หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05

[afternoon]

คิกคิก 
 

[dekpao2009]

พึ่งได้มาเม้นครั้งแรก...สนุกมากๆ แต่ตอนล่าสุด เหมือนจะมีอะไรในก่อไผ่ o18น่ะคับเนีย

[totlloooll]

มีหลายคู่แล้วนะเนี๊ย เรื่องนี้

[maximus-X]

เพิ่งอ่านจบทั้ง 70 ตอน สนุกๆมากเลยครับ
ขอบคุณมากสำหรับนิยายเรื่องนี้นะครับ


/รอตอนต่อไปอยู่เน้อ^_^

[litlittledragon]

มีแววว่าจะมีอีกคู่

[CheeTah]

 

ย้ากกกก มาทำให้ค้างงงง แร้วจากไป

แต่ว่าตุลย์ช่างกล้าาาาาา อ้ากกก ตุลย์น่ารักมากเรยคร่าาาาา

[bbyuqin]

ตในที่สุดระบำที่อยากดูก็ได้ดูสมใจแถมยังได้ชิมคนเต้นระบำด้วย กร๊ากกก...

ปล. วิร-ราม รึปล่าวเน้อ ??

[Isomer005]

โอยยย 2วันเต็มๆทันแล้ว
ช่วงแรกช่างสร้างความเจ็บปวดให้เราไม่น้อย น้ำตาไหลก็หลายรอบ
(กรูจะอินอะไรนักหนาเนี่ย)
คนเราเกิดมามีชีวิตเดียว มีโอกาศได้รักและรับความรัก ก็คุ้มแล้ว
.
.
เก็บของย้ายหอ ไม่เสร็จสักทีเพราะหยุดอ่านไม่ได้เลย เฮ้อ

[heaven13]

เชียร์ วินกับราม  รามกับวิน

[ramgaythai]

เชียร์ ราม-วิน

*ใครคิดชื่อรามเนี่ย ชื่อเหมือนผมเลย

[Phichchii]

กลับมาแล้ววววว

ดำเลย

ปวดเมื่อยไปทั้งตัว

อ่อนล้า

555+

ต้องการกำลังใจด่วน

[dekpao2009]

สู้ๆ น่ะคับ  อ่านแล้วอินมากเลย คับ 

[aizuukawaii]

กลับมาแล้ววววว

ดำเลย

ปวดเมื่อยไปทั้งตัว

อ่อนล้า

555+

ต้องการกำลังใจด่วน

Fighting writer
ur ni yaii so gd gd gd ^^

[Phichchii]

เป็นค่ายที่โหดมหันต์

พรุ่งนี้ผมสอบแล้ว

อวยพรด้วยนะ

เร่งปั่นให้นะครับ

อ่านๆๆ

ขอโทษที่ให้รอ






โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว





ตอนที่ 71  เรื่องเศร้าข้าวกับเจ๋ง




“อืม อ่า” ผมหายใจเข้าเต็มปอดหลังจากจูบอันยาวนาน

“โชว์ ไม่ไหวแล้วอ่า” ด้วยอารมณ์ตอนนี้ ผมกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว

“อึ อืมมม” ยอดอกของผมถูกหยอกเย้าด้วยปลายลิ้นของโชว์

“เดี๋ยวผมจะตอบสนองระบำเปลื้องผ้า ให้ถึงใจตุลย์เลยนะครับ”

“อึ อือ อืม ซีดดด”

“อ่ะ อืม ไม่ไหวแล้ว”

“อืม โอ้วววว” เราทั้งสองคนเสร็จด้วยความปรารถนา




……………………………………………………………………………….


“ไงตุลย์นั่งยิ้มคนเดียว บ้าป่าวเนี้ยะ” ข้าวทักผมในห้องเรียน วันนี้ผมมาเรียนแต่เช้า มาคนแรกของกลุ่มเลยครับ

“ป่าว ไม่มีไร แล้วไงวันนี้มาคนเดียวละ” ผมถามเพราะปกติ ถ้าเห็นข้าวก็ต้องมีไอ้เจ๋ง

“ทำไม มาคนเดียวไม่ได้รึไง” มันตอบทำหน้าเศร้า ทะเลาะกันแน่เลย

“ข้าวเป็นไรรึป่าว เล่าให้เราฟังได้นะ” ผมถามมันอย่างเป็นห่วง

“ตุลย์ อึก” มันกอดผมแล้วปล่อยโฮเลยครับ มันร้องไห้ ทำไมนะ ผมดันมันออกเพราะคนหันมามอง แล้วรีบดึงมือพามันออกไปนอกห้อง ไปที่ที่ไม่ค่อยมีคน

“ข้าวเป็นไร ไอ้เจ๋งมันทำอะไร บอกมาเดี๋ยวเราจัดการให้”

“ตุลย์ เราผิดด้วยหรอที่เราเป็นแบบนี้ เราผิดใช่ไหมที่เราเป็นแบบนี้ ฮือๆๆๆ” มันร้องไห้ไม่หยุด ร้องอย่างกับเด็ก

“เอางี้ เงียบก่อนแล้วค่อยๆ เล่าให้เราฟังนะ” ผมพยายามทำให้มันหยุดร้องไห้

“เราเลิกกับเจ๋งแล้ว”

“มันบอกเลิกข้าวหรอ ทำไม”

“ป่าว เราบอกเลิกมันเอง มันบอกว่าเราไม่เข้าใจมัน เราไม่ดูแลมัน เราไม่ดีเองแหละตุลย์ มันดูแลเรามาตลอด แต่เราไม่เคยใส่ใจมันเลย เราทำตัวปกติเหมือนเดิม แต่มันทำตัวดูแลเอาใจใส่เรามากขึ้น เราไม่คู่ควรกับมันหรอก”

“คิดดีแล้วหรอข้าว เรื่องแค่นี้เลิกกันเลยหรอ” ผมคิดว่าคงแค่ทะเลาะกัน ไม่ถึงกับเลิกหรอก

“เราคิดดีแล้วแหละ ชีวิตเรามันเดินทางผิดมาพอแล้ว เราควรจะไปทางที่ถูกสักที” มันพูดพร้อมรอยน้ำตาที่ยังหลงเหลือ

“ถ้าข้าวแน่ใจ เราก็ขอให้ข้าวเข้มแข็งแล้วผ่านมันไปให้ได้ และจำไว้เราคนนี้จะอยู่ข้างๆ ข้าวนะ มีไรบอกเรา”

“อืม ขอบใจนะตุลย์” มันบอกยิ้มๆ

“ไม่เป็นไร ไปเรียนกันเถอะ” แล้วผมกับมันก็พากันกลับมาที่ห้องเรียน

“ไปทำมาว่ะไอ้ข้าว ตาแดงเชียว ร้องไห้หรอ” ไอ้คิวถาม คงเห็นคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือของไอ้ข้าว

“อืมเป็นไรหรอข้าว” ไอ้พจน์ก็คงเห็นเช่นกัน

“ไม่มีไรหรอก แค่เลิกกับไอ้เจ๋งแล้ว”  ไอ้ข้าวพูดยิ้มๆ ทำท่าเข้มแข็ง แต่ผมรู้ในใจมันอ่อนแอแค่ไหน

“ฮะ!!!  อะไรนะ” ไอ้คิวกับไอ้พจน์พูดขึ้นพร้อมกัน

“อะไรว่ะรักกันขนาดนั้น กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงจะเลิกกันจริงไอ้ข้าว” ไอ้คิวพูด ความจริงผมก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน

“ข้าวมึงเป็นไรเนี้ยะ มันทำไรมึง” ไอ้พจน์ถาม

“คือพวกมึงอย่าถามมากดิว่ะ คนยิ่งพยายามทำใจอยู่” ผมรีบขัด

“กูบอกเลิกมันเองแหละ กูเบื่อจบป่ะ” ไอ้ข้าวพูดออกมา

“สาสส เบื่อพูดมาได้ อย่าให้กูเห็นเดินด้วยกันนะมึง กูจะเตะให้” ไอ้คิวพูด

“เออๆๆ ถ้ามึงเห็นกูเลี้ยงข้าวมึงเลย”

“ได้ หนึ่งสัปดาห์ถ้ามึงยังโสดอยู่กูจะเลี้ยงข้าวมึงเหมือนกัน ไอ้ตุลย์ ไอ้พจน์เอาด้วยป่าววะ” ตายแระกลายเป็นเรื่องพนันไปแระ

“เออกูเอาด้วย” ไอ้พจน์บอก

“เหอะๆๆ กูไม่เอาด้วยหรอก กูมีคนเลี้ยงกูแล้ว”

“แหมไอ้สาสส กูจะคอยดูคู่มึงจะไปได้สักกี่น้ำ” ไอ้พจน์ว่า

“แต่กูว่าทีละหลายๆ น้ำเลยว่ะ” ไอ้คิวสมทบ ขำกันทั้งหมดเลยครับ เฮออ อย่างน้อยก็ทำให้ไอ้ข้าวหยุดคิดเรื่องเศร้าๆ

“รู้ได้ไง มึงเคยลองรึไง เอามั้ยเดี๋ยวกูบอกเค้าให้” ผมบอกแต่จริงๆ แล้วใครจะให้ อิอิ

“เอาดิมึงกล้าให้กูก็กล้าลอง ว่าแต่มึงเหอะ หวงอย่างกะงูจงอาง จะกล้าให้กูหร๊อ” มันกลับตอบมาอย่างหน้าตาเฉย เอาไงดีว่ะ

“พวกมึงอาจารย์มาแล้ว” เสียงระฆังช่วยชีวิต จากไอ้พจน์มาพอดี เฮอออ

“มึงกินข้าวไหนดีว่ะ” ไอ้พจน์ถาม

“ไปกินบาร์วิศวะป่าวข้าว” ไอ้คิว คนกำลังทำใจ เชี่ยจริงๆเลย

“ไปดิ กินที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละที่มีพวกมึง” ไอ้ข้าวก็ตอบยิ้มๆ

“เอองั้นไปเลย” พวกเราก็มานั่งกินข้าวที่บาร์วิศวะกันครับ ผมเลยโทรหาไอ้โชว์ แบบว่าขอคิดถึงนิดนึง อิอิ

“หวัดดีพี่โชว์”

“แหมไอ้ตุลย์ กูถึงว่าไม่มีคัดค้าน” ไอ้คิวว่า

“ก็คนเค้ารักกันหนิเนอะ” ไอ้โชว์พูดพร้อมนั่งลงข้างผมแล้วโอบไหล่ผม

“อย่าดิ” ผมรีบแกะมือมันออก อายครับ คนเยอะแยะ

“รักกันจริ๊งงงงงง” ไอ้คิวแซวผม แต่ผมสังเกตเห็นไอ้ข้าวหน้าเศร้า

“อ้าวว ข้าวไอ้เจ๋งไม่มาด้วยหรอ” ไอ้โชว์เอ้ย ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย ข้าวก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“เอ่อๆ โชว์” ผมรีบพูดจะบอกไอ้โชว์

“ไม่เป็นไรหรอกตุลย์” ข้าวรีบบอก

“มีอะไรกันหรอ”

“คือผมกับเจ๋งเลิกกันแล้วครับ” ไอ้ข้าวบอก

“เฮ้ยย!! จริงดิถึงว่าเมื่อเช้าไอ้เจ๋งหน้าอย่างกะตูด ไม่พูดไม่จา พูดกันดีดี ปรับความเข้าใจกันรึยัง”

“เอ่อ ยังเลยครับ ผมกับมันยังไม่ได้เจอกันเลย”

“พี่ว่านะคุยกันก่อนมั้ยว่าจะเอาดยังไง อย่าเพิ่งบอกว่าเลิกกันเลย คิดดีดีนะว่าสองคนเคยทำอะไรกันมาบ้างกว่าจะมีวันนี้” โหไอ้โชว์พูดดีดีกับเค้าก็เป็นด้วย

“อืมจริงด้วย ยังไม่ได้คุยกันเลย ทำไมไม่ลองคุยกันก่อนล่ะ” ผมเห็นด้วยกับไอ้โชว์

“เฮ้ย!! พูดถึงก็เดินมาโน้นแระ” ไอ้คิวพูด ผมเลยหันไปมอง ไอ้ข้าวนั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จาเลยครับ

“ไอ้เจ๋งมานี้ดิ” ไอ้โชว์เรียกไอ้เจ๋งมาแล้วครับ เอาไงละทีนี้

“หวัดดีเฮีย” แล้วมันก็ชะงักเมื่อเห็นพวกผม รวมถึงไอ้ข้าวที่นั่งก้มหน้าอยู่ เกิดภาวะเงียบกันไปสักพัก

“นั่งลงก่อนดิ” ไอ้โชว์บอก

“เอ่อ ไม่เป็นไรเฮียผมกำลังจะไปห้องสมุดอ่า” ไอ้เจ๋งรีบพูด แล้วเดินไปเลย ให้มันไปอย่างนี้สิ ทั้งคู่เลย

“เฮอออ” พวกแทบจะถอนหายใจมาพร้อมๆ กันแทบทั้งโต๊ะ ไอ้ข้าวยังคงเงียบ

“ข้าวคิดดีดีละกัน เรื่องความรักเป็นเรื่องของคนสองคน” ไอ้โชว์พูด

“ข้าวพวกกูยังอยู่ข้างมึงนะเว้ย” ไอ้พจน์พูด ทุกคนต่างก็เป็นกำลังใจให้ไอ้ข้าว ไม่คงไม่แย่ไปอย่างที่คิดหรอกครับ

“ขอบคุณนะครับพี่โชว์ ขอบใจพวกมึงทุกคนด้วยนะ” ไอ้ข้าวพูดยิ้มๆ

“ข้าวเย็นนี้ไปเศร้ากันดีกว่า” ไอ้คิวออกความเห็น เรื่องแบบนี้ต้องเศร้ากันสักหน่อย

“อืมเอาดิ ไปกันทุกคนเลยนะ ไปให้หายเศร้ากันไปเลย”



...

“เอ้า ชนนน” เรื่องเศร้าวันนี้สำหรับไอ้ข้าวครับ

“ขอบคุณพวกมึงด้วยนะเว้ยที่อยู่ข้างๆ เรา” มันพูดพร้อมกระดกหมดแก้ว แก้วแล้วแก้วเล่า วันนี้ไอ้โชว์ไม่ได้มาด้วย มันบอกอยากให้เพื่อนๆ ได้คุยกันมากกว่า

“หายเศร้าๆๆ นะมึงวันนี้เต็มที่”

“เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น เพื่อทางเดินที่ถูกต้อง ไอ้เชี่ยเจ๋งไปตายที่ไหนก็ไป เอ้าชนนน” ไอ้ข้าวพูด สงสัยจะเมาพูดซะลั่นร้านเลยดีนะเพลงมันดัง

“ไอ้ข้าวไหวนะมึง” ไอ้คิวพูด

“แหมกลัวไรมีพวกมึงอยู่ หรือพวกมึงจะทิ้งกู” เมาแล้วแหละพูดแบบเนี้ยะ

“ตุลย์มึงอยากให้มันคืนดีกันป่าววะ” ไอ้คิวกระซิบถามผม

“อืม อยากดิ พูดจริงๆ กูไม่ชอบไอ้ข้าวเป็นแบบนี้เลยว่ะ”

“มึงโทรตามไอ้เจ๋งมาดิ” ไอ้คิวบอก ผมเลยเดินออกไปโทรหาไปเจ๋ง แต่มันบอกจะไม่มา กว่าผมจะคะยั้นคะยอให้มันมาก็นานอ่า กลับมาไอ้ข้าวก็ยังกระดกไม่เลิก เฮออ นานๆที่จะเห็นมันแบบนี้ สักพักไอ้เจ๋งก็มาครับ

“เออ มึงมาแล้วก็ดี อยู่ข้างในอ่าเมาเป็นเมาแล้ว” ผมบอกมัน

“ตุลย์ มึงยังไม่รู้หรอว่ากูกับมันเลิกกันแล้ว แล้วมึงจะให้กูมาทำไม กูเลิกกันแล้วเข้าใจมั้ย”  ไอ้เจ๋งพูด ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เหมือนกัน

“เจ๋งมึงกับมันกว่าจะมีวันนี้ได้ผ่านอะไรกันมาบ้างมึงจำไม่ได้เลยหรอ เอางี้มึงรออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวกูมา” ผมบอกมันแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านไปลากตัวไอ้ข้าวออกมา

“อ่ะมึงคุยกันเลย คุยกันให้รู้เรื่อง” ผมบอกมันสองคน

“ตุลย์พาเราออกมา เพราะอยากให้เราเจอกับมันเนี้ยะนะ ตุลย์ไม่เข้าใจหรอว่าเราเลิกกันแล้ว” ไอ้ข้าวพูดพร้อมจะเดินกลับเข้าไปในร้าน

“ตุลย์กูฝากดูแลมันด้วยละกัน กูว่ากูกับมันห่างๆกันสักพักดีกว่า” ไอ้เจ๋งพูดพร้อมเดินจากไปปล่อยให้ผมยืนอยู่กับไอ้ข้าวที่เริ่มสะอื้น ร้องไห้

“ฮือๆๆ เห็นมั้ยตุลย์ ตุลย์เห็นแล้วใช่ไหม ว่ามันไม่รักเราแล้ว แล้วตุลย์ยังจะทำยังงี้อีกทำไม” ไอ้ข้าวพูดไปร้องไห้ไป

“เอ่อข้าว เราขอโทษ เราแค่อยากให้ข้าวคืนดีกัน”

“ฮือๆๆ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว”

“เอางี้หยุดร้องไห้ก่อนนะ แล้วเข้าไปข้างในกัน” ผมก็พามันเข้ามาข้างใน มันก็กระดกใหญ่เลยครับ ไอ้คิวกับไอ้พจน์ก็หันหน้ามาเชิงถาม ผมก้ได้แต่ส่ายหน้า

“เฮ้ย ข้าวพอได้แล้ว เดี๋ยวก็เมาตายหรอก” ไอ้พจน์ห้ามไอ้ข้าวที่กระดกไม่เลิก

“ไม่กูจะกินๆๆๆ ให้ลืมๆๆ ชีวิตกูก็มีแค่นี้แหละ กูไม่มีค่าอะไรหรอก” ไอ้ข้าวทั้งกระดกทั้งร้องไห้ เฮออ ให้มันได้อย่างนี้สิ

ติดๆๆ ข้อความเข้า

“จะกลับยังจะไปรับ” ผมเลยออกไปนอกร้าน โทรกลับหาเจ้าของข้อความ

“เอ่อ โชว์ไอ้ข้าวเมามากเลยอ่า ต้องดูแลมัน มันยังไม่ยอมกลับด้วยทำไงดีมาช่วยหน่อยดิ” ผมบอกไอ้โชว์

“เอ่อ เอางี้เดี๋ยวรีบไปนะรอก่อน”

“อืมๆ มาถึงแล้วเดินเข้ามาโต๊ะในสุดนะ” ผมวางสายไป

“ฝันดีนะครับ พี่ชายที่รักของผม” ข้อความจากน้องชายผมเอง ที่ส่งมาให้ผมทุกคืน ผมก็ตอบกลับไปทุกคืนเช่นกัน

“โชว์ทางนี้” ผมโบกมือให้มัน

“ดูดิ ดูไม่ได้เลย” ผมบอกให้ดูไอ้ข้าวที่สลบไปแล้ว

“เดี๋ยวกูพาไปส่งเอง” ไอ้โชว์เข้าไปประคองไอ้ข้าวมาครับ แล้วพวกเราก็แยกย้ายกัน

“อือ กูไม่ไปปล่อยกู” ไอ้ข้าวพูดไม่ลืมตา ไอ้โชว์วางไอ้ข้าวไปที่เบาะรถ ผมก็ขึ้นตามไป

“เอ่อเดี๋ยวเอาไปส่งหอไอ้เจ๋งละกัน ” มันบอกผม

“แล้วมันจะยอมหรอ เมื่อกี้มันก็มาแล้วมัยังกลับไปเลย”

“เดี๋ยวก็รู้  ถ้าไม่ยอมเดี๋ยวได้เห็นดีกัน”  ไอ้โชว์ขับรถมาส่งไอ้ข้าวที่หอไอ้เจ๋ง แล้วโทรหาไอ้เจ๋งให้ลงมา

“มันมาแล้ว” ผมบอกมัน เห็นมันหน้าเวียดลงมา

“สัส ไอ้เชี่ยเจ๋งกูเอาของมาคืน ดูแลเลยมึง” ไอ้โชว์พูดพร้อมแบกไอ้ข้าวลงมาส่งให้ไอ้เจ๋ง

“อ้าว แล้วพี่ทำไมไม่ไปส่งมันที่หอล่ะ” ไอ้เจ๋งพูดแต่ก็ยังประคองไอ้ข้าวไม่ให้ล้ม

“กูไปล่ะ ดูแลกันเองละกัน” พูดแค่นั้นไอ้โชว์ก็เรียกผมให้ขึ้นรถ

“เฮ้ยยเฮียยยไหงงี้อ่า” เสียงมันไล่ตามหลังแต่ไอ้โชว์ไม่ได้สนใจแล้ว

“มันจะเป็นไงกันเนี้ยะ” ผมว่า

“คนอย่างไอ้เจ๋งมันคงไม่ทิ้งไอ้ข้าวไว้ตรงนั้นหรอก  ดูสายตายมันก็รู้ว่ามันเป็นห่วงไอ้ข้าวขนาดไหน” อืมผมก็เห็นแบบนั้น ไอ้ปากแข็งเอ้ยย







**********************************************************
TBC.

[yayee2]

เจ๋งดูแลข้าวมันด้วย หายเมาแล้วคงปรับความเข้าใจกันได้นะ
โชว์มันทำดีนะตุลย์

[oklovemak]

กลับมาแล้วเหรอครับ ^^ ไงก็หายปวดเมื่อยเร็วๆนะครับ จะได้มีแรงปั่น มาให้อ่าน พรุ่งนี้ก็ขอให้สอบผ่านฉลุยเลยนะครับผม

กลับเข้าสู่เนื้อเรื่อง ^^
โถๆๆๆ น่าสงสารจัง  เหมือนน้ำที่เต็มแก้ว เมื่อเติมลงไปก็มีล้นออก...
ถ้าหากในเมื่อภายในใจทั้งคู่ยังมีเื่ยื่อใยต่อกันอยู่่ มันต้องเข้าใจกันได้ั  เฮ้อ นี่แหละความรัก

การบอกเลิกครั้งนี้มันเหมือนตบหน้ากลางสี่แยก T_T

ไปละครับ รอตอนต่อไป

[Poseidon]

กลับมาแล้วเหรอครับ ^^ ไงก็หายปวดเมื่อยเร็วๆนะครับ จะได้มีแรงปั่น มาให้อ่าน พรุ่งนี้ก็ขอให้สอบผ่านฉลุยเลยนะครับผม

กลับเข้าสู่เนื้อเรื่อง ^^
โถๆๆๆ น่าสงสารจัง  เหมือนน้ำที่เต็มแก้ว เมื่อเติมลงไปก็มีล้นออก...
ถ้าหากในเมื่อภายในใจทั้งคู่ยังมีเื่ยื่อใยต่อกันอยู่่ มันต้องเข้าใจกันได้ั  เฮ้อ นี่แหละความรัก

การบอกเลิกครั้งนี้มันเหมือนตบหน้ากลางสี่แยก T_T

ไปละครับ รอตอนต่อไป

ชอบๆรีนี้ ฮากระจุยคับ

สู้ๆนะ ข้าว เจ๋ง

[ramgaythai]

ค้างๆ มาต่อด่วน

[onjazz26]

รักกัน รักกัน 
...กัน ...กัน (ตอนหน้านะ)
จะรอออ....ฮิๆๆ

[punchnaja]

อ้าว ไหงงั้น เลิกกันอย่างเร็ว ง่ะ!

คงไม่อยากปรับตัวสินะข้าว ส่วนเจ๋งคงไปพูดอะไรให้ข้าวรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คู่รักที่ดีได้แหงๆ รีบๆปรับความเข้าใจนะตัวเอ๊งงงง

[barlagu]

ชอบๆกำลังสนุกเลย.....มาต่อๆ       

[cksong2008]

ไอ้พี่โชว์ พักนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะมากๆ เข้าสู่โหมดอิ่มตัวของความรัก
ว่าแต่น่าตบกระบาลไอ้คุณเจ๋งจิงๆ รักแท้ดูแลไม่ได้...

[watop]

 

[watcharet]

สงสารข้าวจัง

[Rulia]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนคู่ ข้าว-เจ๋ง มีปัญหาอะไรซักอย่างที่ปรึกษาเพื่อนไม่ได้ถึงไม่ยอมพูดออกมา

ได้แต่แอบหวังว่าคงไม่ใช่พ่อแม่รู้แล้วบังคับเลิกหรอกนะ 

[aehJTS]

อยากอ่านความรู้สึกข้าวกับเจ๋งจัง

  คะ

[Fun_Ehiin]

อยากอ่านความรู้สึกข้าวกับเจ๋งจัง

  คะ

เห็นด้วย อย่างแรง !!

 

[♠♥♦♣]

อยากรู้ต้นเหตุของเรื่องราวว่าใครมันงี่เง่ากว่ากัน

[dandelion]

ทำไมเจ๋งกับข้าวเป็นแบบนี้อ่ะ
ยังรักกันอยู่ดีๆแล้วเลิกกันทำไม
ตอนนี้รู้ึสึกว่าพี่โชว์แมนโคตร
ตอนหน้าหวังว่าเจ๋งกับข้าวจะปรับความเข้าใจกันแล้วนะ

รอตอนใหม่นะคะ 

[adangawa]

เย้ๆๆ มาแล้ว ดีใจจัง

ตอนแรกก็ลืมไปเลยว่าข้าวเจ๋งเป็นไรกัน

แต่มาแล้วก็ดี ลุ้นดี แต่อย่าให้เลิกลากันจริงๆเลยนะครับ สงสาร