ดีจังที่ไผ่พาริวไปทำบุญที่นี่ เพราะทำให้ริวริวเห็นคนที่ทุกข์กว่า แล้วริวก็สุขใจที่ได้เป็นผู้ให้
และตอนนี้ริวเริ่มที่จะรับสัมผัสจากคนอื่นมากขึ้นแล้ว เห็นได้จากที่ยอมให้เด็กๆนั่งตัก
ดีใจไปกับริว ภาวนาให้อาการบ้าๆนั่นของริวหายขาดซักที
อยากบอกว่าอ่านไปยิ้มไปทุกตอน เพราะรู้สึกดีที่พี่ไผ่กำลังถลำๆลงไปในเสน่หาของริวแบบมิรู้ตัว หุ หุ ชอบจัง
แต่ไผ่เองก็ต้องได้รับการเยียวยาใจเช่นกันใช่ป่ะไรเตอร์
อาการของไผ่คือ เป็นโรคโกรธพ่อ (ไม่อยากใช้ว่าเกลียด กลัวไผ่เป็นบาป)