-
นิยายอีกเรื่องของคุณเท็น ภาคนี้เป็นเรื่องของนู๋ข้าวโพดกับพี่หนุ่ม ใครที่อ่านเรื่องของ พัดกับกลอฟ์แล้ว อาจจะเคยได้เห็นสองชื่อบ้างแล้ว ติดตามกันได้เลย
นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาติจากคุณเท็นเรียบร้อยแล้ว นำมาโพสต์แบ่งปันความสุขให้ทุกคนได้อ่านด้วยความสุขใจ กรุณาอ่านกติกาในการเข้าเล้าเป็ดด้วยนะ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขอนุญาตเจ้าของเรื่องก่อน
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ร่างบางรีบลุกเดินออกจากโต๊ะม้าหิน หน้าตึกคณะวิศวะเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังก้าวเข้ามาที่โต๊ะม้าหินนั้น
“หนีอีกแล้ว อย่าหนีสิครับพี่” ร่างสูงตะโกนเสียงดังพร้อมกับพยายามวิ่งตามร่างเล็กกว่าที่วิ่งหายไปหลังตึก
“พี่รอด้วย พี่ รอผมด้วย” หนุ่มร่างสูง ที่มาพร้อมกับเป้สะพายหลังใบใหญ่ สวมแว่นหนาเตะวิ่งตามร่างเล็ก ๆ นั้นอย่างทุกลักทุเล ตะโกนไล่ตามเสียงโหวกเหวก เป็นที่ขบขันกับคนที่ได้เห็น
“ไอ้โพดมันเอาอีกแล้ว มันจะแกล้งไปถึงไหนวะ สงสารไอ้เด็กแว่นนั่นจริง ๆ” หนึ่งในกลุ่มชายล้วนที่นั่งหัวเราะกันเอ่ยขึ้น
“ใครมาเป็นน้องรหัสมัน ซวยอย่างนี้แหละ แต่เสือกมาเป็นไอ้แว่นเข้า กูล่ะสงสารมันจริงๆ” หนุ่มอีกคนในกลุ่มให้ความเห็น พร้อมกับหัวเราะท่าทางวิ่งทุลักทุเล ของร่างสูงอย่างขบขัน
*************************************
-
“เหนื่อยชิบหาย เฮ่อ” ร่างเล็กหอบจนตัวโยนเมื่อวิ่งมาถึงข้างสระน้ำโรงอาหาร ซึ่งเป็นสนามหญ้าเขียวขจี ก่อนจะลงนั่งที่สนามยืดขาอย่างสบายใจ พร้อมกับอมยิ้ม
“ไอ้แว่นเอ้ย สงสารเอ็งเหมือนกันนะ แต่ทำไงได้วะ ข้าต้องทำหน้าที่พี่รหัสที่ดีว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ร่างเล็กนั่งหัวเราะสนุกสนานกับการแกล้งชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่แว่นหนา ๆ อย่างกับว่ามันคืออวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย เขาเคยคิดเหมือนกันถ้าไอ้บ้านั่นไม่ใส่แว่นหนาขนาดนั้นจะมองอะไรเห็นมั้ย เหมือนคนไม่ได้เรื่องเลย ขำจริง ๆ ที่มาได้น้องรหัสอายุมากกว่า เขาพอจะรู้อยู่เหมือนกันว่าภานุอายุมากกว่าแต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดทำไมคนที่เรียนเก่งมาก ๆ สอบเข้าได้เป็นอันดับหนึ่งของคณะ ถึงได้อายุมากกว่าเขา แต่มาเป็นรุ่นน้องเขา ซ้ำร้ายยังเป็นน้องรหัสเขาซะได้
“ถือว่านายซวยเองว่ะ ที่มาเป็นน้องรหัสชั้น” ร่างเล็กยิ้มกริ่มขำท่าทางของชายหนุ่มที่นึกถึง
“พี่ข้าวโพดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงดังโหวกเหวก ไล่ตามมาติด ๆ ทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง
“เฮ้อ ได้เวลาวิ่งอีกแล้ว” ร่างเล็กค่อยย่องออกจากพุ่มไม้ แล้วกระโดดแอบหลบไปอีกทาง ดวงตากลมโตซุกซนสอดส่ายสายตามอง ก่อนที่จะหาทางหลบไปได้อย่างสะดวก โดยที่ร่างสูงไม่มีทางได้เห็น
-
น่าสงสารภานุอยู่เหมือนกันที่สายตาสั้นมาก ๆ แถมยังสูงโย่งขนาดนั้น ใครได้เห็นก็คงจะนึกสงสาร แต่นั่นไม่ใช่ความคิดของสมโภชน์ หรือข้าวโพด หนุ่มร่างบาง ที่มีใบหน้าหวานละมุนจนใครต่อใครหลายคนเข้าใจผิด เขาเป็นนิสิตคณะวิศวะและจับพลัดจับผลูได้มาเป็นพี่รหัสของภานุ
ครั้งแรกที่รู้ว่าภานุจะมาเป็นน้องรหัสของเขานั้น ก็นึกดีใจตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน เพราะเท่าที่รู้ภานุเป็นผู้ที่สอบเข้าได้เป็นอันดับหนึ่งของคณะ คงจะเก่งมาก แต่ครั้งแรกที่เจอกัน ไอ้แว่นนั้น กลับทักทายเขาว่า
“ดีใจจังเลยครับ พี่รหัสของผมเป็นผู้หญิง แถมสวยขนาดนี้ด้วย คณะวิศวะมีรุ่นพี่สวย ๆ อย่างนี้ผมดีใจจัง” ร่างสูงขยับแว่น เพ่งมองร่างที่เล็กกว่า พร้อมกับส่งยิ้มเห็นฟันขาว เขาตั้งใจจะผูกมิตรกับพี่รหัสของเขา ครั้งแรกที่เห็นก็ยังอดตะลึงไม่ได้ ร่างเล็กบาง ดวงตากลมโต ผิวขาวใสเนียนละมุนนั้น ไม่อยากบอกเลยว่าเขาโชคดีอะไรขนาดนี้ที่มาได้พี่รหัสสวยน่ารัก จนหลายคนต้องนึกอิจฉาเขาแน่ ร่างเล็กนั้นจ้องมองเขาพร้อมกับส่งยิ้มให้ และทักทายเขาอย่างดี มีอันต้องหุบยิ้มกะทันหัน แถมตากลมโต กลับมองเขาซะตาขวาง อย่างกับโมโหใครมาแน่ะ เอ๊ะหรือว่าเขาเข้าใจผิด เมื่อกี้พี่เขาก็ยังยิ้ม ๆ อยู่เลยนี่หว่า ร่างสูงขยับแว่นไปมา ทำหน้าเหรอหรา
“พี่เป็นอะไรครับ ผมพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่า” ร่างสูง ยืนเอียงซ้ายเอียงขวาขยับแว่นไปมา ซึ่งกลายเป็นบุคลิกประจำตัวเขาไปแล้ว
“พูดไม่ดีมากด้วย แล้วก็ข้าเป็นผู้ชายเว้ย แหกตาดูดี ๆ” ร่างเล็กเลือดขึ้นหน้าทันที จากที่ทักทายอย่างดีก็มีอันต้องโมโห อีกรายแล้ว อีกรายแล้ว ไอ้บ้าเอ้ย ถึงสายตาสั้นก็น่าจะเห็นนี่หว่าว่าใส่กางเกงไม่ได้ใส่กระโปรง โมโหเว้ย มันแยกกันไม่ออกเลยหรือไงว่าผู้หญิงผู้ชายมันต่างกันตรงไหน
“อยากได้ลายเซ็นใช่มั้ย งั้นก็รอไปเหอะ” ร่างเล็กหน้างอง้ำเดินลิ่วไป
ภานุตาโต อ้าปากค้าง ผู้ชาย........... พี่รหัสเขาเป็นผู้ชาย สวยขนาดนี้เนี่ยอะนะผู้ชาย เฮ้ยยยยยยยยยยยย
แล้วลายเซ็นอ่ะ ยังไม่ได้ลายเซ็นเลย พี่เขาวิ่งไปแล้ว ท่าทางจะโกรธมากด้วย ทำไงดีวะกู
ไอ้เซ่อเอ้ยยยยย ภานุได้แต่ด่าตัวเองในใจ เกาหัวแกรก ๆ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
จบตอนที่ 1 ค่ะ ช่วยกัน comment นะค่ะ ถ้าชอบหรือไม่ชอบอย่างไรบอกด้วยนะค่ะ
-
ชอบมากเลยค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
สนุกไม่แพ้ตอนของน้องชายเลย แล้วคิดได้ไงเนี่ย ภานุเป็นน้องรหัสด้วย ต้องสนุกแน่ๆ
-
เปิดตัวก็มันอีกแล้ว
ได้อ่านเรื่องเท็นอีกแว้ว
:m3: :m3: :m3: :m3:
แล้วงานนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ
:m21: :m21: :m21:
-
:m3:
เจ้าโพดๆ
ชอบๆ
:m1: :m1:
-
นึกว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องของคู่นี้ซะแล้ววว :m3: :m3: :m3:
ขอบคุณคนโพสนะค้าบบบ o14 o14
-
เรื่องนี้มาแว้ว :m3: :m3: โอยย นิยายคุณเท็นบุกเล้าเป็ดแย้ว :m11: :m11:
รออ่านต่อจ๊ะ :m18: :m18:
-
หุหุ ได้อ่านคู่นี้แย้ววววว :m3: :m3: :m3:
-
น่านุกนะฮะเเล้วจะติดตามเเร้วกัน
ปล. เป็นกำลังใจให้เเล้วกันนะคับ
จาก นายฟูจิซัง :a9: :a9:
-
เรื่องนี้น่าหนุกดีนิคับ.. :m4:
แต่คงไม่วิ่งกันทั้งเรื่องหรอกนะคับ..เหอๆ.. :m18:
-
มาต่อให้แล้วนะ อ่านแล้วช่วยกันเม้นท์ให้คุณเท็นเจ้าของเรื่องกันหน่อย จะได้มีกำลังใจเขียนออกมาอีก ช่วยๆ กันส่งกำลังใจ :a1: ตอนนี้แอบเห็นคุณเท็นมีส่งเรื่องใหม่แล้ว ไว้จะเอามาฝากกัน :m12:
:m13: คุณเท็นเข้ามาแล้ว ส่งเสียงทักทายให้คนอ่านชื่นใจกันบ้างนะ :impress:
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 2
“ทำไมมันซวยอย่างนี้วะ” ภานุเดินบ่นงึมงำ วันนี้เป็นวันปกติที่ต้องไปตามล่าลายเซ็นจากพี่รหัสของเขา
นึกถึงคนตัวเล็กกว่าแล้วเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย พี่รหัสร่างบางน่ารักนั่น ร้ายกาจไม่ใช่เล่น วิ่งก็เร็ว
แถมตาดีอีกต่างหาก เห็นเขาก่อนทุกทีเวลาที่ไปขอลายเซ็น แถมวิ่งเร็วมาก ๆ ขาเขาว่ายาวแล้วแต่ไม่เคยวิ่งทันพี่ข้าวโพดซะที
ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะว่าโกรธที่ไปทักอย่างนั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แต่ก็ไม่เห็นต้องโกรธขนาดแกล้งได้เช้าเย็นเลยนี่นา ภานุเดินคิดไปเรื่อย
วันนี้มันวันซวยอะไรไม่รู้ เช้ามาฝนก็ตก รองเท้าที่ตากไว้ก็เปียก ต้องเอารองเท้าผ้าใบคู่เก่ามาใส่ แถมเดินออกมาในซอยแถวบ้านก็ดันเดินตกหลุมเหยียบโคลนซะ เลอะเทอะ ร่มก็ไม่ได้เอามา เปียกฝนอีกต่างหาก แล้วนี่ยังถึงวันที่ต้องไปเล่นวิ่งไล่จับกับรุ่นพี่อีก ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีกลเม็ดอะไรมาแกล้งเขาอีก
เป็นอย่างนี้มาครึ่งปีแล้ว ก็ยอมรับอยู่หรอกว่าแรก ๆ ก็อึดอัดใจอยู่บ้าง แต่พอนานไป กลับกลายเป็นเรื่องสนุกซะได้ ได้เห็นหน้าหวาน ๆ ที่แกล้งเขา เกือบทุกวัน วันไหนไม่เห็นหน้าเหมือนมันขาดอะไรไป ชีวิตที่เอาแต่เรียนของเขา มีสีสันขึ้น มันสนุกแบบแปลก ๆ บอกไม่ถูก
เขาโรคจิตหรือเปล่านะ ที่ชอบให้คนตัวเล็กกว่านั้นแกล้ง คิดไปคิดมา ก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
******************************
ร่างเล็ก ๆ ที่ปีนขึ้นไปบนโต๊ะหินข้างสระน้ำ กำลังพยายามเอื้อมมือไปดึงมะม่วงสุกที่ห้อยลงมาอย่างทุลักทุเล ทั้งเขย่งขาทั้ง อะไรก็แล้วแต่ก็เอื้อมไม่ถึงซะที บริเวณนี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนักเป็นที่ที่เหมาะกับการมาแอบงีบหลับ ระหว่างรอเรียนคาบวิชาต่อไปของร่างบางเป็นอย่างดี
วันนี้ถือฤกษ์งามยามดี ที่ไอ้มะม่วงลูกนี้มันสุกพอดี เลยกะว่าจะต้องเก็บให้ได้ซะหน่อย ที่จริงร่างเล็ก ๆ นั้นไม่มีความจำเป็นต้องปีนขึ้นไปทำอะไรขนาดนั้นก็ได้ แต่ด้วยความซุกซน และความพยายามแบบแปลก ๆ ของตัวเอง จึงทำให้ร่างบางตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปบนโต๊ะเพื่อจะเก็บมะม่วงสุกลูกนั้นให้ได้
โดยที่ไม่ได้ทันสังเกตเลยว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้ ๆ ภานุยืนขยับแว่นไปมา จะทักเลยดีมั้ย หรือว่าจะรอให้พี่เขาเก็บมะม่วงเสร็จก่อน ถ้าเกิดเก็บไม่ได้ขึ้นมาเดี๋ยวก็มาพาลโกรธอีก หรือจะทักเลย เพราะเดี๋ยวพี่เขารู้ตัวก็หนีไปอีก หรือว่าจะ...................................ภานุมัวแต่คิดไปคิดจนกระทั่ง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตก แล้วววววววว” ร่างเล็กเอียงซ้ายเอียงขวาเนื่องจากยืนที่ขอบโต๊ะ โต๊ะมันกำลังจะพลิกคว่ำ ไม่น่าขึ้นมาเลย เพราะไอ้มะม่วงลูกเดียวแท้ ๆ ตายแน่กู ร่างบางหลับตาแน่น พยายามตะเกียกตะกายก่อนจะกลิ้งตกลงมา
“ตุ๊บ” ข้าวโพดหลับตาแน่น หล่นลงมาปะทะกับอะไรสักอย่าง ร่างเล็กยอมรับความเจ็บแต่โดยดี แต่......ไม่ยักกะเจ็บแฮะ อ้าว.... เฮ้ย ทับใครอยู่วะเนี่ย
ร่างเล็กเหลียวไปมองร่างที่อยู่ด้านล่าง
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ” ภานุร้องลั่น เมื่อร่างเล็กนั้นตกลงมาทับทั้งตัว มันไม่เจ็บขนาดนั้น แต่มันจุกมากกว่าที่คิด ดีที่ความสูงแค่นี้ไม่งั้นเขาคงโดนทับแบบแน่ ๆ
“ไอ้หนุ่ม เอ็งเองเหรอ” ร่างบางอุทานก้มมองร่างที่อยู่ข้างใต้ ก่อนพยายามจะตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่ช้ากว่าร่างหนานั้นแล้ว ภานุใช้แรงที่เหลืออยู่กอดรัดร่างบางจากด้านหลังแน่น ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแกร่งนั้นไปมา เพื่อให้หลุดจากการกอดรัดของร่างหนา
“เอ็งจะทำไรวะ มากอดข้าทำไมเนี่ย” ริมฝีปากบาง แหกปากโวยวาย ดิ้นรนจะออกจากอ้อมแขนของร่างสูงให้ได้
“เดี๋ยวพี่ข้าวโพดหนีอีกอ่ะ” ภานุยิ่งกอดแน่นเข้าอีก แว่นตาหล่นหายไปทางไหนแล้วไม่รู้ ตอนนี้ตาเขาเบลอจนมองอะไรแทบไม่เห็น ถ้าไม่รีบคว้าร่างเล็กนี้ไว้ เดี๋ยวต้องวิ่งหนีเขาอีกแน่ ๆ ใบหน้าคมนั้นเอียงเข้าหาเสียงที่ได้ยิน เขาเห็นไม่ชัดแต่คงเป็นหน้าพี่ข้าวโพดแน่
“ข้าไม่หนีหรอกเว้ย ปล่อยข้าเดะ” ร่างเล็กโวยวายไม่เลิก
“ผมไม่เชื่อหรอก พอบอกไม่หนีทีไร ผมก็เห็นหนีทุกที” ภานุไม่ยอมแพ้ ร่างบางนั้นยังคงดิ้นรนต่อไป พร้อมกับที่ร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ร่างเล็กพยายามดิ้นแต่ร่างสูงก็ฉุดรั้งไว้ ต่างคนต่างสู้แรงกัน กอดรัดกันไปมาจนเหนื่อยหอบกันทั้งคู่
“ข้าไม่ดิ้นแล้ว ปล่อยซะทีซิวะ” ร่างบางหยุดนิ่งหอบหายใจหนัก หันหน้าไปหาร่างที่กอดรัดอยู่ด้านหลัง
จังหวะเดียวกับที่ภานุก้มหน้าลงพอดี เลยกลายเป็นว่าริมฝีปากบางนั้นหันไปชนกับริมฝีปากของเจ้าของร่างด้านหลังเข้าพอดี
“อ๊ะ” เสียงอุทานเบา ๆ ของร่างเล็ก ก่อนที่ใบหน้าหวานนั้นจะผละออก
ถึงจะมองไม่เห็นชัดนัก แต่ภานุก็รับรู้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ร่างสูงหยุดชะงักไปชั่วขณะ เมื่อกี้ไม่ผิดแน่ แม้จะเพียงเสี้ยววินาที แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากของร่างบางในอ้อมแขน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมากระทันหัน มันตื่นเต้นอะไรกันบอกไม่ถูก
ซึ่งก็ไม่ต่างจากร่างเล็ก ๆ นั้น ใบหน้าเนียนขาวแดงก่ำขึ้นมาทันที ถึงจะรู้ว่าเป็นเหตุบังเอิญก็เถอะ แต่ว่ามัน……
“ปะ ปะปล่อยได้ยัง” ร่างเล็กเสียงตะกุกตะกัก ลมหายใจไม่เป็นจังหวะ
“เอ่อ อะ คะ ครับ” พอกับภานุที่เกิดอาการเดียวกัน เขายอมปล่อยร่างเล็ก นั้นง่าย ๆ พร้อมกับควานหาแว่นที่หล่นอยู่ข้างตัวมาใส่
ข้าวโพดลุกขึ้น ก้มหน้าก้มตาปัดฝุ่นตามตัวซ่อนใบหน้าแดงซ่านนั้นไว้ ก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงที่ลุกขึ้นพร้อมกัน
“ไหนสมุดล่ะ จะให้เซ็นตรงไหน” ร่างบางเอ่ยถาม
“เดี๋ยวแปปนึงครับ” ภานุควานหาสมุดเล่มเล็กพร้อมปากกา ที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
“ช้าจริง” ร่างเล็ก บ่นเสียงเบา ตอนนี้เขาไม่ได้มองหน้าภานุเลย เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้น
“นี่ครับ” ภานุยื่นสมุดเล่มเล็กพร้อมกับปากกาให้กับร่างบาง
มือเรียวขาวนวล เซ็นชื่อหวัดไปหวัดมาสองสามครั้งก่อนจะส่งสมุดกลับคืนร่างสูงแต่โดยดี
“พี่เอวเล็กจัง แถมตัวหอมด้วย ใช้น้ำหอมอะไรเหรอพี่” ภานุหลุดปากพูดไปตามซื่อ เมื่อสักครู่ที่เขากอดรัดร่างเล็กนั้นทำให้ได้รู้ว่า ทั้งเอวทั้งหลังมันเล็กบางไปหมด ผิวเนื้อเนียนขาว อย่างกับไม่ใช่ผู้ชายเหมือนกับเขาแน่ะ แถมตัวยังหอมอีกต่างหาก เขาสูดกลิ่นหอมจากเจ้าของร่างเล็กบางนั้นเต็ม ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นหวาน ๆ เหมือนกลิ่นผลไม้ มันหอมชื่นใจดีเหลือเกิน
“พูดบ้าอะไรของเอ็งวะ ฟังไม่รู้เรื่อง” ร่างเล็กเสมองไปทางอื่น เขาได้ยินชัดเจนแต่แกล้งพูดไปอย่างนั้น หัวใจยังเต้นไม่หยุด
“ก็ผมบอกว่าพี่ตัวหะ” ภานุยังพูดไม่ทันจบ ร่างเล็กก็โบกมือไล่ทันที
“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าจะขึ้นเรียนแล้ว เอ็งก็รีบไปขึ้นเรียนซะที” ร่างเล็กถือโอกาสผละหันหลังเดินห่างจากร่างสูงทันที
“อะไรอ่ะพี่ โกรธอะไรผมอีกเนี่ย พี่” ภานุไม่เข้าใจรีบเดินตามร่างเล็กนั้น
“ไม่ได้โกรธเว้ย เอ็งก็รีบไปซะที ข้าจะไปแล้ว” ข้าวโพดรีบวิ่งหนี ไม่ให้หนีได้ไงอ่ะ ก็ตอนนี้หน้ามันแดงจนบอกไม่ถูกแล้ว ขืนให้เห็นได้อายกันพอดี แต่ไอ้เจ้าบ้านั่นยังวิ่งตามมาอีก อะไรของมันวะ
“อย่าตามมานะเว้ย ถ้าเอ็งตามมาคราวหน้าข้าไม่เซ็นชื่อให้แน่” ร่างเล็กตะโกนไล่หลังกลับมา
ภานุหยุดเท้าทันที เขากลัวว่าพี่รหัสคนสวยจะไม่เซ็นสมุดให้
แต่ที่มากกว่านั้น เมื่อกี้มันอะไรอ่ะ เกิดมาไม่เคยเป็น ใจมันสั่น หน้ามันชา ปฏิกิริยาอะไรวะ ช่วงเวลาที่ริมฝีปากบางแตะที่ริมฝีปากเขานั้น เหมือน ทุกอย่างมันหยุดอยู่กับที่ มือหนาแตะเบา ๆที่ริมฝีปากของตัวเอง
“พี่ข้าวโพด แกล้งอะไรผมอีกเนี่ย” ภานุบ่นงึมงำ เสียงหัวใจเต้นดังเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้
-
หุหุ แกล้งหลอกให้รักละซี :m3: :m3: :m3:
-
อิอิ ตามมาอ่านอีกเรื่องนึง
ภานุนี่ซื่อดี ซื่อได้ใจ กอดเรยยยยย :m3:
รออ่านอยู่จ้า Lovemode แล้วก็เป็นกำลังใจให้คุณเท็นด้วย อยากอ่านเรื่องใหม่เหมือนกัน :a2:
-
:m3: :m3: :m3:
แกล้งให้รัก :m18: :m18: :m18:
-
น่ารักทั้งคู่โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ o17
-
:m3: :m3: ว้ายกรี๊ดๆ...เหอๆ
จุ๊บส์ๆกันซะแย้ว.. :m4:
-
งี๊ดดดดดดดดดดดด
หัวใจมันเต้น
บอกไม่ถูกไม่รู้ทำไม
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
ต้องไปหาหมอแล้ว
หัวใจทำงานผิดปกติ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:m21: เอ๋ เรื่องนี้ทำไมอันดูเงียบเหงาจังอ่ะ :m28:
หมดแรงงงงงงง :sad2:
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอน 3.1
ปวดหัวจังเลย ภานุเดินเอามือกุมขมับ นัยย์ตาร้อนผ่าว รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงบอกไม่ถูก ลำคอแห้งผากไปหมด เขาฝืนใจมาเรียนวันนี้เพราะว่า สัปดาห์หน้าจะสอบแล้ว หากไม่เข้าเรียนอาจไม่ทันได้ ถึงแม้จะเรียนเก่ง และหัวดีมากแต่ภานุไม่เคยชะล่าใจ เขายังคงอ่านหนังสือจนเป็นเรื่องปกติ และไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งเลยสักนิด เขาคิดแต่ว่าตัวเองเป็นไอ้เซ่อคนหนึ่งถ้าไม่ตั้งใจเรียน ก็จะตามคนอื่นไม่ทัน
ไม่ต้องเอาอะไรมากหรอก แค่ปัญหาเมื่อวานระหว่างเขากับพี่ข้าวโพด เขายังแก้ไม่ได้ ชายหนุ่มไปเปิดหาในหนังสือหลายเล่มเพื่อค้นหาว่าไอ้ อาการชาที่หน้า หัวใจเต้นตึกตักจนดูน่ากลัวนั้นมันมีสาเหตุมาจากอะไร มันไม่ใช่อาการอย่างนั้นอย่างเดียวแต่ว่าเขารับรู้ได้ถึงความสุขและอยากเข้าใกล้ร่างเล็กนั้นเข้าไปอีก เขาแปลกไปหรือเปล่านะ และก็อีกเช่นเคยวันนี้เขาก็ยังคงต้องตามล่าลายเซ็นจากพี่ข้าวโพดคนสวยอยู่ดี ไม่รู้ว่าวันนี้จะหายโกรธหรือยัง เมื่อวานพี่ข้าวโพดหน้าแดง ๆ ตกลงมาจากโต๊ะอย่างนั้น จะบาดเจ็บอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือว่าหน้ามืดไม่สบายถึงได้หน้าแดงขนาดนั้น เขาเองก็ไม่น่าไปดึงกอดรัดพี่ข้าวโพดอย่างนั้นเลยพี่เขาคงจะอึดอัดและรำคาญมากที่ชายหนุ่มทำอย่างนั้น แต่ว่านะกลิ่นหอม ๆ นั้นมันยังติดจมูกอยู่เลย พี่ข้าวโพดตัวนิ้ม นิ่ม ร่างเล็กนุ่มนิ่มที่ได้กอดไว้วันนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่วันนี้ถ้าเจอพี่ข้าวโพดแล้ว คงให้พี่ข้าวโพดแกล้งไม่ได้ เพราะวันนี้ขนาดยืนยังจะยืนไม่อยู่ สงสัยเพราะเดินตากฝนเมื่อวาน เลยทำให้ปวดหัวขนาดนี้ เอาน่ะเรียนเสร็จแล้วขอเลายเซ็นพี่ข้าวโพดเสร็จก็กลับบ้านกินยานอนดีกว่า
ร่างสูงขยับแว่นไปมา ก่อนจะรีบเดินไปที่โต๊ะหินข้างสระน้ำที่ร่างบางชอบไปนั่งเป็นประจำ
“มาแล้ว มาแล้ว ทำหน้าไงดีวะเนี่ยไอ้โพด” ร่างเล็กกระสับกระส่ายใจเต้นไม่เป็นส่ำ อาการนี้มันเป็นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นึกถึงหน้าของไอ้แว่นนี่ทีไร ใจมันก็เต้นไม่หยุดทุกที เป็นอะไรวะเนี่ย ร่างเล็กเหลือบตาไปเห็นร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ เตรียมออกวิ่งทันที
ปราโมทย์เดินมานั่งแปะ ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับร่างเล็ก ควานหาสมุดเล่มเล็กในกระเป๋าเสื้อ วันนี้เขาคงไม่มีแรงจะต่อกรกับร่างเล็กนี้จริง ๆ ถ้าร่างบางตรงหน้าไม่เซ็นสมุดให้เขา แล้ววิ่งหนีเขาอีก เขาเองก็ไม่มีแรงจะลุกไปรั้งไว้เหมือนทุกวันแน่ ๆ ภานุคิดอย่างท้อใจ เขารู้สึกว่าหัวหมุนติ้วไปหมด ใบหน้าเนียนสวยหวานที่เขานึกถึงทุกวันเริ่มเบลอ
“ข้ามีเรียน อยากได้ลายเซ็น วิ่งตามมาเอาเองนะเว้ย” ร่างเล็กพูดเร็วปร๋อก่อนจะลุกขึ้นเตรียมวิ่งหนี
“................................................................................” ภานุนั่งเงียบ ๆ ไม่ลุกขึ้นวิ่งตามเหมือนทุกครั้ง จนเจ้าของร่างบางนั้นอดสงสัยไม่ได้
ร่างเล็กหันหลังเดินกลับยืนใกล้ ๆ กับร่างสูง ที่นั่งนิ่งเหมือนไม่รับรู้อะไร
“ข้าจะวิ่งหนีเอ็งแล้วนะ” ใบหน้าหวานงอง้ำเหมือนไม่ได้ดั่งใจ
“ครับ” ภานุรับคำ แม้แต่เสียงจะพูดยังไม่มีเลย แล้วจะให้เขาทำอะไรได้
เอะเป็นอะไรวะวันนี้ ไม่เหมือนทุกวัน.............. ร่างเล็กที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ นิ่งคิด และเริ่มรับรู้ได้ถึงไอร้อนที่แผ่ซ่านมาจากร่างหนาที่นั่งนิ่งอยู่
มือเล็กบางเอื้อมไปแตะเบา ๆ ที่แขนของภานุ
“ตัวร้อนจี๋เลย เอ็งเป็นอะไรวะ ไม่สบายนี่หว่า” ริมฝีปากงามอุทานเสียงดัง เวรเอ้ย........ เขานี่ก็บ้าดีแท้ ภานุไม่สบายขนาดนี้ ยังมีหน้ามาคิดแกล้งอีก ร่างเล็กบางอยากจะเขกกะโหลกตัวเองสักทีสองที
“กินยาหรือยังเนี่ย” น้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วงของร่างบาง นั้นทำให้ภานุยิ้มได้ แม้จะเป็นยิ้มแบบฝืน ๆ ก็เถอะ
“ยังครับ............. แต่ว่าพี่ข้าวโพดตอนนี้ผมลุกไม่ไหวแล้ว” ภานุยิ้มแห้ง ๆ มันมึนหัวไปหมด เขาว่าถ้าหากเขาลุกขึ้นตอนนี้ต้องหน้ามืดแน่ ๆ
“ผมกะว่าจะเอาสมุดมาให้พี่เซ็นแล้วค่อยกลับบ้าน” ภานุฝืนพูดต่อไป ใบหน้าคมนั้นซีดเผือดแทบไม่มีสีเลือด ความร้อนจากร่างกาย แผ่ไอความร้อนออกมา จนคนข้าง ๆ สัมผัสได้ ภานุรู้สึกหนาวไปหมด ทั้งที่เหงื่ออกจนแทบจะท่วมตัวอยู่แล้ว
“ลายเซ็นอะไรวะ ไม่ต้องสนใจแล้ว บ้านเอ็งอยู่ไหนเนี่ย ข้าจะไปส่ง” ร่างเล็กบางฉุดให้ร่างหนานั้นลุกตามทันที
ตอนนี้เขาไม่คิดอะไรแล้ว รู้สึกเป็นห่วงร่างหนานั้นเต็มทน
TBC
เริ่มมีแอบสับสนแล้ว ไปบ้านหนุ่มคราวนี้จะเกิดอะไรต่อไปติตตามกันต่อไป
อะไรก็แนะนำกันได้นะ เพิ่งเคยโพสต์นิยายนี่ครั้งแรกในชีวิต ผิดพลาดไม่ถูกใจอย่างไรก็บอกกันด้วยนะ o1
-
หุหุ ไปบ้านกันแล้ว ลุ้น ๆ :m3: :m3: :m3:
-
จะห่วงใครดีน๊าาาา :m3: :m3: :m3:
ปล. คนโพสสู้ๆ น๊าาา :impress: :impress:
นิยายในเล้าเยอะ อาจจะใช้เวลานิดนึง เด๋วเพื่อนๆ ก็ตามมา :a9: :a9:
-
ไปบ้านภานุแล้ว อิอิ มาต่อไวๆนะคับ ค้างคา อิอิ
-
มาเกริ่นให้อยากแล้วจากไป :m21:
-
ไปเปิดหนังสือหาอย่างงี้ก้มีด้วยอ้ะ!!!!!? น่ารักเปนบ้า >.< :o8:
ถึงบ้านแล้วจะเปนไงหว่า....เดาไม่ถูกเจงๆ........
....
[เอ่อ เลือดกำเดาไหลรอแล้ว กำเอ้ยยย 555+] :m25:
ค้าบ ต่อไวๆน้าคับบบ รออ่านๆ โอสสส!
-
นุไม่สบาย..พี่โพดก็ไปส่งถึงบ้าน..
ว้ายๆ.. :m3: จะเกิดไรขึ้นกันนะ.นี่.
ไม่อยากจิ้นเย้ย.. :m23:
-
เรื่องใหม่ๆๆ :m3: ดูท่าทางจะน่าสนุก ชอบๆๆ
นุนี่ตลกดี ดูซื่อๆจางง มีไปเปิดหนังหนังหาที่มาของอาการซะด้วย หุหุ :m20:
ว่าแต่พี่โพดคนสวยพาไปส่งบ้าน จัมีไรต่อป่าวน๊าาา
หวังว่าจะทำไรกัน คงมีหนังสือที่บ้านนะค้าบบ หุหุ :m10:
ปล. หื่นตลอดเลยเรา ทำไงหายอ่า ไปเปิดตำราหาก่อนนน :m21:
-
:m13:สู้เค้าน้า คนแต่งเรื่องนี้ พี่นัทด้วย จืดชอบเน้อ เรื่องนี้อ้ะ จะติดตามอ่านนะ :m7:
-
มาต่อครึ่งหลังตอนสามให้แล้วนะ แล้วจะพยายามมาอัพให้ทุก2-3วันนะ อยากจะบอกว่าคุณเท็นเค้าดีใจที่ทุกคนชอบงานของเค้านะ
ตอน 3.2
ภานุบอกทางคนขับอย่างมึน ๆ ดีที่ร่างบางนี้มากับเขาด้วย ไม่งั้นถ้าเป็นอะไรไปเขาคงแย่ ตอนนี้พ่อกับแม่เขาไปบ้านญาติที่ต่างจังหวัดจึงเหลือเขาอยู่บ้านคนเดียว พร้อมกับแมวอีก 3 ตัว กว่าจะมาถึงบ้านได้ ก็เล่นเอาเหนื่อย ตาของเขาแทบจะปิดอยู่แล้ว อยากจะหลับเสียกลางทางให้ได้ ดีที่พี่ข้าวโพด ให้ยืมไหล่ซบมาได้ตลอดทาง โดยไม่ทำท่าโวยวายเหมือนเคย แถมยังลากเขาเข้าบ้านได้ อย่างทุลักทุเล หลังจากลงจากรถแท็กซี่แล้ว
“บ้านเอ็งไม่มีใครอยู่เลยเหรอวะ” ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น บ้านของภานุดูเงียบเหงาผิดปกติ หลังจากที่เขาลากร่างสูงนั้นมานอนแหมะบนเตียงได้สำเร็จ
“พ่อแม่ไปบ้านยาย ที่ต่างจังหวัด กลับมาอาทิตย์หน้า” ภานุบอกเสียงเบา ดวงตาคมเริ่มหรี่ปรือหลังจากกินยาที่ร่างบางค้นหามาได้จากตู้ยาในบ้านของเขา
“ขอบคุณมากครับพี่ข้าวโพดที่พาผมมาส่ง” ภานุส่งยิ้มให้ รู้สึกขอบคุณพี่รหัสของตัวเองอย่างเหลือกำลัง นี่ถ้าไม่ได้พี่ข้าวโพดมาส่งป่านนี้เขาจะไปสลบอยู่แถวไหนกันแล้วนะ
“เออ.............ยังไงเอ็งก็เป็นน้องข้าว่ะ” ร่างเล็ก ๆ ตอบกลับมา แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากภานุแล้ว ร่างสูงนิ่งหลับไปทั้งอย่างนั้น
“หลับซะแล้ว................” ร่างเล็กส่ายหัวยิ้ม ๆ มองร่างสูงที่นอนเหยียดยาวอยู่ตรงหน้า ร่างบางมองภาพชายหนุ่มที่ มีผ้าห่มคลุมจนถึงอก แว่นตายังไม่ได้ถอดเลยด้วยซ้ำ ข้าวโพดยืนพิศดูร่างสูงที่ใบหน้าขาวซีดขาว ลมหายใจที่ติดขัด ไม่สม่ำเสมอเหมือนสภาวะปกติแล้วก็ถอนใจ มือเล็ก ๆ เอื้อมไปถอดแว่นออกจากใบหน้าคม ที่หลับสนิทแลดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลย
*********************************
“อือ…………….” ภานุครางเสียงแผ่ว เมื่อรับรู้ถึงความเย็นที่หน้าผาก และร่างกายแขนขา
ดวงตาคมหรี่ปรือ เห็นภาพไม่ชัดนัก แต่เขาจำได้ จำกลิ่นหอม ๆ นี้ได้
ร่างเล็กสาละวนอยู่กับการเช็ดตัวให้กับรุ่นน้องตรงหน้า ภานุตัวหนักเหลือเกินกว่าจะถอดเสื้อกว่าจะเช็ดตัวให้ได้ก็เล่นเอาหอบ
“พี่ข้าวโพดจ๋า” ภานุส่งยิ้มหวานจ๋อย เขาคงกำลังฝันอยู่แน่ ๆ ที่เห็นพี่ข้าวโพดมาดูแลเขาอยู่ตรงหน้า
มือหนาคว้ามือนุ่มนิ่มที่กำลังสาละวนอยู่กับการใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดไปตามแผ่นอกกำยำนั้น แล้วเอาแนบไว้ที่แก้มของตัวเอง
มือพี่ข้าวโพดเย็นจังเลย มันทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ภานุยังคงยิ้ม ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
“อะ อะ อะไรของเอ็งวะไอ้หนุ่ม” ร่างเล็กทำหน้าเลิ่กลั่ก ไอ้รุ่นน้องบ้ามันทำอะไรของมันเนี่ย เช็ดตัวให้อยู่ดี ๆ คว้ามือไปแนบแก้ม แถมยังทำท่านอนหลับอย่างมีความสุขอีก
ร่างบางพยายามจะดึงมือกลับ แต่ขนาดหลับภานุยังดึงมือเล็กนุ่มนวลไว้ไม่ยอมให้ห่างตัว
มือเล็ก ๆ อีกข้าง ของข้าวโพด เอื้อมไปเกลี่ยไรผมที่ปรกอยู่ที่หน้าผากมนของคนป่วย
เขาพิศมองดูใกล้ ๆ แพขนตายาว รับกับจมูกโด่งนั้น ดูดี ๆ แล้ว ภานุจัดได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีพอสมควรเขาไม่เคยสังเกตเห็น เพราะภานุเอาแต่ใส่แว่นหนา 3 นิ้ว ปกปิดใบหน้าตัวเองอยู่อย่างนั้น นี่เจ้าตัวจะรู้บ้างมั้ยเนี่ย ว่าหน้าตาจริง ๆ มันหล่อเหลาขนาดนี้ แถมตอนนี้ยังดูขี้อ้อนน่ารักอย่างกับเจ้าลูกแมวสองตัว ตัวเล็กที่มาป้วนเปี้ยนพันแข้งพันขาของร่างบางอยู่
ใบหน้างามยิ้มกระจ่างใส ก่อนจะก้มลงลงที่หน้าผากมนนั้น ริมฝีปากบางสัมผัสแผ่วเบากับหน้าผากของชายหนุ่ม
ที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวก่อนจะชะงักงัน ขึ้นมากะทันหัน
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.......ทำอะไรอยู่วะเนี่ยกู ” ร่างเล็กหยุดนิ่ง บ้าน่า
เขาเห็นว่าภานุน่ารักขึ้นมาได้ไง ภานุเป็นผู้ชายนะ แถมเมื่อกี้ยัง ยัง ยังก้มไปจูบหน้าผากมนนั้นอีก
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ร่างเล็กงามตะโกนร้องลั่นอยู่ในใจ
*****************************************
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แอบสปอยนิดหนึ่งตอนหน้ามีแอบสวีทเล็กๆ :laugh: แล้วจะรีบมาลงตอนต่อไปให้เร็วที่สุดนะ ติตดามกันต่อไป
-
รีบๆมานะครับ
:m13: :m13: :m13:
-
ตายยแล้ว พี่โพดคนสวย ทำไรไป เหอๆๆ :m26:
ความรุ้สึกมันพาไปอ่ะดิ คิกๆๆ :m3:
รอๆๆ ฉากสวีทหวานแหว๋ววว
-
อดใจไม่ใหวอ่ะดิ :m12: :m12:
:m3: :m3:
-
น่ารักดีอ่ะคับ
จะรอนะคับ
ปล. จะติดตามตอนต่อไปคับ
จาก นายฟูจิซัง :a12: :a12:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
ว้ายๆๆๆๆๆ (อีกแล้ว)....
และแล้วพี่โพดก็จุ๊บๆกับน้องณุแย้ว.. :m4:
-
จูบกันแล้ว :m10: :m10:
-
เริ่มรักเขาแล้วล่ะสิ..อุอุ :m11:
-
มาต่อตอนใหม่ให้แล้วนะ ช้าไปหน่อยแต่ก็มานะ :try2:
มาลุ้นกันต่อดีกว่า o15
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 4
“พัดเหรอ” ร่างเล็ก ๆ คุยกับผู้ที่รับสายปลายทาง เขาโทรเข้าที่บ้านหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีคนรับสาย จึงโทรไปหาน้องชาย
“อื้อ....มีไรอ่ะโพด” พัฒนารับสาย พี่ชายฝาแฝดของเขาโทรมาทำไม ปกติไม่ค่อยโทรหา สงสัยจะมีธุระจริง ๆ
พัฒนาและสมโภชน์เป็นพี่น้องฝาแฝดที่เหมือนกันมาก หลายคนทักผิดทักถูก ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกว่าเป็นฝาแฝดกันและยิ่งเหมือนกันมากที่สุดก็ไอ้นิสัยขี้เล่นเนี่ยแหละ ที่ทำให้เกิดเรื่องอยู่บ่อย ๆ จนพ่อกับแม่ต้องจับแยกให้เรียนกันคนละที่ เพราะปวดหัวที่ทั้งสองช่างขี้เล่นเกินเหตุและขยันหาเรื่องให้ทุกวัน
“แม่ไม่อยู่บ้านมั้ง เมื่อกี้โพดโทรหาแม่แล้ว จะบอกว่าวันนี้จะค้างบ้านรุ่นน้อง” ปลายสายส่งเสียงบอกถึงจุดประสงค์ที่โทรมา
“เออ เดียวบอกให้” น้องชายรับคำ
“เออขอบใจว่ะ” ข้าวโพดตอบรับคำน้องชาย และอดขอบใจไม่ได้ที่พัฒนาไม่ใช่คนจู้จี้งี่เง่าที่ชอบถามอะไรซักไซ้มาก
“ อ้าว .............งั้นข้าววันนี้โพดก็อดดิ แม่ทำแกงมัสมันกับต้มข่าไก่ด้วยนะเว้ย” พัฒนาตอบกลับพี่ชาย ทั้งสองมักจะหยอกล้อกันเป็นประจำ บางทีก็ข่มกันมั่ง บางทีก็อำกันเอง อำไปอำมาจนไม่รู้ว่าใครอำใคร
“เฮ้ยยยยยยยยย จริงดิ ไอ้พัดถ้าเอ็งกินหมดข้ากลับไปเตะแน่” ข้าวโพดโวยวายเสียงลั่น
แต่ช้ากว่าพัฒนาเสียแล้ว น้องชายตัวแสบตัดสายทิ้งกะทันหัน พร้อมกับหัวเราะกระหยิ่มยิ้มย่องที่แกล้งพี่ชายได้
***********************
“อื้อออออออ” ภานุขยี้ตา แสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามามันทำให้เขาแสบตา จนต้องควานหาแว่นตาที่หัวเตียงมาใส่
และสายตาของเขาก็ชะงักนิ่ง ร่างเล็กนั่งหลับสนิทโดยเอาหัวฟุบอยู่ที่ข้างเตียงที่ชายหนุ่มนอนอยู่ คนตัวเล็กกว่านั้นสวมเสื้อผ้าของภานุ เสื้อเชิตตัวโคร่งสีขาวมันยิ่งทำให้คนที่ตัวเล็กกว่า ตัวเล็กลงเข้าไปอีก นี่คงจะค้นจากตู้เสื้อผ้าของเขากระมัง ร่างเล็กที่หลับใหลไม่รู้เรื่องนั้นทำให้เขามองค้าง
“ สวย” ภานุบอกกับตัวเอง
เมื่อวานชายหนุ่มจำได้ว่าไม่สบายมาก แล้วร่างบางนี้ก็พาเขามาส่งที่บ้านแล้วเขาก็เผลอหลับไป หลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว แต่จำได้ลาง ๆ ว่าฝัน ฝันดีมาก ๆ ในฝันมีร่างงามนี้อยู่ด้วย แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างเล็ก ๆ นี้หลับใหลอยู่ข้างกาย มือของเขาถูกเกาะกุมด้วยมือเล็ก ๆ ของร่างบาง
นี่เขานอนจับมือกับพี่ข้าวโพดทั้งคืนเลยเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ พี่ข้าวโพดที่แสนจะขี้โวยวายเนี่ยอะนะ ยอมให้เขาจับมือ
“อือ” ร่างเล็กขยับยุกยิก เงยหน้าขึ้นขยี้ตา
ภานุรีบลงไปนอนทำแกล้งทำเป็นหลับทันที เขาอยากรู้ว่าคนตัวเล็กกว่าจะทำยังไงหลังจากตื่นนอน
“ไข้ลดยังเนี่ย” ข้าวโพดลุกขึ้นนั่งเต็มตัว เอื้อมมือไปเตะที่หน้าผากมนของรุ่นน้อง ในขณะที่อีกมือยังเกาะกุมอยู่กับมือภานุ
“ตัวยังรุม ๆ อยู่เลย” ร่างเล็กบ่นอย่างขัดใจ ก่อนจะปลดมือของอีกฝ่ายออก และหยิบผ้าขนหนูลงมาในกะละมังใบเล็ก บิดพอหมาด แล้ววางแปะไว้ที่หน้าผากของคนป่วยเพื่อลดความร้อนอีกครั้ง
“ถ้าไม่รีบหายเร็ว ๆ ข้าทำอะไรเอ็งไม่รู้ด้วยนะเว้ย” ร่างเล็กกระซิบเสียงแผ่วกับใบหูของร่างสูง ไม่คิดจะให้ชายหนุ่มได้รับรู้หรอก
แต่ภานุ..................... ได้ยินชัดเจน แบบเต็ม ๆ
*********************************
ภานุลืมตาขึ้นหลังจากที่ข้าวโพดเดินออกไปแล้ว เขาแตะที่หน้าผากตัวเอง หมายความว่าไงกันที่พี่ข้าวโพดพูด เมื่อคืนนี้เรื่องที่เขาฝันท่าทางจะไม่ใช่แค่ความฝันซะแล้ว ภานุไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำหน้าดีใจขนาดไหน ดวงตาคมตาเป็นประกาย เปี่ยมด้วยความสุข เวลาที่พี่ข้าวโพดไม่แกล้งเขาอย่างนี้ พี่ข้าวโพดน่ารักเหลือเกิน จนเขาอยากจะกอดรัดร่างเล็ก ๆ นั้นอีกครั้ง คิดถึงความหอมจากตัวของคนร่างเล็กกว่าแล้วมันทำให้จิตใจเขาหวั่นไหวขึ้นมา
เอาอีกแล้ว หัวใจ................มันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว เขาเป็นอะไรกันนะเนี่ย
*********************************
ภาณุเริ่มมีอาการหวั่นไหวเล็กๆๆ แล้ว :laugh: รอดูกันต่อไปว่าจะสวีทหวานแว๋ว หรือออกแนวหนังอินเดียวิ่งไปรักไปดี :m23:
-
ข้าวโพดจะทำไรนี่ :m10:
-
:m13:น่ารักจังเลย ลุ้นต่อปาย
-
เรื่องนี้ก็น่ารักสุดๆเลยอ่ะ โอ้ยยยยยยยยยยยยย ไม่ไหวจะทน
-
:m3: พี่โพดคนสวย ใจดีจางเวลาไม่ซุกซน อิอิ น่ารัก
ความรักเริ่มก่อตัวแล้วววว อิอิ ลุ้นๆๆ :m18:
-
หุหุ ลุ้นให้ทำอ่ะ :m11: :m11: :m11:
-
รีบๆมาต่อนะคับ
สนุกมากมายเลยอ่าคับ
:a4: :a4: :a4:
-
เรื่องนี้น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3:
โพดน่ารักจัง มีแอบหวานด้วย
มาต่อเร็วๆนะ :m13:
-
อ่านแล้วมัน..จี๊ด..ใจ :m3: :m3: :m3:
มาต่อเร็วๆนะค้าบ... o14
-
น่ารักมากครับเรื่องขอเป็นเเฟนขาประจำอีกคนละกันนะครับอิๆ :m11:
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 5
มือเล็ก ๆบรรจงเทโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปลงไปในหม้อที่มีน้ำกำลังเดือด และใช้ทัพพีคนไปคนมา
วันนี้ข้าวโพดรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร
ภานุยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เมื่อคืนนี้ภานุมีไข้ขึ้นสูงทั้งคืน เขาต้องหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่อย่างนั้น เพื่อลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้กับร่างสูงที่นอนหลับกระสับกระส่าย เนื่องด้วยความร้อนในกายเพิ่มสูงขึ้นตลอด และไข้เพิ่งลดลงก็เมื่อเกือบรุ่งสางของอีกวัน
นึกแล้วก็แปลกใจตัวเอง ร่างบางนั้นไม่เคยต้องทำอะไรอย่างนี้ให้กับใครมาก่อนเลย
นึกถึงวันแรกที่เจอภานุแล้วก็ขำตัวเอง ร่างบางเอะอะโวยวายใหญ่โต และนึกโกรธน้องรหัสอยู่หลายวัน
แต่ไอ้หน้าซื่อ ๆ ที่คอยมาเสนอหน้าให้เห็นทั้งเช้าบ่าย นั้น ก็ทำให้อดใจอ่อนลงนิดหน่อยไม่ได้
ล่าสุดที่รู้มาก็คือว่าเจ้าภานุน้องรหัสของเขาเนี่ย อายุ มากกว่าเขาเกือบ 2 ปี แต่สาเหตุที่เรียนช้ากว่าก็เพราะว่าความเซ่อบวกกับความซุ่มซ่ามของตัวภานุเอง ที่ดันไปหัดขี่มอร์เตอร์ไซด์แล้วพุ่งชนรั้วบ้าน กระดูกหักหลายท่อน ต้องไปนอนให้หมอรักษาที่โรงพยาบาลเกือบปี กว่าจะหายและกว่าจะมาสอบเอ็นทรานส์ได้ ก็ต้องรอไปอีกเกือบปี
มิน่าล่ะ มีเวลาอ่านหนังสือมากกว่าคนอื่นนี่เอง ถึงได้สอบเข้าได้เป็นอันดับหนึ่ง แต่จะให้เรียกภานุว่าพี่น่ะเหรอ ฝันไปเหอะ ตลกตายเลย ให้ภานุมาเดินตามต้อย ๆ เรียกเขาว่าพี่อย่างนี้แหละดีแล้ว สนุกดี
ร่างเล็กหัวเราะเรื่อยเปื่อย ใบหน้าสวยหวานดวงตาเป็นประกาย แต่แล้วก็หยุดนิ่ง
“เอ๊ะ.........เมื่อกี้นี้ไอ้หนุ่มมันใส่แว่นนี่หว่า แต่เมื่อคืนจำได้ว่าถอดให้แล้ว แต่ว่าเมื่อเช้า................” ร่างเล็กงามนิ่งคิด
ไอ้หนุ่ม ไอ้น้องรหัสเวร นี่ได้ยินอะไรที่เขาพูดไปบ้างหรือเปล่าเนี่ย
ร่างเล็กบางนิ่งคิด ไม่หรอกมั้ง ไอ้แว่นมันไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นหรอก มันซื่อบริสุทธ์จะตาย ร่างเล็กคิดเข้าข้างตัวเอง หารู้ไม่ว่าภานุน่ะ เจ้าเล่ห์กว่าที่คิดหลายเท่านัก
************************************
-
“หนุ่ม.....กินข้าว” มือเล็กบาง เขย่าร่างสูงนั้นเบา ๆ ก่อนจะวางชามโจ๊กไว้บนโต๊ะหัวเตียง และลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ร่างสูงที่นอนเหยียดยาว มีผ้าห่มคลุมจนถึงอก
“อือ” ภานุกระพริบตาถี่ ๆ แกล้งทำเป็นงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอน ตอนนี้ชายหนุ่มไม่ปวดหัวแล้ว และรู้สึกว่า ตัวก็ไม่ร้อนแล้วและไม่มีอาการหายใจติดขัดเหมือนเมื่อคืน
เมื่อสักครู่เขาเกือบลืมนึกไป ตอนที่ร่างเล็กงัวเงียตื่นนอน เขายังคงสวมแว่นอยู่ แต่ตอนที่ร่างเล็กเดินออกไป เขารีบถอดแว่นออกแทบไม่ทัน และเปิดลิ้นชักค้นหาคอนแท็คเลนส์มาใส่ ปกติไม่ค่อยได้ใส่คอนแท็คนักหรอก รู้สึกว่ามันเคือง ๆ ตา ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ในกล่องอยู่อย่างนั้น กลัวเหมือนกันว่าร่างบางนั้นจะรู้ว่าเขาแกล้งหลับ แต่พอร่างเล็กเข้ามาในห้องแล้วก็ไม่เห็นโวยวายอะไร
ตอนนี้เขาก็แค่แกล้งทำเป็นมองอะไรไม่เห็นแค่นั้นเอง ไม่รู้ว่าพี่ข้าวโพดจะทันสังเกตหรือเปล่า
ร่างเล็กเอื้อมหยิบชามมาไว้ในมือ เป่าเบา ๆ ที่ช้อนเพื่อให้คลายความร้อน ก่อนจะส่งเข้าปากชายหนุ่ม
ภานุอ้าปากรับในทันที เขาแสร้งทำตาเบลอ ๆ หรี่มองหน้าของร่างเล็กนั้นที่ เป่าที่ช้อนเบา ๆ เพื่อรอจะป้อนโจ๊กคำต่อไป
ตอนนี้ภานุเห็นว่าพี่ข้าวโพดร่างเล็กบางนั้นน่ารักสุด ๆ ปกติเห็นกันอยู่บ่อย ๆ ที่มหาวิทยาลัย แต่วันนี้ได้มาเห็นพี่ข้าวโพดในชุดเสื้อเชิตขาว กับกางเกงขาสั้นเลยเข่า ผิวขาว ๆ ใบหน้าน่ารักที่กำลังตั้งอกตั้งใจป้อนอาหารเขาอย่างเต็มที่
“อือ” ภานุครางเบา ๆ อารมณ์มันไหลไปตามความคิดหมดแล้ว
เวลาที่ไม่มีแว่นตามาเกะกะเนี่ย ภานุก็ดูเป็นชายหนุ่มหล่อเหล่าคนหนึ่งทีเดียว เสียอย่างเดียวที่เวลามองอะไรก็ต้องหรี่ตา มันดูเสียบุคลิกชอบกล ร่างเล็กบางนิ่งคิด ช้อนในมือถูกคนไปคนมาในชามโจ๊ก
“อร่อยมั้ย” ร่างเล็กเอ่ยถามในขณะที่กำลังเตรียมป้อนคำต่อไป
“ครับ” ร่างสูงรับคำ ใบหน้าคมยังคงขาวซีดแทบไม่มีสีเลือด
“ไม่ให้อร่อยได้ไง เมื่อกี้ข้าเห็นจิ้งจกตกลงไป แต่เอ็งไม่ต้องตกใจนะ ก่อนที่ข้าจะเอาข้าวมาให้เอ็งกินเนี่ย ข้าหยิบจิ้งจกออกไปแล้ว” ร่างเล็กบางพูดเรื่อย ๆ แต่แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ โทษฐานที่ทำให้ว้าวุ่นใจ มันต้องเจอแบบนี้
“แค่ก แค่ก แค่ก” ภานุสำลักโจ๊กในปากทันที นี่ยังไม่เลิกแกล้งเขาอีกเหรอเนี่ย
นึกว่าพี่ข้าวโพดจะญาติดีกับคนป่วยแล้วนะ
“จริงเหรอพี่” ภานุทำตาโต ตกใจ ไม่จริงน่ะ พี่ข้าวโพดต้องแกล้งอำเขาแน่ ๆ
“เอ็งนึกว่าข้าพูดเล่นเหรอ ข้าเคยพูดเล่นด้วยเหรอวะ ” ใบหน้าหวานซึ้งทำหน้าจริงจัง
“พี่ข้าวโพดดดดดดดด ผมไม่กินแล้ว แหวะ” ภานุทำท่าพะอืดพะอม จะอาเจียนซะให้ได้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าล้อเล่นเว้ย แหม ทำเป็นตกใจไปได้” ร่างบางหลุดหัวเราะชอบใจที่แกล้งร่างสูงที่พยายามจะล้วงคอเอาอาหารออกให้ได้
“โฮ่.........พี่ข้าวโพดจะแกล้งผมไปถึงไหนเนี่ย” ภานุทำหน้าเศร้า นี่มันอะไรกันอีก นึกขอบคุณอยู่หรอกที่ชามโจ๊กของเขาไม่มีจิ้งจกจริง ๆ แต่คนตัวเล็กนี่ก็เหลือเกิน เขาป่วยอยู่นะเนี่ย เคยเห็นใจคนป่วยมั่งมั้ย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าล้อเล่น น่ะ ... เนี่ยข้าอุตส่าห์ต้องมานั่งป้อนข้าวเอ็งเลยนะเว้ย” ร่างบางยังคงหัวเราะไม่เลิก
“มือเอ็งไม่ได้เป็นง่อยซะหน่อย กินเองได้แล้ว” ร่างบางเตรียมจะวางช้อนและส่งชามให้กับร่างสูงที่ทำหน้างอหงิกทันที
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้มือผมจับอะไรไม่ได้ พี่แหละต้องป้อน” ภานุทำเสียงกระเง้ากระงอดเขาอยากจะโกรธร่างบางนี้จริง ๆ ล้อเขาเล่นอยู่ได้ทุกวัน ไม่เบื่อบ้างหรือไง
“ทำไม... มือเอ็งมันพิการไปด้วยหรือไง ถึงหยิบช้อนมาตักกินเองไม่ได้เนี่ย” ร่างเล็กบางทำหน้าโกรธทีเล่นทีจริง
แต่ในใจนั้นขำยิ่งกว่าขำที่ได้แกล้งชายหนุ่มให้ทำหน้าหงิกหน้างอได้
“ไม่ได้พิการ แต่เมื่อคืนนี้พี่อุตส่าห์จับมือผมไว้ทั้งคืน ถ้าผมเอามือไปจับช้อน เดี๋ยวรอยจะหายไป” ภานุพูดบอกซื่อ ๆ ไปตามที่ใจคิด แถมเอามืออีกข้างลูบไปลูบมาที่มือที่ร่างเล็กนั้นเกาะกุมไว้ทั้งคืน
“ไอ้ ไอ้ ไอ้ บ้า เอ็ง เอ็ง บ้าหรือไง” ใบหน้าขาวเนียนแดงซ่านขึ้นทันที เขาไม่นึกว่าภานุที่ซื่อซะจนดูเหมือนเซ่อจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ ร่างเล็กรีบลุกออกจากเก้าอี้
“ไปไหนอ่ะ จะทิ้งผมเหรอ” มือแกร่งรีบเอื้อมมือไปคว้า มือเล็ก ๆ นุ่มนิ่มของร่างบอบบางที่กำลังจะเดินผละจากไป
ส่งสายตาหวานซึ้งให้กับร่างบางอย่างไม่รู้ตัว นี่ดีนะที่ใส่คอนแท็คไม่งั้น คงไม่ได้เห็นหรอกว่า ตอนนี้พี่ข้าวโพดทำหน้ายังไง ริมฝีปากบางของร่างเล็กตรงหน้าขบเม้มเข้าหากันอย่างขัดใจ ใบหน้าหวานซึ้งนั้น แดงซ่าน
น่ารัก........ น่ารักจนบอกไม่ถูก
“ไม่ ไม่ได้ทิ้งหรอกน่ะ ข้า ข้าจะไปจะไปล้างชามแล้ว” เสียงหวานตะกุกตะกัก ความรู้สึกแปลก ๆ เริ่มไหล่ซ่านผ่านมาที่มือที่ชายหนุ่มเกาะกุมไว้ ร่างเล็กรีบแกะมือของชายหนุ่มออก กลัวว่าเขาจะเห็นท่าทางของตัวเองในขณะนี้ คงเห็นไม่ชัดหรอกนะร่างเล็กนึกปลอบใจตัวเอง เวลานี้ร่างงามไม่อยากให้ภานุได้เห็นว่าใบหน้าสวยหวานนั้นทำหน้ายังไง ก็ภานุน่ะ สายตาสั้นมากขนาดนั้น จะมองเห็นได้ยังไงล่ะ
“จริงนะ” ภานุแกล้งตีหน้าเศร้า แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากมือเล็ก ๆ นั้น
“เออ......ปล่อยได้หรือยังวะ” ร่างเล็กบิดข้อมือไปมา ไอ้บ้านี่ขนาดไม่สบายอยู่แต่แรงเยอะจริง ๆ
ภานุยอมปล่อยมือแต่โดยดี เขามองพี่ข้าวโพดที่เดินหน้างอง้ำออกไป แล้วแอบลอบยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจ
ร่างสูงเอนหลังลงนอนกับฟูก ใช้สองมือประสานกันไว้ใต้ท้ายทอยแทนหมอน
ข้าวอะไรเนี่ยไม่กินแล้ว รู้สึกอิ่มจังเลย
“ อิ่มใจเว้ยยยยยยย มันอิ่มใจ” ภานุตะโกนบอกกับตัวเองในใจ
*************************
ภาณุเริ่มรุกแล้ว มาตามกันต่อว่านู๋โพดจะเปิดใจรับหนุ่มภาณุกันหรือเปล่า ติดตามตอนต่อไป
:m26: แอบสปอยเล็กน้อย ใครรอฉากสวีททททททแบบอุบัติเหตุรัก อย่าลืมมารอกันเนอะ :m25:
-
โอ๊ยยยยย น่ารัก มีแอบมองกันด้วย
โพดแพ้ความหล่อของภานุแน่ๆ อิอิ
:m3: :m3: น่าร๊ากกกก
-
พวกเงียบๆหงิมๆเเละใส่เเว่นนี่เเหละน่ากลัวจอมวางเเผนเเล้วโพดจะรอดไหมน้อ55+ :a2:
-
รอตอนต่อไปครับ
-
เรื่องนี้สนุกจังเลย อิอิ
-
อ่ะ อยู่กันสองต่อสอง
ไม่รุกงานนี้จะรุกงานไหน
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
:o8:แอบน่ารัก ชอบจังเลยอ้ะ
-
:m3: น่าร๊ากกที่ซู้ดด นุนี่เจ้าเลหืไม่เบา เห็นซื้อๆ
-
รุกเลย ๆ :m4: :m4: :m4:
-
งานนี้เสร็จแน่ ๆ o17
-
งานนี้มีเฮ ครับ พ่อเเม่พี่น้อง :m12: :m12:
ปล จะเป็นกำลังใจให้เเล้วกันคับกระผม
จาก นายฟูจิซัง :a9: :a9:
-
เสร็จแน่ๆเลย อิอิ :a12:
-
ดีใจจังที่ทุกคนชอบ :m23: มาลุ้นกันต่อเลยละกัน
ตอน 6
"ไอ้เวรหนุ่ม เห็นดีด้วยหน่อย ชักเหลิง แม่งเอ้ย อยู่คนเดียวไปเลยเอ็ง" ร่างบางบ่นหงุดหงิด
พักนี้ตั้งแต่ไอ้เรื่องที่เกิดขึ้นที่โต๊ะข้างสนามแล้ว ร่างบางก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับภานุขึ้นมา
"เอ็งทำอะไรวะ จะแกล้งข้ากลับหรือไง ฝีมือมันคนละชั้นกันเว้ย " ร่างเล็กหน้างอง้ำ มือบางกุมอยู่ที่หน้าอก หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เอาอีกแล้ว พักนี้เป็นบ่อยเว้ย สงสัยต้องไปหาหมอตรวจหน่อยแล้วมั้งว่าเป็นอะไร
********************
"ข้ากลับบ้านแล้วนะ ถ้าเอ็งใกล้ตายเมื่อไหร่ค่อยโทรไปหาข้าก็แล้วกัน" หลังจากที่จัดการทำความสะอาดในครัวเรียบร้อยร่างเล็กก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ยกเป้สะพายที่หลัง ก่อนจะเดินเข้าไปบอกรุ่นน้องหน้าซื่อที่นอนมองร่างบางนั้นตาแป๋ว
"ฮ้า...กลับเหรอ ผมป่วยนะพี่ กลับแล้วผมจะทำไงอ่ะ" ร่างสูงร้องเสียงหลง ลุกขึ้นนั่งทันที อะไรเนี่ยกะว่าจะแกล้งป่วยสักสองสามวัน แก้แค้นให้พี่ข้าวโพดปฐมพยาบาลซะหน่อย นี่จะกลับจริงเหรอ ไม่ห่วงน้องรหัสที่กำลังแกล้งป่วยบ้างหรือไง
"ไอ้เวรหนุ่ม ข้ารู้เอ็งหายแล้ว อย่ามาทำอ้อน เดี๋ยวข้าเตะให้คว่ำ รับรองเอ็งจะหายเป็นปลิดทิ้ง" ร่างเล็กยืนเท้าสะเอวมองหน้ารุ่นน้องกวน ๆ
"ไปจริงเหรอพี่ข้าวโพด" ร่างสูงทะลึ่งพรวดยืนขึ้น
"เออ เอ็งนี่อย่าทำตัวน่ารำคาญหน่อยเลย เห็นข้าทำดีด้วยหน่อย ชักเหลิงนะเอ็ง" ร่างเล็กทำท่าจะผละจาก
"ไม่เอาน๊า" ภานุทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาร่างบาง
แต่ไอ้ผ้าห่มก็ดันเจ้ากรรมติดขา จนร่างสูงนั้นกลิ้งล้มไม่เป็นท่า
"โครม" เสียงดังสนั่นหวั่นไหว แต่ที่ยิ่งกว่านั้น
คนร่างเล็กกว่านี่ต้องกลายเป็นคนโชคร้าย โดนร่างสูงล้มทับเข้าให้เต็ม ๆ
"โอ้ยยยยยยยย" ร่างบางร้องลั่น
"พี่ข้าวโพด พี่เจ็บมั้ยพี่" ร่างสูงรีบหยัดตัวขึ้น ทำหน้าสำนึกผิด แต่ตอนนี้เขายังทับอยู่บนร่างบางของคนตัวเล็กกว่า
"ไอ้เวรหนุ่ม" ร่างเล็กตะโกนเสียงสูง
"เจ็บจะตายห่าแล้ว"
"ขอโทษพี่ผมขอโทษ" ร่างสูงเอื้อมมือไปคลำที่หัวของร่างบาง พยายามจะดูให้ได้ ว่าร่างเล็กนั้นบาดเจ็บตรงไหน
"เจ็บตรงไหนอ่ะพี่" มือแกร่งประคองแก้มใสไว้ ค้นหาร่องรอยบาดเจ็บของร่างเล็กตรงหน้า
ในชั่วขณะหนี่ง ดวงตาสองคู่สอดประสานสบกันนิ่ง ต่างฝ่ายต่างหยุดพูด
ความรู้สึกแสนหวาน หลั่งไหลท่วมท้น
มือแกร่งประคองใบหน้าเนียนหวานนั้นไว้
ริมฝีปากร้อนรุ่มของภานุ ค่อยบรรจงแตะริมฝีปากของร่างบางนิ่ง ก่อนที่ปลายลิ้นร้อนรุ่มจะชำแรกผ่านเข้ามา
ร่างบางนิ่งสงบ ทุกส่วนของร่างกายเหมือนจะหยุดการทำงานลงไป
ริมฝีปากอิ่มงามเปิดรับปลายลิ้นของฝ่ายตรงข้ามอย่างอัตโนมัติ
ดวงตากลมโตปิดสนิท
นานแค่ไหนไม่มีใครรู้
ต่างฝ่ายต่างลองลิ้มชิมรสความหวานของฝ่ายตรงข้ามที่มอบให้
มือร้อนรุ่มควานเข้าภายใต้เสื้อเชิตสีขาว ลูบไล้เข้าหาผิวเขียวเนียนเรียบลื่นนั้น ก่อนจะลากผ่านขึ้นไปด้านบน
ในขณะที่ริมฝีปากร้อนรุ่มยังคงแนบสนิทอยู่กับริมฝีปากบางอิ่ม อย่างไม่มีทีท่าจะยุติง่าย ๆ
อะไร อะไร ดุเหมือนจะเตลิดไปใหญ่ ถ้าไม่มีเสียงของ.......
"ตุบ" เป้ที่ร่างบางสะพายหลังไว้หล่นลงข้างตัว
เรียกสติของทั้งสองร่างได้ทันที
ร่างเล็กสะดุ้ง.....พอกับที่ร่างสูงนั้นก็รู้สึกตัว
รีบผละออกจากกันทันที
"เอ่อ...พี่ข้าวโพด..คือ" ร่างสูงเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
เขาไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เกิดมาไม่เคยทำบ้า ๆ อะไรกับใครอย่างนี้ ที่น่าตกใจยิ่งกว่า เขาชอบรสสัมผัสนี้ มันอิ่มล้น เต็มไปด้วยความรู้สึกพิเศษ คล้ายกับว่าได้พบเจอกับสิ่งที่ตามหามานานแสนนาน
"หยุด...เอ็งไม่ต้องพูดอะไรแล้ว" ร่างเล็กหน้าแดงก่ำ ก้มหน้านิ่ง ครั้งแรกที่สนามข้างสระน้ำมันเป็นอุบัติเหตุ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ อะไรมันดลบันดาลให้ร่างบางทำอย่างนี้
"แต่ว่า..ผม" ภานุไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี เขาผิด เขาผิดใช่มั้ยที่ทำอย่างนี้ แต่ว่าเมื่อกี้พี่ข้าวโพดก็ไม่ได้ขัดขืนแล้วก็ไม่ได้มีทีท่าต่อต้านต่อเขาเลยสักนิดนี่นา
"เรื่องนี้เอาไว้พูดกันวันหลัง...วันนี้ข้า..ข้ากลับก่อนล่ะ" ร่างเล็กลุกพรวด พราดรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที
"พี่เดี๋ยวผมไปส่ง..เดี๋ยวก่อนพี่" ร่างสูงลุกขึ้นวิ่งตามร่างเล็ก เขาไม่เข้าใจหรอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันกันขึ้นเพราะอะไร เขาไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นล่ะ แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องตามร่างเล็กนี้กลับมาก่อน
"ไอ้หนุ่ม..เอ็งไม่ต้องตามมานะ.."ร่างเล็กตะโกนไล่หลัง
"ถ้าเอ็งตามมาข้าจะไม่พูดกะเอ็งตลอดชาติ" ร่างเล็กตะโกนลั่น เพื่อให้ร่างสูงกว่าได้ยินชัดเจน
"พี่..แต่.แต่ว่า" ภานุยังคงตาม ประโยคที่ได้ยินทำให้เขาต้องหยุดคิด พี่ข้าวโพดกำลังโกรธมาก และกำลังสับสน
เหมือนกับเขา เขาเองก็กำลังสับสน เกิดอะไรขึ้นนะ เมื่อกี้นี้มัน....อะไรกัน ....ความรู้สึกอุ่นล้ำยังไม่จางหายจากริมฝีปากร้อนรุ่มของตัวเอง
"พี่ข้าวโพดผมขอโทษ" ภานุบอกตัวเอง เขาไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป รู้แต่ว่าตอนนั้น หัวใจมันต้องการ
สมองมันสั่งให้ทำ.....ตามความรู้สึกของหัวใจ
อะไรกัน.......นี่เขาเป็นอะไรกันแน่
TBC
เอาละซิมีเคลิ้มจูบกันไปขนาดนั้น แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อละที่นี่ จะวิ่งตามเสียงของหัวใจ หรือจะหนีหายกันไป มาตามดูความพยายามของสองหัวใจกันต่อตอนหน้า
-
โดนหนุ่มเเว่นรุกซะละ55+
-
เต็ม ๆ หุหุ :laugh:
-
:m3: :m3: :m3:
ว้ายๆๆ...จุ๊บกันอีกแย้ว.....
น้องนุ..รุก..พี่โพดแล้วด้วย..เหอๆ...
มาต่อเรื่อยๆนะคับ.. ^^
-
ทำไมเป็นเป้ตกน้า น่าจะสบู่ตกอ่ะ :m25: :m25:
-
นุ สู้ต่อไป :a2:
ไม่มีอาการขัดขืนแบบนี้ เสร็จแน่ เหอ เหอ
รอบหน้าต้องรุกให้หนักกว่านี้ :m11:
-
ต่อกันเลย o15
ตอน 7
ร่างเล็กบางวิ่งออกจากบ้านของภานุมาอย่าง อย่างกระทันหัน จะให้อธิบายกับภานุว่ายังไง มันไม่มีเหตุผลที่ทำแบบนั้นลงไป ร่างบางไม่มีหน้าไปพบภานุได้แล้ว น่าอาย น่าอายเหลือเกิน
แล้วนี่ชายหนุ่มจะคิดยังไง ไม่คิดว่าเขาเป็นไอ้พี่รหัสวิปริต ผิดเพศแน่ ๆ แล้วหรือ
เขาอาย ... ทั้งอายทั้งกลัว
หยาดน้ำตาคลอปริ่ม ก่อนที่ร่างเล็กจะใช้หลังมือปาดมันทิ้ง
ไม่อยากให้ภานุต้องมองอย่างนั้น มองว่าเขาเป็นแค่พวกวิปริตผิดเพศ ไม่อยากจะเจอภานุอีกแล้ว ไม่อยากเจอ
ร่างเล็กพยายามกลั้นเสียงสะอื้น กลั้นหยาดน้ำตา ร่างบางรีบเดินก้มหน้าก้มตาออกจากตรงนั้น
มีคนเดินสวนกับเขาและมองหน้า ว่าร่างบางเป็นอะไร แต่ตอนนี้ข้าวโพดไม่สนใจ
เขาอาย อายจนไม่มีหน้าจะไปพบกับใครไอ้อีกแล้ว
ภานุรีบเดินอย่างร้อนรน เพื่อไปที่โต๊ะข้างสระน้ำที่เดิม ที่ ๆ ที่เขามักจะพบกับร่างเล็กบางนั้นเสมอ
เขาอยากเจอพี่ข้าวโพดจนใจแทบขาด
นอนไม่หลับมาสองคืนแล้ว ทั้งเมื่อวานทั้งวันก่อนเขาก็พยายามเดินหาพี่เขาโพดไปซะจนทั่ว แต่ก็ได้รับคำตอบว่าเดินออกไปแล้ว เดินออกไปเมื่อกี้ก่อนเขามา และอีกหลายคำตอบ
ดูเหมือนพี่ข้าวโพดจะหลบหน้าเขา ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา
ร่างเล็กนั้นจะรับรู้บ้างมั้ยว่าเขาร้อนรนขนาดนี้
เขาหาเหตุผลอะไรมาอธิบายไม่ได้กับตัวเองไม่ได้เลย
ว่าทำไมถึงร้อนรนอย่างนี้
รู้แต่ว่ามันคิดถึง
อยากเห็นหน้า อยากกอด อยากจูบเหมือนวันนั้น
เขาคงเป็นบ้าไปแล้ว ถ้าวันนี้ไม่ได้เห็นหน้า
ร่างเล็กบางนั้นเขาคงคลั่งตายแน่ ๆ
"อ่ะ...ไอ้หนุ่มนี่หว่า .... น้องมึงมาโน่นแล้วไอ้โพด"
หนึ่งในกลุ่มชายล้วน บอกกับร่างบางเมื่อเหลือบสายตาเห็นร่างสูง ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เดินขยับแว่นตาหนาเกือบสามนิ้ว
เข้ามาใกล้
" กู...กูไปก่อนนะ" ร่างเล็กเตรียมวิ่งหนี
"พี่ครับ จับพี่ข้าวโพดให้ที...เขาจะหนีผมอีกแล้ว" ร่างสูงตะโกนขอความช่วยเหลือ
แต่ช้ากว่าร่างเล็กนั้นแล้ว แค่ได้ยินเสียงของภานุ ร่างบางก็ทำท่าจะอยู่นิ่งตรงนี้ไม่ได้ ร่างเล็กลุกออกวิ่งทันที
ต้องหนี เขาต้องหนี ภานุ ให้ได้ ต้องหนีก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน
****************************
-
ต่อ ตอน 7
หนีแค่ไหนก็จะตาม ต้องตามให้ได้
ร่างสูงวิ่งตามร่างเล็กนั้นทันที ไม่ได้หรอก
เขาต้องรีบขจัดความรู้สึกบ้า ๆ นี้ออกไปให้ได้
เขาอยากรู้เหมือนกันว่าเป็นอะไรนักหนา
ทำไมถึงต้องคิดถึงร่างเล็ก ทำไมต้องอยากกอด ทำไมอยากจูบ เขาไม่เข้าใจอะไรเลยซักอย่าง
แต่ตอนนี้ ร่างเล็กบางวิ่งอยู่ตรงหน้า
ขอนิดเดียว แค่ได้เห็นใบหน้าสวยหวานนั้น
แค่แว่บเดียวก็ยังดี แค่นิดเดียว แล้วจะไม่ขออะไรอีก
"พี่ข้าวโพด อย่าหนีนะ" ร่างสูงวิ่งทันและคว้าแขนเล็กบางนั้นไว้ได้ ดึงให้ร่างเล็กเข้ามาใกล้ ๆ
ร่างเล็กโวยวาย ดิ้นรน พยายามจะแกะมือแกร่งของชายหนุ่มออก
"กล้าทำงี้กะรุ่นพี่เหรอ...ปล่อยนะเว้ย ไอ้หนุ่ม ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้" ร่างเล็กร้องโวยวาย
เรื่องอะไรจะปล่อยง่าย ๆ ไม่เอาหรอก ตามมาได้ตั้งขนาดนี้ อยากจะแกล้งอยากจะอะไรก็เอาเหอะ แต่ตอนนี้พูดกันก่อน
คุยกันก่อนสักนิดได้มั้ย
"พี่ข้าวโพดเป็นอะไร หลบหน้าผมทำไม ถ้าพี่หลบหน้าผมแล้วใครจะเซ็นสมุดให้ผมล่ะ" ภานุพยายามฉุดรั้งร่างเล็กนั้น แต่ไม่เป็นผลร่างเล็กยังคงดิ้น
"เซ็นสมุดเหรอ ... ได้ข้าเซ็นให้..เซ็นให้ข้ามปีเลย เอามา เซ็นแล้วอย่ามายุ่งกับข้าอีก" ร่างเล็กยอมหยุดนิ่ง เขามีค่ากับภานุแค่คนเซ็นสมุด แค่นี้เอง แค่นี้เอง จริง ๆ
ร่างเล็กตัวสั่น หยุดน้ำตาไม่ได้แล้ว มันสุดที่จะกลั้นต่อไปแล้ว
ร่างสูงตกใจ ยอมคลายมือออกแต่โดยดี เขาทำอะไรอีกแล้ว ทำอะไรร่างบางนี่อีกแล้วหรือเขาพูดอะไรไม่ถูกใจอีกแล้วหรือ
"พี่ข้าวโพด ร้องไห้ทำไม " ชายหนุ่มเอ่ยถาม
ไม่อยากเห็นเลย ไม่อยากเห็นพี่ข้าวโพดร้องไห้ หรือว่าเขาทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจอีก
ร่างบางยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา นิ่งเงียบไม่ยอมพูด จะให้พูดได้ยังไง เขาไม่มีอะไรจะพูดหรอก แค่นี้ภานุเองก็คงดูถูกเขามากมายแล้ว
"ไหนบอกสิ คนดี....ร้องไห้ทำไม" มือแกร่งบรรจงเกลี่ยน้ำตาที่ข้างแก้มให้คนตัวเล็กว่า
ใบหน้าเนียนสวยสะบัดหนี ไม่อยากเห็นหน้าภานุแล้ว ไม่เอา
"บอกสิ..โกรธอะไรหนุ่ม..แล้วหนุ่มจะไปปรับปรุงตัวเอง... จะไม่ทำให้ร้องไห้อีก..นะ" ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว เขาใจไม่ดีเลย ที่พี่ข้าวโพดไม่ยอมมองหน้า เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่แบบนี้ มีแต่เสียงสะอื้นเบา ๆ ของร่างเล็กตรงหน้าเท่านั้น
"โกรธอะไร...บอกหน่อยสิ เห็นอย่างนี้แล้วใจไม่ดีเลยนะ" มือเรียวยาวเชยคางมนเนียนสวยให้เงยหน้าขึ้น เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาให้สะดวก
"เอางี้นะ..วันนี้หนุ่มให้พี่ข้าวโพดแกล้งได้หนึ่งวัน..แกล้งอะไรก็ได้นะ...จะเตะก็ได้ จะต่อยก็ได้นะ...ดีมั้ย"
มือแกร่งเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนหวานนั้น ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนนุ่มละมุนให้
ไม่มีเสียงตอบจากริมฝีปากอิ่มงาม
ใบหน้าหวานงอง้ำ....เขาไม่อยากพูด
ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นแหละ
มือเรียวสวยเอื้อมมือไปจับมือเล็กบางนั้น
ขึ้นให้ตีที่ใบหน้าตัวเอง
"หนุ่มมันไม่ดีเองนะ ตีเลย นี่ นี่ ตีเลย จะได้หายแค้นนะ" ชายหนุ่มใช้มือเล็ก ๆ นั้นตบที่ใบหน้าตัวเองเบา ๆ เป็นการลงโทษ
"ไอ้บ้า เล่นบ้า อะไร ไม่เอาแล้ว" ร่างบางยอมเอ่ยพูด รับชักมือกลับทันที
เป็นเหตุให้ร่างสูงยิ้มกว้าง ยอมพูดแล้ว
อย่างน้อย ก็ยอมพูดแล้ว ร่างเล็กหันหน้าหนีก่อนจะออกเดิน
"อ้าวแล้วไม่เซ็นสมุดเหรอ แล้วจะมีส่งได้ไง ไหนว่าจะเซ็นข้ามปีเลยไงล่ะ" ร่างสูงเดินตาม
ล้อเลียนอีกฝ่าย เขายิ้ม พี่ข้าวโพดน่ารักขึ้นทุกวัน ทุกวัน
"อยากได้มาเอาเอง ใครจะเซ็นให้กันวะ" ใบหน้าหวานลอบยิ้มก่อนจะก้าวท้าวยาว ๆ วิ่งหนีอีกฝ่าย ยังไม่ได้หายโกรธหรอกนะ
แต่ว่า จะให้ยอมคุยด้วยตรง ๆ คงยังไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้สิ ก็มันอายนี่นา
********************************
TBC
อิอิ ลุ้นกันต่อตอนหน้า กระชิบนิดหนึ่ง ตอนหน้าไม่ควรพลาดอย่างแรง
-
ยังไม่จุจายเลยอ่า o9
-
พูดกันหวานจัง :m1: :m1:
-
ขอตอนหน้าอย่างด่วน :m1: :m1: :m1:
-
ตอนหน้าไม่ควรพลาดอย่างแรง
ก็รีบ ๆ มาลงนะคร้าบ
-
โอ้โห เกิดความรักอย่างรวดเร็วเลยนะเนี่ย 555+
-
o2 o2 o2
-
น่ารักโคตรๆเลยเรื่องนี้
-
แล้วก็ต้องรอต่อไปปปปป
-
มาร่วมด้วยช่วยดันอีกคน
อยากอ่านตอนหน้า อย่างแรงงงงง :m10: :m10:
-
ว่าแล้วพี่โพดก็ยังวิ่งอีกจนได้..เหอๆ..
แต่ไงก็น่าร้ากกกกกก..ที่สุดดดดดดด :m3:
-
อิอิ รู้ละว่ารอตอนใหม่กันอยู่ละซิ ต่อกันเลยละกัน
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 8
“พี่ข้าวโพดจ๋า....หนุ่มรักพี่ข้าวโพดนะ..เป็นของหนุ่มนะ” ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่วเบา ลมหายใจหอบกระเส่าเป่ารดที่ซอกคอบอบบางภายใต้ร่างหนานั้น
“อื้อออออ” ร่างเล็กงามขาวนวลที่อยู่ภายใต้ร่างสูง ส่งยิ้มหวานฉ่ำ ยินยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ชายหนุ่มมอบให้ ดวงตากลมโตแสนหวานหรี่ปรือ ยั่วยวนน่ารักที่สุดแล้ว สำหรับชายหนุ่มในเวลานี้
ร่างหนาเปลือยเปล่าอิงแอบแนบสนิทกับร่างบาง ขาวเนียนน่าสัมผัส
ลำแขนเรียวเล็กโอบกอดแผ่นหลังกว้างแข็งแกร่งของชายหนุ่ม เสียงใสครางกระเส่า
เมื่อริมฝีปากรุมร้อนแตะแต้มเบา ๆ ที่เปลือกตาทั้งสองข้าง ก่อนจะสัมผัสแผ่วหวานระเรื่อยมาที่ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดคู่งาม ที่เปิดปากรอรับความหวานจากอีกฝ่าย ปลายลิ้นร้อนรนพัวพันแนบแน่น ริมฝีปากอิ่มร้อนสัมผัสซ้ำ เหมือนย้ำความเป็นเจ้าของอยู่ในที ก่อนจะลากผ่านลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่น กดริมฝีปากเน้นย้ำฝากร่องรอยไว้
และลากผ่านมาที่ไหล่บางอย่างนุ่มนวล ก่อนจะมาบรรจบที่แผ่นอกบางเนียนขาวเรียบลื่นนั้น
“อื้ออออออ” แผ่นอกเนียนขาว แอ่นหยัดรับสัมผัสจากชายหนุ่ม เสียงหวานครางแผ่ว ความรู้สึกถูกปลุกเร้ารุนแรง
“พี่ข้าวโพดจ๋า พี่ข้าวโพด” ริมฝีปากร้อนรุ่มเสียงแตกพร่า อยากจะมอบรสสัมผัสแผ่วหวานนี้ให้กับร่างบางจนแทบจะทนไม่ไหว
-
ต่อๆๆๆๆ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่น บ่งบอกเวลา 6 โมงเช้า
“ตุบ” ร่างสูงหล่นลงที่ข้างเตียงเสียงดังสนั่น ก่อนที่ดวงตาคมจะงัวเงียตื่นขึ้น โอ้ย...แม่งเอ้ยดันตกเตียงซะได้
บ้าเอ้ย ............. กำลังฝันดีเลย .......... ไอ้นาฬิกาเวร ภานุตาขวางมองนาฬิกาบนหัวเตียงที่ยังส่งเสียงดังลั่นไม่หยุด
หงุดหงิดเว้ย มือแกร่งทุบเข้าที่นาฬิกาบนหัวเตียงก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย
“อ้าววววววว เวรแล้ว เลอะเลย โอ้ย...อะไรนักหนาวะเช้านี้” ชายหนุ่มเปิดดูภายใต้กางเกงนอนขาสั้นของตัวเอง
ที่เลอะเทอะไปด้วยของเหลวขุ่นขาว บ้าเอ้ย .......... เอาพี่ข้าวโพดไปจินตนาการแล้วมาฝันเปียก
เรานี่มันท่าจะบ้าไปแล้วแน่เลยเนี่ย โอ้ยยยยยยยย ภานุเกาหัวแกรก ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำทำความสะอาดร่างกายตัวเอง
********************************
-
:try2: เออ ขออภัย มีต่ออีก
“มึงดูไอ้หมอนั่นดิวะ แม่งขนาดกูเป็นผู้ชายกูยังว่าหล่อเลยว่ะ ตัวสูงชิบหาย” หนึ่งในกลุ่มชายล้วนที่นั่งอยู่ข้างสระน้ำ
หันไปวิพากษ์วิจารย์ร่างสูงของใครคนหนึ่ง ที่กำลังเดินอยู่ตรงทางเดินเข้ามหาวิทยาลัย
“คณะเราเหรอวะ...ไอ้ห่า..หน้าตาดีเว้ย..กูไม่ยักกะเคยเห็นว่ะ” อีกคนที่นั่งด้วยกันยังคงวิจารย์ต่อ
ตั้งแต่เช้าแล้วภานุรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ทำไมทุกคนเอาแต่มองเขาเป็นตาเดียว แถมยังซุบซิบ ซุบซิบกันอีก
เขาต้องประหลาดมากแน่ ๆ เลย วันนี้
ไม่น่าเลย เมื่อวานไปให้ช่างตัดผมให้ บอกว่าเอาทรงเดิม แต่เจ้าของร้านพยายามแนะนำว่ามันเชย มันไม่อินเทรน ไอ้ตัวเขาเองนาน ๆ ทีก็อยากอินเทรนมั่งเหมือนกัน
แต่ไอ้อินเทรนเนี่ยมันเป็นแบบไหนหว่า โดนช่างยุมาก ๆ เข้าก็ยอมตัดผมตามที่ช่างอยากจะตัดให้ แถมยังไปย้อมผมเป็นสีน้ำตาลอีกต่างหาก เขานี่ท่าจะบ้าไปแล้ว
เลยกลายเป็นตัวประหลาดไปซะได้ ไอ้ผมยุ่ง ๆ เนี่ยมันเท่ห์ตรงไหนกันวะ แถมหัวยังเป็นสีน้ำตาลอีก ผิดระเบียบเห็น ๆ แถมเสียเงินไปแล้ว จะขอให้ทำให้เหมือนเดิมก็ไม่ได้
ตอนเดินออกจากร้าน ผู้หญิงที่เดินผ่านก็ยังมอง แถมส่งสายตาแปลก ๆ ให้อีก
เมื่อเช้าตกเตียงแว่นที่ใส่มาขาพับไปหนึ่งข้าง ต้องเอาไอ้คอนแท็คที่ใส่แล้วเคืองตานั้นมาใส่สำรองไปก่อน
โอ้ยยยยยยยยย อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ
ภานุเอาแต่เดินก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองหน้าใคร วันนี้ต้องรีบ ๆ เรียนแล้วกลับบ้านเร็ว ๆ ขืนอยู่เป็นตัวประหลาดให้คนวิจารย์อย่างนี้เห็นท่าจะไม่ไหว
ร่างเล็ก ๆ ที่เดินห่างเขาออกไป ไม่กี่ก้าว
พี่ข้าวโพดนี่หว่า เออดี เจอพอดีเลย เอาสมุดให้เซ็นก่อนดีกว่า จะได้รับกลับบ้านเลย
ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ เข้าไปหาร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างหน้า
“พี่ พี่ พี่ข้าวโพด” ร่างสูงตะโกนเรียกร่างบาง
ร่างเล็กจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร แต่เมื่อหันกลับมาก็ไม่เห็นภานุ แต่แล้วดวงตากลมโตก็ต้องตะลึงค้างอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มร่างสูง นัยย์ตาคมหวาน ผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มรับกับใบหน้าคมนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ โหย แม่งหล่อว่ะ อะไรมันจะหล่อขนาดนี้เนี่ย
“ครับ.... เรียกผมเหรอ” ร่างเล็กนิ่งมอง เคยไปรู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย
ใบหน้าคม หล่อเหลานั้นทำหน้างง เอ่อ ทำไมพี่ข้าวโพดมองเขาแปลก ๆ วะ แถมพูดซะเพราะเชียว มามุกไหนวะเนี่ย
สงสัยมุกแกล้งแบบใหม่
เห็นหน้าพี่ข้าวโพดแล้วก็อดอายไม่ได้ เมื่อเช้านี้เขาดันเอาพี่ข้าวโพดหวาน เอ้ย พี่ข้าวโพดหน้าหวานไปจินตนาการบ้า ๆ ซะเละเทะเลย นี่พี่ข้าวโพดรู้เข้าคงจะกระโดดเตะเขาไม่ยั้งเป็นแน่แท้
“แหม...มุกไหนพี่จะแกล้งไรอีกเนี่ย..ผมหนุ่มไงพี่...จะเล่นมุกความจำเสื่อมเหรอ” ริมฝีปากอิ่มสวยของชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มสดใส เมื่อกี้ว่าทำหน้าเฉยหล่อแล้วนะ แต่เวลายิ้มเนี่ย โหยยยยยยยยย สุดยอด
“หา หนุ่ม ไอ้หนุ่ม ไอ้ภานุเหรอ” ตากลมโตเบิกกว้าง ไม่จริงน่ะ พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย ไอ้หนุ่มเนี่ย มันตัดผมหน้าม้า หน้ามันจะเอ๋อ ๆ เแถมแว่นมันเนี่ยต้องหนา 3 นิ้วถึงจะเป็นตัวจริง แต่นี่ นี่มัน....เฮ้ยยยยยยยย
“เอ่อ เหรอ คือมีธุระอะไรกับข้า เอ้ย...ผมเหรอครับไอ้หนุ่ม..เอ้ย คุณหนุ่ม” ข้าวโพดพยายามตั้งสติ ตอนนี้คิดมุกไม่ออกอ่ะ จะเล่นมุกไหนดี
“พี่ข้าวโพด อย่ามองผมแปลก ๆ ดิ วันนี้ผมโดนมองทั้งวันแล้ว อายจะแย่แล้วเนี่ย” ภานุเกาหัวแกรก ๆ บุคลิกเดิมท่าเดิมของภานุปราฏชัดเจน มือเรียวหยิบสมุดเล่มเล็กออกมายื่นให้
“พี่ข้าวโพดขอร้องเหอะนะ วันนี้อย่าเพิ่งวิ่งหนีเลย เซ็นให้ผมเหอะนะ ถ้าขืนให้ผมไปวิ่งรอบมหาลัยอีกเนี่ย วันนี้ผมคงไม่ไหวแน่ อายจริง ๆ” ใบหน้าคมเข้มนั้นส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กับร่างบาง ส่งสายตาออดอ้อนอยู่ในที ขอความเห็นใจจากร่างเล็กบางตรงหน้า
มือเล็กบางของข้าวโพด รับสมุดเล่มเล็กมาไว้ในมือ ก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองพร้อมกับลงวันที่ และส่งสมุดคืนให้กับร่างสูงตรงหน้า อย่างว่าง่าย
วันนี้ไม่กล้าแกล้งภานุเลยจริง ๆ
แต่ว่านะ เงาะเนี่ยถอดรูปกลายเป็นพระสังข์ได้จริง ๆ ด้วยเว้ย ข้าวโพดอึ้งสนิท แม้แต่หน้าของภานุ ตอนนี้ร่างบางก็ไม่กล้าที่จะมอง เมื่อเทียบกับภานุตอนนี้แล้ว เขากลายเป็นแค่ไอ้บ้าหน้าตาธรรมดาพื้น ๆ ที่เทียบไม่ติดฝุ่นกับภานุเลย
**************************
-
“ไปย้อมผมเป็นเพื่อนหน่อยสิพี่ ....มีแต่คนมองผมอายจะแย่แล้ว” ภานุนั่งบ่นพึมพำ วันนี้พี่ข้าวโพดไม่ได้แกล้งเขาเหมือนทุกวัน เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเงียบ ๆ แถมไม่แกล้งวิ่งหนีด้วย พี่ข้าวโพดคงจะอายที่มีตัวประหลาดมานั่งข้าง ๆ แน่ เลย
“ย้อมทำไม....แบบนี้ก็ดีออก” ใบหน้าสวยหวาน เอ่ยพูดแต่ตาไม่ได้มองร่างสูงที่นั่งข้าง ๆ เลยสักนิด
“ดีเหรอ...แต่ว่าทำไมคนมองกันแปลก ๆ อ่ะ” ภานุยังบ่นไม่เลิก มือยังคงจับไปที่ศรีษะของตัวเอง
“ข้าบอกว่าดีก็ดีสิ” ร่างบางไม่อยากชมหรอกว่ามันดี ดีมากเลยล่ะ ดีจนน่าตกใจ จนไม่กล้าที่จะแกล้งเลยด้วย
แต่ไอ้ท่าทางเอ๋อ ๆ ของอีกฝ่ายเนี่ยมันไม่พัฒนาไปตามหน้าตาเลยเหรอ ยังมานัวเนียออดอ้อนอยู่ได้
อันที่จริง นับตั้งแต่วันที่เขา.......จูบ....กับชายหนุ่มไปนั้น ภานุก็ไม่ได้ถามอะไรให้ขัดเคืองใจ ยังทำหน้าระรื่นเป็นปกติได้ทุกวัน....เขาเองในช่วงแรกก็คิดแล้วก็กังวลมากอยู่ ... แต่พอนานๆไป ก็กลับเฉย ๆ
คงเป็นเพราะว่าร่างสูงไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้อึดอัดใจเลยมั้ง
“พี่ข้าวโพด....เราลองจูบกันอีกครั้งดีมั้ย” ภานุหลุดปากพูด เขาว่าจะลืม ๆ ไปแล้ว แต่ว่ามันอดคาใจไม่ได้จริง ๆ
เวลามองหน้าพี่ข้าวโพดทีไร อดมองไปที่ริมฝีปากอิ่มหวานนั้นไม่ได้ อยากจะโน้มปากไปใกล้ ๆ แล้วจูบแรง ๆ ให้หายอยากแต่ก็ทำไม่ได้ กลัวพี่ข้าวโพดจะโกรธซะทุกที แล้วพักนี้ก็ดูพี่ข้าวโพดอารมณ์ดีซะด้วย ไม่ต่อยไม่วิ่งหนีเขามากเหมือนแต่ก่อน เฮ่อ .... เบาแรงไปเยอะ
“ไอ้หนุ่ม..นี่เอ็ง” มือเล็ก ปิดหนังสือที่อ่านทันที ก่อนจะมองหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างเอาเรื่อง
“จริงนะ..พี่ข้าวโพด..ผมเป็นอะไรไม่รู้..อยากเจอพี่ข้าวโพดทุกวันเลย ... นอนก็คิดถึงนั่งก็คิดถึง”
“ผมสารภาพตรง ๆ ก็ได้ว่าเวลามองหน้าพี่ทีไร ก็อยากจูบพี่ทุกที เป็นผู้ชายเหมือนกันมัน มันประหลาดใช่มั้ยพี่” ภานุทำหน้าสำนึกผิด แต่ว่านะ ถ้าไม่พูดกันตรง ๆ ก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก เขายอมให้พี่ข้าวโพดโกรธแล้วก็ยอมให้เขกกะโหลกสักทีสองทีก็ได้ แต่อยากจะขจัดไอ้เรื่องค้างคาใจนี้เต็มที
“ผมว่าพี่เองก็คาใจใช่มั้ยอ่ะ มันแปลกนะพี่ที่เราสองคนทำอย่างนั้น หรือว่าพี่เคยทำอย่างนั้นกับใครแล้วเฉย ๆ เหรอ” คิ้วเรียวยาวขมวดมุ่น เขารู้ว่าพี่ข้าวโพดต้องโกรธแน่ ๆ แต่มันไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้วนี่
“เอ็งจะเอาไงว่ามา” ร่างเล็กเองก็เครียดพอกัน ตัวเขาเองก็มีอาการแปลก ๆ มาหลายวันแล้ว อยู่ใกล้คนอื่นไม่เป็นไร แต่จะใจเต้นแรงมาก ๆ เมื่ออยู่ใกล้กับภานุ
ไปหาหมอ หมอก็บอกอาจจะพักผ่อนไม่เพียงพอ ไม่เพียงพอบ้าอะไรล่ะ นอนวันปาละเข้าไปเกือบ 12 ชั่วโมงแล้ว
“พิสูจน์กันเหอะพี่...ให้มันรู้แน่นอนกันไปเลย...ว่าเราเป็นอะไรกันแน่” ร่างสูงตรงหน้า มองหน้าหวานซึ้งนั้นตรง ๆ
“พี่จะโกรธผมก็ได้ ...แต่ว่าให้มันชัดเจนกันเลยดีกว่า” ใบหน้าคมนั้น เคร่งขรึมจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ร่างเล็กนิ่งคิด...บางทีก็อาจจะดีเหมือนกันให้มันรู้กันชัดเจนไปเลย จะได้หมด เรื่องกันซะที
“เอ็งจะพิสูจน์ยังไง” ร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้า
“เอางี้นะพี่คือว่านะ....” ภานุเอ่ยน้ำเสียงจริง จังก่อนจะบอกวิธีการพิสูจน์นั้นกับร่างบาง
***************************
TBC
งานนี้มีพิสูจน์ด้วย ติดตามฉากอัศจรรย์ที่รอคอยกันต่อไป วันนี้มาแค่น้ำจิ้มไปก่อนนิ :give2:
-
เรื่องแต่งได้น่ารักโคตรๆเลยครับ o9 ถูกใจมากเลยครับ ยังไงผมขอติดตามด้วยคนน้าครับ (เค้าจารับเราม้ายเนี่ย) ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้ :a1:
-
ภานุถอดรูปแล้ว อิอิ โพดจะอดใจไหวเหรอเนี่ย อิอิ
-
มารออ่านวิธีพิสูจน์ :m4:
-
พิสูจน์ด้วยบทอัศจรรย์ :m4:
-
:serius2:อ้ายยย ลุ้นอย่างแรง
-
:m3: จะมีการพิสูจนกันซะแล้ววว
แบบนี้มีหวังมากกว่าจูบแน่ ๆ :m10: จิ้นตามแล้วหัวใจจะวาย หุหุ :m25:
-
จะพิสูจน์กันที่ไหนน้า :m22: บนเตียงรึป่าว 555+ :m10:
-
รอเค้าพิสูจน์กัน :m3: :m3: :m24: :m24: :m24:
-
เรื่องแต่งได้น่ารักโคตรๆเลยครับ o9 ถูกใจมากเลยครับ ยังไงผมขอติดตามด้วยคนน้าครับ (เค้าจารับเราม้ายเนี่ย) ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้ :a1:
<<<<<<< ดีใจจังที่ byzantines ชอบ มีกำลังใจเยอะเลย ขอบคุณเช่นกันจ้า
ภานุถอดรูปแล้ว อิอิ โพดจะอดใจไหวเหรอเนี่ย อิอิ
[/quote]<<<<<<< อิอิ มีถอดมากกว่านี้อีกอ่ะ :m10: อิอิ มาตามดูกันต่อไป
มารออ่านวิธีพิสูจน์ :m4:
<<<<<< ตอนต่อนี้ได้พิสูจน์กันเรื่องหนึ่งละ เรื่องอ่ะไรมาตามดูกัน
พิสูจน์ด้วยบทอัศจรรย์ :m4:
<<<<<<< บทอัศจรรย์ขนาดไหนเดี๋ยวรู้กันนนนน เตรียมกระดาษซับ..... ไว้ด้วยนะ อิอิ
:serius2:อ้ายยย ลุ้นอย่างแรง
[/quote]<<<<<<<< ใจเย็นๆๆๆ เดี๋ยวก็ได้รู้แล้วละ แต่จะถูกใจหรือเปล่านี่ซิ อิอิ
:m3: จะมีการพิสูจนกันซะแล้ววว
แบบนี้มีหวังมากกว่าจูบแน่ ๆ :m10: จิ้นตามแล้วหัวใจจะวาย หุหุ :m25:
<<<<<<< 555555 ใจเย็นๆๆ ก่อนอ่านหาคนช่วยปั้มหัวใจก่อนนะ เตรียมหาคนผายปอดไว้ยังเอ๋ย เพื่อเป็นลมอ่ะ อิอิ ล้อเล่นนะ
จะพิสูจน์กันที่ไหนน้า :m22: บนเตียงรึป่าว 555+ :m10:
<<<<<<< อิอิ สถานที่พิสูจน์..... ต้องแอบตามไปดูก่อนละ
รอเค้าพิสูจน์กัน :m3: :m3: :m24: :m24: :m24:
<<<<<<<< แอบดีๆ นะ เดี๋ยวเค้าตกใจ แล้วจะอดอ่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะจ๊ะ สู้ตายละไอ้นัทเอย :a2:
-
ร่างสูง วางกระเป๋าเป้ลงที่โซฟา ก่อนจะรินน้ำเย็นส่งให้กับ ร่างบางตรงหน้า
ร่างเล็กมีสีหน้าแปลก ๆ เขาไม่รู้หรอกว่าวิธีนี้จะได้ผลมั้ย
แต่ว่าก็ดีซะกว่าปล่อยให้อะไรมันค้างคาใจ
และไม่เป็นอันกินอันนอนอยู่แบบนี้
ชายหนุ่มตกลงกับร่างบางโดยมีข้อแม้ว่า
จะไม่มีอะไรเกินเลยมากเกินกว่าที่อีกฝ่ายจะรับได้
"กลัวมั้ยพี่" ร่างสูงหน้าเครียด นั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามร่างบาง วันนี้หน้าตาเขายิ่งประหลาด ๆ ไม่ปกติอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ข้าวโพดจะคิดยังไง
ร่างเล็กไม่ได้ตอบรับ เพียงแต่รับแก้วน้ำจากร่างสูงไปดิ่มเงียบ ๆ ภานุพาร่างบางนี้มาที่บ้านของชายหนุ่ม
เนื่องจากพ่อแม่ของภานุไม่อยู่หลายวัน
จึงเป็นโอกาสดีที่จะไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาล่วงรู้ถึงเรื่องราวแปลก ๆ นี้
"พี่ข้าวโพดพร้อมมั้ย" ร่างสูงเอ่ยถามกับร่างบางตรงหน้าอย่างชั่งใจ
และร่างบางก็พยักหน้ารับวางแก้วน้ำลงและก้าวช้า ๆ มานั่งอยู่ตรงหน้าของร่างสูง
กฎเกณฑ์ที่ตกลงกันคือ ต่างฝ่ายต่างสัมผัสกันและกัน คนละครั้ง และมีข้อแม้ว่าแต่ละฝ่ายต้องบอกความรู้สึกจริง ๆ ออกมาห้ามโกหกปิดบัง หากรู้สึกรังเกียจขึ้นมา ต้องบอกกับอีกฝ่ายให้รับรู้ ห้ามฝ่าฝืนเกินเลยกันอย่างเด็ดขาด ถ้าชอบให้เพียงแต่พยักหน้า
ร่างบางยินดีรับข้อเสนอนี้ เพราะอย่างน้อย เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันกับภานุ และก็เห็นว่าไม่น่าจะมีอะไรเสียหาย หากข้อพิสูจน์นี้มันจะทำให้เรื่องคาใจต่าง ๆ ยุติลงได้
-
ร่างสูงและร่างบางมานั่งประจันหน้ากัน ภานุนั่งขัดสมาธิ ในขณะที่ร่างบางเองก็ทำเช่นเดียวกัน ดวงตาสองสองคู่สบตากันนิ่ง ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน
และเริ่มป้อนคำถามอีกฝ่ายคนละข้อ
"ผมเริ่มก่อนนะพี่" ภานุบอก ใจเขาเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ มือแกร่งเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายช้า ๆ
สัมผัสแนบแน่นกับมือของอีกฝ่าย ก่อนจะสบตากับร่างบาง
"รังเกียจมั้ย" ชายหนุ่มเอ่ยถาม คำตอบของร่างบางคือส่ายหน้า มันทำให้ชายหนุ่มใจชื้นขึ้นมา
เขาปล่อยมือร่างเล็กลง และมืออีกข้างของร่างบางก็เปลี่ยนมาเกาะกุมมือของชายหนุ่มไว้
"นายล่ะ" ร่างเล็กเอ่ยถามเสียงสั่น ๆ ดวงตาหวานซึ้งหรุบต่ำ
คำตอบของภานุคือส่ายหน้าเช่นเดียวกันกับร่างเล็กนั่น ร่างบางลอบถอนหายใจ อย่างโล่งใจ
มือทั้งสองข้าง ของร่างบางและร่างแกร่งหนายังคงประสานกันทั้งสองข้าง
ริมฝีปากร้อนรุ่มค่อยสัมผัสแตะที่หน้าผากมนเนียนสวย อย่างแผ่วเบา
ก่อนจะขอคำตอบจากร่างบาง ผลลัพธ์เหมือนกับข้อแรก
ในขณะที่ริมฝีปากบางของร่างเล็กตรงหน้าก็ค่อยแตะอย่างแผ่วเบา ที่หน้าผากของชายหนุ่มเช่นกัน
"ตอนนี้ล่ะ" ร่างเล็กเอ่ยถาม มือเล็กชื้นเหงื่อ รอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย ภานุส่ายหน้า เขาชอบสัมผัสนี้ด้วยซ้ำ สัมผัสแผ่วหวานอ่อนโยนของร่างบาง
ร่างสูงจุมพิตแผ่วที่แก้มเนียนขาวผุดผ่องทั้งซ้ายขวา
ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืน แต่กลับยอมรับสัมผัสนั้นเงียบ ๆ ก่อนที่ร่างบางจะหน้าแดงซ่านและสัมผัสตอบกลับชายหนุ่มเช่นกัน
:o8: :o8:
-
ต่างฝ่ายต่างไม่รู้สึกรังเกียจสัมผัสของอีกฝ่าย มันนุ่มนวลอ่อนโยน อย่างไม่เคยได้สัมผัสจากใครมาก่อนในชีวิตนี้
ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ ก้มหน้า ด้วยกันทั้งคู่
ร่างบางและร่างสูงหันหน้าเข้าหากัน มือแต่ละข้างของทั้งคู่กระชับกันแน่น
ริมฝีปากร้อนรุ่มของชายหนุ่มเป็นฝ่ายสัมผัสริมฝีปากบางแสนหวานของร่างเล็ก เขาไม่ได้ผละออกเหมือนเคย แต่ค่อยสอดปลายลิ้น เข้าหาอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากแสนหวานคู่งามไม่ได้ปฏิเสธ แต่ยอมรับปลายลิ้นร้อนรุ่มนั้นอย่างเต็มใจ ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างลืมข้อตกลงไปหมดสิ้น ใบห้น้าหวานซึ้งแดงซ่านหัวใจสั่นระทึก ร่างสูงใจเต้นไม่เป็นส่ำ ลมหายใจติดขัด เมื่อค่อยกระหวัดลิ้น พัวพันกับลิ้นนุ่มชื้นของร่างบาง ที่ตอบรับการสัมผัสอย่างร้อนรน
ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้สติ หัวใจสั่งการให้ร่างกายทำตามข้อเรียกร้องทั้งหมด ภานุค่อยช้อนร่างเล็กงามนุ่มนิ่มเข้าไว้ในวงแขน ก่อนจะอุ้มขึ้นและก้าวเดินเข้าห้องของตัวเอง
************************
-
แถมอีกตอน อิอิ :m25:
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 10
ใบหน้าหวานแหงนเงยรอรับจุมพิตแสนหวานจากร่างแกร่งตรงหน้า
ริมฝีปากร้อนรุ่มเพียรจูบวนเวียนซ้ำ ๆ ที่ริมฝีปากอิ่มร้อนแดงเรื่อ
คนเล็กบางนุ่มนิ่มในอ้อมแขน อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด ลำแขนเล็กโอบรัดรอบคอชายหนุ่ม
อย่างสิ้นเรี่ยวแรง
ไม่ว่าชายหนุ่มจะชักจูงไปทางไหน ร่างบางก็ตอบสนองแต่โดยดี
ทั้งภานุและข้าวโพดเองไม่รู้ว่ามาถึงเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แผ่นหลังเล็กบางสัมผัสกับฟูกนิ่ม ๆ
แต่ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะไม่รู้ตัวเองเลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนับจากนี้
กระดุมเม็ดเล็กถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว ในขณะที่สองร่างที่กอดรัดพัวพันกันยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัวเลยสักนิด
ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ เสื้อผ้าที่เคยห่อหุ้มถูกปลดออก และโยนออกจากร่างกายอย่างไม่สนใจไยดี ทั้งเสื้อกางเกงถูกโยนไปคนละทิศละทาง
ร่างบางรู้สึกคล้ายเหมือนฝัน ใบหน้าคมซุกซบอยู่ที่ลำคอเล็กบาง
มือเล็ก ๆ ลากไล้ไปตามแนวสันหลังของชายหนุ่มอย่างลืมตัว
ร่างสูงเวียนวนกับริมฝีปากอิ่มงามปลายลิ้นสัมผัสกันอย่างเร่าร้อน เมื่อใบหน้าคมทำท่าจะผละออก
ก็ถูกลิ้นร้อนชื้นของอีกฝ่าย เกี่ยวกระหวัดแนบแน่น เหมือนไม่รู้จักอิ่มในรสชาติแสนหวานนั้น
ไม่ต้องมีคำพูดอื่นใด ร่างกายก็เหมือนกับรู้หน้าที่ว่าจะต้องทำอย่างไรบ้าง มันเป็นไปตามธรรมชาติ เป็นไปตามครรลองที่กำหนดไว้ ไม่เคยต้องฝึก ไม่เคยต้องสอน แต่ร่างกายของทั้งสองที่เฝ้าเพียรกอดรัดผูกพันกันนั้น กลับทำได้อย่างไม่ขัดเขินไม่มีที่ติ
มือร้อนรุ่มของชายหนุ่มลากผ่านไปที่ไหล่เล็กเรียบลื่นอย่างร้อนรน สัมผัสตรงไหนก็ทิ้งความร้อนไว้ทุกที่
นิ้วแกร่ง สัมผัสที่จุดเล็ก ๆ สีชมพูที่แข็งขืนชูชันของร่างบาง อันเนื่องมาจากแรงปรารถนา ริมฝีปากร้อนผ่าวละจาก
ริมฝีปากคู่งามก่อนจะ ลากปลายลิ้นวนเข้าหาจุดเล็ก ๆ อีกข้าง ดูดดุนปลายลิ้นอย่างมัวเมาไม่ได้สติ ก่อนจะขบเม้ม
หยอกล้อเหมือนเป็นขนมรสชาติหอมหวานก็ไม่ปาน
“อื้ออออออ” ร่างบางบิดกายเร่า ดวงตากลมหรี่ปรือ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ริมฝีปากบางขบเม้มแน่นเข้าหากันด้วยแรงอารมย์ที่โหมกระหน่ำ
ร่างเล็กถูกปลุกเร้า ให้ความรู้สึกลุกโชน
มือใหญ่หนาลากเคลื่อนเวียนวนลงมาหาหน้าท้องแบนเรียบ ริมฝีปากร้อนรุ่มระเรื่อยไล่ตาม
“อ่ะ ไม่ ไม่เอา ตรงนั้นไม่เอา” ร่างเล็กหอบคราง มือเรียวงามผลักไสไหล่กว้างนั้นออก ให้หยุดการครอบครอง
ร่างสูงแหงนเงยใบหน้าขึ้น ส่งสายตาร้อนรุ่มสบตา ดวงตาหวานฉ่ำหรือปรือ กัดริมฝีปากตัวเองอย่างหักห้ามใจ
ลมหายใจอุ่นร้อนหอบหนัก ภานุเองก็ทนแทบไม่ไหว หากวันนี้ไม่ได้ครอบครองร่างกายนี้ เขาต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ
มือเล็กบางหยุดการผลักไส เมื่อสบกับดวงตาคมปลาบที่ระงับความรู้สึกอย่างสุดกลั้นของชายหนุ่ม
ร่างเล็กรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของร่างสูง หากหยุดตรงนี้ไม่เพียงแต่ภานุ แต่จะเป็นเขาเองที่จะทนไม่ไหว
ดวงตาคมที่ส่งมาเหมือนจะอ้อนวอนร้องขออยู่ในที
ก่อนที่ใบหน้าเนียนหวาน จะยอมพยักหน้าเชื่องช้า อ้อยอิ่ง ยินยอมตามที่สายตารุ่มร้อนวิงวอน
กลั้นใจข่มความรู้สึกอาย ยินยอมรับความรักที่ชายหนุ่มจะมอบให้
มือเรียวเล็กจิกทึ้งผ้าปูเตียง ระงับความรู้สึกร้อนรนที่แผ่ซ่านกัดกร่อนจิตใจ
มือหนึ่งขบกัดนิ้วเล็ก ๆ ของตัวเองแน่น เกรงว่าจะส่งเสียงครวญครางตามอารมณ์ที่น่าอายออกไป
ริมฝีปากร้อนครอบครองส่วนอ่อนไหว ไล้จากล่างขึ้นบน ดูดดุนอย่างย่ามใจ
“อะ อ๊า” เสียงหวานใส ครางลั่น แม้จะพยายามข่มอาการด้วยการกัดนิ้วของตัวเองไว้ก็ตาม
“อือ” ร่างเล็กส่งเสียงครางเครืออย่างสุดที่จะกลั้นต่อไปได้
เมื่อริมฝีปากร้อนเร่งเร้าความรู้สึก ด้วยความเร็ว ลิ้นร้อนรุ่มกระหวัดรัวกับส่วนอ่อนไหวแข็งขืนของร่างบางอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ร่างเล็กกรีดร้องเมื่อความรู้สึกเสียวซ่าน ร้อนรุ่มแผ่ไปทั่วร่าง สิ่งที่อัดแน่นในร่างกายทั้งหลายทั้งมวลทะลักทลายออก
อย่างสุดที่จะกลั้น ใบหน้าหวานแหงนเงยหอบกระเส่า เอวบางแอ่นหยัด รับปลายลิ้นที่ดูดกินทุกหยาดหยดชีวิตของร่างกายตัวเอง
ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะปรับลมหายใจได้ทัน
ร่างบางก็รับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่รุกล้ำเข้าสู่ร่างกาย
“อย่า...ไม่เอาเจ็บ” ร่างเล็กนิ่วหน้าร้องขอ ร่างเล็กเนียนบางพยายามถอยหนีการรุกล้ำนั้น
“อย่าเกร็งนะ...ผ่อนลมหายใจนะคนดี...หนุ่มไม่ทำอะไรรุนแรงนะพี่ข้าวโพด”
ร่างสูงปลุกปลอบร่างบาง ริมฝีปากอุ่นร้อนกระซิบแผ่วที่ใบหูเล็ก เสียงหายใจหนัก ๆ ทำให้ร่างบางเริ่มกลัว
“คนดี...เชื่อใจหนุ่มนะ” ร่างสูงครางแผ่ว ปลอบโยนอีกฝ่ายด้วยความรัก
ดวงตากลมโตหลับลง
พยักหน้ารับ ตอนนี้ไม่ว่าร่างสูงนี้จะขออะไรเขาก็ยินยอมมอบให้ทุกอย่าง
ร่างบางคลายความรู้สึกหวาดกลัว ร่างกายยินยอมรับสัมผัสจากปลายนิ้วแกร่งร้อน
ที่ล่วงล้ำเข้ามา
ริมฝีปากอุ่นนุ่มจูบซ้ำที่เรียวปากอิ่มงาม เหมือนจะดึงความสนใจจากร่างเล็กให้ห่างไกลความรู้สึกเจ็บปวดออกมา
“อ๊า” ร่างเล็กกรีดร้องลั่น ดวงตากลมโตคลอปริ่มด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะหลั่งรินรดลงที่ปลายเปลือกตาเรียวหวาน
“เจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว” ร่างเล็กร้องขอ เหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อสิ่งที่ใหญ่โตกว่าสอดแทรกเข้าหาในช่องทางเล็กแคบ อย่างรวดเร็ว
ร่างบางสะอื้นฮัก
กอดรัดร่างสูงที่แนบสนิทนั้นไว้
“เด็กดีนะ...เจ็บนิดเดียว แค่นิดเดียวนะ” ร่างสูงปลุกปลอบ เสียงแหบพร่าอ่อนโยน
ร่างบางไม่เคยรับความรู้สึกนี้จากใคร เป็นหน้าที่ของเขาแล้วที่จะจูงข้ามผ่านความรู้สึกเจ็บร้าวนี้ ไปสู่ความสุขสม
ร่างสูงหยุดนิ่งกับที่ ก่อนที่สะโพกแกร่งจะขยับเบา ๆ ค่อยให้ร่างกายของอีกฝ่ายยอมรับ อย่างเชื่องช้า
“ดีขึ้นมั้ย..ไม่เจ็บแล้วนะ” คำพูดหวานหูกระซิบแผ่ว ปลอบโยนอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เขาอยากได้ อยากครอบครอง
หากจะให้หยุดตอนนี้ เขาบอกตรง ๆ ว่าทำไม่ได้แล้ว นอกจากจะปลอบโยนอีกฝ่ายให้ยอมรับความรู้สึกตัวเองเท่านั้น
ร่างแกร่งขยับช้าเนิ่นนาน
มือหนารุมร้อนกอบกุมส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของร่างบางให้ขยับตามการเคลื่อนไหวของร่างสูง
มืออีกข้างประคองโอบรัดร่างบางเข้าหาตัวแนบแน่น
ดูเหมือนร่างเล็กจะยินยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างของเขาแล้ว
สะโพกแกร่งเริ่มขยับจากช้าไปเร็ว และเร็วขึ้น เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เท่าใดไม่มีใครรู้
เมื่อสองร่างกอดรัดแนบแน่น
“ข้าวโพดจ๋า…ข้าวโพดคนดี” เสียงทุ้มแหบพร่า สั่นสะท้าน ความรู้สึกตึงรัดแนบแน่นของช่องทางคับแคบ
ทำให้เขารู้สึกใกล้จะทนไม่ไหว
จังหวะของร่างกายสอดประสานเร่งเร้า
ร่างเล็กครวญคราง อย่างสุดกลั้น
“อื้อ....อื้อออออออออ๊า” เสียงหวานใสกรีดร้อง เมื่อความรู้สึกอุ่นร้อนทะลักเข้าสู่ตัว
ส่วนอ่อนไหวของร่างบางถูกเร่งเร้าดึงรั้งอย่างแรง ก่อนที่ร่างบางจะปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหลายหลั่งรินออกมาอย่างสุดกลั้น
ร่างสูงทิ้งตัวลงหาร่างเล็กบางเบื้องล่าง
จูบเบา ๆ ที่ขยับชื้นเหงื่อ
ดวงตากลมหรี่ปรือเหม่อลอย
เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกสุขล้ำที่ชีวิตนี้ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
เรียวแขนเล็กบางยังโอบรัดร่างแกร่งเบื้องหน้าไม่ห่างตัว
ก่อนที่ความรู้สึกทุกอย่างจะดับวูบลง
แหะ แหะ โพสต์ตอนนี้แบบว่าเลือดเกือบหมดตัว :m10:
แล้วมาติดตามกันต่อจากนี้จะสวีทกันขนาดไหน หรือจะทางใครทางมัน มาลุ้นเป็นกำลังใจกันต่อไป
**********************
-
:m25:
หวายๆ... ในที่สุดก็... :m10:
แต่วิธีพิสูจน์น่ารักดีนะคับ.. (ช่วงแรกๆน่ะ.. ^^ เหอๆ) :m1:
และแล้วพี่โพดก็เป็นของนุซะแย้ว.. :m3:
-
เรียบร้อยโรงเรียนภานุเลย :m10:
-
เห็นม่าเสร็จหนุ่มเเว่นจนได้555+เอเเต่ไม่ใส่เเว่นเเล้วนี่น่าเหอๆ :m23:
-
:m12: เสร็จจนได้ อิอิ บทพิสูจน์จบลงอย่างสมบูรณื ฟันธง100%ล
แล้วแต่ว่าต่อไปจะเป็นไงต่อ หุหุ ต้องค่อยๆปรับตัวแหละ เหอๆๆ
ปล. ฉากนี้เขียนใช้ภาษาไม่โจ๋งครึ่มเลยแต่อ่านแล้วจินตนาการตามได้ล้ำลึกมากๆ ดีมากคับ :m25: :m10:
-
ว้าวถูกใจที่ซู๊ดดดด :m3: :m3: :m3:
-
ไร้คำบรรยายใดๆครับแต่ตอนนี้เรียกรถพยาบาลให้ผมทีเลือดไหลอกจะหมดตัวแล้ว :m10: :m25: :m10: :m25: :m10: :m25:
-
:m25: แล้วก็ :m25:
-
:m25:
หวายๆ... ในที่สุดก็... :m10:<<<<< :o8:
แต่วิธีพิสูจน์น่ารักดีนะคับ.. (ช่วงแรกๆน่ะ.. ^^ เหอๆ) :m1: <<<< ชอบเหมือนกัน น่ารักดี
และแล้วพี่โพดก็เป็นของนุซะแย้ว.. :m3: <<<< อิอิ มีอีกๆ
เรียบร้อยโรงเรียนภานุเลย :m10: <<<<< โรงเรียนนี้น่าสนใจดีนะ น่าไปลงคอร์ดเรียนจัง
เห็นม่าเสร็จหนุ่มเเว่นจนได้555+เอเเต่ไม่ใส่เเว่นเเล้วนี่น่าเหอๆ :m23: <<<<< :m23:
:m12: เสร็จจนได้ อิอิ บทพิสูจน์จบลงอย่างสมบูรณื ฟันธง100%ล <<<<< พิสูจน์รอบเดียวจะพอเหรอ :m12:
แล้วแต่ว่าต่อไปจะเป็นไงต่อ หุหุ ต้องค่อยๆปรับตัวแหละ เหอๆๆ <<<<< เห็นด้วยๆ
ปล. ฉากนี้เขียนใช้ภาษาไม่โจ๋งครึ่มเลยแต่อ่านแล้วจินตนาการตามได้ล้ำลึกมากๆ ดีมากคับ :m25: :m10: <<<<ขอบเหมือนกัน จะไปกระซิบคนแต่งให้น้า ขอบคุณๆ
ว้าวถูกใจที่ซู๊ดดดด :m3: :m3: :m3: <<<<< ดีใจจังที่ถูกใจ อิอิ
ไร้คำบรรยายใดๆครับแต่ตอนนี้เรียกรถพยาบาลให้ผมทีเลือดไหลอกจะหมดตัวแล้ว :m10: :m25: :m10: :m25: :m10: :m25: <<<<< แหะ แหะ ต้องการคนผายปอดด้วยไหมอ่ะ อิอิ
:m25: แล้วก็ :m25: <<<< เป็นอะไรจ๊ะ นู๋จืด อิอิ จิ้นกระจายอ่ะดิ
มาอ่านต่อกันเลยละกัน อิอิ
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 11
ร่างอุ่น ๆ ที่กอดกระชับถ่ายทอดความอบอุ่นให้ ทำให้ร่างบางต้องหันหลังกลับไปดู
ใบหน้าสวยหวานแดงซ่านขึ้นมาทันที เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น
ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกโพลง ค่อยจับมือที่กอดกระชับออกจากเอวบางอย่างร้อนรน
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงคุ้นหูดังอยู่ใกล้ ๆ ในขณะที่ร่างแกร่งหนาเบื้องหลังยังไม่ลืมตาขึ้น
เขารู้ว่าข้าวโพดตื่นแล้ว ข้อพิสูจน์ที่เพิ่งได้รับคำตอบคงทำให้ร่างบางอ่อนเพลียได้ไม่น้อย
จากการที่มือเล็ก ๆ พยายาม แกะมือที่โอบรัดรอบเอวบางนั้นออกจากตัว กิริยาอาการเขินอายน่ารักทำให้เขาอยากจะกกกอดร่างเล็กนี้ไว้กับตัวทั้งวันทั้งคืน
“ยังไม่สว่างเลย จะรีบลุกไปไหนอ่ะ” ริมฝีปากร้อนรุ่มจูบหนัก ๆ ที่แก้มใส เนียนหวาน ที่บัดนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสด
“ จะ จะ จะกลับบ้านแล้ว” เสียงหวานตะกุกตะกัก เบี่ยงหน้าออกห่างด้วยความเขินอาย
เมื่อวานนี้ไม่น่าตอบรับความรู้สึกที่ร่างสูงมอบให้เลย คิดแล้วก็อดแค้นใจตัวเองไม่ได้ ที่ยินยอมพร้อมใจไปง่าย ๆ อย่างนี้
“น่ะ เดี๋ยวไปส่ง ห้ามดื้อสิ ข้าวโพด..อยากให้หนุ่มหิวข้าว...โพดขึ้นมาอีกรอบหรือไง” ร่างหนากอดกระชับแน่น
หยอกล้ออีกฝ่ายที่นอนตัวแข็งทื่อ หน้าแดง
“รักข้าวโพดนะ....” ร่างสูงพูดกระซิบข้างใบหูเล็ก ๆ ที่แดงก่ำนั้น จุมพิตแก้มขาวอย่างอดใจไม่ไหว
แปลกจังเขาไม่น่าจะโง่อยู่ตั้งนานเลย ไอ้ความรู้สึกนี้ เขาเองก็น่าจะรู้ตั้งนานแล้ว ว่ามันคือความรัก
นี่ถ้าไม่ทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ไป ชาตินี้เขาจะรู้ตัวมั้ย ว่ารู้สึกอย่างไรกับร่างเล็กนี้ มัวโง่งมงายอยู่ได้ตั้งนาน
ไอ้ที่ยอมให้แกล้ง
ยอมวิ่งตามอยู่ได้ทุกวัน ทุกวัน แล้วรู้สึกดีเนี่ย ไม่เห็นมีที่ไหนในโลกปรากฏเลย
แล้วที่สัมผัสจูบกอดแล้วรู้สึกดี กับผู้ชายด้วยกันเนี่ย ยิ่งไปกันใหญ่
เขาเองถ้าไม่รักก็คงไม่รู้สึกดีด้วยขนาดนี้หรอก
อายเหมือนกันที่กว่าจะรู้ตัวก็ต้องมานั่งพิสูจน์กันถึงขนาดนี้
อยากรู้จังว่าคำตอบที่ได้จะเหมือนกันมั้ย
“ข้าวโพดล่ะ.......รักหนุ่มมั้ย” ใบหน้าสวยหวานซบนิ่งอยู่กับอกของร่างสูง
อายจนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า
ได้แต่ใช้ไหล่กว้างเป็นเกราะกำบังหลบซ่อน สายตาคมปลาบ ที่จับจ้องมาอย่างหวงแหนรักใคร่
“ไม่ตอบ...สงสัยต้องพิสูจน์อีกรอบแล้วมั้ง” ใบหน้าคมขี้เล่นฉายแวว แห่งความรักต่อร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างเปี่ยมล้น
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าร่างเล็ก ๆ ในอ้อมแขนคิดยังไง มีหรือที่คนอย่างพี่ข้าวโพด จะยอมให้เขากอดรัดล่วงเกินได้ขนาดนี้ง่าย ๆ ถ้าไม่รักเขาเหมือนกัน
เพียงแต่คนตัวเล็กกว่านี้ความรู้สึกช้าเหมือน ๆ กับเขานั่นเอง .
“ไม่ ไม่ ไม่เอานะ แค่นี้ก็เจ็บจะแย่แล้ว” มือเล็ก ๆ ผลักไสร่างสูงออกห่างตัว
ใบหน้าเนียนแดงก่ำ แค่นี้ก็จะตายแล้ว ขืนพิสูจน์กันอีกรอบ ได้ตายจริง ๆ แน่
“งั้นตอบก่อนสิ...รักมั้ย” ร่างสูงยังเพียรถามซ้ำ ๆ ที่ริมหูเล็ก ๆ นั้น
“...................”
“ไม่ได้ยินเลย”
เสียงหวาน ๆ แผ่วเบา ชายหนุ่มได้ยินชัด แต่อยากจะแกล้งกลับร่างเล็กอยู่เหมือนกัน
“.......................” เสียงหวานใสบอกซ้ำ
“จ๋า....อะไรนะ” ภานุยังคงยิ้มร่า แกล้งไม่ได้ยินอยู่อย่างนั้น
“ก็บอกว่ารักไงเล่า” เสียงหวานตะโกนลั่น อายจะตายอยู่แล้ว
ไอ้รุ่นน้องบ้านี่ยังมาถามเป็นเรื่องเล่น ๆ อยู่ได้
คิดผิดคิดถูกกันเนี่ย ที่ยินยอมให้ร่างสูงเร่งเร้ากอดจูบได้มากขนาดนี้
ไม่ปฏิเสธหรอกว่า บทรักของภานุทั้งนุ่มนวลอ่อนโยน และเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน
จนอดนึกไม่ได้ว่าภานุเคยไปทำอย่างนี้กับใครหรือเปล่า
ใบหน้าหวานหลบตาดวงตาคมที่ไหวระริก และรอยยิ้มกระจ่างใส ของร่างที่กกกอดแนบแน่น
จะให้แกล้งพูดไปถึงไหนกันเนี่ย บ้าเอ้ย อายนะเว้ย
เพียงเท่านี้ ร่างสูงก็มั่นใจแล้ว ว่าร่างบางคิดยังไงกับเขา
แต่ที่ถามก็เพระอยากจะแกล้งหยอกล้อร่างบางบ้างเท่านั้นเอง
“ไปอาบน้ำกัน”
ร่างสูงช้อนร่างเล็กเปลือยเปล่าขึ้นไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะก้าวเดินเข้าห้องน้ำ
“ไอ้หนุ่ม ไม่เอา ไม่เอา นะ อาบเองได้ ปล่อยโว้ย” ร่างเล็กดิ้นรนรุนแรง จะลงจากอ้อมแขนแกร่งให้ได้
ภานุแกล้งทำท่าจะปล่อยมือ แต่มือเรียวเล็กนั้นคว้าหมับเกี่ยวกระหวัดรัดรอบคออย่างตกใจกลัวโดยอัตโนมัติ
ร่างสูงหัวเราะร่าที่แกล้งคนตรงหน้าได้ ก่อนจะส่งปลายจมูกจุมพิตหนัก ๆ ที่แก้มขาวใสสีเรื่อ
“อ๊า...ปล่อยนะ....” ร่างบางยังดิ้นรนโวยวาย ก่อนที่จะเงียบสงบลงเมื่อก้าวข้ามผ่านประตูไป
TBC.....
อ่านแล้วคิดถึงเพลงบอกรักของเอ็ม อรรถพลจัง "คำว่ารักต้องพูดเบาๆ ได้ยินมั๊ยต้องพูดเบาๆ.....
บอกรักกันแล้ว ขั้นต่อไปก็.............. อะไรดีละ มาตามลุ้นกันต่อ อิอิ
-
มาเม้นแรกปะเนี่ย :m5: ขอบคุณมากนะครับผม ถูกจายมากมายๆๆ แหะๆๆๆ ตอนนี้อ่านไปนึกถึงหน้าคนที่ชอบไปอะนะ :laugh: เลอะเทอะแย้วๆๆ พอๆ ขอบคุณมากน้าครับผมที่มาต่อให้ ขอบคุณคร้าบบบ o14 o14 o14
-
:angry2: โทษครับผมๆ อย่าหาว่าปั่นกาทู้น้าครับ เรื่องนี้ยอมเยี่ยมมักๆ ให้ +1 ด้วยเลยครับ แหะๆๆ มาเม้น 1 กะ 2 เลย ขอโทษทุกคนด้วยน้าครับผม o13 o13 o14 o14
-
พิสูจน์จนได้เรื่อง มันน่าร้ากเจรงๆ ให้ตายเถอะ
ไปอาบน้ำกันแล้วมีต่อปะ :m10:
-
ว้าว เรื่องนี้ถูกใจจริง ๆ :m3: :m3: :m3:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :m3: :m3:
-
:m3:รีบมาต่อนะคร้าบ....ชอบเรื่องนี้มากเลย :m1:
-
อยากอ่านต่อง่า :m5:
-
ชอบอ่า อยากอ่านอีก o17
-
น่ารักอ่ะครับ :m10: :m10:ชอบๆพี่ข้าวโพดผมจะมามหาลัยไหวไมน๊า :o8: :o8:
-
อ๊ากสสสสสสสสสสสสสสส
เลือดหมดตัว สลบ
:m25: :m25: :m25:
และแล้วก็ได้ลองกันเสียที
หนุ่มร้ายมากนะ หลอกโพดไปลองได้
:m11: :m11: :m11:
-
เรื่องนี้มันทำไม น่ารักได้โล่ห์อย่างงี้เนี่ย
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ชักอยากหาคนมาพิสูจน์แล้วมั่งจิ อิอิ :a2:
-
มาเม้นแรกปะเนี่ย :m5: <<<<< ใช่แล้วจ้า
ขอบคุณมากนะครับผม <<<<< ขอบคุณเช่นกัน ถูกจายมากมายๆๆ แหะๆๆๆ <<<<< ดีใจใจจังที่ชอบ คนอ่านแฮปปี้ คนโพสต์ก็แฮปปี้จ้า แต่คนแต่งคงแฮปปี้สุดๆๆ ประมาณว่าความสุขหลายชั้น อิอิ
ตอนนี้อ่านไปนึกถึงหน้าคนที่ชอบไปอะนะ :laugh: เลอะเทอะแย้วๆๆ พอๆ <<<<<< ความสุขเล็กๆ บริหารหัวใจกะสมองอ่ะ ขอให้มีความสุขเยอะๆๆนะ
ขอบคุณมากน้าครับผมที่มาต่อให้ ขอบคุณคร้าบบบ o14 o14 o14 <<<<< จ้า ดีใจที่ชอบ จะพยายามสบัดตัวขี้เกียจแล้วมาต่อให้บ่อยๆ นะจ๊ะ อิอิ
:angry2: โทษครับผมๆ อย่าหาว่าปั่นกาทู้น้าครับ เรื่องนี้ยอมเยี่ยมมักๆ ให้ +1 ด้วยเลยครับ แหะๆๆ มาเม้น 1 กะ 2 เลย ขอโทษทุกคนด้วยน้าครับผม o13 o13 o14 o14 <<<<<< ขอบคุณมากกกกกจ้า ทำให้คนอ่านมีความสุข คนโพสต์มีความสุขจัง
พิสูจน์จนได้เรื่อง มันน่าร้ากเจรงๆ ให้ตายเถอะ <<<<<< อิอิ ชอบใช่ไหมละ รู้น่า มุกนี้ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะ เอาไปใช้ได้ :laugh:
ไปอาบน้ำกันแล้วมีต่อปะ :m10: <<<<< อิอิ อันนี้ต้องติดตาม :o8:
ว้าว เรื่องนี้ถูกใจจริง ๆ :m3: :m3: :m3: <<<<<< อิอิ ดีใจที่ชอบจ้า
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :m3: :m3:<<<<<<< ดีใจจ้า
:m3:รีบมาต่อนะคร้าบ....ชอบเรื่องนี้มากเลย :m1: <<<<< เดี๋ยวมาแล้วจ้า ดีใจจังที่ชอบ
อยากอ่านต่อง่า :m5: <<<<< เดี๋ยวมาจัดให้จ้า
ชอบอ่า อยากอ่านอีก o17 <<<<<<< รอสักครู่ เดี๋ยวมาต่อให้จ้า
น่ารักอ่ะครับ :m10: :m10:ชอบๆพี่ข้าวโพดผมจะมามหาลัยไหวไมน๊า :o8: :o8:<<<<<< อิอิ อันนี้ต้องมาติดตามต่อนะ
อ๊ากสสสสสสสสสสสสสสส<<<<<<< จ๊ากกกก เป็นไรจ๊ะ
เลือดหมดตัว สลบ :m25: :m25: :m25: <<<<<< เดี๋ยวไปช่วยปฐมพยาบาลให้ก่อนมั๊ยตัวเอง แบบปั๊มหัวใจกะผายปอดเบื้องต้นก่อนอ่ะ :m12:
และแล้วก็ได้ลองกันเสียที <<<<<< กระซิบๆๆ วิธีนี้ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะ 555555
หนุ่มร้ายมากนะ หลอกโพดไปลองได้
:m11: :m11: :m11: <<<<<<< อิอิ ทำตามที่หัวใจมันเรียกร้องอ่ะจ้า
เรื่องนี้มันทำไม น่ารักได้โล่ห์อย่างงี้เนี่ย <<<<<< โลห์อ่ะไรอ่ะ ขอโลห์พร้อมอัศวินได้ไหมอ่ะ :m23:
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ <<<<<<<< ดีใจจ้า
ชักอยากหาคนมาพิสูจน์แล้วมั่งจิ อิอิ :a2: <<<<<< อิอิ ได้เรื่องอย่างงัยมากระซิบบอกกันบ้างเนอะ อิอิ
ดีใจจังที่คนอ่านมีความสุข กำลังใจมาเพียบเลยอ่ะ เดี๋ยวมาต่อให้นะ :m1:
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 12
“เดินไหวมั้ย...” ภานุแทบจะประคองร่างเล็กบางของพี่รหัสของเขา
ที่บัดนี้ได้เปลี่ยนฐานะไปเป็นคนรักแล้ว ในเวลาชั่วข้ามคืน เดินไปที่โซฟาชั้นล่างของบ้าน
อะไร ๆ ก็ไม่มีความสุขเท่ากับได้อยู่ใกล้ ๆ พี่ข้าวโพด แค่ได้มองหน้า ได้กอดได้หอมนิดเดียวก็ยังดี
“หนุ่มบอกแล้วให้ข้าวโพดนอนพักก่อนก็ไม่เชื่อ” ร่างสูงเดินบ่นไปเรื่อย ระหว่างบันไดทางเดิน
โชคดีที่วันนี้เป็นเสาร์ ได้หยุดอยู่กับบ้าน หนึ่งวัน ไม่งั้นคงจะแย่แน่
ทั้งที่ใจจริงแล้วเขาก็อยากจะพิสูจน์อะไร ๆ ให้แน่ชัดอีกสักสามสี่รอบ
ก็แหมเขากลัวนี่ กลัวว่าพิสูจน์แล้วมันจะไม่ชัดเจน
ของแบบนี้มันน่าพิสูจน์กันทั้งวันทั้งคืนจริง ๆ
แต่เห็นสภาพของพี่ข้าวโพดแล้วคงไม่ไหว
ใบหน้าหวานซูบซีดอิดโรย
แต่ก็ดูเปล่งปลั่งผุดผาดน่ารักไปทั้งตัว
น่ารัก น่ารักมาก น่ารักกว่าทุกวัน จนแทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว
หลังจากอาบน้ำด้วยกัน เขาเองก็ยอมรับว่ายังไงก็อดใจไม่ไหวจริง ๆ เผลอรังแกร่างเล็กนี่อีกจนได้
คืนทั้งคืน พี่ข้าวโพดแทบไม่มีเวลาหลับเวลานอน
ยิ่งเห็นหน้าแดง ๆ ที่เอาแต่หลบตาไม่โวยวายนิ่งเงียบอย่างกับลูกแมวแล้ว ก็ทำท่าจะอดไม่ได้
อยากจะทำอะไร...อะไรให้เลยเถิดอีกหลายรอบ
ใบหน้าหวานแดงเรื่อ เอาแต่นิ่งเงียบ ไม่พูด ไม่โวยวายอะไรสักคำ
ปล่อยให้เขาพูดอยู่คนเดียว
“อยากกินข้าว..............จัง” ใบหน้าคมกระซิบลงมาที่ข้างใบหูเล็ก ๆ นั้น
ลมหายใจหอบกระเส่าเหมือนแกล้งเว้นคำพูดนาน ๆ ที่มีความหมายสองแง่สองง่าม ให้อีกฝ่ายได้อายมากขึ้น
มือบางรีบยันตัวออกห่างจากร่างสูงทันทีโดยอัตโนมัติ
“ไม่เอานะ........ไม่เอาแล้ว” ใบหน้าหวานทำหน้าจะร้องไห้เสียให้ได้ เมื่อได้ยินประโยคนั้นของร่างสูง
ภานุที่ดูแสนจะใสซื่อ กลับร้อนแรงได้สุด ๆ เวลาอยู่บนเตียง จนร่างบางมึนไปหมด ไม่ทันได้ตั้งตัว
เขาเองก็บ้า ที่หวามไหวไปกับความรู้สึกเหล่านั้น ทุกครั้งที่ถูกชายหนุ่มปลุกเร้า
ให้ร่วมทำอะไรอย่างนั้นด้วยกัน ก็ไม่เคยขัดได้สักที
เมื่อคืนไม่ได้นับว่ากี่ครั้ง แต่ที่แน่ ๆ มันแทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว
“อะไรอ่ะ...หนุ่มบอกว่าหิวข้าว...ข้าวโพดลามก..คิดอะไรเนี่ย” ดวงตาคมพราวระยับ แกล้งหยอกล้ออีกฝ่ายที่ทำท่าจะผละหนีเขาเสียแล้ว
ดูนะ.....ขนาดนี้แล้ว...ยังมีกะใจจะวิ่งหนีเขาอีก
ชีวิตนี้เขาไม่ต้องวิ่งไล่ตามข้าวโพดแสนหวานนี่ตลอดชาติเลยหรือไง
แต่ก็ดี วิ่งเก่ง ๆ อย่างนี้ได้ ก็แสดงว่ามีแรงแล้ว
เขาไม่คิดจะทำอะไรอีกหรอก แค่นี้ก็สงสารจะแย่อยู่แล้ว
เห็นร่างบางเดินกระโผลก กระเผลก อย่างกับคนไม่มีแรง ก็ยิ่งสงสารหนักขึ้นอีก
ฝีมือเขาล้วน ๆ เลยนะนั่น
บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนน เสียงรถที่แล่นเข้ามาในบ้านก่อนจะจอดสนิทที่โรงรถ
ทำให้เขาต้องรีบไปเปิดหน้าต่างดู พ่อกับแม่เขากลับมาแล้วสินะ
ทิ้งลูกชายให้อยู่บ้านคนเดียว แล้วไปเที่ยวต่างจังหวัดหลายวันเลย ช่างเป็นพ่อแม่ที่รักลูกเสียจริง ๆ
ชายหนุ่มประคองร่างเล็กให้นั่งที่เก้าอี้ได้ ก็รีบบอก
“พ่อแม่หนุ่มกลับมาแล้ว.....เดี๋ยวจะแนะนำข้าวโพดให้ท่านรู้จักนะ” ร่างสูงยิ้มหวาน บอกกับร่างเล็กตรงหน้า
“เดี๋ยวจะบอกว่าพาลูกสะใภ้มาให้รู้จักดีมั้ย” ใบหน้าคมเปี่ยมสุข
“อย่าเล่นอะไรบ้า ๆ นะ” ร่างเล็กมองร่างสูงตรงหน้าตาขวาง คิดจะทำอะไรกันน่ะ
“เล่นอะไร....ข้าวโพดนึกว่าหนุ่มจะเล่นจริง ๆ เหรอ ...หนุ่มพูดจริงนะ” ใบหน้าคมบ่งบอกความรู้สึกจริงจังชัดเจน
ก่อนจะเอื้อมมือไปกระชับมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายไว้
“ข้าวโพดไม่เชื่อหรือไง .........หนุ่มรักใครก็รักจริง...ทำอะไรลงไปก็ต้องรับผิดชอบ..แล้วพ่อแม่ก็น่าจะเข้าใจด้วย”
ใบหน้าคมสงบนิ่ง เขาจะทำตามที่พูดจริง ๆ พี่ข้าวโพดจะกลัวอะไรกัน
หรือว่า.....หรือว่าไม่รักเขาจริง ๆ งั้นเหรอ
“แม่กลับมาแล้ววววววววววววววว” หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วม เดินเข้าบ้านมาพร้อมกับของพะรุงพะรังในมือ
ยิ้มร่าเดินเข้าหาร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนจะชะงัก
“นี่ใครเหรอหนุ่ม” คนที่ร่างบางเดาเอาว่าน่าจะเป็นแม่ของภานุ ทักทายลูกชายของตัวเอง ก่อนที่จะมองที่ร่างเล็ก
ที่นั่งเรียบร้อย เกินกว่าปกติ
แม่ของภานุมองร่างเล็กบาง ตาขวาง ไม่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไร
“อ๋อ.............ผมจะแนะนำให้แม่รู้จักครับ” ร่างสูงยิ้มเอาใจ ก่อนจะโอบไหล่ไปรอบ ๆ คนตัวเล็กกว่า
แล้วบอกกับมารดาของตัวเอง
“นี่ข้าวโพดครับแม่ ข้าวโพดเป็น..........................................
*********************
แล้วภาณุจะแนะนำลูกสะใภ้อย่างงัยละ แล้วจะสมหวังหรือเปล่ามาตามเป็นกำลังให้คู่นี้หน่อยนะ
-
เป็นแควนกัน :m11:
-
อยากกินข้าว ..... ด้วยคน :m10: :m10: :m10:
-
น่าลุ้นๆๆๆๆ :m4:
-
o12 มาทั้งทีมาทำค้างซะงั้นอะ o12 ข้าวโพดเป็นพี่รหัสผมซะสิ ---*--- อุอุ ขอบคุณที่มาต่อให้อย่างรวดเร็ว มารายวันเลยมะด้ายหรอครับ :m17: คิดถึงอ่ะๆ แหะๆ ขอบคุณคนแต่งเรื่องและคนโพส ที่น่ารักทั้งสองครับผม o14
-
ลุ้นๆๆ คิกๆ :m13: :m13: :m13:
-
เอาล่ะสิ จะบอกไงดีเนี่ย :undecided:
-
เป็นแควนกัน :m11: <<<<<< อะนะ อันนี้ขั้นกว่าของแฟนหรือเปล่าเอ่ย :laugh:
อยากกินข้าว ..... ด้วยคน :m10: :m10: :m10: <<<<<< แบบนี้เราก็ต้องไปด้วยกัน ไปเป็นสักขีพยานให้คู่นี้กัน อิอิ
น่าลุ้นๆๆๆๆ :m4: <<<<<< ลุ้นด้วยได้เจอคุณพ่อกะคุณแม่ว่าที่สาระมีแล้วนิ ตื่นเต้นดีจัง
o12 มาทั้งทีมาทำค้างซะงั้นอะ o12 <<<<<<< อะจ้า มาต่อให้แล้วจ้า ยิ้มได้แล้วจ้า
ข้าวโพดเป็นพี่รหัสผมซะสิ ---*--- อุอุ <<<<<<< อะนะ ข้าวโพดนะให้ภาณุเข้าเถอะนะ (เรามาเป็นพี่น้องรหัสกันดีมะ) คิก คิก :m12:
ขอบคุณที่มาต่อให้อย่างรวดเร็ว มารายวันเลยมะด้ายหรอครับ :m17: คิดถึงอ่ะๆ แหะๆ <<<<<< จะพยายามอ่ะนะ แบบว่าตามเสียงเรียกร้องในหัวใจคนอ่านมาอ่ะจ้า :m1:
ขอบคุณคนแต่งเรื่องและคนโพส ที่น่ารักทั้งสองครับผม o14 <<<<<< ขอบคุณเช่นกัน ดีใจที่ชอบงานของคุณaoikyusuke นะ ติดตามกันต่อไป อิอิ
ลุ้นๆๆ คิกๆ :m13: :m13: :m13: <<<<<<< มาต่อให้แล้วจ้า อย่าส่งสายตาแบบนั้น ทนไม่ด้ายยยย...... มันแสบตา อิอิ
(ล้อเล่นน้าตัวเอง อิอิ)
เอาล่ะสิ จะบอกไงดีเนี่ย :undecided: <<<<<<<ลุ้นดีจัง มาต่อกันเลยละกัน อิอิ
มาต่อให้แล้วนะ จะพยายามมาให้สม่ำเสมอนะ
ดีใจมากกที่ทุกคนชอบ ขอบคุณมากกกก ที่มาติดตามกัน
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 13
“สวัสดีครับ ผมเป็นพี่รหัสของภานุน่ะครับ...พอดีวันนี้มาเอาเอกสารเดี๋ยวก็ว่าจะกลับแล้วครับ”
ร่างเล็กพนมมือไหว้หญิงวัยกลางคนตรงหน้า และชิงตอบคำถามก่อนอย่างรวดเร็ว เรื่องอย่างนี้ไม่มีใครรับได้หรอก แม้แต่ตัวเขาเอง ทั้งที่รู้ว่าทำอย่างนี้มันผิดแต่ก็ยังทำลงไปได้
คงไม่มีผู้ใหญ่คนไหนชอบหรอกถ้าจะให้ลูกชายตัวเองมามีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับผู้ชายด้วยกัน
เรื่องอย่างนี้จะไปบอกกับใครเขาได้ มีแต่คนจะรังเกียจ
ร่างสูงหันกลับไปมองร่างเล็กด้านข้าง ที่หน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
พี่ข้าวโพดกลัวแน่ ๆ กลัวว่าเขาจะพูดอะไรไม่ดีออกไป
“พ่อออออออออ พ่อมาดูเร็ว นี่ นี่ พ่อ” หลังจากพิจารณาร่างบางตรงหน้าอยู่นาน
แม่ของภานุก็ตะโกนร้องเรียกให้สามีมาหา
เธอยังคงจ้องมองข้าวโพดไปมา เหมือนเป็นของประหลาด
ถ้าความคิดของข้าวโพดไม่ผิดไป แม่ของภานุคงไม่ค่อยชอบหน้าเขาแน่ ก็ดูสิเธอเล่นจ้องเอา จ้องเอา ขนาดนั้น
“ข้าวโพดไงพ่อ......ข้าวโพด” เธอยังคงส่งเสียงดังลั่น
“อะไรกันล่ะแม่....ข้าวโพดอะไร” ชายวัยกลางคนรีบเดินเข้ามาหาแม่ของภานุ อย่างรวดเร็ว
“เออเว้ย......เจ้าข้าวโพดจริงเหรอเนี่ย” พ่อของภานุก็อีกคน ชายผู้นั้นมายืนอยู่กับแม่ของภานุ
และส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ก่อนจะทำเหมือนแม่ของภานุคือมองแล้วมองอีก มองซ้ำ ๆ เหมือนพิจารณาอะไรสักอย่าง
“สะ...สะ..สวัสดีครับ..” ร่างเล็กพนมมือไหว้ก่อนจะเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พ่อของภานุก็อีกคน
ทำไมถึงได้มองเขาอย่างนั้นล่ะ
“น่ารักจริงเลยพ่อขนาดแม่เห็นไม่ค่อยชัดนะเนี่ย.....ไหน...ไหน..แว่นแม่อยู่ไหน” แม่ของภานุคว้าแว่นตาที่คล้องอยู่ที่คอขึ้นมาสวม และส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างบาง
“แหมผิวข๊าว ขาว หน้าตามันน่ารักถูกใจแม่จริง ๆ แหม.....ไอ้ลูกเวรนี่มันเอาแต่พร่ำเพ้อให้แม่ฟังบ่อย..ๆ...ว่า
ข้าวโพดน่ารักอย่างนั้นสวยอย่างนี้” แม่ของภานุนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามและเอ่ยชมเขาไม่ขาดปาก
“เอ๊ะ........” ร่างเล็กงงงันกับปฏิกิริยาของแม่ของภานุ ไม่ได้เกลียดเขาหรอกเหรอ แล้วยัง.........
เหลือบหันไปมองไอ้คนข้าง ๆ ก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แม่เอง..ก็อยากจะเห็นตัวจริง...บอกให้พามาให้เจอมันก็บอกว่าไม่กล้า...ข้าวโพดยังเกลียดมันอยู่” แม่ของภานุยังคง
พูดเรื่อย ๆ และค้นหาของในถุงพลาสติกใบใหญ่
“แม่ล่ะก็...ไม่รักษาหน้าลูกตัวเองเลยอ่ะ” ภานุส่งยิ้มหวานหยดให้กับร่างบางที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่ข้าง ๆ
บ้านนี้มันอะไรกันวะเนี่ย
“ข้าวโพดชอบกินขนมหม้อแกงมั้ย...แม่ซื้อมาฝาก..ว่าจะให้เจ้าหนุ่มมันเอาไปให้ที่โรงเรียนก็พอดีได้เจอตัวซะก่อน”
มืออวบอูมขาวโพลนของเธอหยิบถุงกระดาษใส่ขนมหม้อแกง ที่เป็นของฝากจากต่างจังหวัดยื่นให้กับร่างบาง
ข้าวโพดปรับกิริยาอาการไม่ถูกไม่รู้จะยิ้มหรือว่าจะทำหน้ายังไงดี ได้แต่พนมมือไหว้ขอบคุณ และส่งยิ้มแห้ง ๆ กลับไป
“เออ...ดี...ดี..เอาให้ไปสองถาดสิแม่..ให้เขาเอาไปฝากที่บ้านด้วย” พ่อของภานุนั่งลงข้าง ๆ แม่ของภานุและส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างบาง
“ว่าแต่ตกลงเป็นแฟนกับไอ้หนุ่มมันรึยังเนี่ย” แม่ของชายหนุ่มยังคงสาละวนกับห่อของตรงหน้าแต่ปากก็ถาม
“หา...เป็นแฟน..ผะ..ผะผมเป็นผู้ชายนะครับ” ร่างเล็กอ้าปากค้าง ตกใจกับคำถามของแม่ภานุอยู่มาก
เขาจะตอบอย่างไรดี เป็นหรือไม่เป็น หรือยังไงดี
“ก็ไอ้เจ้าเนี่ย...มันชอบข้าวโพดอยู่แน่ ๆ ล่ะลูกเอ้ย...ข้าวโพดรังเกียจมันรึเปล่าล่ะ”
“บางทีมันก็บ้า ๆ หน่อย...แต่มันก็เป็นคนดีนะ..ถ้าข้าวโพดไม่รังเกียจมันว่ามันเป็นผู้ชายเหมือนกัน...แม่ก็ดีใจ”
เธอช่วยสนับสนุนและเชียร์ลูกชายอีกแรง
สำหรับพ่อแม่แล้ว ภานุเป็นลูกชายที่ดีมาก ๆ คนหนึ่ง ไม่เคยทำเรื่องให้พ่อแม่ปวดหัว ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีมาตลอด
แต่ก็เริ่มมาแปลกไป...ตอนเข้ามหาวิทยาลัย กลับบ้านทีไรก็มีเรื่องของพี่รหัส มาเล่าให้พ่อแม่ฟัง
อยู่เสมอ และแม่ของชายหนุ่มก็ดูออกว่าภานุต้องหลงรักเด็กคนนี้เป็นแน่แท้แล้ว แต่ไม่อยากให้ลูกชายต้องเสียใจ
ที่พ่อแม่รับไม่ได้ กับเรื่องอย่างนี้ มันออกจะทำใจยากอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อภานุไม่ทำตัวเสียหาย
และยังคงตั้งใจเรียนไม่ทำตัวเกเร
เธอจึงปรึกษาสามีว่าจะทำอย่างไรดีในขณะที่ลูกชายยังไม่รู้ตัวว่าหลงรัก
ผู้ชายด้วยกันเข้าแล้ว และทั้งสองคนก็ตกลงกันว่าต้องยอมรับความจริง และพยายามศึกษาหาข้อมูล
ของพ่อแม่ที่มีลูกชายเป็นแบบนี้ บางคนใช้วิธีขู่ให้เลิก ทรมานลูกตัวเองต่าง ๆ นา ๆ จนลูกเตลิดเปิดเปิงไป
หล่อนก็กลัวว่าถ้าทำแบบนั้น ภานุคงจะเสียผู้เสียคนแน่ ๆ จึงตัดใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่ละวันที่ได้เห็นใบหน้าลูกชายเปี่ยมสุขมีชีวิตชีวา และการเรียนก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว
จึงตกลงกันว่า อยากจะเห็นหน้าข้าวโพดสักครั้ง อยากจะทำความรู้จัก และจะต้องไม่ทำให้ทั้งสองคนอึดอัดใจ
อดสงสารลูกชายไม่ได้ ที่ตอนแรกลูกเล่าเรื่องที่ข้าวโพดวิ่งหนีแล้วทำหน้าเศร้าอยู่หลายวัน
พ่อแม่เองก็แอบลุ้นช่วยลูกชายอยู่เงียบ ๆ เช่นกัน
และมาวันนี้ก็ได้มาเห็นเด็กที่ลูกชายหลงรักนักหนาเต็มตา
ตัวเล็กบาง หน้าตาน่ารัก และดูสุภาพอ่อนโยนเรียบร้อย มีสัมมาคารวะ และไม่ได้มีกิริยาอาการอะไร
ที่บ่งบอกว่าเป็นคนไม่ดีก็เบาใจได้
ถ้าเป็นเด็กคนนี้ ทั้งพ่อและแม่เองก็เบาใจขึ้นมาได้เปลาะหนึ่ง
“แม่อ่ะ...พูดอะไรเนี่ย...ข้าวโพดเขาอายนะแม่...” ร่างสูงลุกเดินขึ้นไปกอดเอวหนา ๆ ของแม่ตัวเองอย่างรักใคร่
เขาโชคดีจริง ๆ ที่มีพ่อแม่แบบนี้ พ่อแม่ไม่เคยด่าว่า แต่ใช้เหตุผลและวิธีการที่อ่อนโยนคุยกับลูกอยู่เสมอ
“เออ.........ข้าวโพดอย่าไปถือสาเลยลูก...ไอ้หนุ่มมันก็เป็นแบบนี้แหละนะ” พ่อของภานุหัวเราะเบา ๆ ขบขันกับท่าทางเขินอายของเจ้าลูกชาย
“แล้วกินอะไรกันหรือยังเนี่ย...แม่ทำกับข้าวหน่อยสิ..พ่อจะเลี้ยงลูกสะใภ้แล้ว” ชายวัยกลางคนสวมแว่นหนา หยอกล้อร่างเล็กที่เอาแต่นั่งหน้าแดง
ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมภานุใส่แว่นหนาขนาดนั้น ก็เพราะว่าทั้งพ่อทั้งแม่ ก็ใส่แว่นหนาพอกันนี่เอง
“ผม...ผมยังไม่ใช่แฟนนะครับ” ร่างเล็กปฏิเสธเสียงเบา อายกับคำหยอกล้อของผู้ใหญ่ทั้งสองท่านนี้เหลือเกิน
“หา....ไอ้หนุ่ม...นี่ยังไม่ได้เป็นแฟนอีกเหรอ..สมัยพ่อจีบแม่แกเนี่ย...แค่มองตาแม่แกก็เดินตามแล้ว” พ่อของภานุหัวเราะและหยอกล้อกับร่างสูงที่ทำหน้าเบ้
“น้อย ๆ หน่อยพ่อ....อยากจะให้แม่พูดความจริงหรือไง...ว่าพ่อวิ่งตามแม่ต้อย ๆ ทุกวันอ่ะ” แม่ของภานุเหลือบสายตาขึ้นมองคนเป็นพ่อ แล้วเอ็ดเบา ๆทีเล่นทีจริง
ส่งผลให้ทั้งหมดหัวเราะชอบใจกันใหญ่
ข้าวโพดรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ
และรู้สึกอิจฉาครอบครัวนี้อย่างเต็มกำลัง............ถ้าเขาได้เป็นลูกของบ้านนี้อีกคนก็คงจะดี
น่าอิจฉาภานุจริง ๆ
ใบหน้าหวานสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนจะส่งยิ้มกลับให้กับร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นมามอง
ต่างคนต่างยิ้มให้กันอย่างสุขใจ
****************************
TBC
ด่านแรกก็ผ่านไปแล้ว อิอิ มาลุ้นกันต่อกับด่านต่อไป
คู่นี้เค้ามีอะไรมาให้อมยิ้มได้เรื่อยละ มาตามกันต่อนะ
-
โอยๆๆๆๆ พ่อแม่เป็นใจอย่างนี้ก็..หวาน :m10:
-
น่ารักกันจริงๆเเต่สั้นไปนิดนึงอะค้าบบบ :m21:
-
:m18: โอ้ว คุณพ่อคุรแม่ช่างเปรี้ยวจริงๆ มีหาข้อมูลว่าต้องทำงอีก มีลูกแบบนี้ หุหุ :m23:
รักลูกจริงๆเลย น่าดีใจจัง
ว่าแต่นุอ่ะ ร้ายไม่ใช่เล่นนะนี่ เห็นแระๆ เฉยๆ พอสลัดคราบเฉิ่มๆเท่านั้นแหละ หุหุ จัดการพี่ข้าวโพดซะอ่วม เดินไม่ได้เลย :m10:
-
o14 เหวยๆครับผม o14 ขอบคุณมากนะครับที่มาต่อให้ แหะๆๆ :m23: พ่อแม่หนุ่มเค้าดีจริงแฮะ อยากมีแบบนี้มั่งจัง แต่พ่อแม่เราก็ออกจะเข้าใจ ฮุๆๆ :m1: ยังน่ารักเหมือนเดิมเสมอเลยนะครับ คนโพสกับคนแต่ง เป็นกำลังใจให้ตลอดไปเยยคร้าบผม o14 o14 o14 o14
-
:m25:... ขนาดไม่มีแรงเดินเยยเหยอคับ..เนี่ย.. คงหนักน่าดู..เหอ ๆ
พ่อกะแม่ของหนุ่ม.. ยอมรับด้วย.. :m4:..ดีจังๆ..
รอติดตามต่อนะคับ..และก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอ.. ^^
-
o7เหลืออีกด่านสู้ๆนะพี่หนุ่ม :a1: แต่เอเล่นเอาซะพี่ข้าวโพดเดินไม่ได้เลยนี้รู้สึกว่าจะพิสูจน์อะไรกันหลายรอบอ่ะ :m12:ระวังตื่นขึ้นมาฟ้าจะเหลืองนะครับพี่ :m14:
-
โรยด้วยกลีบกุหลาบเจง ๆ
เหลือแค่ทางฝ่ายข้าวโพดแล้วสิเนี่ย ลุ้นๆ
-
โอยๆๆๆๆ พ่อแม่เป็นใจอย่างนี้ก็..หวาน :m10: <<<<<< อิอิ อันนี้นีก็ต้องมาลุ้นกันต่อว่าจะหวานจริงๆๆอ่ะเปล่า หรือเป็นหวานซ่อน....... อิอิ
น่ารักกันจริงๆเเต่สั้นไปนิดนึงอะค้าบบบ :m21: <<<<< มาต่อแล้วจ้า แบบว่ามาให้พอหายคิดถึง อิอิ
:m18: โอ้ว คุณพ่อคุรแม่ช่างเปรี้ยวจริงๆ มีหาข้อมูลว่าต้องทำงอีก มีลูกแบบนี้ หุหุ :m23:
รักลูกจริงๆเลย น่าดีใจจัง <<<<<< อิอิ เห็นด้วยอย่างยิ่งอ่ะ
ว่าแต่นุอ่ะ ร้ายไม่ใช่เล่นนะนี่ เห็นแระๆ เฉยๆ พอสลัดคราบเฉิ่มๆเท่านั้นแหละ หุหุ จัดการพี่ข้าวโพดซะอ่วม เดินไม่ได้เลย :m10: <<<<< ไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจอ่ะ อิอิ
o14 เหวยๆครับผม o14 ขอบคุณมากนะครับที่มาต่อให้ แหะๆๆ :m23: <<<<<<ขอบคุณเช่นกันจ้า ที่มาติดตามกันตลอดเลย อิอิ
พ่อแม่หนุ่มเค้าดีจริงแฮะ อยากมีแบบนี้มั่งจัง แต่พ่อแม่เราก็ออกจะเข้าใจ ฮุๆๆ :m1: <<<<<ดีใจด้วยอ่ะ รักปะป๊ากะมะม๊ามากนะจ๊ะ อิอิ
ยังน่ารักเหมือนเดิมเสมอเลยนะครับ คนโพสกับคนแต่ง เป็นกำลังใจให้ตลอดไปเยยคร้าบผม o14 o14 o14 o14 <<<<< ขอบคุณจ้า ทั้งนี้ต้องยกความดีให้คนแต่งกับคนอ่านที่น่ารักละจ๊ะ มีความสุขกันทั่วหน้า อิอิ
:m25:... ขนาดไม่มีแรงเดินเยยเหยอคับ..เนี่ย.. คงหนักน่าดู..เหอ ๆ <<<<< อิอิ มือใหม่ทั้งคู่ก็อย่างนี้ละ 5555 :give2:
พ่อกะแม่ของหนุ่ม.. ยอมรับด้วย.. :m4:..ดีจังๆ.. <<<<< ด่านแรกผ่านไป แต่........
รอติดตามต่อนะคับ..และก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอ.. ^^ <<<<< ขอบคุณมากจ้า
o7เหลืออีกด่านสู้ๆนะพี่หนุ่ม :a1: แต่เอเล่นเอาซะพี่ข้าวโพดเดินไม่ได้เลยนี้รู้สึกว่าจะพิสูจน์อะไรกันหลายรอบอ่ะ :m12:ระวังตื่นขึ้นมาฟ้าจะเหลืองนะครับพี่ :m14: <<<<<< 55555 สงสัยจะข้าว(โพด)ใหม่ ปลามัน เลยต้องพิสูจน์กันหลายรอบเพื่อความมั่นใจ ตื่นมาคงฟ้านี้มีแต่เธออ่ะ 555555
โรยด้วยกลีบกุหลาบเจง ๆ <<<<< กุหลาบและดงหนามหรือเปล่า อันนี้ต้องมาติดตามกัน อิอิ
เหลือแค่ทางฝ่ายข้าวโพดแล้วสิเนี่ย ลุ้นๆ <<<<< อิอิ ลุ้นกันต่อเลย
ขอบคุณทุก comment มากๆๆ มาลุ้นกันต่อเลยละกัน
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 14
“ชักจะมากไปแล้วนะ” ข้าวโพดตีมือร้อนหนาผะผ่าวที่ลูบไล้วนเวียนอยู่ที่มือตัวเอง
แต่คนที่ขับรถอยู่ก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ไม่มีทีท่าเดือดร้อนกับคำพูดของร่างเล็ก
แถมยังเอื้อมไปลูบที่ต้นขาอีกต่างหาก
“เอ็งชักจะมากไปแล้วนะโว้ยยยยยย” มือเล็ก ๆ คว้ามือซน ๆ ของอีกคนมาหักนิ้วดังกร๊อบ
แค่ตีมันไม่สะใจ เดี๋ยวนี้ชักได้ใจใหญ่แล้ว ต้องสั่งสอน
“โอ้ยยยยยยยยยยย เจ็บบบบบ” ภานุชักมือกลับทันที ทำไมแฟนเขาถึงได้โหดอย่างนี้
แค่ตีก็ว่าเจ็บแล้วนะ นี่เล่นหักนิ้วเลยเหรอ
“ยอมให้หน่อยชักได้ใจนะเอ็ง ....ไอ้หนุ่ม” ข้าวโพดทำท่าไม่สนใจกับเสียร้องโวยวายของร่างสูง
“ก็ยอมเยอะ ๆ สิ...” ภานุทำหน้างอ ก่อนจะหันไปส่งสายตาหวาน ๆ ให้กับคนข้าง ๆ
“แฟนเราทำไมดุจังนะ..ไม่เห็นใจดีเหมือนแฟนคนอื่นเลย” ร่างสูงตัดพ้อ ตามองถนนเข้าหมู่บ้านของร่างบาง
ไม่เคยมาบ้านข้าวโพดสักที อย่างนี้ต้องไปแนะนำตัวซะหน่อยแล้ว
“ใครแฟนเอ็งวะ...ข้าเป็นพี่เอ็งนะ...ชักหนักข้อขึ้นทุกวันแล้วเดี๋ยวนี้ปีนเกลียวไม่เรียกพี่สักคำ” ร่างบางบ่นงึมงำ
ภานุได้ยินชัดเจนถึงเรื่องที่ร่างเล็กบ่น มือแกร่งเอื้อมไปลูบศรีษะมนนั้นอย่างเบามือ
มือเล็กปัดออกทันที รู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก ยังไงก็เป็นรุ่นน้องทำเหมือนเขาเป็นเด็กไปได้
“หรือว่าข้าวโพดอยากเรียกหนุ่มว่าพี่หนุ่มกันล่ะ” ร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้
เรียกแฟนที่อายุน้อยกว่า ว่าพี่ข้าวโพดมันจะดีเร้อออออออ
ดวงตากลมโตหันมามองใบหน้าคมที่เอาแต่อมยิ้มนั้น
ก่อนจะหน้างอลงอีก
ไม่อยากโต้คารมย์กับภานุเลย พักนี้ชักจะเก่งกล้าสามารถขึ้นเรื่อย ๆ
พูดอะไรก็ไม่ค่อยฟังแล้ว
แล้วข้าวโพดก็เอาแต่นิ่ง จนภานุต้องถอนใจ
“ขอโทษนะ....” ภานุขอโทษร่างเล็กที่เอาแต่เงียบ
ก่อนจะส่งนิ้วก้อยให้
“ดีกันนะ” ร่างสูงยังพูดเรื่อย ๆ เหมือนล้อเลียน
เหลือบมองคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่หน้างอ ทำเป็นไม่สนใจเขา
“ไม่ดีกันเดี๋ยวหอมแก้มเลยนะ”
ข้าวโพดยังเงียบ
ชายหนุ่มจึงลดความเร็วลงและเลี้ยวเข้าไปจอดที่ใต้ต้นไม้ข้างทางเข้าหมู่บ้าน
และทำท่าจะก้มหน้าเข้าหาจริง ๆ
“เฮ้ยยยยยยยย...ทำอะไรเนี่ย” มือเล็กผลักใบหน้าคมที่ทำท่าจะโน้มลงมาจริง ๆ
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยพอแล้ว...เล่นอะไรบ้า ๆ เนี่ย” ใบหน้าคมไม่ยอมแพ้ยังเอียงหลบ
มือเล็ก ๆ ที่เอาแต่ผลักไส และก็โน้มเข้าหาอีก
“ดีกันยัง” ชายหนุ่มกระซิบถามเสียงแผ่ว
“ดีแล้ว ดีแล้ว” ข้าวโพดละล่ำละลักรีบบอก มือก็ยังผลักต่อไป ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
ภานุมันเจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว ไม่เห็นซื่ออย่างที่คิดเลย แถมยังบ้าอีก ไม่อายคนเขาบ้างหรือไง
เกิดใครมาเห็นเข้าจะทำยังไงเนี่ย
มือแกร่งรวมดึงมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างนั้นเข้าหาตัว
จ้องมองนัยน์ตากลมโตหวานซึ้ง
“หนุ่มรักข้าวโพดจริง ๆ ถ้าบางทีทำอะไรไม่ถูกใจก็ขอโทษนะ”
คำสารภาพตรง ๆ พร้อมกับนัยน์ตาหวานฉ่ำที่ทอดลงมา ทำให้ร่างเล็กต้องก้มหน้าหรุบต่ำลง
หลบซ่อนใบหน้าแดงซ่านนั้นจากนัยตาคม ๆ ที่จ้องลงมาอย่างรักใคร่
“รู้แล้ว” ร่างเล็กรับคำเสียงเบา
“ตอนนี้อยากกอดอยากหอมข้าวโพดมากเลย แต่กลัวว่าจะไปส่งไม่ถึงบ้าน”
คำพูดตรง ๆ นั้นทำให้ร่างเล็กยิ่งอายหนักกว่าเก่าอีก
ภานุเป็นพวกชอบพูดอะไรตามที่สมองคิด ไม่รู้บ้างหรือไงว่าไม่ต้องพูดตรง ขนาดนั้นก็ได้
ร่างสูงทำหน้าเศร้า
พักนี้อยู่กับร่างบางนี้หลายวันติดกัน
พอจะต้องห่างกันหน่อย ก็อดคิดถึงไม่ได้
“ไม่รังแกแล้ว...ขอแค่จับมือเฉย ๆ ได้มั้ย” ดวงตาคมส่งสายตาออดอ้อน
“อือ...ถ้า..ถ้าแค่นั้นก็ได้” ข้าวโพดค่อยพยักหน้ารับ
ใบหน้าหวานยินยอมรับข้อเสนอของอีกฝ่าย
ภานุยิ้มได้ทันที
เขาไม่ได้ต้องการขออะไรมากกว่านี้จริง ๆ
ตอนนี้
ไม่อยากล่วงเกินอะไรข้าวโพดให้มาก
ถ้ายิ่งแตะต้องมากว่านี้ เขาเองนั่นแหละที่จะอดใจไม่ไหว
ยังสงสารร่างเล็กนี้อยู่ ว่าคงจะทั้งเหนื่อยทั้งเพลียมากแค่ไหน
ยังมีเวลาอีกนานที่จะไขว่คว้าร่างบางนี้ไว้ในอ้อมแขนให้มากกว่านี้
มือแกร่งรุมร้อนคว้ามือเล็ก ๆ มาเกาะกุมไว้
ก่อนจะออกรถและหันมาส่งยิ้มให้ร่างบางที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ
**********************
“เข้าบ้านก่อนมั้ย ข้าจะแนะนำน้องชายให้รู้จัก ” ข้าวโพดบอกกับชายหนุ่มที่มาจอดรถที่หน้าบ้านแล้ว
“น้องชายของข้าวโพด” ร่างสูงต่อคำพูดให้ ก่อนจะมองร่างเล็กนั้นเหมือนเอ็ดอยู่ในที
“หา” ร่างเล็กหน้าเหวอ ภานุจะพูดอะไรกันน่ะ
“ข้าวโพดสิ...ทำไมไม่เรียกแทนตัวว่าข้าวโพด” ร่างสูงหันมาถาม
“ก็มันไม่ชินนี่หว่า...อะไรแค่นี้ทำข่มเหรอ” ร่างเล็กหันมาแหวใส
“ตามใจค้าบบบบบบบบบบไม่กล้าข่มหรอก” ภานุประชดด้วยการลากเสียงซะยาว
“เออ..ข้าวโพดก็ได้วะ” ร่างเล็กหน้างอหงิกเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
“อื้อ..คือพ่อแม่ไม่อยู่แต่ว่าคือน้องชายของ..ข้าว..โพดก็อยู่ จะแนะนำให้รู้จักดีมั้ย” โอ้ยน่าอายชะมัดพูดออกไปแล้ว
“ครับ...อยากรู้จักแนะนำให้หน่อยสิ..เพราะหนุ่มก็แนะนำลูกสะใภ้ให้แม่รู้จักแล้วเหมือนกัน” ร่างสูงยิ้มจนตาหยี
ชอบจริง ๆ ได้หยอกล้อคนข้าง ๆ อย่างนี้ พักนี้ยิ่งน่ารัก น่ารักอยู่ด้วยแถม ได้ใจเขาไปอีกเยอะเลย
ร่างสูงเปิดประตูรถเอื้อมหยิบกระเป๋าเป้ของร่างเล็กที่วางไว้หลังเบาะรถ
ก่อนจะก้าวเดินตามร่างบางเข้าสู่ตัวบ้าน
***************************
-
ต่ออีกนิดหนึ่ง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย” ร่างเล็กอุทานเสียงลั่น
เมื่อเห็นพัฒนากำลังนัวเนียพัวพันอยู่กับใครอีกคน
สองร่างรีบผละออกจากกันอย่างตกใจ
“เอ่อ....กะ..กะ..กลับมาแล้วเหรอ” ร่างบางของใครอีกคนเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
“โหยยยยยยยยยยยยยไวไฟชะมัดเลยนะ ไม่อยู่ไม่กี่วัน ไปถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย”
ใบหน้าหวานขี้เล่นเดินเข้าหาร่างบางที่หน้าเหมือนกัน กับตัวเอง
“แกทำอะไรน้องฉันว่ะ...ไอ้โมทย์” ข้าวโพดหันมาหาคนที่นั่งทำหน้าปั้นยากอยู่ข้าง ๆ
แววตาขี้เล่นซุกซน
มีเพียงพัฒนาเท่านั้นที่เรียกชื่อเล่นของชายหนุ่ม
นอกนั้นคนอื่นจะเรียกชื่อนี้กันทุกคน
“พี่ข้าวโพด...กระเป๋าให้วางตรงไหนอ่ะ” ภานุเดินตามเข้ามาในบ้านแล้วก็ต้องชะงัก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยพี่ พี่ พี่ ข้าวโพดมีสองคน” ชายหนุ่มตาโต
ใบหน้าสวยหวานเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันตรงที่อีกคนเข้าเฝือกที่แขนเท่านั้นเอง
อะ อะ อะ อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยย
**********************************
TBC
:o :o :o เข้าบ้านแล้วเจอฉากเด็ดซะแล้ว แล้วอย่างงัยต่อละเนี่ย
ปล. อ่านเรื่องของพัดกับโมทย์ที่กระทู้เรื่องเพื่อนสนิท โพสต์โดย Junrai_Hyper
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2118.0
-
อ้าว งี้ก็ใกล้เวลาไปเที่ยวทะเลกันแล้วสิ
ลันล้า :m11:
-
โอ้.. เรื่องจะเป็นยังไงต่อ..
น่าติดตามจริงๆเลย..จอร์จ.. เหอๆ :m23:
รอต่อนะค้าบ.. สู้ๆ.. :m11:
-
:m13:โป๊ะแตกเลยครับงานนี้ :m14:
-
อ้าวเรื่องเพื่อนสนิทยังไม่อ่านเลยอะว้ามีเรื่องอ่านเพิ่มอีกละ เหอๆ :m11:
-
หุหุ อย่าเผลอไปจำผิดคนเข้าละ :m14: :m14:
-
ได้เรื่องอ่านเพิ่มอีกเรื่องเลย o16
-
โว้วว มีฝาแฝด แถมไวไฟซะด้วย อิอิ.
อย่างนี้นุจะจำผิดคนมั้ยน๊าาา แต่คงไม่หรอก ดูเอาว่าคนไหน เดินไม่สะดวก คนนั้นอ่ะพี่ข้าวโพด อิอิ :m4:
นุนี้เจ้าเลห์กว่าที่คิดเนอะ ตั้งแต่สลัดคราบเฉิ่มออก เหอๆ จับกดพี่โพดซะ :oo1: เดินไม่ไหวเลย อิอิ
ว่าแต่มีเรื่องให้อ่านเพิ่มอีกเรื่องแระ หุหุ
-
อ้าว งี้ก็ใกล้เวลาไปเที่ยวทะเลกันแล้วสิ <<<<<< อิอิ :laugh: ช่ายแล้วละ ทำม่ายรู้อ่ะ อิอิ ขอบคุณนะที่มาติดตามกันที่นี่อ่ะ
ลันล้า :m11: <<<<<< ล้นล้าด้วยคน อิอิ
โอ้.. เรื่องจะเป็นยังไงต่อ.. <<<<< อิอิ มาลุ้นกันต่อ
น่าติดตามจริงๆเลย..จอร์จ.. เหอๆ :m23: <<<<< คิก คิก ดีใจจังที่ชอบ
รอต่อนะค้าบ.. สู้ๆ.. :m11: <<<<< ขอบคุณมากกกกกก จะพยายามมาต่อให้เรื่อยๆ ไม่ให้รอกันนาน อิอิ
:m13:โป๊ะแตกเลยครับงานนี้ :m14: <<<<<< 5555 โป๊ะแตก อิอิ อร่อยอ่ะ เอาแบบทะเลรวมมิตรได้ป่าวอ่ะ อิอิ
อ้าวเรื่องเพื่อนสนิทยังไม่อ่านเลยอะว้ามีเรื่องอ่านเพิ่มอีกละ เหอๆ :m11: <<<<<< เรื่องเพื่อนสนิทเป็นเรื่องของพัดแฝดของข้าวโพดอ่ะจ๊ะ สองพี่น้องนี้น่ารักเหมือนกัน อิอิ อยากให้คนอ่านมีความสุขอ่ะ เลยคิดว่าถ้าได้อ่านคงชอบกัน อิอิ ไปอ่านตอนว่างๆ นะ
หุหุ อย่าเผลอไปจำผิดคนเข้าละ :m14: :m14: <<<<< อิอิ ความรักอาจทำให้คนตาบอด แต่ใจไม่บอดจ้า จับปุ๊ปก็รู้ละ สัมผัสกับปฎิกิริยาผิดกันอ่ะ อิอิ :give2:
ได้เรื่องอ่านเพิ่มอีกเรื่องเลย o16 <<<<< อะนะ สนุกจ้า สองพี่น้องคู่นี้น่ารักจ้า เอาให้คนอ่านหลงกันหัวปักหัวป้ำกันไปเลย อิอิ
โว้วว มีฝาแฝด แถมไวไฟซะด้วย อิอิ.<<<<<< อิอิ :o8:
อย่างนี้นุจะจำผิดคนมั้ยน๊าาา แต่คงไม่หรอก ดูเอาว่าคนไหน เดินไม่สะดวก คนนั้นอ่ะพี่ข้าวโพด อิอิ :m4: <<<<<< 5555 กลิ่นกับปฎิกิริยามันผิดกันอ่ะ
นุนี้เจ้าเลห์กว่าที่คิดเนอะ ตั้งแต่สลัดคราบเฉิ่มออก เหอๆ จับกดพี่โพดซะ :oo1: เดินไม่ไหวเลย อิอิ <<<<<< เอ๋ แบบนี้เค้าเรียกเสือซ่อนลายได้หรือเปล่าอ่ะ อิอิ
ว่าแต่มีเรื่องให้อ่านเพิ่มอีกเรื่องแระ หุหุ <<<<<< ลองอ่านดูน่า แล้วจะชอบสองพี่น้องคู่นี้อ่ะ
มาแต่แล้วจ้า :try2:ที่แนะนำให้อ่านเรื่องเพื่อนสนิทของแฝดน้องเพราะจะได้รู้จักความน่ารักของพี่น้องคู่นี้ บอกได้เลยว่าสนุกและน่ารักเหมือนกัน อยากให้คนอ่านได้รับอรรถรสในการอ่านแบบเต็มที่ แล้วก็มีความสุขกับเรื่องที่อ่านอ่ะนะ ไม่ต้องรีบค่อยๆ อ่านไปนะ อย่าหักโหมนะ :impress: มีความสุขกันทุกคนนะจ๊ะ :bye2:
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 15
“ทำหน้าตกใจไปได้.........ทำเป็นงงกะอีแค่มีฝาแฝดแค่เนี้ย” ข้าวโพดหันมาเอ็ดภานุที่ทำหน้าเอ๋องงเป็นไก่ตาแตกอยู่
“เอ่อแล้ว...” ภานุไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“พัดครับ” ร่างเล็กบางอีกคนส่งยิ้มให้
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำ มันแปลก ๆ อ่ะที่มีคนเหมือนพี่ข้าวโพดอีกคนมาทำหน้าตาหน้ารักใส่ เขาชักเริ่มสับสนแล้วสิ
“กอล์ฟครับเพื่อนผม” มือเล็กของพัฒนาผายไปทางปราโมทย์ที่นั่งนิ่งอยู่
“ครับกอล์ฟยินดีที่ได้รู้จักครับ” ภานุยิ้มให้กับร่างสูงของอีกคนที่ดูนิ่งเฉยและมองเขาแปลก ๆ
และส่งยิ้มกลับให้เขา
“พอดีผมติดธุระที่บ้าน ยินดีที่รู้จักนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ” ภานุยิ้มให้กับทั้งสองคน
และเดินตามร่างเล็กของข้าวโพดที่เดินนำเขาออกมานอกบ้าน
“ข้าวโพด....เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ” ร่างสูงยิ้มให้กับร่างบาง
“อือ” ร่างเล็กรับคำ ใบหน้าหวานเศร้าลง เดี๋ยวจะไม่เห็นหน้าภานุแล้วมันเศร้ายังไงบอกไม่ถูก
“อย่าทำหน้างั้นสิ...เดี๋ยวก็ไม่ได้กลับกันพอดี” ร่างสูงเอื้อมมือมาลูบศรีษะมนเล็กนั้นแผ่วเบา
ข้าวโพดช่างน่ารักหลือเกิน ใบหน้าหวานละมุนที่ทำหน้าเศร้า ๆ นั้นทำให้เขาแทบอดใจไม่ไหว
“หอมแก้มหน่อยได้มั้ย” ร่างสูงก้มกระซิบถามร่างบาง
“ไม่ได้นะ...พัดอยู่” มือเล็กรีบยันร่างสูงออกห่างตัว
“ไม่เห็นหรอกมั้ง...มืดขนาดนี้” ร่างสูงหันซ้ายหันขวามองหาคนที่ผ่านไปผ่านมาก็ไม่พบ
“นะ.....นิดเดียวนะ” ใ บหน้าคมออดอ้อน ร่างเล็กที่เอาแต่อมยิ้มหวาน
จมูกโด่งสัมผัสเบาที่ข้างแก้มของร่างบาง โดยไม่ต้องรอให้ตัดสินใจ
ก็เขารักนี่นา อยากกอดอยากสัมผัส ไม่เห็นว่าจะแปลกตรงไหน
ใบหน้าหวานละมุนแดงซ่านด้วยความอาย
ร่างเล็กรู้สึกชอบสัมผัสของร่างสูงมากที่สุด มันแผ่วเบา อ่อนโยน ให้ความรู้สึกดีอย่างที่ยังไม่เคยได้รับสัมผัสจากใคร
“วันเสาร์หน้าไปทะเลกันนะ” ร่างสูงเอ่ยหันมาบอกร่างบาง
“ยังไม่รู้ว่าจะว่างหรือเปล่าเลย” ร่างเล็กตอบกลับ ก้มหน้าเอียงอาย
“น๊า..อยากไปกะข้าวโพดอ่ะ...นะ...นะ..นะ” ภานุออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ และแกว่งมือเล็ก ๆ นั้นไปมา
เหมือนเด็กอ้อนขอขนมไม่มีผิด
“บ้า....น่ารักตายล่ะ...นึกว่าน่ารักรึไงทำไปได้” ข้าวโพดหันมาต่อว่าร่างสูง
มันก็น่ารักดีอยู่หรอกแต่ว่าแบบเนี้ย ไม่เห็นจะเข้ากันเลย
“ชวนน้องพัดกับคุณกอล์ฟไปด้วยสิ หลาย ๆ คนสนุกดีนะ” ร่างสูงพูดไปเรื่อย ๆ ระหว่างเดินออกมาที่รถที่จอดอยู่
“แหงะ....น้องพัดเนี่ยอะนะไม่เคยเรียกหรอก..เรียกแต่ไอ้พัดกับไอ้กอล์ฟ..ขืนเรียกอย่างนั้นได้ขำกันตาย” ร่างเล็กหัวเราะร่วน
“จ้า.....ไปนะ....อย่าลืมคิดถึงหนุ่มด้วยน๊าข้าวโพด” ร่างสูงเข้าไปอยู่ในรถแล้วยังไม่วายที่จะชะโงกหน้ามาพูดอะไรน้ำเน่าอีก
“อื้อ” ร่างเล็กยิ้มรับ
ก่อนจะโบกมือให้กับร่างสูงที่ค่อยเคลื่อนรถออกไป
และหันหลังเดินยิ้มเข้าไปในบ้าน
ไม่น่าเชื่อเลย คนเราเนี่ยพอรักกันแล้ว อะไร อะไร ก็ดูดีไปหมด แม้แต่ไอ้คำพูดเน่า ๆ อย่างนั้น
ที่เคยเห็นว่าพวกไร้สาระพูดกัน
ร่างบางกับภานุก็พูดกันได้ไม่ขัดเขินมันเพราะอะไรกันนะ
*************************
-
“แหมหน้าบานเชียวนะ....ท่าจะไม่ใช่น้องรหัสอย่างเดียวแล้วมั้ง” พัฒนาที่นั่งอยู่บนโซฟา
เอ่ยปากแซวพี่ชายที่เดินยิ้มเข้ามาในบ้าน
“เฮ้ยยยยยยยยยย แกว่าใครอ่ะ...เรื่องเมื่อกี้ยังไม่ได้สะสางนะเว้ย” ร่างเล็กตอบกลับคนที่แซวซะหน้าหงาย
“ไอ้กอล์ฟ แกยังไม่ตอบเลยนะว่าทำอะไรไอ้พัดเมื่อกี้...เห็นนะเว้ย” ร่างเล็กหันไปแซวอีกคนที่ทำหน้าไม่ถูกขึ้นมาอีกแล้ว
“อะไร..ไม่เห็นมีอะไรนี่...ไปเร็วกอล์ฟไปนั่งหน้าบ้านกันดีกว่า...ไม่อยากอยู่ใกล้คนมีความรักว่ะ” น้องชายฝาแฝดรีบเดินเลี่ยงออกมา เพราะตอบคำถามไม่ได้
ข้าวโพดรู้ตั้งนานแล้ว ว่าปราโมทย์ชอบพัฒนา เลยเปิดโอกาสให้หลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็นจะคืบหน้าสักที
ร่างเล็กมีรอยยิ้มจาง ๆ มองสองร่างที่เดินออกไป
ช่วงนี้อะไรก็ดีไปหมด วันเสาร์งั้นเหรอ อือ.....อยากให้ถึงวันเสาร์เร็ว ๆ จัง
**********************
กระเช้ากับข้าวที่แม่ภานุทำให้เป็นของว่างระหว่างเดินทางถูกย้ายเอาไปไว้หลังรถ
เมื่อร่างเล็กของข้าวโพดเข้ามานั่งเคียงข้าง
พร้อมกับอีกสองร่างที่เข้ามานั่งที่ด้านหลัง
“ข้าวโพดลืมอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงหันมาถามร่างเล็กที่แต่งกายด้วยชุดลำลอง
กางเกงขาสามส่วนและเสื้อยืดคอกลมสีฟ้าสดใส
ไม่ค่อยเห็นข้าวโพดเวลาใส่ชุดลำลองเท่าไหร่
เวลาแต่งตัวแบบนี้น่ารักดีไปอีกแบบ
แต่จะเอ่ยชมก็ไม่กล้า
เพราะมีอีกสองร่างที่นั่งอยู่ด้านหลัง ได้แต่ส่งสายตาหวานซึ้งไปให้
จนร่างเล็กต้องรีบหลบแทบไม่ทัน
สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ เขาทำให้เพื่อนที่คณะหลายคนต้องแปลกใจ
เพราะว่าทั้งภานุและข้าวโพดเอาแต่นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิง
เหมือนคู่รักเพิ่งแต่งงานใหม่ สร้างความแปลกใจให้กับเพื่อน ๆ โดยถ้วนหน้า
แต่ก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวฤทธิ์เดชของร่างบาง
ทุกวันภานุจะไปนั่งรอรับกลับบ้านพร้อมกันเสมอ
บางวันก็ไปเดินเที่ยวกันบ้าง
เช่นวันนี้ที่นัดกันว่าจะไปทะเล ภานุมารับข้าวโพดที่บ้านแต่เช้า เพราะกลัวว่าถ้าไปสายแดดจะร้อน
เขาโชคดีที่มีบ้านพักอยู่ใกล้ทะเลเป็นเพื่อนของพ่อ จึงได้เช่าในราคาถูก ๆ
และยังได้พ่วงน้องชายของข้าวโพดและร่างสูงของใครอีกคนที่ภานุจำได้ว่าชื่อกอล์ฟ
ที่ดูเหมือนนิ่งเฉยเย็นชา จนน่าประหลาดแต่ก็ไม่เหมือนคนไม่ดีแต่อย่างใด
ทั้งจึงตกลงไปเที่ยวพร้อมกัน
ดีซะอีกจะได้ถือโอกาสทำความรู้จักกันไปในตัว
เรื่องที่คุยในรถก็เป็นเรื่องสัพเพเหระไม่มีอะไรมาก
และไม่นานพี่น้องฝาแฝดก็ผล็อยหลับไป
และทิ้งให้เขาต้องเผชิญหน้า กับปราโมทย์ที่นั่งหน้านิ่งเฉยอยู่
“พี่หนุ่มจำผมได้มั้ยพี่” ปราโมทย์เอ่ยถาม
“เอ่อ......” ร่างสูงอึกอัก ไม่ใช่ว่าเคยไปทำเรื่องไม่ดีไว้หรอกนะ ทำไมเพื่อนของน้องพัดทำหน้าจริงจังขนาดนั้นอ่ะ
“แต่ผมจำพี่ได้นะ…ว่าจะบอกพี่หลายครั้งแล้ว” ปราโมทย์ทำสีหน้าเคร่งเครียด
******************************* ***********************
TBC
เอาละซิ แล้วกลอฟ์กับหนุ่มไปรู้จักกันตอนไหน มีความสัมพันธ์อะไรกันในอดีต....... เที่ยวทะเลครั้งนี้คงไม่ธรรมดา...
แล้วมาลุ้นกันต่อ :bye2:
-
:m4: ไปเที่ยวทะเลแล้ว..เย้วๆ...
พี่โพดกะน้องหนุ่ม.. รักกันๆ... :m3:
แต่กอล์ฟรู้จักกะหนุ่มด้วยเหยอ... :m28:
:serius2:
-
ฤาจะเป็นแฟนเก่ากัน :a5: :a5: :a5:
-
o14 สวัสดีครับผม แหะๆ เมื่อวานไม่ได้เข้าบอร์ดครับ เอาแต่ไปหาเสียง ฮุๆๆ ไว้ผลออกมาจะมาบอกนะครับ :m18:
วันนี้ปลอดโปร่งเพราะนิยายดีๆอีกแล้วครับ รักกันใหม่ๆนี่หวานจ๋อยเลยนะครับ พอรักกันนานๆทำไมมันชักแข็งข้อบ่อยๆ :m23: แล้วก็เช่นเคย ทำอารมณ์ค้างอีกแระ หนุ่มกับกอร์ฟรู้จักกัน เค้าไปรู้จักกันตอนไหน ตอนเด็กๆเหรอ เคยมีอดีตกานม้าย ถ้ามีจะเป็นไงล่ะนี่ คิดมากไป(ใช่ไหม) :m9: มาเป็นบอยพิษณุเลย งุงิงุงิ สุดท้ายของคุณพี่คนแต่งและคนโพสที่นารักเหมือนเดินแต่น่าจะมากขึ้นทุกวันมากกว่า แหะๆ บับบายครับผม :bye2:
-
ไปเที่ยวทะเล :m11:
มีเวลาจู๋จี๋ให้หนำใจเลย :m10:
-
2 คู่ชู้ชื่น
น้ำทะเลจะหวานก็คราวนี้ละมั้ง :laugh:
-
เฮ้ไปทะเลคราวนี้โป๊ะไม่แตกแล้วฮะเป็นทะเลรวมมิตรแถมทะเลหวานแน่ๆ555 :m11:แต่สองคนนี้มีอะไรกันหวาอย่าบอกนะว่าป็นคนรักเก่าอ่ะไม่ยอมนะ :m17:พี่ฮะรีบมาต่อนะฮะค้างคาตับแล้วล่ะ :m29:
-
ได้ไปฮันนีมูนแว้ว
ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคู่บ่าวชาย
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
โอ้ววๆๆ ไปทะเล หวังว่าคงไม่ทำพี่โพดขาถ่างอีกน๊าา แหะๆๆ :m23:
เด่วเล่นน้ำทะเล แสบแย่ คิกๆๆ
ว่าแต่สองคนนั้นเค้ามีอาไรกานในอดีตเหรอ เหอๆๆ :m28:
-
ไปรู้จักกันตอนไหนน้า :m12:
-
มาแย้ววว
ตอบกระทู้เพื่อนๆ พี่ๆ น้อง ก่อนนะ :laugh:
:m4: ไปเที่ยวทะเลแล้ว..เย้วๆ... <<<<<< อิอิ รู้น่าคิดไรอยู่อ่ะตะเอง :m12:
พี่โพดกะน้องหนุ่ม.. รักกันๆ... :m3: <<<<<< :give2:
แต่กอล์ฟรู้จักกะหนุ่มด้วยเหยอ... :m28: <<<<<< อันนี้ต้องมาติดตามกันต่อเนอะ น่าสงสัยยยยจริง แอบไปรู้จักกันตอนไหนนี่ อิอิ
:serius2:
ฤาจะเป็นแฟนเก่ากัน :a5: :a5: :a5: <<<<<<< อิอิ นั้นซิน่าสงสัยจริงๆๆ ต้องมาตามดูกันต่อไป
o14 สวัสดีครับผม แหะๆ เมื่อวานไม่ได้เข้าบอร์ดครับ เอาแต่ไปหาเสียง ฮุๆๆ ไว้ผลออกมาจะมาบอกนะครับ :m18:
<<<<<<กำลังคิดถึงอยู่เลย ยังแปลกใจว่าน้อง byzantines ไหนไปไหน o7 ไปหาเสียงได้ผลมาแล้วมากระซิบบอกกันบ้างนะ เป็นกำลังใจให้ได้เสียงเยอะๆๆๆๆๆๆนะ :a2:
วันนี้ปลอดโปร่งเพราะนิยายดีๆอีกแล้วครับ รักกันใหม่ๆนี่หวานจ๋อยเลยนะครับ พอรักกันนานๆทำไมมันชักแข็งข้อบ่อยๆ :m23: <<<<<<อะนะ ความรักมันต้องมันมีหลายรสผสมๆๆกัน เวลากินมันจะได้อร่อยงั้ยจ๊ะ
แล้วก็เช่นเคย ทำอารมณ์ค้างอีกแระ หนุ่มกับกอร์ฟรู้จักกัน เค้าไปรู้จักกันตอนไหน ตอนเด็กๆเหรอ เคยมีอดีตกานม้าย ถ้ามีจะเป็นไงล่ะนี่ คิดมากไป(ใช่ไหม) :m9: มาเป็นบอยพิษณุเลย งุงิงุงิ <<<<<<< o2 หาคำตอบได้ที่นี่ เร็วๆนี้ :laugh:
สุดท้ายของคุณพี่คนแต่งและคนโพสที่นารักเหมือนเดินแต่น่าจะมากขึ้นทุกวันมากกว่า แหะๆ บับบายครับผม :bye2:<<<<<ขอบคุณคนอ่านน่ารักๆเช่นกัน แค่นี้ดีใจมากแล้วถ้าเรื่องนี้จะทำให้ใครหลายคนมีความสุข อิอิ :m13:
ไปเที่ยวทะเล :m11:<<<<<<อิอิ อยากไปละซิ ปะเราแอบตามคู่นี้ไปด้วยกันไหม :m23:
มีเวลาจู๋จี๋ให้หนำใจเลย :m10:<<<<<< :o8: จะเป็นใครจู๋จี้กะใครละนี่ 555555
2 คู่ชู้ชื่น<<<<< จะชื่นขนาดไหนต้องมาตามกันต่อไป
น้ำทะเลจะหวานก็คราวนี้ละมั้ง :laugh:<<<<<< :give2: :give2:
เฮ้ไปทะเลคราวนี้โป๊ะไม่แตกแล้วฮะเป็นทะเลรวมมิตรแถมทะเลหวานแน่ๆ555 :m11:<<<<<อิอิ ไปชิมด้วยกันไมอ่ะตัวเอง อิอิ
แต่สองคนนี้มีอะไรกันหวาอย่าบอกนะว่าป็นคนรักเก่าอ่ะไม่ยอมนะ :m17:<<<<<<< อิอิ เค้ามีอดีตแต่แบบว่า.......เออ มาตามเองละกัน ไม่อยากบอก เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ใกล้มือละกัน ขอเตือน :a5:
พี่ฮะรีบมาต่อนะฮะค้างคาตับแล้วล่ะ :m29:<<<<<<มาแล้ว มาแล้วกลัวคนอ่านไม่รักอ่ะ 5555
ได้ไปฮันนีมูนแว้ว <<<<<<5555 honey moon เลยเหรอ คิกคิก แบบนี้ต้องตามไป :m22: ว่าแต่จะมีใครกะเรามั๊ยน่า
ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคู่บ่าวชาย<<<<<<อิอิ "คู่บ่าวชาย" ชอบอ่ะ ชัดเจนดีจริง o7
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
ปล.อยากบอกว่าดีใจที่คุณblueBoYhUbมาติดตามเรื่องนี้ด้วย
โอ้ววๆๆ ไปทะเล หวังว่าคงไม่ทำพี่โพดขาถ่างอีกน๊าา แหะๆๆ :m23:<<<<<< :m20: อันนี้ต้องมาติดตามกัน
เด่วเล่นน้ำทะเล แสบแย่ คิกๆๆ<<<<<<ก๊ากกกกกกก แล้วจะได้เล่นน้ำทะเลกันเหรอ 55555
ว่าแต่สองคนนั้นเค้ามีอาไรกานในอดีตเหรอ เหอๆๆ :m28:<<<<<<ไม่อยากจะบอกเลยว่า........ติดตามกันเองเลยละกัน.... เรื่องมันแบบว่า......
ไปรู้จักกันตอนไหนน้า :m12:<<<<<นั้นอะดิ ไปรู้จักกันตอนไหนว้า..... อันนี้ก็ต้องตามกันต่อไปนะ อิอิ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากๆๆๆๆ ดีใจจังที่เรื่องนี้ได้รับการตอบรับจากคนอ่านเป็นอย่างดี คุณเท็นคนเขียนเรื่องนี้ก็ดีใจเช่นกัน แล้วก็อนุญาตให้เอาผลงานลำดับอื่นๆ มาให้คนอ่านน่ารักในบอร์ดนี้ได้อ่านกันได้เต็มที่เลย (ดีใจจัง) เร็วๆ นี้ติดตามกันได้ที่เล้าเป็ด........ อิอิ
รู้สึกว่ากระทู้ช่วงนี้หวานกันจัง เป็นห่วงนะกลัวคนอ่านเป็นเบาหวานจริงๆ อิอิ
ตอบแล้วเดี๋ยวมาต่อตอนใหม่ให้นะ
-
ภานุกับปราโมทย์
ทำให้ร่างเล็กสองร่างต้องประหลาดใจ
สองหนุ่มคุยกันหัวเราะร่าเหมือนกับรู้จักกันมานานแสนนาน
ระหว่างที่หลับบนรถสองคนที่คุยอะไรกันนะ
ข้าวโพดเริ่มสงสัย
จนเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่
อย่าให้รู้นะว่าแอบมีความลับกัน
"ข้าวโพดจ๋า...อ่ะ...อันนี้อร่อย" ภานุเดินนำจานบาร์บีคิวที่ย่างเสร็จมาให้ร่างบางที่ทำหน้าหงิกงอไม่พอใจเขาอยู่
"คุยอะไรกะไอ้กอล์ฟ...ท่าทางสนุกเลยนะ" ร่างเล็กเอ่ยถามเสียงแข็ง ไม่ตอบฆ่าทิ้งแน่
"ไม่มีไรนี่..ก็คุยกันธรรมดา..ทำไมเหรอ" ภานุเคี้ยวบาร์บีคิวที่ย่างใหม่ ๆ นั้นอย่างสบายอารมย์
"บอกมาดิ...เร็ว...เดี๋ยวนี้เลย" ร่างเล็กถามซ้ำ
เริ่มโมโห
ก็ไม่ชอบนี่ ไม่ชอบให้ภานุไปคุยกับใครมากกว่าเขา แถมยังหัวเราะอย่างมีความสุขอีก
ตั้งแต่ตอนมาถึงแล้ว สองคนนี่ก็เอาแต่คุยกัน
อย่างกะคนไม่เคยพบไม่เคยเจอกันมานาน
"เปล่าจ้า...อะไรเนี่ย..หึงเหรอ" ร่างสูงยิ้มกริ่ม
แบบนี้เนี่ย หึงชัวร์เลย เขาชอบแบบนี้จริง ๆ
"วันนี้กินแอลกอฮอล์ได้มั้ย...." ร่างสูงเอียงคอถามร่างเล็กที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะถามอยู่หรอก ยิ่งเห็นข้าวโพดไม่ค่อยพอใจเขาอยู่
จะให้บอกได้ยังไงว่าคุยอะไรกันกับร่างสูงอีกคนที่ง่วนอยู่กับเตาบาบีคิวนั้น
ก็แหม...ขืนบอกได้โดนคนตัวเล็กกว่าเล่นงานแน่ ๆ ภานุแอบยิ้มในแผนการณ์ของตัวเอง
"ตามใจ...กินไปเลย..อยากกินกินไปเลย" ร่างเล็กเดินลงส้นปึงปังเข้าบ้านพักไป
ลมทะเล กับอากาศยามเย็นไม่ทำให้รู้สึกสนุกได้เลย
*****************************
-
"กอล์ฟตามแผนแล้ว" ร่างสูงเดินมาขยิบตาให้กับปราโมทย์ ก่อนที่อีกคนจะทำสัญญาณว่ารับรู้
เจ้าแฝดสองคนนี่ก็คิดอะไรกันไปใหญ่แน่ว่าเขากับปราโมทย์มีอะไรแอบแฝง
ไม่หรอก
ระหว่างที่นั่งมาในรถ เขาก็ได้คุยกับปราโมทย์แล้ว
เรื่องที่เขาเองก็ลืมไป
เมื่อตอนเป็นเด็กเขาเคยไปอยู่บ้านญาติระหว่างปิดเทอม มันเป็นความทรงจำที่สนุกมาก
ที่ได้พบกับเด็กอีกคน ที่มาจากกรุงเทพเหมือนกัน
ช่วงแรก ๆ ที่ไปอยู่ โดนเด็ก ๆ เจ้าถิ่นรังแกอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเด็กที่มาใหม่อีกคน ก็มาจากกรุงเทพเหมือนกัน และแถมบ้านยังอยู่ติดกันอีก
เลยทำให้เข้ากันง่าย และก็ได้เล่นสนุกันอย่างเด็ก ๆ ในช่วงปิดเทอม มันนานมาแล้วนานจนเขาเองก็ลืมไป มาเจอกันอีกที อีกคนก็โตเป็นผู้ใหญ่เสียแล้ว เขาไม่นึกว่าปราโมทย์จะจำเขาได้จริง ๆ
เขาเองก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
เลยทำให้คุยกันง่ายขึ้น หน่อย หลังจากนั้นก็ถามสารทุกข์สุขดิบกันธรรมดา สองร่างนี่ก็เลยคิดเตลิกกันไปใหญ่ กลัวว่าเขาจะคิดทำอะไรแปลก ๆ
กับปราโมทย์ แต่ก็นั่นแหละ เขากับปราโมทย์คิดจริง ๆ และก็กำลังลงมือทำอยู่
ดีนะ ที่ทั้งสองคนมีฝาแฝด ไม่งั้นล่ะก็เขากับปราโมทย์คงต้องคุยกันหน่อยแล้ว
****************************
-
ร่างเล็กกรอกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นว่าเล่น
ทั้งที่คออ่อนขนาดนั้น แต่ก็ยังดื่มไม่เลิก
จนเริ่มเมาได้ที่
"โพดไหวมั้ย...." ร่างสูงกระซิบถามร่างเล็กที่แก้มแดง เพราะฤทธิ์เหล้า
"อย่ามายุ่งหน่อยเลย...มีอะไรไม่บอก..โกรธพวกแกสองคนแล้ว" ร่างเล็กเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง ครองสติไม่อยู่
"ไปนอนเถอะนะ" ภานุทำท่าจะเข้าประคองร่างเล็กนั้น พัฒนาก็อีกคนที่เอะอะโวยวายกับปราโมทย์ไม่เลิก
เขาเองก็ต้องพาข้าวโพดไปนอนแล้ว
รู้สึกว่าร่างบางนี่คงจะไม่ไหวแล้ว
ทั้งโซเซและทำท่าจะโมโหขึ้นมาอีก
"นะข้าวโพด...ไปนอนนะ" ร่างสูงอุ้มร่างเล็กขึ้นทันที แบบนี้ท่าทางจะไม่ไหวแล้ว
"ปายหนายยยยยยยย อ่ะ โพดดดด ไปด้วยดิ" พัฒนา เสียงอ้อแอ้และทำท่าจะตามพี่ชายตัวเองไปด้วย
"เราอ่ะ..อยู่นี่แหละ..ไม่ต้องตามหรอก" ปราโมทย์ดึงแขนร่างเล็กไว้
"ม่ายอาว...ปายด้วย" ร่างเล็กขัดขืน ไม่ยอมแพ้
"อย่าดื้อน่า...มานี่" ปราโมทย์ดึงร่างอีกคนมาใกล้
ส่งสัญญาณว่าเรียบร้อย กับร่างสูงอีกคนที่ขยิบตาให้อย่างรู้กัน
*****************************
-
ขยิบตา.. :m28:
โอ๊ะวางแผนไรกัน..
-
อ๊ะ สงสัยคืนนี้จะไม่รอด
:m11: :m11: :m11:
-
:m28:
แอบติดตามอยู่พักนึง ไม่ได้เม้น
วันนี้แสดงตัวซะหน่อย :m23:
ว่าแต่แผนที่ว่า จะทำไรกันอ่ะ :m28:
-
o14 สวัสดีครับผม แอบวางแผนกับแบบนี้ คู่แฝดของผมก็แย่จิ แง่ๆๆ :m16: หนุ่มนี่ตกลงไม่หนิมแล้วช่ายมะเนี่ย :m21:พักนี้แผนสูงจริงๆ ฮุๆ :m23: ขอบคุณพี่ๆทั้งสองเช่นเคยนะครับ จะติดตามกันไปแบบนี้ตลอดไปเลยครับผม ขอบคุณมากครับ
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
มาแล้วบทอัศจรรย์ :m1: :m1:
-
เล่นอะไรกันนี้พ่อสองหนุ่มนี้ :o11:อย่าบอกนะว่า............... :m30:รอติดตามครับไงก็รักคนแต่งแล้วก็คนโพสนะครับจุ๊ฟฟ :m1:
-
แผนอะไรกันนี่ เริ่มอยากรู้แล้ว 555+
-
เหอ เหอ โพดเวลาเมาแล้ว จะเหมือนพัดรึเปล่าหว่า :m10: :m10: :m10:
-
ไม่รอดแน่คืนนี้ :m10:
-
หึ หึ ได้กินข้าวโพดกันทั้งคืนแน่ๆ
มอมเหล้า ...... จับกด ....... แล้วก็ :oo1: :oo1:
ขำๆ o16 แต่คนอ่านชอบ
-
ต่นุนี่แผนเยอะจังวุ้ย อิอิ :m14:
พี่โพดเสร็จแน่ๆ อิอิ :oo1:
ว่าแต่ฝาแฝดต้องมีเอคืนมั้งแหละ น่าจะสนุก คิกๆๆ
-
ขยิบตา.. :m28:
โอ๊ะวางแผนไรกัน.. <<<<< อิอิ ไม่บอก ต้องติดตามกันเอาเอง อิอิ น่าจะถูกใจคนอ่านกันทั่วหน้า :laugh:
อ๊ะ สงสัยคืนนี้จะไม่รอด
:m11: :m11: :m11: <<<<<< อะนะ คนอ่านจินตนาการสูงกว่าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว อิอิ
:m28:
แอบติดตามอยู่พักนึง ไม่ได้เม้น
วันนี้แสดงตัวซะหน่อย :m23:ยินดีที่ได้รู้จัก ขอบคุณที่มาติดตามจ้า แล้วตามกันต่อไปเรื่อยๆ นะ o1
ว่าแต่แผนที่ว่า จะทำไรกันอ่ะ :m28:อันนี้ต้องติดตามอ่ะ แล้วจะ :a5:
o14 สวัสดีครับผม แอบวางแผนกับแบบนี้ คู่แฝดของผมก็แย่จิ แง่ๆๆ :m16: หนุ่มนี่ตกลงไม่หนิมแล้วช่ายมะเนี่ย :m21:พักนี้แผนสูงจริงๆ ฮุๆ :m23: <<<<< อิอิ แผนนี้เอาไปใช้ได้นะ ไม่สงวนลิขสิทธิ์อ่ะ 555555
ขอบคุณพี่ๆทั้งสองเช่นเคยนะครับ จะติดตามกันไปแบบนี้ตลอดไปเลยครับผม ขอบคุณมากครับ <<<<< ขอบคุณก๊าบบบบ ดีใจจัง :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
มาแล้วบทอัศจรรย์ :m1: :m1:<<<<< หุ หุ รอกันอยู่ละซิ อิอิ
เล่นอะไรกันนี้พ่อสองหนุ่มนี้ :o11:อย่าบอกนะว่า............... :m30:บหุหุ :o8:
รอติดตามครับไงก็รักคนแต่งแล้วก็คนโพสนะครับจุ๊ฟฟ :m1ขอบคุณก๊าบบบ ดีใจมากเลย
แผนอะไรกันนี่ เริ่มอยากรู้แล้ว 555+<<<<<< ใจเย็นๆ น่า เดี๋ยวก็ได้รู้แล้วละ หุ หุ
เหอ เหอ โพดเวลาเมาแล้ว จะเหมือนพัดรึเปล่าหว่า :m10: :m10: :m10:<<<<< อิอิ อันนี้ก็ต้องตามดูกันต่ออ่ะนะ
ไม่รอดแน่คืนนี้ :m10:<<<<< อิอิ ไม่รอดอะไรเหรอตะเอง :m13:
หึ หึ ได้กินข้าวโพดกันทั้งคืนแน่ๆ<<<<<งานนี้มีหมดแรงอ่ะ อิอิ
มอมเหล้า ...... จับกด ....... แล้วก็ :oo1: :oo1:<<<<โห้ย คนอ่านเราแรงจริง
ขำๆ o16 แต่คนอ่านชอบ<<<<< รู้อ่ะ :m26:
ต่นุนี่แผนเยอะจังวุ้ย อิอิ :m14:<<<< อิอิ ชีวิตจะได้มีรสชาติอ่ะ :m14:
พี่โพดเสร็จแน่ๆ อิอิ :oo1:<<<<<เสร็จอะไรเหรอ :m13: ชอบกันจังงงง
ว่าแต่ฝาแฝดต้องมีเอคืนมั้งแหละ น่าจะสนุก คิกๆๆ <<<<555555ถ้ามีแรงเหลือพอนะ :m26:
ขอบคุณที่มาติดตามกันนะก๊าบบบ ดีใจมากเลย
รู้สึกว่าคนอ่านจะจินตนาการตอนต่อไปกันสุดๆๆ ไปเลยเนอะ เก็บแรงไว้อ่านกันต่อด้วยนะ 555555
ติดตามกันต่อเลยดีกว่า
-
ปล้ำแฟนตอนเมาเนี่ยมันผิดมั้ย
ภานุจ้องมองร่างเล็กอย่างขำ ๆ
ข้าวโพดเริ่มร้องไห้งอแง
ตอนที่เขา .... อุ้มมาไว้บนเตียง
เลยเป็นโอกาสให้ถามอะไรที่อยากถามต่าง ๆ นา ๆ
เขาว่าคนเมาโกหกไม่เป็น ท่าจะจริง
เพราะว่าร่างเล็กนี่บอกเขาหมดทุกอย่าง
ไม่ว่าจะถามอะไรก็ตาม
ซึ่งในเวลาปกติร่างบางไม่ยอมเอ่ยพูด
"หึง...หนุ่มเหรอ" มือแกร่งเกลี่ยผมที่มาปรกใบหน้าหวานนั้น
"หึง....หวงด้วย...ไม่ให้มีคนอื่นนะ...ห้ามมีนะ" ข้าวโพดส่งเสียงอ้อแอ้ เหมือนเด็กพูดไม่ชัด
แถมยังกอดแขนภานุเสียแน่น เหมือนไม่ยอมให้ไปไหนง่าย ๆ
ก็นี่แหละเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากับปราโมทย์ตกลงกันว่าจะมอมเหล้าเจ้าสองคนนี้
ก็เวลาปกติ บอกให้พูดบอกให้ทำอะไร ยอมเสียที่ไหนล่ะ
ถ้าเวลาแบบนี้ อยากให้พูดอะไรก็ได้หมด
"แล้วรักหนุ่มมั้ย" ใบหน้าคมส่งยิ้มให้กับร่างเล็กที่นอนกอดแขนเขาไม่ปล่อย แถมยังเอาศรีษะมาสีไปมา เหมือนลูกแมวอ้อนเจ้าของแบบนี้อีก
ยิ่งน่ารักไปใหญ่
"ไม่รักใครจะยอมอ่ะ....รากกกกกกกกกจาแย่แล้ว" ข้าวโพดหัวเราะดีใจ เปลี่ยนมาหนุนตักร่างสูงแทน แถมยังทำหน้าตาน่ารักยั่วยวนใส่อีก
"รักแล้ว...วันนี้ขอได้มั้ย" มือแกร่งลูบไล้ใบหน้าสวยหวานนั้นแผ่วเบา ขอกันง่าย ๆ อย่างนี้เลยล่ะ
ดูสิจะยอมมั้ย.... ขอมาหลายครั้งแล้วก็เอาแต่หลบเลี่ยง แถมยังทำท่าจะเตะเขาอีกต่างหาก
จะอดใจไม่ไหวแล้ว ยังไงก็อยากทำให้ได้
ร่างเล็กลุกขึ้นถอดเสื้อออกเองทันที
"เฮ้ย...ข้าวโพดทำไมยอมง่ายอย่างงี้อ่ะ" ใบหน้าคมตกใจกับอาการของร่างบาง ที่ปราโมทย์บอกว่าอย่าให้คนตัวเล็กเมา ก็เพราะแบบนี้นี่เอง
เรื่องที่ว่าเมาแล้ว ขออะไรได้ทุกอย่าง เนี่ย เขาเชื่อเลยจริง ๆ
ไม่ถอดเปล่า แถมเอื้อมมาปลดกระดุมเขาด้วยนี่สิ
เด็กบ้าเอ้ย....ไม่ปล่อยแน่คืนนี้
****************************
-
ริมฝีปากเล็กบางพัวพันอยู่กับอกกว้างแข็งแกร่งของอีกคน
แถมยังไล้ปลายลิ้นไปมาอย่างรู้ใจ
ถ้าเป็นเวลาปกติร่างเล็กคงไม่ยอมทำอะไรอย่างนี้แน่ เพราะเจ้าตัวขี้อายขนาดหนัก
แต่เวลานี้มันผิดกัน ความรู้สึกที่ถูกกักเก็บไว้ ที่แสดงไม่ได้ในเวลาปกติทำให้ เจ้าของร่างบาง
ทำอะไรตามที่ใจสั่ง โดยไม่มีเหตุผล
ถึงจะอยู่ด้วยกันหลายวัน แต่นอกจากภานุแอบจับมือบ้าง หลังจากนั้น ก็ไม่เคยมีอะไรกันเสียที
ตอนนี้ก็เลยเหมือนอารมย์ที่ถูกกักเก็บอยู่ในเวลาปกติ ถูกระบายออกมาหมด
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยหวานอย่างหลงใหล
ปลายลิ้นนุ่มชิ้นของร่างบางพัวพันอยู่กับยอดอกเขา
และไล้เรื่อยลงมาถึงหน้าท้องแล้ว
ฝือมืออุ่นร้อน ลูบไล้แผ่วเบาที่จุดสีชมพูเล็ก ที่ร่างบาง บดเบียดปลายนิ้วมือแผ่วเบา ปลุกเร้าความรู้สึกของอีกฝ่าย
ริมฝีปากอิ่มลากไล้ไปที่จุดกึ่งกลางลำตัวของเขา
"จะทำจริงเหรอ..หือ" ดวงตาคมหรี่ปรือเพราะอารมย์ ก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะส่งยิ้มกลับมาให้เหมือนเอาใจ
และครอบครองสิ่งแข็งขืนไว้ในที่สุด
"อื้อ...อีกสิ..ทำอีก" ร่างสูงขบริมฝีปากแน่น รู้สึกชอบรสสัมผัสนี้อย่างประหลาด ปลายลิ้นเล็ก
ไล้จากปลายสู่ยอด สลับไปมา ยิ่งเพิ่มความกระสันต์ให้กับเขามากยิ่งขึ้น ถึงแม้ท่าทางจะงก ๆ เงิ่น ๆ ไปบ้าง แต่ก็ทำให้เขาพอใจ
"อ๊า...ข้าวโพดพอก่อน..หยุด" ภายในริมฝีปากอุ่นร้อน ดูดรั้งรุนแรง จนทำให้เขาแทบจะปลดปล่อยอารมย์ออกมา ต้องรีบคว้าใบหน้าหวานนั้นให้ผละออก
ข้าวโพดเหมือนจะยังไม่เข้าใจ มือเล็กประคองส่วนแข็งขืน ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ต่อไป
"อื้อ..." ร่างสูงต้องเป็นฝ่ายผละออก ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาต้องแย่แน่ ร่างเล็กนี่เข้าใจกลั่นแกล้งเขาเสียจริง
มือแกร่งคว้าเอาเล็กเข้าหาตัว
"มานี่มา..." เขาโอบอุ้มให้ร่างบางแหงนเงยขึ้น และดึงให้มานั่งใกล้กัน
"วันนี้ทำเองแล้ว..ทำให้ตลอดได้มั้ย" ดวงตาคมมีประกายแห่งความร้อนเร่า แบบนี้ก็ดีไปอีกอย่างเขารู้สึกชอบเป็นที่สุด
ร่างบางยังคงทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจที่ร่างสูงพูด แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
เมื่อชายหนุ่มจับให้ร่างเล็กขึ้นทาบทับกับร่างแกร่ง
และเตรียมร่างกายให้รอรับกับสิ่งที่ลงมาครอบครอง
"อ๊า...เจ็บ.." ข้าวโพดเกาะไหล่กว้างไว้แน่น เมื่อร่างกายรับสัมผัสแข็งขืนของอีกฝ่าย
"ดี..ดี..นะค่อย ๆ " ร่างเล็กค่อยกดซ้ำลงมาอีกครั้ง คราวนี้ มันลึกล้ำมากขึ้นกว่า เรียวขาเล็กบางกระหวัดเกี่ยงวที่เอวแกร่ง มือเล็ก กอดกระชับ ที่ลำคอแข็งแกร่งของร่างสูงแน่น
ร่างบางรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ขยับเขยื้อนอยู่เบื้องล่าง
พร้อมกับดวงตาคมที่ส่งความปราถนามาถึง
"ทำได้มั้ย...แบบนี้" ภานุกระซิบแผ่วที่ใบหูเล็ก
ฝ่ามือร้อนรุ่มบีบคั้น สะโพกเล็กที่เริ่มสั่นไหวตามอารมย์
"อื้อ...อะ...อะ" ร่างเล็กรับคำโดยดี
สะโพกบาง ขยับกายขึ้นลงตามอารมย์
"อ๊า อ๊า อ๊า" ร่างบางครางแผ่ว ส่วนอ่อนไหวเสียดสีไปมากับหน้าท้องแกร่ง และเริ่มแข็งขืนขึ้น โดยไม่ต้องถูกสัมผัส
ร่างกายที่สะท้านขึ้นลงตามอารมย์
ทำให้ภานุพอใจเป็นอย่างมาก
ข้าวโพดคนดี ปฏิบัติตามคำขอของเขาหมดทุกอย่าง
"รักหนุ่มมั้ย" ร่างแกร่งเบื้องล่างเอ่ยถาม ลมหายใจหอบกระเส่า
"รัก..รักมาก..รักนะ" ใบหน้าสวยหวานซบเข้ากับซอกคอแข็งแกร่ง
ด้านล่างยังคงปฏิบัติหน้าที่ต่อ
อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
สิ่งแข็งขืนภายในสร้างความสุขให้อย่างหฤหรรจนแทบไม่อยากให้กายต้องผละจากกัน
ริมฝีปากร้อนรุ่มพัวพันแนบแน่นกับริมฝีปากสีแดงสด
ลมหายใจหอบถี่ตามความรู้สึก
มือแกร่งช่วยประคองให้สะโพกมนขยับได้สะดวกขึ้น
ยามที่กดลงมาเขาก็ตอบกลับในทันที
ความร้อนรุ่มพุ่งสูงขึ้น จนทนไม่ไหว
สองร่างเร่งเร้า รุนแรงกว่าทุกครั้ง
ต่างขยับกายเข้าหากันอย่างปราถนา
"ข้าวโพดจ๋า...คนดีเร็วอีก" ร่างสูงละจากริมฝีปากบาง
เสียงทุ้มแตกพร่า เมื่อใกล้จะถึงที่สุดของการเดินทาง
ร่างเล็กกดกายแรงขึ้น เร็วขึ้น
"หนุ่ม..รัก..อะ.อะ อ๊า " ร่างเล็กครางลั่นตามความรู้สึกที่ยากจะฉุดรั้งได้อีก
สองร่างกอดรัดเข้าหากัน
แนบแน่น
เหมือนรอบข้างหมุนคว้าง และในที่สุด
ความรู้สึกก็พุ่งสูงสุดพร้อมกัน ต่างกอดกระหวัดกายเข้าหากันอย่างรักใคร่ และไม่อาจจะพรากจากกันได้
ร่างเล็กจิกเล็บลงที่ไหล่กว้างเมื่อสิ้นสุดความรู้สึก
ความอุ่นร้อนทะลักทลายอยู่ในร่าง
พอกับที่ร่างบางเองก็ปลดปล่อยความรู้สึกมากมายท้วมท้นออกมาเช่นกัน
ลมหายใจรุมร้อนเริ่มปรับสู่ปกติ
แต่ก็ต้องเริ่มใหม่อีกครั้ง เมื่อสิ่งแข็งขืนเบื้องล่างเริ่มตื่นขึ้นใหม่อีกครั้ง
"อ๊ะ..."ร่างเล็กนิ่วหน้า เมื่อกายแกร่งเบื้องล่างไม่ยอมแพ้
"อีกนะ..." เสียงทุ้มกระซิบแผ่วอย่างไม่ยอมแพ้
ข้าวโพดพยักหน้ารับ คืนนี้คงต้องยอมทำใจว่าคงไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แน่ ถ้าร่างสูงไม่มีทีท่าเหน็ดเหนื่อยอย่างนี้
**********************
วันนี้ลงให้อ่านกันแบบยาวๆๆ จุใจกันไปเลย ดีเปล่าเอ่ย
อ่านแล้วช่วยกัน comment ด้วยนะ ใกล้จะจบแล้วละ
:m26:คุณเท็นฝากขอบคุณที่ติดตามผลงานด้วยนะทุกคน รักคนอ่านจัง จุ๊ป จุ๊ป
-
:m25:
โอ๊ะ..โอ.. เมาแล้ว..ให้ทำอะไรก็ทำ..
อย่างงี้หนุ่ม..ไม่ให้ข้าวโพดกินเหล้าทุกวันเรอะคับเนี่ย.. :m26:
:m20:........... พอเมาแล้วก็.. :m10:
ว้ายๆๆ.. บ้าละเรา.. จิ้นไปเอง 555+
..เอาล่ะคับ.. จะจบแล้วเรอะคับ.. :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆอย่างงี้นะคับ.. เป็นกำลังใจให้คุงเทนคับ.. :m4:
ไงก็รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อและสง่างามคับ..555+ :m19:
-
มาลงอีกนะคร้าบ....ชอบคร้าบเรื่องนี้
-
มอมเหล้าเเล้วก็...ข้าวโพดนับวันยิ่งร้ายนะเนี่ยหุๆ :m10: :m10: :m10:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตื่นมาโพดจะจำได้ไหมเนี่ย :m11:
อย่างนี้ต้องให้ดื่มบ่อยๆ แล้ว
-
ตื่นมาจะเป็นไงเนี่ย อ่านแล้วอยากมอมเหล้าคนมั่งจังเลย :laugh:
-
:o11: ดีครับผมวันนี้ต้องมาตามอ่าน 2 เรื่องครับ ฮุๆ เล่นวางแผนทำกันแบบนี้ข้าวโพดของผมจะมีแรงเหยอเนี่ย o9
ฮุๆ แต่บอกว่าจาจบแล้วหรอครับ ยังไม่พอใจเลย อุอุ ยังไงก็จะรอลุ้นอีกคู่ไม่รู้คุณเท็นได้เขียนไว้ไหมนี่จิ ไม่เขียนมางอนงานนี้ ฮุๆ มันจาค้างคาใจครับ ขอบคุณพี่ๆทั้ง 2 เช่นเคย หวังว่าคงไม่เบื่อคำขอบคุณน้าครับ กลั่นมาจากใจทุกครั้งเยยนะครับเนี่ย o14 o14 o14 o14 o14 o14 o14 อยู่ดีมีความสุขน้าคร้าบ
-
:m12:แผนสูงนะเนี๊ยะสองหนุ่มของเรา :m14:แต่ไงก็นะสำเหร็จตามแผนการณ์(ออกจะใจร้ายไปนิด)แต่ก็ได้รู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายน่ารักจัง :m10:ไงก็รักทั้งคนแต่งและก็คนโพสนะครับรักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m2:
-
เมา แล้วพี่โพด ทำทุกอย่างเลย สงสัยงานนี้มีมอมบ่อยๆแน่ๆ เอิ๊กๆๆ :m10:
อยากโดนมอม อิอิ :m23:
-
เม้นต์ม่ายหวายยยยย :m10: :m10: :m10:
-
:m25:
โอ๊ะ..โอ.. เมาแล้ว..ให้ทำอะไรก็ทำ..
อย่างงี้หนุ่ม..ไม่ให้ข้าวโพดกินเหล้าทุกวันเรอะคับเนี่ย.. :m26:
:m20:........... พอเมาแล้วก็.. :m10:
ว้ายๆๆ.. บ้าละเรา.. จิ้นไปเอง 555+<<<<<ไปถึงไหนแล้วเนี่ย กลับมาติดตามกันต่อนะ อิอิ
..เอาล่ะคับ.. จะจบแล้วเรอะคับ.. :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆอย่างงี้นะคับ.. เป็นกำลังใจให้คุงเทนคับ.. :m4:
ไงก็รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อและสง่างามคับ..555+ :m19:<<<<ใกล้ถึงตอนจบหลักแล้วละ แต่ยังมี......อุ๊บเกือบไปแล้วเรา 55555 ให้คนอ่านลุ้นดีกว่า
มาลงอีกนะคร้าบ....ชอบคร้าบเรื่องนี้<<<<จัดให้ จัดให้ 5555 ดีใจจังที่ชอบกัน
มอมเหล้าเเล้วก็...ข้าวโพดนับวันยิ่งร้ายนะเนี่ยหุๆ :m10: :m10: :m10:<<<<น้ำเปลี่ยนนิสัย ทำให้นู๋ข้าวโพดเปลี่ยนไป 5555 แต่ถูกใจคนอ่านจริงๆๆ
เป็นกำลังใจให้ครับ<<<< ขอบคุณก๊าบบบ
ตื่นมาโพดจะจำได้ไหมเนี่ย :m11:
อย่างนี้ต้องให้ดื่มบ่อยๆ แล้ว<<<อะนะ ชอบกันจริงๆ 55555
ตื่นมาจะเป็นไงเนี่ย อ่านแล้วอยากมอมเหล้าคนมั่งจังเลย :laugh:<<<<55555 เอาไปใช้อย่างระวังนะ อิอิ
:o11: ดีครับผมวันนี้ต้องมาตามอ่าน 2 เรื่องครับ ฮุๆ เล่นวางแผนทำกันแบบนี้ข้าวโพดของผมจะมีแรงเหยอเนี่ย o9<<<< ย่องตามไปดูกัน
ฮุๆ แต่บอกว่าจาจบแล้วหรอครับ ยังไม่พอใจเลย อุอุ ยังไงก็จะรอลุ้นอีกคู่ไม่รู้คุณเท็นได้เขียนไว้ไหมนี่จิ ไม่เขียนมางอนงานนี้ ฮุๆ มันจาค้างคาใจครับ <<<< เรื่องมันดำเนินมาถึงจุดที่เหมาะแล้ว แต่ก็อีกเล็กน้อย....อุ๊บๆๆไว้ก่อน อิอิ
ขอบคุณพี่ๆทั้ง 2 เช่นเคย หวังว่าคงไม่เบื่อคำขอบคุณน้าครับ กลั่นมาจากใจทุกครั้งเยยนะครับเนี่ย o14 o14 o14 o14 o14 o14 o14 อยู่ดีมีความสุขน้าคร้าบ<<<<ขอบคุณมากๆๆๆๆๆจริงๆๆๆ พี่ก็ดีใจมาก ที่ได้เป็นสื่อส่วนหนึ่งในถ่ายเทความสุขให้กับคนอ่านผ่านงานเขียนทึ่คุณเท็นเองก็มีความตั้งใจเช่นนั้นเหมือนกัน ความสุขของคนอ่านแม้เพียงหนึ่งคนก็ทำให้คนเขียนมีแล้วสุขแล้วยังส่งผลมาถึงคนโพสต์ด้วยจ้า ^__^
[/quoto]
:m12:แผนสูงนะเนี๊ยะสองหนุ่มของเรา :m14:แต่ไงก็นะสำเหร็จตามแผนการณ์(ออกจะใจร้ายไปนิด)แต่ก็ได้รู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายน่ารักจัง :m10:<<<<หุหุ ชอบกันอะดิ อิอิ
ไงก็รักทั้งคนแต่งและก็คนโพสนะครับรักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m2:<<<<ขอบคุณมากๆๆๆๆ ดีใจมากเช่นกัน
เมา แล้วพี่โพด ทำทุกอย่างเลย สงสัยงานนี้มีมอมบ่อยๆแน่ๆ เอิ๊กๆๆ :m10:<<<< 5555 ชอบกันจริงๆๆเนอะ
อยากโดนมอม อิอิ :m23:<<<<< อะนะ มอมแล้วเป็นแบบนู๋โพดหรือเปล่าเอ่ย อิอิ
เม้นต์ม่ายหวายยยยย :m10: :m10: :m10:<<<<ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำใจดีๆๆไว้ก่อน เดี๋ยวไปผายปอดเบื้องต้นก่อนละกัน ดีมะ :m12:
รู้สึกว่าคนอ่านจะชอบตอนนู๋โพดเมากันจัง 55555 เอาไปใช้กันได้ 5555 ได้ผลอย่างงั้ยก็มาเล่าสู่กันฟังบ้างนิ :laugh:
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ตอนที่ 17 (จบ)
“ไอ้กอล์ฟเนี่ย...ยอมไอ้พัดตลอดเลยจนมันเสียคนหมดแล้ว” ร่างเล็กเดินบ่นกับร่างสูงที่เดินเคียงข้าง
หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็พบว่าน้องชายกับเพื่อนนั่งคุยกันอยู่ด้วยบรรยากาศอึมครึม เลยนึกเป็นห่วงขึ้นมา
แต่ภานุบอกให้สองคนเคลียร์กันเองและชวนออกมาเดินเล่นที่ชายหาด
เคลียร์อะไรล่ะ เดี๋ยวไอ้กอล์ฟก็นั่งหงอให้ไอ้พัดว่าปาว ๆ เหมือนทุกที
แต่เอ๊ะ เมื่อกี้นี่ เห็นไอ้พัดต่างหากล่ะที่นั่งหงอ เปลี่ยนไปหรือเปล่านะ
ตอนเช้าแทบลุกไม่ขึ้น เพราะว่าเมาหนัก แต่ที่ทำให้ลุกไม่ขึ้น ก็ไอ้คนหน้าไม่อายที่เดินอยู่ข้าง ๆ นี่แหละ
คนเมา ยังหาเรื่องทำอย่างนั้นจนได้ แถมตอนเช้ายังมาล้อเลียนอีกว่าไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน หาว่าเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนอีกต่างหาก แล้วรู้อย่างนั้นทำไมไม่ห้ามกันล่ะ จะว่าไป ทำไมเมื่อคืนถึงกินขนาดนั้น ถ้าไม่เพราะภานุหรือว่า หรือว่ามัน
“รู้ได้ไงว่าน้องกอล์ฟเขายอมน้องพัด.......” ร่างสูงหันมองร่างเล็กเคียงข้าง นัยย์ตาสวยไหวระริก
“เห็นไอ้กอล์ฟมันหงอทุกที..ไม่กล้าหือ” ร่างบางตอบกลับ แต่ไอ้สายตาแบบนี้นี่มัน มันน่าสงสัย
“อะไร....มีเบื้องหลังหรือไง....หรือว่า.แก....ร้ายนักนะ..งั้นเรื่องเมื่อคืน.....แผนแกเหรอเนี่ย” มือเล็ก ๆ รัวทุบร่างสูงอย่างนึกโกรธ เจ้าเล่ห์นักนะ แผนภานุเหรอเนี่ย มันน่านัก
“โอ้ยยยยยยยยย เจ็บ..โหดจังเลย...ยังมีแรงมาทุบอีกเหรอเนี่ย” ร่างสูงหัวเราะลั่น วิ่งหนีร่างบางที่ตามมาทุบไม่ยั้ง
ก่อนจะรวบมือเล็ก ๆ ไว้ และกุมมือบางจูงเดินรับลมทะเลไปพร้อมกัน
“ยังนึกอยู่เลยนะว่าจีบข้าวโพดติดตอนไหน” ภานุเดินยิ้มกับคนตัวเล็กที่เดินเคียงข้าง
“รู้ได้ไงว่าจีบติด.....เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” ข้าวโพดตอบกลับ จะให้บอกได้ไงว่าเป็นแฟน
ยังอายอยู่เลยนะ ถึงจะเลยเถิดไปถึงไหนแล้วก็เถอะ แต่ว่าจะให้บอกว่าเป็นแฟนกับผู้ชายเนี่ย มันก็ยังไงยังไงอยู่เหมือนกัน
“อะไรนะ....ยังไม่เป็นอีกเหรอ...ทามมายจายร้ายจางน๊า.....” ภานุหันมายิ้มจนตาหยี ดูหน้าคนปากแข็งสิ ตอบมาแล้วยังหน้าแดงขนาดนี้อีก
“พี่คะ.......พี่คนตัวสูงอ่ะค่ะ” หญิงสาวร่างบางน่ารักเดินเข้ามาหาสองร่างที่ชะงักนิ่ง
“ผมเหรอครับ.....” ภานุชี้นิ้วเข้าหาตัว จำคนผิดรึเปล่านะ ไม่เคยรู้จักกันนี่นา
“ค่ะ.....คือ....คนสวย ๆ ที่นั่งที่เตียงผ้าใบนั่นน่ะ...เขาขอเบอร์ได้มั้ย” ภานุหันกลับไปมองตามที่หญิงสาวคนนั้นบอก
หญิงสาวในชุดบิกินี สีสวย หน้าตาน่ารัก กำลังโบกมือให้กับเขาอยู่ อือ โอเคเลยนี่นะ
สวยใช้ได้เลย ภานุนิ่งคิด
หญิงสาวคนนั้นยื่นกระดาษพร้อมปากกาให้ ภานุจึงเขียนอะไรยุกยิกลงในกระดาษ พับและส่งคืนให้กับหญิงสาวคนนั้น ร่างสูงส่งยิ้มจาง ๆ
ข้าวโพดรีบเดินลิ่วห่างออกไปอย่างไม่พอใจทันที
จนร่างสูงต้องรีบวิ่งตาม
“เป็นไรอ่ะ....ข้าวโพดเป็นไรวิ่งหนีอีกแล้ว” ภานุวิ่งเข้าหาและฉุดรั้งมือเล็ก ๆ นั้นไว้ได้ทัน
“ให้เบอร์ไปแล้วใช่มั้ย.....สวยนี่แจกมากี่คนแล้วล่ะ” ใบหน้าหวานงอง้ำ เดินอยู่ด้วยกันแท้ ๆ แต่กลับไปแจกเบอร์คนอื่นหน้าตาเฉย รู้อยู่หรอกว่าพักนี้มีคนมาเกาะแกะกับภานุเยอะไปหมด แต่ภานุก็ไม่ทำให้ต้องกังวลสักครั้ง
ยังแสดงความรู้สึกให้เห็นตรง ๆ แต่วันนี้ .....เล่นแจกเบอร์กันแบบไม่เกรงใจแบบนี้เลยเหรอ อย่าหวังจะง้อเลย
“ใครแจกอะไร.....” ภานุงงเต็มที เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยโกรธอีกแล้ว หรือว่าหึง.....แบบนี้มันหึงนี่นา
ร่างสูงยิ้มได้ ชัวร์แล้วแบบนี้ แน่นอนเลย หึงเขาแน่
“ก็คนเมื่อกี้ไง....เห็นนะว่าทำอะไร....” ร่างเล็กกระฟัดกระเฟียด พยายามจะแกะมือของร่างสูงออกให้ได้
“ไม่ได้ทำอะไร....แฟนอยู่ทั้งคน...เอ๊ะ..ลืมไปไม่ใช่นี่นา” ภานุอุทานเบา ๆ และปล่อยมือเล็ก ๆ นั้นออกทันที
“ใครว่าไม่ใช่......ข้าวโพดเป็นแฟนหนุ่มแล้ว...ถ้าคิดจะทิ้งกันนะ...ลองดู” ร่างบางเป็นฝ่ายยึดมือร่างสูงไว้แน่น
และชี้นิ้วเข้าที่หน้าผากกว้างนั้น ทำหน้าตาขึงขังข่มชายหนุ่มทันที
“พูดเองนะ...ว่าแฟน....ตกลงว่าเป็นแฟนนะ” ภานุหัวเราะออกมา
“ใช่..........จะให้ย้ำชัด ชัดมั้ยว่าเป็นแฟน..อ๊ะ” ร่างบางเน้นเสียงจริงจัง และก็ต้องปิดปากตัวเองแน่น
อีกแล้ว..........ตกหลุมมันอีกแล้ว พูดเองเออเอง แล้วเพิ่งมาหน้าแดง ทำไมนะ
ชอบคิดว่าภานุมันซื่อ แต่ก็ตกหลุมพรางของหน้าซื่อ ๆ นั้นทุกที
“เป็นแฟนแล้วนะ เป็นแฟนแล้ว เป็นแฟนกัน เป็นแฟน เป็นแฟน” ร่างสูงเดินตามมาล้อเลียนร่างบางที่เอาแต่เดินสะบัดหน้าหนี เออ ล้อเข้า ล้อเข้าไป สนุกมั้ยเนี่ย
“ เออ..เป็น..หยุดล้อได้แล้ว......แล้วแจกเบอร์เขาไปทำไมล่ะ” ร่างเล็กเอามืออุดหู ตะโกนถาม ล้ออยู่ได้อายนะ
“แจกอะไร...แค่เขียนว่า-----มีแฟนแล้วครับ----คนที่จูงอยู่เนี่ยแหละ---น่ารักมั้ย-- ก็แค่นั้นเอง” ร่างสูงตอบกลับ
พยายามดึงมือที่อุดหูออก
“อะไรนะ...บอกว่า..บอกว่าอะไรนะ” ร่างบางมีสีหน้างุนงง ไปบอกเขาอย่างนั้นได้ไง....เดี๋ยวเขาก็หาว่าประหลาดหรอก มิน่าล่ะ ผู้หญิงคนนั้นมองเขาแปลก ๆ เพราะไอ้บ้าหนุ่มนี่เอง
“ก็จริงนี่.....แม่หนุ่มบอกว่าให้พาลูกสะใภ้ไปหาบ่อย ๆ ด้วยและให้ชวนไปอยู่ด้วยกันเลย” ร่างสูงดึงให้ร่างเล็กหยุดเดินและมองตรง ๆ ที่ดวงตากลมโต จริงจัง มุ่งมั่น
“อะไรนะ.....” ใบหน้าเนียนหวานหลบสายตาคมนั้น เสหลบไปทางอื่น ใบหน้าแดงก่ำ
“แม่บอกว่าให้รีบ ๆ แต่ง แต่งกันได้แล้ว...ที่บ้านยอมรับแล้ว” ดวงตาคมทอดมองอย่างอ่อนโยน
“บ้า....แต่งได้ไงผู้ชายเหมือนกัน..” ร่างบางหลบตา ไม่ยอมมองร่างสูงจริงจัง
“ไม่แต่งก็หมั้นไว้ก่อน.....” มือแกร่งหยิบกล่องเล็ก ๆ ที่เมื่อเปิดออกเป็นแหวนทองเกลี้ยงเล็ก ๆ น่ารักวงหนึ่ง
“นะ.......” ร่างสูงบรรจง สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของร่างบาง และจุมพิตแผ่วเบา
“อะไร....ทำอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ร่างบางรีบผละออกจากร่างสูง อายจนไม่อยากให้ภานุได้เห็น
“อะไรอ่ะ...ก็หมั้นกันอ่ะ...หมั้นกันแล้วด้วย” ร่างสูงเดินตาม หัวเราะในความน่ารักของร่างบาง
ขนาดนี้นะ...ยังจะวิ่งหนีเขาอีก
“อยากหมั้นเหรอ...มาดิ...จับให้ได้ก็แล้วกัน” ร่างบางวิ่งหนีร่างสูงที่วิ่งตาม หยอกล้อกอดรัดกัน อย่างสนุกสนาน
ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่โผล่ขึ้นจากท้องฟ้า และเสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง
สำหรับทั้งคู่แล้ว ระยะทางยังอีกยาวไกลนัก สำหรับวันนี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นวันใหม่ของอีกวัน เท่านั้นเอง
------จบ-------
จบแล้วละ แต่ยังไม่หมด เรามีโปรโมชั่นพิเศษอภินันทานาการแด่คนอ่านน่ารักๆๆ ติดตามตอนต่อไป อิอิ
-
อ๊ากกกก จบแบบไม่ให้มีการเตรียมตัวเลยยย o9
รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อ :m3:
-
รอตอนโปรโมชั่นพิเศษอภินันทานาการครับหุๆ :teach:
-
ในที่สุดก็ยอมรับแว้ว
ต้องอัดเสียงไว้ป่าว เด่วไม่ยอมรับอีก
:m18: :m18: :m18:
-
ยินดีด้วยคร้าบบบบบบบ o14
จบไปแล้วอีกเรื่องของคุณมากๆ ครับสำหรับเรื่องดีๆ
-
ครับผมไงเส้นทางชีวิตของคนเราก็ยังอีกยาวไกล :เฮ้อ:แต่ไงก็ขอบคุณนะครับสำหรับตอนพิเศษ :m3:
รักคนแต่งกับคนโพสมากมายครับรักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m9:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊ะะ จบแล้วเหรอ ขอบคุณนะค้าบบไม่ทันตั้งตัว :m13:
ยังไงจะรออ่านตอนพิเศษนะค้าบบ :impress:
-
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว
-
:o11: เก่งจังเลยน้าครับ ทำคนอ่านค้างเนี่ย :o
o14 แหะๆ หวัดดีครับ พักนี้บู๊งานครับ ปั่นฟิสิกส์ o2 จารย์แกบ้าเลือดครับ สั่งงาน เสียง - แสง 95 ข้อ บอกว่าทำๆไปเด๋วเก่งเอง o22 แกมาสอนไม่ได้ครับ บ้านน้ำท่วม บ้านผมอยู่โคราชครับ ท่วมกันอัศจรรย์เยยทีเดียว ไม่ค่อยได้เห็นโคราชน้ำท่วมขนาดนี้หรอกครับ แต่น้ำใจของคนโคราชก็มากครับ ไม่ทอดทิ้งกัน เหมือนชาวเซ็งเป็ดเรยยย :m11: :m11: :m11: :m11: ขอบคุณพี่ๆทั้งสองอีกเช่นเคยครับ โปรโมชั่นรีบเอามาเยยน้า ไม่งั้นมีงอลลล :m23:
ไปล่ะครับ บับบาย ไปอ่านอีกเรื่อง ฮุๆๆ :m23:
-
ทักทายกันเล็กน้อย
อิอิ เราโพสต์เร็วไปอะเปล่าเนี่ย คนอ่านเลยงง จบแบบไม่รู้ตัว อิอิ :try2:
คือเราโพสต์แบบต่อเนื่องเพระไม่อยากให้คนอ่านรอกันนาน (คือเราเองก็ชอบอ่านแบบต่อเนื่องเลยโพสต์ต่อเนื่องอ่ะ)
ชอบให้โพสต์แบบไหนก็แนะนำกันได้นะ แบบว่ามือใหม่หัดโพสต์อะ ผิดพลาดไม่ถูกใจตรงไหนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะ o1
อ๊ากกกก จบแบบไม่ให้มีการเตรียมตัวเลยยย o9 <<<<< :try2: บอกได้ๆๆ อยากให้โพสต์แบบไหน แนะนำได้น๊า o1
รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อ :m3:<<<< มาแล้วจ้า
รอตอนโปรโมชั่นพิเศษอภินันทานาการครับหุๆ :teach:<<<<<ขอบคุณที่มาติดตามกันนะก๊าบ บ/b]
ในที่สุดก็ยอมรับแว้ว
ต้องอัดเสียงไว้ป่าว เด่วไม่ยอมรับอีก
:m18: :m18: :m18:<<<<< อิอิ แบบนี้ต้องถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานด้วยอ่ะ :m24: ขอบคุณที่มาติดตามกันจ้า
ยินดีด้วยคร้าบบบบบบบ o14
จบไปแล้วอีกเรื่องของคุณมากๆ ครับสำหรับเรื่องดีๆ<<<<< ขอบคุณ"เด็กเรียน" เช่นกันจ้า มาติดตามกันตลอดเลย
ครับผมไงเส้นทางชีวิตของคนเราก็ยังอีกยาวไกล :เฮ้อ:แต่ไงก็ขอบคุณนะครับสำหรับตอนพิเศษ :m3:
รักคนแต่งกับคนโพสมากมายครับรักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m9:<<<< ขอบคุณ three เช่นกันจ้า มีความสุขทุกวันนะจ้า
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ<<<<< ขอบคุณเช่นกัน o1
อ๊ะะ จบแล้วเหรอ ขอบคุณนะค้าบบไม่ทันตั้งตัว :m13:<<<<< :try2: แหะ แหะ สงสัยจะโพสต์เร็วๆ อะป่าว
ยังไงจะรออ่านตอนพิเศษนะค้าบบ :impress: <<<< มาแล้วจ้า
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว<<<<< อิอิ มีความสุขกันทั่วหน้า อิอิ
:o11: เก่งจังเลยน้าครับ ทำคนอ่านค้างเนี่ย :o <<<<< แงะ o1 ขออภัยก๊าบบบ :impress:
o14 แหะๆ หวัดดีครับ พักนี้บู๊งานครับ ปั่นฟิสิกส์ o2 จารย์แกบ้าเลือดครับ สั่งงาน เสียง - แสง 95 ข้อ บอกว่าทำๆไปเด๋วเก่งเอง o22 แกมาสอนไม่ได้ครับ บ้านน้ำท่วม บ้านผมอยู่โคราชครับ ท่วมกันอัศจรรย์เยยทีเดียว ไม่ค่อยได้เห็นโคราชน้ำท่วมขนาดนี้หรอกครับ แต่น้ำใจของคนโคราชก็มากครับ ไม่ทอดทิ้งกัน เหมือนชาวเซ็งเป็ดเรยยย :m11: :m11: :m11: :m11: <<<<< เป็นกำลังใจให้น้อง byzantines และคนโคราชทุกคนด้วยนะ ดูแลสุขภาพให้แข็งแรงนะ สู้ สู้ คนไทยไม่ทอดทิ้งกันอยู่แล้ว
ขอบคุณพี่ๆทั้งสองอีกเช่นเคยครับ โปรโมชั่นรีบเอามาเยยน้า ไม่งั้นมีงอลลล :m23:<<<<<กลัวแล้วก๊าบบ มาแล้วจ้า อ่านให้สนุกน๊า "ความสุขของคนอ่าน คืองานของเรา" 55555
ไปล่ะครับ บับบาย ไปอ่านอีกเรื่อง ฮุๆๆ :m23:<<<< ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดนะ น่ารักกันจริงๆๆเลย
ตอนพิเศษมาแล้วจ้า อ่านกันให้สนุกนะ อิอิ
-
ตอนพิเศษ
"หอมจังเลย...ทำไรครับวันนี้" ภานุเดินมากอดเอวคนตัวเล็กที่สาละวนอยู่ในครัว
"ข้าวต้มกุ้ง...ได้สูตรมาอร่อยแน่เลย เมื่อวานหม่าม๊าไปซื้อกุ้งสดมาด้วย" ข้าวโพดหันมาตอบ
อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ตอนแรกจะแยกออกไปอยู่กันสองคน แต่พ่อแม่ของภานุไม่ยอมอยากให้มาอยู่ด้วยกันที่บ้านเลย
แล้วดูเหมือนว่า พ่อแม่ของภานุนี่ก็ประหลาดดี เที่ยวไปแนะนำว่าข้าวโพดเป็นแฟนของลูกชายได้อย่างไม่อายแถมยังหน้าชื่นตาบาน ไม่กลัวว่าใคร ๆ จะนึกแปลกใจ หรือรังเกียจ
หม่าม๊าบอกว่า ข้าวโพดเป็นคนดี ถ้าไม่รับ
แล้วก็ไม่รัก ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีก
แปลกดีเหมือนกัน ตั้งแต่เรียนจบ
ได้ทำงานแค่สองปี ภานุก็ไม่ยอมให้ทำอะไร
อยากให้อยู่บ้านกับหม่าม๊า ตอนแรกก็ไม่ยอมหรอก แต่ว่า พอจะลุกไปทำงานตอนเช้าที่ไร ก็ลุกไม่ขึ้นซะงั้น ไอ้หนุ่มตัวแสบ
มันวางแผนไว้ก่อนทุกเช้า ขัดไม่ได้สักที
ที่บ้านของข้าวโพดตอนแรก ๆ พ่อแม่ยิ่งรับไม่ได้ โดยเฉพาะพ่อด้วยแล้วโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่หลัง ๆ มานี่ บอกให้กลับบ้านไปบ่อย ๆ ติดใจลูกเขย พาไปซื้อต้นไม้ทุกวันหยุด จะว่าไปภานุมันก็ฉลาดแฮะ รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ ส่วนเจ้าพัดน่ะเหรอ ไม่ต้องพูดถึง บินตามไอ้กอล์ฟไปอยู่ออสเตรเลีย ไม่กลับบ้านกลับช่องเลย ไอ้น้องบ้า
"แล้วหม่าม๊าอ่ะ...." ร่างสูงอ้าปากรับข้าวต้มที่ข้าวโพดส่งให้ อร่อยจัง กินได้แล้วมั้ง
"หม่าม๊าไประยองกับคุณพ่อตั้งแต่เช้า...แล้วบอกให้โพดทำข้าวให้หนุ่มด้วย...จริงสิวันนี้หยุดนี่นา" ร่างบางปลดผ้ากันเปื้อนออก และตักข้าวต้มมาวางให้ตรงหน้า
ภานุส่งยิ้มหวานให้ ไม่นึกไม่ฝันหรอกว่าวันหนึ่งข้าวโพดที่เคยต้องวิ่งไล่ตามต้อย ๆ ทุกวัน จะมาทำกับข้าวทำงานบ้านให้
ยามว่างก็รับเขียนแบบงาน ช่วยกันอีกแรง
แต่จะว่าไป ค่าเขียนแบบของข้าวโพดบางทีได้เงินมากกว่าเขาเสียอีก แฟนเรานี่ทั้งน่ารักทั้งเก่งนะเนี่ย แถมหม่าม๊าก็ชักจะหลงข้าวโพดมากกว่าลูกตัวเองอีก ไปไหนไปด้วย เข้ากันได้ดีซะเหลือเกิน บางทีปล่อยให้เขานอนหง่าวอยู่บ้านคนเดียวซะได้
"ข้าวต้มอร่อยนะ...แต่ข้าวโพดอร่อยกว่า"
ภานุปรายตาสื่อความหมายนัยตาวิบวับ
"บ้า....จะไม่ให้พักเลยหรือไง..เอาแรงมาจากไหนมากมาย" ร่างบางหน้าแดง เขี่ยข้าวไปมา แปลกนะ มีอะไรกันมาเป็นร้อย เป็นพันครั้งแล้ว ก็ยังอดเขินกับสายตาที่ส่งมาของภานุทุกที
"ก็จริงนี่นา........." มือแกร่งเอื้อมมาลุบไล้มือเล็ก ๆนั้นไปมา
"บ้า....จะกินข้าว..พอเลย" ข้าวโพดรีบชักมือกลับ เอาอีกแล้ว ยังไม่ทันไรเลย
แต่เช้าเลยนะ
"น่า......." มือมันไม่จับ แต่ขา มาอีกแล้ว
เอาขามาสะกิดอีกแล้ว
"เนอะ...." ภานุยังไม่เลิก
"โอ้ยยยยยยยยย...ก็ได้..ก็ได้..กินข้าวเสร็จก่อนได้มั้ยล่ะ" ข้าวโพดตอบกลับ อายจะแย่
แต่ถ้าไม่ออกปากไว้ก่อนล่ะก็ แม้แต่ข้าวสงสัยจะไม่ได้กินแน่ ๆ
"เย่...." ร่างสูงหัวเราะร่าดีใจ รีบตักข้าวใส่ปาก นี่ใจคอมันจะไม่กลืนเลยหรือไงกัน
เอากะมันสิ ตักเข้าไป เออ นั่น เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี ทำอะไรเป็นเด็ก ๆ ไปได้
************************************
"หนาวเนอะ..." ปรายจมูกที่คลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ทำให้ข้าวโพดต้องรีบหลบ
"ไม่เอาจั๊กจี๋....พอแล้ว" ร่างบางเตรียมขยับหนี ท่าทางจะไม่หยุดอีกแล้วละมั้งเนี่ย
"อย่าเพิ่งไปเลยน๊า..อากาศมันเย๊นเย็น..ขอกอดอีกนิดนึงเหอะ...เนอะ" มือแกร่งรั้งเอวบางไว้ ให้นอนลงมาอีกครั้ง
"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ...แล้วจะบ่นว่าหนาวทำไม" มือเล็ก ๆ รีบดึงมือแกร่งนั่นออก เริ่มแล้วมั้ยล่ะ วันหยุดอยากนอนสบาย ๆ หน่อยก็ไม่ได้
"ก็กอดข้าวโพดอุ่นกว่าอ่ะ....ไม่ใส่หรอกเสื้อผ้าอ่ะ...ยังไงวันนี้ก็คงไม่ได้ใส่อยู่แล้ว" ไอ้สายตาเจ้าเล่ห์เนี่ย มันไปหัดมาจากไหนกันนะ เห็นทีไรขนลุกทุกที
"อะไรนะ...จะไม่ใส่อีกแล้วเหรอ" ข้าวโพดรีบยันกายขึ้นทันที เอาอีกแล้วมั้ยล่ะไม่รีบลุกตายแน่แบบนี้
"ช้าไปแล้วจ้า....มันตื่นขึ้นมาแล้ว" ภานุพลิกให้คนตัวเล็กกว่าลงด้านล่าง
"เฮ้ยยย เอาจริงอ่ะ...." ใบหน้าหวานแดงซ่าน เมื่อสัมผัสได้กับอะไรบางอย่างที่แข็งขืนขึ้นของคนที่อยู่ด้านบน
"เอาจริงสิ...หรือจะไปห้องน้ำกันล่ะ...หา"
ริมฝีปากอุ่นร้อนบดเบียดเข้าหาริมฝีปากอิ่มบางของร่างเบื้องล่างเขาทันที
************************
"อื้ออออออ อ่ะ" เสียงครางด้วยความพอใจ
ทำให้ร่างสูงเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก
เมื่อมือเล็ก ๆ โอบรัดรอบคอเขา
และกระชับกายเข้าหา
"อื้ออออ..อย่าเพิ่งนะข้าวโพดเดียวก่อน" ร่างสูงพลิกให้ร่างบางขึ้นมาอยู่บนตัวเขา
"หา....อีก..อีกแล้วเหรอ" ใบหน้าหวานแหงนเงย ขบริมฝีปากแน่น
"นะ....ทำเถอะนะ" เสียงทุ้มต่ำออดอ้อน
และซุกไซร้ ที่จุดสีชมพูเล็กแข็งขืนทั้งสองข้าง
"อื้อออ อะ อ๊า" ร่างบางค่อยขยับสะโพกตามการรุกราน
และทิ้งตัวลงจากช้าเป็นเร็วขึ้น เมื่อมือแกร่งบีบเคล้นสะโพกบางเร่งเร้าอยู่ในที
"อ๊าอะ....อื้อออออออ" เสียงหวานครางแผ่ว และรับริมฝีปากที่บดเบียดเข้าหาริมฝีปากบางกลืนเสียงครางแผ่วของตัวเองไปในที่สุด
"อีกสิ...คนดี...นะ" ภานุกระซิบที่ข้างหูเล็ก
เมื่อจังหวะการบดเบียดเริ่มรุนแรงขึ้น
"ไม่...โพดไม่ไหวแล้วนะ" ภายในร่างกายร้อนรุ่มส่งสัญญาณถึงการสิ้นสุด
"อ๊า....พร้อมกันนะข้าวโพดจ๋าอีกนิดเดียว"
ร่างกายเบื้องล่างช่วยเร่งเร้าความรู้สึกของอีกฝ่าย ด้วยการสะท้อนแรงการกดทับนั้น
ตามแรงที่อีกฝ่ายทิ้งลงมา
"อือออออออ อ๊า" ร่างเล็กทาบทับกกกอดกับร่างเบื้องล่าง เมื่อความรู้สึกของตัวเองหยุดนิ่งและวูบลง
หยาดหยดของร่างบางหลั่งทะลักเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องของอีกฝ่าย
พร้อมกันกับภายในร่างอุ่นร้อนที่ถูกคลื่นแห่งความสุขโหมกระหน่ำ ทลายออกมา เมื่อร่างสูงยอมถอนกายออก
"อืออออออ" ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อกายแกร่งเบื้องหลัง ถูกถอนออกจากตัว
ร่างเล็กทรุดลงนอน นัยย์ตาปรือ
"เลอะหมดเลย....ไม่อยากอาบน้ำรอบที่ร้อยแล้วนะ" เสียงบ่นเบา ๆ ของข้าวโพดทำให้ร่างสูงกอดกระชับร่างบางเอาไว้แนบอก และกดจุมพิมแผ่วเบาที่หน้าผากมน
"นอนก่อนเหอะน่ะ...เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ยังต่ออีกหลายรอบ" เสียงทุ้ม นุ่มอ่อนโยน ทำให้ข้าวโพดยิ้มดีใจ แต่ก็ขมวดคิ้วมุ่นอีกครั้ง
เหมือนมันจะห่วงใยนะ แต่ว่า อีกหลายรอบงั้นเหรอ โอย ตายดีกว่าแบบนี้ นอนไม่ตื่นเลยดีกว่า ขืนลุกขึ้นมาได้ ตายแน่ ๆ
ดวงตากลมปรือลง และปิดสนิท พร้อมกับที่ภานุเอื้อมหยิบผ้าห่มมาคลุมให้ และหลับลงพร้อมกัน
*************************
จบแล้วจ้า
ถูกใจกันไหมเอ่ย 55555 หวานล้นจอเลยอ่ะ ตอนพิเศษ เขียนได้พิเศษจริงๆๆ
เพื่อเป็นการสมนาคุณผู้อ่านน่ารักทุกคน เราจะเอาตอนพิเศษกว่า ให้ได้อ่านกันอีก ซึ่งเป็นตอนสุดท้ายแล้วจริงๆๆๆ ติดตามกันต่อนะทุกคุน
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ ดีใจจริงๆ ที่ทุกคนชอบอ่ะ o1 มีอะไรก็แนะนำกันได้นะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นจ้า
-
o14 จบจริงๆเสียที ดีใจครับ ที่ได้อ่านนิยายของคุณเท็นอีกเรื่อง แล้วก็ยังประทับใจไม่หายสักที อยากขอบคุณที่คนโพสที่แสนน่ารัก โพสอย่างต่อเนื่อง เข้าใจว่าการโพสคงจะยากพอสมควรเลย เพราะเห็นหลายเสียงบ่นน่ะครับ ยังไงก็จะติดตามกันต่อไปแบบนี้ครับ แรกๆก็รู้สึกกลัวๆนะครับที่มีแต่คนไม่รู้จัก แต่พอได้เข้ามาจริงๆ ก็ได้พบกันสิ่งที่เรียกว่าความอบอุ่น ดีใจมากๆครับ ขอบคุณพี่ทั้งสองอย่างยิ่งครับผม สำหรับผมคงติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนั้นแหละ กระทู้นี้จะอยู่ในความทรงจำ น่าจะเป็นกระทู้ที่ผมโพสมากที่สุดเลย ทำไงได้คนมันชอบนี่ครับ 555 o14 o7 o14 :o12: o14 o7 o14 :bye2:
-
โอย o2 ฟ้าเหลือง
จบได้ประทับใจตอนพิเศษก็ :m10: เหมือนเคยนะครับ
รอผลงานใหม่ๆ อยู่นะคร้าบบบบบ :impress:
-
สนุกที่ซู๊ด
ขอบคุณทั้งคนโพส และคนเขียนมากๆนะครับ
ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆแสนประทับใจ
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
นุนี่ไไปเอเรี่ยวเอาแรงมาจาหหนายยย :oo1: หื่นจริงเชียว แต่ก็ชอบ เหอๆ :m10:
จะมีตอนพิเศษกว่าอีกเหรอคับ ....จะรอน๊าาา :m18:
-
ว้าว จบแบบนี้ถูกจายยยยยยยย :m10: :m10: :m10:
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์ สนุกมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ o15 o15
-
o14 จบจริงๆเสียที ดีใจครับ ที่ได้อ่านนิยายของคุณเท็นอีกเรื่อง แล้วก็ยังประทับใจไม่หายสักที อยากขอบคุณที่คนโพสที่แสนน่ารัก โพสอย่างต่อเนื่อง เข้าใจว่าการโพสคงจะยากพอสมควรเลย เพราะเห็นหลายเสียงบ่นน่ะครับ ยังไงก็จะติดตามกันต่อไปแบบนี้ครับ แรกๆก็รู้สึกกลัวๆนะครับที่มีแต่คนไม่รู้จัก แต่พอได้เข้ามาจริงๆ ก็ได้พบกันสิ่งที่เรียกว่าความอบอุ่น ดีใจมากๆครับ ขอบคุณพี่ทั้งสองอย่างยิ่งครับผม สำหรับผมคงติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนั้นแหละ กระทู้นี้จะอยู่ในความทรงจำ น่าจะเป็นกระทู้ที่ผมโพสมากที่สุดเลย ทำไงได้คนมันชอบนี่ครับ 555 o14 o7 o14 :o12: o14 o7 o14 :bye2:<<<<< คนอ่านน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ดีใจได้ยังงั้ยละ ขอบคุณที่มาติดตามกันตลอดนะ วันนี้จะเอาตอนพิเศษกว่า เรื่องเมื่อเริ่มต้น ซึ่งเป็นตอนสุดท้ายจริงๆๆแล้วมาลงให้นะ มีความสุขกันทุกคนนะ{/b]
โอย o2 ฟ้าเหลือง
จบได้ประทับใจตอนพิเศษก็ :m10: เหมือนเคยนะครับ
รอผลงานใหม่ๆ อยู่นะคร้าบบบบบ :impress: อิอิ ดีใจจัง ท่าจะชอบ..... ก่อนจะจบเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์ เอาตอนภาคเมื่อเริ่มต้นไปอ่านก่อนนะ อิอิ
สนุกที่ซู๊ด
ขอบคุณทั้งคนโพส และคนเขียนมากๆนะครับ
ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆแสนประทับใจ
:m3: :m3: :m3: :m3: <<<<< ขอบคุณมากเช่นกันที่มาติดตามกันตลอดเลย มีความสุขกันมากๆๆๆๆๆทุกวันนะ
นุนี่ไไปเอเรี่ยวเอาแรงมาจาหหนายยย :oo1: หื่นจริงเชียว แต่ก็ชอบ เหอๆ :m10:<<<<< เหอ เหอ สงสัยกินข้าวโพดเป็นอาหารเสริมทุกวันเลยแข็งแรงอะ 5555
จะมีตอนพิเศษกว่าอีกเหรอคับ ....จะรอน๊าาา :m18:<<<<ใช่แล้ว เป็นภาคเมื่อเริ่มรู้จักนะ แบบน่ารักๆๆ อ่านอย่างมีความสุขนะ
ว้าว จบแบบนี้ถูกจายยยยยยยย :m10: :m10: :m10:<<<<<< ดีจริงที่ถูกใจ
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์ สนุกมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ o15 o15<<<<<ด้วยความยินดี ขอบคุณคนอ่านน่ารักๆๆๆๆด้วยเช่นกัน
ดีใจที่เป็นส่วนหนึ่งในการทำให้คนอ่านมีความสุขกัน วันนี้เอาตอนพิเศษกว่าแบบน่ารักๆๆ มาฝากเป็นตอนสุดท้ายจริงๆแล้ว
คิดถึงคนอ่านจังเลย ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะเอาเรื่องใหม่ของคุณเท็นมาให้อ่านกันอีกนะ อิอิ แล้วมาติดตามให้กำลังใจคนโพสต์กันด้วยน๊า
มาต่อกันเลย
-
รักนี้ต้องลองดูหน่อย ภาคเมื่อเริ่มคุยกัน
“พี่ข้าว...ข้าวโพด...คะ..คะ..คับ” นายภานุรังสีสว่างวงษ์ เอ้ย ไอ้ภานุเฉย ๆ ยังคงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
เมื่อเจอหน้าพี่ข้าวโพดคนสวย และมาขอลายเซ็นเหมือนเช่นทุกวัน
“เออ...เอ็งมีอะไรว่ามาไอ้หนุ่ม...ข้ามีเวลาไม่มากนะ...หรือเอ็งอยากเต้นไก่ย่างโชว์สาว ๆ เดี๋ยวข้าจัดให้”
ข้าวโพดแก่นเซี้ยว นั่งอยู่บนโต๊ะม้าหิน ขอย้ำว่าโต๊ะ คนอย่างไอ้โพดนะเหรอเก้าอี้ไม่มีนั่งหรอก
มันเตี้ยไป นั่งแบบนี้แหละ ข่มน้องรหัสได้ดีนักแล
“เปล่าครับเปล่า...ไม่มีอะไรครับพี่”
ภานุยังคงเอ๋อเหรอ ขยับแว่นตัวเองไปมา และยังคงมีท่าทาง งก ๆ เงิ่น ๆ เหมือนเดิม
“นึกว่าเอ็งอยากเต้นไก่ย่าง....โห่...เอาน่ะวันนี้วันดี...ร้องเพลงให้ข้าฟังสักเพลงดิ....แก้เซ็งว่ะ”
ข้าวโพดนั่งยิ้มมองหน้าน้องรหัส ที่ยืนตัวตรง แหกปากร้องเพลง จนหูแทบแตกแล้วก็ต้องโบกมือให้มันหยุด
ก่อนจะลุกขึ้นยืน เซ็นสมุดให้เรียบร้อย เพราะทนเสียงโหยหวนของภานุที่ยืนแหกปากร้องเพลงไม่ไหว
“อ่ะ...เสียงอย่างกับควายออกลูกน่ารำคาญชิบหาย.....วันนี้ไปเที่ยวกับใครวะเอ็ง....มีแฟนป่ะเนี่ยถ้าไม่มีข้าจะเลี้ยงข้าว ตามมาแล้วกัน”
ร่างบางเอ่ยถามน้องรหัส และเตรียมตัวสะพายกระเป๋า ลุกออกเดินโดยมีภานุวิ่งตามต้อย ๆ
ไปที่ร้านสุกี้ร้านหนึ่ง
แล้วก็พากันมานั่งที่ร้านนั้น
“พี่ไม่มีแฟนเหรอ...พี่ออกจะน่ารักขนาดนี้ทำไมไม่มีแฟนอ่ะ”
ภานุนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวตักอาหารกินเงียบ ๆ
พี่ข้าวโพดบอกว่า....เบื่อ...ก็เลยพามากินข้าว.... ทำไมนะ
พี่ออกจะน่ารักทำไมไม่มีแฟนกันล่ะ
“เรื่องของข้า.....เอ็งมีหน้าที่กินก็กินไปเหอะ...” ข้าวโพดมองหน้าร้องรหัสของตัวเอง
จะให้บอกหรือไง....ว่ามีแต่ผู้ชายมาจีบน่ะ อายตายห่าเลย
“ครับ ๆ ..อ๊ะพี่...ระวัง...” เพราะมือเล็ก ๆ นั้น โยนลูกชิ้นลงในหม้อถึงทำให้น้ำร้อนกระเด็นใส่มือ
จนยกมือหนีแทบไม่ทัน
จนภานุต้องรีบดึงมือเล็ก ๆ นั้นมาเป่าให้หายร้อน ด้วยความเป็นห่วง
เล่นเอาร่างบางต้องรีบสะบัดมือหนีทันที
และอาการต่อมาคือ....แย่ละสิ....หน้าแดงหรือเปล่าเนี่ย
ทำไมใจสั่นงี้วะเนี่ยไอ้โพด ไอ้น้องรหัสมันจะทันเห็นมั้ยเนี่ย
“พี่หน้าแดงเลย......น้ำกระเด็นใส่หรือไง....” ภานุยังคงใสซื่อ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขาคือสาเหตุที่ทำให้ร่างบาง
เขินอายหน้าแดงได้อย่างนั้น
“แดงอะไร...บ้าป่ะ...เอ้ายังจะมองอีก กินเลย กิน กิน กิน นี่กินเข้าไปเลย”
ข้าวโพดรีบตักผักตักอะไรใส่จานรุ่นน้องแก้อาการเขิน
และภานุก็ตักกินเหมือนไม่รู้เรื่อง ว่าทำอะไรลงไปบ้าง
ดวงตากลมโตเหม่อมองรุ่นน้องนิ่ง ก่อนจะสลัดหัว ไล่ความคิดและอาการแปลก ๆ
ของตัวเองออกไป
บ้าน่ะ ไอ้โพด น้องนะเว้ย เป็นผู้ชายด้วยนะ คิดอะไรเพี้ยน ๆ แต่วันเลยเว้ย
ถึงข้าวโพดจะคิดอย่างนั้นแต่ใครกันจะรู้ล่ะบางทีอาหารมือนั้น.....อาจเป็นมื้อแรกที่ทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างข้าวโพดกับภานุยืนยาวมาถึงวันนี้ก็เป็นได้
แล้วใครจะตอบได้กันล่ะ จริงมั้ย
Fin……
จบบริบูรณ์แล้วจ้า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดนะ
บาย บาย
-
ไปกินกันตอนไหน :m28:
เจอกันครั้งแรกก็วิ่งหนีกันแล้วนี่
-
ขอบคุณคร้าบ :m2:
-
จบบริบูรณ์
คู่นี้ถ้าเป็น ช ญ สงสัยลูกหัวปีท้ายปี อิอิ :m20:
-
:impress:กรี๊ดดดดด มาอ่านรวดเดียวจบ ชอบงานเขียนของคุณเท็นมากเลย
เรื่องนี้ให้บรรยากาศต่างจาก เพราะเรากัดกัน(ผูกพัน)
กับเรื่อง ของน้องส้มกะขุนไกรมากๆเลยค่ะ
รวมๆแล้วยังประทับใจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนะคะ
ขอตัวไปอ่านเรื่องต่อไป เพื่อนสนิท ก่อนนะคะ
ป.ล.ว่าแต่มีเรื่องอื่นอีกมะคะ ชอบๆ :m3: :m1:
-
ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาให้อ่านกัน :m13:
-
เรื่องนี้สนุกเหมือนเดิมน้าครับ
ขอบคุณคร้าบบบ :m5:
-
อ๊ะนี่มันหวานกัน ไม่เกรงใจคนอื่นเลยนะเนี่ย น่ารักจังเลย
ขอบคุณคุณเท็น คนแต่งนะครับ ที่แต่งออกมาได้น่ารัก โดนใจคนอ่านเหมือนเคย
ขอบคุณ LoVeMoDe ที่มาโพสเรื่องสนุกๆแบบนี้นะครับ
ขอญคุณเล้าเป็ดด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ ขออนุญาตไปกินน้ำก่อน อ่านจบแล้วมันหวานแสบคอยังไงก็ไม่รู้
เอาน้ำล้างตาด้วย ตอนนี้ไฟลุกล่ะ อิอิ :m3:
-
จบแล้วอ่ะ จะมีภาคต่อมั๊ย 555+
-
:m23:..มาอ่านช้าไปนิดนึงเองคับ..แหะๆ...
แต่ก็มาอ่านตอนจบของพี่โพดกะน้องหนุ่มนะค้าบ.. :m19:
หวานกันจนหยาดหยดสุดท้ายเลยนะคับเนี่ย.. :m12:
่น้องหนุ่มก็ชอบแกล้งพี่โพด..แต่พี่โพดก็ยอม.. :m25:
ขอบคุงคุงเทนนะคับสำหรับเรื่องดีๆ..และคุง lovemode ที่นำมาโพสให้ได้อ่านกัน..
:m11:... และแล้วก็จบไปอีกหนึ่งเรื่อง..เหอๆ
-
o1 o1 o1ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม และชื่นชอบผลงานของเท็นกันมาตลอดน๊า
ที่ลงคือทั้งหมดที่เรามีแล้วอ่ะ ถ้าเท็นมีขียนตอนพิเศษออกมาอีกจะเอามาให้ได้อ่านกันแน่นอนอ่ะ อิอิ ก็คนอ่านที่นี่น่ารักขนาดนี้ :m4:
ขอบคุณมากๆ สำหรับการติดตาม และที่ดีใจที่สุดก็ทุกคนชอบ มีความสุขกันทุกวันนะ บ๊าย บาย
-
:m1: :m3: :m1: :m3: ขอบคุณครับ
-
o13 o13
very good good good
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะคะที่เขียนขึ้นมา อิอิ ชอบบบบ อย่างแรง
-
เข้ามาขอบคุณ คนเขียนและคนโพสต์ค่ะ เรื่องนี้น่ารักจริงๆ
แล้วเอามาให้อ่านกันอีกนะคะ :m26:
-
:m1: :m1:จบได้น่ารักมากเรยอิอิอ :m1: :m1: :m1:
ชอบๆๆๆ :m18: :m3: :m3: :m18:
-
o13 o13 o13
-
หนุกๆอีกเรื่องนึง :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
เม้นท์พร้อม +1
-
ขอบคุณมากๆนะครับ ทั้งคนโพสและคนเขียนเลย
อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านในเว็ปนี้นะฮ่ะ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
เพิ่งจะได้มาอ่านคับ
ขอบคุณมากมายที่นำนิยายสนุกๆของคุณเท็นมาให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณมากๆ
-
น่ารักจังเลย ไม่รู้ว่ามีคู่ของน้อชายเพิ่มอีกเปล่า อยากอ่านจัง อิอิ
-
น่ารักจังเลย ไม่รู้ว่ามีคู่ของน้อชายเพิ่มอีกเปล่า อยากอ่านจัง อิอิ
มีต่อจิงับ
ในเซ็งเป็ดก็มีนะ แต่เราจำชื่อเรื่องไม่ได้อ่ะง๊าฟ
ขออภัยจริงๆ
ลองไปหาตรงชื่อเรื่องที่เขียนว่า aoikyosuke ดูจิงับ :m1: :m1:
-
เหอะๆ :m25: :m25: ตายไปล้านรอบ โนคอมเม้นเลยค๊าบ ได้ใจอย่างแรง o13
ภาษาที่เขียนสุดยอดค๊าบบ ยอดเยี่ยมบรรยายได้ใจ o13 อ่านแล้วก็หน้าแดงตามข้าวโพดเลยค๊าบ :o8:
-
เพ่งได้เข้ามาอ่าน
รวดเดียวจบเลยอ่ะ
น่ารักมากมาย
ขอบคุณคร๊าบ
-
ชอบเรื่องที่คุณเท็นแต่งทุกเรื่องเลยค่ะ :oni2:
สำนวนเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง
อ่านแล้วตอนเศร้าก็จี๊ดดดดดดด ตอนสุขก็จี๊ดดดดดด o7
อ่านมาหลายเรื่อง เพิ่งมาโพสเรื่องนี้เรื่องแรก 5555 ข้าน้อยขอยอมรับผิด
ขอบคุณมากๆนะคะที่เอาเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่านกัน :m1:
อยากอ่านเรื่องอื่นๆอีกอ่ะ
จะเอาอย่างนี้อีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องหวานมั่กๆเยยค้าบบ...^^
เด๋วขอไปอ่านเรื่องของน้องพัดต่อก่อนนะค้าบบ...^^
-
หนุ่มข้าวโพดน่ารักดีคับ
ดีจังเลย
อยากให้ชีวิตตัวเองสมบูรณ์เพอร์เฟ็คแบบนั้นบ้างจังเลยคับ
ขอบคุณนะคับที่ให้อ่านเรื่องดีดีเรื่องนึง
o13
-
สุดยอด ข้าวโพดกับหนุ่มน่ารักจังเลย
หว๊าน หวาน :o8:
-
หนุกดีคับ ทั้งของข้าวโพดทั้งของพัดเลย
-
อิอิ :m4:
คู่นี้ก็น่ารัก น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :m1:
ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด :m1:
เลยยยยยยยยยย :m1:
อิอิ :m4:
ข้าวโพดน่ารักอ่ะ :m1: :m25:
ภานุเจ้าเลห์ได้ใจมั่กๆเรยอ่ะ :m25: :m1:
อิอิ :m10: :m10:
ชอบๆ :m3: :m3:
:loveu:
-
:m25:เพิ่งอ่านจบค่ะไม่อยากบอกเลยว่าเลือดแทบหมดตัวหวานได้จายจิง ๆ เลยค่ะ
-
ขอลคุณมากนะครับ สนุกมากมายเลย
-
:oni2: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านจบเลย
ให้ได้งี้ดิเ จ้าหนุ่ม และแล้วก็ได้กินข้าวโพดสมใจ แต่หลังนี้ไม่ไหวนะหักโหมไปหน่อยส่งสารเค้า ตัวเล้กบอบบางขนาดนั้น o7
-
โดนใจคนแก่อ่ะหลานจ๋า
จิ้มไปนะ....
-
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักค่ะ ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
-
หวานนนนนนนน ชอบจังเลย :m1:
เสียเลือดไปหลายยก เกือบปั๊มเลือดม่ายยทานนน :m25:
งานของคุณเท็นนี่ แจ่มสุดๆ o13
ขอบคุณคนโพสต็ด้วยค่ะ :pig4:
-
อ่านจบแล้วฮับบบบ ชอบๆๆๆสนุกดี ตลกด้วย หวานสะจนอิจฉาเลยยยยยย สนุกฮับบบบ รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ฮับ
o13 o13 o13
-
อ่านนิยายของคุณเท็นจบเป็นเรื่องที่ 3
สนุกมากๆเลยนะครับ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆเลยนะฮะ
ขอบคุณมากครับผม
ปล. เรื่องนี้ โพดและหนุ่ม หื่นสุดยอด+++ฃ
คนอ่านเลือดจะหมดตัวอยู่แล้วครับ
-
:m1: :m1: :m1:น่ารักจังเลยยยยยยยยย
-
คู่นี้น่าร้ากกกกกกกกกกกก
น้องข้าวโพดกะพี่หนุ่ม อิอิ
คู่นี้กระหนุงกระหนิงกันจิงๆ
ชอบชาวโพดอ่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆเรื่องนี้ค่ะ :o8:
-
น่ารักจังคับ
อยากมีคนมารักบ้างจัง
อิอิ
เรื่องนี้สนุกมากเลยคับ อ่านไปยิ้มไป
บางตอนมีแอบเขิล แทนด้วย :o8:
หุหุ
-
น่ารักง่ะ
แอบมาหมั้นไม่บอกไม่กล่าว
-
เรื่องน่ารักมาก ๆ
โพด น่ารักดี ส่วนนายภานุ เนี่ย เหมือนจิ้งจอกห่มหนังแกะเลย
แต่ไม่ค่อยได้พูดถึงเรื่องของโพดเท่าไหร่เลย
สงสัยต้องไปอ่านอีกเรื่องที่เป็นของน้องชาย
:a2:
-
สงสารน้องปี 1 จัง
เข้าใจความรุสึกน่ะ..
เคยเปนมาก่อน...
แต่ตอนนี้เปนรุ่นพี่แร่ะ...
ขอแกล้งน้องต่อไป
:laugh: :laugh:
-
แล้วก้อได้เอาคืนน้า....
สนุกดี ชอบๆ
ติดตามผลงานต่อไป
:z1: :z1:
-
อยากกินข้าวโพดอ่ะ สงสัยหวานน่าดู :impress2:
ขอบคุณนะค่ะ :L2:
-
อาฮะ....
พ่อกับแม่ของหมุ่นนี่ดีจังน้า า า :กอด1:
อิ อิ
แต่อย่างว่าแหละเนอะ
ลูกสะใภ้น่ารักซะขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ
-
ว๊าววววววว ดีใจที่ยังมีคนติดตาม อิอิ
คนอ่านมีความสุข คนยิ่งสุขใจกว่าอีกนะ กำลังใจมาเพียบบบบบบบบ
เท็นมาอ่านสงสัยได้ลอยกันพอดี 5555555
-
พึ่งตามเข้ามาอ่านอ่ะ
ข้าวโพดน่าร้ากกกกจางงงงง :m1: :m1:
ชอบอ่ะ :m3: :m3:
-
อ่านจบแบบรวดเดียวเลยค่ะ ข้าวโพดกับหนุ่มน่ารักมาก ๆ เลย ชอบหนุ่มมาก ๆ ใส่ซื่อแต่แฝงไปด้วยความทะเล้นและแผนการอันล้ำลึก อิอิ :-[
ขอบคุณคุณเท็น และคุณ Slice of Life ที่นำเรื่องน่ารัก ๆ อบอุ่นแบบนี้มาให้อ่านค่ะ
จะเป็นกำลังใจให้ และจะคอยติดตามผลงานต่อ ๆ ไปค่ะ
:m1:
-
:m25:
:pig4:
-
ขอบคุนสำหรับเรื่องราวดีๆค้าบ
^^
:pig4:
-
ขอบคุณครับ
น่ารักมากๆเลย
สุดยอดครับ o13
-
หวานๆ น่ารักมากมาย :-[
-
อ่านกี่รอบๆ ก็สนุกครับ
น่ารักมากๆ เลย
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน
กรี๊ด โพดกับหนุ่มหวานกันซะ
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องของคุณเท็นที่เราชอบมากเลยค่ะ
หวานถูกใจคนอ่านที่สุดเลย
-
ข้าวโพดน่ารักอ่ะ ^^
งื้ออออ
ชอบๆ ... อยากมีพี่รหัสแบบนี้ ..
(ที่จริงอยากได้น้องรหัสแบบ ภาณุมากกว่า)
ก๊ากกกกก
สนุกมาๆเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องดีดี
:pig4:
-
:-[ อยากบอกว่าสุดยอดครับ
:o8: อ่านแล้วนึกอิจฉา เกิดมาทั้งทีอยากเจอรักจริงบ้าง :n1:
-
อ่านแล้วอิจฉา พี่ข้าวโพดจัง พ่อแม่ของหนุ่มก็เป็นคนดีจังเลย อ่ะน่ารักๆๆๆ
-
น่ารักมากกกก :กอด1:
-
อ่านค้างไว้เมื่อคืน
มาอ่านต่ออ่าคับ กุ๊กกิ๊กดี อิอิ
:sad4: :sad4:
-
น่ารักจัง
:impress2: :impress2: :impress2:
:3123::pig4: :L2:
-
น่ารักมากกกกก
อยากกินข้าวโพดดดดดด :impress2:
-
น่ารักมากมายอ่ะ
จากพี่รหัส เป็นหวานใจไปซะได้ อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกใจจริงๆๆๆๆๆ :z1:
-
:-[ เรื่องนี้ก็หวานกันซ้าาาาาาาา :impress2:
:pig4:
-
น่ารักมากๆๆเลยค่ะ
อยากมีแฟนน่ารักๆๆแบบข้าวโพด
สงสัยต้องไปเกิดใหม่เป็นผู้ชาย
แล้วกลายเป็นเกย์อีกที หึหึ
ขอบคุณคนโพสที่เอาเรื่องน่ารักๆๆๆมาให้อ่านนะค่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆที่แต่งเรื่องได้น่ารักมาก
ติดตามคุณเท็นมาหลายเรื่องแล้วค่ะ
น่ารักๆๆสนุกทุกเรื่องที่อ่านเลย :pig4:
-
น่าร๊ากกก ไม่แพ้คู่นู้นกันเลยยย
ขอบคุณนะคร้า :L2:
-
ชอบบบบบบบบ
น่ารักน่าเอ็นดู หนุ่มปากใจตรงกันส่วนข้าวโพดก็เขินแบบน่ารัก
ขอบคุณที่โพสให้อ่าน+พี่เท็นที่แต่งค่ะ :pig4:
-
ข้าวโพดน่ารักกก
ชอบข้าวโพดตี้งแต่ตอนเปิดเรื่องเลย
โคตแก่น
เราชอบคู่นี้นะ...
หนุ่มมันหื่นดี 5555
-
This story narak dee kaa..
I like Noom's family mak mak lei a'
Thanks na ka :pig4:
-
น่ารักดีครับ
อ่านตอนแรกๆนึกว่าต้องวิ่งไล่กันอีกยาวเหมือนหนังอินเดียสะอีก(ฮา)
-
ข้าวโพดก็ชอบแกล้งซะ
แล้วทีนี้เป็นไง :laugh:หึ หึ
โดนซะเองเลย
ชอบพ่อแม่หนุ่มน่ารักมาก :กอด1:
-
คู่นี้น่ารักดีค่ะ
ครอบครัวหนุ่มก็น่ารักดี
-
ขอบคุณนะคะทั้งคนเเต่งเเละคนโพสต์ หนุ่มน่ารักอะ เจ้าเล่ห์ด้วย ข้าวโพดตามไม่ทันเลย 55+เเต่เเรงดีมากเลยนะเนี่ย กี่เเรงม้ากันล่ะเนี่ย คิกๆๆ
-
ข้าวโพดน่ารักมากๆเลย...^^
อ่านไปยิ้มไปเลย..อิอิ
:pig4: :L2:
-
ขอบคุนนะคราฟ สนุกมากเลย ฟังแล้วคิดถึงแฟนเลย ห้าาาาาา จะบอกว่าเหมือนชีวิตจิงนิดๆๆ คัฟ อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รักแฟนขึ้นมากมายคราฟ ขอบคุนจากใจจิงๆๆคราฟ :o8: :-[ :impress2:
-
คู่พี่นี่น่าลุ้นยิ่งกว่า
ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆมาให้อ่านนะคะ
สนุกมากค่ะ
-
ขอบคุณคร้าบสนุกมากมายแต่เรื่องสั้นไปไหมหนอ
-
ชอบมากครับ
แต๊งค์หลายยยยยยยยยยย
^____^
-
หวาน หวานจัง หวานไม่แพ้ คู่พัดกะกอล์ฟเลยนะเนี่ย อิอิ
ไม่คิดว่าภาณุจะเอิ่ม.... ขยันขนาดนี้
เห็นตอนแรกเป็นหนุ่มซื่อ หน้าใส ใส่แว่น
ก็นะ ลำากข้าวโพดไหมเนี่ย มีแฟน.... รักขนาดนี้
รักขนาดไม่ยอมให้ลุกออกจากเตียงเลย เอิ้กกกกกก
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านแล้วสนุกมากเลยอ่ะ
ข้าวโพดน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านจบแล้วไปหาข้าวโพดมากินดีกว่า
คริ ๆ ๆ
-
such a cutie ((:
love it so much
You are my favorite writer :impress2:
thank you
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เป็นหนึ่งในซีรี่ย์เด็กช่างของคุณเท็นที่เนื้อเรื่องหวานเกินบรรยาย
เรื่องอื่น จะออกแนวดราม่ามากกว่านี้
แต่หลบมาอ่านอะไรหวานๆบ้างก็กระชุ่มกระชวยได้ไม่น้อย
ขอบคุณค่า
-
ตอนนี้กำลังตามเก็บ(อ่าน)นิยายของคุณ aoikyosuke ค่ะ
ลองอ่านไปสองสามเรื่องแล้ว สนุกทุกเรื่องเลย o13
แต่ว่าชอบเรื่องนี้มากที่สุด อิอิ :give2:
เพราะว่าน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกมากๆ
นานๆทีจะเห็นเมะซื่อๆ เซ่อๆ แบบหนุ่มเนอะ
แต่ว่าพักหลังมานี่ ไม่เซ่อแล้วละ ฮ่าๆ
ออกแนวเรียนรู้และปรับตัวอย่างว่องไว
เมื่อได้พี่ข้าวโพดมาเป็นแควน o8
น่ารักอะค๊าาาา ชอบมวากกกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน :pig4:
ขอบคุณ คุณ Simply Blue คนโพสด้วยค่ะ :กอด1:
กระชุ่มกระชวยย :L1:
-
ชอบฟิคเรื่องนี้มากๆเลย
อ่านแล้วเขินๆๆๆ
มีฟามสุข ><
-
เรื่องนี้น่ารักมาก คือเหมือนจะใสๆแต่ก็ไม่ใสซะทีเดียว
โพดน่ารักเนอะ....ตามอ่านเรื่องของคุณเท็นมาบ้าง
แต่งดีมากๆเลยค่ะ ^^
-
ชอบงานเขียน คุณเท็น ทุกเรื่อง จริงๆ o13
-
ขอบคุณนะคะทั้งคนเเต่งเเละคนโพสต์ อ่านเรื่องนี้เเล้วน่ารักอะ
-
อุ๊ก! :m25: :jul1: สำลักความหวานตาย
เลือดจะหมดตัวแย้วววววว!
-
น่ารักๆ :กอด1:
ดีจัง ทุกคนแฮปปี้เอนดิ้ง~
-
หวานกันจนหยาดหยดสุดท้ายเลยนะคับเนี่ย..
ขอบคุณคุงเทนนะคับสำหรับเรื่องดีๆ..และคุง lovemode ที่นำมาโพสให้ได้อ่านกัน..
ขอบคุณมากมายครับผม
-
:3123: :3123: :3123:
น่ารักมากๆเลยค่ะ
มาเม้นต์เป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านไป ก็ลุ้นไปด้วย
แอบดีใจ อยากให้มีพ่อแม่แบบนี้จริงๆ น่ารักสุดๆ
ก้อยากให้ผู้ชายรักกันได้จริงแบบนี้ค่ะ แต่งสนุกมาก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
o13 o13
-
คู่นี้น่ารัก อ่านกี่รอบก็ชอบอ่า
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
สนุกมาก
o13
-
คู่หนุ่ม-โพด สนุกไม่แพ้คู่กอล์ฟ-พัดเลย
แฝดคู่นี้น่ารักมากๆ
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆ
จะตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อจ้า
-
หนุ่มทำไมมันหื่นจังฟ่ะ :jul1:
คู่นี้เขาน่ารักจริงๆ เด๋วตามไปอ่านคู่
พัดกะกอล์ฟก่อนดีฟ่า าาา
:กอด1:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
:-[
น่ารักอีกเรื่องแล้วนะค่ะเนี่ย
ชอบจังเลย โพดกะหนุ่ม
กว่าจะวิ่งไล่ให้พี่โพดยอดรับได้
โอ้ว น่ารากกกกกกกกกกกกกที่สุด
-
ข้าวโพดน่ารักมากกกกกก
ขอเเอบ :กอด1: ข้าวโพดหนึ่งที
ก่อนจะวิ่งหนีด้วยความเร็วเเสง กลัวภานุ :z6:
-
น่าหนุกๆๆ
เด๋ยวไปอ่านนะคะ ^0^
-
ใสๆ ดีค่ะ
แต่ถ้ามีอุปสรรคความรักเยอะกว่านี้ก็จะดี
-
ภานุดูเอ๋อๆ
แต่เจ้าเล่ย์มากกกกกกก
-
น่ารักอ๊าาาา ขอบคุณมากกั๊บ
-
เนื้อเรื่องน่ารักจัง ชอบๆๆ :-[
-
:o8: แอร๊ยยยยยยย
อ่านจบแล้วน่ารักมากมาย
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
น่ารักอ่ะคู่นี้ ข้าวโพดกับภาณุ
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า (วาย) อ่ะ
แรกภาณุนี่เอ๋อเรอมาก แถมซื่อบื่ออีกต่างหาก
หลังๆมานี่ภาณุค่อยเริ่มอัพเลเวลความหื่นเกินกว่ามาตรฐานไปแล่ะ
สงสารก็แต่ข้าวโพดต้องรับศึกความหื่นของภาณุตลอด แต่คนอ่านชอบ (หื่น) มั๊กกกกกกกกก
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
น่ารักจัง ^^ ทั้งนายเอกและนางเอกเรย หุหุ :-[ :z3:
-
สนุกจังเลยยย
น่ารักๆๆๆอ่ะ
-
จบแล้วคับ น่ารักทั้งคู่เลยคับ
-
หวานเนอะ เดี๋ยวไปอ่านเรื่องพัดต่อ :กอด1:
-
ขอบคุณคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o))) ข้าวโพดกะหนุ่ม
หนุ่มเจ้าเล่ห์มากอะแต่ชอบ5555 อยากกินข้าว.....โพดเนอะ :-[
-
ขอบคุณ :pig4: ที่แต่งเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่าน
สนุกไม่แพ้กันทั้งเรื่องของแฝดพี่ และเรื่องของแฝดน้อง
แต่สงสารที่รักของแฝดน้องจัง :sad11:
เพราะพัด โหด กับกอล์ฟ มาก เลยอ่ะ
-
น่ารักมากๆอ่ะ ชอบอีกแล้ว อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณทั้งคนโพสต์และพี่คนแต่งนะครับ ที่นำเรื่องมาให้อ่าน
น่ารักมากเลย อ่านไปเขินอายไป :-[
-
น่ารักจังเลย
นิยายของคุณเท็นนี่สนุกทุกเรื่องเลย
หนุ่ม...นึกว่าจะเป็นเด็กแว่นเรียบร้อยซะอีก
แอบหื่นนะเนี่ยยย ฮ๋าๆๆๆ
ข้าวโพดก็น่ารัก :-[ :-[ :-[
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ชอบมากๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ภานุที่ดูเอ๋อ ๆ ทำไมมันเจ้าเล่ห์นัก
ข้าวโพดดดดดดดดดดดน่ารักง่ะ :กอด1:
-
พระเอกเจ้าเล่ห์มากเลย !!
ภานุเนี่ย หมาป่าในคราบลูกแกะชัด ๆ
แต่ข้าวโพดนี่ตัวกะเปี๊ยกเดียวแต่กร่างมาก
เล็กพริกขี้หนู
ตอนก่อนจะรักกันนี่ก็รังแกภานุข่มขี่ข่มเหงเรียบร้อย
พอรักกันแล้วใครจะรู้ว่าข้าวโพดขี้อายสุด ๆ
แม่บ้านแม่เรือนด้วย
อ่านเรื่องนี้แล้วดีใจกับภานุด้วยที่เมียไม่ดุเหมือนกอล์ฟ
รายนั้นโดนโขกสับตลอดเวลา แต่ก็ยอม กร๊ากๆๆๆ
อ่านแล้วยิ้มได้เยอะ ๆ ขอบคุณค่าาาา ^_^
-
น่าร้ากกก น่ารัก มากๆเลยเรื่องนี้ o13ห
-
มาอ่านอีกรอบแล้วจ้า
สนุก และทำให้มีความสุขเหมือนเคย
ขอบคุณผู้เขียนและคนโพสมากๆจ้า ^^
-
:pighaun: :m25: เสียเลือดมากเลยนะเรื่องนี้ ขจอเลือดกรุ๊ป Y 2 ถุงด่วน!
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
-
น่ารักที่สุดดดด น้องข้าวโพด น่ารักๆ
หนุ่มหื่นตลอดเลยอ่ะ :-[
-
น่ารักมาก ขอบคุณมากค่ะ
-
น่ารักมากค่ะ
-
:m3: คู่นี้น่ารักหวานมุ้งมิ้งกว่าคู่พัดอีก สงสารข้าวโพดพี่หนุ่มใช้งานหนักตลอด
-
น่ารักมากก คิคิ
-
น่ารักมากครับ ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เก๋าแอบนิสัยเสียนิดหนึ่งพี่เพื่งมาเม้มห้ายยยยย
-
เรื่องนี้น่ารักอีกแล้ว ฝาแฝดโพดพัดนี่แก่นจริงจัง แต่มีแฟนละก็น่าร้ากกก ประทับใจนิยายคุณเท็นมากๆ ตอนนี้ตามอ่านเรื่อยๆค่ะ ต้องยกนิ้วให้เขาเลยค่ะ :mew1: ขอบคุณคนโพสต์ด้วยค่ะ :3123:
-
:mew1:
-
ติดไว้ก่อนเด์วมาอ่าน