โดยส่วนตัวพึ่งรู้จักเล้าเป็ดมาได้แค่ปีครึ่งเองค่ะ ไม่รู้ก่อนหน้านี้ไปไหนมา
เหมือนขังตัวเองอยู่กับอะไรสักอย่าง..55 แต่พอได้มาอ่านนิยายในบอร์ดนี้
แล้วเริ่มรู้สึกว่าตัวเองต้องเข้ามาที่นี่ทุกวันและทุกวันเหมือนเสพติดอะไรบางอย่าง
โดยส่วนมาก นิยายที่นี่ดูเยอะแยะไปหมดจนไม่รู้จะเริ้่มอ่านอะไรก่อน
โดยส่วนมากก็มาจากความสนใจชื่อเรื่องล้วนๆ แต่ก็มักจะผิดหวังในหลายๆเรื่อง
เพราะบางเรื่องชื่อเรื่องก็หลอกตาเราอย่างมากก ซึ่งค่อนข้างผิดหวังมากในช่วงแรกๆที่เข้าบอร์ดนี้มา
แต่ทันใดนั้นเอง(คิดว่ามันคงไม่ทันใดนั้นหรอกค่ะ 55 ผ่านไปหลายเดือนอยู่เหมือนกัน)
ก็ไปเห็นกระทู้แนะนำนิยาย ไอ้เราก็มืดแปดด้าน ไม่รู้จะเริ่มอ่านจากตรงไหนดี ก็เลยเลือกๆเอาจะกระทู้นี้
หลายๆเรื่องชื่อเรื่องเรียบง่ายไม่ดึงดูด แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ ทุกครั้งที่กดเข้าไปอ่าน
ทุกเรื่องที่มีชื่อเรื่องแบบนี้ ...จะสนุกมากๆทุกเรื่องไป โดยเฉพาะเรื่องนี้ ขอให้รักเรานั้น...นิรันดร
ตอนเข้ามาอ่านครั้งแรก ขอสารภาพเลยว่า
ไม่ชอบตัวเอกเอามากๆ อยู่แค่ ม.1 ริอาจจะมีความรัก มันจะเป็นไปได้ยังไง
ซึ่งนั่นก็ทำให้ความพยายามที่จะอ่านเรื่องนี้ถูกปิดลงถึงสองครั้งสองครา
เนิ่นนานผ่านไป ก็ได้ฤกษ์ไปอ่านเซ็งเป็ด award ที่เค้าโหวตปีแรกๆ ก็ไล่ไปหลายเรื่องอยู่เหมือนกันค่ะ
แต่ก็เป็นอีกครั้งที่สะดุดตากับเรื่องนี้ จนเริ่มสงสัยว่า ชื่อเรื่องนี้เราจะเจอกันบ่อยไปแล้วนะ
จึงพยายามข่มใจอ่านไปเป็นรอบที่สาม โดยลบอคติที่ว่า บี ไม่ได้อยู่ ม.1
และลองคิดว่าน่า ยังไงเรื่องนี้ก็คนความรักมันไม่จำกัดอายุอยู่แล้ว..
ตอนแรกๆสารภาพว่าทำใจยากอยู่เหมือนกันค่ะ มันจินตนาการไม่ค่อยออก
แต่พออ่านไปไม่ถึงสามตอน อยู่ๆไอ้ใจที่เริ่มอคติ หายไปในพริบตา ทั้งภาษาที่ใช้
มันเหมือนถึงบีบเค้นออกมาจากหัวใจจริงๆค่ะ ตอนอ่านภาคแรก ตอนที่บีจะฆ่าตัวตาย
มันเป็นความรู้สีกเหมือนกับว่า มีใครจะเอามีดมาแทงอกเราจริงๆเลยค่ะ
คือเศร้ามากจริงๆ เศร้าจนร้องไห้ไม่ออก บอกจากใจเลยค่ะ คือหดหู่มากจนไม่กล้าอ่านต่อ
เลยเก็บภาคสองไว้อ่านวันนี้ แทน เพราะรู้สึกอยากรู้ค่ะว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นใดต่อไป
กลั้นใจอ่านมากๆค่ะ ความจริงไม่อยากอ่านต่อ เพราะมีลางว่าต้อง sad ending แน่ๆ
แต่สุดท้ายก็บอกกับตัวเองว่า เอาว่ะ เอาไงเอากัน ยังไงชีวิตคนเราก็ไม่ได้จบเหมือนในหนังจริงๆหรอก
สุดท้ายย พออ่านภาคสองเป็นหนักกว่าเก่าอีกค่ะ
ยิ่งตอนที่บาสตาย ไอ้ที่บอกว่าเศร้าจนร้องไห้ไม่ออก น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลยค่ะ
แต่ทั้งๆที่ร้องไห้ แต่ก็ยิ้มไม่หยุดเลยค่ะเหมือนคนบ้ามากๆเลยทั้งยิ้น ทั้งร้องไห้ เหมือนบีตอนอยู่ในงานศพเลยค่ะ
ร้องไห้ให้กับความตายของบาส และยิ้้มให้กับความงามของโศกนาฏกรรมแห่งความรักครั้งนี้จริงๆค่ะ
แต่งได้สุดยอดมากจริงๆค่ะ เรื่องนี้อ้างอิงมาจากชีวิตจริงของผู้แต่งด้วย
แอบคล้ายชีวิตของเรามากๆเลยค่ะ นอกจากนี้ เรื่องนี้ยังให้แง่คิดหลายแง่นักอ่านอย่างเราๆมากกจริงๆ
ทั้งเรื่องในมุมมองของความรักและการใช้ชีวิต
บี บาส และทีม เป็นเหมือตัวละครที่ดูมีชีวิตมากจริงๆค่ะ ไม่ได้เจอนิยายแบบนี้มานานมากแล้ว
ขอบคุณจริงๆค่ะ ที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้พวกเราได้อ่านกัน เป็นนิยายที่อ่านแล้วประทับใจมากๆเลยค่ะ
สุดท้ายนี้อยากบอกว่าชอบคำคมนี้มากจริงๆค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง และอีกครั้งที่ได้แต่งนิยายเรื่องนี้ให้พวกเราได้อ่านกันค่ะ
“โศกนาฏกรรมที่เลวร้ายที่สุด ก็คือโศกนาฏกรรมที่ถูกกระทำในนามของ...ความรัก”
ปล.อ่านนิยายเรื่องนี้ไม่กินข้าวเย็นมาสองวันแล้วค่ะ บอกตามตรงว่า อ่านจบแล้วกินอะไรไม่ลงจริงๆค่ะ
เหมือนมันจุกอกเจ็บไปหมดด ไม่อยากแม้แต่กลืนน้ำลาย 55 (เวอร์ไปไหม? )
ปล2.ขอให้พี่คนแต่งสมหวังในความรักทุกครั้งไปนะค่ะ
นิยายเรื่องนี้เป็นมากกว่านิยายจริงๆค่ะ!!!!!!! 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
