มาลงให้ก่อนอีกตอนนะครับ
ช่วงนี้ขาขึ้นงานเข้า ไม่ค่อยว่างเลย
จะพยายามลงให้นะครับ
ขอบคุณครับ
“...เราต้องมองความล้มเหลวเป็นเรื่องธรรมดา
เหมือนกับที่คนต้องหายใจ เพราะว่าบนโลกใบนี้
ไม่มีใครไม่เคยล้ม เจ็บ เศร้า สูญเสียเลย หัวใจหลัก
อยู่ที่ว่าเราจะจมดิ่งไปกับมัน หรือว่าจะเติบโตไปพร้อมๆ กัน......”
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 84 ช้างเท้าหน้า
“พี่หนาว นอนเถอะยังเช้ามืดอยู่เลย”
“ลงไปเลย” ผมแกะมือพี่โชว์ออก แล้วผลักพี่โชว์
“โห ลงก็ได้ เสียใจว่ะ” ยังจะบ่น คนยิ่งนอนไม่พออยู่ยังจะมาก่อกวนอีก
“เสียใจแล้วทำทำไม” พี่โชว์ลงไปนอนที่เดิม พี่เขาคงหนาวจริงๆ เพราะไม่มีผ้าห่ม ผมเลยลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มในตู้มาห่มให้พี่เขา
“เฮ้ย!!” พี่โชว์ฉุดผมล้มลงไปทับเขา
“โอ้ย!!” ผมเลยถวายหมัดไปที่หน้าเลยครับ ตกใจครับ
“สมน้ำหน้า” ผมลุกขึ้นแล้ว กลับขึ้นมานอนบนเตียง ทำไมเงียบไป
“เฮ้ย!!” ผมตกใจ เพราะผมเห็นพี่โชว์กุมบริเวณที่ผมต่อยไป ปากแตกเลยครับ หมัดผมแรงขนาดนั้นเชียวหรอ ผมเลยลงไปดู โอ้ยยนี่เวลานอนกูนะ วุ่นวายจริงโว้ย
“ทำไมต้องรุนแรงด้วยเนี้ยะ” มีน้ำตาคลอ สงสัยเจ็บจริง ผมจึงต้องลูกไปหยิบยามาทาให้
“โอ้ย เบาๆ ดิ” สรุปนี้กูต้องตื่นใช่ไหมเนี้ยะ ผมเลยแกล้งหนักมือ
“อยากทะลึ่งทำไมละ เป็นโรคจิตยังไม่พออีกหรอ” ผมว่าให้
“โห ทำไมชอบว่าเค้าอ่า” ทำเสียงออดอ้อน น่ารักตายละ
“ทำตัวเอง ชิ อ่ะเสร็จแล้ว ตุลย์ไม่นอนแล้ว พี่ไปนอนบนเตียงไป” ผมบอก คงนอนไม่หลับแล้วแหละตื่นซะขนาดนี้ มองนาฬิกาเพิ่ง หกโมงครึ่ง
“ไม่เอามานอนด้วยกันเร็ว” พี่โชว์ ตบที่ว่างบนเตียง
“อยากเจ็บตัวอีกรึไง”
“เจ็บตัวอะไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจที่ตุลย์ไม่รัก นี้สาหัสนัก” สำบัดสำนวน
“แหวะ ไปอาบน้ำแล้ว” ผมหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไปเลย คนไรโคตรโรคจิตอ่า เป็นแฟนแมร่งได้ไงว่ะ
..................................................................
“โหยย เฮียหน้าไปโดนไรมาอ่า” ไอ้เจ๋งทัก หลังจากนัดสังสรรค์กันนิดหน่อย หมูกระทะนะ 55 ตอนนี้ก็มีกลุ่มเพื่อนผม แล้วก็น้องวิน น้องราม
“เออ โดนไรมาพี่”
“ถามตุลย์ดิ” นั้นดิ โบ้ยมาให้กูซะงั้น ไอ้พวกนั้นจึงหันมาถามผม
“เดินชนประตูนะ” ผมก็เลยตอบไป
“โหเฮีย ไหงซุ่มซ่ามแท้ละ” ไอ้เจ๋งว่า
“ป่าว ประตูมันมาชนเองต่างหาก” ซะงั้น แถไปได้คนอะไร
“โหพี่ ว่าไปนั้น” ผมรู้ว่าพวกมันก็พอรู้ เลยหันมายิ้มๆ กับผม
“เออ กินเหอะ” ไปต่อไม่ถูก เลยทำเปลี่ยนเรื่อง ไอ้โรคจิตเอ้ยย กินเผ็ดไม่ได้แน่
“อ่ะ พี่โชว์” ผมคีบหมู จิ้มน้ำจิ้มพริกเผ็ดฝีมือผมเอง ตายแน่ พี่เขาก็อ้าปากรอป้อนอยู่แล้ว
“อ้ำ” ยังไม่รู้สึกๆ
“อร่อยมั้ย” ผมถาม
“อู้ยย โหเผ็ด แสบๆๆ น้ำๆๆมา” นั้นไง โดนเข้าให้ สมน้ำหน้า คราวหน้าอย่ามาเยอะกับตุลย์ 55 (หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ อยู่ในใจ) ทุกคนในโต๊ะก็ขำเลยครับ
“แกล้งพี่หรอ” พอกินน้ำเสร็จก็หันมาถาม
“ป่าว เห็นไม่ค่อยกินอ่า” ผมตอบยิ้มๆ สะใจว่ะ
“เดี๋ยวจะโดน” มีคาดโทษ ใครเขากลัวกันละ 555
“พี่ตุลย์ ก็กินเยอะๆ นะครับ ผอมแล้ว อ่ะนี้ปลา จะได้ความจำดีดี” ไอ้น้องวินคีบปลามาให้ผม
“หยุดเลย แฟนกูกูดูแลได้” ไอ้พี่โชว์ครับ ยังเก่ง
“แล้วทำไมครับ ผมดูแลพี่ผมไม่ได้รึไง พี่ผมเหมือนกันนะ” ไอ้น้องวินก็ไม่ยอม
“มึงมีแม่คนเดียวกันรึไง ใช่ซะเมื่อไหร่” พี่โชว์ไม่ยอม
“ใช่ แม่พี่ตุลย์ก็คือแม่ผม ฉะนั้นผมจะเป็นห่วง จะดูแลพี่ผมมันผิดตรงไหน” น้องวินไม่ยอม
“พอเหอะวิน” ไอ้น้องรามปราม
“ใช่พอเหอะ เดี๋ยวหมดอร่อย” ไอ้พจน์ว่า ก็สังสรรค์กันเบาๆ แบบไร้แอลกอฮอล์ครับ
“อิ่ม กินติมกัน” ข้าวชวนผม
“เดี๋ยวพี่ไปเอาให้” พี่โชว์ว่า
“เดี๋ยววินไปเอาให้” ไอ้น้องวินรีบแย้ง
“เดี๋ยวกูไปเอาเอง” ผมเลยบอกอย่างงั้น เดี๋ยวเถียงกันอีก ปวดหัว ผมเลยลุกขึ้นไปกับข้าวสองคน
“ฝีมือตุลย์หรอ แผลพี่โชว์อ่า” ข้าวถาม
“อืม ข้าวเรากับพี่โชว์รักกันจริงหรอว่ะ” ผมเลยถาม
“จริงสิ พี่เขารักตุลย์มาก แล้วตุลย์ก็รักพี่เขามากด้วย พอจำอะไรได้บ้างไหม”
“ไม่รู้อ่า แต่บางครั้งก็จับความรู้สึกระหว่างกันได้ แต่ก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“ค่อยๆ พยายามเข้าละ อีกอย่างอย่าทิ้งพี่เขา เพราะพี่เขารักและหวังดีกับตุลย์มากๆ เลยแหละ”
“อืม เราจะพยายาม” ผมก็ตักไปเผื่อพี่เขาและน้องวินด้วยแหละครับ ต้องเท่าเทียมเดียวตีกันอีก ผมไม่รู้ว่าทำไมสองคนนี้ถึงตีกันตลอด
“อ่ะ” ผมวางให้ พี่โชว์และวินคนละถ้วย ส่วนของผมข้าวถือมาให้ เพราะมันกับไอ้เจ๋งคงกินถ้วยเดียวกัน
“ขอบคุณครับพี่” น้องวินขอบคุณผม
“ให้พี่หรอ”พี่โชว์ถามยิ้มๆ แล้วก็หยิบไปกิน
“เฮ้ยยๆ ไปตักเองดิ พี่ตุลย์ตักมาให้กูนะ” ไอ้น้องรามมันแย่งน้องวินกินครับ
“โห อย่าหวงดิ”
“ไม่ได้ถ้วยนี้กูหวง กูรักของกู” ไอ้น้องวินว่า
“มึงไม่รักกูบ้างหรอ” ไอ้น้องรามถาม
“เออ รักดิมึงเพื่อนกูนะเว้ย เอางี้เดี๋ยวกูไปตักให้ใหม่” น้องวินว่า
“ไม่ต้อง กูไม่อยากกินแล้ว” ไอ้น้องวินว่า เห็นหน้าจ๋อยๆ นิดหน่อย ถ้าผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพื่อนกัน ผมต้องว่าเป็นแฟนกันแน่เลย แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับครับ อิ่มแทบอวก
“ขอบใจนะ” พี่โชว์พูดขึ้นบนรถ
“เรื่อง” ผมถาม งงๆ
“ไอติมนะ อร่อยมาก” อ่อ เรื่องนี้เอง
“นึกว่าเรื่องอะไร ไม่ได้หนักหนาอะไรสักหน่อย” ผมว่า
“เฮ้ยย!!” โดนขโมยหอมแก้มครับ
“ค่าตอบแทนน่ะ” ตอบหน้าตาเฉย
“โอ้ย ค่าตอบแทนแบบนี้ไม่อยากได้อ่า”
“น้อยไปหรอ เดี๋ยวถึงห้องก่อนเดี๋ยวให้ค่าตอบแทนสูงๆ เลย” พูดไม่พอยังทำหน้าแบบโรคจิต ลามกอีก
“ไม่ต้องการ อ่อ บ้านก็มีกลับไปนอนบ้านไป๊” ผมไล่
“โห ตุลย์อย่าใจร้ายกับพี่ดิ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ” ทำเสียงออดอ้อน ขออภัย แต่ผมว่ามันดูไม่เห็นจะน่ารักเลย น่าเกลียดจะตาย ผู้ชายตัวควายๆ มาทำแบบนี้
“ไอ้โรคจิต” ผมว่าให้ มาถึงพี่เขาก็ไม่กลับบ้าน บอกจะนอนกับผม อ้อนอยู่นั้นแหละผมเลยยอม แต่บอกว่าให้นอนข้างล่างแทน
“ใจร้าย” ว่าผมอีกแล้ว
“โรคจิต” ผมว่าบ้าง
“ใจดำ” ว่าผม
“ลามก” ผมว่ากลับ
“รัก” อ้าวไหงเปลี่ยนอารมณ์ ผมจะไปไงต่ออ่า แต่คนอย่างผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก ไอ้สงครามประสาทเนี้ยะ
“เกลียด” ผมตอบกลับไป
“จริงหรอ” ถามงี้ เอาไงดีว่ะ ไม่ได้เกลียดจริงๆ นี่หน่า
“มั้ง” ผมเลยตอบไป
“พี่ยอม” พี่โชว์ทำหน้าเศร้า คอตก แล้วจะเดินออกจากห้องไป เฮ้ยไหงยอมแพ้ง่ายๆ งี้อ่า
“พี่โชว์ ไปไหน” ผมถาม
“ก็ตุลย์ไล่พี่อ่า”
“ไปจริงหรอ” ผมถาม
“ก็ตุลย์ไม่อยากให้พี่อยู่พี่ก็จะไม่อยู่ ตุลย์เกลียดพี่พี่จะทำอะไรได้” ทำเสียงเศร้าแท้ละ
“นอนนี้ก็ได้” อ้าวกูพูดอะไรออกไปเนี้ยะ
“ตุลย์เกลียดพี่ พี่ก็ได้นอนแค่ข้างล่างอยู่ดี” ยังทำเสียงเศร้า
“อ่ะ นอนข้างบนก็ได้”
“หมายถึงนอนข้างบนด้วยกันหรอ”
“อืม” เฮ้ยย!! นี้กูพูดอะไรเนี้ยะ ทำไมกูยอมอะไรง่ายๆ อย่างนี้เนี้ยะ
“จริงดิ ตกลง” นั้นไง หน้ายิ้มเลยครับ ทำไมหน้ามือเป็นหลังมือเนี้ยะ พูดไปแล้วด้วยสิ แล้วพี่เขาก็เดินกลับมา หน้าบานเลย เจ็บใจโว้ยย
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะ เหม็นหัว อ่อ อย่าแม้แต่จะคิดอาบด้วยกัน อีกอย่างได้คืบอย่าเอาศอก เข้าใจ” ผมรีบหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไป พี่โชว์ก็ได้แต่นิ่ง ที่นี่ห้องผมผมใหญ่ 555 ผมออกมาพี่เขาก็ไปอาบต่อ เฮออ เหนื่อย เมื่อไหร่กูจะจำได้ว่ะเนี้ยะ เบื่อโว้ยย
“จะนอนยังครับ” พูดเพราะจัง
“ยังไม่ง่วงเลยอ่า”
“หาไรทำกันดีม่ะ” นั้นไง
“หยุดคิดไปเลย พี่จะทำอะไรก็ทำ ตุลย์ขออ่านหนังสือดีกว่า จะสอบแล้ว ตุลย์ลืม” ผมว่า แล้วไปนั่งที่โต๊ะ
“โหไรอ่า นอนกันนะ”
“พี่โชว์ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลย ตุลย์ขออ่านหนังสือก่อน อ่อ อย่าก่อกวนด้วย ขอร้อง” ผมว่าให้ จะอะไรก้แล้วแต่ ถ้าผมเป็นแฟนพี่จริงผมก็ต้องเป็นช้างเท้าหน้า ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ ผมก็นั่งอ่านหนังสือไปแหละครับ หันมาอีกทีพี่โชว์ก็หลับไปแล้ว คนอะไรนอนยังหรอ อิจฉาหน้าเขาว่ะ ทำไมไม่หล่อแบบนี้บ้างว่ะ (แต่ในใจแอบคิด กูหล่อกว่า 55) ผมค่อยๆ หย่อนตัวลงไปนอนข้างๆ พี่เขา
“อือ” พี่โชว์เอื้อมมือมากอดผมเอาไว้ จะแกะก็แกะไม่ออก มีแต่แน่นมากกว่าเดิม นี้คนหรืองูเหลือมเนี้ยะ
“อืม” เอ้ากอดก็กอด เดี๋ยวไม่ได้นอน แต่อย่าให้มากกว่ากอดนะ ตาย
**********************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1190730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก