หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[aojroonra]

โดนเอาคืนบ้างแล้ว จะรับมือยังไงต่อไปน้า

[dragonnine]

อ่านมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว ดีใจจัง

ตอนที่อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก ผม ก้อม่ายได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่นัก และคิดว่าคงจะเหมือนกับเรื่องเล่าหรือนิยายทั่วไปมั้ง ในตอนแรก

แต่เปล่าเลยเรื่องราว แตกต่างจากที่เคยอ่านมามากกๆๆ

ทุกคนในเรื่องเหมือนมีชีวิตอยู่จริง พออ่านไปเริ่มอินและรู้สึกได้ ไปกับทุกคนที่กล่าวมาในเรื่อง

พออ่านไปเรื่อยๆ เริ่มประทับใจ และรักกับ ตัวนายเอก และพระเอก

ตัวทีมเป็นคนปากแข็งใจร้อน ไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ รักเพื่อนและไม่ยอมให้ใครมารังแก

ส่วนพี่ยอด ใจเย็นและอ่อนโยนมากน่าประทับใจ รักจริงและมั่นคง ไม่หวั่นไหว ติดตรงที่ชอบสงสารผู้อื่นมากเกินไป

ตอนที่อ่านซีซั่นแรก สนุกมากกกๆ และทุกอย่างกำลังไปได้สวย ความรักกำลังเบ่งบาน

แต่กลับมีเรื่องราวที่ไม่คาดคิด ที่ทำให้ทั้งสองต้องพรากจากกัน เพราะพี่ยอดกลับไม่อยู่บนโลกนี้กับทีมเสียแล้ว

ถ้าไม่ติดว่าอ่านที่ออฟฟิศ คงร้องให้ฟูมฟายแน่เลย แต่ก็แอบน้ำตาคลอนะ

แต่พอมาอ่านในซีซั่นที่ 2

ดีใจมากที่พี่ยอดยังอยู่กับเรา นึกว่าทีมต้องมีแฟนใหม่ซะแล้ว

แต่สงสารทีมมากเลยอะ ตลอดระยะเวลา 5 ปี ที่อยู่อังกฤษพยายามทำทุกอย่างเพื่อลืมพี่ยอด

แต่ก็ดีใจที่ทีมได้พี่ยอดกลับคืนมา เป็นรักที่น่าอิจฉาที่สุด บุพเพสันนิวาสจริงๆ

แต่ถ้าพี่ยอดม่ายทำแบบนี้ ก็คงไม่มีวันนี้ที่พี่ยอด จะทำทุกอย่างให้กับทีม และอนาคตที่ดีของทั้งสองคน

ตอนจบซีซั่นที่สองนึกว่าทีมจะทิ้งพี่ยอดไปจริง

แอบสงสารพี่ยอดมากกก และนึกว่าพี่ยอดจะม่ายมาง้อซะแล้ว

พอมาซีซั่น 3 ตัวละครเริ่มโตขึ้น เป็นวัยทำงาน เป็นผู้ใหญ่ขึ้น

มันก็เป็นอีกซีนอารมณ์หนึ่งที่หาอ่านม่ายได้จาก นิยายหรือเรื่องเล่าทั่วๆไป

เรื่องนี้เป็น เรื่องราวที่มีความต่อเนื่องมากก

ในแต่ละตอนแต่ละเหตูการณ์ในเนื้อเรื่องต่อเนื่องกันเสมอ และให้ความสำคัญกับทุกคนในเรื่องตลอด



ผมชอบเรื่องนี้เอามากๆ แอบอมยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวของทั้งสองคน

เรื่องราวเริ่มจากสอง คนลำบากมาด้วยกัน ผ่านเรื่องราวอะไรมามากมาย

กว่าจะเข้าใจกัน และรักกันได้ขนาดนี้ ด้วยรักและเหตุผลจริงๆ

ผมขอชมคนเขียน"คุณเป้" นะครับ เขียนได้ประทับใจเอามากกก

ขอชื่นชมครับ


และที่สำคัญไม่มีเรท X เลย ชอบมากกกก

ในฉากที่ทั้งสองมีอะไรกัน ใช้คำได้บรรยายได้หรูหรา และดูดีมากครับ

ชอบบบบบบบบบบบ

ขอเป็นแฟนคลับติดตาม เรื่องราวต่อไปนะครับ คุณเป้ (ขออนุญาติ เรียกไรเตอร์ชื่อนี้ตามท่านอื่นๆ นะครับ)

รออ่านอยู่นะครับผม

และขอให้ลูกสาวคุณเป้หายไวไว นะคร้าบ

[jeaby@_@]

รอได้อยู่เเล้ว
ขอให้ลูกสาวหายไวไวนะคะ

[fungfung]

 

[kongkilmania]

ฝาก เยี่ยมไข้ให้ลูกสาวด้วยนะน้องเป้
ขอให้ลูกสาวหายไวๆนะคะ

[kimagain]

เดกฝึกงานนี่ต้องเปนคนไม่ดีแน่เลยอ่ะ ฟามรุ้สึกมันบอกอย่างง้านน

[RemySexyCool]

In loving memory of Chubby

ลูกสาวของผมจากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยความสงบที่โรงพยาบาลสัตว์แถวบ้านเมื่อวันก่อน ตอนนี้เริ่มทำใจได้แล้ว และจะกลับมาโพสต่อเร็ว ๆ นี้ ขอขอบคุณทุกคำอวยพรนะครับ

เป้

[huimei]

เง้อ... เสียใจด้วยนะคะพี่เป้
อย่าคิดมากนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[noy]

เสียใจด้วยนะค่ะ  เราเข้าใจความรู้สึกนะค่ะเพราะเราก็เคยสูญเสียเค้าไปเหมือนกัน  แต่เค้าก็จะอยู่ในใจเราอยู่เสมอ

[Little Devil]

มาส่งกำลังใจนะน้องเป้ 

[dragonnine]

มาบอกว่ากลัวเด็กฝึกงาน จะทำให้ทั้งสองคนมีปัญหา อ่ะ

ม่ายอยากให้สองคนเข้าใจผิดกันอะ เซง

เด็กนั่นอาจจะถูกส่งมา แก้แค้นอะไรสักอย่าง จากคุณวัฒนา

[spok1234]

เสีย ใจ ด้วย นะ ครับ คุณ เป้

ยัง ไง คุณ เป้ ก็ เข้ม แข็ง อยู่ แล้ว

พวก เรา จะ รอ คุณ เป้ นะ ครับ

^^

[indices]

สนุกมาก ๆ เลย  ชอบที่สุดเลยค่ะ

แอบเคืองยอดนะเนี่ย .... มาทำทีมร้องไห้ ก็คนเค้าหวังดีนะเนี่ย ....

 

[JJHJJH]

เสียใจกับพี่เป้และ RIP เจ้าตัวน้อยด้วยค่ะ

บวกๆ ให้ค่า

[namtaan]

เป็นกำลังใจให้คุณเป้นะคะ
ขอให้ น้อง Chubby ไปสู่สุคติค่ะ

ทุกครั้งที่ลูกสาวหรือลูกชายของเราจากไป ตาบวมไปนานเลยค่ะ
ทุกวันนี้เอารูปของตัวใดมาดู ก็ยังระลึกถึงเขาเสมอๆ
เขายังอยู่กับเราตลอดเวลา
ลูกสาวคุณเป้ก็เช่นกันค่ะ เขาก็คงอยู่กับคุณเป้ไม่ห่างเช่นกัน เข้มแข็งนะคะ 

---------------------------------------
เพิ่งได้เข้ามาอ่านซีซั่นนี้ค่ะ

ทีมโตขึ้นมาก เก่งขึ้นกว่าเดิมอีกเยอะ
แต่พี่ยอดห่วงทีม และมองทีมแบบเด็กๆมากไปหรือเปล่า
เหมือนพี่ยอดจะแคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากขึ้นกว่าพี่ยอดคนเดิม
หรือเพราะงานที่ทำ และประสบการณ์ที่ผ่านมา จึงเปลี่ยนพี่ยอดไปเช่นนี้
พี่ยอดเปลี่ยนไปในแบบที่ส่งผลกระทบกับความรู้สึกของทีมใช่มั้ยเนี่ย

สงสารทีมเหมือนกันแฮะ เรื่องที่ผ่านมา ทำให้น่าอึดอัด อึมครึมไงไม่รู้

บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 5
...เช้านี้ยังไม่ทันจะออกจากบ้านพร้อมพี่ยอด เพื่อนสาวมิ้นท์ก็โทรชวนให้ไปธนาคารเพื่อคุยกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายสินเชื่อที่มีคนรู้จักแนะนำมา...ผมมองหน้าพี่ยอดนิดนึง เพราะเราพร้อมเดินทางไปทำงานกันแล้ว...
“...มีอะไรเหรอ...”  พี่ยอดถามเมื่อเห็นผมยิ้มแหย ๆ ให้
“...ทีมขอลาครึ่งวันเช้านะ...”  ผมบอกพี่ยอดขณะที่ยังถือโทรศัพท์แนบหูอยู่
“...ไปไหนอีกล่ะ...”  พี่ยอดขมวดคิ้ว อีมิ้นท์หัวเราะเมื่อได้ยินพี่ยอดถาม
“...ไปธุระกับมิ้นท์...”
“...อืม...”  พี่ยอดพยักหน้า
“...งั้นพี่ยอดไปหย่อนทีมไว้ที่ร้านมิ้นท์นะ...เดี๋ยวเจอกันเพื่อน...”  ผมยิ้มร่า บอกมิ้นท์แล้ววางสายทันที
*
*
...พี่ยอดดูไม่พอใจนัก ไม่ใช่เพราะผมลางานอีกครั้งหรอก แต่ผมไปธุระที่ไม่ยอมบอกเค้าว่าไปทำอะไรมากกว่า...ผมเองก็พยายามหาเรื่องคุย แพลนงานกับพี่ยอดคร่าว ๆ ว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะผมเช็คอีเมล์ทางมือถือทำเป็นยุ่ง และก็มีเมล์จากลูกค้าที่อังกฤษส่งมาถามไถ่ถึงเรื่องสินค้าล็อตใหญ่ที่จะเป็นผลงานของพี่ยอด...พอผมกระตือรือร้นคุยเรื่องงานพี่ยอดถึงได้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง...
*
*
...ผมใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงกับเจ้าหน้าที่ธนาคารในการเสนอโปรเจคธุรกิจใหม่ และทุกอย่างก็น่าจะเป็นไปได้ด้วยดี เพียงแต่ถ้าการขอสินเชื่อก้อนใหญ่นี้จะง่ายขึ้น ถ้าผมใช้บ้านหลังเดิมที่ตอนนี้ปล่อยให้ชาวต่างชาติเช่าอยู่มาค้ำประกัน และเจ้าหน้าทีธนาคารเค้าแนะนำให้ทุบบ้านทิ้ง เพื่อจะให้พื้นที่ตรงนั้นทำเป็นโรงแรมขนาดเล็กตามโปรเจคของผมที่เน้นเรื่องทำเล การตกแต่ง และการบริการ...

...ผมเดินตัวลอยออกจากธนาคาร...จะบอกพ่อกับแม่ยังไงถ้าต้องขอบ้านหลังนี้เพื่อทำธุรกิจของตัวเอง...จริง ๆ พ่อก็เคยบอกจะขาย เพราะพื้นที่มันเยอะ และตัวบ้านมันใหญ่เกินไปที่จะปล่อยให้เช่า แต่โชคดีที่มีครอบครัวชาวต่างชาติมาเช่าด้วยค่าเช่าแพงลิบโดยสัญญาเช่านั้นหมดไปตั้งแต่ผมจบมหาวิทยาลัย  และนั่นคือทุนการศึกษา และเอาไว้รอบรับค่าใช้จ่ายประจำวันของผมในขณะเรียน...ผู้เช่าบอกว่าถ้าต้องการเอาบ้านหลังนี้ไปทำอะไร เค้าก็พร้อมจะย้ายได้ทุกเวลา ผมเองก็แนะนำให้เค้าซื้อบ้านเป็นของตัวเองดีกว่าเช่าอยู่อย่างนี้ แต่เค้าชอบทำเลสะดวกกลางเมืองตรงนี้มากกว่า...
*
*
...ผมเดินหน้าเครียดเข้าตึกที่ทำงานตอนเกือบจะบ่ายโมง...ธุรกิจของผมต้องการเงินทุนสูงมาก ลำพังแค่เงินสดส่วนตัวในบัญชีที่มีอยู่ กับเงินของหุ้นส่วนอีกสองคนยังไม่พอ เราต้องกู้ธนาคารเพิ่ม โดยต้นทุนที่สูงที่สุดคือที่ดิน และการปลูกสร้าง...ถ้ายอมเอาที่ดินที่บ้านไปค้ำ ผมก็จะได้เงินกู้นั้นง่ายขึ้น แถมยังไม่ต้องไปซื้อที่ดินที่อื่นอีก เอาเงินไปลงกับการปลูกสร้าง และตกแต่งดีกว่า...แต่ปัญหาคือ เงินที่ครอบครัวผมให้มาซื้อหุ้นมันก็เยอะแล้ว ถ้าจะเอาบ้านอีก พี่น้องผมจะมองยังไง...เหมือนเราเห็นแก่ตัวจะเอาสมบัติพ่อแม่คนเดียวหรือเปล่า...
“...โอ๊ย...”
“...ขอโทษครับ...”
“...พี่เดินยังไงอ่ะ...ไม่ได้ดูคนเลย กลัวไม่ได้เข้าลิฟท์เหรอ...”  เด็กคนที่ผมเดินชนขณะจะเข้าลิฟท์หันมาตะคอกเสียงดัง
“...ขอโทษครับ...พี่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อ่ะ...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า...”  ผมถามด้วยความเป็นห่วง กลบอาการอับอายไว้ แอบเห็นคนในลิฟท์มองผมอย่างเห็นใจ และมองเด็กคนนั้นแบบตำหนิที่โวยวายเกินเหตุ
“...ไม่หรอก...แต่ทีหลังเดินดี ๆ หน่อยสิครับ...ถ้าผมถือน้ำมาโดนชนหกเลอะเทอะจะทำยังไง...”  เค้ายังฉุนเฉียว แล้วเดินหน้าหงิกเข้าลิฟท์ กดชั้นออฟฟิศผม ไม่ถามผมซักคำว่าจะไปชั้นไหน ผมก็เฉยไว้ เด็กมันคงคิดว่าผมจะลงชั้นเดียวกับคนที่กดก่อนหน้านั้น...ตอนนั้นผมไม่สงสัยอะไร เพราะคิดว่าน้องเค้าอาจจะมาติดต่องานกับอีกบริษัทหนึ่งที่อยู่ชั้นเดียวกันกับออฟฟิศผมแต่คนละฝั่งก็ได้
“...เชิญครับ...”  ผมถอยหลีกทางเพื่อให้น้องเค้าเดินออกไปก่อนเมื่อลิฟท์จอดที่ชั้นออฟฟิศผม ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ เด็กนั่นเดินหน้าเชิดออกจากลิฟท์ทันที แต่เอ๊ะ เดินเลี้ยวไปทางออฟฟิศผม
*
*
...ไม่นะ...อย่าบอกว่าไอ้เด็กเวรไม่มีสัมมาคารวะคนนี้คือเด็กฝึกงานที่บริษัทพี่ยอด...ผมเดินตามออกมาแล้วแวะห้องน้ำเพื่อเช็คสภาพตัวเอง...พอมองกระจก ผมถึงได้ถึงบางอ้อ...หน้ามันเยิ้ม เหงื่อโทรม หัวยุ่ง เสื้อหลุดลุ่ย หอบสมบัติรุงรัง ก็ตลอดทางจากธนาคารที่ผมแยกกับมิ้นท์เพื่อเดินทางมาออฟฟิศ ผมคิดแต่เรื่องเงิน เรื่องบ้านจนไม่ได้สนใจกับสภาพตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ก่อนออกจากบ้าน ผมอยู่ในสภาพที่ภูมิฐานน่าเชื่อถือ เพื่อไปคุยกับเจ้าหน้าที่ธนาคาร...แต่สภาพกระเซิงตอนนี้ก็สมควรแล้วที่เด็กคนนั้นทำท่าหยิ่งยโสใส่...
“...หวัดดีจ้า...”  ผมรับไหว้พนักงานทุกคน  พยายามกวาดสายตามองหาเด็กคนนั้น แต่ก็ไม่เจอ
“...คุณทีมคะ...คุณยอดสั่งไว้ว่าถ้าคุณทีมมาถึงให้รีบไปหาที่ห้องทันทีเลยนะคะ...”
“...ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว จะสั่งทำไมเนี่ย...”  ผมบ่นเบา ๆ
“...คุณยอดคงมีงานด่วนมั้งคะ...”
“...ไม่หรอก...แกกลัวพี่จะแวะเม้าท์กับพวกเธอน่ะสิ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินไปทางห้องพี่ยอด
“...อ้าว...ทีม...มานี่เลย...พี่จะแนะนำให้รู้จักเด็กฝึกงานคนใหม่...”  พี่ยอดทักผมที่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตู
“...สวัสดีครับคุณทีม...”  เด็กคนเดิมคนนั้นเรียกสติตัวเองแล้วยกมือไหว้ผมท่าทางเป็นคนละคนกับเมื่อกี้
“...สวัสดี...”  ผมรับไหว้พลางมองเด็กฝึกงานที่มองผมหัวจรดเท้า คงแปลกใจกับสภาพของผมที่กลับสู่ปกติ
“...เรียกพี่ทีมก็ได้...”  พี่ยอดพูดอย่างอารมณ์ดี
“...เรียกคุณน่ะดีแล้วครับคุณยอด...เรายังไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น...”  ผมเบรก เด็กคนนั้นยิ้มมุมปากนิด ๆ
“...โอเค...นี่คุณทีม แล้วนี่น้องฝึกงาน ชื่อเทมส์...”  พี่ยอดแนะนำให้เราสองคนรู้จักกัน
*
*
...ผมอึ้งอีกครั้งเมื่อพี่ยอดจัดโต๊ะให้เด็กคนนั้นติดกับโต๊ะผมที่หน้าห้อง...ผมเพิ่งมองเทมส์อย่างเต็มตา ภาพของผมเมื่อหลายปีก่อนตอนยังเป็นนักศึกษาลอยเข้ามาในหัว...รูปร่างหน้าตาของเทมส์ใกล้เคียงกับผมตอนนั้นมาก...ชุดนักศึกษาชายแบบทันสมัยเสื้อขาวเข้ารูป กางเกงสีดำขาเดฟ...แววตาไม่ยอมใครเวลามองผมมันเหมือนผมกำลังส่องกระจกมองตัวเองเลย...
“...ทำไมต้องให้น้องเค้ามาทำงานกับทีมด้วยล่ะ...”  ผมเปิดประเด็นทันทีที่เด็กคนนั้นออกไปจากห้อง
“...อ้าว...ก็เห็นว่าเป็นรุ่นน้องจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน...น้องมันเก่งนะ...เหมือนทีมเลย...แต่เราต้องสอนงานเค้าอีกนิดนึง เด็กมันหัวไวสอนแป๊บเดียวก็จำได้แล้ว...ให้ฝึกงานกับทีมนั่นแหละจะได้เก่งเร็ว ๆ...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ แต่เค้าไม่รู้หรอกว่าผมกำลังเดือด
“...ช่วงนี้ทีมไม่ค่อยว่างแล้วจะสอนน้องมันยังไงล่ะ...ทีมว่าย้ายให้ไปทำกับพวกข้างนอกเถอะ...”
“...ไม่เป็นไร...ถ้าทีมไม่ว่าง เดี๋ยวพี่สอนเองก็ได้...เฮ้ย...อย่ามองพี่อย่างนั้นสิ...พี่ไม่ได้คิดอะไรกับน้องมันเลยนะ...”  พี่ยอดร้อนตัวรีบพูดเมื่อเห็นผมจ้องหน้า
“...ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย...ไปทำงานดีกว่า...”  ผมพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปที่โต๊ะตัวเอง
*
*
...ผมเดินมานั่งเปิดคอมเช็คเมล์ เคลียร์งานเงียบ ๆ หางตาเห็นเทมส์นั่งจิ้มโทรศัพท์มือถือ...เด็กฝึกงานสมัยนี้ไม่คิดจะเข้าหาผู้ใหญ่ก่อนหรือไงวะ ผมคิดในใจ...
“...เทมส์...มีอะไรก็ถามพี่ทีมเค้านะ...”  พี่ยอดเปิดประตูออกมาพูด
“...ครับพี่ยอด...”  เด็กคนนั้นรับคำแล้วเอามือถือลงไว้ข้างตัวทันที
“...ทีมสอนงานน้องเค้าหน่อยนะ...”
“...อืม...แป๊บนึงพี่...กำลังยุ่งอยู่...”  ผมเผลอตัวพูดแบบห้วน ๆ เด็กคนนั้นมองอย่างสงสัยว่าทำไมผมถึงกล้าพูดกับเจ้านายอย่างนั้น
“...คุณทีมมีอะไรให้เทมส์ช่วยก็บอกได้นะครับ...”  เด็กนั่นพูดเสียงเรียบร้อยเชียว
“...เอาเอกสารพวกนี้ไปก็อบปี้ให้หน่อยละกัน...ถ้าใช้เครื่องไม่เป็นก็ให้พี่แถวนั้นสอน...”  ผมยื่นเอกสารกองใหญ่ให้
“...โห...ทีม ไม่มีอะไรสร้างสรรค์กว่านี้จะใช้น้องเค้าแล้วเหรอ...”  พี่ยอดถาม ผมเงยหน้าจากจอคอม มองพี่ยอดด้วยสายตาว่างเปล่า
“...งั้นเทมส์นั่งเล่นบีบีไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปถ่ายเอกสารเอง เสร็จแล้วจะคิดหางานสร้างสรรค์แบบสุด ๆ ให้...”  ผมบอกเทมส์ ประชดพี่ยอดกลาย ๆ
“...เทมส์ไปก็อบปี้ให้ก็ได้ครับ...ถือว่าเป็นการเรียนรู้การใช้เครื่องใช้สำนักงานด้วย...”  เด็กนั่นพูดเสียงหวาน และผมไม่ได้อคติแน่นอน เด็กนั่นยิ้มให้พี่ยอดตาเยิ้มเลย
“...อืม...งั้นก็ไปทำให้พี่ทีมเค้าหน่อยละกัน...”  พี่ยอดพยักหน้า เทมส์หยิบเอกสารปึกนั้นแล้วเดินออกไปด้านนอก
“...พี่ว่าทีมแปลกไปนะ...”  พี่ยอดยืนเท้าโต๊ะพูดกับผม
“...แปลกตรงไหน...”
“...ทีมดูหงุดหงิดง่ายผิดปกติอ่ะ...”
“...ทีมยุ่ง...ธุระก็ยังไม่เสร็จ...งานราษฎร์งานหลวงวุ่นวายไปหมด...”  ผมแก้ตัว ไม่อยากบอกพี่ยอดว่าไม่ถูกชะตากับเด็กฝึกงานคนนี้เลย
“...ใจเย็น ๆ เลิกงานเราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกัน...”
“...โอเค...นี่ทีมยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยอ่ะ...”
“...ไปหาอะไรกินก่อนสิ...เดี๋ยวปวดท้องนะ...พี่สั่งข้าวให้มั้ย...”
“...ไม่เป็นไร...รอเทมส์ไปซื้อให้ดีกว่า...”  ผมพูดจบ พี่ยอดก็ขมวดคิ้วทันที
“...แม่บ้านก็มีทำไมถึงใช้น้องมันไปซื้อล่ะ...”
“...แล้วทำไมทีมจะใช้ไม่ได้ล่ะ...”  ผมถามพลางจ้องหน้าพี่ยอด
“...น้องมันมาฝึกงานนะ ไปซื้อกับข้าวมันเกี่ยวกับงานตรงไหนเนี่ย...”
“...เด็กมันเพิ่งมาวันแรก จะให้ทำงานอะไรเยอะแยะล่ะ ไปซื้อกับข้าวให้นี่ก็สามารถรู้คร่าว ๆ แล้วว่านิสัยใจคอเป็นยังไง...มีไหวพริบมั้ย...ทีมกำลังจะเรียนรู้เด็กคนนี้อยู่...ถ้าพี่ยอดอยากให้น้องมันฝึกงานกับทีมก็กรุณาอย่าแทรกแซงวิธีของทีม...ไม่งั้นทีมจะส่งต่อให้คนอื่น...โอเคมั้ย...”  ผมพูดเสียงแข็ง
“...หงุดหงิดอีกแล้ว...พี่แค่ไม่อยากให้เด็กมันไปพูดกับโรงงานว่าออฟฟิศเราใช้เด็กฝึกงานเหมือนแม่บ้าน...”
“...ใครมีปัญหาอะไรให้โทรมาคุยกับทีมโดยตรงเลย...จะให้ทีมไปอธิบายที่โรงงานก็ได้นะ...”  ผมท้า
“...โอเค...พี่ไปทำงานต่อดีกว่า...”  พี่ยอดตัดบท
“...เย็นนี้ทีมจะไปกินข้าวที่ร้านมิ้นท์นะ...”  ผมพูดไล่หลัง พี่ยอดหันมาพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องไป
*
*
...สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ถึงหงุดหงิดง่าย อาจจะเพราะกำลังเครียดเรื่องขอสินเชื่อ แต่ลึก ๆ แล้วผมรู้ว่าผมเครียดเรื่องเด็กฝึกงานคนใหม่มากกว่า...สัญชาตญาณมันบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา สายตาที่มองพี่ยอดก็แปลก ๆ เวลามองผมก็มีแววไม่เป็นมิตร...ระแวงว่าเด็กคนนี้ถูกส่งมาสร้างความร้าวฉานหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่อย่างที่ผมระแวง มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเด็กฝึกงานที่ต้องการมาฝึกงานจริง ๆ...ไม่นานนักเทมส์ก็เอาเอกสารทั้งปึกวางลงบนโต๊ะผม...
“...งานสร้างสรรค์ที่สุดที่เคยทำมาเสร็จแล้วครับคุณทีม...”  เทมส์พูดด้วยเสียงกวนประสาท ผมมองหน้าทันที
“...เสร็จ แต่ไม่สมบูรณ์...ทำไมไม่จัดให้มันเป็นชุด ๆ เหมือนตอนก่อนก็อบปี้ล่ะ...”  ผมเลื่อนเอกสารคืน
“...อ้าว...ก็คุณทีมไม่ได้สั่งให้จัดชุดนี่...บอกแค่ว่าให้ก็อบปี้...”
“...เออว่ะ...พี่ก็นึกว่าเทมส์จะคิดได้เอง...งั้นก็ลงไปหาซื้ออะไรให้พี่ทานที่ชั้นห้าหน่อยสิ...แล้วค่อยกลับมาจัดชุดเอกสารต่อ...”  ผมพูดเสียงเรียบ เด็กนั่นขมวดคิ้วทันที
“...ซื้ออะไรครับ...” เค้าถามเสียงเบื่อ ๆ
“...ไม่รู้สิ...ขอแบบไม่ร้อน ไม่หวาน ไม่อ้วน อ่ะร้อยนึง ถ้าเทมส์จะกินอะไรก็ซื้อมาด้วยละกัน...พี่ให้เวลายี่สิบนาที...หิวมาก...”  ผมยื่นเงินให้แล้วสนใจกับหน้าจอคอมต่อ
*
*
...ดูสิว่าน้องจะซื้ออะไรมาให้ผมกิน...ไม่นานนักเทมส์ก็เข้ามาพร้อมถุงอาหารในมือ...น้องวางถุงลงบนโต๊ะแทบจะทับเอกสารที่ผมกำลังตรวจอยู่...ผมเงยหน้ามอง...เทมส์ชักสีหน้าเบื่อหน่าย...
“...เก่งนี่...รู้ได้ไงว่าพี่ชอบกินไอ้นี่อ่ะ...”
“...เทมส์โทรถามพี่ยอดเมื่อกี้อ่ะครับ...”  น้องพูดยิ้ม ๆ
“...อะไรนะ...”  ผมเผลอถามเสียงดัง
“...ก็เทมส์ไม่รู้ว่าคุณทีมชอบทานอะไร ก็เลยโทรเข้ามือถือพี่ยอด...”  เค้าลอยหน้าลอยตาตอบ
“...อืม...แล้วนี่จะให้พี่ใช้มือจกกินในถุงนี่เหรอ...ช่วยไปหาจานกับช้อนที่ห้องแม่ครัวให้พี่หน่อยนะ...พี่หิวจะเป็นลมแล้ว...”  ผมทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้ง ๆ ที่ข้างในแทบจะระเบิด
“..ครับ...”  เทมส์รับคำอย่างเสียไม่ได้
*
*
...ตอนแรกผมจะเข้าไปเล่นงานพี่ยอด แต่คิดได้ว่า เค้าไม่ได้ผิดอะไรนี่หว่า...ถ้าเข้าไปวีนด้วยเรื่องแค่นี้ เราจะเป็นฝ่ายผิดซะเองด้วยซ้ำ...เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ...ผมจัดการกับอาหารกลางวันตอนบ่ายบนโต๊ะ ทำงานไปด้วย กินไปด้วย...แอบขัดหูขัดตาที่เห็นเทมส์นั่งกรีดนิ้วจัดเอกสาร...กูว่าแล้ว...น้องคนนี้มันเป็นอย่างที่เราคิดจริง ๆ...ผีกับผีดูกันออก...
“...อ้าว...เทมส์...ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ...”  พี่ยอดออกมาจากห้องตอนหัวค่ำ เห็นผมกับเทมส์ยังนั่งทำงานกันอยู่เงียบ ๆ
“...กำลังจะกลับพอดีครับพี่ยอด...”  ผมเงยหน้ามองเทมส์เพราะเสียงตอบนั้นหวานหูผิดปกติ
“...ทีม...ไปร้านมิ้นท์ใช่มั้ย...ทางผ่านบ้านเทมส์พอดี...เดี๋ยวเรากลับด้วยกันนะ...”  พี่ยอดจัดการให้เสร็จสรรพ
“...ยังทำงานไม่เสร็จเลย...น้องเค้ารอไม่ไหวหรอก...”  ผมหาทางเลี่ยง
“...ไม่เป็นไรครับ เทมส์รอได้...”  อีเด็กเวรนั่นพูดสวนขึ้นมาทันที
“...ถ้าเทมส์ออกเดินทางกลับตั้งแต่ตอนนี้ พอพี่ทำงานเสร็จ เทมส์ก็คงถึงบ้านพอดี...จะเสียเวลารอทำไมล่ะ...”  ผมถามตรง ๆ
“...ก็เทมส์ไม่ได้รีบกลับนี่ครับ...”  เด็กนั่นก็ตอบผมตรง ๆ เช่นกัน
*
*
...ด้วยความหงุดหงิด ผมเก็บงานเข้าลิ้นชัก ปิดคอม เดินเข้าห้องน้ำเตรียมตัวกลับบ้าน...พี่ยอดมองตามงง ๆ...โอ๊ย...อึดอัด ไม่ถูกชะตากับเด็กคนนี้เลย...ทำอะไรก็ไม่ได้ จะจิกกัด จะแกล้งก็ไมได้ เราต้องโดนข้อหารังแกเด็กแน่นอน...หรือว่ากรรมตามสนองวะ...เมื่อก่อนเราก็แรงแบบนี้ แต่คงไม่เหมือนกันนะ เรายังรู้จักกาลเทศะบ้าง...
“...คุณทีมน่ารักดีนะครับ...”  เทมส์พูดทำลายความเงียบ เมื่อเห็นผมส่องกระจกขณะรถติด พ้นแยกนี้ก็ถึงร้านมิ้นท์แล้ว ขอสำรวจสภาพตัวเองหน่อย
“...ทีมเค้าบอกว่า รุ่นพี่รุ่นน้องน่ารักเหมือนกันทั้งคณะ...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...โห...สมัยคุณทีมเรียนมันนานมากแล้วนะ ตอนนั้นมีคนน่ารักด้วยเหรอครับ...”  ผมมองผ่านกระจกเงา เห็นเด็กนั่นยิ้มมุมปากกวน ๆ
“...อืม...สมัยพี่เรียนอ่ะ...คณะเราเป็นที่เลื่องลือว่ามีคนหน้าตาดีเยอะมาก...ส่วนสมัยนี้ที่ได้ยินมาก็มีคนพูดถึงนะว่าคณะเราเด็กใหม่ ๆ ส่วนใหญ่หน้าตาดี แต่ไม่มีมารยาท หย่อนการอบรม ไม่รู้จักระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง...ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป...ตอนพี่เข้ามหาลัยปีหนึ่ง เทมส์ยังเรียนประถมอยู่เลยมั้ง...เด็กยุคใหม่พ่อแม่เลี้ยงไว้กับทีวีก็เลยมีพฤติกรรมไม่น่ารัก...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...คุณทีมพูดเหมือนคนแก่เลย...”  เด็กนั่นเม้มปากแน่นข่มอารมณ์ แล้วพูดตอกย้ำอายุผม
“...อายุขนาดพี่ทีมเค้าเรียกว่าวัยเจริญพันธุ์...”  พี่ยอดแก้ให้ เมื่อเห็นผมขมวดคิ้ว
“...ใช่...ประมาณนั้น...อย่างพี่อ่ะ ยิ่งแก่ยิ่งดูดี...”  ผมพูดขำ ๆ เพื่อไม่ให้พี่ยอดจับพิรุธได้
“...แหม...แต่เมื่อตอนกลางวันเทมส์เจอคุณทีมที่ลิฟท์...ขอโทษนะครับ...ตอนแรกเทมส์นึกว่าพี่แมสเซนเจอร์มาส่งเอกสาร...อุ๊บส์...คุณทีมไม่โกรธนะครับที่เทมส์พูดไม่ค่อยดีกับคุณทีมตอนนั้น...ก็คุณทีมหอบของพะรุงพะรัง เสื้อหลุดลุ่ยเข้ามาเดินชนเทมส์...ก็เลยมองคุณทีมไม่ดีเท่าไหร่...”  ถ้าไม่เห็นสีหน้า ผมคงคิดว่าเด็กนั่นสำนึกผิด แต่ผมมองผ่านกระจก ก็ยังเห็นสายตาท้าทาย ยียวนกวนประสาทเช่นเดิม
“...ไม่โกรธหรอก...พี่ผิดเองที่เดินชนเทมส์...พอดีว่าพี่คิดอะไรเพลินไปหน่อย รีบด้วยแหละ...แต่ถ้าเปลี่ยนจากคุณทีมไม่โกรธนะครับ เป็นเทมส์ขอโทษที่พูดไม่ดีกับพี่มันน่าจะดีกว่านะ...อ้อ...แล้วคราวหน้าคราวหลังอย่ามองคนที่เปลือกนอกล่ะ...เพราะเทมส์ยังตาไม่ถึงพอ...ถ้าเทมส์มองดี ๆ จะเห็นว่าทั้งตัวพี่อ่ะเลขหกหลักนะน้อง...”  ผมกัดสั่งสอน พี่ยอดกระแอมเตือนทำให้เราสองคนต้องหยุดต่อปากต่อคำกันโดยปริยาย ก็จริงนี่ ถ้าผมถอดเสื้อผ้ารองเท้าเครื่องประดับมาวางกองรวมกัน มันก็เป็นแสนอ่ะ ถ้าซื้อที่เมืองไทย

*****************************************************************************
…ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคำติชม...ขอโทษที่หายไปนาน อย่างที่บอกข่าวร้ายอ่ะนะครับ...ตอนนี้ทำใจได้แล้ว คิดซะว่าน้องไปสบาย ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป...รู้สึกเหงา ๆ บ้าง เพราะเวลานั่งพิมพ์เรื่องนี้ ปกติน้องหมาจะมานอนที่ปลายเท้าให้เราเขี่ยพุงเล่น...ตอนนี้กวาดเท้าไปเจอแต่ความว่างเปล่า...ยังดีที่เหลือน้องเทอร์เรียอีกตัว...แต่มันไม่ค่อยอ้อนแบบชิสุอ่ะครับ...
...กลับมาที่เรื่องนี้ต่อ...ตอนหน้าจะเริ่มเข้าสู่ดราม่าในรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์ที่ผู้อ่านทุกคนคุ้นเคย...จะโหดมันฮาขนาดไหน เร็ว ๆ นี้พบกันครับ...
...เป้...

[P★RiTŸ]

เห็นพี่ยอดแล้วหงุดหงิดว่ะ
มันแบบ ฮึมมม หงุดหงิดจริงๆนะเนี้ย

อีเด็กนี่ชื่อไรนะ ช่างมันเถอะ ไม่อยากจำ
ไม่เห็นจะเหมือนทีมซักนิด ถึงเมื่อก่อนทีมจะแรง
แต่ก็ไม่เคยดูถูกใคร แล้วก็ไม่เคยทำใครก่อนด้วย
แต่กลับอีเด็กนี่ มันไม่ใช่อ่ะ ต่างกันลิบลับ
แหมดูอีนี่ มาตอนแรกก็เผยสันดารออกมาเชียว สลิดจริง

[nine-poo]

เด็กมันวอนๆ จริง จัดหนักๆ ไปเลยทีม
แต่เอะทำใมชื่อต้องมาคล้ายทีมด้วยไม่ชอบๆ เปลี่ยนชื่อมันได้ปะไอ้เด็กเวรเนียะ

เป็นกำลังใจให้ทีมนะ

[huimei]

  จัด1ดอกให้ เทมส์

ทีมจัดไปแรงๆเลย พี่ยอดนี่ก็นะ ช่วยรุ้บ้างอะไรบ้าง 

  พี่เป้

[K2KARN]

+1 ก่อนเลยค่า

แหม่คิดถึงพี่ยอดมากๆนะ
ทีมก็ด้วย ตอนนี้ก็จัดไปเลยนะ อิอิ

มาเจออิน้องเทมส์แบบนี้ ใส่แรงๆเลยทีม
ไม่ได้มาดีแน่ๆ 555

[kitty]

 :m20:พี่ทีมกรรมตามสนองอะๆๆๆๆ   แต่นางน้องเทมส์นี่แรงจริงงงงงงงงงงงงง

[HappyMelon]

โอ๊ย อีเด็กนี่แรงจริงอะไรจริง
พี่ยอดทำซื่อไม่รู้เรื่องอีกแล้ว
น้องทีมจัดให้หนักเลยค่ะ ทั้งคู่เลยนะคะ
รอดูว่าเด็กนี่มันจะแพ้น้องทีมยังไง อิอิ

[Natavishi]

 

มาแนวเดิมอีกแระ   แต่คราวนี้ นู๋ทีมจะขจัดหนามตัวใหม่ได้หรือป่าวน่ะ

[Little Devil]

หงุดหงิด จิตตก
ทีมไปอังกฤษเถอะ
เบื่อนายยอด

[A-J.seiya*]

หงุดหงิดพี่ยอดว่ะ
ดูโง่แบบไม่น่าเชื่อ
มองโลกดีไปมั๊ย ... อยู่มานาน อะรวะ
ดูตามคนไม่ทันนะ
ฉลาดแต่เรื่องงานเหรอคะคุณพี่ ???
ชิส์  ไอ่เด็กใหม่ ดูท่าจะปัญหาเยอะ.....
โอ่ยยย
เครียดแทนทีมมมม

><

[อนันตกาล]

หงุดหงิดและเซ็งพี่ยอด

อยากเชียร์ให้ทีมหาใหม่

[-N-]

หงุดหงิด โมโห กี้ดดดดด
ขอหวานๆให้ชืนใจไม่มีเลยหรอคุณเป้ ฮือออออออออออออ

[silverspoon]

เทมส์แรง แต่แรงแบบมีสมองและเล่ห์เหลี่ยมนะ ทีมสู้ๆ ต้องตั้งสติดีๆสินะ 

[4life]

ทำไมพระเอกโง่จังวะ
น่าจะมีหนุ่มหล่อๆ เพอร์เฟคมาจีบทีมบ้าง หรือไม่ก็เปลี่ยนพระเอกไปเลย เฮ่อๆ

[Mercy]

เกลียดอิเด็กเทมส์นี่อย่างไม่มีเหตุผลค่ะ....


หงุดหงิดพี่ยอดด้วย...หลายเรื่องแล้วนะคะพี่ยอดคะ

เป็นห่วงทีมอะ แต่ทีมก็เก่งพอตัวนะคะ สู้อย่างฉลาดนะคะน้องทีม เอาให้นังเด็กฝึกงานมันหน้าหงายไปเลยค่ะ...


เป็นกำลังใจให้ค่ะ