ก่อนอื่นต้องกล่าวขอโทษท่านผู้อ่านทุกท่านที่รออ่านกันนะครับ
สอบเสร็จก็ติดเรื่องรับน้องเลย
พรุ่งนี้ก็ต้องไปดูน้องสัมภาษณ์
ยังไงช่วงนี้จะมาลงให้อย่างต่อเนื่องนะครับ
ไปอ่านต่อกันเลย ตอนนี้เศร้านิดนึงนะ
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 22 เจ็บอย่างนี้ขอตายดีกว่า
“อืมๆๆ ได้” แล้วมันก็มาส่งผมตรงที่ที่นัดหมายกับเพื่อนๆไว้ แต่ยังไม่เจอใครสักคน นั่งรอเพื่อนอยู่คนเดียวหน้าร้านขายหนังสือ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับผม สติของผมดับวูบไป ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกเลย ผมรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาในห้องมืดสนิท นี่ผมอยู่ที่ไหนกันแน่ ผมพยายามขยับร่างกาย กูรู้สึกเจ็บแปร็บๆ ที่ประตูหลัง กับแขนใครก็ไม่รู้ที่กอดผมอยู่ ใช่แล้วเหตุการณ์คุ้นๆ มันเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม แต่แล้วใครละ สายตาผมเริ่มปรับแสงได้ ผมมันพอจะจำได้ครับ
“เฮ้ย!!! ไอ้เชี่ยโชว์ ไอ้เลว ไอ้สัส มึงทำอย่างนี้กับกูอีกทำไม ไอ้ชาติหมา...” ผมด่าแล้วถีบคนที่นอนกอดผมอยู่อย่างเต็มแรง จนมันกลิ้งตกเตียงไป สักพักไฟที่หัวเตียงก็เปิดขึ้น ใช่ครับไอ้สัสโชว์จริงๆด้วย มันมองหน้าผมที่ตอนนี้โกรธจัด
“มึงทำอย่างนี้กับกูอีกทำไม” ผมถามเหตุผล พยายามระงับอารมณ์
“ก็กูชอบมึงไง กูก็อยากได้มึงมาเป็นของกู แล้วกูก็ได้สิทธิ์นั้น” มันตอบหน้าตาเฉย ผมทนไม่ไหวจะกระโดดลงไปเตะมันอีกรอบ แต่พอลุกขึ้นต้องนั่งลงเลยครับ มันแปร๊บๆ แล้วก็โป๊ๆ ด้วย อิอิ เขิล
“ไอ้สัสโชว์ มึงเคยถามกูมั๊ยว่าสิ่งที่มึงทำกับกูกูเจ็บแค่ไหน” ผมถามมัน
“เจ็บก็ทนๆ หน่อยหน่า เพื่อความสุขของเราสองคน” มันยังกวนส้นตีนไม่เลิก
“จวย ความทุกข์ของกูมากกว่า มึงเลิกยุ่งกับกูแล้วเลิกทำแบบนี้กับกู เพราะต่อจากนี้ไปกูกับมึงไม่รู้จัก” ผมฝืนลุกแล้วหยิบเสื้อผ้าที่กองๆอยู่ ไม่รู้ของใครเป็นของใคร หยิบใส่อย่างลวกๆ ผมต้องไปจากที่นี่ เอ๊ะว่าแต่ว่าที่นี้ที่ไหน ช่างเหอะ กูออกจากที่นี้ไปก่อนล่ะกัน ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินไปหามัน
“ไอ้ชาติหมา” ผมด่าเตะมันไปเต็มแรงอีกที แล้วเดินจะออกจากห้องไป แต่ทว่ามันดึงข้อมือผมไว้ทัน ผมสะบัดอย่างแรง
“มึงหันมาดูนี่ก่อน แล้วมึงจะไปไหนค่อยว่าอีกที” มันบอกกับผม ผมเลยหันกลับไปดู
“ไอ้เลว” ผมถึงกับสบถกับสิ่งที่ได้เห็นในมือถือของมัน ในนั้นมีหน้าผมเต็มๆเลยครับ กับบทรักที่มันยัดเยียดให้ผม นี่มึงคิดจะแบล็คเม กูหรอ
“ตอนนี้มึงเป็นดาราแล้วนะ แต่ตอนนี้แค่ของกู หรืออยากจะอวดผลงานให้แม่ดู หรือเผยแพร่สาธารณชนดี” ไอ้เชี่ยเลวโคตร นี้ผมได้เป็นดาราแล้วหรอ ความใฝ่ฝันของผมเลยนะเนี้ยะ แต่ต้องไม่ใช่ดาราแบบนี้ อายเค้า ว่าแต่ว่าได้ค่าตัวเท่าไหร่อ่า อิอิ ผมไม่แคร์หรอกผมจะเป็นยังไง ผมห่วงความรู้สึกแม่ผม ถ้าได้เห็นคลิปนี้ ลูกชายคนเดียวโดนแบบนี้แม่ผมจะรู้สึกอย่างไร ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ผมต้องอดทนและผ่านมันไปให้ได้
“มึงต้องการอะไร” ผมถามทั้งที่รู้ๆ อยู่แล้วว่าคำตอบที่ผมจะได้รับมันจะประมาณไหน นี่หรอการกระทำของคนที่บอกว่าชอบผม อยากได้หัวใจของผม ทำอย่างนี้หรอ
“เลิกกับไอ้โป้ง แล้วมาเป็นแฟนกับกู” คำตอบของผมทำให้ความคิดผมหยุดไปชั่วขณะ เลิกกับโป้งหรอ แต่ผมรักโป้ง ผมเป็นห่วงความรู้สึกของโป้ง แล้วจะให้ผมบอกโป้งว่าไง
“มึงจะบ้าหรอ ไอ้เชี่ยโชว์ มึงก็รู้ว่ากูกับโป้งรักกันเป็นแฟนกัน แล้วมึงจะให้กูทำยังไง” ผมทำอย่างงั้นไม่ได้จริงๆครับ ผมทำร้ายจิตใจโป้งไม่ได้ รวมทั้งของผมด้วย แล้วที่สำคัญผมคงจะเป็นแฟนกับคนที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตไม่ได้หรอก
“อันนั้นมันก็อยู่ที่มึง จะเป็นดารานำอันดับหนึ่ง หรือเป็นแฟนกับกูเลือกเอา หล่อก็หล่อ บ้านก็รวย มึงมีแต่ได้กับได้” เออ หรือจะเป็นดาราดีว่ะ มีสิทธิ์คว้าดารานำชายยอดเยี่ยมเลยนะเนี้ย อิอิ นอกเรื่องแระกำลังซีเรียส
“เสียกับเสียสิไม่ว่า ตั้งแต่กูได้รู้จักกับบมึง ทั้งที่จริงไม่ได้อยากจะรู้จัก ชีวิตกูมีแต่ต่ำลงๆ พอกูจะมีความสุขกับคนที่กูรัก มึงก็จะมาทำลายมัน มึงมันเลว มันตัวซวย” ผมต่อยที่หน้ามันไปหนึ่งที่ ก่อนจะต่อยซ้ำมันเอามือมารับไว้ทัน
“แล้วมึงจะให้กูทำไงได้ กูชอบมึง กูอยากได้มึง แต่มึงไม่เคยที่จะทำดีกับกูเลย มึงเองนั้นแหละที่ทำให้กูต้องทำแบบนี้” มันพูดมาอย่างอารมณ์น้อยใจ
“โชว์มึงทำอย่างนี้มึงคิดหรอว่ะ จะได้ใจกู มึงได้ไปก็แค่ตัวกู แต่ใจกูมึงจะไม่มีวันได้มันไป” ใช่ครับ ผมเกลียดมันมัน ทุกวินาทีที่ผมมองหน้ามันผมก็เกลียดมันมากขึ้นทุกที
“ยังไงกูก็ขอได้ตัวมึงไว้ก่อน กูมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้มึงก็พอ”
“แต่กูสิทุกข์ ทุกข์มากด้วย มากกว่าอะไรที่กูเคยเจอมา โชว์กูขอร้องปล่อยกูไปเถอะนะ เราเลิกแล้วต่อกันเหอะ” ผมพยายามใจ พยายามพูดจาดีๆ เพื่อต่อรองกับมัน
“ไม่ เลิกกับไอ้โป้งแล้วมาเป็นแฟนกับกู ถ้าไม่อยากให้แม่มึงเห็นคลิปนี้” มันพูดยืนยันคำเดิอย่างหนักแน่น
“แล้วมึงจะให้กูบอกกับโป้งว่าไง บอกว่ากูโดนมึงข่มขืน แล้วบังคับให้เป็นแฟนด้วยงั้นหรอ” ผมไม่รู้จะบอกกับโป้งว่าไงจริงๆ
“อันนั้นก็คือสิ่งที่มึงต้องทำ จะบอกไงก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ว่ากูบังคับหรือแบล็คเมมึง อีกสองวันมึงต้องมาเป็นแฟนกับกู อย่างเปิดเผย เข้าใจ๊” มันพูดพร้อมกำหนดระยะเวลา
“ไม่เร็วไปหน่อยหรอว่ะ แค่กูสองวันกูยังคิดไม่ออกเลยว่ากูจะบอกกับโงว่าไง กูรักโป้งนะ อย่าบังคับกูแบบนี้เลยนะโชว์”
“ไม่ 2 วันเท่านั้น มึงรักมันแต่อีก 2 วันมึงต้องเป็นของกู ชัดไหมแล้วไม่ต้องพูดมากอีก แล้วอ่อ มึงจะออกไปได้ไงถ้ากูไม่ไปส่ง มึงจำที่นี้ไม่ได้หรอว่ามันมาไกลขนาดไหน” มันบอกผม ใช่ครับ ผมจำได้แล้วที่นี้มันบ้านมันที่สวนผึ้งนิ แล้วเวลายังงี้ผมจะกลับไปได้ไง
“เรื่องของกู” ผมไม่อยากอยู่กับมันแล้วครับตอนนี้ ในใจผมคิดแค่ว่าจะบอกกับโป้งยังไงเท่านั้น
“เด๋วกูไปส่งที่บ้าน บ้านอยู่ไหน” ผมจำใจต้องบอกที่อยู่มันไป แล้วมันก็ไปส่งผมถึงหน้าบ้าน ก่อนลงรถมันบอกผมว่า
“อ่ะนี่มือถือมึง เปิดเครื่องด้วยล่ะ เดี๋ยวคนอื่นเป็นห่วง” ผมรับมาแล้วเปิดประตูรถลงไปเลย มันก็ขับออกไป ผมเปิดมือถือทันที มิสคอลเต็มครับ ข้อความอีกเป็นสิบ ผมมองเข้าไปในบ้าน รถไอ้โป้งจอดอยู่ครับ ผมเดินเข้าบ้านไป
“ตุลย์มึงไปไหนมา” มันทักผมหน้าตาตกใจ
“ไปไหนมาบอกแม่มาลูก รู้ไหมว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง มือถือปิดทำไม” แม่ผมครับ เป็นชุด
“ขอโทษครับ ตุลย์ขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วงนอนมาก” ผมอยากนอน อยากพักผ่อน ที่จริงอยากจะตายเลยด้วยซ้ำ
“อืม งั้นไว้เราค่อยคุยกัน ตุลย์ไปอาบน้ำเถอะลูก แล้วนี้กินอะไรมายัง”
“เรียบร้อยแล้วแม่” ผมกินอะไรไม่ลงครับ ผมเดินขึ้นห้องไปเลย
ก๊อกๆๆ
“ตุลย์ กูเข้าไปนะ”
“อืม ประตูไม่ได้ล็อค” ผมก็อยากคุยอยากพูดให้รู้เรื่องให้เร็วที่สุด
“ตุลย์มึงเป็นไร มึงหายไปไหนมา บอกกูได้ไหม” มันถามผม ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่บนเตียง
“โป้ง กูว่ามึงกับกูเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ” ผมตัดสินใจพูดออกไป ไอ้โป้งหน้าเสีย
“มึงว่าไงนะตุลย์ มึงล้อกูเล่นใช่มั้ย” มันถามผม พยายามขำๆ
“กูว่าเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ กูไม่ได้ล้อเล่น” ผมพูดย้ำอีกที
“ตุลย์ ทำไม เพราะอะไร กูทำอะไรผิด มึงบอกกูกูต้องทำยังไงแต่มึงอย่าเลิกกับกูเลยนะ ตุลย์กูรักมึง กูขาดมึงไม่ได้” มันเริ่มร้องไห้แล้วครับ ผมก็อยากจะร้องไห้ แต่ผมก็ต้องทำใจแข็งเอาไว้ กูก็รักมึงกูไม่อยากพูดแบบนี้กับมึงเลย กูทำอย่างนี้กูเจ็บยิ่งกว่ามึงหลายเท่าโป้ง
“กูว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ว่ะ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ กูเป็นผู้ชายโป้ง”
“ผู้ชายแล้วไง แล้วไหนมึงบอกว่ารักกูไง ตอนแรกมันยังดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้ตุลย์เป็นแบบนี้ ตุลย์หายไปทำอะไรมา บอกกู อย่าทำแบบนี้กับกู มึงทำแบบนี้มึงฆ่ากูเสียดีกว่า” มันพูดไปร้องไห้ไป
“โป้งมึงลืมความรักของเราสองคนเหอะ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ยังไงกูก็ไม่ทิ้งมึง กูกับมึงจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”
“มึงไม่รักกูอย่างที่มึงเคยบอกกับกูแล้วหรอ”
“กูรักมึง แต่ความเป็นเพื่อนของเรามันจะคงทนยิ่งกว่า กูสัญญาว่ากูจะรักและไม่มีวันทิ้งมึง”
“แต่การกระทำนี่มันหมายความว่ามึงกำลังทิ้งกู”
“กูยังอยู่ข้างมึง กูไม่ได้ไปไหนเลยนะโป้งเพียงแค่เราเป็นเพื่อนกัน”
“ตุลย์” มันเรียกชื่อผมเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่พูดออกมา
“วันนี้มึงกลับไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้กลับเรียนกี่โมงอ่า”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับมึง 11 โมงนะ กูรักมึงนะตุลย์ กูจะรอและความรักของกูไม่มีวันเปลี่ยนแลงเป็นคำว่าเพื่อนได้ กูสัญญา” มันพูดอย่างจริงจัง แล้วมองหน้าผมและจับมือผม เป็นคำมั่นสัญญา
“โป้ง มึงอย่ามาสัญญากับกูเลย เราเป็นเพื่อนกันนะ อย่างที่เราเคยเป็น แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมารับกูนะ”
“อืม งั้นกูไปนะ” มันพูดแล้วเดินออกจากห้องผมไปพร้อมกับน้ำตา พอมันออกไปน้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ก็ร่วงออกมาเป็นสายเลยครับ มันเหมือนมีคนเอาปืนมาจี้หัวแม่ผม บังคับให้ผมพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ สู้เอาปืนมาจ่อหัวผมแล้วยิงให้ผมตายไปเลยดีกว่า ตายยังดีกว่ามานั่งทำอะไรอย่างนี้ที่มันเจ็บ ผมนอนกอดตัวเองร้องไห้ไม่มีวี่แววว่าน้ำตาผมจะหมด ผมเหงา ผมต้องตัดใจจากคนที่ผมรักเพื่อคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต แต่ผมกลับเป็นคนที่ปวดร้าวที่สุด ผมนอนไม่หลับในสมองคิดอะไรไม่ออก มันอื้อไปหมด กูจะเอายังไงกับชีวิต ไอ้โป้งมันจะเป็นยังไง ผมอ่อนล้าและหลับไปพร้อมรอยน้ำตา ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องผม
ก๊อกๆๆๆ
“ตื่นหรือยังลูก วันนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่หรอ” แม่ผมครับ ผมมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง 9 โมงกว่า
“อืม ตื่นแล้วๆ ไปๆๆ” ผมบอกออกไป รู้สึกเจ็บคอ พยายามลุกขึ้นรู้สึกหัวหนักอึ้งไปหมด ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่แต่งตัว แล้วโทรหาโป้ง
“โป้งตื่นยัง” ผมพูดเมื่อมันรับสาย
“ยังไมได้นอน เออ เดี๋ยวรับนะ”
“เฮ้ยย ถ้ามึงไม่ไหวกูกลับเองก็ได้นะ”
“ได้ไงละมาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกันดิ งั้นเดี๋นวกูไปรับนะ”
“อืมๆ ตามใจ ขับรถดีๆนะ” ผมแบกสภาพหัวอันหนนักอึ้งลงไปนั่งกินข้าวที่ร้านแม่ อร่อยเหมือนเดิม อิอิ กินเสร็จก็หายาลดไข้กิน
“ตุลย์เป็นไรป่าวลูก หน้าซีดๆ” ตอนนี้ที่ร้านยังไม่มีลูกค้า
“ป่าว แม่เหมือนคืนไปบ้านเพื่อนมา มือถือแบ็ตหมดอ่า” ผมโกหกแม่ไป ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ จะให้บอกว่าไปนอนกับผู้ชายมาหรอ ตายสิ แม่นะ ไม่ใช่ผม
“อืม แม่ไม่ได้ว่าอะไร แล้วนี้จะไปกี่โมง”
“เดี๋ยวโป้งมารับนั้นแหละแม่” รอสักพักโป้งก็มา หน้าตาโทรมมากตาบวม ยังอยู่ชุดเมื่อวานอยู่เลย
“หวัดดีครับแม่” มันสวัสดีแม่ผม
“ทำไมหน้าตาไม่ดีเลยล่ะลูก ไปทำอะไรมา มาๆ กินข้าวมารึยัง” มาชวนมันกินข้าว
“ไม่เป็นไร ผมว่ากลับเลยดีกว่า ตุลย์ป่ะ เดี๋ยวมึงไปเรียนไม่ทัน” ผมหันมาชวนผม ผมก็เดินเข้าบ้านไปหยิบของมา แล้วก็ร่ำลาแม่แล้วกลับกรุงเทพกัน ระหว่างทางโป้งไม่ได้พูดกับผมเลย ผมก็ไม่อยากกวนมันขับรถอยู่
“จะให้ไปส่งที่ไหน” มันถามผมเมื่อเข้าเขตกรุงเทพ มันยังไม่ถึงเวลาเรียนเลย
“ไปส่งที่ห้องก็ได้” ผมพูดออกไป แล้วมันก็มาส่งหน้าหอ เรานั่งเงียบกันบนรถสักพัก
“เออๆ โป้งกูขอโทษ” ผมพูดทำลายควงามเงียบ
“ตุลย์ กูผิดเอง กูไม่ดีเอง มันเลยทำให้มึงไม่รักกู กูขอโทษ กูรักมึงนะ มึงอย่าทิ้งกูไปนะ” มันพูด ตอนนี้น้ำตามันไหลพรากเลยครับ
“โป้งมึงอย่าร้องดิ ลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องกันนะเว้ย”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูเสียใจ ถ้ากูไม่มีมึงกูจะอยู่ได้ไง”
“พูดเหมือนกูจะตาย ยังไงกูก็ยังอยู่กับมึง กูไม่ไปไหนหรอก” ตอนนี้น้ำตาผมเริ่มไหลแล้วครับ แต่ผมกลับฝืนมันเอาไว้
“ตุลย์มึงจะต้องให้กูทำยังไง เราถึงจะเป็นแบบเดิม มึงบอกกูดิ มึงบอกกู บอกกูที กูต้องทำยังไง” มันร้องไห้สติแตกแล้วครับไอ้โป้ง
“กูขอโทษ เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว อ่อ ถึงยังไงกูก็จะไม่ทิ้งมึงกูสัญญา มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดจนวันตาย ไม่มีใครแทนมึงได้กูสัญญา” ผมพูดแค่นั้นผมก็เปิดประตูเดินลงไปเลย ผมไม่ได้หันไปมองมันอีก เพราะตอนนี้น้ำตายผมไหลไม่แพ้มันเมื่อกี้เลย ผมเดินขึ้นห้องอย่างรู้สึกท้อแท้ในใจ ให้ผมกระโดดจากชั้นสี่ลงไป ยังเจ็บน้อยกว่าสิ่งที่ผมได้พูดไปกับมันเมื่อกี้อีก โป้งกูขอโทษ กูจำเป็นต้องทำ กูรักมึงรักมึงมาก กูจะไม่ลืมวันที่เราเคยรักกันเลย กูรักมึง ผมนอนลงพร้อมกับน้ำตาอีกครั้งบนเตียงนอนของผม ที่ไม่ได้มานอนนาน เพียงแค่ผ้าปูที่นอนที่มึงซื้อให้กูกูยังไม่ได้เอามาปูเลย โป้งกูรักมึง ผมวนเวียนในสมองกับคำนี้แล้วผมก็หลับไป
*****************************************************
ตอนต่อไปจะรีบมาต่อให้อย่างด่วนเลย
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1190759 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก