CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: minime ที่ 06-03-2014 23:12:36

หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 06-03-2014 23:12:36

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่1-สมัครงาน 060314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 06-03-2014 23:20:05

ตอนที่1-สมัครงาน


เหตุ...มันเกิดจาก ‘เนปจูน’ กำลังว่างๆงานนอกจากเวลาเรียน
และเหตุ...มันเกิดจากที่อยู่ๆก็มีคนรู้จักแนะนำงานงานหนึ่งให้เขาลองทำ
ซึ่งพอแค่ได้ยินชื่อเขาก็สนใจทันที ด้วยทั้งหมดทั้งมวล จึงนำพาให้เขามาที่บ้านสองชั้นหลังนี้


เขายืนกดออดหน้าบ้านอยู่ครู่เดียวก็มีคนมาเปิดประตู


“มาหาใคร”


“คือ...ผมมาสมัครงานครับ ไม่ทราบว่าที่อยู่ในนี้ใช่ที่นี่รึเปล่าฮะ”


เขายื่นกระดาษสี่เหลี่ยมขนาดเล็กให้คนตรงหน้าดู ได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ


“เออ เข้ามา” เด็กหนุ่มเปิดประตูให้กว้างขึ้น เชิญแขกเข้ามานั่งข้างในบ้าน แล้วเดินหายเข้าไปข้างในห้องแถวนั้น


“อ้าว...แล้วกูละ” เนปจูนพูดเบาๆ นั่งลงโซฟา


รู้สึกเหมือนตัวเองโดนเอามาปล่อยในที่ๆไม่คุ้นยังไงก็ไม่รู้
แต่ก็แอบคิดอยู่ว่าถ้าได้งานนี้ อีกหน่อยที่นี่คงกลายเป็นที่สิงสถิตที่ใหม่ของเขาแน่ๆ


“เชิญเข้าข้างใน ลูกพี่รออยู่”


คนที่หายตัวไปเมื่อครู่เดินออกมาบอก พร้อมกับเปิดประตูทิ้งไว้ ผายมือเชิญให้เขาเข้าไปข้างในห้อง


“ขอบคุณครับ” เขาตอบรับ เดินเข้ามาภายในห้องที่ถ้าเป็นบ้าน


ห้องนี้ก็คงเป็นห้องนอนที่อยู่ชั้นล่างซึ่งติดกับห้องนั่งเล่น แต่ตอนนี้ห้องนี้ถูกดัดแปลงให้เป็นออฟฟิตขนาดเล็กไปแล้ว





“สวัสดีครับ” เนปจูนยกมือไว้คนตรงหน้าที่ถ้าดูคราวๆหน้าจะอายุแค่30ต้นๆ


“เออ นั่งดิ” คนอายุมากกว่าพูดแล้วก้มลงเปิดลิ้นชักที่ใส่สำหรับใบสมัครงานยื่นมาให้โดยไม่ถามอะไรสักคำ เพราะว่าลูกจ้างเขาคนเมื่อกี้ได้บอกไว้หมดแล้ว


“แน่ใจนะว่าต้องการทำงานนี้จริงๆ”


“ก็...ครับ ผมว่ามันก็น่าท้าทายอยู่ไม่น้อย”


“มันไม่เกี่ยวกับความท้าทายนะ อยู่ที่ความสมัครใจและความอดทน
ถ้ามึงคิดว่ามึงมี ก็กรอกใบสมัครตรงนี้เลยอย่าได้คิดลังเล”


“เออ...ครับ” เนปจูนตกใจเล็กน้อยกับคำแทนตัวเองที่คนตรงหน้าใช้ภาษาพ่อขุนพูดกับเขาตั้งแต่แรกเจอ


เขาเอื้อมมือไปรับใบสมัครมากรอกข้อมูลของตนลงไป ซึ่งก็ไม่มีอะไรมาก เหมือนใบสมัครทั่วๆไป


“บริษัทกูไม่ค่อยมีคนรู้จักหรอก ส่วนมากลูกค้าแต่ละคนที่มาใช้บริการก็พูดกันปากต่อปากทั้งนั้น”


“ครับ”


“พนักงานของที่นี่มีอยู่แล้วสองคน ถ้ารวมมึงด้วยก็เป็นสาม”


“ครับ” เนปจูนได้แต่รับคำก้มหน้าเขียนใบสมัครจนเสร็จแล้วยื่นส่งกลับคืน


เจ้าของบริษัทเหล่มองครู่นึงก็วางกระดาษขนาดเอสี่ จั่วหัวข้อใหญ่ๆว่าใบสมัครงานลงบนโต๊ะโดยที่ยังไม่ได้อ่านแล้วลุกขึ้นยืนเดินมือล้วงกระเป๋านำออกไปข้างนอก


“ตามกูมา”


เขาเดินตามคนพูดออกไปข้างนอกก่อนจะยืนอมยิ้มมองเจ้านายหมาดๆคุยกับลูกน้อง


“งานการไม่มีทำกันไงว่ะ มานั่งเล่นเกมส์เนี่ย”


“ไม่มี” ลูกจ้างคนที่ไปเปิดประตูบ้านให้เขาตอบ แล้วกดPause หันมายิ้มให้


“กวนเหรอ เดี๋ยวจะโดน” ลูกแก้วว่าเข้าให้แล้วแนะนำตัวกัน


“คนนี่ชื่อภาพ ไอ้คนนี้ชื่ออาร์ม ส่วนกูลูกแก้ว แล้วนี่ไอ้เนปจูน เพื่อนใหม่พวกมึง”


“หวัดดี เรียกกูจูนเฉยๆก็ได้” เนปจูนค้อมหัวเป็นการทักทายให้เพื่อนร่วมงานทั้งสองพร้อมยิ้มเล็กน้อย


เขายืนฟังบทสนทนาของทั้งสามแล้วมีความรู้สึกว่าทั้งนายและลูกน้องมีความเป็นกันเองดีจริงๆ


แรกๆที่เจอหน้าพี่ลูกแก้วก็นึกกลัวอยู่เหมือนกัน เพราะเห็นทำหน้านิ่งไม่ยิ้มทักทายอะไรเลย


“ดีมึง อายุเท่าไหร่ละ จะได้เรียกถูก” ภาพเอ่ยถาม


“21...มึงละ”


“เฮ้ย เท่ากัน...ก็เท่ากันหมดเนี่ยแหละ มึงเรียนที่ไหนวะ หน้าคุ้นๆ”


“xxx”


“อ้าว...ที่เดียวกันนี่ กูกับไอ้อาร์มเรียนวิศวะ มึงเรียนคณะไร”


“มัณฑนศิลป์”


ภาพพยักหน้ารับ เชิญเนปจูนนั่งแล้วหยิบจอยส์ขึ้นมากดPlay เล่นเกมส์กับอาร์มต่อ


“พวกมึงว่างงานกันจริงเหรอเนี่ย” ลูกแก้วยังสงสัยไม่หาย นี่บริษัทกูมันไร้ลูกค้าขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ


“จริงๆก็ไม่หรอกพี่ เดี๋ยวว่าจบเกมส์นี้จะออกไปหาลูกค้าแล้ว
ของผมพอดีเค้าเป็นพนักงานบริษัทเลิก5โมงครึ่งน่ะ” อาร์มพูดบอกหัวหน้าด้วยเสียงจริงจัง


“เออ ดีๆแล้วกัน อย่าให้บริษัทกูเจ๊งนะ ไม่งั้นเงินเดือนพวกมึงอด” คนว่าชี้หน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องทำงาน


“ทำไมมึงถึงมาทำงานนี้ว่ะ” พอเจ้านายเดินหายไป อาร์มเลยชวนเนปจูนคุย


“ว่าง เบื่อ อยากหาไรทำ แล้วพวกมึงอ่ะ” เนปจูนตอบแล้วถามกลับ


“ส่วนหนึ่งก็เหมือนมึง แต่อีกส่วนกูสองคนหาเงินเรียนน่ะ”


อาร์มตอบยิ้มๆแบบไม่คิดอะไร แต่คนฟังกลับหน้าสลดแทนไปเรียบร้อยแล้ว


เนปจูนรู้สึกค่อนข้างหดหู่กับประโยคที่ได้ยิน พอย้อนกลับมาดูตัวเอง เหตุผลที่ตอบไป มันช่างไร้สาระเหลือเกิน


“เหรอ...แล้ว...พ่อแม่พวกมึงละ”


“พ่อแม่กูอยู่อีสานนู้น ส่วนพ่อแม่ไอ้ภาพอยู่เมกา”


“อ้าว แล้ว...”


“พวกกูอยากหางานทำส่งตัวเองเรียนมากกว่าน่ะ ไม่ต้องทำหน้าสลดขนาดนั้นหรอก
เงินที่ใช้ทุกวันนี้ก็พ่อแม่ส่งมาให้ ก็แค่ค่าเทอมเท่านั้นแหละที่พวกกูเอาเงินเดือนที่เก็บสะสมไว้ไปจ่าย เข้าใจยัง”


“อ๋อ...อื้อๆ เข้าใจแล้ว” เนปจูนพยักหน้าหงึกๆขึ้นลง 


“หยุดพล่ามกันสักครู่แล้วไปหาข้าวทานกันดีกว่ามั้ย”


ลูกแก้วเดินออกมายืนกอดอกพิงประตูถามลูกน้องทั้งสาม นั่นจึงทำให้บทสนทนาหยุดลงกระทันหัน


“พี่เลี้ยงนะ” ภาพส่งเสียงระริกระรี้ถาม


“ปิดเกมส์ปิดทีวีแล้วออกไปรอที่รถ” ลูกแก้วบอก หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องเคลียร์งานอีกนิดหน่อย


“คร้าบ” ทั้งสองขานรับพร้อมกัน เว้นแค่เนปจูนที่ยิ้มน้อยๆ


“แล้วกูละ” เขาถามภาพที่กำลังเดินไปปิดทีวีส่วนอาร์มออกไปรอข้างนอกแล้ว


“ก็ไปด้วยดิ เอากระเป๋าไว้นี่แหละ เดี๋ยวก็กลับมา เฮียแกพาไปกินร้านแถวนี้เอง ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก
ก่อนออกมาปิดไฟด้วยละมึง เดี๋ยวเฮียท่านจะเกรี้ยวเอา” ภาพบอกแค่นั้นแล้วเดินตามอาร์มออกไปข้างนอกอีกคน





...
..
.

“ฮ้า...อิ่มจริงๆ ขอบคุณมากคร้าบเฮียที่เลี้ยงข้าวพวกเรา” อาร์มยกมือไหว้แล้วเดินเข้าบ้านไป ส่วนภาพไปปิดประตูรั้วบ้าน


“ขอบคุณมากครับพี่ที่พาผมไปเลี้ยงด้วย แล้วพรุ่งนี้...”


เนปจูนถามค้างไว้เพื่อให้นายตอบว่าพรุ่งนี้เขาต้องมาที่นี้รึเปล่า หรืออะไรยังไง


“เลิกเรียนแล้วมาที่นี้แล้วกัน พรุ่งนี้กูจะไปปั๊มกุญแจบ้านไว้ให้ มึงสามารถมาที่นี้ได้ตลอด หรือจะค้างก็ได้ ตามใจ”


“ค้างได้เลยเหรอครับ”


“ใช่ บ้านนี้มีสามห้องนอนอยู่ข้างบน กูไอ้ภาพและไอ้อาร์มจองไว้หมดล่ะ แต่ยังมีเหลือข้างล่างอีกห้องหนึ่งแต่เป็นห้องเล็ก”


“อ้อครับ ผมไม่รบกวนดีกว่า พอดีผมพักอยู่แถวๆนี้”


“ก็ดี งั้นมึงกลับเถอะ เริ่มดึกล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”


“ครับ หวัดดีครับพี่”


ลูกแก้วเดินออกมาส่งเนปจูนหน้าประตูรั่ว รอจนมีมอ’ไซค์รับจ้างขับผ่านมา ส่งเสร็จก็ปิดประตูเดินเข้าบ้านกลับไปเคลียร์งานต่อ





20นาทีต่อมา เนปจูนมาถึงคอนโด แตะคีย์การ์ดเข้าห้อง
เดินไปล้างเท้าในห้องน้ำแล้วออกมาถอดเสื้อผ้าพาดโซฟาเหลือแต่บ๊อกเซอร์
ก่อนจะเข้าไปในห้องครัวหยิบขวดน้ำออกจากตู้เย็นกระดกกิน


“อึก...อ่า...ชื่นใจวะ”


เขาครางด้วยความชื่นใจ หยิบขนมติดมือเดินไปนั่งโต๊ะคอมเพื่อทำงานส่งอาจารย์
กะไว้ว่าจะรีบทะยอยทำงานในคืนนี้ให้ได้มากที่สุดเพื่อพรุ่งนี้จะได้มีเวลารับมือกับงานที่ได้วันนี้


เนปจูนเป็นลูกคนที่สองจากพี่น้องทั้งหมดสี่คน พี่คนโตเขาชื่อพลูโตเป็นผู้ชาย อายุ26ปี
ตอนนี้ได้ข่าวว่ากำลังลงทุนเปิดร้านเหล้ากับลูกพี่ลูกน้องอยู่สักที่ในกรุงเทพฯ


ส่วนน้องคนที่สามเป็นผู้หญิงชื่อวีนัส อายุ17เรียนอยู่ม.ปลาย
ปิดท้ายด้วยน้องคนสุดท้องชื่อจูปีเตอร์เป็นผู้ชาย อายุ14อยู่ม.ต้น
สองคนนี้เรียนที่เดียวกัน สรุปแล้วบ้านเขามีลูกชาย3ผู้หญิง1


บ้านใหญ่เขาอยู่ชานเมืองของกรุงเทพฯ มีเพียงวีนัสกับจูปีเตอร์อยู่กันสองคนเท่านั้น
เพราะพ่อเป็นนักการทูตอยู่อิตาลี ส่วนแม่เป็นห่วงพ่อเลยตามไปอยู่ด้วย
พวกเขาสี่พี่น้องเลยต้องดูแลกันเองแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร


ทุกอาทิตย์หรือบางอาทิตย์เขาและพลูโตต้องกลับไปกินข้าวกับน้องเพื่อถามไถ่ความเป็นอยู่
แต่ถึงอย่างนั้นบ้านเขาก็มีห้องไลน์ส่วนตัวเอาไว้คุยกันทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว ความห่างเหินระหว่างเราเลยไม่บังเกิด


*โปรดติดตามตอนต่อไป*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่1-สมัครงาน 060314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 07-03-2014 00:06:57

 :mc4: มาเจิมจ้า น่าสนุกดี

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่2-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 07-03-2014 00:33:16

ตอนที่2-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ



RRR
(ไอ้ติณ มึงอยู่ไหน) แชมป์หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเอ่ยถามมาตามสาย


“ห้อง มีไร”


(คืนนี้จะออกมามั้ย)


“ไม่วะ กูเบื่อๆ ขี้เกียจ”


(จะมาขี้เกียจห่าไร พรุ่งนี้เรียนตั้งบ่าย ออกมาเหอะน่า)


“มึงนี้เป็นคนยังไงว่ะ กูกำลังจะโผล่พ้นตมเสือกมาดึงขากูไว้อีก”


(พูดงี้ด่ากูว่าไอ้เลวเถอะ)


“หึหึ ขอให้สนุกแล้วกัน พรุ่งนี้เจอกัน อย่าไปเรียนสายละมึงไอ้เลว” ติณณภพเตือนเพื่อนก่อนวางสาย


จริงๆแล้วเหตุผลหลักที่เขาไม่อยากออกไปไหนคืนนี้เพราะว่ากำลังจะจีบสาวต่างหากล่ะ...


เรื่องมันก็มีอยู่แค่ว่า...เมื่อเช้าบังเอิญเดินผ่านไอ้พวกรุ่นน้องได้ยินมันคุยกันถึงบริษัทพ่อสื่อๆอะไรสักอย่าง
ยิ่งพอยื่นฟังพวกมันคุยถึงรายละเอียดการสื่อรักให้เพื่อนในกลุ่มแล้วได้ผล เขายิ่งรู้สึกสนใจอยากลองใช้บริการ
เลยเดินเข้าไปถามดู ไอ้เด็กพวกนี้ก็พร้อมใจกันบอก แถมยังให้ที่อยู่และเบอร์โทรของบริษัทนี้อีกด้วย


เย็นนี้พอเลิกเรียนเขาเลยรีบกลับห้องมาโทรหาไอ้บริษัทที่ว่า ส่วนเป้าหมายมีอยู่แล้วล่ะ ว่าจะจีบใคร
ซึ่งน้องคนนี้ เป็นคนที่เขาเล็งไว้แล้วตั้งแต่เธอประกวดดาวเดือน เป็นผู้หญิงที่เข้าถึงยากจนไม่มีใครอยากเล่นด้วย


เธอเป็นคนสวย น่ารัก แถมยังบริสุทธิ์อยู่อีกต่างหาก......


ติณณภพไม่ใช่โรคจิตชอบเปิดซิงใครนะ แต่.....ถ้าได้ก็ดี หึหึ




(พ่อสื่อครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ)


“ถ้าผมจะขอใช้บริการ ต้องทำยังไงบ้างครับ”


(ขอประวัติคุณลูกค้าด้วยครับ)


“จะรั่วไหลมั้ยครับ”


(ไม่ต้องห่วงครับ ประวัติทุกคนของคุณลูกค้ามีผลต่อบริษัทเรามาก ทางเราเก็บประวัติไว้ในตู้เซฟอย่างดีครับ
ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะสะดวกมาที่บริษัทหรือให้ผมส่งแฟกซ์ใบกรอกประวัติให้ไปดีครับ)


“ส่งแฟกซ์ดีกว่าครับ ไม่ทราบว่าบริษัทปิดกี่โมงครับ”


(อ้อ พ่อสื่อเปิดตลอด24ชั่วโมงครับ)


“ลูกค้าเยอะขนาดนั้นเลยเหรอครับ” อดไม่ได้จริงๆเลยต้องถาม


(เปล่าครับ เพราะไม่ค่อยมีลูกค้านี่แหละ ถึงต้องเปิดตลอดเวลา ฮ่าๆ)


ปลายสายตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี จนไอ้ติณอยากถามจริงๆว่า บริษัทมึงอยู่ได้ยังไงวะครับ


“อ้อครับ งั้นเดี๋ยวรบกวนพี่จดเบอร์แฟกซ์ผมด้วยนะครับ”


(ครับๆ ได้ครับ พ่อสื่อยินดีบริการครับผม)


หลังจากวางสายไปไม่ถึง5นาที เขาก็ได้รับใบกรอกประวัติของบริษัทอะไรนั่นจากทางแฟกซ์


“ชื่อ-สกุล ที่อยู่ เบอร์ พ่อแม่พี่น้องประวัติม.ต้น ม.ปลาย...โห้ เยอะขนาดนี้เลยเหรอว่ะ”


ที่ต้องพูดอย่างนั้นเพราะอีกหลายๆอย่างในใบกรอกประวัติมันมีให้มากกว่าการกรอกสมัครเรียนอีกนะเนี่ย


ติณณภพลงมือกรอกประวัติของตัวเองรวมทั้งเป้าหมายที่จะให้ช่วยจีบจนเสร็จจึงส่งกลับไป


ยอมรับว่าว่าคาดหวังกับการลงทุนเกือบสามหมื่นครั้งนี้มาก
เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยจะมาไร้สาระกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
แต่เพราะคนนี้อยากจะลองจริงๆบวกกับอยู่ๆก็มีหนทางเข้ามา ตอนนี้เลยไม่คิดลังเลที่จะทำ


ใครๆก็รู้ว่าเขาเป็นพวกไม่ค่อยแคร์ผู้หญิง
คนมันมีหลายทางเลือกเลยอะไรก็ได้ แต่ของ่ายๆไว้ก่อน
พูดแล้วก็เหมือนว่าขี้อวด แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ

 



...
..
.

RRR
“จูน วันนี้เรียนเสร็จแล้วเข้ามาหาหน่อยนะ”


(ครับพี่ งั้นประมาณบ่ายสี่นะ พี่อยู่มั้ยครับ)


“เออ กูอยู่ตลอดแหละ”


(พาเพื่อนไปด้วยคนนึงได้มั้ยครับ)


“มาเหอะ” ลูกแก้วบอกแล้วกดวางสายเคลียร์งานที่กำลังพูนหัว



เนปจูนเดินกลับเข้ามาในโรงอาหาร
มองหาเพื่อนอยู่นานก็เจอพวกมันนั่งเกรียนอยู่สองคน แต่จริงๆแล้วกลุ่มเขามี5คน


“เห้ย” เขาทัก เดินไปนั่งข้างนนท์ หนึ่งในเพื่อนที่เป็นคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม เขาว่าเขาตัวเล็กแล้วนะ แต่ยังไม่เท่าไอ้นี้เลย


“อ่ะ สุกี้มึง” มิตรเงยหน้าบอก เลื่อนถ้วยสุกี้ผ่านหน้านนท์มาให้ก่อนจะก้มสูดเส้นก๋วยเตี๋ยวคำใหญ่


“เออ ใจ” เนปจูนบอกก่อนจะลงมือทานบ้าง


พวกเขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่ม.ปลาย
สัญญากันไว้ว่าจะเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันให้ได้
จึงช่วยกันเข็นช่วยกันดันจนในที่สุดก็ได้มานั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ตรงนี้


“ไอ้ตั้มกับพุทธไปไหนอ่ะ” เขาถามหาเพื่อนอีกสอง


“เอากันในห้องน้ำมั่ง ไปตั้งนานละ” นนท์ตอบเบื่อๆ ตักข้าวไข่พะโล้คำสุดท้ายเข้าปาก


ตั้มกับพุทธเป็นเพื่อนที่ติดกันยังกับตังเม แต่ไม่ต้องห่วงว่ามันจะมีอะไรเกินเลยกัน
เพราะเมื่อต้นปีที่แล้วที่บ้านไอ้พุทธเพิ่งจะจับมันหมั้นกับแฟนไปหมาดๆ


เป็นการหมั้นที่ไม่ค่อยเป็นทางการเท่าไหร่ ในงานมีแค่พ่อแม่ญาติพี่น้อง คนสนิทมิตรสหาย รวมๆแล้วยังไม่ถึงยี่สิบคนเลย
และที่มันต้องหมั้นกับแฟนไว้ก่อนเพราะแฟนมันกำลังจะไปเรียนต่อนอกสองปี เลยกลัวการนอกใจกันเกิดขึ้น


“มึง วันนี้เย็นไปเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ” เนปจูนพูดกับนนท์หลังซดน้ำสุกี้จนหมดถ้วย


“ไปไหน”


“ที่ทำงานกู”


“ตกลงมึงได้งานที่นั่นจริงเหรอว่ะ” มิตรหันมาถาม แอบแกะถุงขนมของไอ้ตั้มที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างไร้มารยาท


“เออ พี่เขารับ ตกลงว่าไง ไปได้มั้ยว่ะ” เขาหันมาถามนนท์ที่นั่งเงียบอีกครั้ง ไม่รู้วันนี้มันเป็นอะไร เงียบผิดปรกติ


“อืม”


“มึงเป็นอะไรนนท์ เงียบๆ”


“เจ็บคอ”


“หึ”


เสียงหึของมิตรทำให้เขายิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อน แต่เอาไว้อยู่กันสองคนค่อยถามดีกว่า


“เชี่ยมิตร แดกขนมกูหน้าตาเฉย ซื้อมาคืนเลยนะ” ตั้มกลับมาจากเข้าห้องน้ำ หันมาโวยเพื่อนทันที


“ใครบอกให้มึงชัก.....ช้า” มิตรเน้นคำว่าชักเน้นๆใส่หน้าเพื่อน ยักคิ้วลิ่วตา


“กวนตีน กูแค่ไปเข้าห้องน้ำเฉยๆเหอะ”


“นานเนอะ กูกินข้าวเสร็จไปเกือบสองถ้วย เพิ่งจะกลับมากัน”


“ถามไอ้พุทธนู้น งานเข้ามันเมื่อกี้”


ทุกคนต่างหันไปสนใจพุทธที่นั่งเงียบยกเว้นนนท์ เพราะแค่เรื่องของตัวเองก็เส้าจนไม่มีอารมณ์จะไปรับรู้เรื่องของใครแล้ว


“มีไรว่ะพุทธ” เนปจูนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง


“กูรู้สึกว่า...หงส์เขามีคนอื่นว่ะ” พุทธตอบเสียงเบา ก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางบนโต๊ะ


“มึงรู้ได้ไง” มิตรรีบถาม


“มันเห็นเพื่อนหงส์ไปแซวเล่นในเฟส แล้วมีอยู่คนหนึ่งมาเม้นท์ว่า
อย่าลืมพากลับมาด้วยนะ อยากเจอตัวจริง งี้ ไอ้พุทธมันก็เลยสงสัย
แถมโทรไปหาหงส์แต่ไม่รับอีก เลยมานั่งเป็นหมาหงอยอยู่เนี้ย เฮ้อ เหนื่อยยย” ตั้มอธิบายยาว ตบท้ายด้วยพูดเหนื่อยเสียงดัง


“อ้าว แล้ว...ยังไงว่ะ มึงโอเคมั้ย” มิตรถามด้วยเป็นห่วง ย้ายมานั่งข้างๆลูบหลังลูบไหล่


“อืม มั่ง มีคนอื่นก็ดี กูก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน”


ทุกคนต่างพากันงงคำพูดของพุทธ แล้วตกลงมันเส้าเสียใจหรือไม่กันแน่ว่ะ....


“งั้นคืนนี้ไปเที่ยวแก้เบื่อมั้ยมึง”


“พรุ่งนี้เรียนอยู่นะเว้ยเชี่ยตั้ม”


“แหมมมม อย่ามาพูดเหมือนเป็นเด็กดีหน่อยเลยไอ้ศรัณย์ภัทร” ตั้มด่ามิตรแล้วตบหัวมันไปที


สรุปแล้วคืนนั้นพวกเขาก็ยกโขยงกันไปนั่งกินเหล้าปลอบใจทั้งไอ้นนท์และไอ้พุทธที่ห้องของตั้มและนอนมันซะที่นั่นเลย


*โปรดติดตามตอนต่อไป*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่2-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 07-03-2014 07:01:48

+1 เป็นกำลังใจให้ 

ในตอนที่ 1   คำว่า พูดพร่ำ น่าจะเปลี่ยนเป็น พูดพล่าม  นะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ยังเดาไม่ออกว่าใครเป็นตัวเอก  ติดตามจ้าาาาาาาา  มาต่อเร็วๆนะ  :3123:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่3-เปิดประวัติ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 07-03-2014 11:55:11

ตอนที่3-เปิดประวัติ



“พรุ่งนี้วันเสาร์ มึงห้ามปฏิเสธนะไอ้ติณคืนนี้”


“หึ ไม่มีกู พวกมึงจีบสาวกันไม่ได้รึไง”


“กูแค่อยากให้มึงไปปลดปล่อยมั่งเหอะสัด”


“ขอตัวว่ะ ช่วงนี้ต้องทำตัวดีๆหน่อย กูกำลังจ้างพ่อสื่อจีบสาวอยู่”


“อะไรนะ” เพื่อนทุกคนต่างพูดขึ้นมาพร้อมกันด้วยอาการงงงวย


พะ...พ่อสื่ออะไรมันว่ะ


“กูบอกว่ากำลังจ้างบริษัทพ่อสื่ออยู่ ต้องรักษาภาพพจน์หน่อย”


“อะไรคือบริษัทพ่อสื่อว่ะ” แชมป์ถามเพื่อนด้วยอาการงงไม่หาย


“ไม่รู้จักล่ะสิ หึหึ กูก็เพิ่งรู้จักเมื่อวานเนี่ยแหละ
เดินผ่านไอ้พวกรุ่นน้องได้ยินมันคุยกัน โม้ว่าได้ผลหนักหนา
กูเลยอยากลองแม่งดูมั่ง”


“แล้วใครวะ ที่มึงจะจีบ ระดับมึงเนี่ยต่อให้เหี้ยยังไงก็จีบติดไม่ใช่รึไง”

เอิร์ธใช้น้ำเสียงขบขันถาม
แต่ก็ต้องรีบหลบเพราะมันสวนหมัดตอบกลับมา


“น้องอิงฟ้า ดาวเภสัชฯ ปีสอง”


“โห้ ไอ้เหี้ย นั่นอนาคตของชาติเลยนะเว้ย ปล่อยน้องเขาไปเถอะ อย่าให้มาจมปลักกับคนแบบมึงเลย”


แชมป์อุทานเตือนด้วยความหวังดี เขาหยุดอยู่หน้าคณะเมื่อเดินมาถึงทางแยกไปลานจอดรถ


“เหอะหน่า ไว้อีกสองอาทิตย์พวกมึงเตรียมตัวรอดูกูควงน้องเขาได้เลย”


ติณบอกด้วยความมาดมั่น ยิ้มกริ่มเมื่อนึกไปถึงอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า


“เออ ไว้จะคอยดู แล้วนี่มึงพวกมึงกลับยังไงกัน” กานต์ตอบรับแล้วถามเพื่อนทั้งสามหลังจากยืนฟังพวกมันคุยเรื่องไร้สาระอยู่นาน


“กูเอารถมา” ติณบอก ล้วงกุญแจรถออกจากกระเป๋ามาควงโชว์คนถาม


“กูมากับไอ้เอิร์ธ วันนี้ไอ้แฝดยืมรถกูไปเรียน”


แชมป์บอกเพื่อนแล้วทำหน้าเซ็ง เมื่อนึกไปถึงเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้าน


จู่ๆน้องชายฝาแฝดก็รีบวิ่งเข้ามาหาโวยวายเรียกชื่อเขาเสียงดังลั่นบ้าน แล้วบอกว่าขอยืมรถไปเรียน
เขาก็เลยต้องจำใจโทรเรียกเอิร์ธให้มารับเพราะบ้านใกล้กัน โชคดีที่มันกำลังจะออกจากบ้าน เลยบอกให้แวะมารับด้วยซะเลย


“ไม่มีใครจะให้กูไปส่งใช่มั้ย” กานต์ย้ำถามอีกครั้งตามนิสัยคนใจดีชอบช่วยเหลือเพื่อน


“เออ มึงกลับห้องไปเถอะ คืนนี้อย่าเมามากละกันพวกมึง”


ติณเดินแยกออกมาและไม่ลืมที่จะย้ำบอกเพื่อนทุกครั้งเวลาไปเที่ยวกลางคืน





เขาเดินเอื่อยเฉื่อยจนมาถึงรถ
คิดไว้ว่าจะแวะไปทักน้องอิงฟ้าสักหน่อยแต่ก็ต้องเก็บความคิดนั้นไว้
เพราะข้างรถตอนนี้มีสาวสวยคนหนึ่งยืนรออยู่


“ปัด มายืนทำอะไรอยู่ข้างรถผม”


ติณณภพหยุดยืนถามหญิงสาว หรี่ตามองคนตรงหน้าที่กิริยาท่าทางเต็มไปด้วยความกะล่อนซ่อนอยู่จนปิดไว้แทบไม่มิด


“ปัดก็มารอติณไง คืนนี้เราไปเที่ยวกันนะค่ะ”


คนถามเขยิบเข้าไปใกล้ เบียดอกอวบอิ่มแนบชิดลำแขนเสียจนเขาต้องถอยห่าง
ด้วยเกรงเพราะว่าใครผ่านไปผ่านมาแถวนี้มาเห็นเข้าแล้วมันจะไม่ดี


“คืนนี้ผมไม่เที่ยว ปัดไปเถอะ”


“ติณไม่ไปแล้วปัดจะไปกับใครล่ะ”


“ปัดไม่มีเพื่อนรึไง” ติณเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อยถาม ไม่ชอบเลยคนที่พูดแล้วทำเป็นฟังไม่เข้าใจในประโยคนั้น


“ติณอ่ะ... งอนแล้วนะ” ปัดแสร้งหันหน้าหนี บอกให้รู้ว่างอน แต่ก็ได้แค่แปปเดียว
เพราะคนที่เธองอนไม่คิดจะเอ่ยคำง้อ ซ้ำยังกดเสียงต่ำคุยด้วยซะจนน่ากลัว


“ปัดไม่มีสิทธิ์มางอนผมนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว จำไม่ได้เหรอ”


“แต่เมื่อก่อน...”


“เมื่อก่อนผมถือว่ามันเป็นเรื่องของอดีต”


ติณพูดแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะเริ่มรื้อฟื้นหาอดีตห่าเหวอะไรนั้นอีกครั้ง
อดีตที่เราเจอกันตามผับตามบาร์แล้วบังเอิญเรียนที่เดียวกัน เลยสานสัมพันธ์กันต่อเล่นๆ


แต่ก็ได้แค่แปปเดียวนั่นแหละ เพราะหูตาเขามันเยอะ
มีคนมาบอกแทบจะทุกวันว่าเด็กมึงไปกับคนโน่นทีคนนี้ที
จนเขาเริ่มจะทนไม่ไหว เลยตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับเธอ


“ติณเห็นปัดเป็นอดีตเหรอ มีคนใหม่แล้วใช่มั้ย”


ปัดเริ่มบีบน้ำตาออกมาเมื่อเห็นว่ารื้อฟื้นอดีตไม่เป็นผล
เงินเธอขาดมือ...จะให้เธอทำยังไง บอกกับตัวเองว่าปล่อยคนนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด


“ไม่เกี่ยวเลย ปัดก็รู้ว่าผมไม่เคยคบใครแค่คนเดียว
จำได้มั้ยว่าก่อนเราจะสนิทกัน ผมเคยบอกปัดว่ายังไง” ติณพูด เลี่ยงคำว่ามีอะไรกัน


“ติณ...ติณ...แต่ปัดรักติณนะ”


เสียงทุ้มต่ำเหมือนคนเริ่มหมดความอดทนทำให้เธอต้องใช้ไม้อ่อน
เพราะไม่ว่าเธอจะบอกรักใคร ผู้ชายที่ยังตัดเธอไม่ขาดก็ต้องคล้อยตามทุกคน


แต่เธอลืมไปหรือเปล่า...ว่าผู้ชายคนนี้ ไม่เหมือนกับทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเธอ


“ขอบคุณครับที่รักผม แต่ผมรู้ คุณไม่ได้รักผมแค่คนเดียว เป็นเพื่อนกันดีกว่านะ”


ติณบอกลาสาวสวยคณะบัญชี ก่อนจะขึ้นรถขับรถออกไปไม่เหลียวแลเธออีกเลย


ชินแล้วกับสาวคนนี้ที่คอยตามตื้อ แต่พอลับตา เธอก็ไปควงคนอื่นอยู่ดี นี่หรือที่บอกว่ารักแค่คนเดียว...





...
..
.

“ตกลงมึงมีเรื่องอะไร” เนปจูนรีบถามทันทีที่แยกตัวออกมาจากกลุ่มได้


ตอนนี้เขาสองคนกำลังนั่งแท็กซี่ไปหาพี่ลูกแก้ว


“ทำไมผู้ชายแม่งเหี้ยเหมือนกันทุกคนว่ะ” นนท์เริ่มใส่อารมณ์ในการพูด
โชคดีที่ลุงคนขับแท็กซี่แกค่อนข้างแก่แล้วเลยไม่สนใจเรื่องวัยรุ่นเท่าไหร่


“ทำไม ไอ้ต๊อดมันทำไรมึง”


ไอ้ต๊อด...คือแฟนของนนท์ที่ตอนนี้คบกันได้สามเดือนกว่าๆ


อาทิตย์แรกที่มันจีบนนท์ มันทำดีทุกอย่าง ไปรับไปส่ง
กลางวันถ้าว่างตรงกันก็มาทานข้าวกับกลุ่มพวกเรา
จนได้ใจไอ้นนท์ไปเต็มๆ ผ่านไปสองอาทิตย์พอมันขอเป็นแฟนแล้วบอกจะย้ายมาอยู่ด้วยไอ้นนท์ก็ตกปากรับคำ


แต่เรื่องมันมาเกิดตอนช่วงหลังๆ เชี่ยต๊อดเริ่มออกลาย
พาผู้ชายคนอื่นมาที่ห้องไอ้นนท์ บอกว่าเป็นเพื่อนมาทำรายงาน
สารพัดมันจะอ้าง จนวันหนึ่งอาจาร์ยยกเลิกคลาสตอนบ่าย
ไอ้นนท์เลยรีบกลับห้องเปิดประตูไปก็เจอแฟนมันนั่งดูดปากกับคนที่ชอบพามาบ่อยๆ


หลังจากนั้นมา นิสัยเหี้ยๆที่มันปกปิดไว้ก็เริ่มเผยทีละนิด พาคนอื่นมาที่ห้องไม่เกรงใจไอ้นนท์
แต่มันก็ทนเพราะมันรัก และเขาไม่รู้เหมือนกันว่าความรักมันทำให้คนเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ
ยอมแม้กระทั่งให้แฟนพาคนอื่นมาที่ห้องโดยนั่งทนมองไม่ไปไหน


เขาสาบานเลยว่า ถ้าเขามีแฟนแล้วเจออย่างนี้ จะไม่ทนแน่ๆ


ไอ้นนท์มันเป็นคนรักใครง่าย เขารู้ว่ามันก็รู้ตัวเอง แต่ก็ไม่เคยด่ามันว่าเป็นคนใจง่ายเลยสักครั้ง
คนเราจะรักจะชอบใครง่ายๆไม่ใช่เรื่องแปลก มันแล้วแต่คนนะเขาคิดว่า


“เมื่อวาน...มันพาคนอื่นมาเอาที่ห้อง แล้วไล่กูให้ไปนอนที่อื่น” บอกจบ นนท์ก็น้ำตาคลอเบ้าจนคนมองทนไม่ไหวต้องคว้ามันมากอด


“แล้วเมื่อคืนมึงไปนอนที่ไหน ทำไมไม่โทรหากู”


“กูนั่งอยู่หน้าห้องนั่นแหละ”


“ทำไมมึงต้องทนขนาดนี้ด้วยวะ มันเกินไปนะนนท์ มึงรักได้แต่อย่าโง่ เข้าใจมั้ย”


นนท์สะอื้นฮัก น้ำตายิ่งไหลมากกว่าเดิม จะบอกไอ้จูนยังไง ว่าพยามไม่โง่แล้ว แต่มันทำไม่ได้


“มึงเช็ดหน้าเช็ดตาก่อน ใกล้ถึงที่ทำงานกูแล้ว” เนปจูนผละออก ช่วยเช็ดน้ำตาให้เพื่อน


“คืนนี้มึงไปนอนห้องกูแล้วกัน” นนท์พยักหน้าตามที่เพื่อนชวน


เนปจูนบอกลุงคนขับให้จอดหน้าปากซอยเพราะเขาจะเดินมาเอง
บ้านที่พี่ลูกแก้วใช้เป็นบริษัทอยู่ประมาณกลางซอยเดินไม่ถึง5นาทีก็ถึง


วันนี้เป็นวันที่สองที่เขามาที่นี่ ฉะนั้นการจะเข้าไปข้างในจึงต้องกดกริ่งเรียกให้คนมาเปิด
ส่วนกุญแจคิดว่าพี่ลูกแก้วคงไปปั๊มมาให้วันนี้


“อ้าว ไอ้จูน มากับใครว่ะ” ภาพเดินมาเปิดประตูให้เพื่อนใหม่แล้วถามถึงคนยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ


“เพื่อนกู เรียนที่เดียวกัน ชื่อนนท์”


“เพื่อนมึงเป็นไรป่าว ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหล่อๆของกูหน่อยเหรอว่ะ” ภาพพูดบอกขำๆ เดินตามเข้าไปในบ้าน


“เปล่า” เนปจูนตอบแล้วส่ายหัวให้ความอารมณ์ดีของมัน


“พี่ลูกแก้วล่ะ”


“ข้างในห้องนั่นแหละ มึงเข้าไปเลย” ภาพชี้บอกแล้วเดินขึ้นไปนอนต่อบนบ้าน


ที่จำใจต้องเดินลงมาเปิดรั้วให้นี่ก็เพราะเจ้านายตะโกนบอกหรอก คนกำลังหลับฝันดีอยู่แท้ๆ


“มึงนั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวกูมา”


“อือ” นนท์ครางบอก เนปจูนลูบหัวเพื่อนเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้านายหมาดๆ





“พี่ หวัดดีครับ” เขายกมือไหว้ก่อนจะนั่งลง


“เออ” ลูกแก้วพยักหน้ารับ เดินไปเปิดเซฟหยิบซองสีน้ำตาลที่เพิ่งเอาใส่ไปเมื่อคืนออกมา


“อะนี่ งานแรกมึง” เขาโยนซองลงตรงหน้าลูกน้อง


“ได้เลยเหรอครับ” เนปจูนถามเสียงตื่นเต้น ไหนบอกว่าไม่ค่อยมีลูกค้าไง ทำไมเพิ่งมาสมัครเมื่อวาน วันนี้ก็ได้งานเลยว่ะ


“อืม คนนี้เรียนคณะเดียวกับมึง กูเลยให้มึงทำ อีกอย่างไอ้สองคนนั้นไม่ว่างแล้ว มึงทำได้มั้ย”


“ก็...จะลองดูครับ”


“ลองไม่ได้ มึงต้องทำเลย ทำจริง เสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เกี่ยวกับอะไรก็เอาบิลมาเบิกกับกู” ลูกแก้วบอกเสียงดุ


งานเขาจะมาทำเล่นๆเป็นเด็กขายของไม่ได้ เพราะถ้าเกิดผิดพลาดอะไรนั่นก็หมายถึงความหวังทั้งหมดของลูกค้าที่ฝากไว้กับเรา


“ครับ ผมจะทำให้เต็มที่ครับ” เนปจูนบอกเสียงหนักแน่นกว่าเดิม ทำให้คนฟังพยักหน้าพอใจ


“ดี ขอให้มึงสนุกกับงานแรก” เจ้าของบริษัทบอกแค่นั้นแล้วเดินนำออกมาข้างนอก


นนท์เงยหน้ามองคนตรงหน้าที่คิดว่าเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่ใช่ เขายกมือไหว้ซึ่งทางนั้นก็พยักหน้ารับ


“เพื่อนผมครับพี่ ชื่อนนท์ ไอ้นนท์นี่เจ้านายกู พี่ลูกแก้ว” เนปจูนแนะนำทั้งสองให้รู้จักกันแล้วขอตัวกลับเลย


ระหว่างทางเขากับเพื่อนไม่ได้พูดอะไรกันเลย เพราะเข้าใจว่านนท์มันคงอยากอยู่เงียบๆ จนมาถึงห้อง
เนปจูนก็บอกให้มันไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเข้านอนเลย เพราะเขาคงต้องนั่งอ่านประวัติของคุณลูกค้าและคิดแผนสื่อรัก



“นายติณณภพ ปัญญ์ชยธร...”


“เรียนมัณฑนศิลป์ ปีสาม ออกแบบภายใน เป็นลูกคนที่สามจากพี่น้องทั้งหมด
พ่อเป็นคนไทย แม่เป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ปากีสถาน
พี่คนโตชื่อตรัน คนรองชื่อตรัย ตอนเรียนม.ต้นเคยลองยา ม.ปลายยกพวกตีชาวบ้าน
แต่พอเข้ามหาลัยก็โดนพี่ชายทั้งสองสั่งห้ามทุกอย่าง
นอกจากอนุญาตให้ไปสังสรรค์กับเพื่อนเท่านั้น”


“แบดตั้งแต่เด็กเลยนะมึง” เนปจูนบ่น วางกระดาษประวัติลูกค้าลง หยิบอีกแผ่นขึ้นมาอ่าน


“อิงฟ้า...ชลญาดา ปทิตภาชา ดาวเภลัช ปีสอง...หึหึ หวังอะไรอยู่สินะ”


เขาหยิบรูปน้องอิงฟ้าที่แนบมากับใบประวัติออกมาดู สาวรุ่นน้องยืนยิ้มให้กล้องชูสองนิ้ว
จุดเด่นบนใบหน้าเป็นลักยิ้มเล็กๆมุมปากทั้งสองข้าง ผมยาวสีดำขลับสลวยถูกปล่อยจนถึงกลางหลัง
ชุดนักศึกษาที่ใส่ก็ดูน่ารักไม่รัดติ้วเหมือนสาวๆทั่วไปนิยมใส่...ก็เพราะน่ารักอย่างนี้สินะ มันถึงอยากได้


เขาวางรูปหญิงสาวลง หยิบอีกใบขึ้นมา เป็นรูปของติณณภพ โดนแอบถ่ายด้านข้าง
มันนั่งยิ้มมองไปที่ไหนสักที่ ยิ้มทั้งปากและตา และคำเดียวที่อยากนิยามให้กับใบหน้าของมันเลยคือ มึงหล่อมาก!


หน้ามันออกแนวลูกครึ่ง ซึ่งไม่แปลกอะไร ก็มันเป็นลูกครึ่ง -*-


แววตามันดูเจ้าชู้มาก นี่ขนาดมองแค่ด้านข้างนะ ถ้ามาเจอมันยืนมองใกล้ๆเขาคงใจเต้นแรงกว่านี้แน่ >.<


ไอ้นี่มันมีเสน่ห์ตรงดวงตาจริงๆ


ห๊ะ? เมื่อกี้เขาคิดว่าอะไรนะ? ใจเต้นแรง? ห๊ะ? ไม่จริงมั่ง...


เนปจูนยกมือทาบอกตัวเอง ไอ้บ้าเอ๊ย มันเต้นแรงจริงๆด้วยวะ!


เขารีบคว่ำรูปในมือลง นั่งหายใจเข้าออกลึกๆเรียกสติสักพักแล้วลุกออกจากโต๊ะคอม
เดินเข้าห้องอาบน้ำทำอะไรให้หัวโล่งลืมคนในรูปก่อนจะเหวี่ยงตัวนอนแล้วหลับตาลงช้าๆ


แต่มิวาย...คนในรูปก็ยังตามมาหลอกหลอนในความฝัน...  o22



*โปรดติดตามตอนต่อไป*





คุณติณณภพ...
.
.
.
(http://www.uppic.org/image-6A11_53194F70.jpg) (http://www.uppic.org/share-6A11_53194F70.html)

ตอนแรกพระเอกเรื่องนี้ไม่มีอิมเมจเลยคะ แต่อยู่ๆหน้าพี่เซนก็ลอยแวบเข้ามาในหัว แล้วบวกกับตอนนี้พี่แกเป็นโสดพอดี
เลยจับมาล้างน้ำใส่ตระกร้ายืมตัวเป็นพระเอกซะเลย  :hao7:

คุณ MK - ขอบคุณสำหรับคำผิดคะ
คุณ IsDeer - ขอบคุณที่เข้ามาเจิมคะ

ปล.นิยายเรื่องนี้แค่อ้างอิงชื่อคณะนะคะ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับมหาวิทยาลัยแต่อย่างใด*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่3-เปิดประวัติ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 07-03-2014 12:04:33

สงสารนนท์  เพราะรักถึงยอมสินะ  แต่ก็ควรมีขอบเขตบ้าง เลิกเลยๆ ๆ  :katai2-1:  #เชียร์อะไร?

ตัวเอกเนี่ย เนปจูน กับ ติณ สินะ สินะ 

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ   :katai4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่3-เปิดประวัติ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 07-03-2014 17:15:45

จูน แกก็ชอบคนง่ายเหมือนกันแหละ  :hao7:

สงสัยงานนี้ ลูกค้าคงจะได้เคลมพ่อสื่อ ซะแล้ว

รอตอนต่อไปจ้า  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 07-03-2014 18:01:32

ตอนที่4-บังเอิญ



“เฮ้...ไอ้ติณไหนบอกไม่มาไงวะ กูกะแล้ว คนอย่างมึงโผล่พ้นตมไม่เกินสองสามวันหร้อกกก”


“ไม่รู้ว่ะ ก็คนมันเคยเที่ยว อยู่ๆจะให้หยุดไป แม่งไม่ชิน”


ติณณภพยื่นมือไปรับแก้วเหล้าที่กานต์ชงมาให้
พร้อมตอบคำถามของแชมป์ที่ตะโกนแซวก่อนเพื่อนเป็นคนแรก


ปรกติทุกคืนวันเสาร์พวกเขามักจะมาสิงสถิตอยู่ที่นี่ (ที่นี่-ชื่อร้าน) เป็นประจำซึ่งเป็นร้านของรุ่นพี่ที่จบไป


และคืนนี้ก็อีกเช่นเคย ตอนแรกว่าจะไม่มาหรอก แต่มันอดไม่ได้ เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก ตามที่บอกไปข้างบน


“กูว่าแล้ว หน้าอย่างมึงอ่ะนะจะเปลี่ยนเพื่อใคร ...ไม่มีวันซะหรอก” เอิร์ธมองเพื่อนเหยียดๆ กล่าวด่าด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก


“มึงพนันกับกูป่ะไอ้เอิร์ธ” แชมป์พูดท้าเมื่อเริ่มเห็นเค้าลางของความสนุกจากบทสนทนาข้างต้น


เขาเชื่อว่าไม่มีใครที่จะเจ้าชู้ไปได้ตลอดหรอก
ถ้าสักวันไอ้ติณมันเจอคนที่ทำให้มันอยากหยุดจริงๆ วันนั้นคงเป็นวันที่ดีมากแน่ๆ


แล้ววันดีๆแบบนี้ มีหรือ...เขาจะปล่อยไปง่ายๆ


“พนันไร” เอิรธ์ถาม เอื้อมมือไปตักยำรวมมิตรตรงหน้าเข้าปากคำโตเคี้ยวตุ้ยๆ


“วันไหนที่ไอ้ติณมันจริงใจและพร้อมจะเปลี่ยนเพื่อใครสักคน มึงต้องพากูไปทัวร์ยุโรป”


“เฮ้ย! มึงจะบ้าเรอะ ทัวร์ยุโรปเลยเหรอ” คนโดนท้าตกใจ แทบสำลักยำในปาก บ้านเขาไม่ใช่แหล่งผลิตธนบัติเงินไทยนะโว้ย


“เอาป่ะละ มึงก็คนมีตังค์นี่” แชมป์ใช้น้ำเสียงเล่นๆถามพอให้มันรู้ว่าเมื่อกี้เขาโกหก


“แต่ที่กูใช้ทุกวันนี้มันเงินพ่อกู” เอิรธ์ตอบเสียงอ่อย
ก็รู้นะ ว่าใช้เงินพ่อ แต่ก็ยังสุรุยสุร่าย - -' ขอหน่อยเถอะพ่อ
เอาไว้เรียนจบเขาจะทำงานหาเงินมาใช้คืนให้


“เอางี้ กูจริงจังละ ถ้าใครแพ้ คนนั้นต้องไปสมัครทำงานร้านหมูกระทะ
ร้านไหนก็ได้เดือนหนึ่ง ตกลงมั้ย”  นี่ต่างหาก คือข้อตกลงแท้จริงที่คิดไว้ในหัว


ทุกคนพากันจ้องมองไปที่คนโดนท้า ซึ่งนั่นก็ทำให้เอิร์ธรับคำท้าไปโดยปริยาย เพราะกลัวโดนเพื่อนบอกว่าป๊อด


“เออ ตกลง”

 
“พวกมึงเล่นห่าไรกันวะ”


ติณพูดเอื้อมๆ ส่ายหัวไปมา จิบเหล้าทีละนิด เบนสายตาไปมองโต๊ะอื่น
ลึกๆแล้ว เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า จะมีวันนั้นมั้ย วันที่เขาจะหยุดเพื่อใครสักคน..


“มา! จับมือ แล้วก็ห้ามขี้โกงนะเว้ย ไอ้กานต์เป็นพยาน” แชมป์ยืนมือไปให้เอิร์ธจับกลางโต๊ะ


“เออ” กานต์ตอบรับ นั่งขำมันสองคน เล่นอะไรปัญญาอ่อนอีกแล้วนะพวกมึง


“มองเชี้ยไรไอ้ติณ เดี๋ยวนี้สนใจผู้ชายแล้วเหรอ” เสียงของกานต์ทำให้ทุกคนหันไปมองตามสายตาของติณณภพ


“หึ กูก็มองไปเรื่อย ไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ”


ตอบเพื่อนไปแบบนั้นแต่ก็ยังไม่วายต้องหันกลับไปมองอีกอยู่ดี 
ซึ่งคนที่เขากำลังมอง มันนั่งเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก
แต่พออาหารหมด ปากนั่นก็ยังขยับพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนจ้อๆ


“แหนะ มานั่งแดกสะตอใกล้กูอีก” แชมป์พูดแขวะเพื่อน


เขาไม่ค่อยแปลกใจอะไรถ้าไอ้ติณมันจะสนใจมองไอ้จูน
แต่ที่แปลกใจก็คือได้ข่าวว่ามันจ้างพ่อสื่อให้ไปจีบหญิงแต่ตาก็คอยจะมองหาผู้ชาย นี่มันคืออะไรวะเพื่อน?


“มันชื่อเนปจูน อยู่คณะเดียวกับเรา เรียนออกแบบนิเทศศิลป์ ห่าสองตัวนี้ก็รู้จัก”


แชมป์พูดบอกเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังปากแข็งทั้งที่สายตามึงยังมองมันอยู่


“มองนาน มึงสนใจมันเหรอ” เอิร์ธถามทีเล่นทีจริง ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ รอคำตอบ


“เปล่า ไม่ได้สนใจ” ติณตอบเสียงหนักแน่น


“ตอนมองมันหัวใจมึงกระตุกป่ะ”


“ทำไมต้องกระตุก หน้าตาแม่งก็เฉยๆ” ติณแหวเอิร์ธพร้อมตบหัวมันไปที


จะบ้าเรอะ ...ก็บอกแล้วว่าไม่ได้สนใจไง


“ตามึงบอดรึไง ออร่าแสงนีออนแม่งพุ่งโดดเด่นออกมาจากตัวจนคนรอบข้างหมองไปซะขนาดนั้น
แม่งเสือกมาบอกว่าหน้าตาเฉยๆ กูนั่งอยู่ตรงนี้ยังมองไปแล้วหลายรอบเลย”


แชมป์บอกเพื่อนชิลล์ๆ มองตามทุกคน ที่ตอนนี้สายตาทั้งสี่คู่กำลังให้ความสนใจอยู่กับเนปจูน


“แล้วเกี่ยวอะไรกับหัวใจกระตุก” ติณยังคงสงสัย


“ไม่รู้อ่ะ กูพูดไปงั้น” เอิร์ธบอกเพื่อนกลั้วหัวเราะ


“ฮ่าๆ แบบนี้เปล่าว่ะ หัวใจชักกระตุก ชักๆอยากไปหาเธอ”
เแชมป์ร้องเพลงขึ้นมา ที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแต่ง ทำให้ทุกคนหัวเราะครื้น


“ฮ่าๆ มึงก็เข้าใจเห่าเนอะแชมป์” เอิร์ธด่าเพื่อน ปากอ้าหัวเราะด้วย


“เดี๋ยวกูต่อยเปรี้ยง แม่งหยาบคาย ไม่ได้เห่าสักหน่อย กูหอนต่างหากโว้ย”


คนโดนด่าตอกกลับด้วยประโยคสนุกสนาน ทำให้ทั้งโต๊ะหัวเราะยาวจนลืมเรื่องที่แซวติณณภพเมื่อครู่นี้หมด





...
..
.

อีกฝั่งของร้าน

“เป็นห่าไรไอ้จูน ขยับไปมาอยู่นั่นแหละ
จะแดกก็นั่งแดกดีๆ กูรำคาญ”  มิตรถามเพื่อนที่นั่งเคี้ยวอาหารอยู่ข้างนนท์ฝั่งตรงข้าม


เขาเห็นมันขยับไปมา ทำหน้ามุ่ยหลายครั้งเสียจนทนไม่ไหว ต้องเอ่ยถาม


“กูรู้สึกเหมือนมีคนมอง” เนปจูนขมวดคิ้วตอบ ปากยื่นปากยาว
หยิบแก้วน้ำเปล่ามาดื่มแก้เซ็งสายตาของคนรอบข้างที่มองมา


“ไอ้เหี้ยจูนนนนน ไม่รู้สึกได้ไง ทั้งซ้ายทั้งขวาหรือหน้าหลังก็มีแต่คนแอบมองมึงอยู่เนี่ย
เลือกเอาเลยนะ คืนนี้อยากตกเป็นของผู้หญิงหรือผู้ชาย” ตั้มเอ่ยขึ้นแล้วมองเพื่อนที่กำลังทำหน้ามุ่ยหนักขึ้นกว่าเดิม


“ปากมึงนี่ แม่ง น่าเอาตีนกูไปลูบ”


“มาก็กะแดกกับข้าวอย่างเดียวแล้วยังจะมาว่าคนจ่ายอีก”


“โหย ขอโทษครับพี่ตั้ม นี่ถ้าตู้เย็นกูมีของกิน ไม่ถ่อมาถึงนี่หรอก”


“แล้วทำไมไม่ซื้อใต้คอนโด”


“มันแพง เปลืองตังค์” เนปจูนตอบแบบไม่ต้องคิดแล้วรีบจ้วงข้าวเข้าปากคำสุดท้าย


ร้านข้าวแกงป้าแอ๋วเป็นร้านเดียวที่ทำอร่อยที่สุดในระแวกนั้น แต่ก็แพงสุดทีนเช่นกัน
ไม่รู้ว่าป้าแกจะโหดไปไหน ให้ก็ให้นิดเดียว จนบางคนต้องยอมสั่งสองจานจ่ายเบิ้ลให้
ที่สำคัญ หนึ่งในนั้นก็เคยมีเขาด้วย -_-





“เฮ้ย พวกมึง” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียง


“อ้าว ไอ้แชมป์ มาด้วยเหรอว่ะ” ตั้มเอ่ยทักเพื่อนร่วมคณะแล้วกวักมือเรียกให้มานั่งลงด้วยกัน


“เออ พวกกูมานานแล้วเนี่ย เห็นพวกมึงนั่งคุยกันสนุกดี เลยจะขอมานั่งด้วย”


“เอาดิๆ ย้ายของมาเลย” ทุกคนต่างพยักหน้า เขยิบที่นั่งให้เพื่อนกลุ่มใหม่ได้นั่งพอดีๆคน


“บอกเด็กเสิร์ฟล่ะ เดี๋ยวคงขนของมา” แชมป์บอกเสร็จแล้วถือโอกาสโซ้ยยำสามกรอบตรงหน้าเสียเลย


“ไงจูน สบายดีป่ะวะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเลย” เอิร์ธถามเนปจูนที่หันหน้าไปคุยกับนนท์เพื่อนสนิทมันสองคนไม่สนใคร


“เออ สบายดี มึงละ”


“ก็ดี ...เออนี่ มึงสองคนยังไม่เคยเจอกันเลยนี่หว่า
ไอ้ติณนั่นเนปจูน...จูนนี่ไอ้ติณ...เคยเจอกันแวบๆมั่งป่ะ” เอิร์ธแนะนำเพื่อนทั้งสองให้รู้จักกัน


แม้ว่าจะอยู่คณะเดียวกัน เพื่อนในกลุ่มจะรู้จักกัน
แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่เคยเจอกันจังๆ หรือบางทีอาจเจอข้างนอกแบบผิวเผิน


ด้วยเหตุผลที่ว่าไอ้ติณจะเข้าคณะเฉพาะวันที่มีเรียนหรือมีงานส่งอาจารย์ ส่วนไอ้จูนก็เช่นเดียวกัน 
แต่มันต่างตรงที่ว่านอกเหนือเวลานั้นถ้าไอ้ติณไม่ไปเที่ยวกับแฟนของมันก็คงนอนอยู่ที่คอนโด
ส่วนอีกคนก็คงสิงทำงานอยู่ที่ห้อง


“เอ้ออ หวัดดีหวัดดี หวัดดีหวัดดี หวัดดีเว้ย” เนปจูนพูดซ้ำๆไปมาจนเพื่อนขำ


แม่งจะไม่ให้ลุกลี้ลุกลนได้ไงละ
ก็ไอ้คนที่เขาเพิ่งคิดไปว่าถ้าได้มาเจอมันจ้องมองจังๆคงใจเต้นแรงกว่าเมื่อคืนกลับมายืนมองเขาอยู่ตรงนี้เฉยเลย -//-


ติณณภพพยักหน้าทักกลับ ทรุดตัวลงนั่งข้างกานต์


พอมาเจอมันใกล้ๆแบบนี้ก็เริ่มจะยอมรับคำพูดของแชมป์...แล้วที่เขาบอกไว้ว่าหน้าตามันเฉยๆ


ขอถอนคำพูดนะ..


ไอ้นี่มันมีออร่าสว่างออกมาจากตัวจนคนรอบข้างหมองลงไปจริงๆ


ขนาดคนตัวเล็กที่ชื่อนนท์เห็นไกลๆเขาก็ว่าน่ารัก แต่พอมาเจอใกล้ๆนั่งคู่กับเนปจูน มันยังดูหมองลงเลย


เขาเหลือบมองมันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกแว็บแล้วส่ายหัวยิ้มๆ เออแฮะ
นี่เขาไม่เคยยอมรับผู้ชายคนไหนว่ามันน่ารักเกินไป จนมาเจอคนนี้เลย


“หึ... มึงเตรียตัวแพ้ได้เลยเอิร์ธ กูว่าไอ้ติณตกม้าตายเร็วๆนี้แน่”
แชมป์พูดข่มเพื่อนเมื่อเห็นอะไรบ้างอย่างฟุ้งออกมาจากตัวไอ้ติณ


“อย่ามั่นใจเกินไป หึหึ ของแบบนี้มันต้องดูยาวๆ”


ท่ามกลางเสียงพูดคุยของเพื่อนคนอื่นๆ
เอิร์ธและแชมป์ก็กำลังนั่งกระซิบคุยข่มกันถึงความพ่ายแพ้แบบไม่มีใครยอมใครเหมือนกัน



“เดี๋ยวคืนนี้ยังไม่ต้องกลับห้องนะ ไปนอนกับกู” เนปจูนพูดบอกนนท์เสียงเบา หลังจากนั่งคุยกันเรื่องไอ้ต๊อดยังไม่จบ


“แม่ง รบกวนมึงอีกแล้ว”


“ห่าไร เพื่อนกัน ถ้ากูได้ยินมึงพูดคำว่ารบกวนอีก กูจับมึงจูบแน่” เขาพูดชี้หน้า


“คิดว่ากลัวเหรอออ”


“หึ”


“กูขออยู่กับมึงสักพักนะ จนกว่าจะหาห้องใหม่ได้” นนท์ซบไหล่เนปจูน หลับตาลงเหนื่อยๆ


“เออ จริงๆแล้วมึงไม่ต้องหาห้องใหม่ก็ได้
เดี๋ยวกูไปโยนมันออกมานอกห้องให้มึงก็ได้ มันที่ของมึง ทำไมต้องไปยกให้มันว่ะ”


“กูไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้วว่ะ แม่ง มีแต่ความทรงจำเลวๆ”


ทั้งสองคนนั่งเงียบสักพัก มองเพื่อนรอบโต๊ะ


ตั้ม พุทธ แชม์ เอิร์ธ มิตร นั่งชี้ชวนกันดูนมสาว ต่างจากติณและกานต์ที่มีสาวๆชี้ชวนกันมองดู


เนปจูนรีบหันหน้าหนีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองนั่งมองติณณภพนานเกินไป
เหอะ มึงจะยิ้ม จะยกแก้ว รึจะหยิบถั่วเข้าปากนี่แม่มก็ดูหล่อไปหมดเลยนะ '//'


เขาทำทีชวนนนท์คุย เปลี่ยนจุดโฟกัสมาก้มลงมองหัวเพื่อนตรงไหล่ตน


“นนท์”


“หื้อ”


“มึงเหนื่อยป่ะวะ”


“ที่สุด”


เนปจูนลูบหัวมันเบาๆ


"ยิ้มๆไว้ เดี๋ยวกูหาผัวใหม่ให้”


“สัด หาเมียให้กูบ้างสิ”


“มึงทำตัวให้เข้มแข็งก่อนผู้หญิงก่อนเถอะ แล้วกูจะหาให้”


ไอ้นนท์เป็นผู้ชายที่ใครมองผ่านไปมาก็รู้ว่าเป็นเกย์แน่ๆ
เพราะมันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่สำอางเอาเรื่องแต่ก็ไม่ออกแนวตุ๊ดแต๋วอะไร
มันเป็นคนอ่อนไหวง่าย หัวอ่อน มองโลกไม่ค่อยทัน เพราะอย่างนี้แหละถึงโดนไอ้ต๊อดหลอกเอา
ฉะนั้นพวกเราทุกคนถึงต้องดูแลมันเป็นพิเศษ แต่ส่วนมากก็มีเขานี่แหละดูแลมันมากกว่าใคร
คงเพราะเราเป็นเกย์เหมือนกัน เวลาปรึกษาอะไรเลยเข้าใจง่ายมากกว่าไอ้พวกที่มันนั่งดูนมผู้หญิง -*-


“จูนปากมึงว่างมั้ย” นนท์ถามขึ้นปัดมือไอ้จูนออก


“ไม่ว่าง เคี้ยวยำอยู่”


“จูบกูหน่อยดิ”


“เชี่ย มาเงี่ยนไรแถวนี้” เขาสบถเบาๆ มองคนพูดงงๆ อารมณ์ไหนของมัน


“เร็วดิ”


“ไม่ได้จูบกันนานแล้วนะ นี่ข้างนอกด้วย จะดีเหรอวะ”


เมื่อตอนม.ปลาย เนปจูนกับนนท์ชอบจูบกันบ่อยมาก
ยิ่งเวลากินเหล้าแล้วเมาๆก็จูบมันซะกลางวงนั่นเลยจนโดนล้อบ่อยๆว่าโชว์เลส


งงยังไม่ทันหาย ปากไอ้นนท์ก็ขยับเข้ามาประกบ
ยกมือกอดคอแล้วเอาลิ้นมาพัวพันจนเนปจูนต้องสนองตอบ
แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าพวกเขาไม่เคยมีอะไรกันเกินเลยมากกว่าจูบจริงๆ


จูบของพวกเขา เป็นจูบที่รู้สึกดีๆต่อกัน มันมากกว่าลึกซึ้ง
มันไม่ใช่จูบที่อยากมีอะไรกัน แต่เป็นจูบปลอบใจมากกว่า


“พอใจยัง” เขาถามยิ้มๆเมื่อมันถอนปากออกไป


“เออ” จากนั้นมันก็กลับไปนั่งข้างๆเหมือนเดิม


ถามว่า...ตอนนี้คนอื่นมองพวกเขายังไง
คำตอบคือ...มองแบบไม่กระพริบตายกเว้นเพื่อนกลุ่มเขา


“เหี้ย!!!” เอิร์ธอุทาน ยกมือชี้หน้าเนปจูนกับนนท์สลับไปมา


“พวกมึงเล่นห่าไรกันเนี้ยยยยย” แชมป์โวยวาย


“เล่นเลสให้พวกกูดูรึไง” กานต์บอกนิ่งๆ


“ฮ่าๆ เดี๋ยวพวกมึงก็ชิน ถ้าเจอมันสองคนอยู่ด้วยกันบ่อยๆ” มิตรบอกหัวเราะร่า


มีเพียงติณณภพเท่านั้นที่มองดูเฉยๆ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร


เขาไม่ใช่คนปิดกั้นตัวเองและยอมรับว่ากับผู้ชายก็เคยมีอะไรด้วย
แต่แค่ครั้งเดียวกับเด็กขายเกรดเอ ไอ้กานต์เป็นคนพาไปลองเพราะมันเป็นไบรุก
ฉะนั้นการที่มาเห็นผู้ชายตัวเล็กสองคนนั่งดูดปากกัน เขาเลยไม่ตกใจอะไร
แต่แค่สงสัยนิดหน่อยว่ากลางร้านแบบนี้กล้าจูบกันได้ไง หึหึ



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 07-03-2014 18:22:50

เอิร์ธมันรู้ตัวมั้ยนะว่ามันกำลังจะเป็นพ่อสื่อ :hao7:
และมันกำลังทำให้ตัวเองแพ้พนัน

 :a5: โชว์เลส
 :m20: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

หนูติณไม่รู้สึกอะไรจริงๆเหรอ ไม่ใช่ลึกๆอยากจูบเค้านะ

รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้คนเขียน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 07-03-2014 23:09:10

สนุกอ่ะๆ

รอตอนต่อไปนะคะ

 :z2: :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 07-03-2014 23:31:13

สนุกค่ะ ตามอ่านด้วยคน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 07-03-2014 23:40:10

แว่วเสียงดนตรีไทย....ห่ะ!?

มันใช่หรอ555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-03-2014 11:57:52

จะกลายเป็นพ่อสื่อแม่ชักมักได้เองแน่ๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 08-03-2014 22:11:33

 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:เข้ามาติดตามด้วยคนจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่4-บังเอิญ 070314
เริ่มหัวข้อโดย: TinyB ที่ 08-03-2014 22:35:07

 :ling1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่5-ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ 080314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 08-03-2014 22:40:10

ตอนที่5-ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ




เนปจูนกับนนท์กลับมาถึงห้องในเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่แล้ว
พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์เขาคงต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับน้องๆและพี่ชาย
ทั้งที่จริงแล้ววันนี้ต้องไปแต่เนื่องจากเคลียร์งานยังไม่เสร็จเลยขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้แทน


เขาบอกนนท์ให้ไปอาบน้ำก่อนจะมานั่งแหมะอยู่โต๊ะคอมหยิบรูปลูกค้าคนแรกขึ้นมาดู


คุณติณณภพ(เรียกในฐานะลูกค้า)ตัวจริงดูดีมาก ตอนนั่งกินเหล้าด้วยกันก็มีสาวๆเข้ามาหาไม่ขาดสาย
ต่างจากเขาที่ส่วนมากจะมีหนุ่มๆเข้ามาแต่ก็โดนกีดกั้นไปทุกราย เพราะไอ้นนท์ดันไปบอกว่าเขาเป็นผัวมัน -*-


เขาเป็นคนชอบคนง่าย รู้ตัวเลย แล้วยิ่งผู้ชายอย่างลูกค้าคนแรกของเขาโคตรจะตรงสเป็ก
แต่ก็แค่นั้น เพราะมันเป็นลูกค้าและไม่ใช่เกย์ ความเป็นไปได้ในทางชู้ชายตอนนี้เลยติดลบศูนย์


“เอารูปไอ้ติณมาจากไหนวะ” นนท์เดินเช็ดผมมายืนข้างหลังเพื่อน


“ลูกค้าคนแรกกูไง อย่าบอกใครละ” เนปจูนบอกแล้ววางรูปลง เดินไปนั่งโซฟาดูทีวี


“พูดเป็นเล่นป่ะจูน ไอ้ติณอ่ะนะมาจ้างบริษัทมึง” นนท์เดินตามไปนั่งข้างๆ


“เล่นไม่เล่นก็เป็นไปแล้วนี่หว่า”


“เหอะ มันเกิดอะไรขึ้นกับเมืองพุทธวะ” นนท์พูดแล้วหัวเราะเบาๆ


“เกิดอะไรขึ้นกับมันมากกว่า” เนปจูนบอกแล้วเปลี่ยนช่องทีวี


จริงๆแล้วก็สงสัยอยู่มากเหมือนกันว่าทำไมมันไม่ไปจีบอิงฟ้าเองทั้งที่หน้าตาก็ให้
หล่อจนใครๆอยากควง แค่เดินเข้าไปบอกน้อง ขอเป็นแฟนก็คงได้แล้วมั้ง...





...
..
.

“พี่ติณ หวัดดีคร้าบบ”


หนุ่มน้อยชื่อหมูแดงมีศักดิ์เป็นน้องรหัสวิ่งมายกมือไหว้ติณ
แล้วรีบเดินขึ้นตึกไปเรียนอย่างเร่งรีบจนติณต้องป้องปากด่าตามหลัง


“เหี้ยหมู รีบขนาดนี้ไม่ต้องแวะไหว้กูก็ได้ สัด!” เขาส่ายหัวเล็กน้อย
กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีอีกคนมายืนขว้างไว้


“เออ...มึง”


“อ้าว มึง เจอกันเมื่อคืนนี่”


.....


“มีอะไร” เขาถามงงๆ เมื่อเห็นเนปจูนยังยืนเกาหัวเก้อๆไม่พูดอะไร


“เออ...มึง เอ๊ย...คุณติณณภพ”


“หือ?”


“คือ...กู ไม่ใช่...ผม...มาจากบริษัทพ่อสื่อที่คุณโทรไปจ้างน่ะ”


“หะ มึงว่าอะไรนะ” ติณถามอึ้งๆ โลกคงไม่กลมขนาดนั้นมั้ง


“อย่างที่ได้ยินแหละ แล้วพี่เจ้าของบริษัทมอบหมายงานนี้ให้ผมทำ”


ติณเงียบ พูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นมันทำหน้าจริงจัง
แต่ปากมันที่พูดขยับเจื้อยแจ้วทำให้เขายืนมองซะเพลินเลย


“วันนี้ผมมาบอกคุณลูกค้าว่าเราอาจจะได้ทำงานร่วมกันบ้างบางครั้ง
และถ้าคุณอยากให้ผมทำอะไรเป็นพิเศษนอกเหนือจากที่ผมทำได้ก็บอกแล้วกันนะครับ”


“เออ อืม” เขาขานรับ ยืนมองมันจนเดินลับตาไป พอรู้ตัวก็อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้


สรุปคร่าวๆว่าที่มันมายืนขวางหน้าแล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ยาวเหยียดนี่เพื่อจะแนะนำตัวแค่นั้น?




RRR
“เออ ว่าไง”


(อยู่ไหน จะขึ้นเรียนแล้วนะเว้ย) เสียงมิตรโวยวายมาตามสายจนเขาต้องส่ายหน้ายิ้มๆ


“แถวห้องน้ำ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอด้วย”


วางสายเสร็จก็รีบจ้ำอ้าวกลับคณะ ทั้งที่เมื่อกี้ก็เดินจะถึงอยู่แล้ว
แต่ดันเจอลูกค้าเสียก่อน จึงตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางแวะเข้าไปทักทาย


รู้มั้ยว่าทำใจกล้าพูดต่อหน้ามันแบบไม่ให้เสียงสั่นแทบไม่ไหว แม่ง
ก็เล่นยืนจ้องเงียบๆไม่พูดอะไรสักคำ ใครมันจะทนยืนคุยอยู่ด้วยได้นานๆว่ะ





...
..
.

RRR
(จูนเริ่มงานเป็นไงบ้าง)


“ก็...วันนี้ผมไปแนะนำตัวกับลูกค้าแล้วครับ”


(ทำแค่นี้เหรอวันนี้)


“ครับ”


(เค้าให้เวลาแค่สองอาทิตย์นะ ยังไงก็เร่งหน่อยแล้วกัน)


“ครับ”


(เดี๋ยวกูโทรหาอีกที)


“ครับ...หวัดดีครับ” วางสายจากพี่ลูกแก้วเสร็จ ทั้งเสียงและหน้าจ๋อยพอกันจนตั้มต้องถาม


“เจ้านายด่าเหรอว่ะ”


“เปล่า...เดี๋ยวกูขอตัวก่อนนะพวกมึง เจอกัน”


เขาลาเพื่อนเดินกลับมาที่รถ ยืนครุ่นคิดสักนิดว่าจะไปไหนดี ระหว่างร้านดอกไม้กับรอปรึกษาลูกค้า


“ฮู้ววว งานช้างเลยวะ”


“ยืนพูดไรคนเดียว” ติณที่เพิ่งเรียนเสร็จกำลังจะเดินผ่านไปรถตัวเอง
เห็นเนปจูนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพึมพำคนเดียวอดสงสัยไม่ได้เลยหยุดถาม


“ห๊ะ...ห่า...เออ...” คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งอุทานตอบออกมาแทบไม่เป็นคำ


พอเห็นว่าใครมาทัก เขาจึงตัดสินใจได้แล้วว่าตอนนี้จะทำอะไรหรือไปไหนดี


“เอ้า ด่ากูซะงั้น”


“เออ ขอโทษครับๆ มาก็ดีละ คุณว่างมั้ย” เนปจูนค้อมหัวขอโทษให้คนคนที่ยืนงงเพราะเขาเผลอด่า


“ว่าง มีไร”


“ไปร้านดอกไม้กับผมที”


“ไปทำไม”


“ผมหิว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย” เขาตอบหน้าตายไม่ยิ้มไม่อะไร ไปร้านดอกไม้ก็ไปซื้อดอกไม้น่ะสิ ยังจะมาถาม


“กวนตีนนะมึง ตกลงไปทำไม” ติณยืนเท้าสะเอวมองคนกวน


มันกวนแบบหน้าตายๆได้น่าเดินเข้าไปเขย่าหัวมาก


“ก็ไปซื้อดอกไม้ให้น้องอิงฟ้าไง”


“น้องเขาชอบดอกไม้เหรอ”


“ใช่ อิงฟ้าชอบลิลลี่สีเหลือง”


“มึงรู้รายละเอียดของน้องเขาเยอะมั้ย”


“ก็พอรู้ แต่บอกคุณไม่ได้หรอก มันเป็นความลับของบริษัท”


“นั่นสิเนอะ ถ้ารู้แล้วใครจะมาจ้างพ่อสื่อให้ไปจีบ” ติณหัวเราะเบาๆให้กับคำพูดของตัวเอง


จะมีสักกี่คนกันที่จ้างบริษัทพ่อสื่อให้ไปจีบคนที่ตัวเองชอบ
แต่อย่างน้อยหนึ่งในนั้นก็มีเขาแหละว้า


“คุณจะสะดวกไปเจอกันที่ร้านหรือจะไปรถผม” เมื่อเห็นว่าเสียเวลาคุยกันมานานเลยตัดบทเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา


“ไปเจอกันที่ร้านแล้วกัน ว่าแต่ที่ไหนละ”


“Lilly Richly คุณรู้จักไหม”


“แถวxxx ใช่ไหม”


“ใช่ครับ”


“โอเค แล้วเจอกัน” ทั้งสองพยักหน้าให้กันก่อนจะแยกย้ายไปตามนัดที่ร้านดอกไม้


เนปจูนโทรไปบอกพนักงานในร้านให้เตรียมดอกไม้ไว้ และรีบขับรถมุ่งหน้าไปให้ถึงก่อนติณทันที


ร้านที่จะไป เป็นร้านแฟนของลูกพี่ลูกน้องเขา บางครั้งก็เบื่อๆไปช่วยจัดดอกไม้
นี่คือความสามารถพิเศษอีกอย่างหนึ่งของเขาที่ไม่ค่อยมีใครรู้นอกจากเพื่อนในกลุ่ม


ส่วนแผนงานพ่อสื่อให้หัวเขาตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากเลย
ตอนนี้ที่คิดอย่างแรกเลยคือ กะว่าจะเอาดอกไม้ไปให้เขา แล้วบอกว่าใครฝากมาเพื่อดูปฏิกิริยาฝ่ายหญิงก่อน


เหมือนจะง่ายนะ แต่รู้มั้ยว่าโครตยากกกกกกกส์!!
นี่เขาบอกจากก้นบึ้งของหัวใจเลย แล้วยิ่งไอ้ตัวผู้ชายมันดีๆน้อยซะเมื่อไหร่ งานนี้เพิ่มความยากไปอีกสิบเท่า





...
..
..
.

ติณเดินเข้าร้านมา สายตาสอดส่องหาคนที่นัดไว้อยู่เกือบรอบร้านแต่ก็ไม่ยักเจอ จึงเดินเข้าไปถามพนักงานที่เค้าน์เตอร์


“ขอโทษครับ เห็นผู้ชายใส่ชุดนักศึกษาผอมๆไม่ค่อยสูงเดินเข้ามาในร้านมั้ยครับ”


“อ๋อ...มาหาคุณเนปจูนใช่มั้ยคะ งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวร้องอ๋อ
เดินนำไปยังมุมหนึ่งของร้านที่ค่อนข้างปลอดคน


ตรงนั้นมีผู้ชายคนที่ติณกำลังตามหายืนจัดช่อดอกไม้อยู่เงียบๆคนเดียว


“กำลังยืนจัดดอกไม้อยู่ตรงนั้นเลยค่ะ ให้ดิฉันเรียกให้มั้ยคะ”


“อ้อ ไม่ต้องครับ ขอบคุณมากฮะ” ติณค้อมหัวให้พนักงาน เหลียวมองจนเธอเดินลับหายไป แต่ยังไม่ยอมก้าวเข้าไปหา


ผู้ชายใส่ชุดนักศีกษา ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง ใบหน้าด้านข้างกำลังเต็มไปด้วยรอยยิ้มยืนจัดดอกไม้
หยิบต้นเล็กต้นน้อยเลือกพิถีพิถันอยู่นาน กว่าจะตัดสินใจตัดก้านของดอกที่คิดว่าดูดีที่สุดแล้วเสียบลงไปในก้อนฟลอราเซลล์


...ช่างเป็นภาพที่หาดูยากมากๆในความคิดของเขา


“ยืนจัดดอกไม้อย่างกับผู้หญิง” อดไม่ได้จริงๆที่จะแขวะเข้าให้เมื่อเดินเข้าไปมองใกล้ๆ


เอาจริงๆ ผู้หญิงบางคนที่ทำงานร้านดอกไม้ยังไม่อารมณ์ดียืนจัดดอกไม้มากเท่ามันเลย


“นี่ชมเหรอครับ” เนปจูนถาม พยายามทำหน้านิ่งๆไม่หันไปมอง


“กูพูด ไม่ได้ชม ว่าแต่มึงน่ะ พูดกับกูแบบปกติก็ได้นะ”


“ผมไม่กล้าหรอกครับ คุณเป็นลูกค้าของเรา ยังไงก็ควรจะสุภาพไว้ก่อน”


“เออ อย่าให้กูได้ยินมึงแอบหลุดมาแล้วกัน”
เมื่อเห็นว่ามันเอาแต่ก้มหน้าก้มตาจัดช่อดอกไม้ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกระแทกเสียงพูดตอบ


“แต่ถ้านอกเวลางานก็ไม่แน่”


“แล้วมึงทำงานเวลาไหนบ้าง”


“แล้วแต่อารมณ์”


“อ้าว...” ติณอุทานออกมาได้แค่นั้น ก็มีอันต้องปิดปากลงเพราะสายตาที่อีกคนส่งมาให้ออกแนวติดรำคาญแกมดุ


จากนั้นเขาเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปเดินดูดอกไม้รอบๆแถวนั้นแทน


“เสร็จแล้ว” เนปจูนเอ่ยขึ้น
หยิบขวดน้ำบนโต๊ะมาฉีดช่อลิลลี่อีกสองสามทีเป็นปราการสุดท้ายก่อนจะยิ้มให้กับดอกที่จัดเองกับมือตรงหน้า


“ก็ดี” ติณเดินมายืนข้างๆ มองช่อลิลลี่สีเหลืองที่มีดอกหญ้าสีขาวแซมอยู่โดยรอบ


คนจัดยักไหล่ ยัดช่อดอกไม้ใส่มือลูกค้าแล้วเดินไปหยิบการ์ดเปล่า


“อะไร” ติณณภพถามอย่างงุนงง อยู่ดีๆก็ยื่นการ์ดมาให้ นี่อย่าบอกนะว่าจะให้เขาเขียนคำหวานๆลงไปเรอะ ไม่มีทาง


“จะเขียนอะไรหน่อยมั้ย” นั่นไงว่าแล้ว


“ไม่” ติณตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด  นั่นจึงทำให้เนปจูนทำหน้าเอือมใส่ 


“งั้นก็ตามใจ แต่ผมบอกคุณไว้ก่อนนะ ว่าให้เวลาเราแค่สองอาทิตย์ ถ้าผมทำงานไม่สำเร็จอย่ามาโทษแล้วกัน”


“ได้ไง กูจ้างบริษัทมึงตั้งแพง”


“แล้วพี่ลูกแก้วไม่ได้บอกเหรอ ว่าบริษัทเรามีระยะเวลาในการเป็นพ่อสื่อมากสุดเท่าไหร่”


“ไม่ได้บอกและกูรอไม่ไหวหรอก”


“งั้นทำไมคุณไม่ไปจีบเองเลยละ จะได้ทันใจ”


“ก็ถ้ากูกล้าจีบ จะมาจ้างบริษัทมึงทำไม” ติณเดินเข้าไปใกล้ พูดชัดๆตรงหน้า


“นั่นสินะ ผมนี่ถามอะไรไม่คิดจริงๆ” เนปจูนตอบแบบประชดออกแนวจิกกัดตัวเองไปในตัว
เดินเอาการ์ดกลับไปไว้ที่เดิม แล้วออกมาจ่ายตังค์ที่เค้าน์เตอร์ข้างนอกโดยมีติณเดินตาม


“จะกลับแล้วเหรอค่ะ”


“ครับ” เขายิ้มให้พนักงานเล็กน้อย ควักธนบัตรใบสีเทาออกมายื่นให้


“รู้เหรอว่าน้องอิงฟ้าอยู่ที่ไหน”


“รู้ครับ”


“กูไปด้วยได้มั้ย”


“ไปได้ แต่ห้ามตามดูระหว่างผมปฏิบัติงาน ยังจะไปอยู่มั้ย”


“ไป งั้นเอารถกูไป ส่วนรถมึงจอดไว้นี่แหละ เดี๋ยวค่อยมาเอา”


“ครับ” เนปจูนพยักหน้า เดินตามติณไปที่รถ


“ไปไหน”


“ห้องสมุดประจำจังหวัด”



*โปรดติดตามตอนต่อไป*






เนปจูน
.
.
.
(http://www.uppic.org/image-8300_5323075B.jpg) (http://www.uppic.org/share-8300_5323075B.html)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่5-ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ 080314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 08-03-2014 23:56:50

 :hao7: ต่อไปคุณพ่อสื่อก็จะอยู่กับลูกค้า มากขึ้นๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่5-ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ 080314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 09-03-2014 01:08:41

เนปจูนน่ารักกกกก   :-[

รอตอนต่อไปน้าาา  :L1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่5-ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ 080314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 09-03-2014 15:03:42

 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:เนปจูนน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 09-03-2014 22:28:37

ตอนที่6-อิงฟ้า



“เดี๋ยวมา” เนปจูนบอกแล้วถือดอกไม้ลงจากรถ


ติณณภพมองตามด้วยใจลุ้นระทึกจนมันเดินลับตาไป
แต่อีกคนเดินเข้าไปหาน้องอิงฟ้าด้วยใจห่อเหี่ยวนิดหน่อย


ให้รู้ไว้เลยว่าทุกประโยคที่คุยกับมันไม่มีครั้งไหนที่จะไม่ตื่นเต้นเลย เพียงแต่แค่เก็บอาการ
พยายามไม่ให้มันรู้ตัว ไม่ให้มันรู้สึก พยายามไม่ปลื้มมันมากไปกว่านี้ และเขาจะพยายามทำงานให้สำเร็จให้ได้

 
“สวัสดีครับน้องอิงฟ้า” เนปจูนเดินเข้าไปหาหญิงสาวรุ่นน้องแล้วพูดเสียงเบา


เธอกำลังนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆอยู่ในมุมหนึ่งของห้องสมุด


“ค่ะ?” อิงฟ้าเงยหน้ามอง ขานรับถามด้วยคำสุภาพ ยิ้มให้เล็กน้อย


“มีคนฝากดอกไม้มาให้ครับ”


“ใครคะ” เธอทำหน้างงถาม ยื่นมือไปรับช่อลิลลี่สีเหลืองมาวางในบนเก้าอี้ตัวข้างๆ


“ยังบอกตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราอาจจะได้เจอกันบ่อยขึ้นนะ”


“คือฟ้า...”


“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธไม่ได้มั้ยครับ พี่ขอร้อง...นะ”


“แต่ฟ้า...” เธอรีบออกตัวจะปฏิเสธอีกครั้ง เมื่อสมองทบทวนถึงดอกไม้ที่ได้รับและคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า


“นะครับน้องฟ้า พี่ขอร้องจริงๆ เอาเป็นว่าพี่ขอตัวก่อนก่อนนะครับ
แล้ว...พรุ่งนี้ เจอกันที่มหาลัย โอเคมั้ย” เนปจูนรวบรัดคิดเองเออเอง แถมยังติ๊ต่างนัดเจออิงฟ้าในวันพรุ่งนี้อีกต่างหาก


ช่างเป็นพ่อสื่อที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เขาคิดในใจ


“พี่...อยู่มหาลัยเดียวกับฟ้าเหรอคะ” เจอลูกอ้อนและน้ำเสียงหวานๆแบบนี้ อิงฟ้าก็ถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว


“ใช่ครับ พี่ชื่อเนปจูน เรียนมัณฑนศิลป์ อยู่ปีสาม สุดท้ายนี้ก็...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”


เขาขยิบตาให้หนึ่งทีเป็นการทิ้งทวนพร้อมกับเดินยิ้มกว้างออกไป





“เป็นไงมั่งว่ะ” ติณรีบถามเนปจูนอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าเขาเปิดประตูรถเข้ามานั่งอารมณ์ดี


“คอยดูพรุ่งนี้ได้เลย” เนปจูนยกยิ้มมุมปากแบบเท่ห์ๆ แต่คนมองกลับเห็นว่ามันน่ารักใช่หยอกทำให้ต้องแอบยกยิ้มตาม


และในใจก็แอบยิ้มกริ่มเหมือนกัน เมื่อลูกจ้างของเขาเดินยิ้มออกมาตอนเอาดอกไม้ไปน้องอิงฟ้าสำเร็จ
เพราะได้ข่าวมาว่าฝ่ายนั้นใฝ่เรียนมากกว่าใฝ่รัก


“พรุ่งนี้กูไปด้วยได้มั้ย” ติณถาม มองตรงไปยังข้างหน้า บังคับพวกมาลัยรถให้ไปในทางที่มันควรจะไป


“ไม่ได้” เนปจูนหันขวับมาตอบเสียงแข็ง แค่พามาดูด้วยรอบเดียวก็ผิดกฎจะตายละ


นี่ขืนไปดูด้วยทุกที ตายๆ พี่ลูกแก้วคงด่าเขาเละแน่ๆ


“ทำไมวะ”


“ค่อยไปวันอื่นแล้วกัน”


“กูถามว่าทำไม” ติณถามเสียงนิ่ง ไม่สนคำปฏิเสธ


“ไปบ่อยๆเดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดี อีกอย่าง มันผิดกฎด้วย เข้าใจยัง”


“ขัดใจแม่ง” เขาสบถ น้ำเสียงอารมณ์เสียเหมือนคนเอาแต่ใจ


“เออ...รู้ไว้ ไม่มีใครตามใจมึงได้ทุกอย่างหรอก” เนปจูนพูดหยาบออกไป นั่นทำให้คนที่กำลังขับรถอยู่เกือบหยุดรถ


เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ?


“อ้าว เลิกงานแล้วเหรอมึง”


เนปจูนเงียบ ไม่ตอบมัน


“กูหิว หาข้าวกินก่อนละกัน”


“ไปส่งกูที่ร้านดอกไม้ก่อน”


“เดี๋ยวค่อยไป”


“เออๆ กลับไปส่งกูเอารถด้วยละกัน” 


“อื้ม” ติณณภพรับคำ หาแวะร้านทางข้างสบายๆกินมือเย็น


ใจเนปจูนอยากแยกกับมันจะตายแล้ว เป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วอึดอัดชะมัด ถึงจะแอบปลื้มที่มันหล่อนิดๆก็เถอะ เหอะ





…
..
.

“เฮ้ย พวกมึง” ติณร้องทักเพื่อนๆ เมื่อเดินเข้ามาในร้าน


โลกนี้แม่งกลมไปป่ะว่ะ เมื่อก่อนตอนเขายังไม่เจอไอ้เนปจูนนี้ก็ไม่เห็นพวกมันจะรวมตัวกันสองกลุ่มเลย


“อ้าว ไปไงมาไงมาด้วยกันได้วะพวกมึง” กานต์ทักขึ้น ขยับที่ให้พอนั่งได้สองคน


“บังเอิญเจอกันหน้ามหาลัย รถมันเสีย กูเลยช่วย” ติณโกหกไป...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไรเหมือนกัน


แต่แค่ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าไอ้คนข้างๆนี่แหละคือพ่อสื่อที่กำลังจีบหญิงให้เขาอยู่


“แล้วไม่พามันไปส่งอู่ดูรถละ” แชมป์ถามงงๆ มองเพื่อน


“กูหิวเลยแวะหาไรกินก่อน”


“อ้อ เออๆ พวกมึงอย่าถามมันมาก กินๆ” มิตรตบมือแปะๆเรียกสติทุกคนให้หันมาสนใจกับข้าวตรงหน้า


“น้องครับ ขอเบียร์เพิ่มสองเยือก” ติณณภพยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟมาสั่งเบียร์เพิ่มเมื่อเห็นที่มีอยู่มันใกล้หมดแล้ว


“ไหนบอกหิวข้าว”


“เดี๋ยวกูกิน”


“งั้นมึงก็สั่งเลยดิ”


ติณชายตามองขมวดคิ้วขัดใจ หันไปสั่งข้าวผัดหมูกับคนรับออเดอร์จานใหญ่และไม่ลืมถามคนที่พามาด้วย


“จะเอาอะไรมั้ย”


“ผัดผักคะน้า”


“ตามนั้นครับ”


เด็กเสิร์ฟพูดทวนรายการอาหารอีกรอบ ค้อมหัวให้แล้วเกินจากไป


“มึงอย่าแดกเบียร์มาก เดี๋ยวต้องไปส่งกูเอารถอีกนะ” เนปจูบกระซิบบอก กลัวที่ไอ้ติณมันโกหกเพื่อนความจะแตก


“เออน่า ไม่มากหรอก นิดเดียว” ติณบอกปัดๆ ซัดเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่


“รถมึงเอาเข้าอู่ยัง” นนท์ที่นั่งอยู่ข้างเนปจูนถามขึ้นเมื่อตัวเองกินข้าวอิ่มแล้ว


“ให้เขามาลากไปแล้ว เดี๋ยวกูก็กลับไปเอา” เนปจูนบอก คว้าหัวนนท์มาซบไหล่ตัวเอง


เอิร์ธหันไปมอง แอบสะกิดแชมป์ให้มองตาม
คืนก่อนยังตกใจไม่หายที่อยู่ๆพวกมันสองคนก็นั่งจูบกันให้ดู ไม่ใช่แค่กลุ่มเขานะที่มอง โต๊ะอื่นที่อยู่รอบๆก็มองเหมือนกันเหอะ!


“พวกมึงสองคนเป็นแฟนกันเหรอ” กานต์อดไม่ได้ต้องเอ่ยถาม


“เออ” นนท์ตอบ ยกมือกอดคอเนปจูนอ้อนๆ


“พวกกูเหมือนคนเป็นแฟนกันขนาดนั้นรึไงว่ะ” เขาถามอย่างแปลกใจ สำหรับเขา เขาว่ามันไม่แปลกนะ


เอ๊ะ...หรือแปลกว่ะ?


“ก็ไม่หรอก จริงๆแล้วเหมือนผัวเมียกันมากกว่า” แชมป์ตอบเล่นๆ หัวเราะร่า


“อ่ะถูก เนี้ยแหละ ผัวกู” นนท์ตอบแล้วยืดตัวไปหอมแก้มเนปจูนโชว์ไอ้คนถามซะเลย


“สัด มาเล่นเลสให้กูดูอีกล่ะ แม่ง เสียดายของ” แชมป์บ่นเบาๆ


มิตรกับตั้มได้แต่นั่งหัวเราะเพื่อนต่างกลุ่ม


“มึงมีแฟนยังวะจูน” เอิร์ธส่ายหัวให้กับภาพตรงหน้าก่อนถามเนปจูน


“ยัง”


“จริงดิ งั้นกูจีบมึงได้มั้ยว่ะ” เขายักคิ้วถามเล่นๆ ไม่จริงจัง แต่อยู่ๆนนท์ก็ขัดขึ้นมาเสียงดุ


“ไม่ได้!”


“สัดนนท์ กูพูดเล่น ไม่ต้องหวงจริงจังขนาดนั้น แล้วมึงอ่ะ มีแฟนยัง” เอิร์ธเปลี่ยนเป้าหมายคนคุยด้วย


ตอนนี้ทั้งโต๊ะ มีแต่กานต์กับเนปจูนที่นั่งฟังนนท์กับเอิร์ธคุยกัน
ส่วนแชมป์คุยเรื่องรถกับติณ ตั้มกับมิตรหันไปนั่งจมอยู่กับโทรศัพท์


“ไม่มี แต่กูไม่เอามึงหรอกนะเอิร์ธ” นนท์ว่าแล้วแลบลิ้น


“แล้วถ้าเป็นกูอ่ะ” กานต์พูดสวนขึ้น มองหน้านนท์


“เหอะ” นนท์ทำหน้ายู่ สะบัดเสียงตอบ ซุกหัวซุกหน้ากับไหล่เนปจูน


ไอ้กานต์มันก็หล่อนะ คึคึ จะให้ตอบว่าไม่ก็ยังไงๆอยู่อ่า


“มันขี้อาย พวกมึงอย่าไปแกล้งมัน” จูนว่าป้องนนท์ขำๆ


“หึ กูจะเชื่อดีมั้ยเนี้ยว่าขี้อาย” เอิร์ธว่ายิ้มๆ


“เออมึง ช่วงนี้ไอ้พุทธไปไหนว่ะ กูไม่ค่อยเห็น” กานต์หันไปถามตั้มกับมิตรแล้วปล่อยให้คู่เลสมันนั่งงุ้งงิ้งกันสองคนตามประสาต่อไป


“ตามเคลียร์กับว่าที่อดีตคู่หมั้นอยู่”


“เฮ้ย กูได้ข่าวมานะว่ามันจะถอนหมั้น ตกลงเรื่องจริงดิ”


“เออ มั่ง ว่าแต่ทำไมข่าวไปไวจังว่ะ”


“แม่งก็ขึ้นโชว์สเตตัสเฟสหราขนาดนั้น ใครไม่รู้ก็บ้าละ” เอิร์ธตอบ หยิบถั่วเข้าปากเคี้ยวกรุบกรับ


“เอ้า ไอ้เชี่ยนี่ แล้วก็มาบอกกูว่าอย่าเพิ่งบอกใคร” ตั้มบ่นไอ้พุทธ ส่ายหัวไปมา


ไม่นานข้าวผัดหมูกับผัดผักคะน้าร้อนๆก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
คนไม่หิวกับจ้วงกินเอาเป็นเอาตาย แต่คนบ่นหิวดันไม่แตะสักนิดนอกจากยกแก้วในมือซดเอาซดเอา


ตกลงมึงอยากมาเพราะหาเรื่องแดกเบียร์ใช่มั้ยเชี้ยติณณณ!


“ถ้ามึงจะยังเอ้อระเหยไม่ยอมกินข้าวกูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้” เนปจูนผละจากคุยกับนนท์หันไปกระซิบบอกคนนั่งอีกข้าง


ก็ไม่ได้รีบอะไรมากหรอก แต่ตอนนี้มันมืดแล้ว ร้านกำลังจะปิด บอกตรงๆเลยว่าเป็นห่วงรถ
และถ้ามันอยากนั่งต่อ เขากลับเองก็ได้ไม่มีปัญหา ที่พูดไปนี่ไม่ได้กะให้มันอารมณ์เสียเลยสักนิด แต่ก็ไม่ทันแล้ว...


ติณณภพถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกดื่มเบียร์แก้วตัวเองจนหมดแล้วหยิบตังค์ออกมายื่นให้กานต์


“สองคน กูกลับละ มีธุระต่อ” เขาพูดแล้วเดินทำหน้าหงุดหงิดออกไป


“อ้าว เป็นอะไรของมันวะ” ตั้มอุทาน มองตามหลังเพื่อนต่างกลุ่มงงๆ


“เดี๋ยวกูไปเอารถก่อน แล้วเจอกันที่ห้องนะนนท์” เนปจูนบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นยืน


“เออๆ เดี๋ยวให้ไอ้มิตรไปส่ง”


“สัด ผัวเมียกัน ไม่กลับด้วยกันละ” เอิร์ธอดไม่ได้จึงแดกดันขึ้นมา


เนปจูนเลยผลักหัวมันไปทีก่อนเดินออกจากร้าน


“ทำห่าไร ชักช้า รีบมากไม่ใช่รึไง” ติณถามเสียงแข็ง เร่งกูยิกๆอยู่นั่น พอเดินมาถึงรถเสือกยังไม่ตามมาอีก 


จริงๆแล้วที่บอกว่าหิว เขาแค่อยากชวนมันมานั่งจิบเบียร์พูดเกี่ยวกับงานที่มันจะทำให้
แต่ก็ต้องผิดแผนเมื่อเจอเพื่อนทั้งหลายนั่งหน้าสลอนอยู่ในร้าน 


เขาเป็นพวกถ้ากำลังนั่งจิบเบียร์อารมณ์ดีชิลล์ๆไม่ชอบให้ใครมาสั่งโน้นสั่งนี้แล้วเร่งให้กลับ
จริงๆจะให้กลับแท็กซี่อย่างที่มันบอกเองก็ได้ แต่พอหันไปเจอหน้าขาวๆของมันแล้ว ยอมไปส่งทั้งที่ตัวเองอยากอยู่ต่อก็ได้ว่ะ


“กูผิดอะไรละ ไม่อยากไปส่งก็ไม่ต้องไปดิ บอกแล้วไงว่ากลับแท็กซี่เองได้!”


เนปจูนตอบเสียงแข็งกลับไป เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นแต่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรอีก


มันแค่เหยียบคันเร่งไปให้ถึงร้านภายในไม่กี่นาทีโดยไม่หือไม่อือกับคำขอบคุณที่เขาบอก
พอปิดประตูยังไม่ทันได้ละมือออกห่างหนึ่งคืบมันก็รีบขับรถออกไปพร้อมเขาที่ยืนเบะปากให้ตามหลัง


นี่เขาผิดอะไรว่ะ? แต่ต้องง้อใช่มั้ยเพราะมันเป็นลูกค้า


แล้วอีกอย่าง...ต่อจากนี้ไปทุกคืนจนกว่าจะครบสองอาทิตย์ เขาคงต้องควบคุมความประพฤติของคนๆนี้
ไม่ให้ไปมีเรื่องพัวพันกับหญิงสาวอื่นหรือมีเรื่องเสื่อมเสียหายเชิงชู้สาว ด้วยเหตุเพราะถ้ามันทำตัวดี
บางทีอิงฟ้าอาจจะตัดสินใจได้ง่ายขึ้น



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 09-03-2014 23:21:06

ติณเป็นอะไรเนี่ย

ทำไมมีลางสังหรณ์ว่า ลูกค้ากับเป้าหมายจะเคลมพ่อสื่อทั้งคู่เลยล่ะ  :hao6:

รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-03-2014 23:36:24

หวังว่าน้องอิงจะไม่ชอบพ่อสื่อซะเองนะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 10-03-2014 00:10:19

 :mew2: :mew2: :mew2:งานนี้ถ้าน้องอิงฟ้าชอบเนปจูนละก็ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 10-03-2014 08:19:57

น้องอิงฟ้าจะขัดว่าอะไร  อยากรู้ 

นนท์กับจูน ให้ความรู้สึกแปลกๆดี

นนท์จะเสร็จกานต์รึเปล่าหนอ?

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 10-03-2014 09:42:48

 :z2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่6-อิงฟ้า 090314
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 10-03-2014 12:19:11

จำได้ว่าเคยเม้นต์ไปที

อืมๆๆ ดูมีแววว่าติณจะตกหลุมรักพ่อสื่อแล้วจริงๆๆๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่7-ขาที่ก้าวเข้ามา 100314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 10-03-2014 19:56:11

ตอนที่7-ขาที่ก้าวเข้ามา



เมื่อวานเป็นวันที่สองของการทำงาน เขาแวะเอาโหลคุ้กกี้ไปให้ฝ่ายหญิง และไม่ลืมที่จะไลน์รายงานบอกฝ่ายชาย


ฝ่ายหญิงน่ะ...เธอเฉยๆมาก แค่ยิ้มให้ รับของไป กำลังจะปฏิเสธแต่เขาก็ดันพูดขัดขึ้นมาแล้วรีบชิ่ง


ส่วนไอ้ฝ่ายชายเนี้ยสิ ตื่นเต้นใหญ่ ถามนู้นนี้ไม่เลิกทั้งที่วันก่อนหน้านั้นได้ข่าวมึงทำหน้าตึงใส่กูอยู่ไม่ใช่รึไง!?


เย็นนี้พอเลิกเรียนเขาก็กลับห้อง คิดหาทางช่วยลูกค้าทำให้ผู้หญิงประทับใจ
หัวตันๆแบบนี้พอได้อาบน้ำแล้วก็โล่ง แต่พอหยิบโทรศัพท์มาเช็คไอจีก็ต้องตันอีกเพราะคุณติณณภพมันไปเที่ยวแล้วอัพรูป


ถึงรูปที่มันอัพจะมีรอยยิ้มเห็นฟันเกือบครบสามสิบสองซี่และดวงตามีเสน่ห์เป็นจุดเด่นจนทำให้เขานั่งมองอยู่นานก็เถอะ
แต่ไม่ได้ งานก็คืองาน! ถ้าลูกค้าเขายังทำตัวเป็นโสดสำมะเลเทเมาอยู่แบบนี้ผู้หญิงอย่างอิงฟ้าไม่มีทางชอบมันแน่ๆ





'อยู่ไหน'


เขาจัดการไลน์ไปถาม แต่รออยู่เกือบชั่วโมงกว่ามันจะตอบกลับ แถมยังเป็นประโยคสั้นๆที่ไม่ได้ขยายความอะไรอีกด้วย


'ข้างนอก'


ขอบคุณ -_-'


'รู้แล้วครับว่าอยู่ข้างนอก แต่ช่วยตอบให้แคบกว่านี้ได้มั้ย'


'ที่นี่'


อ้อ...ร้านประจำ


'คืนนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ'


'จำเป็นขนาดนั้น?'


ยังจะมาถาม! 


'มีกฏอีกข้อที่ผมลืมบอกคุณ'


'กฏอะไรว่ะ'


'อีกครึ่งชั่วโมงออกมาเจอกันหน้าร้าน'


เขาบอกนนท์ที่นอนคว่ำตัวเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงว่าจะไปข้างนอกแปป แล้วรีบบึ่งรถไปที่นี่โดยไว





ติณณภพเก็บมือถือเข้ากระเป๋า เดินไปบอกเพื่อนที่โต๊ะว่าจะออกไปสูบบุหรี่แล้วรวดรอคนที่ไลน์มาหา


งงเหมือนกันที่อยู่ๆเนปจูนก็ไลน์มาถามว่าอยู่ไหนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
และยังคงสงสัยว่ากฏอีกข้อที่พูดถึงมันสำคัญถึงขนาดต้องมาบอกเขาตอนนี้เชียว?


บุหรี่ม้วนที่สองเพิ่งหมดไปเขาก็เห็นรถพ่อสื่อขับเข้ามาจอด
มันเดินหน้ามุ่ยมาหา มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดเสียงเครียดใส่


“โทษทีที่ต้องขัดขวางความสุข แต่การที่คุณออกมาเที่ยวทั้งๆที่กำลังให้ผมจีบผู้หญิงให้อยู่
ผมคิดว่ามันไม่เหมาะสม และต่อจากนี้ไปขอให้คุณงดเที่ยวกลางคืนเป็นเวลาสองอาทิตย์จนกว่างานผมจะเสร็จ ขอบคุณครับ”


มันพูดเสร็จแล้วเข้ามาลากแขนไปที่รถเขา


นี่อยากถามมันมากว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะแต่กลัวจะโดนแยกเขี้ยวใส่ เลยได้แต่ยืนเลิกคิ้วมองงงๆ


“งงอะไร กลับห้อง”


“หะ”


“กลับห้อง”


เออ...! แล้วเขาต้องทำตามใช่มั้ย รู้สึกว่ายังไม่เคลียร์เท่าไหร่นะ


“เมื่อกี้พูดอะไร เอาให้เคลียร์หน่อย ขออีกที”


มันเม้มปากเข้ามากันแน่นเหมือนพยายามอดทนอดกลั้นอะไรสักอย่าง


อยากจะหัวเราะกับท่าทางนั้น แต่กลัวเสียมารยาทเลยได้แต่ยืนจ้องนิ่งๆกลับไป


“ติณ...กูซีเรียสนะ”


อ้าว...เปลี่ยนสรรพนามซะงั้น สงสัยจะเครียดจริง


“กูไม่รู้ว่ามึงมั่นใจมากแค่ไหนกับการที่มาจ้างพ่อสื่อให้จีบผู้หญิงให้
แต่บอกไว้ก่อนว่ากูไม่มั่นใจเลย และถ้ามึงจะยังทำตัวแบบนี้ มึงก็เลิกจ้างเถอะ”


“แล้วกูผิดอะไร แค่มาเที่ยว”


“มึงคิดว่าอิงฟ้าเขาจะชอบผู้ชายเที่ยวเยอะ มีเรื่องแยะแบบมึงงั้นเหรอ”


“แล้วกูต้องทำยังไง”


“หยุดเที่ยวสองอาทิตย์”


ให้ตายเถอะพับผ่า!...


สาบานเลยว่าเขาไม่ได้เมาแอ๋ถึงขนาดฟังผิด แต่...เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ!?


“กูเคยหยุดเที่ยวแล้ว แต่ทำไม่ได้ ทำไมว่ะ ก็แค่เที่ยว มันเสียหายตรงไหน”


“มันไม่เสียหายตรงไหน แต่ก็ไม่ตายไม่ใช่เหรอ...กลับห้องไปได้แล้ว”


เนปจูนพูดจบก็เดินเข้าไปตบๆกระเป๋าหากุญแจรถในกางเกงยีนส์ทั้งหน้าและหลัง


เขาปลดล็อคเปิดประตู ผลักมันที่ยังยืนงงทำหน้าไม่เข้าใจแล้วยัดกุญแจใส่มือ


“ขับรถดีๆละ ถึงแล้วไลน์บอกด้วย” เขาพูดแล้วเดินจากมา ไม่สนลูกค้าที่ยังนั่งงง


ไม่รู้มันจะทำตามมั้ย แต่ก็หวังว่ามันคงจะพยายามเข้าใจในสิ่งที่เข้าอธิบายบอกไปนะ -*-





...
..
.

RRR
(ไอ้จูน งานไปถึงไหนแล้ว) เสียงเจ้านายดังมาตามสาย ปลุกให้คนที่กำลังหลับอยู่ต้องรีบเด้งตัวมานั่งคุยอย่างจริงจัง


“คิดว่าสำเร็จไป15%แล้วครับ” ก็มันเพิ่งจะผ่านมาสองสามวันเองนี่หว่า... ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว


อย่างน้อยเธอก็ยอมรับของที่ให้ไปแหละ


(ก็ยังดี มีค่าใช้จ่ายอะไรรึยังว่ะ)


“ค่าดอกไม้กับคุ้กกี้ครับ”


(แล้วน้องเขาว่ายังไงบ้าง)


“เฉยมากครับ แต่ผมพยายามตื้ออยู่”


(เออ ดีๆนะมึง เต็มที่ไปเลย)


“แต่ว่าพี่ครับ พี่ขอเวลาลูกค้าให้นานกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอครับ”


(ไม่ได้ว่ะ โทษที เขากำหนดเส้นตายมาสองอาทิตย์ก็คือสองอาทิตย์) ลูกแก้วบอกเสียงเครียด


ค่อนข้างเห็นใจลูกน้องเหมือนกัน แต่ลูกค้าคือพระเจ้าและเขาก็เชื่อมั่นในตัวพระเจ้ามาตลอด


“ผมจะพยายามนะครับ แต่ถ้ามันไม่สำเร็จ...”


(มึงก็จะยังเป็นลูกน้องกูอยู่นี่แหละ อย่าคิดมาก ทำให้เต็มที่ก็พอ) เขาพูดขัดขึ้น ไม่ค่อยชอบเห็นใครดราม่าสักเท่าไหร่


“ขอบคุณมากครับพี่”





“ใครโทรมาว่ะ” นนท์ถามเมื่อเห็นเนปจูนวางสายไปแล้ว


ตอนนี้เขายังอยู่ห้องมันไม่ได้ย้ายไปไหน
กำลังรอจังหวะเวลาหาห้องใหม่ ได้ก็จะพาพวกเพื่อนๆไปขนของจากห้องเก่าออกมาให้หมด
ส่วนเรื่องไอ้เหี้ยนั่น ตอนนี้หัวใจเขาเริ่มลบมันใกล้หมดแล้ว


“พี่ลูกแก้วน่ะ โทรมาถามเรื่องงาน” บอกแล้วล้มลงนอนต่อ วันนี้เรียนบ่าย กะว่าจะแวะเอาขนมไปให้น้องอิงฟ้าอีกแล้วค่อยเข้าเรียน


“จะนอนต่อเหรอ กูหิว”


“ลุกหาไรแดกดิ”


“ไอ้ผัวจอมปลอม!” นนท์บ่นเสียงดัง เตะหน้าแข้งมันไปที ลุกไปอาบน้ำ ทำกับข้าวกินในครัว ไม่ลืมทำเผืื่อมันด้วย


พอสิบเอ็ดโมงกว่าๆเนปจูนก็ลุกมานั่งงงๆแล้วไปอาบน้ำแปรงฟัน


“ไอ้นนท์ อยู่มั้ยวะ” เขาร้องหาเพื่อนขณะแต่งตัวไปด้วย


“ไอ้นนท์” เดินออกมาข้างนอกก็เจอแต่ความว่างเปล่า จนมาหยุดอยู่หน้าตู้เย็น มีโพสต์อิทแปะอยู่


-กูออกไปหาห้องใหม่
ข้าวอยู่บนโต๊ะ เจอกันม'หาลัย-


“กูบอกไม่ต้องหาๆ แม่งไม่ฟังอีก” เขาบ่นแล้วเดินไปอุ่นข้าวมานั่งกิน


จริงๆแล้วห้องเขาอยู่ด้วยกันสองคนก็ไม่ได้ดูลำบากอะไรเลย แต่คิดว่าบางทีมันคงอยากมีพื้นที่ส่วนตัวถึงไปหาห้องใหม่


นั่งกินข้าวจนหมดจาน ก็เตรียมตัวเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อแวะซื้อขนมฝากน้องอิงฟ้า


เขาไม่รู้นะว่าเพื่อนที่ทำงานด้วยกันอีกสองคนมันมีวิธีทำงานของมันยังไง ใช้ระยะเวลาเท่าไหร่
แต่สำหรับเขา คิดว่าสองอาทิตย์คงไม่พอแน่ๆ ของอย่างนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป แต่ก็จะทำให้ดีที่สุด
และได้แต่ภาวะนาให้น้องอิงฟ้ารับรักคุณติณณภพทีเถอะ





...
..
.

12วันผ่านไป
นนท์ย้ายออกจากห้องเนปจูนไปตั้งแต่3วันที่แล้ว โดยไม่ได้บอกใครว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน


แผนที่บอกว่าจะให้ไปช่วยขนของออกจากห้องเก่าก็ไม่ได้ทำ แถมช่วงนี้เพื่อนตัวเล็กยังชอบทำตัวห่างเหิน หายตัวบ่อยๆแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ อึกอักเดินหนีไม่ค่อยมานัวเนียใกล้ๆอีกด้วย


(อีก2วันก่อนไปเรียนเข้ามาหากูด้วยนะ)


“ครับ” เนปจูนรับคำแล้ววางสายถอนหายใจเฮือกใหญ่


ถามว่าตอนนี้งานเขาเดินหน้าไปถึงไหนแล้ว บอกตรงๆเลยว่า 50-50 มาก


น้องอิงฟ้าดูเฉยมาก บางครั้งเอาขนมไปฝากก็แค่รับไว้ บอกขอบคุณแล้วเดินหนีไปเลย


มีอยู่วันนึง เนปจูนเลิกเรียนเร็วเลยแวะไปหาน้องอิงฟ้าเพราะรู้ว่าอีก10นาทีน้องจะพักแล้วเข้าเรียนต่อ


พอไปถึง ทันทีที่เห็นหน้า อิงฟ้าก็ทำเหมือนจะเดินหนีแต่ก็จำยอมต้องคุยด้วยเพราะเขาไปดักหน้าดักหลังพูดว่านล้อมขอเวลา สุดท้ายก็ได้มา2นาที


เนปจูนเปิดอกคุยกับน้องภายในสองนาที บอกแบบ(ไม่ค่อย)หมดเปลือกว่าที่ทำไปทั้งหมดนี่เพราะอะไร ทำไปทำไม และให้เวลาน้องตัดสินใจ


'น้องอิงฟ้าเคยเจอคนในรูปนี้มั้ยครับ' เขาถามแล้วยื่นรูปคุณติณณภพที่แนบมากับซองประวัติไปให้ดู


'เคยผ่านๆ มีอะไรเหรอค่ะ'


อิงฟ้ามองคนในรูป จำได้ว่าบังเอิญเจอตามร้านอาหารเวลาเขากินข้าวพักกลางวัน


'คนนี้แหละครับ ที่พี่กำลังจีบน้องให้มันอยู่ เพื่อนพี่เป็นคนขี้อายน่ะครับ ไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ น้องพอจะรับรักมันได้มั้ยครับ'


น้องฟังจบก็นั่งเงียบ ไม่พูดอะไร เขาเลยขอนัดอีกทีในวันสุดท้ายของการทำงาน


'เอางี้ครับ พี่ให้เวลาน้องตัดสินใจ วันอาทิตย์หน้าตอนกลางวัน ถ้าสะดวกออกมาเจอพี่ได้มั้ยครับ'


น้องยังคงเงียบ


'ร้านxx หลังมอก็ได้ครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนครั้งสุดท้ายมากเกินไป'


น้องแค่พยักหน้ารับ


'พี่รู้นะครับ ว่าน้องเป็นเด็กใฝ่เรียน แต่น้องลองกลับไปคิดดูนะครับว่าถ้าลองมีใครอีกคนเข้ามาในชีวิต
บางทีมันอาจจะดีก็ได้นะ มีคนช่วยคิด ช่วยแบ่งเบาเรื่องหนักใจ ลองดูนะครับ ชีวิตน้อง พี่ให้น้องตัดสินใจนะ แล้วเจอกันครับ'


เนปจูนเดินไปลูบหัวน้องอิงฟ้าสองทีแล้วเดินออกมา


เกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ไปเจอน้องทุกวันหรอก
ขืนไปทุกวันคงโดนรังเกียจเอาแน่ๆ เพราะแค่นี้น้องก็ไม่อยากจะเสวนาด้วยแล้ว


นี่เขาต้องเดินไปบอกคุณติณณภพมั้ยนะว่าให้ทำใจไว้ 50-50





“ไอ้พุทธเมื่อกี้กูเห็นนะมึงเดินกับใคร”


“เมีย”


“โห้ เต็มปากเต็มคำไอ้สัด”


“มันจะไปสนอะไร ตั้งแต่ถอนหมั้นไปแล้วนี่ แม่งกลับมาเลวแดกเหลือหลายเหมือนเดิม”


เนปจูนเดินส่ายหัวเข้ามาหาเพื่อนที่โต๊ะหน้าคณะขณะรอเข้าเรียนอีกครึ่งชั่วโมง


ได้ยินที่พวกมันคุยกันเมื่อกี้แล้ว ก็ฟังไม่ผิดหรอก
ไอ้พุทธมันถอนหมั้นไปแล้วจริงๆ พร้อมหลักฐานที่เอาไปโยนให้พ่อแม่ฝ่ายหญิงดูถึงบ้าน


พุทธตั้งใจลาเรียน1อาทิตย์เต็มๆเพื่อบินไปเก็บหลักฐานถึงที่
โดยตามดูตามถ่ายรูปอยู่เงียบๆทั้งที่ในใจอยากเดินเข้าไปแสดงตัวมากกว่า แต่ก็กลัวอดีตคู่หมั้นจะช็อคไปซะก่อน


จนมันกลับมา ไปล้างรูปสองชุด ให้พ่อกับแม่มันดูหนึ่งชุด
แล้วทั้งครอบครัวก็บุกไปบ้านพ่อแม่อดีตเมียมันเอารูปงามหน้างามตาที่มันถ่ายได้ไปให้ดูอีกหนึ่งชุด งานนี้เรียกว่าเจ็บจริงจบจริง


แต่คนอย่างพุทธ-พุทธชาติ ก็เจ็บได้แค่แปปเดียว เพราะอีกสองวันให้หลังมันก็ไปควงสาวใหม่ ซึ่งก็คือเมียที่มันพูดบอกเมื่อกี้


“ยิ้มมาแต่ไกลเลยนะ” มิตรแซวเนปจูนที่ดูก็รู้ว่ามันประชด


“เชี้ยไร” เขาบอกเหวี่ยงๆ แย่งขนมมันมากิน


“เป็นอะไรวะ” ตั้มเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มาถาม


“เปล่า กูแค่เซ็งๆ ไรมึงเนี่ยนนท์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ ไหนดูดิ มีไร” คนพูดพยายามแย่งโทรศัพท์จากนนท์ที่ยื้อของรักของหวงไว้สุดแรง


“ปล่อยยยย ไอ้เหี้ยจูน”


“ด่าขนาดนี้ มีผัวใหม่ก็บอกมา กูรู้นะ”


เนปจูนปล่อยโทรศัพท์แล้วชี้หน้าขู่มัน ที่จริงทำเล่นๆอย่างงั้นแหละ เห็นมันมีความสุขก็ดีแล้ว


“มีที่ไหนเล่า กูรักมึงจะตาย” นนท์รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วกอดแขนอ้อนเพื่อน


“แหนะๆ ไอ้นนท์ เมื่อคืนกูเห็นนะ มึงยืนดูดลิ้นกับใคร” มิตรแซวเล่นๆแต่คนโดนแซวเสือกหน้าแดงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่


“อะไร มึงมั่วป่ะมิตร เมื่อคืนกูอยู่ห้อง”


“แล้วอยู่ห้องกับใคร” ตั้มรีบถามสมทบ มือก็กดเล่นเกมส์ไพ่แข่งกับพุทธไปด้วย


“ก็...” คนตอบชะงักไว้แค่นั้นก่อนจะคิดได้ว่าเสียรู้พวกมันเข้าแล้ว


“ไอ้ห่า พวกมึงรุมกู” นนท์ได้แต่นั่งบิดแขนเนปจูนที่ก็นั่งขำด้วยความโมโหเพราะเถียงอะไรไม่ได้


ก็เมื่อคืนเขายืนดูดลิ้นกับใครอีกคนอย่างที่พวกมันว่าจริงๆนี่หน่า


Panyakorn : อย่านั่งใกล้มันมาก ไปเรียนแล้วนะ เจอกันที่ห้อง


ความสั่นจากกระเป๋าทำให้นนท์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วยิ้มก่อนจะกระเถิบห่างออกมานิดหน่อยจากเนปจูน


NoN_k : อื้ม ตั้งใจเรียนนะ




“เห้ย”


“อ้าว มึงมานั่งข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เห็น” เนปจูนถามงงๆมองหน้าคนทัก


“ก็มึงจำหลังกูไม่ได้ไง” มันตอบกวนแล้วยกยิ้ม


“สัด แล้วนี่เพื่อนมึงไปไหนหมด ไม่ไปเรียนกันเหรอ”


“พวกมันขึ้นไปก่อนแล้ว งั้นกูไปแล้วนะ” ประโยคหลังเขาพูดแล้วมองตาผ่านๆกับนนท์แบบไม่มีใครสังเกตได้


“เออ เจอกันมึง” เขายกมือตอบสามสี่คนที่นั่งอยู่ก่อนจะมองหน้านนท์อีกทีแล้วเดินขึ้นตึกไป




“อ้าวไอ้ติณ มาสายละสิ เพื่อนมึงเพิ่งเดินขึ้นไปเมื่อกี้”


“เออๆ” ติณณภพรับคำแค่นั้นแล้วรีบวิ่งขึ้นตึกไปเรียน


ขนาดว่ามีเรียนบ่ายแล้ววันนี้เขายังตื่นสายได้ เพราะเมื่อคืนมัวแต่นั่งเล่นเกมส์แท้ๆ แถมนาฬิกาในโทรศัพท์ก็ยังทรยศไม่ปลุกอีกด้วย


พอเห็นไอ้ติณรีบวิ่งไปเรียน เนปจูนก็แอบหัวเราะมันเบาๆ


หลังจากวันที่ลงทุนขับรถไปพูดกับมันคืนนั้น ถัดมาจนถึงเมื่อคืนเขาก็ไลน์ไปบอกคุณติณณภพทุกคืนว่าห้ามออกไปไหน
แต่มันก็บ่นมาว่าอยู่ห้องไม่มีอะไรทำ เบื่อ ออกไปกินเหล้านิดหน่อยคงไม่เป็นไร
ซึ่งเนปจูนถึงกับต้อง Video call ไลน์ไปบอกมันเสียงดุเลยว่าจะนิดหน่อยหรือนิดเดียวก็ไม่ได้
ถ้าเบื่อก็หาอะไรทำ มันก็ทำตามแต่โดยดี โดยลากเขาเข้าไปอยู่ในส่วนเกี่ยวข้องนั้นด้วย


ทุกคืนมันจะชวนเขาเล่นเกมส์แล้ว Video call ไลน์คุยกันไปด้วย นั่นทำให้เขาไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยเหมือนกัน


แล้ววันนี้ที่มันสายเพราะเมื่อคืนกว่ามันจะยอมเลิกเล่นเกมส์ก็ปาไปตี4 นี่ยังโชคดีที่วันนี้มีเรียนแค่คนละตัว


เมื่อนึกมาถึงตรงนี้เขาก็ยิ้มให้กับความน่ารักของคุณติณณภพ
สงสัยคงชอบน้องอิงฟ้ามากสินะถึงขนาดยอมไม่ออกไปไหนตั้งเกือบสองอาทิตย์


แต่มันจะรู้มั้ยว่าความน่ารักของมันยิ่งทำให้เขาจากที่แค่ปลื้มแต่ตอนนี้กลายเป็นชอบมากขึ้นเรื่อยๆ
จากที่หลงแค่หน้าตา ตอนนี้กลายเป็นว่าขามันเข้ามาหย่อนในใจเขาแล้วข้างหนึ่ง 


รู้นะว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ แต่เชื่อเถอะ เขาจะไม่ขัดขวางเหมือนที่นางร้ายในทีวีทำกันหรอก
เจ็บนิดๆกับการเห็นมันมีความสุข เขาก็ไม่เป็นไร...


*โปรดติดตามตอนต่อไป*



ติณอัพรูปลงไอจี... 5555 ก็จิ้นกันไป

(http://www.uppic.org/image-EDC5_531DB457.jpg) (http://www.uppic.org/share-EDC5_531DB457.html)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่7-ขาที่ก้าวเข้ามา 100314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 10-03-2014 21:19:49

 :mew2: :mew2: :mew2:อยากรู้ว่านนท์คบใครอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่7-ขาที่ก้าวเข้ามา 100314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 10-03-2014 23:39:36

มันเป็นการจีบทีแบบเอิ่ม.......
นึกว่าจะมีอะไรกุ๊กกิ๊กกว่านี้
ส่งของให้ตลอดสองอาทิตย์แต่เจ้าตัวไม่ปรากฏ อิงฟ้าจะรับรักเหรอ
ส่วนสองหนุ่มทำไรถึงตีสี่น่ะ จิ้นกระจาย เหอๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่7-ขาที่ก้าวเข้ามา 100314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 12-03-2014 08:31:20

เนปจูนแสนดีจริงๆ อิอิ  o13

นนท์นี่อย่างไงๆอยู่นะ มีความลับๆ  :laugh:

 :L1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 12-03-2014 17:48:20

ตอนที่8-ผลลัพธ์



“นี่ครับพี่ ผลสรุปทั้งหมดของงานแรกผม” เนปจูนยื่นกระดาษแผ่นนึงให้เจ้านาย


ในนั้นมีแผนต่างๆที่เขาใช้จีบน้องอิงฟ้า และเปอร์เซ็นต์ความสำเร็จของงาน


“60/40 ก็ถือว่าไม่เลว” ลูกแก้วบอกลูกน้องที่นั่งตาแป๋วหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้า


40นี่คืองานที่เนปจูนทำสำเร็จ ส่วนอีก60% อยู่ที่ตัวน้องอิงฟ้าล้วนๆ


แค่งานแรกก็ได้งานหินซะแล้ว ยังงี้จะไม่ให้มันหายใจรวยรินได้ยังไง


“ขอบคุณครับ แต่ผมขอถามอะไรได้มั้ยพี่”


“เออ ว่ามา”


“เวลาภาพกับอาร์มทำงาน เขาใช้เวลาเท่าไหร่เหรอครับ”


“แล้วแต่เคส อย่างของภาพที่เพิ่งปิดไปเมื่อวาน ก็วันเดียว”


“ห๊ะ อะไรนะครับ”


“ลูกค้าเขามีใจให้กันอยู่แล้ว แต่ฝั่งผู้ชายอยากทำโรแมนติก เลยมาจ้างให้ทางเราช่วยเป็นสื่อให้นิดหน่อยก็แค่นั้น”


“อ้อ แล้วหินๆเหมือนเคสที่ผมเจอเคยรับมั้ยครับ”


“ก็มี ฝ่ายชายเป็นพวกชอบตื้อ ตื้อเองไม่สำเร็จก็มาจ้างเรา
งานนี้ไอ้อาร์มซวยไป จีบให้เป็นเดือนก็ยังไม่เล่นด้วย แถมวันปิดเคส มันยังเจอผู้หญิงเขาตบหน้ามาฉาดใหญ่”


“โห้ ทำไมโหดงี้ละครับ” เนปจูนถึงกับอึ้ง แล้วนี่ถ้าเขาทำไม่สำเร็จจะเจออะไรมั้ยเนี้ย


“ก็เคสไอ้อาร์มเคสสุดท้ายแหละที่กูรับมั่ว หลังจากนั้นกูก็ต้องซักประวัตินิดนึง”


อ้อ มันเป็นอย่างนี้เองสินะ ถึงว่าทำไมในใบประวัติคุณติณณภพที่เขาอ่านถึงถามละเอียดจริงๆ


“แล้วตอนนั้นไอ้อาร์มมันทำไงครับ”


“ก็จ๋อยไป จะขอออกอย่างเดียว แต่กูไม่ให้ออกหรอก คนไม่ค่อยจะมี ยังจะมาออกอีก
กูเลยให้เงินปลอบขวัญมันไป วันเดียวก็กลับมาเป็นลิงเหมือนเดิม”


“แล้วอย่างเคสที่มีฝ่ายหญิงหรือฝ่ายชายมาชอบพ่อสื่อละครับ”


“เราต้องปฎิเสธ ต้องปฏิเสธไปอย่างเดียว ไอ้อาร์มกับภาพจะรู้ว่าควรทำยังไง
ซึงถ้ามึงรู้ตัวว่าเจอเคสแบบนี้เดี๋ยวกูบอกเองว่ามึงต้องทำยังไง แต่กูว่ามึงต้องเจอแน่ๆละ” ลูกแก้วบอกเสียงหนักแน่นเป็นการเป็นงาน


“ทำไมมั่นใจจังเลยพี่” เนปจูนหัวเราะฝืดๆ


“ก็มึงน่ารัก ระวังตัวเองไว้เถอะ ทั้งสองฝั่ง แล้วมึงจะชินไปเอง”


“พี่พูดซะผมอยากขอออกเลยนะครับเนี้ย”


“ไม่ได้”


“พูดเล่นพี่ ผมพูดเล่น ไม่ต้องทำเสียงดุขนาดนั้น”


“มึงเห็นกฎแล้วใช่มั้ย”


“เห็นแล้วครับ” เขาตอบเสียงเบา รู้สึกว่าเจ้านายจะค่อนข้างเข้มงวดกับกฎพอสมควร


กฏที่เขียนด้วยเมจิกสีแดงตัวหนังสือใหญ่เน้นย้ำหลายที


...ห้ามหลงรักลูกค้าเด็ดขาด!!!...


เขาเข้าใจว่าเป็นหน้าตาของบริษัท และยังมีอีกหนึ่งคำถามที่อยากจะถาม...


อย่างเช่น...


ถ้าพ่อสื่อแอบชอบลูกค้าละครับ...ต้องทำยังไง..


“เอาเป็นว่าวันอาทิตย์ตอนเย็นมึงเข้ามาบอกผลกูอีกทีแล้วกัน วันนี้มึงกลับเถอะ ดึกแล้ว”


“ขอบคุณครับพี่” เนปจูนไหว้ลาแล้วเดินออกมาจากห้อง


ครั้งนี้รู้สึกจะเป็นการคุยงานที่นานที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ออกแนวเครียดหน่อยๆแต่ก็พอไหว





TINnapop : อยู่ไหน ไม่รับวิดิโอคอลกูว่ะ


คุณติณณภพส่งไลน์มาตามเขายิกๆตั้งแต่คุยงานกับพี่ลูกแก้วแล้ว
เนปจูนอ่านแล้วเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม ออกไปบอกลาอาร์มกับภาพที่นั่งทำงานกันอยู่แล้วขับรถกลับห้อง


รู้สึกใจหวิวๆเหมือนกันเมื่อเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันก็ต้องลาขาดจากลูกค้าคนแรกแล้ว 
อีกใจหนึ่งก็อยากตอบมันไป แต่อีกใจก็สู้ห่างๆกันตอนนี้ไปเลยดีกว่า 



RRR

เขาล้วงโทรศัพท์มาดู คิดว่าคุณติณณภพโทรมา แต่ไม่ใช่ เป็นไอ้ตั้ม


“มีไร สัด”


(แหมมม รับโทรศัพท์ซะเสียงหวานเลยนะมึง) ดูมันประชด - -


เขาเงียบรอฟังมันพูด


(มาก๊งกัน)


“กูไม่ว่าง”


(นี่มึงยังไม่เลิกขี้เกียจอีกเหรอ)


“เออ”


ที่มันถามอย่างนั้นเพราะตลอดเกือบสองอาทิตย์เขาโกหกมันไปว่าขี้เกียจเที่ยวตอนกลางคืน ซึ่งเหตุที่จำต้องโกหกก็ไม่มีอะไรมาก...


เพราะงานล้วนๆ (งานที่ต้องเฝ้าคุณติณณภพยังไงล่ะ)


(งั้นตามใจ เบื่อก็มา พวกกูอยู่ห้องไอ้พุทธ กินกันอยู่สามคนเนี้ย)


“อ้าว ไอ้นนท์ละ”


(กลับบ้าน)


“เออๆ งั้นไว้เจอกันละกัน”


เขากดวางสายแล้วเปิดไลน์ที่ยังเด้งต่อเนื่อง


หลังๆติณไม่ได้ส่งอะไรมานอกจากสติ๊กเกอร์กระต่ายโกรธหน้าแดงควันออกหู แต่มันส่งมารัวๆเลยต้องเปิดอ่าน


'มีอะไร'


เขาส่งกลับไป


มันเปิดอ่านแต่ไม่ตอบ


กำลังจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง โทรศัพท์ในมือก็สั่น เลยรีบเปิดอ่านก่อน


'เป็นห่าไรไม่รับวิดิโอคอล'


'คืนนี้ไม่ว่าง ไว้วันอาทิตย์กลางวันเจอกัน ร้านxx หลังมอแล้วกัน'


'อืม'


เนปจูนรู้ว่ามันคงโมโหที่เขาไม่ยอมตอบไลน์เลยทันที แต่จะทำให้มันเคยตัวทำไม


คนเราก็ต้องมีเวลาส่วนตัวกันบ้าง แล้วอีกอย่าง มันคงเป็นแบบนี้กับเขาได้อีกไม่นาน


พองานเสร็จ ทุกอย่างก็จบ เขากับมันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือใจเขานี่แหละ...





…
..
.

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และตอนนี้เขาจะต้องออกไปร้านxxหลังม.เพื่อเจอน้องอิงฟ้ากับคุณติณณภพ


สองวันที่ผ่านมา มันไม่ไลน์ ไม่วิดิโอคอลมาหาเขาอีกเลย และเขาก็ไม่ได้ทักไป ซึ่งเขาคิดว่ามันก็ดีแล้ว


คนที่มาถึงก่อนคือลูกค้าที่มาจ้างบริษัทเขา มันนั่งอยู่โต๊ะในสุดของร้านมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาเชื่อว่ามันต้องเห็นตอนเขาเดินผ่านแน่ๆ


“มานานยัง”


“อืม” มันตอบแค่นั้น หยิบกาแฟตรงหน้าขึ้นดูด แล้วหันไปมองข้างนอกเหมือนเดิม


เขายกมือเรียกพนักงานมาสั่งกาแฟบ้าง สักพักผู้หญิงที่พวกเรารอก็มาถึง


น้องอิงฟ้ามาด้วยชุดกระโปรงยาวเลยเข่าสีชมพู ผมยาวสลวยถัดอยู่ตรงใบหูทั้งสองข้างทำให้เห็นใบหน้าขาวใสชัดเจน


เธอยิ้มมาให้แต่ไกล เนปจูนกับติณณภพพร้อมใจกันลุกยืนต้อนรับเธอ


“ขอโทษนะคะ พอดีรถติดฟ้าเลยมาสายค่ะ” อิงฟ้าพูดบอกเสียงเบา


น้องดูเปลี่ยนไปมากจากวันที่เนปจูนเจอ และคิดว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่งานเขาจะสำเร็จ


“ไม่เป็นไรครับ งั้นเชิญตามสบายเลยนะครับ พี่ขอตัวก่อน”


เนปจูนหลีกทางให้หญิงสาวนั่ง ส่วนตัวเองหยิบแก้วกาแฟเดินออกมารอข้างนอก คอยดูสถานการณ์เป็นระยะ


จากตรงนี้เห็นสีหน้าของน้องชัดเจนว่ายิ้มแย้มเป็นอย่างดี
ส่วนคุณติณณภพตั้งแต่หญิงสาวที่ชอบเดินเข้ามาก็มองไม่วางตา ขนาดเขาเดินออกมาแล้วมันยังไม่สนใจ





“สวัสดีคะพี่ติณ” อิงฟ้าเอ่ยทัก ยิ้มให้ทั้งปากและตา


หลังจากวันนั้นที่นั่งฟังพี่เนปจูนพูดครั้งสุดท้ายเงียบๆ เธอก็เก็บมาคิดทบทวนเป็นอย่างดีแล้วว่าวันนี้ควรจะตัดสินใจยังไง


“สวัสดีครับ” ติณณภพมองหญิงสาวด้วยดวงตาแวววับ ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวยจนละสายไม่ได้เลยจริงๆ


“ชอบฟ้าเหรอคะ” เธอถามตรงๆไม่อ้อมค้อม


“ถ้าบอกว่าชอบ ฟ้าจะเป็นแฟนกับพี่ได้มั้ย” เขาเอื้อมมือไปทาบมือคนตรงหน้าเบาๆ


“ตรงจัง”


“ครับ แล้วตกลงว่าไง”


“อื้ม.....” เธอครางยาว ไว้ท่าที ไม่ยอมตอบแต่อมยิ้มไว้


“ว่าไงครับ”


“.....ตกลงคะ”


“อะไรนะครับ” ติณถามย้ำ แทบไม่เชื่อหู ก็ที่ผ่านมา ใครเข้าหา น้องก็ปฏิเสธตลอด


“ฟ้าตอบว่า ตกลงคะ” เธอหน้าแดงก้มหน้าอายๆ


ติณยกมือที่จับอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆ มันเหนือความหมายจริงๆจนตอนนี้ใจเขาเต้นรัวแทบไม่เป็นจังหวะ


“งั้นวันนี้เย็นไปทานข้าวกันมั้ยครับ”


“เย็นนี้ฟ้ามีนัดทานข้าวกับที่บ้านคะ พี่ติณไปด้วยกันมั้ย”


“ชวนพี่เข้าบ้านเลยเหรอ” ติณถามยิ้มๆ


เธอยักไหล่ไม่ตอบ ลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวฟ้ามีธุระต้องไปทำต่อ พี่ไปส่งฟ้าได้มั้ย”


“ได้ครับ” ติณลุกตาม เดินไปจับมือแฟนหมาดๆจูงไปจ่ายตังค์ค่ากาแฟแล้วเดินออกมาหาคนที่ยืนรออยู่ข้างนอก


อิงฟ้ายิ้มเดินตามหลัง จากที่ให้คนของคุณพ่อไปสืบประวัติคนข้างๆ พอจะรู้อยู่ว่าที่ผ่านมาพี่ติณก็ใช่ย่อย
แล้วถ้าเธอจะลองปราบเสือดูสักครั้ง คงไม่เสียหายอะไร แต่เธอก็ต้องไว้ท่าทีบ้าง และอยากรู้ด้วยว่าชายหนุ่มต้องการอะไรจากเธอกันแน่



“เดี๋ยวกูจะไปกับน้องนะ” ติณเดินมาบอกเนปจูน


“อ้าว โอเคๆ ยินดีด้วยๆ” เนปจูนยืนมองมือที่กุมกัน พูดไม่เป็นคำ


ใจหนึ่งก็รู้สึกยินดีด้วย แต่อีกใจก็ใจหาย ต่อไปนี้คงไม่ได้เจอทั้งคู่ๆบ่อยๆแล้วสินะ


ไอ้อาการจุกๆอยู่ที่คอหอย อยากตะโกนอะไรออกมาสักอย่าง


คงเป็นแค่อาการของคนใจหาย ใช่...เป็นแค่อาการของคนใจหาย


“มึงกลับยังไง”


“กูเอารถมา จอดอยู่หลังร้าน”


“อืม”


“สวัสดีนะคะพี่เนปจูน” อิงฟ้าพูดบอกแล้วค้อมหัวให้ก่อนจะเดินตามแรงจูงของติณ


“ปิดเคสได้แล้วเว้ย” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ มองทั้งคู่เดินไปด้วยกันจนลับตา เย็นนี้คงต้องฉลองหน่อยแล้ว





…
..
.

“สวัสดีครับพี่”


“อ้าว ว่าไงไอ้จูน”


“งานยุ่งทุกวันเลยนะครับ”


เนปจูนแซวเจ้านาย ที่บริษัทก็มีอยู่แค่นี้ แต่เข้ามาหาทีไร เจอแผ่นกระดาษอะไรก็ไม่รู้วางอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมดทุกที


“อื้ม ก็กูบริหารคนเดียว ทำไงได้ละ นี่กำลังเคลียร์ค่าบิลเคสของไอ้อาร์มอยู่”


“เออ จริงด้วย งั้นนี่ครับ บิลทั้งหมดเคสของผม แล้วก็ งานสำเร็จนะครับ”


“กูรู้ละ”


“อ้าว พี่รู้ได้ไง”


“ลูกค้าเขาเพิ่งโทรมาบอกว่าโอนเงินที่เหลือให้กูแล้วเมื่อกี้”


“อ้อ เหรอครับ” เขาตอบแค่นั้นแล้วนั่งเงียบ


ได้รับเงินเต็มๆแบบนี้คืองานสำเร็จ แต่ถ้าไม่สำเร็จ พวกเราก็จะได้แค่ครึ่งเดียว


“มึงไปพักเถอะ ช่วงนี้ยังไม่มีลูกค้าติดต่อมา แล้วพรุ่งนี้กูจะโอนเงินค่าเหนื่อยไปให้”


“ขอบคุณครับพี่” เขายกมือไหว้แล้วเดินออกมาหาเพื่อนอีกสองคนข้างนอก





“เป็นไงมั่งว่ะ เคสแรก พอได้มั้ย” ภาพถามเมื่อเห็นเนปจูนนั่งลงอย่างเหนื่อยๆ


“ก็ดี เหมือนจะไม่ง่าย แต่สรุปออกมาแล้วง่ายเฉยเลย”


“หึหึ โล่งเลยสิมึง กูก็เหมือนกัน เพิ่งปิดเคสไปเมื่อวาน” อาร์มพูดบอก


“งั้นคืนนี้ฉลองมั้ยวะ ได้ป่าววะที่นี่” เนปจูนถาม มองหน้าไปมา


“ได้ดิ งั้นคืนนี้มึงนอนนี่เลย ห้องข้างล่างยังว่าง”


ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันที่เขาต้องกลับไปกินข้าวกับครอบครัว
แต่ไม่รู้ทำไม เนปจูนถึงกระสันอยากหาอะไรมากระแทกปากแรงๆสักที ว่าแล้วก็ไลน์ไปบอกขอกลับบ้านอาทิตย์หน้าดีกว่า


“เออ ดีเลย กลับห้องไปแม่งก็เหงา” เขาตอบอาร์มในขณะที่มือก็พิมพ์ตอบแก้ตัวกับพี่น้องที่รุมกระหน่ำไลน์มาอย่างหนัก


“งั้นมึงก็ย้ายมาอยู่นี่เลยดิ” ภาพเสนอ


“ไม่ดีกว่าวะ ไปๆมาๆแล้วกัน” เนปจูนปฏิเสธ อย่างน้อยก็ยังอยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง
 

เฮ้ออ..  :เฮ้อ:



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

อ้างจาก: IsDeer ที่ 10-03-2014 23:39:36  

มันเป็นการจีบทีแบบเอิ่ม.......
นึกว่าจะมีอะไรกุ๊กกิ๊กกว่านี้
ส่งของให้ตลอดสองอาทิตย์แต่เจ้าตัวไม่ปรากฏ อิงฟ้าจะรับรักเหรอ
ส่วนสองหนุ่มทำไรถึงตีสี่น่ะ จิ้นกระจาย เหอๆ  :hao6:

ตอบนะคะ : งานนี้เป็นงานแรกของจูน ซึ่งจูนยังไม่ค่อยรู้ว่าต้องทำอะไรยังไงมากไปกว่าส่งขนมไปมา
อีกอย่าง ฝ่ายผู้หญิงก็เฉยมากด้วย จูนเลยไม่ค่อยกล้าทำอะไรไปมากกว่านี้นะคะ ฮ่าาา

ขอบคุณทุกการติดตามคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: pannixz ที่ 12-03-2014 18:07:52

ใจหายแทนจูน
ไม่ใช่ว่าหลังจากนั้นแล้วติณดีแตก เที่ยวทุกวันนะ
 :hao7: :hao7:
มาต่อไวๆนะ
สนุกมากเลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 12-03-2014 18:49:07

จะสงสารพ่อสื่อดีไหม งานนี้ เฮ้อ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 12-03-2014 20:34:54

สงสารจูนนนน

เจ็บปวดและหน่วงอยู่ในใจ

 :hao5: :sad4: :o12:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 12-03-2014 20:41:46

 :mew2: :mew2: :mew2:น้องเนปจูนเป็นงัยบ้างงงงงงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 12-03-2014 22:48:21

 :a5: ปิดเคส
เราอ่านผิดรึเปล่า?

นึกว่าจะมีอะไรเยอะกว่านี้ สรุปนี่เราเดาผิดล้วนๆ  :mew5:

อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆจัง อยากรู้ว่าจูนจะเป็นยังไงต่อ
รึว่าพระเอกตัวจริงยังไม่ออก
เพราะเหมือนพี่ลูกแก้ว เปรยๆว่าจูนต้องทำงานอีกนาน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: LonelyBoiZ ที่ 12-03-2014 23:37:57

สนุกมากเลยคับบบ
ติดตามๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 13-03-2014 03:35:51

เราว่าอิงฟ้าน่าสงสารสุดอ่ะ กลัวนางโดนหลอกฟัน
แล้วใจแตกอ่ะ นางตั้งใจเรียนอยู่ดีๆก็หาเรื่องมาให้ซะงั้น
กลัวมาม่าอิงฟ้ากลับมาร้ายเนี่ยสิ :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 13-03-2014 08:31:52

กอดเนปจูน :กอด1:

คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่8-ผลลัพธ์ 120314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 13-03-2014 10:38:34

ถ้าเราเป็นจูนก็คง งง หน่อยๆแบบนี้แหละ 

ไรวะ นึกว่าจะไม่สำเร็จ  จู่ๆก็ง่ายซะงั้น 



เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ   :กอด1:     

ปล.หนุ่มที่ดูดลิ้นกับนนเป็นใครหนอ?  กานต์ป่ะ?   :hao7: 

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 13-03-2014 17:01:19

ตอนที่9-ห่าง



ไม่รู้ว่าภาพตรงหน้ามันเกิดจากเขาตาฝาด หรือเพราะเมา แต่...แต่ มันก็สามารถทำให้เขายืนช็อคอยู่ตรงมุมห้องครัวขยับขาไปไหนไม่ได้


“อือออ พอแล้ว”


“อย่าเมามาก เข้าใจมั้ย ทำงานไม่ไหว กูหักเงินนะ”


“รู้แล้วหน่า แม่ง”


“พูดดีๆ”


ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนจะเดินออกมา คือมือของเจ้านายยกขึ้นมาดีดปากคนนั่งเคาร์เตอร์เบาๆ





ก่อนหน้านี้ที่เขาเห็น คือไอ้ภาพมันนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว มือคล้องคอคนตรงหน้า
ส่วนพี่ลูกแก้วยืนอยู่หว่างขา ลูบสีข้างคนนั่งเบาๆ ปากก็ทำหน้าที่ดูดคลึงกัน นั่นทำให้เขาไม่กล้าไปเอาน้ำแข็งในตู้เย็น


“อ้าว ไหนวะน้ำแข็ง”


“อาร์ม” เขากระซิบเสียงเบา ไอ้อาร์มมองงงๆ


“มีอะไร”


“พี่ลูกแก้ว กับไอ้ภาพ” พูดแค่นั้นไอ้อาร์มมันก็ร้องอ๋อ ลากเสียงยาว


“เห็นใช่มะ”


“เออดิ” สติเขายังเบลอๆไม่หาย


ก็ไอ้ภาพกับเจ้านายมันเหมือนซะที่ไหน ทำตัวเฉยๆยังกะคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ดูไม่มีพิรุธอะไรเลยด้วยซ้ำ


“เค้าเป็นแฟนกัน”


“จริงเหรอวะ”


“ไม่จริงมั่ง กูโกหก สัด เห็นมากับตาแล้วยังจะถาม” อาร์มบ่น


“ก็กูไม่อยากเชื่อ แล้วมึงเป็นเกย์มั้ยเนี้ย บอกมาเลย กูไม่อยากช็อคอีก”


“ไม่เป็นเว้ย กูยังคลั่งไคล้ผู้หญิงอยู่”


เนปจูนถอนหายใจ เขาคงไม่ต้องบอกมันหรอกนะว่าเป็นมั้ย


“แต่กูคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเป็นมั้ย”


“เออ ไม่ต้องหรอก เห็นหน้าก็รู้ละว่าเป็น”


ตอนแรกที่เจอก็ยังสงสัยนะว่ามันเป็นมั้ย แต่พอสองสามวันผ่านไป ค่อนข้างแน่ใจแล้วละว่าเป็น
เพราะรูปร่างหน้าตา ผอมแห้งแบบนี้ คงไม่มีผู้หญิงที่ไหนชอบ มันต้องอย่างเขานี้ หุ่นหนาสมส่วนชายชาตรี หุหุ


คุยกันสักพัก ไอ้ภาพก็เดินถือน้ำโค้กออกมาจากครัวด้วยสีหน้าเรียบเฉย


“ไอ้จูนรู้แล้วนะ”


“อะไร” ภาพถามมองหน้าคนพูดแล้วนั่งลง


“เรื่องมึงกับผัวมึงน่ะ”


“อ้าว ยังไม่รู้เหรอ กูนึกว่ามึงรู้แล้ว” ภาพตอบชิลล์ๆ ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะก็ไม่ได้คิดจะปิดตั้งแต่แรก


“กูจะรู้ได้ไง มึงกับพี่ลูกแก้วไม่เคยสวีทกันให้เห็นนี่หว่า” เนปจูนบ่นเข้าให้


“ก็แล้วทำไมกูต้องหวานให้มึงดูด้วยว่ะ” ภาพตอบกวนๆ


“ภาพ อีกครึ่งชั่วโมงขึ้นไปนอนได้แล้วนะ” เสียงลูกแก้วดังขึ้นตอนเดินผ่านก่อนหายเข้าไปในห้องออฟฟิต


อาร์มยักคิ้วแซวเพื่อน เนปจูนเลยยิ้มแซวตาม


“มึงไม่ค่อยมาอยู่นี่ ก็ไม่เห็นหรอก แต่กูนี่ดิ อยู่ทุกวัน เห็นทุกวัน” อาร์มพูดบอกบ่นๆ


“พูดมาก เดี๋ยวกูบอกแฟนหักเงินเคสหน้า” ภาพขู่ ชักเริ่มอายๆแล้วที่ยังไม่จบเรื่องนี้สักที


เขากับพี่ลูกแก้วเป็นแฟนกันมาเกือบ2ปีแล้ว เชื่อมั้ยว่าวันแรกที่มาสมัครงานแทบอยากจะขอถอยทัพ เพราะหน้าพี่แกนิ่งมาก
ไม่ยิ้มไม่อะไร แต่มีอยู่วันหนึ่ง เขาได้รับงานเคสเกี่ยวกับชายชายแล้วโดนลูกค้าป้อ เท่านั้นแหละ เจ้านายก็สั่งยกเลิกงาน
คืนเงินทั้งหมดให้แล้วบอกเขาว่าคราวหน้าจะไม่ให้ทำงานแบบนี้อีกแล้ว หวง


ทั้งหน้าตาและท่าทางจริงจังที่พูดมาทำให้เขาได้แต่ยืนอึ้ง พี่ลูกแก้วไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านั้นหรอก
แต่ต่อๆมาเวลาอยู่ด้วยกันสองคน เขาก็เจอเจ้านายหยอดโน้นหยอดนี้จนใจอ่อน จากตอนแรกที่อยู่หอ ก็เริ่มโดนเป่าหูให้ย้ายมาอยู่บ้านนี้


พี่ลูกแก้วดีกับเขาทุกอย่างเวลาอยู่นอกโหมดคนทำงาน แต่พออยู่ในโหมดเจ้านายก็ดุเอาดุเอาจนชักหมั่นไส้
พอเลิกเวลางานสำหรับพี่ลูกแก้วทีไร เขาเลยจ้องเอาคืนเต็มที่


“สัด ทำมาขู่” อาร์มแยกเขี้ยวใส่ ปาน้ำแข็งที่มีอยู่หน่อยนิดใส่มัน


“เออ แล้วมึงจะเอาน้ำแข็งอยู่ป่ะเนี่ย” เนปจูนนึกขึ้นได้


“ไม่ต้องละ อีกครึ่งชั่วโมงแฟนไอ้ภาพจะกักบริเวณมันแล้ว มึงไม่ได้ยินรึไง”


“เออวะ นะ”


คืนนั้นจบลงด้วยการที่เขาก็ไม่ได้เมา นั่งคุยไป กินไปได้อีกสักแป๊บ
พี่ลูกแก้วก็เดินมาสั่งให้พอแล้วลากไอ้ภาพขึ้นไปนอน เนปจูนกับอาร์มเลยแยกย้ายกันนอนบ้าง





...
..
.

“อะแฮ่ม คุณติณณภพครับ ช่วงนี้หายตัวบ่อยๆนะครับ”


คนโดนแชมป์แซวอมยิ้ม นั่งลงม้าหินอ่อนหน้าคณะเพื่อรอเรียน


นี่เขายังไม่ได้บอกใครเลยนะว่าคบกับน้องอิงฟ้าได้เดือนกว่าแล้ว  อยากให้พวกมันเห็นกับตาตัวเองจริงๆ คงช็อคกันหน้าดู หึหึ


ความดีความชอบนี้ต้องยกให้พ่อสื่อเลยนะ ไม่รู้ว่ามันไปทำอีท่าไหนถึงได้สอยน้องอิงฟ้ามาให้เขาได้


จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่เจอกันที่ร้านวันนั้นก็ไม่เจอหน้าเจอตามันจังๆอีกเลย
เห็นผ่านแวบๆตอนมันไปเรียน แต่ก็แค่นั้น ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นต้องคุยกันอีกแล้ว


“เลิกเรียนแล้วว่างกันป่ะวะ” เขาถาม กะว่าวันนี้จะควงแฟนใหม่ไปอวดซะหน่อย


“มีอะไร ถามแล้วอมยิ้ม กูว่าช่วงนี้มึงมีความสุขมากไปนะสัด” ไอ้กานต์แซว


อย่าว่าแต่ติณเล้ยย เขาก็เห็นนะว่ามันก็มีความสุขเช่นกัน หึหึ


“เออน่า เรื่องของกู ตกลงว่างกันมั้ย” เขาปัดๆไป


“ว่างดิ มึงมีอะไรแน่เนี่ย” เอิร์ธชักรำคาญ


“เถอะหน่า เจอกันร้านxxหลังม.แล้วกัน” เขาพูดแล้วไลน์ไปบอกแฟนว่าเลิกเรียนแล้วจะไปรับหน้าตึก


วันนี้ถือเป็นฤกษ์ดี เขากับน้องเลิกเรียนพร้อมกันเลยนัดเจอซะเลย


อ้อ ส่วนเรื่องวันนั้นที่น้องชวนไปกินข้าวเย็นที่บ้าน สรุปเขาไม่ได้ไปหรอก
ยังไม่อยากเข้าถ้ำเสือตั้งแต่เป็นแฟนกันวันแรก กลัวจะถูกจับตามองจากพ่อแม่น้อง





“เห้ย พวกมึง”


“อ้าว เรียนเสร็จแล้วเหรอว่ะ” เอิร์ธทักกลุ่มตั้มที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกเรียน


“เออ ละพวกมึงเรียนกี่โมง” มิตรถามแล้วนั่งลงข้างๆนนท์ที่ไปนั่งเบียดอยู่กับกานต์อีกที เก้าอี้หินอ่อนมีน้อย ใช้สอยประหยัด


“สักครู่” แชมป์ตอบแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาดวลเกมส์เล่นกับตั้มและพุทธ


“ห่าสามตัวนี่ เจอกันก็สุมหัวเล่นแต่เกมส์” กานต์ด่าด้วยความเอือมระอายังไม่ทันจบก็ต้องล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมาดูบ้าง


เป็นข้อความไลน์จากไอ้คนข้างๆนี่แหละ


 
NoN_k : กูอึดอัด


Panyakorn : เป็นอะไรอีก


NoN_k : นั่งอยู่ข้างๆแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่ไหวแล้วนะ! กูอยากกอดมึง อยากซบมึง เคลียร์ให้กูเลย!


เขาหันไปมองหน้านนท์ เห็นมันขมวดคิ้วหงุดหงิดก็ได้แต่ขำ


Panyakorn : แน่ใจ?


NoN_k : เออ!!


ยังไม่ทันจะอ้าปากบอกความลับที่ปกปิดมาเดือนกว่าๆ คนที่บอกว่าอึดอัดมันก็ชิงกอดแขนเขาหมับ
แถมยังเอาหัวมาแหมะซบลงบนไหล่จนคนรอบโต๊ะหันมามอง


“เดี๋ยวๆๆๆๆ มึงกอดแขนเพื่อนกูทำไมวะครับนนท์” เอิร์ธขมวดคิ้วถาม


ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยมองอย่างสงสัย กลุ่มเด็กเกมส์ก็หยุดเล่นแล้วมองมาเป็นตาเดียวเหมือนกัน


“กูกับมันคบกันอยู่” กานต์บอกเสียงเรียบแต่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม


“โอ้ววว จ๊อดดด” ตั้มอุทาน


“เห้ย ไอ้เหี้ยจริงดิ!” แชมป์สมทบ


“พวกมึงไปช็อตกันตอนไหนว่ะ” เอิร์ธถามด้วยความอยากรู้


“เดือนที่แล้ว” กาน์ตอบ


ส่วนพุทธกับติณนั่งมองเงียบๆ หันไปมองคนนั่นทีคนนี้ที สองคนนี้และกานต์จะมีนิสัยคล้ายกันอย่างหนึ่งคือชอบเงียบ
ถ้าไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็จะนั่งฟังเพื่อนพูดอย่างเดียวหรือออกความเห็นบ้างบางประปราย


“โห้ แม่ง ปิดมาได้ไงว่ะ ถึงว่าดิ หายบ่อยๆ เชี่ยนนท์แอบมีผัวนี่เอง ทำงุบงิบนะมึง” มิตรผลักหัวนนท์ด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ


แต่มันหาได้แคร์ไม่ หันหน้าไปอ้อนผัวมันนู้น!


“กานต์ ไอ้มิตรผลักหัวกู เจ็บ”


“สำออย” มิตรยังว่าอีก


“หึหึ อย่าไปแกล้งมัน เชี่ย” กานต์ว่า ลูบหัวนนท์เบาๆ


“สัด พวกมึงอย่ามาอ่อนโยนใกล้กูได้มั้ย เห็นแล้วกูอยากมะยม”


“มึงอยากยาดองก็บอก” เอิร์ธด่าตั้มเสียงดังก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ากลุ่มนี้หายไปหนึ่งคน


“เออ ไอ้จูนไปไหนว่ะ”


“นู้น เลิกเรียนแล้วก็รีบวิ่งแจ้นลงตึกขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง” มิตรตอบ  ยิ้มให้สาวที่เดินผ่านกำลังจะขึ้นตึกไปเรียน


“ตอนนี้มันทำงานพิเศษอะไรอยู่รึเปล่าว่ะ หลังจากมันลาออกร้านดอกไม้ก็ไม่รู้แม่งเลย หรือไม่ได้ทำงาน” แชมป์ถาม หยิบขนมในถุงกินไปด้วย


“ไม่รู้ว่ะ ช่วงนี้มันค่อนข้างห่างๆพวกกู” มิตรบอกทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ


ทุกคนในกลุ่มเนปจูนรู้ว่ามันทำงานอะไร แต่ก็ไม่มีใครบอกเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว อีกอย่างก็ไม่รู้ด้วยว่ามันอยากให้บอกมั้ย


“ไอ้จูนนี่มันน่ารักเนอะ จริงๆแล้วกูอยากจีบมันนะ แต่ถ้าเลิกกันแล้วคงมองหน้ากันไม่ติด คิดไปคิดมา แม่ง คบกันเป็นเพื่อนดีสุดล่ะ”


“แหมมมม เชี่ยเอิร์ธ มึงคิดว่ามันจะเอามึงมั้ยก่อนเหอะ สัด พูดซะตัวเองดูหล่อนักหนา” ตั้มด่า ตบหัวมันไปที


นั่งเป็นคนธรรมดาอยู่ดีๆ พูดมาทีอย่างกับเคน ธีรเดชเลยนะมึง


“อย่าๆ อย่ามาอิจฉากูเลยตั้ม ขอละ เฮ้อ ไปเรียนดีกว่า” เอิร์ธลุก เตรียมตัวขึ้นไปเรียน


“ไปเรียนก่อนนะ” กานต์หันไปบอกนนท์


“อือ เจอกันที่ห้อง”


“จะรอมั้ยล่ะ” ลองหยั่งเชิงถาม แต่เชื่อเถอะ มันไม่รอแน่


“ไม่เอา ขี้เกียจ กุญแจรถมา ให้เพื่อนไปส่งแล้วกัน” นั่นไง ว่าแล้ว กานต์ล้วงกุญแจรถให้ก่อนผลักหัวมันเบาๆ


“เออแม่ง รักกูหน่อยนี่ไม่มีล่ะ”


“แล้วที่ย้ายไปอยู่ด้วย กูไม่รักมึงงั้นสิ” เจอมันตอบเหวี่ยงๆอย่างนี้ เขาถึงกับต้องคว้าคอมันมากอดแน่นๆโยกไปมา


“อ้ออออ ไอ้นนท์ ที่ไม่ยอมบอกกูว่าอยู่ไหนนี่คือมึงไปอยู่กับผู้ชายเหรอ” มิตรลากเสียงยาวถามหลังจากนั่งฟังพวกมันหวานกันเสร็จ


“สัดเอ้ย ไอ้จูนรู้มึงตายแน่” ตั้มว่าเข้าให้ รายนั้นทั้งหวงทั้งห่วงมันอย่างกับอะไรดี


“เออหน่า กูเคลียร์ได้” นนท์ตอบปัดๆ ผละออกจากกานต์


“ไปแล้วนะ”


“ครับ”


กานต์ยืนมองนนท์จนมันเดินไปถึงรถ เขาเลยขึ้นตึกไปเรียนบ้าง





...
..
.

เนปจูนมาถึงห้องตั้งแต่15นาทีที่แล้ว เขานอนอยู่บนโซฟานิ่งๆ ปล่อยให้เสียงทีวีทำหน้าที่ไม่ให้ห้องเงียบเกินไป


ช่วงนี้ถ้าไอ้ติณมันสังเกตได้ก็จะรู้เลยว่าเขาพยายามหลบหน้ามันอย่างมาก
ยิ่งช่วงหลังมานี้ เพื่อนกลุ่มเขากับกลุ่มมันชอบรวมตัวกันบ่อยๆแล้วมันก็ชอบมาเสนอหน้าอยู่ด้วย นั่นทำให้เขาถึงต้องห่างออกมา


แต่มันจะไปสนอะไร ทุกวันนี้มันคงกำลังทำหน้าที่เป็นแฟนที่ดีให้อิงฟ้าอยู่นั่นแหละ


เขาอยากจะเอาขามันที่ก้าวมากลับคืนให้มาก อยากจะไปถามมันว่า
ช่วยมาเอาขาของมึงข้างหนึ่งที่หย่อนลงมาในอกกูกลับไปได้มั้ย แต่ก็กลัวมันจะหัวเราะใส่หน้าแล้วตอบกลับมาว่า


ใครใช้ให้มึงเอาขากูไปใส่ในนั้นเอง....


และเชื่อเลยว่าเขาต้องเจ็บมากถ้ามันมาพูดแบบนี้ใส่หน้า เห้ออออ ..



*โปรดติดตามตอนต่อไป*



ใกล้แล้วววววว มันใกล้หมดสต็อกแล้วววววว  :katai4:

ปล. Panyakorn (ปัญญากร) ชื่อจริงกานต์คะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 13-03-2014 17:55:11

ตอนนี้เปิดตัวหลายคู่นะเนี่ย :O

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 13-03-2014 17:58:14

ติณไม่รู้สึกอะไรเลย ระเริงรักกับสาวอย่างสบายใจ

มีแต่เนปจูนที่คิดไปเองฝ่ายเดียว แหมมมมมมม  ไม่ไหวนะ   :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 13-03-2014 20:20:29

คนนอกสายตา น่าเห็นใจ เฮ้อออออ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 13-03-2014 20:38:46

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 13-03-2014 20:48:12

ภาพกับลูกแก้วนี่  :a5:
ไม่มีสัญญาณอะไรบอกก่อนเลย

พ่อสื่อ จะเป็นยังไงต่อไป  :sad11:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 13-03-2014 20:54:51

พี่ลูกแก้วกับภาพ..นี่คิดไม่ถึงจริงๆ 555  o18

หมั่นไส้ติณนิดๆ  :angry2:

เนปจูนสู้ๆนะ  :o12:

 :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: bibibray ที่ 13-03-2014 21:59:29

ขออีกซักตอนก่อนนอนเถิดนะ~

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 13-03-2014 22:12:53

 :L2: :L2: :L2: :L2:เนปจูนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่9-ห่าง 130314
เริ่มหัวข้อโดย: LonelyBoiZ ที่ 13-03-2014 22:28:57

เนปจูนหนีหน้า ซะแล้ววว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 13-03-2014 23:53:12

ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก




ติณณภพบอกเพื่อนว่าไปเจอกันที่ร้านxxหลังเรียนเสร็จ ส่วนตัวเองรีบขับรถไปรับแฟนสาว


“รอนานมั้ยครับ” เขาถามเมื่อเดินมาเห็นน้องยืนอยู่ใต้ตึก


“ไม่นานคะ ฟ้าเพิ่งลงมา”


“ไปเจอกับเพื่อนพี่กันนะ”


“โอเค” อิงฟ้าหัวเราะ เดินไปขึ้นรถ


ตั้งแต่คบกันได้เกือบเดือน เธอชักเริ่มชอบผู้ชายอย่างติณณภพแล้วสิ ชายหนุ่มรุ่นพี่เอาใจทุกอย่าง
เวลาจะไปเที่ยวกลางคืนก็ขอก่อนทุกครั้ง และเธอไม่เคยห้ามเลย อยากทำอะไรก็ทำ
พี่ติณจะรายงานตลอดว่าอยู่ไหนกับใคร ซึ่งบางครั้งเธอคิดว่าไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้





ติณพยักหน้าทักเพื่อนทุกคนที่มองมา จูงมืออิงฟ้าเดินไปหาพวกมัน


“ไอ้เชี่ย มันแน่จริงเว้ย” แชมป์หันไปกระซิบกับเอิร์ธเบาๆ


“อิงฟ้า นี่ กานต์ เอิร์ธ แชมป์ เพื่อนสนิทพี่ครับ” ติณแนะนำ ดันหญิงสาวไปนั่งติดหน้าต่างแล้วตัวเองนั่งปิดข้างทางเดิน


“หวัดดีครับน้องอิงฟ้า แหม๋ มาเจอใกล้ๆแบบนี้ยิ่งน่ารักมากเลยนะครับ” เอิร์ธพูดบอก มองหน้าน้องยิ้มๆ


“ขอบคุณคะ” อิงฟ้าตอบอายๆ


ติณยื่นมือไปตบหัวเพื่อนเบาๆแล้วหันมาถามแฟน “กินอะไรดีครับ”


“อืมม เอาช็อคโกแลตปั่นดีกว่า”


“งั้นรอแปปนะ” ติณบอกก่อนเดินไปหน้าเคาน์เตอร์สั่งช็อตโกแลตปั่นกับกาแฟของตัวเอง


“อิงฟ้ามาตกลงปลงใจกับเพื่อนพี่ได้ไงครับเนี่ย” แชมป์ถาม นั่งมองดาวเภสัชฯเขิน


“ก็...เรื่องมันยาวนะค่ะ” เธอตอบเลี่ยงๆไว้ท่าที


ว่าแต่...วันนี้ไม่เห็นเจอพี่เนปจูนคนที่เคยบอกเขาว่าเป็นเพื่อนพี่ติณเลยแฮะ


“อย่าถามเยอะๆ” ติณกลับมาจากสั่งน้ำสองแก้ว นั่งลงแล้วลูบหัวน้องเบาๆ


ตั้งแต่เป็นแฟนกันมาได้เกือบเดือน เชื่อมั้ยว่าไม่เคยได้ทำอะไรน้องเลยนอกจากลูบหัว


นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น สามวันหรือวันเดียวก็เสร็จเขาแล้ว
ไม่ได้มองว่าพวกเธอใจง่ายนะ แต่ผู้หญิงบางคนเป็นแบบนั้นจริงๆ


แอบเบื่อนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำอะไรน้องมากกว่านี้ จริงๆแล้วให้แค่จูบหน่อยก็ได้


...แล้วนี่เขาหวังอะไรกับน้องกันแน่ว่ะ...


นั่งคุยกันสัพเพเหระ แลกเปลี่ยนความรู้เรื่องเภสัชกับออกแบบภายใน
ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ไลน์ของกานต์จากนนท์ก็เด้งขึ้นมาเตือนว่าให้รีบกลับทำให้ทั้งหมดต้องแยกย้าย


ติณขับรถไปส่งอิงฟ้าหน้าหอ เขาดึงแขนไว้ก่อนที่น้องจะลง
โยกตัวข้ามน้องไปปิดประตูรถแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้ให้จมูกเสียดกันแล้วถามเสียงเบา


“พี่ขอจูบได้มั้ยครับ”


อิงฟ้ายิ้ม สงวนท่าที นึกแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง คนอย่างติณณภพทนได้ไม่นานหรอก
แต่เธอก็ยอมให้ ถือว่าเป็นรางวัลที่ผ่านมาพี่ติณทำตัวดีไม่มีวอกแวกแถมยังเสมอต้นเสมอปลายอีกต่างหาก


เธอพยักหน้า ขยับปากเข้าไปประกบ ติณเลยได้ใจ รุกเร้ามากขึ้น สอดลิ้นไปเกี่ยวกระวัตดูดดุนกันไปมา
มือใหญ่ลากลงลงไปถึงชายเสื้อนักศึกษาก่อนจะสอดเข้าข้างใน ลูบหน้าท้องแบนราบเบาๆ อิงฟ้าผละปากออก จับมือซนนั้นให้หยุด


“พอแล้วคะ ฝันดีนะ” เธอบอก หอมแก้มชายหนุ่มรุ่นพี่ตบท้ายก่อนลงจากรถ


“ซิ๊ดดด แม่ง” ติณสบถ ซิ๊ดปากด้วยอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน ส่วนกลางหว่างขาปวดหนึบจนขับรถแทบไม่ไหว แต่ก็ต้องทนขับ


ไอ้ครั้นจะให้น้องชายเขามานั่งคุยกับน้องนางทั้งห้าในรถคงจะดูอนาจารเกินไป


หนุ่มอารมร์ค้างรีบขับรถกลับห้อง แต่ดันเจอใครไม่รู้เดินอยู่ข้างทาง มองจากข้างหลัง ต้องเป็นคนที่เขารู้จักแน่ๆ


อย่างน้อยก็เมื่อกือบเดือนที่ผ่านมา...


เขาบีบแตรครั้งหนึ่ง ตบไฟเลี้ยวซ้าย ค่อยๆชะลอรถจนมันหันมามอง


“ไปไหน” เขาลดกระจกลงถาม


“กลับห้อง” มันตอบ เดินเข้ามาใกล้


“กูไปส่งมั้ย”


ทั้งที่โคตรจะอยากกลับไปช่วยตัวเอง แต่พอเห็นคนที่เคยสนิทกันเกือบสองอาทิตย์เดินอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ห่วงมันเหมือนกันนะ


“มึงจะไปไหนล่ะ”


“กลับห้อง”


“งั้นรบกวนด้วยแล้วกัน”


เนปจูนเปิดประตูขึ้นรถมายิ้มให้ ไม่รู้ว่ามันอารมณ์ค้างมาจากไหน
แต่น้องมันที่พยายามดุนดันกางเกงมาทักทายเขาก็ชัดเจนตั้งแต่มันเปิดกระจกถามแล้ว


“ไปไหนมาว่ะ” เนปจูนชวนคุย


“ส่งอิงฟ้ากลับหอมา” ฉึก...


มันเป็นปรกติของคนเป็นแฟนกันสินะ


อุตส่าห์หลบหน้ามาได้ตั้งนาน เสือกมาตกม้าตายตอนมันชวนกลับด้วยนี่แหละ


แต่ถ้าเขาขอแค่เวลาได้อยู่กับมันเล็กน้อยๆ คงไม่เป็นไรมั้ง...นะ


“...มึง...ค้างมาเหรอ” อายเหมือนกันที่ถาม แต่ก็อยากรู้อ่ะ -*- ไปฟัดกับแฟนท่าไหนมาละถึงปล่อยให้ค้างแบบนี้ เหอะ


“เออ” มันตอบหน้าตาย ไม่สะทกสะท้านอะไร


เนปจูนเม้มปากแน่น ใจอยากถามมันว่าให้ช่วยมั้ยก็กลัวมันไล่ลงจากรถ


แต่ถ้าไม่เสี่ยง...แล้วจะรู้มั้ยล่ะ


“ติณ” เขาเรียกเสียงเบา


มันเงียบ คงรอเขาพูด


“ให้กู...ช่วยมั้ย”


ไอ้ติณยังเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร มันนิ่งมากจนเขากลัว ไม่หันมามองหรือถามอะไรด้วยซ้ำ
แต่รู้สึกได้ถึงความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้น ไม่รู้ว่าห้องมันอยู่ไหน แต่ทางแยกข้างหน้าก็ไปคอนโดเขาแล้ว


“แยกข้างหน้าทางไปคอนโดกู” เขารีบบอก แต่มันกลับยิ่งรีบขับผ่านเลยไป


“มึงจะไปไหน” เขาถาม ไม่กล้าตะโกน ไม่กล้าแตะแขนมัน ได้แต่พูดเบาๆ


ผ่านมาอีกสองแยก มันเลี้ยวซ้ายเข้าซอยที่ตั้งของคอนโดๆหนึ่ง คงไม่ใช่ของใครที่ไหนนอกจากของมัน


“พามึงมาช่วยกูไง” มันพูดกับเขาในขณะที่รถจอดนิ่งสนิท เปิดประตูลงไป เขาก็ลงบ้าง ไม่มีเวลาได้ตื่นเต้นอะไรกับคำพูดมันเลย


แต่พอมันเดินมาโอบเอวเขาเท่านั้นแหละ แถบอยากจะถอยห่างเพราะกลัวมันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมคราม


มันแค่โอบเบาๆ ไม่ได้แนบแน่น แต่ก็รู้สึกถึงแขนมันที่แนบลงมากับหลัง ตอนนี้บอกเลยว่าทำได้แค่ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มไม่ให้มันเห็นเท่านั้น


ความรู้สึกที่ว่าติณเป็นของคนอื่นหายไปชั่วขณะเพราะโอกาสที่มันให้มา


ขาที่เขาค่อยๆยกออกไปจากอก จู่ๆกลับมายืนอยู่ที่เดิมแบบไม่ทันตั้งตัว...และก็ไม่แน่ใจเลยว่ามันจะมีเพิ่มมาอีกข้างมั้ย!


“พรุ่งนี้วันเสาร์ มึงค้างห้องกูแล้วกัน” มันพูด กดลิฟต์ไปชั้น15


“มึงพากูมาที่ห้องทำไม กูช่วยแค่ปากนะ บอกไว้ก่อน”


“กูไม่ชอบในรถ” และมัน...ก็ยังตอบหน้าตายเหมือนเดิม





ติณณภพล้วงคีย์การ์ดมาแตะประตูห้อง เขาดันหลังเนปจูนให้เข้าไปข้างใน ประตูปิดปุ๊บ หลังคนที่พามาก็ชนเข้ากับผนังปั๊บ


ไม่รอช้า ติณรีบเข้าไปประชิดตัว ยกแขนยันผนังทั้งสองข้าง พาน้องชายตัวเองไปทักทายกับน้องชายมันเบาๆ แต่มันดันยกมือมายันอกเขาไว้


“กู...กูไม่เป็นไร กูไม่อยาก”


“แน่ใจ?” เขาเลิกคิ้วถาม พยายามเสียดสีมากขึ้นจนรู้สึกถึงความแข็งขันของน้องมัน รวมทั้งตัวมันก็หายใจเข้าออกขาดๆหายๆ


“อืออออ พะ...พอๆ เดี๋ยวกูช่วยมึงอย่างเดียวแล้วกัน” เนปจูนบอกก่อนจะก้มหัวเอามาดันไหล่เขาไว้


มันดันเอวเขาออก ปลดเข็มขัดแกะกระดุมรูดซิปแล้วเอามือเข้าไปลูบน้องเขาผ่านเกางเกงในเบาๆ


“ซิ๊ดดด.....จูน” เขาครางเสียงยาว


ไอ้น้องเขามันก็ภักดีนะ ใครดีกับมันเข้าหน่อย ก็อ้อนใหญ่ แข็งสู้มือจนเสียวไปหมด


เห็นต้นคอขาวๆคนตรงหน้าแล้วอยากเอาปากไปงับมาก แต่ก็ต้องหักห้ามใจเพราะแค่ให้มันมาช่วยถึงห้องก็เกินไปแล้ว ถ้าอิงฟ้ารู้เขาตายแน่ 


“หยุดลูบเหอะ อมให้กูหน่อย” ต้องเอ่ยปากขอหลังจากมันยืนลูบผ่านกางเกงในอยู่นาน


ไอ้จูนค่อยๆดึงกางเกงพร้อมชั้นในเขาลงไปถึงเข่าก่อนจะนั่งลงคุกเข่า ชักน้องเขาอีกสองสามครั้งแล้วเอาลิ้นไปแหย่รูตรงหัว


มันจะรู้มั้ย ทำแบบนี้ ใจเขาก็ยิ่งจะแทบขาด


“จูน อมเลย เร็วๆ กูไม่ไหวแล้ว”


มันเงยหน้าขึ้นมามองค้อนเขาที เลยยกยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ไป


ลิ้นแดงแลบออกมาเลียตรงรูอีกสองสามรอบก่อนมันจะอมๆดูดๆแค่หัวไม่ยอมกินน้องชายเขาทั้งหมด...แม่ง ลีล่าชักช้า แกล้งกูป่าวว่ะ


เขาทนไม่ไหวเลยต้องสวนเข้าไปในปากจนมันสำลักยกมือมาตีหน้าขา


“หึหึ”


ติณลูบหัวมัน พยายามโยกกายเข้าออกปากเล็กนั่นผสมปนเปกับจังหวะที่มันเลียให้ตั้งแต่หัวจรดโคน


นาทีสุดท้าย มันทั้งชักทั้งดูดจนทนไม่ไหว โยกเข้าออกแรงๆในที่สุดก็แตกคาปาก


ไอ้จูนอ้าปากค้าง ไม่ยอมกลืนกินน้ำรักเขา มันตาลีตาเหลือก ชี้มือมั่วไปหมดจนเขาต้องรีบดึงกางเกงขึ้นแล้วพามันเดินไปล้างปากในครัว


“ไอ้เหี้ย!” มันล้างปากเสร็จก็หันมาด่าเลยได้แต่เลิกคิ้วถามว่าเป็นอะไร


“ทำไมไม่แตกข้างนอกว่ะ สัด กูจะอ้วก” มันยังบ่นต่อ ทำหน้าทำตาให้รู้ว่ารังเกียจน้ำเขานักหนา


“แล้วตอนมึงเอากับคนอื่น หรือทำให้คนอื่น เขาไม่แตกคาปากมึงรึไง” อดสงสัยไม่ได้เลยถาม ผู้หญิงบางคนก็เห็นชอบกินของเขาทั้งนั้น -*-


“ไม่ เขารู้ว่ากูไม่ชอบ” มันตอบเหวี่ยงๆ เดินไปเปิดตู้เย็นกินน้ำหมดไปเกือบครึ่งขวด


“อ้าว ก็กูไม่รู้นี่” เขายักไหล่ไม่แคร์


“ก็รู้ไว้”


“เผื่อมีรอบหน้ารึไง”


“เออ” เนปจูนตอบ หันไปมองหน้าติณณภพที่ยืนพิงอ้างล้างมือมองมาทางเขา
ไม่ได้ตั้งใจจะตอบไปแบบนั้น แต่มันพลั้งปากไปแล้ว เอากลับคืนมาก็ไม่ได้


นี่สินะ ที่เรียกว่าพูดก่อนคิด


คำตอบของเนปจูน ทำให้ติณณภพกอดอกมองนิ่งๆ กำลังสงสัยในความหมายที่มันพูด


แต่ถ้ามันยอม ก็อาจจะมีรอบหน้า...มั่ง หึหึ


กับผู้ชายเขาไม่ติดใจอะไรหรอก ตอนม.ต้นเคยให้เพื่อนช่วยชักก็ถมไป กับแค่ตอนม'หาลัย ให้เพื่อนช่วยอมแล้วแตกคาปาก มันจะเป็นไร


“กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน” ติณณภพพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากครัวเข้าห้องไปอาบน้ำ


ต้องการย้ำให้ตัวเองรู้ และย้ำให้มันฟังด้วย มันต้องไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น


เขามีแฟนแล้วคืออิงฟ้า อีกอย่าง วันไหนถ้าน้องยอมขึ้นมา วันนั้นก็คงไม่จำเป็นต้องมาช่วยตัวเองหรือให้ใครช่วย


ตัวเขาไม่ใช่คนที่จะเอากับใครได้ง่ายๆ(เหรอ) แต่เพราะเป็นมัน เป็นเนปจูน
ถึงได้กล้าพามาให้ช่วยถึงคอนโด (ปรกติเข้าโรงแรมตลอด หรือไม่ก็ไปห้องของผู้หญิง)


เพราะเนปจูนเป็นเพื่อน ถึงหน้าตามันจะน่ารักจนทำให้พอใจยอมลากให้มาช่วยก็เถอะ





เนปจูนปิดประตูห้องเบาๆ เดินไปที่ลิฟต์กดชั้นล่างสุด ผ่านตู้ยามเห็นลุงที่นั่งอยู่ข้างในยิ้มมาให้ เลยยิ้มกลับ


คำพูดสุดท้ายของไอ้ติณยังก้องอยู่ในหัว


มึงกับกูเป็นเพือนกัน
เพื่อนกัน เพื่อนกัน เพื่อนกัน...


มันต้องการย้ำให้รู้ว่าเราไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจากนี้...


ก็ใช่ไง มันเป็นผู้ชาย กะแค่ใช้ปากให้ครั้งเดียว คงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่เขาสิ รู้สึกจนไม่รู้จะบอกมันยังไง


ที่ค่อยๆทำให้มัน ละเลียดทีละนิดก็แค่อยากต้องการยิ้อเวลานั้นไว้ให้นาน
อยากเก็บทุกความรู้สึกทุกความสัมผัสจากตัวมันให้ได้มากที่สุด...ก็แค่นั้น


เขาเดินมาจนสุดซอย นั่งรอแท็กซี่ที่ตอนนี้ผ่านมา5นาทียังไม่มีสักคัน
รถเขาก็ไม่น่าจะมาเสียเล้ย ถ้ารถไม่เสีย แล้วแท็กซี่ยอมไปส่ง ก็คงไม่ต้องไปเดินข้างทาง แล้วก็คงไม่ต้องมาเจอมัน


เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาดูไลน์ที่เสียงมันดังขึ้นไม่หยุด


เป็นแชทของกลุ่มเพื่อน ไอ้มิตรกับไอ้ตั้มแข่งกันปาสติ๊กเกอร์ไปมา
แต่อีกแชทที่อยู่ข้างล่าง ก็เด้งขึ้นมาเช่นเดียวกันหลังจากมันโดนหน้าต่างแชทอื่นดันให้ไปอยู่เกือบล่างสุด


'อยู่ไหน บอกให้ค้างที่ห้องทำไมไม่ค้างว่ะ'


ไม่รู้จะดีใจดีมั้ย ที่มันไลน์มาถาม แต่ปากมันยิ้มไปก่อนแล้วรีบลงมือตอบโดยเร็ว


'พรุ่งนี้กูต้องตื่นเช้ากลับบ้าน'


โกหกไปคำโต...หวังว่ามันจะเชื่อ


'แล้วตอนนี้อยู่ไหน'


'ใกล้ถึงห้องแล้ว'


'กลับยังไง'


'แท็กซี่'





“โกหก” เสียงคนยืนค้ำหัวพูดพร้อมกับหน้าต่างสนทนาของเขาที่เปิดค้างไว้


ไอ้ติณมันมาตอนไหน ทำไมเขาไม่ได้ยินเสียง


“มึง...มาได้ไง” เขาลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับมัน


“ก็แค่บอกกูว่าจะกลับ มันยากตรงไหน” มันถามเสียงดุ


ไม่รู้โกรธที่ออกมาแล้วไม่บอกหรือโกรธที่ไม่ยอมค้างที่ห้อง แต่ถึงอย่างไหนก็ดีใจทั้งนั้นแหละ


“ก็กูเกรงใจมึง พรุ่งนี้ตื่นเช้า ไม่อยากรบกวน ต้องกลับไปจัดของที่ห้องด้วย”


“ก็บอกดิ เดี๋ยวไปส่ง ปากอมน้ำกูไว้อยู่รึไง แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ผ่านหรอก”


มันพูดจบก็เดินออกไปเลย ทิ้งเขาไว้ตรงนั้น


“ตามมาดิ ยืนทำเหี้ยไร” มันหันมาตะโกนหลังจากเขาไม่ยอมเดินตาม


ทำไมต้องดุว่ะ มันจะตายรึไงแค่พูดว่า ไปขึ้นรถ เดี๋ยวไปส่ง -*-
นี่ถ้าไม่ชอบไม่ยอมเดินตามหรอกนะเว้ย เหอะ  :ling1:



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


หมดแล้วน๊าาา รีบไปปั่นด่วน  :katai4:  :o12:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 14-03-2014 00:00:55

 :serius2: จูน ทำแบบนี้ทำไม
เดี๋ยวติณมันก็คิดว่าแกเป็นที่ระบายอารมณ์หรอก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 14-03-2014 00:11:20

คือแบบ.. จูนนนนนน  :z3:

 :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 14-03-2014 08:47:26

 :z3: :z3: :z3: :z3:สงสารจูนอะ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 14-03-2014 08:56:29

เหมือนจะเชี่ยวชาญ   จูนเคย.......มาก่อน?   :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-03-2014 10:53:00

คือ......มันไม่ใช่ว่ะจูน
อย่าทำตัวเหมือนง่ายดิ
หรือมันเป็นเรื่องธรรมดา?


#โลกมันหมุนเร็วขึ้นทุกวัน
#ฉันตามมิทันแล้วพี่บัวลอย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 14-03-2014 11:11:21

ผิดหวังกับจูนอย่างแรง  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 14-03-2014 12:25:15

 :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: superkaitun ที่ 14-03-2014 13:20:58

 :ruready ไว้ตัวมั่งลูกนู๋จูน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 14-03-2014 15:12:40

อย่างนี้น้องอิงฟ้าจะรับรักติณไหมนะ ดูท่าน่าจะแห้วมากกว่านะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก 130314
เริ่มหัวข้อโดย: numay ที่ 14-03-2014 15:23:05

ไม่มาม่านะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่11-เพื่อน P.3 140314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 14-03-2014 21:05:47

ตอนที่11-เพื่อน



หลังจากติณณภพขับรถมาส่ง เขาก็ไม่ได้ชวนขึ้นห้องเพราะเห็นว่าดึกแล้ว
ไม่รู้มันจะโกรธมั้ย แต่หน้าบึ้งขับรถออกไปไม่พูดอะไรสักคำ คงไม่เหลือ


อยากไลน์ไปถามเหมือนกันว่าเป็นอะไร โกรธอะไร แต่...ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มันคงไม่ตอบเขาหรอก เหอะ


'อยู่ไหนว่ะจูน'


ไอ้นนท์ที่ช่วงนี้ยังทำตัวแปลกๆเหมือนเดิมไลน์มาถาม ชอบถามเขาจังว่าอยู่ไหน
พอถามกลับบ้างก็ตอบแค่ว่าอยู่ห้อง จะไปหาก็ไม่ได้ ความลับเยอะจริงนะมึง


'ห้อง มีไร'


'ป่าว กูถามเฉยๆ เห็นช่วงนี้มึงหายตัวบ่อย'


'ก็คงเหตุผลเดียวกับที่มึงหายตัวบ่อยละมั่ง'


เขาไม่ได้โกรธมันนะ เพียงแค่น้อยใจที่ช่วงหลังมันมีอะไรก็ไม่ค่อยบอก ถามอะไรก็ชอบตอบเลี่ยงหรือไม่ก็หัวเราะกลบเกลื่อน


'ทำไมมึงพูดงี้อ่ะ กูเป็นห่วงมึงนะ'


'รู้ความรู้สึกของกูตอนมึงหายไปบ่อยๆรึยังล่ะ'


เขาตอบแค่นั้นแล้วออกจากหน้าต่างแชทมัน เปลี่ยนเข้าอีกหน้าต่าง





'ติณถึงห้องยัง'


สุดท้ายแล้ว...ความรู้สึกอยากทักมันที่กักเก็บไว้ก็พุ่งออกมาจนได้


สิบนาทีผ่านไปมันยังไม่ตอบ เขาเลยลุกไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็คว้าโทรศัพท์มานอนเล่นบนเตียง มันตอบไลน์กลับมาแล้ว


'ถึงแล้ว'


'อือๆ ดีแล้ว ฝันดีนะ'


'เออ'


เขาเปิดหน้าต่างสนทนาที่คุยกับมันค้างไว้ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป


หวังลึกๆว่ามันจะส่งอะไรตอบกลับมาอีกแต่ก็ไม่มี...


ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบของผู้ชาย ที่เคยเป็นลูกค้า และตอนนี้กลายเป็นเพื่อนห่างๆยอมให้เขาใช้ปากระบายความอึดอัด
มันคงไม่คิดอะไรมาก เขาต้องไม่ควรมาหวังอะไรลมๆแล้งๆอย่างนี้สิ


ไอ้ติณมีแฟนแล้ว...แฟนมันเป็นผู้หญิง...แฟนมันคนที่เขาเป็นพ่อสื่อให้ไง...


สงสัยว่าเขา...จะต้องมานั่งเริ่มนับศูนย์ลืมความรู้สึกที่มีต่อมันลึกๆใหม่อีกครั้งแล้วล่ะ แต่จะทำได้แค่ไหนก็อีกเรื่อง





...
..
.

อาทิตย์นี้เขาต้องเลื่อนนัดทานข้าวกับพี่ๆน้องๆอีกแล้วเพราะงานเยอะ
เขาไม่ได้รับโทรศัพท์ใครเลยถ้าไม่จำเป็น ไม่อ่านไลน์ ไม่เข้าเฟส ไม่อัพรูปลงไอจี จมอยู่แต่กับการทำงานส่งอาจาร์ยไม่ไปไหน


ยังดีหน่อยที่ช่วยให้เขาลืมไอ้ติณไปได้บ้าง


“เสาร์ทิตย์กลับบ้านมาเหรอ หายหัวนะมึง” พุทธเดินมาผลักหัวเขา มันวางถ้วยข้าวต้มแล้วนั่งลงกินข้างๆ


“ทำไมมาเร็วว่ะ” เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ


วันนี้พวกเขามีเรียนเก้าโมง แต่นี่เพิ่งแปดโมงกว่า เห็นมันเดินอยู่ในโรงอาหารเช้าแบบนี้โคตรไม่ชินตา


“มาส่งเมียเรียน”


มันก็ยังคงเป็นมัน พูดน้อย ไม่ขยายความ ไม่อธิบายอะไร อยากรู้จริงๆว่ามันสื่อสารกับเมียยังไงเวลาทะเลาะกัน


“คนไหนว่ะ”


“อย่าสนเรื่องกู สนเรื่องมึงดีกว่า”


ให้มันพูดน้อยเหมือนเดิมเถอะ ดีล่ะ - -'


“อะไร เรื่องกู”


“โกรธไรไอ้นนท์”


“มันบอกมึงเหรอ”


“เออ ไลน์มาฟ้องกูเมื่อคืน”


“ไม่ได้โกรธ”


“มึงก็รู้ว่ามันเป็นคนยังไง ปล่อยๆมันมั่งเหอะ”


“ถ้ากูปล่อยแล้วมันบอก กูจะไม่ว่าอะไรเลยนะ นี่อะไรว่ะ
เล่นหายหัวไป ไม่บอกสักคำ เลิกเรียนก็หาย ย้ายที่อยู่ใหม่ก็กริบ มันไม่รู้บ้างรึไงว่ากูเป็นห่วง”


“เออหน่า”


เจอประโยคระบายยาวเหยียด พุทธถึงกับพูดไม่ออก จริงของไอ้จูน มันรักมันห่วงของมัน จะน้อยใจก็ไม่แปลก


“ช่างมันเถอะ ถ้ามันคิดว่าโอเค ก็ปล่อยมัน กูไม่ห้ามหรอก แค่จะไปอยู่กับใครที่ไหนบอกกูบ้างก็แค่นั้นแหละ”


เนปจูนบอกปัดๆ ชีวิตใคร ชีวิตมัน แต่เพราะไอ้นนท์มันเป็นคนไม่เจนโลก เขาเลยห่วง
ที่เห็นนั่งจูบปากกันเพราะมันกล้าอยู่แค่นี้แหละ ให้ทำมากกว่านี้มันคงไม่เอาหรอก แฟนเก่ามันถึงต้องไปหาเอากับคนอื่นไง


“มึงก็อย่าโกรธมันนานละกัน ยิ่งบ่อน้ำตาแตกง่ายอยู่”


พุทธพูดยังไม่ทันขาดคำ กานต์ก็กอดคอนนท์ที่เอาแต่เดินก้มหน้าเข้ามาหา


“อ่ะ จัดการเลยมึง เคลียร์ไงก็ได้อย่าให้มันร้องไห้พอ”


ตอนนี้เชื่อเถอะว่าหน้าเขาเต็มไปด้วยคำถามจริงๆ ทำไมเพื่อนไอ้ติณถึงเดินกอดคอมากับไอ้นนท์ว่ะ


“ทำไมมึงมาด้วยกันว่ะ”


“กูคบกับมันอยู่” กานต์ตอบแล้วนั่งลง ดึงนนท์ให้นั่งข้างๆ


คบกัน? อะไรวะ แล้วมันไปคบกันตอนไหน ทำไมเขาไม่รู้เรื่อง หรือเขาหละหลวมเรื่องมันเกินไป?


“มึงรู้เรื่องมั้ย” เขาหันไปถามพุทธ


“รู้เมื่อวันศุกร์ มันเพิ่งบอก”


“ไม่รอบอกตอนเป็นผัวเมียกันเลยล่ะ” ไม่ได้ตั้งใจจะแดกดัน แต่ปากอดไม่ได้จริงๆ


“กูขอโทษจูน” ไอ้นนท์เงยหน้าขึ้นมาบอก ตามันบวมเป่ง ไม่บอกก็รู้ว่าร้องไห้มา


เขาเงียบ รอฟังมันพูดต่อ


“กูไม่ได้ตั้งใจจะปิดมึงนะ แต่กูแค่ไม่แน่ใจว่ากานต์มันจะจริงจังกับกูมากแค่ไหน กูเลยไม่ได้บอกมึง กลัวมึงหาว่าใจง่าย”


“กูเคยด่ามึงแบบนั้นรึไง มึงจะคบใครจะดูใจกับใครก็เรื่องของมึงนะนนท์ ไม่เกี่ยวกับกู ใจมึงไม่ใช่ใจกู
แต่มึงทำปกปิดแบบนี้ รู้มั้ยว่ากูเป็นห่วงกลัวโดนใครหลอกเอา”


กานต์โยกหัวนนท์เบาๆเมื่อเห็นว่ามันจะร้องไห้ เมื่อคืนก็กว่าจะปลอบให้หลับได้ เล่นเอาแทบตาย


“กูขอโทษแล้วกันที่พรากมันมาจากมึง อย่าโกรธมันเลย”


“เออ ไหนมานั่งนี่หน่อยดิ ติดแฟนเกินไปแล้วนะมึงน่ะ”


“ง่ะ!” นนท์อ้าปากค้าง หน้าแดงเดินเข้าไปนั่งข้างเนปจูน


“เลี้ยงเพื่อนกูดีๆหน่อยล่ะกัน ทิ้งมันวันไหนกูเอามึงตายแน่กานต์”


เขาบอกไอ้คนตรงหน้าเสียงจริงจัง นี่ไม่ใช่คำขู่ แต่บอกให้รู้เลยว่าเขาเอาจริงแน่ๆถ้าเห็นไอ้นนท์ร้องไห้ซมซานกลับมาหาวันไหน


“ทุกวันนี้กูก็เลี้ยงยังกะลูกอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก” กานต์ตอบ มองหน้านนท์ที่นั่งซบไหล่เพื่อนแต่ตาก็มองมาทางเขาแล้วยิ้มให้


“ก็ดี”


ไม่รู้ว่ามันสองคนไปตกลงปลงใจกันตอนไหน แต่หวังว่ามันสองจะรักกันไปนานๆให้สมกับที่เขาขู่ไว้นะ


“มึง มีข่าวดีว่ะ”


พุทธที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นหลังจากก้มหน้าดูข้อความจากไลน์


“อะไรว่ะ” จูนหันไปถาม


“พี่รัตน์ยกเลิกคลาส”


“จริงดิ แม่ง ข่าวดีของวันเลย กูกลับไปนอนดีกว่า” เนปจูนพูด ผลักหัวนนท์ออกลุกขึ้นยืน


“เออ กูกลับด้วย” พุทธลุกตาม


“กลับไปอยู่กับแฟนมึงเลย ไม่ต้องมาอ้อนกูแล้ว” เขาไล่


แต่ถึงไม่ไล่มันก็ร่ำๆอยากจะไปหาอยู่แล้ว สายตาพวกมึงนี่ดึงดูดกันจริงๆ หมั่นไส้แม่ง - -'


“ไอ้จูน เดี๋ยวกูไปงีบห้องมึงนะ” พุทธพูดบอกก่อนมันจะแยกไปที่รถตัวเอง


เออนั่น แล้วก็ไม่รอคำตอบจากกู มึงจะถามทำไมครับ -*-





“เมื่อคืนกลับห้องเลยรึเปล่า ทำไมโทรหาแล้วไม่รับคะ”


“ขอโทษครับ พี่หาโทรศัพท์ไม่เจอน่ะ ไม่รู้เอาไปวางไว้ตรงไหน เพิ่งมาเจอในรถเมื่อเช้านี้เอง”


โลกแม่งกลมเนอะ ว่ามั้ย - -'


คนถามเรียนตั้งเภสัช แต่ว่างมาเดินเตร๊ดเตร่กับแฟนถึงมัณฑนศิลป์ได้ เหอะๆ


เขารีบเดินให้เร็วขึ้น อยากไปห่างๆไอ้คู่รักที่เดินตามหลัง แต่คิดว่าทันมั้ย...ไม่หรอก แฟนไอ้ติณเธอสายตาดี


“พี่จูน รีบไปไหนค่ะ” เธอไม่ได้รีบเดินตามมา แต่ตะโกนถามกลางลานจอดรถนั่นแหละ


“กลับห้องครับ” เขาหันไปตอบ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ทั้งที่ในใจกัดฟันกรอดๆ


ไอ้ติณไม่ได้มองเขา มันหันไปยกมือลูบแก้มแฟนมันนู้น


ไม่ต้องแสดงความรักต่อกันให้กูเห็นก็ได้มั้ง เหอะ


“วันนี้ไม่มีเรียนเหรอค่ะ”


“ไม่มีครับ พี่ขอตัวก่อนนะ” เนปจูนบอกลา คิดว่าเธอคงสงสัยเหมือนกันว่าทำไมไม่ทักไอ้ติณสักคำทั้งที่เป็นเพื่อนกัน


แต่นาทีนี้ ปล่อยให้มันแก้ตัวไปคนเดียวเถอะ


เดินมาจนถึงรถก็ต้องรีบเอาตัวเข้าไปนั่งข้างใน เจ็บปวดหนึบๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูก มันห่อเหี่ยวจนไม่อยากทำอะไร


หลายๆคนคงเคยเป็น แอบชอบคนที่เขาโสด อาจจะโชคดีไป
แต่นี่ดันไปแอบชอบคนที่มาจ้างให้ไปจีบสาว เคราะห์ซ้ำกรรมซัด สาวเจ้าดันเล่นด้วยซะนี่





“พี่ติณสนิทกับพี่จูนมากมั้ย วันนั้นที่ร้านหลังม.ไม่เห็นเจอเลย”


“วันนั้นมันไม่ว่างน่ะ” ติณตอบแล้วจอดรถส่งอิงฟ้าหน้าตึกเรียน


เมื่อกี้ที่เดินกันอยู่คณะเขา แค่ไปแวะกินข้าว เห็นไอ้จูนกับเพื่อนมันแล้วก็ไอ้กานต์นั่งดราม่าอยู่เลยไม่เข้าไปทัก


“เย็นนี้เจอกันนะครับ”


“คะ”


ติณมองตามหลังจนน้องเดินลับไป


พอได้มาสัมผัสกับตัว เพิ่งรู้ว่าอิงฟ้าน่ารักทั้งนิสัย และกิริยา อาจคงเพราะพ่อแม่เขาเป็นผู้ดีเก่าเลยทำให้ผลผลิตออกมาดีทุกกระเบียดนิ้ว


วันถัดมาหลังจากนั่งจูบกันในรถ ตอนเจอหน้าฟ้าก็ทำเอียงอาย มองหน้าก็เขินทำแก้มแดงใส่แทบทุกครั้ง
เขามองแล้วน่ารักอย่างบอกไม่ถูก น้องไม่ใช่คนแต่งหน้าทาปากอะไร นี่แหละคือสิ่งที่เขาชอบอีกอย่างหนึ่งในตัวเธอ


เอาเข้าจริง ถ้าให้เลือกคนมาเป็นแม่ของลูกเขาก็คงเลือกผู้หญิงแบบน้องอิงฟ้านี่แหละ แต่ของแบบนี้มันต้องดูกันยาวๆ



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


รีบมาแก้ตัวให้ลูกชายยยยย  :sad4: จูนมันง่าย เฉพาะกับคนที่มันชอบนะ กิสสสสส ใจเย็นๆกันคะ
ตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย รอช่วงเอาคืนนะคะ  :m32:

ปล.ตอนนี้มาแบบสั้นๆ ขออำภัยคะ  :ling1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่11-เพื่อน P.3 140314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 14-03-2014 21:27:37

 :serius2: จูน ทำตัวเองยังจะมีช่วงเอาคืนอีกเหรอ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่11-เพื่อน P.3 140314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 14-03-2014 21:46:01

ประโยคท้ายๆ น่าจะเปลี่ยนจาก  " คะ "  เป็น  " ค่ะ "  นะ 


ตอนนี้เป็นช่วงเจ็บช้ำน้ำใจสินะ  ไม่เห็นติณมันจะรู้สึกรู้สาอะไรเลย

เหนื่อยแทนจูนนะ ไม่ไหวก็พอ แล้วรอเอาคืน    :เฮ้อ:


 :กอด1:  คนเขียน 1 ที

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่11-เพื่อน P.3 140314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 14-03-2014 21:51:01

ถามจริง เรื่องนี้จูนมันเป็นนางร้ายใช่ม่ะถึงจะมีการเอาคืน
คนที่ควรเอาคืนน่าจะเป็นอิงฟ้านะเราว่า ถ้ารู้ความจริงคงโคตรเสียความรู้สึกเลย
นางตั้งใจเรียนอยู่ของนางดีๆแท้ๆจูนดันไปจีบให้ติณแล้วจูนยังมาสวมเขาให้ตัวเองอีก
งานนี้จูนผิดเต็มๆก็ไปเสนอตัวให้เค้าเองทั้งๆที่ติณมันก็ไม่ได้อะไรจะไปโกรธติณก็ไม่ถูก
สมน้ำหน้าที่จูนต้องเจ็บปวด อิงฟ้าเอาคืนพวกมันสองคนให้สาสมเลยลูก งานนี้เชียร์ชะนีเต็มที่เป็นเรื่องแรก

ปล.คนแต่งจะมาแก้ตัวให้จูนคงไม่ทันแล้วล่ะ คนอ่านเสียความรู้สึกกับจูนกันหมดแล้วจ๊ะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่11-เพื่อน P.3 140314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 14-03-2014 22:01:49

 :mew6: :mew6:  :mew6:หนูจูนของเจ้ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่11-เพื่อน P.3 140314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 14-03-2014 22:14:53

ให้กำลังใจคนแต่งและเนปจูนนะ

 :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 15-03-2014 10:09:20

ตอนที่12-ข้าม




วันนี้เป็นวันอังคาร กลุ่มเนปจูนกับติณนัดรวมตัวกันไปแข่งฟุตบอลกับพวกประยุกตศิลป์


พวกมันไม่ได้เล่นจริงจังอะไรหรอก คงกะฟันเงินกันมากกว่า แค่เห็นแต่ละทีมไม่ครบคนตามกติกาก็รู้แล้ว -*-


อยู่ปีสามเหมือนจะไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่กับการเรียน ซึ่งมันก็จริง  แต่เน้นไปทางปั่นงานส่งอาจาร์ยมากกว่า


เดือนนี้ก็พฤศจิกาแล้ว อีกแค่เดือนเดียวก็หมดปีนี้ คิดไปแล้วก็ใจหาย ปีๆหนึ่ง ผ่านไปเร็วเหมือนกัน


นี่ไอ้ติณกับอิงฟ้าก็คงคบกันได้4เดือนแล้วสินะ...


ตลอดทั้ง4เดือน เนปจูนเจอทั้งคู่บ้าง เจอแค่ไอ้ติณพร้อมกลุ่มเพื่อนมันบ้าง กับอิงฟ้าไม่ค่อยเจอ


แต่ช่วงหลังมานี้สังเกตเห็นได้ชัดเลยว่าอิงฟ้าเปลี่ยนไปมาก จากเด็กเนิร์ดเรียนไปวันๆ กลับกลายเป็นสาวสวยเที่ยวกลางคืน
แต่งตัวเซ็กซี่ขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเพราะอิทธิพลของแฟนเธอล้วนๆ





RRR

(ไอ้จูน พรุ่งนี้เข้ามารับงานนะมึง)


“อะไรพี่ มีอีกแล้วเหรอ”


ไม่ใช่แค่บางคนที่เปลี่ยนไปหรอก ตัวเนปจูนเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน จากเมื่อก่อนตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้งาน


หลังๆมา ชักเริ่มแอบขี้เกียจ >.<


(จะเอามั้ยเงิน)


“เอาๆดิพี่”


(งั้นอย่าบ่น)


“โหยยย งั้นเลิกเรียนแล้วเดี๋ยวผมเข้าไปครับ”


(เออ)


เนปจูนวางสายจากงาน หันไปมองผู้ชายทั้งหลายในสนามที่กำลังแย่งลูกบอลแค่ลูกเดียวกันอย่างเอาเป็นเอาตาย


เขาไม่ได้เล่นกับพวกมันหรอก แค่มาตรฐานความสูงก็ไม่ผ่านเกณฑ์แล้ว ทำได้แค่นั่งดูบนอัฒจันทร์เฉยๆ


อ้อ...ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะนั่งเหงาคนเดียวนะ เพราะบนนี้เต็มไปด้วยสาวสวยหลายคน ทั้งมานั่งเฝ้าดูแฟนและดูผู้ชายโสดบางคน


สาวบางคนก็มาเป็นกลุ่ม บางคนก็กล้ามาฉายเดี่ยวแบบอิงฟ้า หึหึ


เขานั่งข้างแฟนไอ้พุทธที่มันเพิ่งคบได้ไม่ถึงอาทิตย์ คราวนี้มันไปสอยสาวออฟฟิตรุ่นพี่
เธอทั้งอวบหมวยสวยเซ็กซี่ ขยี้ใจสุดๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนเพื่อนเขาจะขยี้ใจเธอทิ้งเหมือนกัน...ไอ้เลว


อิงฟ้านั่งเว้นที่ว่างไว้ระยะนึงห่างจากเขา แปลกดีเหมือนกันที่ไม่เข้ามาคุยด้วย ซึ่งก็ดีล่ะ ขี้เกียจอ้าปากพูดด้วย


ดูเหมือนเขาพาล แต่เปล่าเลย 4เดือนที่ผ่านมา ความรู้สึกกับไอ้ติณตอนนี้อาจจะลดลงไปไม่มาก
แต่เขาก็พยายามตัดมันออกจากสารระบบทุกสิ่ง ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเพราะในห้วงความคิดมันก็ชอบเข้ามาทักทายอยู่เป็นระยะๆ -*-





'มีคนมาเกาะแกะกานต์มั้ย'


'มี สาวบัญชี อยู่ดีๆเดินเอาผ้าเย็นไปให้มันเฉยเลย'


'เหี้ย!! ใครว่ะ'


'กูพูดเล่น มันยังอยู่ในสนามอยู่เลย'


เนปจูนตอบนนท์พร้อมกับถ่ายรูปแนบส่งไปให้ ไม่อยากให้ครอบครัวมันแตกแยก


'กวนตีน เชี้ยจูน'


หลังจากนั้นไอ้นนท์ก็ส่งสติ๊กเกอร์มาอีกรัวๆ


ที่มันไม่ได้มานั่งข้างเขาวันนี้เพราะแม่มันเรียกตัวกลับบ้าน เห็นบอกว่าพี่ชายพาแฟนมาแนะนำ ลูกคนเล็กอย่างมันเลยต้องกลับไปดูหน้า


เสียงเป่านกหวีดจากกรรมการต่างคณะดังขึ้น ดึงความสนใจเขาให้มองลงในสนามอีกครั้ง


พวกมันทั้งหลายต่างแยกย้ายไปหากระติกน้ำที่ขนมากันเอง แต่กลุ่มเขากับไอ้ติณดีหน่อย แชร์กันซื้อM150มา


“ฟ้ามีผ้าเช็ดหน้ามั้ย”


เสียงไอ้ติณถามแฟนก่อนมันจะนั่งลงตรงกลางระหว่างเขากับอิงฟ้า


“ไม่มีเหรอ”


แต่เขามีนะ...


ความหวังดีที่เห็นเหงื่อมันไหลเป็นสาย บวกกับไม่มีอะไรเช็ดหน้าทำให้เขาต้องตัดสินใจค่อยๆยื่นผ้าที่มีไปให้ แต่...


มันนั่งหันหลังให้ จะเห็นได้ยังไง...พอจะเรียกก็ไม่กล้า


“พวกมึงมีผ้าเย็นเหลือมั้ยว่ะ” ไอ้ติณตะโกนถามเพื่อน


“นี่คะ ฟ้าเจอแล้ว”


เสียงของอิงฟ้าทำให้เขาต้องยิ้มกับตัวเอง เก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม


ไม่แปลกอะไรที่มันจะมองข้ามไป ไม่หันมาถามอะไรสักคำ ก็เขาไม่ใช่เพื่อนสนิทมันนี่หน่า


.....จู่ๆความรู้สึกที่หายไปนิดเดียวกลับพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ตรงคอหอยจนกลายเป็นแทบล้น


เพื่อนกลุ่มเขาต้องเห็นแน่ๆ แต่คงไม่พูดอะไร อย่างน้อยก็ไอ้ตั้มที่ยืนกินน้ำอยู่ข้างหน้ากับไอ้มิตรที่ยืนกระดกM150อยู่


เขาเงยหน้ายิ้มให้พวกมัน ถือกระเป๋าลุกขึ้นยืน


“กูกลับก่อนนะ”


“มึงโอเคมั้ย” ตั้มเข้ามาลูบหัวเขาเบาๆ


“อือ ทำไมถามงั้น ง่วงว่ะ กลับไปนอนดีกว่า”


“งั้นเดี๋ยวเลิกจากนี้กูสองคนไปหาละกัน” มิตรบอก


“อือ”


เขารู้ว่ามันสองคนคงอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ พวกมันไม่ใช่เพื่อนที่คบกันมาแค่ปีสองปี


ตลอดเกือบ6ปีที่ผ่านมา พวกเราแทบจะอ่านกันออกโดยไม่ต้องพูดอะไร


เนปจูนหันไปยกมือบอกลาเอิร์ธ แชมป์ กานต์ ยิ้มให้จนเห็นฟัน แต่มีอยู่คนเดียวที่ไม่ยอมหันมา


ไอ้ติณ...กำลังนั่งคุยอะไรไม่รู้กับอิงฟ้า ได้ยินนิดหน่อยว่านอนค้างๆอะไรสักอย่าง


“ไอ้พุทธเย็นนี้ไปหาไอ้จูนด้วยกันป่าว” มิตรถามหลังจากเนปจูนเดินลับไป


“กูไม่ว่าง”


“มึงช่วยห่วงเพื่อนสัก5นาทีได้มั้ยสัด กูซีเรียสนะ” เขาพูดจริงจัง ใจละอยากยกเท้าไปวางไว้บนอกมันมาก แต่กลัวมันขายขี้หน้าแฟนสาว


“เออๆ รู้ได้ไงกูไม่ห่วง ทรายไปห้องเพื่อนพุทธกับพุทธนะ” ประโยคแรกมันหันมามาพูดกับเขาแล้วก็หันไปอ้อนสาวใหญ่มันต่อ





“ทำไมไม่ค้างอ่ะ จะไปหาคนอื่นใช่มั้ย”


“เปล่าครับ คืนนี้พี่ต้องปั่นงานกับเพื่อน”


“ไม่เอา พรุ่งนี้ค่อยปั่นไม่ได้เหรอ”


“ไม่มีเวลาแล้วครับ”


“งั้นฟ้าไปค้างห้องพี่นะ”


“ครับ ก็ได้”


“ทำไมก็ได้ ไม่อยากให้ไป ไม่ไปก็ได้ ไม่ไปแล้ว”


“เดี๋ยวค่อยคุย”


ติณบอกอิงฟ้าเสียงห้วนก่อนจะโดนเรียกให้ลงสนามเพราะหมดเวลาพัก


อิงฟ้าเป็นคนน่ารัก...แค่ตอนที่คบกันสองสามเดือนแรกเท่านั้นแหละ หลังจากนั้นมา การออดอ้อน เอาใจ เข้าถึงตัวง่ายก็เริ่มต้นขึ้น


ช่วงเวลาที่ฟ้าเปลี่ยนไป...คือช่วงเวลาที่เขาต้องปั่นงานห่างกับน้องไปเกือบอาทิตย์


มีอยู่วันนึง อิงฟ้ามาหาเขาที่ห้องพร้อมสวมชุดนักศึกษารัดติ้ว กระโปรงผ่าเข่าจนเห็นหน้าขาเกือบคืบ
สีผมที่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังเป็นดำตอนนี้กลายเป็นแดงอ่อนๆ รวมๆแล้วดูเซ็กซี่มาก


แต่ถ้าให้เทียบกับลุคเสื้อพอดีตัว กระโปรงจีบเล็ก เขาชอบแบบนั้นมากกว่า เพราะถึงได้จีบไง


วันนั้นจำได้ดีเลย วินาทีแรกที่เรียกชื่ออิงฟ้าเสียงเขาแหบพร่ามาก
ความต้องการกำลังครอบงำเขาไปทั่วร่าง ตรงกลางหว่างขามีอารมณ์ขึ้นมากระทันหัน


อิงฟ้าเข้ามากอดเขาแล้วหอมแก้ม รอยยิ้มอ่อนหวานที่เคยมีบนใบหน้าบัดนี้เปลี่ยนเป็นเซ็กซี่จนเขาต้องก้มลงไปจูบปากเบาๆ


และวันนั้น...ฟ้าก็ตกเป็นเมียเขาอย่างถูกต้องตามพฤตินัย.....


อิงฟ้าเปลี่ยนไปโดยสมบูรณ์หลังจากนั้นทั้งกิริยาและนิสัย พอถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเปลี่ยนลุคขนาดนี้
เธอตอบแค่ว่า ไม่อยากน้อยหน้าแฟนทุกคนที่ผ่านมาของเขา เพราะเมื่อก่อนเห็นเขาคบแต่ละคนมีแต่ผู้หญิงแนวนี้ทั้งนั้น


ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี เหตุผลที่จีบที่ชอบเพราะเธอน่ารัก ไม่ตามแฟชั่นเหมือนทุกคนที่ผ่านเข้ามา


คิดไว้ว่าอยากลองคบกับผู้หญิงเรียบร้อย น่ารัก อยากลองเปลี่ยนแนวดูบ้างเผื่อชีวิตมันจะดีขึ้น
คบกันได้ยืดยาวขึ้น ไม่ต้องมามีใครตามจิกตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขาว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ


สุดท้ายชีวิตเขาก็ต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม.....


ผู้หญิงน่ารัก คบกับเขาแล้วไม่เปลี่ยนไป จะไปหาได้จากที่ไหนว่ะ


ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว คนใกล้ตัวเขาก็มีอยู่คนหนึ่งนะ แต่มันดันเป็นผู้ชายนี่สิ...


4เดือนที่ผ่านมา เวลาเจอเนปจูนกับกลุ่มเพื่อนมัน มันไม่เปลี่ยนไปเลย คุยกับใครก็ยิ้มให้มันซะทุกคน
แต่แปลก เวลาคุยกับเขา มันชอบคุยแบบผ่านๆแถมยังไม่ค่อยยิ้มให้ด้วย...





...
..
.

“มึงชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่”


ไอ้มิตรเดินเข้ามาในห้อง ก้นยังไม่ทันแตะโซฟา ก็เริ่มถามคำถามสอดรู้ทันที


ถ้าไม่เห็นเป็นเพื่อน เขาคงคิดว่ามันเป็นคนขี้เสือกเรื่องชาวบ้านแน่ๆ -*-


“สองสามเดือนที่แล้ว”


“เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่ามึงชอบมันตอนทำงานให้เสร็จแล้ว” ตั้มตกใจถามหน้าตื่น


“เออ” เขาตอบเรียบๆ ยิ้มให้พี่ทรายที่นั่งตักไอ้พุทธ


คือ...ก็อยากถามนะว่าใช้ห้องมั้ย มีว่างอยู่ห้องนึง รู้เลยว่าเชี้ยพุทธโดนบังคับให้มา


“งามหน้าจริงๆเพื่อนกู ผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะไม่ชอบ” มิตรบ่นแล้วส่ายหัว


แล้วมันผิดตรงไหนละโว้ย กูยังไม่ได้ไปแย่งมันมาสักหน่อย


“ก็ถ้ามันมีแฝดกูคงไปชอบแฝดมันดีกว่าอ่ะนะ”


“แล้วมึงจะทำยังไง” ตั้มถามต่อ


“ก็ไม่เห็นต้องทำไง ที่ผ่านมากูก็อยู่ได้ เฉยๆว่ะ” เขายักไหล่ตอบชิลล์ๆ


แต่ถ้าพวกมันมาเห็นตอนเขาอยู่คนเดียว เขาคงโดนสับเละแน่ๆ เมื่อกี้มันไม่ได้ชิลล์อย่างที่พูดสักนิด


“กู๊ก็สงสัย ว่าทำไมไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยเข้าใกล้ไอ้ติณ ที่แท้แม่งเป็นงี้นี่เอง” มิตรยังบ่น ชี้หน้าเนปจูน


“เออหน่า จบเหอะ กูอยู่ได้แล้วกัน”


“แต่บางที่มึงอาจมีลุ้นนะ” มิตรบอกอย่างมีเลศนัย


“ลุ้นไร”


“เมื่อกี้ก่อนพวกกูกลับมา เห็นไอ้ติณทะเลาะกับฟ้าหน้าแม่งอย่างเครียด”


“เรื่องไรว่ะ”


“ก็ไม่รู้สินะ มึงไลน์ไปถามมันดิ” เขาละอยากลุกขึ้นไปตบหัวไอ้มิตรกับประโยค ก็ไม่รู้สินะ ของมันจริงๆ
แถมยังทำท่าทางบิดมือได้ดัดจริตเกินผู้หญิงไปเยอะอีกต่างหาก


“ไม่เอาเว้ย เดี๋ยวแฟนมันมาเปิดอ่านทำไง”


“กูถามให้ก่อน เอามั้ย” มิตรบอก คว้านโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา


“มึงกำลังจะยุให้กูแย่งแฟนคนอื่นเหรอว่ะ” เนปจูนถามเสียงเครียด


มันพูดเล่นหรือจริงไม่รู้ล่ะ แต่เขาเครียดจริงๆนะ ถ้าให้แย่งของคนอื่น ขอออกตัวเลยว่าไม่เด็ดขาด
แล้วยิ่งเป็นของผู้หญิงด้วย ไม่เอาแน่ๆ ถึงจะชอบอยากคุยกับมันมากแค่ไหนก็เถอะ


“กูไม่ได้ยุ แค่จะปูทางให้มึงได้คุยกับแฟนคนอื่นเฉยๆ” ไอ้มิตรบอกแล้วก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์


.....เหมือนว่าไอ้ตั้มจะหายไปจากการสนทนาใช่มั้ยครับ นู้นนนนน
มันเดินเข้าครัวไปทำอะไรไม่รู้ทานกับไอ้พุทธแล้วก็แฟนมันแล้วนู้นนนน...พวกเหี้ย -*-


เขาว่าจริงๆแล้วมันแค่แวะมาหาอะไรใส่ท้องมากกว่านะ -_-'


“มันอยู่ห้องกะพวกไอ้แชมป์ เอาฟ้าไปทิ้งไว้ที่หอเรียบร้อยล่ะ ไลน์หามันดิ”


ประโยคของไอ้มิตรทำเอาหัวใจเขาเต้นถี่ทั้งที่คิ้วยังขมวดกันเป็นปม


ถึงมันจะไม่ได้อยู่กับแฟน แต่เขาก็ไม่กล้าไลน์ไปอยู่ดี


คนไม่ได้คุยไลน์ด้วยกันมาตั้งหลายเดือน อยู่ๆจะให้ไลน์หา ก็ยังไงอยู่ป่าวว่ะ


“ไม่เอาดีกว่า กูไม่รู้จะคุยอะไร”


“ก็โง่งี้ไง ถึงทำได้แค่แอบชอบ”


เนปจูนนั่งเงียบ จากเมื่อก่อนแอบชอบเงียบๆคนเดียว พอมีคนรู้เพิ่ม มีแรงยุ ชักทำให้เขาเริ่มมีแรงฮึด อยากคุยกับมันแล้วสิ


ติดอยู่อย่างเดียวนี่แหละ...ไม่รู้จะคุยอะไร >.<


“ไลน์ไปถามมัน ว่าแข่งบอลชนะมั้ย” มิตรเสนอ


“แล้วถ้ามันถามว่าพวกมึงไม่ได้บอกเหรอ จะให้ตอบว่าไง”


“บอกมันไป ไลน์ถามแล้วแต่ไม่มีใครเปิดอ่านสักคน”


มันอาจจะดีก็ได้นะ ที่มีเพื่อนมานั่งอยู่ข้างๆ คอยให้คำปรึกษาแบบนี้ ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาเยอะเลย


รักมึงจังว่ะมิตร ^.^


เขาเปิดหน้าต่างไลน์ของไอ้ติณที่ไม่เคยลบ เพราะอยากเก็บบทสนทนาตั้งแต่วันแรกที่คุยกันไว้อ่านตอนคิดถึง


อย่างน้อยข้อความที่คุยกันก็ทำให้เขามีความสุขสัก5นาที 10นาทีก็ยังดี





...
..
.

“เชี้ยติณ โทรศัพท์สั่นครืดๆบนโต๊ะเนี้ย มาหยิบดิ เสียสมาธิการตีเส้นกู”


แชมป์ที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะคอมหันไปบอกเจ้าของห้องเสียงดัง


ตอนนี้เขายืนทำผัดมาม่าอยู่ในครัว ปล่อยให้เพื่อนอีกสามคนนั่งทำงานไป


ขีดเส้นตายส่งวันศุกร์ แต่ถ้าไม่เสร็จเขาคงตายแทนเส้นแน่ๆ


“ใครว่ะ”


“ไลน์มึงอ่ะ ฟ้ามั้ง” แชมป์บอกลวกๆ ไม่ได้มองหน้าจอ


ติณณภพเดินมาหยิบโทรศัพท์ ไลน์บนหน้าจอโชว์ข้อความจากฟ้ารัวมาถามว่าอยู่ไหน ทำงานเสร็จรึยังหลายข้อความ


แต่ข้อความล่าสุดจากอีกคนทำให้เขาแปลกใจ เดินเข้าไปเปิดอ่านในครัว


'บอลชนะมั้ยวะ'


เป็นคำถามทั่วไปที่ถามเอาจากใครก็ได้ จากเพื่อนมันก็ได้ ทำไมมันมาถามเขาวะ แต่เขาก็เลือกที่จะตอบมันนะ


'เออ ชนะ'


ติณเห็น ว่าแค่เขาส่งไปก็กลายป็นอ่านทันที สงสัยมันคงเปิดทิ้งไว้ แต่ไม่ใช่ เขาคิดผิด เพราะมันรีบพิมพ์ส่งกลับมาอีกรอบ


'เหรอ ดีว่ะ'


มันส่งมาแค่นี้ก็ไม่รู้จะส่งอะไรกลับไป


ความสั่นของโทรศัพท์ยังมีเรื่อยๆเพราะอีกหน้าต่าง ฟ้าตั้งคำถามมาให้ตอบไม่หยุด
แต่เขาก็เลือกที่จะข้ามมันไป เปิดหน้าต่างของเนปจูนทิ้งไว้แล้วเดินไปดูมาม่าที่ต้มไว้จนเกือบสุก


'มึงทำไรอยู่อ่ะ'


มันส่งข้อความมาอีกครั้ง ซึ่งเขาก็พิมพ์ตอบแต่โดยดี


แปลกนะ...ทั้งที่เมื่อกี้เขาเห็นว่าฟ้าก็ส่งมาถามแบบเดียวกับไอ้จูน แต่ทำไมเขาถึงเลือกที่จะตอบมัน ไม่ตอบเธอ


หรืออาจเพราะถ้าตอบเธอ คำถามซ้ำๆก็คงถูกส่งมาอีก เช่น เมื่อไหร่จะเสร็จ  หรือจะให้ไปรับมานอนด้วยบ้าง เลยเลือกที่จะเลี่ยงดีกว่า


'ต้มมาม่า'


'โห้ ไม่มีประโยชน์'


'กูทำเป็นแค่นี้'


'จ้างกูทำกับข้าวมั้ย เดี๋ยวเอาไปส่งถึงที่เลย ใกล้ๆแค่นี้'


'กล้าทำ กล้ามา ก็เอาดิ เดี๋ยวจ่ายตังค์ให้'


'สี่ทุ่มกว่าแค่นี้ จิ๊บๆ'


'ปากดี'


...เป็นข้อความล่าสุดที่มันยังไม่ได้อ่าน


ไม่รู้ว่าจะบ้าจี้ตามมันทำไม


ไม่รู้ว่ามันจะทำจริงมั้ย


แต่ถ้ามา เขาก็จ่ายจริงนะ...



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


MK : ขอบคุณสำหรับคำผิดค่า แฮร่
แต่ว่าแต่ว่า เราชอบคอมเม้นของคุณ AMINOKOONG จังเลยคะ โอ๊ยยย ชอบเม้นยาวๆ
อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณอินตามจริงๆเลยคะ แต่ใจเย็นนะคะ ใจเย็น *กอดขา* คนผิดตัวจริงยังไม่ปรากฏคะ  :hao3:


ขอบคุณทุกการตามติดคะ แค่เห็นวิวขึ้นก็ดีใจแล้วคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 15-03-2014 10:21:19

 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:หนูจูนเริ่มมีหวังแล้ววววววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 15-03-2014 10:31:41

ฟ้าเปลี่ยนไป . . .

ถ้าเลิกกันจริง พ่อฟ้าจะไม่มาเป่ากบาลติณเหรอ   :z6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 15-03-2014 10:46:38

ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วสงสารฟ้าสงสารพ่อแม่ฟ้าด้วยอ่ะ
เพราะคบติณฟ้าถึงเปลี่ยนไปแบบนี้จากกระต่ายน้อยกลายเป็นแรด
กระซู่ กรูปีไปเลยอ่ะ เฮ้อ ติณนะติณ ไปสร้างตราบาปให้คนอื่น
คือถ้าไปจีบผูหญิงแรงๆเราจะไม่ว่า นี่พอได้ฟันเค้าคงเริ่มเบื่อแล้วสิ
ส่วนเพื่อนๆจูนก็นะ ช่างยุให้เพื่อนไปเป็นชู้ซะนี่ ประเสริฐมาก
ทั้งๆที่จูนก็เริ่มจะทำใจยอมรับได้แล้วเชียว นี่แหละเค้าว่าคบคนพาลพาลพาไปหาผิด  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 15-03-2014 10:48:10

ไม่รักก็เลิกก่อนเถอะ.....ไม่อยากให้จูนเป็นมือที่สามเลย :'(

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-03-2014 11:00:56

ไม่ค่อยปลื้มจูนตั้งแต่ใช้ปากช่วยติณแล้ว เฮ้ย มันใช้มือชักเอาเองก็ได้นี่หว่า
ทำไมต้องเสนอตัวไปช่วยด้วย เรื่องแค่นี้เอง ... ดูเสียศักดิ์ศรึนิด ๆ
เพราะหลังจากเสร็จกิจก็เย็นชา ห่างเหิน ... ตกลงจูนเป็นแค่ ... อะไรดีล่ะ
.. จริง ๆ จูนไม่ควรตามแรงยุของเพื่อนนะ น่าจะรอให้เขาเลิกกันก่อน
เข้าไปในช่วงที่เขามีปัญหา ... เขาผัวเมียกันอาจเคลียร์กันได้ในอนาคตก็ได้
เข้าไปในช่วงที่เขายังคบกันแบบนี้ดูไม่ดีเลย
... เฮ้อ จำเป็นไหมที่พระเอกของจูนจะต้องเป็นติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 15-03-2014 11:52:31

สงสารจูนนะ สู้ๆนะ  :mew2:

เป็นดำลังใจคนแต่งจ้า อิอิ  :L1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่12-ข้าม P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: khunniejang ที่ 15-03-2014 11:54:29

เม้นสักนิด หลังจากที่ซุ่มอ่านมานาน 55555555.
อ่านคอมเม้นคนอื่นแล้ว อยากแสดงความคิดเห็นบ้าง

เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าตกลงใครผิด เออ เพราะแม่งก็ผิดด้วยกันหมดอ้ะ ไม่มีต้นเหตุ ไม่มีสาเหตุ แต่เรื่องที่เรามองว่ามันผิดศีลนะ มันเกิดจากการเสนอและการสนอง อือ โทษใครไม่ได้หรอก เพราะคนที่เลือกคือเรา อันนี้ว่าด้วยเรื่องที่จูนใช้ปากให้ติณ
คือจะโทษว่าจูนผิดคนเดียวมันก็ไม่ถูก เพราะจูนชอบติณ คือชอบมากๆอ้ะ เลยแบบ เออ ขอสักนิดเหอะ สักนิดก็ยังดี ไรงี้
แต่การเสนอของจูน ผลจะออกมาเป็นยังไงก็อยู่ที่คำตอบของติณ ว่าจะเยสหรือโน ซึ่งติณเซย์เยส
ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ จะบอกว่าก็นี่มันเป็นสันดานติณ ก็อาจจะใช่ แต่ นี่อาจจะเป็นสันดานจูนด้วยก็ได้ งั้นสันดานเลยไม่เกี่ยว ตัดไป
เราว่าที่ติณยอมให้จูนช่วย ติณก็อาจจะชอบจูนอยู่บ้าง เพราะ การที่ย้ำว่า เราเป็นเพื่อนกัน อาจจะไม่ใช่แค่ย้ำจูน
แล้วก็เรื่องนี้อิงฟ้าไม่รู้ ไม่พูดถึงนางละกัน 55555555555555.

มาถึงเรื่องอิงฟ้า เรื่องที่นางเปลี่ยนไป นางเปลี่ยนไปเองนะคะเรื่องนี้ติณไม่ผิด เพราะติณไม่ได้บอกให้นางเปลี่ยนลุค
แต่ที่นางเปลี่ยนลุคเพราะนางคิดไปเองจ้ะ ไม่อยากแพ้คนอื่นๆที่ติณเคยคบ ซึ่งถ้าติณชอบแบบนั้นอยู่ จะมาคบกับนางที่ต่างออกมาทำไมว่ะคะ? เฮ้ออออ โทษตัวเองไปเถอะจ้ะ

แล้วก็ล่าสุด ที่เพื่อนยุให้จูนคุยกะติณ
มันเป็นโอกาสทองของคนแอบรัก จริงๆนะ 5555. คว้าได้ก็คว้า จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง
จูนรอโอกาส เมื่อก่อนจูนยังไม่กล้าพอ แต่ตอนนี้จูนมีเพื่อนมารับรู้ด้วย แล้วยิ่งยุแบบนั้น จูนก็ทำอยู่แล้วละ
ถึงจะบอกว่า ให้ไปแย่ง ไม่เอาหรอก ไม่รูุู้นะว่าพูดจริงหรือโกหกตัวเอง เพราะการกระทำกับคำพูดมันขัดกัน
ถ้าจะไม่แย่ง จูนจะต้องไม่คุย ถึงแค่ไลน์ไปถามก็เหอะ เจตนาไม่บริสุทธิ์ 555. เผื่อฟลุ๊คใช่ไหมละจูน

แล้วมาเรื่องที่ฟ้าเปลี่ยนไปอีกสักนิด เรื่องนี้ติณบอกฟ้าได้นะว่า ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ติณชอบฟ้าแบบเดิม ฟ้าก็อาจจะน่ารักใสๆเหมือนเดิมก็ได้ แต่ติณเลือกที่จะไม่บอกแล้วไม่พอใจอยู่ข้างใน เราว่านี่แหละ ติณมันต้องเก็บไว้ทำอะไรสักอย่างแน่ๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก มองโลกในแง่ร้ายไปไหมกรูววววววว แต่ก็นะ เราอาจคิดไปเอง -3-

นี่คือมุมมองของเรานะ ไม่รู้ว่าตรงกับที่คนเขียนต้องการจะสื่อหรือเปล่า คือคิดได้แค่นี้จริงๆ 5555555555.
ยังไงก็เถอะ ติดตามกันต่อไป คิๆ รักเนปจูนนะคะลูก จากเม้นก็คงจะเห็นว่าอินี่เค้าข้างใคร  :hao3:

ถึง เนปจูนที่รักยิ่ง
ทำไปเหอะ ไม่ได้ส่งเสริมให้แย่งของใคร แต่อยากทำอะไรให้ทำ ผลของการกระทำจะสอนเราเอง จิตใต้สำนึกจะเตือนเราเองว่าถึงไหนให้หยุด เราเชื่อ ว่าจูนไม่ใช่คนสอนยาก แต่จำไว้อย่างนะคะ รับผลของมันให้ได้ เพราะจะไม่มีใครสงสาร
                                                                                                                                      ด้วยรักและห่วงใย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 15-03-2014 13:16:57

ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น




“แม่ง หมั่นไส้ว่ะ ตอนแรกทำไม่กล้า ที่งี้ละนอนคุยกับมัน ไม่สนใจกูเล้ย”


มิตรบ่น เดินไปผลักหัวเนปจูนที่นอนเหยียดขาพาดโซฟาคุยไลน์กับติณ


นี่ถ้าไม่ได้แรงยุ เพื่อนเขาคงกลายเป็นคนมีความรู้สึกหลบๆซ่อนๆไปอีกนานสินะ


ไม่ได้อยากให้มันไปเป็นชู้กับแฟนคนอื่นหรอก แต่เขาแค่ช่วยทำให้เพื่อนมีความสุขบ้าง ผิดตรงไหน เพื่อนใคร ใครก็รัก


“มึงจะกลับยัง เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก”


หลังจากคุยตกลงกับติณเสร็จสรรพเรื่องกับข้าว เขาเลยลุกขึ้นเตรียมไปใส่รองเท้า


ตอนนี้ทั้งห้องเหลือเขากับไอ้มิตรแค่สองคน พุทธพาเมียไปนอนรวดไปส่งไอ้ตั้มด้วยเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก


จริงๆกูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากอยู่แล้วนะ - -'


“สัด นัดเจอเลยเหรอ สงวนตัวหน่อยดิน้องสาว”


“เชี้ยไร แค่จะไปซื้อข้าวให้มัน”


“แหมมม คุยไรกันว่ะ ขอกูอ่านมั่งดิ”


“อ่านลายส้นตีนกูก่อนมั้ยมิตร เร็วๆ กูรีบ”


“เออ ทีงี้ละถีบหัวส่งกูเลยนะ” มิตรพูดหน้างอ เดินไปใส่รองเท้า


“มึงคิดงั้นจริงเหรอ” เขาชะงักเท้าที่กำลังเดิน มองหน้ามิตรจริงจัง


“เฮ้ย กูพูดเล่น คบกันมาตั้งนาน ไม่รู้อีกไหนพูดจริงพูดเล่น มึงมีความสุข ยิ้มได้ก็ดีแล้วไง” มิตรหยุดใส่รองเท้า เงยหน้าบอกแล้วยิ้มให้


เนปจูนเดินเข้าไปกอดเพื่อนแน่นๆแล้วบอกขอบคุณ บางทีเขาอาจคิดมากไปแต่การกระทำมันก็ให้เหมือนที่ไอ้มิตรว่าจริงๆนี่หว่า


“แล้วนี่มึงจะไปซื้ออะไรให้มันกิน” มิตรถามเมื่อพากันเข้ามาอยู่ในลิฟต์


“หมี่เกี๊ยวแปะหน้าคอนโดเนี้ยแหละ ของสดมีไม่เยอะ จะให้ทำอะไรล่ะ”


“อ้าว กูก็นึกว่ามึงจะไปห้างซื้อของแล้วกลับมาทำซะอีก”


“มันคงได้โทรมาด่ากูก่อนแหละนะ กว่าจะได้กิน เที่ยงคืนพอดี”


“เออว่ะ ลืม งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะมึง โชคดี” มิตรบอกลาแยกไปหารถตัวเอง





ยี่สิบนาทีผ่านไป


เนปจูนยืนทำใจอยู่หน้าห้อง1505จนผ่านไป10นาที ก็ยังไม่กล้ากดกริ่ง


เหตุผลครั้งแรกที่ทำให้ต้องมาที่นี่ยังฝั่งอยู่ในหัวตลอดเวลา
แล้วถ้าเกิดเข้าไปข้างในเจอผนังที่เคยยืนพิงบวกกับหน้าไอ้ติณที่ลอยอยู่แค่คืบ เขาจะทำหน้ายังไงดีว่ะ


'ไม่แดกล่ะนะ ช้า'


ข้อความไลน์จากไอ้ติณทำให้เขาต้องเก็บความตื่นเต้นไว้แล้วรีบกดกริ่งเรียก


ไม่รู้มันจะโกรธมั้ย แต่กูยืนทำใจอยู่นี่หว่า มึงจะไปรู้อะไรล่ะ!


“อ้าวไอ้จูน เข้ามาดิ” เป็นเอิร์ธที่เดินมาเปิดประตูให้


ใจที่กำลังเต้นๆอยู่เฉาลงฉับพลันเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ


“ไอ้เจ้าของห้องไปไหนอ่ะ”


เขาถามแล้วยื่นถุงหมี่เกี๊ยวไปให้ มันรับไปถือแล้วเดินเข้าไปในห้อง


“นั่งหน้าบูดดูดเส้นมาม่านู้น”


เขาเดินตามเอิร์ธไปจนถึงห้องครัวก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่มันพูด


ไอ้ติณเงยหน้าจากถ้วยมาม่ามองเขาแว็บหนึ่งแล้วก้มลงกินต่อ


“ไหนอ่ะ ตังค์” เขานั่งลงตรงข้ามมัน แบมือยื่นไปตรงหน้า


“กูไม่ได้แดก เอาจากพวกมันละกัน” มันบอกเสียงเรียบ ไม่เงยหน้ามามองอีกสักนิด


เขาเลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่นั่งมองมันกินเงียบๆ


ใช้เวลาแค่สิบนาทีในการยืนรอแปะทำหมี่เกี๊ยวสี่ถุง แต่ต้องต่ออีกสองคิว
ขับรถอีก10นาทีนี่มันนานมากถึงโกรธแล้วกับต้องต้มมาม่ากินแทนเลยเหรอ


“เหี้ยแชมป์ มาแดกเร็ว”


เสียงเอิร์ธตะโกนข้ามหัวเขาไปบอกแชมป์ แต่สุดท้ายไอ้คนตะโกนก็ต้องยกชามหมี่ไปให้มันกินถึงที่อยู่ดี -*-


ตอนนี้บริเวณครัวเลยเหลือแค่เขากับมันเท่านั้น


เออแฮะ เห็นพวกมันอยู่กันสามคน สงสัยกานต์คงโดนไอ้นนท์เรียกตัวกลับแหง


“ติณ”


เขาลองเรียก หวังว่ามันจะสนใจบ้าง แต่ก็ไม่ กินเสร็จ มันเอาถ้วยไปเก็บ ออกมาจากครัวเดินผ่านเขาไปแบบไม่มองไม่ทักอะไรอีกเลย


เดี๋ยวนะ...


เมื่อกี้คนที่คุยไลน์กับเขาใช่มันแน่จริงๆรึเปล่าว่ะ


แรงฮึดที่พกมาเกินร้อย ตอนนี้บอกเลย ติดลบสุดๆ อยากเจอหน้าไอ้มิตรใจจะขาด อยากให้มันพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาฮึดขึ้นมาอีกรอบจริงๆ


“กูกลับละนะ” อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร


เขาเดินไปบอกเอิร์ธกับแชมป์ที่นั่งกินหมี่อยู่หน้าทีวี ส่วนไอ้ติณทำงานอยู่โต๊ะคอม


“เดี๋ยวๆ กูเอาตังค์ให้”


“ไม่เป็นไร กูซื้อมาฝากละกัน” เขารีบบอกก่อนที่ไอ้เอิร์ธมันจะลุกขึ้น


ว่าแต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นไอ้แชมป์ในโหมดเงียบมาก ปรกติเอาแต่พูดมาก กวนโอ้ยชาวบ้าน
อยากถ่ายคลิปเก็บไว้จริงๆ แต่ตอนนี้อารณ์ยังไม่เอื้อเท่าไหร่ - -'


“เออ งั้นขอบใจนะเว้ย”


เนปจูนพยักหน้าให้ เดินไปใส่ไปรองเท้ากำลังจะเปิดประตูออกจากห้องก็รู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลัง
พอหันไปมองเห็นติณยืนรอให้เขาออกเดินออกไป อดไม่ได้เลยถาม


“มึงจะไปไหน”


“ดูดบุหรี่”


มันพูดแล้วยกมือข้างที่คีบบุหรี่ชูให้ดู


“อ้อ อือ”


อยากถามมันเหมือนกันว่าจะไปดูดชั้นไหนทั้งที่ระเบียงห้องมึงก็มีตั้งสองที่
แต่พูดไปก็กลัวจะโดนด่าอีก แค่เงียบใส่ ใจก็ห่อเหี่ยวอยากกลับห้องเร็วๆแล้ว


เรายืนกันคนละมุมเงียบๆภายในลิฟต์ พอมาถึงชั้นล่าง เขาเดินไปลานจอดรถก็ยังเห็นมันเดินตามมา


“มึงจะไปดูดที่ไหน”


“ขอคุยด้วยหน่อย”


มันไม่ได้ตอบคำถามเขาแต่ขอคุยด้วยแทน


หน้าตามันซีเรียสจนใจเขาเต้นแรงกลัวมันจะรู้ว่าแอบชอบ


ตายๆ ไอ้ติณมันมีความสามารถพิเศษในการทำให้หัวใจเขาสับสนจริงๆ


อีกหน่อยก็คงหัวใจวายตายเพราะมันนั่นแหละ


มันเดินนำเข้าไปในสวนของคอนโดที่มีสระว่ายน้ำอยู่ข้างๆแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบเดินไปนั่งเก้าอี้ยาว เขาเลยไปนั่งตามแต่ทิ้งระยะห่าง


เนปจูนหันไปมองใบหน้าด้านข้างของมันเงียบๆ แม้เวลากลางคืนในที่แสงไฟสลัว ดวงตาของมันยังคงฉายแววเจ้าเล่ห์ไว้เด่นชัด


เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าขนตามันงอนและเด้งมาก มันเป็นคนที่ตาสวยมากคนหนึ่ง ยอมรับเลยล่ะ
เวลาสบตากับมันทีก็จะละลายที ไม่ค่อยชอบมองตามันนานๆเท่าไหร่เวลาคุยกันก็เพราะงี้ละ


“ที่กูแดกมาม่า เพราะกูต้มไว้แล้วตั้งแต่แรก จะทิ้งก็เสียดายของ เลยต้องกิน”


มันพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ


เป็นประโยคเรียบๆแต่เรียกรอยยิ้มจากเขาได้โคตรจะดีเลย..


“อือ”


มันไม่ตอบไม่อะไร ดูดบุหรี่เข้าปอดเฮือกใหญ่ หันหน้าไปพ่นควันอีกทางแล้วพูดต่อ


“บริษัทมึง รับจ้างบอกเลิกมั้ยว่ะ”


จากที่มองเดือนมองดาวอยู่ดีๆ ทำให้กลับต้องรีบหันไปมองหน้ามัน


“บ้าดิ ไม่มีหรอก ทำไมว่ะ มึงจะเลิกกับฟ้าเหรอ”


ไม่รู้ว่าในคำถาม เขาใส่น้ำเสียงแสดงความดีใจออกไปมากแค่ไหน แต่ก็โชคดีที่มันไม่ได้สนใจ


ถ้าบอกจะเชื่อกันมั้ยว่าใจเขาเต้นแรงมากระหว่างรอคำตอบจากมัน


มันเป็นผู้ชายที่คงพูดเรื่องพวกนี้จนชินปาก เหมือนเป็นเรื่องทั่วไป
แต่กับเขาที่รับรู้เหตุการณ์ตั้งแต่ต้นแถมยังชอบมันเลยอดดีใจปนอยากรู้ไม่ได้


เขา...แสดงอาการดีใจออกนอกหน้าเกินไปมั้ยวะ...


“อืม” มันครางตอบ อัดบุหรี่เข้าปอดรอบสุดท้าย


อยากรู้อยากถามมากกว่านี้ แต่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ในสิทธิ์ที่จะต้องล้ำเส้น เลยได้แต่นั่งเงียบๆ


มันให้รู้แค่ไหนก็แค่นั้น..


“มึงยังทำงานเป็นพ่อสื่ออยู่ป่ะ” มันหันมาถาม ปักเศษบุหรี่ลงถังทรายที่ตั้งข้างๆ


“ทำดิ”


“เรียนก็หนัก มึงเอาเวลาไหนไปทำว่ะ”


“ก็หลังเลิกเรียนกับเสาร์ทิตย์อ่ะ”


“แสดงว่าที่มึงหายไปบ่อยๆเพราะแบบนี้งั้นดิ”


เปล่า! ที่กูหายไปบ่อยๆ กูตั้งใจหลบหน้ามึง...อยากตอบแบบนี้มาก แต่มันคงแปลกใจว่าเกี่ยวอะไรกับมัน


“อือ” เนปจูนตอบ แล้วเราก็นั่งเงียบกันอีกรอบ


ปลายพฤศจิกาแบบนี้ก็หนาวๆเย็นๆเหมือนกันแฮะ แต่ถ้านั่งเงียบกันจนถึงเที่ยงคืนมีหวังน้ำมูกถามหาแน่


ติณณภพหันไปมองคนข้างๆเมื่อเห็นว่ามันเงียบ แสงจันทร์กระทบหน้ามันทำให้เขาหยุดมองอยู่นาน
หน้ามันทั้งหวานทั้งใส นี่ถ้าไว้ผมยาวใส่ยกทรงแล้วบอกว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่กะเทยก็เชื่อนะ


ติณก้มหน้าลง ส่ายหัวกับตัวเองยิ้มๆ ใจที่เต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้รีบเขยิบตัวออกห่างจากเดิมนิดหน่อย


ทำไมเพิ่งรู้ว่าไอ้จูนมันก็น่ารักมากเหมือนกัน (น่ารักมากที่ไม่ใช่น่ารักเฉยๆเหมือนแต่ก่อน)


“ติณ”


“อืม”


“กูถามไรหน่อยดิ”


ติณเงียบ หันมาเลิกคิ้วมองหน้า


“ทำไมมึงจะเลิกกับฟ้าว่ะ”


“กูไม่ได้ชอบเขาแบบนี้”


“แบบไหน”


“แบบที่อยู่ดีๆก็เปลี่ยนตัวเองกลายเป็นสาวเซ็กซี่ เขาคงคิดว่ากูชอบ เพราะที่ผ่านมาผู้หญิงที่กูควงก็แนวนี้ทั้งนั้น”


“มึงไม่อธิบายให้น้องฟังละ”


“เขาจะฟังกูมั้ย ทั้งหมดในตัวเขารวมนิสัยด้วย ตอนนี้กู่แทบไม่กลับแล้ว”


“เฮ้ย ขนาดนั้นเลยเหรอ”


“เออดิ”


“มึงแม่ง ทำน้องใจแตก เขาเรียนอยู่ดีๆก็ดีแล้วป่ะวะ”


“กูจะรู้มั้ยว่าเขาจะเปลี่ยนไป”


“เออ นั่นดิ” จูนตอบขำๆ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่คิดว่าน้องจะเปลี่ยนไปขนาดนี้เลย


“มึงคิดอยากจะใส่ชุดนึกศึกษารัดติ้วบ้างมั้ย” ติณเปลี่ยนเรื่องพูด


แต่เป็นเรื่องที่ทำให้คนฟังตกใจไม่น้อย


มันถามแบบนี้ทำไมวะ!?


“บ้าดิ ทำไมต้องไปอยากด้วย กูเป็นผู้ชายนะ ถามแปลกละมึงอ่ะ”


“หึหึ เออเนอะ ห้าทุ่มกว่าแล้ว มึงกลับเหอะ” มันบอกแล้วลุกขึ้นยืน เขาเลยลุกมั่ง





“เห้ย ไม่ต้องเดินไปส่ง กูไปเองได้” เขาบอกเมื่อเห็นมันเดินตามมา
 

“เหอะหน่า เดินไป” มันบอก ผลักหัวผลักตัวเขาจนเดินเซ


“มึงนี่” เนปจูนหันไปค้อนมัน แรงน้อยซะที่ไหนละ มาผลักกันเนี่ย


“พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง”


“บ่ายสอง”


“งั้นอ่ะ เลิกเรียนแล้วไปซื้อของมาทำข้าวให้กินด้วย” ติณพูดแล้วยื่นธนบัติใบสีเทามาให้3ใบ


“หื้อ” จูนครางด้วยความสงสัย รับเงินมา


“อย่าช้า อย่าสาย”


“พรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนเหรอ” มันส่ายหัวตอบแล้วเปิดประตูรถให้


เออ...อืออออ มึงจะหล่อจะสุภาพบุรุษไปไหนว่ะ แม่ง ว่าจะไม่แล้วนะ!


“คงปั่นงานอยู่ห้องทั้งวันแหละ”


“แล้วเรื่องฟ้าล่ะ มึงจะเอาไง”


“ไว้ก่อน กูเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ค่อยคุย”


“อืม งั้นกลับล่ะนะ” ติณยื่นมือมาโยกหัวเขาเบาๆก่อนปิดประตูให้


เนปจูนขับรถออกมาด้วยอาการใจเต้นรัว แทบจับต้นชนปลายไม่ถูกตอนที่ยืนคุยกันข้างรถ


ทำไมต้องเป็นคนใจง่ายแบบนี้ด้วยวะ...แล้วที่ทำอยู่...มันถูกรึเปล่านะ...



*โปรดติดตามตอนต่อไป*



คอมเม้นของคุณ khunniejang ตอบโจทย์ได้เกือบทุกข้อที่คนเขียนต้องการสื่อ
อยากให้มองจูนในมุมของคนแอบรัก... บางทีโอกาสเล็กๆน้อยๆ ถ้ามี ก็อยากคว้าไว้
แต่บอกเลย จูนไม่ได้มีเจตนาจะไปแย่งของใครแน่นอน แต่อาจเข้าหาติณผิดจังหวะ... รอดูกันต่อไป

ส่วนอีกเรื่อง ที่ค้างคาใจคนอ่านทั้งหลาย เรื่องจูนใช้ปากช่วยติณ...
อยากให้มองมุมของคนแอบรักอีกเช่นกัน...ช่วงเวลานั้น จิตใต้สำนึกมันวูบหายไป
เหลือเพียงแค่ไอ้ติณ...คนที่แอบชอบ ยอมลากขึ้นมาให้ช่วยถึงในห้อง...แล้วมีหรือจะปล่อยไป...

จูนมันไม่ใช่เด็กๆที่จะไม่เคยใช้ให้ผู้ชาย...อย่างน้อย ก็แฟนคนแรกที่เป็นรักแรกของมันแล้วคนนึง ซึ่งจะมาปรากฏตัวในเรื่องแน่นอน

เรื่องนี้อิงฟ้าไม่ผิด ทุกคนเข้าข้างอิงฟ้าได้เต็มที่
เรื่องนี้เนปจูนไม่ผิด ทุกคนเข้าข้างเนปจูนได้เต็มที่
และเรื่องนี้ติณไม่ผิด ทุกคนเข้าข้างติณได้เต็มที่ (จะมีมั้ยนะ.. :laugh: )

ปล.บทมันมาแบบนี้อยู่แล้ว แต่งจบเรื่องอิงฟ้าไปแล้ว ไม่ได้แก้แต่อย่างใด รอติดตามและขอบคุณที่อินไปกับเรื่องคะ *กราบ*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 15-03-2014 13:44:13

แต่ว่าช่วงนี้ไม่อยากให้จูนไปยุ่งกับติณณ์เลย เพราะถ้าฟ้าจับได้เนี่ย คงไม่ดีเท่าไร

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 15-03-2014 13:59:27

คนอ่านอินเฉยๆ กิกิ

เพราะถ้าคิดว่าถ้าเราเป็นอิงฟ้า ถ้าจูนไม่ห้ามใจ ถ้าติณเผลอตัว
เราไม่อยากกินมาม่าชามโตสักเท่าไหร่(ผงชูรสมันเยอะ แค่ก แค่ก)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-03-2014 14:30:01

เฮ้อ อ่อนใจกับทุกคน ... ทางที่ดีนะ ติณควรถามใจตัวเองก่อนว่ายังรักอิงฟ้าคนใส ๆ คนเดิมอยู่หรือเปล่า
ถ้าอิงฟ้าใส ๆ คนนั้น ติณยังรักและอยากดูแลจนไม่มีหางตาไว้มองใครเหมือนเมื่อก่อนล่ะก็
จับเข่าคุยกันสิเว้ยยยย อิงฟ้าคงกลับไปแต่งตัวเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม บอกเขาไปเลยว่า ...
รักและอยากอยู่กับผู้หญิงเรียบร้อยใส ๆ ส่วนแรง ๆ เปรี้ยว เอาไว้ซั่มอย่างเดียว
บอกเขาไปเลยว่า ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วนะ อิหนู ... แค่นี้แหละ
ขี้คร้านวันรุ่งขึ้นจะกลับมาผมดำเหยียดยาวตรงเหมือนเดิมทันที ...ประเด็นคือ เมิงเริ่มพูดและทำความเข้าใจกับน้องหรือยัง
... ส่วนจูน ณ ตอนนี้ก็คือมือที่สามละ เพราะเจตนาไม่ค่อยบริสุทธิ์

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 15-03-2014 15:03:23

 o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: khunniejang ที่ 15-03-2014 15:07:59

เม้นก่อนลืมพูดถึงมิตร ใช่นะ เพื่อนใครๆก็รัก เพราะถ้าเพื่อนเราแอบรัก เราไม่ยุให้มันแค่คุยอ้ะ 555.
แย่งเลย อะไรประมานนั้น กร๊ากกกกก ดูเลวๆ

มันมาละๆ ที่พูดไปในเม้นที่แล้วว่าติณมันจะเก็บสาเหตุที่ฟ้าเปลี่ยนไปมาทำอะไรสักอย่าง
มันเอาไว้บอกเลิกจ้าาาาาาา ว่าแล้วเชียว -3- 5555.
ตอนแรกไม่กล้าเดา เพราะมันอาจจะพลิกล๊อค เกิดเหตุการณ์อื่นที่ทำให้เลิกกันไรงี้  :hao3:

การแสดงความคิดเห็นมันอยู่ที่มุมมองนะ อยู่ที่ว่าเรามองจากมุมของใคร
เราคิดว่ามันถูก แต่คนอื่นคิดว่ามันผิด

จูน รัก ติณ ---- อยากอยู่ใกล้ๆ อยากคุย อยากทำให้
มิตร รัก จูน ---- อยากให้จูนมีความสุข
ฟ้า รัก ติณ ---- เปลี่ยนลุคเพราะอยากให้ติณชอบ
ติณ ยังสับสนในตัวเอง --- ทดสอบอยู่

จูนค่ะ ยังไงก็ อกเรายังว่างนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ใครไม่รักตัวเองก็ช่าง แต่เค้ารักตัวเองนะ มาจุ๊บที
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 15-03-2014 19:25:47

ตอนที่14-รักษาระยะห่าง




“เชี้ยติณ กูนึกว่าติดรถไอ้จูนไปนอนห้องมันละ”


ก้าวเข้ามาในห้องยังไม่ทันถอดรองเท้า เสียงไอ้แชมป์ก็เห่าถามจนอีกนิดเดียวจะคลานมากัดอยู่แล้ว


“สัด” ก็ได้แต่ด่าสรรเสริญมันไป


“ไอ้ติณ ฟ้าโทรมา” เอิร์ธเดินมายัดโทรศัพท์มันใส่มือ หน้านี่หงุดหงิดได้ใจ


สงสัยคงโดนคนในสายเหวี่ยงใส่หูมาแน่นอน


“ครับ”


(ไปไหนมา ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ไหนบอกว่าทำงานอยู่ที่ห้องไง โกหกเหรอ)


ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดีเลย เซ็งฉิบ


“ไปเซเว่นมา มีอะไร”


(ทำไมพี่พูดกับฟ้างี้อ่ะ)


“รำคาญ” เขาบอกเสียงห้วน


อันนี้รึเปล่า ที่ผู้หญิงชอบบอกว่า ผู้ชายเวลาได้แล้วก็เปลี่ยนไปราวหน้ามือเป็นหลังเท้า


แต่เขายืนยันเลยนะ กับคนนี้ที่เปลี่ยนเพราะนิสัยเธอล้วนๆ


“พี่ติณ!”


ฟ้าโวยวายเรียกชื่อเขาเสียงดังจนต้องเอาโทรศํพท์ออกห่างหูแล้วตัดสายไป


“ปิดเครื่องเลยนะพวกมึง” เขาบอกรำคาญๆ


กำลังจะปิดเครื่องเหมือนกัน แต่ข้อความไลน์จากคนที่เพิ่งแยกกันก็เด้งมาซะก่อน


'อยากกินไร ไลน์บอกแล้วกัน'


'อะไรก็ได้'


'ทำไม่เป็น'


'อย่ากวน กูปิดเครื่องก่อน'


เขารีบปิดเครื่องเพราะฟ้ากระหน่ำส่งไลน์มาไม่เลิก


จะอะไรกันนักกันหนาว่ะ สงสัยต้องรีบหาทางเคลียร์พรุ่งนี้มะรืนนี้ซะละ แม่ง





…
..
.

“พี่ หวัดดีครับ”


เรียนเสร็จ เนปจูนรีบบึ่งรถมารับงานจากเจ้านาย
งานนี้คิดไว้ว่าจะทำเป็นงานสุดท้ายแล้วขอพักยาวไปเรียน และพอมันอยู่ตัวเมื่อไหร่ค่อยกลับมาทำใหม่


“เออ อะนี่งานมึง ไม่อยากหรอก ของเด็กม.ปลาย แต่เป็นเคสชายชายนะ มึงทำได้มั้ย” ลูกแก้วละจากงานตรงหน้า คุยกับลูกน้อง


“ม.ปลายไม่เด็กไปเหรอครับ”


“ไม่เด็กหรอก ปีหน้าก็เข้ามหา'ลัยแล้ว ไงก็เอาไปศึกษาก่อนแล้วกัน”


“ครับ แต่ว่าถ้างานนี้เสร็จผมขอลาหยุดหน่อยนะครับ เรื่องเรียนเริ่มยุ่งแล้ว”


“ได้”


“ขอบคุณครับ” เนปจูนยกมือไหว้ ถือซองข้อมูลลูกค้าเดินออกมาข้างนอก


เออ วันนี้ไม่เจอไอ้ภาพกับอาร์มเลย ไปไหนของมัน





'ตกลงว่าอยากกินไร'


…..


สิบนาทีผ่านไป เขาขับรถมาซื้อของ มันยังไม่ตอบ สงสัยยังไม่เปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อคืน


เออ ลองโทรหาไอ้นนท์ดีกว่า มันอาจจะอยู่ห้องไอ้ติณกับแฟนมันก็ได้


“อยู่ไหนว่ะนนท์”


(ห้อง)


“ห้องไหน”


(ห้องกูเนี้ย)


อืม...เต็มปากเต็มคำนะมึง ตั้งแต่คบกับไอ้กานต์ ยางเคลือบหน้าแทบจะไม่มีละ


“ผัวมึงละ”


(ปั่นงานอยู่ห้องไอ้ติณ มึงโทรมามีไร)


“อ่อ เปล่าๆ งั้นแค่นี้นะ”


เขารีบวางสายก่อนที่มันจะพูดอะไรต่อ กลัวมันจะจับพิรุธได้


พวกมันมีกัน4คน งั้นทำข้าวผัดคนละจาน เอาแบบง่ายๆละกัน เดี๋ยวแถมไข่ดาวด้วยคนละฟอง


'ไม่ต้องมาแล้วนะ'


หื้อ?


ไลน์จากติณทำให้เขานั่งงงอยู่ในรถ ทั้งที่แค่กดลิฟต์ขึ้นไปข้างบนก็เจอมันแล้ว


'ทำไมอ่ะ'


'พวกกูออกไปกินข้าวข้างนอกกันมาแล้ว'


อ่อ...


เนปจูนไม่ได้ตอบอะไรกลับไป


จะว่าไงดีนะ...ก็เมื่อกี้เขากำลังนั่งยิ้มอารมณ์ดีคิดเมนูทำกับข้าวให้พวกมันกินอยู่เลยนี่หน่า พอมันบอกมาแบบนี้ ไปไม่เป็นเลย


'มึงซื้อของรึยัง'


'อือ'


'งั้นเก็บไว้ที่มึงก่อนแล้วกัน'


'อือ'


มันแค่เปิดอ่านไม่ได้ตอบกลับมาอีก


เขาก็ไม่สงสัยใคร่รู้อะไรให้มากความ ไม่อยากถามเซ้าซี้ เดี๋ยวมันรำคาญ


เขาไม่อยากเป็นคนน่ารำคาญสำหรับมัน..


เคยเจออยู่ครั้งหนึ่ง ตอนไปกินข้าวด้วยกันเป็นกลุ่ม มันพาอิงฟ้าไปด้วย เขาเหลือบมอง แฟนมันอยากได้นู้นแดกนี่
ที่มีตรงหน้าก็ยังไม่หมด พอเยอะเข้ามันก็รำคาญไม่สนใจ น้องต้องนั่งหน้างอเป็นธาตุอากาศจนกว่าจะกลับเลย


“กลับไปทำกินคนเดียวก็ได้ว่ะ”


เนปจูนขับรถกลับห้อง แต่ก่อนที่จะออกมาจากตัวคอนโด แอบมองผ่านเข้าไปข้างใน
เห็นกลุ่มไอ้ติณกับเพื่อนมันและอิงฟ้ากำลังจะเดินเข้าลิฟต์แว็บๆ


อ่อ...มันเป็นอย่างนี้นี่เอง


ยังไงซะ แฟนมันก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว...เขาเข้าใจถูกมั้ย?





…
..
.

“เดี๋ยวกลับไปได้แล้วนะฟ้า พี่ต้องใช้สมาธิทำงาน”


“พี่ก็ทำไปสิ ฟ้าจะนอนอยู่ในห้องนี้ ฟ้าจะค้างที่นี่”


“แล้งพรุ่งนี้ฟ้าไม่มีเรียนเหรอ”


“มีเรียน8โมง...7โมงครึ่งไปส่งด้วย”


ติณณภพยืนมองแฟนสาวนิ่ง


แค่มาหาแบบไม่บอกกล่าว แล้วลากไปทานข้าวข้างนอกทั้งกลุ่มนี่ก็รำคาญจนไม่รู้ทำยังไงแล้วนะ


เกรงใจไอ้พวกเพื่อนก็เกรงใจ งานก็เร่ง เลยต้องไปให้มันจบๆไป


“ถ้าพี่ไม่ตื่น ไปเองละกัน”


เขาบอกแล้วเดินออกมาจากห้องไม่สนใจเสียงคนที่โวยวายอยู่ข้างหลังสักนิด


“ไงมึง” กานต์ยังยักคิ้วถามเพื่อน นั่งตีเส้นงานตรงหน้า


“หึ ส่งงานเสร็จกูรีบเคลียร์แน่” เขาบอก ส่ายหัวหน่ายๆ


“เอาดีๆ มึงทำเขาเป็นงี้เองนะ”


“กูไปทำอะไร”


“พูดไม่คิด ก็ที่มึงจ้างพ่อสื่อให้ไปจีบเขาไง”


เขาชะงักมือที่กำลังลากเส้น พูดเหมือนไอ้จูนเป๊ะเลยว่ะ ซึ่งมันก็จริง เขาผิดเอง ยอมรับ ตอนนี้โคตรจะเข็ดแล้วกับผู้หญิง





…
..
.

(น้องสุดที่รัก ช่วงนี้หายหน้าหายตานะครับ ไม่กลับมาทานข้าวที่บ้านจนน้องอีกสองคนมันคิดว่ามีพี่คนเดียวแล้วเนี้ย)


เสียงพลูโตดังมาตามสาย ทำให้เนปจูนยิ้มออกหลังจากนอนดูทีวีนิ่งๆอยู่นาน


(แหม พี่ก็รู้ว่าจูนทำงาน จะเอาเวลาไหนไปกลับละ)


(ขัดสนเงินเหรอ หาเสี่ยเลี้ยงดิ)


“หึ บ้าดิ เดี๋ยวเสาร์นี้จูนกลับแน่ๆ”


(ลองไม่กลับดิ มีตัดพี่ตัดน้องนะบอกไว้ก่อน)


ที่พลูโตพูดแบบนี้ ก็เพราะเสาร์นี้เป็นวันเกิดเขานะซี้


ไม่เจอน้องตั้งสองอาทิตย์มาแล้ว ไม่รู้งานจะยุ่งอะไรหนักหนา ถ้าพ่อแม่รู้ว่าเขาปล่อยให้น้องไปตกระกำลำบากทำงานละก็...ตายแน่ๆ


“โหย กลับแน่นอนครับพี่ชาย นี่กะจะตัดพี่ตัดน้องหวังหุบสมบัติใช่มั้ยเนี่ย”


(อย่ารู้ทัน หึหึ)


“กวนว่ะ แล้วนี่นัสกับเตอร์เป็นไงบ้าง”


(ก็สบายดี เมื่อเสาร์ที่แล้วไอ้เตอร์มันเพิ่งจะพาแฟนมาทานข้าวด้วย)


“โอ้โห้ กล้านะเนี่ย เหมือนพี่โตเลย”


(วันเสาร์ก่อนมาไม่ต้องทานอะไรนะ มากินเท้าพี่แทนละกัน)


“แหม จูนก็พูดเล่นหรอก แค่นี้ดีกว่านะพี่ มีงานส่งอีกเยอะยังไม่ได้ทำเลย”


(ก็มัวแต่ไปทำงานข้างนอกอ่ะดิ)


“วันนี้เพิ่งไปลามาแล้วเนี้ย”


(ลาออกเหรอ)


“ป่าว ลาหยุด”


(ไอ้จูน แค่นี้นะมึง)


พลูโตตัดสายไปพร้อมกัดฟันกรอดๆนับวันรอใหถึงวันเสาร์เร็วๆ!


ส่วนคนน้องได้แต่นอนหัวเราะงอหงาย


เขาว่าบางที ครอบครัวก็สำคัญกับชีวิตมากเหมือนกันนะ...





“พี่ติณ ตื่นไปส่งฟ้าได้แล้ว”


ติณณภพลืมตา นอนขมวดคิ้วหงุดหงิดใจ


เขาคิดว่าฟ้าน่าจะรู้นะ ว่าถ้าเขานอนไม่พอแล้วมาปลุกตอนเช้า เขาจะหงุดหงิดมาก แต่เธอก็ยังทำ


“ไปเองได้มั้ย พี่เพิ่งจะนอนเมื่อกี้เอง”


“แล้วเมื่อคืนพี่ทำอะไร!”


“ก็ทำงานไง! ออกไปแหกตาดูรึยังละ บอกให้ไปนอนหอทำไมไม่ไป!”


“พี่ติณ! ตื่นไปส่งฟ้าเดี๋ยวนี้!”


ติณณภพลุกออกจากที่นอนเพราะเสียงที่แว๊ดแสบแก้วหู
เดินไปหยิบถุงใส่ของในครัวแล้วกลับมาเก็บเสื้อผ้าและของส่วนตัวของอิงฟ้าที่อยู่ในห้องนี้ทั้งหมด


“นี่พี่ทำอะไร”


“เดี๋ยวจะไปส่ง แล้วไม่ต้องกลับมาแล้วนะ”


“พี่ว่าอะไรนะ” อิงฟ้ากระชากเสื้อชายหนุ่มให้หันมา


“พี่ขอถามตรงๆเลยนะ ฟ้าบอกพี่มาตรงๆเลย ฟ้าเปลี่ยนไปเพราะอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมฟ้า”


อิงฟ้าเม้มปากแน่น พยายามกลื้นก้อนสะอึกที่มาจุกอยู่ตรงคอเมื่อนึกไปถึงเหตุว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปแบบนี้


“อยากรู้จริงเหรอ...ได้...ฟ้าจะบอกพี่ก็ได้”


ครอบครัวเธอมีพี่น้องสองคน เธอเป็นลูกสาวคนสุดท้องที่พ่อตามใจเพราะเธอเองก็พยายามตั้งใจเรียนเพื่อตามใจพ่อเช่นกัน


ส่วนอีกคน...หยาดฟ้า เป็นพี่สาวที่สวยตามใจแม่ ไม่ค่อยสนใจการเรียนเท่าไหร่
แม่กับพี่หยาดมักชอบพากันไปหาอะไรทำเกี่ยวกับความสวยความงามตลอด ทั้งที่จริงแล้วเธอก็อยากไปด้วย
แต่ติดอยู่ที่ว่าต้องตั้งใจเรียนให้จบ เพราะพ่อฝากความหวังไว้กับเธอ นั่นทำไมเธอถึงไม่แวกวอกกับชายใดเลย


วันที่พี่เนปจูนเข้ามาหา ตอนแรกจะปฏิเสธไปว่า เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ก็ต้องหุบปากฉับเพราะความเกรงใจบวกกับหน้าตาอ้อนๆ


หยาดฟ้ากับเธอไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่...ไม่ใช่สิ ถ้าเรียกให้ถูกคงต้องเป็น หยาดฟ้าไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่
เวลานั่งกินข้าวด้วยกัน พ่อมักจะถามเรื่องเรียนกับเธอเสมอ
แต่พี่สาวก็พยายามพูดแทรกตลอดว่าวันนี้ไปทำอะไรกับแม่มาบ้าง ความสนใจทั้งหมดจึงพุ่งตรงไปที่พี่สาวคนเดียว


วันที่พี่ติณมาส่งที่บ้าน หยาดฟ้ารีบเข้ามาถามว่าใครมาส่ง พอบอกไปว่าเป็นติณณภพ
หญิงสาวก็ทำตาโตแล้วรีบถามต่อว่า ทำไมติณถึงมาส่ง มาส่งได้ยังไง และพอบอกว่ากำลังคบกันอยู่เท่านั้นแหละ ท่าทางของพี่สาวก็เปลี่ยนไป


เธอเหยียดปากมองน้องสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดสิ่งที่อิงฟ้าไม่เคยนึกมาก่อน


“ของเหลือจากชั้นนิ เธอคิดว่าติณจะจริงจังกับเธอเหรอฟ้า ถึงกล้าคบกับเขา”


พี่ติณกับหยาดเคยคบกันมาก่อน!


นาทีนั้นเธอเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเพราะเพิ่งคบกันวันแรก แต่ที่ทนไม่ได้คือ พี่สาวใช้น้ำเสียงดูถูกตอนพูดนี่แหละ


“แค่ลองคบดูคะ มันคงไม่เลวร้ายอะไร มาก่อนมาหลัง ฟ้าไม่ถือ คนเรามันต้องมีอดีตกันทั้งนั้น”


เธอตอบพี่สาวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ฝ่ายนั้นกำมือเข้าหากันแน่น


หยาดโกรธจนตัวสั่น แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดตอกกลับไป


“ก็ขอให้รอดตลอดฝั่งแล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนนะ เฉิ่มๆอย่างเธอ มัดใจติณไม่อยู่หมัดหรอก ที่เขาจีบเพราะเห็นเธอเป็นของแปลกใหม่เท่านั้นแหละ”


หยาดฟ้าพูดดูถูกน้องสาวตัวเองแล้วเดินจากไป


สงสัยเหมือนกันว่าติณกำลังเล่นสนุกอะไรกับน้องสาวเธออยู่ ทั้งที่ผ่านมา สเป็กติณแต่ละคนก็คล้ายๆเธอทั้งนั้น


อิงฟ้ายืนจมอยู่กับคำพูดของพี่สาวตัวเองอยู่ที่เดิม จนพ่อกับแม่เดินลงมาข้างล่าง เธอเข้าไปไหว้แล้วขอตัวขึ้นห้องเอาหนังสือไปเก็บ..


หลังจากวันนั้นมา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด จากแต่ก่อน พยายามตั้งใจเรียน ไม่สนอะไร
มาตอนนี้ เรื่องเรียนไม่ค่อยเข้าหัวเท่าไหร่ แต่กลับสนใจเรื่องแฟนตัวเองมากขึ้น


ตลอดระยะเกือบเดือนที่ผ่านมา ติณณภพดีกับเธอทุกอย่าง ไม่เคยล้วงเกินอะไร จนวันที่พี่พาเธอไปเจอเพื่อนแล้วมาส่งหอ
ตอนนั้นก็สงสารที่ผู้ชายอย่างติณณภพต้องอดกลั้นไม่มีอะไรกับใคร เธอเลยยอมให้จูบ


แต่หลังจากลงรถ เธอก็กังวล กลัวพี่ติณจะไปมีอะไรกับคนอื่นและคำพูดของพี่สาวยังคงก้องอยู่ในหัว


'เฉิ่มๆอย่างเธอ มัดใจติณไม่อยู่มัดหรอก'


นี่แสดงว่าเธอต้องเปลี่ยนตัวเองรึเปล่า?


...ย่างเข้าสู่เดือนที่สองของการคบกัน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนคือ เวลาเธอเจอหน้าพี่สาวทีไร
ฝ่ายนั้นมักจะพูดจากระแนะกระแหนไม่รู้จักเบื่อ ยิ่งเกี่ยวกับนิสัยของติณ หยาดฟ้าจะยิ่งพูดกรอกหูทุกวันจนเธอเริ่มระแวง


มีอยู่วันหนึ่ง ติณณภพไลน์มาบอกว่าต้องทำงานส่งอาจารย์ ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนด้วย
เธอก็ยิ่งกลัวโดนทิ้ง โดนหลอก เลยตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนใหม่


เธอจำได้ดี วินาทีแรกที่ติณเจอเขา สายตาเต็มด้วยคำถาม แต่นั่นแหละ คือสิ่งแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยเจอ มันสนุก มันน่าลองและท้าทายอยู่ไม่น้อย


ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เธอก็พร้อมจะเป็นของติณณภพแล้วเอาไปอ้างอวดกับพี่สาวแล้ว
..หึ คอยดูสิ เธอจะทำให้ติณณภพหลงเธอจนพี่สาวหน้าเงยไปเลยละ


แต่...อะไรที่พอมันมาเป็นของเราแล้ว เราก็หวง อยากเก็บไว้กับตัวนานๆ ไม่ชอบให้ใครมามองมาจ้องแล้วส่งซิกให้


เพราะอย่างนี้แหละ..ถึงต้องตามดูพี่ติณทุกฝีก้าว..

แล้วเขาก็หวังว่า ติณณภพจะยิ่งชอบเธอมากขึ้นไปอีกนะในลุคนี้นะ



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-03-2014 20:26:22

 :เฮ้อ: คิดถึงอิงฟ้าคนก่อน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 15-03-2014 20:38:45

กรรมเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
อิงฟ้า

เราชอบเรื่องนี้ตรงที่ไม่มีขาวดำชัดๆ เนี่ยล่ะ
โอเค
รักคนมีเจ้าของ อยากทำดีกับคนที่ตัวเองชอบ >> เนปจูน

อยากรักกับผู้หญิงดีๆ คนที่เข้าใจตัวเอง ทนกับความอยากของร่างกายไม่ไหว >> ติณ

หวงคนที่ตัวเองรัก ทำตัวเป็นเจ้าของ ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่ตัวเองรัก >> ฟ้า

คือ คนสุดท้ายเวรกรรมมาก มันผิดไปนิดเดียวเอง T___T

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 15-03-2014 20:46:22

อย่างนี้นี่เอง  :เฮ้อ:

 :L1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 15-03-2014 21:26:28

 :katai1: โอย จะบ้าตายกับอิงฟ้า
เรื่องนี้แค่ 3 ตอนพลิกความรู้สึกที่มีต่อตัวละครต่างๆเลยนะเนี่ย

เราว่าที่อธิบายการเปลี่ยนนิสัยหน้ามือเป็นหลังตีน อันนี้ฟังไม่ขึ้นอ่ะ
เพราะอิงฟ้า เป็นคนคิดอะไรค่อนข้างรอบคอบ
ดังนั้นเธอก็น่าจะรู้ว่า "ไอ้ลุคเปรี้ยวๆเนี่ย ติณมันได้แล้วทิ้งมากนักต่อนักแล้ว"
ขนาดพี่หยาดของเธอยังโดนทิ้งเลย อีพี่หยาดเราว่ามันอิจฉาน้องเลยพูดแดกดัน
อีน้องก็เสือกบ้าจี้ วิ่งเต้นตามพี่ ตามเงาพี่ จากที่อธิบายลึกๆก็รู้ว่าอิงฟ้ามีแนวโน้มจะเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว
เพราะตัวเองอยากจะกลุดจากกรอบที่เรียกว่า เด็กดี ตลอดเวลา
ชีอยากสวยๆเริ่ดๆเชิดๆ บ้าง อยากทำตามใจตัวเอง เพราะมีแรงกดดันทางครอบครัวที่ชีสร้างขึ้นมาเอง
ตอนแรกชีไม่ได้ถึงขั้นรักติณจะมาบอกว่าเพราะรักเลยพยายามเปลี่ยนให้ชอบ
มันฟังไม่ขึ้นหรอก ชีอยากชนะพี่สาวมากกว่า ====> สรุป"ชีไม่ได้รักติณ" "ชีอยากชนะพี่สาวตัวเอง"

อันนี้ไม่โทษติณอ่ะ เพราะติณไม่ได้เป็นคนพาใจแตก ชีใจแตกเองถามสนองมาให้ติณกินถึงที่
การที่คนที่เราคบเปลี่ยนไปขนาดนี้ แถมไปด้านที่เป็นสาเหตุเดิมที่เราเลิกคบกับคนอื่น
การที่ติณมันจะอยากเลิกก็ไม่แปลกไง แต่ตอนนี้ฟ้าอาจจะ'เยอะ'กว่าแฟนติณที่ผ่านๆมาก
สังเกตุได้จากการบ่นของติณนะ แต่ติณก็แอบเป็นคนดี? โดยการดูแลมาตั้ง4เดือน ไม่นอกใจ
ซึ่งผิดนิสัยติณมัน ==> อันนี้รู้สึกได้ว่ากำลังแอบสร้างนิสัยพระเอกให้กับติณ
เพราะติณมันจ้างจูนมาจีบไง จะเลิกก็กระไรๆอยู่ เลิกมาก็ไม่รู้จะเกิดอะไร เพราะชี วีน เหวี่ยง ขนาดนี้
และตอนนี้ติณมันก็รู้สึกดีกับจูนด้วยแหละ เพราะจูนมันยังคงเรียบร้อยซึ่งติณมันอยากได้
แถมจูนเอาตัวเข้าหาแบบพองาม ดังนั้นการตัดสินเลิกกับอิงฟ้ามันเลยมาถึงเร็วขึ้น

ตอนนี้จูน ก็คงเส้นคงวา กลับมาเป็นายเอกน่ารักๆเหมือนเดิม?
(ถ้ามีบท ติณมันแอบไปกุ๊กกรู๊กับจูน คงจะทำให้สองตัวนี้ดูดาร์กลงไปเยอะ)
แต่นี่ไม่มี อีกอย่างจูนกับติณก็แทบไม่ได้คุยกันเลย
ความรู้สึกที่มีให้กันยังเป็นความรู้สึกดีๆบาง แล้วมันกำลังใหญ่ขึ้นทีละน้อย
อาจจะไม่ได้สมหวังในเร็ววัน แต่ก็ขอให้มันออกมาเป็นความรักจากความรู้สึกดีๆของทั้งสองคน

ปอลิง:
 :katai1: ถ้าอิงฟ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้ ก็เริ่มคิดแล้วว่า ตอนนี้ชีทำได้ทุกอย่างตามฉบับนางร้าย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 15-03-2014 21:39:32

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ตามแบบนี้เป็นใครก็รำคาญอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: Marisa03 ที่ 15-03-2014 21:47:28

ถึงคนเขียนเราขอโทษด้วยที่ไม่ได้เม้นทุกตอน(แถบยังแอบอ่านของเค้าอีก)<<<อย่าด่าเค้านะT^T
เราชอบนิยายเรื่องนี้มาก ว่าแล้วก็อยากไปสมัครทำงานเป็นพ่อสื่อจัง555เผื่อจะเจอได้คนหล่อหล่อๆมาเป็นแฟนบ้างเฮ้!!
ไรท์แต่งเก่งมากชอบๆเนื้อเรื่องถือว่าเจ๋ง ตัวละครแต่ละตัวก็น่ารักโดยเฉพาะเนปจูน><ฮิฮิเราฟิน แต่เราหมั่นไส้ยัยอิงฟ้ามากกกกเราชอบตอนนางใสๆมากกว่าอ่ะ แบบว่าตอนนี้นางจู้จี้กับตินเกิ๊นนนน ชิส์เบื่อชะนี55555ก็ว่ากันไป
นนท์กานต์ก็น่ารัก แต่เราโรคจิตชอบดราม่า อยากซด อยากซดมาม่ากานต์กับนนท์<<แกคิดดีแล้วใช่ป่ะแว๊กกก!!

แล้วเราจะมาเม้นบ่อยๆนะเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ มาต่อไวๆนร้าเรารอไรท์ทุกวันนร้าาาาา-3- :mew1: :mew2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 15-03-2014 22:37:01

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่14-รักษาระยะห่าง P.3 150314
เริ่มหัวข้อโดย: kimlowbatt ที่ 15-03-2014 22:43:25

อยากอ่านอีก ติดเรื่องนี้  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 16-03-2014 14:12:00

ตอนที่15-จบจบไป




ติณยืนฟังผู้หญิงตรงหน้าเล่าถึงเธอกับพี่สาวจบก็ได้แต่อึ้ง


เขาผิดใช่มั้ยที่ไม่ใส่ใจน้องมากกว่านี้ หรืออะไรว่ะ


ในหัวตอนนี้มึนตึบ กำลังพยายามจับต้นชนปลาย


สาเหตุที่อิงฟ้าเปลี่ยนไปเพราะแรงยุจากพี่สาว รวมถึงเธอกลัวเขาจะไปมีอะไรกับคนอื่นด้วยใช่มั้ย?


ส่วนนิสัยหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปเพราะความรักกำลังครอบงำทำให้เป็นแบบนี้งั้นสิ?


เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ มองหน้าอิงฟ้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา


“ฟ้าไปล้างหน้าไป จะได้รีบไปเรียน” ติณบอกแล้วเดินไปใส่เสื้อ แต่หญิงสาวไม่ยอมทำตาม


“แล้วเรื่องของเราละ” เธอถามเสียงสั่น


“ไปเรียนก่อน สายแล้ว” เขาบอกแล้วเดินออกไปรอข้างนอก


ให้เวลาอิงฟ้าใจเย็น มีสติกว่านี้ซักนิดแล้วค่อยคุยกันดีกว่า


บอกตรงๆ เขาเองก็ยังไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีเหมือนกัน
จะบอกให้ฟ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม อย่าแต่งตัวแบบนี้ ทำแบบนี้เลย แล้วนิสัยที่เปลี่ยนไปละ.. เฮ้อ





ติณขับรถมาส่งอิงฟ้าที่คณะ ไม่ลืมบอกว่าตอนเย็นจะมารับแล้วเลยไปหาข้าวกินที่คณะตัวเอง


เช้าๆอย่างนี้โรงอาหารโล่งมาก และคนที่เป็นจุดเด่นสำหรับเขาตอนนี้ ต่อให้ไปยืนอยู่หน้ามหา'ลัย แล้วยืนมองจากตรงนี้ ก็เห็นมัน


ติณเดินไปยืนมือล้วงกระเป๋าเสื้อกันหนาวตรงข้ามมัน ซึ่งกำลังนั่งยิ้มก้มหน้าคนข้าวต้ม
ควันร้อนที่ระเหยขึ้นกลายเป็นอากาศทำให้ท้องเขาเริ่มร้องประท้วงมากขึ้นเพราะกลิ่นหอมฉุย


“อ้าว” มันอุทาน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอเขา


“มีเรียนเช้าเหรอ”


“เปล่า กูจะมาหางานในห้องสมุดเลยมาเร็ว...แล้วทำไมมึงมายืนอยู่ตรงนี้”


“หาข้าวกิน”


ช่างเป็นคำตอบที่ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วมั้ยติณ


กูแค่อยากรู้ว่ามึงมาทำอะไรที่คณะเช้าๆแบบนี้ต่างหาก ไอ้บ้า


“ไม่ใช่”


ติณเลิกคิ้วมอง อะไรคือไม่ใช่


ก็มาโรงอาหาร มาหาข้าวกิน เขาตอบผิดตรงไหน


“กูหมายถึงมึงมาทำอะไรเช้าๆที่คณะ ฮึ้ยย”


ติณยิ้ม หัวเราะกับท่าทางหมั่นเขี้ยวของมัน


ให้เลือกเอาสักอย่าง มึงจะน่ารัก หรือมึงจะน่ารัก.. หึหึ


“มาส่งฟ้าเรียนน่ะ เลยแวะมาหาอะไรกินแถวนี้”


“อ้อ” เนปจูนครางรับรู้เสียงยาว สงสัยมันคงคุยกันรู้เรื่อง คืนดีกันเรียบร้อยแล้วมั้ง


ก็คนนี้มันรักของมันจะตาย...


“พี่จูนนน”


“ฝุ่น”


ติณยืนมองคนที่นั่งคุยกับเขาอยู่ก่อนหน้า มันยกมือลูบหัวคนที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้อง


ไอ้เด็กนั่นโผล่มาจากไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มานั่งซบไหล่ไอ้จูนเฉย


“ทำไรอ่ะ”


“อ่านหนังสือ แล้วมึงไม่มีเรียนไง มาเดินแถวนี้”


“มีดิ เดี๋ยวไป มาซื้อน้ำ”


เขาจะไม่คิดว่าพวกมันกำลังจีบกันอยู่หรอกนะ เพราะไอ้เด็กนี่ตัวมันเล็ก
แล้วก็ท่าทางอ้อนๆนั่นอีก จะให้เขาคิดว่าไอ้จูนเป็นผัวมันน่ะเหรอ ไม่มีทาง


“เออ ฝุ่น นี่เพื่อนกู...ติณ นี่ไอ้ใต้ฝุ่น น้องรหัสกู” เนปจูนแนะนำเมื่อเห็นคนตรงหน้ามันยืนมองอยู่นาน


“หวัดดีครับพี่”


“เออ ชื่อมึงนี่ ยังกะหลุดมาจากหนังจีน ใต้ฝุ่น”


“ไปว่ามัน มึงนี่” ถึงปากเนปจูนจะว่าติณ แต่ก็หัวเราะขำไปด้วย


“พี่จูนอ่า อย่าหัวเราะฝุ่นดิ”


ติณขมวดคิ้วยืนมองมันสองคนนั่งคุยกัน อะไรว่ะ
ทำไมเขารู้สึกว่าเวลาไอ้จูนมันนั่งหรือคุยอยู่กับผู้ชายตัวเล็กๆด้วยกันแล้วดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก


คนแรกก็เมียไอ้กานต์ คนที่สองก็น้องรหัสมัน


เขาว่าไอ้จูนมันมีแรงดึงดูดจากพวกที่ตัวเล็กๆด้วยกันมากเลยนะ


“กูไปแล้วนะ”


“อ้าว ไม่กินข้าวแล้วเหรอ”


“เดี๋ยวซื้อกลับไปกินที่ห้อง” ติณบอกแล้วเดินจากมา


ยิ่งยืนมองนานๆ ก็ยิ่งรู้สึกเห็นถึงออร่าความน่ารักไอ้จูน เฮ้อ ไปละ สมงสมอง ต้องรีบกลับไปนอนซะละ


“คนเมื่อกี้ใครอ่ะ”


“เพื่อนกูไง”


“หล่อเนอะ”


“เออ แล้วนี่มึงไม่รีบไปซื้อน้ำรึไง เดี๋ยวก็เรียนสาย”


“เห้ยจริงด้วย งั้นฝุ่นไปก่อนนะ” เนปจูนนั่งส่ายหัวให้น้องรหัสอย่างระอาใจ


ไม่ต้องแปลกใจกันนะว่าทำไมมันถึงชมผู้ชายว่าหล่อ ก็รู้ๆกันอยู่อ่ะแหละ ..


เอ้อ...! แต่จริงสิ ลืมถามไอ้ติณไปเลยว่าข้าวของทำอาหารที่ฝากเอาไว้จะทำยังไง


รู้สึกว่าคืนนี้มันต้องปั่นงานอยู่ที่ห้องอีกคืนนี่นะ เอาไว้ค่อยไลน์ถามแล้วกัน





…
..
.

ติณขับรถมารับอิงฟ้าหลังจากน้องโทรมาบอกว่าเลิกเรียนแล้ว


ที่คิดไว้ตอนแรกว่าทำงานเสร็จค่อยเคลียร์กัน ตอนนี้เขาคิดว่าคุยให้มันจบๆไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลปวดหัวอีก


แค่งานที่กำลังเร่งทำอยู่ตอนนี้ก็แทบตายแล้ว


“ไปหอฟ้าแล้วกัน” ติณบอกเรียบๆ ขับรถออกไป


อิงฟ้าไม่ได้ตอบอะไร เธอนั่งกุมมือตัวเองไปตลอดทาง ไม่พูดไม่จา


ตอนนี้ใจเธอสงบขึ้นเยอะและวันนี้ทั้งวัน เรื่องเรียนแทบไม่เข้าหัว เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องผู้ชายคนข้างๆ


ถ้าวันนั้นเธอจะใจแข็งอีกสักนิด ไม่รับรัก บอกปัดไป วันนี้เธอคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้
เรื่องบ้าๆพวกนี้ มันพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเธอไม่เหมาะที่จะเดินทางรักๆใคร่ๆเลย


ยอมแล้ว...เธอยอมแล้วละ เธอยังหัวอ่อนเกินไปนักสำหรับเรื่องพวกนี้


“ไม่ต้องลงหรอก”


อิงฟ้าขัดขึ้นเมื่อติณดับรถ กำลังจะเปิดประตูลงไป


…..


“คุยกันตรงนี้แหละ”


“ครับ”


…..


“พี่ขอโทษ” ติณพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องไม่พูดอะไร


…..


“ฟ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยครับ
พี่ชอบฟ้าตอนเราเป็นแฟนกันเดือนแรกมากกว่านะ ฟ้าอย่าฟังคำพูดของคนอื่นสิ”


“คำพูดของอื่น...คนอื่นที่พี่หมายถึงคือพี่สาวฟ้า! คือคนที่พี่เคยนอนด้วยน่ะเหรอ!” ฟ้าตะโกนบอก น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง


“ฟ้า...”


“ฟ้าไม่ไหวแล้ว! ฟ้าพอแล้ว...” เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เจ็บจนแทบทนไม่ไหว


เมื่อคิดทบทวนดีๆ ต่อให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกเธอก็คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว..


เหมือนเดิมที่พี่อยากได้คือฟ้าคนเดิมน่ะเหรอ...ได้สิ...เธอทำให้ได้...แต่เรื่องพี่สาวเธอละ...


นี่เป็นเรื่องเดียวที่ไม่มั่นใจเลยว่าคนข้างๆจะจัดการกับมันได้ เพราะแม้แต่ตัวเธอเองยังจัดการกับมันไม่ได้เลย


…..


“ฟ้าแทบมองไม่เห็นอนาคตเลยว่าถ้าเรายังคบกันต่อมันจะไปในทิศทางไหน”


…..


“ตอนแรก...ฟ้าคิดว่าฟ้าทนได้ คิดว่า...จะพยายามไม่สนใจคำพูดพี่หยาด
แต่พอมาคิดดีๆแล้ว... มันดีแล้วเหรอที่ฟ้าต้องทนคบกับคนที่เคยมีอะไรกับพี่สาวตัวเอง”


…..


“มันดีแล้วจริงๆน่ะเหรอ”


“แต่...ฟ้ากลับไปเป็นคนเดิมเราแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอครับ”


“ฟ้าไม่กล้าพาคนที่เคยนอนกับพี่สาวตัวเองไปแนะนำให้พ่อแม่รู้จักในฐานะแฟนหรอก”


นี่เป็นอีกปัญหาของฟ้าที่เธอเก็บมาคิดแล้วเครียดตลอดเวลา


ปัญหาของเรา...มันอยู่ที่ตรงนี้สินะ


“ฟ้าว่า เราจบกันแค่นี้แหละดีแล้ว ฟ้าไม่อยากมานั่งหึงหวงจนไม่เป็นอันทำอะไรอีกแล้ว ฟ้าเหนื่อย ขอโทษนะคะ”


“พี่...” ติณกำลังจะพูดแต่ต้องค้างไว้แค่นั้นเพราะฟ้ารีบลงจากรถไป


พี่ขอโทษนะ ..


ติณณภพนั่งก้มหน้ากับพวงมาลัยอยู่ในรถนานจนลุงยามของหอเดินมาเคาะกระจกถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เขาเลยบอกว่าเปล่าแล้วขับรถกลับ





ติณกลับมานั่งปั่นงานที่ห้อง จนเกือบทุ่ม เสียงไลน์ที่ดังขึ้นก็เตือนให้รู้ว่าต้องพักงานหาข้าวเย็นทาน


'ตกลงกับข้าวที่ฝากไว้จะให้ทำไง'


'ขนมาทำห้องกูได้มั้ย'


'ตอนนี้?'


'ใช่ ตอนนี้'


'อยู่กันกี่คนอ่ะ'


'4'


'ไอ้กานต์ก็อยู่เหรอ'


'อืม'


อยากถามไปจริงๆว่า แล้วไอ้นนท์ละ แต่กลัวมันรำคาญเลยตอบไปว่า เดี๋ยวเจอกัน


เนปจูนเดินหาถุงใส่ข้าวของที่ไปซื้อมาวันก่อนเตรียมไปทำกับข้าวห้องไอ้ติณ


เขาคิดว่าวันนี้คงไม่มีเซอร์ไพส์อะไรอีกนะ ..





…
..
.

“ไง”


“อ้าว ไอ้จูน” เอิร์ธเปิดประตูให้กว้างขึ้น ยื่นมือไปช่วยคนมาใหม่ถือของ


“เออ งานใกล้เสร็จยัง”


“ยังวะ กูอ่ะอีกเยอะเลย” เอิร์ธบอกด้วยน้ำเสียงเครียดๆ นี่ขนาดไม่ได้ออกไปไหนมาไหนแบบไอ้ติณนะ งานยังไม่ถึง70%เลย


“เหรอ เดี๋ยวกูทำไรให้กินแล้วกัน” เนปจูนเดินเข้ามาในห้อง สายตาสอดส่องหาติณ ก็เห็นมันกำลังนั่งก้มหน้าทำงานคิ้วขมวด


ไม่เคยเห็นมันเครียดกับเรื่องเรียนแบบนี้เลยแฮะ


หล่ออ่า...


...แล้วมันใช่เวลามาเพ้อเจ้อถึงแฟนคนอื่นมั้ยไอ้จูน!  :angry2:


เอิร์ธเดินเอาของไปเก็บในครัวแล้วออกมานั่งทำงานต่อ เขานั่งทำงานอยู่หน้าโซฟา
ไอ้แชมป์นั่งอยู่หน้าทีวี ไอ้กานต์อยู่โซฟาอีกตัว ส่วนไอ้ติณอยู่โต๊ะคอม


“ติณ” เนปจูนเดินมาทักมัน แต่สิ่งที่ได้รับคือ เสียงครางตอบในลำคอ


“อืม”


“งานใกล้เสร็จยัง”


“ยัง”


สงสัยจะยุ่งจริง หน้ายังไม่เงยขึ้นมามองเลย -*-


เขาเลยเดินเลี่ยงไปทำข้าวผัดให้พวกมันคนละจานเงียบๆดีกว่า


จึ้กๆ
ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที เนปจูนเดินเข้าไปสะกิดเจ้าของห้อง มันเงยหน้ามาเลิกคิ้วถาม เขาเลยบุ้ยปากไปทางห้องครัว


“ข้าวเสร็จแล้ว”


“อ้อ ขอบคุณ ...พวกมึง พักแดกข้าว” ติณพูดกับเนปจูนแล้วหันไปตะโกนบอกเพื่อน


ไอ้พวกนั้นก็บอกขอบคุณแล้วเดินผ่านไปตักข้าวผัดกับไข่ดาวคนละฟอง


“งั้น...กูกลับแล้วนะ” เขาพูดบอก


“อืม” ติณรับคำ ลุกขึ้นเดินมาส่งหน้าห้อง มันบอกฝันดีเบาๆแล้วยิ้มให้ก่อนปิดประตู





เขาไม่ได้ต้องการเอาตัวเองไปยัดเหยียดให้มัน ไม่ได้ต้องการให้มันมามองเห็นว่าเขากำลังทำอะไร


และไม่ได้หวังไปมากกว่าให้มันโอเคกับทุกอย่าง


แค่มันสบายดี ไม่มีเรื่องหนักใจ เขาก็ยอมแล้ว ยอมถอยออกมายืนอยู่ข้างหลังเหมือนเดิมแล้ว...



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-03-2014 14:28:13

เปิดใจมองคนอื่นบ้างก็ได้นะ จูน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: kimlowbatt ที่ 16-03-2014 14:37:18

ทุกอย่างมันจะดีขึ้นเองนะเนปจูน เชื่อพี่
แต่ขอหน่วงไปอีกสักพักแล้วกัน พี่ชอบบบ
รออ่านทุกวัน นะจ๊ะ  :katai3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 16-03-2014 14:51:27

อยากรู้ว่าจูนทำไปเพื่ออะไรว่ะ ที่ไปคอยทำอาหารให้เนี่ย ชั้นงงกับแกมาก
แถมคำขอบคุณจากมันก็ไม่ได้ เฮ้อ เหนื่อยใจแทน.............. :ling3:
เรื่องนี้อิงฟ้าคือนางเอกใช่ป่ะถามจริง
ดีใจกับอิงฟ้าจริงๆที่คิดได้ก่อนจะถลำลึกไปมากกว่านี้
คิดว่าคงแค่ชอบๆน่าจะยังไม่ถึงขั้นรักหรอกมั๊ง
ชอบคาแรคเตอร์อิงฟ้าอ่ะ คือถ้านางมาร้ายตอนท้าย
เราก็เข้าใจและอภัยได้(ในกรณียังไม่เลิกกับติณนะไม่ใช่เลิกแล้วตามราวี)
เพราะถูกจูนกับติณหักหลังก่อน แต่ถึงเลิกแล้วมารู้ความจริงก็คงโกรธบ้างแหละ
พ่อสื่อกับอดีตแฟนสวมเขานี่นา

ปล.สรุปติณมันคิดยังไงกับอิงฟ้ากันแน่ หรือแค่หวังฟัน เลวจริงๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 16-03-2014 15:56:07

 :m31: จูนแกคิดอะไรอยู่
แกเหมือนบอกใจตัวเองว่า ขออยู่ห่างๆดูติณมีความสุข
แต่ตัวแกพยายามหาข้ออ้างไปหาด้วยการทำอาหารไปให้มันเห็นหน้าบ่อยๆ
นี่แกกำลังเสนอตัวเองแบบเนียนๆนะเนี่ย

ฟ้าเลิกกับติณก็คงเป็นการดี เพราะฟ้ายังตัดภาพเงาหลอนของพี่สาวไม่ได้
เราอยากให้ฟ้าพยายามปรับตัวเป็นใสๆแบบเมื่อก่อนอ่ะ
ไม่ใช่ว่าฟ้าจะใจแตกไปเลยนะ

ติณนี่มาดพระเอกเริ่มออกมากขึ้น พยายามทำตัวดีขึ้น
ในตอนนี้ถ้าฟ้ากลับมาดีได้ก็คงจะเชียร์ฟ้ามากกว่าจูน
ถึงพระเอกจะสนใจจูนมากขึ้นเรื่อยๆก็เหอะ

เราสงสัยจริงๆนะ ว่าที่พระเอกเริ่มมองจูนเป็นส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิตเพราะอะไร
ตอนพ่อสื่อมันก็เหมือนความสัมพันธ์เบาบาง ซึ่งติณมันคงไม่แคร์
รึว่ามันแอบติดใจจูนที่ใช้ปากให้ ตามนิสัยของชายผู้บ้ากาม?
คือหลังจากเหตุการณ์นั้นติณมันก็เริ่มกลับมามองจูนว่าน่ารักเลยอ่ะ
พอมีอิงฟ้าเปรียบเทียบนี่ยิ่งชัด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 16-03-2014 16:42:38

แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง สู้ๆ  :กอด1:

เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า รออ่านตอนต่อไป อิอิ   :3123:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 17-03-2014 01:40:22

 :L2: :L2: :L2: :L2:จูนจ๋าสู้ต่อไปปปปปปป :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่15-จบจบไป P.4 160314
เริ่มหัวข้อโดย: khunniejang ที่ 17-03-2014 02:55:50

เขาไม่ได้ต้องการเอาตัวเองไปยัดเหยียดให้มัน ไม่ได้ต้องการให้มันมามองเห็นว่าเขากำลังทำอะไร
และไม่ได้หวังไปมากกว่าให้มันโอเคกับทุกอย่าง
แค่มันสบายดี ไม่มีเรื่องหนักใจ เขาก็ยอมแล้ว ยอมถอยออกมายืนอยู่ข้างหลังเหมือนเดิมแล้ว...

อันนี้เข้าใจจูนนะ แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง อืมมม ยังไงดีละ คือจูนไปหา ไปทำกับข้าวให้เนี่ย มองเผินๆก็เหมือนไปเสนอตัวให้เค้านั่นแหละนะ แต่จริงๆ จุดประสงค์ของจูนคือ มันห่วงคนที่มันรัก แต่พูดไปก็เหมือนแก้ตัว เรามันคนมาทีหลังนี่นะ เฮ้อออ

ตอนนี้(15)ถือว่าอิงฟ้าทำได้ดี เรียกคะแนนกลับมาได้มากโข ก็ดีนะที่คิดได้แบบนั้น เลือกที่จะจบมากกว่าดิ้นรนต่อไป
เพราะถ้านางไม่จบ จูนจะโดนด่ามากกว่านี้ 5555. น่าสงสารจริงๆนายเอกเรื่องนี้ มีแต่คนด่า *จูบปลอบ*
ก็จบประเด็นอิงฟ้าไปได้อย่างสวยงาม..

อ่านๆมานี่รู้สึกว่าติณจะเป็นพวกคิดน้อยป้ะ ? ฮื่ออออออ

พอ!เลิกเครียด มาที่ความน่ารักของจูนดีกว่า อิอิ อ่านเจอคำว่า หล่ออ่า.. ที่จูนคิดตอนมาเจอติณทำหน้าเครียดๆทำงาน แล้วรู้สึกว่า จูนแม่งน่ารักมาก 5555555555. อ่านเจอแล้วแบบ เรายิ้มอ้ะ คำว่าน่ารักฝุดขึ้นมาในหัวเลย งื้อออออ มันให้ความร้สึกติ่งๆอ้ะ เข้าใจป้ะ ความรู้สึกติ่ง 555. อธิบายไม่ถูกอ้ะ ช่างมัน เอาเป็นว่าน่ารัก คิๆ
มันเป็นความน่ารักที่ไม่ต้องทำอ้ะ คือน่ารักออกมาจากข้างใน กร๊ากกกกกก อวยจูนสุดใจมาก
นี่แหละเสน่ที่สู้ด้วยยาก

ตอนนี้อยากรู้ความคิดของเพื่อนติณ ...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่16-เพื่อนกันมันส์ดี P.4 180314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 18-03-2014 13:04:21

ตอนที่16-เพื่อนกันมันส์ดี



เนปจูนกลับห้องมานั่งเปิดอ่านประวัติลูกค้า รายนี้ไม่ได้กำหนดระยะเวลาแต่ถ้างานเสร็จไวก็ดี


“แชมเปญ รุ่งวิกรัย...รุ่งวิกรัย นามสกุลคุ้นๆจังวะ”


เขาไล่สายตาอ่านข้อมูลของลูกค้าคนล่าสุดที่ได้มา จนมาสะดุดกับชื่อพี่ชายมัน


“มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อ ชวกร รุ่งวิกรัย และแฝดน้องอีกหนึ่งคน”


ชัดเลย...น้องเหี้ยแชมป์


อ่านประวัติจนจบ เท่าที่พอสรุปได้ เด็กนี่มันก็ดูโอเคดี ทั้งหน้าตาและนิสัย


แต่พอมาอ่านของอีกฝ่าย เขาแทบช็อค


“กรวิจิต บวรรัช...ใต้ฝุ่น”


เหยดดดดด … นี่เขาต้องไปเป็นพ่อสื่อให้น้องรหัสตัวเองกับน้องไอ้แชมป์เหรอเนี่ยย


หึหึ สนุกแน่ละงานนี้


เนปจูนนั่งเท้าคาง ในหัวคิดถึงแผนการเป็นพ่อสื่ออีกครั้ง
ใช่สินะ...ก่อนอื่นต้องเมมเบอร์น้องไอ้แชมป์ไว้ก่อนแล้วค่อยนัดเจอพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียด





…
..
.

“ไอ้เหี้ยยยยย งานเสร็จแล้วโว้ยยยย”


“กูจะไม่ทนนนนน กูอยากปลดปล่อยยย”


ติณกับกานต์ยืนมองเอิร์ธกับแชมป์โวยวายก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา


วันนี้เป็นวันศุกร์และตอนนี้พวกเขาก็เพิ่งขึ้นไปส่งงานมาเสร็จ


“มึง เจอกันที่นี่” แชมป์หันไปบอกเพื่อนระหว่างเดินไปที่รถ


“กูขอตัววะ อยากนอน” ติณบอก รู้สึกง่วงเพราะนอนน้อย


“กูเหมือนกัน นนท์มันตามตัวกูยิกๆแล้วเนี่ย” กานต์บอก


“กูละเบื่อพวกมึงจริง ไปไหนก็ไปเลย ป่ะเอิร์ธ เดี๋ยวชวนพวกไอ้ตั้มไปด้วยกัน” แชมป์บอกแล้วกอดคอเอิร์ธไปที่รถ


วันนี้เขาติดรถไอ้เอิร์ธมาส่งงาน เพราะไอ้แฝดพี่ น้องชายเขายืมรถไปโรงเรียนอีกแล้ว


“มึงเคลียร์กับน้องรึยัง” กานต์ถามติณเมื่อพวกเขาอยู่กันสองคน


เมื่อวานเห็นมันทำท่าเหนื่อยๆเดินเข้าห้องหลังจากไปส่งอิงฟ้าเสร็จก็อดเป็นห่วงไม่ได้


“อืม เลิกกันแล้ว”


“แล้วมึงยังรักน้องเขาอยู่มั้ยตอนนี้”


“กู...ไม่แน่ใจว่ะ” ติณตอบเสียงเบา


ความรู้สึกกับฟ้ามันลดลงไปตั้งแต่วันที่น้องเปลี่ยนไป แล้วยิ่งลดไปอีกเมื่อรู้ว่าเขากับพี่สาวเธอเคยมีอะไรกันมาก่อน


“อะไรทำให้มึงไม่แน่ใจ”


“มึงจำหยาดได้มั้ย หยาดฟ้าบัญชี ที่กูเคยควง”


“เออ ทำไม”


“เขาเป็นพี่สาวฟ้า”


“เห้ย เชี้ย แล้วมึงไม่รู้เหรอ”


ติณส่ายหัวตอบ ถ้ารู้แต่แรกเขาคงไม่กล้ายุ่งกับอิงฟ้า


“แล้วน้องรู้มั้ย”


“รู้ เขาเป็นคนบอกกูเอง กูสงสารน้องวะที่ต้องมาเจอคนแบบกู”


“เอาหน่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” กานต์เดินเข้าไปตบบ่าเพื่อน


คงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่เคสของไอ้ติณคงต้องโทษสันดานมันเอง





ติณณภพเลิกคิ้วเมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้วเห็นเนปจูนนั่งหน้ามุ้ยคุยกับมิตร ตอนแรกคิดว่ามันจะอยู่ที่ห้องซะอีก


“อ้าว ไอ้ติณ ไหนบอกไม่มา สาดด” เอิร์ธทักเพื่อน ขยับให้นั่งข้างๆ


“นอนพอละ” ติณตอบ ยื่นมือไปรับแก้วเหล้าจากแชมป์


เนปจูนเหลือบมองคนมาใหม่นิดนึงแล้วหันมามองหน้ามิตรเพราะมันบอกมีเรื่องอยากคุยด้วย


“กูเหรอ” เขาถามย้ำ ชี้มือเข้าหาตัวเอง


“เออ ออกไปคุยกับกูข้างนอก” มิตรพยักหน้าลุกขึ้นยืน


“เออๆ เดี๋ยวกูกับไอ้มิตรมานะ” เนปจูนหันไปบอกตั้ม แต่ไม่รู้มันจะได้ยินมั้ย เพราะกำลังหูตั้งหางกระดิกมองผู้หญิงอยู่ -*-


ติณณภพมองเนปจูนที่ลุกเดินตามมิตรไปจนสุดทาง


รู้สึกคิ้วกระตุกอยู่หน่อยๆกับวงแขนเพื่อนมันที่วาดลงไปกอดคอ แต่ทำไมต้องคิ้วกระตุกด้วยวะ ก็มันเป็นเพื่อนกัน


“จูนมันกินอะไร” ติณหันไปถามแชมป์เมื่อเห็นน้ำในแก้วคนตรงข้ามไม่ใช่สีเดียวกัน


“โค้ก” ติณพยักหน้ารับรู้ ไม่ตอบอะไรอีก





“มึงเป็นไงบ้างเรื่องมัน” มิตรเปิดปากถาม พาเนปจูนเดินมานั่งฝากระโปรงรถตัวเอง


“ก็ไม่ยังไง มันมีแฟนแล้ว มึงจะให้ยังไงละ”


“ถ้าเขาเลิกกันมึงจะดีใจมั้ย”


“ไม่รู้สิ แต่กูอยากให้มันมีความสุขมากกว่า...” เนปจูนตอบเสียงเบา

การแอบชอบคนมีเจ้าของนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ .. พอมันทะเลาะกับแฟนแล้วเป็นทุกข์ เราก็ทุกข์ด้วย
กระวนกระวายอยู่ในใจ ว่ามันจะเป็นยังไง เป็นห่วงแต่ทำอะไรไม่ได้ .. มันเจ็บนะ


“มิตร มึงว่าที่กูทำอยู่นี่มันถูกแล้วจริงเหรอวะ”


“มึงคิดว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่ละ” มิตรถาม ยกบุหรี่ขึ้นจุดสูบ


“กูคิดว่า กูกำลังก้าวล้ำเส้นที่กูขีดไว้มากเกินไป”


“อะไรทำให้มึงคิดว่า มึงล้ำเส้นมากเกินไป”


นั่นสินะ... อะไรที่ทำให้เขาคิดแบบนั้นกัน


“การที่กูไปทำกับข้าวให้มันกินที่ห้อง การที่กูยังคุยกับมันทั้งที่มันมีแฟน มึงว่ามันมากเกินไปมั้ย”


“มึงต้องถามใจตัวเอง ว่ามึงทำไปเพราะอะไร มึงทำไปเพราะหวังดี หรือเพราะอยากได้อะไรตอบแทน”


เนปจูนเงียบ คิดตามคำพูดมิตร


คำตอบมันแน่ชัดอยู่แล้วว่าเขาหวังดี ใครจะมองไม่เห็นก็ช่าง แค่มันไลน์มาบอกอนุญาติให้ไปทำข้าวกินให้ที่ห้อง เขาก็พร้อมจะไปอยู่แล้ว


โอกาสสำหรับคนแอบรักยื่นมาให้ถึงหน้าบ้าน ใครบ้างละไม่รับไว้...


“กูว่าบางทีมึงอาจต้องไปคิดทบทวนเรื่องไอ้ติณใหม่ให้ดีๆ ว่ามึงควรจะเอาไงต่อ
ไม่ใช่เขาเรียกก็ไป เขาเงียบก็ถามหา มึงต้องหาจุดยืนของตัวเองแล้วนะ เพราะถ้ามันกลับไปคืนดีกับแฟน มึงก็ไม่มีความหมาย”


มิตรไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงๆกับเพื่อน แต่แค่อยากเตือนสติ ที่บอกไปวันนั้นไม่ได้จะให้มันไปเป็นมือที่สามใคร
แค่อยากให้เพื่อนมีความสุขบ้าง แต่รู้สึกพอมันยิ่งเข้าใกล้ ก็ยิ่งเป็นทุกข์ ตอนนี้เลยชักอยากให้มันถอย


“กูว่า กูจะลองห่างๆมันดูวะ มันคงไม่สนใจอะไร”


“ความคิดอารมณ์ชั่ววูบ อย่าเพิ่งเอามาตัดสิน มึงกลับไปคิดดีๆก่อน” มิตรเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อน กดคอลากมันกลับเข้าร้าน


เรื่องนี้คงต้องให้เวลามันอีกยาว...





“ไอ้สัด ไปจีบกันถึงไหนวะ” เอิร์ธแซวจนทุกคนบนโต๊ะมองตาม


ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือแแค่ กานต์ นนท์ เอิร์ธและติณ เท่านั้น พวกที่เหลือ แยกย้ายไปตามเวรตามกรรมนานแล้ว


“อีกนิดจะถึงสวรรค์ละ” มิตรตอบแล้วนั่งลง


“หึ ถ้าไอ้จูนเอามึงนะกูจะวิ่งรอบเมืองสามรอบเลยคอยดู” เอิร์ธสบประมาทท้าทาย


“ไอ้จูนเป็นแฟนกับกูนะ” มิตรหันไปถามเพื่อนตัวเล็กข้างๆ กระพริบตาปริบๆ


“เออ ตกลง” เนปจูนตอบแล้วหัวเราะจนตาหยี มองเอิร์ธที่อ้าปากพะงาบๆ


“มึงไปวิ่งเลยเหี้ยเอิร์ธ” กานต์หันไปตบหัวเพื่อน หัวเราะเยาะย้าย


“ไอ้จูนมึงแกล้งกูเหรอ มึงไม่รักกูแล้วใช่มั้ย ช่วยด้วยยย” เอิร์ธโอดครวญจนทุกคนหัวเราะ


ติณพยายามหันเหสายตาไปทางอื่นเมื่อเจอรอยยิ้มที่คิดว่ามันน่ารัก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าใจสั่นกับคนตรงข้าม


เขาว่า เขาชอบรอยยิ้มไอ้จูนนะ มันเป็นคนยิ้มง่ายจนกี่ครั้งมาแล้วที่เขาต้องรีบก้มหน้าไม่จดจ่อกับรอยยิ้มนั่นมากเกินไป


“จูนนน อยากจูบมึงอ่า”


กานต์กลอกตาเมื่อเสียงแฟนดังขึ้น เห็นนนท์นั่งเงียบๆ สตินี่ไม่เพียบแล้วนะ


“นนท์เดี๋ยวมึงโดน ผัวนั่งอยู่นี่ อยากจูบคนอื่นอีก กลับห้องเลยมั้ย เดี๋ยวกูจัดให้”


กานต์พยามตะครุบเอวนนท์ที่ดิ้นๆจะไปหาเนปจูน นิสัยเมาแล้วอยากจูบเพื่อนสนิทนี่แก้ไม่หายสักทีนะ


“ไม่ต้องเลย มึงไปไหนก็ไป กูจะไปหาจูน” นนท์พูดหน้างอมองแฟน


จริงๆตอนแรกก็กินโค้กผสมเหล้านิดเดียวนั่นแหละ แต่ไม่ได้ดั่งใจ หลังๆมาเลยบอกให้คนชงใส่เยอะๆ


“กลับเลยนนท์ กลับเลย มึงทำแบบนี้นี่คิดว่ากูไม่หวงเลยนะ หื้อ” กานต์กอดเอวแฟนแน่น พยุงมันลุกขึ้นแล้วบอกลาทุกคนบนโต๊ะ


“ไม่อาวววว จูนนนน ไม่กลับบบ จะอาวจูนนนน”


“กูจะไม่พามึงมากินเหล้ากับเพื่อนมึงอีกละ” กานต์คาดโทษแฟน ยกมือปิดปากมันแล้วลากกลับรถ


“เออ กูสงสัย ทำไมไอ้นนท์กับมึงชอบจูบกันตอนเมานักวะ” เอิร์ธตั้งคำถามหลังจากเหลือกันอยู่4คน


“มันได้อารมณ์ คึคึ” เนปจูนยักคิ้วตอบ หัวเราะเสียงเล็กเสียงน้อย


“ไอ้สัด น่ารักไป” เอิร์ธมองคนตอบ ทำหน้าแดงใส่


“เชี้ยเอิร์ธทำหน้าแดงใส่เพื่อนกู มึงคิดไรป่ะ” มิตรแซว


“ห่า มืดแล้วยังเห็นอีก” เอิร์ธตอบอายๆ ไอ้จูนมันน่ารักจริงๆนะ




...
..
.

“กูก็ว่ามึงน่ารักนะ”


ประโยคเรียบๆของคนนั่งเงียบพูดขึ้นทำให้ทั้งสามหันไปมอง แต่คนในประโยคแทบใจวายตาย


นานแค่ไหนแล้ววะที่เขาไม่ได้มานั่งชิลล์กับเพื่อนแบบนี้

แล้วนานแค่ไหนแล้ววะ ที่เขาเผลอนั่งมองไอ้จูนจนต้องพูดประโยคนั้นออกมา..


*โปรดติดตามตอนต่อไป*


กระแสคอมเม้นตอนที่ผ่านมากับตอนล่าสุดนี่ดุเดือดมากค่ะ อ่านไปแอบเช็ดเหงื่อไป แบบว่า ใจเย็นๆนะคะ  o22

อ้างจาก: AMINOKOONG ที่ 16-03-2014 14:51:27  

อยากรู้ว่าจูนทำไปเพื่ออะไรว่ะ ที่ไปคอยทำอาหารให้เนี่ย ชั้นงงกับแกมาก
แถมคำขอบคุณจากมันก็ไม่ได้ เฮ้อ เหนื่อยใจแทน.............. :ling3:

“ข้าวเสร็จแล้ว”
“อ้อ ขอบคุณ ...พวกมึง พักแดกข้าว” ติณพูดกับเนปจูนแล้วหันไปตะโกนบอกเพื่อน << อาจจะอ่านข้าม ก้อปมาให้อ่านอีกรอบคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่16-เพื่อนกันมันส์ดี P.4 180314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-03-2014 13:41:06

อั้ยย่ะ ... หลุดปากเหรอจ๊ะ ติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่16-เพื่อนกันมันส์ดี P.4 180314
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 18-03-2014 13:49:51

นั่งมองเพลินจนหลุดปากเลยหรอ~

 :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่16-เพื่อนกันมันส์ดี P.4 180314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 18-03-2014 16:00:31

 :katai2-1: ไปๆมาๆเริ่มอยากให้เรื่องนี้เล่นเลสแล้วล่ะ
จะได้หมดเรื่อง  o18

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 19-03-2014 16:37:51

ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง



“เชี้ยติณ มึงมีแฟนแล้ว อย่าๆ คนนี้ของกู” เอิร์ธขู่เพื่อน ย้ายที่นั่งไปข้างเนปจูนแล้วกอดคอมันหมับ


เขาไม่รู้นะว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมไอ้เอิร์ธย้ายมานั่งข้างๆ
ตอนนี้ที่รู้สึกอย่างเดียวคือเบลอ คืองง พยายามสะกิดไอ้มิตรมันก็ไม่ให้ความช่วยเหลืออะไรนอกจากหัวเราะหึๆข้างหู


“ทำไมวะ กูบอกว่ามันน่ารักไม่ได้เหรอ” ติณถามด้วยความสงสัย


“ก็ได้ แต่มึงอย่าจีบมันแล้วกัน” เอิร์ธยังขู่ ยกมือชี้หน้าเพื่อน


“มึงจริงจังเกินไปมั้ยเอิร์ธ แล้วถ้ากูจะจีบจูนจริงๆ มึงจะทำอะไรได้” ติณพูดเสียงนิ่งใส่เพื่อน เริ่มเซ็งเหี้ยเอิร์ธละ


“กูก็ไม่ทำอะไร แต่ประเด็นคือมึงมีแฟนแล้วไงสัด”


“กูยังไม่ได้บอกมึงเหรอ กูเลิกกับฟ้าแล้ว” ติณณภพพูดจบ ทั้งสามคนต่างพากันมองมายังเขาเป็นตาเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย 


แต่คนที่มีสติที่สุดเห็นจะเป็นเอิร์ธ และมันกำลังเริ่มซักเขาแล้ว


“เฮ้ย กูนึกว่ามึงจะเคลียร์กับน้องแล้วกลับไปคืนดีกันแล้ว”


“ถ้ากูกลับไปคืนดีกับฟ้าคงไม่มีโอกาสได้มานั่งเถียงกับมึงยังงี้หรอกมั้ย”


เนปจูนมองหน้ามิตรแล้วหันไปมองติณ


มันบอกมันเลิกกับฟ้าแล้ว แต่ทำไมไม่เห็นแววของความเสียใจเลยวะ


“ติณมึงนี่แม่ง ได้น้องแล้วทิ้ง ไม่เลวจริงทำไม่ได้นะ” เอิร์ธว่าเพื่อน


ไม่รู้หรอกว่าเหตุผลที่เลิกกันของทั้งสองคืออะไร แต่ยังไงเรื่องนี้เพื่อนเขาก็ผิดวะเขาว่า


“เออ กูมันเลวเอง” ติณพูดบอก ยอมรับข้อกล่าวหา


“พอๆ เลิกพูดเรื่องเครียดเหอะ” มิตรห้ามปรามหลังนั่งฟังมานาน


เอิร์ธยังคงมองเพื่อนด้วยสายตาประนามไม่หยุดจนติณเกือบเอื้อมมือไปตบหัวมันอยู่หลายรอบ


“กู...กูกลับแล้วนะ” เนปจูนหันไปบอกมิตร แต่อีกสองคนบนโต๊ะที่ได้ยินเลยหันมามอง


ตอนนี้เขาเลยกลายเป็นจุดศุนย์ร่วมสายตาหกคู่ไปแล้ว


“รีบไปไหนวะ” เอิร์ธถาม


“พรุ่งนี้กูต้องกลับบ้านน่ะ อยู่ต่อดึกกว่านี้เดี๋ยวตื่นไม่ไหว” จูนบอกแล้วลุกยืน


“เออๆ เดี๋ยวกูเดินไปส่ง” มิตรบอก พยักหน้าไปเอิร์ธกับติณที่มองมาแล้วบอกพวกมันว่าเดี๋ยวกลับมาก่อนจะเดินไปกับจูน


เนปจูนรู้อยู่หรอกว่ามันจะตามมาคุยเรื่องอะไร แต่ตอนนี้บอกตามตรงว่ายังไม่มีคำตอบอะไรให้มันทั้งสิ้น มันตึ้บไปหมด


“กูรู้นะว่ามึงจะมาถามเรื่องไอ้ติณ”


“สมกับเป็นเพื่อนกันมานาน” มิตรพูดหยอก ถามต่อ “ตกลงมึงจะเอาไง”


“ไม่รู้วะ ตอนนีกูอยากอยู่เงียบๆ กู...คิดอะไรไม่ออกจริงๆ” เนปจูนส่ายหัว

ยังจำทุกประโยคที่ติณคุยกับเอิร์ธได้ดี ยิ่งตอนมันพูดเรื่องจีบ
เขาที่นั่งอยู่เฉยๆไม่ทักท้วงอะไร ใช่ข้างในจะเฉยเสียเมื่อไหร่
ใจเต้นรัวราวมีคนมานั่งตีกลองชุดใหญ่อยู่ในนั้น


“เฮ้อ กูละเหนื่อยแทน เอาเป็นว่ากลับไปคิดดีๆแล้วกัน ขับรถดีๆนะเว้ย” มิตรเขย่าไหล่เพื่อนแล้วเดินไปกอดมันที


“อืม” เนปจูนรับคำ





...
..
.

'สวัสดีครับคุณแชมเปญ ผมเป็นพ่อสื่อที่คุณโทรจ้างไปนะครับ ไม่ทราบว่าวันนี้ประมาณสิบโมงว่างออกมาคุยกันมั้ยครับ'


เนปจูนไลน์ไปหาลูกค้า นัดเจอคุยงานตอนสาย เพราะประมาณเที่ยงๆเขาต้องกลับบ้านไปช่วยจัดงานวันเกิดพี่ชาย


'ว่างครับ พี่ไม่ต้องคุยแบบทางการกับผมก็ได้ ผมไม่ถือครับ'


'ไม่ได้ครับ คุณเป็นลูกค้าของเรา เอาเป็นว่าประมาณสิบโมงเจอกันร้านxxสะดวกมั้ยครับ'


'ได้ครับพี่'


เนปจูนวางโทรศัพท์ เดินไปอาบแต่งตัวแล้วออกไปเจอลูกค้า





ติณณภพขมวดคิ้วกับเบอร์สายเข้าที่โทรมา ร้อยวันพันปี พี่รหัสเขาไม่ยักกะโทรหา วันนี้สงสัยฟ้าจะถล่ม


“เออ”


(ไอ้ติณ มึงนี่รุ่นน้องกูนะ รับโทรศัพท์รุ่นพี่มึงดีๆหน่อยสิ)


“ทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีก่อน แล้วผมจะพูดดีด้วย” ยังดีที่ไม่แทนตัวเองด้วยคำว่ากู -*-


(อย่าให้กูเจอนะ อย่าให้กูเจอ)


“ตกลงมีอะไรวะ โทรมายังหาสาระไม่ได้เลยเนี่ย”


(เออ กูจะโทรมาบอกนัดเลี้ยงสาย จันทร์ตอนเที่ยง แค่นี้แหละ) พี่รหัสติณพูดแล้ววางสายไป


“อะไรวะ จะหมดปีอยู่แล้วยังมานัดเลี้ยงสงเลี้ยงสายอะไรอีก” ติณบ่น กำลังจะล้มตัวนอนต่อ แต่ไลน์จากไอ้แชมป์ก็เด้งขึ้นมาทำให้เขาต้องเปิดอ่าน


'คืนนี้ลานเบียร์ซอยxx เปิดใหม่ โปรพิเศษ อย่าพลาดนะครับคุณติณณภพ'


-*-


เขาว่าไอ้แชม์ปมันน่าจะเลิกเรียนแล้วรับจ้างตระเวนชิมเหล้าเบียร์น่าจะรุ่งกว่านะ





“พี่...พ่อสื่อรึเปล่าครับ”


เนปจูนเงยหน้าจากหนังสือในมือขึ้นมองตามเสียง
เจอเด็กหนุ่มม.ปลายตัดผมทรงสกินเฮดหน้าตาสะอาดสะอ้านผิวขาวตัวโย่งยืนค้ำหัวอยู่


หน้าคล้ายๆไอ้แชมป์เลยวะ แต่รู้สึกเด็กนี่จะหล่อกว่าพี่มันอีกนะ -.-


“ครับ เชิญนั่งครับ” เขาลุกผายมือเชิญลูกค้านั่ง


“ขอบคุณครับ” แชมเปญยกมือไหว้ ถึงจะเป็นลูกค้า แต่เขาก็เคารพคนอายุเยอะกว่า


จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียด ตอนแรกเนปจูนก็ถามว่าทำไมถึงอยากจีบใต้ฝุ่น
แต่ไปๆมาๆ ลูกค้ากลับบอกว่า ก่อนหน้านี้เคยจีบฝุ่นแล้ว แต่มีเรื่องเข้าใจผิดกัน ง้อยังไงฝุ่นก็ไม่ใจอ่อน เลยอยากลองให้พ่อสื่อช่วย


“แล้วเข้าใจผิดอะไรกันครับ พอบอกรายละเอียดได้มั้ย”


“ก็...ฝุ่นเขารู้ว่าผมมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นน่ะครับ”


ตายหอง...


แล้วแบบนี้จะช่วยยังไงวะ!


“แล้วทำไมถึงมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นละ”


“ผมเมาครับพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ เมาด้วย เพื่อนยุด้วย เช้าวันถัดมาฝุ่นโทรหา
ผู้หญิงที่ผมนอนด้วยเขารับโทรศัพท์แล้วบอกว่าผมหลับอยู่ เรื่องมันเลยบานปลายครับ”


“แล้วเพื่อนๆที่ยุนี่ได้ช่วยอะไรบ้างมั้ยครับ”


“พวกมันก็ช่วยอธิบายครับ แต่ฝุ่นใจแข็งมาก”


เนปจูนแทบนั่งกุมขมับ โชคดีนะที่ฝุ่นมันเป็นน้องรหัสเลยอาจจะพอคุยอะไรกับมันได้บ้าง นี่ถ้าเป็นคนอื่น นึกภาพไม่ออกจริงๆ


“งั้นเดี๋ยวผมจะลองช่วยพูดให้นะครับ นี่ว่าแต่ผมเป็นพ่อสื่อนะ ไม่ใช่รับจ้างไกล่เกลี่ยคู่รักทะเลาะกัน”


เนปจูนแอบกัดมันไปที ถ้ามันเป็นลูกค้าคนอื่นเขาไม่กล้าพูดหรอก แต่นี่ขอหน่อยเหอะ มึงทำน้องรหัสกูเสียใจนะเด็กเวร


“แหะๆ” ฝ่ายนั้นหัวเราะเก้อ ยกมือลูบหัวเกรียนๆของตัวเองไปมา


“เดี๋ยวถ้าได้เรื่องเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบนะครับ” เนปจูนเก็บของลุกขึ้นยืน


“ครับ ขอให้งานสำเร็จนะครับพี่” เด็กหนุ่มลุกตาม


“ครับ แล้วเจอกันใหม่” เขาออกเดินนำก่อน ตามด้วยลูกค้าอายุน้อย


ก่อนแยกกันตรงหน้าร้าน มันบอกขอให้งานสำเร็จอีกทีแล้วเดินไปเรียกแท็กซี่ ส่วนเขาก็ขับรถกลับบ้านใหญ่



*โปรดติดตามต่อไป*

แม้ว่าตอนนึงจะมีคนคอมเม้นแค่สามคน หรือหนึ่งคน คนเขียนก็จะลงต่อไปจนจบคะ
ขอบคุณคนที่ติดตามอย่างโจ้งแจ้งและคนที่แอบติดตามอยู่เงียบๆ ซึ่งเงียบมากเลยคะ ฮาาาา  :a5: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: pannixz ที่ 19-03-2014 16:52:02

โอ๋ๆๆ เหมือนคนเขียนจะน้อยใจไม่มีคนเม้น55555
เอ้า จัเไปจ้า :katai4:
สู้ๆต่อนะคะ รออยู่
มาไวๆนะ
อยากเห็นหนุมมาจีบจูน
ดูสิมันจะเกิดอะไร :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 19-03-2014 17:25:34

ตกลงติณจะจีบจูนจริงๆป่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 19-03-2014 18:02:47

สรุปติณก็เริ่มมีแนวโน้มจะชอบจูนจริงๆแล้วสินะ  :katai2-1:

ถ้าสมมติไม่ใช่งาน จูนมันจะยอมช่วยไอ้เด็กนี่รึเปล่านะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: khunniejang ที่ 19-03-2014 18:23:52

รอวันที่คุณพ่อสื่อจะสมหวังในความรักเหมือนลูกค้าที่ผ่านๆมาสักทีนะคะ ฮาาาาาาา
ขอกล่าวถึงงานใหม่ของคุณพ่อสื่อก่อน เคสนี้เป็นอะไรที่น่าลำบากใจเล็กน้อย ปัญหาการนอกกาย- -*
สำหรับน้องของแชมป์(ชื่อไรไม่รู้จำไม่ได้) เหมาะกับสุภาษิตนี้มาก คบคนพาล พาลพาไปหาผิด <พิมพ์ถูกไหมไม่รู้
เกลียดมากเลยไอ้พวกคนที่คึกไม่ลืมหูลืมตาเนี่ย มักง่ายจริงๆเลย หงุดหงิดอ้ะ 555555555.
โทษเพื่อนหมดก็ไม่ได้ ต้องโทษตัวมันด้วย ไอ้คนสันดานเสีย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ของขึ้น 5555.

งานนี้ไม่อยากให้ทำสำเร็จเลยอ้ะ แบบนี้ต้องพยายามเองว้ะ เฮ้อออ คือสงสารใต้ฝุ่นอ้ะ
ให้ใต้ฝุ่นไปได้กับคนที่ดีกว่านี้เถอะ อ้างมาได้ว่าเมา ไม่ได้ตั้งใจ ถุย! ขี้เงี่ยนเอ้ย
นี่เป็นเม้นที่พูดจาหยาบคายมากที่สุดเลยเท่าที่เคยเม้นนิยายมา 555555555555555555555.

ขออภัยคนเขียนมา ณ ที่นี้ด้วย
เรามองโลกตามหลักเหตุผลได้ไม่บ่อยหรอก เม้นเลยจะออกมาตามอารมสะส่วนใหญ่
อารมตัวเอง ไม่ใช่อารมตัวละครสะด้วย 55555555.

อะนะ คนมันเมา คนมันคึก มันถูกยุ แต่จะกลับไปรักไปไว้ใจเหมือนเดิมมันยาก
ความรู้สึกไม่เหมือนแก้ว ที่จะเอาไปหลอมใหม่ได้
ใจแข็งต่อไปนะใต้ฝุ่น ฮิๆ ถึงจะรักมันมากก็เถอะ แต่ก็เจ็บมากเหมือนกันนี่นา
ไม่รู้แหละ จะยุให้ใต้ฝุ่นใจแข็ง -3-

มาที่จูนดีกว่า จูนคงเดินหนีติณไม่พ้นจริงๆอ้ะ สถานการณ์แม่งเข้าข้างติณตลอดเลย
อย่าเพิ่งตกลงปลงใจดีกว่า อยากให้จูนมีค่าในสายตาติณมากกว่านี้ก่อน
หรือมีแล้ว? แต่ขอโทษเถอะ มองไม่เห็น สัมพัสไม่ได้ หุหุ

ไปกีกว่า   
ฟิ้วววววววววววววววว ววว....

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: kanokkan_kathi ที่ 19-03-2014 18:51:37

มาเม้นอย่างไวเลยค่ะ  :katai4: ยอมรับว่าอ่านเงียบๆมาตลอด  o19

มาแสดงตัวค่าาาา อย่านอยนะคะ เอาไปเลยค่ะกำลังใจ  :mew1:

รอตอนต่อไปนะคะ  o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 19-03-2014 19:16:16

รอยุตลอดนะคะ ติดตามเรื่อยๆ

แต่….ตอนนี้สั้นมากเลยอ่าาาาาาา :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 19-03-2014 19:22:45

กลายเป็นผู้ไกล่เกลี่ยไปซะแระ

สาเหตุที่ทะเลาะกันมันน่าช่วยเหลือเกิ๊น :ruready

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 19-03-2014 19:40:32

เชียร์เอิร์ธดีไหมเนี่ยะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: lynn_lynnhui ที่ 19-03-2014 20:12:15

เพิ่งเข้ามาอ่านค้าา
สนุกดี รอตอนต่อไปนะค้า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: superkaitun ที่ 19-03-2014 21:00:33

 :hao7:อยากให้น้องชายแชมป์เปลี่ยนใจมาจีบพี่จูนแทนจัง ติณจะได้หึง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 19-03-2014 21:58:02

นักรบเงาแสดงตัว :katai5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.4 190314
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 19-03-2014 22:55:09

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 19-03-2014 23:49:05

 :sad4: :sad4: :sad4: รอๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 20-03-2014 00:00:38

ตอนที่18-ส่วนลึก


เนปจูนมาถึงบ้านประมาณบ่ายโมงกว่า ก็เห็นมีคนรถจอดอยู่เต็มโรง คงเป็นเพื่อนๆพี่พลูโต
ขอบอกไว้ก่อนนะว่างานเลี้ยงวันเกิดพี่คนโตไม่ใช่ขี้ๆเลย เพราะพี่เขาเป็นถึง(อดีต)นายแบบที่มีผลงานแค่ชิ้นเดียวและกำลังโสด


ไม่ใช่ว่าไม่ดังนะ แต่พี่พลูโตฮีค่อนข้างหยิ่งกับนายหน้าที่มาตามจีบให้ไปถ่ายแบบอยู่บ่อยๆต่างหาก
พี่ชายเขาบอก อยากมีเวลาเป็นส่วนตัว ไม่ชอบความวุ่นวาย


ขนาดถ่ายแบบแค่ครั้งเดียวยังมีคนจำหน้าได้ เก๋ามั้ยล่ะ
และงานนี้ก็คงไม่พลาดมีนายหน้าจากโมเดลลิ่งและสาวสวยเดินกันเต็มงานแหงๆ


“พี่พลู หวัดดีครับ”


เนปจูนเดินเข้าบ้าน ผ่านผู้ชายตัวใหญ่ๆเกือบสิบคนกำลังช่วยกันจัดโต๊ะเก้าอี้อยู่ตรงสนามหญ้าของบ้าน


ส่วนหนึ่งก็จำได้ว่าเป็นเพื่อนพี่ชาย ส่วนที่เหลือนี่ไม่รู้จักสักคน -*-


“อ่ะแหม มาเร็วนะ ไม่รองานเริ่มค่อยมาล่ะ” พี่พูดประชด


“อ่ะ จะเอามั้ยเนี่ยของขวัญ” เนปจูนบอก ยื่นกล่องของขวัญให้


“มีด้วย” พลูโตเลิกคิ้วถาม ไม่ได้หวังอะไรจากน้องแต่แรกอยู่แล้ว


“มีความสุขมากๆ รักพี่นะ” เขาเดินเข้าไปกอดแน่น


ไม่ได้กอดพี่ชายมานานแค่ไหนแล้วนะ..


“เฮ้ย ร้องทำไม” พอผละออก คนพี่ถึงกับตกใจเห็นน้องชายน้ำตาไหลพราก


“ป่าว..คิดถึงอ่ะ” เนปจูนบอก สูดน้ำมูกเข้าหนักๆ


“ก็แหงดิ ไม่ค่อยกลับบ้านนะเราอ่ะ” เขาบอก โยกหัวน้อง


“อือ แล้วนี่นัสกับเตอร์ไปไหน”


“ไปเอาเค้ก”


ถึงว่า ตอนจอดรถไม่เห็นรถตู้จอดอยู่ในโรง


“แล้วมีอะไรให้จูนช่วยมั้ยอ่ะ”


“ออกไปช่วยจัดเก้าอี้ไป”


ที่ถามนี่กะให้ตอบว่า ไม่มีอะไร แต่... ไม่ฟลุ๊คเลย -*-


เนปจูนเดินออกมาข้างนอก ดีที่ไม่ใช่หน้าร้อน ทุกคนเลยไม่บ่น ช่วยกันจัดโต๊ะเอ้ากี้กางแดดไม่มีเกี่ยง


“น้องจูน ไม่เจอกันนาน น่ารักขึ้นนะครับ”


“มีแฟนยังครับเนี่ย”


“มึงๆ คนนี้ของกู”


“ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยได้มั้ยคร้าบ”


“อุ้ย ไม่ต้องจับครับไม่ต้อง เดี๋ยวพี่ทำเอง”


ฯลฯ


คือ..ไม่ต้องตกใจ เสียงผู้ชายตัวใหญ่ๆที่เดินผ่านมาเมื่อกี้เองแหละ -_-'


“พี่เอ๋ พี่ต้น พี่ณัฐ พี่บิน หวัดดีครับ”


เขายกมือไหว้เฉพาะคนที่รู้จัก ส่วนคนไม่รู้จัก(แต่เป็นเกย์บางคน)ก็ยืนทำหน้าน้ำลายสอมองเขา


“นี่เพื่อนไอ้โตสมัยเรียน แต่ไม่ค่อยสนิทหรอก พวกมันแค่อยากมาเจอตัวจริงของจูนน่ะ ฮ่าๆ”


อะ...อะไรนะครับ? ทำไมต้องอยากมาเจอเขาตัวจริง? เออ เจอแต่คนแปลกๆเว้ยตั้งแต่มา


แล้วทุกคนก็ถูกแนะนำตัวจนครบ ซึ่งเขาก็ไหว้แทบจะรอบทิศ


จะมามุ่งดูอะไรกันครับ นี่คนนะไม่ใช่เมียงู แหมะ -*-


“ถ้าตรงนี้ไม่มีอะไร เดี๋ยวจูนเข้าไปช่วยในครัวดีกว่านะครับ”


ชิงหนีก่อนดีกว่า นาทีนี้ ยืนกลางวงตรงนั้นแล้วรู้สึกหวาดเสียวยังไงไม่รู้


“เห็นมั้ยพวกมึงมามุ่งดูอ่ะ น้องเขาหนีไปแล้ว”


“น้องเขาตกใจหน้าหล่อๆของกูต่างหาก สาด”


เอาเข้าไปครับ ตามสบายครับพวกพี่...


อ้อ ลืมบอกไป งานนี้มีเล่นดนตรีสดด้วยนะ แค่เช่าลำโพง เวที แล้วก็แสงไฟมา ส่วนนักร้องและคนเล่นไม่ต้องมา เรามีของเราเอง




งานเลี้ยงเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม ธีมงานแค่ให้แต่งแบบแฟนซี เขาเลยจัดใส่สูทขาว หูกระต่ายแดง ข้างล่างนุงโจงกระเบนแดง
แต่เชื่อเถอะ เดี๋ยวพอดึกหน่อย บางคนคงลอกคราบแดนซ์กันแน่ๆ


“พี่จูน นัสเข้าไปได้มั้ย”


“เข้ามาๆ พี่ไม่ล็อคครับ”


“ชุดนัสโอเคมั้ยอ่ะ”


น้องสาวคนสวยของเขาเดินเข้ามาหาในชุดกระโปรงหลายๆสีแต่ฟูมาก ตรงเอวมีดอกไม้คาดอยู่ ไม่รู้เป็นเข้มขัดรึเปล่า


วีนัสใส่แล้วเหมือนเจ้าหญิง สวยมาก ภูมิใจจริงๆมีน้องสาวสวย


“โอเคสิ สวยมากเลย ไปหาชุดจากไหนเนี่ย”


“ซื้อทางเน็ต แต่พี่โตจ่ายนะ” น้องบอก หัวเราะแผ่วๆ


ให้ตายเถอะ ไม่เจอน้องแค่ไม่กี่เดือน ทำไมน่ารักขึ้นขนาดนี้นะ


“จะมีหนุ่มๆมาจีบมั้ยเนี่ย”


“โธ่ ไม่มีหรอก พ่อหวงขนาดนั้น” แหนะ...มีแอบบ่น


ที่น้องพูดถึงพ่อ คือพี่พลูโตเองแหละ รายนั้นมีน้องสามคน ก็หวงทั้งสาม
แต่รู้สึกไอ้เตอร์จะไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ มีแต่เขากับนัสนี่แหละ เจอเยอะสุด


“ฮ่าๆ ลงไปข้างล่างกันเถอะ แล้วนี่เตอร์มันไปไหน ตั้งแต่มายังไม่เจอเลย”


เขาถามขณะยื่นแขนออกไปให้น้องควง


“นู้นนน ไปเอาเค้กมาเสร็จก็ออกไปรับแฟนเล่า”


“โห้ ติดแฟนขนาดนั้นเลย”


“ก็ตามประสามันแหละ”


เราหยุดคุยกันเมื่อเดินมาถึงข้างล่าง


ในบ้านตอนนี้ปิดประตูหมด ไม่ให้คนนอกเข้า ห้องน้ำ มีสร้างไว้อยู่หลังบ้าน ชายหญิงแยกกัน


อย่าหาว่าบ้านเขาเว่อร์ถึงกับต้องสร้างห้องน้ำไว้ข้างนอกเลย แต่ลูกสี่คน เมื่อก่อนชอบจัดปาร์ตี้บ่อยๆ (เพราะพ่อแม่ไม่อยู่ด้วย) เลยจำเป็นต้องมี
ขืนให้คนอื่นเข้าออกนอกบ้าน ของโดนขโมยไป จับมือใครดมไม่ได้คงตายแน่ สมบัติพ่อแม่ทั้งนั้น ต้องรักษาให้ดีครับ


“เดี๋ยวๆ ถ่ายรูปก่อน” วีนัสยื้อแขนให้หยุด เดินเข้าไปในครัวหาคนถ่ายรูป
ตอนแรกคิดว่าไม่มี แต่จริงๆแล้วมีแม่นมนั่งทานข้าวอยู่กับหลาน นัสเลยวานหลานแม่นมที่อายุรุ่นอาพวกเราให้ถ่ายรูปให้


“ขอบคุณนะคะอาทัม” นัสไหว้ขอบคุณ อาทัมยิ้มให้บอกไม่เป็นไรเดินกลับเข้าครัวเหมือนเดิม


ส่วนเจ้าหญิงข้างๆยืนอัพรูปลงเฟส..


“โห้ ลงยังไม่ถึงนาที คนกดไลค์เต็มเลย”


“แน่สิ ถ่ายกับคนหน้าตาดีนี่”


“แหวะ” นัสหย่นจมูกเดินเข้ามาควงผมออกไปข้างนอก





…
..
.

“เฮ้ยมึงดู เชี้ยจูนถ่ายรูปกะใครว่ะ น่ารักฉิบ”


“ไหนๆ”


“เนี้ย มันไปงานอะไรว่ะ แต่งชุดอะไรของมัน นุงจงกระเบน”


“ตามึงบอดรึไง คนแท็กเขาก็บอกอยู่ว่าวันเกิดพี่ชาย” แชมป์ตบหัวเอิร์ธไปที


“เจ็บนะเว้ย แม่ง” เอิร์ธบ่น คลำหัวปอยๆ


“มึงๆ สาวโต๊ะนู้น” เสียงมิตรคุยกับตั้ม แต่หันไปมองกันทั้งโต๊ะ

“ซิ๊ด น้ำลายไหล กูมองอยู่พอดี” ตั้มบอก ยกเบียร์ในแก้วขึ้นซดจนหมด


“เฮ้ย”


เสียงคนมาใหม่เรียกให้ทุกคนหันไปมอง


“อ้าว เชี้ยติณ กว่าจะมาได้นะ”


“เออ หนาวสัด ยังเรียกให้กูมาอีก” ติณบ่นแล้วนั่งลง


“เพราะหนาวงี้ไงกูถึงเรียกมึงออกมาจิบเบียร์คลายหนาว” แชมป์ตอบ


“หึ” ติณสบถ มองหน้าเพื่อนแล้วบรรยากาศร้าน


ลานเบียร์ที่ไอ้แชมป์บอกเพิ่งเปิดใหม่เป็นลานธรรมดาๆ แต่มีนักศึกษาจากม.เขามานั่งซะเต็มร้าน


“มึงดูนี่ๆ เชี้ยมิตร มึงรู้จักป่ะ นี่ใครว่ะ คนที่หอมแก้มไอ้จูนอ่ะ”


ชื่อของคนในประโยคทำให้ติณหันไปมองคนพูด


“อ่อ รักแรกมันอ่ะ แฟนเก่ามัน เป็นรุ่นพี่ตอนม.ปลาย”


“จริงดิ สัด เชี้ยหล่ออ่ะ”


“เอิร์ธๆใจเย็น กูว่ามึงเพลาๆเรื่องผู้ชายมั่งน่ะ”


“อะ เดี๋ยวมึงโดนตีนเหี้ยแชมป์”


“มึงดูไรวะเอิร์ธ” ติณอดไม่ได้เลยถาม หลังฟังมันนั่งพล่ามอยู่นาน


“รูปไอ้จูน”


“รูปอะไร”


“รูปมันไปงานวันเกิดพี่มัน”


ติณเงียบ ไม่ได้ถามอะไรต่อ นั่งฟังพวกมันคุยกันเรื่องผู้หญิงบ้าง เรื่องรูปไอ้จูนจากเฟสบ้าง


ยิ่งไอ้เอิร์ธมันพูดว่าน่ารักๆไม่ขาดปาก ตอนนี้เขาก็ยิ่งอยากรู้แล้วสิว่าจะน่ารักขนาดไหนเชียววะ


“ติณๆ สิบสองนาฬิกา ตรงหน้ามึงเลย เขาส่งซิกมาวะ” แชมป์กระซิบบอก พยักพเยิดให้มอง


“ขอตัว” ติณหันไปมองทางอื่น รู้สึกเข็ดกับการควงคนไม่เลือก


“ไอ้สัด หล่อเลือกได้งี้” ตั้มแซว


“เห้ยๆ มึงดูนี่ ไอ้จูนรูปนี้น่ารักวะ แม่ง ขาวออร่าชิบ” เอิร์ธหมุนโทรศัพท์ให้ทุกคนบนโต๊ะดูรูป


เนปจูนยืนยิ้มแฉ่งมองกล้อง แววตาเต็มไปด้วยความสุข เป็นรูปเดี่ยวที่คนมองอย่างติณณภพคิดว่าโคตรจะน่ารักจนใจเต้น


ติณชะงักกับอาการที่เกิดขึ้นตรงอกซ้าย


ไม่รู้ว่าเพราะตอนนี้เขากำลังโสด เพราะตอนนี้เขาไม่มีใครให้ต้องมานั่งคิดถึงอีกแล้ว
หรือเพราะจริงๆแล้ว ส่วนลึกของเขากำลังเรียกหาไอ้จูนกันแน่วะ
ถึงไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้าแต่ดันไปใจสั่นกับรูปมัน...อืม...เขาว่าเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆกับตัวเองแล้วละ


“กูกลับแล้วนะ” ติณพูดบอกหลังนั่งไปอีกสักพัก หยิบตังค์ออกมาส่งให้แชมป์สองร้อย


“เห้ย รีบกลับจังวะ” มิตรทัก


“ง่วงๆวะ” ติณตอบ ลุกขึ้นพยักหน้าให้


วันนี้มีแค่ ไอ้ตั้ม มิตร เอิร์ธ และแชมป์มานั่งชิลล์กัน ไอ้กานต์คงอยู่กับนนท์ที่ห้อง ส่วนไอ้พทธนี่ไม่รู้
เขาไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่ เวลาเจอหน้าก็นั่งกันคนละมุม พูดคุยบ้างแต่ไม่มาก





ติณณภพมาถึงห้อง ล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบโทรศัพท์ไปนอนเล่นบนเตียง


“เชี้ย ทำไมหน้าฟีดมีแต่รูปจูนวะ” เขาอุทานเมื่อเข้าเฟสแล้วนิวฟีดเต็มไปด้วยรูปเนปจูน


เขากับมันเป็นเพื่อนกันในเฟสเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว แต่ไม่เคยทักทายหรือกดไลค์อะไรให้กันสักครั้งหรอก


ติณนอนเลื่อนดูรูปเนปจูนที่ถูกแท็กจากคนอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ


ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาแปปเดียวแต่รู้ตัวอีกที มือก็เผลอกดไลค์รูปไอ้จูนเกือบทุกรูปซะแล้ว


จู่ๆความรู้สึกส่วนลึกที่มีกับไอ้จูนแม่งก็พุ่งออกมาจากปากจนต้องพึมพำเบาๆอีกแล้ว..


“น่ารักเกินไปแล้วนะมึง”


ติณนอนดูรูปไปเรื่อยๆจนมาสะดุดกับรูปหนึ่ง ในรูปมีผู้ชายตัวสูงคนนึงยืนโอบไหล่แล้วหอมแก้มไอ้จูน
แถมเจ้าของแก้มมันยังยิ้มเสียเต็มประดาราวกับยินดีมากที่โดนหอม หึหึ


ไม่รู้เป็นรูปที่เอิร์ธถามมิตรว่าคนนี้เป็นใครรึเปล่า แต่พอเขาจ้องนานๆแล้วชักรู้สึกว่าตัวเองคิ้วกระตุกอย่างบอกไม่ถูก


รักแรกของมันเงี้ยเหรอ?


หึ แล้วทำไมต้องหอมแก้มด้วยวะ เลิกกันแล้วยืนถ่ายรูปด้วยกันเฉยๆไม่ได้รึไง แม่ง


ติณชักเริ่มหัวเสียเมื่อคนที่เขาได้เจอบ่อยๆในช่วงหลังมานี้กำลังปล่อยตัวให้คนอื่นทั้งกอดทั้งโอบ


ทำไมมันไม่รักนวลสงวนตัวบ้างวะ!





...ถ้าส่วนลึกเขาเปรียบเสมือนปรอท ตอนนี้มันคงกำลังดันความรู้สึกเขาที่มีต่อจูนให้ขึ้นมาจนถึงจุดเกือบสูงสุด...

...และเขาว่าตอนนี้ ส่วนลึกมันกำลังเริ่มประท้วงออกมาให้เขาต้องทำอะไรสักอย่างกับคนในรูปแล้วละ...  :m31:



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


อัพให้อ่านอีกตอนคะ เห็นเม้นเพิ่มแล้วปลาบปลื้ม  :sad4:
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านออกมาแสดงตัวเยอะขนาดนี้ *เช็ดเหงื่อ*  :laugh:
จริงๆถ้าไม่มีคนมาเม้นนี่จะคิดว่านิยายตัวเองเป็นนิยายร้างแล้วนะค่ะ ฮาาาาา
แต่ติดอยู่ที่ว่าอัพทีไร ยอดวิวพุ่งปริ๊ดทุกที เลยสงสัยปนอยากรู้ว่าตกลงมีคนอ่านม๊ายยยย ...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 20-03-2014 00:07:07

เออติณน่าจะเปลี่ยนไปได้บ้าง เหมือนจะเริ่มคิดได้แล้วแฮะ

เป็นโชคดีของตัวติณเองแหละที่คิดได้ซะที 

พอถึงตรงนี้แล้วไม่รู้เหมือนกันเนอะว่าที่หยุดเพราะคิดได้ หรือหยุดเพราะเจอคนที่ใช่กันแน่?

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: kimlowbatt ที่ 20-03-2014 01:31:14

หึงแล้วไง หึงล่ะสิติณ คึคึคึ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 20-03-2014 02:00:37

 :hao3: หึงชัดๆเลยนะคุณติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-03-2014 07:06:34

ปรอทจะแตกแล้วล่ะสิติณ 5555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-03-2014 08:55:40

เหอะ มาสายไปแล้วลวกเพ่  ให้เพื่อนพี่ชายจูนคาบไปแด๊กเถอะ สาแก่ใจดี

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 20-03-2014 10:36:56

ติณปรอทแตกซะแล้วว  :laugh:

เริ่มหวงแล้วอ่ะดิ  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 20-03-2014 10:42:59

ติณชักเริ่มหัวเสียเมื่อคนที่เขาได้เจอบ่อยๆในช่วงหลังมานี้กำลังปล่อยตัวให้คนอื่นทั้งกอดทั้งโอบ


ทำไมมันไม่รักนวลสงวนตัวบ้างวะ!



ติณจ๊ะ ถ้าจูนมันรักนวลสงวนตัว แล้วมันจะเสนอตัวไปใช้ปากให้แกเหรอ พูดไม่คิดเนอะ ( แอบจิกกัดจูนเบาๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ )

จะผิดมั๊ยถ้าจะบอกว่าไม่อยากให้จูนทำงานนี้สำเร็จ คือเราว่าแชมเปญทำไม่ถูกว่ะ ไปนอนกับคนอื่น
อ้างว่าเพราะเมาและเพื่อนยุ เราว่าเพราะกมลสันดารและจิตใต้สำนึกของตัวเองต้องการมันต่างหาก
แล้วไง พอทำไปแล้วไอพวกเพื่อนเชี่ยๆที่มันยุมันช่วยอะไรแกได้มั๊ย เราว่าบางทีการที่จูนทำไม่สำเร็จ
ซักงานคงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง ขอเคสที่เฟลทีเถอะ พลีสสสสสสสสสสสส...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-03-2014 10:57:33

หวายๆๆๆหมาหวงก้าง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่18-ส่วนลึก P.4 200314
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 20-03-2014 17:33:22

ฟินฟุดๆหุหุหุ แง่มๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 20-03-2014 21:20:47

ตอนที่19-ภาพลวงตา



ความรู้สึกส่วนลึกนี่แม่ง มีอานุภาพแรงกล้าจริงๆสำหรับเขา
คิดดูสิ มันสามารถทำให้เขาที่กำลังจะเข้านอน ต้องขับรถออกมานอกเมืองทั้งที่ตอนนี้เกือบห้าทุ่มแล้ว


ติณณภพขับรถมาจอดอยู่แถวบ้านหลังหนึ่งซึ่งกำลังมีปาร์ตี้กันเสียงดัง แต่ก็หาได้เป็นที่รบกวนของบ้านข้างๆไม่
เพราะแต่ละบ้านห่างกันมาก พื้นที่บ้านข้างๆก็เป็นสวนเป็นสนามหญ้า


ก็คือ..บ้านคนมีเงินน่ะนะ พอนึกภาพกันออกใช่มั้ย?


ตอนอยู่ที่ห้องเขาไลน์หาเนปจูนมันก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ ไม่รู้ว่าพกโทรศัพท์มั้ยเลยบุกมาหาเลย


และตอนนี้เขามาด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านมันแล้ว ถ้าจะเดินเข้าไปเห็นทีต้องผ่านด่านพี่ยามที่กำลังเดินมาทางนี้อยู่แน่ๆ


“มาหาใครครับคุณ” พี่ยามค้อมหัวให้ ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ


“เนปจูนอยู่ในงานมั้ยครับ”


“อ่อ มาหาคุณเนปจูนเหรอครับ ไม่ได้มางานวัดเกิดคุณพลูโตใช่มั้ยครับ”


“ครับ”


“ชื่ออะไรครับ”


“ติณครับ”


“สักครู่นะครับ”


เขาพยักหน้า จากนั้นพี่ยามก็บอกให้ไปยืนรอหน้าตู้ยามก่อนแกจะหายตัวเข้าในนั้น


รอไม่นานคนที่เขาบอกว่าอยากจับต้องมันก็โผล่หน้ามา


มันเดินมาหางงๆ เหลียวซ้ายมองขวาทำคอยาวจนเขาต้องถาม


“หาอะไร”


“มาหาใคร”


“มาหามึง”


“มาหาทำไม” มันขมวดคิ้วถาม


เอาละสิ..


คิดแต่จะมา แต่ไม่ได้คิดคำตอบที่จะโดนมันถามเลย


“ว่าไง” มันเร่ง


“กู...ก็...ขับผ่านมาแถวนี้ เลยแวะมา”


คราวนี้มันงงหนักยิ่งกว่าเดิม มองหน้าเขาอย่างสงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร


“เหรอ” เนปจูนตอบแล้วก้มหน้าลง


แต่คนมาหา พอเจอตัวเป็นๆแบบนี้ทำไมรู้สึกเขินมันได้ขนาดนี้ว่ะ อยากเดินเข้าไปหาใกล้กว่านี้ แต่ก็ไม่กล้า


เริ่มเข้าใจประโยคที่ใครๆบอกว่า ห่างแค่เอื้อมแล้วล่ะ


“จะเข้าไปข้างในก่อนมั้ย”


มันเงยหน้าถามหลังจากเงียบอยู่นาน


“เข้าไปได้เหรอ”


“อือ ได้”


“กูแต่งตัวแบบนี้นะ” เขากางมือให้มันดูชุด กางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีดำสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวเรียบๆ จะดีเหรอว่ะ


“ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แค่ไม่เหมือนใครแค่นั้นเอง” มันว่าแล้วหัวเราะจนตาปิด


เออ...ถ้าพุ่งเข้าไปกอดมัน มันจะว่าอะไรมั้ยนะ?


“งั้นกูไม่เข้าดีกว่า งานพี่มึงนี่”


“มาเหอะ ไม่เป็นไรหรอก”


เขายืนคิด ชั่งใจหนักเลยทีนี้ อยากเข้าเพราะมันชวน แต่ก็กลัวจะไปเป็นตัวประหลาดในงาน


อะไรเด่นๆนี้ยิ่งไม่ค่อยชอบอยู่ด้วย


“คิดนานจังวะ” มันพูดแล้วเดินเข้าไปเลย


นี่ไม่รงไม่รอคำตอบอะไร สุดท้ายเขาต้องรีบเดินตามให้ทัน


“ไปไหว้พี่กูก่อน” เนปจูนพูด เดินนำ


คนในงานตอนนี้เยอะมาก นั่งกันเป็นโต๊ะก็มี ยืนดิ้นอยู่หน้าเวทีก็มี
แต่ยังไม่มีคนร้องสดหรอก มีดีเจยืนเปิดแผ่นเพลงแดนซ์อยู่


“พี่โต”


“น้องจูนนน ไปไหนมา พี่กำลังคิดถึงพอดีเลย”


“มึงไปห่างๆน้องกูเลยนะ” พลูโตไล่เพื่อนที่กำลังจะกระโจมเข้าหาน้องทุกเวลา


ทำไมเพิ่งรู้ว่าไอ้คนข้างๆเขามันก็ฮอตเหมือนกัน มีคนเข้าหาตลอดเลยว่ะ


“ฝากไว้ก่อน” เพื่อนพลูโตพูดแล้วหัวเราะก่อนจะเดินออกไป


ตั้งแต่งานเริ่ม เนปจูนเจอคนโดนตัวจนชินแล้วล่ะ แต่ไม่เป็นไร ถือว่าสนุกๆกัน เพราะพวกพี่ๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง


“พี่กู” เนปจูนหันไปบอกติณ


“หวัดดีครับ”


“มึงเป็นใคร” พลูโตถามเสียงจริงจัง มองสแกนตั้งแต่หัวจรดเท้า


“เพื่อนจูนครับ” ติณตอบเสียงหนักแน่น


“เพื่อนแน่นะ” พลูโตถามย้ำ


“เออหน่า พามาแค่นี้แหละ ป่ะติณ หาที่นั่ง”


เนปจูนรีบห้ามศึกก่อนที่พี่เขามันจะบ้ามากกว่านี้ ก็บอกแล้วไง ว่าพี่เขาขี้หวงน้องอย่างกะอะไร -*-


“ทำไมพี่มึงดุจังว่ะ”


“เขาแค่หวงกูน่ะ” เนปจูนตอบ เดินลัดหลังเวทีไปหาที่นั่ง


ก่อนหน้านี้เขานั่งอยู่กับวีนัส จูปีเตอร์แล้วก็แฟนมัน


“อ่าอ่าอ่า”


เนปจูนเข้าไปผลักหัวน้องเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ ไอ้เตอร์มันทำเสียงอ่าอะไรไม่รู้แล้วมองมาทางเขา


มีแต่คนแปลกๆนะพี่น้องเขาเนี่ยย -_-'


“ติณ นี่น้องสาวกู ชื่อวีนัส นี่น้องคนสุดท้อง ชื่อเตอร์”


“จูปีเตอร์ครับผ้ม เวลาเรียกชื่อ เรียกให้เต็มยศนะครับ”


เอาเข้าไป ทั้งพี่ชายน้องชาย สงสัยคงมีแค่น้องสาวเขาคนเดียวละมั่งที่เป็นมิตรกับไอ้ติณ


ไอ้ติณนั่งลงข้างเขา ส่วนอีกด้านของมันเป็นแฟนไอ้เตอร์ เขานั่งข้างวีนัส
ซึ่งวีนัสก็นั่งข้างไอ้เตอร์มันอีกที โต๊ะนี้เป็นโต๊ะทรงกลมครับ


“มึงกินไรมายังอ่ะ เดี๋ยวกูไปตักให้”


“ไม่เป็นไร” ติณส่ายหัว มองบรรยากาศของงาน


เป็นงานวันเกิดที่ใหญ่มากจนเขานึกไม่ถึง เจอคนหน้าตาดีเดินกันเกลื่อนกลาด
แต่ว่า..ไอ้คนที่ยืนถือแก้วไวน์อยู่ตรงนั้นหน้าคุ้นๆนะ


เหมือนเป็นคนเดียวกันกับในรูปที่หอมแก้มไอ้จูนแล้วไอ้มิตรบอกว่าเป็นรักแรกของมันเลย


“มึงรู้จักคนนั้นมั้ย”


“คนไหน”


“ไอ้คนที่ยืนถือแก้วไวน์อยู่ตรงนั้น”


“อ่อ รู้ดิ ทำไม” เนปจูนถามด้วยความสงสัย


“เปล่า ไม่มีอะไร” ติณส่ายหัวตอบ


“ขอถ่ายรูปหน่อยค่าๆ”


เสียงวีนัสทำให้ทั้งสองคนกำลังนั่งมองหน้าคุยกันหันไปหา


น้องเอาโทรศัพท์ออกมาเตรียมกด แต่เขายังงงอยู่เลยว่าจะถ่ายใคร


“ถ่ายใครนัส”


“พี่กับพี่ติณไง”


ติณณภพรีบเอามือพาดเก้าอี้ตัวที่เนปจูนนั่งแล้วขยับเข้าหา เปรียบได้คือนั่งซ้อนหลังอยู่


ใบหน้าเขาตอนนี้อยู่สูงกว่าไหล่เนปจูนนิดหน่อย พอมันจะเขยิบไปข้างหน้า เขาเลยต้องรีบคว้าเอวมันไว้


“ขยับไปไหน น้องจะถ่ายรูป” ติณกระซิบใกล้จนเนปจูนต้องเอียงหน้าหนี


“ขอถ่ายด้วยยยย” เสียงน้องคนเล็กแทรกเข้ามาในบทสนทนาทำให้วีนัสต้องหันไปดุ


“อยู่นิ่งๆเลยเตอร์ เมาแล้วเดี๋ยวพี่จับไปขังไว้บนห้องเลยนะ”


“อยู่เฉยๆดิเตอร์” ประโยคนี้ แฟนสาวของน้องคนเล็กดุเสริมไปอีก มันเลยต้องอยู่นิ่งๆตามแฟนบอก


เออดีเนอะ เชื่อแฟนไม่เชื่อพี่ น้องเวร


“มานะ 1-2-3 อุ้ยย น่ารักจังเลยอ่ะ ขออีกรูปสิ”


“ไม่เอาแล้วนัส” เนปจูนบอก ผลักไอ้ติณออก


มันก็ออกแค่ตัวนั้นแหละ แต่มือไม้ยังวางอยู่ที่เดิม พาดเก้าอี้ยังไงก็ยังงั้น
นั่งอย่างนี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนไอ้ติณกำลังโอบเขาอยู่เลย


มันทำแบบนี้...ทำไมวะ?





“สวัสดีคร้าบบบบบ”


เสียงคนบนเวทีเรียกความสนใจจากทุกคนในงาน


“พวกเราเป็นรุ่นน้องของพี่พลูโตนะครับ โดนจ้างด้วยเหล้ายี่ห้อแพงให้มาเล่นดนตรีฮะ ยังไงก็อย่าเพิ่งโห่ไล่พวกเราลงนะครับ”


คนพูดหันไปจูนสายกีตาร์ พูดอะไรไม่รู้กับคนตีกลอง คนเล่นเบส แล้วหันมาพูดออกไมค์อีกครั้ง


“ลุงๆป้าๆหน้าเวที ไปนั่งพักก่อนนะครับ มาฟังดนตรีสด ช้าๆผ่อนคลายกันสักสี่ห้าเพลงนะครับ”


นักร้องพูดจบ เสียงโห่ก็ดังขึ้น คาดว่าพอพี่แกลงเวทีคงโดนรุมประชาทันฑ์ไม่มากก็น้อย


เสียงกีต้าร์กับกลองที่ดังขึ้นพร้อมกัน ไม่บอกก็รู้ว่าเพลงอะไร


เป็นเพลงที่ทุกคนในงานร้องได้กันหมดร่วมทั้งเขาด้วย


https://www.youtube.com/watch?v=W90Pr8JL1iI

-ใคร...กี่คน ที่ฝัน และสิ่งนั้นได้เป็นดังใจ-
-ฉัน.... หนึ่งคน ที่หวัง สิ่งเหล่านั้นไม่เป็นอย่างที่ฝัน-
-ได้แค่ฝัน อาจจะเป็นเพียงภาพลวงตา แต่ฉันไม่คิดจะหยุดรัก อยากจะมีใครสักคนหนึ่ง อยู่ในความฝันทุกคืน-


พี่แกยืนดีดกีต้าร์หลับตาร้องเพลงได้โคตรจะเท่ห์
การร้องและเสียงของเขาแทบสะกดทุกสายตาให้จับจ้องอยู่แค่บนเวทีเลย เล่นซะพริ้วจนเนปจูนยังมองเพลิน


แต่อยู่ๆความมืดก็มาบดบังการมองเจอแต่สีดำ


“ทำไรมึงเนี่ยติณ เอามือออก”


“มองมากไปละ”


เขาพยามแกะมือมันที่ยกมาปิดตาจนมองไม่เห็นอะไร


มันพูดอะไร มองมากอะไร เขามองนักร้องบนเวทีนั่นต่างหาก


“ไอ้ติณเอามือออกดิ เอ๊ กูจะมองพี่เขาร้องเพลง”


“มองกูนี่”


มันเอามือออก จับหน้าเขาให้หันไปมองหน้ามันแทน


มึงต้องการจะบอกอะไร?


เขามองหน้ามันงงๆ เจอแต่สายตาพิฆาตส่งมาให้


โอเค..ยอมมองมันก็ได้ ..


เขากับมันนั่งจ้องตากันจนเพลงเล่นได้ครึ่งทาง


-ฝัน...ในฝัน รอยยิ้มเธอ งดงามดัง ดาวที่พรั่งพราย-
-เมื่อเธอ...สบตาฉัน เราสองคนล่องลอยไป สุดฟ้าไกลแสนไกล-


รู้มั้ย ตอนนี้ใจเต้นโครมครามจนอยากมุดเข้าไปในอกมัน


อยู่ดีๆก็มาทำเสน่ห์ใส่กันตรงๆแบบนี้มึงอยากได้อะไรมิทราบ?


กูว่าจะปล่อยมึงไปแล้วนะติณ...


“จูนนนนน หิว ไปตักไรให้กินหน่อย”


เสียงจูปีเตอร์ดังขึ้นทำให้เขาต้องละสายจากมันหันไปมองน้องแทน


“หิวอะไร มานี่ ไปตักด้วยกันเลย”


ยังไม่ทันพูดอะไร แฟนมันก็จัดการลากมันออกไป ดีๆ แบบนี้ค่อยสมกับจะมาเป็นน้องสะใภ้หน่อย


“แม่ง หยุดมองได้ละ”


เขายกมือขึ้นปิดตามัน มันก็ยอมแต่โดยดี แต่เปลี่ยนเป็นยิ้มให้แทน


ที่นี้เขาเลยปิดมันทั้งตาและปาก เหลือแค่ตรงกลางให้จมูกหายใจ


“ถ้ามึงไม่หยุด กูผลักหน้าหงายแน่” ขู่เพื่อหวังให้มันกลัว แต่ไม่เป็นผลเลย


มันกลับพูดตอบเสียงอู้อี้ เขาเลยต้องยอมเอามือออก


“กล้าเหรอ”


เขาไม่ตอบเอามือออกจากหน้ามัน หันไปสนใจนักร้องบนเวทีต่อทั้งที่ใจยังเต้น


“พี่จูน เดี๋ยวนัสไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”


“พี่รบกวนฝากเอาเสื้อกันหนาวให้จูนด้วยสินัส” นี่ไม่ใช่เสียงเขาหรอก เสียงไอ้ติณมัน


“ไม่ต้องนัส พี่ไม่หนาว สูทมันหนาอยู่” เขาบอกน้องแล้วหันมาพูดกับไอ้ติณ


“ไม่หนาวอะไร มือมึงเย็นเนี้ย” ติณพูด เอื้อมมือไปจับมือจูนเขย่าเบาๆ


“กูไม่หนาว นัสไม่ต้องเอามานะ” เขาพูดแล้วดึงมือออก


“นัสเอามาเลย เอาตัวใหญ่ๆนะ”


ไอ้ติณมันเผด็จการโดยใช้มือใหญ่ๆมาปิดปากเขาแล้วพูดบอกนัส


น้องสาวตัวดีก็เชื่อฟังซะ รีบหัวเราะพยักหน้าลุกออกไป


“กูถามอะไรอย่างได้มั้ย” เขาบอกมันหลังปากเป็นอิสระ


สงสัยตั้งแต่มันมาหาแล้วล่ะ ไหนๆนั่งอยู่กันสองคนแล้วคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า
(ไอ้เตอร์ไปส่งแฟนกลับบ้าน ทั้งโต๊ะเลยเหลือกันสองคน)


“มึง..ทำแบบนี้ทำไมว่ะ”


“ทำอะไร”


“อย่ามาทำเป็นไม่รู้”


มันเงียบ ไม่ยอมตอบ เขาเลยไม่เซ้าซี่ถามอีก หันไปมองพี่ๆบนเวทีแทน


ตั้งแต่พี่ยามวอมาบอกคนคุมงานให้บอกเขาว่ามีเพื่อนชื่อติณมาหา
เขาก็ดีใจจนแทบล้นอก รีบวิ่งหน้าตื่นไปหาจนเหนื่อยแต่ต้องเก็บอาการตอนเจอ


ยิ่งอ้ำๆอึ้งๆตอนถามว่ามาได้ไง เขายิ่งรู้สึกแปลกๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน


มันรู้ตัวมั้ย...ว่ากำลังให้ความหวังเขาอยู่นะเว้ย





“พี่จูนเสื้อกันหนาว”


“ขอบใจ”


“เดี๋ยวนัสขึ้นนอนเลยนะ ง่วงอ่ะ”


จูนพยักหน้ารับ เอาเสื้อกันหนาววางบนตัก ก็บอกแล้วไม่หนาว ไม่เอา


“ใส่เสื้อกันหนาวดิ”


มันบอก หยิบเสื้อออกมากาง แต่เขาไม่ให้ความร่วมมือ มันเลยทำได้เพียงเอามาคลุมเฉพาะด้านหน้า

เรานั่งเงียบ ไม่คุยอะไรกันอีก จวบจนเกือบเที่ยงคืน แขกรื่อที่ไม่ค่อยสนิทเริ่มทยอยกลับ
เหลือแต่คนที่สนิทๆนั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงจิบเหล้ากันอยู่ไม่กี่คน


“จูน..”


“อือ”


อยู่ๆติณก็เรียกเขาเบาๆ เลยหันไปมอง แต่มันก็ยังนั่งเงียบ มองหน้าอยู่นั่น


…..


“มีอะไร” เขาถามซ้ำเมื่อเห็นมันยังเงียบไม่ตอบ


“กูว่า..”


…...


“กู...กำลังรู้สึกดีๆกับมึงวะ”



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


โพสเพลงแล้วมันไม่ขึ้นง่ะ จ๊ากกกก  :ling1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-03-2014 21:43:20

เขินแทนเนปจูน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 20-03-2014 23:58:38

 :-[ อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
ทั้งฟิน ทั้งเขินนนนนนนนนนน
ในที่สุดติณมันก็มั่นใจซะทีนะว่าชอบจูน
สมหวังแล้วเจ้าข้าเอ้ย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 21-03-2014 00:02:31

นี่ขนาดแค่เริ่มรู้สึกดีๆแกถึงขั้นบึ่งรถมาหาถึงบ้ากลางดึกเลยนะติณเป็นเอามาก
แต่เราว่าไปเคลียร์ความรู้สึกตัวเองให้ชัดเจนก่อนดีกว่ามั๊ย เดี๋ยวจะกลายเป็นใหความหวังจูนเค้า
อีกอย่างจูนก็หัดเล่นตัวหน่อยนะไม่ต้องมากแต่ก็อย่าง่ายจนคนอื่นมองว่าอยากได้เค้าจนตัวสั่น
(แม้มันจะง่ายกันมาแล้วก็เถอะ555++)


ปล.ที่คนยังเสียความรู้สึกกับจูนจากเหตุการณ์ใช้ปากให้ติณนั้นคงเพราะคาแรคเตอร์ของจูนโดยพื้นฐาน
แล้วไม่ใช่คนแรง ร่าน มั่ว ถึงขนาดไปเสนอตัวให้เค้าทั้งๆที่มีสติดี คือถ้าเมา โดนวางยา หรือติณยั่ว
อะไรทำนองนี้คนยังพอรับได้ไง แล้วนี่ถึงขนาดออรัลเซ็กส์ให้แฟนคนอื่น ที่ตัวเองช่วยจีบด้วย มีสติด้วย
คนเลยคิดว่ามันแรงไปอ่ะ  ถึงขนาดนี้แล้วเราก็ยังเคืองๆจูนอยู่ คือมันทำใจลำบากอ่ะ บ่องตรง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 21-03-2014 00:18:26

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: รุกแล้วๆติณรุกจูนซะทีอิอิ เขิลลลลลล :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: kimlowbatt ที่ 21-03-2014 00:57:58

มันคือความรู้สึกดีๆสินะติณ หึหึหึหึ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่19-ภาพลวงตา P.5 200314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-03-2014 21:27:56

เอาแล้วจูน ติณรู้สึกดีๆกับจูนนะ

จูนจะเอาไง?

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 22-03-2014 12:33:29

ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน




“มึงพูดอะไรนะ” เนปจูนถามย้ำ มองมันตาค้าง


เขาแน่ใจนะว่าแยกออก อันไหนเสียงพี่ๆร้องเพลง อันไหนเสียงไอ้ติณ


“มึงน่ารักว่ะ หึหึ”


ติณเปลี่ยนเรื่องพูด ยกมือขึ้นลูบแก้มมันเบาๆ


ยิ่งเห็นจูนมันนั่งตาค้างแบบนี้เขายิ่งขำ


“เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ พูดว่าอะไร” เนปจูนเขย่าติณ ถามมันซ้ำๆ 


เฮ้ยยย เขาไม่ได้หูฝาดนะสาบาน ใครได้ยินเหมือนเขามั่ง!?


“หึหึ”


“ติณณณ เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร”


ติณกำลังจะอ้าปากบอก แต่เสียงจากบุคคลที่สามก็แทรกมาซะก่อนทำให้ทั่งคู่หันไปมอง


“จูน ไอ้แน็ตอยากขอถ่ายรูปด้วย” พลูโตเดินหน้าขรึมเข้ามาบอกน้อง


เขาให้เวลาไอ้เหี้ยนั่นนั่งเกาะแกะน้องเขามาเยอะมากพอละ
ตอนมันลูบแก้มจูนเขาไม่เดินมาต่อยมันหน้าเงยก็บุญเท่าไหร่แล้ว


“ห๊ะ” เนปจูนถามพี่งงๆ แน็ตไหน ใครแน็ต


“ไปกับพี่หน่อยสิ”


“แต่..” เขาลังเล


“มึงไปเหอะ กูอยู่ได้” ติณบอก พยักหน้าให้มันเห็น บอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ


“อ่า โอเค” เนปจูนเดินตามพี่ไปจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่ง คือคนเดียวกับที่ขึ้นไปร้องเพลงเมื่อกี้


“ไอ้แน็ตกูพามาให้ละ” พลูโตบอกแน็ต
ไอ้นี่มันเซ้าซี้ตั้งแต่มาละว่าอยากถ่ายรูปกับเนปจูน ตอนแรกก็ว่าจะไม่ให้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วว่ะ หึหึ


“อะ..อะไรพี่” แน็ตมองคนพูดงงๆ แต่พอเหลือบไปเห็นคนตัวขาวที่ยืนอยู่ข้างหลังใจแม่งก็เต้น พาลหน้าแดงจนหลายๆคนแซว


“เชี้ยแน็ต ทำหน้าแดงพ่อง คนนี้ของกูนะ”


“ไอ้แน็ตมึงรีบๆไปถ่ายเลย ยืนห่างกันสักวาอ่ะ เดี๋ยวกูถ่ายให้” เพื่อนพลูโตควักโทรศัพท์ออกมาเตรียมถ่าย


แต่คนนั่งหน้าแดงยังไม่ยอมขยับลุก มันแค่มองหน้าเนปจูนแล้วหลบ มองแล้วหลบอยู่อย่างนั้นจนคนโดนมองชักจะเขินตาม


“โห้พี่ จริงๆผมแล้วพูดเล่น ไม่ต้องถ่ายก็ได้ครับ” ประโยคแรกแน็ตหันไปครวญกับพลูโต ส่วนประโยคหลังเขาบอกเนปจูน


“ไม่เป็นไรครับพี่” เนปจูนค้อมหัวตอบอย่างเกรงใจ


“มาเร็วๆเหี้ยแน็ต กูตั้งกล้องรอจนเมื่อยแล้วเนี่ย”


“เคๆ แปปนึง เฮ้ยมึงมีหมากฝรั่งเหลือมั้ยว่ะ” แน็ตหันไปถามเพื่อนข้างๆ


“เอาไปทำไร” เพื่อนถามกลับแล้วล้วงเอาให้


“เคี้ยว กลัวน้องได้กลิ่นบุหรี่กับเหล้า” แน็ตตอบ แกะห่อหมากฝรั่ง รีบเคี้ยวแล้วลุกไปยืนข้างน้องเกาท้ายทอยเก้อๆ


“แหมมมม ไอ้แน็ต มึงกะเอาคะแนนเต็มร้อยเลยงี้”


เพื่อนแน็ตอีกคนตะโกนแซวจนตอนนี้คนโดนแซวยิ่งหน้าแดงและเลือกไม่ตอบโต้อะไร แต่หันมาพูดกับเนปจูน


“ขอ..ขอโอบได้มั้ยครับ” แน็ตถามเสียงเบา แต่พี่ชายคนข้างๆหูดีครับ


“มากไปละแน็ต มากไปละ” พลูโตตะโกนบอก นั่งมองการกระทำไอ้แน็ตทุกอย่าง


“ได้ครับได้” เนปจูนตอบแล้วยิ้มให้


แน็ตขยับเข้าไปใกล้ทั้งที่หัวใจเต้นโครมคราม เอื้อมมืออ้อมไปโอบไหล่เล็กแล้วยิ้มสู้กล้อง


“ไอ้สัดพอละ ถ่ายให้กูบ้าง” คนถ่ายกดไปรูปเดียวแล้วรีบเดินมาแทรก ยัดโทรศัพท์ใส่มือแน็ต ส่วนตัวเองเข้าไปยืนแทนที่บ้างเพียงแต่ไม่ได้โอบ


“เฮ้ย มึงถ่ายให้กูด้วย”


“กูขอด้วย เชี้ยพลูโตแม่ง ขี้หวงน้อง”


ฯลฯ


ติณณภพนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกลด้วยอาการใจกระตุก
เนปจูนมันยืนยิ้มให้คนนั้นคนนี้เข้ามาเปลี่ยนถ่ายรูปอยู่นานจนเขาคิดว่านั่งตรงนี้ต่อคงไม่มีประโยชน์อะไร


แต่เรื่องของเรื่องคือ เขาจะออกไปจากที่นี่ยังไง ออกไปโดยไม่บอกมัน จะเป็นอะไรมั้ย
ว่าแต่.. มันจะสังเกตเห็นเขารึเปล่าเถอะ


ติณตัดสินใจเดินเลาะสนามหญ้าอีกไม่กี่ก้าวก็พ้นเขตบ้านนี้ แต่เสียงคนข้างหลังทำให้ต้องหยุดเดินแล้วหันไปคุยด้วย


“ติณ กลับแล้วเหรอ”


“อืม เดี๋ยวกูกลับเลยแล้วกัน มึงเข้าไปสนุกกับพี่มึงเถอะ”


ที่พูดไปนี่ไม่ได้น้อยใจเลยนะ บอกตรงๆ งานพี่มัน มันก็ควรจะอยู่ตรงนั้น ถูกแล้ว


“งั้นเดี๋ยวกูเดินไปส่ง มึงจอดรถตรงไหนละ”


“เกือบๆท้ายซอย ไม่ต้องไปส่งหรอก เข้าบ้านไปเหอะ”


เนปจูนไม่ฟัง เดินนำไปยังทางที่มันจอดรถไว้ ยังไงมันก็เป็นแขก ไม่อยากทำตัวเสียมารยาท


“ดื้อใส่กูอีก” ติณบ่น เดินตาม “จูน บอกแล้วไม่ต้องไปส่ง”


“กูเดินมา20%แล้ว ไม่กลับแล้ว”


“ดื้อวะ”


“เออ”


ติณส่ายหัว แม่ง เถียงคำไม่ตกฟากเลย


“ขึ้นรถไป เดี๋ยวขับไปส่งหน้าบ้าน” ติณพูดบอก ปลดล็อครถ เดินจับหัวเนปจูนไปฝั่งข้างคนขับ
เปิดประตูรถให้มันเข้าไปนั่งแล้วปิดเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ


เนปจูนนั่งเงียบไปตลอดทาง แค่ครึ่งนาทีมันก็ขับรถมาจอดหน้าบ้าน


“ขอบคุณ ฝันดีนะ” เนปจูนพูดจบแล้วลงมาจากรถแต่แรงกระแทกปิดประตูของอีกฝั่งทำให้ต้องหยุดเดินแล้วหมุนตัวไปมอง


“จูน เดี๋ยวก่อน กูมีอะไรจะบอก” ติณรีบเดินไปคว้าแขน


“อะไร” คนถามใจเต้น


“คือ...”


…..


“...ฝันดี...ฝันดี..นะ”


แม่ง อยากตบปากตัวเองชิบ ..


ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโมเม้มปากแข็งแบบนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ


“อือ” เนปจูนตอบ พยายามบิดแขนออกจากการเกากุมแต่มันก็ไม่ยอมปล่อย


“เดี๋ยวดิ” ติณห้าม ยื้อแขนจูนไว้


…..


“ถ้ากู...กู...รู้สึกดีๆกับมึง...มึงจะว่าอะไรมั้ย” ติณกระซิบถาม ทั้งคำพูดและน้ำเสียงมันจริงจัง แต่ไม่รู้ว่าจูนจะเชื่อมั้ย


“มึง...มึงจะรู้สึกอย่างนั้นกับกูได้ไง อย่าๆ ใครบอกให้มาอำ” จูนพยายามถามขำๆ ทั้งที่ในใจเต้นรัว


“ทำไมถึงคิดว่ากูจะรู้สึกดีๆกับมึงไม่ได้”


“เมื่อสี่เดือนก่อนมึงยังจ้างกูให้ไปจีบหญิงให้อยู่เลย ให้กูเชื่อมึงเหรอ ไม่มีทางหรอก”


“พิสูจน์มั้ย” ติณถาม แต่จูนมันเงียบ ก้มหน้ากัดปากคิ้วขมวดจนเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองรุกมันมากเกินไปมั้ย


…..


“กูจีบมึงนะ” ติณรุกเข้าไปอีก


เนปจูนอึ้ง เงยหน้ามามองมันอ้าปากค้าง


มะ...เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ??


ติณณภพยิ้มขำกับอาการคนตรงหน้า


เขายังจำได้ดี...วันที่มันมาช่วยรีดน้ำให้ที่ห้อง เขาพูดย้ำกับมันหนักแน่นว่าเราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น


แต่ตอนนี้...เขากำลังกลืนน้ำลายตัวเอง ..


มันมาจากไหนสักแห่ง ความรู้สึกที่มีต่อไอ้จูน ความรู้สึกที่ว่ามันน่ารัก อยากจับต้อง อยากอยู่ใกล้ๆ
มันเป็นความรู้สึกสะสมที่...เขาแอบเก็บไว้เงียบๆนานแล้ว


“กู...กูว่ามึงต้องเมาแน่ๆ กูเข้าบ้านก่อนดีกว่า ฝันดีนะ” เนปจูนรีบพูด จะบิดแขนออก แต่โดนดึงไว้อีกแล้ว T.T


“เดี๋ยวดิ”


…..


“กูถึงห้องแล้ววิดิโอคอลหานะ”


“หาทำไม”


“กูอยากเห็นหน้ามึง”

.

.

.

“ติณ..”


“หื้อ”


“มึงจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอที่บอกว่ารู้สึกดีกับกู”


“ใช่...กูรู้สึกดีจริงๆ” ติณย้ำเสียงหนักแน่น


“กู...จะเชื่อมึงได้ยังไง...จะแน่ใจได้แค่ไหน...กู...ไม่อยากจะเชื่อมึงเลย” เนปจูนพูด ส่ายหัวรัว


“แล้วกูต้องทำยังไงมึงถึงจะเชื่อ”


“นั่นเป็นคำถามที่มึงต้องถามตัวเอง กูไปนะ” จูนบอกแล้วเดินเข้าบ้านไป


ถึงจะชอบมันมากแค่ไหน แต่เมื่อได้ยินมันบอกว่ารู้สึกดีด้วยแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้ดีใจเต็มร้อย%เลย


มันเพิ่งเลิกกับแฟน บางทีมันอาจเหงา หรืออะไรก็ตาม
และตอนนี้เขายังไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับคนอย่างติณณภพเลย
เขาจะเจ็บมากถ้ามารู้ทีหลังว่าที่มันบอกมาทั้งหมดนั่นคืออารมณ์ชั่ววูบ





“แฟนกลับแล้วเหรอน้องจูนนนน”


เสียงเมาอ้อแอ้ของเพื่อนพลูโตตะโกนถามระหว่างทางที่เขากำลังเดินเข้าบ้าน


“ไม่ใช่สักหน่อย เพื่อนครับ ขอตัวก่อนนะครับ” เขาตะโกนตอบแล้วรีบเดิน


กลัวสายตาของพี่ชายตัวเองที่มองมาจริงๆ พรุ่งนี้มีหวังโดนสอบปากคำแน่


“เฮ้ย อะไรเยอะแยะว่ะเนี่ย” เนปจูนหยิบโทรศัพท์ที่ลืมไว้บนห้องขึ้นมาดู
เจอทั้งไลน์ วอทแอพ แจ้งเตือนจากเฟส แชทเฟส และอะไรไม่รู้อีกเยอะแยะมากมาย


'สัดจูน ไอ้ติณไปโผล่บ้านมึงได้ไง' ไลน์จากไอ้ตั้ม


'แหมมึง ชวนว่าที่ผัวไปงานวันเกิดพี่โต แต่ไม่ชวนเพื่อนเลยนะสาด' อันนี้แน่นอน จากเชี้ยมิตร มันขัดๆอยู่ตรงว่าที่ผัวนะ -*-


'ไอ้จูน มึงมีอะไรกับไอ้ติณรึเปล่า' จากไอ้นนท์


ส่วนไอ้พุทธไม่ต้องไปหวังมันจะไลน์มาถามหรอก คงนอนรอคำตอบจากพวกห่าสามตัวนี่แหละ


เขาปิดไลน์ เข้าเฟสแทน ที่นี่เจอคำถามเยอะกว่าของเพื่อนเขาอีก
มีทั้งเพื่อนไอ้ติณ เพื่อนร่วมคณะ เพื่อนห่างๆเข้ามากดไลค์แสดงความเห็นเยอะแยะไปหมด


แต่รูปที่ฮอตสุดๆคงเป็นรูปที่วีนัสถ่าย น้องอัพไปเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วตอนนี้ไลค์ปาไปสองพันกว่าไลค์แล้ว


TINnapop Tintin จอง...
1 minutes ago


ตอนนี้มึงน่าจะขับรถอยู่ไม่ใช่เหรอติณ! มันเอาเวลาไหนมาคอมเม้นว่ะ


หลังจากคอมเม้นไอ้ติณผุดขึ้น จากนั้นไม่ต้องห่วงครับ
มีคนอีกเยอะมาแสดงความคิดเห็นตั้งคำถามไม่เลิก เขาเลยเซฟรูปแล้วรีบล็อกเอาท์ทันที
กลัวแชทที่มันเด้งเยอะอยู่แล้วจะเพิ่มขึ้นมาอีก


'ติณ ไปลบคอมเม้นออกเดี๋ยวนี้เลย'


เขาไลน์ไปบอกมัน เดินไปเปลี่ยนชุด อาบน้ำอาบท่าแล้วหยิบโทรศัพท์มานอนเล่นบนเตียง
อีก20นาทีติณตอบกลับมา คิดว่าคงถึงห้องแล้ว


'ไม่ลบ'


มันตอบกลับแล้ววิดิโอคอลมาเขารีบรับแล้วพูดกับมันเสียงดุ


“ไอ้ติณ ไปลบออกเดี๋ยวนี้นะเว้ย”


มันนอนคว่ำยิ้มอยู่บนเตียง สงสัยคงอาบน้ำเตรียมนอนแล้วเพราะเห็นใส่เสื้อกล้าม


“ไม่ลบ”


“งั้นกูวาง”


“กูตามถึงบ้านนะ เที่ยงคืนตี1ไม่เป็นปัญหาสำหรับกูหรอก”


“มาสิ พี่กูกำลังเมาคันตีนได้ที่เลย”


“ก็เอาดิ ถ้ามึงจะใจร้ายยืนดูพี่ชายตัวเองซ้อมกู”


หมดคำจะกล่าว...


ไอ้ติณอมยิ้มยักคิ้วกวนเขาได้โคตรจะน่าหมั่นไส้ เพราะมันหล่อมาก -.-


“อาบน้ำรึยัง”


“อืม”


“จะนอนแล้วเหรอ”


“เตรียม”


“พรุ่งนี้กลับห้องมั้ย”


“กลับดิ วันจันทร์มีเรียน”


“กูก็มี เดี๋ยวไปรับนะ”


“ไม่ต้อง”


“ทำไมวะ”


“ติณ...”


“ครับ”


“มึงรู้สึกดีๆกับกูตอนไหนเหรอ”


“ตอน..”


....


“ไม่รู้ดิ”


อ้าว...ก็อุตส่าห์ตั้งใจฟัง ไอ้บ้า


“ตกลงยังไง มึงกำลังเล่นอะไรกับกูอยู่กันแน่” เนปจูนถามเสียงนิ่ง


“เปล่าจูน...แต่มึงเคยเป็นมั้ย...รู้สึกดีกับคนๆนึงแบบไม่รู้ตัว”


เคยสิ...


“มันเป็นความรู้สึกที่สะสมบ่มเก็บมานาน ถึงกูจะเจอมึงไม่บ่อย แต่ไม่รู้ทำไมเวลาเจอแล้วต้องแอบมองมึงว่ะ”


“มึงเคยแอบมองกูด้วยเหรอ!” จูนถามอ้าปากค้าง ทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยว่ะ!?


“มึงมันเด่น ใครๆก็ชอบมอง ไม่รู้ตัวรึไง”


“รวมทั้งมึงด้วยเหรอ” เขาถามเสียงเบา หูแดงขึ้นมาซะงั้น


อยากยิ้ม แต่กลัวมันว่าเอา เลยได้แต่เอาหน้าซุกหมอน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงรู้อยู่ดีเพราะตาเขาบ่งบอกให้รู้ว่ายิ้มปิดแทบไม่มิดเลย


“อืม” มันครางตอบในลำคอ นอนมองเขา


งื้ออออ...ถ้ามันยังว่านเสน่ห์ใส่อยู่แบบนี้ เขาจะทนไม่ไหวแล้วนะ สักวันคงใจอ่อนให้ผู้ชายคนนี้แน่ๆ


แม้ว่าใจเขาจะชอบมันแบบเต็มๆ บางทีเกือบเหยียบคำว่ารักแล้ว แต่ถ้าให้คบกัน ต้องไม่ใช่แบบนี้แน่


“มึงรอกูได้มั้ยจูน”


“รออะไร”


“รอกูพิสูจน์ตัวเองให้มึงเห็นก่อน”


“อืม” เนปจูนตอบแล้วเงียบ ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำยังไง


เราเงียบกัน(เงียบกันอีกแล้ว)อยู่นาน มันก็ถามขึ้นมา ระหว่างที่เงียบ ไอ้ติณมันคงนอนมองเขา(คิดว่า) ส่วนเขามองดูรายการโชว์ในทีวี


“มึงไปนอนไป ดูเขาทำอาหารโชว์ดึกๆดื่นๆเดี๋ยวก็หิว”


มึงเตือนช้าไปมั้ยว่ะติณณภพ - -*


“อืม ฝันดี”


“ครับ เหมือนกัน”



*โปรดติดตามตอนต่อไป*




ยังจำตอนที่บอกจะมีช่วงจูนเอาคืนได้มั้ย...หึหึหึ...มันมาถึงแล้วละ......  :hao6:

หึหึหึ
(http://www.uppic.org/image-E00F_532D20C2.jpg) (http://www.uppic.org/share-E00F_532D20C2.html)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 22-03-2014 12:52:08

เฮ้อ! โล่งอก อย่างน้อยจูนก็ไม่ทำตัวง่ายๆให้ติณมันได้ใจ คืออย่างน้อยติณอาจจะมองว่าถึงจูนจะมีอะไรกับใครได้ง่ายๆ
แต่ก็ใช่จะรักหรือคบใครได้ง่ายๆ ให้มองว่าจูนเป็นพวกรักสนุกแบบวันไนท์แสตนด์ยังดีซะกว่า(แม้จริงๆจูนจะรักไปแล้วก็เถอะ)
ซึ่งก็ดีแล้ว และถ้าเป็นเราๆก็คิดแบบจูนอ่ะคือไม่มั่นใจกลัวว่าจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของติณ
เพราะฉะนั้นนี่ก็เหมือนเป็นการสร้างเกราะกำบังให้กับตัวเองด้วย อย่างน้อยๆถ้าถึงวันนั้น
จูนจะได้ไม่เจ็บมาก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 22-03-2014 14:33:47

น่ารักนะ ชอบพี่ชายและเพื่อน ๆ ด้วย เฮฮามาก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 22-03-2014 14:45:11

เล่นตัวเยอะๆนะ :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: jinjin283 ที่ 22-03-2014 15:09:06

ไม่ยอมให้ได้เป็นแฟนจูนง่ายๆหรอกก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 22-03-2014 15:09:15

แหมๆๆ ไม่ใจอ่อนง่ายๆ หรอกเนอะ อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 22-03-2014 15:16:12

น่ารักอ่ะ ชอบบบบบบ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 22-03-2014 17:21:34

 :o8: แอบเขินนะ ตอนนี้

สำหรับตอนนี้
-ติณรู้ตัวเร็วดีนะว่าชอบจูน เรารู้สึกว่าความรู้สึกติณมันเพิ่มพรวดเร็วมากอ่ะ
ไม่รู้ว่ามาแบบจริงใจรึเปล่า เพราะกับอิงฟ้า ความรู้สึกมันตอนคบกันก็พุ่งพรวดแบบนี้นิ

-ส่วนจูนก็เอ่อ แอบเล่นตัว ทำเหมือนเล่นแต่ก็อ่อย มันรู้สึกยังงั้นจริงๆนะ
เพราะสิ่งที่ทำกับติณ อ่านตอนนี้ยังไงก็มากกว่าเพื่อนจริงๆ
เหมือน คนที่เป็นแฟนกันแต่ยังไม่ตกลงคบกันมากกว่า
รู้สึกว่าความรู้สึกมันพุ่งพรวดแปลกๆ โดยไม่มีเหตุการณ์จูงใจ
คือแค่รูปจูนตอนน่ารักๆ มันก็ไม่น่าเป็นประเด็นให้ตอนนี้ความรู้สึกของทั้งสองคนมันเพิ่มมากๆอย่างเห็นได้ชัด
รูปจูนน่ารักๆมันก็น่าจะมีตั้งเยอะนะ ติณดันมาคึกอะไรตอนเห็นรูปนี้

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-03-2014 17:41:19

สงสัยงานนี้ติณโดนจูนเอาคืนหนักแน่

ไม่แน่อาจโดนตีนพี่โตด้วย 55555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่20-แน่ใจได้แค่ไหน P.5 220314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 23-03-2014 22:55:21

ไม่ได้แอบอ่านนะ แต่เพิ่งตามอ่านทัน ไปเจอจากทู้แนะนำนิยายก็เลยลองเข้ามาอ่านดู

กว่าจะอ่านทันเนี่ย หืดขึ้นคอ 5555555

เรื่องนี้น่ารักนะ ใสๆดี (ใสจริงป่าวไม่รู้)  เราชอบจูนอะ ถึงหลายคนจะเสียความรู้สึกตอนจูนใช้ปากทำรักให้ติณ

แต่เราว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยนะ ให้อภัยจูนเถอะ จูนตั้งใจแต่จูนไม่ผิด กร๊ากๆๆๆ

แล้วจูนจะเอาคืนติณยังไงละ ในเมื่อใจตรงกันแล้ว  ก็สวีทกันเลยเหอะ จะได้มี NC สักที (คาดหวังอะไรอยู่) 55555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 23-03-2014 23:48:36

ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2)



ติณณภพวางสายจากจูนไปนานแล้ว แต่ยังนอนอยู่ท่าเดิม ถือโทรศัทพ์ค้างไว้แบบเดิม


มันถูกแล้วที่จูนจะไม่เชื่อว่าเขารู้สึกดีกับมันจริงๆ


ให้สมมุติในกลุ่มเขา ใครจะมีแนวโน้มชอบมันที่สุด จูนคงจัดเขาไว้ในลำดับท้าย
มันดูเป็นอะไรที่ไม่มีทางเป็นไปได้ แม้กระทั่งเขาเองยังไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้


ถ้าเขาไม่รู้ว่าที่จริงแล้วมันฮอตขนาดไหนและถ้าไม่รู้ว่ามันมีคนเข้าหาได้ทุกเมื่อ
วันนี้เขาจะบุกไปหามันที่บ้าน จะยอมบอกความรู้สึกลึกๆกับมันมั้ยนะ ..





ไม่รู้บริษัทที่เคยใช้บริการเมื่อเกือบครึ่งปีก่อนยังจะต้อนรับเขาอยู่มั้ย
เพราะเขาเคยใช้บริการมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ถ้าไม่ลองคงไม่รู้


(พ่อสื่อครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ)


เกือบตีสอง อุตส่าห์ลองเสี่ยงโทรไป ยังมีคนรับ -*- เชื่อแล้วว่าเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง


“สวัสดีครับพี่”


(ครับ ไม่ทราบว่าผมเรียนสายกับใครอยู่ครับ)


“ผมติณณภพนะครับ ลูกค้าเมื่อเกือบครึ่งปีก่อน”


ปลายสายเงียบไปสักพัก ตั้งเกือบครึ่งปีแล้วจะจำได้มั้ยว่ะ แต่การคีย์ข้อมูลในคอมก็ช่วยให้เขารู้เร็วขึ้นว่ากำลังคุยอยู่กับใคร


(อ้อ ที่ช่วยให้จีบน้องผู้หญิงคนหนึ่งใช่มั้ยครับ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง มีความสุขดีมั้ยครับ)


“ก็ดีครับ แต่ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้วครับ”


(อ้าว..)


“คือผมอยากสอบถามอะไรหน่อยน่ะครับ”


(ครับ ได้ครับ)


“ถ้าผมเคยใช้บริการบริษัทพี่แล้ว แต่ผมจะใช้อีกรอบได้มั้ยครับ”


(อืม...ถ้าคุณลูกค้าแน่ใจว่าไม่มีพันธะแล้วก็ได้นะครับ)


“แล้วผมต้องกรอกประวัติอีกมั้ยครับ”


(อ้อ ไม่ครับไม่ แค่บอกคนที่คุณลูกค้าอยากจะจ้างทางเราสื่อให้ก็พอ)


“เออ...คือ”


(มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ)


“กับผมอาจไม่มีปัญหา แต่ถ้าเจ้าตัวเขารู้อาจจะมีปัญหามั่งครับ”


(ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ)


“คือผมอยากจ้างให้เนปจูนเขาจีบตัวเองน่ะครับพี่ พอได้มั้ย”


(เดี๋ยวนะครับๆ ผมว่าผมฟังผิดนะ) ลูกแก้วถามอย่างไม่แน่ใจ


จ้างไอ้จูน? ให้จีบไอ้จูน?


โอเค บางทีเขาอาจฟังผิด


“ไม่ผิดครับพี่ พี่ช่วยผมได้มั้ยครับ”


ชัดเจน...


(ขอโทษนะครับ บริษัทผมไม่มีนโยบายให้ลูกค้ามาจ้างให้จีบพนักงานครับ)


“แล้วถ้าผมขอร้องให้พี่ช่วยเป็นกรณีพิเศษจะได้มั้ยครับ”


(หึหึ ไปชอบไอ้จูนตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ พอจะบอกรายละเอียดได้มั้ย)


“ก็... พอดีเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันน่ะครับ ถ้าให้เจาะจงช่วงเวลาผมคงบอกไม่ได้”


(หวังว่าคงไม่ได้ชอบมันตอนเป็นพ่อสื่อให้คุณนะครับ)


แอบหวั่นๆอยู่เหมือนกัน เพราะระดับหน้าตาไอ้จูน ใครเห็นก็ชอบมันทั้งนั้น ทุกวันนี้ก่อนจะให้งานมันก็เลือกแล้วเลือกอีก


“ไม่ใช่หรอกครับ ตอนนั้นพอมันทำงานให้ผมจบ เราก็ห่างกันไป มีเจอบ้างตอนเพื่อนๆรวมกลุ่มกัน”


ค่อยยั่งชั่ว..


(คุณลูกค้าแน่ใจนะครับว่าถ้าจบเคสนี้แล้วจะไม่มีให้ทำเคสหน้าอีก
เพราะถ้าคุณเลิกกับไอ้จูน บริษัทผมคงไม่ต้อนรับคุณเป็นครั้งที่สาม
และผมจะไปถีบหน้าคุณถึงที่แน่ หวังว่าคงเข้าใจนะครับ) ลูกแก้วพูดเสียงเข้ม


“เออ..แน่ใจครับพี่ ขอบคุณที่ช่วยผมครับ”


(ไม่เป็นไรครับ แต่ผมไม่รู้นะว่าไอ้จูนมันจะทำงานที่คุณจ้างมายังไง เพราะแม้แต่ผมยังนึกภาพไม่ออก)


“อันนี้ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาแล้วกันครับ” ติณณภพพูด ตบท้ายด้วยหัวเราะในลำคอ


มันคงสนุกน่าดูถ้าเห็นไอ้จูนจีบตัวเอง... หึหึ แค่คิดก็สนุกแล้ว


(แล้วไม่ทราบว่าคุณต้องการให้ระยะเวลาทางเราเท่าไหร่ครับ)


“เร็วสุดนี้กี่วันครับ”


(แล้วแต่ระยะเวลางานครับ แต่ระดับคุณ ผมให้อาทิตย์หนึ่งแล้วกัน)


“ตกลงครับพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโอนเงินเข้าไปให้หมดเลยนะครับ”


(ครึ่งหนึ่งก่อนก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบ)


“ไม่เป็นไรครับ ผมเชื่อใจบริษัทพี่” ติณณภพวางสายแล้วล้มตัวลงนอน


ยอมรับแล้วว่าจูนมันเป็นที่รักของทุกคนไม่เว้นแม้แต่นายจ้าง
เพื่อนกลุ่มเขา เพื่อนกลุ่มมัน น้องรหัสมัน รวมไปถึงกลุ่มเพื่อนพี่ชายมัน ต่างก็รักก็เอ็นดูมันทั้งนั้น





…
..
.

“จูน มากินข้าวเที่ยงก่อนกลับสิ” เสียงพลูโตดังขึ้นมาจากห้องอาหาร ทำให้คนที่กำลังเดินย่องผ่านไปอย่างเงียบๆถอยหลังกลับมาตอบ


“ไม่เป็นไร จูนรีบ มีนัดกับเพื่อน เอาไว้เจอกันนะ” เขาบอกแล้วรีบโกยแนบออกจากบ้าน


ขืนไปนั่งกินข้าวด้วย ประเด็นสนทนาคงไม่พ้นคนที่เขาชวนมันเข้าบ้านเมื่อคืนแน่


“เออวะ นัดไอ้ฝุ่นกินข้าวดีกว่า” เนปจูนพูดกับตัวเองเมื่อขับรถออกจากบ้านมาได้แปปเดียว


คิดถึงงานแล้วก็เหนื่อยใจ น้องไอ้แชมป์นะน้องไอ้แชมป์ ปิดเคสได้กูขอตบหัวทีเหอะ


(ครับ)


“อยู่ไหนวะฝุ่น เสียงงัวเงียเชียว”


(อื้อออ ยังไม่ตื่นเลยอ่า)


“ตื่นได้ละ ออกมากินข้าวด้วยกันหน่อยดิ”


(เหอะ แปลก ร้อยวันพันปีไม่เคยชวน)


“กูก็ชวนมึงอยู่นี่ไง”


(กี่โมงอ่ะ) ฝุ่นถาม ลุกขึ้นนั่งขยี้ตา


“ตอนนี้แหละ มึงไปอาบน้ำเลย กูขับรถอยู่ เจอกันร้านxxแถวคอนโดมึงแล้วกัน”


(อื้อออ ก็ดะ แค่นี้นะ) ฝุ่นครางรับ บิดขี้เกียจลุกไปอาบน้ำแต่งตัว


เนปจูนยังไม่ทันวางโทรศัพท์ เบอร์จากที่ทำงานก็โชว์หราทำให้ต้องรีบรับ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ลูกแก้วโทรมาถามเรื่องาน


“ครับพี่”


(ปิดเคสเด็กม.ปลายได้แล้วกูมีอีกงานจ่อให้มึงนะ)


“โหยยยย ไหนบอกงานนี้งานสุดท้ายอ่ะ” เนปจูนงอแงบอก


(อีกงานหนึ่งแล้วกัน นะ ถือว่ากูขอ เขาเจาะว่าต้องเป็นมึงว่ะ)


“ใครอ่ะ”


(ปิดเคสนี้ได้ก่อน เดี๋ยวกูบอก)


“ก็ได้อ่ะ” เขาบอกเสียงไม่เต็มใจ มันลึกลับขนาดนั้นเลยรึไงไอ้เคสถัดไปเนี่ย  ฮึ!


(แล้วนี่มึงทำอะไรอยู่ งานไปถึงไหนแล้ว) แหมะ..นึกว่าจะไม่ถามละ


“กำลังจะไปหาลูกค้าของเคสนี้ครับ”


(ขยันนะ เดี๋ยวกูเพิ่มเงินให้)


“ไม่เป็นไรพี่ ปิดเคสเร็ว ก็สบายเร็ว”


(มึงอย่าออกจากงานกูนะ ถ้าออกมีเคือง ลูกน้องขยันๆแบบนี้จะหาได้จากไหนว่ะ)


เนปจูนหลุดขำเมื่อได้ยินเสียงคนในสายร้องโอ๊ยแล้วตามมาด้วยเสียงไอ้ภาพพูดขู่อะไรสักอย่าง


(เออมึง แค่นี้ก่อนนะ ผีบ้าเข้าสิงภาพแล้ว...โอ๊ยภาพ กูเจ็บนะ)


เนปจูนวางสายแล้วส่ายหัว เอ้อ จะว่าไปคู่ลูกพี่เขากับไอ้ถาพนี่ก็น่ารักดีนะ คบกันแบบเรื่อยๆเปื่อยๆ นานทีจะเห็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหึงบ้าง


เนปจูนเลี้ยวรถมาจอดหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาเดินเข้าไปบอกเด็กเสิร์ฟว่าสองทีแล้วสั่งอาหารเผื่อใต้ฝุ่นไปเลย มันมาถึงก็จะได้กิน


'จูนอยู่ไหน'


'ข้างนอก'
 

เนปจูนตอบไลน์ติณณภพแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เขาเท้าคางนั่งมองหน้าจอที่ผุดข้อความไลน์จากติณขึ้นมาอีกสามสี่ข้อความ


'ไปไหน'


'ออกมาจากบ้านแล้วเหรอ'


'เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันดิ'


...ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงรีบตอบมันทันทีแบบไม่ต้องคิดแม้มันจะมีแฟนแล้วก็ตาม
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ติณมันเข้าหาเขามากขึ้น จนรู้สึกว่าตัวเองต้องระวังทุกย่างก้าวของติณแล้ว
ไม่ใช่ว่าเล่นตัวหรืออะไร แต่ถ้าเขาให้มันง่ายๆบ่อยๆ มันก็จะเคยตัวรึเปล่าว่ะ


วันที่ตามมันไปถึงคอนโดแล้วยอมใช้ปากให้มัน ยอมรับว่าตัวเองง่าย แต่เพราะมันคือคนที่เขาชอบ และมันคงไม่คิดอะไร


แต่ตอนนี้...มันคิดแล้ว...เขาเลยต้องระวังตัว...ระวังความรู้สึกให้มาก ..


“กุ๊กๆ”


เนปจูนเงยหน้ามองเจ้าของเสียง


“อ้าวมึง”


“หวัดดีครับพี่” ใต้ฝุ่นยกมือไหว้แล้วนั่งลง เคยบอกมันไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องไหว้ มันก็ไหว้อยู่นั่น


“มาเร็วนะ อาหารยังไม่มา”


“ไม่เป็นไร พี่สั่งแล้วใช่มะ” มันถามแล้วเปิดดูเมนูน้ำ


“เออ” เนปจูนตอบ ยิ้มให้พนักงานที่มารับออเดอร์


“ขอน้ำมะนาวแก้วหนึ่งครับ”


“น้ำมะนาวแก้วหนึ่งนะครับ สักครู่ครับ”


“แดกซะเปรี้ยว”


“ง่วงว่ะพี่”


“แล้วเมื่อคืนทำไรไม่หลับไม่นอน”


“เล่นเกมส์”


“มันสมควรมั้ย”


“นิดนึงหน่า”


“มึงเป็นไงบ้าง”


“ก็สบายดี ไม่เจ็บไม่จน”


“ตอนนี้คบใครอยู่รึเปล่าว่ะ”


...เขาเห็น! น้องรหัสตัวดีมันชะงักไปแปปนึงแล้วขมวดคิ้วถาม


“ก็ไม่นี่ ทำไมอ่ะ”


“มีคนมาตามจีบมึงบ้างมั้ย”


“ก็...ไม่นะ” มันตอบเสียงเบา หลบตาวูบ


“ฝุ่น มีไรก็บอกกูดิ กูพี่มึงรึเปล่า” เนปจูนถามเสียงเข้ม


ใต้ฝุ่นส่ายหัวตอบ ก้มหน้าลงคางแทบติดอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว เขาไม่อยากพูดถึงอีกแล้ว


จูนนั่งมองน้องรหัสนิ่งๆ ไม่นานอาหารที่สั่งก็ถูกลำเลียงมาเสิร์ฟ
เขาบอกใต้ฝุ่นให้เงยหน้ามากินข้าว แต่มันก็แค่เขี่ยๆ ไม่ตักกับ ไม่ตักข้าวเข้าปาก


นี่คิดถูกรึคิดผิดว่ะที่คุยเรื่องนี้กับมันก่อนทานข้าว


“ฝุ่น เอาดีๆ กูว่ามึงต้องบอกกูแล้วนะที่มึงเป็นแบบนี้เพราะอะไร” พี่รหัสบอกเสียงเข้ม ตักกับข้าวไปใส่จานให้มัน


ใต้ฝุ่นเลยจำยอมตักกินแค่เศษข้าว สองสามคำก็หยุด


“ฝุ่นอิ่มแล้ว”


“ไอ้ฝุ่น กินอีก”


ใต้ฝุ่นส่ายหัว ฝืนคำสั่ง


“มึงเป็นงี้เพราะเด็กม.ปลายคนนึงใช่มั้ย”


คนตรงหน้าเงยหน้ามอง ขมวดคิ้วสงสัย “พี่รู้จักมันเหรอ”


“เออ ที่นี้มึงจะเล่าให้กูฟังได้รึยัง”


“ไม่ใช่ที่นี่”


“งั้นก็รีบกิน กินให้หมด ห้ามให้ข้าวเหลือ ชาวนาเขาลำบากนะมึงกว่าจะปลูกข้าวได้ต้นนึง” เนปจูนบอกน้องรหัส ตักกับข้าวให้มันจนพูนจาน
.
.
.
.
.
พวกเขาพากันเดินออกจากร้านอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา
ฝุ่นบอกให้พามันไปเอารีเทนเนอร์ก่อนแล้วค่อยไปคุยกัน เขาเลยต้องขับรถมาอีกสามซอยแล้วจอดรอมันอยู่หน้าคลีนิคหมอxx


“แปปนะพี่ เดี๋ยวมา”


“เออ” เนปจูนตอบ หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่น


ไลน์ไอ้ติณขึ้นเต็มหน้าจอ -*- คืออะไร


'ไม่ตอบกูว่ะ'


'เห้ย ไปข้างนอกกับใคร'


'จูน กูจองมึงแล้วนะไอ้สัด'


'ไอ้จูนตอบกูเดี๋ยวนี้'


เป็นบ้าอะไรของมัน -_-'


'ออกมากินข้าวกับไอ้ฝุ่น' เนปจูนพิมตอบกลับ


'เย็นนี้ไปกินข้าวกับกูนะ' มันรีบอ่านแล้วพิมตอบมาทันที


'ไม่อ่ะ กูไม่ว่าง'


'ไปไหน'


'ธุระ'

ติณไม่ได้ตอบอะไร มันแค่ส่งสติ๊กเก้อหมีสีน้ำตาลทำหน้าหงอยมา หึหึ กูไม่ใจอ่อนหรอก


เขาออกหน้าต่างแชทติณมาคุยกับแชทกลุ่มเพื่อน ไอ้มิตรกับไอ้ตั้มปาสติ๊กเก้อใส่กันไปมาอีกแล้ว แม่ง ทำไมมันไม่ไปเล่นกันสองคนว่ะ


'พวกมึงนี่ว่างมานั่งปาติ๊กเก้อกันเนอะ'


'สัดจูน กูไลน์หาไม่ตอบ หยิ่งเหรอ' ไอ้ตั้ม


'ไอ้จูนตอบไลน์กูก่อน' ไอ้มิตร


เออ กูไม่ตอบใครทั้งนั้นแหละ เขาคิดในใจแล้วส่งติ๊กเก้อไปกวนตีนพวกมัน
พวกมันเลยส่งกลับมา ทั้งเข่าทั้งศอก ถ้าเป็นตัวจริงป่านนี้เขาคงน่วมไปหมดละ


เนปจูนเงยหน้ามองคนเคาะกระจกรถฝั่งข้างคนขับ ใต้ฝุ่นยืนยิ้มทำมือให้ปลดล็อครถ


“รอนานมั้ยพี่” มันเปิดประตูเข้ามานั่งแล้วถาม


“กูเกือบขับรถหนีละ”


“แหะๆ ขอโทษอ่า” มันบอกหัวเราะน้อยๆ


“ไปคอนโดมึงนะ”


“ครับ”



*โปรดติดตามตอนต่อไป*



ตอบคุณ IsDeer นะค่า -ติณรู้ตัวเร็วดีนะว่าชอบจูน เรารู้สึกว่าความรู้สึกติณมันเพิ่มพรวดเร็วมากอ่ะ
ไม่รู้ว่ามาแบบจริงใจรึเปล่า รู้สึกว่าความรู้สึกมันพุ่งพรวดแปลกๆ โดยไม่มีเหตุการณ์จูงใจ

: ความรู้สึกติณจากตอน16 (ติณพยายามหันเหสายตาไปทางอื่นเมื่อเจอรอยยิ้มที่คิดว่ามันน่ารัก
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าใจสั่นกับคนตรงข้าม เขาว่า เขาชอบรอยยิ้มไอ้จูนนะ
มันเป็นคนยิ้มง่ายจนกี่ครั้งมาแล้วที่เขาต้องรีบก้มหน้าไม่จดจ่อกับรอยยิ้มนั่นมากเกินไป)

: ความรู้สึกติณจากตอน20 (มันมาจากไหนสักแห่ง ความรู้สึกที่มีต่อไอ้จูน ความรู้สึกที่ว่ามันน่ารัก
อยากจับต้อง อยากอยู่ใกล้ๆ มันเป็นความรู้สึกสะสมที่...เขาแอบเก็บไว้เงียบๆนานแล้ว)
ยกตัวอย่างค.รู้สึกติณมาให้แค่นี้ค่ะ แฮ่ มันเก็บ มันสะสมมานาน แล้วมันเลยพุ่งพรวดบุกไปหาที่บ้านเลยประมาณนั้นแล  :laugh:

-ส่วนจูนก็เอ่อ แอบเล่นตัว ทำเหมือนเล่นแต่ก็อ่อย : จูนมันอาจจะอ่อยจริงๆนั้นแหละ 5555   :sad4:

-คือแค่รูปจูนตอนน่ารักๆ มันก็ไม่น่าเป็นประเด็นให้ตอนนี้ความรู้สึกของทั้งสองคนมันเพิ่มมากๆอย่างเห็นได้ชัด
รูปจูนน่ารักๆมันก็น่าจะมีตั้งเยอะนะ ติณดันมาคึกอะไรตอนเห็นรูปนี้

: ติณนอนเลื่อนดูรูปเนปจูนที่ถูกแท็กจากคนอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาแปปเดียวแต่รู้ตัวอีกที มือก็เผลอกดไลค์รูปไอ้จูนเกือบทุกรูปซะแล้ว
(ดูทุกรูปค่า ไม่พอมือยังกดไลค์อีก แต่ที่มันคึกคงเพราะส่วนลึกมันสั่งให้คึกตอนเห็นรักแรกจูนมันโอบไหล่แล้วหอมแก้ม  :katai1:


วันนี้เราเห็นคอมเม้นหน้าใหม่ ฮือออ อยากขอบคุณ คุณiforgive *กราบรัวๆ* เอาเรื่องนี้ไปแนะนำ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งคะ
เพราะเรื่องนี้เดิมที เคยแต่งไว้ประมาณสองปีที่แล้ว แต่ตอนนั้นยุ่งเรื่องเรียนมาก เลยละทิ้งไว้
ส่วนตอนนี้คนเขียนเรียนจบและทำงานแล้วเลยมีเวลามาปัดฝุ่นเรื่องนี้แล้วแต่งต่อ รักเรื่องมากคะ บอกตรงๆ  :กอด1:
ขอบคุณคุณPUAUNZ ที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นให้ จริงๆขอบคุณทุกคนเลย ฮืออออ คอมเม้นนี่มันคือแรงบันดาลใจจริงๆนะ   :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 24-03-2014 00:07:29

จีบตัวเอง .... ทำยังไงฟระ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 24-03-2014 00:27:34

 o13 ขอบคุณคนเขียนที่มาเคลียร์ข้อสงสัยจ้า

ติณมันหึงออกหน้าออกตาดีเนอะ
ยังดีไม่ออกมาตามตัวจูน
ส่วนจูน พอรู้ว่ามันจะจีบก็เตรียมเล่นตัวเลยเรอะ
แอ๊บแผนสูงนะเรา ยังไงก็อย่าให้ติณณ์มันมาทำเล่นๆแล้วกัน


จีบตัวเองนี่ทำยังไง สงสัยมาก เพราะ บริษัทก็บอกว่าไม่ให้จีบพ่อสื่อ

รอตอนต่อไปจ้า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: pannixz ที่ 24-03-2014 00:35:29

ว่าแล้วต้องมีประเด็นนี้..
จ้างจูนจีบตัวเอง เราเดาทางได้ละคนแต่ง555
แต่จูนจะจีบไงละเนี้ย น่าสน
เรื่องนิสัยจูนที่ว่าเหมือนจะง่ายแล้วเล่นตัวอ่อย
เราก็ว่าไม่น่าเกลียดนะ ดูสมจริงดี ไม่มโนหรือปรุงแต่มากเกินไป
เพราะจูนก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าเป็นเกย์..
สังคมเกย์จริงๆมันก็นะ แรงกว่านี้อีก
เกย์เรียบร้อยใสซื่อ ไม่ใฝ่นั้นหายากยิ่ง... (เพื่อนที่เป็นเกย์นางบอกมา)
อันที่จริงคำมันแรงกว่านี้อีก

ให้กำลังใจคนแต่งจ้า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 24-03-2014 00:40:51

ฮ่าๆๆๆคุยไลน์เหมือนเราเลย

ส่งแต่ติ๊กเก้อ โดนด่าตลอด :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 24-03-2014 12:31:13

อ๊าย เขินจัง  :-[ คนแต่งเวิ่นเว้อถึงเราด้วยอ่ะ ต้องยกความดีความชอบให้คุณ iforgive ที่แนะนำนิยายดีๆมาให้อ่านเสมอๆ
เรื่องนี้ที่เราชอบอ่าน เพราะชอบพลอตอ่ะ ไม่เหมือนใครดี ยังไม่เคยอ่านพลอตแบบนี้
เราว่าที่จูนทำอยู่ในตอนนี้ก็ถูกแล้วนะ พิสูจน์ให้เห็นว่าจูนจะไม่ง่ายอีกต่อไป (ลืมๆเรื่องใช้ปากกันไปเต๊อะ)
ติณถ้าอยากได้จูนมาเป็นคนรักจริงๆ ก็ต้องทำคะแนนอย่างหนัก ต้องทำทุกทางที่ให้จูนเชื่อมั่นว่า มันคือความรักจริงๆ
ไม่ใช่เป็นแค่ความใคร่ความหลงเพียงชั่วคราว  ก็อยากรู้เหมือนกันที่จูนต้องจีบตัวเองให้กับติณ มันจะออกมาในรูปแบบไหน
จูนเป็นที่รักของทุกคน ใครๆก็อยากอยู่ใกล้ ใครๆก็อยากรัก เป็นเกย์ที่น่าจีบคนนึงเลยนะ
ที่จริงอยากให้มีคู่แข่งมาแย่งชิงจูนกับติณนะ เอาไว้เพื่อพิสูจน์รักแท้ อิอิ

เราสัญญาว่าจะอยู่อ่านจนแต่งจบเลยจ้า  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 24-03-2014 12:35:35

ถึงจูนมันจะเคยทำตัวง่ายๆกับติณแต่ก็นเกย์ที่ดีอย่างคือ
นางไม่ใช่พวกหลงตัวเอง ไม่มโนไปไกล ไม่ได้เห็นผู้ชายแล้วหิว
และที่ชอบคือไม่ได้บูชาความรักเพ้อฝัน คือมีก็ได้ไม่มีก็ไม่ตาย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2) P.5 240314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-03-2014 13:21:58

คือจูนมันน่ารักนะ อิอิ

อยากให้จูนจีบตัวเองซะที 55555

มาต่อบ่อยๆนะคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 24-03-2014 20:35:28

ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง




เนปจูนนั่งฟังใต้ฝุ่นเล่าถึงไอ้เปญด้วยความเศร้า
น้องรหัสเล่าไปก็แอบยกมือเช็ดน้ำตาไป เขาไม่รู้จะทำไงเลยได้แต่ลุกไปนั่งข้างๆโอบไหล่มันแล้วเขย่าเบาๆ


“มึงโอเคนะ”


“อือ”


ใต้ฝุ่นตอบ กำลังจะเล่าต่อ
แต่เสียงเคาะประตูห้องทำให้มันต้องเช็ดหน้าเช็ดตา
หยิบทิชชูไปสูดน้ำมูกแล้วเดินไปเปิดประตู


...ถ้าเวลานี้ มีคนมาถามว่าอยากขออะไร
จะตอบอย่างไวเลยว่าอยากให้ไอ้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นหายไปจากตรงนี้มากที่สุด


ไอ้เปญมันโผล่มายืนถือดอกไม้ช่อโตแล้วยิ้มเจื่อนให้เจ้าของห้อง
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ฝุ่นมันทำหน้ายังไงเพราะมันยืนหันหลังให้
แต่อยากไปดึงมันเข้ามาแล้วปิดประตูห้องใส่หน้าไอ้เปญมาก


“มาทำไม” ฝุ่นถามเสียงนิ่ง


“...หายโกรธเปญรึยังครับ” ไอ้เปญถามเสียงเบา สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด


แต่มันจะช่วยอะไรได้ว่ะ ในเมื่อมึงทำตัวเอง เฮ้อ!  :เฮ้อ:


“กูไม่ได้โกรธมึง ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกแล้ว”


ฝุ่นบอกเสียงแข็งแล้วปิดประตู
แต่การกระทำต่อจากนั้นแทบทำให้คนมองอย่างเนปจูนเกือบร้องไห้ตาม


ใต้ฝุ่นนั่งทรุดตัวก้มหน้าซุกเข่าร้องไห้สะอื้นเสียงดังอยู่หน้าประตู
เป็นเหตุการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่คนอย่างเขาเพิ่งเคยเจอจริงๆ


“ฝุ่น...” เขาเดินเข้าไปหา เรียกมันเบาๆ ฝุ่นเงยหนามายิ้มให้ หน้านองไปด้วยน้ำตา


“อึก... พี่กลับไปก่อนนะ ฝุ่นอยากอยู่คนเดียว”  ฝุ่นบอก สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด


“โอเคใช่มั้ย กูอยู่เป็นเพื่อนมึงได้นะ”


“ไม่เป็นไร ฝุ่นอยู่ได้”


“เอางั้นก็ได้ แต่มีอะไรโทรเรียกกูนะ”


ฝุ่นพยักหน้ารับ หลีกทางเปิดประตูให้


“อย่าลืมนะ มีอะไรให้โทรมา กูเป็นห่วงนะ เข้าใจป่าว” เนปจูนเข้าไปกอดน้องรหัสแน่นๆแล้วย้ำอีกทีก่อนปล่อย


“อือ”


ใจก็ห่วงมัน แต่เขาเข้าใจ เวลานี้มันคงอยากร้องไห้ดังๆแบบไม่ต้องมานั่งอายใคร


เขาว่าเขาหาบทสรุปของเคสนี้ได้แล้วล่ะ ..


เนปจูนจัดการไลน์ไปนัดเจอคนที่เพิ่งเจอหน้าห้องเมื่อกี้
ตอนฝุ่นเปิดประตูมันคงไม่เห็นเขาเพราะสายตาไอ้เปญคอยมองแต่ฝุ่นตลอด


'ว่างมั้ยครับ อยากนัดเจอคุยเรื่องใต้ฝุ่น'


'ครับพี่'


ฝ่ายนั้นตอบกลับมาไม่มีความตื่นเต้นอะไรในคำตอบเลย แหงละ มันก็เพิ่งรู้คำตอบเมื่อกี้ไง


'เจอกันร้านxx ห้างxx สะดวกมั้ยครับ'


'ได้ครับ'


จูนวางโทรศัพท์เมื่อได้คำตอบจากอีกฝ่าย


พอวันนี้ปิดเคสนี้ได้ กะว่าจะไปขอรับงานใหม่จากเจ้านายเลย
จะได้รีบทำให้เสร็จเร็วๆ เพราะนี่ใกล้หมดปีแล้ว อยากสะสางงานที่มันยังค้างให้จบๆสักที





…
..
.

ติณณภพเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนที่นอนหลังจากไลน์ไปหาอีกคนแต่ฝ่ายนั้นไม่แม้จะเปิดอ่าน


“กินข้าวยังไม่เสร็จอีกเหรอวะ” เขาบ่นแล้วเดินไปหาเสื้อใส่ เตรียมออกไปหาอะไรลงท้องข้างนอกบ้าง


มันแปลกมากที่เขาต้องมาหัวเสียเพราะจูนไม่ว่างไปกินข้าวด้วย หรือไม่ว่างคุยด้วย


เวลาคนอื่นรู้ตัวว่ากำลังรู้สึกดีๆกับใครสักคน คนเหล่านั้นจะเป็นแบบเขารึเปล่าว่ะ


อยากไปหา อยากคุย อยากอยู่ด้วย อยากเห็นหน้ามันมากกว่าเมื่อก่อน


อยากทุกอย่าง ..
.
.
.
.
.
ดวงตาที่บวมเป่งของคนตรงหน้าไม่สามารถทำให้เนปจูนหยุดพูดประโยคนี้ออกมาได้


เขารู้ว่ามันแทงใจ แต่ถึงยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง คุณแชมเปญต้องยอมรับความจริงแล้วละ


“คุณต้องทำใจนะครับ”


.....


“ขอโทษนะครับที่ทำงานให้ไม่สำเร็จ แต่คุณก็น่าจะรู้ นอกกายมันเจ็บกว่านอกใจเยอะ”


“ครับ ผมรู้” แชมปเปญรับคำเสียงเบา
มองแก้วน้ำตรงหน้าอย่างเลื่อนลอยแล้วถามต่อ “มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เลยเหรอพี่...”


“คำตอบคือไม่มีทางครับ” เนปจูนตอบเสียงหนักแน่น


.....


“ผมถือว่าผมทำงานนี้ให้คุณจบลงแล้วนะครับ”


“ครับ” อีกคนตอบรับโดยไม่เอะใจอะไร


“ส่วนต่อจากนี้” เนปจูนลุกขึ้นยืน เดินไปใกล้แชมเปญ
เอียงคอเล็งหามุมบนใบหน้าเหมาะๆแล้วฟาดหมัดลงไปที่นึงจนคนในร้านสะดุ้งหันมามอง


“ทำโทษที่มึงทำน้องกูเสียใจ” คนฟาดปากบอกเสียงนิ่ง


“เออ...มีปัญหาอะไรกันรึเปล่าครับ” เด็กเสิร์ฟแถวนั้นรีบเดินเข้าถามเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของลูกค้าในร้าน


“เปล่าครับ เราแค่หยอกกันเล่น...จริงมั้ยมึง” เนปจูนตอบแล้วหันไปถามเปญยิ้มๆแต่สายตาวาวโรจน์


“จะ...จริงครับ” คนที่ยังงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ยกมือเช็ดมุมปาก หันไปตอบเด็กเสิร์ฟ


“แน่ใจนะครับ”


“ครับ”


“ปล่อยฝุ่นไปเถอะ ใจมันไม่ไหว” เนปจูนนั่งลงแล้วพูดเมื่อเด็กเสิร์ฟเดินจากไป แต่ยังคอยจับตามองอยู่ห่างๆ


“เดี๋ยวๆ.. นี่พี่...เป็นพี่ฝุ่นเหรอ” แชมเปญถามอึ้งๆ


“เออ กูเป็นพี่รหัสมันเอง”


เขาพยักหน้าเข้าใจแล้วบ่น “ซิ๊ด.. ตัวเล็กแต่หมัดหนักชิบ”


“กูไม่ให้มึงแดกตีนก็บุญเท่าไหร่แล้ว”


“พี่... แต่ผมรักฝุ่นนะ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้”


“แล้วใครตั้งใจ” เนปจูนยังถามเสียงนิ่ง


“คือ...” เขาพูดไม่ออก


“พวกเพื่อนๆมึงตั้งใจงั้นสิ”


เปญเงียบ จะบอกว่าพวกเพื่อนตั้งใจก็ไม่ถูกซะทีเดียว
ถ้าวันนั้นเขาไม่หูเบากับแรงยุ วันนี้คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ เขาผิดเอง...


“ผม...ขอโทษครับ”


“คนที่มึงควรจะขอโทษไม่ใช่กู”


“ผมบอกฝุ่นไปแล้ว”


“งั้นก็ต้องยอมรับความจริง ว่ามึงกับฝุ่นจบกันแล้ว”


แชมเปญก้มหน้าน้ำตาคลอเมื่อได้ยินประโยคนั้น
เขาตามจีบฝุ่นมาตั้งเกือบปี แต่แม่งก็ต้องมาพังลงเพราะตัวเอง


...มัน...จะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย...


“ถือซะว่าเป็นบทเรียนแล้วกันเปญ คบเพื่อนก็ดูให้ดีๆ เพื่อนที่ยุๆเนี่ยก็ห่างๆออกมาซะ”


“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ” แชมเปญปาดน้ำตาแล้วไหว้ลาคนตรงหน้า


เนปจูนได้แต่ส่ายหัว มองมันตามหลัง
บางทีเปญมันคงคึกคะนองอยากเอาชนะเพื่อน
แต่ตอนมันทำ มันจะรู้มัยว่ากำลังทำร้ายใครอีกคนที่ไม่รู้เรื่อง...


“เฮ้อ เสร็จแล้วงาน เหลืออีกงาน” เขาบ่น เรียกเด็กมาคิดเงินค่าอาหารแล้วเตรียมตัวไปเจอเจ้านาย


ทำงานแบบนี้มันก็ให้ความรู้สึกสนุกดี แต่ละเคสไม่เหมือนกันสักเคส แต่เคสที่หนักสุดคงเป็นของไอ้เปญนี่แหละ


...โชคดีแล้วกันน้อง...





“อ่ะแฮ่ม” ลูกแก้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เจอไอ้จูนยืนท้าวประตูมองมา เขาเลยอันเชิญมันมานั่งแล้วถามถึงงาน


“ไงมึง งานเด็กม.ปลายยากมั้ย”


“โคตรของโคตรยาก แต่ปิดได้แล้วนะ”


“เฮ้ย ทำไมเร็วจังว่ะ”


“ก็...บ๊ายบายอ่ะพี่”


“อะไรมึงบ๊ายบาย”


“ไม่สำเร็จครับ”


“อ้อ กูก็พอจะเดาทางออก”


“อ้าว พี่เดาทางออกแล้วรับมาให้ผมทำทำไมละ”


“อยากให้มึงลองฝึกดู จะได้มีประสบการณ์จากเคสแบบนี้ไง”


“ครับ ขอบคุณครับ ตอนนี้ได้แล้วครับ” เนปจูนกัดฟันตอบเจ้านายที่ยิ้มหน้าระรื่น ไม่ได้รู้สึกยินร้ายเลยสักนิดที่งานไม่สำเร็จ


“เข้าเรื่องดีกว่า” ลูกแก้วเดินไปเปิดเซฟหยิบซองเอกสารที่ข้างในมีประวัติลูกค้าและลูกน้องออกมาส่งให้เนปจูน


เอ้อ...งงมั้ย? เขาก็งง -*-


“งานสุดท้ายของปีนี้ กูสัญญา สุดท้ายจริงๆ”


เนปจูนมองเจ้านายงงๆ ทำไมต้องพูดเสียงจริงจังด้วย


“เปิดดูก่อนสิ”


เขาทำตาม แกะซองสีน้ำตาล หยิบใบประวัติลูกค้าออกมาดู


ชื่อของคนในนั้นทำให้ใจเขาแทบหล่นวูบ


...ติณณภพ ปัญญ์ชยธร...


อะ...อีกแล้วเหรอ?


คะ...คืออะไรว่ะ?


เนปจูนขมวดคิ้ว รีบหยิบอีกใบออกมา


...รฐนนท์ วริทธิ์นันท์...


ชะ...ชื่อเขา?


เฮ้ย!!! นี่มันคืออะไร??


เขาเงยหน้ามองเจ้านาย สายตาเต็มไปด้วมคำถาม


“ทำได้มั้ย” ลูกแก้วถาม ไม่ได้อธิบายอะไร


“ดะ...เดี๋ยวพี่...นี่มันคืออะไรครับ” เขาถามเสียงสั่น


“จีบตัวเองได้มั้ยเนปจูน”



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


ขึ้นหน้าหกแล้ว เย้ วันนี้เลยมาลงฉลองงงงง (จริงๆเค้าก็ลงทุกวันนะคร้าาา)  :z2:
เคสแชมเปญคงทำให้ใครหลายๆคนพอใจเนอะ
.
.
.
สำหรับไอ้เปญ  :beat:
สำหรับคนซุ่มอ่าน+คนเม้น :กอด1:
ปล.เรามีร่างอวตารคอยแจก+1คะแนนให้อยู่นะคะ ฮาาาา  :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 24-03-2014 20:45:11

 :z13: :z13: :z13:

แอบสงสารคู่เปญกับฝุ่นนะ ที่จบไม่แฮปปี้

เอาละ ทีนี้ก็งานหนักของจูนแล้ว จะทำไงดีละ จีบตัวเอง ฟังแล้วตลกชะมัด

หวังว่าคงไม่ให้ตัวเองจีบตัวเองง่ายๆหรอกนะ 5555555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 24-03-2014 20:59:03

ใช้วิธีไหนจีบตัวเองดีน๊อ???

5555566656

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 24-03-2014 21:06:55

จีบตัวเอง ทำไงน้อ เนปจูนนนน~~

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 24-03-2014 21:32:01

ตอนที่ 22 หายไปไหน  :serius2:
พิมพ์ผิดรึว่าเป็นตอนที่ฝุ่นเล่าความหลัง

สงสารเปญเหมือนกันแต่ช่วยไม่ได้จริงมันทำตัวเองเต็มๆ
ของยังงี้คิดได้ไงมาจ้างบริษัท ถ้าไม่ได้ง้อและขอโทษด้วยตัวเองจะมีประโยชน์อะไร

"แลดูงานนี้จูนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" ===> ไอ้นี่โกงลูกค้า  :beat:
จูนแกแทบไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แค่ไปฟังฝุ่นมันบ่นเนี่ยนะ คือถ้าแกไม่ชอบไอ้เปญก็ปฏิเสธงานสิ
ทำงี้แม่งหักโอกาสชัดๆ แถมฝุ่นมันก็ต้องรู้สึกแย่ที่ต้องมาคุ้ยเรื่องราวให้จูนฟังอีก สะกิดแผลอ่ะ

ถ้าเปญรักฝุ่นจริง คงมีสักวันที่จะมาเริ่มกันใหม่ได้ ถ้าคบไม่ได้ก็ถือว่ารักไม่มากพอก็แค่นั้น

เอ่อ ภารกิจจีบตัวเองนี่บอกกันโต้งๆเลยเหรอ จ้างคนที่ชอบให้จีบคนที่ชอบเนี่ยนะ
แถมเจ้าตัวรู้ตัวอีก ถ้าเคสปกติคงจีบไม่ติดหรอกเพราะไม่ใจพอ
แต่พอดีจูนไม่ปกติ? แถมชอบติณด้วยแอบอ่อยนิด ก็คงติดละมั้ง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 24-03-2014 21:43:39

อ้างจาก: IsDeer ที่ 24-03-2014 21:32:01  

ตอนที่ 22 หายไปไหน  :serius2:
พิมพ์ผิดรึว่าเป็นตอนที่ฝุ่นเล่าความหลัง

สงสารเปญเหมือนกันแต่ช่วยไม่ได้จริงมันทำตัวเองเต็มๆ
ของยังงี้คิดได้ไงมาจ้างบริษัท ถ้าไม่ได้ง้อและขอโทษด้วยตัวเองจะมีประโยชน์อะไร

"แลดูงานนี้จูนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" ===> ไอ้นี่โกงลูกค้า  :beat:
จูนแกแทบไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แค่ไปฟังฝุ่นมันบ่นเนี่ยนะ คือถ้าแกไม่ชอบไอ้เปญก็ปฏิเสธงานสิ
ทำงี้แม่งหักโอกาสชัดๆ แถมฝุ่นมันก็ต้องรู้สึกแย่ที่ต้องมาคุ้ยเรื่องราวให้จูนฟังอีก สะกิดแผลอ่ะ

ถ้าเปญรักฝุ่นจริง คงมีสักวันที่จะมาเริ่มกันใหม่ได้ ถ้าคบไม่ได้ก็ถือว่ารักไม่มากพอก็แค่นั้น

เอ่อ ภารกิจจีบตัวเองนี่บอกกันโต้งๆเลยเหรอ จ้างคนที่ชอบให้จีบคนที่ชอบเนี่ยนะ
แถมเจ้าตัวรู้ตัวอีก ถ้าเคสปกติคงจีบไม่ติดหรอกเพราะไม่ใจพอ
แต่พอดีจูนไม่ปกติ? แถมชอบติณด้วยแอบอ่อยนิด ก็คงติดละมั้ง

กราบขอบพระคุณที่บอกตอนที่22 คือเค้าเขียนผิดเองแหละตัวเอง  :mew2:
ส่วนข้อสงสัยที่ตัวเองถาม เค้าอธิบายตอนหน้านะ เค้ากลัวกระทู้เค้าโดนอุ้ม...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 24-03-2014 21:44:50

 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆ :ling1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 24-03-2014 22:00:55

อยากรู้เรื่องฝุ่น 5555
รับงานใหม่มมาจะทำได้ป่าวน้อจูน อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: Aommie ที่ 24-03-2014 22:16:50

จะจีบตัวเองยังงัยวะเนี่ย

บักติณก้อจะมีแฟนท้ังทีจ้างคนอื่นไปจีบเนี่ยนะ.....อย่างกับโทรสั่งพิซซ่าเลยว่ะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-03-2014 22:50:30

เนปจูนจีบตัวเองให้ติดนะ
555555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 24-03-2014 23:31:24

เคสสุดท้ายนี่ยากจัง แต่ทำให้สำเร็จนะน้องเนปจูน อิอิ
ส่วนติณณ์ก็ขอให้สมหวัง แล้วเลิกทำตัวแบบเดิมได้แล้วนะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: superkaitun ที่ 25-03-2014 00:01:34

 มารอดูหนูจูนจีบตัวเอง จะจีบยังไงแว๊  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 25-03-2014 09:39:12

รอดูเนปจูนจีบตัวเอง ><

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่22-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง P.6 240314
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 25-03-2014 18:31:00

จีบตัวอีกกรีดๆๆ ชอบอะ อะไรเนี้ยเขิลเลย แต่เจ็บนะแฟนเราไปมีอะไรกับคนอื่น

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 25-03-2014 19:58:45

ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ?



ทำไมเขารู้สึกเหมือนเจ้านายโยนก้อนหินลูกใหญ่มาใส่หลังยังไงก็ไม่รู้
จะยกออกก็ไม่ได้ ต้องแบกมันไว้ตั้งอาทิตย์นึง และที่แน่ๆ เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ!


ตอนแรกจะรอไปจัดการไอ้คนต้นเหตุพรุ่งนี้ แต่เขาทนไม่ไหวแล้วเว้ย เจอกันแบบจังๆสองคนจะได้ฉะมันได้ง่ายๆ


“ไอ้ติณอยู่ไหน”


(อะไร เป็นอะไร เสียงเขียวไปนะ) ยังจะมาเล่นนะ เดี๋ยวมึงเจอๆ


“อยู่ไหน” เขาถามเสียงเข้ม


(ห้องครับ) มันรีบตอบ


“ดี”


เขาวางสายแล้วรีบบึ่งรถไปหามันทันที ไอ้บ้าเอ๊ย
ถึงจะชอบมันมากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่ามันจะมาเล่นอะไรๆกับชีวิตเขาแบบนี้ได้นะเว้ย
จุดยืนเขาอยู่ที่ความพอใจของตัวเอง ไม่ใช่หัวใจที่ชอบมัน เหอะ





ไอ้ติณเปิดประตูมาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง แต่เขาไม่สนใจ
เดินเข้าห้องทั้งที่มันไม่ได้เชิญ ถอดรองเท้าเสร็จก็หันมาเผชิญหน้ามันที่หลังประตูนั่นแหละ


“ไอ้เนี้ย คืออะไร” เขาพูดแล้วเขวี้ยงซองที่เพิ่งได้มาใส่อกมัน ไม่สนแล้วว่ากฏของบริษัทคือห้ามให้ลูกค้าเห็นข้อมูลที่มีอยู่


“อะไร” มันถามหน้าตาเฉย ก้มลงหยิบซองมาเปิดดูแล้วยิ้ม


“ไอ้เหี้ย มึงไม่ต้องมายิ้มเลยนะ” เขาผลักมันให้พ้นทาง เดินไปนั่งโซฟา


“ก็อะไร กูผิดตรงไหน” มันถาม เดิมถือซองมานั่งข้างๆ


นาทีนี้เขาละอยากต่อยหน้ามันจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันหล่อละก็นะ ถ้าจะทำจริงเขาคงทำแค่..


“โอ๊ยจูน กูเจ็บ”


ติณณภพพยายามผลักหัวเนปจูนที่กำลังกัดกล้ามแขนตัวเองออก
มันกัดแบบจมเขี้ยวจนเขาต้องเกร็งแขน ไม่งั้นเจ็บแน่


“อื้ออออ” เนปจูนครางขู่ เอามือปัดมือไอ้ติณที่ดันหัวเขา 


“จูนปล่อย มึงจะแดกกล้ามกูจริงจังเกินไปแล้วนะ”


ติณพยายามดึงไหล่เนปจูนอีกครั้งจนปากมันหลุด
เขารีบถอยออกมานั่งห่างๆ ยกมือลูบตรงที่เพิ่งโดนกัด


“ถ้านี่คือสิ่งที่มึงจะพิสูจน์ตัวเองให้กูดูละก็...ล้มเลิกแผนการให้หัวมึงซะ กูไม่ทำ”


จูนพูดเสียงจริงจัง มองหน้ามัน แต่มันนั่งเงียบ ไม่พูดอะไร


“กูไม่รู้ ว่ามึงไปตกลงกับเจ้านายกูยังไง แต่ถ้ามึงอยากให้กูทำจริงๆก็ได้ กูจะทำ
แต่จะสำเร็จมั้ย ก็อีกเรื่องนึงนะ แล้วต่อไปนี้ มึงต้องห้ามเจอกู
เพราะกูจะอยู่ในฐานะคนที่มึงจ้างพ่อสื่อ ไม่ได้อยู่ในฐานะพ่อสื่อ มึงจะเอามั้ยละ”


ติณนั่งฟังเนปจูนพูดอึ้งๆ ที่ทำไปเขาไม่ได้ต้องการให้มันคิดซับซ้อนขนาดนี้เลยสักนิด


“มึงคิดเยอะไปมั้ยจูน กูไม่ได้ต้องการแบบนั้นนะ” ติณลุกไปหา แต่จูนลุกถอยหนี


“มึงสิคิดน้อย ไม่ต้องเข้ามาใกล้!” จูนแหวใส่


“มันไม่ใช่แล้วจูน...”


“ไม่ใช่อะไร หะ! คนบ้าที่ไหนเขาจีบตัวเองกันว่ะ”


“ก็คนบ้าตรงหน้ากูไง” มันพูดแล้วยิ้ม ยังจะมาเล่นอีก!


“...ทำไม...กูรู้สึก...ว่ามึงไม่จริงจังกับความรู้สึกที่มึงบอกเลยว่ะ...”


เขาผิดหวังในตัวมันจริงๆแล้วนะตอนนี้ ..


มันไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย มันอยากทำแบบไหนมันก็ทำ แล้วมันก็คิดว่าคนอื่นต้องทำตามงั้นเหรอ


“จูน กูขอ...” เนปจูนยกมือห้ามให้ติณหยุดพูด เดินก้าวถอยหลัง


“กูไม่ได้อยากทำหรอกนะ แต่กูแยกแยะออกว่าอันไหนงาน อันไหนเรื่องส่วนตัว”


…..


“กูจะทำมันในฐานะงานก็แล้วกัน” เนปจูนพูดแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องพร้อมกับใจที่ผิดหวัง


คิดได้แค่นี้เหรอ มันคิดได้แค่นี้งั้นเหรอ?


ตอนมันจีบอิงฟ้า มันจ้างพ่อสื่อ ก็โอเค เขาไม่สนเพราะเป็นเรื่องของคนสองคน
แต่คราวนี้เขาดันเป็นหนึ่งในนั้น และไม่ชอบเลยที่มันทำแบบนี้


ติณณภพทรุดตัวนั่งด้วยความสับสน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นอย่างคนหาทางอกก


เขาผิดอีกแล้ว... ผิดอีกแล้วว่ะ


เขาคงคิดน้อยไปจริงๆอย่างที่เนปจูนว่านั่นแหละ เพราะตอนจีบผู้หญิงไม่เคยเจอแบบนี้
ครั้งแรกใช้บริการแล้วได้ผล ครั้งนี้เขาเลยไม่ได้คิดว่ามันจะออกมาในรูปแบบนี้ เขาคงลืมไป...จูนไม่ใช่ผู้หญิง
ตอนนี้รู้แล้ว ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำให้อีกฝ่ายพอใจในการเข้าหา


“แม่งเอ๊ยยยยยย” ติณสบถ เดินไปหยิบเอกสารที่เนปจูนเอามาปาทิ้งไว้แล้วเปิดอ่านประวัติคนที่จ้างให้สื่อ


บริษัทนี้มันก็เก่งเนอะ สามารถเจาะลึกข้อมูลลูกค้าได้ภายในเวลาไม่กี่วัน





เนปจูนกลับห้องมานอนแผ่อยู่บนเตียงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว คิดไม่ตกว่าจะทำงานที่ได้มายังไง


ถามว่ายากไม่ เอาจริงๆก็ไม่นะ อย่างแรกเลยตามหลักของงานคือเขากับมันต้องห้ามเจอกัน


เฮ้อ ทำไมรู้สึกหนักใจอย่างนี้ว่ะ


เขาควรจะดีใจไม่ใช่รึไงที่ไอ้ติณมาจ้างบริษัทเขาให้จีบเขา -*-


แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะดีใจกว่านี้แน่ถ้ามันพิสูจน์ให้เห็นด้วยตัวเอง ไม่ใช่ยืมมือคนอื่นอย่างงี้..


ความรู้สึกดีๆของมัน...ก็เข้าใจยากดีนะ ..
.
.
.
.
.

“เชี่ยเอิร์ทมึงหยุดส่งคุ้กกี้รันห่าไรนั่นมาให้กูได้มั้ย ส่งอีกกูบล็อคนะบอกก่อน” แชมป์พูดแล้วเอื้อมมือไปตบหัว


“สาดดด นิดๆหน่อยๆ โอ๊ย จะตายแล้วเหี้ย”


“กูได้เยอะแล้วนะเว้ย”


“มึงโกง”


เสียงของตั้ม มิตร และเอิร์ธยังคงทะเลาะกันเรื่องเกมส์ไปมาจนพุทธกับแชมป์รำคาญ


วันนี้พวกเขาสองกลุ่มมีเรียนพร้อมกันแต่เลิกคนละเวลา ก่อนเข้าเรียนเลยมานั่งคุยกันตามประสาผู้ชาย


“อ่ะ พุทธๆ มึงดูน้องคนนั้น น้องรหัสเพื่อนกูเอง แจ่มป่ะ” แชมป์พูดขึ้น ดูดนมในกล่องดังจ๊วบจนพุทธขำ


“จีบดิ”


“ไม่เอาว่ะ กลัวไม่ติด”


“หึหึ ทุกคนมีสิทธิ์รัก แต่สิทธิ์ในความเป็นสามีนั่นน้อยนักเพื่อนชาย” พุทธพูดแล้วหัวเราะ


“ฮ่าๆ เชี่ย แล้วมึงกับพี่ทรายยังคบกันอยู่ป่ะ”


“เออ ทำไมว่ะ”


“โห้สาด กูไม่เชื่อ อย่ามาโม้”


“หึหึ”


“เดี๋ยวมึงก็ออกลาย” แชมป์พูดบอก นั่งมองไอ้นนท์เกาะแขนไอ้กานต์เดินเข้ามาหา


“ไงมึง เดินหน้าบานมาเชียว” แชมป์ทักนนท์ ไอ้ตัวเล็กมันกระแทกก้นนั่ง วางกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างใส่อารมณ์


“ดีๆนนท์ มึงมีเหตุผลหน่อย”


“ใช่ดิ กูเป็นคนไม่มีเหตุผลนิ” นนท์บอกหน้างอแล้วกอดแขนแฟนตัวเอง ถึงจะงอนแต่ก็รักมันนะ


“ทะเลาะกันตลอด ลูกดกแล้วสิพวกมึง” ตั้มบอกทั้งที่ยังก้มหน้าเล่นเกมส์ เขาละเซ็งคู่ผัวตัวเมียนี่จริงๆ


“อย่างอน เข้าใจป่าว” กานต์บอก โยกหัวมันแล้วเปิดผมจุ๊บเหม่งไปทีจนสาวๆแถวนั้นอิจฉา


“มึงๆ กูอยากมะยมดองอีกแล้วว่ะ” แชมป์หันไปบอกพุทธ


ไอ้พุทธหัวเราะแล้วบอกให้มันกินนมไปพลางๆก่อน เดี๋ยวเจอรถเข็นขายผลไม้ดองแล้วจะซื้อให้


“ย๊ากกกกก จะเข้าเรียนแล้ววววว” เอิร์ธโวยวายหน้ามุ่ยเพราะต้องหยุดเล่นเกมส์


“ไอ้จูนกับติณยังไม่มาอีกเหรอ” มิตรเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน


ตั้งแต่เมื่อวานตอนเที่ยงก็ไม่ได้คุยกับมันอีกเลย ความเคลื่อนไหวทางเฟส ไอจี ไลน์อะไรก็ไม่มีสักอย่าง


“นั่นดิ เดี๋ยวกูโทรหาไอ้จูนแปป” นนท์บอกแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาคุยสองสามคำ


ไอ้จูนมันบอกว่าขึ้นมารอเรียนนานแล้วทางหลังตึก นนท์เลยบอกเพื่อนๆแล้วหันไปคว้ามือไอ้กานต์มาจุ๊บ


“ไปเรียนแล้วนะ”


“ครับ ตั้งใจเรียนนะ”


ตั้มหมั่นไส้ไอ้คู่นี้เลยรีบลากคอไอ้นนท์ขึ้นเรียน เดี๋ยวทะเลาะกัน เดี๋ยวดีกัน กูรำคาญญญ -_-'
.
.
.

'มึงหลบหน้ากูจริงๆด้วย..'


เนปจูนหยิบมือถืออกมามองหน้าจอ ไลน์ไอ้ติณเพิ่งส่งมาเมื่อสองนาทีที่แล้ว


ไม่รู้ว่ามันไปเห็นเขาแอบขับรถมาเรียนแล้วเข้าทางหลังตึกตอนไหน แต่มันก็เข้าใจถูกแล้ว


ในเมื่อมึงอยากได้แบบนี้กูก็จัดให้ไงติณณภพ จะมาเรียกร้องอะไรอีกละ... 



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



เค้าขอโทษค่า ถ้าตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด...
...เหนื่อยกันมั้ย พวกมันไม่หวานกันสักที เฮ้อออ เค้าแต่งไปก็เหนื่อยไปเหมือนกัน  :katai1:

อ้างจาก: IsDeer ที่ 24-03-2014 21:32:01  

"แลดูงานนี้จูนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" ===> ไอ้นี่โกงลูกค้า  :beat:
จูนแกแทบไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แค่ไปฟังฝุ่นมันบ่นเนี่ยนะ คือถ้าแกไม่ชอบไอ้เปญก็ปฏิเสธงานสิ
ทำงี้แม่งหักโอกาสชัดๆ แถมฝุ่นมันก็ต้องรู้สึกแย่ที่ต้องมาคุ้ยเรื่องราวให้จูนฟังอีก สะกิดแผลอ่ะ
จริงๆแล้วจูนมันก็จะไปช่วยพูดให้คะ แต่พอมาเห็นฝุ่นเล่าไปด้วยความเจ็บปวด
มันเลยเลือกจะเงียบไว้ เปลี่ยนใจไม่ช่วยแล้ว ให้เป็นไปตามกรรมของไอ้เปญเถอะ
ส่วนเรื่องสะกิดแผล ไม่ถือว่าสะกิดมากคะ เพราะแผลยังสด ฝุ่นยังนึกถึงเรื่องนี้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
ฝุ่นมันเหงา ตอนดึกๆมันจะคุยกับเปญ แต่พอไม่ได้ติดต่อกัน เลยต้องหาอะไรทำให้จิตไม่ฟุ้งซ่าน


เอ่อ ภารกิจจีบตัวเองนี่บอกกันโต้งๆเลยเหรอ จ้างคนที่ชอบให้จีบคนที่ชอบเนี่ยนะ
แถมเจ้าตัวรู้ตัวอีก ถ้าเคสปกติคงจีบไม่ติดหรอกเพราะไม่ใจพอ
แต่พอดีจูนไม่ปกติ? แถมชอบติณด้วยแอบอ่อยนิด ก็คงติดละมั้ง
อ่านตอนนี้แล้วคงได้คำตอบนะคะ บางครั้งจูนมันก็ไม่ได้ง่ายเสมอไป...
*ขอบคุณในความสงสัยค่า เค้าพร้อมตอบตัวเองเสมอๆ

ขอบคุณทุกคอนเม้นท์ค่า บวก1คะแนน รัวๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 25-03-2014 20:26:24

คืออะไร!!!!!
ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน.
ติณคิดน้อยไป จูนก็คิดเยอะไป
มันดูอึดอัดและน่าเบื่อ
เค้าอยากอ่านตอนฮาๆหวานๆนะ
ไม่ใช่ซีเรียสสสสส

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 25-03-2014 20:32:28

กฎ "ห้ามตกหลุมรักนายจ้าง"   
ในเมื่อติณจ้างแบบนี้   จูนในฐานะพ่อสื่อก็ห้ามผิดกฎนะจ๊ะหนู  หุหุ

ติณเอ๋ย แกแพ้ตั้งแต่คิดจ้างให้จูนจีบตัวเองแล้วแหละ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 25-03-2014 20:33:18

ติณเอ๊ยยยย นายนี่มัน




มีเขาทั้งหมดกี่คู่สารภาพมาซะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 25-03-2014 20:54:23

พอติณคิดจะจริงจัง จูนก็กลับไม่เชื่อใจซะงั้น
บางที จูนก็คิดมากเกินไปนะ ลองให้โอกาสติณก่อนได้ไหม
ถ้าไม่ไหวจริงๆ แล้วค่อยว่ากันอีกที หนักใจแทน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 25-03-2014 21:35:02

บางทีจูนคงอยากเห็นความพยายามของติณสินะ

ก็นะ......จูนคิดมากไป ส่วนติณก็คิดน้อยไป

ปวดหมองจริงไอ้คู่นี้ :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 25-03-2014 21:56:46

555555555555สมน้ำหน้าติณ ชอบทำไรง่ายๆ เจอยากๆซะบ้าง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 25-03-2014 22:05:25

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 25-03-2014 23:43:29

 :hao7: ตอนนี้ถูกใจจูนมากๆ

ติณบอกว่าชอบจูน แล้วจะจีบจูนแต่ดันไปจ้างให้จีบตัวเอง
อันนี้มันแลดูไม่มีความพยายามจริงๆ
มันเหมือนจะฮาๆ น่ารักๆ ขำๆนะ
แต่การจ้างให้จีบตัวเองมันไม่ขำนะ
เหมือนมีคนมาบอกรักเราชอบเราแล้วโยนตังค์มาให้แล้วบอกว่าเป็นแฟนกันเหอะอะไรยังงี้เลย

การจีบอันนี้ มันคนละเคสกับงานที่ผ่านๆมา
ถึงติณจะไม่เคยจีบ ผช แต่อันนี้ ไม่ไหวนะ
ถ้าเออ คอยมาอยู่ใกล้ก็ได้
ความจริงจีบ ผช กับจีบ ผญ มันก็ไม่ค่อยต่างกันเหอะ
แค่แสดงความจริงใจก็พอ ไอ้พวกที่คอยโปรโมชันตอนแรกๆพยายามพูดแต่เรื่องที่ชอบให้ของที่ชอบ อันนี้คบนานลำบาก
อีกอย่าง เราว่าจูนยังไม่สัมผัสได้ถึงความรักของติณ
คือมันเหมือนเล่นๆ ผิวเผินมากอ่ะ

ขอบคุณที่ตอบคำถามจ้า
(ยังแอบคิดนะ ถ้าจูนไม่ยอมเคลียร์เรื่องฝุ่นกับเปญ ก็น่าจะให้คนอื่นทำนะ
แทบไม่ทำอะไรเลยแล้วบอกงานไม่สำเร็จ อันนี้ไม่โปรเลย เหมือนให้ความหวังลมๆแล้งๆ)
รอคนเขียนมาต่อนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 26-03-2014 01:14:47

เพื่งตามมาอ่าน

หลงรักชื่อพระเอก พ่ายแพ้ต่อคนชื่อติน มากๆๆ

รอติดตามนะคะ  :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 26-03-2014 13:18:55

สมน้ำหน้าติณ ก็อย่างที่จูนบอกว่าสิ่งที่ติณมันคิดและทำ
ไม่ได้แสดงออกถึงความจริงใจหรือจริงจังเลยซักนิด เหมือนว่าเห็นเป็นเรื่องสนุกๆเท่านั้น
ถ้าเราเป็นจูนนะ จะไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยว ช็อปให้สะใจแล้วค่อยเอาไปเสร็จไปเบิก55555++
เอาให้ติณกระเป๋าฉีกไปเลย สะใจดี

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 26-03-2014 14:45:56

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 26-03-2014 14:51:22

ชอบจุง มาต่อเร็วๆนะครับ ขอบคุณครับๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: Kanyanat ที่ 26-03-2014 18:31:21

 o13 o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ? P.6 250314
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 26-03-2014 18:59:00

ตามทันแล้วค่ะ สนุกมากจริงๆ ตั้งหน้าตั้งตารอตอนต่อไป o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 26-03-2014 20:28:05

ตอนที่24-ใช้ใจคิด




'เลิกเรียนแล้วว่างป่ะ กูมีไรจะคุยด้วย' เนปจูนไลน์หามิตรระหว่างเรียนแล้วหันไปมองมัน


มันพยักหน้ามาให้ ตอบกลับมาอย่างเยาะเย้ย “ยอมพูดแล้วเหรอมึง หึหึ”


ฟัค!
.
.
.
.
.

“ไหน มีอะไร บอกป๋ามาซิ” มิตรถาม เดินไปนั่งโซฟา นี่ต้องหลบไอ้พวกนั้นแทบตายถึงจะออกมาหามันได้เนี่ย


เนปจูนนั่งกัดปาก บอกเพื่อนเสียงเบา “ไอ้ติณ...มันมาจ้างบริษัทกู...ให้จีบกูว่ะ”


“ห๊ะ”


“เออ”


“ไม่เอาดิ ไหนมึงพูดอีกทีซิ” มิตรกระเถิบไปหาเพื่อน นั่งไกลเผื่อจะฟังผิด


“ไอ้ติณมันมาจ้างบริษัทกูให้จีบกู” เนปจูนเพิ่มเสียงบอก


เป็นใครใครก็งง เขาชินแล้วละ


“แล้วมึงทำยังไง”


“จะทำอะไรได้ละ นอกจากทำตามที่เจ้านายสั่ง”


“ถ้า...ตัดคำว่าเจ้านายสั่งออกไป มึงยังจะทำอยู่มั้ย”


จูนส่ายหัว รีบตอบ “กูคง...โยนให้มันทำมั่ง”


“มึงโกรธมันใช่มั้ย”


“อือ”


“โกรธเรื่องอะไร”


“มันยืมมือคนอื่นมาพิสูจน์ตัวเอง” จูนตอบเสียงเบา


“ที่มึงต้องการ คืออยากให้มันพิสูจน์ตัวเองด้วยตัวเองใช่มั้ย”


เขาพยักหน้า


“บอกมันรึยัง”


“ไม่ได้บอก แต่มันนั่นแหละ เป็นคนพูดเอง” จูนว่าเหวี่ยงๆ


“มึงต้องบอกมันนะ ว่ามึงไม่ชอบแบบนี้ เปิดใจคุยกันดิว้า อย่าเก็บมาคิดเองเออเอง” มิตรบอกแล้วโยกหัวเพื่อนตัวเล็ก


เนปจูนยู่ปาก ใช้ความคิด จะเอาไงดีว่ะ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในบทพ่อสื่อซะด้วยสิ


“ตอนนี้มึงกำลังตั้งตัวเองอยู่ในฐานะไหนจูน บางครั้งลดลงมาหน่อยก็ได้ ไม่เสียหายอะไรหรอก”


..… จูนยังเงียบ คิดตามที่เพื่อนพูด


“เฮ้อ เดี๋ยวกูต้องไปละ นัดเด็กไว้” มิตรบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นยืน


“อือๆ ขอบใจที่มา” เขาลุกมาส่ง


“เรื่องหัวใจก็ต้องเอาใจคิดเป็นหลักนะ เข้าใจป่ะ ไอ้สมองอ่ะ ค่อยเอาไว้ใช้ตอนเรียน” มิตรพูดบอก ผลักคนมาส่งหน้าประตูเบาๆแล้วเดินไป


“งื้อออออ” เนปจูนเดินครางมาล้มตัวลงนอนบนโซฟา


ไม่ชอบให้บอก
ไม่ชอบให้บอก
ไม่ชอบให้บอก


.....


ถ้าให้คิดตามมิตรพูด ความโกรธที่มีให้ไอ้ติณตอนนี้ยอมรับว่าลดลงมาเหลือแค่เคืองๆ


แต่ยังไงเขาก็ต้องทำงานนี้ให้จบ จะมาขอคืนงานแล้วทำครึ่งๆกลางๆมันจะเสียไปถึงเจ้านาย


แล้วพองานจบค่อยว่ากันอีกที เฮ้อ ทำไมเขารู้สึกสับสนงี้ว่ะ …
.
.
.
.

07/12/xx
'ขอโทษนะ กูไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ มีโอกาสก็อยากอธิบายให้ฟัง' 13:36


08/12/xx
'อาทิตย์หน้าเจอกัน' 20:51
'ฝันดีนะ' 22:56


09/12/xx
'วันนี้กูไปเรียน แล้วกลับห้องเลย เหนื่อยโคตร งานเยอะ' 16:34
'ฝันดีครับ' 00:59


10/12/xx
'หลบเก่งนะ วันนี้เห็นหลังมึงไวๆ อยากเจอมึงจังวะ อยากเห็นหน้า' 18:13
'จูน กูหิว อยากให้มึงมาทำข้าวให้กินชิบ ออกไปหาอะไรกินก่อนนะ' 20:45
'จูนนอนยัง ฝันดีนะ' 23:48


11/12/xx
'คืนนี้กูคงไม่ได้นอน ปั่นงานทั้งคืน พรุ่งนี้ไม่มีเรียนนะ' 00:24
'นอนยัง? ฝันดีครับผม' 02:02
'คิดถึงมึงวะ อีกสองวันเจอกันนะ' 04:18





เนปจูนลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา หยิบโทรศัพท์มาดู ติณส่งไลน์มาหาอีกแล้ว...


มันส่งมาทุกวันจนบางครั้งเขาก็อยากแหกกฏตอบไป
แต่ต้องห้ามใจ บังคับตัวเองพยายามไม่ให้อยู่ใกล้โทรศัพท์


ถ้านี่คือสิ่งที่มันกำลังพิสูจน์ตัวเองให้เขาเห็นอีกทางหนึ่ง...


เนปจูนจะให้คะแนนมัน 20% แล้วกันนะ .. ถือว่ามันก็ยังพยายาม ไม่นิ่งเฉยเกินไป


ติณณภพเดินมานั่งสูบบุหรี่ตรงระเบียง มองหน้าต่างแชทสนทนากับเนปจูนที่เพิ่งส่งไป


นี่คงเป็นหนทางเดียวที่เขายังติดต่อมันได้โดยไม่ผิดกฏ(มั้ง)
แค่เห็นมันเปิดอ่านข้อความที่ส่งไปทุกวันๆก็ดีใจแล้ว


อีกสองวันข้างหน้า ผลจะออกมาเป็นยังไงเขาก็จะยอมรับมันและเดินหน้าต่อไป


เดินผิดหมากตั้งแต่ต้น ดีที่สุดตอนนี้คงรอเกมส์นี้จบแล้วเริ่มใหม่


ขอโทษนะครับ...





RRR
(เนปจูนจ๊ะ นี่พี่รหัสเธอนะ หัดรับโทรศัพท์ซะมั่ง คืนวันเสาร์ห้ามเบี้ยวนัดเลี้ยงสายอีกแล้วนะ เข้าใจมั้ย)


“คร้าบ ขอโทษคร้าบ”


(ห้ามเบี้ยวอีกนะ พี่ย้ำว่าห้ามเบี้ยว ทั้งเธอทั้งน้องรหัสเธอน่ะ เห็นพี่สำคัญบ้างมั้ย ฮึ)


“อ้าว ไอ้ฝุ่นก็ไม่ไปเหรอ”


“ใช่สิ เป็นอะไรกัน บอกพี่มั้ง ไม่ใช่รู้กันสองคน” พี่รหัสเนปจูนดุอีกครั้งก่อนย้ำว่าคืนวันเสาร์ให้ไปเลี้ยงสายให้ได้แล้ววางไป


เนปจูนชักเป็นห่วงใต้ฝุ่น หลายวันที่ผ่านมา โทรหาก็ไม่ค่อยรับ จะไปหาที่ห้องก็ไม่รู้ว่าอยู่รึเปล่า


'ฝุ่น อยู่ไหน ส่งข่าวให้กูรู้ด้วย เป็นห่วงนะโว้ย'


เขาไลน์ไปบอกน้องรหัสแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน


วันนี้ติณบอกไม่มีเรียน เขาคงไม่ต้องแอบไปจอดรถที่คณะอื่นแล้วอ้อมขึ้นตึกเรียนทางด้านหลังแล้ว


“น้องจูนครับ น้องจูน”


“หะ... อ้าว พี่แน็ต หวัดดีครับ” เขายกมือไหว้รุ่นพี่ปีสี่ต่างคณะ เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เหมือนกันว่าคนตรงหน้าเรียนที่นี่


“เห็นไปจอดรถตึกข้างคณะพี่บ่อยๆ ว่าจะทักก็ไม่ได้ทักสักที”


“อ่อ พอดีจูนมาเรียนสายนะครับ ที่จอดรถแถวนี้เลยเต็มหมด” เขาตอบแล้วยิ้มให้


แน็ตพยักหน้าเข้าใจ “วันนี้เลิกเรียนกี่โมงครับ ไปทานข้าวเที่ยงกัน”


“วันนี้มีเรียนยันบ่ายเลย” จูนตอบเลี่ยงๆ ไม่รู้พี่เขาจะเข้าใจรึเปล่า


“อ่า งั้นไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังก็ได้ พี่ไปหาเพื่อนก่อนนะ” แน็ตโบกมือบอกลา อย่างน้อยวันนี้ก็ได้คุยกันละวะ


ป๊อก!
“สัด” เนปจูนกุมติ่งหู หันไปด่าคนดีด


“เมื่อกี้ใคร” พุทธเดินเข้าไปกอดคอ ลากไปห้องเรียนด้วยกัน


“รุ่นน้องพี่ชายกู”


“มันจีบมึงเหรอ”


“ไม่รู้ดิ” จูนยักไหล่ตอบ


“เสือไบนะเว้ย อย่ายุ่ง”


“มึงรู้ได้ไง”


“เคยแย่งหญิงกัน”


“สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องพวกนี้ อิโธ่”


13/12/xx
'คืนนี้ขอออกไปข้างนอกนะ มีนัดกับพี่รหัส กลับไม่เกินเที่ยงคืน ถึงห้องแล้วจะไลน์บอกครับ' 20:44


อยากตอบมันไปว่ามีนัดกับพี่รหัสเหมือนกัน แต่ต้องรีบคว่ำโทรศัพท์ เห้อออ พรุ่งนี้จะหลุดบ่วงนี้แล้ว ทนเอา ทนเอา
.
.
.
“ไอ้สัด..มึงดูคนนั้น” เสียงมิตรเรียกให้ชายหนุ่มโสดรอบโต๊ะหันไปมองตามสายตา ก่อนที่ตั้มและแชมป์จะพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า


“แม่ของลูก”


“ของกูไอ้เหี้ย” ตั้มโวยวาย


“หึหึ เดี๋ยวก็รู้..” แชมป์กัดฟันบอก


“แต่กูเร็วกว่า” มิตรรีบถือแก้วลุกไปหาไม่สนใจมือมืดที่ดึงให้นั่งลงเลยสักนิด


“เหี้ยมิตร เอาอีกแล้วนะ แย่งกูตลอดๆ เจมส์จิละเซ็ง” ตั้มบ่น


“เจมส์จิเหรอ อะหื้อออ กล้าพูดนะไอ้ตั้ม อย่างมึงน่ะจุติมาเกิดได้ก็บุญแล้ว” แชมป์ว่าเพื่อนตบหัวมันไปที


“สัด กูขอหล่อแข่งกับพี่เคนบ้างดิ” ตั้มว่าแล้วหันไปยักคิ้วกับเอิร์ธ   


ช่วงนี้มันเลิกติดสาวหันไปติดเกมส์แทนเลยนั่งมองเฉยๆ


“เออ วันนี้กูได้ข่าวว่าพี่รหัสไอ้จูนเขานัดเลี้ยงสายที่นี่นะ กูอยากเจอน้องรหัสไอ้ฝุ่นว่ะ ได้ข่าวว่าตอนม.ปลายน้องเขาดังๆ” ตั้มบอก


“ผู้หญิงป่ะ” พุทธถาม


“หญิงดิสัด”


“นั่งโต๊ะไหนว่ะ กูอยากไปหา” แชมป์ว่า


“ไลน์ถามไอ้จูนๆ” เอิร์ธเสนอ ตั้มเลยรีบทำตาม


วันนี้นนท์กับกานต์ไม่ได้มาด้วย ทั้งโต๊ะเลยมีแต่หนุ่มๆชอบเนื้อนมไข่นั่งชิลล์กันอยู่ห้าคน


“มันบอกอยู่ชั้นบน พี่หลินพาแฟนมาด้วย แฟนเขาเปิดห้องให้เลยนะเว้ย”


“โห้สัด จริงดิ กูอยากไปร่วมด้วยว่ะ”


“มึงนั่ง low class ตรงนี้แหละดีละ” พุทธบอกตั้ม ว่ามันเหยียดๆ


“กูก็อยากอยู่ที่สูงบ้างไรบ้าง” ตั้มยังพูดเพ้อ


“ไอ้เหี้ย มึงดูนั่น แมนๆคุยกันครับ ฮ่าๆ” แชมป์ชี้ให้ดูเกย์คู่หนึ่งยืนคุยกระซิบข้างหูกันไป ต่อยแขนกันไป


ไอ้ผู้ชายพวกนี้แม่งก็ขี้เม้าท์คนอื่นซะจริง  :beat:
.
.
.

เนปจูนนั่งไม่ขยับตัวหลังจากเดินเข้ามาในห้องวีไอพีแล้วเจอน้องรหัสของแฟนพี่รหัสตัวเอง


พี่รหัสเนปจูน-พี่หลิน
แฟนพี่หลิน-พี่เจย์
และน้องรหัสพี่เจย์..........ติณณภพ


ตอนเจอกัน ทั้งเขาและมันต่างพากันอึ้ง ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
เพิ่งรู้ว่าที่พี่รหัสขยั้นขะยอจะเลี้ยงสายเพราะจะเปิดตัวแฟนและนัดเลี้ยงสองสายพร้อมกันนี่เอง


เขากับติณนั่งกันคนละมุม มีทักทายตอนพี่รหัสแนะนำให้รู้จักกันเท่านั้น


เขาคงหนีมันไม่พ้นจริงๆ ..


“ฝุ่นยังไม่มาเหรอ” พี่หลินกระซิบถาม ตอนนี้น้องเปรี้ยวน้องรหัสไอ้ฝุ่นก็มาแล้ว ทุกคนมากันครบยกเว้นมัน


“มันบอกพี่ว่าจะมารึเปล่า”


“มันไม่ได้ตอบ ช่วงนี้ฝุ่นเป็นอะไร มีอะไรปิดบังกัน พี่โกรธจริงด้วยนะ”


“เดี๋ยวเอาไว้ผมเล่าให้ฟังครับ” เนปจูนตอบเบาๆ


พี่หลินรู้ก็ดี จะได้ช่วยกันตาม ช่วยกันดูอีกแรง


“เรียนจบแล้วหมั้นกันมั้ยหลิน” เสียงของพี่เจย์ที่พูดออกไมค์ดึงความสนใจจากทุกคนให้หันไปมอง โดยเฉพาะพี่รหัสเขา ถึงกับรีบพูดดุ


“เจย์ทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”


“เจย์ไม่อยากรอเวลาแล้วนะหลิน โตๆกันแล้ว คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า” พี่เจย์พูดจริงจังแล้วเดินมาคุกเข่าตรงหน้าแฟนล้วงแหวนออกมายื่นให้


น้องรหัสติณ(ชื่อหมูแดงมั้ง) มันรีบวิ่งไปปิดไฟแล้วฉุดแขนพี่กับน้องรหัสตัวเองให้ลุกขึ้นมายืนล้อมทั้งคู่ เขากับเปรี้ยวเลยลุกตาม


ทุกคนยืนล้อมทั้งคู่ไว้เป็นวงแคบ ตอนนี้ตัวเขาโดนน้องๆดันมายืนตรงมุมอยู่ข้างติณ


“เราขอจองเธอไว้ก่อนนะ เรียนจบหมั้นกันนะครับ” พี่เจย์พูดแล้วคว้ามือซ้ายพี่หลินมาสวมแหวนทองเรียบๆลงบนนิ้วนาง


พี่รหัสเขายิ้มทั้งน้ำตาโผล่เข้ากอดพี่เจย์แน่น แต่! สติเขาไม่ได้อยู่ที่ทั้งคู่เลย


ไอ้ติณมันแอบยกแขนมากอดเอวเขาเข้าไปหามันซะชิดในยามที่ทุกคนเผลอ


พอเขาเงยหน้ามอง มันแค่ก้มมายิ้มให้ บีบเอวเขาแน่น


มึงต้องการจะสื่ออะไรว่ะติณณภพ? 


“คิดถึงมึงจัง”


มันกระซิบบอกในตอนที่ทุกคนยืนมองพี่เจย์นั่งปาดน้ำตาให้พี่หลิน


พอทุกอย่างกำลังจะเข้าสู่สภาวะปกติ หมูแดงเดินไปเปิดไฟ เขาเลยรีบกระทุ้งสีข้างแล้วหยิกมือมันตรงเอว


ติณณภพรีบปล่อย ยกมือข้างที่โดนหยิกมาลูบ


ตอนแรกว่าจะอยู่ห่างๆ แต่พอโดนดันมายืนข้างกันแบบนี้ใครจะอดใจไหว


ไม่คว้ามากอดก็ดีแล้ว กลัวแย่งซีนพี่รหัสตัวเองว่ะ หึหึ


“จะเที่ยงคืนแล้ว แยกย้ายกันกลับดีกว่า ไอ้หมูกับเจนไปกับกูเดี๋ยวไปส่ง” เจย์พูดแล้วกดกริ่งเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน


“เปรี้ยวกลับกับพี่มั้ย หรือมีใครมารับ” หลินหันไปถามน้องสายตัวเองบ้าง


“รบกวนแล้วกันคะ” สาวน้อยตอบแล้วยิ้มให้


“เอารถมาใช่มั้ยหนูจูน”


เนปจูนแทบอยากเอามือไปตะครุบปากพี่รหัส เข้าใจนะว่าชอบเรียกเขาหนูจูนๆ
แต่นี่คืออยู่ข้างนอก แถมยังอยู่ต่อหน้าไอ้ติณอีก


ติณณภพหันควับไปมองจูนกับพี่รหัสมันคุยกัน


ห๊ะ...?
เมื่อกี้เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย หนูจูน? หึหึ


พี่เจย์คิดตังค์เสร็จก็เรียกเด็กๆให้กลับไปด้วยกัน
จังหวะที่เนปจูนกำลังจะเดินออกจากห้อง
ติณรีบไปคว้ามือแล้วดึงให้กลับเข้ามาเหมือนเดิม


“เดี๋ยวดิ คุยกันก่อน”


“คุยอะไร” เขาตอบเหวี่ยงๆ จะดึงมือออก แต่ติณไม่ยอมปล่อย


“บอกไปแล้วไง มีโอกาสกูก็อยากอธิบาย”

.....


“กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงคิดซับซ้อนอย่างนั้นเลยนะ ไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงโกรธ” ติณพูดแล้วบีบมือคนตรงหน้าแน่น


.....


“ขอโทษครับ กูแค่รู้สึกดีๆกับมึงแล้วเผลอคิดน้อยไปหน่อย
ผลวันพรุ่งนี้กูขอให้ขึ้นอยู่กับมึง มึงบอกว่าทำงานนี้ไม่ได้คิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะพ่อสื่อใช่มั้ย”


.....


“งั้นคำตอบของวันพรุ่งนี้.....ขอให้มึงใช้ใจคิดนะ”



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ตอนหน้าปิดเคสติณณภพแล้วค่า  :z10:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 26-03-2014 20:44:20

ใช้ใจคิด ๆ อืม

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-03-2014 20:46:18

ลุ้นๆๆๆๆ จูนจะตอบยังไง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: jinjin283 ที่ 26-03-2014 21:36:47

ลุ้นคำตอบ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 26-03-2014 21:54:16

ใช้ใจคิดนะหนูจูน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 26-03-2014 22:02:12

 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:หนูจูนใซ้หัวใจคิดนะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 26-03-2014 23:35:35

 :katai1: แลดูไม่น่าหลงรักเท่าไหร่เลยเอาจริงๆ แค่ไลน์มาหาแค่เนี่ยะ
เพื่อนกันก็ทำจ้า แต่นี่จูนมันชอบอยู่แล้ว คือใจมันตรงกันตั้งแต่ติณบอกชอบ
จูนก็คงต้องคิดหน่อยว่าจะเล่นตัวต่อไป หรือตอบรับติณ
ถ้าปฏิเสธโอกาสนี้ ติณมันก็อาจจะไม่ตามจูนแล้วก็ได้
คือดูยังไงก็ยังไม่ค่อยสัมผัสความรักที่ติณมีให้กับจูนจริงๆนะ
เหมือนผู้ชายคนนี้ต้องได้คบก่อนถึงจะรักอ่ะ เหมือนอิงฟ้าไง เฮ้อ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 27-03-2014 03:51:53

หายไปอาทิตย์นึง ตามอ่านทันแล้ว เย้!  :mc4:

รอคำตอบหนูจูนน้าาาา อิอิ  :mew1:

 :L1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-03-2014 09:18:27

ตามอ่านจนทันแว้ววววว o13
ลุ้นๆ จะปิดเคสยังไง แต่ก็อยากให้สมหวังนะ :impress2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 27-03-2014 12:27:38

รอคำตอบ หนูจูน   :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 27-03-2014 12:37:39

 :hao7:เขิลจุง ใช้ใจตอบนะ กูอยากมีบ้างจัง อ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่24-ใช้ใจคิด P.7 260314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 27-03-2014 12:45:27

หนูจูน
หนูจูน
หนูจูน

คิดให้ดีๆนะ คิดผิดเสียใจไปจนวันตาย จะหาว่าไม่เตือน อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 27-03-2014 19:52:54

ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ



เนปจูนมองติณนิ่ง...ถ้ากูใช้ใจคิด กูให้คำตอบมึงตอนนี้เลยก็ได้นะ...


“มีคนบอกกูมาว่า...”


…..


“ถ้าไม่ชอบอะไรให้บอก...”


“เดี๋ยว” ติณรีบยกมือปิดปากคนพูดไว้


..…


“พรุ่งนี้ค่อยพูด พรุ่งนี้นะ รอให้เรื่องนี้จบก่อน กูพร้อมจะพิสูจน์ให้มึงเห็นด้วยตัวเอง ว่ากูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”


เนปจูนค่อยๆพยักหน้า เสตาหลบ ดึงมือออก


“อืม งั้นกูกลับละ” เขาบอก เลี่ยงตัวเดินออกมาจากห้อง ติณมันก็เดินตาม


กำลังจะลงบันไดด้านหลังไปทางลานจอดรถ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่น
ไอ้ตั้มมันโทรมาบอกก่อนกลับให้แวะหาก่อน เขาเลยเดินกลับไปอีกทางโดยที่ติณยังคงเดินตามและไม่ถามอะไรสักอย่าง


“อ้าว”


“อ้าวไอ้ติณ”


“เฮ้ย กูโทรเรียกไอ้จูนใช่มั้ยว่ะ” ตั้มหันไปถามเอิร์ธ มันพยักหน้าตอบ


เรียกหนึ่งแถมสองเว้ย


“พวกมึงมาด้วยกันได้ไง” แชมป์ถามงงๆ


เนปจูนไม่ตอบ เดินไปนั่งข้างพุทธ


“มางานเดียวกัน”


“เลี้ยงสายอ่ะเหรอ”


“เออ”


“เอ๊ะยังไงวะ กูงง”


“งงต่อไป กูไม่เอานะ”  ติณตอบแชมป์แล้วหันไปบอกเอิร์ธที่กำลังจะชงเหล้าให้


“มึงอ่ะจูน เอาป่าว”


“เอา”


คำตอบของจูนทำให้ติณขมวดคิ้วมอง รีบบอกคนชงเสียงนิ่ง “บางๆพอ”


“เอ๊ะ... กูว่าพวกมึงยังไงๆกันละนะ แถลงมั้ยๆ” ตั้มบอก มองเพื่อนสองคนไปมา แต่พวกมันก็ไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งเงียบ เออ กูยอมก็ได้ครับ!


“ไอ้ติณ กูจริงจังนะ มึงจะจีบไอ้จูนจริงเหรอ” เอิร์ธถาม มองมันอย่างคนไม่ไว้ใจ


“เออ กูกำลังจะจีบมัน” ติณบอกเสียงจริงจัง


เนปจูนแทบสำลักน้ำสีอำพันที่เพิ่งยกกิน มองไอ้คนพูดตาเขียวแต่คนถามนั่งกระพริบตาปริบๆ


“เชี่ยติณ เอาจริง ถ้าคบเป็นเพื่อนมันคบกันได้นานกว่านะเว้ย”


“กูคิดดีแล้ว” ติณพูด สบตากับเนปจูน “กูว่า...กูรู้จักมันแบบผิวเผินมามากพอแล้ว...ถึงเวลาต้องรู้จักกันจริงๆจังๆสักที”


“เชร้ดดดด กูอยากอัดคลิปอัพลงเฟสชิบ” แชมป์พูด


ไม่เคยเห็นมันมาพูดแบบนี้ใส่ใครโชว์เพื่อนมาก่อน มีไอ้จูนนี่แหละที่ได้รับเกียรติเป็นคนแรก


“ยอมมึงละ กูหลีกทางให้ก็ได้อ่ะสัด” เอิร์ธบอก ยกมือไหว้ปลกๆ


พุทธลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้ากัดปาก ไม่รู้มันเขินหรืออะไร
แต่ทุกสายตาที่กดดันมองมาทำให้เนปจูนต้องรีบปรับสีหน้าทำตาคว่ำบอกลา


“กูกลับละ” จูนบอกแล้วลุกหนี ติณเลยรีบลุกตาม


ไม่รู้เมื่อก่อนตอนมันมาเที่ยวจะมีคนมาเกาะแกะมั้ย จะมีคนมาจีบมั้ย เขาไม่สน
แต่ตอนนี้ไม่ได้ว่ะ เสียใจด้วย คนนี้เขาจองแล้วเว้ย... สัด! ห้ามเข้ามาคุย


ติณคำรามในใจ รีบเดินตามจูนแล้วมองกราดไปทั่วจนเหมือนออกแนวหาเรื่องมากกว่า


“จูนมานี่” ติณดึงจูนให้ออกอีกทาง เพราะทางที่มันเดินไปคนเยอะ ไม่อยากให้ไปเบียดกับใคร


เนปจูนเดินตามแรงดึงของคนตรงหน้า ใจยังสั่นๆกับเรื่องเมื่อกี้
เอ้อ...จะให้คะแนนความกล้าหาญต่อหน้าเพื่อนอีก5%แล้วกันนะ...


“จอดรถตรงไหน” จูนไม่ตอบ ดึงแขนออกจากการเกาะกุม เดินเลี้ยวซ้ายไปอีกห้าหกก้าวก็ถึงรถ


ติณเดินไปเปิดประตูให้เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อค


“ขับรถกลับดีๆนะ ถึงห้องแล้วเดี๋ยวไลน์หา” เขาบอกแล้วปิดประตู ยืนดูจนจูนขับรถออกไป










“พี่ครับ เดี๋ยวผมเข้าไปหานะครับ”


(อ้าว กูนึกว่าออกไปหาลูกค้าแล้ว)


“ยังครับพี่ ผมอยากคุยอะไรกับพี่ก่อน”


(เออได้ งั้นรีบเข้ามา เดี๋ยวกูต้องออกไปข้างนอก)


“ครับ”
 

เนปจูนวางสาย เดินไปหยิบแผ่นงานของพ่อสื่อที่ต้องมีทุกเคส
แต่เคสนี้ต่างออกไป ในกระดาษว่างเปล่าไม่มีแผนการอะไรเขียนอยู่เลย


หลังจากกลับมาจากร้านเมื่อคืน เขานอนคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำเรื่องนี้ให้จบยังไงดี และตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้ว
.
.
.
“ผมมาหาพี่ก่อนนะครับ เอางานมาส่งก่อน”


“อ้าว แล้ว...ยังไงว่ะ” ลูกแก้วรับแผ่นกระดาษเปล่ามามองงงๆ


“เดี๋ยวผมจะออกไปหาเขาในฐานะพ่อสื่อ ไปบอกเขาเกี่ยวกับคนที่เขาจ้างให้จีบ”


“เออๆ มึงจะทำอะไรก็ทำเหอะ กูเริ่มปวดหัวละ เล่นหัวมันได้เมื่อไหร่ฝากตบมันที” ลูกแก้วว่า ยกมือนวดขมับ


“ปวดหัว แล้วพี่รับงานนี้ทำไมละครับ” นี่แหละ...ที่เขาสงสัย


“กูอยากให้ลูกน้องมีความสุขบ้าง ผิดมั้ย”


จูนว่า...เคสนี้ไม่ใช่เขาแล้วละที่เป็นพ่อสื่อ


พ่อสื่อจริงๆ อยู่ตรงหน้านี้ต่างหาก!


“กำลังทำตัวเป็นพ่อสื่ออยู่เหรอพี่”


“กูเป็นตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนั่นแหละ” ลูกแก้วบอกขำๆ เนปจูนได้แต่กรอกตา


“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหาลูกค้าก่อนนะครับ”


“ทำตามใจตัวเองต้องการนะจูน” เจ้านายบอกเสียงจริงจังแล้วยิ้มให้


“ครับ”


เกือบเที่ยงเนปจูนขับรถมาจอดในสวนสาธาระณะแห่งหนึ่ง
บรรยากาศเย็นๆบวกกับไม่ค่อยมีคนทำให้เขาเดินเอ้อระเหยจนเกือบสิบนาทีถึงค่อยไลน์ไปถามติณว่าอยู่ตรงไหน


มันตอบกลับมาว่าอยู่ข้างสระน้ำเขาเลยเดินเลี้ยวขวาแล้วตรงไปอีกหน่อย


ติณณภพเหลียวซ้ายแลขวามองหาเนปจูนอยู่ประเดี๋ยว คนตัวเล็กก็เดินโผล่มาให้เห็น


“มายังไง” ติณลุกขึ้นถาม


“รถ” เนปจูนตอบแล้วนั่งลงอีกฟากของม้านั่งยาว


“อืม” ติณครางรับ นั่งลงที่เดิม


ทั้งสองเงียบกันสักพัก เนปจูนเลยเป็นฝ่ายเปิดปากพูด


“วันนี้ผมมาในฐานะพ่อสื่อนะครับ”


ติณหันไปมองคนพูด


“เขาฝากมาบอกคุณว่า อยากให้คุณพยายามด้วยตัวเองมากกว่ายืมมือคนอื่น”


“อื้ม” ติณยิ้ม ก้มลงมองมือตัวเอง...ก็คิดจะทำอยู่แล้วละถ้าเรื่องนี้จบ


“ผลสรุป...ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากรู้”


“ครับ”


“อีกอย่างนึงที่เขาฝากมาบอก...พยายามอีกนิดนะ” เนปจูนพูดแล้วหันไปยิ้มให้


เรื่องที่มันจ้างให้เขาจีบตัวเองตอนนี้ลืมไปได้เลย เพราะดูเหมือนมันก็ไม่ค่อยจะสนใจตั้งแต่เจอเขาไปอาละวาดถึงห้อง


เขารู้ว่าติณคงรู้อยู่แล้วว่าตัวเองคิดผิด ถ้าให้ใช้ใจคิด คำตอบเขาคงเป็น อยากให้มันพยายามอีกนิดนั่นแหละ ..


“งานจบแล้วใช่มั้ย” ติณถามแล้วยิ้มตอบ


“อือ”


“มึงไม่ได้อยู่ในบทพ่อสื่อแล้วใช่มั้ย”


..…


“งั้นกูบอกมึงตรงๆเลยแล้วกัน”


“อะไร” เนปจูนถาม ขมวดคิ้วมอง


ติณขยับเข้าไปใกล้ มองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลทองก่อนพูด


“ตอนนี้ความรู้สึกกู...มันพุ่งพรวดเลยคำว่ารู้สึกดีเปลี่ยนเป็นชอบมึงแล้วว่ะ” ติณบอกเสียงเบา ยกนิ้วโป้งเกลี่ยแก้มจูนจนกลายเป็นสีทับทิม


“มะ...มึงว่าอะไรนะ” เนปจูนถามเสียงสั่น หัวใจบีบอัดเข้าหากัน หายใจแทบไม่ออก


เขารีบหันเหสายตาไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าวเพราะฝีมือติณ


“ไม่ได้ยินรึไง กูบอกว่าชอบมึงน่ะ ชอบมึง ชอบจูน ชอบไอ้เนี้ย” ติณบอกแล้วจับหัวมันโยกไปมาเบาๆ


ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกว่าตัวเองมีอาการใกล้เหมือนคนใบ้เข้าไปทุกทีแบบนี้เลยให้ตาย


ติณมันยิงมาหมัดเดียวจนเขาเกือบสลบ


บทจะเปิดเผยก็เปิดซะจนน่ากลัว กลัวว่าหัวใจจะวายเอานี่แหละ แต่เขาต้องไม่หลงกลมันแบบนี้สิว่ะ!


“จะยังไงก็ช่าง พิสูจน์ตัวเองให้ได้ละกัน” จูนบอก พยายามมองค้อนแต่ดูจะไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่เพราะมันมองมาแล้วหัวเราะในลำคอ


“หึหึ”


“หัวเราะอะไรเล่า” จูนว่าแล้วซัดหมัดลงไปตรงแขนมัน


“เปล่า”


..…


“เฮ้อ จบลงสักทีนะ ไม่ได้เจอหน้ามึงอาทิตย์นึงนี่กูแทบอยากลงแดง” ติณถอนหายใจโล่งออกแล้วพูด พาดแขนทั้งสองข้างไปบนพนักม้านั่ง


..…


“กูเป็นอะไรวะ ทั้งที่เมื่อก่อน เจอมึงก็ไม่บ่อย แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกอยากเห็นหน้ามึงทุกวัน”


..…


“สงสัยกูจะชอบมึงจริงๆ” ติณพูดแล้วหันไปมองจูน แต่มันกลับเบ้ปากมาให้


“คำพูดแค่นี้ไม่สะเทือนใจกูหรอกนะ”


(จริงเหรอหนูจูน? -*-) 


“ครับ นานเท่าไหร่ก็จะพยายาม อย่าใจแข็งกับกูให้มากแล้วกัน”


“ก็พยายามให้มากๆสิ” จูนบอกแล้วก้มหน้าอมยิ้ม


...จริงๆกูใจอ่อนกับมึงมานานแล้วต่างหาก แต่ไม่บอกมึงหรอก ความลับ XD...


“เกือบบ่ายละ ไปทานข้าวกันมั้ย” ติณล้วงโทรศัพท์มาดูเวลา แต่เดี๋ยวก่อน...


.....


“จูน ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยดิ” เจ้าของโทรศัพท์บอกแล้วกดเข้ากล้องเตรียมถ่าย


“อึ้ยย ไม่เอา หน้าสด” จูนบอก ยกมือปิดหน้า


“หน้าสดอะไร น่ารัก” ติณยื้อเอามือคนข้างๆลงแล้วพูด จังหวะนั้น เขารีบกดปุ่มถ่าย เป็นรูปที่ทั้งเขาและจูนไม่ได้มองกล้อง


เนปจูนกำลังมองค้อนส่วนเขาพูดบอกมันแล้วยิ้ม


รูปแรกระหว่างเขากับเนปจูน...สาบานเลยว่าจะตั้งเป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์แน่นอน










“มึงอ่า กูเบื่อคุ้กกี้รันแล้ว หาเกมส์ใหม่เล่นเหอะ” เอิร์ธนั่งครวญอยู่หน้าตึกระหว่างรอเรียน


วันนี้วันจันทร์ พวกเขากับกลุ่มเพื่อนสนิทมีเรียนพร้อมกันอีกแล้ว


“โอ๊ยย กูไม่เล่นแม่งละ ดวลไพ่กับเชี่ยพุทธมันส์กว่าเยอะ” ตั้มบอก มือกดย้ายไพ่สลับไปมา


“เหรอๆ สนุกเหรอ” เอิร์ธยื่นหน้าไปมอง


“ก็พอได้ เวลาชนะแล้วให้ความรู้สึกว่ากูวินกูเก่งทำนองนี้ ฮ่าๆ”


“ไอ้ขี้อวดเอ้ย” พุทธด่าตั้มแล้วยื่นมือไปตบหัวมัน


“เดี๋ยวกูโหลดก่อน แชมป์มึงเล่นกับกูหน่อยดิ นะๆ เอาโทรศัพท์มา เดี๋ยวกูโหลดให้” เอิร์ธว่า จัดการเองทุกอย่างเสร็จสรพพ


“ถามกูมั่งมั้ยเนี่ย” เจ้าของโทรศัพท์บ่น ส่ายหน้าเซ็งๆ


“อ่ะอ่ะ นั่นใครเดินมากันนะ” มิตรพูดแซวคนมาใหม่สองคน ทุกคนพร้อมใจกันเงยหน้ามอง


เขารู้เรื่องที่ไอ้ติณจะจีบจูนตั้งแต่คืนวันนั้นแหละ คล้อยหลังพวกมันไปเขากลับมาที่โต๊ะ ไอ้พวกนี้ก็รีบแย่งกันเล่าให้ฟัง


“อ๋อ กูรู้ คู่รักคู่ใหม่ของคณะอ่ะสัด” แชมป์บอก มองไอ้จูนล้อๆ


“ถ้าพวกมึงอยากให้กูนั่ง หุบปาก” จูนพูดขู่ ยื่นมือไปรับถ้วยโจ๊กคัพจากติณ


วันนี้ติณไปรับเขามาเรียนด้วยกัน ก่อนเข้ามหา'ลัยเขาบอกให้มันแวะเซเว่นแล้วลงไปซื้อโจ๊กให้หน่อยเพราะเขาหิวมาก
มันก็ทำตามแต่โดยดีไม่มีข้อโต้แย้ง แถมยังอาสาถือให้จนถึงโต๊ะ


“ติณจ๋า แล้วของกูอ่ะ แหมมม โจ๊กหวานละมั้ง มะยมดองหน่อยมั้ยจูน แก้เลี่ยน”


คนโดนแซวชักรำคาญแต่มือไม่วางเลยเรียกชื่อติณแล้วสะบัดหน้าบอกให้มันจัดการ


“อุ้ยเชี่ย เป็นหมามีเจ้าของตั้งแต่เมื่อไหร่” แชมป์รีบหลบฝ่ามือใหญ่จากเพื่อน แต่ยังไม่วายแขวะไปอีก


“พวกมึงหยุดพูดได้ละ จูนมันรำคาญ” ติณว่า เปิดขวดน้ำเสียบหลอดยื่นให้คนข้างๆดูด


“แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้สินะ” เอิร์ธถามแล้วเบะปากใส่ ส่งโทรศัพท์คืนให้แชมป์


“พวกมึงค่อยแซวลับหลังได้มั้ย ไปๆมาๆกูชักเริ่มรำคาญเหมือนกันแล้วเนี่ย”


“อ่ะ เดี๋ยวกูแซวคู่ไอ้กานต์กับไอ้นนท์ก็ได้” แชมป์บอก นั่งมองนนท์เดินควงแขนกานต์เข้ามาหา


“แหมๆๆๆ ควงแขนกันแต่เช้าเลยนะ”


“กูถามจริง เหี้ยแชมป์ นี่มึงอิจฉาใช่มั้ย อยากมีแฟนเป็นผู้ชายบ้างใช่มั้ย” ติณถามอย่างสงสัย แต่รู้ว่ามันคงแซวเล่นๆ


“อ่ะ กูก็คิดว่างั้นแหละ บางครั้งเห็นไอ้กานต์กับไอ้นนท์สวีทกัน
ก็คิดนะว่า เอ๊ะ...หรือกูจะมีแฟนเป็นผู้ชายดีว่ะ เอ๊ะ...หรือไม่มีดีนะ” แชมป์บอก จีบปากจีบคอพูดจนทุกคนหัวเราะ


“นี่ก็หัวเราะตามเขา เบาๆดิ” ติณรีบยกมือลูบหลังจูน มันสำลักโจ๊กแบบเอาเป็นเอาตายจนเขาเป็นห่วง 


“น้ำ” จูนบอก สำลักจนหน้าแดง พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ


“เดี๋ยวๆๆ ทำไมติณกับจูนสนิทกันจังเลยว่ะ” นนท์ที่ช่วงนี้ติดแฟนมากกว่าเพื่อนถามขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์


“กูจีบเพื่อนมึงอยู่น่ะ” ติณบอก เช็ดน้ำตาให้จูน


“หะ จริงเหรอไอ้จูน” นนท์ตกใจ รีบหันไปถามเพื่อน


“ตามนั้นแหละ” จูนตอบ ตักโจ๊กกินต่อโดยมีติณมองตามแทบทุกคำเพราะกลัวสำลักอีก


“แล้วทำไมกูตกข่าว”


“เพราะมึงตกไข่ไอ้กานต์นานเกินไปไง เพื่อนเพิ่นนี่ไม่สนใจละ” ตั้มบอก มองนนท์ด้วยหางตา


“ไอ้บ้า กานต์ มันว่ากูอ่า” นนท์ด่าเพื่อนแล้วหันไปฟ้อง แต่กานต์ก็ได้แต่นั่งหัวเราะในลำคอ


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

 :z10:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-03-2014 20:53:10

มุกนนท์ตกไข่กานต์ทำเอาหัวเราะเลยอ่า :laugh:
ติณดูแลน้องจูนดี๊ดี อีกหน่อยก็เป็นแฟนกัน อิอิ สู้ๆนะ  :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-03-2014 21:11:02

ติณกับจูนเค้าน่ารักอ่ะ

แชมป์สงสัยจะอิจฉามากแซวตลอดดดด
55555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 27-03-2014 21:42:47

ตินจูนน่ารักมากกกกกกกกก

ตินดูแลจูนดีจัง 555  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 27-03-2014 21:54:55

ติณพยายามเข้านะ o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 27-03-2014 22:21:04

 o13 เป็นการปิดเคสที่โอเคมากกกกก

อ้างถึง

“กูว่า...กูรู้จักมันแบบผิวเผินมามากพอแล้ว...ถึงเวลาต้องรู้จักกันจริงๆจังๆสักที”

นี่เป็นประโยคแรกที่ทำเราฟินกับผู้ชายคนนี้
ส่วนใหญ่เราเน้นติดตามจูนมากกว่า ถึงจะด่ามันไว้เยอะก็เหอะ

ตอนหน้าขอเห็นความพยายามของติณจริงๆจังแล้วกันนะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 27-03-2014 22:27:27

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:อ่นไปยิ้มไปปปปปปปป :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 27-03-2014 22:43:06

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเขินนนน  :o8:

เป็นแฟนกันเร็วๆนะฮ้าาา  :call:

 :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ P.7 270314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 27-03-2014 23:42:40

แอร๊ย น่ารักจัง อิจฉาคนมีแฟนอะเนอะๆๆๆ โลกเป็นสีชมพู(อมม่วง)ไปหมด
มีความรักมันก็ดีแบบนี้นี่เอง
ติณพยายามเข้านะ อย่าเพิ่งดีแตกก่อนละ 555555555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 28-03-2014 19:40:17

ตอนที่26-โลกของเนปจูน




“เดี๋ยวกูเลิกเรียนเสร็จแล้วไปรอที่ห้องสมุดนะ”


“ฮื่อ ไม่เป็นไร มึงกลับไปนอนที่ห้องเหอะ เดี๋ยวให้ไอ้พวกนี้ไปส่ง”


ติณเงียบ...ที่เงียบนี่คือไม่ได้ยอม แต่ไม่พอใจ


แค่อยากไปส่งคนที่ตัวเองจีบอยู่ ไม่ได้ไงว่ะ


“หน่า...มึงนี่ อย่าทำตัวเป็นเด็กหัดจีบสาวได้ป่ะ” จูนว่า โยกไหล่ไปกระแซะไหล่มัน


คิดว่าได้ผลป่ะละ? หึหึ จะเหลือเหรอ


“อืม” ติณตอบ ยิ้มกว้างส่งให้


“กูจะอ้วกกกกกกก” แชมป์ทำท่าล้วงคอ


“เพิ่งเคยเห็นเชี่ยติณงอน ฮ่าๆ โอ๊ย กูขำท้องแข็งละสัด” เอิร์ธหัวเราะงอหงาย ตบโต๊ะจนเจ็บมือ


“มึงอ่า กูหวงไอ้จูน นั่นผัวน้อยกูนะ” นนท์หันไปบอกกานต์หน้างอ


“ตกลงมึงมีผัวกี่คน ห๊ะ” กานต์ถาม ผลักหัวมันเบาๆ


“ไม่มีสักคนแหละ แบร่” นนท์ตอบ แลบลิ้นใส่


“กูทนอยู่ไม่ไหวละ นู้นก็จีบกัน นี่ก็งอนกัน ขึ้นไปรอเรียนดีกว่า” แชมป์บอก ลุกขึ้นยืน


“ทำม๊ะ อยากมีผัวมั่งเหรอ” ตั้มถาม ทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่


“เออ อยากมีเหี้ยๆแล้วเนี่ย” แชมป์กระแทกเสียงตอบ เดินไปตบหัวมันแล้วบอกลาเพื่อนต่างกลุ่มเดินนำไป


“ไปนะครับ”


“อือ”


“เย็นนี้เจอกัน...มั้ย”


“ดูก่อน” เนปจูนบอก ลุกขึ้นจะไปเรียนบ้าง


“งั้นเดี๋ยวกูไปรอที่ห้อง ยังไงไลน์มานะ”


“อือ”


ติณยกมือโยกหัวจูนเบาๆ ยิ้มให้แล้วเดินขึ้นตึกไปพร้อมกานต์


“เอาจริง ตั้งแต่กูรู้จักไอ้ติณมา แม่งไม่ค่อยเห็นมันจีบใครมุ้งมิ้งอย่างงี้มาก่อน” มิตรบอก เดินไปกอดคอเนปจูน


“มึงรู้จักเหรอ มุ้งมิ้งแปลว่าอะไร” ตั้มถาม


“ขอโทษครับตั้ม ดูหน้ากูด้วย หน้ากูตอนนี้ก็มุ้งมิ้งอยู่นะครับ” มิตรตอบ ทำหน้าโหดใส่


“จูนอ่ะ แล้วกูอ่ะ จะมีแฟนแล้วดิ” นนท์หน้างอเดินไปกอดแขนเพื่อน วางหัวซบไหล่อ้อนๆ


“หึหึ ไอ้เตี้ยเอ๊ย” เนปจูนหัวเราะ ขยี้หัวนนท์


“เออ แล้วสิ้นปีนี้มึงไปหาพ่อกับแม่ป่ะ” ตั้มถาม เดินเลี้ยวเข้าห้องเรียน


“นั่นดิ ไม่รู้ว่าพี่กูจองตั๋วไปยัง” จูนตอบแล้วคิด


ลืมไปเลย ทุกๆสิ้นปี พวกเขาจะบินไปฉลองปีใหม่กับพ่อและแม่ แต่ปีนี้...ชักไม่มั่นใจว่าจะได้ไปมั้ย


เขาไม่ได้ติดไอ้ติณนะ...แต่ถ้า...ปีใหม่นี้ได้อยู่กับมัน...ก็คงดี...มั้ง










วันนี้เป็นวันคริสมาสต์ เนปจูนกลับมานอนที่บ้านโดยมีติณมาส่งแล้วพรุ่งนี้เที่ยงมันจะมารับ


ตอนแรกเขาจะเอารถมาเอง แต่มันไม่ยอม นี่ยังดีเขามาถึงบ้านก่อนพี่โต ไม่งั้นละไอ้ติณเสร็จแน่


“วันนี้กูก็กินข้าวคนเดียวอ่ะดิ”


“จะตายเหรอ” เนปจูนว่ามันค้อนๆ เก็บของจะลงรถ


“เออ จะตาย” ติณบอกเสียงแข็ง คว้ามันมากอดแน่นแล้วปล่อย


ถึงจะเป็นเวลาไม่นานที่จีบมัน แต่การที่เราไปกินข้าวเย็นด้วยกันเกือบทุกวันมันก็ทำให้เขาเริ่มกลายเป็นเนปจูนนิยมได้เหมือนกันนะเว้ย


“ไปเล่า” เนปจูนบอก มองหน้ามันที่ตอนนี้ยังคิ้วขมวด


..…


“ไปนะ” เขาบอกครั้งสุดท้าย ก้มลงไปจุ๊บตรงกล้ามแขนมัน


เขาว่าเขาเริ่มหลงรักกล้ามแขนไอ้ติณแล้วละ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว อยากกัดแต่กลัวมันเจ็บเลยจุ๊บแทน


มีอยู่สามสี่วันเขาชวนมันไปฟิตเน็ต พยายามออกกำลังกายที่ช่วยให้แขนมีกล้ามขึ้นแต่ทำแล้วโคตรเมื่อย เลยขอยอมมีแขนเล็กๆแบบนี้ต่อไปดีกว่า


“ครับ ถึงห้องแล้วเดี๋ยวไลน์หา”


“โทรมา”


“ครับๆ” ติณรับคำ มองเนปจูนถือของลงจากรถ


...โอ๊ยยย เซ็งโว้ยย คริสมาสต์ ก็ไม่ได้อยู่กับไอ้จูน...


ติณว่าตัวเองชักนิสัยเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที เริ่มเข้าใจที่พวกเธอพยายามมาเกาะแกะ
อยากอยู่ใกล้ๆ เพราะตอนนี้เขาก็กำลังรู้สึกเดียวกันเหมือนพวกเธอ


“จูน ไม่ได้เอารถมาเหรอ” จูปีเตอร์เงยหน้าจากจอโทรศัพท์ถามพี่ชาย เห็นแปปๆว่ารถที่ขับเข้ามาไม่ใช่รถของจูน


“เออ เพื่อนกูมาส่ง”


“คนไหน”


“มึงไม่รู้จักหรอก”


“จริงเร้ออ” น้องลากเสียงยาวตอบกวนพี่ชาย เลยโดนเตะเข้าที่หน้าแข้งไปที


“นัสไปไหน”


“อยู่บนห้อง”


เนปจูนเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ขึ้นไปหาน้องสาว นั่งคุยสารทุกข์สุขดิบกันแปปเดียวก็ขอตัวกลับห้องมาอาบน้ำแต่งตัว


เสียงเคาะประตูห้องทำให้เขาต้องละมือจากไดร์เป่าผมเดินไปเปิด


พลูโตส่งยิ้มให้น้อง เดินเข้ามาในห้อง


“มานานยัง”


“นานละดิ ไมมาช้าอ่ะ”


“เคลียร์งานเพิ่งเสร็จ” เขาบอก นั่งสำรวจน้องชาย


เมื่อกี้ไอ้เตอร์เพิ่งฟ้องว่ามีคนมาส่งเนปจูน สังหรณ์ใจจริงว่าจะเป็นไอ้นั่น


“ใครมาส่ง”


เนปจูนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อได้ยินคำถามจากพี่ชาย


ไอ้เชี่ยเตอร์!


“เพื่อน”


“คนไหนละ”


“ก็...คนที่มาวันนั้นแหละ”


“สนิทกับมันเหรอ ไม่ใช่เพื่อนกลุ่มจูนนี่”


“...เพิ่งสนิทน่ะ”


“อืม แล้วสิ้นปีจะไปหาพ่อกับแม่ด้วยกันมั้ย”


เนปจูนนั่งคิดหนัก เอาไงดีว่ะ...


“บอกก่อนคืนนี้นะ พี่จะจองตั๋วแล้ว เดี๋ยวมันเต็ม”


อ่า... เจอประโยคนี้ยิ่งต้องคิดหนักเข้าไปกันใหญ่


“หึหึ ไม่ต้องไปก็ได้ ซัมเมอร์ค่อยไป แต่ไปนานนะ ชดใช้ที่สิ้นปีไม่ไป” พลูโตเดินไปขยี้หัวคนนั่งขมวดคิ้วคิดหนัก


เขาไม่ว่าอะไรหรอกถ้าน้องจะมีแฟนและอยากอยู่กับแฟนในวันสำคัญ เขาให้เวลาน้องเรียนรู้กับสิ่งที่น้องชอบอยู่แล้ว


“จริงเหรอ” เนปจูนรีบถามเสียงตื่นเต้น ปิดบังรอยยิ้มดีใจไว้ไม่มิด


“ครับ จริงสิ”


“อ่า...รักโตจังเลย” เขาโผลเข้ากอดพี่ชาย ถึงพี่จะชอบดุแต่ก็อ่านออกว่าน้องต้องการอะไรโดยไม่ต้องถาม ดีใจชะมัดมีพี่แบบนี้


“ฝากบอกเพื่อนคนนั้นให้ทำตัวดีๆแล้วกัน พี่ตามดูอยู่ทุกฝีก้าวนะ” พลูโตผละออกแล้วบอก


“ห๊ะ” เนปจูนทำหน้าเหรอหรามองพี่ชาย


“หึหึ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวค่อยลงไปกินข้าวกัน”


“ครับ” เนปจูบอก มองพี่ปิดประตูเสร็จก็ล้มแผ่ตัวนอนบนเตียง
.
.
.
'เชี่ยติณ ไปส่งจูนมายัง ออกมาจิ๊บเบียร์คล้ายหนาวกันหน่อยดิ๊'


ติณเปิดอ่านไลน์จากเอิร์ธ มันชวนเขาทุกวันๆจนบางวันก็ลากจูนไปด้วย แต่ส่วนมากเขาไม่ค่อยไปหรอก


'เออ ส่งมาแล้ว มึงไปกับใครวะ'


ไอ้เอิร์ธไม่ตอบ แต่ถ่ายรูปส่งมาแทน ไอ้แชมป์ ตั้ม มิตรและมันยิ้มยิงฟันใส่กล้องได้กวนตีนมาก


'ว่าไง ตกลงมาป่าว'


'ตามสบายพวก'


เขาตอบแล้วออกโปรแกรมแชทสุดฮิต เข้าหน้าโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาคนที่เพิ่งจากกัน


RRR.....


เนปจูนไม่รับ ..


ติณมองเวลา หกโมงกว่า มันคงลงไปทานข้าว


'โทรกลับด้วย' 


เขาฝากข้อความไว้ในไลน์ เดินไปกินข้าวที่ซื้อมาจากร้านมินิใต้คอนโด


นานแค่ไหนแล้ววะที่ไม่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ ปกติออกไปกินข้างนอกตลอด


ไม่รู้ว่าเขาพยายามจนพอใจจูนรึยัง แต่การตอบรับหลายๆอย่างจากมันก็ทำให้เขาใจชื่น
พอให้คิดว่าตัวเองคงเข้าไปแทรกอยู่ในใจมันได้บ้างไม่มากก็น้อย


ทุกๆอย่างที่เขาทำ ไปรับไปส่ง คอยดูแลสารพัดเท่าที่จะดูแลได้
มันเป็นความพยายามที่มาจากใจ ไม่ได้พยายามเพียงเพราะอยากให้มันตอบรับอย่างเดียว


อาการตอบรับจากมันคือผลพลอยได้และเป็นกำไรให้เขาเดินหน้าต่อไป


...แล้วนี่ทุกคนรู้สึกว่าเขาเหมือนพระเอกของเรื่องนี้รึยังวะ?...


หึหึ










ติณนั่งหัวเสียอยู่บนโซฟาเมื่อรู้ว่าเที่ยงนี้จูนยังไม่กลับแถมมันบอกมาอีกว่าไม่ต้องไปรับเพราะพี่ชายจะมาส่งที่คอนโด


เมื่อคืนก็คุยด้วยกันแปปเดียวเพราะมันไปนอนกับพี่ชาย


ปั๊ดโธ่เว้ย ถ้ามองโลกในแง่ดี พี่ชายมันคงไม่กำลังทำอะไรสักอย่างที่เขาคิดไว้อยู่หรอกนะ


หงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้แม่ง!


'เย็นนี้ไปกินข้าวกัน' เนปจูนส่งไลน์บอกติณหลังจากมันส่งมาบอกว่าหงุดหงิดที่ไม่ได้มารับ


จะว่าขำก็ขำ สงสารก็สงสาร แต่ในใจก็รู้สึกดี ..


'อืม'


'ไม่หงุดหงิดดิ อีกสองวันที่บ้านกูเขาจะบินไปหาพ่อกับแม่แต่กูไม่ได้ไป เลยต้องอยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกมื้อ หรือมึงอยากให้กูไป'


'ครับ ยอมก็ได้'


'ยอมอะไร ให้กูไป?'


'กวนตีน'


มันส่งแค่นั้น แต่ทำไมเขาคิดว่าเป็นคำด่าน่ารักที่สุดในโลกเลยวะ …
.
.
.
.
.
สองวันผ่านไป

เนปจูนมาส่งพี่ๆน้องๆที่สนามบินโดยมีอีกคนติดสอยห้อยตามมาด้วย
ตอนเจอพี่โตมันยิ้มให้แล้วยกมือไหว้ แต่คนพี่นี่ดิ ทำหน้านิ่งข่ม
ไอ้คนไหว้เลยหน้าเจื่อนกระซิบบอกเขาว่าขอตัวไปรอที่รถแล้วเดินไปเลย


“ไม่สู้คนว่ะ” พลูโตพูด มองตามเพื่อนน้องชาย


“จริงๆแล้วเขาอยากสู้หรอก แต่นี่มันที่สาธารณะไง” จูปีเตอร์บอก แอบสงสารว่าที่พี่เขยขึ้นมานิดๆแล้วเว้ย


“โตอ่ะ” เนปจูนเรียกชื่อพี่งอนๆ หน้างอใส่


“เมื่อกี้ลืมขอถ่ายรูปกับพี่ติณเลย พี่โตนะพี่โต” วีนัสก็เอากับเขาด้วย


นี่ตกลงเขาผิดใช่มั้ยวะ -*-


“เออๆ กูไปละ” พลูโตบอก เนปจูนเลยเดินเข้าไปรวบพี่น้องมากอดกันสี่คนแน่นๆ


“อย่าลืมของฝากนะ เดินทางปลอดภัย” เขาตอบแล้วยิ้มยิงฟัน


พี่ชายคนโตพยักหน้าส่งๆ เปิดผมน้องก้มลงจูบหน้าผากมันไปที


“ดูแลตัวเองดีๆ เข้าใจป่าว”


“ครับ รู้แล้ว” คนพูดน้ำตาซึม มองพี่น้องเดินเข้าไปข้างในทีละคน


ถึงตอนอยู่ไทยจะไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ก็พอรู้ว่าอยู่ประเทศเดียวกัน ไปหาแปปเดียวก็เจอ
แต่ตอนนี้มันอยู่คนละประเทศ ต้องใจหายกันเป็นธรรมดา


เนปจูนโบกมือลา ทำหน้าเศร้าเดินลงบัดไดจะไปลานจอดรถแต่เจอติณนั่งอยู่หน้าลิฟต์ก่อน


“ทำไมมานั่งตรงนี้”


“รอมึง” มันบอกแล้วกอดคอเขาพาลงไปอีกชั้น


“เสียใจป่ะ พี่กูทำหน้าไม่ต้อนรับเลย” เขาเงยหน้าถาม


ติณส่ายหัว “ไม่หรอก กูเข้าใจ จะพยายามทำให้ถูกใจพี่มึงที่สุด”


“ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่ทำตัวดีๆก็พอ” เนปจูนบอกเสียงเบา มองตรงไปข้างหน้าแต่หางตาเห็นติณหันมามอง


“ครับ ทำได้อยู่แล้ว”


“ก็ดี”


“คืนนี้ไปนอนห้องมึงได้มั้ย” ติณถาม ปลดล็อครถ เปิดประตูให้จูนเข้าไปนั่ง


“คิดก่อน”


“กูถามหลายครั้งแล้วนะ” ติณนั่งยองๆ คว้ามือเนปจูนมากุม


“...วันหลังได้มั้ย” จูนถามเสียงเบา


“กูไม่ทำอะไรมึงหรอก ถ้าจะทำ ทำไปนานแล้ว มีโอกาสตั้งเยอะ” ติณบอก ซึ่งมันก็จริง


เวลาเขาไปห้องมัน อยู่กันสองคน ยังนั่งเว้นที่กันเลย ทั้งที่มันจะเข้ามาทำอะไรก็ได้


“อือ ก็ได้” เนปจูนพยักหน้าตอบ มองคนนั่งยิ้มกว้าง


ติณไม่ได้แวะเข้าไปเอาของที่ห้องตัวเองสักอย่างแม้กระทั่งกางเกงใน
อาศัยไปเอาที่ห้องจูนหมด ไม่รู้ว่ามันมีมั้ย แต่ตอนนี้ก็สายเกินที่จะกลับเอาไปแล้ว


“ติณ” เสียงจูนเรียกออกมาจากในห้อง เมื่อกี้เห็นบอกจะเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ ไม่รู้ได้รึยัง


“ครับ” ติณขานรับ เคาะประตูห้องนอนสองสามทีแล้วเปิดเข้าไป แต่ภาพที่เห็นทำให้ต้องชะงักเท้าไว้ ไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างใน


ทำไมน่ะเหรอ?...


พวกคุณเคยเห็นคนชอบอะไรมากๆมั้ย? อย่างเช่น...สปองบ๊อบเป็นต้น...


ติณมองสำรวจห้องคนที่ตัวเองกำลังจีบ


ไม่ว่าจะเป็นวอลเปเปอร์ ตู้เสื้อผ้า โคมไฟ เตียงนอน ผ้าปู ผ้าห่ม
ปลอกหมอน ปลอกหมอนข้าง หรือแม้แต่ผ้าม่าน ทั้งหมดในห้องนี้ถูกแต่งด้วยของที่ทำมาจากสปองบ๊อบทุกอย่าง...


ตุ๊กตาสปองบ๊อบหน้าเหี้ยไรไม่รู้เยอะแยะวางเกลื่อนตั้งแต่บนเตียงลามมายันข้างเตียง ตู้โชว์ห้องมันเต็มไปด้วยตุ๊กตาเหลืองๆนี่


เอาจริงๆนะ...ตอนนี้เขาไม่กล้าก้าวเท้าเข้าไปเลย


“อ้าว ติณเข้ามาดิ จะเอามั้ยผ้าเช็ดตัว” ติณย้ายสายตาไปมองเนปจูน


มันนั่งยองๆโยกหน้าออกมาจากตู้เสื้อผ้า โยนผ้าเช็ดตัวลงไปบนเตียง


จะบอกมันยังไงดี ว่ากูไม่กล้าเข้าไป ..


“ติณ” เนปจูนกระแทกเสียงเรียก ปิดตู้เสื้อผ้าเดินมายืนตรหน้า


เอ้อ... “นี่ชุดนอนมึงเหรอ” คนสติหลุดถาม


เขาหาอย่างหนึ่งที่ชอบจากในห้องนี้เจอแล้ว!


ชุดนอนลายสปองบ๊อบที่คนเรียกชื่อเขาใส่อยู่นี่ไง


จูนมันผิวขาว ใส่ชุดนอนตัวเหลืองๆนี่แล้วขึ้นชะมัด แถมยังคาดผมอีกต่างหาก...


เพิ่งเห็น...ที่คาดผมมันก็เป็นลายสปองบ๊อบเว้ยเฮ้ย!


นี่คงเป็นอีกเรื่องที่เขาเพิ่งรู้สินะ


“เออ ทำไม” จูนตอบ ยกมือเกาแก้ม เริ่มเขินเมื่อติณมองมาตาไม่กระพริบ


..…


“ติณ...ไอ้ติณ...” จูนยกมือตบหน้าเรียกสติ แต่คงฟาดมือแรงไป ติณร้องโอ๊ยรีบยกมือกุมแก้ม


“เป็นอะไรมึงเนี่ย เรียกไม่ตอบ”


“หะ เปล่า ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาดิ เดี๋ยวกูอาบน้ำห้องน้ำข้างนอกนี่ก็ได้”


เนปจูนเดินไปเอาผ้าเช็ดตัว เสื้อ บ๊อกเซอร์ กับกางเกงในมาส่งให้


“เกงในตัวใหม่นะ เสื้อนี่ของไอ้พุทธ ตัวเท่ากันใส่ได้อยู่มั้ง ส่วนบ๊อกเซอร์ของไอ้มิตร ซักหมดแล้ว”


“ครับ” ติณรับมา รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าอย่างหนัก


“เอายามั้ย ทำไมกูรู้สึกเหมือนมึงสติหลุดๆ” เนปจูนถามอย่างสงสัย ไม่ได้แปลกใจอะไร


“ไม่ๆ กูโอเค”


...ซะเมื่อไหร่ละ...


ติณตอบแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ


ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ แต่ชอบมากเลยต่างหาก
ชอบ...ที่ในมุมหนึ่งมันยังทำตัวเป็นเด็กและเขาก็ดีใจที่ได้เห็น แต่ที่ไม่ชอบคือไอ้เหลืองๆนั่นแหละ -*- 


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



เตียงนอนเนปจูน  o18
.
.
.
(http://www.uppic.org/image-EF23_53356DAD.jpg) (http://www.uppic.org/share-EF23_53356DAD.html)
ปล.ขอบคุณรูปจากอากู๋

หามาให้ดูแค่นี้ ที่เหลือเชิญจิ้นกันตามสบาย  :jul3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 28-03-2014 20:00:18

ติณทำใจให้ชินซะนะ ไม่อยากนอนในห้องนี้เหรอ

 :ruready

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 28-03-2014 20:00:51

หนูจูน    น่ารัก   :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 28-03-2014 21:11:41

หนูจูนแบ๊วนะ 5555

ติณถึงกับอึ้งเลย  :laugh:

 :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 28-03-2014 21:33:56

 :ling1: คืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น

จูนนะจูน พี่ไม่อยู่พาผู้ชายมาค้างเฉยเลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 28-03-2014 22:11:06

 :hao6: :hao6: :hao6:รอตอนต่อไปปปปปปปปปป :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-03-2014 22:51:52

เนปจูนน่ารักชะมัด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 28-03-2014 23:01:31

น่ารักจุงจุบๆ สปอนบอบ5555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่26-โลกของเนปจูน P.7 280314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 29-03-2014 13:00:15

จะรอช้าอยู่ใย เผด็จศึกหนูจูนสักทีเหอะติณ ก้างตัวโตๆก็ไม่อยู่แล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 29-03-2014 19:01:14

ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ




“จะนอนที่ไหน ในห้องป่ะ” เนปจูนถามติณเมื่อมันเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ


ห้องเขามีสองห้องนอนสามห้องน้ำ


“หน้าทีวีได้มั้ย” ติณถามกลับ เดินไปนั่งโซฟา


“โซฟาเนี้ยเหรอ แคบนะ นอนข้างล่างดิ เดี๋ยวหาที่นอนมาปูให้”


“งั้นก็ได้ ให้กูไปช่วยมั้ย”


“อือๆ มาๆ” เนปจูนพยักหน้าบอก


ติณถือผ้าเช็ดตัวเดินตาม พอก้าวเข้าในห้องแล้วแม่งรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง


เขาเหลียวซ้ายแลขวากลัวไอ้เหลืองๆนี่จะกระโดดใส่ชิบ ทั้งที่มันไม่มีชีวิตแต่ทำไมมองแล้วเขาหวาดๆวะ


“มึงชอบไอ้เหลืองนี่มากเลยเหรอ”


“อะไร ไอ้เหลือง” เนปจูนหันมาถาม


“เนี้ย พวกเนี้ยะ” ติณชี้มือไปบนเตียง


“อ่อ ฟองน้ำอ่ะเหรอ ชอบดิ ชอบมาแต่เด็กแล้ว ชอบมาก” จูนตอบ เปิดตู้เสื้อผ้ามองหาที่นอนปิคนิค


“แล้วทำไมวันนั้นที่มึงไปนอนบ้าน กูวิดิโอคอลหามึงไม่เห็นห้องนอนที่บ้านมึงมีเลย”


“เพราะที่นี่กูตัวคนเดียว ไม่มีพี่ไม่มีน้อง กูเลยทำตัวเป็นเด็กได้มั่ง
แต่ตอนอยู่บ้านแค่กูเดินออกจากห้องก็ต้องเป็นพี่แล้ว เลย...ไม่รู้ดิ กูไม่อยากทำตัวเป็นเด็กให้น้องเห็น”


เนปจูนตอบแล้วชี้ไปข้างบนสุดของตู้ ติณเลยยืดตัวสุดแขนค่อยๆลากที่นอนลงมา


“ไม่เข้าใจว่ะ”


“มึงเป็นน้องคนเล็กไม่เข้าใจหรอก” เนปจูนบอก หอบหมอนตามมันออกไปข้างนอก


“ถึงกูจะเป็นน้องคนเล็ก แต่กูก็เป็นผู้นำให้มึงได้นะ” ติณบอก วางที่นอนลงบนโซฟา


เนปจูนวางหมอนลงตาม กรอกตาไปมาแก้เขิน “ไอ้บ้า” เขาว่า เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวจากติณไปพาดตากนอกระเบียง


ติณณภพจัดการลากโต๊ะแก้วหน้าโซฟาไปชิดมุมแล้วลงมือปูที่นอน จัดหมอน แต่ขาดผ้าห่ม


“จูนผ้าห่มอ่ะ”


“เอาลายสปองบ๊อบป่ะ” จูนถามยิ้มๆ


“ขอเรียบๆได้มั้ยครับ” ติณตอบ ทำหน้าเหยเก


“ทำไมเล่า ไม่ชอบพี่ฟองน้ำของกูเหรอออ”


โอ้โห้! นี่มันชอบถึงกับนับถือเป็นพี่เป็นน้องกันเลยเหรอ? แม่เจ้า...


“ไปเอาผ้าห่มมาเร็วๆ” ติณโบกมือไล่ ล้มตัวลงนอน


ได้ยินเสียงจูนหัวเราะคิกคักก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน


ติณกดหาช่องดูหนังแต่แม่งไม่มีอะไรเลย มีแต่รายการเพลงกับโชว์ทำกับข้าว


แล้วคิดว่าเขาจะเลือกดูอะไรละ?


“โห้ หิวเลย” เนปจูนโยนผ้าห่มใส่หน้าติณแล้วเดินไปนั่งแหมะจ้องทีวีอยู่ปลายเท้า


ติณณภพกางผ้าห่มออก ยังดีเป็นผืนสีขาวเรียบๆ
นี่ลุ้นแทบตายว่ามันจะเอาลายไอ้เหลืองนั้นมาให้ห่ม ไม่งั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับ


“จูนถอยมานั่งดูดีๆ จ้องใกล้เดี๋ยวสายตาเสียหรอก”


“อื้อๆ” เนปจูนตอบรับ กระเถิบขึ้นไปนั่งพิงโซฟาทั้งที่ตายังจ้องทีวี ดูทุกวิธีการทำอาหาร


มันดึงผ้าห่มจากเขาไปคลุมตัวนั่งกัดปากดูไม่สนใจกันเลย


ติณเดินไปปิดไฟเหลือไว้แต่หน้าห้องน้ำแล้วกลับมานอนเหยียดแขนดึงให้จูนนอนลงหนุน


“ติณ...หิว” เสียงเนปจูนทำให้คนที่เพิ่งเอนกายนอนหัวเราะขำ


“หึหึ สมน้ำหน้า ใครบอกให้ดู”


“มึงเปิดทำไมละ”


“กูไม่ได้ตั้งใจ”


“เปลี่ยนช่องเลย เปลี่ยนๆ”


ติณทำตาม เปิดวนไปหาช่องสำหรับภาพยนตร์คนนอนดึกอีกครั้ง
คราวนี้เจอหนังถูกอกถูกใจถึงคู่เลยพากันนอนดูเงียบๆ


ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาลองสะกิดคนนอนข้างๆมันไม่ขยับไม่ดิ้นอะไร
นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าจูนได้ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยแล้ว


ติณลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟในห้องนอน กวาดตุ๊กตาทั้งหลายลงก่อนเลิกผ้าห่มไว้ปลายเตียงแล้วออกมาอุ้มจูนไปนอนบนเตียง


“ฝันดีนะ” เขาพูดบอกเบาๆ ห่มผ้าในจนถึงคอแล้วเดินไปปิดไฟออกจากห้อง

.

.

.

เนปจูนสลึมสลือตื่นมาตอนเจ็ดโมงกว่า จำได้ว่าเมื่อคืนนอนดูหนังกับไอ้ติณแล้วเผลอหลับไป


พอรู้ว่าตัวเองมานอนในห้องได้ยังไง แก้มมันก็อมยิ้มตุ่ยเฉย (•//•)


เอาหน่า...มันไม่ทำอะไรตามที่รับปากไว้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ


คึคึ


เจ้าของห้องลุกออกจากเตียง เก็บที่นอนอะไรเสร็จก็เดินไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วหยิบสปองบ๊อบติดมือเดินกอดออกไปข้างนอกด้วยตัวนึง


เขาแกล้งเดินไปเขี่ยเท้าไอ้ติณสองสามที พอเห็นมันขยับก็รีบวิ่งหนีเข้าครัว


“ฮ่าๆ” เนปจูนหัวเราะ ต้มน้ำชงโอวัลติน 


“อยากดูพี่ฟองน้ำวะ” เขายืนพึมพำในครัว คิ้วขมวดคิดหาหนทาง


“ที่คาดตาๆ” เนปจูนเดินกลับเข้าในไปห้อง หยิบที่คาดตาใต้หมอนแล้วมาคุกเข่านั่งข้างติณ


“ติณ...”


..… เงียบ


“ติณ” เขาสะกิดเรียก


ติณณภพลืมตา ขมวดคิ้วแน่น หันไปมองคนเรียก


“หือ”


“อ่ะ คาดตา เดี๋ยวกูจะเปิดทีวี”


“อืม...” ติณยกหัวให้เนปจูนใส่ผ้า


ถ้าจะสังเกตสังเกตสักนิด... ติณจะรู้เลยว่าสิ่งที่เขาเพิ่งไม่ชอบได้ย้ายมาอยู่ใกล้แค่หางตา ..


เนปจูนนั่งจิบโอวัลตินดูสปองบ๊อบบนโซฟาจนเกือบสิบโมงก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว


อีกสามวันก็สิ้นปี พวกเขาเลยไม่มีเรียน เอาเป็นว่า หยุดยาวจนถึงปีหน้าเลยแหละ


“จูน...” ติณณภพนอนครางเรียกจูนเสียงเบา


จูนเลิกคิ้วมอง เดินเข้าไปหา ดึงผ้าคาดตาออกมาจากหัวมัน


“อะไร”


“เห้ย ไอ้เหลือง”


“หะ”


“เออ...พี่ฟองน้ำอะไรนั่นของมึงน่ะ” ติณชี้ของในมือจูน


“ทำไม”


“มึงเอามันมาคาดตาให้กูเหรอ”


“อือ มีปัญหาเหรอ” จูนถามหน้าหาเรื่อง


“เปล่า ไม่มี” ติณตอบ ล้มตัวลงนอนต่อ


“มันไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน” เนปจูนว่า เดินเลี่ยงไปนอนบนโซฟาตัวยาว


“ก็ไม่น่ากลัว แต่กูแค่ไม่ชอบ”


“หึหึ ระวัง ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ”


“มันคงต้องเป็นแบบนั้นแหละ” ติณบอก


ตราบใดที่ยังพัวพันกับคนข้างบน ตราบนั้นเขาจะพยายามเป็นมิตรกับไอ้เหลืองแล้วกัน -*-










31/12/xx 00:00 น.


เสียงเคาะประตูห้องทำให้เนปจูนต้องละสายตาจากการดูโชว์ทำอาหารหันไปมอง


ใครมาเอาป่านนี้ว่ะ...เขาบ่น แต่พอไปส่องดู...รู้มั้ยเขาเห็นอะไร!


พี่ฟองน้ำตัวใหญ่ๆยืนถือเค้กจุดเทียนอยู่หน้าห้อง


ย๊ากกกกกกกส์ ไม่จริ๊งงงงงงงง


จูนรีบเปิดประตู เรียกพี่ฟองน้ำเสียงดัง


“พี่ฟองน้ำ!”


พี่ฟองน้ำเอามือแตะปากจูนให้เงียบ ยื่นเค้กมาตรงหน้า


“ง่า...ใครอ่ะ” เนปจูนถามด้วยความอยากรู้ แต่คนตรงหน้าก็เอาแต่ยื่นเค้กมาให้ เขาเลยยกมือไหว้อธิฐานขอพรแล้วรีบเป่า


“ถอดหัวได้ยังอ่ะ” เจ้าของห้องถาม


ฟองน้ำส่ายหัว ยื่นเค้กให้จูนถือก่อนก้มลงอุ้มสปองบ๊อบสีเหลืองตัวเกือบเท่าจูนแบบเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ให้


“ของจูนเหรอ”


ฝ่ายนั้นพยักหน้า...


“ขอบคุณครับ ใจดีจังเลย ว่าแต่ใครอ่ะ บอกได้ยัง”


เนปจูนยืนลุ้นในขณะที่ฝ่ายนั้นกำลังถอดหัว


“สุขสันต์วันเกิดนะเนปจูน”


“ตะ...ติณ...มึงรู้เหรอ”


“อืม” ติณพยักหน้า ยิ้มให้


สองวันก่อนแอบไปส่องเฟสจูนมาแล้วไปสะดุดตาตรงวันเกิด...31/12/xx


นี่ยังดีพอมีเวลาเตรียมการ ตอนแรกคิดอยู่นานจะทำอะไรให้มันดี แต่แว๊บนึงช่วงที่มานอนห้องนี้ก็นึกถึงไอ้เหลืองขึ้นมา
เขาเลยลงทุนไปเดินตามหาคอสเพลย์บวกกับตุ๊กตาแถมยังไปสั่งเค้กลายสปองบ๊อบมาให้อีก
เรียกได้ว่าตอนนี้ ติณเริ่มจะสนิทและเลิกไม่ชอบขี้หน้าไอ้เหลืองแล้วละ


“ชอบมั้ย”


“อือ” เนปจูนวางเค้กกับตุ๊กตาไว้บนพื้นแล้วเดินไปกอดฟองน้ำตัวโต


“หึหึ” ติณหัวเราะ กอดตอบ


“ขอบคุณนะ”


“อื้ม”


“เหงื่อแตกซกเลย ร้อนอ่ะดิ” จูนผละออก เช็ดเหงื่อตามไรผมให้ติณ


“มากๆ อยากถอดแล้วเนี่ย” ติณพูดบอก เดินเข้าห้องตามเนปจูน


“ถอดไมอ่ะ ใส่หัวอีกๆ ยังไม่ได้ถ่ายรูปเลย” เนปจูนรบเร้าเหมือนเด็ก เดินไปหยิบหัวส่งให้คนที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา


“ร้อนเนี้ย” ติณบ่นแต่ก็เอามาใส่


“แปปเดียวนะ” เนปจูนหยิบโทรศัพท์มากดเข้ากล้อง ขยับเข้าไปนั่งเอียงหัวซบยิ้มแป้นแล้วกดถ่าย


“พอยัง” ติณถอดหัวถาม


“พอแล้วหน่า...” จูนส่งรูปให้ดู “น่ารักเนอะ”


“หึหึ ครับ” ติณยิ้มกว้างตอบ ดีใจที่มันชอบ


มันยิ้มได้...เขาก็มีความสุข


“กินเค้กๆ” จูนวางโทรศัพท์ กำลังจะเดินไปตัดเค้กแต่ติณคว้าแขนไว้ก่อน


“รอพรุ่งนี้มั้ย ดึกแล้วนะ”


เจ้าของวันเกิดลังเล...เอาไงดี...อยากกินแต่...เฮ้อ...เอาไปใส่ตู้เย็นไว้ก่อนก็ได้...


เนปจูนเดินไปเอาเค้กใส่ตู้เย็นแล้วอุ้มตุ๊กตามาหาติณ


“มึงไปอาบน้ำไป” เขาไล่ สภาพนี่ดูไม่ได้เลย แต่ยังความหล่อ ฮะๆ


“อืม ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาดิ” ติณบอก ลุกขึ้นถอดชุดทั้งหมดออก ตอนนี้เลยเหลือแต่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดสีเทา


“อาบข้างนอกเหรอ”


“ครับ”


“นี่ยังไม่เลิกผวาฟองน้ำห้องกูอีกเหรอ” เนปจูนถามขำๆ


“ไอ้เลิกก็เลิกอยู่หรอก แต่ถ้าให้กูไปแก้ผ้าต่อหน้า ก็ขอตัวละ” ติณบอก รับผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าเดินไปอาบน้ำ


แม่งถ้าให้ไปแก้ผ้าในห้องนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะทำอนาจารต่อหน้าเด็กอายุไม่ถึง18ไงไม่รู้นะ


งานนี้เลยขอตัวดีกว่า เอาไว้ค่อยเข้าไปยามจำเป็น


“มึงนี่เว่อร์จริง” เจ้าของห้องบ่นตามหลัง นั่งกอดฟองน้ำตัวใหญ่ที่สุดในห้อง


ง๊ากกกก... อัพรูปดีกว่าเนอะๆ


เนปจูนหยิบโทรศัพท์มาเข้าเฟส แต่งรูปที่เพิ่งถ่ายกับไอ้ติณเมื่อกี้นิดหน่อยก่อนใส่ข้อความแล้วอัพ


'This is my very first present for my birthday.'


เขาไม่ได้ติดแท็กเฟสติณ แต่ไอ้พวกเพื่อนตัวดีทั้งหลายที่กำลังเข้ามาอวยพรหน้าวอลก็จัดการให้แถมแซวตบท้าย


...ขอบคุณครับมึงที่สร้างกระแสให้กู...  :katai2-1:


ถุ้ย!  :katai1:


คืนนั้นติณมันก็นอนที่เดิมและเขายังนอนอยู่ในห้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น (หวังอะไรกันอยู่ละสิ หึหึ)


พอเช้ามาเราพากันไปทำบุญตักบาตรวันเกิดเขา ตกตอนเที่ยงก็กลับมาอยู่ห้อง
ได้วิดิโอคอลคุยครอบครัวประมาณเกือบชั่วโมงโดยมีติณนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล
พอตอนเย็นก็ออกไปที่นี่เลี้ยงวันเกิดเขา แต่ปีนี้มีป๋าเปิดห้องวีไอพีให้
เลยไม่ต้องทนนั่งอายตอนไอ้ตั้มเดินถือเค้กเข้ามาหาแล้วร้องเพลงวันเกิดแบบผิดคีย์


“มีความสุขมากๆนะโว้ยเพื่อนเลิฟ รักมึงม๊วฟๆ” คืออะไรว่ะตั้ม -*-


เขาขำ ยกมือไหว้ขอพรอธิฐานแล้วเป่า


จริงๆก็เสียดายที่ไม่ได้กินเค้กหลายป้อนนะ
แต่ถ้าแลกกับการได้เห็นเค้กไปอยู่บนหน้าของพวกเพื่อนเหี้ยทั้งหลายนี่เป็นอะไรที่สะใจสุดแล้ว แถมหน้าเขาไม่เปื้อนเลยสักนิด


ทำไมน่ะเหรอ?...  o18


เพราะเขามีบอดี้การ์ดยังไงละ คึคึ


“เชี่ยติณ เอาหน้าไอ้จูนออกมาจากไหล่มึงเดี๋ยวนี้นะ” มิตรโวยวาย ในมือเต็มไปด้วยเค้กหลากสี


“เดี๋ยวหน้ามันมดขึ้น” ติณบอก ทั้งกอดทั้งรัดเนปจูนแน่นแล้วขำ


มิตรเลยเปลี่ยนเป้าเลย


“อ๊ากกกกก ไอ้กานต์ ไอ้มิตรทำกู” นนท์เดินไปฟ้องกานต์ ไอ้มิตรแม่มกวนตีน หาที่ลงไม่ได้ก็มาลงที่คนไม่มีทางสู้ T^T


กานต์ที่ยืนหลบมุมจิบเหล้ามองดูมหากรรมปาเค้กหัวเราะใส่แฟนตัวเอง


“มา เดี๋ยวเลียให้”


จากนั้น...ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนเถอะ


“พวกมึงพอเถอะ กูเหนื่อย ไม่ไหวแล้ว” แชมป์ยกมือขอชีวิต เดินไปหยิบน้ำเปล่ากิน


“มึงดูห้องวีไอพีพี่เขา กลายเป็นห้องห่าไรไม่รู้แล้วเนี่ย” เอิร์ธว่า เดินไปนั่งตามแชมป์ติดๆ


“พวกมึงนี่แม่ง วันเกิดใครๆก็เล่นแต่แบบนี้” พุทธบอก นั่งส่ายหัวดูสภาพแต่ละคน


“กูกับจูนจะกลับแล้วนะ” ติณปล่อยจูนเป็นอิสระ ยกนาฬิกาตรงข้อมือมาดูเวลา


อีกชั่วโมงจะหมดปีนี้แล้ว...เขาเลยอยากอยู่กับจูนสองคนบ้างอะไรบ้าง...


“เออกูว่ากลับเหอะ แม่งเหนียวตัวหมดแล้วเนี่ย” ตั้มพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ติณเลยเรียกเช็คบิล

.

.

.

คืนนี้ติณยังคงมานอนที่ห้องเนปจูน แต่ก่อนกลับเขาแวะไปเอาเสื้อมาจากห้องสองสามชุด


ตั้งแต่คืนแรกที่มานอนนี่ก็ไม่ได้มาทุกคืนหรอก เฉพาะบางคืนเท่านั้นแหละ


ติณเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นเนปจูนยืนเท้าคางมองท้องฟ้าอยู่นอกระเบียงเลยเดินไปหา


“ไง” เขาทัก มันแค่หันมายิ้มให้แล้วกลับไปเงยหน้ามองฟ้าเหมือนเดิม


“ขอบคุณนะสำหรับวันนี้”


“อืม...สุขสันต์วันเกิดอีกทีนะ” ติณพูดบอก ยืนมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของจูน


ไม่เคยมีครั้งไหนที่มองหน้ามันแล้วจะไม่รู้สึกถึงแรงสั่นของอกด้านซ้ายเลย แม้แต่แค่คิดถึง มันก็สั่นเองโดยอัตโนมัติ


.....


“กูยังไม่ได้อวยพรมึงแบบจริงๆจังๆเลย” ติณว่า ขยับเข้าไปใกล้


..…


“ขอให้มีความสุขมากๆ...กูไม่สัญญานะว่า...”


“เดี๋ยว” เนปจูนพูดขัด เดินมาอุ้มตุ๊กตาที่เพิ่งได้วันนี้ออกมาข้างนอกแล้ววางมันไว้บนราวระเบียง


“อ่ะ พูดต่อดิ” จูนบอก ยืนกอดตุ๊กตามองหน้าคนพูด


“กูไม่สัญญานะ ว่าจะทำให้มึงมีความสุขอย่างนี้ได้ทุกวันรึเปล่า แต่กูจะพยายาม...หาความสุขมาให้มึงเยอะๆ”


เนปจูนยิ้มกว้างทั้งปากและตา ยืนใจเต้นกอดตุ๊กตาแน่นแล้วหันไปพูดกับมัน


“นี่ฟองติณ ได้ยินที่มันพูดแล้วใช่มะ”


“หะ” ติณงง อะไรฟองติณๆนะ


“ฟองติณ เนี้ย” จูนพูดแล้วเขย่าตัวที่อยู่ในอ้อมแขน


“มึงนี่ก็ช่างคิดชื่อเนอะ” ติณพูดแล้วขำ


“ยังไงก็ช่างเถอะ แต่จำไว้นะ ถ้าคนที่พามาผิดคำพูดเมื่อไหร่
ดูเลยนะฟองติณ ดูเลย เห็นมั้ยๆ ข้างล่างนั่นน่ะ นายได้หงายหลังจากตรงนี้ลงไปแน่” เนปจูนพูดขู่ใส่ไอ้เหลือง ชี้มือไปข้างล่าง


ติณณภพยืนมองภาพนั้นแล้วรู้สึกแม่งอยากเข้าไปกอดทั้งคนทั้งตุ๊กตา


มึงจะน่ารักไปไหนว่ะ...เนปจูน


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



คอสเพลย์บักติณ  :jul3:
.
.
.
(http://www.uppic.org/image-9565_5336B242.jpg) (http://www.uppic.org/share-9565_5336B242.html)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 29-03-2014 19:10:48

ติณเล่นเซอร์ไพร์สวันเกิดให้เนปจูนแบบนี้ 
จูนรักตายเลยอะ น่ารักเนอะๆ
พัฒนาความรักไปทีละนิดๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 29-03-2014 19:20:34

น่ารัก   :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 29-03-2014 20:02:21

หวานแหววกันจนอิจฉา  o18

 :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 29-03-2014 20:03:22

น่ารักอ่ะ ฟองติณ 5555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 29-03-2014 22:28:19

 :hao7: อิติณเริ่มทำตัวให้น่ารักขึ้นแล้ว
เริ่มชอบขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ

รุกเร็วขนาดนี้ ปกป้องขนาดนี้ นอนห้องเดียวกัน นี่คงไม่ต้องจีบแล้วมั้ง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 29-03-2014 22:43:16

 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:หวานกันน่ารักอะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-03-2014 22:58:45

ติณน่ารักมากเลย
หวานกันมุ้งมิ้งกันน่ารักมาก
5555
ฟองติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 30-03-2014 11:03:29

น่ารักมากๆเลยฟองติณ หุหุหุ มาต่ออีกเร็วๆนะครับสู้ๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ P.8 290314
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 30-03-2014 14:35:05

แอบอ่านมานาน
ชอบจูนอ่ะ ถึงเราชอบเขามาก
แต่เราต้องไว้ตัวหน่อย รออีกนิดนะตินณ์

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 30-03-2014 23:25:21

ตอนที่28-ดูๆกันไป




เนปจูนกับติณพากันยืนอยู่ข้างนอกระเบียงเงียบๆจนถึงเวลาปีใหม่
เสียงพลุดังขึ้นมาจากทั่วทุกสารทิศ บนท้องฟ้าสว่างวาบไปด้วยพลุหลากสี


“หวัดดีปีใหม่นะมึง” ติณพูดบอก ยิ้มให้


“อื้ม หวัดดีปีใหม่เหมือนกัน...หวัดดีปีใหม่นะฟองติณ” จูนตอบติณ แล้วพูดกับไอ้เหลืองในอ้อมแขน


ทั้งสองคนยืนดูพลุกันเงียบๆสักแปป เนปจูนก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นอีก


“แล้วก็...สุขสันต์วันเกิดด้วยนะติณ”


คนฟังยิ้ม เดินไปกอดรวบทั้งคนและตุ๊กตา เขาเกยคางไว้บนหัวคนตัวเล็กกว่า


“รู้ด้วย”


“หึหึ มึงยังรู้วันเกิดกูเลย ทำไมกูจะไม่รู้ของมึงละ”


“แล้วทำเงียบดิ”


“มึงยังทำเงียบเลย”


“ย้อนเหรอ” ติณแกล้งโดยการรวบกอดแน่นเข้าไปอีก


“โอ๊ย พอแล้ว กระดูกจะหัก”


“หึหึ”


“มึงเป็นน้องกูนี่” เนปจูนบอก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเกิดก่อนหน้าติณวันนึง


“งั้นแหละมั้งพี่จูน” ติณพูดหยอก


“อ่ะ พูดจาน่ารักนะเรา” เนปจูนหมุนหัวไปมองหน้าคนกอดรวบด้านหลังแล้วหัวเราะ


“หึหึ จูน”


“หืม”


“ไหนๆก็วันเกิดกูแล้ว ขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย”


“ต้องดูก่อน ถ้าไม่มากเกินความสามารถก็ได้...”


“ขออย่างเดียว...จริงๆ”


..…


“กูขอให้มึง...ช่วยดูๆกันไป...กับกูได้มั้ย”


“หะ” คนฟังถามด้วยอึ้ง


“ดูๆกันไปกับกู...คนเดียวได้มั้ยครับ”


เนปจูนใจเต้น มองหน้าคนพูด ปากเผลอกัดจมูกฟองติณที่ยื่นออกมาแน่น


เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ


ดูๆกันไป?


แล้วอยู่ในสถานะไหนอ่ะ?


อยากถามจริงวุ้ยยยย >.<


“ว่าไง” คนถามเร่ง


..…


“ยังไม่มั่นใจในตัวกูอีกเหรอ” ติณถาม หมุนตัวเนปจูนหันมาเผชิญหน้าโดยมีไอ้เหลืองคั่นกลาง


“เปล่า แต่มันไม่เร็วเกินไปเหรอ”


“เราถึงต้องดูๆกันไปไง”


“แล้วในสถานะไหนละ”


“แล้วแต่มึงจะกรุณา”


โยนกันมาแบบนี้ เขาก็ไปไม่เป็นนะสิ โอ๊ยยย อยากหายไปจากตรงนี้ T.T


“...ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องคิดมาก” ติณบอก เห็นสีหน้าลำบากใจของคนตรงหน้าก็พลอยลำบากใจไปด้วย


“ไม่ใช่ๆ กูแค่ชอบคิดมากอ่ะ”


..…


“เอาเป็นว่า...” จูนเม้มปากแน่นก่อนตอบ “กูจะรับข้อเสนอที่มึงขอแล้วกัน” เขาบอก รีบจุ๊บกล้ามแขนมันเร็วๆแล้วซุกหน้าเข้าหาฟองติณ


“อืม...ขอบคุณครับ” ติณดึงคนพูดมากอด ยิ้มกว้าง

.

.

.

วันนี้ติณต้องรีบออกจากห้องจูนแต่เช้าเพราะมีนัดตักบาตรวันเกิดกับครอบครัวหน้าบ้าน


ตอนตื่นเขาก็เก็บที่นอนอะไรไว้บนโซฟาเสร็จ
เดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปหาจูนในห้องเห็นมันนอนกอดฟองติณตัวแทบจะตกเตียง
อะไรจะรักขนาดถึงกับยอมนอนบนเตียงนิดเดียว ส่วนที่เหลือแบ่งไอ้เหลืองนอน


อิจฉานะเห้ย!  :serius2:
 

ติณแกล้งดึงไอ้ฟองติณอะไรนั่นออกจากแขนแต่จูนกลับยื้อไว้สุดแรง แน่ใจนะว่าหลับอยู่ -*-


เขาขำ เดินไปฝั่งที่เนปจูนนอนแล้วนั่งยองๆเกลี่ยแก้มใส


“จูน กูไปแล้วนะ” ติณกระซิบข้างหู ได้ยินคนหลับครางรับรู้เบาๆ


แต่ของแบบนี้ต้องปลุกจนกว่ามันจะลืมตาตื่นมามองดีที่สุด


“จูน”


“อือ”


“จูน ตื่นมามองกูก่อน”


คนถูกเรียกขยับตัวหนีมือที่กำลังทำหน้าที่เขย่าแขนไปมาจนเขารำคาญ


“จูน ตื่นก่อน”


เนปจูนยอมพ่ายแพ้ต่อความพยายามของคนเรียก เขาปรือตาขึ้นมองไม่เต็มหน่วย


“กูไปแล้วนะ” ติณกระซิบบอก เปิดผมม้าจูบหน้าผากคนขี้เซาไปที


“อือ เจอกัน” คนพูดดึงมือติณเข้าหา ยกหัวไปจุ๊บกล้ามแขน


“ตื่นแล้วทักมานะ” เขาบอกอีกที แต่ไม่รู้มันจะรับรู้มั้ยเพราะทันทีที่หัวแตะหมอน ตามันก็ปิดลงหันไปคว้าไอ้เหลืองนอนกอดสบายใจเฉิบ -_-'










ไม่บ่อยนักหรอกที่ครอบครัวเขาจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตานอกจากวันสำคัญ
เพราะทุกคนในบ้านต่างมีภาระหน้าที่ต้องดูแลกันไป อย่างเช่นพี่ชายคนโต
พี่ตรันกำลังดูแลรีสอทร์ของที่บ้านอยู่ภูเก็ต ส่วนพี่คนรอง พี่ตรัยก็ดูแลรีสอทร์เช่นกันแต่อยู่ที่เชียงราย


บ้านเขามีกิจการรีสอทร์อยู่ที่ภูเก็ตและเชียงราย พ่อกับแม่ช่วยกันปลุกปั้นมาตั้งแต่จีบกันใหม่ๆ
พอทุกอย่างไปได้ดี ตาของเขาเห็นว่าพ่อสามารถดูแลแม่ได้เลยยอมยกลูกสาวให้


“เมื่อคืนหนักเหรอมึง เดินตาแดงเข้าบ้านมาแต่เช้า” ตรัยนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องทีวีทักน้องชายหน้ากวน


“ไม่หนักเลย ไม่ได้กินเลย” ติณตอบ นอนเหยียดยาวกระดิกเท้ามองพี่ชาย


ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่า ทุกคนเลยยังไม่รีบลงมาข้างล่าง ส่วนแม่น่าจะอยู่ในครัวทำกับข้าวใส่บาตรให้เขา


“กูไปหาแม่ดีกว่า” ติณบอก เดินยังไม่ถึงครัวก็ได้กลิ่นแกงเขียวหวานมาแต่ไกล


“หอมจังเลย” ลูกชายคนเล็กอ้อน เข้าไปกอดด้านหลังผู้หญิงที่รักแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่


“อ้าว แม่ก็ว่า ได้ยินเสียงรถเราอยู่แต่ไม่เห็นมาหา” แม่วางตะหลิว ผลิกตัวมาคุยกับลูกชาย


“ไปทักตรัยมา” เขาตอบแล้วยิ้ม


“สุขสันต์วันเกิดนะลูก” แม่พูด ลูบหัวลูกชายเบาๆ


“ขอบคุณครับ” ติณยกมือไหว้ กราบลงไปตรงอก


“ขอบคุณที่ทำให้ติณเกิดมานะครับ ขอบคุณที่ยอมเจ็บเบ่งลูกคนนี้ออกมา” เขาบอกเสียงสะอื้น


“อะไรกัน โตเป็นหนุ่มแล้วยังจะมาร้องอีก” แม่หยอก แอบน้ำตาซึมตามไปด้วย


“ก็ติณรักแม่” เขาบอกแล้วโผลเข้ากอดแม่อีกที


“แม่ก็รักลูกนะ” แม่กอดตอบ ยิ้มให้แม่นมที่ยืนน้ำตาซึมด้วยอยู่ไม่ไกล


ทุกคนลงมาข้างล่างพร้อมหน้าพร้อมตาตอนใกล้จะเจ็ดโมง
ติณได้รับทั้งคำอวยพรและของขวัญจากพ่อและพี่ชายทั้งสอง
ส่วนแม่ตอนแรกจะซื้อของให้ แต่เขาบอกไปแล้วว่าไม่เอา
แค่แม่เบ่งเขาออกมาและเลี้ยงดูจนโตได้ก็ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดแล้ว


“เออ อาทิตย์หน้าทำตัวให้ว่างกันนะทุกคน พ่อนัดกินข้าวกับเพื่อนสนิท ย้ำว่าทุกคนนะ” พ่อพูดแล้วมองไปที่ลูกชายทั้งสาม


ไอ้พวกนี้มันชอบบ่ายเบี่ยงติดธุระ ต้องให้บอกล่วงหน้าเป็นเดือน


“โอ๊ยพ่อ ตรัยมีนัด ทำไมไม่บอกล่วงหน้าละ” เห็นมั้ยละ...พ่อบอกมันแล้วนะ


“อย่ากวนไอ้ตรัย กูเพิ่งบอกมึงไปนะ อาทิตย์หน้าไม่ใช่พรุ่งนี้” พ่อบอก อยากจะปาช้อนในมือใส่


“ถีงคราวใครดูตัวอีกละ” ตรัยถามหน้างอ พ่อก็ชอบแบบนี้แหละ นัดเจอเพื่อนสนิททั้งครอบครัวตลอด แต่ที่ไหนได้ หลอกลูกให้ไปดูตัว


“ไปได้แต่ผมขอบายนะ ผมมีแฟนแล้วพ่อก็รู้” ตรันรีบยกมือออกตัว


“ไม่ใช่แกหรอกหน่า”


“แล้วใครละพ่อ” ติณถามด้วยความอยากรู้ หวังว่าหวยคงไม่มาออกที่เขานะ


“ไว้อาทิตย์หน้าจะบอก”


“นั่นไง! เห็นมั้ยละ พ่อหลอกพวกเราไปดูตัวอีกแล้ววะไอ้ติณ” ตรัยบอกน้อง แอบหงุดหงิดในใจ ตัวเขายังไม่พร้อมให้ใครหน้าไหนมาจับทั้งสิ้นนะ...


“พ่อก็ อย่าไปแกล้งลูกสิ” แม่ปราม ตีมือลงบนแขนพ่อดังเพี้ยะ


“ไม่ได้แกล้งนะแม่ แต่พ่อพูดจริง ถ้าไอ้ตรันมันยังไม่แต่งงาน คงต้องให้น้องๆมันแซงคิวแล้วละ”


“ไรอ่ะพ่อ ไอ้ตรันมึงรีบๆไปหาฤกษ์แต่งเลย แม่ไปหาฤกษ์ให้ตรันมันเลยนะ” ตรัยยังคงโอดครวญ ชีวิตเขาจะมาจบแค่ตอนอายุ25เหรอ ไม่จริ๊งงง


“มึงไม่ต้องครวญเลยตรัย กูว่ามึงน่ะเหมาะที่จะแต่งงานสุดแล้ว สงสารผู้หญิงที่โดนมึงหลอกทุกวันๆ”


พ่อกับตรัยยังคงเถียงกันไปมากลางโต๊ะอาหาร แต่เรื่องก็ดูผ่อนเบาลงไม่ได้ซีเรียสอะไร จะมีแต่ติณนี่แหละที่นั่งนิ่ง ไม่ได้คุยกับใคร


ถ้าเรื่องนี้หวยมาตกที่เขาจะทำไงดีว่ะ...


ติณอยู่กินข้าวเย็นกับที่บ้านจนเกือบสองทุ่มถึงขอตัวกลับมาห้อง


วันนี้ไม่ได้ไปนอนห้องจูนเพราะเห็นมันบอกจะไปฉลองปีใหม่กับพวกไอ้ตั้ม เขาก็ไม่ขัด ให้อิสระมันอยู่กับเพื่อนเต็มที่อยู่แล้ว


แต่ตอนประมาณห้าทุ่มครึ่งนี่สิที่มันทำให้เขาตกใจ จูนมาเคาะประตูห้องยืนถือเค้กยิ้มแป้นส่งมาให้


เอาคืนกูเหรอ หึหึ


“สุขสันต์วันเกิดนะสุดหล่อ” คนพูดยิ้นเขิน มองหน้าเจ้าของห้อง :o8:


ดูมันพูด...


เจ้าของวันเกิดแทบอยากจะปาเค้กทิ้งแล้วรวบมันมากอดชิบ เขารู้สึกว่าช่วงนี้จะเสพติดกอดจูนมันเกินไปแล้วนะ


“มาได้ไง เอาคืนกูเหรอ” เขาถาม เดินเข้าไปหา


“เปล่าสักหน่อย แค่เลียนแบบต่างหาก” ติณยิ้มให้กับคำแก้ตัวนั้น


“เป่าเค้กๆเร็ว เดี๋ยวก็หมดวันหรอก” เนปจูนเร่ง ไม่ใช่อะไรหรอก อยากกินง่ะ T.T


“ครับ” ติณรับคำ อธิฐานแล้วรีบเป่า “ใครช่วยเตรียมแผนการ” เขาถามต่อ ลากมันเข้ามาในห้อง


ถ้ามันทำคนเดียวก็อาจเป็นไปได้ แต่โมเม้นอย่างนี้ คนบ้าถ่ายรูปอย่างจูนไม่พลาดหรอก


มันต้องนัดแนะกับใครสักคนให้ซ่อนตัวมุมใดมุมของชั้นแล้วแอบถ่ายรูปจากตรงนั้นแน่
เพราะเมื่อคืนเขาก็ทำแบบเดียวกัน จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้รูป -*-


ไอ้ตากล้องแม่ง มัวแต่ไปเมาปีใหม่  :z6:


“เปล๊าาา” คนถือเค้กตอบ ถอดรองเท้า เดินเข้าครัวไปหาช้อนมาตักกินไม่สนคำทักท้วง


“เดี๋ยวก็อ้วน”


“ไม่กลัวละ ค่อยลดเอา พรุ่งนี้ไปฟิตเนสกัน”


“หึ ไม่อ่ะ ไม่ว่าง” ติณพูดแกล้ง อ้าปากให้จูนป้อนเค้กให้


“อ้าวเหรอ งั้นกูไปให้เทรนเนอร์เขาช่วยสอนก็ได้” เนปจูนบอก ไม่ได้ตั้งใจจะพูดยั่วมันนะ


แต่...ใครใช้ให้ปฏิเสธกูเองละ หึหึ


“มะเหงกนิ” ติณผลักหัวจูนเบาๆ เดินไปกินน้ำแล้วพูดเตือน “พอแล้วจูน อย่ากินเยอะ เก็บไว้กินพรุ่งนี้”


“อ้ามมมมม...เซ็ง...” เนปจูนตักกินเค้กคำใหญ่เป็นคำสุดท้าย เดินไปหย่อนช้อนในอ่างแล้วมาหาติณ


เขาเงยหน้ายื่นปากไปหามัน ถ้าไอ้ติณไม่หื่นจนเกินไปคงแค่ดูดปากล่างพอเป็นพิธี
แต่ถ้ามันหื่นมากๆ มันคงจะเอาลิ้นเข้ามาในปากเขาแล้วกวาดเค้กไปแดกหมดจนไม่เหลืออะไรไว้นอกจากความหวาน


แล้วผลสรุปมันคืออะไรละ?


“อือ...”


เนปจูนทุบไหล่ติณรัวๆเป็นสัญญาณบอกให้มันปล่อยลิ้น
แต่ไอ้บ้านั่นไม่รู้ติดใจอะไรหนักหนา ดูดแล้วปล่อยดูดแล้วปล่อยจนเขาชักเมื่อยแล้วนะเห้ย


“อือ.....พอแล้วป่ะ ให้แค่นี้อย่ามากมาย” จูนว่าหลังจากมันยอมถอนลิ้นออกไป


“ขอมากกว่านี้ไม่ได้เหรอ” ติณพูดหยอก


“ได้ดิ แต่ครั้งเดียวจบนะ ไม่ต้องติดต่อกันอีกเลย เอามั้ย” เนปจูนบอกมันแล้วค้อนให้ พอมันยังยิ้มเขาเลยหมั่นไส้ กัดกล้ามแขนแม่งเลย


งั่มมมมมมม!


“อุ๊ยย จูน กูพูดเล่น” ติณนิ่วหน้าบอก


“แต่กูกัดจริง” เนปจูนยอมปล่อยแขนติณ ยกมือเช็ดน้ำลาย ยังดีนะที่มันใส่ชุดนอนแขนยาว


ถ้าเป็นหน้าร้อนแล้วมันใส่แค่เสื้อกล้ามนะ โหยย กูกัดมึงจมเขี้ยวแน่!


“ของขวัญมีแค่นี้เหรอ” ติณเลิกคิ้วถาม มองไปที่เค้กแล้วย้ายสายตากลับมามองริมฝีปากคนตรงหน้า


“อ่อเปล่าๆ รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวมา” เนปจูนดันตัวออกจากอ้อมแขนติณแล้ววิ่งดุ๊กๆไปหน้าประตู....


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ไม่แปลกใจทำไมคนอ่านหาย กร๊ากก เค้าเดินเรื่องช้าใช่มะ ไม่ได้กันสักที  :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 30-03-2014 23:35:38

5555 มุ้งมิ้งกันดีเนอัะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 30-03-2014 23:48:26

 :mew3: :mew3: :mew3:แต่เค้าว่่าแบบนี้ก็น่ารักดีนะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 30-03-2014 23:51:34

 :hao7: :hao7: :hao7: จะให้อะไนตินหรอจูน :impress2:

ปล.ตัดกันเฉยๆเรย :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 30-03-2014 23:57:32

 :hao7: จูนไปเปลี่ยนชุดเป็น ตัวเองผูกโบว์เหรอ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 31-03-2014 00:03:02

อยากเห็นของขวัญวันเกิดติณ
อยากรู้จูนจะให้อะไร
:)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 31-03-2014 00:06:07

อยากเห็นของขวัญที่จูนจะให้ตินณ์

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 31-03-2014 00:15:29

... อืม สับสนกับติณอีกเรื่องหนึ่ง เล่นเอางง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 31-03-2014 00:19:26

น่ารักกำลังดีแล้ววว

ค่อยเป็นค่อยไปน้าาา

จูนจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดติณนี่

เกิดวันต่อกัน มันเยี่ยมไปเลย 5555

 :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่28-ดูๆกันไป P.8 300314
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 31-03-2014 01:39:34

เราว่าไปเร่งการเดินเรื่องส่วนอื่นๆดีกว่านะ อย่ามาเร่งส่วน NC เลย
เพราะใจจริงยังไม่อยากให้จูนเสียตัวเลยบ่องตรง
เพราะยังไม่มั่นใจในตัวติณเลยอ่ะคือคนเคยเจ้าชู้
มั่ว ฟันหญิงไปทั่ว มันยังฝังใจอ่า อีกอย่างเรื่องครอบครัวติณอีก
ไม่รู้จะมีมาม่าเปล่า แค่พี่พลูโตนี่ก็ไม่รู้จะได้กินมาม่าชามขนาดไหน

สุดท้ายก็ คนแต่งสู้ๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 01-04-2014 21:04:59

ตอนที่29-ฟองจูน




ติณณภพยืนมองเนปจูนที่หอบอะไรบางอย่างเข้ามาในห้องด้วยความอึ้ง


ไม่ใช่ดิ มันต้องไม่ใช่ไอ้นี่แน่ๆ


“จูนนี่มึงอย่าบอกนะว่า...” ติณถาม ชี้ไปที่ของในมือ


“ไม่บอกหรอก มึงก็เห็นแล้วนิ” จูนตอบ ยิ้มกว้าง


...เกลียดสิ่งไหนได้สิ่งนั้นจริงๆว่ะ


“อ่ะ เนี่ย กูไปซื้อร้านเดียวกับที่มึงซื้อฟองติณเลยนะ
แม่ค้าเขาบอกด้วยว่าเมื่อสองวันก่อนก็มีคนมาถามซื้อฟองน้ำไซส์ใหญ่เหมือนกัน”


… ติณเงียบ ยังคงอึ้ง ไม่คิดว่าจูนมันจะเอาไอ้เหลืองตัวใหญ่มาให้เป็นของขวัญวันเกิด


“กูตั้งชื่อให้มันด้วยนะ ชื่อฟองจูนไง เป็นแฝดกับฟองติณ ดีป่ะ”


ดีมั้งครับจูน -*- ดูหน้ากูด้วยดิ


“ไรอ่ะ ไม่ชอบเหรอ ฟองจูนมันเสียใจนะเว้ย กูก็เสียใจด้วย” จูนบอกหน้างอ จะลากฟองจูนกลับ


“เออๆ ไม่ใช่ เอามานี่ เอามันไว้ตรงเนี้ยแหละ” ติณรีบเดินไปหา ลากฟองจูนมานั่งข้างโซฟา


ย้ำนะว่าข้างโซฟา ไม่ใช่บนโซฟา


“ใจร้ายว่ะติณ ทำไมให้มันนั่งข้างโซฟาละ” จูนยังบอกคิ้วขมวด ลากฟองจูนมานั่งบนโซฟาตัวยาวอยู่มุมหนึ่ง


“เอามันไว้ตรงนี่ ไม่ต้องย้ายนะ”


ติณได้แต่ยืนมองเฉยๆ ตกลงนี่มันของขวัญวันเกิดเขาใช่มั้ยวะ หรือยังไง


“จริงๆเอาไปไว้เป็นเพื่อนไอ้ฟองติณที่ห้องมึงก็ได้นะ ยังไงกูก็ไปห้องมึงบ่อยอยู่แล้ว” ติณเสนอ หาทางกำจัดไอ้เหลืองออกจากห้อง


“มึงไม่ชอบของขวัญที่กูซื้อให้เหรอ” เนปจูนเดินเข้าไปถาม เงยหน้าทำตาปริบมอง


“ไม่ใช่ครับ”


...คือกูแค่ไม่ชอบไอ้เหลือง


“มันเป็นตัวแทนของกูนะ ไม่ชอบเหรอ”


...เออครับ งั้นกูเอาไว้ก็ได้


“งั้นเดี๋ยวกูเอาไปไว้ในห้อง”


“ฮื่อ ไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวมึงไม่มีที่นอน” เนปจูนว่า หันไปจุ๊บกล้ามแขนมันเป็นรางวัล


“ขอบคุณนะที่ไม่โกรธกูเพราะเอาไอ้เหลืองของมึงมาให้เป็นของขวัญอ่ะ”


...ก็ทำตัวน่ารักอย่างนี้จะให้โกรธลงได้ยังไงละ


ติณรวบจูนเข้ามากอด โยกตัวมันไปมา


“คืนนี้นอนไหน” เขาถาม เหลือบมองนาฬิกา เกือบตี1


“ห้องกูดิ” จูนตอบ เอียงหน้าซบไหล่มองเสี้ยวหน้าติณ


“จะขับรถกลับเหรอ”


“อืม”


“ใกล้ตี1แล้วนะ”


“แล้วไง”


“พูดอะไรนึกถึงใจคนเป็นห่วงมั่งดิวะ” ติณกดจูบหน้าผากคนในอ้อมแขนแล้วพูดต่อ “นอนนี่แหละ ไม่ต้องขับรถกลับหรอก”


“งั้นกูนอนในห้อง มึงนอนข้างนอก” เนปจูนผละออกก่อนบอก มองหน้าคนฟัง


“อืม ได้”


จูนยิ้ม เดินไปอุ้มพี่ฟองน้ำเข้าห้องแล้ววางไว้บนเตียง


“โชคดีนะเนี่ยมีฟองจูนอยู่”


“หึหึ นี่คือจุดประสงค์หลักที่มึงเอาไอ้เหลืองมาเป็นของขวัญให้กูใช่มั้ย” 


“เปล่าสักหน่อย กูแค่อยากให้มึงมีเพื่อนคุยด้วยยามเหงาแค่นั้นเอง” คนตัวเล็กบอกหน้าตาย

.

.

.

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก


ติณและจูนยังคงไปเรียนพร้อมกันบางเวลา กินข้าวด้วยกันทุกเย็น และนอนห้องเดียวกันเมื่อมีโอกาส


พวกเขาไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปมากกว่าจับมือและกอด ติณยังคงเสมอต้นเสมอปลาย
ส่วนเรื่องที่เคยรบกวนจิตใจเมื่อตอนกลับบ้านได้เลือนหายไปจนหมดเมื่ออยู่กับจูน


เขามองว่าเนปจูนมันเหมือนมนต์วิเศษ
เวลามีเรื่องไม่สบายใจแค่ได้เห็นหน้าใสๆกับรอยยิ้มหวานๆนั่นก็ช่วยปัดเป่าเรื่องที่คิดมากออกจากหัวไปได้หมด


“กูโอเคยัง” ติณขยับสูทถามคนตรงหน้า วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่เขาต้องไปกินข้าวดูตัวบ้าบออะไรนั่นของพ่อแล้ว


“ก็โอเค” จูนตอบ หันไปมอง


ติณณภพมันใส่แค่เชิ้ตสีขาวแขนยาว สวมทับด้วยสูทสีดำไม่ติดกระดุม เป็นอะไรที่ดูเรียบง่ายแต่แม่งโคตรดูดี


เอาจริงๆ ที่มึงบอกจะไปดูตัว คนนั้นคือมึงใช่มั้ย T.T


“จูนเป็นอะไร” ติณเดินมานั่งข้างๆ ถามคนหน้างอ


“ที่บอกจะไปดูตัวอ่ะ คือมึงใช่มั้ย” จูนถาม หยิกหลังมือติณ


“โอ๊ย เจ็บๆ ไม่ใช่นะเว้ย มึงอย่าคิดมากดิ” ติณรีบดึงมือออกมาลูบ


ซิ๊ด...เจ็บจริงนะเนี่ย


“กูจะคิดก็ตอนเห็นมึงแต่งหล่อนี่แหละ” จูนบอก หน้ายังงอ ล้มตัวนอนเหยียดขาไปพาดตักติณ


“หึหึ คิดมาก ไม่มีอะไรหรอก อาจเป็นพี่กูก็ได้” ติณว่า ก้มตัวลงจูบขาเล็กตรงหน้า


“ขอให้จริง” จูนบอกแล้วหันไปดูทีวี


ติณนั่งให้จูนใช้ตักพาดขาอีกครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลาต้องขับรถกลับบ้าน


ตอนจะออกมาไอ้ตัวเล็กยังหน้างอไม่หาย เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันสบายใจเพราะลำพังแค่ตัวเองยังหวั่นๆ


เนปจูนนอนเล่นไลน์ เล่นเฟส อัพรูปตัวเองกับฟองจูนลงไอจีแก้เบื่ออยู่ได้ไม่นานก็เผลอหลับไป


พรุ่งนี้วันจันทร์เขามีเรียนพร้อมเจ้าของห้อง คืนนี้ติณมันเลยบังคับให้มานอนที่นี่


ความจริงที่คิดไว้ว่าตอนนี้มันเป็นเวลาที่ดีที่สุดแล้ว แต่แท้จริง ยังมีอุปสรรคอีกมาก


เขาไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับบ้านติณเลยนอกจากประวัติเล็กๆน้อยๆที่ได้อ่านจากงานตอนนั้น


ความมั่นใจหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในใจ ตอนนี้มันกลับลดฮวบตั้งแต่ติณก้าวเท้าออกจากห้อง...










ติณณภพไม่เคยคิดว่าความบังเอิญมันจะมีมากกว่าที่เคยเจอจริงๆเลยในชีวิตนี้
แค่เรื่องอิงฟ้ากับพี่สาวเธอตอนนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญสุดแล้ว แต่ตอนนี้  และวินาที
เขาเชื่อแล้วว่าความบังเอิญมันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา


“ติณแกรู้จักน้องรึเปล่า เรียนอยู่มหา'ลัยเดียวกันนี่” เสียงพ่อเรียกความสนใจจากจานข้าวตรงหน้าให้เงยขึ้นมอง


เขาพยายามเลี่ยงการมองเห็นจากฟ้าและพี่สาวแต่ก็ทำได้ไม่บ่อย เพราะพ่อชอบโยนคำถามมาให้


“ก็...รู้จักอยู่ครับ” ติณตอบ ไม่ได้มองหน้าอิงฟ้า รู้สึกจุกอยู่ในใจ


อาหารตรงหน้าแม้มันจะเลิศรสเพียงใด แต่เขากลับคิดว่าตอนนี้ไข่เจียวฝีมือจูนอร่อยกว่าที่สุดในโลก


ติณแทบไม่แตะอาหารจนพี่ตรัยและพี่ตรันที่นั่งประกบซ้ายขวาสังเกตได้


“แล้วฟ้าเคยเจอพี่เขามั้ยลูก” เสียงแม่ของอิงฟ้าถามลูกสาว


เธอคนนั้นในตอนนี้แทบจะเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยชอบเมื่อ5เดือนที่แล้ว
ฟ้ากลับมาเป็นคนเดิม เรียบร้อย น่ารัก พูดน้อย ซึ่งต่างจากพี่สาวเธอที่ยังคงเรียกร้องความสนใจจากพ่อและแม่ของติณได้เป็นอย่างดี


“เคยเจอแต่ไม่บ่อยคะ” ฟ้าก้มหน้าพูดบอกแม่


เธอพยายามเอาตัวออกจากบทสนทนาแต่เหมือนจะไม่ค่อยเป็นผลเท่าไหร่
ยังดีที่มีพี่สาวคอยเบรก เป็นครั้งแรกเลยที่ไม่รู้สึกรำคาญเวลาพี่หยาดพูดแทรก


“เอาของหวานกันมั้ยลูก” แม่ติณถามสองสาวแล้วย้ายสายตามายังสามหนุ่ม


หยาดฟ้าขอตัวเพราะกลัวอ้วน ส่วนอิงฟ้าเธออิ่มแล้ว สามหนุ่มก็พากันส่ายหน้าเลยมีแต่สองแม่สั่งมากิน


ติณอยากให้เวลานี้ผ่านไปเร็วๆ แต่ดูเหมือนทุกอย่างถูกยืดออกไปอีกโดยแม่ของตน
น่าแปลกที่ในหัวเขาตอนนี้คิดถึงแต่หน้าจูน ไม่รู้ป่านนี้มันจะนอนหน้างอไปถึงไหนแล้ว


“เดี๋ยวเอาไว้ค่อยเจอกันใหม่นะพิชิต” เสียงของพ่อทำให้ลมหายใจของติณเริ่มถ่ายเทสะดวกขึ้น


ทั้งสามหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นยกมือไหว้พ่อแม่สองสาวแล้วยิ้มให้


นาทีนั้นติณได้แต่ยิ้มเก้อเพราะฟ้าไม่แม้แต่จะมองหน้าเลย เขารู้ว่าน้องยังโกรธและเป็นแบบนี้มันคงไม่ดีแน่
ยิ่งมารู้ว่าฟ้าเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของพ่อ เขายิ่งคิดว่าต้องรีบกำจัดระยะห่างระหว่างเราออกไปให้เร็วที่สุด


ครอบครัวปัญญ์ชยธรนั่งรถตู้กลับมาถึงบ้านประมาณเกือบสามทุ่ม
พ่อและแม่ขอตัวขึ้นไปนอนส่วนพี่ชายอีกสองคนกำลังนั่งไต่สวนน้องชายคนเล็กด้วยความตึงเครียดอยู่ในห้องรับแขก


“ว่าไงไอ้ติณ มึงจะเล่าได้รึยัง” ตรัยเร่ง อยากรู้เรื่องตั้งแต่อยู่ร้านแล้ว


“มึงอย่าไปเร่งมันหน่า” ตรันบอกน้องชายคนรอง เดินยกถาดแก้วเหล้าออกมากจากบาร์ส่งให้


“ก็กูอยากรู้”


“ไปนั่งข้างนอกไป เดี๋ยวพ่อแม่ลงมาได้ยิน” ตรันพยักหน้าให้น้องทั้งสอง เดินนำไปนั่งศาลาในสวน


“...ผมเคยมีอะไรกับหยาดแล้วไปคบกับฟ้าทีหลัง ฟ้ารู้ เราเลยเลิกกัน” ติณนั่งลงแล้วบอก ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบ


ตรัยนั่งมองน้องอึ้งๆ เออเว้ย จะว่ามันเลวก็ยังไงอยู่ น้องทั้งคน แต่ทำอย่างนี้ก็ไม่ถูก
ถึงตัวเขาจะมีนิสัยคล้ายไอ้ติณ แต่เขาก็ดูหน้าดูหลัง ไม่เคยพลาดสักหน


“แล้วมึงจะเอายังไงละ ” ตรัยถามต่อ


“ก็...อยากลองเข้าไปคุยกับฟ้าอีกครั้ง ด้วยเหตุและผล
ตอนนั้นอารมณ์มันเหนือกว่า ทุกอย่างเลยดูค่อนข้างแย่ ได้แต่หวังว่าเราจะเป็นพี่น้องกันได้...”


“ไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับเขาเหรอ” ตรันถามน้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาไม่คิดจะตำหนิน้องมากไปกว่านี้หรอก ที่ผ่านมา คิดว่ามันคงได้บทเรียนพอแล้ว


“ผมไม่ได้รักน้องเขาแล้ว” ติณตอบด้วยใจที่สงบนิ่ง


“แต่มึงไปรักไอ้เด็กผู้ชายที่ชอบแอบถ่ายเสี้ยวหน้าเขาแล้วอัพลงไอจีบ่อยๆว่างั้น”


ติณแทบอ้าปากค้างมองหน้าตรัย เฮ้ย! นี่เขาลืมไปเลยว่าพี่ชายทั้งสองคนฟอลไอจีอยู่


เออ ป่านนี้พี่เขามันคงรู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั่ง


“หึหึ” ตรันหัวเราะแซวน้อง ไม่ได้ตกใจที่มันไปหลงเด็กผู้ชาย


วัยรุ่นเป็นวัยกำลังลอง เรียน และรู้ มันอยากทำอะไรก็ปล่อยไป
เขาเชื่อว่าติณมีความคิดพอที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควรเพราะตอนมัธยมมันผ่านจุดที่เรียกว่าเกเรที่สุดมาแล้ว ส่วนเรื่องผู้หญิง ใครผูกก็แก้เอง


แทบไม่แปลกใจเลยทำไมไอ้ตรัยกับไอ้ติณมันเป็นพี่น้องกัน...เออ ข้อนี้ไม่รวมเขานะ...


“ปัญหาใครก็แก้เอาเอง พี่เคยสอนมึงแล้วนะ จะไม่พูดซ้ำๆอีกแล้ว” ตรันเดินไปตบบ่าน้องแล้วเข้าบ้าน


“กูว่าถ้าพ่อรู้เรื่องนี้มึงตายแน่” ตรัยบอกแล้วเดินจากไปอีกคน


นี่รู้เลยว่าพี่ชายทั้งสองใครซับพอร์ตติณเยอะสุด


เอาเป็นว่าติณจะค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละก้าวด้วยตัวเองแล้วกัน...
 


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-04-2014 21:39:40

โลกกลมจริง ๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 01-04-2014 22:10:11

เฮ้อ โลกมันกลมจริงๆ
ขอให้ตินณ์แก้ปัญหาได้ ไม่อยากให้จูนเสียใจ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 01-04-2014 22:12:39

เฮ้อ เหมือนมีงานเข้าอีกละ
บอกตรงเพลียยย
ยังไม่ทันคบกับจูนเลย
ก็มีเรื่องคลุมถุงชนแสนปัญญาอ่อนอีก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 01-04-2014 22:27:58

งานงอกแน่ๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 01-04-2014 22:31:02

อ้าว ทำไงดีละ กลับมาเจอน้องอิงอีกจนได้

หวังว่าเรื่องน้องอิงคงไม่ก่อดราม่าให้จูนเสียใจหรอกนะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 01-04-2014 22:50:07

 :hao5: ไปยุ่งกะอิงฟ้าเดี๋ยวจูนก็เข้าใจผิดหรอก
คราวนี้จะสมน้ำหน้านะติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 02-04-2014 01:49:13

ต้มมาม่ารอค่ะ  :hao5:

ติณจูนสู้ๆนะ  :o12:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 02-04-2014 02:17:49

 :L2: :L2: :L2: :L2:เค้าเป็นกำลังใจให้นะติน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 02-04-2014 06:09:57

 มาม่าาาาาาา :a5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-04-2014 07:47:44

เหอๆ ฟองติณกับฟองจูนจะตกตึกก็คราวนี้แหละ  :katai1:
แต่หลังๆมานี่ จูนน่ารักอ่ะ อยากจับฟัด :man1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 02-04-2014 19:59:23

โหห พ่อ จูนออกจะน่ารักน่าหยิกน่ากดซะขนาดนี้
ยอมรับไปเหอพ งานงอกแล้วอะติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่29-ฟองจูน P.8 010414
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 02-04-2014 20:03:32

จะยังไงก็ช่าง แต่ขออย่าให้จูนได้เสียตัวให้ติณจนกว่าติณจะจัดการเคลียร์ปัญหาทุกอย่างได้หรอกนะ
ไม่งั้นถ้าพี่หลูโตรู้เรื่องเข้าติณตายแน่ๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 02-04-2014 21:28:15

ตอนที่30-อดีตที่ดี




ติณณภพกลับมาถึงห้องตอนเกือบเที่ยงคืน ไฟในห้องยังเปิดสว่างโร่
เขาเห็นจูนนอนนิ่งอยู่บนโซฟาเป็นสัญญาณบ่งบอกอีกแล้วว่ามันคงเผลอหลับไป


เกือบทุกครั้งที่เขาไปนอนห้องจูนหรือจูนมานอนห้องเขา มันจะชอบเผลอหลับก่อนถึงเตียงตลอด
แต่เขาก็อุ้มมันไปนอนบนเตียงทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นกัน ติณเดินไปเปิดประตูห้องนอน
กางผ้าห่มออกเตรียมไว้แล้วกลับออกมาอุ้มจูนพร้อมหยิบโทรศัพท์มันแล้วใช้เท้าเขี่ยไอ้เหลืองเข้ามาในห้องด้วย
ติณบอกฝันดี ก้มลงจูบหน้าผากแล้วดึงที่คาดผมออกวางไว้โต๊ะข้างเตียง


“ติณ...” เนปจูนขยี้ตา ลุกขึ้นนั่งมองเจ้าของห้องกำลังเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนออกมา


“หืม กูทำเสียงดังเหรอ ขอโทษนะ” ติณเดินเข้าไปหา นั่งลงบนเตียง


“เปล่า” เนปจูนส่ายหน้า ขยับเข้าไปกอดเอว วางหัวบนไหล่กว้าง


ติณเริ่มจะชินแล้วละ เวลามันตื่นมากลางดึกทีไร ขี้อ้อนทุกที แต่เขาก็ชอบนะ


“แล้วเป็นอะไร ตื่นมาทำไม” เขาถามเสียงเบา ลูบหัวคนขี้อ้อน


“ตกลงใครดูตัว”


“กังวลเรื่องนี้เหรอ ไม่มีใครดูตัวทั้งนั้นแหละ แค่ไปกินข้าวเฉยๆ” ติณตอบ กำลังชั่งใจว่าจะบอกจูนเรื่องฟ้าดีมั้ย เขาไม่อยากปิดบัง แต่ถ้าบอกก็กลัวจะคิดมากอีก


“เหรอ” จูนตอบแล้วเงียบไปจนติณนึกว่ามันเผลอหลับ พอจะขยับตัวมันก็กอดแน่นขึ้นอีก


“ตกลงเป็นอะไร” เขาถามย้ำ ก้มลงมองหน้า


“มึงชอบกูจริงๆ...เหรอ”


“ทำให้เห็นทุกวันยังไม่แน่ใจอีกเหรอ”


“ถ้าเขากลับไปเป็นคนเดิม...มึงจะกลับไปหาเขามั้ย”


ติณเริ่มเอะใจกับคำถาม จูนมันต้องรู้เรื่องอะไรมาแน่ๆ


“ไปรู้เรื่องอะไรมา ไหนบอกมาซิ” ติณดันจูนออก ยกมือเกลี่ยแก้มใสปัดเป่าความกังวลในใจของคนตรงหน้า


“มึงไปกิบข้าวกับครอบครัวฟ้ามาเหรอ” เนปจูนถาม มองลึกลงไปในดวงตา


ภาพที่มีบุคคลปริศนาส่งมาให้ในแชทเฟสยังติดตา ภาพครอบครัวของติณและฟ้านั่งล้อมโต๊ะทานข้าวด้วยกัน


“อืม ไปกินกับครอบครัวฟ้ามา แต่ไม่มีอะไร พ่อกูเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อฟ้า”


“โลกกลมดีเนอะ”


ไม่รู้ทำไม จูนถึงรู้สึกอึดอัดในอก หายใจไม่ค่อยออก ไม่อยากเห็นหน้าไอ้ติณ


นิสัยคิดมากแม่งกลับมาอีกแล้วสิ


“อย่าคิดมาก ไม่มีอะไร คือไม่มีอะไร แต่...”


“แต่อะไร” จูนรีบถามเสียงสั่น กำแขนเสื้อคนพูดแน่น


“แต่กูอยากไปคุยกับฟ้าเรื่องที่ค้างในใจว่ะจูน”


คนฟังน้ำร่วง..... พยายามกลั้นน้ำตา แต่มันห้ามไม่อยู่จริงๆ


“น้ำตาอย่าเพิ่งมาดิ กูจะพามึงไปด้วยแน่ๆ ไม่ต้องห่วง กูแค่อยากสะสางขอคุยเป็นพี่น้องกับเขาแค่นั้นเอง” ติณยกมือเช็ดน้ำตาให้จูน


เขาไม่รู้ว่ามันรู้ได้ยังไงว่าเขาไปกินข้าวกับครอบครัวฟ้ามา แต่ตอนนี้เห็นทีต้องบอกแล้วละ
อย่างน้อยเขาก็สบายใจไปได้เปราะหนึ่ง ไม่มีความลับอะไรต้องปิดบังมัน


“อือ” จูนครางตอบ คว้าคอติณมากอดแน่น


อยู่ๆความรู้สึกที่คิดว่า ถ้ามันเปลี่ยนใจต่อไปนี้คงไม่ได้กอดมันแบบนี้อีกก็แวบเข้ามาในหัว


เขารักมันแล้วใช่มั้ยวะ...รักมันมากๆด้วยใช่มั้ย


“แล้วรู้ได้ยังไงว่ากูไปกินข้าวกับครอบครัวฟ้ามา”


“มีคนส่งรูปมาให้ดู”


“หื้อ” ติณเลิกคิ้วงง


มีคน?
ส่งรูปไปให้จูนดู?
แสดงว่าต้องมีมือมืดต้องการทำลายความสัมพันธ์เขากับจูนงั้นสิ?


“ใครส่งมา ไหนดูหน่อย”


เนปจูนหันซ้ายหันขวาเจอโทรศัพท์วางอยู่โต๊ะหัวเตียงก็หยิบมาเปิดโชว์สนทนาแชทให้ติณดู


คนนิรนามที่ไม่รู้ว่าเป็นชายหรือหญิงตั้งใจส่งทั้งรูปภาพและคำพูดเสียดสีมาเต็มที่ นั้นทำไมจูนถึงคิดมาก


ติณกดเข้าไปดูในเฟสมือมืด แต่ไม่มีข้อมูลอะไรสักอย่าง รูปดิสก็เป็นภาพอวตารน่ากลัวๆ


“บล็อคแม่งไปเลย” ติณพูดแล้วกดบล็อค เขาล้วงโทรศัท์ในกระเป๋าเสื้อสูทออกมาส่งให้จูน


“อะไร”


“ต่อไปใช้เครื่องกู เฟสไลน์ไอจีหรืออะไรก็เล่นของกู ไม่ต้องล็อคอินของตัวเองเข้าใจมั้ย”


“ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ” เนปจูนดันมือติณกลับ ตั้งแต่สนิทกันมา เขาไม่เคยล่วงเกินโทรศัพท์ติณเลยนอกจากหยิบส่งให้


“ไม่เป็นไร กูเต็มใจ อยากแอดใครทำอะไรก็แอด เดี๋ยวมือมืดกูจัดการเอง” ติณบอก วางโทรศัพท์ลงบนมือจูนแล้วยกขึ้นมาจูบ


“มึงกลัวใครมาทำอะไรกูเหรอ”


“เปล่าหรอก กูแค่กำลังคิดว่ามีคนอยากให้เราแตกแยก”


“ไม่หรอกมั้งติณ”


“มึงนี่นะ คิดมากในเรื่องที่ไม่ควร ไอ้ที่ควรกลับไม่คิดน่ะหื้อ” ติณโยกหัวจูนเบาๆ


“อือ ไอ้บ้า พอเล่า นอนดีกว่า” จูนปัดมือนั้นออก ผลักติณให้ลุกจากเตียง


“หึหึ ฝันดีนะ อย่าเก็บไปฝันละ เข้าใจมั้ย” ติณสั่ง กระชับผ้าห่มแน่น ก้มลงไปจูบหน้าผากมนอีกที


“อือ” เนปจูนพยักหน้า


“เดี๋ยวกูไปอาบน้ำนอนห้องข้างๆ”


ติณยืนมองจูนพยักหน้าขึ้นลงตอบรับอีกทีแล้วส่งยิ้มให้เดินถือเสื้อผ้าออกไปข้างนอก


คิดไปคิดมาแม่งก็เหมือนส่งลูกชายเข้านอนเลยว่ะ










วันนี้ถ้าติณจำไม่ผิดเขารู้สึกว่าฟ้าจะเลิกเรียนประมาณบ่ายสาม ซึ่งเขาเลิกตอนบ่ายโมง ส่วนจูนเลิกตอนบ่ายสี่


ไอ้ที่คิดไว้ในหัวว่าจะนัดคุยคงต้องเลื่อนไป รอจูนเลิกเรียนแล้วค่อยไปหาน้องที่หอ ก็ไม่มั่นใจหรอกว่าจะเจอมั้ย แต่คงต้องลองเสี่ยงกันดู


“ติณทำไมเฟสมึงอัพสถานะแปลกๆวะ” เอิร์ธกระซิบถามในคาบเรียน ตอนนี้เหลืออีกครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็จะลิกแล้ว


“แปลกยังไง”


“เนี่ย กูเห็นมึงโพสงอแงงเชี่ยไรไม่รู้แต่เช้าละ” เขาส่งโทรศัพท์ให้ติณดู


TINnapop Tintin : วันจันทร์คือระ อยากวันศุกร์เร็วๆอีกแล้ว -รู้สึกงอแง


ติณณภพนั่งขำแล้วเฉลยให้เพื่อนฟัง “เออ กูเอาให้จูนเล่น มันคงครองโซเซียลกูสักพักแหละ”


“อุ๊ต๊ะ คือเหี้ยไรครับ จีบกันไม่ทันไร ยกไอโฟนให้เขาแล้ว” แชมป์ที่นั่งข้างติณเผลอได้ยินเลยแซวเข้าให้


“หึหึ กูข้ามขั้นจีบมาแล้วสัด” ติณบอกอย่างมีเลศนัย


“อะไร ยังไง แถลงมั้ยๆ” แชมป์รีบถามต่อ แต่คำตอบที่ได้รับคือการส่ายหัวจากติณและสายตาเจ้าเล่ห์...


เนปจูนเดินปิดปากหาวออกมาจากห้องเรียน วันนี้เรียนตั้งแต่เที่ยงยันบ่าย
มีแอบคุยไลน์กับไอ้ติณบ้างพอให้หายแก้ง่วง เมื่อ20นาทีก่อนเขาก็ส่งไปบอกมันว่าใกล้เลิกแล้วไม่รู้ตอนนี้มารับยัง


“จูนมึงกลับไง” ตั้มถามเพื่อน ล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ


“เดี๋ยวไอ้ติณมารับ” จูนบอกแล้วนั่งลงโต๊ะหน้าคณะ


“เออ งั้นกูกลับก่อนนะ ง่วง” พุทธบอกแล้วเดินจากไป


“มันยังคบกับพี่ทรายอยู่ป่าววะ” จูนถามตั้ม ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับไอ้พุทธเลย


“เออ คบ เห็นว่าตอนนี้โดนพ่อแม่พี่เขาจับตาอยู่ ไม่รู้มัน ชอบทำตัวลึกลับ” ตั้มตอบก่อนขอตัวกลับบ้านอีกคน


ตอนนี้เลยเหลือไอ้นนท์ที่นั่งหลับตาซบไหล่เขาอยู่กับไอ้มิตรที่บอกว่าจะรอไอ้ติณเป็นเพื่อน


“นนท์มึงกลับไง เอารถมาป่าว”


“เดี๋ยวกานต์มารับ” นนท์ครางตอบจูนด้วยความเพลีย


“ไอ้ติณมาละ” มิตรพูดบอก จูนเลยหันไปมอง เห็นติณเดินถือถุงเซเว่นเข้ามาหา ในนั้นอย่างน้อยต้องมีข้าวกล่องที่เขาสั่งอยู่สองอย่าง


ติณณภพวางถุงในมือลงบนโต๊ะ หันไปพยักหน้ากับมิตรแล้วคุ้ยหาข้าวกล่องหยิบมาเปิดส่งให้จูน


“ซื้อมาสองอย่างมั้ยอ่ะ” จูนถาม ยื่นมือไปรับ


“เออ” ติณตอบแล้วนั่งลง


“งั้นกูไปแล้วนะ เจอกันเว้ย” มิตรพูดบอก มองหน้าไอ้ติณกับจูนแล้วเดินจากไป


อีกสิบนาทีกานต์ก็มารับนนท์ตอนนี้ทั้งโต๊ะเลยเหลือแค่จูนกับติณและรอบข้างเต็มด้วยนักศึกษานั่งอยู่หลายโต๊ะ


เนปจูนรีบจ้วงข้าวสองกล่องให้หมดจนเกือบติดคอ คนนั่งมองได้แต่ดุว่าให้ค่อยๆกินไม่ต้องรีบแต่มันก็ไม่ฟัง


“มึงจะรีบทำไมวะ”


“กูหิว”


ติณได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็อดนั่งมองมันแล้วอมยิ้มไม่ได้

.

.

.

“ไปไหนอ่ะติณ นี่ไม่ใช่ทางกลับห้องนี่” เนปจูนท้วงเมื่อติณขับรถออกนอกเส้นทาง


“ไปหาฟ้ากัน”


“หะ” คนฟังอึ้งกับคำตอบ ใจสั่นรัว หันไปมองหน้าติณ “มึงว่าอะไรนะ”


“ไปหาฟ้ากันครับ ที่กูบอกเมื่อคืนน่ะ” ติณตอบแล้วขับรถเลี้ยวเข้ามาในหอหนึ่งที่เมื่อหลายเดือนก่อนมาบ่อยๆ


“จริงๆแล้วมึงไม่ต้องพากูมาด้วยก็ได้” จูนตอบเสียงเบาไม่ยอมลงจากรถ


“ไม่เป็นไร มึงจะได้สบายใจ” ติณตอบ ลงจากรถอ้อมมาเปิดประตูให้จูน


“เดี๋ยวกูรอในรถก็ได้ มึงไปเถอะ กูเชื่อใจมึง” จูนเงยหน้าบอก


ติณณภพยืนช่างใจอยู่สักครู่ก็พยักหน้าตกลง ย่อตัวลงไปกดจูบหน้าผากมนหนักๆ


“เดี๋ยวกลับมานะ”


“อือ”


เนปจูนนั่งมองตามหลังจนติณเดินลับตาหายเข้าไปในตัวตึกด้วยใจห่อเหี่ยว
ได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก มันไม่มีอะไรหรอก รอเวลาติณเดินกลับมาหา


“ลุงครับ ผมรบกวนช่วยโทรเรียกเจ้าของห้อง304ลงมาหาหน่อยได้มั้ยครับ”


“จะให้บอกว่าใครมาหาครับ”


“ติณครับ”


“แปปนะครับ”


ติณณภพยืนกอดอกรอหญิงสาวเกือบครึ่งชั่วโมงจนคิดว่าวันนี้คงไม่ได้คุยกันแล้วจนฟ้าเดินเข้ามาเรียก เขาหันไปมองยิ้มให้แต่ฝ่ายนั้นยกมือไหว้


“หวัดดีคะ”


“ฟ้า...”


.....


“มาหาฟ้า มีอะไรเหรอ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉยทำให้ติณรู้สึกประดักประเดิดไม่รู้จะเริ่มคุยด้วยประโยคไหน


แต่เขาก็ดีใจที่ฟ้ากลับไปเป็นคนเดิมและดีใจที่ฟ้าไม่อารมณ์ขึ้นเมื่อเห็นหน้าเขา


“ฟ้าสบายดีมั้ย”


“เรื่อยๆค่ะ” ฟ้าตอบ ยืนพิงกำแพง มองตรงไปข้างหน้า


ตอนแรกที่ลุงยามโทรมาบอก ก็ช่างใจอยู่นานว่าจะลงไปดีมั้ย
ถึงความรู้สึกมันจะไม่เหมือนเดิมแต่ทำไมเราต้องเมินกันด้วย...นี่คือความคิดของอิงฟ้าคนปัจจุบันและคนก่อนที่จะมาเจอติณ


แต่ถ้าเป็นอิงฟ้าตอนยังคบกับติณณภพไม่มีทางหรอกที่เธอจะลงมาหา
ซ้ำยังจะฝากลุงยามให้ไล่อีกต่างหาก แปลกดี ทำไมเมื่อตอนคบกับผู้ชายข้างๆถึงเป็นแบบนั้นไปได้


ความรักมันช่างมีอิทธิพลน่ากลัวจริงๆ


“พี่...อยากมาขอโทษฟ้า กับทุกเรื่องที่ทำให้ฟ้ารู้สึกแย่ รู้สึกไม่ดี
ไม่รู้ตอนนี้พี่จะหวังมากไปมั้ย แต่อย่างน้อยพี่ก็อยากให้เรายังคงเป็นพี่น้องกันได้ ทักกันได้ตอนเจอ”


อิงฟ้ายืนฟังเงียบๆด้วยใจที่เต้นเป็นจังหวะปกติ


“ค่ะ ฟ้ายกโทษให้ คิดๆดูแล้วมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเอาความรู้สึกแย่ๆต่อผู้ชายคนหนึ่งมาเก็บไว้กับตัว ฟ้าปล่อยมันไปนานแล้ว ไม่ได้ใส่ใจอะไร”


“อืม ขอบคุณครับ...น้องสาว” ติณหันไปยิ้มให้บางๆ


“แต่ฟ้าถามอะไรพี่อย่างสิ” อิงฟ้าพูดขึ้น มองตรงไปยังรถติณที่จอดอยู่


“ครับ”


“ไปสปาร์คกับพี่จูนตอนไหนเหรอ”


ติณณภพอึ้ง หน้าชากับคำถาม ไม่คิดว่าฟ้าจะรู้ด้วยเหมือนกัน


คือ...ทุกคนที่เขาไม่คาดคิดตอนนี้กลับรู้หมดเลย   


แล้วนี่ยิ่งเป็นแฟนเก่าที่เป็นผู้หญิงซ้ำยังยังเป็นคนที่จูนจีบให้ คือ...จะว่ายังไงดีละ เขาก็กระดากที่ต้องตอบเหมือนกัน


“เออ...”


“ฟ้าไม่โกรธพี่หรอก แค่อยากรู้เฉยๆ พี่จูนก็น่ารักดี” อิงฟ้าบอกแล้วยิ้มยืนยันให้รู้ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่แฟนเก่าไปคบผู้ชาย


เอาเป็นว่าถ้าพี่ติณไปคบกับผู้ชายแมนๆถึกๆนั่นแหละ เธอค่อยตกใจขวัญเสียอีกที


“ครับ” ติณได้แต่ตอบรับไป ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง


“ดูลำบากใจนะ งั้นเดี๋ยวฟ้าขึ้นห้องก่อนแล้วกัน ไว้เจอกันค่ะ”


“ครับ โชคดีครับ”


“เหมือนกันค่ะ” ฟ้าบอกส่งท้าย ยิ้มให้แล้วเดินกลับเข้าหอไป


...เนปจูนนั่งยิ้ม กดวางสายโทรศัพท์จากติณ เชื่อแล้วละ เชื่อแล้วจริงๆว่ามันไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก...


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

ไม่มาม่านะค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 02-04-2014 21:42:39

ผู้ไม่หวังดี ใครฟระ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-04-2014 21:51:17

เห้อ....โล่งอก อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 02-04-2014 22:13:50

ผู้ไม่หวังดีคงไม่ใช่ยัยหยาดฟ้านภาลัยไรนั่นนะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 02-04-2014 23:36:47

ใครคือมือมืดนะ  :angry2:

ติณทำดีแล้วค่ะ  555 o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-04-2014 23:49:05

รอดไปที
ผ่านไปด้วยดี
แล้วผู้ไม่หวังดีคนนั้นคือ...?

ปล.นังหยาดชิมิ ถ้าใช่ตบแม่มเลยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 03-04-2014 00:03:05

 :laugh: มีแอบฟังจากโทรศัพท์ด้วย
แอบร้ายนะจูน ฮ่าฮ่าฮ่า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: pannixz ที่ 03-04-2014 01:26:34

เฮออ โล่งอก :เฮ้อ:
จะมีมาม่าอีกมั้ยค่ะ
จะได้เตรียมผ้าไว้เช็ดโต๊ะเวลาทำน้ำตาหก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 03-04-2014 08:49:54

น่ารักจริงๆเลยน้าเนี้ย 55

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่30-อดีตที่ดี P.9 020414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 03-04-2014 21:50:50

ดีใจกับติณด้วย ที่ฟ้ายอมตัดใจแต่โดยดี

ดูท่าเนปจูนคงขาดติณไม่ได้แล้วล่ะสิ

รักกำลังไปด้วยดีแฮะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 04-04-2014 21:49:20

ตอนที่31-งานแรกของปี




ติณณภพชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินกลับรถเพราะแรงสั่นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงด้านหน้า พอล้วงมันมาดูก็เจอข้อความปริศนาจากแชทของเฟสจูน


เขาขมวดคิ้วมองภาพที่ถูกส่งมา เป็นรูปของอิงฟ้ากับเขาที่ยืนคุยกันเมื่อกี้ แสดงว่ามือมืดก็ต้องอยู่แถวนี้สินะ


ติณเงยหน้าจากจอ กวาดสายตาไปทั่วแต่ก็ไม่พบใครนอกจากลุงยาม


“บัดซบเอ๊ย!” เขาสบถ ลบภาพนั้นแล้วเก็บโทรศัพท์เดินกลับรถ


เนปจูนยิ้มให้คนมาใหม่ แต่พอเห็นมันหน้านิ่วคิ้วขมวดยิ้มตอบมาแบบฝืดๆเขาเลยต้องรีบถาม


“เป็นอะไร”


“มันสร้างเฟสใหม่แล้วส่งรูปมารบกวนมึงอีกแล้ววะ” ติณตอบ ขับรถกับห้อง


“รูปอะไร”


“รูปกูยืนคุยกับฟ้าเมื่อกี้”


เนปจูนเม้มปากแน่น ใช้ความคิด มันใครกันว่ะที่ต้องการทำเราแตกแยก


ผู้หญิงเก่าของไอ้ติณเหรอ? อันนี้เปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้อาจจะมีสูง


นี่ถ้าเขาไม่มาด้วยแล้วยังใช้โทรศัพท์ตัวเองอยู่นะ รับรอง เจอหน้าไอ้คนข้างๆนี่เมื่อไหร่ เขาเหวี่ยงใส่มันแน่


“เดี๋ยวแวะไปส่งกูหาเจ้านายก่อนกลับห้องนะ จะไปเอางาน”


“อื้ม” ติณรับคำ ขับรถไปซอยๆหนึ่งที่อยู่คั่นกลางระหว่างคอนโดเขากับจูน

.

.

.

“รออยู่ในรถนะ เดี๋ยวมา” เนปจูนบอกแล้วลงจากรถเข้าไปข้างใน


เขาเห็นไอ้อาร์มกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ แต่มืออีกข้างกดโทรศัพท์ไปด้วย ต้นๆหนึ่งนี่ กินน้ำกันจนอิ่มไปเลยละครับ


“เชี่ย” อาร์มอุทานเมื่อรู้สึกถึงแรงตบที่หัว “สัดจูน”


“เออ มึงตั้งใจรดน้ำหน่อยได้มั้ยเนี่ย” เขาว่ามันแล้วเดินเข้าบ้านไป ไม่สนใจคำด่าตามหลัง 


เนปจูนเปิดประตูเข้าห้องเมื่อได้รับคำอนุญาตจากเจ้านาย
ถึงจะผ่านมาปีใหม่แล้วแต่พี่ลูกแก้วยังคงนั่งทำอะไรไม่รู้กับกองเอกสารบนโต๊ะเหมือนเดิม


“หวัดดีครับพี่” จูนยกมือไหว้ เลื่อนเก้าอี้นั่งลง


“เออ งานแรกของปี อ่ะ” เจ้านายบอกแล้วโยนซองเอกสารคุ้นหน้าคุ้นตาให้ลูกน้อง


“โห้ ไรอ่ะ ปีใหม่ผ่านมายังไม่ถึงสิบวันเลย นี่ผมชักเริ่มสงสัยแล้วนะว่าบริษัทพี่คนรู้จักคงไม่น้อยแล้วละ”


“กูบอกแล้วปากต่อปาก เขาให้เวลาเดือนหนึ่ง เชิญมึงเสพสมกับงานตามสบาย”


เนปจูนนั่งหน้ามุ้ย หยิบซองมาถือไว้ สงสัยเจ้านายคงลืมแล้วมั้งว่าเขาเคยบอกไว้ พอจบงานเด็กม.ปลายจะขอลาหยุด
แต่นี่มันอะไร นี่มันอะไร๊ สงสัยต้องเตือนความจำแล้วละ


“พี่จำได้มั้ยว่าผมขอลาหยุดนะ”


“เออ จำได้ แล้วไง มึงบอกวันกูรึยังละ” ลูกแก้วถาม ก้มหน้าก้มตาจดจ่อกับเอกสารตรงหน้า


โอเค...เขาผิดเองก็ได้


“งั้นเสร็จงานนี้แล้วผมขอลาหยุดเลยนะครับ จนถึงปิดเทอม หรืออาจจะจนเปิดเทอมเลย
ผมไม่แน่ใจว่าปิดเทอมนี่จะไปเยี่ยมหาพ่อแม่ที่อิตาลีนานมั้ย”


เนปจูนบอกกำหนดการของตัวเองยาวเหยียด อีกสามเดือนกว่าก็ซัมเมอร์
ฉะนั้นเขาควรเร่งมือทำงานส่งอาจาร์ยมากกว่า แล้วพอปิดเทอมก็ต้องไปเที่ยวหาพ่อแม่ งานนี่เรียกว่าลายาวไปเลยดีกว่า


“ตามนั้น” ลูกแก้วบอก พยักหน้าให้เป็นอันว่าตกลง


“ขอบคุณครับ เอาไว้ผมเริ่มงานเมื่อไหร่จะรายงานผลให้ทราบเป็นระยะครับ”


“ไม่เป็นไร กูโทรตามวันเว้นวันอยู่แล้ว”


“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งพี่ เปลืองค่าโทรพี่หน่า”


ลูกแก้วไม่ตอบอะไรนอกจากโบกมือไล่ลูกน้องให้ออกไป เสียสมาธิการงานกูหมด


“ไล่กันซะ งั้นผมไปละนะพี่ หวัดดีครับ” เนปจูนยกมือไหว้ลาเจ้านายที่ยังคงโบกมือไล่


เออนะ ไม่รู้ไอ้ภาพทนอยู่ไปด้วยได้ยังไง


เขาเดินออกมาข้างนอก เห็นไอ้อาร์มเปลี่ยนไปรดน้ำต้นไม้ข้างรั้วแทน แต่มืออีกข้างอยู่เหมือนเดิม นี่มันเล่นอะไรหนักหนาวะ


“กูถามจริง นี่ติดเชี่ยไรของมึงหนักหนาอาร์ม” จูนยืนเท้าสะเอวถามเพื่อน


“ติดคนในโทรศัพท์ มีปัญหาป่ะ”


“อ่อ นี่มึงมีความรักเหรอออ” เนปจูนเดินเข้าไปล้อใกล้ๆแต่โดนไอ้อาร์มเอาน้ำมาฉีดใส่ซะครึ่งขา


เหี้ยเอ๊ย! ยังดีที่มันเห็นท่อนบนเขากอดเอกสารลูกค้าอยู่ ไม่งั้นมันคงจัดเต็ม


“ฮะๆ”


“เชี่ยอาร์มฝากไว้ก่อน” เนปจูนชี้หน้า เดินหนีไปหารถที่จอดอยู่ข้างรั้ว


ติณณภพนั่งมองจูนเดินมาหาจากกระจกหลัง เห็นปากมันบ่นพึมพำอย่างกับหมีกินผึ้งแล้วอดขำไม่ได้


“หึหึ”


“รีบกลับเลยติณ กูอยากอาบน้ำแม่ง เชี่ยอาร์มสาดน้ำใส่ขากู เปียกหมดเลย ดูดิดู”


มันยังคงบ่นต่อจนติณออกรถไปถึงหน้าปากซอย


“เออๆ รู้แล้ว หึหึ ขี้บ่นนะมึง” ติณละมือจากพวงมาลัยข้างนึงไปผลักหัวมันเบาๆ


จูนหน้างอ เก็บซองข้อมูลของลูกค้าเข้ากระเป๋าแล้วเปิดเฟสเล่นจนไปถึงห้องตัวเอง


“คืนนี้นอนไหน” เจ้าของห้องถามคนตัวสูง หยิบผ้าเช็ดตัวออกจากตู้


“มึงนอนไหนอ่ะ” ติณถามกลับแล้วปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้จูน


หลังๆมาเริ่มเฉยๆกับไอ้ฝูงเหลืองในห้องนอนจูนมันแล้วละ
แต่ถ้าให้แก้ผ้าในห้องนี้ก็ยังไม่กล้าอยู่ดี บอกแล้วมันเหมือนทำอนาจารต่อหน้าเด็ก -_-'


“กูนอนห้องนี่แหละ คิดถึงฟองติณจะแย่เล่า” จูนย่นหน้าบอก กางแขนให้ติณถอดเสื้อออกเอาไปใส่ตะกร้า ส่วนกางเกงเดี๋ยวไปถอดเองในห้องน้ำ


“อ้าว แล้วไม่คิดถึงคนพาไอ้เหลืองมาเหรอ” ติณถาม เดินกลับมายืนลูบแก้มคนตรงหน้า


“คิดถึงทำไม เจอกันทุกวัน” จูนตอบ ปัดมือใหญ่ออก เดินไปหยิบที่คาดผมหน้ากระจกมาคาด


“แล้วมึงคิดถึงไอ้เหลืองทำไม เจอกันทุกวัน” ติณยังตื้อถาม เดินมายืนซ้อนหลัง กอดเอวจูนแล้วสบตากันผ่านกระจก


“แต่เมื่อคืนกูไม่เจอ...ไง” จูนตอบเสียงเบา พยายามเบี่ยงตัวออกจากการโดนสัมผัส


เขารู้ว่าเวลาไหนควรโดนตัวติณแบบกอดแบบหอมได้ เวลาไหนไม่ควรโดนตัวมัน อย่างเช่นเวลานี้เป็นต้น


ไอ้ติณกำลังมีอารมณ์ มันพยายามขืนตัวเขาไว้ในอ้อมกอดแล้วซุกหน้ากับซอกคอ
จูนได้ยินเสียงมันสูดอากาศจากตรงนั้นเข้าเต็มปอด และเขาจะไม่ว่าอะไรเลยถ้ามันไม่เอาปากมางับและเอาลิ้นออกมาเลียด้วย


ไอ้สัด! กูเริ่มจะมีอารมณ์แล้วเหมือนกันนะเว้ย


“อย่าหน่าติณ มึงไม่อดทนเลยนะ”


“กูกำลังอดทนอยู่นี่ไง” ติณกระซิบตอบเสียงพร่า ว่าจะไม่อะไรแล้วนะ เพราะก็เคยถอดเสื้อให้มันอยู่บ่อยๆ


แต่แม่งวันนี้เป็นอะไรไม่รู้ เห็นผิวขาวๆตรงหน้าแล้วอยากไซร้มันจริงๆ


“อดทนห่าอะไร ไซร้กูจนน้ำจะแตกแล้วมั้ง” จูนว่าเสียงเขียว หยิกหลังมือมันที่วางอยู่ตรงเอวเขาไปที


“ไม่หรอก แค่ตุง หึหึ” ติณกระซิบบอกข้างหูแล้วหอมแก้มมันไปฟอดใหญ่


“ไอ้ติณ!” เนปจูนตะโกนเรียกชื่อแขกร่วมห้องเสียงดัง รีบหันหน้าไปกัดกล้ามแขนมันจนเกือบจมเขี้ยว


“โอ๊ยจูน มึงขัดอารมณ์กูทำไมเนี่ย โอ๊ยจูนปล่อย แม่ง ว่าจะเอาไปบิ้วท์ต่อในห้องน้ำสักหน่อย”


เนปจูนยอมปล่อยปากออก ยกมือมาเช็ดน้ำลายแล้วทำหน้าแดงเดินเข้าห้องน้ำไป


ไอ้บ้า! เขายืนยิ้มคนเดียวอยู่หลังประตู เอาเถอะ ถึงยังไงเขาก็ยังไม่ยอมมีอะไรกับมันง่ายๆแน่










หลังจากเนปจูนอาบน้ำเสร็จ
เขาก็มาเช็ดนั่งเช็ดผมอยู่กลางเตียงโดยมีเหล่าฝูงลูกรักตัวสีเหลืองทั้งหลายนอนให้กำลังใจในการศึกษาข้อมูลลูกค้าอยู่เต็มไปหมด


นี่ไม่รู้จริงๆนะว่าโลกมันจะกลมไปถึงไหน จะกลมเท่าไข่เขาเลยมั้ย แต่เอาเถอะ
ไหนเมื่อเรื่องมันวนมาถึงตรงนี้แล้วเขาคงต้องเล่นต่อไปสินะ (แอบว่าคนเขียนป่าวว่ะ-*-)


...จตุรภัทร  เกริกชนน...


เป็นชื่อจริงของคนที่เนปจูนเพิ่งได้เจอเมื่อไม่นานมานี้หลังจากห่างหายกันไปตั้งแต่คนนั้นเรียนจบม.ปลาย


รักแรกของเขา...
คนแรกของเขา...


ตอนนี้กำลังมาจ้างเขา...ให้จีบผู้หญิงให้


เอาละ ถึงจะเป็นรักแรก แต่บอกเลยว่า ณ วันนี้ไม่ได้รักแล้ว เรานับถือกันเป็นพี่น้อง
แตะตัวกันได้ โดนตัวกันได้ เล่นหัวกันได้แบบไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากเหมือนอย่างวันที่เราถ่ายรูปกันในวันเกิดพลูโต


งานนี้ถือว่าเป็นงานแรกของปีที่หน้าท้าทายไม่น้อยเชียวละ


“จูน ทำไร ออกมากินข้าวดิ” ติณณภพโผล่หน้ามาถามเจ้าของห้องหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนานแล้ว


“ดูงาน” เนปจูนบอก เก็บกระดาษในมือใส่ซองตามเดิมแล้วเดินเอาไปเก็บไว้ที่โต๊ะคอม


“ออกมากินข้าวได้แล้ว” ติณณภพพูดดุ เปิดประตูแง้มไว้ ส่วนตัวเองเดินกลับเข้าครัวไปยกจานข้าวราดแกงออกมาวางบนโต๊ะกินข้าวขนาด2คน


ก่อนไปอาบน้ำเขาโทรไปสั่งข้าวจากร้านข้างล่างจนเมื่อสิบนาทีก่อนมีคนเอามาส่ง รอไอ้เจ้าของห้องอยู่นาน มันก็ไม่ออกมาซักที


“อ้าว มึงสั่งข้าวเหรอ กูว่าจะทำกับข้าวกิน” เนปจูนถาม เดินมานั่งตรงข้าม มองข้าวหมูกระเทียมในจาน


“อื้ม เย็นแล้วไม่ต้องทำหรอก” ติณบอก ตักข้าวกิน


จะว่าชอบกินอาหารที่จูนทำมั้ย ก็ชอบนะ และนี่เป็นอีกอย่างหนึ่งเลยละที่เขาเคยเอาไปเทียบกับแฟนเก่าหลายๆคนที่เคยคบมา
ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำกับข้าวเป็นสักคน เย็นหน่อยก็ไม่กินกลัวอ้วน หรือไม่ก็ลากเขาออกไปร้านอาหารหรูๆแพงๆ


“ร้านป้าแอ๋วป่ะ”


“อื้ม ร้านแม่ยกกูนั้นแหละ” ติณบอกแล้วยิ้มขำ


“แหวะ” เนปจูนเบ้ปากใส่


เขาพาไอ้ติณไปกินร้านนั้นไม่กี่ครั้ง ป้าแอ๋วเจ้าของร้านก็ถูกอกถูกใจ
เดี๋ยวแถมให้ เดี๋ยวลดให้ ปัดโธ่ ไม่ต้องมาทำเป็นใจดีกับผู้ชายหน้าหล่อเลยนะ


คนนี้ของผมครับป้า...   :beat:

 
—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: e-ga-g ที่ 04-04-2014 21:59:08

จิ้มๆ :z13:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-04-2014 22:22:06

งานใหม่มาละ
รักแรกของจูนซะด้วย
ติณจะว่าไงละ??

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 04-04-2014 22:49:01

 :hao7: พวกเธอจะหวานกันไปไหน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 04-04-2014 23:00:36

ถ้าติณรู้ว่าจูนทำงานให้รักแรกจะเป็นไงนะ  o18

 :L1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: felin_kkr ที่ 04-04-2014 23:27:31

งานนี้...กลิ่นตุๆ.....รึเปล่าหว่า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 05-04-2014 14:01:20

จูนจะทำงานพังปะเนี่ย มาเจอรักแรกเข้าให้
หวังว่าติณคงไม่ตามหึงหรอกนะ

ปล.เมื่อไหร่จะได้กันสักที รอจนเหนื่่อยแล้วน้าาาา  :oo1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่31-งานแรกของปี P.9 040414
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 07-04-2014 22:13:25

ชอบๆ o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 08-04-2014 00:04:47

ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ




ติณณภพยืนอัดบุหรี่เข้าปอดเป็นมวนที่สามอยู่ตรงระเบียงหลังจากเพิ่งทะเลาะกับเนปจูนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเสร็จ


ทำไมว่ะ คนกำลังดูๆกันอยู่จะไม่สามารถรู้ได้เลยรึไงว่าอีกคนกำลังทำอะไร คิดอะไรอยู่


จะรู้ไม่ได้เลยใช่มั้ยว่าทำไมช่วงนี้มันทำตัวคลุมเครือกับเขานักหนา


“หยุดสูบได้ละไอ้เหี้ย” เนปจูนเดินมาดึงบุหรี่ในมือติณออก จ้องเสี้ยวหน้ามันเขม็ง


ติณเมินหน้าหนี คว้ากล่องบุหรี่เดินเข้าห้อง 


“ติณ มึงอย่ามาทำแบบนี้ดิ” จูนเดินตามไปคว้าแขนเจ้าของห้อง


ยอมจำนนต่อหลักฐานบนโต๊ะคอมแล้วก็ยอมรับผิดด้วย
แต่แม่งมันเป็นความลับของบริษัทนี่หว่า ถ้าเขาบอกตอนนี้ก็ถือว่าตัวเองไม่มีสัจจะในความเป็นพ่อสื่ออ่ะดิ


ติณณภพหยุดเดินตามตามแรงดึง แต่ยังไม่ยอมหันหน้าไปคุยด้วยจนกระทั่งคนตัวเล็กด้านหลังต้องอ้อมมายืนเผชิญหน้า


“กูบอกมึงไม่ได้จริงๆ” จูนพูดบอก กำข้อมือใหญ่แน่น กลัวมันเดินหนีอีก


“ทำไม แค่มึงกำลังทำงานอยู่ บอกกูสักนิดไม่ได้เลยเหรอ
ต้องให้กูคิดเองเออเองใช่มั้ยเรื่องที่วันนึงมึงนั่งอยู่กับไอ้รักแรกอะไรนั่นแล้วอีกวันไปนั่งคุยกับสาวออฟฟิต
มันจะตายใช่มั้ยจูน เออ ใช่สิ เราไม่ใช่แฟนกันนี่ กูไม่มีสิทธิรู้อะไรความเป็นไปเกี่ยวกับมึงทั้งนั้นแหละ”


ติณระเบิดอารมณ์ใส่ เดินไปหยิบรูปบนโต๊ะคอมที่มีคนส่งมาให้แล้วฉีกทิ้งลงถังขยะ


มันเป็นรูปที่เขาจ้างคนไปตามดูช่วงที่ห่างกับเนปจูนสี่ห้าวันก่อน
เขาจะไม่เอะใจอะไรเลยถ้าเลิกเรียนแล้วมันก็หาย ตอนเย็นนัดเจอก็ไม่ว่าง
แต่วันนั้นเขาดันขับรถผ่านร้านหลังมอเห็นมันนั่งคุยกับไอ้ผู้ชายคนหน้าตาคุ้นเคย
เหมือนกับว่าไอ้มิตรเคยบอกว่าเป็นรักแรกจูน นั่นแหละเขาถึงสงสัยให้คนไปตามสืบ แต่กลับกัน ตามสืบหนึ่งแต่ได้มาสอง


เมื่อวานตอนนักสืบมาส่งรูปก็พอจะรู้ว่ามันคงทำงานอยู่ แต่รอแล้วรอเล่ามันก็ไม่บอกอะไรเลย ยังคงทำตัวเหมือนเดิม ไม่ว่าง ไม่เจอ


“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะติณ มึงเข้าใจมั้ยว่ามันเป็นกฏของบริษัท มันเป็นงานของกู
โอเค ตอนนี้กูกำลังทำงานอยู่ เราคงไม่ว่างเจอกันบ่อยๆ กูบอกอย่างนี้มันพอจะทำให้มึงหายโกรธได้บ้างมั้ย”


“มันช้าไปแล้วจูน...กูว่าตอนนี้เราห่างกันสักพักก็ได้นะ
ทำไมกูรู้สึกว่ามึงยังไม่ไว้ใจกูเลย ทำไมกูรู้สึกว่ามึง...ยังไม่พร้อมจะให้กูอยู่ข้างๆเลย”


ติณบอกด้วยเสียงอ่อนล้า นั่งลงบนโต๊ะคอมอย่างคนหมดแรง


“มึง...พูดว่าอะไรนะ” เนปจูนถามเสียงพร่า ยืนอึ้งกับประโยคที่ได้ยิน ใจเต้นรัว น้ำตาคลอ


“มึงยังไม่ไว้ใจกู และถ้ามึงยังทำงานนี้ต่อ เราไม่ต้องมาทะเลาะกันทุกครั้งที่มึงทำงานเลยเหรอ”


“...ถ้ามึงเชื่อใจกู เราจะไม่เป็นแบบนี้แน่ติณ...กู...เสียใจวะ” จูนบอกเสียงเบา เดินปาดน้ำตาออกมา ขับรถกลับห้อง


ปัญหามันอยู่ตรงไหนว่ะ ตรงที่เขาไม่ไว้ใจไอ้ติณหรือตรงที่มันไม่เชื่อใจเขา


เนปจูนต้องเลือกมั้ย ระหว่างมันกับงาน


รักมันแล้วทำงานไปพร้อมกันไม่ได้เหรอ ..


“แม่งเอ๊ย” ติณณภพสบถหลังจากได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง


ใจก็นึกห่วงคนน้ำตานองหน้าขับรถกลับ จะตามไปคุยตอนนี้คงมีแต่อารมณ์
ตอนนี้ทำได้แค่หยิบโทรศัทพ์ไลน์ไปบอกเพื่อนคนใดคนหนึ่งของมันให้ตามไปอยู่ด้วยแค่นั้น
แต่ไม่รู้จะมีใครว่างมั้ย ได้แต่หวังว่าจูนคงถึงห้องอย่างปลอดภัยและมีเพื่อนคอยดูแลอยู่

.

.

.

“มึงโอเคนะ”


“อืม”


ตั้มยืนมองคนตอบคิ้วขมวด โอเคอะไรของมัน นั่งหน้าหงอยเหมือนหอยป่วย
นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นห่วงไม่ยอมทิ้งสาวแล้วรีบมาหาจริงๆนะเนี่ย


“มีอะไรก็บอกได้นะเว้ย แต่ถ้าไม่มีอะไรเดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆก็ได้”


“ใครบอกให้มึงมา”


“ไม่มี๊”


พิรุธเต็มตัวเลยนะสัดตั้ม...


เนปจูนนั่งซบหน้ากับเข่า นึกไปถึงคนที่บอกให้ไอ้ตั้มมาหาแล้วน้ำตาก็ไหลกับคำพูดมัน


ห่างกัน...ยิ่งคิดแล้วใจยิ่งเจ็บ ความรู้สึกแม่งร้าวรานกว่าตอนรู้ว่ามันกับอิงฟ้าคบกันซะอีก


“เฮ้ย มึงโอเคจริงมั้ยเนี่ย แม่งร้องใหญ่เลย” ตั้มที่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั่งสะอื้นไม่พูดไม่จา


“เอาดีๆจูน มึงทะเลาะไรกับเชี่ยติณมา” เขาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ตบบ่าเบาๆ


เนปจูนได้แต่ส่ายหน้าไปมา ยกมือห้ามไม่ให้มันพูดรวมทั้งเขายังไม่อยากพูดด้วย


“เออๆ ไม่พูดก็ไม่พูด สบายใจเมื่อไหร่ค่อยพูด กูอยู่ตรงนี้แหละ”


“ไอ้ติณบอกให้มึงมาใช่มั้ย” จูนถามเสียงอู้อี้ เช็ดน้ำตากับแขนเสื้อ


“อืม มันก็ห่วงมึงแหละ” ตั้มตอบ โยกหัวเพื่อนตัวเล็กเบาๆ


เรื่องนี้ไม่รู้ว่าใครผิดถูก แต่คิดว่าพวกมันน่าจะปรับความเข้าใจกันได้ เพราะถ้าไม่ได้เดี๋ยวไอ้ติณมีเฮแน่


“มึงกลับไปเถอะ กูอยู่คนเดียวได้” จูนเงยหน้าบอก แต่สภาพทั้งหน้าไม่สามารถทำให้ตั้มเชื่อแบบนั้นได้เลย


ดวงตาแดงก่ำมีน้ำคลอตลอดเวลาอย่างนี้ มันจะอยู่คนเดียวได้ไง


“กูอยู่เป็นเพื่อนได้นะเว้ย”


“แต่กูอยากอยู่คนเดียว ขอบใจมึงมาก ออกไปล็อคห้องให้ด้วยนะ” จูนพูดบอก รีบเดินเข้าห้องไปนอนน้ำตาไหลกอดฟองติณเงียบๆ


งานตอนนี้เริ่มทำมาได้อาทิตย์กว่าแต่เหมือนฝ่ายหญิงจะอยากรู้แล้วว่าคนที่เขาจีบให้คือใคร ดูเหมือนเธอจะมีใจและเริ่มสงสัยว่าใครคือคนนั้น


ประวัติที่เขาได้อ่าน คือก่อนหน้านั้นพี่ภัทรเคยจีบคนนี้ แต่เธอมีแฟนแล้วไม่อยากยุ่งกับชายอื่น
พี่ภัทรเลยบอกจะรอ แล้วไปๆมาๆ ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งเลิกกับแฟนได้เดือนเดียว พี่ภัทรก็มาจ้างพ่อสื่อให้ไปจีบ


วันเริ่มงานวันแรก เขาไลน์ไปหาพี่ภัทรบอกว่าตัวเองเป็นใคร ดูท่าลูกค้าจะตกใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะมาทำงานแบบนี้
เรานัดเจอกัน แลกเปลี่ยนข้อมูลและเริ่มแผนการโดยมีพี่ภัทรคอยส่งไลน์มาบอกตลอดว่าอยากให้ทำอะไร
เนปจูนกับพี่ภัทรคุยกันได้ ทำงานด้วยกันได้โดยไม่มีเรื่องตะขิดตะขวงใจ
แต่ทุกครั้งที่ต้องปฏิเสธติณว่าไม่ว่าง ไม่ใช่ว่าจะสบายใจเลย แต่มันเป็นงาน
จะให้บอกยังไงว่าเดี๋ยวต้องไปเจอคนนั้นคนนี้ ทำนั่นทำนี่ อยากบอก อยากบอกมาก แต่มันบอกไม่ได้ คำว่างานมันค้ำคออยู่


เขาก็เสียใจที่บอกอะไรมันไม่ได้ แต่ก็น้อยใจที่มันไม่เชื่อใจเขาเลย










ติณณภพอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกำลังจะเดินออกไปนอนห้องข้างๆด้วยความเคยชิน
เพราะคืนไหนถ้าจูนมานอนที่นี่เขาต้องไปนอนอีกห้อง แต่คืนนี้มันไม่ใช่ เขาลืมไปว่าเพิ่งจะบอก ขอห่างกับจูน


เขาว่าเขาคิดผิดวะ


คนที่ทรมานเพราะคำพูด ไม่ใช่ใครเลย แม่งคือตัวเองนี่แหละ ที่พูดไม่คิด


เพิ่งรู้ว่าตอนนี้เขาเสพติดจูนทุกอย่างจนกลายเป็นความเคยชิน
เมื่อห้าวันก่อนแค่เดินออกมาจากห้องยังเจอจูนนั่งกอดฟองจูนดูทีวีอยู่เลย


แล้ววันนี้มันไปไหนว่ะ!


ติณนั่งลงปลายเตียง ซบหน้ากับฝ่ามือตัวเอง ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ


ไม่เจอกันตั้งหลายวันก็คิดถึงจะตายห่าอยู่แล้ว พอวันนี้อุตส่าห์ได้เจอ ยังมาทะเลาะกัน แล้วเขาดันขอห่างกับจูน จนมันเสียใจอีก


ทำไมมึงเป็นคนที่นิสัยแย่แบบนี้ว่ะ


สงสัยต้องกลับไปกลืนน้ำลายตัวเองอีกแล้ววะเหี้ยติณ...

.

.

.

“เป็นไร เมียไม่รักเหรอเดินขอบตาคล้ำมา”


ติณมองหน้าคนทัก ถ้าเป็นปกติเขาคงเดินไปตบหัวไอ้แชมป์แล้วที่ทุกวันนี้มันยังขยันแซวไม่เลิก


แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะยิ้มหรือคุยกับใครได้เลย


และดูเหมือนคนแซวก็คงจะฉลาด เริ่มสังเกตได้ว่าเพื่อนไม่โอเค


“เฮ้ย มึงเป็นอะไร ทะเลาะกับไอ้จูนเหรอ”


แม้แต่เพื่อนยังทายถูกเลย ชีวิตช่วงนี้เขามีแต่มันจริงๆวะ


แชมป์นั่งมองหน้าเพื่อน ถามแล้วไม่ตอบเขาเลยย้ายสายตาไปมองเอิร์ธที่ตอนนี้มองหน้ากันไปมาเพราะความอยากรู้


“มึงรู้เรื่องป่าวว่ะ” คนอยากรู้หันไปกระซิบถามเอิร์ธ ฝ่ายนั้นก็ส่ายหัวไปมา


กานต์รีบจูงมือนนท์เดินเข้ามาหาเพื่อนเพราะไอ้แชมป์นั่งกวักมือเรียกหยิกๆซะยิ่งกว่านางกวักนั่งเรียกแขกเข้าร้าน


เขามองหน้าไอ้ติณเพราะนิ้วชี้ไอ้แชมป์ พอกำลังจะอ้าปากถามมันก็เอานิ้วชี้ไปทาบปากจุ๊ๆห้ามไม่ให้พูด ตกลงมึงจะเอายังไงกับกูเหี้ยแชมป์


“มึงไม่มีเรียนเหรอนนท์” เอิร์ธถามแฟนเพื่อนเพราะเห็นมันมามหา'ลัยแต่ใส่ชุดไปรเวท


“กูมีบ่าย” นนท์ตอบ ยืนค้ำหัวกานต์ไม่ยอมนั่ง แค่มาส่งมันเฉยๆ เดี๋ยวเขาก็กลับไปทำความสะอาดห้องซักผ้าตากผ้าแล้ว


“เออนนท์ กูฝากนี่ให้จูนหน่อยนะ” ติณที่นั่งเงียบอยู่นานยื่นถุงเซเว่นไปให้ ในนั้นมีนมกล่อง น้ำเปล่า แล้วก็ข้าวอยู่สองกล่อง


“อ้าว แล้วไม่เจอกันเหรอ” นนท์ตะล่อมถาม อยากรู้อาการคนยื่นของมาให้เหมือนกัน


เห็นที่คงต้องเปลี่ยนแผนจากกลับห้องไปหาไอ้จูนแทนแล้วละ


ติณณภพส่ายหัวตอบ หยิบหนังสือลุกเดินขึ้นตึกไป เพื่อนทุกคนได้แต่สงสัยมองตาม


“ทะเลาะกับไอ้จูนชัวร์” แชมป์ฟันธง


“เรื่องคนอื่นเนี้ยสอดรู้ ตกลงมึงยังหาแฟนผู้ชายไม่ได้ใช่มั้ย” เอิร์ธว่าเข้าให้


“หึหึ กลับห้องไปได้ละ” กานต์หัวเราะเพื่อนแล้วหันมาพูดกับนนท์


“เดี๋ยวดิ๊ กูขอไปหาจูนก่อนนะ” นนท์บอกแฟน ทำท่าทีเหนียมอายให้คนมองเห็นใจ


“จะน่ารักใส่ทำไม หื้อ ไปก็ไป” กานต์ลุกขึ้นโยกหัวแฟน เตรียมตัวขึ้นไปเรียน


“อยากให้คู่มึงทะเลาะกันบ้างวะ กูเลี่ยนนนน” แชมป์พูดบอก ทำหน้าปุเลี่ยนประกอบจนเอิร์ธแซว


“กูว่ามึงรีบไปหาผัวหรือเมียเป็นตัวเป็นตนเหอะป่ะ”


คนโดนแซวหัวเราะเอิ้กอ้าก พยักหน้าขึ้นลงแรงๆแล้วบอกว่า เดี๋ยวกูหาๆๆ

.

.

.

นนท์ยืนรอจูนมาเปิดประตูให้พร้อมกับถือถุงเซเว่นอยู่ในมือ
นานมากแล้วที่ไม่ได้มาห้องนี้ ตั้งแต่เขาย้ายออกไปอยู่กันกานต์เคยแค่แวะมาหาแต่ไม่เคยนอนค้างเลยเพราะแฟนเขามันไม่ให้ =[]=


“อ้าวนนท์” เนปจูนที่เพิ่งตื่นทักเพื่อนด้วยเสียงงัวเงีย ใต้ตาบวมเป่ง ไม่บอกก็รู้ว่าเมื่อคืนคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก


“มึงเป็นอะไร” คนมาใหม่ไม่รอท่า รีบถามด้วยความเป็นห่วง แค่เห็นหน้าหงอยๆของมันก็พอรู้ว่าคงทะเลาะกับไอ้ติณนั่นแหละ


“เปล่านี่” เนปจูนส่ายหน้า เดินไปกินน้ำในครัว


“บอกมา อย่าปากแข็ง” นนท์พูด เดินตามเข้าครัวไปวางถุงเซเว่นที่เคาน์เตอร์


“ปากแข็งอะไร ไม่มีคือไม่มีไง ซื้อข้าวมาให้กูเหรอ” จูนพูดบอก เปิดดูของในถุง มีแต่ของชอบเขาทั้งนั้น เออเนอะ นานทีไอ้นนท์มันจะซื้อมาให้


“เออซื้อ แต่ไม่ใช่กูนะ คนที่มึงกำลังทะเลาะกับเขาอยู่แหละ”


จูนชะงักมือที่กำลังหยิบข้าวกล่องไปอุ่นไว้กลางคัน เขาเดินเอาข้าวไปไว้ที่เดิมแล้วลากเก้าอี้ออกมานั่ง


“เนี่ยนะ คนไม่ปากแข็ง”


..…


“มึงรู้ตัวมั้ยจูน ว่าตอนนี้มึงกำลังเป็นเหมือนตอนกูทะเลาะกับไอ้ต๊อดไม่มีผิดเลย
มึงเคยว่ากูยังไง ตอนนี้มึงกำลังเป็นแบบนั้นแหละ” นนท์บอกแล้วเดินมานั่งลงตรงข้าม มองหน้าเพื่อนจริงจัง


“อื้ม กูทะเลาะกับมันอยู่ แต่กูผิดเองแหละ” จูนยอมแพ้ ก้มหน้ามองโต๊ะกินข้าว คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วน้ำตาพาลจะไหล


“เรื่องอะไร บอกกูได้มั้ย”


“กูทำงานแล้วไม่ได้บอกมัน”
 

“แค่นี้เหรอ”


“กูไม่มีเวลาให้มัน กูไม่ได้บอกมันว่ากำลังทำงานให้ใคร ไม่ได้บอกอะไร
มันเลยไม่เชื่อใจ ให้คนตามดู จนมันรู้ มันคิดว่ากูไม่ไว้ใจมันถึงไม่บอก
แต่...แต่มันไม่ใช่นะเว้ยมึง ไม่ใช่กูไม่อยากบอก แต่กูบอกไม่ได้ กูก็เสียใจ แต่กู...”


“พอๆ พอแล้วมึง” นนท์รีบลุกเดินเข้าไปกอดเพื่อน


เขาปล่อยให้มันซบไหล่ร้องไห้โฮเสียงดัง


“ร้องออกมาดังๆเลย ไม่ต้องอายใคร มึงจะได้สบายใจ”


เนปจูนพยักหน้าขึ้นลงตามคำบอกเพื่อน ปล่อยน้ำตาให้ไหลหนักยิ่งกว่าเดิม


แต่ที่ยิ่งกว่าน้ำตา คือความคิดถึง เขาคิดถึงไอ้ติณ อยากกอด อยากให้มันอยู่ตรงที่ไอ้นนท์อยู่มากกว่า


คิดถึงจริงๆนะ ..
เรา...ไม่ห่างกันได้มั้ยติณ...

 
—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


ดราม่าไม่เยอะๆ  :hao6: ส่วนเรื่องมันจะได้กันเมื่อไหร่ รอแปร๊บนุงน๊า  :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 08-04-2014 00:15:37

เหมือนติณจะไร้สาระไปนิดนะ เฮ้อ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 08-04-2014 00:52:21

เอาตรงๆนะ มองจากคนกลางผิดทั้งคู่ แต่ถ้าจะหาต้นตอน่าจะเริ่มจากจูนมากว่า
เข้าใจนะว่าจรรยาบรรณของาน แต่.......แค่บอกว่าไปทำงานอยู่หรือไปไหนมาไหนก็บอกติณมันหน่อย
เราว่าคงไม่เกิดปัญหานะ จะว่าติณงี่เง่าก็ไม่ถูกก็การกระทำจูนมันชวนให้คิดนี่นายิ่งต้องร่วมงานกับรักแรกซ้ำยังหายไปบ่อยๆ
จนเหมือนหลบหน้าถ้าเราเป็นติณก็ไม่สบายใจนะ ส่วนติณก็ใจร้อนเกิ๊น ไปขอห่างกับจูน คือทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นแฟน
แต่นี่แค่เริ่มก็มีอุปสรรคมาล่ะ ในส่วนนี้เรากลับเชียร์ให้จูนใจแข็งเข้าไว้ เพราะถ้ายอมคืนดีง่ายๆเดี๋ยวติณมันจะได้ใจ
แล้วมาขอห่างขอเลิกง่ายๆพอคิดได้ก็กลับมาง้อ ถ้าผ่านจุดนี้ไปได้ทั้งสองจะได้เอาไว้เป็นบทเรียน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 08-04-2014 01:32:20

ปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ
อย่าทะเลาะกันนาน
อยากให้หวานๆ สวีทๆกัน  :laugh:

 :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 08-04-2014 02:06:22

ทะเลาะกันอีกแล้ว
เฮ้อออออ
บ่อยเกินนน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 08-04-2014 07:03:17

นิและบททดสอบความรักอีกข้อซึ่งสำคัญมาก ทั้งความไว้ใจ การเชื่อใจ และไม่ปิดบังความจริง  :katai3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 08-04-2014 07:23:11

ทั้งๆที่รักกันขนาดนี้ ทำไมต้องทรมานใจกันด้วย รีบปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ :mew6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 08-04-2014 21:56:59

ถ้าจะรักกันต้องเชื่อใจกันไว้ใจกัน ^^

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 08-04-2014 23:07:18

เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในทุกคู่รัก การไม่ไว้ใจกัน ไม่เชื่อใจกัน
และจูนกับติณก็กำลังประสบปัญหานั้นอยู่
เอาเป็นว่าพยายามเข้าใจซึ่งกันและกันนะ
ไม่อยากให้รู้สึกแย่ๆกันทั้งสองคน เป็นทุกข์กันเปล่าๆ
อยากให้แฮปปี้กันมากกว่า เนอะๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 08-04-2014 23:20:25

 :mew2: อืม....ต่างก็มีเหตุผลของแต่ละฝ่าย เอาเป็นว่าขอให้เข้าใจกันเร็วๆ นะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่32-อะไรคือความเชื่อใจ อะไรคือความไว้ใจ P.9 080414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 09-04-2014 00:36:22

คือยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย
แค่นี่ยังพิสูจน์ความเชื่อใจไม่ได้
ห่างๆไปเหอะ ดีแล้ว
ขอให้ไอ้ติณมันคิดได้นะว่าตัวเอง พูดอะไรไม่คิด
อยากเชียร์ให้จูน มันไม่สนใจติณจริงๆ
พึ่งรู้สึกติณมันน่ารักมาไม่กี่ตอน ก็เริ่มขัดใจแล้ว  :serius2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่33-คบแบบแฟน P.10 100414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 10-04-2014 18:38:27

ตอนที่33-คบแบบแฟน



“ผมว่าตอนนี้ผู้หญิงเขาดูมีใจให้พี่แล้วนะ”


“คิดงั้นเหรอ”


“ใช่ครับ พี่จะให้ผมปิดเคสเลยมั้ย”


“ถ้าพ่อสื่อคิดว่ามั่นใจก็ตามเห็นสมควร”


“ได้ครับ...”


เนปจูนตอบเสียงเบา ก้มหน้าเก็บกระดาษเอสี่ที่ในนั้นเต็มไปด้วยแผนการต่างๆ
วันนี้เขานัดสาวออฟฟิตไว้ว่าจะพาเธอไปซื้อชุดเพื่อให้ใส่มาในวันนัดเจอฝ่ายชาย
ทางนั้นท่าทางตื่นเต้นใหญ่ ดีใจจนเขายิ้มตาม เห็นคนอื่นมีความสุขแบบนี้เขาก็พลอยยิ้มไปด้วย แต่พอมาคิดถึงเรื่องตัวเองก็...เฮ้อ


“จูนดูเหม่อๆนะ” จตุรภัทรถามขึ้นหลังจากนั่งมองอยู่นาน คุยงานด้วยก็เหมือนไม่ค่อยมีสมาธิ


“เหรอครับ”


“เป็นอะไร บอกพี่ได้มั้ย”


“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร” เขาส่ายหัวตอบ สะพายกระเป๋าเตรียมกลับ


“เรายังเป็นพี่น้องกันใช่มั้ย”


เนปจูนเงยหน้ามองสบตาคนถาม พี่ภัทรยังคงเป็นคนที่คอยห่วงใยเขาในทุกๆเรื่อง


คนๆนี้เป็นคนดีคนหนึ่งที่ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีที่สุดในโลก และครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นคนนั้น


“ครับ” เขาฝืนยิ้มให้ แต่รู้ว่าคนตรงหน้าคงไม่เชื่อ


“อยากบอกก็บอก ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร นิสัยชอบคิดมาก เอาออกจากหัวบ้าง เข้าใจมั้ย” ภัทรเอื้อมมือไปโยกหัวคนตรงหน้า ยิ้มอ่อนโยนให้


“อือๆ” เนปจูนฉีกยิ้มกว้าง พยักหน้าขึ้นลง มีสีหน้าที่ดีขึ้น


...ติณณภพถอยหลังกลับเข้าไปยืนในมุมที่ไม่มีใครเห็น อย่างน้อยก็คนสองคนที่นั่งคุยกันในร้านอาหาร


เขาเงยหน้าขึ้น กระพริบตาไล่ความอ่อนแอที่แม่งมาไม่ถูกเวลา
หมัดที่กำเข้าหากำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดที่แขนไม่ใช่เพราะความแค้น ไม่ใช่เพราะความโกรธ
แต่เป็นเพราะเขาเจ็บใจ เวลานี้เขาไม่สามารถเข้าใกล้จูนได้เลยเพราะคำพูดตัวเอง


ใจอยากเดินเข้าไปหาซะเดี๋ยวนี้ แต่เพราะรู้ว่างานจูนต้องเสีย และเราต้องมาทะเลาะกันอีก
เขาเลยได้แต่ยืนอ่อนแออยู่ตรงนี้ ตรงที่ไม่มีใครเห็น ..


ติณณภพหันไปมองทั้งคู่อีกครั้งแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อขับรถกลับห้อง
จริงๆแล้วคนอย่างเขาควรจะสำเนียกซะมากกว่าว่าตัวเองเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรไปขอห่างกับจูนงั้นเหรอ


เพราะอารมณ์ชั่ววูบทำให้ติณพูดออกไปแบบนั้น นี่เป็นอีกเรื่องที่เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองใจร้อนขนาดไหน หึงหวงจูนมันมากขนาดไหน


เขา...คงรักมันเข้าแล้วจริงๆ...ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยตอนนี้


แต่มารู้ใจตัวเอง ณ เวลานี้ มันจะมีประโยชน์อะไร..


ติณยืนกัดฟันกรอดอยู่ระเบียงห้อง มือเฝ้าพิมพ์ข้อความคุยกับไอ้ตั้มเพื่อนสนิทจูน


'ถามจูนให้หน่อยสิว่าอยู่ไหน'


'แปป'


ติณรอข้อความตอบกลับอย่างใจจดใจจ่อ ถ้ามันยังไม่แยกจากไอ้เหี้ยลูกค้านั่นเขาจะทำยังไงดีว่ะ


'อยู่ห้องไอ้มิตร ปั่นงานอยู่'


เขาถอนหายใจโล่งอกแล้วชักถามต่อ 'งานมันเยอะเหรอ'


'มากกกกกกก จะสอบแล้วพวกกูเลยงานเยอะ นี่เดี๋ยวกูก็ต้องไปห้องไอ้มิตรเหมือนกัน'


อย่าแต่พวกจูนเลย พวกเขาก็งานเยอะเหมือนกัน ทั้งงาน ทั้งต้องอ่านหนังสือ
อีกเดือนเดียวก็จะสอบ แล้วเขาจะเอาเวลาไหนไปง้อจูนมันว่ะเนี่ย


'งั้นกูฝากดูมันด้วยนะ'


'เออ ไม่ต้องห่วง เพื่อนกูกูดูแลอยู่แล้ว'


ดูเหมือนในคำพูดนั้นจะแฝงไปด้วยความเคืองแต่ติณก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
ตอนนี้เขาคงทำได้เพียงดูมันอยู่ห่างๆเหมือนที่ปากพูด และรีบทำงานอ่านหนังสือรอจนกว่าจะสอบเสร็จเขาถึงจะมีเวลาไปตามตื้อมันอีกครั้ง

.

.

.

“ได้ข่าวว่าทะเลาะกับไอ้ติณ” มิตรยื้อแขนเพื่อนตัวเล็กที่เข้าห้องมาได้ก็รีบเดินดุ่มๆไปหางาน


เมื่อวานเขาได้ข่าวจากไอ้พุทธว่าจูนกับไอ้ติณทะเลาะกัน พอถามว่าเรื่องอะไร
มันก็บอกให้ไปถามเจ้าตัวเอง มันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่เพราะไอ้จูนไม่ค่อยยอมบอกอะไร


“เหรอ” เนปจูนตอบหน้านิ่ง บิดแขนออก


ไอ้ติณ...ไอ้ติณอีกแล้ว...


“กวนตีน” มิตรผลักหัวเพื่อน เดินไปนั่งโซฟาจ้องหน้ามันแบบจับผิด เอาสิ จะจ้องจนกว่ามันจะยอมเล่านั่นแหละ


“มองอะไร”


“จะยอมเล่ามั้ย”


“ก็อะไรละ รู้ว่าทะเลาะกันมึงก็ต้องรู้ว่าเรื่องไรดิ”


“กูไม่รู้ ไม่งั้นจะถามมึงมั้ย”


“ตอแหล”


“ปากคอเราะร้ายเกินไปแล้วนะ ถ้ามึงไม่ยอมเล่ากูจะโทรเรียกไอ้ติณมาเดี๋ยวนี้ เอาสิ” มิตรล้วงโทรศัพท์เอาออกมาขู่เพื่อน


เนปจูนทำหน้างอ ทำไมว่ะ ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับไอ้ติณจะต้องมีคนมาคอยถามเรื่องนี้
และนั่นก็ทำให้เขาไม่สามารถลืมนึกถึงมันได้เลยสักวันเดียว


“เออ กูทะเลาะกับมัน” จูนพูดบอกในเรื่องที่คนถามเองก็รู้อยู่แล้ว เขาเลยโดนไอ้มิตรเอาหมอนเขวี้ยงใส่หน้า


“สัดจูน อันนั้นกูรู้แล้ว กูแค่อยากรู้ว่าเรื่องอะไร”


เนปจูนถอนหายใจยาว บอกเรื่องที่เมื่อวานเขาเพิ่งบอกไอ้พุทธไป


“กูไม่ไว้ใจมัน มันไม่เชื่อใจกู เราเลยห่างกัน แค่นี้แหละ”


“ห๊ะ เดี๋ยวๆ กูว่าไม่แค่นี้นะ ไอ้ห่างกันนี่คืออะไร มึงกับมันเป็นแฟนกันแล้วเหรอ”


“ก็เปล่า แต่มันมาขอห่างกูเอง”


“ไอ้ติณนี่กล้าฉิบหาย มาขอห่างกับคนที่กำลังจีบอยู่เนี่ยนะ”


…..


เนปจูนไม่ได้ตอบอะไร แต่ความรู้สึกเขาตอนนี้เริ่มซึมเศร้าอีกแล้วเพราะคำที่ไอ้มิตรพูด


นั่นสิ...มึงจีบอะไรของมึงวะ ถึงมาขอห่างกับกู


“ก็ชอบทำอะไรง่ายๆแบบเนี้ย มันถึงเข้าๆออกๆกับมึงง่ายๆ”


จูนมองหน้าเพื่อน ขมวดคิ้มจนเป็นปม อะไรเข้าๆออกๆ เขากับไอ้ติณยังไม่เคยมีอะไรกันนะ -_-'


“มึงหัดทำตัวยากๆหน่อย มันจะได้จำ พวกพูดอะไรไม่คิดแบบนี้ต้องดัดหลังสั่งสอน
มึงอยู่เฉยๆเลยนะ ปล่อยไอ้ติณเดินเข้ามาหาเอง ในเมื่อมันขอห่างเอง มึงก็เฉยไว้เถอะ” 


“แล้ว...ถ้ามันไม่กลับมาละมิตร” เนปจูนถามเสียงสั่นเหมือนกับใจเขาตอนนี้


ไอ้ติณเป็นคนมีทางเลือกเยอะ จูนรู้ได้จากการเล่นเฟสของมัน ถึงตอนนี้จะห่างกันตามคำพูดของมัน
แต่เรายังใช้โทรศัพท์ของกันและกัน แชทเฟสติณที่เด้งมาแต่ละวันไม่เคยต่ำกว่าสิบครั้ง
แต่ละครั้งก็มีแต่ผู้หญิงสวยหุ่นเซ็กซี่ถามมาตลอดว่าว่างมั้ย ไม่ใช่เขาไม่รู้นะ เพียงแต่เขาไม่อยากพูด
เพราะส่วนหนึ่ง มันอยู่กับเขาทุกวัน และอีกส่วนหนึ่งเพราะเขาเชื่อใจมันแต่...ก็ไม่ค่อยไว้ใจเต็มร้อยเท่าไหร่


“กูว่าตอนนี้พวกมึงรักกันมากเลยนะ เชื่อกูเถอะ ยังไงมันก็ต้องกลับมา แต่อยู่ที่มึงเหอะ ถ้ามันกลับมาจะยอมใจง่ายกับมันมั้ยละ”


“ใจง่ายยังไง”


“ก็พอมันมาพูดดี ทำดีหน่อย มึงก็กลับไปหามันเหมือนเดิมไง กูว่าไอ้ติณมันต้องเจอคนที่เหนือกว่าซะมั่ง จะได้ไม่ทำงี้อีก หรือมึงว่าไง”


ทำไมจูนคิดว่าวันนี้ไอ้มิตรมันมีสาระจังเลยวะ -*-


“ทำไมวันนี้มึงดูมีสาระจังเลยวะมิตร”


“กูเริ่มเบื่อพวกมึงแล้วต่างหาก” มิตรบอกแล้วลุกขึ้นไปทำงาน ปล่อยเพื่อนนั่งอ้าปากพะงาบอยู่คนเดียว


“เชี่ยมิตร! ว่ากูเหรอ เดี๋ยวจะโดนน!” จูนตะโกนด่าไอ้เจ้าของห้องเป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่ตั้มเปิดประตูโผล่มาพอดี


“เอะอะโวยวายไรไอ้จูน” ตั้มถามแล้วเดินมายื่นถุงเซเว่นให้มัน


เดี๋ยวนี้เขาเริ่มรู้แล้วละว่าถ้ามีใครเอาถุงมายื่นให้แบบนี้มันหมายถึงอะไร


“กูไม่เอา แล้วฝากไปบอกไอ้คนซื้อด้วยนะว่าเงินกูก็มี ซื้อเองได้”


มิตรนั่งยกยิ้มมุมปากหลังจากไอ้จูนพูดจบ แสดงว่าเพื่อนเขาเริ่มฉลาดแล้วนี่หว่า


“อะไรมึงเชี่ยจูน กูนี่แหละคนซื้อ ไม่แดกก็ไม่ต้องแดก เดี๋ยวกูกินกับไอ้มิตรสองคน”


“หึหึ หึหึ ฮ่าๆๆ” มิตรหัวเราะออกมาเสียงดังจนตั้มงงแต่ไม่ได้ถามอะไร เพื่อนตัวโตแค่เดินไปแกะอาหารแล้วเอามาให้เขาเท่านั้น


เนปจูนนั่งกัดปากหายใจเข้าออกแรงๆเพราะความหน้าแตกของตัวเอง















หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทั้งเนปจูนและติณแทบจะไม่เจอกันเลยเพราะทั้งสองต่างปั่นงานในที่ของใครของมัน
หรือเวลามีเรียนตรงกันแล้วเพื่อนในกลุ่มนั่งด้วยกัน พวกเขาก็มักจะเลี่ยงการเจอกันโดยตรง
ซึ่งคนที่เริ่มเลี่ยงก่อนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่โดนมิตรเป่าหูว่าอย่าทำตัวง่ายกับไอ้ติณเมื่อเดือนก่อนนั่นแหละ


แต่หารู้มั้ย อีกมุมหนึ่ง คนที่ไม่ได้เจอจูนเป็นเดือนแทบจะคลั่งตาย
เพราะจนตอนนี้ยังมีไอ้มือมืดคอยส่งรูปมาให้ดู แต่กลับกัน รูปที่มันส่งเข้าเฟสจูนดันเป็นรูปจูนกับผู้ชายคนหนึ่ง
บางวันเป็นรูปจูนนั่งกินข้าวกับไอ้นั่นในโรงอาหารคณะเขา บางวันถูกถ่ายจากหน้าห้องจูน
แต่ที่ทุกวันนี้เขายังคลั่งอยู่ในที่ของตัวเองเพราะส่วนลึกมันเรียกร้องให้เขาเชื่อใจจูน
ในเมื่อจูนยังไม่พูดอะไร เขาจะไม่ใจร้อนทำอะไรพลาดพลั้งไปเพราะความไม่เชื่อใจอีกแล้ว


ตอนนี้พวกเขาอยู่ในช่วงอ่านหนังสือเตรียมสอบอาทิตย์หน้า
ติณปิดมือถือและไม่เปิดเข้าดูโซเซียลทุกอย่างเพราะกลัวถ้าเห็นรูปที่มือมืดส่งมาจะทำให้ตัวเองไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือซะเปล่าๆ


เรียกว่าทุกวันนี้เขาอยู่ได้เพราะความเชื่อใจล้วนๆ


เขาเชื่อว่าถ้าตัวเองก้าวผ่านจุดนี้ไปได้ ทุกอย่างต่อจากนี้มันต้องมีแต่เรื่องดีๆ..


ซะเมื่อไหร่ละ!


วันนี้สอบเป็นวันสุดท้าย ห้องสอบของเขาและจูนถูกจัดให้อยู่ข้างกัน
และตอนนี้คนที่เขาบอกตัวเองว่าให้เชื่อใจมาโดยตลอดกำลังนั่งยิ้มยื่นมือไปรับน้ำจากไอ้เหี้ยที่อยู่ในรูปนั่น


ถ้าจำไม่ผิด มันคือไอ้คนที่ไปร้องเพลงงานวันเกิดพี่ชายจูนแล้วมันนั่งมองจนแทบเคลิ้มนั่นแหละ 


ติณมองภาพนั้นด้วยหางตาพยายามไม่สนใจแต่ในอกตอนนี้สั่นรัวไม่สนใจเนื้อหาหนังสือในมือเลยสักนิด
อีกยี่สิบนาทีจะเข้าห้องสอบ แต่ตอนนี้เขาโคตรอยากกลับไปอยู่ที่ห้องเงียบๆคนเดียว
ไม่ต้องมาลำบากไอ้แชมป์คอยสะกิดให้สนใจหนังสือและไม่ต้องลำบากไอ้เอิร์ธคอยพูดย้ำๆว่าข้อสอบออกแบบภายในจะเป็นแบบไหน

.

.

.

“งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ แล้วเจอกัน” ชายหนุ่มคนที่ติณรู้สึกเกลียดเอื้อมมือไปโยกหัวจูนแล้วมองคนนั่งข้างจูนด้วยหางตา


เขาไม่ได้พูดอะไรกับคนนั้น แค่เอาปากกาวางในหนังสือให้แล้วจากไป


“คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคนจริงๆนะเนี่ย” เนปจูนพูดหยอกเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ แต่มันไม่ปริปากหรือยิ้มห่าอะไรเลยจนเขาต้องเอามือไปกระทุ้งสีข้าง


“กูไม่ได้สนับสนุนนะเว้ย แต่ก็อยากให้มึงลองดู”


“มึงอย่าไปแกล้งมันหน่าจูน เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนมั้ย” ตั้มพูดบอก ผลักหัวเพื่อนตัวเล็กไปที


เนปจูนทำได้แค่หย่นหน้าใส่แล้วแอบชำเลืองมองคนที่ตั้มพูดถึง


เดือนกว่าที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะไม่สนใจมันเลยนะ
ก็มีบ้างที่แอบตามเรื่องราวมันจากเพื่อนหรือตามจากโซเซียล ความเคลื่อนไหวของมันเป็นอะไรที่น่าพึงพอใจสำหรับเขามาก


ติณไม่ไปไหนเลย ไม่เที่ยวกลางคืน อยู่แต่ห้องปั่นงานอ่านหนังสือ
จนหลังๆมานี่เขาไม่ได้ถามถึงมันแล้วเพราะเริ่มเชื่อใจและไว้ใจ คำพูดของไอ้มิตรวันนั้นมันยังยิ่งย้ำว่าประโยคนั้นคือเรื่องจริง


กูว่าตอนนี้พวกมึงรักกันมากเลยนะ...



ใช่แล้วละ กูเชื่อว่าตอนนี้พวกกูรักกันมาก..


คืนนี้เป็นคืนแห่งแสงสีสำหรับนักศึกษาที่เพิ่งสอบเสร็จและมาฉลองปิดเทอม กลุ่มพวกเพื่อนตัวดีทั้งหลายของติณก็เช่นเดียวกัน


“มึงไปมั้ยติณ”


“ไม่ กูมีธุระ” ติณบอกแล้วรีบเดินไปทีรถไม่สนใจแชมป์


“เฮ้ย มึงจะรีบไปไหน” คนพูดได้แต่เกาหัวงงยืนมองแล้วหันไปคุยกับเอิร์ธและกานต์


“มันรีบไปไหนมันวะ”


“เดี๋ยวกูโทรถามอับดุลแปปสัด” เอิร์ธบอกแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาทำท่าจะโทรจนแชมป์ต้องวิ่งไล่เตะก้น


“พวกมึงนี่ไร้สาระแบบหาที่ติไม่ได้เลยนะ” กานต์ด่าแล้วเดินไปจากอีกคน


ไอ้กานต์นี่ไม่ต้องมีใครถามก็รู้ว่ารีบไปไหน -_-'


ติณเข้ามานั่งในรถ ไลน์ถามมิตรว่าเลิกสอบกันกี่โมงซึ่งคำตอบที่ได้คือพวกมันเลิกแล้วเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วแถมมันยังบอกมาอีกว่าตอนนี้จูนอยู่ที่ห้อง


เขารู้สึกขอบคุณมันอย่างมาก แต่ความจริงแล้วหารู้มั้ยว่ามิตรมันอยากให้ติณไปเจอกับจูนคนใหม่เร็วๆมากกว่า





เนปจูนกลับมาจากมหา'ลัย อาบน้ำนั่งกินข้าวเสร็จก็กะว่าจะไปแบกกระเป๋าออกมาจัดเสื้อผ้าเตรียมไปหาพ่อกับแม่
ไฟล์ทบินนี่เป็นไฟล์ทเซอร์ไพรส์จากพี่ชายที่เพิ่งส่งเมลมาบอกเมื่อสองวันก่อน เขาจัดการปริ้นตั๋วออกมาดู
เวลาบินคือเที่ยงคืนครึ่งของวันพรุ่งนี้ จูนกับน้องอีกสองคนอยู่เดือนกว่าส่วนพี่ชายเขาไปแค่สองอาทิตย์เพราะทิ้งงานนานไม่ได้


เจ้าของห้องกำลังนั่งพับเสื้ออยู่บนโซฟาจำต้องละงานที่ทำอยู่ไปเปิดประตูห้องเพราะมีคนมากดกริ่งเรียก


เนปจูนเดินไปเปิดประตูแบบไม่คิดอะไรแต่คนที่ยืนอยู่ด้านนอกคิดคำพูดมากมายซะจนปวดหัว


วินาทีที่ทั้งคู่เจอกัน พวกเขาต่างไม่มีใครพูดอะไร เนปจูนยืนอึ้ง ใจเต้นรัวจนมือสั่น ไม่คิดว่าติณจะมาหา
เขาเม้มปากแน่น ไม่เอ่ยชวนมันเข้าห้อง พยายามไม่มองสบกับสายตาที่มองมา เพราะนั่นคือจุดบอดของเขา


“ทำไรอยู่” ติณถามเสียงพร่าอย่างคนไม่มั่นคง พอมาเจอจูนจังๆแบบนี้ใจมันแทบจะทะลุออกมานอกอก
ความรู้สึกเหมือนนัดเจอคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนทั้งที่เมื่อตอนก่อนสอบยังแอบเห็นกันอยู่


“...เก็บเสื้อผ้าไปหาพ่อกับแม่”


ติณขมวดคิ้วกับคำตอบที่ได้ยิน อืม...บางทีเขาอาจฟังผิด


“มึงว่าอะไรนะ”


“เก็บเสื้อผ้าไปหาพ่อกับแม่พรุ่งนี้”


ติณณภพยืนอึ้งกับประโยคที่จูนพูดย้ำ ใจเต้นรัวมากกว่าตอนเจอหน้าจูนซะอีก


ไม่จริงสิวะ มันต้องไม่จริง


“พ่อกับแม่...ที่อิตาลีน่ะเหรอ” เขาถามเสียงเบา ก้มหน้ามองพื้น รู้สึกมือไม้อ่อนแรงขึ้นมา


“อื้ม”


คำตอบของจูนมันยิ่งทำให้เขาอยากด่าตัวเองว่าไอ้โง่สักที ที่คิดว่ามันจะรอ ใครจะมารอมึงวะ เขาก็ต้องมีชีวิตของเขา ต้องเขาชีวิตของเขาสิ


“จูน...”


“อืม” เนปจูนตอบรับ ยืนมองติณด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาจะโมเมเอาเองได้มั้ยว่าอาการเสียใจของคนตรงหน้าที่มันเกิดขึ้นเป็นเพราะเขาเอง


“กูขอโทษนะ กูรู้แล้วว่ากูเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง เป็นคนที่แย่ฉิบหาย แต่ตั้งแต่มาเจอมึง ใจกูไม่เคยโลเลเลยนะ
มันบอกตัวเองอยู่ซ้ำๆว่าเพราะอะไรกูถึงขอห่างกับมึง เพราะกูหึงมึง กูหวงมึง ได้ยินมั้ยจูน กูอยากให้มึงเชื่อใจกู
อยากให้มึงไว้ใจกู ตอนนี้กูมีแต่มึง กูอยากบอกมึง... ตั้งแต่วันที่เราห่างกัน ไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่กูจะไม่คิดถึงมึง กู...คิดถึงมึงมาก”


ติณบอกเสียงสั่น พยายามกลั้นน้ำตา แต่แม่งทำไม่ได้เลย เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับจูนพร้อมทั้งน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบแก้ม


“กูยอมแล้ว...กูยอมแพ้...กูไม่อยากห่างจากมึงอีกแล้ว...กูรู้แล้วว่ามันทรมานแค่ไหน...กูขอโทษนะ...แต่ก่อนมึงไป...กูขอถามอะไรมึงอย่างได้มั้ย”


เนปจูนพยักหน้าตอบช้าๆ ไร้คำจะพูด ตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าตัวเองมีอาการไม่ต่างจากมันเพียงแต่ต้องเข้มแข็งให้มันเห็น


เขาต้องเป็นคนที่เหนือกว่าตามที่ไอ้มิตรบอกให้ได้


“...กู...กูขอคบกับมึงแบบแฟนได้มั้ยจูน...กูขอเป็นแฟนของมึงได้มั้ย”


ติณถามทั้งที่น้ำตายังนองหน้า มันไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่มันคือประโยคร้องขอ และเขาก็หวังว่าจูนจะเห็นใจผู้ชายคนนี้ ..


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่33-คบแบบแฟน P.10 100414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-04-2014 19:22:46

ฮึ้ย....ของ่ายๆแบบนี้เลยเหรอติณ
ว่าแต่จูนจะตอบตกลงป่าว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่33-คบแบบแฟน P.10 100414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 10-04-2014 20:18:36

โถ ไปแป๊บเดียวน่า ...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่33-คบแบบแฟน P.10 100414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 10-04-2014 22:21:38

ติณปล่อยจูนไปเถอะ
ติณอาจเจอคนที่ดีกว่าจูน
จูนอาจเจอคนที่ดีกว่าติณ
ถ้ามันเหนื่อยจนต้องเสียใจก็พอเถอะ
คนเรารักกันก็รีบๆคบกัน
เพราะวัน พน. เราอาจไม่ได้คบกันก็ได้
ถ้าจูนปฏิเสธ ติณก็ถอยเถอะ
ถ้าบอกให้รอก็พอเถอะ
มันดูเจ็บนะ เพราะเวลาของคนรอ
กับคนที่รอมันไม่เท่ากัน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่33-คบแบบแฟน P.10 100414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 10-04-2014 23:52:13

จูนจะตอบว่าไงหว่า  :laugh:

สู้ๆนะติณ  o18

 :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่33-คบแบบแฟน P.10 100414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 11-04-2014 08:51:57

จูนจะตอบยังไงล่ะเนี่ย จะเชื่อมิตรหรือเชื่อใจตัวเองดีล่ะ
ติณน่าสงสารเชียว :mew6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 11-04-2014 22:33:50

ตอนที่34-จองไว้ก่อน



เนปจูนยืนอึ้งกับประโยคที่ได้ยิน กระพริบตาปริบมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังยืนร้องไห้


มันใช่ไอ้ติณเหรอ?
ใช่คนเดียวกันกับที่เคยจ้างเขาให้ไปเป็นพ่อสื่อจีบผู้หญิงแน่เหรอ?


“มึงไม่ต้องตอบกูตอนนี้ก็ได้ ไม่เป็นไร...กูเข้าใจ ถ้ากูเป็นมึง กูคงต่อยหน้าตัวเองสักทีแล้วปิดประตูหนีไปแล้ว
ขอบคุณมึงมากที่ไม่ทำแบบนั้น” ติณพูดขึ้นทำลายความเงียบ น้ำตาเขาแห้งเหือดไปหมดแล้วเหลือไว้แต่ดวงตาแดงก่ำที่กำลังมองสบตากับคนตรงหน้า


“กูไม่รู้ว่ะติณ” จูนพูดบอกเสียงเบา ก้มหน้ามองพื้น “ตอนนี้กูสับสนจริงๆ”


“มึงสับสนเรื่องอะไร” ติณรีบถาม เดินเข้าไปหาก้าวหนึ่ง เข้าไปมองหน้าจูนใกล้ๆ


“อยู่ดีๆมึงก็ของขึ้น แล้วอยู่ดีๆมึงก็กลับมา มึงจะให้กูรู้สึกยังไงวะติณ
อะไรที่กูควรเข้าใจในตัวมึงตอนนี้กูยังไม่รู้เลย กูไม่รู้จริงๆ” เนปจูนหยุดส่ายหน้าเพราะมือใหญ่เอื้อมมาจับแก้มเขาทั้งสองข้างไว้


ติณมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น วันนี้มีแต่ความสับสนที่เขาเป็นคนยัดเยียดใส่เข้าไป


“กูขอโทษนะจูนที่ทำตัวแบบนี้ แต่มันก็สามารถทำให้กูรู้อะไรได้อย่างนึง”


..…


“วันนี้กูรักมึงแล้ววะจูน ติณรักจูน...ได้ยินมั้ย...ได้ยินมั้ยว่ารัก” ติณกระซิบเสียงพร่า ขยับหน้าผากตัวเองไปชนกับหน้าผากจูน


ฝ่ายนั้นไม่ขัดขืนอะไรเพราะมัวแต่อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน วันนี้จูนอึ้งกับคำพูดของติณไปแล้วกี่ครั้งกันวะ


“ขออีกหน่อยนะจูน ก่อนมึงไป กูขอเวลามึงไม่นาน ...แล้วกูจะกลับมากวนใจมึงอีกรอบตอนมึงกลับมา”
 

..…


“กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆหรอก...จนกว่าเราจะรักกัน”


“งั้นมึงก็ปล่อยกูเถอะ...” เนปจูนหลับตาลง กระซิบเสียงตอบกลับ


..…


“เพราะกูรักมึงมาตั้งนานแล้ว”


ติณรีบลืมตาเงยหน้าขึ้นมองจูนในระยะใกล้ มะ...เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ?


“เดี๋ยวนะ” ติณชะงักอาการที่เกิดขึ้นในใจทั้งหมด ใจที่กำลังเต้นอ่อนแรงกลับสั่นขึ้นมาราวมีสึนามิหลายริกเตอร์พัดเข้ามา


“กูรักมึงมาตั้งนานแล้วไงไอ้โง่” จูนบอกหน้างอ เพียรขอโทษเพื่อนมิตรในใจ


กูเห็นหน้ามันแล้วกูใจแข็งไม่ลงว่ะมิตร ยิ่งก่อนหน้านี้มันหลั่งน้ำตาลูกผู้ชายให้เห็น ยิ่งปฏิเสธมันไม่ลงจริงๆ


“มึงพูดจริงเหรอ” ติณถามด้วยความดีใจจนลืมไปว่าตอนนี้เรายังยืนคุยกันอยู่หน้าห้อง


“หน้าตากูดูล้อเล่นมั้ยละสัด”


“พูดกับกูดีๆหน่อยสิ” ติณพูดบอก ขมวดคิ้วเป็นปม หน้าตาน่ารักแต่พูดมาทีนี่หมาเต็มปาก


“ดีๆ” จูนบอกหน้าตาย


ดูมัน -_-' แบบนี้ต้องลงโทษสินะ


ติณย่อตัวกอดเอวอุ้มจูนเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู เขาดันคนตัวเล็กไปชิดผนังแล้วจัดการก้มลงดูดปากคนในอ้อมแขน
ตอนแรกมันขัดขืนแต่คงเพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่รอด เนปจูนเลยสนองตอบโดยการดึงคอติณให้เข้ามาใกล้แล้วเบียดตัวเองเข้าหา


จะเล่นใช่มั้ยล่ะติณ ได้สิ ..


“ถ้ามึงของขึ้น เชิญห้องน้ำนะ” จูนผละปากออก ยกยิ้มเจ้าเล่ห์บอก


“หึ” ติณสบถ ยอมแพ้


เขาถอยออกมาจากจูนเล็กน้อย แต่มือยังทำหน้าที่คล่อมไว้


“ตกลงยังไงเรื่องของเรา”


“ทำตัวดีๆได้มั้ยล่ะ กลับมาเดี๋ยวจะบอก”


“หึหึ ได้ ยังไงกูก็มีชัยไปกว่าครึ่งแหละเพราะมึงรักกู”


เนปจูนรีบก้มหน้าลงเพราะกลัวไอ้คนพูดมันจะรู้ว่าเขากำลังหน้าแดง
ทำไมตอนบอกมันครั้งแรกถึงไม่เขินแต่ดันมาเขินหน้าร้อนผ่าวตอนมันพูดย้ำวะเนี่ย


“หึหึ ก้มหน้าทำไม เขินเหรอ”


จูนไม่ได้ตอบอะไรแต่ก้มหน้าลงมากกว่าเดิมจนคางแทบติดอก ไอ้บ้าเอ๊ย เห็นกูยอมให้หน่อยแล้วเอาใหญ่เลยนะ


“จองไว้ก่อน” ติณพูดแล้วดึงแหวนเงินออกจากนิ้วก้อยตัวเองมาสวมลงไปในนิ้วนางข้างขวาจูนปรากฏว่าหลวมนิดหน่อย ติณเลยย้ายไปใส่นิ้วกลางแทน


“มีสิทธิ์อะไรมาจองตัวกูก่อนกันเล่า” จูนว่าเขินๆ พยายามมองมันเขม็งแต่แม่งทำไม่ได้เลย T.T


“ไม่ต้องมองกูตาหวานขนาดนั้นก็ได้”


เหี้ยติณ.. จูนด่ามันทางสายตาแต่ฝ่ายนั้นหาได้สำนึกไม่ มันก้มลงมาหอมแก้มเขาแรงๆแล้วผละออก เดินไปนั่งโซฟา


“นี่เอากระเป๋าไปกี่ใบ” ติณถามแล้วมองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่นอนแผ่อยู่กลางห้อง ในนั้นยังไม่ค่อยมีของเท่าไหร่คิดว่าจูนคงเพิ่งเริ่มเก็บ


“ใบเดียว” จูนตอบแบบขอไปที ก้มมองแหวนในมือตัวเอง ไอ้ติณมันพวกทำหวานนานๆไม่ค่อยเป็น พอเขาจะดีใจหน่อยแม่งก็ชอบเดินหนีละ เหอะ


“ไปกี่วัน”


“เดือนกว่า..”


ติณณภพรีบหันไปมองคนตอบ อะไรนะ? เดือนกว่า!!  โอเค บางทีเขาอาจฟังผิด


“ไปกี่วันนะ”


“เดือนกว่า”


โชคชะตาแม่งไม่เคยเป็นใจจริงๆ นี่คงเป็นบทลงโทษของพระเจ้าสินะ
เขาบอกแล้วไง ว่ายอมแล้ว ยอมแพ้แล้ว แต่ทำไมต้องพรากจูนไปจากเขานานขนาดนี้กันวะ


“ทำไมไปนาน” ติณนั่งขมวดคิ้วถามเสียงนิ่ง อุตส่าห์เตรียมใจไว้แล้วว่าอย่างมากก็แค่สองอาทิตย์ แต่นี่มันอะไรกันวะ


“เพราะสิ้นปีกูไม่ได้ไปไง อยู่กับหมา ซัมเมอร์เลยต้องไปชดเชย” จูนบอกแล้วเดินเข้าไปเอาเสื้อผ้าในห้องเพิ่ม แต่เขาคงไม่ทันเห็นว่าตอนนี้กำลังมีคนทำหน้าดุเดินตาม


“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ อยู่กับหมาเหรอ งั้นอยากเลียปากหมามั้ย” ติณเดินไปยืนซ้อนหลังกระซิบเสียงพร่าชิดริมใบหูจูน


“เสี้ยนเหรอ” จูนถามเสียงธรรมดา ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ติณทำแบบนี้เพราะเมื่อก่อนมันก็ชอบบิ้วท์อารมณ์เขาออกบ่อย


“นิดนึง ยอมมั้ยละ”


“อยากได้กูงั้นสิ”


“ไม่หรอก กูรอได้” ติณตอบแล้วจูบลงไปหนักๆข้างขมับจูนสองสามที


“จริงๆกูให้ก็ได้นะ ถ้ามึงอยากขนาดนี้” จูนบอก มือยังทำหน้าที่เลือกเสื้อผ้า


“บอกไม่ก็ไม่ดิ เห็นกูเป็นคนยังไง”


“ขี้เงี่ยน นิสัยเหี้ย เจ้าชู้ หน้าหล่อแต่ชอบล่อ...”


“พอแล้วละ แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามึงรู้จักกูดี หึหึ” ติณน้อมรับคำชมนั่น ยังคงยืนซ้อนหลังกอดเอวจูนไว้แน่น


..…


“คิดถึงมึงว่ะ มึงคิดถึงกูบ้างมั้ย” ติณถามเสียงเบา หลับตาลงซบหน้ากับไหล่จูน


เจ้าของห้องชะงักไปกับอาการคนข้างหลัง เริ่มตามอารมณ์มันไม่ค่อยทัน


“เป็นอะไร” จูนกระซิบถาม ตบมือลงบนหลังมือติณที่กอดเอวเขาอยู่เบาๆเพื่อปลอบใจ


“ขอโทษนะจูน ถ้าวันนั้นกูไม่อารมณ์ร้อนพูดคำนั้น เดือนกว่าที่ผ่านมา เราคงมีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะกว่านี้”


“เรื่องมันผ่านมาแล้ว ช่างมันเถอะ”


“กูถามอะไรอย่างได้มั้ย กูมีสิทธิ์ถามมั้ย”


“อืม ว่ามาสิ”


“ไม่ใช่กูไม่ไว้ใจมึงนะ...แต่...กูแค่อยากมั่นใจว่ามึงกับไอ้นักร้องนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันใช่มั้ย”


“นักร้องไหน” จูนถามงงๆ หน้าตาอย่างเขาคงไม่มีนักร้องดังค่ายไหนมาพัวพันด้วยหรอกมั้ง


“คนที่กูเห็นมันอยู่กับมึงวันสอบวันสุดท้ายน่ะ” ติณเงยหน้าขึ้นจากไหล่ หมุนตัวจูนให้หันมามองหน้าสบตากัน


“อ๋อ พี่แน็ตอ่ะเหรอ”


“อย่าเรียกมันพี่ได้ป่ะ กูไม่ชอบ” ติณบอกเสียงเข้ม ทำหน้าดุใส่


“เว่อร์แล้วติณ มีเหตุผลหน่อย กูกับพี่เขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” จูนบอกแล้วยกมือตบแก้มติณเบาๆเรียกสติมันกลับมา


“แล้วทำไมมึงต้องอยู่กับมันบ่อยๆด้วยละ”


“เขากับเพื่อนกูมีซัมติงกันอยู่”


ติณเลิกคิ้วให้กับคำตอบ เพื่อนมัน? ใครวะ?


“ใคร”


เนปจูนส่ายหน้าช้าๆ อมยิ้มแล้วพูดไม่ออกเสียงเป็นคำว่า ไม่บอก เขาเลยโดนติณจูบลงบนปากหนักๆไปอีกที


“มึงตอดเล็กตอดน้อยกูมากไปแล้วนะติณ” คนโดนลวมลามบอกแล้วก้มลงกัดกล้ามแขนมันตอบแทน


คิดถึงสุดๆเลย กล้ามแขนอันนี้ ..


“ขอตอดเผื่อไว้เลยเดือนนึงได้มั้ยละ”


“ไม่ได้ กูจะดูความอดทนของมึง แต่ถ้าวันไหนกูเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลจากตัวมึง ฟองติณที่นอนอยู่บนเตียง เสร็จกูแน่”


“หึหึ เอาสิ แล้วตกลงเพื่อนคนไหนที่ไอ้นั่นมันจีบอยู่”


“ไม่บอกคือไม่บอกไง” จูนบอกแล้วหันกลับไปเอาผ้าเช็ดตัวมายัดใส่มือติณ


“งั้นกูเอาหลักฐานมาให้มึงดูแล้วอธิบายให้ฟังเป็นฉากๆได้มั้ย” ติณเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ล้วงเอามือถือออกมาเข้าแชทเฟสแล้วเปิดรูปให้จูนดู


“ฮะๆ อันนี้ตอนกูไปกินข้าวที่xx มึงเห็นมั้ยเนี่ยว่าอยู่กันสามคน ไอ้คนที่ตกขอบเนี่ย ตาบอดเหรอ อันนี้ตอน...@#%$^*&”

ติณยืนฟังจูนเล่าแบบละเอียดยิบว่าตอนไหนเป็นตอนไหน
ทุกช่วงจังหวะที่มันเล่าจะต้องมีเพื่อนมันมาเกี่ยวด้วยหมดแต่คนส่งรูปมาให้ตั้งใจตัดเพื่อนจูนออกแล้วเหลือแค่ไอ้นั่นกับมันสองคน


“กูว่ากูเริ่มไม่ไหวกับไอ้มือมืดคนนี้แล้วนะ” ติณกัดกรามบอก สีหน้านิ่งจัดจนจูนเริ่มกลัวต้องรีบบอกความจริงที่เพิ่งรู้มาเมื่อตอนกลับบ้าน


“ติณเดี๋ยวก่อน ถ้ากูบอกอะไรมึงแล้วอย่าโกรธพี่กูนะ”


“อย่าบอกนะว่า...”


“อื้ม พี่โตทำเองแหละ” จูนสารภาพเสียงเบา แล้วบอกต่อ “แต่กูไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ เพิ่งรู้เมื่อตอนกลับบ้านอาทิตย์ที่แล้วเหมือนกัน”


“ทำไมพี่มึงทำแบบนี้วะ” ติณรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับเขาฉิบหายเลยที่ต้องมาโดนอะไรแบบนี้


“ฟังก่อนๆ” จูนลูบแขนติณให้ใจเย็น “พี่เขาบอกกูว่าแค่ต้องการทดสอบ ถ้ามึงเจอเหตุการณ์แบบนี้
มึงจะทำยังไง จะปกป้องกูได้มั้ย จะแก้ปัญหายังไง เพราะถ้ามึงสามารถต่อสู้กับศัตรูในที่ลับได้
นั่นก็แสดงว่าศัตรูในที่แจ้งคงไม่มีปัญหาสำหรับมึง”


“แล้วยังไง กูต้องต่อสู้กับพี่มึงต่อมั้ย”


“ไม่ต้องแล้ว กูบอกเขาให้หยุดทำไปแล้ว”


ติณยืนมองหน้าเนปจูนด้วยความรู้สึกหึงหวงยิ่งขึ้น เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แน่น


“ฝากไปบอกพี่มึงด้วย ว่ากูรักมึง รักมึงมากๆ ไม่ว่าศัตรูในที่ลับหรือแจ้งกูก็จะไม่มีวันให้มาทำร้ายมึงหรือเราได้หรอก”


“กับผู้หญิงคนอื่นมึงทำแบบนี้มั้ย” จูนถามด้วยความตื้นตัน ยิ้มจนหน้าบานไปหมดแล้ว


บางทีเขาก็สงสัยนะว่ากับผู้หญิงคนอื่นมันทำแบบนี้ พูดแบบนี้มั้ย


“ไม่เลย ไม่เคยเลยว่ะ เพราะกูไม่เคยเจอใครเหมือนมึงมั้ง กูเลยไม่เคยเวิ่นให้ผู้หญิงคนไหนเห็น
มึงเป็นคนแรกเลยนะ” ติณบอกเสียงเบา กอดจูนแน่นขึ้นไปอีกจนรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจด้านซ้ายคนในอ้อมกอด


“กูควรดีใจใช่มั้ย” เนปจูนยืนอมยิ้มอวดซอกคอติณ กอดตอบมันเช่นเดียวกัน


“มึงควรภูมิใจนะที่ได้มาเห็นผู้ชายอย่างกูเพ้อขนาดนี้”


เนปจูนหัวเราะออกมาเสียงดังหลังติณพูดจบ


มึงเพ้อจริงๆวะติณ!


แต่ก็น่ารักดีนะ :D



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


นิยายไม่สนุกๆเรื่องนี้ ใกล้จบแล้วคะ
ขอบคุณทุกคนที่ตามมาตั้งแต่ต้นจนจบมากๆคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-04-2014 22:44:01

แน่ะ...ดีกันแล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 11-04-2014 23:04:47

ติณเวิ่นนนนอ่ะ  :laugh:

อย่าเพิ่งรีบจบน้าา สนุกออก  :hao5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 11-04-2014 23:21:41

ติณเริ่มเพ้อหล่ะ 555

จะจบแล้วหรอออ ...  :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-04-2014 23:46:46

ติณจูนเค้าดีกันแล้ววว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 12-04-2014 00:06:17

อ๊าย คืนดีกันแล้ว และก็ตกลงปลงใจเป็นแฟนกันแล้ว

พอเป็นแฟนกันแล้ว น่ารักขึ้นกว่าเก่าแหะ หนูจูนก็น่ารักมากนะลูก แล้วติณจะอดใจไหวหรอ

ก่อนจบ คงมีฉากมหัศจรรย์ให้อ่านนะคะ  :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 12-04-2014 00:26:35

เพ้อ นั่นสิ ยิ่งตอนหลั่งน้ำตายิ่งให้ความรู้สึกว่าอยากเป็นจูน อยากมีผู้ชายมาเพ้อแบบนี้บ้าง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 12-04-2014 01:38:41

 :mew1: ใจตรงกันจริงๆซะที

ความจริงอยากให้ติณมันสำนึกมากกว่านี้นะ
แต่ยืดยาวไปก็ดราม่ากันปล่าวๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 12-04-2014 11:48:28

 น่ารักสุดๆเยยงับ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 12-04-2014 13:17:41

ใครว่าไม่สนุก เค้าชอบน้าาาา :กอด1:
แต่ก่อนจบช่วยทำความปรารถนาของติณให้เป็นจริงด้วยค่ะ (จริงๆแล้วของคนอ่าน :haun4:)
หนึ่งเดือนเหมือนหนึ่งปี คนเพิ่งบอกรักกันต้องห่างกันตั้งไกลแน่ะ :z3:
อดทนเอาเด้อหนุ่มๆ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่34-จองไว้ก่อน P.10 110414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 12-04-2014 13:48:56

เขินอ่า อ่านไป. จิกหมอนไป

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 12-04-2014 23:22:36

ตอนที่35-เขิน




“เดี๋ยวคืนนี้มึงไปนอนในห้องกับกูก็ได้” เนปจูนพูดบอกติณที่ยืนเช็ดหัวอยู่ข้างหลังเสียงเบา


ไหนๆก็...มาขนาดนี้แล้ว นอนด้วยกันสักคืน คงไม่เป็นไรมั้ง


“หืม ว่าอะไรนะ” ติณเดินมานั่งยองๆเลิกคิ้วถาม มองเนปจูนนั่งวุ่นเอาเสื้อผ้าเข้าๆออกๆจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่


“คืนนี้ไปนอนในห้องด้วยกันก็ได้ไง” จูนกระแทกเสียงตอบ หันไปตีแขนคนหัวเราะหึหึข้างหู


“เอางั้นเหรอ” ติณถามเพื่อความแน่ใจ


“เออดิ นอนเฉยๆนะ” จูนพูดบอก ชี้หน้าขู่


หึหึ กูคงไม่กล้าทำอะไรมึงกลางฝูงไอ้เหลืองหรอกจูน ไม่ต้องกลัว
ถ้ากูจะทำ กูลากมึงไปทำที่ห้องกูดีกว่าว่ะ เขาได้แต่คิดในใจ เพราะขืนพูดออกไป จูนมันคงหยิกเขาจนแขนเขียวก่อนไปแน่


ติณณภพผลักหัวจูนแล้วลุกขึ้นไปนั่งเช็ดผมบนโซฟาดีๆ
ปลายมีนาแบบนี้ต่อให้ใส่เสื้อกล้ามอยู่แต่ในห้องแอร์เขายังรู้สึกว่ามันโคตรร้อนอยู่เลย
แล้วดูจูน ชุดนอนยาวทั้งเสื้อและกางเกง มันไม่ร้อนรึไง -_-'


“มึงไม่ร้อนเหรอ ใส่ชุดนอนแขนยาว”


“ก็...ก็...ไม่ร้อนหรอก ชิลล์ๆ” จูนตอบเสียงเบา หน้าร้อนผ่าว จะมาเริ่มร้อนตอนมึงทักนี่แหละติณ


“หึ” ติณยกยิ้มมุมปากหัวเราะขึ้นจมูก คิดว่ารู้ไม่ทันล่ะสิ


“อะไร!” จูนหันไปเหวี่ยง โยนกล่องแปรงสีฟันใส่มัน


ติณลอยหน้าลอยตาไม่ตอบ เปลี่ยนเรื่องพูด “พรุ่งนี้ต้องไปไหนมั้ย”


“อือ กลับบ้านตอนเช้า ต้องเอาของที่ห้องไปเก็บ”


“ไปกี่โมง”


“7ครึ่งหน่อยๆ ออกสายเดี๋ยวรถติด กูต้องไปซื้อของด้วยแล้วกลับมาจัดกระเป๋าต่อ”


“อืม เดี๋ยวไปส่ง” ติณบอก กดรีโมทหาช่องดูหนัง


“เห้ย ไม่เป็นไร มึงนอนไปเถอะ วันนี้เพิ่งสอบเสร็จ พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นเช้าหรอก”


“กูขออยู่กับมึงตั้งแต่ตื่นนอนจนมึงขึ้นเครื่องเลยไม่ได้เหรอ”


มาอีกแล้ว...ไอ้ติณโหมดนี้ โหมดที่เขาไม่ค่อยคุ้น
ถึงตัวมันจะนั่งอยู่บนโซฟาแต่เสียงอ้อนที่ส่งมาก็สามารถทำให้ริมฝีปากเขาฉีกยิ้มกว้างได้เหมือนกัน


“อือ งั้นตามใจ” จูนตอบแล้วนั่งยิ้มเก็บของไปได้เกือบเต็มกระเป๋า
นี่เขาต้องกลับไปเอาเสื้อกันหนาวที่บ้านอีกตั้งหลายตัวเผื่อไว้ ใบเดียวจะพอมั้ยเนี่ย


ติณนั่งรอคนตัวเล็กจัดกระเป๋าจนเกือบห้าทุ่ม เจ้าของห้องถึงชวนเข้านอน
เขาเดินตามหลังจูนที่รู้สึกเหมือนความประหม่าจะแผ่ออกมาจนติณรับรู้ได้เลยแกล้งรีบเดินเข้าไปใกล้แล้วหัวเราะเบาๆ


“หึหึ”


“ไอ้ติณ!” จูนหันไปแหวใส่ ผลักอกมันให้ออกห่างแล้วเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ
พอเดินออกมาเขายังเห็นมันยืนห่างเตียงเลยถามอย่างสงสัย


“ทำไมไม่ขึ้นเตียง”


“เอาไอ้เหลืองพวกนี้ออกก่อนดิ” ติณพยักพเยิดหน้าไปบนเตียง ชายตาแลลูกๆทั้งหลายของจูน


“อะไร นี่ฟองจูนไม่ได้ช่วยให้มึงหายกลัวเลยเหรอ” จูนถามแล้วเดินไปกวาดฟองน้ำลงจากเตียง
ตัวสุดท้ายคือฟองติณ เขาลากไปไว้อยู่ปลายเตียงนู้นเลย


“ก็เลิกกลัวแค่ตัวเดียว” ติณบอกแล้วสะบัดผ้าห่มขึ้นไปนั่งบนเตียงมองจูนยืนจัดแจงกับฝูงไอ้เหลือง


“มึงจะรักอะไรขนาดนี้วะจูน” เขาถามด้วยความสงสัย ขยับตัวนอน


ไอ้จูนไม่อยู่ตลอดทั้งเดือนเขาจะเอาพวกมันไปกองอยู่ข้างล่างแม่งให้หมดแน่ ไม่ต้องขึ้นมานอนข้างบนนี้ดีๆหรอก หมั่นไส้


“เรื่องของกูหน่า” จูนบอกหลังจากเรียงฝูงไอ้เหลืองเสร็จแล้วขึ้นมานอนบ้าง


ติณณภพส่ายหัว ถอนหายใจเสียงดังจนโดนจูนเตะหน้าแข้งใต้ผ้าห่ม


“มันเจ็บมั้ยเนี่ย หะ” คนโดนเตะบอก ดึงจูนเข้ามากอดแล้วขยี้จูบหน้าผากมนแรงๆหลายที


“สำออย” จูนว่า เบียดตัวเข้าหาพอประมาณไม่ให้มันอึดอัดแล้ววาดมือไปกอดเอวหนา


“นอนเถอะ ฝันดีครับ” ติณบอกแล้วกดจูบปากเจ้าของห้องซึ่งก็ได้รับแรงกดตอบกลับมา


“อืม ฝันดี”


ทั้งสองคนยิ้มให้กันผ่านความมืดแล้วหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราเพื่อตื่นมาเจอกันและกันในเช้าวันถัดมา ..















เนปจูนตื่นไปอาบน้ำตอนเกือบ7โมงแล้วกลับมาปลุกติณ เขายืนมองดูมันนอนงัวเงียแล้วก็สงสาร


“นอนต่อก็ได้นะติณ เดี๋ยวสายๆกูก็กลับมาแล้ว” จูนนั่งลงบนเตียงตามแรงดึงของคนง่วง ติณมันเอาหัวมาซบไหล่เขาแล้วหลับตาถามเสียงงึมงัม


“ตัวเย็นๆ อาบน้ำแล้วเหรอ”


“อืม ถ้าจะไปส่งมึงก็รีบไปอาบน้ำไป จะได้ตื่น”


“อือ” ติณครางรับ ปล่อยจูนให้เป็นอิสระแล้วลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำ


เจ้าของห้องเดินเข้าครัวมาปิ้งขนมปังสองแผ่นง่ายๆเพราะเดี๋ยวยังไงตอนไปบ้านใหญ่ก็ต้องทานข้าวเช้ากับน้องอยู่แล้ว


สิบนาทีผ่านไป จูนถือจานเล็กที่มีขนมปังทาแยมไว้เรียบร้อยออกมาจากครัวก็เจอติณนั่งกดรีโมทดูทีวี
มันไม่ใส่เสื้อ ใส่แต่กางเกงยีนส์ขายาวแถมยังไม่รูดซิบติดกระดุมอีกต่างหาก


ณ จุดนี้อยากถามมันมากเลยว่า เพื่อ!?


...ไอ้บ้าาาา กูเห็นขอบกกน.สีขาวมึงด้วยอ่า  :-[


“ทำไมไม่ใส่เสื้อ” จูนขมวดคิ้วถามทั้งที่หน้าเห่อแดง ยื่นจานขนมปังให้ พยายามบังคับสายตาไม่ให้มองตั้งแต่ช่วงหน้าอกมันลงไป


“ร้อน” ติณบอก หยิบขนมปังมากัด ไม่ทันสังเกตอาการคนร่วมห้อง


จูนบ่นมันว่าเว่อร์เบาๆแล้วนั่งกัดขนมปังของตัวเองบ้าง จนได้เวลา7โมงครึ่ง
ติณก็ยังไม่ยอมไปหาเสื้อมาใส่ นั่งเป็นคุณชายบอกให้เขาไปเลือกจากในห้องมาให้หน่อย


คือกูอยากถามมึงมากเลยนะว่าเห็นกูเป็นคนใช้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ห๊ะ
แต่เขาก็ไปเอามาให้มันอยู่ดีแหละหน่า ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด


“ยาวหรือสั้นติณ” เขาตะโกนถามออกมาจากในห้อง


ติณมันมีเสื้อยืดแขนสั้นอยู่ที่นี่สองตัว ยืดแขนยาวตัวหนึ่ง เสื้อกล้ามใส่นอนและใส่ออกไปข้างนอกอย่างละตัว


“กล้าม”


จูนหยิบเสื้อยืดแขนสั้นสีเทาออกจากไม้แขวน ที่ผ่านมามึงจะแต่งตัวยังไงก็เรื่องของมึง แต่ตอนนี้ห้ามเว้ย


“แล้วถามทำไม” ติณบอกเมื่อเห็นเสื้อที่ต้องใส่


เนปจูนโยนเสื้อใส่หน้ามันแล้วเดินไปใส่รองเท้าออกไปยืนรอนอกห้อง


“ล็อค'ตูด้วย”


“เอาการ์ดไปยัง”


“อืม” จูนตอบแล้วเดินไปกดลิฟท์

.

.

.

วันนี้ติณเข้าบ้านมาแบบไม่เจอพี่โตเพราะจูนบอกยังเคลียร์งานไม่เสร็จ
เห็นบอกว่าจะกลับมาเก็บเสื้อผ้าที่บ้านตอนสายๆ เช้านี้เขาเลยรอดตัวจากการโดนจ้องไป
แต่ถึงยังไงตอนไปส่งจูนที่สนามบินคงไม่รอดอยู่ดี...
แล้วเขาจะกลัวทำไมวะ ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ก็แค่รักน้องชายของพี่เท่านั้นเอง


“ว๊ายยพี่ติณ ไม่เจอกันนานเลย ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยสิค่า” ติณยิ้มขำวีนัสที่ร้องกริ๊ดใส่ตอนเจอหน้าเขา


ส่วนจูนเดินไปเขกหัวน้องแล้วบอกให้สำรวมหน่อย


“อะไรเล่า ตัวก็พามาบ่อยๆซี่” น้องบอกพี่ชายหน้างอ เดินไปฉุดแขนติณแล้วส่งมือถือให้จูน


“เอานะ” พี่คนที่สองของบ้านบอกแล้วกดชัตเตอร์ มองติณผ่านกล้อง
ไม่รู้มันตั้งใจยิ้มให้กล้องหรือยิ้มให้เขา แต่พอเห็นรอยยิ้มยกมุมปากแสนเจ้าเล่ห์นั้นแล้วเขาอยากเข้าไปข่วนหน้ามันฉิบหาย


จูนส่งมือถือให้น้องแล้วเดินไปซัดกำปั้นลงบนแขนติณแบบไม่มีเหตุผล


“เอ้า แล้วตีทำไม”


“พอใจ” จูนบอกแล้วเดินไปยังห้องอาหาร


แม่งคิดไม่ตกเลยว่าจะเที่ยวอย่างสนุกมั้ย ไอ้ติณมันน้อยๆซะเมื่อไหร่ละ
ความไว้ใจความเชื่อใจของจริงมันจะเกิดขึ้นต่อจากนี้แหละ


“เตอร์ไปไหน”


“นอนหอแฟน”


จูนขมวดคิ้วกับคำตอบของน้อง ถึงไอ้เตอร์มันจะเป็นผู้ชายแต่ก็ใช่ว่าควรจะไปนอนหอผู้หญิงแบบนี้ได้เหรอวะ


“แล้วมันเก็บของรึยัง”


“เก็บแล้ว เมื่อวานมันพาแฟนมาช่วยเก็บ”


“นัสไม่ด่ามันบ้างละ ทำตัวแก่แดดใหญ่แล้ว” จูนบอกแล้วรับถ้วยข้าวต้มจากแม่บ้าน


“โอ๊ยยย มันฟังนัสที่ไหน” วีนัสบอกหน้างอ ถ้าบอกแล้วมันฟังเธอคงบอกไปนานแล้ว


“เอาไว้พี่คุยกับมันเอง”


ติณนั่งฟังจูนสนทนากับน้องเงียบๆ ไม่เคยเห็นมันทำหน้าดุจริงจังแบบนี้เลยแฮะ จะว่าไปก็น่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย


“นั่งยิ้มอะไร” จูนถามคนนั่งข้างๆเมื่อหันมาเจอมันนั่งยิ้มใส่ถ้วยข้าวต้ม


“ห๊ะ เปล่า ก็มึงน่ารักดี” ติณเงยหน้าขึ้นบอก มองสบตาจนจูนทนไม่ไหวเบือนหน้าหนีแล้วบ่น


“เกรงใจน้องบ้างไอ้เหี้ย”


วีนัสรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายช็อตเด็ดตรงหน้าแล้วอัพลงเฟส
คนหนึ่งก็หล่อ คนหนึ่งก็น่ารัก ฮ้ายยย หนูอยากให้โลกนี้เป็นสีม่วงค่า...


เนปจูนรีบกินข้าวแล้วขึ้นไปเอาของบนห้องอีกประมาณยี่สิบนาที
เขาไปบอกน้องที่นั่งจัดกระเป๋าอยู่ในห้องว่าคืนนี้เจอกันที่สนามบินแล้วขับรถออกมากับติณ
จูนแวะไปซื้อของฝากให้พ่อกับแม่อีกเล็กน้อยแล้วกลับเลยแต่ติณดันขอแวะห้องมันก่อน
ตอนนี้เขาเลยต้องนั่งรอติณขึ้นไปเอาของอยู่ในรถ


ระหว่างนั่งรอเนปจูนก็เข้าเฟสและเพิ่งเห็นว่าน้องวางระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เป็นรูปเขากับไอ้ติณ
พร้อมข้อความประหลาดๆที่เขียนไว้ว่า ข้าวต้มใส่น้ำตาล อื้อหื้อออ
จูนเลื่อนไปดูไลค์ พ่อเจ้าแม่เจ้าโคตรเยอะแถมยังมีคอมเม้นท์เหน็บแนมจากพวกเพื่อนเหี้ยทั้งหลายด้วย


ไม่ว่าจะเป็นไอ้มิตรที่แซวว่า สุดท้ายเขาก็แพ้ใจตัวเอง หรือจากไอ้แชมป์ที่บอกเห็นรูปนี้แล้วขอตัวไปหาเมียก่อน
ฮึ้ยยยย จูนครางในลำคออย่างคนทำอะไรไม่ได้นอกจากเซฟรูปแล้วออกจากเฟส


รอไม่นานเขาก็เห็นไอ้ติณเดินมาตัวเปล่ามาที่รถ


“ไปเอาอะ...” จูนยังถามไม่ทันจบประโยคก็ต้องรีบหุบปากลงฉับแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างแทน


“กูให้” ติณบอกแล้วยื่นดอกกุหลาบในมือให้


“อะไรวะ” จูนถามเบลอๆยื่นมือไปรับดอกกุหลาบเหี่ยวเฉาดอกเดียวโดดๆ


“ซื้อให้มึงตั้งแต่วาเลนไทน์ แต่ไม่กล้าเอาไปให้” ติณบอกแล้วขับรถออกจากคอนโดกลับห้องจูน


แต่รู้มั้ย ข้างในหัวใจเขาตอนนี้แม่งเต้นจนจะวาย เขินจนหูแดงหมดแล้วมั้งเหี้ยติณเอ๊ย


“ขอบคุณ” จูนกระซิบบอก กำกุหลาบไว้แน่น เมินหน้าเข้าหาหน้าต่าง กลั้นยิ้มแทบตายแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้


วันนี้มึงจะทำให้กูยิ้มมากๆเกินไปแล้วนะติณณภพ ..


บรรยากาศในรถไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนถึงห้องจูน
มันเป็นความรู้สึกที่อยู่ดีๆพวกเขาก็เพิ่งมาขัดเขินใส่กัน
ติณพยายามไม่เข้าใกล้จูนเพราะเห็นของที่ตัวเองให้แล้วแม่งก็เขิน
ส่วนจูนก็ไม่กล้ามองหน้าคนให้ของ กลัวหน้าจะร้อนไปมากกว่านี้


“เออ.. เดี๋ยว.. กูเข้าไปจัดของต่อแล้วกันนะ” จูนบอกแล้วรีบเดินเข้าห้องยังไม่ยอมมองหน้า


ติณกำลังจะท้วงว่ากระเป๋าวางอยู่กลางห้องแต่ก็ไม่ทัน... เขาทุ่มตัวนั่งลงบนโซฟาเงยหน้ายิ้มกว้างกับเพดาน 


เวลาเราซื่อสัตย์แล้วรักใครสักคนจริงๆ ความรู้สึกแม่งเป็นงี้เองเหรอวะ


เกิดมาก็เพิ่งเคยเขินกับเขาเป็นนะไอ้ติณณภพเอ๊ย!


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

ตอนหน้าจูนไปละค่าา ส่วนฉาก  :jul1: รออีกเดือนนึงไหวมั้ยคะ  :laugh:
แต่ไม่ไหวก็ต้องไหวเพราะอิติณมันก็ต้องทนเหมือนกัน  :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 12-04-2014 23:38:44

แอร๊ยยยยยยยย

เขินนนนนนนนน

 :o8:   :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 13-04-2014 00:26:39

แหม น่ารักเนอะ อิ อิ อิ เขินแบบดีเลย์

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 13-04-2014 00:33:30

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 13-04-2014 08:46:32

อ่านไปเขินไปวุ้ย :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 13-04-2014 09:10:52

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 13-04-2014 09:41:27

เขินด้วยคน :o8:
แต่ให้รอเท่าติณเลยเหรอ โอยยย แม่ยกหมดแรง :z3:  555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-04-2014 09:49:34

ขอเขินด้วยคน
เขินนนนน
แต่รอนานจังนะ
ติณจะไหวหร๊ออออ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 13-04-2014 15:30:17

อ่านแล้วเขินด้วยคน แอร๊ยๆ  :-[

คือมันน่ารักมุ้งมิ้งมากกกกกกกกกกกก

ให้ติณสมหวังสักทีเหอะนะ  พลีสๆ  :oo1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 13-04-2014 19:47:59

นังจูนน่ารักจิงๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 13-04-2014 20:16:50

อ่านรวดเดียวจนทัน
ชอบเรื่องนี้ รักกันแบบเนิบๆ ดี
จูนวางตัวดี น่ารัก ใสๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: เมษายน ที่ 13-04-2014 20:52:08

อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลย...เขินแทน 55

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่35-เขิน P.10 120414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 13-04-2014 22:08:50

 :o8: ดาเมจพรึบ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 14-04-2014 02:59:01

ตอนที่36-ขออนุญาต




ตลอดทั้งบ่ายที่ต้องอยู่ร่วมห้องกัน เนปจูนแทบจะไม่ยอมมองหน้าติณเลยแม้แต่น้อย
มีบางครั้งที่แอบเหลือบๆตอนเดินผ่านไปมาเพราะเขาดันเอากระเป๋าไว้กลางห้องแล้วมันดันมานั่งดูทีวีอยู่หน้าโซฟา T.T


ก็รู้ก็เห็นแหละว่ามันคอยมองมาตลอด จะทำใจกล้าด่าก็ไม่ได้
เขินติดๆขัดๆอยู่นั่นแหละ ฮืออ จะมาเขินอะไรเอาป่านนี้วะ ..


จูนจัดกระเป๋าเสร็จตอนใกล้จะห้าโมงเย็น
เหลือบไปมองคนบนโซฟาตอนนี้เห็นมันนอนหลับไปแล้ว...นอนตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย -_-'


เขาตรวจดูความเรียบร้อยของว่าขาดเหลือหรือลืมอะไรมั้ยก่อนไปอาบน้ำ
กะว่าจะออกจากห้องสักสามทุ่มครึ่ง ไปถึงแล้วจะได้เช็คอินเลยเพราะเขาเป็นพวกขี้เกียจไปยืนต่อแถวยาวๆรอ


“ติณ”


..…


“ติณณภพ”


“อือ”


“จะอาบน้ำมั้ย”


“หืม”


ติณลืมตามองคนถาม ลุกขึ้นนั่ง เห็นจูนยืนเช็ดผมหน้าขาววิ้งอยู่ตรงหน้าแล้วอยากคว้ามันมากอดสักทีแต่อยู่ดีๆใจแม่งก็ไม่กล้าพอ


“อาบน้ำมั้ย” จูนถามย้ำทีละคำ เข้าใจว่าคนเพิ่งตื่นคงยังเบลอ


“อืมม ไม่อ่ะ ไว้กลับมาค่อยอาบ”


“หะ”


“กลับมาค่อยอาบ”


“กลับมา? คือ...”


“เดี๋ยวคืนนี้นอนนี่ไง”


“ไม่ไปนอนห้องมึงอ่ะ”


“กูอยากนอนห้องว่าที่แฟนกูผิดมั้ย”


“มาขนาดนี้แล้วเป็นเลยก็ได้..” จูนบอกเสียงเบา เขินหน้าแดงซ่าน รีบเดินผ่านไปเข้าครัวหาอะไรกิน


มันเล่นหยอดบ่อยขนาดนี้เขาก็ชักจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ อ่า...


“เดี๋ยวจูน เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” ติณรีบเดินตามมาถาม จับแขนจูนที่กำลังเปิดตู้เย็นแผ่วเบา


“ไม่พูดเล่า” เขาบอกแล้วเอาไหล่กระแทกไหล่ติณให้มันหลบ แต่สงสัยคงทำไม่แรง มันถึงยังยืนจังก้าอยู่เหมือนเดิม


“ไม่เอา บอกก่อน พูดอะไร” 


“ไม่”


“เร็วดิ”


คนถูกบังคับให้พูดปิดตู้เย็น ยืนซ่อนใบหน้าแดงก่ำด้วยการก้มจนคางแทบติดอก
จะเดินหนีก็ไม่ได้เพราะมันเล่นจับแขนเขาซะแน่น


“อ่า...มึงอ่ะ” เขาบอกเสียงกระเง้ากระงอด กระซิบพูด “มาขนาดนี้แล้วเป็นก็ได้ไง”


“เป็นอะไร” ติณถามย้ำอีกทีเพื่อความแน่ใจ เปิดยิ้มกว้าง ดีใจจนความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด


“อย่าถามมากได้ป่ะ” จูนพยายามบอกเสียงแข็ง แต่เหมือนคนฟังจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร


ติณณภพหัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความดีใจ เขาย่อตัวกอดเอวจูนแล้วยกขึ้นจนเท้าคนในอ้อมกอดลอยจากพื้น


“ฮ่าๆ รักมึงนะ”


“อือ” จูนตอบรับ ยิ้มกว้างด้วยหัวใจฟูฟ่องไม่แพ้คนตัวโต เขากอดคอติณแน่นจนมันยกเขาจนเหนื่อยถึงยอมปล่อย


“กูไม่รู้จะพูดอะไรเลย” ติณยิ้มบอก มือยังกอดเอวแฟนหมาดๆไว้แน่น


“ก็ไม่ต้องพูด” จูนบอกแล้วตบแก้มคนตรงหน้าเบาๆ ก้มลงจูบกล้ามแขนติณปลอบใจให้มันใจเย็น อย่าตื่นเต้นมากไป


“หึหึ” ติณขยี้หัวคนตัวเล็ก ยอมหลีกทางให้จูนหาอะไรกินส่วนตัวเองออกมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว


พวกเขานั่งทานข้าวเย็นด้วยกันเป็นมื้อสุดท้ายก่อนที่จะเจอกันในอีกเดือนกว่าข้างหน้า
ติณบอกเนปจูนว่าบางวันเขาอาจมานอนที่นี่อย่างเช่นคืนนี้เป็นต้น
ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่บอกว่าตอนใกล้จะกลับมาช่วยเอาชุดเครื่องนอนไปซักให้ด้วยไหนๆก็มาค้างแล้ว
ทำหน้าที่ให้เป็นประโยชน์หน่อย หึหึ ดูมันพูดสิ


จูนโทรบอกพี่ชายว่ากำลังจะออกจากห้องและเอาไว้นัดเจอกันอีกหลังจากทุกคนโหลดกระเป๋ากันเสร็จแล้ว
เขาใช้เวลาในการเดินทางเกือบ40นาทีเพื่อไปสนามบินใหญ่
พอไปถึงจูนรีบไปยื่นตั๋วให้คนตรวจดูว่าเช็คอินได้รึยังโดยมีติณณภพเดินลากกระเป๋าตามเงียบๆด้วยท่าทางหงอยๆ


“อย่าหงอยดิ ทำอย่างกับไม่เคยห่างกัน” จูนบอกแล้วเดินเข้าไปยืนต่อแถว โชคดีที่คนยังมาไม่เยอะ เหลืออีกสี่ห้าคิวเขาก็ได้เช็คอินแล้ว


“อืม จะพยายาม” ติณบอก หันไปมองผู้คนโดยรอแต่สุดท้ายสายตาก็มาหยุดอยู่กับคนตรงหน้า


จูนยกมือลูบแขนติณเบาๆ ยิ้มให้กำลังใจทั้งมันและตัวเอง
เขาก็หวั่นๆอยู่เหมือนกันแต่จะทำไงได้ล่ะ เป็นหน้าที่ที่เขาต้องไปหาพ่อกับแม่ทุกปีนี่หน่า..

.

.

.

ติณณภพยืนกัดฟันกรอดมองพี่ชายจูนและคนนอกครอบครัวมันที่ขอไปเที่ยวในทริปครั้งนี้ด้วย
ทำไมจูนไม่บอกก่อนวะว่าไอ้นักร้องนั่นจะไปด้วย!


“พี่แน็ต”


“ขอไปเที่ยวด้วยนะน้องจูน”


“แล้ว..” จูนชะงักคำถามค้างไว้เมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อศอกตน
เขาหันไปมองหน้าติณแล้วบอกพี่ชายว่าเดี๋ยวไปเจอกันที่เก็ทเลยก่อนจะเดินออกมาตามแรงดึง


ติณจูงมือจูนไปนั่งคุยกันในที่ค่อนข้างปลอดคน เขาคว้ามือจูนมากุมไว้แน่นจนเจ้าของมือสงสัย


“อะไร อย่าบอกนะว่าไม่ไว้ใจ”


“เปล่า” ติณบอกเสียงนิ่ง


“แล้วเป็นอะไร”


“ไม่รู้ดิ” เขาส่ายหัว


ก็ไม่รู้ว่ะว่ากูเป็นอะไร แต่เห็นหน้ามันแล้วนึกถึงตอนมึงนั่งเคลิ้มฟังมันร้องเพลงก็อดกลัวไม่ได้


“กูบอกแล้วไงพี่แน็ตเขามีอะไรกับเพื่อนกู จะกลัวทำไม”


“อืม” ติณบอกแล้วถอนหายใจยาว ทิ้งตัวพิงพนัก “ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน”


“อือ อีก6อาทิตย์เจอกัน” จูนยิ้มบอก บีบมือใหญ่แล้วเขย่าเบาๆ


พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกันเงียบๆอีกยี่สิบนาที พลูโตก็โทรตามจูนให้รีบไปเก็ทได้แล้ว
ตอนแรกติณจะเดินไปส่งแต่จูนบอกให้รีบขับรถห้องดีกว่าเพราะดึกแล้ว เราเลยแยกกันตรงนั้น


“เป็นเด็กดีนะ เข้าใจมะ” จูนพูดบอก ตบแก้มติณเบาๆ


“หึหึ อืม ครับ” ติณยิ้มแล้วโยกหัวคนตัวเล็ก


“ไปนะ”


“อืม”


เนปจูนกวาดสายตาสังเกตคนรอบๆก่อนจะใช้ช่วงติณเผลอก้มลงไปจูบกล้ามแขนอันเป็นที่รักของมันแล้วเดินจากไป
เหลือทิ้งไว้แต่ผู้ชายตัวโตกับท่าทางหงอยๆปล่อยให้เดินกลับรถคนเดียว ..


ช่างน่าสงสารยิ่งนัก.....















ติณณภพขับรถกลับมาห้องจูนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้านอน
โดยช่วงที่จูนไม่อยู่เขาแอบกวาดไอ้เหลืองทั้งหลายทิ้งไว้ข้างเตียงไม่เคยเอาขึ้นมาเลยตามที่ตั้งใจไว้
อ้อ แต่ยกเว้นฟองติณนะ อันนี้พิเศษหน่อย วันไหนตื่นแล้วเก็บที่นอนเสร็จจะอนุญาตให้มันขึ้นมานอนบนเตียงตลอดวันหน่อยก็ได้ หึหึ


จูนและติณติดต่อกันโดยใช้โซเซียลหลายๆทางไม่ว่าจะเป็น ไลน์ ไอจี เฟส หรือสแนปแชท
แต่ส่วนมากถ้ามีเวลาว่างคุยเยอะพวกเขาจะสไกป์กันมากกว่าและดูเหมือนว่ายิ่งเห็นหน้า
ฝ่ายคนอยู่เมืองไทยจะยิ่งงอแงหนักอยากให้จูนรีบกลับมาหาเร็วๆซ้ำยังบอกกาปฏิทินรอทุกวัน


“มึงชอบเว่อร์” จูนด่ามันด้วยเสียงหัวเราะ ตอนนี้เขารอเวลาพ่อกลับมาจากทำงานแล้วจะออกไปทานข้าวเย็นพร้อมกัน


อ้อ...ส่วนพี่แน็ตน่ะเหรอ แยกกันตั้งแต่ลงเครื่องแล้วละ
เห็นบอกว่าจะทำให้คนบางคนที่อยู่ไทยสำนึกอะไรสักอย่าง คึคึ เขาละอยากเห็นหน้าเพื่อนตัวเองตอนนี้จริงๆ


“มึงนั่นแหละตัวต้นเหตุ”


“ใส่ร้ายว่ะ”


“หึหึ พรุ่งนี้ขออนุญาตออกไปเล่นน้ำได้มั้ย”


เนปจูนหันไปมองปฏิทิน อะไรกัน มาไม่ทันไรนี่สงกรานต์เมืองไทยแล้วเหรอ


“ตามใจมึงสิ”


“ตามใจกูแต่เสียงนี่ เห็นทีกูต้องตามใจมึงแล้วมั้ง”


“บ่นเหี้ยไร” จูนถามเหวี่ยงๆ ทำหน้าไม่พอใจใส่


ลองนึกดูสิ หน้าตาลูกครึ่งอย่างไอ้ติณใส่เสื้อกล้ามถือปืนฉีดน้ำออกไปยืนอยู่ท่ามกลางสาวๆหรือเก้งกวาง
แถมบางทีมันอาจโดนปะแป้งหรือลวนลามอีก โอ๊ย แค่คิดหน้าเขาก็งอบอกยี่ห้อไปเรียบร้อยแล้วละ T.T


“อย่าหน้างอดิ กูไปพรุ่งนี้วันเดียว สัญญา” ติณพยายามง้อ รู้สึกดีใจที่มันแสดงอาการหวงให้เห็น


“ไปกับใคร”


“ก็แค่กลุ่มพวกเราแหละ”


“ห้ามกินเหล้า”


“นิดนึง”


“มึงอ่ะ T^T”


“ครับๆ ไม่กินๆ”


“ห้ามใส่เสื้อกล้าม”


“ไม่ใส่หรอก เดี๋ยวกูถอดเลย หึหึ”


“.....”


“โอเคๆ เดี๋ยวใส่เสื้อแขนยาวไปเลยดีมั้ย” ติณบอกยิ้มๆ


“ใส่เกงยีนส์ขายาวด้วย”


เอิ่ม... มันจะไหวเหรอครับจูน


“อือๆ มึงจะแต่งตัวแบบไหนตามใจเลย แต่บอกไว้ก่อนนะ แต่งไม่ดีกูนอยด์”


ติณณภพหัวเราะ เห็นคนหน้างอแล้วอยากฟัดฉิบหาย


ถามตรงๆ นี่มึงกำลังทรมานกูทางอ้อมใช่มั้ย ห๊ะ


“หายงอนได้แล้ว เหล้าไม่กิน เสื้อกล้ามไม่ใส่ เกงสามส่วน หกโมงกลับห้อง โอเคมั้ย”


“อือ” จูนครางรับ ใจยังรู้สึกหวั่นๆ


นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเริ่มรู้สึกเกลียดสงกรานต์ ที่ผ่านมาก็เที่ยวแบบสบายๆได้
เห็นที่ปีหน้าคงต้องขอตามมาหาพ่อกับแม่หลังสงกรานต์แล้วละ ..
 

“จะออกไปข้างนอกยัง” ติณถาม มองดูเวลา เกือบตีหนึ่งแล้ว ที่นู้นคงเย็นๆ


“ยัง รอพ่อกลับมาก่อน แต่มึงไปนอนเถอะ ดึกแล้ว” จูนพูดบอกเสียงหงอย


“อืม อีกสี่อาทิตย์เจอกันนะ”


“อือ ฝันดี พรุ่งนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ”


“ครับ รู้แล้ว” ติณยิ้มบอกแล้วกดวางไป ใจพร่ำคิดถึงคนไกล


ถ้าพรุ่งนี้จูนอยู่ด้วยคงสนุกกว่านี้ แต่เขาก็สงสารมันนะ คงออกไปเล่นแค่วันเดียว ไม่อยากให้จูนเป็นห่วง คิดมาก
 

—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ทุกคนสามารถไปลวนลามอิติณเพื่อให้คนอยู่ไกลหึงได้ที่.....  :hao7:

ห้ามใส่เสื้อกล้าม  :beat:
(http://www.uppic.org/image-646A_534AECC5.jpg) (http://www.uppic.org/share-646A_534AECC5.html)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 14-04-2014 03:10:38

ไหนน้องจูน ไม่อยู่ไทยแล้ว
ควรจะปล่อยติณกลับมาให้สาวๆได้ลูบคลำบางอะไรบ้าง  :katai3:
//โดนจูนตบ  :beat:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 14-04-2014 03:32:47

หวานแหวว งุ๊งงิ๊งเชียววว  :-[

อิจฉาอ่ะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 14-04-2014 03:54:15

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 14-04-2014 06:26:08

หวานอ่ะ เป็นแฟนกันแล้วด้วย
 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 14-04-2014 06:40:45

น่ารักว่ะติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 14-04-2014 06:59:01

งานนี้คงมีคนนอยด์ :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-04-2014 08:22:01

น้องจูนขี้หึง ขี้หวง
พอกับติณอะ
55555
อยากลวนลามติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: @rnon ที่ 14-04-2014 10:39:32

 :laugh:


ตินยั่วให้หึง ให้หวง หนักๆ  ไปเรย

มีบินกลับด่วนแหงมๆๆ...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 14-04-2014 12:22:11

กลับมาก่อนกำหนดได้ไหมเนี่ยจูนนนนนนน :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-04-2014 12:30:16

หวงไกลข้ามทวีป ติณก็อย่าให้ใครลวนลามนักนะ อิอิ :z1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 14-04-2014 13:37:04

ตัวอยู่ไกล ใจอยู่ใกล้ คิคิ

จูนทั้งห่วงทั้งหวงแบบนี้ กลับมาจัดหนักให้เลยนะติณ  :oo1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-04-2014 14:19:57

ในที่สุดก็ตามทัน ...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 14-04-2014 19:35:52

ดูเชื่อฟังว่าที่แฟนจริงๆ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่36-ขออนุญาต P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 14-04-2014 20:09:31

 :-[ :-[

หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 14-04-2014 21:19:39

ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย




อีกฟากของโลก

เนปจูนนอนกำโทรศัทพ์อยู่บนเตียงนิ่งๆหลังจากวางสไกป์ไปจนแม่เดินเข้ามาตามให้เตรียมตัวออกไปข้างนอก


เธอพอรู้จากลูกคนโตมาบ้างว่าช่วงนี้ลูกชายคนรองของบ้านกำลังมีเพื่อนสนิทคนใหม่เข้ามาพัวพันด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่อยากชักถามอะไรมาก


“เป็นอะไรน่ะเรา หน้ามุ่ยเชียว”


“เปล่าอ่ะแม่ พ่อกลับมายังครับ” จูนพูดบอก ขยับตัวเข้าไปนอนบนตักหญิงที่รัก ถามถึงพ่อ


“กลับมาแล้ว ไปแต่งตัวไป จะได้ออกไปทานข้าวเร็วๆ นัสบ่นหิวตั้งนานแล้ว” แม่บอกกลั้วหัวเราะ ลูบผมลูกชายเบาๆ


ตลอดสองอาทิตย์กว่าที่ผ่านมา ส่วนมากจะมีแต่แม่กับลูกๆทั้งหลายมากกว่าที่ได้ออกไปเที่ยวเพราะพ่อยังทำงานอยู่
และพอถึงช่วงวันหยุดของพ่อทุกคนก็จะออกไปเที่ยวหรือทานข้าวข้างนอกกันจนตอนนี้ไม่รู้จะไปเที่ยวไหนดีเพราะพากันมาทุกปีๆ
แต่เห็นพ่อบอกว่าปีหน้าจะขอหยุดยาวพากันไปเที่ยวประเทศอื่นบ้าง

.

.

.

“ติณณณ ไอ้ติณโว้ย มึงจะใส่เสื้อแขนยาวทำห่าไรเนี่ย” แชมป์เดินถือปืนฉีดน้ำออกมาจากรถโวยวายถามเพื่อนที่ลงออกมาจากรถมันเช่นกัน


วันนี้พวกเขานัดกันไปเล่นน้ำที่มีสาวเยอะๆแถมเกือบทุกคนยังใส่เสื้อกล้ามกันมา
เออ...แต่ยกเว้น หนึ่งไอ้ติณ สองไอ้กานต์ สามไอ้นนท์ และสี่ไอ้พุทธนะ -*-


มันจะหวงอะไรกันขนาดเน้ คนโสดอย่างพี่แชมป์ไม่เข้าจายยย  o16


“แฟนกูสั่ง” ติณยักคิ้วตอบอวดๆให้รู้สถานะระหว่างเขากับจูนไปด้วย
ซึ่งสิ่งที่ได้รับตอบกลับคือการโดนยิงจากหลายๆคนและเสียงโห่ ไอ้สลัด!


“เชื่อฟังงี้ โห่วววว แม่งอ่อนว่ะ” เอิร์ธโห่ใส่ ฉีดน้ำใส่เพื่อนรัวๆ


“กูว่าแม่งพอเหอะ เดี๋ยวไปไม่ถึงสวรรค์” มิตรห้าม เดินนำเข้าไปในส่วนที่สาวๆเล่นน้ำ 


พวกเขามีพร้อมทั้งแป้งและปืน
บางคนมันก็ถือขันไปขอน้ำจากสาวๆเสร็จแล้วก็สาดกันตรงนั้นเลย
ขออีกสาดอีกจนนานเข้าเกือบพากันหลุดออกมาไม่ได้


ส่วนคนที่ฮอตที่สุดไม่ต้องบอกก็คงรู้กันนะว่าเป็นใคร


“มึงๆ ถ่ายๆ แล้วอัพเฟสแท็กไอ้จูนด้วย” ตั้มยืนกระซิบบอกแชมป์ให้ถ่ายรูปไอ้ติณที่ตอนนี้โดนสาวๆรุมปะแป้งขยับตัวออกมาไม่ได้


เขาอยากเห็นเพื่อนตัวเองตาลุกเป็นไฟว่ะ คึคึ


“เอ๊ย มึง” ตั้มอุทานรีบรับตัวพุทธที่ยืนอยู่ข้างหน้าดีๆก็เซถอยหลังเข้ามาหา


ช่วงนี้เพื่อนสนิทเขาร่างกายอ่อนเพลีย ข้าวไม่ค่อยกิน แล้ววันนี้ดันออกมาตากแดดอย่างนี้มันคงหน้ามืด


“เฮ้ย พุทธมึงไหวป่ะ” มิตรแทรกฝูงเพื่อนเดินเข้ามาหาจับแขนช่วยตั้มประคอง


“อืมๆ กูไหว ขอน้ำหน่อย” คนหน้ามืดบอกแล้วยื่นมือไปรับน้ำจากเอิร์ธมาล้างหน้า


แปลกดีนะ ทั้งซ้ายขวาหน้าหลังก็เต็มไปด้วยน้ำ แต่ทำไมเขายังรู้สึกว่าตัวเองไม่สดชื่นเลยวะ


“มึงกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกูไปส่ง” ตั้มบอกจริงจังทำให้คนอื่นพยักหน้าเห็นด้วย


แต่พุทธส่ายหน้าบอกไม่เป็นไรทุกคนเลยพากันเล่นน้ำต่อแต่ยังคงมองมาที่คนหน้ามืดบ่อยๆเพื่อเช็คอาการ


...กลุ่มผู้ชายตัวโตบ้างตัวเล็กบ้างพากันเล่นน้ำจนเกือบหกโมงเย็นก็ตกลงว่าจะกลับกัน ด้วยเพราะเดินจนเหนื่อยและเริ่มหนาวแล้ว
กานต์ลากคอนนท์ออกไปจากกลุ่มอย่างเร็วเป็นคู่แรก วันนี้พวกเขาเห็นทีมีเรื่องต้องคุยกันยาว
ส่วนพวกที่เหลือตอนนี้กำลังชวนกันไปกรึบต่อที่ห้องติณณภพโดยไม่ถามความสมัครใจเจ้าของห้องแม้แต่น้อย


“โอ๊ะโอ...” แชมป์แอ๊บทำตาโตยกมือปิดปากเมื่อเปิดประตูห้องมาแล้วเจอตุ๊กตาตัวโตเท่าควายนั่งอยู่บนโซฟา


“หวานแหววจนน่าอิจฉา” เอิร์ธพูดแซว เดินไปผลักหัวไอ้เหลืองจนมันหน้าคะมำเพราะตอบโต้ไม่ได้


“เหี้ยเอิร์ธ ถ้าจูนมาเห็นมึงตบลูกมันนะ มันตบหัวมึงคืนแน่” ติณพูดเตือน เดินเข้าห้องนอนมาเอาผ้าเช็ดตัวสามสี่ผืนแจกจ่ายเพื่อน


ตอนนี้ที่ห้องเขามีแต่ ไอ้มิตร ไอ้แชมป์ และไอ้เอิร์ธเดินป้วนเปี้ยนไปมากลางห้อง
ส่วนตั้มขับรถแยกไปส่งพุทธแล้วบอกจะตามมาทีหลัง


“งั้นคงเป็นลูกมึงด้วยอ่ะสิ” แชมป์ถาม รับผ้าเช็ดตัวที่ไอ้เจ้าของห้องโยนมาให้เต็มแรงแล้วรอต่อคิวอาบน้ำถัดจากไอ้มิตร 


“ไม่ใช่ ลูกมันกับชู้” ติณส่ายหัวบอกขำๆ เดินเข้าครัวไปเอากระติกมาใส่น้ำแข็ง


“เดี๋ยวกูฟ้องไอ้จูน” เอิร์ธพูดขู่


ใจติณณภพอยากจะตอบว่าเชิญแทบตายแต่เงียบไว้ดีกว่าเพื่อความปลอดภัยของอนาคต


เขาปล่อยให้เพื่อนผลัดเปลี่ยนกันอาบน้ำข้างนอกส่วนตัวเองเข้ามาอาบน้ำในห้อง
เมื่อกี้เปิดดูไลน์เห็นจูนส่งติ๊กเก้อรูปกระต่ายหน้าโกรธแล้วหมีหน้าหงอยมาให้เขาเลยส่งไปบอกว่า
กลับห้องแล้ว กำลังจะอาบน้ำ ถ้าตอนนี้ว่างตอบหน่อย อาบน้ำเสร็จจะสไกป์หา ไม่รู้มันจะตอบรึยัง















“จูนจะออกไปข้างนอกกับพี่มั้ย”


“ไปไหนอ่ะ”


“ส่งแม่ซื้อของ”


“นัสไปป่าว”


“ไม่ไป”


“ฮื่อ งั้นพี่ไปเถอะ จูนขี้เกียจ”


“อืมๆ” 


เนปจูนรอพี่ชายปิดประตูห้องแล้วรีบส่งไลน์ไปบอกไอ้ติณว่าว่างยาวจนถึงตอนเย็น 


เขานั่งกัดฟันกรอดรอมันสไกป์หาพลางดูรูปที่มันถูกแท็กจากเฟสไปด้วย


มึงจะมากไปแล้วนะๆ ที่ให้ใส่เสื้อแขนยาวนี่ไม่ได้ช่วยเหี้ยไรเลยใช่มั้ย ห๊ะ!  :beat:


ปล่อยปละละเลยตัวเองเกินไปแล้วไอ้ติณณภพ!  :z6:


เนปจูนรีบออกจากเฟสกดรับสไกป์แล้วทำหน้าบึ้งใส่คนเรียกมาหา
ติณมองแล้วหัวเราะขำ ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง


“เป็นอะไร หน้าบึ้ง”


“กลับมานานยัง”


“เพิ่งถึง แล้วมาอาบน้ำเนี่ย ไอ้มิตรก็อยู่นี่”


“มันมาทำไร”


“กินเหล้า”


“กินกันสองคนเหรอ”


“เปล่า ไอ้เอิร์ธกับแชมป์ก็อยู่ เดี๋ยวตั้มตามมาทีหลัง”


“อือ”


“ตกลงเป็นอะไรครับ”


“เปล่า”


“แสดงว่าเป็น” ติณบอกยิ้มๆ


เนปจูนยิ่งหน้างอหนักมากกว่าเดิมเมื่อมันรู้ทัน


“ก็มึงนั่นแหละทำให้เป็น!” เขาบอกเสียงเขียวแล้วถามต่อ “อยู่ในวงสาวๆโดนล้วงมั้ย ห๊ะ ตอบมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย”


“รู้ได้ไง” ติณถามแปลกใจ ไม่ใช่ว่ามีสายอยู่แถวนี้นะ


เออใช่...สายนั่งอยู่ในห้องนั่นแหละติณ เป็นคนอัพและเป็นคนแท็กรูปมาให้กูด้วย


“เข้าเฟสยังละ”


“ยังครับ” ติณตอบตามตรง ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เฟสนี่เขาเล่นบ้างแต่ไม่บ่อย จนช่วงหลังมานี้ติดเพราะจูนมันอยู่ไกลนี่แหละ


“มึงอ่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรจนดูเหมือนกูบ้าไปคนเดียวเลย T^T”


“ก็อย่าบ้าสิ ของๆมึงยังไงก็เป็นของๆมึง เข้าใจมั้ย หื้อ”


“เหอะ” จูนสบถ อมยิ้มให้กับประโยคนั่น  :o8:


นี่กูเป็นบ้ารึเปล่าวะ...เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...เริ่มตามอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยทันแล้ว -*-


“อารมณ์ดียัง” ติณถามแล้วยิ้มกว้าง ตอนนี้รู้แล้วว่าจูนเป็นอะไร


“นิดหน่อย”


“อยากอารมณ์ดีเยอะๆก็รีบกลับมาดิ”


จูนแลบลิ้นเปิดยิ้มโชว์คนพูด ไม่ยอมตอบ
ถ้าไม่ใช่มึงไม่ยอมหรอกนะ ฮี่!


“คืนนี้จะไกป์อีกมั้ย”


“จะกินเหล้าอ่ะดิ”


“อยู่ห้องๆ ไม่ออกไปข้างนอกครับ”


“อืม มึงจะกินก็ตามใจ เอาไว้ค่อยคุยกันก็ได้”


“ไม่งอนนะ”


“งงงอนอะไร ไร้สาระ”


“หึหึ” ติณหัวเราะขำ มันบอกว่าไร้สาระทั้งที่เมื่อกี้ก็ทำอยู่เนี่ยนะ


“คอเป็นรอยอะไรอ่ะ” จูนถามเพราะเพิ่งสังเกตเห็นรอยแดงๆเต็มคอและหน้าอก


เอาสิ้ ขนาดสั่งว่าให้ใส่เสื้อแขนยาวมันยังโดนทะลุเสื้อ นี่ถ้าใส่เสื้อกล้ามหรือไม่ก็ถอดเสื้อมึงไม่เลือดซิบเลยเหรอวะ


“รอยข่วนมั้ง ถึงว่าตอนอาบน้ำแม่งแสบ” ติณตอบแล้วก้มลงดู


“ห้ามเลยนะ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปแล้ว กูจริงจังนะ”


“ครับ ไม่ไปแล้ว พรุ่งนี้กลับบ้าน” ติณบอกอารมณ์ดี


ต่อให้จูนมันจะว่าจะด่าจะห้ามอะไรยังไงเขาก็อารมณ์ดีอยู่ดีว่ะ ไม่โกรธหรือรำคาญมันเลย แต่ตรงกันข้าม
กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำทั้งที่เมื่อก่อนเวลามีผู้หญิงมาพูดสั่งแบบนี้เขาต้องว่าเธอไปแล้วว่าอย่าทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ


ทั้งหมดนี่มันคงเพราะรักสินะ ..


อืม...มึงเริ่มเพ้ออีกแล้วติณณภพ  :undecided:


เนปจูนมองหน้าติณผ่านจอโทรศัพท์เงียบๆจนมันชวนคุยอีกครั้ง


“คิดถึงกูมั้ย”


“ไม่มั้ง” จูนตอบเสียงเบา


ที่กูเหวี่ยงมาทั้งหมดนี่แสดงล้วนๆเลยละติณ ดูไม่ออกรึไงวะ


“ตอบดีๆดิ กูอยากได้ยิน” ติณพูดอ้อน รู้สึกอยากหมุดเข้าไปในโทรศัพท์ฉิบ


มึงจะกัดปากยั่วกูทำไมวะ ..


“...อือ คิดถึง” เขาตอบเสียงเบา ว่ามันในใจ


แกล้งกูทำไมไอ้บ้าาา ..


“คิดถึงก็รีบกลับมา เข้าใจป่าว เดี๋ยวไปรับ”


ปัง!ปัง!ปัง!
เสียงเคาะประตูห้องนอนเรียกให้คู่รักที่กำลังหวานกันอยู่ชะงักค้างกลางคัน ติณณภพหันไปมองแต่ยังนั่งอยู่ที่เดิม


“เหี้ยติณโว้ย ถ้ามึงไม่ออกมากูจะขโมยทีวีห้องมึงไปขายจริงนะสัด”


เสียงแชมป์ที่ตะโกนข้ามมาทำให้ทั้งคู่พากันหัวเราะ


“เพื่อนมึงเกรียนเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ” จูนบอกขำๆ


“หึหึ ต้องไปแล้วนะครับ เดี๋ยวประตูห้องกูจะพังซะก่อน”


“อือ ไว้คุยใหม่ก็ได้”


“คืนนี้ไม่เมาเดี๋ยวไลน์หา”


“แสดงว่าจะกินให้เมาใช่มะ”


“กินไม่เมาก็เปลืองเหล้าดิเธอ”


ห๊ะ?
ไอ้ติณมันเรียกเขาว่าอะไรนะ?
อะไรเธอๆนะ?


โอ๊ยตาย...ถ้าอยากระเบิดตัวเองเขาต้องทำไงนี่...


เนปจูนโชว์หน้าแดงหราของตัวเองให้ติณณภพดูก่อนจะรีบวางไป


เอาเลยติณ อยากทำอะไร อยากกินอะไร ตามสบายเลย


กูยอมแล้ว...


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


อิจฉาจริงว๊อยยยยยยย  :katai1:

(http://www.uppic.org/image-0F91_534BE900.jpg) (http://www.uppic.org/share-0F91_534BE900.html)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 14-04-2014 21:30:40

กรี๊ด!!!!! เค้าเขินอ่าาาา :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 14-04-2014 21:43:48

แน่ะ....อิจฉาวุ้ย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 14-04-2014 21:53:24

จูนนี่ก็ขี้หึงนะ

รูปมันดาเมจสึด  :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 14-04-2014 22:16:15

เขาคุยกันหวานดีจัง
ชอบจูน จูนน่ารัก
จูนรีบกลับมาหาตินณ์เร็วๆนะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-04-2014 22:49:41

ทางนี้ก็ตาลุกเป็นไปแล้วค่ะ อิจฉามากกกกกกกกค่ะ :katai1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 14-04-2014 23:04:19

กรี๊ดดดดดดดด มีแฟนมันดีอย่างนี้นี่เอง
เค้าคุยกันมุ้งมิ้งนะเออ อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: RELAXED ที่ 14-04-2014 23:18:56

 :-[ :-[ :-[ :-[ อิจฉาาาาาาาาามากกกกกกกกกก หวานเฟ่อค่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-04-2014 23:44:04

อิมเมจจูนน่ารักอ่ะ รอ ๆ อยากให้จูนกลับมาเร็ว ๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 15-04-2014 00:10:38

อิจฉา~  :-[ :-[

คุยกันน่ารักมาก  :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 15-04-2014 01:08:21

หมั่นไส้อ่ะ  :katai1:

หวานกันล่ะเกินนนนน อิจฉา :o12:

 o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 15-04-2014 02:26:47

บอกเลยเขินนะครับ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 15-04-2014 09:25:23

ติณก็ต้องระวังตัวมากขึ้นนะ
จูนหวงขนาดนี้
555555555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: ยัยหมูตัวกลม ที่ 15-04-2014 10:37:41

 :o8 :o8:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: zingiber ที่ 15-04-2014 14:53:56

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่37-คิดถึงกันมั้ย P.11 140414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-04-2014 15:14:18

เหอะ!! หวานอะ

ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 15-04-2014 21:10:14

ตอนที่38-ครอบครัว




ติณณภพเดินไปกาปฏิทินพร้อมรอยยิ้มมุมปาก แววตาเปี่ยมไปด้วยความดีใจจนปิดไม่มิด


ทำไมน่ะเหรอ?


ก็อีกสามวันแฟนเขาจะกลับมาแล้วน่ะสิ...หึหึ


รู้มั้ยว่าแม่งทรมานแค่ไหนที่ต้องเจอหน้าแฟนผ่านจอโทรศัพท์ จับต้องก็ไม่ได้ จะกอดจะหอมจะจูบก็ทำไม่ได้ 


“เออติณ กูลืมบอก มึงไม่ต้องไปรับกูนะ”


เสียงของจูนเรียกให้คนที่กำลังยิ้มอยู่รีบหุบปากลง ทำหน้าดุใส่แล้วถามทันที


“ทำไมวะ”


“กูต้องกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ก่อนอ่ะ พอดีพ่อกูเขาหาวันลาได้ เลยกลับมาอยู่ไทยด้วยสองอาทิตย์”


สลัดเอ๊ยยย!


ที่ฝันไว้ว่าพอมันมาถึงจะรีบไปรับมาจับมาฟัดที่ห้องก็เป็นอันสลายไปน่ะสิ


“อ้าวแล้ว...เมื่อไหร่จะถึงเวลาของกูล่ะ” ติณถามเสียงนิ่ง จากที่ดีใจๆอยู่ ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยโอเคแล้วว่ะ


“เดี๋ยวกูขอปลีกตัวออกมาให้ แต่คงอยู่ด้วยทั้งวันทั้งคืนไม่ได้นะ”


“งั้นเราเจอกันตอนเปิดเทอมเลยก็ได้จูน” ติณพูดบอกไปด้วยอารมณ์ แต่คนฟังเงียบ ไม่ยอมเต้นตาม


เขาเองก็หนักใจเรื่องนี้เหมือนกัน
แต่ถ้าจะปล่อยให้พ่อแม่อยู่บ้านกับลูกๆทุกคนยกเว้นเขามันก็ดูไม่ดีรึเปล่าวะ ทำไมไอ้ติณมันไม่คิดบ้าง


“มีเหตุผลหน่อยติณ กูยังมีเวลาอยู่กับมึงอีกตั้งเยอะนะ”


“งั้นตามใจมึงเถอะ จะทำไรก็ทำ” ติณบอกแล้วกดวางไป ปล่อยให้คนอีกฝั่งได้แต่นั่งมองจอเปล่าๆนิ่ง


เขาผิดเหรอ?
ก็ไม่นี่...


แต่พอไอ้ติณมันมาทำแบบนี้ใส่ทำไมจูนคิดว่าตัวเองกำลังทำความผิดแบบมหันต์เลยวะ
 

คนที่ไม่พยายามทำความเข้าใจ กับคนที่เข้าใจแล้วแต่ไม่พยายามทำนี่มัน...น่าโดนดีจริงๆ


เขาเชื่อนะว่าติณมันเข้าใจ แต่ที่มันแสดงออกมาเนี่ย อารมณ์เด็กกำลังเอาแต่ใจชัดๆ!


แบบนี้มันต้องเจอดัดนิสัยกันหน่อยเป็นไง ..

.

.

.

ติณณภพโยนโทรศัทพ์ลงบนเตียงแล้วเดินหน้าหงุดหงิดออกมานอกห้องเพื่อทานข้าวเย็นกับครอบครัว


ตั้งแต่กลางเมษาที่กลับบ้านจนถึงวันนี้เขายังไปๆมาๆอยู่เพราะปิดเทอมไม่รู้จะทำอะไรหรือไปไหน
จนบางทีพี่ชายทั้งสองก็สั่งให้ไปช่วยงานเล็กๆน้อยๆที่รีสอร์ทบ้างแต่ก็แค่นั้น
เพราะมันไม่ได้ช่วยให้ความคิดถึงที่เขามีต่อจูนลดน้อยลงเลยจริงๆ


ดูปฏิทินทุกวัน ก็คิดถึงมันทุกวัน ..


“อาทิตย์หน้าเตรียมตัวให้พร้อมนะพวกแก”


ชัดเลย... ประโยคนี้มาทีไร คงไม่พ้นดูตัวแหง “ไรอ่ะพ่อ ดูตัวอีกแล้วเหรอ” ตรัยภพถามพ่อทำหน้าเซ็งๆ


คราวที่แล้วก็หลอกให้เขาไปดูตัวกับผู้หญิงที่ชื่อหยาดฟ้า
ดีนะมารู้ความจริงจากไอ้ติณซะก่อน เขาเลยรีบปฏิเสธรอดตัวไปอย่างหวุดวิด


“ชั้นนัดกินข้าวกับเพื่อนเก่าเฉยๆ คราวนี้ไม่ดูตงดูตัวอะไรทั้งนั้นแหละ
ให้ชั้นแก่ไปอย่างไม่ต้องอุ้มหลานเถอะ เบื่อต้องจัดการกับพวกแกแล้ว” คนเป็นพ่อพูดปลงๆบอกลูกชายทั้งสามที่นั่งทำหน้าเหรอหรา


“โธ่พ่อ พ่อไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยอ่ะ” ตรัยบอกพ่อกระเง้ากระงอดแล้วหันไปกอดแม่อ้อนประจบ


เอาเถอะ วันไหนเขาเจอแม่ของลูกแบบเจอปุ้บรักปั้บ จะรีบขอเธอแต่งงานแล้วมีหลานให้พ่ออุ้มเร็วๆแล้วกันนะ


ว่าแต่... ทำไมต้องเป็นเขาด้วยวะ!


“ไอ้ตรัน มึงเลย ไม่รีบแต่งงานสักที กูก็รอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวอยู่นะ”


พี่ชายคนโตส่ายหัวด้วยความหน่ายปนระอาให้น้องชายโดยไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยมัน ปล่อยมันพล่ามไป


“เออนั่นดิ เมื่อไหร่จะแต่ง คบพี่ไหมมาตั้งนานแล้ว” ติณถามด้วยความสงสัย พี่ชายเขาคบกับแฟนมาตั้งแต่มัธยมปลาย แต่ไม่ยักกะแต่งงานสักที


“แม่ไปขอให้มั้ยลูก” หญิงเดียวในบ้านถามลูกชายคนโต จะว่าไปเธอก็อยากเป็นย่าแล้วนะ


“ยังดีกว่าแม่” ตรัณณภพโบกมือปฏิเสธ เขาว่าเขาชอบแบบนี้มากกว่า ไม่ผูกมัดตัวแต่ผูกมัดใจกันก็พอ


เขาไม่รีบ ไหมก็ไม่รีบ เลยไม่รู้จะรีบแต่งทำไม


“แก่จนจะสามสิบละ มึงจะรอลูกกูเล่นหัวมึงได้ก่อนใช่มั้ย ถึงจะแต่ง” ตรัยด่าพี่ไม่จริงจัง


ตรันที่เริ่มทนแรงกดดันจากคนรอบข้างไม่ไหว จึงตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยการตกลงให้มันจบๆไป
แต่พ่อดันมาทำท่าดีใจจนรู้สึกว่าเรื่องนี้มันชักจะต้องคุยกันจริงจังขึ้นมาซะแล้ว


“เออๆ ก็ได้ เดี๋ยวจะลองไปคุยกับไหมดูละกัน”


“คุยจริงๆนะโว้ย อย่าหลอกให้พ่อดีใจเล่นนะไอ้ตรัน”


“ครับ เอาไว้จะมาบอกอีกที”


“พรุ่งนี้เลยเป็นไง กูว่าง”


“แต่ผมไม่ว่างครับพ่อ งานผมเยอะ”


“มันอ้างอ่ะพ่อ อย่าไปเชื่อ ที่ภูเก็ตกิจการดีกว่าเชียงรายอีก”


“อ้าว แล้วมึงไม่บริหารรีสอร์ทกูดีๆละไอ้ตรัย กูหักเงินเดือนมึงนะ”


ติณกับแม่นั่งฟังทั้งสามคนคุยกันแล้วขำ โดยเฉพาะพ่อกับตรัยภพ ชอบแขวะกันประจำ เรียกว่าเป็นสีสันประจำบ้านเลยแหละ


“อย่าลืมอาทิตย์หน้านะ ให้ตรงเวลาด้วยละ” พ่อกำชับอีกทีแล้วจูงมือแม่ขึ้นไปดูทีวีบนห้องนอน


“มึงจะเชื่อพ่อดีป่ะว่าไม่ดูตัว”


“หึหึ” ตรันหัวเราะเป็นคำตอบให้น้องคนที่สอง


อันนี้กูก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ะตรัย แต่มึงดูน้องมึงสิ นั่งเงียบแดกเหล้าไม่สนใจพี่มันเลย


“เป็นอะไร” ตรันหันไปถามน้องสุดท้อง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการส่ายหัว เขาเลยหันไปพยักหน้าใส่ตรัยให้มันทำหน้าที่สัมภาษณ์แทน


“บอกพี่มึงมาเถอะน่าติณ” ตรัยพูดบอกน้อง จองแก้วเหล้าในมือตัวเอง


“ไม่มีไรหรอก”


“เอาดีๆ”


“ปัญหากูเล็กน้อยหน่าตรัย จัดการได้”


“ทะเลาะกับแฟนอ่ะดิ”


“เปล่า”


ตรัยมองน้องด้วยหางตาไม่เซ้าซี้ถามอีกแล้วหันไปคุยเรื่องรีสอร์ทกับพี่ชายแทน















เนปจูนไม่ได้ติดต่อติณณภพเลยตลอดเวลาอีกสามวันที่อยู่ต่างประเทศและจนเขากลับมาเมืองไทยเราก็ยังไม่ได้คุยกัน


ตั้งแต่กลับมาเขายังไม่ได้ไปที่ห้องและวันนี้ยังคงไม่ได้กลับไป
เพราะต้องพาพ่อกับแม่ออกไปทานอาหารไทยแบบไทยแท้ดั้งเดิมที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
ซึ่งตอนนั่งอยู่บนรถได้ยินพ่อบอกว่านัดครอบครัวของเพื่อนสนิทออกมาทานข้าวด้วยไม่รู้ว่าตอนนี้ถึงก่อนรึยัง


ครอบครัววริทธิ์นันท์พากันเดินตามเด็กเสิร์ฟขึ้นไปยังห้องอาหารแบบส่วนตัวที่ถูกจองไว้โดยเพื่อนสนิทพ่อ
จูนไม่รู้หรอกว่าลุงคนนั้นมีหน้าตาแบบไหนจนกระทั่งมาถึงห้อง...


ติณและจูนต่างยืนอึ้งมองหน้ากันเมื่อรู้ว่าพ่อพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันที่นัดมาวันนี้


“โทษที รถติดมากเลย เมืองเราไม่เปลี่ยนไปจริงๆ”


“ไม่เป็นไรๆ เพิ่งมาเหมือนกัน” ชายสูงอายุผู้มาก่อนลุกขึ้นยืนบอกเพื่อนแล้วหันไปยกมือรับไหว้เด็กๆทั้งสี่คน


พ่อเนปจูนยกมือรับไหว้ชายหนุ่มทั้งสามคนเช่นกันแล้วเดินไปตบบ่าเพื่อนสนิทมองเลยไปยังลูกชายคนโต ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ


“เป็นไงมั่งตรัน สบายดีนะ ไม่เจอซะนานเลย”


“สบายดีครับ” ตรันณภพตอบด้วยท่าทางนอบน้อม


เขาจำได้ว่าเคยเห็นคุณลุงเมื่อตอนห้าขวบ หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย


“เออนั่นไอ้ตรัยคนรอง ส่วนนู้นไอ้ติณคนสุดท้อง” หัวหน้าครอบครัวปัญญ์ชยธรแนะนำลูกชายที่เหลือ ชี้ไปที่ลูกชายทั้งสอง


“เออวุ้ย ไอ้คนรองท่าทางซ่าดี แต่ลูกมึงคนสุดท้องหน้าตามันดีจริงๆว่ะ” คนถูกชมลูกๆยืดอกภูมิใจกับคำชมนั่น


“มันแน่นอนอยู่แล้ว กูผลิตมาดี แต่ท่าทางคงแพ้มึงอยู่ดี เพราะลูกดกเยอะกว่ากูอีก”


คนถูกย้อนหัวเราะลั่น หมดสภาพการเป็นนักการทูตไปชั่วขณะ “มาๆ เดี๋ยวกูแนะนำ คนนี้มึงเคยเห็นแล้วนะพลูโต”


“เอ้อ ดูโตขึ้นเยอะเลยนะเรา”


“ขอบคุณครับ” พลูโตพยักหน้ารับ หลีกทางให้เนปจูนส่วนตัวเองเดินไปทำความรู้จักกับตรัยและตรัน


“นี่คนรองเนปจูน นั่นลูกสาววีนัส ส่วนโน้นคนสุดท้อง แสบสุดเจ้าจูปีเตอร์”


“เออ ชื่อลูกมึงแต่ละคนนี่กูก็ไม่คิดว่าที่เคยคุยกันไว้จะเอามาตั้งจริงๆนะ ฮ่าๆ”


“ฮ่าๆ กว่าจะคุยกับเมียลงตัว เกือบบ้านแตกอยู่”


“ตั้งชื่อไม่คิดถึงลูกตอนโตเลยอ่ะพ่อ” จูปีเตอร์บ่นหน้างอจนสองพ่อพากันหัวเราะ


“เอ้า อย่ามัวแต่คุยกัน มานั่งเถอะหนุ่มๆ” แม่ติณว่าพลางยิ้มขำบอกทุกคน


ติณณภพเดินไปนั่งที่เดิมโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าจูน
ทั้งที่ตอนเจอมันครั้งแรกเขาตื่นเต้นจนแทบอยากเข้าไปกอดแค่ไหนก็เถอะ
แล้วยิ่งมานั่งเยื้องกันแบบนี้รู้สึกทรมานกว่าเห็นมันแค่ในโทรศัพท์ซะอีกว่ะ


“พี่จูน ตัวไม่ทักพี่ติณหน่อยเหรอ” วีนัสกระซิบถามพี่อย่างแปลกใจ


ตอนนี้ต่างคนต่างคุย แบ่งแยกกลุ่มอย่างชัดเจน เช่นสองพ่อคุยเรื่องงาน สองแม่คุยเรื่องงานบ้าน
และสี่หนุ่ม ตรัน ตรัย พลูโต จูปีเตอร์ คุยแต่เรื่องสาวๆ
วีนัสที่ไม่รู้จะคุยกับใครเลยหันไปคุยกับพี่ชายตัวเองที่นั่งเงียบไม่แพ้พี่ติณ


“ไม่รู้สิ”


อ้าว...พี่ชายเขาตอบอย่างนี้หมายความว่าไงละ...เฮ้อ


วีนัสถอนหายใจ หันไปร่วมวงสนทนากับแม่ดีกว่าปล่อยให้พี่ชายจมอยู่กับโทรศัพท์ที่รู้สึกว่าจะถูกส่งมาจากฝั่งตรงข้าม


'ทำไมไม่ง้อกู กูโกรธมึงอยู่นะ'


'มึงงี่เง่า กูจำเป็นต้องง้อมั้ย'


'ทำไมมึงใจร้ายขนาดนี้...' ติณพิมพ์ไลน์ตอบแล้วเงยหน้ามองเนปจูนที่มองมาก่อนแล้วเช่นกัน


เห็นมันไม่ทุกข์ร้อนที่จะง้อ แม่ง หายเองก็ได้วะ


กูผิดเองก็ได้ที่งี่เง่า...


พวกเขานั่งมองตากันเงียบๆ โดยลืมไปเลยว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพิ่งทะเลาะกัน


ติณณภพส่งยิ้มให้แฟนตัวเองแบบไม่ปิดบังสายตาของพี่น้องทั้งหลายที่พยายามสอดส่องมองมาแล้วหันไปซุบซิบกันเอง


“น้องพี่กำลังจีบน้องผมอยู่” พลูโตบอกตรันเคืองๆ


“ปล่อยมันสิ หึหึ” ตรันบอกแล้วหัวเราะ


“อ๋อ ถึงว่าทำไมคุ้นหน้าน้องจูนจัง” ตรัยร้องอ๋อเสียงยาว หันไปมองคนที่ตกอยู่ในหัวข้อสนทนาอีกครั้ง


รู้แล้วละว่าทำไมไอ้ติณถึงจมปลักอยู่กับคนนี้ไม่ยอมไปไหน ซ้ำยังจะเป็นจะตายเพราะน้องคนนี้ หึหึ


'กูจะบอกพ่อนะ' ติณก้มหน้าพิมพ์ไลน์บอกจูนอีกครั้ง หลังนึกอะไรขึ้นมาได้


'เรื่อง?'


'เรา'


'ห้าม' เนปจูนรีบพิมพ์ตอบแล้วเงยหน้าทำตาดุใส่ เขายังไม่พร้อมนะเว้ย


แต่ติณณภพมันฟังซะที่ไหน...


“พ่อครับ” เสียงของติณเรียกให้ทั้งพ่อเขาและพ่อจูนหันมามองพร้อมกัน


เนปจูนรีบยกมือชี้หน้าคนพูดกลางโต๊ะนั่นยิ่งเรียกความสนใจจากทุกคน


“มีอะไร”


“ผมเรียกพ่อเนปจูนครับ” ติณบอกพ่อตัวเองแล้วย้ายสายตาจากมองจูนไปมองพ่อมันแทน


“อ้าว ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว” พ่อติณสบถด่าลูกตัวเอง หัวเราะในลำคอ


“ว่าไงลูก” พ่อจูนเลิกคิ้วถาม ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ


“ผม...”


“ไอ้เหี้ยติณ!”


“จูน จุ๊ๆ ไม่เอาลูก” แม่จูนโยกหน้ามาปรามลูก ส่ายหัวให้เงียบ คนที่เพิ่งโวยวายไปเลยต้องเงียบแล้วนั่งกัดฟันรับชะตากรรมต่อจากนี้แทน


ไอ้ติณ ไอ้ติณ มึงนะมึง จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษากันก่อนวะ!


เนปจูนสบถด่ามัน ตอนนี้ในใจมีแต่ความกลัวเต็มไปหมด


ที่บ้านเขาทุกคนรู้ว่าเขาชอบอะไร เป็นอะไร แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาประกาศปาวๆกันกลางวงแบบนี้นะ ..


“ตกลงมีอะไรลูก” พ่อจูนถามย้ำ มองหน้าลูกตัวเองกับลูกชายเพื่อนสลับไปมาด้วยความงง


“คือ...”


… ทุกคนเงียบ รอฟังติณพูด


“ผมขอเนปจูนได้มั้ยครับ”


“What” พ่อจูนอุทานออกมาเสียงเบา ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “ว่าอะไรนะ พูดอีกทีซิ”


“ผมขอจูนได้มั้ยครับ”


ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อติณพูดจบ


คนฟังหลายคนมีความรู้สึกแตกต่างกันออกไปโดยเฉพาะคนที่อยู่ในหัวข้อสนทนา


เนปจูนนั่งกัดปาก ก้มหน้าไม่ยอมมองใครเพราะอายที่อยู่ดีๆไอ้ติณมันก็มาพูดอะไรกลางโต๊ะแบบนี้


พ่อมันละ แม่มันละ พี่ๆของมันอีกสองคนละ จะรู้สึกยังไง
ถ้าครอบครัวมึงรับไม่ได้แล้วกูจะทำยังไง พ่อเราสองคนจะแตกคอกันมั้ย


มากมายในหัวที่เขาคิดอยู่ตอนนี้ แต่เสียงหัวเราะคุ้นหูของพ่อตัวเองที่หันไปคุยกับพ่อติณทำให้คนคิดมากต้องรีบเงยหน้าขึ้นมอง


“หึๆ ลูกมึงเล่นลูกกูซะแล้วเพื่อน”


“เดี๋ยวๆ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน” พ่อติณเบรกเพื่อน หันไปจ้องลูกชายตัวเองเขม็ง “มึงชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ติณ”


“อ้าว จูนเป็นผู้ชายเหรอ” ติณพูดบอกพ่อหน้านิ่ง เขามองหน้าจูนก่อนจะหันไปมองพ่อตัวเอง


ตอนนี้บรรยากาศเริ่มมาคุจนแม่ติณต้องเตือนสามีตัวเอง “ค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านมั้ยพ่อ”


“ชีวิตเป็นของมัน ปล่อยมันไปเถอะ” พ่อจูนหันไปบอกเพื่อนตัวเองด้วยน้ำเสียงสบายๆ


เขาคิดแบบนั้นจริงๆนะ ตั้งแต่ลูกคนโตจนคนสุดท้องเขาเลี้ยงทุกคนแบบอิสระมาตลอด แต่เป็นอิสระที่อยู่ในขอบเขต
เขาอยากให้ทุกคนใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่เพราะวันวานมันจะไม่หวนกลับมาหาเป็นครั้งที่สอง
อยากทำอะไรก็ทำ แต่ขอให้แบบพอดี เหมือนลูกคนสุดท้องของเขานั่นแหละ
เขารู้ว่าจูปีเตอร์มันทำอะไรบ้าง แล้วก็เชื่อด้วยว่ามันรู้ว่าอะไรคือมากเกินไป อะไรคือขอบเขต


“ก็จริงของมึง กูแค่แปลกใจเฉยๆ”


“แต่มันดีนะพ่อ หลังๆมานี้พ่อเคยเสียค่าโรงแรมมั้ยละ” ตรัยโพล่งขึ้นมาจนสองพ่อและสองแม่หัวเราะ แต่คนที่ขำไม่ออกเห็นจะเป็นน้องชายตัวเอง


“เมื่อก่อนติณเข้าโรงแรมบ่อยมากเลยเหรอครับ” เนปจูนเผลอถามออกไป หรี่ตามองแฟนตัวเอง


“อันนี้พี่ก็ไม่รู้ครับ ต้องไปถามมันเองนะ” ตรัยตอบยิ้มๆ ทำให้บรรยากาศที่เพิ่งตรึงเครียดกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง


“ไม่ใช่นะเว้ย” ติณทำท่าจะพูดแก้ตัว แต่จูนยกมือห้ามให้มันหยุดพูด เดี๋ยวมึงได้พูดเยอะกว่านี้แน่ติณ


“เอาละๆ ไปคุยกันเองแล้วกัน ว่าแต่ขอลูกพ่อไปแล้วต้องดูแลดีๆนะ” พ่อจูนพูดบอกกลั้วหัวเราะ


ยังไงงานนี้ลูกชายเขาก็ได้เปรียบละว้า เท่าที่เห็นเมื่อกี้


“ครับ” ติณตอบรับนอบน้อม ยิ้มให้พ่อแม่แฟน


เขาอยากบอกให้มันรู้ อยากบอกให้จูนรู้ ถึงเมื่ออาทิตย์ก่อนจะทะเลาะ
หรือต่อให้ในวันข้างหน้าเราจะไม่เข้าใจกันมากกว่านี้ ยังไงเขาก็รักมัน


รักจูนที่เป็นจูนนั่นแหละ ..




—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


เขินอ่ะ คนมาเม้นท์เยอะ  :-[ ขอบคุณนะคะ  :o8:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 15-04-2014 21:11:53

รักจูนที่เป็นจูนนั่นแหละ ..

ประโยคนี้ทำเค้าเขินเลยยยยยยยย
อ๊ายยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 15-04-2014 21:33:52

เยี่ยมไปเลยติณณณ  :katai2-1:

เป็นที่ยอมรับในครอบครัวแล้ว

ต่อไปก็.. :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 15-04-2014 21:38:46

ความรักมันอยู่ตรงนี้นี่เองสินะ รักกันที่เป็นตัวเอง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 15-04-2014 21:41:01

ครอบครัวทั้งสองคนก็โอเค
แต่จูนตินณ์ไม่ค่อยโอเคเท่าไร ต้องมีนอกรอบ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-04-2014 21:41:19

โอ้ ทางสะดวกเลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 15-04-2014 21:47:07

บรรยากาศรอบตัวติณณ์ จูน น่ารักมากเลยตอนนี้  :กอด1: :3123:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-04-2014 21:53:54

อู้วววววว ขอพ่อแม่เลยอะ เจ๋งจริงๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 15-04-2014 22:23:39

หายงอนเองได้ด้วยนะ เหอะๆ

ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 15-04-2014 22:45:29

 :mew1: ดีนะที่ไม่มีดราม่าเรื่องครอบครัว
แตาติณมันใจกล้ามากเลยนะ อยู่พร้อมหน้ากันครั้งแรกก็ขอลูกเขาซะแล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 15-04-2014 22:59:13

ราบรื่นหมดทุกทาง :กอด1:    แต่คงต้องมีเคลียนอกรอบนิดหน่อย :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 16-04-2014 04:52:42

คุณพ่อติณห้ามดราม่านะคะ เด็กๆเค้าจะได้แฮปปี้ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 16-04-2014 06:27:11

ใจหล่อมากติณ. โหดสัดๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 16-04-2014 08:45:55

ขอพ่อแล้ว    :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 16-04-2014 09:19:53

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: ยัยหมูตัวกลม ที่ 16-04-2014 11:11:28

 o13 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่38-ครอบครัว P.12 150414
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 16-04-2014 11:31:15

ใจมากอ่ะติณณ์

ไปเคลียร์กะพ่อเอาเองเน้

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 16-04-2014 16:58:27

ตอนที่39-ชัดเจน




สองครอบครัวนั่งทานอาหารกันไป คุยกันไปจนมาจบอยู่ที่ของหวาน
สองแม่ขอตัวออกไปเดินย่อย วีนัสเลยตามมาด้วยเพราะนั่งไปก็ไม่รู้จะคุยกับใคร ที่เหลือก็ปล่อยให้หนุ่มๆนั่งจิบชาคุยโม้กัน


“เมื่อตอนอยู่บนโต๊ะอาหาร ถ้าเจ้าติณพูดอะไรไม่ดีออกไป ขอโทษด้วยนะคะ” แม่ติณณภพพูดอย่างนอมน้อมบอกหญิงอายุมากว่าสามปี


ยอมรับว่าเธอตกใจมากตอนลูกชายพูด แต่แสดงออกอะไรไม่ได้มากซึ่งต่างจากสามีเธอ
รายนั้นว่าเป็นว่า ผู้ชายบ้านนี้ใจร้อนเหมือนกันไม่มีผิด


“โอ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ ดิชั้นเข้าใจพวกวัยรุ่น พอดีเลี้ยงลูกมาเยอะน่ะคะ” แม่จูนโบกมือบอกปัดๆไม่ถือสาอะไร


แต่ดูจากสีหน้าแม่ติณยังเห็นคิดมากอยู่ เธอเลยพูดปลอบ


“คุณมีลูกชายเหลืออีกตั้งสองคน ปล่อยคนสุดท้องแกไปเถอะคะ เค้าว่าน้ำเชียวอย่าเพิ่งเอาเรือไปขว้าง เราพายเรือเล็กดูอยู่ห่างๆดีกว่าเนอะ”


“ใช่ค่ะคุณน้า อย่าคิดมากนะคะ พี่ติณกับพี่จูนเวลาอยู่ด้วยกันน่ารักมากๆเลยนะ” เสียงของวีนัสพูดแทรกทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองหันไปให้ความสนใจ


“รู้ได้ยังไงน่ะเรา”


“นี่ๆ แม่ดูนี่ เมื่อตอนงานวันเกิดพี่โต พี่ติณก็มานะ”
นัสเปิดรูปที่เคยถ่ายหนุ่มสองคนเมื่อตอนงานวันเกิดพี่ชายให้แม่และคุณน้าดู ผลที่ได้รับคือรอยยิ้มกว้างจากทั้งสอง


“น่ารักดี”


“น่ารักดีนะคะ” แม่ติณพูดบอก ปิดรอยยิ้มไว้ไม่มิด


เธอไม่เคยเห็นลูกชายในมุมอบอุ่นอย่างนี้เลย แค่รูปรูปเดียวมันบอกอะไรได้หลายอย่างเหมือนคนอื่นเขาว่าจริงๆ


“อย่าคิดมากเลยคะ  ชั้นก็แอบอยากได้เจ้าติณมาเป็นลูกเขยอยู่นะ แกหล่อแบบคมๆดี ฮะๆ”


แม่ติณถึงกับยกมือปิดปากหัวเราะกับประโยคนั่น


เอ...แต่จากรูปที่ดูเมื่อกี้น้องจูนก็น่ารักดีนะ ได้มาเป็นลูกชายอีกคนคงไม่เป็นไร

.

.

.

“พ่อ เตอร์ไปเลยได้ป่าว”


“ไอ้เตอร์มันจะไปหาแฟนอ่ะพ่อ”


“ไม่ใช่นะจูน”


“โกหก”


ติณณภพนั่งขำ ส่ายหัวใส่แฟนตัวเองที่ยื่นหน้าไปฟ้องพ่อเรื่องน้องชาย


เวลามันทะเลาะกับน้องตัวเองแล้วดูเหมือนเด็กชะมัดเลย


“เอ้า กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย” พ่อเนปจูนเลิกสนใจสองพี่น้องที่นั่งเถียงกันแล้วถามหาเวลา


ไม่ได้เจอเพื่อนเก่าซะนาน อยู่คุยกันจนลืมดูเวลา


“จะสี่ทุ่มแล้วว่ะ” พ่อติณบอกแล้วลูบพุงตัวเองจนภรรยาที่เดินมาเห็นต้องเอ็ดเข้าให้


“นี่คุณรักษาภาพตัวเองหน่อยได้มั้ย อย่านั่งลูบพุงสิ” เธอเดินไปตีแขนสามีก่อนจะนั่งลง


ทุกคนที่เหลือได้แต่หัวเราะขำ


“โอ๊ย จะรักษาทำไม คนกันเองทั้งนั้น นี่ก็เมีย นี่ก็เพื่อน นั่นก็ลูกหลานทั้งนั้น อ้อ แต่คนโน้นน่ะลูกสะใภ้นะ”


คนถูกแซวถึงกับหน้าแดงวาบรีบก้มหน้างุด
ฮือ...ทำไมพ่อไอ้ติณต้องพูดเสียงดังแบบนี้ด้วย เขาจะเอาหน้าที่ไหนเงยหน้ายกมือไหว้ทุกคนกันละ T^T


เรื่องนี้มันต้องมีคนรับผิดชอบ!
มึงตายแน่ไอ้ติณ


“มึงจะกลับไปอิตาลีเมื่อไหร่”


“อีกสองอาทิตย์”


“เออ งั้นเดี๋ยวไว้นัดเจอกันอีกนะ กูไปโน้นแล้วจะไปเที่ยวหา”


“ไปน่ะได้ แต่มึงจะมาพูดแบบนี้กับกูไม่ได้แล้วนะ” พ่อจูนหัวเราะบอก


นานมาแล้วที่ไม่ได้ใช้ภาษาพ่อขุนรามกับใคร


“เออหน่า มึงเชื่อกูสิ” พ่อติณหัวเราะตอบเช่นกัน จากนั้นสองพ่อก็เถียงกันเรื่องใคจะจ่ายอีกจนเมียและบรรดาลูกๆทั้งหลายต้องขอตัวไปรอที่รถก่อน


ติณณภพรีบแทรกตัวไปดึงแขนจูนให้มาเดินรั้งท้ายด้วยกัน
ตอนแรกพลูโตจะกั๊กไว้แต่เจอสองพี่ชายของติณกอดคอไว้ก่อนเลยได้แต่กัดฟันในใจ


วันนี้มึงพวกเยอะ แล้วไปนะไอ้ติณ!


เนปจูนรีบสะบัดมือออกเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นของอีกคนแต่ฝ่ายเจ้าของมือใหญ่ไม่ยอม


“คนเยอะไอ้ติณ” จูนกระซิบลอดไรฟันบอก พยายามดึงมือออก
ถึงจะเปิดตัวแล้วแต่เขาก็ยังอายๆอยู่นะที่ต้องมาเดินจับมือให้เห็น


“แคร์อะไร เค้ารู้กันแล้ว” ติณบอกหน้าตาย ยื้อมือมันไว้สุดฤทธิ์ สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายชนะ แต่มันก็เดินตามเงียบๆตลอดทางไม่คุยด้วยเลย


...ซวยอีกละกู -*-


“หนุ่มๆจะไปไหนต่อมั้ย หรือจะแยกกันกลับบ้านเลย” แม่จูนหันไปถามสี่หนุ่มที่ยังเดินเกาะกลุ่มคุยกันเมื่อมาหน้าโรงแรม


คนขับรถบ้านติณและจูนที่นั่งรออยู่กำลังทำหน้าที่ขับรถมารับ


“เตอร์ไปหาเพื่อนนะแม่ เดี๋ยวให้พี่โตไปส่ง”


“อ้าว ถามกูรึยัง” พลูโตรีบพูด ขมวดคิ้วใส่น้อง


“เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้”


“ดีเลย ขอบคุณครับ” จูปีเตอร์เดินเข้ามาหาพี่เขยแล้วยกมือไหว้ไม่สนใจพี่ชายตัวเอง ไม่ง้อก็ได้เว้ย


“รบกวนพี่เค้าเตอร์” แม่พูดปราม ทำหน้าดุใส่ลูกชาย


“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้” ติณบอกแล้วค่อมหัวให้แม่แฟน


“อ้าว แล้วเราจะนอนไหน” แม่ติณถาม มองหน้าลูกชายกับจูนสลับไปมา


“ห้องครับแม่” ติณตอบแล้วปล่อยมือจูนเพราะมันจะดึงๆออกตั้งแต่คุยกับแม่แล้ว


จูนเดินไปยกมือไหว้แม่ติณและพี่ชายมันอีกสองคนก่อนจะเดินไปขึ้นรถโดยมีสายตางุนงงจากหลายๆทางมองมา


“ทะเลาะกันเหรอ” แม่จูนถามด้วยความอยากรู้ ทะเลาะกันทางสายตาก็ได้ด้วย


“เปล่าครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยกับจูนแปปนะครับ” ติณตอบแล้วเดินตามจูนที่ขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว


“จูน”


“อืม” จูนครางรับ หันไปมองนอกหน้าต่าง


“โกรธเหรอ” ติณยืนเกาะประตูถาม มองเสี้ยวหน้าแฟนตัวเอง


คนนั่งบนรถส่ายหัว ไม่พูด


ติณเลยจำใจต้องถอยออกมาหลีกทางให้วีนัส แม่ และพ่อจูนขึ้นรถ 


“เอาไว้เจอกันนะ” พ่อจูนพูดแล้วตบบ่าลูกเขยเดินขึ้นรถไป


“ครับพ่อ หวัดดีครับ” ติณยกมือไหว้


“รบกวนฝากเตอร์ด้วยนะลูก” แม่จูนบอกอย่างเกรงใจ ลูบแขนติณขึ้นลงแล้วเดินขึ้นรถไปอีกคน


“ไม่เป็นไรครับแม่ หวัดดีครับ”


“นัสไปละน๊าพี่ติณ หวัดดีคะ”


“ไว้เจอกัน” ติณโยกหัววีนัสแล้วยิ้มให้


เขาเหลือบมองจูนอีกทีแล้วถอยออกมาให้ลุงคนขับปิดประตู


ติณณภพยืนนิ่งอยู่กับที่คิดทบทวนถึงสิ่งที่ตัวเองทำ


กูทำผิดอะไรให้จูนโกรธมั้ยวะ...ก็ไม่นี่


แล้วมันเป็นอะไร ..


“พี่ติณ ไปยังพี่” เสียงเรียกของเตอร์ทำให้คนที่ยืนคิดอะไรนิ่งๆต้องขยับตัวเดินไปหา


ติณหันไปมองพี่ชายทั้งสองและพี่ชายจูนอีกคนแล้วเลิกคิ้วถามว่าคืนนี้ยังไงดี
คำตอบที่ได้รับคือรุ่นใหญ่จะไปต่อกันสามคน เขาเลยบอกลายกมือไหว้พลูโตแล้วขับรถไปส่งเตอร์ที่หอเพื่อนก่อนจะขับกลับห้องตัวเอง


เออ หลังๆมานี่รู้สึกน้องชายจูนมันจะเริ่มญาติดีไม่ค่อยอะไรกับเขาเหมือนวันแรกที่เจอแล้วแฮะ















“จูนเป็นอะไรลูก นั่งเงียบตลอดทาง โกรธติณเหรอ” แม่จูนที่นั่งข้างๆสังเกตอาการอยู่นานจนเกือบมาถึงบ้านลูกชายก็ยังไม่ร่าเริงเธอเลยต้องถาม


“เปล่าครับ” จูนปฏิเสธ หันไปยิ้มให้ แต่มันดูไม่จริงใจเลย


“มีอะไรคุยกันดีๆสิ อย่าเงียบ สงสารติณเขาลูก”


...เหอะ...


เนปจูนคาดคั้นมันในใจ เจอหน้าพ่อแม่กูไม่ทันไรก็เป็นที่รักซะละ ..


ทำคะแนนได้เยอะแล้วสิท่า .. แต่เดี๋ยวก่อนๆ พรุ่งนี้กูจะหอบพายุไปฝากมึง


สงสัยกันอยู่เหรอว่าเขาเป็นอะไร?


เปล่าหรอก...ไม่ได้เป็นอะไร แค่กำลังหมั่นไส้มันเท่านั้นแหละ


ปล่อยให้มันนอนคิดมากไปคนเดียวแล้วกัน ตอบแทนที่วันนี้มันทำให้เขาอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหน


แต่เขายอมรับว่ามันก็กล้าดี แค่เจอหน้าพ่อแม่เขาครั้งแรกก็ทำตัวเป็นซุปเปอร์แมนงี้ หึๆ


ทุกคนมาถึงบ้านต่างก็แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมันเพราะนี่ก็ดึกแล้ว
พ่อแม่เขาไม่ได้สอบถามอะไรเพิ่มเติมระหว่างเขากับไอ้ติณ ซึ่งมันก็ดีแล้ว เพราะถ้าถามจี้มากๆ เขาก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน


อีกอย่าง งานพ่อสื่อที่ทำอยู่ทุกวันนี้ พ่อกับแม่ก็ไม่รู้ด้วย ..

.

.

.

เนปจูนตื่นมาในช่วงสาย เช็คโซเซียลอะไรนิดหน่อยแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง
เจอพ่อแม่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องทีวีเลยเดินเข้าไปหา พอแม่ถามว่าจะไปไหน เขาเลยตอบว่าไปหาไอ้ติณ เท่านั้นแหละ 
สายตากรุิ่มกริ่มและล้อเลียนจากท่านทั้งสองก็ถูกส่งมายังเขาทำให้ไม่สามารถนั่งอยู่ตรงนั้นได้อีกต้องรีบขอตัวออกมาก่อน


เขามาถึงห้องไอ้ติณตอนเกือบสิบเอ็ดโมง
ภายในห้องเงียบกริบราวกับไม่มีคนอยู่ เดาได้ไม่ยากเลยว่ามันยังไม่ตื่นแน่ๆ


จูนค่อยๆเปิดประตูห้องนอนเข้าไป สิ่งแแรกที่สัมผัสได้เลยคือความเย็น ที่เย็นยะเยือกจนต้องรีบหยิบรีโมทแอร์มากดเพิ่ม


เขารู้ว่าติณมันเป็นคนขี้ร้อน และบ่อยครั้งมันชอบเปิดแอร์ในระดับต่ำสุดนอน
บางทีก็กลัวว่ามันจะนอนแข็งตายไปเหมือนกัน เคยบอกหลายครั้งแล้วแม่งก็ไม่ฟัง..


คนมาใหม่มองไปยังเจ้าของห้องที่นอนหรือซ้อมตายก็ไม่รู้อยู่บนเตียง
มันถีบผ้าห่มไปไว้ปลายเท้าใส่แต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวโดดๆนอนคว่ำหน้าอยู่


จูนเดินไปยืนข้างเตียง แล้วปลุกมัน “ติณ”


..…


“ติณณภพ”


“อือ”


มันตอบนะ แต่ไม่ขยับตัวหรือคิดจะลืมตามามองเลยแม้แต่น้อย เขาเลยจนใจ
เดินไปหากางเกงขาสั้นของตัวเองในตู้เสื้อผ้าแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
ล้างเท้าล้างมือเสร็จก็ออกมานอนกับมันนั่นแหละ
จนมารู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีคนพยายามลูบหน้าขาอยู่เลยต้องลืมตามอง


“มาเมื่อไหร่” ติณเปิดยิ้มกว้างถาม แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการโดนตบแบบพอแสบๆคันๆ


“อะไร ตบกูทำไม” เขาถามอย่างตกใจ รีบคว้าข้อมือเล็กไว้


“เมื่อคืนไปไหนมา” จูนถามเสียงเขียว ถลึงตาใส่


กูเห็นนะๆ ที่เฟสมีคนแท็กรูปมึงตอนอยู่ที่นี่ แสดงว่าเมื่อคืนไปส่งไอ้เตอร์เสร็จไม่ได้กลับห้องเลยนี่


“ก็ไปหาไอ้แชมป์มา ครึ่งชั่วโมงเอง” ติณตอบเสียงหงอย ยอมจำนน สายข่าวแฟนกูนี่เยอะจริงๆว่ะ


“แล้วทำไมไม่บอก”


“ก็มึงเป็นอะไรไม่รู้ หน้างอใส่กู คุยด้วยก็ไม่คุย” ติณขมวดคิ้วบอก ขยับตัวจากนอนตะแคงคุยกันเป็นลุกขึ้นคร่อมมันครึ่งตัว


เนปจูนรีบเบือนหน้าหนีเมื่อติณทำท่าจะก้มลงมาจูบ เขาเอามือยันอกมันไว้หลับตาปี๋


“กลัวเหรอ” ติณกระซิบถาม ก้มลงหอมแก้มขาวนั้นแทน


“เปล่า” เขาตอบเสียงเบา ลืมตาหันหน้ากลับมามองมัน แล้วถามต่อ “คุยกับพ่อรึยัง”


“คุยเรื่องอะไร”


“ไม่ต้องเคลียร์กับพ่อเหรอ เหมือนพ่อมึงจะรับไม่ได้นะ”


“เรียกมึงว่าลูกสะใภ้เนี่ยนะรับไม่ได้ คิดมากไปแล้ว ทุกคนก็ดูโอเคดีนี่” ติณบอกแล้วบีบจมูกคนคิดมาก


“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ทำไมมึงกล้าพูดต่อหน้าพ่อแม่กูที่เพิ่งเจอครั้งแรกละ แถมยังพี่ชายกูอีก”


“ก็กูรักมึงนี่ ต้องรออะไรอีกละ รอพ่อแม่มึงกลับมาอีกรอบเหรอ หรือรอบ้านเราเขานัดเจอกันอีกรอบซึ่งก็ไม่รู้เมื่อไหร่เนี่ยนะ”


เนปจูนถึงกับนอนอึ้งอยู่ใต้ร่างคนมีความคิดดี ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอ้ติณจะคิดอะไรแบบนี้เป็น


“มึงเป็นคนแรกที่กูอยากชัดเจนด้วย ฉะนั้นที่ทำไปทั้งหมด ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว
แค่รักกูตอบมากๆก็พอ เข้าใจมั้ย” ติณบอกแล้วก้มลงจูบหน้าผากคนนอนกระพริบตาปริบๆหลายที


ไม่เคยคิด ว่าตัวเองจะมีโมเม้นท์มานอนคร่อมคุยกับแฟนทั้งที่ใจเต้นแรงแบบนี้เลยว่ะ ให้ตายเหอะ


มึงกำลังทำตัวให้กูขุดคุ้ยส่วนที่ไม่เคยทำของตัวเองออกมาอยู่นะจูน รู้ตัวบ้างมั้ย


“อืม เลิกคิดมากก็ได้” จูนพยักหน้าบอก นอนมองหน้ามันยิ้มน้อยๆ


มึงเก่งจังว่ะติณ ภายในเวลาไม่กี่วินาทีสามารถทำให้หัวใจกูเต้นเร็วมากเกินความจำเป็นจริงๆ


“ดีแล้ว อย่าคิดมาก ว่าแต่ตอนนี้เรามาทำคำพูดของพ่อกูให้เป็นจริงดีมั้ย” ติณยักคิ้วบอก ยิ้มกรุ่มกริ่ม


“อะไร” จูนถามงงๆ แต่เริ่มไม่ไว้ใจยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นแล้ว


“อึบกัน”


“ไอ้เหี้ยติณ!”
 

—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นๆ  :z3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 16-04-2014 17:13:37

 :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-04-2014 17:16:45

โถ นึกว่างอนเรื่องอะรายยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: HiDeYoChi ที่ 16-04-2014 17:22:32

เยี่ยมเลย รออ่านอยู่พอดี

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-04-2014 17:26:24

อึบกัน
555555
ติณวันๆคิดถึงแต่เรื่องอย่างว่า
สุดยอด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 16-04-2014 17:35:33

55555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: zingiber ที่ 16-04-2014 17:47:56

น่าร้ากกกก  :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 16-04-2014 19:00:22

ขอกันง่ายๆเลยนะตินณ์
ไม่ค่อยจะหื่นเบย
 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-04-2014 20:22:48

หวานอ่าาาาา


ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 16-04-2014 20:46:44

เปงเด็กขี้อิจฉานะจูน. อิจฉาแม้กระทั่งแฟนตัวเอง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 16-04-2014 21:03:48

มันก็ได้เวลาอันสมควรแล้วนะเนปจูน อิอิ :haun4:
หวานอ่า น่าร้ากกกกกก :o8:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 16-04-2014 21:23:10

 :impress2: เดี๋ยวจูนได้เสร็จแบบงงๆแน่

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: @rnon ที่ 16-04-2014 21:45:22

 :hao6:

ทดลองก่อนก้อได้นะจูน ... หุๆๆๆ
ไม่เวิกยังไง ปรับเปลี่ยนท่าได้ ..ติณมันพร้อมเสมอแหละค้าบ



...

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 16-04-2014 22:59:37

ขอตรงๆแบบนี้แล้วจูนจะว่าไงน้ออ  :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: ยัยหมูตัวกลม ที่ 16-04-2014 23:00:30

 :hao6: :hao6: :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 16-04-2014 23:41:15

ติณเป็นคนที่.......ชัดเจนในทุกเรื่องจริงๆ :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 17-04-2014 00:38:24

สนุกมากๆ อ่านรวดเดียวจบเลย อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 17-04-2014 03:55:45

คืออะไรง่ะ  :o8: :katai1:

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่39-ชัดเจน P.12 160414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 17-04-2014 14:01:42

ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วแหละงานนี้ จูนเอ้ย  :hao6:

ส่วนติณอะพร้อมมานานแล้ววววว

ครั้งแรกอย่าหักโหมนะติณ สงสารจูนเค้าหน่อย เค้ายังไม่เค๊ยไม่เคย  :oo1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 17-04-2014 21:13:53

ตอนที่40-เราและเรา




เนปจูนนอนถลึงตาใส่คนพูดทะลึ่งแล้วทุบแขนมันไปที


คำพูดอาจดูเล่นๆ
แต่การกระทำที่มันพยายามเอาตัวเข้ามาแทรกกลางหว่างขาแล้วบดเบียดน้องชายให้เสียดสีกันไปมาก็ทำให้รู้ว่ามันไม่ได้จะเล่นๆเหมือนที่พูด


“อยากเอาจริงเหรอ” เขาทำใจกล้าหน้าด้านถามเสียงเบา โชว์หน้าแดงซ่านใส่


มึงเล่นเอาช่วงล่างเบียดกูขนาดนี้ก็เริ่มมีอารมณ์หน่อยๆแล้วเหมือนกันนะเว้ย


“อืม จริงๆ.. กูขอได้มั้ย” ติณถามเสียงพร่าเพราะแรงอารมณ์ ปากก้มลงไซร้ซอกคอแฟน ส่วนมือทำหน้าที่ไต่ขึ้นไปบดขยี้เม็ดตุ่มหน้าอกใต้เสื้อยืด


“ติณ..” จูนครางออกมาเสียงดัง ทำหน้าเหยเก


“หืม เป็นอะไร” คนทำกระซิบถามข้างหู ไล่จูบขึ้นไปจนถึงแก้มแล้วผละออกมามองตา


“เสียว” จูนขมวดคิ้วบอก พยายามไม่มองตอบคนข้างบนเพราะแม่งจ้องกูเหมือนอยากแดกไปทั้งตัว


สายตามึงนี่! กูยอมแพ้เลย เชื่อมได้อีก ..


ติณณภพก้มลงจูบปากจูนอีกรอบแบบผิวเผิน
จูบแล้วผละออกมายิ้มมองหน้าหลายครั้งจนคนนอนใต้ร่างหน้าแดงลามไปถึงคอ


นาทีนี้ประโยคที่ถามไปไม่รอคำตอบอะไรทั้งนั้นแล้วเพราะตอนนี้ความรู้สึกแม่งล้ำไปแล้ว
ถ้ามันบอกไม่ได้ ไม่ให้ หยุดเดี๋ยวนี้ เขาก็ทำให้ไม่ได้แล้วว่ะ


หนุ่มเจ้าของห้องดึงมือแฟนตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วถอดเสื้อยืดมันออกโยนลงข้างเตียง
ก่อนจะดันมันนอนลงอีกครั้งแล้วตามไปคร่อมยันมือไว้ไม่ให้ล้มทับไปทั้งตัว


ติณก้มลงดูดปากล่างจูนก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อสับเปลี่ยนกันดูดจนมันหายใจไม่ทัน
เขาเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปเลียหัวนมที่แข็งเป็นไตจากการลูบก่อนหน้านี้แทน


“อ่าติณ” จูนบิดหน้าคราง หอบหายใจแรง ความเสียวซ่ายกระจายไปทั่ว


“ซิ๊ด..”  ยิ่งลงลิ้นมากเท่าไหร่ เสียงครางยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น


จุดอ่อนกู...จุดอ่อนกู


คนข้างล่างนอนขมวดคิ้วเงยหน้าครางจนเหนื่อย มึงจะเชี่ยวมากไปละ ..


ยังไม่ทันถึงไหน กูก็เกือบไปแล้ว


“เหนื่อยเหรอ หึหึ” ติณเงยหน้าถามยิ้มๆ
ลุกขึ้นคุกเข่าถอดทั้งบ๊อกเซอร์และกางเกงในของจูนออกรวดเดียวจนเจ้าของนอนอายเอามือมาจับน้องชายแทบไม่ทัน


“ไอ้ติณ!” เขาตวาดมันเสียงแข็ง ไม่รู้จะปิดหน้าหรือส่วนตรงกลางก่อนดีเลยแม่ง


คนถูกเรียกเลิกคิ้วตอบกวนๆ
คลานไปหยิบเจลและถุงยางจากหัวเตียงอีกฝั่งก่อนจะมาแทรกตัวอยู่ตรงกลาง
แล้วพยายามดึงมือจูนออกแต่มันขืนไว้เลยต้องเปิดศึกกันชั่วคราว...ผลสุดท้ายมันก็แพ้อยู่ดี


“มึงอ่ะ” จูนค้อนหน้าง้ำ นอนกัดปากหันไปทางอื่นเมื่อเห็นมันกำลังเปิดฝาเจลบีบใส่มือ


“ไม่ต้องกลัวนะ” ติณก้มจูบหน้าผากปลอบแล้วลงมายังปากเรียกร้องความสนใจจากจูนให้ดึงมาอยู่ข้างบนแทนที่จะกังวลอยู่ข้างล่าง


เขาเบิกทางให้มันเริ่มจากนิ้วแรกยังดูโอเคแต่นิ้วที่สองมันดันไหล่เขาออกขมวดคิ้วบ่นว่าเจ็บเบาๆ
เขาเลยช่วยด้วยการปลุกน้องมันพร้อมๆกับขยับนิ้วเข้าออกด้านหลัง


“โอเคยัง” ติณณภพถาม ดึงนิ้วออก ไอ้ยินเสียงถอนหายใจโล่งจากคนนอนอยู่


“อือ โอเค” จูนตอบเบาๆแล้วยิ้มให้มองดูติณฉีกถุงยางด้วยปากทั้งใจเต้น


มึงดูหล่อมากเลยง่ะ...


เขาคิดในใจแล้วต้องหน้าแดงอีกรอบเพราะมันลุกขึ้นถอดบ๊อกเซอร์ออก
คือ...กางเกงในมึงก็ไม่ใส่แล้วพอถอดปุ๊บอะไรที่มันแข็งอยู่ในนั้นเด้งออกมาทักทายคงไม่ต้องบอกนะ


“พร้อมยัง” มันคร่อมตัวลงมาถาม จับน้องเขาและของมันรวบด้วยมือเดียวชักเข้าออกช้าๆ


ง่า... “ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมละดิ” เขาพูดบอก กอดคอมันแน่น ไม่อยากให้มองหน้าเลย


กูเขิน ..


“จะค่อยๆใส่นะ”


“อื้ม”


สิ้นเสียงเขา จูนก็รู้สึกถึงของแข็งแต่สามารถหดได้แตะมาข้างหลัง นาทีนั้นใจเขาเต้นเกือบไม่เป็นจังหวะ


มันเต้นจนแทบจะหลุดออกมานอกอกเหมือนตอนกำลังจะโดนฉีดยาครั้งแรกไม่มีผิด


สัมผัสแรกที่รู้สึก ทำให้เขาต้องนิ่วหน้ากัดฟันอดทนไว้แน่น
แล้วคอยตอบคำถามติณซ้ำๆว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องหยุด ทั้งที่อยากให้มันเอาออกใจจะขาด


“อ่า...เสียวว่ะจูน” ติณครางบอกหลังจากกดน้องใส่เข้าไปได้ครึ่งเดียว


“อือ อึดอัดอ่ะ” คนนอนใต้ร่างขยับสะโพกไปมา ยิ่งทำให้ติณน้อยสามารถสอดเข้าไปได้จนเกือบสุด


เนปจูนผ่อนลมหายใจยาวพยักหน้าบอกติณว่าขยับเลย เพราะยิ่งแช่ไว้ก็ยิ่งอึดอัด 


“โอ๊ย...ติณ...”


คนข้างบนหยุดขยับรีบถามจูนว่าเจ็บเหรอแต่มันกลับส่ายหน้ารัวบอกว่าเสียว
เขาเลยก้มลงจูบให้รางวัลเด็กดีไปหลายทีแล้วขยับเอวพร้อมๆกับช่วยปลุกปั้นอารมณ์มันไปด้วย


เนปจูนบอกติณให้ขยับแรงอีกในตอนใกล้ปล่อยมันเป็นอะไรที่หยุดแค่จังหวะเดียวก็ไม่ได้
พอมันทำตามคำขออีกไม่นานเขาเลยพ่นน้ำออกมาเลอะเต็มท้อง


“ซิ๊ดด..” ติณครางยาวเมื่อรู้สึกถึงแรงตอดของคนที่เพิ่งเสร็จไป


เขารีบขยับเอวเร็วขึ้นและปล่อยน้ำออกมาเต็มถุงยางตามติดๆ


“เสียว” ติณพูดแล้วดูดปากแลกลิ้นกับจูนอีกเดี๋ยวจึงดึงน้องชายออกมา
ถอดถุงยางแล้วหยิบกระดาษทิชชู่มาห่อโยนทิ้งลงถังขยะข้างเตียง


“เหนื่อย” จูนพูดบอกนอนหอบหายใจเข้าออกแรงๆ


“รอบสองมั้ย” ติณถามยิ้มๆ ล้มตัวลงนอน ดึงมันเข้ามากอด มองดูเวลา


เกือบบ่ายสอง...นี่กูลวนลามแฟนตัวเองมาเกือบสองชั่วโมงกว่าเลยเหรอ ทำไมรู้สึกว่ามันแปปเดียวว่ะ


“เอาดิ ถ้าอยาก” จูนหยั่งเชิง รู้หรอกว่ามันไม่ทำ


ถ้ามันอยากให้เขาเจ็บอีกก็ลองดูสิ


“หึหึ ไม่ทำหรอก” ติณบอกแล้วจูบหน้าผาก นอนกอดแฟนตัวเองแน่น


เห็นมะ... มันหล่อเนอะ ..  :o8:


“นอนที่นี่มั้ย”


“ไม่อ่ะ”


“โห้ไรว่ะ เมื่อคืนน้องมึงยังไปนอนหอเพื่อนเลย”


“เรื่องของมันดิ”


“ไม่รู้อ่ะ คืนนี้กูไม่ให้มึงกลับบ้าน” คนเอาแต่ใจพูดแล้วยกขารัดจูนจนอะไรๆที่มันเพิ่งหดไปเสียดสีผ่านกันไปมา


“อือออ ไม่กลับก็ไม่กลับ ออกไปก่อนดิ อึดอัด” จูนผลักมันออก ขยับตัวออกห่างเล็กน้อยเว้นช่วงซึ่งมันก็ทำตามแต่โดยดี


ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเรานอนหมอนคนละใบมองหน้ากันทั้งที่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นแต่ทั้งร่างห่มผ้าห่มอยู่


“คืนพรุ่งนี้ด้วยครับ”


“อ้อนวอนกูสิ”


“นะครับ..”


เนปจูนรีบดึงผ้าห่มมาปิดครึ่งหน้าเหลือไว้แต่ตาจ้องกับมัน


หยุดทำกูเขินอายสักเดี๋ยวได้มั้ย ..


เขายังไม่ได้ตอบอะไร ยิ้มตาปิดอย่างเดียว ติณเลยอ้อนวอนทางสายตาไม่หยุด


มันจ้องเหมือนต้องการสะกดไม่ให้เขาส่ายหน้า ซึ่งถ้าถามว่ามันทำสำเร็จมั้ย


คำตอบก็คือ...สำเร็จครับ


“น่ารักว่ะ” ติณเปิดยิ้มกว้าง ชวนแฟนคุย “ที่ทำไปเจ็บมั้ย”


“อือ นิดหน่อย ไม่เป็นไร”


“ต้องกินยามั้ย”


“ยาอะไร”


“พารา อักเสบงี้ป่ะ เห็นมีคนบอกต้องกิน”


“ใครบอก” จูนรีบขมวดคิ้วถาม รู้สึกแปลกๆตั้งแต่มึงขยายรูให้กูแล้วนะ!


“ก็...” ติณพูดแค่นั้นแล้วเงียบ ทำหน้าลำบากใจ “...ก็เด็กขายอ่ะ” เขาบอกเสียงเบา นอนดูอาการคนฟัง


“เด็กขาย?” จูนเลิกคิ้วถาม


เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆ


“ก็เคยลองกับเด็กขายที่เป็นผู้ชายอ่ะ ไอ้กานต์พาไป”


เนปจูนอึ้ง ไม่คิดว่าไอ้ติณจะเคยทำอะไรแบบนี้ด้วย ทั้งเด็กขาย ทั้งเคยเข้าโรงแรมบ่อยๆ หึหึ


หึหึ...ประสบกามเยอะดีนะมึง


“มันเป็นอดีตจูน มันเป็นอดีตครับ” ติณรีบพูดบอก ยกมือลูบแขนจูนใต้ผ้าห่ม ยังดีมันไม่สะบัดออก


“อืม กูก็ไม่ได้ว่าอะไร” เขาบอก นอนมองหน้าติณเงียบๆ


ผู้ชายคนนี้ที่เขาเคยเป็นพ่อสื่อให้ คนนี้ที่เคยแอบชอบ คนนี้น่ะเหรอที่ตอนนี้มันเพิ่งเอาเขาไปเมื่อกี้


คิดไปคิดมาก็ไม่น่าเป็นไปได้ แต่พอหลับตาแล้วลืมตามองดูอีกที มันก็เป็นไปแล้วจริงๆว่ะ


“มึงเคยคิดมั้ย ว่าชีวิตนี้จะมารักกู” จูนถามน้ำเสียงปรกติ รอฟังคำตอบจากมัน


“หึ ไม่เคยว่ะ” ติณส่ายหัวตอบ ยิ้มให้คนมองบางๆ


ก็ถ้าจูนมันเป็นผู้ชายร่างบึกหุ่นใหญ่และไม่เป็นที่น่าสนใจของใครหลายๆคนจนเขาต้องสนใจตาม และแอบดูมันอยู่เงียบๆ


เขาก็ไม่คิดหรอกว่าจะได้เป็นแฟนมัน


แถมยังรับรู้ไปถึงพ่อแม่อีกด้วย แต่ก็ดีแล้วว่ะ เพราะมันทำให้เขาได้รู้ว่าผู้ชายอย่างติณณภพก็เพ้อได้ร้องไห้เป็น


“ไม่โกรธกูนะ อดีตของกู” ติณเอามือออกมาเกลี่ยแก้มจูน ปัดเป่าอดีตของตัวเองที่ตามรังควานมันอยู่ในใจ


“อื้ม” เนปจูนตอบแล้วยิ้มให้ พยักหน้าขึ้นลง “แต่ตอนนี้กูหิวแล้ว ไปหาไรให้กินหน่อยดิ”


“แน่ใจนะกูหาให้แล้วจะกิน”


“เอ้อ...” จูนอ้าปากค้าง ครางเสียงยาว


ลืมไปเลย ว่ามันทำอะไรไม่เป็น ถ้าจะหาให้กิน เขาคงได้กินมาม่าก่อนกินยามากกว่า


“เดี๋ยวโทรไปสั่งข้างล่างให้” ติณบอกแล้วลุกขึ้นนั่ง หยิบโทรศัพท์หัวเตียงมาโทรสั่งข้าวรวดไปถึงมื้อเย็น
พอเสร็จแล้วจึงชวนจูนไปอาบน้ำ แต่รายนั้นก็นอนหน้าแดงซ่านจนเขาได้แต่ส่ายหัวขำ


“กูไม่ทำอะไรหรอกหน่า”


“ไปเอาผ้าเช็ดตัวมา” จูนสั่ง ชี้มือไปทางตู้เสือผ้า


แล้วไอ้คนตกเป็นเบี้ยล่างอย่างติณณภพจะทำอะไรได้ครับ ..


นอกจากทำตามคำสั่งเมีย!  :m8:


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ฉากเราและเรา อ่อนด๋อยมาก  :z3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 17-04-2014 21:26:10

ในที่สุดดดดดดดดด จูนก็ยอมให้ตินณ์มันแระ
แต่ดูอนาคตตินณ์เกลียมัวแน่เลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 17-04-2014 22:10:52

ฮิ้วววววว
ในที่สุดดดดดดด
ติณก็จิ้มจูนแล้วววววววว
เฮ~

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-04-2014 22:19:51

เมียเต็มปากกก


ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 17-04-2014 22:59:05

 :m25: อยู่ๆเอ็นซีก็มา ตอนแรกนึกว่าอีกสองสามตอนจูนถึงจะโดนติณงาบนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 18-04-2014 06:54:37

เติมเลือดด่วน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 18-04-2014 07:08:19

เราน่ะเป็นทาสแมวนะ แต่ติณน่ะเป็นทาสเมีย :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 18-04-2014 07:33:50

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 18-04-2014 08:04:25

ฮิ้ววว เต็มปากเต็มเลยนะคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 18-04-2014 17:28:08

กลัวเมียแล้วจะเจริญเฟ้ย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 18-04-2014 18:11:12

จูนเสร็จติณจนได้ อิอิ

แต่ฉาก nc นี่แบบมาสั้นกระชับตัดไวไปหน่อยนะ

 :hao6:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 18-04-2014 18:37:06

นิยายสนุกนะคะ แต่ถ้า เป็นไปได้ ผู้เขียน แยกไปเลยค่ะ ว่า Part ไหนเป็นของใคร ให้คนนั้นบรรยายความรู้สึกไป แบบนี้จะทำให้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครมากขึ้นค่ะ

เนื้อเรื่องแปลกดีนะคะ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ เดี๋ยวมา + คะแนนให้นะคะ ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 18-04-2014 22:47:54

อ้าว ติณอยู่ชมรมกลัวเมียนิเอง :m20:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 19-04-2014 09:58:42

ในที่สุด ทั้งสองก็...

อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 19-04-2014 14:28:41

 :-[

 :o8:

 :mc4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่40-เราและเรา P.13 170414
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 19-04-2014 23:41:33

ชอบเรื่องนี้อะะะะะะ
 :katai1:

อ่านรวดเดียวจบ
 :-[

เขียนต่อไปอีกนานๆเลยเถอะนะคนเขียนจ๋าาา

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 20-04-2014 22:17:16

ตอนที่41-คนตามใจ




เนปจูนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วค่อยๆก้าวขาเดินออกมาข้างนอกด้วยความระวังเพราะยังเจ็บสะโพก


เขามาเดินมาหยุดอยู่ตรงโซฟา ชะเง้อคอมองเข้าไปในครัวก็เห็นติณยืนทำอะไรไม่รู้เลยนั่งลงตรงนั้นข้างๆฟองจูนไม่ได้ตะโกนถาม
สักพักมันก็เดินออกมาพร้อมถ้วยในมือ จูนคิดว่าคงเป็นข้าวอะไรสักอย่างอยู่ในนั้น


“อ้าว” มันอุทานแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ วางถ้วยข้าวไว้บนตัก


“ราดหน้าป่ะ”


“ก็มึงซื้อมาแล้วนี่” จูนบอกแล้วยกถ้วยมาวางบนตักตัวเอง
มองดูราดหน้าเส้นใหญ่ที่รสชาติคงจืดสนิทเพราะไม่มีความแดงของพริกเลย


“กินเหอะหน่า กูปรุงให้แล้ว อร่อยนะ”


“กูจะเชื่อดีมั้ยเนี่ย ดูสีน้ำดิ” จูนตักน้ำมาชิม คำแรกที่ผุดขึ้นในหัวเลยคือ
จะไม่ให้มันปรุงเหี้ยอะไรเกี่ยวกับอาหารให้อีกแล้ว!


“เป็นไง” ติณเลิกคิ้วถาม รอฟังด้วยใจจดจ่อ


“จืด ไปเอาเครื่องปรุงมา กูจะปรุงใหม่” จูนชี้ไปทางครัว วางช้อนซ้อมลง


“อะไรวะ กูอุตส่าห์ใส่น้ำตาลนิดน้ำส้มหน่อยแล้วนะ ยังจืดอีกเหรอ”


“แล้วทำไมไม่ใส่พริก”


“ก็เดี๋ยวตอนมึงถ่ายหนักแล้วแสบ”


เนปจูนได้ยินเหตุผลมันแล้วถึงกับหน้าแดงวาบ ยอมก้มหน้าก้มตาตักกินราดหน้าแบบรสชาติที่เกือบจืดสนิทเงียบๆ


เออ กูยอม!


ข้อมูลมึงแน่นจริงๆจนกูเริ่มสงสัยอีกแล้วนะ เดี๊ยะๆ


“แล้วมึงกินอะไร” จูนหันหน้าไปถามหลังจากกินมาสี่ห้าคำก็ยังเห็นมันนั่งจ้องเขาอยู่ไม่ขยับไปไหน


คือกูจะกินคำโตๆก็ไม่ได้ไง มึงเล่นจ้องมาซะขนาดนี้ T.T


“กินมึงไง” ติณบอกแล้วยกยิ้มมุมปากจนคนดูเสียวสันหลังวาบไปถึงช่องฟรีช


เออ... 


เขาชะงักช้อนที่กำลังยัดราดหน้าในปากค้างไว้จนติณขำ


“หึหึ พูดเล่น กูไม่หื่นขนาดนั้นสักหน่อย” ติณขยี้หัวคนมองด้วยความรักใคร่แล้วลุกไปเอาข้าวสุกี้แห้งของตัวเองมานั่งกินข้างๆ


“มึงไม่หื่นหรือยังไม่หื่น พูดอะไรตกหล่นรึเปล่า” จูนว่าค้อน มองมันเคืองๆ


บางทีมันอาจอนุโลมให้เพราะนี่เป็นครั้งแรกของเขาก็ได้...แต่พอนานเข้าอ่ะดิ แม่งต้องไม่จบที่รอบเดียวแน่ๆ


“นี่เห็นกูเป็นคนแบบไหน”


“ก็...”


“อ่ะๆ... ไม่ต้องพูด กูรู้แล้ว มึงเคยบอกแล้ว” ติณรีบวางช้อนแล้วยกมือห้ามจูนไม่ให้สาธยายความดีของตัวเอง


ก็ไม่น่าถามคำถามนี้มันเนอะ เคยถามไปแล้วนี่หว่า ..


ทั้งเขาและเนปจูนยุติการสนทนาไว้เท่านั้นแล้วต่างนั่งกินข้าวมื้อบ่ายเงียบๆจนจูนชวนคุยอีกครั้ง


“พรุ่งนี้ไปซื้อเสื้อผ้าให้สองฟองกัน”


“ห๊ะ อะไรสองฟอง” ติณถามงงๆ วางถ้วยสุกี้ลงแล้วลุกไปหยิบน้ำในครัวมาให้ตัวเองและจูน


“ก็ฟองติณกับฟองจูนไงวะ” จูนบอกแล้ววางถ้วยตาม ยื่นมือไปรับน้ำมากิน


“อ๋อ” ติณครางยาว มองเลยไปยังฟองจูนที่นั่งแหมะอยู่ข้างคนเอามาให้แล้วถามต่อ “ซื้อทำไมอ่ะ ชุดเดิมก็ดีแล้วนี่”


“ไม่เอา กูอยากให้มันเปลี่ยนชุดกันมั่งอะ ใส่ชุดเดิมมาจะครึ่งปีแล้วเนี่ย” จูนบอกหน้าง้อ วางแก้วน้ำลงแล้วหันไปยกฟองจูนมากอดไว้บนตัก


อืม...นะ


งานเข้าอีกแล้วมั้ยละกู


ติณนั่งคิดหนักอยู่ข้างๆ วันนั้นที่พวกไอ้แชมป์มาที่ห้องแล้วเจอไอ้เหลืองก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
แถมยังต้องนั่งให้พวกมันแซวจนกว่าจะกลับอีก


แต่เอาเถอะ ความสุขของเมีย กูยอมก็ได้ครับ


“อืม ตามใจ จะไปพรุ่งนี้แล้วเดินไหวมั้ยละ” ติณพยักหน้าบอก
นั่งมองจูนเอาหน้าถูไปถูมากับตุ๊กตานั่นแล้วอยากวิ่งไปเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บไว้ฉิบ


มึงจะอ่อนโยนไปไหนวะ..


“ไหวๆ มึงไปหายามาให้กูกินสิ” จูนรีบบอก ยิ้มแป้นให้คนตามใจ


มันเป็นอะไรที่ดีสุดๆไปเลยละที่มีคนมาตามใจ แล้วแถมคนๆนั้นยังเป็นไอ้ติณอีกอ่า


มีความสุขจนแทบล้นอก ..


จูนยิ้มกว้างซุกหน้าเข้ากับฟองจูนแล้วบดขยี้หลายๆทีเพื่อหวังจะให้ความสุขเผื่อแผ่ไปถึงมันบ้างเพราะตอนนี้เข้ามีจนล้นเหลือ


โลกทั้งโลก ยังใส่ความสุขตอนนี้ไว้ไม่พอเลย


“อ่ะ ตัวร้อนด้วยป่าว” ติณไปหายาในครัวมายื่นให้แล้วเอาหลังมืออังหน้าผากจูน “อืม...อุ่นๆ เดี๋ยวกินพาราดักไว้เลยแล้วกัน”


ติณเดินกลับเข้าครัวไปอีกรอบ เอายามายื่นให้คนนั่งยิ้มแป้น เขาเลยเลิกคิ้วถาม


“เป็นอะไรยิ้มแป้น ไม่เจ็บเหรอ” คนถามนั่งลงข้างๆ เปิดขวดน้ำเติมใส่แก้วแล้วยื่นให้


เนปจูนส่ายหัวตอบ กินยาอย่างว่าง่าย
เขาไม่ใช่คนกินยายากเหมือนคนอื่นๆเพราะถูกฝึกจากแม่มาตั้งแต่เด็ก
พี่น้องเขาทุกคนไม่มีใครกลัวการกินยาสักคน


“ดีใจมึงใจดี” เขาบอกหลังจากกินน้ำจนหมดแก้ว ก้มหน้าลงจูบกล้ามแขนมันหลายๆทีเป็นการขอบคุณแล้วฉวยมากอดไว้แน่น


“หึหึ ดีใจขนาดนั้นเลย” ติณขยี้หัวมันแล้วก้มลงสูดหายใจดังฟอด กลิ่นยาสระผมของเขานี่ลอยเข้าจมูกจังๆ


อ้อ...ถึงอย่างนั้นกลิ่นมันก็ไม่ได้หอมไปมากกว่าปรกติเวลาเขาใช้หรอกนะ -_-'


“แน่นอนสิ” จูนบอกแล้วปล่อยแขนมัน บอกให้ติณขยับไปนั่งอีกด้านของโซฟาส่วนตัวเองเอนตัวนอนกอดฟองจูนแล้วพาดขาไปบนตักติณ


“สบายเกินไปแล้ว” ติณบอกแล้วลูบขามันเบาๆ ไม่อยากจะเหลือบมองขึ้นสูงกว่านี้เพราะแม่งเล่นใส่บ็อกเซอร์ขาสั้นฉิบหาย


ตอนอยู่ด้วยหน้าหนาวมันใส่แต่ขายาวแขนยาวเขาเลยทนได้ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้มันหน้าร้อนแล้วไง
ไอ้จูนใส่เสื้อผ้าอยู่ห้องแต่ละที่ต้องลุ้นทุกวันว่ามันจะใส่สั้นแค่ไหน


ก็นะ...ถ้าคุณเป็นผู้ชายแล้วจะเข้าใจครับ


“มองอะไร” จูนตวัดตามองติณ ถามเสียงเขียว ลุกขึ้นขยับจัดกางเกงดีๆแล้วเอื้อมมือไปตบแก้มมันเบาๆ


กูก็ว่าจะไม่มองแล้วนะจูน
แต่การที่มึงนอนตะแคงแล้วตวัดขากอดไอ้เหลืองนี่ยิ่งทำให้กางเกงมันถลกขึ้นไปจนเกือบตูดหมดเลย คนนั่งปลายเท้าอย่างกูก็อดมองไม่ได้ว่ะ


“เอ๊ย!” จูนตบแก้มติณแรงขึ้นหลังจากครั้งทำแล้วมันยังนิ่ง


“เออ อืม ครับ”


“มองอะไร”


“เปล่า” เขาตอบยิ้มๆ ยกไหล่ใส่มันแล้วย้ายสายตาไปดูทีวี


เนปจูนมองแฟนตัวเองด้วยความหมั่นไส้ ก็เห็นอยู่ว่ามองยังจะมาเปล่า


กวนตีนว่ะ


“ไปเอาผ้าห่มในห้องมาดิ กูหนาว” เขาสั่งมันแล้วล้มตัวลงนอน


“หนาวเชี่ยไร ร้อนจะตาย” ติณเหวใส่ หันไปมองคนสั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ขี้แล้วหมั่นเขี้ยวแม่ง


แกล้งกูนี่หว่า


“มึงก็ไปเอาผืนบางๆมาดิ”


“ห้องกูไม่มี”


“ไปเอามา” จูนยังดื้อด้านสั่ง


เขาเหลือบเห็นไอ้เจ้าของห้องมันลอบถอนหายใจแล้วยกขาเขาออกจากตักลุกขึ้นไปหาผ้าห่มมาให้แต่โดยดี คึคึ


รู้สึกดีชะมัดเลย...


ติณเดินส่ายหัวออกมาพร้อมผ้าห่มผืนบางที่อยู่ในมือ ไม่รำคาญมันหรอกนะที่นอนเอาแต่ใจ อย่างน้อยก็ดีกว่ามันไม่อยู่ให้ตามใจละวะ


“อ่ะ” เขาบอกแล้วจับมันนอนดีๆ ผ่มผ้าให้จนถึงคอก่อนจะก้มลงจูบปากเบาๆ


“อือ” เนปจูนครางเพราะตั้งตัวไม่ทันที่อยู่ดีๆติณก็ก้มลงมาประกบปาก เขาขมวดคิ้วแน่น พยายามผลักไหล่มันออก


“ค่าจ้าง” ติณถอนปากออกแล้วกระซิบบอกชิดริมฝีปาก ยกคิ้วให้กวนๆเลยโดนจูนฟาดมือลงบนไหล่มาหนึ่งที ไม่พอเจ็บมาก แต่ก็แสบๆคันๆดี -*-


ติณณภพยกขาจูนขึ้นแล้วนั่งลงที่เดิม เขาจัดผ้าห่มให้ห่มจนมิดเท้ามันแล้วนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ หันไปมองจูนอีกทีเห็นมันหลับอ้าปากไปแล้ว


วันนี้ติณและจูนคงไม่ได้ไปไหนเพราะตอนนี้ก็ปาไปเกือบเย็น อยู่ห้องกันสองคนแบบนี้ก็มีความสุขดีว่ะ... :กอด1:


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


ขอบคุณทุกการติดตามและติชมค่า คนเขียนจะปรับปรุงในตอนต่อๆไปนะคะ
แต่จริงๆแล้วเรื่องนี้มันจบตั้งแต่ตอนที่แล้วละนะ 555 นี่คนเขียนยืดต่อไป ตอนนี้เลยยังไม่รู้จะจบตอนไหน 555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 20-04-2014 22:32:47

น่ารัก หวานแหวว แอร๊ยย :o8:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 20-04-2014 22:59:10

ไม่เอาาาาา
อย่าเพิ่งจบบบบบ
 :katai1:

เขียนไปอีกนานๆเลยยย :oni2: :m1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 21-04-2014 01:09:33

 o22 สรุปว่าคนเขียนหวังว่าให้ได้กันแล้วก็จบเลยเหรอ

ขอต่ออีกนะ สัก 10 ตอนกำลังดี
อย่างน้อยแว่บไปทางบริษัทพ่อสื่อบ้างเหอะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 21-04-2014 02:14:18

ตอนนี้หวานๆ เรื่อยๆ ติณจูนน่ารักอ่ะ  :o8:

สู้ๆจ้ะคนเขียน รออ่านทุกตอนนะ อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: manami_01 ที่ 21-04-2014 05:32:26

เหอะ ๆ ตินติน ๆ ดูเชื่องขึ้นชอบกลนะตอนได้เมียที่ชื่อว่า 'จูนจูน' เนี่ยคิคิ

แล้วจะมีตัวมารมาสร้างความร้าวฉ่านหรือเปล่าหว่าาาา :serius2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: mapreaw ที่ 21-04-2014 07:20:58

กำลังสนุกเลยอ่า อย่าเพิ่งจบเลยนะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 21-04-2014 08:59:24

ดีจัง มีคนตามใจแล้วนะน้องจูน แต่ติณก็อย่าตามใจมากนะ เดี๋ยวจะติด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-04-2014 17:35:01

ผู้หญิงนี่เป็นเพศที่เข้าใจยากจริงๆ เป็นเราก็คงคิดไม่ถึงว่าฟ้าเป็นน้องแฟนเก่า
ติณณ์ก็คงไม่รู้ แล้วมันจะเป็นความผิดใครแต่ว่าต่างคนก็ต่างเอาแต่ตัวเองทั้งนั้น

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-04-2014 19:05:27

 :mew1: เลเวลคามหวานและความมุ้งมิ้งคู่นี้เค้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จูนติณตามใจแล้วน้าาาาาา :hao3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 21-04-2014 21:49:06

ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 22-04-2014 17:39:10

อ่านถึงตอน18 หน้า4

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 22-04-2014 18:54:19

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 22-04-2014 19:15:20

ก็ต้องตามใจอะถูกแล้ว เพราะทำเค้าเจ็บ(ตูด) คริคริ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่41-คนตามใจ P.13 200414
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 22-04-2014 21:49:52

น่ารักจังเลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 23-04-2014 02:50:04

ตอนที่42-วันดีดี




“จูนเสร็จยัง”


“เออ”


ติณณภพนั่งอยู่บนโซฟาเหลือบมองไปทางประตูห้องนอน วันนี้เรายังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่ห้องเขา
และตอนนี้เขาก็กำลังนั่งรอคุณชายท่านประคบประหงมตัวเองก่อนออกจากห้องไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกๆมันอยู่


จูนตอบเออมาสี่รอบ และทุกรอบที่มันตอบเขาก็ไม่เห็นมันจะเดินออกมาสักที


“จูน” ติณเพิ่มเสียงเรียกมันอีกรอบ เดินไปหยิบกุญแจรถให้มันแกว่งกระทบกันเสียงดังเพื่อเร่งคนแต่งตัวช้าอีกทาง


“เออๆๆ มาแล้ว เสร็จแล้ว แม่งเร่งอยู่ได้” คนถูกเร่งบ่นงึมงำเดินหน้างอมาใส่รองเท้าแล้วกระแทกไหล่ติณเดินออกไปยืนนอกห้อง


“อย่ามาหน้างอ มึงบอกจะไปเที่ยง แล้วดูตอนนี้กี่โมง
จะบ่ายแล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน” ติณว่ามันให้สำนึก ใส่รองเท้าล็อคประตูห้องเสร็จก็เดินตามมันไปที่ลิฟต์


แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนแถมยังหน้างอใส่ไม่หยุด


“หึ” จูนเดินเข้าลิฟต์ กระแซะไหล่มันไปมาให้พอตัวเองหายหงุดหงิด


รอกูทาครีมนิดหน่อยไม่ได้ไงวะ สิวมันขึ้นนิ เพราะเมื่อวานอ่ะแหละ นอนเยอะ


เขารู้ว่าเวลานอนเยอะจะสิวขึ้น แต่แม่งก็ยังชอบนอนอยู่ดี ทำไงได้เล่า ที่ทำได้คงต้องดูแลผิวหน้าตัวเองให้ดี T^T


“ยังเจ็บก้นอยู่ป่าว” ติณถามแล้วโอบเอวจูนให้ขยับเข้ามาใกล้


“นิดหน่อย เดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนนะ หิวอ่ะ” คนตัวเล็กเงยหน้าบอกอ้อนๆจนคนมองสับสน


นี่มึงมีกี่อารมณ์วะเนี่ย แล้วตกลงหายหงุดหงิดกูแล้วใช่มั้ย


“ใครบอกให้ช้าละ”


“มึงไม่เป็นกูไม่เข้าใจหรอกว่าสิวขึ้นมันเรื่องใหญ่ขนาดไหน”


“หึหึ กูจะพยายามเข้าใจมึงแล้วกัน” ติณส่ายหัวตอบ กอดคอพาจูนเดินไปที่รถ


พวกเขาหยุดแวะกินข้าวใกล้ๆคอนโดก่อนจะพากันไปซื้อเสื้อให้ไอ้เหลืองที่นั่งแอ้งแม้งอยู่ห้องติณ
แต่เมื่อกี้เห็นจูนบอกจะซื้อให้ไอ้เหลืองที่ห้องมันด้วย เพราะตุ๊กตาสองตัวนี้ถอดเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เหมือนกัน


“มึงๆ เอาชุดนี้ กูจะใส่ให้มันวันคริสมาสต์” จูนบอกแล้วหยิบชุดลุงซานต้าสำหรับฟองน้ำมากางๆดู


“มึงซื้อล่วงหน้าจะเป็นครึ่งปีเนี่ยนะ”


“เรื่องของกูหน่า มีหน้าที่จ่ายก็จ่ายไป เคป่ะ” จูนบอกเคืองๆ เดินดูชุดรอบๆร้าน


เจอชุดไหนถูกใจก็หยิบใส่ตะกร้าที่ติณถือเดินตามจนตอนนี้ได้เกือบล้น


“พอก่อนมั้ยจูน ค่อยมาซื้อใหม่ เดี๋ยวมันก็ออกมาอีก” ติณพูดเตือน จับแขนมันให้หยุดเดิน


ไอ้ถือตะกร้าเดินตามน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่เสื้อผ้าที่มึงจะยัดเยียดให้ไอ้เหลืองที่ห้องกูนี่สิ จะเก็บไว้ตรงไหนวะ


“เหรอ ค่อยมาซื้อใหม่เหรอ” จูนถามอย่างคนละเมอ สอดสายตามองดูชุดมุมนั้นมุมนี้


โธ่...ชุดนั้นก็ยังอยากได้ ชุดในมือนี้ตั้งอีกสาม


“...ก็ได้” เขาบอกคนจ่ายตังค์เสียงเบา เดินนำไปที่เค้าน์เตอร์คิดเงินแล้วออกมายืนรอติณนอกร้าน


เอ...เขาต้องไปซื้อชั้นเก็บของพลาสติกมาใส่เสื้อผ้าให้ฟองจูนที่ห้องไอ้ติณมั้ยหว่า...


จึ้กๆ


เนปจูนยืนคิดอะไรเพลินๆก็ต้องรีบหันหลังไปดูคนมาจิ้มไหล่เขา


ใครวะ แม่งตกใจหมดเลย สลัดเอ๊ย!


“อ้าว..มึง..สอง..คน” เขายืนเอ๋อเมื่อหันไปเห็นไอ้เด็กที่เคยมาจ้างให้เป็นพ่อสื่อยืนจับมืออยู่กับน้องรหัส


เดี๋ยวนะเดี๋ยว .. พวกมึงไปคืนดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!  :a5:


“หวัดดีครับ” ทั้งสองยกมือไหว้พร้อมกัน


เด็กนั่นมองจูนแล้วยักคิ้วให้ส่วนไอ้ฝุ่นเข้ามากอดรัดแขนเขา


“มากับมันได้ไง” เขาถามน้องรหัส ยังอยู่ในอารมณ์งงไม่หาย


“ทำไมพี่ คนเป็นแฟนกันมาเที่ยวด้วยกันไม่ได้ไง๊” เชมเปญตอบกวนรุ่นพี่โดยการลากเสียงสูงในตอนท้าย


“ยังไงเนี่ยไอ้ฝุ่น ไม่ติดไม่ต่อกูตั้งแต่วันนั้นแล้ววันนี้เสือกมาโผล่พร้อมมันเนี่ยนะ” จูนดุน้องรหัส เขกหัวไปที
แต่แฟนมันก็เอามือมาลูบๆถามเสียงเล็กเสียงน้อยว่าเจ็บมั้ย


แหม่... ทำคะแนนน่าดูเลยนะมึง


“อ้าว ไอ้เปญ”


“อ้าว พี่หวัดดีครับ” เชมเปญยกมือไหว้ติณณภพด้วยความเคารพซึ่งต่างจากเมื่อกี้ที่ยืนกวนตีนจูนอย่างสิ้นเชิง


เลือกที่รักมักที่กวนนะไอ้สาดดด


จูนเข็นเคี่ยวมันในใจแล้วหันไปคุยกับติณ


“เท่าไหร่อ่ะ”


“มึงเห็นราคาแล้วจะตกใจ” ติณเก็บใบเสร็จยัดใส่กางเกง ตบไหล่ทักทายไอ้เปญสองสามที


“ตกใจทำไมกูไม่ได้จ่าย” จูนยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ หันไปสนใจคำถามของไอ้คู่รักที่มาทักเขา


“พวกพี่เป็นแฟนกันเหรอ/ไรอ่ะ คบกับพี่คนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”


เปญกับฝุ่นถามจบแล้วหันมามองหน้ายิ้มให้กันก่อนจะหันไปสนใจคู่รักรุ่นพี่


“ใช่เรื่องที่กูต้องบอกป่ะ” จูนตอบแล้วเอาแขนออกมาจากฝุ่น ส่วนตัวเองหันไปเกาะแขนแฟนแทน


ก็ทำไมเล่า คนเป็นแฟนกันนิ >.<


“พี่แม่งเจ๋งวะ จีบพี่แกติดด้วย” เปญยกนิ้วให้ติณที่ยักคิ้วตอบ


วันสุดท้ายที่เจอพ่อสื่อต่อยหน้าก่อนแยกกัน เขายังนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าใครได้เป็นแฟนแม่งจะโดนเยอะขนาดไหน
แต่ผิดคาดวะ พอมาเห็นแบบนี้แล้วเพิ่งรู้ว่านอกเวลางานพี่จูนเขาดูอ่อนโยนกว่านั้นเยอะ


อ้อ...นอกเวลาการเป็นพี่รหัสแฟนเขาด้วยนะ เหอะๆ


“มึงสองคนรู้จักกันได้ไงอ่ะ” จูนถามติณกันอดีตลูกค้าแล้วมองหน้าสลับไปมาด้วยความงง


แต่เขาคงลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง...


“ก็ผมน้องแชมป์ ทำไมจะไม่รู้จักเพื่อนพี่ตัวเองวะ”


“เออ นั่นดิ” จูนพูดบอกแล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับคำตอบมัน


“หึหึ มึงนี่นะ” ติณส่ายหัวขำให้แฟนตัวเองแล้วลากคอมันมาเป็นที่วางแขนก่อนจะถามคู่รักอีกคู่ว่าไปไหนต่อ


เชมเปญบอกว่ากำลังจะไปหาข้าวทานกันและไม่ลืมชวนรุ่นพี่แต่ติณบอกว่าเรียบร้อยมาแล้วพวกเขาเลยแยกกันตรงนั้น


“แปลกเนอะ ทำไมไอ้ฝุ่นมันไม่พูดเลยอ่ะ” จูนพูดขึ้นมาลอยๆ เดินนำติณไปแผนกครัวเรือนเพื่อซื้อตู้ใส่เสื้อผ้าให้ฟองจูน


“อายมั้ง นี่มึงไปไหนเนี่ย” ติณตอบแล้วถามด้วยความสงสัย


นึกว่าจะกลับห้องเลยแต่แม่งเปล่า เดินพากูลงบันไดเลื่อนไปไหนของมึงวะจูน


“ไปดูตู้ใส่เสื้อผ้าไง”


“เดี๋ยวกูกองๆไว้ข้างตู้เสื้อผ้าก็ได้” ติณตอบปัดๆ แต่คำตอบนั้นกลับเป็นจุดชนวนทำให้จูนหันมาหยิกแขน


“ไม่ได้ มึงจะเอาเสื้อผ้าที่ซื้อมาแพงๆกองไว้เหมือนชุดบอลชุดบาสของมึงได้ยังไง สกปรก ไอ้เหลืองใส่แล้วคันพอดี”


เออ...


ติณฟังคำตอบแล้วได้แต่เดินตามมันอึ้งๆ


ไอ้เหลืองคันคืออะไรวะ กูไม่เข้าใจ


มันเป็นแค่ตุ๊กตานะ มึงจะเลี้ยงมันจริงจังเกินไปรึเปล่า ไม่ป้อนข้าวป้อนน้ำมันไปเลยละ ห๊ะ


ทีกับกูแม่ง ไม่เห็นเคยทำให้แบบนี้ น้อยใจแล้วนะโว้ย


ติณบ่นมันในใจ ถือถุงเสื้อผ้าเดินตามเงียบๆจนจูนพามาหยุดอยู่หน้าตู้พลาสติกสองสามชั้นหลายๆสี


“ติณเอาสีไหนดีอ่ะ”


“แล้วแต่”


“ติณ...” เนปจูนเน้นเสียงเรียกชื่อมันแล้วหันหลังกลับมามอง “หน้านิ่งทำเชี่ยไร”


คนโดนถามไม่ตอบ เมินหน้าหนีไปมองทางอื่น


เอาดิ ระหว่างตู้นั้นกับกู มึงจะสนอะไรมากกว่ากันตอนนี้


“ติณณภพ จะงอนทำเหี้ยไรครับ มันก็เป็นแค่ตุ๊กตา มึงจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับสิ่งไม่มีชีวิตทำไม หืม”


ติณหลุดยกยิ้มมุมปากเมื่อฟังมันพูดจบแล้วรู้สึกถึงความอุ่นวาบของริมฝีปากตรงแขนตัวเอง


แม่งเอ๊ย ตั้งแต่มีแฟนมากูไม่เคยเห็นใครง้อได้น่ารักเท่ามึงมาก่อนเลยให้ตายเถอะ


“หายงอนได้ละ เดี๋ยวไม่มีคนจ่ายตังค์ให้กูอ่ะ” จูนบอกยิ้มๆนั่นทำให้ติณรีบหันกลับมาทำหน้าดุใส่
แต่อีกฝ่ายดันแลบลิ้นโชว์แล้วหนีไปเดินเลือกตู้


...ฝากไว้ก่อนไอ้คนน่ารัก เดี๋ยวกูให้จ่ายทบต้นทบดอกเลยแม่ง...


“มึงๆ” จูนยืนเรียกติณกวักมือยิกๆให้เดินไปหาตรงตู้ชั้นพลาสติกสามชั้นขนาดเล็กสีฟ้าอ่อน


ห้องไอ้ติณมีแต่ขาวๆดำๆ ถ้าเอาตู้สีนี้ไปตั้งมันคงสะดุดตาไม่น้อยเลยนะเนี่ย คึคึ


“สีนี้เหรอ” ติณถามแล้วมองของตรงหน้า โคตรไม่เข้ากับห้องกูเลยครับที่รัก


“อันนี้นะๆ” จูนชี้ๆจิ้มๆ ก้มมองตู้ใกล้ๆ เช็คความแข็งแรงและเปิดดูความกว้างข้างใน


“อืม จะดูอะไรอีกมั้ย” ติณมองซ้ายมองขวาเจ้าตู้นั่นแล้วถาม


“ไม่เอาๆ กูอยากกลับแล้ว” จูนบอกด้วยความตื่นเต้น ยกมือเรียกพนักงานแถวนั้นมาบอกว่าเอาอันนี้ก่อนจะลากติณให้เดินตามไปจ่ายตังค์


อยากกลับไปซักเสื้อผ้าให้ฟองจูนแล้วง่า ..


ติณยื่นกระเป๋าตังค์ให้จูนแล้วบอกมันใช้บัตรสีทองนั่นรูดก่อนจะเดินไปรับของมาจากพนักงาน


“เดี๋ยวผมไปเอารถเข็นมาให้ครับ” พนักงานชายค่อมหัวบอกแล้วยิ้มกว้างจนตาปิดให้ก่อนจะเดินไปหารถเข็นแถวนั้นมาให้ลูกค้า


“ห้ามยิ้มกลับ” จูนเดินมาชี้หน้าบอก ถลึงตาใส่


เขาเห็นนะเว้ยว่าคนนั้นแอบมองไอ้ติณตั้งแต่เรายืนดูตู้แล้ว เดี๋ยวเหอะมึง


“อะไร” คนไม่รู้เรื่องถามงงๆ มองหน้าแฟน


“ห้ามยิ้มก็พอ” จูนสั่งเสียงเข้มแล้วเดินไปยืนตรงหน้าติณ เขายิ้มหวานให้พนักงานที่เอารถมาให้แต่ตาไม่ยิ้มด้วย


“ขอบคุณครับ...แฟนเอาของใส่รถเร็ว” จูนบอกขอบคุณแล้วหันไปพูดกับติณให้พนักงานได้ยิน


“หึหึ” ตัวการหัวเราะในลำคอให้กับความหึงของจูน ตอนนี้รู้แล้วว่ามันเป็นอะไร


บอกตรงๆ เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามีคนแอบมอง


“ขอบคุณที่มาใช้บริการครับ” พนักงานคนนั้นพูดบอกเบาๆแล้วยกมือไหว้หน้าเจื่อน


“โอ๊ย” ออกมาได้ไม่ทันไร ติณก็ต้องร้องโอดครวญเพราะโดนจูนหยิกอีกแล้ว


กลับไปจะจับตัดเล็บแม่ง หยิกจนมือกูเป็นรอยหมดแล้ว


“คราวหน้ากูมาคนเดียว มึงไม่ต้องมานะ กูหึง” จูนบอกไปตรงๆ หน้างอใส่


ก็รู้แหละว่ามันไม่มีอะไร แต่ไม่อยากให้ใครมามองมันนิ


“อย่าหึงไม่เข้าเรื่องหน่าจูน กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแอบมอง
และถึงเขาแอบมองกูก็ไม่สนอยู่ดี แฟนอยู่ข้างๆจะให้ไปสนใจใครวะ” ติณโยกหัวมันเบาๆแล้วเข็นรถเข็นลงบันไดเลื่อนไปชั้นใต้ดิน 


“แสดงว่าถ้าแฟนไม่อยู่ข้างๆจะสนเหรอ ห๊ะ” จูนกระซิบถามลอดไรฟัน


“แฟนไม่อยู่ก็ไม่สนครับ” ติณตอบเสียงหนักแน่นหันมองสบตากับจูนด้วยความจริงใจจนฝ่ายนั้นเขินรีบเดินนำไปที่รถ


ก่อนขับรถกลับห้อง พวกเขาแวะซื้ออาหารใกล้ๆกับคอนโดอีกรอบเพื่อเอามาเป็นมื้อเย็น
เพราะวันนี้ติณกะว่าคงไม่ได้ออกไปไหนอีกแล้วแม้แต่ไปกินเหล้ากับพวกไอ้เอิร์ธ


ก็ดูสิ จูนมันเห่อเสื้อผ้าลูกถึงกับต้องนั่งซักมือเองในห้องน้ำขนาดนั้นจะให้ชวนออกไปไหนได้อีกวะ


“ติณ...”


“อืม...”


“ขอบคุณมึงมากๆนะ” จูนพูดบอกแล้วเดินมานั่งตักติณบนโซฟา เขาเอาแขนคล้องคอมันแล้วเอียงหัวซบไหล่


“หึหึ ดีนะมาอ้อนทีหลัง ไม่งั้นกูคงเหมาซื้อเสื้อผ้าให้มึงหมดร้านแน่” คนใจดีบอกแล้วกดปากจูบหน้าผากแฟน ยกมือโอบเอวมันหลวมๆ


“รักมึงนะ” จูนบอกเสียงเบา ใจเต้นแรงกับคำพูดตัวเอง


ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังเขิน และไม่เคยชินกับคำนี้เลย ..


“รักเพราะอะไร” ติณถามหยอกๆ กดรีโมทให้มือเปลี่ยนช่องหาหนังดู


“รักเพราะมึงมีตังค์ ฮะๆ” จูนตอบแล้วหัวเราะ ทำใจกล้ายืดตัวหอมแก้มมันไปที
ก่อนจะรีบลุกหนีวิ่งเข้าครัวหาอะไรกินทั้งที่ใจยังเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกออก ..
 

—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

อ้างจาก: IsDeer ที่ 21-04-2014 01:09:33  

o22 สรุปว่าคนเขียนหวังว่าให้ได้กันแล้วก็จบเลยเหรอ
ไม่ใช่คะ ไม่ใช่ คราวแรกที่จะให้จบ ตอน40จะมีอะไรเยอะกว่านี้และยาวกว่านี้คะ
หรือเรียกง่ายๆคือนำบุคคลหลายคนมามัดรวมกัน แต่พอดียังไม่จบเลยตัดมาแค่นี้ แหะๆ

ขอต่ออีกนะ สัก 10 ตอนกำลังดี
อย่างน้อยแว่บไปทางบริษัทพ่อสื่อบ้างเหอะ
แว่บไปแน่นอนค่า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 23-04-2014 03:20:54

หู้ยยยยยยยย

หวานเว่อ  :o8:

อิจฉาอ่ะ  :laugh:

 :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 23-04-2014 05:43:20

แหม่....ป๋าติณ 5555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-04-2014 07:14:49

แหมจะหวานอัลไลขนาดนี้ :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 23-04-2014 08:26:47

ทุ่มสุดตัวเพื่อไอ้เหลือง คึคึ



ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 23-04-2014 08:38:21

สองฟองนี่โชคดีจริงๆที่จูนซื้อมา ดูแลอย่างดี  o13
แต่เปญกับฝุ่นกลับมาคบกันเอง งี้ก็เสียชื่อพ่อสื่อแย่เลยนะจูน :jul3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 23-04-2014 10:11:54

เป็นลูกไปแล้วทั้งสองฟอง อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 23-04-2014 10:56:31

จูนนนนนนนนนน ขี้หึงว่ะมีแฟนหล่อต้องทำใจ
 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 23-04-2014 11:12:47

หวานมาก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 23-04-2014 14:49:38

จูนอ้อนได้น่ารักมาก ใครจะทนไหว  :impress2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 23-04-2014 17:47:13

อ่านถึงตอนที่21แล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 23-04-2014 22:39:34

 :o8: น่ารักมุ้งมิ้ง

ขอตอนพิเศษเปญฝุ่นด้วยได้มั้ยอ่า
อยากรู้ว่าเปญง้อยังไงฝุ่นถึงยอม

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 24-04-2014 17:33:05

อ่านจบหน้า7 แล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 25-04-2014 17:22:48

ถึงตอน32แล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 25-04-2014 21:20:38

สนุกสนานๆๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 26-04-2014 15:05:06

จูนข่มผัวอะ ติณกลายเป็นช้างเท้าหลังไปแล้ว สิ้นฤทธิ์ 55555555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 26-04-2014 16:32:47

จูนนี่นับวันยิ่งทำตัวน่ารัก พอติณณ์ตามใจหน่อยมีรางวัลให้ด้วย
อย่างนี้ติณณ์ยิ่งรักยิ่งหลงไม่ไปไหนแน่

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: EunSung87 ที่ 28-04-2014 15:46:38

ขออ่านด้วนคน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: EunSung87 ที่ 28-04-2014 15:47:36

นายติณเปลี่ยนไปอย่างเหนได้ชัด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: EunSung87 ที่ 29-04-2014 14:20:43

อยากอ่านต่อแบ๊วๆๆๆๆ
นอคนแต่งอยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่42-วันดีดี P.14 230414
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 04-05-2014 11:29:15

 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารอคอยยยยยยยยยยย :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 10-05-2014 10:25:27

ตอนที่43-ห่างกันสักพัก




“ไปแล้วรีบกลับห้องเลยนะ”


“ครับ”


“จะไปนานป่าวอ่ะ”


“แปปเดียว”


“เสร็จแล้วจะแวะไปไหนอีกป่ะ”


ส่ายหัว


“อื้ม งั้นขับรถดีๆ” เนปจูนบอกหน้าหงอย เดินตามแขกไปจนถึงรถมัน


ที่เขากำลังทำหน้าแบบนั้นเพราะว่าเมื่อกี้ก่อนเราจะเดินออกมาโรงรถ
ไอ้เอิร์ธมันดันโทรเรียกติณให้ตามไปที่นี่เพื่ออยู่ร่วมเป่าเค้กวันเกิดแฟนมัน
ซึ่งดูๆแล้วเขาไม่เห็นความจำเป็นที่ติณต้องไปสักนิดเลยว่ะ เหอะ


“กูเชื่อใจมึงนะ”


“ครับ” ติณณภพตอบ พยักหน้ารับนิ่งๆ ยกมือโยกหัวจูนแล้วเข้าไปนั่งในรถก่อนลดกระจกลง


วันนี้เขาจำเป็นต้องส่งจูนกลับมานอนบ้านเพราะแม่มันเรียกตัวและอีกอย่าง
พ่อกับแม่มันก็อยากชวนเขามาทานข้าวที่บ้านด้วย


อีกไม่ถึงอาทิตย์พ่อแม่จูนจะกลับแล้ว มันเลยบอกจะนอนที่บ้านยาวเลย
แล้วแฟนอย่างเขาจะทำอะไรได้วะ นอกจากต้องนอนที่ห้องคนเดียว...


“ไม่ต้องมาทำหน้านิ่งเลย มึงกักตัวกูไว้สามวันสามคืนพ่อแม่กูยังไม่บ่นสักคำ” จูนพูดบอก เอามือเข้าไปผลักหัวมันในรถ
แต่มันกลับจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยแล้วไล่สูดดมกดจูบตั้งแต่ปลายนิ้วมือจนถึงลำแขน


“ติณอย่ารุ่มร่ามในบ้านกูดิ” จูนบอกเสียงเบา พยามดึงแขนออกแต่มันกลับแค่หยุดการกระทำและเงยหน้ามอง


กูเขินนะเว้ย ไม่ใช่ไม่เขิน เล่นมาอ้อยอิ่งมองตาหวานเชือมใส่ขนาดนี้ เป็นใครจะไม่เขินและใจสั่นบ้างวะ


“...ติณปล่อยได้แล้ว” จูนพยายามชักแขนกลับอีกรอบ คราวนี้มันปล่อยกลับคืนอย่างง่ายดาย


“หึ” ติณหัวเราะในลำคอ ยกยิ้มมุมปากส่ายหัวให้กับตัวเอง


จะทนไม่เจอและคิดถึงมันได้มั้ยวะ ..


“ขับรถดีๆ ถึงห้องโทรมาด้วยนะ” เนปจูนบอกแล้วถอยออกมา


“อืม มึงเข้าบ้านได้แล้วไป” ติณสตาร์ทรถ หันไปบอกแล้วนั่งรอดูจนมันเข้าบ้านไป เขาถึงขับรถกลับบ้าน

.

.

.

“จูน”


เนปจูนหันไปตามเสียงเรียกแล้วขานรับ “ครับ”


“ตกลงนี่จริงจังกับมันใช่มั้ย”


“ก็...” เขาพูดค้างแค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงดุๆจากพี่ชาย


“ถ้าจริงจังจะได้ไม่ห้าม”


“เออ...ครับ ก็ประมาณนั้นแหละพี่โต” เขาบอกเสียงเบา แอบหน้าแดงหน่อยๆ


ไม่รู้พี่ชายทำใจเรื่องเขาคบกับไอ้ติณได้รึยัง แต่ช่วงนี้ก็เห็นห่างๆไปเวลาเจอหน้าก็ไม่ค่อยได้ถามจนมาตอนนี้นี่แหละ


“อืม งั้นดูดีๆแล้วกัน” พลูโตบอกเสียงเข้ม ยืนจ้องหน้าน้องชายอยู่เกือบนาทีก่อนจะเดินเข้าไปกอดบ่าแน่นๆ


จริงๆก็ยังไม่ค่อยมั่นใจในตัวว่าที่น้องเขยเท่าไหร่หรอก แต่หลังจากมันมากินข้าวที่บ้านด้วยวันนี้
เขาแอบสังเกตการณ์เงียบๆก็เห็นมันดูท่าทางโอเคนอบน้อมดี ไม่หยิ่งเหมือนที่เจอวันแรก หึ


“พี่โตไม่ต้องกลัว จูนข่มมันอยู่อยู่แล้ว ฮะๆ” จูนพูดกลั้วหัวเราะ คล้องแขนพี่เดินขึ้นไปข้างบนบ้าน


“หึหึ ร้ายเหรอเรา”


“ฮ่าๆ”




















ติณณภพขับรถมาถึงที่นี่ในเวลาสามสิบนาทีต่อมา
เขาเดินมาหาเพื่อนที่นั่งกินเหล้าเฮฮากันอยู่ที่โต๊ะประจำซึ่งข้างกายแต่ละคนล้วนมีหญิงสาวแนบข้างด้วยทั้งนั้น


“แหม่ กว่าจะมาได้”


“เมียยอมปล่อยตัวมาแล้วหรือครับบ”


เขาเหลือบไปมองไอ้สองลูกคู่ตั้มกับแชมป์ที่ยื่นปากมาแซวแล้วนั่งลงข้างๆพุทธ


“มึงนี่แฟนกูน้องโอ..น้องโอ นี่ไอ้ติณเพื่อนพี่ครับ” เอิร์ธแนะนำแฟนหมาดๆให้เพื่อนรู้จักแล้วยักคิ้วลิ่วตาให้มันแบบรู้กัน


ติณได้แต่ส่ายหัวให้เพื่อน ก็น้องโอมัน โอเคธรรมๆดาซะที่ไหนละ อกเป็นอก เอวเป็นเอว ตัวเล็กแต่หน้าตักหน้าใจไม่เล็กตามนี่นะ หึหึ


เข้าใจเลือกเชียวมึง


“ไอ้กานต์ละ” เขาหันไปถามแชมป์แล้วยื่นมือไปรับแก้วเหล้ามาจิบ


กะว่าพอเป่าเค้กเสร็จจะรีบกลับเลยเพราะมีคนรอให้โทรรายงานตัวอยู่


“มาได้ที่ไหน พอไอ้นนท์รู้ว่ามีผู้หญิง อิสระของไอ้กานต์คืนนี้ก็หมดลงอย่างน่าเวทนา” ตั้มพูดบอกกลั้วหัวเราะ
นี่ยังจำเสียงแว๊ดๆของไอ้นนท์ที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ได้ดีอย่างไม่ต้องนึกถึง


วันนี้มีแค่ผู้ชายที่มักเนื้อนมไข่อย่างไอ้ตั้ม ไอ้แชมป์ ไอ้เอิร์ธ และไอ้มิตรเท่านั้นที่นั่งอยู่ตรงนี้
ก็พอจะเข้าใจแล้วละว่าทำไมเอิร์ธมันถึงโทรตามเขายิกๆ


“เป่าเค้กเลยมั้ย เดี๋ยวจะดึก โอต้องรีบกลับไม่ใช่เหรอ”


ติณหันไปมองไอ้เอิร์ธที่พูดน้ำเสียงออเซาะกับแฟนแล้วได้แต่ยกยิ้มมุมปาก


หึหึ น้องเขาไม่รีบหรอก แต่มึงต่างหากที่รีบ


“ตามใจพี่เอิร์ธคะ” 


สิ้นเสียงคำพูดแฟนไอ้เอิร์ธ พระเอกหนุ่มในตอนนี้มันก็ยกมือแล้วดีดนิ้วดังเปาะ
จากนั้นไฟทั้งร้านก็ดับลงแล้วมีเสียงดนตรีเล่นเพลงวันเกิดตลอดจนมีคนเดินถือเค้กมายื่นให้ไอ้เอิร์ธ


ติณมองเพื่อนด้วยอาการทึ่งๆ จะตลกก็ตลก จะขำก็ขำไม่ออก กลัวเสียมารยาท


เขาจะยอมให้มันเป็นพระเอกตอนหนึ่งก็ได้ว่ะ ไหนก็อุตส่าห์ลงทุนขนาดนี้แล้ว


“มีความสุขมากๆนะคะ”


“ขอบคุณค่ะ”


จบละครฉากนี้ ทุกคนก็พากันออกมาจากร้านโดยที่แขนไอ้เอิร์ธยังมีแฟนคล้องอยู่ และแขนไอ้ตั้มกับมิตรก็มีเพื่อนน้องเขาคล้องอยู่


อ้าว...แล้วไอ้แชมป์ละ?


“มึงไม่มีใครควงเหรอแชมป์” ติณถามเพื่อนพาซื่อแบบคนไม่รู้อะไร แต่กลับโดนมันค้อนใส่แล้วย้อนถาม


“กูเลือกอยู่โว้ย แล้วมึงอ่ะ สนใจสักคนมั้ย?”


ติณหัวเราะในลำคอส่ายหัวตอบเพื่อนไปมา
ความคิดนี้ไม่ได้อยู่ในหัวเขามานานมากแล้วละ 


“กลัวเมียนี่หว่า” แชมป์ยังพูดแหย่จนเดินมาถึงรถ ทุกคนบอกลาแยกย้ายกันไปยกเว้นเขากับไอ้ติณ ยังยืนคุยกันอยู่


“กูยอมให้มึงว่ากลัวเมีย ดีกว่ากลับไปแล้วทะเลาะกับมันน่ะนะ” ติณพูดบอกเสียงเรียบ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ


“กูถามจริงนะ มึงจริงจังกับไอ้จูนขนาดนั้นเลยเหรอ” แชมป์ถามด้วยความอยากรู้ หยิบบุหรี่ของตัวเองขึ้นมาแล้วต่อไฟจากปลายมวนของไอ้ติณ


“อืม ก็จริงจัง” ติณตอบแล้วมองตรงไปยังข้างหน้า


ก็จริงจังตั้งแต่จีบมันแล้วนะ..


“แล้วมึงรู้สึกไงวะที่ชอบผู้หญิงอยู่ดีๆแต่ตอนนี้กลับไปมีเมียเป็นผู้ชาย”


“ถ้ามึงตัดคำว่า ผู้หญิงผู้ชายออก แล้วลองมองไปที่น้องคนนั้นที่พยายามส่งสายตาให้มึง มึงจะเข้าใจ หึหึ”


“ห๊ะ อะ...อะไร ใครวะ” แชมป์ทำหน้าเหรอหรา มองซ้ายขวา คิดไม่ทันตามคำพูดเพื่อน


ไหนใครวะ น้องคนไหนส่งสายตาให้กูอยู่ กำลังรออยู่เลยมึงเอ๊ย


ยังไม่ทันที่ติณจะตอบอะไรเพื่อน ชายหนุ่มตัวเล็กผิวขาวโอโม่ก็เดินก้มหน้าเข้ามาหามันแล้วยื่นโทรศัพท์ให้โดยไม่มองหน้า


“อะไรครับน้อง” แชมป์ถามคนตรงหน้างงๆ ยังไม่รับโทรศัพท์ที่ถูกยื่นมาให้


“พี่...” คนมาใหม่เงยหน้าลากเสียงยาวคำว่าพี่
หรือเขาจะไม่ใช่แบบเราวะ!?


“ครับ?”


“ขอโทษครับ ผมคงเข้าใจผิด”


“ห๊ะ? อะไรวะมึง?”


“ไอ้โง่” ติณด่าโง่ใส่หน้าเพื่อนเต็มๆเมื่อมันหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ


เขาเห็นว่าน้องคนนั้นแอบยืนมองไอ้แชมป์นานแล้วแต่ไม่ได้บอกมัน
พอน้องเขากล้าเดินเข้ามาขอเบอร์เสือกยืนงงอีก เชื่อแล้วละว่าไอ้แชมป์มันไม่เหมาะกับสายนี้จริงๆ


แล้วเขาเหมาะงั้นสิ? หึหึ
แค่นึกถึงคนที่ทำให้เขารักตอนนี้ก็อยากกลับห้องแล้ววะ


“เฮ้ย กูกลับแล้วนะ” ติณบอกเพื่อนแล้วเดินไปขยี้บุหรี่ลงถังทรายที่ตั้งอยู่ระแวกนั้น


“กูละเบื่อคนมีคู่จริง” แชมป์บอกหน่ายๆ เดินไปขยี้บุหรี่ตาม


“เบื่อก็ให้เบอร์น้องคนนั้นดิ” ติณพูดบอก พยักพเยิดหน้าไปทางน้องคนนั้นที่ยังยืนคนเดียวอยู่หน้าร้านที่เดิม


“อะ...” แชมป์หันไปมองตาม ชักเริ่มเข้าใจที่เพื่อนพูด “นี่มึงจะเริ่มทำตัวเป็นพ่อสื่อเหมือนเมียมึงแล้วนะเชี่ย”


“หึหึ กูกลับละ” ติณตบบ่าเพื่อนแล้วเดินไปยังรถตัวเอง รีบขับกลับห้อง


นี่เข้าไม่ได้ทำตัวเป็นพ่อสื่อเหมือนไอ้จูนนะ ก็แค่สงสารน้องคนที่ยืนตาละห้อยมองไอ้แชมป์อยู่แค่นั้นเอง


RRR
“มึง...” เนปจูนรีบรับโทรศัพท์ที่นอนเฝ้าอยู่นานแล้วเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นในคราแรก


เขารอตั้งแต่มันขับรถออกไปจนตอนนี้ เที่ยงคืนกว่า แม่งเพิ่งโทรมา ไหนบอกไปแปปเดียวไงว๊ะ


“ครับ หึหึ รีบรับขนาดนั้นเลย” ติณขานรับ หัวเราะน้อยๆ เดินเข้าห้องนอนแล้วเปิดลำโพงคุยเพราะกำลังจะถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ


“เออดิ ทำไมไปนาน” จูนถามน้ำเสียงกระเง้ากระงอดแต่ปากกลับยิ้มกว้าง


“ไม่นานนะ ดูเวลาดีๆ”


“เกือบสองชั่วโมง นานนนน”


“ทำไม คิดถึงเหรอ”


“เออดิ...” เนปจูนตอบเสียงเบา ยิ้มเขินๆกับตัวเอง ซุกหน้ากับหมอนไปมา


“หึหึ เหมือนกัน”


เนปจูนยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดจากมัน


พวกเขาคุยกันอีกสักหน่อยติณก็บอกให้รอห้านาทีเพราะมันจะเข้าไปอาบน้ำ ซึ่งเป็นห้านาทีจริงๆ ไม่มีเผื่อไม่มีขาด


ก็ถ้ามึงจะอาบเร็วขนาดนี้ละก็นะ...


“ง่วงยัง”


“นิดหน่อย”


“แล้วทำไมไม่นอนก่อน”


“นอนก่อนก็ไม่ช่วยไรเพราะมึงยังไม่ถึงห้องเลย”


“ทำไมละ”


“รู้ดีแล้วอย่ามาถามหน่า”


“ก็อยากได้ยินมึงพูด”


“กูว่ามึงแปลกๆนะ” เนปจูนถามอย่างจับผิด ทุกทีมันไม่พูดเยอะไม่อ้อนขนาดนี้นะ ถึงคำอ้อนมันจะฟังดูชอบกลก็เถอะ -_-


“แปลกยังไง ก็หล่อเหมือนเดิมทุกวัน”


“แหวะ”


เนปจูนพูดเสียงอ้วกใส่หูมันดังๆก่อนจะบอกมันให้เข้านอนได้แล้วเพราะคุยไปคุยมามองดูเวลาอีกทีก็เกือบตีสอง


เชื่อเถอะว่าถึงแม้จะเจอกันบ่อยๆ อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ยังไงพอห่างกันสักประเดี๋ยวกลับมีเรื่องเยอะแยะให้ต้องคุยจนไม่อยากวาง


คนรักกันนี่..เป็นแบบนี้เหมือนกันทุกคู่ป่ะ... >.<


พูดไปแล้วก็เขิน...
นอนกันเถอะ..
ฝันดีครับ.


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 10-05-2014 10:44:09

แบบนี้ยังเรียกห่างกันอีกหรอ ?? ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 10-05-2014 10:50:48

น่ารักดี

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 10-05-2014 10:56:41

ติณกลัวเมียยอมรับด้วย 55555
แชมป์รีบๆหาคู่ดิอิจฉาคนอื่นอยู่ได้

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 10-05-2014 11:16:42

นี่แค่ห่างกันไม่นานเองนะ น่ารักจริงทั้งติณณ์และจูนเลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: misskimji ที่ 10-05-2014 13:17:28

เห็นชื่อตอนแล้วนึกว่าจะดราม่า  :z3:

แบบนี้เขาไม่เรียกว่าห่างกันน้าา อิอิ

ติณจูนน่ารัก รอตอนต่อไปจ้า   :3123:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: EunSung87 ที่ 10-05-2014 23:51:56

เห็นชื่อตอนแล้วแอบตกใจ
นึกว่าจะมีมาม่าซะอีก

ติณณ์น่ารักขึ้นเยอะเลย
อิอิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 11-05-2014 00:28:00

ชื่อตอนทำเอาใจหายหมด  :z3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 11-05-2014 20:24:35

คนเขียนทำเราตกใจชื่อตอนมาก
นึกว่าจะมาม่าอีกแล้ว
 :angry2:

น่ารักมุ้งมิ้งกรุ๊งกริ๊งตลอดนะสองคนนี้
 :กอด1:

ปล.เราย้อนกลับไปอ่านตอนหลังๆใหม่ แล้วสงสัยว่าเด็กพี่แน็ตคือพุทธป่ะ ? เฉลยไปยัง  :laugh:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 11-05-2014 22:01:51

 :-[ :-[ :-[ :-[อ่านไปยิ้มไปเลยเรา :-[ :-[ :-[ :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: EunSung87 ที่ 26-05-2014 22:50:46

แวะมาดู

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 27-05-2014 14:02:38

 :pig4: สนุกพีค่ะ อัพยาวมากๆๆ อ่านเพลินเลยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 05-07-2014 20:33:13

หวานเชียว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 06-07-2014 09:06:26

รออยู่น้าาา  :katai5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 28-07-2014 20:12:16

เมื่อไหร่จะมาต่อน้าคร้าฟ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่43-ห่างกันสักพัก P.15 100514
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 09-11-2014 23:29:11

มาต่อหน่อยเร้วววว :katai5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 (110215)
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 11-02-2015 16:47:22

ตอนที่44-ดูแลกันดีดี




ณ สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ เวลาพอประมาณในวันหนึ่ง...


ทุกคนที่มีเวลาว่างต่างพากันมาส่งพ่อและแม่ของเนปจูนเพราะวันนี้เป็นวันที่ท่านทั้งสองต้องเดินทางกลับอิตาลีแล้ว


“พ่อฝากจูนด้วยนะติณ”


“ครับพ่อ”


“มึงไม่ต้องห่วง ลูกมึงทั้งคน เดี๋ยวกูช่วยดูให้อีกทาง ดูมันทั้งสี่คนเนี่ยแหละ”


พ่อเนปจูนพยักหน้าตบบ่าเพื่อนหนักๆแล้วบอกขอบใจ ถึงเพื่อนรักจะบอกแบบนั้นแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ลูกทั้งคน


“เดี๋ยวเดือนหน้าเดือนไหนกูไปเที่ยวหาแน่ๆ จะพาเมียไปฮันนี่มูนด้วย”


ติณยืนฟังพ่อโม้อยู่ข้างๆแล้วได้แต่กรอกตาไปมาจนจูนหยิกแขนเบาๆแล้วกระซิบบอกว่าเสียมารยาท
วันนี้ทั้งบ้านมีแต่เขากับพ่อแม่ที่มา ส่วนพี่ชายอีกสองคนติดงานอยู่ต่างจังหวัด


“เออๆ ก่อนจะมาบอกก่อนด้วยละ กูจะได้เตรียมตัว” พ่อจูนบอกแล้วหันไปร่ำลาลูกๆเป็นครั้งสุดท้ายโดยไม่ลืมกำซับพี่ใหญ่อย่างพลูโตให้ดูแลน้องและตัวเองดีๆ


ลูกๆทุกคนยกมือไหว้ ผลัดเปลี่ยนกันเดินเข้าไปกอดจนครบ
ติณณภพหันไปขยี้หัวเนปจูนที่ยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างๆแล้วยกมือป้ายใต้ดวงตาก่อนที่จะมีน้ำใสล้นเออมาออกไป
เขายิ้มให้และมันก็ยิ้มตอบกลับมา...เป็นภาพสุดท้ายที่พ่อแม่เนปจูนได้เห็นก่อนจะเดินเข้าเกทไป


“หึหึ” ติณหัวเราะแซวในลำคอ ยืนมองมันเอาหลังมือถูจมูก


“มึงอ่ะ” จูนหน้างอเอาหัวกระแทกไหล่มัน ก้มหน้าเช็ดน้ำหูน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพราะเสียงของพ่อมัน


“อ้าวไอ้ติณ พ่อแม่เขายังไปไม่ถึงไหน เสือกทำลูกเค้าร้องแล้วมั้ยละ”


“ใช่ที่ไหนละพ่อ”


พ่อหัวเราะหึๆบอกลามันและลูกของเพื่อนรักจนครบก่อนจะโอบเมียเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน


“จูนไปไหนต่อ” พลูโตหันมาถามน้องโดยไม่สนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ


เสร็จจากนี่เขาต้องเข้าบริษัท ส่วนนัสกับเตอร์มีคนรถที่บ้านมารอรับอยู่แล้ว


“ก็กลับห้องอ่ะ อยากกลับไปนอน ง่วง”


“นอน?” คนพี่เลิกคิ้วมองอย่างจับผิด จริงๆตอนนี้เขาก็เริ่มไว้ใจไอ้ติณอยู่นิดๆแล้วละ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก ของอย่างนี้มันต้องดูนานๆ


“นอนหลับพี่โต!” จูนเหวใส่พี่ชายก่อนจะขอตัว เพราะยิ่งพูดยิ่งดูเหมือนโดนจับผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด


“หึหึ แล้วไป ฝากดูน้องกูด้วยนะ” ประโยคแรกพลูโตพูดกับน้องชาย ส่วนประโยคหลังเขาหันไปพูดเสียงเรียบกับไอ้ติณ ซึ่งดูเหมือนมันจะอึ้งนิดๆที่เขาพูดแบบนั้นด้วย


ติณณภพขานรับพี่ชายแฟนก่อนทั้งหมดจะพากันแยกย้าย










…

“จูน”


“หืม”


“พี่มึงเป็นอะไรป่าววะ” ติณถามอย่างสงสัยระหว่างขับรถกลับห้อง


“เปล่านี่ ไม่เป็น” เนปจูนเองก็สงสัยเหมือนกัน อยู่ดีๆทำไมมันถึงถามขึ้นมา


“ก็เขา... พูดญาติดีกับกูแปลกๆ”


ทีนี้พอเข้าใจแล้วละว่าที่มันเหมือนสติหลุดๆเป็นเพราะอะไร


“แล้วมึงไม่ดีใจหรือไง เขาอุตส่าห์ฝากกูกับมึงนะ”


“ก็ดีใจ ดีใจเหี้ยๆเลย แต่กูก็ยังสงสัย”


“ก็.. คงเพราะมึงทำตัวดีมั่ง” จูนตอบเสียงเบา พลางคิดตาม


ที่ผ่านมา มันยังไม่เคยนอกลู่นอกทางให้เห็นเลยสักนิด
จะมีก็แต่ไอ้ความขี้หึงขี้หวงบ้าบออะไรก็ไม่รู้ของมันเวลาเขาไปทำงานแล้วต้องเจอคนเยอะๆ


กูนั่งคุยกับลูกค้าผู้ชาย ก็หาว่ากูอ่อย
กูนั่งคุยกับลูกค้าผู้หญิง ก็หาว่ากูไปอ่อนโยนใส่เขา ไอ้บ้านิ เอาใจยากจริง


“เฮ้อ แต่ช่างเถอะ พี่มึงไม่อคติกับกูอีกก็พอแล้ว”


มึงก็น่าจะคิดอย่างนั้นตั้งนานแล้วนะครับติณณภพเอ๊ย


“แล้วนี่หิวมั้ย จะแวะซื้ออะไรที่เซเว่นก่อนป่ะครับ”


“เอาๆๆๆๆๆๆ” เขารีบร้องบอกก่อนที่มันจะเหยียบเลย วันนี้กะว่าจะอยู่ห้องทั้งวัน


ช่วงปลายเมษาต้นพฤษาแบบนี้เป็นอะไรที่ร้อนเหี้ยๆจนไม่อยากออกไปไหนเลยให้ตายเถอะ


“ติณเรียนจบแล้วมึงจะทำอะไรวะ ออกหางานหรืออยากเรียนต่อ”


“ก็คง... ซื้อที่ดินต่อจากพ่อแล้วทำรีสอร์ทมั่ง กูชอบด้านนี้”


“แล้วทำไมไม่เรียนบริหาร”


“กูก็เรียนอยู่นะ”


“ห๊ะ..?”


“มึงยังไม่รู้อ่ะดิว่ากูเรียนสองที่”


“ห๊ะ…”


คราวนี้เนปจูนยิ่งครางห๊ะหนักกว่าเดิม ทำไมในประวัติไม่เห็นบอกเลยวะ!?


“กูเรียนบริหารอีกมหาลัยนึงแหละ อาศัยอ่านหนังสือแล้วไปสอบเอา แล้ว…คิดยังไงถึงถาม?”


“ก็พวกเราใกล้จบกันแล้ว กูก็อยากรู้เกี่ยวกับอนาคตมึงบ้างอะไรบ้างดิวะ”


“แล้วมึงละ... จะทำอะไร”


“ตอนแรกคิดไว้ว่าจะไปเรียนต่อที่อิตาลีแหละ ไปอยู่กับพ่อแม่ แต่..”


เนปจูนพูดยังไม่ทันจบ ติณก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน “เหี้ย มึงหยุดความคิดนั้นไว้เดี๋ยวนี้เลยนะ” เขาบอกเสียงแข็ง จ้องมันที่นั่งตักไอติมกินอยู่ที่โซฟาอีกตัวเขม็ง


“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไงเล่า ว่าตอนแรกน่ะ ตอนแรก” จูนเหวใส่ ตักไอติมกินต่อไม่สนใจคนขี้โวยวาย หึหึ จริงๆแล้วเขาแค่แกล้งมันเองแหละ คึ


“จบแล้วมึงต้องมาช่วยงานกู กูยื่นคำขาด!” มันพูดแล้วหันไปสนใจทีวี ไม่ทันเห็นเขาที่ปิดปากหัวเราะจนตาหยี


โอ๊ยยย... ทำไมเขาตลกมันจังวะ


เนปจูนเดินเลียบๆเคียงๆเข้าไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับมันแล้วตักไอติมป้อนเอาใจ
ไอ้ฝ่ายนั้นก็ทำการงับช้อนอย่างดีแต่ยังไม่หายหงุดหงิด


ก็แค่คิดว่าจะต้องห่างกัน ใจมันก็กระวนกระวายแล้ว ..


“กูแค่พูดเล่นเองหน่า จะไปได้ไงละ แฟนอยู่นี่ ก็ต้องอยู่กับแฟนดิ จริงมะ...” เนปจูนพูดยิ้มๆ มองมันที่ยังทำหน้าขรึม แต่เขาแอบเห็นนะว่าแม่งอยากยิ้มจะตายห่า!


“เออ รู้งี้ก็ดีแล้ว แฟนอยู่ไหนต้องอยู่นั่น แฟนไปไหนต้องไปกับแฟน เข้าใจมั้ย” ติณพูดแล้วก้มหน้าลงไปงับไอติมตัดหน้าจูน


“เชี่ยติณ ของกู!”


“ขอโทษครับที่รัก กูซื้อ” เขายักคิ้วยิ้มกวนๆ


“แต่กูหยิบ” เนปจูนรีบลุกขึ้นนั่งห่างมันทันทีพร้อมกับมองไอติมในถัง จะหมดแล้วด้วยนะโว้ย T-T


“ขี้งกวะ กับกูก็ไม่เว้นเหรอ”


“เออ!!!”





*โปรดติดตามตอนต่อไป*


ตอนหน้าจบแล้วค่าา แบบว่า คอมเสีย เพิ่งได้มีเวลาแต่ง โอ้โห้ ชีวิตวุ่นวายมาก 5555

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 11-02-2015 17:31:18

เอาจริงนี่มีลืม เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่ แต่ตอนหน้าจบแล้วเหรอคะ :sad4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 11-02-2015 20:58:26

 :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: jamelovelove ที่ 12-02-2015 16:40:30

เป็นกำลังไจ ไห้ นะ ค่ะ อ่า นรวบบบบเดียววววหมดเลยยยยยยยย
อิอิ
อิ อิ มา ต่อได้แล้วววววว นะ
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 12-02-2015 17:11:03

ดีใจที่มาต่อ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 12-02-2015 19:06:45

เนปจูน-ติณ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 13-02-2015 00:26:15

  :mew3: คู่นี้ น่ารัก สุด สุด เลยค่ะ   :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 13-02-2015 23:36:54

อ่านรวดเดียวเลยยยยยยย
สนุกมากกกกกกก
น่ารักเว่อร์

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่44-ดูแลกันดีดี P.15 110215
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-02-2015 00:06:44

หายไปนานมากกกกกกกกกกกก

เกือบลืมเนปจูนไปแล้วนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: minime ที่ 14-02-2015 23:17:11

ตอนที่ 45 ..รักนะ..






พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบที่ติณกับจูนรู้จักและคบกันมาเกือบปี
หลายสิ่งหลายอย่างมันฝังแน่นอยู่ในใจจนถ้าไม่พูดตอนนี้ เขาคิดว่าคงอกแตกตายไปแน่ๆ


ใครจะรู้...จากคนเคยมั่วคนนึง
จะมานั่งคิดนอนคิดเรื่องคนที่เคยเป็นพ่อสื่อให้ ซ้ำตอนนี้ยังมาเป็นเมียแล้วด้วยอีกต่างหาก


“จูน...”


“หืม”


เนปจูนเงยหน้าจากเกมส์ในโทรศัพท์มาฟังคนนอนเยียดบนโซฟาที่เรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน


“รักมึงนะ..”


“ห๊ะ?


“รักไง”


“อะไร เป็นอะไร”


คราวนี้จูนวางโทรศัพท์ในมือลงแล้วหันไปสนใจมันอย่างจริงจัง


“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่..คิดว่า เราไม่น่าจะมารักกันได้เลย แต่มันก็เป็นไปแล้ว” ติณพูดเสียงเบา มองคนทำหูแดงใส่แล้วหัวเราะขำๆ


แต่ความรู้สึกเขามันเป็นอย่างนั้นจริงๆนะ...


“อื้อ” เนปจูนเปลี่ยนใจนั่งหันหลังให้มันเหมือนเดิมก่อนจะยิ้มกว้างออกมา


“มึงทำให้กูต้องทำอะไรที่ไม่เคยทำ กูไม่เคยต้องมาคิดว่าคนนั้นจะคิดยังไง คนนี้จะรู้สึกยังไง
ไม่เคยต้องมานั่งพูดจาชวนอ้วกแบบนี้ใส่ใคร ไม่เคย..อีกหลายๆอย่าง
และไม่เคยคิด.. ว่าจะรักผู้ชายเลย แต่กูก็ดีใจนะ ที่ผู้ชายคนนั้นเป็นมึง”


เนปจูนยิ่งยิ้มกว้างไปอีกเมื่อฟังมันพดจบ
ใจมันเต้นแรงไปหมดจนเขาไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆเลยได้แต่นั่งเงียบ


“มึงรู้สึกยังไงที่มีกูเป็นแฟน” ติณถามแล้วไถลตัวลงมานั่งข้างล่างซ้อนหลังเอาคางเกยบ่าแล้วโอบเอวจูนไว้หลวมๆ


“กู.. ก็รักมึง” จูนบอกเสียงเบา


ติณเงียบ รอฝั่งอีกฝ่ายพูดต่อ


“ก็รัก...แล้วก็ไม่ได้คิดว่าจะมาคบกับมึง เพราะตอนนั้นเห็นมึงจริงจังเรื่องน้องคนนั้น..” เขาเลี่ยงที่จะพูดชื่ออิงฟ้า


“ว่าแต่มึงตกหลุมรักกูมาตั้งนานแล้วจริงเหรอ”


“อื้อ”


“เพราะอะไรวะ” ติณกระเซ้าถามด้วยความอยากรู้


“มึงหล่อ” จูนตอบแบบไม่คิด ตอนนั้นเขาคิดแบบนั้นจริงๆ


“ความหล่อกูนี่มีอนุภาพรุนแรงจังเนอะ”


เนปจูนแหล่ตามองคนพูดแล้วอยากจะพูดคำว่า สัดๆๆๆๆๆ ใส่หน้ามันหลายๆครั้งแต่ก็กลัวจะเสียบรรยากาศเลยเลือกที่จะเงียบดีกว่า


“แล้วถ้าเปิดเทอมไป มึงจะกลับไปทำงานป่ะ”


“กลับสิ กูชอบงานนี้ สนุกดีออก”


“อื้ม...” ติณณภพครางลากเสียงยาว ไม่อยากจะบอกมันเลยจริงๆว่า ไม่ทำได้มั้ยวะ


“ทำไมมีอะไร” นั่นไง..


“ก็มีนิดนึง”


“อะไรละ”


“ไม่ทำได้ป่ะวะ” ติณกระซิบถามเสียงเบาข้างหูจนคนฟังขนลุกซู่


“ทำไมอ่ะ”


“กูไม่อยากให้มึงไปเจอคนอื่น เหมือนที่เจอกู..”


“มึงกำลังอ้อน?” จูนเหลียวไปถามอย่างไปปิดบัง และนั่นทำให้จมูกเขาชนเข้ากับคางมันเต็มๆ


“อื้อ...อ้อนเมียอยู่” เขาตอบแล้วกระซับมือที่โอบเอวให้แน่นขึ้น ซุกหน้าลงกับลาดบ่าคนในอ้อมแขน


“เชี่ย..” คนตัวเล็กอุทานได้แค่นั้นแล้วเงียบไป


ทั้งเขินด้วย ไม่เคยเห็นไอ้ติณในโหมดนี้ด้วย และคิดเรื่องงานด้วย ..


เอาไงดีวะทีนี้


ถ้าจะให้ออกเลยมันก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาก็ชอบที่จะเป็นพ่อสื่อ แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่นานที่ได้ทำก็เถอะ แต่มันก็ผูกพันไปแล้ว










...

วันรุ่งขึ้น เนปจูนรีบตื่นเช้าในขณะที่ติณยังนอนอยู่ เขาเข้าไปหาพี่ลูกแก้วแล้วคุยปัญหาให้ฟัง ซึ่งฝ่ายลูกพี่ก็ได้แต่พยักหน้ารับหากแต่ไม่ได้ช่วยคิดอะไรเลยสักนิด


“เอ่อ.. พี่ครับ จูนมาปรึกษาพี่นะ” เขาพูดย้ำเจตนารมณ์ของตัวเองอีกรอบ


“เออ กูก็กำลังช่วยคิดอยู่นี่ไง”


เขามองคนพูดที่บอกว่ากำลังช่วยคิดแต่มือยิกๆกับประวัติลูกค้าเป็นระวิง
แล้วมันช่วยคิดตรงไหนวะนั่น!?


“เอางี้แล้วกัน..”


เขาหูตั้ง(?)ทันทีที่พี่ลูกแก้วพูดขึ้นมาเสียงเบา


“เดี๋ยวกูจะสแกนเคสง่ายๆให้ แบบใช้เวลทำไม่นาน มึงจะได้มีเวลาสวีทกับผัว”


เขาแทบสำลักทันทีกับน้ำเสียงเรียบๆแต่พูดจาเฉือดเฉือนมากในประโยคท้าย


“ไม่ใช่นะพี่ ไม่ใช่”


ลูกแก้วยิ้มมุมปากมองคนที่รีบยกมือปฏิเสธเป็นพัลวัล ก่อนจะถามมันว่า ตกลงมั้ย


“ตกลง แต่ว่ามันไม่ใช่อย่างนั่นนะเว้ย”


“เออน่ะ เรื่องของมึงเถอะ ไสหัวไปได้แล้ว กูจะทำงาน”


“พี่..”


เสียงครางของบุคคลที่สามที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง


ภาพในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์เดินขยี้ตาเข้ามาหาเจ้าของบริษัทด้วยท่าทางงัวเงีย


“อ้าวมึง” คนมาใหม่ที่เพิ่งเรียกสติหลังตื่นนอนทักเพื่อนก่อนจะเดินไปนั่งแหมะบนตักแฟนตัวเองโดยไม่สนสายตาที่เนปจูนมองตามอย่างทึ่งๆ


ทำไม? นั่งตักแฟนตัวเองผิดตรงไหน?
แต่... มึงเข้าใจกูมั้ยเพื่อนว่ากูยังไม่เคยเห็นมึงในโหมดนี่เล้ยยยยยย


“ตื่นสายวะ” ลูกแก้วว่าไม่จริงจังแล้วจัดแจงลูบผมมันให้เข้าทรง


ดูจากท่าแล้วมันคงลืมตาตื่นแล้วเดินลงมาเลยไม่ได้ทำพิธีล้างหน้าแปรงฟันอะไรทั้งนั้น


“เอ่อ.. งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อนดีกว่าวะ” นั่งไปก็เหมือนเป็นอากาศวุ้ยยย


“งั้นก็ตกลงตามนั้นนะ เดี๋ยวมีงานแล้วกูดูให้”


“ครับพี่ ขอบคณครับ ...เฮ้ย กูกลับก่อนนะ”


“อื้อๆ โชคดี...แม่ง ง่วงวะ” ประโยคหน้าภาพพูดกับเพื่อน ส่วนประโยคหลังเขาพึ่มพ่ำกับตัวเอง


ภาพสุดท้ายที่เนปจูนเห็นก่อนออกจากห้องคือพี่ลูกแก้วกำลังกระซิบดุไอ้ภาพที่นอนดึกอย่างไม่จริงจัง


อืมมมมมมมม.... พี่ลูกแก้วเวลาทำงานกับดุเมียนี่อย่างกับคนละคนกันเลยเนอะ หึหึ


เขาขับรถกลับมาคอนโดอีกครั้งเป็นเวลาเกือบเที่ยง ซึ่งแปลกมากที่ไอ้ติณไม่โทรตาม หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ มันคงยังไม่ตื่น
และเมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามาในห้อง มองดูรอบๆก็เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย ทั้งห้องเงียบสงัดราวกับไม่มีคนอยู่ นี่ถ้ามีใครบุกมาปล้นมันจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย


เนปจูนค่อยๆเปิดประตูเข้าห้องนอนอย่างเบามือ และยังไม่ทันที่เท้าจะก้าวเข้าไป ไฟทั้งห้องก็สว่างพรึบ เขามองดูลูกโปร่งที่ลอยติดอยู่บนเพดานห้องอย่างอึ้งๆ


เดี๋ยวนะ.. หรือจะเข้าผิดห้องวะ??


“หนึ่งปีแล้วนะ..”


ตัวต้นเหตุที่แต่งตัวซะหล่อเดินเข้ามากระซิบข้างหูแล้วหอมแก้มเบาๆ ทำให้เขาหน้าแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้


ก็..เมื่อวานมันเพิ่งจะเกือบปีเองไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้มันหนึ่งปีแล้ววะ ไม่เห็นจำได้เลย -//-


นี่ไอ้ติณณภพมันจำขนาดนี้เลยเหรอ? มันจำแม่นกว่าเขาอีกเหรอ??


“มึง.. เอาเวลาไหนไปทำวะ” จูนยังคงมองรอบห้องอย่างตื่นเต้น ตามวอลมีโพสอิทหลากสีติดอยู่เต็มไปหมด ซ้ำยังมีข้อวามที่เป็นคำพูดต่างๆที่ทั้งเขาและติณเคยพูดตอบโต้กันอีกต่างหาก


“ก็ตอนมึงออกไปข้างนอกนั่นแหละ...แล้วไปไหนมา” ติณเดินมากอดเนปจูนจากข้างหลัง มองผลงานของตัวเองตามสายตาจูน


เมื่อเช้าพอได้ยินเสียงมันออกไปข้างนอกเขาก็รีบแหกขี้ตาตื่นมาทำให้ทันที แผนนี้เขาเตรียมไว้ตั้งเป็นเดือน
แม้จะเป็นอะไรที่เรียบง่าย แต่คนอย่างเขาก็คิดได้แค่นี้จริงๆ


“ไปหาพี่ลูกแก้วมา คุยเรื่องงานน่ะ”


“เหรอ.. ว่าไงบ้างละ”


ใจติณเต้นระทึกฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ค่อยชอบหรอกนะ ให้จูนไปเจอคนนั้นคนนี้ แต่ก็ต้องพยายามเข้าใจว่าเป็นงาน ทั้งที่เขาแม่งขี้หึงจนหน้ามืดจะตาย


“พี่เขาบอกว่าจะพยายามสแกนงานที่ง่ายๆให้น่ะ แต่คงส่งงานให้กูไม่บ่อยหรอก ...มึงโอเคมั้ย?”


เขาถามแล้วหันไปเผชิญหน้าสบตากับติณณภพ ก็เข้าใจและเป็นห่วงความรู้สึกมันนะ
เขาก็ถอยให้มันได้แค่นี้นั่นแหละ ก็ได้แต่หวังว่ามันจะเข้าใจ ..


“แค่นี้ก็พอแล้ว แค่รู้ว่าจูนทำเพื่อติณ แค่นี้ก็พอแล้วละ ...ขอบคุณนะครับ” ติณบอกแล้วโอบเอวจูนให้เข้ามาแนบชิด ก้มลงประกอบปากจูบกันเบาๆแล้วผละออก


เนปจูนได้แต่ก้มหน้างุดบ่นมันงุ้งงิ้งว่าจะทำหวานไปไหนเนี่ยซึ่งก็เหมือนมันจะได้ยินเลยแหย่เขาเข้าไปอีกด้วยการเอาจมูกมาซุกไซร้แถวซอกคอ


คือเดี๋ยวนะเดี๋ยว.. นี่มึงกะแหย่เล่นๆ หรือเอาจริงกันแน่วะติณณภพ!!??


“รักจูนนะ...รักที่สุดเลย” ติณกระซิบชิดริมฝีปากบาง


ที่เห็นกล้าๆอย่างนี้ไม่ใช่ว่าไม่เขินนะ แต่จะให้คนตัวโตอย่างเขามาเขินต่อหน้าจูน มันล้อยันลูกบวชแน่ๆ เอาสิ


“อื้อ.. รักติณเหมือนกันนะ” เนปจูนบอกแล้วดึงคอติณลงมาเป็นฝ่ายประกบปากไว้เสียเอง


ไม่ได้สิ เขาต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ขืนปล่อยให้ปากมันว่าง มันได้ล้อเขาจนตายแน่ๆ >.<


...กูดีใจนะติณ ดีใจที่มึงบอกว่ากูเป็นผู้ชายคนแรกของมึง...
...กูก็ดีใจครับเนปจูน ดีใจที่คนคนนั้นเป็นมึง ไม่ใช่คนอื่น...ไอ้พ่อสื่อ


END

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 14-02-2015 23:56:21

จบแล้วววววววววว
ติณจูน
น่ารักมาก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 15-02-2015 00:03:55

 :pig4: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45รักนะ END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: fahhee_zeze ที่ 15-02-2015 00:06:20

ขอบคุณที่เขียนเรื่องที่น่ารักมุ้งมิ้ง มาให้ อ่านแล้วรู้สึกจะชอบพี่ฟองน้ำมากขึ้น 555555 ปกติไม่ชอบเหมือนติณในเรื่องเลย แบบ...ดูแปลกๆ หลอนๆ 5555   :katai3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 15-02-2015 12:10:54

 :-[ :-[

 o13 o13

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 15-02-2015 13:05:53

จบแล้ว!!
น่ากมากเลย หวานจนมดขึ้นแล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 15-02-2015 13:44:24

เริด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 15-02-2015 14:38:55

จบซะแล้ว ไม่อยากให้จบเลยยยย :sad4:

เรื่องนี้น่ารักมาก ขอบคุณคนเขียนน้า :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 15-02-2015 20:19:21

 o13 o13 :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 15-02-2015 21:03:01

น่ารัก  :3123:   :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 15-02-2015 21:27:34

 :katai2-1:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: idemonize ที่ 16-02-2015 04:42:19

อ่านจบแล้ว จบแบบน่ารักมากๆเลย   :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 16-02-2015 05:59:49

^^

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: sarano123 ที่ 16-02-2015 21:56:38

น่ารัดมากก อ่านรวดเดียวจบเลยยย แต่เรา ยังอยากรู้ คู่แนต กับ พุทธ นะคะ เราว่า มันต้องมี ซัมติง ใช่มั้ยอ่าาาอยากรู้จัง มันยังขาดปมตรงนี้อยู่ อยากรู้เลย อิ อิ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 17-02-2015 05:44:28

จบ แว้ว  :mc4: :mc4: :mc4:


 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 17-02-2015 13:21:26

อ่านรวดเดียว(แอบอ่านเวลางานด้วยนะ ^_^" ) สนุกคะ
 :katai2-1: :katai3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 17-02-2015 18:43:42

น่ารักมากค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 17-02-2015 19:12:46

 :o8:  ติณเค้าจะหวานไปไหนเขินแทนจูน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: IsDeer ที่ 17-02-2015 22:53:09

จบแล้ว ต่อไปก็ตอนพิเศษษษษษษษ  :hao7:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Lovelyjess ที่ 18-02-2015 01:35:17

อ่านรวดเดียวจบ สนุกดีคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-02-2015 01:55:48

น่ารักแล้ว

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 19-02-2015 09:40:34

จูน ติณ น่ารักมากกกกกก
ชอบเรื่องนี้นะค่ะ น่ารัก สนุกดีด้วย
 :mew1:   :impress2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Tsubamae ที่ 17-03-2015 18:10:03

ชอบเวลาจูนจูบกล้ามติณณอ่ะ เวลากัดก็ชอบ น่ารักกดี
ยังสงสารอิงฟ้าอยู่หน่อยๆ นับถือนางด้วยที่ยอมถอย
นางเข้มแข็งมากนะ ตอนนั้น จะว่านางไม่รักติณเลย
นางคงไม่ยอมนอนด้วยหรอก ติณก็กำไรได้ซิงนางฟรีๆ
แต่ก็ชอบในการตัดสินใจของนาง ความเด็ดเดี่ยว
ความเข้มแข็ง สิ่งที่สูญเสียแล้วก็เสียไป คุณค่าของผู้หญิง
มันไม่ได้วัดกันที่ตรงนั้นหรอก ถือซะว่าเป็นบทเรียน ยังดี
ที่คิดได้กลับมาเห็นคุณค่าของตัวเอง บางคนนี่ใจแตกแล้ว
ใจแตกเลย เหอๆ พวกบทนางรองแฟนเก่าพระเอกเนี่ยะส่วน
ใหญ่จะเป็นนางร้ายๆทั้งนั้น หาดีๆคิดได้แบบนี้ไม่ค่อยเจอหรอก
พอได้เจอแล้วต้องชื่นชมซะหน่อย อิอิ เหมือนจะมีคู่แฝงหลายคู่นะ
แบบไม่เคลียร์ด้วย อย่างคู่ฝุ่นแชมเปญ คือมันดีกันได้ยังไง ไหนจะ
คู่กานต์นนท์ อยากรู้รายละเอียดความรักคู่นี้ด้วย คู่พี่แน็ตกับเพื่อนจูน?
เดาว่าคือพุทธ ไหนจะตั้มอีกสามคนนี้มาแบบคลุมเครือมาก จิ้นไม่ถูก
คนเขียนแต่งต่อได้อีกเยอะเลยน้าาา อีกหลายคู่เลย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: HT...hanna ที่ 19-03-2015 10:03:08

 :impress2:


 :3123:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 20-03-2015 07:27:25

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 20-03-2015 12:25:23

โอ๊ยยยยยย อยากบอกคนแต่งเรื่องนี้ว่าสนุกมากกกก ชอบมากกกกก เขินหนักมากกกกกก มีเรื่องอื่นให้ติดตามอีกไหมคะ เป็นเรื่องที่อ่านไปยิ้มไปวางไม่ลงเลย รอตอนพิเศษนะคะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: mucan99 ที่ 20-03-2015 14:44:40

น่ารักที่สุดเลยอะ คริๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 20-03-2015 21:37:06

สนุกดีนะสบายๆดี ไม่เครียด

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 20-03-2015 23:02:42

จบแล้วววววววววววววววววววววววววววววว

หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทำเอาน้ำตาลในเลือดสูงขึ้นเลยยยยยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Kamung ที่ 21-03-2015 07:26:22

 :-[ :z3:  ไม่อยากให้จบเรยยยยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 21-03-2015 08:45:21

น่ารัก มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง :-[ :mew1: o13  :L1:

 โอ๊ย!!!!ไม่รู้จะกล่าวยังไงเลย :katai5:  :3123:

กรี๊ดดดดดดด ชอบอ่ะ  :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 21-03-2015 16:37:31

น่ารัก ขอบคุณมากนะค่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: choinudee ที่ 22-03-2015 08:41:44

น่ารักฟรุ๊งฟริ๊งกิงก่องงแก้วมากๆๆ

ชอบมากกกกกกก

ขอบคุณนะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา

เฮ้ออออออ อยากมีแฟนแบบนี้บ้างอะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 24-03-2015 08:19:44

อ่านรวดเดี่ยวจบ
 รูสึกว่าก็สนุกดีนะ
แต่เหมือนมันถูกตัดตอนอะ
โดยรวมก็โออยู่

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 28-03-2015 15:31:10

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-05-2015 15:28:32

อ่านจบแล้ววว..สนุกมากๆ เลยค่ะ ^^* ถึงแม้ตอนแรกๆ ติณจะทำตัวน่าหมั่นไส้ไปสักนิดก็เถอะนะคะ กับอิงฟ้าดูอาการแล้วติณก็ไม่ได้หลงรักจริงๆ ตั้งแต่ตอนแรกหรอก เราว่าติณแค่อยากได้น่ะ อืม~ เหมือนกับที่ติณบอกนั่นล่ะค่ะว่า 'อิงฟ้าไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ติณเคยคบมา ที่สำคัญสำหรับอิงฟ้าแล้วเวลาที่มีคนมาจีบก็เลือกที่จะปฏิเสธไปในทันที' ความคิดติณในตอนนั้นก็คงแค่ ..ท้าทายดี.. ถึงแม้ติณจะบอกว่าชอบหรือว่ารักก็เถอะค่ะ เรามองว่ามันดูเป็นความรู้สึกที่ไม่มีน้ำหนักมากพอให้ทั้งสองคนคบกันได้ยาวนานเลย แล้วสุดท้ายก็เป็นอย่างที่เราคิดไว้จริงๆ ด้วย แต่เหตุการณ์ในครั้งนี้ก็สอนอะไรให้กับทั้งคู่ได้เยอะเหมือนกันนะคะ

ติณ..ได้รู้แล้วว่าการใช้ความรู้สึกที่ 'ไม่ชัดเจน' ของตัวเองดึงใครสักคนเข้ามาในชีวิต เป็นการทำร้ายอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว

อิงฟ้า..ประสบการณ์รักครั้งนี้สอนให้ได้รู้ว่า 'ความรักจะกลายเป็น 'รัก' ก็ต่อเมื่อความรักนั้นมี 'สติ' ควบคู่กันมาด้วย'

ส่วนจูน ..ในตอนแรกๆ นะคะ เรามองว่าจูนเป็นคนที่อ่อนไหวมากไปสักหน่อย เราเข้าใจค่ะว่าความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ แต่เราว่ามันสามารถ 'ควบคุม' ได้นะคะถ้าจูนคิดที่จะทำมัน อย่างตอนที่มิตรยุให้จูนไลน์ไปหาติณน่ะค่ะ เราไม่ได้บอกว่าการที่จูนส่งข้อความไปหาติณเป็นสิ่งที่ผิดนะคะ ถ้าเป็นการทำอย่างบริสุทธ์ใจในฐานะเพื่อน แต่ว่าจูนในตอนนั้นคิดกับติณเกินกว่าคำว่า 'เพื่อน' นั่นล่ะค่ะที่เราว่าผิด แล้วที่สำคัญตอนนั้นติณก็ยังคบอยู่กับอิงฟ้าด้วยไง เราเลยคิดว่าจูนทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย ยิ่งตอนที่เสนอตัวไปช่วยติณทำ... เราจะไม่ว่าจูนหรอกนะคะ แต่เราแค่รู้สึกว่าไม่อยากให้จูนทำอะไรแบบนั้นกับติณเท่านั้นเอง อยากให้จูนรักตัวเองสักหน่อย และอย่าเอาความรู้สึกไปผูกขาดกับคนที่เขาไม่คิดอะไรกับเราให้ช้ำใจเลยดีกว่าน่ะค่ะ

แต่หลังจากที่ทั้งสองคนเริ่มเปิดใจเข้าหากันแล้วน่ารักดีนะคะ แถมยังได้เห็นติณในอีกรูปแบบหนึ่งอีกด้วย ทั้งออดอ้อน งี่เง่า เอาแต่ใจตัวเอง ฯลฯ เยอะค่ะ บางทีก็น่ารัก บางทีก็น่าหมั่นไส้จนน่าจับมาดัดนิสัยเสียให้เข็ดแบบนั้น (แอบเห็นด้วยกับจูนในเรื่องดัดนิสัยติณค่าา.. ><) ได้มองดูทั้งสองคนรักกันแล้วเราชุ่มฉ่ำหัวใจตามไปด้วยเลย :heaven

ปล. เรายังไม่รู้เลยค่ะว่าใครที่คู่กับพี่แน๊ตน่ะ :hao5:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: gwaiplay ที่ 01-05-2015 15:45:35

 :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 04-05-2015 12:49:07

น่ารักจร้าาาาาา  อ่านตอนแรกเคืองน้องจูนหน่อยที่ง่าย
แต่ตอนหลังวางตัวดีน่ารักมากมายอ่ะ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: everyone ที่ 07-05-2015 22:17:57

ตั๊ลล ล๊าคค

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 10-05-2015 23:07:06

น่ารักอ่าาา

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: natt lUcky ที่ 21-05-2015 22:34:33

อ่านทีเดียวโลด 555
ตอนแรกหมั่นใส้ติณมากๆ เลย
สงสารอิงฟ้า 555
แต่เนปจูนน่ารักไปแล้วนะ อิอิ
จบเร็วจัง อยากให้มีต่ออีกนิดค่า แหะๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 12-08-2015 15:25:25

อ่านจบแล้ว ฟินตามท้องเรื่อง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 12-08-2015 15:40:08

 :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: leeteuk ที่ 16-08-2015 14:22:15

พึงได้มาอ่านเรื่องนี้ เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเวลาเลย น่าจะมีตอนพิเศษซักตอน 2 ตอนนะคร่า

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Ningg.Destiny ที่ 18-08-2015 23:48:05

มันน่ารักมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วมากกกกกกก
ฟองติณท์ฟองจูน แอร้ยยย จบแบบหวานได้อีก
ชอบตอนติณท์พยายามด้วยตัวเองอ่ะ
ตอนแรกมีอย่างที่ไหนจ้างจูนให้จีบตัวเอง
คือถ้าจูนจีบตัวเองแล้วตอบตกลงคือง่ายไปนะ
พระเอกไม่ต้องทำไรเลย จะบ้าหรา!
แต่ดีมากๆ ที่จูนให้พยายามด้วยตัวเอง

คือตอนติณท์มันโดนเพื่อนสปอยท์รูปจูน
จนตามไปบ้านจูนคือพีคมากนะ 55555555
แล้วไปเม้นต์ใต้รูปว่า "จอง" ดิ้นเลยยยย เขินแทนจูน
ตะมายยยแกน่ารักงี้ว่ะติณท์ >\\\\<

ถึงช่วงแรกๆอ่านแล้วจะขัดใจ
ตอนติณท์จ้างจีบหญิงให้ก็ไม่เท่าไหร่
แต่แบบจูนคือ.....
ยอมใช้ปากให้ตอนติณท์มันมีอารมณ์
เห้ยแก! ศักดิ์ศรีเว้ยยยย แฟนมันก็มีอย่ายอม
ช่วงแรกของนิยายคือจูนทำอะไรโง่ๆเยอะอ่ะ

แต่จบแฮปปี้อย่างนี้ โอเค (っ´▽`)っ ♥

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 19-08-2015 23:52:47

หวานมากกกกกกกกกกกกก//ปัดมด ปัดๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Raina ที่ 20-08-2015 07:38:18

ชอบครึ่งแรกของเรื่องมากกว่าครึ่งหลังค่ะ นายเอกใจแข็งดี (ยกเว้นตอนรีดน้ำให้)  //  เห็นด้วยกับติณเรื่องน้องฟองน้ำ 555  :ling3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 25-08-2015 11:49:15

น่ารักดี กว่าจะมารักกันได้ บางช่วงอินตาม หงุดหงิดพวกอุปสรรคทั้งหลายแทน
แต่พอมาดีกันได้ก็แฮปปี้ดีนะ หวานมาก

ขอบคุณผู้แต่งมากๆครับ สำหรับเรื่องดีๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 29-08-2015 23:20:42

 :impress2: ตั๊ลล๊ากกกกกกก

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: akkharadech ที่ 04-06-2016 23:26:36

ุเหมือนเคยอ่านแล้วรอบนึงแต่ไม่แน่ใจว่าอ่าบจบป่าว แต่รอบนี้ขอไม่อ่านต่อจนจบละกัน ไม่ชอบนิสัยจูน นิสัยเมียน้อยชัดๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: Mitnai ที่ 05-06-2016 19:09:40

คือรำคาญจูนง่า หายตัวไปบ่อยๆ มีรูปออกมาว่าอยู่กับรักแรก เก็บเงียบเป็นความลับ เป็นใครใครก็ไม่เชื่อใจกันทั้งนั้นแหล่ะ
กลับกลายเป็นว่านังติณผิดซะงั้น นังติณก็ผิดที่ขอห่าง คือแกจีบแล้วแกขอห่างนี่เพื่ออัลไล แต่สาเหตุก็มาจากตัวจูนเองไม่ใช่เหรอ
น่ารำคาญมากจนไม่อยากอ่านต่อเลย ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ คือนี่อินนะ เลยรู้สึกแบบนี้ พอมันเฟลเลยแบบอินมาก อินหนัก
ให้อภัยเค้าด้วยเถิด  :ling3:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-06-2016 01:10:45

สนุกดีนะ มันเรียลดี ไม่ติดขัดอะไร อาจมีบางเหตุการณ์ หรือบางตัวละคร มาไวไปไวไปนิดนึง แต่โดยรวมแทบไม่ต้องติอะไรเลย
ชอบค่ะ

ปล.ไม่ชอบอยู่อย่างเดียวคือพลูโต  :z6: น่ารำคาญ หมั่นไส้มากๆ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 06-06-2016 20:43:11

อ่านจูนติณจบ มีคู่อื่นให้ตามมั้ยเนี่ย จัดไว้ซ๊ะหลายคู่เลยยย

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 14-03-2017 17:20:09

สนุกมากครับ แม้ช่วงแรก ๆ จะมีหน่วงบ้างนิดหน่อยแต่ช่วงหลังน่ารักมาก


ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 15-03-2017 21:30:53

 :L2:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-03-2017 13:25:22

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: numildkub ที่ 20-03-2017 22:03:19

ก่อนอื่นขอบคุณนักเขียนก่อนนะค้า
เรื่องนี้แทบจะเป็นเรื่องแรกเลยที่ไม่ลดค่าของผู้หญิง
เช่นตัวละครอิงฟ้า คบกับติณแล้วอาจจะลดคุณค่าตัวเอง
แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะจบเองมากกว่าไปราวีผช.ต่อ
แสดงถึงว่า เอออย่างน้อยกูก็มีค่านะ มีศักดิ์ศรี มีสิทธิ์เลือกนะ
ส่วนติณยอมรับว่าเกลียดนางมากในช่วงแรก ไม่ชัดเจน สักเรื่องเลย
ทำเหมือนตัวเองเป็นคนที่เลือกได้ เชิดหน้าจนอยากเอารองเท้าตีให้ตาย
ส่วนเนปจูน มีหลายอย่างที่ทำให้รู้สึกผิดหวัง นางง่ายเกินไปในตอนแรก
และมีนิสัยคบคิดแบบชู้ หงอจนแบบ ศักดิ์ศรีมึงไปอยู่ที่ไหน คุณค่ามึงหล่ะ
แต่ในตอนจบ มันก็ดีที่ทั้งคู่เพิ่มเติม เติมเต็มคุณค่าให้ตัวเอง

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: nyxca ที่ 10-03-2020 06:48:05

อ่านถึงตอนที่13 ไม่ล้ำเส้นแต่จูนล้ำไปเยอะเลยนะ เห็นบอกให้มองมุมคนแอบรักที่มีโอกาสคว้าก็คว้าไว้ มันเกินคำว่าคนแอบรักอะค่ะ อาจจะข้ามเส้นไปเป็นมือที่สาม/กิ้ก/ชู้อะไรก็แล่วแต่ นี่ถ้าไม่ใช่นายเอกคงโดนติดป้ายด้วยคำพวกนี้ไปแล้ว

สนุกมากค่า ขอบคุณที่เขียน

หัวข้อ: Re: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 10-03-2020 15:55:20

รักจูน