http://www.facebook.com/ByPhichchii >> มีคนแนะนำให้ทำเลยลองทำดู
มาแล้วจ้า เห็นเดากันไปต่างๆ นานา
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 78 ความรัก มิตรภาพ ความทรงจำ
“ตุลย์ๆๆ” ผมค่อยๆ รู้สึกตัว พร้อมกับเสียงข้างเตียงที่เรียกชื่อผม ผมค่อยลืมตาสแล้วมองไปรอบห้องว่าอยู่ที่ไหน
“อืม” ผมตอบคนเรียกชื่อผม
“ตุลย์ เป็นไงบ้าง ตุลย์ได้ยินไหม กูอยู่นี้” คนคนนี้เป็นใคร ทำไมผมไม่รู้จัก แล้วเค้ามาอยู่ตรงนี้ได้ไง
“ใครหรอ” ผมตอบเพราะผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นใครจริงๆ
“โชว์ไง โชว์ที่ตุลย์ แล้วโชว์ก็รักตุลย์ด้วย” เขาพยายามอธิบาย ผมพยายามนึกก็นึกไม่ออก
“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เรารักกันหรอ แต่ว่าผมเป็นผู้ชายนะ” ผมตอบไป ผมจะชอบกับผู้ชายได้ไง เป็นไปไม่ได้
“หมอครับๆ คนไข้ฟื้นแล้วครับ” เขารีบกดสวิตซ์เรียกหมอเข้ามา
“คนไข้มีอาการกระทบกระเทือนทางสมอง อาจศูนย์เสียความทรงจำบางส่วน คงต้องรอดูอาการสักระยะนะครับ” จริงหรอ นี้ผมความจำเสื่อมหรอ ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
“ไม่จริงใช่ไหมตุลย์ มึงจำกูได้ใช่ไหม” ณ เวลานี้ผมงง ไปหมด ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ” ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ สักพักก็มีใครก็ไม่รู้มาเต็มห้องไปหมด ผมไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลย ผมจำอะไรไม่ได้เลย
“พี่โชว์ ตำรวจให้พี่ไปสอบปากคำที่โรงพัก” มีน้องคนหนึ่ง เดินมาบอกคนนี้ชื่อ โชว์นี่เอง
“พี่ตุลย์ เป็นไงบ้าง” แล้วน้องคนนั้นก็หันมาถามผม ผมก็จำไม่ได้ งง ไปหมด
“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไร” น้องคนนั้นเลยหันไปถามไปคนชื่อโชว์
“ความจำเสื่อม”
“เฮ้ยย! พี่ไม่ใช่ละครนะ จริงอ่ะ” น้องคนนั้นทำท่าตกใจ
“พี่ตุลย์ ๆ จำผมได้ไหม” น้องคนนั้นมาถามผมอีกครั้ง จำไม่ได้อ่ะ
“ไอ้ตุลย์พวกกูเพื่อนมึงไง” แต่ละคนพยายามถาม ผม แต่ผมไม่รู้จริงๆ สรุปผมความจำเสื่อมหรอ
“พี่โชว์ กลับไปอาบน้ำแล้วจัดการเรื่องคดีความให้เรียบร้อยก่อนเถอะครับ” ไอ้น้องชื่อวินว่า
“ใช่เฮีย เดี๋ยวพวกผมอยู่กับมันเอง” เพื่อนอีกคนเสริม
“โอเคๆ ตุลย์ ยังไงกูก็จะอยู่ข้างมึง แล้วจะทำให้มึงจำกูให้ได้” คนชื่อโชว์มาจับมือ พร้อมพูดกับผม
“ฝากด้วยนะ จะรีบกลับมา” แล้วเขาคนนั้นก็เดินออกไป ผมสัมผัสได้ถึงความสัมพันธ์อะไรบางอย่างระหว่างผมกับมันผมจะต้องจำให้ได้
“เฮ้ย มึงจำพวกกูไม่ได้จริงๆ หรอ มึงแกล้วป่าวเนี้ยะ” ใครสักคนนึงพูดกับผม
“เราจำไม่ได้จริง ไม่ได้แกล้งจริงๆนะ” ผมส่ายหน้าแล้วปฏิเสธ
“มึงมองหน้าพวกกูแล้วพยายามนึกสิ” ผมจ้องหน้าพวกมันพยายามนึก พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“เอางี้เรางงไปหมดแล้ว เราจำอะไรไม่ได้ ช่วยแนะนำตัวทีละคนละกัน จะพยายามจำ” ใช่ผมต้องพยายามจดจำเรื่องราวต่างๆให้ได้
“ได้พวกกูจะช่วยให้มึงจำได้เอง ยังไงมึงก็ลืมพวกกูไม่ได้หรอก” อืมผมจะพยายามจำพวกคุณ และความทรงจำที่ขาดหายไปให้ได้
“กูเจ๋ง เราข้าว กูพจน์ กูคิว ผมวินครับ รามครับ” ผมพยายามนึกคิดและจดจำทุกคนให้ได้ แต่ผมคุ้น คนชื่อเจ๋งมาก ถามไปถามจำได้แล้ว เป็นเพื่อนคนละกลุ่มตอนมอปลายนั้นเอง ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะสนิทกันเหมือนที่พวกมันเล่ากันมา ทุกคนพยายามเล่าเรื่องราวต่างๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะเล่าได้ รวมทั้งเอารูปต่างๆ ในมือถือมาให้ดู ทำให้ผมเชื่อว่ามันคือเพื่อนผมจริง คงสนิทมากด้วย อย่างน้อยเรื่องทุกอย่างที่มันเล่าก็คือความทรงจำที่หายไปผมจดจำทุกอย่างที่ พวกเพื่อนๆ เล่าให้ฟังแล้วพยายามทบทวนทุกสิ่งอย่าง แต่วันนี้มันคงมากไปทำให้ผมเริ่มที่จะรับไม่ไหว
“เราว่าพอก่อนนะ เริ่มเยอะแล้วจำไม่ได้” เหมือนผมเริ่มทำความรู้จักกับทุกคนอีกครั้ง ในขณะที่ทุกคนรู้จักผมดีกว่าผมเสียอีก เฮออ เหนื่อย จะพยายามละกัน
“โอเค จะพยายามมาเล่าทุกวัน กูเชื่อเดี๋ยวแป๊บเดียวก็จำได้ มึงใช่คนโง่เสียเมื่อไหร่” คิวว่า ทุกคนก็เฝ้าผมอยู่จนบ่ายๆ แหละครับ พี่โชว์ก็กลับมา พวกนั้นบอกว่าพี่โชว์เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยแต่อยู่กันคนละคณะ แล้วก็เป็นคนรักของผมด้วย ผมจะพยายามจำให้ได้ ตอนนี้ทำได้แค่เชื่อในทุกสิ่งที่พวกนั้นเล่าก็พอ
“อ้าวมาแล้วหรอพี่ เป็นไงบ้าง อ้าวสวัสดีครับ” เพื่อนๆ ทักพี่โชว์แล้ว หันไปไหว้ผู้หญิงแก่ๆ ที่เดินมาด้วย เอ๊ะ! ใครนะคุ้นๆ
“แม่ มาได้ไงเนี้ยะ” ผมทักทายแม่อย่างดีใจ แม่เดินเข้ามาหาแล้วกอดผม
“ตุลย์เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึป่าว”
“นิดหน่อยแม่ ยังหล่ออยู่ๆ สาวๆ ยังมองอยู่แน่แม่” ผมกอดแม่แน่น
“หรอ ดีแล้วแม่ทำกับข้าวมาให้กิน เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ ก็กินด้วยกันเลยนะ แม่ทำมาเผื่อทุกคนเลย” แม่ยังเป็นผู้หญิงที่ใจดีเหมือนเดิม
“ขอบคุณครับๆๆๆๆๆ” ทุกคนกล่าวขอบคุณ
“แล้วแม่มาไงเนี้ยะ” ผมถามแม่
“ก็โชว์เขา ไปรับแม่มานะ” เป็นงี้นี่เอง หายไปทั้งวันไปรับแม่หรือเนี้ยะ ใจดีแฮะ
“ขอบคุณนะครับ พี่โชว์” แล้วผมก็เห็นบางคนยิ้ม บางคนแอบขำ แต่คงไม่มีอะไรมั้ง แล้วเราทุกคนก็กินข้าวฝีมือแม่ผมกันพร้อมหน้าเลยครับ แม่ทำมาเยอะมาก สงสัยรู้ว่าคนอยู่เยอะ
“กินเยอะๆ ผอมไปแล้ว” พี่โชว์ตักกับข้าวให้ผม
“ขอบคุณครับ”
“อร่อยมากเลยครับ” ทุกคนต่างชมอาหารฝีมือแม่ ก็แหงอยู่แล้วแม่ครัวอันดับหนึ่งของหมู่บ้าน ไม่ได้คุยนะ 55 วันนี้ทำให้ผมรู้ว่ามีหลายคนที่เป็นห่วงผม หลายคนที่รักผม ทั้งที่ผมจำอะไรไม่ได้ แต่ผมรู้สึกมีความสึก ในห้วงของความทรงจำบางๆ ที่เพื่อนๆ พวกนี้เติมลงไปให้ ความจำจ๋ากลับมาเถอะนะ คืนนั้นแม่ก็นอนเฝ้าผม รวมถึงพี่โชว์ส่วนคนอื่นกลับไปก่อน เพราะมันจะเต็มห้องเกินไป ร่างกายผมไม่ค่อยมีแผลหรือเจ็บอะไรมากหรอก ก็มีแต่แผลที่หัวนี้แหละ ที่ปวดตึบๆ ตลอดเวลา พรุ่งนี้ค่อยพยายามนึกใหม่นะ วันนี้สมองล้าแล้วขอพักผ่อนก่อน ผมรู้สึกง่วงสงสัยเพราะฤทธิ์ยา รุ่งเช้าพวกนั้นก็มาครับครบทีมเหมือนเดิม แต่แต่งชุดนิสิตมากัน คงมีเรียน
“เออ ตุลย์กูลาเรียนให้มึงหมดแล้วนะ หายแล้วค่อยไปเรียน รู้ไหมเนี้ยะมึงเรียนอะไร” พจน์ว่า
“ขอบใจๆๆ แล้วนี่ไม่มีเรียนกันหรอ” เพราะเห็นพวกมันแต่งชุดนิสิต
“มีดิ เรียนบ่ายว่ะ”
“เดี๋ยวกูเรียน 11 โมง” เจ๋งว่า
“วินกับรามก็เรียน 11 โมงเหมือนพี่เจ๋งอ่ะ” ทุกคนบอกเวลาเรียนของตัวเอง ส่วนพี่โชว์ตื่นมาเช็ดตัวให้ผม บอกว่าเช็ดเองได้ก็ไม่ยอม แล้วข้าวอีกบอกว่ากินเองได้จะป้อน สรุปก็ทำให้หมด สรุปผมปัญญาอ่อนหรือความจำเสื่อมเนี้ยะ
“โอเค งั้นพี่ฝากตุลย์สักพักนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งแม่แล้วไปจัดการธุระนิดหน่อย แล้วจะรีบกลับมาให้ทันก่อนพวกแกไปเรียนนะ” พี่โชว์หันมาบอกพวกนี้
“ตุลย์หายไวไวนะลูก เดี๋ยวแม่มาเยี่ยมใหม่นะ แม่ไปดูบ้านก่อนเมื่อวานรีบออกมาลืมล็อคบ้านป่าวไม่รู้ เออ โชว์ก็ส่งแม่แค่ท่ารถพอแม่กลับเองได้นะ”
“ครับ ตุลย์สบายดีแล้วแม่ พรุ่งนี้ตุลย์อาจจะไปหาแม่แทนก็ได้นะ”
“จ้า ให้จริงเถอะ ไงฝากตุลย์ด้วยนะเด็กๆ”
“ครับ สวัสดีครับแม่ แล้วไว้ไปเที่ยวหาไปชิมฝีมือแม่อีกนะครับ”
“กลับดีดีนะแม่ พีโชว์ผมฝากแม่ด้วยนะ” ผมหันไปบอกแม่แล้วบอกพี่โชว์ เฮอ พี่โชว์นี่ใจดีจังแฮะ
“สบายดีขึ้นรึงยังพี่ตุลย์” น้องวินถาม
“ก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
“จำอะไรได้บ้างยัง”
“ก็จำได้เท่าที่เล่าเมื่อวานแหละ พยายามนึกแล้ว
“เอางี้กูมีวิธี เพื่อนกูสอนมา” คิวเสนอขึ้นมา
“ยังไงว่ะ” พจน์ถาม
“สะกดจิต คืนความจำ”
“ใช้ได้หรอมึง ใครบอกมึง มึงดูละครมากไปป่าวเนี้ยะ” ในเมื่อเพื่อนๆ พยายามหาทางช่วยผม ผมก็ต้องพยายามจำให้ได้ วันนี้พวกมันมีอะไรเอามาหมดแหละครับ ทั้งสิ่งของ รูปภาพ เป็นคลิปวีดีโอบ้างก็มี เพื่อมาช่วยกระตุ้นความจำผม ไอ้วิธีสะกดจิตผมนึกว่ามันพูดเล่นมันทำจริงครับ แต่ก็ไม่ได้ผล ผมรู้สึกสัมผัสได้แค่บางความรู้สึก นั้นคือมิตรภาพ ความรัก ที่พวกเรามีให้กัน ผมรักพวกมันแม้จะจำอะไรไม่ได้ ขอบใจพวกมึงทุกคนมากนะเว้ย ตอนบ่ายพี่โชว์ก็กลับมา แล้วพวกนั้นก็ไปเรียนกันหมด ห้องเลยเงียบมีแค่ผมกับพี่โชว์
“กินข้าวเที่ยง แล้วกินยาแล้วใช่ไหม” พี่โชว์ถามแล้วนั่งลงข้างเตียง
“อืม เรียบร้อยแล้วครับ เอ่อ ผมกับพี่เป็นแฟนกันจริงๆ หรอครับ” ผมตัดสินใจถามออกไป
“อืม ใช่เรารักกันมากด้วย” พี่โชว์ตอบแล้วกุมมือผมไว้ เราหรอ แสดงว่าผมก็ต้องรักพี่เขามาก แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
“ผมเป็นเกย์หรอครับ” ผมถามไปอีก
“อันนี้พี่ไม่รู้ พี่รู้แค่เราเป็นแฟนกัน แล้วรักกันมาก” ก็ตอบมาสิว่าใช่ไม่งั้นผมจะชอบผู้ชายได้ไง
“หิวมั๊ย มีส้มในตู้เย็นเดี๋ยวปลอกให้กิน” พี่โชว์ถามผม
“ไม่ครับ พึ่งกินข้าวอิ่มๆ”
“อืม งั้นนอนพักนะ” ผมรับรู้ถึงความรัก และความเป็นห่วงจากพี่เขา พี่เขาเป็นห่วงผมมาก แล้วก็คงรักผมมากเช่นกัน
**************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป >> ฝากเพจด้วย
http://www.facebook.com/ByPhichchii
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1190813 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก