หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[Whatever it is]

ห่างกันซักพัก ห่างกันซักพัก เพื่อจะไปรักคนอื่นมากกว่า
เธอหมดรักชั้น เธอก็พูดมา เธอจะมองหน้า ทำไม

นึกถึงเพลงนี้เลย 555

บางทีคนเรา ถ้าความคิดเห็นไม่ตรงกัน มันก็อยู่กันยากเยอะ Love just ain't enough จริงๆ 

[Whatever it is]

เย่ อ่านทันแระ อ่านแล้วเครียดๆแฮะ ทีมกับพี่ยอดมองหลายอย่างต่างกันจริงๆ

ความรักชนะทุกสิ่ง มัีนจะจริงมั้ย เอาเหอะ นี่มันนิยาย ยังไงก็ให้มันจริงละกันเนอะไรท์เตอร์ 

[i3igM]

ง่า...........รีบๆมาต่อนะคับ

[IIMisssoMII]

มารอแต่หัววัน

คืนนี้นะคะ

[wowhaha]

ยังไม่มาอีกเหรอคับ

[โน๊อา]

มาลัลลา รอ รอ รอ 12.9

[namtaan]

^
^
อวาตาร์รีบนน่ารักมากจ้า 

รอด้วยคนจ้า แต่จะรอได้ถึงกี่โมงยังไม่แน่ใจ แบตฯใกล้หมดแล้ว 

[しろやま としんや]

ในที่สุดพี่ยอดกะทีมก็ดีกันแล้ว

แล้วอย่างงี้จะเกิดเรื่องอีกไหมนอ??


พี่เป้รออ่านตอนใหม่อยู่น๊า

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 13
...เมื่อคืนผมกับพี่ยอดคงปรึกษาเรื่องธุรกิจกันหนักหน่วงไปหน่อยจึงตื่นสายทั้งคู่ แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนมากนักเพราะไม่ต้องรูดบัตรเหมือนพนักงานส่วนปฏิบัติการ...ผมผิดเองที่ลืมตั้งนาฬิกาปลุก พี่ยอดก็หลับยาว กว่าจะตื่น กว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว...เราเดินทางไปทำงานด้วยกันตอนเกือบสิบโมง...
“...นึกว่าจะโดดงานทั้งคู่ซะแล้ว...”  พี่รุจทักทันที่ที่เราสองคนเดินเข้าออฟฟิศ
“...ขอโทษที...ตื่นสายอ่ะ...เมื่อคืนมีเรื่องต้องเคลียร์เยอะอ่ะเจ๊...สวัสดีจ้ะน้องเทมส์...”  ผมพูดยิ้ม ๆ กับพี่รุจ แล้วหันไปทักทายอีเด็กผีที่นั่งหน้าเชิดอยู่ที่โต๊ะถัดไป
“...สวัสดีครับ...”  อีเด็กเวรนั่นยกมือไหว้ผมกับพี่ยอดอย่างเสียไม่ได้
“...นี่หนู...ไหว้คนหรือไหว้เจ้า...ยกมือไหว้สวย ๆ ไม่เป็นเหรอ...”  เจ๊รุจดุ เพราะเจ๊แกทำงานโรงแรมมาก่อน แกจะถือเรื่องการไหว้ของพนักงานต้อนรับมาก เพราะมันเป็นหน้าเป็นตาของโรงแรม ดังนั้นแกจะรับไม่ได้ถ้าเห็นใครไหว้ไม่สวย
“...ไม่เป็นไรหรอกเจ๊...ที่บ้านเค้าคงสอนให้ไหว้อย่างนี้...”  ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนพี่ยอดก็เดินเข้าห้องโดยไม่มองเทมส์เลย
“...แกเป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้ดูอารมณ์ดีผิดปกตินะ...” พี่รุจขยับตัวมาถามใกล้ ๆ
“...ก็มีความสุขอ่ะ...” ผมยิ้มมุมปากให้เทมส์ที่มองหน้าผมอยู่
“...ขอให้มีความสุขตลอดรอดฝั่งนะพี่...”
“...แน่นอน...แค่เขี่ยคนบางคนออกไปจากชีวิตพี่ยอดได้พี่ก็มีความสุขที่สุดแล้ว...”
“...อ๋อออออ...อย่าไปใช้มือเขี่ยล่ะมันสกปรก ใช้ไม้ หรือใช้ที่คีบถ่านคีบไปได้ยิ่งดี...”  เจ๊รุจรับมุข
“...บ้าเจ๊...เค้าเป็นคนนะ ไม่ใช่ขี้หมา...”  ผมพูดแล้วก็หัวเราะกับเจ๊รุจสองคน ปล่อยให้เทมส์นั่งหน้าหงิกต่อไป
*
*
...เทมส์นั่งเครียดอยู่สักพักก็เดินไปเข้าห้องน้ำ...ลึก ๆ แล้วผมก็รู้สึกผิดที่เราดูเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็ก แถมเทมส์ยังโดนรุมอีก...แต่เจ๊รุจบอกว่า เด็กบางคนต้องโดนซะบ้าง เทมส์ไม่ใช่เด็กประถม เรียนถึงระดับอุดมศึกษา และกำลังจะจบแล้ว ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้ ควรจะรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ในเมื่อเด็กมันปีนเกลียว เราก็ควรจะสั่งสอนมันให้รู้ว่ากระดูกเราคนละเบอร์กัน...
“...พี่ทีมครับ...ขอเชิญที่ห้องประชุมหน่อยครับ...เทมส์มีเรื่องจะปรึกษา...”  เทมส์กลับจากห้องน้ำก็เดินตรงมาหาผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“...กล้าปรึกษาพี่ด้วยเหรอ...พูดเล่น...ไปสิ...” ผมหยิบโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นเดินนำไปห้องประชุมเล็ก
“...พี่ทีมรู้มั้ยว่าทำไมพี่ยอดถึงได้เกรงใจทางญี่ปุ่นนัก...”  เทมส์เปิดประเด็นทันทีที่เรานั่งประจันหน้ากัน
“...ไม่รู้ และไม่อยากรู้...พี่ไม่สนใจหรอก เพราะมันเป็นเรื่องของเค้า...”  ผมดักคอไม่ให้เทมส์ปั่นหัวได้
“...พี่น่าจะรู้หน่อยนะ เพราะมันไม่ใช่แค่เรื่องบุญคุณอย่างเดียวหรอก...” เทมส์ยังพูดต่อ ผมมองหน้ามันนิดนึง พูดถึงเรื่องบุญคุณ แสดงว่ามันรู้จริงเว้ย
“...ตอนที่เทมส์บอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา พี่คิดว่าจะเป็นเรื่องงานซะอีก จริง ๆ แล้วเทมส์เป็นนักศึกษาฝึกงาน ควรจะ Concentrate กับเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของคนอื่น ถ้าไม่มีอะไรพี่ไปเคลียร์งานต่อล่ะกัน...”
“...เดี๋ยว...” 
“...มีอะไรก็ปรึกษาพี่รุจ...”  ผมพูดเสียงแข็งโดยไม่หันไปมอง
“...พียอดเป็นลูกเขยของญี่ปุ่นเจ้าของบริษัทนี้...เค้ามีลูกเมียอยู่ที่โน่น...”  เทมส์รีบพูดก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้อง
“...แล้วไง...”  ผมหันไปยิ้มให้ เล่นมุขนี้มันเก่าไปหน่อยนะหนู ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก
“...เทมส์บอกด้วยความหวังดี...ไหน ๆ เทมส์ก็คงไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่ยอด งั้นเทมส์ก็จะแฉความลับพี่ยอดให้พี่ทีมรู้ละกัน...ไม่คิดมั่งเหรอว่าทำไมพี่ยอดถึงได้ยอมเด็กฝึกงานอย่างเทมส์ขนาดนั้น...ก็เทมส์รู้ความลับของเค้าทุกอย่างไง...น่าสงสาร คนนอกแท้ ๆ ยังรู้ แต่คนที่อยู่ด้วยกันกลับไม่รู้...เทมส์เคยอิจฉาพี่ทีมที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง แต่ตอนนี้เทมส์สงสารพี่ทีมจังเลย...”
“...ขอบใจที่บอกนะ...”  ผมยิ้มมุมปากให้เทมส์แล้วเดินออกไปทำงานต่อ
*
*
...มันทรมานที่ต้องฝืนทำงานโดยไม่แสดงอาการร้อนรนใด ๆ กับคำบอกเล่าของเทมส์...พยายามบอกกับตัวเองว่าเทมส์โกหก เด็กมันแค่ต้องการปั่นหัวเรา มันแค่ต้องการทำให้เราเคลือบแคลงสงสัย และหมดความเชื่อมั่นในตัวพี่ยอด...การระแวงไม่ไว้ใจกันมันเป็นต้นเหตุของการเลิกลา...เราจะตกหลุมพรางของมันไม่ได้...แต่ในใจตอนนี้มันสับสนว้าวุ่น อยากจะรู้ความจริงเหลือเกิน...
“...เทมส์มันคุยอะไรกับแกวะ...”  พี่รุจถามทันทีที่เทมส์ลุกไปถ่ายเอกสารตามคำสั่ง
“...มันบอกว่า...”  ผมกำลังจะพูดแต่ต้องหยุดไว้ก่อน
“...เดี๋ยวพี่ต้องไปประชุมที่โรงงาน...ไม่รู้จะกลับกี่โมง...ไม่ต้องรอนะ...”  พี่ยอดเดินออกมาบอกพร้อมกระเป๋าเอกสารในมือ
“...พี่ยอดจะไปโรงงานเหรอครับ...ขอเทมส์ไปด้วยนะ...มีเรื่องจะปรึกษากับลุงวัฒนาอ่ะ...”  อีเด็กเวรนั่นโผล่มาอ้อนทันที
“...ไม่ลองโทรไปคุยก่อนล่ะ...”  พี่ยอดถาม
“...อืม...เทมส์ไม่ไปก็ได้...งั้นเทมส์ปรึกษาพี่ทีมละกัน...เรื่องงานล้วน ๆ ไม่มีเรื่องส่วนตัวจริง ๆ นะ...”  เทมส์มองหน้าพี่ยอดอย่างมีความหมาย
“...ถ้าเทมส์จะไปก็ไปได้นะ...พี่ทีมเค้าต้องเคลียร์งาน...อย่าไปรบกวนเค้าเลย...”
“...งั้นไปกันเถอะ...”  เทมส์ยิ้มหน้าบาน หยิบกระเป๋า ปิดคอมแล้วเดินออกไปก่อนพี่ยอด
“...พี่ให้คนขับรถพาไป...ไม่มีแวะไหนแน่นอน...ไม่ต้องกลัวนะ...”  พี่ยอดหันมาบอกผมและยิ้มเจื่อน ๆ
“...ไปเถอะ...”  ผมฝืนยิ้มให้
*
*
...เรื่องราวทุกอย่างถูกระบายออกมาหลังจากที่พี่ยอดออกไปประชุมที่โรงงาน...เจ๊รุจอ้าปากค้าง พูดแต่คำว่าไม่จริง ไม่จริง...ผมเองก็ภาวนาให้มันไม่ใช่เรื่องจริง...แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมามันก็น่าสงสัยหลายอย่าง...พี่ยอดบอกว่าคนญี่ปุ่นเค้าอยากตอบแทนที่พี่ยอดเคยช่วยชีวิตครอบครัวของเค้าไว้เมื่อตอนเจอสึนามิ...เค้าพาพี่ยอดไปชุบตัวที่ญี่ปุ่น ไปเรียนเพิ่มเติม ไปหัดทำงานในธุรกิจที่เค้าจะมาร่วมหุ้นกับเพื่อนคนไทยคือคุณวัฒนา...การที่ชาวต่างชาติจะมีธุรกิจในประเทศไทยมันวุ่นวายมาก เค้าเลยให้พี่ยอดดำรงตำแหน่งหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท...ตอนที่พี่ยอดเล่าเรื่องราวเหล่านี้ ผมก็ไม่เอะใจอะไรเพราะคิดย้อนกลับมา ถ้ามีคนช่วยชีวิตเรา เราอยู่ในฐานะที่ตอบแทนอะไรได้ เราก็จะทำ มีเยอะก็ให้เยอะ และอาจจะให้ได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ...
“...ถามจริง ๆ แกเองก็สงสัยใช่มั้ย...”  พี่รุจถามเมื่อผมเล่าจบ
“...อืม...”
“...ถ้ามันเป็นเรื่องจริงแกรับได้เหรอ...”
“................................”  ผมไม่ตอบ
“...แกกล้าถามอีตายอดมั้ยล่ะ...”
“...ไม่เห็นต้องถามเลย...เราเช็คดูกันเองก็ได้นี่...”
*
*
...ตลอดบ่ายนั้นผมกับพี่รุจช่วยกันหาข้อมูลที่สงสัย...ผมเปิดคอมส่วนตัวของพี่ยอดเผื่อจะมีไฟล์อะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ส่วนพี่รุจใช้เส้นสายโทรหาเพื่อนเช็คประวัติการเดินทางของพี่ยอดตลอด 4-5 ปีที่ผ่านมา ให้เพื่อนที่ทำงานในหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เช็คข้อมูลส่วนตัวของพี่ยอด และครอบครัวของชาวญี่ปุ่นคนนั้น...แต่ข้อมูลพวกนี้มันเช็คภายในวันนี้ไม่ได้ เพื่อนพี่รุจรับปากว่าพรุ่งนี้ทุกเรื่องที่ถามจะได้คำตอบแน่นอน...
“...เจ๊...ทีมไม่เห็นเจออะไรในคอมพี่ยอดเลย...เทมส์มันคงปั่นหัวเรามั้ง...”  ผมปิดคอมของพี่ยอดเมื่อได้เวลาเลิกงาน
“...มันก็เป็นไปได้นะ เด็กคนนี้มันฉลาด แต่ดันใช้ความฉลาดแบบผิด ๆ...”
“...แต่ทีมยังไม่ได้ดูในเซฟของพี่ยอดเลยอ่ะ...ทีมไม่กล้าเปิด กลัวใส่รหัสผิดแล้วพี่ยอดจะรู้ว่ามีคนไปยุ่งกับเซฟ...”
“...ที่ป้ายมันบอกว่าให้ใส่รหัสผิดได้ไม่เกินสามครั้ง...แกไม่ลองเดาเอาล่ะ...”
“...โห...เจ๊...ทีมเดาไม่ถูกหรอก...”
“...ทำไงดี...”
“...ป่านนี้พี่ยอดคงประชุมเสร็จแล้วเนอะ...”  ผมกดโทรศัพท์หาพี่ยอด
“...แกกล้าถามมันเหรอ...”  พี่รุจถามหน้าตาตื่น
“...ฮัลโหล...พี่ยอด...ทีมจำรหัสบัตรเอทีเอ็มไม่ได้อ่ะ...บัตรใบนี้ไม่ค่อยได้ใช้...ไม่กล้ากดหลายครั้งเดี๋ยวโดนยึด ไม่อยากเสียเวลาไปทำใหม่...ช่วยคิดหน่อยดิ...”
“...วิธีนี้จะได้ผลเหรอ...” เจ๊รุจถามเมื่อผมตัดสาย
“...ก็ลองดูครั้งนึงละกัน ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย...”
“...เจ๊ว่าอย่าเลย...พรุ่งนี้ก็รู้ความจริงแล้ว...กลับบ้านกันเถอะ...”
*
*
...วันนี้ผมไม่แวะไปเม้าท์กับเพื่อนสาวที่ร้านมิ้นท์ เพราะอยากกลับไปค้นหาหลักฐานอื่นที่ห้อง...ตั้งแต่รู้จักพี่ยอดมา ผมไม่เคยยุ่งกับของใช้ส่วนตัวของเค้าเลย...รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ที่ต้องมารื้อค้นตามตู้ ตามลิ้นชัก ค้นดูทุกซอกทุกมุมก็ยังไม่เจออะไรผิดปกติ ค้นซะเหนื่อยจนต้องนั่งพัก ระหว่างนั้นก็คิดถึงคำพูดพี่ยอดที่คุยทางโทรศัพท์...พี่ยอดบอกว่ารหัสบัตรเอทีเอ็มน่าจะเป็นตัวเลขที่เรารู้คนเดียว และต้องจำได้ไม่ว่าจะนานแค่ไหน แต่ไม่ควรเป็นวันเดือนปีเกิด...ถ้าจะเป็นวันเดือนปีเกิดก็น่าจะเป็นของคนที่เรารัก...รู้แล้ว...รหัสเซฟน่าจะเป็นวันเดือน หรือปีเกิดเราแน่ ๆ ขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อย...พรุ่งนี้ต้องหาโอกาสตอนพี่ยอดเผลอไปเปิดเซฟให้ได้...ถ้าพ้นจากวันพรุ่งนี้ไปแล้วเราคงไม่มีโอกาส เพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมทำงานที่บริษัทนี้...
“...พี่ซื้อขนมแถวโรงงานมาฝากด้วยนะ...”  พี่ยอดถือของพะรุงพะรังกลับเข้าห้องในตอนหัวค่ำ
“...หิวมั้ย...” 
“...หิวสิ...รีบกลับมาเลยนะเนี่ย วันนี้รถติดบนทางด่วนยาวเป็นกิโลเลย เออ แล้วทีมนึกยังไงจะทำกับข้าวเองอ่ะ...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ เพราะผมโทรไปบอกว่าทำกับข้าวรอไว้ แต่จริง ๆ แล้วจะโทรเช็คมากกว่าว่าพี่ยอดจะกลับกี่โมง ผมจะได้มีเวลาค้นห้องนอนเรา
“...วันนี้กลับเร็ว ไม่มีอะไรทำก็เลยเดินไปซื้อของสดมาทำให้ ซื้อของใส่ตู้เย็นไว้ให้ด้วยแหละ...”
“...ซื้อมาพี่ก็ไม่ได้ทำกินเองอยู่ดี...”
“...หัดทำเองสิ...อีกหน่อยทีมก็ต้องไปทำงานที่อื่น อาจจะไม่มีเวลาทำอะไรพวกนี้ให้พี่แล้วนะ...พี่ยอดไม่ลองหาแฟนญี่ปุ่นล่ะ เค้าว่าคนญี่ปุ่นดูแลแฟนดีมากเลยนะ...”  ผมพูดขำ ๆ แต่พี่ยอดอึ้ง
“...พี่ไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นทีมก็รู้...”
“...ก็ให้เค้าหัดทำอาหารไทยสิ...”  ผมมองหน้าพี่ยอด
“...ไม่เอาอ่ะ พี่ชอบคนไทย...ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า...”  พี่ยอดหลบตาแล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องไป
*
*
…สัญชาตญาณการจับผิดของมนุษย์มันมีทุกคน...ความระแวงมันบั่นทอนความไว้ใจของคู่รักทุกคู่...ผมเองก็เช่นกัน...บรรยากาศในมื้อเย็นที่ปกติจะต้องเฮฮา คุยเล่น หยอดคำหวานให้กันในวันนี้มันไม่มีเลย...มีแต่ความเงียบงันกับเสียงช้อนกระทบจานเบา ๆ...
“...ทำไมวันนี้ไม่ค่อยพูดเลยอ่ะ...” พี่ยอดทำลายความเงียบ
“...ทีมคิดเรื่องร้านอยู่อ่ะ...”  ผมโกหก
“...มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ...”
“...พี่ยอดมีอะไรจะบอกทีมมั้ยล่ะ...”  ผมถามกลับเสียงเรียบ
“...เอ่อ...”
“...ทีมหมายถึง พี่ยอดมีอะไรจะแนะนำทีมมั้ย...”  ผมหัวเราะเบา ๆ กลบเกลื่อน
“...พี่ว่าทีมเก่งอยู่แล้ว น่าจะเอาตัวรอดได้...เรียนมาขนาดนั้น...”
“...เคยได้ยินป่ะ ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดอ่ะ...อย่างทีมคงต้องตกม้าตายเพราะเรื่องไว้ใจคน...”  ผมหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“...กินข้าวต่อเถอะ...คุยเรื่องงานแล้วเครียด...”  พี่ยอดตัดบท
*
*
...คืนนี้ผมเข้านอนก่อนพี่ยอด แต่หลับทีหลังเค้า...พลิกตัวกลับไปมองหน้าพี่ยอดในความมืด แม้จะเลือนราง แต่เห็นเค้าโครงความเข้มในแบบคนไทยที่คงเป็นที่ต้องตาของผู้หญิงญี่ปุ่น คิ้วหนา ขนตางอนยาว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่ม...ไปอยู่ที่โน่นหลายปี ความใกล้ชิดคงทำให้พี่ยอดหวั่นไหวได้บ้างแหละ...ยังว่าอยู่พี่ยอดหื่นขนาดนั้น เค้าก็อาจจะต้องการปลดปล่อยบ้าง...แต่ถึงขนาดมีลูกนี่คงเป็นเหตุผลเดียวที่ผมต้องยอมแพ้...
*
*
...เช้าวันต่อมา...ผมไปทำงานกับพี่ยอดตามปกติ...ระหว่างทางผมก็คิดหาวิธีให้พี่ยอดออกไปไหนก็ได้ซักครึ่งชั่วโมง เพื่อที่ผมจะลองเปิดเซฟ ถ้าในเซฟไม่มีอะไร ผมก็จะเลิกคิดเรื่องที่พี่ยอดมีลูกเมียอยู่ที่ญี่ปุ่น...แต่ถ้ามีหลักฐานในเซฟล่ะ...
“...เป็นอะไรวะทีม...หน้าตาดูเครียด ๆ...” พี่รุจทักผม เทมส์นั่งอมยิ้มอยู่ที่ไม่ไกล
“...กำลังคิดเรื่องเย็นนี้อ่ะเจ๊...จะพาน้อง ๆ ข้างนอกไปเลี้ยงส่งที่ไหนดี...”  ผมกลับมาทำหน้าระรื่นเพื่อไม่ให้เทมส์จับพิรุธได้
“...ไปไหนกันเหรอครับ...”  เทมส์แทรกขึ้นมา
“...................................”  ผมกับพี่รุจมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร
“...ไปเลี้ยงส่งพี่ทีมเย็นนี้...ให้เทมส์หาสถานที่ให้มั้ย...เทมส์รู้จักหลายร้านนะครับ...พี่ทีมอยากไปแบบไหน บัดเจ็ทเท่าไหร่...”  เทมส์กระดี๊กระด๊า
“...ขอบใจที่คิดจะช่วยนะ แต่เดี๋ยวพี่ไปถามความเห็นจากพวกข้างนอกดีกว่า...”
“...ทีมเค้าหมายถึง เค้าอยากได้ความเห็นจากคนที่ได้รับเชิญเท่านั้นอ่ะ...”  พี่รุจพูดยิ้ม ๆ เทมส์หน้าเจื่อนไป
“...ฝากรับโทรศัพท์ด้วยนะ...”  ผมสั่งเทมส์ก่อนจะจูงมือพี่รุจออกไปหาพนักงานข้างนอก
“...สงสารมันเหมือนกันนะ...แต่ถ้ามันไปงานคงกร่อยอ่ะ...”  พี่รุจพูดเบา ๆ ตรงทางเดิน
“...เจ๊จะชวนมันไปก็ได้นะ...ทีมเริ่มชา ๆ กับเรื่องพี่ยอดแล้ว...”  ผมฝืนยิ้มให้
“...อีนี่...ยังไม่ทันจะรู้อะไรเลย นอยด์ไปเองอีกแล้ว...”
“...เจ๊...หาทางให้พี่ยอดออกไปข้างนอกซักครึ่งชั่วโมงสิ...ทีมจะลองเปิดเซฟ...”
“...เออ...เจ๊มีวิธีแล้ว...ไม่ต้องห่วง...แต่จริง ๆ แล้วแกไม่ต้องเปิดดูก็ได้นะ...สาย ๆ เพื่อนเจ๊คงโทรมาบอกอ่ะ...”
*
*
...หลังจากที่บอกเรื่องงานเลี้ยงส่งกับพนักงานด้านนอกแล้ว เราสรุปว่าจะไปร้านอาหารที่มีคาราโอเกะห้องวีไอพี อาหารอร่อย การเดินทางสะดวก งานนี้ไปกันทุกคนในออฟฟิศยกเว้นเด็กฝึกงานอย่างเทมส์...พอเราสรุปกันได้ ผมกับพี่รุจก็เดินกลับโต๊ะ พี่รุจเดินเลยเข้าไปหาพี่ยอด ซักพักเค้าสองคนก็เดินออกไปข้างนอกพร้อมกันโดยไม่พูดอะไรกับผม...
“...เทมส์...พี่วานไปซื้อของให้พี่หน่อยสิ...”  ผมยื่นกระดาษที่จดรายการของใช้หลายอย่างเพื่อให้เทมส์ออกไปนาน ๆ
“...ท่าทางวันนี้พี่ยอดคงต้องไปประชุมที่โรงงานอีกแล้ว...ไม่รู้ว่าจะไปทันปาร์ตี้หรือเปล่านะครับ...”
“...เลี้ยงส่งพี่ ไม่ได้เลี้ยงส่งพี่ยอด...เค้าจะไปทันหรือไม่ทันงานก็ไม่ล่ม...”  ผมพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะก้มหน้าเช็คเอกสาร
“...พี่ยอดสารภาพเรื่องลูกเมียเค้าหรือยังครับ...”  เทมส์ถาม
“...จะไปซื้อของให้พี่ได้หรือยัง...”  ผมไม่ตอบ แต่ถามกลับเสียงดัง
“...ไปก็ได้...ตกลงมาฝึกงานหรือมาเป็นคนใช้เนี่ย...”  เทมส์กระแทกเสียง แล้วเดินหน้าบึ้งออกไป
*
*
...ทันทีที่เทมส์ออกไป ผมจัดการโอนสายโทรศัพท์เครื่องตัวเองเข้าห้องพี่ยอด ถ้าใครโทรมาผมจะได้ไม่พลาดสายนั้น...มองที่ตู้เซฟดิจิตอล ตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ มีโอกาสลองกดแค่สองครั้ง...เอาวะ...ครั้งแรกขอเข้าข้างตัวเองหน่อย พี่ยอดไม่มีทางเอาวันเกิดตัวเองมาทำรหัสแน่...ขอใช้วันกับเดือนเกิดของผม...ปรากฏว่ารหัสไม่ถูกต้อง...ทำไงดี เหลือโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว...อยู่ดี ๆ เลขสี่ตัวนี้ก็ลอยเข้ามาในหัว...ปีที่เราเจอกัน...ปีที่มีสึนามิ...ปีที่เราพลัดพรากกัน...2547...
*
*
...ประตูเซฟเด้งเปิดออกมาทันทีที่ผมกดเลขตัวสุดท้าย...ภายในนั้นมีสมุดไดอารี่หลายเล่ม เอกสารสำคัญของบริษัทอีกนิดหน่อย และด้านในสุดมีอัลบั้มรูปหนึ่งอัลบั้ม...ผมหยิบมาเปิดดูอย่างไม่ต้องคิด...นั่งดูไปทีละภาพ...มันถูกเรียงไว้ตามลำดับเวลา...ตั้งแต่รูปแรกที่พี่ยอดถ่ายที่สนามบิน ยังมีผ้าพันแผลพันอยู่ที่แขน...ภาพต่อไปอีกหลายภาพเป็นภาพพี่ยอดอยู่ที่ญี่ปุ่นในสภาพเดิม ๆ แต่งตัวเถื่อน ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์...
...จากนั้นเริ่มมีภาพผู้หญิงญี่ปุ่นหน้าตาน่ารักมาเข้าเฟรมด้วย พี่ยอดเริ่มแต่งตัวดีขึ้น มีภาพพี่ยอดที่มหาวิทยาลัย มีภาพสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญ ภูเขาไฟฟูจิ ถ่ายรูปคู่กับต้นซากุระ ภาพพี่ยอดแช่ตัวในน้ำพุร้อนกับผู้หญิงคนนั้น...เพื่อนกันทำอย่างนี้ได้เหรอ...กลาง ๆ อัลบั้มมีรูปผู้หญิงคนนี้มากขึ้น...และที่ทำให้ผมชาไปทั้งตัวก็คือรูปพิธีแต่งงานแบบญี่ปุ่น...ภาพต่อ ๆ ไปผมมองไม่ชัดนัก ไม่ใช่ภาพไม่ชัดหรอก แต่น้ำตาผมมันเอ่อล้นจนมองภาพตรงหน้าแทบไม่เห็น...ผมปาดน้ำตาทิ้งเพื่อจะดูภาพต่อไปซึ่งมันมีพัฒนาการมากขึ้น...
...ภาพผู้หญิงคนเดิมในชุดคลุมท้องถ่ายคู่กับผู้ชายที่ผมรักที่สุดในท่าที่กำลังประคองกันอยู่ทำให้ผมสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น...เวลามีไม่มากนัก ผมเปิดภาพต่อไปอย่างผ่าน ๆ จนได้เห็นว่าภาพหลัง ๆ จะเป็นภาพเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก หลายภาพจะเป็นภาพที่พี่ยอดอุ้มเด็กคนนั้นไว้อย่างทะนุถนอม...
“...ทีม...โอเคมั้ย...”  พี่รุจเดินมาตามผมที่ห้องน้ำหลังจากเห็นผมเดินสวนทางไปทันทีที่พี่ยอดกับเจ๊รุจเข้ามาในออฟฟิศ
“...อืม...”  ผมเม้มปาก กลั้นน้ำตาไว้อีกครั้ง
“...แกเปิดเซฟได้ใช่มั้ย...เจ๊คงไม่ต้องบอกอะไรแล้วสิ...”
“...เพื่อนเจ๊โทรมาแล้วเหรอ...”
“...เออ...ข่าวร้ายว่ะ...”
“...เค้าว่ายังไง...”
“...อีตายอดมันแต่งงานที่โน่นแล้วจริง ๆ ด้วย...”
“...ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องธรรมชาติ...ทีมไม่โกรธที่พี่ยอดมีลูกเมียหรอก แต่ทีมโกรธที่เค้าไม่บอกทีมมากกว่า...”
“...ใครจะกล้าบอก เดี๋ยวแกก็เหวี่ยงกระจาย...”
“...มันเป็นเรื่องใหญ่นะเจ๊...”
“...แล้วแกจะทำยังไงต่อไปล่ะ...”

*****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกความเห็น ทุกการรอคอยนะครับ...ขอค้างไว้แบบละครหลังข่าวให้คนอ่านได้ลุ้นกับตอนต่อไปซึ่งตอนนี้ผู้เขียนเองก็ยังไม่รู้ว่าจะจบยังไงดี...เพราะต้องดูจากความเห็นผู้อ่านก่อน...ในใจตอนนี้ก็คิดไว้แล้วหลายแบบ แต่ลึก ๆ แล้วอยากจะจบแบบกระชากอารมณ์คนอ่านจังเลย...
...เร็ว ๆ นี้เจอกันใหม่นะครับ...
...เป้...

[しろやま としんや]

จิ้มพี่เป้ก่อนน๊า เย่ๆๆๆ


edit


นี่มานอารายกานนนนนนน

นึกว่าจะแฮปปี้แล้วนะนี่ มีเรื่องอีกจนได้

เรื่องมากเลยอ่ะ แล้วงี้ทีมจะทำยังไงต่อไปล่ะ

โมโหพี่ยอดอ่ะ ทำไมถึงทำแบบเน้ |TT^TT

[sa~waii]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

รับไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อะไไรอย่างนี้ อ่านจะแล้วหวิวๆ จะเป็นลม มือสั่นเลย จริงๆนะ

ม่ายเอาอ่าาาาาาาาา  อย่าน้าาา ขอร้องล่ะ อย่าจบแบบกระชากอารมย์เลย แค่นี้ก็จะเป็นลมอยู่แล้ว

นะนะนะนะนะ ถือว่าเห็นใจคนอ่านน้าาาา

[sodamini]

พูดไม่ออก แค่รู้สึกว่าในเมื่อทุกอย่างเป็นอย่างนี้
ต่างคนต่างไปก็ดีเหมือนกัน บางทีเหตุผลก็คงไม่จำเป็นเท่าไหร่
อยากให้ทีมเคลียร์กับพี่ยอดให้หมดทุกอย่าง แล้วค่อยเดินจากไป..
*ความรักที่มาพร้อมความเห็นแก่ตัวแบบนี้ ใครจะอยากได้ไว้ครอบครอง
+1 ให้พี่เป้ค่ะ  

[kasarus]

หักมุมกันแบบนี้อีกแล้ว

[spok1234]

คุณ เป้ มา ต่อ แล้ว

ตื่น เต้น อ่ะ ครับ

ฮ่า ๆ

จะ จบ ยัง ไง ดี

ขอ แบบ ยัง ไง ก็ ได้ นะ ครับ

แต่ ตอน จบ ห้าม ต้อง มี ใคร เสีย ชี วิต

ไม่ งั้น ... เครียด

[｡◕rainfall◕｡]

โอ๊ยยเศร้าอ่าาา TT^TT

ก็เข้าใจนะว่าเวลาคนเรามันห่างกัน

อะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม

แต่ถึงขั้นนี้ก็ไม่ไหวอะ

ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอะ

ไม่อยากให้กระชากอารมณ์เลยจริงๆนะคะ

แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วอะพี่เป้

 

รอคอยตอนต่อไปคร้า  

[namtaan]

เมื่อกี้เพิ่งบอกฝันดี กำลังจะไปนอน
เห็นตอนนี้มาโพสต์เลยมาอ่านก่อน
แล้ว แล้ว แล้ว   คืนนี้นอนหลับม้ายยยยยยยย

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ลูกจริง เมียจริงของตัวเองหรือไม่
และแต่งงานกับสาวญี่ปุ่นคนนั้นเพราะอะไร
แต่แค่พี่ยอดปิดบังเรื่องนี้กับทีม ทั้งที่บอกว่ารักๆๆๆๆๆ
ก็รับไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าพี่ยอด "เห็นแก่ตัว" อยากเก็บทีมไว้ทั้งที่ตัวเองไม่พร้อม

คุณเป้มีเหตุผลอะไรดีๆจะแก้ต่างให้พี่ยอดก็ว่ามา ตอนนี้เคืองพี่ยอดไม่ไหวจะเคลียร์แล้วหละ

ทีมจ๊ะ หากพี่ยอดเขามีลูกมีเมียจริงๆ ที่ผ่านมาเขาก็หลอกลวงเราอ้ะ
อภัยได้ก็อภัย แต่จะมองหน้ากันต่อไปอีกได้หรือไม่ก็ทำใจลำบากมากนะ

บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ  

[sa~waii]

เมื่อกี้เพิ่งบอกฝันดี กำลังจะไปนอน
เห็นตอนนี้มาโพสต์เลยมาอ่านก่อน
แล้ว แล้ว แล้ว   คืนนี้นอนหลับม้ายยยยยยยย

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ลูกจริง เมียจริงของตัวเองหรือไม่
และแต่งงานกับสาวญี่ปุ่นคนนั้นเพราะอะไร
แต่แค่พี่ยอดปิดบังเรื่องนี้กับทีม ทั้งที่บอกว่ารักๆๆๆๆๆ
ก็รับไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าพี่ยอด "เห็นแก่ตัว" อยากเก็บทีมไว้ทั้งที่ตัวเองไม่พร้อม

คุณเป้มีเหตุผลอะไรดีๆจะแก้ต่างให้พี่ยอดก็ว่ามา ตอนนี้เคืองพี่ยอดไม่ไหวจะเคลียร์แล้วหละ

ทีมจ๊ะ หากพี่ยอดเขามีลูกมีเมียจริงๆ ที่ผ่านมาเขาก็หลอกลวงเราอ้ะ
อภัยได้ก็อภัย แต่จะมองหน้ากันต่อไปอีกได้หรือไม่ก็ทำใจลำบากมากนะ

บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ  

กำลังจะไปนอนเหมือนกัน

ไม่ต้องนอนกันเลยทีเดียวค่ะ เครียดดดดดดดดด

เหมือนถูกพี่ยอดหลอกด้วยคน

[silverspoon]

ระทึกมากคร้าบบบบบบ  ความจริงมันเป็นไงเนี่ย

หนูคงนอนไม่หลับแล้ว อินจัด 

[Nichdia]

อยากจะกรี๊ดดังๆๆๆ

[N.T.❁]

เมื่อกี้เพิ่งบอกฝันดี กำลังจะไปนอน
เห็นตอนนี้มาโพสต์เลยมาอ่านก่อน
แล้ว แล้ว แล้ว   คืนนี้นอนหลับม้ายยยยยยยย

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ลูกจริง เมียจริงของตัวเองหรือไม่
และแต่งงานกับสาวญี่ปุ่นคนนั้นเพราะอะไร
แต่แค่พี่ยอดปิดบังเรื่องนี้กับทีม ทั้งที่บอกว่ารักๆๆๆๆๆ
ก็รับไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าพี่ยอด "เห็นแก่ตัว" อยากเก็บทีมไว้ทั้งที่ตัวเองไม่พร้อม

คุณเป้มีเหตุผลอะไรดีๆจะแก้ต่างให้พี่ยอดก็ว่ามา ตอนนี้เคืองพี่ยอดไม่ไหวจะเคลียร์แล้วหละ

ทีมจ๊ะ หากพี่ยอดเขามีลูกมีเมียจริงๆ ที่ผ่านมาเขาก็หลอกลวงเราอ้ะ
อภัยได้ก็อภัย แต่จะมองหน้ากันต่อไปอีกได้หรือไม่ก็ทำใจลำบากมากนะ

บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ  

กำลังจะไปนอนเหมือนกัน

ไม่ต้องนอนกันเลยทีเดียวค่ะ เครียดดดดดดดดด

เหมือนถูกพี่ยอดหลอกด้วยคน

 
เห็นด้วยค่าาา อึ้งกันเลยทีเดียว เหอๆ
มันเจ็บก็ตรงที่ปิดบังกันนี่แหละ...

และนี่ถ้าถึงขนาดมีลูกมีเมียแล้ว...แล้วจะกลับมาใช้ชีวิตเหมือนตัวเองไม่มีพันธะแบบนี้เพื่ออะไรอะ?
พี่ยอดนี่ก็หลายคดีแล้วนะเนี่ย แต่คนรักกันความไว้ใจ เชื่อใจ มันเป็นเรื่องสำคัญไม่ใช่เหรอ?
แล้วพี่ยอดทำเหมือนเรื่องพวกนั้นไม่มีความหมายอะ เห็นความรักของทีมเป็นอะไรเนี่ย?

ถ้าผลสุดท้ายคือทีมต้องเจ็บปวดเพราะพี่ยอดอีก...
ตอนนั้นสู้ให้ทีมเจ็บครั้งเดียวเพราะคิดว่าพี่ยอดตายไปพร้อมสึนามิเลยดีกว่ามั้ยอะ?
กรี๊ดดดดดดด...

พี่เป้ขา สงสารคนอ่านลูกกะตาดำๆไม่รู้กี่คนต่อกี่คนที่เร็วๆนี้จะกลายเป็นขอบตาดำตามไปด้วยทีเหอะค่ะ
มาเคลียร์ทีนะคะ จะเลิกก็เลิกไปเลย ดีเหมือนกัน เจอปัญหาที่มันมีมาเรื่อยๆแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ เซ็งแทนค่ะ
จะคบต่อหรืออะไรก็ตาม ยังไงก็อยากจะฟังความจริงที่ไม่ใช่คำแก้ตัวจากอีตาพี่ยอดสักครั้ง

ขอบคุณมากค่าาาาาาา อ๊ากกกกกก~~~~~~

[K2KARN]

หึ

หึ

หึ


หึ!!!!!!!!!

อีพี่ยอด!!! ยอดคนจริงๆทำแบบนี้ได้ยังไงแสรส!!!!
 


+1 ค่ะ  ฮึ่กๆ

[สาวเครือฟ้า]

พี่ยอด

 


ไม่เป็นไรทีม



เรามีคุณค่าในตัวเอง


 

[Pomeranian]

โห พี่เป้คับ พูดไม่ออกเลยฮะ มาอารมณ์ไหนเนี่ย

แต่หวังว่าอันนี้คงไม่ใช่ประสบการณ์จริงของพี่เป้หรือคนรู้จักนะคับ - -'

[PEENAT1972]

เหตุการณ์โดนเต็มๆเลยชั้น แต่ชั้นเลือกที่จะจากมาไม่อยากเป็นส่วนเกินในชีวิตครอบครัวใคร เสียใจมากตอนนั้น แต่ก็ต้องทำใจอยู่นาน ตอนนี้ไม่ติดต่อไม่โหยหาแต่ถ้าเป็นศพก็ไม่ต้องมาเผาผีกันก็พอ

[DexTunG]

   เลิกกันไปเลย จะเจ็บอีกสักครั้งจะเปนรัยไป


เมื่อก่อนก้อเสียใจไปเยอะแล้วนี้ จะเสียใจอะไรมากมาย


สงสารน้อง ทีม มากๆ เลย

[-~iK@iZ_KunG~-]

เศร้าจังเลยครับ ตอนจบอย่าเศร้านะครับ

บางทีพี่ยอดอาจจะแต่งงานเฉยๆ ก็ได้นะครับ

แบบว่าผู้หญิงคนนั้นท้องไม่มีพ่ออะไรแบบนี้

แล้วชาวญี่ปุ่นคนนั้นก็เลยให้พี่ยอดมาแต่งงานด้วย

เพราะเดี๋ยวจะเสียหน้า มั่งครับ

ขอให้เป็นแบบนี้นะครับ

รอตอนต่อไปครับผม


ตอนจบขออย่างเดียว อย่าเศร้านะครับ ไม่งั้นร้องให้แน่ๆ เลย

[nine-poo]

ค้างงงงงงงงงงง

แล้วทีมจะทำยังไงต่อล่ะทีนี้ ไม่อยากคิดแล้วปวดหัวววววววว


**คุณเป้ตอนหน้ารบกวนอย่าหายไปนานเหมือนตอนนี้นะคร้าบ**
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ

[l3iZal2l2e]

พี่ยอดเป็นเกย์ไม่ใช่เหรออออออออ 
แล้วจะ..กะผู้หญิงได้ไง!? จะมีลูกได้ไง!?เรื่องนี้ไม่เชื่ออออออ
แต่เรื่องแต่งงานนี่เชื่ออยู่ แต่คิดว่าคงมีเหตุผลสำคัญ (แอบเคืองรูปถ่ายในบ่อน้ำพุร้อนนะเออ 555+)

แต่อะไรก้ไม่สำคัญเท่า พี่ยอดปิดบังความจริงงงงงง
กรี๊ดดดดดดด นี่ทีมได้สามี(ในนาม)ของคนอื่นมาบอกรัก มากอดหรือนี่?? 
เสียใจมากกก ทางจบมีทางเดียวคือ พี่ยอดพาทีมไปญี่ปุ่นนนนน
 

ป.ล. ตอนจบขอไม่เศร้านะคะ พลีสสสสส 

[ï_Kiss_U♥]

เห้ยยยยยยยยย เศร้าอ่า
หักมุม พระเจ้า

[4life]

อยากบอกว่าตอบนี้โคตรเกรียดไอ้เชี้ยยอดเลย
เเกเป็นคนที่ทุเรศมาก  

ทีมหนีไปที่อื่นเถอะ คนเเบบนี้อย่าเอามันมาทำเเฟนเลย
ถ้ามันตายอาจจะไม่เสียใจขนาดนี้ด้วยซ้ำไป
ถ้าเป็นเรื่องจริง เเกก็โคตรเลวเลยว่ะไอ้ยอด
ถึงจะไปเลิกกับผู้หญิงมาอยู่กับทีม ก็ไม่น่าเอามันหรอก
ทางเดียวคือ เลิก เท่านั้น

ไอ้ยอดกูเกรียดเมิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง