มาลงแล้วคับๆๆ
ขอบคุณสมาชิกใหม่ๆที่เข้ามาอ่านครับ
วันนี้สั้นนิดนึงครับ
ผมต้องวิเคราะห์งานวิจัยอ่าครับ
สอบเสร็จงานตรึมเลยครับ
ไปอ่านดีกว่า
ไปโลด
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 41 ไม่เคยดีในสายตาเธอ
“ไอ้สัสสทะลึ่ง” ผมรู้จุดประสงค์มัน ผมกับมันเริ่มผ่อนคลาย และเริ่มเป็นเหมือนเดิมแล้ว แต่ผมรู้ว่าภายในใจของมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมได้รับหรอก
“555 กูก็ล้อเล่นเหมือนกัน” เราก็คุยกันไปเรื่อยแล้วมันก็มาส่งผมที่หอ จบชีวิตโสดของผมไปอีกวัน อีกไม่นานผมคงได้เพื่อนรักคนเดิมของผมกลับมา โป้งสักวันมึงคงต้องตัดใจจากกูได้แหละ ผมอาบน้ำชำระล้างกายแล้วปล่อยให้ความคิดของผมไหลไปกับสายน้ำ
…………………………………………
“ไอ้เชี่ยตุลย์ มึงจะมาเรียนมั้ยเนี้ยะ” ผมรับสายโทรศัพท์ปลายทางอย่างงัวเงีย
“เฮ้ย!! เออๆๆ เดี๋ยวกูไป สายนิดนึงนะ” ผมเหลือบมองนาฬิกา ตายแล้วกู จะได้เวลาเรียนแล้ว ผมนอนเพลินไปหน่อยนะครับ รีบคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำอย่างด่วนเลยครับ แต่งตัวเรียบร้อยแล้วรีบลงไปเลยครับ
ปิ๊นๆๆๆๆ
“ขึ้นรถมาดิ” เสียงคนในรถลดกระจกแล้วตะโกนออกมา จะใครละครับไอ้โชว์ดิครับ มาทันเวลาเร่งด่วนกูพอดี
“เออๆ ขอบใจ” ผลเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง
“ตื่นสายหรอ” มันถามผม
“เออดิ เร็วๆหน่อยได้ป่ะ กูรีบ”
“เออ ก็รีบอยู่นี่ไง เรียนตึกไหนเดี๋ยวไปส่งให้ก่อน”
“ตึกคณะ” ผมบอกจุดหมายปลายทางของผมไป
“คร้าบบคุณชาย” อย่าเรียกงี้กับกูได้ป่ะ มันเหมือนเคยชินไงก็ไม่รู้
“เฮ้ยๆๆ เบาๆๆ ดิว่ะ” มันขับรถเร็ว แล้วเลี้ยวแบบเร็วเลยครับ
“ก็รีบไม่ใช่หรือไง”
“ไอ้รีบอะรีบ แต่กูไม่อยากตายก่อนวัยอันควรเว้ย” ผมก็กลัวเป็นนะครับ
“อืม ปลอดภัยๆๆ” แล้วมันก็มาส่งผมลงหน้าคณะ
“ตุลย์” มันเรียกผมก่อนปิดประตู
“อะไรกูรีบ”
“วันนี้น่ารักนะ” มันบอกผมยิ้มๆ
“เออๆๆ” อะไรของมึงเนี้ยะ ผมรีบปิดประตูแล้ว รีบวิ่งเข้าห้องเรียนเลยครับ เข้าไปอาจารย์ก็กำลังเช็คชื่ออยู่
“สาสส มาช้านะมึง ตื่นสายหรอมึง” ไอ้พจน์ถามก่อนเลย
“เออดิ”
“ดึกหรอมึง”
“อะไรดึก” ผมตอบแบบ งงๆ
“ก็มึงกับพี่โชว์ไง ถ่านไฟเก่าเพิ่งจุดติดไม่ใช่หรอ” เหอะๆๆๆ คิดได้เนอะมึง
“ไอ้เชี่ย กูกับมันไม่ได้เป็นอะกันเว้ย เมื่อวานมันไปส่งกูก็แยกย้าย” ผมตอบไปตามความเป็นจริง
“หรอ” ทุกคนพูดพร้อมกัน อย่างไม่เชื่อผม
อาจารย์เรียกชื่อผม
“มาครับ” แล้วก็เพื่อนๆคนอื่นๆๆ
“ไอ้ตุลย์เอามือถือมาดูรูปหน่อยดิ ที่มึงถ่ายเล่นๆอ่า” ไอ้ข้าวขอดูรูปในมือถือผม
“เออๆ” ผมก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า เฮ้ย อยู่ไหนว่ะ เฮ้ยไม่มีว่ะ
“หาไรว่ะ” ไอ้คิวถาม
“โทรศัพท์กูอะดิไม่รู้หายไปไหน” ผมหาไงก็หาไม่เจอครับ
“เอานี้โทรศัพท์กู โทรเข้าดิ” ไอ้พจน์ยื่นโทรศัพท์มันมาให้เพื่อให้โทรเข้าเครื่องผมครับ ผมก็กดเบอร์ผมโทรออก
“ฮัลโหลครับ” เสียงปลายสายตอบกลับมา
“เออะ เอ่อครับ คือโทรศัพท์ผมอะครับ อยู่กับคุณใช่ไหมครับ” ผมถามผู้ชายปลายสายคนนั้นไป
“ครับ ผมเก็บได้นะครับ จะให้ผมเอาไปให้ที่ไหนครับ” ปลายสายถามผม
“อ่อครับ ผมเรียนเสร็จบ่ายสองอ่ะครับ ผมอยู่ที่มหาวิทลัย..ครับ จะสะดวกให้ผมไปรับที่ไหนครับ” ผมบอกรายละเอียดไป
“อ่อไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวบ่ายสองผมเอาไปให้ที่มหาวิทยาลัยเอง”
“เอางั้นหรอครับ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“แล้วผมไปถึงผมจะโทรเข้าไปเบอร์นี้นะครับ” ปลายสายบอกผม แล้วตัดสายไป
“ว่าไงว่ะ” ไอ้พจน์ถามผม เมื่อผมเข้ามานั่งในห้องเรียนอีกครั้ง
“เดี๋ยวเขาเอามาให้”
“ใครว่ะ”
“ก็คนที่เจอโทรศัพท์กูไง”
“อ่อ กี่โมงว่ะ”
“เลิกเรียนแหละ” แล้วผมก็นั่งเรียบกันต่อไป ก็จวนเลิกเรียนแล้วครับ
“อ่ะไอ้เชี่ยตุลย์ ของมึงอ่ะ”
“ครับ คือผมมาถึงแล้วนะครับ รออยู่หน้าคณะนะครับ”
“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมเรียนคณะอะไร” ผมถามอย่างสงสัย
“คือเมื่อกี้เพื่อนคุณบอกอะครับ เร็วๆนะครับผมจอดรออยู่” เขาเร่งผม
“ครับ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ผมวางสาย
“ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
“มึงลงไปก่อนเดี๋ยวกูตามไป กูปวดขี้”
“ไอ้ข้าว”
“ กูก็ปวด” เออ สาสส ปวดกันหมดกูลงไปก่อนก็ได้
“เออไปคนเดียวก็ได้ แล้วกูรอที่ซุ้มนะ” ผมก็รีบลงมาเลย ก็เจอรถคันนึงจอดรออยู่หน้าคณะ ผมเดินไปเคาะกระจก เขาเลื่อนลงมานิดนึง
“ขึ้นมาก่อนดิ รถข้างหลังติดแล้ว” เขาเร่งผม ผมมองไปรถก็เริ่มติดแล้วจริงๆ ผมเลยเปิดประตูขึ้นไป
“จะกินไรfu” อ้าวไหวถามงี้อ่ะ เจ้าของรถใส่แว่นดำ สวมหมวกถามผมไม่ได้มองมา
“อ่อ ผมมาเอาโทรศัพท์อย่างเดียวอะครับ” ตอนนี้เขาขับรถเกือบออกนอกมอแล้วครับ
“ผมจะพาไปทานข้าวก่อนครับ” เขาบอกผม
“คุณครับ ผมไม่สะดวกขอโทรศัพท์ผมด้วยครับ แล้วจอดให้ผมลงด้วยครับเพื่อนผมรออยู่” ผมเริ่มโมโหแล้วครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” อ้าวไอ้เชี่ยนี้
“นี่คุณจะเอายังไงกับผม” โมโหครับ อารมณ์เสีย
“เลิกแกล้งแล้วก็ได้ ไปกินข้าวกันนะ” เจ้าของรถถอดแว่น ถอดหมวก ชัดเลยครับ ไอ้สัสสโชว์
“สนุกมั้ย” ผมว่ามันเสียงแข็งโมโหมากอารมณ์นี้ครับ
“เอาโทรศัพท์กูมาแล้วจอดให้กูลงตรงนี้ด้วย”
“เฮ้ย กูขอโทษ”
“มึงสนุกมากใช่ไหมไอ้โชว์ กูไม่สนุกกับมึงนะ”
“กูขอโทษ กูทำอะไรมันไม่เคยดีในสายตามึงอยู่แล้วแหละ” มันพูดน้ำเสียงเศร้าๆ แล้วมันก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“จะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ” มันถามผม
“ส่งที่ห้องก็ได้กูปวดหัว” ผมโทรไปบอกเพื่อนว่าผมกลับห้องแล้ว
“เป็นไร กินยายัง” มันยังถามเสียงนิ่งๆ
“เออ เดี๋ยวหากินเองแหละ” แล้วมันก็มาส่งผมที่ห้อง
“ขอบใจที่มาส่ง” แล้วผมก็ขึ้นมาบนห้อง ผมพูดกับมันแรงไปมั้ยว่ะ ผมมานั่งคิดๆ ไม่หรอกมั้งเสือกมาแกล้งกูเอง ช่วยไม่ได้
************************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1190759 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก