หัวข้อ: ...ผลประโยชน์ทับซ้อน...ตอน เมา (30 พ.ย. 2563) หน้า 42

[เก้าแต้ม]

พ่อกับแม่ของนู๋ปก นี่เยี่ยมเลย

[Al2iskiren]

คุณแม่น้องปกแอบน่ากลัวอ่า อาม่าเฮียเจ๋งก็น่ารัก ขอสมัครเป็น FC อาม่า
แฮปปี้ทั้งสองฝ่ายไร้ดราม่า รออ่านตอนหลังสอบนะคะ

[mab]

เฮียเจ๋ง เจ๋งสมชื่อ 

[snowboxs]

พอเหมาะพอเจาะมากคู่นี้
อาม่าเป็นผู้ใหญ่ที่มองโลกกว้างมาก

รอหลังเฮียเจ๋งสอบเสร็จ

[utamon]

นับวันหลังสอบของเฮียอย่างใจจดใจจ่อ คอยเอาใจช่วยน้องปกนะคะ

[ืniyataan]

ชอบขุ่นแม่น้องปก..รอพฤหัสหน้าด้วยใจจดจ่อ 

[TachibanaRain]

เห็นว่าตอนจบแล้วก็ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย เหมือนอยู่กับความอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเฮียเจ๋งมานาน แบบนี้ทุกวันพฤหัสเราก็จะไม่ได้เจอกับความเกรี้ยวกราดของเฮียเจ๋งแล้วสิ แต่ยังไงก็รอบทส่งท้ายนะคะ ขอโบนัสให้เฮียหน่อย

[lizzii]

ตกใจเลยเห็น Fin รอหลังสอบ อย่างใจจดใจจ่อ อิอิ

[areenart1984]

รอจ้า รอรอบหลังสอบ 

[WilpeR]

จบแล้วจริงอ่ะ แม่ปกร้ายมากเลย ปกได้นิสัยแม่มาด้วยนะเนี่ยในการจีบเจ๋งก่อน5555 รออ่านตอนต่อไป

[HISY]

รอหลังสอบน่าจะฟินสุดติ่ง

[FeaRes]

 

[boboman]

ความอ่อยของนุ้งปกแต่ละตอนนั้นน
เรื่องของครอบครัวก็เป็นไปได้ด้วยดีละ เย่ๆ 
รอหลังสอบของเฮียค่ะ 55555

[SoSweetCB]

พ่อแม่น้องปกไม่ใช่เล่นๆ เลยจริงๆ 5555555
อาม่าก็น่ารักกกกกกก รู้ทันกันไปหมดเลย
รอหลังสอบของเฮียนะคะ อิอิ

[cavalli]

 

[Snowermyhae]

นึกว่าคุณแม่จะมาพร้อมดราม่าซะอีก รอดไป 

[labelle]

ปกฉัตรได้พ่ออม่มาอย่างละครึ่ง แต่ไหนเลยจะชนะต้นฉบับ

ขอบคุณที่พ่อแม่แค่เป็นห่วง กลัวลูกเจอคนไม่ดี
ไม่ได้ปิดกั้นคนที่ทำให้ลูกมีรอยยิ้มได้

และต้องยกนิ้วให้ปกที่กล้าจะบอกเรื่องที่เคยถูกตีกรอบ

เจ๋งสมชื่อมากค่ะ เปิดเผย ไม่โยกโย้ ไม่พลุนพลัน
ทำตัวนิ่งๆ ตามน้ำ แต่ไม่บื้อค่ะ

ชอบอาม่ามากค่ะ ชอบตั้งแต่ตอนโจ๊กละ
เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ล้าสมัย และเปิดใจ ไม่ปิดกั้นลูกหลาน

จะจบแล้วหรอคะ ยังทำใจไม่ทันเลยนะ
รอเฮียขอหลังสอบ และขอคนแต่งสักสามตอนเลยนะคะ 55555

[Dezair]

ผลประโยชน์ทับซ้อน
By: Dezair
……………….
ตอนพิเศษ

   สอบเสร็จแล้ว


ปิดเทอมแล้ว


พ่อแม่และอาม่ารู้จักกันแล้ว


และ...ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว


...ใช่! ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว! แต่เรื่องที่ตกลงกันไว้ก็ยังเป็นได้แค่สัญญาลมปาก!...


‘หลังสอบนะ...’


ประโยคนี้ของปกฉัตรยังดังในหูอยู่เลย แต่คนพูดกลับทำนิ่ง ทำลืม ทำเหมือนไม่เคยพูดมาก่อน


...มันใช่เหรอวะ?! สัญญาต้องเป็นสัญญาสิ!...


เจตน์เสยผมอย่างหงุดหงิด ดวงตาเรียวมีประกายมุ่งมั่นจับจ้องไปที่ร่างผอมโปร่งที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ริมรั้ว เขากวาดตามองเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยที่อยู่บนร่างกายของปกฉัตร


…เสื้อยืดสีดำนั่นอ่อยกันเปล่าวะ…


…อ่ะ! โอเค ก็คิดไปเองจริงแหละ แต่...แต่ไอ้ปกแม่งใส่เสื้อดำโคตรขึ้นเลยนะเว้ย!...


ปกฉัตรอ่อยหรือไม่ หนุ่มตี๋แห่งคณะบัญชีไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือวันนี้ต้องเป็นวันยกพลขึ้นบกของเขาให้ได้!


ร่างสูงตัดสินใจก้าวเท้าออกจากบ้านไปหาคนที่กำลังรถน้ำต้นไม้รอบเย็น เท้าก้าวไปถึงแล้ว ปกฉัตรหันมายิ้มให้เขาแล้ว แต่พอมือจะโอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาชิด เสียงทักทายก็ดังมาจากอีกฝั่งของรั้ว


“ปก เฮีย อานิศให้มาตามไปกินข้าววววว” เพื่อนบ้านอย่างดิษกรคือเจ้าของเสียงที่ทำเอาเจตน์วืดชักแขนกลับแทบไม่ทัน


นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนทันเห็นแว่บๆว่าอีกฝ่ายชักมือกลับเลยหันไปถาม


“พี่มีอะไรรึเปล่า”


   “เปล่า!” คนตอบหน้าหงิก แต่ปกฉัตรทำหน้าเฉย ส่วนดิษกรยิ้มแฉ่ง


   “กินข้าวๆ วันนี้อานิศทำทอดมันกุ้งให้มึงด้วยนะปก” คนยิ้มยังคงเชื้อชวนระริกระรี้ ปกฉัตรหันไปยิ้มให้เพื่อนข้างบ้าน ก่อนจะหันมามองคนหน้าบูด แน่นอน...หน้าเจตน์ก็บูดแบบนี้เป็นนิจ ทั้งปกฉัตรและดิษกรก็เลยทำเหมือนหน้าตาแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาของสากลโลก


   “งั้นไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอานิศคอย” ร่างโปร่งชวนคนรัก แต่ไม่รอคำตอบ เดินลากสายยางไปเก็บแล้วปิดน้ำ ก่อนจะเดินนำไปยังบ้านข้างๆ แล้วจากนั้น เจตน์ก็กลายเป็น ‘คนวืด’ โดยสมบูรณ์แบบ
.....................................

   นิศรายังคงไม่สบายใจ


   อาจจะเพราะหลานชายของตนเองเป็นเด็กอารมณ์ดี ยิ้มง่าย ร่าเริง พอมาเจอผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับดิษกรแต่ทั้งหน้าหงิก ทั้งคิ้วขมวด ดูเข้าใจยากแบบเจตน์ ก็เลยกังวลไม่หาย ไม่รู้ปกฉัตรถูกหลอกล่อด้วยวิธีไหน ถึงไปตกหลุมผู้ชายแบบนั้นได้


   หล่อนขอยืนยันคำเดิม ว่ากลัวเจตน์ฆ่าปกฉัตรหมกหลังบ้านจริงๆ!


   “แฟนปกน่ะ...หน้าหงิกอีกแล้ว เขาไม่ชอบอะไรอารึเปล่า” เจ้าของบ้านและเป็นเจ้ามือมื้อเย็นวันนี้แอบถามกับร่างโปร่งที่หล่อนลากมาช่วยล้างจาน ในขณะที่เจตน์และดิษกรช่วยกันเก็บกวาดโต๊ะอาหารเพื่อทานขนมหลังมื้ออาหารคาว


   “ไม่หรอกครับ อานิศ” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลจางหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า ตั้งแต่ปกฉัตรคบกับเจตน์ ดูเจ้าตัวจะยิ้มง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ


   “ปกถามเขาบ้างก็ดีนะ คนอะไรหน้าหงิกตลอดเวลา”


   “ไว้จะกลับไปถามเขานะ” ปกฉัตรตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ทว่าดวงตาสีน้ำตาลจางคู่นั้นที่เหลือบกลับไปมองยังร่างสูงใหญ่ของหนุ่มตี๋ตาเรียวซึ่งเดินไปเดินมาอยู่ที่โต๊ะอาหารกลับซ่อนประกายระยิบระยับบางอย่าง


   ...ไม่ต้องถามก็รู้ ว่าพี่หงุดหงิดอะไร...

................................

   หลังทานขนมหวานเป็นลอดช่อง ปกฉัตรและเจตน์ก็บอกลาเจ้าของบ้าน พวกเขาเดินจากบ้านดิษกรกลับไปที่บ้านหลังข้างๆ ระหว่างบ้าน 2 หลังห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว แต่ก็จำต้องใช้เวลาเพราะใครบางคนเดินช้ากว่าเคย


   “พี่จะกลับบ้านเลยรึเปล่า แต่ตอนนี้น่าจะรถติด พี่นั่งเล่นบ้านผมก่อนก็ได้นะ”


ร่างสูงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ทันได้พูดอะไร ปกฉัตรก็เดินนำเข้าบ้าน และแน่นอน เจ้าตัวหันมายิ้มเชิญชวนให้อีกที


...อ่อย นี่มันอ่อยกูชัดๆ!...


เจตน์ไม่รออะไรอีกแล้ว เขากระโจนตามเข้าบ้านไปในทันทีแต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปคว้าคนรักเข้ามากอดให้หายอยาก คนที่เหมือนจะทำอะไรเชื่องช้าก็พูดขึ้นมาอย่างเนิบๆแต่เร็วกว่ามือเจตน์มากนัก


“พี่นั่งดูโทรทัศน์ไปก่อนนะ ผมต้องโทรคุยกับแม่ก่อน”


...เอ้า! เชี่ย!...


แล้วปกฉัตรก็ยิ้มให้อีกที ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องเอนกประสงค์ที่มีชุดโซฟาและโทรทัศน์ เขาเปิดเครื่องปรับอากาศและโทรทัศน์ให้เสร็จสรรพ แล้วหันมามองหน้าเจตน์


“ถ้าพี่หิว เปิดตู้เย็นได้เลยนะ เดี๋ยวผมลงมา”


แล้วจากนั้นเจ้าของบ้านก็ปลีกตัวขึ้นชั้นสองไปคุยโทรศัพท์กับมารดา ทิ้งแขกผู้มีเกียรติที่คาดหวังสัญญาเอาไว้ที่ชั้นล่างเหมือนเดิม


หนุ่มตี๋ตาเรียวถึงกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหงุดหงิด


...นี่มันอะไรกันวะ! เหมือนกูเกือบจะถึงเส้นชัยแล้วอยู่ดีเส้นชัยก็ขยับหนีไปจากกูเฉยเลย!...


ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด หงุดหงิดแม้กระทั่งโฆษณาในโทรทัศน์ยังหนวกหูจนต้องกดปิด แต่พออยู่เงียบๆ ในหัวก็มีแต่เรื่องทวงสัญญาจากคนรัก เจตน์ไม่คิดว่าตัวเองคิดไปเอง เขาเห็นประกายวิบวับแปลกๆในดวงตาของปกฉัตร


ท้าทาย เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว และที่สำคัญเจ้าตัวก็รู้ทุกขณะจิตว่าสัญญาอะไรเอาไว้ แต่ทำเป็นไม่พูดขึ้นมาก่อน พอคนจะให้ไม่ยอมพูด ถ้าคนจะเอาอย่างเจตน์ออกตัวก็คงถูกมองว่าเป็นผู้ชายหื่นหวังเคลมแฟนตัวเอง


...ยอมรับก็ได้ว่าหวังเคลมจริงแหละวะ!...


ก็คนเป็นแฟนกัน กอดกันแล้ว หอมกันแล้ว จูบกันแล้ว แถมจูบลึกซึ้งก็เคยมาแล้ว ลูบเนื้อลูบตัว ล้วงเสื้อก็เคยมาแล้ว แต่มารผจญให้ไปไม่ถึงสักที แบบนี้มันทำร้ายหัวใจผู้ชายวัยฉกรรจ์อย่างเจตน์นัก


…อยากกอดโว้ย! อยากได้ไอ้ปกสักที!...


…ถ้ากูได้กอดเมื่อไรนะ! กูจะไม่ปล่อยให้มันหนีกูเป็นครั้งที่สองเลย!!...


เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำเอาคนกำลังหมกมุ่นกับความอยากของตัวเองต้องหยิบขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือเพื่อนสนิทอย่างธนทัต


“มีเชี่ยอะไรไอ้ไท” ประโยคทักทายของคนหงุดหงิดอย่างเจตน์ย่อมมีคำด่ามาด้วยเสมอ


‘โอ้โฮ ใครเหยียบตาปลามึงก่อนรับสายกูหรือครับ ชายเจ๋ง’


“ไม่มี”


…มีแต่คนไม่ให้กูกดสักทีนี่แหละ!...


‘หงุดหงิดอะไรวะ ทะเลาะกับปกรึไง’


“ไม่ต้องแช่งกูกับแฟน สัด!”


‘โธ่ กะเสียบสักหน่อย’


“ลามปาม! เมียกู!”


‘น้องยอมเป็นเมียมึงแล้วเรอะ’ ปลายสายถามเหมือนนั่งทางในมาเห็นสถานการณ์จริง ทั้งๆที่ตั้งแต่ปิดเทอม เจตน์ไม่ได้พบหน้าเพื่อนสนิทคนไหนทั้งนั้น วันๆอยู่แต่กับปกฉัตร ยอมรับอีกครั้งว่าหวังเคลมมันทุกวันเลย แต่ไม่ได้สักวันนี่ไง


‘ฮั่นแหน่ะ เงียบอย่างงี้แสดงว่ายัง’ แล้วธนทัตก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น เจตน์อยากจะปาโทรศัพท์มือถือทิ้งดูสักที แต่ติดที่เครื่องนี้เอาเงินเก็บซื้อเอง จะไม่ทำลายข้าวของก็ได้


“มึงโทรมามีเรื่องอะไร ถ้าไม่มีสาระ กูจะวาง”


‘แหม่ะ! น้องมันไม่ให้ขยับสถานะก็เกรี้ยวกราดใส่กูเฉยเลย กูจะโทร.มาชวนมึงมาแดกเหล้า มามั้ย พาปกมาด้วยก็ได้’


“ขอกูคิดก่อน ที่ไหน”


‘ร้านเดิมเลยมึง มึงนอนคิดคืนนี้ คืนพรุ่งนี้ค่อยบอกกูก็ได้นะครับ แหม เรื่องแค่นี้เสือกขอคิด จะกลับไปขออนุญาตปกก็บอกกูตรงๆก็ได้ กูเข้าใจ บอกน้องมันไปว่าพวกกูแดกเหล้าเพียวๆ ไม่มีผู้หญิง ไม่ต้องห่วง’


“เออๆ แค่นี้นะ” เจตน์รับคำตัดรำคาญ แต่พอจะวางสาย ธนทัตกลับส่งเสียงบอกประโยคสุดท้าย


‘มอมเหล้ามั้ยมึง เผื่อสถานะแฟนจะเปลี่ยนง่ายขึ้น’


คนฟังตาเหลือก ถึงจะไม่ใช่คนดีนัก แต่เรื่องชั่วอย่างมอมเหล้าปกฉัตรก็ไม่เคยอยู่ในระบบความคิดของเขา


“เชี่ยไท!” หนุ่มตาเรียวตะคอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ ได้ยินเสียงหัวเราะร่วนกลับมา


‘กูล้อเล่นหน่า อย่าทำจริงนะมึง นั่นน้องปกของพวกกูทุกคนนะ’


“ของกูคนเดียว! สัด!” ธนทัตหัวเราะอีกที ไม่พูดอะไรแล้วตัดสายไป เจตน์พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดปกฉัตรคนเดียวไม่พอ ตอนนี้หงุดหงิดเพื่อนสนิทด้วย ตั้งแต่เขากับปกฉัตรเป็นแฟนกัน ไอ้สามเกลอเพื่อนของเขาก็พากันเรียกปกฉัตรว่า ‘ปกของพวกกู’


...นี่กูเป็นนางกวักรึไง! ตอนกูไม่จีบ ไม่เห็นไอ้ปกจะเป็นของใคร! พอกูได้มาเป็นของตัวเอง เสือกมีคนมารุมตอม!...


“อ้าว เห็นเงียบๆ นึกว่ากลับไปแล้ว” เสียงของปกฉัตรดังขึ้น ดวงตาเรียวของคนกำลังหงุดหงิดถึงกับตวัดไปมอง แต่แล้วก็ต้องเบิกค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อพบว่าเจ้าของบ้านที่ตอนแรกบอกว่าจะขึ้นไปโทรศัพท์หามารดา กลับลงมาชั้นล่างอีกครั้งในสภาพที่...


...เอ่อ อาบน้ำแล้ว...


อาบน้ำสวมชุดนอน เสื้อยืดสีขาวแขนสั้นคอวีบางๆ กับกางเกงขายาวเอวยางยืดเนื้อนิ่มๆ


อาบน้ำไม่พอ สระผมด้วย ผมเปียกหมาดๆที่มีหยดน้ำซึมลงกับเสื้อบางๆนั่น


...สัด! อ่อยกูแน่ๆ! งานนี้อ่อยกูแน่ๆ!...


“พี่…เป็นอะไรไปน่ะ วันนี้ทำหน้าแปลกๆตั้งหลายรอบ” ปกฉัตรเห็นอีกฝ่ายมองเขาตาค้างก็เดินเข้าไปถาม หลังมือขาวแนบลงกับหน้าผากของเจตน์ในขณะที่ก้มลงมาหา


ระดับสายตาพอดีกัน แต่สายตาของเจตน์มองเลยไปที่คอเสื้อ ล้วงเข้าไปถึงแผ่นอก


...อ่อยกูจริงๆด้วย!!...


“หน้าแดงด้วย เป็นอะไร...อ๊ะ!” คำตอบของเจตน์คือการคว้าร่างคนรักขึ้นมานั่งบนตัก ปกฉัตรตกใจร้องเสียงหลง แต่ก็ถูกปิดเสียงนั้นในวินาทีต่อมาด้วยริมฝีปากร้อนแรงที่แนบประกบเข้าหา


จูบของเจตน์


จูบที่เรียกร้อง และร้อนแรง


เป็นจูบทวงสัญญา


“จำสัญญาที่มึงให้กูไว้ได้รึเปล่า” ร่างสูงผละออกเล็กน้อย เล็มไล้ผิวแก้มลงไปที่ซอกคอขาว เนื้อนิ่มๆที่เย็นชื้นหลังอาบน้ำ หอมกลิ่นสบู่จางๆ สบู่ของปกฉัตรเป็นกลิ่นเดียวกับสบู่ในห้องของเขาเลย


“สัญญาอะไร อ๊ะ!” โทษฐานถามทั้งๆที่จำได้ เจตน์ขบเนื้อที่คอเบาๆ ก่อนจะบดเบียดปลายจมูกลงกับเนื้อหอมกลิ่นสบู่ ดอมดม หิวกระหาย และโหยหา สองมือสอดไล้เข้าไปใต้เสื้อ บีบคลึงแผ่นหลังขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง ก่อนจะไต่ลงสู่สะโพกกลม


“อื้อ!...” มือร้อนบีบขย้ำผ่านทางกางเกง ก้อนเนื้อเต็มไม้เต็มมือ ยิ่งบีบก็ยิ่งมันเขี้ยว ยิ่งบีบก็ยิ่งได้ยินเสียงประท้วงจากปกฉัตร


“พ...พี่...ป..ปิดบ้านก่อน...”


“ถ้ากูให้ปิดบ้าน กูจะ ’ได้’ มั้ย” เจตน์ละใบหน้าขึ้นมาจากซอกคอที่เริ่มแดงเพราะแรงขบของเขา ดวงตาสีน้ำตาลจางที่ทอดมองมานั้นปรือปรอย แก้มขาวซับสีเลือด ริมฝีปากถูกเจ้าตัวขบจนขึ้นรอยแดง อารมณ์ของปกฉัตรในเวลานี้ไม่ได้แตกต่างไปจากเจตน์เลย


“ข...ขอปิดบ้านก่อนนะ...อื้อ...” เสียงของร่างโปร่งนั้นสั่นเครือในตอนท้าย เพราะปลายนิ้วของเจตน์กรีดไปตามร่องสะโพกผ่านทางเนื้อผ้ากางเกงอีกหนก่อนจะขยำเนินเนื้อสองข้างแรงๆอีกที ริมฝีปากของร่างสูงงับปากเขาเบาๆอย่างหยอกเย้า ก่อนจะปล่อยเจ้าของบ้านลงจากตัก ปกฉัตรเดินนำไปปิดประตูหน้าต่าง มีร่างสูงเดินตามหลัง จนสุดท้ายมาหยุดยืนที่สวิสซ์ไฟชั้นล่าง



ไฟชั้นล่างของบ้านถูกปิดลง ก่อนจะปรากฏแสงสลัวจากห้องนอนของปกฉัตรที่ส่องลอดออกมาทางม่านหน้าต่างแทน


วันนี้แขกผู้มีเกียรติจะเลื่อนขั้นเป็นคนพิเศษ...ยิ่งกว่าใคร

...................................

   ห้องนอนของปกฉัตรบนชั้นสองทั้งสลัวและเงียบ เงาตะคุ่มบนเตียงคือร่างของคนสองคนที่คร่อมทับกัน


   เจตน์ลากริมฝีปากไปตามผิวเนื้อจากแก้มลงสู่ลำคอ และแผ่นอกแบนราบ เขากดจูบดูดดึงทุกที่ที่ผ่าน จนกระทั่งลากลงต่ำถึงหน้าท้อง ชายหนุ่มหยุดนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อส่วนแข็งขืนอย่างผู้ชายของปกฉัตรอยู่ตรงหน้าเขา


   ทั้งชีวิตไม่เคยคิดว่าคนที่ตนเองกอดจะเป็นผู้ชายด้วยกันเลย แต่เพราะเป็นปกฉัตร เพราะผู้ชายคนนั้นคือปกฉัตร


   ริมฝีปากร้อนมอบความอบอุ่นให้แก่ส่วนที่อ่อนไหวที่สุด ร่างโปร่งผวาเฮือกสองมือจิกขยำผ้าปูที่นอนจนแทบขาดวิ่น เสียงครางแผ่วดังออกมาจากลำคอเมื่อโพรงปากร้อนดูดกระชับจนแทบคลั่ง


   เพราะความไม่คุ้นเคยของปกฉัตร และความเอาแต่ใจของเจตน์ เพียงอึดใจเดียว อารมณ์ก็พุ่งสูง


   “พี่...อย่า...อื้อ...พอก่อน...อ๊ะ!!!” ร่างขาวเกร็งเฮือก ความอ่อนไหวที่แข็งขืนถูกดูดดึงจนทนไม่ไหว ต้องปล่อยให้ทะลักทลายในปากร้อนของเจตน์


   ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก เขาคายหยาดหยดที่อยู่ในปากออกมาแล้วไล้ปลายนิ้วเปียกชื้นไปที่ช่องทางด้านหลังของคนที่ยังนอนระทดระทวยอยู่ตรงหน้า พอปลายนิ้วแตะเข้าที่ปากทางร้อนผ่าว ปกฉัตรก็สะดุ้ง ดวงตาสีอ่อนเหลือกโตมองมาที่เจตน์อย่างหวาดหวั่น กำลังจะกระถดร่างหนี แต่มือใหญ่คว้าสะโพกร่างขาวเอาไว้มั่นในขณะที่จ่อความร้อนถึงขีดสุดของตนเองที่ปากทางแฉะฉ่ำ


   “พ...พี่...ม...ไม่...” ถึงจะยินยอมพร้อมใจแต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆความหวาดกลัวก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า สองมือพยายามดันร่างหนาที่ก้มลงมากอดเขา แต่ดูเหมือนร่างสูงใหญ่จะไม่กระเทือนกับคำร้องห้ามของเขาเลย เจตน์ไม่พูดอะไร เขากดริมฝีปากลงจูบบนริมฝีปากแดงก่ำนั่นแล้วพาร่างกายด่ำดิ่งเข้าสู่ความอ่อนนุ่มที่คับแน่น


   “อื้อ!...” คนถูกจูบและถูกแทรกสอดได้แต่กรีดร้องในลำคอ ความเจ็บปวดแล่นริ้วจนเหมือนร่างจะถูกฉีกออกเป็นสองส่วน สองแขนพยายามดันร่างเบื้องบนให้ออกไปในขณะที่ใบหน้าพยายามเอี้ยวหลบรสจูบหนักหน่วงนั้น


   “ม...ไม่...เจ็บ...อื้อ...” แต่ดูเหมือนเจตน์จะไม่ได้ยินอะไรเลย เขายังคงเดินหน้าพาร่างกายแข็งแกร่งของตัวเองไปตามช่องทางแคบและร้อนอย่างใจเย็น ริมฝีปากบดจูบหนักหน่วงจนแทบไม่ปล่อยให้ปกฉัตรมีโอกาสได้ร้องขอความเห็นใจ


   การเดินทางยาวนานที่คับแน่นและอึดอัดผสานไปกับความเจ็บปวดสิ้นสุดลงเมื่อร่างสูงพาความร้อนผ่าวของเขาเข้าแนบชิดได้ทั้งหมด ชายหนุ่มยอมปล่อยริมฝีปากแดงก่ำและบวมช้ำของร่างผอมให้เป็นอิสระแล้วครางเครือในคออย่างสุขสม


   “อ่า...แน่นฉิบหาย...”


   “เจ็บ...” เสียงครางเบาทำเอาต้องลดสายตาลงมองคนที่นอนนิ่งอยู่ใต้ร่าง และนั่นดูเหมือนจะทำให้เจตน์รู้สำนึกว่าคนที่เขากกกอดกำลังเจ็บเจียนตายแต่ทำได้เพียงน้ำตาไหลโดยไม่มีเสียงสะอื้น


   “กูไม่ขยับแล้ว...ไม่ขยับแล้ว” ผู้ชายแข็งกระด้างทำอะไรไม่ถูก เขาได้แต่กระซิบเบาๆ ความรัดรึงทำให้อยากสวนกระแทกแทบตาย แต่น้ำตาที่ไหลซึมทางหางตาของปกฉัตรทำให้เขาหยุดทุกอย่าง เจตน์ไม่รู้จะปลอบยังไง ได้แต่จูบซับหยาดน้ำใสๆนั่น


   “กู...ขอโทษ...อย่าโกรธกูนะปก” เขาได้แต่กระซิบ เกร็งร่างกายให้นิ่งที่สุดแม้จะอยากตอบสนองต่อความคับแน่นที่โอบล้อมแก่นกายของเขามากแค่ไหน


ชายหนุ่มจูบแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลมทั้งที่หางตา หน้าผากหรือแม้แต่ปลายจมูก สองแขนที่ค้ำร่างกายตัวเองไม่ให้ทิ้งตัวลงแนบสนิทกับคนที่อยู่ใต้ร่างนั้นได้แต่กำหมัดแน่น คนที่ตอบสนองทุกความต้องการตัวเองมาวันนี้เข้าใจแจ่มแจ้งกับคำว่าอดทน


   เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความแข็งแกร่งยังแช่ค้างอยู่ในร่างกายที่ดูเหมือนจะค่อยๆตอบสนองต่อความใหญ่โตนั้น ถึงแม้ว่าความเจ็บจะยังหลงเหลือแต่มันก็ทุเลาลงมากจนน้ำตาหยุดไหล


     “พี่...” ปกฉัตรครางเรียกชื่อคนที่ยังฝังกายแน่นอยู่ในร่างของเขา สายตาของเจตน์ที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ แต่คนที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความต้องการขนาดนี้ กลับยอมหยุดอยู่นิ่งๆเพียงเพราะเขาร้องไห้


   “ขยับก็ได้...แต่ช้าๆ...”


   “ไม่เจ็บแล้วเหรอ” เพราะเมื่อกี้เอาแต่ใจตัวเองจนอีกฝ่ายร้องไห้ พอมาครั้งนี้ เจตน์ที่ไม่เคยกลัวอะไรกลับกลัวว่าตัวเองจะทำให้ปกฉัตรเจ็บอีกครั้ง


   มือขาวที่เมื่อครู่ทั้งผลักทั้งดันให้ร่างใหญ่โตออกห่างมาตอนนี้เป็นฝ่ายโน้มคอคนด้านบนลงมาจูบเบาๆ และนั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำยืนยันที่เจตน์ต้องการ


   สองร่างบนเตียงกว้างกลางห้องขยับไหวอีกครั้งหนึ่ง ครั้งแรกๆมันเป็นการขยับที่เชื่องช้าและยาวนาน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เสียงครางเครือดังก้องไปทั้งห้องพร้อมๆกับการขยับเริ่มไวขึ้นรุนแรงมากขึ้น เจตน์พาคนใต้ร่างไปสู่ความสุขสมพร้อมๆกับตนเองในครั้งนี้ และมันเป็นครั้งที่สองในค่ำคืนนี้สำหรับปกฉัตร


คนที่นอนหายใจระทดระทวยด้วยความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้ากำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ คิดเอาเองว่ามันน่าจะเพียงพอแล้วสำหรับช่วงเวลาอันยาวนาน ทว่าเมื่อร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาอีกครั้ง ดวงตาที่กำลังหรี่ปรือก็ถึงกับเบิกโพลง


   “พ...พี่...พอ...พอก่อน...”


   “ครั้งเดียวจะพอได้ไง”


“แต่...แต่...ผมสองครั้งแล้ว”


“ก็นั่นมึง แต่กูครั้งเดียว”


“แต่...”


“มึงก็รู้ว่ากูอยากได้มึง เลิกผลักกูหน่า”


แล้วจากนั้นเจตน์ก็จับสองแขนของปกฉัตรให้วางพาดข้ามไหล่เขาแล้วพาร่างกายตัวเองเข้าไปดื่มด่ำกับความรัดรึงเร่าร้อนนั่นไปอีกค่อนคืน

.................................

   ปกฉัตรไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาหลับไปตอนไหน สติสุดท้ายที่รับรู้คือเจตน์ยังฟัดแก้มของเขาอยู่เลย พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ในห้องนอนก็ปิดไฟหมดทุกดวงแล้ว เขาไม่รู้ว่ากี่โมง แต่พอขยับตัวจะลุก แขนของคนที่นอนข้างๆก็ตวัดมารัดแล้วลากกลับเข้าไปนอนชิดยิ่งกว่าเดิม


   “กูไม่ชอบให้ลุกตอนกูนอนอยู่” เสียงทุ้มดังเบาๆ ที่หลังหู ปกฉัตรก้มหน้าจนแทบชิดอก ถึงจะใจกล้าอ่อยเจตน์ก่อน แต่เวลาแบบนี้กลับไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายเลย


   สัมผัสอุ่นร้อนแนบลงกับท้ายทอยจนร่างโปร่งสะดุ้ง แต่เป็นอีกครั้งที่ไม่ยอมหันมอง อ้อมแขนนั้นรัดแน่นขึ้นอีกจนเจตน์วางคางลงกับไหล่ของคนรักได้พอดี


   “จะลุกไปไหน”


   “ป...ไปใส่เสื้อผ้า” เนื้อตัวเปล่าเปลือยล่อนจ้อนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแบบนี้ไม่ดีเท่าไร ยิ่งเมื่อเจตน์ขยับเข้ามากอด ก็ยิ่งทำเอาขนอ่อนลุกเกลียวไปทั้งสันหลังกับสัมผัส ‘เนื้อแนบเนื้อ’


   “ใส่ทำไม อยู่กับกูสองคน”


   “อยู่กับพี่นั่นแหละ ยิ่งต้องใส่” ปกฉัตรหันไปเถียง

   
   “ถ้ามึงใส่ กูจะจับถอดให้หมด” แล้วร่างสูงก็ยิ่งกอดรัดคนรักแนบแน่น เป็นการกอดที่เหมือนจะกกเอาไว้กับตัวไม่ให้ปกฉัตรลุดรอดออกไปไหนอีกแล้ว


   “...มึงจะได้ไปจากกูไม่ได้ไง” ยิ่งกว่าการถูกล่ามด้วยโซ่ คือคำพูดของเจตน์ ปกฉัตรอยากบอกเหลือเกินว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กับเจตน์ เหมือนที่เจตน์อยู่กับเขา


   ร่างโปร่งขยับตัวเล็กน้อย แล้วพลิกตัวกลับไปหาคนรัก


   “ผมให้พี่ไปหมดแล้ว ผมจะไปไหนได้อีก” ดวงตาในความสลัวของห้อง คือดวงตาที่เปล่งประกายของปกฉัตร ดวงตาคู่นี้คือดวงตาคู่เดียวกับที่เจตน์เคยคิดว่ามันว่างเปล่า ทว่าวันนี้เขารู้แล้ว...มันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ทำให้เขาเต็มตื้น


   เจตน์แตะปลายนิ้วลงกับใบหน้าของคนรักอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วโป้งไล้ที่หางตาอย่างอ่อนโยน


   “ตานี้ของกูนะ”


   “อือ”


ปลายนิ้วเลื่อนจากใบหน้าลงไปตามลำคอ ไปยังลาดไหล่


   “ตัวก็ของกู”


   “อือ”

   แล้วก็เลื่อนมาที่กลางอกแบนราบของปกฉัตร


   “ใจก็ของกู”


   “อือ”


   ดวงตาเรียวยังคงมองจ้องเข้าไปในดวงตาของปกฉัตร


   “บอกรักกูหน่อยสิ...”


“ไม่” คราวนี้ไม่อือ แต่ตอบปฏิเสธพร้อมกับการเบียดตัวเองเข้ากอดเจตน์ราวกับจะดึงดูดความสนใจให้เลิกถาม


“อ้าว!”


“ยอมขนาดนี้ ยังต้องให้พูดอีกรึไง”


“มึงยอมอะไรวะ?! นี่กูจับปล้ำหรอกนะถึงได้มา ไม่งั้นเรียนจบก็ไม่ได้แดก!”


ปกฉัตรอยากเถียงใจจะขาดว่าถ้าเขาไม่ยอม ต่อให้เจตน์จะอยากจับปล้ำแค่ไหนก็ไม่มีวันประสบความสำเร็จ แต่...เอาเถอะ ปล่อยให้เข้าใจไปว่าเจ้าตัวใช้ความพยายามสุดความสามารถจนได้กอดเขาไปนั่นแหละ ไม่ต้องรู้หรอกว่าแท้จริงแล้วโดนเขาอ่อยจนตบะแตก


“นี่จะไม่บอกรักกูจริงเหรอ”


“ไม่” ปกฉัตรยังตอบเสียงเรียบ หมายจะแกล้งให้อีกฝ่ายหงุดหงิดหัวใจเล่น เห็นเจตน์ทำหน้าหงิกหน้างอแล้วน่าเอ็นดูไว้แกล้งจนพอใจเมื่อไร...จะ ‘กระซิบ’ ให้ได้ยินกันสองคน


“อะไรวะ! ทำไมไม่บอกรักกูล่ะ!” ร่างสูงท้วงตามประสาคนเอาแต่ใจ แต่ปกฉัตรซุกอกเขาเงียบ คนอยากได้ยินคำรักเลยต้องพ่นลมหายใจ


“งั้นกูบอกเองก็ได้! กูรักมึง!”


คราวนี้คนที่เล่นตัวทำเป็นไม่ยอมพูดถึงกับชะงัก ปกฉัตรเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของประโยคบอกรักที่ไม่มีที่มาที่ไปด้วยความคาดไม่ถึง


“อ้าว จ้องกูซะงั้น กูพูดอะไรผิดเหรอ” เจตน์เห็นอีกฝ่ายมองเขาตาค้างก็ชักกังวลว่าอาจจะทำอะไรไม่เข้าท่า


“ป...เปล่า...ม..ไม่คิดว่าพี่จะ...” ปกฉัตรพูดไม่ออก ความรู้สึกมันตีขึ้นมาจุกถึงคอ


ประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน ประโยคที่ไม่คิดว่ามันจะมาอย่างรวดเร็ว ประโยคที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของเจตน์ ผู้ชายที่แข็งทื่อ ปากไม่ดี และไม่มีความโรแมนติก แต่ผู้ชายคนนั้นกำลังกอดเขาเอาไว้ แล้วบอกรักด้วยคำพูดสั้นๆ เป็นคำพูดสั้นๆที่ไม่มีการเกริ่นนำใดๆ ไม่มีบรรยากาศหรูหรา ไม่มีของขวัญมีค่า มีแค่คำพูดของผู้ชายคนเดียวคนนี้ คำว่า ‘รัก’


“ก็กูถามมึงแล้วมึงไม่พูดนี่หว่า กูก็พูดเองสิ จริงๆ กูเตรียมแหวนไว้ให้มึงด้วย ตอนแรกตั้งใจจะให้แหวนมึงก่อนแล้วค่อยเอา...เอ่อ...คือสวมแหวนก่อนทำอย่างอื่น แต่มึงน่ะ ทำแผนกูล่มทุกที” เจตน์สารภาพ อุตส่าห์อยากจะโรแมนติก แต่ไม่ได้ใช้สักอย่าง ถึงปากจะโทษว่าเป็นความผิดของปกฉัตรที่ทำให้เขาลืมความตั้งใจ แต่แท้จริงแล้วรู้ตัวดีว่าคนที่หน้ามืดตามัวมากกว่าใครก็คือเขานี่ล่ะ


...ก็แหม ไอ้ปกสภาพเพิ่งอาบน้ำเสร็จแบบนั้น มายืนอยู่ตรงหน้า ไม่หลงจนหน้ามืดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!...


“เดี๋ยวกูไปเอามาใส่ให้...” ร่างสูงอยากจะกอบกู้ความโรแมนติกกลับมาสักหน่อย แต่พอจะลุกไปค้นแหวนจากกระเป๋ากางเกง คนที่กอดเขาอยู่กลับกอดไม่ปล่อย


“ปก?” ร่างสูงเรียกชื่อเบาๆ แต่อีกฝ่ายซุกหน้ากับอกเขา แล้วตอนนั้นเองที่รับรู้ถึงน้ำอุ่นๆที่สัมผัสลงกับอก


เจตน์ชะงัก ล้มเลิกความตั้งใจที่จะลุกไปเอาแหวน


“ร้องไห้เหรอ” คนที่ซุกหน้าอยู่กับอกไม่ยอมเงยขึ้นมา แถมยังส่ายศีรษะไปมา แต่หยาดน้ำอุ่นๆนั่นก็ยังซึมลงกับผิวของร่างสูง จนต้องโอบกอดอีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม


กอดเพื่อให้คนหลั่งน้ำตากับคำพูดของเขามั่นใจ กอดเพื่อให้น้ำเหล่านั้นซึมลงกับหัวใจของเขา จากนี้ไป...ไม่ใช่แค่ร่างกาย ไม่ใช่แค่หัวใจเท่านั้นที่เป็นของเจตน์ แต่น้ำตา...ไม่ว่าจะเสียใจหรือดีใจ ก็ต้องหยดลงกับอกของเจตน์เช่นกัน


หัวใจของผู้ชายคนนี้...จะรับทุกความรู้สึกของปกฉัตรเอง


“กูรักมึงนะ...” ยิ่งย้ำเป็นครั้งที่สอง น้ำตาก็ยิ่งหลั่งไหล ปกฉัตรได้แต่กอดร่างสูงแน่น ซุกหน้าลงกับอกของอีกฝ่าย


ท่ามกลางความสลัวของห้อง นอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศแล้วก็มีเสียงสะอื้นจากคนที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของเจตน์ และประโยคสุดท้ายที่แสนแผ่วเบาและสั่นเครือของค่ำคืนนี้


“...ผม...ก็รักพี่เหมือนกัน”


ความรู้สึกมากมายที่เก็บเอาไว้มานานแสนนาน ไม่ใช่รักข้างเดียวอีกต่อไปแล้ว


ความรักของปกฉัตรและเจตน์...มาวันนี้ได้ฟังและได้บอกแล้ว


FIN

พอดีว่าพฤหัสนี้ติดธุระ ก็เลยมาลงก่อน เฮียได้หลังสอบแล้วนะคะ ส่วนน้องปกก็ได้แหวนค่ะ วิน-วิน ทั้งสองฝ่าย ฮ่าฮ่า

ตอนพิเศษของเรื่องนี้ยังมีอีก วันพฤหัสหน้าจะมาลงอีกค่ะ

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ พื้นที่บอร์ดและทุกกำลังใจเชียร์เฮีย

เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ

[aiyuki]

ในที่สุด เฮียเจ๋งก็เจ๋งจริงๆ

[tkaekaa]

  เค้าได้กันแล้วววววววว สไตล์เฮียเจ๋ง 555

[Wanwann]

 เฮีย

[TachibanaRain]

นี่นั่งอ่านไปก็ขำเฮียเจ๋งไป ปฏิณานแน่วแน่มากค่ะเฮีย อยากได้ก็ต้องได้!!!

[gemgems]

โง้ยยย ปกน่ารักกกกก อ่อยแบบไม่รู้ตัวหรือจงใจกันน้าา 55555555

[hoshinokoe]

ดีใจกับพี่ด้วยจ้าาา 5555

[pornwicha]

โอ้ยยย รักเรื่องนี้จังเลยงะ   รอตอนพิเศษใหม่5555555555

[todiefor]

จุดพลุให้เฮียยยยยยยยย

[MNIMD]

พี่เจ๋งงในที่สุดพี่ก็ทำสำเร็จแล้ว น้องปกนี่เจ้าเล่ห์ ขี้ยั่ว แผนแยบยลมากอยากจับน้องมาตีก้น โถ่ พี่เจ๋งนี่อยู่ในกำมือน้องปกจริงๆค่ะ ขำตรงที่พี่เจ๋งคิดว่าตัวเองทำสำเร็จแต่จริงๆแล้วเป็นเพราะน้องยอมตังหากล่ะพี่ เขินตอนที่พี่เจ๋งไม่ให้น้องปกไปใส่เสื้อผ้า คนบ้า บ้าที่สุดเลย 
ในขณะที่พี่เจ๋งได้กินน้องปกแล้ว /ตัดภาพฉายไปที่พี่โจ๊ก ช่างเป็นพระเอกที่น่าสงสารยิ่งนักรอต่อไปนะคะพี่

[IamLonelygirl]

ฮือออสมการรอคอยมากกค่าาาา
อ่านแล้วแบบบบปกยังคงคอนเสปความร้ายยไว้หมือนเดิม เฮียเจ๋งกะไม่ได้รู้เรื่องไรเล้ยยย
ชอบฉากร้องไห้คาอกมากก
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมปกร้องไห้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ   

[Billie]

 

เฮียผู้เกี๊ยวกราดตั้งแต่ต้น จนตอนพิเศษ

 

[บูมเบส]

น้องก็ยังฉลาดเหมือนเดิม