http://www.facebook.com/ByPhichchii >> มีคนแนะนำให้ทำเลยลองทำดู
วันเพ็ญ เดือนสิบสอง น้ำก็นอง เต็มตลิ่ง
เราทั้งหลาย ชายหญิง สนุกกันจริง วันลอยกระทง
ลอย ลอยกระทง . ลอย ลอยกระทง ลอยกระทง กันแล้ว
ขอเชิญน้องแก้ว ออกมารำวง
รำวง วันลอยกระทง รำวง วันลอยกระทง
บุญ จะส่ง ให้เรา สุขใจ
บุญ จะส่ง ให้เรา สุขใจ
สุขสันต์วันลอยกระทง ๒๕๕๔ นะครับ ขอให้ทุกคนมีความสุข ขอให้ประเทศไทยและชาวไทยทุกคนผ่านพ้นวิกฤติน้ำท่วมนี้ไปอย่างรวดเร็ว
ลอยกระทง..ลอยทุกข์..ให้หมดโศก
ให้หมดโรค..ภัยใด..ให้ห่างเหิน
สิ่งใดผิด..ที่เรา..ทำล่วงเกิน
อย่าเผชิญ..ละเว้นโทษ..ขออภัย
ร่วมสืบสานประเพณีไทย............
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 81 ทบทวนความทรงจำ
“อยู่ไหน” เสียงห้วนแท้เล่า
“ร้านเจ้อ้วน” แล้วสายก็ตัดไปเลย มันจะฆ่าผมไหมเนี้ยะ
“เป็นไรมึง” ไอ้เจ๋งถาม หลังจากเห็นผมหน้าจ๋อยๆ หลังจากวางโทรศัพท์
“ปะ ป่าว ไม่มีไร กินเหอะ” ผมกินไปก็ใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ ไม่อยู่กับเนี้ยะกับตัว ผมไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้สึกกลัวพี่โชว์ยังไงก็ไม่รู้ มันกลัวจากจิตใต้สำนึก สักพักก็พี่โชว์ก็มา
“หวัดดีเฮียมาได้ไงเนี้ยะ” พวกเพื่อนๆ ผมก็ทักกันไป ผมใจเต้นแรงมากไม่กล้าสบหน้ายังไงไม่รู้ เหมือนเด็กทำความผิดยังไงก็ไม่รู้ ไอ้พวกนั้นก็หลบให้พี่โชว์มานั่งข้างผม รู้สึกถึงรังสีอำมหิตยังไงก็ไม่รู้
“กินข้าว จะได้กินยา” เสียงโคตรโหดอ่า เพื่อนๆ คงเห็นบรรยากาศมาคุ จึงรีบหาเรื่องอื่นคุย
“เมื่อกี๊มึงฟังรู้เรื่องด้วยหรอว่ะ” ไอ้พจน์ถามไอ้คิว พอที่พนักงานร้านนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ ตอนแรกผมก้ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
“รู้ดิ แถวบ้านกูเยอะ” ไอ้คิวว่า
“สัส ฟังเขานะกูต้องแปลไทยเป็น ไทย มึงเป็นล่ามละกัน” ไอ้พจน์ว่า ก็ฮาดีครับ ฟังพวกมันคุยกัน ทำให้ลืมเรื่องเครียดข้างๆ ตัวได้หน่อย จะว่าก็ว่าเหอะอย่าเงียบดิพี่โชว์ ผมลืมโทรอ่ะ ขอโทษ ไม่น่ารับปากเลยเราเลยผิดเต็มๆ
“ยาละ” พี่โชว์ถามเสียงเรียบ ผมหยิบกล่องยาออกมาจากกระเป๋า เค้าก็หยิบไปจากมือผมเลย
“อ่ะ” พี่โชว์ยื่นยาหลังอาหารมาให้ ผมก็รับมากิน แล้วดื่มน้ำตาม
“หายไวไวนะมึง อยากให้ไอ้ตุลย์กลับมาซ่าเหมือเดิม” ไอ้เจ๋งว่า
“เออ จะรีบจำให้ได้ละกัน” ผมบอกพวกมันไป
“เออ งั้นพี่กับตุลย์ขอตัวกลับก่อนนะ” พี่โชว์พูดแทรกขึ้น
“แต่พี่โชว์ยังไม่ได้สั่งไรกินเลยนะ” ไอ้ข้าวว่า
“ไม่เป็นไร พี่อิ่มแล้วแหละ” พี่โชว์พูดแล้วฉุดมือผมให้ลุกขึ้นพร้อมกลับ อารมณ์ไหนของเขาว่ะเนี้ยะ
“เออ งั้นกลับก่อนนะเว้ย พรุ่งนี้เจอกัน” ผมบอกลาเพื่อนๆ
“เออ เจอกันเว้ย หวัดดีครับเฮีย อย่าทำไรเพื่อนผมละเพื่อนผมความจำมันไม่ดี” ไอ้พจน์ว่า ยังจะมีอารมณ์แซวอีกนะ จะเกิดอะไรกับกูกูยังไม่รู้เลย ไอ้พี่โชว์ก็หน้านิ่งได้อีก ไม่รู้คิดไรอยู่
“บาย” แล้วมันจูงมือลากผมออกมาเลย ผมพยายามแกะออกเพราะผู้ชายเดินจับมือกัน คนก็มองกันหมดอ่า อายครับ
“ตุลย์เดินเองได้” ไอ้พี่โชว์ไม่พูดแล้วก็ไม่ปล่อยมือด้วยซ้ำ โอ้ยเรื่องของมึงละกัน อยากจับอยากจูงก็ตามใจ อย่าให้กูหมดความอดทนนะ กูจะฆ่าแมร่งเลย (กล้าก็บ้าแล้ว คนที่ตายอาจจะเป็นผมมากกว่าตอนนี้ เฮออ) พี่โชว์เปิดประตูแล้วดันให้ผมขึ้นรถ แล้วเขาก็เดินอ้อมไปขึ้นฟังคนขับ ก็เงียบจนจะถึงห้องแหละครับ วันนี้ลืมเอาปากมารึไง
“พี่โชว์ พี่อยากจะพูดอะไรพูดมาเลยดีกว่า” ผมพูดออกมาก่อน ตอนนี้พี่โชว์กำลังจอดรถ แต่ก็ยังเงียบอยู่
“ขึ้นห้อง” คำพูดแรกตั้งแต่ขึ้นรถมาหลุดออกจากปากคนที่เงียบมาตลอดทาง ผมเดินตามพี่เขาขึ้นห้อง ไม่รู้ทำไมผมต้องเชื่อฟังเขาขนาดนี้ก็ไม่รู้
“พี่โชว์ตุลย์ขอ....” คำขอโทษผมถูกกีกั้นด้วยริมฝีปากของพี่โชว์ที่บดขยี้มาที่ริมฝีปากผมทันทีที่ปิดประตูห้องยังไม่สนิทเลยด้วยซ้ำ ผมแค่รู้สึกผิดที่ให้พี่เขารอแล้วจะเอ่ยขอโทษ
“อือ อื้ม” ผมพยายามขัดขืน แต่ต้านทานแรงพี่โชว์ไม่ไหว ความรู้สึกงงงวย แล้วสบสนเข้ามาในหัวผม แต่แล้วก็หายลับความสุข ของไรลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดเข้ากับลิ้นของผม ใช่ผมเคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากที่ไหนสักแห่ง ความสุขที่ลิ้นของพี่โชว์ควานไปทั่วช่องปากของผม จนผมลืมหายใจไปชั่วขณะ ร่างกายผมอ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงไป
“เฮือกกก” ผมรีบสูดหายใจเข้าปอดหลังจากที่ปากเป็นอิสระ ขาผมก็ทรุดจนเกือบจะลงไปกองกับพื้นแต่พี่โชว์ประคองผมไว้ ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออก ถามว่าสับสนไหม ตอบได้เลยว่ามาก แต่มันก็มีความสุขด้วย ตกลงนี่ผมเป็นเกย์จริงๆ หรอเนี้ยะ
“พี่ทำงี้ทำไม” พอได้สติผมก็ถามพี่โชว์
“ก็รักไง ตุลย์กูอึดอัดนะเว้ยที่มึงจำกูไม่ได้” พี่โชว์พูดขึ้น
“แล้วพี่คิดว่าตุลย์มีความสุขหรอ ไม่อึดอัดหรอ ที่ต้องมาอยู่กับพี่ทั้งที่เป็นอะไรกันก็ไม่รู้ พี่เป็นใครตุลย์ยังไม่รู้จักเลย” ผมพูดออกไปรู้สึกอึดอัดเหมือนกัน
“โถเว้ย มึงรู้ไหมว่ามึงเป็นของกูทั้งตัว ทั้งหัวใจ มึงจำได้ไหม” พี่โชว์พูดออกแนวโมโห
“ไม่รู้ ผมจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เลิกทำกับผมเหมือนเด็กสักที” ผมเดินเข้าไปในห้อง ไม่อยากทะเลาะกับพี่เขา
“กูเป็นหวงมึงนี่ผิดมากใช่ไหม” เขาเริ่มขึ้นเสียงกับผมแล้ว
“ผมเบื่อ” ไม่รู้อะไรทำให้ผมพูดคำนั้นออกไป
“เออได้ งั้นเดี๋ยวกูรื้อฟื้นความจำให้เอง ย้ำให้ชัดไปเลยว่ามึงเป็นของกูทั้งตัวและใจ” ว่าพลางพี่โชว์ก็ผลักผมลงไปบนเตียง แล้วคล่อมทับตัวผมอย่างรวดเร็ว
“พะพี่ ทำอะ..” ริมฝีปากถูกบดขยี้ จนรู้สึกเจ็บไปหมด ผมพยายามไม่ให้ลิ้นพี่โชว์ลวงล้ำเข้ามา
“อ่า” ผมจำต้องอาปาก เพราะตกใจที่ตอนนี้มือพี่โชว์ลวงเข้าไปในกางเกงผม ทำไมผมสู้แรงพี่เขาไม่ได้เลย ผมเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ พี่โชว์ไล้ลิ้นไปตามใบหูลำคอ
“พี่ปล่อยผม ไม่เอา ผมขอโทษ” ผมเรียกร้องอิสรภาพภายใต้ร่างกายอันกำยำของพี่เขา
“ตุลย์เป็นของพี่เข้าใจไว้ด้วย” พูดแค่นั้นกางเกงพร้อมกางเกงในผมก็ลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ในขณะที่กระดุมทุกเม็ดหลุดออก เผยให้เห็นร่างกายทุกส่วนของผม ลิ้นพี่โชว์ไล้ไปตามหัวนมผม ความรู้สึกกระสันแปลกๆ เข้ามาแทน ผมพยายามขัดขืนผลักดันออก
“อ่ะ พี่ ปะ ปล่อย ผมนะ” ผมพูดเสียงปนหอบหายใจ
“แต่ตรงนี้ตุลย์ก็ไม่ได้ปฏิเสธพี่หนิ” มือใหญ่กอบกุมของผมเอาไว้ ใช่แล้วครับผมมีอารมณ์ ทำไมถึงเป็นแบบนี้
“ผมขอร้องพี่” ผมวอนขออีกครั้ง
“ถึงขนาดนี้ เยิมขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องขอพี่ก็จะช่วย” พูดจบพี่โชว์ก็ใช้ปลายลิ้นเลียไปที่ที่ส่วยปลาย
“เฮ้ย! พี่ อ่า” ผมรู้สึกตกใจ แต่ก็เสียวซ่านไปทั้งตัว พี่โชว์ค่อยครอบปากลงไปที่ส่วนนั้น แล้วละเมียดละไม ในทุกๆส่วน ผมเสียวซ่านจนหลังแทบไม่ติดพื้น นี่ผมเป็นอะไร ผมกำลังจะมีอะไรกับผู้ชายนะ นี่เรื่องจริงใช่ไหม
“ซีดด อ่า” ผมร้องออกมาอย่างห้ามปรามตัวเองไม่ไหว ผมปล่อยอารมณ์ไปกับจังหวะปากและปลายลิ้นของพี่โชว์
“พี่ชะ อือ โชว์ ผมไม่ไหวแล้ว” ไมพยายามผลักหัวพี่โชว์ออก แต่ก็ไม่เป็นผม พี่โชว์กับเร่งเร็วขึ้น ความเสียวระคนความสับสน อารมณ์ตอนนี้ไม่ใช่ผมใช่ไหม ผมเป็นใคร
“อ่า” ความสุขที่พวยพุ่งออกมาอย่างไม่ลดละ โดยมีพี่โชว์ใช้ปากโอบอุ้มทุกหยาดหยดนั้นไว้
“พี่ผมขอโทษ” ผมเอ่ยปากขอโทษพี่เขาไป
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ”
“พอเถอะนะผมขอร้อง” ผมขอร้องพี่เขา ไม่อยากให้มากกว่านี้ พูดตามตรงผมสับสนไปหมด
“ตุลย์จะมีความสุขคนเดียวแล้วทิ้งพี่หรอ” พูดแค่นั้นปากผมก็โดนประกบอีกครั้ง กลิ่นคาวยังคงคละคลุ้งในปากพี่โชว์
“อือ” ผมพยายามขัดขึ้นอีกรอบก็ไม่เป็นผม พี่โชว์บีบอะไรสักอย่างใส่มือแล้วป้ายไปที่ด้านหลังของผม ผมรู้สึกเย็นแล้วร้อนวูบวาบในคราวเดียวกัน
“อือ พะพี่” นิ้วพี่โชว์สอดผ่านร่างกายผมไปตามความลื่นของเจล
“พี่รักตุลย์นะ” พี่โชว์กระซิบบอกรักผมที่ข้างหู ผมรู้สึกร่างกายลอยแล้วเบาหวิว
“ครับ” ผมเผลอตอบรับความอ่อนโยนพี่ตุลย์ไป
“อือ โอ้ย” ความอึดอัดระคนความเจ็บปวดมาที่ช่องทางด้านหลัง นี่พี่โชว์จะเอากูจริงๆหรอว่ะเนี้ยะ พี่เขาเป็นเกย์หรอว่ะ
“พี่ขอโทษ ตุลย์อย่าเกร็งสิ” พี่โชว์ขอโทษผม แล้วใช่มือช่วยส่วนหน้าผมจนมันมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่ผมว่าพอเหอะ ผมไม่ไหวอ่ะ”
“ตุลย์เรามีอะไรกันจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะ ทุกครั้งเราก็มีความสุขด้วยกัน” เรามีความสุขร่วมกันหรอ
“ครับ” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ขัดขืนก็ไม่ได้ คงต้องยอมแหละครับในเมื่อทั้งเพื่อนก็ยืนยันว่าผมมีอะไรกับพี่เขา แล้วเจ้าตัวของพึ่งบอกผมแล้วก็ทำอยู่ตอนนี้ ในเมื่อผมจำอะไรไม่ได้ ผมก็จะทำทุกอย่างให้เป็นปกติอย่างที่ชีวิตผมเคยเป็น
“ตุลย์อย่าเกร็งนะ พี่จะเข้าแล้วนะ” เฮ้ยผมรีบมองไปตรงนั้นพี่โชว์
“มันเข้าไปได้จริงหรอพี่” ผมรู้สึกกลัว ใช่เล็กซะที่ไหน แล้วต้องใส่ไปตรงนั้นจริงๆหรอเนี้ยะ
“อืม ตุลย์อย่าเกร็งนะ” พี่โชว์ค่อยสอดเข้ามา
“อ่ะ เจ็บพี่เอาออกเหอะ ผมไม่ไหว” ผมรู้สึกน้ำตาเล็ด เพราะมันเจ็บ
“อย่าเกร็งสิ ที่เจ็บเพราะตอนนี้ตุลย์เกร็งอยู่รู้มั้ย” เกร็งไม่เกร็งเป็นไงว่ะ พี่โชว์ใช่มืออีกมือกอบกุมด้านหน้าของผมไว้แล้วรูดขึ้นรูดลง ปากพี่โชว์ลงมาประกบผมอีกครั้ง
“อือ อืม” ผมรู้สึกว่าผมอาจจะมีความสุขกับพี่เขาจริงๆ ก็ได้ พี่โชว์เอาเข้ามาจนสุดแล้วค่อยขยับเข้าออก นี้ผมกำลังมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันจริงๆ หรอเนี้ยะ
“อืม อ่า” ผมร้องออกมาอย่างห้ามตัวเองอีกไม่ได้แล้ว มันเกินภาวะร่างกายควบคุมตัวเองได้
“ซีด อืม ตุลย์น่ารักมากรู้มั้ย” โอ้ยยังจะชมอีก แค่นี้กูยังอายไม่พออีกใช่มั้ย
“อือ อืม ตุลย์” พี่โชว์เรียกชื่อผมไม่ขาดปาก
“อือ อืม” ผมมีความสุขครับ
“ตุลย์พี่จะไม่ไหวแล้ว” พี่โชว์เร่งจังหวะ พร้อมกับเร่งจังหวะนั้นการช่วยผม
“อือ ตุลยืก้ไม่ไหวแล้วพี่”
“อืม”
“อ่า” ผมรู้สึกถึงของเหลวงอุ่นในท้อง จะท้องไหมเนี้ยะ เราสองคนถึงที่หมายพร้อมกัน ตัวผมเลอะและเหนียวไปหมด
“เอาออกตุลย์จะไปอาบน้ำ” ผมบอกคนที่นอนหอบอยู่บนตัวผม แต่ไม่ยอมถอนตัวออกไปสักที
“อีกรอบนะ”
“เฮ้ยย! พี่ตุลย์ไม่ไหวแล้ว” มีเหรอพี่โชว์จะยอม ก็เสร็จอีกรอบ ไปในห้องน้ำอีกรอบ ผมนี่เดินไม่ไหวเลยครับ ต้องให้พี่โชว์อุ้มมานอนที่เตียง ปวดเมื่อยไปทั้งตัวโดยเฉพาะจุดนั้น คนไรทำไม่ให้พักเลย
“ตุลย์กินยากันไว้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหว” พี่โชว์เอายามาให้ผม
“เพราะใครละ” ผมย้อนแล้วรับยามากิน
“แล้วชอบมั๊ยละ” ยังจะถามอีกกูโดนบังคับนะครับ
“ไม่ชอบ ไม่ให้ทำอีกแล้วด้วย” ผมส่งแก้วน้ำคืนให้แล้วล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า
“โหอะไรอ่า พี่ขอโทษนะๆๆๆ คราวหน้าจะออมมือกว่านี้นะ” ออมมือกล้าพูดเนอะ
“ไม่มีคราวหน้าหรอก” คืนนั้นพี่เขาก็นอนกอดผมทั้งคนจนผมหลับไปในอ้อมกอดพี่เขาแหละครับ
******************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1190815 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก