็เดินไปทำงานของเขาต่ออย่างอารมณ์ดี
''น้องป่าน ที่น้องพูดมากเป็นเรื่องจริงหรือว่าล้อพี่เล่นครับ''
''ป่านพูดเรื่องจริงครับพี่ภูมิป่านชอบพี่จริงๆครับป่านไม่ได้พูดเล่น''
''แต่พี่เป็นผู้ชายนะครับแล้วน้องเองก็เป็นผู้ชาย จะมารักกันได้อย่างไร พี่รู้ว่าเดี๋ยวนี้อะไรๆมันเปลื่ยนแปลงไปเยอะก็จริงแต่อะไหลายๆอย่างมันไม่ได้เปลื่ยนแปลงไป ด้วย สังคมคนรอบข้างแล้วไหนจะครอบครัวของน้องอีก ''
''พี่ภูมิไม่ต้องห่วงเรื่องครอบครัวของป่านหรอกครับ เขารู้ว่าป่านเป็นแบบนี้เขาไม่ได้ว่าอะไรป่านด้วย พวกท่านขอเพียงให้ป่านเป็นคนดีตั้งใจเรียนอย่าทำให้ใครเขา เดือดร้อนพวกท่านก็พอใจแล้วครับ''
''แต่พี่เองไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อนนะครับน้องป่าน แค่น้องเข้ามาบอกว่าชอบพี่ๆก็ตกใจพอแล้ว แต่จะให้รับเป็นแฟนหรือว่ารับรักมันเร็วเกินไปนะครับ''
''เราก็ลองคบกันไปเรื่อยๆก่อนก็ได้ครับพี่ภูมิ ป่านชอบพี่จริงนะครับ''
''จะดีหรือครับน้องป่านน้องเองอายุก็ยังน้อยยังมีเวลาที่จะเปลื่ยนใจที่จะกลับไปเดินทางสายปกติได้นะครับพี่ว่า''
''ของอย่างนี้มันอยู่ที่ใจครับพี่ภูมิ ผมเองก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุยังน้อย มันคงกลับไปทางเดิมไม่ได้แล้วละครับ''
''เฮอ!''พี่ภูมิมองหน้าผมแล้วถอนหายใจ
''นะครับพี่ภูมิ นะลองคบกันดู''
''ตื้อจริงๆนายนี่''
''มึงก็รับปากน้องเขาไปสิว่ะฮะๆๆๆๆๆๆ''
''เสือกอีกแล้วมึงไอ้กร ไปไกลๆกูเลยไป''
''พี่เอาใจช่วยนะน้องป่าน ตื้อมันหน่อยละกัน ช่วยให้มันมีแฟนซะที่เถอะพี่ขอร้อง''ตลกจริงๆพี่กรเนี้ยแต่ก็ช่วยได้เยอะ
''แน่ใจนะน้องป่านว่าจะเอาแบบนั้น ''
''ครับพี่ภูมิ ถ้าพี่ไม่พอใจหรือว่าเบื่อก็บอกผมด้วยแล้วกัน ผมจะได้ไม่มาทำให้พี่เดือดร้อนใจหรือว่ารำคาญใจอีก''
''แน่ใจนะที่พูด ถ้าลองแล้วคบกันแล้วพี่ไม่ชอบหรือว่าอะไรยังไง น้องต้องเลิกมาชอบพี่อย่างที่ได้พูดไว้''
''ครับผมรับปาก''
''งั้นก็ได้ครับ ลองคบกันดูก็ได้''
''พี่ พะพี่ว่าไงนะครับ พี่จะลองคบกับผมดูจริงๆนะครับ ไชโยๆๆๆๆๆๆๆ''ผมตะโกนขึ้นสุดเสียงจนพี่เขาต้องเอามือมาปิดปากของผมไว้ ลูกค้าที่อยู่ภายในร้านหัน
หน้ามามองกันใหญ่ คงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้ปันหันหน้ามามองผมแล้วชูมือขึ้นผมเองก็ชูมือขึ้นสำเร็จแล้วครับ
ลองดูครั้งแรกแต่มันได้ผล รู้อย่างนี้ผมลองไปตั้งนานแล้วละ ผมเองก็ไม่นึกว่าพี่เขาจะรับปากง่ายๆแบบนี้ ที่รับปากผมง่ายๆคงเป็นเพราะผมบอกว่าลองคบดูละมั้ง
พี่เขาอาจจะว่าลองแต่สำหรับผม ผมจริงจังครับ แล้วยิ่งมาเป็นพี่ภูมิคนที่ผมเฝ้ามองมาตั้งนานแล้วผมคงไม่ปล่อยไปง่ายๆแน
:กอด1:ตอนใหม่ครับหวังว่าคงยาวพอ :กอด1: :กอด1:
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อ
-
ง่ายดายมากอ่ะ
-
ทำไมยอมคบง่ายๆอ่ะ
หรือว่าสนป่านอยู่เหมือนกัน^^
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะนู๋ป่าน
-
:L1:
:กอด1:
-
จิ้ม roseen เรื่องล่าสุดนี่น่ารักดีครับ
เป็นกำลังใจให้ :mc3:
-
อ่านสองเรื่องแรกจบแล้วเรื่องที่สามแปะไว้ก่อนแล้วจะเข้ามาอ่านใหม่นะคะ
-
ตอนที่3
ที่ผมรับปากคบกับน้องเขา อาจจะดูง่ายเกินไป แต่จริงแล้วตอนที่น้องเขาเข้ามาใช้บริการภายในร้าน
ผมเป็นเจ้าของร้านก็ต้องสังเกตอยู่แล้วมามีใครเข้ามาในร้านบ้างในแต่ละวัน แล้วคนที่เข้ามาเป็นใคร
เข้ามาบ่อยแค่ไหนภายในอาทิตย์นึง แต่น้องสองคนนี่เข้ามาทุกวัน เข้ามาแล้วก็สั่งกาแฟกับเค้กมานั่งทานกันสองคนเป็นประจำ
ส่วนน้องป่านเท่าที่สังเกตมาน้องเขาหน้าตาน่ารักดี ผิวขาว ปากแดงเป็นธรรมชาติ หน้าตาก็คมเข้ม ตามประสาเด็กหนุ่มที่สุขภาพดี
ที่น้องเขาเข้ามาบอกว่าชอบผมเท่าที่ผมดูน้องเขาเข้ามานั่งที่ร้านทุกวันกับเพื่อนนั่งกินกันไปแต่ตามองมาที่ผม
แต่ผมไม่ได้คิดว่าน้องเขาจะมาชอบผม อีกอย่างผมเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดนผู้ชายแอบชอบมาก่อน
ตอนเรียนก็มีเข้ามาเพียงแต่ผมไม่ได้ตอบรับและไม่ได้รังเกียจอะไร
แต่ตอนที่น้องเขาเข้ามาบอกว่าชอบ ผมเองก็ยังงงตัวเองด้วยซ้ำว่าตอบรับน้องเขาไปได้ไง และไม่นึกว่าน้องป่านเขาจะตื้อหนักแบบนี้
ในเมื่อตอบรับน้องเขาไปแล้วก็ต้องดูกันต่อไปว่าน้องเขาจะทำอย่างไรต่อ
ต่อไปคงมีอะไรที่ไม่น่าเบื่ออีก เพราะตอนนี้ผมมีแฟนแล้วแล้วแฟนของผมก็เป็นผู้ชายซะด้วย มันคงทำให้ชีวิตของผมมีสีสันอีกเยอะ
ตอนที่ผมบอกตอบรับน้องเขาไป น้องเขาดีใจมากคงไม่นึกว่าผมจะตอบรับเอาง่ายๆ ของแบบนี้ไม่เจอเข้ากับตัวเอง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง
แต่ตอนนี้ผมคงต้องเข้าไปเป็นกรรมการก่อนดีกว่าครับ
จักร...
ตอนที่ไอ้ภูมิใช้ให้ผมเอาน้ำเข้ามาให้น้องเพื่อนของน้องป่านที่เข้าไปนั่งคุยอยู่กับไอ้ภูมิ ไอ้เด็กที่นั่งอยู่มันไม่ได้สนใจผมที่เอาน้ำไปให้มันเลย
ตาของมันมองอยู่ที่เพื่อนของมันตลอด หางตามันก็ไม่แลผมด้วยซ้ำ เรื่องคำว่าขอบคุณขอบใจไม่ต้องพูดถึง มันน่านัก
''สนใจอะไรนักหนา เพื่อนของน้องเขาสมหวังไปแล้ว อิจฉาเพื่อนรึไง''
''พูดกับผมเหรอ ลุง''มันพูดทำหน้ากวนตรีนมาก มันเรียกผมว่าไงนะ
''เรียกพี่ว่าไงนะ''
''เรียกว่าลุงไง ลุงแก่กว่าผมไม่ใช่หรือ ผมเรียกผิดตรงไหนหรือเปล่า''ดูหน้ามัน เดี๋ยวเจอดีแน่ไอ้เด็กเปรต
''ไม่ผิดแต่รู้สึกว่าเพื่อนของน้องเขาเรียกพี่ ว่าพีไม่ได้เรียกว่าลุง''
''นั่นมันเพื่อนผม ไม่เกี่ยวกับผมนี่''
''ปากดีนักนะ''ถ้าไม่เป็นลูกค้าละน่าดู ผมเองไม่เคยโดนใครกวนตรีนอย่างนี้มาก่อน
''ไม่ได้มีดีแค่ปากหรอกลุง อย่างอื่นก็มีดี หรือว่าลุงอยากลอง''
''ทำเป็นปากดี ระวังจะเจอดีเข้าสักวันแล้วจะรู้สึก''
''ขอบคุณที่เตือนครับลุง''
''ขอสักที่เถอะ''ผมจะเข้าไปตบหัวมันสักที
''อ๊ะๆๆๆอย่านะลุงผมร้องจริงๆด้วยเดี๋ยวลูกค้าก็หนีหมดร้านหรอก ข้อหาทำร้ายลูกค้า หรือว่าลุงอยากลองก็ได้นะผมจัดให้''
''ฮึ่ยยย ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ๆไอ้เด็กปากเสีย''ไม่รู้ว่าจะด่ามันว่ายังไงดี ไม่เคยเสียหน้าอย่างนี้มาก่อน
''แล้วอย่าลืมมาเอาคืนนะลุง ฮะๆๆๆๆๆ''ดูมันๆๆๆดูมันหัวเราะเยาะผม อย่านึกว่าผมจะยอมไอ้เด็กนั่นแค่นี้ เดี๋ยวผมจะเอาคืนให้เจ็บคอยดู
เล่นผิดคนซะแล้วไอ้เด็กปากเสีย
ปัน
ไอ้พี่คนนี้มันบ้าหรือเปล่าว่ะ เอาน้ำเข้ามาให้ผมโดยที่ผมเองก็ไม่ได้ขอ แล้วยังมาว่าผมอีกว่าไม่ขอบคุณที่พี่เขาเอาน้ำมาให้
อีกอย่างผมเองก็สนใจอยู่ที่ไอ้ป่านมันเข้าไปหาคนที่มันสนใจ ผมเองก็นั่งลุ้นอยู่โดยที่ไม่ได้สนใจคนที่เข้ามาเอาของมาให้
เสร็จแล้วก็น่าจะไป แต่นี่อะไรมาต่อว่าผม หาว่าผมอิจฉาเพื่อนอีก เมื่อปากดีที่มาว่าผมก็จัดให้สักหน่อยดีกว่า
หึๆๆๆๆและแล้วก็ทำอะไรผมไม่ได้ ดูท่าทางแล้วไม่พอใจผมอย่างมาก ที่ผมไปเรียกพี่แกว่าลุง ก็ไม่ได้อยากเรียกหรอกแต่หน้าตาพี่แกกวนมาก
เท่าที่รู้พี่แกก็เป็นเจ้าของร้านอีกคนนึง อีกคนนึงไอ้ป่านมันเข้าไปนั่งจีบอยู่มันชอบของมันมานานแล้วละ
จนมาวันนี้มันถึงได้ติดสินใจเข้าไปบอกรักซะเลย ดูแล้วน่าจะสมหวังซะด้วย ที่ผมยุให้มันเข้าไปบอกรักเห็นมันเพ้อถึงพี่เขามานานแล้ว
ผมเองก็ไม่ได้รังเกรียจที่มันเป็นเกย์ ก็มันเป็นเพื่อนของผมมีอะไรมันก็มาบอกผมหมด พูดกันได้ทุกเรื่องมีอะไรก็ปรึกษากันตลอด
ส่วนอีกคนนึงเห็นเดินทำงานอยู่ตลอด ไม่ค่อยได้เข้ามาวุ่นวายกับลูกค้าเหมือนกับตาลุงคงคนเมื่อกี้
รู้จักไอ้ปันน้อยไปซะแล้ว เดี๋ยวพ่อจะทำให้แสบเลยค่อยดู หึๆๆๆกำลังเดินผ่ามาทางนี้พอดี จะทำให้อายคนทั้งร้านเลยตาลุง
พี่แกเดินผ่านมาทางผมพอดี ผมเลยเอาปลายเท้าเข้าไปขัดขาของพี่เขา แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่หวังไว้เพราะพี่แกหันมาทางผมพอดี
''เฮ้ยๆๆๆๆ..''เสียงร้องว่าเฮ้ยๆทั้งของผมและพี่แกดังขึ้นพร้อมกันเพราะแกดันล้มมาทางที่ผมนั่งพอดีไหนจะน้ำไหนจะกาแฟที่แกไปเก็บมา
เละหมดเลยผมไม่น่าไปหาเรื่องเลย ดูถ้าแกจะของขึ้นอีกรอบแกลุกขึ้นได้แล้วมองมาที่ผมเหมือนอยากจะฆ่าผมยังไงยังงั้น
ตอนนี้คนในร้านมองมาที่เราสองคน ไอ้ป่านและพี่ภูมิก็มองมาที่พวกเราและกำลังเดินเข้ามาที่พวกผมพอดี
''ทำแบบนี้หมายความว่าไงหา อยากจะหาเรื่องรึไง''หน้าตาน่ากลัวว่ะ
''อะไรลุง ผมทำอะไร ลุงเดินล้มของลุงเองนะอย่ามาโทษกันดีกว่า''ไม่รู้ไม่ชี้
''อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยดีกว่า''
''อ้าวๆก็ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ จะให้ผมทำยังไงละ แล้วนี่ผมเองก็เละเทะ ลุงน่าจะรับผิดชอบนะที่ล้มมาทางผม นี่อะไรมาต่อว่าผมอีกเป็นเจ้าของร้านหรือเปล่าเนี้ย''
แถไปก่อนละครับตอนนี้
''อยากให้รับผิดชอบเหรอได้ ไอ้ภูมิมึงดูแลตรงนี้แทนกูหน่อย เดี๋ยวกูจะพาน้องเขาไปทำความสะอาดร่างกาย''
''มึงจะไปไหนไอ้จักร แล้วมึงคิดจะทำอะไร''
''อ้าว..มึงก็เห็นว่าน้องเขาให้กูรับผิดชอบที่ทำให้เขาสกปรก เดี๋ยวกูจะจัดการใหสะอาด''หน้าตาไม่น่าไว้ใจเลยว่ะไอ้ลุง มันพูดกับเพื่อนแต่สายตาของมัน
ไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ ถ้าผมไปด้วยจะปลอดภัยไหมหว่า
''ว่าไงจะไปหรือเปล่า ยืนคอยอะไรอยู่ละไหนว่าสกปรกไง หรือว่าจะปล่อยให้มันสะอาดเอง''
''ไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวผมกลับไปอาบน้ำที่บ้านก็ได้ไม่รบกวนหรอก''
''กลัวรึไง เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย ไหงมาขี้ขลาดเอาตอนนี้ว่ะ''
''ไม่ได้กลัว ใครบอกว่ากลัว ไอ้ปันไม่กลัวใครอยู่แล้วลุง''
''น้องเรียกไอ้จักรว่าไงนะน้อง''
''ลุง ผมเรียกแกว่าลุง ครับพี่''
''มันเรียกกูว่าลุง ไอ้ภูมิ''เวรแล้วน้องเอ๋ย ไอ้นี่มันไม่ชอบให้ใครเรียกมันว่าลุง ดูท่ามันจะโกรธเอามากๆซะด้วย
''ไอ้ปันมึงเรียกพี่เขาว่าลุงได้ไงว่ะ พี่เขาแกกว่าเราไม่กี่ปีเองนะมึง''
''ไม่กี่ปีก็แก่กว่ากูก็แล้วกันไอ้ป่าน แล้วกูเรียกลุงมันผิดตรงไหน ถ้ารุ่นเดียวกันจะได้พูดมึงพูดกู นี่ถือว่าแก่กว่านะถึงได้เรียกว่าลุง ''
''พูดมากอยู่นั้นแหละตกลงจะไปหรือไม่ไป หรือว่ากลัวกันแน่''ว่าใครกลัวไอ้ลุง
''ชิส์ แก่แล้วก็งี้ จะรีบไปไหนละลุง หรือว่าอายคน คนที่น่าจะอายน่าเป็นผมมากว่านะ''
''พูดมากจริงๆมานี่เลยมา''
''เฮ้ยๆๆๆทำบ้าอะไรเนี้ยจะลากทำไมปล่อยนะโว้ยๆ''
''ไอ้จักรมึงจะทำอะไรว่ะปล่อยเขาเดียวนี้''
''พี่ๆปล่อยเพื่อนผมเถอะพี่''
''ไอ้จักรมึงทำบ้าอะไรว่ะปล่อยน้องเขาก่อน คนเขามองกันใหญ่แล้วนะเว้ย''
''มึงไม่ต้องยุ่งเลยไอ้กร ไอ้ภูมิด้วย ขอโทษด้วยนะน้องป่าน พี่แค่จะพาเพื่อนของน้องไปทำความสะอาดร่างกายเท่านั้นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ
เมี่อกี้ยังทำเป็นเก่งอยู่เลยไหงตอนนี้มากลัวละครับน้อง''
''ใครกลัว ไม่ได้กลัวโว้ย ที่ร้องเพราะตกใจหรอกอยู่ๆก็มาลาก เป็นใครก็ตกใจทั้งนั้นแหละ''
''ไม่กลัวก็ดี งั้นมาเลย''
''มึงจัดการทางนี้ด้วยไอ้ภูมิ ไอ้กร ขอโทษลูกค้าแทนกูด้วย เดี๋ยวกูไปจัดการทางนี้ก่อน''
''มึงคิดจะทำอะไรไอ้จักร''
''เปล่า กูไม่ได้คิดจะทำอะไรไอ้ภูมิ''
''อย่าทำอะไรบ้าๆนะมึง''
''หึๆๆๆกูบอกว่าไม่ทำก็ไม่ทำสิว่ะ ไปๆมานี่มาไอ้ตัวดี เดี๋ยวรู้ว่ากลัวไม่กลัว''
''ไม่ต้องลากก็ได้ผมเดินเองได้ ปล่อย''จะลากทำไมว่ะ ฟังเสียงหัวเราะแล้วน่ากลัวจริงๆไอ้ลุงนี่ ถ้าไปสกปรกจริงๆผมไม่เดินตามเข้ามาหรอก
''พี่ภูมิเพื่อนพี่เขาจะทำอะไรไอ้ปันหรือเปล่า ดูๆแล้วพี่เขาโกรธมากๆ''
''ไอ้โกรธนะมันก็โกรธอยู่แล้ว เพราะมันไม่ชอบให้ใครเรียกมันว่าลุง''
''จริงเหรอครับพี่ภุมิ แล้วพี่เขาจะทำอะไรเพื่อนผมหรือเปล่า แล้วทำไมพี่ไม่ห้ามไว้ละ''
''มันไม่น่าจะทำอะไร น้องป่านไม่ต้องกลัวหรอกเพราะที่นี่มันร้านกาแฟคนออกจะเยอะแยะมันไม่กล้าทำอะไรเพื่อนน้องหรอก''
''เฮ้อ..ไอ้ปันก็ปากดีไปงั้นแหละ จริงแล้วมันเองก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก มันก็ดูกวนๆตามประสาของมัน''
''จะโทษน้องเขาก็คงไม่ได้ที่ไปเรียกมันว่าลุง น้องปันเองเขาก็ไม่รู้ว่าไอ้จักรไม่ชอบให้ใครเรียกมันว่าลุง''
''ไม่ต้องกลัวอะไรน้องป่าน เดี๋ยวมันก็ออกมา ไอ้จักรมันก็บ้าๆอยู่แบบนี้แหละ''พี่กรเขาบอกผม
''ครับพี่กร''
''เฮ้อ...อีกคนไม่รู้ อีกคนก็ไม่ชอบ แล้วมาเจอกัน เวรแล้วมั้ยละ''
''อะไร พี่ภูมิ บ่นอะไรครับพี่''
''เปล่าครับน้องป่าน ไปนั่ที่ตรงโน้นดีกว่าครับ''
''ครับๆ''
ผมเดินตามตาลุงเข้ามาที่ห้องพักของพวกพี่เขามันดูสะอาดตาดีมากๆ แล้วนี่ไม่คิดจะไม่ปล่อยมือรึไง
''นี่ๆลุงปล่อยมือผมได้แล้วนะ''
''นึกว่าอยากจับนักรึไง หรือเป็นเกย์เหมือนกับเพื่อนถึงจับมือถือแขนไม่ได้''
''ผมจะเป็นหรือไม่เป็นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับลุง''
''หึๆๆมันก็ไม่แน่เป็นเพื่อนกันอีกคนนึงเป็นแต่อีกคนไม่เป็น มันดูแปลกๆอยู่นะ''
''ตกลงผมจะทำความสะอาดเช็ดคราบกาแฟได้หรือยัง พูดมากจริงๆ''
''ก็ทำไปสิ นั่นผ้าเช็ดตัว''ผมชี้ไปที่ผ้าเช็ดตัว ไอ้เด็กนั่นมันก็เตรียมที่จะถอดเสื้อแต่มันหันมามองที่ผมแล้วทำตาเขียวใส่ผมที่ยืนมองมันอยู่
''ยืนมองอะไรลุงหันไปทางอื่นสิ คนเขาจะแก้ผ้ามายืนดูอยู่ทำไม''
''ทำไมอายรึไง ในว่าไม่เป็นเกย์ไง ผู้ชายด้วยกันเขาไม่อายกันหรอก''
''นั่นมันลุง แต่นี่ผมไม่ใช่ลุง ผมมีมารยาทพอๆที่จะรู้ว่าการมองคนอื่นแบบนี้มันสมควรหรือว่าไมสมควร''
''ปากดีนักนะ กูว่าจะไม่ทำแล้วเชียว มานี่เลยมึง''
''เฮ้ยๆๆปล่อยนะไอ้ลุงบ้าจะอะไรปล่อยเดี๋ยวนี่นะโว้ย''
''ปากดีอย่างนี้มันต้องเจอแบบนี้ดูหน่อยแล้วกัน''แล้วไอ้ลุงมันก็จับตัวผมหันหน้าเข้าหากัน ผมดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุดแรงมันเยอะจริงๆ
แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเพราะมันหันหน้าเข้ามาจูบปากผมเข้าเต็มๆ ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่ไอ้ลุงมันบีบปากของผมให้อ้าพอผมไม่อ้าปากมันก็บีบอีกจนผมเจ็บ
ก็เลยเผลออ้าปาก แล้วลิ้นของมันก็แทรกเข้าไปในปากของผมได้ มันจูบมันดูดเหมือนกับจะสูบเอาวิญญาณของผมไป
แล้วนี่มันก็เป็นจูบแรกของผมอีก ครั้งแรกของผมกับผู้ชาย เทาที่จำได้แรกผมก็ดิ้นแต่พอมันดูดเอาๆผมก็หมดแรงเอาซะดื้อๆในหัวมันขาวโพลนไปหมด
จากที่จูบกันอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงครางออกมาจากปากใครก็ไม่รู้ หวังว่ามันคงไม่ใช่ออกมาจากปากของผมนะ
มันคงเห็นว่าผมคงหมดแรงดิ้นแล้วมันจึงถอนปากออก พูดแล้วยิ้มเยาะใส่ผม
''เคลิ้มเชียวนะมึง ไหนว่าไม่ได้เป็นเกย์ไง ครางออกมาแบบนี้คงไม่ต้องบอกแล้วมั้งว่าไม่ได้เป็น''
ผมได้แต่มองหน้ามันนิ่ง ผมไม่รู้ว่ามือของผมไปอยู่ที่คอมันได้อย่างไร แล้วสิ่งทีมันพูดมาผมเองก็เถียงไม่ออก ว่าไม่ได้เคลิ้มตามอารมณ์ที่มันป้อนให้
มันหัวเราะ คงสมน้ำหน้ากับสิ่งที่มันเห็นว่าผมเป็นอะไร ผมเองก็คงเถียงไม่ได้ว่าไม่ได้เป็นเกย์ ถึงผมจะเป็นแต่ไม่เคยทำให้ใครเขาเดือดร้อน
ผมมองมันที่ยังหัวเราะผมอยู่ทั้งที่มันเองก็ยังกอดผมอยู่ สีหน้าของผมตอนนี้เป็นยังไงผมไม่รู้แต่ผมความรู้สึกตอนนี้ของผมมันชาไปทั้งตัว
กับสายตาทีมันมองมาที่ผมเหมือนเป็นตัวตลกในสายตาของมัน มันคงตลกมากกับการที่มันบังคับแล้วจูบผมได้ โดยที่ผมไม่เต็มใจ
มันคงสะใจอย่างมากที่แก้แค้นผมได้ ที่ทำให้มันอับอายคนอื่นๆก่อนหน้านี้ พอได้สติผมดิ้นอีกครั้งจนหลุดจากแขนของมันผมมองหน้ามันนิ่ง
ส่วนมันยังคงหัวเราะเยาะผม ส่วนผมตอนนี้ตัวสั่นไปทั้งตัวพยายามที่ควบคุมความรู้สึกเสียใจของตัวเองไม่ให้มันร้องออกมา
''พอใจแล้วสินะที่แก้แค้นผมได้ สะใจคุณแล้วสิที่ทำแบบนี้กับผม หัวเราะเยาะผมพอแล้วยัง''
''เออ! น้องพี่ๆ''พอมันได้ยินสิ่งที่ผมพูด จากที่มันหัวเราะอยู่มันก็หยุดทันที่คงเห็นว่าผมไม่ได้พูดเล่น มันเลยเดินเข้ามาที่ผม
''กูไม่ใช่ของเล่นของใคร กูไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ กูเป็นคนมีความรู้สึก หมดแล้วใช่มั้ยที่มึงจะแก้แค้นกู ถ้าหมดแล้วกูจะได้ไปซะที''
พูดเสร็จผมปาผ้าเช็ดตัวไปที่หน้าของมันทันที แล้วก็วิ่งออกมาที่ในร้าน เห็นไอ้ป่านยืนอยู่ผมเลยคว้ามือของมันแล้วก็วิ่งออกมาจากร้าน
มายังที่รถ พี่ภูมิวิ่งตามมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ผมไม่ได้บอกไป ไอ้ป่านมันเห็นสีหน้าของผม มันเองก็คงตกใจอยู่เหมือนกัน
ไอ้ตัวการมันก็วิ่งตามมา แต่ไม่ทันมาถึง
''ป่าน พากูกลับบ้านก่อนนะๆ''
''น้องปันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มา ไอ้จักรมันทำอะไรน้อง''
''ไม่มีอะไรครับพี่ผมกลับก่อนนะครับ ป่านไปเถอะ กูขอร้องนะ''
''ปัน พี่ภูมิผมกลับก่อนนะครับ''
''ครับ เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ''
''ครับ''ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้ปัน ตอนที่มันเข้าไปก็ไม่มีอะไร แต่ตอนที่มันวิ่งออกมาผมเองก็ตกใจมาก
ทั้งสีหน้าของมันที่วิ่งออกมาอย่างคนขวัญเสีย ไหนจะหน้าตาของมันอีก ตามันแดงกล่ำเหมือนคนจะร้องไห้ ปากของมันบวมเจ่อ
เหมือนคนเพิ่งโดนเขาจูบมา มันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ ผมเห็นพี่จักรวิ่งออกมาจากในร้านตอนที่ผมขึ้นรถ
สีหน้าของพี่เขามองมายังที่ไอ้ปัน ดูไม่ดีเลย ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย
''ปันเกิดอะไรขึ้น บอกกูได้มั้ย''
''ไม่มีอะไรๆกับกูทั้งนั้น''
''มึงไม่อยากบอกหรือว่ามึงยังไม่พร้อม กูเป็นเพื่อนมึงนะปัน''
''กูยังไม่พร้อม ถ้ากูพร้อมกูจะบอกมึงเอง''
''เออ กูจะรอมึง รอให้มึงพร้อมกูอยูข้างมึงเสมอมึงจำไว้นะปัน''
''อือ...''ผมจับมือของมันไว้มันหันหน้ามองออกไปด้านข้างกระจกรถ มือของไอ้ปันมันสั่น ตัวของมันสั่นผมรู้ มันกลัวมันกำลังร้องไห้ มันไม่เคยกลัวอะไรมาก่อน
แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับคนที่ไม่เคยกลัวอะไร มือของมันที่บีบตอบกลับมาเหมือนกับตอบรับว่ามันไม่เป็นไร
เกิดอะไรขึ้นกับมึงกันแน่ไอ้ปัน
มาอีกตอนนึงแล้วครับว่าจะให้จบภายในสามตอน หุๆๆๆๆแต่มันไม่จบวู๊วววววววววววว :กอด1: :กอด1:
มีอะไรผิดพลาดช่วยเตือนหน่อยเด้อครับ :pig4:
-
ยืดยาวๆ ก็ได้ ยังไงก็ตามอ่านแน่นอน
:L1:
-
ตามอ่านตั้งแต่เรื่อแรกรวดเดียวจนมาถึงน้องปันกับพี่จักร
ตอนของพี่น้ำกับน้องน้องฟ้าเป็นรักที่ต้องรอคอยเป็นรักที่ได้รับการขัดขวางจากพ่อแม่
แต่ทั้งน้องฟ้าและพี่น้ำก็มั่นคงต่อกันจนในที่สุดก็สมหวังในความรัก :กอด1:
ตอนของแมนวิน
อ่านแล้วเจ็บใจแทนวินมามกๆได้ยินกับหูเห็นด้วยตาว่าคนรักของเราเป็นแบบนั้น
เป็นใครก็เลิกกันทั้งนั้นแต่วินทำไมเป็นคนอ่อนอย่างนั้นน่าจะดัดนิสัยแมนให้มันออกลายไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลย :angry2:
ของพี่ภูมิกับน้องป่านมาแนวน่ารักไม่หวือหวาคบไปดูใจกันไป :-[
ส่วนพี่จักรกับน้องปันดูท่าทางจะยังไม่ทันได้คบได้อะไรกันก็จะตีกันตายซะก่อน
ตอนนี้งานยิ่งงอกที่พี่จักรดันทำให้น้องโกรธซะขนาดนั้น
+1ค้า รอตอนต่อไปสนุกมากคะ o13
-
เม้นท์ย้อนหลังซักนิด....
น้องป่านพอกล้าพูดปุ๊บแล้วพูดน้ำไหลไฟดับเลยนะ โน้มน้าวจนพี่ภูมิใจอ่อนเลย อิอิ
ส่วนพี่จักรก็นะ แกล้งเด็กน่าตีนักเชียว แอบสงสารน้องปันนิดๆ แต่น้องปันก็ไปกวนพี่เขาก่อนนะ 555+
-
:laugh:พี่จักรกับน้องปันคงจะต้องตีกันก่อนละมั้งถึงจะได้รักกัน 555
ช่างแกล้งเหลือเกินแต่ละคน
-
กัดกันเยอะๆ จะได้รักกันมากๆ อิอิ
-
:pig4: :3123: :pig4:
-
ช่วยหาคำผิดครับ
ก๊ากกก ของตัวเองปล่อยทิ้งเอาไว้ก่อน เห็น roseen อัพตอนใหม่แล้วเลยเข้ามาอ่าน
ผมเองก็ไม่ได้รังเกรียจที่มันเป็นเกย์
ลืมเม้นท์เฉยเลย ชอบตอนนี้มากครับ เรียกลุง น่ารักดี
-
:3123:
-
:กอด1: รอตอนต่อไป
-
:กอด1:
-
ตอนที่4 มาแบบยาวๆ
ภูมิ
ผมสงสัยว่าไอ้จักรไปทำอะไรน้องเขาถึงได้วิ่งหน้าตาตื่นออกมา แล้วที่ปากก็บวมเจ่อขนาดนั้น
แล้วไอ้ที่บอกว่าจะพาน้องเขาไปทำความสะอาดร่างกายก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิมด้วยซ้ำ
ซ้ำร้ายหน้าตาของน้องเขาเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้อีก แล้วตอนที่มันวิ่งตามน้องเขาออกมา มันเองก็สีหน้าก็ไม่ดีไปกว่าน้องเขาสักเท่าไร
''มีอะไรว่ะไอ้จักร เห็นน้องเขาวิ่งออกมามึงไปทำอะไรน้องเขาหรือเปล่า''
''กูไม่ได้ทำอะไร''หน้าตามึงโกหกชัดๆ
''แต่กูเห็นน้องเขาวิ่งออกมาเหมือนกำลังจะร้องไห้ มึงไม่ได้ทำอะไรน้องเขาแน่เหรอว่ะ''
''จริงเหรอไอ้ภูมิ มึงแน่ใจเหรอว่าไอ้เด็กนั่นจะร้องไห้''
''กูจะโกหกมึงทำไมว่ะ ว่าแต่มึงไปทำอะไรน้องเขากันแน่''
''เอ่อ! ก็มันกวนตรีนกูดีนักกูเลยแก้เผ็ดมันนิดหน่อย''
''แล้วนิดหน่อยของมึงมันอะไรกันละ''
''เอ่อ!กูไม่ได้ทำอะไรมากหรอก''
''อย่าบอกนะว่านิดหน่อยของมึง คือไปจูบน้องเขา กูเห็นปากน้องเขาบวมเจ่อ''
''บวมจริงๆเหรอว่ะไอ้ภูมิ''
''หือ!มึงถามแบบนี้หมายความว่าไงไอ้จักร อย่าบอกกูนะว่าเป็นเรื่องจริง''
''เออ กูจูบน้องเขาจริงๆนั้นแหละก็มันกวนตรีนกูดีนักกูก็เลย จัดการซะ''
''หา!มึงจูบกับน้องเขา น้องเขาเป็นผู้ชายนะมึง อีกอย่างมึงเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชายมึงจูบเขาไปได้อย่างไรกันว่ะ''
''กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นก็คิดอะไรอยู่ กูรู้แต่ว่ากูอยากแกล้งมันกลับก็แค่นั้น''
''แกล้งเขากลับด้วยการจูบ แล้วอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายด้วยกัน มันไม่เป็นการหยามกันหน่อยหรอมึง
อีกอย่างมึงเองก็ไม่ได้รู้จักกับน้องเขาเป็นการส่วนตัว แล้วมึงมาทำอย่างนี้กับเขาอีกทั้งๆที่มึงเองก็เพิ่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรก''
''แล้วมึงจะให้กุทำไงว่ะ ไอ้ภูมิก็ทำไปแล้วนี่หว่า''
''ทำอะไรไม่รู้จักคิดจริงๆเลยมึง''
''ก็ตอนนั้นกูคิดแต่อยากจะแกล้งน้องเขา อีกอย่างมันกวนกูเองนะ''
''มึงลืมอะไรไปหรือเปล่าไอ้จักร ว่าน้องเขาเป็นลูกค้าของเรานะ เขาเข้ามาใช้บริการร้านของเราอยู่เป็นประจำ
แล้วมึงมาทำกับเขาแบบนี้วันต่อไปไม่รู้ว่าเขาจะมาอีกหรือเปล่า อีกอย่างสิ่งที่มึงทำกับคนที่ไม่รู้จักกันมันเหมือนเป็นการดูถูกกันนะเว้ย''
''มึงอย่าพูดให้กูใจเสียดิว่ะ ยิ่งกูใจไม่ค่อยดีอยู่ด้วย แล้วกูจะทำยังไงดีวะ แล้วน้องป่านแฟนมึงเขาไม่โกรธกูด้วยหรือแบบนี้''
''กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ กูว่าทางที่ดีมึงไปขอโทษน้องเขาก็แล้วกัน''
''แล้วมึงมีเบอร์โทรของน้องป่านเปล่าว่ะไอ้ภูมิ''
''มี แต่กูว่าค่อยไปพรุ่งนี้ดีกว่า''
''ทำไม่ว่ะ ทำไม่ต้องพรุ่งนี้''
''มึงเพิ่งทำร้ายจิตใจกับเขาวันนี้ ทั้งที่มึงไม่รู้จักเขา แล้วมึงยังจะมีหน้าโทรไปหาเขาอีกเหรอว่ะ เป็นกูๆคงไม่คุยกับมึงหรอกไอ้จักร''
''มีอะไรกันอีกว่ะไอ้ภูมิ เห็นหน้ายุ่งกันเชียว''
''มึงลองถามไอ้จักรเอาเองสิไอ้กร''
''มีอะไรว่ะไอ้จักร ทำหน้ายังกะไปข่มขืนใครเขามา''ไอ้กรพูดซะไอ้จักรสะดุ้ง
''พูดบ้าอะไรของมึงไอ้กร กูจะไปข่มขืนใคร''
''มันไม่ได้ไปข่มขืนใครเขาหรอก แต่มันไปจูบปากกับเขามา''
''จริงเหรอว่ะไอ้ภูมิ แล้วใครกันว่ะที่ไอ้จักรไปจูบด้วย กูรู้จักเปล่าว่ะ''
''รู้จักสิ แต่เพิ่งรู้จักกัน''
''ใครว่ะ ไอ้ภูมิ''
''จะใครอีกละ ก็คู่กัดของไอ้จักรมันไง''
''หือ!คู่กัดของไอ้จักร อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กเมื่อกี้นี้''
''เออ!นั่นแหละคนที่ไอ้จักรลากไปจูบ กูนึกว่ามันจะลากน้องเขาเข้าไปทำความสะอาดซะอีกที่แท้มันลากเขาเข้าไปทำอย่างอื่นซะฉิบ ฮะๆๆๆ''
''พูดเชรี่ยๆนะมึงไอ้ภูมิ แล้วหยุดหัวเราะกูด้วย''
''อย่าว่าอย่างโน้นอยางนี้เลยนะไอ้จักร หน้าตามึงตอนนี้ตลกฉิบหายเลยว่ะ''
''ฮะๆๆๆจริงๆด้วยสิไอ้ภูมิ ดูท่าเพื่อนกูจะได้แฟนเป็นผู้ชายอีกคน''
''มึงอย่ามาพูดให้กูขนลุกเลยว่ะไอ้กร''ไอ้จักรมันทำท่าขนลุก ''
''สัด อย่ามาทำเป็นขนลุกหน่อยเลย แล้วตอนที่มึงจูบเขาละมึงรู้สึกอย่างไรว่ะไอ้จักร''
''เออ!ไม่รู้เว้ยพวกมึงจะถามอะไรกูนักหนาเนี้ย กูว่ามาช่วยก็คิดว่าจะขอโทษน้องเขายังไงดี''
''หาทางเอาเองก็แล้วกันโตแล้วนี่มึงอ่ะ ไม่ใช่เด็กๆแล้วจะให้บอกทุกเรื่องเลยรึไงไอ้จักร ทีตอนทำละไม่คิด''
''มึงไปไกลๆกูเลยไอ้กร เชรี่ยไม่ช่วยคิดแล้วยังมาซ้ำเติมกูอีกนะมึง''
''ก็กูพูดเรื่องจริง ทำไมรับไม่ได้รึไงที่จะมีแฟนเป็นผู้ชาย จะว่าไปน้องเขาก็น่ารักดีนะเว้ยไอ้จักร ถึงว่ามึงถึงอดใจไม่ไหว ฮะๆๆๆๆ''
''สัดกร หยุดพูดเลยมึง ว่าไงไอ้ภูมิช่วยกูคิดหน่อยสิว่ะ ''
''เดี๋ยวกูจะโทรไปหาน้องป่านก็แล้วกัน จะถามดูให้ว่าน้องปันเขาเป็นอย่างไรบ้าง''
''เออๆมึงช่วยโทรหาให้กูหน่อยก็แล้วกัน''
ไอ้ภูมิมันพยักหน้าตอบรับแล้วก็เดินไปทำงานของมัน เฮ้อ!ไม่น่าไปหาเรื่องใส่ตัวเลยผม อยู่ดีไม่ว่าดีดันไปก่อเรื่องซะเอง
แต่ไอ้เด็กนั่นมันก็กวนตรีนผมจริงๆนั่นแหละ ถ้ามันไม่มาหาเรื่องผมก็คงไม่ทำแบบนี้
ที่ไอ้กรมันถามว่ารู้สึกอย่างไรบ้างที่จูบน้องเขา มันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันไม่เหมือนกับจูบผู้หญิงหรอกนะ
มันหวานคนละแบบกัน ผมเองก็ไม่เคยยุ่งกับผู้ชายเรื่องอย่างนี้หรอก นี่เป็นครั้งแรกของผมด้วยซ้ำที่มีอะไรกับผู้ชายด้วยในทำนองนี้
ส่วนไอ้เด็กแสบผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเคยเรื่องอย่างนี้หรือเปล่า แต่ดูท่าทางที่โดนผมจูบ ถ้าผมดูไม่ผิดผมว่าน่าจะเป็นครั้งแรกของมันเหมือนกัน
เพราะท่าทางที่ดูเก้ๆกังไม่ประสีประสา โดนจูบเข้าไปนิดหน่อยถึงกับอ่อนระท่วย อยู่ในอ้อมกอดของผม
จูบที่หวานอ่อนๆของรสกาแฟ มันทำให้ผมเองถึงกันเคลิ้มไปด้วย ยิ่งตาของมันตอนนั้นหวานเยิ้ม ตอนผมผละออกจากปากของมัน
ยอมรับก็ได้ว่ะ ว่าตอนนั้นมันน่ารักมาก อยากจะจูบมันอีก แต่ด้วยความที่อยากจะแกล้งมันอีกผมก็ลยพูดออกไปอย่างที่รู้กัน
แล้วผลมันก็เลยออกมาเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่ามันจะเกลียดผมมากหรือเปล่า
เอาว่ะถ้ามันมาก็ค่อยขอโทษมันก็แล้วกัน บางทีอาจจะไม่มีอะไรก็ได้เหมือนที่ไอ้ภูมิมันพูด
ป่าน
ตั้งแต่ไอ้ปันมันกลับมาถึงที่พักมันก็ไม่พูดอะไร ตอนที่อยู่ในรถผมก็ถามมันแต่มันไม่บอกอะไร นี่ก็ผ่านมาแล้วหนึ่งวันมันก็ไม่ยอมพูด
เอาแต่นั่งนิ่ง เงียบเฉย แต่สายตาของมันที่เหม่อมองออกไปข้างหน้า ผมเดาไม่ถูกว่าพี่จักรไปแกล้งอะไรมันถึงกับทำให้เพื่อนของผมเป็นแบบนี้
''มึงเป็นอะไรว่ะไอ้ปัน เกิดอะไรขึ้นกับมึงว่ะ''
''ไม่มีหรอกไอ้ป่าน มึงก็ถามกูอยู่ได้''
''ไม่มีอะไรได้ไงว่ะ ตั้งแต่ที่วันที่มึงเข้าไปกับพี่จักรแล้วมึงวิ่งออกมาวันนั้น มึงก็เงียบๆไปกูถามมึงก็บอกว่าไม่มีอะไรทุกที กูเป็นห่วงมึงนะ''
''ขอบใจที่เป็นห่วงกูแต่กูไม่เป็นอะไรจริงๆ''
''ก็ดีแล้วที่มึงไม่เป็นอะไร''
''ไอ้ป่าน กูถามอะไรมึงหน่อยดิ คนเราเนี้ยเขาแกล้งกันด้วยการจูบ โดยที่ไม่ได้คิดอะไรมีมั้ยว่ะ''
''หือ!มึงถามอะไรแปลกๆ จูบกันเนี้ยนะ แกล้งกันด้วยจูบโดยที่ไม่คิดอะไร จะมีใครที่ไหนเขาจะแกล้งกันบ้าๆแบบนั้นว่ะ''
''ก็กูไง อุ๊บส์''ไอ้ปันมันทำหน้าเหร่อหราเลยครับ หลุดออกมาจนได้
''ใครจูบมึงไอ้ปัน บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยมึง กูว่าแล้วมึงแปลกๆไป''
''มะๆ ไม่มีอะไรกูแคถามมึงดูเล่นๆ'' โกหกชัดเลยมึง
''มึงจะบอกกูดีๆหรือว่าจะให้กูโทรถามพี่จักรเอาเอง''พอผมพูดจบมันทำหน้าตาตกใจเข้าไปใหญ่
''มึงไม่ต้องโทรไปเลยนะมึง นะป่านนะ''
''งั้นมึงก็บอกกูมาว่าเกิดอะไรกับมึงวันนั้น กูเองก็สงสัยอยูเหมือนกัน แล้วพี่จักรเองก็วิ่งตามมึงออกมาหน้าตาตื่นตกใจเหมือนคนทำไรผิด''
''มึงอย่าหัวเราะกูนะถ้ากูบอกมึงไป''
''เออ กูจะหัวเราะทำไมว่ะ กูเห็นมึงทุกข์แบบนี้แล้วกูจะมาหัวเราะได้ไง''
''เฮ้อ!มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก พอไอ้ลุงเขาลากกูเข้าไป กูก็ไปกวนเขานิดหน่อย แต่กูไม่คิดว่าเขาจะแกล้งกูกลับด้วยการจูบกู
มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยอะไรกับใครเขา ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้ว กูไม่เคยนะเว้ย กูเลยตกใจคิดอะไรไม่ถูกว่าทำไมเขาทำกับกูแบบนี้
จะต่อยตีด่าว่ากูคงไม่ว่าอะไร เพราะผู้ชายทั่วไปเขาจะแก้แค้นกลับกันด้วยวิธีแบบนี้กันทั้งนั้น แต่นี้มาทำอย่างนี้กับกูได้ไงว่ะ''
''เฮ้อ!มึงนี่นะ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง แกล้งเขาไปแล้วย้อนมาเข้าตัวเองจนได้''
''ก็กูไม่นึกว่าจะเป็นอย่างนี้นี่หว่า แล้วไอ้ลุงบ้านั่นก็ทำหน้ากวนตรีนกู''
''กูไม่รู้ว่าพี่เขาคิดอะไรกับมึงหรือเปล่าไอ้ปัน เพราะมึงเองก็ไม่ได้รู้จักกับพี่เขาแล้วเขาก็ไม่ได้รู้จักกับมึง แต่แกล้งกันแบบนี้มันเกินไปว่ะ''
''กูว่ากูจะไม่ไปที่ร้านเป็นเพื่อนมึงสักพัก มึงจะว่าอะไรกูไหมว่ะ''
''ทำไม่ มึงกลัวพี่เขาหรือไง''
''ไม่ได้กลัวแต่กูไม่อยากเจอหน้าพี่เขา มึงจะให้กูมองหน้าเขายังไง กูอายเขานะโว้ย ถ้าเพื่อนๆไอ้ลุงมันรู้แล้วกูจะเอาหน้าไปไว้ไหนว่ะ''
''มึงไม่ใช่คนผิดซะหน่อย คนที่น่าจะอายน่าจะเป็นพี่เขามากกว่า ''
''เอาเป็นว่ากูไม่ไปสักพักก็แล้วกัน อีกอย่างมึงเองก็จีบพี่ภูมิเขาติดแล้วไม่ใช่เหรอ กูไม่ไปก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว''
''แล้วแตมึงก็แล้วกัน กูไม่มีปัญหาอะไร''
''งั้นเย็นนี้ กูไปเที่ยวดีกว่า มึงก็ไปหาพี่ภูมิ''
''แล้วมึงจะไปเที่ยวกับใครว่ะ''
''ไปกับพวกไอ้ชัยมั้งเดี๋ยวลองชวนมันดู''
''เออๆ เทียวให้สนุกละ''
แล้วมันกับผมก็แยกกันไป มันก็ออกไปเทียวกับเพื่อนที่มันบอก ส่วนผมก็ไปหาที่รักของผมไง
เมื่อผมไปถึงยังที่ร้านกาแฟ ผมก็ไปนั่งที่โต๊ะเดิม แต่คนที่เข้ามาที่ผมไม่ใช่เด็กเสิร์ฟ แต่กลายเป็นพี่จักรแทน
แต่สายตาของพี่เขาไม่ได้มองมาที่ผมสักเท่าไร เหมือนจะมองหาใครอีกคน
''พี่จักร มองหาใครเหรอครับ''
''เอ่อ แล้วเพื่อนของน้องป่านไม่มาด้วยเหรอครับ''
''ครับ ไม่ได้มาครับ ไม่รู้ว่าใครทำให้มันโกรธหรือเปล่า เห็นวันนั้นมันอารมณ์ไม่ดี วันนี้ผมชวนเท่าไรก็ไม่ยอมมา แล้วตอนที่ผมออกมา
มันเองก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเห็นบอกว่าจะไปหากิ๊ก ระบายอารมณ์อะไรของมันก็ไม่รู้ ''พอผมพูดจบพี่เขาทำหน้าเครียดทันที ลองแกล้งดูอาการพี่เขาหน่อยดีกว่า
''แล้วน้องเขาจะมาวันไหนอีกครับ''
''ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันเห็นมันบอกว่าจะไม่มาอีกแล้วครับ''
''จะไม่มาอีกเหรอ''
''ครับ''
''แล้วพี่จะติดต่อเพื่อนของน้องป่านได้ยังไงบ้างครับ รู้หรือเปล่าว่าเพื่อนไปเที่ยวที่ไหน''
''ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ว่าไปเที่ยวที่ไหนกัน''
''พี่จักรมีธุระอะไรกับเพื่อนของผมหรือเปล่า เห็นถามหามัน''
''พี่มีธุระจะคุยกับเพื่อนของน้องนิดนึง''
''ธุระอะไรเหรอครับ พอจะบอกผมได้หรือเปล่า''
''เรื่องส่วนตัวนะ พี่ต้องคุยกับเพื่อนของน้องป่านเอง''อย่างนี้ต้องลองถาม ลองดูซิจะจริงอย่างที่ผมคิดหรือเปล่า แล้วจะดูว่าพี่เขามีใจด้วยหรือเปล่า
''อืม... เรื่องที่พี่ไปจูบมันหรือเปล่า''พอผมพูดจบพี่จักรทำหน้าตกใจคงไม่นึกว่าผมจะรู้
''น้องป่านรู้''ฮะๆๆจริงด้วยยอมรับซะงั้น ไอ้ปันพูดจริง
''ครับ ผมรู้เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกัน มีอะไรเราพูดคุยกันเสมอ เมื่ออีกคนไม่สบายใจ ''
''แล้วเพื่อนน้องเขาโกรธพี่มากหรือเปล่า''
''แล้วพี่คิดว่าไงละ คนที่ไม่รู้จักกัน แล้วมาโดนทำแบบนี้ เป็นพี่ๆจะพอใจหรือเปล่า''
''พี่ก็คงไม่พอใจ''พี่เขาพยักหน้าตอบรับ เป็นผมๆเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน
''น้องป่านพอจะติดต่อเพื่อนของน้องได้หรือเปล่า พี่อยากจะคุยกับเพื่อนของน้องเพื่อจะขอโทษ''
''ติดต่อนะมันก็ได้นะพี่แต่ไม่รู้ว่ามันอยากจะเจอพี่หรือเปล่า''
''แต่พี่อยากเจอเพื่อนของน้อง พี่ขอเบอร์โทรของเพื่อนน้องก็ได้เดี๋ยวพี่คุยเอง''
''ได้พี่ แต่ผมว่าพี่อย่าเพิ่งโทรไปตอนนี้จะดีกว่า เดี๋ยวจะไปกวนใจมันเปล่า เพราะมันไปหากิ๊กของมันอยู่''ยั่วโมโหไอ้พี่จักรหน่อยดีกว่าดูสิว่าจะคิดกับไอ้ปันมันแบบ ไหนกัน ถึงได้มาจูบเพื่อนของผมเอาง่ายๆ แล้วยังมาเร่งเอาเบอร์โทร เพื่อโทรไปขอโทษอีก
''ผมถามพี่จริงๆพี่คิดอะไรกับไอ้ปันหรือเปล่าพี่จักร''
''เอ่อ!พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันน้องป่าน แต่เมื่อพี่ได้ทำอย่างนั้นไปพี่เองก็อยากจะคุยกันให้รู้เรื่องเพื่อความสบายใจของน้องเขา
ยิ่งพี่มารู้ว่าน้องเขาไม่พอใจ พี่ก็ไม่สบายใจอยากจะคุยให้รู้เรื่องเร็วๆ เฮ้อ!''ดูท่าไม่สบายใจเอามากๆฮะๆๆๆๆๆ
''ผมบอกอะไรให้พี่รู้อย่างนึงนะครับ ไอ้ปันเพื่อนของผม มันไม่มีใครเข้ามาจีบ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้ามาสนใจมันแต่เพราะมันปิดตัวเอง
มันตั้งใจจะเรียนให้จบ ใครที่เข้ามาจีบมันหรือวาสนใจมัน มันบอกปัดไปหมด มีคนเข้ามาสนใจมันเยอะแยะแต่มันไม่เล่นด้วย
จะมีก็แต่พี่จักรที่ได้เข้าถึงตัวมันเป็นคนแรก และเป็นครั้งแรกของมันด้วยที่คนอื่นเข้าหามันทำนองนี้''
''จริงเหรอ น้องป่าน''พี่จักรถึงกับยิ้มเมื่อผมบอก
''จริงครับ ผมไม่โกหกหรอกครับ ผมถามพี่จริงๆพี่คิดจะทำไง ขอโทษแล้วก็จบกันไปใช่มั้ย หรือว่าจะสานต่อกับเพื่อนผม''
''เอ่อ!พี่ก็ต้องคุยกันกับเพื่อนของน้องก่อนว่าเขาจะเล่นด้วยหรือเปล่า อีกอย่างพี่เองก็ไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อน ถ้าจะคบกันอะไรๆก็ต้องเริ่มใหม่หมด''
''แล้วพี่รังเกียจอะไรมันหรือเปล่าตอนพี่จูบกับเพื่อนของผม''
''เอ่อ..พี่ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรหรอกนะ มันก็แค่จูบเพียงแต่คนที่พี่จูบด้วยเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง''
''แล้วพี่รู้สึกดีหรือเปล่าละ ''
''พี่ก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แรกๆก็อยากแกล้งแต่ต่อมาก็รู้สึกดีไปอีกแบบ แต่ไม่ได้รู้สึกรังเกียจนะ''
''เอาเถอะพี่ แค่พี่ไม่ได้รังเกียจตอนที่จูบกับมัน แต่ถ้าพี่คิดจะสานต่อก็อย่างที่ผมบอกพี่นั้นแหละ มันเป็นครั้งแรกของไอ้ปัน ขอแค่พี่อย่าหลอกมันก็แล้วกัน
แล้วผมจะเอาใจช่วยพี่''
''น้องป่านจะช่วยพี่เหรอ''
''ผมไม่ได้บอกว่าจะช่วยพี่ แต่ผมจะเอาใจช่วย แต่ถ้าพี่ตั้งใจจะจีบเพื่อนผมจริงๆ มันก็ไม่แน่ผมอาจจะช่วยพี่ก็ได้''
''จริงๆนะน้องป่าน''ดูๆแล้วพี่จักรเขาจะเล่นด้วยจริงๆ เพราะพี่เขาดีใจใหญ่ตอนที่ผมบอกว่าจะช่วย แต่ก็เอาเถอะถ้าพี่เขาจะจีบเพื่อนของผม
ผมเองก็อยากให้เพื่อนมีความสุข เห็นไอ้ปันนั่งหน้าเครียดมาหลายวันแล้ว งานนี้มีหวังมันคงปวดหัวเพิ่มอีกแน่ๆไอ้ปันหึๆๆๆๆ
มาอีกตอนแล้วนะครับ ตอนหน้าคงเป็นตอนจบของเรื่องนี้จะออกหัวออกก้อย มาลุ้นกันนะครับ :กอด1: :กอด1:
ผิดพลาดอะไรช่วยเตือนด้วยนะครับ :กอด1:
-
นายจักร นอกจากนายจะใจร้ายแล้ว ยังปากแข็งอีกนะ
:z6:
-
พี่จักรนิสัยไม่ดี หุหุ ง้อให้สำเร็จล่ะ
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องสั้นชุดนี้เมื่อมาถึงเรื่องที่3(คู่ที่4)ไปแล้ว พลาดได้ไงเนี่ย
เนื้อเรื่องของคู่แรกฟ้า+น้ำถ้าให้เปรียบเป็นสีคงเป็นสีรักสีม่วง(ออกคล้ำหน่อย555)มันอมเศร้าอ่ะ
คู่2 วิน+แมน นี่คงเป็นสีแดงเพราะได้เลือดจริงๆ
คู่3 ภูมิ+ป่าน น่าจะสีชมพู มั้ง(เพราะยังไม่จบ)แต่ออกแนวสมหวัง
คู่4 จักร+ปัน สีเหลืองออกแนวกัดกัน ไม่ถูกกันแต่สุดท้ายรักกันไปกัดกันไป สดใสอ่ะ
ปล.ตอนหน้าจบเรื่องที่3ของ2คู่ป่ะคะ รอติดตามนะคะ
-
พี่จักรก็มือใหม่หัดขับ
น้องปันก็ใหม่ใสกิ๊ก
แล้วถ้าคบกันจะรอดไหมเนี่ย
-
เข้ามาตอบเม้นท์หน่อยดีกว่า :กอด1:
คุณk00_eng^^ รอไม่นานครับ :กอด1:
คุณนนพี ครับผม :กอด1:
คุณyeyong ต้องรอดู :กอด1:
คุณbadcow อืมๆไงดีละ :กอด1:
คุณk00_eng^^ คนดีๆใครๆก็ชอบมั้ง :กอด1:
คุณsang som ชอบเหรอ :กอด1:
คุณluxilove :pig4:
คุณKeniji :pig4:
คุณskidK ครับ เรื่องแรกผิดเยอะแยะ :กอด1:
คุณpuppyluv ยืดมากไม่ไหวเดี๋ยวเหมือนละคร7สี :กอด1:
คุณTarnTaWan ขอบคุณที่ติดตาม :pig4:
คุณlove2y ได้เลยครับ :pig4:
คุณNY_JK คู่กัดครับ :กอด1:
คุณskidK ครับผม :กอด1:
คุณLiTTlE [A] :กอด1:
คุณKeniji :L1: :pig4:
คุณhahn :กอด1:
คุณKeniji เดี๋ยวก็ดีเอง :กอด1:
คุณlove2y ห่ะ!อย่าเพิ่งเกลียดพี่จักรดิ :กอด1:
(′～‵)
คุณMiSS-U :pig4:ที่ติดตามครับ :กอด1:
คุณyeyong ต้องรอดูกันต่อไปครับ :กอด1:
:3123: :pig4:ขอบคุณทุกเม้นท์นะครับ และทุกคนที่เข้ามาอ่าน :กอด1:
-
:z13:
น้องป่านน่ารักมากมีแอบอำพี่จักรให้ร้อนตัวด้วย :laugh:
ขอให้พี่จักรง้อน้องปันได้สำเร็จนะ
-
จะง้อแบบไหนนะ
-
:กอด1:
-
มารอลุ้นว่าพี่จักรจะง้อน้องปันแบบไหน แล้วจะสำเร็จมั๊ย :L2: :L2:
-
:L1:
-
รู้สึกว่ายิ่งเขียนยิ่งยาวออกไปเรื่อยๆหาจุดจบของเรื่องไม่เจอ
ทำเป็นเรื่องยาวดีมั้ยครับ เรื่องที่3 ตอนพี่จักร กับน้องปัน เพราะดูแล้วยิ่งมันกว่านี้อีกเยอะ
แต่เรื่องของน้องป่านก็ยังมีเข้ามาลงอีกตอนก็จบแล้ว
ขอถามความคิดเห็นหน่อยครับ
-
ต่อเป็นเรื่องยาวก้อดีนะ..
จะได้ติดตามอ่านตลอดไป...คริคริ
:pig4: :L1: :pig4:
-
ดีค่ะ สนับสนุนเป็นเรื่องยาว o13 o13 แต่ขอนิดเดียวอย่าให้มีดราม่ามาก :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ดราม่า+มาลงสม่ำเสมอก็จะติดตามอ่านอย่างเหนียวแน่น
-
+1ให้ทุกคนนะครับ :กอด1:
-
ความคิดเห็นส่วนตัวนะคะชอบเรื่องสั้นค่ะเพราะกระชับและมั่นใจว่าจบแน่ๆ555
แต่จักรกับปันในความเห็นของคุณroseen ว่ามันมีอะไรมากกว่าเรื่องสั้น3-4ตอนจบ
ก็ยาวอีกสักหน่อยก็ดีค่ะ เพราะก็ตามอ่านอยู่แล้ว :-[
แต่ขอไม่ยาวมากได้มั้ยค่ะไม่น่าเกินสัก7-10ตอนอ่ะค่ะ
ปล.ผลเป็นไงก็อ่านค่ะ :pig4:
-
ไม่ดราม่า+มาลงสม่ำเสมอก็จะติดตามอ่านอย่างเหนียวแน่น
อิอิ แอบเห็นด้วยค่า
-
เป็นเรื่องยาวอีกนิดก็ดีคะเพราะเรื่องนี้สนุกมากๆ o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกได้คำเดียวว่า " สนุกมากครับ "
+1 ให้เป็นกำลังใจ รอตอนจบของเรื่องที่ 3 อย่างใจจดจ่อ
-
:L2:
-
หนับหนุนๆ เขียนต่อไปอีกครับ roseen
อย่าดราม่าเยอะนะ ปวดใจ :o12:
-
:L1:
-
แอบตามเข้ามา นึกว่าจะมาอัพเรื่องนี้ด้วย >_<
-
ชอบเรื่องสั้นเหมือนกัน แต่บางเรื่องที่สนุกก็อยากให้ทำเป็นเรื่องยาวนะ555
ส่วนพี่จักรกะน้องปัน ถ้ายาวก็ยาวจ้า อ่านได้ๆ
ปล.ติดตามตอนต่อไปจ๊ะ
ปล.เรื่อฃแรกน้ำกะฟ้าอ่ะ ชอบเขียนสลบตัวละครกันนะ ถ้าจะรีไรท์ลองเช็คดูเด้อ
-
ตอนที่5
ภูมิ
ตอนนี้ผมคบกับน้องป่านประมาณเดือนนึงแล้วครับ ความรักของเราทั้งสองคนก็เป็นไปแบบเรื่อยๆ
ไม่ได้มีอะไรหวือหวามากนัก เพราะต่างคนก็มือใหม่ด้วยกันทั้งคู่ เลยคบกันอย่างค่อยเป็นค่อยไป
เรียนรู้นิสัยซึ่งกันและกันมากกว่า ส่วนน้องเขาก็น่ารักดีเข้ามาที่ร้านเกือบทุกวัน
บางวันก็เข้ามาช่วยงานเสิร์ฟที่ร้าน พนักงานที่ร้านเขาก็รู้กันดีว่าคนๆนี้เป็นแฟนของผม
ไมมีใครแสดงท่าทีรังเกียจที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ส่วนสาวๆที่เข้ามาสนใจผมเมื่อก่อน พอรู้ว่าผมชอบผู้ชายด้วยก็แสดงอาการเสียดาย
ว่าไม่น่าเป็นเกย์เลย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะคนที่ทำให้ผมเข้าใจความรักระหว่างชายกับชาย
คือคนที่ผมชอบเขารักเขา แล้วน้องป่านเองก็รักผมมาก ผมไม่แคร์ใครแล้วละตอนนี้นอกจากคนที่ผมรัก
ก็คือน้องป่าน และเพื่อนๆของผม ผมขอให้คนเหล่านี้เข้าใจผมและความรักของผมก็พอ
ส่วนทางบ้านยังไม่มีใครรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้าเกิดว่ารู้เข้าผมเองก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะรับได้หรือเปล่า
ตอนนี้ผมเองก็พยายามเลียบๆเคียงๆสอบถามที่บ้านอยู่เหมือนกันกับเรื่องนี้ เลยบอกเรื่องสมมุติไปว่าถ้าเกิดผมมีแฟนเป็นผู้ชายพ่อกับแม่จะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า
ส่วนคำก็คือมี แต่ไม่รู้ว่าจะมากแค่ไหน ผมก็ได้บอกน้องป่านเขาไปแล้วแต่น้องเขาก็ไม่ได้มีปัญหา
น้องเขาเองก็เข้าใจว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกตัวเองเป็นเกย์กันทั้งนั้น
แต่เรื่องแบบนี้มันห้ามจิตใจกันได้ที่ไหน บางคนมีลูกมีเมียแล้วยังเป็นก็มี มันฝังลึกอยู่ในจิตใจของคนที่เป็น
ส่วนผมไม่รู้ว่ามันฝังในตัวผมมาตั้งแต่ตอนไหน ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
''ดีครับพี่ภูมิ''
''ดีครับน้องป่าน เป็นไงบ้างเรียนเหนื่อยมั้ย''
''ก็ไม่เหนื่อยหรอกพี่ สบายๆมากกว่า''
''มาคนเดียวเหรอวันนี้ แล้วน้องปันละหายไปไหน''
''ไม่รู้เหมือนกันพี่ เห็นเลิกเรียนแล้วมันรีบออกไปบอกวามีธุระ''
''เหรอครับ นี่ไอ้จักรก็หายหัวไปไหนก็ไม่รู้''
''พี่เขาไปไหนเหรอ''
''พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน หายไปนานแล้วละ''
''แล้วพี่กรละ อยู่มั้ย''
''อยู่ครับ เดี๋ยวให้พี่กรอยู่คนเดียวก็ได้คงไม่เป็นไรหรอก''
''จะดีเหรอพี่ภูมิให้พี่เขาทำคนเดียวแล้วเราไปเที่ยว เกรงใจพี่เขา''
''เอาน่า วันเดียวไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยวไอ้จักรก็คงเข้ามา''
''แล้วแต่พี่ภูมิผมได้ทั้งนั้น''
''ไอ้กร มึงทำคนเดียวได้นะ''
''เออๆได้อยู่แล้วใช่ว่ากูอยู่คนเดียวซะที่ไหน น้องๆเขาก็อยู่กันตั้งหลายคน''
''ไอ้จักร มันหายไปไหนของมันก็ไม่รู้กูบอกมันล่วงหน้าแล้วยังหายหัวไปอีก''
''เอาน่า เดี๋ยวมันก็เข้ามา ''
''กูรู้สึกว่าช่วงนี้มันหายไปบ่อยเหลือเกิน มันไปไหนของมันว่ะไอ้กร''
''กูไม่รู้ว่ะไอ้ภูมิมันเองก็ไม่ได้บอกอะไรกู''
''หายไปไหนก็ไม่บอก ปล่อยให้คนอื่นเขาเป็นห่วง''
''แล้วพี่ไม่โทรไปถามดูละว่าพี่จักรเขาอยู่ที่ไหน''
''พี่โทรไปแล้วน้องป่านแต่มันไม่รับสาย''
''กูว่าพวกมึงไปกันก่อนดีกว่าอย่าไปเป็นห่วงมันเลยมันโตแล้วไม่ใช่เด็กๆที่ต้องมาค่อยเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา''
''ก็เพื่อนกันไอ้กร ไม่ให้กูเป็นห่วงพวกมึงแล้วจะให้กูเป็นห่วงใครว่ะ''
''เออๆกุขอบใจที่มึงเป็ห่วง แต่ตอนนี้กูว่ามึงพาน้องเขาไปเที่ยวก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่ทันดูหนังหรอกมึง''
''เออๆงั้นกูไปก่อนนะเว้ย''
''เที่ยวให้สนุกนะน้องป่าน''
''ครับพี่กร เสียดายพี่ไม่ได้ไปด้วยกัน''
''วันข้างหน้ายังมีครับ ไม่ได้มีวันนี้วันเดียวซะหน่อย หึๆๆ''
แล้วเราสองคนก็ออกจากร้านไปที่ห้างเพื่อจะไปดุหนัง ก่อนที่จะเข้าไปในโรงหนัง
ผมพาน้องเขาเข้าไปทานข้าวก่อน พอเข้าในร้านมีสายตาหลายคู่มองมาที่เราสองคน
ผมมองตามสายตาที่คนเหล่านั้นมองก็มาหยุดทีมือของผมกุมมือน้องป่านอยู่
อ่อ..เรื่องนี้นี่เองที่พวกเขามองเราสองคน มันคงเป็นความเคยชินของผมแล้วละเวลาไปไหนผมจะจับมือน้องเขา
เดินไปพร้อมกันเสมอ แรกๆน้องเขาก็อาย ผมเองก็อายแต่จะให้ทำไงได้ มันต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้น
ถ้าไม่เริ่มตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มตอนไหน ก็เลยตัดปัญหาเรื่องอายออกไป ไม่นานก็ชินครับแต่คนที่เห็นเขายังไม่ชิน
ที่เห็นผู้ชายด้วยกันเดินจับมือถือแขน ผมเองถ้าไปจับกับคนอื่นผมก็ไม่เอาเหมือนกัน แต่นี่เป็นแฟนของผมเอง
ก็ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน ดีเสียอีกคนอื่นๆที่เห็นเขาจะได้รู้ว่าน้องเขามีแฟนแล้วจะได้ไม่ต้องเข้ามายุ่ง
กับแฟนของผม ผมรักของผมจึงกล้าทำให้คนอื่นๆรู้ ผมหวงผมจึงทำแบบนี้
น้องเขาเองก็รู้ว่าผมทั้งรักทั้งหวงเขา เลยไม่ว่าอะไรเห็นยิ้มดีใจด้วยซ้ำ
เราทั้งสองมองหน้ากันผมจึงปล่อยมือน้องเขา เมื่อพนักงานเข้าถามว่าต้องการอะไรบ้าง
เราสองคนก็สั่งอาหารมาทาน สักครู่พนักงานก็เข้ามาบอกว่ามีคนฝากของมาให้น้องป่านเขา
น้องป่านเขาหยิบกระดาษขึ้นมาดูแล้วก็ส่งมาให้ผมอ่านดู ผมอ่านแล้วก็ถามว่าของโต๊ะไหนฝากมาให้
พนักงานก็ชี้ไปที่โต๊ะนึง ที่มีผู้ชายนั่งอยู่สามคนหน้าตาดีๆกันทั้งนั้นคงเป็นพนักงานบริษัท
ข้อความในกระดาษที่ส่งมา บอกว่าชอบน้องป่าน แล้วขอเบอร์โทรติดต่อบอกว่าสนใจน้องเขามาก อยากได้เป็นแฟน
มันทำให้ผมเคืองอย่างมาก ขนาดผมที่เดินจูงมือกันเข้ามามันยังกล้าขอกันแบบนี้ ต้องให้มันรู้ซะบ้างว่าของใคร
ใครก็ต้องหวงกันทั้งนั้น เดี๋ยวได้รู้และอายกันทั้งร้านแน่ ไอ้พวกเจ้าชู้ไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวได้หมุดดินหนีแน่ๆมึง
''ว่าไงครับน้องป่านชอบหรือเปล่า หน้าตาดีๆทั้ง''
''พี่พูดอะไรของพี่ ผมไม่ได้ชอบคนง่ายๆซะหน่อย แค่พี่คนเดียวก็พอเหอะ''
''พูดเองนะ งั้นที่เหลือพี่จัดการเอง ไอ้พวกที่ชอบยุ่งกับแฟนชาวบ้านเขา''
''พี่จะทำอะไหรอพี่ภูมิ''
''เดี๋ยวน้องป่านอยู่เฉยๆก็แล้วกัน ''
''ครับ''
''งั้นเรียกพนักงานมาคิดเงินเลยครับ''
น้องป่านเขาเรียกพนักงานมาคิดเงินค่าอาหาร เสร็จแล้วผมก็เดินจูงมือน้องป่านเข้าไปที่โต๊ะที่พนักงานชี้ให้ดูเมื่อกี้
พอเดินเข้าไปถึงพวกหนุ่มๆเหล่านั้นมองดูเราสองคนอยู่ก่อนแล้ว ผมเองก็ไม่ได้กลัวหรือว่าอายอะไร
ส่วนน้องป่านเองก็พยายามดึงผมกลับ คงกลัวว่าทำจะทำอะไรพวกคนเหล่านั้นมั้ง
แต่ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรมากมายไม่กว่า การที่จะบอกให้คนเหล่านั้นรู้ว่านี่คือแฟนของผม อย่าเข้ามายุ่งกับคนของผมก็แค่นั้น
''ไม่ทราบว่าใครที่เป็นคนส่งกระดาษแผ่นนี้ไปครับ''ผมส่งกระดาษให้พวกเขาดู มีอยู่คนนึงยื่นมือมารับไป
''ครับ ผมเองครับที่เป็นคนส่ง แล้วให้พนักงานเอาไปให้น้องเขา แล้วไม่ทราบว่าพี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ''
''อ่อ!มีแน่ครับ เพราะคนที่คุณกำลังจีบอยู่เขาเป็นแฟนของผม''มันมองหน้าผมแล้วยิ้มยั่ว
''ผมจีบน้องเขาไม่ได้จะจีบคุณซะหน่อย แล้วอีกอย่างน้องเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร คุณจะเดือดร้อนทำไม่''
''หึๆๆๆเป็นคุณไม่เดือดร้อนเหรอ ที่แฟนคุณกำลังโดนคนอื่นจีบอยู่ แล้วคนอย่างคุณไม่มีปัญหาแฟนเองหรือไง
ถึงคิดจะแย่งแฟนคนอื่นทั้งที่เขาบอกอยู่ว่าเป็นแฟนกัน ทุกๆคนดูไว้นะครับว่าไอ้คนๆนี้มันคิดจะจีบและแย่งแฟนผม
ทั้งที่รู้แล้วว่าน้องเขาเองก็เป็นแฟนผมอยู่ แต่มันก็ยังคิดจะแย่งอีก''
สีหน้าของพวกมันตอนนี้ทั้งโกรธและอายเลยครับที่ผมไปยืนต่อหน้าของพวกมันแล้วก็พูดเสียงดังประกาศให้คนในร้าน
รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เสียงเซ็งแซ่ที่ดังขึ้นทั้งร้านที่พูดกัน ได้ต่อว่าไอ้พวกเจ้าชู้ที่คิดจะแย่งแฟนของคนอื่น
น้องป่านเดินออกไปยืนอยู่ข้างหน้าพวกมัน แต่ผมดึงมือไว้ แต่น้องเขาหันมายิ้มให้ผมบอกว่าไม่เป็นไร
''ขอบคุณพี่ที่บอกว่าชอบผม แต่ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว แล้วผมเองก็รักคนๆนี้มาก และไม่อยากที่จะคิดรักใครอีกแล้วนอกจากพี่เขา
แต่ที่พี่พูดมาว่าผมไม่ได้ว่าอะไร ผมคิดว่าพี่เข้าใจกับสิ่งที่แฟนของผมบอกแล้ว แต่เมื่อพี่ไม่เข้าใจผมก็จะบอกให้พี่ฟังเองก็ได้ว่า
อย่าว่าทุกคนง่ายเสมอไป อย่าคิดว่าทุกคนสนุกกับสิ่งที่พี่พูด ผมรักพี่เขาเพราะผมคิดจะรัก ไม่ได้คิดว่าสนุก
ผมรักพี่เขาจริงๆแบบที่คิดจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ได้คิดแค่จะรักกันไปวันๆ
ถ้าพี่คิดจะแย่งของๆใครก็คิดให้ดี ว่าเขารักกันดีหรือเปล่า ถ้าเขายังรักกันดีอยู่แล้วพี่ไปแย่งเขามา ถ้าเป็นพี่ๆจะรู้สึกอย่างไร
ผมไม่รู้นะว่าพี่คิดอะไรอยู่ แต่ผมขอบอกไว้ว่าถ้าผมคิดจะเลิกกับคนๆนี้ ผมเองก็คงไม่เอาพี่เป็นแฟนหรอก
เพราะผมไม่รู้ว่าพี่เข้าใจคำว่ารักมั้ย แค่เห็นเขารักกันพี่ก็ยังคิดที่จะแย่งเขาอีก ถ้าเกิดว่าผมเป็นแฟนกับพี่แล้วพี่ไม่ทิ้งผมเหรอ
เมื่อพี่เจอคนที่ถูกใจแล้วไปแย่งของคนอื่นๆมาอีก ผมขอพูดให้พี่เข้าใจเพียงแค่นี้ และขอเจอพี่เพียงวันนี้วันเดียว ต่อไปอย่าได้เจอกัน
ถึงเจอก็อย่าได้ทักกันอีกเลย''
น้องป่านพูดจบแล้วเดินจากมาไอ้พวกสามคนนั้นไม่ได้พูดอะไรเลยครับ พวกมันยืนหน้าเสียอยู่ตรงนั้นคงจะอายมากเพราะคนในร้านพูดกัน
บอกตรงๆครับว่าสะใจอย่างมากกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วก็ดีใจมากที่น้องเขาพูดว่ารักผมคนเดียวจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
ต่อหน้าคนอื่นๆอีกมากมายโดยที่ไม่คิดจะอายกับสิ่งที่พูดออกไป
ผมเดินจูงมือน้องป่านออกไปจากร้านด้วยหัวใจที่พองโต สิ่งที่ได้ยินกับการกระทำไม่ว่าที่ผ่านมา
หรือว่าตอนนี้ผมได้คำตอบให้กับหัวของตัวเองแล้วครับว่าผมตัดสินใจไม่ผิดเลยสักนิด ที่ตอบรับน้องเขาไปในวันนั้น
จนมาวันนี้หลายสิ่งหลายอย่างได้พิสูจน์แล้วว่า เราสองคนรักกัน
''ขอบคุณมากนะครับน้องป่านที่เลือกพี่'' ผมบีบมือน้องเขาให้กระชับมากยิ่งขึ้น
''ครับ ผมเองก็ขอบคุณพี่ภูมิมากที่พี่ตอบรับรักของป่านในวันนั้น''
''พี่ดีใจมากรู้มั้ยที่น้องพูดเมื่อกี้ มันทำให้พี่รู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากขึ้นในสายตาของน้องป่าน''
''พี่มีค่าสำหรับป่านเสมอไม่ว่าวันนี้หรือว่าวันต่อไป''
''น้องป่านก็เช่นกันครับ''
เราสองคนจูงมือกันไปที่รถไม่ได้เข้าไปดูหนังอย่างที่ตั้งใจไว้ เพราะสิ่งที่ได้รับรู้ในวันนี้มันเป็นการยืนยัน
เรื่องรักของเราทั้งสองคน อารมณ์ที่ไม่ดีอยู่เมื่อกี้ไม่ได้ทำให้เราสองคนมีปัญหากัน แต่มันได้เพิ่มความรู้สึกดีๆ
ให้เรามากรักกันมากยิ่งขึ้นไปอีก เข้าไปในรถแล้วเราสองคนกุมมือกันและกัน
และบอกรักกันและกัน เหมือนกับทุกวันที่เราบอกกันอยู่เสมอ
''พี่รักป่าน''
''ป่านก็รักพี่ครับ''
จบแล้วครับสำหรับคู่นี้ พี่ภูมิ กับน้องป่าน
ส่วนพี่จักร กับน้องปัน รอก่อนนะครับจะทำเป็นเรื่องยาว อดใจรอกันนิดนึง
ลองเขียนแล้วแต่มันไม่จบในตอน เลยคิดจะทำเรื่องยาวซะเลย
ผิดพลาดประการใดเตือนด้วยนะครับ เพราะเล่นกันสดๆไม่มีเวลามาร่างเรื่องก่อน
หุๆๆๆๆมันเลยมาหลายวันแล้ว :pig4:ที่เข้ามาติดตามอ่านกันนะครับ
-
เนื่องจากคู่นี้เริ่มต้นดี การขมวดปมจบคงทำได้ง่าย
แต่อีกคู่มันเริ่มต้นไว้ร้าย กว่าจะลงตัวคงต้องใช้เวลา สู้ๆนะคนเขียน
-
พี่ภูมิน้องป่านรักกันหวานชื่น :กอด1:
-
รักแท้จริงๆ รอจักรกะปั่น
-
แฮปปี้กันไปอีกคู่นึง อิอิ
แล้วก็ไปรอลุ้นอีกคู่นึง
-
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
รอจักรกับน้องปัน :3123:
-
พี่ภูมิกับน้องป่าน :a2:
+1 ให้เป็นกำลังใจ
ปล.รอเรื่องยาวอยู่นะครับ ท่าทางคู่นี้ .... แรงทั้งคู่ :z2:
-
:L1:
-
:L2: :L2:
-
เรื่องที่4 หอมกลิ่นกายเธอxxx
ยามค่ำคืนหลังจากเลิกงานมันก็เป็นเวลาพักผ่อนของคนทำงานอย่างผมและเพื่อนก็พากันไป
นั่งกินและดื่มกันเพื่อผ่อนคลายหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจาการทำงานกันมาทั้งวัน
เพื่อนๆมันก็นั่งพูดคุยกับสาวๆที่เข้ามาคลอเคลียกันอยู่ ส่วนตัวผมเองก็นั่งดู อะไรไปเรื่อยเปื่อย
อยากจะนั่งมองอะไรสวยๆงามมากกว่าพวกเราดื่มกินกันจนดึกดื่น
เรื่องเมาไม่ต้องพูดถึงแต่ละคนเมามากมายแต่ยังครองสติกันอยู่
เพราะต้องขับรถกลับบ้านเองทั้งนั้น ขืนเมามากไปกว่านี้ อาจไปนอนข้างทางแทนบ้านก็ได้
จนใกล้ถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้าน
ผมบอกเพื่อนๆว่าจะไปเข้าห้องน้ำซะหน่อย เพราะอีกไม่นานก็จะกลับที่พักของแต่ละคนแล้ว
''เฮ้ย..กูไปห้องน้ำก่อนนะเว้ย''
''เออๆ..''
บอกเสร็จก็เดินเข้าไปที่ห้องน้ำที่อยู่ภายในร้าน พอเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนร้องขอความช่วยเหลืออยู่
ผมเลยเดินเข้าไปที่ห้องน้ำอีกห้องหนึ่งที่เสียงดังออกมา
''ปังๆๆๆๆๆ''ผมทุบประตูจู่ๆก็มีคนเปิดประตูออกมา หน้าตามันดูไม่พอใจเอามากๆ
''มึงมีปัญหาอะไรว่ะที่มาเคาะตู''ไอ้คนที่เปิดประตูออกมามันถาม แต่เสียงร้องยังดังออกมา
''ผมได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า''
''อย่าเสือกไม่ใช่เรื่องของมึง''
''ชะ..ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย''มันหันหน้าเข้าไปดูตามเสียงร้องที่ดังมาจากในห้องน้ำ เดินเข้าไปดูก็เห็นเด็กผู้ชายนั่งอยู่ที่พื้นห้องน้ำ
เสื้อผ้าฉีกขาด จนเห็นผิวกายขาวๆของเด็กผู้ชายคนนั้น
''อย่างนี้ต้องให้ตำรวจเข้ามาช่วยแล้วละมั้ง''ผมขู่มัน มันทำหน้าตาตกใจ
''มันเรื่องของกู มึงอย่าเสือกเรื่องของคนเป็นแฟนกัน มึงอย่ามายุ่งจะดีกว่า''
''ผะ..ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมัน มันทำร้ายผม''เสียงที่ร้องบอกออกมา มันเบามากพร้อมกับเสียงร้องไห้
ผมเองไม่ชอบคนที่ทำร้ายคนอื่นที่อ่อนแอกว่า เลยซัดเข้าให้ที่หน้าของมัน
จนมันทรุดลงกับที่เลยตามเข้ามาซ้ำมันอีกจนมันนอนนิ่ง คงสลบไปแล้ว
ผมเลยเดินเข้าไปประคองเด็กคนนั้นให้ลุกขึ้น ดูท่าทางของน้องเขาเองก็ดูมึนๆอยู่ สงสัยคงเมามากเหมือนกัน
''เป็นอะไรมากมั้ยน้อง''ดูแล้วหน้าตาของน้องเขาคงจะโดนไอ้เชรี่ยนี่ปล้ำเอาแน่ๆก็น่ารักแบบนี้
ขนาดผมเองยังเห็นว่าน้องเขาน่ารักเลยถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ตอนนี้ผมว่าอาการน้องเขาแปลกๆอยู่นะ
''ร้อนจังเลยครับพี่ ชะ.. ช่วยผมหน่อย''
''ช่วยอะไรครับ''มือของน้องเขาพยายามลูบไล้ตามตัวของผม อาการแบบนี้ถ้าเดาไม่ผิดผมว่าน้องเขาโดนวางยาแน่ๆ
แถมเป็นยาปลุกเซ็กซะด้วย แล้วจะทำยังไงดีว่ะเนี้ย ผมลากน้องเขาออกจากห้องน้ำแล้วออกทางด้านหลังของร้าน
ไอ้เด็กนี้ก็ดิ้นไม่หยุด ปากก็ร้องให้ช่วยแต่น้ำตาก็ไม่หยุดไหล สงสารก็สงสารแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
เอาว่ะเป็นไงเป็นกันแต่ต้องช่วยไอ้เด็กนี่ก่อน ผมพาน้องมันไปที่รถปากก็บอกว่าเดี๋ยวพี่ช่วย
แต่ตอนนี้ให้อดทนไปก่อน
''ผมทนไม่ไหวแล้วพี่ช่วยผมหน่อย มันร้อนเหลือเกิน อื่อออๆ''เฮ้ยยย อย่าครางสิว่ะ
''ทนหน่อยนะน้องเดี๋ยวพี่จะพาไปส่งที่บ้าน บอกมาว่าบ้านอยู่ที่ไหน''
''ไม่รู้ อื่อออช่วยผมหน่อย''
''อ้าว?น้องไม่รู้แล้วพี่จะไปส่งได้ไงละ''ยุ่งฉิบ จะไปส่งมันก็บอกไม่รู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหนซะงั้น
''เฮ้ย?พวกมึงกูกลับก่อนนะ เออๆกูไมไหวแล้วว่ะขอกลับก่อนแล้วกัน แค่นี้นะ บาย''
ผมโทรไปบอกเพื่อนว่าขอกลับก่อน พวกมันก็ไม่ว่าอะไร แต่ตอนนี้ผมมีปัญหาใหญ่ที่ต้องจัดการ
ก็คือไอ้เด็กคนนี้ ผมรีบพามันไปขึ้นรถ แล้วจับมันมัดเอาไว้อย่าให้มันดิ้นตอนที่ผมขับรถอยู่
เพราะว่าไอ้เด็กคนนี้มันมาลวนลามผมตลอด เข้ามากอดมาจะจูบผมให้ได้
ก็เลยต้องจับมันมัดเอาไว้อย่าให้มันดิ้น ไม่งั้นได้นอนกันข้างทางแน่ มันดิ้นร้องครวญครางของมันไป
มาถึงคอนโดที่ผมพัก แก้มัดแล้วรีบพามันขึ้นลิฟฟ์ ไปที่ชั้นที่ผมพัก แล้วรีบพาน้องเขาเข้าห้องน้ำ
เปิดน้ำลงอ่างจับน้องเขาแช่น้ำเพื่อให้รางกายเย็นลงหน่อย ถอดเสื้อก็แล้วแช่น้ำก็แล้ว
แต่ไอ้เด็กคนนี้ยังไม่หยุดดิ้น ยังร้องให้ช่วยตลอดเวลา มือของมันก็คว้ามือของผมไว้
มันมองหน้าของผมร้องขอความช่วยเหลือ ด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม เสียงที่ครางกระเส่า
ทำให้ผมเองที่พยายามช่วยน้องเขาอยู่ยังอดใจไม่ไหวที่จะหันกลับไปดูเรือนร่างที่ขาวสะอาดตา
ผิวเนียนกว่าผู้หญิงเสียอีก น่าดูกว่าผู้ชายด้วยกันที่เห็นอยู่ทั่วไป
แล้วท่าทางที่ยั่วยวนนั้นอีก คงโดนยาปลุกชนิดที่แรงเข้าให้ อาการเลยดูรุนแรงเอาการ
ถึงว่าไอ้ห่านั่นมันถึงจะเอาทำเมีย แต่ตอนนี้ผมว่าผมต้องช่วยน้องเขาก่อนแล้วละ
''อื่อออช่วยผมหน่อยนะครับ ผมไม่ไหวแล้วพี่ ไม่งั้นผมคงตายแน่ๆ''
''แน่ใจนะที่จะให้พี่ช่วย''
''ครับ รีบเถอะพี่ผมไม่ไหว มันจะขาดใจอยู่แล้ว''จะรีบไปไหนว่ะ น้องเขาหันมาจับผมจูบปากกันทันที
''อื่อออ''เสียงน้องเขาครางออกมาเมื่อเราจูบกันลูบไล้ร่างกายของกันและกัน
''อื่อออ ไม่ไหวแล้วพี่ช่วยผมด้วย อ่าซ์ๆ''น้องเขาครางเบาๆออกมาเมื่อผมถอดกางเกงออก
แล้วจับแก่นกายของน้องเขาแล้วลูบเบาๆด้วยมือของผม เจ้าตัวบิดเร่าร่างกายด้วยความเสียว
น้องเขาเองก็เอามือมาจับแก่นชายของผมแล้วรูดแรงๆด้วยความหื่นที่โดนปลุกด้วยความแรงของยาที่กินเข้าไป
ปากของสองเราที่จูบกันก็ไม่ได้แยกออกจากกันจูบกันอยู่อย่านั้น แต่มือของเราสองคนก็ทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่มีที่ติ
ต่างคนก็ต่างลูบไล้ร่างกายให้กันและกัน มือก็รูดแก่นกายเพิ่มความเสียวของกันและกันตลอดเวลา
เสียงที่ดังออกมาจากปากของเราไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเสียงของใครที่ดังกว่ากัน
มือของผมเองมันก็ทำหน้าที่ได้ดียิ่งกว่าลูบไล้ร่างกายน้องเขาที่บิดเร่าด้วยความเสียว
มันเป็นไปเองโดยธรรมชาติ ผมเลื่อนมือไปที่ด้านหลังสะโพก
แล้วเลื่อนนิ้วเข้าไปที่ช่องทางเข้าเพื่อเตรียมความพร้อมของร่างกาย
แค่นิ้วเดียวน้องเขายังเกร็ง คงเป็นครั้งแรกของน้องเขาแน่ๆเพราะมันรัดแน่นเหลือเกิน
มันตอดรัดนิ้วของผมแน่นมาก ปากของผมก็ยังทำหน้าที่ ลิ้นของเราที่พันกันตลอดเวลามันเพิ่มเสียว
เสียงของน้องเขาที่ครางออกมา เมื่อผมเพิ่มนิ้วเข้าไปเป็นสองและสามในเวลาต่อมา
เสียงครางที่ดังขึ้นมันเพิ่มอารมณ์หื่นให้กับผมได้อย่างมาก
''ไม่ไหวแล้วพี่ ผมเสียวเหลือเกิน ผมจะออกแล้ว อะ อ่าซ์ซ''
''อย่าเพิ่งสิครับต้องไปพร้อมกันนะครับคนเก่ง ทนอีกนิดนึง''
''แต่ผมไม่ไหวแล้ว อื่อออ''
''งั้นไปที่เตียงกันดีกว่านะครับ''
''อื่อๆ''เสียงหวานๆที่ครางกระเส่ายั่วอารมณ์หื่นได้เป็นอย่างดี
ถึงเตียงผมก็จับน้องเขานอนหงายแล้วเอาหมอนมารองสะโพกน้องเขาไว้ แล้วแยกขาของน้องออก
จับแก่นกายของตัวเองจ่อที่ปากทางเข้าที่ผมได้เบิกร่องทางเอาไว้แล้วแต่มันก็ดันไม่เข้า พราะช่องทางที่เล็กนิดเดียว
แต่ของผมที่ดูจะใหญ่เกินไปสำหรับรูเล็กๆสีชมพูของน้องเขา เมื่อผมดันน้องเขาร้องโอ๊ยดังลั่นออกมาทันที่
''เจ็บๆๆอื่ออออมันเจ็บ เอาออกไปๆ''
''ทนอีกนิดนะครับ เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว''
''แต่มันเจ็บ ''ปากก็บอกว่าเจ็บแต่สีหน้าก็ดูเจ็บปวด จากอาการที่โดนยาปลุกเซ็กซ์มันก็ยังมีอารมณ์ที่อยากจะปลดปล่อย
ผมเองก็ไม่รู้จะทำไง ตัวเองก็อยากเพราะโดนปลุกอารมณ์มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ผมหยุดก็คงไม่ได้
มาฆ่าให้ตายยังดีกว่ามาบอกให้หยุด ผมเลยเดินไปหยิบโลชั่นมาทาที่ช่องทางเข้าอีกครั้ง
ทาแล้วก็ลูบไล้มันเบาๆแล้วใช่นิ้วดันเข้าออก ตอนนี้เสียงครางกลับมาดังลั่นอีกครั้ง
เมื่อเสียงกระเส่าดังขึ้นอีกครั้ง ผมขึ้นคร่อมบนร่างกายของน้องแล้วจับน้องชายของผม
ดันเข้าไปอีก จากส่วนปลายที่เข้าไปที่ละนิดจนส่วนหัวเข้าไปจนหมด เสียงครางที่บอกว่าเจ็บก็โดนผมปิดด้วยปาก
มีแต่เสียงที่ดังอื้ออึงอยู่ในปาก ส่วนที่สะโพกของเราสองสองคนน้องชายของผมก็ดันเข้าไปจนสุด
ปลายทางของมัน จากความเจ็บเริ่มกลับเป็นความเสียว เสียงดังปัปๆๆของสะโพกที่กระทบกัน
ครั้งแล้วครับเล่า มันดังถี่เพิ่มอารมณ์หื่นยิ่งเข้าไปอีก เสียงที่บอกว่าแรงอีกๆจากปากน้องเขา
เหมือนเป็นการยั่วยุให้ผม ให้ผมกระชับร่างกายของสองเราให้แบบแน่นมากกว่าเดิม
"อื่อๆๆแรงอีกครับพี่''
''อ่าซ์ อื่ออ ครับ''
''พี่ๆๆแรงอีก ผมจะถึงแล้วครับ อ่า..''
''เรียกพี่ธีสิครับ เดี๋ยวพี่ช่วย''
''พี่ธี ช่วยน้องหวานด้วย น้องหวานไม่ไหวแล้ว''
''ได้เลยครับน้องหวาน เดี๋ยวพี่ธีจัดให้เต็มที น้องต้องการท่าไหนบอกพี่มาเลยครับ''
''อื่ออ เต็มที่เข้ามาเลยครับ อ่าๆ'' ทั้งมือทั้งปากของน้องเขามันทำงานได้เต็มที่เลยครับ
เสียวไม่รู้ว่าจะบอกยังไง ปากก็จับผมจูบ มือก็ทั้งลูบทั้งคลำ แล้วยังรั้งสะโพกของผมเข้าไปหาตัวเองให้แนบแน่น
เข้าไปอีก ผมเองตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครที่มันส์ถึงใจอย่างนี้มาก่อน ขนาดว่าน้องเขาเป็นผู้ชาย
ถึงว่าเพื่อนที่มันเคยพูดกันเล่นๆให้ได้ยิน ว่าผู้ชายคนไหนที่ลองเอาผู้ชายด้วยกันแล้วจะลืมเซ็กซ์กับผู้หญิงไปเลย
ดูท่าจะจริงอย่างที่เขาพูดกันแล้วละ เพรามาถึงตรงนี้ผมเองก็ปฎิเสธไม่ได้แล้วว่ามันไม่จริง ว่าชายฟันชายคือยอดชาย
เสียงที่ดังกระเส่า ลีลารักที่ผมช่วยน้องเขาจากที่โดยปลุกมาด้วยยามาถึงตอนนี้เราสองคนโดนปลุกด้วย ลีลาของเราเอง
ลีลาบทเพลงรักที่เร่าร้อนของเราสองคนยังดังไปเรื่อยๆบทแล้วบทแล้ว ยกแล้วยกเล่าจนน้องเขาสลบคาอกของผม
ผมเองก็ไม่รู้ว่าน้องเขาปลดปล่อยไปกี่ครั้ง เพราะบางครั้งก็ช่วยน้องแต่บางครั้งยังไม่ทันได้จับน้องเขาก็ปลดปล่อยไปเอง
โดยไม่ได้จับได้ต้องด้วยซ้ำ
เมื่อน้องเขาหมดแรงหลับไปผมเลยเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ จัดการเอาผ้ามาเช็ดทำความสะอากร่างกายของน้องเขา
ที่โดนผมทำร่องรอยต่างๆเอาไว้บนร่างกายที่ตอนนี้ดูเป็นจ้ำๆแดงไปทั่วทั้งตัว
เมื่อเช็ดเสร็จ เปลื่ยนเสื้อผ้าให้ใส่ของผมไปก่อน ผมเองก็สอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่ม
กลิ่นกายที่หอมอ่อนจากผิวกายของเด็กผู้ชายคนนี้ ที่เพิ่งเป็นเมียของผมไปหมาดมันหอมเย้ายวนใจเหลือเกิน
จนผมต้องกดจมูกที่แก้มอีกหลายๆครั้ง จนเจ้าตัวต้องครางเบาๆออกมาอย่างรำคาญเมื่อมีคนกวนใจตอนนอนหลับ
ผมยิ้มแล้วหัวเราะให้กับตัวเอง มีความสุขมากเลยครับ สุขกายที่ได้ช่วยน้องเขาและปลดปล่อยไปด้วยกัน
สุขใจเมื่อได้นอนกอดกับความรู้สึกเมื่อมีความสุข แม้ไม่รู้ว่าคนที่ผมกอดอยู่ตอนนี้คือใคร
รู้เพียงแค่ชื่อของน้องเขาว่าชื่อ น้องหวาน
และมันเป็นเรื่องจริง น้องเขาหวานเหมือนชื่อเพราะผมชิมมาแล้วครับ
หวานทั้งสายตา หวานทั้งร่างกาย น้ำก็หวานครับเพราะผมชิมมาแล้ว
เชื่อผมสิ ผมไม่ได้โกหกคุณหรอก
ผมไม่ได้หื่นนะแต่วันนี้ผมมีของหวานที่ชื่อน้ำหวานให้กินก่อนนอน
แล้วคุณละกินอะไรก่อนนอนครับ
มาอีกเรื่องนึงครับ สำหรับเรื่องสั้นที่หื่นxxxในอารมณ์
ช่วนเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ :pig4:
บวก+1ให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วนะครับ :กอด1:
-
:jul1:
พี่ธีกะน้องน้ำหวาน เลือดหมดตัวเลย555
เหมือนว่าเรื่องนี้ชดเชยคู่ของภูมิกะป่านไงไม่รู้เพราะคู่นั้น no nc o18
ปล.คู่นี้ยังมีต่อใช่มั้ยคะ เพราะอยากรู้ว่าหวานเป็นไงมาไงเนี่ย
-
พี่ภูมิกะน้องป่านน่ารัก น่าอิจฉาจ้ะ
พี่ธีกะน้องหวาน :haun4: หวานจริงๆเหรอ
-
แร็งงงงงซ์
แบบว่าผิดกับตอนที่ผ่านๆมาเลยอ่ะ
ไม่ใช่ไม่ชอบนะคะ
แต่
ชอบมากกกกกกก
-
น่ารักกันทุกคู่เลย :o8:
:call:
-
ออกตัวแรงกว่าทุกคู่จริงๆ :L2: ชอบบบบบบบบบบ :impress2:
:3123: :pig4: :pig4: :3123:
-
:m25: น้องหวานกะพี่ธี ...... เช้ามาจะเกิดอะไรขึ้นหนอ???? :m28:
ฝากคุณ roseen
ขนาดผมเองยังเห็นว่าน้องเขาน่ารักเลยถึงจะเป็ผู้ชายก็เถอะ
-
คุณlove2y
แก้ไขแล้วครับ :pig4: :กอด1:
-
พี่ธีหื่นกว่าน้องหวานที่โดนยาปลุกเซ็กนะนั้น :laugh:
+1รอพีธีน้องหวานตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
:กอด1:
-
มาอ่านเรื่องแรกทำเราน้ำตาตกเลย เศร้ามากสงสารน้ำกับฟ้า แต่สุดท้ายก็สมหวัง
เรื่องที่ 2 หมั่นไส้แมนมาก แต่โดนวินซ้อมขนาดนี้ก็ยังรักพอหยวนได้
เรื่องที่ 3 ชอบภูิมิกับน้องป่านน่ารัก ยิ่งตอนที่ว่าหนุ่มสามคนนั่นยิ่งชอบ รอคู่จักรกับปัน
เรื่องที่ 4 ธีคนไม่โดนยาหื่นมากกว่าน้องหวานอีก
-
:pig4:
-
ท่าจะหวานจริง เพราะกินไปหลายรอบ... :laugh: :laugh:
:pig4: :L2: :pig4:
-
:haun4:
-
:pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เรื่องที่ 1 ฟ้า-น้ำ ตอนแรกคิดว่าจะมีหักมุมอะไรตอนท้าย แต่จบแบบนั้นก็ถูกใจดีค่ะ สงสารตัวละคร ไม่อยากให้ไม่สมหวัง
เรื่องที่ 2 วิน-แมน วินใจแข็งดี ชอบๆๆ ซ้อมให้น่วมไปเลย อยากมาทำให้เราเสียใจดีนัก คราวหน้าจะได้คิดให้มากๆ ก่อนจะทำอะไร
เรื่องที่ 3 ป่าน-ภูมิ คู่นี้น่ารักดีค่ะ แต่บทพูดของน้องป่านตอนเจอหนุ่มๆ ส่งกระดาษมาจีบเนี่ยจัดเยอะไปนิดนึงน้า ดูเป็นตั้งใจเขียนให้น้องป่านดูดราม่าไปนิดนึงอะค่ะ บทของพี่ภูมิอะกำลังดี (คือมานึกว่าชีวิตจริงเราจะพูดระบายอะไรขนาดนี้มั้ยเนี่ย เค้าก็แค่ส่งกระดาษมาจีบเองน้า ไม่ได้ทำอะไรเราซักหน่อยอะค่ะ แม้จะกวนพี่ภูมิไปนิดนึงก็เหอะ) รอลุ้นคู่ปั่น-จักร นะคะ :pig4:
เรื่องที่ 4 ยังเม้นท์อะไรไม่ได้มาก รู้แต่เรื่องนี้แรรรรรรรรรงส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ :m25: :pighaun: :laugh:
-
:L2:
-
ตอนที่2
น้ำหวาน
ตื่นเช้าขึ้นมาผมรู้สึกตัวเหมือนกับจะเป็นไข้มันร้อนไปหมด ตอนนี้เองรู้สึกเหมือนกับมีใครมากอดเอาไว้
กอดที่เป็นกอดจริงๆมันกอดผมทั้งตัวของมันทั้งแขนทั้งขาของมันอยู่บนตัวของผม จนเหมือนจะเป็นคนๆเดียวกัน
แล้วก็เป็นจริงไม่รู้ว่าใครที่นอนกอดผมอยู่ เป็นผู้ชายที่ผมเองก็ไม่รู้จักแล้วมันเข้ามาที่ห้องของผมได้ไง
ลืมตามองไปทั่วห้องก็จำได้ว่า นี่มันไม่ใช่ห้องของผมแต่เป็นห้องของใครก็ไม่รู้
ผมยายามลองนึกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับผม
ถ้าจำไม่ผิดเมื่อคืนผมไปเที่ยวกับเพื่อนๆแต่ผมเองไม่ชอบดื่มเหล้าเพื่อนมันก็พยายามให้ผมลองให้ได้
ก็เลยดื่มเข้าไปแก้วนึงแล้วก็มีแก้วต่อไปอีก แต่สักพักมันก็รู้สึกว่ามึนๆหัว
แล้วก็ร้อนไปทั้งตัวเ ลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้ว..ใครก็ไม่รู้ก็เข้ามาพยายามที่จะเข้ามาจูบผมพอไม่ยอม
ก็จะทำร้ายผมในห้องน้ำ ตอนที่ผมเข้าไปในห้องน้ำ แต่มีคนเข้ามาช่วยไว้ทันจากคนที่เข้ามาทำร้ายร่างกาย
แต่หลังจากนั้นเป็นผมเองที่พยายามทำอย่างอื่นกับคนที่เข้ามาช่วย นึกมาถึงตอนนี้แล้วผมคงโดนยาอะไรเข้าให้แล้ว
ตอนที่กินเหล้าเข้าไป แล้วมีอาการแบบนั้น ผมคงโดนยาปลุกเซ็กซ์เข้าให้แล้ว
และคนที่วางยาผมก็น่าจะเป็นเพื่อนๆของผมเอง แล้วเพื่อนคนไหนที่ทำกับผมแบบนี้ นึกไม่ออกจริงว่าเป็นเพื่อนคนไหน
นึกถึงตอนที่ยาออกฤทธิ์แล้วผมพยายามที่จะเข้าไปลวนลามคนที่เข้ามาช่วย รู้สึกอายตัวเองอย่างมาก
ผมนอนนิ่งๆพยายามนึกอะไรต่อไป แต่ผมคงดิ้นมากไปหน่อยคนที่อนนกอดผมอยู่เลยรู้สึกตัว
ผมเองก็พยายามดันตัวเองออกแต่ก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว ปวดร้าวไปหมดทั้งร่างกาย
ยิ่งช่วงบั้นท้ายที่สะโพกเจ็บจนน้ำตาไหลเลยครับ เจ็บจี๊ดไปทั่วแผ่นหลัง
ผมคงโดนขมขืนเข้าให้แล้ว แต่จะเป็นการข่มขืนหรือว่าเป็นไปด้วยความเต็มใจของผมกันแน่
''ว่าไงตื่นแล้วหรือครับ เจ็บมากหรือเปล่า''
''ผมอยู่ที่ไหน ผมอยากกลับบ้าน''ตอนนี้อยากลับบ้านมากเลยครับ
''น้องอยู่ที่ห้องของพี่ แต่ตอนนี้น้องคงกลับไม่ได้ครับ''
''ทะ..ทำไม่ถึงเป็นแบบนี้ พี่ทำบ้าอะไรกับผม''ผมร้องเสียงดังขึ้น
''พี่ทำอะไรน้องหรอ พี่ว่าน้องลองนึกดูให้ดีก่อนดีกว่า ว่าใครเป็นคนเริ่มกันแน่ แล้วก็ดูสภาพของน้องตอนนี้ให้ดีสิครับ
ที่จะกลับบ้านแล้วจะกลับไหวเหรอพี่ว่าอยู่ที่นี่ไปก่อนจะดีกว่ามั้ย''
พี่เขาพูดแล้วก็เปิดผ้าห่มให้ผมดู ผมลองเปิดเสื้อที่ผมใส่ว่าทำไม่มันถึงได้เจ็บไปทั้งตัวอย่างนี้ แล้วก็เห็นตามร่างกาย
ของผมเป็นรอยแดงเป็นจ้ำๆเต็มไปหมด หันไปถามพี่เขาว่าใครเป็นคนทำ
''ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้''
''น้องจำอะไรไม่ได้เลยหรือว่าทำไม่ถึงเป็นแบบนี้''ผมส่ายหน้าให้พี่เขา มันเป็นบางช่วงที่ผมจำได้
แต่ไม่แน่ใจว่าจะเป็นเรื่องจริง ว่าผมกล้าที่จะทำเรื่องแบบนั้น อยากจะให้มันเป็นเพียงความฝัน
แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่เพียงแค่ฝัน แต่มันเป็นความจริงที่ผมปฎิเสธมันไม่ได้เลย เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว
''ว่าไงครับน้องจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ แล้วอีกอย่างน้องเป็นเริ่มเองทั้งหมด''
''ผะ.. ผมเป็นคนเริ่มเหรอ ผะ..''อายมากเลยเลยครับที่รู้ว่าตัวเองเป็นคนเริ่ม
''ครับน้องเป็นคนเริ่ม แต่พี่เป็นช่วยเพราะน้องโดนวางยามานะครับ พี่พยายามห้ามน้องแล้ว
แต่ห้ามเท่าไร น้องก็ไม่หยุดมันก็เลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น แต่เมื่อคืนน้องร้อนแรงมากเลยนะครับ หึๆๆๆ''
''เอ่อ!...''พี่เขาพูดบ้าอะไร ผมอายมากเลยครับ รีบเอาผ้าห่มปิดตัวเองทันที่ รู้สึกว่าที่หน้าของผมร้อนฉ่าขึ้นมาทันที
''ไม่ต้องอายหรอกครับเพราะว่าเมื่อคืนพี่เห็นหมดแล้ว แล้วอีกอย่างดูเหมือนกว่าเราสองคนจะเข้ากันได้ดีซะด้วยสิ
ว่าไงครับ จำได้บ้างแล้วยังว่าเสียงร้องขอ และครวญครางเมื่อคืนมันเร่าร้อนขนาดไหน''ทั้งเสียงและหน้าตาเลยครับหื่นซะขนาดนี้
''พี่พูดบ้าอะไรของพี่ ผมไม่รู้เรื่อง''
''งั้นเรามาทบทวนความจำกันใหม่ดีกว่ามั้ยครับ ถ้าน้องลืมเรื่องเมื่อคืนแล้ว แต่พี่จำได้ดีเลยครับ''พี่เขาเดินเข้ามาที่ผมท่าทางจะไม่รอดอีกแล้วครับ
''พี่พูดบ้าอะไรของพี่เนี้ย อีกอย่างผมยังเจ็บอยู่นะ''ขืนโดนเข้าไปตอนนี้ได้ตายแน่ๆ
''ไหนว่าจำไม่ได้ไงครับ แต่รู้ว่าเจ็บ หมายความว่าไง หรือว่าแกล้งทำเป็นจำไม่ได้เดี๋ยวพี่ทบทวนความจำให้ใหม่หลายๆครั้งดีมั้ย''
''อย่าทำอะไรผมนะ ผมขอร้องละ''
''แล้วน้องหิวหรือเปล่า เดี๋ยวพี่จะสั่งอาหารมาให้จะได้ทานยาด้วยพี่เห็นน้องตัวร้อนๆอยู่ด้วย''
''ครับ หิว''ผมตอบพี่เขา เห็นพี่เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วก็สั่งอาหาร สี่ห้าอย่างได้มั้ง
แล้วบอกให้เอามาส่งที่ห้อง พี่เขาเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง สายตาของพี่เขาทีมองมาที่ผมมันดูวิบวับแปลกๆ
แล้วมานั่งข้างๆผมขยับตัวหนีพี่เขาก็ตามมาแล้วก็ดึงผมเขาไปกอดเอาไว้ ทั้งจูบทั้งหอม นัวเนียผมตลอดอะไรของเขาเนี้ย
''อยู่นิ่งๆสิครับอย่าดิ้นเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ''
''ครับ''ผมตอบออกไปอายมากเลยครับที่โดนคนที่ไม่รู้จักกันกอด แล้วเมื่อคืนก็มีอะไรด้วยกันอีก
แล้วตอนนี้มือของพี่เขาก็เริ่มอยู่ไม่นิ่งอีกแล้ว ทั้งลูบคลำผมจนขนลุกซู่ไปหมด
ผมได้แต่นั่งตัวเกร็งจะหนีก็เจ็บจะดิ้นรนมากไปก็ไม่ได้กลัวโดนกดซ้ำ แต่ขืนอยู่แบบนี้ไม่นานก็ต้องโดนอีกแน่ๆ
''ผมอยากเข้าห้องน้ำครับ ขอเข้าห้องน้ำหน่อย''
''แล้วทำไมไม่บอกละครับ ทนอยู่ได้ตั้งนาน ไปครับเดี๋ยวพี่อุ้ม''
''ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมไปเองได้ ไม่ต้องอุ้มหรอก''
''แน่ใจนะ''
''ครับ''ตอบไปทั้งๆที่ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ตอนนี้ต้องหาทางเลี่ยงพี่เขาก่อน พอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแต่ก็พูดออกไปไม่ได้
กลัวพี่เขารู้ พี่เขาเองก็นอนดูทางทีของผมอยู่ไกล้ๆ แต่พอผมลุกขึ้น ความเจ็บมันก็พุ่งปรี๊ดขึ้นสมองทันทีทั้งที่สะโพก
ปวดไปทั้งตัวเอวและสันหลัง ยืนทรงตัวไม่อยู่ล้มลงแต่พี่เขาเข้ามารับไว้ทัน
ตอนนี้ผมก็อยู่ในอ้อมกอดของพี่เขา สายตาที่มองมาผมเองก็ไม่เข้าใจมากนัก
ดูจะเป็นห่วงผมเอามากๆ ยิ้มที่ดูสดใสจริงใจ อ้อมกอดที่อบอุ่นสบาย
''พี่บอกแล้วไงครับว่าพี่อุ้มพาไปห้องน้ำก็ไม่เชื่อพี่''
''ก็ผมคิดว่าไม่เป็นไรมาก''
''ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับเดี๋ยวพี่พาไปเองดีกว่า เดี๋ยวเขาก็มาส่งอาหาร จะได้ทานอาหารกัน''
''ครับ''แล้วพี่เขาก็อุ้มผมไปห้องน้ำ ไม่หนักหรือไงก็ไม่รู้
''มองพี่ทำไม่ครับ ตัวน้องไม่หนักหรอกแค่นี้พี่อุ้มได้สบาย''
''ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย''รู้ได้ไงก็ไม่รู้ว่าผมคิดอะไร
''ก็เห็นน้องมองหน้าพี่ ถึงแล้วครับ มาพี่ถอดเสื้อให้''พี่เขาวางผมลงอย่างแผ่วเบาคงกลัวผมเจ็บมั้ง
แล้วยังจะมาช่วยผมถอดเสื้ออีกผมก็อายเป็นเหมือนกันนะ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ
''ไม่ต้องก็ได้ครับเดี๋ยวผมทำเอง''
''อย่าดื้อสิครับ เมื่อกี้เกือบจะล้มทีนึงแล้ว ตอนนี้พี่ว่าน้องยืนนิ่งๆจะดีกว่าเดี๋ยวพี่จัดการให้เองนะครับ''
ทั้งคำพูดที่หวานและสายตาที่แสดงออก มันดูหื่นเกินพิกัด เสื้อที่ถอดออกก็ดูจะอ้อยอิ่งช้าเกินไป
มือที่ถอดเสื้ออยู่ก็ลูบไล้ไปเรื่อยบนตัวของผม พี่เขาจัดการให้ผมล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็อาบน้ำถูสบู่
ลูบไล้ไปมาจนผมขนลุกไปหมด รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ได้มีแต่ขนที่ลุกอย่างอื่นของพี่เขาก็ลุกตามไปด้วย
เพราะตอนนี้มันทิ่มอยู่ตรงก้นของผม เหมือนมันอยากจะเข้ามาในตัวของผมให้ได้
ผมเองก็ไม่กล้าหันไปมองเพราะรู้ว่าอะไรที่ดันก้นของผมอยู่ อายไม่กล้ามองเพราะตอนนี้ผมเองก็เริ่ม
มีอารมณ์อย่างว่าแล้วเหมือนกัน เพราะโดนกอดรัดลูบไล้ไปมาอย่างนี้ใครไม่มีอารมณ์ก็บ้าแล้ว
''น้องหวานครับ''เสียงที่เรียกชื่อของผมมันสั่น เหมือนกำลังอดกลั้นอารมณ์อยู่
หือ!ว่าแต่พี่เขารู้จักชื่อของได้อย่างไร ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้บอก
''พี่ขอนะครับ พี่ธีไม่ไหวแล้วครับ พี่ขอนะ อื่ออ''จะมาขออะไรตอนนี้
''แต่ผมเจ็บอยู่''ไอ้ที่มีอารมณ์มันก็มีอยู่หรอก แต่ตอนนี้ถ้ามันเจ็บขื้นอีกครั้งได้ตายแน่ๆ
''พี่จะทำเบาๆน้องหวานไม่ต้องกลัวเจ็บนะ เดี๋ยวพี่ธีจะทำให้น้องหวานมีความสุขนะครับ''
พูดจบพี่เขาก็จูบผมทันที่ไม่ได้รอคำตอบ จูบที่ดูเร่าร้อนรุนแรง กระหายเหมือนอดอยากมานาน
ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้วละว่าทำไม่เมื่อคืนผมถึงได้ปวดไปทั้งตัว เพราะจูบกันไปไม่นานพี่เขาก็จับ
ให้ผมหันหลังแล้วก็เอาอะไรมาทาที่ก้นของผมก้ไม่รู้มันรู้สึกเย็นๆ ความเสียวที่มันพวยพุ่งอยู่ก่อนหน้านี้
ก็เริ่มเจ็บเพราะพี่เขาเอานิ้วแหย่เข้าไปเพื่อให้มันขยายตัว จากที่เจ็บอยู่พอนิ้วเริ่มชักเข้าออกเบาๆมันก็เริ่มเสียวมากยิ่งขึ้นไปอีก
เพราะพี่เขาเอานิ้วเพิ่มเข้าไปจากหนึ่งกลายเป็นสองและสามในเวลาต่อมา
จากที่ร้องเพราะความเจ็บตอนนี้ผมกลับมาร้องครางเพราะความเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย
พี่เขาคงรู้ว่าผมคงจะพร้อมแล้ว
''น้องหวานพร้อมแล้วนะครับ ยังเจ็บอีกมั้ย''ผมพยักหน้าให้พี่เขาว่าพร้อมแล้ว
'อื่ออ''
''งั้นพี่เข้าไปละนะ ถ้าเจ็บก็บอกพี่นะครับคนเก่ง'' เสียงที่ร้องขอมันฟังดูกระเส่าได้อารมณ์อย่างมาก
''อ๊ะ อืมๆ อ่า..''
''เข้าไปแล้วครับ อดทนหน่อยนะ ซื้ดดด''
''อืออ'' เสียงที่ครางตอบรับออกมาตอนที่ผมกระแทกเข้าไปกี่ครั้งต่อกี่ครังก็น่าฟังเสมอมันยั่วยวนได้อารมณ์
''อ๊าซ อ๊ะ..''
''ปัปๆๆๆ อ่าๆๆ สุดๆเลยครับน้องหวาน อื่อๆตอดรัดดีมากแน่นอะไรอย่างนี้ พี่ไม่เคยมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลยครับ''
''ปัปๆๆ ''
''ระ..แรงอีกครับพี่ หวานกำลังจะออกแล้ว แรงอีกอ่าซซซ''
''ได้เลยครับที่รัก แต่เราไปพร้อมกันนะครับ''
ผมบอกน้องหวานแล้วกดเข้าไปเน้นๆออกหลายดอก ร่างของน้องหวานที่โดนผมกอดรัดเอาไว้
ดูจะเป็นไปตามแรงที่ผมกระหน่ำใส่อยู่ตลอดเวลา ทั้งเสียงร้องครางและเสียงเนื้อที่กระทบกัน
มันทำให้เราสองคนถึงจุดหมายพร้อมในเวลาต่อมา ร่างของน้องหวานเมื่อถึงจุดสุดยอดพอได้ปลดปล่อยออกไปก็หมดแรงทันที
น้องเขาหมดแรงยืนผมต้องให้น้องเขาพิงร่างของผมเอาเอาไว้ไม่งั้น น้องต้องลงไปกองกับพื้นแน่ๆ
อาจจะดูโหดร้ายไปหน่อยแต่ผมเองก็อดใจไม่ไหวเหมือนกัน เพราะเมื่อคืนน้องเขาก็เจ็บ
ตอนเช้าก็ยังเจ็บอยู่ แต่ตอนนี้ผมว่าเจ็บเพิ่มไปอีกเท่าตัวแน่ๆ ผมยืนกอดน้องหวานเอาไว้นิ่งๆ
ทั้งๆที่ไอ้ตัวเล็กของผมยังอยู่ในตัวของน้องเขาอยู่เลย ผมจูบปลอบน้องเขาแล้วถอนไอ้ตัวเล็กอก
ที่ยังไม่หายโกรธออกมา ทั้งเลือดและน้ำที่ไหลตามออกมาทำให้ผมตกใจไม่นึกว่าเลือดมันจะออกมาอีก
เพราะว่าเมื่อคืนก็ออกมาเยอะแล้ว ตอนนี้น้องเขายังไม่เห็นผมรีบจัดการล้างทำความสะอาดให้น้องเขาทันที
ไม่อยากให้น้องเขาตกใจ
''อือออ เจ็บ ฮึกๆ''
''อดทนอีกนิดนะครับ จะเสร็จแล้วคนดี''
''เจ็บๆ ไหนบอกว่าไม่เจ็บไง คนโกหก''
''ครับพี่ไม่ได้โกหกนะครับ เมื่อกี้น้องเองก็ยังบอกให้แรงๆอยู่เลย''
''หยุดพูดบ้าๆเดี๋ยวนี้นะ ฮื่อออออออเจ็บไอ้คนบ้าบอกว่าไม่เจ็บได้ไง''
''โอ๋ๆๆไม่ร้องนะครับคนดี เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาก็หายเจ็บแล้วนะครับคนเก่ง''
ผมรีบพาน้องหวานออกจากห้องน้ำแล้วพาไปเช็ดตัวให้แห้งใส่เสื้อผ้าของผม
แล้วให้น้องเขานอนเพื่อรอกินข้าว สักพักอาหารก็มาส่งผมรีบเอามาป้อนให้น้องเขาทันที่
แต่น้องเขาคงโกรธผมเลยเล่นตัวไม่ยอมกินข้าวเลยต้องขู่กันนิดหน่อย
''กินข้าวนะครับน้องหวาน''
''ฮึ!! ...''แล้วหันหน้าหนี
''ถ้าน้องหวานไม่กินข้าวพี่จะกินอย่างอื่นของน้องหวานแทนนะครับถ้ายังดื้ออีก''
''จะมากินบ้าอะไร ที่ตัวผมไม่มีอะไรให้กินหรอก''
''แนใจครับว่าไม่มีอะไรให้พี่กิน แต่พี่ว่ามีนะครับเพราะเมื่อคืนพี่กินมาทั้งคืน อีกอย่างนะครับหวานเหมือนชื่อเสียด้วยสิ''
''พี่พูดบ้าอะไรของพี่ ผมไม่มีอะไรให้พี่กินหรอก''
''หึๆๆมีสิครับน้ำของน้องหวานไงครับ ก้เมื่อคืนพี่ยังกินอยู่เลย แล้วตอนนี้พี่ก็อยากจะกินอีกถ้าน้องหวานยังดื้อไม่ยอมกินข้าว
และกินยา ไม่งั้นพี่จะกินน้องหวานแทนว่าไงครับ''อายมากเลยครับตอนที่พี่เขาพูดมาว่ากินน้ำของผม
รู้สึกว่ามันร้อนไปทั้งหน้า พูดมาได้หน้าไม่อายเลยจริงๆ
แต่ตอนนี้ผมต้องยอมถึงจะโกรธยังไงก็ต้องยอมไปก่อนไม่งั้นโดนกดอีกแน่ๆ
''กินก็ได้ แต่อย่าทำอะไรผมอีกนะ''
''ครับถ้าน้องหวานไม่ดื้อ และเป็นเด็กดีของพี่ กินข้าวครับ''
ผมก็นั่งกินข้าวที่พี่เขานั่งป้อนให้กินบนเตียงนอน กินข้าวเสร็จก็ให้ผมกินยาแล้วก็นอน
ยังไม่ทันหลับก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของพี่เขาดังขึ้น
''มีอะไรว่ะ เออๆวันนี้กูไม่ไปทำงาน กูสบายดี ไม่มีอะไร ก็กูอยากหยุด ดี๋ยวพรุ่งนี้กูเข้าไปเองแหละ
วันนี้กูขอหยุดหนึ่งวัน บอกไอ้พวกนั้นด้วยก็แล้วกัน มึงอยากรู้อะไรนักหนากันเนี้ย
เออๆกูอยู่กับเมียกู กูเพิ่งได้กันเมื่อคืน แค่นี้แหละ กูจะนอนแล้วเมียกูมองอยู่''
''มองอะไรครับน้องทำไม่ยังไม่นอนอีก''
''พี่พูดอะไมเมื่อกี้ แล้วใครเป็นเมียพี่''
''ก็น้องหวานไงเป็นเมียพี่ หรือว่าไม่ใช่ แต่พี่ว่าใช่นะเพราะเมื่อคืนเราสองก็เอากันทั้งคืนแล้วเมื่อกี้อีก
แต่ตอนนี้พี่ว่าน้องหวานนอนก่อนดีกว่านะครับ ไม่งั้นน้องหวานจะเป็นเมียของพี่อีกครั้ง
เพราะตอนนี้น้องชายของพี่มันโกรธอีกแล้วที่น้องหวานดื้อไม่ยอมนอน''
พี่เขาเดินเข้ามาข้างเตียง น้องชายของพี่เขาตุงกางเกงออกมา คนบ้าอะไรหื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ
ทั้งที่เมื่อกี้ก็เพิ่งทำเสร็จไป แล้วนี่ยังมามีอารมณ์อย่างว่าอีกแล้ว
มองแล้วยิ่งอายผมรีบมุดเข้าไปในผ้าห่ม ได้ยินแต่เสียงหัวเราะที่ดังเข้ามา
จนผมใกล้จะหลับ ร้สึกว่าเตียงได้ยุบตัวลง แล้วมีคนเข้ามาดึงผมเข้าไปกอด
เสียงดังอยู่ข้างหู ว่าหลับนะคนดี จูบผมที่ปากที่หน้าผาก แล้วกอดผมไว้แน่น
อุ่นไปถึงหัวใจเลยครับ ทั้งๆที่เจ็บตัวเจ็บกายแต่ไม่ได้เจ็บใจ มันดูมีความสุขด้วยซ้ำไป
ทั้งๆที่คนๆนี้ผมเองก็ไม่ได้รู้จัก แต่มันทำให้ผมมีความสุขทั้งกายและใจได้อย่างไรก็ไม่รู้
แต่ตอนนี้ผมคงต้องหลับก่อน ไม่งั้นผมคงต้องเป็นเมียของพี่เขาอีกครั้ง
พี่คนที่ผมเพิ่งรู้จักกัน พี่เขาชื่อพี่ธี คนที่ผมไม่ได้ถามชื่อเขาก่อนๆที่เราจะมีอะไรกันด้วยซ้ำไป
หวังว่าพอตื่นขึ้นมาพี่เขายังคงอยู่ ไม่ใช่เป็นแค่เพียงความฝันๆที่ผมเองก็สุขสมหวัง
''ขอให้หลับฝันหวานและฝันดีนะครับที่รักของพี่ธี จุ๊บบๆ''
เสียงกระซิบข้างหูที่ดังอย่างแผ่วเบา บอกให้หลับฝันดีนะน้ำหวาน ผมยิ้มอย่างผ่อนคลายสบายใจในความฝัน
วันนี้คงหลับฝันดีจริงๆ
มาอีกตอนแล้วนะครับ จะจบดีมั้ยเอ๋ย?
+1ให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วนะครับ :กอด1:
ผิดพลาดประการใดช่วยเตือนด้วยเน้อ
-
น่ารักกกกกกก :z1:
พี่ธีหื่นได้ใจจริงๆ
:call:
เข้ามาเจอบ้านใหม่สวยอะชอบ
-
อย่าเพิ่งจบเลยค่ะ อีกซักตอนสองตอน :3123: :กอด1: :กอด1:
น้องน้ำหวาน น่ารักนะท่าทางจะหวานเหมือนชื่อ :impress2:
-
อ๊าซซซซซ ทำไมขยันหยั่งงี้
เก็บกดจากไหนป่ะเนี่ย
ว่าแล้วค่อยย่องย้อนไปอ่านก่อนนะ
for roseen :L1:
-
เก็บความหื่นไว้บ้างก็ได้นะพี่ธีเดี๋ยวน้องหวานก็ช้ำในตายกันพอดี :laugh:
-
:haun4:
-
:haun4:
-
ยังอยากรู้ว่าใครวางยาอ่ะ
-
:L1:
-
ทักทายค่ะ
เดี๋ยวไปอ่าน ^o^
-
เรื่องที่4
ตอนที่3
น้องหวานนอนหลับไปแล้ว ผมนอนมองหน้าของน้องหวานตอนหลับเหมือนอย่างเด็กๆ
หน้าที่หวานขนตาที่ยาวปากแดงๆที่ผมจูบกี่ครั้งก็ไม่เบื่อทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก
แต่ความรู้สึกที่เรามีต่อกันทั้งคืนและตอนเช้า เหมือนกับว่าเรารู้จักกันมานาน
หลายสิ่งหลายอย่างมันเข้ากันได้ดี จนผมไม่อยากให้มันเปลื่ยนไปอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป
ผมเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของน้องหวานที่ผมได้ปิดไปตั้งแต่เมื่อคืนมาลองเปิดดู
พอเปิดเครื่องปุบ เสียงเรียกเขาก็ดังขึ้นทันที
''ฮัลโหล ไอ้หวานมึงอยู่ไหนว่ะ ปิดโทรศัพท์ทำไม พวกกูโทรหาก็ไม่ติดแล้วนี่ทำไม่ยังไม่มาเรียนอีกว่ะ
มึงรู้มั้ยว่าพวกกูเป็นห่วง เงียบทำไม่ว่ะ''
''เออ?น้อง ตอนนี้น้องหวานกำลังนอนหลับอยู่ครับ''
''คุณเป็นใครมารับโทรศัพท์ของไอ้หวานได้ไง''
''พี่เป็นใครไม่สำคัญ แต่ตอนนี้เพื่อนของน้องกำลังนอนหลับอยู่ เดี๋ยวถ้าน้องเขาตื่น
พี่จะให้น้องเขาโทรกลับไป แค่นี้นะครับ''
''เดี๋ยวๆพี่แล้วมันเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะมันหายไปทั้งคืน ปกติมันไปไหนมันจะบอกพวกผมก่อนเสมอ
แล้วมันไปกับพี่ได้ไง''
''น้องหวานไม่สบายเอ้ย!สบายดีครับ น้องไม่ต้องเป็นห่วง''
''ตกลงมันสบายดีใช่มั้ยครับ''
''ครับสบายดี''
''แล้วมันอยู่กับพี่ที่ไหนเดี๋ยวหลังเลิกเรียนพวกผมจะได้ไปหาและไปรับมันกลับด้วย''
''เดี๋ยวพี่ไปส่งเองก็ได้ครับน้อง''
''ไม่เป็นไรครับพี่พอดีพวกผมจะพามันไปธุระเรื่องเรียนด้วยกันนะ''
''พี่อยู่ที่......''
บอกเสร็จผมก็วางสายปิดเครื่องไปเลยดีกว่าเดี๋ยวจะมีคนโทรเข้ามากวนอีก
เสียเวลานอนกอดเมีย
แล้วผมก็ได้บอกที่อยู่กับน้องเขาไป ว่าจะไม่บอกน้องเขาก็อ้างว่าต้องไปทำธุระเรื่องเรียนอีก
ไม่รู้ว่าน้องหวานจะหายทันหรือเปล่า เพราะน้องเขาตัวรุ่มๆเหมือนจะเป็นไข้ สงสัยเพราะ
โดนผมรุกหนักตั้งแต่เมื่อคืน คงเป็นของธรรมดาเพราะเป็นครั้งแรกของน้องเขา
แต่จะให้ทำใจได้ไง เพราะผมเองก็โดนน้องเขารุกหนักเหมือนกัน
สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มสอดมือเข้าไปดึงตัวของน้องเข้ามากอด เจ้าตัวครางอือ
เหมือนรำคาญแล้วก็หลับสนิทอีกครั้ง ผมอมยิ้มให้กับความน่ารักของน้อง
จะว่าผมบ้าก็ได้ผมเองก็เจอผู้หญิงที่ผมคบมาก็เยอะ แต่ไม่มีใครให้ความรู้สึก
อิ่มเอมใจอย่างนี้มาก่อน เต็มที่กับเซ็กซ์ที่มีให้กันและกัน เหมือนกับว่าเรารู้ใจกัน
จะจูบจะกอดก็ไม่ขัดเขินอะไร ทุกอย่างเต็มที่ตลอดที่เราสองคนมีเซ็กซ์กัน
วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่รู้แต่ตอนนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้คนๆนี้หลุดมือไปอย่างแน่นอน
คนๆนี้เป็นของผมตั้งแต่ที่ผมเจอ และจะเป็นตลอดไป
ผมนอนมองหน้าของน้องที่ซุกหน้ากับอกของผม หลับทั้งรอยยิ้มไม่รู้ว่ากำลังฝันดีหรืออย่างไร
ถึงได้นอนอมยิ้มอยู่ อยากรู้จังว่านอนหลับฝันถึงผมหรือเปล่า
ผมกระชับตัวของน้องเข้ามาแนบแน่นกับอกของตัวเองรู้สึกแหงนหวงอย่างมาก
ผมโชคดีมากที่เข้าไปเจอน้องเมื่อคืน ถึงจะเจอกันในเหตุการณ์ที่ไม่น่าดูสักเท่าไร
โชคดีที่ไอ้เชรี่ยคนนั้นไม่ทำร้ายน้องไปมากกว่านี้
ผมโชคดีจริงๆ โชคดีที่ได้คนๆนี้มาอยู่ในอ้อมกอด
อืมๆแต่ตอนนี้ผมว่าลูกชายของผมมันตื่นอีกแล้วละ ทำไงดีว่ะเนี้ยจะตื่อนอะไรตอนนี้ละลูก
แม่ของลูกนอนหลับอยู่นะ อดทนหน่อยเดี๋ยวแม่ตื่นแล้วค่อยว่ากันนะลูก
เฮ้อ!ไม่เคยคึกอย่างนี้มาก่อนลูกชายของผมมันคงเจอสิ่งที่ถูกใจเข้าให้แล้วละ
อดทนไว้ลูก ขืนไปทำอะไรน้องเขาตอนนี้ตื่นขึ้นมาคงอาละวาดกันใหญ่แน่ๆ
เฮ้อ...หลับดีกว่า ฮ้าวววววววววว
ตื่นมาอีกครั้งตอนนี้ก็สี่โมงเย็นเข้าไปแล้วหลับยาวเลยผม หึๆๆเจอศึกหนักมาทั้งคืน
เช้าขึ้นมาก็บริหารร่างกายส่วนล่างอีกเลยเพลียทั้งน้องและผมแต่ตอนนี้ลูกชายของผมมัน
ร้องว่าหิวอีกแล้วครับท่าน
มันทำท่าโมโหอีกแล้ว ผมลูบไล้น้องเขาจูบที่หน้าอกที่ขาวอมชมพูตรงเม็ดเล็กๆทั้งสองข้างจน
เจ้าตัวตื่นขึ้นมาแล้วทำหน้างงๆ แต่พอเห็นหน้าของผมและรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก้หน้าแดงแปร๊ดทันที
''พี่ทำบ้าอะไรอีก ไม่เอาแล้วนะผมไม่ไหวแล้ว''
''แต่ลูกชายของพี่มันอยากจะเข้าไปในตัวของน้องหวานอีกแล้วนะครับ''
''ไม่เอาแล้ว ไม่เกี่ยวกับผมพี่ก็ช่วยมันเองสิ ไม่เกี่ยวกับผมนี่''
''เกี่ยวสิครับไม่เกี่ยวได้ไง เพราะว่ามันเห็นหน้าของน้องหวานมันถึงได้คึกอย่างนี้
ปกติมันไม่เคยเป็นอยางนี้มาก่อน แต่พอมันมาเจอน้องหวานมันเลยคึกคึกใหญ่เลย
นะครับ อีกครั้งเดี๋ยวนะครับพี่ธีจะทำเบาๆไม่ให้น้องหวานเจ็บอย่างแน่นอน
พีธีจะถนุถนอมและทำอย่างนิ่มนวล ไม่ให้รู้สึกเจ็บเลย''
''จริงๆนะ''
''ครับเชื่อพี่ธีนะ''
น้องหวานพยักหน้าที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของผมละครับ
ผมทั้งจูบทั้งดูดที่เม็ดเล็กๆที่น่ารักทั้งสองเม็ดสลับซ้ายขวาที่อยู่บนตัวของคนน่ารัก
มือก็ไม่ให้มันว่างทั้งลูบทั้งคลำทั้งรูดน้องชายของหวานเบาๆ
น้องหวานเองตอนแรกที่บอกว่ากลัวเจ็บตอนนี้ก็ได้ยินเสียงครางขึ้นมาเบาๆ
จากปากที่โดนผมจูบ ก็ไล่ลงมาเรื่อยๆที่หน้าอกก้ยิ่งครางหนักขึ้น
ลากลิ้นลงมาที่สดือ เจ้าของร่างกายก็บิดตัวเร่าๆด้วยความเสียวพร้อมเสียงครางตลอดเวลา
เลยลงมาที่เจ้าน้องชายของน้องหวาน ที่ตอนนี้ร้องออกมาจนน้ำเยิ้มใสแจ๋ว
ผมเอาลิ้นไปแตะจนเจ้าตัวสดุ้งเฮือกด้วยความเสียว น้ำที่เยิ้มออกมานิดๆลองชิมดูก็ยังหวานเหมือนเดิม
เหมือนเมื่อคืน เมื่อคืนหวานยังไงตอนนี้ก็ยังหวานอย่างนั้นไม่เปลื่ยนแปลง
ผมดูดน้องชายตัวดีของน้องหวานที่โกรธผมจนไม่ยอมลง แข็งน่าดูเชียว เจ้าตัวคงเสียวจัดเลยเอามือกดเข้าที่หัวของผม
ผมเองก็ตามใจครับเพราะตอนนี้อะไรๆก็ต้องยอมแล้วละครับ เพราะอารมณ์หื่นตอนนี้มันหยุดไม่อยู่แล้วละ
ลองเอานิ้วเข้าไปในรูสวาท แค่แตะน้องหวานก็สดุ้งครางออกมาเบาๆ
''อื่ออออ เจ็บบพี่ธีเบาๆหวานเจ็บ''
''ครับ เดี๋ยวก็หายเจ็บนะครับ''
จากหนึ่งนิ้วก็กลายเป็นสองและสามในเวลาต่อมา เสียงที่ร้องบอกว่าเจ็บตอนนี้
ก็กลับกลายมาเป็นเสียงครางที่หวานที่เสนาะหูอีกครั้ง มันยิ่งเพิ่มความหื่นให้กับผมป็นอย่างมาก
ส่วนน้องชายของผมตอนนี้เหมือนจะอยากเข้าไปในตัวของที่รักมากเต็มทน
ผมเลยจ่อน้องชายทีปากทางเข้าถอนนิ้วออกมาแล้วก็ดันน้องชายของผมเข้าไปแทน
น้องหวานครางและสดุ้งเล็กน้อย ปากปิดปากเอาไว้ที่เหลือก็เป็นไปตามทางของมัน
ทั้งเสียงเนื้อของสองเราที่กระทบกันตลอดเวลาที่รางกายของสองเราแนบแน่นติดกัน
เสียงครางกระเส่าที่ดังออกมาจากปากของคนน่ารัก ปากที่หวานจูบกี่ครั้งหวาน
ร่างกายที่ผมพรมจูบไม่ว่าตรงไหนก็หอมเสมอ
''อ๊ะๆพี่ธีผมไม่ไหวแล้วจะออกแล้ว''
''ปล่อยออกมาเลยครับน้องหวาน''
''อื่อออออหวานไม่ไหวแล้วอ๊าๆๆๆ''
ปัปปๆๆเสียงเนื้อกระทบกันที่ผมเองไปเร่งจังหวะกานกระแทกให้มันแรงขึ้นตามคำเรื่องร้องของสองเรา
''เร็วๆอีกพี่ธี แรงอีกๆๆแรงอีกครับ อ๊ะๆๆอ่าๆๆ''
ผมกระแทกจนเจ้าของเสียงเรียกร้องกระตุกน้ำหวานออกมาเต็มหน้าอกของตัวเอง ผมดูดกินจนหมดหวานมาก
ผมเองก็ปลดปล่อยภายในตัวของน้องหวาน น้ำที่ไหลล้นออกมา ผมกดแน่นไม่อยากจะถอนออกมาตอนนี้
กอดแน่นๆจูบน้องน้องหวานแล้วบอกว่ารัก
''พี่รักน้องหวานนะครับ''
''อื่อ ''เจ้าตัวครางตอบรับหน้าแดง
''รักพี่ธีมั้ยครับ''
''อื่อ''
''จริงๆนะ''
เราสองคนนอนกอดกันอยู่อย่างนั้นผมเองก้ไม่อยากที่ถอดถอนอะไรตอนนี้เผื่อว่าจะต่ออีกรอบ
แต่เสียงที่ดังอยู่ด้านนอกประตูทำให้ผมกับน้องหวานมองหน้ากันเพราะมันเป็นเสียงคน
เดินอยู่หน้าห้อง และมันเป็นเสียงเคาะประตูตามมาติดๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนของผมหรือว่าเป็นของน้องน้ำหวานกันแน่
แต่ให้มันเข้ามาเห็นที่รักของผมอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้เป็นอันขาด
มาอีกตอนนึงแล้วครับ หื่นหรือเปล่าไม่รู้
อีกตอนก็น่าจะจบแล้วละ
ฝากดูแลคำผิดด้วยนะครับ :กอด1: :pig4:
-
น่ารักดีชอบบบบบ :impress2:
:call:
-
อ่านไปได้สามเรื่องแล้ว
สนุกมากเลยค่ะ o13
:pig4: :pig4:
-
เอ้อ อืม แหม มีตั้ง 4x เชียวนะ :m12:
+1 ให้คนขยัน
-
หุหุหุ เข้ามาอ่านทีเดียวสองตอนรวด
เดินปาดเลือดและน้ำลายออกจากกระทู้ :z1:
+ และ o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก จะจบได้ยังงัยกันค้า คนอ่านยังอารมณ์ค้างอยู่เลยจ้า :m31: :z3:
ขอบคุณนะค้า :pig4: o13
-
รอตอนจบน้องน้ำหวาน^^
-
แล้วน้องน้ำหวานจะบอกเพื่อนเยี่ยงไรถึงมาอยู่ที่นี่
-
:jul1:
-
ใครมานี่ มาไม่ถูกจังหวะเลย
-
นั่งปาดน้ำตาคุ่พี่ฟ้ากับน้องน้ำ
อ่านตอนแรกเกือบอ่านต่อไม่ได้ มันอึกอักในลำคอ สุดท้ายก็อ่านจบ
เฮ้อได้พบและรักกัน โดยไม่มีใครขวางได้สักที
-
:pighaun:
เลือดหมดตัวแล้วววววว
อยากรู้ว่าใครว่างยาน้ำหวานอ่ะ เพื่อนรึเปล่า
-
สนุกค่ะ
ชอบๆๆๆๆๆ
-
:pighaun: พี่ธีหื่นได้ใจ :z1: สงสัยน้องน้ำหวานต้องทำใจถ้าเกิดตกลงเป็นเมียพี่ธีโดยสมบูรณ์
:oo1: มีหวังโดนเอาเช้าเย็นเเน่เลย(- -") :laugh:
-
เพื่อนคนที่โทรมาใช่คนที่วางยาป่าวน้า
ถนอมน้องหวานบ้างน้า ^_^
-
:กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบทุกเรื่องเลย อิอิ
รอตอนจบของน้องหวานกับพี่ธีนะคับบบบ ;))
-
จะรอตอนจบนะคะ :bye2:
-
:pighaun: กระฉูด !!!!
-
ขอตอบเม้นท์ย้อนหลังนิดหน่อยลืมไปได้ไงไม่รู้ :3123:
คุณTarnTaWan :3123:
คุณhahn รอลุ้นนะครับ
คุณdonutnoi รอลุ้นอีกคน :3123:
คุณLiTTlE [A] ครับผม :กอด1:
คุณdonutnoi งั้นรอหน่อย :กอด1:
คุณbadcow :pig4:
คุณMiSS-U ครับ :กอด1:
คุณlove2y :pig4:
คุณTarnTaWan ครับ :กอด1:
เป็ดซ่าส์
คุณ wan :pig4:
คุณKeniji :pig4:
คุณlove2y ที่ละเรื่องครับ :pig4:
คุณpunchnaja ชอบหรือเปล่าครับ :L1:
คุณyeyong :pig4:
คุณTarnTaWan :กอด1:
คุณMiSS-U อีกนิดนึง :L2:
คุณlove2y รอลุ้นๆ :กอด1:
คุณdonutnoi ครับ :กอด1:
คุณwan แรงแน่นอน :L1:
คุณhahn :pig4:
คุณMiSS-U ครับ :กอด1:
คุณyayee2 จริงครับ :haun4:
คุณyeyong :pig4:ที่ชอบ
คุณtawan เอาแบบไม่สมหวังเปล่า :กอด1:
คุณdonutnoi ครับ :L2:
คุณlove2y :haun4:ต่อไงครับ
คุณTarnTaWan พี่แกเจอของถูกใจมั้งครับ :กอด1:
คุณnongrak โดนแล้วพี่ธี :กอด1:
:L2: :pig4: :กอด1:ทุกคนครับ
-
พี่ธีขยันทำการบ้านมากลูกคงดกหัวปีท้ายปีแน่เลย :m25:
-
:L1:
-
:กอด1:
-
:jul1: ช่วยด้วยคร้าบจะจมกองเลือดตายแล้ว
พี่ธีหื่นด้ายใจสุดๆๆไปเลยอ่ะ
-
เข้ามาตอบเม้นท์ยามเย็นของวันอาทิตย์ :3123:
คุณLiTTlE [A] หวานของเขาละ :กอด1:
คุณTanyaPuech ชอบมั้ย :กอด1:
คุณเฉาก๊วย คู่ของจักรมาลงเป็นเรื่องยาวแล้วนะครับ
ส่วนอีกคู่แรงแบบนี้ชอบมั้ยครับ :3123:
คุณtawan ชอบมั้ยๆ :haun4:
คุณdonutnoi ครับได้ตามคำขอ :กอด1:
คุณpuppyluv ไม่ได้เก็บกด แต่กดก่อนแล้วค่อยเก็บครับ :m20: :m20:
คุณTarnTaWan เอาน่าของใหม่อะไรก็ต้องเห่อกันก่อน :กอด1:
คุณTanyaPuech ชอบแบบนี้อ่ะดิ :กอด1:
คุณyeyong ตอนหน้ารู้ครับว่าใคร :3123:
คุณbeamJ สวัสดี :กอด1:
คุณtawan เอาอีกเหรอ ได้ๆเดี๋ยวจัดให้ชุดใหญ่ :กอด1:
คุณmo-no :pig4: :กอด1:
คุณKeniji เอาห้าเอ็กซ์เลยดีมั้ย :กอด1:
คุณlove2y ปาดออกไปสองน้ำยังเหลืออีกน้ำนึงปาดออกจากระทู้ด้วยนะ :impress2:
คุณเฉาก๊วย กลัวจะค้างมากกว่าเดิมอ่ะด่ะ เพราะพี่แกหื่นไม่เลิก :haun4:
คุณpunchnaja อยากให้จบจริงเหรอ :กอด1:
คุณyeyong เดี๋ยวพี่แกจัดการเองแระ :กอด1:
คุณ TanyaPuech คริๆๆๆเลือดท่วมตัวเลย :กอด1:
คุณdonutnoi อืมๆใช่ไม่รู่เรื่องเลย :กอด1:
คุณLemon_Tea :pig4:ที่เข้ามาอ่าน :กอด1:
คุณMiSS-U ชอบมั้ยๆแบบนี้ :กอด1:
คุณ qq_oo :pig4:ที่ชอบนะครับ
คุณ MimicClub ตอนไหนก็เอา :กอด1:
คุณnomo9 รอลุ้นครับ ถนอมดีมั้ยน๊า :กอด1:
:3123: :L1: :pig4:ทุกคนนะครับที่เข้ามาอ่านและก็เม้นท์เป็นกำลังใจ
-
ตอนที่4
เราสองคนมองหน้ากันผมบอกน้องหวานว่าสงสัยเพื่อนพี่จะมาแล้วเพราะวันนี้พี่ไม่ได้ไปทำงาน
เพื่อนๆพี่จะมาเที่ยวที่ห้องกัน น้องทำสีหน้าไม่ค่อยดี ผมบอกว่าไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว
เพราะเดี๋ยวเพื่อนของน้องก็จะมาด้วย
''หา!แล้วเพื่อนผมรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่ครับพี่ธี''
''พี่ลองเปิดโทรศัพท์น้องหวานดู เพื่อนน้องหวานโทรเข้ามาพอดี พี่ก็เลยรับสายเพื่อนๆจะได้รู้
ว่าน้องหวานอยู่ที่ไหนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงกันมากนัก เพราะจู่ๆเพื่อนก็หายไปทั้งคน
เมื่อคืนยุ่งๆพี่ก็เลยปิดเครื่องซะ จะได้ไม่ต้องมีใครมารบกวนเวลาของเราสองคน หึๆๆ''
''พูดบ้าอะไรของพี่อีกเนี้ย''อายครับอายน่ารักจริง
''จะอายทำไมพี่พูดเรื่องจริงนี่ครับ''
''ไปเปิดประตูเลยไปเพื่อนพี่รออยู่นานแล้ว''
''น้องหวานแต่งตัวก่อนนะครับพี่ไม่อยากให้ใครเห็นน้องหวานในสภาพนี้''
''ครับ รู้แล้ว อย่ามามองหวานแบบนั้นนะ''
''มองแบบไหนพี่ก็มองน้องหวานปกตินี่''
''ไปเลยพี่ธี''หน้าแดงเลยครับ
''หึๆๆอายพี่เหรอครับ''
''พี่ธี''ผมเลยต้องรีบไปเปิดประตูแต่ก่อนไป
ผมเอาผ้าห่มคลุมร่างของน้องหวานไว้แล้วเดินไปเปิดประตู เจอเลยครับ
ทั้งเพื่อนของผม และอีกกลุมนึงน่าจะเป็นเพื่อนของน้องหวานด้วย
พวกมันทำตาโตตกใจ ผมเลยให้พวกเพื่อนๆทั้งของผมและของน้องหวานเข้ามา
น้องๆเขาก็มองผมใหญ่ ผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เพื่อนของผมมันทักซะก่อน
''สวัสดีครับพี่''
''ไอ้ธีกูว่ามึงไปใส่เสื้อซะก่อนดีมั้ยว่ะ''
''หือ?อะไร''ไอ้พีททักขึ้น
''ก็ตัวของมึงลายพร้อยไปทั้งตัว มึงไม่อายน้องๆมันรึไง''
''โทษที่ครับน้องๆพอดีพี่ลืม เดี๋ยวพี่ไปใส่เสื้อก่อนนะครับ''
รีบเลยครับลืมไป ปกติอยู่ที่ห้องผมก็สบายๆอยู่แล้ว ไม่ค่อยอะไรมากมายๆเพื่อนๆมันรู้
แต่วันนี้เพื่อนของน้องหวานมาด้วย แต่ผมลืมไปซะงั้น เสร็จแล้วก็เดินออกไปอีกครั้ง
แต่สายตาหลายคู่ที่จ้องมองมายังที่ผม เหมือนอยากจะถามอะไรมากกว่า
''เอ่อ!พี่แล้วเพื่อนของผมละ ไอ้หวานมันอยู่ที่ไหนครับ''
''อยู่ในห้องนอนครับ น้องเขาไม่ค่อยสบายนะ''
''พวกผมขอดูมันหน่อยได้มั้ยพี่ ถ้าอาการมันไม่ค่อยดีจะได้พามันไปหาหมอ''
''ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ปล่อยให้น้องหวานเขาพักผ่อนดีกว่าเดี๋ยวก็หาย''
''แต่พวกผมมารับมันกลับบ้านด้วยนะครับ ถ้าอาการมันไม่นักหนาอะไรก็ดี จะได้พามันกลับบ้านเลย''
จะอะไรนักหนาไอ้เพื่อนคนนี้ อีกคนรู้สึกคุ้นๆหน้า แล้วอาการลุกลี้ลุกลนนั่นอีก
มันจะสอดส่ายสายตาหาอะไรของมันว่ะ
''ไม่ดีกว่าครับ เพราะพี่เพิ่งฉีดยา เอ๊ย!ให้น้องเขากินยาแล้ว''
''มึงพูดอะไรแปลกๆไอ้ธี เพื่อนน้องเขาจะเยี่ยมกันมึงก็ไม่ให้เขาดู แล้วมึงไปเจอน้องเขาได้ไงว่ะ''
''ก็เจอที่ร้านเมื่อคืนตอนที่กูเข้าไปห้องน้ำไง''
''แล้วไปไงมาไงมึงถึงได้พาน้องเขากลับมาด้วย''
''จริงด้วยสิพี่ พี่รู้จักกับไอ้หวานเหรอ มันถึงได้มาด้วย เพราะปกติไอ้หวานมันไม่ไปไหน
กับใครเขาง่ายหรอก แต่มันมากับพี่ได้ไง แปลก''
''น้องเขาเมามากตอนที่พี่ไปเจอ พี่ถามอะไรเขาก็บอกว่าไม่รู้จำไม่ได้พี่ก็เลยพากลับมาด้วยนะ''
''แปลกดีนะ เพราะตอนที่มันเดินไปห้องน้ำไอ้นุก็ไปด้วย แต่ไอ้นุกลับนอนสลบอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
แถมเหมือนโดนคนซ้อมด้วย แต่ไอ้หวานกลับหายไป''ว่าแล้วคุ้นๆไอ้นี่เอง ชื่อนุไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แมร่งเล่นวางยาเด็กกู
แต่ขอบใจมึงว่ะที่มึงทำแบบนั้น เพราะถ้ามึงไม่ทำแบบนั้นกูก็คงไม่โชคดีอย่างนี้หรอก
ได้คนน่ารักมากอดหนึ่งคน แถมน่ารักแล้วยังหวานยังกับอะไรดี
เดี๋ยวต้องจัดการกับไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะหน่อย เดี๋ยวมันมายุ่งกับคนน่ารักของผมอีก ไม่ได้ๆ
ต้องกันไว้ก่อนยิ่งมันคิดทำอะไรบ้าๆอยู่ด้วย ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมแล้ว
''แล้วที่มึงบอกกูว่าอยู่กับเมียเมื่อเช้าตกลงเป็นใครว่ะ สวยหรือเปล่าพวกกูขอดูหน่อย''อะไรของมันเนี้ยไอ้พีท
''เฮ้ยๆไม่ได้โว้ย เมียกูกำลังพักผ่ออยู่ อย่าเพิ่งไปกวนน้องตอนนี้''
''ไอ้ธีกูว่ามึงพูดแปลกๆอีกแล้วนะ ตกลงเมียมึงหรือว่าน้องหวานกันแน่ที่นอนอยู่ในห้องของมึง''
''เอ่อ!..กู''ไอ้พีททำกูจนได้นะมึง
''ว่าไงกูเองก็อยากจะรู้ แล้วน้องๆเขาก็อยากจะรู้ เพราะเพื่อนของเขาหายไปแต่มึงบอกว่าอยู่ที่นี่
พอเขาจะเข้าไปยี่ยมมึงก็ไม่ให้เขาเข้าไปหา อยาบอกกูนะว่าเมียที่มึงว่าคือน้องหวาน''
พูดไม่ออกเลยครับ แมร่งเสือกเดาถูกอีกต่างหาก ทั้งเพื่อนของตัวเองทั้งเพื่อนน้องหวานจ้องใหญ่เลย
เฮ้อ!เอาไงก็เอาว่ะมาถึงขั้นนี้แล้ว
''เออ''
''หา?มึงว่าไงนะ''
''พี่ว่าอะไรนะไอ้หวานเป็นเมียพี่''
''ครับน้องหวานเป็นเมียของพี่''
''มึงพูดบ้าอะไรไอ้ธี น้องเขาเป็นผู้ชายนะมึง''
''แล้วไง เป็นผู้ชายแล้วไง อีกอย่างกูกับน้องเขาก็เอากันแล้ว ตอนนี้น้องเขาก็เป็นเมียของกูแล้ว
กูก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่กูทำไว้สิ''
''กูจะบ้า มึงเป็นเกย์เหรอว่ะไอ้ธี''
''กูเปล่าเป็น แต่ถ้ากูจะเป็นเกย์เพราะกูเอาน้องหวานมาเป็นเมียกูก็ยอมเป็นว่ะ''
''พี่พูดอะไรของพี่ไอ้หวานมันเป็นเมียพี่ได้ไง พี่บังคับมันหรือเปล่า แล้วๆมันยอมพี่รึไง''
''ไอ้นุมึงเป็นบ้าอะไร พูดกับพี่เขาดีๆหน่อยก็ได้ ทำไม่ต้องเสียงดังด้วยว่ะ อีกอย่างพี่เขาก็ยอมรับแล้วว่าไอ้หวานเป็นเมีย
เขายอมรับผิดชอบสิ่งที่เขาทำมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอมึง''ดีๆน้องห้ามไอ้เพื่อนตัวดีของน้องด้วยเดี๋ยวมันโดนพี่ต่อยเอา
''มึงจะแน่ใจได้ไงว่าไอ้นี่มันไม่บังคับขืนใจไอ้หวานมัน มึงแน่ใจได้ไงว่าไอ้หวานมันเต็มใจ''
''แล้วมึงจะเดือดร้อนอะไรนักหนา ไอ้หวานเองมันไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร''ดีมากน้องแชมป์
''มึงรู้ได้ไงว่าไอ้หวานไม่เดือดร้อน กูไม่ยอมหรอกนะ กูจะพาไอ้หวานกลับ''
''พี่คงให้น้องพาเมียของพี่กลับตอนนี้หรือว่าตอนไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นถ้าพี่ไม่บอกให้พาไป''
''ทำไมผมจะพามันกลับไม่ได้ แล้วพี่เป็นใครที่จะมากักขังตัวเพื่อนของผมไว้''
''พี่ก็เป็นผัวเพื่อนของน้องไงครับ แล้วที่พูดมาทั้งหมดน้องแน่ใจเหรอว่าคิดกับน้องหวานแค่เพื่อน
อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าน้องหวานโดนอะไรเข้าไปเมื่อคืนนั้น อย่าคิดว่าพี่จำไม่ได้ว่าอะไรเป็นอะไร ''
ไอ้เชรี่ยนั่นหน้าเสียทันทีคงไม่คิดว่าผมจะพูดต่อหน้าเพื่อนๆของมัน เพื่อนของมันเองก็ดูงงๆ
กับคำพูดของเราสองคน เพื่อนผมเองก็ดูงงๆเหมือนกัน แต่ผมว่ามันคงงไม่นานหรอกเดี๋ยวมันก็คงเข้าใจอะไรดี
''พี่พูดอะไร หมายความว่าไง แล้วคืนนั้นไอ้หวานโดนอะไรเหรอพี่''โดนของพี่เข้าไปไงน้อง
''ไม่มีอะไรครับ แค่น้องหวานเมามากไปแค่นั่นเองไม่มีอะไร พี่แค่พูดเพ้อเจ้อไปนะ''เห็นมันหน้าเสียแล้วก็สงสาร
มันเองคงแอบชอบน้องหวานมานานแล้ว คงไม่กล้าที่จะบอกเลยมาใช้วิธีนี้
แต่ตอนนี้อย่ามายุ่งกับคนของผมก้แล้วกัน ไม่งั้นผมก็ไม่เกรงใจ
''พี่ธีให้พวกผมเข้าไปดูเพื่อนหน่อยนะครับถึงพี่จะไม่ให้มันกลับตอนนี้ผมก็ไม่ว่าอะไรแล้วละ
ไหนๆพี่ก็บอกว่าจะรับผิดชอบมันแล้ว ขอพวกผมเยี่ยมเพื่อนผมหน่อยก็แล้วกัน''
''เอางั้นเหรอ งั้นตามพี่มาครับ''หวังว่าน้องหวานคงแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเพื่อนของผมก็เดินตามเข้ามาด้วย
จะตามเข้ามาทำไมก็ไม่รู้
พอเข้าไปในห้องเพื่อนๆของน้องหวานก็ตรงเข้าไปที่ตัวของน้องทันที
ถามไถ่กันเสียงดังลั่นห้องดูท่าจะเป็นห่วงกันมาก ที่จู่ๆเพื่อนก็หายไปทั้งคืน
ยิ่งไอ้เพื่อนตัวดีเข้าไปลูบหน้าลูบหลังถามว่าเป็นอะไรมั้ย ผมได้ทำอะไรเพื่อนของมันหรือเปล่า
เออ!น้องถามช้าไปมั้ยน่าจะถามตั้งแต่เมื่อคืน เห็นท่าทางของมันแล้วมันน่าจะเอาให้หนักกว่าเดิม
''หวานเป็นอะไรหรือเปล่าไม่สบายเป็นอะไรมากมั้ย''
''หวานไม่ได้เป็อะไรมากหรอกนุ พี่ธีเขาดูแลหวานอย่างดี''
''เหรอ นุขอโทษด้วยนะที่ดูแลหวานไม่ดี ขอโทษจริงๆ''
''นุจะมาขอโทษหวานทำไม แล้วนี่นุไปโดนอะไรมาหน้าถึงได้ช้ำแบบนี้''
''เอ่อ!นุเมาแล้วเดินหกล้มนะ หวานไม่ต้องเป็นห่วงนุหรอก แล้วนี่หวานอยากจะกลับบ้านเลยมั้ย
นุกับเพื่อนๆมารับหวานกลับบ้าน''ไม่บอกไปละว่าโดนต่อย
''พี่คงให้น้องหวานกลับบ้านกับน้องตอนนี้ไม่ได้นะครับน้องๆหวังว่าคงเข้าใจพี่นะครับ''
''ครับพี่ไม่เป็นไร ไอ้นุพี่เขาก็บอกแล้วมึงจะอะไรนักหนา แล้วมึงละหวานว่าไง
อยากจะกลับหรือเปล่า''ดีมากน้องแชมป์
''กูก็แล้วแต่พี่ธีเขาให้กลับกูก็กลับเขาไม่ให้กูกลับกูก็ต้องอยู่กับพี่เขาก่อน''
''หึๆๆๆๆน่ารักแบบนี้นี่เองไอ้ธีมันถึงไม่ยอมไปทำงาน หวงไข่อยู่ที่ห้อง ถึงว่านอนกกไข่ทั้งวันทั้งคืน
ไม่ยอมไปไหน น้องหวานก็อย่าไปยอมมันมากนักไอ้นี่มันหื่นตัวพ่อ ไม่งั้นน้องหวานจะช้ำตายซะก่อน''
''ปากดีนะพวกมึง ออกไปจากห้องกูเลยไปเชรี่ยนี่''ปากเสียจริงไอ้พีท
''อ้าว!กูพูดเรื่องจริง น้องหวานอย่าไปยอมมันมากนักละ ฮ่าๆๆๆๆพวกกูไปละ อย่ากกไข่ให้มากนะมึงไอ้ธี''
''หวาน พวกกูไปก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าไปเรียนโทรให้พวกกูมารับก็ได้''
''ไม่เป็นไรครับน้อง ต่อไปนี้น้องหวานไปเรียนพี่จะเป็นคนไปรับไปส่งเองครับไม่ต้องห่วง''
''พี่แน่ใจแล้วนะครับว่าต้องการอย่างนี้''
''ครับพี่จะดูแลน้องหวานเอง ถึงพี่เพิ่งรู้จักกับน้องเขาแค่คืนเดียวแต่มันเป็นค่ำคืนที่ยาวนานสำหรับพี่
และวันเวลาต่อจากนี้พี่จะเป็นคนดูแลน้องหวานเอง''
''พี่ธี''น้องหวานผม คงไม่คิดว่าผมจะพูดอะไรบ้าๆแบบนี้ ผมเดินเข้าไปกอดน้องหวานแล้วจูบน้องเขาต่อหน้าเพื่อนๆ
ไอ้เพื่อนตัวดีก็มองอยู่ พอผมจูบน้องหวานมันหันหน้าหนีทันที
ส่วนน้องหวานอายหน้าแดงเลยครับ ก้มหน้ากับอกของผมไม่ยอมมองหน้าเพื่อนๆ
จนเพื่อนต้องบอกลาน้องหวานบอกว่าจะกลับกันแล้ว
''หวานพวกกูกลับก่อนนะ อย่าลืมไปเรียนละ ''
''หวานนุกลับก่อนนะ เอ่อๆนุขอโทษนะ''
''ไม่เป็นไรหรอกนุดูแลตัวเองดีๆละอย่าเมาให้มากนักเดี๋ยวก็เจ็บตัวอีกหรอก พวกมึงก็เหมือนกันโชคดีนะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็ไปเรียนแล้ว''
''เดี๋ยวพี่เดินไปส่งเพื่อนๆของน้องก่อนนะครับน้องหวานเดี๋ยวพี่ธีมานะครับ''
แล้วเพื่อนๆของน้องหวานก็ออกจากห้องผมเดินมาส่ง
ก่อนที่เพื่อนๆของน้องหวานเขาจะขึ้นรถไป ผมได้เรียกไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อไว้ซะก่อน
''น้องๆครับเดี๋ยวพี่มีธุระจะคุยกับน้องนุนิดนึงก่อนนะครับ''น้องๆเขาก็หันมามองผมเลยเรียกน้องนุออกมาห่างๆ
จากกลุ่มเพื่อนๆกลัวเพื่อนมันจะได้ยิน มันเองก็เดินตามมาอย่างดีถึงจะมีท่าทีไม่พอใจอยู่ก็ตาม
''พี่จะขอเตือนน้องนุไว้ด้วยความหวังดีว่าอย่าเข้ามายุ่งกับน้องหวานอีก''
''ทำไมถ้าผมจะยุ่งซะอย่างพี่จะทำอะไรผมได้''
''แน่ใจเหรอว่าต้องการอย่างนั้น อยากให้น้องหวานรู้มั้ยละว่าใครเป็นวางยาคืนนั้น
อยากให้น้องหวานรู้มั้ยว่าเพื่อนสนิทคิดจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับตัวน้องหวานเอง
อยากจะเหลือคำว่าเพื่อนไว้มองหน้ากันอีกมั้ย หรือจะไม่ให้เหลืออะไรเลยสักอย่างที่เคยรู้สึกดีๆต่อกันมา
แล้วให้มันหายไปภายในเสี้ยววินาที ต้องการอย่างนั้นใช่มั้ย พี่จัดการให้ได้นะครับ
แต่ที่พี่ไม่พูดให้เพื่อนน้องรับรู้ เพราะความเป็นเพื่อนที่น้องหวานเป็นเพื่อนน้องหรอกนะ
เพราะถ้าพูดออกไปน้องคิดว่าเพื่อนของๆน้องและน้องหวานจะมองน้องแบบไหนละ
ที่เตือนนี่เพราะความเป็นเพื่อนกัน กับน้องหวานแต่ถ้าเตือนแล้วไม่ฟัง ก็อย่ามาโกรธกันทีหลัง
เพราะพี่ไม่ปล่อยให้ใครเข้ามายุ่งกับแฟนของพี่อย่างแน่นอน''
ไอ้เด็กนั่นยืนฟังผมนิ่งแล้วก็เดินจากไปขึ้นรถที่เพื่อนมันรออยู่แล้วก็ขับจากไป
มันจะฟังผมหรือเปล่าไมรู้ แต่ผมก็ต้องเตือนมันก่อนว่าอย่ามายุ่งกับของๆผม
เพราะผมเองก็ไม่อยากจะทำลายความรู้สึกดีๆระหว่างเพื่อนด้วยกัน
แต่ถ้าเตือนแล้วไม่ฟังผมก็มีวิธีจัดการของผมเองเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ผมต้องไปจัดการกับที่รักของผมก่อนเพราะตอนนี้ลูกชายของผมมันอยากเห็นหน้าแม่ของมันอีกแล้ว
มันคงอยากจะเล่นซ่อนหาอีกแล้วละ
พ่อก็อยากอีกแล้วลูกเอ๋ย ไปหาที่รักของผมกันดีกว่าครับทุกคน
คนน่ารักที่นอนรอผมอยู่ที่ห้อง
มาอีกหนึ่งตอนแล้วนะครับ
ว่าจะจบต่อรอตอนหน้าแบบหื่นๆอีกตอนดีกว่า
ว่าไงครับต้องการมั้ยเอ่ยทุกคน :กอด1: :3123: ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ
-
เอาเลยๆๆ ลุยเลยๆๆ
-
:-[ ไม่อยากบอกเลยว่า เค้ารอตอนหื่นๆอยู่ อิอิ :oo1:
-
น้องน้ำหวานนี่หวานไปหมดจริงๆ พี่ธีร์ว่าไงก็ยอมตามซะทุกอย่าง น่ารักจริงๆ :กอด1: :กอด1:
-
กกไข่ :m20: พี่ธีกลายเป็นแม่ไก่ไปแล้วเหรอ
-
อ้อ..เจ้านุเพื่อนกันมันคิดไม่ซื่อ ที่พีธีเค้าพูดไปนะคงได้คิด แล้วคิดได้นะนายนุ
น้องหวานโชคดีมากที่เจอกับพี่ธี ที่เค้ามีความรับผิดชอบน่ะ (เอ๊ะ..รึแค่เป็นช่วงใหม่ๆ กำลังติดใจแค่นั้น)
อย่าเชียวนะนายธี ถ้าเป็นดั่งในวงเล็บ มีเรื่องแน่
คุณโรสขา หวังว่าคงเป็นไปตามที่โหวตนะคะ
-
ขบคุณมากคะ :pig4: :pig4:
อ่านมาเรื่อยๆๆ มาจมอยู่ที่ พี่ธี กับน้องน้ำหวานแล้วไปไหนต่อไม่ไหว :jul1: :jul1:
-
นุเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อจริงๆด้วยทำกันเกินไป
แต่โชคดีที่เจอพี่ธีซะก่อน
ปล.ขอตอนหน้าอีกตอนนะคะ
:o8:
-
น้องหวานโชคดีจังที่มาเจอคนแบบพี่ธีมาช่วย ถ้าหากเป็นคนไม่ดีขึ้นมา ก็กลายเป็นซวยซ้ำซวยซ้อนเลยนะนั่น :เฮ้อ:
สรุป รอ NC (แป่วววว อิอิ)
-
เพื่อนเปรตๆ ไม่น่าจะคบต่อเลย
-
ดีจ้า...จะรออออออออออ
:call:
-
:impress2:
-
กรี๊ดๆๆๆ อิจฉาน้องหวาน พี่ธีแมนมากกกกกกกกก ใจนายมันหล่อมากจริงๆ o13
-
น้องหวาน ขอยืมพี่ธีปีนึงได้เปล่า
หลงรักพี่ธีแล้วอะ
-
ว่างมาอ่านจนได้ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ขอสักทีได้มั้ยไอ้นุ
:z6:
คนอะไร๊ เลวได้ขนาดนี้แม้แต่กับเพื่อนตัวเอง
ไม่น่าจะไปเห็นใจมันเลยนะพี่ธี
แต่แอบขัดๆนิดนึง
ตอนแรกที่พี่ธีเจอน้องอยู่ในห้องน้ำ
น้องบอกว่าไม่รู้ว่าไอ้คนที่จะทำมิดีมิร้ายนี่เป็นใคร
ตอนนี้มาเฉลยว่าเป็นเพื่อนสนิท
มันเลยแอบคิดนิดๆ
ว่าน้องนี่มันเมาจนจำใครไม่ได้ขนาดนี้เลยนะเนี่ย
:jul3:
แบบนี้อันตรายน่าดูเลยนะน้ำหวาน
-
แวะเข้ามาตอบเม้นท์ครับ :L2:
คุณafternoon :pig4:ดีใจที่ชอบ
คุณbeamJ ครับ จบแน่นอน :กอด1:
คุณsasa ชอบอ่ะดิ :กอด1:
คุณTarnTaWan อ่ะแน่นอนอยู่แล้ว :m20:
คุณcrazyjazz ช่วยไงดีครับ :m20:
คุณbadcow :3123:
คุณMimicClub เหรอครับเดี๋ยวจัดให้ :กอด1:
คุณdonutnoi หาบ้างดิ :L2:
คุณTarnTaWan รักไข่หวงไข่ ก็ต้องกกไข่ :กอด1:
คุณyayee2 ครับ :กอด1:
คุณnekko หึๆๆๆชอบแบบนี้ก็ไม่บอก :กอด1:
คุณMiSS-U มันก้มีถมไปติดก็แต่คำว่าเพื่อนนี่แหละ เดี๋ยวจัดให้ :กอด1:
คุณเฉาก๊วย รอจริงอ่ะ :กอด1:
คุณyeyong :กอด1: :กอด1:
คุณtawan ครับผม :กอด1:
คุณmonoo :กอด1:
คุณlove2y :กอด1:
คุณmorphinelike หึๆๆน้องเขาจะยอมรึเปล่าเนี้ยปีนึง ถ้าวันนึงน่าคิดหน่อย :m20: :m20:
คุณอนันตกาล :pig4:ที่เข้ามาอ่านครับ :กอด1:
คุณchoijiin หึๆๆอย่าว่าแต่คนอ่านเลย คนเขียนเองก็ยังงง เอาเป็นว่าตอนนั้นน้องเขาเมามากมายทั้งเหล้าแล้วก็โดนยา
เข้าไปด้วยเลยซวยซ้ำสองครับ โดนมอมเหล้าครับ :jul3: :jul3:
:pig4: :L2: :กอด1:ทุกที่เข้ามาอ่านแล้วก็เม้นท์เป็นกำลังใจนะครับ
-
:haun4:
-
:z1:
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/mimio203.gif)เพิ่งเข้ามาอ่าน ตั้งแต่เรื่องแรก จนถึงพี่ธีกับน้องหวานเนี่ย
ชอบเรื่องไอ้คุณจักร กับ น้องปันด้วย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif-04.gif) รอเรื่องยาวนะจ๊ะ
ขยันอัพ +1 ให้เลย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/034.gif)
-
ฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะครับ ที่รักไม่ใช่ ที่ใช่ไม่ได้รัก
เรื่องสั้น1 (จบแล้ว) ยามเมื่อลมหนาวพัดผ่าน
เรื่องสั้น2 (จบแล้ว) ยามเมื่อลมหึงมาเยือน
เรื่องสั้น3 (จบแล้ว) หอมกลิ่น ไอรัก (ftp://ฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะครับ ที่รักไม่ใช่ ที่ใช่ไม่ได้รัก
เรื่องสั้น1 (จบแล้ว) ยามเมื่อลมหนาวพัดผ่าน
เรื่องสั้น2 (จบแล้ว) ยามเมื่อลมหึงมาเยือน
เรื่องสั้น3 (จบแล้ว) หอมกลิ่น ไอรัก)
-
:L2:
-
ตอนที่5 ตอนจบ
เมื่อส่งเพื่อนของน้องหวานกลับไปแล้วผมก็เดินกลับไปที่ห้อง
แต่พอเข้าไปในห้องก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่สงสัยน้องหวานอาบน้ำเสร็จแล้ว
เข้าไปในหองนอน ผมเดินเข้าไปกอดน้องหวานสะดุ้งตกใจ
ผมหอมแก้มน้อง หอมมากจริงๆทั้งๆที่ของที่น้องใช้ก็เป็นของๆผม แล้วตอนที่ผมใช้ทำไมมันไม่หอมอย่างนี้
''หอมมากเลยครับ''
''พี่ธีอย่ามามั่ว ก็ของๆพี่นั่นแหละจะมาหอมอะไรเอาตอนนี้''
''ก็หอมจริงๆนี่น่า ตอนพี่ใช่ไม่เห็นมันหอมอย่างนี้ แต่พอน้องหวานใช้ทำไม่มันถึงได้หอม
หรือว่าเป็นเพราะคนที่ใช้หอมกันแน่''
''อย่ามาพูดเองเออเองสิพี่ ปล่อยผมก่อนนะครับ จะมากอดผมทำไม''
''ขอพี่กอดก่อนนะครับ''
''จะกอดอะไรนักหนาเมื่อคืนก็กอดทั้งคืนแล้ว''
''นั่นมันเมื่อคืน ตอนนี้ก็อยากจะกอดอีกแล้ว''
''แต่ผมหิวแล้วนะครับ ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ''
''เดี๋ยวพี่สั่งอาหารมากินที่ห้องก็แล้วกัน นะครับ''
''แล้วแต่พี่ธีครับ''
''งั้นรอแป๊ปนึง นะครับ''ผมโทรไปสั่งอาหารที่ร้านประจำ เดี๋ยวเขาก็เอามาส่ง แต่ตอนนี้ลูกชายผมหิวอีกแล้วครับ
มันงอแงอยากจะกินอีกแล้ว เห็นของหวานไม่ได้เลย ตอนนี้ต้องหาของหวานให้ลูกชายกินก่อน
''พี่ธี จะทำอะไรไม่เอาแล้วนะครับ ปล่อยผมก่อนสิ''
''พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน แต่พี่หิวอย่างอื่นอีกแล้วครับ''
''อย่ามามองผมอย่างนั้นนะ ผมไม่เอาแล้วนะ ผมหิวข้าวจริงๆ'' หื่นบ้าอะไรอีกเนี้ย ดูสายตาที่มองมาก็หื่นเหลือเกิน
''นะครับน้องหวานพี่ธีหิวจริงๆ''
''ผมไม่ไหวแล้วนะครับพี่ธี อีกอย่างผมยังเป็นไข้อยู่ด้วยแล้วยังเจ็บไม่หายเลย''ต้องหาทางเลี่ยงไม่งั้นเสร็จอีกแน่ๆ
ปากก็พูดแต่มือก็ลูบตัวของผมไม่หยุด จะหื่นบ้าอะไรอย่างนี้ ลูบไล้จนเสียวไปทั้งตัวอีกแล้ว
จมูกก็จูบไปทั่ว แล้วก็จูบปากที่นี้ก็ไม่ต้องพูดกัน มีแต่เสียงครางเบาๆจากปากของผม
''พี่ธี อย่าครับ อื่อๆ''
''อย่าเกร็งนะครับ ผ่อนคลายทำตัวตามสบายครับ เดี๋ยวพี่จะทำให้สบายตัว''
''อืมๆๆอ่าๆๆเสียวครับพี่''
''หอมมากเลยครับ ตรงนี้ก็หอมตรงโน้นก็หอม''
''อื่อออ พี่ธี อ่า''
''ตรงนี้หวานมากเลยครับ'' ตรงนี้หวานมากเลยครับ จุดเม็ดสีชมพูเล็กๆบนหน้าอกทั้งสองข้าง
ผมเอามือไปบี้มันเบาๆ ดูดแล้วดูดอีกมันในอารมณ์มากเลย แล้วสีหน้าของน้องตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง
สายตาที่หวานเยิ้มเชิญชวนหน้าก็แดงกล่ำ ทำไมผมถึงได้หื่นมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เจอน้องมา
เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมมีความสุขมาก อาจจะดูเวอร์เกินไปที่จะบอกว่ารัก
เพราะเราทั้งสองเพิ่งเจอกัน นี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ
รักแรกเจอ เจอกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมเองก็ไม่ได้เจอคนที่ถูกใจอย่างนี่มาก่อน
ถูกใจทั้งเรื่องหน้าตาของน้องที่น่ารัก นิสัยที่แสดงออก การพูดจาก็น่ารักดี
แล้วเรื่องเซ็กซ์ที่เราสองคนเข้ากันได้ดีทุกอริยาบท ที่สองเราเติมเต็มให้กันและกัน
อาจจะดูมากมาย แต่น้องก็ไม่ขัดขืนมาก เพราะเจอผมเล้าโลมพักนึงน้องเขาก็โอนอ่อนผ่อนตามทุกสัมผัสของผม
เมื่อผมเริ่มน้องหวานก็สนองตาม ปากที่บอกว่าไม่
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงครางเบาๆ เสียงหวานๆกลายเป็นสิ่งกระตุ้นอารมณ์ได้ดี
ทุกท่าทางที่ตอบรับการสัมผัสจะมีเสียงครางตอบรับมาทุกครั้ง
และมันก็เป็นตามธรรมชาติของมันที่ควรจะเป็น เมื่ออีกคนเสนอ แล้วอีกคนก็สนองตอบ
ความสุขมันก็อยู่ไม่ไกลเกินที่จะเอื้อม เสียงร้องครางดังขึ้นเมื่อมาสุดปลายทางแห่งความสุข
เสียงที่บอกว่าให้แรงขึ้นอีกตามอารมณ์ปรารถนา อีกคนก็สนองตอบกลับทันที
ทั้งเร่าร้อนและรุนแรงตามคำเรียกร้องเสียงครางกระเส่าก็ดังจนกลบเสียงเนื้อที่กระทบกัน
แล้วทุกอย่างก็หยุดลงพร้อมกับเสียงหอบของคนสองคนที่นอนกอดกันบนเตียง
ผมมองหน้าน้องหวาน จูบพรมไปทั่วทั้งหน้า มองคนน่ารักที่อยู่ในอ้อมกอด
''พี่รักน้องหวานนะครับ ถึงจะเพิ่งเจอกันแต่พี่ก็บอกได้ว่ารัก''
''พี่ธีแน่ใจเหรอครับว่ารักผม ทั้งที่เราสองคนเพิ่งกันครั้งแรก''
''แน่ใจครับ เพราพี่เองก็ไม่มีใคร อีกอย่างพี่เองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม
แต่พี่ก็แน่ใจครับ น้องหวานไม่ต้องกังวลอะไร''
''ครับ ผมเชื่อพี่ เพราะพี่เป็นคนบอกผมเอง และพี่ก็กล้าที่จะยอมรับกับเพื่อนๆของผม
กล้าที่จะบอกว่ารับผมเป็นแฟน และรับผิดชอบสิ่งที่พี่ได้ทำลงไป ขอบคุณพี่มากนะครับที่ไม่ทิ้งผม
เพราะถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่คิดอย่างที่พี่คิดจะทำก็ได้
เพราะเรื่องทั้งหมดที่มันได้เกิดขึ้น มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของพี่
มันเกิดขึ้นเพราะเหตุบังเอิญ ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่รับผิดชอบก็ได้
แต่นี่เป็นพี่ธี ผมถึงได้ขอบคุณพี่ที่ไม่ทิ้งผม ขอบคุณมากนะครับ''
''พี่ดีใจมากนะครับที่ได้เจอกับน้องหวาน ถึงจะเจอกันโดยไม่คาดฝัน แต่ดีใจที่เราทั้งสองได้มาเจอกัน
และทำให้เราสองคนมีความสุขร่วมกัน ไม่โกรธพี่นะครับที่พี่ได้ทำลงไปเมื่อคืน''
''ไม่โกรธครับ ผมจะโกรธพี่ธีทำไมครับผมควรดีใจต่างหากที่พี่ได้ช่วยเหลือผม
จากเหตุการณ์ร้ายๆมาได้ แล้วได้มาเจอกับพี่มาเจอคนดีๆ ผมว่าผมโชคดีมากกว่าครับ''
''อย่าไปคิดถึงมันอีกเลยนะครับ เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปอยาไปคิดให้มันรกสมองดีกว่า''
''ครับพี่''
''น่ารักมากเลยครับ''
เราสองคนนอนกอดนอนจูบกันอยู่อย่างนั้นจนเขามาส่งอาหาร ทานข้าวเสร็จก็นอนกอดกันต่อ
จนน้องหวานได้หลับไปในอ้อมกอดของผม ผมมองคนที่ผมเพิ่งเจอ
คนที่ผมได้บอกคำว่ารักออกไป บอกไปกับคนที่เพิ่งเจอกันแค่คืนเดียว
ผมแน่ใจได้อย่างไรนะเหรอ อืมๆอาจจะเป็นเพราะเราสองคนมีความรู้สึกดีๆต่อกันมั้ง
ผมเองก็ไม่แน่ใจหรืออาจจะเป็นสายใยบางๆที่เราสองคนได้มีร่วมกันตั้งแต่สัมผัสแรก
ที่เราสองคนเจอกัน แล้วสุดท้ายก็ลงเอยกันที่เตียง เซ็กซ์ที่คนรู้จักดีมันทำให้คนเข้าใจกันรักกัน
เราสองคนก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ผมนอนมองน้องหวานอย่างมีความสุข
สุขทั้งกายสุขทั้งใจ มันคงจากที่ไหนไม่ได้แล้วละ นอกจากหาจากคนที่เรารัก
คนที่อยู่ในอ้อมแขน ในอ้อมกอด คนที่อยู่ใกล้ๆตัวเรา คนที่ทำให้เรารู้สึกดี
แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ
วันข้างไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมมีความสุข และจะทำทุกวันให้มีความสุขอย่างนี้ตลอดไป
หวังว่าวันข้างหน้าของเราสองคนคงไม่มีอะไรมาทำให้เราต้องแยกจากกัน หรือว่าเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้น
เพราะผมเองก็จะไม่ให้มันเกิดขึ้นเช่นกัน ผมรักคนๆนี้คนที่อยู่ในอ้อมกอดของผม
ผมจะทำทุกอย่างให้เราสองคนอยู่ด้วยกันมีความสุขด้วยกัน
และเดินเคียงข้างกันตลอดไป
''ฝันดีนะครับน้องหวาน รักน้องหวานนะครับ''
จบแบบสั้นๆไปอีกเรื่อง
จะเอาเรื่องต่อไปอีกมั้ยครับ :3123:
:pig4: :3123: :กอด1:ทุกคนมากนะครับที่เข้ามาอ่านและเม้น์เป็นกำลังใจ
-
โถ หาคู่ให้น้องนุเถอะ คงอกช้ำระกำทรวงT^T
-
คุณpunchnaja
จะดีเหรอคุณ ที่จะหาคู่ให้นุ
ยังไม่ได้คิดไว้เลย หรือว่าลองคิดดู
-
ชอบ จบแบบแฮปปี้ :L2: :pig4:
เอาเรื่องต่อไปอีกค่ะ :กอด1:
-
แฮปปี้เอนดิ้ง~~~~ บุพเพอาละวาดจริงๆ :o8:
+1 :n1:
-
เรื่องจบลงด้วย Happy ending เพราะคนดีๆ และคนน่ารักสองคนมาเจอกัน
มันก็เลยดูเเหมือนข้าใจและยอมรับกันได้โดยง่าย ในชีวิตจริงไม่รู้จะมีแบบนี้บ้างหรือเปล่า :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ :pig4: รอเรื่องต่อไป (รู้สึกจะค่อยๆ เรทมากขึ้นนะเนี่ยคุณ roseen ) :z1:
-
จัดมาอย่าให้เสียเวลา
:call:
-
จบแบบสวยงาม หว๊านนหวาน :-[
-
:กอด1:
-
+1 ให้พี่ธีคนอะไรหื่นได้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องพี่ธีมีความสามารถมากเลย :laugh:
น้องน้ำหวานต้องหาของมาบำรุงร่างกายเยอะๆ
เดี๋ยวจะช้ำในตายซะก่อนเพราะความหื่นของพี่ธี
-
จะรอเรื่องต่อๆ ไปนะค่ะ
-
Happy Ending คนอ่านก็happy ค่ะ
ขอบคุณเรื่องราวน่ารัก หื่นๆ 555 ที่แต่งมาให้อ่านค่ะ
ขอเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ
:L2:
-
จะเอาเรื่องต่อไปอีกมั้ยครับ :3123:
รีบตอบให้ไวว่า เอาค่ะ แล้วก็ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวของพี่ธีกะน้องหวาน
-
เฮ้อ! ดีใจ ที่จบแบบแฮปปี้
-
:กอด1:
-
:L2:
-
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวทั้งสี่เรื่อง ขอบคุณที่จบแบบ happy ending ทุกคู่ (ไม่ชอบเลยเรื่องที่จบเศร้าเคล้าน้ำตา)
ชอบวินที่คู่กะแมน เป็นคนทำอะไรเด็ดขาด ชัดเจน ไม่เป็นคนอ่อนแอในเรื่องความรัก ถูกใจมาก
แต่คู่สุดท้าย ไหงพี่ธีถึงหื่นได้หื่นดีขนาดนี้ เล่นซะน้องหวานเหนื่อยไปหลายรอบเลย
:pig4: roseen
-
จบซะละ
-
ชอบทุกเรื่องเลย
ยิ่งตอนล่าสุดหื่นได้ใจจริงๆๆ
จัดมาเลย รออยุ่ อิอิ
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :z2:
แหมดีนะ ที่คนส่งอาหารไม่มาขัดจังหวะ :laugh:
-
จบแบบได้ใจคนอ่านไปอีกเรื่อง
:z1:
คราวหน้าก็ขอ แฮปปี้ แบบนี้อีกนะคะ
:pig4:
-
:L2:
-
:pig4:
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนพิเศษของเรื่องที่4 นายนุ
แชมป์
ออกมาจากที่พักของบ้านพี่ธี ที่ได้ช่วยไอ้หวานเอาไว้เมื่อคืน
ผมเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าไอ้หวานมันโดนใครเขาทำร้าย
แล้วเมื่อคืนตอนที่ไอ้หวานมันเดินไปห้องน้ำไอ้นุมันก็เดินไปเป็นเพื่อน
แต่ไอ้นุกลับนอนสลบอยู่ที่หน้าห้องน้ำ แต่ไอ้หวานได้หายตัวไปถามใครก็ไม่มีใครรู้
แล้วไอ้นุเองก็โดนคนทำร้ายร่างกายอีกเลยวุ่นกันใหญ่ โทรติดต่อไอ้หวานก็ไม่มีใครรับสาย
พอโทรหลายๆครั้งเข้า ก็ปิดเครื่องไปเลย พวกผมเลยยิ่งเป็นห่วงมันมากขึ้น
ไม่รู้ว่ามันไปกับใครแล้วใครเป็นคนพามันไป หันมาดูไอ้นุก็สลบอยู่ เฮ้อ!มันหายไปไหนของมันกันนะ
กว่าจะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนก็เช้าของอีกวันนึง เพราะพี่ธีเขาเปิดโทรศัพท์ของไอ้หวานดู
ถึงได้รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่พี่เขาบอกว่ามันไม่เป็นไร แต่พวกเราเป็นห่วงมันมาก
ปกติมันเองก็ไม่ไปไหนกับใครอยู่แล้ว นอกจากพวกเพื่อนๆด้วยกัน แต่นี่มันมาอยู่กับพี่ธีเฉยเลย
แล้วพี่เขายังมาบอกอีกว่าไอ้หวานได้เป็นแฟนของพี่เขาแล้ว เพราะเขาสองคนมีอะไรกันแล้วเมื่อคืน
ผมยอมรับใจของพี่ธีเลยละ ว่าพี่เขาแมนมากๆกล้ารับในสิ่งที่ตัวเองได้ก่อขึ้น
กล้าที่จะยอมรับว่าไอ้หวานเป็นแฟนทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อคืน อีกอย่างทั้งคู่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
แต่พี่เขายอมรับผิดชอบไอ้หวานหน้าตาเฉย ไม่อายและไม่ได้รังเกียจว่าเพื่อนของผมเป็นใครมาจากไหน
แต่มีอีกคนที่ดูจะไปเห็นด้วยกับเรื่องนี้ คือไอ้นุที่ดูจะคอยขัดอยู่เรื่อยๆตอนที่พี่ธีเขาพูด
ไม่ว่าเรื่องที่มันจะพาไอ้หวานกลับบ้านให้ได้ เรื่องที่พี่ธีกับไอ้หวานมีอะไรกัน
ดูเหมือนว่ามันไม่พอใจ และดูเหมือนกับว่าจะมันหวงไอ้หวานเอามากๆ
มากจนเหมือนว่ามันคิดกับไอ้หวานมากกว่าความเป็นเพื่อน เพราะตอนที่พวกเราอยู่ด้วย
ไปไหนด้วยกันเที่ยวด้วยกัน ไอ้นุเองมันก็ไม่ค่อย จะอยู่ห่างจากตัวไอ้หวานสักเท่าไร
พวกเราก็เลยไม่ต้องเป็นห่วงไอ้หวานมันมาก เพราะมีไอ้นุค่อยดูแลอยู่เหมือนเงาตามตัว
แต่มาวันนี้ผมเองก็ชักสงสัยขึ้นมาเมื่อตอนที่พี่ธีเขาพูด ว่าไอ้หวานโดนอะไรมา
แล้วที่พี่ธีเขาพูดกับไอ้นุว่าแน่ใจเหรอว่าคิดกับน้องหวานแค่เพื่อน อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ตอนนั้นเองที่ไอ้นุหน้าเสีย พอพี่ธีเขาพูดจบมันก็นิ่งไปเลยไม่กล้าพูดอะไรอีก
จนถึงตอนที่พวกผมขอตัวกลับบ้านพี่ธีเขาก็เดินมาส่งพวกผมที่รถ แต่ขอพูดคุยกับไอ้นุสองต่อสอง
ผมสงสัยว่าเรื่องที่ไอ้หวานหายตัวไปและโดนอะไรอย่างที่พี่ธีพูดมันต้องเกี่ยวข้องกับไอ้นุอย่างแน่นอน
รอให้ถึงที่พักก่อนเดี๋ยวผมจะลองถามดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้หวานกันแน่
เมื่อเข้าไปที่ห้อง ไอ้นุกับผมเดินเข้าห้องไปด้วยกันมันหันมามองหน้าเหมือนจะถาม
แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไร มันเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินออกมาเห็นผมยังนั่งอยู่
ผมเองก็รอให้มันแต่งตัวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยถามดีกว่า
''ทำไม่มึงยังไมกลับ รออะไรของมึงอยู่ไอ้แชมป์''
''มึงก็น่าจะรู้ว่ากูรออะไร ไอ้นุมึงจะบอกกูเองหรือว่าต้องให้กูบังคับให้มึงพูด''
''มึงพูดบ้าอะไรของมึงไอ้แชมป์ กูไม่เข้าใจ''
''แน่ใจเหรอไอ้นุว่ามึงไม่เข้าใจ แล้วที่พี่ธีเขาพูดมันหมายความว่าไงว่ะ
อย่าบอกกูนะว่ามึงไม่รู้เรื่องที่เกิดอะไรขึ้นกับไอ้หวานเมื่อคืน แล้วที่พี่ธีเขาพูดว่าไอ้หวานโดนอะไร
แล้วมึงคิดอะไรกับไอ้หวานเกินเพื่อนจริงหรือเปล่า แล้วเรื่องที่พี่ธีเขาพูดธุระกับมึงอีก ''
''มึงพูดเรื่องอะไรกูไม่เห็นรู้เรื่อง พี่เขาพูดเรื่องบ้าอะไรก็เรื่องของพี่เขากูไม่สนใจ มึงเองก็อย่ามาใส่ความกู''
''แน่ใจนะว่ามึงไม่รู้เรื่องงั้นกูถามพีธีเอาเองก็ได้ เพราะกูถือว่ากูได้ถามมึงแล้ว
เพราะถ้ากูรู้อะไรหลังจากนี้มาจากปากของคนอื่น มึงเองก็อย่ามาโทษกูก็แล้วกัน''
''มึงจะไปถามอะไรพี่เขา ไอ้แชมป์''
''มันเรื่องของกูไม่เกี่ยวกับมึงไอ้นุเพราะกูเองได้ถามมึงแล้วแต่มึงบอกว่าไม่มีอะไร
อีกอย่างไอ้หวานเองก็คงอยากจะรู้ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับมันกันแน่ บางทีถ้ามันรู้ว่า
เพื่อนของมันคิดไม่ซื่อกับมัน มึงลองคิดดูนะไอ้นุว่าไอ้หวานมันจะว่ายังไงที่ได้รู้เพื่อนของตัวเอง
ได้วางแผนทำเรื่องชั่วร้ายกับมัน แล้วความเป็นเพื่อนที่ผ่านมาระหว่างมึงกับไอ้หวานอาจจะสิ้นสุดลงแค่นี้ก็ได้''
ผมพูดไปก็สังเกตสีหน้าของมันไป สีหน้าของไอ้นุค่อยๆซีดลงที่ละนิดจนน่าสงสาร
มันหลบสายตาของผม ไม่ยอมมองหน้าของผมอีก ชัดเลยไอ้นุอย่างนี้ต้องรุก
''มึงมีเรื่องที่พวกกูไม่รู้มั้ยไอ้นุ''
''กู!ไม่รู้จะบอกมึงยังไงไอ้แชมป์''
''มึง..หมายความว่าไงไอ้นุ''
''กะ!กูแอบชอบไอ้หวานมานานแล้วละ แต่กูไม่กล้าที่จะบอกมัน กูกลัวจะเสียมันไป
กูกลัวเสียคำว่าเพื่อน แต่เมื่อคืนกูเองก็ไม่รู้ตัวว่ากูทำเรื่องบ้าๆได้อย่างไร กูเสียใจนะไอ้แชมป์
แต่กูไม่อยากให้มันไปมองใครนอกจากกู กูไม่อยากให้มันสนิทกับใคร
ไม่อยากให้มันสนใจใครนอกจากกู กูรักมันนะไอ้นุ กูไม่อยากเสียมันให้กับใคร กูอยากได้มันเป็นของกู กูก็เลยวางยามัน''
''มึงว่าไงนะไอ้นุ มึงเป็นคนวางยาปลุกเซ็กซ์กับไอ้หวานเหรอ''มันพยักหน้ารับทั้งน้ำตา
ผมโกรธมากที่มันทำกับเพื่อนของตัวเองแบบนี้ ถึงมันจะดูแลไอ้หวานอย่างดีก็เถอะ
แต่มันทำแบบนี้กับคนที่เป็นเพื่อนของตัวเองได้อย่างไร ชอบกันรักกันก็ไม่มีใครว่าอะไร
บอกกันไปตรงๆน่าจะดีกว่า ถ้าเขาไม่รักไม่ชอบก็ค่อยมาว่ากัน แต่นี้อะไรมันกลับมาทำร้ายเพื่อนของตัวเอง
ผมเดินเข้าไปดึงแขนของมันอย่างแรงจนมันเซเข้ามาหาตัวของผม
''มึงทำแบบนี้ได้อย่างไรห๊ะ..ไอ้นุ มึงทำแบบนี้กับไอ้หวานได้อย่างไร ทั้งๆที่ไอ้หวานมันเชื่อใจ
มึงมากกว่าคนอื่นแล้วมึงมาคิดอย่างนี้กับมันได้อย่างไร มึงทำร้ายมัน มึงมอมเหล้าวางยามัน
มึงยังมองหน้ามันได้สนิทใจอีกเหรอไอ้นุ มึงเห็นมันเป็นเพื่อนของมึงอีกหรือเปล่า''
''กูไม่รู้ กูทำไปแล้วนะไอ้แชมป์ กูเสียใจ ฮือๆๆๆๆ''
''เชรี่ยเอ้ย!''
''กูของร้องนะไอ้แชมป์ มึงอย่าบอกไอ้หวานนะ ฮือๆๆๆกูไม่อยากจะเสียมันไป กูไม่อยากจะเสียเพื่อน
กูไม่อยากให้ไอ้หวานรู้ กูกลัวมันโกรธกู มึงอย่าบอกมันนะกูขอร้องละ มึงจะให้กูทำอะไรกูก็ยอม ฮือๆ''
''มึงยังมีหน้ามาต่อรองกูอีกเหรอไอ้นุ กูก็เป็นเพื่อนไอ้หวานมันนะ แล้วพวกกูก็เชื่อใจมึง
ที่มึงดูแลไอ้หวานมาตลอด กูไม่นึกว่ามึงคิดจะทำอะไรบ้าๆแบบนี้ นอกจากไอ้หวาน
แล้วมึงยังคิดกับเพื่อนคนอื่นอย่างนี้อีกมั้ย แล้วถ้าเพื่อนๆคนอื่นๆเขารู้ พวกมันจะคบมึงเป็นเพื่อนอีกหรือเปล่า''
''กูขอร้องมึงนะ ไอ้แชมป์มึงอย่าบอกไอ้หวานนะ''มันพูดแล้วกอดผมเอาไวแน่น
''ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ไอ้นุ กูบอกว่าให้ปล่อยกูไง''
''มึงรับปากกูก่อนแล้วกูจะปล่อยมึง มึงไม่สงสารกูบ้างรึไงไอ้แชมป์แค่นี้กูก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
ขืนไอ้หวานมันรู้ว่ากูคิดยังไงกับมันแล้วไปทำแบบนั้นกับมันอีก มันจะคบกับกูอีกเหรอมึงคิดดูสิมันต้องโกรธกูมากแน่ๆ''
''แล้วตอนทำๆไมไม่คิด ว่าไอ้หวานมันเป็นเพื่อนมึงละ คิดแต่เรื่องเหี้ยๆมาตอนนี้ทำมาเป็นเสียใจ''
''มึงจะมาตอกย้ำอะไรกูนักหนา กูรู้ว่ากูผิด กูขอร้องมึงอย่าบอกไอ้หวานให้รู้ มึงจะให้ทำอะไรกูยอมหมด''
''แล้วมึงจะมากอดกูทำไมเนี้ย ปล่อยกู''
''ก็มึงไม่รับปากกูก่อน เดี๋ยวมึงหนีกูไปบอกไอ้หวาน แล้วจะให้กูทำไงละทีนี้''
''มึงปล่อยกูก่อนกูอึดอัด''
''มึงรับปากกูมาก่อนสิ''
''กูบอกให้ปล่อย''
''กูไม่ปล่อยถ้ามึงยังไม่รับปากกู''
มันกอดผมแน่นผมพยายามแกะมือของมันออก กอดรัดกันไปมาเราสองคนก็ล้มไปที่โซฟาพอดี
ดีที่เราสองคนไม่เจ็บ เมื่อสายตาของเราผสานกัน อืม!ตาของมันสวยมาก ปากของมันก็สีชมพูอ่อนๆ
กลิ่นหอมของสบู่ที่มันเพิ่งอาบน้ำมา ผสมกับกลิ่นเหงื่อของเราสองคนที่กอดรัดกัน เฮ้ย!ผมคิดอะไรอยู่เนี้ย
ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าสีหน้าของมันตอนนี้ดูตื่นๆยังไงชอบกล ผมก้มลงไปที่ซอกคอขาวๆของมันอย่างเผลอตัว
ไม่รู้ตัวเองว่ากำลังทำอะไรและคิดอะไรอยู่
ลองกดจมูกลงไปที่ซอกคอขาวๆของมัน มันเองก็สดุ้งสุดตัว อืม...หอมดี ยอมกูทุกอย่างเหรอไอ้นุ
งั้นลองแบบนี้ดูสิมึงจะยอมกูหรือเปล่า หึๆๆๆๆ
''มะ!มึงจะทำบ้าอะไรไอ้แชมป์ ''มันพยายามดันตัวของผมออก
''มึงพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะยอมกูทุกอย่างไอ้นุ''
''แต่กูไม่ได้หมายความแบบนี้นะมึง''
''หรือว่ามึงจะให้กูบอกไอ้หวานละไอ้นุ''
''เอ่อ!...มึงเล่นแบบนี้กับกูเลยเหรอไอ้แชมป์ กูเพื่อนมึงนะ''
''แล้วที่ไอ้หวานละ มึงคิดว่ามันเป็นเพื่อนของมึงหรือเปล่า ว่าไงจะยอมกูหรือเปล่า
ลูกผู้ชายพูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น รักษาคำพูดหน่อยมึง ''
''มึงจะทำกูจริงเหรอไอ้แชมป์ ''สายตาของไอ้นุที่มองมามันน่าสงสารอยู่หรอกแต่ตอนนี้ผมเอง
ต้องดัดนิสัยเสียของมันก่อน พูดแล้วต้องทำมาคืนคำตอนนี้ไม่ได้ มันต้องรักษาคำพูด
เพราะผมเองก็อยากจะลองมีอะไรกับมันดู สงสัยมานานแล้วละว่าทำไม่ผู้ชายกับผู้ชาย
เขาถึงได้ชอบคบกันนัก แล้วที่เพื่อนๆมันชอบพูดล้อกันว่าถ้าได้ลองเอากับผู้ชายแล้วจะติดใจ
ลืมผู้หญิงไปเลยว่ามันจะจริงหรือเปล่า งานนี้เมื่อมีโอกาสก็ต้องลองดูหน่อย
ไอ้นุเองก็ไม่เลวเหมือนกัน หน้าตามันก็ดี รางกายของมันก็ดูเฟอร์เฟคสมส่วน แถมยังหอมด้วยตอนนี้
''กูจะเอามึงทำเมีย มึงจะยอมกูมั้ยไอ้นุ''
''มึงพูดอะไรบ้าๆใครจะยอมเป็นเมียของมึงไอ้แชมป์''
''ก็มึงไงไอ้นุ ไม่ว่ามึงจะยอมหรือไม่ยอมกูก็จะเอามึงทำเมียให้ได้''
''ไอ้!....''เสียงของไอ้นุที่เงียบไปเพราะโดนผมปิดปากเอาไว้ด้วยปากของผม มันดิ้นรนใหญ่
แต่ยังไงก็สู้แรงของผมไม่ได้อยู่ดี เมื่อดิ้นมากมันก็หมดแรงดิ้นเอาดื้อๆ เพราะทั้งปากและมือของผม
ปากก็ดูดไปมือก็ทั้งลูบทั้คลำ เสียงของมันที่ดังร้องบอกให้ปล่อยก็กลับกลายมาเป็นเสียงครางซะงั้น
เสื้อผ้าของเราสองคนก็หลุดจากร่างกายกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง
ผมเองที่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนตอนนี้ก็ต้องปล่อยมันไปตามอารมณ์ มันคงไม่แต่งต่างจากผู้หญิง
สักเท่าไรหรอกน่า เมื่อลูบคลำอารมณ์ของเราสองคนได้ที่แล้ว นิ้วของผมมันก็เริ่มหาทางเข้าประตูสวรรค์
ผมเอานิ้วลูบวนที่ปากทางที่อ่อนไหวเสียงครางกระเส่าก็ดังขึ้นทันที เมื่อนิ้วของผมเข้าไปข้างในเจ้าตัวสดุ้งทันที
''อ๊ะ!..เบาๆหน่อยกูเจ็บนะ กูยังไม่เคยนะไอ้แชมป์''
''กูก็ไม่เคยเหมือนกันแต่กูจะทำเบาๆนะมึง''
''อืออ...อ่าวว''
เมื่อนิ้วของผมทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีแล้วจากหนึ่งเป็นสองและสามตามมาเสียงครางที่ดัง
พร้อมกับร่างกายของไอ้นุบิดเร่าด้วยความเสียว อีกมือก็จับเจ้านุน้อยเขย่ารูดเบาๆน้ำใสๆที่ไหลเยิ้มที่ปลาย
ผมเอาปลายนิ้วมือลูบไล้เบาๆ ตอนนี้ไอ้นุมันได้เอามือปิดปากของมัน มันเองก็คงเสียวสุดๆ
แต่ไม่ยอมพูดและส่งเสียงร้องคราง ผมเองก็ไม่ยอมหยุดดูสิว่ามันจะทำอย่างไรเมื่อมันต้องการแต่มันไม่ร้องขอ
มือนึงก็ลูบที่หัวนุน้อย อีกมือก็ล้วงประตูสวรรค์ ทั้งล้วงทั้งลูบใล้ ไม่ร้องขอให้มันรู้ไป
เพราะความอยากไม่เคยปราณีใคร
ใช่มั้ยครับทุกคน
ลองเขียนตอนพิเศษดู จะให้จบแบบนี้
หรือว่ามัน มันส์ในอารมณ์ดีครับ
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ :pig4: :กอด1:
-
55555555
มันก่ต้องต่อซิคร้าบเพ้น้อง
อย่างไวเลย
อิอิ
-
โห! จบแบบนี้ไม่ใจเลยเพ่
-
กรี๊ดดดดดดดดด จบแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า :serius2:
ต่อด่วนเลยค่า :haun4:
-
เป็นเพื่อนกูรักมึงว่ะ อีกคู่แล้วววววว
อย่าจบแบบนี้เลยมาต่อๆ
:really2:
-
คุณMiSS-U
ok ครับไม่ได้บอกว่าจบ แต่ถามว่าอยากให้จบแบบไหน
เอาแบบหื่นหรือว่าหวานๆ แต่ตอนนี้ดูแล้วหวานก็ต้องอมนะครับ ไม่มีคำว่าขมแล้วละ
หึๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ต่อต้องมาต่อออออ
:call:
-
555 แชมป์ลองอะไรแบบนี้ เดี๋ยวก็กู่ไม่กลับเอาหรอก
:pig4: roseen แต่มันค้างอ่ะ
-
ตัวเองก็ไม่ต่างจากนุหรอกไอ้เเชมป์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่างนี้เขาเรียกกรมตามสนองสินะ555 อย่างน้อยก็ให้ไอ้หวานได้พบคู่ นุเลยได้พบคู่บ้าง555
-
เหตุผลที่แชมป์โกรธนุดูดีมาก
แต่อ้าว...หาเรื่องจะกินเพื่อนหรอกเหรอแชมป์เนียนมากเลยนะนั่น :laugh:
รอทั้งตอนหื่นและหวาน :laugh:
-
เดียวก็กู่ไม่กลับนะแชมป์... :z1: :z1:
แต่มันค้างอ่ะ ต่อด่วนนนนนนนน
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/mimio203.gif)เพิ่งเข้ามาอ่าน ตั้งแต่เรื่องแรก จนถึงพี่ธีกับน้องหวานเนี่ย
ชอบเรื่องไอ้คุณจักร กับ น้องปันด้วย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/anigif-04.gif) รอเรื่องยาวนะจ๊ะ
ขยันอัพ +1 ให้เลย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/034.gif)
:pig4: ชอบก็ต้องรออ่านเป็นกำลังใจกันต่อไปนะครับ
โถ หาคู่ให้น้องนุเถอะ คงอกช้ำระกำทรวงT^T
หาให้แล้วครับ ต้องเข้ามาอ่านกันดูว่าถูกใจกันหรอเปล่า
ชอบ จบแบบแฮปปี้ :L2: :pig4:
เอาเรื่องต่อไปอีกค่ะ :กอด1:
จัดไป อย่าให้เสียกำลังใจ
แฮปปี้เอนดิ้ง~~~~ บุพเพอาละวาดจริงๆ :o8:
+1 :n1:
ชอบสิแบบนี้
เรื่องจบลงด้วย Happy ending เพราะคนดีๆ และคนน่ารักสองคนมาเจอกัน
มันก็เลยดูเเหมือนข้าใจและยอมรับกันได้โดยง่าย ในชีวิตจริงไม่รู้จะมีแบบนี้บ้างหรือเปล่า :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ :pig4: รอเรื่องต่อไป (รู้สึกจะค่อยๆ เรทมากขึ้นนะเนี่ยคุณ roseen ) :z1:
มันก็ต้องมีกันบ้าง
จัดมาอย่าให้เสียเวลา
:call:
จัดให้แล้วครับ
จบแบบสวยงาม หว๊านนหวาน :-[
ชอบมั้ยจ๊ะ
+1 ให้พี่ธีคนอะไรหื่นได้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องพี่ธีมีความสามารถมากเลย :laugh:
น้องน้ำหวานต้องหาของมาบำรุงร่างกายเยอะๆ
เดี๋ยวจะช้ำในตายซะก่อนเพราะความหื่นของพี่ธี
กินของพี่ธีก็พอแล้วครับ :z2:
จะรอเรื่องต่อๆ ไปนะค่ะ
ตอนพิเศษมาแล้วครับ
quote author=MiSS-U link=topic=25517.msg1538725#msg1538725 date=1309514360]
Happy Ending คนอ่านก็happy ค่ะ
ขอบคุณเรื่องราวน่ารัก หื่นๆ 555 ที่แต่งมาให้อ่านค่ะ
ขอเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ
:L2:
[/quote] :pig4:ที่เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
จะเอาเรื่องต่อไปอีกมั้ยครับ :3123:
รีบตอบให้ไวว่า เอาค่ะ แล้วก็ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวของพี่ธีกะน้องหวาน
งั้นก็เข้ามาอ่านได้เลยนะครับเพราะว่าลงตอนพิเศษแล้วนะครับ
เฮ้อ! ดีใจ ที่จบแบบแฮปปี้
โล่งใจละสิ
อ่านรวดเดียวทั้งสี่เรื่อง ขอบคุณที่จบแบบ happy ending ทุกคู่ (ไม่ชอบเลยเรื่องที่จบเศร้าเคล้าน้ำตา)
ชอบวินที่คู่กะแมน เป็นคนทำอะไรเด็ดขาด ชัดเจน ไม่เป็นคนอ่อนแอในเรื่องความรัก ถูกใจมาก
แต่คู่สุดท้าย ไหงพี่ธีถึงหื่นได้หื่นดีขนาดนี้ เล่นซะน้องหวานเหนื่อยไปหลายรอบเลย
:pig4: roseen
ต่างรสชาติ มาแนวเดียวกันหมด น่าเบื่อว่ามั้ย
-
จบซะละ
รอเรื่องต่อไปนะครับ
ชอบทุกเรื่องเลย
ยิ่งตอนล่าสุดหื่นได้ใจจริงๆๆ
จัดมาเลย รออยุ่ อิอิ
:pig4:ที่ชอบทุกเรื่อง รอเรื่องต่อไปนะครับ
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :z2:
แหมดีนะ ที่คนส่งอาหารไม่มาขัดจังหวะ :laugh:
รู้นะคิดอะไรอยู่
จบแบบได้ใจคนอ่านไปอีกเรื่อง
:z1:
คราวหน้าก็ขอ แฮปปี้ แบบนี้อีกนะคะ
:pig4:
ได้เลยครับ :3123:
:pig4:
:กอด1: :กอด1:
:pig4: :กอด1:
55555555
มันก็ต้องต่อซิคร้าบเพ้น้อง
อย่างไวเลย
อิอิ
ได้เลยครับ :กอด1:
โห! จบแบบนี้ไม่ใจเลยเพ่
จะให้จบแบบไหนครับ
กรี๊ดดดดดดดดด จบแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า :serius2:
ต่อด่วนเลยค่า :haun4:
ได้เลยครับ เอาตอนพิเศษไปก่อนนะครับ
:3123: :pig4:ทุกคนนะครับ
-
มาทันแชมป์กับนุมั๊ยนี่ :3123: ถ้าไม่ทันก็รอเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1: :pig4:
-
ตอนพิเศษเรื่องที่4 ของนุ
มันจะทรมานผมไปถึงไหนก็ไม่รู้ จะพูดก็พูดไม่ออกได้แต่ร้องครางอยู่ในลำคอ
เสียวจะตายห่าอยู่แล้วมันไม่รู้รึไง ไหนบอกว่าไม่เคยกับผู้ชาย
แต่ทำไมมันถึงทำแบบนี้ได้ถึงใจสุดๆเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง
มันทั้งล้วงลึกเข้าไปเสียวทุกครั้งที่นิ้วของมันเข้าออกในร่างกายของผม
หน้าตาของมันตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง ดูเถื่อนและดิบสุดๆสายตาของมันวิบวับแวววาวอย่างคนเจ้าเล่ห์
นี่ผมต้องมาเสียท่าให้กับเพื่อนตัวเองหรือไง คนที่ดูดีทุกครั้งที่เดินเคียงข้างสาวสวย
คนที่มีเสน่ห์กับเพศตรงข้าม แต่ตอนนี้มันมาอยู่บนร่างกายของผมได้ไง
ผมเอาหมอนมาอุดปากของตัวเองไว้ ไม่อยากจะร้องครางออกมาให้มันได้ยิน
ไม่อยากร้องขอว่าอารมณ์ของผมตอนนี้มันถึงขีดสุดแล้ว อยากให้มันทำให้เสร็จๆไป
แต่เหมือนกับมันจะแกล้งผมเอาไว้ ไม่ยอมให้ผมถึงจุดสุดสูงสุดแห่งอารมณ์ก่อนมัน
พอผมเสียวสุดๆมันก็ผ่อนมือลง พอเผลอมันก็เร่งนิ้วเข้าออกทั้งหน้าและหลัง
''อ๊ะ!!..ไอ้แชมป์มึงจะแกล้งกูรึไงกูเสียวจะตายอยู่แล้วมึงจะทำอะไรมึงก็รีบทำเลยไอ้สัด''
''หึๆๆๆก็กูเห็นมึงไม่ร้องขอว่าให้กูทำไงต่อ มึงเอาแต่ร้องครางบอกกูมาสิว่าให้กูทำยังไงกับมึงดี''
''มึงจะทำอะไรมึงก็ทำเลยไอ้สัดนี่ ''ผมด่ามันเสียงสั่น ยิ่งพูดมันก็ยิ่งล้วงลึกเข้าไป จะหนีก็ไม่ได้
ตอนนี้ผมต้องการมันและนิ้วของมันเป็นที่สุด ยิ่งด่ามันก็ยิ่งยั่วผมเข้าไปใหญ่
ทั้งหน้าทั้งตาของมันหื่นซะขนาดนี้ ผมเลยคว้าคอของมันมาจูบซะเลยยั่วกูดีนัก
''อ๊ะๆๆอย่าใจร้อนสิครับที่รัก ช้าๆก็ได้เดี๋ยวแชมป์จัดให้เต็มที ไม่ต้องห่วงมึงเตรียมตัวไว้เลย
มึงไม่ได้ออกจากห้องเป็นอาทิตย์แน่ๆไอ้นุ มึงยั่วกูแบบนี้ถูกใจกูมากรู้มั้ย''
''มึงจะทำอะไรก็ทำเลยดีกว่าอย่าดีแต่พูด อ๊ะๆ''
''ท้าทายเหรอครับที่รัก เดี๋ยวแชมป์จัดการที่ปากก่อนดีกว่า ปากดีนักนะมึง''
มันปิดปากของผมทันที ด้วยปากของมัน เราสองคนจูบกันลิ้นของเราเกี่ยวกันไปมา
แรกๆก็ไม่อยากที่จะทำแบบนี้กับมัน แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะถอนปากออกจากกันด้วยซ้ำ
มันถูกใจมันถึงใจไปหมด ไม่ว่ามันจะทำท่าไหน หรือว่ามันจะทำอะไร
มันเสียวไปทั่วทั้งร่างกาย มือของผมตอนนี้ลูบไล้ร่างกายของมันแล้วก็มาหยุดที่..
น้องชายของมันที่พร้อมรบ อะไรมันจะใหญ่อย่างนี้ ผมกระตุกมือหนี
แต่มันจับมือของผมเอาไว้แล้วให้ไปจับน้องชายของมัน แล้วให้ผมรูดน้องชายของมันขึ้นลงเบาๆ
ผมต้องตายแน่ๆถ้ามันเข้าไปในตัวผม มันใหญ่เกินไป
''ไอ้แชมป์ กูว่ากูชักให้มึงดีกว่านะ''
''กลัวเหรอมึง ไหนมึงว่าจะให้กูรีบๆทำให้เสร็จไง''
''ก็ของมึงมันใหญ่เกินไปกูต้องตายแน่ๆถ้ามันเข้าไป กูว่ากูชักให้มึงก็ได้นะไอ้แชมป์''
''กูไม่เห็นมีใครเขาตายกันสักคนเพราะเอากัน มึงจะกลัวอะไรนักหนา สาวๆออกจะชอบด้วยซ้ำ
ใครๆเขาก็ชอบของใหญ่กันทั้งนั้น มีแต่มึงที่มาบอกว่าไม่ชอบของกูทั้งๆที่มึงเองก็ยังไม่ทันได้ลองด้วยซ้ำ
เดี๋ยวพอได้ลองแล้วมึงจะติดใจ ร้องหาของๆกูตลอดเวลา''
''กูไม่บ้ากามขนาดนั้น ไว้ใช้กับสาวๆของมึงเถอะ กูไม่อยากตูดแหกแล้ววันนี้''
''ขี้ขลาดจริงๆเลยมึง กลัวกูก็บอกมาตรงๆ''
''กูไม่ได้กลัว อย่ามาพูดมั่วๆ''ปากก็บอกว่าไม่กลัว แต่ผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้
กลัวครับแต่ปากมันก็พูดออกไปแล้วคืนคำพูดของตัวเองไม่ทันแล้วละ
''ดีเมื่อมึงไม่กลัวงั้นเรามาสนุกกันต่อดีกว่านะครับที่รัก'' มันถอนนิ้วออก แล้วก็จ่อน้องชายของมันที่ปากทางเข้าทันที
ฉิบหายแล้วมันจะล่อผมสดๆเลยรึไง ผมจะร้องมันก็เอามือมาปิดปากเอาไว้ไม่ให้ผมร้อง
นี่มันจะไม่เอาอะไรมาเป็นตัวช่วยหล่อลื่นบ้างหรืออย่างไร เนื้อแน่นๆเนื้อสดๆ
มันดันน้องชายของมันเข้าไปในประตูสวรรค์ทันที ผมสะดุ้งเฮือกรับรู้ถึงความรู้สึกมันปวดจี๊ดถึงไขสันหลังทันที
ผมสบัดหน้าหนีร้องลั่นออกมา
''ไอ้บ้าไอ้เชรี่ยแชมป์มึงจะฆ่ากูหรือไง กูเจ็บนะโว๊ย เอามันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ
มึงเห็นกูเป็นควายรึไงถึงไม่เอาอะไรมาช่วยหล่อลื่น สัดกูเจ็บเอาของมึงออกไปเดี๋ยวนี้ ฮือ...''
น้ำตาแตกอีกรอบแล้วกู แมร่งยัดเข้ามาได้ไง บอกแล้วว่าของมันใหญ่ก็ไม่เชื่อ แถมไม่มีอะไรมาเป็นตัวช่วยหล่อลื่น
แล้วยังจะยัดเข้ามาสดๆอีก บอกให้เอาออกไปมันก็ไม่ยอมเอาออก แต่มันก็นอนอยู่บนตัวของผมนิ่งๆ
''ชู่ว์!..อย่าร้องนะมึงขอโทษกูลืมตัวไปหน่อย เดี๋ยวกูจะทำเบาก็แล้วกัน มึงเองก็อย่าร้องเสียงดัง
ไม่อายห้องข้างๆรึไง เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมดหรอกมึง ''
''กูไม่อายใครแล้ว มึงเอาออกไปได้มั้ยกูเจ็บจริงๆไอ้แชมป์''เจ็บจริงๆให้ตาย เถอะ
ถึงตอนนี้มันจะนอนนิ่งๆเพื่อให้ผมได้ผ่อนคลายก็เถอะ
''เอาน่าถึงมึงไม่อาย แต่กูหยุดตอนนี้ไม่ได้แล้วละ ขืนให้กูมาหยุดตอนนี้ฆ่ากูให้ตายยังดีกว่ามาสั่งให้กูหยุดเอามึง
แต่ตอนนี้กูขอสดก่อนละกัน มึงไม่ต้องห่วงกูไม่เป็นโรคอะไร''
''มึงมาขอเชรี่ยอะไรตอนนี้ มึงมาขอกูตอนที่มึงเสียบกูแล้วนี่นะไอ้สัด''
''แหะๆๆกูลืมไป เอาน่าเดี๋ยวก็ทำให้มึงเสียวลืมวันลืมคืนเลยดีมั้ยที่รัก''
''ที่รักพ่อมึงดิ''
''พูดไม่เพราะอีกแล้วนะมึง กูว่ามึงครางดีกว่ามั้ยไอ้นุ กูอยากได้ยินเสียงครางของมึงแล้วละ
มาต่อกันเลยดีมั้ย มึงอย่าเกร็งก็แล้วกันมึงจะได้ไม่เจ็บ เพราะถ้ามึงเกร็งกูก็ไม่หยุดแล้วละ''
มันพูดจบมันก็ต่อทันที มันดันน้องชายของมันเข้าไปทีละนิด ผมเกร็งมันลูบ มันจูบปากมันคลำจนผมเสียว
ส่วนน้องชายของมันก็เดินทางเข้าไปในร่างกายของผมที่ละนิด พอผมสะดุ้งมันก็หยุดแล้วลูบคลำผมต่อ
เพื่อให้ผมผ่อนคลาย น้องชายของผมพอมาเจอของใหญ่ๆเข้าก็ฝ่อลงด้วยความเจ็บปวด
แต่ตอนนี้มันปลุกน้องชายก็ผมด้วยมือของมันอีกแล้ว รูดขึ้นลงเบาๆ ส่วนที่สะโพกของผม
มันก็ดันน้องชายของมันเข้าออกในตัวของผมอย่างนิ่มนวล ตอนนี้ตัวช่วยบรรเทาความเจ็บปวดก็คือ
น้ำหล่อลืนจากธรรมชาติที่ร่างกายได้ผลิตออกมา เพราะการกระทำอย่างนิ่มนวลและอ่อนโยนของมัน
จากที่เจ็บปวดก่อนหน้านี้กลับกลายมาเป็นความเสียวเล็กที่ได้รับจากมือของมันที่รูดน้องชายผม
และข้างหลังที่โดนน้องชายของมันกระตุ้นอย่างช้าๆแบบเนิบๆ ปากก็โดน หน้าก็โดน ข้างหลังก็โดน
ไม่เสียวก็ไม่รู้จะบอกว่าอย่างไรแล้วละ พอผมเผลอตัวมันก็ดันน้องชายของมันเข้ามาจนหมด
''พร้อมแล้วนะครับที่รัก''
''มึงจะมาถามบ้าอะไรตอนนี้มึงเข้ามาหมดแล้วยังจะมาถามกูอีก''
''ปากดีอย่างนี้แปลว่ามึงพร้อมแล้ว งั้นเรามามีความสุขด้วยกันนะมึง''
''อ๊ะๆ อือๆๆ....''
''แน่นจริงๆเลยมึง มึงอย่าตอดรัดนักสิว่ะ กูขยับไม่ได้ ข้างในมึงมันร้อนไปหมด''
''กูไม่ได้ขมิบ มันเป็นของมันเอง''
''กูไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนเลย กูชักชอบเสียแล้วสิไอ้นุ ''
'' อื่ออออปัปปป อ่าซ....ปับบบ''มันไม่พูดพร่ำมันบรรเลงทันที เสียงเนื้อของเรากระทบกัน
ดังลั่นห้องเสียงครางที่ดังผสานกันไม่รู้เสียงใครเป็นเสียง เสียงเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าดตามแรงกระแทก
มันมันโหมเข้ามาในตัวผม ความเสียวที่มันป้อนมาเข้ามาในร่างกายของผม
จนผมต้องกระตุกร่างกายปลดปล่อยน้ำแห่งความเสียวซ่านออกมาทั้งที่ผมไม่ได้ไปแตะต้องมันเลย
ไอ้แชมป์มันทำหน้าหื่นสุดๆตอนที่ผมปลดปล่อยมันเองก็เร่งกระแทกเข้ามาเพราะผมถึงจุดสุดยอด
แล้วช่องทางของผมเองก็ได้ขมิบบีบรัดน้องชายของมันเอา จนมันเองก็ปลดปล่อยตามมาติดๆ
ผมนอนหมดแรง มันกอดผมเอาไว้แน่น ส่วนน้องชายของมันที่อยู่ภายในร่างกายของผมมันไม่ยอมถอนออกมา
แถมยังไม่อ่อนตัวอีกด้วยใหญ่ยังไงมันก็ยังใหญ่อยู่อย่างนั้น
''เป็นไงบ้างมึง ลีลากูดีมั้ย''
''ไอ้เชรี่ย มึงมาถามบ้าๆอะไรของมึงว่ะ เอาของมึงออกจากตัวกูเลยนะ''
''อืมๆมีแรงด่ากูแปลว่ามึงพร้อมสำหรับยกที่สองแล้ว งั้นเรามาต่อกันเลยดีกว่า''
''ไอ้แชมป์ ไอ้...''
และแล้วเสียงที่จะด่าก็กลับกลายเป็นเสียงครางกระเส่าที่ดังพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบกัน
พร้อมกับเสียงของเตียงที่ดังเหมือนกับมันจะหักให้ได้ ผมไม่รู้ว่าโดนไอ้แชมป์มันจัดการผมไปกี่ครั้ง
แต่ทุกครั้งที่ถึงจุดสุดยอด มันทั้งสุขและปลดปล่อยได้เต็มที ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมได้ปลดปล่อย
ส่วนไอ้แชมป์ไม่รู้ว่ามันมีแรงมาจากไหนกัน มันขย่มเอาๆจนผมหลับคาอ้อมกอดของมัน
ไม่ไหวแล้วครับ พอจบยกมันก็ขออีก ขออีกจนผมต้องยอมบอกว่าไมไหวแล้วมันก็ไม่หยุด
เพลียจนอยากจะหลับเสียให้ได้ จนสติของผมหลุดไปจริงๆ
หึๆๆๆๆหลับไปแล้วครับ มันหลับไปแล้วมันคงไม่ไหวแล้วจริงๆนั่นแหละ มันบอกว่าให้ผมหยุดได้แล้ว
เพราะมันหมดแรงและเพลียมันอยากจะนอนแต่ผมไม่ยอม เหมือนเจอของถูกใจครับ
เลยอยากจะกินไปเรื่อยๆ มีเท่าไรผมก็ใส่ให้กับมันไปจนหมด จบแล้วก็ต่อยกใหม่
ไม่รู้ว่ากี่ยกที่มันเองได้ปลดปล่อยออกมา มันคงถึงจุดสุดยอดของมันจริงๆเพราะผมเห็นมันไม่ได้แตะต้อง
น้องชายของมันเลยแต่เห็นมันกระตุกน้ำออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า คงจะสุดๆมากจริงๆ
ผมทำความสบายร่างกายของมัน เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามเนื้อตามตัวของมันทั่วร่างกาย
อืมๆเฮ้ย!มีเลือดออกมาด้วยหรือว่ะเนี้ย ถึงว่ามันบอกว่าเจ็บดีที่ผมหยุดตอนนั้นไม่งั้นคงออกมากว่านี้แน่นอน
ต้องทำความสะอาดก่อนเดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาจะโวยวายอีก
ตามร่างกายของมันตอนนี้แดงเป็นจ้ำๆไปทั้งตัว ช่วยไม่ได้เพราะผมเองก็ได้อารมณ์สุดๆเหมือนกัน
ไม่เจอสิ่งที่ถูกใจมานานแล้วละ พอมาได้เจอก็ปลดปล่อยอย่างเต็มที
พรุ่งนี้มันตื่นมาคงต้องคุยกับมัน เพราะตอนนี้มันได้เป็นเมียของผมแล้ว ผมไม่อยากให้มันไปยุ่งกับไอ้หวานแล้วละ
เพราะไอ้หวานเองก็มีแฟนไปแล้ว ขืนมันไปยุ่งกับไอ้หวานพี่ธีได้เอามันตายแน่ อีกอย่างผมเองก็คงไม่ยอมเช่นกัน
เพราะมันเป็นเมียของผม ของๆใครๆก็หวง ยิ่งเป็นครั้งแรกของผมกับผู้ชายแถมยังถูกใจอีกจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ไง
ถึงจะเป็นเพื่อนของตัวเองก็เถอะ
ผมสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม หันไปกอดมันเอาไว้ มันเองก็ขยับเข้ามาในอ้อมแขนของผม
หลับฝันดีนะหึๆๆจะเรียกมันว่าไงดีนะ เมียเหรอ นึกแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน
ถ้าผมมีเมียเป็นผู้ชายแต่ตอนนี้ผมเองก็คงปฎิเสธไม่ได้แล้วละ ไม่งั้นมันคงเอาผมตายแน่ๆ
ถ้าฟันมันแล้วทิ้ง แต่ผมเองคงไม่คิดจะทิ้งมันแล้วละถูกใจซะขนาดนี้
แต่ตอนนี้กอดเมียใหม่ซิงๆของผมก่อนดีกว่า
ตื่นเช้าขึ้นมาเพราะคนในอ้อมกอดเริ่มขยับตัวหนี ลืมตาขึ้นก็เห็นมันมองหน้าผมอยู่แล้ว
แถมยังหน้าแดงอีกผมเลยจูบปากมัน โดนด่าเลยครับ
''เชรี่ยทำอะไรของมึง ปล่อยกูได้แล้ว''
''มีแรงด่ากูแปลว่ามึงมีแรง ต่อยกต่อไปอีกแล้วสินะ''
''เฮ้ย!มึงพูดบ้าอะไรของมึงกูยังเจ็บอยู่นะ ปล่อยกูๆไม่เล่นกับมึงแล้ว''
''กูก็ไม่ได้พูดเล่นก็จะเอามึงจริง''
''เอาอะไรของมึง กูไม่ยอมมึงแล้วนะไอ้แชมป์แค่เมื่อคืนกูก็จะตายอยู่แล้ว''
''เอามึงเป็นเมียไง มึงเป็นเมียของกูแล้วนะไอ้นุอย่าลืมนะมึง''
''มึงพูดเล่นใช่มั้ยไอ้แชมป์''
''กูไม่ได้พูดเล่นว่ะไอ้นุ คบกับกูนะ''
''คบกับมึงหมายความว่าไง''
''ก็คบแบบแฟนไง กูเองก็ไม่มีใคร มึงเองก็ยังโสดอยู่ไม่ใช่เหรอ ส่วนเรื่องไอ้หวานกูไม่ถือ
มึงจะชอบมันกูไม่ว่า เพราะตอนนี้มึงเป็นเมียของกูแล้ว กูไม่ต้องห่วงอะไรแล้วละ''
''มึงเป็นเกย์เหรอไอ้แชมป์ที่จะมาคบกับคนอย่างกูๆเป็นเกย์นะมึง''
''ถ้าคบกับมึงแล้วเป็นเกย์กูก็ยอมว่ะ เพราะกูไม่ยอมให้มึงไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก''
''มึงแน่ใจนะ ว่าจะคบกับกู''
''กูแน่ใจว่ะ ว่าแต่มึงเถอะจะคบกับกูหรือเปล่า''
''แต่กู...''
''มึงไม่แน่ใจก็ไม่เป็นไรไอ้นุ แต่มึงเชื่อกูได้เลยว่ากูไม่ปล่อยให้มึงหลุดมือกูไปแน่''
''ไอ้เชรี่ย''
''มึงมีแรงด่ากูแล้วนะไอ้นุ งั้นมาต่อรอบเช้ากันดีกว่า สักยกสองยกก่อนกินข้าวดีกว่า''
''เฮ้ย!ๆๆๆกูไม่เอา............''
แล้วเสียงร้องที่บอกว่าไม่เอาก็กลับกลายเป็นเสียงครางกระเส่าดังขึ้นตอนเช้าวันนี้
วันนี้และวันต่อไปจะเป็นอย่างไรผมไม่รู้ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้มันไปไหนแน่
แต่ตอนนี้ผมกับมันก็ต้องเอากันต่อ เพราะมันตื่นมันก็ด่ายั่วอารมณ์หื่นของผมทันที
หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จบแล้วนะครับสำหรับตอนพิเศษ
อากจะให้มีตอนพิเศษของใครบ้างบอกหน่อยเร๊วววววววววววว
:pig4: :กอด1:ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
-
ตื่นขึ้นมาออกกำลัง :haun4: กันแต่เช้า
นุมีสามีเป็นของตัวเองแล้วก็เลิกยุ่งกับเมียชาวบ้านได้แล้วซิ ได้ข่าวว่าสามีหื่น เอ้ยหวง
:pig4: roseen
ปอลอ อยากได้ตอนพิเศษ ( :z1: ) ของพี่ภูมิกับน้องป่าน
-
อ๊ากกกกกกกกกกก กด Like ให้รีบน
คิดอยู่เหมือนกันว่าอยากอ่านเรื่องของภูมิกับป่าน เพราะคิดว่าภูมิเป็นคนที่สุภาพและนิ่งมากๆ แล้วเวลาแบบนั้น (แบบไหน :-[ ) ภูมิจะเป็นยังงัยน้อ :z1:
ขอบคุณคุณ roseen สำหรับตอนพิเศษนะคะ แต่แชมป์กับนุเนี่ยเหนือความคาดหมายมากๆ o22
-
ตอนพิเศษของใครก็ชอบหมดแหละจัดมา
รอรอรอรอรอรอออออ
:call:
-
เรียบร้อยโรงเรียนแชมป์ไปอีกคนแระ :z1: :z1:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
แชมป์โรคจิตโดนนุด่าก็มีอารมณ์หื่น :m20:
-
ชอบทุกคู่ :กอด1:เลย
-
อ่ะนะจบกันไปอีกคู่ น่ารักจัง หื่นด้วย
มาพิเศษอีกคู่ไหนก็ได้มาเลยๆ
:impress2:
-
เห็นอย่างนี้แล้ว นุคงเดินไม่รอด
-
แชมป์เพิ่งค้นพบ 555 แชมป์เลย ติดใจ ติดใจ๊ ติดใจ
เห็นด้วยกับคุณkawana กับคุณเฉาก๊วยจ้ะ ขอคู่ภูมิกับป่านก่อน
ส่วนคู่อื่นๆจะตามมาหรือไม่ก็ แล้วแต่คุณโรสจะพิจารณาก็แล้วกันจ้ะ
ขอบคุณล่วงหน้าจ้ะ
-
ก๊ากกกกกกกก เค้าแอบหลอนเสียงหัวเราะบรรทัดสุดท้าย
หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ก๊ากกกกกกกก เสียงแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์แน่ๆ
-
โถน้องนุ ยื่นอุทธรเร๊ววว
-
แรงดีไม่มีตก :haun4:
:กอด1:
-
:กอด1:
-
^
^
^
จิ้มคุณ roseen อิอิ มาเป็นกำลังใจให้ครับผม ^^
:กอด1:
-
:L1:
-
เป็นเพื่อนกูรักมึงว่ะ อีกคู่แล้วววววว
อย่าจบแบบนี้เลยมาต่อๆ
:really2:
ต่อแล้วครับ
ต่อต้องมาต่อออออ
:call:
ครับๆๆๆๆๆๆ
555 แชมป์ลองอะไรแบบนี้ เดี๋ยวก็กู่ไม่กลับเอาหรอก
:pig4: roseen แต่มันค้างอ่ะ
มันอยากลอง
ตัวเองก็ไม่ต่างจากนุหรอกไอ้เเชมป์
แต่เหตุผลต่างกัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่างนี้เขาเรียกกรมตามสนองสินะ555 อย่างน้อยก็ให้ไอ้หวานได้พบคู่ นุเลยได้พบคู่บ้าง555
สะใจใช่มั้ย
เหตุผลที่แชมป์โกรธนุดูดีมาก
แต่อ้าว...หาเรื่องจะกินเพื่อนหรอกเหรอแชมป์เนียนมากเลยนะนั่น :laugh:
รอทั้งตอนหื่นและหวาน :laugh:
เนียนครับเนียน
เดียวก็กู่ไม่กลับนะแชมป์... :z1: :z1:
แต่มันค้างอ่ะ ต่อด่วนนนนนนนน
:pig4: :กอด1: :pig4:
ไม่กลับแล้วครับ
:กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดด อ่านรวดเดียวจบตอน >.<~
แต่ละตอนนี่สุโค่ยมากๆเลยค่ะ o13
-
ตอนพิเศษของน้องป่าน &พี่ภูมิ
ความรักของผมสองคนไม่ได้ดุเดือดเหมือนกับคู่ของไอ้จักรกับน้องปันเขาหรอกครับ
ความรักของมันสองคนดุเดือดเกินไป วันสองวันมันก็กัดกันต่างคนก็ต่างไม่ยอม
แต่เป็นไอ้จักรเสียมากกว่าที่ไปกวนน้องปันเขา กวนตรีนกวนโมโห
แต่มันก็รักและหวงน้องเขามากไม่ยอมให้ออกไปไหนถ้ามันไม่ไปด้วย อย่าหวังว่าจะได้ออกไป
ส่วนของผมนะเหรอน่ารักอยู่แล้วตามใจผมทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ดีไปหมด
เพราะน้องเขาบอกว่าที่น้องเขาตามใจผมเพราะเขาเข้ามาบอกรักผมก่อน
เขาก็ต้องตามใจผมสิ เอาเข้าไปผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว ได้ทั้งนั้น
เพราะผมเองก็รักน้องป่านมากเหมือนกัน เราสองคนต่างคนก็เข้าใจซึ่งกันและกัน
เลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากมาย เหมือนอีกคู่
วันนี้น้องเขาชวนผมไปเที่ยว นี่ผมก็คอยอยู่แต่ก็ยังไม่มา สงสัยจะคอยคู่หูไปด้วยกัน
ไอ้กรคงต้องเฝ้าร้านอีกตามเคย พูดถึงก็มากันพอดี
''ทำไมมาช้าละครับน้องป่าน พี่ตรวจร้านเสร็จตั้งนานแล้ว''
''ก็รอไอ้ปันครับพี่ภูมิเลยช้านิดหน่อย''
''เพราะเพื่อนของพี่ต่างหากที่ทำให้มาช้าครับพี่ภูมิ''
''มีอะไรอีกว่ะไอ้จักร''
''ก็กูไม่อยากให้มันไป แต่มันจะไปให้ได้ดื้อฉิบหาย กูพูดอะไรไม่เคยฟังเลย''
''แล้วทำไมมึงไม่ให้น้องเขาไปละ''
''จะไปทำไมมึงสองคนจะได้สวีทกันซะหน่อย จะเอามันไปเป็นก้างทำไม''
''ก็ผมอยากไปนี่น่าพี่ภูมิ ปันไม่เคยไป นะให้ผมไปนะ''
''ก็ไปสิครับพี่ไม่ได่ว่าอะไรอยู่แล้ว ดีเสียอีกน้องป่านจะได้มีเพื่อนคุย''
''มึงก็ตามใจมัน เดี๋ยวมันก็อยากจะไปที่พวกมึงไปทุกที่หรอก''
''หยุดเลยนะลุง ผมไม่ได้ไปกับลุงซะหน่อย''
''มึงนั่นแหละหยุด เอาใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้ เถียงกูทุกคำ''
''หยุดเลยมึงไอ้จักร ว่าแต่มึงจะให้น้องเขาไปรึเปล่าละ''
''แล้วมันจะยอมกูรึไงมึงก็รู้ว่ามันจะทำอะไรมันก็ต้องทำให้ได้ ห้ามได้เสียที่ไหน''
''งั้นมึงก็เฝ้าร้านกับไอ้กรก็แล้วกัน''
''ทำไมกูต้องเฝ้าร้านกับไอ้กรละ''
''อ้าว?ก็มึงไม่ไป มึงก็ต้องเฝ้าร้านสิ''
''ใครบอกว่ากูไม่ไป กูไปด้วยกูไม่ปล่อยให้มันไปกับพวกมึงสองคนหรอก
เดี๋ยวใครมาจีบมัน ตอนที่กูไม่อยู่ด้วยอีกยิ่งหมาแมวมันเยอะ แล้วไอ้ตัวดีชอบยั่วกูอยู่ด้วย
ยิ่งปล่อยไปไม่ได้เป็นเด็ดขาด''
''อย่ามาพูดมั่วๆนะลุง ผมไปยั่วลุงเมื่อไร''
''ไม่ได้ยั่วกู แต่มึงชอบไปยั่วคนอื่น กูไม่ชอบใหคนมองมึง''
''หึงเขาอ่ะดิลุง''
''ใครหึงมึง อย่ามาหลงตัวเอง''
''เหรอ!ไม่หึงแน่นะ งั้นปล่อยให้ผมไปกับพี่ภูมิ ลุงไม่ต้องตามไปสิ''
''ไม่ได้?กูต้องไปด้วย''
'''งั้นก็ไม่ต้องพูดมาก ถ้ายังขืนพูดว่าผมมากไปกว่านี้ เดี๋ยวผมหาแฟนใหม่แน่''
''!?.....''มันเงียบไม่กล้าพูดต่อปากต่อคำกับน้องปันทันที ได้แต่มองตาเขียวปั๊ด
ดีแต่ปากจริงๆเพื่อนผมพอน้องเขาเข้าจริงก็ไม่กล้า หึๆๆๆๆๆๆ
''งั้นไอ้กรก็ต้องอยู่ร้านคนเดียวอีกละสิ''
''กูไปด้วยดีกว่า อยากไปเที่ยวกับพวกมึงด้วยไอ้ภูมิ เราไม่ได้เที่ยวแบบนี้กันนานแล้ว
ไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกันหลายคนดีน่าสนุกดีออก ''
''แล้วเรื่องร้านละ ''
''กูสั่งน้องๆเขาไว้แล้วไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ามึง ไว้ใจได้ทั้งนั้นอยู่กันมานานแล้ว''
''แล้วแต่มึงก็แล้วกัน แต่ก็ดีเหมือนกันพวกเราจะได้เที่ยวพร้อมหน้ากันซะทีไม่ได้เที่ยวด้วยกันแบบนี้มานานแล้ว''
''เออ!กูเห็นด้วยไอ้ภูมิ''
''ชิส์ ตอนเขาจะไปก็ไม่อยากให้ไป ตอนนี้กลับอยากไปด้วยซะงั้น''
''เงียบไปเลยนะมึง เดี๋ยวกูหาอะไรอุดปากไม่ให้พูดซะเลยดีมั้ย''
''ที่พูดนะกล้าทำรึเปล่าลุง แน่จริงทำเลยมั้ยจะได้ไม่ต้องไปเที่ยวกัน''
''มึงอย่าท้ากูนะ อย่าเห็นว่าคนอื่นอยู่ด้วยแล้วกูไม่กล้าทำอะไรมึงรึไง''
''อย่าดีแต่พูดดีกว่าลุง กล้าอย่างที่พูดหรือเปล่า ผมเองก็รออยู่เหมือนกัน
อะไรมันจะได้ชัดเจนขึ้นซะที ผมเองก็ไม่อยากจะอยู่อย่างนี้กับลุงอยู่แล้ว ทำอะไรให้มันชัดเจนก็ดีเหมือนกัน''
''มึง?...''
''เอาน่าไอ้จักรมึงก็พูดกับน้องมันดีๆหน่อยสิว่ะ เอะอะมึงก็ขู่ บังคับน้องเขาทุกอย่าง''
''แล้วมึงดูที่มันพูดแล้วยังท้ากูทุกอย่างมันฟังกูพูดซะที่ไหน ที่คนอื่นเขาพูดเห็นมันฟังทุกอย่าง
แล้วที่กูพูดทำไมมันไมฟังกูบ้างละไอภูมิ''
''แล้วมึงเคยพูดดีๆกับน้องมันบ้างมั้ยละ เคยพาน้องเขาไปเที่ยว เคยทำอะไรดีๆกับน้องเขาบ้างมั้ย
มึงเองก็น่าจะพาน้องเขาไปเที่ยวบ้างเอาอกเอาใจเขาบ้างสิว่ะ''เงียบเลยมันพูดไม่ออกหรอกครับ
เพราะที่ผมพูดมากมันไม่ได้ทำสักอย่างที่ผมพูด ยิ่งน้องเขาไม่ค่อยชอบใจมันอยู่ด้วย
เลยยิ่งไปกันใหญ่ไม่ใช่ว่าน้องปันเขาไม่มีใจให้กับมัน แต่เป็นเพราะมันไม่ยอมเข้าใจน้องเขาเองต่างหาก
รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องอย่างนี้มันต้องเข้าอกเข้าใจถึงจะอยู่กันได้ แต่มันยังทำเฉยคงถือว่าน้องเขาอยู่ในกำมือของมันอย่างแน่นอน
แต่มันคงลืมไปว่าน้องปันเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่
ต้องเที่ยวกับเพื่อนๆต้องมี่เพื่อนฝูงรุ่นเดียวกันบ้าง แต่นี่มันกลับไม่ให้น้องเขาไปเที่ยวที่ไหน
ถ้ามันไม่ไปด้วย แล้วมันเองก็ต้องทำงานไม่มีเวลาพาไปเที่ยวน้องเขาก็เลยเซ็งๆมั้ง
แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมายนอกจากจะทะเลาะแล้วก็เถียงกัน แต่ถึงจะเถียงกันทะเลาะกันแค่ไหน
ไอ้จักรก็แพ้ทุกที เพราะถ้าน้องเขาพูดมีเหตุผล หรือว่าชวนเลิกมันจะหยุดพูดทันทีแล้วทำตาเขียวใส่
ผมรู้ว่ามันเองก็รักน้องปันเขามาก แต่มันไม่ยอมแสดงออกมาว่ารัก
ไม่รู้ว่ามันกั๊กเอาไว้ทำไมก็ไม่รู้ หรือว่ามันอายแต่มันเองก็ยอมรับกับคนอื่นๆว่าน้องเขาเป็นแฟน
ขืนมันเป็นอย่างนี้ผมว่าไม่นานน้องเขาก็คงตีตัวห่างออกจากมันอย่างแน่นอน
''ผมว่าพี่จักร อย่าไปทะเลาะกับมันดีกว่าครับ ไหนๆเราก็จะไปเที่ยวด้วนกันแล้วนี่
เดี๋ยวเที่ยวไม่สนุกกันเปล่า มึงก็เหมือนกันไอ้ปัน เถียงพี่เขาได้ทุกคำสิน่า''
''มึงว่ากูผิดเหรอ...ไอ้ป่าน''
''หยุดเลยนะไอ้ปัน ไม่ต้องมาเถียงกูเลย กูไม่ใช่พี่จักรของมึงนะเดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อย''
''ชิส์....''
''ไม่ต้องมาทำงอลกูเลยกูไม่ง้อมึงหรอกนะ เดี๋ยวกูจะให้พี่จักรเขาไปง้อมึงเอง''
''กูว่าเรารีบออกเดินทางกันดีกว่า ไปถึงเร็วก็ดีเหมือนกันจะได้เที่ยวนานๆหน่อย''
''เดี่ยวกูขับก่อนก็แล้วกันไอ้กร มึงไปนั่งข้างหลังก่อนก็แล้วกัน''
''เออๆได้ๆ''
''น้องป่านขึ้นนั่งข้างหน้านั่งเป็นเพื่อนพี่เลยครับ แล้วมึงไอ้จักรไปนั่งกับน้องปันเลยมึง
แล้วอย่าชวนน้องเขาทะเลาะอีกละ เดี๋ยวกูไม่มีสมาธิขับรถ''
''เออๆ''มันเองก็ไม่ได้เรื่องมากอะไรหรอกมันกลัวน้องปันจะโกรธมากกว่าเลยไม่มีปากเสียง
น้องเขาเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมายเช่นกัน แต่ถ้าไอ้จักรเริ่มน้องเขาเองก็ดูจะไม่ยอมมันเช่นกัน
มันเลยได้ฉายาว่าเป็นคู่รักคู่กัดจากพวกผม ไม่รู้ว่าความรักของมันจะอยู่กันยืดยาวแค่ไหน
แต่พวกผมก็ลุ้นให้มันและน้องปันรักกันนานๆเหมือนกับคู่ของผมกับน้องป่านที่ตอนนี้เราสองคน
นั่งจับมือกันขณะที่ผมเองก็ขับรถอยู่ ไม่ได้หวานมาก แต่ขาดไม่ได้เช่นกัน
ไม่ได้ไปนั่งเฝ้า ไม่ได้โทรหาตลอดเวลา เพราะเราสองคนคุยกันเข้าใจด้วยเหตุผล
เราสองคนรักกันด้วยเหตุของความเข้าใจ รักที่พร้อมจะรักอีกคนด้วยความรักเช่นกัน
มันเลยไม่ค่อยมีปัญหาระหว่างเรา หันกลับไปดุอีกที่ก้หลับกันหมดแล้วครับ
ไอ้กรมันนั่งคนเดียว ส่วนไอ้จักรคู่กัดตอนนี้กลับนั่งกอดน้องปันที่หลับอยู่ในอ้อมกอดของมัน
ผมบอกแล้วว่ามันรักน้องเขามากแต่มันไม่พูดไม่เอาใจน้องเขาบ้าง เรื่องมันก็เลยสุ่มอกน้องเขามาเรื่อยๆ
ส่วนอีกเรื่องนึงที่เป็นเรื่องของความสัมพันธ์
ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มอีกนั่นแหละครับ น้องเขาเป็นคนเริ่มเพราะผมเองก้ไม่อยากจะไปเร่งน้องเขา
กลายเป็นว่าน้องป่านเขาทนไม่ไหวเลยจัดการผมซะ
ผมเองก็ยอมให้น้องเขาเป็นคนจัดการทุกอย่างเพราะผมบอกแล้วว่าผมรักน้อง
ตามใจน้องทุกอย่างน้องเขาอยากได้อะไร อยากทำแบบไหนผมตามใจน้องครับ
ลีลาท่าทางน้องเขาเป็นคนจัดการเองหมดครับ ผมมีหน้าที่อย่างเดียวครับ
คือร้องครางด้วยความเสียวที่น้องเขาบรรจงป้อนให้ผมจนอิ่ม
คิดแล้วตอนนี้น้องชายของผมตื่นอีกแล้วครับ รอให้ถึงที่พักก่อนเถอะ
เพราะมันจะได้บรรยากาศฮันนี่มูน อะไรๆมันก็ต้องคึกคักกันหน่อย
อ่อ!ลืมบอกไปว่า ตอนที่มีอะไรกันน้องป่านเขานั่งอยู่ข้างบนครับมีน้องชายของผมอยู่ในตัวของน้องเขา
ผมมีหน้าที่รับแรงกระแทกอย่างเดียวเพราะน้องป่านเขาจัดการเองทุกท่วงท่า
แล้วอย่างนี้ไม่ให้ผมรักน้องเขาได้อย่างไร
จริงมั้ยครับ
:กอด1: :pig4:ทุกคน
-
อื้อหืออออออ ตอนจีบก็เป็นน้องป่านมาจีบก่อน พออิตอนจะมีอะไรกันก็ให้น้องป่านเป็นคนเริ่มเป็นคนชงอีกเหรอพี่ภู้มิ (เสียงเพี้ยนสูง) :เฮ้อ:
แก่แล้วก็เงี้ย :m20:
ขอบคุณคุณ roseen ที่จัดคู่นี้ให้ตามคำขอ แต่..ตอนพิเศษนี้ยังไม่จบใช่มั้ยคะ ยังไม่ถึงโรงแรมกันเลยนะ ชิมิชิมิ :z13:
-
น้องป่านกับพี่ภูมิหวานได้อีก :o8:
-
น้องป่านร้อนแรงมากๆ
-
อ่านจบทุกคนแล้ว ดีใจจัง สนุกมากคะ ชอบคู่พี่ธีกับน้องน้ำหวานมากๆเลยคะ น่ารัก หื่นได้ใจดี 555
-
อืม...สไตล์และลีลารักของคู่พี่ภูมิกับน้องป่าน
ก็ดูเรียบๆขรึมๆตามแบบฉบับเขาละนะ
แต่...ก็แฝงความเร่าร้อนไม่เบาโนะน้องป่านโนะ
-
สบายจริงๆเลยพี่ภูมิไม่ว่าอะไรน้องป่านเป็นคนทำให้ทั้งหมด :laugh:
-
นั่นซิน่ะ ยังไปไม่ถึง รร เลยน่ะ ยังจบไม่ได้หรอก อิอิ
-
เกือบเข้าใจผิดคิดว่าพี่ภูมิเป็นรับซะอีก (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/933442692.gif)555
-
มาทันแชมป์กับนุมั๊ยนี่ :3123: ถ้าไม่ทันก็รอเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1: :pig4:
ทันทุกเรื่องครับ เข้ามาอ่านได้เลย
ตื่นขึ้นมาออกกำลัง :haun4: กันแต่เช้า
นุมีสามีเป็นของตัวเองแล้วก็เลิกยุ่งกับเมียชาวบ้านได้แล้วซิ ได้ข่าวว่าสามีหื่น เอ้ยหวง
:pig4: roseen
ปอลอ อยากได้ตอนพิเศษ ( :z1: ) ของพี่ภูมิกับน้องป่าน
ครับ จัดให้เรียบร้อยแล้วครับ ยังเหลือตอนนึง
อ๊ากกกกกกกกกกก กด Like ให้รีบน
คิดอยู่เหมือนกันว่าอยากอ่านเรื่องของภูมิกับป่าน เพราะคิดว่าภูมิเป็นคนที่สุภาพและนิ่งมากๆ แล้วเวลาแบบนั้น (แบบไหน :-[ ) ภูมิจะเป็นยังงัยน้อ :z1:
ขอบคุณคุณ roseen สำหรับตอนพิเศษนะคะ แต่แชมป์กับนุเนี่ยเหนือความคาดหมายมากๆ o22
มีอะไรหลายๆอย่างที่คาดไม่ถึง :m20: :m20:
ตอนพิเศษของใครก็ชอบหมดแหละจัดมา
รอรอรอรอรอรอออออ
:call:
เอาของตัวเองเลยดีมั้ย :jul3: :jul3:
เรียบร้อยโรงเรียนแชมป์ไปอีกคนแระ :z1: :z1:
:pig4: :กอด1: :pig4:
:z1:พี่แกหืน
แชมป์โรคจิตโดนนุด่าก็มีอารมณ์หื่น :m20:
มันคงไปปลุกอารมณ์ของพี่แก
ชอบทุกคู่ :กอด1:เลย
:pig4:
อ่ะนะจบกันไปอีกคู่ น่ารักจัง หื่นด้วย
มาพิเศษอีกคู่ไหนก็ได้มาเลยๆ
:impress2:
ครับผม
เห็นอย่างนี้แล้ว นุคงเดินไม่รอด
จินตนาการกว้างไกล
แชมป์เพิ่งค้นพบ 555 แชมป์เลย ติดใจ ติดใจ๊ ติดใจ
เห็นด้วยกับคุณkawana กับคุณเฉาก๊วยจ้ะ ขอคู่ภูมิกับป่านก่อน
ส่วนคู่อื่นๆจะตามมาหรือไม่ก็ แล้วแต่คุณโรสจะพิจารณาก็แล้วกันจ้ะ
ขอบคุณล่วงหน้าจ้ะ
จัดให้เรียบร้อยแล้วครับ
ก๊ากกกกกกกก เค้าแอบหลอนเสียงหัวเราะบรรทัดสุดท้าย
หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ก๊ากกกกกกกก เสียงแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์แน่ๆ
หึๆๆๆๆๆๆๆ
โถน้องนุ ยื่นอุทธรเร๊ววว
ไม่ทันแล้วละครับ
แรงดีไม่มีตก :haun4:
:กอด1:
วัยรุ่นก็งี้แหละ
-
รอพี่ภูมิกลับมาเป็นผู้นำบ้าง ไม่ใช้รอรับแรงกระแทกจากด้านบนอย่างเดียว :z1:
:pig4:
-
:angry2: ไหงพี่ภูมิใช้แรงงานเด็กอย่างงี้อ่ะ นอนสบายให้น้องเขาเหนื่อยอยู่คนเดียว... ไม่ไหว
ส่วนลุงนี่ก็ปากแข็ง(แรง)จริง น้องปันก็ใช่ย่อย ยอมซะที่ไหนล่ะ :เฮ้อ: พอกันทั้งคู่... เหมาะสม
:pig4: roseen (รออีกตอนอยู่น้า)
ปอลอ ไม่สงสารกรเหรอ ว้าเหว่อยู่คนเดียว
-
:3123:
-
ชอบทุกคู่ที่อ่านมาเลยค่ะ....แต่ที่ชอบเป็นพิเศษคื่พี่ธีร์กะน้องหวาน :z1:
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
:3123:
-
ต่อช่วงที่2
การเดินทางทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อยเพราะพวกไอ้จักรกับน้องปันเขาหลับไปตลอดทางเลยไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกัน
ส่วนที่รักของผมก็นั่งคุยเป็นเพื่อนผมที่ขับรถไม่ยอมหลับยอมนอนเหมือนกัน
บอกว่าเป็นห่วงผม กลัวไม่มีใครนั่งคุยเป็นเพื่อน กลัวผมหลับใน เพราะนานๆถึงได้ออกต่างจังหวัดสักครั้ง
เพราะผมไม่ได้ขับรถทางไกลบ่อยๆ เลยนั่งจ้อเป็นเพื่อนผมไปตลอดทาง เห็นมั้ยบอกแล้ว
ว่าแฟนของผมน่ารักที่สุด อย่างนี้ไม่รักได้ไงครับ
ผมขับรถมาเรื่อยๆมาจนถึงยังที่พัก เป็นบ้านพักชายทะเลอากาศดีสดชื่นเป็นอย่างมาก
น้องป่านพอได้เห็นหาดทราย น้ำทะเลเขียวใสแจ๋วก็ทำหน้าตาโต ดีใจออกนอกหน้า
เปิดประตูก็วิ่งลงไป่ที่ชายหาดทันที ไม่ยอมปลุกเพื่อนหรือคนอื่นๆเลยครับ ผมได้แต่ยิ้มและส่ายหน้า
สงสัยจะชอบเอามากๆ ผมเลยปลุกไอ้พวกที่นอนหลับอยู่ในรถให้ตื่น
''ตื่นได้แล้วพวกมึง ถึงแล้วจะนอนไปถึงไหนกันวะ ตื่นได้แล้วครับน้องปัน''
''ทีน้องปันพูดเพราะเชียวนะมึงไอ้ภูมิ ''ไอ้กร
''อ้าว ก็น้องเขาพูดกับกูเพราะๆ กูก็ต้องพูดกับน้องเขาดีๆสิว่ะ''
''แล้วน้องป่านหายไปไหนแล้วว่ะไอ้ภูมิ''
''จริงด้วยพี่ภูมิไอ้ป่านมันหายไปไหนแล้วครับ''น้องปันถามหาเพื่อนเมื่อไม่เห็น
''โน้นไงน้องปัน มาถึงก็ไม่ได้สนใจใคร วิ่งลงไปที่ชายทะเลทันทีเลยครับ''
''โห!มันไม่ยอมเรียกผมเลย''
''สงสัยน้องเขาชอบมาเที่ยวชายทะเลมากว่ะ''
''อืม!กูก็ว่างั้น น้องเขาชวนกูมาเที่ยวหลายครั้งแล้วแต่กูไม่ค่อยว่าง พวกมึงก็รู้ กูเลยผลัดน้องเขามาเรื่อยๆ''
''เอาว่ะคราวนี้ไหนๆก็มาแล้ว เที่ยวให้คุ้มก็แล้วกัน''
''กูก็ว่างั้นแหละไอ้กร ไปๆเอาของเข้าที่พักกันดีกว่า ''
ผมเดินลงไปที่ชายหาดเรียกที่รักขึ้นมายังที่พักก่อน เดี๋ยวตอนเย็นๆค่อยลงไปเดินเล่น
เห็นน้องเขาเดินเล่นอย่างสบายใจผมดีใจที่ตามใจน้องเขาเพราะน้องป่านอยากมาเที่ยวหลายครั้งแล้ว
แต่ผมไม่ค่อยว่าง คราวนี้เป็นช่วงที่อะไรมันลงตัวก็เลยรับปากน้องเขาว่าจะพามาเที่ยวที่ชายทะเล
มาพักผ่อนอย่างๆจริงๆจังซะที
''ชอบมากเลยเหรอครับ ไม่เห็นสนใจพี่เลย''
''ครับพี่ภูมิป่านชอบมากเลยละ ชอบชายหาดสวยๆ น้ำทะเลเขียวใสแจ๋ว
ป่านชวนพี่มาหลายครั้งแล้วแต่พี่ไม่ว่างซะที มาคราวนี้อยู่เที่ยวหลายๆวันหน่อยได้มั้ยครับพี่ภูมิ''
''ได้ครับพีตามใจน้องป่าน อยากเที่ยวกี่วันดีละ''
''แล้วแต่พี่ภูมิก็แล้วกัน''
''ตามใจพี่แน่นะ''
''ครับ''
''ถ้าตามใจพี่ ตอนนี้พี่ว่าเราสองคนไปที่ห้องพักก่อนดีกว่านะครับ''
''เอ่อ!ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นะครับพี่ภูมิ''
''ก็น้องป่านว่าตามใจพี่ไงครับ ก็ต้องตามใจทุกอย่างสิ อีกอย่างตอนเราสองคนคบกัน
เราก็ไม่ได้ไปเที่ยวฮันนีมูนที่ไหนสักครั้ง มาเที่ยวครั้งนี้ถือว่าเป็นการฮันนีมูนไปในตัวก็แล้วกันนะครับ
อีกอย่างพี่ก็ตามใจน้องป่านแล้วที่เหลือน้องป่านก็ต้องตามใจพี่บ้างนะครับ
แต่ตอนนี้พี่ว่าเราสองคนไปที่พักก่อนดีกว่านะครับเพราะเพื่อนพี่และน้องปันรออยู่''
''ครับพี่ภูมิ''
เราสองคนเดินกลับไปยังที่พักที่ได้จองเอาไว้ ไอ้จักรพักกับน้องปัน ไอ้กรพักอีกห้องนึง
สวนผมพักกับน้องป่านสุดที่รักของผมครับ
แต่น้องปันทำท่าจะไม่ยอมพักกับไอ้จักร เพราะต้องการจะพักกับน้องป่านที่รักของผม
แล้วนึกว่าไอ้จักรมันจะยอมเหรอครับ เพราะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้อะไรๆก็เป็นใจไปหมด
แล้วเรื่องอะไรจะให้แฟนของตัวเองไปนอนกับคนอื่นถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ
โอกาสอย่างนี้มันไม่ได้มีบ่อยๆซะด้วยสิ อีกอย่างผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน
อย่าว่าแต่ไอ้จักรไม่ยอมเลย
''ไม่ได้ครับน้องปัน น้องป่านต้องนอนห้องเดียวกันกับพี่นะครับ''ผมพูดกับน้องปันที่ยืนหน้างอ
''เป็นไงพี่บอกแล้วก็ไม่เชื่อว่ามันไม่ยอมหรอก มันพาแฟนมันมาฮันนีมูน น้องปันจะไปเป็นก้างมันทำไม''
''ก็ผมอยากนอนกับเพื่อนผมไม่ได้รึไงลุง''
''ไม่ได้!ถึงน้องป่านยอมแต่พี่ไม่ยอมเข้าใจมั้ย''
''ไม่เข้าใจ ไม่ต้องมาเสียงดังใส่ผมเลยนะลุง''
''อย่าดื้อได้มั้ย มานี่เลยมา อยากนอนมานอนกับกูนี่ ไม่ต้องไปนอนกับคนอื่น''ไอ้จักรมันลากน้องเข้าห้องทันที
เสียงน้องปันดังโวยวายขึ้นแต่สักพักก็เงียบลงเมื่อเข้าไปในห้อง เงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมกับน้องป่านได้แต่ส่ายหน้าในความดื้อรั้นของน้องปันที่ไม่ยอมไอ้จักรเลยสักครั้ง
ส่วนไอ้กรมันไม่พูดอะไรอยู่แล้วเอาแต่ยิ้ม มันเองก็รู้ๆอยู่เลยไม่สนใจวาเพื่อนมันจะทำอะไรกับน้องเขา
เพราะเหตุการณ์นี้เห็นกันเป็นประจำ เพราะมันเถียงกันเดี๋ยวมันก็เอากันแล้วมันก็ดีกัน เห็นจนชินตาแล้วละ
ไอ้กรเดินไปที่ห้องพักของมัน ส่วนผมกับน้องป่านก็เดินเข้าห้องพัก มันเป็นห้องที่สวยงามมาก
อยู่ติดกับชายทะเล มองไปก็เห็นหาดทรายขาว มองไปจนสุดสายตา
ที่รักของผมปิดหน้าต่างยืนมองออกไปข้างนอก ลมทะเลพัดเข้ามาในห้องทำให้เย็นสบาย
ผมเดินเข้าไปกอดน้องป่านเอาไว้ น้องหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม
''สวยมากเลยครับพี่ภูมิป่านชอบมากเลย''
''ครับสวย ชอบมากเหรอครับ''
''ครับป่านชอบมาก เคยฝันเอาไว้ว่าอยากมีบ้านริมชายหาดแบบนี้สักหลังนึง อยู่กับคนที่ป่านรัก
แต่มันคงเป็นได้แค่ฝัน''
''แล้วทำไมถึงได้คิดว่ามันเป็นแค่ฝันละครับ ไมคิดว่ามันจะเป็นจริงบ้างเหรอ''
''ป่านยังเรียนอยู่เลยพี่ภูมิ อีกหลายปีกว่าจะจบ กว่าจะได้ทำงานเก็บเงินได้ก็คงอีกหลายปีเหมือนกัน''
''แล้วทำไมไม่พูดกับพี่ละครับ น้องป่านเห็นพี่เป็นใคร ถึงไม่ยอมบอก พี่น้อยใจนะที่น้องป่านพูดแบบนี้''
''ก็พี่ภูมิทำงานป่านไม่อยากรบกวน เห็นพี่ยุ่งๆเลยไม่อยากจะพูดเรื่องแบบนี้เพราะมันยังไกลตัว
ของป่าน มันเป็นแค่ฝันนะพี่ภูมิ แต่เอาเข้าจริงๆป่านคงมาอยู่ที่แบบนี้ไม่ได้หรอก''
''ทำไมละครับ ทำไมถึงมาอยู่ที่แบบนี้ไม่ได้''
''ถึงป่านเรียนจบแล้วได้ทำงาน เก็นเงินซื้อบ้านที่นี่หรือว่าที่ไหนที่ป่านฝันไว้ แต่ถ้าไม่มีพี่ภูมิอยู่ด้วย
ป่านเองก็อยู่ที่นั่นไม่ได้หรอกครับพี่ภูมิ''
''ชื่นใจมากเลยครับน้องป่าน ที่พูดแบบนี้ พี่เองก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าน้องป่านไม่อยู่ด้วย''
''ป่านก็เหมือนกันพี่ พี่ภูมิอยู่ที่ไหนป่านก็อยู่ที่นั่น ป่านขาดพี่ภูมิไม่ได้แล้วละ''
''พี่ก็เหมือนกันครับ พี่รักป่านนะครับ''
''ป่านก็รักพี่ภูมิ'' น้องป่านพูดจบ
ผมจูบน้องป่านทันทีที่น้องเขาพูดจบ น้องเขาก็จูบตอบกลับมาหลายสิ่งหลายอย่างที่ได้รวมกัน
เป็นความรัก ความรักที่ผมเองก็เพิ่งเข้าใจว่าผู้ชายก็รักกันได้ถ้าเราสองคนเข้าใจซึ่งกันและกัน
และอยู่กันด้วยเหตุผลความเข้าใจกัน
ผมจูบกับน้องป่านที่หน้าต่างจนอารมณ์ของผมและน้องป่านไปไกลเกินที่จะกู่กลับมาได้
เสื้อผ้าของเราสองคนหลุดหายไปจากตัวตอนไหนก็ไม่รู้ได้ ตอนนี้เราสองคนก็เหลือแต่ตัวไร้เสื้อผ้าติดกาย
ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าของป่าน ที่ผมเองสัมผัสมากี่ครั้งก็ยังน่าลูบใล้เหมือนเดิม
ผิวกายที่แน่นและแข็งแรงตามประสาวัยรุ่นที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี มันน่าสัมผัสเสมอ
ไม่ว่ากี่ครั้งที่ได้สัมผัสผิวกายของคนๆนี่ มันทำให้ผมมีความสุขเป็นอย่างมาก
จนผมหลงใหลกับร่างกายของน้องเขาเสมอ ทุกท่วงท่าที่เราเคยร่วมเสพกันมา
ไม่มีครั้งไหนที่ผมไม่เต็มอิ่มกับรสสวาทที่น้องเขามอบให้ ครั้งนี้ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น
น่าจะมีความสุขกว่าครั้งไหนๆ ผมลูบใล้ร่างกายของน้องป่าน ทุกครั้งที่ผมสัมผัสร่างกายน้องป่าน
ก็จะได้ยินเสียงครางตอบรับกลับมาทุกครั้งเสมอไป
จูบไปน้องเขาจูบตอบกลับมา จากที่อ่อนโยนก็ดูรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ บรรยากาศเป็นใจเหลือเกิน
ตอนนี้เอาอะไรมาฉุดก็หยุดเราสองคนไม่ได้แล้ว ท่อนเนื้อร้อนๆของผมที่ตอนนี้ประกบน้องป่านอยู่ทางด้านหลัง
มันดุนดันที่จะเข้าไปในร่างกายของคนข้างหน้าที่ผมประกบอยู่ให้ได้
มือข้างนึงของผมกอดรัดร่างกายของน้องเขาเอาไว้ อีกข้างนึงก็วนอยู่ที่ปากทางเข้าที่เคยสัมผัสมาทุกครั้ง
มือกอดปากประกบ อีกนึงก็เข้าไปในตัวของตัวของน้อง เสียงครางกระเส่าทีดังอู้อี้ไม่ได้ศัพท์
มันเร้าอารมณ์ดีเหลือเกิน เมื่อทุกอย่างพร้อมทั้งคนและอารมณ์ของเรามันได้ที่
ผมก็จัดการเอาท่อนเนื้อที่แข็งแรงของผมจ่อที่ปากทางเข้าแล้วลากขึ้นลงเพื่อเพิ่มความเสียวซ่าน
ให้กับน้องป่านอีกครั้ง เสียงร้องตอบกลับมาว่าอย่าทรมานน้องเขาอีกเลย
''พี่ภูมิ อย่าทรมานป่านอีกเลยพี่ ป่านเสียว ซี๊ดดดอ่า''
''ได้เลยครับที่รัก พี่เองก็เสียวสุดๆแล้วเหมือนกัน แต่ตอนนี้พี่ขอสดๆนะครับที่รัก เพราะพี่ทนไม่ไหวแล้ว''
''อื่อออเข้ามาเลยครับ ตอนนี้อะไรป่านก็ยอมแล้ว''
''พร้อมแล้วนะครับ น้องป่านอย่าเกร็งนะเดี๋ยวมันจะเจ็บ''ผมดันเข้าไป
''อื่ออออ่า อ๊ะเบาๆพี่มันแน่น ช้าๆอย่าเพิ่งดันเข้าป่านจุก''
''ครับ น้องป่านอย่าเกร็งสิครับ ปล่อยตัวตามสบายไม่ต้องเกร็งนะครับเดี๋ยวพี่ภูมิจะทำเบาๆนะครับ''
''อื่อออออ''เสียงครางกระเส่าที่น้องเขาร้องออกมา เมื่อร่างกายของน้องป่านไม่เกร็งเหมือนตอนที่ผม
ดันท่อนเนื้อเข้าไปตอนแรก ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมอีกครั้งผมค่อยๆดันท่อนเนื้อเข้าไปอีกครั้ง
แล้วร่างกายของน้องเขาก็กลืนกินน้องชายของผมเข้าไปจนหมด ร่างที่ร้อนเป็นไฟ
ข้างในก็ร้อนรุ่มเหลือเกินร้อนเหมือนเจ้าของร่างที่ตอนนี้กระเด้งรับทุกครั้งที่ผมกระแทกเข้าไปในร่างกาย
ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งน้องเขาก็รับผมได้เสมอ ร่างกายของเราสองคนเหมือนเป็นคนๆเดียวกัน
ท่อนเนื้อที่เชื่อมต่อเราสองคนไว้ มันทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
ทุกๆครั้งที่ดูว่าเป็นสุขสุดยอดแล้ว ครั้งนี้ดูจะเป็นสุขกว่าครั้งไหนๆ ทุกอย่างมันเป็นใจ
ไม่มีใครเข้ามาขัดขวางความสุขของเราสอง มันอาจจะดูน่าอายเพราะเราของคนมีอะไรกันที่ริมหน้าต่าง
ที่ยังเปิดอยู่ แต่มันก็มีความสุขที่ได้เปลื่ยนบรรยากาศ มันท้าทายและเพิ่มอารมณ์หื่นของเราสองคนได้เป็นอย่างดี
เสียงเนื้อกระทบกันดัง ปัปปปปปปไม่ขาดสายพร้อมเสียงครางของสองเราที่เรียกชื่อของกันและกัน
มันเพิ่มอารมณ์ของเราทุกครั้งที่เรามีกันและกัน
เมื่อจบครั้งแรก ก็มาต่อครั้งที่สองกันที่ห้องน้ำตอนที่เข้าไปทำความสะอาดร่างกาย
และมันก็มีครั้งต่อมาอีกหลายๆครั้ง จนมืดค่ำเพื่อนถึงได้มาเรียกผมกับน้องป่านออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรทานกัน
เจอหน้าไอ้กรมันแซวว่าถ้าไปเรียกสงสัยได้ตายคาห้องกันบ้างทั้งสองคู่
เมื่อเจอไอ้กรแซวเข้าอย่างนี้ น้องป่านกับน้องปันถึงกับพูดไม่ออก เพราะแต่ละคนดูหมดสภาพ
ทั้งน้องป่านที่เดินผมต้องประคองเอาไว้ ส่วนน้องปันไม่ต้องพูดถึง ไอ้จักรเดินกอดเอวเอาไว้แน่น
สงสัยถ้าปล่อยให้เดินเองคงล้มอย่างแน่นอนแถมน้องเขายังอายหน้าแดงอีกด้วย
ผมบอกแล้วว่าไอ้จักรมันรักของมันมาก แต่ไม่แสดงออกทางวาจาแต่มันแสดงออกทางกาย
พวกผมสองคู่มีความสุขด้วยกัน แต่ไอ้กรที่ไม่ได้เอาแฟนคนที่มันคบมาด้วย
ผมบอกให้มันชวนมาด้วยแต่มันบอกว่าขี้เกียจรำคาญ มาเที่ยวกับผู้ชายด้วยไม่อยากพาผู้หญิงมาด้วย
เดี๋ยวไมสนุก พวกผมเองก็แล้วแต่มัน แฟนที่มันคบก็ไม่รู้ว่ามันจะจริงจังสักแค่ไหน
อยากให้มันเจอคนที่ใช่อยากผมกับไอ้จักรเสียที มันจะได้เจอคนที่มันรักและเข้าใจอย่างพวกผม
ที่ได้ชื่อว่ารักผู้ชาย และมีแฟนเป็นผู้ชาย รักที่ไม่มีพรมแดน ไม่ว่าเพศไหนถ้าเราเข้าใจคำว่ารัก
เราก็มีความสุขกับมันได้เสมอ เหมือนผมทีได้รักกับน้องป่าน
พี่ภูมิรักน้องป่านนะครับ
รักทุกคนด้วยนะครับ
:pig4: :กอด1: :L1:
-
ครับรู้แล้วครับว่า"พี่ภูมิรักน้องป่าน"
รอต่อค่ะ :L2:
-
หุหุหุ พี่ภูมิเล่า NC ได้สุภาพมากกกกกกกกกกกก 555+ :laugh: น่ารักและน่าอบอุ่นจริงๆ
ภาคพิเศษนี้พี่จักรพาน้องปันมาฮันนีมูนแล้วหรือจ๊ะ ได้ข่าวว่าเรื่องหลักกระทู้โน้นยังไม่ได้แอ้มเลยนี่นา :m20:
-
ต้องอ่านย้อนไปหลายตอนเลย o13
ฮาพี่ภูมิ
-
พี่ๆทำเอาน้องๆอ่อนแรงต้องประคองกันเลยทีเดียว
ลุงจักรกับน้องปันนี่บรรยากาศพาไปหรือฮันนีมูนตามเค้าละนี่ แต่แว่วๆว่าน้องปันยังไม่พร้อมมิใช่รึ
:pig4: roseen
-
พี่ๆทำเอาน้องๆอ่อนแรงต้องประคองกันเลยทีเดียว
ลุงจักรกับน้องปันนี่บรรยากาศพาไปหรือฮันนีมูนตามเค้าละนี่ แต่แว่วๆว่าน้องปันยังไม่พร้อมมิใช่รึ
:pig4: roseen
ครึๆๆๆหลายคนสงสัยว่าทำไม น้องปันถึงกับเข่าอ่อน
เอาน่าตอนพิเศษ มันเป็นตอนที่อะไรๆมันล่วงเลยมาแล้ว คิดว่าเวลาผ่านมานานก็แล้วกัน
เพราะน้องป่านเขาก็คบกับพี่ภูมิมานานแล้วนี่ แล้วคู่นี้ก็ตามมาติดๆ คิดว่าพี่จักรเขาจะปล่อยน้องเขาไปเร้อออออ
-
สงสัยเนื้อคู่ของพี่กรคงยังหากันไม่เจอ :m28:
อยากให้พี่กรเจอเนื้อคู่ด้วย
จะได้หวานเหมือนพวกเพื่อนๆที่มีคนรักมาจี๋จ๋า :กอด1:
-
โฮ้... :haun4: :haun4:ทั้งสองคู่เลย อิ อิ เอาซะน้องๆแข้งขาอ่อนเปลี้ยไม่มีแรงกันเลยเนอะ ภูมิ จักร
-
:-[ :-[ น่ารัก
-
รู้จ้าว่าคนละเวลา(เดียวกัน)กับเรื่องนู้น เพราะกรก็บอกอยู่แล้วว่า "... เพราะมันเถียงกันเดี๋ยวมันก็เอากันแล้วมันก็ดีกัน เห็นจนชินตาแล้วละ" :o11: แค่แซวเล่นอ่ะ
-
พอมาอ่านตอนนี้ยิ่งทำให้อยากอ่านพี่จักรกับน้องปันตอนเข้าด้ายเข้าเข็มมากๆอ่ะ
-
:m25: ริมหน้าต่างกันเลยหรอเนี่ย
-
อยากอ่านน้องปันกับพี่จักรจัง อยากเห็นพี่จักรเป็นฝ่ายปรับตัวบ้างง่ะ เห็นอะไรก็บังคับแต่น้อง ปันจัดการให้หลาบจำซักทีไป๊555
-
^
^
^
จิ้มคุณ roseen อิอิ มาเป็นกำลังใจให้ครับผม ^^
:กอด1:
:pig4:ขอคุณมากครับ
อื้อหืออออออ ตอนจีบก็เป็นน้องป่านมาจีบก่อน พออิตอนจะมีอะไรกันก็ให้น้องป่านเป็นคนเริ่มเป็นคนชงอีกเหรอพี่ภูมิ (เสียงเพี้ยนสูง) :เฮ้อ:
แก่แล้วก็เงี้ย :m20:
ขอบคุณคุณ roseen ที่จัดคู่นี้ให้ตามคำขอ แต่..ตอนพิเศษนี้ยังไม่จบใช่มั้ยคะ ยังไม่ถึงโรงแรมกันเลยนะ ชิมิชิมิ :z13:
ครับยังไม่จบ มามาลงให้ได้อ่านกันเรื่อยๆครับ
น้องป่านกับพี่ภูมิหวานได้อีก :o8:
ชอบมั้ยครับ
น้องป่านร้อนแรงมากๆ
สุดๆครับ
อ่านจบทุกคนแล้ว ดีใจจัง สนุกมากคะ ชอบคู่พี่ธีกับน้องน้ำหวานมากๆเลยคะ น่ารัก หื่นได้ใจดี 555
:pig4:
อืม...สไตล์และลีลารักของคู่พี่ภูมิกับน้องป่าน
ก็ดูเรียบๆขรึมๆตามแบบฉบับเขาละนะ
แต่...ก็แฝงความเร่าร้อนไม่เบาโนะน้องป่านโนะ
หวานๆครับ
สบายจริงๆเลยพี่ภูมิไม่ว่าอะไรน้องป่านเป็นคนทำให้ทั้งหมด :laugh:
เด็กๆแรงดีครับ
นั่นซิน่ะ ยังไปไม่ถึง รร เลยน่ะ ยังจบไม่ได้หรอก อิอิ
ครับๆๆ
เกือบเข้าใจผิดคิดว่าพี่ภูมิเป็นรับซะอีก (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/933442692.gif)555
อย่าคิดมากสิครับ
รอพี่ภูมิกลับมาเป็นผู้นำบ้าง ไม่ใช้รอรับแรงกระแทกจากด้านบนอย่างเดียว :z1:
:pig4:
ครับๆตอนหน้านะครับ
:angry2: ไหงพี่ภูมิใช้แรงงานเด็กอย่างงี้อ่ะ นอนสบายให้น้องเขาเหนื่อยอยู่คนเดียว... ไม่ไหว
ส่วนลุงนี่ก็ปากแข็ง(แรง)จริง น้องปันก็ใช่ย่อย ยอมซะที่ไหนล่ะ :เฮ้อ: พอกันทั้งคู่... เหมาะสม
:pig4: roseen (รออีกตอนอยู่น้า)
ปอลอ ไม่สงสารกรเหรอ ว้าเหว่อยู่คนเดียว
ว่าจะหาคู่ให้อยู่ เอาเลยดีมั้ย
ชอบทุกคู่ที่อ่านมาเลยค่ะ....แต่ที่ชอบเป็นพิเศษคือพี่ธีร์กะน้องหวาน :z1:
:pig4:
ครับรู้แล้วครับว่า"พี่ภูมิรักน้องป่าน"
รอต่อค่ะ :L2:
ครับผม
หุหุหุ พี่ภูมิเล่า NC ได้สุภาพมากกกกกกกกกกกก 555+ :laugh: น่ารักและน่าอบอุ่นจริงๆ
ภาคพิเศษนี้พี่จักรพาน้องปันมาฮันนีมูนแล้วหรือจ๊ะ ได้ข่าวว่าเรื่องหลักกระทู้โน้นยังไม่ได้แอ้มเลยนี่นา :m20:
หวือหวามากไม่ได้เจ๊เขาเตือนมาครับ
ส่วนเรื่องของพี่จักรกับน้องปัน หยวนๆเอาว่าเรื่องมันเลยผ่านเวลานั้นมานานก็แล้วกัน เพราะพี่ภูมิกับน้องป่านเขาคบกันมานานแล้ว
ส่วนคู่ของพี่จักรเขาก็ตามมาติดๆ วันเวลามันก้เลยไม่ห่างกันสักเท่าไร
ต้องอ่านย้อนไปหลายตอนเลย o13
ฮาพี่ภูมิ
:pig4:คุณเคน
พี่ๆทำเอาน้องๆอ่อนแรงต้องประคองกันเลยทีเดียว
ลุงจักรกับน้องปันนี่บรรยากาศพาไปหรือฮันนีมูนตามเค้าละนี่ แต่แว่วๆว่าน้องปันยังไม่พร้อมมิใช่รึ
:pig4: roseen
น้องๆเขาแรงดีไม่ต้องห่วงทุกวันก็ยังไหว
สงสัยเนื้อคู่ของพี่กรคงยังหากันไม่เจอ :m28:
อยากให้พี่กรเจอเนื้อคู่ด้วย
จะได้หวานเหมือนพวกเพื่อนๆที่มีคนรักมาจี๋จ๋า :กอด1:
อยากให้เจอเปล่าละครับ
โฮ้... :haun4: :haun4:ทั้งสองคู่เลย อิ อิ เอาซะน้องๆแข้งขาอ่อนเปลี้ยไม่มีแรงกันเลยเนอะ ภูมิ จักร
บรรยากาศเป็นใจ
:-[ :-[ น่ารัก
คนอ่านทุกคนน่ารักกว่าครับ
รู้จ้าว่าคนละเวลา(เดียวกัน)กับเรื่องนู้น เพราะกรก็บอกอยู่แล้วว่า "... เพราะมันเถียงกันเดี๋ยวมันก็เอากันแล้วมันก็ดีกัน เห็นจนชินตาแล้วละ" :o11: แค่แซวเล่นอ่ะ
ครับผม :กอด1: :กอด1:
พอมาอ่านตอนนี้ยิ่งทำให้อยากอ่านพี่จักรกับน้องปันตอนเข้าด้ายเข้าเข็มมากๆอ่ะ
รอหน่อยนะครับ กำลังเรียบเรียงอยู่
:m25: ริมหน้าต่างกันเลยหรอเนี่ย
อื่อออออออ
อยากอ่านน้องปันกับพี่จักรจัง อยากเห็นพี่จักรเป็นฝ่ายปรับตัวบ้างง่ะ เห็นอะไรก็บังคับแต่น้อง ปันจัดการให้หลาบจำซักทีไป๊555
ได้เลย
:pig4: :กอด1:ทุกคนที่เข้ามาอ่านและเม้นท์เป็นกำลังใจนะครับ
ฝันดีนะครับทุกคน :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ เรื่องสั้นๆ อ่านเพลินค่ะ
ชอบทุกคู่เลย ^^
-
อยากเห็นคู่ของกรบ้างแล้วอ่า อิอิ
-
:3123:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ เรื่องสั้นๆ อ่านเพลินค่ะ
ชอบทุกคู่เลย ^^
ดีใจจังเลย ที่ชอบครับ
-
อยากเห็นคู่ของกรบ้างแล้วอ่า อิอิ
เอางั้นเลยเหรอ จัดให้เลยดีมั้ย
-
:o8:
-
เอิ่ม น่าจะมีเรื่องของพี่กรมั้งนา อยากอ่านอะ
-
เอิ่ม น่าจะมีเรื่องของพี่กรมั้งนา อยากอ่านอะ
งั้นอีกไม่นานเจอกันครับ :3123:
-
รักแท้ขอแค่คืนเดียว 1
ผมเป็นแค่นึกศึกษาคนนึงที่ไม่มีใครสนใจเพราะหน้าตาธรรมดาของผม ที่ดูจืดชืดไม่มีอะไรน่าสนใจ
แถมยังใส่แว่นสายตาหนาเตอะอีกต่างหาก เพื่อนๆมันล้อกันว่าชาตินี้ผมคงไม่มีแฟนอย่างแน่นอน
พูดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่เป็นหนุ่มมา ผมยังไม่เคยมีแฟนเลย คงจะจริงอย่างที่เพื่อนๆมันแซวว่า ถ้าผมยังทำตัวเชยๆอยู่อย่างนี้
ไม่มีใครหน้าไหนเขาหันมามองผมหรอก แต่ที่พวกมันไม่รู้ก็คือ ผมไม่ได้สนใจผู้หญิง แต่ผมสนใจผู้ชายด้วยกันต่างหาก
ครับผมชอบผู้ชายผมเป็นเกย์ ทางบ้านก็ยังไม่รู้ เพื่อนๆของผมเองก็มีแค่บางคนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้
ไม่ใช่ว่าผมคิดจะปิดบังเรื่องนี้กับเพื่อนๆ แต่ผมไม่เห็นว่ามันจำเป็นอะไรที่ต้องไปป่าวประกาศ
ว่าตัวเองเป็นเกย์ อีกอย่างผมเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะคิดอย่างไรถ้าเกิดรู้ว่าเพื่อนของตัวเองคนนึงในกลุ่ม
เป็นเกย์ขึ้นมา ไม่รู้ว่าพวกมันจะรู้สึกอย่างไร จะรังเกียจหรือเปล่า ถ้ารู้ว่าผมเป็นเกย์
เมื่อไม่มีใครสังเกตรู้ว่าผมเป็นอย่างไร ผมก็ใช้ชีวิตเชยๆของผมไปได้เรื่อยๆโดยไม่สนใจใครเช่นกัน
นอกจากจากเขาคนนั้น คนที่ผมเฝ้ามองดูเขาตลอดมา คนที่ผมเก็บเอามาฝันว่าเป็นคนรักของผมคนเดียว
แต่เมื่อมองไปรอบๆตัวเอง ข้างๆกายผมเพื่อนๆมันก็มีแฟนกันเกือบหมดทุกคน
คงเหลือแค่ผมคนเดียวที่ที่ไม่มีใครเขามาสนใจ เกิดมาก็หน้าตาไม่ดี มีดีอยู่อย่างก็คือเรื่องเรียน
ผมเองก็มีคนที่ผมสนใจอยู่แล้วเหมือนกันแต่ผมชอบเขาอยู่ข้างเดียวผมไม่กล้าที่จะรักหรือชอบใคร เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ชอบ
คนเชยๆอย่างผม พี่เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย หน้าตาดีมากแต่พี่เขามีแฟนแล้ว ผมเองเลยได้แต่มอง
แต่ของอย่างนี้มันห้ามใจกันได้ที่ไหนกัน ไม่ได้ชมดมกลิ่นก็ยังดี แค่ได้เดินผ่านและเห็นหน้าพี่เขาชัดๆ
ได้กลิ่นกายพี่เขาผมก็สุขใจแล้ว คืนนั้นผมก็นอนหลับฝันดีแล้วละ
แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานไหม แค่ฝันลมๆแล้งๆว่าให้พี่เขาหันมามองผมบ้าง
ว่ามีใครคนนึง คนที่ดูเชยๆที่ได้เดินผ่านหน้าพี่เขาอยู่ทุกวี่วัน อยากให้พี่เขาหันกลับมามองกันบ้างสักนิดนึงก็ยังดี
แต่ก็คงเป็นไปได้แค่ฝันของผมที่พยายามเตือนใจตัวเองอยู่เสมอว่า เป็นฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
ขอเถอะขอสักครั้งในชีวิตขอให้ผมได้เจอรักแท้ถึงจะแค่คืนเดียว แล้วผมจะยอมทุ่มเทกายใจ
ให้กับรักแท้ของผม ถึงแม้จะเป็นแค่รักชั่วข้ามคืนผมก็ยอม
''มองพี่เขาอีกแล้วเหรออาร์ม กูว่ามึงเลิกมองพี่เขาเหอะ ยังไงพี่เขาก็ไม่หันกลับมามองมึงหรอก''
''กูรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ไอ้ไอ้เบส แต่กูก็มองของกูอย่างนี้มานานแล้ว ถึงมันเพียงความฝัน
แต่กูก็อยากให้มันเป็นจริงสักครั้งนึงในชีวิต ขอแค่สักครั้งที่ให้กูได้เจอกับคำว่าความสุข
ความสมหวังในความรักถึงมันจะเป็นแค่ครั้งเดียวในชีวิต แต่กูก็อยากจะขอเก็บมันเอาไว้''
''พูดเป็นนิยายน้ำเน่าไปได้ไอ้อาร์ม ใครเขาจะมามองมึงวะ หน้าตาอย่างมึง มีดีอยู่อย่างเดียวมั้งมึงนะ''
''อะไรของมึงไอ้เบสที่ว่ากูมีดีอยู่อย่างเดียว''
''ก็ความขาวของมึงไง นอกนั้นกูไม่เห็นมึงมีอะไรดี ที่จะทำให้คนอื่นเขาหันมามองมึงหรอก
แต่งตัวก็เชย หน้าตาก็จืด ดูกี่ทีก็จืดชืด ใส่แว่นสายตาหนาเตอะอีกต่างหาก แล้วมึงว่าน่าสนใจมั้ยละ''
''กูรู้ตัวกูดีว่าไม่มีดีอะไรมากมาย แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูไม่ได้ต้องการอะไรมาก กูขอให้เจอใครสักคนที่เข้าใจกู
และเขาก็ต้องการกู ขอสักครั้งให้กูได้ปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเอง ที่กูเป็นอยู่''
''มึงก็ลองทำอะไรที่มันสุดๆในชีวิตของมึงสักครั้งสิว่ะ''
''ทำอะไรของมึงวะกูไม่เข้าใจไอ้เบส''
''ทำอะไรก็ได้ ตามที่หัวใจมึงเรียกร้องสักครั้ง ลองเปลื่ยนแปลงตัวเองที่ตัวมึงอยากจะเป็น
ทำอะไรที่ใจต้องการ ปลดปล่อยมันไปตามใจต้องการ ถ้ามึงอยากลองสักครั้งมึงก็ต้องทำให้มันสุดๆ''
และนั่นก็คือคำแนะนำของไอ้เบส เพื่อนของผมที่มันรู้ว่าผมเป็นอะไร แต่มันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรผม
มันเข้าใจผมด้วยซ้ำไป แต่ก็ช่วยอะไรได้ไม่มากนักนอกจากคำปรึกษาแบบเพื่อน
นอกเหนือจากนั้นผมคงต้องช่วยเหลือตัวเอง ว่าต้องทำอย่างไรดี จะลองทำอย่างที่มันแนะนำดีหรือเปล่า
เปลื่ยนแปลงตัวเองเพื่อหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทั้งหน้าตาและร่างกาย และจิตใจที่เข้มแข็ง
ความกล้าคือสิ่งที่ผมต้องการ ต้องกล้าที่จะลองต้องกล้าที่จะทำ และตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันพร้อมแล้ว
ผมได้เปลื่ยนแปลงตัวเองในแบบที่ไม่เคยลองมาก่อนในชีวิต เพื่อนๆเองก็ไม่มีใครรู้ว่าผมได้ทำอะไรลงไป
กางเกงที่เข้ารูปกับร่างกายของผม เสื้อสีขาวที่บางแนบเนื้อ ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด
แว่นหนาๆไม่ต้องเพราะผมใส่คอนเเทคเลนส์ ฉีดน้ำหอม ให้หอมสดชื่นนิดหน่อยก็พอ
ผมเดินเข้ามาที่ผับแห่งนึง มาเพื่อต้องการที่จะทำอะไรสักอย่างที่ตัวเองต้องการมานาน ไม่ว่าผมจะทำวันนี้หรือว่าวันไหน
ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำไปอย่างเด็ดขาด
เมื่อเข้าไปแล้ว สถานที่แบบนี้มันก็ต้องมีเครื่องดื่มที่เพิ่มความกล้า และความบ้าบิ่นที่จะปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเอง
เมื่อดื่มเข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่า ความกล้าที่จะปลดปล่อยตัวเองมันก็เข้ามาสิ่งสู่ร่างกายของผม
เข้าสู่เส้นเลือดสูบฉีดร่างกายให้ร้อนรุ่ม เสียงเพลงที่มันปลุกเร้าอารมณ์ ให้ทำในสิ่งที่ต้องการก็เริ่มขึ้น
หน้าเวทีที่เหล่านักเที่ยวกลางคืนเข้าไปเต้น หนึ่งในนั้นก็มีผมร่วมอยู่ด้วยหนึ่งคน เพลงยิ่งมันคนยิ่งแน่น
กลิ่นกายกลิ่นเหงื่อของแต่ละคนที่อัดแน่นกันเข้ามามันเพิ่มอารมณ์ให้มันส์ยิ่งขึ้น
ผมปล่อยตัวปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลง คงไม่มีใครสนใจว่าผมกำลังทำอะไร คงไม่มีใครรู้จักผม
ในสถานที่แบบนี้เพราะผมเองไม่เคยเข้ามาเที่ยวที่แบบนี้ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมมาเป็นครั้งแรกในหลายๆอย่างที่ผมได้ลอง
คนที่เข้ามาเต้นเมื่อคนมากก็ต้องเบียดกันเป็นของธรรมดา เนื้อเริ่มกระทบเนื้อร่างกายเริ่มเข้าถึงกันและกัน
เมื่อมาถึงขั้นนี้ก็มีการลูบคลำร่างกายเกิดขึ้น มันทั้งลูบทั้งคลำก้นของผม ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
แต่ตอนนี้ผมเองก็ไม่ได้สนใจใคร เพราะสิ่งที่ร่างกายต้องการตอนนี้คือเต้นๆให้มันหลุดโลกไปเลย
ไม่มีใครสนใจใครในสถานที่แบบนี้ เมื่อพวกมันเข้ามาวุ่นวายหลายคนมากนักผมก็ปลีกตัวออกมาจากหน้าเวที
กลับมายังที่โต๊ะของตัวเองอีกครั้ง หันกลับไปมองที่หน้าเวทีก็ไม่รู้แล้วว่าใครเป็นใครที่เข้ามานัวเนียกันกับผมเมื่อกี้
เมื่อมาถึงโต๊ะผมก็ดื่มเครื่องดื่มมึนเมามันอีกครั้ง เพิ่มดีกรีเข้าไปในร่างกายเพื่อเพิ่มกล้าให้กับจิตใจ
เมื่อได้ที่ก็กลับเข้าไปที่หน้าเวที เต้นให้มันสุดชีวิตเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มมันเร้าอารมณ์มาก
เสียงเพลงที่เร่งเร้า คนก็เร่าร้อนตอนนี้เหมือนโลกทั้งโลกเป็นของผม ปลดปล่อยอารมณ์ที่ใครๆมองว่า
ชีวิตของผมไม่ได้มีสีสันอะไร แต่ตอนนี้ผมกำลังสนุกกับชีวิตที่ทุกคนต่างเดินเข้ามาหามันทุกวี่วัน
ร่างกายเบียดเข้ามาทั้งหน้าและหลังของผม สองมือข้างหน้ามันลูบคลำไปทั่วร่าง
ด้านหลังมันก็ขย้ำก้นของผมอยู่ ถ้าเป็นใครคนนั้นมันคงดีสินะ แต่มันก็ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
มันพยายามจะจูบผมแต่สติที่ยังพอมีเหลืออยู่ ผมได้แต่เบียงตัวหลบมัน เอามือกันไว้ไม่ให้มันจูบ
รู้ตัวอีกทีมันก็ลากผมออกมาจากหน้าเวที มันเดินประคองผมเอาไว้พามาที่หน้าห้องน้ำของผับ
มันพยายามจูบผมได้แต่ขัดขืนไม่รู้ทำไมเหมือนกันมันบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าไม่ใช่คนๆนี้
ไม่ใช่คนที่ตัวเองต้องการ ความรู้สึกว่าไม่ใช่มันก็เป็นไปเองของมัน เมื่อมันพยายามหลายต่อหลายครั้ง
มันเองก็คงหงุดหงิดเต็มทนตวาดเสียงดังขึ้นมา แต่ผมเองก็ดิ้นรนให้หลุดจากมือของมันที่จับผมเอาไว้แน่น
''อยู่นิ่งๆสิว่ะ ห่าเอ๊ยเมื่อกี้เต้นยั่วกูฉิบหาย มาตอนนี้จะมาดิ้น ห่าอะไรวะ มามีความสุขกันดีกว่าน่า''
''ปล่อยกู กูบอกให้ปล่อยกู''สติที่ยังเหลือของผมพยายามบอกให้มันปล่อย แต่ตอนนี้โลกทั้งโลกมันหมุนไปหมด
ทำไมมันเป็บแบบนี้ไม่เข้าใจจริงๆ เมาแล้วมันเป็นแบบนี้เองเหรอ ผมอยากจะอ๊วกมันหมุนๆๆๆๆๆๆไปหมด
ผมเดินไปที่ห้องน้ำของผับเพื่อเข้าจะเข้ามาฉี่ ก็มาเจอคนเมาคู่นึง อีกคนดิ้นพยายามให้หลุดจากการกอดรัดของอีกคน
เสียงดังที่บอกว่าให้ปล่อยดังออกมาจากปากของคนๆนั้น ผมเองก็ไม่อยากจะสนใจมากนักหรอกเรื่องแบบนี้บางที
เขาสองคนอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้ เพราะดูแล้วอีกคนนึงเมามากน่าจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
เจอมามากนักแล้วละ ไอ้พวกที่เมาแล้วบอกว่าตัวเองไม่ได้เมา แต่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้สักคน
และนี่ก็คงเหมือนกัน ผมหันไปมองอีกครั้งก็เจอกระเป๋าสตังค์ เลยหยิบขึ้นมาดูว่าเป็นของใคร
รูปบัตรประชาชน บัตรนักศึกษา บัตรอะไรอีกหลายๆอย่าง คนๆนี้ผมรู้จักเพราะน้องเขาเป็นนึกศึกษา
มหาลัยเดียวกันกับที่ผมเรียนอยู่ แล้วผมเองก็รู้ว่าน้องเขาเป็นใคร แต่กระเป๋ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
เพราะน้องเขาไม่ใช่คนเที่ยวกลางคืนแบบนี้ น้องคนนั้นเขาเป็นเด็กเรียนที่ดูเรียบร้อย
ดูน่ารัก ใส่แว่นตาหนาๆท่าทางจะขี้อายด้วยซ้ำ ไม่น่าจะใช่คนที่ดิ้นรนร้องให้ช่วยอยู่ตอนนี้
แต่ถ้าไม่ช่วยน้องคนนั้นคงโดนทำร้ายแน่ๆ
''ปล่อยกูสิว่ะ''เสียงที่บอกให้ปล่อยดังอ้อแอ้ออกมาจากปากที่โดนผู้ชายคนนั้นกอดรัดอยู่
มันพยายามพาน้องเขาเข้าห้องน้ำให้ได้
''เฮ้ย!มึงจะทำอะไรน้องเขาวะ น้องเขาบอกให้ปล่อยทำไม่ไปปล่อยน้องเขาไป''
''มึงอย่าเสือกไม่ใช่เรื่องของมึง''
''แต่กูต้องเสือกเพราะคนที่มึงพยายามลวนลามอยู่เป็นเพื่อนของกู''
''อย่ามาโกหกกูดีกว่า กูไม่เชื่อมึงหรอก''
''เหรอ!งั้นกระเป๋าของมันมาอยู่ที่กูได้ไง ปล่อยเพื่อนกูได้แล้วนะมึง''
''กูบอกว่าอย่ามาเสือกไงวะ มึงวอนหาเรื่องเองนะ'' มันปล่อยน้องเขาแล้วเดินตรงมาที่ผม เพื่อจะเข้ามาทำร้าย
แต่ดูแล้วผิดคาดไปหน่อยเพราะมันเองก็เมาอยู่เหมือนกัน เลยต่อยวืดไปเลไม่โดน
อีกอย่างผมเองก็ระวังตัวอยู่แล้วถึงจะเมามาบ้างแล้วก็เถอะ
แต่เรื่องแบบนี้ผมเองก็มีประสบการณ์เรื่องหมัดๆมวยๆอยู่บ้าง เมื่อมันต่อยมาก็เจอสวนกลับเข้าให้
ที่ปลายคางของมันหมัดเดียวจอดครับ เพราะมันเมามากอยู่แล้วเลยน็อคเอาง่ายๆ
สงสัยมันคงคิดจะทำอะไรน้องเขาอย่างแน่นอน เพราะดูที่เสื้อผ้าของน้องเขาหลุดหลุ่ยไปทั้งตัว
แต่ตอนนี้ผมคงต้องช่วยน้องเขาก่อน ผมพยายามใส่เสื้อผ้าให้น้องเขา แล้วพาเดินออกมาทางด้านหลังของร้าน
ส่วนไอ้เชรี่ยนี่ ปล่อยมันตามเวรตามกรรมของมันก็แล้วกัน ให้มันนอนเฝ้าหน้าห้องน้ำนี่แหละ
ส่วนน้องคนที่ผมเข้าไปช่วยเหลือตอนนี้ก็หมดสภาพ หลับไม่ได้สติทั้งๆที่เมื่อกี้ก็ดิ้นรนร้องให้ช่วยเหลือ
แต่ตอนนี้มาดันหลับไปซะงั้น แล้วผมจะทำอย่างไรดีละทีนี้ เพราะผมเองก็ไม่ได้รู้จักน้องเขาเป็นการส่วนตัว
แค่รู้ว่าน้องเขาเป็นรุ่นน้องของผม ไม่ได้คุยอะไรกันแค่เห็นหน้ากันบ้างบางครั้ง
ตอนเรียนก็ดูธรรมาดา แต่ทำไม่วันนี้น้องเขาดูดีและน่ารักมากกว่าวันก่อนๆก็ไม่รู้
หน้าที่เคยใส่แว่นหนาเตอะ มาวันนี้พอถอดแว่นออกก็ดูหวานขึ้น ขาตางอนยาว ปากที่แดงสดใส
ไม่น่าจะเข้าอยู่ในสถานที่แบบนี้จริงๆ น้องเขามาได้ไงแล้วมากับใคร
ผมประคองน้องเขาขึ้นมายิ่งดูยิ่งน่ารัก น่าจูบจริงๆถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ เอาวะเอาไงเอากันตอนนี้ต้องช่วยน้องเขา
พาออกไปจากที่นี่ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที
ผมพาน้องเขามายังที่พักของผมเพราะผมปลุกอย่างไรน้องเขาก็ไม่ตื่น ก็เลยตัดสินใจพามาที่พักของผมก่อนดีกว่า
เพราะถ้าปล่อยเอาไว้ข้างนอกคงไม่รอดคืนนี้อย่างแน่นอน ขนาดอยู่ในร้านยังเอาตัวไม่รอดเลย
แล้วอย่างนี้จะปล่อยให้เมาอยู่ข้างถนนได้ไง เอาไว้พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาค่อยถามดีกว่าว่าทำไม่ถึงเป็นแบบนี้
เพราะเท่าที่รู้มาน้องเขาเองก็นิสัยดีมาก เป็นเด็กเรียนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก
แต่ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้ไปได้ เมื่อมาถึงห้องพักผมก็พาน้องเขาไปที่ห้องนอนของผม
ปล่อยให้น้องเขานอนไป ผมเดินไปเอาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้น้องเขา ถอดเสื้อผ้าออกมาก็ได้เห็นผิวที่ขาวเนียนไปทั้งตัว
ไม่นึกว่าเนื้อในของน้องเขาจะขาวเนียนอย่างนี้ ปกติที่เห็นน้องเขาแต่งตัวธรรมดาไม่เด่นสดุดตาเท่ากับวันนี้
ที่น้องเขาแต่งตัวดูสุดๆ ผมเองก็ไม่นึกว่าน้องเขาจะกล้าแต่งตัวแบบนี้ ยิ่งถอดก็ยิ่งน่าดู ทุกส่วนน่าดูน่าลูบใล้ไปทั้งตัว
ผมเอาผ้าเช็ดตัวไปก็ดูลูบผิวเนียนๆของน้องไปด้วย น่ารักจริงๆไม่คิดว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วดูดีมาก
พอถอดแว่นออกยิ่งดูสดใจอ่อนกว่าวัยมากยิ่งขึ้น ยิ่งถอดอารมณ์หื่นของผมก็ยิ่งเริ่มเพิ่มมากขึ้น
ผมเองกับผู้ชายก็เคยมาบ้างแล้วเหมือนกัน แต่มันก็นานมากแล้วละที่ไม่ได้เข้าใกล้อย่างนี้อีก แต่กับผู้ชายคนนี้ทำไม่อารมณ์
ของผมที่มันเคยมีกับผู้ชายมันถึงได้คุขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่ผมเองก็อยู่กับเพื่อนผู้ชายตลอด
แต่กับคนเหล่านั้นผมกลับไม่มีอารมณ์อย่างว่าเลย แต่ทำไมกับน้องคนนี้ผมถึงได้รู้สึกคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อผ้าเย็นๆสัมผัสผิวกายอีกครั้งเสียงครางเบาๆก็ดังขึ้นมา เสียงเรียกชื่อเบาๆผมพยายามฟังว่าเป็นชื่อของใคร
และชื่อของเขาคนนั้นผมรู้จักดี ผมรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วน้องเรียกชื่อของเขาทำไม หรือว่าน้องเขา....
ผมไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ก็มีมือคว้าคอของผมไปจูบๆที่ไม่ประสีประสา จูบเหมือนเด็กๆ
ที่เพิ่งหัดจูบเป็นครั้งแรก เมื่อเสนอมาแบบนี้ผมเองก็ต้องสนองตอบซะหน่อยไหนๆอารมณ์ของผมมันก็ตื่นกับคนๆนี้อยู่แล้ว
ถ้าตื่นมาค่อยว่ากันอีกที เสียงเรียกชื่อและครางเบาๆเมื่อผมเริ่มจูบอย่างจริงๆจังๆน้องเขาก็ตอบรับออกมาอย่างสุขสม
ทุกอย่างที่บนร่างกายของน้องเขาผมจูบมันไปทั่วทุกที่ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร รู้สึกว่าร่างกายของน้องเขาหอมมากยิ่งขึ้น
ยิ่งจูบยิ่งหอม ทุกครั้งที่ผมได้จูบก็จะมีเสียงครางตอบรับกลับมาทุกครั้งไป
เสียงบอกว่าเสียวมันกลับเร่งเร้าอารมณ์ของผม เมื่อยิ่งครางผมก็ยิ่งเร่งทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
มือของผมก็ทำหน้าที่ของมันโดยธรรมชาติของมัน ข้างนึงรูดน้องชายของน้องเขาเบาๆ
อีกข้างก็วนเวียนอยู่แถวช่องทางที่อ่อนนุ่มหอมละมุ่น เมื่อนิ้วได้ดันเข้าไปข้างใน เจ้ตัวก็สดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย
แล้วกลับไปครางเสียงดังอีกครั้งเมื่อนิ้วที่สองเข้าไปวนเวียนอยู่ภายในร่างกาย เสียงร้องขอว่าลึกอีกๆ
จนผมต้องเอาอย่างอื่นที่ใหญ่กว่าและยาวกว่าเข้าไปแทนที่นิ้วของตัวเอง เสียงร้องดังออกมาเมื่อท่อนเนื้อ
อันใหญ่ได้ดันเข้าไปในร่างกายของน้องเขา
''อื่อเจ็บๆ'' ผมก็เลยหยุดเพื่อให้ร่างกายของน้องเขาได้ทำความคุ้นเคยกับเจ้ามังกรใหญ่ยักษ์ของผม
เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้วผมก็ดันดันไปที่ละนิดจนสุดทางฝัน ผนังที่อ่อนนุ่มได้ตอดรัดน้องชายของผมเอาไว้แน่นจนมันน่าอึดอัด
แต่รู้สึกดี แต่เมื่อร่างกายของน้องเขารับของผมเข้าไปจนหมด ทุกอย่างมันก็เป็นไปตามทางของมัน
เสียงเนื้อกระทบกัน เสียงครางที่ดังสนันลั่นห้องของน้องเขาและผมที่สุขสมในอารมณ์อย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน
ก็ได้รู้ว่าถึงสวรรค์เป็นอย่างไร เมื่อจบยกแรกก็มียกที่สองและสามตามาติดๆ
ไม่เคยนึกว่าคนที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน จะร้อนแรงได้ขนาดนี้ ยั่วยวนทั้งหน่าตาท่าทางลีลาที่ไร้มารยา
อ่อนเดียงสาเรื่องเซ็กซ์มันทำให้ผมต้องการมากกว่าที่เคย อยากจะแตะต้องร่างกายนี้ตลอดเวลา
อยากลูบใล้ อยากเข้าไปข้างในตัวน้องเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ดูๆแล้วถ้าผมไม่หยุดซะก่อนตอนนี้น้องเขาได้ตายแน่ๆ
เพราะตอนนี้น้องเขาหลับคาอกของผมซะแล้ว ยังไม่อิ่มเลย แต่ตอนนี้ผมต้องให้น้องเขาพักผ่อนก่อนดีกว่า
ตื่นเช้าขึ้นมาผมรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว ไม่ว่าจะพลิกตัวไปทางไหนก็เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับร่างกายเอาไว้
ขยับไปไหนก็ไม่ได้ ผมพยายามลองนึกดูตัวเองอยู่ที่ไหนก็นึกไม่ออกมองไปรอบๆทุกอย่างภายในห้องมันไม่ใช่
ห้องของผมอย่างแน่นอนแล้วนี่ผมมาอยู่ที่ไหน แล้วนี่มือของใครที่มาพาดบนตัวของผม
ผมยกมือของใครก็ไม่รู้ออกจากร่างกายของผมอย่างแผ่วเบา ไม่อยากให้เขาตื่นขึ้นมา
เมื่อขยับกายจะลุกขึ้นมันก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาทั้งรางกาย ที่สะโพกก็เจ็บอย่างหนัก ลองจับดูถึงได้รู้ว่าผมคงมีอะไร
กับคนที่ผมไม่รู้จักเข้าให้แล้ว เมื่อหันกลับไปมองคนที่นอนกอดผมอยู่เมื่อกี้ ร่างกายที่เจ็บปวดอยู่เมื่อกี้
ก็เหมือนจะหายขึ้นมาทันทีผมดีดตัวออกจากเตียงลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้า รีบใส่กางเกงเก็บทุกอย่างที่เป็นของๆผม
แล้วรีบออกจากที่นั่นทันที ผมไม่อยากให้เขาตื่นขึ้นมาเห็นผมในสภาพอย่างนี้ แล้วผมมากับเขาได้อย่างไร
แล้วเมื่อคืนตอนที่เรามีอะไรกัน ทำไม่ผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย
ผมรู้จักเขา เขาเป็นคนที่ผมรู้จักดี แต่ผมไม่นึกว่าพี่เขาเป็นเกย์ เพราะแฟนของพี่เขาเป็นผู้หญิง
แล้วเมื่อคืนมันหมายความว่าไง ที่เขามาร่วมรักกับผมที่เป็นผู้ชาย แล้วแฟนของเขารู้หรือเปล่าว่าคนที่ตัวเองคบอยู่เป็นเกย์
มาอีกเรื่องแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้น ไม่รู้ว่าจะชอบกันหรือเปล่า ลองอ่านกันดูนะครับ
แต่ตอนนี้ไม่สั้นนะครับ ยาวกว่าทุกตอนและทุกเรื่องที่ได้แต่งมา
:3123: :pig4:ทุกคนที่เข้ามาอ่านและเม้นท์นะครับ
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ
-
น้องอาร์มเปลี่ยนแปลงตัวเองจนไปกระตุกต่อมหื่นของรุ่นพี่จนได้เรื่องเลย :m25:
อยากให้น้องอาร์มสมหวังตลอดชีวิตไม่ใช่แค่คืนเดียวแล้วก็ผ่านไป
-
น้องอาร์มเอ๊ยยย ถ้าคนนี้ไม่ใช่รุ่นพี่ที่เราชอบเนี่ย เหตุการณ์มันก็จะเป็นอีกแบบเลยน้า :เฮ้อ:
ว่าแต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครล่ะจ๊ะ อย่าบอกนะว่าเป็น.. :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นเรื่องใหม่ค่า :pig4:
-
:angry2: ถ้าพี่เขาไม่มาเจอ จะทำไงล่ะ
คนนี้เป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบอยู่ใช่มั้ย แต่อย่าเพิ่งชิ่งหนีซิให้พี่เขารับผิดชอบก่อน
:pig4: roseen
-
เพราะนี่เป็นนิยาย คืนนี้น้องอาร์มเลยได้สมหวัง
แต่ถ้าเป็นชีวิตจริง ทำแบบนี้จะเหลือเรอะ
ต่อให้สักครั้งหนึ่งในชีวิตจะทำอะไรหลุดโลก
ก็ขอให้มันปลอดภัยกับตัวเองหน่อยเถอะจ้ะ
-
ตอนแรกนึกว่าเป็นรุ่นพี่ที่อาร์มชอบซะอีก
รอลุ้นตอนต่อไปจะเป็นยังไง หุหุ
-
พี่เค้าคนนั้นคือคนที่แอบชอบอยู่ใช่ป่าว
-
:3123:
-
น้องอาร์มเปลี่ยนแปลงตัวเองจนไปกระตุกต่อมหื่นของรุ่นพี่จนได้เรื่องเลย :m25:
อยากให้น้องอาร์มสมหวังตลอดชีวิตไม่ใช่แค่คืนเดียวแล้วก็ผ่านไป
งานนี้น้องเขาคงจดจำไปตลอดชีวิต
-
แปลว่าพี่เขายังจัดเบาๆๆน้องถึงได้หายออกจากห้องไปได้ อิอิ
แล้วจะเป็นยังไงต่อน่า ลุ้นๆๆๆ
-
รอลุ้นต่อไปว่า ..... ของน้องอาร์มนี่เป็นใคร แต่ไม่อยากให้เป็นแค่คืนเดียวเลย :L2:
-
น้องอาร์มคงมึน
-
หุ หุ ความบังเอิญที่ถูกใจ ถูกใจทั้งน้องอาร์มและคนอ่านแหละ
คืนเดียวแค่นั้นจริงๆเหรอ ไม่นะไม่พอค่ะ ดิฉันโลภค่ะคุณโรส
-
เหอๆ ในที่สุดน้องอาร์มก็ได้ไปแล้ว ครั้งหนึ่งในชีวิต 5555
ถือว่าโชคดีนะนี่ ที่เป็นรุ่นพี่คนนั้น ถ้าไม่ใช่คงจะเสียใจแย่เลย
-
แปลว่าพี่เขายังจัดเบาๆๆน้องถึงได้หายออกจากห้องไปได้ อิอิ
แล้วจะเป็นยังไงต่อน่า ลุ้นๆๆๆ
ไม่เบาแล้วละ
-
:3123:
-
น้องอาร์มได้พี่คนที่ถูกใจแน่ๆ เลย พี่คนที่แอบมองมาตลอด
มาคอยดูกัน ว่าพี่จะตื่นทันกับที่น้องอาร์มจะหนีไปหรือเปล่า :-[
-
ใช่คนที่น้องแอบชอบป่าวเนี่ย
ตามลุ้นๆๆๆ
-
ใช่คนที่น้องแอบชอบป่าวเนี่ย
ตามลุ้นๆๆๆ
หึๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โดนซะละ :)
//ยกป้ายไฟเชียร์คนเเต่ง
-
"ปล่อยให้น้องเขานอนไป ผมเดินไปเอาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้น้องเขา ถอดเสื้อผ้าออกมาก็ได้เห็นผิวที่ขาวเนียนไปทั้งตัว
ไม่นึกว่าเนื้อในของน้องเขาจะขาวเนียนอย่างนี้ ปกติที่เห็นน้องเขาแต่งตัวธรรมดาไม่เด่นสดุดตาเท่ากับวันนี้
ที่น้องเขาแต่งตัวดูสุดๆ ผมเองก็ไม่นึกว่าน้องเขาจะกล้าแต่งตัวแบบนี้ ยิ่งถอดก็ยิ่งน่าดู ทุกส่วนน่าดูน่าลูบใล้ไปทั้งตัว"
ดูรุ่นพี่คนนั้นชอบน้องอาร์มแค่ภายนอกสุดๆอ่ะ แต่เอาเถอะ เจอกันที่ผับนี่เนอะ เอาไรมาก
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ครับเลยแวะมาเป็นกำลังใจซะหน่อย o13
สายไปมั๊ยนี่ อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ เรื่องสั้นๆ อ่านเพลินค่ะ
ชอบทุกคู่เลย ^^
ดีใจที่ชอบครับ :กอด1:
อยากเห็นคู่ของกรบ้างแล้วอ่า อิอิ
ครับผม รับทราบ
เอิ่ม น่าจะมีเรื่องของพี่กรมั้งนา อยากอ่านอะ
รออีกนิดนะครับ
น้องอาร์มเปลี่ยนแปลงตัวเองจนไปกระตุกต่อมหื่นของรุ่นพี่จนได้เรื่องเลย :m25:
อยากให้น้องอาร์มสมหวังตลอดชีวิตไม่ใช่แค่คืนเดียวแล้วก็ผ่านไป
ครับ ต่างคนต่างหวัง แต่จะสมหวังหรือเปล่า ก็เท่านั้น
น้องอาร์มเอ๊ยยย ถ้าคนนี้ไม่ใช่รุ่นพี่ที่เราชอบเนี่ย เหตุการณ์มันก็จะเป็นอีกแบบเลยน้า :เฮ้อ:
ว่าแต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครล่ะจ๊ะ อย่าบอกนะว่าเป็น.. :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นเรื่องใหม่ค่า :pig4:
คิดว่าใช่หรือเปล่าครับ
:angry2: ถ้าพี่เขาไม่มาเจอ จะทำไงล่ะ
คนนี้เป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบอยู่ใช่มั้ย แต่อย่าเพิ่งชิ่งหนีซิให้พี่เขารับผิดชอบก่อน
:pig4: roseen
รับผิดชอบครั้งต่อไปรึเปล่า
เพราะนี่เป็นนิยาย คืนนี้น้องอาร์มเลยได้สมหวัง
แต่ถ้าเป็นชีวิตจริง ทำแบบนี้จะเหลือเรอะ
ต่อให้สักครั้งหนึ่งในชีวิตจะทำอะไรหลุดโลก
ก็ขอให้มันปลอดภัยกับตัวเองหน่อยเถอะจ้ะ
:pig4:
ตอนแรกนึกว่าเป็นรุ่นพี่ที่อาร์มชอบซะอีก
รอลุ้นตอนต่อไปจะเป็นยังไง หุหุ
รอลุ้นไปพร้อมๆกัน
พี่เค้าคนนั้นคือคนที่แอบชอบอยู่ใช่ป่าว
ทายสิใครเอ๋ย?
แปลว่าพี่เขายังจัดเบาๆๆน้องถึงได้หายออกจากห้องไปได้ อิอิ
แล้วจะเป็นยังไงต่อน่า ลุ้นๆๆๆ
คิดว่าไงละ
รอลุ้นต่อไปว่า ..... ของน้องอาร์มนี่เป็นใคร แต่ไม่อยากให้เป็นแค่คืนเดียวเลย :L2:
เอาหลายๆคืนก็แล้วกัน :z2:
น้องอาร์มคงมึน
มึนเมากับชีวิตของตัวเอง
หุ หุ ความบังเอิญที่ถูกใจ ถูกใจทั้งน้องอาร์มและคนอ่านแหละ
คืนเดียวแค่นั้นจริงๆเหรอ ไม่นะไม่พอค่ะ ดิฉันโลภค่ะคุณโรส
:z2:ไม่พอจริงเหรอ
เหอๆ ในที่สุดน้องอาร์มก็ได้ไปแล้ว ครั้งหนึ่งในชีวิต 5555
ถือว่าโชคดีนะนี่ ที่เป็นรุ่นพี่คนนั้น ถ้าไม่ใช่คงจะเสียใจแย่เลย
ใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆหรือว่าไม่ใช่
น้องอาร์มได้พี่คนที่ถูกใจแน่ๆ เลย พี่คนที่แอบมองมาตลอด
มาคอยดูกัน ว่าพี่จะตื่นทันกับที่น้องอาร์มจะหนีไปหรือเปล่า :-[
ไม่ทันแล้วละ
ใช่คนที่น้องแอบชอบป่าวเนี่ย
ตามลุ้นๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
โดนซะละ :)
//ยกป้ายไฟเชียร์คนเเต่ง
:pig4: :L1:มากมาย
"ปล่อยให้น้องเขานอนไป ผมเดินไปเอาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้น้องเขา ถอดเสื้อผ้าออกมาก็ได้เห็นผิวที่ขาวเนียนไปทั้งตัว
ไม่นึกว่าเนื้อในของน้องเขาจะขาวเนียนอย่างนี้ ปกติที่เห็นน้องเขาแต่งตัวธรรมดาไม่เด่นสดุดตาเท่ากับวันนี้
ที่น้องเขาแต่งตัวดูสุดๆ ผมเองก็ไม่นึกว่าน้องเขาจะกล้าแต่งตัวแบบนี้ ยิ่งถอดก็ยิ่งน่าดู ทุกส่วนน่าดูน่าลูบใล้ไปทั้งตัว"
ดูรุ่นพี่คนนั้นชอบน้องอาร์มแค่ภายนอกสุดๆอ่ะ แต่เอาเถอะ เจอกันที่ผับนี่เนอะ เอาไรมาก
ถึงจะชอบแต่แสดงออกไม่ได้มันก็ได้แค่มอง แต่ถ้ามาเจอแบบนี้มันก้อีกเรื่องนึง
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ครับเลยแวะมาเป็นกำลังใจซะหน่อย o13
สายไปมั๊ยนี่ อิอิ
ไม่มีคำว่าสายครับ :pig4:
:pig4: :L1:ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
-
:L2:
-
เค้าเป็นใครนะค๊า เค้าเป็นใครนะค๊า อยากจะรู้จริง จริง
-
ตอนที่2
ผมพยายามพาตัวเองออกมาจากที่พักของพี่เขาอย่างทุลักทุเลในตอนเช้า
คนที่เห็นผมเขาก็มองผมแปลกๆ ผมพยายามไม่สนใจและหันไปมองคนเหล่านั้น
ผมพยายามเดินให้มันดูปกติ แต่ความเจ็บมันก็มีมากเหมือนกัน เมื่อพ้นตรงนั้นมาได้ก็เรียกแท๊กซีให้ไปส่ง
ยังที่พักของผม ทุกสิ่งทุกอย่างมันได้สิ้นสุดลงเมื่อผมๆได้มาถึงยังที่พัก เปิดประตเข้าห้อง
กินยาแก้ปวดแล้วนอนลืมตาบนเตียงนอน นึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปตั้งแต่เมื่อคืน
ผมได้แต่หัวเราะให้กับตัวเองที่ได้ทำสิ่งที่ตั้งใจไว้
ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้เจอกับตัวเอง ถึงมันจะเจ็บปวดเจียนตายกับ
สิ่งที่ได้รับกลับมาตอนนี้ แต่ผมต้องยอมรับกับสิ่งที่ได้ตัดสินใจเพราะมันได้เกิดขึ้นกับผมแล้ว
และผมน่าจะมีความสุขกับมัน กับผลของการตัดสินใจของตัวเอง
อยากจะหลับจังเลย มีความสุขจังถึงมันจะเป็นความสุขผสมกับความเมาที่ตัวเองได้สร้างมันมากับมือ
แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันยังจำได้ลางๆ ชื่อที่ได้เอ่ยออกไป หน้าที่ลอยเด่นตอนที่ได้มีอะไรกัน
สีหน้าและท่าทางที่ได้รับจากเขามันเต็มอิ่มจนไม่อยากจะลืมเลือน ไม่นึกว่าเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเลย
ดูจะมีความสุขกับสิ่งที่เขาทำด้วยซ้ำไป
แต่ถ้าเขาได้ตื่นมาแล้วพบกับควมเป็นจริงว่าคนที่เขาได้นอนด้วยเป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายที่ดูจืดๆคนนั้น
เขาจะรู้สึกอย่างไร เขาจะยอมรับได้มั้ย ไม่อยากจะนึกเลย ไม่อยากนึกจริงๆ
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนะ กล้าไปสู้หน้าเขาหรือเปล่า กล้าทีจะมองหน้าเขาอีกหรือเปล่า
อย่าเสียใจกับสิ่งที่ทำเลยเรา ยอมรับมัน หลับซะ ยิ้มให้กับตัวเอง นั่นคือสิ่งที่คิดกับความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่จะหลับไป
ผมตื่นขึ้นมาแล้วพยายามควานหาคนข้างตัวที่ผมได้นอนกอดเมื่อคืน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้า
มันกลับว่างเปล่า ไม่มีคนๆนั้นอยู่บนเตียงนอน ผมลุกขึ้นแล้วพยายามเดินหาไปทั่วเผื่อว่าเขายังอยู่ในห้อง
แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ เสื้อผ้าก็ไม่มี กระเป๋าหรือว่าของที่ผมได้ถอดออกเมื่อคืนก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง
ไม่น่าเผลอหลับไปเลยจริงๆ คงเพราะเพลียมากไปผมเลยหลับลึก แต่ไม่นึกว่าน้องเขาจะมีแรงหนีออกไปได้
เพราะดูท่าทางแล้วน้องเขาเจ็บมากอยู่เหมือนกัน เท่าที่ดูน้องเขาน่าจะหมดแรงเพราะเรามีเซ็กซ์กันตั้งหลายครัง
และน้องเขาก็เจ็บเพราะผมเห็นว่าเลือดของน้องเขาออกมาเยอะเหมือนกัน คงจะเป็นครั้งแรกของน้องเขา
เพราะดูท่าทางที่ไม่ประสีประสาเหมือนเด็กๆ
นึกแล้วผมเองก็มีความสุขที่ได้มีอะไรกับคนที่ผมเองก็แอบชอบอยู่เหมือนกัน
แต่ก็บอกใครไม่ได้ว่าตัวเองชอบผู้ชาย เดี๋ยวเพื่อนๆมันจะระแวงเอา แต่เมื่อคืนที่ได้เจอมากับตัวเอง
มันทำให้ผมต้องยอมรับกับตัวเอง แล้วละว่าผมใด้เป็นเกย์อย่างเต็มตัวและหัวใจแล้ว
เพราะผมมีอะไรกับผู้ชายได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ และผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ผมเองก็ชอบเขาอยู่ด้วย
ทุกอย่างดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จนมาถึงตอนนี้ตอนที่คนๆนั้นได้หายไปจากห้องของผม
หายไปไม่บอกกล่าวทั้งที่เจ็บอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าอายหรือว่าตื่นขึ้นมาแล้วจำหน้าของผมได้กันแน่
แต่ยังไงก็หนีผมไม่พ้นอยู่ดี ยังไงก็หนีผมไม่พ้นหรอกน้องอาร์ม ยิ่งเราสองคนมีอะไรกันแล้ว
ไม่ว่าจะหนีหน้ายังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี เราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาลัย ไปหาคนที่ผมมีอะไรด้วยกันเมื่อคืน ไปหาคนเชยๆคนนั้น
ที่เมื่อคืนกลับร้อนแรงสุดๆเมื่อได้อยู่บนเตียง เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างของผมอยู่ในตัว
เขากับร้อนแรงมากๆเมื่อเราสองคนได้เป็นคนๆเดียวกัน นึกถึงเสียงครางของน้องเขาแล้วทำให้ผมคึกขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ตอนนี้ผมต้องไปหาคนน่ารักก่อนแล้วละ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะมีเรี่ยวแรง มามหาลัยหรือเปลา
เมื่อไปถึงมหาลัยผมก็ตรงดิ่งเดินตรงไปที่ประจำที่น้องๆเขานั่งกันอยู่ แต่พอไปถึงผมมองๆไปก็ไม่เห็นน้องเขา
เพื่อนๆของน้องเขาก็ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก เหมือนกับแปลกใจที่ผมได้เดินเข้าไปหา
''พี่เอ็กซ์มาหาใครเหรอครับ''
''น้องอาร์มไปไหนเหรอน้อง''
''ไอ้อาร์มเหรอพี่ วันนี้ยังไม่เห็นหน้าของมันเลยพี่''
''แล้วน้องพอจะรู้มั้ยว่าน้องอาร์มหายไปไหน''
''ไม่รู้เหมือนกันครับพี่เอ็กซ์ แต่เมื่อเช้ามันโทรมาหาว่าเช็กชื่อให้มันด้วย บางทีมันอาจจะไม่เข้ามาเรียน''
''มีอะไรหรือเปล่า ที่น้องเขาไม่เข้ามา''
''เห็นมันบอกว่าไม่ค่อยสบายอ่ะพี่ แปลกนะปกติไอ้อาร์มมันไม่เคยหยุดเรียน
แล้วเรื่องไม่สบายเนี้ยไม่น่าจะเกิดกับมันด้วยซ้ำ เพราะมันดูแลตัวเองอย่างดี ไม่เคยมีปัญหา''
''น้องอาร์มเขาไม่สบายเหรอ แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า''
รู้สึกผิดเลยผมเมื่อได้รู้ว่าน้องอาร์มเขาไม่สบาย มันก็น่าไม่สบายอยู่หรอก เพราะโดนเข้าไปขนาดนั้น
ไม่เจ็บไม่ไข้ก็เก่งเกินคนเลยละ
''ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่เอ็กซ์ แต่มันบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ไม่ต้องห่วง''
''ครับ แล้วไม่ทราบว่าน้องรู้หรือเปล่าว่า ที่พักของน้องอาร์มเขาอยู่ที่ไหน''
''ไม่ทราบว่าพี่เอ็กซ์มีธุระอะไรกับมันหรือเปล่า ''
''เปล่าครับ พอดีพี่มีธุระกับน้องอาร์มเขานิดหน่อย ''
''ครับ พวกผมนึกว่ามันไปทำอะไรให้พี่เอ็กซ์ไม่พอใจซะอีก''
''ไม่มีครับ''อยากจะบอกไปว่าน้องเขาทำให้พี่พอใจมากเลยครับ ทั้งพอใจและถูกใจมากๆ
แต่พูดออกไปไม่ได้ กลัวน้องเขาจะรู้ และน้องอาร์มเขาจะอายเพื่อนๆเอา
เมื่อน้องๆเขาบอกว่าเพื่อนของตัวเองพักอยู่แล้วแถวผมก็ขอตัว เพื่อไปหาคนที่ตัวเองรู้สึกเป็นห่วง
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ที่ไม่สบายก็พอจะรู้ว่ามาจากสาเหตุอะไร รู้สึกเป็นห่วงจริงๆ
ผมแวะซื้อยาและอาหารไปให้น้องอาร์ม ไม่รู้ว่าได้กินอะไรบ้างแล้วหรือยัง
เมื่อไปถึงหน้าห้องผมก็เคาะประตูอย่างรีบเร่ง สักพักก็ได้ยินเสียงมาจากด้านพร้อมกับประตูที่เปิดออก
เมื่อได้เห็นหน้าว่าใครอยู่หน้าห้องเจ้าของห้องก็ปิดประตูทันที แต่ไม่ทันเพราะผมเอามือดันไว้ซะก่อน
น้องอาร์มเองพอเห็นหน้าผมมีสีหน้าที่ตกใจมาก คงไม่คิดว่าผมจะตามมาถึงที่นี่ แต่แรงที่ดันประตูไว้คงจะหมดเพราะพิษไข้
เจ้าของห้องก็เลยเซซะงั้น ผมรีบเข้าไปประคองตัวของน้องอาร์ม แล้วพาไปที่โซฟาตัวที่ร้อนรุ่มเพราะพิษไข้
ไม่รู้ว่าได้กินยาหรือเปล่า ผมรีบเอาข้าวต้มใส่จานแล้วมานั่งป้อนให้น้องเขาเพื่อจะได้กินยา
''กินข้าวก่อนครับน้องอาร์ม''
''เอ่อ!พี่มาที่นี่ไดยังไง''เสียงที่แหบแห้งเพราะพิษไข้ของน้องอาร์ม ได้ถามผมออกมาอย่างสงสัย
''พี่ไปหาน้องอาร์มที่มหาลัย แต่ไม่เจอเลยถามเพื่อนๆของน้องอาร์ม น้องเขาเลยบอกพี่มาว่าน้องอาร์ม
ไม่สบายพี่เลยตามมาที่นี่''
''เอ่อ!พี่ได้บอกอะไรกับเพื่อนของผมไปหรือเปล่า''ถึงจะไม่สบายแต่ดูน้องเขาจะเป็นห่วงว่าผมจะพูดอะไรกับเพื่อนๆ
คงจะเป็นเรื่องของเมื่อคืนอย่างแน่นอน
''เปล่าครับพี่ไม่ได้พูดอะไร ทำไมเหรอครับหรือว่าน้องอาร์มอยากให้พี่พูด''
''เปล่านะครับ ผมขอร้องละ พี่เอ็กซ์อย่าบอกใครนะครับ''คงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเมื่อคืนจริงๆเพราะสีหน้าที่แสดงออกมา
''งั้นน้องอาร์มก็ทานข้าวก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกที''ผมเอาช้อนไปจ่อที่ปากแต่เจ้าตัวไม่ยอมอ้าปากกินข้าวที่ผมตักให้
''แต่ ผม...''
''ทานครับ ถ้าดื้อพี่ไม่รับรองนะครับว่าเพื่อนของน้องอาจจะรู้เรื่องของเราสองคนก็ได้''
''อย่าพูดนะครับผมขอร้อง''จะร้องจริงๆแล้วครับที่รักของผม
''งั้นก็อย่าดื้อทานข้าวซะ จะได้ทานยาน้องอาร์มไม่สบายอยู่นะครับ จะได้นอนพักผ่อน''
''ครับ''รับปากแล้วก็ทานข้าว ทานได้ไม่กี่คำเจ้าตัวก็บอกว่าอิ่ม ผมให้ทานยาแล้วพาไปที่เตียงนอน
เพื่อให้น้องอาร์มเขานอนพัก สีหน้าที่แดงเพราะพิษไข้แต่เจ้าตัวก็ไมยอมนอนซะที แถมยังมองผมตาแป๋ว
''มีอะไรหรือเปล่าครับน้องอาร์ม''
''พี่เอ็กซ์ทำแบบนี้ทำไม''
''เรื่องอะไรหรือครับน้องอาร์ม หรือว่าเป็นเรื่องของเมื่อคืน''
''ครับ''น้องเขาพยักหน้าตอบ
''แล้วน้องอาร์มหนีพี่มาทำไม รู้มั้ยว่าพี่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นหน้าน้องอาร์มแล้วรู้สึกอย่างไร
พี่ตกใจมากนะครับ อยู่ๆคนที่ตัวเองนอนกอดอยู่ทั้งคืนมาหายตัวไปในตอนเช้า หาเท่าไรก็หาไม่เจอ''
''แล้วพี่เอ็กซ์จะมาสนใจทำไมละครับ เพราะเรื่องเมื่อคืนมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเอามาใส่ใจ มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
และไม่น่าจะจดจำ ผมขอร้องพี่ละ ขอให้พี่ลืมเรื่องเมื่อคืน ลืมไปว่ามันได้เกิดอะไรขึ้น''
''แล้วเรื่องระหว่างเราสองคนละน้องอาร์ม จะให้พี่ลืมก็คงไม่ได้นะครับว่าเมื่อคืนได้เกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน''
''ครับพี่เอ็กซ์ เรื่องนั้นก็ด้วย ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียชื่อเพราะผม เมื่อคืนผมคงเมามากอาจจะทำอะไรที่ไม่ได้สติออกไป
เรื่องมันก็เลยเกิดขึ้น''
''แล้วถ้าพี่บอกว่าพี่เต็มใจให้มันเกิดขึ้นละน้องอาร์ม''
''หา!พี่เอ็กซ์ว่าอย่างไรนะ'' ตะลึงครับเมื่อผมพูดออกไป
''ถ้าเรื่องที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืน พี่เต็มใจให้มันเกิดขึ้นน้องอาร์มจะว่ายังไง''
''เอ่อ!พี่พูดอะไรผมไม่เข้าใจ''
''พี่บอกว่าเรื่องเมื่อคืนที่พี่มีอะไรกับน้องอาร์มถ้าไม่ใช่เพราะความเมาของเราสองคนละครับ
น้องอาร์มจะว่ายังไง จะรับผิดชอบพี่มั้ยที่ทำให้พี่เป็นเป็นแบบนี้''
''ปะ!เป็นอะไร แล้วรับผิดชอบเรื่องอะไร''
''ก็เรื่องเมื่อคืน เรื่องที่เราสองคนมีอะไรกัน แล้วเรื่องที่ทำให้พี่เป็นเกย์มามีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน
น้องอาร์มต้องรับผิดชอบพี่นะครับ พี่เสียหายนะ''
''ห่ะ!ว่าไงนะพี่เอ็กซ์ ผมนะที่เป็นฝ่ายเสียหายไม่ใช่พี่ ผมยังเจ็บอยู่เลยนะ''
''ไม่รู้ละ ยังไงน้องอาร์มก็ต้องรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนที่ทำให้พี่เป็นอย่างนี้ ต้องวิ่งตามหาเมื่อรู้ว่าน้องอาร์มไม่อยู่ในห้อง
เมื่อรู้ว่าน้องอาร์มไม่สบายก็ต้องตามมาถึงที่นี่ ต้องมาดูแลอยู่อย่างนี้ ว่าไงครับ''
''เอ่อ!......''ดูเจ้าตัวเองก็ยังงงๆกับสิ่งที่ผมได้พูดออกไป ผมเองก็ยังงงกับตัวเองอยู่เหมือนกันว่าพูดออกไปได้ไง
''งงอะไรเหรอครับ พี่ว่าน้องอาร์มนอนก่อนดีกว่านะครับ จะได้หายไข้แล้วเราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกที''
''แต่!...''
''หืม!ว่าไงครับน้องอาร์ม''
''พี่ไม่อายเหรอที่เกิดเรื่องแบบนี้ ไม่รังเกียจที่ได้รู้ว่าผมเป็นอย่างที่เห็น แล้วยังมาที่นี่อีก''
''ไม่นี่ครับ พี่ไม่ได้รังเกียจอะไรกับเรื่องที่มันขึ้นกับเราสองคน พี่ว่าดีเสียอีกที่มันได้เกิดขึ้นเสียที''
''หมายความว่าไงครับพี่เอ็กซ์''
''อยากรู้เรื่องไหนละ เรื่องที่น้องอาร์มแอบมองพี่ทุกวัน เรื่องที่น้องอาร์มเดินผ่านหน้าพี่ เพื่อให้ได้เจอหน้าพี่และดมกลิ่นกาย
ของพี่ละ เรื่องที่น้องอาร์มแอบชอบพี่อยู่แต่ไม่กล้าบอก บอกตรงๆพี่เองก็รอให้น้องอาร์มเข้าไปบอกว่าชอบพี่อยู่เหมือนกัน
แต่คงเป็นพี่ที่รอไม่ไหว เพราะขืนรอให้น้องอาร์มเข้าไปบอกว่าชอบพี่ พี่ว่าคงจะอีกนาน
พี่ชอบน้องอาร์มนะครับ''
''หา!พี่เอ็กซ์ว่าไงนะครับ''ตกใจน่าดูเมื่อผมพูดไป สีหน้าตลกมากเลยครับ
''พี่ชอบน้องอาร์มครับ ชอบมานานแล้วด้วย''
''พี่เอ็กซ์ชอบผม''
''ครับ''
''ชอบมานานแล้ว''
''ครับ''
''เป็นได้ไง''
''มันเป็นไปแล้วครับน้องอาร์ม ไม่รู้ตัวเหรอว่าเราน่ารักขนาดไหนเวลาไปแอบมองพี่แบบนั้น
เพื่อนๆพี่มันแซวพี่กันทุกครั้งเวลาที่น้องอาร์มเดินผ่านพี่ไป แต่น้องอาร์มไม่รู้ตัว''
''แล้วพี่เอ็กซ์ ไม่อายเพื่อนๆเหรอที่มาเจอเรื่องแบบนี้''
''ไม่นี่ครับ ไม่เห็นจะแปลกอะไร''
''แต่พี่เอ็กซ์มีแฟนเป็นผู้หญิงนี่ครับ''
''หือ!แฟนพี่มีที่ไหน''
''ก็ผู้หญิงที่พี่เดินคู่กันประจำไงครับ''
''ฮะๆๆๆๆๆนั้นมันแฟนของเพื่อนพี่ครับ ไม่ใช่แฟนของพี่ พี่ยังไม่มีแฟนซะหน่อย พี่เองก็หาอยู่เหมือนกัน
เป็นแฟนกับพี่นะครับน้องอาร์ม''
''หา!?........พี่เอ็กซ์ว่าอะไนครับ''ตกใจตาโต หน้าแดงเลยงานนี้
''เป็นแฟนกับพี่นะครับน้องอาร์ม พี่รอให้น้องอาร์มเข้าไปบอกตั้งนานแล้ว แต่รอเท่าไรน้องอาร์มก็ไม่เข้าไปบอกว่าชอบพี่ซะที
พี่คิดว่าพี่บอกซะเองเลยดีกว่า ว่าพี่ชอบน้องอาร์มเป็นแฟนกับพี่นะครับ''
''ฮือออออออ''
''อ้าว!ร้องไห้ซะงั้น โอ๋ๆๆอย่าร้องนะครับน้องอาร์ม ไม่เป็นแฟนก็ได้แต่อย่าร้องนะครับ''
ตกใจเลยครับจู่ๆน้องเขาก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ผมบอกว่าไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้ ก็เอาแต่สายหน้า
ผมกอดน้องเขาเอาไว้ ลูบผมเบาๆมองหน้าของน้องเช็ดน้ำตาให้จูบเบาๆที่ผม น้องอาร์มเองก็กอดผมเอาไว้
เมื่อเสียงร้องไห้เบาลงเหลือเสียงสะอื้นเบาๆ
''ว่าไงครับ ไม่อยากเป็นแฟนกับพี่เหรอ ถ้าน้องอาร์มไม่อยากเป็นแฟนกับพี่ พี่ก็ไม่บังคับ''
''เปล่าครับ ฮึก..''
''แล้วอยากเป็นแฟนกับพี่หรือเปล่า''
''......อือ''น้องเขาพยักหน้าตอบทันที น้ำตาไหลอีกแล้ว ผมกอดน้องเขาไว้กับอกของผม ดีใจมากที่มีวันนี้
วันที่อะไรๆเปิดใจออกมาซะที
''พี่เอ็กซ์ไม่อายคนอื่นๆหรือเพื่อนๆเหรอครับที่มาชอบกับคนอย่างผมที่เป็นแบบนี้''
''หือ!อายทำไมครับ การที่เราจะมีแฟนแล้วมาอายคนอื่นพี่ว่าไม่น่าอายนะครับ''
''แต่ผมเป็นผู้ชาย''
''แต่เป็นคนที่พี่รักนะครับ พี่ว่ายิ่งไม่น่าอายเข้าไปใหญ่เพราะเป็นคนที่พี่เองได้เลือกแล้วใครจะว่ายังไงก็เรื่องของเขา
แล้วเขาหาคนที่ตัวเองรักได้อย่างพี่หรือเปล่าละครับน้องอาร์ม''
น้องเขากอดผมแน่นเข้าไปใหญ่ เสียงร้องที่เงียบไปเมื่อกี้เริ่มดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อผมได้พูดจบลง
ผมเองก็กอดน้องเขา ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วยแล้วมาร้องแบบนี้อีกเดี๋ยวจะยิ่งไม่สบายเข้าไปใหญ่
''อย่าร้องนะครับ เดี๋ยวไม่สบายมากไปกว่านี้ หรือว่าไม่อยากเป็นแฟนกันพี่ก็บอกว่ามา''
''เป็นครับ ฮึกๆ''
''เป็นอะไรครับหืม!''
''เป็นแฟนกับพี่เอ็กซ์ครับ''
''จริงนะ''
''ครับ''
''งั้นก็ไม่ต้องร้องไห้''
''ร้องสิ ผมดีใจมากเลยนะครับพี่เอ็กซ์ ที่พี่เองก็ชอบผมไม่ได้รังเกียจผมที่เป็นแบบนี้''
''พี่จะรังเกียจคนที่พี่รักได้อย่างไรละครับน้องอาร์ม''
''ผมรักพี่เอ็กซ์นะครับ''
''พี่ก็รักน้องอาร์มครับ ตอนนี้พี่ว่าน้องอาร์มนอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวตื่นมาเราสองคนค่อยมาบอกรักกันอีกที''
''พี่เอ็กซ์นอนกับน้องอาร์มนะครับ''
''หืม!ครับฮะๆๆเรียกตัวเองว่าน้องอาร์มน่ารักดีครับ ครับนอนก็นอน จุ๊บๆๆฝันดีนะครับน้องอาร์ม''
''ครับพี่เอ็กซ์ ฝันดีเช่นกัน''
แล้วเรื่องราววุ่นๆมันก็จบลงผมเป็นคนที่น้องอาร์มเขาแอบชอบอยู่แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไปบอก คงจะอายเพราะเป็นเรื่องที่ไม่น่าพูดออกไป ผมเองก็รอน้องเขาอยู่ นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องวุ่นๆขึ้นมาเมื่อคืนเรื่องมันก็คงไม่จบลงแบบนี้
ดีใจที่ได้คนที่ตัวเองรักมากอดอยู่ตอนนี้
ฝันดีครับทุกคน
ฝันกลางวันนะครับ
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารักง่ะ! ><'
แล้วตกลงรุ่นพี่นี่ชื่อ เอ็กซ์ หรือ วี คะเนี่ย??
-
น่ารักง่ะ! ><'
แล้วตกลงรุ่นพี่นี่ชื่อ เอ็กซ์ หรือ วี คะเนี่ย??
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆเป็นสิบหรือยี่สิบคำที่ผิด :pig4: :pig4:มากๆที่เข้ามาเตือน
ขอบคุณอีกครั้ง :กอด1:
-
พี่วีมาจากไหนอ่ะ
-
พี่วีมาจากไหนอ่ะ
แก้ไขแล้วครับ
ขอโทษษษษษษษษษษด้วยนะครับผิดพลาดอย่างแรง :pig4:
-
ชอบชอบรักสมหวัง :impress2:
รอเรื่องใหม่อยู่นะ
:call:
-
แฮปปี้รับวันหยุด
มีความสุขอีกหนึ่งเรื่อง
แต่งมาอีกนะ จะรออ่านค่ะ
-
โอ๊ะโอ!!! เป็นคนนั้นจริงๆเหรอเนี่ย น้องอาร์มโชคดีเกินไปแล้ว ^^
-
อิจฉาในความโชคดีของน้องอาร์มมาก
กับคนที่น้องอาร์มแอบรักเขาก็มีใจรักตอบน้องอาร์มด้วย :กอด1:
กด+แถมน้องเป็ดให้ด้วย :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ทายผิด นึกว่าเป็นพี่กรซะอีก :really2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า จบไปอีกเรื่องแล้ว :pig4:
-
พี่เอ็กซ์ใจตรงกับน้องเค้าก็ไม่ยอมบอก ปล่อยให้น้องคิดทำอะไรเสี่ยงๆนะเนี่ย
ดีใจกับน้องอาร์มสมหวังซะที
:pig4: roseen แฮปปี้ไปอีกหนึ่งเรื่อง
-
พี่เอ็กซ์ใจตรงกับน้องเค้าก็ไม่ยอมบอก ปล่อยให้น้องคิดทำอะไรเสี่ยงๆนะเนี่ย
ดีใจกับน้องอาร์มสมหวังซะที
:pig4: roseen แฮปปี้ไปอีกหนึ่งเรื่อง
:pig4:เช่นกันครับ
-
ดีใจกับน้องอาร์มที่สมหวัง โชคดีด้วยที่ผู้ชายเมื่อคืนเป็นคนที่ชอบด้วย :กอด1:
-
หุหุ ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง
-
:z1:
รักเขาหวานชื่นนนนนนนนนนน
-
น่ารักมากๆเลยย :o8: :o8:
-
จบได้น่ารักอ่ะ
ขอเป็นฝันดีตอนกลางคืนแทนน่ะ อิอิ
-
เย่ๆ จบแฮปปี้ ดีใจจัง น่ารักT^T
-
เค้าเป็นใครนะค๊า เค้าเป็นใครนะค๊า อยากจะรู้จริง จริง
ใครน๊า
น่ารักง่ะ! ><'
แล้วตกลงรุ่นพี่นี่ชื่อ เอ็กซ์ หรือ วี คะเนี่ย??
รายนี้อ่านแล้วงง แต่คนเขียนกลับมึนซะเอง ผิดตลอดคำผิดเพียบเลยตอนนี้ :m20: :m20:
ดีใจมากครับที่มีคนช่วยเตือน
พี่วีมาจากไหนอ่ะ
นี่ก็อีกรายที่ช่วยเตือน :pig4:มากๆ
-
ชอบชอบรักสมหวัง :impress2:
รอเรื่องใหม่อยู่นะ
:call:
ครับ รอหน่อยนะ
แฮปปี้รับวันหยุด
มีความสุขอีกหนึ่งเรื่อง
แต่งมาอีกนะ จะรออ่านค่ะ
ครับผม :กอด1:
โอ๊ะโอ!!! เป็นคนนั้นจริงๆเหรอเนี่ย น้องอาร์มโชคดีเกินไปแล้ว ^^
อิจฉาน้องอาร์มเหรอ :m20:
อิจฉาในความโชคดีของน้องอาร์มมาก
กับคนที่น้องอาร์มแอบรักเขาก็มีใจรักตอบน้องอาร์มด้วย :กอด1:
กด+แถมน้องเป็ดให้ด้วย :pig4:
:pig4:
อ๊ากกกกกกกกกกก ทายผิด นึกว่าเป็นพี่กรซะอีก :really2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า จบไปอีกเรื่องแล้ว :pig4:
นึกอยู่เหมือนกัน แต่พี่กรแกเรียนจบไปแล้วววววว เลยอด
พี่เอ็กซ์ใจตรงกับน้องเค้าก็ไม่ยอมบอก ปล่อยให้น้องคิดทำอะไรเสี่ยงๆนะเนี่ย
ดีใจกับน้องอาร์มสมหวังซะที
:pig4: roseen แฮปปี้ไปอีกหนึ่งเรื่อง
:กอด1:
ดีใจกับน้องอาร์มที่สมหวัง โชคดีด้วยที่ผู้ชายเมื่อคืนเป็นคนที่ชอบด้วย :กอด1:
:3123: :กอด1:
หุหุ ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง
:กอด1:ครับ
:z1:
รักเขาหวานชื่นนนนนนนนนนน
แล้วรักของคุณๆหวานแบบนี้กันหรือเปล่า :กอด1: :กอด1:
น่ารักมากๆเลยย :o8: :o8:
ทุกคนก็น่ารักครับ
จบได้น่ารักอ่ะ
ขอเป็นฝันดีตอนกลางคืนแทนน่ะ อิอิ
ได้เลยครับ ตามคำขอ :กอด1:
เย่ๆ จบแฮปปี้ ดีใจจัง น่ารักT^T
ดูจะชอบแบบแฮปปี้กันมากนะครับ
:pig4: :3123: :กอด1:
-
:กอด1:
-
:L2: :L2:
-
เรื่องต่อไปชื่อ....รักแท้แพ้ใกล้ชิด
พอจะรับกันไหวหรือเปล่า?
-
อ่านได้หมดค่ะ ไม่มีปัญหา :L2:
-
รับไหวค่ะ :กอด1: พร้อมกับดอกไม้เข้ามารอ :L2: :L2:
-
กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ดีใจ กะน้องอาร์มด้วยจริง ๆ แฮปปี้ เอ็นดิ้ง
-
รับไหวนะ...
แต่จะไม่ happy ending หรือจบเศร้ามากเหรอ ถึงต้องถามก่อน
-
:กอด1:
-
:3123:
-
จัดมาเลย อิอิ
-
จัดมาเลย อิอิ
ครับ
-
เรื่องที่6 รักแท้แพ้ใกล้ชิด
คุณรู้จักความรักดีแค่ไหน? แล้วคำว่าอกหักละมันเจ็บแค่ไหนคุณพอจะรู้มั้ย?
รักแท้มันมีอยู่จริงมั้ย? แล้วมันแพ้คำว่าใกล้ชิดหรือเปล่า มันจะจริงอย่างที่เขาว่ามั้ย?
คุณว่าจริงมั้ย ที่รักแท้ต้องแพ้ใกล้ชิดทุกครั้งไป!
คุณไม่เจอกับตัวเองคุณคงไม่รู้หรอกว่าตอนที่ได้เห็นแฟนของตัวเองนอนกอดอยู่กับเพื่อนรัก
บนร่างกายที่ไม่มีอะไรติดตัวนอกจากผ้าห่ม และกลิ่นคาวน้ำกามของมันทั้งสองคน
ที่ติดอยู่บนเตียงของผม ห้องของผม คนรักของผมที่โดนเพื่อนของตัวเองเสียบแทนที่ผม
ทั้งที่บนเตียงและในตัวของคนที่ผมรัก น่าสมเพชจริงๆ เลี้ยงไม่เชื่องทั้งเพื่อนและแฟน
มันเจ็บปวดในอกแค่ไหน คุณว่าอกหักมันเจ็บแล้ว แต่การที่โดนแฟนและเพื่อนรักของตัวเองทรยศหักหลังมันเจ็บยิ่งกว่า
เจ็บจนพูดไม่ออก จะฆ่าให้ตายก็ทำไม่ได้ เมื่อคนที่ตัวเองรักทั้งสองคน ไม่ได้รักเราอย่างที่เรารักมันทั้งสองคน
เพราะถ้าทำร้ายมันทั้งสองคนก็เหมือนกับเราทำร้ายตัวเอง
เพราะคำว่าเชื่อใจ เชื่อใจแฟนของตัวเองที่บอกกันว่ารัก และเชื่อใจเพื่อนรักที่บอกว่าเป็นเพื่อนแท้
น่าสมเพชตัวเองจริงๆ ที่เชื่อใจคนง่ายๆ แต่ที่ใจง่ายยิ่งกว่ากลับกลายเป็นคนที่ผมรักทั้งสองคน
เมื่อมันง่ายดายอย่างนี้ผมเองก็ไม่น่าจะเสียใจกับคนแบบนี้อีกต่อไป เมื่อเลือกแล้วได้ไม่ดีก็ปล่อยมันไป
เสียใจ.. ใช่ผมเสียใจ แต่กับคนแบบนี้ เสียดายเวลาที่มานั่งเสียใจ
เจ็บใจ...ใช่ผมเจ็บๆมากด้วย เจ็บที่เชื่อใจตัวเอง
ทำร้าย...ใช่ผมทำร้ายมัน ตอนที่เห็นมันห้ามใจไม่อยู่จริงๆ เสียใจที่ไปทำร้ายมัน ไม่น่าให้ร่างกายของผม
สัมผัสกับคนแบบนั้นให้มีราคีติดตัวมา
ปล่อยมันไปทั้งสองคน ทางใครทางมันอย่าได้มาเจอกันอีกเลย ผมไม่เสียดายกับคำว่าเพื่อน
เพื่อนกินหาง่าย แต่เพื่อนตายหายาก ไม่นานหรอกผมก็มีเพื่อนใหม่ถึงไม่รู้ใจ แต่มันคงไม่มีวันทำร้ายผมได้อย่างแน่นอน
เพราะผมคงจะจำวันนี้ไปจนวันตาย
สัญญา...มันก็แค่ลมปากของคนที่ไม่รักษาคำพูด......ว่าเราสองคนจะรักกันตลอดไป
ผมชื่อทิมมีเพื่อนรักอยู่สองคน ชื่อโชค กับบาส เราสามคนเป็นเพื่อนรัก เรียนด้วยกัน
กินนอนเที่ยวด้วยกันเสมอ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามเราสามคนก็ร่วมด้วยช่วยกันเสมอ
ตอนนี้เราสามคนต้องไปฝึกงานเพราะเรียนใกล้จะจบกันแล้ว พวกมันสองคนได้ฝึกงานที่ในจังหวัดที่เรียนอยู่
ส่วนผมต้องไปฝึกงานสอนที่ต่างจังหวัด ผมเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่ต้องออกไปฝึกงานที่ต่างจังหวัดแต่อยางใด
จะมีบ้างก็เรื่องที่ต้องไปอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนๆไปด้วยต้องห่างจากเพื่อนและที่สำคัญต้องห่างจากแฟน
ครับผมมีแฟนแล้ว แล้วแฟนของผมก็เรียนอยู่ที่เดียวกันกับผมและเพื่อนๆ
น้องเขาชื่อน้องเร เป็นผู้ชายครับน่ารักมาก เรเขาเป็นรุ่นน้องของผม ตอนรับน้องผมเห็นน้องเขา
น่ารักดีก็เลยจีบ แรกๆน้องเขาก็ไม่เล่นด้วยแต่ผมเองก็ตื้อจนน้องเขาใจอ่อนเลยยอมรับเป็นแฟนกับผม
ตอนนี้เราสองคนพักด้วยกันไม่ต้องลำบากเรื่องการเดินทางไปเรียน
อยู่ที่นี่เพื่อนๆมันก็แวะเวียนมาหาผมเป็นประจำทั้งไอ้โชคและไอ้บาส บางครั้งก็กินนอนอยู่ที่นี่เลยก็มี
ไม่รู้ว่าพวกมันสองคนจะเช่าหอเอาไว้ทำไม ในเมื่อมันสองคนไม่ค่อยได้อยู่ส่วนมากจะมาอยู่ที่ห้องของผม
ผมและน้องเรก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยากจะมาก็มา เรื่องกินพวกมันสองคนก็ช่วยกันซื้อหามาไว้ที่ห้อง
น้องเรก็น่ารักมากไม่ได้รังเกียจอะไรที่เพื่อนของผม มาอยู่ที่ห้องทั้งๆที่เพื่อนของน้องเรเองก็ไม่ได้
มารบกวนอะไรมากมายนานๆถึงจะมาหาน้องเรสักครั้ง ผมเองก็บอกว่ามาเที่ยวได้เลย
แต่น้องเขาบอกว่าเกรงใจผม เพราะเราสองคนอยู่กันแบบคนรัก ก็เลยไม่อยากจะมารบกวน
ไม่เหมือนกับเพื่อนๆของผมที่มาได้ทุกวันไม่รู้ว่ามันจะมาทำไมนักหนา แต่ก็ดีเหมือนกันน้องเรจะได้ไม่เหงา
เพราะน้องเขาเข้ากับคนอื่นๆได้ง่าย เพื่อนๆของผมเอง น้องเรก็สนิทดีพูดคุยเป็นกันเองเกือบทุกคน ผมก็สบายใจ
ที่แฟนของตัวเองเข้ากับเพื่อนของผมได้อย่างดีไม่มีปัญหา
ผมกับน้องเรคบกันเพื่อนของผมเองก็ไม่มีปัญหาอะไร มันเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรน้องเขา
มันเองก็รู้ว่าผมเป็นเกย์ชอบผู้ชาย แต่มันขอไว้ว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมันเป็นพอ
เมื่อถึงวันที่ต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด ผมก็เตรียมตัวทั้งของใช้ส่วนตัว เก็บของใส่รถยนต์
ที่ต้องเอาไปใช้ที่โน้น น้องเรกับเพื่อนๆมันอยากไปส่งผมที่ต่างจังหวัด แต่ผมบอกว่าไม่ต้องไปส่ง
ไม่อยากเห็นน้องเรต้องร้องไห้ ตอนที่ต้องจากกันที่โน้น ถึงเวลาก็ไม่ต้องร่ำลาอะไรมากเพราะผมบอกน้องเรเขาล่วงหน้า
มาหลายวันแล้ว น้องเขาเลยไม่มีอาการอะไรมากมายที่เราสองคนต้องจากกันนานประมาณสามเดือน
แต่มันนานมากสำหรับผม สามเดือนมันนานมากเพราะผมกับน้องเร ไม่เคยห่างกนเลยตั้แต่เราได้คบกันมา
ไม่มีวันไหนที่เราต้องห่างกันนานแบบนี้ เพราะทุกวันที่อยู่ที่นี่ ตอนที่เราสองคนต้องห่างกันก็คือตอนเรียนเท่านั้น
นอกนั้นเราสองคนอยู่ด้วยกันตลอด เพื่อนๆมันก็รู้ดีว่าผมรักน้องเขามาก
เมื่อถึงเวลาเดินทางของผม เพื่อนมันก็มารวมตัวกันที่บ้านพักของผม น้องเรทำท่าจะร้องไห้
ที่เราสองคนต้องจากกัน ผมบอกว่าไม่ต้องร้องเพราะผมไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับมา มีอะไรก็โทรไปหาได้ตลอดเวลา
''มึงสองคนดูแลน้องเรด้วยนะไอ้บาส ไอ้โชค อย่าให้แฟนกูต้องลำบากละ''
''เอ่อน่า กูจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลนมึง ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม มึงไม่ต้องห่วง'' เป็นไอ้บาสที่พูดออกมา
''กูขอบใจมึงมากไอ้บาส ไอ้โชคด้วย กูฝากมึงด้วยนะไอ้โชค''
''เออๆกูรู้แล้วมึงไม่ต้องบอกกูก็ดูแลให้อยู่แล้ว มึงไปให้สบายใจเถอะ มีอะไรก็โทรมาถามได้''
''ขอบใจวะเพื่อน''
''ไปเถอะมึงต้องขับรถอีกไกลๆ ขับช้าๆอย่ารีบ ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะเว้ย''
''กูไปก่อนพวกมึง พี่ไปก่อนนะครับน้องเร''
''ครับพี่ทิม เรรักพี่ทิมนะครับ ดูแลตัวเองด้วย''
''พี่ก็รักนองเรนะครับ โรหาพี่ทุกวันนะครับน้องเร''
''ครับพี่ทิม เรจะโทรหาพี่ทุกวัน''
''พี่ไปก่อนนะครับ จุ๊บบ''
ผมเดินขึ้นรถแล้วก็ขับออกไป ผมมองทางกระจกมองไปข้างหลังที่ผมขับรถจากมาเห็นน้องเรยืนเช็ดน้ำตาอยู่
ไม่อยากร่ำลากับน้องเขานานๆกลัว่าน้องจะร้องไห้ใส่ผม เดี๋ยวไม่ได้ไปกันพอดี เพื่อนๆมันก็ยืนปลอบใจอยู่ข้างๆ
แค่นี้ผมก็สบายใจแล้วละ ถึงผมไม่อยู่แต่ผมก็มีเพื่อนรักคอยดูแลคนที่ผมรัก น้องเขาจะได้ไม่เหงาช่วงที่ผมไม่ได้อยู่เคียงข้าง
ผมไปไม่นานแค่สามเดือนมันไม่นานเกินรอ ถ้ามีเวลาว่างผมบอกน้องว่าผมจะลงมาเยี่ยมก่อนจะฝึกงานเสร็จ
การเดินทางก็เป็นอย่างราบรื่นไม่มีปัญหาอะไร ผมเข้าไปที่บ้านพักที่ผมได้เช่าอยู่ มันไม่ได้แพงนัก
เพราะเป็นบ้านพักชั่วคราว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะผมไม่จำเป็นต้องใช่อะไรมากมาย
ไปกว่าให้มีที่นอน บ้านพักตรงนี้ก็อยู่ใกล้ๆกับที่ทำงาน แล้วก็ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก
เมื่อถึงผมก็จัดแจง เรื่องต่างๆทั้งเรื่องที่อยู่และติดต่อเรื่องที่จะเข้าไปฝึกงานสอนในวันพรุ่งนี้
เมื่อเสร็จเรื่องราวที่ติดต่อ ก็ถึงเวลาต้องโทรไปหาที่ที่รักว่าผมได้ถึงยังที่หมายแล้ว
รออยู่แป๊บนึง น้องเรก็รับสาย เสียงคนรักที่ผมคิดถึง ดูจะดีใจมากที่ผมโทรหา
''ถึงแล้วเหรอครับพี่ทิม''
''ครับพี่มาถึงแล้วนะครับน้องเร''
''เสร็จเรื่องแล้วเหรอครับถึงได้โทรมาหาเรได้''
''ครับมาถึงพี่ก็โทรจัดการเรื่องที่ต้องไปฝึกงานสอนวันพรุ่งนี้เรียบร้อยแล้วครับ''
''ครับ''
''น้องเรละครับ เป็นยังไงบ้าง''
''เรไม่เป็นไรหรอกพีทิม เรอยู่ได้ พี่บาสกับพี่โชคก็อยู่เป็นเพื่อนพี่ทิมไม่ต้องห่วง''
''ครับ แต่พี่ก็เป็นห่วงอยู่ดี เราสองคนไม่เคยห่างกันแบบนี้ ถ้าไม่ติดกับเรื่องนี้พี่เองก็ไม่อยากจะมาหรอกครับ''
''เรเข้าใจครับพี่ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน''
''รักษาตัวด้วยนะครับน้องเร พี่รักน้องเรนะครับ''
''เรก็รักพี่ทิมครับ ''
''พี่ไปพักผ่อนก่อนนะครับน้องเร น้องเรเองก็ไปพักผ่อนนะครับ ฝันดีนะครับน้องเร''
''ครับพี่ทิม พี่ทิมก็ฝันดีเช่นกันนะครับอย่าลืมฝันถึงน้องเรนะครับ''
''ครับ จุ๊บบบบครับ''
ผมบอกว่าฝันดีทั้งๆที่ยังไม่ค่ำเลย แต่ผมเดินทางมาไกลกลัวว่าหลับเพลินเลยบอกตอนนี้ซะเลยดีกว่าเดี๋ยวที่รักจะคิดมากอีก
นอนเล่นอยู่ในห้องนอนเพราะความเพลียก็เลยเผลอหลับไปจริงๆ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของ
เด็กวัยรุ่นบ้านข้างๆ ผมเลยเดินออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้เสียงดังแบบนี้ ไม่เกรงใจบ้านข้างๆบ้างเลย
เมื่อโผล่หน้าออกไปดูก็เจอกับวัยรุ่นที่บ้านข้างๆ ที่นั่งร้องรำทำเพลงอยู่หน้าบ้าน ดูท่าทางแล้วเกรียนๆกันทั้งนั้น
น่าจะอยู่ม.ปลายกันนั่งดื่มเหล้าที่หน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าผมโผล่หน้าออกไปดู หนึ่งในนั้นหันมาเห็นหน้าผม
ก็ทักทายผมทันที
''สวัสดีครับพี่ พี่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่เหรอ''
''ครับ''ผมเลยต้องตอบรับน้องเขาไป
''มาดื่มด้วยกันมั้ยพี่''เด็กคนที่ทักผมชวนดื่ม หน้าตาดีๆกันทั้งนั้น
''ไม่ดีกว่าครับ พี่เพิ่งมาถึงอยากจะพักผ่อน เอ่อ!น้องช่วยเบาเสียงลงหน่อยได้มั้ยครับ''ผมปฎิเสธไป ไม่อยากจะดื่มวันนี้
เพิ่งมาถึงไม่อยากจะเมาตั้งแต่วันแรกๆ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบดื่ม แต่อยากจะนอนพักจริงๆ
''ได้พี่ เดี๋ยวพวกผมจะกินกันอยากเงียบๆตามที่พี่ต้องการ''ไอ้เด็กที่ทักทายผม มันตอบออกมาท่าทางกวนๆแบบนั้น
ผมก็รู้แล้วละครับว่าวันนี้คงไม่ได้นอนแน่ๆเลย
''ขอบคุณมากครับน้อง''ผมขอบคุณน้องเขาแล้วก็ปิดประตู แต่สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นไอ้เด็กเกรียนคนนั้น
มันยักคิ้วให้ผมพร้อมกับจุ๊บปากให้อีกทีนึง ผมนึกว่าตัวเองได้ตาฝาดไปแต่มันไม่ใช่มันยังหันมาจุ๊บปากส่งมาให้ผมอีกที
ตาสว่างเลยครับ เจอเกย์วัยเกรียนเข้าให้แล้วละครับ แถมโคตรแมนอีกต่างหาก หน้าตาดีๆกันทั้งนั้น
ถ้ายังไมแฟนมันก็น่าสนใจอยู่หรอก แต่นี่ผมเองก็มีแฟนแล้ว ไม่อยากจะนอกใจแฟนตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
อีกอย่างผมเองก็รักน้องเรมาก ไม่อยากให้น้องเขาไม่สบายใจเมื่อเราห่างกัน
ไอ้เด็กคนนั้นมันยิ้มใหญ่เมื่อผมหันกลับไปมองอีกครั้ง เฮ้อ?สามเดือนนี้ผมต้องเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ๆผมว่าผมต้องเจอกับวัยเกรียนกลุ่มนี้อย่างแน่นอน มันจะสงบสุขหรือเปล่าก็ไม่รู้ ปิดประตูล็อคห้องอีกครั้ง
กำลังจะเอนตัวลงนอนเสียงร้องเพลงที่เบาเสียงลงเมื่อกี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่มันกลับดังขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
ผมรู้ว่าเด็กเกรียนเหล่านี้กำลังแกล้งผม ทั้งเสียงกีต้าร์ ทั้งเสียงร้องที่ผสานขึ้นมาพร้อมๆกัน มันทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
เข้าใจครับว่าวัยนี้เป็นวัยที่อยากลอง ผมเองก็เคยผ่านมา และมันก็ผ่านมาไม่นานด้วยซ้ำ
เฮ้อ!ว่าแล้วเชียวว่าต้องเจออย่างนี้ ไอ้เด็กเกรียนเอ๋ย วันนี้ไม่อยากจะสร้างปัญหา
ไว้วันหนาดีกว่าเรายังต้องเจอกันอีกหลายวัน เดี๋ยวได้เจอกับพี่อย่างแน่นอนไอ้น้องเกย์วัยเกรียน
กว่าจะได้หลับก็ดึก ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เพราะเสียงเคาะประตูที่ดังอยู่หน้าบ้าน
เปิดประตูมาก็เจอหน้าใสๆของเด็กหนุ่มคนที่ทักผมเมื่อคืน
''มีอะไรหรือเปล่าครับน้อง''
''เห็นมันเช้าแล้ว ผมก็เลยมาเรียกพี่ดูนึกว่าพี่หลับเพลินก็เลยมาปลุกให้ตื่นได้แล้ว''
''ขอบใจนะครับน้องที่มาเรียกพี่ งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ''
''ไม่ชวนผมเข้าบ้านหน่อยเหรอพี่ ''
''หือ!แล้วน้องจะเข้ามาทำไมละครับ มีธุระอะไรกับพี่หรือเปล่า''
''ไม่ได้มีธุระอะไรหรอกพี่ แต่ผมอยากรู้จักพี่ รู้จักกันไว้คนบ้านใกล้กันนะ''
''อืม!แต่พี่ไม่ได้รู้จักกับน้องเลยนะครับ''
''โห!พี่ไม่รู้จักได้ไงเมื่อคืนผมก็ทักพี่แล้วนี่ ขี้ลืมจัง''อ้าว!กวนแล้วไอ้เด็กนี่ แค่ทักเอง
''แต่พี่ไม่ได้รู้จักชื่อน้อง แล้วน้องเองก็ไม่ได้รู้จักกันกับพี่''
''ผมชื่อพีท แล้วพี่ชื่ออะไรครับ''
''พี่ชื่อทิม''
''ที่นี้เรารู้จักกันแล้วพี่จะให้ผมเข้าบ้านได้แล้วยังละ''
''หา!เล่นแบบนี้กันเลยเหรอน้อง''
''อ้าว!ก็พี่ทิมบอกว่าเราสองคนยังไม่รู้จักกันพี่ก็เลยไม่ให้ผมเข้าบ้าน แล้วตอนนี้เราสองคนก็รู้จักชื่อกันแล้ว
พี่ก็ให้ผมเข้าบ้านของพี่ได้แล้วดิ เพราะเราสองคนรู้จักกันแล้วไง''
''เออ!อยากจะเข้าก็เข้ามา''เฮ้อโดนเด็กกวนแต่เช้าเลยครับ ไม่รู้ว่าอยากจะเข้ามาในห้องของผมทำไม
ไอ้เด็กคนนี้ หน้าตามันก็ดีอยู่หรอกแต่ท่าทางกวนๆที่เข้ากันกับหน้าแมนๆใสๆที่ดูกี่ทีก็ยิ่งดูดีมากมาย
ผมเองก็คงเผลอมองหน้าน้องเขานานเกินไปหรือเปล่าก็ไม่รู้เลยโดนเด็กมันทักขึ้นมาอีกครั้ง
''มองหน้าผมนานแล้วนะครับพี่ ผมหล่อมากเลยเหรอ ผมเห็นพี่จ้องหน้าของผมอยู่นาน''
''เออ!เปล่าไม่มีอะไรหรอกพี่ก็แค่สงสัยว่าน้องอยากจะเข้ามาที่ห้องของพี่ทำไมก็แค่นั้น''
''ผมก็บอกพี่แล้วไง ว่าผมอยากจะรู้จักคนบ้านข้างๆกัน ว่าแต่พี่มองหน้าผมทำไมเหรอครับ''
''เปล่าไม่มีอะไร''
''ไรว้า ไอ้เราก็หลงดีใจนึกว่าพี่จะชมว่าผมหล่อซะหน่อย เห็นพี่จ้องมองผมอยู่ตั้งนาน''
''อย่าหลงตัวเองให้มากนักไอ้น้อง''
''อืม!ใครๆก็ต้องเข้าข้างตัวเองกันทั้งนั้นแหละพี่ พี่ว่าผมหลงตัวเอง แต่พี่อย่ามาหลงผมทีหลังก็แล้วกัน''
''น้องว่าไงนะ''
''เปล่าครับ พี่ไม่ไปอาบน้ำเหรอ เดี๋ยวผมนั่งเล่นแถวนี้ก็แล้วกัน ''
''งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน''
''ครับ ตามสบายเลยครับพี่''
ผมว่าผมได้ยินอะไรไม่ผิด หูของผมคงไม่ฝาดอย่างแน่นอน ไอเด็กคนนี้มันพูดว่าผมอย่าไปหลงมันที่หลังก็แล้วกัน
แต่คงยากหน่อยนะไอ้น้องเพราะพี่แฟนแล้ว
ผมเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจ ไม่ได้คิดว่าหลังจากนี้จะมีเรื่องวุ่นๆเข้ามาในชีวิตทั้งเรื่องดีๆ
และเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของผม
มาอีกเรื่องแล้วนะครับทุกคน :L1:
รอลุ้นตอนต่อไปว่าจะเป็นอย่างไร
:pig4: :กอด1:ทุกคนครับ
-
ใครแพ้ความใกล้ชิดนี่ น้องเร หรือพี่ทิม :L2: :L2:
-
พี่ทิมกับน้องข้างบ้านชิมิ :z1:
-
น้องเรจะโดนพี่บาสหรือพี่โชคสอยกันนะ??
ปล. แอบกลัวเข้าใจผิด เดี๋ยวหน้าแตกอีก >////<
-
o13 งานเข้าหรือเป่านี่
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่
ทิมเจอเด็กมาอ่อยแบบนี้ หนักใจนะเนี่ย :เฮ้อ:
ส่วนน้องเร ก็ต้องติดตามต่อไปปปปป o18
-
รอต่อไป
-
รักแท้แพ้ใกล้ชิด... ก็น่าจะเป็นทิมกับน้องพีทข้างบ้าน
ส่วนน้องเรก็คู่กับโชคหรือบาส (รึเปล่า)
รอลุ้นตอนต่อไป
:pig4: roseen
-
หางกันนอกใจไม่ชอบบบบ
:fire:
-
ตกลงว่าใครแพ้กันล่เนี่ย
แฟนทิม หรือตัวทิมเอง
-
ส่งสัยจะแพ้ยาสีฟันใกล้ชิดกันหมดแน่ๆๆ
555555
-
ส่งสัยจะแพ้ยาสีฟันใกล้ชิดกันหมดแน่ๆๆ
555555
คิดไปได้ :jul3: :jul3:
-
อยากกรีดร้องดังๆว่าพลาดอ่านไป3ตอนอ่ะ ทำไมตาไม่ดีเลย
เรื่องรักแท้ขอแค่คืนเดียว อ่านชื่อแล้วมันจะเศร้ามั้ยน้า
อ่านก็อ่าน สงสารน้องจังแต่แฮปปี้พี่ก็ชื่นใจ แถมมีฉาก
ร้อนแรงเรียกเลือดอีก ชอบค่ะตอนนี้
-
ขอเม้นอีกตอน รักแท้ แพ้ใกล้ชิด เปิดเรื่องมาโอ้เศร้าแน่ๆ
แต่อ่านๆไปเอ๊ะหรือทั้งคู่ก็แอบ "แพ้ใกล้ชิด" กันแน่
จากที่เศร้าๆก็ว่ามันคงสมน้ำสมเนื้ออ่ะนะ หายเศร้าไป
จะรออ่านเนื้อเรื่องต่อไปว่า จะเป็นไงต่อ น่าสนใจจัง ^^
-
ขอเม้นอีกตอน รักแท้ แพ้ใกล้ชิด เปิดเรื่องมาโอ้เศร้าแน่ๆ
แต่อ่านๆไปเอ๊ะหรือทั้งคู่ก็แอบ "แพ้ใกล้ชิด" กันแน่
จากที่เศร้าๆก็ว่ามันคงสมน้ำสมเนื้ออ่ะนะ หายเศร้าไป
จะรออ่านเนื้อเรื่องต่อไปว่า จะเป็นไงต่อ น่าสนใจจัง ^^
:pig4:
-
:กอด1:
-
:L1:
-
:L2: :L2:
:pig4:
อ่านได้หมดค่ะ ไม่มีปัญหา :L2:
:กอด1:
รับไหวค่ะ :กอด1: พร้อมกับดอกไม้เข้ามารอ :L2: :L2:
:pig4:
กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ดีใจ กะน้องอาร์มด้วยจริง ๆ แฮปปี้ เอ็นดิ้ง
:z2:
รับไหวนะ...
แต่จะไม่ happy ending หรือจบเศร้ามากเหรอ ถึงต้องถามก่อน
ครับ
จัดมาเลย อิอิ
:3123:
ใครแพ้ความใกล้ชิดนี่ น้องเร หรือพี่ทิม :L2: :L2:
รอดูตอนต่อไป
พี่ทิมกับน้องข้างบ้านชิมิ :z1:
:z2:
น้องเรจะโดนพี่บาสหรือพี่โชคสอยกันนะ??
ปล. แอบกลัวเข้าใจผิด เดี๋ยวหน้าแตกอีก >////<
ให้เดาครับ
o13 งานเข้าหรือเป่านี่
ไม่แน่
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่
ทิมเจอเด็กมาอ่อยแบบนี้ หนักใจนะเนี่ย :เฮ้อ:
ส่วนน้องเร ก็ต้องติดตามต่อไปปปปป o18
:pig4:
รอต่อไป
:pig4:
รักแท้แพ้ใกล้ชิด... ก็น่าจะเป็นทิมกับน้องพีทข้างบ้าน
ส่วนน้องเรก็คู่กับโชคหรือบาส (รึเปล่า)
รอลุ้นตอนต่อไป
:pig4: roseen
ครับรอลุ้นต่อ
หางกันนอกใจไม่ชอบบบบ
:fire:
เหมือนกัน
ตกลงว่าใครแพ้กันล่ะเนี่ย
แฟนทิม หรือตัวทิมเอง
ทายซิใครเอ๋ย
สงสัยจะแพ้ยาสีฟันใกล้ชิดกันหมดแน่ๆๆ
555555
:jul3: :m20:
อยากกรีดร้องดังๆว่าพลาดอ่านไป3ตอนอ่ะ ทำไมตาไม่ดีเลย
เรื่องรักแท้ขอแค่คืนเดียว อ่านชื่อแล้วมันจะเศร้ามั้ยน้า
อ่านก็อ่าน สงสารน้องจังแต่แฮปปี้พี่ก็ชื่นใจ แถมมีฉาก
ร้อนแรงเรียกเลือดอีก ชอบค่ะตอนนี้
:pig4:
ขอเม้นอีกตอน รักแท้ แพ้ใกล้ชิด เปิดเรื่องมาโอ้เศร้าแน่ๆ
แต่อ่านๆไปเอ๊ะหรือทั้งคู่ก็แอบ "แพ้ใกล้ชิด" กันแน่
จากที่เศร้าๆก็ว่ามันคงสมน้ำสมเนื้ออ่ะนะ หายเศร้าไป
จะรออ่านเนื้อเรื่องต่อไปว่า จะเป็นไงต่อ น่าสนใจจัง ^^
ครับรอนะครับ
:pig4: :กอด1:
-
ไม่รู้จะเม้นไร รอตอนต่อไปดีกว่า
ไม่ชอบเลยเนี่ยนอกใจ เฮ้อ
แต่ก็ว่าไรเค้าไม่ได้หรอก เราไม่ได้เจออย่างเค้านี่ 55
-
:L1:
-
ไม่รู้จะเม้นไร รอตอนต่อไปดีกว่า
ไม่ชอบเลยเนี่ยนอกใจ เฮ้อ
แต่ก็ว่าไรเค้าไม่ได้หรอก เราไม่ได้เจออย่างเค้านี่ 55
หึๆๆๆๆๆๆว่าแล้วเรื่องทำนองนี้ไม่ค่อยจะมีคนชอบสักเท่าไร
-
รักแท้ แพ้ใกล้ชิด2
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกมาไอ้เด็กคนนั้นก็ยังนั่งอยู่ไม่ไปไหน
แล้วมันไม่มีเรียนรึไงถึงได้มานั่งอยู่ในห้องของผมอย่างนี้
''ไมไปโรงเรียนรึไงครับน้องพีท''
''ผมรอพี่ทิมอาบน้ำให้เสร็จก่อนเดี๋ยวค่อยไปครับ''
''แล้วมานั่งรอพี่ทำไมละ''
''ต้องรอสิครับ ผมเข้าห้องพี่ทิม เดี๋ยวพอผมออกไปไม่ได้บอกเกิดอะไรหายขึ้นมาผมก็ซวยดิพี่''
''งั้นก็ไปได้แล้วละ เพราะพี่อาบน้ำเสร็จแล้ว''
''โห!เสร็จแล้วก็ไล่เลยนะครับพี่ทิม ผมมีน้ำใจนั่งรอมาไล่กันซะงั้น''
''ไมได้ไล่ครับ แต่พี่ว่าน้องสายแล้วนะครับเดี๋ยวไปไม่ทันกันพอดี อีกอย่างพี่เองก็ต้องไปทำงานแล้วเหมือนกัน''
''งั้นผมไปก่อนก็ได้ เจอกันตอนเย็นนะครับพี่ทิม จุ๊บบ''
ไอ้เด็กเวรก่อนจะไปดันมาส่งจูบให้ผมซะงั้น เฮ้อ!ตื่นเช้ามายังไม่ได้โทรหาน้องเรเลย
โทรหาที่รักหน่อยดีกว่า ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างเมื่อเราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันเมื่อคืน
ผมกดเบอร์โทรหาที่รัก รอสักครู่น้องเรก็รับสายด้วยน้ำเสียงที่ดีใจที่ผมโทรหา
''สวัสดีครับพี่ทิม''
''สวัสดีครับน้องเร เป็นไงบ้างเมื่อคืนนอนหลับฝันดีมั้ย''
''นอนไม่คอยหลับเท่าไรพี่ทิม มันแปลกๆยังไงไม่รู้เมื่อไม่มีพี่ทิม เรนอนไม่ค่อยหลับ''
''เป็นอะไรมากหรือเปล่า อย่าคิดมากนะครับเดี๋ยวนอนไม่เต็มที่เดี๋ยวพาลไม่สบายเอาเปล่าๆ''
''มันไม่ชินอ่ะพีทิม ทุกๆคืนมีพี่ทิมนอนด้วยกันเสมอ พอไม่มีพี่ทิมนอนด้วยมันเลยแปลกๆครับ''
''สงสัยไม่มีคนกอดแน่ๆเลยนอนไม่หลับหึๆๆ''
''คงเป็นอย่างนั้นครับพีทิม ''
''งั้นรอหน่อยนะครับน้องเรเพราะอีกไม่นานพี่ก็ฝึกงานเสร็จแค่สามเดือนเองนะครับ''
''ครับพี่ทิม แล้วพี่ยังไม่ไปทำงานเหรอครับ''
''พี่เตรียมตัวจะไปพอดีครับ แต่พี่โทรมาหาน้องเรก่อน เพราะถ้าพี่ไปฝึกงานพี่กลัวว่าจะไม่ว่างโทรหาน้องเรนะครับ
เลยโทรหาซะก่อนตอนเช้า''
''งั้นพี่ทิมไปทำงานเถอะครบเดี๋ยวสาย วันแรกด้วยเดี๋ยวเขาจะว่าเอา''
''ครับน้องเร รักษาสุขภาพด้วยนะครับ พี่รักน้องเรนะครับ''
''ครับ ผมก็รักพี่ทิมเช่นกันครับ''
''พี่ไปทำงานก่อนนะครับ จุ๊บบบ''
สบายใจแล้วครับ ได้โทรหาที่รักก่อนจะไปทำงาน ผมขับรถไปที่โรงเรียนที่ผมได้โทรไปหาเมื่อวาน
เมื่อติดต่อเจ้าหน้าที่เรื่องต่างๆที่ทางมหาลัยได้ส่งเรื่องของผมมาให้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย
ก็มีอาจารย์ท่านนึงได้มาไปที่ห้องที่ผมต้องฝึกสอนเด็กนักเรียนม.ปลาย
เมื่อไปถึงที่ห้องท่านก็ได้แนะนำตัวว่าผมเป็นใคร จะเข้ามาฝึกสอนวิชาอะไรบ้าง
ถึงคราวที่ตัวผมต้องแนะนำตัวเองว่าเป็นใครเด็กนักเรียนในห้องก็ส่งเสียงดังกันใหญ่
ถามว่าผมโสดหรือเปล่า มีแฟนแล้วยังอะไรแบบนี้ ผมก็ได้แต่หัวเราะ ตอบว่ามีแล้ว มีเสียงตอบกลับมาว่าเสียดาย
เมื่อผมมองไปรอบๆห้องก็เจอเข้ากับน้องพีทเด็กข้างบ้านที่นั่งยิ้มมองผมอยู่ แถมยังยักคิ้วให้ผมอีก
น้องเขานั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆที่ผมได้เจอเมื่อคืน เมื่อแนะนำตัวกันเสร็จอาจารย์ก็ขอตัวกลับไป
ผมองก็ถึงเวลาที่ต้องฝึกสอนแล้วเหมือนกัน การสอนเด็กนักเรียนที่นี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากนัก
เพราะผมเองก็เพิ่งผ่านเวลาที่ตรงนี้มาไม่นานเช่นกันก็พอจะเข้าใจว่าเด็กวัยนี้ต้องการอะไรแบบไหนกันบ้าง
ทุกอย่างก็เลยไม่มีปัญหาเรื่องการสื่อสารกันและกัน ถึงเวลาต้องพักเที่ยง ผมก็คงต้องไปหาอะไรทานที่โรงอาหารของ
โรงเรียนเหมือนคนอื่นเขา สั่งข้าวเสร็จก็หาโต๊ะนั่งทานข้าวผมก็มองไปเรื่อยๆสักพักก็มีคนเข้ามาทัก
ไม่ใช่ใครที่ไหนก็เป็นคนเดิมที่ผมได้รู้จักเป็นคนแรกของการมาอยู่ที่นี่
''สวัสดีครับอาจารย์ ผมไม่รู้ว่าอาจารย์จะมาสอนที่นี่ไม่งั้นเมื่อเช้าผมมาด้วยก็ดี''
''สวัสดีครับน้องพีท อาจารย์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องพีทเรียนอยู่ที่นี่''
''เอ่อ!ผมว่าผมเรียกพี่ทิมเหมือนเดิมได้ไหมครับ มันขัดๆยังไงไม่รู้''
''ทำไม่ละ เรียกแบบนี้ก็ดีแล้ว อีกอย่างเราสองคนก็ยังอยู่ในโรงเรียนอยู่เลย''
''น่าพี่ทิม ถ้าไม่รู้จักพี่มาก่อนผมก็คงไม่ขัด อีกอย่างเราก็อยู่กันแค่สองคนไม่มีใครได้ยินหรอกครับ
ถ้ามีใครผ่านผมก็เรียกอาจารย์เหมือนเดิมก็ได้ นะครับ''
''ตามใจน้องพีทก็แล้วกัน''
''ขอบคุณครับ พี่ทิมใจดีจังเลย นารักมากๆเลยครับ''
''หือ!น้องพีทว่าไงนะครับ''
''ผมว่าพี่ทิมใจดีแล้วยังน่ารักมากด้วยครับ''
''เอ่อ!เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดีนะครับน้องพีท อีกอย่างพี่ก็เป็นผู้ชายมาชมว่าน่ารักได้ไง''
''ผมรู้น่าพี่ทิม ผมก็พูดกับพี่แค่สองคนเองนะครับไม่มีใครมาได้ยินหรอกน่าพี่ไม่ต้องกลัว''
''น้องพีทจะเอาอะไรอีกหรือเปล่าครับ เดี๋ยวพี่ต้องเข้าสอนอีก''
''ไม่เอาอะไรแล้วครับ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเรียนนะครับ''
''ครับ''
''ผมไปหาเพื่อนก่อนนะครับพี่ทิม''
''ครับน้องพีท''
ไม่รู้ว่าต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายแค่ไหนที่ได้รู้จักกับเด็กคนนี้ แต่ผมเองก็อุ่นใจอยู่อย่างนึง
เพราะผมมาถึงที่นี่ก็ได้รู้จักกันกับน้องเขาเป็นคนแรก ทั้งๆที่เราสองคนไม่เคยเห็นหน้ากันหรือว่ารู้จักกันมาก่อน
แต่น้องเขาก็ให้ความสนิทและเป็นกันเองดี นอกเหนือจากเรื่องที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผม
นอกนั้นน้องเขาก็ดีทุกอย่าง
สอนเสร็จผมก็ขับรถกลับไปยังที่ห้องพัก แวะร้านข้างทางหาซื้อของกินไปไว้กินที่ห้อง
อยู่คนเดียวแบบนี้มันเหงาบ้าง เมื่อไม่มีคนอยู่ข้างกายเหมือนทุกๆวันที่ผมอยู่กับน้องเรเสมอ
เมื่อมาอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ต้องเตรียมอะไรๆไว้ให้พร้อม จะได้ไม่ต้องมายุ่งยากที่หลัง
ยังไม่ทันได้ทานข้าวก็มีคนมาเคาะประตู ผมเดินไปเปิดประตูก็เห็นน้องพีทยืนยิ้ม แล้วก็เดินเข้ามาในห้อง
ผมเองยังไม่ทันได้ถามเลยว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า แต่ผมว่าตอนนี้ไม่ต้องถามแล้วละ
เพราะดูๆแล้วถามไปก็เท่านั้น คงไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากจะเข้ามาคุยด้วย
''มานั่งสิพี่ทิมยืนอยู่ทำไม่ละครับ''
''เอ่อ!พี่ว่านี่มันบ้านของพี่นะครับน้องพีท ''
''ผมรู้ครับว่าเป็นบ้านของพี่''
''พี่ว่าพี่น่าจะเป็นคนถามมากกว่าว่าน้องพีทมีธุระอะไรกับพี่หรือเปล่า''
''โห!พี่ไม่มีธุระมาเที่ยวบ้างไม่ได้เหรอ ผมเห็นว่าพี่อยู่คนเดียวเลยมาอยู่เป็นเพื่อนนะเนี้ยจะได้ไม่เหงาไงครับ''
''แต่พี่ว่าพี่อยู่ได้นะครับน้องพีท''
''ใจร้ายวะพี่ พูดอ้อมค้อมบ้างก็ได้''
''เอ่อ!ขอโทษที่พี่พูดตรงไปหน่อย''
''ไม่เป็นไรพี่ผมไม่ถือ ผมไม่นึกเลนะว่าพี่จะมาสอนหนังสือที่โรงเรียน ผมดีใจมากเลยที่เห็นพี่เดินเข้ามา
สงสัยอยู่เหมือนกันว่าพี่มาทำงานอะไร นึกว่าจะไปทำงานที่อื่นไม่คิดว่าจะมาเป็นอาจารย์ฝึกสอนอยู่ที่นี่
แล้วพี่คิดยังไงถึงได้มาสอนที่นี่ละครับพี่ทิม''
''ก็ไม่ได้คิดยังไง บางที่มันก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน ต้องทำตามที่เขาสั่งมาว่าต้องไปที่ไหน
ถ้าเลือกได้พี่ก็เลือกแล้วละ''
''แต่ผมว่าดีแล้วที่พี่มาสอนที่นี่ไม่งั้นผมก็ไม่ได้รู้จักกับพี่นะสิ''
''หือ!ทำไมละ''
''เปล่าไม่มีอะไรหรอกพี่ทิม ว่าแต่ที่พี่พูดที่โรงเรียนว่าพี่มีแฟนแล้วจริงหรือเปล่าครับ''
''จริงสิ''
''จริงๆเหรอครับพี่ทิม''
''ครับน้องพีทพี่มีแฟนแล้ว'' สีหน้าของน้องพีทสลดลงนิดนึงแล้วกลับมายิ้มอีกครั้ง
ผมไม่เข้าใจเด็กคนนี้จริงๆว่าทำไม่ต้องมาสนใจเรื่องของผมด้วย จะว่าน้องเขาสนใจผม
มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะเราสองคนเพิ่งจะเจอหน้ากันเป็นครั้งแรกไม่น่าจะเป็นไปได้
''แฟนของพี่ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายครับ''
''หา!น้องพีทว่าไงนะครับ''ผมไม่คิดว่าน้องเขาจะถามออกมาอย่างนี้ทั้งที่เราก็เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ
''ผมถามว่าแฟนของพี่ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย มีอะไรเหรอครับพี่ทิมผมถามอะไรผิดไปหรือเปล่าพี่ถึงตกใจ''
''เปล่าครับ แต่ที่พี่ตกใจพี่ไม่คิดว่าน้องจะกล้ามาถามพี่มากกว่าทั้งๆที่เราสองคนก็เพิ่งรู้จักกัน''
''โห!พี่คิดอะไรมากมาย ผมอยากรู้ผมก็กล้าถาม ว่าแต่พี่เหอะกล้าบอกผมหรือปล่าละว่าแฟนของพี่ชายหรือหญิงกันแน่''
''เอ่อ....''
''ถ้าให้ผมเดาผมว่าเป็นผู้ชาย''
''อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลยน่าน้องพีท''ผมไม่อยากจะบอกน้องเขาเลยเรื่องที่น้องเขาได้ถามมา
เพราะผมเองก็ไม่อยากจะเสียชื่อเสียงกับเรื่องแบบนี้ด้วย มันไม่ได้เสียหายอะไรที่ตัวเราเองยอมรับว่าตัวของเราเป็นอะไร
แต่คนอื่นๆละจะมองเราแบบไหนนี่ละคือปัญหา
''ผมไม่ได้รู้ดีหรือว่าอะไรหรอกพี่ทิม แต่ที่ผมพอจะเดาออกว่าพี่เป็นอะไร เพราผมเองก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน
ผมยอมรับว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะผมเองไม่จำเป็นต้องปิดบังใครในเรื่องที่ตัวเองเป็นมันอึดอัดนะพี่ ที่แสดงออกไม่ได้
เพื่อนๆของผมมันก็รู้ว่าผมเป็นเกย์ พวกมันก็ไม่ได้ว่าหรือรังเกียจอะไร มันว่าดีเสียอีกที่พวกมันได้รู้''
''แล้วน้องพีทอยากจะรู้ไปทำไม่ว่าแฟนของพี่เป็นหญิงหรือชาย''ไม่ใช่ว่าผมไม่พอใจ
แต่ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าน้องเขาอยากจะรู้ไปทำไม
''โห!พี่อย่าทำหน้าเหมือนไม่พอใจอย่างนั้นสิ ผมก็แค่อยากจะรู้ ถ้าพี่ไม่อยากจะบอกก็ไม่เป็นไร มันเป็นสิทธิ์ของพี่
ผมบังคับพี่ไม่ได้หรอก''
''พี่ไม่ได้ไม่พอใจ พี่แค่สงสัยว่าน้องพีทอยากรู้เรื่องของพี่ไปทำไม แล้วเรื่องแฟนนี่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวซะด้วยสิ''
''ผมก็บอกพี่ทิมแล้วว่าผมแค่อยากรู้ แต่เมื่อได้รู้แล้วว่าแฟนพี่เป็นผู้ชาย งั้นผมเองก็เดาไม่ผิดว่าพี่ทิมเป็นเกย์
เหมือนกับที่ผมได้คิดไว้''
''หือ!พี่ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ''
''เปล่าครับพี่ คนอื่นๆอาจจะมองไม่รู้แต่คนที่เป็นแบบนี้ด้วยกันบางที่มันก็พอมองออกว่าใช่หรือไม่ใช่''
''เก่งนะครับที่น้องกล้าพูดและกล้าถามพี่ พี่บอกก็ได้ว่าแฟนของพี่เป็นผู้ชายแล้วพี่ก็รักแฟนของพี่มากด้วย''
''ของแบบนี้มันก็ไม่แน่นอนหรอกนะพี่ทิม วันเวลาเปลื่ยนแปลงอะไรได้เยอะแยะพี่ว่ามั้ย
วันนี้รักวันต่อไปอาจจะเลิกรักกันก็ได้''
''แต่คงไม่ใช่คู่ของพี่อย่างแน่นอนครับน้องพีท''
''ดูพี่มั่นใจมากเลยนะครับพี่ทิม''
''ครับพี่มั่นใจในตัวพี่และแฟนของพี่ เพราเราสองคนรักกันมานานและจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป''
''ผมขอให้พี่สองคนรักกันนานๆนะครับ ''
''ขอบคุณครับน้องพีท''
''ครับ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกันครับพี่ทิม''
''น้องพีทพูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ''
''ก็ไม่มีอะไรมากผมก็แค่อยากจะบอกพี่ทิมว่าผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เพราะผมเองก็ชอบพี่ทิมตั้งแต่แรกเห็น
อาจจะดูเกินจริงไปหน่อยแต่ผมก็บอกได้ว่าผมชอบพี่ทิม''
''แต่พี่มีแฟนแล้วนะครับน้องพีท แล้วพี่ก็รักแฟนพี่มากด้วย พี่คงรับความรักหรือความชอบของน้องไม่ได้หรอกครับ''
''ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับพี่ทิม ผมเองก็ไม่ได้คิดจะแย่งหรือทำให้พี่ต้องเลิกกัน แต่ที่ผมบอกว่าไม่ยอม
เพราะผมชอบไปแล้วมันคงห้ามใจไม่ได้แล้วละ และผมก็คงต้องรอวันที่พี่ไม่มีใคร พี่อย่าลืมผมคนนี้ก็แล้วกัน
เพราะถ้าพี่ไม่มีคนอยู่ข้างกายวันไหน ผมจะอยู่ข้างกายพี่เอง''
ผมพูดอะไรไม่ออก และไม่ทันได้พูดอะไรออกไป น้องเขาก็เดินออกจากบ้านของผมทันทีที่พูดจบ
ผมไม่คิดว่าน้องเขาจะชอบผมจริงๆ และยิ่งไม่มีวันอย่างที่น้องเขาพุดด้วยเพราะผมกับน้องเรเราสองคนรักกันมาก
คงไม่มีวันที่เราสองคนต้องมาเลิกกันอย่างแน่นอน ผมมั่นใจอย่างนั้น
และมันก้ต้องเป็นอย่างนั้นตลอดไป
มาอีกตอนนึง
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ :pig4: :กอด1:
-
น้องนี่ก็ช่างกล้าน้า แต่ก็เป็นอะไรที่ไม่ผิด
ถ้าแค่บอกความรู้สึกแต่ต้องไม่ใช่แย่งเค้ามา
อยากรู้มากอ่ะว่าเค้านอกใจกันจริงๆเหรอ ค้างคาๆ
ปล.ต่อตอนต่อไปด่วนๆน้า :L2:
-
น้องพีทตรงมาก รู้สึกยังไงก็พูดยังงั้น แต่ก็เลือกที่จะรอ ค่อยดูน่ารักหน่อย
ถ้าน้องเรเปลี่ยน(ใจ)ไป ทิมคงเสียใจมากเพราะเคยเจอมาครั้งหนึ่งแล้ว
รอตอนต่อไป
:pig4: roseen
-
เป็นไปได้ไหมว่าเรื่องนี้จะไม่มีคนที่ต้องเสียใจ :เฮ้อ:
:pig4: คุณ roseen ค่า
-
รอตอนต่อไป อยากให้จบแบบแฮปปี้ทุกฝ่ายจังน๊อ
-
รอตอนต่อไป อยากให้จบแบบแฮปปี้ทุกฝ่ายจังน๊อ
รอดูตอนต่อไปครับ
-
:L2:
-
น้องพีดแรงได้ใจจริงๆๆ
แล้วใครจะรุกจะรับน่า อิอิ
-
น้องพีดแรงได้ใจจริงๆๆ
แล้วใครจะรุกจะรับน่า อิอิ
:กอด1:
-
:กอด1:
-
นู๋พีท :กอด1:
-
:L1:
-
รักแท้ แพ้ใกล้ชิด3
การฝึกสอนของผมก็เป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ไม่ว่าเรื่องของนักเรียน
เรื่องของการเป็นอยู่ เรื่องการคบหาสมาคมกับอาจารย์ทั้งก็เข้ากันได้ดี
ส่วนเด็กข้างบ้านก็ยังแวะเวียนมาหาผมเสมอ ทั้งเช้าทั้งเย็นมาทุกครั้งก็หยอดทุกครั้งไป
ผมว่าน้องพีทเขาก็ดีเหมือนกัน ไม่ก้าวก่ายเมื่อบอกว่าชอบน้องเขาก็หยุดความสัมพันธ์เอาไว้แค่นั้น
ผมเคยลองถามดูว่าคิดอย่างนั้นกับผมจริงๆเหรอ น้องเขาก็บอกว่าใช่ แต่น้องเขาว่าผมมีเจ้าของแล้ว
เพียงแค่อยากจะบอกความรู้สึกให้ผมรู้เอาไว้แค่นั้นเอง เพราะไม่อยากให้ผมลำบากใจ
ใช่ว่าน้องเขาจะไม่จริงจัง เพราะดูจาการกระทำทั้งหลายแหล่ ทั้งการเอาใจผมทั้งเรื่องการกิน
ที่ตอนเช้าก็เอามาส่ง เย็นก้หาของกินมาไว้กินกันสองคน บางที่ก็มีเพื่อนๆของน้องพีทมาร่วมวงด้วย
มีบางค่ำคืนจะมีการสรวลเสเฮฮากันนิดๆหน่อยๆตามประสาเด็กวัยรุ่น น้องเขามาชวนผมออกไปร่วมวงด้วยเสมอ
ผมเองก็ไม่อยากจะขัด เพราะว่าขัดไม่ได้ไม่งั้นก็ไม่ได้นอนอยู่ดี เพระเจ้าตัวแสบมันมาเคาะประตูไม่หยุด
จนต้องยอมออกไปร่วมวง
เพื่อนน้องพีทก็น่าจะรู้ว่าเพื่อนของตัวเองมาชอบผม แต่ทุกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร ดูจะไม่สนใจด้วยซ้ำ
แตก็ดีเหมือนกันผมเองก็จะได้ไม่ต้องมานั่งอึดอัดใจ เมื่อมีเด็กกลุ่มนี้มานั่งคุยและเป็นเพื่อน
ผมเองก็หายเหงาไปได้มากเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดถึงน้องเร ที่อยู่ห่างไกล
เพราะตอนไหนที่ผมอยู่คนเดียว ผมก็คิดถึงน้องเขามากจนอยากจะไปหาซะเดียวนั้น
เรื่องโทรศัพท์ผมก็โทรไปหาเกือบทุกวันรับสายบ้าง หรือรับไม่ทันบ้างบางที่ก็บอกว่าไม่ว่างที่จะรับ
บางที่ก็โทรหาแต่ว่าไม่ติด ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มันก็ยังคิดถึงอยู่ดีไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกัน
ไม่กี่ก็จะมีวันหยุดผมตั้งใจว่าจะไปหาน้องเขาให้หายคิดถึง ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง
เพื่อนๆมันก็บอกว่าน้องเขาสบายดีไม่มีปัญหา ผมเองก็ดีใจที่เพื่อนๆมันดูแลแฟนผมเป็นอย่างดี
เรื่องที่ผมจะกลับบ้านน้องพีทเองก็รู้ น้องเขาอยากจะไปกับผมด้วย ผมเองก็ไม่อยากให้น้องเรเข้าใจผิด
เลยบอกน้องพีทว่าอย่าไปเลยดีกว่า แต่น้องพีทบอกว่าไม่มีปัญหาแค่อยากจะไปเที่ยวจะไมทำใหผม
ลำบากใจเด็ดขาด ผมเองก็ไม่รู้จะว่าอยากไรเหมือนกัน ในเมื่ออยากจะไปก็ไป เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร
กับน้องเขามากไปกว่าน้องชายอยู่แล้ว
เมื่อถึงวันเดินทาง ดูๆแล้วน้องพีทจะตื่นเต้นและเตรียมพร้อมมากกว่าผมซะอีก
เตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าซะใบใหญ่ ทั้งๆที่ผมบอกว่าจะไปไม่กี่วัน แต่น้องพีทก็บอกว่าเอาไปเผื่อไว้
จะได้ไม่ต้องซื้อหาให้เปลื่องเงินอีก เพื่อนๆน้องเขาก็เดินมาส่งไม่มีใครอยากจะไปด้วยสักคน
นอกจากน้องพีท ผมลองชวนดูก็เจอแต่คนส่ายหัวบอกว่าไม่อยากไป หึๆๆผมก็แค่ชวนตามมารยาทนะครับ
เมื่อเริ่มเดินทางน้องพีทก็เป็นเพื่อนร่วมทางที่ดี นั่งคุยเป็นเพื่อนไปตลอดทางไม่ยอมหลับนอนเหมือนกัน
บอกว่ากลัวผมจะเหงาบ้างละ กลัวผมหลับในบ้างละ ผมบอกว่าไม่เป็นไรอยากจะนอนก็นอนไปเลย
ผมขับมาจนชินแล้ว แต่น้องเขาก็ยังนั่งคุยจ้อกับผมเหมือนเดิม
เมื่อหิวก็แวะร้านข้างทาง น้องพีทเองก็ไม่ได้เรื่องมากบอกว่ายังไงก็ได้ไม่มีปัญหา
''น้องพีทหิวรึยังครับเดี๋ยวพี่แวะร้านข้างหน้าหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าจะถึงที่พักของพี่''
''ก็ดีเหมือนกันครับพี่ทิม''
''งั้นพี่แวะร้านข้างหน้าก็แล้วกัน''
''ครับ'' เมื่อถึงหน้าร้านผมก็จอดรถ น้องพีทก็ร้องออกมา
''โห!พี่ทิมร้านอื่นก็ได้ครับ ร้านนี้หรูเกินไปมั้ยพี่''
''ทำไมละครับน้องพีท''
''ดูๆแล้วคงแพงน่าดู หาร้านที่ดูธรรมดากว่านี้ก็ได้ครับ ''
''เอางั้นเหรอ พี่ตั้งใจว่าจะพามาแวะกินที่ร้านดีๆหรูๆซะหน่อยก็ไม่เอาอีก''
''ไม่ต้องก็ได้ครับ เอาร้านธรรมดาเหอะ ผมยังต้องพักกับพี่อีกหลายวัน เปลืองตังค์เปล่าๆ''
''พี่ไม่งกขนาดนั้นมันจะเปลืองซักเท่าไรกันเชียว''
''เอาน่าพี่ทิมเดี๋ยวผมกินไม่ลงซะเปล่าๆ ไปร้านอื่นเหอะ''
''ฮะๆๆตามใจน้องพีทก็แล้วกัน''
''ขอบคุณครับพี่ทิม'' ผมก็ออกรถขับไปทานข้าวกันที่ร้านอื่น ผมปล่อยให้น้องเขาเลือกร้านเอง
ร้านที่น้องเขาเลือกก็ดูติดดินซะเหลือเกิน ไม่สมกับเจ้าตัวที่ดูวัยรุ่นน่าจะเลือกร้านหรูๆแบบคนอื่นๆ
เรื่องรสชาติอาหารก็อร่อยจนผมเองต้องยอมรับว่า ไมน่าจะมาอยู่ข้างทางแบบนี้ ฝีมือดีมาก อร่อยสะอาด
เมื่อทานกันเสร็จก็ถึงเวลาเดินทางอีกครั้ง ใกล้คำกว่าผมจะขับรถมาถึงยังที่พักของผม
ผมเดินนำน้องพีทไปยังที่ห้องพัก ตื่นเต้นอยากจะเจอน้องเรใจจะขาด กลับมาครั้งผมเองก็ไม่ได้โทรมาบอกน้องเรล่วงหน้า
อยากเซอร์ไพรส์ให้น้องเขาดีใจตอนที่ได้เห็นหน้าของผม
เมื่อถึงหน้าห้องผมก็ใขกุญแจเข้าไปเพราะรู้ว่าเวลานี้น้องเรเขาจะอยูที่ห้องไปออกไปไหนอย่างแน่นอน
เข้าไปในห้องก็เห็นรองเท้าของน้องเร แล้วอีกคู่นึงเป็นของใครไม่รู้ว่าเป็นของไอ้บาส หรือว่าของไอ้โชค
แต่ว่าตอนนี้ทั้งสองคนหายไปไหน เพราะที่ห้องรับแขกก็ไม่มีใครอยู่ ผมให้น้องพีทนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกก่อน
แล้วตัวเองก็เดินไปดูว่าน้องเรอยู่ที่ไหน เดินดูจนทั่วก็ไม่เห็น จนผมเดินผ่านหน้าห้องนอน
ก็ได้ยินเสียงคนคุยดังออกมาจากห้องนอน ผมเลยเปิดประตูเข้าไปดูว่าน้องเรกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมได้เห็นกับตาของตัวเองมันทำให้ผมตกตะลึงจนตาค้าง
โกรธจนตัวสั่น เพราะสิ่งที่ได้เห็นมันคือคนสองคนกำลังนอนกอดจูบกันบนเตียง จนไม่ได้ยินเสียงที่ผมเปิดประตู
เข้ามา โกรธจนอยากจะฆ่ามันทั้งคู่ที่ทำแบบนี้กับผม ไอ้บาสมันกำลังจูบกับแฟนของผมอยู่บนเตียงนอน
มือไม้มันสั่นไปหมดจนกระเป๋าที่ผมถือมามันหล่นลงบนพื้นตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เสียงที่ดังทำให้ทั้งคู่หันมามองตามเสียง แล้วก็ร้องเรียกของผมออกมา ทั้งคู่ดูจะตกใจมากที่เห็นผม
ไอ้บาสรีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม ส่วนน้องเรตกใจจนสีหน้าซีดสนิทจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
''อะ!ไอ้ทิม มึง''
''พะ!พี่ทิม..''
''เออ!กูเอง ยังจำกูได้ดีใช่มั้ย''
''มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะไอ้ทิม กูๆ''
''แล้วมันใช่อย่างนี้มั้ยมึง''ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ผมบรรเลงเพลงหมัดมวยเข้าไปที่หน้าของมันทันที
ไอ้บาสเองมันไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนผมต่อยเข้าไปเต็มหน้าหลายๆครั้ง น้องเรร้องเรียกชื่อของผมและไอ้บาสเสียงดังลั่น
น้องเขาจะเข้ามาช่วย แต่ตอนนี้เอาอะไรมาฉุดก็หยุดผมไม่อยู่แล้วละ ทั้งมือทั้งตีนมันประเคนไปที่ร่างของ
ไอ้เพื่อนเลวไอ้เพื่อนทรยศหักหลังได้แต่แม้กระทั่งเพื่อนของตัวเอง เสียงร้องไห้ของน้องเรดังลั่นห้อง
ร้องบอกให้ผมหยุดทำร้ายไอ้บาส แต่มันเหมือนเติมเชื้อไฟให้กับผมเข้าไปอีก
ยิ่งห้ามเหมือนกับยิ่งยุ เมื่อน้องเขาเห็นว่าผมไม่หยุดก็เข้ามาดึงตัวของผมเอาไว้
''พี่ทิมหยุดครับเรขอร้อง อย่าทำอะไรพี่เขาเลย เรขอนะพี่ ฮือๆๆๆๆ''
''ปล่อยกูบอกให้ปล่อย ไม่ปล่อยใช่มั้ย งั้นได้เลย''ตอนนี้ผมเองก็เหมือนหมาบ้าตัวนึง ที่เลือดกำลังเข้าตา
มองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร ไม่รู้ว่าคนไหนที่ตัวเองเคยรัก หรือว่ารักมากแค่ไหน เพราะสิ่งที่ได้เห็นมันเป็น
หลักฐานชั้นดีว่าทั้งคู่ทรยศหักหลัง เมื่อสะบัดหลุดก็ผลักน้องเขาซะกระเด็น จนไปกระแทกกับเตียงนอน
เสียงที่ดังเอะอะโวยวายทำให้น้องพีทรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมที่เดินตรงเข้าไปหาไอ้บาสอีกครั้ง
ก็โดนน้องพีทมาดึงตัวเอาไว้
''อย่าพี่ทิม อย่าทำแบบนี้เดี๋ยวตายกันหมดหรอก''
''ดีให้มันตายก็ดีเหมือนกัน ปล่อยพี่น้องพีท พี่จะฆ่ามันไอ้เพื่อนทรยศ''
''ผมให้พี่ทำแบบนั้นไม่ได้''
''ฮือออออ อย่าพี่ทิมผมขอร้อง อย่าทำอะไรพี่เขาเลยผมผิดเอง''
''เข้าข้างมัน รักมันมันมากใช่มั้ย ถึงได้ทำกับกูอย่างนี้''
''ไอ้ทิม มึงอย่าทำร้ายน้องเรนะ กูผิดเองอย่าทำอะไรน้องเขากูขอร้อง'' ปากมันพูดแต่สภาพของมันตอนนี้ผมเอง
ก็บอกไม่ถูกว่าทำมันไปได้อย่างไร หน้าบวมปูดมันเองก็ปัดป้องเต็มที่แต่โดนแรงกระหน่ำเพราะฤทธิ์ของ
ความโกรธของผมไม่ไหว เลือดที่ไหลออกมาจากปากและจมูก มันเองก็พยายามที่จะพยุงตัวเองขึ้น
เพื่อที่จะเข้าไปช่วยน้องเร ผมหันไปมองเห็นน้องเรเอามือกุมหัว เลือดที่ไหลตามมือของน้องเขา
ผมได้แต่ยืนมองอย่างโกรธแค้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่เคยทำให้น้องเขาเจ็บแม้แต่นิดเดี๋ยว
แต่ตอนนี้ถึงจะเจ็บให้ตายแต่ไหนผมก็ได้แต่ยืนมอง มองอย่างสมเพชถึงผมจะเป็นคนทำให้เจ็บก็เถอะ
น้องเรเขามองมาที่ผม สายที่ดูอ้อนวอน สายตาที่สำนึกผิด เสียงร้องไห้เรียกชื่อของผมบอกว่าน้องเขาผิดไปแล้ว
ขอให้ผมยกโทษให้ มันไม่ได้เข้าไปในใจของผมสักนิด ไม่คิดจะสงสาร เพราะผมรักมากเลยแค้นมาก
กับสิ่งที่ได้เห็น ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าสิ่งที่ผมได้ทุ่มเนทั้งแรงกายแรงใจทั้งหมดที่มี
ผลตอบรับที่ได้กลับมาจากคนทั้งสองคือการสวมเขาให้ผม คนนึงก็คนรัก อีกคนก็เพื่อนรัก มันสองคนทำกับผม
แบบนี้ได้อย่างไร
''ไอ้..ทิมกูขอโทษ มึงจะทำยังไงกับก็ได้แต่มึงอย่าทำร้ายน้องเขา''
''ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ มึงทำได้ยังไงไอ้เพื่อนเชรี่ย''
''กูขอโทษ กูขอโทษมึง กะกูไม่รู้ฮือออ''
''มึงบอกว่ามึงไม่รู้ มึงพูดแบบนี้ได้ไง มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงอยู่มั้ย สัดเอ๊ย''ผมตรงจะเข้าไปหามันอีกครั้ง
แต่ติดตรงที่น้องพีทเขาดึงผมเอาไว้
''อย่าครับพี่ทิม ผมว่าพี่อย่าทำร้ายพวกเขาอีกเลยนะครับ พี่เขาเจ็บกันขนาดนี้แล้วเดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี
ผมว่าใจเย็นๆก่อนดีกว่า พี่เขาเจ็บกันมากแล้ว แล้วพี่อีกคนก็คงเจ็บน่าดูผมว่าพาพี่เขาไปหาหมอก่อนดีกว่า''
''ดี ปล่อยให้มันตายไปเลยทั้งสองคน''
''พี่ทิม ฮือออ''เสียงน้องเรเรียกชื่อของผม ผมหันหน้าหนีทันที ไม่อยากจะได้ยินเสียงนี้แล้วละ ได้ยินแล้วมันปวด
หัวใจอย่างมาก มันเจ็บจนบอกไม่ถูกว่าเจ็บขนาดไหน ทรมานที่คิดคนที่โนแบบนี้มามันจะเจ็บขนาดไหน
จนมาเจอเข้ากับตัวเองถึงได้รู้ว่ามันเจ็บอย่างนี้เอง เมื่อโดนคนรักหักหลัง
มันคุ้มกันมั้ยกับการที่เราไว้ใจ
ทั้งๆที่ผมเองตั้งใจจะมาหาน้องเขาให้หายคิดถึงช่วงที่เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ทำไมมันกลับกลายมาเป็นแบบนี้ มันกลายเป็นผมที่ทนไม่ได้เมื่อได้มาเจอ
มันกลายเป็นผมที่ฟังไม่ได้ เมื่อได้ยินคนที่ตัวเองเคยรักเรียกชื่อของเพื่อนตัวเอง
ขอร้องว่าอย่าไปทำร้ายมัน บอกว่าน้องเขาผิดเองเพื่อปกป้องมันจากการทำร้ายของผม
ทั้งๆที่มันเป็นคนทำร้ายผม ผมที่เป็นเพื่อนของมันแต่มันยังกับมาทำกับได้อย่างเลือดเย็น
มันกลายเป็นผมที่จะต้องเดินออกไปจากห้องนี้อีกครั้งใช่มั้ย ออกไปอย่างผู้แพ้หรือว่าควายตัวนึง
ที่เขาเพิ่งงอกออกมาวันนี้วันที่ได้รู้ว่าคนรักกับเพื่อนของตัวเอง สวมเขาให้
ผมบอกให้น้องพีทเขาปล่อยตัวของผม แต่น้องเขาไม่ยอมปล่อยจนผมต้องพูดย้ำว่าไม่ทำอะไรพวกมันแล้วละ
น้องเขาถึงได้ยอมปล่อย ผมควักโทรศัพท์โทรหาเพื่อนอีกคนเพื่อให้มาที่นี่บอกว่ามีธุระด่วน
ทั้งไอ้บาสและน้องเร ดูจะตกใจที่รู้ว่าผมจะโทรหาใคร
''ไอ้โชคมึงมาที่ห้องกูหน่อย''
''มึงบอกว่ามึงอยู่ที่ไหนนะไอ้ทิม''น้ำเสียงมันดูจะตกใจที่ได้รู้ว่าผมอยู่ที่ห้อง มันคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
''ที่ห้องของกูไง''
''มึงมาถึงตั้งแต่เมื่อไร''
''มึงอยากรู้จริงๆเหรอไอ้โชค ถ้ามึงอยากรู้มึงก็มาที่ห้องของกูเดี๋ยวนี้ ก่อนที่จะมีคนตายภายในห้อง''
''มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะโว้ยไอ้ทิมเดี๋ยวก็ได้ติดคุกหรอกมึง''
''มึงรู้''
''เอ่อ!...''
''มึงรู้ใช่มั้ยไอ้โชค เมื่อมึงรู้มึงก็รีบมาก่อนที่กูจะฆ่ามันทั้งสองคน''
''เดี๋ยวกูรีบไป มึงอย่าทำอะไรพวกมันนะโว้ย ไอ้ทิม''
''ช้าไปแล้วละ''
''มึงหมายความว่าไงว่ะ''ตรู๊ดดด ผมตัดสายของมันทันทีที่มันพูดจบ มันรู้ว่าเรื่องนี้ได้เกิดขึ้น
แต่มันไม่ยอมบอกผม ไอ้เพื่อนเลวมันรวมหัวกันปิดผม
''หึๆๆๆพวกมึงรู้กัน ก่อนหรือหลังที่กูจะไปที่พวกมึงหักหลังทำกับกูแบบนี้ บอกกูหน่อยสิ กูอยากรู้ว่ะ
ช่วยบอกกูหน่อยใหกูตาสว่างหน่อยได้มั้ย เผื่อว่ากูจะได้เลิกโง่เหมือนควายซะที ควายที่โดนพวกมึงสองคน
สวมให้กับกู''
''พี่ทิม เรผิดเองพี่เรเหงา เรไม่อยากจะอยู่คนเดียวเรเลย..''
''หึๆๆเหงาไม่อยากจะอยู่คนเดียวเลยสวมเขาให้กับกูเนี้ยนะ ตลกดีนะทั้งๆที่กูโทรหาเกือบทุกวัน
ทั้งๆที่กูบอกรักมึงทุกครั้งที่โทรหา ทั้งๆที่กูกับมึงได้สัญญากันแล้วว่าจะรักกันตลอดไป
มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ยคำสัญญาของกู มันไม่มีค่าเท่ากับความเหงาของมึงเลยใช่มั้ย''
มันจุกจนเกือบพูดไม่ออก มันแน่นขึ้นมาถึงคอหอยมันแน่นไปทั้งอกมันหายใจไม่ค่อยออก
มันแค้นๆจนเสียงของผมสั่นๆจนสะอื้นๆไปทั้งร่างแต่มันร้องไม่ออกน้ำตาไม่มีจะหยด
แต่ในอกของผมมันร้องไห้ ร้องไห้กับสิ่งที่ผมเองพยายามทำมัน เพื่ออนาคตของเราสองคน
แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วละ
''ไอ้ทิมมึงอย่าโกรธน้องเร เลยนะกูขอร้องกูผิดเอง กูเป็นคนทำให้น้องเขาเป็นแบบนี้
ถ้ากูห้ามใจของกูสักนิดมันคงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เมื่อกูผิดกูขอเป็นคนไปเอง แต่มึงอย่าทำร้ายน้องเรเลยนะกูขอร้อง''
''หึๆๆขอร้องกู มึงมาขอร้องกูตอนที่มึงได้ทำร้ายกูแล้ว มึงบอกกูว่าอย่าทำร้ายน้องเขา
แต่ที่น้องเขากับมึงทำร้ายกูละ มึงจะให้กูไปของร้องใคร ห่ะ!มึงจะให้กูไปขอร้องเอากับใคร''
''พี่ทิมอย่าครับ พอแล้วพี่''น้องพีทเข้ามาดึงผมเอาไว้
''พวกมึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น''
เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น ผมไปคนเดินไปเปิด คนที่เข้ามาคือเพื่อนของผมอีกคน ไอ้โชค
เมื่อมันเห็นเหตุการณ์ภายในห้องมันรีบเข้าไปดูไอ้บาสกับน้องเร ผมเองได้แต่ยืนดู
ที่เจ็บกันอยู่ทั้งคู่ น้องเขาร้องไห้ ไอ้บาสเองก็น้ำตาไหล ความสงสารของผมมันหมดไปจากใจแล้วละ
''มึงไอ้ทิม มึงทำอะไรพวกมันว่ะเนี้ย เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก''
''มึงรู้ใช่มั้ย ไอ้โชค มึงก็รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย''
''เออ!....กู''มันทำสีหน้าลำบากใจ
''บอกกูมาว่าก่อนหรือหลังที่กูจะจากไป''
''หลัง!''
''หึๆๆใช้เวลาไม่นานที่จะเปลื่ยนใจของคนที่ได้ชื่อว่ารักกันมาตั้งหลายปี กูพยายามสร้างทุกอย่างเพื่ออนาคต
ตั้งหลายปี แต่พวกมึงใช้เวลาไม่นานที่สร้างเขาให้กับกู กูยอมรับพวกมึงจริงๆ''
''ไอ้ทิม มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ กูเออ...''
''มึงจะบอกว่ามึงไม่รู้เรื่องใช่มั้ยไอ้โชค มึงน่าจะบอกกูบ้างถ้ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงอยู่
แต่นี่ กูต้องมาเห็นกับตาของกูเอง กูถึงได้รู้ว่าพวกมึงช่วยกันปิดกูอยู่''
''แล้วมึงจะให้กูทำยังไงว่ะ ก็พวกมันสองคนมีใจให้กัน กูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน
มึงก็เพื่อนมันก็เพื่อน ''
''แต่พวกมึงเป็นเพื่อนของกู แล้วคนที่มันเอาอยู่เป็นแฟนของกู คนที่กูได้ฝากให้พวกมึงดูแลไว้
กูไว้ใจพวกมึง แต่พวกมึงตอบแทนความไว้ใจของกูแบบนี้ ขอบใจจริงๆที่ดูแลอย่างดี ดีมากซะจนกูซึ้งจนจุกพูดไม่ออก''
''ไอ้ทิม''
''มึงมาก็ดีแล้ว เมื่อพวกมันรัก ชอบกันก็ดีแล้ว ''
''มึงหมายความว่าไงว่ะไอ้ทิม''
''ก็ให้มันอยู่ด้วยกัน ในเมื่อมันอยากจะอยู่''
''ไอ้ทิม!แล้วน้องเร น้องเขาเป็นแฟนของมึงนะ''
''แฟนของกู หึๆๆกูคงอยู่ไม่ได้กับคนที่ไม่ได้รักกู''
''พี่ทิม เรรักพี่นะครับ เรรักพี่นะ ฮือออออออ''
''รักเหรอหึๆๆตลกดีนะ แล้วไอ้ที่อยู่ข้างมึงละ มึงรักมันหรือเปล่าไม่กลัวมันจะเสียใจไม่กลัวว่ามันจะเจ็บเหรอ
ที่มึงพูดออกมาแบบนี้ อีกอย่างกูคงไม่เอาของที่โดนคนอื่นเขาสวมมาใช่อีกแล้วละ
เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าถ้าเกิดกูเอาไปใช้ มึงจะสวมเขาให้กูแบบนี้อีกหรือเปล่า''
''พี่ทิม ฮือออออ''
''ไอ้ทิม มึง''ไอ้โชคคงไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้ เพราะมันรู้ว่าผมรักน้องเรมาก
''ไอ้ทิม น้องเรเขารักมึงมากนะ มึงอย่างทำแบบนี้กูไม่เองก็ได้ กูจะไม่มาให้มึงเห็นหน้าอีก
นะไอ้ทิมมึงอย่าโกรธน้องเขาเลยนะ กูยอมมึงทุกอย่างก็ได้มึงจะทำยังไงก็ได้ แต่มึงอย่างทำอย่างนี้กับน้องเรเลยนะ''
''พวกมึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น กูไม่ได้ใจดีถึงขนาดที่จะเอาของที่กูใช้แล้ว พอกูเผลอมึงก็เอาไปใช่
กลับมาใช้อีก เมื่อมึงอยากจะได้ก็เอาไปกูยกให้''
''พี่ทิม ฮือออออออ''
''ไอ้ทิม ''
''อะไอ้ทิม มึงอย่าทำแบบนี้เลยนะกูขอร้องฮือๆๆๆๆๆ''
''กูก็ขอเหมือนกัน กูขอเวลาอีกหน่อยหวังว่าพวกมึงให้กูได้นะ กูขอเวลาเก็บของกูหน่อยก็แล้ว''
''ไอ้ทิม มึงอย่าทำแบบนี้สิว่ะ''
''พี่ทิม ฮือออออ''น้องเรเดินเข้ามาหาผมจะเข้ามากอดแต่ผมผลักเอาไว้
''อย่ามาโดนตัวของกู''
''พี่ทิม อือออออ''
ผมใช่เวลาไม่นานเก็บของออกจากที่พัก ให้น้องพีทเป็นคนช่วย ให้พนักงานข้างล่างขึ้นมาช่วยขนไปที่รถ
ไอ้โชคพยายามเข้ามาห้ามผมเอาไว้ ไอ้บาส มันเองก็พยายามห้ามขอร้อง ส่วนน้องเรก็วิ่งตามผมไม่ให้ผมขนของ
ออกจากห้อง น้องพีทเองก็พยายามพูดให้ผมใจเย็นๆ แต่สำหรับผมตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวแล้วละ
ผมอยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เมื่อทุกอย่างเสร็จผมก็หมดเวลาที่ผมจะอยู่ที่นี่มองหน้าคนเหล่านี้ คนที่ผมเคยรักทั้งคนรักและเพื่อนรัก
ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นคนที่ผมเคยรัก
ผมหันกลับไปมองพวกมันอีกครั้ง มองพวกมันที่พยายามเข้ามาห้ามไม่ให้ผมไปเสียงห้ามไม่ให้ไป
เสียงร้องไห้ที่ดังออกมาจากคนเหล่านั้น มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ผมยิ้มให้พวกมันครั้งสุดท้าย พวกมันยิ้มตอบเดินเข้ามาหาผม
''กูขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนที่กูรักมาก กูอาจจะไม่ตายแทนพวกมึงได้ แต่กูรักมึงไว้ใจพวกมึงมากเช่นกัน
ส่วนน้องเร พี่รักน้องเรมากนะครับ พวกมึงดูแลกันดีๆละ
วันข้างหน้าถ้าพวกมึงได้เจอกูก็อย่าเข้ามาทักกู คิดซะว่ากูกับมึงไม่เคยรู้จักกัน
น้องก็เช่นคิดซะว่าราสองคนไม่เคยได้เจอกันมาก่อน ไม่เคยรู้จักมาก่อน บางทีอะไรมันจะได้ง่ายๆสำหรับพวกเราในการที่จะลืมใคร''
''ไอ้ทิม มึงอย่าทำแบบนี้ มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงอยู่มั้ย มึงอย่าทำแบบนี้กูขอร้อง ฮือๆๆๆๆ''
''แล้วมึงเคยเห็นกูเป็นเพื่อนมั้ยละไอ้บาส กูมันไม่ได้ดีพอกับคำว่าเพื่อนสำหรับพวกมึง''
''พี่ทิม''
''ไอ้ทิม''
และนั่นคือเสียงเรียกชื่อของผมครั้งสุดท้ายที่ได้ยินจากพวกมัน ผมไม่ได้หันกลับไปมอง
พวกมันวิ่งตามผมมา แต่หมดเวลาของผมที่จะอยู่ที่ตรงนี้แล้วละ หมดแล้วจริงๆมันหมดไปทั้งใจ
มาอีกตอนนึงแล้วครับ
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ :pig4: :กอด1:
จบดีมั้ยครับ :กอด1:
-
โหยยยย
ชั่วกันจริงๆ เรพูดไม่มีเหตุผล สมควรละ
ว่าแต่น้องพีทกับพี่ทิม ใครเคะใครเมะเนี่ย?
รอนะคะะะะ >w<
-
สงสารทิม :กอด1:
-
ช่วยแก้คำผิดนะคะ
สวนเสเฮฮา -----------> สรวลเสเฮฮา
-------------------------------------------------
ตัดใจก็ดีแล้วทิม ยังไม่ถึงสามเดือนน้องเรยังทนเหงาไม่ได้เลยอะ
จิตใจที่ไม่เข้มแข็งและโอนอ่อนไปกับสภาพแวดล้อมง่ายๆ แบบนี้ ยังไม่สมควรที่จะคบหาใครเป็นแฟนหรือเป็นคนรักกันอย่างเป็นจริงเป็นจังหรอก
แล้วทิมก็โทรหาทุกวันด้วยอะ ใช่ว่าจะใจร้ายทิ้งให้เหงาหรือไม่เอาใจใส่นี่นา
เป็นเราก็คงทนไม่ได้ เพราะไม่ใช่แค่แฟนนอกใจเท่านั้น แต่คนที่ร่วมทำผิดอีกคนเป็นเพื่อนรักด้วยนี่สิ
ถ้ารักกันชอบกันจริงๆ ก็ควรต้องบอกกันต่อหน้า เพราะจิตใจคนเปลี่ยนแปลงได้ถ้าพบเจอคนที่ใช่กว่า
แต่มาทำกันลับหลัง แถมยังคุยโทรศัพท์กันทุกวันเนี่ย มันใจร้ายกันเกินไปหน่อยน้า :เฮ้อ:
-
ใครทนก็กินหญ้าเป็นอาหารแล้วล่ะ
ไม่เจอก็เป็นปกติที่จะเหงา แล้วไง?
มันเป็นข้ออ้างให้นอกใจ
เพื่อนก็แปลกนะ ขอความเห็นใจ น้องไม่ผิด
งานนี้ก็ชั่วพอกันแหละ
หลงรักแฟนเพื่อน?? รักแล้วเลยแย่ง เป็นชู้ >> เสต๊ปมารมาก
เพื่อนอีกคนรู้แต่ไม่ห้าม หรือจะห้ามไม่ได้.. แล้วยังไม่บอกแถมยังช่วยโกหก
อ่านแล้วอินค่อดๆ อ่ะ คนแต่งเก่งจัง
-
เสียใจแทนทิมจังเลย เสียแฟนพร้อมเสียเพื่อนเลย
เรเป็นคนที่ไม่มั่นคงอ่ะคงรักทิมแต่เหงา(ซึ่งมันไม่ใช่เหตุผลของคนรักกัน)
เลยยึดคนใกล้ตัวแทนคือบาส แต่เพื่อนนี่ก็เลวจริงไรจริง
แอบนอนกับแฟนเพื่อนตัวเอง ตัดมันทั้งคู่ดีแล้ว ส่วนโชคจะอ้างว่า
นี่ก็เพื่อนนั่นก็เพื่อนก็จริงแต่ก่อนที่เพื่อนจะทำเลวได้เตือนได้ห้ามป่ะล่ะ
ควรบอกทิมแต่แรกแล้ว :เฮ้อ:เฮ้อเศร้าใจแทนทิม
แต่ยังดีที่น่าจะมีคนปลอบใจ :monkeysad:
ปล.มาต่อเร็วๆนะคะ ลุ๊นลุ้นว่าจะเป็นไงต่อไป
ปล.2ขอให้มีตอนต่อของ2เพื่อนเก่า(บาส+โชค)และ1แฟนเก่า(เร)ด้วย
อยากรู้ว่า3คนนี้เค้าจะมีชีวิตยังไงอ่ะหลังหักหลังเพื่อนกะแฟนตัวเองไป
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ดราม่าสุดๆๆ TT___TT
มามะ ทิม มาให้พี่กอดปลอบใจหน่อยเร็ว!!!!
-
สงสารทิมมากอ่ะ :m15: ถ้าเป็นเราก็คงทำใจให้ยอมรับไม่ได้ ตัดใจจากไปดีแล้ว อยู่ต่อไปก็ไม่มีความสุขหรอกเรื่องมันใหญ่เกินกว่าจะให้อภัยอ่ะ กลับมาคบกันก็คงระแวงกันไไปตลอดนะแหละ คนมันไม่รักดี :m16:
-
สงสารทิมมากเลย รักกันมาตั้งหลายปีห่างกันไม่ถึง 3 เดือนแฟนก็โลเลไปมีคนอื่น ถึงจะบอกว่าเหงาก็เถอะ รับไม่ได้จริงๆ แล้วคนอื่นนั้นก็ยังเป็นเพื่อนของตัวเอง จะบอกว่าเพราะความเหงาหรือความใกล้ชิด ถ้าเปลี่ยนใจหรือรักกันจริงๆ มันก็พอฟังได้หรอก แต่ก็ต้องบอกกันสิ
แต่นี่บอกว่ารักทิม แล้วบาสล่ะไม่ได้รักแต่ทำแบบนี้เนี่ยนะ ระดับความเคืองพุ่งปรี๊ดทะลุเพดาน :m31: เฮ้อ เห็นด้วยกับทิมทุกอย่าง ถึงจะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
ส่วนโชคไม่อยากพูดถึงพอกันทั้ง 3 คนแหละ ไงก็ขอให้ทิมเจอคนที่รักกันจริงและมั่นคงด้วยนะ อย่างน้องพีทว่าไงคะ อิอิ :กอด1:
-
เพื่อนๆกับแฟนทรยศอย่างนี้ แค่ต่อยมันเบาไปนะ
จัดหนักกว่านี้ได้มั้ยคะ :m16:
น้องเร อย่าน้ำเน่ากลับมาหาพี่ทีมเชียว
-
บวกเป็ดให้พี่ทิม ก๊าบบ สู้ๆ
กดบวกให้ roseen ไม่ได้แล้วอ่ะ เพิ่งกดมาจากรหัสลับ
เอาดอกไม้ไปแทนนะ :3123:
-
เสียทั้งเพื่อน ทั้งคนรักในเวลาเดียวกัน สงสารนะ สงสารทุกคนเลย ความเหงาความใกล้ชิดทำให้เกิดความผิดพลาดได้ :เฮ้อ:
-
สงสารทิมมาก ทั้งเจ็บทั้งแค้นจนจุกไปเลย
ความเหงาทำให้กลายเป็นคนอย่างนี้เลยหรือน้องเร
:pig4: roseen
ปอลอ อ่านตอนนี้แล้วต้องกลับไปอ่านตอนแรกใหม่ อ้าวตรูเข้าใจผิดนี่หว่า :m17:
555 สงสัยยังอ่านไทยไม่แตกฉาน
-
เหงาถึงได้นอกใจ... เป็นข้ออ้างของคนเห็นแก่ตัวเท่านั้นแหละ เนอะน้องทิม
ว่าแต่รักแท้แพ้ใกล้ชิดนี่หมายถึงน้องเรกะบาสแทนป่ะเนี่ย555
-
ตอนนี้อ่านแล้วสะเทือนใจมาก
-
อิน!มาก ยังน้อยไปที่เรโดนอ่ะ แย่มากทั้งเพื่อนทั้งแฟน
-*- ไม่เลิกคบก็แปลกแล้วค่ะ
รอคนแต่งมาต่อนะคะ อยากรู้ตอนต่อไปจัง
-
:กอด1:
-
:กอด1: :z2:
-
ใครจะยอมให้จบกันล่ะ
มาต่อด่วนนนน
-
รักแท้แพ้ใกล้ชิด 4
ผมขับรถจากที่แห่งนั้นมาด้วยใจที่ปวดร้าวอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็นทั้งกายและใจที่ตอนนี้มันเจ็บหนัก
เจ็บจนพูดไม่ออก ร้องออกมาก็ไม่ได้มันเสียดายน้ำตาของตัวเองเกินทน ที่จะร้องไห้กับคนเหล่านี้
ไม่รู้ว่าหัวใจของพวกมันทำด้วยอะไร มันถึงได้ทำกับผมแบบนี้
พวกมันบอกว่ารักผม แต่เป็นพวกมันเองที่เหยียบย่ำและทำลายผมเอง
คนที่ผมรัก คนที่บอกว่ารักผมเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เพียงแค่ไม่กี่วันน้องเขาทำผมได้ถึงเพียงนี้
จากอารมณ์ที่คุกรุ่นจนผมเหยียบคันเร่งรถยนต์ จนคนนั่งข้างๆต้องออกปากเตือนเอาไว้ว่าให้ใจเย็นๆ
''พี่ทิม พี่ทิมครับใจเย็นๆครับ''สีหน้าดูตกใจมาก
''อะไรครับน้องพีท''ผมเองอารมณ์ยังไม่ดีอยู่
''ผมว่าพี่จอดรถก่อนดีกว่า ผมไม่อยากจะมาตายข้างถนนถ้าพี่ยังขับรถเร็วอย่างนี้ จอดเถอะครับให้ผมลง
จากรถก่อนก็ได้ ผมขอละครับพี่''ดูจากคำพูดและสีหน้าน้องเขาคงจะตกใจจริงๆ
จากสีหน้าและแววตาของน้องพีท มันทำให้ผมตื่นมาจากภวังค์ ตื่นมาจากความโกรธที่ผมกำลังเผชิญมันอยู่
ถ้าผมไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ของผมตอนนี้ มันอาจจะทำให้เราสองคนต้องมานอนตายข้างถนนเหมือนกับ
ที่น้องพีทว่าอย่างแน่นอน ผมเลยชะลอรถและจอดที่ข้างทาง
''พี่ขอโทษ พี่ขอโทษน้องพีทที่พาน้องมาเจอเรื่องแบบนี้''เมื่ออารมณ์สงบลง
''ไม่เป็นไรครับพี่ แต่ผมว่าพี่ต้องสงบสติอารมณ์ของพี่ก่อนนะครับ ไม่งั้นเราสองคนคงไปไม่ถึง
บ้านพักอย่างแน่นอนถ้าพี่ยังขับรถเร็วอย่างนี้ ผมยังไม่อยากตายนะพี่ ผมยังมีพ่อแม่ที่เป็นห่วงผม
ผมยังมี่คนที่ผมรักที่ผมต้องดูแลอีก พี่เองก็เหมือนกัน พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะครับ พี่ยังมีคนที่ต้องห่วงใจ
และคนที่ห่วงใยพี่ คนที่รักพี่ มันไม่ได้มีแค่คนเหล่านั้นที่พี่ต้องแคร์ พี่ยังมีคนดีๆอีกมากมายที่แคร์พี่
รักพี่เป็นห่วงพี่ ''น้องเขาเป็นห่วงผมจริงๆ
''พี่ขอโทษน้องพีท พี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี''ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีที่พาน้องเขามาเจอเรื่องแบบนี้
''พี่ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก พราะผมเองก็เห็นอย่างที่พี่เห็นเหมือนกัน จริงอยู่ผมอาจจะไม่เข้าใจ
ว่าก่อนหน้านี้พวกพี่อยู่กันอย่างไร แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้า ผมก็พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้วละ''
''พี่ไม่คิดเลยจริงๆว่าพวกมันจะทำแบบนี้กับพี่ได้''
''หลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่คิดมันเกิดขึ้นได้เสมอแหละพี่ พี่เสียดายเหรอ ผมว่าพี่รู้ตอนนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ
เพราะอะไรมันก็ยังไม่สายเกินที่พี่จะแก้ไขอะไรมันได้บ้าง ถึงมันจะช้าแต่พี่ก็รู้ ก่อนที่อะไรมันจะเลวร้ายไปกว่านี้''
''หึๆๆๆขอบใจน้องพีทนะ ที่มาเป็นเพื่อนร่วมทางของพี่ในวันนี้ ขอโทษอะไรมันไม่ได้เป็นดั่งที่หวังไว้
ไว้วันหลังพี่จะพาไปเที่ยวที่อื่น หรือที่บ้านของพ่อแม่ของพี่''
''จริงเหรอครับพี่ทิม ''เปลื่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ
''ครับ แต่พี่ขอเวลาหน่อยก็แล้วกัน''
''ยังไงก็ได้ครับ ผมรอได้เสมอ''ยิ้มหน้าบานเลย
''หึๆๆๆไม่ต้องมาพูดเอาใจพี่เลย''ผมแหย่
''ผมไม่ได้พูดเอาใจพี่แต่ผมอยากให้พี่สบายใจ และเลิกคิดมากผมรู้ว่ามันอาจจะทำใจลำบาก
เพราะเรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้น ผมไม่อยากก้าวก่ายแต่ผมอยากให้พี่สบายใจ''
''ขอบคุณมากครับน้องพีทที่ห้ามพี่และเตือนสติพี่ ไม่งั้นพี่คงได้ฆ่าคนอย่างแน่นอนวันนี้''
''แล้วพี่จะทำอย่างไรต่อไปครับพี่ทิม''
''พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันตอนนี้ พี่คิดอะไรไม่ออกจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหนดี''
''ผมว่าตอนนี้เรามาเริ่มตรงที่พี่ต้องขับรถพาผมกลับไปยังที่พักก่อนดีกว่ามั้ยครับพี่ทิม''
''ก็ดีครับ เรากลับกันดีกว่า ''ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไรเหมือนกัน สงสารน้องพีทมาก
ที่ผมพาน้องเขามาเจอเรื่องแบบนี้เข้า ไม่รู้ว่าน้องเขาจะมองผมในแง่ไหนบ้างหลังจากนี้
คนดีที่แสนโง่ ทั้งเพื่อนและแฟนรวมหัวกันหลอก น่าสมเพชตัวเองจริงๆ
ผมหัวเราะเบาๆให้กับตัวเอง จนน้องพีทหันหน้ามามองอย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าผมไม่โกรธหรือเกลียด
สิ่งที่เกิดขึ้น แต่ผมไม่รู้ว่าจะไปลงที่ใครหรือระบายอารมณ์กับใคร อีกอย่างตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้
นอกจากผมต้องทำใจอย่างเดียวเพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันได้ผ่านมาแล้ว
ผมคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้
''แล้วเรื่องงานละครับพี่ทิม พี่จะทำอย่างไร''
''พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่คงต้องเข้าไปคุยกับอาจารย์ใหญ่อีกครั้ง เพราะวันก่อนท่านก็อยากจะให้พี่สอนที่นี่
แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านยังต้องการพี่อีกหรือเปล่า''
''พี่จะอยู่ที่นี่เลยหรือครับพี่ทิม''
''ไม่รู้สิน้องพีท ตอนนี้พี่เองก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ถ้ามีทางที่ดีกว่าตรงที่พี่ได้เดินจากมา
พี่คิดว่าพี่จะอยู่ตรงนั้นสักพักนึง เผื่อว่ามันจะมีอะไรดีๆให้กับตัวเองบ้าง ขอเวลาให้ตัวเองได้มีเวลาคิด
เวลาพักทำใจกับเรื่องที่ผ่านมา ว่าพี่ได้ทำผิดตรงจุดใด เรื่องมันถึงได้เป็นอย่างนี้
บางทีพี่อาจจะมองมันข้ามไปหรือว่าพี่ไม่ได้ใส่ใจมันตลอดเวลาที่ผ่านมา''
''ผมว่าพี่ทำดีที่สุดแล้วละพี่ทิม บางทีคนเราอาจจะต่างจิตต่างใจก็ได้นะครับ ไม่มีใครอ่านใจคนอื่นๆ
เขาได้ไปทุกเรื่องหรอกพี่ ทุกคนพลาดกันได้ทั้งนั้น แต่มันก็เป็นบทเรียนที่ดีเสมอ''
''บทเรียนที่แสนเจ็บปวดมากเลยนะครับน้องพีท''
''ครับผมเข้าใจ ว่าแต่ถ้าอาจารย์ท่านตกลงพี่จะว่าไง พี่จะอยู่ที่นี่เลยหรือเปล่า''
''มันก็ไม่แน่ บางทีพี่อาจจะอยู่ที่นี่ตลอดไปก็ได้ครับ''
''ผมขอให้เป็นอย่างนั้น''
''น้องพีทว่าอะไรนะครับ''ผมว่าผมได้ยินน้องเขาพุดอะไ แต่ผมถามแล้วไม่ยอมบอก
''เปล่าครับพี่ทิม'' ผมไม่รู้ว่าน้องพีทพูดอะไรออกมาเมื่อกี้ แต่ดูจากสีหน้าผมว่าน้องเขาก็คงอยากจะให้ผมอยูที่นี่อย่างแน่นอน
ถ้าผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่นี่ ผมว่าผมเองก็อยู่ได้อย่างไม่มีปัญหาเหมือนกัน
เพราะดูจากที่ผ่านมาไม่ว่าเรื่องที่ทำงานผมก็เขากับทุกคนได้ดีไม่มีปัญหา หรือเรื่องเพื่อนร่วมงานทุกคนก็ดีมาก
ส่วนเรื่องเด็กข้างบ้านตอนนี้ยิ่งไม่มีปัญหาใหญ่ เพราะหัวโจกมานั่งอยู่ในรถของผม
ดูจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมตอนนี้ ผมไม่อยากจะคิดไปไกลมากกว่านี้ ปัญหาของผมมันเพิ่งเกิดขึ้น
พร้อมกับที่มันได้จบลงเช่นกัน
ผมเองก็ไม่อยากจะสร้างปัญหาให้กับน้องเขาไปมากกว่านี้ ผมรู้ว่าน้องเขาชอบผมอยู่
แต่ผมเองก็ไม่อยากจะเอาตัวเองเข้าไปพูกพันธ์ อยากจะหยุดเรื่องแบบนี้เอาไว้สักพักก่อน
ไว้โอกาสดีๆค่อยมาว่ากันอีกที
น้องเขาเอื้อมมือมากุมมือของผมอาไว้ ผมหันกลับไปมองหน้าของน้องเขาตอนที่ผมกำลังขับรถ
''พี่ทิมไม่ว่ายังไง พี่ยังมีผมอยู่ข้างๆเสมอนะครับ''คำพูดที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่น้องเขามีให้กับ
ผมเสมอมาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ไม่มีอะไรมาเปลื่ยนแปลงสิ่งที่น้องเขาให้ผมมาอย่างสม่ำเสมอ
''ครับพี่รู้ ขอบคุณมากนะครับน้องพีท ที่อยู่เคียงข้างพี่ตลอดเวลาที่พี่อยู่ที่นี่ และพี่เองก็หวังว่าน้องพีท
จะอยู่ข้างพี่ตลอดไปอย่างนี้นะครับ''
''ถ้าพี่ต้องการผมก็จะอยู่ครับ แต่ถ้าพี่ไม่ต้องการผมวันไหนพี่ก็บอกผมด้วยก็แล้วกัน''
''พี่ว่าคงไม่มีวันนั้นอย่างแน่นอน''
''งั้นพี่ก็คงปวดหัวกับผมไปอีกนานแน่ๆ''
''ขอบคุณนะครับน้องพีท ที่อยู่ข้างๆพี่ในตอนนี้ ขอบคุณจริงๆ''
''ไม่เป็นไรครับพี่ทิม ผมยินดี''
''รอพี่นะครับน้องทิม รอวันที่พี่พร้อมมากว่านี้ รอวันที่อะไรมันสดในและพี่แน่ใจกับมันอีกครั้ง
พี่ไม่อยากให้น้องมาเจอในช่วงที่จิตใจของพี่ไม่พร้อมจริงๆ รอวันและเวลาที่พี่พร้อมแล้วพี่จะให้คำตอบกับน้องเอง
หวังว่าน้องพีทคงไม่ท้อไปก่อนนะครับ''
''คงยากครับ ผมไม่ถอยอยู่แล้วแน่นอน ผมบอกพี่แล้วไงว่าผมจะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
และผมเองก็จะรอวันนั้น วันที่พี่พร้อมจะเป็นของผมทั้งกายและใจ''
น้องพีทยกมือนของผมขึ้นไปจูบทันทีที่พูดจบ ผมยิ้มให้กับน้องเขาน้องพีทก็ยิ้มตอบเช่น มันไม่หวานแต่สบายใจ
กับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ เรายังไม่มีอะไรต่อกัน คงมีแต่ความจริงใจที่มีให้กัน แต่มันคงใช่เวลสักพักนึงที่จะเรียนรู้
ซึ่งกันและกัน เวลามันยาวนานเสมอ อยู่ที่เราจะใช่มันให้มีประโยนช์หรือเปล่าก็เท่านั้น
วันให่มของผมไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร แต่วันเก่าๆที่ผ่านมาผมขอเก็บมันเอาไว้ในความทรงจำที่ดี
อาจจมีเรื่องที่ไม่ดีปะปนมาบ้าง แต่มันก็ทำให้คนเราเข้มแข็งไม่ใช่หรือ เพราถ้าไม่มีเหตุการณ์เหล่านั้น
ผมก็คงไม่กล้าที่จะเดินไปข้างหน้า ผมอาจจะหยุดอยู่กับที่ ทำเรื่องเดิมๆจำเจอยู่กับเรื่อเดิมๆข้อมูลเดิมๆ
และถ้าผมไม่เดินออกจากบ้านในวันนั้นผมคงไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดว่าอะไรมันเหมือนเดิม
แต่ความเป็นจริงแลวมันไม่เหมือนเดิมมาตั้งแต่ตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าคนที่ผมอยู่ด้วยทุกวันบอกรักทุกวัน
นอนกอดอยู่ทุกวันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ตอนไหน
ผมไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้
จบครับ รอตอนพิเศษก็แล้วกันนะครับ
:pig4: :กอด1:
-
พี่ทิมคงทำใจได้เร็ว
เพราะมีน้องพีทช่วยปลอบใจใกล้ชิด
-
อย่าให้น้องพีทรอนานเกินไปนะพี่ทิม สงสารน้องเค้า
:pig4: roseen และก็รอตอนพิเศษที่น้องพีทสมหวังจ๊ะ
-
พี่ทิมแกก็คงต้องทำใจยังไงก็ยังมีคนที่รักรอให้รักอยู่
น้องพีทก็สมใจแล้ว5555
ปล.รอตอนพิเศษค่ะ o13
-
อย่าปล่อยให้น้องรอนานน่ะ
ชักช้าเดี่ยวก่โดนสอยไปหรอก อิอิ
-
ตอนพิเศษด่วนนนนนนนนน!!!
-
ให้รอแบบให้ความหวังด้วยนะนั่นพี่ทิม แต่คงมั่นใจนิดๆ ล่ะมั้ง เลยกล้าพูดแบบนั้นออกมา
รอตอนพิเศษค่า
-
รอตอนพิเศษค่ะ :L2: ว่าแต่คนที่อยู่ข้างกันในวันใหม่คือน้องพีทใช่มั๊ย
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ :กอด1:
-
:L1:
-
:L1:
-
อ่านแล้วชอบทุกเรื่องเลยเจ้าค้ะ แต่ละเรื่องหื่น ๆ ทั้งนั้น :haun4:
ว่าแต่พี่ทิมอย่าให้น้องพีทรอนานนะเจ้าค้ะสงสารน้องนะ :กอด1:
รอตอนพิเศษเจ้าค้ะ :z2: :z2:
-
อ่านแล้วชอบทุกเรื่องเลยเจ้าค้ะ แต่ละเรื่องหื่น ๆ ทั้งนั้น :haun4:
ว่าแต่พี่ทิมอย่าให้น้องพีทรอนานนะเจ้าค้ะสงสารน้องนะ :กอด1:
รอตอนพิเศษเจ้าค้ะ :z2: :z2:รอ คืนนี้นะครับ
-
รอๆๆๆๆ
-
เรื่องที่7...
:L1:รอ......แล้วได้อะไร
คุณรู้สึกอย่างไรกับคำว่ารอ
มันเหนื่อยมั้ยที่ต้องมารอการกลับมาของเขาทุกวัน
มันเจ็บมั้ย กับคำๆนี้ที่ไม่ตรงกับเวลานัด
มันเจ็บมั้ย กับคำพูดที่บอกว่าจะเลิกยุงกับใครคนนั้น ทั้งๆที่มีผมอยู่แล้ว
มันเจ็บมั้ย กับคำว่ารักที่เขาบอกกับผมทุกวี่ทุกวัน แต่เขาก็ยังมีใครอื่นอยู่ในอ้อมกอดตอนที่ผมไม่รู้
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว รู้แล้วว่ามันเจ็บกับคำๆนี้ กับคนๆนี้ ทั้งคำพูดและการกระทำ
มันยังไม่เจ็บเท่ากับคำว่ารอ รอแล้วได้อะไร
ผมคือคนโง่คนนั้น คนที่ไอ้เชนมันบอกให้รอว่ามันจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น
คนที่เขาเข้ามายุ่งกับมันเอง มันเป็นคนหน้าตาดีผมรู้ มันเป็นคนเจ้าชู้ผมเองก็รู้ดี
แต่ผมยอมรับตรงที่ว่าผมเองก็รักมันมากเช่นกัน แต่มันเองก็รับปากว่าจะไม่ยุ่งกับใครอีก
ขอให้รอมันหน่อยเดี๋ยวมันจะเคลียร์เรื่องทุกอย่างเอง ผมไม่ต้องห่วง
วันแล้ววันเล่าที่ผมได้แต่เฝ้ารอว่ามันจะทำได้อย่างที่พูดเอาไว้หรือเปล่า
แต่ก็เปล่าเลยทุกวันที่มันได้ออกไปข้างนอกโดยที่ไม่ได้บอกผม โทรไปก็ไม่รับสาย
บางครั้งถึงจะรับมันก็ทำอารมณ์เสียใส่ บอกว่ายุ่งบ้างละ อยู่กับเพื่อนบ้างละ
จะโทรตามอะไรนักหนา กลับกลายเป็นว่าผมเองเป็นคนผิด ที่โทรไปรบกวนเวลาเที่ยวของมัน
ถึงตอนนี้กลับกลายเป็นผมเองเป็นคนที่รอไม่ได้ เพราะผมรอมามากเกินที่จะทน
เพราะเท่าที่ได้รู้มาตอนนี้ มันได้ไปเจอผู้หญิงคนนี้เป็นประจำ ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ
พอผมเอ่ยปากถามมันก็บอกว่ารอหน่อยของแบบนี้มันต้องใช้เวลา
''น้อง กูว่ามึงเลิกกับมันไปเลยดีกว่ามึงอย่าทนอยู่อย่างนี้เลย กูสงสารมึงวะ''นุเพื่อนคนที่ผมเองพึ่งพาได้เสมอ
ไม่ว่าเวลาไหนมันจะอยู่ข้างๆผม ไม่ว่าในยามที่ผมสุขหรือว่าเศร้า เวลาที่ผมไม่มีใคร
จะคนๆนี้อยู่เคียงข้างเสมอ
''มึงจะให้กูเลิกกับมัน ทั้งๆที่มึงเองก็รู่ว่ากูรักมัน''
''เพราะกูรู้ไงว่ามึงรักมันมาก แต่มึงก็ต้องรักตัวมึงเองด้วย''
''แล้วมึงจะให้กูทำยังไง มันบอกว่ามันจะเลิกกับเขา''
''แล้วมันเลิกอย่างที่มันพูดหรือเปล่าละน้อง มึงเองก็เห็นอยู่ว่ามันไม่ได้ทำอย่างที่พูด''
''กู...''ผมพูดไม่ออก ไอ้นุมันพูดถูกทุกอย่างมันรู้ทุกอย่างที่ผมได้เจอไม่ว่าเรื่องอะไร
ตั้งแต่คบกับเชนมา มันได้ห้ามตั้งแต่เชนมันเข้ามาจีบผม แต่ผมก็ไม่เชื่อมัน
ผมเชื่อสิ่งที่ผมเห็น เพราะเชนมันเป็นคนหน้าดีมีเสน่ห์ แต่เจ้าชู้ พูดจาดีใครๆเลยอยากเข้าใกล้มัน
ผมเองก็ได้เห็นในสิ่งนั้นเหมือนกันก็เลยตกลงที่จะคบกับมันไป ความรักมันบังตา มากกว่าเหตุผลอื่นๆ
ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นผมที่ต้องมานั่งเสียน้ำตากับคำว่าเจ็บใจ
ตั้งแต่ที่ได้คบกับมันมาก็เป็นเวลาหลายเดือน หลายเดือนที่ผมกับเชนมีความสุขด้วยกัน
หลายเดือนกับที่ผมเพิ่งมาได้ข่าวมาว่าเชนได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งที่มีผมอยู่แล้ว
แรกๆผมเองก็ไม่แน่ใจ จนผมสืบดูจนแน่ชัดว่าเป็นเรื่องจริง เมื่ออยากจะรู้ว่าจริงหรือเปล่า ก็ต้องถามมันดู
ผมเลยถามกับมันดูแรกๆมันก็ไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมได้พูดออกไป จนผมควักโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดรูปเพื่อ
เป็นการยืนยัน มันถึงได้ยอมรับออกมาว่ามันคบกับเขาเล่นๆไม่ได้จริงจังอะไร
แต่เป็นผมที่รู้สึกเจ็บๆที่โดนคนที่ตัวเองรักหลอก ทั้งๆที่ตอนแรกมันเองก็บอกว่าไม่รู้จัก
เมื่อจนหนทางด้วยหลักฐานมันเลยต้องยอมรับ มันทำแบบนี้กับผมได้อย่างไร
''เชนทำแบบนี้กับน้องได้ไง''ผมถามมันเสียงสั่นเครือ
''เชนขอโทษ แต่เชนไม่ได้จีบเขานะน้อง เขาเข้ามาจีบเชนเอง น้องก็ต้องเข้าใจเชนนะ
ว่าเพื่อนของเชนมันดูถูกว่าเชนไม่แน่จริง อีกอย่างเชนเองก็ไม่อยากให้เพื่อนๆบางคนมันรู้เรื่องเราสองคน
เดี๋ยวมันจะเอาไปพูดให้คนอื่นรู้ เดี๋ยวเราสองคนจะอายคนอื่นที่พูดเรื่องของเราเปล่า
เชนก็เลยรับปากคบกับน้องเขา''
''เชนอายเหรอที่คบกับน้อง''
''เชนไม่ได้ความว่าอย่างนั้นนะน้อง น้องต้องเข้าใจเชนด้วยสิ เชนรักน้องนะ
แต่เชนก็ไม่อยากให้ใครเขามาว่าเชนหรือน้องได้เช่นกัน''
''แต่เพื่อนๆของเชนก็รู้แล้วนี่ว่าเราสองคนคบกับแบบไหน แล้วทำไมถึงมาอายหรือว่ากลัวเพื่อน
จะพูดเอาตอนนี้ละ''
''เชนไม่อยากจะให้น้องผู้หญิงเขารู้ว่าเชนเป็นเกย์ ชอบผู้ชายด้วยกัน น่าน้องๆไม่ต้องกลัวเดี๋ยวเชนก็เลิกแล้วละ
เชนแค่เล่นๆเอง เชนไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับน้องเขา น้องก็รู้ว่าเชนรักน้องมากแค่ไหน''
''เพราะน้องรู้น้องถึงได้ถาม เพราะรู้ว่าเชนรักน้อง แต่ถ้าเชนไม่รักน้องวันไหนก็บอกน้องมาตรงๆก็แล้ว''
''ทำไมน้องพูดแบบนี้ น้องก็รู้ว่าเชนรักน้องคนเดียว เดี๋ยวเชนไปเลิกกับเขาเลยก็ได้''
''เชนเป็นคนพูดเองนะว่าจะเลิก แล้วน้องจะรอดู''ผมจะรอดูว่าครั้งนี้จะพูดและทำจริงอีกหรือเปล่า
''น้องเชื่อใจเชนได้เลย เชนรักน้องนะครับ งั้นเชนออกไปข้างนอกนัดน้องเขามาพูดเรื่องนี้เลยดีกว่านะครับ''
''ครับ''คงได้รู้กันวันนี้
''เชนรักน้องนะ รอเชนนะครับเดี๋ยวเชนกลับมา''
''ครับ อย่าช้านะครับ''
''ครับน้องเชนไปก่อนนะ''
แล้วเชนก็ไปเจอกับคนๆนั้นที่เชนได้โทรไปนัดไว้ว่าจะไปคุยเรื่องที่จะบอกเลิกกับเขา
จนเรื่องราวได้ผ่านมาหลายวันที่เราทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันอย่างปกติสุขอีกครั้ง
ไม่ว่าผมต้องการจะไปที่ไหน หรือว่าต้องการอะไร เชนก็เอาใจผมอย่างดี
เหมือนที่เราได้คบกันตอนแรกๆ
จนมาถึงตอนนี้ตอนที่เชนได้เข้าไปอาบน้ำ โทรศัพท์ของเชนก็ได้ดังขึ้น
เป็นเรื่องปกติที่โทรศัพท์ของเชนดังแล้วผมรับให้เสมอ เพราะเจ้าตัวได้สั่งเอาไว้ว่ารับได้เลย
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมกดรับตามปกติ แต่เสียงดังมาตามสายมันทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวได้เช่นกัน
''พี่เชนคะ ทำไมไม่โทรหาดาวเลยคะ ดาวคิดถึงพี่มากรู้มั้ย''ใครว่ะ?
''อะ เอ่อ!ผมไม่ใช่เชนครับ เชนกำลังอาบน้ำอยู่ครับ''ผมตอบกลับไป
''แล้วแกเป็นใครถึงมารับโทรศัพท์พี่เชนได้''
''แล้วคุณละเป็นใคร ถึงได้โทรมา แล้วมารยาทนะมีมั้ยถึงได้ทำเสียงแบบนี้ใส่กับคนที่ไม่รู้จักกัน''
''ชั้นเป็นใครนะเหรอ ชั้นก็เป็นเมียของพี่เชนนะสิ ถามอะไรโง่ๆ''ไหนว่าเลิกกันแล้วไง
''เมียพี่เชน''ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ดาวผู้หญิงคนที่เชนคบอยู่ครั้งก่อน ไหนเชนบอกกับผมว่าเลิกกันแล้วไง
แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้โทรมาอีก ผมมึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน หูอื้อตาลายไปหมดจนโทรศัพท์หลุดจากมือ
ไปตอนไหนไม่รู้ เสียงที่ยังดังโวยวายตามสายยังดังออกมาให้ได้ยิน แต่เป็นผมที่หมดแรงไปกับเรื่องที่ได้รับรู้มา
ว่าทั้งสองคนยังไม่ได้เลิกกันอย่างที่ผมได้เข้าใจ
''ใช่รู้แล้วก็ให้พี่เชนมารับโทรศัพท์เสียที่สิ โหลๆๆๆแกฟังอยู่หรือเปล่า''เสียงที่ดังอยู่นานจนปลายสายทนไม่ไหวก็เลยตัดไป
ผมเองก็หยิบโทรศัพท์มากดให้เป็นดั่งเดิม ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกหกกัน
ผมนั่งตัวสั่นโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ อยากจะรู้ความจริงว่ามาหลอกกันทำไมอีก
จนเชนเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมาถามว่าใครโทรมา แต่ผมส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้
เพราะไม่รู้ว่าจะบอกว่าอย่างไรเหมือนกัน มันหมดเรี่ยวแรง พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล
เจ็บแค้นในอกที่โดนคนที่เรารักหลอกว่าเลิกกับเขาแล้ว ทั้งๆที่ความเป็นจริงเขายังคบกันอยู่
''น้องเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือเปล่าเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีเลย''
''เปล่าน้องไม่ได้เป็นไร''ผมพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้มันสั่น
''แต่สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ เชนขอดูหน่อยสิ''เชนยื่นมือเข้ามา ผมเบียงหน้าหลบ
''น้องบอกว่าไม่เป็นไรไง ดูโทรศัพท์ของเชนเถอะว่าใครโทรมา''ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน
ว่าถ้าเชนรู้ว่าใครโทรมาแล้วจะทำอย่างไร
เมื่อเชนคว้าโทรศัพท์ไปดู แล้วบอกว่าเพื่อนโทรมาเดี๋ยวขอโทรหาเพื่อนหน่อย
ผมยอมรับว่าเชนเก่งมากที่ได้เห็นเบอร์โทรแล้วยังมีสีหน้าที่ปกติไม่ได้ตกใจอะไร
แล้วเดินออกไปนอกระเบียงโทรหาผู้หญิงคนนั้นคุยได้ไม่กี่คำเชนก็เข้ามาบอกว่าจะออกไปข้างนอก
จะไปธุระกับเพื่อนหน่อย
''น้องเชนไปธุระกับเพื่อนหน่อยนะครับ''
''อืม!...''ผมตอบ
''น้องจะเอาอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวเชนกลับมาเชนไปไม่นาน รอเชนแป๊บนึงนะเดี๋ยวเชนกลับมาดูหนังด้วยกัน''
''อืม!...''ผมตอบอีกครั้ง
''น้องไม่สบายหรือเปล่า''เชนถามอีกครั้ง
''เปล่า เชนจะไปก็ไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนจะคอยนาน''อยากไปก็ไป ใช้ให้ไปซะเลย
''เอ่อ! งั้นน้องรอเชนนะ''เมื่อใช้ให้ไปเชนมีท่าทีชะงัก
''น้องรอเชนมาตลอด จะรออีกครั้งมันจะเป็นไรไป''ผมตอบอย่างที่ใจคิด
''น้องพูดแบบนี้หมายความว่าไง''เชนคงสงสัยในท่าทีของผม ที่ดูเฉยเมย
''เปล่ามันไม่มีอะไรหรอกเชน น้องก็พูดอย่างที่คนรักเขาจะพูดกันว่ารอได้เสมอ''รอ..อีกครั้ง
''น้องน่ารักแบบนี้ไง เชนถึงได้รักน้องมาก รอเชนกลับมาดูหนังด้วยกันนะ''ฮึ!รักเหรอ รักแต่หลอกลวง
''ได้น้องจะรอเชนอีกครั้งนึง แต่อย่านานละ เพราะน้องอาจจะไม่รอเชนก็ได้''ผมพุดออกไปดูเจ้าตัวจะไม่ทันได้ฟัง
''อืม!เชนไปไมนานหรอกนะ งั้นเชนไปก่อนนะเดี๋ยวเพื่อนมันจะรอนาน จุ๊บส์''ผมนั่งนิ่งเมื่อเชนเดินไป
เชนจูบผมแล้วก็เดินจากไปๆพร้อมกับน้ำตาของผมที่ได้ร่วงลงมาเช่นกัน
ไม่รู้ว่าผมเองได้กลั้นมันเอาไว้ได้นานแบบนี้ได้อย่างไร แต่ตอนนี้มันร่วงไปพร้อมกับใจที่ได้แตกสลายลงมาอีกครั้ง
ผมนึกว่ามันได้จบลงแล้วเรื่องราวระหว่างเชนกับผู้หญิงคนนั้น
ในเมื่อเชนไม่ได้ทำให้มันจบ งั้นเป็นผมเองที่จะทำให้มันจบ จบลงในวันนี้วันที่ได้รู้อีกครั้ง
ว่าคนที่ตัวเองรักได้หลอกลวงกันอีกแล้ว หลอกผมอีกครั้งมันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนผมเองก็ไมอาจจะไปรู้ได้
หรือว่าพวกเขาไม่ได้เลิกกันอย่างที่เชนได้บอกกับผมเอาไว้
เมื่อนึกว่าอยากจะทำให้มันจบ และไม่อยากที่จะเจ็บอีกต่อไป น้ำตาที่มันไหลอยู่ก็ได้
เหือดแห้งไปเองโดยที่ไม่ต้องเช็ดมัน เมื่อไม่อยากที่จะเจ็บมันก็ต้องทำให้มันจบ
เมื่อไม่อยากที่ร้องไห้ก็ต้องตัดให้มันขาด ไม่ให้เหลือเยื่อใย
ผมโทรหานุอีกครั้ง อีกครั้งที่ผมจะทำให้ตัวเองรู้ และให้เพื่อนคนนี้ได้รับรู้เช่นกันว่าผมจะทำอะไร
''ว่าไงน้อง มีเรื่องอะไรเปล่า''
''กูมีธุระ อยากจะชวนมึงไปด้วยกันสักหน่อย ว่างมั้ย''
''ด่วนหรือเปล่า''
''ด่วนสิ กูอยากให้มึงรับรู้ด้วย ว่ากูทำได้''
''มีอะไรหรือเปล่าน้อง ฟังเสียงไม่ค่อยดีเลย''
''มึงมาเถอะแล้วมึงจะรู้เอง''
''อืม!งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวนุไปหา''
''แล้วน้องจะคอย''
ผมวางสายจากนุแล้วเตรียมของที่จำเป็นต้องใช่ในวันนี้ วันที่ผมไม่จำเป็นต้องใช้มันในวันต่อไปอีกแล้ว
ผมนั่งรอจนนุได้ขับรถมารับผม เมื่อผมขึ้นรถนุมันก็มองหน้าผม แต่ก็ไม่ถามอะไร
ผมว่ามันเองก็คงจะรู้แล้วละว่าเกิดเรื่องอะไร มันเป็นแบบนี้เป็นเพื่อนที่ดี เป็นเพื่อนที่เข้าใจผมเสมอมา
มันขับรถไปตามสถานที่ผมได้บอกมันไป เมื่อไปถึงผมก็เดินเข้าไปกับนุ
เมื่อมองไปรอบๆก็เจอกับคนที่ผมตั้งใจมาเจอ ผมเดินเข้านั่งในร้านที่เป็นซุ้มเล็กๆที่ดูเป็นส่วนตัว
ใกล้ๆกับโต๊ะที่เชนนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้นและเพื่อนของเธอ
นุมันหันมามองผม ผมหันไปยิ้มให้มัน นุมันคงอยากจะรู้ว่าผมคิดจะทำอะไรถึงได้ตามเชนออกมาแบบนี้
เพราะผมไม่เคยตามเชนออกมาอย่างนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกและจะเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน
ที่ผมจะทำอย่างนี้
''น้องคิดจะทำอะไร''นุถาม
''รอไงนุ ''ผมมองหน้าแล้วตอบ
''รออะไรน้อง แล้วนี่หมายความว่าไง แล้วผู้หญิงคนนั้นคือใคร''นุถามเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นคลอเคลียกับเชน
''แฟนของเชนไงนุ เขายังไม่ได้เลิกกันอย่างที่เชนได้บอกกับน้องหรอกนุ''ผมตอบยิ้มๆ
''ไอ้เลวเอ๊ย มันทำแบบนี้ได้ไง''ดูนุจะโกรธมากที่เชนทำแบบนี้กับผมอีกครั้ง
''นุจะทำอะไร ''ผมห้ามเอาไว้ เดี๋ยวแผนจะแตกเอา
''นุจะไปเอาเรื่องมัน มันทำแบบนี้กับน้องได้ไง มันมาหลอกกันได้อย่างไร''นุโวยวาย
''ใจเย็นๆนุใจเย็นๆอย่าเสียงดังไปเลย ไม่นานมันก็จบแล้วละอีกไม่นานรอหน่อย''ผมบอกให้นุใจเย็นๆ
ทั้งๆที่ผมเองใจร้อนยิ่งกว่าไฟซะอีก แต่เมื่ออยากจะให้ทุกอย่างมันจบลงด้วยดีก็ใจเย็นๆ
''น้องใจเย็นได้ไง มันทำแบบนี้กับน้องอีกแล้วนะ''แต่มีคนใจร้อนกว่าผม
''น้องรู้นุ น้องรู้''ผมตอบ
''น้อง..ไม่เจ็บเหรอ''น้องกุมมือของผมเอาไว้
''เจ็บสินุ แต่น้องเจ็บมาพอแล้วละนุ ขอครั้งนี้อีกครั้ง อีกครั้งเดียวนะนุ''ผมบอกเพื่อนว่าขออีกครั้ง
ผมเจ็บแต่ครั้งนี้ผมจะไม่เสียน้ำตาอีกแล้ว เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากโต๊ะข้าง
มันเสียดแทงเข้าไปในหัวใจ เสียงพูดของผู้หญิงคนนั้นที่บอกกับเชนว่าเธอคิดถึงเขามาก
และเขาก็บอกว่าคิดถึงเธอเช่นกัน ผมควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาเชน เมื่อเขารับผมก็ถามว่าอยู่ที่ไหน
เขาก็บอกมาว่าอยู่กับเพื่อนเดี๋ยวอีกไม่นานก็จะกลับแล้วละ แล้วผมก็วางสายไป
เมื่อวางสายผู้หญิงคนนั้นก็ถามว่าใครโทรมา
''ใครโทรมาคะเชน''เสียงออดอ้อนถามขึ้น
''อ่อ!เกย์ข้างบ้านนะครับอย่าไปสนใจเลยเรามาสนุกกันดีกว่า''หึๆๆเกย์ข้างบ้าน
''พี่เชนบอกว่าอยู่ดาวแล้วนะนี้ห้ามหนีกลับบ้านเด็ดขาด ไม่งั้นดาวไม่ยอมนะคะ''
''พี่ก็ไม่กลับอยู่แล้วครับน้องดาวไม่ต้องห่วง''ผมนั่งกำมือแน่น
''พี่เชนน่ารักแบบนี้ดาวรักตายเลยคะ''
''พี่ก็รักดาวอยู่แล้วนี่ครับ''คำบอกรักที่มันเคยบอกกับผมเสมอ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ของผมแล้วละ
ผมหันไปมองหน้าของนุแล้วยิ้มให้
''ดาวขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะพี่เชน''
''ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย''
''เดี๋ยวดาวไปกับเพื่อนดีกว่าคะ''
''ครับ อย่าไปนานนะครับพี่คิดถึง''คิดถึง หึๆรัก
''ค่ะ''
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะดิ้นทุรนทุราย แต่ตอนนี้ผมกลับนั่งฟังอย่างเฉยเมย
มือที่กำอยู่ตอนนี้มันห้อเลือด มันเจ็บแต่ชินชา รอจนชิน จนตอนนี้ใกล้จะเลิกเจ็บ
''มึงไม่กลับบ้านจริงเหรอวะไอ้เชน แล้วน้องแฟนมึงละวะ''เพื่อนของเชนได้ถามขึ้น
''ทำไม กูบอกว่าไม่กลับก็ไม่กลับสิวะ น้องมันไม่รู้หรอกน่า ขนาดว่ากูคบกับดาวอยู่
กูแค่บอกว่าเลิกกันแล้วน้องมันยังเชื่อเลย น้องมันนะโง่จะตาย มันรักกูซะขนาดนั้น
กูบอกอะไรมันก็ต้องเชื่อกูอยู่แล้ว''ใช่กูเชื่อจนโง่
''แล้วมึงทำแบบนี้มึงไม่รักน้องมันรึไง''
''รักเหรอ มึงพูดมาได้ไงวะ ผู้หญิงมันก็ต้องคู่กับผู้ชายสิวะ แล้วน้องเขาเป็นผู้ชาย
มีลูกให้กูได้เหรอ อีกอย่างกูก็รักดาวอยู่ ตอนนี้กูเองก็ซื้อแหวนให้กับดาวเป็นของแทนใจแล้วด้วย''
''แล้วมึงหลอกน้องมันทำไม เกิดน้องรู้ขึ้นมามึงจะทำไง มึงไม่คิดว่าน้องมันจะเสียใจบ้างเลยหรือไงวะไอ้เชน''
''น่ามึงน้องมันเป็นผู้ชาย เดี๊ยวกูคุยเองมึงไม่ต้องห่วงน้องมันเชื่อใจกูอยู่แล้ว กูบอกให้หันไปทางไหน
น้องมันก็ต้องว่าตามที่กูบอกสิวะ''
ผมนั่งนิ่งฟังสิ่งที่ได้ยิน ไม่นึกว่าจะได้ยินกับหูของตัวเอง ผมเชื่อแล้วละตอนนี้สิ่งที่เพื่อนๆพยายามจะบอกผม
พยายามพูดให้ฟังและได้เตือนผมเอาไว้เสมอ ว่าจะโดนหลอกแต่ผมไม่ฟัง
ผมต้องขอบคุณเพื่อนๆเหล่านั้นที่หวังดี แต่เป็นผมเองที่โง่เง่า หลงรักจนหน้ามืดตามัว
ไปหลงรักไอ้คนหลอกลวงคนนี้ คงพอกันทีกับคำพูดหลอกลวงเหล่านั้น
ผมนั่งมองแฟนของเชนเดินเข้ามายังที่โต๊ะ เธอนั่งลงผมก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาทันที
นุมันมีสีหน้าตกใจ มันไม่รู้ว่าผมจะคิดทำอะไรอยู่ มันจับมือผมเอาไว้
''ไม่ต้องกลัวนุ ไมมีอะไรน้องแค่ต้องการให้มันจบ จบลงซะที''ผมตบมือของเพื่อนเบาๆ
''ให้นุเข้าไปเป็นเพื่อนมั้ย''ผมส่ายหน้า
''ไม่ต้องหรอกนุ เดี๋ยวมันก็จะจบแล้วละ คอยอยู่ตรงนี้ คอยน้องอยู่ตรงนี้ก็พอ นุรอน้องเสมอน้องรู้''ผมยิ้มให้กับเพื่อน
''นุรอน้องอยู่ตรงนี้นะ มีอะไรให้ช่วยเรียกนุเลยก็แล้วกัน''ผมพยักหน้า
''อืม!น้องขอบใจนุมากเลยนะ ที่อยู่ข้างน้องเสมอมา''
เมื่อนุปล่อยมือของผม ผมก็เดินตรงเข้าไปที่โต๊ะของเชนทันที ทันทีที่เชนเห็นหน้าของผม
เขาทำสีหน้าเหมือนกับโดนผีหลอก และดูจะตกใจมาก แต่ไม่กล้าที่จะเดินเข้ามาหาผม
''น้อง น้องมาได้ไง''เสียงสั่นที่ออกจากปากของคนหลอกลวง
''น้องตามเชนมา เห็นเชนออกมาตั้งนานไม่เข้าไปซะทีน้องก็เลยมาหาเชนเองเพราะน้องไม่อยากจะรอเชนแล้วละ''
ผมบอกเชนไป เมื่อได้ยินผมพูดอย่างนั้นสีหน้าที่ดูไม่ดีอยู่แล้ว ดูจะยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
ส่วนเพื่อนของเชน ดูจะตกใจเช่นกันที่เห็นหน้าของผม
''เดี๋ยวเชนก็กลับแล้ว น้องออกไปรอเชนที่รถก่อนนะ เดี๋ยวเชนบอกลาเพื่อนก่อน''เชนพยายามที่จะบอกให้ผมกลับไปก่อน
''ไม่ต้องแล้วละเชน''แต่คงไม่แล้วละ
''ใครกันคะพี่เชน ไหนพี่บอกดาวว่าจะอยู่กับดาวไงคะ ไม่กลับไปที่ห้องไง''เสียงแฟนของเชนพูดขึ้นมาทันที
เมื่อเชนบอกว่าจะกลับ ดูเธอเองก็ไม่พอใจเช่นกัน
''พี่ต้องกลับแล้วละน้องดาว''เชนบอกกับเธอไป
''ไม่ต้องกลับไปไหนทั้งนั้น''ผมตวาดเสียงดังออกไป เชนหันกลับมามองผมทันที
''น้อง....''เชนเรียกชื่อผม คงไม่คิดว่าผมจะเสียงดัง
''น้องดาวครับพี่ขอดูแหวนที่น้องใส่ได้มั้ยครับ''ผมหันไปคุยกับใครอีกคนที่น่าสนใจจะดีกว่า
ในเมื่อจะเล่นแล้วก็เล่นให้มันสดๆ เมื่ออยากจะให้มันจบก็ต้องทำให้เจ็บแสบ
น้องเขายื่นมือมาให้ผมดูทันที หึๆๆน่าสมเพชตัวเองจริงเลยไอ้น้อง เหมือนทุกอย่างแหวนมันเหมือนกันกับวง
ที่ผมเองมีอยู่เหมือนกัน เชนมันมองหน้าของผม ท่าทางที่ดูกระสับกระส่าย แต่เป็นผมเองที่ดูจะไม่เดือดร้อนอะไร
กับการกระทำครั้งนี้ เพื่อนของมันก็ดูจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนเชนเองที่เป็นคนทนไม่ไหว
''น้องเชนบอกว่าให้น้องไปรอเชนอยู่ข้างนอกก่อนไง''ผมหันไปมองเชนอย่างเฉยเมย หันกลับไปขอน้องเขาดูสร้อยอีกที
อืมๆเหมือนกันอีกอย่างหึๆๆผมหัวเราะให้กับความโง่ของตัวเอง ตอนนี้เองที่ผมหันไปมองเชนที่เหงื่อแตกพลั่ก
''น้องเป็นอะไรกับพี่เชนเหรอ''ผมถาม
''ดาวเป็นแฟนกับพี่เชนคะ''เธอตอบกลับมาอย่างดีใจที่ได้บอกกับใครๆว่าคนๆนี้เป็นแฟนกับเธอ
''เหรอครับ''ผมรับรู้แล้วหันไปมองเชนที่ทำหน้าเลิ่กลั่ก พูดไม่ออก
''พี่เป็นเพื่อนกับพี่เชนเหรอค่ะ''เธอถามผม
''เปล่าครับ''ผมตอบพร้อมกับหันไปยิ้มกับไอ้เชนคนรักที่แสนเลว มันจะเดินเข้ามาแต่ผมบอกว่าขอคุยกับน้องเขาอีกไม่กี่คำ
''น้องอย่าทำแบบนี้''เชนมันพยายามที่จะกันผมออกไป แต่เป็นผมเองที่ต้องการจะอยู่
เพราะทุกอย่างมันยังไม่จบ ผมหันไปพูดกับคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีต
''คิดว่าน้องจะทำอะไรเหรอเชน น้องไม่คิดจะทำร้ายแฟนของเชนหรอกนะ ไม่ต้องห่วง''ผมยิ้มให้คนๆนี้อย่างใจเย็น
''น้อง........เชนขอร้องกลับห้องเรานะ''สีหน้าที่ขอร้องใกล้จะร้องไห้กับสิ่งที่ผมทำอยู่
''น้องกลับเองได้เชนไม่ต้องห่วง เชนอยู่กับน้องเขาต่อไปเถอะ''
''น้องดาวครับ พี่มีอะไรให้น้องดาว''ดูสีหน้าของน้องเขาจะแปลกเมื่อผมบอกว่ามีของจะให้
''อะไรเหรอคะ'' ผมล้วงเข้าไปในเสื้อหยิบแหวนพร้อมสร้อยออกมาสวมให้กับน้องเขา
น้องดาวดูจะงงๆกับของที่ผมได้มอบให้
''น้อง...''กลับกลายเป็นเชนที่ครางเสียงสั่น
''เหมือนกันหรือเปล่าครับน้องดาว''ผมถาม
''พี่ให้ดาวทำไมคะ ดาวไม่เข้าใจ''
''น่าจะบอกให้น้องเขาเข้าใจนะเชนว่าทำไมแหวนถึงได้เหมือนกัน''
''น้องทำแบบนี้ทำไม อย่าทำแบบนี้นะน้องเชนขอร้อง กลับบ้านของเรานะ เดี๋ยวเชนจะอธิบายทุกอย่างเอง''
''จะอธิบายอะไรเหรอเชน เรื่องที่เราเป็นแฟนกัน หรือเรื่องที่เชนบอกกับน้องว่าจะออกมาเจอเพื่อน
ทั้งที่ความจริงแล้วเชนออกมาเพื่อเจอกับน้องดาวเขา หรือเรื่องที่เชนบอกกับเพื่อนของตัวเองว่าน้องโง่
เชื่อทุกสิ่งที่เชนบอก ว่าให้น้องหันไปไหนน้องก็ทำตามเชนทุกอย่าง หรือว่าเรื่องที่เชนไม่เคยรักน้องเลย
เรื่องไหนดีละเชน''
''น้อง น้องได้ยิน''ทั้งสีหน้าและเสียงที่สั่นมันไม่ได้ทำให้ใจของผมหวั่นไหวเลยตอนนี้
''มันหมายความว่าไงคะพี่เชน มันหมายความว่าไง ที่พี่เขาพูดมาว่าพี่ทั้งสองเป็นแฟนกัน''น้องเขาถามขึ้น
น้องดาวดูจะงงๆ หน้าที่แดงเพราะโกรธ หันมามองหน้าผมและหน้าของเชนเพื่อขอคำตอบ
''บอกน้องเขาไปสิเชน น้องเขาอยากจะรู้''
''น้อง อย่าทำแบบนี้ ''
''พี่เชนบอกน้องมาสิคะว่าเรื่องอะไร แล้วทำไมแหวนกับสร้อยมันถึงได้เหมือนกัน แล้วมันมาอยู่กับพี่เขาได้ไง
หมายความว่าไง บอกดาวมาสิ''น้องเขาถามเสียงสั่นใกล้จะร้องไห้เต็มที
''น้องดาว คือพี่....''มันหันมามองหน้าผม ผมรู้ว่ามันคงโกรธผมเต็มที่แล้วเหมือนกัน
''เชนคงไม่กล้าบอกหรอกครับน้องดาว ขนาดว่ามันจะมาเจอน้องดาวมันยังบอกพี่ว่าออกมาเจอเพื่อนเลยครับ
น้องดาวอยากจะรู้ใช่มั้ยว่าพี่เป็นใคร งั้นพี่บอกเองก็ได้มันจะได้จบๆกันไป เพราะพี่เองก็อยากจะให้มันจบๆซะทีเหมือนกัน''
''น้องเชนบอกให้กลับบ้านไง''เชนเดินเข้าดึงแขนให้ผมกลับแต่ผมสะบัดแขนของมันออก
''หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่เชน ปล่อยพี่เขา ดาวเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่าเรื่องอะไร''
''หึๆๆน้องดาวจะรับได้เหรอครับในสิ่งที่พี่จะบอก''
''บอกมาเถอะคะ ดาวอยากจะรู้''
''น้องดาวอยากจะรู้ ส่วนพี่เองก็อยากจะให้มันจบเช่นกัน งั้นเรามาทำให้มันจบๆไปเลยดีกว่า''
มีต่อครับ :a5:
-
เชิญอ่านต่อครับ :กอด1:
ผมหันไปมองเชนที่เหงื่อแตกพลั่ก ไม่รู้ว่าน่าสงสารหรือน่าสมเพชดีตอนนี้
กับท่าทางที่ดูกระสับกระส่าย เมื่อรู้ว่าผมจะทำอะไร
''น้องดาวบอกพี่ว่าเชนเป็นแฟนของน้องใช่มั้ย''
''ค่ะ พี่เขาเป็นแฟนของดาว''
''เป็นมานานแล้วยังละ''
''เป็นมานานแล้วคะ''
''ไม่เคยเลิกติดต่อกันเลยใช่มั้ยครับ''
''ค่ะ พี่จะถามทำไมค่ะ''
''พี่แค่อยากจะรู้ว่า ใครบางคนนะที่นี่ได้หลอกพี่มานานแค่ไหนแล้ว น้องดาวอยากได้แหวนคู่นั้นมั้ยครับ''
''ดาวไม่อยากได้ เพราะดาวมีอยู่แล้ว''
''เหมือนกันกับพี่เลยครับ เพราะพี่เองก็ไม่อยากจะได้มันแล้วเช่นกัน เพราะมันได้อยู่กับพี่มานาน
ทั้งแหวนและสร้อย มันอยู่มาพร้อมกับเจ้าของคนที่มอบให้กับพี่ จนถึงวันนี้พี่ถึงได้รู้ว่า
ของที่ได้อยู่กับพี่มารวมทั้งเจ้าของๆมัน มีแต่คำโกหกหลอกลวง ตั้งแต่วันนั้นจนมาถึงวันนี้
แต่ถ้าน้องอยากจะได้มันไปเก็บเอาไว้เป็นของคู่กัน พี่ก็จะมอบให้เป็นของขวัญพร้อมกับเจ้าของๆมัน
เพราะพี่เบื่อที่จะอยู่กับสิ่งหลอกลวงอีกต่อไป''
''ดาวไม่อยากจะได้หรอกคะพี่''
''แล้วน้องดาวไม่อยากจะได้พี่เชนเป็นแฟนเหรอครับ''
''พี่เชนก็เป็นแฟนดาวอยู่แล้วนี่คะ''
''แล้วถ้าของที่อยู่ในมือของดาวมาจากคนเดียวกันละน้องดาวจะว่าไงครับ''
''มันหมายความว่าไงคะ''
''น้อง อย่าทำแบบนี้เชนขอร้อง ''
''น้องก็ขอร้องเชนเหมือนกัน เชนให้น้องได้มั้ยน้องขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว อีกครั้งเดียว''
''อย่าทำแบบนี้เลยนะน้อง จะให้เชนทำอะไรเชนยอมทุกอย่าง''
''น้องให้เชนทำมามากพอแล้วละ มันถึงเวลาที่น้องจะทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง
ต่อไปนี้เชนจะทำอะไรน้องจะไม่ห้ามอีกแล้ว ขอแค่ครั้งเดียวครั้งสุดท้าย ให้น้องได้ทำเพื่อตัวเองบ้าง''
''ใครเป็นคนให้ของเหล่านี้กับพี่คะ''น้องเขาถามเสียงสั่น คงจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วละ
''ก็คนที่ให้ของแบบเดียวกับน้องดาวไงครับ''ผมตอบกลับไป
''หมายความว่าพี่เชนเป็นคนให้ของเหล่านี้กับพี่''ผมเองก็สงสารน้องเขาเช่นกันพร้อมกันกับที่ผมก็สงสารตัวเองที่โดนหลอก
มาตั้งนาน น้ำตาที่ไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม
''ครับพี่เชนเป็นคนให้พี่เอง เพราะพี่กับพี่เชนเป็นแฟนกัน เป็นมาหลายปีแล้วละ ก่อนที่เขาจะมาคบกับน้องอีก
แต่พี่เองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเชนเขาไม่ได้รักพี่เลย ตอนที่อยู่ด้วยกัน มาถึงตอนนี้เมื่อเขาบอกว่ารักน้องมาก
พี่เองเมื่อได้รู้ว่าเชนไม่ได้รักพี่ และน้องเองก็อยากจะได้เขาไปเป็นแฟน พี่ก็ขอยกให้น้องไปเลยก็แล้วกัน
ทั้งสร้อยและแหวนพร้อมพี่เชนแฟนของน้องอีกคน เพราะเมื่อเขาไม่ได้รักพี่เองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีมันอีกต่อไป''
''น้อง ทำไมน้องทำแบบนี้ เชนรักน้องนะน้องพูดแบบนี้ได้อย่างไร''พุดจบเชนก็เข้ากอดผมเอาไว้
แต่ผมดันตัวของเขาออก
''หึๆๆรักเหรอเชน แล้วที่เชนพูดออกมาละ แล้วที่เชนโกหกน้องละ กี่ครั้งที่โกหกกี่ครั้งที่ให้น้องรอ
เชนไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน เชนอย่าพูดอีกเลยว่ารัก''
''พี่เชนเป็นเกย์เหรอคะ พี่มีแฟนอยู่แล้ว แต่มาบอกดาวว่ายังโสด ว่าไม่มีแฟน บอกว่ามีเกย์มาตามตื้อพี่เอง
พี่หลอกดาวทำไมฮือออออ''
''พี่อธิบายได้น้องดาว พี่ขอโทษพี่ขอโทษจริงๆ''
''ต่อไปก็ไม่ต้องหลอกน้องเขาแล้วละเชน อยากจะทำอะไรก็ทำได้เลยเพราะน้องจะไม่ห้ามเชนอีกแล้วละ
น้องดาวก็เช่นกันเมื่อได้พี่เขาไปแล้วก็ดูแลกันดีๆละ พี่ยกให้ แต่พี่เตือนอะไรไว้อย่างนึงก็แล้วกัน
ว่าผู้ชายที่ได้กับผู้ชายด้วยกันแล้วส่วนมากมันจะลืมไม่ลง มันจะหาเศษหาเลยเสมอ ทางทีดีเลี้ยงมันให้เชื่องก็แล้วกัน
อย่าให้เหมือนกันกับพี่ที่เลี้ยงเท่าไรก็เลี้ยงไม่เชื่อง พี่ไปละ''
''น้องจะไปไหน ''
''เลิกกันไงเชน ทางใครทางมันไงเชน เชนรักน้องเขาไม่ใช่เหรอก็อยู่กับน้องเขาไปก็แล้วกัน''
''เชนรักน้องนะ อย่าทิ้งเชนไป เชนไม่เลิกกับน้องนะ''
''ปล่อยน้องนะเชน''
''เชนไม่ปล่อย น้องจะทิ้งเชนไปแบบนี้ไม่ได้นะน้อง''
''ปล่อยน้องบอกให้ปล่อย''
''เชนไม่ปล่อย''
'พลั่ก ปึก'เมื่อไม่ฟังผมก็ปล่อยหมัดออกไป เชนถึงกับผละหน้าหงายทันที
''น้อง!? .....''เสียงเรียกของเชน ที่ดูตะลึงกับการกระทำของผม คงไม่คิดว่าทำจะกล้าทำเรื่องแบบนี้
สีหน้าที่ดูเจ็บปวดของเชนมันไม่ได้ทำให้ผมหยุดอารมณ์ร้ายที่มันฝังแน่นมานาน เมื่อครั้งแรกมาก็ขออีกครั้งก็แล้วกัน
ให้มันสาสมกับที่โดนหลอกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ถึงมันจะไม่หายกับที่ผมได้เจ็บปวดใจมาหลายปี
แต่มันก็ทำให้สะใจได้ไม่น้อยเช่นกัน เลือดที่ไหลกลบมาปากของเชน เจ้าตัวพยุงตัวเองขึ้นมาโดยความช่วยเหลือของเพื่อน
ส่วนน้องดาวยังยืนร้องไห้ ผมหันไปมองทั้งสองคนแล้วก็เดินจากมา นุมันมายืนคอยดูอยู่ห่างๆเหมือนกับที่ได้รับปากผมไว้
เชนร้องเรียกผมพยายามเดินตามผมมา แต่ได้ยินเสียงน้องดาวเรียกเอาไว้ ได้ยินเสียงด่าทอตบตีทะเลาะกันดังลั่น
ไม่อยากหันกลับไปมอง เมื่อเดินหน้าแล้วก็ต้องเดินต่อไป อย่าหันกลับไปมองมัน อย่าหันกลับไปคืนดี
อย่าไปเชื่อคำพูดเหล่านั้น ไม่งั้นผมก็จะกลายเป็นคนโง่อีกคราว
เมื่อขึ้นจากมา นุเองก็ไม่ได้ถามอะไรมันเองก็คงเห็นแล้วว่าได้เกิดอะไรขึ้นบ้างภายในร้าน
ถึงมันจะไม่ดุเดือดเลือดพล่านเหมือนในละคร แต่มันก็ไม่แตกต่างสักเท่าไรนัก
ผมบอกให้นุช่วยเหลือผมอีกครั้ง เราสองคนตรงไปยังที่บ้านพักของผม เพื่อเอาของๆผมออกจากบ้านหลังนี้
หลังที่มีแต่ความทรงจำที่หลอกลวง เพราะถ้าผมยังอยู่ที่ตรงนี้เรื่องมันคงไม่จบลงง่ายๆอย่างแน่นอน
ทุกสิ่งทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมดเพราะนุมันจ้างคนข้างบ้านให้มาช่วยขนของผมออก
มันคงอยากจะให้ผมออกจากบ้านหลังนี้มานานแล้วละ ไม่งั้นมันเองก็คงไม่รีบอย่างนี้เช่นกัน
แต่ก็ดี เพราะหลังจากนี้ผมคงไม่มีอะไรที่ต้องมารอที่บ้านหลังนี้อีกแล้วเช่นกัน
เพราะผมรอมันมานาน
รอ..........แต่ไม่เห็นได้อะไรอย่างที่ใจหวัง
รอ..........แล้วได้อะไรนอกจากใจที่เจ็บ กับคำหลอกลวง
แต่ตอนนี้ผมก็รอว่าวันข้างหน้าของผมคงสดใส
เพราะตอนนี้ผมได้จากบ้านหลังนั้นมาโดยไม่เหลียวหลังหันกลับไปมองมัน
เรื่องสั้น แต่ยาว จบดีมั้ย
ช่วยเตือนเรื่องคำผิดด้วยนะครับ :L1: :กอด1:
-
:pig4:
-
เจ๋งมาก เราชอบตอนนี้
คนที่ทำใจให้เชื่อว่าโดนหลอก แล้วสวนกลับแบบเด็ดขาด
สะใจมาก ^^
ตรงกลางมีวนๆ นิดหน่อย แต่โอเคค่ะ
-
ดีแล้วน้องที่ก้าวออกมา คนชั่วๆจะรอทำไมให้เปลืองใจ
-
น้องเด็ดขาดดีค่ะ ชอบ!! o13
-
อ่านจบ รู้สึกอึ้งไปพัก
คำว่ารักและรอของน้องที่มาจากใจ มันไม่เคยสื่อถึงคนที่มีแต่จิตใจโกหกหลอกลวง
น้องใช้คำว่ารักมากมาให้อภัยคนที่โกหกเสมอมา กว่าจะตัดใจได้ ใจนี้คงร้าวน่าดู
แต่ถ้าคนเราไม่รู้จักถอนตัวออกมา หากใจมันพังไปซะก่อนคงยิ่งแย่ไปกว่านี้
หักใจและก้าวออกไป อะไรๆ มันคงดีขึ้น
โชคดีที่น้องยังมีเพื่อนดีๆ คอยอยู่เคียงข้าง โชคดีในความโชคร้าย
:กอด1:กอดน้องและหลายๆ คน ที่ "รอ" อยู่ และบางคนซึ่งไม่พบทางเดินต่อ
ปล. ตอนน้องไปเจอดาวนี่ ให้ความรู้สึกแบบ MV จัง :L2:
-
คราวนี้มาช่วยแก้คำที่พิมพ์ตกหล่นนะคะ
มันแล้ววันเล่า --> วันแล้ววันเล่า
ไม่ไหนมาไหน --> ไปไหนมาไหน
แต่เชนก็ไม่อยากใครให้ใครเขามาว่า --> แต่เชนก็ไม่อยากให้ใครเขามาว่า
ทำให้ผมสดุ้งสุดตัว --> ทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว
ผมพยายามควบเสียงของตัวเอง --> ผมพยายามควบคุมเสียงของตัวเอง
เดี๋ยวเพื่อนจะค่อยนาน --> เดี๋ยวเพื่อนจะคอยนาน
วันที่ผมไม่จะเป็นต้องใช้ --> วันที่ผมไม่จำเป็นต้องใช้
เป็นเพื่อที่เข้าใจผม --> เป็นเพื่อนที่เข้าใจผม
ครั้งนี้เป็นคร้งแรก --> ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
ผมห้ามเอาไว --> ผมห้ามเอาไว้ทั้งๆที่ผมเองใจร้อยิ่งกว่าไฟ --> ทั้งๆ ที่ผมเองใจร้อนยิ่งกว่าไฟ
ผมต้องขอบคุณเพื่อนๆเหล่าที่หวัง --> ผมต้องขอบคุณเพื่อนๆ เหล่านั้นที่หวัง
แต่ป็นผมเองที่โง่เง่า --> แต่เป็นผมเองที่โง่เง่า
มาเธอนั่งลงผมก็ลุกขึ้น --> (มา?) เธอนั่งลงผมก็ลุกขึ้น
ค่อยอยู่ตรงนี้ ค่อยน้องอยู่ตรงนี้ก็พอ --> คอยอยู่ตรงนี้ คอยน้องอยู่ตรงนี้ก็พอ
นุรอน้องอยู่ตรงนะ --> นุรอน้องอยู่ตรงนี้นะ
แต่ไม่กล้าที่จะดินเข้ามาหาผม --> แต่ไม่กล้าที่จะเดินเข้ามาหาผม
ผมตะวาดเสียงดังออกไป --> ผมตวาดเสียงดังออกไป
น้องเขายืนมือมาให้ผมดูทันที --> น้องเขายื่นมือมาให้ผมดูทันที
หันไปมองเชนที่ทำหน้าเลิกลั่ก --> หันไปมองเชนที่ทำหน้าเลิ่กลั่ก
น่องดาวครับ --> น้องดาวครับ
ดุสีหน้าของน้องเขา --> ดูสีหน้าของน้องเขา
จะออกว่าเจอเพื่อน --> จะออกมาเจอเพื่อน
วาให้น้องหันไปไหน --> ว่าให้น้องหันไปไหน
น้องเขาถามเสียสั่นใกล้จะร้องไห้ --> 'น้องเขาถามเสียงสั่นใกล้จะร้องไห้
ไม่รู้วาน่าสงสาร --> ไม่รู้ว่าน่าสงสาร
กับท่าทางทีดูกระสับกระส่าย --> กับท่าทางที่ดูกระสับกระส่าย
เพราะมีเองก็ไม่อยากจะได้ --> เพราะพี่เองก็ไม่อยากจะได้
อยากจะได้มันไปเก็นเอาไว้ --> อยากจะได้มันไปเก็บเอาไว้
น้องของแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว --> น้องขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว
เพิ่งรู้เหมือนกันกันว่า --> เพิ่งรู้เหมือนกันว่า
เมื่อเขบอกว่ารักน้องมาก --> เมื่อเขาบอกว่ารักน้องมาก
เชนไม่ไดรักพี่ --> เชนไม่ได้รักพี่
ขอบคุณมากๆ ค่า
-
ให้ฉันรอแล้วได้อะไร
เมื่อเธอยังรักและหวงเขามากมาย
จะมีความหวังที่ไหนให้ฉัน
ให้ฉันรอแล้วได้อะไร
ให้ทนรอ ขอมากไปไหม
และชีวิตฉันที่เหลือให้ทำไง
เธอเคยจะนึกถึงฉันบ้างไหม คนที่รอ...
เพลงนี้มันโดนจริงๆ 555+
มีต่อก็ดีนะคะ แบบ...ให้เชนมากอดขาอ้อนวอน แล้วน้องสะบัดหนีไรเงี้ย สะใจดี กร๊ากกกก
-
ทุกคนมีความรักได้ รักคนรักให้มากแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าลืมรักตัวเอง
ดีใจไปกับน้องที่ไม่ปล่อยใจให้หลงไปจนเจ็บกว่านี้
-
น้องใจเด็ดมากมาย นับถือๆ รักมากก็เจ็บมากเป็นธรรมดา
เจ็บแล้วจำเป็นคน เจ็บแล้วทนเป็นควาย
เพราะงั้นต้องเลือกเอา :really2:
-
ความรัก การหลอกลวง คำโกหก มันเป็นของที่คู่กันหรือเปล่านะ
แต่น้องทำดีมากตัดสินใจได้เด็ดขาดดี
อยากให้มีต่ออีกสักหน่อยอยากจะรู้ว่าตอนจบของไอ้บ้าเชนเป็นยังไง :m16: เอาให้สาสมเลย
-
อ๊า!!~ เรื่องนี้นั่งอ่านตั้งกะตอนบ่ายๆ (คาบว่างอันแสนวุ่นวาย)
ชอบมาก ตอนนี้ อยากกดไลค์จริงๆ (และก็กด + ไปเเล้วเมื่อสักครู่)
ชอบอ่ะ รอเเล้วได้อะไร โดนนนนนน
อยากให้มีตอนต่อนะค่ะ เพราะชอบนุอ่ะ แต่เอาเถอะ
เราก็อยากให้ไอ้ชั่วนั่นมาอ้อนวอนขอร้องน้องมากมาย
แล้วน้องก็ไม่ไยดี อุวะฮะฮ่า ! อต่ทางที่ดี
ไม่ต้องโผล่หนังหน้ามาให้น้องเห็นจะเป็นการดีที่สุด มันน่าเกลียดนะ
พวกหลอกลวง ชิ!!
-
น้องเอาคืนเบาไปหรือเปล่า น่าจะทำให้เชนเจ็บมากกว่านี้
แต่ดีมากเลยกับการตัดสินใจทำแบบนี้ ถ้าไม่เด็ดขาดก็ต้องกลับมาเจ็บเหมือนเดิมอีก
:pig4: roseen
-
คราวนี้มาช่วยแก้คำที่พิมพ์ตกหล่นนะคะ
มันแล้ววันเล่า --> วันแล้ววันเล่า
ไม่ไหนมาไหน --> ไปไหนมาไหน
แต่เชนก็ไม่อยากใครให้ใครเขามาว่า --> แต่เชนก็ไม่อยากให้ใครเขามาว่า
ทำให้ผมสดุ้งสุดตัว --> ทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว
ผมพยายามควบเสียงของตัวเอง --> ผมพยายามควบคุมเสียงของตัวเอง
เดี๋ยวเพื่อนจะค่อยนาน --> เดี๋ยวเพื่อนจะคอยนาน
วันที่ผมไม่จะเป็นต้องใช้ --> วันที่ผมไม่จำเป็นต้องใช้
เป็นเพื่อที่เข้าใจผม --> เป็นเพื่อนที่เข้าใจผม
ครั้งนี้เป็นคร้งแรก --> ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
ผมห้ามเอาไว --> ผมห้ามเอาไว้ทั้งๆที่ผมเองใจร้อยิ่งกว่าไฟ --> ทั้งๆ ที่ผมเองใจร้อนยิ่งกว่าไฟ
ผมต้องขอบคุณเพื่อนๆเหล่าที่หวัง --> ผมต้องขอบคุณเพื่อนๆ เหล่านั้นที่หวัง
แต่ป็นผมเองที่โง่เง่า --> แต่เป็นผมเองที่โง่เง่า
มาเธอนั่งลงผมก็ลุกขึ้น --> (มา?) เธอนั่งลงผมก็ลุกขึ้น
ค่อยอยู่ตรงนี้ ค่อยน้องอยู่ตรงนี้ก็พอ --> คอยอยู่ตรงนี้ คอยน้องอยู่ตรงนี้ก็พอ
นุรอน้องอยู่ตรงนะ --> นุรอน้องอยู่ตรงนี้นะ
แต่ไม่กล้าที่จะดินเข้ามาหาผม --> แต่ไม่กล้าที่จะเดินเข้ามาหาผม
ผมตะวาดเสียงดังออกไป --> ผมตวาดเสียงดังออกไป
น้องเขายืนมือมาให้ผมดูทันที --> น้องเขายื่นมือมาให้ผมดูทันที
หันไปมองเชนที่ทำหน้าเลิกลั่ก --> หันไปมองเชนที่ทำหน้าเลิ่กลั่ก
น่องดาวครับ --> น้องดาวครับ
ดุสีหน้าของน้องเขา --> ดูสีหน้าของน้องเขา
จะออกว่าเจอเพื่อน --> จะออกมาเจอเพื่อน
วาให้น้องหันไปไหน --> ว่าให้น้องหันไปไหน
น้องเขาถามเสียสั่นใกล้จะร้องไห้ --> 'น้องเขาถามเสียงสั่นใกล้จะร้องไห้
ไม่รู้วาน่าสงสาร --> ไม่รู้ว่าน่าสงสาร
กับท่าทางทีดูกระสับกระส่าย --> กับท่าทางที่ดูกระสับกระส่าย
เพราะมีเองก็ไม่อยากจะได้ --> เพราะพี่เองก็ไม่อยากจะได้
อยากจะได้มันไปเก็นเอาไว้ --> อยากจะได้มันไปเก็บเอาไว้
น้องของแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว --> น้องขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว
เพิ่งรู้เหมือนกันกันว่า --> เพิ่งรู้เหมือนกันว่า
เมื่อเขบอกว่ารักน้องมาก --> เมื่อเขาบอกว่ารักน้องมาก
เชนไม่ไดรักพี่ --> เชนไม่ได้รักพี่
ขอบคุณมากๆ ค่า
:pig4: :กอด1:แก้ไขเกือบทุกจุดแล้วละขอบคุณมากครับ
:เฮ้อ:งานนี้ไม่ขอแก้ตัวอะไร ผิดเพียบเลยครับ
-
ให้ฉันรอแล้วได้อะไร
เมื่อเธอยังรักและหวงเขามากมาย
จะมีความหวังที่ไหนให้ฉัน
ให้ฉันรอแล้วได้อะไร
ให้ทนรอ ขอมากไปไหม
และชีวิตฉันที่เหลือให้ทำไง
เธอเคยจะนึกถึงฉันบ้างไหม คนที่รอ...
เพลงนี้มันโดนจริงๆ 555+
มีต่อก็ดีนะคะ แบบ...ให้เชนมากอดขาอ้อนวอน แล้วน้องสะบัดหนีไรเงี้ย สะใจดี กร๊ากกกก
ขืนให้เขียนตอนเชนมาง้อ ตอนกอดขาน้องคงได้นอนหงายอย่างแน่นอน
เพราะเจอตีนของน้องเข้าไป :m20: :m20:
-
อยากให้น้องจัดหนักกว่านี้ :fire:
-
:L1:
-
ดีแล้วที่ตัดสินใจได้
-
:3123:
-
ทำได้ดีมากเลยน้อง สะใจ ต้องอย่างงี้ดิ
แต่ไม่ยอมให้จบ อิอิ นุต้องรักน้องแน่ๆๆๆ ต่อๆๆๆๆๆ
-
:pig4:
-
:กอด1:
-
เรื่องที่8
น้องจ๋า น้องน่ารักเด็กข้างบ้านของผม :กอด1:
ผมรีบตื่นตอนเช้าเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ผมเรียนม.4แล้วครับ
อีกอย่างที่ผมรีบตื่นเช้า เพราะผมอยากเห็นหน้าเด็กข้างบ้านไม่รู้ว่าตื่นนอนแล้วหรือยัง
ผมชื่อมาร์ค ส่วนเด็กน่ารักชื่อน้องจ๋าน่ารักมากครับเรียนอยู่ม.3โรงเรียนเดียวกันกับผม เป็นลูกของลุงนพกับป้าดา
น้องเขาเป็นน้องคนสุดท้อง มีพี่ชายหนึ่งพี่สาวหนึ่ง ทั้งสองคนเรียนมหาลัยกันหมดแล้ว
เหลือแต่คนสุดท้องที่ยังอยู่กับพ่อแม่ เพราะพี่ๆไปอยู่หอพักกันทั้งสองคน
ส่วนน้องจ๋าคนน่ารักไม่ค่อยชอบหน้าของผมเท่าไรนัก เพราะผมชอบไปที่บ้านของน้องเขาทุกวัน
ผมอยากจะเจอหน้าของน้องเขานี่ครับทำไงได้เพราะใจมันเรียกร้องผมก็เลยทำตามหัวใจของผมทุกครั้งเสียสิ
แต่น้องน่ารักไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าผมสักเท่าไร
ไม่ว่าผมจะไปที่บ้านครั้งไหน พอเห็นหน้าของผม ไม่เดินหนีก็รีบเดินเข้าห้องทันที
แต่ไม่เป็นไรผมหน้าด้านซะอย่าง ด้านเพราะห้ามใจของตัวเองไม่ไหว
ถ้าไม่ได้เจอหน้าผมคงเป็นบ้าแน่ๆ อีกอย่างลุงนพกับป้าดาเองก็รักผมเหมือนกับลูกของตัวเอง
ไม่ว่าอะไรก็ลูกมาร์คๆ จนน้องจ๋าเขาไม่พอใจผมทุกครั้งที่ผมไปที่บ้าน
คงกลัวว่าผมจะแย่งแม่ของน้องเขารึไงก็ไม่รู้ แต่ผมว่าไม่นานผมก็คงได้เป็นลูกของลุงนพและป้าดาแล้วละ
หึๆๆแต่เป็นลูกเขยกร๊ากกๆๆ
วันนี้ก็เช่นทุกวันที่ผ่านมาผมรีบตื่นตอนเช้าเพราะจะได้รับคนน่ารักไปโรงเรียนพร้อมกัน
แต่น้องจ๋าไม่รู้จะไปกับผมหรือเปล่า นี่แหละปัญหา
''สวัสดีครับป้าดา ลุงนพ''ผมทักพ่อกับแม่ครับ ว่าที่พ่อตากับแม่ยายหึๆๆ
''อ้าว!สวัสดีลูกมาร์ค มาแต่เช้าเลยนะ ทานอะไรมาแล้วหรือยัง''คุณแม่ยายทักผมกลับ
''ยังเลยรับป้าดา เอ่อ!น้องจ๋าไปโรงเรียนแล้วหรือยังครับป้าดา''ถามหาว่าที่เจ้าสาวก่อนดีกว่า
''ยังเลยจ๊ะ ลูกมาร์คมีอะไรหรือเปล่า''มีสิครับคุณแม่ยาย
''ผมว่าจะชวนน้องจ๋าไปโรงเรียนพร้อมกันนะครับป้าดา''ผมบอกสิ่งที่ได้ตั้ใจเอาไว้
''ไปพร้อมกับลูกมาร์คเหรอ''ป้าดดูจะงง
''ครับ ลุงนพจะได้ไม่ต้องไปส่งน้องจ๋าไงครับ เพราะผมก็ไปโรงเรียนคนเดียวไม่มีเพื่อนก็เลยอยากจะชวนน้องจ๋าไปด้วยกัน
ลุงนพเองก็จะได้ไม่ต้องไปรับส่งอีกอีกอย่างผมก็เรียนที่เดียวกับน้องจ๋าด้วย''
''ก็ดีเหมือนกันนะแม่ ยังไงตามาร์คก็สนิทกับเจ้าจ๋าดีนี่'' ดีครับลุงนพที่เห็นด้วย ผมยิ้มเมื่อลุงนพพูด
''แม่ยังไงก็ได้เพราะยังไงลูกมาร์คก็เหมือนลูกของแม่คนนึงอยู่แล้วนี่
แต่ไมรู้เจ้าตัวจะยอมหรือเปล่า เดี๋ยวแม่ถามน้องจ๋าก่อนนะลูกมาร์ค''
''ครับ''ผมนั่งภาวนาให้เจ้าตัวยอมไปกับผม เพราะผมเองก็รู้ฤทธิ์ดี
''ยังไงพ่อฝากดูแลน้องด้วยนะตามาร์ค''ลุงนพฝากน้องจ๋ากับผมทันที่เมื่อป้าดาเดินไปตามน้องจ๋า
''ครับลุงนพ''ผมรับปากอย่างเตมใจมากๆ
''อ้าว!เจ้าจ๋ารีบเข้าพี่เขามารอนานแล้วนะ''ลุงนพหันไปเรียกเมื่อเห็นน้องเขาเดินเข้ามา
''รอ!รออะไรอ่ะพ่อ''น้องจ๋าทำหน้างงๆ
''ก็พี่เขามารอไปโรงเรียนพร้อมกันไง''เอ๋อหนักเข้าไปอีก
''ไปโรงเรียนพร้อมกัน ใครบอกว่าน้องจะไปด้วย น้องจะไปกับพ่อ พ่อต้องไปส่งน้องจ๋านะ''นั่นไงว่าแล้วต้องไม่ยอม
''แต่พี่เขามารอแล้วนะน้องจ๋า อีกอย่างพ่อก็รับปากพี่เขาไปแล้วด้วย''ดีครับลุงนพ
''แต่น้องไม่อยากไปนี่ น้องอยากให้พ่อไปส่งอ่ะ''อ้อนครับน่ารักมากเลย อยากให้มาอ้อนผมแบบนี้บ้าง
''ไม่ต้องมางอแงเลยนะน้องจ๋า รีบทานข้าวเช้าเลย พี่เขารอเรานานแล้ว''ป้าดาเสียงดังขึ้น
''จ๋าไม่ได้บอกให้มารอนี่แม่''หันไปทำหน้างอใส่แม่ตัวเองทันที
''จ๋า อย่าพูดแบบนี้นะ''
''แม่อ่ะ...''หน้างอ งอลแม่ของตัวเองแล้ว
''ไม่ต้องมาทำหน้างอเลยนะ ไปลูกมาร์คไปทานข้าวพร้อมกัน''ป้าดาหันมาชวนผม
''ครับ''น้องจ๋าหน้างอเป็นหมากรุก แถมทำตาเขียวใส่ผมอีก จะได้ไปด้วยกันมั้ยเนี้ย
แล้วยังเดินมากระแทกผมอีก
''บ้านตัวเองไม่มีข้าวกินรึไงถึงต้องมากินที่บ้านของคนอื่น''นั่นไงหาเรื่องผมซะงั้น
''มีครับแต่พี่อยากจะมากินข้าวที่บ้านของน้องจ๋านี่ อยากเห็นหน้าน้องจ๋าตอนกินข้าว
อยากเห็นหน้าตอนไปโรงเรียนพร้อมกัน อยากอยู่ใกล้ๆน้องจ๋าตลอดเวลา
พี่ว่าน้องจ๋าเองก็น่าจะรู้นะครับ''ผมก้พูดอย่างที่ใจคิด คุณว่าผมผิดมั้ยละครับ
''ไอ้พี่มาร์ค''น้องจ๋าเรียกชื่อของผมขึ้นสุดเสียงคงไม่คิดว่าผมจะพูดอะไรออกมาแบบนี้
เพราะเรื่องทำนองนี้ผมเคยลองยั่งเชิงมาก่อนแล้ว และเจ้าตัวคงไม่คิดว่าผมจะกล้าพูด
เพราะพ่อกับแม่ของน้องเขาก็อยู่ภายในบ้านด้วยแต่ผมไม่พูดให้ท่านได้ยินหรอกครับ
เพราะผมเองก็กลับโดนเพ่นกะบาลเอาเหมือนกัน
ก็ลุงนพกับป้าดาหวงน้องจ๋ายังกับอะไรดี นี่คงเห็นเป็นผมหรอกนะ ถึงกล้าให้ไปโรงเรียนด้วยกันได้
ผมเองถ้าไม่เข้าทางลุงนพกับป้าดา ก็คงไม่ได้ใกล้ชิดน้องเขาแน่ๆ วันนี้ผมก็เลยลองเสี่ยงดู
ว่าลุงนพจะอนุญาตหรือเปล่า แต่คงเป็นโชคดีของผมที่ลุงนพรับปากทันทีที่ผมเอ่ยขอ
''อะไรน้องจ๋า ทำไมเรียกชื่อพี่เขาอย่างนั้นเดี๋ยวเถอะเจ้านี่''ป้าดาคาดโทษ
''แม่อ่ะก็ไอ้ๆๆ...ก็พี่มาร์คเขาๆๆฮึ่ยยย''ไม่ได้ดั่งใจก็ทำท่าที่ฮึดฮัด
''พี่เขาอะไร อย่าพูดให้แม่ได้ยินอีกนะน้องจ๋าพูดไม่เพราะเลยนะเรา''
''ครับแม่''จ๋อยไปเลยครับคนน่ารักของผม ผมบอกแล้วว่าป้าดารักผมมาก
ผมเลยหันไปยิ้มให้น้องน่ารัก
''ไม่ต้องมายิ้มกับเขาเลยนะ เพราะตัวแม่ก็เลยโกรธเขาเห็นมั้ย''นั่นไงพองอลแล้วก้พูดเพราะเหมือนกันนี่
จะละลายแล้วผม นี่ถ้าได้อ้อนผมอย่างนี้บ้างงอลผมอย่างนี้บ้างคงจะดีมาก
''พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ''ผมแก้ตัว
''ไม่ได้ทำแต่พูดอะไรบ้าๆแบบนั้นทำไม''
''ก็พี่อยากจะพูดให้น้องจ๋ารู้ไว้นี่ ''หยอดครับหยอด
''แล้วทำไมต้องมาพูดที่นี่ ถ้าพ่อกับแม่ได้ยินเข้าจะว่าไง''ยังหน้างอไม่เลิก
''ก็ดีสิ พี่อยากจะบอกท่านด้วยซ้ำ''ผมพูดไป
''ไอ้!........''ได้แต่ยืนชี้หน้าผม แต่ไม่กล้าออกเสียงด่า ก็มันจริงนี่น่าชอบผมก็บอกว่าชอบ
รักผมก็บอกว่ารัก คิดถึงและอยากจะเห็นหน้าผมก็มาถึงบ้าน ให้อดทนอดกลั้น
ผมไม่มีความสามารถทนได้ขนาดนั้นหรอก เมื่ออยากเห็นหน้าน้องจ๋าผมก็มาถึงบ้านทันทีทันใดไม่ต้องรอ
ตอนนี้ก็รออยู่ว่าผมจะบอกลุงนพกับป้าดาว่าผมรักน้องจ๋ามากขนาดไหน
แต่ถ้าเกิดผมบอกไปไม่รู้ว่าลุงนพกับป้าดาจะรับได้หรือเปล่าก็แค่นั้น
ส่วนพ่อกับแม่ของผมนั้นไม่ต้องห่วง เพราะท่านทั้งสองรู้มาจากท่าทีของผมก่อนหน้านี้แล้วละ
ว่าผมชอบน้องจ๋าแรกๆพ่อก็ไม่แน่ใจนักก็เลยมาถามผม ว่าที่ผมไปบ้านลุงนพทุกวันนี่เพราะอะไรกันแน่
ผมเองตอนแรกก็ไม่กล้าที่จะบอกพ่อกับแม่เหมือนกันเพราะกลัวว่าพวกท่านจะเสียใจ
แต่ถ้าผมไม่บอกตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสบอกท่าตอนไหนเหมือนกันก็เลยต้องยอมรับกับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้น
''ครับผมชอบน้องจ๋าครับ''ผมตอบแล้วก้มหน้านิ่งยอมรับ
''ชอบหรือว่ารักกันแน่เจ้ามาร์คเอาให้แน่ เพราะถ้าชอบบางทีมาร์คอาจจะชอบที่น่าเขาน่ารัก
หรือว่าหลงไหลตามประสาวัยรุ่นอีกอย่างน้องเขาก็เป็นผู้ชาย แต่ถ้ารักนี่มันก็อีกเรื่องนึง''
''ผมเองก็บอกพ่อได้แค่นี้ละครับว่าผมรู้สึกอย่างไรกับน้องจ๋า ผมอยากจะอยู่ใกล้ๆน้องเขา
อยากเห็นหน้าตลอดเวลา อยากดูแลเอาใสใจน้องเขาหมือนกับที่พ่อดูแลแม่นั่นแหละครับพ่อ''
''นั่นเขาเรียกว่ารักแล้วละเจ้ามาร์ค''พ่อตอบทันทีเมื่อผมพูดจบ ผมแหงนหน้ามองพ่อ
''แล้วพ่อไม่โกรธผมเหรอ ที่ผมเป็นแบบนี้''ผมหันไปถามพ่อ แต่คนๆนี้กลับยิ้มให้ผม
''พ่อจะโกรธลูกทำไมละ ความสุขของมาร์คนี่ พ่อไปห้ามไม่ได้หรอก
วันข้างหน้าพ่อไม่ได้อยู่ตรงนั่นกับลูกตลอดไปหรอกนะ แต่คนที่ลูกเลือกเป็นคูครองนั่นแหละที่จะอยู่กับลูก
และจะอยู่เคียงข้างลูกตลอดไป''ผมกอดพ่อ
''ขอบคุณครับพ่อที่เข้าใจผม แล้วแม่ละ''ผมถามถึงอีกคนที่ผมกลัวว่าท่านจะเสียใจ
''แม่ทำไมเหรอลูก''
''แล้วแม่ไม่โกรธผมเหรอครับพ่อ''
''แม่เขาจะโกรธลูกทำไม ก็แม่นั่นแหละที่ใช้ให้พ่อมาถามมาร์ค''หือ! แม่ให้มาถาม
''หือ!พ่อหมายความว่าแม่รู้เหรอครับ''
''อืม!แม่เขารู้จากท่าทีของเรานั่นแหละ มีอะไรก็วิ่งไปอยู่ที่บ้านลุงนพตลอด
ทั้งที่บ้านหลังนั้นก็ไม่มีลูกสาวเขาอยู่แล้วนี่ แต่เราก็ยังไปขลุกอยู่ได้ทุกวัน''แหะๆๆแม่นะแม่
''แล้วแม่เขาไม่รังเกียจเหรอที่จะได้ลูกสะใภ้ผู้ชาย''
''หึๆๆๆพ่อว่าแม่เขาจะชอบมากๆสิไม่ว่า มาร์คก็รู้นี่ว่าแม่เองก็รักน้องจ๋ามากขนาดไหน
ถ้าเป็นลูกสาวพ่อว่าแม่คงไปมั้นหมายให้มาร์คนานแล้วละ''
''ขอบคุณครับพ่อที่เข้าใจผม''ผมกอดพ่อแน่ยิ่งขึ้น
''ไปขอบคุณแม่โน้นที่ใช้ให้พ่อมาถาม พ่อดีใจนะที่ลูกซื่อสัตย์กับใจของตัวเอง''พ่อผมน่ารักมากเลยครับ
''ผมดีใจมากที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ ดีใจมากที่พ่อกับแม่เข้าใจผม ผมรักพ่อกับแม่มากเลยครับ''
''พ่อกับแม่ก็รักลูกมากนะ'' แหละนั่นคือสิ่งที่ผมและพ่อได้คุยกัน
ที่แม่ไม่ยอมเข้ามาถามผมเองก็เพราะแม่อยากจะให้พ่อเข้าถามผมเอง
พ่อบอกว่าแม่อยากให้พ่อเข้ามาคุย เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันบางที่อาจจะคุยกันเข้าใจกันได้ง่ายกว่าคุยกับผู้หญิง
ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั่นจริงๆ แม่มีเหตุผลของแม่ที่ให้พ่อเข้ามาคุยกับผม
ส่วนพ่อก็เป็นมีเหตุผลอยู่แล้ว เรื่องมันก็เลยคุยกันได้ง่ายกว่า ที่ผมเองก็กลัวอยู่เหมือนกนันว่าพวกท่านอาจจะรับ
เรื่องแบบนี้ไม่ได้ แต่ทั้งอย่างมันก็ผิดคาด แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดี
ดีมากจนผมกล้าที่จะพูดกับน้องน่ารักของผมตอนนี้ไงครับ
''น้องจ๋ารีบมาทานข้าวจะได้รีบไปโรงเรียน''
''ครับ''
''ลูกมาร์คมาทานข้าวเร็วเข้า''
''ครับ''
มาอีกเรื่องนึงแล้วนะครับ :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด คุณ roseen เรื่องหน้าขออายุต่างกันเยอะๆหน่อยนะ
อยากอ่านแบบโชตะบ้างอ่ะ >_<
-
น้องจ๋าน่ารักกำลังขบเผาะเลย
มาต่อนะคะว่าน้องจ๋าจะใจอ้อนกับพี่มาร์คเมื่อไหร่
-
น้องจ๋าก็ใจอ่อนซักทีสิจ๊ะ พี่เค้าออกจะเข้าตามตรอกออกตามประตู แถมเอาใจใส่ดูแลรักพ่อแม่ของเราอย่างดี
ว่าที่สามีแบบนี้หายากนะเนี่ย :z1:
-
จะสมหวังไหมเนี่ย
ดูท่าจะแห้วมากกว่านะ
-
น้องจ๋ายังเด็กเลยดื้อเป็นเรื่องธรรมดา หน้าด้านเข้าไว้นะมาร์ค
:pig4: roseen
-
คิดรักเด็กเอาแต่ใจ ต้องด้านเข้าไว้ ฮ่าๆๆๆๆ
-
คิดรักเด็กเอาแต่ใจ ต้องด้านเข้าไว้ ฮ่าๆๆๆๆ
:กอด1:
-
+1 เป็นกำลังใจนายมาร์ค
-
+1 เป็นกำลังใจนายมาร์ค
:3123:
-
น้องจ๋า น่าร๊าก :mc4:ก :กอด1:
-
ตอนที่2
น้องจ๋า
ผมชื่อจ๋าครับ มันเป็นชื่อที่พ่อกับแม่ตั้งให้มันน่ารักสำหรับพ่อกับแม่
แต่สำหรับเพื่อนของผมช่วงแรกๆมันก็ล้อเรื่องชื่อของเหมือนกัน แต่พอผมขู่ว่า
ถ้าใครเรียกผมว่าน้องจ๋าหรือหนูจ๋าอีกผมจะไม่คุยกับพวกมันอีก
พวกมันก็เลยหยุดเรียกกันหันมาเรียกไอ้จ๋าแทนมันก็เลยดูแมนขึ้นมาหน่อย
ถูกใจไอ้จ๋ามากเลย
แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่ยอมเรียกว่าไอ้จ๋าเขาบอกว่าไม่เหมาะกับหน้าตาของผมอย่างแรง
เพราะพี่เขาบอกว่าหน้าตาของผมน่ารักเกินที่จะเรียกไอ้จ๋า
พี่เขาบอกว่าต้องเรียกผมว่าน้องจ๋า หรือว่าหนูจ๋าถึงจะเหมาะกับหน้าตาน่ารักของผม
แต่มันทำให้ผมไม่พอใจเป็นอย่างมากที่พี่เขาไม่ยอมเรียกชื่อแมนๆของผมว่าไอ้จ๋าเหมือนกับคนอื่นๆ
ชิส์มาว่าผมน่ารักได้ไง ก็แค่ผมตัวผมสูง170เองผมไม่ได้เตี้ยนะ
แต่คนบางคนมันสูงกว่าผมเองนิ หน้าตาของผมนะเหรอก็ปากแดงๆ ปากนิดจมูกหน่อยผิวขาวๆเหมือนแม่เอง
ชิส์มาว่าเขาน่ารักได้ไงไอ้พี่บ้า นี่มันก็มานั่งรอผมอยู่ภายในบ้านอีก
บ้านของตัวเองไม่มีข้าวกินหรือไงก็ไม่รู้ มาพลอยกินข้าวบ้านของคนอื่นเขาเป็นประจำ
อีกอย่างพ่อกับแม่ก็รักพี่เขาเหมือนกับลูกของตัวเองยังไงยังงั้น
ทีลูกตัวเองละก็ทำเสียงดังใส พอลูกชาวบ้านเรียกทีก็ลูกมาร์คๆ
จะมาแย่งพ่อกับแม่ของเขารึไงก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยังมาทำตาหวานใส่ผมอีก
เดี๋ยวเถอะถ้าพ่อกับแม่เห็นเข้าแล้วจะรู้สึก คริๆๆผมคิดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
ถ้ารู้ว่ามันทำตาหวานใสผมแบนนี้มันต้องโดนไล่ออกจากบ้านแน่ๆ
''เป็นอะไรน้องจ๋า หัวเราะอะไรลูก''แม่คงเห็น
''หือ!จ๋าหัวเราะเหรอแม่''หนูเปล่าน๊า
''ก็ใช่นะสิเป็นอะไร ถึงได้อารมณ์ดีแต่เช้า''แม่ยิ้ม
''เปล่านี่แม่น้องจ๋าแค่คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยเอง''ใช่ๆคิดเพลินไปหน่อย
''แม่นึกว่ากำลังคิดอะไรร้ายๆซะอีกเห็นทำหน้าตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น''ห่ะ!แม่อ่ะมาว่ากันได้
''หา!จ๋าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นะแม่''ผมปฎิเสธเสียงแข็ง
''เหรอ!แน่ใจนะ''แน๊ะแม่นิ
''ครับ'' แม่นะแม่
''พี่ก็ว่าแบบนั้นเหมือนกัน อยู่ๆก็นั่งอมยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาดูท่าทางไม่น่าไว้ใจ''ไม่ได้ถามตัวซะหน่อย
''ตัวไม่ต้องมายุ่งแล้วก็อย่ามาว่าเขานะ''นิสัยไม่ดี
''พี่ไม่ได้ว่าหนูจ๋านะครับ''ไม่ต้องมาแก้ตัว
''ไมได้ว่าแล้วทำไม่มาพูดแบบนี้กับเค้า''งอลมาว่า
''หนูจ๋าพี่มาร์คเขายังไม่ได้ว่าอะไรลูกเลยนะ''ไม่ต้องแก้ตัวแทนนะแม่
''แม่อ่ะ''เข้าข้างตลอด
''ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะหนูจ๋าเดี๋ยวเถอะ''ดูสิเห็นมั้ย
''แม่อ่ะว่าแต่ลูกตัวเอง''หนูจ๋างอลแล้วแม่อ่ะ
''ไม่ต้องมาทำหน้างอ รีบเข้าพี่เขามารอเรานานแล้วนะ''ใครใช้
''จ๋าไม่ได้ใช้ให้มารอซะหน่อย''ไม่ได้ใช่ให้มารอนิ
''จ๋า..เดี๋ยวเถอะเจ้านี่ ดื้อใหญ่แล้วนะเรา''แงๆแม่อ่ะ
''จ๋าไม่ได้ดื้อซะหน่อย''ไม่ได้ดื้อจริงๆนะ
''เสร็จแล้วลุกซะทีสิหรือว่าไม่อยากจะไปเดี๋ยวจ๋าไปเองก็ได้''นั่งอมยิ้มอยูได้ไอ้พี่บ้าถูกแม่ว่าเลยเห็นมั้ย
''เดี๋ยวสิครับหนูจ๋า รอพี่มาร์คด้วยครับ''เสียงร้องเรียกดังตามมาข้างหลัง
ผมหันกลับไปถลึงตาใส่ ไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าหนูจ๋านอกจากพ่อกับแม่
ถึงจะเป็นไอ้พี่มาร์คก็เถอะ แต่ไอ้พี่มาร์คมันดื้อด้านห้ามก็แล้วขู่ก็แล้วแต่มันก็ยังเรียกเหมือนเดิม
ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟังผมก็เลยไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี
เมื่อถึงที่รถมันก็เปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งข้างหน้าคู่กับมัน
ครึๆๆเหมือนกับคุณหนูเลยตอนนี้มีคนขับรถและเปิดประตูให้เข้าไปนั่ง
โคตรสบายเลยครับไอ้จ๋าชอบๆเพียงแต่ไม่ชอบขี้หน้าคนขับก็เท่านั้น
แต่คนขับรถของไอ้จ๋าตอนนี้หน้าตามันโครตหล่อเลยนะนะสาวติดกันตรึม
แฟนคลับมันก็เยอะแต่ผมไม่เห็นมันสนใจใครสักกะคน ผมยังสงสัยว่าทำไม
มันไม่มีแฟนทั้งที่สาวก็สนใจมันเพียบ เป็นไอ้จ๋าไม่ได้ครึๆๆ
ถึงตอนนี้แล้วเซ็งถึงตอนนี้แล้วไอ้จ๋าสุดหล่ออย่างผมก็ยังไม่มีแฟนสักคนทั้งๆที่
ผมเองหน้าตาก็ดีหล่อก็หล่อแต่กลับไม่มีใครมาสนใจซะงั้น
ทีไอ้พี่มาร์คมันไม่สนใจใครแต่สาวๆกลับมาสนใจมัน ส่วนมันเองก็ไม่สนใจใคร
แต่ชอบมาตอแยผมอยู่ตลอดเวลาถึงเช้าถึงเย็นตอนอยู่ที่บ้าน
แถมตอนอยู่โรงเรียนมันก็ไม่สนใจใครนอกจากมานั่งเฝ้าผมเช้าเที่ยงเย็น
เหลือเวลาที่มันไม่ได้มานั่งเฝ้าผมก็เห็นจะมีแต่เวลาเรียนกับตอนเข้าไปนั่งถ่าย
สงสัยกลัวเหม็นครึๆๆๆ
''หัวเราะอะไรครับหนูจ๋า พี่เห็นตั้งแต่ตอนที่นั่งทานข้าวแล้ว''เห็นอีก
''บอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกหนูจ๋า''ผมหันไปแว๊ดใส่
''ก็พี่เรียกแบบนี้ของพี่มาตั้งนานหนูจ๋าก็รู้นี่น่า''ไม่ต้องมาพูดดีด้วย
''ผมบอกพี่ตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกผมว่าหนูจ๋าทำไม่พี่ไม่ฟังผมบ้างละว่าผมไม่ชอบ
ให้ใครเรียกผมแบบนี้''ไม่ชอบจริงๆยิ่งเรียกว่าหนูจ๋าเนี๊ย มันไม่แมนรู้มั้ย
''แต่พี่ชอบมันน่ารักเหมาะกับหนูจ๋าดีออก''นั้นยังจะเรียกอีก
''ไอ้พี่มาร์ค''ผมว๊ากใส่ทันที
''จ๋าหนูจ๋าเรียกพี่มาร์คทำไมจ๊ะ''ยังมาทำหน้าตาล้อเลียนอีก
''ไอ้ๆๆ!ฮึ่ย''ทำอะไรไอ้พี่บ้าไม่ได้เลยจริงๆ ดูมันทำแต่ละอย่าง
ทั้งเรียกชื่อเอย ทำลอยหน้าลอยตากวนประสาทผม แล้วแววตาของพี่เขาที่ดูกรุ่มกริ่มอีก
ผมรู้ว่าพี่มาร์คเขาชอบผมแต่เป็นผมเองที่ปฎิเสธว่ามันไม่ใช่
ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ ไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจ ว่ามีผู้ชายมาชอบผมไม่รู้ว่าพ่อแม่คิดอะไรอยู่
แล้วไอ้พี่บ้านี่มันทำแต่ละอย่างทั้งๆที่ผมเองก็พยายามต่อต้านมันแล้ว
แต่มันก็ไม่ฟัง ตอนนี้ก็เข้าออกนอกในได้อีกด้วย พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ดูๆแล้วเหมือนจะเป็นใจเสียด้วยซ้ำ
พี่เขาบอกว่าชอบผมมาตั้งนานแล้วละ ผมเองก็รู้แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเหมือนกัน
ผมก็ผู้ชายพี่เขาก็ผู้ชายจะมารักกันได้ไง
แล้วพ่อแม่พี่เขาอีกละ รู้หรือเปล่าว่าลูกชายคนเก่งของตัวเองที่มาอยู่
ที่บ้านของผมเป็นประจำเพราะอะไร
ถ้าพ่อกับแม่พี่มาร์คเขารู้เข้าละว่าลูกชายของตัวเองมาชอบผม
เขาจะเสียใจมากแค่ไหน ผมเองก็ไม่อยากจะคิด
''เป็นอะไรหรือเปล่าครับหนูจ๋าพี่เห็นเงียบๆไป''ไม่อยากพูดด้วยแล้ว
''เปล่า''เงียบ
''แน่ใจนะครับ หรือว่าโกรธพี่''ยังอีก
''เปล่า''ไม่อยากพูดด้วยแล้ว
''หนูจ๋าโกรธที่พี่เรียกเหรอ พี่ก็เรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะครับ
อีกอย่างพี่ก็เรียกหนูจ๋าแค่คนเดียวนะครับพี่ไม่ได้เรียกให้ใครได้ยินนะครับ''
''แล้วนี่จะจอดรถทำไม''ไอ้พี่มาร์คจอดรถทันที่เมื่อผมไม่พูดด้วย
''ก็หนูจ๋าไม่พูดกับพี่มาร์คนี่น่าพี่ไม่สบายใจนะครับ''ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้
''ในเมื่อรู้ว่าผมไม่ชอบก็อย่าพูดสิ''รู้แล้วทำอีก
''ไม่ได้ครับอย่างอื่นขอพี่มาร์คได้ แต่เรื่องนี้พี่มาร์คขอนะครับหนูจ๋า''
''ยังไงผมก็ห้ามอะไรพี่ไม่ได้เหมือนเคยใช่มั้ย งั้นพี่อยากจะทำอะไรก็ทำตามใจของพี่มาร์คไปเลยก็แล้วกัน''
''ทำไมหนูจ๋าพูดอย่างนี้ละครับ หนูจ๋าเองก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับหนูจ๋า''
''แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่มากไปกว่าเป็นพี่น้องกัน แล้วอีกอย่างผมเองก็ไม่ชอบด้วย''ผมพุดออกไปแล้วนึกเสียใจ
ทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนที่สลดลงทันทีเมื่อผมพุดจบ
''ระ เหรอครับ นั่นสินะคงเป็นพี่เองที่คิดไปเองคนเดียวมาตลอด
คิดว่าสักวันหนึ่งหนูจ๋าคงหันมาเห็นใจพี่บ้าง หนูจ๋าคงรำคาญพี่มากสินะ
ที่พี่มากวนทั้งตอนอยู่ที่บ้าน และตอนที่อยู่ในโรงเรียน พี่ดีใจนะครับที่หนูจ๋าพูดออกมาตรงๆแบบนี้
งั้นทนอีกหน่อยนะครับ พี่จะไม่มากวนใจหนูจ๋าอีก''มันหันมาพูดกับผมอย่างจริงจัง
แต่ผมไม่คิดว่าไอ้พี่มาร์คมันจะมาคิดมากเอาวันนี้ สีหน้าที่สลดของมัน
ทำให้ผมเองถึงกับจุกในอก
''ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น'' ผมหันไปมองหน้าพี่มาร์ค สีหน้าที่เคยยิ้มแย้ม
เมื่อก่อนหน้านี่กลับหมองลงทันตาเห็น ผมไม่น่าพูดออกไปอย่างนั้น
แต่ผมก็ได้พูดไปแล้ว ตลอดเวลาที่นั่งรถไปด้วยกันจนถึงโรงเรียนพี่มาร์คก็ไม่พูดกับผมสักคำ
ทั้งวันผมเองก็เรียนไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง สิ่งที่ยังค้างคาใจอยู่ตอนนี้คือ
สีหน้าของพี่มาร์ค ไม่น่าเลยจริงๆ
จนถึงเวลาเลิกเรียนพี่เขาก็มารอรับผมกลับบ้านเหมือนปกติ
แต่สิ่งที่เปลื่ยนไปคือสีหน้าของพี่เขาไม่มีรอยยิ้มเหมือนเดิม รอยยิ้มที่กวนอารมณ์กวนประสาท
ของผมอยู่ทุกวันแต่ตอนนี้มันไม่มีให้เห็นอีก ผมนั่งกุมมือของตัวแน่น
หันหน้าออกนอกรถหันไปมองข้างทางตลอดเวลาที่เราสองคนนั่งรถกลับบ้านด้วย
ไร้คำพูดไร้การหยอกล้อเหมือนเคย มันเหมือนผมนั่งอยู่ภายในรถเพียงคนเดียว คนเดียวจริงๆ
จนรถมาจอดที่หน้าบ้าน ไม่มีการมองหน้า ไม่มีการเปิดประตูให้ ไม่มีการร่ำลาเหมือนเคย
ผมสะอึกมันสะท้อนภายในอก มันเจ็บตอนนี้มันรู้สึกเจ็บ เจ็บจริงๆ
ทั้งๆที่ผมเป็นคนพูดเอง แต่พอเขาไม่สนใจผมกลับเป็นรู้สึกเจ็บเองซะงั้น
ผมหันไปมองหน้าพี่เขา แต่ไร้การตอบรับไม่มีการสนใจอีกแล้ว
เมื่อผมลงจากรถ พี่เขาก็เคลื่อนรถออกไปทันที
น้ำตาของผมไหลอาบสองแก้ม ผมผิดเองที่ไม่ยอมรับ
ผมผิดเองที่พูดออกไปแบบนั้น ทำร้ายจิตใจของพี่เขาทั้งๆที่รู้ว่าพี่เขารักผมมาก
ผมขอโทษพี่มาร์ค ขอโทษจริงๆ
ตอนใหม่มาแล้วนะครับ
:L1: :กอด1:
-
น้องจ๋ารู้ตัวเองแล้วววววววววว
ปล. อ่านไปแล้วก็มโนไปเองว่า น้องจ๋า ม.2 พี่มาร์ค ม.6 อิอิ แบบว่า....ห่างกันปีเดียวมันไม่อินอ่ะ >_<
-
สูตรนี้ยังใช้ได้เหมือนเดิม..."ขาดฉันสักวันเธอคงจะรู้สึก"
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
ไม่โดนกับตัวเอง...คงไม่รู้
-
น้องจ๋ายังเด็กน้าพี่มาร์คคงยังไม่รู้ใจตัวเอง ให้อภัยน้องซะนะ
ไม่งั้นโดนดักที่หัวแน่ น้องร้องไห้แล้ว
:กอด1:
-
น้องจ๋ารู้สึกผิดแล้วทำไมไม่ขอโทษพี่เขาล่ะจ๊ะ
พี่เขาคงน้อยใจเดี๋ยวก็คงหาย
:pig4: roseen
-
อ่านเรื่องล่าสุด น่ารักมากน้องจ่า ชอบบบบบบ
แต่เรื่องแรกเศร้าแต่สมหวังก็โอค่ะ
-
:o8:
-
:sad4: สงสาร มาร์ค
-
โถๆๆ
หนูจ๋าทำไมไปพูดกับพี่เค้าอย่างนั้นล่ะลูก
พี่เค้าน้อยใจ
เดี๋ยวอีกหน่อยหนูจะเป็นม่ายนะลูกนะ
:laugh:
รีบไปขอโทษพี่เค้าซะนะจ้ะ
:pig4:
-
เพิ่งอ่านได้ 3 คู่เอง ขอเม้นท์ 3 คู่แรกก่อนแล้วกันนะ ^^
คู่แรก พี่น้ำกับน้องฟ้า รักกันมั่นคงดีนะ ร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรคจนได้อยู่ด้วยกัน รักกันตลอดไป
คู่ที่สอง แมนกับวิน อันนี้ออกแนวดุเดือดไปนิด แต่ก็นะ ของๆใครๆก็ต้องหวงเป็นธรรมดาเนาะ
คู่ที่สาม คู่นี้ออกแนวน่ารัก ค่อยเป็นค่อยไป ส่วนอีกคู่รอลุ้นอยู่นะ
เดี๋ยวไปอ่านต่อคู่ที่เหลือก่อนนะ :bye2:
-
เห็นใจหนูจ๋าเหมือนกันนะ
-
อ่านครบทุกคู่แว้ววว ชอบทุกคู่เลย เสียน้ำตาให้กับพี่ทิมไม่น้อย :monkeysad:
หลังจากนี้หวังว่าพี่ทิมจะเจอกับรักที่สมหวังนะคะ (แอบอยากอ่านตอนพิเศษ)
แล้วก็สะใจกับวิธีที่น้องใช้กับเชน ไม่รุนแรงแต่เด็ดขาด คนเจ้าชู้สมควรแล้วล่ะ สุดท้ายก็ไม่เหลือใคร
ส่วนพี่มาร์คกับหนูจ๋า เอาใจช่วยพี่มาร์คนะคะ ขอให้หนูจ๋ารู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
ป.ล. เพิ่งเคยอ่านเรื่องสั้นเป็นครั้งแรก อ่านแล้วชอบเลยอ่ะ กระชับได้ใจความ
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
อ่านครบทุกคู่แว้ววว ชอบทุกคู่เลย เสียน้ำตาให้กับพี่ทิมไม่น้อย :monkeysad:
หลังจากนี้หวังว่าพี่ทิมจะเจอกับรักที่สมหวังนะคะ (แอบอยากอ่านตอนพิเศษ)
แล้วก็สะใจกับวิธีที่น้องใช้กับเชน ไม่รุนแรงแต่เด็ดขาด คนเจ้าชู้สมควรแล้วล่ะ สุดท้ายก็ไม่เหลือใคร
ส่วนพี่มาร์คกับหนูจ๋า เอาใจช่วยพี่มาร์คนะคะ ขอให้หนูจ๋ารู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
ป.ล. เพิ่งเคยอ่านเรื่องสั้นเป็นครั้งแรก อ่านแล้วชอบเลยอ่ะ กระชับได้ใจความ
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
:pig4:
-
:กอด1:
-
:impress3:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง ต่อด่วนค่ะ
ปล.อ่านเรื่องน้องกับเชนแล้วนึกถึงเพลงนั้นขึ้นมาเลย ชั้นรอแล้วได้อะไร.... อ่านแล้วรู้สึกดีที่อย่างน้อยน้องก็รักตัวเอง^^
-
ชอบทุกคู่เลย o13
-
นึกว่าคนเขียนมาลงเรื่องต่อ จริงๆ แล้วมาจองที่คอมเม้นท์ เง้อออออออออออออ :z3:
ปล่อยน้องจ๋าไว้นานแล้วน้า T_T :sad4:
-
น้องจ๋ามาแล้ว
หลังจากพี่มาร์คมาส่งผมที่บ้านแล้วก็กลับไปแบบไม่มองหน้าของผม
มันทำให้ใจของผมมันหวิวๆยังไงไม่รู้
ผมรู้ว่าพี่มาร์คเขารู้สึกยังไงกับตัวผมเอง แต่เป็นที่ตัวของผมเองเลือกที่จะปฎิเสธความรู้สึกนั้นเรื่อยมา
กลัวความไม่แน่นอนของความรักแบบนี้ ของผู้ชายด้วยกัน
เพราะมันไม่ได้มีหลักประกันให้ยึดเหนี่ยวใจเหมือนคู่ชายหญิงที่เขามีครอบครัว
ปกติเหมือนคนทั่วๆไปลูกคือผู้สืบทอดสกุล แต่คู่รักของชายกับชายละ
มันจะเป็นอย่างไร
เดินเข้าบ้านทักทายพ่อกับแม่ผมก็ขอตัวขึ้นห้องทันที
ความรู้สึกผิดมันเข้ามาเกาะกุมหัวใจเอาไว้ ไม่อยากนึกถึงใบหน้าคมเข้ม
ที่ดูผิดหวังกับคำพูดของผม มันหนาวไปในหัวใจกับคำตัดพ้อ
สายตาที่ดูอ่อนล้ากับกับพูดของผม
เสียใจที่เลือกทำตามหัวใจของตัวเองไม่ได้ ไม่ได้มีใครมาบังคับไม่ไห้รัก
แต่กลัว! กลัวสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า กลัวว่าพ่อกับแม่จะผิดหวัง
ถึงมันยังไม่เกิดขึ้นแต่ผมก็กลัว
ความอ่อนล้าที่มันเกาะกุมจิตใจทำให้ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
หลับไปทั้งๆที่น้ำตาของผมยังไหล
ตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ได้ยินเสียงของแม่เรียกของเช้าของอีกวัน
วันที่ผมตองเผชิญหน้าของคนที่ผมได้ทำให้เขาเจ็บช้ำใจ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งทานข้าวกับพ่อแม่ ไหว้พ่อกับแม่แล้วไปนั่งรอใครอีกคนที่ต้องมารับผม
ไปโรงเรียนด้วยกัน นี่ก็ถึงเวลาปกติที่พี่เขาต้องมารับผม
ผมนั่งรอด้วยใจกระวนกระวายใจเพราะว่ามันสายแล้ว หรือว่าพี่เขาจะไม่มารับผม
นึกถึงตอนนี้ขอบตามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ กลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล
เดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง คงต้องใช่บริการเดิมๆสินะ
''พ่อไปส่งน้องจ๋าหน่อย''พ่อหันมามอง
''อ้าว!แล้วพี่มาร์คไม่มารับเราเหรอวันนี้''
''ไม่รู้เหมือนกันครับพ่อ แต่มันสายแล้วนะพ่อไปส่งน้องจ๋าก่อนก็แล้วกันวันนี้''
''อืมๆงั้นไปกัน''
ผมเดิมตามหลังพ่อไปขึ้นรถคันเดิมที่ผมนั่งอยู่ประจำ หลังจากที่ใช้บริการคนอื่นมาหลายวัน
นั่งเหม่อจนพ่อสังเกตได้
''เป็นอะไรไปน้องจ๋า มีปัญหาอะไรกับพี่เขาหรือเปล่า''
''อะ!พ่อว่าอะไรนะครับ''
''พ่อถามว่าน้องจ๋ามีปัญหาอะไรกับพี่มาร์คหรือเปล่า''
''ไม่ได้มีปัญหาอะไรครับ''
''แน่ใจนะจ๋า พ่อเห็นจ๋านั่งเหม่อเรียกตั้งนานกว่าจะได้ยิน
พ่อว่าถ้าลูกมีปัญหาอะไรกับพี่เขา ลูกก็น่าจะคุยกับพี่เขาให้เข้าใจ
จะได้ไม่ต้องมานั่งทุกข์อยู่แบบนี้ พ่อว่าพี่มาร์คเขาเข้าใจน้องจ๋าดีกว่าใครนะ
แล้วทำไมวันนี้พี่เขาไม่มารับเราละ''
''ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับพ่อ''ทำไมผมจะไม่รู้ละว่าทำไมพี่เขาถึงไม่มารับ
แต่ไม่รู้จะบอกพ่อให้เข้าใจได้อย่างไรเหมือนกัน
ผมนั่งคิดจนมาถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี ยกมือไหว้พ่อแล้วรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน
หันมองไปรอบๆตัวก็เห็นใครคนหนึ่งกำลังมองผมอยู่ แล้วก็เดินหายลับไปจากสายตา
จะโกรธก็ไม่ได้กับการที่พี่เขาไม่ไปรับผม ถ้าเป็นผมก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน
ที่โดนปฎิเสธ เพื่อนๆเข้ามาทักว่าทำไม่มาสาย เลยต้องโกหกไปว่านอนตื่นสาย
ทั้งๆที่จริงแล้วนั่งรอให้ใครคนนั้นมารับอย่างเช่นทุกวัน
''แล้วทำไมวันนี้ไม่มากับพี่มาร์ควะ''
''กูตื่นสายนะ เลยให้พี่เขามาก่อน''
''เหรอวะ ''
''ไปเข้าเรียนกันดีกว่า''
''เออๆ''ต้องหาทางเลี่ยงก่อนที่เพื่อนๆมันจะสงสัยไปมากกว่านี้
ผมเองก็ไม่มีคำตอบให้มากไปกว่านี้แล้วละ เพราะคำตอบที่ผมพูดออกไปมันได้ทำร้าย
ใครอีกคนไปแล้ว
นั่งเรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ว่าอะไรที่อาจารย์สอนผมไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควรจะเป็น
จนถึงเวลาพักเที่ยง เดินตามเพื่อนไปที่โรงอาหารของโรงเรียน
สั่งของกินแล้วไปนั่งกินกับเพื่อนๆทั้งๆที่ไม่อยากจะกินอะไร
นั่งเหม่อจนรู้สึกว่ามีคนมองอยู่เลยหันไม่มองรอบๆตัวแต่ก็ไม่มีใครที่สังเกตได้
''มีอะไรหรือเปล่าไอ้จ๋ากูเห็นมึงแปลกๆวันนี้''
''เปล่า ไม่มีอะไร ''
''แน่ใจนะมึง กูเห็นมึงนั่งเหม่อตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วข้าวนะมึงไม่กินรึไง
นั่งเขี่ยอยู่ได้ของกินนะมึง''
''กูไม่ค่อยหิว''
''แล้วมึงจะสั่งมาทำไมเมื่อไม่หิว''
''ไม่รู้สิ''
''แปลกนะมึง งั้นเอามานี่ นั่งเขี่ยอยู่ได้เสียดายของกูกินเอง''
''เออๆเอาไป''
อยากจะกินแต่กินไม่ลง ในท้องมันรู้สึกปั่นป่วนไปหมด เหลียวมองรอบตัว
หวังจะได้เห็นหน้าของพี่มาร์ค สักนิดนึงก็ยังดีมันจะได้ไม่รู้สึกผิดมากไปกว่านี้ถ้าได้เห็นหน้า
โกรธเกลียดกันขนาดนั้นเลยเหรอ แค่หน้าก็ยังไม่มาให้เห็น
เดินเข้าไปในห้องเรียนอีกครั้ง ที่บนโต๊ะเรียนที่ผมนั่งอยู่เป็นประจำมีของกินที่ผมชอบ
วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโน๊ตอีกใบเล็กๆ'กินซะเดี๋ยวปวดท้อง'ผมไม่รู้ว่าเป็นของใคร
แต่ถ้าผมเดาไม่ผิดมีไม่กี่คนที่รู้ว่าผมชอบกินอะไรชอบอะไร
หนึ่งในนั้นก็มีพี่มาร์คอีกคนที่รู้ และอาจจะรู้มากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำไป
ไม่ต้องมีใครมาบอกไม่ต้องมีใครมาเตือนผมอีกครั้งผมก็คว้าของกินบนโต๊ะ
มาจัดการกินทันที มีกี่อย่างผมก็จัดการทั้งหมด ทั้งที่เมื่อกี้ผมไม่รู้สึกหิว
แต่ตอนนี้ของที่วางเอาไว้ตรงหน้าผมคว้ามันเอาไว้ในมือทั้งหมด ไม่อยากให้ใครมาแย่งไปกิน
เขาเอามาให้ผมและผมก็จะไม่แบ่งให้ใครเช่นกัน เดี๋ยวคนให้เขาจะเสียใจ
''ไม่มีใครเขาแย่งมึงหรอกไอ้จ๋า แมร่งทำเป็นหวงของกินงกน่าดูแล้วมึงรู้แล้วเหรอว่าเขาเอามาให้ใคร
ถึงได้เอาไปกินคนเดียวอย่างนั้น''
''ไม่รู้ว่าใครเอามาวางไว้ แต่ตั้งอยู่บนโต๊ะกู มันก็ต้องเป็นของกูสิ''
''อ้าว!ไม่รู้ว่าของๆใครเสือกตู่เอาว่าเป็นของตัวเองซะงั้น
เดี๋ยวก็โดนวางยาหรอกมึง''
''กูไม่กลัวกูหิว''
''ไหนเมื่อกี้มึงบอกว่าไม่หิวไง''
''ตอนนั้นกูไม่หิว แต่ตอนนี้กูหิวแล้ว''
''ดูท่าจะหิวมากซะด้วยสิมึงไอ้จ๋า เจอของกินถูกใจ
ว่าแต่คนที่เอามาให้ใช่คนที่ถูกใจด้วยรึเปล่าวะ กูอยากรู้ว่าใครนะที่เอามาวางไว้''
''กูไม่รู้ว่าใคร ทำไมมึงรู้เหรอ!''
''กูว่าถ้าให้กูเดา กูว่ากูเดาไม่ผิดคนหรอกไอ้จ๋า จะมีสักกี่คนที่เป็นห่วงมึงมาก
และคนๆนั้นวันนี้ก็ไม่มากับมึงด้วย มันผิดวิสัยวะปกติไม่เคยห่างกายของมึงด้วยซ้ำ
ว่าแต่มึงเถอะไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจหรอเปล่า''
''เปล่า ไม่มีอะไร''เสือกเดาถูกอีกนะมึง เพื่อนมันพูดถูกทำเอาผมถึงกับจุกพูดไม่ออก
นั่งเรียนจนถึงตอนนเย็น ลงไปนั่งรออยู่ที่เดิม รอคนมารับกลับบ้านเหมือนเคย
''วันนี้ใครมารับกลับบ้านวะไอ้จ๋า''
''เดี๋ยวพ่อมารับ''
''เหรอ กูนึกว่ามึงนั่งรอพี่มาร์คซะอีก''
''เปล่า กูไม่ได้รอ''
''แน่เร้อ ว่าไม่ได้นั่งรอกูเห็นมึงหันซ้ายขวาเหมือนกับมองหาใคร
กูว่าทางทีดีมึงอย่าปากแข็งให้มากนั่งเลยวะไอ้จ๋า ยอมรับกับใจตัวเองซะบ้างว่ามึงนะชอบพี่มาร์คเขาเหมือนกัน
อย่าทรมานตัวเองให้มากนักเลย ไม่ใช่แคตัวมึงนะที่ไม่มีความสุขกูว่าพี่เขาก็ไม่ได้มีความสุข
ไปกว่ามึงนักหรอก มึงโกหกใครได้แต่มึงอย่างหลอกใจของตัวเองเลยไอ้จ๋า
สงสารพี่เขาบ้าง มึงเองก็รู้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับมึง ให้คำตอบกับตัวเองซะก่อนที่มึงจะเสียมันไป''
''กะ กูไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน''
''มึงไม่ต้องทำอะไรมากหรอกไอ้จ๋า มึงทำตามที่ตรงนี้มึงเรียกร้องสิ
ทำตามมันสักครั้ง แล้วมึงจะรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนั้น''
เพื่อนมันจับมือของผมแล้วเอามาวางไว้ตรงหัวใจของผม มันบอกให้ผมทำตาม
หัวใจเรียกร้อง มันบอกว่าอย่ากลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น ปล่อยมันไปอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
จริงสินะ
''กูกลับก่อนนะมึงไอ้จ๋า''
''อืม!''
''อย่าช้าละมึง น่าเสียดายนะถ้าคนอื่นคว้าพี่เขาไปครอง ของดีมันไม่ได้มีอยู่ทั่วไปนะมึง
ของที่อยู่ในมืออยู่แล้ว อย่าปล่อยให้ไปอยู่ในมือคนอื่นง่ายๆละ''
''ขอบใจวะ''
''ได้เสมอเพื่อน รู้นะว่าต้องทำอย่างไร''
''รู้ แต่กูไม่กล้า''
''อย่ากลัวเลยวะ สิ่งที่น่ากลัวคือความไม่กล้าตัดสินใจของมึง
เพราะถ้ามึงกล้าอีกคน ก็พร้อมสำหรับมึงเสมอ กูว่าพี่เขารอมึงอยู่ด้วยซ้ำ''
''ขอบใจมึงอีกครั้ง'''
''เออๆกูไปละ พ่อมารับแล้ว มึงเองก็เหมือนกันอย่ารอให้มันนานกว่านี้
โทรให้พ่อมารับซะ กูเป็นห่วง''
''เออๆโชคดี เจอกันพรุ่งนี้''ผมพูดขอบใจมัน แล้วมันก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของพ่อมันที่จอดรออยู่
ผมมองซ้ายขวา ไม่มาอีกแล้วสินะ ไม่มารอรับรับผมอีกเหมือนกับตอนเช้า
คิดขึ้นมามันก็เหมือนก้อนอะไร มาจุกที่ในอกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพ่อ
''ฮัลโหลพ่อ มารับจ๋าด้วยสิ''
''อ้าว!อ้าวจ๋าเหรอแล้วพีมาร์คไม่ได้ไปรับเหรอ''
''พี่มาร์คติดธึระครับพ่อ พ่อมารับจ๋าเร็วๆนะ''โกหกพ่ออีกแล้ว
''อืม!เดี๋ยวพ่อไปรับ''
''ครับแล้วจ๋าจะรอ''
ผมนั่งรอพ่ออยู่ตรงที่เดิมที่พ่อเคยมารับทุกครั้ง เมื่อรถจอดผมก็รับขึ้นรถ
ผมหันกลับไปมองมันเหมือนมีใครสักคนเฝ้ามองผมอยู่ แต่ก็ไม่มีใครที่ผมอยากเจอ
''มองหาใครเหรอลูกจ๋า''
''เปล่าครับไม่ได้มองหาใคร''
''แล้วทำไมพี่มาร์คไม่มารับลูกละ''
''พี่เขาคงติดธุระนะ''
''แน่ใจนะว่าไม่ได้ทะเลาะกัน''
''ทำไม่พ่อพูดอย่างนั้นละครับ''
''มีอะไรที่ไม่เข้าใจก็คุยกับพี่เขาซะ อย่าปล่อยให้มันเนิ่นนานไปกว่านี้
พ่อรู้จักลูกของพ่อดี ดีเท่าที่พ่อเองก็รู้จักพี่มาร์คขอลูกดีเช่นกัน
และพ่อก็ไม่อยากให้ลูกโกหกพ่อมากไปกว่านี้''
''พ่อ!?...''ผมอุทานออกมา ตกใจอย่างมากที่พ่อพูดออกมาแบบนี้
ผมไม่เข้าใจว่าพ่อได้รู้อะไรมาบ้าง แต่สิ่งที่พ่อพูดออกมาเหมือนกับว่าพ่อรู้ว่าผมคิดอะไร
และพี่มาร์คคิดอะไร แล้วผมจะทำอย่างไรดีเมื่อพ่อยังรู้ว่าผมพูดโกหก
มาอีกแล้วนะจ๊ะ นานๆมาครั้งอย่าเพิ่งหนีไปไหนกันซะละ
คิดถึง :กอด1: :L1:
-
โอล่ะพ่อของจริง 555+ :laugh:
แหมๆๆ คุณพ่อคะ รู้อะไรดีๆ ก็ไม่แนะนำอะไรให้ลูกจ๋าสุดที่รักได้เบาใจเลยนะคะ
รู้มั้ย ปล่อยให้ลูกจ๋านอนไม่หลับทั้งคืนเลยน้า :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
:m17: สงสารมาร์ค
-
:เฮ้อ: เเล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน :m15:
-
:sad4: ค้างงงงงงงงง
:call:
-
กรี๊ดดดดดดดดด พ่อขา น้องยังเด็กอยู่เลยนะ ทำไมรู้เห็นเป็นใจของน้องขนาดนี้
-
น่าสงสารน้องจ๋าแต่ก็นะน้องคงได้รู้ว่าขาดพี่มาร์คไม่ได้ไง :monkeysad:
มาร์คก็คงยังไม่ตัดใจรอน้องอยู่น้องรีบไปง้อหน่อยเร็ว
ปล.+1และเป็ดให้แล้วนะคะ
-
น้องจ๋ามาแว้ววว :เฮ้อ: กว่าจะยอมรับใจตัวเองก็นะ
รีบตัดสินใจนะน้องจ๋า พี่มาร์คเค้ารออยู่ เดี๋ยวจางอนมากกว่านี้
:pig4: คนเขียนนะคะที่มาต่อให้
-
น้องจ๋าไปง้อพี่เค้าเถอะน้า
ถือว่าคนอ่านขอร้อง
สงสารพี่มาร์คเค้านะลูกนะ
:sad4:
-
พ่อรู้อะไรแค่ไหน เสียวเว้ยย
-
ถ้ากลัวคนให้ขนมเขาจะเสียใจก็รีบไปปรับความเข้าใจกับพี่(มาร์ค)เขาซะนะ
:pig4: roseen
-
คุณพ่อสุดยอดด o13 o13 :กอด1: คนแต่งขอให้เจริญๆนะจ๊ะ
-
มาร์คยังคงเป็นห่วงน้องจ๋าอยู่สินะ เอาของกินที่น้องชอบมาให้ที่โต๊ะ
พ่อน้องจ๋านี่สุดยอด รู้ด้วยว่าน้องจ๋าทะเลาะกับมาร์ค
รีบๆเคลียร์กันซะ จะได้มีคนไปรับมาส่งเหมือนเดิม
กดให้เป็ดแล้วนะค่ะ
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง ต่อด่วนค่ะ
ปล.อ่านเรื่องน้องกับเชนแล้วนึกถึงเพลงนั้นขึ้นมาเลย ชั้นรอแล้วได้อะไร.... อ่านแล้วรู้สึกดีที่อย่างน้อยน้องก็รักตัวเอง^^
ครับมาแล้วๆ
ชอบทุกคู่เลย o13
ดีใจมากเลยครับ :กอด1:
นึกว่าคนเขียนมาลงเรื่องต่อ จริงๆ แล้วมาจองที่คอมเม้นท์ เง้อออออออออออออ :z3:
ปล่อยน้องจ๋าไว้นานแล้วน้า T_T :sad4:
มาแล้วครับเข้าไปอ่านเลย
[/quote]โอล่ะพ่อของจริง 555+ :laugh:
แหมๆๆ คุณพ่อคะ รู้อะไรดีๆ ก็ไม่แนะนำอะไรให้ลูกจ๋าสุดที่รักได้เบาใจเลยนะคะ
รู้มั้ย ปล่อยให้ลูกจ๋านอนไม่หลับทั้งคืนเลยน้า :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
:pig4:เช่นกัน
[/quote] :m17: สงสารมาร์ค
รักพี่มาร์คละสิ
[/quote] :เฮ้อ: เเล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน :m15:
อีกไม่นาน
[/quote] :sad4: ค้างงงงงงงงง
:call:
รอหน่อย
[/quote]กรี๊ดดดดดดดดด พ่อขา น้องยังเด็กอยู่เลยนะ ทำไมรู้เห็นเป็นใจของน้องขนาดนี้
ลูกรักพ่อก็ต้องรักด้วยสิครับ
[/quote]น่าสงสารน้องจ๋าแต่ก็นะน้องคงได้รู้ว่าขาดพี่มาร์คไม่ได้ไง :monkeysad:
มาร์คก็คงยังไม่ตัดใจรอน้องอยู่น้องรีบไปง้อหน่อยเร็ว
ปล.+1และเป็ดให้แล้วนะคะ
:pig4:
[/quote]น้องจ๋ามาแว้ววว :เฮ้อ: กว่าจะยอมรับใจตัวเองก็นะ
รีบตัดสินใจนะน้องจ๋า พี่มาร์คเค้ารออยู่ เดี๋ยวจางอนมากกว่านี้
:pig4: คนเขียนนะคะที่มาต่อให้
รอน้องหน่อยพี่มาร์ค
[/quote]น้องจ๋าไปง้อพี่เค้าเถอะน้า
ถือว่าคนอ่านขอร้อง
สงสารพี่มาร์คเค้านะลูกนะ
:sad4:
จ๊ะแม่
[/quote]พ่อรู้อะไรแค่ไหน เสียวเว้ยย
รอลุ้น
[/quote]ถ้ากลัวคนให้ขนมเขาจะเสียใจก็รีบไปปรับความเข้าใจกับพี่(มาร์ค)เขาซะนะ
:pig4: roseen
:กอด1:
[/quote]คุณพ่อสุดยอดด o13 o13 :กอด1: คนแต่งขอให้เจริญๆนะจ๊ะ
:pig4:ดีใจกับคำอวยพร :กอด1:
[/quote]มาร์คยังคงเป็นห่วงน้องจ๋าอยู่สินะ เอาของกินที่น้องชอบมาให้ที่โต๊ะ
พ่อน้องจ๋านี่สุดยอด รู้ด้วยว่าน้องจ๋าทะเลาะกับมาร์ค
รีบๆเคลียร์กันซะ จะได้มีคนไปรับมาส่งเหมือนเดิม
กดให้เป็ดแล้วนะค่ะ
:pig4:เป็นพ่อก็ต้องรู้นิสัยของลูกสิครับว่าเป็นอย่างไร
[/quote] :กอด1:
:กอด1: :pig4:
ตอบเม้นท์กันนิดหน่อยไม่ได้เข้ามาตอบซะนานขอโทษด้วยครับ :กอด1: :กอด1:
-
อีกตอน :L3:
พี่มาร์ค
หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เข้าไปรับน้องจ๋า คิดถึงแทบใจจะขาด
แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร อยากให้น้องเขารู้ใจตัวเองเลยต้องทำแบบนี้
ลองห่างน้องเขาดู ดูสิว่าน้องเขาจะคิดอย่างไร จะเป็นเหมือนกับผมไหม
ว่าการห่างกันมันจะทรมานใจแค่ไหน
ได้แต่แอบดูแอบมองส่งของไปให้ ผมว่าน้องจ๋าเองก็รู้ว่าใครเป็นคนส่ง
ดีใจที่น้องเขากินของที่ผมส่งไปให้เสมอ
ก็สงสารอยู่เหมือนกันตอนแรกๆที่ผมห่างน้องเขาดูเหม่อลอยหน้าเศร้าเชียว
ผมรักน้องจ๋าน้องเขาก็รู้ดี แต่ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ถ้าเป็นเรื่องพ่อกับแม่ของน้องจ๋า
ผมไม่กลัวเรื่องนั้น เพราะพ่อกับแม่ของผมรับปากแล้วว่าจะเข้าไปพูดให้
แต่ต้องให้น้องเขาเต็มใจซะก่อน เรื่องครอบครัวของผมไม่มีปัญหา
เมื่อลูกรักพ่อกับแม่ก็ต้องรักด้วย เพราะพ่อกับแม่ถือว่าเป็นเรื่องของอนาคตของคนสองคนที่จะร่วมกันตลอดไป
ผมรักพ่อกับแม่ของผมเสมอที่เข้าใจลูกอย่างผม
ส่วนคนที่ผมรักไม่รู้ว่าจะเข้าใจผมเมื่อไร ลึกๆแล้วผมว่าพ่อของน้องจ๋าเองก็
น่าจะรู้ว่าผมคิดอะไรกับน้อง ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้น้องไปไหนมาไหนกับผมอย่างนี้
ทุกอย่างผมอยากให้น้องเขาตัดสินใจด้วยตัวเองไม่อยากจะไปบังคับจิตใจ
แต่ผมสิต้องบังคับจิตใจของตัวเองได้แค่ไหนที่ต้องทนคิดถึงน้องเขาอยู่อย่างนี้
มันทรมานเหลือเกิน
น้องจ๋า
กี่วันแล้วนะที่ไอ้พี่มาร์คไม่ยอมมารับเหมือนวันก่อนๆจะงอลอะไรนักหนาตัวก็โตซะเปล่า
ก็น่าจะรู้เหตผลว่าเพราะอะไร รู้หรอกว่ารักแต่ก็น่าจะเข้าใจกันบ้าง
ว่าน้องจ๋าไม่กล้าที่จะให้พ่อกับแม่รู้ ไอ้พี่มาร์คบ้าทำไมไม่ยอมเข้าใจกันบ้าง
ฮือ....เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ผมต้องร้องไห้เสียน้ำตากับเรื่องนี้ใช่ว่าผมไม่รักพี่เขา
ผมเองก็รักพี่เขาเหมือนกัน แต่แสดงออกมาไม่ได้
พ่อกับแม่ก็สังเกตผมอยู่เหมือนกันท่านพยายามถามแต่ผมบอกว่าไม่มีอะไร
''จ๋ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก''
''ไมมีอะไรครับแม่''
''แน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไร''
''ครับ''
''ยังรอพี่มาร์คมารับอีกหรือเปล่า''
''เอ่อ!เปล่าครับจ๋าไม่ได้รอพี่เขานะแม่''
''แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่เห็นนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้าน ทะเลาะกับพี่เขาหรือเปล่า''
''เปล่าครับแม่''
''พูดอะไรก็อย่าหลบหน้าหลบตาแม่สิ มันไม่ดีรู้มั้ย''
''แม่....''มันจุกที่ในอกพูดไม่ออก
''มีอะไรก็พูดกับพี่เขาซะ เราเป็นน้องนะต้องพูดกับพี่เขาก่อนบ้างก็ได้
ไม่จำเป็นต้องให้พี่เขามาง้อก่อนเสมอ เข้าใจมั้ย''
''ครับแม่ จ๋ารักแม่นะ''
''แม่ก็รักลูกจ๊ะ''
''บอกพ่อให้ไปส่งจ๋าหน่อยสิแม่''
''แล้วทำไมไม่เข้าไปบอกพ่อเองละ''
''ไม่เอาอ่ะแม่''
''ไอ้เด็กขี้แยเอ๊ย ว่าแต่เย็นนี้ชวนพี่เขามาทานข้าวที่บ้านด้วยละ
แม่จะทำกับข้าวเผื่อเอาไว้''
''โห!ไม่รู้ว่าพี่เขาจะพูดกับจ๋าหรือเปล่า''
''จ๋าได้ยินที่แม่พูดหรือเปล่าว่าชวนพี่เขามากินข้าวที่บ้านของเราตอนเย็นด้วย''
''แม่อ่ะ''
''น้องจ๋า''
''ได้ยินแล้วครับแม่''
''ไม่ต้องมาทำหน้างอเลยนะเรา''
และแล้วก็ได้พ่อไปส่งที่โรงเรียนอีกวัน
''แม่เขาว่าไงละ หน้างอเลยเรา''
''ก็แม่บอกว่าให้ชวนพี่มาร์คไปทานข้าวตอนเย็นด้วย''
''ก็ดีแล้วนี่ แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ''
''ก็จ๋าไม่กล้าชวนพี่เขานี่พ่อ พี่มาร์คเขายังไม่พูดกับจ๋าเลย''
''งั้นลูกก็ต้องชวนพี่มาร์คเองแล้วละ''
''จ๋าไม่กล้าอ่ะพ่อ''
''คนที่ไม่กล้าคือคนที่มีความผิด ถ้าลูกจ๋าของพ่อไม่ได้ทำผิดอะไรทำไมถึงไม่กล้าละ
พ่อว่าน้องจ๋าต้องเขาไปพูดกับพี่เขาก่อน พ่อรู้ว่าพี่มาร์คเขาคงไม่ได้โกรธลูกของพ่อจริงๆหรอกนะ''
''ทำไม่พ่อมั่นใจว่าพี่มาร์คเขาไม่โกรธจ๋าละ''
''เพราะลูกของพ่อน่ารักไง ไม่มีใครเขาโกรธจ๋าลงหรอกลูก''
''พ่อว่างั้นเหรอครับ''
''ครับ มั่นใจหน่อยนะครับคนเก่งของพ่อ''
''ครับ''
''งั้นเย็นนี้กลับบ้านพร้อมกับพี่มาร์คเขาด้วยก็แล้วกัน''
''หา!....''
''พ่อไปก่อนนะ ต้องรีบไปทำงาน โชคดีนะลูกจ๋า''
มาถึงหน้าโรงเรียนก็รีบให้ผมลงจากรถ แถมยังสั่งในสิ่งที่ผมไม่กล้าที่จะทำด้วย พ่อนะพ่อทำกันได้
เอาวะเป็นไงเป็นกัน เป็นผมที่ผิดก็ต้องสู้กันหน่อย
เข้าไปเรียนวันนี้ก็ไม่รู้เรื่องสักเท่าไร ในหัวมันมีแต่เรื่องของพี่มาร์คเต็มไปหมด
สอบคราวนี้สงสัยหน้าพี่มาร์คคงเต็มหน้ากระดาแน่ๆ
พักเทียงเพื่อนมันก็ถามว่าเป็นอะไรเห็นทำหน้ายุ่งตลอด
ได้แต่ตอบคำถามของพวกมันเลี่ยงๆไปก่อนไม่อยากให้ในรู้มากไปกว่านี้
หันไม่มองรอบๆตัวอย่างเคยชินวันนี้ไม่เห็นหน้าของพี่มาร์คอีกแล้ว หายไปไหนของเขานะ
เฮ้อ!ขึ้นห้องดีกว่า หวังว่าบนโต๊ะจะมีของกินอย่างเคย
ไม่มี!หมายความว่าไงทำไมไม่มีของกินมาวางไว้บนโต๊ะละ แล้วน้องจ๋าจะกินอะไร
น้ำตาคลอเบ้าเลย ไอ้พี่มาร์คบ้าไอ้คนใจร้าย
''เป็นไรไอ้จ๋าทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้''
''ใครเอาของบนโต๊ะกูไปหรือเปล่า''
''เฮ้ย!ไม่มี พวกกูไม่ได้เอาไปนะเว้ย''
''ก็มันวางอยู่ตรงนี้ทุกวันแล้วทำไมวันนี้ถึงไม่มีละ''
''อ้าว!พวกกูจะไปรู้ได้ไง มึงก็ขึ้นมาพร้อมๆกับพวกกูนี่ ไม่เห็นมีอะไรมาวางไว้
ไม่มีใครเขามาขโมยของๆมึง ใครๆก็รู้ว่าเขาเอามาวางไว้ให้มึงเลยไม่มีใครกล้ายุ่ง
กูว่าเขาคงไม่ได้เอามาวางให้มึงเหมือนทุกวันมากกว่า''
''แล้วกูจะกินอะไร''
''อ้าว!มึง ยังไม่กินอะไรมาใช่มั้ยไอ้จ๋า''
''อือ...''
''กูไปซื้อให้เอามั้ย''
''ไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวอาจารย์ก็จะเข้ามาแล้ว กูยังไม่หิวเท่าไร''
''แน่ใจนะมึง''
ผมพยักหน้าให้เพื่อนไป แต่ในท้องมันร้องประท้วงว่าหิว
แต่ก็ต้องทน บ้าจริงๆทำไมไม่เอามาตั้งไว้อย่างทุกวันนะ
วันนี้ไม่ได้เอาของไปตั้งไว้ให้น้องจ๋า เพราะต้องไปทำธุระให้อาจารย์
เห็นเพื่อนๆบอกว่าน้องเขาไม่ยอมกินอะไรอีกแล้ว เฮ้อ!จะเป็นไงบ้างนะ
ไม่ยอมดูแลตัวเองเลยไอ้ตัวดีทำให้เป็นห่วงได้ตลอด จะเอาไปให้ตอนนี้ก็ได้เพราะเข้าเรียนกันแล้ว
คงต้องเป็นพรุ่งนี้แล้วละ ขอโทษนะครับหนูจ๋า
เลิกเรียนผมรีบวิ่งออกจากห้องเรียนเพื่อไปดักรอพี่มาร์คที่รถของพี่เขา
ตอนผมรีบวิ่งออกมาเพื่อนๆมันตกใจกันใหญ่ว่ารีบร้อนไปไหน
ผมเลยบอกว่าต้องรีบกลับบ้าน
มารอจนได้ยินเสียงพี่มาร์คเดินเข้ามาไกล้ๆเพราะได้ยินเสียงพี่เขาคุยกับเพื่อนๆ
เพื่อนพี่มาร์คเขาเห็นผมก็เลยบอกพี่มาร์ค พี่เขาพอเห็นหน้าผมก็มีท่าทีตกใจนิดหน่อย
แล้วก็ทำเป็นนิ่งเฉย
''ไอ้มาร์คน้องเขามารอมึง''
''ใครวะ''
''น้องจ๋าไงแฟนมึงไม่ใช่เหรอ''
''ปากเสียนะมึง''
''กูไปก่อนนะคุยกันดีๆละน้องเขามาง้อมึงก่อนแล้วนะอย่าทำลีลาให้มากนักละ
พี่ไปก่อนนะครับน้องจ๋า''
''ครับ''พี่ๆเขานิสัยดีกันทั้งนั้น หันมามองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆผมตอนนี้ทำตาเขียวปัด
เมื่อเห็นว่าผมคุยกับเพื่อนของตัวเอง
''มีธุระอะไรกับพี่หรือเปล่า''
''แม่บอกว่าให้ชวนพี่ไปทานข้าวที่บ้านด้วยตอนเย็น''
''แค่นี่ใช่มั้ย งั้นช่วยบอกแม่ด้วยว่าพี่ไม่ว่างไปทานข้าวด้วยไว้วันอื่นก็แล้วกัน''
ผมถึงกับพูดไม่ออกมันจุกไปหมด จนกลั่นออกมาเป็นน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม
''รังเกรียจผมขนาดนั้นเลยเหรอพี่มาร์ค ถึงกับพูดไม่มองหน้ากันเลยเหรอ
ฮึกๆไหนบอกว่ารักผมไง คนรักกันเขาทำกับแบบนี้เหรอฮือๆๆๆๆๆ''
ไม่รู้ว่าพี่มาร์คเขาตกใจหรือว่าเพราะแต่รู้สึกว่าพี่เขามาถึงตัวของผมเร็วเหลือเกินเมื่อได้ยินผมร้องไห้
อ้อมกอดที่คุ้นเคย กับเสียงที่อ่อนโยนเสมอ
''หนูจ๋าพี่ขอโทษ อย่าร้องนะครับอย่าร้อง''
''ฮึกๆไม่ต้องมากอดผมเลยผมมันน่ารังเกรียจ''
''พี่มาร์คไม่ได้พูดซะหน่อยว่าหนูจ๋าไม่น่ารักหรือว่าน่ารังเกรียจ
พี่นึกว่าหนูจ๋าไม่อยากจะคบกับพี่ไม่อยากจะคุยกับพี่ พี่เลยไม่อยากไปรบกวนหนูจ๋า
ให้รำคาญใจ''
''คิดเองเออ เองคนเดียวปล่อยให้ผมต้องนอนร้องไห้ทุกคืน''
''พี่มาร์คขอโทษที่ทำให้หนูจ๋าต้องร้องไห้ อย่าร้องนะครับเดี๋ยวตาบวมอีกนะครับ เดี๋ยวแม่ถามเอานะครับ''
''ช่างมัน จะไปสนใจมันทำไม ไหนๆก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้วนี่''
''ใครบอกว่าไม่มีใครสนใจ พี่มาร์คเองก็จะบ้าตายอยู่แล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าและพูดกับหนูจ๋า
ขอโทษวันนี้ที่ไม่ได้เอาของไปวางไว้ให้พอดีพี่ติดทำธุระให้อาจารย์อยู่เลยไม่ว่าง
หิวหรือเปล่าครับ''
''อือ..''
''งั้นก็เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวตาบวมช้ำกันพอดี''
''ไม่ต้องมาสั่งเลยนะ''
''ไม่ได้สั่งแค่บอกให้เลิกร้องไห้''
''ก็มันหยุดไม่ได้นี่ มันไหลออกมาเอง''
''มาพี่เช็ดให้ครับ เดี๋ยวกลับบ้านกันดีกว่านะเดี๋ยวคุณแม่รอนาน''
''ครับ''
''ไอ้มาร์คมึงทำอะไรให้น้องจ๋าเขาร้องไห้วะ''
''ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไม่เข้าใจกันนิดหน่อย แล้วทำไมพวกมึงยังไม่กลับกันวะ''
''พอดีเห็นน้องจ๋าเขาร้องไห้กูเลยกลับมาดู''
''เสือกนะมึงเรื่องของกูนี่''
''ไม่ได้วะ''
''ไปเลยไป''
''ไปก็ได้วะ ไปนะครับน้องจ๋า''
''หลบหน้าพี่เขาทำไม อายหรือไงครับ''
''อือ..''
''หึๆๆกลับกันดีกว่านะครับ''
''ครับ''
:L1: :กอด1:
-
กรี๊ด น้องจ๋าน่ารักเกินไปแล้วน๊า
แบบนี้พี่มาร์คจะอดใจไว้ได้แค่ไหน
-
กิ๊สสสสสสสสสสสสสสสสส
น้องจ๋าแบบนี้สิลูกถึงจะน่ารัก
:-[
อ้อนพี่มาร์คแบบนี้ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว
ดีใจๆ ดีกันแหล่ว
ตอนหน้าขอสวีทๆกันมั่งนะค้าคนแต่ง
:กอด1:
-
รักกันนนนนนนน :-[
:call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อ่านแล้วต้องจิ้นให้อายุห่างกันหลายๆปีหน่อย >_< แบบว่า..ความชอบส่วนตัวอ่ะ คึคึ
-
พ่อแม่น้องจ๋าท่าทางชอบว่าที่ลูกเขยมาร์คน่าดู น่ารักอ่ะ
ส่วนมาร์คน่า :beat: มากน้องมาพูดด้วยดีๆทำเป็นดุดีเท่าไหร่แล้วที่น้องจ๋ามาง้อเนี่ย ชิๆๆ
ปล.+1และเป็ดให้เป็นกำลังใจค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อ่านแล้วต้องจิ้นให้อายุห่างกันหลายๆปีหน่อย >_< แบบว่า..ความชอบส่วนตัวอ่ะ คึคึ
ว่างๆเดี๋ยวจัดให้สักเรื่อง
-
อ๊ากกกกกก...เรียกว่าที่ภรรเมียว่าหนูจ๋าแบบนี้ ไม่อยากจะคิดถึงอนาคตเวลาเข้าหอกันว่ามันจะหวานขนาดไหนนนนน :z1:
-
พ่อกับแม่หนูจ๋าเหมือนจะรู้กลายๆ ว่าพี่มาร์คคิดยังไงกับหนูจ๋า
พี่มาร์คทำน้องร้องให้อ่ะ น้องคงทนไม่ไหวแล้วล่ะ ร้องให้ซะน่าสงสารเลย :monkeysad:
-
อ๊ากกกกกก...เรียกว่าที่ภรรเมียว่าหนูจ๋าแบบนี้ ไม่อยากจะคิดถึงอนาคตเวลาเข้าหอกันว่ามันจะหวานขนาดไหนนนนน :z1:
คิดว่าไงละครับ :impress2:
-
พ่อกับแม่หนูจ๋าเหมือนจะรู้กลายๆ ว่าพี่มาร์คคิดยังไงกับหนูจ๋า
พี่มาร์คทำน้องร้องให้อ่ะ น้องคงทนไม่ไหวแล้วล่ะ ร้องให้ซะน่าสงสารเลย :monkeysad:
มาปลอบน้องหน่อยสิ
-
หนูจ๋าขี้แยเหมือนเด็กน้อยเลยเนอะ ยังงี้ต้องมีพี่มาร์คไว้คอยโอ๋นะน้อง
:pig4: roseen
-
มาร์คน้องจ๋ามาง้อทำเป็นไม่มองหน้าเหรอ
พอน้องร้องไห้เข้ามาโอ๋ทันทีเลย
อย่างนี้ไม่ต้องงอนแล้ว น้องแสดงออกอย่างนี้
ไปบอกพ่อแม่น้องเลย รอตอนหวานจ้ะ
+เป็ดให้นะ
-
มาร์คน้องจ๋ามาง้อทำเป็นไม่มองหน้าเหรอ
พอน้องร้องไห้เข้ามาโอ๋ทันทีเลย
อย่างนี้ไม่ต้องงอนแล้ว น้องแสดงออกอย่างนี้
ไปบอกพ่อแม่น้องเลย รอตอนหวานจ้ะ
+เป็ดให้นะ
:n1: :กอด1:
-
พี่มาร์ค
ตอนที่เพื่อนมันบอกว่าน้องมายืนรอ ใจของผมมันเต้นแรง
ไม่คิดว่าน้องจะมารอผมจริงๆ ดีใจมากแต่ไม่อยากแสดงออก
เลยต้องเก็บอาการดีใจเอาไว้ก่อน แกล้งตีหน้าขรึมเพื่อไม่ให้น้องเขารู้ว่าผมดีใจ
ดูก็รู้ว่าว่าน้องเองก็เกร็งๆอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าอายเพื่อนของผม
หรือว่าไมกล้าสู้หน้าของผมกันแน่
เมื่อผมถามก็ได้ความว่าแม่ให้มาชวนไปทานข้าวที่บ้านด้วยเย็นนี้
ก็อยากจะไปอยู่ แต่ก็ต้องเล่นตัวหน่อยดูสิว่าน้องเขาอยากจะให้ผมไปด้วยหรือเปล่า
แต่ก็ไม่นึกว่าคำพูดของผมแค่ไม่กี่คำ ถึงกับทำให้น้องต้องร้องไห้
ใจไม่ดีเลย ไม่น่าไปลองใจของน้อง แต่ก็ได้รู้ว่าน้องเองก็คิดอะไรไม่ต่างไปจากผม
ยืนกอดปลอบน้องอยู่สักพัก เมื่อน้องสงบลงผมเช็ดน้ำตาให้น้อง
หน้าตาแดงหมดเลย
''กลับบ้านกันดีกว่านะครับ''
''ครับ''
ผมขับรถไปส่งน้องที่บ้านก่อน ตอนที่นั่งอยู่ในรถผมกุมมือของน้องไปตลอดทาง
ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ไม่ยอมมองหน้าของผม ดูก็รู้ว่าน้องเขินอายเห็นหูแดงซะขนาดนั้น
''พี่คิดถึงหนูจ๋ามากรู้มั้ย ''
''....''ไม่ยอมหันมามอง
''หนูจ๋าละคิดถึงพี่มาร์คบ้างหรือเปล่า''
''.....''ข้างทางมีอะไรน่าดูนักนะมองอยู่ได้
''ยังโกรธพี่มาร์คอีกเหรอครับหนูจ๋าถึงไม่ยอมพูดด้วย พี่ทำให้ลำบากใจมากหรือเปล่า''
''เปล่า''พูดแล้ว
''แล้วทำไมไม่ยอมพูดกับพี่มาร์คละ''
''ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี่''อายละสิ
''พูดอย่างที่ใจของหนูจ๋าอยากจะพูดไง''
''พี่มาร์คอยากจะให้พูดอะไรละ''
''คิดถึงพี่มาร์คบ้างไหม ตอนที่ไม่ได้เจอกัน''
''กะ ก็คิดถึง''พูดแล้วดีใจจัง
''มากมั้ยครับ''ถามต่อ
''อือ มะมาก''พองโตเลยงานนี้
''พี่มาร์คก็คิดถึงหนูจ๋ามากรู้มั้ย''
''อือ..รู้''
''พี่มาร์คแอบมองหนูจ๋าทุกวันรู้มั้ย''
''อือ..รู้''
''พี่มาร์คเอาของที่หนูจ๋าชอบไปวางเอาไว้ เพราะเด็กดื้อไม่ยอมทานข้าวเที่ยงทุกวัน
ได้รับของทุกวันหรือเปล่าครับ''
''อือ..ได้''
''ทานหมดหรือเปล่าครับ''
''อือ..''
''ไม่โกรธพี่มาร์คแล้วใช่มั้ย''
''ครับ''
''รักพี่มาร์คมั้ย''
''รักครับ''
''พี่ดีใจจัง''
''หือ!?....''
''พี่มาร์คดีใจจังที่หนูจ๋าบอกว่ารักพี่''น้องทำหน้างงๆอยู่เลย
ไม่งงได้ไงเพราะเล่นยี่สิบคำถามน้องเผลอบอกว่ารักผมออกมา กว่าที่เจ้าตัวจะรู้
ว่าพูดอะไรออกมาก็ตอนที่ผมจอดรถที่ข้างหน้า น้องทำหน้างง แต่คงนึกได้ว่าเผลอ
พูดอะไรออกมา หน้าที่เหวออยู่ก็เปลื่ยนเป็นแดงแปร๊ดทันที
ผมกุมมือของน้องขึ้นมาจูบเบาๆ
''พี่รักหนูจ๋ามากนะครับ''
''อือ''น้องพยักหน้าตอบ
ผมจูบน้องเบาที่แก้มเบาๆไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้ รอให้น้องพร้อมมากว่านี้
ให้พร้อมทั้งกายและใจเสียก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที
ผมขับรถไปจอดที่หน้าบ้านของน้อง คนน่ารักของผมแทบจะไม่มองหน้าของผมด้วยซ้ำ
ผมรีบจับมือเอาไว้ก่อนน้องจะลงจากรถ เจ้าตัวทำหน้าตาตื่นคงกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า
''บอกพ่อกับแม่เดี๋ยวพี่มานะครับ''
''ครับ''น้องรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที ได้แค่นี้ก็สุขใจมากแล้วละ
กลับถึงบ้านก็รีบเข้าบ้านเตรียมตัวอาบน้ำจะไปบ้านของน้องทันที แต่..
''หน้าบานเชียวนะเจ้ามาร์ค''พ่อทัก
''อะไรนะพ่อ''หน้าผมบานเหรอ พ่อพูดอะไรนะแถมยังมายิ้มใส่ผมอีกแปลกๆจริงๆ
''ว่าไงยังไม่ได้ตอบพ่อเลยนะไม่ต้องมาทำหน้างง ว่าดีใจอะไรมา''
''เปล่านี่ครับ พ่อถามอะไรนี่''
''แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรทำให้ดีใจ เห็นหน้าสดชื่นขึ้นเยอะกว่าวันก่อนๆ''
''มันก็ต้องมีกันบ้างสิพ่อ''
''น้องเขาคุยด้วยแล้วละสิ''เก่งเดาถูกแหะ
''ครับ ผมไปอาบน้ำก่อนนะพ่อ มีธุระนะ''ชิ่งกอ่นดีกว่าเดียวช้า
''แล้วจะรีบไปไหนละนั้น''นั่น
''น้องเขาชวนไปทานข้าวที่บ้านของเขานะพ่อ''ต้องบอก
''เหรอ!..''ยิ้มกวนอีกพ่อใคร
''ครับ''มาแปลกวันนี้
''เขาชวนพ่อกับแม่ด้วยละเจ้ามาร์ค''หือ!แปลกกว่าอีก
''จริงเหรอครับ''ผมแปลกใจ
''พ่อจะพูดเล่นทำไมละ รีบไปอาบน้ำสิ ช้าเดี๋ยวพ่อไม่ค่อยนะ''แน๊ะมารีบอีก
''ครับ''ผมรับปากอย่างงงๆ
ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว จะว่าดีใจก็ใช่ แต่ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่พ่อกับแม่ไปทานข้าว
ที่บ้านของน้องด้วย ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า คงไม่ใช่เรื่องที่ผมไม่ไปรับหนูจ๋า
ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของน้องเขาจะว่าอย่างไรบ้าง เพราะผมไม่ได้บอกพ่อกับแม่ของน้องเขาเลย
ว่าไม่ได้ไปรับส่งน้องเขาอยู่ตั้งหลายวัน ไม่รู้ว่าจะโกรธผมด้วยหรือเปล่า ลืมคิดไปจริงๆ
มัวแต่คิดน้อยใจน้องเขาอย่างเดียว ลืมไปเลยจริงๆ
เมื่อไปถึงที่บ้านของน้อง พ่อกับแม่ของน้องก็จัดของต้อนรับครอบครัวของผมไว้เรียบร้อยแล้ว
พ่อก็ทักทายกับพ่อแม่ของน้อง ส่วนน้องก็นั่งอยู่ข้างผม
''เป็นไงเจ้ามาร์คเห็นไม่มารับเจ้าจ๋าซะหลายวัน''ผมสดุ้งทันทีหันไปมองหน้าน้องที่ก้มหน้าอยู่ตอนนี้
''พอดีผมมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยนะครับเลยไม่ได้มารับหนูจ๋าขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้มาบอก''ไม่อยากโกหกผู้ใหญ่
เลยต้องบอกความจริง
''หึๆๆลุงก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ลุงนึกว่าโกรธอะไรกับเจ้าจ๋าซะอีก''เหมือนรู้เลย
''เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรน้อง''ก็ไม่ได้โกรธแต่น้อยใจอ่ะ
''ไม่ได้โกรธน้อง แต่ไม่ยอมมารับน้องตามที่รับปากลุงไว้หมายความว่าไง
แล้วปล่อยให้น้องนั่งรอ โดยที่ลูกมาร์คไม่ได้มารับน้องเนี้ยนะ''เอาแล้วไง
''เอ่อ!...''ผมพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าของพ่อตัวเองที่เอาแต่นั่งหัวเราะ ทั้งแม่ของตัวเองและแม่ของน้อง
ก็นั่งอมยิ้ม น้องเองก็ไม่พูดอะไร ก้มหน้ากินอย่างเดียว ตอนนี้ผมเหมือนโดนสอบสวนยังไงไม่รู้
''ว่าไงลูกมาร์ค ตอนนั้นลูกมาร์คมาขอพ่อเองนะว่าจะรับส่งน้องจ๋า
แล้วทำไมหยุดรับนองเอาดื้อๆละ''
''เอ่อ!....''คงต้องพูดแล้วละ โกหกไม่ได้อีกด้วยเพราะพ่อกับแม่ของผมก็นั่งอยู่ด้วย
''พอดีผมกับน้องมี่เรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อยนะครับ ผมเลยไม่อยากให้น้อง
ต้องมาไม่สบายใจด้วย เลยไม่ได้มารับน้องนะครับ''เอาวะสู้ๆ
''แล้วตอนนี้พูดคุยกับน้องเข้าใจกันแล้วหรือยังละ''
''เข้าใจกันแล้วครับ''หันมองน้อง
''ดีแล้วละลุงจะได้สบายใจ เห็นเจ้าจ๋านั่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ทุกวัน
สงสารมันนะนั่งรอเหมือนหมานั่งรอเจ้าของมารับยังไงไม่รู้''เล่นลูกตัวเองซะแล้ว
''พ่ออ่ะ''น้องทำหน้าเหมือนจะร้อง
''ไม่ต้องมาพูดเลยเจ้าจ๋าหรือว่าไม่จริงที่นั่งรอพี่เขามารับอยู่ทุกวัน ว่าไงจริงมั้ย''
''ไม่รู้''งอลพ่อตัวเอง
''ลูกจ๋า''พ่อพูดเสียงเรียบเชียว
''จริงครับ''น้องตอบ
''แล้วพูดกับพี่มาร์คเขาเข้าใจกันแล้วหรือยัง''ถามต่อ
''ครับ''เสียงอ่อนเชียวน้อง
''ดีแล้วละพ่อไม่อยากให้ลูกต้องมาโกรธกันเพราะเรื่องเล็กๆ มันอะไรที่ไม่เข้าก็พูดคุยกันซะ
รักกันไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาโกรธกันทำไม่''
''หา!?...พ่อว่าไงนะ''ทั้งงงทั้งตกใจ
ทั้งผมและน้องร้องออกมาพร้อมกันลุงเขาพูดอะไรออกมา รักเหรอ...
ลุงเขารู้ว่าผมรักน้องจ๋าเหรอ ผมหันไปมองหน้าของน้องตอนนี้ที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
ผมจับมือน้องเอาไว้แน่น
''จะร้องไห้ทำไม่เจ้าจ๋า รักพี่มาร์คเขาไม่ใช่เหรอเรานะ
มาร์คละรักน้องหรือเปล่า บอกมาตามความจริง''น้องมือสั่นระริก ผมเองก็ใจสั่นเหมือนกัน แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว
ผมว่าพ่อของน้อต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้วละ
''ครับผมรักหนูจ๋าครับ อย่าโกรธน้องเลยนะครับ''อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
''พี่มาร์ค พ่อหนูขอโทษฮือ..''น้องร้องไห้ทันที
''พ่อยังไม่ได้ว่าอะไรเราเลยนะเจ้าจ๋าจะร้องทำไม''
''ก็ๆ.....''ได้แต่สะอื้นน้ำตาไหลเป็นทาง
''ว่าไงที่พ่อถามว่ารักพี่มาร์คเขาหรือเปล่า''น้องมองหน้าของผม ผมบีบมือของน้องเบาๆเพื่อเป็นกำลังใจ
''ครับ ฮือๆๆ''ผมลูบผมน้องเบาๆ
''หยุดร้องได้แล้วเจ้าจ๋า ดีแล้วละที่พูดออกมา รักกันก็ต้องดูแลกัน
มีอะไรก็พูดให้เข้าใจกัน แล้วอย่าทิ้งน้องแบบนั้นอีกละเจ้ามาร์ค''หือ!
''ครับ''ผมรับปากอย่างงง แต่ก็ดีใจแม้อะไรมันจะเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน
''เจ้าจ๋าก็เหมือนกันอย่าดื้ออย่างอลกับพี่เขาให้มากนัก เดี๋ยวก็โดนทิ้งเหมือนวันก่อนอีกหรอก''
''ผมจะไม่ทิ้งน้องอีกแล้วครับ''ผมรับปาก
''รับปากแล้วนะเจ้ามาร์ค อย่างทิ้งน้องอีกละ''ย้ำอีกครั้ง
''ครับ''ผมกอดน้องเพื่อเป็นคำสัญญากับพ่อของน้อง
''ไม่ต้องร้องแล้วลูกจ๋าพ่อเขาไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย พ่อแค่สงสัยก็เลยถามก็แค่นั้น
ดีแล้วที่ยอมรับความจริงกันออกมา พ่อกับแม่จะได้สบายใจ''แม่พูด
''แม่ไม่ว่าจ๋าเหรอ''น้องถามแม่
''จะว่าทำไม่ละ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหนลูก อีกอย่างถ้าห้ามแล้วลูกสบายใจหรือเปล่า
เมื่อลูกไม่สบายใจแล้วคิดว่าพ่อกับแม่จะสบายหรือลูก เมื่อได้รู้อย่างนี้แล้วพ่อกับแม่ก็ได้สบายใจซะที
มาร์คดูแลน้องดีๆนะลูก''
''ครับ''
''มาร์คเองก็เหมือนกันดูแลน้องดีๆละ''แม่ผมเข้าใจผมเสมอ
''ครับแม่''
''หมดเรื่องแล้วมาทานข้าวกันดีกว่า''
ผมไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายขนาดนี้สงสัยพ่อของผมต้องพูดอะไรกับพ่อของหนูจ๋าแน่ๆ
เลยนัดกันมาทานข้าวด้วยกัน พร้อมกับให้ผมปรับความเข้ากับน้อง
ทานข้าวเสร็จผมเลยชวนน้องออกมาเดินข้างนอก
''พี่ไม่นึกว่าพ่อกับแม่ของน้องจะรู้เรื่องของเราสองคนเร็วขนาดนี้''
''น้องกลัวแทบตายตอนที่พ่อพูด''
''พี่ก็กลัวแต่ก็ต้องตอบตามความเป็นจริงไป พี่ไม่อยากโกหกใคร และไม่อยากจะโกหกใจ
ของตัวเองเหมือนกัน ว่าพี่รักหนูจ๋ามากที่สุด หนูจ๋าละ''
''ผมก็รักพี่มาร์คเหมือนกันครับ''
เหมือนเป็นคำมั่นสัญญาระหว่างเราสองคน เรากุมมือนั่งพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข
เมื่อทุกอย่างมันลงตัว เพราะเราจะเดินไปพร้อมๆเคียงข้างกันเสมอ :n1:
:L1: :กอด1:
-
:pig4: ขอบคุณค่า แต่ยังไม่จบใช่มั้ยคะ สงสัยจะมีตอนพิเศษหรือเปล่า o18
เอ..แต่หนูจ๋ายังเด็กน้อยอยู่เลยน้า พี่มาร์คจะกล้าพรากผู้เยาว์รึ :laugh:
-
แอบหลงรักหนูจ๋า แต่จะไปแย่งกับพี่มาร์คก็ไม่ทันแีระ 555
ดีจังในที่สุดก็ยอมรับกันซักที รักกันนานๆเนอะ
แต่ว่ายังไม่จบใช่มั้ย ขออีกนะคะ ปิ๊งๆ
-
ความความสุขจังโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย :oni1: :oni1: :oni1:
-
หนูจ๋าวันนี้ว่าง่ายน่าร้ากกกกกกกกกกกก
:z3:
หอมแก้มพ่อแม่ของทั้งคู่คนละข้าง
แบบว่าใจกว้างสุดๆ
ดีใจกับพี่มาร์คแล้วก็หนูจ๋าด้วย
รักกันได้ไม่ต้องกลัวพ่อว่าแล้วน้า
:z2:
+ให้คุณคนเขียนค่า
โทษฐานทำให้คนอ่านนั่งยิ้มตอนตีสอง
:pig4:
ปลล.นี่ยังไม่จบใช่มั้ยคะ?
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก
o13
:call:
-
เฮ้อออ อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลย :o8:
อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ ดีใจกับพี่มาร์คและหนูจ๋า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ว่าแต่มีต่ออีกใช่มั๊ยคะ
-
ไม่ได้มาทู้นี้ซะนาน มัวแต่ลุ้นพี่อธิป ฮาาาา
คิดถึงทู้นะคะ กอดดรวบบ
-
หมดกังวลซะทีหนูจ๋า ต้องขอบคุณสองคุณพ่อกับสองคุณแม่ที่เข้าใจลูกๆ
:pig4: roseen +1+duck
-
หนทางเปิดโล่ง
นาทีนี้พี่มาร์คจัดเต็ม
-
ชอบครอบครัวนี้จัง เข้าใจลูกไม่ขัดขวาง
ทีนี้พี่มาร์คก็รักกับน้องจ๋าได้แล้ว
ชอบชื่อน้องจ๋ามากเลยน่ารักดี
+เป็ดให้ค่ะ
-
:กอด1: ในที่สุดเค้าก็เข้าใจกัน พี่มาร์คกะหนูจ๋า น่ารักอ่ะ
ยังไม่จบใช่มั้ยอ่ะ ขอพิเศษมาต่ออีกหน่อยนะคะ :impress2:
ปล.+1 และเป็ดให้แล้วค่ะ
-
พี่มาร์คแอบร้าย หลอกล่อ
น้องจ๋าจนเผลอหลุดบอกรัก
-
พี่มาร์คแอบร้าย หลอกล่อ
น้องจ๋าจนเผลอหลุดบอกรัก
o13
-
น้องจ๋าน่ารักมากครับ
-
น้องจ๋าน่ารักมากครับ
:pig4: :3123:
-
พี่มาร์คแอบร้าย หลอกล่อ
น้องจ๋าจนเผลอหลุดบอกรัก
:L1:
-
:3123:
-
ไม่ได้เก็บรายละเอียดไว้ด้วยดิทุกเรื่องเลย
หายๆๆๆทุกเรื่องทำไงดี :เฮ้อ:
-
:sad4:
ไม่มีนิยายเก็บในคลังเลยหรอคะ
-
น่ารักทุกๆคู่เลย
+1ให้คนเขียนคร๊าบ
-
รออ่านตอนพิเศษอยู่น๊า :กอด1:
-
คนน่ารักของผม....
หลังจากวันนั้น ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงตัวไปซะทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของผมที่ดูจะรักลูกคนใหม่มากขึ้นกว่าเดิม
เพราะน้องจ๋าน่ารักเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แล้วแม่มาเจอลูกอ้อนของน้องเข้าให้อีก
แม่เลยยิ่งหลงน้องเข้าไปใหญ่ จะไม่ให้แม่ผมหลงได้ไง ขนาดลูกชายของแม่ยังหลงน้องเขาเลย
ส่วนพ่อกับแม่ของน้องจ๋า ก็ปล่อยให้น้องไปไหนกับผมได้ตามสะดวก
ไม่ได้ห้ามเพราะไว้ใจผม ว่าผมจะไม่ทิ้งน้องอย่างแน่นอน
จะให้ผมทิ้งได้ไงละครับ เพราะรักมากหวงมาก น้องกับผมเลยไม่เคยห่างกัน
นอกเสียจากตอนไปเรียน นอกจากนั้นก็อยู่ด้วยกันตลอด
วันนี้ก็เช่นกันเราสองได้ออกไปเที่ยวที่ห้างกัน เดินชมโน้นนี่ไปเรื่อยๆ
น้องจ๋าขยับเข้าชิดผม จนผมต้องหันมามองว่าทำไม
จนผมต้องมองตามสายตาของน้องจ๋า ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมน้องถึงได้เดินเข้าใกล้ผมขนาดนี้
กลุ่มเด็กผู้ชายที่มองน้องจ๋า มองอย่างเปิดเผยว่าชอบน้องเขา
สงสัยน้องคงกลัว
หรือเป็นเพราะสาวๆที่มองผมกันแน่ เห็นสาวๆกลุ่มนึงหันมามองแล้วหัวเราะคิกคักกัน
แล้วชี้มือชี้ไม้มาที่ผม ถ้าได้ยินไม่ผิด น่าจะว่าผมหลอ แล้วน้องจ๋าน่ารักอะไรแบบนี้
''เป็นอะไรครับน้องจ๋า''
''ปะ เปล่าครับพี่มาร์ค''
''แน่ใจนะครับ''
''ไม่รู้ว่าจะมองอะไรนักหนา''เสียงบ่นเบาๆ
''ก็แฟนของพี่น่ารักนี่ครับ คนอื่นเขาก็เลยมอง''
''แต่จ๋าไม่ชอบสายแบบนี้เลย''
''น้องจ๋าก็อย่าไปสนใจสิครับ ไม่ดีเหรอที่เขอชอบเรา ดีกว่าเขาเกลียดเรานะครับ''
''จ๋าก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ถ้าเขามองดีๆ ไม่ส่งสายตาหื่นๆมาให้''
''น้องจ๋าว่าอะไรนะ''
''ปะ เปล่าครับ''
''น้องจ๋าว่าใครส่งสายตาหื่นๆมาให้นะ''เอาแล้วไง
''เปล่าครับพี่มาร์ค สงสัยจ๋าคงมองผิดมากกว่านะครับ อย่าใส่ใจเลยพี่''
''หึ่ย...''พี่มาร์คทำทาทางไม่พอใจ ผมเองก็เผลอพูดออกไป ดีที่แก้ตัวทัน
ไม่งั้นเป็นเรื่องอีกแน่ๆ เรื่องอื่นก็ดีอยู่หรอกครับ ดูแลผมอย่างดี ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
แต่ก็มีอยู่เรื่องเดียวนั่นแหละที่พูดถึงทีไรก็เป็นขึ้นมาทุกที
ขี้หึงเป็นที่หนึ่ง ไม่ว่าใครเข้ามาใกล้เป็นไม่ได้เลยนอกจากเพื่อนของผมจริงๆ
ที่พี่เขารู้จัก นอกเหนือจากนั้นอย่าได้หวังเข้ามาใกล้
ถ้าใครๆชมว่าเหมาะสมกันก็ยิ้มหน้าบาน แต่ถ้าใครชมว่าแฟนตัวเองน่ารักก็หน้าบึ้งทันที
เหมือนตอนนี้ไง จากที่ยิ้มๆอยู่ ก็หุบลงทันที แถมยังจับมือของผมไม่ปล่อยอีกต่างหาก
''พี่มาร์ค''
''อะไร....''อีกแล้วครับ ออกอาการอีกแล้ว
''พี่จะรีบไปไหนครับเนี้ย''
''ก็รีบเดินให้พ้นไอ้พวกนั้นไง จ้องมองอยู่ได้ไม่รู้รึไงว่าแฟนของคนอื่นเขา''
''เมื่อกี้พี่ยังพูดว่ามีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่เหรอครับ''หึๆๆๆหน้างอเข้าไปใหญ่เลยครับ
ตลกดี
''แต่ตอนนี้พี่ไม่ชอบ''
''พี่อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ เรามาเที่ยวกันไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไม่สนุกนะครับ''
''พี่อยากกลับบ้านแล้ว''
''พี่มาร์ค...''เอาแล้วไง เป็นแบบนี้ทุกที
''ก็ได้ครับ เราเข้าไปดูหนังกันดีกว่า''
''ครับ''ผมจูงมือพี่เขา เข้าไปซื้อบัตรเพื่อเข้าไปดูเรื่องที่อยากดู
หนังที่เลือกเข้าไปดูก็เป็นเรื่องราวของความรัก เหมาะสมกับวัยของเราทั้งสองคน
หันไปมองก็เห็นพี่มาร์คนั่งมองผมอยู่ก่อนแล้ว หันหน้ากลับมาพี่เขาก็จับมือ
ของผมไปกุมเอาไว้ อุ่นไปทั้งหัวใจเลยครับ พี่มาร์คเอื้อมมือมาโอบใหล่ของผมเบาๆ
ผมเลยเอาหัวไปพิงบ่าของพี่เขา จูบเบาๆที่สัมผัสที่หน้าผาก
มันตอกย้ำความรู้สึกดีๆที่ผมมีต่อพี่เขามากยิ่งขึ้นไปอีก ว่าคนนี้ไม่มีวันทิ้งผมไปไหนอย่างแน่นอน
ความรักที่พี่เขามอบให้ ทั้งต่อหน้าผม และต่อหน้าของพ่อกับแม่ผม
พี่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าพี่เขารักผม
''พี่รักน้องจ๋านะครับ''เสียงบอกรักเบาๆที่พี่เขาเฝ้าบอกผมอยู่เป็นประจำ
ไม่ว่าเสียงนั้นจะเบาสักแค่ไหน แต่มันได้ยินเข้าไปถึงในหัวใจผมทุกครั้งอยู่ดี
มันทำให้หัวใจของผมเต้น อย่างมีความสุขทุกครั้งไปที่ได้ยิน
''หนูจ๋าก็รักพี่มาร์คครับ''
เสียงตอบรับที่หนูจ๋าตอบกลับมา ทำให้หัวใจดวงเล็กๆที่อยู่ภายในตัวผม มันพองโตทุกครั้งไปเช่นกัน
คนๆนี้ผมรัก
คนๆนี้ผมหวง
คนๆนี้ผมห่วง
คนนี้ผมจะรักตลอดไป
แล้วคุณละมีคนที่รักคุณแล้วหรือยัง จบครับ
รักนะครับทุกคน :L1: :3123: :กอด1: :กอด1:
สวัสดีปีใหม่นะครับทุกคน ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้า
ทุกวันขอให้มีความสุข
ทุกวันขอให้มีแต่รอยยิ้ม ไม่ว่าเขาหรือเรา
เป็นกำลังใจซึ่งกันและกันนะครับ :L2: :3123: :L1: :กอด1:
-
Happy New Year ค่ะ
:กอด1:
-
แฮ่~หวานรับปีใหม่
พี่....ก็รักน้องจ๋าจ้ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ
-
หวานตอนรับปีใหม่กันเลยน้า
-
สวัสดีปีใหม่...คุณผู้แต่ง
และขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆของน้องจ๋า
-
หวานรับปีใหม่ :กอด1:
-
ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่ค่ะ :pig4: :L2:
-
ขอบคุณและสวัสดีปีใหม่ค่ะ :pig4: :L2:
:3123: :pig4:เช่นกัน
-
:o8:+1sweet sweet so much :o8:
:L2:Happy New Year :L2:
:L1: :L1: :3123: :L1: :L1:
-
น่ารักมากเลยน้องจ๋า อย่างนี้มาร์คถึงหวงนัก
แต่งแนวนี้มาอีกนะค่ะ
+1 ให้ค่ะ ที่มีตอนพิเศษมาให้ ทั้งที่ตอนเก่าๆ หายไป
ขอบคุณค่ะ
-
หวานรับปีใหม่ :L1:
-
:L2: :กอด1:ทุกคน
-
:กอด1:
-
แบบว่าชอบมากอ่ะ อยากอ่านตอนพิเศษของน้อง-เชนค่ะ Please!!!!!! :bye2:
-
ขอบคุณจ้า
เรื่องสั้นหลากหลายแนว อ่านแล้วอมยิ้มได้กับหลายๆ เรื่อง
น้ำตาคลอกับอีกหลายเรื่องเช่นกัน (แต่น้อยนิดนัก)
ขอเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ^^
-
เรื่องสั้นที่1 เสร้าเเต่น่าดีใจทีมีความสุข
-
:pig4: ชอบแบบสมหวังอ่ะ
-
น่ารักกกกกกกก ทุกเรื่อง
-
ขอบคุณคับ น่ารักทุกเรื่องเลย ชอบคับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณครับ
:z1:
-
:mew1:ชอบค่ะสนุกทุกเรื่องเลย มีครบทุกรสทั้งหวาน เผ็ด เศร้า
-
:pig4:
-
มีหลากหลายแนวมาก ...... ขอบคุณครับ