-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นฆ่าเวลานะคะ มีประมาณสิบกว่าตอน
เอามาคั่นเวลาแก้เซ็งไปก่อน
ถ้าอ่านแล้วมีติดขัดหรือตะขิดตะขวงตรงไหน ก็ติชมได้เลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
ปล.ขอบคุณสำหรับทุกคนที่กดบวกให้นะคะ
Table of Contents
Timeless #01 [3/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1304669#msg1304669)
Timeless #02 [4/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1305309#msg1305309)
Timeless #03 [6/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1307515#msg1307515)
Timeless #04 [7/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1308961#msg1308961)
Timeless #05 [7/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1309419#msg1309419)
Timeless #06 [8/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1310294#msg1310294)
Timeless #07 [8/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1310740#msg1310740)
Timeless #08 [10/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1312773#msg1312773)
Timeless #09 [12/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1315738#msg1315738)
Timeless #10 [12/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1315741#msg1315741)
Timeless #11 [12/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1316066#msg1316066)
Timeless #12 [14/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1318069#msg1318069)
Timeless #13 [15/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1319993#msg1319993)
Timeless #14 [15/2/11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21705.msg1319996#msg1319996)
-
:z13: :z13:จิ้ม
-
๑
หากเธอกับฉันสวนทางกัน ในวันนั้น
ยามที่สายตาเราได้จ้องกัน
อยากให้เธอบอกฉัน ว่าเราข้ามเวลา เพื่อมาพบกัน...
พ.ศ. ๒๖๓๑
เสียงดนตรีดังแว่วมาจากทางอาคารเรียนเก่า สถานที่เก่าแสนเก่าไม่เข้ากับโรงเรียนในยุคสมัยที่เทคโนโลยีก้าวหน้าไกลลิบ แต่ทว่าเสียงเพลงที่ไม่คุ้นหู กลับรู้สึกเหมือนว่าเคยได้ยิน...
ขายาวๆภายใต้เสื้อผ้าสีขาวเดินเลาะไปตามร่มไม้ วันหยุดแบบนี้ไม่ค่อยมีใครมาโรงเรียน แต่เพราะโดนเพื่อนนัดมาทำรายงานนี่สิ แถมไอ้คนนัดก็ยังไม่มา ถึงต้องมานั่งรอแบบนี้ งั้นเดินฆ่าเวลาไปตามเสียงเพลงจะดีกว่า
“อะ จบซะแล้ว” เสียงทุ้มบ่นพึมพำ ยังเดินไปไม่ทันถึงก็จบเพลงซะแล้ว แบบนี้เขาจะรู้ไหมล่ะ ว่าเสียงมาจากห้องไหน
ตุบ!
“โอ๊ะ ขอโทษฮะ” ร่างสูงก้มมองร่างเล็กที่เดินมาชนกับหน้าอกตัวเอง ทำไมถึงมีเด็กประถมที่นี่ด้วยนะ
“ไม่เป็นไรหรอ-” เสียงทุ้มขาดห้วงเมื่อเด็กคนนั้นเงยหน้ามาสบตาด้วย เอ๊ะ?
“อะไรหรือฮะ” เด็กคนนั้นถามซ้ำ
“เป็นเด็กผู้หญิง พูดเหมือนผู้ชายได้ยังไง” พูดไปและเขย่าหัวเด็กคนนั้นด้วยความเอ็นดู เป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักจริงๆ
“ผมไม่ใช่เด็กผู้หญิง!” ปากเล็กๆ บนใบหน้าเล็กๆนั่นโวยวาย อ๊ะ นี่มันเด็กผู้ชายนี่หว่า
“อ้าว ขอโทษที พี่นึกว่าเราเป็นเด็กผู้หญิง ก็หน้าหวานขนาดนี้” ผมขอโทษเด็กตรงหน้า เป็นใครก็เข้าใจผิดวะ แต่ผมก็ยังไม่หยุดลูบหัวเจ้าตัวเล็กนี่นะ
“เอามือออกไปด้วยฮะ ผมไม่ใช่เด็ก”
“เด็กก็พูดอย่างนี้ทั้งนั้นละ หึหึ”
“ผมอายุ 15 แล้วฮะ ไม่ใช่เด็ก” แค่ 15 เอ๊ง เด็กน้อย หึหึ อ๊ะ หา อายุ 15 เรอะ อ่อนกว่าผมสามปีเอง เด็กมอต้นสมัยนี้มันดูเด็กขนาดนี้เลยเหรอวะ ไม่จริงม้างงง น้องผมอายุเท่าเจ้านี่แต่ตัวเท่าควายเลย
“จริงเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ” ดูท่าคำพูดของผมคงไปสะดุดต่อมโมโหไอ้ตัวเล็ก เพราะมันเริ่มหน้าแดงแล้วครับ แต่แดงแบบโกรธนะ ไม่ใช่แดงแบบอาย
“เออ จริงด้วย” เจ้าตัวเล็กยกบัตรนักเรียนให้ผมดูครับ เป็นรุ่นน้องผมแค่สามปีจริงด้วย
“พอดีเลย งั้นพี่ถามไรหน่อยสิ”
“...”เจ้าตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไร แถมยังทำหน้าหงุดหงิด แต่ก็ไม่เดินหนีครับ แสดงว่ายอมตอบคำถามผม
“พี่ได้ยินเสียงดนตรีไทยน่ะ เพลงอะไรก็ไม่รู้”
“แล้วไงฮะ” แน๊ะ มันถามยียวนกลับเสียด้วย
“ไม่มีอะไร ก็อยากมาฟังใกล้ๆ”
“....” มันเงียบ ผมก็เงียบ ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก
“ตามมาสิฮะ” แล้วเจ้าตัวเล็กมันก็พูดก่อน
“ตามไปไหนอะ”
“ก็จะฟังไม่ใช่เหรอ” แล้วก็เดินนำผมไป
ตรู๊ดดดด
“เออ มาแล้วเหรอมึง” แม่ง เสือกโทรมาตอนนี้ ไอ้เพื่อนเวร
“เดี๋ยวกูไป เจอกัน” ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็ก ที่หันมามองผมเหมือนว่าจะเอาไง
“พี่ต้องไปก่อนครับ เพื่อนมาแล้ว ไว้เดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จจะมาหานะ” เด็กตรงหน้าก็พยักหน้าประมาณว่า แล้วแต่มึง จะไปไหนก็ไป แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันทำหน้าผิดหวังไงไม่รู้
“ตามสบายฮะ” สั้นๆ แล้วไอ้ตัวเล็กก็เดินต่อไป ผมละอยากจะตามไปใจจะขาด แต่ทำไงได้ละ เดี๋ยวรายงานไม่เสร็จ
“เหี้ย มึงมาไมตอนนี้วะ” ผมเรียกชื่อจริงของเพื่อนทันทีที่เห็นหน้ามัน ไม่ว่าจะผ่านกี่ยุคสมัย คำด่าก็ยังเป็นที่นิยมอยู่ครับ
“ทำไม มึงกำลังจะไปฟันใครรึไง ทำหน้าเหมือนกูมาขัดจังหวะ” ไอ้กัสเพื่อนผมมันสวนกลับ
“ไม่ใช่ คิดแต่เรื่องชั่วๆ กูจะไปห้องดนตรีไทย”
“ไปทำไรวะ”
“ฟังเพลง”
“นึกครึ้มอะไรของมึง ฟังเพลงไทยเนี่ยนะ”
“เออ ทำไมละ”
“ก็ไม่ทำไม ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงเฉียดใกล้เพลงไทยโบราณๆเลยนี่ไอ้เพชร” นั่นละครับชื่อผม เลอค่าอมตะดีมั้ยครับ ชื่อเพชรเนี่ย
“กูฟังแล้วรู้สึกว่ามันเพราะดีว่ะ เลยเดินตามเสียงไป แล้วก็ไปเจอน้องมอสามคนนึง ตัวเล็กๆ หน้าเหมือนผู้หญิงอะ”
“มึงต้องหมายถึงน้องกานต์แน่ๆเลย”
“ไม่รู้ว่ะ แล้วน้องกานต์ของมึงเนี่ย หน้าตาไงอะ”
“ก็ตัวเล็กๆ เตี้ยกว่ามึงศอกนึงได้อะ ผิวขาวๆ ขาวแบบมีออร่านะ แล้วก็หน้าเล็กๆ ปากแดงๆ ตาสีน้ำตาลโตๆ ผมสีอ่อนๆ เหมือนทอม” ใช่เลยครับ ใช่เลย ชื่อกานต์เหรอเนี่ย ขนาดชื่อแม่งยังเหมือนผู้หญิงเลย
“แล้วน้องกานต์อะไรเนี่ย เขาไปทำไรที่อาคารเก่าวะ”
“เอ๊า ไอ้ควาย ก็เขาเป็นมือดีของชมรมดนตรีไทย เล่นเป็นทุกอย่างเลยนะเว้ย” ดูท่าจะจริง หน้าตามันก็ติ๋มๆ เหมาะแก่การเล่นดนตรีมากกว่าชกมวยแบบผม แต่สมัยนี้มันยังอุตส่าห์มีอยู่อีกเนอะ ไอ้ดนตรีไทยเนี่ย
“เหรอวะ เนี่ย กูกะว่าเดี๋ยวทำรายงานเสร็จกูจะไปเดินดูอีกรอบ” ผมพูด
“งั้นกูไปด้วย” ด้วยความอยากไปดูว่าใครที่เล่นเพลงนั้น และเพลงนั้นชื่อเพลงอะไร ผมจึงรีบทำรายงานอย่างด่วนจี๋
------------------------------
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โรมานซ์ข้ามเวลาสินะคะ theme เราจะข้ามเวลามาพบกันรึเปล่านิ??
รายงานตัวติดตามหนึ่งชีวิตค่ะ
ปล.แอบมีสะกดผิดเล็กๆแนวว่าพิมพ์พลาดนะคะ แต่น้อยจนไม่ก่อให้เกิดอาการเสียอารมณ์แต่อย่างใดค่ะ ^o^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โรมานซ์ข้ามเวลาสินะคะ theme เราจะข้ามเวลามาพบกันรึเปล่านิ??
รายงานตัวติดตามหนึ่งชีวิตค่ะ
ปล.แอบมีสะกดผิดเล็กๆแนวว่าพิมพ์พลาดนะคะ แต่น้อยจนไม่ก่อให้เกิดอาการเสียอารมณ์แต่อย่างใดค่ะ ^o^
บอกมาเลยค้าาาาา ว่าตรงไหน จะแก้ทันทีเชียว
-
ข้ามเวลางั้นเหรอ งั้นก็ไม่ได้ชื่อกานต์ใช่มั้ยคะ
-
ข้ามเวลางั้นเหรอ งั้นก็ไม่ได้ชื่อกานต์ใช่มั้ยคะ
ชื่อกานต์ค่า
แต่เป็นกานต์ที่แปลว่าที่รักอะค่ะ
-
คุณบีบีจังหาเจอเองแล้วนี่คะ
อิอิ ตรงที่แก้ไปนั่นแหละค่ะ ที่เห็นตอนแรก
แล้วก็ ความจริงแล้ว อักษรต่ำ จะไม่มีการใช้รูปวรรณยุกต์ตรีนะคะ
เช่น นะ ไม่ใช่ น๊ะ อย่างที่เห็นว่า แน๊ะ ความจริงเสียงตรีคือรูปนี้ แนะ
แต่เข้าใจว่าตั้งใจเขียนแบบนี้เพื่อต้องการเน้นอารมณ์ของตัวละครค่ะ เพราะฉะนั้นจะไม่แก้ก็ได้ ^^
ปล.ในบลีชเราปลื้มคุณอุราฮาร่าค่ะ >/////<
-
เราจะข้ามเวลามาพบกัน หรือว่า จริงๆแล้วเราเคยรักกันมาก่อนกันแน่น๊า เพลงนี้เพราะมากจริงๆเชียวเนื้อเรื่องแค่ตอนแรกก็ชวนติดตามแล้วอ่ะส์อยากอ่านอีกจัง ว่าแต่ตาไดมอนนี้ไม่หื่นแบบพี่เขื่อนหรอคะ 55+
-
:L1:ชอบๆๆๆๆๆ
-
คุณบีบีจังหาเจอเองแล้วนี่คะ
อิอิ ตรงที่แก้ไปนั่นแหละค่ะ ที่เห็นตอนแรก
แล้วก็ ความจริงแล้ว อักษรต่ำ จะไม่มีการใช้รูปวรรณยุกต์ตรีนะคะ
เช่น นะ ไม่ใช่ น๊ะ อย่างที่เห็นว่า แน๊ะ ความจริงเสียงตรีคือรูปนี้ แนะ
แต่เข้าใจว่าตั้งใจเขียนแบบนี้เพื่อต้องการเน้นอารมณ์ของตัวละครค่ะ เพราะฉะนั้นจะไม่แก้ก็ได้ ^^
ปล.ในบลีชเราปลื้มคุณอุราฮาร่าค่ะ >/////<
เรื่องของเรื่องก็คืออยากเน้นจริงๆแหละค่า อิอิ
ส่วนในบลีชชอบอุล กะฮิสึกายะ กรี๊ดๆ
มีแพลนไว้แล้วว่าจะเอามาแต่งฟิค แต่รอไปก่อน เพราะคงอีกนาน ฮิ้ววว
-
กรี๊ดๆ กระตู่ฮู้วววววว อ่านเรื่องไหนๆ ของคุณ บีบี ก็ไม่ผิด หะ หวัง หะ หวัง โค๊ะๆ
รวบเล่มก็บอกกันได้นะเค๊อะะะะะ จะสอย
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่คุณบีค่ะ :mc4:
น้องกานต์วี๊ดวิ้ว ตัวเล็ก น่ารัก ปากจัดแต่พองาม
แอร๊ยยยยยย ห่อกลับบ้านนนนนนนนน :-[ :o8:
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
+1 เป็นกำลังใจ
-
เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1 :3123:
-
ทวิภพเวอร์ชั่นชายฉะกัน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รออ่านทุกวันนะครับ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
๒
เวลาผ่านไปสามชั่วโมง ในที่สุดรายงานนรกก็เสร็จเสียที แล้วนี่น้องเขาจะยังอยู่มั้ยละเนี่ย ผมกับไอ้กัสเลยรีบจ้ำเพื่อไปที่อาคารเก่า
“เก่าชิบหายเลยวะเพชร เดินทีดังเอี๊ยดอ๊าดไปหมด” ผมหันไปมองไอ้กัสที่เดินย่องเหมือนกลัวตึกจะถล่มด้วยความขำขัน
“มึงได้ยินมั้ยกัส เสียงดนตรีแบบนี้อะ” จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงดนตรีแบบตอนแรกแว่วมา ไอ้กัสเงี่ยหูฟัง
“อ๋อ เสียงขิมนี่หว่า” ผมไม่สนใจที่มันพูด และรีบเดินไปยังต้นเสียง ขาของผมก้าวขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ชั้นหนึ่ง ซึ่งได้ยินเสียงชัดเจนที่สุด
“ชั้นนี้แหละ” ผมเดินหาห้องนั้นโดยมีกัสเดินตามมาเงียบๆ อยากจะรู้นัก ทำไมชมรมดนตรีไทยถึงมาอยู่ในตึกเก่านี้ แถมยังเปิดใช้แค่ชั้นเดียวอีก น่าสยองจะตาย
“เพชร ห้องนั้นไง” ผมหันไปทางที่กัสชี้ ห้องเรียนเก่าที่มีประตูเป็นแบบบานคู่มีผ้าม่านพลิ้วไหว เห็นแล้วนึกถึงพวกละครไทยยุคโบราณเลย ผมชะโงกหน้าไปตรงประตู ภายในห้องนั้นเป็นพื้นไม้ขัดเงาแว้บ เครื่องดนตรีเต็มไปหมด ทั้งขิม ซอ ระนาด ฯลฯ หน้าต่างรอบห้องเปิดโล่ง มีเพียงผ้าม่านบางๆเหมือนตรงประตูติดอยู่ ร่างเล็กที่เดินชนผมกำลังนั่งหันหลังอยู่ บรรยากาศมันช่างดู...คุ้นเคยเหลือเกิน
“น้องครับ” เสียงไอ้กัสเรียกร่างเล็กที่กลางห้องทำให้ผมกลับมาสู่ความเป็นจริง ร่างเล็กนั้นหันมาตามที่กัสเรียก
“ฮะ?”
“น้องชื่อกานต์ใช่มั้ย” ไอ้กัสถามซ้ำ
“ใช่ฮะ พี่มีอะไรรึเปล่า” ไอ้ตัวเล็กนี่มันทำท่าเหมือนไม่เคยเจอกับผมมาก่อน เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดนิดๆแฮะ
“เพื่อนพี่ เขาได้ยินเสียงดนตรีน่ะ เลยอยากรู้ว่ามันชื่อเพลงอะไร”
“....”กานต์หันหน้ากลับ เห็นแล้วผมจี๊ดทันที อะไรมันจะหยิ่งยะโสขนาดนี้ ขณะจะอ้าปากว่าสักทีไอ้กัสก็ยกนิ้วชี้มาแตะที่ปากเป็นเชิงให้ผมเงียบ แล้วทันใดมือเล็กๆนั้นก็เริ่มบรรเลงท่วงทำนองเดียวกับที่ผมได้ยิน
‘แม้นมีอุปสรรคขวากหนาม ขอตายไม่ยอมพลัดพรากจากกัน
เกิดชาติไหนๆ ไม่ยอมห่างไกลกัน ดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ’
ถ้อยคำที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นมาในหัวผม สติของผมเหมือนหลุดลอยไปสู่อีกที่หนึ่ง ซึ่งมีบรรยากาศที่แตกต่างจากยุคนี้อย่างสิ้นเชิง ภาพของร่างบอบบางร่างหนึ่งที่มีผมยาวเคลียไหล่ที่กำลังนั่งตีขิมอยู่บนชานบ้าน ชายหนุ่มที่นั่งทอดตัวยาวพิงหมอนอยู่ ใบหน้าของชายคนนั้นช่างเหมือนผมเหลือเกิน....
“ชื่อเพลงอะไรเหรอครับน้องกานต์” เสียงของไอ้กัสดังขัดจังหวะผมอีกรอบ
“ลองถามเขาดูสิครับ” เอ๊ะ ไอ้ตัวเล็กมันหมายถึงผมเหรอ
“แต่ปางก่อน” เฮ้ย ตอบไปแล้วก็แปลกใจ นี่ผมรู้ชื่อเพลงนี้ได้ยังงายยยยย
“อ้าว ไหนว่ามึงไม่รู้จักชื่อเพลงไง” ไอ้กัสหันมามองผมงงๆ
“เอ่อ...ไม่รู้ว่ะ มันแว่บมาเอง”
“แปลกจังนะฮะ เพลงนี้มันมีอายุเป็นร้อยปีแล้ว ทำไมพี่ถึงรู้จักมันด้วย” นั่นสินะ แปลกอย่างที่ไอ้ตัวเล็กมันว่า เพลงอายุเท่าบรรพบุรุษผม ทำไมผมรู้จักได้วะ อ๊ะ แต่มันก็รู้จักนี่หว่า แถมเล่นได้ด้วย
“ทีน้องยังเล่นได้เลยนี่”
“ไม่แปลกหรอกฮะ ก็ผมเล่นดนตรีไทยมาแต่ไหนแต่ไร ก็ต้องรู้จักเพลงโบราณๆบ้างเป็นธรรมดา”
“แล้วเพลงนี้มันมีเนื้อร้องมั้ยครับน้องกานต์” ไอ้กัสถามขัดจังหวะ
“มีฮะ” น้องกานต์พยักหน้า
“แล้วน้องร้องได้มั้ย” น้องกานต์ส่ายหน้าทันที
“ร้องไม่ได้เหรอ” อันนี้ผมถามเอง สงสัยเนื้อเพลงมันจะสาบสูญไปตามกาลเวลา
“เปล่าฮะ ผมรู้เนื้อ แต่ไม่สามารถร้องได้ และก็ไม่ต้องถามเหตุผลฮะ” น้องกานต์ชิงบอกก่อนที่ผมจะถามต่อ ก็มันหมายความว่าไงวะ รู้เนื้อ แต่ร้องไม่ได้ กวนตีนปะเนี่ย
“ทำไมน้องกานต์ถึงมาเล่นดนตรีไทยละครับ สมัยนี้มันเป็นอะไรที่หายากมากเลยนะ” เป็นเรื่องหายากอย่างที่กัสมันว่าครับ ถ้าเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อน ก็ยังจะพอหาคนเล่นเป็นได้ไม่ยาก แต่ยุคนี้เป็นยุคที่ก้าวล้ำเกินกว่าจะมาเล่นอะไรโบราณแบบนี้แล้ว
“มันอยู่ในสายเลือดฮะ” ไอ้ตัวเล็กมันยิ้มครับ ยิ้มแรกของมันที่ผมได้เห็น รอยยิ้มสวยนั่นช่างแสนคุ้นเคย ผมรู้สึกอบอุ่นซาบซ่านขึ้นมาในร่างกาย ผมเคยได้รับรอยยิ้มแบบนี้เมื่อนานมาแล้ว....
“โอ๊ย ไรวะกัส” ไอ้กัสมันตบหัวผมดังป้าบเลยครับ
“มึงนี่ จ้องน้องเขามากไปละ น้องกานต์อายจะตายห่าแล้ว” ผมหันไปมองทางน้องกานต์ อายจริงๆด้วยครับ หน้าแดงแจ๋เลย
“ขอโทษที จู่ๆพี่ก็รู้สึกแปลกๆน่ะ” ผมเกาหัวแกรกๆ วันนี้ผมเป็นอะไรวะนี่ย
“แปลกยังไงเหรอฮะ” ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของเสียงใสจะห่วงใยเขาด้วย ?!?
“ฮ่าๆ อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวจะว่าพี่บ้า”
“มึงก็บ้าตลอดแหละไอ้เพชร”
“แหม อย่างน้อยมึงก็มาคบคนบ้าแบบกูแหละ” ใบหน้าหวานมองคนนั้นทีคนนี้ที ทั้งสองคนเอาแต่เถียงกันจนไม่ทันสังเกตแววตาของกานต์
------------------------------
ปล1.มันไม่เชิงทวิภพหรอกนะคะ ยอมรับว่าตอนแรกได้แรงบันดาลใจจาก MV ทวิภพเวอร์ชั่นที่คุณฟลอเรนซ์เล่น
แต่ว่าเนื้อหาหลักๆเนี่ย มันมาจากการ์ตูนลึกลับแฟนตาซีเรื่องหนึ่งค่ะ ดังนั้นถ้าช่วงหลังๆอ่านไปแล้วไม่ออกแนวทวิภพ ก็อย่าผิดหวังนะคะ
ปล2.ขอบคุณสำหรับที่บวกให้นะคะ แล้วทำยังไงถึงจะบวกคืนได้เอ่ย?? ต้องรอระดับการโพสให้ถึงหรือคะ หรือว่ายังไง
ปล3.ตอนรอรถเมล์ เจอเด็กผู้ชายคนนึง เจาะหูข้างหนึ่งรูปร่างอ้อนแอ้นมาก ดูแล้วน่าจะโตมาเป็นวายที่ดีได้ (555+)
-
จำนวนโพสถึง250 ถึงจะมีปุ่มกด+,-ขึ้นมาให้กดโหวตให้คนอื่นได้ค่ะ
ไม่ใช่แนวข้ามภพไปมา แต่เป็นแนวระลึกชาติได้ใช่มั๊ยคะเนี่ย
น่าอ่านๆ
ปล.การ์ตูนที่ว่าใช่Uragiri wa Boku...ฯ ใช่มั๊ยคะ ออกแนวระลึกชาติเหมือนกัน ชอบพระเอกกกกก แอร๊ยยยย :-[ :-[
-
แต่ปางก่อน
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาล่ะพี่เพชร(ตายแล้วชื่อคุ้นมาก กร๊ากกกกกก ดีนะบุคลิกต่างกันแถมอายุต่างกันอีก)
รีบๆนึกให้ออกซะนะคะ น้องกานต์รออยู่ ฮี่ๆๆ
.................................................
“มันอยู่ในสายเลือดฮะ” ไอ้ตัเล็กมันยิ้มครับ..........(ตัวเล็ก)
ดีดขิม??.......(ขิมเป็นเครื่องตีค่ะ ใช้ไม้ตีเนอะ ถ้าดีดคือใช้มือเช่นจะเข้ หรือไม่ก็กีต้าร์ ซึ่งอาจจะใช้ปิ๊กแทนนิ้วมือได้)
-
o22 ชื่อนายเอกชื่อจริงชื่อคล้ายเค้าเลยอ่ะ เค้าชื่อจริง...ณกานต์...อ่ะ เกือบได้เป็นนายเอกแล้วเรา :sad4:
-
อยากอ่านต่อ
-
จำนวนโพสถึง250 ถึงจะมีปุ่มกด+,-ขึ้นมาให้กดโหวตให้คนอื่นได้ค่ะ
ไม่ใช่แนวข้ามภพไปมา แต่เป็นแนวระลึกชาติได้ใช่มั๊ยคะเนี่ย
น่าอ่านๆ
ปล.การ์ตูนที่ว่าใช่Uragiri wa Boku...ฯ ใช่มั๊ยคะ ออกแนวระลึกชาติเหมือนกัน ชอบพระเอกกกกก แอร๊ยยยย :-[ :-[
แหะๆ อยากรู้ว่าเป็นแนวไหน ก็ลองอ่านดูนะคะ แต่ไม่ใช่ระลึกชาติอะค่ะ
ปล.ขอบคุณที่ตอบคำถามนะค้า
แต่ปางก่อน
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาล่ะพี่เพชร(ตายแล้วชื่อคุ้นมาก กร๊ากกกกกก ดีนะบุคลิกต่างกันแถมอายุต่างกันอีก)
รีบๆนึกให้ออกซะนะคะ น้องกานต์รออยู่ ฮี่ๆๆ
.................................................
“มันอยู่ในสายเลือดฮะ” ไอ้ตัเล็กมันยิ้มครับ..........(ตัวเล็ก)
ดีดขิม??.......(ขิมเป็นเครื่องตีค่ะ ใช้ไม้ตีเนอะ ถ้าดีดคือใช้มือเช่นจะเข้ หรือไม่ก็กีต้าร์ ซึ่งอาจจะใช้ปิ๊กแทนนิ้วมือได้)
ขอบคุณนะค้า แก้แล้ว อิอิ
-
+1 แล้วก้รอตอนต่อไปจร้า
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เริ่มจำอะไรได้แล้วลางๆ โอ้ยๆๆๆ
ลุ้น
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ น้องกานต์น่ารัก ก็ผู้เป็นที่รักนี่เนอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาติดตามผลงานดีๆ :L2: :L2: o13
-
จะมาแนวไหนหน๋อ :กอด1:
-
เข้ามากริ๊ดๆด้วยคนค่ะ ><
น่าติดตามจัง (ไม่ได้หมายถึงเด็กที่พี่บีว่าโตขึ้นเป็นวายที่ดีได้คนนั้นนะคะ 555 :laugh:)
ลุ้นค่ะๆ :impress2:
รีบมาอัพต่อเลยนะคะ :call:
:bye2:
-
๓
มือเล็กกดรหัสล็อกประตูที่ดูไม่เข้ากับสถานที่ ตึกเรียนเก่าๆนี้ไม่น่าจะมีระบบล็อกที่ทันสมัยเลยสักนิด แต่เป็นเพราะว่าเครื่องดนตรีที่อยู่ภายในนั้นเป็นของที่ประเมินค่าไม่ได้ในยุคนี้ จึงจำเป็นที่จะต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยที่รอบคอบไว้ก่อน
“เรียบร้อยแล้วละมั้ง” ดวงตาโตส่องกราดไปรอบๆเพื่อสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะเดินลงบันไดมา
“ไปส่งมั้ย” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก
“มาทำอะไรป่านนี้ฮะ” พอเห็นว่าเป็นใครก็ค่อยโล่งใจ
“มารอน้องกานต์ครับ” คำตอบเรียบๆง่ายๆก็สามารถทำให้รู้สึกอายได้เหมือนกัน เพราะกานต์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก
“รอทำไมฮะ” นั่นสิ มารอเขาทำไม คนเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ เนอะ...
“ไม่ต้องถามพี่กลับได้มั้ย แค่ตอบว่า ‘ใช่’ กับ ‘ไม่ใช่’ ได้มั้ยครับ”
“...” ไม่มีคำตอบกลับมา.. ร่างเล็กนั้นเอาแต่ก้มหน้างุด
“ถ้าเงียบพี่ถือว่าตกลงนะครับ” ในเมื่อไม่ตอบ เขาก็ไม่รอคำตอบ เพชรคว้ามือเล็กนั้นแล้วบังคับลากตามเขาไป
“อ๊ะ ผมยังไม่ได้บอกว่าจะไปเลยนะฮะ”
“ไม่ทันแล้วครับ” เพชรตอบไปเรียบๆ พอลากกานต์มาจนถึงรถยนต์ได้ก็ดันให้ร่างเล็กเข้าไปและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เสร็จสรรพ
“บ้านน้องกานต์อยู่ที่ไหน” มือสตาร์ทเครื่องแต่ปากก็ถามต่อ
“...”
“งั้นไปบ้านพี่ละกันนะ” เพชรตอบยิ้มๆ อยากไปบ้านเขาก็ไม่บอกนี่นะ
“ไม่ใช่ฮะ!” เสียงใสโวยวายขึ้นมาทันใด
“ผมอยู่เขต 4” กานต์อุบอิบตอบ
“ทำไมไปอยู่เขตเมืองเก่าแบบนั้นล่ะครับ?”
***หมายเหตุจากผู้เขียน***
จากที่ได้บอกไปนะคะ ว่าเรื่องนี้คือยุคที่ถัดจากปีพ.ศ.2531มาร้อยปี และผู้เขียนได้สมมติขึ้นมาว่าการปกครองเปลี่ยนรูปแบบไปจากเดิม โดยจะแบ่งเขตในกรุงเทพเป็นเลข ซึ่งมีตั้งแต่เขต 1 ถึงเขต 49 และเขต 4 ที่กานต์อาศัยอยู่ถูกจัดว่าเป็นเขตเมืองเก่าที่ยังรักษาวัฒนธรรมและสภาพแวดล้อมของร้อยปีก่อนไว้ทั้งหมด คนส่วนมากมักจะไม่อาศัยอยู่ที่นี่ เพราะว่าไม่สะดวกสบาย
“ก็อยู่มานานแล้วนี่ฮะ จะให้ย้ายไปไหนได้” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ดังในรถ เพราะหลังจากนี้มีแต่ความเงียบ เพชรอาศัยระบบนำทางในรถยนต์เป็นตัวนำทางไปสู่เขต 4 สภาพแวดล้อมรอบข้างที่มีแต่ความศิวิไลซ์เริ่มมืดสนิทขึ้น ต้นไม้ใหญ่โตปรากฎแก่สายตา หากแหงนมองบนฟ้าคงเห็นแต่ดวงดาวเต็มไปหมด
“ไปทางไหนต่อครับ” กานต์ชี้นิ้วบอกทางแทนการพูด และคนขับรถก็ไม่ถามอะไรเซ้าซี้นอกจากขับไปตามทาง
“เลี้ยวซ้ายนี้ก็ถึงแล้วฮะ”
“ไหนละบ้าน พี่ยังไม่เห็นเลย” ขับผ่านรั้วอัตโนมัติไปแล้วก็ยังไม่เห็นบ้านสักทีจึงอดถามไม่ได้
“พี่ต้องเข้าไปอีกประมาณหนึ่งกิโลเมตรฮะ ตรงนี้เป็นเขตสวนในบ้าน” เพชรตาโต แค่สวนรึเนี่ย อะไรจะกว้างใหญ่ขนาดนี้
“นั้นใช่มั้ยน้องกานต์” เพชรหันไปถามเมื่อเห็นบ้านทรงไทยหลังใหญ่ตรงหน้า
“ฮะ พี่ขับไปจอดตรงนั้นนะ” เพชรขับไปจอดตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ลานปูนหน้าบ้าน ทั้งสองคนก้าวลงจากรถ บรรยากาศรอบๆมีลมพักเอื่อยตลอดเวลา กลิ่นหอมอ่อนๆกระจายไปทั่วบริเวณ บ้านทรงไทยหลังใหญ่ที่ดูก็รู้ว่าผ่านกาลเวลามาอย่างน้อยหลายสิบปียังดูสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่สักสีเข้มทำให้ดูคลาสสิคเหลือเกิน
“หลังใหญ่ขนาดนี้อยู่กันกี่คนครับ” เพชรถามขณะก้าวลงไปล้างเท้าในอ่างหินตามที่กานต์ชี้
“สองคนฮะ มีผมกับแม่เลี้ยง”
“ไม่เหงาเหรอ” ใจจริงอยากถามว่าทำไมมีกันสองคน แต่ก็กลัวจะละลาบละล้วงเกินไป
“ไม่เหงาหรอกฮะ แม่ใจดี ทำกับข้าวเก่ง และพ่อก็มาหาบ่อยๆ”
“คุณพ่อทำงานที่อื่นเหรอครับ”
“ฮะ พ่อทำงานอยู่ไกล แต่ก็มาหาเราเป็นประจำฮะ”
“น้องกานต์ ทำไมกลับช้าจังลูก” เพชรหันไปมองเสียงไพเราะที่เรียกกานต์ ความงดงามของสตรีตรงหน้าทำให้เพชรอึ้ง ใบหน้ารูบไข่ ปากรูปกระจับ ดวงตากลมโตสีดำสนิท ผิวสีน้ำผึ้ง และผมยาวสลวยดำขลับ งดงามเหมือนนางในวรรณคดีที่เพชรเคยอ่านเจอสมัยเด็กไม่มีผิด ต่างแค่สตรีตรงหน้าใส่ชุดแบบสากลก็เท่านั้น
“ผมซ้อมเพลินฮะแม่ นี่รุ่นพี่ผมฮะ ชื่อพี่เพชร เขาอาสามาส่ง”
“ขอบใจนะจ๊ะ อุตส่าห์ขับมาตั้งไกล มาพักกินข้าวกินน้ำก่อนสิจ๊ะ”
“ครับ” เพชรมองสองแม่ลูกคนละสายเลือดที่งดงามเหมือนฝันราวกับคนเพ้อ ขาสองข้างก้าวตามขึ้นบันได้บ้านไปเฉยๆ หากสองแม่ลูกนี้เป็นปิศาจ เพชรคงถูกเชือดนิ่มๆไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะทั้งบรรยากาศและบุคคลล้วนเป็นสิ่งที่แปลกไปจากยุคนี้ ความงดงามที่ติดตาตรึงใจอันหาได้ยาก ยุคสมัยของเพชรที่มีเพียงความงามแบบฉาบฉวยเท่านั้น
“น้องกานต์ครับ กลิ่นหอมนี่คืออะไรเหรอ” เพชรรู้ตัวว่าเขาต้องหาเรื่องคุยก่อนจะสติเตลิดไปกว่านี้ เพราะพอเขารู้ตัวอีกทีก็มานั่งพับเพียบบนชานบ้านอันเย็นสบายโดยไม่รู้ตัว!
“กลิ่นดอกปีปฮะ หอมใช่มั้ยละ” ยิ้มหวานที่ส่งมาให้ทำเอาเพชรใจเต้นโครมคราม
“หอมครับ” เพิ่งรู้จักกันนะไอ้เพชร คุมสติไว้ ท่องไว้ๆ คุมสติ คุมสติ
“พี่เพชรไม่สบายหรือฮะ” ผึง! เสียงความข่มใจขาดจากกันเมื่อมือเล็กนั้นเอื้อมมาแตะที่หน้าผากของเขา
“อย่าจ้องหน้าผมแบบนั้นสิฮะ ผมกลัวนะฮะ” น้องกานต์จะขยับหนีเมื่อถูกผมจ้องหน้านิ่ง แต่ไม่ทันเสียละ เพราะผมคว้ามือนุ่มนิ่มนั้นเอาไว้ และดึงมากดแนบกับอกด้านซ้าย
“แตะตรงนี้สิครับ พี่รู้สึกว่าพี่ไม่สบายตรงนี้มากกว่า ตั้งแต่เดินตามน้องกานต์มาที่นี่ พี่ก็รู้สึกว่าหัวใจพี่...มันเต้นแปลกๆ...” ใบหน้าหวานนั้นก้มหน้าหลบผม ท่าทางเอียงอายที่ไม่ได้เสแสร้งทำเอาผมอยากแกล้งให้มากขึ้นอีก
“มะ..ไม่รู้สิฮะ..ผมเป็นนักดนตรี ไม่ใช่หมอ ตรวจโรคไม่ได้หรอกฮะ...” ร่างเล็กนั้นเอาแต่ขยับหนีท่าเดียว ผมจึงเถิบเข้าไปให้ใกล้อีก และคว้าเอวบางมาใกล้ตัว
“น้องกานต์อาจจะตรวจโรคไม่ได้ แต่อาจจะรักษาพี่ได้นะ” ริมฝีปากบางนั้นอยู่แค่เอื้อม ใกล้อีกนิดก็จะได้สัมผัสกับความหอมหวานตรงหน้าแล้ว กลิ่นหอมของดอกปีป ลมเย็นที่พัดเอื่อย และลมหายใจของคนตรงหน้าทำให้สติของเขากระเจิง
“พี่เพชร อย่ารุ่มร่ามสิฮะ” น้องกานต์ผลักเขาออกเต็มแรง พอดีกับที่คุณแม่เดินเข้ามา
“มีอะไรกันจ๊ะสองคนนี้ ทำไมนั่งห่างกันเป็นวาเลย ไป ไปกินข้าวกันดีกว่าจ้ะ” ตาคมมองตามร่างเล็กที่รีบลุกเดินตามแม่ของตนเองไปด้วยความเสียดาย อีกนิดเดียวก็จะได้ชิมรสชาติแล้วแท้ๆ ว่าจะหอมหวานเหมือนน้ำเสียงหรือเปล่า
------------------------------
ปล1.แอร๊ยยย พี่เพชรมือไวใจเร็ว
ปล2.ย่องมาลง
-
กรี๊ดแล้วกรี๊ดอีก
กลับไปอ่านก่อนนะครับแล้วค่อยมากรี๊ดต่อ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:เปนกำลังใจ
-
ไม่ใช่ระลึกชาติ แต่เป็นเพราะน้องยังอยู่มาตลอด แล้วก็คอยมาตลอด
แถมยังเป็นการคอยในรูปลักษณ์เดิมด้วย????!!!
(แต่น้องมีแม่เลี้ยงนะ มีพ่ออีกต่างหาก อิคนอ่านจินตนาไปถึงไหนๆแล้ว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โรมานซ์มากค่ะ
-
:impress2: :L2:
-
:-[ :-[ :-[หวานนนนนนนนนนนนนนนน
-
:o8:
น่ารักชะมัดเลย
-
อ่านแล้วขนลุกชะมัด...
"ความรัก...ไม่มีขีดจำกัดของเวลา ระยะทาง หรือสถานที่
ความรักเป็นอินฟินิตี้กับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้...แค่เพียงมั่นคง และรอคอย..."
เคยอ่านเจอประโยคนี้ในหนังสือเล่มหนึ่ง และชอบประโยคนี้มาก...พอได้มาอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่า มันเข้ากั๊น เข้ากันอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งอ่านยิ่งอยากจะรู้ที่มาที่ไปของทั้งพี่เพชร และน้องกานด์...แอบคิดว่าหรือว่าสองคนนี้เค้าสาบานรักกัน แล้วกลับชาติมาเจอกัน ในสถานที่ ที่เคยให้คำสัตย์กันไว้
เอ๊ะ...หรือว่ามันจะซับซ้อนกว่านั้น...ยิ่งคิดยิ่งอยากอ่านต่ออ่ะฮะ...มาต่อไวไวนะฮะคุณบี...เค้าจะตั้งตารอทุกวันเลยฮะ *0*
+1 ให้คุณบีฮับป๋ม >////////<
ไม่ใช่ระลึกชาติ แต่เป็นเพราะน้องยังอยู่มาตลอด แล้วก็คอยมาตลอด
แถมยังเป็นการคอยในรูปลักษณ์เดิมด้วย????!!!
(แต่น้องมีแม่เลี้ยงนะ มีพ่ออีกต่างหาก อิคนอ่านจินตนาไปถึงไหนๆแล้ว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โรมานซ์มากค่ะ
อ่านเม้นท์คุณนุ่นแล้วคิดไปไกล...เอ๊ะ...หรือน้องตายแล้วยังไม่เกิดใหม่ รอคอยพี่เพชรกลับมาหาหว่า - -" *โดนแฟนคลับน้องกานด์กระโดดขาคู่ใส่*
(ตูก็คิดไปโน้นนนนนน น นนนน) = ='
-
^
^
ประโยคนี้ดีจังเลยค่า
-
แนวไหนล่ะกันนี่
กรี๊ซซซซ เริ่มหลอนขึ้นมาหน่อยๆแล้วค่ะ :sad4:
-
o22 o22 ... พี่เพรชแม่เค้าอยู่ด้วยพี่ทำไรเนี้ย !!
-
๔
“เพชรไม่ค้างเสียที่นี่เลยล่ะ ดึกมากแล้ว ขับรถกลับมันอันตรายนะจ๊ะ”
“แม่ฮะ พี่เขาขับรถกลับได้ ไม่เป็นไรหรอก” ร่างเล็กโวยวายพอได้ยินที่แม่ตัวเองชักชวนรุ่นพี่
“น้องกานต์ ทำไมไร้น้ำใจแบบนี้ลูก พี่เขามาส่งหนูนะ”
“ไม่ได้ขอให้มาส่งสักหน่อย...” แก้มใสงอนป่องเมื่อโดนแม่ว่า
“ผมไม่ค้างหรอกครับ ขอกลับบ้านดีกว่า ไม่ได้บอกทางบ้านไว้ด้วย” เพชรพูดเรียบๆ
“งั้นน้องกานต์เดินไปส่งพี่เขาสิลูก” ใบหน้าหวานนั้นหันมาจะทักท้วง แต่พอเห็นแม่ตัวเองทำตาวาว ก็ลุกขึ้นทำคอตกและเดินออกมาด้านนอก
“น้องกานต์รังเกียจพี่หรือครับ” รุ่นพี่ตัวโตเดินตามหลังน้องมาอย่างเร่งรีบ มือใหญ่รั้งแขนเล็กนั้นเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ
“เปล่าฮะ...”
“แล้วทำไมเอาแต่หาเรื่องออกห่างพี่ละครับ”
“ก็เรา...ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้สนิทสนมกันจนต้องมาใกล้ชิดกันนี่ฮะ...” เพชรมองใบหน้าเล็กนั้นแล้วยิ้มกริ่ม แบบนี้...เขาเรียกว่าเขิน...น่ารักเหลือเกิน
“แล้วทำไมเราไม่ทำให้มันเป็นอะไรกันละครับ” ผมเดินเข้าไปชิด ใช้ความสูงใหญ่กว่าให้เป็นประโยชน์โดยการดันร่างเล็กนั้นไปติดกับประตูรถยนต์
“มะ..ไม่ต้อง...ไม่ต้องไปเร่งรัดมันหรอกฮะ...” แววตาหวานนั้นสอดส่ายหาทางออกจากวงแขนที่เป็นเหมือนกรงขัง
“ทำไมละ พี่รึ กลับอยากสนิทกับเราเร็วๆ” ผมใช้นิ้วเขี่ยเล่นที่แก้มใสนั้นอย่างเพลิดเพลิน
“อย่าเขี่ยแก้มผมเล่นสิฮะ มันจั๊กจี้นะ” เพชรมองด้วยความแปลกใจ ทำไมความจั๊กจี้จึงทำให้คนเราหน้าแดงด้วย ?
“งั้นพี่ไม่เล่นก็ได้นะ พี่จะเอาจริงละ” ผมเชยคางมนนั้นให้เงยหน้าขึ้น แล้วค่อยๆแตะริมฝีปากลงไปบนปากนุ่มนิ่มนั้น กานต์ตกใจ ตาโต คาดไม่ถึงว่าเพชรจะกล้า แต่แทนที่จะดิ้นรนและผลักไส กลับยอมให้ปลายลิ้นของร่างสูงรุกล้ำเข้ามาและความหาความหอมหวานในโพรงปากอุ่นชื้น
‘หวาน...หอมหวานเหลือเกิน’ เพชรรั้งต้นคอของร่างเล็กให้แนบชิดเข้ามาอีก ริมฝีปากบางกดจูบล้ำลึกเข้าไปจนร่างเล็กหายใจไม่ทัน เรี่ยวแรงหดหายจนต้องเกาะเกี่ยวต้นคอของพี่เอาไว้
“อือ...” มือเล็กๆทุบลงที่ไหล่กว้าง เป็นการประท้วงกลายๆว่าหายใจไม่ออกแล้ว
“อืม หวานจังเลยครับ” เพชรละริมฝีปากออก แต่ยังคงขบเม้มและไล้เลียอยู่ไม่ห่าง กานต์หลับตาพริ้ม อายแสนอาย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ นี่สินะ พี่เพชรของเขา...ยังเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลาย...
“อย่ารังแกกันแบบนี้สิฮะ...” ร่างเล็กพูดเสียงสั่น
“เปล่า พี่ไม่ได้รังแกน้องกานต์สักนิด พี่เอาจริง..” ผมดึงร่างเล็กนั้นมากอดแนบอก ความรู้สึก...อบอุ่น หอมหวานแบบนี้ เหมือนกับเคยได้รับมาก่อน...เมื่อนานมาแล้ว ความคุ้นเคยค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในจิตใจทีละนิด...
“ฮืม...” เสียงอู้อี้เพราะถูกกดหน้าแนบกับอกแกร่ง กานต์แทบจะสำลักความสุขตาย วันที่เขารอคอย มาโดยไม่ทันตั้งตัว
“ไม่ไหว..พี่ทนไม่ไหว...” จู่ๆเพชรก็ดันร่างเล็กนุ่มนิ่มออกห่าง กานต์มองด้วยความงุนงงระคนตกใจ จู่ๆพี่เพชรก็เป็นอะไร
“พี่ทนใกล้ชิดมากกว่านี้ไม่ได้ วันนี้พี่ขอกลับก่อนนะ ไม่งั้นคงต้องจับน้องกานต์กดตรงนี้แน่เลย” ลักยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎบนหน้าคม กานต์หน้าแดง คนๆนี้ร้ายกาจได้เสมอต้นเสมอปลาย
“งั้น..ผมขึ้นบ้านนะฮะ..พี่ก็ ขับรถดีๆด้วย” ร่างเล็กพูดรัวเร็วแล้วรีบวิ่งปรู๊ดขึ้นบ้าน เพชรมองแล้วอมยิ้มขำ ในใจจดจ่ออยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ
หลังจากที่มักจะหาโอกาสมาขลุกอยู่กับกานต์เป็นประจำ ทำให้โสตประสาทของเพชรเริ่มแยกแยะเสียงของดนตรีไทยประเภทต่างๆได้ในเวลาอันสั้น หากลองสังเกตสักนิดก็จะรู้ได้ว่ามันเป็นเหมือนกับการกระตุ้นความทรงจำที่หลับไหลให้ตื่นขึ้นมากกว่า..
“พี่เพชรไม่มีที่อื่นให้ไปเหรอฮะ จะมานั่งจ้องหน้ากานต์ทำไม” เสียงหวานๆนั่นอีก เสียงหวานกับใบหน้าน่ารักนั่น ช่างชวนให้ชายหนุ่มมองได้ไม่เบื่อ
“พี่เพชร!! เลิกจ้องผมสักที” สรรพนามแทนตัวเองนั่นก็น่ารัก ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ร่างเล็กหันมาเรียกแทนตัวเองว่ากานต์กับเขา แต่พอเวลาโมโหก็จะเปลี่ยนไปใช้คำที่ห่างเหินแทน เป็นคนที่ดูออกง่ายเหลือเกิน
“โอเคๆ พี่ไม่จ้องแล้วครับ พี่ไปทำอย่างอื่นก็ได้” ผมลุกจากพื้นและเดินไปที่ขาตั้งวาดภาพแทน ผมเอามันมาตั้งไว้ที่ห้องซ้อมดนตรีตั้งแต่วันที่ตัดสินใจว่าจะมาเฝ้ากานต์ที่นี่ทุกวัน ผมจุ่มปลายพู่กันลงบนสีแดงสด และป้ายลงไปบนเฟรมผ้าใบ กลีบดอกกุหลาบสีแดงหลายกลีบถูกแต่งแต้มจนเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา
“สวยจังเลยนะฮะ ดอกกุหลาบดอกนี้” ใบหน้าเล็กพาดบนไหล่กว้างจากด้านหลัง ผมหันไปหอมแก้มเนียนนั้นฟอดใหญ่และวาดต่อ
“พี่เพชรเนี่ย...ชอบวาดรูปเหมือนเมื่อก่อนไม่ผิดเลยนะ” ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็กอย่างแปลกใจ ทำไมถึงพูดเหมือนรู้จักผมมานานขนาดนั้น
“พูดเหมือนรู้จักพี่มานานยังงั้นแหละ”
“ฮิฮิ” ไม่ตอบ แต่กลับหัวเราะสดใสและเอานิ้วมาไล้ที่แก้มของคนตัวโตเบาๆ
“กานต์รู้จักทุกส่วนของพี่เพชรนั่นแหละฮะ”
“พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนหรอก เอาตรงนี้เลยดีมั้ย หืม?” เพชรวางพู่กันและดึงร่างบางให้มานั่งบนตักของตัวเอง
“พี่เพชรจะรังแกน้องไม่ได้นะฮะ กานต์เป็นน้องนะ”
“ไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆสักหน่อย ทำไมจะรังแกไม่ได้ล่ะ” มือใหญ่บีบคลึงที่สะโพกมนของร่างเล็กไม่หยุด
“อย่าทำแบบนี้สิ เรื่องแบบนี้ต้องให้คนที่เขาเป็นแฟนกันถึงจะทำได้นะฮะ” ร่างเล็กดิ้นขัดขืนยุกยิก แต่เพราะประโยคนั้นทำให้คนตัวโตถึงบางอ้อ
“พี่ก็คิดว่ากานต์เป็นแฟนพี่แล้วเสียอีก กานต์ไม่คิดเหมือนพี่หรอกหรือครับ” เพชรกอดร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้ลุกไปไหน วาจาอ่อนหวานเป็นเหมือนคาถาปราบเด็กดื้อให้สงบ กานต์ลอบมองลำคอและแนวคางที่มีหนวดขึ้นอ่อนๆ กลิ่นกายของเพชร กลิ่นอาฟเตอร์เชฟ สูดหายใจเข้ากี่ครั้งก็หอมจนไม่อยากห้ามใจ
“หน้าไม่อาย...” จะปฏิเสธก็พูดไม่ออก โดนเขาจูบไปแล้วเสียขนาดนั้น แถมหัวใจก็ยังเรียกร้องหาคนๆนี้มาแสนนาน...
“ก็ยังมีคนมาชอบคนหน้าไม่อายแบบพี่ด้วยนะ”
“ฮึ บ้า” มือเล็กทุบอั่กที่หน้าอกแกร่ง
“ทำพี่ได้ยังไงครับ เด็กไม่ดี” เพชรดึงมือเล็กทั้งสองข้างมาล็อกไว้แน่น ก่อนจะยกขึ้นมาจูบบนหลังมือนั้น
“เซี้ยว...” ปากเล็กบ่นพึมพำ
“พี่ก็เซี้ยวกับกานต์คนเดียวนะครับ”
“เซี้ยวกำลังสอง...”
“หึหึ น่ารักจริงๆ ถ้ากานต์ไม่พูดคำอื่น พี่ก็จะถือว่ากานต์เป็นคนรักของพี่แล้วนะ” เหมือนกำลังหยอกล้อกับเด็กน้อย ร่างเล็กเอาแต่เอียงอายและก้มหน้างุด จนเพชรอดหยอกเย้าไม่ได้
“เอ...แบบนี้ถ้าเป็นแฟนกันแล้ว จะทำอะไรก็ได้สินะ”
“มะ ไม่ใช่นะฮะ...”
“อะไรไม่ใช่ครับ”
“มะ...ไม่ได้ทำได้ทุกอย่างสักหน่อย...”
“อะไรที่ทำไม่ได้บ้างละครับ” ปากพร่ำถาม แต่มือใหญ่ก็วนเวียนซุกซนอยู่บนร่างกายนุ่มนิ่ม
“ห้ามจับกด...ห้ามขโมยจูบ...ห้ามเจ้าชู้...ห้ามโกหก...ห้าม-” ยังพูดไม่จบก็ถูกนิ้วยาวเรียวแตะลงบนริมฝีปาก
“พี่ทำให้ได้ทุกอย่างครับ แต่เรื่องห้ามนัวเนียน้องกานต์ พี่ทำไม่ได้จริงๆ” เสียงทุ้มสั่นประท้วงทั้งๆที่กำลังซุกไซ้ที่ซอกคอของร่างเล็ก กลิ่นกายหอมหวานเช่นนี้ จะให้เขาเพิกเฉยกับมันคงไม่ได้
“งั้นกานต์เลิกอาบน้ำดีมั้ย จะได้สกปรกๆ พี่เพชรจะได้ไม่อยากเข้าใกล้” ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มอ่อนหวานยั่วเย้า พาให้หัวใจของคนตัวโตกระตุกวูบ ในใจนึกเคืองว่าไปหัดยิ้มแบบนี้จากที่ไหน
“งั้นพี่จะอาบน้ำให้กานต์เอง”
“ฮื้อ ขี้ตื๊อ ฮิฮิ” นิ้วเล็กจิ้มลงที่เรียวปากบาง เพชรใช้ริมฝีปากงับนิ้วเล็กๆนั้นเบาๆ จากนิ้วเล็กลามไปถึงฝ่ามือนุ่ม แขนเรียวกลมกลึง และลำคอเนียนนุ่ม...
“อือ ไม่เอานะฮะ นี่มันห้องซ้อมของผมนะ” กานต์พยายามใช้มือดันใบหน้าคมออกห่าง แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มือใหญ่นั้นเริ่มรุกล้ำเข้าไปใต้ร่มผ้า และลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่มนั้นอย่างเพลิดเพลิน
“เพชร มึงอยู่ป่าววะ เพชร” ได้ทีเผลอ กานต์กระโดดผึงออกห่าง เพชรจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด คงเป็นเพราะเฟรมผ้าใบขนาดใหญ่นั้นบังอยู่ กัสจึงมองไม่เห็นว่าเพื่อนตัวเองกำลังทำอะไรกับรุ่นน้องหน้าหวาน
“อะไรของมึง มาทำไมเนี่ย” เพชรจัดเสื้อของกานต์ให้เข้าที่และลุกเดินไปหากัส
“อ้าว โผล่มาจากไหนวะ แม่งกูมองหาตั้งนาน”
“เออ ช่างกูเหอะ แล้วมึงมาทำไมเนี่ย”
“กูก็จะมาชวนมึงไปเที่ยวหนุกหนานไง ตั้งแต่มึงมาวาดรูปอยู่เนี่ย ไม่มีเวลาให้กูเลยนะ” ท้ายประโยคกัสทำเสียงออดอ้อน จึงโดนมือใหญ่ๆโบกกบาลดังป้าบ
“กระแดะ อุบาทว์ แล้วจะไปที่ไหนละ” เพชรก็รู้สึกได้ว่าช่วงนี้ทอดทิ้งเพื่อนประจำ จึงตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวเป็นเพื่อนมันสักหน่อย
“ที่เดิมเว้ยเฮ้ย” กัสยักคิ้วเจ้าเล่ห์
“ที่เดิมของมึงอะ ที่ไหน ไปแม่งหลายที่จะตายห่า” เพชรนึกในใจว่ากูจะไปรู้ได้ไงวะ เพราะเขากับไอ้กัสก็ไปเที่ยวประจำ ที่โปรดก็มีหลายที่ ใครจะไปเดาได้ว่ามันหมายถึง ‘ที่เดิม’ ที่ไหน
“เออ ไปไหนก็ไป แต่รอเดี๋ยว กูไปชวนน้องกานต์ก่อน” เพชรโบกมือให้เพื่อนรออยู่กับที่แล้วเดินไปตามกานต์
“อะ..เฮ้ย..กูว่าที่นี่พาน้องไปไม่เหมาะมั้ง...” กัสทักท้วง แต่เพื่อนก็ไม่ได้ฟัง สุดท้ายจึงมีทั้งหมดสามคนที่มานั่งกันอยู่ในรถของเพชรและเดินทางไปพร้อมกัน
------------------------------
-
:z13: :z13:
จิ้มคุณ บีบีจัง 555+
--
น้องกานต์เมื่อไรจะบอกอ๊ากๆ
หวานแบบนี้ละช๊อบชอบ
-
ไปไหนๆ
อย่าพาน้องไปใจแตกนะพี่เพชร :laugh:
-
หรือว่าน้องกานต์เข้าโปรแกรมแช่ร่างไม่ให้ตายรอพี่เพชรมาร้อยปี
แบบว่าวิวัฒนาการวิทยาศาสตร์ไรงิ
กรี๊ดดดดดดดดดดด อย่ามาทำหวานใส่กันกลบเกลื่อนปมของเรื่องนะ
อยากรู้อยากเห็น หงิงๆ
-
อ่านแล้วเหมือนว่า พี่เพชรกลับมาเกิดใหม่ แต่น้องกานต์เหมือนยังรออยู่ที่เดิม
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกก ก กกกกกกกกก กกกกก...เค้าอยากรู้ที่มาที่ไปแล้วอ่ะ >[]<
ไม่รู้จะเดาไปทางไหนดี...ยิ่งเดายิ่งออกอ่าว คิดไม่ออกว่าน้องกานด์รอพี่เพชรในรูปแบบไหน
แล้วทำไมถึงยังมีตัวตนอยู่ได้จนถึงช่วงเวลาปัจจุบัน(ในเรื่อง)...อยากรู้จริงอะไรจริงอ่ะ - -"
แต่ก็พอให้อภัยได้กะความหวานของทั้งพี่เพชรและน้องกานด์...
เล่นหวานกันซะจนมดแทบเดินขบวนมาขึ้นคอมเลยอ่ะ...คริคริ >/////////<
แล้วนี่พี่เพชรจะพาน้องไปเที่ยวไหนกะพี่กัสกันหล่ะเนี่ย...ไอ่สถานที่ที่ว่าไม่เหมาะกับน้องมันคือที่ไหนหว่า...รอลุ้น ๆ
พีเอส ,, ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ยิ่งลุ้นยิ่งกลัว...กลัวจบแบบคาดไม่ถึง...คุณบีจะทำร้ายเค้าในตอนจบหรือเปล่าเนี่ย
(ถ้าจบแบบว่า...น้องกานด์เป็นผี หรือพี่เพชรกะน้องกานด์ต้องแยกจาก...คนอ่านอย่างเค้าคงแซดน่าดู T^T)
+1 ให้คุณบีนะฮะ
-
:L1: :impress2:
-
๕
“พี่เพชร ทำไมพากานต์มาที่แบบนี้ฮะ!” เสียงหวานตะโกนจนหน้าแดงแข่งกับเสียงเพลง ภายในผับแห่งนี้มีทั้งกลิ่นบุหรี่และเสียงเพลงดังกระหึ่ม หญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยเดินกันขวักไขว่ทุกตารางเมตร
“พี่ก็ไม่รู้ว่าไอ้กัสมันจะมาที่นี่ครับ พี่นึกว่ามันจะไปที่อื่นซะอีก เดี๋ยวพี่จะไปบอกให้มันย้ายที่นะ” เพชรเดินไปดึงแขนเพื่อนเอาไว้และบอกให้ไปที่อื่นที่บรรยากาศดีกว่านี้
“เฮ้ย ไม่ได้ กูนัดพวกไอ้โอ๊ตไว้ที่นี่ด้วย นั่งกันก่อน แล้วค่อยย้ายดิวะ มาๆน้องกานต์ครับ มานั่งข้างพี่มา” พอหันไปมองกานต์ ไอ้ตัวเล็กก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ จึงนั่งลงข้างกัส และมีผมนั่งกั้นอีกด้าน
“อ้าว ไอ้กัส มึงลากไอ้เพชรมาได้จริงๆด้วยเว้ย” เสียงตะโกนโหวกเหวกของคนกลุ่มใหญ่ที่เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ กานต์เงยหน้ามองเจ้าของเสียง พลางนึกว่านี่สินะคนที่ชื่อโอ๊ต
“เอาสาวน้อยที่ไหนมาด้วยวะนั่น” คนชื่อโอ๊ตถาม
“น้องสาวบ้าไร นี่ชื่อน้องกานต์ เป็นรุ่นน้องพวกกูหนึ่งปี และที่สำคัญไม่ใช่สาวว่ะ”
“เฮ้ย ไอ้ห่า ผู้ชายเรอะ หน้าหวานกว่าน้องกูอีก” โอ๊ตทำท่าผงะได้สมจริง
“เอ้าๆ นั่งดิวะแม่ง จะยืนอีกนานมั้ย” กัสโบกมือให้พวกโอ๊ตนั่ง เพชรจึงได้เห็นคนอีกคนที่แอบอยู่ด้านหลังโอ๊ต
“พี่เพชรคะ...” เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับกานต์ที่ผมแสนคุ้นเคยก็ชะโงกหน้ามาทีละนิด
“อ้าวน้องอิงค์มาด้วยเหรอเนี่ย” ไอ้กัสทักเด็กสาวท่าทางขี้อาย
“ก็พอกูบอกว่าจะมาเที่ยวกับพวกมึง ยัยนี่ก็ร้องขอตามมาด้วย มึงไม่ถือนะเพชร” เพชรส่ายหน้า ทำไงได้ละ คนเขามาแล้ว จะให้ไล่ก็กระไรอยู่
“ยัยนี่ก็หน้าไม่อาย ผู้ชายเขาไม่ชอบยังตื๊ออยู่ได้” โอ๊ตหันไปดีดหน้าผากน้องสาวตัวเองด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พี่โอ๊ต อย่าดีดหน้าผากอิงค์แบบนี้สิ เจ็บนะ” กานต์มองเด็กสาวแล้วนิ่งคิด อิงค์น่ารัก เสียงหวานสมเป็นผู้หญิง ดูยังไงผู้ชายก็ปฏิเสธเธอไม่ลงแน่นอน
‘พี่ชอบกานต์ที่สุดนะครับ’
เสียงนุ่มกระซิบเหมือนรู้ความคิดของร่างเล็ก กานต์ยิ้มออกทันควัน ทว่าทุกอากัปกิริยาล้วนตกอยู่ในสายตาของเด็กสาว อิงค์มองท่าทีของทั้งคู่อย่างสนใจ ทำไมเด็กผู้ชายอายุเท่าเธอ แต่ดันน่าหมั่นไส้ที่สวยกว่าเธอ จึงมีท่าทางสนิทกับพี่เพชรของเธอนัก
“พี่เพชร กานต์ไปห้องน้ำนะฮะ” มือเล็กกระตุกชายเสื้อของร่างสูงที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนอย่างออกรส
“ไปได้หรือเปล่า ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย” เพชรหันมาถามสายตาเป็นห่วง
“เดี๋ยวอิงค์ไปเป็นเพื่อนก็ได้ค่ะพี่เพชร” อิงค์เสนอตัวเสียงอ่อนหวาน และกานต์ก็พยักหน้าว่าไปเองได้ เพชรจึงปล่อยให้ไปกับอิงค์
‘หวังว่าอิงค์คงไม่ทันสังเกตนะ ว่าเราเป็นอะไรกับกานต์’ เพชรนึกในใจพลางมองสองคนเดินไปที่ห้องน้ำ
“โอ๊ะ!” กานต์ที่ทำธุระเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆเด็กสาวคนนั้นก็โผล่พรวดมาจากมุมทางเดิน
“ตกใจเลยเหรอ” ใบหน้าน่ารักนั้นยิ้มหวาน แต่มันกลับดูไม่จริงใจสักเท่าไร สัญญาณเตือนในสมองของกานต์สั่งให้ป้องกันตัวโดยด่วน เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
“มีอะไรหรือเปล่า” กานต์ถามออกไปก่อน
“ชั้นดูออกนะ ว่าเธอต้องมีอะไรบางอย่างกับพี่เพชรของชั้นแน่เลย” ใบหน้าน่ารักนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าโกรธเกรี้ยว
“...” กานต์ไม่โต้ตอบ แต่เลือกที่จะรอดูท่าทีของฝ่ายตรงข้าม
“เธอ...แก แกเป็นผู้ชายไม่ใช่เรอะ ไอ้พวกวิปริต น่ารังเกียจ ไปให้พ้นพี่เพชรของชั้นเลยนะ” เสียงหวานเปลี่ยนสรรพนามเรียกขาน กานต์นิ่วหน้า ทำไมคนน่ารักจึงเปลี่ยนไปน่าเกลียดได้ขนาดนี้
“อย่ามาสีหน้าแบบนั้นกับชั้นนะ อีตุ๊ด!” สติขาดผึง กานต์โผเข้าไปกระชากอกเสื้อของเด็กสาว ดวงตาหวานมีแววกร้าว
“ถ้าเธอเรียกฉันด้วยสรรพนามเหยียดหยามและดูถูกอีกครั้งหนึ่ง ฉันจะเลาะฟันเธอออกมาให้หมดปาก เอาให้เธอไม่กล้ามาเผยอหน้าตาน่ารังเกียจแบบนี้ใส่ฉันอีก” เด็กสาวหน้าซีด เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีเอาจริง แรงดึงเสื้อของกานต์มากเสียจนอิงค์สะบัดไม่หลุด
“หน้าตาก็ดีนะ ทำไมไม่ทำตัวให้น่ารักสมหน้าตาละ เป็นพวกลักปิดลักเปิด ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง โรคจิตหรือเปล่า ถึงฉันจะผิดเพศ แต่จิตใจฉันก็ไม่อุบาทว์เท่าเธอหรอกนะ หึ” อิงค์กระพริบตาปริบๆ หน้าหวานจวนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ทำไมเด็กผู้ชายท่าทางบอกบางคนนี้จึงน่ากลัวขึ้นมามากในเวลาเช่นนี้ได้ พอกานต์สะบัดมือออกจากเสื้อ อิงค์จึงลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นเหมือนผ้าขี้ริ้วเปียกๆผืนหนึ่ง
“ยัยบ้า...” กานต์พึมพำก่อนจะหันหลังและเดินกลับมา แต่พอเดินพ้นหัวมุมมาก็พบกับคนๆหนึ่งที่กำลังกลั้นหัวเราะเต็มที่
“พี่เพชร...” กานต์หน้าเสีย พี่เพชรเห็นทุกอย่างงั้นเหรอ
“น้องกานต์...หึหึ ...โอย สุดยอดเลย...ฮ่าๆ” กานต์หน้าเหวอ นอกจากจะไม่ต่อว่าแล้ว ยังหัวเราะเสียยกใหญ่
“คนนั้น...เขามาหาเรื่องกานต์ก่อนนะฮะ...” ร่างเล็กสารภาพเสียงอ่อย
“อืม พี่คิดไว้แล้วละ กะว่าจะมาช่วย แต่พอมาถึงก็เจอของดีเลย หึหึ” ใบหน้าหล่อแดงเรื่อเพราะหัวเราะมากไป กานต์ค้อนขวับ คนๆนี้เห็นแล้วยังปล่อยให้เขาจัดการเองอีกเหรอเนี่ย
“เก่งนะเรา เล็กพริกขี้หนูใช่มั้ย หืม?” เพชรเดินเข้าไปดึงกานต์มากอดโดยไม่สนว่าร่างเล็กจะตกใจแค่ไหน
“อื้อ ถ้ากานต์ไม่ดูแลตัวเอง ก็โดนรังแกตลอดน่ะซิ” กานต์ดิ้นยุกยิกเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนแกร่งนั้น
“หึหึ ครับๆ เอาละ กลับกันเถอะ หมดสนุกแล้ว”
“พี่เพชรสนุกด้วยหรือฮะ กานต์ไม่เห็นสนุกเลย”
“กานต์ไม่เหมาะกับที่อโคจรแบบนี้หรอกครับ” ทั้งที่ไม่เชิงว่าเป็นคำชม แต่ทำไมกานต์จึงรู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยได้ละเนี่ย...
“เอ้า ไม่ลงมาล่ะครับ” ผมชะโงกหน้าไปดูร่างเล็กที่นั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถ แอบงอนอะไรหรือเปล่านะ
“เป็นอะไร หืม?” ร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าจนเหมือนเป็นก้อนกลมๆช่างดูน่าแกล้งเหลือเกิน...
“อยากให้ทำบนรถใช่มั้ยครับ...” ผมชะโงกหน้าเข้าไปจนชิดแก้มใสนั้น ได้ผลชะงัดนักแล...ร่างเล็กนั้นดีดผึงจนหัวกระแทกหลังคารถดังปั้ก
“โอ๊ย! พี่เพชรอย่าลามกสิฮะ”
“เอ้า เรากระแทกเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่พี่ลามกล่ะ!”
“ก็พี่เพชรทำกานต์ตกใจอ้ะ”
“เอาละๆ พี่ขอโทษนะครับ มา ลงมาเร็ว”
“อุ้ม”
“!?!”
“อุ้มสิฮะ” ผมฟังไม่ผิดจริงๆครับ มันคือคำว่าอุ้มที่หมายถึงการนำสิ่งของมาวางไว้ในวงแขน ไม่ใช่คำว่านุ่ม คำว่าปุ้ม แต่มันคืออุ้ม!
“เจ็บขาหรือครับกานต์”
“ไม่ได้เจ็บฮะ แต่อยากให้อุ้ม” ร่างเล็กยังยืนกรานคำเดิม แขนเล็กๆชูเข้าหาผมเป็นนัยว่า ‘อุ้มกานต์เดี๋ยวนี้นะ’
“เดี๋ยวคุณแม่มาเห็นหรอก เดินเองดีกว่าครับ” โอย...ใจผมจะเต้นแรงไปถึงไหนกันนะ ร่างเล็กๆนุ่มนิ่ม แขนเรียวๆ ใบหน้าเนียนนั้น ผมจะทนได้สักแค่ไหนเชียว
“แม่ไม่อยู่ฮะ แม่บินไปหาพ่อเมื่อบ่า-” ผมไม่รอให้กานต์พูดจบ อุ้มร่างเล็กนั้นขึ้นมาด้วยแรงฮึดเดียว ทันทีที่ร่างกายหอมกรุ่นนั้นสัมผัสกับร่างกายของผม ผมก็ได้รู้เป็นครั้งแรก ว่าของรักของหวงนั้นเป็นอย่างไร...
“พี่เพชรฮะ...จะอุ้มไปไหนเนี่ย...” ไม่เหลือสุ้มเสียงอวดเบ่ง ร่างเล็กที่เกาะเอวผมอยู่ส่งเสียงอ่อยๆขึ้นมา
“ตรงนี้แหละ” มาถึงจุดหมายพอดี ผมวางกานต์ลงบนเก้าอี้หวายตัวใหญ่ที่บุด้วยเบาะกำมะหยี่ดูน่าสัมผัส
“กานต์ให้อุ้มขึ้นบ้านนี่นา...” ทำไมน้ำเสียงเหมือนจะตัดพ้อกลับดูไม่เข้ากับแววตาที่ดูเชิญชวนเหลือเกินนะ
“ขึ้นบ้านมันไกลไป พี่ทนไม่ไหวหรอกครับ” ผมมองกลับไปด้วยแววตาที่ระยิบระยับไม่แพ้กัน
“พี่เพชรไม่สบายเหรอฮะ”
“อืม พี่รู้สึกอึดอัด อยากให้กานต์ช่วย...”
“ฮื้อ กานต์บอกแล้วนี่นาว่ากานต์ไม่ใช่หมอ...”
“อื้อ!” หมดเวลาประท้วงของคนช่างยั่ว ร่างสูงกดจูบหนักแน่นลงไป ร้อนแรง บดเบียดและถาโถม ร่างเล็กได้แต่ครางอู้อี้ในเก้าอี้หวายตัวโต ลมเย็นในยามค่ำคืนพาให้เพชรต้องกอดร่างเล็กให้แน่นขึ้นเพื่อคลายหนาว แต่ดูท่าร่างเล็กจะเอาแต่ขัดขืนไม่หยุด
“พี่เพชร อย่ารุ่มร่ามสิฮะ” กานต์ดันอกร่างสูงออก ใบหน้าเนียนแดงเรื่อเพราะรสจูบ
“แค่จูบเองครับ กานต์อยากยั่วพี่ก่อนทำไมละ” เพชรละจากซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะก้มลงไปซุกไซร้ต่อ
“พี่เพชรไม่เคยคิดแค่จูบหรอก ไม่เอานะ ปล่อยนะฮะ ตาแก่บ้า ตาแก่ลามก” กานต์ระดมทุบลงบนแผ่นหลังกว้าง ร่างสูงเงยหน้ามาอย่างหมั่นเขี้ยวกว่าเดิม
“รู้ดีจัง ทำยังกับว่ารู้จักพี่มาทั้งชีวิตงั้นแหละ” ตั้งใจจะพูดล้อเล่น แต่ทว่าแววตาของกานต์กลับทำให้เขาไม่คิดเช่นนั้น ทำไมกานต์ต้องทำหน้าเหมือนรู้จักเขามานานมากด้วยละ...
------------------------------
-
ขอบคุณนะฮะ...ที่พระเอกเรื่องนี้ไม่โง่ T3T'
ตอนหน้าเค้าจะได้รู้แล้วใช่มั้ย...ว่าทำไมน้องกานด์ถึงได้รู้จักพี่เพชร และน้องกานด์เฝ้ารอพี่เพชรในรูปแบบไหน!?!
ที่สำคัญทางสะดวกมั่ก มั่ก...เพราะไม่มีคุณแม่เป็น กขค ด้วยนี่สิ...หลังจากรู้เรื่องแล้ว พี่เพชรก็อย่าลืมให้รางวัลน้องกานด์ที่อุตส่าห์รอพี่เพชรมาตั้งนานด้วยนะ ^^ b
ยัยน้องอิงคงหวังว่าจะได้เชือดน้องกานด์แบบนิ่ม ๆ หล่ะสิ...หึหึ...คิดผิดเสียแล้ว นายเอกสมัยนี้ เค้าไม่นิ่ง ๆ เนียมอาย และรอเป็นฝ่ายถูกกระทำแต่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว
ก็นี่มันยุค 2600 นี่นา...คริคริ >//////////<
-
หึๆ ไอ้พี่เพชรมือไวอ่ะ >///<
น้องกานต์จะเอาอยู่มั้ยเนี่ย - -?
ต่อค่าๆๆ :pig2:
:bye2: :bye2:
-
กานต์เป็นผีป่ะเนี่ย หรือว่ามาจากอนาคต-อดีต
-
ป๋าเพชร ... อุ้มน้องเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้ !!
-
.. :-[
+1
-
๖
“พี่เพชรมานอนบนเตียงสิฮะ” กานต์ตบฟูกเรียกให้ร่างสูงขึ้นมานอนด้วยกัน แต่คนถูกเรียกกลับเอาแต่ยืนมองไปรอบๆห้องเหมือนอยู่ในภวังค์
“กานต์ แน่ใจนะครับ ว่าเราไม่เคยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ อะไรประมาณนั้น” เพชรหันมาถามด้วยสีหน้างุนงง
“ฮะ ก็ใช่นะสิ กานต์น่ะเป็นลูกคนเดียว ถูกเลี้ยงมาคนเดียว ไม่เคยเล่นกับเด็กที่ไหนหรอก” แต่เพชรก็ยังคงทำหน้าสงสัยอยู่ เพราะเมื่อเขาเหยียบเข้ามาในเรือนนี้ เขาก็รู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน ในห้องนอนของกานต์ยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนกับคุ้นเคยมาก่อนด้วยซ้ำ บรรยากาศแบบนี้ ผ้าม่านผืนนี้ เหมือนเคยเห็นมาแล้ว...
“พี่ชอบที่นี่จัง” เพชรนั่งพิงขอบเตียงและมองบรรยากาศรอบๆอย่างเคลิ้มฝัน
“ถ้าพี่เพชรชอบ กานต์ก็ดีใจฮะ” ร่างเล็กนั่งลงตรงข้ามและส่งยิ้มหวานมาให้ ด้วยความหมั่นเขี้ยว จึงหยิกจมูกเสียทีหนึ่ง
“ฮื้อ หยิกกานต์ทำไมละเนี่ย แกล้งเค้า งั้นพี่เพชรไปอาบน้ำก่อนเลยนะฮะ”
“อึ๋ย ไม่เอาหรอก กานต์อาบก่อนสิครับ พี่ยังอยากนั่งเล่นอยู่เลย”
“ก็ไปอาบ แล้วค่อยมานั่งเล่น ถ้าพี่ไม่อาบ กานต์จะให้พี่นอนนอกชานนะฮะ”
“ครับๆ ไปก็ได้ครับคุณชาย” ยอมลุกไปอาบน้ำ แต่ก็ยังไม่วายหันมาหยิกจมูกอีกครั้งแล้วรีบวิ่งออกไป
“ดาวเต็มฟ้าเลยเว้ย” เพชรแหงนหน้ามองท้องฟ้า ห้องน้ำนี้เป็นห้องน้ำแบบลานกว้าง ไม่มีหลังคา ไม่มีกำแพง เวลาอาบจึงต้องนุ่งผ้าขาวม้าและอาบน้ำ เพชรหมุนเปิดฝักบัวอันใหญ่ น้ำเย็นๆไหลซู่มาเต็มแรง
“เอ๊ะ ไม่มีสบู่เหรอเนี่ย” พอจะควานหาขวดสบู่ ก็หาไม่เจอ กลับเจอแต่ก้อนอะไรสีขาวๆ
“นั่นละฮะ สบู่” หันไปมองเจ้าของเสียงก็ต้องตกตะลึง เพราะร่างเล็กนั้นมีเพียงผ้าพันที่เอว ส่วนท่อนบนนั้นไม่มีอะไรปกปิดสักนิด เผยให้ผิวกายขาวเนียนละเอียดและยอดอกสีแดงระเรื่อปรากฎสู่สายตา เพชรนิ่งอึ้ง พูดไม่ออก จนร่างเล็กๆนั้นเดินเข้ามาประชิด
“นะ น้องกานต์..มีอะไรหรือเปล่าครับ” ทำไมเสียงมันสั่นๆแบบนี้วะ เก็บอาการหน่อยสิไอ้เพชร
“กานต์จะมาช่วยพี่เพชรอาบน้ำไงฮะ พี่เพชรใช้สบู่ไม่เป็นใช่มั้ยละ” ใบหน้าเนียนนั้นยิ้มหวาน น่าลิ้มลอง...
“กานต์แค่บอกว่ามันใช้ยังไงก็พอ พี่อาบเองก็ได้ครับ” พยายามไม่มองร่างเล็กขาวเนียนนั้น น้องไม่เต็มใจ เราต้องไม่หักหายน้ำใจ อดทนไว้ไอ้เพชร!
“งั้นพี่เพชรอาบให้กานต์ได้มั้ยฮะ” ร่างเล็กปรี่เข้ามาเกาะเขาไว้ ดวงตาหวานๆนั้นช้อนขึ้นมองสายตาอ้อนวอน นิ้วเล็กๆเขี่ยเล่นที่แผงอกของเพชร
ผึง!
เสียงสติขาดดังก้องในโสตประสาทเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ตั้งแต่ใกล้ชิดกับกานต์ จะเป็นยังไงก็ช่างมัน ตอนนี้ที่อยากทำคือการดึงร่างเล็กนี้มากอดให้แนบแน่นที่สุด
“อื๊อ พี่เพชรอย่าสิฮะ กานต์ให้พี่อาบน้ำให้นะ” เสียงเล็กประท้วงเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่น ริมฝีปากร้อนพรมจูบลงบนไหล่เนียน
“อืม ก็เอาตัวพี่แทนสบู่ไงครับ” พูดไปก็ลิ้มรสร่างเล็กๆนี้ไปด้วย ซอกคอที่หอมกรุ่น แขนเนียนๆ เอวบางและสะโพกกลมกลึง ยังมีตรงไหนอีกนะที่เขายังไม่ได้สำรวจ?
“พี่เพชร จะทำอะไรฮะ อย่านะ ไม่เอา!” เสียงหวานประท้วงรัวเร็วเมื่อเขาจับร่างเล็กๆพิงเข้ากับกำแพง และก้มลงคุกเข่าก่อนจะกระชากผ้าขนหนูนั่นออก
“พี่จะทำความสะอาดให้นะครับ น้องกานต์อยู่นิ่งๆสิ” สิ่งสงวนตรงหน้าที่กำลังหลับใหลช่างน่าลิ้มลอง เพชรส่งมันเข้ามาในริมฝีปากอุ่น ดูดเม้มเหมือนกำลังลิ้มรสอมยิ้มแบบแท่ง จนมันเริ่มขยายตัวในปากของเขา
“พี่เพชร ฮื้อ...” เพชรเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่หลับตาปี๋ กัดปากตัวเองแน่น มือเล็กๆนั้นพยายามดันหัวเขาออก แต่ตัวแค่นี้จะสู้แรงเขาได้รึ?
“น้องกานต์ หวานจังเลย” เพชรตวัดลิ้นลิ้มรสจนพอใจลุกขึ้นมายืนประจันหน้า สองแขนแกร่งยกขึ้นมากั้นร่างเล็กไว้ไม่ให้หนี
“พะ พอรึยังฮะ..กานต์อยากอาบน้ำนะ” เพชรหรี่ตามองอย่างหมั่นไส้ มายั่วยวนเขาแล้วคิดจะหนีเรอะ ฝันไปเถอะเจ้าตัวเล็ก
“แล้วที่กานต์บอกจะอาบให้พี่ละครับ” เสียงทุ้มออดอ้อน ใบหน้าเล็กๆนั้นมองอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะรวบรวมความกล้าหยิบสบู่มาถูๆให้เป็นฟอง เปิดฝักบัวให้น้ำราดตัวเพชรอีกรอบ
“มันใช้แบบนี้นี่เอง ถูให้เป็นฟองแล้วเอามาถูตัวเหรอครับ”
“ฮะ...” กานต์ลูบมือที่เต็มไปด้วยฟองไปตามกล้ามเนื้อแกร่งนั้น กล้ามท้อง แขนแข็งแรง และแผ่นหลังกว้าง มือไม้สั่นเทา ทำเอาเพชรเห็นแล้วอยากแกล้งซะอีก
“น้องกานต์ แล้วข้างล่างละครับ” เพชรติงเมื่อเห็นกานต์จะเปิดน้ำล้างฟองสบู่ ร่างเล็กค่อยๆทรุดกายลงและถูฟองสบู่ไปที่ขาทั้งสองข้าง โดยจงใจเว้นตรงกลางกายใต้ผ้าขาวม้า
“พะ พี่เพชรก็ล้างเองสิครับ ตรงนั้นน่ะ...” เพชรลอบยิ้มเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กนั้นอายขนาดไหน อยากมายั่วเขาดีนัก
“ไม่ได้สิ พี่ยังทำความสะอาดให้กานต์เลยนะครับ กานต์อย่าเอาเปรียบพี่สิ”
“กะ ก็ได้ฮะ แต่พี่เพชรห้ามตุกติกกับกานต์นะ” พอกานต์พูดจบ เพชรก็กระตุกผ้าขาวม้าออกทันที เผยให้เห็นไรขนสีอ่อนและน้องชายที่กำลังตื่นตัว
‘น่ารัก น่ากิน น่าปล้ำ’ เพชรมองกานต์ที่กล้าๆกลัวๆค่อยเอามือมาจับที่ส่วนแข็งขึงนั้น ฟองสบู่ลื่นๆถูกรูดทำความสะอาดอย่างเบามือ
“มัน..แข็งจังนะฮะ..” อืม แข็ง แข็งตั้งแต่ทำให้กานต์นั่นแหละครับ
“ล้างไอ้สองอันนั่นด้วยสิครับ เดี๋ยวมันน้อยใจนะ” กานต์ทำตามที่เพชรบอกเงียบๆ มีเพียงเสียงของลมที่พัดซู่และเสียงหัวใจกานต์ที่เต้นดังจนแทบทะลุออกจากอก
“เสร็จแล้วครับ..” เสียงหวานบอกหลังจากเอาน้ำชโลมฟองออกจนเกลี้ยง เพชรรั้งร่างนั้นให้เข้ามากอดแนบอก
“อยากทำต่อมั้ยครับ หืม?” จงใจถามด้วยเสียงกระเส่าเพื่อบ่งบอกความต้องการของตัวเอง
“ไม่...ไม่เอาฮะ...” ได้ผล ร่างเล็กนั้นก้มหน้างุด เขินอายที่สุดในชีวิต
“วันหลัง ห้ามยั่วพี่นะครับ เด็กไม่ดีคิดจะแกล้งพี่ ก็ต้องโดนแบบนี้นะ” เพชรจูบลงที่ผมนุ่มนั้นแผ่วเบา เจ้าตัวเล้กพยักหน้ารัวๆกับอกแกร่ง เพชรดึงผ้ามาพันทั้งตัวเองและกานต์
“หือ อะไรครับ” พอจะพาเดินออกจากห้องน้ำก็ถูกดึงแขนเอาไว้ หันไปมองก็เห็นเจ้าตัวเล็กยืนนิ่งน้ำตาคลอ
“อุ้มกานต์หน่อยสิฮะ กานต์เดินไม่ไหว” หัวใจแทบละลาย..เจ้าตัวเล็กไปหัดทำหน้าแบบนี้มาจากที่ไหน ใบหน้าออดอ้อน เย้ายวน..
“อุ้มทั้งชีวิตเลยก็ได้นะครับ หึหึ” เพชรยกร่างนั้นมา ขาเรียวเกาะอยู่ที่เอวแกร่ง ใบหน้าซุกคอของร่างสูงแน่น
“ไม่เอา...” เสียงบ่นงุ้งงิ้งลอยตามมา เพชรได้แต่อมยิ้มแล้วหัวเราะหึหึไปตลอดทาง
“ทำไมพี่ถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วนะ” เพชรนั่งพิงขอบหน้าต่าง ใบหน้าเหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่มีดาวพราวระยับ สมองครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆตั้งแต่ได้พบกานต์..
“เรื่องอะไรเหรอฮะ” กานต์เงยหน้าจากโต๊ะเขียนหนังสือมาสบตากับเพชร
“เรื่องของกานต์” ร่างสูงลุกขยับมานั่งเคียงข้าง ยกมือขึ้นมาลูบที่ผมอ่อนนุ่มของกานต์อย่างเพลิดเพลิน
“พี่เพชรพูดอะไรแปลกๆนะฮะ” กานต์ก้มหน้าเขียนหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจ เพชรจึงชะโงกหน้ามาดู
“กานต์เขียนอะไรง่วนเชียว หืม?”
“บันทึกฮะ ห้ามแอบดูนะ นี่มันไดอารี่ของกานต์”เจ้าตัวพับสมุดปกหนังปิดดังปับ
“ครับๆ พี่ไม่ดูหรอก แต่พี่รอนอนพร้อมกานต์เนี่ย ง่วงจะแย่แล้ว”
“เสร็จแล้วละฮะ” กดปิดสวิตช์โคมไฟ เก็บของเข้าที่แล้วก็เดินมานั่งที่ขอบเตียง
“พี่เพชรอ้ะ อย่าทำท่าทางแบบนั้นสิฮะ กานต์รู้สึกเหมือนเข้าหอยังไงไม่รู้” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพี่เพชรของตัวเองเดินมานั่งที่อีกฝั่งแล้วทำตาซึ้ง
“ฮ่าๆ คิดไปได้นะเรา แต่พี่ว่ากานต์ก็ต้องทำใจให้ชินนะครับ”
“เรื่องอะไรฮะ?”
“ก็ถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน กานต์ก็ต้องนอนกับพี่ทุกคืน และต้องทนกับสายตาของพี่ทุกวัน”
“อะ..บ้าฮะ..เสี่ยวมาก..”
“บอกว่าพี่เสี่ยว แล้วกานต์หน้าแดงทำไมครับ” เพชรขยับมากลางเตียงและดึงแขนเล็กๆนั้นให้ขยับร่างมาใกล้เขา
“กานต์รู้มั้ยครับ ว่ากานต์ทำให้พี่รู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่พี่ได้พบกานต์ ทำให้พี่รู้สึกว่ามันเคยเกิดมาแล้ว หรือว่ากานต์จะร่ายเวทมนต์กับพี่ครับเนี่ย” พอถามเสร็จก็ก้มหน้าหอมหน้าผากของเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด
“บางทีมันอาจไม่ใช่เวทมนต์หรอกฮะพี่เพชร มันอาจเป็นความทรงจำที่ถูกซุกซ่อนไว้ในที่ลึกที่สุดก็เป็นได้” ดวงตาหวานจ้องมองท้องฟ้าอย่างเพลิดเพลิน ทำไมกันนะ เวลามีคนมาร่วมแบ่งปันความรู้สึกดีๆ ทำให้อะไรก็ดูงดงามขึ้นไปอีก
“งั้นก็แปลว่าในอดีตพี่คงเคยได้พบกับกานต์มาแล้วสินะครับ หึหึ” กานต์ไม่ตอบ แต่ส่งยิ้มหวานๆไปให้แทน
“ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆละฮะ” เพชรยิ้มพรายก่อนจะตอบ
“งั้นพี่ก็จะขอให้พี่ได้พบกานต์อีกในอนาคตไงละครับ” กานต์อึ้ง ร่างสูงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับความเสี่ยวที่เพิ่งปล่อยไป หารู้ไม่ว่ามันทำให้กานต์กำลังจะสำลักความหวานตายอยู่แล้ว
‘ตอนนี้พี่เพชรก็ได้เจอกานต์ในอนาคตแล้วไงฮะ..’
------------------------------
-
น่ารัก :L1:
-
หวานจริงๆ แต่ว่า กานต์นี่กลับมาเกิดใหม่เหมือนพี่เพชรหรือเปล่า
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
อร๊ายยยยยยยยย ยยยยยยยย ยยยยยยยยย ยยยยย...คุณบีทำเค้าง๊ง งง T^T
ประโยคสุดท้ายมันหมายความว่ายังไงอ่ะ...น้องกานด์อยู่ในรูปลักษณ์ไหนกันแน่!?!
ตอนนี้แก้สมการประโยคสุดท้ายไม่ได้สักที คิดจนหัวจะระเบิด
ถ้า อนาคต = น้องกานด์ แล้ว อดีตกับปัจจุบัน = ???...อร๊ากกกกก ก ก กกกก ยิ่งคิดยิ่ง งง
อยากรู้ใจจะขาด คุณบีรีบมาต่อไวไวนะฮะ...เค้าอยากรู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >[]<
พีเอส ,, น้องกานด์กะพี่เพชรมาทำหวานเบี่ยงเบนประเด็นได้น่ารักไปโลกหน้า...คริคริ
เล่นเอาคนอ่านอย่างเค้าเลือดแทบพุ่ง...นี่ถ้าวันไหนพี่เพชรจับน้องกานด์กดได้สำเร็จ
วันนั้นสงสัยเค้าคงไร้เรี่ยวแรง...เพราะเลือดคงไหลหมดตัว...เหอะ ๆๆๆๆๆ =w= b
+1 ใ้ห้คุณบีเหมือนเดิมฮะ ^^~*
-
๗
“เพชร กูจะไปซื้อน้ำ มึงเอาอะไรมั้ย” ไอ้กัสมันหันมาถามผมที่นอนเอกเขนกอยู่ตรงเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ
“เป๊ปซี่ ขอแก้วใหญ่บิ๊กเบิ้ม”
“เออ เดี๋ยวซื้อมาให้ นอนให้สบายนะมึง ไอ้คุณชาย” ผมนอนกระดิกขาเรื่อยเปื่อยไม่สนใจเพื่อนเวร มันลากผมมาว่ายน้ำกับมันด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กูอยากมาเหล่สาว’
จะไม่มาก็ขัดมันไม่ได้ ก็เพื่อนนี่เนอะ แถมวันนี้น้องกานต์มีซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆด้วย งั้นก็ออกมาฆ่าเวลาดีกว่า แต่เอาเข้าจริงผมก็นอนตายบนเก้าอี้อย่างเกียว สาวๆสวยๆอกสะบึมส์เดินโยกย้ายส่ายสะโพกมายั่วยวนก็ไม่กระตุ้นอารมณ์ผมได้ ก็หัวใจมันเอาแต่คิดถึงเจ้าตัวเล็กผิวขาวๆอย่างเดียวเลยนี่ครับ
“พี่เพชร พี่เพชร” หือ ใครเรียกผมวะ ค่อยๆลืมตามองช้าๆ อ๊ะ ไอ้น้องชายผมนี่เอง
“อ้าว พลอย มาทำไรเนี่ย” ใช่ครับ น้องชายผมชื่อพลอย ตัวถึกๆ ชื่อพลอย เข้ากันมั้ยครับ
“มาเล่นน้ำดิ แล้วพี่อะ มาสระว่ายน้ำทำไมเอาแต่นอนโชว์บอดี้อยู่ล่ะ” มันนั่งยองๆถามตาปริบแล้วเอานิ้วมาจิ้มที่ท้องผม
“ไม่มีอารมณ์เล่นว่ะพลอย พี่เบื๊อเบื่อ”
“มาเล่นน้ำกับพวกพลอยมั้ย มากันหลายคน หนุกนะ” ผมชายตามองกลุ่มเพื่อนที่ไอ้พลอยมันบอก มากันหลายคนจริงๆเว้ย มีทั้งหนุ่มๆสาวๆ มองๆไปสายตาก็ไปสะดุดที่คนหนึ่งในกลุ่ม คนที่เป็นเหมือนเดือนในหมู่ดาว ร่างเล็กๆผิวขาวๆที่ผมเฝ้าทะนุถนอมทุกวัน
“น้องกานต์! ทำไมแต่งตัวโป๊แบบนั้น” เสียงผมตะโกนออกไปก่อนอะไรเลยครับ ไอ้ตัวเล็กนั่นสะดุ้งเฮือก ท่าทางตกใจสุดๆที่เห็นผม ทำไมมันต้องทำท่าแบบนั้น! โดยไม่รอช้า เดินตรงไปหาเจ้าตัวเล็กนั่นโดยที่คนอื่นก็ทำท่างงๆ
“กานต์ ไหนบอกพี่ว่ามีซ้อมดนตรีไง” ตอนนี้ผมรู้สึกหูอื้อไปหมด รู้อยู่ว่าตัวเองกำลังแสดงอารมณ์มากเกินกว่าเหตุ กานต์แค่มาเที่ยวกับเพื่อน แต่ไอ้ที่ผมโมโห คือชุดต่างหาก ไอ้เสื้อยืดสีขาวบางๆ ที่ยาวถึงแค่ชายกางเกงว่ายน้ำนั่น ขาอ่อนที่โผล่ออกมาวับๆแวมๆนั่นอีกล่ะ!
“กานต์ซ้อมเสร็จแล้วนะฮะ เลยมาเที่ยวกับเพื่อน” เจ้าตัวเล็กยืนก้มหน้านิ่ง เสียงเล็กๆพูดเบาเหมือนกระซิบ
“พี่เพชร รู้จักกานต์ด้วยเหรอเนี่ย” ยังไม่ทันจะซักต่อ ไอ้น้องชายก็ขัดจังหวะเสียก่อน ผมหันไปพยักหน้าให้มันแทนการพูด
“แล้วพี่จะมาจุกจิกอะไรกับกานต์ล่ะ ทำยังกับเป็นแฟนกันงั้นแหละ” พลอยพูดกับผม แต่มันหันหน้าไปถามกานต์ ทำไมมันไม่มองหน้าผมวะ
“ไม่ใช่หรอกพลอย” ผมคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นว่าใบหน้าหวานนั้นซีดลงไปถนัดตา
“ก็นั่นน่ะสิ กานต์จะเป็นแฟนพี่เพชรได้ไงล่ะ ก็กานต์คบกับพลอยอยู่นี่นา เนอะ ไอ้ตัวเล็ก” ประโยคต่อมาของน้องชายและท่าทางสนิทสนมนั่นทำเอาผมแทบล้มทั้งยืน นี่มันอะไรกันวะ!!
“อ้าว พี่เพชร ไม่มาเล่นน้ำกับพวกผมเหรอ” พลอยมันตะโกนถามเมื่อเห็นผมเดินหนีออกมา ผมเลือกที่จะไม่หันกลับไป ไม่อยากหันไปเห็นภาพบาดตาพวกนั้น
“ตามสบายเถอะ พี่จะไปหาไอ้กัส” ผมรีบเดินจ้ำไปหาไอ้กัสที่ร้านขายเครื่องดื่มและไม่หันกลับมามองอีกเลย
“กานต์ไปรู้จักกับพี่เพชรตอนไหนเหรอ ไม่เห็นเล่าให้พลอยฟังเลย” พอพี่ชายตัวเองเดินไปแล้วพลอยก็หันมาถามกานต์ด้วยสีหน้างุนงง
“กานต์ไม่รู้ว่าพลอยเป็นน้องชายพี่เพชรนี่นา” กานต์ยิ้มขมขื่น
“พี่เพชรก็พูดจาแปลกๆ ทำยังกับว่ารู้จักการต์มากงั้นแหละ พิลึกคน”
“อย่าว่าพี่เพชรนะ!” กานต์เผลอตัวอุทานออกไปก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเอง
“ห๊ะ? กานต์หมายความว่าไง ทำไมพลอยจะว่าพี่เพชรไม่ได้”
“ก็ ก็พลอยเป็นน้อง ว่าพี่แล้วดูไม่น่ารักเลยนะ” กานต์พยายามกลบเกลื่อน
“อืม แล้วถ้าพลอยไม่ว่าพี่เพชร กานต์จะรักพลอยมั้ย” พลอยถามและยื่นหน้าใบใกล้ๆแก้มนวลนั้นหมายจะเก็บเกี่ยวความหอมให้ชื่นใจ แต่ก็ถูกมือเล็กนั้นดันหน้าออกห่าง
“คนเยอะ อย่าสิพลอย”
“กานต์น่ะ คบกันมาตั้งสามเดือนแล้ว แต่ไม่ยอมให้ทำมากกว่าจับมือสักทีนะ” กานต์ไม่ได้พูดตอบอะไรกับคำบ่นนั้น ได้แต่ยิ้มบางๆแทนคำตอบ
‘ก็เพราะว่าพลอยไม่ใช่พี่เพชรน่ะสิ’
“เพชร มึงเป็นไรวะ จู่ๆจะกลับทำไมเนี่ย” กัสที่ยังดูงงๆจากการถูกเพื่อนตัวเองลากออกมาจากสระว่ายน้ำ
“กูจะกลับ มึงจะกลับกับกูมั้ย” ใบหน้าหล่อหันมามองด้วยสีหน้าถมึงทึงจนเพื่อนขนลุกตามไปด้วย
“เออ กลับก็กลับ แล้วมึงเป็นอะไรขึ้นมาละเนี่ย”
“กูพลาด พลาดอย่างแรง” กัสเห็นสีหน้าเพื่อนแล้วก็ใจหาย ทำไมมันทำหน้าเศร้าเหมือนโคตรเหง้าตายเลยวะ
“กูเจอไอ้พลอยกับเพื่อนมัน”
“น้องมึงอะนะ แล้วไงวะ”
“กานต์มาด้วย”
“อ้าว ไหนมึงบอกว่าน้องกานต์มีซ้อมดนตรีไง”
“เออ แต่ที่กูเจอน่ะ กานต์มาในฐานะแฟนไอ้พลอย” เพชรส่งสายตากร้าวออกมา กัสลงนั่งข้างเพื่อนแล้วตบไหล่เบาๆ
“มึง กูว่านะ มึงต้องคุยกับน้องให้เรียบร้อย อย่าเพิ่งด่วนตัดรอนไป” พอลองนึกทบทวนตามที่ไอ้กัสพูดซึ่งมันก็มีส่วน แต่ไอ้ความโมโหเจ้ากรรมดันมากกว่า จะไปเจอหน้าก็กลัวระงับอารมณ์ไม่อยู่
“ขอเวลากูหน่อย ให้กูสงบสติได้ก่อน แล้วกูจะไปคุย”
“เออ ต้องงี้ดิวะ ไอ้เพชรผู้เยือกเย็นเพื่อนกู จะสติแตกแค่เพราะหนุ่มน้อยหน้ามนคนเดียวได้ยังไง”
“หึหึ มึงไม่ใกล้ชิดกานต์ มึงไม่เข้าใจหรอกกัส”
“เข้าใจว่าอะไรวะ”
“ถ้าได้ชิมแล้วจะติดใจ” เพชรพูดและส่งสายตาโหยหาเมื่อนึกถึงเจ้าตัวเล็ก
------------------------------
ปล.อยากจะบอกว่าไม่อยากให้เดากันเล้ยยยย มันทรมานใจตัวเองนะคะ :)
แถมถ้าเฉลยออกมาแล้ว ไม่ถูกใจหลายๆคน ก็เซ็งแย่อะจิ
แต่อีกใจนึงก็แอบดีใจ ที่มีคนลุ้นไปกับเรื่องที่บีแต่งด้วยยยย
ขอบคุณสำหรับความอบอุ่นมากๆค่า
-
ฮึก แง๊~ :sad4:
ทำไมน้องการต์ทำกับพี่เพชรเยี่ยงเน้~ :o12:
งอลๆๆ :m16: ต่อด่วนค่า~ :call:
-
อ้าวๆน้องกานต์หลายใจนี่หว่า
-
กานต์จับปลาสองมืออ่ะ
ทำไมเป็นจังซี่อ่า
เคืองกานต์แล้ว :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
น้องกานต์ !!!!!!!!!!!!!!!!
เสียใจ
-
โอ๊ยยยยยยยยย ยย ยยยยยย ยยยย...จะเป็นลม ใครมียาดมเค้าขอสองเลยนะ =3='
น้องกานนนนนนนนนนนนนนนนนนน นนนน...น้องกานด์ทำอย่างงี้ได้ยังไงอ่ะ
มันหมายความว่ายังไง๊ หมายความว่ายังไง...ทำไมน้องกานด์ถึงกลายไปเป็นแฟนน้องของพี่เพชรไปได้หล่ะเนี่ย
เค้าไม่ยอมนะเค้าไม่ยอม...น้องกานด์รีบกลับมาเคลียร์ด่วน ๆ เลยนะ...ทำเอาลมแทบจับ สงสารพี่เพชรจับใจ T^T
นี่ยังดีที่พี่เพชรยังพอจะใจเย็น พร้อมจะเคลียร์กะน้องอยู่บ้าง...พี่เพชรต้องเอาให้กระจ่างเลยนะ คนอ่านเป็นกำลังใจให้สุดตัว...พี่เพชรไฟท์ติ้ง!!!!!!!
พีเอส ,, เค้าชอบนิยายที่มันเดายากแบบนี้นะ เพราะว่าการพยายามเดาเรื่องมันสนุกดีนะฮะคุณบี...คงคล้าย ๆ การลุ้นหวยหล่ะมั้ง 555+...แบบว่ามันตื่นเต้นดีอ่ะ
แต่พอบทสรุปออกมายังไงเค้าก็รับได้...ไม่ถึงกะรู้สึกแย่หรอก คงแค่ช็อคเฉย ๆ อ่ะฮะ...คริคริ >///////< (เค้าล้อเล่นนะ...อิอิ)
-
สงสารนายเพชร
-
อยากรู้ อยากอ่าน
ต่อด่วนค่าาาาาาาาาาาา
-
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนอ่านลุ้นกันจนคนเขียนจะหัวใจวายตายแทนแล้วค่าาาาา
-
วันนี้คุณบีไม่มาเหรอฮะ :confuse:
-
สงสารพลอย
ถูกใช้เป็นเครื่องมือ
หงุงหงิง.....
ทั้งนี้และทั้งนั้น....
น้องกานต์เป็นคนผูกปม ก็ต้องแก้ปมนั้นด้วยมือตัวเองนะคะ
สู้ๆๆๆๆๆ
(ปล.อินี่ก็วิเคราะห์เองเป็นเรื่องเป็นราว มาม่าได้อีก กร๊ากกกกกกกก)
-
๘
“น้องกานต์ วันนี้พี่เพชรไม่มาอีกแล้วหรือลูก” กานต์ละสายตาจากหน้าบ้านหันมามองแม่ของตัวเอง ใบหน้างดงามนั้นมีแววเป็นห่วงลูกชัดเจน
“ฮะ...พี่เพชรคงโกรธกานต์มาก” เสียงหวานฟังดูหดหู่ เพราะเขาไม่เห็นหน้าเพชรมาหลายวันแล้ว
“แล้วพลอยล่ะลูก”
“พลอยก็โทรมาทุกวันแหละฮะ รบเร้าอยากจะมาหาให้ได้ แต่กานต์บอกไปว่าไม่สะดวก” ผู้เป็นแม่ฟังคำตอบของลูกชายแล้วก็อมยิ้ม
คนที่คิดถึงเรา กลับไม่อยากให้เขามาหา
แต่คนที่เขาไม่คิดถึง กลับตั้งตารอให้เขามาหา
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใจโอนเอียงไปทางไหนมากกว่ากัน...
“เวลามันเหลือน้อยแล้วนะฮะแม่ หากหมดเวลา กานต์จะไม่สามารถไปหาพี่เขาได้อีก และถ้าพี่เขาเลือกที่จะไม่มาหากานต์ละฮะ” เห็นลูกชายทำหน้าเศร้าสร้อยแล้วก็ใจสั่น สงสารจับใจ
“น้องกานต์ ถ้าพี่เขามีใจให้เรา แม่เชื่อว่าเขาต้องมานะลูก เพชรเขาก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ไม่มีทางหนีหายไปเฉยๆหรอก”
กานต์หรุบตาลงต่ำ น้ำตาพาลจะไหลเมื่อนึกถึงใบหน้าโกรธเกรี้ยวในตอนนั้น เขาคงไม่คิดถึงเราแล้วละ...
หารู้ไม่ว่าคนที่ถูกกล่าวหาว่าไม่คิดถึงเจ้าตัวเล็ก กำลังติดภารกิจวุ่นวาย เพราะความที่อยู่ชั้นมัธยมปีสุดท้าย ต้องเตรียมตัวย้ายไปเข้ามหาวิทยาลัย โชคดีว่าคะแนนทดสอบของเพชรสูงมากจนมหาวิทยาลัยที่ตัวเองต้องการอ้าแขนรับด้วยความเต็มใจไม่ต้องสอบเข้า นับว่าเป็นการพัฒนาที่ดีสำหรับการศึกษาในหนึ่งร้อยปีให้หลัง แต่กระนั้นก็ยังต้องเตรียมการมากมาย ลงทะเบียนเรียน เลือกที่พัก ยุ่งหัวฟูจนหาเวลาไม่ได้
“เพชร วันนี้ก็เสร็จแล้วละ ไปไหนกันดีวะ แต่เอ...กูว่ามึงคงมีที่ไปอยู่แล้วละ” กัสหันมาทำตาเล็กตาน้อยใส่เพื่อนจนโดนทุบไปหนึ่งอั้ก
“เสือก กูไปละ โชคดี” กัสมองตามเพื่อนที่รีบบึ่งรถออกไปเหมือนสายลม อะไรมันจะคิดถึงขนาดนั้นวะ แต่ตอนนี้มีเรื่องให้สงสัยมากกว่านั้น คือกูจะกลับบ้านยังไง รถที่นั่งมามันก็ไปไม่รอเสียแล้ว....
‘เอ...มันอยู่ตรงไหนวะ ทำไมหายากแบบนี้’ เพชรขับรถวนเวียนอยู่แถวเขตสี่ที่มีแต่ถนนและต้นไม้จนเริ่มค่ำ
‘เอาไงดีวะ...’ ขณะกำลังลังเล ก็เหมือนเห็นแสงจากทางข้างหน้า ในใจลิงโลดว่าต้องเป็นรถแน่ๆ จึงรีบขับตามหมายจะถามทางไปบ้านกานต์ แต่ยิ่งขับก็ยิ่งไกล ตามไม่ทันเสียที จนแสงหายไปเฉยๆ
‘อ้าว เฮ้ย ไงต่อละเนี่ย’ เพชรจอดรถและมองไปรอบๆข้างที่มืดสนิท สายตาคมเขม้นมองทาง แล้วก็เจอสิ่งที่จ้องการ
‘รั้ว!’ ถ้าขับตามแนวรั้วไป ก็ต้องเจอประตูรั้วแน่ๆ เพชรจึงขับไปอย่างใจเย็นและไม่ลืมว่าบ้านหลังนี้เนื้อที่กว้างขนาดไหน
‘แม่ง กว่าจะเจอประตูรั้ว’ พอรถไปจ่อที่ประตู มันก็เปิดเองโดยอัติโนมัติเหมือนที่เคย เพชรขับลึกเข้าไปจนถึงตัวบ้าน...
บ้านทรงไทยที่แสนงดงามยังคงเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปมันคือความเงียบ มีเพียงไฟดวงเดียวที่ส่องแสงริบหรี่อยู่
เพชรเดินตรงไปหาแสงไฟ มันคือแสงไฟบนชานบ้าน เดินขึ้นบันไดไปก็พบกับเจ้าร่างเล็กๆที่นอนซุกอยู่บนโซฟานุ่ม
“น้องกานต์...” คนที่แสนคิดถึง ใบหน้าที่แสนคิดถึง น้ำเสียงหวานๆที่ชอบพร่ำเรียกพี่เพชรๆ คิดถึงเหลือเกิน..
“อือ...” เจ้าตัวขยับร่างยุกยิกเมื่อถูกคลอเคลียที่แก้มนุ่ม
“นอนตรงนี้ อากาศเย็น เดี๋ยวเป็นหวัดนะครับ” ดวงตาหวานลืมขึ้นช้าๆก่อนจะเบิกโพลง
“พี่เพชร..ตัวจริงหรือเปล่าฮะ หรือว่ากานต์ฝันไป” กานต์จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเข้มนั้น เหมือนจริงเหลือเกิน หวังว่าความฝันคงไม่แกล้งทำร้ายเขาอีกหรอกนะ
“ตัวจริงสิครับ ลองจับดูสิ” เพชรดึงมือเล็กๆนั้นมาลูบที่แก้มอุ่นๆของตัวเอง
“กานต์คิดถึงพี่เพชรจังเลยฮะ คิดถึงจนแทบบ้า....” ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งและโน้มตัวมากอดคอคนที่นั่งชันเข่าอยู่กับพื้น
“จริงหรือ พี่ก็คิดถึงกานต์นะครับ แต่พี่ยุ่งมากเลย ไม่มีเวลาจะกระดิกตัวสักนิด”
“กานต์คิดว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกเสียแล้ว”
“ทำไมพูดแบบนั้น พี่ก็มาหาแล้วนี่ไง” เพชรปลอบประโลมลูบหัวอยู่เป็นนาน เจ้าร่างเล็กก็เอาแต่นั่งตักและเกาะเขาแน่นเป็นลูกลิงไม่ยอมไปไหน
“เข้าไปนั่งในบ้านดีกว่าครับ อากาศมันเย็น” เพชรออกแรงยกกานต์ขึ้นมาเกาะเอวเขาและพาเข้าไปด้านใน
“ปล่อยก่อนสิครับ นั่งดีๆก่อน” เพชรพยายามจะปล่อยร่างเล็กนั้นลงบนโซฟาตัวยาว แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่ยอมปล่อยสักที กลับเอาแต่ส่ายหัวงุด
“คิดถึงพี่ขนาดนี้ แล้วทำไมถึงปิดบังพี่เรื่องไอ้พลอย” นึกถึงสาเหตุที่มาได้ ก็รีบถามซะ เดี๋ยวจะเจอลูกอ้อนจนลืมไปอีก
“กานต์ไม่ได้ปิดบังนะฮะ กานต์กำลังคิดที่จะบอก แต่พี่เพชรก็มารู้เสียก่อน”
“แล้วเรื่องไอ้พลอย ไปคบกับมันได้ยังไง”
“...เรื่องมันยาวนะฮะ” กานต์นิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนที่จะพูดออกมา เพชรมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ คำถามแค่นี้มันพูดยากตรงไหน
“ผมจะแสดงให้พี่เพชรดู” ร่างเล็กนั้นฉุดกระชากเพชรให้เดินตัวปลิวตามไปจนถึงสวนหลังบ้าน ที่นี่มีต้นชมพูพันธุ์ทิพย์หลายต้น และแต่ละต้นก็ออกดอกสีชมพูสะพรั่ง เดินลึกเข้าไปจนถึงต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ต้นหนึ่งที่สูงเด่นเป็นสง่าที่สุดและมีโถสีขาวสลักลวดลายดอกชมพูพันธุ์ทิพย์อย่างงดงาม
“ที่นี่ละฮะ” เพชรมองกานต์ที่เดินไปตรงบ่อน้ำแบบโบราณใกล้ๆต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ต้นนั้น กานต์ตักน้ำขึ้นมาเหยือกหนึ่ง ก่อนจะเทน้ำลงในโถเกือบเต็ม กานต์ล้วงกระเป๋าเสื้อและหยิบถุงผ้าสีทองเป็นประกายใบหนึ่งออกมา มือเล็กล้วงเข้าไปในถุงก่อนจะมาแบมือตรงหน้าเพชร
“อะไรเหรอครับน้องกานต์” เพชรมองหน้าหวานนั้นอย่างไม่เข้าใจ คนตัวเล็กตรงหน้าเขาทำอะไรให้เขางงไปหมดแล้ว
“นี่คือคริสตัลฮะ” มือเล็กแบออกเผยให้เห็นคริสตัลเกร็ดยาวๆสีใสเป็นประกาย กานต์หย่อนคริสตัลหนึ่งอันลงไปในโถที่ใส่น้ำไว้ภายใน
จ๋อม.....
เสียงคริสตัลตกกระทบผิวน้ำดังกังวานไปทั่วบริเวณอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ทั้งที่เป็นเพียงคริสตัลชิ้นเล็กๆ และน้ำในโถนั่นก็ไม่ได้มากมาย
“มาสิฮะ” เพชรมองมือเล็กที่ยื่นมาอย่างลังเล เขาแค่อยากรู้เรื่องว่าทำไมกานต์จึงคบกับพลอย แล้วถึงมาคบกับเขา แต่ทำไมกานต์ต้องทำเรื่องราวให้วุ่นวายแบบนี้ ทว่าความสงสัยนั้นก็หมดไป คงเพราะว่าบรรยากาศยามค่ำคืนนี้ที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงของธรรมชาติรอบตัวและใบหน้าหวานนั้นที่ส่องประกายอยู่กลางความมืด
เหมือนต้องมนต์สะกด เพียงกานต์ส่งยิ้มมาให้ เพชรก็ยื่นมือไปสัมผัสกับมือเล็กๆนั้นแล้ว
“กานต์ทำอะไรน่ะครับ” เพชรถามเมื่อเห็นกานต์ชะโงกหน้าไปจ่อที่ปากโถ กานต์เพียงหันมายิ้มหวานให้ และความมืดก็เข้ามาปกคลุมจนเขาจำอะไรไม่ได้อีกเลย...
------------------------------
ปล.เมื่อวานเป็นไข้ ขอโทษนะคะที่ให้รอ :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คริสตัลนั่นเมื่อละลายน้ำจะมีคุณสมบัติเดียวกะสสารสรเงินในโถอักษรรูนในเรื่องแฮรี่รึเปล่านิ?
อรั๊ยยยยยยยยยยยยย แฟนตาเซียล้ำๆมาแล้ว
ปล.ชอบเวลาตัวเล็กๆเกาะเป็นลูกลิง งุงิ
...........................
ตรงนี้ "เดินขึ้นบันไดไปก็พบกับเจ้าร่างเล็กๆที่นอนคุดอยู่บนโซฟานุ่ม" ตั้งใจแค่ "นอนคุด" รึเปล่าคะ?
-
อยากรู้แล้วอ่ะว่าจะเป็นยังไงต่อ ทำไมมันซับซ้อนเยี่ยงนี้
-
รอตอนต่อไป
-
:serius2: :serius2:
ลุ้นใจจะขาด
-
ในโฮลิค ยูโกะก็เคยเอาโถดอกอะไรนี่แหละ มาตักน้ำใส่ ใส่คริสตัล แล้วให้วาตานุกิกับจอกกระบอกก้มหน้าลงไปดู
แล้วก็ตู๊มมมม!!! กลายเป็นโกโก้ครันช์! เย้ย ไม่ใช่!!
แล้ววาตานุกิก็ ก็หลุ่มตู๊มไปเทีอกเขาในพิภพวิญญาณอะไรงี้
หรือแท้จริงแล้ว น้องกานต์เป็นวิญญาณ =[]=
-
ในโฮลิค ยูโกะก็เคยเอาโถดอกอะไรนี่แหละ มาตักน้ำใส่ ใส่คริสตัล แล้วให้วาตานุกิกับจอกกระบอกก้มหน้าลงไปดู
แล้วก็ตู๊มมมม!!! กลายเป็นโกโก้ครันช์! เย้ย ไม่ใช่!!
แล้ววาตานุกิก็ ก็หลุ่มตู๊มไปเทีอกเขาในพิภพวิญญาณอะไรงี้
หรือแท้จริงแล้ว น้องกานต์เป็นวิญญาณ =[]=
บิงโกกกกกกกกกกกกกกก
แต่น้องกานต์ไม่ใช่วิญญาณค่ะ :)
-
:L1: :L1: :L1:
-
คุณบีไม่สบายเหรอฮะ...ขอให้หายป่วยไวไว และอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะฮะ ^^~*
ว้าววววววววว ววววววววว วววววววววว...ที่แท้ก็เป็นนิยายที่ออกแนวแฟนตาซีนี่เอง
มิน่าหล่ะ เดาทางไม่ถูกเลย...(สงสัยคงเพราะเค้าแพ้ทางนิยายแฟนตาซีหล่ะมั้ง T^T...เพราะนอกจากแฮร์รี่แล้ว ก็ไม่ค่อยจะแตะนิยายแฟนตาซีเลย ให้ตายสิ -*-)
แล้วนี่ตอนหน้าก็จะได้รู้แล้วใช่มั้ยฮะ...ว่าความลับของน้องกานด์คืออะไรกันแน่...เค้าเนี่ย ลุ้นจนตัวโก่งเลยนะเนี่ย >[]<
อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้วนะเออ =w= b
+1 ให้คุณบีนะฮะ...ฮี่~*
-
โหลุ้นจะแย่
รออ่านต่อแล้วกัน
-
วันนี้คุณบีจะมาหรือเปล่าฮะ...เค้ารออยู่น้าาาา าาา าาาา :m13:
-
อ๊ากกกกก ลุ้นๆๆๆๆ งงนิสๆ :serius2:
รอตอนต่อไปคร่า~ o13
-
รอๆๆ :z2:
-
๙
“พี่เพชร ตื่นสิฮะ ตื่นๆๆๆ” เสียงเจื้อยแจ้วที่ตะโกนเป็นนกแก้วข้างหูทำให้เพชรสะดุ้งโหยงขึ้นมา และเมื่อเจอกับความสว่างจ้าของแสงตะวันทำให้เขาต้องหยีตามองคนตรงหน้า
“น้องกานต์ พี่...มานอนบนเตียงนี่ได้ไงครับ” เมื่อเห็นว่าตัวเองนั่งอยู่บนเตียงสี่เสาแบบโบราณก็ยิ่งงงหนัก จำได้ว่า..ล่าสุด..ไปที่ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ แล้วน้องกานต์ก็ทำอะไรกับโถนั่น ทุกอย่างรอบตัวก็มืดลง.... แล้วเขาก็ตื่นมานี่ละ..
“กานต์ให้เด็กในบ้านไปช่วยกันหิ้วพี่เพชรมาน่ะครับ พี่เพชรตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าเถอะ” เพชรมองไปทางที่กานต์ชี้ อ่างล้างหน้าแบบโบราณบนขาตั้งสลักลวดลายตรงมุมห้องนั้น ช่างเป็นอะไรที่เขาไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย
“น้องกานต์ ทำไมคนเต็มเลยละ” เพชรมองไปรอบๆอย่างไม่เชื่อสายตา บ้านทรงไทยหลังนี้ที่เขาคุ้นเคยมันไม่ได้มีผู้คนมากมายและไม่ได้ดูคึกคักแบบนี้ กานต์ดึงแขนเพชรให้เดินไปยังสวนหลังบ้านที่เขาเพิ่งเข้าไปเมื่อคืนนี้ แต่ตอนนี้สวนนั้นกลับดูแปลกตาไป ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีชีวิตชีวา แม้กระทั่งกานต์ก็ดูสดใสและมีความสุขเหมือนจะลอยได้
“เดี๋ยวกานต์ อย่าเพิ่งลากพี่ไป ช่วยอธิบายเรื่องราวให้พี่ฟังก่อน ตอนนี้พี่รู้สึกสับสนมากเลยนะครับ” เพชรยื้อแขนไว้ไม่ให้กานต์เดินต่อ เหมือนกับจงใจ จุดที่ทั้งคู่หยุดยืนและหันมาเผชิญหน้ากันนั้นคือต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ต้นใหญ่ต้นเดิมเมื่อคืน
“นั่นสิ กานต์ดีใจไปหน่อย ขอโทษที่เอาแต่ลากพี่เพชรไปมาอย่างเดียวนะฮะ...” เจ้าตัวเล็กมีสีหน้าสำนึกผิดที่แสนจะน่ารักที่สุดในโลก เพชรเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“พี่ไม่ได้โกรธครับ แต่พี่แค่งง ทั้งเรื่องสถานที่นี้ ที่มันเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อแค่คืนเดียว และไหนจะเรื่องกานต์กับพลอยอีก”
“กานต์จะค่อยๆอธิบายนะฮะ แต่กานต์จะบอกก่อน ว่าก่อนที่พี่จะฟัง พี่ต้องเปิดใจให้กว้าง เพราะเรื่องที่กานต์จะเล่ามันอาจจะเหลือเชื่อ” เพชรพยักหน้ารับแทนคำพูด กานต์จึงค่อยๆถ่ายทอดเรื่องราวออกมา
“เรื่องของพลอยกับกานต์ที่เกิดขึ้นนั้น มันเป็นเพราะความเข้าใจผิดของกานต์ ทั้งพี่และพลอยเป็นพี่น้องกัน แถมยังให้บรรยากาศคล้ายๆกัน ตอนแรกกานต์เองคิดว่าต้องเป็นพลอยแน่ๆ แต่พอกานต์มาเจอพี่เพชร กานต์ก็รู้ว่าจำผิดคน จริงๆคือพี่เพชรต่างหากที่กานต์ตามหา” แม้กานต์จะค่อยๆอธิบาย แต่เพชรก็ยังรู้สึกว่าเขาฟังเรื่องพวกนั้นไม่เข้าหูเลยสักนิด
“กานต์ตามหาพี่? เราเคยพบกันมาก่อนเหรอครับ”
“ใช่ฮะ เราเคยเจอกันเมื่อร้อยปีที่แล้ว” ใบหน้าเล็กยิ้มสดใสเมื่อพูดถึงตรงนี้ ผิดจากคนฟังที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปเสียแล้ว..
เพชรนิ่งอึ้ง หูเขาไม่ฝาดแน่นะ น้องกานต์บอกว่าร้อยปี หนึ่งร้อยปี สิบเท่าของสิบปี
เฮ้ย
เฮ้ยย
เฮ้ยยยยย
“กานต์บอกว่าเราเคยรู้จักกันมาเมื่อหนึ่งร้อยปี พี่ฟังไม่ผิดใช่มั้ยครับ..” เพชรตัดสินใจถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“ไม่ผิดครับ” เจ้าตัวเล็กก็ยังคงตอบกลับมาแบบมั่นใจ(กว่า) เช่นเดิม
“แต่เท่าที่พี่จำได้ พี่เพิ่งเกิดมาแค่ 18 ปีเองนะครับ ไม่ใช่ร้อยปี...”
“กานต์ก็ 15 ปีเองฮะ ไม่ใช่ร้อยสิบห้าปี”
“น้องกานต์ อย่ากวน อธิบายดีๆสิครับ”
“ฮิฮิ กานต์ชอบเวลาพี่เพชรทำหน้าซื่อบื้อแบบนี้จัง” เจ้าของใบหน้าเล็กหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยั่วให้คนตัวโตหงุดหงิดได้
“ไอ้ตัวดี ว่าพี่ซื่อบื้อได้ยังไง หน็อยแน่ๆ” เพชรคว้าคอเจ้าตัวเล็กที่ชอบยียวนมาขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว เสียงหัวเราะกรี๊ดกร๊าดดังไปทั่วบริเวณ เล่นกันจนกระทั่งเหนื่อยจึงหยุดหอบกันทั้งคู่
“กานต์รู้มั้ย ว่าบางที พี่เองก็รู้สึกว่าพี่คุ้นเคยกับบางสิ่งบางอย่างที่นี่” เพชรยืนพิงต้นชมพูพันธุ์ทิพย์โดยมีกานต์พิงซ้อนอยู่ด้านหน้า
“เพราะว่าพี่เพชรเคยมาที่นี่ไงฮะ มันคงอยู่ในห้วงจิตของพี่ ทำให้พี่รู้สึกคุ้นเคยเมื่อกลับมาอีกครั้ง” กานต์ตอบพลางลูบมือที่โอบเอวตัวเองเอาไว้ด้วยความรัก
“ถ้ามันเป็นอย่างที่กานต์บอกว่าตามหาพี่มาร้อยปี พี่สงสัยว่า ทำไมกานต์ถึงตามหาพี่”
“เพราะสัญญาไว้ไงฮะ” ร่างเล็กเงยหน้ามองสบตากับคนที่โอบกอดจากด้านหลัง แววตาเป็นประกายระยิบระยับ
“พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ที่พี่พูดคือพี่หมายถึงว่า ถ้าเป็นพี่ คงไม่ปล่อยให้กานต์ลำบากตามหาพี่ แต่พี่จะขอเป็นคนตามหากานต์เองต่างหาก” เพชรพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังกลับหัวใจพองโตเพราะถ้อยคำแสนหวานนั้น
“เพราะพี่เพชรไม่สามารถทำได้ไงฮะ..” น้ำเสียงปนเศร้าตอบเสียงเบา แม้จะพยายามลืม แต่เรื่องบางเรื่องกลับฝังแน่นในจิตใจ...
“ทำไมล่ะครับ หรือว่ามันต้องมีพลังวิเศษแบบในหนังแฟนตาซีเหรอ”
“พลังวิเศษอะไรก็ช่วยไม่ได้หรอกฮะ ถ้า...."
"ถ้า?"
"ถ้าพี่เป็นฝ่ายตายจากกานต์ไปก่อน...” รอยยิ้มหวานที่ดูขมขื่นปรากฎบนใบหน้าเล็กนั้น เพชรจึงทำได้เพียงมองอย่างตกใจและพูดไม่ออก...
------------------------------
-
๑๐
“พี่ตายงั้นเหรอ??” ร่างสูงทวนคำถามเดิมซ้ำเป็นครั้งที่สาม
“ฮะ กานต์ยังจำได้เลย ช่วงนั้นมันเป็นช่วงที่มีการปฏิวัติการปกครอง หลังจากที่พวกคณะรัฐบาลในยุคนั้นทุ่มเถียงเรื่องแบบแผนการปกครองมากว่าหลายปี สุดท้ายก็ตกลงกันไม่ได้ จึงต้องเกิดการจราจล ทำให้สองฝ่ายที่มีความเห็นต่างกันต้องปะทะกันและบาดเจ็บล้มตายไปก็เยอะ พี่เพชรเองก็เป็นหนึ่งในนั้นนะฮะ” ขณะที่กานต์ถ่ายทอดเรื่องราวนั้น บางช่วงแววตาหวานนั้นก็มีประกายแห่งความหวาดกลัวแฝงอยู่
“พี่อยู่ฝ่ายไหนเหรอครับ” แม้เรื่องราวจะผ่านมานาน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เพชรเลิกอยากรู้เรื่องนี้ได้ เพราะตั้งแต่สมัยเด็กที่เขาได้ศึกษาเกี่ยวกับการปกครองในยุคก่อน ทำให้เพชรรู้สึกว่าโชคดีเพียงไรที่ได้เกิดมาเจอกับการปกครองแบบในยุคของตัวเอง
“พี่เพชรอยู่ฝ่ายที่สนับสนุนการปกครองแบบที่เป็นอยู่ในยุคของพี่ฮะ” พอได้ฟังคำตอบเพชรก็โล่งอก นี่ตัวเขามีเจตนารมณ์เดียวกันทุกชาติเลยเหรอเนี่ย
“ฝ่ายของพี่ชนะ แล้วพี่ยังตายอีกเหรอเนี่ย ซวยจริงๆ...”
“นั่นเป็นเพราะว่าพี่เป็นพวกหัวเรือใหญ่ในการจราจล พอฝ่ายของพี่ชนะ ฝ่ายที่แพ้จึงเจ็บใจ และจ้างคนมาลอบฆ่าพี่เพชรฮะ” กานต์เล่าทั้งที่ยังรู้สึกว่ามันเหมือนนิยาย แต่มันก็เป็นเรื่องจริงละนะ แถมยังเคยเกิดมาแล้วด้วย
“กานต์ครับ ถ้าหากตอนนั้น กานต์หน้าตาเหมือนตอนนี้ แสดงว่าพี่ก็เข้าร่วมการจราจลตั้งแต่ยังอายุน้อยสิครับ”
“ใช่ฮะ ตอนนั้นพี่เพชรยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย พี่เป็นพวกเยาวชนที่หัวสมัยใหม่และต้องการเปลี่ยนแปลงการปกครองให้โปร่งใสฮะ” ถึงแม้ปากของกานต์จะอธิบายเรื่องหนึ่ง แต่สมองกลับคิดอีกเรื่องหนึ่ง เรื่องวันที่เพชรตาย เพชรตายในอ้อมกอดของเขา..
“น้องกานต์ เป็นอะไรครับ” เสียงเรียกเบาๆทำให้กานต์เงยคอมองคนตรงหน้า สายตาเป็นห่วงจากเพชรทำให้เขาแทบน้ำตาไหล นึกกี่ครั้งก็ไม่อยากเชื่อ ที่ได้คนๆนี้กลับมาในอ้อมแขนอีกครั้ง
“กานต์คิดถึงตอนที่พี่เพชรตายฮะ...”
“พี่ตายยังไงเหรอ? แล้วตอนนั้นกานต์อยู่ด้วยหรือเปล่า”
“พี่เพชรถูกยิง แล้วตายในอ้อมแขนของกานต์...” ความทรงจำอันแสนย่ำแย่กลับมาอีกครั้ง กลิ่นคาวเลือด น้ำตา เสียงร้องไห้ที่ดังระงม กานต์ก้มหน้ามองหลังเท้าตัวเองนิ่ง และคิดปลอบใจว่ามันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว
เพชรนิ่งอึ้ง ที่เห็นกานต์เงียบ ร่างเล็กๆที่แสนบอบบางนี้ต้องเจอเรื่องราวหนักหนาขนาดไหนกันนะ เหมือนกับว่าความเจ็บปวดของกานต์แผ่ออกมาจนเพชรรู้สึกได้
“น้องกานต์ หยุดคิดครับ พี่อยู่ตรงนี้” เพชรใช้สองมือประคองแก้มของกานต์เพื่อเรียกความสนใจของกานต์ให้อยู่ที่เขา
“พี่จะไม่ไปไหน พี่จะไม่ทำให้การตามหาของกานต์ต้องสูญเปล่า พี่จะไม่จากกานต์ไปอีกแล้ว”
“ฮะ” กานต์ยิ้มกว้าง เอื้อมมือไปสัมผัสกับมือของเพชร และจะไม่มีทางปล่อยมันไปอีก...
“เอ่อ กานต์ ว่าแต่พี่สงสัย ทำไมกานต์ถึงไม่แก่ลงเลยละ” เพชรมองใบหน้าเล็กนั้นที่ดูยังไงก็เด็กชัดๆ เด็กเสียจนเขาคิดว่าเป็นเด็กประถม!!
“อืม...กานต์จะอธิบายทีละขั้นตอนนะฮะ” กานต์ปล่อยมือจากเพชรและเดินไปที่โถชมพูพันธุ์ทิพย์นั้น ก่อนจะวางท่าเหมือนเป็นวิทยากรที่กำลังบรรยายเรื่องเหนือธรรมชาติ
“โถนี้ คือเส้นทางที่เชื่อมต่อระหว่างอดีตและอนาคต ส่วนน้ำในบ่อนั่นคือสื่อนำทาง โดยน้ำในบ่อที่โลกอดีต จะเป็นบ่อเดียวกับโลกอนาคต สรุปง่ายๆก็คือว่าถ้าเราไม่มีน้ำ แต่มีโถ เราจะไม่มาโผล่ที่นี่ แต่จะไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ฮะ”
“ประมาณว่า... โถ เป็นถนนที่ใช้เดินทาง และน้ำในบ่อนั้นมันแทนจุดหมายปลายทาง ถ้าเราไม่มีน้ำ เราก็เดินทางได้ แต่จะไปโผล่ที่ไหนไม่รู้ยังงั้นเหรอ”
“ใช่ฮะ พี่เพชรเข้าใจไวมาก”
“แล้วคริสตัลละครับ กานต์เอามาทำอะไร”
“คริสตัลแค่ช่วยทำให้น้ำบริสุทธิ์ฮะ”
“โห...ไม่น่าเชื่อ...” เพชรนิ่งอึ้งโดยมีกานต์มองอยู่เงียบๆ ปล่อยให้เพชรทำความเข้าใจด้วยตัวเอง
“อ้อ พี่เข้าใจละ กานต์เดินทางจากอดีตมา ไม่ใช่อยู่มา ’ตั้งแต่’ อดีต กานต์เลยไม่แก่ลง!” หลังจากที่นิ่งคิดไปห้าวิ เพชรก็ทุบกำปั้นลงกับฝ่ามือตัวเองและร้องอ๋อ
“บิงโก! ตามนั้นเลยฮะพี่เพชร”
“ทำไมมองหน้าพี่แบบนั้นละ” เพชรก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“กานต์ก็แค่ดีใจ ที่พี่เพชรเชื่อเรื่องที่กานต์เล่า ไม่คิดว่ากานต์โกหก”
“แหม หลักฐานมันทนโท่เสียขนาดนี้ และพี่ก็รู้สึกว่าที่นี่แม้มันจะเหมือนโลกที่พี่มา แต่บรรยากาศก็แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด” พูดพลางยื่นแขนไปโอบเอวร่างเล็กนั้นให้มาชิดและจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างแสนรัก ยิ่งรู้...ยิ่งรัก...
“รู้มั้ยฮะ ว่ากว่ากานต์จะหาพี่เจอ ตั้งปีเลยนะฮะ ถ้าพี่เพชรไม่เชื่อกานต์ และจากกานต์ไป กานต์คงเหมือนตายทั้งเป็น...”
“นี่กานต์ตามหาพี่มาทั้งปีเลยเหรอ”
“ใช่ฮะ ตั้งแต่วันที่พี่ตาย กานต์ก็ข้ามเวลาเพื่อตามหาพี่ตลอด ข้ามมาห้าปีบ้าง สิบปีบ้าง กานต์ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอพี่ในอีกร้อยปีให้หลังแบบนี้ มันไกลมากเลยนะฮะ แถมหน้าพี่ก็ไม่เหมือนเดิม กานต์ต้องใช้ความรู้สึกอย่างเดียวเลย”
“หน้าพี่ไม่เหมือนเดิมด้วยเหรอ พิลึกแฮะ มิน่าละ เลยจำพี่สลับกับไอ้พลอย แล้วทำไมกานต์ถึงแยกแยะพี่จากคนตั้งมากมายได้ละครับ”
“ไม่รู้สิฮะ ความรู้สึกมันบอก... ตอนที่กานต์ได้สบตาพี่ กานต์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน จนกานต์มั่นใจว่าต้องเป็นคนนี้.. แน่ๆ” กานต์นึกทบทวนถึงความรู้สึกนั้น เป็นอย่างที่คนเขาว่า ความรัก... เป็นเหมือนปาฏิหาริย์...
“ฮื้อ ปากหวานนะเรา” อดรนทนไม่ไหวกับความน่ารัก จึงฟัดแก้มฟัดคออย่างหมั่นเขี้ยว เสียงหัวเราะใสๆดังลั่นสวน
“เอ้อ อีกเรื่องหนึ่ง วันที่พี่เจอกานต์ครั้งแรก พี่เดินตามเสียงเพลงไปเพราะรู้สึกว่ามันคุ้นหูพี่มากๆ..”
“ก็เมื่อก่อนน่ะ เวลากานต์ซ้อมดนตรี พี่เพชรก็ชอบมานั่งฟัง บางทีก็มาขลุกอยู่บ้านกานต์เป็นสัปดาห์ มันเลยฝังลึกในส่วนหนึ่งของความทรงจำพี่ก็เป็นได้ฮะ”
“นั่นสินะ... ”
“ไปกันต่อเถอะฮะ” กานต์ดันหน้าเพชรออกและดึงแขนให้ออกเดินต่อ จนทะลุสวนไปและมีบ้านไม้หลังย่อมตั้งตระหง่าน
“มาสิฮะพี่เพชร” กานต์เดินนำขึ้นบันไดไป และหันมาเรียกเพชรที่ยืนนิ่งด้านล่าง เพชรได้แต่เดินตามขึ้นไปเงียบๆ เพราะรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อขึ้นมาที่บ้านหลังน้อยนี้
“คุณย่าฮะ กานต์พาพี่เพชรมาแล้ว” กานต์เคาะที่ประตูกระจกและค่อยๆเปิดเข้าไป ภาพของหญิงชราท่าทางใจดีตรงหน้าไม่ว่าใครเห็นก็คงนึกศรัทธา แต่เพชรกลับยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“ชื่อเหมือนเดิม แต่หน้าไม่เห็นจะเหมือนเดิม ไม่รู้ว่านิสัยจะเป็นไอ้เด็กเวรเหมือนเดิมหรือเปล่า” ถ้อยคำจากปากของหญิงชราที่กานต์เรียกว่าคุณย่านั้นกลับไม่ทำให้เพชรสะดุดหู ซ้ำยังคุ้นเคยอีกต่างหาก
“ก็ขึ้นอยู่กับคุณย่าแหละครับ ผมจะดี ถ้าคุณย่าไม่กวนอารมณ์ผม” เพชรพูดออกไปโดยไม่ทันคิด มันเป็นเหมือนปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ที่จะตอบสนองกับหญิงชราตรงหน้าเท่านั้น
“เห็นมั้ยเจ้ากานต์! ไอ้เด็กเวรนี่เหมือนเดิมไม่มีผิด รู้ยังงี้ย่าไม่น่าสอนให้แกใช้โถนั่นตามหามันเลย” เพชรหันไปมองหน้ากานต์อย่างแปลกใจ ยัยคุณย่านี่สอนให้กานต์ตามหาเขาเหรอเนี่ย เหมือนว่าความหงุดหงิดจะลดลงไปนิดนึงแฮะ
“ก็คุณย่าไปยวนพี่เขาก่อนนี่ฮะ” เพชรมองย่าหลานกำลังเถียงกันอย่างออกรส สงสัยย่านี่จะอายุยืนแฮะ
“พี่เพชร คุณย่าเขาเป็นคนสอนผม ให้ใช้โถชมพูพันธุ์ทิพย์ตามหาพี่ ถ้าไม่ได้คุณย่า เราคงไม่ได้เจอกันหรอกนะฮะ” ไม่ต้องพูดตรงๆเพชรก็เดาได้ กานต์อยากให้เขาขอบคุณยัยคุณย่านั่นสินะ
“ขอบคุณครับ ที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง” กลั้นใจพูดโดยไม่สนใจต่อสีหน้าหยิ่งผยองนั่น เพชรรู้สึกเหมือนเห็นแววตาอ่อนโยนวูบหนึ่ง และถูกเปลี่ยนไปเป็นแววตายียวนเหมือนเดิม ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าคนแก่จะทำหน้าได้กวนประสาทขนาดนี้...
“ย่ะ อย่างน้อยก็ดีขึ้นมานิดนึงละนะ แล้วอีกอย่าง ต่อให้ชั้นสอนเจ้ากานต์ได้ แต่ถ้าเจ้ากานต์ไม่มีสายเลือดของชั้น ก็ไม่สามารถใช้โถนั่นได้อยู่ดี” หญิงชราทำสะบัดหน้าใส่และโบกมือไล่
“ไปๆ เจ้ากานต์ ไปคุยกันที่อื่น ย่าไม่อยากเห็นหน้ามันนานๆ จะเป็นลม” ไม่ต้องให้ไล่อีกรอบ กานต์รีบดึงมือเพชรออกมาและไปนั่งคุยกันที่ชิงช้าหน้าบ้าน
“บ้านกานต์ใหญ่จังเลยนะ คนก็เยอะแยะ” เพชรนั่งมองคนที่ทำงานกันในบ้านอย่างเพลิดเพลิน บ้างก็รดน้ำต้นไม้ บ้างก็ทำความสะอาด เห็นแล้วก็รู้สึกได้ถึงชีวิตชีวา
“เป็นพวกคนที่ดูแลบ้านฮะ” ปากพูดตอบ แต่มือกำลังสาละวนกับการตัดเล็บให้เพชร
“งี้กานต์ก็เป็นคุณหนูน่ะสิ”
“อย่าเรียกแบบนั้นเลย กานต์ไม่ชอบ ทุกคนเท่าเทียมกันนะฮะ”
“ครับๆ กานต์ของพี่เป็นเด็กดีแบบนี้เสมอเลยนะ”
“พี่เพชรอยากเห็นรูปพี่เมื่อก่อนมั้ยฮะ”
“...ไม่หรอก” เพชรตอบได้แบบไม่ต้องคิดจนกานต์ทำหน้าสงสัย
“ทำไมละฮะ?”
“เรื่องเมื่ออดีตก็ปล่อยมันไปเถอะ ตอนนี้พี่ได้อยู่กับกานต์พี่ก็พอใจแล้ว” เพชรเอนตัวลงนอนบนตักนุ่ม กานต์ลูบที่ไรผมของเพชรอย่างรักใคร่
“แล้วเราจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกันครับ”
“พี่เพชรอยากอยู่นานแค่ไหนละฮะ”
“พี่อยู่นานแค่ไหนก็ได้ ขอแค่มีกานต์ก็พอแล้ว”
“งั้นพี่เพชร... จะอยู่ข้างกานต์ตลอดไปเลยได้มั้ย” เพชรขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดแปลกๆ
“ทำไมน้องกานต์ถึงถามแบบนั้นละครับ”
“พี่เพชรไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับกานต์เหรอครับ” กานต์เริ่มหน้าเสีย
“ถึงน้องกานต์ไม่ถาม พี่ก็คิดไว้แล้ว ว่าอยากจะอยู่ร่วมกับกานต์ไปทั้งชีวิตของพี่”เพชรยันตัวขึ้นมานั่ง แววตาจ้องมองลึกลงไปในจิตใจของกานต์ ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้กว่าร้อยปีเปิดเผยขึ้นมาทีละนิด
“ห้ามเปลี่ยนใจนะฮะ..” กานต์เอนร่างซุกกับอกของเพชร ปล่อยให้ความรักที่เก็บซ่อนไว้ก่อตัวขึ้นมาช้าๆ
“กานต์รู้มั้ย วันแรกที่พี่ได้ยินเสียงดนตรีของกานต์ พี่รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกเรียก...หลังจากที่พี่เดินวนเวียนอยู่ในความฝันมานาน เสียงดนตรีของกานต์ก็ทำให้พี่พบทางออก”
“แล้วพี่เพชรรู้มั้ยฮะ วันเวลาที่กานต์เฝ้ารอพี่ ตามหาพี่ กานต์รู้สึกว่าชีวิตของกานต์กำลังจะหมดลงเรื่อยๆ แม้กระทั่งขอบฟ้าก็ยังดูซีดจาง ไร้ชีวิตชีวา” กานต์มองหน้าเพชรแล้วสบตานิ่ง ดวงตาหวานของกานต์มีน้ำตาคลอ
“พี่เพชรฮะ กานต์ฝันมาตลอด ว่าอยากให้มีวันที่เราจะได้จ้องตากันแบบนี้อีกครั้ง... อีกสักครั้งก่อนที่กานต์จะหมดแรงตามหาพี่..”
“เราก็ได้เจอกันแล้วนี่ไงครับ” เพชรดึงร่างเล็กนั้นมากอดแนบแน่น มือลูบไล้ปลอบประโลมไปทั่วแผ่นหลังเล็กที่กำลังสะอื้น
“พี่จะไม่ปล่อยมือกานต์ไปอีก พี่สัญญา...”
------------------------------
-
เครียดค่ะ กว่าจะเอามาลงได้
รู้สึกว่าแต่งยังไงก็ไม่ดีเสียที T T
-
+1 เป็นกำลังใจให้นะ แต่เราอ่านแล้ว ก็สนุกนะ ออกแนวแฟนตาซี มีไทม์แมทชีนด้วย
แต่ว่า กลัวว่าจะจบเศร้าจังเลย
-
หวานนนนนนนนนนนนนน
มีไทม์แมชชีนด้วย
ปล.พี่เพชรมางี้บ้านพี่เพชรไม่ตกใจแย่เหรอ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โดยส่วนตัวแล้ว...เค้ารู้สึกว่าเนื้อเรื่องดีมาก ๆ เลยนะฮะ...อธิบายทุกสิ่งอย่างที่ค้างคาได้ดีเลยแหล่ะ
ก็อย่างว่าแหล่ะฮะ มันเป็นนิยายแฟนตาซีนี่นา เราจะใส่จินตนาการ ความเหลือเชื่อลงไปอย่างไรก็ได้ ขอแค่อธิบายให้เข้าใจได้ก็พอแล้วหล่ะฮะ
คุณบีไม่ต้องเครียดมากนะฮะ...เพราะนิยายมันก็คือนิยาย ยิ่งเป็นนิยายแฟนตาซีแบบนี้ด้วยแล้วเนี่ย ความเหลือเชื่อ หรือสิ่งที่ไม่คาดฝัน
มันย่อมเป็นสิ่งที่ต้องพบเจอในนิยายแนวนี้อยู่แล้ว...และนาบีก็คิดว่าคุณบีก็ทำได้ดีมากแล้วหล่ะฮะ...สู้ ๆ นะฮะคุณบี
นาบีชอบทั้งสองเรื่องที่คุณบีแต่งมาก ๆ เลยฮะ...นี่ก็กำลังลุ้นอยู่ว่า สุดท้ายแล้ว พี่เพชรกะน้องกานด์เค้าจะลงเอยกันอย่างไร
แอบกลัวว่าจะเศร้าเหมือนกันนะฮะ...แต่ไม่เป็นไรฮะ นาบีเตรียมถังรองน้ำตาไว้พร้อมแล้ว มาแบบไหน นาบีก็รับมือได้หมดฮะ...คริคร
+1 เป็นกำลังใจให้คุณบีนะฮะ...อย่าเพิ่งต้อแต้นะฮะ ยังรออ่านนิยายคุณบีเสมอฮับป๋ม ^^~*
้
-
:L1:
-
หวานนะคะหนูๆ :o8:
พี่อิจฉาาาาาาาาาาา :sad4:
-
๑๑
ท่ามกลางสายลมที่โชยเอื่อยทำให้บรรยากาศเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งพัดลม แต่ทว่าบนบ้านทรงไทยหลังใหญ่แห่งนี้กลับทำให้ในจิตใจของบางคนกำลังร้อนผ่าวๆ
“แล้วลูกกานต์จะเอายังไง” เสียงทรงอำนาจของคนตรงหน้าทำให้เพชรที่ไม่เคยกลัวใครกลับรู้สึกประหม่าได้ แต่เพราะแววตาคู่นั้นที่บ่งบอกว่ารักลูกชายตัวเองจนล้นหัวใจทำให้พ่อของกานต์ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากคนหนึ่ง
“กานต์ตัดสินใจแล้วฮะ ว่ากานต์จะไปอยู่ที่นั่น” หลังจากที่คุยกับเพชรแล้ว กานต์ก็ได้เลือกว่าจะไปอยู่กับเพชรในยุคที่เพชรจากมา
หากจะบอกว่าเขาเห็นแก่ตัวเขาก็ยอม เพราะตอนที่กานต์บอกว่าจะไปอยู่กับเขานั้น แม้สีหน้าจะดีใจ แต่เพชรยังรับรู้ได้ว่ากานต์เศร้าแค่ไหนที่ต้องจากครอบครัวไป ทั้งอย่างนั้นเพชรก็ไม่ปริปากพูดสักคำว่าอยากให้กานต์เลือกพ่อแม่ ในเมื่อเพชรได้พบกับหัวใจอีกครึ่งของตนเอง ผิดด้วยหรือที่จะขอทำตามใจเรียกร้อง...
“แล้วเธอล่ะ มั่นใจแค่ไหน ว่าจะไม่ทำให้กานต์ต้องเสียใจ” เพชรกลืนน้ำลายก่อนจะตอบออกไปอย่างชัดเจน
“ผมไม่มีหลักประกันอะไรที่จะบอกกับคุณลุงให้เชื่อใจผม ผมบอกได้เพียงว่าผมรักคนๆนี้มากแค่ไหน รักมากจนผมจินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีเขา แล้วผมจะอยู่ยังไง” ความเชื่อหนึ่งที่ฝังหัวเพชรมาตลอด คือเวลาที่เราจะเลือกใครสักคน ให้เลือกคนที่เราคิดว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา มากกว่าจะเลือกคนที่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันได้...
“เพชรรู้แล้วใช่มั้ย ว่าถ้าน้องกานต์เลือกที่จะไปอยู่กับเพชร กานต์ก็จะไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้อีก” เพชรพยักหน้ารับกับแม่ของกานต์ เขารู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าโถที่นำทางเขามานั้นมันจะสามารถใช้งานได้อีกเพียงครั้งเดียว เพราะว่าในการเดินทางแต่ละครั้งจะทำให้โถนั้นเสื่อมสภาพลงเรื่อยๆ
“ทราบครับ” เพชรกระชับมือของตัวเองกับมือเล็กให้แน่นกว่าเดิม สายตาคมจ้องไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
“เธอรู้ใช่มั้ย ว่าการที่จะไปจากครอบครัวที่รักมาก และจะไม่ได้เจอกันตลอดชีวิต มันเจ็บปวดเพียงไหน” เมื่อมองหน้าของผู้เป็นพ่อก็เห็นแต่เพียงสายตาเจ็บปวดที่รู้ว่าจะไม่ได้เจอลูกของตัวเองอีกแล้ว เพชรกลืนก้อนแข็งๆที่มาจุกตรงคอลงไปและพูดอย่างหนักแน่น
“ผมจะไม่ทำให้คุณลุงต้องผิดหวังครับ ผมจะดูหัวใจดวงนี้ของผมให้ดีที่สุด” ทั้งสองคนบีบมือกันแน่น กานต์หันมามองซีกหน้าด้านข้างของเพชรที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเติบโตขึ้นมาอีกเป็นสิบปีก่อนจะปาดน้ำตาออกจากหางตาของตัวเอง
“พ่อฮะ กานต์รักพ่อนะฮะ” เจ้าตัวเล็กที่นั่งข้างเพชรโผร่างเข้าไปกอดพ่อและแม่ของตัวเองแน่น เสียงร้องไห้ของแม่บาดลึกลงไปในใจของเพชร แต่จะลุกไปก็ไม่ได้ เขาต้องทนฟัง... เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาต้องรับได้ เทียบกับการที่พ่อแม่ลูกต้องจากกันชั่วชีวิตมันคงเจ็บยิ่งกว่า
“พี่ไม่ไปได้มั้ยครับ” เพชรร้องขอเป็นรอบที่สามหลังจากที่กานต์บอกว่าจะไปหาย่าที่เรือนเล็กอีกหลัง
“ไม่ได้ฮะ คุณย่าก็มีเรื่องอยากจะคุยกับพี่เหมือนกัน” เจ้าตัวเล็กลากเพชรที่เอาแต่กระเง้ากระงอดจนมาถึงเรือนเล็กจนได้ ทั้งคู่ถอดรองเท้าและเดินขึ้นบันไดไปในห้องเดิม หญิงชราท่าทางใจดี(เฉพาะใบหน้า)คนเดิมก็ยังคงนั่งเอนพิงหมอนในท่าเดิม
“กว่าจะมาได้นะยะ พ่อเธอเขาคิดจะร่ำลาคนเดียวเลยรึไง” เพชรเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ คิดว่าย่าจะอ้าปากด่าเขาเป็นคำแรกที่คิดพรากหลานรักไปจากอกเสียอีก
“คุณย่าฮะ กานต์ก็รีบมาแล้วนี่นา” เจ้าตัวเล็กทำแก้มป่องแล้วรีบปราดเข้าไปนั่งเกาะขาย่าตัวเอง เพชรเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แต่จู่ๆก็มีความรู้สึกวูบหนึ่งที่แวบขึ้นมาในใจ
‘หรือเราไม่ควรจะปล่อยให้กานต์ไปจากที่นี่ ?
แต่เรา...ก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้... เราจะต้องจำใจแยกจากกานต์งั้นเหรอ’
“นี่พ่อคุณ คิดอะไรอยู่ก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมดแล้วย่ะ” เสียงแหลมๆเรียกให้เพชรหลุดจากภวังค์ คุณย่าคู่อาฆาตจ้องเป๋งมาที่เขาตามด้วยสายตาเป็นห่วงของกานต์
“พี่เพชรฮะ ทำไมนิ่งไปละ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“มันจะเป็นอะไรล่ะ ก็ประสาทเสียเพราะคิดว่าตัวเองจะพรากเธอไปจากครอบครัวที่รักน่ะสิ” เพชรอ้าปากหวอ คุณย่ามหาภัยนี่รู้ความคิดเขาได้ยังไง
“คะ..คุณย่ารู้ได้ยังไงว่าผมคิดอะไร”
“คุณย่าเขามีญาณวิเศษน่ะฮะ คุณย่าสามารถรับรู้ความคิดในด้านลบของคนอื่นได้ แล้วพี่เพชรคิดแบบนั้นจริงๆเหรอฮะ” เพชรยังคงอึ้งกับอีกความสามารถหนึ่งของคุณย่ามหาภัย จึงไม่ได้ตอบคำถามกานต์ในทันที
“เธอไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอกพ่อเพชร ถึงพวกเราจะรักเจ้ากานต์แค่ไหน แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องคำนึงถึงคือเคารพในการตัดสินใจของเจ้ากานต์ หน้าที่ของเธอคือดูแลหลานของชั้นให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตเน่าๆของเธอจะทำได้แล้วกัน” คุณย่าพูดแล้วค้อนวงใหญ่ แต่ทำไมเพชรถึงคิดว่ามันไม่เหมือนการค้อนนะ แต่มันกลับเหมือนการสะบัดหน้าหนีเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาต่างหาก
“ครับ คุณย่า... ผมจะดูแลน้องกานต์ให้ดีที่สุด...” เพชรคลานเข่าเข้าไปใกล้หญิงชราและก้มลงกราบที่ตักอบอุ่นนั้น รับรู้ได้ถึงสัมผัสจากฝ่ามือที่ลูบผมเขาเบาๆและเสียงสะอื้นในอก
“ชั้นฝากหลานคนเดียวของชั้นด้วยแล้วกัน ตอนนี้ก็ออกไปได้แล้ว ไปไป๊” คุณย่าโบกมือไล่พลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ เพชรดึงแขนกานต์ให้ออกมาจากเรือนเล็กและไปหยุดนั่งกันที่เก้าอี้หวายหน้าเรือนใหญ่แทน
“พี่เพชรฮะ ตื่นเถอะ เตรียมตัวเดินทางได้แล้ว” เพชรลืมตาขึ้นมาก็พบเจ้าของเสียงเล็กๆและมือเรียวที่เขย่าตัวเขาเบาๆเพื่อปลุกเขาให้ตื่นจากนิทรา คว้าผมนุ่มนั้นได้ก็จับฟัดหอมแก้มเสียชุดใหญ่
“ฮื้อ มัวแต่เล่น...ไปอาบน้ำได้แล้วฮะ ทุกคนเขาตื่นกันหมดแล้วนะ” มือเล็กๆดันหลังเขาให้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
เพชรจงใจอาบน้ำอย่างยืดเยื้อเพราะว่าไม่อยากเห็นฉากการร่ำลาอีกรอบ แต่เมื่อถึงเวลา ทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ พิธีการที่เหมือมเดิม สถานที่เดิม แต่สิ่งที่แปลกไปคือจิตใจที่รับรู้ได้ว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว
ไม่มีเสียงร้องไห้
ไม่มีคำบอกลา
มีเพียงรอยยิ้มและวาจาที่บอกให้รักษาสุขภาพ...
“กานต์รักพ่อกับแม่แล้วก็คุณย่ามากนะฮะ รักษาสุขภาพด้วย.. กานต์ต้องไปแล้ว” โผเข้ากอดอีกครั้งและวิ่งกลับมาที่เพชร มือเล็กสอดเข้ามาในมือของเขาและจับไว้แน่น คริสตัลเกล็ดใสถูกหย่อนลงโถดังต๋อม ก่อนที่ทุกอย่างรอบๆด้านจะพร่าเลือน ในการเดินทางครั้งนี้ สิ่งเดียวที่เพชรรับรู้ได้ว่ามันแตกต่างไปจากครั้งก่อนก็คือน้ำอุ่นๆที่เหมือนชะโลมไปทั่วร่างของเขา และโดยไม่ต้องถาม เพชรก็รับรู้ได้..
มันคือน้ำตา...จากความเสียใจของคนที่นำทางเพชรกลับมา
กานต์ข้ามเวลามาพร้อมกับน้ำตา..
น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ ไม่ให้คนทางโน้นเห็น...
น้ำตาที่หลั่งรินออกมาในกระแสเวลา..
ความโศกเศร้าที่แผ่ออกมาทำให้เพชรต้องกอดกระชับร่างของกานต์แน่น
ครั้งนี้เพชรไม่สลบ
เมื่อกลับมาในยุคของเพชร สิ่งแรกที่เขาทำ คือคว้าร่างเล็กๆนั้นมากอดให้แน่นที่สุด
กอดให้แน่นมากพอที่จะสะกดกลั้นเสียงสะอื้นนั้นให้จมหายไปกับอกของเขา
“ฮือ.... พ่อฮะ แม่ฮะ....คุณย่า ฮือ....” เหมือนน้ำตาจะเป็นสายเลือด เพชรได้แต่กอดกานต์เอาไว้ เพราะรู้ดีว่าน้ำตานี้ มีค่ามหาศาลเพียงไหน
------------------------------
บทที่ ๑๑ แทนคำขอบคุณจากใจของบีแด่ทุกความเห็นค่ะ :L1:
-
สงสารน้องกานต์ ... น่าจะอยู่ในช่วงเวลาโน้น
เพชรไม่ควรกลับมา ไม่เสียสละเลย
+1
-
น้ำตาจะไหล...*กระซิก กระซิก*
เกลียดการจากลาจริง ๆ ให้ตายสิ T^T...สงสารน้องกานด์เป็นที่สุด ต้องยอมรับว่าน้องกานด์เสียสละเป็นอย่างมาก
และในเมื่อน้องกานด์เสียสละ ยอมพรากจากอกพ่ออกแม่อกย่ามาแบบนี้แล้ว...พี่เพชรเองก็ต้องดูแลน้องให้ดี ให้สมกะที่น้องไว้ใจ
ยอมทิ้งทุกอย่างมาเพื่อพี่เพชรนะ...ถ้าทำให้น้องต้องเสียใจล่ะก็น่าดู...อิป้าจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงหัวสักลูกสองลูกเลยคอยดู...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆ o>_<o
กอดปลอบน้องกานด์แน่น ๆ หนึ่งที...หนูทำดีที่สุดแล้วนะน้องกานด์ จากนี้ไปคงต้องให้พี่เพชรเค้าดูแล
แม้จะแอบเคืองอยู่นิดส์ว่าทำไมพี่เพชรไม่ยอมเสียสละให้น้องกานด์บ้าง...แต่ก็อย่างว่า ฝ่ายเคะยังไงก็ต้องออกเรือนไปอยู่้กะฝ่ายเมะวันยังค่ำ (เกี่ยวกันยังไง???) 555+
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ ^^~*
-
น้ำตาซึมเลยถ้ามียาวกว่านี้อีกหน่อยบ่อน้ำตาคงแตก
กานต์เข้มแข็งไว้นะเพชรด้วยดูแลน้องดีๆล่ะ
อยากให้มีปาฏิหาริย์อ่ะแบบสามารถข้ามเวลาไปมาได้เรื่อยๆ
แต่เราคงฝันไปใช่ไหม :m15: :m15: :m15: :m15:
-
แล้วทำไมไม่เอากันมาซะให้หมด 555+
-
๑๒
“กานต์ ไปกันเถอะ” ใบหน้าหวานที่ยังคงฉายแววโศกเศร้าหันมาพยักหน้าให้เพชรและหยิบกระเป๋าหนังสือขึ้นมา
“พี่เพชรมีเรียนเช้าเหรอฮะ” กานต์หันมาถามคนตัวสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษา
“เปล่าครับ แต่อยากออกไปพร้อมน้องกานต์”
“ฮื้อ ไม่มีเรียนเช้าก็ไม่ต้องฝืนตื่นหรอกครับ พี่เพชรความดันต่ำไม่ใช่เหรอ”
“แค่นี้เอง เล็กน้อยน่า ไปขึ้นรถเร็ว” เพชรโอบไหล่นำกานต์ไปขึ้นรถ นับตั้งแต่วันที่กลับมา เพชรก็ขนข้าวของมาอยู่ที่บ้านของกานต์แทน จนผ่านไปหลายวันก็ได้เวลาเปิดภาคเรียนอีกครั้ง
‘กานต์จะอยู่ที่นี่ฮะ ที่นี่เป็นบ้านของกานต์’ เสียงหวานยืนยันหนักแน่นเมื่อเพชรชักชวนให้กานต์ไปอยู่บ้านเขา กานต์ยืนยันชัดเจนจนเขาต้องเป็นฝ่ายหอบผ้าผ่อนมาอยู่ด้วยเพราะเป็นห่วงและอยากอยู่ใกล้ๆ
ไหนจะเรื่องไอ้พลอยที่แทบจะตีกันตายกับพี่ชายเพราะเรื่องกานต์ ไหนจะเรื่องความโศกเศร้าของกานต์ที่ต้องจากครอบครัวมา แล้วแบบนี้เพชรจะปล่อยให้กานต์อยู่คนเดียวได้ยังไง
ดีนะที่แม่ของเขาตามใจ จึงไม่มีปัญหาเรื่องที่เขามาอยู่ที่นี่ มิหนำซ้ำแม่ยังไม่ถามเซ้าซี้ ได้แต่บอกเพียงว่าให้ตั้งใจเรียนให้จบแล้วรีบมาช่วยงานที่บริษัทเร็วๆ
“กานต์ไม่อยากเจอพลอยเลยฮะ” เสียงเล็กๆบ่นพร้อมทำแก้มป่องขณะอยู่บนรถ
“ทำไมละครับ ไอ้พลอยมันกวนใจกานต์เหรอ”
“เขาก็ไม่ได้ทำโจ่งแจ้งหรอกฮะ แต่พลอยเขาชอบใช้สายตาจ้องมองกานต์เวลาเผลอ”
“เฮ้อ พี่ว่าคิดว่ามันคงทำได้แค่นั้นแหละ เวลากลับไปบ้าน พี่ก็อยากคุยกับมันนะ แต่มันก็คอยจะหลบหน้าพี่ กานต์ก็ระวังตัวหน่อยละกัน เผื่อไอ้พลอยมันบ้าจัดๆแล้วปล้ำกานต์ละก็แย่เลย”
“ฮะ กานต์จะระวังตัว” ใบหน้าเล็กยิ้มกว้างและชะโงกหน้ามาหอมแก้มเพชรแล้วรีบวิ่งลงจากรถ ก่อนที่จะถูกร่างสูงจับกดเสียตรงนั้น..
“ไอ้เพชร มึงหายกบาลไปหลายวันมากกกกกก” เสียงเพื่อนรักที่ทักอย่างระรื่นหูทำให้เพชรหันไปยิ้มให้และตอบกลับไปอย่างผู้ดี
“แม่กูยังไม่ว่า แล้วมึงจะบ่นทำไม ไม่ใช่แม่กูสักหน่อย ไอ้ห่า”
“อ้าวๆ หลงเมียจนลืมเพื่อนนี่หว่า”
“เมียเหี้ยไร หยาบคาย น้องกานต์เสียหายนะ”
“อ๊ะ พูดแบบนี้แปลว่ายังไม่ได้ละสิ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า ใครจะไปคิดได้แต่เรื่องแบบนั้น น้องกานต์เขาเพิ่งมีปัญหากับที่บ้านมา จะให้กูทำลงได้ไงวะ”
“ไม่น่าเชื่อ พ่อเสือปืนไว ผ่านมาหลายเดือนยังไม่ได้แอ้ม สงสัยกูต้องไปจดสถิติแล้ว”
“สถิติอะไรของมึงวะ ไอ้กัส”
“สถิติฟันแล้วทิ้งของพี่เพชรผู้แสนดีที่ชอบใช้หน้าหล่อๆและความใจดีไปหลอกฟันสาวๆแล้วทิ้งไงละ”
“มึงพูดได้เลวมาก กูไม่ได้ฟันแล้วทิ้งเว้ย เข้ากันไม่ได้ก็เลยเลิกกัน แค่นั้นเอง จบ!”
“แล้วมึงคิดว่าจะคบกับน้องกานต์ไปนานแค่ไหนวะเพชร” ได้ยินคำถามของเพื่อนแล้วเพชรก็นิ่งคิดไปพักหนึ่ง
“แน่ะ ตอบช้า แสดงว่าไม่มั่นใจในความเลวของตัวเองเหมือนกันอะเดะ”
“เปล่า กูกำลังคิดว่าจะตอบว่า ‘จนกว่ากูจะหมดลมหายใจ’ หรือจะตอบว่า ‘ชั่วชีวิตของกู’ อันไหนจะดีกว่ากันว่ะ ฮ่าๆๆ”
“ถุย กูละหมั่นไส้ ไอ้พวกโลกสีชมพู กูไม่คุยกับมึงแล้ว” กัสสาวเท้าเดินหนีไปให้พ้นความหวานแหววของเพื่อน แต่เพชรยังไม่วายเดินตามและพูดวาจาน้ำเน่าๆใส่อีกเป็นชุด
“กูวางแผนไว้แล้วนะกัส ถ้าน้องกานต์เรียนจบกูจะขอน้องเขาแต่งงาน”
“เอ๊ะ หรือว่ากูจะให้น้องเขาเรียนต่อมหาลัยให้จบก่อนดีวะ”
“กัส เดินหนีกูทำไมละ อยากรู้เรื่องของกูนักไม่ใช่เหรอ!”
“กานต์ ไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือร้านป้ากันเถอะ” เพื่อนในกลุ่มชวนหลังจากที่อาจารย์ปล่อยให้พักเที่ยง
“อื้อ ก็ได้นะ” รับคำเพื่อนแล้วก็หยิบกระเป๋าเงิน ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกันโดยไม่ทันได้สังเกตสายตาวาววับที่จับจ้องจากด้านหลังของตัวเอง
“นี่ ช่วงนี้กานต์มีปัญหาอะไรกับพลอยหรือเปล่า ทำไมไม่คุยกันเลยละ”
“ก็ไม่นี่ พลอยเขาไม่มาคุยกับกานต์เอง”
“เป็นแฟนกันนี่นา มีปัญหาก็ต้องหันหน้ามาคุยกันนะ” กานต์ส่ายหน้ากับคำพูดของเพื่อน
“มันอาจจะไม่เป็นแบบนั้นแล้วก็ได้” พูดจบแล้วกานต์ก็เงียบ ไม่สนใจสายตาของเพื่อนที่มองอย่างสงสัย
“กานต์ พลอยมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” กานต์ละจากการเก็บหนังสือเรียนใส่กระเป๋ามาสบตาพลอย ใบหน้าที่ละม้ายกับเพชรดูหมองเศร้า กานต์กระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาจากความรู้สึกผิด
“ไปคุยกันที่บ้านกานต์แล้วกันนะ..”
“อืม” พลอยพยักหน้ารับ และไม่ลืมที่จะเอากระเป๋าของกานต์ไปถือให้ เหมือนที่เคยทำ...
บ้านทรงไทยหลังใหญ่ทำให้พลอยเผลอมองแบบอึ้งๆไปได้พักหนึ่ง แต่แล้วความหม่นหมองก็เข้ามาแทนที่ในดวงตาเหมือนเดิม
“ขึ้นมาสิพลอย” กานต์เดินนำพลอยขึ้นไปบนบ้าน ลมเย็นจากธรรมชาติราวกับจะพัดเพื่อปลอบประโลมใจของคนที่เศร้าสร้อย
พลอยถอนหายใจเฮือกใหญ่จนกานต์อดไม่ได้ที่จะถาม
“มีอะไรหรือพลอย”
“พลอยแค่ขำน่ะ ทั้งที่เมื่อก่อน พลอยอยากจะมาบ้านกานต์แทบตาย... กลับไม่ได้มา แต่พอพลอยได้มา...กลับมีความรู้สึกว่าไม่อยากมาเลยสักนิด..”
“...” กานต์เงียบและก้มหน้ามองพื้น เขาไม่รู้จะพูดอะไร จวบจนพลอยเริ่มขึ้นก่อน
“ตั้งแต่วันนั้น...พลอยผิดสังเกตตั้งแต่วันนั้น”
“??”
“วันที่เราไปสระว่ายน้ำ แล้วกานต์เจอพี่เพชร..”
“อ๋อ...”
“กานต์ มีอะไรกับพี่เพชรหรือเปล่า...”กานต์มองคนที่กำมือทั้งสองเข้ามากันจนซีดขาว แววตานั้นดูปวดร้าวจนบรรยายไม่ถูก
“อืม”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง...”
“กานต์บังเอิญเจอกับพี่เพชรที่โรงเรียนน่ะ... พี่เพชรเขาสนใจที่กานต์เล่นขิม ก็เลยคุยๆกัน แล้วก็รู้สึกถูกคอ...” กานต์เล่าให้ฟัง แต่เลือกที่จะไม่เล่าทั้งหมด เพราะมันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย..
“แต่พลอยมาก่อนแท้ๆนะกานต์ ทำไม ทำไมล่ะ..” เสียงทุ้มเริ่มสั่นเครือ.. มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
“กานต์จะไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น กานต์ขอโทษ กานต์ผิดเอง แล้วกานต์ก็อยากจะขอร้องพลอย ว่าอย่าโกรธพี่เพชรเลย” กานต์พูดอย่างจริงจัง
“พลอยโกรธไม่ลงทั้งกานต์ทั้งพี่เพชรนั่นแหละ ก็ทั้งสองคนเป็นคนที่พลอยรักนี่นา” พลอยยิ้มแบบขมขื่น แม้จะเสียใจแต่ก็ทำได้เพียงอดทน เพราะไม่อยากให้คนที่รักเสียใจ...
“กานต์ขอโทษนะพลอย กานต์ขอโทษ..” เสียงใสพร่ำขอโทษ หยาดน้ำตาเริ่มมาคลอ แม้กานต์จะเลือกเพชร แต่ช่วงเวลาที่รู้จักกับพลอย พลอยก็ทำให้กานต์หัวเราะได้เสมอ
“พลอยไม่โกรธหรอก” พลอยพูดแล้วฝืนยิ้ม พอกานต์เห็นแบบนั้นจึงโผเข้าไปกอดคอพลอยแน่น แม้พลอยจะตกใจแต่ก็ยังยกแขนขึ้นมาลูบหลังกานต์เบาๆ
“ตกลงใครเป็นคนเศร้าละเนี่ย..” พลอยรำพึงเบาๆ แรงสะอื้นของกานต์ทำให้พลอยกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น กลิ่นกายของกานต์หอมละมุนจนพลอยแอบจรดจมูกแนบลงที่ซอกคอขาวผ่องนั้น
“พลอย จั๊กจี๋นะ..” กานต์เงยหน้ามาสบตากับพลอย ระยะห่างแค่คืบเดียวทำให้กานต์หน้าแดงเรื่อและดันร่างตัวเองออก พลอยเห็นแล้วก็รู้สึกโหวงๆในจิตใจ เพราะไม่อยากที่จะเสียคนตรงหน้านี้ไป...
“กานต์...กอดพลอยอีกครั้งได้มั้ย... นะ..” กานต์ตกใจกับคำขอนั้น แต่เพราะแววตาปวดร้าวของพลอยที่ดูไม่มีอะไรแอบแฝง กานต์จึงโน้มหน้าเข้าไปหาอีกครั้งและโอบกอดอีกฝ่ายแผ่วเบา
“ขอบใจนะ..” ลมหายใจที่รินรดอยู่ข้างหูกานต์ กลิ่นหอมๆของกานต์ตลบอบอวลจนพลอยรู้สึกได้ เหมือนกานต์กำลังปล่อยฟีโรโมนเรียกเพศผู้เข้าหายังไงก็ไม่รู้ จู่ๆพลอยก็รู้สึกว่าเขากำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้..
“อืม..” ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะเข้าหากันเบาๆ พลอยแตะจูบบนริมฝีปากของกานต์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายใต้สีหน้าตกใจของร่างเล็ก
“พลอย..อือ พะ..” พออ้าปากจะร้องห้ามก็ถูกลิ้นอุ่นๆล่วงล้ำเข้ามาไม่ให้ตั้งตัว กานต์พยายามจะผละหนี แต่แรงที่มากกว่าของพลอยก็รั้งไว้แน่น
กานต์ทั้งตกใจและเสียขวัญ หากพี่เพชรมาเห็นจะว่ายังไง พี่เพชรจะเข้าใจผิดหรือเปล่า ไม่อยาก ไม่อยากให้พี่เพชรเกลียดเขา!
“น้องกานต์ ไอ้พลอย!!” เสียงตวาดดังก้อง กานต์ตกใจสุดขีดและผลักพลอยเต็มแรง หันไปมองที่บันไดก็เห็นร่างสูงที่แสนคุ้นเคยยืนอึ้งอยู่ตรงหัวบันได
----------------------------------
ปล.สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ ขอให้ความรักอบอวลรอบตัวทุกๆคน
-
กรี๊ดดดดดดดด ดดดด...อร๊ายยยยยยย ย ยยยย...แอร๊ยยยยยยยย ยยย ย...
้ค้างงงงงงงงงง งงงงงงงง งงงง ง งงงงงง งงงงง >[]<
พี่เพชรห้ามมาเป็นพระเอกละครไทยหลังข่าวนะเออ อย่าเข้าใจน้องกานด์ผิดนะ
แต่น้องกานด์เนี่ย ไ่ม่น่าพาพลอยมาเคลียร์ที่บ้านเลยอ่ะ...แบบนี้มันอาจจะทำให้พี่เพชรเข้าใจผิดได้ง่าย ๆ
ส่วนพลอยเอง เค้าก็เข้าใจความรู้สึกอ่ะนะ...อยากจะสัมผัสน้องกานด์สักครั้งใช่ป่ะล่ะ...เอ๊ะ หรือจงใจจะทำให้พี่เพชรเห็นเนี่ย
แต่พลอยไม่น่าจะร้ายแบบนั้นนะ...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น พลอยคงไม่เดิืนมาขอคุยกะน้องกานด์ดี ๆ แบบนี้หรอก -*-
เค้าอยากอ่านต่อจังเลยอ่ะคุณบีฮะ...อย่าลืมมาต่อไวไวนะฮะ...อยากรู้ว่าพี่เพชรจะทำอย่างไงต่อไปอ่ะ - -???
+1 ให้เหมือนเดิมฮะคุณบี...And Happy Valentine Day ด้วยเช่นกันฮะ ^^~*
-
พี่เพชรจะเข้าใจผิดเอานะนั่น
(http://mtcmans.com/valentine%20pics/cutouts/honeycomb.jpg)
-
ตามมาจากเรื่องน้องน้ำค่า ><
เพชรอย่าเข้าใจผิดน้า ห้ามโกรธกานต์ด้วยนะ :serius2:
-
นี่แหละผลของการใจดี
งานเข้ามั้ยละน้องกานต์ :เฮ้อ:
-
เวรกรรม :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยยย เจอแบบนี้สุขไม่ออกหรอก
TT" พี่เพรชใจเยนน้า
-
อ้าว ทำไมเป็นยังนี้อ่ะ
ตัดจบแบบนี้ บอกได้คำเดียว ค้างมาก
พี่เพชรอย่าโกรธกานต์นะ
-
งานเข้าจนได้ :เฮ้อ:
+1
-
๑๓
“พวกเธอทำอะไรกัน” กานต์มองร่างสูงที่ทำสีหน้าเคร่งเครียดอย่างกังวล ทำไมพี่เพชรต้องกลับมาพอดีเลยนะ...
“จูบไง พี่ตาบอดเหรอ” พลอยหันไปจ้องหน้าพี่ชายและตอบด้วยน้ำเสียงยียวน
“ไอ้พลอย แก..จะมากไปแล้วนะ” ใช่ว่าพลอยจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองโกรธขนาดไหน แต่เขาดันเผลอไปกับกลิ่นหอมจากร่างเล็กที่ยิ่งดอมดมก็ยิ่งหลงใหล จนรู้สึกว่าไม่อยากจะยกกานต์ให้พี่ชายตัวเอง...
“พี่เพชรฮะ กานต์...กานต์ขอโทษฮะ” ร่างเล็กโผเข้าไปเกาะแขนเพชร แววตาใสอ้อนวอนเพราะรู้สึกผิด เขาน่าจะปัดป้องพลอยให้จริงจังกว่านี้
“น้องกานต์..” เพชรครางเสียงอ่อน เขาไม่รู้สึกโกรธกานต์สักนิด เพราะรู้ได้ว่าน้องตัวเองมีนิสัยอย่างไร ตั้งแต่เด็กมาแล้ว เวลาที่เพชรมีของใหม่ๆ ถ้าพลอยมาเห็นแล้วชอบ ก็จะงอแงโวยวายเพื่อจะเอาของสิ่งนั้นไปจากเขา และด้วยความเป็นพี่ชายเพชรก็จะยอมให้เสมอ แต่ครั้งนี้... มันไม่ใช่
พลอยเองก็สังเกตได้ ท่าทางของกานต์ที่ตกใจตอนเขาจูบ และความโกรธในดวงตาของเพชรที่เจือจางลงเมื่อกานต์เข้าไปใกล้ เขาคงไม่ได้หัวใจจากกานต์จริงๆสินะ...
“ผมบังคับจูบเขาเองแหละ กานต์ไม่ผิดหรอก”
“พี่รู้ ว่าแกต้องบังคับน้องกานต์” น้ำเสียงห้วนสั้นของพี่ชายทำให้พลอยยิ้มเยาะตัวเองอีกครั้ง
“ผมกลับดีกว่า ขอโทษนะกานต์ ที่พลอยทำเกินไป..” กานต์มองใบหน้าหล่อคอตกและทำแววตาเศร้าสร้อย
“ไม่เป็นไร.. กานต์แค่ขอให้พลอยรับรู้ไว้ก็พอ.. ว่ากานต์รักพี่เพชรที่สุด” สายตาจริงจังของกานต์ทำให้ใจของพลอยยอมรับสถานะของตัวเองได้โดยดุษฎี
เพราะจะมีประโยชน์อะไรที่จะรั้งคนที่เขาไม่รักเราไว้กับตัว...
เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่อยู่ในวัยกำลังโตเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยท่าทีเศร้าซึม เมอร์ซิเดสเบนซ์คันวาววับขับมาจอดเทียบตรงที่เจ้าตัวยืนอยู่ คนขับรถกุลีกุจอลงมาเปิดประตูให้เจ้านายไปนั่งเบาะหลัง
ทันทีที่แผ่นหลังแตะเบาะรถยนต์ พลอยก็ก้มหน้าซบกับฝ่ามือ ลมหายใจอุ่นๆถอนหายใจยาว เสียงสะอื้นแผ่วเบาแต่ก็ดังพอจะทำให้คนขับรถได้ยิน
“คุณพลอยครับ..” เพราะความเป็นห่วงนายน้อย.. จู่ๆคุณเพชรก็โทรให้ขับรถจากบ้านใหญ่เพื่อมารับน้องชายที่นี่ คงจะต้องมีเรื่องอะไรกันเป็นแน่ แต่ลำพังคนขับรถอย่างเขาก็ไม่สามารถสอดมือเข้าไปยุ่งได้
“ลุง.. พาผมไปบ้านพี่ไพลินเถอะ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน” ลุงคนขับรถพยักหน้า ก่อนจะเลี้ยวรถไปยังบ้านคุณไพลิน ลูกสาวคนโตในบรรดาพี่น้องทั้งสาม หญิงสาวเจ้าของใบหน้างดงามและมีจิตใจเผื่อแผ่ความสุขให้คนรอบข้างเหมือนโอเอซิสกลางทะเลทราย...
“น้องพลอย มานั่งนี่สิจ๊ะ” หญิงสาวใบหน้าสวยราวนางฟ้าตบที่นั่งข้างตัวเพื่อให้น้องชายมานั่งด้วย
“มีอะไรหืม? คนดีของพี่” มือบอบบางลูบผมน้องชายอย่างรักใคร่ ริมฝีปากสีสดจรดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อแผ่วเบา
“ผมอกหักครับพี่ไพลิน” พลอยมองหน้าพี่สาวด้วยแววตาร้าวราน ไพลินเพียงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“เขาเลือกพี่เพชร..”
“ตายละ... น้องกานต์คนที่พลอยเคยเล่าให้ฟังเหรอจ๊ะ”
“ครับ”
“แล้วพลอยทำยังไงละจ๊ะ” พลอยยิ้มให้กับคำถามของพี่สาว พี่ไพลินไม่เคยคาดคั้นหรือกล่าวโทษคนที่ทำให้เขาเสียใจ พี่ไพลินไม่เคยโทษคนอื่นเวลาที่เกิดปัญหา แต่พี่ไพลินมักจะคิดหาวิธีแก้ปัญหามากกว่า
“พลอยทำอะไรไม่ได้หรอกครับ คงต้องปล่อยให้เขาไป ก็เวลาที่สองคนนั้นมองหน้ากันน่ะ เหมือนเขาเป็นคู่แท้กันมาตั้งแต่ชาติก่อนเลย”
“พลอยไม่คิดอยากจะแย่งเหรอจ๊ะ”
“ไม่ครับ พลอยไม่อยากได้เศษความรักที่เหลือจากคนอื่น ต่อให้แย่งมาได้ ไม่ช้าก็เร็วมันก็คงจากพลอยไปอีก” พลอยฝืนยิ้มให้พี่สาว
“ดีแล้วจ้ะ สักวันเวลาจะทำให้มันดีขึ้นเอง” ไพลินโอบกอดน้องชายแนบอก หวังให้ความอ่อนโยนของเธอซึมซับไปในจิตใจที่แตกสลายของน้องชาย
“พี่เพชร..”
“มีอะไรครับ”
“ทำไมพี่เพชรต้องนั่งกุมขมับด้วยละครับ”
“เอ่อ..” เหมือนถูกเตือนสติ เพชรเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง นี่เขานั่งหน้าเครียดมานานแล้วสินะ ปวดกล้ามเนื้อตรงหน้าผากเป็นบ้า... สงสัยขมวดคิ้วนานไป
“พี่เพชร... รู้สึกผิดเหรอครับ..”
“นิดหน่อยครับ..” ป่วยการจะปิดบังความรู้สึก เพราะเจ้าตัวเล็กนี่ความรู้สึกไวเหมือนมานั่งอยู่ในใจเขา..
“...อืม...” กานต์นิ่วหน้าแล้วเดินแทรกมานั่งบนตักเพชร ร่างสูงเลิกคิ้วแปลกใจ
“ทำไมครับ น้องกานต์เป็นอะไร?”
“กานต์จะเครียดเป็นเพื่อนพี่เพชรฮะ..” สีหน้าจริงจังของคนที่บอกว่าจะเครียดเป็นเพื่อนทำเอาเพชรหลุดหัวเราะพรืด
“พี่เพชรอ้ะ ขำทำไมฮะ กานต์อุตส่าห์จะช่วยเครียด ให้กานต์ช่วยพี่เพชรจะได้เครียดให้เสร็จไวๆไงฮะ”
“ฮะๆๆ น้องกานต์ ความเครียดเนี่ย มันแบ่งกันเครียดไม่ได้นะครับ”
“ฮื้อ.. ได้สิฮะ ก็เวลากานต์เห็นพี่เพชรเครียด กานต์ก็รู้สึกเครียดไปด้วยทุกที”
“นั่นเพราะเป็นน้องกานต์ยังไงละครับ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงไม่รู้สึกแบบนี้หรอก” เพชรลูบแก้มนวลของคนตรงหน้า ความเครียดมลายหายไปจนหมด ไม่มีเหตุผลให้ต้องกังวลอีก
“เพราะกานต์รักพี่เพชรไงฮะ” ใบหน้าเล็กยิ้มร่า
“ครับ พี่ก็รักกานต์”
“กานต์หวังว่านี่คงไม่ใช่ช่วงโปรโมชั่นนะฮะ”
“หืม? ทำไมละครับ”
“ใหม่ๆเขาก็จี๋จ๋าหวานจ๋อยกันแบบนี้ทั้งนั้นละฮะ แต่พอนานๆไป มันก็หมดไปเอง”
“ไม่รู้สิ มันเป็นเรื่องของอนาคตและคนสองคนนะครับ”
“ยังไงเหรอฮะ”
“ก็ถ้าคนสองคนรักกัน และหมั่นเติมความรักให้กัน พี่ว่ามันก็คงหวานไปจนวันสุดท้ายที่มีลมหายใจแหละครับ”
“งั้นกานต์จะเติมให้พี่เพชรทุกวันเลยนะฮะ”
“ครับ” เพชรตอบสั้นๆและหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ ความน่ารักสดใสที่เป็นเหมือนสมบัติล้ำค่านี้ ขอให้มันคงอยู่ตลอดไปเถอะ..
“ว่าแต่ที่ไอ้พลอยจูบ พี่ยังไม่ได้เช็ดออกเลยนะครับ” คำพูดจริงจังของร่างสูงทำให้กานต์ต้องชักสีหน้าอีกครั้ง
“พี่เพชรพูดเหมือนรังเกียจกานต์กับน้องชายตัวเองจังนะฮะ”
“ครับ... พี่รังเกียจที่สัมผัสของคนอื่นมาอยู่บนตัวคนรักของพี่” เพชรเว้นช่วงยาวกว่าจะพูดจบประโยค ทำเอาคนรอฟังต้องหน้ามุ่ยกว่าเดิมและทำหน้าเขินสลับไปมาเหมือนกดสวิตช์
“ให้กานต์ไปล้างปากมั้ยฮะ” กานต์ทำเสียงกระแทกใส่
“ไม่ต้องครับ พี่ล้างให้เอง” เพชรพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแกมบังคับ ก่อนจะแนบริมฝีปากตัวเองกับร่างเล็กบนตัก ลิ้นอุ่นสอดหาความหวานในโพรงปากแผ่วเบา ร่างเล็กตะลึงงัน ยกมือขึ้นจับหัวไหล่กว้างไว้ ด้วยอีกฝ่ายได้โน้มกายเข้ามาแนบชิดและจับศีรษะทุยของร่างเล็กไว้ไม่ให้ขยับออก ลิ้นอุ่นนั้นกำลังเชิญชวนและต้องการการตอบรับอยู่ในที
กลิ่นหอมอ่อนๆของโคโลญจน์จากตัวอีกฝ่ายทำให้กานต์เผลอสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเคย และความคุ้นเคยก็ทำให้ลดความขัดเขินลงก่อนจะปล่อยให้ใจคอยนำทางไป
“เกลี้ยงรึยังฮะพี่เพชร..” น้ำเสียงอ่อนหวานที่มีความสั่นไหวอยู่ในทีถามเบาๆ คนตัวโตอมยิ้มและจรดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
“ยังเลยครับ” ริมฝีปากของเพชรแตะลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งขบเม้มและไล้เลีย เสียงของความชื้นจากริมฝีปากที่สัมผัสกันดังแผ่วเบาในความมืดที่เริ่มมาครอบคลุมในห้องหลังจากดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า
“ฮื้อ... นี่พี่เพชรจะกินกานต์แล้วนะฮะ..” มือเล็กดันไหล่กว้างออกห่าง ด้วยว่ารู้สึกถึงความสั่นไหวของร่างกายจากการปลุกเร้าของเพชรมากเกินจะทน
“แล้วพี่กินได้มั้ยครับ?” เพชรถามเสียงนุ่ม แววตาอ่อนโยนทอดมองร่างในอ้อมแขนที่หรุบสายตาลงต่ำ แพขนตายาวนั้นกระพริบถี่เหมือนคนที่กำลังวางตัวไม่ถูก
“ถะ...ถ้ามันไม่อร่อยละฮะ...”
“พี่ว่าต้องอร่อยนะ ก็ดูสิ ขนาดแค่ชิมแค่นี้... พี่ยังรู้สึกได้ว่ามันไม่พอหรอก..”
“ขอพี่กินเถอะนะครับ...” กานต์มองคนตรงหน้าที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาจนเขาวางตัวไม่ถูก!
----------------------------------
ตัดฉับบบบบบบบบบบ!!!!
แต่มีต่อนะจ๊า >>>>
-
๑๔
“น้องกานต์..” ใบหน้าเล็กผวาเฮือกกับสัมผัสที่รุกรานของร่างสูง เพชรโน้มเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น แม้กานต์จะเบี่ยงตัวหนี แต่มือใหญ่นั่นกลับรั้งสะโพกเขาไว้อย่างแน่นหนา
“พี่เพชร... เอ่อ... หิวข้าวมั้ยครับ กานต์จะไปทำให้” ข้ออ้างสารพันถูกคิดค้นขึ้นมาสดๆร้อนๆด้วยหวังว่าจะบ่ายเบี่ยงได้อีกสักครั้ง
“ไม่ครับ พี่อยากกิน.. กานต์...มากกว่า” ข้ออ้างแรกพังครืน..
“กานต์เป็นคนนะฮะ ไม่ใช่ของกินสักหน่อย งั้นถ้าพี่เพชรไม่หิว ก็อยากอาบน้ำมั้ยฮะ”
“อืม ก็ดีนะ... อาบกับกานต์พี่ก็ชอบ” ข้ออ้างที่สองถล่มทลาย แววตาเป็นประกายของร่างสูงที่เงยมาสบตาทำเอากานต์หน้าร้อนวูบ
‘ตายละวากานต์เอ๊ย... พี่เพชรเขาจะเอาจริงเหรอเนี่ย...’
“เอ่อ... กานต์หิวน่ะฮะ ขอกานต์ไปหาอะไรกินก่อนนะ..” ผละออกทำท่าจะลุกขึ้น แต่อ้อมแขนแข็งแกร่งนั้นกลับรั้งไว้แน่นและกดสะโพกกานต์ให้ลงมานั่งตักเพชรเหมือนเดิม จมูกโด่งซุกไซร้ที่ซอกคอหอมละมุน
“น้องกานต์... อีกนิดนะ..นะครับ อยู่แบบนี้ก่อน..” พอเพชรพูดจบ ริมฝีปากก็เข้าประกบและไล้ลิ้นไปรอบๆ จนกานต์ต้องเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้ร่างสูงได้สอดลิ้นเข้ามา
เสียงครางต่ำในลำคอของเพชรบ่งบอกว่าเจ้าตัวพอใจกับสัมผัสที่ได้รับเพียงไหน ยิ่งร่างเล็กนั้นอ่อนระทวยเท่าใดยิ่งทำให้เพชรพอใจขึ้นเท่านั้น มือใหญ่ฉวยโอกาสที่กานต์ไม่ทันตั้งตัวลูบมือเข้าไปตามแผ่นหลังเนียนใต้เสื้อยืดสีสวย
“พี่เพช- อือ..” ไม่เปิดปากให้ได้ทักท้วง เพชรจูบเร่งเร้าจนกานต์แทบหายใจหายคอไม่ทัน รสจูบรุนแรงที่ถาโถมมาในคราวเดียวทำเอากานต์แทบเป็นลม
“กานต์ รังเกียจพี่หรือครับ..” น้ำเสียงตัดพ้อพาให้คนที่คิดหาทางบ่ายเบี่ยงรู้สึกสลดลงในทันที ดวงตากลมโตสุกใสยิ่งดูหวานเชื่อมเข้าไปอีก
“...เปล่าฮะ.. กานต์แค่...กลัว..”
“น้องกานต์ จะกลัวทำไมละครับ...หรือน้องกานต์ยังคิดว่าพี่ไม่ใช่คนที่กานต์ตามหา” ร่างสูงมีใบหน้าที่เศร้าสลดอีกครั้ง
“ไม่ใช่นะฮะ เป็นพี่เพชรแน่นอน แต่...แต่..”
“แต่?”
“แต่กานต์ไม่มั่นใจ... กานต์ไม่เคย...” กานต์พูดถึงตรงนี้ดวงตาของร่างสูงก็เป็นประกายระยับ ก่อนจะตอบออกไป
“พี่ก็ไม่เคยครับ”
“ไม่เคยแต่กับผู้ชายน่ะสิฮะ” ร่างเล็กทำแก้มป่อง เมื่อนึกถึงความเนื้อหอมของคนตรงหน้าที่เคยได้รับฟังจากปากพลอยบ่อยๆ
“ความรักไม่มีพรมแดนหรอกครับน้องกานต์ ขนาดน้องกานต์ยังก้าวผ่านเวลาและยอมจากคนที่รักเพื่อมาเป็นของพี่ได้เลย แล้วทำไม... พี่จะเลือกน้องกานต์ไม่ได้ละครับ” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอ่อนโยน วูบหนึ่งกานต์รับรู้ได้ถึงสายใยที่เชื่อมโยงระหว่างตัวเขาและเพชร สายใยจางๆที่เรียกว่าความรักไม่เคยจางหายไปตามกาลเวลาเลยสักนิด
“พี่เพชร...” เห็นความแน่วแน่ของเพชรแล้ว ร่างเล็กจึงทำได้เพียงครางเสียงอ่อย ในเมื่อเพชรตั้งใจแน่วแน่ต่อเขาขนาดนั้นนี่นะ
“ครับน้องกานต์” ร่างเล็กหลบสายตาคมนั้นและเสมองไปที่พื้น ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา
“อย่ารุนแรงกับกานต์นะฮะ...” เหมือนระฆังในจิตใจของเพชรถูกเคาะจนดังสนั่น เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยเป็นเหมือนใบเบิกทางให้จิตใจที่แห้งผากของเพชรได้ชุ่มชื้น ความปรารถนาอันยาวนานกำลังจะถูกเติมจนเต็ม...
“พี่ทะนุถนอมกานต์ยิ่งกว่าชีวิตของพี่เองอีกครับ” ใบหน้าหล่อยิ้มพราย เก็บความดีใจแทบไม่มิด มือไม้สั่นเทาเพราะตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสร่างเล็กนุ่มนิ่มที่เฝ้ารอมานานเพราะไม่อยากหักหาญน้ำใจ จะหาว่าเขาหื่นก็ยอมละ คนตรงหน้าเล่นน่ารักยั่วยวนขนาดนี้ ใครก็อยากชิดใกล้ทั้งนั้น
“อือ...” เสียงหวานจากร่างเล็กครางในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากเคลื่อนมาปิด ปลายลิ้นที่ดุนดันเพื่อให้กานต์เปิดปากรับลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปตวัดเกี่ยวเกาะดูดดึง สร้างความวาบหวามไปทั่วร่าง มือใหญ่เพิ่มน้ำหนักมือบีบคลึงเนินเนื้อพร้อมกับบดเบียดตนเองเข้าแนบชิดสะโพกตึงด้วยอารมณ์เริ่มคุกรุ่น สะโพกแกร่งวนบดเบียดไปมาจนร่างในอ้อมแขนร้องคราง
“พี่เพชร...อะ..” เหมือนถูกคลื่นลูกใหญ่ถาโถมอย่างต่อเนื่อง การปลุกเร้าทั้งจากด้านบนที่รุกล้ำและด้านล่างที่ดึงดัน กานต์รู้สึกหมดเรี่ยวแรงจนไม่ทันสังเกตว่าเพชรอุ้มตัวเองมาในห้องนอนตั้งแต่เมื่อไร
“น้องกานต์ หวานหอมเหลือเกินครับ...” ความอบอุ่นอ่อนหวานที่เพชรปรนเปรอทำให้กานต์รู้สึกเหมือนจะสำลัก... สำลักความสุขที่ท่วมท้นในจิตใจ แรงปรารถนาถูกจุดขึ้นมาจนลุกโชน
“พี่เพชร...พี่เพชร...อือ..” ร่างบางเผยอปากรับลิ้นอุ่นเข้ามาไล้วนภายใน เสียงหวานพร่ำเรียกแต่ชื่อของคนตรงหน้า ยิ่งส่งเสียงมากเท่าไรเจ้าของมือใหญ่ก็ยิ่งลากฝ่ามือกดหนักเน้นย้ำไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าไปในเสื้อและบีบคลึงยอดอก
“ฮ้า...” กานต์ผวาเฮือก แรงบีบจากปลายนิ้วทำให้ยอดอกที่เคยสงบนิ่งกลับเริ่มแข็งสู้มือ ลิ้นอุ่นละจากริมฝีปากที่แดงช้ำไปสาละวนกับยอดอกที่กำลังตื่นตัว ฟันขาวสะอาดขบเม้มที่ส่วนยอดเรียกเสียงครางฮือให้มากขึ้นอีก มือหนึ่งช้อนหลังร่างเล็กไว้ให้แอ่นกายขึ้นสูง อีกมือหนึ่งนั้นสอดนิ้วเข้าไปในปากเล็กเพราะกลัวเจ้าตัวจะอารมณ์เพริดไปไกลจนเผลอกัดลิ้นตัวเอง
“น้องกานต์...อือ...” ทว่าเจ้าร่างเล็กนั้นกลับตั้งใจดูดเม้มและไล้เลียเหมือนนิ้วของเพชรเป็นไอศครีม นิ้วใหญ่ที่เปียกโชกทำให้บางส่วนในร่างกายของเพชรยิ่งขยับขยายจนเกินจะกลั้น
แคว๊ก
เสียงซิบกางเกงของร่างเล็กถูกรูดลง ปลายนิ้วที่เปียกโชกละมาสัมผัสส่วนพองนูนแผ่วเบาเรียกความเสียวซ่านในช่องท้องจนต้องงอตัวซบร่างเพชร
“พี่เพชรอะ...อือ...อย่าทรมานกานต์เลยนะฮะ” เพชรยิ้มกริ่ม ก็แล้วปากหวานช่างอ้อนแบบนี้ จะไม่ให้เขาเอ็นดูได้ยังไงเล่า...
สัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากโอบล้อมความตื่นตัวของกานต์ กลิ่นหอมจากร่างเล็กทำให้เพชรไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด กลับยิ่งปรนเปรอจนกานต์ร้องเสียงหลง
“อะ... อ๊า.. พะ พี่..อ๊ะ” ริมฝีปากร้อนดูดเม้มและลากลิ้นยาว กานต์ได้แต่บิดกายเพราะเกินจะทนไหว จวบจนเพชรละปากออกและพูดบางอย่าง
“อย่าเกร็งนะครับ” กานต์ลืมตาด้วยความสงสัย ทำไมเขาต้องเกร็งกันนะ?
“อื๊อ.... จะ เจ็บ พี่เพชร กานต์เจ็บฮะ...อ๊ะ” เสียงหวานร้องระส่ำ เมื่อจู่ๆขาเรียวก็ถูกยกรั้งขึ้นและนิ้วมือแกร่งค่อยๆสอดแทรกสู่ช่องทางคับแคบอย่างระมัดระวัง
“ทนหน่อยนะ...นะครับ เดี๋ยวกานต์จะต้องชอบ..”
“อือ เจ็บ...ไม่เอาอ้ะ กานต์ไม่ชอบแล้ว..อ๊ะ อื๊อ..” เพชรจูบปิดปากเสียงคนที่เริ่มงอแง นิ้วของเขายังเข้าไปได้ไม่สุดก็โวยวายเสียแล้ว และถ้าเป็นของจริงละ จะไหวหรือ?
นิ้วมือแข็งแรงอีกข้างเข้ากอบกุมความแข็งเกร็งของร่างเล็กและจับรูดขึ้นลงช้าๆ น้ำใสไหลเอ่อออกมาจากส่วนปลาย เพชรละนิ้วออกมาจากช่องทางด้านหลังและปาดน้ำใสๆไปป้ายที่ช่องทางก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปใหม่
“อื๊อ..” ขนาดถูกจูบปิดปากยังร้องโวยวายได้ เพชรรีบสอดนิ้วเข้าไปจนสุด รับรู้ได้ถึงแผ่นหลังที่ยกขึ้นสูงตามแรงอารมณ์ นิ้วยาวหมุนวนภายในเพื่อจะขยายทางให้คลายตัว ส่วนที่คับแคบตอดรัดนิ้วเขาจนแทบคลั่ง
แซ่ก
เสียงผ้าบางอย่างถูกโยนลงจากเตียง จนกระทั่งเรียวขาเปลือยเปล่าของเพชรมาแตะกับขากานต์ เจ้าตัวจึงได้รับรู้ว่าเสียงผ้านั้นคืออะไร..
“น้องกานต์ พี่จะคลั่งตายแล้วนะครับ...” การรับรู้ถึงแรงบีบบริเวณต้นแขนของตนทำให้เพชรเงยหน้าละการคลึงเค้นหนักหน่วงขึ้นสบตากับร่างเล็กที่ส่งสายตาอ้อนวอนมายังเขาอยู่ก่อนแล้ว
“เบามือหน่อยนะฮะ...” เสียงอ้อนวอนกลับยิ่งยั่วยุอารมณ์ของเพชรให้โหมกระพือ เพชรเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกเพราะรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วเย้าร่างเล็กให้ทุรนทุราย
“อื๊อ...อะ..” เสียงครางหวานหูยังคงดังมาเรื่อยๆ จนนิ้วยาวถูกถอนออกในขณะที่กานต์รู้สึกว่าเขาจวนจะเสร็จรอมร่อ มือใหญ่เกาะกุมบั้นท้ายทั้งสองข้างไว้แน่น
นัยน์ตาของกานต์ที่พร่ามัวเพราะความสเน่หาจากร่างสูงที่ปรนเปรอมาแบบไม่ให้หายใจทำให้กานต์รับรู้ได้เพียงว่ามีสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมาถูไถตรงช่องทางของตัวเอง
“น้องกานต์ยกสะโพกหน่อนสิครับ” ทำตามที่สั่ง เพราะตอนนี้มันเบลอจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว แต่พอยกสะโพกขึ้นตามที่ว่า ก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่สอดแทรกเข้ามาทันที
“โอ๊ยย!!/อึ๊ก” เสียงร้องทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน ต่างก็เพียงแค่คนนึงร้องดัง แต่อีกคนเพียงคำรามในลำคอ เพราะความคับแน่นที่ทำให้ทั้งคนรับและคนรุกต้องนิ่วหน้า อาจเป็นเพราะสรีระของร่างเล็กที่ทำให้ช่องทางนั้นยิ่งคับแคบไปอีกก็เป็นได้
“พี่เพชร กานต์เจ็บ..เจ็บนะฮะ” เสียงอ้อนวอนและน้ำตาที่ไหลข้างแก้มทำให้เพชรก้มหน้าลงไปจูบซับในขณะที่สะโพกก็ยังคงยักย้ายเพื่อให้เข้าไปภายในได้
“น้องกานต์ ทนหน่อยนะครับ พี่หยุดไม่ได้แล้วละตอนนี้ ” เสียงทุ้มที่สั่นไหวและเหงื่อที่ไหลพราวทำให้กานต์ก็รับรู้ได้ว่าเพชรนั้นก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ร่างเล็กพยักหน้าและโอบแขนกอดรอบคอแกร่ง
“อ้า...” ผ่านไปได้ครึ่งทางก็แทบขึ้นสวรรค์ เพราะช่องทางที่ตอดรัดตุบๆตลอดเวลานี้ เพชรรับรู้ได้ว่าตัวเองปล่อยกระแสน้ำขุ่นออกไปเป็นระลอก แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ...
“พี่เพชร แน่นจังฮะ..อือ..” ขยับได้จนสุดทางแล้ว ทุกอย่างมันแน่นเปรี๊ยะเหมือนจะประทุออก เพชรแช่กายนิ่ง เพราะกลัวว่าถ้าขยับอาจจะทำให้ร่างเล็กๆนี้แตกสลายได้
“อา..น้องกานต์..” สะโพกแกร่งขยับกายเคลื่อนไหวเชื่องช้า เพื่อให้ร่างเล็กในอ้อมแขนปรับตัวสอดรับกับจังหวะการสอดแทรกของตัวเอง
เมื่อร่างสูงเริ่มกระแทกกระทั้นสะโพกหนักหน่วง ทำให้กานต์ต้องโอบรั้งลำคอแกร่งไว้แน่นเพื่อพยุงกาย
“อือ...พี่เพชร อ๊ะ อ๊า...” ลมหายใจของกานต์สะดุดเป็นช่วงๆเมื่ออีกฝ่ายโถมแรงเข้าใส่ จนเมื่อรับรู้ว่าคนด้านบนคงไม่หยุดเป็นแน่แท้แล้วจึงหลับตาแอ่นกายรับการสอดแทรกแทน
“อะ...อ๊า” เสียงครางหลุดลอดจากริมฝีปากเล็กสีสดเมื่อไม่สามารถข่มกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป อาการเกร็งไปทั่วร่างของกานต์และความอุ่นที่พุ่งจนกระเด็นมายังหน้าท้องของเขาทำให้เพชรโอบกอดแผ่นหลังบางไว้แน่นแล้วกระแทกกายใส่ช่องทางอุ่นจนระเบิดอารมณ์ความต้องการออกจนล้นมาด้านนอก
“ฮือ...” ร่างเล็กครางกระเส่า เสียงหายใจถี่ราวคนที่เพิ่งออกกำลังกายมาหนัก สะโพกมนพยายามดึงตัวให้หลุดจากสิ่งที่คาอยู่ในตัว
“น้องกานต์... จะไปไหนครับ..” เพชรดึงรั้งสะโพกมนให้มาแนบชิด คนตัวเล็กส่งเสียงอื๊อประท้วงเบาๆ
“เสร็จแล้ว..ก็ถอยออกไปสิฮะ..”
“ไม่เอา พี่ยังไม่อิ่มเลยครับ”
“อื๊อ กานต์เหนื่อยนะฮะ..”
“นะครับ อีกครั้งเถอะ” เสียงอ้อนวอนที่บังคับให้กานต์ต้องยอมตาม กว่าที่กานต์จะรู้ตัวว่าไม่ควรตามใจเพชร ก็ล่วงเลยผ่านเข้าอีกวันหนึ่งไปแล้ว
-------------------------------------------
The End
จบเถอะค่ะ
ตอนแรกพยายามจะแต่ตอนต่อไป
แต่มันจิ้นม่ายออก :serius2:
รอเรื่องต่อไปนะค้า
-
o18 o18
เค้าจะรอคุณบีอย่างใจจดจ่อจุกจิกจุ๊บๆ
++++++++++++
ภาษาที่คุณบีใช้สวยดี เข้าใจง่าย
เวลาบรรยายก็ไม่ดูเว่อร์หรือขาดอะไรมากไป
พัฒนาไปเรื่อยๆ นะคะ ;]
-
:m25: :m25: :m25: :m25:ม่ายหวายแล่ว จะรอเรื่องใหม่นะ
-
เพิ่งตามอ่านเมื่อวานนะคะ วันนี้ลงตอนจบซะแล้ว
ยังไม่อยากให้จบเลยค่า ^^
น้องกานต์ไร้เดียงสาน่ารักมากเลยค่า :-[
จะรอเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
-
:L1: :haun4: :jul1:
-
แต่งถูกใจอิน้องขนาดนี้+1 ค่า
-
จะตายเอากะอิตอนจบนี่แหล่ะ...เลือดแทบหมดตัว =.,=
สุดท้า่ยพี่เพชรก็ยังเป็นพี่เพชร (เอ๊ะ...ยังไง...คริคริ)
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้นะฮะ
+1 ให้คุณบีเหมือนเดิม...ขอโทษที่เม้นท์สั้น เพราะไม่สะดวกจะเม้นท์จริง ๆ
ไว้จะแก้ตัวกับเรื่องถัดไปของคุณบีนะฮะ ^^~*
-
ค้าง :serius2: ...ทำไมรีบจบ
+1
-
กด+ให้จ้า
รอเรื่องใหม่ด้วยคน
-
เหมือนจะยังไม่จบบริบูรณ์นะครับ ^^
-
ฮา ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ว่าถ้าเป็นเรื่องสั้นของคุณบีบีแล้ว พระเอกจะหื่นน้อยกว่าเรื่องยาว กร๊าก
-
+1 จบได้แบบ :pighaun: ชอบมั่ก ๆ
-
หึๆๆ ครบรสค่ะเรื่องนี้
จบแบบทำเอาเลือดพุ่ง เหอะๆ :pighaun:
สุโค่ยยยยยย รอเรื่องตอ่ไปค่า~ o13
-
สนุกจังเลยอ่ะ!!!
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เพชร น้องการนต์ อิอิ
พี่เพชรหื่นตลอดเวลาอ่ะ ><~~~
น้องกานต์นี่ต้องเสียเปรียบบ่อยๆๆๆ
ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่เจอกันก็โดนจูบ โดนโน้นนี้ตลอดเลยอ่ะ :o8:
กานต์นี่สุดยอดเลย รักเพชรมากขนาดยอมจากบ้าน
เพื่อมาอยู่ยุคนี้กับเพชรอ่ะ..
ส่วนพลอย...ดีแล้วที่ทำแบบนี้
ถึงดึงดันจะคบกานต์ต่อไป พลอยเองนั้นแหละท่จะไม่ได้ความสุข
รับรองพลอยต้องได้เจอคู่แท้ของตังเองแน่ๆๆๆๆๆ ^^
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยไรเตอร์ อิอิ
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่านนะจ๊ะ :laugh:
-
แหงบๆ รู้สึกตอนจบมันยังห้วนไปนิดอ้ะค่ะคุณบีบีจัง
แต่โดยรวมเรื่องนี้ถือว่าเป้นอีกเรื่องที่อ่านสนุกเลยล่ะค่ะ สู้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
ไม่ผิดหวังเลยค่ะ
พลาดเรื่องนี้ไปได้เยี่ยงไร
คู่หวานนนน้ำตาลเรียกพี่
-
o13
สุดยอดครับ
ติดตามทุกเรื่องของบีบีจังนะครับ
สนุกทุกเรื่องคับ
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8:
อรั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากกกกกกก มดขึ้นคอมมมมมมมมมมม เราแว้วววววววววววววววววววววววววว
-
น้องกานต์น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนสุดท้าย :haun4: :haun4: :jul1: :jul1:
-
พี่เพชร หื่นตลอดเลย 555 :-[
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแอบขนลุกเลยค่ะ หลอนๆยังไงก็ไม่รุ
แต่หวานมากๆค่ะ แต่แอบตกใจเรื่องพลอยมากเลยค่ะ
นึกว่าน้องกานณ์จะหลายใจซะแล้ว
ค่อยยังชั่วที่แฮปปี้ค่ะ
-
หื่นแบบใสๆ หุๆ
-
หวานน้ำตาลเรียกพี่ :impress2: :pig4:
-
สนุกมาก ชอบหื่นๆตอนสุดท้าย 55
-
555อ่านไปน่ารักไปไม่ค่อยเครียดชอบบบบบบ :mew1: :mew1:
-
รักแท้ที่ใฝ่หาอยู่ในมือแล้วนะน้องกานต์
เรื่องอบอุ่นโรแมนซ์มากค่ะ
-
o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: