-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
Not Fat
{Intro}
ไอ้ปัง … นั้นชื่อของมัน มันเป็นเด็กตัวอ้วนแถมขี้ริ้วขี้เหร่มาตั้งแต่เด็กๆ น้ำหนักของมันปัจจุบันของมัน 90 กิโลกว่า ทั้งๆที่มันอายุแค่ 19 ปี ไม่ค่อยมีใครคบเพราะมันน่ารังเกียจและมักถูกรังแกและถูกล้อชื่อพ่อที่เป็นภารโรงอยู่ที่โรงเรียน มันไม่ค่อยมีคนอยากพูดด้วยเพราะมันเป็นคนเงียบๆ วันๆมันไม่ทำอะไรนอกจากกินและกินจนไขมันพอกจนตัวอ้วนกลมเป็นหมูตอน ชอบนอนและไม่ชอบออกกำลังกายไม่อยากขยับตัวให้เสียเหงื่อกลัว ไขมันที่มันรักจะละลาย
และมันน่าอนาถใจตรงที่มันเองก็มีคนที่ชอบ แถมคนที่มันชอบดันเป็นผู้ชายแทนที่จะเป็นชะนีอีก ร่างของคนที่มันชอบสูงใหญ่กล้ามเป็นหล้าม อกเป็นก้อนดูสมกับเอวสอบที่มีแต่กล้าเนื้อ หน้าตาหล่อเหลา แถมยังดูแก่กว่ามันตั้งหลายปีดูเป็นหนุ่มเต็มตัวเลยทีเดียว ซึ่งมันเองก็ไม่รู้ว่าจะทำให้คนๆนั้นชอบมันได้ยังไง เพราะคนๆนั้นเองก็มีแฟนสาวหน้าตาน่ารักคอยเอาใจอยู่ไม่ห่าง มันชอบไปแอบดูผู้ชายคนที่มันชอบทุกวันที่สวนสาธารณะที่คนๆนั้นชอบมาออกกำลังกายในทุกๆวันจนติดเป็นนิสัย 1 ปีแล้วที่มันคอยมานั่งมองผู้ชายคนนั้นเหมือนโรคจิตพอเขาไปก็เอาแต่นั่งมองท้ายรถจนลับสายตา … เขาไม่เคยเห็นมันอยู่ในสายตา … ไม่แม้แต่จะมองมาก็นั้นสิน่ะใครจะมาสนใจไอ้อ้วนน่าเกลียดสิวเขลอะอย่างมันแค่คิดก็ทุเรศแล้ว
ไม่สิมันบอกกับตัวเองว่าต้องมีสักวันที่จะทำให้ผู้ชายที่มันชอบหันมามอง มันจะต้องผอมและดูดีให้ได้ คอยดูนะ ต่อจะนี้มันจะเป็นคนใหม่ ! ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำให้ได้ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่ยอมให้รักแรกและรักเดียวชวดเด็ดขาด มันขอประกาศสงครามกับไขมัน ณ บัดนี้!!!!!!!
มันยืนบอกตัวเองอยู่หน้ากระจกที่กำลังส่องมนุษย์ไขมันอุดตันอยู่มือข้างนึงถือช็อกโกแลตส่วนในปากเคี้ยวขนมอยู่ตุ้ยๆ ซึ่ง มันก็คือตัวผมเอง
================================
ฝากเจ้าปังนะจ๊ะ
บอกเลยคนเขียนค่อนข้างอินกับนิยายเรื่องนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
:bye2:
* ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะคะ :-[
สารบัญ
º● Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º
CH 0 Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2786448#msg2786448)
CH 1 ปังอ้วนๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2787181#msg2787181)
CH 2 ปังอ้วนมาเรียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2788335#msg2788335)
CH 3 ปังกับเพื่อนใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2790348#msg2790348)
CH 4 หอพักของปังปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2792334#msg2792334)
CH 5 ปังปังกับงานภาค (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2794739#msg2794739)
CH 6 ปังปัง & พี่เลี้ยงจิ๋ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2796670#msg2796670)
CH 7 ปังต้องรับผิดชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2799156#msg2799156)
CH 8 ปังปังโดนดุ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2810457#msg2810457)
CH 9 ปังปังกับบันไดนรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2816031#msg2816031)
CH 10 ปังปังเสียใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2824911#msg2824911)
CH 11 ตัวเล็ก...? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2830551#msg2830551)
CH 12 ปังปัง...งง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2833977#msg2833977)
CH 13 ตัวเล็กฟิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2838051#msg2838051)
CH 14 พี่ใหญ่กับนายเสาร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2840963#msg2840963)
CH 15 หมูแดงปังปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2844312#msg2844312)
CH 16 ปกป้องปังได้ไหม? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2848839#msg2848839)
CH 17 ปังปังเปลี่ยน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2855331#msg2855331)
CH 18 ผิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2861764#msg2861764)
CH 19 ทะเลาะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2872564#msg2872564)
CH 20 เรื่องหมาแมว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2884822#msg2884822)
CH 21 เรื่องนี้ปังงอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2893515#msg2893515)
CH 22 กอดนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2905160#msg2905160)
CH 23 พิเศษ Merry (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2912785#msg2912785)
CH 24 ดีหรือร้าย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2918302#msg2918302)
CH 25 อย่าโกรธปังปังเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2923034#msg2923034)
CH 26 ปังปังแปลกใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2928305#msg2928305)
CH 27 เพื่อนกันปังไม่ทิ้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2932899#msg2932899)
CH 28 ปังปังโดนทำร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2939353#msg2939353)
CH 29 ฉากละครรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2948905#msg2948905)
CH 30 รักษาดวงใจพี่ใหญ่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2959928#msg2959928)
CH 31 แง่งอนคนบ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2980947#msg2980947)
CH 32 เสือร้ายที่โหยหา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3005038#msg3005038)
CH 33 พิเศษใส่ไข่หมากับแมว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3016713#msg3016713)
CH 34 ในวันที่เสือร้ายหายไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3030463#msg3030463)
CH 35 ออกเดินทางของเจ้าหมู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3055802#msg3055802)
CH 36 เสือใหญ่พาเที่ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3067021#msg3067021)
CH 37 การกลับมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3076981#msg3076981)
CH 38 ความชัดเจนของเจ้าหมู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3097934#msg3097934)
CH 39 หัวใจดวงเก่าของเด็กอ้วน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3115209#msg3115209)
CH 40 ที่สุดของปังปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3140106#msg3140106)
CH 41 ความเปลี่ยนแปลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3162989#msg3162989)
CH 42 อดีตของครอบครัวปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3181152#msg3181152)
CH 43 คำบอกลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3228686#msg3228686)
CH 44 ระยะหัวใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3284471#msg3284471)
CH 45 ปังปังห่างไกล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3301104#msg3301104)
CH 46 อึดอัดหรืออบอุ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3326477#msg3326477)
special กาจพลXชินโด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3353145#msg3353145)
CH 47เสียงคำบอกรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3388024#msg3388024)
CH 48 เสือใหญ่พาน้องเที่ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3394430#msg3394430)
CH 49 สุดดวงใจเสือร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3399956#msg3399956)
CH 50 ตลอดไปหรือเปล่า? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3406123#msg3406123)
ขอบคุณสารบัญจากคุณ Mouse2U นะค่ะ :mew1:
-
จร้า ตามจร้า
-
ได้แรงบันดาลใจที่ดี หุ่นดีแน่เลยปัง
-
o18 ขอผอมเพรียว เซ็กซี่ ขยี้ใจชายนะคะคนเขียน :hao7:
-
ม่ายยยยยยยยย เค้าออกจะชอบหุ่นน่ากอด :ling3: ลดน้ำหนักทำม๊ายยยยยย
-
มันต้องอย่างนี้สิ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ชอบบ!! ติดตามมมจ้าา
-
ปังอ้วน !
ไอ้อ้วนปัง !
.
.
.
ทำไมคนเขียนต้องทำร้ายนายเอกของเราให้ต้องสิวเขรอะด้วย :ling1:
ทำไมไม่ให้อ้วน ขาว อวบ ก็พอ .. ใจร้าย :z3:
:laugh: :laugh: :laugh:
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ :-[
รอน้องปังนะจ๊ะ :กอด1:
-
Not Fat
{ CH 1 ปังอ้วนๆ }
T 25 ในบ้าน แอโรบิกในสวนสารธารณะ ไทเก๊กตามสวนลุมพินี แหม ไม่อยากจะคุยผมผ่านมาหมดแล้ว แล้วยังไง ท่าดีทีเหลวทั้งนั้นแหละผมถึงไม่อยากจะคุยไง ก็แหม พอออกกำลังกายมามันก็หิวใช่ไหม ? หิวก็กิน กินก็ขี้เกียจ พอขี้เกียจแล้วก็นอน นอนเสร็จตื่นมาก็ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ไขมันไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย! เคยฟิตกระโดดเชือกเหมือนกันแต่ก็โดนพ่อด่ากลัวบ้านที่เป็นไม้ผุๆจะพัง ลงไปเล่นด้านล่างล่านบ้านก็มีพวกปากหอยปากปูมาหัวเราะเยาะอีก ฮูร่าฮูปก็ปั่นไม่เคยไปเพราะเอวไม่มี ไม่ต้องพูดถึงยาลดความอ้วนเลยไม่มีตังค์ซื้อแถมกินไปก็ตาย ผมยังอยากอยู่บนโลกนี้นานๆเหมือนกันนะ ฟิตเนสหรือมันแพงเด็กอย่างผมไม่มีเงินหรอก จะออกไปหางานพิเศษทำก็ดูแคลนสายตาคน ผมจะไปทำอะไรได้ในเมื่อคนพวกนั้นรังเกียจคนอ้วนอย่างผมจะตาย ตัวก็เหม็น สิวก็เขลอะ แถมยังกินเยอะอีก เรื่องอะไรจะเอาไปให้ไล่ลูกค้าล่ะ! ขนาดนี้แล้วอย่าพูดถึงอดอาหารเลย ! ผมไม่มีทางทำได้หรอก!!!
แต่ต่อไปนี้ผมจะทำ!!!!
“ปัง พ่อซื้อไก่ย่างหาดใหญ่เจ้าโปรดลูกมาฝาก”
“คร้าบพ่อ~” ผมไปกินไก่ก่อนนะครับเดี๋ยวพ่อจะเสียน้ำใจ
“หา มหาลัยที่อยากเข้าได้รึยังล่ะ” ยังไม่ทันจะนั่งลงกินไก่พ่อก็ถามขึ้น เดือนหน้าผมจะจบ ม.6 แล้วความทรงจำดีๆก็ไม่มีกับเขา ทั้งงานกีฬาสิ งานวัฒนธรรม งานภาษาไทย ผมถูกให้โหวตออกหรือไม่ก็เป็นตัวตลกที่ต้องแต่งหน้าทุเรศๆมันทำให้ผมนึกภาพตัวเองที่มหาลัยออก ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก
“ยังจ๊ะ หนูว่าจะไม่เรียนแล้ว”
ผลั๊ว!!!
แทบกลิ้งตกบ้าน!!! ปาป๊า!!!! ปาป๊าของลูกทำไมตบลูกตัวทิ่มแบบเน้!!! ถ้าไขมันมันเต้นได้มันคงเต้นเป็นจังหวะแซมบ้าไปแล้ว!!!
“เอ็งอยากไม่มีอนาคตเหมือนพ่อหรือไงไอ้ปัง ข้าไม่รู้ว่าเอ็งคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าเอ็งไม่เรียนข้ากระทืบเละแน่!!! ไป! ไปหาที่ที่อยากจะเรียนให้ได้ก่อนและค่อยมากิน!!!” ง่า … ไก่ย่างหาดใหญ่ … กระซิก โดนยึดไปซะแล้ว ผมได้แต่เดินคอตกออกมาจากบ้านก่อนที่บาทาพ่อจะมาปะทะร่างอ้วนๆของผม …เดินไปเดินมาก็มาหยุดที่จุดนัดพบของเรา … ความจริงเขาก็ไม่ได้รับรู้กับผมหรอกครับผมตั้งมันขึ้นมาเองเพราะเวลา 5 โมงเย็นแบบนี้ เขามักจะมาวิ่งที่แถวๆนี้ประจำ …
นั้นไงครับ เขามาแล้ว ผมเอามือปาดเหงื่อตามหน้าก่อนจะวิ่งไปหลบหลังต้นไม้สูงใหญ่ ลอบมองผู้ชายคนนั้นที่ดูดียิ่งกว่าใคร สูงยิ่งกว่าใคร กล้ามเนื้อสวยพอดียิ่งกว่าใคร และหล่อยิ่งกว่าใคร เดินลงมาจากรถเบนซ์สีดำคันหรูในชุดวอร์มออกกำลังหายสีน้ำเงินทั้งตัว ที่หูเขามีสโมทอกหูฟังสีขาวเสียบอยู่ เขาล็อกรถเรียบร้อยก่อนจะออกตัววิ่งเยาะๆผ่านหน้าผมไป โดยไม่สังเกตเลยว่า มนุษย์ไขมันจะแอบมองเขาอยู่ … ไม่เคยอยู่ในสายตาตลอด 1 ปีเต็ม
เอ๊ะ! อะไรแว๊บๆ ผมเหลือบไปเห็นบัตรอะไรสักอย่างตกอยู่ที่คนที่ผมชอบวิ่งผ่านไป ด้วยความสงสัยเลยเลียวซ้ายแลขวา เห็นว่าไม่มีใครสนใจเลยพาร่างมนุษย์ไขมันไปเก็บมันมา ก่อนจะวิ่งกลับมาที่เดิม …
“คุณพระ !!!” ผมเผลออุทานออกมาเสียงดังจนคู่รักนักแว๊นที่กำลังพลอดรักกันอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกลนักผงกหัวขึ้นมาดู ผมเลยต้องรีบวิ่งออกมาหาทำเลใหม่ในการเฝ้ามองคนๆนั้น …
ผมก้มมองหน้าใบบัตรก่อนจะลอบสังเกตผู้ชายเพอร์เฟคที่กำลังวอร์มอัพร่างกายอยู่ตรงหน้าไม่ห่างมากนัก แต่เขาก็มองไม่เห็นผมหรอกเพราะผมพาร่างใหญ่ๆอ้วนตันของตัวเองมาหลบอยู่หลังพุ่มไม้ล่ะ ไม่ผิดแน่ … เขานี้แหละเป็นเจ้าของบัตรนักศึกษาใบนี้ …คิกๆ นายกาจพล วิเชียนเมฆ โอ้วเมฆจริงๆ สวรรค์มากๆ เป็นบุญของไอ้ปังจริงๆได้รู้ทั้งชื่อจริงนามสกุลจริง แถมวันเดือนปีเกิดอีกตั่งหากแถมคณะอีกตั่งหาก!!! นิเทศศิลป์พี่เค้าเรียนคณะศิลปกรรมล่ะ!!! เดี๋ยวนะงั้นเขาก็เป็นรุ่นพี่ผมจริงๆสินะ … งั้นพี่ครับไหนๆพี่ก็ขับเบนซ์แล้วแถมหล่อและดูใจดีอีกพี่คงทำบัตรใหม่ได้ไม่ยากใช่ไหมครับ งั้นนนนนน … ผมขอบัตรนี้นะครับ!!!! ขอบคุณครับ!!!!
ผมเร้นกายใช้วิชาตัวเบาที่ตัวไม่เบาของผมเองเป็นสำนัก แถมมีคนเดียวในสำนักด้วยออกมาจนพ้นสายตาความรับรู้ของพี่เขาก่อนจะออกตัววิ่งกลับบ้าน พ่อคร้าบพ่อหนูมีมหาลัยที่อยากจะเข้าแล้วววววววววววววววว!!!
.
.
.
“ไอ้ปังเข้ามหาลัยไหนว่ะ”
“เฮ้ย มึงอย่าไปถามมันดิ เดี๋ยวก็แจ็กพ๊อตเจอกันก็อายชาวบ้านเขาตายห่า จบมาจากที่เดียวกับไอ้ปังหมูตอนเนี้ย!!!”
ผมไม่สนใจพวกไอ้เสาร์ที่พยายามจะมากวนประสาทผมให้ได้ ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป มหาลัยที่ผมจะไปเข้าไปมหาลับรัฐบาลและมีการสอบเข้าถึงไม่ได้แอดมิดชั่นเข้าไปก็ยังมีความหวังที่จะติด ผมมันเด็กหัวไม่ดีหรอกครับไม่รู้เพราะไขมันที่มีอยู่จนเสื้อนักเรียนแทบปริไปกดทับสมองรึเปล่า แต่ผมก็จะพยายามสักตั้ง เหลือเวลาอีกประมาณ 5 เดือนกว่าผมจะได้เข้าไปเจอพี่เค้าในมหาลัย ในคณะศิลปกรรมและเป็นรุ่นน้องของพี่เขา … ผมจะต้องผอมกว่านี้ ผมจะไม่ยอมแบกร่างกายอันใหญ่โตของตัวเองไปสง่าโชว์ไขมันตรงหน้าพี่เค้าเด็ดขาด!!!!
นี้คือคำประกาศศึกสงครามกับไขมันรอบที่ 3,950 ของผม!!!
================================
เป็นกำลังใจให้ปังอ้วนนะค่ะ
ที่เรียกแบบนี้ด้วยความเอ็นดูล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:bye2:
-
โถ่!!!! น้องปังงงง พยายามเข้านะคะ พี่เอาใจช่วยยยให้หนูผอมเร็วๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ปังอ้วนน่ารักอยู่แล้ว รักษาสิวอย่างเดียวพอ
เวลากอดนี่มันฟิลลิ่งกู้ดดดดดดดดดดดดดมากเลยนะ -..-
:ling1: :ling1:
-
น้องปังสู้ๆน้า
-
สู้ๆจ้าปังขอให้ผอม ให้เอ็นติด...อิอิ
-
เปนกำลังใจให้น้องปัง ง ผอมให้ได้น๊ะ :impress2:
-
น้องปังสู้สู้! ขอให้รอบนี้ประกาศสงครามกับไขมันให้สำเร็จนะจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
น้องปังสู้ๆๆ โบกป้ายไฟเอาใจช่วยเต็มที่ :mc4:
-
น้องปังสู้ๆ พี่เชียร์อยู่ เพื่อความฝันของน้องที่จะลดความอ้วน
-
น้องปัง เราเอาใจช่วยนะจ๊ะ
มาเริ่มทำ T25 อีกรอบกันเราไหม จะได้ผอม (เรากำลังเล่นอยู่ 555)
-
:pig4: สู้ๆๆๆหนูปัง
-
สู้เค้า ลูกแม่!!
-
เปลี่ยนคำดูถูกให้เป็นพลัง สู้ๆๆ หมูปัง
-
สู้ๆน้า น้องปังปัง o13 o13 o13
-
สู้ๆนะปังน้อย เรามาพยายามไปด้วยกันฮึบ
-
น่ารักดีๆ อ่านนนนๆด้วย
-
ลดน้ำหนักแล้วน่ารักแน่ๆ
-
ใช้ ผช เป็นแรงบันดาลใจดีมากลูกกกกกก :katai2-1: ปังมันน่ารักกกกกกก
-
เนื้อเรื่องดูเฮฮาาาาา ติดตามค่า
-
ปังทำจริงๆสิ อย่ามัวแต่คิดไม่ลงมือจะผอมได้ไง
-
Not Fat
{CH 2 ปังอ้วนมาเรียน}
เอาล่ะ ฮึบ กางเกงพละกับเสื้อยืดพร้อม! ผมก็พร้อมจะไปวิ่งแล้วครับ! คึคึ ผมอาจจะไปไปวิ่งแนบไหล่หนาๆของพี่กาจพลสุดหล่อก็ได้นะ … ไม่ได้สิไม่ได้ถ้าเขาเหม็นเหงื่อจะทำยังไง อ๊าก สเปรย์ดับกลิ่นอยู่หน่ายยยยยยย …
ผมวิ่งคลุกๆเข้ามาในห้องที่เหม็นอับเพราะได้ซักหมอนมุ้งมา 1 เดือนเต็ม กะว่าวันเสาร์จะซักและครับหลังจากผลัดผ่อนมา 3 เสาร์ล่ะ …จำได้นี้หน่าว่าซื้อมาเมื่อไม่นานมานี้ใช่แค่สองครั่งเองพอถูกล้อเข้าหน่อยว่าไอ้อ้วนฉีดน้ำหอมๆ ผมก็เลิกฉีดทันที … อยู่ไหนน๊า อ่ะ เจอแล้ว ผมรื้อกล่อยสมบัติใต้โต๊ะเขียนหนังสือเก่าๆออกมาก็เจอทันที ดูวันหมดอายุแล้วก็ใช่ได้
ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดด!
อ๊า กลิ่นหอมชื่นใจ เท่านี้แหละก็พร้อมแล้ว ออกไปวิ่งกันเถอะ วิ่งๆๆๆๆๆๆ เอาล่ะ ฟิตเต็มที่แล้ว คอยดูเถอะพี่กาจพลที่รัก ผมจะผอมน่ารักแบบที่พี่ชอบให้ได้เลย อิอิ
“เฮ้ย!!!มีคนอยู่ไหม!!!!” ผมรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านจนบ้านไม้เก่าๆสะเทือน ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อยายป้าเพ็ญหน้างิ้วในตลาดเขียงหมูมายืนหน้าง้ำอะไรหน้าบ้านผม
“มีอะไรป้า”
“ข้ามาทวงเงินที่พ่อเอ็งติดค่าหมูข้าไว้” เอาอีกแล้วนะพ่อ! หนูบอกกี่ครั่งแล้วถ้าไม่มีเงินก็ไม่ต้องไปซื้อของดีๆมากิน ซื้อตามรถขายกับข้าวถูกกว่าร้านเนื้อหมูชั้นดีของอีป้าปากปาร้านี้เป็นไหนๆ เฮ้อ =_=’
“เท่าไรล่ะป้า”
“200”
“เฮ้ยป้าทำไมตั้ง 200 เมื่อวานพ่อฉันซื้อมามันแค่นิดเดียวเองนะ”
“นี้มันของเดือนที่แล้วกับสัปดาห์ที่แล้วด้วยโวย ข้าอุตส่าห์ใจดีให้แปะเอาไว้ก่อนนะ อย่าโวยวายเดี๋ยวแม่ก็จับเชือดซะนี้ ดูท่าเนื้อจะเยอะอยู่นะเอ็งน่ะ ไอ้หมูเอ้ย!!!!”
“รอแปปนึงและเงียบๆด้วยอย่าโวยวายนะป้า ผมขี้เกียจตอบคำถามชาวบ้าน” ผมว่าก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้านหยิบเงินในกระปุกออมสินหมูน้อยของตัวเองที่กะจะเอาไว้เป็นค่าขนม … เฮ้อ ช่างมันเถอะ ยังไงนี้ก็เงินที่พ่อให้อยู่แล้วนี้หว่า ผมเดินกลับมาหาป้าเพ็ญก่อนจะยื่นแบงค์ ยี่สิบยับๆจำนวนสิบใบให้แก แกทำหน้าเบ้ก่อนจะรับเงินไป
“วันหลังถ้าไม่มีเงินก็มาแปะข้าได้ แต่อย่าให้มันนานนัก ข้าขี้เกียจฟังชาวบ้านเค้านินทาบ้านเอ็ง นี้ที่ข้ามาทวงเพราะพวกที่ตลาดมันเม้าส์กันสนั่นว่าพ่อเอ็งขี้โกง อย่างนู้นอย่างงี้ เอ๊า เอานี้ไป!”
ป้าแกวางเนื้อหมูแดงๆถุงนึงไว้ก่อนจะเดินออกจากลานบ้านผมไป นี้สอนะมนุษย์ป้าที่ปากร้ายแต่ใจดี คิกๆ เย็นนี้ทำอะไรกินดีน๊า … ไม่ได้นะเย็นนี้ห้ามกินต้องไดเอ็ทสิ แต่ว่าถ้าทิ้งหมูเนื้อดีขนาดนี้ไป มันก็อาจจะเน่าและน่าเสียดาย เฮ้อ ช่างเถอะเอาไว้ก่อน ตอนนี้ไปวิ่งดีกว่า
.
.
.
บร๊ะ! สูงยาวเข่าดี ล้ำบึกขยี้ใจไอ้ปังซะจริงๆนะพี่ชาย น้านอย่างง้าน บิดหน่อย อ๊ากกกก! เลือดกำดาวแทบพุ่ง!!!เดี๋ยวนะขอดูเป็นกำลังใจก่อนนะ เดี๋ยวจะไปวิ่งลดไขมัน เชิ๊บๆ พี่ครับ พี่เป็นกำลังใจที่ดีของผมมากเลยแถมเป็นอาหารตาอีกด้วยนะรู้ตัวไหม อิอิ ผมค่อยๆเขยิบตัวเองเข้าไปใกล้อีกหน่อย ใช่แล้วตอนนี้ผมกำลังแอบดูพี่กาจพลเพื่อเป็นกำลังใจในการออกกำลังกายและอ่านหนังสือของผมและผมก็อยู่ตรงนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ผมละสายตาของวงแขนที่กล้ามเป็นมัดๆของพี่เค้านี้ …
“ไอ้อ้วนทำไรว่ะ!!!”
ผมสะดุ้งสุดตัวก้นจ้ำเบ้าลงพื้นดังตุบ ไอ้นี้ฐานไอ้ปังยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ตรงตัวนั่งยองๆได้ก็ดีถมยังจะมาทำให้ตกใจอีก แถมยังตะโกนซะเสียงดังเชียว ใครว่ะ!!!! ผมตะหวัดตามองไอ้ตาดุหัวโจ๋แห่ง ม. 6/3 ไอ้คนนำทัพแกล้งผม ไอ้มหาประลัยจักรที่เป็นวายร้ายทุกสุดในชีวิตผมตั้งแต่อนุบาลยัน ม.6 ไอ้บ้าเสาร์!!!!!
“มึงแอบดูพี่คนนั้นอยู่หรอ ไอ้ตุ๊ด ไอ้ช้างตุ๊ด!!!! อุ๊บ!!!” ผมกระชากมันลงมานั่งข้างๆก่อนจะเอามืออุมๆปิดปากดีของมันไว้!
“เฮ้ย เงียบๆ” ผมกระซิบมันที่ยังดิ้นไม่เลิกเสียใจไขมันพี่มันพอที่จะอุดปากน้องว่ะ! ก่อนจะหันไปมองพี่กาจพลสุดที่รัก พี่เขายังดึงราวขึ้นลงไม่สนใจผมเพราะเขาเอาหูฟังอุดหูอยู่ เฮ้อ ค่อยยันชั่วหน่อย นึกว่าความจะแตกเสียแล้ว ผมถอน ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะหันมาค้อนขวับไอ้เสาร์ตัวแสบที่มองผมตาดุอยู่ … มะ มะ ไม่เห็นต้องมองกันแบบนั้นเลย ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะลากตัวไอ้เสาร์ออกมาด้วยกัน ขามันลากไปกับพื้นจนเสียงแกรกๆเลยครับ คิกๆ ถือว่าแก้แค้นมันด้วยไปในตัวและกัน
พอถึงที่โล่งโปร่งคนมีแต่อาม่ารำไทเก๊กกันอยู่ ผมก็ปล่อยมันออก มันหายใจเข้าปอดยกใหญ่ ไอคอกแคกจนตัวงอ ก่อนจะหันมามองผมตาเขียวปั๊ด ยังไม่ทันทำอะไรมันก็กระโดดล็อกคอผม อ๊ากกกกกก! เจ็บๆๆๆ ไอ้นี้มันแรงเยอะตัวใหญ่พอๆกับผมแต่มันแค่ไม่มีไขมันแค่นั้นเอง แขนมันล็อกคอผมเหมือนคีมเหล็กเลย ฮึก เจ็บๆๆๆๆๆๆ
“นี้แหนะไอ้อ้วนตุ๊ด ลากกูหรอ อุดจมูกกูหรอ นี้ๆๆๆๆ”
“ไม่ใช่ตุ๊ดนะ ฮึก เจ็บๆ ยะ ยอมแล้ว แคกๆ เจ็บปล่อยเหอะ เราเจ็บอ่ะ ” ผมร้องขอมันผมไม่ใช่ตุ๊ดผมแค่ชอบพี่กาจพลผมผิดตรงไหน อ๊ากกกกก เจ็บจะตายอยู่แล้ว ฮึก ผมทรุดลงนั่งกับพื้นพยายามหาอากาศเข้าปอด ไขมันจงไปรวมกันอยู่ที่คอได้ไหม ปังเจ็บอ่ะ!
“เป็นบ้าอะไรกูปล่อยตั้งนานและ ไอ้ตุ๊ดติงต๋อง!” อ่ะเด๊ะ! ผมเอามือจับคอตัวเองก่อนจะลูบไปมาเพราะความเจ็บแต่แขนไอ้ตัวแสบไม่อยู่ที่คอผมแล้ว มันยืนเท้าเอวมองผมอย่างฉุนๆ ผมยืนขึ้นเชิดหน้าเตรียมชิ้งแต่มันคว้าหัวผมและลากไปยืนที่เดิมเสียก่อน
“มึงชอบไอ้ห่านั้นหรอ”
“เอ่อ …คือว่า …”
“เอาเหอะ ยังไงเขาก็ไม่สนใจมึงหรอก อ้วนก็อ้วน ดำก็ดำ แถมยังเป็นสิวอีก ใครจะมาสนใจมึง อีกไม่กี่เดือนกูก็จะได้ไม่ต้องเจอหน้ามึงและ โชคดีของกูคงมาถึงสักที ไอ้ช้างตุ๊ดเอ้ย!” มันพูดเสร็จก็หันหลังเดินไปทันที … ผมผิดหรอที่ทั้งอ้วนและดำ ... ผมผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ ?
.
.
.
ว๊า! แย่แล้วไอ้ปัง แย่แน่ๆ วันนี้แล้วที่ผมต้องไปมหาลัย ผมสอบได้อย่างที่หวังเข้าคณะศิลปกรรมเพื่อไปเป็นรุ่นน้องพี่กาจพลที่ผมยังคงไปแอบดูที่เขาทุกๆวันเหมือนเคยในคะแนนตัวสำรอง แต่บังเอิญ! คนที่ได้อันดับสุดท้ายดันสละสิทธิ ผมเลยได้เข้าสมใจ ต้องขอบคุณคุณพระคุณเจ้าจริงๆ แต่ว่าอุปสรรคสำคัญก็คือ … ผมยังลดความอ้วนไม่ได้สักขีด! แถมขึ้นมาอีกสองโลตั่งหาก อยากจะกรี๊ด ทำไมผมทำไม่ด๊ายยยยยยยยยยยย ทั้งๆที่ผมออกไปวิ่งทุกเย็นแท้ๆ แค่ผมไปซุ่มดูพี่กาจพลสองสามชั่วโมงเอง ข้าวเย็นผมก็กินน้อยลงนะ ทำไมอ่า ไม่เข้าใจ … แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!! และผมจะต้องแบกไขมันไปเจอพี่เขาเนี้ยน๊า!!!!!!!!!!!!
“เฮ้อ … ทำไงได้ล่ะ”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ปลงในชีวิตและไขมันตัวเอง หยิบกระเป๋าเป้ที่อยู่ข้างที่นอนมาถือไว้ก่อนจะสำรวจตัวเองหน้าตู้กระจกที่เสื้อนักศึกษาไซส์ใหญ่สีขาวกับกางเกงแสลกสีดำสุดเฉย … ผมคงไม่มีทางใส่กางเกงยีนส์หล่อๆได้หรอก เฮ้อ … แอบรักต่อไปเถอะตลอดชีวิตนะไอ้อ้วนปัง จงปลงในชีวิตซะ ยังไงก็ไม่มีทางผอม ไม่มีทางดูดี ไม่มีทางที่จะให้คนอย่างพี่เขาที่เพอร์เฟคอย่างพี่เขาหันมามองได้หรอก …ไม่มีทาง
.
.
.
“นิเทศจ้านิเทศสองโล 30 บาทจ้า ทางนี้คร้าบบบ”
“เกษตรศาสตร์ทางนี้เลยน้องงงงงง”
“วิศวะๆๆๆ ทางนี้คร้าบบบบบบบบบบบบ”
มาถึงแล้วครับ มหาลัยที่ผมใฝ่ฝัน … ฝันที่จะมาเจอพี่กาจพล ฮ่าๆๆๆ น่าสมเพชจริงๆ ผมยืนมองบรรยากาศที่เต็มไปด้วยการต้อนรับนักศึกษาปี 1 อย่างอบอุ่น มีแต่ผมที่ยืนเป็นไขมันเดินได้ ไม่มีคนสนใจ ไม่มีคนเลียวแล
“น้องครับคณะอะไรครับ” ผมสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองพี่สุดหล่อยิ้มหวานผมสีประหลาด
“ศิลปกรรมครับ”
“โอ๊ะ!พอดีเลยคร้าบเชิญทางนี้เลยน้อง ปะๆๆๆ” พี่เขากอดไหล่ผมเดิน เอิ่ม มีคนสนใจก็ดีนะ ปต่ดีสนิทผมไวขนาดนี้ ผมตามไม่ทันนะ แง๊บๆ
ผมชะงักเมื่อมายืนอยู่หน้าแถวของปีหนึ่งศิลปกรรมที่กำลังนั่งเข้าแถวตอนลึกกันอยู่หน้าตาแต่ละคนสวยหล่อในชุดนักศึกษาสมัยใหม่กันทั้งนั้นกำลังคุยกันทำความรู้จักไม่สนใจผมทั้งๆที่ผมยืนเป็นไขมันเดินได้อยู่ตรงหน้าทุกคนแท้ๆ แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อสายตาด๊านนนนน ไปเจอกับวัตถุประหลาดที่ไม่อยากจะเจอที่สุดในโลก
ไอ้เสาร์จอมวายร้ายกำลังอ้าปากค้างมองมาที่ผม!!!!!!!
===================================
หมูปัง เอ้ย! o16
มาเอาใจช่วยหมูปังกันต่อนะค่ะ
ส่วนคนเขียนขอขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:bye2:
-
อีตาเสาร์พระเอกแน่นอลลลลลลล คริๆ
ปอลอลอ ปังน้อยอย่าลดเลยความอ้วน น่ารักจะตาย จุฟๆ
จริงๆแล้วปังน้อยผิวแทนหรือเปล่า แต่อีตาเสาร์ชอบล้อว่าดำ
(ผิวแทนเซะซี่กว่าผิวขาวอีกนะ คอนเฟิร์ม)
-
เนื้อคู่กันชัวร์เสาว์เนี่ย
-
อีกนัยหนึ่ง เสาร์ก็แลดูจะ ใช่ รึ ไม่ใช่พระเอก หุหุ ลุ้น น
แต่ปังจร่า า หวังว่าปังจะลดน้ำหนักแล้วผอมให้สมใจหนูน๊ะ :o8:
-
หนูปัง แม่รอดูตอนหนูผอมอยู่นะลูก สวยให้แม่เห็นไวๆละ
-
ไอ้เสาร์ คือพระเอกสินะ !
โถ่..หนูปังอ้วนของป้า :hao7:
-
เอ๊ะ พระเอกเสาร์รึเปล่านั่น 55555555555555
-
เสาร์แอบชอบปังรึเปล่าา :z1: :z1: :z1:
-
ตอนไหนจะใจแข็งลดหุ่นได้เนี้ย
ขอให้ปัง ได้กะเสาร์ ทีเถ้อะะะ
:call:
-
ซวยแล้วปังเอ้ยยิ่งหนียิ่งต้องเจอ :เฮ้อ:
-
สู้ๆๆ หนูปัง
-
:call:
-
เอ๊~บางทีเสาร์ก็แปลกๆน้า~
ปังอ้วน....รีบๆผอมเข้าล่ะ แล้วกลับไปตอกหน้าใครๆให้มันเงิบไปเลย
ตามตอนต่อไป
-
ปังรีบผอมเลยให้เสาร์ตะลึงไปเลย
-
เจอกันอักครั้งจนได้555
-
โชคแกคงหมดแล้วละนายเสาร์ :laugh:
พี่กาจพลเป็นแค่ทางผ่านใช่มั้ย :m1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :pig4: :pig4:
-
เอาชนะความอ้วนให้ได้นะหนูปัง :a2:
-
คู่กับเสาร์ดีกว่า น่าจะเหมาะกว่าอิพี่หล่อคนนั้นนะ
-
เสาร์แน่ๆ
-
เสาร์นี้ยังไง เอ่ะๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ไม่รู้สิ เรานึกว่านางเอกจะเปลี่ยนตัวเองได้จริงๆ :ling1: :ling1:
-
เอาใจช่วยคุณน้องค่าาาาา :กอด1:
-
กริ๊สสสสสสบีม ชอบแนวเด็กอ้วนสุดๆเลยค่ะ //เข้าชีวิตตัวเองดี ถึงจะแค่อวบก็เถอะ
ชะตารักของน้องอ้วนจังอาจอยู่ที่น้องเสาร์ก็ได้นะฮ่าๆๆๆ ตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัยเลยนะคะเนื่ย //แอบจิ้นไปแล้ว!
-
มาต่อๆๆๆ :z3: :call:
-
ชอบอ่ะ มันทำให้เห็นภาพตัวเองสมัยก่อน งิงิ > <
-
ปังเอ้ยยยย ไหนบอกจะลด มันขึ้นมาจากไหน 2 โล เดี๋ยวตีเลย
-
อ้ายเสาาาาาา !!
-
อยากจะเอาใจช่วยหมูปังนะแต่กลัวจะดราม่าจัง
-
Not Fat
{CH 3 ปังกับเพื่อนใหม่}
หลังจากที่รวมพลกันหน้าตึกใหญ่ รุ่นพี่ก็จัดให้เข้าตามภาควิชาที่เลือกเอาไว้ แต่ดูเหมือนคณะศิลปกรรมศาสตร์ภาควิชานิเทศศิลป์จะมีคนน้อยเหมือนกันนะครับไม่ถึงร้อยเลย แถมยังมีแต่คนติสๆอีกตั่งหากโดยบุคลิกของผมไม่เหมาะกับคณะนี้เอาเสียเลย ถึงผมจะวาดรูปไม่ค่อยเก่ง เทคโนโลยีไม่ได้เรื่อง แต่ผมก็จะพยายามเพื่อพี่กาจพลที่ผมเฝ้ามองมาตลอด พวกรุ่นพี่พาเดินมาที่ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่อยู่เกือบด้านหลังของมหาลัยและแยกตัวจากภาคอื่นมาในห้องโถงใหญ่ๆที่เปิดพัดลมเอาไว้รอบทิศ ซึ่งผมนั่งอยู่แถวถัดมาจากริมสุด และด้วยความบังเอิญนรกผลักรุ่นพี่ถึงต้อนผมมานั่งข้างๆไอ้บ้าเสาร์ตาดุนี้ … ไม่ได้เจอมันซะนานผมมันยาวขึ้นเยอะจนต้องมัดรวบเลยล่ะ
“มึงแม่งตามกูมาทำไมว่ะ”
“…” ผมไม่ตอบคนพาลที่กัดฟันพูดให้ผมที่นั่งข้างๆได้ยินเพียงแค่สองคน ในขณะที่เพื่อนๆต่างทำกิจกรรมอยู่หน้าแถว ดีแล้วที่ผมไม่เป็นจุดสนใจ ผมไม่อยากออกไปทำกิจกรรมด้านหน้า ออกไปก็เป็นตัวตลกขอนั่งอยู่ตรงนี้ดีกว่า ถึงพี่เค้าจะจัดให้นั่งผิดทำเลไปหน่อยก็เถอะ ต้องอดทนนะปัง อย่าเอาไขมันชั้นดีของเราไปแลกกับหมัดคนนิสัยไม่ดีเลย
“อยากตายนักหรอไง”
“…” ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้มองนกมองไม้ไปเรื่อยๆ กับคนขี้โมโห ผมไม่สนใจหรอก เอ๊ะ ว่าแต่พี่กาจพลที่หนึ่งในใจผมอยู่ไหนน๊า! ยังไม่เห็นเลย ไม่มาแล้วล่ะมั่ง ไม่เป็นไรยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี
“และมานั่งใกล้กูหาพ่อมึงหรอไอ้อ้วน!”
“อย่าด่าพ่อเรานะ” ผมหันขวับมาขมวดคิ้วใส่ไอ้เสาร์ที่ขมวดคิ้วหน้ามุ้ยไม่ต่างกัน ทำไมไม่อยากคุยกับผมแล้วก็มาพูดอะไรอยู่ได้ เกลียดมากนักมหาลัยตั่งกว้างคงไม่ได้เจอกันทุกวันหรอก อีกอย่างผมก็ไม่อยากจะเจอโจทย์เก่าที่ทำให้ชีวิตการเรียนตลอดหลายปีไม่มีความสุขเหมือนกันแหละ!!! โมโกจนไขมันสั่นแล้วนะ!!!
“ทำไมกูจะด่า ด่าโน้นด่านี้มึงไม่โกรธ ด่าพ่อแค่นี้มึงโกรธบ้าปะว่ะ” มันเริ่มเสียงดังจนคนข้างๆหันมามอง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดกับมันเบาๆ อย่างมีเหตุผล
“นายไม่มีพ่อนายเลยไม่รู้ไง”
“เฮ้ย!!!!” ผมสะดุ้งไม่ต่างจากผู้หญิงที่นั่งอีกข้างไอ้เสาร์ก็กรี๊ดออกมาอย่างตกใจ ทั่วทั้งคณะที่แบ่งมาเข้าฐานนี้เงียบกริบค้างกันหมด ก็มันเล่นตะคอกผมซะเสียงดัง
“มีอะไรค่ะน้อง” พี่ผู้หญิงที่ยืนคุมอยู่ตรงหัวแถวถามขึ้น ผมจะหันไปส่ายหน้าแต่ไอ้มนุษย์ขวางโลกมันพูดขึ้นเสียก่อน นิสัยเสียของมันถ้ามองดีๆ มันเยอะกว่าน้ำหนักผมเสียอีก
“พี่ผมขอย้ายที่ ตรงนี้ผมเหม็นเหงื่อไอ้อ้วนนี้!”
“จ๊ะๆ ไปนั่งตรงโน้นก็ได้ ส่วนน้องปังไม่เป็นไรนะ นั่งนี้แหละนะค่ะ” ผมไม่สนใจอีกนั่งก้มน้าในขณะที่มันกำลังลุกขึ้นแถมเตะฝุ่นใส่ผมอีกตั่งหาก นี้! เดี๋ยวก็โดนผู้ชายข้างผมชกเอาหรอก เตะฝุ่นไปโดนเขาขนาดนั้นอ่ะ!
“ไม่ต้อง! ให้น้องเสาร์นั่งตรงนั้นแหละ มึงออกไปกูคุมตรงนี้เอง” ไอ้เสาร์ชะงักมองหน้าพี่ที่ดูโหดๆตัวใหญ่พอๆกับมันแต่ดูล่ำกว่าหน่อยแถมหัวสกินเฮดก็ทำให้เขาดูน่ากลัวเหมือนยักษ์เลยครับ ผมมองป้ายชื่อ เค้าชื่อพี่ใหญ่มีวงเล็บเล็กๆด้วยว่าประธานภาครุ่น 49 ด้วยอ่ะ! แย่แน่ๆไอ้เสาร์อย่าไปมีเรื่องกับเขาเชียวนะ
“นั่งลงครับ อย่าทำตัวมีปัญหา” โหด …
“…”
“ถ้าไม่นั่งอย่าหาว่าพี่ใจร้าย” โหดไปอี๊ก! ผมเช็ดเหงื่อที่เริ่มไหลออกมา ทำไมต้องมีศึกกันโดยมีผมอยู่ตรงกลางด้วยไม่เข้าใจ กลัวจนไขมันจะละลายแล้วนะ
“นะ นั่งลงเหอะเสาร์” ผมเอื้อมมือไปกระตุกขากางเกงไอ้เสาร์แต่ถูกมันสะบัดออกจนเท้าแทบแทงหน้าผม … เกลียดผมอะไรนักหนา ผมอ้วนงั้นหรอ ผมดำงั้นหรอ ทำไมล่ะ ? ผมไปทำอะไรให้เดือดร้อนนักหนา
“อย่ามาจับกูนั่งเองได้ ขยะแขยง” ผมหดมือเข้ามาพยายามไม่มองคนอื่นๆที่พากันซุบซิบและไม่สนใจไอ้เสาร์ที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่
“เอาล่ะค่ะ เอาล่ะ มาเล่นเกมกันต่อดีกว่าเนอะ” และความบันเทิงจากพี่ๆในคณะก็เริ่มขึ้นอีกครั่ง โดยทุกคนไม่สนใจเหตุการณ์ระหว่างผมกับไอ้เสาร์ ผมแอบเห็นไอ้เสาร์กระซิบกระซากกับเพื่อนผู้หญิงข้างๆ แถมยังพากันโบ้ยปากมาทางผมด้วย … ยังไม่ทันอะไรก็โดนเกลียดซะแล้วมั่งเนี้ย
ผมรู้สึกว่ามีใครมองอยู่ด้านหลังพอหันไปมองก็เห็นพี่ใหญ่กอดอกมองอยู่ หลบตาแล้วลองมองไปใหม่ก็เห็นยังมองอยู่ไม่ละสายตาเลย … ผมจะโดนฆ่าหรือไม่จงตอบผมที =_=’
อยู่ๆป้ายชื่อผมก็ถูกดึงไปโดยผู้ชายข้างๆที่โดนลูกหลงฝุ่นที่ไอ้เสาร์เตะฝุ่นใส่ผมคว้าเอาไปดูผมหันไปมองหน้าขาวๆตัวเล็กๆของเขาก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ผม พึ่งเห็นหน้าเขาชัดๆเนื่องจากไม่กล้าที่จะหันไปมอง พอมองเต็มๆเท่านั้นแหละ … นะ น่ารักเกิ๊น! … ผู้ชายแน่หรอ!!!!
“ชื่อปังหรอ เราชื่อตัวเล็กนะ ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะ ใครแกล้งนายเราจะให้พี่เราจัดการให้!” ตัวเล็กพูดเหมือนมั่นใจมากจนผม งงๆ
“นี้ๆลองลดความอ้วนไหม เราว่านายลดความอ้วน กับรักษาสิว ต้องหล่อมากแน่ๆ ดูตาสวยเชียว ปากก็เรียว แต่สิวตรงนี้น่าบีบมากเลยนะ และนี้นะ มีโทรศัพท์รึเปล่าเอาไลน์เราไปนะ เดี๋ยวเราไว้คุยกัน อ่อ เดี๋ยวต้องย้ายเข้ามาอยู่หอแล้ว นายมีเมทรึยัง หรือจะไปกลับอ่ะ นี้ๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวเถอะตัวเล็ก คุยในแถวแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงเอ็ดดุๆทำให้คนขี้คุยหันไปมุ้ยหน้าใส่พี่ใหญ่ที่ยืนคุมหน้าดุอยู่
“นิดๆหน่อยๆเองพี่ใหญ่อย่าเข้มงวดให้มากเลยน๊า รับน้องวันนี้ก็ชิวๆไม่ใช่หรือไง”
“อย่างงั้นก็ไม่ได้ ไว้เลิกค่อยคุย” พี่แกพูดเอ็ดตาคมก็ปรายมามองผมอย่างดุๆด้วย นี้ผมทำอะไรผิดเนี้ย โดนไปด้วยเฉยเลย!
“ก็ด๊ะ … และคุยกันนะ” ตัวเล็กสะบัดหน้ากลับมาทางผมจนผมสะบัดก่อนจะกระซิบบอกผม … พี่ใหญ่ น้องเล็ก … สองคนนี้คงเป็นพี่น้องกันนั้นแหละ ตัวเล็กเลิกคิ้วยิ้มๆเหมือนให้ผมตอบรับปาก
“ได้ดิ”ผมเลยพยักหน้าและส่งยิ้มไปให้ เป็นครั่งแรกในรอบกี่ปีไม่รู้แต่มีคนเข้ามาคุยกับผมก่อน แบบที่ไม่ใช่โดยหน้าที่และไม่เข้ามาแกล้ง
“น่าหมั่นไส้ไอ้อ้วนกับไอ้เตี้ย” ตัวเล็กข้างๆผมได้ยินเท่านั้นแหละมือเล็กๆสั้นๆก็เอื้อมผ่านผมไปทุบไอ้เสาร์เสียให้ได้ไอ้บ้าเสาร์ก็ทำหน้าทำตายั่วโมโหไม่เลิก ผมต้องจับมือเล็กๆนั้นห้ามเอาไว้เสียก่อน อย่าทะเลาะกันโดยมีก้อนไขมันเดินได้คั่นกลางจะได้ไหมเล่า!!!!!
“เอาล่ะค่ะน้องๆหลังจากได้ทำความรู้จักกันไปแล้วพี่ก็จะให้น้องจับพี่เทคกัน ฮิ้ววววว! แต่เนื่องจากวันนี้มีพี่บางคนไม่ได้มาเนอะ เราจะเจอรุ่นพี่ทั้งภาคได้อีกที ในวันที่ในสัปดาห์หน้านะค่ะ”นี้คงเป็นเรื่องดีของวันเรื่องแรกหลังจากกิจกรรมละลายพฤติกรรมผ่านพ้นไปกว่าชั่วโมงไปโดยผมได้แต่นั่งระแวงหลังระแวงข้างเหมือนอยู่ท่ามกลางเสือสิงค์กระทิงแรดที่ผมได้ลุ้นว่าจะจับได้ชื่อพี่กาจพลหรือเปล่านะ น่าลุ้นถ้าได้ผมคง ฟินตายคาที่เป็นหมูขึ้นอืดอยู่ตรงนี้แหละ แต่ถ้าจับได้แฟนพี่เค้าล่ะ ง๊ะ … ห่อเหี่ยวใจอีกแล้วอ่ะ…
“เอาล่ะค่ะ พี่จะเดินแจกฉลากให้คนล่ะอันนะ ได้แล้วก็อุบอิ๊บไว้ก่อน เดี๋ยวเปิดพร้อมกันนะค่ะ”
พอพี่ๆ MC พูดจบก็ให้รุ่นพี่สามสี่คนแจกจ่ายฉลากไปให้น้องกว่าร้อยคนเอาในเวลาไม่นาน ผมเป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องเอื้อมมือไปหยิบจากในถุงที่พี่คนสวยมา และโชคดีที่พี่เขาเห็นถึงความพยายามของผมและตัวเล็กจึงเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยิ้มให้บางๆและยื่นถุงมาให้ ผมกับตัวเล็กมองหน้ากันก่อนจะยิ้มและเอื้อมไปหยิบฉลากจากในถุงมา
“ขอให้เฮงๆนะค่ะ” พี่เค้าพูดก่อนจะเดินไป ผมก้มมองฉลากในมือก่อนจะกั้นใจจินตนาการว่าถ้ามีชื่อของพี่กาจพลอยู่ในนี้ ผมจะเป็นยังไง แอบลุ้นจนเหงื่อไหลอีกแล้ว
“อยากได้ผู้ชายหล่อๆสินะไอ้ตุ๊ด” ผมไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ร้องจิ๊บๆอยู่แต่ดูเหมือนตัวเล็กจะไม่ยอมเหมือนผมแลบลิ้นปลิ้นตาให้ไอ้เสาร์ นี้มันอะไรกันนักหนาเนี้ยสองคนเนี้ย!
“เอาล่ะค่ะ เปิดเลย!!!!” ผมตื่นเต้นหัวใจเต้นตุ๊บตั๊กๆ สาธู้! ขอให้เป็นพี่กาจพลด้วยเถอะ ผมจะวิ่งรอบสวน 20รอบเลย!!!!
ผมหลับตากลั้นใจเปิดกระดาษสลากขึ้น เหมือนไขมันนับ 90 กิโลของผมกำลังเต้นบีบอยกันอยู่ ก่อนจะค่อยๆลืมตามองกระดาษแผ่นนั้น …
ไม่ใช่อ่ะ ..
ไม่ชื่อพี่กาจพล แค่ตัวแรกก็ไม่ใช่ ก ไก่แล้ว …
แต่ในนี้มันเหมือนฝันร้ายของผมที่ต้องอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก
‘ประธานภาค รุ่น 49 ...’
ไขมันในกายพร้อมใจกับร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า อุต๊ะ …
“ได้เรื่องเลย! พี่ใหญ่ปังจับได้พี่ล่ะ!” ผมที่กำลังอึ้งอยู่โดนตัวเล็กตะโกนกรอกหูผมจนผมสะดุ้ง ภาพแรกที่ผมเห็นแค่ตัวเล็กกวักมือไหวๆเรียกพี่ชายของตัวเองที่อยู่ด้านหน้าแต่ดูเจ้าตัวจะไม่สบอารมเท่าไรเพราะกำลังคุยงานกับเพื่อน ผมรีบตะครุบแขนเล็กๆเอาไว้ก่อน
“อย่าสิตัวเล็ก เสียงดังคนหันมามองกันหมดแล้ว”ผมว่า แต่พอมองไปรอบๆทุกคนต่างวิ่งเข้าไปหาพี่เทคของตัวเองกันหมด และ ตัวเล็กหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่มีใครสนใจหรอกน๊า ไปหาพี่ใหญ่เหอะน้องเล็กก็จะไปหาพี่เทคเหมือนกัน” และน้องเล็กตัวก็ลุกขึ้นวิ่งไปหาพี่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงก่อนทั้งคู่จะกอดกันกลม พอหันมามองไอ้เสาร์ก็เห็นมันเดินเข้าไปหารุ่นพี่หน้าเหี้ยมคนนึงเหมือนกัน ผมมองไปที่พี่ใหญ่ที่ยืนคุยงานอยู่ก่อนจะถอนหายใจและพยุงตัวเองขึ้นด้วยความยากลำบากเพราะเหน็บกินขาหลังจากนั่งพื้นนานๆ พอลุกขึ้นได้ก็เดินเขย่งๆไปหาพี่เขา
“พะ พี่ครับ” ผมเรียกก่อนที่พี่เค้าจะหันมาเลิกคิ้วและปัดมือไล่พี่ผู้ชายคนนั้นไป ก่อนจะหันมามองผมเต็มตา เค้าตัวสูงกว่าผมนิดหน่อยนะ แต่หุ่นดีมากๆ แต่ยังไงพี่กาจพลของผมก็หล่อกว่าอยู่ดี น่าเสียดายจังที่ไม่ใช่พี่เค้า …
“ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ชื่อใหญ่”
“ครับ ผมชื่อปัง”
“ไอ้ใหญ่ อาจารย์เรียก! อ่อ ขอโทษทีนะน้อง … เอ่อ ปัง พี่ขอตัวประธานไปก่อนนะ” และพี่ใหญ่ก็โดนลากไป …เฮ้อ …
“ปังๆ นี้พี่รหัสเราชื่อพี่หมวยแหละ”
“อ่ะ สวัสดีครับ” ผมหันไปสวัสดีพี่หมวยที่โดนตัวเล็กลากมา พี่เขาทักทายผมนิดหน่อยก่อนจะขอตัวไปช่วยงานคนอื่นๆต่อ ผมกับตัวเล็กยืนคู่กันมองภาพความวุ่นวายตรงหน้าระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้องที่มาพบปะกันก่อนที่น้องเล็กจะหันมายิ้มแป้นให้ผม ก่อนที่เสียงเล็กจะเอ่ยขึ้นเสียงดัง
“น้องเล็กตัดสินใจแล้ว ว่าจะเป็นเทรนเนอร์ให้ปังปัง เพราะถ้าปังปังผอมปังปังจะน่ารักมาก น้องเล็กอยากเห็น! อิอิ”
…แน่ใจแล้วหรอตัวเล็ก ?
==========================
ปล่อยให้ลุ้นพระเอกกันไปอีกตอน
บอกไว้ก่อนเรื่องนี้ไม่มีดราม่าอืดๆนะ ถ้ามีก็นิดๆหน่อย ตามนิสัยหมูปัง
อิอิ ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
หมูปังยังต้องเจออะไรอีกเยอะนะจ๊ะ :hao7:
ใครเชียร์ใครยกมือสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ
อ่อ ขออภัยนะค่ะ ตอนที่แล้วมีการสื่อสารที่ผิดที่ว่านิเทศศิลป์อยู่คณะนิเทศศาสตร์ ฮ่าๆๆๆ ภาคนี้อยู่คณะศิลปกรรมศาสตร์นะค่ะ
ทั้งๆที่ตัวเองเรียนนิเทศยังพลาดเรื่องนี้เฉยเลย 5555555
ปล แรงบันดานใจนอกจากจากความรักแล้ว ยังมีเนื่องจากอย่างอื่นอีกเนอะ :o8:
:bye2:
-
จะอดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวล่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ น้องปังจะต้องเริ่ดแน่ค่ะงานนี้ :hao6:
-
มาต่อเลยยยยย อยากรู้แล้วว่าใครเป็นพระเอกกกกกก
ปล เล็กน่ารักเนอะ พูดจนลิงหลับ 5555
-
ลุ้นนายวันเสาร์นะ แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเริ่มเขวๆ :laugh:
ตัวเล็กน่ารักอะ :m3:
-
รอลุ้นตอนปังเป็นหนุ่มเนื้อหอมดีกว่า
-
น้องเล็กโผล่มาเนี่ยแวววิ้งของปังมาเลย
คอยดูเทรนเนอร์น่ารักจะช่วยปังละลายไขมัน
ได้ไหมลุ้นพระเอกอ่ะแล้วใครจะมาคู่กะตัวเล็กผู้น่ารัก :z1:
-
ต่ออออออออออออออออออออออออออออออ
-
เค้ารอวันที่จะเห็นปังๆเริ่ดอยู่น้า :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai5:
-
ยกมือเชียร์เลยค่ะ แต่ให้พระเอกเป็นพี่ใหญ่ได้ป่ะ
อยากเห็นปังผอมเร็วๆจัง
ตามตอนต่อไป
-
มีสามคน สามแบบ ตอนเสาร์โผว่มาเราเชียร์เสาร์
แต่เสาร์น่าจะคู่เล็ก ปังก็น่าาจะเป็น พี่ใหญ่ อร๊าย ย :-[
หวังว่าคงไม่มีคนที่สี่ที่ห้าตามมาอีกน๊ะ
ไม่งั้นไม่รู้ สุดจะเดาล๊ะ ใครพระเอก หุหุ :impress2:
-
สู้ๆๆหนูปัง
-
เรื่องนี้ทำให้เราคิดถึงเรื่อง equator สมัยก่อนมากเลย ปังกับตัวเอกเรื่องนั้นถึงแม้จะอ้วน แต่นิสัยดีเหมือนกัน ถึงปังจะออกแนวๆนิดๆน่ะนะ เสียดายไม่ได้อ่านจนจบ ติดตามๆค่า
-
อืมมมมมมม สรุปว่าหนูปังเป็นเคะสินะ( :hao5:)
ช้อยส์เลือกเหลือ 1.เสาร์ 2.พี่ใหญ่
(อีตากาจพลไม่นับ)
ใจจริงอยากเชียร์พี่ใหญ ถ้าพี่ใหญ่มีใจให้หนูปังก่อนอ่ะนะ :L1:
อีตาเสาร์ปากเสียชะมัดเลย โดนตบซะ!! :beat: :beat: :beat:
-
ใคร
คือ"พระเอก"
บอกหน่อยจิเค้าอยากรู้ :ling1:
-
เค้าก็อยากรู้ว่าพระเอกคือผู้ใด :katai1:
-
อยากเชียร์พี่ใหญ่จัง
-
:really2: :really2: ตัวเล็กตัวป่วน 555555
-
ปังลดความอ้วนด่วนนนนน :ling1:
-
ดีใจกับน้องปังด้วย ได้เพื่อนดี ๆ กับเขาสักที น้องตัวเล็กน่ารัก นิสัยดีจัง
พระเอกจะเป็นใคร? แต่ไม่เชียร์ทั้งพี่กาจพล ทั้งนายเสาร์เลยอ่ะ
เชียร์ ประธานภาค รุ่น 49 พี่ใหญ่ของน้องตัวเล็ก สุดใจขาดดิ้นเลย เท่ห์มากกกก :o8:
พี่ใหญ่ถึงจะดูดุ แต่จริง ๆ น่าจะอบอุ่นใจดี เหมาะกับน้องปังออกนะ ชอบพี่ใหญ่ เชียร์พี่ใหญ่
-
คิดตอนอาบน้ำมาอีกรอบ(อินมากเลยมโนจัด)
พี่ใหญ่- เห็นหนูปังเป็นน้องชายสุดรักอีกคน
อีตาเสาร์- เจ็บเจียนตายก่อน แล้วจะให้เป็นพระเอก (โทษฐานปากจัด รังเกียจตุ๊ด)
น้องเล็ก- มีแฟนแล้ว
พี่กาจพล- หนูปังไปสารภาพรักแต่ปฎิเสธ เพราะมีแฟนเลิฟๆแล้ว
.... เรื่องนี้นี่ช่างน่าลุ้นอะไรเช่นนี้ :z3: :z3:
(ส่วนข้าพเจ้าก็มโนต่อไป คึคึ)
-
waittttttttt :ling1:
-
เค้าเชียร์พี่ใหญ่ อิอิ
-
น้องปังสู้ๆืลดให้ได้นะ เพื่อนใหม่น่ารักม้ากกกก ดีใจหมูปังได้เพื่อนดีๆ
พี่ใหญ่พระเอกชัวร์ หรือจะเสาร์นะ ผู้ชายอาจยิ่งชอบยิ่งแกล้ง 555
ขอบคุณค่ะ
-
ตัวเล็ก : สิวตรงนี้น่าบีบมากเลย <เราเห็นสิวใครเราก็พูดแบบนี้แหละค่ะ 55555+
ตัวเล็กน่ารักมากกกกกกกกก หวังว่าจะไม่เกิดดราม่าสำหรับสองคนนี้นะ[ตัวเล็ก+ปังปัง]
จินตนาการ >>> เสาร์อาจจะซึนก็ได้นะ!!!! ขอเชียร์เสาร์อะ ชอบรุนแรงดี(!?)
ตอนนี้ที่ให้จบลุ้นพระเอกก็สามแล้วสิ พี่กล้าม(ลืมชื่อ) พี่ประธานภาค เสาร์ :oo1:
ปล.ทำไมไม่รู้อยากให้อ้วนผอมแล้วมันหล่ออะ555+ o18 :mew4:
-
น้องเล็กน่ารัก ปังจะผอมขนาดไหนนะ อิอิ
-
อยากเห็นน้องปังตอนผอมแล้ววววววว
-
มาให้กำลังใจน้องปัง ผอมให้ได้นะ
-
ตัวเล็ก ต้องทำให้ น้องปัง ผอมลงให้ได้นะ
-
ชอบตัวเล็ก :mew1: :mew1: แต่เสาร์ :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
-
มาต่อไวไว
:z6: โดดถีบเสาร์
-
:L2: สู้ๆหนูปัง
-
ขอให้สวยขึ้นนะน้องปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao6: :hao7:
-
มาต่อเถอะนะ พรีสสสสสสสสสสสสสสสสส :hao7:
-
สนุกๆ :call:
-
Not Fat
{CH 4 หอพักของปังปัง}
ว๊า วันนี้ก็ไม่มาสินะ … ผมเดินคอตกออกมาจากจุดนัดพบของผมและเขา อุตส่าห์รีบขึ้นรถเมฟรีแน่นเอียดกลับมาแท้ๆไปไหนของเขานะ รึว่าจะเกิดอุบัติเหตุ! หรือว่าจะไม่สบาย! หรือว่าจะรู้แล้วว่ามีมนุษย์ไขมันคอยย่องตามเค้าอยู่นะ … เฮ้อ ไม่ได้เจอกันผมเหงาจะตายแล้วนะ เป็นห่วงมากด้วย ไม่มีกำลังใจเลยรู้ไหมพี่กาจพลผมน่ะนะวันนี้เหนื๊อยเหนื่อย ไขมันผมแทบจะสลายไปเสียให้ได้ ทั้งไอ้บ้าเสาร์ ทั้งพี่ใหญ่จอมโหดก็แห่กันเข้ามาทำให้ผมปวดตับ แต่ก็ยังดีที่มีตัวเล็กเป็นเพื่อนคนแรกของผม ถึงจะพูดมากไปสักหน่อยก็เถอะ กว่าจะผละออกมาจากตัวเล็กได้ ตัวเล็กก็ขยั้นขยอจะมาส่งผมให้ได้ แต่ผมเกรงใจเลยได้แต่ให้เบอร์ ซัมซุงฮีโร่กับเขาเอาไว้ และแหม ไม่ทันคล้อยหลังก็ส่งข้อความยาวเหยียดมาซะแล้ว ผมเดินทอดน่องไปตามทางฟุตบาทในยามเย็นที่แสงแดดเริ่มทอแสงเป็นสีส้มนวล
“ไอ้ตุ๊ดช้าง!” เสียงแบบนี้… หรือว่าผมหลอนไปเองนะ
“ไอ้ตุ๊ดอ้วน!” ผมต้องหลอนไปเองแน่ๆ ผมคงเก็บเรื่องวันนี้มาคิดมากเกินไป ผมไม่ควรคิดมากเกินไป และผมควรจ้ำอ้าวเดินไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด
“เดินหนีกูหาพ่อง!!!” ผมโดนบิดเนื้อแขนจนเจ็บไปหมด หันไปมองไอ้เสาร์ที่ยืนทำหน้าโหด ทำไมต้องเจอมันด้วยว่ะ ผมไม่เข้าใจ ทำไมบังเอิญบ่อยจัง ทำไมมันต้องมายืนหน้าโหดกับผมแบบนี้ด้วย
“… =_=’ เป็นบ้าอะไร ? ” ผมถามมันนิ่งและพยายามเอามือแข็งๆมันออกไป แต่ดูมันบีบดิไขมันแขนผมจะหลุดอยู่แล้ว!!! นิสัยแม่ง!
“มึงลาออกจากมหาลัยซะ กูจะได้อยู่อย่างมีความสุขในชีวิตใหม่ของกู ทำไมมึงต้องตามกูว่ะ” …มันเมาเปล่าว่ะ!
“ทำไมถึงคิดว่าเราตามนาย?” ผมถามมันที่กำลังเป็นหมาบ้าอยู่
“ก็มึง-”
“ถ้านายไม่อยากเจอเรา เวลาไปไหนในมหาลัยนายมองให้กว้างๆนะ ถ้าเห็นเราตรงไหนก็หลบฉากไปซะ และเราถ้าเห็นนายที่ไหน เราก็จะไม่เข้าไปใกล้เด็ดขาด ปล่อยเหอะเจ็บมาก” ผมบอกและร้องโอดโอยขึ้นมาอีกเมื่อไอ้หมานี้บีบผมแรงขึ้นไปอีก ทำไมต้องทำให้เจ็บด้วย ผมไปทำอะไรให้นักหนา ผมไม่ได้ตามมันแต่ผมตามพี่กาจพลที่รักของผมตั่งหาก เจ็บไขมันจะปลิ้นแล้ว ฮือออออออออออ
ปี๊ดดดดดดด ๆๆๆๆๆ
เสียงบีบแตร่รัวๆทำให้ไอ้เสาร์ชะงักผมเลยชักเอาแขนตัวเองออกมาจากคีมเหล็กนั้นจนก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นดังผลั๊ก ถ้าพื้นเค้ายุบขึ้นมาผมต้องโดนปรับยับแน่ๆ โทษฐานทำของหลวงเสียหาย เพราะไอ้บ้าเสาร์นิสัยไม่ดี ผมเจ็บมากแท้ๆ ยังไม่ยอมปล่อยอีก
“ทำอะไรน่ะ! ไอ้บ้า!!!! พี่ใหญ่ลงไปกระทืบมันเลย น้องเล็กไม่ยอมนะ มันนิสัยไม่ดี!!!!”
เสียงโวยวายนั้นทำให้ผมที่นั่งกุมแขนตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นไปมองปรากฏภาพตัวเล็กวิ่งมาตีๆไอ้เสาร์ที่หลบไปมาเหมือนกุ้งโดนมะนาว ผมเหลือบไปมองในรถคันสีดำเห็นพี่ใหญ่หน้าโหดกำลังดับเครื่องเดินลงมาหน้านิ่ง เขาเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะยื่นมือมาให้จับ แต่พี่ครับ หน้าพี่โหดผมไม่กล้า …
“มะ ไม่เป็นไรครับ …ผมไม่เป็นไร” ว่าแล้วผมก็พยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะเก็นตัวเล็กวิ่งมาหาผมแถมเดินหยิกหูไอ้เสาร์ลากมาด้วย ไอ้เสาร์ร้องโอดโอยยังไงก็ไม่สนใจ ผมว่าถ้าไม่มีพี่ใหญ่ดูตัวเล็กอาจะปลิวตามกระแสลมตะวันตกไปแล้วก็ได้
“ขอโทษเลยนะ ขอโทษปังเดี๋ยวนี้ นิสัยไม่ดีทำร้ายเพื่อนได้ยังไง! พี่ใหญ่ทำโทษเลยทำโทษเลย!”
เสียงแจ๊วๆของตัวเล็กไม่ทำให้พี่ชายหน้าโหดอย่างพี่ใหญ่ขยับเขยื้อน เขามองผมสลับกับไอ้เสาร์ที่กำลังโดนตัวเล็กตบซ้ำแล้วซ้ำอีกแอบสะใจนะแล้วก็สงสารด้วย พี่ใหญ่เลิกยืนมองหน้าผมด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาไอ้เสาร์ที่หน้าชาเนื่องจากโดนตบไปซะหลายทีที่ยืนลูบแก้มตัวเองอยู่ข้างๆไปไหนไม่ได้เพราะตัวเล็กจับชานเสื้อตัวไว้ไม่ให้หนี ตัวเล็กนี้ก็เก่งนะ โดดตบเป็นแมวเลย ขนาดไอ้เสาร์ตัวยักษ์ซะขนาดนั้น
“พี่จะคิดว่าไม่เคยเห็นเรื่องนี้เกิดขึ้นมาก่อน … แต่ถ้ามีคราวหน้าอีก ไม่ว่าพี่จะรู้จากทางไหนก็ตาม อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ จำไว้ ถ้ารับทราบแล้ว ก็ไปซะ แต่ถ้ายังไม่เข้าใจจะลองดูก็ได้นะครับ ?”
“ชิ เอาใจกันเข้าไปสิ ไอ้อ้วนขยะเนี้ย! ” มันพูดเสร็จก็เดินหันหลังกลับไป ผมได้แต่มองตามหลังมันไป …อ้วนขยะหรือ ?
“ใครอ้วนขยะว่ะไอ้บ้า! คอยดูนะ ฉันจะทำให้ปังผอมให้ดู! และจะทำให้นายหลงรักปังด้วย!!!!!”
“เฮอะ ไม่มีทางซะหรอก ไอ้เตี้ย!!!!!!!”
“หน่อยยยยยยยยยยยย!” ตัวเล็กเต้นเล่าๆจนผมต้องเข้ามาห้ามไว้ก่อนที่ลมจะออกหูเล็กๆนั้น
“พอเถอะตัวเล็กเราไม่เป็นไร”
“อย่าไปยอมนะปัง คนนิสัยไม่ดีแบบนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด และเจ็บมากไหมขอตัวเล็กกูหน่อย”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เราชินแล้วล่ะ”
“ชินหรอ หมายความว่าไอ้บ้านั้นทำกับนายอย่างนี้ประจำเลยหรอ” ก็ไม่ประจำหรอก แต่ก็เกือบทุกทีที่ไอ้บ้านั้นเห็นผมทำอะไรขัดใจ ผมถึงไม่อยากทำอะไรไงล่ะ เพราะผมไม่อยากเจ็บตัว
“และนี้ตัวเล็กมาทำอะไรที่นี้หรอ ?”
“ก็แบบว่า … แฮะๆ ตัวเล็กตามมาน่ะ ตัวเล็กอยากเห็นบ้านของปังปังอ่ะ น๊าๆพาไปดูหน่อย” ตัวเล็กเดินเข้ามาเอาหัวถูๆไถๆกับแขนผมอย่างเอาอกเอาใจ แหม ดูสายตาพี่ใหญ่มองมาสิ … น่ากลัวไปอีก =_=’
“อย่าเลย ไว้เจอกันที่ บ้านเราจนไม่สวยหรอก อย่าทำให้เราลำบากจเลยนะ แล้วเจอกันที่มหาลัยนะตัวเล็ก”
“แต่ว่า …”
“ผมไปก่อนนะครับพี่ใหญ่ สวัสดีครับ ไปนะตัวเล็กขอบคุณมากๆนะครับ”
ผมว่าและรีบจ้ำอ้าวออกมาทันทีไม่สบตาทั้งคนพี่และคนน้องได้ยินเสียงตัวเล็กแว่วตามมาก็ไม่หันกลับไปมอง เอาตามจริง ผมไม่อยากให้ตัวเล็กและพี่ใหญ่มาเห็นสภาพผมแบบนั้น ดูจากรถหรูคันนั้นของทั้งคู่ถ้าพวกเขาไปเห็นสภาพผมเขาจะต้องทั้งสงสารและสมเพช ทำไมล่ะ ผมอยู่ของผมก็มีความสุขดี ถึงบ้านจะเก่า พ่อจะเป็นภารโรงเงินเดือนนิดเดียว ไม่มีแม่เหมือนใครเค้า แต่พ่อก็ส่งผมเรียนจนจบ และได้ต่อมหาลัย ถึงผมจะอ้วน แต่ผมก็ไม่ได้ไปขอใครกิน ถึงผมจะอยากผอมเพราะพี่กาจพล ผมก็ไม่ได้ไปคิดบนหัวใคร ถึงผมจะร้องไห้นับร้อยครั้ง ผมก็ไม่ได้ไปร้องไห้ให้ใครเห็น … ฉะนั้นอย่างสงสารผมเลย …
.
.
.
“เจ้าปังเอ็งไปอยู่หอซะไป”
ผมที่นั่งจกน้ำพริกปลาทูมื้อเย็นอยู่เบ้ปาก ไปอยู่โน้นใครจะดูแลพ่อ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วล้มหัวฟาดพื้นไปจะทำยังไงอีกอย่างถ้าผมไป ผมก็ไม่ได้เจอพี่กาจพลที่รักเสน่ห์หาของผมน่ะสิ เฮ้อ คิดถึงเมื่อเย็นแล้วก็ปวดหัว ทำไมนะไอ้อ้วนธรรมดาๆอย่างผมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนั้นด้วยอายคนจะแย่ ชีวิตผมเจอแต่คนโหดๆ ยกเว้นพี่กาจพลคนเดียวที่น่ารักสำหรับผมเสมอ รักนะครับ จุ๊บๆ ถึงผมจะทำตัวเป็นนักถ้ำมอง แต่ผมก็รักพี่จริงๆนะครับ ถึงพี่จะไม่เห็นเงาไขมันของผมแม้สักนิดเดียวก็เถอะ ก็ดีแล้วเพราะผมก็ไม่อยากให้พี่จ้องมองผมที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน
“เอ็งฟังพ่ออยู่รึเปล่าไอ้ปัง”
“ไม่ไปจ๊ะพ่อ หนูอยู่บ้านนี้แหละสบายใจแล้ว” ผมว่าก่อนจะเอาหน่อไม้ลวกชิ้นเล็กๆเข้าปาก กินผักเยอะๆจะได้ขับถ่ายดี
“แต่เอ็งเดินทางลำบากพ่อสงสารกว่าจะไปกว่าจะมาก็ สองชั่วโมงนะเอ็ง ค่ารถค่าเรือบวกลบคูณหารกันแล้วข้าว่ามันก็พอๆกัน” พ่อพูดอย่างมีเหตุผลพลางตัดทอดมันใส่ลงมาในจานผม หอหรอแค่คิดก็สยองแล้วชีวิตที่ต้องงทำอะไรด้วยตัวเองหมดคงน่าลำบากน่าดู ผมไม่อยากไปเลย แต่แหม่! ทอดมันนี้มันอ้วนน๊า! เหลือไว้ก็เสียดายกินๆเข้าไปเถอะสงสารคนที่เขาไม่มีกิน
“แต่ว่า …” ผมเคี้ยวยั๊บๆจะพูดค้านพ่อ แต่เจอไขเจียวยัดเข้าปากจนต้องเคี้ยวลงกระเพาะเสียก่อน น้ำมันเยอะฟุดๆ
“เอ็งควรจะไปเผชิญโลกภายนอกแล้วล่ะเจ้าปัง”
.
.
.
และแล้วจากคำประกาศิตของพ่อ ผมก็จรลีมายืนอยู่หน้าหอพักสีเขียวพื้นหญ้า พร้อมกับกระเป๋าใบโตบนหลังแต่พ่อที่กำลังขนของลงมาจากรถสองแถวที่จ้างขนของมาให้ผม หอพักนี้อยู่ข้างมหาลัยเลยครับเป็นหอนอกซึ่งค่าหอจะแพงกว่าหอใน แต่พ่อก็ยืนยันนอนยันตะแคงยันว่าอยากให้ผมอยู่ที่นี้เพราะแกเป็นเพื่อนกับเจ้าของหอนี้ผมก็เลยไม่รู้จะเอาเถียงอะไรอีก ผมมันกินง่ายอยู่ง่ายอยู่แล้วไม่งั้นตัวจะขนาดนี้หรอ!!!
โดยรอบเต็มไปด้วยร้านอาหารและดูเงียบสงบเพราะมันยังไม่เปิดเทอม เด็กยังไม่เข้ามาพักกันมากนัก เฮ้อ ผมขอส่งกระแสจิตหาที่รักผมแปป พี่กาจพลครับต่อไปนี้เรามาเจอกันที่มหาลัยนะครับผมอยากเห็นพี่ทุกวันผมจะได้มีความสุขและมีกำลังใจในการเอาน้ำหนักกว่าครึ่งตัวนี้ออก ถ้าผมเห็นพี่ทุกวันผมคงมีกำลังใจมากแน่ๆ ผมมั่นใจ!!!
“อ้าว ไอ้ทรงยศ ข้ารอเอ็งตั้งนาน สบายดีใช่ไหมว่ะ ฮ่าๆๆๆ นี้ลูกเอ็งหรอ แหม่ สมบูรณ์เหมือนแม่มันไม่มีผิด” มีลุงท่าทางใจดีคนนึงวิ่งออกมาจากในหอพักก่อนจะโหมเข้ากอดร่างเล็กๆผอมแห้งของพ่อผมซะเต็มแรงจนผมกลัวว่ากระดูกกระเดี้ยวพ่อผมจะหักเสียก่อน
“เอ็งก็ว่าไอ้ผดุง ฮ่าๆๆๆ ข้าสบายดีเอ็งก็ดูดีนี้หว่า ไอ้ปังไหว้ลุงเขาซะนะ”
“ฮ่าๆๆๆ สวัสดีๆ ไม่ต้องเกรงใจลุงจองห้องไว้ให้แล้วอยู่ชั้น 10 บนสุด รับรองอากาศบริสุทธิ์เลยลูกเอ้ย!” ผมยิ้มให้แกแต่ไม่พูดอะไร พอผู้ใหญ่คุยกันเสร็จลุงผดุงก็เรียกให้เด็กผู้ชายในหอมาช่วยกันขนของยกใหญ่ ทั้งๆที่ผมและพ่อบอกไม่ต้องขนเองได้แล้วแท้ แบบนี้พวกเขาต้องเขม็งผมแน่ๆ หาว่าผมเป็นไอ้อ้วนนิสัยไม่ดี ขนเองไม่ได้แน่ๆ
“มาเดี๋ยวช่วย” ในขณะที่ผมกำลังจะยกกล่องลังที่ใส่เครื่องนอนหมอนมุ้งอยู่ผมก็ต้องชะงักเมื่อมือใหญ่ๆเอื้อมมาจะช่วยผมยก นี้พวกนายแย่งผมขนไปหมดแล้วนะยังจะมาแย่งกันอีกหรอ ! แบบนี้ผมต้องจ่ายค่าจ้างรึเปล่าผมไม่มีตังหรอกนะ เอาไขมันผมไปแทนได้ไหม! ผมให้นะ เอาไปหมดตัวเลยก็ได้!
“ไม่ต้องหรอกครับ – อ่ะ! พี่ใหญ่!!!!”ผมเผลอตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้าโหดๆของพี่เขาในระยะใกล้ๆ ก่อนจะผงะออกทิ้งลังเครื่องนอนลงบนพื้น พี่เค้ายืนหน้าโหดถึงจะหล่อแต่ผมก็กลัวเขาจะต่อยผม! เขาไม่ยิ้มแถมอยู่ในชุดนอนอีกด้วย! ระ หรือว่าพี่เค้าอยู่หอนี้!!!! ไม่จริงน๊า!
“อ้าว ปังปังหรอ! ดีจังเลย พี่ใหญ่ให้น้องเล็กอยู่กับปังปังนะ!” เดี๋ยวตัวเล็กที่วิ่งมาเกาะแขนผมอยู่นี้จากไหน!!!
“ไอ้อ้วนกับไอ้เตี้ย” และไอ้เสาร์ที่เดินผ่านเข้าหอพักไปเมื่อกี้มาจากไหน!!!!!!!
คุณพระ! นี้มันอะไรก๊านนนนนนนนนน!!!!!!
============================
มาสั้น ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวไปอัพอีพี่คิงต่อด้วยล่ะคืนนี้ :mew1:
รักทุกคนนะค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจมากด้วย
เออ พอจะเดาพระเอกได้รึยัง บอกไว้ก่อนนะ คนเขียนชอบคนแก่กว่า ฮ่าๆๆๆๆ
แต่รับรองคู่รองมันส์ไม่แพ้กันจ๊ะ
และแน่นอน เรื่องไม่จบง่ายๆ เพราะหมูปังต้องเจอคนอีกเยอะ
ฉะนั้นเป็นกำลังใจให้หมูปังและพี่ๆน้องๆที่กำลังจะแห่กันเข้ามาเป็นขบวนนะ
รักทุกคนน๊า :mew1:
เราอ่านทุกคอมเม้นส์นะคร้าบบบ ฉะนั้นส่งมากันได้เต็มที่อยากให้ตอบก็เขียนกำกับไว้นะค่ะ
อิอิ เทคแคร์นะเลิฟๆ
:bye2:
-
:pig4:
-
โฮๆๆๆ แดกแห้ว นึกว่าเสาร์จะเป็นพระเอก
แต่สงสัยเสาร์จะตัวน่วมเพราะน้องเล็กนี้ล่ะ :beat:
งานนี้หนูปังอยุ่ชั้นสิบ เดินขึ้นลงทุกวันก็พอแล้ว เหนื่อยแทน
-
เสาร์นี่ก็นะ.... น้องเล็กจัดไปเลยขอแรงๆๆ
พระเอก?? พี่ใหญ่?? ถ้าใช่ขอกรี๊ดดังๆๆ > < :mc4: :mc4:
-
ปังกับพี่ใหญ่ เสาร์กับน้องเล็กอิอิ น้องเล็กร้ายมากลูก กระโดดตบกันเลย ใจสู้สุดๆ น่าเอ็นดูจริงๆ
สู้นะปัง ลดให้ได้ พ่อปังน่ารักจัง รักลูกชายสุดๆ
-
มีหอเดียวหรือไงถึงได้มารวมตัวกันหมดเลย
-
คือ... แอบเชียร์พี่ใหญ่อะ>/////<
-
:-[รอต่อๆๆๆๆๆๆผอมแล้วสวยแน่
-
เชียร์พี่ใหญ่ ส่วนดาวเสาร์แต่ปากดั่งอุกาบากเป็นตัวสำรองซะ เพราะปากมอม
-
หมูปังเหมือนเราเลยตั้งใจจะลดน้ำหนักแต่พอเจอของอร่อยก็ยัดเข้าไป
แรงบันดาลใจในการลดก็มีแต่ดูเหมือนของจะไม่แรงพอ 5555
ปังปังคู่พี่ใหญ่
ปังปังคู่พี่ใหญ่
ปังปังคู่พี่หย่าาาาาายยย
รอรอรอครับ
-
อ่อ..พี่ใหญ่นี่เอง อืมๆๆๆๆ
ต้อนรับพระเอกจ้า :mc4:
-
นายเสาร์นี่ชอบมีส่วนเกี่ยวข้องกับปังอยู่เรื่อยเลยนะ น่าสงสัย :teach:
ยังไงตัวเล็กก็รีดไขมันปังๆออกไว้ๆนะ หมันไส้เจ้าเสาร์จะแย่ยุล่ะ :a14:
-
เอาให้งามมมม
ใหญ่ ปัง
เสาร์ ตัวเล็ก
> < ใช่ป่าวอ้ะ
-
:hao7: บอกเลยฮาได้อีก ยิ่งอ่านยิ่งฮา 5555555 ป๊ะกันหมดเลยย :laugh:
-
มารวมกันจนได้
-
บังเออิญจัง? คือชอบนะ นายเอกดูน่ารักดี
แต่เรื่องบังเอิญเยอะไปไหมเอ่ย? เยอะมากกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้กำลังสงสัยว่าเสาร์อาจเป็นพระเอก ไม่ก็ได้เป็นแฟนกับตัวเล็ก เพราะยอมให้ตัวเล็กตบตีได้ง่าย ส่วนพี่ใหญ่ ก็มีแววได้เป็นพระเอก
แต่เรื่องนี้ ไม่ชอบที่นายเอกเลือกเรียนเพราะคนที่ตัวเองชอบเท่าไหร่ เฮ้อ เอาใจช่วยนะปัง
-
ชั้น 10 !!!!!!!! :a5:
ไม่ผอมตอนนี้จะผอมตอนไหนล่ะ!!! :laugh:
เชียร์พี่ใหญ่ โบกป้ายไฟพร้อมที่คาดหัววว :z2:
รอตอนต่อไปน้าาา
-
แหม่ บังเอิญซะจริง ๆ มารวมอยู่ที่เดียวกันหมดเลย แล้วพี่กาจพล จะอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่าเนี่ย
สรุป พี่ใหญ่ของเรา ได้เป็นพระเอกใช่ไหม :m1: (ไม่ค่อยชัวร์ แต่ดีใจไว้ก่อน ฮุฮุ)
เสาร์นี่ นิสัยเสีย ปากก็เสียจริง ๆ เลยนะ ทำไมชอบมาวุ่นวายกับปังปัง
ทำไมคิดว่าปังปัง ตามตัวเองมา เข้าใจว่าปังปัง แอบชอบตัวเองรึเปล่านั่นน่ะ
มีแวว ว่าเสาร์จะได้คู่กับน้องตัวเล็กแน่เลย แต่ก่อนหน้านั้น ดัดนิสัยเสาร์เสียหน่อยเหอะ
ขอให้มาหลงรักน้องปังปัง แล้วปังปังไม่เหลียวแล อกหักให้ช้ำไปซะเลย เชอะ
ยังคงเดินหน้าเชียร์พี่ใหญ่ต่อไปจ้าาาา
-
แหม่ บังเอิญซะจริง ๆ มารวมอยู่ที่เดียวกันหมดเลย แล้วพี่กาจพล จะอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่าเนี่ย
สรุป พี่ใหญ่ของเรา ได้เป็นพระเอกใช่ไหม :m1: (ไม่ค่อยชัวร์ แต่ดีใจไว้ก่อน ฮุฮุ)
เสาร์นี่ นิสัยเสีย ปากก็เสียจริง ๆ เลยนะ ทำไมชอบมาวุ่นวายกับปังปัง
ทำไมคิดว่าปังปัง ตามตัวเองมา เข้าใจว่าปังปัง แอบชอบตัวเองรึเปล่านั่นน่ะ
มีแวว ว่าเสาร์จะได้คู่กับน้องตัวเล็กแน่เลย แต่ก่อนหน้านั้น ดัดนิสัยเสาร์เสียหน่อยเหอะ
ขอให้มาหลงรักน้องปังปัง แล้วปังปังไม่เหลียวแล อกหักให้ช้ำไปซะเลย เชอะ
ยังคงเดินหน้าเชียร์พี่ใหญ่ต่อไปจ้าาาา
มาถกกันเถอะ 555+
เสาร์เราว่าคู่กับตัวเล็กแน่นอนค่ะ คุณpa_pa ใบ้มาซะขนาดนี้แล้ว แต่อยากให้เสาร์โดนพี่ใหญ่กระทืบจริงๆซักครั้ง จะได้ทำตัวดีๆบ้าง (แอบอยากได้ช็อตเสาร์หลงรักปังปัง แล้วรู้ตัวว่ากินแห้วเลยจีบตัวเล็กแทน)
เสาร์รู้อยู่แล้วว่าปังปังชอบกาจพลอ่ะค่ะ มาเรียนนี่ก็เพราะชอบกาจพล (หนูปังเล่นเป็นนักสืบลึกลับตามติดตั้งนาน) ......
ยกเว้นอีตาเสาร์เป็นพวกหลงตัวเองอ่ะนะ(ซึ่งเป็นไปได้สูงงงงง 5555)
ปอลอ พี่ใหญ่หลงเสน่ห์หนูปังปังทีเต๊อะ หลงไวๆเลยนะคะ จุดพลุฉลองก่อนเลย :mc4:
ปอลอลอ ....พี่กาจพลอยู่หอนี้หรือเปล่าาาาาาา? จงอยู่ๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
ปังต้องสวยนะ
-
รอดูการเปลี่ยนแปลง
-
:z2:เสาร์ แกนี่มันนิสัยเสียจริงๆ ปัง ลบ คำ สบ ประมาท และ ทำ ให้ ไอ้เสาร์
เห็น ให้ ได้ และ เป็น แฟน พี่ใหญ่ อุ้ยๆ เชียร์พี่ใหญ่ :hao7:
-
น้องเล็กน่ารักเกิ้นน ป่วนดีอ่ะ 555++
ปังๆก้อเล่าซะน่าสงสารเลย รีบมาต่อน้า
-
เชียร์พี่ใหญ่นะ o13 o13 o13
-
เอาใหม่ เปลี่ยนใจล่ะ เชียร์พี่ใหญ่กับปัง แล้วนังเสาร์กับน้องเล็กดีกว่า ดูท่าทางน้องเล็กจะเอาอยู่นะ คนปากเสียแบบนี้
ส่วนพี่พลๆ อะไรนั่น ตัวประกอบพอ ไม่ต้องมีบทหรอก เปลื้องค่าตัว 55555555555555
-
ขอปังปังไว้ให้พี่ใหญ่เท่านั้น คนอื่นห้ามยุ่งนะ
ชอบพี่มาก ปังปังก็น่ารัก อ๊า~ขออีกๆๆๆ
ตามตอนต่อไป
-
ปากอย่างเสาร์เนี่ยจะต้องเจอกะตัวเล็ก
เอาให้เดี้ยงเลยตัวเล็กเราเชียร์ o18
-
อยากเห็นพี่ใหญ่ออกโรงเยอะๆอ่ะคะ คึคึ
มาต่อไวๆนะค้า รอร๊อรอ
-
อ้าว อุตส่าห์แอบเชียร์เสาร์ เป็นขุ่นพีทหน้าโหดซะง้านนน 5555
-
น่าให้พี่ใหญ่สั่งสอนเสาร์สักทีว่าปังอยู่ได้ ตัวเล็กน่ารักดีนะ
ช่วยจัดการให้ปังผอมเร็วๆนะตัวเล็ก
-
:katai1: โอ้ย มันส์อะเห็นชื่อครั้งแรกไม่สนใจอ่าน แต่พอมาอ่านแล้วติดอะ อยากอ่านอีกกกกก
-
เสาร์กับตัวเล็ก
พี่ใหญ่กับปัง ...ใช่ไหม? :hao7:
รอดูน้องหมูผอมน้าาา
-
เชียร์ใหญ่ ชอบสายโหด ฮิฮิ
มาให้กำลังน้องปัง ลดน้ำหนักให้ได้
เชื่อว่าน้องจะต้องน่ารักมากแน่ๆ พี่ก็ลดอยู่เหมือนกัน Fighting!!
-
Not Fat
{CH 5 ปังปังกับงานภาค}
สมองสั่งการเออเร่อระยะที่ 3 ซึ่งเป็นระยะที่ปากทำงานดีไขมันพอกตัวได้คล่อง เนื่องจากอาการเครียดคิดมากและสติเริ่มเลอะเลือนเริ่มมาครอบงำ … วินิจฉัยโรคโดยนายไม่แพทย์ปัง=_=’
ไม่ตลกสินะ …. ครับไม่ตลกจริงๆ ซ้ายห้องติดกัน ห้องพี่ใหญ่หน้าโหดตาดุ ขวามือห้องติดกันห้องไอ้เสาร์ศัตรูที่ต้องเจอกันทุกภพทุกชาติ =_=’ แถมในห้องก็มีตัวป่วนอย่างตัวเล็กที่กำลังยืนรื้อเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนอย่างอารมณ์ดีมีผมที่นั้งจ่องอยู่บนเตียงมองอยู่ด้วยความเป็นห่วงว่าไม้แขวนเสื้อจะเกี่ยวตาบอดรึเปล่า ก็ดูเค้าทำดิทั้งควงทั้งเต้นประกอบการจัดห้อง ในส่วนของตัวเอง ทำไมน้อ หออื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะไม่ไปอยู่กัน ผมพอจะเดาเรื่องอนาคตผมถูกเลยล่ะว่าจะเป็นยังไงต่อไปมันต้องเลวร้ายมากแน่ๆไม่ได้เจอพี่กาจพลมาสามวันดั่งใจจะขาดดิ้น และยังต้องมาเจอเรื่องบังเอิญที่เหมือนโดนแกล้งนี้อีก เฮ้อ …พุทธโธธัมโมสังโฆ
“นี้ๆขอบใจนะที่ให้ตัวเล็กอยู่ด้วยแหมพอดีเลยเนอะหอเต็มเฉยเลย คิกๆ”มันไม่เต็มหรอกถ้าตัวเล็กหาอะน่ะ … ผมไม่พูดอะไรมือล้วงเอาช็อกโกแล็ตที่แอบซื้อมาในกระเป๋าจะเอามากินแก้เครียดแต่ถูกตัวเล็กดึงออกไปจากมือเคี้ยวยับๆ แถมยิ้มฟันดำให้อีก
“พ่อปังปังน่ารักดีเนอะ นิสัยเหมือนปังปังเลย” ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่ตัวเล็กพูด แต่สนใจสิ่งที่ตัวเล็กเคี่ยวอยู่กรุบๆน่าอร่อย นั้นของผมอ่ะ T^T
“นี้พ่อของปังปังทำงานอะไรหรอ พ่อของตัวเล็กนะ ทำอสังหาริมทรัพย์ล่ะใจดีมากด้วย เรากับพี่ไม่ชอบเรียนธุรกิจก็ไม่บังคับเลย”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าช็อกโกแลตเข้าไปอยู่ในปากตัวเล็กหมดแล้ว อยากกินบ้าง ผมชอบกินช็อกโกแลตสุดๆ ถึงมันจะทำให้อ้วนทำให้สิวขึ้นแต่ผลวิจัยก็สำรวจมาแล้วว่าทำให้อารมณ์ดีขึ้นด้วย แค่สามสี่แท่งต่อวันคงไม่มาพอกไขมันผมให้เต็มตัวหรอกมั่ง ผมว่าน่าจะเป็นที่กรรมพันธุ์นะ เห็นพ่อบอกแม่อ้วนนี้หน่า แต่พ่อผมก็ผอมนะ … เอาเป็นว่าไม่เกี่ยวหรอก
“นี้ปังปัง ฟังเค้าอยู่รึเปล่า”
“อะ อะ ไรหรอ ?”
“ไม่ได้ฟังเค้าเลยสินะ แบร่! ไม่ถามแล้ว จัดห้องกันดีกว่าเนอะ เร็วๆลุกเค้าไม่ช่วยจัดของปังปังนะ ทำเองเลย เหงื่อออกและสบายตัวนะ อิอิ แบบนี้ไง เอ๊าฮึบ!”
และตัวเล็กก็โชว์พาวโดยการยกกล่องกระดาษอะไรสักอย่างขึ้นไปไว้บนเตียงของตัวเองที่ติดริมหน้าต่างก่อนจะลงมือรื้อๆไป ห้องที่ผมอยู่เป็นหอพักที่ค่อนข้างใหญ่ไม่อึกอัดลมถ่ายเทได้สะดวกและมีทุกอย่างครบภายในพื้นที่ที่ไม่มาก แต่ก็ไม่เคยจนเกินไป เป็นเตียงเดี่ยวสองเตียงผมกับตัวเล็กแยกกันเรียบร้อยและเอาโต๊ะโคมไฟมากั้นกลาง ข้างเตียงของผมและตัวเล็กมีชุดโต๊ะเครื่องเขียนโต๊ะเครื่องแป้งและตู้ให้คนละใบเหมือนๆกันเพื่อความเป็นส่วนตัว ดูเหมือนถ้าผมอยู่คนเดียว พอคงรับภาระหนักมากๆเลยล่ะ ทั้งค่าเทอมทั้งค่าหอไหนจะค่ากิน ผมเมทร่วมแชร์ห้องอาจจะดีกว่าก็ได้ …
“อ๊ากกกกกกกก ไม้แขวนเสื้อเกี่ยวแขนอ่ะเจ็บ ฮือออออออออ”
ผมบอกแล้วว่ามันต้องเกี่ยว =_=’
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ในระหว่างที่ผมกำลังเอายาหม่องที่พ่อให้ไว้ก่อนรีบไปทำงานทาแขนที่โดนไม้แขวนข่วนเป็นรอยยาวให้ตัวเล็กที่ทำหน้าจะร้องไห้ตาปูดอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตัวเล็กเหลียบมามองผมก่อนจะทำหน้าตาน่าสงสารใส่ … นี้คือสกิลแมวน้อยใช่ไหม และเมื่อวันก่อนที่กระโดดตบไอ้เสาร์นั้นคือสกิลแมวโหดใช่ไหม อืมๆ เข้าใจล่ะ
ผมละมือจากตัวเล็กเดินไปเปิดประตู แต่ก็ต้องชะงัก … ถ้าเปิดประตูไปเจอพี่ใหญ่ล่ะ … คงต้อง นอบน้อมสวัสดีเพราะยังไงเค้าก็เป็นพี่รหัสเรา แถมเป็นประธานภาคด้วย และยังเป็นพี่ชายของตัวเล็ก … และถ้าเป็นไอ้เสาร์ล่ะ คอยดูนะ ผมจะปิดประตูใส่หน้าเลย!!!! ผมรวบรวมกำลังภายในเพ่งรวมลมปานไขมันไปรวมกันที่มือ ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออก
“ว่าไงเจ้าปัง ห้องดีไหม ?” … เฮ้อ ลุงผดุงนี้เอง … ดูท่าผมจะจิตตกมากเกินไป
“โอเคเลยครับลุง … เข้ามาก่อนไหมครับ”
“ไม่ดีกว่าลูก เดี๋ยวลุงต้องไปดูห้องอื่นต่อ ตามสบายนะ ”
“สวัสดีครับลุง/บ๊ายบายฮะลุงงงงง!”
ผมกับตัวเล็กยกมือไหว้ก่อนที่ลุงจะเดินไป ผมปิดประตูลงและเดินกลับมาจัดของเข้าตู้ตัวเอง อยากจะโยนๆเข้าไปเหมือนกันด้วยความขี้เกียจแต่ตัวเล็กจ้องเขม็งอยู่และดูจากที่ตัวเล็กจัดของคงเป็นคนรักความสะอาดมาก ผมเลยไม่อยากให้ตัวเล็กมองผมเป็นคนสกปรก เลยต้องค่อยๆพับเก็บ ชุดนักศึกษาที่ต้องรีดก็แยกเอาไว้ เดี๋ยวค่อยรีด ได้ยินเสียงตัวเล็กหัวเราะคิกคักแต่ผมไม่ได้หันไปดู เมื่อกี้แมวตัวไหนจะร้องไห้เพราะไม้แขวนเสื้อแกล้งอยู่นะ =_=’
“อีกสามวันจะเปิดเทอมแล้ว พรุ่งนี้เราไปซื้อของเข้าห้องกันนะ เล็กยังไม่มีของตั่งหลายอย่าง”
“เอาดิ” ผมจะได้ไปซื้อของกินด้วย กินวันล่ะนิดวันล่ะหน่อย และผมก็จะไม่กินข้าวเย็นน่าจะทดแทนกันได้โน๊ะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“สงสัยลุงผดุงอีกแน่ๆ เดี๋ยวเล็กไปเปิดเองนะ” และเล็กก็วิ่งไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันเปิดดีประตูก็ถูกผลักเข้ามาจนตัวเล็กกระเด็นไปอยู่หลังประตู ผมอ้าปากค้าง … เจ็บไหมน่ะ!
“นี้ไอ้ตุ๊ดอ้วน จะตามกูไปถึงไหน!!!” ไอ้เสาร์ครับไอ้เสาร์มันก้าวสามขุมเข้ามาหาผมหน้าทะมึนมาแต่ไกล เอาจริงๆผมไม่ได้ใส่ใจว่ามันจะพูดอะไร เพราะมันชอบกรอกหูด้วยประโยคนี้จนผมเลิกคิดถึงความหมายของมันล่ะ แต่ผมสนใจด้านหลังของไอ้เสาร์ที่มีแมวผีตัวเล็กๆยืนจมูกแดงอยู่ดั่งหาก …
“เอ่อ … ”
“เอออ่ออะไรว่ะ!!! ไขมันมันอุดตันหมดแล้วหรอไง!...เฮ้ย!!! เหี้ยไรว่ะเนี้ย”
หมับ ! เพียะ ๆๆๆๆ!!!
“โอ๊ย อะไรว่ะ โอ๊ย เจ็บๆๆๆๆ จะบ้าหรือไงว่ะ!!!”
ผมมองภาพหัวเล็กที่กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังของไอ้ยักษ์ปักหลักเสาร์และเอามือตบเพียะใหญ่ลงกระหม่อมไอ้บ้านั้นอย่างไม่มีปราณี โวยวายลั่นเสียงดังไปหมดทั้งเสียงเล็กๆของตัวเล็กและเสียงโวยวายของไอ้เสาร์ จนผมปวดหัวรีบเข้าไปห้ามเอาตัวเล็กลงมาจากหลังไอ้บ้านั้น ตัวเล็กด่าไอ้เสาร์แว๊ดๆ จนผมไม่รู้เรื่อง ไอ้เสาร์ได้แต่กุมหัวตัวเองอย่างหมดลาย แหม อยากจะหัวเราะดังๆนักเลงหมดท่าเพราะแมวป่าอย่างตัวเล็ก อย่างว่าแหละตัวแค่นี้ถ้ามันจะทำก็ปลิวไปนอกโลกและ ก็ลองทำดูสิพี่ใหญ่คงตามฆ่าไปสองชาติอ่ะ
“ไอ้แมวเวรนี้ เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าซะหรอก!!!!!”
“ก็ลองดูเด้! จะตะปบให้หัวหลุดเลย!!!!” ผมกันตัวเล็กที่พยายามจะเข้าไปบวกยักษ์ แหม นี้ก็ซ่าจัง =_=’
“หน่อย! ฮึ้ย! จำไว้นะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าพวกมึง !!!” และมันก็เดินออกจากห้องไป มาไวไปไวจัง … ผมบอกแล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น เกิดจริงๆนั้นแหละ
“ไม่ไหวจริงๆเลยนะไอ้บ้าเนี้ย! โอ้ย เจ็บจังเลยอ่ะ กระแทกเต็มๆเลย” ตัวเล็กโอดโอยลงไปนั่งกุมจมูกตัวเองที่ข้างเตียง
“เป็นไรไหม เอายาหม่องไหม”
“จะบ้าหรอ คิกๆ แสบแย่เลย เดี๋ยวเล็กไปซื้อยาดีกว่า เดี๋ยวมานะ เจ็บมากเลยไม่รู้ดั้งหักรึเปล่า” ตัวเล็กบ่นหงุงหงิงและเดินออกห้องไปอีกคน เฮ้อ … เหตุการณ์เมื่อกี้เหมือนพายุลูกเห็บชัดๆ ผมนอนแผ่ลงกับเตียง อ่ะ … มีช็อกโกแลตอยู่อีกแท่งนี้น่า … อิอิ ตัวเล็กไม่อยู่แย่งแล้ว กินได้สบายเย้ยยยยยยย!
ผมลุกขึ้นยิ้มเจ้าเล่ห์หันไปมองกระเป๋าตัวเองที่เปิดอ้าอยู่มรช็อกโกแลตอันเล็กๆใส่อยู่ ผมเอื้อมไปคว้ามา ฮ่าๆๆๆ สวัสดีฮ๊าฟพี่ช็อก คิกๆ
ก๊อกๆๆ
…ใครอีกว่ะ!!! ผมหงุดหงิดมาก! ทำไมวันนี้มีแต่คนมากวนผมนักนะ!!! ผมหันไปจ้องประตูที่เหมือนจะถล่มลงมา ไอ้เสาร์อีกแน่ๆ คอยดูนะจะแก้แค้นให้ตัวเล็กจะปิดประตูใส่หน้าให้ดู!!!!
ผมเดินปึงปังไปหน้าประตูก่อนจะเปิดประตูออกอย่างแรงพอมีแรงดันเข้ามาผมก็ปิดประตูใส่หน้าดังปังและล็อกประตูเลย! นิสัยไม่ดีดีนัก!!! พอเสียงเงียบไปผมก็มานั่งกินช็อกโกแลตสบายใจ … เชอะ ไม่สนใจหรอก!!!!
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ๊ากกกกกกกกกก! ใครเอาปืนมายิงห้องโผ้มมมมมมมมมม! ผมสะดุ้งแทบกลิ้งลงมาจากเตียงเมื่อประตูผมกำลังจะถูกพังเข้าม๊า!!! สักพักเสียงก็เงียบไป ผมค่อยๆพยุงร่างไขมันไปหน้าประตูก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออก …พะพี่ใหญ่ …จมูกแดงปั๊ดเลย …วันนี้พี่น้องจมูกแดงตั้งคู่เลยแฮะ น่าหัวเราะจัง คิก แต่ถ้าเป็นเวลานี้อาจจะโดนเตะก็ได้ คิกๆ
“หัวเราะอะไร!”
“ปะ ปะเปล่าครับ…” ผมรีบหุบปากเพราะกลัวโดนต่อย ฮ่าๆๆๆแต่แหม หน้าโหดๆของพี่มันแดงไปหมดเลยน่า คิก … น่ารักอ่ะ น่ารักกว่าตอนทำหน้าโหดเยอะเลย ผมก้มหน้าพยายามกั้นหัวเราะ พี่เค้าผลักหัวผมจนเซ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของผม
“ตัวเล็กล่ะ เมื่อกี้ได้ยินเสียงแว๊ดๆ มีอะไรกันรึเปล่า”
“เปล่าครับ … คือเมื่อกี้ผมดู TV เสียงดังไปหน่อย ตัวเล็กไปซื้อของด้านล่างครับ” ผมว่าเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ไม่อยากคิดว่าถ้าสองยักษ์นี้ไฟต์กันตึกคงถล่ม จะบอกว่าผมก็ไม่ใช่อุลตร้าแมนหรอก ที่จะมาปล่อยแสงฆ่าสัตว์ประหลาดหรอกนะ
“อ่อ … และเรากินข้าวหรือยัง” จะเลี้ยงผมหรอ ? ความจริงก็กินแล้วอ่ะนะ แต่ถ้าพี่เค้าเลี้ยงผมก็ยังไม่กินก็ได้ จุ๊ๆนะครับ
“ยังครับ”
“อ่ะนี้ … กินซะ แล้ว บ่ายๆเข้าไปหลังชอปใน ม ด้วย”
“ครับ ?” ผมงงกับซองมาม่าที่เค้าโยนมาให้สองซองกับประโยคที่เค้าพูดเมื่อกี้
“ก็กินซะ และเข้าไปทำงานที่จะต้องรับรุ่นพวกนายช่วงเปิดเทอมด้วย เป็นน้องเทคประธานต้องทำใจ … อย่าให้มันเย็นนักล่ะ” แล้วพี่แกก็เดินออกจากห้องไปทั้งๆที่เก๊กว่าตัวเองไม่เจ็บจมูก… ไม่แน่นะ ไม่แน่! ผมอาจจะได้เจอกับพี่กาจพลก็ได้ อ๊ากกกกกกกกกก!
ยั๊บ!
ผมบีบมาม่าในมือจนมันแหลกคามือ เพราะไอ้มนุษย์ไขมันของผมเริ่มมีความหวังที่จะได้เจอสุดที่รักของโผ้มมมมมม ! ฮึฮึ
“ปังปังเป็นไรอ่ะ” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆตัวเล็กก็มาโผล่ข้างๆ โดยที่ผมไม่รู้ตัวว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร … กุมารทองรึเปล่าเนี้ย =_=’
.
.
.
ป๊อก ป๊อก ป๊อก
ผมนั่งตอกตำปูท่ามกลางรุ่นพี่ที่วิ่งทำงานกันไปมา บางคนก็นั่งสูบบุหรี่จนผมจะกลายเป็นหมูร่มควัน บางคนก็กำลังนั่งวาดโครง วาดลาย เพื่อที่จะเอามาทำโชว์ มีทั้งหล่อมีสวย มีน่ารัก มีหน้าเหี้ยก มีโทรมและก็มีติส หาแบบธรรมดาๆไม่ค่อยเจอครับต่างคนต่างมีทางของตัวเอง ในขณะที่ผมมาด้วยกางเกงผ้าร่มกับเสื้อยืดธรรมดาๆ ส่วนตัวเล็กก็เดินเสริฟน้ำไปมาบางครั้งก็วิ่งมาช่วยผมตอกตำปูบ้าง แต่ไม่ทันไรก็โดนตีโดนมือตัวเอง ต้องเปลี่ยนไปนั่งวาดพล็อบแทน
เฮ้อ… แต่ผมไม่เจอพี่กาจพล ไม่เป็นไร นี้แค่ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเอง เค้าอาจจะมาช้าก็ได้
ฟืดดดดดดดด ฟืดดดดดดดดด ฟืดดดดดดดดดดดดดด
สองชั่วโมงผ่านไปผมมานั่งเลื่อยไม้ตัดไม้ พี่กาจผมก็ยังไม่มา มีแต่ไอ้เสาร์มีเอาสีมาป้ายหัวผม=_=’ตลกมากสินะไอ้บ้านี้
“วาดตรงนี้ให้คมอีกหน่อย … นี้! ฟังอยู่บ้างรึเปล่า!” ผมสะดุ้งกับเสียงพี่ใหญ่ที่ด่ากรอกหู แค่เหม่อหน่อยเดียวเอง … เฮ้อ ฟ้าจะมืดแล้วพี่เค้าก็ยังไม่มา
“เอ๊า! กลับกันได้แล้ว ยุงจะห่ามน้องกูแล้วเนี้ย!!!” เสียงพี่ใหญ่ดังขึ้นผมที่นั่งวาดโครงอยู่เงยหน้าขึ้นมาปาดใหญ่มองไปรอบๆตอนนี้มืดสนิทและไอ้ยุงบ้าก็มาดูดไขมันผมอิ่มไปแล้วเป็นฝูงๆ …เฮ้อ สรุปเค้าก็ไม่มาสินะ
เอาเถอะ อาจจะเจอกันพรุ่งนี้ก็ได้เนอะ … แต่ถ้าไม่เจอล่ะผมก็จะไปหาพี่เค้าที่จุดนัดพบของเราและถ้าไม่เจออีกล่ะ …
โครกกกกกกกกกกครากกกกกกกกกก
“ไอ้อ้วน! เสียงท้องมึงหรือเสียงชักโครกว่ะ!!!” ไอ้เสาร์พูดเสียงดังมากจนทำให้พี่ๆหัวเราะกันเป็นแถว…เฮ้อ ช่างเหอะผมชินและกับเสียงหัวเราะบ้าอำนาจของคนที่ดูถูกคนอื่นแบบนี้ ผมแค่คิดมากจนหิวแค่นั้นเอง ผิดอะไรท้องก็ท้องผมนี้ และอีกไม่นานผมก็จะผอมแล้วด้วย
“ไปเหอะ อย่าไปสนใจเลย ตัวเล็กจะพาไปกินข้าวต้มหน้า ม. อร่อยมากเลยนะ ”
ผมยิ้มให้ตัวเล็กที่เดินมาเกาะแขนผมก่อนจะลากออกมา ผมแทบจะหันไปสวัสดีพี่ๆเค้าไม่ทันแหนะ ทุกคนต่างหัวเราะผมตอนที่ผมหันไปดูยิ่งไอ้บ้าเสาร์ยิ่งเหมือนปิศาจร้ายคำรามเลย …แต่มีคนนึงที่ยืนดูดน้ำจากในกระติกใบใหญ่ที่กินรวมกันทั้งภาคมองมาที่ผมนิ่ง …พี่ใหญ่
============================
ร้องๆออกจากเตาจ้า
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
เนื่องจากคนเขียนเปิดเทอมแล้วและก็อยู่ปีสามช่วงเวลาที่งานหนักที่สุด
มีนิยายอยู่ในปกครองหลายเรื่องเนอะ อาจจะมาอัพช้าบ้างสั้นบ้าง ขออภัยนะค่ะ แต่รับรองว่าไม่หายแน่นอน เต็มที่ 3 วันอ่ะ
ฮ่าๆๆๆรักนะจู๊บๆ
เป็นกำลังใจให้หนูปังด้วยนะค่ะ การลดน้ำหนักไม่ใช่แค่วันสองวันจะผอมเนอะ ต้องใช้เวลาบ้าง และความรู้สึกของปังเองก็สำคัญนะ ในบางทีเด็กคนนี้ก็น่าสงสารบางทีก็น่าหมั่นไส้ คนที่ยอมทุ่มเทกับความรักจนน่าสมเพชอย่างน้อง เค้าชอบที่สุดอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
คาแร็ตเตอร์ของปังไม่เหมือนนายเอกทุกเรื่องของเค้านะ อิอิ คอยดูการเปลี่ยนแปลงของทั้งตัวหมูปังเอง
และก็ความเปลี่ยนแปลงของความรู้สึกที่ต้องใช้เวลาเนอะ
ปล มีคำผิดบอกได้นะจ๊ะ
:bye2:
-
อยากให้อัพทุกวัน
-
กรี๊ดดดดด หนูปังมาแล้วอ่ะ สู้ๆ จุดหมายมีไว้พุ่งชน วันหน้าผอมแน่ อิอิ :z2: :z10:
-
คิดถึงแมวน้อย
-
เอะ พี่ใหญ่นี่ยังไง
-
มาต่อไวๆๆน้าาาาา
-
ชอบพี่ใหญ่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปังงง ผอมไวๆนะลูกกกกก อยากเห็นฉากหวานนนนน>////<
-
ปังๆจะผอมแล้วเหรอ
เหลืออวบๆก็พออออ ให้พี่ใหญ่กอดเต็มไม้เต็มมือ :hao7:
******
โดยส่วนตัวยังโอเคอยู่ที่หนุปังยังตามติดพี่กาจพล เพราะยังความสัมพันธ์กับคนอื่นยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่ (ยกเว้นอีตาเสาร์ น่าถีบตามเคย) รอดูว่าพี่ใหญ่เป็นคนยังไง :z13: (พี่ใหญ่อาจต้องมาไฟท์กับพี่กาจพลในสมองของปังปังก็ได้นะ - -+)
-
สู้ๆนะปัง
-
ผอมซะทีเถอะ :ling1:
-
จะผอมมั้ยเนี้ย ปังปัง ซุกขนมทุกซอกทุกมุมอย่างนี้ :laugh3:
-
อยากดูน้องเล็กเทรนเนอร์ อิอิ
-
:mew1:
-
ปังเลิกกินชอคโกแลตได้จะโอเคมาก
-
ปังเอ้ยยยยย ซุกขนมไว้ มันคงจะผอมเน้อ ช็อกโกแลต ตัวดี้เลย
รอต่อฮับ อยากเห็นผู้ชายต่อยตบกันแย่งปังๆ หุหุๆๆๆ
-
เดี๋ยวไม่ใช่แบบว่า หลังๆเสาร์ก็มาอบ ปังๆ หรอกนะ นึ่แกล้งเพราะชอบแบบไม่รู้ตัวป่ะ แกล้งเด็กยันโต
ปล มีคำผิดหลายคำเลยน้าาาา ว่างๆค่อยเข้ามาแก้นะ
-
ชอบพี่ใหญ่อ่ะ อยากให้คู่กับปังจัง
แล้วที่พี่ใหญ่จมูกแดงนี่ ฝีมือปังอ่ะเปล่า
ตามตอนต่อไป
-
รู้สึกว่าปังจะเหมือนตัวเองยังไงก็ไม่รู้5555555555555
-
น้องปังน่าสงสารจัง :laugh:
ลดหุ่นให้ได้นะเอาใจช่งย :mew1:
-
สนุกอะ
แหวกแนวดี
ว่าแต่...ใครเป็นพระเอกเนี่ยะ ลุ้นจริงๆ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า
-
ตัวเล็กสุดยอดมาก 55555
ปังไม่ต้องไปอยากเจอพี่กาจพลหรอก มีพี่ใหญ่อยู่ใกล้ๆแล้วนะ 5555
-
ชีวิตนักศึกษาของปังปังช่างวุ่นวายดีแท้ แต่เสาร์กับตัวเล็กตลกดีอ่ะ
สงสัยเรื่องพี่กาจพลตะหงิด ๆ ทำไมปังถึงไม่เจอพี่เขาสักที
มีอะไรที่ปังเข้าใจผิดไปรึเปล่าเนี่ย
แล้วก็พี่ใหญ่ ทำไมชอบจ้องปังจังเลย มีอะไรรึเปล่า
แหม แต่ตอนนี้ ปังปังเริ่มเห็นความน่ารักของพี่ใหญ่แล้วน้า :o8:
-
:pig4:
-
ชอบตัวเล็กอ่ะ น่ารักดีและโหดดีสำหรับเสาร์ที่ชอบแกล้งปัง
-
พี่ใหญ่! บางทีแกก็นิ่งไปนะ
มองน้องทำไมนักหนา ทำมะ! ชอบปังปังรึไงยะ .............. :hao7:
-
ปังๆเหมือนเค้าเลยอ่ะ ตั้งใจจะลดน้ำหนักแต่ก็ไม่ลดสักที :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ใครพระเอกเนี่ย
-
FC พี่ใหญ่ :hao7:
-
ปังปังงงงงงง :katai2-1:
-
พี่ใหญ่แน่ๆ พระเอก เพราะมีคอยห่วงใยน้องแบบแปลกๆ หมูปังน่ารักนะแต่ก็กวนด้วย
ตัวเล็กนี่เหมือนแมวจริงจัง สู้ๆ นะน้องปัง
ขอบคุณค่ะ
-
วันนี้ปังปังกะพี่ใหญ่จะมาไหมน้อออ :L2:
-
:sad4: อยากอ่านต่อแล้วววววว
พี่ใหญ่ต้องเป็นพระเอกแน่ๆ #ชูป้ายไฟ!
:z3: รอๆๆๆ ลงวันนี้เลยได้ไหม ขอร้องละ ทุกวันได้ยิ่งดีเลยยยยย
:katai1: จะขาดใจ เป็นเรื่องที่สนุกมาก
-
Not Fat
{CH 6 ปังปัง & พี่เลี้ยงจิ๋ว}
ในคืนนั้น หมูปังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงส่งเสียงกรนคร่อกๆ เพราะเหนื่อยจากการทำงานภาคหลังช็อปที่ถูกบังคับและหลงคิดว่าสุดหล่อในดวงใจจะมาเจอเค้า และบรรยากาศโรแมนติกก็จะเกิดขึ้นแต่ก็ต้องผิดหวัง ตัวเล็กเพื่อนเพียงคนเดียวที่ดีกับเค้าพาไปกินข้าวต้มที่มีแต่ผัก ถึงแม้เค้าจะไม่ค่อยชอบผักแต่ในเวลานั้นเค้ากินไม่เลือกถึงและอิ่มน้ำในข้าวจนได้เพราะนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับการกินของคนอย่างเค้า!
ในความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงกรนของหมูตัวเล็กที่นอนอยู่ริมหน้าต่างค่อยๆลืมตาขึ้นมองมาที่เด็กอ้วนตัวใหญ่กว่าเจ้าตัวถึงสองเท่า ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ควักไฟฉายออกมาจากใต้หมอนดังชิ้ง! เจ้าตัวเล็กค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงย่องไปเตียงของหมูปัง
“ขอโทษนะปังปัง เล็กอยากรู้จริงๆ”
ตัวเล็กยกมือขึ้นไหว้ปลกๆพึมพำออกมาเบาๆ พอเสร็จก็สูดหายใจเข้าปอด และแอบหัวเราะกับเสียงกรนของหมูปังที่ดังเป็นปืนกรนตลกๆ ตัวเล็กไม่เคยรังเกียจหมูปังเพราะรู้ดีคนเราเลือกเกิดไม่ได้ อีกอย่างเค้าก็มองเห็นบางสิ่งบางอย่างในตัวหมูปัง และก็ถูกชะตามากๆ ตัวเล็กรักปังปังที่เป็นปังปัง ถึงจะอ้วนตัวเล็กก็รัก และก็อยากจะเป็นเพื่อน รอดูการเปลี่ยนแปลงของหมูปัง และจะต้องทำให้หมูปังเปลี่ยนแปลงกลายเป็นเด็กน่ารักๆให้ได้ แค่ติดถึงตอนที่เจ้าเสาร์แกล้งหมูปังตัวเล็กก็เผลอกัดฟันกรอดๆเพราะโกรธที่เจ้าเสาร์นิสัยไม่ดี
“เชอะ! คอยดูนะ ตัวเล็กจะเปลี่ยนปังปังให้ดู และนายจะต้องหลงรักปังปัง อิอิ ก่อนอื่นเลยต้องรู้ให้ได้ว่าบัตรนักศึกษาที่ปังปังเอาออกมาดูบ่อยๆ คนนั้นคือใคร” ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็ค่อยๆเอาไฟฉายส่องดูตามใต้หมอนของหมูปังเพราะจำได้ก่อนนอนเพื่อนตัวใหญ่เอาออกมาดูอยู่และแอบซุกไว้ใต้หมอน เจ้าคนที่กรนเป็นเครื่องบินรบอยู่ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกแมวตัวเล็กๆย่องมาขโมยของ
“เขยิบไปหน่อยดิ ตัวเล็กหาไม่เจอ” ตัวเล็กบ่นปอกแปกกับปังปังที่นอนหลับกรนไม่รู้เรื่องอยู่ เหมือนจะรู้เรื่องเจ้าหมูปังไปซุกกับหมอนข้างเน่าใบโปรดที่อยู่ติดกำแพงตัวเล็กยิ้มล่าก่อนจะปิดหมอนใบโตของหมูปังขึ้นและคว้าเอาบัตรนักศึกษานั้นขึ้นมาส่องไฟ
“นาย กาจพล วิเชียนเมฆ … รุ่นเดียวกับพี่ใหญ่ด้วนนี้หน่า แต่เราก็ไม่เคยเห็นหน้า … เอาไปถาพี่ใหญ่ดีกว่ามั่ง …” ว่าแล้วตัวเล็กก็วางบัตรนักศึกษาลงที่เดิน ก่อนจะค่อยๆย่องไปที่ประตูเปิดมันให้เบาที่สุดและผลุบออกไป ทิ้งให้หมูปังนอนกรนเป็นปืนอยู่ในห้องใหญ่เพียงลำพัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ใหญ่เปิดประตูให้น้องเล็กโหน่ยยยยยย” ไม่กี่เสี้ยววินาที คนตัวโตหน้าดุหัวสกินเฮดที่มีอ๊อปชั่นเสริมเป็นวานสายตาทำให้น้องเล็กรู้ได้ทันทีว่าพี่ชายกำลังทำงานอยู่หน้าคอม
“มีอะไร ทำไมยังไม่นอน”
“คือตัวเล็กมีเรื่องจะถาม ขอเข้าไปก่อนนะ ว๊า เหม็นกลิ่นบุหรี่จัง” ตัวเล็กที่เดินเข้าไปในห้องเอามือปัดๆควันบุหรี่ที่ฟุ้งไปทั่วห้องถึงห้องจะเปิดหน้าต่างระบายอยู่ก็ยังเหม็น เพราะมันติดไปตามที่นอนที่ผ้าม่าน ตัวเล็กเดินไปหยิบบุหรี่ที่ไฟยังแดงวาบๆอยู่ในที่เขี่ยไปใส่ในอ่างล้างหน้าและเปิดน้ำดับไฟ ทำหน้าราวกับโกรธมันเป็นฟืนเป็นไฟ ก็แหงสิ มาทำให้พี่ใหญ่สูบไม่เลิกแบบนี้ บุหรี่นิสัยไม่ดี!
“มีอะไรจะคุยกับพี่ ฮึ ?”
พอเดินออกมาก็เห็นพี่ใหญ่นั่งอยู่หน้าโต๊ะคอมที่เต็มไปด้วยเอกสารหนังสือเรียนมากมาย ตัวเล็กมองไปรอบๆและหน่ายใจ ทั้งห้องสมกับเป็นห้องชายโสดที่จิตใจกร้านโลกอย่างที่ใหญ่ยิ่งนัก กองเสื้อผ้า กองจานที่ไม่ได้ล้าง บุหรี่เหล้าเต็มไปหมด ผ้าปูเตียงก็ไม่รู้จักซัก ไหนจะกองรองเท้าที่อยู่หน้าประตูที่มีแต่น้องเน่าวางอยู่ ถ้าตัวเล็กมาอยู่กับพี่ใหญ่ตามที่คาด คงต้องอกแตกตายแน่ๆ ดีแล้วที่เจอหมูปังซะก่อน
“ว่าไง พี่มีงานนะ”
“คือว่า ถ้าน้องเล็กถามไปพี่ใหญ่ห้ามถามต่อนะ”
“… มีอะไร?”
“รับปากน้องก่อน”
“จะให้พี่บอกแม่ไหมว่าเราไม่ยอมอยู่กับพี่”
“หืออออออออออออ งั้นไม่ถามแล้ว … อ่ะ! อย่านะ” ตัวเล็กวิ่งไปตะครุบมือพี่ใหญ่ที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ข้างตัว ก่อนที่จะส่งสายตาขอความเห็นใจ พี่ใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบบุหรี่อีกตัวออกมาจุดไฟสูบ
“มีอะไรว่ามา”
“คือว่า … พี่รู้จักคนที่ชื่อกาจพลไหมอ่ะ”น้องเล็กก้มหน้าถามพี่ชายอ้อมแอ้มและรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เอาเรื่องนี้มาถามพี่ใหญ่ เพราะพี่ชายของตนมักจะเป็นห่วงและต้องการรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาจริงๆ
“ไปเอาชื่อนี้มาจากไหน ?” พี่ชายถามอย่างฉงนสงสัยมือคืบบุหรี่อยู่แดงวาบๆ
“ง่ะ … ขอร้องอย่าถามน้องเลยนะ” ตัวเล็กใช้สกิลตาแมวน้อยขั้นเทพจนพี่ชายถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเอาบุหรี่มาสูบพ่นควันฉุน จนน้องเล็กย่นจมูก เขาจะได้กลายเป็นแมวร่มควันก็วันนี้แหละ
“มันชื่อ ไอ้พล เป็นเพื่อนพี่เอง แต่มันลาออกจากมหาลัยไปแล้ว เพราะต้องย้ายตามพ่อแม่ไปต่างประเทศ” น้องเล็กพยักหน้างึกๆ ในสมองปะติดปะต่อเรื่องราวก่อนจะถอนหายใจออกมา ถ้าเป็นอย่างที่ตัวเล็กคิด ปังปังของเขาก็น่าสงสารมากๆ ถ้าต้องรู้ว่าคนที่ตัวเองชอบไม่อยู่แล้วคงช็อกมากๆแล้วใครละจะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับ ปังปัง
“มีอะไรอีกไหม ?” ตัวเล็กส่ายหัวก่อนจะเดินออกมาจากห้องซึมๆ พี่ใหญ่มองตามหลังก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ตะโกนตามหลังไป
“มันจะกลับมาอีกสองปี” ตัวเล็กไม่รู้สึกตื่นเต้นกับคำพูดนั้น เขาปิดประตูห้องพี่ใหญ่ลงเบาๆ ทิ้งให้คนตัวโตนั่งสูบบุหรี่มองประตูที่น้องชายปิดไปและส่ายหัวไปมา เดินออกไปที่ระเบียงห้องที่ตอนนี้มองเห็นพระจันทร์ดวงใหญ่อยู่ตรงหน้า สูบบุหรี่จนหมดมวลและกลับมาปิดไฟนอนโดยไม่คิดอะไรอีก … บางทีเรื่องนั้นเขาไม่เข้าไปยุ่งจะดีกว่า ตัวเล็กเองก็โตแล้ว มีความนึกคิดอ่านเขียนที่สมควรที่จะต้องตัดสินใจเองได้ พี่ชายอย่างเขาจึงทำได้แค่เฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ
.
.
.
“ไม้กวาด ไม้ถูพื้น แก้วน้ำ … น้ำยาล้างจาน อ่อ! น้ำยาปรับผ้านุ่ม ครบแล้ว! ปังปังจะเอาอะไรอีกไหม”
ปวดตัว ปวดตับ ฮือออออออออออออ เป็นเพราะผมไม่ค่อยออกกำลังกายแน่เลย พอเมื่อวานทำงานหนักนิดเดียวเอง อาการเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวก็มาเยือน แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ตัวเล็กปราณีผม ลากผมมาจนได้ เพราะบอกผมว่าถ้าผมเมื่อยตัวก็ต้องออกกำลังกายทับไปอีกจะทำให้กล้ามเนื้ออยู่ตัวคราวหน้าผมก็จะไม่เจ็บอีก เอาคราวนี้ก่อนได้ม้ายยยยย! ก้าวขาจะไม่ออกแล้ว
“ตัวเล็กเราไม่ไหวแล้ว ขอพักก่อนนะ” ผมว่าและเดินลากขาไปนั่งที่ลายน้ำพุ แม่เด็กอ้อนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วรีบอุ้มเด็กหนีไป คงกลัวผมไปกินลูกเขามั่ง เหอะ …
“อดทนหน่อยปังปัง เดี๋ยวเย็นนี้ตัวเล็กทำกับข้าวให้กินนะ ปะเหอะ พักนานเดี๋ยวพอหายเหนื่อยแล้วปังปังก็จะเจ็บกล้ามเนื้อมากขึ้นอีกนะถ้าเดินอีกน่ะ เอางี้ เดี๋ยวตัวเล็กพาไปซื้อขนมนะ” ผมหูผึงทันทีเพราะตัวเล็กเดินโฉบแผนกขนมอยู่หลายทีแต่ไม่ยอมให้ผมเข้าไป ลากออกมาตลอด เอาล่ะ เพื่อช็อกโกแลต ผมต้องเดินต่อไป ฮึบ!
ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเดินนำตัวเล็กที่เข็นรถตามมา และถึงแผนกของกินในเวลาไม่นาน ช็อกโกแลตเป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันกำลังทอแสงประกายร้องเรียกผมอยู่ ผมจะวิ่งไปเอาบอลช็อก แต่ตัวเล็กดึงเสื้อห้ามผมไว้ก่อน ผมเลยหันไปมองเห็นเขายืนยิ้มกว้างจนเห็นฟันตรงสามสิบสองซีก พร้อมกลับชูกล่องช็อกโกแลตแท่งเล็กๆที่อยู่ในขวดโหลบรรจุ อันนั้นมันเป็นช็อกโกแลตแท้ที่ราคาสูงแถมขมไม่อร่อยด้วย ผมไม่ชอบกินหรอก
“ปังปังอยากผอมไหม เชื่อตัวเล็กนะ ตัวเล็กให้ปังปังกินช็อกโกแลตได้ สามวันหนึ่งอัน และต้องเป็นแค่อันที่ตัวเล็กซื้อให้อันนี้เท่านั้นนะ ส่วนน้ำอัดลม ตัวเล็กจะซื้อเป็นน้ำผลไม้แท้ 100 % ให้ และโปรแกรมอาหาร สามมื้อของปังปัง อยู่ในกำมือของตัวเล็ก เชื่อใจตัวเล็กนะ !” … แฮะ แฮะ แฮะ ผมก็รู้สึกดีที่ตัวเล็กทำท่าจริงจังกับการลดน้ำหนักของผมมาก … แต่ว่า … สามวันต่อหนึ่งชิ้น นรกมาก!!!!
.
.
.
หลังจากที่กลับมาจากห้างดังใกล้ๆมหาลัยผมก็แอบซื้อหนังสือรวมงานวาดสวยๆที่ผมต้องศึกษาก่อนจะเปิดภาคเรียน ถึงผมจะเข้ามาที่นี้และคณะนี้เพราะพี่กาจพลแต่ผมก็ไม่คิดจะมาทำตัวเหลวไหลไปวันๆ ถึงจะไม่ฉลาดและตัวอ้วนน่ารังเกียจผมก็ต้องพยายามให้มากขึ้นเป็นสองเท่าของทุกคน
“เอาล่ะนะ ปังปัง นี้คือตารางเรียนของพวกเรา จะเห็นว่ามีเวลาว่างตอนเย็นเกือบทุกวันเลยเนอะ ตัวเล็กสมัครฟิตเนสให้แล้วนะ เราไปได้ตลอดเวลาเลยไม่ไกลมากในซอยหอเรานี้แหละ”
ผมเงยหน้าละจากหนังสือมองแมวน้อยที่เดินมาหาพร้อมกับแผ่นกระดาษตารางเรียนและใบปลิวยาเสริมอาหารมากมายกับโบรชัวฟิตเนสที่บอก ผมหยิบขึ้นมามองทีล่ะใบโฟกัสไปที่ราคาก่อนอื่น … ไม่นะ แต่ละอย่างมันแพงมาก ผมไม่มีปัญญาหรอก!!!
“เดี๋ยว ตัวเล็ก จะสั่งหมดนี้เลยหรอปังไม่มีตังค์นะ”
“ไม่ต้องห่วง ตัวเล็กจัดการเอง ยาพวกนี้เป็นของหมอที่รู้จักกับพ่อแม่ รับรองไม่มีผลข้างเคียงเพราะไม่ใช่ยาลดน้ำหนัก นี้อย่างตัวนี้นะเป็นตัวดีท็อกลำไส้ล่ะ อ่อ และนี้ก็เป็นยาที่ทำให้กล้ามเนื้อกระชับไม่หย่อนยานหลังน้ำหนักลด และนี้ใบนี้ครีมล่ะ นี้ด้วย นี้อีก… ”
“พอก่อน! ฟังเราก่อน!!!!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังจนตัวเล็กชะงักวางแผ่นกระดาษมากมายลงบนที่นอนก้มหน้านิ่ง … หงอเลย
“ไม่ต้องหงอก็ได้ … แค่อยากให้ฟังเราบ้าง มันแพงมากและเราเกรงใจ เราขอบคุณในความหวังดีมาก แต่เราไม่คิดจะคบกับเล็กเพราะต้องการของพวกนี้ ขอบคุณมากเล็ก แต่การที่เราให้เล็กซื้อของมากมายพวกนี้มา เราจะต้องรู้สึกผิดและไม่เต็มใจที่จะใช้แน่นอน”ผมร่ายยาว ไม่ใช่การขึ้นเสียงตะคอกเพื่อจะเอาชนะ เพียงแต่อยากจะพูดในสิ่งที่คิด ใช่เหตุผลที่มีคุยกัน ไม่ใช่เอะอะอะไรก็จะเอาให้ได้ เหมือนที่เล็กที่นั่งก้มหน้าเป็นแมวหงอกำลังทำอยู่ ผมรู้ว่าเล็กหวังดี แต่ผมก็ไม่อยากที่จะเอาเปรียบใคร ถึงผมจะไม่รวย แต่พ่อผมก็สอนคุณสมบัติของมนุษย์มาดีเหมือนกัน
“หึหึ … ตัวเล็กว่าแล้วปังปังต้องพูดแบบนี้ และนี้!!!! ตัวเล็กสมัครงานในห้องสมุดมหาลัยไว้ให้แล้ว!!!! เงินดีมากเลยนะ และปังปังก็จะได้ไม่มีเวลามาหาของกินด้วย จากนี้ไปก็ทำงานที่นี้ตามตารางว่างระหว่างวันเนอะและพอได้เงินมา ก็เอามาให้เล็ก พอมีเงินเหลือเก็บปังปังก็หยอดกระปุกเอาไว้ โอ้ยสบายไปสามชาติ!”
ผมอ้าปากค้างมองตัวเล็กที่กำลังบ่นหงุงหงิงๆอยู่คนเดียวโทรไปสั่งยาโน้นยานี้ตามภาษาแมวขี้ป่วน ถ้าจะเตรียมตัวมาขนาดนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะเถียงอีกแล้วล่ะ ก็ได้!!! จากนี้ไปตัวเล็กจะเป็นเทรนเนอร์ของผม และนายปังคนนี้ก็จะทำทุกอย่างตามที่ตัวเล็กแนะนำ จะไม่หือไม่อือ เพื่อเพียงจุดประสงค์เดียวหากตัวไหนได้พบได้คุยทำความรู้จักกับพี่กาจพล … เมื่อนั้นเขาจะประทับใจในตัวของผม …
พอคิดได้แบบนั้นกระเพาะผมก็เริ่มต้องการช็อกโกแลตแต่พอมองไปที่ขวดโหล่ที่ตัวเล็กเอาช็อกโกแล็ตไปใส่และล็อกกุญแจเอาไว้แน่นหนาแบบนั้นก็ได้แต่กัดริมฝีปากหักห้ามใจตัวเอง 3 วัน ผมจะต้องได้กินมัน 3 วันเท่านั้น แต่ว่า … พรุ่งนี้ขอแอบไปกินบัวลอยไข่หวานหน้าหอเป็นการส่งท้ายก่อนได้ไหมอ่า มันหอมน่ากินมากๆเลยอ่ะ!!!
“นี้ เอาเงินทั้งหมดมาไว้ที่เล็กนะ และเดี๋ยวเล็กจะให้เป็นวันๆ มีเงินเยอะและปังปังต้องแอบเอาไปซื้อขนมแน่ๆ”
ให้ตายเถอะ เหมือนตัวเล็กเป็นแมวผีที่มีญาณรับรู้เลยแฮะ …
=============================
:katai4: เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
ยินดีรับขอติชมและพร้อมจะแก้ไขค่ะ แต่เรื่องคำผิดแปะไว้นะ ว่างๆจะมีรีใหม่
ปล. พรุ่งนี้อัพ อีพี่คิง วันต่อมา อัพน้องฝ้าย เรื่องนี้รออีกประมาญ 2 วันนะจ๊ะ อาจจะอัพพร้อมกับน้องขิงอีกเรื่อง ฮ่าๆๆๆ
สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าคนเขียนกำลังบ่นเพ้อเจ้ออะไรอยู่จะก็ขอเชิญติดตามผลงานได้นะค่ะ ลองไปอ่านกันดูเนอะ(แอบขายของ ฮ่าๆๆๆ)
K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก ♨ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42719.0)
(พระเอกกวนตีนน้องครีมน่ารักจ้า พร้อมอีกหลายคู่หลากรสชาติในเรื่องเดียวจ้า)
◖◗ SERVITUDE ◖◗ จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43095.0)
(นางเอกสู้ชีวิตไม่ยอมคนแต่แพ้ทางพระเอก มาพร้อมสองแฝดน่ารักน่าชัง)
SECRET LOVE บ้านนี้ผมแอบมีรัก ۩ﺴ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42848.0)
(น้องขิงมาแบ๊วๆ เรียกหัวใจคนอ่านให้ระทวยจ้า)
สมมุติข้าหนีออกจากวัง {พลิกทุกตำนานหลอกเด็ก}
(นิยายแฟนตาซีที่ทุกคนต้องรักเจ้าชายน้อยจ้า) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42402.0)
รักน๊า จุ๊บๆ :bye2:
-
พี่ใหญ่นี่แบบว่าน่าจะไปเรียน วิดวะแทนนะ เถื่อน สถุลจริง 55555 หลอกด่าแล้ววิ่งหนี กร๊ากกกก ปังๆเข้าห้องพี่ใหญ่ทีนี่คงจะแถบอยากออกมาทันทีแน่ๆเบยยยย
-
ทำไมตัวเล็กบรรยายห้องพี่ใหญ่ซะ จากบุคลิกที่ดูเงียบขรึมเป็นชายเถื่อนๆทันที 55555555555
สู้เขาเว้ยยยยยยย ปังงงงงงงงงง เพื่อความผอมมมม
-
เย่ อ่านหนูปังก่อนนอน
พี่ใหญ่จะเดาได้ไหมนะว่ากาจพลนี่มาจากปังปัง
(แต่ตอนนี้ปังน้อยต้องฟิตเรื่องเรียนก่อนล่ะ เพราะสาขาที่เรียนไม่ได้ชอบ แค่เรียนตามพี่พล)
แต่โหดมากกกกกกกกกก ชอคกี้ 3 วันได้กินอันนุง จะบร้าตายยยยยย (เราอดนานขนาดนั้นมะได้ง่ะ แง้) :ling2:
หนูเล็กโหดมั่กค่ะ
-
สู้ สู้นะปังปัง
-
มาต่อไวๆนะคะ
ปล ตอนนี้แอบสั้นนะคะ
-
สีทนได้ค่ะ (ปังก็ทนได้คับ) สู้ๆหมูน้อย ต่อไปเราจะเป็นดั่งราชีนีที่ปู้ชายอยากมาดอมดม?
อยากเห็นตอนผอมแล้วอ่ะ มานั่งรอเรื่องนี้ทุกวันเลย :ling1: :ling1:
-
รักปังปัง หลงตัวเล็ก อ๊ากก :mew1: :mew1:
-
ตัวเล็กน่ารักจัง เพื่อนในฝันเลย~~~ จะรอดูตอนปังปังน่ารักปิ๊งๆ น้า
ปล. ตรงคุณสมบัติยาไม่รู้ตั้งใจหรือเปล่า ที่ใช้ว่า "โบท็อกลำไส้"
แต่ถ้าสมมุติว่าอยากสื่อว่าจะช่วยชะล้างของเสียจากลำไส้ ใช้ว่า "ดีท็อกลำไส้" นะจ๊ะ :)
-
น้องเล้กน่ารักจิงๆนะ น่ารักมากกก!!
-
:L2:
-
ขนมปัง สู้ๆ
-
:pigha2: ตัวเล็กกับปังน่ารักจัง
-
สู้ๆนะปังปัง :katai2-1:
-
:pig4: :L2:
-
ผอมเร็วเถอะอยากเห็นศึกชิงนางระหว่างพี่พลกับพี่ใหญ่ คึๆ เชียร์พี่ใหญ่นะค๊าาาาาา :impress2:
-
โถ่ววว ปังปังเอ๊ยย
มีเทรนเนอร์ดีนะเนี้ย ตัวเล็กจู้จี้เตรียมการพร้อมเลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปังสู้ๆนะ เพื่อตัวเองล้วนๆเลย
ไม่ใช่แต่พี่พลนะ
สุขภาพที่ดีก็ตามมา รู้มั้ยย ฮึ
ตัวเล็กๆสู้ๆ อย่าให้ปังยอมแพ้นะ
-
ตัวเล็กน่ารักมาก
ปังปังสู้ๆ
-
ตัวเล็ก น่ารัก เป็นเพื่อนที่ดีจังเลย โชคดีของปังปัง
ที่แท้ พี่กาจพล ก็ไม่ได้เรียนที่นี่แล้วนี่เอง มิน่าปังถึงไม่เจอซะที
แล้วดันเป็นเพื่อนพี่ใหญ่ซะอีกแน่ะ อีกตั้งสองปี กว่าพี่พลจะกลับมา
ถึงตอนนั้น ความรู้สึกของปังปัง จะเปลี่ยนไปรึยังน้า
แต่รู้สึก พี่ใหญ่จะเข้าใจว่าน้องเล็กสนใจพี่กาจพลซะงั้นนะนั่น
ห้องพี่ใหญ่นี่ สุดยอดเลยอ่ะ ให้ปังปังมาช่วยทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่สิ รับรองผอมแน่ :laugh:
เอาใจช่วยปังปังต่อไป
-
ตัวเล็กลูก5555
-
ตัวเล็ก คือคนที่โหดที่สุดในเรื่องใช่ม้ายยยยยยย 55555
-
น้้งแมวสู้ๆอ :katai1:
-
งานนี้ผอมแน่ หนูปัง
5555
-
อีกตั้งนานกว่าพี่กาจพลจะมา
ระหว่างนั้นปังๆต้องผอมให้ได้นะ
แล้วตกลงใครจะได้เป็นพระเอกเนี่ยะ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
5555 ตัวเล็กสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำดีมากลูกๆ น้องปังปังต้องทำให้ได้ เพราะความสวยรอไม่ได้นะคะลูกกกก :hao7:
-
เอ้า พี่กาจพลไม่อยู่ละ ปังจะเศร้าไหม แต่ไม่เป็นไรพี่ใหญ่อยู่ เชียร์สุดตัว
ตัวเล็กเป็นเพื่อนที่น่ารักจัง ปังตเองผอมแน่ๆเลย ถ้าทำตามได้
สู้นะปัง
-
น้องปังสู้ๆ นะ ต้องทำให้ได้
-
ฮ่าฮ่าฮ่า ไปว่าตัวเล็กแบบนั้นได้ไง เค้าจะทำให้ปังดูดีนะ ต้องขอบคุณสิ
-
ปังอ้วนสู้ๆนะหนู
ต้องกลายเป็นปังเฟี๊ยวให้คนเหลียวมองไปเลย :mc4:
-
ปังโชคดีนะที่มีตัวเล็กเป็นเพื่อน ดูแลควบคุมทุกอย่างให้เลย
-
Not Fat
{CH 7 ปังต้องรับผิดชอบ}
วันนี้วันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้ว ยังไม่เห็นพี่กาจพลเค้ามาที่หลังช็อปเลย … ไม่เจอกันมากี่วันแล้วนะ 2 อาทิตย์รึเปล่านะ หรือ 2 เดือน 2 ปีรึเปล่า ไม่ไหวแล้ว คิดถึงจะตายชัก … เอาล่ะไปหาดีกว่า กี่โมงแล้วนะ ปกติพี่เค้าจะไปช่วง 5 โมง … แย่แล้ว 5 โมงครึ่งแล้ว หมายความว่าถ้าเค้าไปแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงเค้าก็จะกลับแล้ว ฮือออออ ไม่ทันแน่ๆ
“มะ มีอะไรหรอปังปัง”ผมลุกพรวดพลาดขึ้นจากงานตรงหน้าจนเกือบทำค้อนหล่นใส่เท้าตัวเอง ตัวเล็กที่นั่งเก็บงานอยู่ข้างๆตกใจยืนขึ้นไปด้วย
“เปล่าหรอก พึ่งนึกได้ว่าลืมของไว้ที่บ้านน่ะ ขอเราไปเอาก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาดึกๆ” ผมว่าก่อนจะวิ่งออกมาไม่ได้หันไปมองตัวเล็กที่ตะโกนเรียกอยู่ ไม่รู้ล่ะ คิดถึง … อยากเห็นหน้า
ผลั๊ก!
“ขะ ขอโทษครับ”
ผมกุมจมูกตัวเองแต่คนที่ผมชนเขาถลากระเด็นไปชนกับแผงขายน้ำจนเจ้าของร้อยวี๊ดว๊ายอย่างตกใจจนผมตกใจเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นชัดๆว่าเป็นใครผมก็แทบช็อกพะ พี่ใหญ่!!! ขะ เขา ยืนกุมมือขวาตัวเองหน้าตาบู้บี้เหมือนเจ็บมากผมรีบเข้าไปดูเค้าทันที ข้อมือเค้าช้ำเป็นวงเลย แงงงงงงง! ซวยแล้วไอ้ปังทำพี่เค้าข้อมือหักรึเปล่าเนี้ย!?
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่เห็น ผะ ผม ผม ” อย่าฆ่าผมนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ
“เฮ้ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไร ใจเย็นๆ” พี่เค้าเอามือวางบนหัวผมก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มันทำให้มือที่สั่นกลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรไปค่อยๆหายสั่นลงได้ … ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรจริงๆนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ
“ผมขอโทษ” ผมจับมือที่เขียวช้ำของพี่เค้าไว้อย่างเบามือพึมพำพูดกับพี่เค้า สงสัยต้องไปกระแทกอะไรจนเขียวช้ำแบบนี้แน่ๆ
“ป้าครับไม่มีอะไรเสียหายนะครับ” พี่เค้าหันไปถามแม่ค้าขายน้ำที่ยืนหน้าตาตื่นอยู่หลังแผงขายรีบโบกมือไปมาปฏิเสธทันที
“ไม่เป็นไรลูก เราตั่งหากเป็นอะไรรึเปล่า ป้าได้ยินเสียงเมื่อกี้มันแรงมากเลยนะ ไปให้หมอตรวจหน่อยไหม”
“ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน” ผมชิงบอกก่อนเพราะพี่ใหญ่ทำท้าจะปฏิเสธพี่เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าออกมาเซ็งๆ แงงงงงง อย่าฆ่าผมน๊า T^T
ผมเดินตามที่เค้ามาด้านหลังในขณะที่สังเกตอาการเค้าอยู่ตลอดเวลา พี่ใหญ่เหมือนเอาแขนลงไม่ได้ข้างตัวไม่ได้ต้องฝืนไว้ตลอด เจ็บมากแน่ๆถึงเค้าจะไม่ร้องสักแอะแต่ผมก็รู้ว่ามันต้องเจ็บมากๆ สงสัยต้องหักแน่ๆ เอ็นขาดรึเปล่านะ ต้องแสดงความ
รับผิดชอบนะ ปังเป็นคนทำพี่ใหญ่เจ็บ หืออออ ไม่ฆ่าผมน้า
“ผะ ผมช่วยถือครับ”
“พูดอย่างกับฉันแขนขาด” เค้าหันมาดุผม จนผมต้องย่นคอ แง้! กลัวจนไขมันจะละลายแล้วอ่ะ
เขาไม่พูดอะไรแต่วางแขนไว้ที่ไหล่ผมต่างที่ค้ำ และเราก็เดินไปด้วยกันจนถึง ลานจอดรถก่อนจะมาหยุดที่มอเตอร์ไซบิ๊กไบท์คันสีดำ … ผมขับไม่เป็นหรอก แค่จักรยานยังพอว่า แต่คันนี้ถ้าผมขับล้อมันแตกขึ้นมาผมไม่มีตังใช้คืนแน่ๆ หรูเกิน!!!!
“ไป”
“ครับ ?”
“ไปโบกแท็กซี่หน้ามหาลัยมา ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้” ผมพยักหน้างงๆ ก่อนจะพาพี่เค้าไปนั่งก่อนจะรีบพาร่างอ้วนของตัวเองวิ่งไปรอรถที่ป้ายรถของ มหาลัยที่จะมาจอดให้ผมขึ้นฟรี แต่มองแล้วมองอีกก็ไม่มาสักที เอาว่ะ เดินก็เดิน ภาวนาขอให้มีแท็กซี่เข้ามาสักคันก็แล้วกัน
แต่มันไม่เป็นอย่างงั้น…
ปรี๊นนนนนนนนนนนน ปรี๊ด ๆๆๆๆๆ
ผมเงยหน้ามองมอเตอร์ไซที่กำลังมุ่งตรงมาที่ผม ก่อนจะก้มหน้าลงจ้ำอ้าวเดินทันทีที่รู้ว่าเป็นไอ้เสาร์ ซวย ซวย ซวย!!!! มันต้องมาแกล้งผมอีกแน่ๆ
“ไอ้อ้วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!” รู้แล้วว่าอ้วนไม่ต้องป่าวประกาศขนาดนั้นก็ได้!!!!!!!
ผมได้ยินเสียงคนที่ผมเดินผ่านพากันหัวเราะเยาะกันใหญ่เลยบางคนปากบ่นว่าสงสารแต่ก็ยังหัวเราะ อยากไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด ผมผงะเมื่ออยู่ๆไอ้เสาร์ก็ขับรถขึ้นมาบนฟุตบาทขวางหน้าผม แถมทำหน้าตากวนๆใส่อีก เป็นบ้าอะไรนะ ผมยิ่งรีบๆอยู่ถ้าโดนฆ่าขึ้นมาจะทำยังไง!!!!
“จะไปไหนจ๊ะน้องอ้วน เดินไขมันไหลมาแบบนี้”
“เราไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับนายนะ ถอยไปเหอะ ขอร้อง”
“โอ๊ะ อย่าพูดอย่างงั้นสิ กูไม่ให้มึงไปมีปัญหาอะไรไหม”
“ไม่ให้ไป งั้นไปด้วยกัน! เขยิบไปและไปส่งเราหน้า ม ด้วย” ผมว่าพร้อมก้ามขึ้นค่อมมอเตอร์ไซของไอ้บ้าเสาร์ ดีหน่อยที่ฟีโน่ทรงมันเตี้ยผมก้าวขึ้นได้ไม่ติดขัดอะไร ถ้าเป็นรถพี่ใหญ่นั้นอีกเรื่องคงต้องเกาะเป็นหมีโคล่ากันสักพักกว่าจะขึ้นได้ล่ะมั่ง แถมนั่งได้คนเดียวอีก คิดสภาพแล้วก้นผมคงกินเนื้อที่คงซ้อนหมด อับอาย อับอาย
“เฮ้ย!ลงไป หนักไอ้หมูตุ๊ดเหี้ย!!!” เลือกเอาสักอย่างเถอะจะให้ผมเป็นอะไร
“ก็ไม่ถอยอ่ะ ไม่เล่นนะพี่ใหญ่ไม่รู้มือหักรึเปล่า ไปลงเราหน้า ม หน่อยเราจะไปเรียกแท็กซี่ เอาพี่เค้าไปโรงพยาบาล”
“จริงดิไอ้อ้วน เออๆ จับแน่นๆนะมึง อ้วนก็อ้วนตกไปเดี๋ยวไปมันกระจาย โว๊ย! หนักโว้ย!!!!” มันบ่นไปก็เบิ่งรถไปหน้ามหาลัย พอเรียกแท็กซี่ได้ก็รีบให้เขาขับเข้ามาไม่ได้สนใจไอ้เสาร์อีก
ผมพาพี่ใหญ่มาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความปลอดภัยหลังจากรังสีออร่าระหว่างทางที่มาของพี่ใหญ่ทะมึนมาตลอดทางเค้าบ่นว่าผมช้าบ้างล่ะ อืดอาดบ้างล่ะ ไม่ได้เรื่องบ้างล่ะ พี่รู้ไหมว่าระหว่างทางผมต้องแวะปะทะคารมไอ้บ้าเสาร์มันนานแค่ไหนน่ะ เฮ้อ … แย่แล้ว! ในบัญชีมีเงินหรือเปล่าว่ะเนี้ย!!!!
“พี่ครับเข้าพบหมดก่อนเลยนะเดี๋ยวผมมา” ผมบอกในขณะที่รอหมอเรียกตรวจ ช้าจริงๆขนาดโรงพยาบาลเอกชนแล้วนะ ไม่รู้ป่านนี้มือพี่เค้าเป็นยังไงบ้าง ถามว่าปวดไหมก็ไม่ยอมตอบแต่ก็ไม่ยอมให้ผมโดน เฮ้อ ปากแข็งจริงๆ
“ไปไหน”
“ปะ ไปซื้อน้ำครับ” ผมหดคอเมื่อเค้าหันมาทำตาดุใส่ พอผมตอบเค้าก็พยักหน้าและเมินหน้าไปทางอื่น เย็นชาจังไม่เห็นเหมือนตัวเล็กเลยสักนิด
ผมลุกออกมาก่อนจะตรงไปที่ตู้เอทีเอ็มทันที ยังไม่ทันจะได้กด โทรศัพท์ก็สั่นเป็นแผ่นดินไหวซะก่อน ผมเลยเสี่ยงมาอีกทางให้ป้าคนด้านหลังแกกดก่อน เดี๋ยวจะโดนแกสอยไขมันผมไปกินซะก่อน พอยกซัมซุมฮีโร่ขึ้นมาดูก็ปรากฏเบอร์ของตัวเล็ก ผมเลยกดรับสายทันที … ข้าน้อยยอมรับผิดทุกประการ…
“ปังปังอยู่ไหนอ่ะ พี่ใหญ่เป็นไรไหม และปังปังล่ะเจ็บตรงไหนรึเปล่า เราเป็นห่วงมาก ไอ้บ้าเสาร์มาบอกเราแทบไม่เชื่อ!!! เอ๊ะ! อย่าตบหัวสิ!!! #%$#%$^*(&*!!!!” เสียงปลายสายเหมือนพูดกับผมต้นๆแต่หลังๆเหมือนจะหันไปด่ามนุษย์กวนประสาทที่กำลังก่อกวนอยู่ตลอดเวลา ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพราะตัวเล็กแว๊ดเสียงดัง
“ปังปัง!!!” ตัวเล็กเรียกผมอีกครั่งและผมเหมือนได้ยินเสียงไอ้บ้าเสาร์ครางอู้
“เอ่อ … เราอยู่โรงพยาบาล XXX พี่ใหญ่ยังไม่ได้เข้าตรวจ เราออกมาซื้อน้ำน่ะ”
“โอเค เดี๋ยวตัวเล็กไปหา นี้!!! มาขับรถสิ!” และสายก็ถูกตัดไป ผมงงๆ แต่ก็เก็บมันลงในกระเป๋าเหมือนเดิม ก่อนจะไปต่อแถวตู้ ATM ที่เมื่อกี้ไม่มีคนแต่สี่ห้าคนไม่รู้มาจากไหน เฮ้อ … ไม่รู้พี่ใหญ่เข้าห้องตรวจรึยัง แต่ถ้าไม่มีเงินในบัญชีพอจ่ายค่ารักษาพยาบาลล่ะก็ต้องแย่แน่ๆ … ที่นี้จะรับคนเข็นศพไหมน๊า นั้นคงเป็นหน้าที่เดียวที่พอจะทำให้เราทำงานใช้หนี้ได้ล่ะมั่ง
ผมกลับมานั่งที่เดิมพร้อมน้ำเปล่าสองขวดปรากฏว่าพี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว สงสัยจะเข้าไปให้หมอตรวจแล้วล่ะมั่ง โชคดีที่ผมยังมีเงินในบัญชีที่พ่อฝากไว้อยู่บ้างประมาณ 2 หมื่น เป็นเงินฉุกเฉินที่พ่อบอกว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าเอามันออกมาใช้ มันคงจำเป็นจริงๆแล้วล่ะครับพ่อ เฮ้อ … เหนื่อยจัง หิวก็หิว ข้าวก็ไม่ได้กิน … จะแย่แล้ว
“ปังปัง!!!!” ผมแทบลำสักน้ำที่กำลังกระดกเอาเข้าปากเมื่ออยู่ๆตัวเล็กที่กำลังวิ่งมาเรียกเสียงดังขึ้น … กลัวเค้าไม่รู้กันสินะว่าผมชื่ออะไร แหม !
“ปังปังไม่เจ็บตรงไหนนะ ไอ้เสาร์บ้านั้นมันบอกปังปังมีเลือดท่วมเลย แต่เมื่อกี้ปังปังก็คุยโทรศัพท์ดี เล็กว่าแล้วว่าไอ้บ้านั้นโกหก!!!” อินเนอร์ตัวเล็กมาเต็มทั้งสำรวจร่างกายผมทั้งหันไปค้อนไอ้เสาร์ที่เดินหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนสะใจเข้ามาก่อนจะทำหน้าล้อเลียนตัวเล็กให้ตัวเล็กได้ลงไม้ลงมือไปอีกตุบสองตุบ จนพยาบาลต้องเอ็ดขึ้นเพราะที่นี้โรงพยาบาลสองคนนั้นถึงได้หยุด ผมจึงมีโอกาสได้พูดอธิบายให้ตัวเล็กฟังว่าเรื่องมันเป็นยังไง
“ไม่ต้องห่วงหรอกอย่างพี่ใหญ่กระดูกไม่หักง่ายๆหรอก กินนมทุกวันแต่มะเร็งไม่แน่ชอบสูบบุหรี่จัด อิอิ” ตัวเล็กพูดทีเล่นทีจริง ผมไม่พูดอะไรเพราะกังวนใจมากกว่าพี่ใหญ่เข้าไปนานแล้วนะ ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงบ้าง
“อ่ะ นั้นไงออกมาแล้ว” ยังไม่ทันที่ตัวเล็กจะพูดขาดคำพี่ใหญ่ออกมาจากห้องตรวจ ข้อมือเขาใส่ปลอกรัดแขนคอสีฟ้าแขวนแขนมาด้วย … ไม่หักสินะ … เย้! ผมไม่โดนฆ่าแล้ว ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินเจียวเจี้ยมเข้าไปหาพี่ใหญ่
“โดนแน่ๆ หึหึ” ผมหันไปค้อนไอ้บ้าเสาร์ที่เดินมาพูดใกล้ๆ เชอะ โดนก็โดนสิยังไงผมก็ผิดอยู่แล้ว
“เป็นไงบ้างอ่ะพี่ใหญ่”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เส้นพลิกน่ะ เดี๋ยวก็หาย” พี่ใหญ่ตอบตัวเล็กแต่มองมาที่ผมที่เดินเข้าไปหาพี่เขา
“เห็นไหมปังปังเล็กบอกแล้ว ไปเหอะไม่มีอะไรแล้วกลับกันเหอะ ปังปัง หิวแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเล็กพาไปกินข้าวนะ”
“ไปด้วยดิ”
“ไม่ให้ไป !!!” ตัวเล็กและเสาร์เดินนำหน้าไป ผมกลับไปนั่งรอที่เก้าอี้เพื่อที่จะจ่ายเงิน พี่ใหญ่เดินตามมานั่งลงข้างๆเราต่างคนต่างเงียบ รอเพียงเสียงเรียกชื่อของพี่ใหญ่เท่านั้น หลังว่าสามพันคงจะพอนะ …
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว เลิกขมวดคิ้วสักที”
“ปะ เปล่าครับ … เฮ้อ คือว่าผมขอโทษนะครับ ผะ ผมไม่ได้ตั่งใจ”
“จะพูดขอโทษอีกเยอะแค่ไหนห๊ะ!!!” ผมย่นคอเมื่อโดนดุอีกรอบ ทำไมวันนี้ผมโดนดุบ่อยจัง …
“อย่าร้องไห้เชียวนะ”
“คะ คือว่า … ขอโทษ ฮึก ขอโทษครับ” เสียงถอนหายใจยาวๆของพี่ใหญ่ดังขึ้นก่อนที่มือหนาๆจะวางบนหัวผม ไม่รู้ทำไมมือใหญ่ๆของพี่เค้ามันถึงทำให้ผมรู้สึกสบายใจและรู้สึกโชคดีแค่ไหนที่ไม่โดนฆ่าหมกส้วมกลายเป็นไอ้อ้วนที่บวมอืดน่ารังเกียจ …
“ถ้าอยากจะช่วยนักล่ะก็ บางทีสองสามวันมานั้นอาจจะทำอะไรไม่สะดวก คงต้องไถ่โทษกันตอนนั้นล่ะนะ” ผมพยักหน้าแรงๆรับรู้ได้เลยจะให้ผมทำอะไรชดใช้ก็ได้
“คุณบารมี XXX เชิญรับยาและชำระเงินที่ช่อง 3 ค่ะ ” เสียงประกาศทำให้ผมลุกขึ้นยืน แต่ถูกพี่ใหญ่กดไหล่เอาไว้เสียก่อนและเดินนำหน้าผมไป ผมรีบวิ่งตามไปทันที ผมต้องจ่ายนะเพราะผมเป็นคนซุ่มซ่ามเอง!!!
“พี่ใหญ่ผะ ผม…”
“เงียบน่าอย่าโวยวาย …นี้ครับบัตรนักศึกษา มีประกันอุบัติเหตุอยู่” … เงิบแปป เออเนอะ ทุกมหาลัยต้องมีประกันไว้ให้เด็กนักศึกษาทุกคนสิ …
“เอ๊า! เรียบร้อยแล้วไปได้รึยังล่ะ” ผมสะดุ้งหันไปมองพี่ใหญ่ที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ แค่เหม่อนิดเดียวเองดุอีกแล้ว เฮ้อ … ผมถอนหายใจก่อนจะเอาร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยเดินตามพี่ใหญ่ไป
และผมก็ได้ตัดสินใจเงียบๆคนเดียวว่า...ต่อจากนี้จนกว่าพี่เค้าจะหายดี ผมจะต้องดูแลเค้าให้ดีที่สุด ผมจะเป็นมือขวาให้เขาเอง!!!!
ว่าแต่ว่า … ผมลืมอะไรไปหรือเปล่านะ
==================================
o22 มาสั้น ฮ่าๆๆๆๆๆ
แอมซอรี่น๊า รักทุกคนนะจุ๊บๆ :mew1:
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
มีคำผิดบอกได้นะค่ะ :hao7:
ปล มาดูกันสิปังจะรับผิดชอบพี่ใหญ่ยังไง อิอิ
:bye2:
-
ปัง กะใหญ่
-
- ผมต้องจ่ายนะเพราะผมเป็นคนซุ่มซามเอง
- ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรจริงๆนะ ผมไม่ได้ตั่งใจ
น้องปังมาซะดึกเลย ต้องขลุกอยู่กับพี่ใหญ่หลายวันสินะ :L1:
พี่ใหญ่จะเห็นถึงความน่ารักของน้องปังไหมน้อออ (จะแอบเห็นรูปพี่กาจพลหรือเปล่าหนอ??)
-
อยากอ่านตอนปังปังรับผิดชอบพี่ใหญ่จังง :katai2-1: :katai2-1:
-
ความรับผิดชอบเต็มเปี่ยม
-
อะไรยังงายยยย
-
:pig4:
-
พี่ใหญ่จะดูใจดีกว่านี้ถ้าไม่ทำหน้าดุ
เพราะปังปังมันกลัวอ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลืมไปเฝ้าหนุ่มแล้วปังปัง
-
น่ารักมากกก
-
:L2: ให้คนขยันค่ะ
ตามมาจาก K&C จ๊ะ
ไว้เค้าจะทยอยตามอ่านทุกเรื่องเลย เขียนน้อง ๆ ออกมาได้น่ารักมาก
-
ลืมพี่กาจพลไงปัง 555 ลืมไปเถอะ สนพี่ใหญ่ดีกว่า คนอ่านเชียร์
พี่ใหญ่ในดีนะ ไม่แบบงี่เง่าโวยวายไรเลย มีแต่บอกว่าปัวขอโทษมากไป 555 น่ารักอ่ะ
ดูแลพี่เขาดีๆ นะปัง
ขอบคุณค่ะ
-
เอ้า สู้เค้าน้องปัง ผอมแน่ เหอๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ปังลดได้ไวๆๆ
นี่ผ่านมาหลายตอนละ ยังไม่มีวี่แววจะลดอย่างจริงจังเลยนะปังปัง 5555
ชอบพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ถึงจะดุก็น่ารัก คิคิ
-
รอลุ้นพระเอกจะเป็นใคร
-
ลืมพี่กาจพลค่ะน้องปัง
-
:hao7: :hao7:
-
ลืมค่ะ......... ลืมพี่กาจพลของน้องปังไปไงคะ 555
:katai3:
-
พี่ใหญ่เนี่ยต้องคีดอะไรกับปังปังแน่,ส่วนไอ้เสาร์บ้านั้นมันต้องเปันพระเอกแน่เลีย,พี่กาจอะไรนั้นไม่ใช่พระเอกแน่เลีย,เพาะไม่เห็นกานเคื่อนไหวของแกรู้แตว่าแกไปเรียนอยู่อาเมลีกาเอะหรืว่าไอ้พี่กาจอะไรนั้นหน้าจะเปันไอ้เสาร์คนๆเกียวกันแน่ๆเลีย
-
อ่านแล้วกรี๊ดดี แต่รู้สึกตะหงิดๆว่า เหมือนเสาร์จะคู่กับเล็กเลยอ่ะ -______-
แต่พี่ใหญ่นี่ชอบปังหรือเปล่าหว่า? แต่เมื่อไหร่หนูปังจะผอม
ถ้าเสาร์เป็นพระเอกจะดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ้ย ชอบพี่ใหญ่ :katai5:
-
ลืมพี่กาจพลไง
-
วันนี้มาไหมมมมมม
-
เหมือนมีออร่าวิ้งๆ ออกมาจากตัวพี่ใหญ่กับปังปัง เอ๊ะหรือว่าเราคิดไปเอง :o9:
-
เสาร์ต้องคิดอะไรกะปังปังแน่เลย
-
เราว่านะกว่าพี่จะกลับมา ปังปังก็คงอินเลิฟกับพี่ใหญ่แล้วล่ะ :pighaun:
-
:z1: :z1:
-
อร๊าก ค้างงง :ling1:
-
เฮาจะกลับมาอัพวันจันทร์นะจ๊ะ
พรุ่งนี้วันสุดท้ายของกิจกรรมแล้ว คงเบาลงไปเยอะ
นี้ก็เพิ่งถึงบ้าน ฮ่าๆๆๆ
คิดถึงอ่าเลยว่าบอกสักหน่อย นอนล่ะ พรุ่งนี้คนเขียนต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 :a5:
ไหนขอเสียงคนรักหมูปังปังกับน้องตัวเล็กหน่อยเร็ววววววววววว
ช่วยกันภาวนาขออย่าให้ฝนตกพรุ่งนี้เลยเนอะ :5779:
:bye2:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอเสมอ~~ สู้ๆ o13 o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้จ้าาา สู้ๆน้าาา จะรออยู๋เสมออออ :bye2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
สุู้ๆนะ รอเสมอจร้าาา
-
ฮิ้วววววววววววววววววว รักปังๆกับคนเขียนจ้า
สู้ๆน้าา
-
เพิ่งมาอ่านครับ
ชอบนะ อ่านแล้วอยากลดหุ่นมั่งเลย ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ปังปังนะ
-
คนเขียนคร๊าบบบ เลยวันจันทร์ละนะ -0-'/\' มาต่อเห้อะงับบบ :call:
-
พี่ใหญ่...ตัวเป็นพระเอกแหงมๆเลย อิอิ
เอาเถอะ ยังน่าลุ้น ต้องมีเรื่องอีกเยอะ
วันนี้วันอังคารแล้วน๊า ยังรอนะจ๊ะ
-
ในอังคารแล้ว คนเขียนยังมิมาเลย :z3: :z3: :z3: องค์ลงแล้ว :hao7: :katai5:
-
Not Fat
CH8 ปังปังโดนดุ
“ปังปัง เล็กว่าไม่ต้องทำหรอก”
“เล็กไม่ต้องช่วยปังก็ได้นะ เดี๋ยวปังทำเอง” ผมหันไปบอกตัวเล็กที่ยืนเท้าไม้กวาดลงกับพื้นพูดอย่างหน่ายๆ
ภาพตรงหน้าพวกเราคือห้องที่ผมไม่คิดว่ามันมันรกแต่ก็พอๆกับห้องเก่าที่บ้านผมนั้นแหละ ถึงห้องผมจะไม่รกเท่านั้นก็ตาม สภาพห้องอึมครึมเพราะเหมือนไม่ได้เปิดหน้าต่างระบายอากาศมานานที่นอนมีแต่กลิ่นบุหรี่ ทุกอย่างในห้องดูเก่าหมด ยกเว้นพี่ใหญ่ที่นอนกระดิกเท้าเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงอย่างสบายใจ ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนกับสภาพห้องของตัวเอง ก็เข้าใจอยู่ว่าห้องผู้ชาย แต่ยอมรับว่าเงิบไปนิดหน่อยที่เห็นสภาพของนี้ ไม่คิดว่าบุคลิกของพี่ใหญ่จะมีห้องเป็นรังหนูดีๆนี้เอง ข้าน้อยขอคราวะ
“แต่มันรกแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ”
ตัวเล็กหันมามองผมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่มีพี่ใหญ่นั่งมองผมอยู่ … เขาไม่เคยหลบตาใครเลยหรือไงนะบางทีผมก็แอบสงสัยนะทั้งๆที่ตัวเล็กกับพี่ใหญ่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ ทำไมไม่เหมือนกันเอาซะเลย ตัวเล็กเป็นคนตัวเล็กน่ารัก พี่ใหญ่เป็นคนตัวสูงใหญ่กล้ามเป็นมัดๆหน้าเถื่อนแต่หล่อมากๆแต่จะเทียบกับพี่กาจพลตอนนี้ … พี่กาจพล … ผมลืมไปเลย แย่ชะมัด ผมลืมได้ยังไง!!!!!!
“มีใครเคยบอกไหมว่าปังปังเวลาคิดอะไรหน้านี้มาเต็มอ่ะ คิกๆ ทำไมหรอ เจอหนูวิ่งหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นมองตัวเล็กกำลังยิ้มแป้น เค้าเอื้อมมือมาบิดแก้มผมแรงๆก่อนจะวิ่งไปเอามือกวาดกระป๋องเบียร์ลงจากเตียงพี่ใหญ่ตัวเล็กทำหน้าย่นก่อนจะถลกผ้าปูเตียงออกโยนใส่ตะกร้าทันที
“ไม่ไหวอ่ะ ดูสภาพห้องแล้ววันนี้ไม่น่าเสร็จ ไว้มาทำพรุ่งนี้ต่อเหอะปังปัง ไปมาร์กหน้ากันเหอะเฟรชชี่อย่างเราต้องหน้าใสปิ๋งๆสิ อย่าไปสนใจเลยแค่ข้อมือพลิกเอง” ตัวเล็กเดินย่นหน้ามาหาผมและจะมาลากผมออกจากห้อง ผมเผลอมองตาพี่ใหญ่ที่จ้องไม่เลิกก่อนจะขื่นตัวไม่ให้ตัวเล็กลากไปได้ แต่เหมือนเขาก็ยังไม่ลดละความพยายาม ตัวเล็ก … ตัวเรากับนายมันต่างกันมาก อย่าพยายามเลย =_=’ เรายิ่งรู้สึกผิดนะ
“ยังเจ็บอยู่ไหมครับพี่ใหญ่?”
“…”
“พี่ใหญ่คงทำอะไรไม่สะดวกถ้าอยู่คนเดียว… นอนก็ลำบากเพราะถ้าทับแขนตัวเองจะยิ่งเจ็บ พออาบน้ำและผ้าที่พันไว้เปียก ก็พันเองไม่ถนัด มือข้างขวาเขียนงานก็ไม่ได้ กินข้าวก็ลำบาก … ผมขอโทษนะพี่ใหญ่”
“…”
“ถะ ถึงผมจะขอโทษเป็นล้านครั้งมือพี่ใหญ่คงไม่หายง่ายๆหรอก เอาเป็นว่าวันนี้ไปนอนห้องผมก่อนนะครับ และพรุ่งนี้เลิกเรียนผมจะทำความสะอาดห้องให้นะครับ”
“ทำไมฉันต้องไปนอนห้องนาย”
“ก็ ก็ … ”
“อย่าเล่นตัวนักเลยน๊าพี่ใหญ่ ปังปังอุตส่าห์ชวนแล้วนะ!”
“เล็ก! พูดอะไรแบบนั้น … คือว่ามันคือความผิดของผมที่ซุ่มซ่ามผมต้องรับผิดชอบ …หะ หะ ให้ผมดูแลพี่จนกว่าจะหายนะครับ” พี่เค้ามองหน้าผมจนเหมือนจะแทงทะลุเข้าไปจนเครื่องในผมกระจายออกมา แย่แล้วเค้าโมโหแน่ๆ
ผมก้มหน้ามองมือตัวเองที่มีพุงค้ำอยู่ ก่อนจะรู้สึกว่าพี่ใหญ่เดินออกไปจากห้อง เขาเดินผ่านตัวผมไปผมแทบไม่อยากจะหายใจเลย คนอะไรน่ากลัวขนาดนี้ ทั้งๆที่คิดว่าถ้าพูดดีด้วยเค้าจะยอมอ่อนลงกว่านี้ซะอีก
“ไปเหอะปังวันนี้เล็กใจดีให้ปังปังกินช็อกโกแลตสองแท่งนะ โอ๋ๆ”ตัวเล็กกระโดดคว้าคอผมไปกอดโอ๋ๆ ก่อนจะพากันออกมาจากห้องรังหนูของพี่ใหญ่ เฮ้อ … อยากเจอพี่กาจพลจัง
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมตัวเล็กเห็นพี่ใหญ่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียงห้อง ผมเลยจัดการรื้อเอาฟูกนอนมาปูตรงกลางระหว่างเตียงเพื่อทำเป็นที่นอนของตัวเอง พอปูเสร็จตัวเล็กก็ล้มตัวนอนที่นอนของผมทันที ผมมองเพื่อนตัวเล็กที่ยิ้มแป้นให้ผมก่อนจะขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
“เดี๋ยวปังนอนข้างล่างเองเล็กนอนเตียงเล็กเถอะ”
“ไม่อาวววววววว เล็กจะนอนด้วย”
“แต่ที่นอนมันเล็กนะ”
“เล็กนอนได้เล็กตัวเล็ก อิอิ นี้ตามสัญญานะ เล็กอาบน้ำก่อนนะ” เล็กยื่นช็อกโกแล็ตมาให้ผมสองแท่งก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป เล็กเป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆบางทีผมอาจจะโชคดีมากก็ได้เนอะคิดแบบนั้นแล้วผมก็สบายใจ พรุ่งนี้ผมอาจจะได้เจอพี่กาจพลก็ได้ แต่เวลานี้ผมต้องดูแลพี่ใหญ่ซะก่อน
แก๊ก …
เสียงประตูบานเลื่อนหลังห้องเลื่อนออกก่อนที่พี่ใหญ่จะเดินหน้านิ่งกลิ่นบุหรี่ฟุ้งเข้ามาในห้อง เขาไม่พูดไม่จาแต่ทำท่าเหมือนจะเดินออกไปจากห้อง อะไรกันอ่ะ เขาจะไปไหนนี้ก็ 3 ทุ่มแล้วแท้ๆ หรือจะกลับไปนอนห้องรังหนูอีก ไม่ได้นะฝุ่นเยอะแบบนั้น
คิดได้แบบนั้นผมก็ลุกขึ้นวิ่งด้วยความไวแสงไปยืนด้านหลังพี่เขาจนแทบจะสิงให้รู้แล้วรู้รอดบางทีผมก็น่าจะเรียนภาษามือเอาไว้เพื่อจะคุยกับเขารู้เรื่อง =_=’
“จะไปกินเหล้า! จะไปด้วยไหมล่ะ!!!” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันมามองหน้าผมและทำหน้าเหนื่อยใจก่อนจะพูดออกมาอย่างรำคาญ ผมย่นคอก่อนจะฝืนเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เขา
“แต่พี่เจ็บมืออยู่”
“ก็ไม่ได้พิการอย่าบ้าให้มันมากนัก เริ่มน่ารำคาญแล้วรู้ตัวปะ”
“…”
“เฮ้อ … จะกลับไปเกินเที่ยงคืนแล้วกัน ไปนอนซะพรุ่งนี้นายต้องไปเรียน” เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเลย ผมน่ารำคาญหรอ … ผมไม่ได้ตั้งใจผมแค่เป็นห่วง ผมผิดอะไร …
ผมไม่พูดอะไรแต่นั่งลงกินช็อกโกแลตในมือของตัวเองเงียบๆ …
-ตัวเล็ก-
ผมชื่อตัวเล็กแม่บอกที่ผมชื่อนี้เพราะผมตัวเล็กและเป็นน้องพี่ใหญ่ อิอิ ผมว่าชื่อนี้มันก็เพราะดีนะ แต่บางทีก็ทำให้คนชอบเข้ามารังแกผม แต่เสียใจถึงผมจะตัวเล็กผมก็ตอกกลับทุกดอกเหมือนกันน๊า ผมน่ะนะกระโดดสูง มือหนัก แถมยังใจสู้อีกตั่งหาก ผมไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก เพราะไม่ค่อยมีใครจริงใจกับผมเท่าไร บ้านผมรวยเอาซะมากๆ ก็เลยทำให้ดึงดูดพวกบ้าเข้ามา ผมเจอมาทุกรูปแบบแล้วทำให้ผมพอจะมองคนออกบ้าง ก็นะ ผมไม่ใช่คนหยิ่งคุยได้กับทุกคนแต่เลือกคบบางคนมากกว่า
ล่าสุดนะฮะ ล่าสุด ผมเจอคนแปลก เขาเป็นคนอ้วน ตัวใหญ่กว่าผมมากเลย แถมดำด้วย ฮ่าๆๆๆ ความจริงก็ไม่ได้ดำมากหรอก ผมว่าเขาออกจะแทนๆซะมากกว่า เขาไม่สนใจผม … นั้นแหละคือสิ่งที่ผมสนใจเขา เขาไม่ได้มองผมจากฐานะทางสังคม เขาแทบไม่อยากรู้ภูมิหลังของผมแม้แต่น้อย เขาไม่เคยถามว่าผมเป็นใคร และเขามีแววตาที่จริงใจกับผมมากตั้งแต่แรกเห็น เขาชื่อปัง แต่ผมเรียกเขาว่าปังปัง อิอิ น่ารักใช่ไหมล่ะ
เขาเป็นคนสวยนะ ไม่ผิดหรอก เขาจะสวย เพราะตาเขาสวยมาก ปากเขาก็ได้รูป ถ้าหากเขาลดน้ำหนักลงมาซักหน่อยรับรองเขาต้องดูดีมากๆแน่ ผมนี้แหละจะช่วยเขาเอง ตอบแทนที่เขาก้าวเข้ามาในชีวิตของตัวเล็กผู้ไม่เคยมีเพื่อนแบบเขา แต่ปัญหาใหญ่สำคัญที่หนึ่งคือ … เขาไม่เปิดใจให้ผมล้วงความลับออกมานี้สิ คนที่ชื่อพลคนนั้นคือคนที่ปังปังชอบแน่นอน แต่ปังปังไม่รู้ว่าเขาไปต่างประเทศ ผมควรจะบอกเขาดีไหม เขาดูทรมานมากเวลาที่เผลอหรือเหม่อ … เขาคงรักพี่พลมากจริงๆ
เฮ้อ เอาตรงๆนะ ผมไม่อยากให้ปังปังรักพี่กาจพล!!!!!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
“เล็ก เราปวดท้อง!!!! ออกมาหน่อยยยยยยย!” อ่ะ! ดูเหมือนยาระบายที่ผมแอบใส่ไว้อ่อนๆให้ปังปังตอนกินข้าวจะออกฤทธิ์แล้วมั่ง คิกๆ อย่างไปบอกปังปังนะ ผมน่ะต้องควบคุมอาหารปังปังนี้หน่าวันนี้กินเกินไปตั้งเยอะ
ผมรีบเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าด้วยความไวแสงออกมาจากห้องน้ำยังไม่ทันจะออกไปได้ปังปังก็พุ่งเข้ามาซะก่อนผมเลยต้องถลาตัวออกมาหน้าแทบทิ่มลงพื้น เหอะๆ ท่าทางยาจะแรง ผมยิ้มกับตัวเองอย่างภูมิใจก่อนจะเดินผิวปากไปเตรียมมาร์กหน้าที่ซื้อมาสองแผ่น วางไว้บนเตียงรอปังปังมามาร์กหน้าพร้อมกัน อ่ะนั้นไงกินช็อกโกแลตหมดเลย อ้วนจริงๆเลยน๊าปังปังของเล็ก
และอีตาพี่ใหญ่ไปไหนแล้วล่ะ ช่างเหอะ… แค่แขนเจ็บไม่ได้พิการซักหน่อยผมบอกปังปังปากแทบจะฉีกถึงหูก็ไม่ยอมฟัง เฮ้อ พี่ใหญ่น่ะถึกจะตาย สงสัยจะไปกินเหล้ากับเพื่อนแหละมั่ง เอ๊าล่ะ พรุ่งนี้เมนูตอนเช้าของปังปังเอาเป็นข้างเหนียวหมูแล้วกันอยู่ท้องและย่อยยากหน่อย ตอนกลางวันก็ข้าวต้ม ตอนเย็นน้ำพริกปลาทูใส่ยาระบายอ่อนๆให้เจ้าตัวไม่รู้ว่าตกหลุมยาของผม อิอิ บอกก็ไม่กินสิ!!! ผมรู้ว่าปังเป็นพวกนิสัยปากบอกอยากลดแต่ใจจริงแล้วขี้เกียจมาก เขามักจะหาทางเลี่ยงการออกกำลังกายของผมเสมอ ผมบอกให้ปังเดินขึ้นห้องด้วยบันได เขาก็ชอบทำมึนเดินไปขึ้นลิฟ ห้ามก็บอกว่าปวดฉี่ พอจะพาไปฟิตเนสก็ผลัดวันประกันพรุ่งตลอดดดดดดดด ต้องใช่ไม้นี้กันแหละ ถ้าปังชอบดื้อ!!!
อ่อ อีกปัญหานึงคือไอ้บ้าเสาร์! ที่คอยแกล้งปังปังต้องหาทางกำจัดออกไปซะแล้ว เอาไงดีนะ … หึหึ เอาให้หลงรักปังปังให้หัวปักหัวปำเลยเป็นไง … ความคิดดีจริงๆตัวเล็ก ฉลาดมากๆ >///<
เล็กหวังดีกับปังปังจริงๆนะ ต้องให้ไอ้ผีร้ายเสาร์ได้รับบทเรียน!!!!!
==================================
สดๆร้อนๆ สั้นๆ ทำใจนะเค้างานยุ่ง ฮ่าๆๆๆๆ
แต่จะหาเวลามาอัพให้ได้ทุกวัน พรุ่งนี้จะอัพพี่คิงนะจ๊ะ
รอบนี้จริงๆ ฮ่าๆๆๆ เมื่อวานไม่ได้ตั้งใจจะเบี้ยว แต่กลับมาก็เที่ยงคืนแล้ว
บ่ไหว ฮ่าๆๆๆๆ เจอกันตอนหน้าจ้า ตอนหน้าปังปังจะเรียนเป็นครั้งแรกในมหาลัย
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
และขอโทษที่สั้นมากและหายไปนาน ฝากติดตามกันต่อนะค่ะ
:bye2:
=============================
การกินยาถ่าย เพื่อลดความอ้วนเป็นวิธีที่ผิดมากๆ ทำให้ระบบขับถ่ายรวน
เสียสุขภาพ เป็นอันตรายถ้ารับยาต่อเนื่อง
ถึงจะเป็นแค่เรื่องแต่ง แต่เนื้อหาที่ใช้ควรคำนึงถึงคนอ่านด้วยนะคะ
บางคนยังเด็กอาจเชื่อและนำไปใช้บ้าง
การลดความอ้วน ด้วยการกิน ควรกินเป็นเวลา สม่ำเสมอ ฝึกขับถ่ายตามเวลา
เพื่อให้ระบบภายในมีสมดุล และเผาผลาญพลังงานที่ได้มาจนหมด
ไม่ลดปริมาณอาหารอย่างฮวบฮาบ แต่ค่อยๆ ลดลง ให้ร่างกายเคยชิน
ชอบเรื่องนี้ อ่านสนุก น่ารัก หวังว่าคนเขียนจะไม่โกรธที่ให้คำแนะนำนะคะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ เลิฟนะค่ะ แก้ไขแล้วเนอะ
เค้าไม่เคยลดน้ำหนักเหมือนกันยอมรับว่าไม่ได้หาข้อมูล
ฮ่าๆๆๆ ต่อไปนี้จะหาข้อมูลเยอะๆนะค่ะ อ่อ น้องๆเด็กๆพี่ๆเพื่อนๆ ที่กำลังตั้งใจจะลดพร้อมปังปัง
อย่าไปกินยาถ่ายกันน๊า เดี๋ยวไม่สบาย
สำหรับใครมีข้อติเตียนอะไรก็คอมเม้นกันมาได้เลยนะค่ะ พร้อมจะแก้ไขนะ :impress2:
[/color]
-
อัพแล้ววว อ๊ายยย เม้นก่อนอ่าน 55555555555
-
ลุ้นว่าใครคือพระเอกเสาร์หรือพี่ใหญ่ แอบเชัยร์พี่ใหญ่สายโหดจ้า
-
ตัวเล็กจ๋า แกล้งเพื่อนไม่ดีนะจ๊ะ
-
:katai2-1: :mew1:
-
หลงรักตัวเล็กอะ ทำไงดี
-
พี่ใหญ่ ว่าน้องทำไม :fire: มาอยู่กับเจ๊มาปัง!!!
ตัวเล็กก สู้เค้า ทำให้ปังผอมให้ได้แล้วเชิดหน้าเลยลูก
-
ปังปังเป็นเด็กดีจังเลย พี่ใหญ่อย่าดุน้องสิจ้ะ น้องกลัวหมดแล้วนั่น
รู้สึกปังปัง เริ่มจะลืมๆพี่กาจพลแล้วนะ แต่เมื่อไหร่จะปิ๊ง ๆ กับพี่ใหญ่ซะทีล่ะจ้ะ
-
พี่ใหญ่ทำไมต้องว่าปังปังด้วยอ่ะ
คนอ่านเกือบร้องไห้แทนแล้ว แงๆ
ปังปังหวังดีจริงๆนะ :L1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
รอปังๆผอม ปีสองแน่เรย
-
โอ๊ย น้องเล็กใส่ยาถ่ายให้ปังๆ เพราะวันนี้กินมากเกินไป 5555 เข้มงวดมาก อีกไม่นานปังผอมแน่
ปังน่ารักจัง รักษาสัญญา เป็นห่วงคนอื่น พี่ใหญ่อย่ามาดุน้องนะ ที่จริงไม่ได้รำคาญหรอกใช่มะ ยอมรับมา
คนหล่อไรห้องร๊กรก จิ๊ส์
ขอบคุณค่ะ
-
การกินยาถ่าย เพื่อลดความอ้วนเป็นวิธีที่ผิดมากๆ ทำให้ระบบขับถ่ายรวน
เสียสุขภาพ เป็นอันตรายถ้ารับยาต่อเนื่อง
ถึงจะเป็นแค่เรื่องแต่ง แต่เนื้อหาที่ใช้ควรคำนึงถึงคนอ่านด้วยนะคะ
บางคนยังเด็กอาจเชื่อและนำไปใช้บ้าง
การลดความอ้วน ด้วยการกิน ควรกินเป็นเวลา สม่ำเสมอ ฝึกขับถ่ายตามเวลา
เพื่อให้ระบบภายในมีสมดุล และเผาผลาญพลังงานที่ได้มาจนหมด
ไม่ลดปริมาณอาหารอย่างฮวบฮาบ แต่ค่อยๆ ลดลง ให้ร่างกายเคยชิน
ชอบเรื่องนี้ อ่านสนุก น่ารัก หวังว่าคนเขียนจะไม่โกรธที่ให้คำแนะนำนะคะ
-
ริอาจจะเป็นกามเทพหรอน้องเล็ก
-
ตัวเล็ก สู้ๆ นะต้องทำให้ ปัง ผอมให้ได้
-
ชอบตัวเล็กจริงๆ เลยเจ้าแผนการมาก
-
น้องตัวเล็กเจ้าแผนการจริงเชียว
ป.ล.แล้วใครจะคู่กับตัวเล็กล่ะเนี่ย
-
ถ้าปังปังผอม คงสนุกน่าดู
-
คิดเหมือนกันคะ ว่าทานยาถ่ายเพื่อลดน้ำหนักไม่โอเคเลย ตอนแรกน้องปังอาจจะไม่อยากออกกำลังกาย ก้ให้ควบคุมอาหารไปก่อนก้ได้คะ หลังจากที่น้ำหนักเริ่มลดละ น้องปังจะรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของตนเอง จะมีแรงฮึดมากขึ้น ช่วงนี้ก้ค่อยๆออกกำลังกายเบาๆไป เมื่อทำแบบนี้เรื่อยๆไปถึงจุดจุดหนึง น้องปังจะทานน้อยลงออกกำลังกายมากขึ้น นอกจากสุขภาพจะดีแล้ว น้ำหนักก็ลดนะจ๊ะ
-
ฟังเล็กเล่าถึงปังแล้วนึกถึงตัวเอง
ขี้เกียจลดมากก ออกกำลังกายได้แป๊บๆก็ถอดใจล่ะ ฮ่าๆ
เล็กเป็นเพื่อนที่น่ารักมาก แต่แอบน่ากลัวตอนใส่ยาระบายให้ปังนี่แหละ อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ คนแต่งรักษาสุขภาพด้วยค่า
-
จะโหดไปไหนเนี่ยพี่ใหญ่
เดี๋ยวอย่ามาหลงรักน้องอ้วนเค้านะเออ...อิโด่ว
:hao3:
-
ยาถ่ายไม่ช่วยในเรื่องลดน้ำหนักนะ
ต่อๆๆ สงสารปังปัง สู้ต่อไปนะหมูน้อย
-
วันนี้นึกว่าจะได้กลับไว กระซิก ว่าจะกลับมาอัพหมูปัง
แต่ฝนตกปรากฎว่าเพิ่งถึงบ้านเมื่อกี้เอง ไม่ไหวอ่าร่างจะพัง :ling2:
เค้ามาอัพพรุ่งนี้นะจ๊ะ ไม่ผิดสัญญาแน่นอนรอบนี้ :mew1:
ไม่ได้อัพวันนี้ก็ขอมาแจ้งก็ยังดีเนอะจะได้ไม่เสียน้ำใจคนอ่านผู้น่ารักที่รออ่านกันอยู่ :z2:
ปล ใครมีอินเมจพี่ใหญ่น้องเล็ก น้องหมูปังปัง กับเจ้าเสาร์จะเสนอบ้าง ฮ่าๆๆ
เค้าหาไม่เจอสักทีคนที่ใกล้เคียง :impress2:
ฝันดีนะค่ะแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ :pigha2:
(http://i61.tinypic.com/214pld1.jpg)
-
จะรอพรุ่งนี้น้าาาาา :bye2:
-
รออยู่น้าาาา
-
พรุ่งนี้แล้ว ---> ต่อจากเมื่อวาน
ก็รออยู่นะจ๊ะ ติ๊กต๊อก ๆ ๆ
-
รอครับ :katai5:
-
รอจ้าาา
-
รอค่าาาาาาาาาาาา
อยากเห็นน้องปัง ผอม. :hao6: :hao7:
-
Not Fat
{CH 9 ปังปังกับบันไดนรก}
7 โมงตรงเปะ วันนี้ผมว่าผมตื่นเช้าแล้วนะ แต่มีคนตื่นเช้ามากกว่าผมอีก =_=’
“อ่ะ ปังปังตื่นแล้วหรอ นี้ข้าวเหนียวหมูกินนะ” ตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องมือข้างนึงชูถุงข้าวเหนียวหมูขึ้นอีกข้างเป็นถุงกาแฟนมน่าอร่อยดูดอยู่จ๊วบๆ หน้าของตัวเล็กแดงระรื้นหอบนิดๆเหมือนเหนื่อยมาก ผมมองตัวเล็กที่เดินมานั่งลงข้างๆผม
“ไปทำอะไรมาตัวเล็ก”
“ก็ลิฟต์นะสิ ดันมาเสียซะได้ ดีนะเล็กไม่โดนขังในนั้น ปังดูสิเหงื่อเต็มหน้าเลย เฮ้อ แต่ก็รู้สึกดีนะ อิอิ” ตัวเล็กหัวเราะกิ๊กก่อนจะล้มตัวลงนอนดูดกาแฟสบายใจ ตายล่ะ! ลิฟต์เสียนี้ตัวเล็กขึ้นบันไดมาตั้ง 10 ชั้นเลยงั้นรึ … เป็นผมคงตายตั้งแต่ชั้นสามแล้วล่ะ … เอ๊ะ … ว่าแต่พี่ใหญ่ล่ะไปไหน
“พี่ใหญ่ไปตั้งแต่ตี 5 แล้ว เห็นว่าไปเตรียมของรับน้องแหนะ”ผมพยักหน้ารักไม่คิดจะถามอะไรอีก ไม่กล้าถามอ่ะกลัวเล็กไปบอกพี่ใหญ่และผมจะโดนพี่เค้าดุอีก แง๊ม ผมยังสลดไม่หายเลย T^T
“เออ ปังปังไปอาบน้ำเลยนะ เล็กอาบแล้วเดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้า หว่า … แต่เหงื่อเยอะเลยอ่ะ อาบด้วยดิจะได้ไม่เสียเวลา นะนะ” ผมมองหน้าตัวเล็กพี่พูดจาเป็นต่อยหอยเอาหน้ามาถูกับแขนผมเหมือนแมวขี้อ้อน นี้ก็มุ้งมิ้งได้ตลอดให้ตายสิ
“เราอาย”
“อายอะไรอ่ะ นะนะ ผู้ชายด้วยกัน”
“ไม่เอาอ่ะ”
“แงะ! ปังอ่า!!! แง๊ม!กัดเลยนี้แหนะ อิอิ” ตัวเล็กกัดแขนผมเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลกในขณะที่ผมคิดภาพตามว่าผมกับตัวเล็กอาบน้ำด้วยกันก็มวลท้องอีกแล้วไม่พอยังหน้าร้อนเหมือนใครเอาไฟมาอังอีก ผมหัวเราะแห้งๆให้ตัวเล็กก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำมาพร้อมชุดนักเรียนตัวเอง ดีหน่อยที่หอนี้ห้องน้ำใหญ่มีห้องส้วมกับห้องอาบน้ำแล้วก็ที่ล้างหน้าแยกกันเลยแต่งตัวในนี้ได้เลย
“ปางงงงงงงงง! เร็วๆนะตัวเล็กจะอาบบ้าง”
ยังไม่ทันจะได้เปิดฝักเบาเสียงแง๊วๆขอแมวหน้าประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น ผมแอบหัวเราะนิดๆก่อนจะลงมือตัวความสะอาดตัวเอง อ๊า … วันนี้ถึงจะเป็นวันเปิดเรียนวันแรก แต่ก็ยังไม่ได้เรียนสินะ แล้วจะได้เจอพี่กาจพลไหมนะ … จะโดนไอ้บ้าเสาร์แกล้งอะไรอีกรึเปล่า และพี่ใหญ่มือของเขาเป็นไงบ้าง เมื่อคืนได้นอนรึเปล่า … ผมจะถามดีไหม กลัวเค้ารำคาญ กลัวเค้าจะดุเอา
.
.
.
“พี่เค้านัดเราที่ไหนหรอตัวเล็ก” ผมถามขณะเดินเข้ามหาลัยตัวเล็กหันมาเอียงคอมองผมอย่างสงสัย
“นัด ? นัดอะไรหรอวันนี้มีนัดด้วยเหรอปังปัง? ”
“อ้าวก็วันนี้รับน้องไม่ใช่หรอ?”
“บ้าจริงปังปัง อิอิ นี้ไม่รู้อะไรเลยหรอ รับน้องเราต้องไปรับที่ต่างจังหวัดโน้น สัปดาห์หน้าจ้า นี้ไม่รู้จริงๆหรอเล็กว่าเล็กบอกปังปังหลายรอบแล้วน๊า” อ้าว … ทำไมผมนึกไม่ออกล่ะ เสร่อมากปังเอ้ย ผมไม่พูดอะไรอีกก้มหน้าก้มตาเดินตามที่ตัวเล็กลากไป ตลอดทางมีคนพูดทักทายตัวเล็กเหมือนรู้จักกับตัวเล็กมานนานทุกคน แต่ตัวเล็กก็ไม่ยอมพูดกับใครเลย เล็กแปลกอยู่อย่างคือไม่ค่อยเข้าหาใครก่อน … แต่กับคนธรรมดาๆอย่างผมเล็กกลับวิ่งเข้ามาเหมือนแมวจ้องเหยื่อยังไงอย่างงั้น
“แหม แหม แหมมมมม เป็นลูกแหง่ลูกภารโรงไม่พอ ยังเป็นเพื่อนขี้แหง่ตัวก็ใหญ่ใจปลาซิวอีกหรอ หนูปังปัง ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมหันไปมองไอ้บ้าเสาร์ที่เดินออกมาจากหลุมไหนไม่รู้
“มึงก็ไปพูดอะไรแบบนั้นว่ะ ว่าแต่นายนี้ อ้วนจังเลยนะ น้ำหนักเท่าไรหรอนาย นี้ๆสนใจเข้าฟิตเนสบ้านผมไหมราคาถูกนะ สนไหมๆๆๆๆ ?” ผมเม้มปากเบี่ยงตัวหนีเมื่อเพื่อนไอ้บ้าเสาร์ที่เดินมาด้วยกันเข้ามากระแซะผม ผมไม่ชอบเลยแบบนี้ มันน่ารำคาญ
“สนสิ ไหนๆที่ไหนหรอเดี๋ยวเราจะพาปังไป ถูกหรอ จริงเปล่า ?”เล็กมากั้นผมไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้พยายามเอื้อมตัวจะบังผมไว้ แย่จริงแบบนี้อีกแล้ว …
“จริงดิ ที่ XXX ในห้าง XXX น่ะ อ่อ จะแนะนำเทรนเนอร์ให้”
“โอ๊ะ!ที่นี้เอง แหมเราเคยไปอยู่ครั้งนึงนะ หนูวิ่งกันให้ขวักเลย เครื่องออกกำลังกายก็เก่า ไม่เอาหรอก เสียใจนะเรามีเงิน เดี๋ยวเราพาปังไปที่ดีๆกว่านี้ไม่ไปหรอกร้านเก่าๆสวะๆ หึ” เล็กพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีนายคนนั้นลากผมออกมาในขณะที่นายคนนั้นอ้าปากค้างเถียงไม่ทันส่วนไอ้บ้าเสาร์ก็หัวเราะเหมือนชาตินี้ไม่เคยหัวเราะมาก่อนตบไหล่ปลอบใจเพื่อนตัวเองใหญ่เลย … เมื่อกี้ตกลงคนๆนั้นเค้าหวังดีกับผมรึเปล่านะ
“ทำไมไปว่าเค้าแบบนั้นล่ะเล็ก ?”
ผมถามในขณะที่นั่งลงที่นั่งในเซคชั่นเรียน ซึ่งตอนนี้คนเริ่มเยอะคาบแรกวันนี้เหมือนจะเป็นแค่ทฤษฏีเฉยๆเลยเรียนเซคใหญ่หน่อย ถ้าเป็นปฏิบัติ ห้องนึงไม่เกิน 20 เอง และดูแต่ล่ะคนสิแต่งตัวเหมือนไม่ได้ว่าเรียน เฮ้อ ศิลปกรรมสินะ ไม่แปลกหรอกคงมีแต่ผมคนเดียวที่ใส่ชุดนักศึกษาเต็มสูท ความจริงเล็กก็จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ผม แต่ผมเบรกไว้ก่อนก็แต่ล่ะตัวที่เล็กหยิบขึ้นมานี้สิ พันขึ้นทั้งนั้นผมไม่มีปัญญาหรอก
“ปังปังฟังไม่ออกจริงๆหรอว่านายนั้นจงใจจะหาเรื่องน่ะ เล็กดูก็รู้ มันน่ะนิสัยไม่ดีพอๆกับไอ้บ้าเสาร์นั้นแหละ”
ปั๊ก!
“แหนะ!พูดถึงหมาบ้าหมาบ้าก็มาเลย” ผมแทบจะมุดดินหนีเสียตั้งแต่ตรงนี้ ทำไมหน่อ ไอ้บ้าเสาร์กับเพื่อนต้องมานั่งใกล้ๆผมด้วยและยังยักคิ้วลิ่วตาอย่างกวนโอ้ยมายั่วโมโหเล็กอีกแต่นายคนนั้นดูซึม ๆ ไปเลยสงสัยเล็กจะด่าเค้าแรงมากเกินไป
“นาย … นายคนนั้นน่ะ”
“มึงมาเรียกเพื่อนกูทำไม/ปังปังจะไปเรียกมันทำไม” ผมไม่สนใจสอนคนที่แข่งกันตะโกนใส่หูผม นายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองผมผมเหยียดยิ้มเท่าที่จะยิ้มได้ให้ท่ามกลางเสียงแง๊วๆของสองคนที่เถียงกันข้ามหัวผม
“บ้านนายทำฟิตเนสใช่ไหม ไว้ว่างๆเราจะไปนะ ไม่ต้องสนใจเล็กหรอก เล็กแค่เป็นห่วงเรามากเกินไปน่ะ”
“… อือ เราก็ว่างั้น ปากร้ายมากเลยอ่ะ เรากลัวเลย” ผมแอบหัวเราะครั้งแรกผมก็กลัวเล็กเหมือนกันแต่เล็กน่ารักเวลาอยู่กับผมผมเลยไม่กลัวมาก
“เราชื่อชินโด” จะว่าไปชินโด้ก็ตัวสูงมากๆเลยนะเนี้ยสูงเกือบเท่าพี่ใหญ่ล่ะมั่ง แต่ผอมไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อเหมือนพี่ใหญ่ ขนาดบ้านเป็นฟิตเนสนะเนี้ย ขาวด้วยเหมือนลูกครึ่งเลย
“ชื่อแปลกจัง เราชื่อปัง”
ผมว่า และเราสองคนก็เริ่มคุยกันถูกคอโดยที่ชินโดแย่งที่ไอ้บ้าเสาร์ ส่วนไอ้บ้าเสาร์ก็กลัวทะเลาะกับตัวเล็กไม่ถนัดเลยย้ายไปนั่งอีกข้างนึงของตัวเล็ก ตัวเล็กพยายามชวนผมเปลี่ยนที่แต่ยังไม่ได้ทันจะขยับอาจารย์ก็เข้ามาก่อน ผมว่าชินโดก็นิสัยดีนะอย่างน้อยก็ดีกว่าไอ้บ้าเสาร์นี้แหละถึงจะเป็นคนขี้ถาม น่ารำคาญนิดหน่อยก็เถอะนะ แค่เค้าไม่แกล้งผมไม่รังเกียจผมผมก็ดีใจแล้ว
.
.
.
“ลิฟต์เสีย … โปรดใช้บันได”
ผมยืนอ่านตัวหนังสือที่แปะอยู่หน้าลิฟต์อย่างไม่เชื่อสายตาในขณะที่ตัวเล็กยืนดูดน้ำชาเขียวไขมันต่ำอยู่ข้างๆ ผมเองก็มีชาร้อนต้นตำหรับอยู่ในมือเหมือนกัน …แต่ตอนนี้ผมกินไม่ลงแล้ว นี้ผมต้องบุกบั่นขึ้นหอโดยใช้บันไดถึง 10 ชั้นเลยงั้นหรอ!!!! นรก นรกมาก!!!!
“แย่เนอะเมื่อเช้าเล็กก็วิ่งขึ้นเหนื่อยมากเลย แต่ช่วยไม่ได้นะ เราเดินไปคุยไปน่าจะช่วยได้ ไปเถอะเดี๋ยวเย็นมากแล้วไม่ได้ทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่นะ”
ฮืออออออออ ! ขาลงเมื่อเช้าไม่เท่าไรเพราะมันลง แต่นี้มันต้องขึ้น!!! จบกันความคาดหวังที่จะได้ทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่หลังเลิกเรียนเพราะคิดว่ามีเรียนแค่คาบเดียวจะชิวๆและลิฟต์ก็จะซ่อมเสร็จทันไม่คิดว่า … ไม่คิดว่ามันจะซ่อมไม่เสร็จนี้หน่า!!!! ผมต้องเหนื่อยตายแน่ๆ !!!
“ปังปัง ชาหกหมดแล้ว”
เล็กเตือนสติผมในขณะที่ชาร้อนกลายเป็นชาอุ่นๆ ผมเลือกที่จะกระดกทีเดียวให้หมดทนความฝืดของชาเข้าไป ไม่เอาอ่ะ ผมต้องทำให้ร่างกายเอาที่สุด หืออออออออ! แต่ผมต้องทนแบกน้ำหนักตั้งหลายกิโลขึ้นไปด้วย อ้วนๆแบบผมมันก็ไขมันคลานขึ้นบันไดดีๆนี้เอง ใครมาเห็นต้องหัวเราะแน่ๆ โดยเฉพาะพี่ใหญ่ที่เป็นถึงประธานภาคแต่ต้องมาเป็นพี่เทคคนไม่เอาไหนอย่างผม ฮือออออออ! และทำไมวันนี้ผมไม่เจอพี่กาจพลอ่ะ ทำม้ายยยยยยยยยย!!!
ผมกลั้นใจเดินขึ้นบันไดขึ้นไป …
ชั้นแรกก็ชิวๆนะ เล็กเริ่มชวนผมคุยผมเลยไม่เหนื่อย
ชั้นสอง … ก็ไม่ได้เลวร้ายนี้ หรือผมจะผอมแล้วนะ
ชั้นสาม … เล็กเล่าเรื่องตอนประถมได้ตลกร้าย โดยผู้หญิงบอกว่าน่ารักกว่าเลยไม่คบเล็กเลยโกรธผู้หญิงคนนั้นแอบเอาหญ้าเจ้าชู้ไปโรยไว้ในรองเท้านักเรียนที่อยู่หน้าห้อง ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เลย
ชั้นสี่ … ให้ตายสิ … ผมต้องการลิฟต์
ชั้นห้า … ผมไม่น่ากินชาเมื่อกี้หมดเลย ผมต้องการน้ำร่างกายผมกำลังจะตาย
ชั้นหก …
“ละ เล็ก พักก่อน … แฮกๆๆ ปะ ปังไม่ไหวแล้ว” ผมคลานขึ้นไปนั่งอยู่บันไดขั้นแรกของชั้นที่ 7 ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ ผะ ผมจะตายแล้ว
“ใจเย็นๆนะปัง เดี๋ยวเล็กไปดูลิฟต์ก่อนอาจจะใช้ได้แล้วนะ นี้ยาดมดมไปก่อนนะ”เล็กยื่นยาดมมาให้ผมก่อนจะวิ่งขึ้นไปทางลิฟต์ ผมไม่ได้สนใจเอายาดมยัดจมูกเหงื่อไหลออกมาท่วมตัวไปหมด ผมเกลียดตัวเองในสภาพแบบนี้ ผมไม่ชอบเลยที่ตัวเองดูเป็นคนน่าสมเพช
ติ๊ง!
“ป๊างงงงงงงงงงงงป๊างงงงงงงงงง ลิฟต์ใช้ได้แล้วววววววววววว”
ผมหูผึงทันที มองไปเห็นเล็กกำลังโบกไม้โบกมือให้ผมอยู่หน้าลิฟต์ ผมกลั้นใจพยุงตัวเองยืนขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาตัวเล็ก อย่าเรียกว่าเดินเลยเรียกว่าลากเถอะ ดีจริงลิฟต์ใช้ได้แล้ว … อีกสามชั้นผมไม่ต้องเดินขึ้น ดีจริงๆ
ติ๊ง!
“อ้าว พี่ใหญ่! ไปไหนอีกล่ะห้องไม่เคยอยู่เลยนะ” เล็กโวยวายขึ้นเมื่อลิฟต์เปิดออกพอดีกับที่พี่ใหญ่อยู่หน้าลิฟต์พอดี เค้าไม่ตอบคำถามเล็กแต่มองมาที่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้า … ผะ ผมน่าเกลียดมากใช่ไหม … ผมคงน่าเกลียดมากสินะ
“คืนนี้ไม่กลับหวังว่ากลับมาพรุ่งนี้ห้องจะสะอาด ใครบอกว่าจะดูแลคนนั้นก็ทำตามคำพูดด้วย” ผมแอบสะดุ้งก่อนพี่เค้าจะเดินเข้ามาในลิฟต์เล็กบ่นหงุงหงิงลากผมออกไปจากลิฟต์ ในขณะที่ลิฟต์จะปิด ผมนึกอะไรบางอย่างได้เลยรีบคว้าเอาไว้ก่อนที่ลิฟต์จะปิด … ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ผมไม่กล้าพูด … ผมไม่กล้ากลัวเค้าดุผมอีก
“มีอะไรรีบๆพูด ไม่มีเวลาให้ทั้งวันหรอกนะ” … พี่ … ทำไมเค้าไม่แทนตัวเองว่าพี่เหมือนน้องคนอื่นๆบ้าง ก่อนหน้านี้เค้ายังแทนตัวเองว่าพี่กับผมอยู่เลย … ฮึ ก้อนไขมันอย่างผมคงไม่มีค่าขนาดนั้น
“… กะ กลับนะครับ”
“อะไรนะ!”
“คืนนี้กลับนะครับ!!!!”
“ฮึ … ปล่อยมือได้ล่ะ” นั้นคงเป็นคำสั่งใช่ไหม … ผมค่อยๆคลายมือออกจากประตูลิฟต์ ก่อนที่ลิฟต์จะปิดลง… เสียใจจะตายแล้ว … พี่ใหญ่โกรธอะไรผมรึเปล่า … หรือว่าเค้าเจ็บมือ อาการไม่ดีเลยพาลใส่ผม … ผะ ผมต้องไปทำความสะอาดห้องพี่ใหญ่แล้ว กลับมาเค้าจะได้อารมณ์ดีๆ …
.
.
.
ในขณะที่หมูปังเดินนำตัวเล็กที่มองค้อนลิฟต์ราวกับว่ามันเป็นพี่ชายของตนเองที่ดุเพื่อนรักอย่างไม่คิดว่าใครจะเสียใจ เค้าก็หันกลับมามองแผ่นหลังอวบอั้นของเพื่อนรักอย่างเห็นใจ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมแนบอกพึมพำขอโทษปังปังและคว้าเอาสมุดจดเล็กๆขึ้นมาเปิด ขีดค่าข้อความเล็กๆที่แอบจดไว้ พร้อมบอกกับตัวเองว่ามันเร็วเกินไปที่จะทำแบบนี้ เค้าผิดเองที่คิดว่าปังปังน่าจะทนได้ ไม่คิดว่าจะขวัญเสียทั้งกายและใจ เพราะไอ้บ้าพี่ใหญ่แท้ๆเลย ! อุตส่าห์จะแกล้งไอ้บ้าเสาร์ให้ชอบหมูปัง เห็นทีต้องเปลี่ยนแผนให้ไวที่สุด! ไอ้พี่ชายตัวดีนี้แหละน่าโดนยิ่งกว่าอีก!!!
แกล้งลิฟต์เสียให้ปังปังเดินขึ้นบันได
=======================
มาแล้ววววววววววววววววววววว มาดึกหน่อย ให้อภัยกันนะ จุบุ๊ๆ
ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ตัวละครทุกตัวกำลังสับสนรู้สึกเหมือนกันไหม อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:katai5: :bye2:
-
เดี๋ยวนะ น้องเล็ก โหดสลัดผักคะ เจ้ปรบมือ 5555555555555555555
ให้พี่ใหญ่หลงรักปังไปซะ นี่แหละแหล่มสุด เหอะๆๆๆ
-
:katai2-1: ตัวเล็กเลิศอะคิดแผนแบบนี้ 555+
-
อืมมมมมม
เหมือนทุกคนยังไม่ลงตัว คงเป็นเพราะพึ่งเจอกันไม่นาน
แต่ตัวเล็กนี่โดดเด่นสุดๆเลยค่ะ มุ่งมั่นมากกกกกกกกกกกก :mew1:
-
ชินโดดูน่ารักดี อาจจัเป็นเพื่อนที่ดี เล็กโหดมากขึ้นชื่อเลยอ่ะ
เล็กจะเปลี่ยนใจให้พี่ใหญ่มาชอบปังใช่มะ เสาร์อ่ะน่าจะชอบเล็กนะ คิดว่า
ปังๆ สู้ๆ นะลูก
ขอบคุณค่ะ
-
กำลังคิดอยู่เลย อยู่ดีๆลิฟท์หายเสียง่ายๆ 55555
ตัวเล็ก เก่งมากกกกลูก
ปรบมือ
-
น้องเล้กนี่นะ 5555
-
ตัวเล็กจัดให้พี่ใหญ่ก่อนเล้ยยย :mew1: :mew1:
-
สับสน มึนงง แต่ต้องผอมๆสู้ๆปังปัง
-
เล็กทุ่มเทเต็มที่ขนาดนี้
ปังอย่ายอมแพ้นะจ๊ะ
-
แผนแต่ละอย่างของเล็กนี้สุดยอดเลย
-
ตัวเล็กกกกกกกกกก สุดยอด
-
ให้พี่ใหญ่หลงรักปังปังเข้าท่ากว่าให้เสาร์หลงรักปังปังเยอะเลย 55555 :laugh3:
-
เป็นแผนลดความอ้วนที่เหนื่อยแทน
5555
-
อีก 3 ชั้นเองตัวเล็กไม่น่ายอมปังๆเลยอะ เดี๋ยวก็ผอมล่ะ o13
-
ว่าแล้วต้องแกล้งทำเป็นลิฟต์เสีย ตัวเล็กนี่ร้ายจริงๆชักสงสารปังแล้วนะ
-
น้องเล็กน่ารักมากกกก เจ้าแผนการจริงๆ
น่าสงสารก็แต่หมูปังของเราเนี่ยละมัวแต่หงอ :katai1:
-
ตัวเล็กสุดยอดในโลกหล้าเลยทีเดียว ฮ่าๆ
นี่ถ้าแกล้งแบบนี้ทุกวันผอมแน่ปังเอ้ย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ก้อนไขมัน ฟังดูแรงนะถึงจะพูดกับตัวเองก็เถอะ ดูบั่นทอนกำลังใจชะมัด
ปังปังอย่าหมดหวังสิ หัดให้ความหวังตัวเองบ้าง แทคแคร์นะ
-
:impress2:
:impress2: :impress2: มาต่อเร็วนะสนุกมากเลย
-
ร้ายจริงๆเลยนะตัวเล็ก o13
-
ตัวเล็กแอบน่ากลัวนะ
-
แจ้งข่าวสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด จะมาอัพในวันพรุ่งนี้นะค่ะ :katai5:
ย้ำ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ฮ่าๆๆๆๆ มาแจ้งเพื่อให้รู้ทั่วกัน
คิดถึงน้องหมูปังกับพี่ใหญ่ เจ้าเสาร์ น้องเล็ก กันบ้างรึเปล่าค๊า!!! :hao7:
เจอกันจ้า :bye2:
[/color]
-
ชอบเกรียนแบบเสาร์มาก แต่มีคนปราบบแล้วใช่ม่ะ
เดาไปเอง รอคนเขียนมาต่อดีกว่า หุหุหุ
-
:mc4: จะได้อ่านต่อละ อย่าหลอกเค้าเล่นน๊า เค้ารออยู่ ^^
-
อ่านไปน้ำตา ร่วงไป เหมือนสมัยเรียนมหาลัยเลย เคยชอบคนๆๆนึง แต่เราอ้วนเค้าไม่ชอบเรา
-
รออ่านค่ะ
-
รออ่าน
-
รอค๊าาาาาาาาาา
[/size][/color]
:z1: :hao5:
-
รอ คับรอ
-
ขออย่าให้มีอะไรผิดพลาดเล๊ยยย สาธุ :call:
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
-
นี่อย่างกับชีวิตจริง :ling2:
รอค่ะ
-
Not Fat
{CH 10 ปังปังเสียใจ}
แกรกกกกกก แกรกกกกกก แกรกกกกกกกก
“ปังพักหน่อยสิ นี้ขนมเล็กซื้อมาให้” ผมก้มหน้าขัดห้องน้ำอยู่ชะงักหันไปมองตัวเล็กที่ยืนหน้าซีดเป็นแมวต้มในมือมีชานมไข่มุกยื่นมาพร้อมหลอด …
ควับ!
ผมคว้าเอามาดูดจนหมดในไม่กี่นาที ก่อนจะส่งคืนให้ตัวเล็กถือหันมาขัดห้องน้ำต่อ ทำไมนะคราบมันถึงฝั่งลึกแบบนี้!!!! อยู่มรกี่ปีแล้วเคยทำความสะอาดบ้างไหม!!! พี่ใหญ่บ้า ผมเหนื่อย ผมหิว ผมอยากนอน ทำไมต้องมาโกรธผมด้วย แค่ผมทุเรศใช่ไหมล่ะตัวเองก็หล่อตายแหละ … ฮึก นิสัยอ่ะ นิสัยไม่ดีเลย
แกร๊ง!
ผมโยนแปรงขัดทิ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนสภาพตัวเปียกปอนมีกลิ่นน้ำยาล้างห้องน้ำไปทั้งตัว เดินไปที่กองเสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ตัวเล็กกำลังแยกอยู่ เสื้อผ้าอะไรเนี้ย ไม่เคยซักเลยใช่ไหม ผมว่าผมหมักหมมแล้วนะ เจอพี่ใหญ่ไปผมยอมแพ้เลยบอกตรงๆ ซกมก ถ้าผมเห็นหนูมันวิ่งออกมาคงไม่แปลกใจเลยสักนิด
“เหนื่อยไหมปัง”
“… เล็กถ้าเราทำอะไรไม่ดีหรือหงุดหงิดใส่เล็กอย่างโกรธเรานะ”
“คิก รู้ตัวด้วยเหรอ”
“… ระ เราขอโทษ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไร คราวนี้เล็กก็จะได้รู้ว่าเวลาปังโกรธจะเป็นยังไง น่ากลัวอ่ะ บรึ้ยยยย”
เล็กทำไหล่ห่อแต่ปากก็ยังยิ้มไม่หุบ ก็มันน่าโมโหนี้ พอมาคิดดูแล้วผมไม่ได้ทำอะไรให้พี่เค้าสักหน่อย จริงอยู่ที่ผมทำเค้าเจ็บมือ แต่ก็ไม่เห็นต้องเมินกันเลย บอกกันดีๆก็ได้นี้อะไรเมินกันเห็นๆ ทั้งชีวิตผมโดนเมินมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะให้ใครก็ไม่มาเมินผมนี้! ฮือออออออออออออ! อยากไปหาพี่กาจพล อยากไปเจอ แค่ได้แอบมองบ้างก็ยังดี …คิดถึง คิดถึง คิดถึง
เคร้ง!!!!
ผมยืนมองแก้วน้ำที่หล่นลงไปกับพื้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แย่อ่ะ พุงผมไปชนมันหล่นต่อที่ผมกำลังจะเดินไปหยิบเสื้อกล้ามที่วางอยู่บนโต๊ะคอมหล่อ … ดีนะที่ไม่โดนเท้าผมไม่งั้นคงลำบากกว่านี้ คงอเนจอนาถใจน่าดู
“เป็นไรไหม อย่าเพิ่งนะ เดี๋ยวเล็กทำเอง”
“เดี๋ยวเล็ก …”
“โอ๊ย!!!!!”
ยังไม่ทันขาดคำเสียงตัวเล็กก็ดังขึ้นจนผมตกใจ รีบพยุงเล็กออกมาจากตรงนั้นเดินไปนั่งที่เตียง ผมไม่กล้ามองว่าแผลเป็นยังไงเพราะผมเองก็กลัวเลือด แต่ก็ต้องกั้นใจหันมาดู และก็ต้องผงะเมื่อเลือดที่สดไหลหยดลงพื้นน่ากลัวมาก … จะ จ จะ เป็นลม …
“ปังปัง!!!!” ผมก้นจ้ำเบ้าลงนั่งกับพื้นแทบไม่ละสายตาจากมือของตัวเล็ก … นะ น่ากลัว
“ไอ้ปัง รอข้าตรงนี้นะไอ้ปัง เดี๋ยวข้าไปซื้อน้ำให้”
เด็กชายอายุ 5 ขวบตัวน้อยพองเหมือนปลาปักเป้าน้อยแก้มแดงน่ารักในชุดเอี้ยมหมีสีฟ้าเคี้ยวไส้กรอกชีทในมือหยับๆพลางพยักหน้ากับผู้หญิงวัยๆกลางคนในชุดแม่ค้าขายผักตามตลาดแต่หน้าตาของเธอกลับสวยสะพรั่งกว่าคนรุ่นเดียวกันนั่งแกว่งขาไปมาอยู่บนเก้าอี้ข้างๆแผงผักในตลาดเหมือนแมวกวักตัวน้อยที่ใครผ่านไปผ่านมาจะแหวะหยิกบิดแก้มและซื้อของติดไม้ติดมือกลับไปด้วย วันใดที่น้องปังขวัญใจตลาดมาวันนั้นแผงขายผักแผงนี้จะมีลูกค้าไม่ขาดสาย
ผู้เป็นแม่ยิ้มก่อนจะเดินข้ามถนนไป แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อรถยนต์คันสวยแหกโค้งถล่าเข้ามาหาผู้เป็นแม่โดนเจ้าตัวเองก็ไม่ทันได้สังเกต …
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครม!!!!
“มะ มะ แม่ …. แม่ฮะ ผมอยากกลับบ้าน … แม่ …”
เป็นภาพอเนจอนาถใจ… เมื่อเด็กชายตัวน้อยนั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างๆกองเลือดผู้เป็นมารดาใครจะมาอุ้มออกไปก็ไปยอม เพราะแม่ของเขาอยู่ตรงนี้ ก่อนที่จะถูกคว้าตัวไปโอบกอดด้วยมืออันบอบบางของภารโรงวัยกลางคนผู้เป็นพ่อที่อยู่ในอาการช็อกกับภาพตรงหน้า … ก่อนที่จะปล่อยโฮเข้าไปกอดศพของภรรยาอย่างอาลัยรัก … เด็กชายที่อยู่ตรงกลางไม่ได้เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความใสซื่อและบริสุทธิ์แต่กลิ่นคาวเลือดและเสียงร้องไห้ของพ่อ … ทำให้เด็กน้อยปล่อยโฮออกมาอย่างเงียบๆซุกหน้าเข้ากับร่างผู้เป็นแม่ที่เต็มไปด้วยเลือด พร่ำบอกให้แม่ตื่น … แต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีวัน…
.
.
.
“ฮึก ปังปัง พี่ใหญ่ปังปังจะเป็นไรไหม”
“…”
“ไอ้อ้วนนี้อึดจะตายห่า ว่าแต่คนอื่นนายอ่ะเป็นไงบ้าง เลือดไหลเป็นก๊อกแตกขนาดนั้น”
“ไม่ต้องพูดเลยไอ้บ้าเสาร์ ให้มาช่วยอุ้มปังปังก็ไม่ยอมอุ้มผู้ชายซะเปล่า ถ้าพี่ใหญ่ไม่มาปังปังคงได้นอนอยู่ตรงนั้นแหละ”
“ใครจะไปอุ้มไหวว่ะ”
“พี่ใหญ่ไงตอนเจ็บมือด้วย!!!!! ”
“อย่าโวยวายน่า … ถ้าจะทะเลาะกันก็ไปทะเลาะกันที่อื่น หนวกหู!” หมูปังสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อประธานภาคหรือพี่ใหญ่หน้าโหดของน้องเล็กตะคอกขึ้น ตัวเล็กรีบถลาเข้ามาหาใช้มือข้างที่ไม่เจ็บของตัวเองยกแขนหมูปังขึ้นมาเอาหน้าถูไถอย่างหวงแหนร้องไห้เหมือนเพื่อนของตัวเองป่วยหนักและรอดชีวิตมาได้
“ปังปัง ละ เล็กขอโทษ ฮึก” หมูปังกระพริบตาถี่ๆก่อนจะค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งมองไปรอบๆเห็นว่าเป็นห้องของตัวเองกับเพื่อนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมองไปอีกข้างเห็นศัตรูคู่อาฆาตและพี่รหัสจอมโหดนั่งอยู่ข้างกันมองมาที่เขานิ่งแต่คนล่ะอารมณ์
“นึกว่าจะกระอักไขมันตัวเองตายไปแล้ว” เจ้าเสาร์ปากมอมเอ่ยขึ้นอย่างถือดีตัวเล็กค้อนขวับ
“… อ่อนหัดแค่นี้ก็กลัวเลือด” ปังแทบกลั่นลมหายใจก้มหน้าไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่ก่อนจะตาโตเหมือนนึกอะไรได้รีบหันไปหาตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ก้มมองที่มือข้างที่โดนแก้วบาดที่บัดนี้ถูกประถมพยาบาลแล้วเรียบร้อย ก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ไม่เป็นไรใช่ไหมตัวเล็ก” ปังปังกระซิบถามเหมือนกลัวใครบางคนแถวนี้ดุเอา
“หือ แผลเล็กๆน่ะ”
“เล็กบ้าอะไรว่ะ เกือบเต็มฝ่ามือ โอ๊ย!!! ปล่อยนะแมวบ้า!!!” ปังมองเล็กที่กระโดดไปงับหูเสาร์ด้วยดวงตาไหววูบ … เขาทำให้เพื่อนเจ็บตัวอีกแล้ว ทั้งพี่ใหญ่และน้องเล็กเจ็บตัวเพราะเขา … ซวย ตัวซวย เขามันตัวซวย
“ดะ เดี๋ยวผมมานะครับ” หมูปังค่อยๆขยับกายลงจากเตียงอย่างเงียบและเบาที่สุดแต่ด้วยน้ำหนักตัวทำให้เสียงของเตียงสปริงดังเอี๊ยดอ๊าด เขานึกเกลียดตัวเอง …
“ปังปังจะไปไหนหรอ ?”
“ระ เราขอกลับบ้านไปเอาของก่อนนะ พะ พอดีลืมไปว่าต้องใช้ … เดี๋ยวเราจะรีบกลับมา”
ปังปังรีบเดินออกมาจากห้องโดยไวที่สุดไม่สบตาใครทั้งสิ้น เมื่อประตูปิดลงเขาก็วิ่งให้ไวที่สุด ไม่อยาก ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ตรงนี้ทำให้เขารู้สึกผิด รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่เห็นเลือด เห็นคนที่ตัวเองทำบาดเจ็บ … อยากหนีไปตั้งสติที่ไหนสักที่ …
.
.
.
-ปัง-
สี่ทุ่มสิบห้า ดึกมากแล้วพี่กาจพลคงไม่มาแล้วบรรยากาศของสวนสาธารณะตอนนี้มันน่ากลัวสิ้นดี … แต่มันก็ปลอดโปล่งทำให้ผมสบายใจผมไม่ได้ตั้งใจทำแก้วแตก ผมไม่ได้ตั้งใจให้เล็กบาดเจ็บ ไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ใหญ่ต้องมาอุ้มผมในขณะที่เจ็บมือขนาดนั้น … ไม่ได้ตั้งใจทำให้แม่ตาย … ไม่ได้ตั้งใจ
“อ่อ อยู่นี้จริงๆด้วย”
เสียงแหบพล่านที่ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ทำให้ผมชะงักขาที่ก้าวเดินไปข้างหน้าที่มันเมื่อยซะจนผมรู้สึกชาไปหมด ก่อนหันไปมอง แต่ต้องปล่อยสะอึนออกมาเบาๆเมื่อเห็นพ่อของผมเองยืนส่องไฟฉายมาที่ผมใบหน้าแห้งกร้านของพ่อตอนนี้ส่งยิ้มให้ผมทั้งๆที่เหงื่อโทรมกาย ... เขาดูอ่อนแรงเหลือเกิน
“เพื่อนเอ็งโทรมาบอกว่าเอ็งหายไปตั้งแต่ 1 กว่าๆ ข้าเลยออกตามหาแถวๆนี้ … เอ็งคงชอบที่นี้มากสินะ” ผมเบ้ปากก่อนจะวิ่งเข้าไปโถมร่างตัวเองกอดพ่อเอาไว้ ตอนนี้ผมสูงและตัวใหญ่กว่าพ่อมากแต่พ่อไม่บ่นสักคำที่ผมกอดท่านเต็มแรงขนาดนี้
…ฮึก
“โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะร้องไห้อีกไอ้เด็กอ้วน … คนอื่นเค้าเป็นห่วงกันแค่ไหนรู้ไหม มีปัญหาทำไมไม่กลับบ้านมาเดินมืดๆแบบนี้โดนทำร้ายไปจะว่ายังไง …”
“ฮึก ขะ ขะขอ โทษ ขะ ขอโทษครับ ผะ ผม”
“เอาเถอะ … กลับบ้านกันก่อนและค่อยว่ากัน …” พ่อผลักผมออกก่อนจะเดินหันหลังไปแต่มือหยาบกร้านก็ยังกุมมือผมไม่ห่าง ผมเดินเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กตามพ่อมาที่อีแก่ มอเตอร์ไซต์คันเก่าที่ดังเอี๊ยดอ๊าดเวลาขับมัน
“ อ๋อ เพื่อนเอ็งมารออยู่ที่บ้านแหนะ”พ่อพูดพลางส่งหมวกใบเก่าๆมาให้ผม ผมเช็ดน้ำตาก่อนจะทำหน้าสงสัย ใครกันตัวเล็กหรอ … ? อยู่บ้านผมหรอ … อย่างงี้ก็รู้แล้วสิว่าบ้านผมเป็นยังไง … ฮึก เล็กจะเลิกคบกับผมรึเปล่า …
“ว๊ะ!!!! จะร้องทำไมนักหนา! ข้าชักรำคาญและนะ!”
“ฉะ ฉัน … ไม่ร้องแล้วจ๊ะ ใครหรอจ๊ะที่มาหาฉัน” ผมถามเสียงตะกุกตะกักในขณะที่ก้าวขึ้นซ้อนท้ายพ่อ
“ข้าไม่ได้ถามชื่อ แต่ขับรถเก๊งท่าทางแพง ตัวสูงใหญ่เลยทีเดียว … อ่อ คนนั้นที่มาช่วยยกของขึ้นหอเอ็งไงไอ้ปัง”
รถสวย...สูง … ใหญ่ … ยกของขึ้นหอ … ชีวิตผมคงมีคนเดียว
พี่ใหญ่ …
==============================
มาแล้วจ้าา เมื่อวานเกิดปัญหานิดหน่อยไม่ได้มาต่อ แอมโซซอรี่นะจ๊ะ จุ๊บๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า ขอบคุณที่ติดตามและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:bye2:
-
ร้องไห้ตามเลย :hao5:
-
ใหญ่ชอบปัง
-
ปังปังไม่เอาไม่ร้องงงงงงงง ง
ตัวเล็กน่ารักจังงงง ขอกลับบ้านนนนนน
-
สงสารปังๆ จะร้องตามแล้ววว
-
นั่งน้ำตาซึม
-
สงสารปังปัง :ling3:
-
มีคำผิดนิดนึงน้าา ตรงหนวดหูอะจ๊ะ เป็นหนวกหูน้าา
ตอนอดีตปังๆ ฟังเพลงเธออยู่ พอมันร้องน้ำตามันก็ไหลออกมาปับ ไหลพรากทันที
-
เอาอีกกก
-
:hao7: ยิ่งอ่านยิ่งไม่แน่ใจสิว่าตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่น๊า
ส่วนหมูปังอย่าดูถูกความรักของเพื่อนมากนักสิ ^^
-
น้องเล็กก็ยังเป็นเพื่อนที่น่ารักเหมือนเดิม
พี่ใหญ่ถ้าเลิกทำหน้าโหดจะโอเคกว่านี้นะ
เพราะหมูปังมันกลัวอ่ะเพราะตอนนี้นิสัยกะ
หน้าตามันสวนทางกัน
-
น้ำตาซึมตามปังไปด้วย หลายเรื่องมารุมๆกันมันก็ท้อนะ ยิ่งเรื่องแม่แบบเศร้าอ่ะ ตอนพ่อมาเจอแบบซึ้งอีก พ่อน่ารักมาก
พี่ใหญ่ห้ามดุน้องแล้ว เป็นคำสั่งของคนอ่าน สงสารน้อง
แต่ที่มารับก็น่ารักมากเลย
-
สนุกดีมาแปะไว้ก่อนจบแล้วมาอ่านนะ^_^''
-
ปังปัง เปลี่ยนใจมารักพี่ใหญ่ดีกว่าไหม
-
ปังปัง อย่าร้อง :sad4:
-
พี่ใหญ่ ยูเป็นพระเอกรึเปล่าเนี่ยะ??
ยิ่งอ่านยิ่งใช่อะ อร๊ายย
สงสารปังจัง ปกติก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว
พอมาแบบนี้ยิ่งกว่าเดิมอีก
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ไอ้บ้าเสาร์ปากเสีย น่าเอาไขมันตบปากมาก
จะรอตอนต่อฮะ
-
โอ๋ๆๆ ปัง ไม่ร้องน้าไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอก
คุณแม่ของ ปัง เองก็ไม่อยากจาก ปัง ไปหรอกนะ เข้มแข็งเข้าไว้
พี่ใหญ่ กับ ไอ้บ้าเสาร์ นี่น่ากระโดดเตะคนละที ไม่เห็นต้องว่า ปัง แบบนั้นเลยนิ
สักที :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พี่ใหญ่มาตามปังปังแน่เลย
-
หงุดหงิดไอ้เสา เล่นไม่รู้ว่าล่ำเวลา คนกำลังอ่อนแอ โว๊ะ
-
อ๊าาาา น้องปังๆน่าสงสาร ชีวิตแสนยากลำเค็ญ TT
-
ปังปัง อย่าร้อง :sad4:
-
สงสารหมูปัง
-
รอตอนต่อไป :katai5: :katai5:
-
ลืมบอกคำผิดอีกจุดหนึ่ง
แมวกวัดตัวน้อยอะจ้าาา แมวกวักนะะ
-
สงสารปังๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไอ้เสาร์บร้า ขี้ประชดประชัน
-
งะ สั้น :mew2:
-
น้องปังน่ารัก มีปมในใจหลายอย่างเหมือนกันน่า
ดีที่มีน้องเล็กมาเป็นเพื่อน
สู้ๆ รอติดตามๆ
-
ชอบอ่ะ...เรื่องนี้สนุกมากเลย
จะรอตอนใหม่นะค่ะ
อีกหน่อยคนต้องมาตามจีบปังเยอะแน่ๆ...รอผอมก่อนเถอะ
อิอิ
-
:ling1: เมื่อไหร่ปังปังจะผอมซักที เอาแบบให้พี่ใหญ่รักพี่ใหญ่หลง โงหัวไม่ขึ้นอ่าาาาาาาาา :ling1: :ling3:
-
สงสารปังปัง :sad4:
เสาร์น่าถวายแข้ง :3125:
พี่ใหญ่ปลอบปังปังให้ไวเลย :m16:
-
แฮ่ ตอนแรกว่าจะมาอัพวันนี้แหละตัวเอง แต่เค้าเพิ่งทำการบ้านเสร็จ ฮ่าๆๆๆๆ
ยกยอดไปพรุ่งนี้น๊าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเรามาอัพแน่นอนจ๊ะ
คิดถึงปังปังกันไหมล๊า
ปล. รำคาญไหมที่เรามาบอกวันอัพแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ กลัวเพื่อนบางคนรำคาญ แต่มาบอกไว้ให้รู้ว่าเค้าไม่ได้หายไปไหนน๊า
ชีวิตวนเวียนอยู่กับการเรียนและนิยายทั้ง 5 เรื่องนี้แหละ :hao7:
แต่รักน๊าจุ๊บๆ ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ เทคแคร์จ้า :bye2:
-
พรุ่งนี้จะว่างพอดี จะได้มาอ่านต่อนะคนเขียน
รอ.. รอ... ด้วยความคิดถึงจ้าาาา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
รอได้จ้าาาาาาาาา
-
รอจ้า
-
:katai5: :katai5: :katai5:
รอปังปังยุนะคร้าฟ
-
เจิมรออออออออออ
-
Not Fat
{CH 11 ตัวเล็ก...?}
อยากจะร้องไห้ … แต่ผมร้องไม่ออกแล้ว วันนี้ผมร้องมาแทบทั้งวัน แสบคอไปหมดแล้ว ปวดหัวด้วย นี้เกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว ผมอยากนอนมาก … แต่ผมนอนไม่หลับเพราะพี่ใหญ่เอาแต่จ้องผมไม่วางตาขนาดนี้
“น้ำครับ”
ผมวางขันน้ำลงข้างตัวพี่ใหญ่ มือไม้เกร็งไปหมดเพราะอากาศค่อนข้างหนาวพ่อผมก็ไปนอนแล้วเรียบร้อย แกคงเหนื่อยจะนอนก็ไม่ได้นอน ผมเอาปัญหามาให้ตลอด ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่ เพราะรู้ตัวเองผิดเต็มๆ เค้าจะฆ่าผมไหม เค้าจะโมโหผมแค่ไหน … ผมไม่ได้ตั้งใจให้เค้ามาลำบาก ผมแค่อยากหนี้จากปัญหาทุกสิ่งแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ดูเหมือนฟ้าดินไม่เป็นใจเอาเสียเลย
“ผมขอโทษครับ”
“ถ้าไม่คิดจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้ก็ไม่ต้องพูด กลับกันได้ล่ะ” เค้าลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกไป ผมด้วยความที่สมองความคิดกระจัดกระจายไม่เป็นทิศทางก็พลั้งปากพูดออกไปเสียงดัง
“ผมอยากนอนบ้านคืนนี้ครับ”
“คิดว่าที่ฉันขับรถมานี้เพื่ออะไร!!!!”เฮือก!!! … ยะ อย่าฆ่าผมนะ มะ ไม่เห็นต้องทำหน้าหน้ากลัวขนาดนั้นเลย … ฮืออออออออออออ อ
“คะ ครับ กลับครับ ผมขอเข้าไปบอกพ่อก่อนนะครับ” ผมว่าแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาพ่อในบ้านทันที เฮือก … นะ นึกว่าจะตายซะแล้ว รังสีน่ากลัวชะมัดคนบ้าอะไรก็ไม่รู้
.
.
.
ป่านนี้ปังปังจะเป็นไงบ้าง พี่ใหญ่จะหาปังเจอไหม ตอนโทรไปคุณลุงบอกปังไม่ได้อยู่ที่บ้าน แบบนั้นผมเป็นห่วงปังปังมากจริงๆ ถ้าโดนจับตัวไปล่ะ และถ้ามีคนมาทำร้ายปังปังล่ะ ปังปังจะไปอยู่ที่ไหน และถ้าพี่ใหญ่เจอปังปังพี่ใหญ่จะดุปังปังหนักแค่ไหน … จะ เจ็บแผลชะมัด …
“หยุดเดินได้แล้วไอ้แมวป่า” ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้บ้าเสาร์ที่มาจุติอยู่ในห้องไม่ยอมไปไหน แถมนอนกระติกตีนดูบอลสบายใจอีกตั่งหาก ฮึ้ย น่าโมโห ไล่ก็ไม่ไปด้วย น่าเบื่อ ๆๆๆๆๆๆ!!!!
“แง๊ม!!!!” ผมพุ่งหลาวไปกัดเข้าที่แขนไอ้บ้าเสาร์มันสะดุ้งโย่งสะบัดแขนใหญ่ เสียใจไม่หลุดหรอกเว้ย รากฟันพี่แข็งแรงไอ้น้อง อิอิ … อะ โอ๊ย ! เจ็บนะไอ้บ้าเอาแขนมาโดนแผลผมได้ไง!!!!
“ปั๊ดโธ่ว! กูต้องฉีดยาแก้บ้ากันไว้ด้วยใช่ปะว่ะ! อ้าวและเป็นห่าอะไรนักนิ่งเชียว” ผมเม้มปากหลับตาปี๋เพราะเจ็บมือมาก … ผมซุ่มซามเองจะเก็บแก้วก็ดันโดนแก้วบาดเรื่องนี้ปังปังไม่เกี่ยว แต่ปังปังคิดมากเอง แง๊ม ! เจ็บจะตายแล้ว
“เฮ้ย ไอ้แมวป่า เป็นไงบ้าง พี่มึงกลับมาเห็นสภาพแบบนี้กูโดนเตะแน่”
“ยุ่งน่า! จะไปไหนก็ไปป่ะ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งเจ็บอ่ะ!”
“เอะไอ้นี้ ไปไปหาหมอ กูว่าต้องโดนเย็บแน่เลยว่ะ โอ๊ย!! เฮ้ย ทำไมมึงขยันทำร้ายกูจังว่ะ” ผมใช้มือตะบปหัวไอ้บ้าเสาร์ที่สลอนหน้ามาใกล้ผมจนมันบ่นอุบ
“ทำไมนายถึงไม่ชอบปังปังอ่ะ”
“เฮ้ย! อย่าเปลี่ยนเรื่อง ไป ไปหาหมอก่อน”
“ไม่ไปถ้าไม่บอก”
“ว๊ะ! เรื่องมากจริง ก็ไม่มีอะไรมันอ้วนกูไม่ชอบ”
“… ชั่ว!!!!!”
ผมตะคอกมันเสียงดังก่อนจะสะบัดตัวมานั่งหันหลังให้อีกทาง ไอ้คนพันธุ์นี้แหละที่ผมเกลียดมากที่สุด ไอ้คนที่มองคนที่ภายนอก ปังปังอ้วนแล้วไง ถ้าผมอ้วนมันคงจะเกลียดผมด้วยแหละ ฮึ คนแบบนี้น่าจะเอายาระบายสำหรับปังปังใส่ลงในแก้วน้ำสักครึ่งกระปุก จะได้รู้สำนึก!!!!
“ทำไมมึงเอาแต่ใจว่ะ เจ็บจะตายห่าและยังมาเล่นตัวเอง ไอ้ปังก็ไอ้ปังเดะ มึงก็มึงสิว่ะ!”
“ไม่ใช่!!! เล็กก็ปัง ปังก็เล็ก ต่างหาก!!!!” ผมหันไปตะโกนใส่หน้าไอ้บ้าเสาร์ ฮึ! คนอะไรชั่วช้า!!!!
“เออๆ รักกันเข้าไป กูอยากรู้นัก มันจะรักมึงเหมือนที่มึงรักมันแบบนี้รึเปล่า จะอะไรนักหนาก็แค่ไอ้อ้วนคนเดียว”
เพี๊ยะ!!!!
ผมหันไปยืนประจันหน้ากับไอ้บ้าเสาร์ต่างกันตรงที่ผมยืนบนเตียงมันยืนข้างล่างก่อนและตะหวัดมือหวดเข้าหน้ามันอย่างจัง! สมควรแล้วคนแบบนี้! จริงอยู่ที่ผมไม่เคยจริงใจกับเพื่อนคนไหน และผมผิดตรงไหนที่อยากจะจริงใจกับปังปัง ผมไม่รู้ว่าปังปังจะรำคาญผมไหมหรืออะไร แต่สิ่งที่ผมอยากทำคือผมอยากให้!!! ผมผิดตรงไหนไอ้คนบ้าคนนี้ถึงมาหักหามน้ำใจและพูดจาหมาไปแดกแบบนี้!!!!
“หน่อยยยยย!” มันกัดฟันกรอดตอนนี้หน้ามันแดงเป็นรอยนิ้วมือผมและง้างมือจะต่อยผมคืน เอาสิ ผมแมนอยู่แล้วต่อยเลย!!! และจะได้เห็นดีกัน!!!!
“ฮึ้ย! อยากตายก็ตายไปเลย! คนอุตส่าห์จะช่วยเสือกชวนทะเลาะ ไอ้ห่าแม่ง!!!”
โครม!!!
มันทำท่าหงุดหงิดฟุ้งซ่านโต๊ะเตียงผมดังโครมใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแถมด้วยปิดประตูดังปัง! คนแบบนี้ผมไม่มีทางญาติดีด้วยเด็ดขาด!!!!!
แค่คิดก็เจ็บแปลบแล้วอ่ะ ผมกุมมือตัวเองและพยายามสงบสติอารมณ์เดินไปที่เครื่องเขียนหยิบยาแก้ปวดกับแก้อักเสบขึ้นมาอย่างละสองเม็ดและเอาเข้าปากพร้อมน้ำ ยี๋! ขมชะมัด ขนลุกเลยอ่ะ ผมล้มตัวลงนอนมองมือที่พันไว้ด้วยผ้าพันแผลที่ขาวที่มีเลือดซึมออกมาเป็นดวงๆ เฮ้อ ... ปังปังรีบกลับมานะ เล็กอยากนอนกอดแล้วอ่ะ กระซิก …
.
.
.
“ง่วงก็นอนถ่างตาทำไม”
ผมเหลือบไปมองพี่ใหญ่ที่ขับรถอยู่ข้างๆ ใครจะกล้าอ่ะขืนผมหลับและกรนออกมาเค้าต้องฆ่าผมแน่ๆ ภายในรถทั้งเงียบและเย็นมาก มันทำให้ผมเคลิ้มๆจะหลับแล่ไม่กลับแล่แต่ยังครองสติได้เพราะคิดถึงหน้าพี่ใหญ่ตอนโกรธและโมโห กับหน้าของเล็กที่กำลังเป็นห่วงผมอยู่ ก็ทำให้ผมไม่กล้าหลับกล้านอนอยากจะให้ถึงหอเร็วๆ ถ้าเล็กไม่เป็นห่วงผมมากคงจะดีเพราะรายนั้นโอเวอร์แอ็กชั่นตลอดเวลาถ้าเป็นเรื่องผม ผมหวังว่าแผลที่มือเขาจะไม่เป็นอะไรมากด้วย
แก๊ก
ผมมองกล่องคุกกี้ช็อกโกแล็ตบนตักและเหลือบไปมองพี่ใหญ่อีกครั้ง … ที่โยนมานี้ให้ผมกินใช่ไหม
“อยากกินก็กินไม่อยากกินก็โยนทิ้งไป” ผมเม้มปากก่อนจะหันมาสนใจกล่องช็อกโกแล็ตและไม่รอช้าแกะมันออกเห็นมันส่องแสงประกายวิบวับออกมาน่ากินชะมัดของแพงซะด้วยสิ อิอิ กินล่ะน๊าคร้าบบบบบบ
‘เล็กจะช่วยปังปังเอง แต่ปังปังก็ต้องช่วยตัวเองด้วยนะ’ ผมชะงัก เมื่อนึกถึงคำพูดของตัวเล็ก … จริงสิ ทุกวันนี้ผมเป็นคนที่ถูกช่วยเหลือตลอด แต่ผมไม่เคยช่วยตัวเองเลย ผมไม่เคยให้กำลังใจตัวเองไม่เคยจริงจังเลยสักครั้ง และที่หนีออกมานี้อีก ผมก็บ้าไปเอง หงุดหงิดไปเอง …
แก๊ก …
ผมปิดฝาและนั่งกอดกล่องมันไว้แบบนั้น … พี่ใหญ่เหลือบมองผมนิดๆแต่ก็ไม่พูดอะไร พอดีกับที่เขาหักเลี้ยวรถเข้าซอยหอพอดิบพอดี
“ไปขอโทษตัวเล็กซะ” ผมเม้มปากและพยักหน้าเบาๆ ยังไงผมก็ตั้งใจจะทำอย่างงั้นอยู่แล้ว
.
.
.
ตีหนึ่ง ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องพร้อมกับพี่ใหญ่ที่ยืนหน้าตายอยู่ข้างๆ ทำไมนะขาผมถึงได้แข็งแบบนี้ แค่เข้าไปและขอโทษจากนั้นก็ทำตัวเหมือนเดิมเพราะเล็กคงไม่โกรธผมมากอยู่แล้ว แค่นั้นเอง แค่นั้นเองปัง กลัวอะไรยังไงตัวเองก็ขอโทษคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว … แต่อย่าลืมว่ามันไม่เหมือนกันอ่ะ นั้นคนอื่นนี้ตัวเล็กมาเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว … ตัวเล็กสำคัญ
“จะยืนอีกนานไหม” ผมเบ้ปากให้พี่ใหญ่ นี้ก็อะไรเอะอะก็ดุเอะอะก็ด่า เฮ้อ ทำไมนิสัยพี่กับน้องถึงได้ต่างกันเทวดากับซาตานแบบนี้นะ
“จะด่าในใจถึงเมื่อไร” ผมสะดุ้งทันทีพี่ใหญ่ต้องมีหูทิพตาทิพแน่ๆ
“หัวเราะอะไร!!!” ง๊ะ!!! ตะหวาดผมอีกแล้ว …
ผมรีบเปิดประตูหนีพี่ใหญ่เข้ามาทันทีปิดประตูล็อกด้วยไม่ให้เข้าหรอก ขี้ตะหวาดดีนักเดี๋ยวเค้าคงลืมว่าผมทำอะไรกับเขาในวันพรุ่งนี้เองแหละ … ผมมองตัวเล็กที่นอนหันหลังให้… หลับแล้วหรอทำไมไม่ปิดไฟล่ะ … และนี้มันกลิ่นอะไร เหมือนกลิ่นเลือดเลย …เอ๊ะ …เลือดหรอหรือว่า!!!!
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาตัวเล็กก่อนจะผงะเมื่อเห็นเลือดสีแดงๆหยดผ่านผ้าพันแผลออกมา ถึงมันจะไม่เยอะมาก แต่ถึงขนาดซึมออกมา ผมว่ามันไม่ธรรมดาแน่ๆ … ผมเกลียดเลือด ผมไม่อยากเห็น โดยเฉพาะกับคนที่ผมรัก
“ละเล็กอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ พี่ใหญ่!!!! พี่ใหญ่ช่วยเล็กด้วย”
ผมรวบตัวเล็กเข้ามากอดตัวของเค้าร้อนผ่าวไปหมดใบหน้าซีดเพราะเสียเลือดหนัก ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากตะโกนเรียกคนที่ผมนึกได้ในตอนนี้ ก่อนที่ประตูจะถูกพังเข้ามาพร้อมกับร่างของพี่ใหญ่ …อย่าเป็นอะไรนะ ปังขอโทษ ฮึก ปะ ปังขอโทษ
=======================
มาสั้นแต่ทิ้งระเบิดไว้ลูกเบอเริ้ม ฮ่าๆๆๆๆๆ
:z3:
เจอกันตอนหน้าจ้าขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
ปล . พอจะเดากันออกแล้วใช่ม่ะใครคู่ใคร อิอิ เรื่องนี้แอบเห็นบอกตรงกับชีวิตคนหลายคน
ที่ตรงอ่ะน้ำหนักรึเปล่าค่ะ ไม่ต้องห่วงเราก็เป็น ฮ่าๆๆๆ แต่เราจะสู้ไปด้วยกันกับน้องปังปังนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนจ้า :heaven
:bye2:
-
จิ้มก่อนอ่านทันไหมอ่ะ .อิอิ โอ๊ย!!!! ตัวเล็กไม่สบายแต่ไม่อยากให้เล็กคู่กะเสาร์เลยเข้าหาคนที่หน้าตาและดูถูกคนอื่นเกลียดเสาน์มากกกกกกกกก
-
สู้ๆนะปัง
-
เอิ่มมมมม เริ่มเกลียดนิสัยบ้าๆของอิพี่ใหญ่ซะแล้วสิ เอะอะๆ ก็โป๊! เอ้ย! เอะอะๆ ก็ตะคอกตวาดใส่ปังตลอด เคยมีปัญหาเกี่ยวกับกล่องเสียงของตัวเองมั่งป่ะ = = เกลียดอิเสาร์ พอๆกับไวรัส HIV รอปังผอมก่อนเหอะ จะเย้ยให้หน้าหันเลย ชิ!
เกลียดจริงเกลียดหลอกก็ไม่สน เพราะแค่ปากหมาแมวไม่รับประทานของแก ฉันก็แทบจะอยากวิ่ง(กระโดด)ไปเฉาะปากแกอยู่แล้ว
เหตุผลหน้าเกลียดจริงๆ ขอให้เป็นดังที่โบราณว่า เกลียดสิ่งไหน มักได้สิ่งนั้นทีเถ๊อออออ เจ้าประคุ๊ณ :fcuk: (ผลัวะ//ขอตบไอ้บ้าเสาร์กะอิพี่ใหญ่ส่งท้าย เชอะ! )
-
ตัวเล็ก อย่าเป็นไรนะ
-
:katai1: :katai1:
อยากให้เสาร์มาเจอเจ้มาก จะตบให้เข่าทรุดเลยคอยดู
-
:L2: ชอบมากเลยคะ...แต่งได้น่ารักมาก^^
ชอบนิสัยน้องเล็กมากคะ อ่านแล้วต้องยิ้มตามเลยคะ 55555
ส่วนพี่ใหญ่ก็ดุเกินๆๆๆ (แต่ชอบม้ากกกกกกค่ะ^^)
ปล. เมื่อไหร่ปังปังจะผอมคะ...อยากให้ปังปังผอมจะแย่แล้วคะ (พี่ใหญ่จะได้ตกหลุมรักซักที อิอิ)
-
เล็ก รักเพื่อนมากจริง ๆ หายากนะแบบนี้
เสาร์ ถึงแม้จะป่วนแต่ก็ไม่เคยโต้ตอบทำร้ายเล็กเลย
ปังปัง เริ่มจะเห็นใจเล็ก และคงจะลดน้ำหนักได้แล้ว
พี่ใหญ่.. เออ...เป็นควายหรือนั่น ถึงพังประตูเข้ามา
คนอ่าน.. เพ้อไปแล้ว อิอิอิ
:heaven :heaven
-
ตัวเล็กจะเป็นไรป่าวอ่าาาา :hao5: :hao5:
-
:hao5: :ling1: สงสารหนูปังกับหนูเล็ก อิพี่ใหญ่ตะคอกน้องอ่ะ นิสัยน้องปังกลัวหมดแล้ว :katai1:
-
แมวน้อยอย่าเป็นอะไรมากน้า น่ารำคัญไอ้บ้าเสาร์พูดอยู่ได้ด่าอยู่นั้นแหละแต่ไม่ยักจะไปให้ไกลสักที
-
พี่ใหญ่โหดตลอด เสาร์นี่พูดจาไม่ดีเลยนะ เดี๋ยวห้ามจีบตัวเล็กเลย
ตัวเล็กเป็นไรลูก
-
ซวยแระไงปังเอ้ยยย
-
เล็กน่ารัก แต่เสาร์นิสัยไม่ดี ไม่ชอบเลย กลับตัวกลับใจด่วน ไม่งั้นโดนแฟนคลับเล็กยำแน่
-
ตัวเล็กจะเป็นไรไหมเนี่ย
-
:hao4: ตัวเล็กไม่สบายซะแระ มีแต่ปัญหาจริงๆเลยปังเนี่ย ไม่ชอบปากเสาร์เอาไปไกลๆเลย
-
ขอตอนต่อไปด่วนๆๆ
-
สนุกจัง รอดูปังๆผอม อิอิ
-
เหอะๆ... แค่ อินเทอร ก็รู้สึกเหมือนโดนด่า เอ้ย.. อ่านเรื่องของตัวเอง..ฮึกๆ.. เพราะเราก็จ้ำม้ำครับ.....
-
รีบมาต่่อ ได้ ละนะ สง สาร ตัวเล็กจังงงงงงงงงง
เมื่อไหร่ คนเขียน จะไห้ ปังๆๆๆผอมซักทีเนี่ยยยยยย
เป็นกำลังใจไห้ปังงงงๆๆๆนะค่ะ อิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ใหญ่พาำปหาหมอด่วนๆๆๆ เลยนะ
-
ตัวเล็ก อย่าเป็นอะไรน่าาา
ปังอย่าเพิ่งร้องลูก
ว่าแต่พี่ใหญ่เนี่ย โหดไปป่ะว่ะ สงสารน้องปังปัง
-
เงี่ยมมมมมาต่อด่วนนเบยยยยยยยยยยยยยยยยย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เล็กจอมซนอย่าเป็นไรนะ
คนเขากลัวก็ตะคอกอยู่ได้พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี แบร่ๆ
ปังปัง อึบๆนะ สู้ๆ ต้องสู้ถึงจะชนะ
-
อะไรมันจะวุ่นวายขนาดนี้ ตัวเล็กก็ดื้อไม่ยอมกินน้ำทำให้ไม่สบายเลย
ปังก็กลัวพี่ใหญ่อยู่นั่นแหล่ะ ปังยิ่งชอบคิดมากอยู่ด้วย
ไม่ใช่คิดว่าตัวเล็กไม่สบายเพราะตัวเองอีกนะ
-
มามองตรงนี้อีกรอบนึง เออออ เค้ารู้สึกแปลกๆตรงนี้จริงๆนะ-3-
เล็กอยากนอนกอดแล้วอ่ะ กระซิบ …
กระซิกหรือเปล่าตัวเอง
-
เสาร์มันไม่คู่ควรกับตัวเล็กหรอก
-
สำหรับเรื่องหมูปัง
คนเขียนจะอัพพรุ่งนี้นะค่ะ
ใครคิดถึงหมูปังบ้าง หมูปังคิดถึงทุกคนเลยนะจุ๊บๆ :mew1:
:bye2:
[/color]
-
รอได้จ๊ะ พรุ่งนี้น้าาา จะมารอตอน0.01 555555555
-
อืมห์จะได้มีเวลา ไปซักผ้า ตัดผม
ถูบ้าน ล้างจาน ขัดส้วม ฯลฯ
เสร็จแล้วจะมารอนะจ๊ะ
:mc4: :mc4:
-
รีบบบบบบบบบบบบบบบๆๆๆๆมาต่อ นะ จร้าาาา
คิดดดถึงงงหมูปังงงงง อลังงงง
ขอซักสาม ตอนนนนเน้อออออ
อิอิ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
รอจ๊ะรอขอยาวๆเลยน่ะ
-
Not Fat
{CH 12 ปังปัง...งง}
ผมนั่งบีบมือตัวเองอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผมไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลเพราะพ่อผมป่วยบ่อยผมเลยไม่ชอบ ผมไม่ชอบยาเพราะมันขม ผมไม่ชอบเข็มฉีดยาเพราะมันแหล่มและคมเจ็บมากด้วย ผมไม่ชอบหมอเพราะหมอชอบบอกให้ผมลดน้ำหนัก ผมไม่ชอบให้ใครมาโรงพยาบาลเพราะมันทำให้ผมเสียใจ ผมกลัว
“เรื่องใหญ่เรื่องโตเลยแม่ง กูบอกให้มาตั้งแต่แรกก็ไม่มา ดื้อฉิบหาย อ้าวแล้วนี้มึงเป็นห่าอะไร ให้หมอผ่าไขมันออกจากสมองไหม” ผมเม้มปากไม่ต่อปากต่อคำกับไอ้บ้าเสาร์ที่นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ … ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันในเมื่อเกลียดผมนักเกลียดผมหนา ทำไมไม่ไปไกลๆสักที … ทำไมต้องมาคอยตอกย้ำผมอยู่ได้
ผมเหลือบมองพี่ใหญ่ที่กำลังคุยกับพยาบาลเหมือนเค้ากำลังกรอกอะไรบางอย่างก่อนจะเหลือบตาคมนั้นมามองผม ผมหลบตาลงนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะสบตา … เค้าโกรธผมแค่ไหนกันนะ ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้ตั้งใจ
ผลุบ …
“ระ ร้อน!!!” ผมผงะเมื่ออยู่ๆถ้วยกาแฟกระดาษที่เค้าแจกฟรีก็มาจ่อที่หน้าผมทำอะไรของพี่ใหญ่น่ะ … ฮึก จะด่าผมแล้วยังแกล้งผมอีกนะ
ผมก้มหน้าลงเอามืออังแก้มตัวเองที่ยังอุ่นๆอยู่ส่ายหัวไปมาไม่รับแก้วกาแฟจากเขา แอบได้ยินเค้าถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆผมอีกข้าง ไอ้บ้าเสาร์ที่นั่งถัดเก้าอี้ไปตัวนึงเหล่มองผมก่อนจะย่นจมูกใส่ด้วย … ตัวผมเหม็นหรอ?
“จะกินไม่กิน”
“โธ่ พี่มันไม่กินก็ปล่อยมันเหอะแค่นี้ก็อ้วนจะตะ…”
“เงียบปากไปไอ้เสาร์ ถ้าไม่อยากโดนกูเตะปากแตก” ไอ้เสาร์เบ้ปากก่อนจะเขยิบตัวออกไปนั่งเก้าอี้ถัดไปอีกตัว สองคนนี้ยังไงยังไงก็ไม่กินเส้นกันสักที แต่ไอ้บ้าเสาร์ก็ยังไม่กล้าหืออืออะไรมาก แหงสิพี่ใหญ่เป็นถึงประธานภาค ใครๆก็กลัว ใครๆก็เกรงใจ… สำหรับผมไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เค้าก็น่ากลัวทั้งนั้น
“จะซึมไปถึงเมื่อไร” ผมส่ายหัวไปมา เป็นครั้งแรกรึเปล่าที่เค้าพูดกับผมโดยไม่มีเสียงสะบัดตามหลัง ไม่มีเสียงตะคอกโวยวายให้ผมตกใจ
“เป็นใบ้ไปแล้วหรอไง” นั้นไงครับเสียงสะบัดเริ่มมาแล้ว ผมไม่รู้จะพูดอะไรตอนนี้ผมพูดไม่ออก เป็นห่วงเล็กมากกว่า ทั้งพี่ใหญ่ ทั้งตัวเล็ก โดนผมทำบาดเจ็บหมดเลย … ผมตัวซวย ซวยมากเลย
“เฮ้อ … เล็กมันไม่เป็นไรหรอกน่า เลิกเป็นใบ้ได้แล้ว”
“ไม่ด่าผมหรอ?”
“อยากให้ด่าหรือไง” ผมส่ายหัวไปมาช้าๆ ปาดน้ำตาที่มันคอยจะไหลออกหางตาตลอด … คิดถึงเสียงของตัวเล็ก
“นี้ที่ร้องไห้เพราะกลัวพี่ใหญ่ด่าหรอว่ะ เฮอะ! คนที่เจ็บเพราะมึงอยู่ในห้องโน้น!!!” ผมสะอึก … ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แค่กลัวพี่ใหญ่ ผมเป็นห่วงตัวเล็กมากนะ มากจริงๆ … ไม่ใช่นะ
“ถ้ามึงพูดอีกคำเดี๋ยวกูเตะมึงจริงๆแน่ไอ้เสาร์” ผมไม่ได้สนใจทั้งสองคนนี้อีก แต่ไอ้ยินเสียงไอ้เสาร์ลุกออกจากเก้าอี้ไป… เกลียดผมทำไม ผมไปทำอะไรให้กันแน่
คลืดดดดดดด
หมอเดินออกมาพร้อมกับพยาบาลที่เข็นเตียงนอนของตัวเล็กที่นอนไม่ได้สติมือข้างที่เป็นแผลจากเศษแก้วบาดถูกพันเอาไว้อย่างแน่นหนา ผมรีบลุกขึ้นไปเกาะเตียงตัวเล็กไม่สนใจพยาบาลที่ทำท่าทางผงะตกใจผม ไม่เป็นไรแล้วสินะตัวเล็ก ไม่เป็นไรใช่ไหม
“อาการคนไข้ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ ไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วง คนไข้อ่อนเพลียเพราะเสียเลือดมากจากบาดแผล ยังไงอยู่โรงพยาบาลสักวันสองวันแล้วกันนะครับเพื่อความปลอดภัยไม่ให้คนไข้ช็อกลงไปอีก”
“ครับ ขอบคุณครับ” พี่ใหญ่ยกมือขึ้นไหว้หมอก่อนที่คุณหมอแกจะขอตัวเดินออกไป ผมยังไม่ได้ขอบคุณหมอเลย
“ขะ ขอโทษนะค่ะ ขอพาตัวคนไข้ไปพักที่ห้องพักก่อนนะค่ะ รบกวนญาติมาเฝ้าในเวลาเยี่ยมนะค่ะ” พยาบาลร้องบอกผมขึ้น อะไรกันผมจะนอนเฝ้าเล็กไม่ได้หรอกหรอ ทำไมล่ะ ผมอยากนอนเฝ้านี้ ทำไมต้องพรุ่งนี้ล่ะ
“ผมขอนอนเฝ้าไม่ได้หรอครับ ผมไม่รบกวนเวลาทำงานของคุณพยาบาลหรอครับ นะครับ”
“เอ่อ … คือ”
“ขอโทษนะครับ กลับกันได้แล้ว”
“แต่ว่าเล็ก …”
“ก็พยาบาลเค้าบอกอยู่ว่าให้มาพรุ่งนี้”
“แต่ว่าผม …ก็ได้ครับ” ผมจำใจก้มหน้าลงเพราะพี่ใหญ่ส่งสายตาอำมหิตมาให้ผม
“คุณพยาบาลครับ ถ้าตัวเล็กตื่นช่วยบอกเค้าทีนะครับว่าพรุ่งนี้ผมจะรีบมาหา แต่เช้าเลย”
“ได้ค่ะ” คุณพยาบาลยิ้มให้ผมก่อนจะสั่งให้คนเข็นเตียงเข็นตัวเล็กเดินออกไปผมยืนมองเบ้ปากอย่างช่วยไม่ได้ ดีใจที่เล็กไม่เป็นอะไร แค่นี้ผมก็โล่งใจแล้ว พอโล่งใจ ผมก็เริ่มง่วง … ฮ๊าว …
.
.
.
แปลก ตัวใหญ่ใจปลาซิว นิดๆหน่อยๆก็ตกใจ กลัวเลือด แถมยังชอบขอโทษ แปลก อ้วนที่ทำให้ตัวเล็กสนใจได้ แปลกทั้งๆที่ไม่มีความโดดเด่นในตัวเองกลับทำให้ใครหลายๆคนพูดถึงได้ แปลกที่ผมคนที่ไม่เคยสนใจใครต้องพาไอ้เด็กอ้วนนี้เป็นตุ๊กตาหน้ารถไปไหนต่อไหนด้วยหลายต่อหลายครั้ง แปลกที่ผมไม่เคยอายใจ แปลกที่ทั้งๆที่มันอยู่เฉยๆก็ทำให้ผมหงุดหงิดได้ แปลกที่บางทีผมก็คิดว่ามันน่ารักดี
“พี่ดูมันดิขนาดในรถพี่แท้ๆมันยังกรนเลย”
ผมเหลือบตาขึ้นไปมองกระจกหลังเห็นไอ้เสาร์ทำท่าหงุดหงิด ไอ้หมอนั้นมันก็แปลกพอๆกัน บอกก็บอกว่าเกลียดอย่างโน้นอย่างงี้ แต่ไม่ยอมไปไหนสักที ตอนไอ้เด็กอ้วนที่นั่งข้างๆผมโวยวายขึ้นไอ้บ้านี้ก็ตาลีตาเหลือกตามมาดูและกระโดดขึ้นรถผมตามมาด้วย มาทั้งๆที่ตัวเองใส่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกราม ไม่หนาวบ้างหรือไงไอ้หมานี้
ผมเลยแกล้งมันด้วยการเปิดแอร์ให้เย็นที่สุดจะได้สำนึก
“ถามจริง พี่จะไม่โกรธมันหน่อยหรือไง มันทำน้องพี่เจ็บนะ แถมพี่เองก็เจ็บตัวเพราะมันด้วย”
“ก็ถ้ามึงไม่เลิกพูดสักทีนะ กูจะถีบมึงลงไปจากรถตอนนี้แหละ และมึงล่ะไปโกรธไปเกลียดมันมาตั้งแต่ชาติไหน”
“…”
“หรือว่ามึงชอบมัน”
“เฮ้ยพี่! ใครจะไปชอบมันวะ อ้วนก็อ้วนดำก็ดำ ชอบไม่ลงหรอก” หึหึ ให้จริงเถอะ อย่ามาขวางทางผมล่ะกัน ผมตัดสินใจล่ะ ไอ้เด็กอ้วนนี้แหละที่ผมจะต้องมาเป็นแฟนผม
.
.
.
10 โมง … 10 โมงแล้วหรอ นี้ผมตื่นอะไรป่านนี้ … วันนี้ผมมีเรียน 8 โมงนี้หน่า แต่เมื่อคืน … เอ้อ! ตัวเล็ก!!!
ผลุบ …
ผมตาโตเมื่อหันมาจะลุกก็เจอกันหน้าขาวๆของพี่ใหญ่ด้านข้าง … พะ พี่ใหญ่ มาทำอะไรห้องผม มาทำอะไรบนเตียงผม !!! ช็อก …
“จะจ้องหน้ากันอีกนานมะ” ผมสะดุ้งลุกขึ้นไปยืนอยู่หน้าห้อง … พะพี่ใหญ่มาทำอะไรในห้องผมอ่ะ
“เฮ้อ … เมื่อเช้าเล็กโทรมาบอกไม่เป็นไร อยากเจอนายถ้าจะไปก็รีบไปอาบน้ำซะ” ผะ ผม ผม ผม จะไปอาบน้ำ!!!
ผมวิ่งแข่งกับไขมันตัวเองที่กระเพื่อมไปมาเข้าห้องน้ำ… จนลืมผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยน ทำไงดีอ่ะไม่อยากออกไปเจอพี่ใหญ่อ่ะ สภาพผมต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ ขี้ตา คราบน้ำลาย หัวฟู เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบน้ำกลับมาห้องตอนไหนยังไม่รู้เลย เดี๋ยวนะเมื่อกี้พี่ใหญ่บอกว่าเล็กโทรมา แสดงว่าเล็กตื่นแล้วดิ ดีจริงๆเลยน๊า …
“เดี๋ยวทำหน้าจะร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ ประสาทหรือไง”
พรึบ
เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวถูกโยนเข้ามาใส่หน้าผม … รวมถึงกางเกงในด้วย ระ รู้ที่เก็บผมได้ยังง๊ายยยยยยยย! เค้าค้นห้องผมหมดแล้วหรือไง ฮืออออออออ พี่ใหญ่บ้าที่สุด ตัวนี้พ่อผมซื้อมาให้แต่ผมไม่ยอมใส่เพราะมันสีแดงจี๊ดเกินไปอ่ะ ทะ ทำไมอ่ะ ทำไมหยิบตัวนี้มาให้ผมล้า!!!!!
“ทำอะไรอาบน้ำสิ” ผมเดินออกมาที่ตู้เสื้อผ้าตัวเองและโยนกางเกงชั้นในสีสันแสบนั้นเข้าไปในตู้และรื้อตัวอื่นออกมา อ่ะ …. พี่เค้าค้นของผมหมดแล้วเค้ารู้เรื่องพี่กาจพลรึเปล่านะ …
ผมรีบวิ่งไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีร่องรอยการรื้ออย่างเห็นได้ชัดมันไม่ได้กระจัดกระจายแต่ของทุกอย่างเปลี่ยนที่วางหมดก่อนจะเปิดลิ้นชักดู … บัตรนักศึกษาพี่กาจพลหายไปแล้ว …
“หานี้อยู่หรือไง ?” ผมหันไปก่อนจะเม้มปากก้มหน้าลง … ขะ เขาต้องรู้และรังเกียจผมแน่ๆ
“ชอบมันหรือไอ้กาจพลน่ะ” ผมถอยหลังไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่ที่จ้องมาเขม่งในมือถือบัตรนักศึกษาของพี่กาจพลมาด้วย … ทะ ทำไมต้องมาสนใจเรื่องผมด้วยทำไมต้องรื้อของผมด้วย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
ผมถอยจนหลังติดข้างฝา … พี่ใหญ่หน้านิ่งน่ากลัวมาก … เค้าจะต่อยผมรึเปล่า ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมชอบแล้วไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ทำไมต้องจะมาชกผม ทำไมต้องมาห้ามผม ฮึก ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย!
“ร้องไห้ทำไม”
“กะ ก็ ก็พี่จะชกผม”
“ใครบอก”
“ฮึก … มะ ไม่มี” เขาเชยคางผมขึ้นไปให้ผมมองหน้าเขา … เขาไม่ยิ้มเลยอ่ะ เค้าต้องต่อยผมแน่ๆ ฮึก ผมกลัวอ่ะ ผมกลัวเจ็บ ผมกลัวเค้าตื้บผมผมต้องตายคาเท้าเขาแน่ๆ ฮึก ผมต้องตายแน่ๆ
“… ฮึ ประหลาด แค่จะบอกว่าจะชอบก็ชอบไป แต่ต่อไปนี้นายเป็นแฟนฉัน”
… ห๊ะ
=============================
:a5: อีพี่ใหญ่บุกไวมาก หน้าตากับคำพูดไม่ไปด้วยกันเลย :z3:
บางทีอีพี่ใหญ่ก็เข้าใจยากเนอะ
เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ใหญ่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก//แดดิ้นนนนน :ling1: :ling1: :ling1:
เอาแล้วไงเสาร์เหอๆ รู้สึกฟินแบบงงๆ พี่ใหญ่แกมาไวเคลมไวรุกไวเกินไป๊
-
ของงด้วยคน o22
:katai1: :katai1:
-
งงไปกับปังละกัน 555555
-
:a5:
เร็วเกินไป ตั้งใจรับไม่ทัน
พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่ ที่ต้องบอกอย่างนี้ไป
สงสัยกลัวเสาร์ขอเป็นแฟนก่อนมากกว่ามั้ง
-
:a5:
ม่ายจิงช่ายม้ายยยยยยยย
o22
-
อะไรของพี่ใหญ่เนี่ย!!!!! :a5:
เจ๊ไม่ใช่ปังแต่เจ๊ก็งงว่ะค่ะ!!!! :z3:
-
:serius2: หงะเล่นอันอย่างงี้เลยหรอ จะเป็นลมเป็นแล้งเอาได้นะ
-
ปี้หย่ายยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
พูอะไรออกมาาาาาละะะนั่นนนนนนนนนน
ปังปังช๊อคไปเลยยยยย
รอ ร๊ออออ รออ ตอนต่อไป <3
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฟินอ่า นะ
อิพี่ ไหญ่ จู่โจมเร็วววไปไหมมมมม
รีบบบบมาต่ออออเลยยยยย
ไม่ งั้น จะเอา ระเบิดไปปาบ้าน คนนนนแต่งงงแล้วววนะ
5555555555555555 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
มานิดดดเดียวววเอง เฮ้อ!!!!!!!!!!!11 ต้องรออีกนานเท่าไหร่ อ่า
-
พอรู้ว่าปังปังชอบคนอื่นเลยจับทำแฟนงี้เลย 5555
มึนซึนได้อีกพี่ใหญ่
-
รอ นานมากกกกกว่าจะมา. เมื่อไหร่ปังปังจะผอมสักที อยากอ่าน Part ของ พระเอกบ้าง
-
พี่ใหญ่เร็วโคตร น่าดีใจแทนปังๆจริงๆที่มีคนมองข้ามเรื่องน่าตาไปถึงจิตใจได้
-
อะไรของพี่ใหญ่ คิดปุ๊ปทำปั๊ปเลย
ปังๆก็ขี้กลัววอีก 5555
-
เอ่อะ.....
พี่ใหญ่ บุกหน้าตายมาก แต่ชอบอ่ะ :laugh:
ปังปังไม่มีแรงบันดาลใจเหรอคะ อย่ากินให้เยอะมากสิ เดี๋ยวให้น้องเล็กวางยาสักครึ่งกระปุกเลย555
นายเสาร์ ปากหมาท้านรก น่าตบน่าถีบ
ชินโด นายเข้ามาเพราะชอบตัวเล็กรึเปล่า
และบุคคลที่หายไป นายกาจพล 2ปีกลับมา จะมาเป็นมือที่3มั้ย
-
:ling2: บางที ไม่สิ.... หลายที ฉันรู้สึกปวดหัว ตัวร้อน(?)กับพฤติกรรมแกมทุกทีเลยอิพี่ใหญ่ - -
ไม่เคยนึกสึกสัยตัวเองบ้างรึไงน๊าาาาา อารมณ์แปรปรวนรวนเรยังกะคนมีประจำเดือน(มาไม่ปกติ)
-
อยากเตะปากไอ้เสาร์
-
เอ่อ สรุปปังอ้วนแต่น่ารักมากกกกกกก ใช่ไหม
งง จริงๆ :laugh:
-
ฮะ o22 เอาอย่างนี้เลยเหรอ
-
:L2:
-
เอาเห้ยยย!! มาเร้วเครมเร้ววุ้ยพี่ใหญ่ 5555
-
แหมๆพี่ใหญ่ไม่ค่อยเลยนะ ขนาดไม่น่าสนใจ แต่ก็มองน้องอยู่ตลอดละซี้ :m12:
(ว่าแต่พี่ใหญ่นี่ตรงเกินไปล่ะ น้องจะช็อคไหมนิ)
ส่วนนาย นายวันเสาร์ถ้านายชอบปังปังจริงก็ถือว่าสายไปล่ะนะ ปังปังเค้ามีคนจองไปล่ะ :m19:
-
ตัวๆ
ผมกลัวอ่ะ ผมกลัวเจ็บ ผมกลัวเค้าตืบผม
ตื้บรึเปล่าเอ่ยย
-
ชั้นเกลียดเมะเรื่องเน้ :angry2:
ทำตัวน่าตบมากกกกก
ทั้งอีพี่ใหญ่ทั้งอีนังเสาร์
-
ใหญ่แรงมาก
-
หวานกับน้องมันหน่อยไม่ได้หรือไง
-
o22 ห๊ะ
-
อยากเตะ ไอ้บ้าเสาร์ จังว่า ปัง อยู่นั่นแหละ
พี่ใหญ่ มัดมือชกเลยนะให้ ปัง ได้ตั้งตัวมั่งเหอะ
555
-
:a5: ห๊ะ!! เอางี้เลยเรอะพี่ใหญ่
แล้วปังๆของเราจะผอมไหมเนี่ย
-
พี่ใหญ่มาแรงแซงทางโค้งจริง :hao3:
-
เค้าขอเป็นแฟนกันแบบนี้เรอะ
-
:laugh:พี่ใหญ่แมนม๊ากกกกกกกค่ะ
ชอบพี่ใหญ่ที่สุด!!!!!
-
พี่ใหญ่ อร๊ายยย
ชอบปังแล้วหรอเนี่ยะ สนใจแล้วหรอเนี่ยะ
ว๊ายๆๆๆ ปังเอ้ยพี่แกรุกแล้ว เตรียมตัวซะเถอะ!!
ตอนหน้ารอนะคะ
ป.ล. แล้วนี่ถ้าปังผอมขึ้นมาล่ะ แปลว่าเรื่องต้องอีกยาวแน่ๆ ฮ่าๆ
-
:katai2-1:
-
ห๊ะ ใหญ่โว๊ย โรแมนติกเป็นไหม ไม่ก็พูดดีๆหวานๆอะเป็นม๊ายยย
-
พี่ใหญ่มาแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
อ้ากกกกกก อิพี่ใหญ่มาเร็วเคลมเร็วจริง
พอคิดได้ปุปก็พูดไปเลยอ่ะ สุดยอดดด
ถ้าน้องเล็กมาได้ยินคงยิ้มแก้มปริอ่ะ
เพราะไม่ต้องวางแผนอะไรพี่ใหญ่ก็หลงปังปังแล้ว
-
งงไปพร้อมปังปังเลย
อิพี่ใหญ่ คืออะไร ยังไง
อธิบายด่วนๆๆๆๆ
-
:really2: พี่ใหญ่บุกเร็วไปมั๊ยอ่ะมึนแทนปัง
-
พี่ใหญ่ตัดสินใจให้ปังปังเป็นแฟนเลย ใจร้อนนะเนี่ย
-
เล่นงี้เลยหรือพี่ใหญ่
-
พี่ใหญ่นี้เห็นนิ่ๆแต่กินเลียบน่ะจ๊ะ อิอิ เอาซะนู๊ปังตกอกตกใจหมด !!!
มาต่อเร็วๆๆน่ะค่ะๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
อร๊ายยยยยย
-
มาวันไหนน้าาาาาาาาาาา
-
สำหรับหมูปัง pa_pa จะอัพให้วันพรุ่งนี้นะค่ะ 8/10/57
ขออภัยในความไม่ต่อเนื่อง ฮ่าๆๆๆ นิยายหลายเรื่องแถมงานก็เยอะเรียนก็มา
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้ทั้งปังปังและpa_paนะจ๊ะ
ใครอยากติดตามผลงานของเราต่อในเรื่องอื่นเชิญได้เลย รับรองไม่ผิดหวังจ๊ะ
ขออนุญาตฝากด้วยนะค่ะ :katai5:
K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42719.0)
SECRET LOVE บ้านนี้ผมแอบมีรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42848.0)
◖◗ SERVITUDE ◖◗ จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43095.0)
◐ ● พ่อผมเป็นนักเลง(ตัวเล็ก)● ◐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43418.0)
☂THE TREE PROTECT◆ ร่มไทรน้อยกับเด็กกำพร้า ☂ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43895.0)
==================================
สุดท้ายมาช่วงตอบจดหมายเนอะ ขออภัยที่อาจจะตอบไม่หมดทุกคนนะค่ะ แต่เค้าเทคแคร์ทุกคนนะ
:a5:
เร็วเกินไป ตั้งใจรับไม่ทัน
พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่ ที่ต้องบอกอย่างนี้ไป
สงสัยกลัวเสาร์ขอเป็นแฟนก่อนมากกว่ามั้ง
บอกเลยอีพี่ใหญ่ไวไฟมาก ด้วยความซึนและไม่ค่อยจะสมประกอบของสมองและอารมณ์ ฮ่าๆๆ
แต่คนแบบนี้ถ้ารักและจริงจังกับใครขึ้นมาอบอุ่นน่าดีเลยค่ะคุณขาาาาาา :katai5:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฟินอ่า นะ
อิพี่ ไหญ่ จู่โจมเร็วววไปไหมมมมม
รีบบบบมาต่ออออเลยยยยย
ไม่ งั้น จะเอา ระเบิดไปปาบ้าน คนนนนแต่งงงแล้วววนะ
5555555555555555 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
มานิดดดเดียวววเอง เฮ้อ!!!!!!!!!!!11 ต้องรออีกนานเท่าไหร่ อ่า
ใจเย็นๆค่ะเจอกันพรุ่งนี้นะ บ้านเค้ายังผ่อนไม่หมด ฮ่าๆๆๆๆ :mew1:
พอรู้ว่าปังปังชอบคนอื่นเลยจับทำแฟนงี้เลย 5555
มึนซึนได้อีกพี่ใหญ่
ใครก็เดาใจอีพี่ใหญ่ไม่ออกหรอกค่ะ คนเขียนยังมึนๆเลย แต่คาแร็กเตอร์แบบนี้ก็น่าสนใจใช่ไหมล่าาาาาา :hao7:
รอ นานมากกกกกว่าจะมา. เมื่อไหร่ปังปังจะผอมสักที อยากอ่าน Part ของ พระเอกบ้าง
ใจร่มๆค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะค่ะ part ของพี่ใหญ่อาจจะมาแซมๆค่ะ เพราะอีพี่ใหญ่เดาอารมณ์ยากคนเขียนกลัวเขียนไม่เข้าคาแรกเตอร์ เพราะ Pa_Pa เป็นคนร่าเริงและแจ่มใส จ๊ะแต๊ม แจ๊ม ว๊าว ! :-[
พี่ใหญ่เร็วโคตร น่าดีใจแทนปังๆจริงๆที่มีคนมองข้ามเรื่องน่าตาไปถึงจิตใจได้
ความจริงนะ pa_pa ก็อยากเจอคนแบบนี้บ้าง ฮ่าๆๆๆๆ :เฮ้อ:
เอ่อะ.....
พี่ใหญ่ บุกหน้าตายมาก แต่ชอบอ่ะ :laugh:
ปังปังไม่มีแรงบันดาลใจเหรอคะ อย่ากินให้เยอะมากสิ เดี๋ยวให้น้องเล็กวางยาสักครึ่งกระปุกเลย555
นายเสาร์ ปากหมาท้านรก น่าตบน่าถีบ
ชินโด นายเข้ามาเพราะชอบตัวเล็กรึเปล่า
และบุคคลที่หายไป นายกาจพล 2ปีกลับมา จะมาเป็นมือที่3มั้ย
พี่ใหญ่เป็นพวกซึนค่ะ ส่วนตัวละครอื่นๆไว้รอลุ้นกันเนอะนี้เพิ่งตอน 12 เอง เรื่องนี้ยาวไกลค่ะ
อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะ รอดูพัฒนาการของแต่ละตัวละครกันไป :impress2:
:ling2: บางที ไม่สิ.... หลายที ฉันรู้สึกปวดหัว ตัวร้อน(?)กับพฤติกรรมแกมทุกทีเลยอิพี่ใหญ่ - -
ไม่เคยนึกสึกสัยตัวเองบ้างรึไงน๊าาาาา อารมณ์แปรปรวนรวนเรยังกะคนมีประจำเดือน(มาไม่ปกติ)
เอาตรงๆนะ pa_pa อ่านไปยังหมั่นไส้ไปด้วยเลย ฮ่าๆๆ คนอะไรซึนได้อีก อีตาเสาร์ก็ปากหมาไปอี๊ก แต่ทุกตัวละครย่อมมีพัฒนาการของมันค่ะ รอติดตามพัฒนาการกันไปและจะเห็นมุมที่ต่างออกไปนะค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนเด้อ จุ๊บๆ :mew1:
เอ่อ สรุปปังอ้วนแต่น่ารักมากกกกกกก ใช่ไหม
งง จริงๆ :laugh:
ตามที่ Pa_pa วางตัวละครไว้ ปังปังเป็นเด็กอ้วนดำค่ะ มีสิวเขลอะเต็มหน้า แต่ด้วยนิสัยของปังปัง เลยทำให้คนอ่านมองปังปังว่าเป็นเด็กอ้วนน่ารัก นี้แหละที่พี่ใหญ่มองเห็นในตัวปังปัง แต่อีกไม่นานเกินรอค่ะ คนอ่านจะเห็นพัฒนาการของปังปัง รอหน่อยนะค่ะ :katai5:
เอาเห้ยยย!! มาเร้วเครมเร้ววุ้ยพี่ใหญ่ 5555
คนนี้ทีเด็ด ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ที่ติดตามและคอมเม้นทุกเรื่องของเรา ยังไงขอให้ติดตามกันต่อไปนะค่ะ จุ๊บๆ :mew1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ใหญ่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก//แดดิ้นนนนน :ling1: :ling1: :ling1:
เอาแล้วไงเสาร์เหอๆ รู้สึกฟินแบบงงๆ พี่ใหญ่แกมาไวเคลมไวรุกไวเกินไป๊
คนนี้ก็เด็ด อิอิ อ่านปังปังหลายรอบใช่ม๊าาาาาาา! ขอบคุณมากๆเลยจริงๆค่ะที่คอยคอมเม้นส์ให้กำลังใจและตรวจคำผิดให้ด้วย แจ่มแจ๋วมาก จุ๊บๆจ้า :mew1:
พี่ใหญ่ อร๊ายยย
ชอบปังแล้วหรอเนี่ยะ สนใจแล้วหรอเนี่ยะ
ว๊ายๆๆๆ ปังเอ้ยพี่แกรุกแล้ว เตรียมตัวซะเถอะ!!
ตอนหน้ารอนะคะ
ป.ล. แล้วนี่ถ้าปังผอมขึ้นมาล่ะ แปลว่าเรื่องต้องอีกยาวแน่ๆ ฮ่าๆ
พี่ใหญ่ซึนค่ะ อิอิ ขอบคุณที่ติดตามนิยาย pa_pa นะค่ะ เห็นบอกว่าอ่าน 3 เรื่องแล้ว ปากแทบฉีกถึงรูหูแหนะ :hao7:
=========================
อาจจะตอบไม่หมดทุกคนนะค่ะ แต่ข้อสงสัยอยู่ในตอบคอมเม้นส์เกือบหมดแล้วเนอะ
ยังไงขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะค่ะ เรื่องของปังปัง pa_pa แต่งออกมาให้กำลังใจคนที่กำลังลดน้ำหนัก
และผสมไปกับความรักที่ไม่ได้ใช้หน้าตาเป็นตัวตัดสิน ผสมกับความสนุกของตัวละครที่คอแร็กเตอร์แตกต่างกันไป รับรองค่ะทุก
ตัวละครมีพัฒนาการทุกตัว รวมถึงเจ้าเสาร์ที่ทุกคนต่างหมั่นไส้ ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
-
อร๊ายย ตอบคอมเม้นท์เราด้วย อิอิ
ค่ะ ติดตามสามเรื่อง เรื่องเก็บโคตรรักจากกองขยะเปียก กับ จำนองรักแลกหัวใจ
สนุกทั้งสามเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
พรุ่งนี้. พรุ้งนี้. พรุ่งนี้นนนนนนนน..
:katai5:
-
:m27: :m27: :m27:
พรุ่งนี้เธอจะยังรักฉันไหม
พรุ่งนี้เธอจะทำเพื่อฉันไหม
พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ จะเป็นอย่างไร
ได้ไหม ให้ฉันได้มีเธออย่างเดิม
อิอิอิ ขอบ้า..ไปก่อนละกันนะ
ไว้อ่านตอนใหม่แล้วจะกลับมาเหมือนเดิมจ้า
-
มารอพี่ใหญ่ :hao7:
-
จะรอน้าา
-
ยังไม่ผอมเลย ขอเป็นแฟนซะละ :hao7:
-
ปังปัง เรามารอ ปังปัง ทุกชั่วโมงเลยน่ะ T T
ทำไมไม่มาสักที:hao5: :hao5:
-
Not Fat
{CH 13 ตัวเล็กฟิน}
การขอเป็นแฟน ในความคิดผมนะ ต้องมีดอกไม้ พูดจาดี เอาอกเอาใจสารพัด และที่สำคัญ ต้องเป็นพี่กาจพล …
แต่สิ่งที่ผมเจอ ไม่มีดอกไม้ นาทีนั้นผมกำลังเมาขี้ฟัน หัวฟู ไม่มีคำพูดเพราะๆ ไม่มีการเอาอกเอาใจ มีแค่คำพูดทีเล่นทีจริงๆเหมือนผมกำลังโดนแกล้ง และที่สำคัญ นั้นคือครั้งแรกในชีวิตผม แต่ผมไม่ได้รู้สึกดีอะไรเลย ผมกลับรู้สึกกลัวมากกว่า … พี่ใหญ่ได้กินยาเขย่าขวดรึเปล่านะ … หรือว่าเขาไม่สบาย
“ปังปัง เป็นไรอ่ะ ตั้งแต่มานี่นั่งนิ่งตลอด หิวเหรอ ?” ผมหันไปมองตัวเล็กทำไมเวลาผมนิ่งต้องหาว่าผมหิวตลอด แต่ก็จริงของเล็กนั้นแหละผมยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย หิวไส้กิ่วแต่พุงป่อง แต่ให้ตายสิพอมองไปก็เห็นหน้าพี่ใหญ่ซ้อนเข้ามาบนหน้าตัวเล็กอ่ะเลยต้องรีบหลบตาอะไรกันทำไมต้องมาหลอกมาหลอนผมตลอดเลยอ่ะ
“ปะ เปล่า คะ คือนะ คือว่า ดะ เดี๋ยวปังมานะ”
ผมว่าและลุกพรวดเดินออกมาจากห้องทันที สองพี่น้องนี่เห็นทีต้องสบตาไม่ได้ไปสักระยะ ยิ่งพี่ใหญ่ยิ่งต้องหนีให้ไกลเลย คนขี้แกล้งแบบนั้นคงต้องแกล้งให้ผมอายและมาหัวเราะเยาะผมที่หลังแน่ๆ ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างเค้าน่ะนะ จะชอบไอ้อ้วนดำสิวเขลอะอย่างผม ไม่มีทางหรอก
“จะไปไหน” ผมเบรกหัวแทบทิ่มเมื่อเสียงแหบห้าวของพี่ใหญ่ดังอยู่ด้านหลัง เอาไงอ่ะ อยากจะวิ่งอ่ะ แต่ถ้าวิ่งผมอาจจะสะดุดล้ม และทำอะไรขายขี้หน้าอีกแน่ แต่ถ้ายืนอยู่ตรงนี้พี่ใหญ่ต้องรังแกผมแน่ๆ ว่าแต่นะ … พี่ใหญ่โผล่มาจากไหน!!!!
“ปะ ไปซื้อข้าวครับ” ผมพูดทั้งๆที่ยังไม่หันไป แต่พี่ใหญ่ดูเหมือนจะไม่สนใจเค้ากับเดินแซงผมไปข้างหน้า
“ไปด้วยหิวพอดี”
“ตะ แต่ …”
“ทำไม ? เป็นแฟนกันกินข้าวด้วยกันไม่เห็นแปลก”
“ปะ เปล่าครับ” ผมก้มหน้าก้มตาเดินตามพี่ใหญ่ไปทันที เฮ้อ ปังหนอปัง ไม่เคยอึดอัดอะไรเท่านี้มาก่อนเลยแฮะ ว่าตัวเองมโนแล้ว พี่ใหญ่ มโนกว่าผมอีก แถมอีกอย่างนะ อีกอย่าง ผมไม่เคยตกลงเลยนะ ฮือออออออออออออออ มัดมือชกผมทำไมอ่า T^T
.
.
.
“กินสิ นั่งมองทำไม”
ผมมองข้าวหมูกรอบไขมันเยิ้มตรงหน้าหูก็ฟังป้าหน้าเตาที่กำลังผัดกะทะอยู่โชงเชงๆร้านหน้าโรงพยาบาลมีหมอพยาบาลมากินกันเยอะมาก อากาศด้านในก็ร้อนอบอ้าวจนไขมันผมแทบละลาย โชคดีที่ได้โต๊ะใกล้พัดลมหน่อย หวังว่าจะไม่ใครแอบด่าผมในใจว่าไปบังพัดลมเค้าหรอกนะ … พี่ใหญ่กำลังจะทำตบะผมแตกนะ อุตส่าห์อดมาได้ตั้งนานไอ้มันๆเนี้ย ทำไมล่ะ แกล้งผมสินะ ที่พามากินข้าวพี่ตั้งใจจะแกล้งผมใช่ไหม!!!!
“ทำไม กินไม่ได้หรอร้านข้างถนนเนี้ย อยากให้พาไปกินในห้างหรือไง งั้นลุก” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆที่ใหญ่ลุกขึ้น จนต้องผมต้องลุกขึ้นไปฉุดตัวพี่ใหญ่ให้นั่งลง คนๆนี้คิดจะทำอะไรก็ทำเลยว่างั้นเถอะ โรงเจ โรงลิเก ข้าววัดผมก็กินมาหมดแล้วข้างถนนนี้คือชีวิตดีแล้วนะครับพี่ครับ =_=’
“ปะ เปล่าครับ นั่งเถอะ ผมกินได้ แต่ตอนนี้ … ผะ ผมกำลัง ลดน้ำหนักอยู่”
“ลดทำไม ?”
“…”
“อ้วนแบบนี้แล้วไงดำแบบนี้แล้วทำไมเป็นสิวก็ช่างหัวมันสิ”
จึก! จึก!จึก!
ช่างมันหรอ ! ไอ้ที่พี่พูดออกมานี้ช่างมันหรอ โฮ่!!!! อยากจะร้องไห้ แต่ล่ะอย่างที่พี่ใหญ่พูดหน้าตายออกมา มันเป็นปมด้อยของผมเลยนะ ฮือออออออออ อยากจะร้องไห้ใส่หน้าอีตาพี่ใหญ่นี้ ทำไมใจร้ายนัก ถ้าผมกินไอ้นี้ ผมต้องตบะแตกแน่ๆ ผมต้องวิ่งไปสั่งบัวลอยอีกถ้วยและตามด้วยเลย์อีกห่อแน่ๆ ตัวเล็กต้องโกรธผมแน่ๆ พี่ใหญ่เข้าใจบ้างไหมอ่ะ!!!
ควับ ควับ
ผมมองก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นด้านหน้าก่อนจะเงยหน้ามองพี่ใหญ่ที่ลงมือกินหน้าตาเฉย … แลกกันหรอ … อย่างน้อยไขมันก็น่าจะน้อยกว่าข้าวหมูกรอบล่ะเนอะ ผมก้มลงกินก๋วยเตี๋ยวใสจานเงียบๆ ถึงภายในร้ายจะมีแต่เสียงตะโกนโหวกเหวกของแม่ค้าก็เถอะ
ซูดดดดดดดดดดด
ผมซู๊ดเส้นหมี่เหลืองขึ้นมาจนน้ำกระเด็นขึ้นหน้าขึ้นตาผมเลอะเทอะแย่แล้วผมต้องโดนดุแน่ๆ เผลอนิดเดียวเอง ทิชชู่ ทิชชู่อยู่ไหน มันเข้าตาผมอ่ะ แสบไปหมดแล้วนะ พี่ใหญ่พี่ใหญ่แกล้งผมใช่ไหม อ่ะ!…
ผมชะงักเพราะอยู่ๆก็มีทิชชู่มาแปะที่หน้าผมก่อนจะค่อยๆเช็ดไปตามแก้มตามหน้าผม ถึงมือจะหนักไปหน่อยแต่ว่านะ … แต่ว่า ไม่เคยมีใครทำกับผมขนาดนี้ยกเว้นพ่อกับแม่ของผม
“ขะ ขอบคุณครับ”
“ธรรมดาคนเป็นแฟนกัน ย้ำอีกทีนะ นายจะผอมเพื่อใครก็ตามใจ แต่ตอนนี้ นาย เป็น แฟน ฉัน ต่อไปนี้รู้ใช่ไหมว่าจะต้องทำยังไงต่อ”
คือว่านะ จากที่ซึ้งๆอยู่เมื่อกี้หายวับไปหมดเลยอ่ะ !!! ผมไม่เคยตกลงนะ มีแค่พี่ใหญ่ที่คิดไปเอง มัดมือชกผม !!! … ผมอยากจะตะโกนใส่หน้าพี่ใหญ่แบบนี้ แต่ผมก็ไม่กล้า … ฮึก อยากจะร้องไห้
.
.
.
ปังปังเป็นไรอ่ะ ? คำถามนี้รบกวนจิตใจผมมาก อยู่ๆก็รีบก็ร้อนออกไป หรือว่าปังปังจะรู้สึกผิดอ่ะ ความจริงนะ ไม่ใช่ความผิดปังปังหรอก ตอนแรกก็ไม่เป็นไรมากหรอกถ้าผมยอมมาหาหมอ แต่ผมก็ไม่อยากมานี้ ผมกลัวเข็ม เลยโดนเจาะแขนเลยเป็นไงล่ะ ดูดิแขนช่ำเลย แต่ก็ช่างเหอะไม่นานก็หาย แต่ที่หน้าแปลกที่สุดในสามโลกตอนนี้คือไอ้กองมนุษย์สองคนที่ย่ามกายเข้ามาในอาณาเขตของผม!!!!!
“ถามจริงๆเหอะ ตอบตามจริงนะ พวกนายสองคนมาที่นี้ทำไม ขอร้องอย่ากวนตีนด้วยขี้เกียจบอกหมอให้เพิ่มยาไมเกรน” นายชินโดกับไอ้บ้าเสาร์ที่นั่งดู TV อยู่หันมามองผมและเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกัน เฮ้ย พยาบาลผมขอกรรไกรอันนึงจะเอามากรอนขนคิ้วไอ้สองคนนี้ น่าหมั่นไส้สิ้นดี
“คือว่านะ เสาร์เค้า อุ๊บ!!!!”
“ก็ไม่มีอะไรมาดูน้ำหน้าคนปากดี” ไอ้บ้าเสาร์ตะครุบปากนายชินโดก่อนจะเห่าออกมาเป็นภาษาสุนัข ถามจริงๆเหอะในปากหมอนี้มีหมานอนตายอยู่กี่ตัวกันแน่
“ชินโดมือถือมีตังค์ไหมยืมหน่อยของเราตังค์หมด”
“อ่อ เอาสิว่าแต่จะโทรไปไหนหรอ”
“เรียกเทศบาลมาจับหมาบ้าน่ะ”
“เฮ้ย ไอ้แมวบ้ามึงหาว่ากูเป็นหมาหรอ!”
“ช่ายยยยยยยยย~”
“หน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
ไอ้บ้าเสาร์ถูกนายชินโดกั้นตัวไว้ไม่ให้พุ่งเข้ามาหาผม แหมนะ กลัวตายเลยเนี้ยกลัวตายเลย เข้ามาสิพ่อจะเอาเสาน้ำเกลือทุบหัวให้แตกเลย บังอาจนักยังไม่ได้แก้แค้นเรื่องที่เกลียดปังปังเพราะอ้วนดำเลยนะ หาเรื่องผมอีกล่ะ เดี๋ยวก่อนบัญชีหนังหมาจะเต็มเล่มแล้ว อย่าหาว่าตัวเล็กไม่เตือนแล้วกัน หึหึ
แก๊ก
“ป๊างงงงงงงงงงงงงงงงง ป๊างงงงงงงงงงงงงงงง” ผมรู้สึกฟินทันทีที่ปังปังเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ใหญ่ ถึงปังปังจะดูหน้าซีดไปหน่อยก็เถอะ เอ๊ะ … พี่ใหญ่ยิ้ม … พี่ใหญ่ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!! มหัศจรรย์ เป็นเรื่องมหัศจรรย์เหมือนคิตตี้ไม่ใช่แมววววววววว!!!!
“นี้เล็ก ของฝาก” ปังปังเดินเอาฝรั่งกับส้มมาวางไว้ที่หัวเตียงผมก่อนจะหันไปมองเสาร์กับชินโดอย่าง งงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆชินโดที่ยิ้มทักทายอยู่เหมือนหมดแรง เกิดอะไรขึ้นอ่ะ พี่ใหญ่รังแกปังปังหรอ
“เป็นบ้าอะไรไอ้ไขมันเดินได้”
“นี้!!! อย่าว่าปังปังนะ”
“ทำไมจะว่าไม่ได้ก็มันไขมันเดินได้จริงๆนี่”
“นี่ ….”
ผมที่จะเถียงไอ้บ้าเสาร์อีกต้องชะงักเงียบลงเพราะพี่ใหญ่แผ่รังสีอำมหิตออกมาจนผมขนลุกผมมองพี่ใหญ่ที่เดินไปเอามือวางบนไหล่ไอ้บ้าเสาร์ ทั่วทั้งห้องเงียบสนิทหันไปมองพี่ใหญ่เป็นตาเดียว มีแต่ปังปังที่ตาค้างมองไปมารอบๆอย่างหวาดกลัวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ขอเตือนครั้งสุดท้ายนะไอ้เสาร์ ถ้ายังปากหมาใส่แฟนกูไม่เลิก เจอตีนกูแน่”
… พระเจ้า เป็นไปได้อ่ะ!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ถ้าผมกรี๊ดได้ผมจะกรี๊ดให้ลั่นโรงพยาบาลเลย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! ฟินเว่อร์อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
==============================
ตัวเล็กฟิน ฮ่าๆๆๆๆๆ
คนเขียนเกือบฟินล่ะ ฮ่าๆๆ ติดนิดเดียว ติดตรงนิสัยบ้าๆของอีพี่ใหญ่นี้แหละ
เอาเถอะ เรื่องนี้อีกยาว ฮ่าๆๆๆ :hao7:
เค้าขอฝากหน่อย เพิ่งเปิดเรื่องใหม่แหนะ :) ติดตามรับรองไม่ผิดหวังจ๊ะ :hao3:
☂ร่มไทรกับเด็กกำพร้า ☂◆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43895.0)
:bye2:
-
แอบสั้นไปนิสสส แต่ให้อภัยได้ o13
กรี๊ดดดด อย่าว่าแต่เล็กเลย
เราก็ฟินอะ แต่ประโยคนั้นของพี่ใหญ่
แทงใจดำจริงๆนั่นแหละ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากดูว่าพี่ใหญ่จะปล่อยหมัดเด็ดอะไรอีก ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
มี่ใหญ่นี่มึน แบบไม่เกรงใจใครเลย
ว่าแต่เสาร์ แอบบอกชินโดแล้วใช่ไหม
ที่มาหาเล็กน่ะ เพราะชอบไปแล้ว
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ตัวเล็กฟินคนอ่านก็ฟิน
-
อ๊ายยยย !! ฟินอ่าาา เจอตีนอีพี่ใหญ่แน่ได้บ้าเสาร์ 555
อยากฟินต่อ มาต่อเร็วๆๆน้าาาาา :hao7: :mew3:
-
ตัวเล็ก เจ้ฟินด้วยคนนนนนนนนนนนนนน
โอ๊ย พี่ใหญ่ ตามติดเป็นงูจงอางเชียว
คำผิดน้าาา
แต่พอมองไปก็เห็นห้าพี่ใหญ่ซ้อน หน้า
แต่ล่ะอย่างที่พี่ใหญ่พูดหน้าตายออกมา แต่ละ
“นี้เล็ก ของฝาก” นี่ << เกือบทุกตัวเลยอะจ้าา คำว่านี้ มันเป็นแบบ อย่างนี้ อันนี้ แต่ถ้าแบบ
“นี้!!! อย่าว่าปังปังนะ”
“ทำไมจะว่าไม่ได้ก็มันไขมันเดินได้จริงๆนิ”
“นี้ ….” เป็น นี่ ดีกว่าน้าาา
-
ตัวเล็กฟินนนนน ทีนี้ก็ช่วยให้ปังปังสวยสะพรึงซะที
อยากเห็นผู้ชายรอบล้อมปังปังอีก
:laugh:
-
น่ารักๆๆ><
-
:heaven :heaven :heaven :heaven
-
อร๊ายยยย :impress2: ตัวเล็กฟินเราก็ฟินนนน
-
ตัวเล้กปริ่มไปเรยสิ 5555
-
พี่ใหญ่ก็น่ารักดี โหดดี ดุดี 555 ขำแกตอนบอกไม่สนรูปร่างหน้าตาแต่บรรยายซะละเอียด ปัง้ครียดเลย
น้องเล็กฟิน คนอ่านก็ฟินจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
5555 มาน้อย แต่หนูเล็กพูดได้ดดนใจเจ๊มากลูก! ฟินเว่อร์รรรรรรรรมากคร่าาาาา :hao6:
-
อ้ายย อ่านตามทันและ อ่านมาตลอดรู้สึกรักพี่ใหญ่มากมาย :hao7: กลัวอย่างเดียว กลัวพี่พลกลับมา อย่าดราม่าคนคนเขียนนน :mew2:
สนุกมากมายค่าา o13
-
ปังนี่ขนาดมีคนมาขอเป็นแฟนเพอเฟคแบบนี้ยังจะเลือกอีกนะ
-
:hao4: ตัวเล็กฟินแต่คนอื่นคงช็อคและงงแน่
-
ลองนึกถึงหน้านายเสาร์ดูดิ :laugh: คงซีดเป็นไก่ต้มอะ
ว่าแต่ตัวเล็กนี่ฟินปาย ไม่ทำอะไรก็เข้าแผนเลยนะ :m3:
-
ฟินนนนนนเฟร้อออออ กับตัวเล็กด้วยคน อิอิ o13
-
ฟินด้วยคนนนน
พี่ใหญ่ สุดยอดอ่ะ มาแบบมึนๆ เนียนๆ แต่ได้ใจอ่ะ
ตอนต่อไปมาไวไวนะ
-
ฟินจริงอะรายจริง พี่หย่าย ย พี่สุดยอด o13
มาต่อวายๆน๊ะคร๊ะ รอ ยุ :ling3:
อยากรู้อ้ายเสาร์จะทำหน้ายังไง? :katai2-1:
ต่อไปนี้จะได้ไม่มีคายแกล้งปัง ปังอีก ก โฮ่ ดีดี o13
-
ฉันฟินนนนนนน
-
งื้อออออออ พี่ใหญ่น่าร๊ากกกกกกกก :mew2:
-
ไงล่ะเสาร์เขสเป็นแฟนกันแล้ว
-
สงสัยพี่ใหญ่จะชอบของแปลก
-
ฟินกันถ้วนหน้าเลยทีเดียวเชียว :hao6:
-
:impress2: :impress2: :impress2: ฟิน
-
ฟิินนนนนนนนนน รอๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ใหญ่ นับถือพี่จริงๆ ยกนิ้วโป้งให้สองนิ้วเลยพี่
-
ฟิน แบบน่ารักๆ
:o8: :o8: :o8:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คำเดียงของพี่ใหญ่ทำเอากริ๊ดลั่นบ้านเลย อ้ายยยยยย สู้สู้นะปังปัง มรเทรนเนอน์ดีซะอย่างเนอะตัวเล็ก หุหุ :hao6:
-
:L2:
-
น้องปังๆทำบุญด้วยอะไจ๊ะหนู เหอะๆอิจฉามากกกกกอ่า
-
อร๊ากค้างงง :ling1: มาต่อเร็วๆ
จริงๆก็ลุ้นอยู่ว่าเสาร์ชอบใคร ตัวเล็กหรือว่า ปัง
แอบเชียร์ให้ชอบปังเน้อ แบบว่ามาเสียใจทีหลังอ่ะ :hao6:
-
ปังเอ๋ย พี่ใหญ่เอาจริงนะ
พี่น้องคู่นี้ชอบของแปลก
-
{CH 14 พี่ใหญ่กับนายเสาร์}
-เสาร์-
“ดีจัง ดีจริงๆเลยนะ พี่ใหญ่นายเจ๋งมากเล็กรักพี่ใหญ่ที่สุดอ่ะ มีพี่สะใภ้แบบปังปังนี้เล็กเป็นปลื้มที่สุด ฮิฮิ”
ผมมองไอ้แมวป่าที่กำลังกระแซะพี่ชายมันอยู่ และหันไปมองไอ้อ้วนมนุษย์ไขมันน่าเกลียดที่แทบจะมุดหายเข้าไปในโซฟา น้ำตาคลอเบ้า ปากน่าเกลียดๆของมันเบะคล้ายจะร้องไห้ … แม่ง ไหนบอกว่ามันชอบกูไง และที่ไปคบกับไอ้พี่ใหญ่นี้มันคืออะไร
‘ไอ้เสาร์มึงดูดิไอ้อ้วนนั้นแอบมองมึงใหญ่เลย มันต้องชอบมึงแน่ๆ’
ผมได้ยินคำนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว และผมก็เกลียดมันมากเพราะมันชอบทำตัวเหมือนโรคจิต และหน้าตาอย่างกับพวกโอตาคุโรคจิต ผมเลยชอบสั่งสอนและรังแกมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ไม่ว่าผมจะรังแกมันแค่ไหนมันไม่เคยตอบโต้ผมสักรอบ แถมยังทำตัวน่าสงสารไม่สมกับตัวใหญ่ๆของมันสักนิด ไม่ว่าผมจะหนีแค่ไหนผมกับมันก็ต้องเจอกันตลอด สมเพช น่าสมเพช ผมเกลียดมัน
“เสาร์ นายเป็นอะไรรึเปล่า” ผมสะดุ้งหันไปมองไอ้ชินโดที่ชะโงกหน้ามามองผมด้วยความสงสัย ใคร ใครเป็นอะไร ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
“ฮิฮิ สมน้ำหน้าปังปังเป็นแฟนพี่ใหญ่แล้ว คนแถวนี้หน้าซีดเลยอ่ะ” ไอ้แมวป่าเดี้ยงหัวเราะคิกคักลงจากเตียงไปนั่งพิงไหล่ไอ้ปัง หึ ช่างหัวมันสิ ผมก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว กับไอ้คนชอบของแปลกหน้าซึนเนี้ย โธ่ๆ ผมว่าพี่ใหญ่น่าสงสารนะอุตส่าห์หน้าตาดีซะขนาดนั้นเสือกเลือกแฟนหน้าตาเหี้ยๆอย่างไอ้ปัง ดำก็ดำ อ้วนก็อ้วน ไม่เห็นมีส่วนไหนดีสักอย่าง ชิ !
“ไอ้ชินโดกลับ!” ผมหันหลังกลับทันใดนั้นไอ้แมวป่าก็วิ่งมาดักหน้าผมหน้าตาแม่งโครตยั้วโมโห ผมมองหน้ามันนิ่งกำลังจะดูไอ้แมวป่ามันจะพูดจาถากถางอะไรผม หึ ใช่สิ มันก็ไม่เคยเห็นผมมีอะไรดีอยู่แล้วนี้!
“อ้าวๆจะหนีไปไหนล่ะ รับไม่ได้หรือไง รับไม่ได้สินะ โห๊ะๆ ว่าแล้วเชียว ว่าแล้วเชียวว่าต้องชอบปัง!!! อุ๊บ!!!” ผมกระชากมันเข้ามาจูบปิดปากซะ เตี้ยและยังไม่เจียม เดี้ยงและยังปากมาก มันต้องลงโทษกันแบบนี้แหละ อ่ะ ไม่ต้องมามองว่าผมชอบไอ้แมวนี้เลยนะ คนอย่างมันอ่ะชกไปก็ตายเปล่า จูบแม่งนี้แหละจะได้มาตราบาปติดตัว!!!!
ผลั๊ว !!!!
หมัดหนักๆกระแทกเข้าข้างแก้มผมจนผมกระเด็นเซไปข้างฝาไม่ได้มาจากใครหรอกมาจากไอ้ห่าพี่ใหญ่นั้นอ่ะแหละ กูไม่นับถือแม่งแล้ว ประธานภาคแล้วไงว่ะ!!!! แม่ง!!!!
“ไอ้เหี้ย!!!!”ผมกระโจนเข้าไปหามันก่อนจะชะงักเมื่อไอ้ปังมายืนหลับตาปี๋กันตรงกลาง! เดี๋ยวกูไม่ชกไอ้ห่าใหญ่นี้แล้วกูชกมึงนี้แหละ!!!!!
“ยะ หยุดนะ จะทำอะไร นี้มันโรงพยาบาลนะ ชินโดพาเสาร์กลับไปก่อนเถอะนะ” ผมถูกไอ้ชินโดลากออกมาจากห้องทันที แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย!!!!
.
.
.
-ปัง-
“วิ้ว … ไอ้เสาร์นี้แม่งร้ายฉิบหาย … เป็นไงตัวเล็กมึนไปเลยสิ”
พี่ใหญ่พูดขึ้นและเดินไปหาตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าเบะปากอยู่ น้ำตาเม็ดโป้งหยดพล่อยลงมา ฮืออออ ผมก็อยากร้องไห้เหมือนกันอ่ะ เรื่องมันวุ่นวายไปกันใหญ่แล้วนะ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเสาร์ถึงหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจูบเล็ก ไม่เข้าใจว่าพี่ใหญ่ทำไมถึงชกไอ้บ้าเสาร์และยังดูชิวๆแบบนี้!!!! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงบอกผมเป็นแฟนเค้าต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ ไม่เข้าใจ!!!!
“ปังปังฮึก ไอ้บ้าเสาร์มันจูบเค้าอ่ะ ไอ้บะ บ้าเสาร์ ฮึก ฮือออออ เจ็บใจอ่า”
ตัวเล็กวิ่งเข้ามากอดผมแน่นผมไม่พูดอะไรแต่ตบหลังตัวเล็กอย่างปลอบใจ บางทีคนพวกนี้ก็ชอบทำอะไรเข้าใจยากไม่ว่าจะเป็นพี่ใหญ่หรือไอ้บ้าเสาร์ ผมมองไปที่พี่ใหญ่ที่ยืนกอดอกมองมาที่ผมและตัวเล็กอยู่ผมสูดหายใจเข้าลึก บางทีผมควรจะเลิกกลัวก่อนไม่งั้นพี่ใหญ่จะไม่เข้าใจผม ว่าผมไม่ต้องการแบบนี้ ตัดสินใจได้แบบนั้นก็ผละตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่ออกเบาๆ
“เดี๋ยวปังขอคุยกับพี่ใหญ่แปปนึงนะ”เมื่อเล็กพยักหน้าก็เดินไปที่เตียงและคลุมโป่งอยู่ในผ้าห่ม ผมเม้มปากก่อนจะเดินไปหาเค้า
“พี่ใหญ่ คือผม … อยากขอคุยด้วย”
“อือ” เค้าพยักหน้า ผมเม้มปากก่อนจะพูดเสียงเบา
“พี่รู้ใช่ไหมครับ ว่าผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว ผมชอบเค้ามาก ผมแอบมองเค้ามาตลอด”
“ไอ้กาจพลน่ะนะ” ผมหน้าร้อนผาวก่อนจะพยักหน้าและค่อยๆพูดต่อ
“ผมชอบพี่เค้า และ หะ เหตุผมสำคัญก็คือ ผะ ผมไม่ได้ชอบพี่แบบแฟน … แฟนกันเค้าต้องรักกัน นี้ผมไม่ได้รักพี่ และพี่ก็ไม่ได้รักผม … พี่กำลังเล่นตลกกับผมอยู่”
“ใครบอกนาย” ผมส่ายหัวก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆเอ่อและไหลออกมาเป็นทาง
ผะ ผมกลัวเค้าจะเกลียดผม ถึงผมจะไม่ได้ชอบเค้าแบบแฟน แต่ผมก็นับถือเค้าแบบพี่ชาย อีกอย่างคนอย่างพี่ใหญ่ไม่ได้ชอบผมจริง ถ้าเกิด ถะ ถ้าเกิดผมคบกับเค้า และถ้าผมเผลอชอบเค้า และเค้ามาบอกที่หลังว่าล้อเล่น … ความรู้สึกผมจะเป็นยังไง … ความรู้สึกผมล่ะ ?
“ฉันไม่เคยหลอก”
เค้าพูดหน้านิ่ง … นี้หรือคนที่เค้าบอกชอบกัน คำพูดแข็งกระด้างแบบนี้หรอ มันไม่ได้ทำให้ผมเชื่อใจเค้าเลย เค้าคนที่แกล้งผม ใจร้ายกับผมมาตลอดคนนี้น่ะหรือ และคนที่เพิ่งเจอกันแค่แปปเดียว เค้าจะมาชอบคนแบบผมได้ยังไง ผมไม่มีอะไรดีสักอย่าง ไม่มีเลย …
“ปังปัง ฮึก ยะ อย่าคิดมากเลยนะ พี่ใหญ่ไม่เคยพูดกับใครแบบนี้นะ มั่นใจหน่อย และอีกอย่าง ตอนนี้เล็กก็อยู่ตรงนี้ ปังต้องผอม ปังต้องดูดี เชื่อเล็กนะ” เล็กเดินมาหาผมมือก็เช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย หน้าแดงตาแดงไปหมดน่าสงสารมาก
“เลิกคิดมาก ฉันไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น” พี่ใหญ่พูดแค่นั้นก็เดินไปนั่งที่โซฟาเปิด TV ดู … พี่ใหญ่ยังไงก็ไม่เข้าใจผม ไม่เข้าใจผมอยู่ดี เฮ้อ … ช่างมันก็แล้วกัน
“แล้วอีกอย่าง ไอ้กาจพลก็ไปเมืองนอก ไม่รู้ป่านนี้มีเมียแหม่มไปแล้วมั่ง เลิกชอบมันและหันมาชอบฉันซะ” … พะ พี่กาจพลไปเมืองนอกหรอ ผมหันไปมองตัวเล็กเลิกคิ้วขึ้น … ทำไมผมไม่รู้เรื่องนี้ เล็กมองหน้าผมตาโต ก่อนจะพยักหน้าอย่างอ่อนใจ … ผมรู้สึกขอบตาตัวเองร้อนผ่าว ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าจะวิ่งตามเท่าไร …
ผมก็ไม่มีวันไล่ตามเค้าทันเลย …
.
.
.
จากวันนั้นก็เลยมาสองสัปดาห์แล้วครับ ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนไม่มีอะไร แต่ลึกๆแล้วผมว่ามันมี … ไอ้บ้าเสาร์ไม่มาให้ผมเห็นหน้าอีกเลย เจอกันในเซคก็เมินผมกับเล็ก ถ้าผมนั่งหน้ามันจะไปนั่งหลัง ถ้าผมอยู่หลังมันจะไปนั่งหน้าเล็กก็ชวนผมไปเล่นฟิตเนสทุกวันหลังจากที่ผมเลิกงานที่หอสมุดแล้ว พี่ใหญ่เองก็เหมือนเดิมครับถึงเค้าจะบอกว่าเราเป็นแฟนกัน แต่เค้าก็ยังทำอะไรเหมือนๆเดิมคือชอบเมินผม แต่พักนี้ผมก็เห็นเค้ามาหาผมบ่อยเหมือนกัน ที่มหาลัยก็ข้ออ้างมาหาสารพัดที่ห้องพักนี้ไม่ต้องพูดถึงแทบจะมานอนห้องนี้แล้ว แถมยังชอบแกล้งผมอีกด้วย!
“ปัง! ไปคลีนิคหมอฟันกันเถอะ” ผมหันไปมองตัวเล็กที่กินไอติมอยู่ข้างๆผมที่นั่งกินช็อกโกแล็ตของสัปดาห์นี้ และกำลังร่างแบบตึกที่เป็นการบ้านอยู่ ผมหันไปมองก่อนจะเอียงคอมองเล็กที่ทำหน้าแป้นแล้นอยู่ตอนนี้มือเล็กหายดีแล้วกลับมาซ่าได้เหมือนเดิม
“ไปทำไมหรอ เล็กปวดฟันเหรอ”
“เปล่าๆ ปังปัง ดัดฟันเหอะ!” ผมมองหน้าเล็กนิ่งก่อนจะหันมาทำการบ้านต่อไม่สนใจ
“โธ่ปัง! ดัดเหอะนะ”เล็กวิ่งเข้ามาเอาหน้าถูไถกับแขนผมที่เริ่มนิ่มขึ้นเพราะออกกำลังกายบ่อย เล็กทักว่าผมผอมลงผมก็ดีใจนะ แต่ตอนกลางคืนนี้อย่างทรมานทั้งปวดตัวทั้งหิว เปิดตู้เย็นไปก็เจอแค่น้ำเปล่ากับแอปเปิ้ลเขียว ผมอย่างเซ็ง
“ไม่เอาสิ้นเปลือง ปังไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก”
“ป๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เล็กว่าเล็กคุยกับปังรู้เรื่องแล้วน๊า ว่าเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวค่อยผ่อนเล็กคืนก็ได้นะ นะ นะ!!!”
“ตัวเล็ก …”
“หือออออออออ ปังปังไม่เชื่อใจเล็ก ปังปังไม่รักเล็ก ปังปังใจร้ายยยยยย” นั้นไงบทนางซินมาอีกแล้วผมถอนหายใจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ
“ก็ได้ๆ วันไหนล่ะ”
“วันนี้ เล็กนัดหมอไว้ให้แล้ว ปะ แต่งตัวๆ” แหม …เล็กนี้ไม่คิดจะให้ผมตั้งตัวอะไรเลยสินะ โอเคผมชินแล้ว ผมลุกขึ้นไปแต่งตัวทันที
.
.
.
หลังจากทำฟันเสร็จก็ 3 ทุ่มพอดิบพอดี เล็กพาผมมากินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยแถวๆหน้ามหาลัย แก้มผมบวมตุ่ยจากการนอนให้หมอเจาะฟัน แง๊ม … จากที่ก๋วยเตี๋ยว วุ้นเส้นน้ำใสใส่ผักเยอะๆแถมไม่ปรุงที่เล็กสั่งมาให้มันไม่อร่อยอยู่แล้วมันยิ่งทวีความไม่อร่อยเข้าไปอีก
“โห … สุดยอดเลยอ่ะ ปังมีฟันผุตั้ง 15 ซีก … เยอะกว่าเล็กตั้งครึ่งแหนะ”
ผมหน้าง๊าวทันทีที่เล็กพูดจบ ผมควรจะดีใจไหมเนี้ย เข้าไปหาหมอมาเมื่อกี้ผมโดนเจาะไปทั้งห้าซีก ปากยังชาไม่หายเลย เสียตังไปตั่งหลายพัน โห่ ! ชาตินี้ผมจะผ่อนเล็กหมดไหมน่ะ นี้อีกหนึ่งอาทิตย์ผมก็ต้องไปนอนให้หมอเจาะฟันอีก ไม่อยากนึกถึงตอนดัดเลย ต้องเจ็บมากแน่ๆ ฮืออออออ
“ซี๊ดดดดดด”
ผมจี๊ดขึ้นสมองเมื่อเผลอกินน้ำเย็นเข้าไปทำให้เสี่ยวฟันที่พึ่งไปอุดมา เล็กที่นั่งกินก๋วนเตี๋ยวอยู่ตรงข้ามเงยหน้ามามองผมก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาก่อนจะมองข้ามหลังผมไปและตาโตขึ้นก้มหน้างุดลงไปที่ชามก๋วยเตี๋ยวต่อ ผมเลิกคิ้วก่อนจะหันไปมอง อ่อ … ไอ้บ้าเสาร์ พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละผมก็หันกลับมากินก๋วยเตี๋ยวของผมต่อด้วยความยากลำบากไม่สนใจ
แต่แล้วเก้าอี้ตรงกลางผมและตัวเล็กก็ถูกเลื่อนออกและมีคนมานั่ง … ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อไอ้บ้าเสาร์มานั่งมองหน้าผมกับตัวเล็กสลับกันเขม่ง ... มะ มันจะมาไม้ไหนเนี้ย!!!!!
ฟุบ
“ขอโทษ” ผมงงเมื่ออยู่ๆแบงค์ ร้อยสองใบวางอยู่บนโต๊ะและเจ้าตัวก็เดินจากไป … คะ คือว่า ตังค์นี้มันอะไร และไอ้ท่าทีแบบนั้นมันคืออะไร ผมมองตามหลังมันไปแบบงงๆ ก่อนจะหันมามองตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตากินไม่เงยหน้าขึ้นมา
“เหอะ … ขอโทษคนอื่นเค้าทำกันแบบนี้หรือไง ไอ้หมาบ้า”
เล็กบ่นหงุงหงิงอยู่คนเดียวแต่ผมดันได้ยิน สรุปคือเงิน 200 นี้ไอ้บ้าเสาร์เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเราสองคน และไอ้คำขอโทษเมื่อกี้ก็ขอโทษเล็ก … สินะ ?
บางทีก็เข้าใจยากนะคนพวกนี้ =_=’
===========================
จะ จูบกันอ่า เล็กเสาร์จูบก๊านนนนนน คนเขียนแอบฟินเบาๆ ฮ่าๆๆๆๆ:hao7:
แต่แหมเมะเรื่องนี้แข็งกระด้างน่าตบทุกคนเลยเนอะ :z6:
ปังจะดัดฟันล่ะนะ อิอิ
เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
☂ร่มไทรกับเด็กกำพร้า ☂◆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43895.0)
ฝากนิยายของเราอีกเรื่องนะจ๊ะ
-
เข้าใจฟีลปังนะ
คือไม่มั่นใจในตัวเองมากๆ แล้วมาเจอพี่ใหญ่รุกแบบนี้
เค้าก็กลัวพี่ใหญ่จะทำไปเพียงเพราะแกล้ง อีกทั้งยังชอบพี่กาจพลอยู่ด้วย
แต่ที่น่าตกใจ....อีเสาร์ แกจูบน้องเล็ก อร๊ายย
คิดอะไรอยู่ยะ อีตาบ้า คิดไม่ซื่อแหงมๆ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ปังจะดัดฟันล่ะ :hao6:
ปังจะสวยแล้วล่ะ... จะกินอะไรไม่ลงหลายวันเลยนะ
ผอมแน่งานนี้ โฮะ โฮะ
จนถึงตอนนี้นายเสาร์แกมันบ้า ไม่ชอบแล้วไปจูบหาอะไรคะ
อารมณ์เสียที่คิดว่าปังปังชอบตัวเองแต่ไปคบกับพี่ใหญ่หรอยะ :hao3:
-
นางเสาร์ นางอย่าพึ่งมโน หลงตัวเองไปรึเปล่าว่าปังชอบ ห๊ะ! //เชิดหน้า ลูกสาว(?)ข้าพเจ้าต้องคู่กับพี่ใหญ่เฟ้ย!!!
หนูเล็กน่าสงสารTT อยากจะกอดปลอบจริงๆ //บาทาพี่ใหญ่
ปังจะผอมแล้ววว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
ผมมองไปที่พี่เสาร์ที่ยืนกอดอกมองมาที่ผมและตัวเล็กอยู่ผมสูดหายใจเข้าลึก <<พี่ใหญ่รึเปล่าตัว
-
สรุปเสาร์ชอบปังแล้วกำลังจะชอบเล็กชิมิ
ส่วนปังที่ไม่เชื่อใจพี่ใหญ่นี่เราเข้ามจนะ ใครจะเชื่อว่าพี่ใหญ่จะขอเป็นแฟน
แถมการพูดจาก็ทื่อ ปากไม่ตรงกับใจ เข้าใจยาก แต่พี่ใหญ่ก็น่ารักนะ
น้องเล็กน่ารักมาก รักนางอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อุ๊บ!!!!
ปังน้อยจะผอมแว๊วววววว. :hao7:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :heaven
-
ง่า จริงๆถ้าฟันไม่มีปัญหา ไม่อยากให้ดัดนะคะนี่ เพราะต้องถอนฟันหลายซี่จริงๆ ฟันแท้ทั้งนั้นด้วย TvT
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พอปังดัดฟันละทีนี้ก็จะกินอะไรไม่ค่อยได้
คงจะได้ผอมสมใจน้องเล็กละทีนี้
-
เสาร์...นายชอบปังปังจริงดิ่ ฮิ๊ฮิ๊ฮิ๊ :hao3:
น้องเล็ก...ง๊องแง๊งดีเนอะ น่ารัก :impress2:
พี่ใหญ่...โคตรจะซึน
ปังปัง...เค้ารอวันหนูสวยนะจ๊ะ :hao6:
-
ฮุฮุ ปังต้องสวยขึ้น ปังต้องน่ารักขึ้น ปังต้องมีแฟนเยอะขึ้น!!! อุ๊บ .... โฮะๆ :a9:
-
ปังสู้ๆ
-
นักจิตวิทยากล่าวไว้ว่า
"ถ้าหากเราคิดว่าใครชอบเรา มีความเป็นไปได้สูง ว่าเราเองนั่นแหละที่ชอบเค้า"
ไอ้บ้าเสาร์เข้าตำรานี้แน่เลย
แต่ก็มึนๆนะ คือแกเหมือนจะชอบปัง แล้วแกจูบเล็กทำไม จูบเพราะไม่อยากต่อยเนี่ยเรอะ เหตุผลมันน้อยไปนะเสาร์ คือผู้ชายมันไม่จูบผู้ชายด้วยกันเพราะความรำคาญหรอกนะ ยิ่งจูบคนอื่นต่อหน้าคนที่ชอบด้วยเนี่ยยิ่งเป็นไปได้ยาก
หรือว่าๆๆๆ ที่แท้แกชอบเล็กห๊ะ สารภาพมาเดี๋ยวนี้เลยนะ
ปล. พวกซึนนี่มันเข้าใจยากจริงๆ
-
เสาร์นี่จะซึนไปไหน :hao7:
-
เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว
-
รอปังปังผอมนะ :mew1: :mew1:
-
ไม่แน่นะเสาร์ ที่ว่าเกลียด ๆ นะ
ในใจอาจชอบก็ได้ โดยการแสดงออก
ว่าไม่ชอบ แต่พอรู้ว่าจะหลุดลอยไป
ก็กลับมาคิดใหม่อีกที
เราเคยเป็นนะ ก๊ากกกกก
-
ดีมากเสาร์ การจูบเป็นการหยุดพูดที่ดีที่สุด :hao6: :hao7:
-
เริ่มเอ็นดูนังเสาร์ :hao7:
-
นั่นสิ คนเรื่องนี้เข้าใจยากจริงๆ ทั้งพี่ใหญ่ทั้งดาวเสาร์
แต่ปังปังจะผอมแล้วววววว
รอตอนต่อไปนะะะะะ
-
แน๊ะ เสาร์ แกคิดอะไรอยู่ฮึ ไปจุ๊ฟ เล็ก แบบนั้นน่ะ
รู้มั้ยว่าเราฟิน 555
พี่ใหญ่ ก็ช่วยแสดงท่าทีของคนที่เป็นแฟนกันพึงทำหน่อยได่ป่ะ ปัง เค้าไม่มั่นใจนะเว้ย
-
ตบโหลกพี่ใหญ่ทีได้ป่ะ
ปากหนักเหลือเกิน
ปังปังจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
-
ค้างงงงงงงงงติ่งงงงเลยยยยย
รีบบบมาต่อออเลยยยยย
ถ้าจะไห้ดี นะ คน เขียนนนมา เขียน เรื่องนี้เรืื่องเดีวดีกว่านะ
อิอิ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai5:
-
สวัสดีเพื่อนๆทุกคนจ้า :katai5:
หมูปังจะอัพพรุ่งนี้ดึกๆเด้อ(14/10/57) คิกๆ อ่านคอมเม้นทุกคนแล้วทุกคนรู้สึกเหมือนคนเขียนเลยว่าพี่ใหญ่กับเสาร์ซึน ฟุดๆ
ฮ่าๆๆๆๆ แต่ซึนแบบนี้ก็แปลกนะ
ตอบจดหมายหน่อยนะ
ง่า จริงๆถ้าฟันไม่มีปัญหา ไม่อยากให้ดัดนะคะนี่ เพราะต้องถอนฟันหลายซี่จริงๆ ฟันแท้ทั้งนั้นด้วย TvT
ก่อนอื่นเลย อิอิ เราต้องขอบคุณคุณกุ้งเชอรี่มากที่ติดตามนิยายเราทุกเรื่องเลย อยู่กันมานานมากขอจุ๊บเหม่งสองทีมีพักนึงคุณกุ้งเชอรี่หายไป เราคิดถึงนะรู้ไหม (อ้อนๆ) ฮ่าๆๆๆ
ม่ะ ตอบจดหมายกันเนอะ คือหมูปังความจริงที่เราวางคาแล็ตเตอร์ไว้ตอนแรกเลย เป็นเด็กอ้วนดำสิวเขลอะ พูดง่ายๆคือไม่มีไรดีเลยนั้นแหละ(แรงมาก) เรื่องฟันด้วยที่เราไม่เอ่ยถึงเพราะเค้าสงสารปัง ฮ่าๆๆ คือปังเป็นเด็กฟันห่างค่ะ เราอยากจะสร้างคนที่พัฒนาการจาก 0-100 แหนะ แต่ที่พี่ใหญ่กับเล็กชอบปัง ก็เหมือนเราๆนี้แหละอ่านแล้วก็นึกว่าปังเป็นเด็กน่ารักใช่ม๊า พี่น้องคู่นี้มองลึกถึงจิตใจค่ะเป็นคนแปลก ฮ่าๆๆๆ แต่กับเล็กนี้เห็นแววปังปังสวยมาตั่งนานแย้ววว :mew1:
ยังไงขอบคุณสำหรับคำเป็นห่วงน้องปังนะค่ะ อิอิ เลิฟนะจุ๊บๆ ติดตามน้องปังต่อไปนะค่ะ
ส่วนที่คุณกุ้งเชอร์รี่ถามเค้าว่ามีนิยายไหนจะจบแล้วบ้าง คนเขียนตอนน้า "มีค่ะ" เดาสิเรื่องอะไร :hao7:
เจอกันนะค่ะคุณกุ้งเชอรี่ o13 :bye2:
ปล ตอบเผื่อคนสงสัยในคาแลตเตอร์ปังๆด้วยจ๊ะ อิอิ
นักจิตวิทยากล่าวไว้ว่า
"ถ้าหากเราคิดว่าใครชอบเรา มีความเป็นไปได้สูง ว่าเราเองนั่นแหละที่ชอบเค้า"
ไอ้บ้าเสาร์เข้าตำรานี้แน่เลย
แต่ก็มึนๆนะ คือแกเหมือนจะชอบปัง แล้วแกจูบเล็กทำไม จูบเพราะไม่อยากต่อยเนี่ยเรอะ เหตุผลมันน้อยไปนะเสาร์ คือผู้ชายมันไม่จูบผู้ชายด้วยกันเพราะความรำคาญหรอกนะ ยิ่งจูบคนอื่นต่อหน้าคนที่ชอบด้วยเนี่ยยิ่งเป็นไปได้ยาก
หรือว่าๆๆๆ ที่แท้แกชอบเล็กห๊ะ สารภาพมาเดี๋ยวนี้เลยนะ
ปล. พวกซึนนี่มันเข้าใจยากจริงๆ
เราก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอ่ะ แอบสงสารเจ้าเสาร์ด้วย แต่ช่วยไม่ได้พลาดเองว๊ายๆ แต่สำหรับเสาร์ตอนนี้
"เสาร์กำลังสับสนค่ะ" อิอิ :hao7:
ค้างงงงงงงงงติ่งงงงเลยยยยย
รีบบบมาต่อออเลยยยยย
ถ้าจะไห้ดี นะ คน เขียนนนมา เขียน เรื่องนี้เรืื่องเดีวดีกว่านะ
อิอิ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เดี๋ยวววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนมีนิยายอีก 5 เรื่องต้องดูแล อิอิ ไม่ลำเอียงจ้า แต่ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ :hao3:
=====================
เราอาจจะไม่ได้ตอบทุกคอมเม้นนะค่ะ แต่คนเขียนรักคนอ่านทุกคนน๊า จุ๊บๆ
เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งปิดขอฝากนิยายโหน่ยยยยยย :mew3:
◐ ● พ่อผมเป็นนักเลง(ตัวเล็ก)● ◐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43418.0) <<คนชอบเด็กกินผู้ใหญ่คงจะฟิน ฮ่าๆๆๆ
☂ร่มไทรกับเด็กกำพร้า ☂◆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43895.0) <<นิยายดราม่าเรื่องแรก รันทรฟุดๆ
K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก ♨ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42719.0) <<< น้องครีมน่ารักมุ้งมิ้งกับพี่คิงตลกตัวพ่อจ้า
SECRET LOVE บ้านนี้ผมแอบมีรัก ۩ﺴ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42848.0)<< น่ารักอบอุ่นมาก
◖◗ SERVITUDE ◖◗ จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43095.0) <<< รักแสบๆคันๆของตาแก่เจ้าเล่ห์กับหนูฝ้ายเด็กแสบจ้า (เรื่องนี้มีเด็กแฝด)
:bye2:
-
ปูเสื่อรอๆ :z2:
-
จะรอน้าาาาาาาาา แอบแวบเจอคำผิด ถถถถ
แต่กับเล็กนี้เห็นแววปังปังสวยมาตั่งนานแย้ววว << ตั้งนาน
-
//ปูเสื่อรอ <3
-
Not Fat
{CH15 หมูแดงปังปัง}
วันเวลาผ่านไปกว่าสัปดาห์ ในที่สุดวันรับน้องก็มาถึง เฮ้อ ผมรู้สึกโล่งใจที่สัปดาห์นี้ไม่ต้องไปหาหมอฟันเพราะต้องไปรับน้องที่ทะเล ผมอยากไปมานานแล้วนะ แต่กลัวไปแล้วต้องใส่ชุดว่ายน้ำและโดนล้อว่าพกห่วงยางมาด้วยเลยไม่เคยขอให้พ่อพาไปสักที คราวนี้ล่ะ … ผมจะใส่เสื้อไม่ถอดเด็ดขาด ไม่มีทาง!!! ผมตั้งใจไว้แล้ว และไม่มีใครมาบังคับผมได้แน่นอน!!!
“ปังปัง นี้เอานี้ใส่ไปด้วย อันนี้เอาไปสองขวดเลย พวกพี่ใหญ่ต้องเล่นเลอะเทอะแน่”
เล็กวางโทนเนอร์กับโฟมล้างหน้าตรงหน้าผมอย่างละสองขวด โหยตัวเล็ก นี้กะเอาไปให้ใช้ทั้งคณะเลยใช่ไหม ไปแค่ 2 คืน 3 วันเองนะ ผมมองและแอบชำเลืองมองตัวเล็กที่วุ่นวายจัดของอยู่ หยิบโทนเนอร์กับโฟนล้างหน้าอย่างละอันเอาไปแอบไว้หลังกองเสื้อผ้ายังไม่ได้ซัก เอาไปเยอะก็หนักอ่ะ ผมกับเล็กใช้แค่สองคนขวดเดียวก็พอ เล็กนั้นแหละชอบเยอะตลอด
พอแอบเสร็จแล้วผมก็กับมาพับผ้าใส่กระเป๋าต่อ เล็กบอกให้ผมเอาชุดพร้อมเลอะไปเยอะๆเพราะเห็นพี่ใหญ่กับรุ่นพี่คนอื่นขนยุทโธปกรณ์แกล้งรุ่นน้องมาไว้ห้องพี่ใหญ่เยอะแยะไปหมด แต่ผมเห็นว่าใส่ซ้ำๆกันก็ได้ พวกเสื้อพวกกางเกง ส่วนซับในนี้เอาไปเยอะๆเลย ใส่หมักหมมกันเหมือนตอนเด็กๆไม่ได้แล้วไม่งั้นเล็กจับผมตีก้นแน่
“ปังปัง นี้เล็กลืมบอก เล็กซื้อนี้มาฝากกกกกกกกกกก” ผมหันไปมองเล็กที่วิ่งไปค้นในกระเป๋าช้อปปิ้งที่ตัวเองแอบไปมาคนเดียวตอนผมอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เจ้าตัวทำงุบงิบไม่ให้ผมเห็นก่อนจะซอยเท้าถี่ๆเดินมาหาผมก่อนจะมายืนยิ้มหน้าตาแป้นแล้นอยู่ตรงหน้าผม ตาขวาชักจะกระตุกแล้วสิ …
“ทะด้า!!!!!!” ผมอึ้งจนอ้าปากค้างเมื่อเล็กคว้าออกมาจากด้านหลังเป็นกางเกงว่ายน้ำผู้ชายไซส์ใหญ่แถมเป็นขาเว้าสูง ลายดอกไม้สีแดงบานฉ่ำด้วย!!!! ดะ ดะ เดี๋ยวนะ …
“ฮี่ฮี่ เล็กยืนเลือกตั่งนาน ลายน่ารักนะ มาๆลองใส่ให้เล็กดูโหนยยยยยย”
“มะ มะ ไม่เล็ก เล็กไม่เอา เล็กกกกกกกกกกกกกกกกก ปังไม่อยากใส่ โอ้ยจั๊กกะจี้อย่าดึงตรงนั้นดิ เล็ก ฮ่าๆๆๆๆ ตัวเล็กกกกกกกกกกก”
.
.
.
ฮือออออออออออออ ผมหนาวอ่ะ …
“เล็กเบาแอร์หน่อย ปะ ปังหนาวไม่กล้าออก” ผมโผล่หน้าออกไปบอกเล็กที่ยืนคุมอยู่หน้าประตู ตัวเล็กบอกว่าถ้าผมไม่ใส่จะไม่ให้ผมออกไป ฮือออออ โหดร้ายที่สุดอ่ะ ดูสภาพผมตอนนี้สิ ฮือออออ
“คิกๆ เล็กปิดแอร์แล้ว ออกมาสิปัง” ผมค่อยๆก้าวออกไปนอกห้องน้ำกล้าๆกลัวๆจากหน้ายิ้มแป้นของเล็กเปลี่ยนเป็นหน้ามู้ตู้เมื่อเห็นสภาพผม
“ใส่เสื้อคุมมาทำไมอ่ะ เอาออกสิ เล็กขอดูหน่อยยยยยยย”
“ดะ เดี๋ยวเล็กอย่าดึง ไปปิดม่านก่อน”ผมจับมือเล็กไว้ไม่กล้าสบตาพยายามอ้อนให้เล็กไปปิดม่านก่อน ผมอายผีสาง เล็กยอมเดินไปเปิดม่านก่อนจะหันมายิ้มกรุ้มกริ่มให้ผม … จะว่ายังไงดี ผมไม่ชอบเล็กตอนนี้เลยให้ตายสิ T^T
“ถอดเร็ววววววว อิอิ”
ผมกลั่นใจค่อยๆปล่อยมือที่จับคอเสื้อออกเบาๆพอเห็นแบบนั้นก็เข้ามากระชากเสื้อผมหลุดออก ว๊ากกกกกกกกกก ตัวเล๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! ฮือ นะ หนาว หนาว เล็กทำตาวิ้งๆมองผมหัวจรดเท้า ฮึ้ม … ฮือออออออ
แก๊ก …
“…” ทั่วทั้งห้องเงียบมองไปหน้าห้อง พะ พะ พี่ใหญ่!!!! อ๊ากกกกกกกก! ผมอยากจะร้องไห้ เค้าเห็นผมในสภาพที่ … ฮือออออออออออ ผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำล็อกประตูทันที ฮืออออออออ แงงงงงงงงงงงงงงงง
เห็นหน้าพี่เค้า เห็นหน้าพี่เค้า ฮึก หน้าพี่เค้า งง มาก ผมอยากจะร้องไห้ ผมไม่ชอบอ่ะ ไม่ชอบแบบนี้อ่ะ เค้าต้องล้อผมแน่ๆ แล้วเรื่องอะไรเข้าห้องคนอื่นไม่เคาะประตูอ่ะ!!!!
“พี่ใหญ่!!!! ปังปังกลัวเลย ดูสิ ออกไปเลยนะออกไปเลย นิสัยไม่ดี!!! ปังปังออกมาเหอะ พี่ใหญ่ไปแล้ว” ผมได้ยินเสียงตึงปังๆด้านนอกก่อนจะสงบลงและตัวเล็กก็มาเคาะประตูเรียกผม ฮือออ ไม่เอาแล้วผมจะใส่เสื้อผ้ากับไอ้กางเกงตัวนี้ผมจะทิ้งมัน เผามัน ฮือออออออออออ!
.
.
.
“คนที่มีป้ายสีแดงขึ้นรถคันแรกนะ คนที่มีป้ายสีน้ำเงินมาขึ้นคันสอง กรี๊ดดดดดดดดด น้องเล็กอยู่คันพี่หรอค่ะ เลิศมาก”
“ปังปัง ฮือออ ไม่อยากแยกอ่ะ มาอยู่ด้วยกันเถอะ เดี๋ยวเล็กจะให้พี่ใหญ่เปลี่ยนป้ายให้ นะนะ”
ตัวเล็กไม่สนใจพี่มุ้ยกระเทยสาวที่กำลังพูดใส่โทรโข่งอยู่ป่าวๆ หันมาออดอ้อนผม ผมมองไปรอบๆที่ยังอึมครึมๆเพราะยังไม่เช้าดีนัก เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเดินทางไปชะอำ นัดรวมกันตอน 6 โมงเช้าหน้าลานสนามในมหาลัย ซึ่งตอนนี้มีรถบัสสองชั้นแบบพัดลมคันใหญ่อยู่สองคันด้านหน้าผมและเพื่อนๆในภาคที่มีไม่ถึง100คนที่พากันทยอยมาไม่ขาดสายบางคนนี้หัวฟูมาเลยรู้เลยเมื่อคืนตื่นเต้นนอนไม่หลับมาใช่ไหม ผมก็เป็นนะแต่คนที่เป็นมากกว่าผมคือตัวเล็ก
แหมก็กว่าจะปลุกเล็กได้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพราะเล็กขี้เซ้าพอตื่นมาก็อารมณ์ไม่ดีอีก กระซิบบอกนะ ตอนเล็กถูกปลุกน่ากลัวมาก ผมทดลองมากับตัวเองแล้วเกือบโดนกระโดดกัดคอแหนะดีที่หลบทัน บรึ้ย!
ส่วนข้างห้องผม พี่ใหญ่ก็หายไปเลยไม่เจอตั้งแต่ … ผมว่าอย่าไปพูดความทรงจำอันน่าอับอายของผมเลยตอนนั้นกางเกงตัวนั้นผมเอามันไปเก็บซ่อนไว้ในที่ลับสุดยอดที่แม้แต่เล็กก็หาไม่เจอแล้ว ดีแล้วล่ะผมไม่อยากเจอเค้าตอนนี้ ไม่กล้าสู้หน้า! ///
ส่วนไอ้บ้าเสาร์ ตอนนี้มันขึ้นไปนั่งบนรถคันเดียวกับเล็กเรียบร้อยและกำลังแยกเขี้ยวมาทางผมกับตัวเล็กอยู่ ยะ อย่าไปสบตา …
“ปังฟังเล็กอยู่รึเปล่า งอนแล้วนะเอาแต่มองหาพี่ใหญ่อยู่นั้นแหละ ใช่สิๆๆๆๆ” ผมสะดุ้งเมื่อตัวเล็กเอาหัวมาถูไถกับแขนผม จากแมวน้อยกลายร่างเป็นแมวป่าแล้วรวดเร็วดีจริง
“เอาน๊า ห่างกันแค่ตอนนั่งรถเองไว้ลงรถก็อยู่ด้วยกันอยู่ดี ไม่งอแงดิ”
“แต่ว่า … มีไอ้บ้าเสาร์อยู่บนรถด้วย”เล็กเสียงอ่อยก้มหน้าเอามือจับชายเสื้อผมไม่ยอมปล่อย จากแมวป่ากลายเป็นแมวเด็กแล้ว
“คนเยอะไม่เป็นไรหรอก เอางี้ ไลน์คุยกันก็ได้เนอะ”ผมพยายามปลอบตัวเล็กเพราะไม่อยากทำตัวมีปัญหากับรุ่นพี่ ที่มองมาที่ผมเขม็งในตอนนี้ไม่รู้ว่าที่ผมสนิทกับน้องประธานภาครึเปล่า … แต่ผมยังแอบหวังให้ตอนนี้พี่กาจพลมานะ … ผมคิดถึงเค้า ถึงแม้ตอนนี้เค้าจะอยู่ที่ไหน … ผมก็ยังรักเค้าและคิดเสมอว่าผมไม่มีทางชอบพี่ใหญ่ไหนฐานะไหน … ถ้าหากผมยังคงไม่ลืมพี่กาจพล …
“ยืนทำอะไร ไปขึ้นรถสิ” ผมสะดุ้งก่อนจะผงะไปชนอกหนาๆของพี่ใหญ่ … พะ พะ พี่ใหญ่!!! หน้าร้อนผ่าวขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุทันทีที่มองแววตาเฉยเมยของเค้า ฮือออออ ภาพเมื่อวานมันลอยมา!!!!
“คะครับ” ผมก้มหน้าเดินลากกระเป๋าไปทางรถคันที่หนึ่งแต่ลืมไปหนีบตัวเล็กมาด้วยเลยต้องชะงักหันไปมองตัวเล็กที่กำลังทำเนียนอยู่
“เล็กไปขึ้นรถสิ เดี๋ยวพี่ใหญ่ดุนะ”
“ตะ แต่ …”
“ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้ตัวเล็ก” เสียงเข้มๆของพี่ใหญ่ออกคำสั่ง ตัวเล็กเลยต้องยอมจำใจเอามือออกจากแขนผมและเดินไป ยังมีหันมาทำตาละห้อยใส่ผมอีก นะ น่าสงสาร …
“ยังไม่ไปขึ้นรถอีก หมูกางเกงสีแดง” แต่ตอนนี้ … ผมสงสารตัวเอง!!! ผมหันไปค้อนพี่ใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งเอากระเป๋าไปไว้ที่ใต้ท้องรถตัวเองและวิ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว อับอายอ่ะพี่ใหญ่บ้า!!! ฮือออออออ เค้าบ้าที่สุด ผมไม่ใช่หมูกางเกงสีแดงนะ ไม่ใช่นะ!!!! แถมไอ้เสียงหัวเราะแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงอ่ะ!!!
ผมขึ้นไปบนรถได้ก็เลือกที่นั่งเกือบหลังสุดก่อนจะแทบซุกหน้าเข้ากับเบาะ ไม่กล้าสู้หน้าพี่ใหญ่อ่ะ สักพักทุกคนก็ทยอยกันขึ้นมาบนรถ พวกเขาต่างจับจองที่นั่งโดยที่ไม่มีใครสนใจหรือเห็นว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ พวกเขาต่างเริ่มที่จะเปิดเพลงเต้นกัน ผมเขยิบเพราะมีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาคิดว่าเค้าคงเดินมานั่งกับผม แต่ผิดเค้ากับเดินเลยไปเบาะหลังสุดที่มีกลุ่มเพื่อนเค้าอยู่ … อะไรล่ะมันก็แบบนี้ตลอดไม่ใช่หรือไง จะเพิ่งมาคิดมากอะไรตอนนี้
ความจริงผมก็ไม่เคยหยิ่งอะไร … แต่พวกเค้าไม่สนใจว่าผมมีตัวตนต่างหากและจะให้ผมทำยังไง เดินเข้าไปบอก เธอๆ สนใจเราหน่อยหรอ … ผมไม่ใช่เด็กขาดความอบอุ่นนะ …
พรึบ …
ผมเม้มปากเกือบหลุดยิ้มเมื่ออยู่ๆมีคนมานั่งข้างๆผมในขณะที่ผมกำลังน้อยใจในโชคชะตาตัวเอง แต่พอหันไปก็แทบช็อกเมื่อคนที่นั่งข้างๆผมหาใช่ใครไม่ …
“นั่งเงียบๆ หมูแดง”
“… หมูแดง ?”
“หรือจะเอาหมูใส่กางเกงสีแดง” ผมสตั้นสามวิ … พี่ใหญ่ พะ พี่ใหญ่!!!!! … บ้าที่สุดอ่ะ _///_
“พร้อมแล้วงั้นก็ออกเดินทางกันเลยจ้า!!!!” เสียงรุ่นพี่คนนึงพูดให้ผมสะดุ้งเล่นก่อนที่รถจะค่อยๆเคลื่อนที่ออกจากมหาลัย วิวสองข้างทางเริ่มเคลื่อนไหวตามแรงลม … การไปทะเลครั้งแรกของผมจะเป็นยังไงนะ จะสนุก จะเศร้า จะสมหวัง … ไม่แน่นะพี่กาจพลอาจจะโผล่มาเซอร์ไพร์ผมก็ได้ ใครจะไปรู้ ???
.
.
.
นะ นั่นพี่กาจพล ... พี่กาจพลกำลังใส่ชุดสีขาวโบกมือให้ผมอยู่ที่ชายทะเล ... ท้องฟ้าสีคราม ... ท้องทะเลสีฟ้า ... ผมค่อยๆก้าวเข้าไปหาเขา ... อยากเจอ ในที่สุดผมก็ได้เจอ ... ผมกำลังจะวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดเขา ...
“นี้!!!!!ตื่นสักทีไอ้หมูแดง!!!!”
ผมซูดน้ำลายก่อนจะลืมตาขึ้นมองไปรอบๆหมูแดงอะไรเล่า!!! ที่นี้มีแต่ปังนะ ... อ้าวเมื่อกี้ผมฝันหรอกเหรอ ...
อ่า … ทำไมโลกผมเอียงแบบนี้ล่ะ … และนี้ผมอยู่ที่ไหน อ่อ … มารับน้อง … และนี้ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรเมื่อกี้ยังตบมือร้องเพลงกับเพื่อนๆอยู่เลยอ่า คงเป็นเพราะเมื่อคืนตื่นเต้นไปหน่อยล่ะมั่งเลยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ … และเมื่อกี้ใครเรียกผม โอ้ย ปะ ปวดคอชะมัด …
“กว่าจะลุกขึ้นไป หัวไหล่ฉันปวดไปหมดแล้ว ไปลงไปเข้าห้องน้ำซะ”
พี่ใหญ่เอ็ดผมก่อนจะลุกออกจากที่นั่งลงจากรถไปทั้งๆที่มือของเขาก็ทำการนวดไหล่ตัวตัวเองไปด้วยผมงงๆมองไปเห็นด้านล่างรถมีเพื่อนๆในคณะที่ผมจำได้เดินอยู่กันทั่วจุดพักรถในปั๊มน้ำมัน อ่อ หยุดพักกันหรอคงใช่สินะบนรถไม่มีใครเลยนี้ อะ อู้ยปวดคอปวดก้นชะมัด เหมือนกันนะ และทำไมพี่ใหญ่ถึงปวดไหล่ล่ะ … และผมทำไมปวดคออ่ะ…
… ดะ เดี๋ยวนะ
มะ มะ เมื่อกี้ ผะ ผม หนุนไหล่เค้า … งั้นหรอ …
“ปังปังกินหนมมมมมมมมมมมมมมมมม อ่ะ ไอ้บ้าเสาร์ อย่ามาแย่งกันนะ” ผมที่กำลังอึ้งๆงงๆอยู่มองตามเสียงลงไปทางหน้าต่างรถ ก่อนจะเห็นเล็กวิ่งไล่ไอ้บ้าเสาร์ไปมา … ผมหนุนไหล่พี่ใหญ่ … ผะผม … อายชะมัด ...
=================================
หมูแดงปังปัง!!! ใครอยากเห็นปังใส่โชว์บ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ฟินเบาๆ ตอนหน้ามาฟินหนักๆ เจอกันตอนหน้าจ้า
:bye2:
-
พี่ใหญ่แซวน้องอ่ะ..นิสัย!
พี่กาจพล...แกอย่าโผล่มานะ!เดี๋ยวหมูแดงหวั่นไหว!
-
อ๊าาาา
หมูแดง
พี่ใหญ่ชั่งทำกับหนูปังได้
แต่เอ๊ะมีซบกีนด้วยอ่ะ. ฟินเลยยยยยยย :mew3:
-
อ่านแล้วรู้สึกสงสารปังอ่ะ
อินจัดเลย ไม่กล้าใส่ชุดว่ายน้ำเหมือนกัน
-
สั้นอะ อยากอ่านอีก
-
ขำที่พี่ใหญ่แซวอะ 55555
สู้ๆนะจ๊ะ :mew1:
คำผิดน้าา
นี้กะเอาไปให้ใช่ทั้งคณะเลยใช่ไหม ไปแค่ 2 คืน 3 วันเองนะ<<นี่
ใส่เสื้อคุมมาทำไมอ่ะ เอาออกสิ เล็กขอดูหน่อยยยยยยย<<เสื้อคลุม
ไม่ขาดสายบางคนนี้หัวฟูมาเลยรู้เลยเมื่อคืนตื่นเต้นนอนไม่หลับมาใช่ไหม <<นี่
นะ นั้นพี่กาจพล ...<<นั่น
หน้าร้องผาวขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุทันทีที่มองแววตาเฉยเมยของเค้า <<หน้าร้อนผ่าว
ลองใช้วิธีอ่านออกเสียงเปรียบเทียบคำดูน้า จะได้รู้ว่าใช้วรรณยุกต์ตัวไหน <3
ปังปังหมูแดง :hao7:
-
ตัวเล็กก็ช่างสรรหาสารพัดมาให้ปัง เผด็จการอีก ต้องทำ ต้องกิน ต้องใส่ เค้ารักเค้าใส่ใจของเค้าจริงๆ
แหม พี่ใหญ่ ทำมาแซวน้อง แต่ก็มานั่วเป็นเพื่อน ให้ซบไหล่ น่าีักไปอีก ไม่ค่อยแสดงออกเลยเนอะพี่เนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
ในความคิดเรานี่พี่กาจพลเหมือนนางซินเลยอะ นางซินทำรองเท้าแก้วหายใช่ป่ะ พี่กาจก็ทำบัตรนักศึกษาหาย
ก็แอบเพ้อเหมือนกันนะ บางทีนางซินเวอร์ชั่นนี้อาจตั้งใจทิ้งบัตรไว้ เพื่อให้หมูแดงดูต่างหน้าก็ได้ อิอิ
อยากแนวเชียร์กาจพลอะ (ทั้งๆที่เค้ายังไม่มีบทด้วยซ้ำ55)
-
ตอนหน้าขอพรุ่งนี้เลยได้มะคะ อยากฟินหนักๆอ่า
-
มาต่อไห้เลย ไม่ต้องสนไจเรื่องอื่ต มาสนไจ ปังๆๆ ของพี่ฟหญ่เลย นะ อิอิ
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ ฟินๆๆๆ สุโคร่ยๆๆๆ :mew1:
-
หมูแดงงงงง น่าร๊ากกกกก ><
:-[
-
ชอบพี่ใหญ่เหอะปังปัง กาจพลไม่เห็นดี
-
อยากเห็นปังปังใส่กางเกงแดงจังงง อิอิ :mew1:
-
น่าสงสารจังหมูแดง.. พี่ใหญ่ขี้แกล้งว่ะ ล้อน้อง
เดี๋ยวเอาไว้ผอมเมื่อไหร่ ใสทูพีชโชว์พี่ใหญ่เลย :laugh:
-
หึหึ อายมั้ยละนะ 55555
-
หมูกางเกงสีแดง แล้วทำไมพี่ใหญ่ไม่เขินอะ
แฟนในเกงในยั่วนะ(?)
-
ฮึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตกลงนายเสาร์นี้ยังชอบปังอยู่เปล่าอ้ะ อยากให้อกหักนิดๆ สะใจจจ ชอบแกล้งปัง อิอิ :hao6: :hao6:
-
หมูแดง :laugh: น่ารัก
-
โธ่!!! สงสารปังปัง เล็กนี่น้าาาา เลือกสีดำก็ยังดี....... :เฮ้อ:
รอตอนต่อปายยยยยยย
-
อยากอ่านอีกอ่ะ มาต่อไวๆๆๆน่า
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
ปังต้องลดน้ำหนักด่วนเลยนะ จะได้โชว์หุ่นไม่อายพี่ใหญ่ 5555
-
ตอนหน้าฟินหนักกว่านี้หรอคะ
อร๊ายยย จะรอตอนหน้าเลย ฮ่าๆ
โธ่ หมูแดง อย่าอายไปเลยลูก
พี่ใหญ่รักดอกจึงหยอกแซว อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
พี่หย่ายยยยยยยยยยยยย ตัวเองก็ชอบใช่มั้ยที่ปังปังหนุนไหล่ :impress2:
ไอ้เสาร์ไอ้บ้าชอบแกล้งตัวเล็ก เกลียดมานนนนนนนนนน!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
-
แซวใหญ่เลยนะพี่ใหญ่ๆ
อยากเห็นอีกก็บอกมาน่าา
-
:laugh: พี่ใหญ่ล้อหมูแดงปังปังทำไมเนี่ย
-
ไม่เป็นไรนะ หมูแดงปัง พี่ใหญ่ เค้าเรียกเพราะเอ็นดูหรอก
555
-
หมูแดง รีบ ผอมเร็วววน๊ะ
-
รอหมูปังทุกวันเลยยยยยย มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ คนเขียน
คิดถึงหมูปังปัง > < :monkeysad:
-
รออออ :กอด1:
-
แอบมาดูหมูแดงได้ที่หรือยัง
:a5:
-
เหอๆๆ อิพี่ใหญ่ มานิ่งๆแต่เล่นเอาน้องปังแทบสะดุดหัวทิ่ม :hao3:
รอวันน้องปังสวยและรวยเสน่ห์ :hao6:
-
:hao7: :hao7: :hao7: ฉันชอบเรื่องนี้
-
Not Fat
{CH16 ปกป้องปังได้ไหม?}
ทะเลอยู่ตรงหน้าผมแล้ว เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่ง เท้าเปล่าของผมสัมผัสกับเม็ดทรายเล็กๆ กลิ่นเค็มๆแต่สดชื่อของทะเลตรงหน้า ภาพสีฟ้าและสีน้ำตาลที่ตัดกัน … มันสวยมาก … ถ้าผมไม่อยู่ในสภาพแบบนี้อ่ะนะ
“ไงแค่นี้หมดแรงกันแล้วหรอ น้องปังห้ามนั่งลุกขึ้นมา”
ผม ไม่ได้นั่งนะ ผมแค่เผลอหย่อนขานิดเดียวเองและพี่ให้ผมถืออิฐมาจะ 15 นาทีแล้วนะ ฮือๆ ทุกคนโดนหมดคือเรียงยืนแถวหน้ากระดานอยู่ริมทะเลในมือถือก้อนอิฐสองก้อนชูขึ้นเหนือหัวหน้าตานี้ถูกขีดเขียนให้กลายเป็นตัวตลกเลยที่น่าเจ็บใจคือไอ้บ้าพี่ใหญ่ว่าจมูกหมูสีแดงบนจมูกผมด้วยล่ะ ฮึ้ย! นี้หรอที่บอกว่าเราเป็นแฟนกันอ่ะ!!! ตัวเล็กที่อยู่ข้างผมนี้หน้าซีดไปแล้ว ยะ อย่าเป็นลมนะ
“เล็ก เป็นไรไหม” ผมแอบกระซิบถามในขณะที่พี่ว๊ากคนนั้นเดินไปทางอื่น ส่วนพี่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักเค้าคอยส่งสายตาเป็นกำลังใจมาให้พวกเราเสมอๆ ถ้าผมจำไม่ผิดเค้าเป็นพี่รหัสของเล็กนะ ชื่อหมวย เล็กหันมามองผมก่อนจะยิ้มให้ ยังจะยิ้มให้อีกหน้าซีดขนาดนั้นอ่ะ
“ไม่เป็นไร เล็กแข็งแรงจะตาย”
“นี้!!!! น้องคนนั้นอ่ะคุยอะไรกัน ไหนออกมายืนข้างหน้าสิ!!!” ผมเม้มปากก่อนจะเดินออกไปด้านหน้า แต่ไม่ทันสังเกตว่าเล็กก็เดินตามออกมาด้วย พอมายืนด้านหน้าทุกคนในแถวก็พากันเงียบกริบมองมาที่ผม
“อยากคุยกันนักไหนบอกสิเมื่อกี้คุยอะไรกัน ให้เพื่อนนั่งฟังก็เป็นกัน เอาทุกคนนั่ง!!!!”
พี่ว๊ากหน้าโหดที่ผมไม่รู้จักชื่อออกคำสั่งขึ้นเพื่อนๆในแถวก็พากันนั่งลงแต่ไม่มีใครเอาอิฐลงเพราะพี่ที่ยืนอยู่บอกไม่ให้เอาลง ... สถานการณ์แบบนี้มันแย่ที่สุดอ่ะ เล็กจะตามออกมาทำไมไม่รู้อ่ะ แทนที่จะให้ผมโดนคนเดียวหน้าก็ซีดซะขนาดนั้น ถ้าเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง ดูไอ้บ้าเสาร์ดิยิ้มเยาะซะขนาดนั้นตัวร้ายชัดๆ พี่ใหญ่ก็เหมือนกันเหมือนโจรป่ากำลังยืนดูหมูป่าเต้นจ้ำบ๊ะยังไงยังงั้น เฮ้อ … นึกถึงตอนเด็กๆที่เคยฉี่แตกตอนนอนกลางวันและเพื่อนพากันรุมหัวเราะเลย
“ไหนบอกสิคุยกันไรกันน้องปังน้องเล็ก” พี่ว๊ากมายืนกอดไหล่ผมถามขึ้น … ไม่กล้าแตะต้องเล็กสินะก็ดูพี่ใหญ่จ้องสิ
“ปังปังแค่ถามผมว่าเป็นอะไรไหมครับ” เล็กพูดขึ้นแทนผม ดูดิแค่พูดก็เสียงสั่นแล้วอ่ะ เล็กต้องแย่แน่ๆ
“แล้วถามอะไรตอนทำกิจกรรมครับผม”
“ผมแค่สีหน้าไม่ดีครับ ปังปังเลยแค่เป็นห่วง”
“อ่อ … ไอ้ใหญ่น้องพี่จะเป็นลมอ่ะ ทำไงดี” พี่ว๊ากคนนั้นตะโกนไปถามพี่ใหญ่ =_= ‘ ทำไมต้องหาพวก ไม่เข้าใจ เถียงตัวเล็กไม่ออกหรือไง หรือเกรงใจพี่ใหญ่ ไม่มีความเป็นผู้นำเอาซะเลย กล้ามก็โตซะขนาดนี้แท้ๆ
“เต้นจ้ำบ๊ะ”… เบื่อพี่ใหญ่จริงๆ ให้ตายสิ =_=’
“เอ๊า ในเมื่อประธานภาคบอกว่างี้แล้ว น้องปังปังของน้องเล็กกับน้องเล็กของน้องปังปัง คงต้องทำตามหน่อยและ!!!!” ผมไม่ได้สนใจพี่ว๊ากกล้ามปูแต่กำลังหันมามองเล็กเพราะเล็กอาการไม่ดีแน่ๆอ่ะ หน้าซีดปากสั่นหมดแล้วอ่ะ ผมเม้มปากก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆที่มองกันตาแป๋วและพี่ใหญ่ที่กอดอกมองผมอยู่
“คือ … ผมขอให้เล็กไปนั่งได้ไหมครับ ส่วนผมเต้นเองคนเดียว”ให้ตายสิ ผมคิดดีแล้วใช่ไหม … แต่จะให้เล็กมาเต้นตอนนี้มีหวังล้มพับไปแน่
“ฮิ้วววววววววว!!!” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆเพื่อนฮิ้วกันขึ้นใครแห่นาครึเปล่า
“ในเมื่อน้องปังปังอาสา ขึ้นเราก็สนองหน่อยเนอะ น้องเล็กไปนั่งที่ได้เลยคร้าบบบบ”
“ปังปัง” เล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และเป็นห่วง ผมยิ้มให้ก่อนที่เล็กจะถูกพี่หมวยที่วิ่งมาพร้อมยาดมลากออกไปอีกทาง
“เพลงอะไรกันดีครับน้องๆ น้องปังปังอยากเต้นอะไรดีครับ” ผมเกลียดเสียงพี่เค้าที่ทำล้อเลียนตัวเล็กจริงๆ ผมเม้มปากไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย นี้หรอที่บอกว่าผมเป็นแฟนเค้าอ่ะ ไม่เห็นช่วยผมเลยแถมยังเชียร์อีกต่างหาก เฮ้อ
“เมียงูครับพี่” เสียงนี้ผมจำได้ว่าใคร ไอ้ปิศาจเสาร์!!!!
“อ่า เมียงู แต่เมียงูตัวนี้ตัวใหญ่เนอะ ฮ่าๆๆๆๆ” พอพี่แกหัวเราะที่งี้ทุกคนก็หัวเราะตามเลย ให้ตายสิ ผมไม่ชอบแบบนี้เลย ผมเกลียดเหตุการณ์แบบนี้ เหมือนผมต้องวนกลับไปเหมือนเดิมตอนนั้นอีก เกลียดชะมัด
“สามสี่ …บาทดะ…”
“พอได้ล่ะ กูไม่อยากดูและ” ผมเม้มปากแน่นเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ใหญ่ที่เดินเขม่งมาผลักหัวพี่ก้ามปูที่กำลังจะร้องเพลงออกไปและมายืนข้างผมแทน เค้ามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า … มองแบบนี้คืออะไรครับพี่
“ตลกกันมากนักหรือไง เพื่อนมีความทุกข์ตลกกันมากสินะ!!!” เค้าตวาดลั่นจนทั่วทั้งบริเวณเงียบสนิท ผมไม่ชอบตอนที่เค้าขึ้นเสียงเลย มันเหมือนปิศาจกำลังโกรธ …
“นี้เพื่อนมึงกันรึเปล่า มันใช่คนในคณะที่มีอยู่น้อยนิดรึเปล่า ไอ้เด็กนี้เห็นเพื่อนไม่สบายยอมเสียสละโดนลงโทษคนเดียว ยอมให้พวกมึงหัวเราะ แล้วพวกมึงล่ะทำเหี้ยอะไร นั่งเงียบ!!!! กูถามก็ตอบ!!!!” … ผะ ผมกลัว
“ตอบ!!!!!” ผมสะดุ้งยกมือปิดหูตัวเอง พี่ใหญ่น่ากลัว ผมไม่ชอบอ่ะ
“ใช่ค่ะ/ใช่ครับ!!!!”
“เสียงดังอีก มีแรงแค่นี้หรือไง หรือจะต้องให้กูเรียกรายตัว!!!!!” ผมจะร้องไห้แล้วนะ … ผมไม่ชอบ
“ใช่ค่ะ/ใช่ครับ!!!!!!!!!!”
“อย่าให้กูเห็นอีกว่าใครมีนิสัยเหี้ยๆแบบนั้น มีน้อยๆถ้าไม่รักกันและใครจะไปรักพวกมึง ทำงานก็ต้องทำงานกันแค่นี้ เรียนก็ต้องเรียนกันแค่นี้ เข้าใจไหมว่ะที่กูพูดเนี้ย!!!!!”
“ครับ/ค่ะ!!!!!!!”
“ดี มึงเข้าไปนั่งที่ซะ” ผมเดินเข้ามานั่งในแถวแบบงงๆและต้องตกใจมากกว่าเก่าที่เพื่อนข้างๆที่ไม่รู้จักพากันมาขอโทษผม … พี่ใหญ่ปกป้องผมใช่ไหมเมื่อกี้ … แต่ก็ดีแล้วที่ผมไม่ต้องไปทำอะไรน่าอายแบบนั้น
.
.
.
กิจกรรมช่วงบ่ายผ่านพ้นไปด้วยความสนุกเหนื่อย เพราะหลังจากนั้นพวกเราต้องใช้ความสามัคคีในการผ่านด่านต่างๆที่พี่เค้าให้ไว้เพื่อนทุกคนก็ดูเหมือนจะเริ่มเข้ามาคุยกับผมบ้างแล้ว แถมเค้ายังบอกอีกด้วยนะว่าผมนิสัยน่ารักมาก ที่ไม่กล้าคุยตอนแรกเพราะผมชอบทำหน้าบึ้ง กลัวผมจะไม่พอใจเค้า แหะๆ ผมเขินนะ เล็กนี้ไม่ต้องพูดถึงพอร่างกายดีขึ้นก็มาเกาะผมแจคอยขู่คนเพื่อนที่เล็กบอกไม่น่าไว้วางใจให้ไกลจากผม ยิ่งไอ้บ้าเสาร์นะเล็กแทบจะกระโดดงับคอหลายต่อหลายรอบเลยล่ะ
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้วเราทุกคนมารวมตัวที่โรงอาหารของที่พัก พี่ๆเค้าบริการพวกเราเป็นอย่างดีทั้งตักข้าวตักน้ำ พอเห็นว่าพวกผมอิ่มแล้วพวกเขาถึงจะไปนั่งกินกันต่อ … เป็นอะไรที่น่าสงสารมากเพราะพวกเขาเองก็เหนื่อยและหิวไม่ต่างจากผมพอมีคนถามว่าทำไมไม่กินด้วยกันพี่เค้าก็บอกว่ามันเป็นธรรมเนียม … ธรรมเนียมไรหว่า
“สวัสดีค่า พี่ชื่อเตยนะค่ะ หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วเราก็จะมาทำกิจกรรมจับบัดดี้กัน!!! โดยที่จะให้เทคแคร์กันและเฉลยกันในวันสุดท้าย เฮ!!!!” เพื่อนๆพากันตบมือโฮร้อง หลังจากที่กินข้าวเสร็จพี่สาวคนสวยแต่ตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อยืดกางเกงขาก๊วย รวบผมมัดจุดหน้าไร้เมคอัพแต่คิ้วยังเปะ เล็กทำท่าทางตื่นเต้นในขณะที่ผมแอบคิดว่าถ้าผมได้พี่ผู้หญิงน่าจะดีเพราะเค้าคงไม่รังเกียจผมมาก
“เดี๋ยวพี่จะเดินเอาฉลากไปให้จับน๊า ตื่นเต้นเนอะ ” พี่เค้าพูดก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ผมหัวเราะตามนิดๆก่อนจะหันไปเห็นพี่ใหญ่นั่งกินกาแฟมองมาที่ผม … มองอะไรนักหนาถึงว่าสิเสียวๆแถวต้นคอ … ถึงจะไม่มีใครเห็นว่าผมมีคอก็เถอะ
รุ่นพี่เดินเอาฉลากมาถึงผมกับเล็กที่นั่งอยู่เกือบหลังสุดเล็กยิ้มล่าก่อนจะหยิบขึ้นไปกุมไว้อันนึง ผมภาวนาในใจขอให้ได้พี่ผู้หญิงก่อนจะเอามือล้วงไปหยิบมาอันนึงเหมือนกัน
“ปังปังถ้าปังปังได้พี่ใหญ่อีก เล็กว่าคงเป็นพรมลิขิตจริงๆนั้นแหละ”
“ก็เหมือนกันถ้าเล็กได้เสาร์ก็พรมลิขิตเหมือนกัน”
“ปังปังอ่า … ผีผลักน่ะสิไม่ว่า ไม่คุยด้วยแล้ว”เล็กหันไปทำปากขมุบขมิบหันไปสาปแช่งไอ้บ้าเสาร์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลมากโดยรายนั้นไม่ได้ไม่ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย หึหึ ก็อยากแกล้งผมก่อนเองนี้ แกล้งคืนมั่งทำเป็นงอน
“เปิดกันได้เลยนะค่ะน้องๆไม่ต้องรอคุณพ่อใครมาตัดริบบิ้นนะค่ะ อิอิ ” พี่เตยพูดออกไมล์เรียกเสียงหัวเราะขึ้น ผมว่าพี่เตยเค้าดูรั่วๆนะ ผมเปิดฉลากออกและค่อยๆลุ้นอยู่คนเดียว
ตัวแรกเป็น “ใ” พี่ใยไหมรึเปล่านะพี่คนนี้น่ารักดีนะ อ้วนๆรั่วๆเค้าคงไม่รังเกียจผม
ตัวที่สอง “ให” เอิ่บ =_=’ ผมไม่รอและเปิดออกดูมันทั้งหมดนี้แหละ … ให้ตายสิ ดวงผมนี้มันช่างกุดดีแท้ยังไงผมก็หนีไม่เคยพ้นจริงๆกับผู้ชายหยาบกร้านอย่างพี่ใหญ่เนี้ย!!!!!!
“ไหนๆปังได้ใครเล็กขอดูหน่อยยยยยย”
“ไม่เอาเล็ก ความลับนะ”
“อะไรกันอ่ะมีความลับกับเล็กได้ยังไงอ่ะ” เล็กหน้างอแต่ก็พยายามแย่งฉลากผมไปให้ได้ ผมจัดการเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตอนเล็กเผลอก่อนจะชูมือขึ้น
“หายไปแล้ว”
“อะไรง่ะ!!!! ฮั่นแน่ … มีพิรุธนะเนี้ย ตามใจไม่บอกก็ไม่บอกเล็กก็ไม่ถามแล้ว เช้อออออออออออออ!”เล็กสะบักคอ180 องศา ขอเคล็ดไหมล่ะนั้นสะบัดแรงซะ =_=’
พอทำกิจกรรมอีกนิดหน่อยที่โรงอาหารพี่เค้าก็ให้พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านพัก โดยที่คืนแรกจะให้เราพักผ่อนตาม อัธยาศัยไปก่อนพรุ่งนี้ถึงจะเจอของจริง … ยังมีจริงกว่านี้อีกหรอ ดูท่าคืนนี้ผมคงต้องนอนเก็บแรงตุนเอาไว้มากๆซะแล้ว โชคดีที่ผมได้นอนกับเล็กในห้องที่จัดเตรียมไว้ เป็นห้องหรูเลยล่ะมีสองเตียงและทุกอย่างในห้องก็อร่ามตาไปหมด แชมพูสบู่ก็หอมมากด้วย เล็กบอกเอากลับไปใช้ที่ห้องได้ คงไม่ถึงห้องหรอกถ้าพี่ๆเค้าจะเล่นสีเล่นโคลนกันแบบนี้ทุกๆวันอ่ะนะ
“นี้ปังปัง บอกเล็กหน่อยสิได้ใครเป็นบัดดี้หรอ” เล็กพุ่งลงมาบนเตียงผมในขณะที่ผมกำลังใช้ยาหม่องนวดขาตัวเองอยู่ มันปวดเพราะออกแรงมากอ่ะครับ
“แล้วเล็กล่ะ”
“เล็กได้พี่เตยอ่ะ” ดีเนอะพี่เค้าดูรั่วๆบ้าๆน่ารักดี ผมอยากได้เค้าบ้างแต่ดูสิ่งที่ผมเฝ้าภาวนาสิ
“ตกลงได้ใครหรือปังปัง” เล็กเบียดหน้าเข้ามากระแซะผมออดอ้อนเหมือนลูกแมว ผมเม้มปาก … จะบอกดีไหมนะ ต้องโดนล้อแน่ๆ
“อย่ามีความลับกับเล็กเลยนะ ปังปังเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเล็กนะ” ดราม่าเฉยเลยอ่ะ … และความจริงเล็กก็มีคนเข้ามาหาเยอะแยะแต่เล็กไม่ยอมคบกับเค้าเองต่างหาก ก็ได้บอกก็ได้
“พี่ใหญ่น่ะ” เล็กตาโตพองขึ้นเป็นไข่ห่านผมแอบตกใจกับหน้าตาอันปลื้มปริ่มนั้น ทะ ทำไมต้องทำจมูกบานด้วย
“เล็กว่าแล้ว เนื้อคู่แน่ๆ ปังปังต้องรีบผอมนะ อย่าปล่อยให้พี่ใหญ่หลุดมือนะ อ๊ากกกกกกกกก เล็กฟินนนนนนนนน” ตัวเล็กดีดดิ้นก่อนจะเอาหน้าไปถูๆกับพุงผม จั๊กกะจี้นะเนี้ยยยยยยยยยย
ผมอยู่คุยเป็นเพื่อนเล็กสักพักเสียงนมหวีดก็ดังขึ้นทันใดนั้นทั่วทั่งห้องไปก็ดับมืดลง ถึงเวลาที่ผมต้องนอนแล้วสินะ เล็กบอกกู๊ดไนท์ผมก่อนจะเดินไปนอนเตียงตัวเอง ผมมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนหนาก่อนจะหลับตาลง สวดมนต์ในใจเพื่อให้จิตใจสบายและหลับลงในที่แปลก …
ตืดดดดดดดดดดดดดด
เสียงข้อความโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆหมอนผมเข้ามา ใครล่ะ สงสัยน้องแฮปปี้คงมาบอกวันโทรหมดแน่ๆ เฮ้อ ก็ผมไม่มีคนให้โทรหานี้หนา … ผมตัดสินใจหยิบมาดูทันใดนั้นก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
‘พักผ่อนซะพรุ่งนี้เจอกัน’
form พี่ใหญ่
ผีกำลังหลอกผมอยู่ใช่ไหม ?
==========================
ปังปังถึงกับนึกว่าผีหลอกกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่า ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ
:bye2:
-
5555 น่ารักดี เล็กตลกมาก :laugh:
-
เมื่อไหร่พระเอกจะมาเนี่ย สั้นมากกกกก
-
ผอมเร็วๆนะปังปัง ให้เจ้าเสาร์เงิบไปเลย เหอะ!
พี่ใหญ่น่ารักสุดๆ :o8:
-
:impress2: อ๊าย ปลื้มพี่ใหญ่ดูแลห่วงใยปังปังน่าดู
-
คู่กันแล้วคงไม่แคล้วกัน อ๋อยยยยฟินตามน้องเล็ก
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ฮั่นแน่ พี่ใหญ่เขาก็น่ารักหลายตรงอยู่น้าตอนนี้ ทั้งตอนช่วยน้องและข้อความ
ชัดเลย เนื้อคู่ พรหมลิขิตค่ะ กีสสสสๆๆ
-
พีใหญ่มาเต็ม มาแน่น มาหนัก
น่ารักที่สุด o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7:
//ตะกายตึก(?)
ฟินอ๊าาาาาาา
-
พี่ใหญ่น่ารักงะ อิอิ
-
พี่ใหญ่โคตรเท่
-
พี่ใหญ่ ใจพี่นี่ใหญ่มาก ปลื้มค่ะขุ่น
-
ปังบรรยาซะเหมือนเล็เป็นหมาน้อยจอมหวงเจ้าของเลยอะน่ารักดี
-
ถึงกับนึกว่าผีหลอกเลยหรอง น้องปัง
ดูท่ารับน้องครั้งนี้จะมีบรรยากาศสีชมพูอมม่วงนะ
5555
-
ตัวเล็กฟินอีกแล้วตอนนี้
-
ของเค้าคู่กันสุดๆเลยนะเนี่ย
เล็กรั่วๆน่ารักตลดเลย
คู่ซื้ปังเล็กน่ารักกกกกกกก
เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะหวาน? หรือว่านี่คือหวานแล้ว?
-
ตัวเล็กนี่เชียร์พี่ใหญ่ออกหน้าออกตามาก ฮ่าๆ
แหม ฟินกันไป อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ ของจริงตอนรับน้องจะเป็นยังไง
รอๆ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันนะคะ
-
ใหญ่ แอบมีเม็ดส่ง เม็ดเสจด้วย
แอบฟินนนน 555555
:ling1: :ling1:
-
อร๊ายยยยยย น่ารัก
-
เอิ่ม... น้องเล็ก ทั้งขู่ ทั้งกระโดดงับคอ ... ปังปัง เห็น น้องเล็กเป็นตัวอารายเนี่ยยยยยย o22
-
พี่ใหญ่น่ารักนะตอนนี้ ปังปังน่าจะดีใจนะที่พี่ใหญ่ทำตัวเหมือนคนเป็นแฟนแล้ว
-
สู้ๆนะปังปัง ผอมให้ได้ เอาให้ใครต่อใครหงายเงิบเลย
-
คำผิดนะ ตัวเอง :mew1:
สงสัยน้องงแฮปปี้ลงมาบอกวันโทรหมดแน่ๆ <<น้อง
เล็กนี้ไม่ต้องพูดถึงพอร่ายกายดีขึ้นก็มาเกาะผมแจ <<ร่างกาย
เค้าตะหวานลั่นจนทั่วทั้งบริเวณเงียบสนิท <<ตวาด
มันใช้คนในคณะที่มีอยู่น้องนิดรึเปล่า<<ใช่ น้อยนิด
-
น่ารัก.. :mew1:
-
ใหญ่รักน้องจิงป่ะนิ
-
รอวันปังปังสวยงาม...จะไม่ไหวแล้วววว
อยากเห็นปังปังมีผู้ชายรายล้อมมากกว่านี้
อยากให้พี่ใหญ่ โมโห หึง อาละวาด :hao7:
-
อ่ะแหน่ะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
:L2: :L2:
-
ขอนิดนึงนะตัวเอง อย่าพึ่งรำคาญน้าาา
สงสัยน้องแฮปปี้ลงมาบอกวันโทรหมดแน่ๆ << มันคงรึเปล่าTT
-
พี่ใหญ่น่ารักกกกจังงงง
อิอิ รักพี่ใหญ่ที่สุดดดเบยยย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟินด้วยคนนนนนนนนนนนนน
-
พี่ใหญ่เริ่มทำตัวน่ารักแล้ว ตัวเล็กฟินนนน
-
ดีจ้า มาแจ้งการอัพน๊า
ปังจะอัพวันเสาร์ที่ 25 นะจ๊ะ
ตอนนี้คนเขียนงานเยอะมากไม่รู้คืนนี้จะได้นอนรึเปล่า ฮ่าๆๆๆ :mew4:
ไว้เจอกันจ้า :bye2:
-
นั่งรอฮะ :katai3:
-
:mew3: จะรอน้าาา
-
รอครับ
-
ปูเสื่อรอครับ
-
ปังปังน่ารักกกก
รอค่ะรอ
-
ชอบเรื่องนี้ จะรอค่าาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มารอแล้วจร้า :katai5: :katai5:
-
เมื่อไหร่ปังจะผอม
รอครับ
:katai5:
-
Not Fat
{CH 17 ปังปังเปลี่ยน ?}
ชีวิตผมต้องตื่นเช้าอยู่เป็นนิสัย เพราะต้องไปเรียนประจำ ต่อให้ผมโดนรักแกขนาดไหนผมก็แบกสังขารลุกขึ้นจากที่นอนไปเรียนจนได้ เพราะสงสารพ่อที่ต้องทำงานส่งผมเรียนแต่ชีวิตผม บางทีก็น้อยครั้งที่จะต้องตื่นตอนตี 2 แบบนี้ อย่างมากก็ตื่นมาเข้าห้องน้ำและกลับไปนอนต่อ =_=
ถึงว่าสิให้เรานอนไวผมเองก็กำลังฝันดีอยู่เชียวที่แท้ก็มีความจริงอันโหดร้ายรออยู่แบบนี่นี้เอง …
“เอาผ้าผูกตาเพื่อนซะ” ผมรับผ้าสีดำมาก่อนจะปิดตาตัวเล็กที่นั่งจะหลับข้างๆเล็กเงยหน้ามองผมทำหน้ามุ่ยก่อนจะยอมให้ผมปิดตาแต่โดยดี อารมณ์เสียอีกแล้วสิ ปังไม่ได้ปลุกตัวเล็กนะแต่รุ่นพี่เอาฝ่าหม้อมาเล่นสามช่าในห้องต่างหากอย่าทำหน้าเหมือนจะงับคอกันสิ
“หันหน้ามาไอ้อ้วน” ผมทำตาปรือก่อนจะหันไปอีกข้างเห็นไอ้บ้าเสาร์ทำหน้ายักษ์ใส่อยู่ ทำไมต้องมานั่งข้างๆผมด้วย ดูทำหน้าเข้าจะฆ่าผมอยู่แล้วไอ้ยักษ์นี้แน่ใจนะถ้าผมหลับตาไอ้บ้านี้จะไม่แกล้งผม
“เร็วๆดิว่ะ ชักช้าน่ารำคาญ”
“อย่าดุปังปังนะ!!!” เล็กตวาดขึ้นเสียงดังก่อนจะคลำๆเบียดตัวมาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับไอ้บ้าเสาร์ ผมเลยต้องให้ชินโดผูกตาให้แทน ส่วนเล็กก็ต้องถอดผ้าตัวเองมาผูกให้ไอ้เสาร์เพราะไอ้เสาร์เป็นคนสุดท้ายของแถว
ยะ อย่าฆ่ากันนะ
“อะ เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นและจับมือกันไว้ให้แน่นด้วย”
“ไม่อยากจับเลย ให้ตายสิ เน้! อย่าแกล้งกันดิ๊!” ผมได้ยินเล็กพูดหงุงหงิงๆ เอานะอย่างน้อยก็ทำให้เล็กตื่นเต็มตา ถึงจะต้องทะเลาะกับคนบ้าบ้างก็เถอะ ไม่แน่นะ … เล็กอาจจะพูดแก้เขินก็ได้ … หึหึ จะแอบกระซิบนะว่าตั้งแต่เล็กโดนจุ๊บปิดปากคราวนั้นเล็กมีอาการแปลกๆแหละ คอยดูกันต่อไปเนอะ
“จะเดินแล้วนะปัง”
“อื้อ” ผมพยักหน้าก่อนจะกระชับมือของชินโดแน่น ได้ยินเสียงหงุงหงิงของไอ้บ้าเสาร์กับเล็กเป็นจังหวะๆและเสียงของรุ่นพี่ที่คอยบอกให้ระวังทางข้างๆ แสดงว่าเค้าประกบพวกเราอยู่ตลอดเส้นทาง
เส้นทางการเดินเหมือนไกลจากจุดเริ่มต้นมากพอสมควรพวกเราจับมือกันจนเหงือออกเต็มมือและผมก็เริ่มหิวแล้วอ่ะ เหนื่อยด้วย … นี้มันอะไรกันเนี้ย
“หยุดกันได้แล้ว ค่อยๆนั่งลงกับพื้นด้วยนะครับ” ผมค่อยๆนั่งลงตรงนั้นและระวังไม่ให้ทับตัวเล็กที่อยู่ด้านหลัง พอนั่งลงได้เล็กก็กอดผมจากด้านหลังบ่นหงุงหงิงว่าเสาร์แกล้งตลอดทาง หึหึ ผมได้ยินแต่เล็กนั้นแหละที่แว๊ดไอ้บ้าตลอดทาง
“หันหน้ามาทางขวาของทุกคนด้วย ตอนนี้เราอยู่กันในสุสาร …. รอบๆตัวเรามีแต่หลุมศพเพราะที่นื้คือป่าช้าในวัดข้างๆรีสอร์ทที่พวกเราพัก … ” เสียงกรี๊ดกราดโวยวายเริ่มดังขึ้น ผมเองก็เริ่มเหงื่อแตกยิ่งเล็กนี้จับแขนผมแน่นมากยิ่งเรามองไม่เห็นด้วย ยิ่งทำให้คิดมากไปกันใหญ่
“เอาล่ะเงียบไม่งั้นจะให้คนโวยวายไปนอนข้างๆหลุมศพ” เท่านั้นแหละทุกคนเงียบเสียงลง ทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงความเงียบที่น่ากลัวกับอากาศที่เหยือกๆเย็นๆยังไงไม่รู้ผมอธิบายไม่ถูก
“ตรงหน้าของทุกคนตอนนี้มีกระดาษขนาด A3 วางอยู่ด้านขวาของแต่ล่ะคนมีดินสอให้คนล่ะสามแท่ง วาดความสิ่งที่ตัวเองคิดลงไปในนั้นซะ ให้เวลา 1ชั่วโมงในการวาด”
“จะวาดยังไงอะพี่ปิดตาแบบนี้”
“หรือมึงอยากเห็นหลุมศพคนว่ะ” เสียงค้านนั้นเงียบลง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่สะกดกลั้นความกลัวก่อนจะคลำหาดินสอและค่อยๆก้มลงไปหากระดาษ A3 ที่รองด้วยฐานวางกระดาษอย่างมั่นคง ผมยกมันขึ้นมาบ่นตักก่อนจะจรดดินสอลงไปตามใจคิด … ความกลัวของผมใส่ลงไปในนั้น …
เสียงหมาหอนกับกลิ่นธูปทำให้ผมสะดุ้งกึก เล็กร้องเสียงหลงออกมา แต่สักพักก็เริ่มเงียบลงอีกครั้ง เสียงคนย่ำใบไม้ตามทางรอบตัวทำให้ผมผวา การมองไม่เห็นทำให้คนเราคิดไปเองจริงๆ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ารุ่นพี่พวกนั้นคงจัดฉากขึ้นแน่ๆ
ผมพยายามไม่สนใจพวกนั้นแต่จรดดินสอลงกระดาษโดยไม่สนใจว่ารูปนั้นจะออกมาเป็นยังไง เสียงดินสอเขียนลงกระดาษดังระงมไปทั่วบริเวณเมื่อเสียงนั้นเงียบลงผมนึกถึงความกลัวที่ตัวเองเคยผ่านพ้น กลัวความตายกลัวสูญเสีย กลัวการจากลา กลัวเสียงตะคอก เสียงดัง เสียงตวาด กลัวคำพูดที่เกลียดชังผม เสียงล้อเลียนหุ่นเฮงซวยของผม ใบหน้าที่น่าเกลียดจนทุกคนต้องโห่ไล่ คนที่ผมรักเค้ากลับไม่เคยรับรู้ เค้าหนีผมไป ทั้งๆที่ผมตั่งใจจะมาหาเค้าถึงที่… กลัวทุกอย่าง แม่ … เลือดของแม่ … ผมเป็นเด็กขี้กลัวและหนีความจริงทุกอย่าง ไม่ชอบการเผชิญหน้าทุกอย่าง
“พอได้แล้ว …” ผมชะงักก่อนจะวางดินสอลง
เมื่อสัมผัสที่จับลงบนมือข้างที่เคยจับดินสอของผมกับเสียงทุ้มต่ำของพี่ใหญ่… เสียงรุ่นพี่ที่พากันมารุมล้อมผมดังเป็นเสียงกระซิบกระซากกัน … อะไรอ่ะ ผมทำอะไรผิดอีกหรือไง ผ้าผูกตาของผมเปียกชุ่มก่อนจะค่อยๆถูกดึงลง … ภาพแรกที่ผมเห็นผ่านม่านน้ำตาและความมืดมนคือพี่ใหญ่ … ผู้ชายที่ทำหน้ามึนได้ตลอดเวลา ผู้ชายที่เผด็จการที่หนึ่ง นิสัยก็โหด … เวลาตวาดก็เหมือนปิศาจ ฮึก และทำไมตอนนี้ถึงทำหน้าตาได้อบอุ่นขนาดนั้น …
“กูว่ามึงพาน้องมันไปพักเหอะ” พี่เตยพูดแทรกขึ้นเล็กเหมือนรู้กระชากผ้าออกก่อนจะหน้าเหวอเมื่อเห็นผมเม้มปากก้มหน้าร้องไห้อยู่
“ปังปังเป็นไรอ่ะ พี่ใหญ่แกล้งปังปังเหรอ”
พี่ใหญ่ไม่สนใจเล็กแต่ดึงผมขึ้นยืนและพาเดินออกมาจากตรงนั้น ตลอดทางผมพยายามนึกคิดว่าตกลงเมื่อกี้ผมเป็นอะไร ผีเข้าผมหรอ … แต่ว่ารอบๆตรงนี้ใช่ไหมป่าช้านี้เป็นแค่สนามธรรมดา … ผมกลัวมากเกินไปด้วยบรรยากาศที่ปกคลุม ผมกลัวมากเกินไปจนทำให้ทุกคนลำบาก ฮึก ผมต้องโดนมองว่าเป็นตัวประหลาดอีกแน่ๆ ผมต้องเป็นไอ้อ้วนโรคจิตแน่ๆ
“นั่งลงก่อน” ผมนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินในรีสอร์ทที่ข้างหน้ามองเห็นวิวทะเลตามคำสั่งพี่ใหญ่ พี่ใหญ่นั่งลงข้างๆผมก่อนที่ผมใหญ่ของเค้าจะวางลงบนหัวผมอย่าปลอบใจ
“ร้องอะไรนักหนาไอ้หมูแดง”
“…”
“กลัวผีมากหรือไง ในโลกนี้ไม่มีผีหรอกนะ”
“ฮึก … ผมไม่ได้กลัวผี”
“… งั้นก็เงียบซะ”
“… พี่ไม่เข้าใจผมหรอก”
“และทำไมไม่บอกกันให้เข้าใจบ้าง”
“คนแบบพี่ไม่เข้าใจหรอก”
“…”
“คนแบบพี่มีทุกอย่าง ครอบครัว เพื่อนที่รักนับถือพี่ มีแต่คนรักคนชอบ มั่นใจในตัวเอง มีแต่สาวๆรุมล้อม ไม่เข้าใจผมหรอก” ผมเงยหน้าขึ้นไปจ้องหน้าเค้า พี่ใหญ่ไม่หลบสายตาผมจนสุดท้ายผมต้องเม้มปากหลบตาเค้าแทบ … คนอะไรทำหน้ามึนได้ตลอดเวลาจริงๆ
“คิดไปเองทั้งนั้นแหละ”
“ใช่สิ”
“… ไอ้หมูแดง”
“ไม่ต้องเอาชื่อนั้นมาเรียกเลยผมชื่อปัง ฮึก”
“อยากเห็นหมูใส่กางเกงสีแดงอีก”
“ไม่ใส่แล้ว ผมเผาทิ้งไปแล้ว”
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”
“ไม่เอา ไม่ต้องซื้อเลยนะ ถ้าซื้อมาผมจะเอาไปเผาอีก”
“หึหึ … ”
“หัวเราะอะไร ผมเครียดอยู่นะ”
“เครียดทำไมคิดไปเองทั้งนั้น”
“บ้าจัง” ผมเงยหน้ามองบนฟ้าตามพี่ใหญ่ …
ดาวเยอะจัง ทะเลกลางคืนก็น่ากลัวแต่สวยไม่แพ้กันเกลียวคลื่นกระทบฝั่งทำให้ผมรู้สึกว่ามันกำลังบรรเลงเพลงให้ผมฟังอยู่ น้ำตาผมค่อยๆเลือนหายไปผมนั่งมองทะเลสีดำสลับกันท้องฟ้ายาวค่ำคืนเงียบๆ โดยมีคนๆนึงนั่งเป็นหุ่นอยู่ข้างๆ …
“อดีตกับปัจจุบันมันไม่เหมือนกันนะ …” ผมหันไปมองพี่ใหญ่จากด้านข้างจมูกเป็นสันกับใบหน้าคมคายของเค้า … อยู่ท่ามกลางแสงจันทร์เหมือนเทพเจ้าลำเอียงปั้นให้เค้าดูหล่อเหลามากกว่าใครบนโลก … มากกว่าพี่กาจพลอีกต่างหาก ทำไมนะ คนๆนี้ถึงบอกว่าผมเป็นแฟนเค้า คนที่ไม่มีอะไรดีอย่างผม … ทำไมถึงได้สิทธินั้น
.
.
.
หลังจากคืนนั้นผ่านไปวันต่อมาเรารับน้องกันอย่างสนุกสนานตลอดทั้งหนึ่งวันเต็มๆที่น่าแปลกคือพี่ใหญ่มักจะปรากฏให้เห็นในสายตาผม ในคืนต่อมามีงานบายศรีสู่ขวัญน้ำตานองกันทั่วหน้าและคืนนั้นพี่ใหญ่ก็ส่งข้อความมาบอกให้ผมนอนอีกด้วย และที่แปลกกว่าที่แก้มผมตึงไม่เหมือนในคืนแรกที่ช็อกแทบตาย อีกวันนึงเป็นการเฉลยบัดดี้บัดเดอร์ พี่ใหญ่งงพอสมควรที่ผมเอาขนมที่แอบเล็กกักตุนเอาไปให้ส่วนบัดเดอร์ของผมเป็นพี่ใยไหม แปลกนะที่เพื่อนๆไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นอีกเลยแม้แต่เล็กที่ทำตัวเหมือนปกติ และภาพวาดของผมในคืนนั้นผมก็ไม่เห็นมันอีกเลย แต่ทุกคนกลับได้ของตัวเองคืน … พอถามพี่ใหญ่เค้าก็บอกเอาไปทำกระดาษเช็ดก้นแล้ว หยาบคายที่สุดอ่ะ!
เราขึ้นรถกลับมหาลัยกันโดยถึงดึกของวันสภาพแต่ล่ะคนไม่ต่างจากซอมบี้แต่ยังมีคนบางประเภทที่ยังมุ่งมั่นที่จะกินเหล้าฉลองบ้าบอด้วยน้ำเมา ผมกับตัวเล็กเดินขึ้นมาบนหอพัก โดยที่ไอ้เสาร์ชินโดและพี่ใหญ่ไปต่อกับรุ่นพี่ แต่ล่ะคนขี้เหล้ากันทั้งนั้นอ่ะ เชอะ พอผมกับเล็กจะไปด้วยก็ไล่กันกลับมาไม่มีความยุติธรรมเอาซะเลยสินะ
ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆพอรู้ตัวอีกทีก็เห็นตัวเล็กเอียงคอมองผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเอียงคอมองตอบเล็กยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นมาหยิกแก้มผมและยืดออก
“เริ่มรักพี่ใหญ่บ้างหรือยังปังปัง”
“อายาย เยบอ่ะ ” อะไรเจ็บอ่ะ นั้นคือสิ่งที่ผมอยากถามเล็ก มันเจ็บจริงๆนะเนี้ยยยยยย
“ถ้าไม่บอกความจริง เล็กจะไม่ปล่อยนะ” ผมมองหน้าเล็กที่ทำหน้าจริงจังอยู่นี้ผมไปทำอะไรให้เล็กแค้นเคืองนัก กระซิก
“ปอยกอน” ผมบอก เล็กเลยยอมปล่อยผมนวดแก้มตัวเองก่อนจะนอนลงเอาผ้าห่มคลุมโปง เล็กรีบเข้ามาตะครุบผ้าห่มผมไว้ก่อนจะยื่นหน้าเจ้าเล่ห์มาให้ผมดูในระยะเห็นรูขุมขน
“ท่าทางแบบนี้คงชอบพี่ใหญ่บ้างแล้วใช่ไหม”
“… ไม่รู้อ่ะ”
“จริงๆด้วยเริ่มชอบแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนปังปังจะบอกไม่ชอบแล้ว” เล็กหัวเราะต่อกระซิกก่อนจะเริ่มสาธยายความน่ารักของพี่ชายของตัวเองให้ผมฟัง ... ตัวเล็กได้ค่าโฆษณามากี่บาทเนี้ย
แต่ก็ไม่รู้สิ … ผมเริ่มคิดถึงพี่กาจพลน้อยลงแล้ว … แต่ผมจะมั่นใจได้มากแค่ไหนกับผู้ชายหน้ามึนคนนี้ … คนที่ไม่มีอะไรดีอย่างผม … กับคนที่ดูดีจนผู้หญิงทุกคนอยากเข้าหา …
มันจะเป็นไปได้หรือยังไง …
========================================
:z6:
มาน้อย มาสั้น แต่ได้ใจความ ฮ่าๆๆๆๆ
ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะจ๊ะ
เจอกันขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
:bye2:
-
ปังปังวาดรูปอะไรหว่า :hao4:
-
ไม่เป็นไรนะ ปัง เรื่องที่ผ่านมาแล้วในอดีตก็เก็บเป็นความทรงจำนะ
ต่อสู้กับปัจจุบันคือสิ่งที่ต้องทำในตอนนี้รู้มั้ย
-
ช่วงที่ปังวาดรูปเกิดไรขึ้นอ่ะแล้วปังวาดรูปไรอ่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
เอาอีก เอาอีก เอาอีกกกก
มันไม่พอจริงๆคะะะะ
ชอบมาก
คือพี่ใหญ่แบบแมนสุดๆ
คนนี้แหละผัวของปังงง555
ตอนอยู่ด้วยกันน่ารักอะ
ปังรีบๆผอมนะคะจะได้มั่นใจว่าตัวเองอะคู่ควรที่สุดแล้วว
น้องเล็กนาฟัดมาก คือหนูจะน่ารักไปไหนลูก
เสาร์นี่ก้ยังไงจ่ะ ยังไงๆ o18 o18
-
อยากรู้ว่าปังวาดอะไร
อยากเห็นวันที่ปังผอมเร็วๆ :katai2-1:
-
ปังน่ารักจุงงงง >__<
-
ปังปังวาดรูปอะไรน่ะ :serius2:
ชอบพี่ใหญ่ขึ้นมาบ้างแล้วสิ พี่เค้าออกจะน่ารัก
-
พี่ใหญ่เขาปากร้ายใจดี ฝากน้องปังด้วยนะคะ น้องมีปมด้อย แถมเป็นคนคิดมากอีก
สิ่งที่น้องเขียนคือไร คงเศร้าน่าดู
-
น้องวาดอะไรหว่า
ฝากพี่ใหญกอดน้องแน่นๆที
-
ปังปัง
ูสู้ๆนะ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยๆไปนะ
-
เป็นไปได้สิ พี่ใหญ่ไม่ใช่พวกเห็นแก่เรื่องแบบนั้นอย่างเดียวหรอกมั้ง 555
-
อั๊ยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกก วาดรูปอะไรหว่า....
แก้มตึงงง >..<
คำผิดน้า
แต่ผมจะมั่นใจได้มากแค่ไหนกับผู้ชายน่ามึนคนนี้ >>หน้ามึน
-
ปังผอมเร็วๆนะ อยากเห็นพี่ใหญ่หึงโหดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
พี่ใหญ่อบอุ่นจุง ><
-
เขาอยากรู้เรื่อง
-
ยึดติดมันก็คือทุกข์
-
โถน้งปัง ไม่เอาไม่เศร้าเนาะ
มีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคน :mew3:
-
พี่ใหญ่คิดอารายอยู่ อยากรู้มากๆเลยคร๊า
-
ปังเริ่มหันมามองพี่ใหญ่บ้างแระ
-
ปังปังเป็นไรอ่ะแล้วรูปที่วาดอ่ะปังวาดรูปไรหรอ
-
ล่ะตกลงปังปังวาดรูปอะไรอ่า พี่ใหญ่ ตัวเล็กแอบมาบอกกันบ้างดิ :m26:
แล้วอย่างนี้ปังปังจะเริ่มผอมแล้วใช่ไหม เพื่อให้คู่ควรกับพี่ใหญ่ :katai2-1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาต่อไวไวนะฮ๊าบบบบ :hao6: :hao6: :hao6:
ปังๆๆ วาดรูปไรอ้ะ คง่าหดหู่น่าดูOrz ไม่เป็นไรนะปัง มีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคน ฮี่ๆๆ :-[ :o8:
-
สงสารปังปัง :ling3:
-
พี่หย่ายก้อไม่ได้เลวร้ายนิเน๊อะ ชอบพี่หย่ายเต๊อะ พี่กาจพลคนนั้น
ไปดีแล้วป่านฉะนี้ ปัง ปัง <เสียงปืนนะ> :ling1:
-
แปลว่าเริ่มสนใจพี่ใหญ่แล้วสินะปัง
อยากอ่านอีกอะ มาต่อไวๆนะคะ
-
รักปังปังนะ :mew1:
-
ตัวววววว
น่าแปลกคืนพี่ใหญ่มักจะปรากฏให้เห็นในสายตาผม <<คือ ใช่ไหมเอ่ย
-
:hao5: ฮึก สู้ๆนะคะหนูปัง หม่ามี้เป็นกำลังใจให้
:กอด1:
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งหลงรักไอ้บ้าเสาร์วะ งง?ตัวเองอ่ะ :m21: (แต่รู้สึกตัวเองจะแก้มแทบฉีกทุกครั้งที่ได้อ่านตอนไอ้บ้าเสาร์มันเม้งกับตัวเล็กอ่ะ ขำตลอดดดดดดดดดดดดด ชอบๆๆๆๆๆๆๆ) แต่ปังปังนี่น่าร๊ากกกกกกกกอ่ะ แม้จะเป็นคนขี้กลัว แต่ก็เป็นคนคิดบวกนะ รักปังปัง น้องเล็กยิ่งน่ารัก ถ้าไงขอรีเควสคู้ เสาร์เล็กนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :impress2: ส่วนพี่ใหญ่ให้พี่แกซึนต่อไป เสน่ห์เย้ายวนชวนให้หลงใหล 555555 :laugh:
-
พี่ใหญ่ก็น่ารัก?สไตร์แกอะเนอะ
หนูปังวาดอะไรออกไปนะ พี่ๆถึงได้ดูแตกตื่นแบบนี้
แต่ก็ดีนะ ได้มานั่งสวีทกับพี่ใหญ่สองคน อิอิ
-
:ling1:
เย๊ย อิจฉาอ่ะ
-
นับวันยิ่งชอบพี่ใหญ่
-
ปังปังเริ่มชอบพี่ใหญ่แล้วสินะ ฟินอ่ะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เรื่องราวสนุกขึ้นเรื่อยๆ เลย รอติดตามตอนต่อไปจ้า
:L2:
-
จะมาอัพไหมน้าาาาา :mew3:
-
รออัพน้าาาาาาาาาาาาา
-
ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลล
คือแบบว่านะ เก๊ามีงานเข้ามาตลอดเลยอ่ะ แต่จะมาอัพในวันพรุ่งนี้นะ ช้าที่สุดก็วันจันทร์
ไม่ว่ากันนะค่ะ รักเสมอหมูปังปังก็คิดถึงทุกคนมากๆเลยน๊าาาาาาาาาาาาาาา
:hao7: :bye2:
-
:mew3: จะรอจ้า
-
รอหมูแดงปังตลอดเบย :katai5: :hao7:
-
Not Fat
{CH18 ผิดใจ}
“เป็นอะไรเธอหน้าบูดเบี้ยวเชียว” อาจารย์ที่คุมเวรห้องสมุดอยู่กับผมถามขึ้น ผมหันไปก้มหัวให้แกก่อนจะฝืนยิ้มให้
“เปล่าครับ…”
ตกใจตัวเองที่อยู่ๆก็พูดไม่ชัดแย่ชะมัดผมเกลียดเหล็กดัดฟัน น้ำลายก็คอยจะไหลอยู่ตลอดเวลา กินข้าวก็แปลกๆ กินน้ำนี้ก็เหล็กเย็นจนเสียวฟันเลยอ่ะ… วันนี้เป็นวันที่สองที่ผมไปติดเครื่องมือมาหลังจากที่เคลียช่องปากแล้วเรียบร้อยขนาดแค่เริ่มต้นติดแค่ข้างบนนะครับ มันยังนรกขนาดนี้แล้วถ้าเดือนหน้าผมไปติดข้างล่างชีวิตผมจะเป็นยังไง เหมือนฟันทั้งปากโดนดึง ตึงมาก ต้องกินยาแก้ปวดทุกๆสี่ชั่วโมง เล็กบอกว่าเดี๋ยวก็จะชินเอง แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะชินได้รึเปล่าอ่ะถ้าต้องเจ็บแบบนี้ทุกเดือน จะไหวไหมนะ นี้ผมก็ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้ามีแต่เล็กเอานมมาให้กิน พอตกเย็นเล็กมีไปเรียนพิเศษภาษาส่วนผมก็มาทำบรรณารักษ์ในห้องสมุดเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือฟันของผม ฮือออออออออออ ไม่อยากดัดแล้วอ่ะ ไม่ดัดแล้วอ่ะ มันตึง มันเจ็บไปหมดแล้ว
ผมคว้ายาแก้ปวดมากิน เพราะอาการเจ็บมันเริ่มบอกให้ผมรู้ว่า เลย 4 ชั่วโมงมาแล้ว แต่อยู่ๆขวดน้ำผมก็ถูกแย่งไป พี่ใหญ่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังแย่งน้ำที่เหลืออยู่ค่อนขวดผมไปกินหน้าตาเฉยจนหมด ฮือออ ผมเจ็บมากเลยนะ
“มีปัญหาอะไร”
“…” ผมส่ายหน้าก้มหน้าลงกับเคาเตอร์ ทั้งปวดทั้งตึงจนผมอยากจะวิ่งไปร้านหมอฟันให้เค้าเอาออกให้ซะเดี๋ยวนี้
หมับ
“งืออออออ” ผมอุทานออกมาเมื่อพี่ใหญ่คว้าหน้าผมไปขยุ้มเต็มแรง ผมเจ็บจนต้องผงะปัดมือปิศาจบ้าออก และไถเก้าอี้ที่นั่งอยู่ออกห่างคนนิสัยไม่ดี
“เป็นอะไร ถามอีกทีถ้าไม่ตอบจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ปะ ปวดฟันครับ” สุดท้ายผมก็กลัวเค้าหัวหด
เค้ามองหน้าผมฉงนก่อนสีหน้าเค้าจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยก้มมองดูยาแก้ปวดที่หมอให้มาที่วางอยู่บนเคาเตอร์กับผมสลับกัน ก่อนจะหันหลังเดินออกไป … อะไรของเค้า นี้หรือที่พี่ใหญ่บอกผมเป็นแฟนเค้า ผมมีอะไรที่พอจะเชื่อได้บ้างว่าเค้าพูดจริงจัง … ไม่สิ ผมก็ไม่น่าเชื่อตั้งแต่แรก ความจริงแล้วใครจะมาสนใจคนแบบผม … คิดแล้วตึงจี๊ดเลย …
หลังจากที่นั่งคิดอยู่นานสองนานอาการเจ็บมันก็เริ่มหนักขึ้น เฮ้อ ผมต้องลงไปซื้อน้ำเองสินะ อีตาพี่ใหญ่จำไว้เลยนะ …
“จะไปไหน” ผมชะงักมือที่กำลังค้นหาตังในกระเป๋าเป้ของตัวเอง … พี่ใหญ่มาทำไมอีก … แถมในมือมีขวดน้ำไม่เย็นสองขวดใหญ่ๆอีกด้วย
“กินยาซะ”
“แต่ผมกินหมดนี้ไม่ไหวนะครับ … ครับกินครับ” ผมก้มหน้ากินยาเพราะเห็นสายตาคมกริบที่มองถามผมประมาณว่ากวนบาทาเค้าหรอ เปล่านะ ก็น้ำขวดใหญ่ตั้งสองขวดแบบนี้ผมเอามาอาบได้สบายเลยนะ … กินไม่หมดหรอก
“ดื้อ”
“ครับ ?” พอกินยาเสร็จเสียงบ่นของเค้าก็ดังเข้ามาในโสนประสาทผม
“เจ็บและไม่เจียม”
“…”
“บ้าบอคอแตก”
“…”
“บ้าผู้ชายมากไปแล้วรู้ตัวไหม”
“พี่พูดอะไร”
“ลงทุนดัดฟันรอเวลาไอ้พลสินะ ฮึ มันไม่สนใจนายหรอก” ผมนิ่งเงียบ มองแผ่นหลังของพี่ใหญ่ที่เดินจากไป … ผม… จากวันนั้นที่ไปรับน้อง ผมไม่เคยคิดถึงพี่กาจพลเลย … แต่ผมจะเริ่มคิดถึงขึ้นมานิดๆแล้วหลังจากที่ปากของปิศาจตัวร้ายเอ่ยคำบ้าบอพวกนั้นออกมา …
.
.
.
“ปังปัง หายเจ็บบ้างไหม ไหนเล็กดูหน่อย”
เล็กกระเด้งขึ้นมาบนเตียงที่ผมกำลังนอนอ่านหนังสือสอนวาดภาพทิวเขาอยู่เอามือเล็กๆมาจับแก้มผมอย่างอ่อนโยนไม่เหมือนพี่ชายที่ขยุ้มแก้มผมจนสิวแทบแตก ผมที่เพิ่งกินยาแก้ปวดไปตอนสองทุ่มเลยยีฟันให้เล็กดูเหล็กที่ผมเพิ่งแปลงทำความสะอาดมา เล็กเป็นคนเลือกสีให้ผมเล็กบอกสีฟ้าสวยสุดเหมาะสุดแล้ว ผมก็ไม่ปฏิเสธ ในขณะที่เล็กกำลังสำรวจช่องปากผมอยู่ ผมก็เหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองเป็นระยะๆ … ไม่รู้เหมือนกันรออะไร แต่ด้วยความเคยชินว่าถ้าเวลานี้ ข้อความจากใครคนนึงจะเด้งขึ้นมาเป็นประจำ …
“ทนหน่อยนะ เดี๋ยวสักสามสี่วันก็น่าจะไม่ค่อยปวดแล้ว”
“อือ … เล็กพี่ใหญ่ของเล็กเป็นคนยังไงหรอ” เล็กมองผมตาโตก่อนจะยิ้มหัวเราะล่าออกมาและลงไปกอดพุงผมไว้แน่น ก่อนจะหัวเราะคิงคักเหมือนเด็กถูกใจของเล่น ผมชักอายแล้วสิ ผมแค่รู้สึกเข้าไปถึงเค้าแค่นั้นเอง
“พี่ใหญ่เป็นคนแปลกๆนะ อิอิ เหมือนที่ปังปังเข้าใจนั้นแหละ แต่เค้าก็เป็นคนอ่อนโยนมากเลยนะ นี้ตอนเล็กเด็กๆ เล็กจำได้นะว่าพี่ใหญ่อุ้มหมาดำเล็กๆเข้ามาในบ้าน บอกพ่อแม่ว่าจะเลี้ยง เพราะมันถูกทิ้งมา แต่ไม่นานมันก็ตายเพราะโรคไต … ตอนนั้นแหละมั่งที่เล็กเห็นพี่ใหญ่ร้องไห้ พี่ใหญ่เป็นคนไม่ค่อยยิ้มหรอก แต่พอมีปังปัง พี่ใหญ่ยิ้มบ่อยมากเลยน๊า อิอิ” เล็กเอาหน้าถูพุงผม … เพราะผมเค้าถึงยิ้มหรอ ไม่จริงหรอเค้าชอบแกล้งผมจะตาย อีกอย่างผมก็ …
ครืดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดด
ผมมองไปที่โทรศัพท์ตัวเองก่อนจะถอนหายใจวูบเมื่อมันไม่ใช่ของผม แต่เป็นของตัวเล็ก ผมเม้มปากมองตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นไปเลื่อนโทรศัพท์เปิดดู ตัวเล็กย่นปากก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปและวางมันลงและหันมาซุกผมต่อ งอแงเฉยเลย
“เป็นอะไร ?” ผมถาม
“เปล่าอ่ะ” เล็กตอบกลับมาก่อนจะหมุนตัวกลิ้งตกลงไปด้านล่างและคลานไปนอนเล่นเตียงตัวเอง ผมมองตามก่อนจะลอบถอนหายใจอยู่คนเดียวเมื่อมองโทรศัพท์ตัวเองที่นอนแน่นิ่งอยู่ เฮ้อ … นอนดีกว่าเดี๋ยวปวดฟันอีก
“เล็กปิดไฟเลยนะ” เล็กขานรับก่อนจะเอื้อมตัวไปเปิดโคมไฟที่อยู่ตรงกลางหัวเตียงผมเดินไปปิดไฟหน้าห้องก่อนจะเดินมาล้มตัวนอน มองโทรศัพท์อีกไม่กี่อึดใจก็หลับไปเพราะความเพลียตลอดทั้งวัน … ไม่มีข้อความสำหรับวันนี้
.
.
.
“เล็ก เล็ก”
เสียงแปร่งๆของปังปังดังขึ้นปลุกตัวเล็กที่นอนหลับอยู่เจ้าคนนอนขี้เซ้าไม่แม้แต่กระดิกตัวแถมยังมีเสียงกรนน้อยๆยืนยันว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาถ้ายังไม่เช้า หมูปังถอนหายใจเฮือกใหญ่เอามือกุมแก้มตัวเอ็งน้ำตาแทบไหลเพราะทั่วทั้งปากทั้งตึงและเจ็บ จนจะชาไปหมดแล้วยาก็หาไม่เจอไม่รู้เพื่อนเอาไปไว้ไหน เวลาตอนนี้ก็ตี 3 กว่า ร้านยาข้างล่างคงปิดแล้วเป็นแน่ ความเจ็บปวดจากเครื่องมือดัดฟันที่ปังปังยังไม่ชินทำให้เค้าสะดุ้งตื่นขึ้นมา ไม่ว่าจะบ้วนปาก นั่งอ้าปากเป่าพัดลม ยังไงก็ไม่หาย มีทางเดียวคือหายาแก้ปวดมากิน ปังปังน้ำตาไหลด้วยความเจ็บก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปห้องข้างๆที่มีพี่ใหญ่อยู่ เคาะประตูเสียงดังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
ปัง ปัง ปัง!!!!
“ฮึก พี่ใหญ่เปิดหน่อย”
ไม่กี่อึดใจประตูก็เปิดออกพี่ใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงบอลยืนมองปังปังที่ร้องไห้เพราะความเจ็บรู้สึกแก้มตัวเองบวมเปล่งออกมาทั้งๆที่หน้ายังเหมือนเดิม ก่อนที่จะถามขึ้นปังปังก็พูดขึ้นด้วยสำเนียงแปร่งๆจนพี่ใหญ่ขมวดคิ้วมอง
“ขอยาแก้ปวดหน่อย ฮึก ผมหาไม่เจอ เจ็บมากเลย อยากถอดออกแล้ว”พูดแค่นั้นมือใหญ่ก็ฉุดแขนปังปังที่กุมแก้มตัวเองอยู่เข้าไปในห้องและปิดประตูโครมใหญ่ไม่สนใจเพื่อนรอบๆห้องที่เปิดมาดูอย่างเคืองๆ
ภายในห้องที่ปังปังมาปัดกวาดเช็ดถูให้ทุกสัปดาห์นั้นเริ่มมีผ้ากองเล็กๆวางอยู่ในตะกร้าและกระดาษชีทเกลื่อนเต็มโต๊ะ กลิ่นบุหรี่จางๆนั้นทำให้ปังปังรู้สึกแตกต่างไปจากครั้งแรกที่เข้ามาในห้อง พี่ใหญ่พามานั่งที่เตียงก่อนจะเดินไปค้นหาอะไรสักอย่างในตู้เสื้อผ้า ปังปังกัดริมฝีปากกลั้นเสียงหัวเราะแต่ก็รู้สึกจี๊ดขึ้นสมองอีกรู้สึกเหมือนเหล็กมันบีบฟันจนเข้าตัวสะอื้นออกมา
“รอเดี๋ยว อดทนหน่อย เป็นไงล่ะซ่าดีนัก”
“…” ปังปังไม่ตอบอะไรแต่ก้มหน้านิ่ง และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบมีแต่เสียงค้นของกุกกักๆของพี่ใหญ่ ปังปังภาวนาขอให้พี่ใหญ่เจอยาไวๆ
“อะ” ปังปังรีบรับยามากินพร้อมกับน้ำที่พี่ใหญ่ส่งมาให้ทันที
ก่อนจะก้มหน้าลงซุกแขนตัวเอง ผ่านไปไม่กี่นาทีอาการปวดก็เริ่มทุเลาลงจนเกือบเป็นปกติ พอหายแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองพี่ใหญ่ที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ปลายเตียง ก่อนจะเม้มปากและพูดขึ้นเบาๆ
“ขอบคุณครับ ผะ ผมกลับห้องนะครับ” ปังปังลุกขึ้นจะเดินออกจากห้องไปแต่ต้องชะงักเมื่อเสียงดุๆของพี่ใหญ่ดังขึ้นขัดไว้เสียก่อน
“ใครอนุญาต”
“เอ่อ …”
“ตัวเล็กขี้เซ้าใช่ไหมล่ะ”
“ครับ …” ปังปังก้มหน้าไม่กล้าสบตาเมื่อนึกถึงว่าตัวเองวิ่งมาเคาะห้องคนที่ไม่สมควรเคาะ …
“งั้นต่อไปนี้ ถ้ารู้ตัวว่าต้องปวดอีกให้มานอนห้องฉัน … ไม่ต้องมองหน้าบอกให้ทำก็ทำ”
ปังปังเม้มปากมองพี่ใหญ่ที่เดินไปปิดไฟอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ทั่วทั้งห้องจะมืดลงทันใดนั้นแขนของพี่ใหญ่ก็โอบรอบไหล่ของปังปังและเหนี่ยวลงมาทันทีที่หลังสัมผัสเตียงปังปังก็แทบจะเป็นบ้าเสียงลมหายใจที่ดังใกล้จนหัวใจสั่นไหว … ความสับสนนั้นทำให้ปังปังพูดปฏิเสธสัมผัสไม่ออกในความเงียบนั้นใจของปังปังเหม่อลอยไปไกลแสนไกล … น่าแปลกที่ความเจ็บหายเป็นปลิดทิ้ง ความง่วงจากยาที่แรงกว่าตัวที่เคยกิน ทำให้ปังปังหลับไปอย่างง่ายดายในอ้อมกอดแข็งแกร่งที่ปังปังคิดว่าน่ากลัว …
“ขอโทษ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในความเงียบ … โดยที่คนที่อยากให้รับรู้ไม่มีทางได้ยิน…
.
.
.
“คิกๆ”
ผมมองตัวเล็กที่ยิ้มอย่างมีเลศนัยมองผมกับพี่ใหญ่ที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างกันในร้านโจ๊กตอนเช้าก่อนไปเรียน ผมเม้มปากไม่กล้าหันไปมองพี่ใหญ่ที่พูดอย่างภูมิอกภูมิใจหน้าตายว่าผมไปนอนห้องเค้ามาเมื่อคืนเพราะเล็กตื่นขึ้นมาเจอผมเดินเข้าห้องพอดี … ตัวเล็กฟินแต่ผมนี้แทบจะมุดโต๊ะหนี … พอมาย้อนกลับไปคิดว่าต้องเจอปิศาจใช้เป็นหมอนข้างอยู่ตลอดเกือบ 3 ชั่วโมงเต็ม แถมผมยังไปน้ำลายยืดติดหมอนเค้าไว้อีก … แย่ชะมัด ผมรู้สึกแย่จริงๆนะ
“จิ๊” ผมจิ๊ปากเมื่อความปวดเริ่มมาเยือนตามเวลาของมันถึงจะดีขึ้นกว่าเมื่อเช้ามืดแต่มันก็ทำให้ผมรำคาญ จะกินก็ลำบากจะเคี้ยวก็ลำบาก … ผมอยากถอดออกแล้ว
“เจ็บหรอปังปัง เดี๋ยวก็ชินนะอดทนหน่อย แหม ได้ยาดีทุกวันเดี๋ยวก็หายเนอะ พี่ใหญ่เนอะ”
“อือ” มาองมาอืออะไรพี่น้องสองคนนี้ ผมละเชื่อเขาเลยจริงๆ
“เป็นบ้าอะไร!” ผมตกใจสะดุ้งตัวตรงเมื่ออยู่ๆเสียงตะคอกดังขึ้นด้านหลังผมพอหันไปมองก่อนจะเห็นว่าไอ้หมาบ้าเสาร์กำลังจ้องตัวเล็กเขม็ง คนทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียวพี่ใหญ่ก็มองไอ้เสาร์นิ่งพลางเหลือบไปมองตัวเล็กที่ก้มหน้ากินข้าวต้มไม่สนใจ … อะ อะ อะไรกันอะบรรยากาศแบบนี้
“…”
“เฮ้ย! อย่ากวนตีนมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
“จะ ใจเย็นสิ”
“ไม่ต้องเสือก!”
ปัง!
ผมสะดุ้งอีกรอบก็พี่ใหญ่นะสิอยู่ๆก็ทุบโต๊ะดังปัง ทำไมพวกเขาถึงทำให้ผมตกใจไม่จบไม่สิ้นนะ
“อยากจะฆ่ากันก็ไปฆ่ากันที่อื่น ไม่ใช่ที่นี้ เกรงใจกูบ้าง!!!!!” ผมมองหน้าเค้าเงิบใหญ่ก่อนจะหันไปมองไอ้บ้าเสาร์ที่ทำหน้าอย่างถือดี แต่ก็เดินอ้อมโต๊ะไปฉุดกระชากตัวเล็กออกไป
“ปล่อยนะไอ้บ้า ปังปังช่วยเล็กด้วยพี่ใหญ่ต่อยมันเลย อืออออออออ ปล่อยยยยยยยย!!!”ผมจะวิ่งตามออกไปด้วยเพราะเล็กตะโกนให้ผมช่วยแต่พี่ใหญ่กลับฉุดผมให้นั่งลงที่เดิม … นั้นน้องพี่นะ ถ้าไอ้บ้าเสาร์มันทำอะไรขึ้นมาล่ะจะทำยังไง
“กินให้หมด”
“แต่พี่ใหญ่ตัวเล็ก …”
“ไอ้เล็กมันดูแลตัวเองได้”
“แต่ …”
“ถ้าพูดอีกคำเดียว จะจับข้าวกรอกปาก กินให้หมด!”
“คะ ครับ” ผมก้มหน้ากินข้าวต่อไปทั้งๆที่ยังตึงๆฟันอยู่อะไรมันก็ไม่อร่อยทั้งใน ในใจก็เป็นห่วงตัวเล็กมากๆ ไอ้หมาบ้านั้น จะทำอะไรเล็กรึเปล่า … หรือว่าเล็กจะเป็นฝ่ายปราบหมานะ … เฮ้อ มันเรื่องอะไรกันล่ะเนี้ยยยยยย!
==========================
เสาร์เป็นระ ? ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ใครจิ๊กหมอนบ้าง อิอิ :hao6:
อาการปวดฟัง ตึงฟัน ในช่วงแรกๆของการดัดฟัน แล้วแต่คนนะค่ะว่าจะปวดแค่ไหน
เค้าเองก็ไม่เคยดัดฟันแต่ถามจากเพื่อนที่เค้าเพิ่งเริ่มดัดมาว่าอาการเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆ
คือตอนนั้นมันกินยาเป็นขนมเลยอ่ะ 3 วันแรก หลังจากนั้นก็ค่อยๆดีขึ้น เดือนต่อไปก็เป็นอีก แต่นานๆไปก็จะชิน :m20:
เจอกันตอนหน้าจ้า
:bye2:
-
น่ารักกกกกกกกก อยากให้ปังกับพี่ให ย่อยู่ด้วยอีกคุยกันเยอะอีกมัรน่ารักมาก ผอมเร ้วๆนะปังปัง :impress2:
-
สั้นแต่ฟินน่ะ มาต่อเร็วๆๆน่ะกำลังฟินนนนนน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักอ่ะพี่ใหญ่ อย่าดุปังปังมากดิ กลัวหมดแล้วนั่น
น้องเล็กนายเสาร์มันคู่บ้า
-
ไปทำไรมาจ๊ะเล็ก เสาร์55555
พี่ใหญ่ พูดดีๆสิฟะ!!//ปาขวดน้ำ
-
ว่าเค้าแล้วก็มาขอโทษเค้า พี่ใหญ่นี่น่ารักนะ คงกลัวปังน่ารักไปกันใหญ่แล้วมีแต่คนมาชอบสินะ
มาอ้อนกันถึงห้องจับนอนด้วยซะเลย ฟินอ่ะดิ คนอ่านก็ฟินจ้า
-
พี่ใหญ่ใจดีกับปังปังหน่อย
น้องกำลังเจ็บฟัน แล้วไม่ได้ทำเพื่อกาญพลหรอกน่า
เล็กหลบหน้าเสาร์เพราะ?
สองคนนี้ยังไงๆ
-
เค้าดัดฟันอยู่~~~ ใครบอกว่าดัดฟันแล้วผอม ไม่จริง!! 55555 อาทิตย์แรกปวดๆตึง กินไรไม่ได้ พออาทิตย์ที่สองดีขึ้น กินชดเชยของอาทิตย์ที่แล้วจ้าาา กร๊ากกก เพื่อนเค้าอีกสามคนที่ดัดฟันก็เป็นแบบนี้กันหมด แต่คนอื่นๆนอกจากนั้นไม่แน่ใจ......
ปูลู.เมื่อไหร่ปังปังจะผอมน่ารักหักหน้าเสาร์สักทีละ? เสาร์ขี้บ่นมากกว่าชะนีอีกนะบางที =_= :laugh:
-
เล็กกับเสาร์นี่อะไรยังไงกัน พี่ใหญ่เป็นไร หึงอ่อ :katai5:
-
ปังปังใกล้จะผอมแล้วเพราะดัดฟันแล้วทำให้ทานอะไรไม่ค่อยได้
-
:mew1: :mew1:
-
ปังปังทำตัวเล็กฟินอีกแล้วอิบร้าเสาร์มาทำเสียบรรยากาศจริงๆ
-
ตอนเราจัด เราไม่กินยาเลยอ่ะ กินยาเยอะก็ไม่ดีเน้อ
อาจเพราะเป็นชะนีถึกก็ได้นะ
เราจัดฟันแล้วไม่ผอมเลย สงสารซาดิสม์ขนาดเจ็บยังพยายามกิน
-
ทนหน่อยนะ ปัง เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว
-
ไอ้เสาร์มันเป็นหมาบ้านะ.
-
ปังปังผอมลงเพราะดัดฟันแน่เลย 555+
-
เค้าก็จัดฟันนะ ติดแม่งเลยทีเดียว บน ล่าง (ฮาร์ดคอ) ไปนิส กลับมาบ้านก็ ตึงทั้งปาก กัดฟันไม่ได้ แต่ปวดไหม ไม่ค่อยปวดน่ะ แต่ทรมาร ตอนจะกัดฟันอะ เหมือนฟันมันหนักไปหมด เป็นอยู่ 2 อาทิต ก็ดีขึ้น แล้วจะ ตึงๆอีกทีก็ตอนเปลี่ยนยางของแต่ละเดือนอะ (นอกเรื่องไปไกล) กลับมาที่ ปัง ปัง พี่ใหญ่ คงจะหึงอะ แก ปัง ทำใจเหอะ เพราะถ้าแกผอม เชื่อเถอะว่าพี่ใหญ่แกคงไม่ยอมให้กะดิกตัวไปไหนคนเดียวแน่ๆ เหอะๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
มาต่อไวๆนะครับ
-
รักพี่ใหญ่จัง :กอด1: :impress2:
-
เอิ่มมม ไม่ใช่ว่าตอนนี้ อิบ้าเสาร์กะน้องเล็กสุดน่ารักกำลังมีซัมทิงรองกันอยู่หรอกนะ o22
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอ่อพี่ใหญ่ แหมๆๆๆๆๆๆ :man1: :man1: :man1:
-
เสาร์กับตัวเล็กมีอะไรเน้ออออ
-
ขำคู่น้องเล็กอะ :m20:
-
รักพี่ใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่เคยดัดฟัน แต่คิดว่าคงทรมานน่าดู
ว่าแต่หมาบ้าเสาร์จะทำอะไรเล็กเนี่ยะ ลุ้นๆ
รอตอนต่อไปค่า
-
:L2:
-
เมื่อไหร่ปังจะผอมอะ อยากเห็นปังผอมแล้ว :ling1: :ling1: :ling1:
-
ลืมบวกเป็ด และมาเชียร์ปังปังอีกรอบ :katai2-1:
-
จะสวยแร้ววุ้ยย
-
อยากเห็นปังปังสวยแล้วอ่าา มาต่อไวไวเน้อ :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากเห็นปังปังสวยแล้วอ่าา มาต่อไวไวเน้อ :katai2-1: :katai2-1:
-
ดัดฟันเหรอคะ ช่วงสามเดือนแรก กะทุกสองวันหลังจากหมอดึงฟันเพิ่มทุกเดือน เป็นอะไรที่ยากจะลืม
ผลกระทบระยะยาว ทำให้ชอบกินโจ๊ก ซุป ข้าวต้ม อาหารตุ๋นเกือบทุกประเภท
ชอบปังปังน้า แต่สงสัยจัง ยังไม่เห็นแรงบันดาลใจดีๆของปังปังเลย คือเหมือนปังปังยังไม่มีเป้าหมายเนอะ รึเราอ่านเร็วไปจนเก็บไม่หมดหว่า
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อจ้า
-
น่ารักดี ติดตามต่อไป รอวันปังปังผอมน่ารัก มห้พี่ใหญ่คลั่งต่ยกับคนที่เข้ามาจีบบบ พี่แกคงมานั่งขุนให้ปังปังอ้วนเหมือนเดิมแน่ 5555555
-
แจ้งการอัพจ้า
นิยายทุกเรื่อง จะค่อยๆถยอยอัพหลังวันอังคารนะค่ะ
ขอโทษนะค่ะ พอดีว่างานเยอะมากเลย
ไม่มีคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้ ฮ่าๆๆๆๆ
รักทุกคนนะค่ะ คิดถึงปังปังกันม้ายยย เริ่มจะสวยแย้วน๊าาาาาาาา :mew1:
:bye2:
-
คิดถึงมากๆๆ :katai2-1: มาต่อไวๆน่ะค่ะ :mew2:
-
คิดถึงพี่ใหญ่ :jul3:
-
เจอกันวันอังคารรร
-
มาติดตามอ่านค่ะ :)
-
รอค่าาาาาาาาาาาาาา
อยากเห็นหนูปัง ผอมไวๆ สวยไวๆ
พี่ใหญ่คงจะหึงโหดแน่ๆ หึหึ
o3 o3 o3
-
ผอมเร็วๆน้าาาาาาา :mew1:
-
:impress2: :impress2: มายังๆ มาต่อนะ เค้ารอยุ :กอด1: :กอด1:
-
o13 o13 o13
-
เด๋วมาอ่าน :jul3:
-
มารอน่ะค่ะ มาต่อเร็วๆเน้อ
-
มาฟินด้วยคน ชอบน้องเล็กอ่ะ :-[
-
Not Fat
{CH19 ทะเลาะ}
“พี่ใหญ่ ผมเป็นห่วงตัวเล็ก”
ผมก้มหน้าพูดมือก็เอาช้อนจิ้มไอศกรีมถ้วยใหญ่จนมันเละมันเคยเป็นของโปรดผมแต่สภาพตอนนี้ผมกินมันไม่ได้ วันทั้งวันผมไม่เห็นทั้งเล็กแล้วก็ไอ้บ้าเสาร์ ถามชินโดก็บอกไม่รู้พอตอนเย็นเลิกเรียนจะไปตามหาเล็กก็โดยพี่ใหญ่มาจากไหนไม่รู้ลากขึ้นรถเบิ่งออกมาห้างที่ใกล้มหาลัยที่สุด แถมยังเจ้ากี้เจ้าการลากผมมากินไอศกรีมซะอีก ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าผมเสียวฟันจะตาย
“…” เค้าไม่สนใจผมนั่งจิบกาแฟเล่นเกมในโทรศัพท์ไป ถ้าอยากเล่นเกมแล้วพาผมมาทำไม เฮ้อ ผมเป็นห่วงเล็กไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ผมบอกพี่ใหญ่หลายครั้งแล้วว่าเป็นห่วง แต่พี่ใหญ่ก็ไม่สนใจ ผมไม่เข้าใจเลยพี่ใหญ่เป็นพี่ภาษาอะไร นั้นน้องตัวเองนะ
“อย่าไร้สาระ” ผมเงยหน้ามองเค้าที่เหลือบมามองผมแวบนึงและหันไปเล่นเกมต่อ … คนๆนี้ไม่มีหัวใจเลยหรือไง
“พี่ใหญ่ ผมอยากกลับแล้ว”
“กินให้หมด”
“… ผมเสียวฟัน”
“… ไปถอดออกซะ”
“…”
ผมเม้มปากส่ายหัว เล็กอยากเห็นผมใส่ เล็กเป็นเพื่อนที่มีพระคุณกับผมทุกเรื่อง ผมมันจน เรียนก็ไม่เก่ง หน้าตาก็ไม่ดี แค่อยากทำอะไรก็ได้ให้เค้าสบายใจ ถ้าผมเอาออกเล็กคนเสียใจน่าดู ยอมรับเลยนะครับว่าทุกวันนี้ผมไม่มีอะไรสักอย่างเป็นเป็นชิ้นเป็นอัน … เลือกเองครั้งแรกในชีวิตคือตอนเข้ามหาลัยมาเลือกคณะที่พี่กาจพลเรียนอยู่แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะเค้าไปต่างประเทศ … ตั้งแต่นั้นมาผมก็เรียนไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ตัวเล็กเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมเค้าก็ไม่เคยทิ้งผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน … ผมยังจำวันที่ตัวเล็กกระโดดกัดหูไอ้บ้าเสาร์เพื่อปกป้องผมได้ดี
แต่กับพี่ใหญ่ … ผมไม่รู้ว่าควรบอกเค้าดีรึเปล่าว่าสิ่งที่เค้าทำมันทำให้ผมรู้สึกสับสนมากกว่าที่จะชอบ ผมรู้ว่าผมไม่น่ารักเหมือนคนอื่นๆ และไม่น่ามีสิทธิที่จะพูดจะคิดอะไรให้มากความ แต่ถ้าหากเค้าทำตัวที่จะเป็นความสุขของผม … แล้วทำไมผมถึงจะพูดจะคิดไม่ได้ … เห็นแก่ตัวไหม … ผมก็ไม่รู้แต่ผมไม่เคยหงุดหงิดใจเท่านี้มาก่อน
“ผมอยากกลับแล้ว”
“ทำไมวันนี้ดื้อจังว่ะ อยู่เงียบๆได้ปะ!” เค้าตวาดผมเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง ผมหลับตาเม้มปากลืมตามองไอศกรีมช็อกโกแลตที่ละลายหมดแล้ว ก่อนจะยกถ้วยขึ้นกลั้นใจซดทีเดียวหมดแก้วเลย ความเสียงแล่นปร๊าดเข้าสมอง … ฮึก แค่นี้พอใจแล้วใช่ไหมล่ะ อยากให้ผมกินผมก็กินให้แล้วอ่ะ
“ซื้อบื้อ โง่ งัง!!!!”
ผมโดนพี่ใหญ่ลากออกมาจากร้านและโยนผมเข้าไปในรถ ถึงเบาะมันจะนิ่มแต่หลังผมก็กระแทกกับเกียร์รถอย่างจัง … เจ็บชะมัดแต่ผมก็ไม่ทำให้เค้ารู้ว่าผมเจ็บลุกขึ้นนั่งก้มหน้าเงียบ ตัวเค้าปิดประตูอย่างหงุดหงิดดังปังก่อนจะเดินอ้อมรถไปขึ้นฝั่งคนขับ พี่ใหญ่ชอบลากผมไปไหนมาไหน ผมว่าผมก็ตัวใหญ่นะ แต่แรงมีไม่เท่าคนๆนี้เลยให้ตายสิ ทำไมนะเค้าถึงเป็นคนแบบนี้ จะบอกที่บ้านสอนมาก็ไม่ได้ ตัวเล็กก็ไม่มีนิสัยแบบนี้ เป็นเพราะเค้าเองนั้นแหละ … เพราะเค้าทำตัวเอง
“ผมเกลียดพี่” รถทั้งคันเงียบกริบ ความน้อยเนื้อต่ำใจกับความหงุดหงิดใจอย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ผมน้ำตาร่วงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เค้าตะคอกด่าผมเมื่อกี้ … ภาพเก่าๆที่เค้าเคยใจร้ายกับผม ทำให้ผมอยากตะโกนใส่หน้าเค้า
“พี่มันน่ารังเกียจ … ผมไม่รักพี่ ผมไม่ชอบพี่ … นิสัยแบบนี้ผมไม่อยากอยู่ด้วย”
“เงียบปาก” เค้ากัดฟันกรอดใหญ่พยายามไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด ลานจอกรถค่อนข้างเงียบและไม่มีคน มันน่ากลัว แต่คงน่ากลัวไม่เท่าคนๆนี้
“ผมไม่เงียบ พี่มันใจร้าย ใจดำ ไม่สนใจแม้กระทั่งน้องตัวเอง ผมเกลียดคนแบบพี่ที่สุด เอาแต่สั่งคนอื่น ยัดเหยียดบอกว่าเป็นแฟนผม แต่พี่ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกดีเลย ผมต้องสำนึกบุญคุณพี่ใช่ไหม? อย่ามาจับตัวผม!!!” เค้าไม่ฟังผมตะครุบแขนผมไปบีบจนกระดูกผมแทบแหลกเป็นผุยผง หน้าตาเค้าน่ากลัวมาก ผมกลั้นใจไม่ร้องโต้ตอบออกมา คนแบบนี้ คนแบบนี้ ฮึก ผมไม่อยากอยู่ใกล้แล้ว ใจร้ายเกินไป ฮึก
“หุบปากและอยู่เฉยๆ”
“ไม่หุบ พี่มันน่ารังเกียจ ฮึก พี่มันบ้า ผมเกลียดพี่ ผมไม่รัก อื้อ!!!!” เหมือนหมัดลุนๆกระแทกเข้าปากผม … มันต่างกันที่ตาดุๆของเขาจ้องมองผมในระยะประชิด มือใหญ่ที่จับแขนผมจนแทบจะหลอมละลายไปกลับมาดึงหน้าผมเข้าไปใกล้เค้าให้มากขึ้น … เจ็บใจชะมัด ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย แต่ความโกรธเมื่อกี้ของผมมันลดฮวบลงไปซะเฉยๆ คนแบบนี้ … คนแบบนี้ …
“หุบปากและฟังคนอื่นซะบ้าง” เสียงกระซิบนั้นดังขึ้นอย่าแผ่วเบา สัมผัสที่มือสากของเขากำลังสัมผัสที่หน้าผมด้วยความนุ่มนวลในแบบของเค้า ผมมองผ่านม่านน้ำตาไปมองเห็นเค้าไม่ชัดเจนนัก … แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่าตอนนี้เค้ากำลังจ้องมองผม
“ตัวเล็กไม่ใช่เด็กขี้ขลาดตาขาว ปัญหาของตัวเล็กคือของตัวเล็ก และถ้าเราเข้าไปยุ่ง ไอ้เด็กนั้นต้องตีโพยตีพายพาลโมโหอีกแน่นอน …อีกอย่างเชื่อสิว่าตัวเล็กไม่มีวันโดนทำร้ายจากไอ้เสาร์แน่นอน”
“แต่ …”
“ชู่ว … ฟัง”
“…” ผมก้มหน้าลงแต่พี่เค้ากลับเชยคางผมขึ้นไป … ป่านนี้หน้าผมจะเป็นสีไหนกันนะ … ธรรมดาก็ดำอยู่แล้วบวกแดงไปอีกคงแดงม่วงเลยมั้ง …
“เห็นแบบนั้นก็ยูโดสายดำนะ” ผมเอียงคอมองเค้าอย่างสงสัย … ตัวเล็กน่ะหรือ ตัวแค่นั้นน่ะนะ
“หึหึ เลิกโวยวายได้ล่ะ ไอ้หมูแดง”
“ไม่หมูแดงนะ” ผมบ่นมุบมิบ … ก็ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ปล่อยให้ผมอารมณ์เสียอยู่ได้ ผมเป็นห่วงตัวเล็กนี้ …
แก๊ก …
“ดะ เดี๋ยวครับจะไปไหนอ่ะ” ผมร้องห้ามเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ก็เปิดประตูรถออกไป เค้ามองหน้าผมก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่เหลือคาบเทพบุตรเมื่อกี้สักนิดเหลือแค่ปิศาจเหมือนเคย
“ดูหนัง”
“แต่ว่าผม”
“ลงมาเหอะน๊า อย่าเรื่องมากนักเลย ทำไมวันนี้ขี้โวยวายจัง”
“ผม … อ่ะ อย่าลากครับ” จนแล้วจนรอดผมก็โดนพี่ใหญ่ลากไปลากมาอยู่ดี ผมควรทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี …ว่าก็แล้ว เหวี่ยงใส่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็แล้ว … เค้ายังไม่เกลียดผมสักที …
.
.
.
ผมกลับหอมาในสภาพกรึมๆจะหลับเพราะหนังที่ดูมันชวนง่วงมาก แต่พี่ใหญ่กลับดูได้ดูดีไม่สนใจผมที่หลับแล้วหลับอีก ใครจะนึกว่าคนอย่างพี่ใหญ่เลือกดูหนังโรแมนติกติสๆที่เป็นภาพเล่าเรื่องเกือบทั้งเรื่อง แทบจะไม่มีบทพูดกันเลย ให้ตายสิ มันน่าดูตรงไหนหนังแบบนี้ถึงว่าทั้งโรงนี้มีไม่ถึงครึ่งโรง คงมีแต่พวกจิตวิญญาณสูงสินะที่ดูได้ดูดี เฮ้อ …
“เดี๋ยว …” ผมที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องชะงัก หันไปมองก่อนจะหลบตาวูบเมื่อเห็นหน้าที่ใหญ่ที่ยื่นมาใกล้ จะ จูบแรกของผม … ถูกผู้ชายคนนี้ขโมยไปอ่ะ
“เขินไร”
“ปะ เปล่าครับ”
“อย่าลืมล่ะ ว่านายต้องมานอนห้องฉันในระหว่างที่ไอ้เหล็กเวรตะไลนั้นยังทำนายเจ็บอยู่”
“ผมซื้อยามาแล้วครับ”
“พูดมากน่าไอ้หมูแดง ถ้าไม่มานอนนี้อย่าหวังเลยว่าจะได้นอนสงบสุข”ขู่ผมเสร็จก็เดินเข้าห้องตัวเองไป … อะไรกันนะ เผด็จการสุดๆเลยผู้ชายคนนี้ แต่ทำไมนะ ผมถึงต้องยิ้มด้วย …
“อ่ะปังปัง” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆประตูห้องตัวเองเปิดออกมาซะเฉยๆ ตัวเล็กปลอดภัยดีสินะ แถมพอเห็นผมก็ยิ้มแป้นจนแก้มแดงปรั่งตายี้เหมือนตัวการ์ตูนชะมัด
“ไม่เป็นไรใช่ไหมเล็ก” ผมถามเล็กขึ้นตัวเล็กเอียงคอมองผมอย่างสดใส
“อะไรหรอ เล็กเป็นไรหรอ ไม่เป็นนะเล็กสบายดี นี้ๆ เล็กว่าจะไปซื้อข้าวกินอ่ะ รอปังปังตั้งนานแหนะ ไปกินกันเถอะ”
“ปังกินแล้วอ่ะ”
“’ง่ะ … หนีไปกินกับพี่ใหญ่มาใช่ม้า งั้นเล็กไปซื้อร้านใกล้ๆนะเดี๋ยวนะมา จิบิๆ ” แล้วตัวเล็กก็วิ่งออกไป ผมยืนงงมองตามหลังอยู่หน้าประตู ก่อนจะชะงักเมื่อรังศีออร่าแห่งความชั่วร้าย =_=’
“มองอะไร” แกนั้นแหละเป็นอะไรไอ้เสาร์บ้ายืนหลบมุมเป็นโรคจิตขนาดนั้น แถมหน้าตายังบวมตุ่ยๆ … โดนเล็กกระตืบมาแน่ๆ หึหึ ตัวใหญ่ขนาดนี้ยังจะ
“หาเรื่องหรือไง”
“หาหมอไหม เดี๋ยวพาไป” ผมว่าเท่านั้นแหละไอ้บ้าเสาร์ของขึ้นโมโหฟาดงวงฟาดงาวิ่งเข้าห้องไปเฉยเลย …ไม่อยากจะขำนะ คิกๆ ผมไม่อยากจะขำจริงๆนะ อุ๊บ คิกๆ ไม่ขำผมจะไม่ขำ อิอิ
.
.
.
“สรุปเสาร์กับเล็กว่าไงอ่ะ เมื่อเช้าไปไหนมา” ผมถามในขณะที่เล็กกำลังเคี้ยวข้าวผัดไข่ดาวดูการ์ตูนสบายอารมณ์ดูวันนี้เล็กดูมีความสุขมากกว่าทุกที
“… ไข่ดาวน่ารักเนอะ ดูจิ”
“ตัวเล็ก อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ” ผมถามย่ำเดินไปเท้าคางมองตัวเล็กอย่างคาดครั้น
“เอ่อคือ …”
ปัง!
“ไปนอนห้องโน้น” อ่ะ …พี่ใหญ่มาจากไหนอ่ะ ผมเบิ่งตากว้างก่อนจะตั้งใจจะวิ่งไปหลบในห้องน้ำ ผมไม่พร้อมจะเจอหน้าเค้าตอนนี้อ่ะ ผะ ผะ ผม
“ว๊ากกกกกกกก ตัวเล็กช่วยปังด้วยยยยยยยยย” และแล้วผมก็ถูกลากมาเป็นหมอนข้างของปิศาจตัวใหญ่ … ท่าทางผมต้องกินยานอนหลับแน่ๆ … ก่อนที่จะตื่นเต้นตายไปซะก่อนอ่ะนะ …
==================
สั้นไปหน่อยเนอะ ซอรี่ จ๊ะ
เจอกันตอนหน้า ตอนนี้คือแบบว่า จุบุ๊กันแล้วอ่ะ อิอิ
เขินนนนนน ตอนหน้าเป็นตอนของน้องเล็กเนอะ อิอิ
เดี๋ยวดึกๆ เอารูปพี่ใหญ่มาฝากนะจ๊ะ :)
เจอกันงับบบ :bye2:
-
หมูปังอวบๆน่ารักแล้ว อย่าลดน้ำหนักเลยนะคะ :mew1:
-
อยากให้เสาร์ชอบปังปัง...แต่รักเล็กอ่ะ
พี่ใหญ่อย่าดุปังปังดิ!
เดี๊ย!หยิกเลย!
-
:heaven
-
อ๊ากกกกน่ารัก อ่านไปยิ้มไป :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่ใหญ่ ดูแลปังปังดีๆหน่อยสิ~
:hao4: :hao4:
-
:hao6: :hao7:
-
:L2:
-
็นการทะเลาะที่น่ารักมาก ทะเลาะแล้วจูบกันทะเลาะบ่อยๆนะอิอิ :mew1:
-
เหมือนใจร้ายแต่ก็ใจดี พี่ใหญ่เป็นไรกับเหล็กน้องมากไหมนี่ กลัวน้องน่ารักแน่ๆ
หรือไม่ก็คิดว่าน้องน่ารักพอแล้วไม่ทำก็ได้ ที่แน่ๆ คือห่วงน้อง เลยต้อากไปนอนด้วย แฮ่ๆ เข้าทาง
ขอบคุณค่ะ
-
เจ้าที่แรงจิงๆปัง
-
:mew1:
-
ปัง คงต้องกลายมาเป็นหมอนข้าง พี่ใหญ่ อีกนานแน่
555
-
โอ้ววว ปังอย่างโหดดดดดด ............................. โหดได้ไม่นานสักทีจริงๆ :เฮ้อ:
-
ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะจ๊า
ปล.เขินตามปัง >\\\\\<
-
หึหึ ผอมแร้วคงฮอตขึ้น
-
สั้นเนอะ
-
:-[
พี่ใหญ่พิศาล ฉุด กระชาก ลาก ถู จูบ
-
:ruready :ruready
-
พี่ใหญ่นี่คือการดูแลปังปังใช่ป่ะ?
-
โอ้ยยย อีพี่ใหญ่จะทำตัวน่ารักทีเอาซะฟินแถมไม่ออก กลัวพี่แกอ่าาา :hao5: อิอิ
-
มารออ่านเรื่องนี้นนนนนน :man1: :man1:
-
หึงนะสิ กุ๊งกิ๊งๆๆๆ
-
อยากเห็นปังปังผอมแย้วว
-
:hao3: ปังเอ๊ยชะตากรรมของแกอยู่ในมือพี่ใหญ่แล้วล่ะ
-
ลุ้นว่าปังๆจะผอมจนตัวโก่งเลย
พี่ใหญ่บางทีก็เย็นชาไปน่ะ
อย่างนี้ปังๆก็สับสนสิ
หวังพี่พลท่านจะไม่กลับทำให้ปังๆใจสั่น หวั่นไหวน่ะ
-
ตามทันล่ะ อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆ ฟินสุดๆ
ปังเหมือนเราตอนลดหุ่นแรกๆเลยอ่ะ คิดที่จะทำแต่ก็ห้ามใจตัวเองม่ายได้
รอต่อนะคนเขียน :mew1:
-
เหมือนปังทะเลาะคนเดียวเลย
อิตาพี่ใหญ่นี่พูดเยอะๆอธิบายหน่อยได้มั้ย
แต่เค้าก็ชอบอ่ะ 555
-
พี่ใหญ่
ชอบผู้ชายแบบพี่ใหญ่ รักกกกกกกกกกกแต่ไม่บอกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ถ้าผอม สงสัยพี่ใหญ่คงได้หึงวันเว้นวันแน่ๆเลย
น่ารักจัง อยากได้บ้าง
-
ชอบพี่ใหญ่อะ
คือมีความซึนที่น่ารัก อิอิ
รอตอนต่อไปค่า
-
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เค๊ารอปังๆผอมมมมม
:mew2:
-
จริงๆแล้วพี่ใหญ่แอบรักคุณพลหรือเปล่า :really2: แฮร่ๆๆ พี่ใหญ่โหดจุงง :hao6:
-
แจ้งการอัพนะจ๊ะ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เค้าจะอัพให้พรุ่งนี้ดึกๆเด้อ
คิดถึงหมูปังกันอะยางงงง อิอิ
อย่าเพิ่งรีบให้หมูปังผอมสิ ยังไม่หมดสนุกเลย แต่ตอนหน้าไม่ใช่ตอนของหมูปังกับพี่ใหญ่นะ
แต่เป็นตอนพิเศษของน้องเล็กและเจ้าเสาร์ อิอิ
โหดมันส์ฮา รึเปล่าอันนี้ไม่รู้ต้องติดตามชมกันเองนะจ๊ะ จุ๊บๆ
ขอบคุณคุณ eye-lifestyle ที่มีน้ำใจเอานิยายของเราไปแนะนำเพื่อนๆในห้องแนะนำนิยายนะค่ะ ปลื้มมาก อิอิ
เมื่อกี้แอบเห็นคอมเม้นว่าพี่ใหญ่แอบรักกาจพลรึเปล่า แหมมมม ผมนี้ฮาก๊ากเลย ถ้าจะหักมุมขนาดนั้นก็สงสารหมูปังอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ปล่อยพี่กาจพลไปก่อน อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่าาาาาาาา
ปล มีการแก้ไขนะค่ะ เนื่องจากวันนี้มีข้อผิดพลาดในการจัดสรรเวลาเพราะเราเพิ่งถึงบ้าน!!!!
มีงานเฉพาะกิจเข้ามา งั้นเรื่องหมูปัง ไม่เกิน วันสองวันนี้จะอัพให้นะค่ะ ขอโทษที่ผิดสัญญาค่ะ
:bye2:
-
คู่ตัวเล็กหรออออออออออออ :hao6:
-
พี่ใหญ่นี่ช่างเป็นมนุษย์ที่ไร้าอารมณ์จริงๆ เลย
-
รออ่านอยู่นะ :mew2:
-
นั่งรออ
-
มานั่งรอหมูปังคะ :z10:
-
รออ่านนะครับ
-
ยังรออ่านอยู่นะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
รออยู่นะค่ะ
เป็นอะไรหรือเปล่าเอ๋ย
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อยากเห็นปังปังสวยแล้วอ่าาาาาาาาาาาาาา
คนเขียนอย่าทำกับเราอย่างนี้สิ :mew4: :mew4: :mew4:
-
ไฮ.มามอบตัวจ้า เราหายไปทำงานภาคมา
งานเยอะมากเราีับผิดชอบหลายทางงานเสร็จวันอาทิตย์นี้ ขอโทษที่ช้าค่ะมาไม่ทนตั้งตัวจริงๆยุ่งยากกว่าที่คิดมาก
คนเขียนยังมีชีวิตอยู่ครัช555555
วันอาทิตย์เค้าอาจเหนื่อยยกไปจันทร์หน้าเลยนะค่ะ :mew1: :bye2:
-
รออยู่นะ :katai1:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
นอนรอ ฮะฮร๊าาาา :katai5:
-
Not Fat
{CH 20 เรื่องหมาแมว}
ให้ตายสิ … เพราะไอ้บ้านั้นจูบผมวันนั้น … ถึงจะบอกว่าเพราะหมั้นไส้ แต่ผม … แต่ผมก็ชอบไปซะแล้ว
เรื่องนี้อย่าเอ็ดไปเชียวนะ แม้แต่ปังปังก็ไม่รู้ มีผมรู้แค่คนเดียว แต่ผมเป็นพวกแมนๆ ถึงหน้าจะไม่ค่อยแมนก็เถอะ ผมพยายามปิดบังความรู้สึกโดยการไม่สนใจมัน แต่พอผมไม่สนใจ …มันก็ชอบเข้ามาใกล้ให้ผมหวั่นไหวตลอด … ชอบอ่ะ ผมชอบไอ้หมาบ้าเสาร์ ถึงจะรู้ว่ามันชอบปังปังก็เถอะ เอาจริงๆนะ ปังปังเป็นคนที่หน้าตาไม่ต้องน่ารักก็ดูน่ารักได้อ่ะ นิสัยชอบมึนๆอึนๆ แต่ลึกๆก็คอยเป็นห่วงคนโน้นคนนี้ตลอด แถมยังโกรธเกลียดใครไม่เป็น พูดได้ว่าโลกสวยฟุดๆ ต่างจากผมที่เจ้าคิดเจ้าแค้น แถมยังแมนพอที่จะยอมรับตัวเองว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ชอบผู้ชาย … แถมออฟชั่นผู้ชายเป็นหมาบ้าด้วยนะรู้ยัง
เหตุมันเกิดจากที่ผมบ้าพอที่จะวิ่งตามคนอย่างมัน …
“ฉันชอบนาย”
ผมตัดสินใจบอกมันในวันที่กลับมาจากรับน้องที่ทะเลได้เพียงหนึ่งวัน ในตอนนั้นมันกำลังนั่งกินข้าวอยู่ภายในโรงอาหารอ้าปากค้างจนไก่ในปากมันหล่นลงมาอยู่ที่จาน … เปล่า ไม่มีอะไร ผมแค่ไม่ชอบอะไรที่มันค้างคา ต่อจากนี้ผมก็จะลืมให้หมด ผมจะไม่ยอมจมปักกับคนแบบนี้หรอก ถึงจะชอบแต่ผมยังไม่ได้รัก ฉะนั้นผมว่ามันง่ายออกที่จะเลิกชอบใครสักคน
“เล็ก เล็ก!”
“ห๊ะๆ อะไรหรอ ตกใจหมดเลยเสียงดังอ่ะ”
ผมร้องบอกปังปังที่ขมวดคิ้วเอียงคอมองผมอยู่ คืนนี้ปังปังจะไปติดเหล็ก ทำให้ปังปังค่อนข้างเครียด และเหมือนกำลังศึกษาข้อมูลจากเพื่อนผู้หญิงในเซคที่เคยดัดอยู่ ศึกษาจริงๆนั้นแหละเพราะปังปังไม่พูดอะไรสักคำมีแต่ผู้หญิงพวกนั้นนั้นแหละที่พูดมาก
“นี้ พอได้แล้ว” ผมว่าหน้ามุ้ยเบ้ปากเดินไปแทรกกลางระหว่างผู้หญิงพวกนั้นกับปังปัง เค้าเป็นเพื่อนผมนะ กับคนไม่จริงใจพวกนี้ผมไม่ให้ปังปังที่น่ารักฟรุ้งฟริ้งสุงสิงด้วยหรอก
“นี้ เรากำลังคุยกับปังอยู่นะ นายนี้น่ารักแต่นิสัยแย่ชะมัด ไม่เหมือนปัง ดูน่ากลัวแต่เวลาคุยด้วยแล้วกลับน่ารักมาก นี้ปัง เราไปหาอะไรกินหลังเลิกคลาสดีไหม นี้เบอร์ออยนะ”
“นี้จ๊ะเบอร์เรา เราชื่อจ๋านะ”นั้นไงอ่ะ นั้นไงอ่ะ!!! เห็นไหม!!! ผู้หญิงพวกนี้นิ สงสัยเห็นว่าปังปังถ้าตอนผอมแล้วจะน่ารักใช่ไหมล่ะ แค่ตอนเริ่มจะผอมก็จ่อคิวแจกเบอร์กันแล้วอ่ะ
“ป๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ผมลากเสียงยาวอย่างหมั่นไส้ ปังปังยิ้มแหยะๆให้ผมก่อนจะหันไปพูดงึมงัมๆกับผู้หญิงพวกนั้นสองสามคำ ก่อนที่ผู้หญิงพวกนั้นจะหันมาบุ้ยปากใส่ผมและสะบัดหน้าเดินออกไป เหอะ! สวยนักหรอ!!!! ผมน่ารักกว่าตั้งเยอะ และปังปังก็สวยกว่าตั้งเยอะ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายหันมากินกันเอง เชอะๆๆๆๆๆ เชอะให้คอเคล็ดเลยยยยยยยยยยยยยยย!!!
“เล็กหงุดหงิดอะไร”
“เปล่าสักหน่อย”
“เหรอ”
“อะไรอ่ะ ?”
ผมบุ้ยปากงอนเมื่อปังปังทำหน้าไม่เชื่อแต่ก็ต้องดึงหน้าตึงเมื่อไอ้บ้า เดินเข้ามาในห้อง พอเห็นผมเท่านั้นแหละหยุดชะงัก เหมือนกับผมเป็นตัวประหลาด แต่ชินโดก็ร้องทักไว้เสียก่อนที่ไอ้ขี้ป๊อดจะเดินออกจากห้องไป ไอ้หมอนั้นจึงมานั่งเรียนแต่นั่งไกลผมเป็นวาแหละนะ สงสัยจะอึ้งไม่หาย ใจป๊อดมาก ไม่แมนเลย ผมสิชอบก็บอก แต่ผมก็เลือกที่จะเลิกชอบเพราะน้ำหน้าอย่างไอ้บ้าเสาร์น่ะ ไม่คู่ควรกับผมหรอก
ช่วงเย็น ผมพาปังปังมาใส่เหล็ก กว่าจะเลือกสีได้นี้ ผมแทบจะเถียงกับปังปังแทบตาย ปังปังบอกจะเอาสีอ่อนๆ มองไม่ชัดแบบสีดำหรือสีเทา แต่ผมว่ามันไม่สวย สู้สีฟ้า ชมพู ไม่ได้ สุดท้ายผมก็ชนะและปังปังก็ขึ้นเขียงติดเหล็กในระหว่างที่นั่งรอปังปังผมก็เล่นโทรศัพท์ไปด้วย ตามภาษาคนติดตามเยอะในเฟชบุ๊กคนมาขอเป็นเพื่อนก็เลยเยอะมากในแต่ล่ะวัน แต่ผมก็เลือกเฉพาะกับที่คุ้นหน้าคุ้นตา แต่แล้วก็ต้องชะงักนิ้วที่กำลังเลื่อนขึ้นเลื่อนลงเพราะเจอกับหน้ากวนๆของไอ้หมาบ้าที่มาขอผมเป็นเพื่อน หึ แค่ชื่อเฟชบุ๊กก็บ้าล่ะ Saturn rock หินมากปะ!!! ตลกอ่ะ และดูถ่ายรูปดิ หล่อๆไม่ทำชอบทำหน้าตาแบบบ้าๆบอๆ และนี้อะไรแอดมาเมื่อกี้นี้เอง คิดยังไงล่ะเจ้าหมาบ้า เอะ และผมกดรับมันทำไมล่ะ …
ติ๊ง!
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆช่องแชทก็ดังขึ้นแถมยังมีชื่อไอ้หมาบ้าโชว์ขึ้นหลา
Saturn rock
…..
ผมขมวดคิ้วมองข้อความที่เด้งขึ้นมา ส่งมาแค่นี้หมายความว่ายังไงล่ะไอ้หมานี้ น่าหมั่นไส้ชะมัด ผมเก็บล็อกเอ้าท์เฟชบุ๊กออกและหยิบหูฟังขึ้นมาเปิดยูทูปฟังเพลงทันที คืนนี้กลับไปผมต้องร่างโปรเจคงานต้องผ่อนคลายสักหน่อย ปังปังนี้สิใส่เหล็กแล้วจะเจ็บไหมนะ ตอนผมใส่คืนแรกไม่เจ็บนะ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง พรุ่งนี้สิเป็นเรื่อง
วันต่อมาเป็นอย่างที่คิด ปังปังปวดฟันตอนเช้า ผมต้องให้กินยา และดูเหมือนอาการจะหนักกว่าที่คิด เรียนไม่เป็นสุขเลย ต้องกินยาทุกๆสี่ชั่วโมง ยกเย็นเราสองคนก็แยกย้ายกันไป เพราะผมต้องไปซื้ออุปกรณ์สร้างแบบจำลองสำหรับผมกับปังปัง ส่วนปังปังก็ต้องไปงานที่หอสมุด ผมย้ำนักย้ำหนาว่าให้กินยาให้ตรงเวลาด้วยตอนแรกปังปังบอกจะไปกับผมด้วย แหม่นะ ผมไม่ทรมานคนป่วยหรอก อีกอย่างผมน่ะนะ เดินคนเดียวชินแล้ว แค่ไปซื้อของเอง ชิวๆ เห็นผมมีพี่แบบนั้นแต่ใครจะรู้พี่ใหญ่ไม่เคนโอ๋ผมเลย มีแต่จะผลักให้ผมแข็งแกร่งด้วยตัวเอง เริ่มจากผมโดนเพื่อนแกล้งคนร้องไห้ครั้งแรกตอนอนุบาล พี่ใหญ่ก็ไม่สนใจ นั่งข้างๆผมจนผมต้องหยุดร้องเพราะเหนื่อย ต่อมาผมก็ไม่ร้องอีกเลยเพราะรู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ปลอบผม เรามักอยู่กันสองคน มีแม่นมอีกคนนึงเพราะป๊าม๊าของเรามักจะไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ ป๊าม๊าเลยให้หน้าที่ดูแลผมตกเป็นของพี่ใหญ่ ก็บอกแล้วเค้าไม่ค่อยได้ดูผมหรอก เพราะเอาผมไปปล่อยไว้ในโรงฝึกเทคอนโด้ตั้งแต่อายุไม่เท่าไหร่เลย มีอยู่ช่วงนึงแทบจะกินนอนอยู่ในนั้นไม่ได้กลับบ้านเพราะพี่ใหญ่ไม่มารับ จนไปถึงระดับประเทศ แต่เสียดายที่ไม่ได้แข่งต่อเพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนซะก่อนทำให้หมอห้ามผมเล่นกีฬาอีก ผมเลยกลับมาเป็นหนุ่มน้อยมารักฉบับกระเป๋าธรรมดาๆเช่นทุกวันนี้ละเออ
ผมมาซื้อของที่ห้างที่ใกล้ๆมหาลัยและเดินไปเดินมายังไงไม่รู้ได้กางเกงยีนต์มาหนึ่งตัวกับเสื้อแขนยาวอีกหนึ่งตัวที่ซื้อไปฝากปังปัง ไม่ลืมแวะซื้อยาแก้ปวดฟันให้ปังปังอีก เผื่อไว้ ก่อนที่จะจบด้วยการกินอาหารญี่ปุ่นร้านโปรด พออิ่มหนำสำราญแล้วก็เดินเข้าร้านขายอุปกรณ์ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็นไอ้หมาบ้าเสาร์กำลังยืนเลือกของอยู่ในร้านท่าทางจริงจังแต่อยู่ๆไอ้หมอนั้นก็หันมามองที่ผม ผมเลยเบะปากให้ไปหนึ่งทีและจะหันหลังเดินกลับออกมา ไปซื้อร้านอื่นก็ได้แต่อยู่ๆไอ้หมาบ้าก็วิ่งมากระชากข้อมือผมซะก่อน ผมเลยหันไปค้อนควับสะบัดมือออกเข้าให้
“อะไร!” ผมถามมันเสียงห้วน แต่ดูเหมือนไอ้หมาบ้าจะพูดไม่ออก ได้แต่ยืนเอ๋อ หึ ทีนี้ล่ะซ่าไม่ออก ทีตอนแกล้งปังปังล่ะ ทำเป็นเก่ง คนแบบนี้อ่ะนะ ที่ผมชอบ เฮอะ! ผมจะไม่ชอบแล้ว ไม่เอาหรอกคนขี้ขลาดแบบนี้
“ไงมีอะไรจะพูดไหม ถ้าไม่มีจะได้ไป” ไอ้หมาบ้ายังคงนิ่ง ผมเลยไม่สนใจเดินออกมา ไม่แคร์หรอก ผมไม่เห็นต้องแคร์คนแบบนี้เลย
ในคืนนั้นผมนอนแต่หัวค่ำ แอบดีใจที่ปังปังมาถามถึงพี่ใหญ่ไม่เสียแรงที่อวยกันมาตั้งนาน ผมปิดเครื่องด้วยเพราะไอ้บ้าเสาร์ชอบแชทเฟชมา แถมพอผมไม่ตอบก็เกรียนส่งสติกเกอร์ไลน์มาก่อกวนอีก สนุกมากสินะ อย่าให้เจอนะจะตบให้คว่ำเบย!!!! ผมจะไม่ชอบไอ้บ้านี้แล้ว หึ นอนดีกว่า!
.
.
.
หึหึ อย่างฟิน … เช้านี้ผมฟินตายอ่ะบอกเลย ใครจะคิดว่าปังปังกับพี่ใหญ่จะ จะ อิอิ นอนด้วยกันอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดด ขอบคุณอะไรที่แล้วแต่ที่ทำให้ผมเป็นคนหลับลึกกกกกกกกกกก! หึหึ วันนี้ปังปังยังเจ็บฟันอยู่ตอนเช้าเราเลยพากันมากินข้าวต้นหน้ามหาลัย โดยมีพี่ใหญ่นั่งเป็นก้อนหิน เอาแต่กินๆๆๆ และก็ชอบโยนผักนิ่มๆใส่ลงไปในชามของปังปังด้วย น่าร๊ากกกกกก ผมแอบถ่ายไว้แล้วด้วย อิอิ รอก่อนเถอะ ผมจะทำให้ปังปังน่ารักขึ้น สวยขึ้น ให้พี่ใหญ่ตามหึงไปแปดชาติเลย!!!!
“เป็นบ้าอะไร!” ผมสะดุ้งนิดๆก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อไม่สนใจ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร หึ คงอึดอัดถึงที่สุดแล้วสินะ ถึงมาปล่อยหมาบ้าแถวนี้ อยากตะโกนอะไรก็ตะโกนไปสิ คอมันนี้ไม่ใช่คอผม
“เฮ้ย! อย่ากวนตีนมาคุยกันให้รู้เรื่อง” นั้นไงครับหมาตัวเบอเริ่มเห่าออกมาจากปากแล้ว ผมไม่สนใจไม่แม้แต่จะหันไปมอง ต่อให้พ่นน้ำลายใส่หัวผมผมก็จะไม่สนใจ เดี๋ยวกลับไปสระผมเอาก็ได้เชอะ! ไหนดูต่อไปสิจะทำอะไรต่อ
“จะ ใจเย็นสิ” ปังปังเริ่มตัวสั่นแต่ก็ยังออกตัวแทนผม ผมเองก็ห้ามไว้ไม่ทัน
“ไม่ต้องเสือก!”เอาๆ เดี๋ยวก็โดนพี่ใหญ่ไฟต์หรอก ไปว่าสุดที่รักของเขาแบบนั้นได้ยังไง คุคิ
ปัง!
นั้นไงพี่ใหญ่โมโหแล้ว โดนแน่ๆ โดนแน่นอนนนนนนนน
“อยากจะฆ่ากันก็ไปฆ่ากันที่อื่น ไม่ใช่ที่นี้ เกรงใจกูบ้าง!!!!!” แอะ … ไม่หวงน้องหน่อยหรอ อ๋อ ลืมไปผมมีพี่ชายเป็นก้อนหินไม่มีความรู้สึก ยังไม่ทันจะได้ปรงสังขารตัวเองร่างผมก็ถูกไอ้บ้าเสาร์จับพาดขึ้นบ่าอย่างไม่ทันตั้งตัว บัดซบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!
“ปล่อยนะไอ้บ้า ปังปังช่วยเล็กด้วยพี่ใหญ่ต่อยมันเลย อืออออออออ ปล่อยยยยยยยย!!!” ผมตะโกนสุดเสียงและก็ถูกไอ้บ้าเสาร์โยนใส่ลงมาในรถเก๋งของมัน หึ! โยนให้แรงกว่านี้สิเอาให้เบาะทะลุ!!!!
“อย่าดื้อสิว่ะ นั่งดีๆ เฮ้ย บอกว่าให้นั่งดีๆ!!!” มันตะคอกผมพอผมจะเปิดประตูลงจากรถ มันรวบมือไปและถอดเนคไทที่พันคออยู่มามัดแขนผมเอาไว้ โอ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!! เป็นบ้าอ่อ!!!!!
“เป็นไรว่ะ!!!!! ปล่อยนะโว้ยจะพาไปไหน!!!”
“ไปคุยกันให้รู้เรื่อง บ้าบออะไรนักหนามาบอกชอบคนอื่นและก็มาทำตัวเย็นชาใส่ เป็นห่าอะไร!!!”
“ก็ไม่อยากชอบไง!!!! หรือไอ้บ้าอย่างนายชอบฉัน!!!!”
“จะบ้าหรอไงว่ะ!!!”
“เออ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว!”
“ไม่ นั่งเฉยๆซะ” มันว่าแล้วเปิดเพลงสบายใจ ผมตะโกนดังแค่ไหนมันก็ไม่สนใจ และไอ้บ้าเนคไทนี้ก็เอาไม่ออก เหอะ! ไม่สนใจแล้วอยากจะพาไปไหนก็ไป ผมย่นจมูกใส่ไอ้หมาบ้าก่อนจะพลิกตัวหันน้าเข้าประตูและหลับไปทั้งๆอย่างงั้น
.
.
.
-เสาร์-
หลับไปแล้วงั้นหรอ … ไอ้แมวป่า อยู่ก็หลับไปทั้งๆที่เพิ่งตะโกนใส่หน้าผมเมื่อกี้เนี้ยนะ เฮอะ เป็นแมวที่แปลกมากๆ ไม่ใช่แค่นิสัย แต่ยังเป็นพูดคำจาที่ไม่เข้ากับหน้าตัวเองจะพูดดีด้วยกับแค่ไอ้อ้วนดำกับไอ้คุณพี่ใหญ่เท่านั้นถ้ากับผมหรือคนอื่นๆนะ ไอ้แมวนี้จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พูดเป็นขวานผ่าซาก จนไม่มีใครอยากจะพูดด้วยแล้วและล่าสุดไอ้แมวนี้ดันมาสารภาพว่าชอบผม และตั้งแต่นั้นมาไอ้แมวนี้ก็หลบหน้าผมตลอดมองตาขวางและพูดจาไม่ดีขึ้นเป็นสองเท่า ตลกหรือไง!!! อยู่ๆก็มาบอกชอบคนอื่น อยู่ๆก็เย็นชาใส่ ใครจะไปตั้งตัวทันว่ะ!!!!!
ผมหันไปเหลือบมองไอ้แมวป่าที่กรนออกมาน้อยๆ พอดีว่ารถติดไฟแดงพอดีผมเลยเอื้อมตัวไปหยิบเสื้อยีนต์จากเบาะหลังมาให้ ลีวายรุ่นคลาสสิกเลยนะตื่นมาโมโหอย่ามาขวนของกูขาดแล้วกันนะความจริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะพาไอ้แวป่านี้ออกมาหรอกนะ แต่มันน่าโมโหปะล่ะ ต้องเคลียกันหน่อย!!!!!
ผมเลี้ยวขึ้นทางด่วนออกชลบุรี และขับมาอีกไม่นานก็มองเห็นทะเลอยู่ตรงหน้าดีเลยถ้าไอ้แมวนี้ดื้อดีนักจะได้จับโยนลงน้ำเสียให้เข็ด ดูสิจะมีฤทธิ์มีเดชอะไรอีกไหม ! ผมหาที่จอดตรงชายฝั่งที่ไม่ค่อยมีคน ก่อนจะหันมามองไอ้แมวป่าที่นอนไม่ยอมตื่น
“เฮ้ย ตื่น” ผมเปิดประตูอีกข้างนึงมาก่อนจะสะกิดปลุกไอ้แมว =_=’ นี้นอนหรือตายเนี้ย
“ไอ้แมวบ้า! เฮ้ย!”
ควับ
“แง๊มมมมมมมมมมม!” อะ อะ ไอ้แมวบ้านี้มันงับแขนโผ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!
หลังจากที่ผละไอ้แมวบ้าออกไปได้โดยการอุ้มมันลงไปกดน้ำในทะเล … เออ จริงๆแค่โยนมันลงทะเลอ่ะนะ ไม่อยากทำร้ายสัตว์หรอก ตัวก็มีแค่เนี้ยแสบดีจัง และไอ้จับโยนทะเลนี้ไม่ต้องนึกเลยว่าจะเหมือนในเอ็มวีที่เคยดูกัน แม่งทั้งขวนทั้งกัดไม่ยอมแพ้ผมสักที เขี้ยวเล็บนี้นะ สักวันผมจะตัดทิ้งให้หมดกลายเป็นแมวเชื่องๆซะดีไหม
“ฮ๊าดดดดด ชิ้ว!!!!!” ไอ้แมวจามออกมา ผมหัวเราะนิดๆ สภาพผมกับมันตอนนี้ไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ เปียกไปทั้งตัวคลุกดินคลุดทรายนอนหมดสภาพข้างๆกัน ทั้งๆที่ผมถูกกัน
“ไอ้หมาบ้า”
“ไอ้แมวป่า”
“หึ พาฉันกลับเดี๋ยวนี้”
“คุยกันให้รู้เรื่องค่อยกลับ”
“ไม่รู้จะคุยกันอะไร ก็บอกไปแล้วไงว่าชอบ แต่ตอนนี้จะไม่ชอบแล้ว”
“ทำไม ?” ผมหันไปถามไอ้แมวป่าหันมาย่นจมูกใส่ผมหน้าเราอยู่ห่างกันไปถึงคืบก่อนจะพ่นไฟใส่หน้าผมเป็นชุด
“ก็นายมันบ้า!!! นิสัยไม่ดี เห็นแก่ตัว ดูถูกคนอื่น คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหน ฮะ ใครจะไปชอบลง ปัญญาอ่อนหรือไง!!!”
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ คิดว่าคนอื่นไม่ตกใจหรือไงว่ะ อยู่ๆก็มาสารภาพรัก!!!”
“ไม่ได้สารภาพรักแค่บอกว่าชอบ!!!”
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ!!!”
“เออ งั้นมาเป็นแฟนกันไหมล่ะ จะได้แฟร์ๆ!!!” ผมลุกขึ้นมานั่ง เอาสิ จะได้จับฟาดหลังด้วยแส้ถนัดๆ หึ! เด็กดื้อมันต้องโดนตีซะบ้าน!!!!
“ปัญญาอ่อนหรือไงก็บอกอยู่ว่าจะเลิกชอบแล้ว” ไอ้แมวป่าลุกขึ้นมาตะโกนใส่หน้าผมบ้าง จะว่าไปไอ้แมวนี้ก็น่ารักดีนะ ปากนิดจมูกหน่อย หึหึ
“ก็ไม่ให้เลิกอ่ะ!”
“เออ งั้นเป็นก็ได้!!!!!”
…. ไอ้แมวป่าตะโกนใส่ผมก่อนจะคว้าคอผมเข้าไปจุ๊ฟที่ปากผมหนึ่งที เอาซิ จุ๊ฟมากูจูบกลับ ผมคว้าคอไอ้แมวป่าที่จะผลักผมออกไป ก่อนจะกดริมฝีปากลงเหมือนเดิมสอดลิ้นเข้าไปในปากไล่ต้อนลิ้นแมวไปเรื่อยๆ เสียงอึกอักในลำคอทำให้ผมรู้ว่าใจไอ้แมวนี้จะขาดตายแล้ว แต่แล้วเฮดช็อตก็เกิดขึ้นเมื่อผมรู้สึกถูกกระแทกอย่างแรงที่ท้องน้อย จนต้องลงไปนอนจุกกับพื้น หน่อยยยยยยยยยยยยยย ไอ้แมวป่า!!!!
ไม่หยุดแค่นั้นเขี้ยวเล็บแมวก็จัดการข่วนผมแทะผมซะไม่เหลือชิ้นดี เดี๋ยวเถอะ สักวันนึงพ่อจะฝึกให้เชื่อง!!! แต่ตอนนี้อยากทำอะไรก็ทำไม!!! ทีแมวหมาไม่ว่าทีหมาแมวอย่าโวยก็แล้วกัน ฮึ้ย!!!!!
===============================
สั้นไหม ฮ่าๆๆๆ เหนื่อยอ่ะ เขียนยาวกว่านี้บ่ไหว
เค้าสร้างเพจไว้ใน เฟชบุ๊ก เพื่อง่ายต่อการสื่อสารเนอะ ใครอยากทวงนิยายนอกรอบสอบถามรายละเอียดต่างๆ
รวมถึงการแจ้งการอัพในแต่ละครั้ง เหตุผลจำเป็นในการหายไปของเค้า ฮ่าๆๆ
จิ้มๆ กดไลท์กดติดตามกันได้นะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?skip_nax_wizard=true&ref_type=logout_gear)
ขอบคุณทุกกำลังใจค่า เจอกันใหม่ไม่นานนี้ค่ะ :bye2:
-
คู่รักหมาบ้ากะแมวป่ามันคบกันแบบมึนๆเฮ้ย 55555
-
น้องหมา น้องแมว คู่กัดตลอดกาล
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุญสำลับนิยายดอกฟ้าหมาวัดที่ให้ตีดตามกันมาตะหลอด
ตั้งแต่ตอนแรก..........จนถืงตอนจบบบบ
อ่านทุกๆตอนไม่มีตอนไหยที่ไม่ได่อ่าน
คืออยากบอกคนแต่งว่ามีความสุขทึกครั้งที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ ดอกฟ้าหมาวัด
อยากขอขอบพระคุญเป็นอยากหยิ่งที่ได้ให้ได้อ่านเรื่องนิยายดีๆแบบนี้........ อย่างไรเสียจะขอตีดตาม
ผล งานน้อง มินไปตะหลอดถ้าเรื่องไหนชอบก็จะอ่านไปเรื่อยๆนะครับ
ผม เป็นนักอ่านมาจากประเทศเพื่อนบ้านติดกับจังหวัด หนองคาย .......
ขอบพระคุณจริงนะน้อง มินคนสวย ความรักแบบนี้ก็มีอยู่ในนิยาย ดอกฟ้าหมาวัดเท่านั้น .........แต่ชีวีดจรีงไม่มีเลีย
อ่านนี้แล้วรู้สืกน้ำตาไหลากกกกกหนิดหนื่ง แต่สุดท้ายก็ Happy.
:pig4:
-
โหหหหห. ตัวเล็กนี้กล้าอะ บอกชอบเสาร์ก่อนด้วยย สุดยอดดด :katai1:
-
หมาแมวมันกัดกันก็น่ารักไปอีกแบบน่ะ
-
น้องเล็กมีแฟนแล้ว กว่าจะได้เป็นแฟนกันก็ไฝว้กันหลายดอก
เธอห้าวกว่าที่เห็นมากนัก ฮาอีตรงไปสารภาพรักเค้าก่อนนี่แหละหนู
คู่นี้คงเป็นคู่รักฮาร์ดคอร์
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh:
-
ว้ายยยยย เล็กรุก 555555555
คำผิดน้าา
ผมพยายามผิดบังความรู้สึกโดยการไม่สนใจมัน <<ปิดบัง
เห็นผมมีพี่แบบนั้นแต่ใครจะรู้พี่ใหญ่ไม่เคนโอ๋ผมเลย<<เคย
ฟาดหลังด้วยแส่ถนัดๆ หึ! เด็กดื้อมันต้องโดนตีซะบ้าน!!!!<<แส้ บ้าง
จะว่าไปไอ้แมวนี้ก็น่ารักดีนะ ปกนิดจมูกหน่อย หึหึ <<ปาก
ก็จัดการขวดผมแทะผมซะไม่เหลือชิ้นดี <<จัดการอะไรหว่า ข่วน?
-
เงิบสิคะ
-
อ่าวไหนบอกเสาร์ชอบปัง แล้วไมตกลงเป็นแฟนเล็กง่ายจัง ว่าแต่คิดถึงปังจังหายไปนานแล้วนะ
-
:mew1:
-
คู่นี้ฮาตลอดดดด
รอตอนต่อไปน้าาาท
-
ตามอ่านทันแล้วววน้องปังน่ารักจังเลย ชอบน้องเล็กอ่ะอยากมีเพื่อนแบบนี้จัง o13 o13
-
มาดูกันสิว่า หมากับแมว ใครจะเชื่องก่อนกัน
5555
-
เค้าบอกรักกันฮาร์ดคอมาก
บอกรักแนวใหม่ใช่มะ
ต่างกับคู่พี่เชียว
-
คู่เล็กนี่รักกันแบบดุเด็ดเผ็ดมันใช่มั๊ย
-
เอิ่มมมม เป็นแฟนกันโครตง่ายเลยเว้ยยยย
เถียงวไปเถียงมา ได้กันเลย 5555 :m20:
-
อยากอ่านความรู้สึกของเสาร์พูดถึงปังปังบ้างง เมื่อไหร่ปังปังจะเริ่มผอมม
-
แมวบ้าหมาป่า
-
หมาแมวแซงหน้าหมูอ่ะ :laugh:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตัดฉับ
คบกันแล้ว
เล็กไม่ชอบแล้วแต่ยอมคบ อิอิ
ปังปังหนูใกล้ผอมแล้ววว
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ก็ตกหลุมรักปังปังแล้ว
-
กัดกันลูกดก
-
ก่อนจะเชื่องนี่จะตายกันไปข้างนึงเสียก่อนรึเปล่า :laugh:
-
:hao7: รอๆๆๆๆ อยากให้ปังปังผอมไวๆจัง เอาแบบเข้าคอร์สหน้าใส ผิวขาว เพอร์เฟคแบบเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ อิอิ(ไปแต่งเองเลยไป)
-
คู่นี้ น่ารัก ใครจะปราบใครกันนะ
-
คิดถึงปังปังกับตัวเล็กอ่ะ TT
-
เมื่อไหร่จะได้อ่านอีกอ่าาา
-
เป็นคู่ที่ดุเดือดจริงๆให้ตายเถอะ ฮ่าๆ
จูบไป ตีกันไป แถมข่วนอีก
ตอนหน้าขอปังกับพี่ใหญ่นะ
ขอความคืบหน้าแบบหวานๆเน้อ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
โห ตัวเล็กเล่นแรงไปเปล่านี่ เด๋วเจ้าหมาช้ำหมดน่ะ 555+
-
อยากอ่านปังปังคิดถึงแล้ว :ling3:
-
โอ้ยตาย ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนป่วยจ้า ป่วยมาสามวันล่ะ พอดีขึ้นหน่อยก็งานเข้า
พรุ่งนี้มีพรีเซ้นงานกับสอบปฎิบัติ บ้าจริง ขอเลื่อนปังปัง ออกไปนะค่ะ
เพราะเรื่องหน้าที่ต้องอัพก็ต้องมาตามคิว
อย่าลืมคิดถึงกันนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=bookmarks)
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ
รอรอรอรอรอ ปังปังเสมอ
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
จะรอน้าา :mew2:
-
จะรอนะ ขอแบบจุใจ...จุบุ
-
ปังปังกับน้องเล็กน่ารักมากกก
หลงเลยค่ะ >__<
-
เมื่อไหร่จะมาต่อสักทีกัน
-
รอน้าาาาา
-
Not Fat
CH 21 เรื่องนี้ปังงอน
นะ น้ำหนัก 80 T^T
“ไม่ต้องทำหน้าปริ่มเลยปังปัง ยังอ้วนอยู่! คิกๆ”
ตัวเล็กยื่นหน้ามาตะโกนใส่หูผมที่กำลังยืนปริ่มกับพุงโตๆของตัวเองหน้ากระจกฟิตเนส ที่ตอนนี้มีคนใช้บริการไม่ค่อยเยอะมากเพราะมันดึกแล้ว 3 ทุ่ม อ่ะนะ คือผมกับเล็กมานี้ตั้งแต่ตอน 6 โมงเย็น ออกกำลังกายบ้างพักนั่งคุยกันบ้าง จนสนิทกับพี่มายส์ เจ้าของฟิตเนสในซอยหอ เห็นชื่อน่ารักๆแบบนั้นเค้าเป็นผู้ชายกล้ามปูนะ กล้ามปูแบบน่ากลัวอ่ะ เค้าเคยแข็งเพาะกายได้ที่ 2 ของประเทศด้วย ตัวเล็กนี้ไม่กล้าต่อปากต่อคำมากเลย กลัวโดยเสย ผมว่าถ้าประมาณนี้ก็สลบล่ะครับ
“โอ้ ยังไม่ถึงครึ่งปีนี้ลดได้มากถึง 10 โลขนาดนี้ พี่ว่าอีกไม่นานน้องปังต้องเพรียวแน่ๆ เอากล้ามแบบพี่สิ รับรองสาวตรึม”
“ฮึฮึ ไม่เอาอะพี่ ปังต้องเฟิร์มสวยนะ ”
“โอ้! เดอะเบส!!! ” ผมก้มหน้างุด เดอะเบสอะไรอ่ะ สองคนนี้คุยอะไรกันใครจะสวยใครจะสาวติด ผมหรอ … ยอมรับนะว่าผมตื้นตันมากที่น้ำหนักลงฮวบขนาดนี้ต้องขอบคุณตัวเล็กจริงๆ เพราะตัวเล็กควบคุมน้ำหนักของผม อาหารเสริม แถมเหล็กที่ทำให้ผมกินน้อยลง โปรตีนเสริมที่ทำให้หุ่นผมไม่ย้วย
“น้องครับ” ผมหันไปมองผู้ชายหน้าตาหล่อนะ … แต่ผมว่าพี่ใหญ่หล่อกว่า ทรงผมรองทรงสูงทำให้หน้าเขาดูสะอาด ลักยิ้มที่คงทำให้ผู้หญิงหลงแล้วมานัดต่อนัดผมเอียงคอก่อนจะพยักหน้ารับยิ้มให้บางๆ
“พี่ชื่อเก็ต อยู่นิเทศปี 2 น้องชื่อปัง ใช่ไหมครับ”
“ครับ สวัสดีครับ”
“มาที่นี้บ่อยหรือครับ”
“ก็บ่อยครับ”
“อ่า … พี่ก็มาบ่อยนะ เห็นเราตั้งแต่อวบกว่านี้เยอะเลย เก่งจังนะ”
“เอ่อ … คะ ครับ” ผมเริ่มอาย อยู่ๆมาชมผมแบบนี้ผมก็เขินสิ ผมเหลือบไปมองตัวเล็กที่หลบไปยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ใกลมากนัก ก่อนจะหันกลับมาก้มหน้าอมยิ้ม เค้าชมว่าผมเก่งล่ะ คิกๆ
“หึหึ น่ารักจัง มาลดน้ำหนักหรอครับ พี่ว่าแบบนี้ก็เต็มไม้เต็มมือดีนะ แถมผิวสีน้ำผึ้งพี่ว่าสวยกว่าคนผิวขาวอีก”
“มะ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ผมเกาหัว ยิ้มแห้งๆอยู่ๆคางผมก็ถูกเชยขึ้น ตาตี๋ๆของพี่เก๊ตมองผมจนแทบทะลุ … เค้าจับคางผมทำไมอ่ะ
“น่ารักรู้ตัวไหมครับ”
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้หมาจิ้กจอกบ้า”
ผลั๊ว!
“อ๊อก ทะ ทำอะไรครับเนี้ย!!!” ผมตะลึงงันเมื่ออยู่ๆพี่เก๊ตก็ลงไปกองกับพื้น … ตะ ตัวเล็กโดดถีบเลยหรอ!!!!!
“ยังจะมาถามอีก จะทำอะไรปังปัง ปังปังมีพี่ใหญ่แล้วนะ เหอะ ไม่เจียม!!!” เล็กค้อนใส่พี่เก๊ตวงใหญ่ก่อนจะควงแขนผมมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อกี้ผมแอบเห็นเลือดกำดาวพี่เก๊ตด้วย
“ชิ ไว้ใจไม่ได้ นี้ถ้าพี่ใหญ่รู้ ปังปังต้องโดนพี่ใหญ่เตะแน่ๆ งึมมมมมม ” ตัวเล็กงึมงัมในคอผมฟังไม่รู้เรื่องก่อนจะหันกลับมาย่นปากใส่ผม
“ถ้าไอ้หมาจิ้งจอกนั้นเข้ามาใกล้อีกให้บอกว่าเป็นแฟนพี่ใหญ่นะ!” ผมว่าเค้าคงไม่กล้าเข้าใกล้ผมเพราะโดนเล็กกระโดดถีบล้มคว่ำไปเมื่อกี้นี้หรอก คือแบบว่าตัวก็เล็กกว่าเค้าเหมือนพ่อกับลูก แต่มือหนักตีนหนักได้เรื่องเลยล่ะตัวเล็กน่ะ ผมพยักหน้าตัดปัญหาไปเพราะเล็กหน้ายุ่งแก้มป่องไม่พอใจเอาซะมากๆ
“คือปังขอโทษนะ”
“ไว้ไปขอโทษพี่ใหญ่เถอะ เผลอแปปเดียวเองมีคนมายุ่งแล้ว พี่ใหญ่ต้องหัวเสียมากแน่ๆ งึมงัมๆๆๆ ไอ้จิ้งจอกบ้า!!!” เล็กงุ้งงิ้งในลำคอก่อนจะตะโกนออกมาเสียงดังหย่างหัวเสีย ผมหน้าเสียแต่อยู่ๆเล็กก็ยิ้มล่าหัวเราะคิกคัก … ตามไม่ทันแล้วนะ
“ถ้าเล็กบอกพี่ใหญ่ พี่ใหญ่จะหึงไหมนะ ปังปังมีคนมาแอ้วอ่ะ คิกๆ”
“แล้วถ้าปังปังบอกพี่ใหญ่มั่งว่าเล็กก็มี อุ๊บ หึหึ!”
ผมหัวเราะออกมาทันทีที่เล็กตะครุบเข้าที่ปากผม แหมที่ไม่พูดไม่ได้แปลว่าผมไม่รู้นะ เล็กกับใครบางคนเป็นคนดูง่ายจะตายไป เล็กหน้าบึ้งก่อนจะยอมปล่อยผมเป็นอิสระหน้างี้แดงแปร๊ด ความจริงผมเอาใจใส่เล็กเกินกว่าที่เล็กจะสังเกตเห็นซะอีก เพราะเล็กคือคนสำคัญของผมมากกว่าเพื่อนคนไหนๆ เป็นเดอะเบสเฟรนของผมตั้งแต่มีชีวิตอยู่มา ทุกกิริยาอาการผมเช็คหมด จนผมได้เห็นว่าตัวเล็กกับเสาร์แอบเจอกันโดยไม่ให้ผมรู้ แถมยังกัดกัน … ผมไม่รู้จะใช้คำไหนอ่ะ ส่วนมากเล็กจะเป็นคนทำร้ายไอ้บ้าเสาร์นะ เพราะความหมั่นเขี้ยวล่ะมั้งแต่ผมก็แฮปปี้ที่เสาร์ไม่เคยคิดจะตอบโต้เล็กและไม่โกรธ ไม่ได้ไม่ดีก็จับจุ๊บจับฟั๊ด น่ารักจริงๆ แอบคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ผมเพิ่งรู้เมื่อสัปดาห์ก่อนค่อนข้างจะช็อกนิดหน่อย แต่ก็ดีใจแทนทั้งคู่จริงๆ
เสาร์ไม่ใช่คนไม่ดีเค้าแค่ไม่ชอบผม เท่านั้นเอง
ส่วนผมกับพี่ใหญ่ ช่วงนี้ดูเค้าจะลุยทำโปรเจคไฟนอลปีสามของเขา แต่ผมก็โดนลากไปนอนห้องเขาเกือบทุกวันจนชินซะแล้ว พี่ใหญ่ไม่ชอบพูดแต่ชอบทำมากกว่า เค้ามักจะแสดงออกแปลกๆกับผมอย่างเช่นนั่งทำงานอยู่ในขณะที่ผมกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเพลินๆ เค้าก็ลุกขึ้นพรวดพลาดและเดินออกไปจากห้อง พอเข้ามาก็มีโจ๊กบ้างก๋วยเตี๋ยวบ้างติดตัวมาวางไว้ตรงหน้าผมประจำ เวลาผมปวดฟันเค้าก็จะไม่นอนเลยทั้งคืน แกล้งทำเป็นเล่นโน้นเล่นนี้อยู่เป็นเพื่อนผม ผมสังเกตมาหลายทีแล้ว ทั้งผมและเค้าอยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้องมากกว่าแฟน ผมไม่ค่อยพูดเค้าก็ไม่ค่อยพูด บางทีผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าเค้าคิดอะไร เค้าต่างหากที่รู้ใจผมทุกอย่าง และเค้าจะรู้ไหมว่าผมอยากให้เค้าพูดคำว่ารัก เพื่อที่จะยืนยันให้ผมมั่นใจได้สักที ว่าผมควรที่จะรักเค้ามากกว่าคนที่จากผมไปแล้ว
“ปัง ดูโน้นสิ” ผมหันไปมองตามปาดตัวเล็กที่กำลังเผยอให้ผมดูร้านปลาหมึกในตลาดนัดตอนกลางคืนข้างๆซอยหอ
ผมขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อเห็นพี่ใหญ่กับเพื่อนๆกำลังเดินเข้าร้านเหล้าชื่อดังข้างๆร้านปลาหมึกย่าง ที่สำคัญข้างๆพี่ใหญ่มีผู้หญิงคนนึงเกาะอยู่ด้วย … สวยจังเลยคนนั้นน่ะ ผอมเพรียว ขนาดมองไกลๆยังรู้เลยว่าต้องขาวมาก
“ชะนี!!!”
“เล็ก!” ผมคว้ามือเล็กไว้ก่อนที่เล็กจะพุ่งเข้าไปหา
“ไม่ได้นะปังปัง นั้นพี่ใหญ่กำลังโดนผู้หญิงเกาะแกะนะ ปังปังต้องใช้สิทธิ์สิ!”
“สิทธิ์อะไร ?”
“ก็แฟนไง!!!”
“หึ … กลับกันเถอะเล็ก ปังไม่อยากมีเรื่อง” ผมไม่มีสิทธิ์ใช้คำนั้นหรอก … ผมไม่อยากให้พี่ใหญ่อาย …
“ปังปัง!!!!” ผมไม่สนใจตัวเล็กที่ตะโกนเรียกอยู่แต่เร่งฝีเท้ากลับหอให้ไวที่สุด รู้ตัวอีกที ก็ไม่มีตัวเล็กวิ่งตามมาด้วยแล้ว … ผมไม่ได้เป็นอะไรนะ ผมแค่ง่วงนอน ผมแค่คิดถึงเตียงเก่าของผม
“น้องปัง!” ผมขมวดคิ้วเงยหน้าจากการจ้ำขาเดินเห็นพี่เก็ตกำลังโบกมือให้ผมยิกๆอยู่ข้างเซเว่น ในขณะที่ยังมีทิชชู่ติดอยู่ที่จมูกอยู่เลย … ผมยิ้มให้เขาที่วิ่งเข้ามาหาบางๆ
.
.
.
-ใหญ่-
ไอ้เด็กอ้วน ผู้มีอิทธิพลกับผมอย่างประหลาด … ในตัวผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเอาอะไรไปหลงรักเด็กอ้วนดำของเจ้าปัง แต่มารู้ตัวอีกที ตาผมก็มองใหญ่ไม่ได้อีกแล้ว บางทีอาจจะเป็นเพราะแค่มันก็เต็มเฟรมแล้วก็ได้ … ลำพังแค่หุ่นกับหน้าตาผมไม่เคยซีเรียทอะไร แค่ผมอยู่ด้วยและสบายใจก็พอ แต่ไอ้นิสัยกวนตีนนี้ผมล่ะหงุดหงิด ชอบดื้อ ดื้อแบบเงียบๆ ฟังนะแต่ไม่ทำตาม รู้สึกนะแต่ไม่พูด อยากได้อะไรไม่เคยขอ เอาแต่เก็บเงียบจนผมต้องคอยสังเกตและประเคนให้ แต่ผมก็พอใจที่จะอยู่ ณ. จุดนี้ มันน่ะ น่ารัก … น่ารักในแบบของมัน ใครมองเห็นรึเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมมองเห็นและจองไว้แล้ว
“ใหญ่ค่ะ…” ผมสะดุ้งเหลียบมองฝนที่อยู่ๆก็มากระซิบข้างหู … คนนี้สินะที่เค้าลือกันในภาค ได้เจอกันตัวเองก็วันนี้ล่ะ… มาทำอะไรที่หลังช้อปคณะผมล่ะ
“หึหึ … น่ารักจังเลย จมูกก็โด่ง ตาก็คม … ใหญ่ค่ะ ฝนชอบใหญ่นะ เป็น …”
ผลั๊ก!
ผมดันไหล่ผู้หญิงคนนี้จนติดกับแท่นหล่อปูน … สวยนะผู้หญิงคนนี้แต่กร้านโลกไปหน่อย ผมไม่ได้รังเกียจผู้หญิงแบบเธอนะ แต่ก็ไม่ได้ชอบ อย่าโลกสวยกูไม่ชอบ
“ทำไมล่ะค่ะ … ฝนไม่สวยเหรอ”
“เฮ้ย อีฝน แหมๆๆๆๆ มาม้อเพื่อนกูถึงที่เลยดีออก ไปกลับหลุมมึงไปซะ!!!!” ไอ้แนนผู้หญิงห้าวขาดใจเพื่อนผมอีกคนกระชากยัยฝนขึ้นไปและหันมาขยิบตาให้ผม ดีแล้วที่เอาออกไปซะก่อนที่ผมจะจัดการเอง
“ไงไอ้ประธานเกือบโดนจิกแล้วไหมล่ะ” พวกไอ้โย่งเพื่อนผมเดินดาหน้ากันเข้ามา ลืมบอกไปครับว่ากลุ่มผมมี5 คน มีผม มีไอ้โย่ง มีไอ้แนน ไอ้แน๊ก สุดท้ายไอ้ซิ่ง ความจริงก็รู้จักทั้งภาคนั้นแหละแต่ไอ้ 4 ตัวนี้สนิทที่สุด
“เด็ดจริงไอ้ห่าเพิ่งได้กับกูเมื่อวานนี้เองแรดๆมาหามึงอีกล่ะ เอาเถอะมึงคืนนี้ไปแด๊นซ์ก๊านนนนน กูนัดสาวเอาไว้”ไอ้แน๊กว่าผมไม่ปฎิเสธอยู่แล้วถึงยังไงกินเหล้าก็งานปกติของผมอยู่แล้ว ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกมาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“ไปโทรหาเด็กหรอมึง ใช่น้องปังรึเปล่า”
“เสือก” ไอ้ซิ่งหัวเราะล่า พวกนี้มันรู้ดีครับว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ คิดอะไรอยู่ ผมไม่เคยคิดที่จะปิดใครแค่ไม่ได้ป่าวประกาศให้ใครรู้แค่นั้นเอง
“ฮัลโหลครับ” ผมเหยียดยิ้มน้อยๆก่อนจะสูบบุหรี่เข้าปอดไปฟืดใหญ่
“ทำไร”
“ทำงานอยู่หอสมุดครับเย็นนี้ผมไปฟิตเนสกับตัวเล็กนะครับ” ผมขมวดคิ้ว
ลดทำห่าอะไรนักหนา น่ารำคาญแค่นี้มันก็เด่นจะตายล่ะ หึ!แถมไอ้เหล็กบ้านั้นอีกเจ็บตัวก็เจ็บยังไม่ยอมถอด ไอ้เล็กก็พอกันสรรหาวิธีมาให้ไอ้หมูแดงนี้ตลอด ผมไม่ถูกใจเอาซะเลยให้ตายสิว่ะ ผมขุนไอ้น้องบ้ารีด ตอนนี้ไอ้เด็กนี้ก็ผอมลงอย่างต่อเนื่อง ไม่อยากจะคิดเลยถ้าผอมขึ้นมาผมต้องเหนื่อยขนาดไหน
“คืนนี้ไปกินเหล้านะ”
“… ครับ”
“ไม่ถามเหรอว่าไปกับใคร”
“…”
“หึหึ ไปกับไอ้โย่ง” ผมหัวเราะและพูดขึ้นเบาๆ …
“กะ กะ กลับกี่โมงครับ” ผมเหยียดยิ้มเมื่อไอ้เด็กนี้ตะกุกตะกักพูดขึ้น
“ตี 2”
“ครับ …แล้ว…” ผมลุ้นฉิบหาย จะพูดอะไรว่ะ หายไปถึงไหนไอ้เด็กนี้
“อะไร” ผมถามมันเสียงดังขึ้นมานิดหน่อยได้ยินเสียงของตก เกรงว่าไอ้หมูจะตกใจมากไปหน่อยเว่อร์ๆ เว่อร์ตลอดดดดด
“กลับมาเร็วๆนะครับ!” ชิ … แล้วก็กดวาง ไอ้หน้าหมูเอ้ย ผมเหยียดยิ้มมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปมันกำลังเหม่ออ่านหนังสือไม่สนใจโลกภายนอกอยู่ … หึ
ตกดึกประมาณ 3 ทุ่มพวกผมรวมตัวกันหน้าร้านประจำข้างๆซอยหอ ไม่ต้องพูดมากมองตาก็รู้ว่าควรเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทสักที ดึกมากล่ะ ผมก็มีเด็กรออยู่ด้วยสิรีบเมารีบกลับก็แล้วกัน
“ใหญ่ค๊า!!!”
“เหวย มึ๊งงงงงงงงงงงงงงงง แม่มึงมา” ไอ้ซิ่งหลบฉากเข้าไปอยู่หลังผม แสร้งทำท่าทางกลัวจนตัวสั่นแต่กลับหัวเราะคิกคักออกมา ผมเอียงคอมองยัยฝนที่มาพร้อมกับเสื้อซีทรูสีดำมองเห็นเสื้อในสีดำด้านในกับกางเกงขาสั้น ขอโทษนะที่ร้านเหล้าข้างมหาลัยนะครับไม่ใช่แก๊งเด็กแว๊น
“ขอฝนเที่ยวด้วยนะค่ะ”คุณเธอวิ่งมาเกาะแขนผมก่อนจะยิ้มล่าและพูดขึ้นเสียงหวาน
“ตอแหล!” ไอ้แนนพึมพำออกมา ผมถอนหายใจเสียดังไม่พอใจชัดเจนก่อนจะหันมามองตาขวางใส่ ซึ่งถ้าเป็นไอ้หมูปังคงกลัวผมหัวหดไปแล้วแต่คนนี้ไม่ใช่
“คิกๆ หล่อจัง มองอีกสิค่ะ นอกจากมองก็ได้นะค่ะ”
“ปล่อย” ผมปัดมือยัยฝนทิ้ง แต่มือผู้หญิงคนนี้ก็แน่นอย่างกับปลาไหล ผมเลยปล่อยเลยตามเลยอยากเกาะก็เกาะไป น่าเบื่อชะมัด ทีไอ้คนอยากให้ทำแบบเนี้ย แขนผมยังไม่กล้าจะจับเลยให้ตายสิ หงุดหงิดชะมัด!!!!
ยังนั่งไม่ทันติดโต๊ะ ผมก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็นตัวเล็กเดินหน้าบึ้งมาทางนี้ เดี๋ยวนะแล้วไอ้หมูล่ะ … มาด้วยรึเปล่า
“ไอ้พี่ใหญ่บ้า!!!! ปล่อยนะนังบ้า!!!!!” เล็กโวยวายก่อนจะกระชากแขนผู้หญิงคนนี้ออกจากแขนของผม ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี้มันเรื่องวุ่นวายอะไรกันว่ะ ผมจะกินเหล้าสงบสุขไม่ได้เลยหรือไง!!!
“เยี่ยมไปเลยน้องเล็ก” ไอ้แนนไปยืนข้างๆไอ้เล็กที่ยืนจังก้ามองหน้ายัยฝนอยู่ผมนี้มึนตึบเลย แต่ก็ยังคงนั่งจิบเหล้ามองสถาณการณ์ต่อไป ไอ้เล็กอยู่นี้แล้วไอ้อ้วนล่ะอยู่ไหน อย่าบอกนะว่าเห็นผมอยู่กับยัยฝนนี้แล้วงอนตุ๊บป่องไปแล้ว … ไม่ม้าง!!!
“น้องเล็กค่ะ … หน้าตาก็น่ารัก แต่นิสัยไม่ดีเลยนะค่ะ ผู้ใหญ่เค้าจะคุยกันไม่เห็นหรือไง” ผมไม่สนใจนั่งจิบเหล้าฟังเพลง
“ไอ้เหี้ยใหญ่จะตีกันตายแล้วไอ้ห่า!” ไอ้โย่งเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะตะโกนใส่หูจนขี้หูแทบดิ้น
“ช่างแม่งสิ” ผมว่าไอ้โย่งนี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไงว่าอย่าแย่งแฟนคนอื่น อีพี่ใหญ่ก็ด้วยเป็นอะไรให้ยัยนี้เกาะอยู่ด้วย อยากโดนกัดหูมากใช่ไหม!!!!” ตัวเล็กตะคอกเสียงดัง … เอากับมันสิจะกัดหูพี่มันล่ะ
“ว้ายตายหยาบคาย ใหญ่ค่ะ น้องใหญ่ว่าฝน” ฝนวิ่งมากระแซะผม ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปคว้าหมับเข้าที่แก้มยัยฝนออกแรงบีบจนยัยนี้มือสั่น มองตาแข็ง ยุ่งกับกูดีนัก ไหนลองทนกูให้ได้สิ!!!
“อยากนอนกันกูมากเหรอมึง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ยัยฝนสั่นระริกดวงตาเบิ่งกว้างด้วยความกลัว มือปัดป่ายเหมือนจะเอาตัวรอด
“ไอ้ใหญ่ พอมึงไอ้สัตว์เดี๋ยวกรามเค้าหัก!” ไอ้โย่งห้ามปรามผม ผมสะบัดมือทิ้งจนตัวของยัยฝนสะบัดตามแรงไปกระแทกกับพนักโซฟา ผมยกเหล้ากระดกหมดแก้วก่อนจะเดินออกมาจากร้าน ไม่สนใจใครทั้งนั้น หงุดหงิดมาก ไอ้เล็กอยู่นี้ และไอ้ปังอยู่ไหน …
ผมชะงักเท้ากับภาพตรงหน้า … ไอ้ปัง กำลังนั่งกินขนมอยู่ข้างๆเซเว่นกับ … ใครว่ะกูไม่รู้จัก และทำไมไอ้ห่านั้นต้องป้อนขนมป้อนน้ำไอ้อ้วนนั้นด้วย … หน่อย!!!!!
.
.
.
-ปัง-
“อ่ะ …. ผมกินเองได้ครับ” ผมว่าแต่ก็ต้องฝืนใจอ้าปากกินบัวลอยไข่หวานที่พี่เก็ตป้อน ความหวานมันทำให้ผมลืมทุกอย่างแล้ว พี่ใหญ่อยากจะไปกับใครก็ไปเลย กินเหล้าให้ตับแข็งไปเลยก็ได้ หึ!!!!
“กลับ!” ผมสะดุ้งเมื่อเสียงอันคุ้นเคยกำลังแผ่ซ่านเข้ามาในโสตประสาทผม … ผมค่อยๆหันไปมองก่อนจะเบิ่งตากว้าง … พี่ใหญ่ที่ท่าทางหัวเสียเอาซะมากๆ
“พะ พี่ใหญ่ …”
“ลุก!!!”
“คุณจะทำอะไรปัง”
“เสือก!!!!!!!!” พี่ใหญ่ตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้งและคนทั้งร้านหันมามอง พี่เก๊ตตอนนี้แทบจะล้มก้นจ้ำเบ้าไปอีกรอบ ไม่พูดพร่ำทำเพลงพี่ใหญ่ลากผมออกมาในสภาพล้มลุกคลุกคลาน … ต้องเป็นผมไม่ใช่หรือไงที่ควรจะโกรธ ต้องเป็นผมสิ …
“ผมเจ็บ ฮึก ผมเจ็บ” ผมสะอื้นออกมาตอนอยู่ในลิฟระหว่างขึ้นห้องเพราะพี่ใหญ่บีบแขนผมแรงมาก เค้าหันมามองผมหันจะจิ๊ปากอย่างโมโหและหงุดหงิด เค้าคลายมือออกก่อนจะหันมายืนคล่อมผมไว้ เสียงกัดฟันกรอดทำให้ผมกลัว เค้าโมโหผมมาก บางทีเค้าอาจจะต่อยผม ฮึก บางทีผมอาจจะโดนเค้าตี
“ไหนบอกกูสิไอ้ห่านั้นเป็นใคร”
“…ฮึก”
“ร้องไห้อะไรนักหนาโว้ย!!!!”
ติ๊ง!
เสียงลิฟท์เปิดทำให้ผมขาอ่อน … แต่เค้าก็ยังคงลากผมเข้าไปในห้องจนได้ เค้าดุมาก ฮึก เค้าดุจริงๆ ผมกลัว ผมไม่ได้ทำอะไรเลย เค้าต่างหาก ฮึก เค้าต่างหาก
“หยุดร้อง”
เขาพูดอย่างหัวเสียหยิบบุหรี่ออกมาสูบในขณะที่ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองผู้ชายคนนี้ ความน้อยใจความกลัว ถาถมเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ เตียงยวบลงก่อนที่สัมผัสหยาบกร้านของพี่ใหญ่จะลูบเข้าที่กลางกระหม่อมของผม กลิ่นบุหรี่ลอยเข้ามาในจมูกของผม ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาดู แต่แล้วก็ถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากเย็นเฉียบของเขา … สัมผัสเข้าที่ปลายจมูกผมอย่างอ่อนโยน มะ เมื่อกี้เค้ายังดุผมอยู่เลย
“ไม่ร้องนะ”
“ฮึก พี่ใหญ่ใจร้าย”
“เออ ก็เสือกไปนั่งกับใครล่ะ”
“ไม่เสือก เค้าเป็นรุ่นพี่รู้จักกันในฟิตเนส พี่ต่างหาก…” ผมเว้นวรรคก่อนจะซุกหน้าลงกับขาตัวเองต่อ ได้ยินเสียงเค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่แขนใหญ่จะงัดหัวผมขึ้นมาให้มองหน้าเค้า ใช่ครับ งัดจริงๆ
“อะไร ไหนพูดดูๆ ฉันทำไม”
“ให้ผู้หญิงทีไหนก็ไม่รู้มาเกาะแขน”
“อ่อ … ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างว่ะ … หึงหรือไง” ผมสะอึก …
“หึ ไม่มีอะไรหรอก … แค่มึงคนเดียวก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วกูเอาเวลาที่ไหนไปมีกิ๊กว่ะ”
“…” ผมแอบอมยิ้ม เค้าหัวเราะในลำคอก่อนจะสูบบุหรี่เข้าไปอีกฟืดใหญ่ ผมแกล้งย่นจมูกก่อนจะบอกเค้าเสียงเบาๆ
“ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่”
“ทำไมอยากให้เลิกหรือไง”
“…” ผมเงียบ มองดูพี่ใหญ่เดินเอาบุหรี่ไปทิ้งที่ที่เขี่ยก่อนจะเดินเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำและเดินออกมาพุ่งเข้าหาผม ก่อนจะจูบผมแบบไม่มีพักโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว … ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย … เขาไม่เหม็นหรือไง
“ถ้าอยากให้เลิกก็จะเลิกให้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” เขาเงยหน้าขึ้นในขณะที่ยังคล่อมผมอยู่มือใหญ่ๆอบอุ่นของเค้าปัดปอยผมของผมให้เข้ามาเข้าทาง
“อะไรครับ” ผมเอียงคอถามเค้าเขาเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูผมเบาๆ
“เป็นเมียฉันไง”
บ้า _/////_
================================
ผมนี้เขินจิกหมอนเลย ฮ่าๆๆๆ :hao7:
เจอกันตอนหน้าจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
ใกล้วันพ่อแล้วรักพ่อให้มากๆนะค่ะ :mew1:
ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า
:bye2:
-
น่ารักอ่ะ คิดถึงปังปอนด์
-
ทำไมรู้สึกไม่พอ ขออีกตอนนนน :ling1:
-
น่ารักง่ะ ปังปังรู้จักหึงก็แปลว่ารักพี่เขาแล้วใช่มั้ยคะ ฮาตรงเล็กรีดพี่ใหญ่ขุนนี่ล่ะ 555 ยังว่าทำไมพี่แกไปซื้อของกินมาให้น้องตอนดึก
คือถ้าปังผอมกว่านี้พี่ใหญ่เดือดร้อนแน่ ขนาดนี้ยังมีผูายมาตามจีบแล้วเลย เหอะๆ มีแฟนน่ารักก็เหนื่อยหน่อยนะคะ
ชอบความคิดพี่ใหญ่ ชอบที่น้องเป็นน้อง จะอ้วนผอมก็ไม่เป็นไร เท่ห์อ่ะ แต่ขี้หึงนะเราน่ะ กิ๊วๆ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ใหญ่รุกปังปังเยอะๆเลย ชอบบบบบบบ
-
จะโดนกินแล้วปังปัง
-
ปังปัง ผอมเร็วๆนะ อยากเห็นพี่ใหญ่หึงโหด อิอิ
กระชาก ลาก ตบ ตามด้วยจูบ อ้ายยยยยยยยยย
:o8:
-
ถ้าหมูปังได้เป็นแฟนพี่ใหญ่ ผมนี่ :heaven :heaven 55555
-
ต่างคนต่างหึงงงง ฮิ้วววว :katai2-1:
-
หลอนกับตัวเล็กอะ
-
:hao7:
รอวันปังปังข่มอีพี่ใหญ่
-
:katai1:
-
รู้สึกไม่พอค่ะ อยากได้อีกกกกกก รอ~ :katai5:
-
แลว แล่ว แล๊ววว!! ขอเปงเมียซะงั้น5555
-
น่ารักกกกกกกก จะอดใจรอตอนน้องปังน่ารักเป๊ะสุดๆ ไม่ไหวแล้ว หมั่นเขี้ยว~~~
-
อย่ามัวแต่ถามดิ๊!!
แต่รอให้ปังปังผอมก่อนดีกว่า หึหึหึ
คำผิดน้าาา
จ้ำขาเดินเห็นพี่เน็ก<<<เก็ต
แถมไอเหล็หบ้านั่นอีก<<เหล็ก
ผมชะงักเท้าหับภาพตรงหน้า<<กับ
หน่อย!!!!<<หนอย
ผมว่าแต่ก็ต้องฝื่นใจ<<ฝืน
เข้ามาในโสนประสาท<<โสต
-
:mew1:
-
รู้สึกสงสารอิพี่เก็ตแปลกๆ ถถถถถถถถถถถถถถถถถ :katai3:
-
อ่ะๆๆ พี่ใหญ่ เล่นแบบนี้เลยหรอ ข้ามขั้นไปนะ 555
น้องปัง จะยอมมั้ยเนี่ย พี่ใหญ่ จะเลิกบุหรี่เลยนะ
หุหุ
-
แอร๊ย พี่ใหญ่ หนูใจสั่น หนูทนได้ หนูยอมเป็นจำเลยรัก :jul3:
80แล้วปังปัง อีกไม่นานแล้วนะ
เริ่มมีตัวผู้มาเกาะแกะให้พี่ใหญ่เหนื่อยบ้างแล้ว
-
เห้อออ โหวตพี่เก็ตกับพี่ใหญ่ว่าให้หนูปังเลิกลดน้ำหนักเถอะค่ะ แค่นี้พี่ใหญ่แทบจะต้องเฝ้า 24 ชั่วโมงแล้วนะนี่
(ปอลอ พี่เก็ตรสนิยมดีมากกกกกก หนูปังเต็มไม้เต็มมือแบบนี้ล่ะค่ะน่าฟัดที่สุดแล้ว :hao7: :hao6:)
-
:ling1: ไม่นะ พี่เขินอ่ะ อ๊ายยยยยยยยยย :ling1:
-
พี่กาจพลจะกลับมาไหมคะ กลัวดาม่า กำลังกุกกิ๊กเลย
-
เขินว่ะ :mew3: ฮ่าๆๆๆ พี่ใหญ่รุกมากช่วงนี้ เมื่อไหร่น๊าปังๆจะผอมเพรียวสะดุดตาประชาชี
-
อ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ปังปังอย่าพึ่งยอมมมมมมมมมมมมม :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ใหญ่อะ บ้าๆ เมียเมออะไรก๊านนน
:-[ น่ารักมากอะ แอบสงสารคนชื่อเก็ต ฮ่าๆ
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
แลกเลยน้องปัง
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย เขินแทน :z10: :mew3:ปังงง :-[
พี่ใหญ่ก็นะ บุคลิกพี่ชวนให้กลัวเอง
ไม่พูดปังก็ไม่รู้หร๊อกกก :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
กรี๊ดสลบ"เป็นเมียฉันสิ"ตายๆๆๆๆๆยอมถวายตัวเลย โคตรชอบคนอย่างพี่ใหญ่เลย :hao6: :impress2:
-
อรั้ยยยยยยยย. ข้อเสนอน่าสนใจนะหมูปัง :hao7:
-
เป็นเมียฉันสิ
ถ้าจะบอกปังว่า เป็นเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นเลยย
-
หึงกันแล้ว ๆ
-
พี่ใหญ่
หนูชอบผู้ชายแบบพี่ค่ะ
สุดยอดมากกกกกกกกกกกกก
เขินแทน
ตรงไปไหมค่ะ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ยอมเป็นเถอะ ปัง เค้ารอฟิน :impress2:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ค้างเติ่งงงงงงงงงงง
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก น้องปังเนื้อหอม อย่างว่าละ แค่ชื่อก็น่ากินล๊าา :hao6: :hao6:
-
มันกร๊าวมากกกกกกก กรี๊ดดดด :katai2-1:
อ่านรวดเดียวเลย ค้างมาก รีบมาต่อเร็วๆ นะคะ อยากอ่านต่อแล้วอะ พี่ใหญ่นี่น่ารักจริงๆ
อยากอ่านปังเวอร์ชั่นผอมไวๆ แล้วววว ท่าทางจะต้องน่ารักเนื้อหอมน่าดูแน่เลย รอและรออออ :katai5:
-
เขินนนน
ปังตอบตกลงไปเลยลูก
นี่เพื่อสุขภาพพี่ใหญ่ล้วนๆน่ะ จริงจริ๊ง
-
ละลายๆๆๆ
ปกติเราชอบผู้ชายหวานๆนะ แต่ตอนนี้ พี่ใหญ่ เถื่อนได้ใจมาก
ปัง ยอมๆไปเถอะ อิอิอิ
-
อะไรเนี่ย เป็นแฟนไม่ทันไรขอให้เป็นเมียแล้วเรอะ!!
อย่าพึ่งยอมนะปังปัง เราต้องสวยก่อน!! หรือยอมเลยดี :hao6:
-
:katai4: คิดถึงแล้วอยากอ่านปังปัง อยากให้ปังกับพี่ใหญ่คุยกันเยอะๆมันฟินดี :pigha2:
-
มาอัพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพเลยยยยยยยยยยย
-
น่ารักกกกกก
-
อยากจะให้ถึงวันที่น้องปังเมียพี่ใหญ่จริงๆ
เอ้วววววววววว :hao7:
-
ปังจ๋ามั่นใจในพี่ใหญ่ได้แล้ว
-
เป็นเมียฉันซิ
พี่ใหญ่บอกรักน้องปังก่อนค่ะ ไม่งั้นไม่ยอมให้น้องปังเป็นเมียพี่นะ
น้องปังขอให้หุ่นเพรียวๆ หน้าใสกิ๊ก ให้ได้เร็วๆนะ พี่ใหญ่จะได้หึงบ่อยๆ
-
มารอออ
-
:z3: :z3:
มาต่อเถอะ เค้ารออ่านอยู่น๊า
-
ฟินจัด หัวเราะตาลอยเลย 55555
-
มันนานมากแล้วนะ
-
อิพี่ใหญ่ แกนี่เหลือจะทนนะยะ จะทำดีก็หวังผล(จากปัง)ตลอดๆๆ :angry2:
แต่ก็..... ฟินดีเนอะ o18 5555 :m20:
-
:hao5:
-
:impress2: มาปูเสื่อรอวันที่ปังโดนพี่ใหญ่จับกิน อุคิอุคิ
-
พรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เราจะมาอัพปังปังนะ
ขอโทษที่ช้านะค่ะ ตอนแรกจะอัพเรื่องอื่นก่อนแต่เห็นเพื่อนๆรอกันเยอะ
คงมาต่อให้พรุ่งนี้เลย
ขอบคุณทุกกำลังใจจริงๆนะค่ะ ช่วงนี้ช่วงอ่อนไหว ฮ่าๆๆๆๆ :katai5: :katai4:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:z13:
-
รอจ้ารอ
-
เข้ามาดูวันละ 2 รอบ
รออ่านอยู่น่ะ
ชอบปังกับพี่ใหญ่มากๆ
-
ปู่เสื่อๆๆ รอๆๆ
-
ยังรออยู่เสมอค่าาา :mew3:
-
รอค่ะ :mew6: :mew6: :mew6:
-
พี่หย่ายยยยย ปางงงงปางงงง
รอตอนต่อไปฮับบบ :impress2: :z1:
-
Not Fat
{CH 22 กอดนะ}
ผมนอนมองหน้าพี่ใหญ่ที่นอนหลับตาพริ้ม ตอนนอนก็น่ารักดีหรอก แต่พอลืมตานี้ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคนล่ะคนได้นะ ทั้งชอบดุ ทั้งชอบตะคอกผม แถมยังชอบบังคับ แต่เค้าก็ดูแลผมดีมากๆเลยนะ เค้าไม่ก้าวกายส่งที่ผมทำ ไม่ห้าม แต่เรื่องลดน้ำหนักนี้ อะไรไม่ได้เลย ทั้งห้ามทั้งขู่ เฮ้อ …
‘เป็นเมียฉันสิ’
… (_////_) ทำไมต้องพูดแบบนั้นล่ะ
หมับ
“ผอมลงนะ หึหึ” ผมตกใจ รีบผละตัวออก แต่เค้าไม่ยอมปล่อยผมรัดแน่นซะยิ่งกว่าปลิงซะอีก อื้ออออออ
“นิสัยเสียแล้วนะ” ผมพูดงอนๆมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่หลับตาแต่เหยียดยิ้มมุมปากอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“กล้านะเดี๋ยวนี้ ฟ๊อดดดด” ผมนิ่ง คะ เค้า … หอมแก้มผมล่ะ (กระซิบ)
ผมรีบหลุบเข้าไปในผ้าห่ม ไม่กล้ามองหน้าเค้าอีกแล้ว คนเจ้าเล่ห์นิสัยไม่ดี หึ คิดว่าจะดีแล้วซะอีกนะ เค้าทำแบบนั้นได้ยังไง ผมน่าเกียจนะ ผมไม่น่ารักเหมือนนายเอกในฟิควายนะที่แก้มย้วยปากแดงน่ารัก ไม่ได้ตัวเล็กๆนะ … ทำไมล่ะ เค้าไม่รังเกียจผมหรือไง ขนาดผมยังรังเกียจตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย
“เป็นอะไรอีกล่ะ” น้ำหนักตัวของพี่ใหญ่ทับลงมาหาผมเต็มแรงก่อนที่มือใหญ่จะโอบกอดผมไว้ผ่านทางผ้าห่มที่พันตัว … อึดอัดอ่ะ หายใจจะไม่ออกแล้ว งืออออออออ อ
“ฮึก แฮ่กๆๆๆ พี่ใหญ่บ้า!” ไม่สะทกสะท้านแถมยังทำหน้าล้อเลียนผมอีก
“เลิกบ้าได้ล่ะ อ้วนแล้วไง ? ดำแล้วไง ? ช่างแม่งมันสิ แค่ปังเป็นปังก็พอ หึหึ” เขาก้มลงมาจุ๊บเปลือกตาผมอีกจุ๊บเล็กๆ และกลิ้งไปนอนกอดผมข้างๆ ผมหน้าร้อนผ่าวปากสั่นพูดไม่ออก
“พะ พี่ใหญ่รู้ตัวรึเปล่าว่าพะ พูดอะไรออกมา”
“หึหึ เมามั้ง ไหนลองมาจุ๊บสิมีกลิ่นเหล้าไหมล่ะ”
“บ้า” ผมบ่นเบาๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง ได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ด้านหลัง ผมเม้มปากแน่นก่อนจะรวบรวมพลังใจพูดออกมาถึงเสียงมันจะเบาไปหน่อยแต่ผมก็อยากจะได้ยินคำตอบ
“ผมเป็นไอ้อ้วนเฉิ่มๆนะ ไม่ได้น่ารักเหมือนใครนะ”
“ก็บอกแล้วไงช่างมัน”
“แต่ผมไม่น่ารักจริงๆนะ ทำไมพี่ถึงบอกชอบผม”
“เรื่องของฉันน้า” ผมปัดมือปลาไหลทิ้งก่อนจะพยายามรวบรวมความกล้าอีกรอบ บ้าจังสติสตางค์ผมจะหายเพราะคนๆนี้มือปลาไหลนี้แหละ
“ผมนิสัยน่ารำคาญนะ”
“รู้แล้ว”
“ผมยังดำด้วย ปกติคนอื่นเค้าจะชอบขาวๆหุ่นดีๆไม่ใช่หรือไงครับ”
“สงสัยฉันชอบของแปลกมั้ง” เขาพูดแบบไม่แยแสอะไรเท่าไหร่ คนพันธุ์นี้เป็นคนแบบไหนกันนะ
“แต่ผม …”
“พูดมากจัง พอได้แล้วน๊า มั่นใจได้แล้ว นายเป็นนายก็พอ ตามนั้น มานอนต่อมีเรียนบ่าย 2 ไม่ใช่หรือไง”
และผมก็โดนเค้าฉุดลงไปนอนก่ายอีกรอบ เค้านอนหนุนไหล่ผมในขณะที่ผมนอนตัวแข็งมาก … เค้าคิดกับผมแบบนั้นจริงๆใช่ไหม เค้าไม่ได้หลอกผมใช่ไหม ผมอยากจะมั่นใจ แต่ถ้าผมมั่นใจแล้ววันไหนที่ผมต้องผิดหวัง ผมจะเป็นยังไง … มันผิดตรงที่เราต่างกันมากเกินไป …
“หิวก็ปลุกนะ” ผมเม้มปากก่อนจะพยักหน้าแรงๆ น้ำตาไหลออกมาจากหางตาผมรีบมุดลงซบแขนแกร่งของเขาก่อนจะค่อยๆเผลอหลับไปอีกรอบ …
.
.
.
“ปังปัง”
เล็กวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผมที่นั่งเลื่อยใหม่ทำงานอยู่หลังช้อป อีก 2 เดือนจะ มีงานที่ มหาลัยจัดให้มหาลัยอื่นเข้ามาดูงาน ภาคเลยยอมไม่ได้ ต้องใหญ่โตกันหน่อย ผมปีหนึ่งไม่ได้ช่วยคิดหรอกครับแต่ต้องนั่งเหลาไม้กันไปตามระเบียบ โดยมีพี่ใหญ่เทียวไปเทียวมาแกล้งผมตลอด งืมมมมม ขนมนมเนยนี้ผมต้องใช้สกิลอดกลั่นขั้นสุดยอมกันเลยทีเดียว
“ขนมพวกนี้ไม่ดีเลยนะ พี่ใหญ่ใช่ไหมเนี้ย ฮึ ” เล็กเก็บขนมที่พี่ใหญ่ซื้อมายั่วผมใส่ถุงก่อนจะวางน้ำเต้าหู้เจ้าอร่อยหน้า ม ลงข้างๆตัวผม เท่านั้นยังน่ารักไม่พอยังเจาะเทใส่แก้วให้ผมและฉีกยิ้มล่ายื่นให้ผมเหมือนจะให้กินทันทีทันใด ปกติก็แบบนี้อยู่แล้วนะ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกแปลกกว่าทุกที มีอะไรรึเปล่าแมวเมี้ยวตัวนี้
“กินสิ วันนี้เล็กใจดีให้แม่ค้าใส่น้ำตาลทรายแดงด้วยนะ” นั้นไง ไม่ปกติจริงๆด้วย
“มีอะไรรึเปล่าเล็ก” ผมรับมากินก่อนจะถามขึ้นเบาๆ เล็กทำปากยื่นปากยาวเหมือนเด็กเวลางอลผู้ใหญ่ทำก่อนจะหัวเราะคิกคักขึ้น
“เมื่อกี้เล็กไปฟังพี่ใหญ่ประชุมมาล่ะ แล้วๆรู้ไหม ในงานจะมีการประกวดวาดผ่านทัศนคติด้วยล่ะ แล้วรู้ไหมรางวัลอะไร ทิปเที่ยวทะเล 3 วัน 2 คืน เงินอีก 5,000 แถมแพ็กเกตคอสผิวสวยหน้าใสด้วยนะ และที่สำคัญ เล็กลงชื่อปังเป็นคนแรกเลยยยยยยยย”
แกร็ง …
ไม้ในมือผมนี้หล่นเลยครับ …
“ทะ ทำไมไม่ปรึกษากันก่อน” ผมหันไปถามเล็ก ผมไม่ชอบเวทีการประกวดเพราะถ้าผมแพ้จะถูกมองว่าเป็นตัวตลกและมันมักจะเป็นอย่างงั้นมาตลอด ทั้งตอนที่แข่งวิ่งกีฬาสีตอนเด็กๆที่ผมลื่นล้มหัวคะมำ นั้นก็หัวเราะกันทั้งสนาม แข่งวิชาการแพ้ก็ถูกมองว่าโง่ ผมถึงไม่อยากแข่งอีกแล้ว
“ก็เล็กรู้น่ะสิถ้าบอกปังก่อนปังจะปฏิเสธ นี้เห็นไหม คอร์สนี้ไงที่เล็กเคยให้ปังลง แต่ปังบอกมันแพงไม่เอา นี้ไง ฟรี ฟรี ฟรี อิอิ เดี๋ยวเล็กเทรนให้น๊า แล้วยังได้ไปทะเลด้วยน๊า ไปกับพี่ใหญ่ไง นะๆๆๆๆ ” ผมมองกระดาษที่เล็กยื่นให้กับหัวทุยๆที่คลอเคลียที่แขนผมไม่ยอมปล่อย
“ถ้าปังปังลงแข่ง พี่ใหญ่ก็จะภูมิใจนะ ไม่ต้องชนะก็ได้แค่เอาชนะใจตัวเองก็พอ” ผมเม้มปาก … พี่ใหญ่จะภูมิใจจริงๆใช่ไหม …
“จริงเหรอ”
“อือ จริงๆนะ สู้ๆนะปัง งานนี้ทั้งเงินทั้งเที่ยวทั้งสวยยยยยยยย” ผมพยักหน้าก่อนจะก้มเก็บไม้มานั่งเหลาต่อ แต่ในใจก็คิดไม่ตกอยู่ดี
.
.
.
“กินซะ ซื้อมาให้เสียของหมด”
ผมส่ายหน้ากับขนมปังเนยที่พี่ใหญ่ยื่นมาให้ น่าอร่อยมาก แต่ตอนนี้ 2 ทุ่มกว่าแล้วแถมเล็กก็นั่งมองอยู่ และมีอีกหลายคนที่ยังทำงานกันไม่เลิกด้วย พวกพี่โย่งมองมาทางนี้และล้อเลียนผมด้วย อึกอัดจังไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้เลย ผมก้มหน้าเอากระดาษทรายขูดท่อ PVC ไปเรื่อยๆ จนสีฟ้าของมันเปื้อนเต็มมือ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือเย็นๆของพี่ใหญ่ยับแก้มผมและบีบแรงๆ จนผมเผลออ้าปากจะร้องเท่านั้นแหละไอ้ขนมปังเยิ้มๆแสนอร่อยก็ถูกยัดเข้ามาในปากของผม … เจ็บแก้มอ่ะ อร่อยด้วย … งัมๆๆๆๆ
“เอาอีกไหม” ผมพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัวกินขนมไปอีกคำนึง โอ้ยยยยยย ฟินฟุดๆ ไม่ได้กินมานานแล้วอร่อยมากๆๆเลย
“ถ้ายิ่งกินกับเปปซี่จะยิ่งอร่อยนะ กินอีกสิ หึหึ” หลอดถูกมาจ่อที่ปากผม ผมดูดขึ้นอย่างไม่รีรอ พี่ใหญ่ใจดีพี่ใหญ่น่ารักป้อนผมเยอะๆนะ อ้า สดชื่นไม่ได้กินมานานมากแล้วนะ อดกินตั้งแต่รู้จักกับเล็กนั้นแหละ
“อะแฮ่ม! พอแล้วพี่ใหญ่ แหม ปังปังฟินเลยนะ” อยู่ๆถาดขนมกับเปปซี่ก็ถูกแย่งไปจากมือพี่ใหญ่ผมมองตาค้างแต่ก็ต้องยิ้มแหะๆออกมาเมื่อเห็นตัวเล็กยืนทำหน้าโมโหแต่อมยิ้มอยู่ เพลินไปหน่อยเดียวเอง แต่อร่อยมากเลยนะ อยากกินอีกยังไม่หมดเลยนี้หน่า
“อะไรไอ้เล็ก เอามา กินให้หมดเสียของ”
“เดี๋ยวเล็กกินเอง พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี รู้ทั้งรู้ว่าน้องกำลังลดน้ำหนักกับปังปังอยู่ก็ชอบมาเป็นมาร” อร่อยจริงๆนะเมื่อกี้อ่ะ ผมชะเง้อมองในมือเล็กอย่างมีความหวังแต่เล็กเดินหนีผมไปเลย … อยากกินอีกอ่ะ
“ถ้าอยากกินอีกเดี๋ยวจะพาไปกินที่ร้าน”
“ปังปัง!!! นี้ชาเขียวต้นตำหรับ เตือนตัวเองไว้นะ ว่าต้องผอม!” เล็กวิ่งกลับมากระซิบผมพร้อมกับชาเขียวในมือที่ยัดใส่มือผม … ใช่สิผมต้องผอม ผมกระดกชาเชียวแบบไม่มีน้ำตาลและขมปี๊ดเข้าไปอึกใหญ่ก่อนจะมองพี่ใหญ่ที่นั่งมองผมอยู่ข้างๆ และก้มขัดท่อต่อไป อดใจเอาไว้ เมื่อกี้กินไปตั้งเยอะ ตบะจะแตกแล้วให้ตายสิ …
.
.
.
คืนนี้พี่ใหญ่ไปกินเหล้าหลังจากที่กลับมาจากทำงานภาคที่หลังมหาลัยอีกตามเคยไม่รู้เป็นอะไรทำงานกันทีไรงานกินเหล้าต้องมาตลอดพี่พวกนี้ ผมเลยมานอนห้องตัวเอง ซึ่งเล็กดีใจมากๆแต่ก็ไม่วายกร่นบ่นพี่ใหญ่ที่ชอบไปกินเหล้าตลอด ผมเองก็ไม่อยากขัดเหมือนกันเพราะแค่บุหรี่เค้าก็เต็มกลืนแล้ววันนี้ยังไม่เห็นเค้าสูบเลย … บางทีเค้าอาจจะรักษาสัญญาก็ได้นะ … -////-
“นี้คือรายละเอียดผลงานนะปังปัง” ผมก้มอ่านเอกสารโปสเตอร์ที่เล็กยื่นมาให้ เค้าบอกในนี้ว่าผลงานต้องออกมาเป็นแบบร่างและโมเดล … โมเดลด้วยเหรอ เอ๊ะ สมาชิกสามคนนี้หนา
“อิอิ นี้ไงมีเล็ก แล้วก็ไอ้บ้าเสาร์ น่าเสียดายถ้าไม่ติดว่าต้องเป็นชั้นปีเดียวกันนะ เล็กจะใช้งานพี่ใหญ่ให้เข็ดเลย” เล็กพูดอย่างมาดมั่น ผมล่ะนึกสภาพไม่ออกจริงๆว่าเสาร์กับผมร่วมงานกันสภาพจะออกมาเป็นยังไง ผมเหลือบไปมองที่หัวข้อ
“ความหวัง” ผมอ่านออกมาเบาๆเล็กที่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงตัวเองหันมายิ้มหวานก่อนจะพิมพ์ไลน์ตอนใครบางคนไป ผมเม้มปากหันไปมองกระดาษในมือ และหันไปมองโทรศัพท์เครื่องเก่าของตัวเอง ป่านนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่ได้คุยกันตั้งหลายอาทิตย์แล้ว
“พ่อจ๋า” ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่มีคนรับสาย ลมเย็นๆพัดผ่านหน้าผมซอยตอนกลางคืนยังคึกคักเหมือนทุกวันริมระเบียงตอนนี้ก็เงียบและมืดมาก คงไม่มีใครสังเกตเห็นผมหรอก
“ว่าไงโทรมาซะดึกดื่น ข้านอนแล้วนะเว้ย” เสียงแหบพร่านที่ผมจำได้ดี พ่อผมยังสบายดีไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร
“พ่อเล่าตอนที่พ่อเจอกับแม่ให้ฟังหน่อยสิ … ผมอยากฟังอีก”
“บร๊ะ! เอ็งนี้ฟังตั้งแต่เล็กจนโต! เออๆ ข้าจะเล่าให้ฟังเอง” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆฟังเรื่องที่พ่อเล่าเหมือนกับตอนเด็กๆ ผมมีความสุขจริงๆที่ได้ยินเสียงของพ่อ เหมือนได้กลับไปนอนที่ตักของพ่อ เหมือนได้กลับไปที่บ้าน …. คิดถึง
.
.
.
-ใหญ่-
“ปังล่ะ”
ผมเปิดประตูเข้ามาเห็นไอ้ตัวเล็กกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ผมล่ะไม่มีกระจิตกระใจจะกินเหล้าเลยให้ตายสิ ก่อนที่จะเจอไอ้หมูปังผมกินได้เป็นน้ำ โดยไม่มีภาระเป็นห่วงอยู่ด้านหลัง แต่เดี๋ยวนี้แค่คิดว่ามีคนรออยู่ห้องแล้วมันก็ทำให้ผมกินไม่ลง แต่ก็นั้นล่ะ มีเด็กอ้วนรอผมอยู่และดูสิพอเข้าไปในห้องก็ไม่เจอ เลยต้องเข้ามาหาในห้องนี้ เป็นอย่างที่คาด เจ้าหมูปังกำลังนั่งคุยโทรศัพท์หลังตาพริ้มยิ้มเหมือนมีความสุขเอาซะมากๆ … เห็นแล้วก็โมโห
แก๊ก
“อยู่ที่นี้หนูสบายดีครับ ตัวเล็กน่ารัก พี่ใหญ่ใจดีครับไม่ต้องห่วง ครับ ครับ แล้วหนูจะโทรมาหาใหม่นะ อ่ะ พี่ใหญ่!” ไอ้เด็กอ้วนเหมือนตกใจที่หันมาเห็นผมยืนกอดอกมองอยู่ ที่แท้ก็คุยกับพ่อนี้เอง นึกว่าคุยกับใคร หึหึ ดูสิถ้าเจอผมในคราบนี้ไอ้หมูอ้วนปังปังจะทำยังไง
“คุยกับใคร”
“พ่อครับ พี่ใหญ่มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไม่เชื่อ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
“…”หึหึ ถึงกับสลดก้มหน้าเลยทีเดียว
“ถามว่าคุยกับใคร” ผมถามเสียงนิ่งตีหน้าตาย เจ้าปังยื่นโทรศัพท์ให้ผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ผมเหลือบมองก่อนจะปัดมือออกเบาๆ เจ้าเด็กนี้ชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองผมปากสั่นตาแดง … เอาแล้วไอ้เด็กขี้แย ร้องไห้ง่ายจริงๆ
“หึ อยากจะทำอะไรก็ทำ”
ผมว่าและแกล้งเดินออกมาจากห้องไอ้ตัวเล็กที่แอบฟังอยู่เอียงคอมองผมอย่างเจ้าเล่ห์เหยียดยิ้มเหมือนรู้ทัน ผมมองหน้านิ่งก่อนจะยกมือขึ้นจรดริมฝีปากเหมือนเป็นนัยๆบอกให้เงียบปากเอาไว้ ก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องและเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พอออกมาจากห้องน้ำก็เจอตุ๊กตาตัวอ้วนที่นั่งอยู่ปลายเตียงจ้องมองผมไม่วางตาปกติถ้าผมเปลือยท่อนบนออกมาแบบนี้เค้าจะแอบเข้าไปอยู่ในผ้าห่มเขินอายเหมือนผู้หญิง
“มาทำไม” ผมถามเสียงนิ่งเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมตัวเอง ก่อนจะรู้สึกถึงมืออุ่นๆที่ยื่นมาจับไหล่ผม
“ผมเช็ดให้”
“ไม่ต้อง” ไอ้หมูแดงชะงัก หึหึ ยิ่งแกล้งยิ่งสนุก
“ฮึก ผมไม่ได้คุยกับใครนะ เช็กได้เลยผมคุยกับพ่อจริงๆ ฮึก ไม่เห็นต้องโกรธกันเลย” ไอ้หมูแดงนั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะเริ่มฟูมฟายออกมา หึหึ ร้องไห้เลยหรือไอ้หมูอ้วน เลิกแกล้งดีไหมน๊า ไม่เอาดีกว่า
คิดแบบนั้นได้ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่เจ้าตัววางไว้ข้างตัวมาดู ความจริงก็ไม่ได้กดอะไรหรอก ก่อนจะโยนมันขึ้นไปไว้บนเตียงเจ้าปังยังก้มหน้าสะอึกสะอื้นอยู่ ผมแกล้งไม่สนใจเดินไปสวมเสื้อผ้าและเปิดไปปิดไฟนอนลงบนเตียงแต่ก็ยังแอบดูว่าไอ้เด็กอ้วนจะทำอะไรต่อ หึหึ และมันก็น่ารักเกินคาด
“พ่อจริงๆนะ ฮึก ไม่ได้คุยกับใครนะ กอดนะปังกอดนะ ” ปากก็บ่น แขนก็กอดผมจากด้านหลังเบาๆ … หึ น่ารักจริงๆ
ก่อนที่ผมจะตัดสินใจจะแกล้งต่อหรือพอแค่นี้ร่างกายมันก็หันไปหอมแก้มที่ละมุนไปด้วยกลิ่นแป้งชั้นดีและโอบกอดร่างนั้นไว้เช่นกัน ทั้งห้องค่อยๆเงียบลงและจมอยู่ในความอบอุ่น …
ดีแล้วที่ไอ้หมูนี้เป็นปังปัง ดีแล้วที่เป็นหมูแดง …
(http://i57.tinypic.com/15nahc2.jpg)
=========================
มาน้อยแต่มาฟิน ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7:
ตอนที่นี้ทุกคนคงหวังแต่ว่า อย่าให้พี่กาจกับมาใช่ม้า ฮ่าๆๆๆ
ยังก่อนยังไม่ให้กลับ
เจอกันตอนหน้าจ้าาา ไม่นานเกินรอ
:bye2:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=bookmarks)
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ฟินๆๆ
-
เอาอีกกกกก :ling1:
ปังปังหนูน่ารักมากลูกกกกกกก
-
ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อร๊ายยยยอิพี่ใหญ่ก็ขี้แกล้งเกิ๊นนนนนน่าเห็นใจหมูปัง
-
:serius2:ไม่เอากาจพลแล้วอะ :katai1:ม่ายอ่าวววววววว
พี่ใหญ่แหละดีแล้ว ปังปังน่ารัก :z3: :-[ :o8: :impress2:
-
รูปนี้มันใช่อ่ะ!! พี่ใหญ่ขี้แกล้ง :mew6:
-
cute ~
-
พี่ใหญ่ขี้แกล้ง
แต่น้องปังอ้อนพี่ใหญ่ได้น่ารักมากเลย
-
ตอนนี้น่ารัก ภาพก็น่ารัก
-
โอ้ยพี่ใหญ่นี้ก็ขี้แกล้ง
ชอบให้ปังปังร้องไห้
แต่แกล้งเพราะรักอ่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่ารักซะไม่มี โอ้ย!! เขินอ่ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ใหญ่เจ้าเล่ห์~~~~~~~
-
เย้เย้ มาแล้ว ฟินน่ารักอ่ะ กอดกอด
แงงงงงไม่เอาดรามานะ
พี่กาจพลจะกลับมารึยัง
-
เทใจให้พี่ใหญ่หมดเลยค่ะ แค่พี่ยอมรับและรักปังที่ตัวตนที่แท้จริงได้ก็ปลึ้มพอแล้ว เฮียแมนมากค่ะ
พี่กาจพลนี่ไม่รู้สิขอให้เฮียอย่าได้เป็นเทพบุตรสุดสวรรค์เลยนะ
-
อ้วนแล้วไง ดำแล้วไง แค่ปังเป็นปังก็พอ ชอบประโยคนี้ที่พี่ใหญ่พูดจัง
-
โอยยย น่ารักชิบ o18
-
ขออีกได้ไมครับบบบบบ
ฟินนนนนนนนนนนนนนน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อิพี่ใหญ่ ฟินเลยดิ แกล้งงอนให้น้องกอดน่ะ
ชอบเสือกะหมู น่ารักดี
-
รักและรอหมูปัง :ling1:
-
ตายตาหลับแล้ว :heaven
-
พี่ใหญ่แกล้งปังอีกแล้ว แต่ปังน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลย
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :hao7: :hao7: :hao7: เค้าตามอ่านลวดเดียวทันแล้ววววว เหมือนเค้าเลย อ้วนๆ 5555 ฟินนนนน มาต่อเร็วๆนะจ้ะ
-
ประกวดอีกปังก็ดังแน่
-
ไอ้พี่ใหญ่ขี้แกล้ง
-
พี่ใหญ่แกล้งปังงงงง
ทำให้น้องร้องไห้ แย่ๆๆ
แต่คนอ่านฟินนนน กร๊ากกกกก :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ภาพประกอบน่ารักมากกกก ตรงกับท้องเรื่องเลยค่ะ
พี่ใหญ่นี่กลัวน้องจะผอมจริงๆ ต้องบำรุงบำเรอ แล้วตอนป้อนปังก็แบบหน้ามีความสุขมาก มีล่อหลอกให้ดูดเป็บซี่ด้วย ฮาอ่ะ
แหมๆ คนติดแฟนไปกินเหล้าแป้บเดียวก็คิดถึง น้องปังน่าแกล้งอ่ะ ง้อแบบน่ารักมาก กอดนะกอดๆ ฟินเลยพี่ใหญ่
ขอบคุณค่ะ
-
แหม พี่ใหญ่ล่ะก็ ชอบแกล้งปังปังซะจริง เดี๋ยวปังปังก็หนีไปหรอก แกล้งเค้าดีนัก
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
ฟินเว่อร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ใหญ่แกล้งน้องงงงง
-
ปังน่าขยี้มากบอกเลย อิพี่ใหญ่ก็ขี้แกล้ง น่าตบ!!! แต่ก็ชอบมากเลยนะ :o8: :-[
-
หูยยยย น่ารักอะ พี่ใหญ่แกล้งน้องน่าจับลงแส้สาดเทียนเจงๆ
-
อย่าพึ่งให้พี่กาจมาสิ !!
ปังปังยังไม่สวยเลย รอปังปังสวยก่อน ><
มาต่อเร็วๆๆน้า อยากรู้แล้วอ่ะ เมื่อไหร่ปังปังจะสวย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew1:
-
แสดงว่าเดี๋ยวอีพี่กาจพลก็กลับมาสินะ :katai4:
-
ยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแว๊ว ฟินมากๆ :katai1:
-
รอตอนต่อปายยย
-
ขี้แกล้งจริงจริ๊ง!!!!
-
พี่ใหญ่น่ารักกกกก อ่ะ :hao7: :hao7: :haun4: :pighaun: :m25:
-
อยากอ่านอีกอ่า~ คิดถึงปังปังจุง :mew6: :katai3:
-
คือสวีทใช่มั้ย แกล้งปังปังเนี่ยพี่ใหญ่
แต่ตอนนี้ฟินอะ ชอบๆ
อย่าเพิ่งให้พี่กาญพจกลับมาเลยน่าา
-
ปังปังมีความมั่นใจให้มากอีกหน่อยนะ พี่ใหญ่ขี้แกล้ง
-
พี่ใหญ่ไม่อยากให้ปังผอมใช่มั้ย
กลัวน้องน่ารักแล้วคนจะแย่งใช่มั้ย อร๊ายย
น่ารักจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
อาจจะหยาบไปนิด..
แต่ผัวรัก ผัวหลงนะคะลูกกกกกกกกกก -//-
-
ปังๆๆๆๆ คิดถึง
รออยู่นะ ติดตามๆ :impress2: :impress2: สู้ๆละ :กอด1: :กอด1:
-
o18 o18 o18
รออยู่น้าาา
-
พี่ใหญ่ ฟินนนน
-
หมูปังน่าร้ากกกก กอดนะๆ :man1: :man1:
-
Not Fat
{CH 23 พิเศษ Merry }
วัน คริสต์มาส ห่างจากวันปีใหม่ของไทย หนึ่งอาทิตย์เป็นเทศกาลของชาวคริสต์ที่เชื่อกันว่าเป็นวันกำเนิดของพระเยซูเจ้าที่ลงมาไถ่บาปและช่วยให้มนุษย์พ้นจากความชั่วร้ายทั้งปวง แน่นอนทั่วทั้งโลกพากันยินดีและเฉลิมฉลองกันก่อนที่วันปีใหม่จะมาเยือนและร่วมยินดีนับถอยหลังทิ้งความไม่สบายอกสบายใจในปีเก่าและเริ่มต้นปีใหม่อย่างสวยงาม หลายคนถือฤกษ์ดียามนี้เพื่อเริ่มต้นมัน แต่เด็กมหาลัยในไทยนั้น ก่อนที่จะได้ลิ้มรสสำราญใจ ต้องเจอกันกำแพงข้อสอบสูงสิบนิ้วมีตาข่ายหนามกั้นอยู่ด้านบน แต่อย่างไรพวกเราก็ต้องผ่านไปถึงแม้จะลากเลือดก็ตาม ใครหนอใครช่างคิดให้สอบไฟนอลตรงกับวันคริสต์มาสแบบนี้สงสัยจะไม่อินกับเทศกาลสินะ กระซิก …
“ย่ำแย่จุงเบยยยย ฮื่ออออ เล็กหนาว เล็กไม่อยากอ่านแล้ว ฮืออออออ”
ตัวเล็กโวยวายวิ่งไปซุกกับเสาร์ที่นอนอ่านอยู่บนเตียง บ่นหงุงหงิงกันอยู่สองคนผมจับใจความไม่ได้เราสามคนพากันมาติวหนังสือที่ห้องผมและตัวเล็กเพราะวันพรุ่งนี้เด็กศิลปกรรมปีหนึ่งอย่างพวกผมต้องสอบพร้อมกันถึงสองวิชาไม่เหมือนกับรุ่นพี่ที่ทำงานส่งเฉยๆแต่งานแต่ล่ะงานนี้ก็หนักกว่าสอบของพวกผมอีกนะ
อากาศวันที่ 23 ธันวา ปีนี้ถือว่าหนาวกว่าทุกปีจริงๆนั้นแหละอุตส่าห์ปิดแอร์ปิดพัดลมตั้งห้องแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนห้องพักของผมมันจะเย็นเอง ธรรมดาก็เย็นอยู่แล้วพอเจออากาศเดือนธันวาแบบนี้เข้าไป ผมไม่อยากออกไปไหนเลย ผมกระชับเสื้อกันหนาวตัวใหญ่คุมกายของตัวเอง พี่ใหญ่เมื่อไหร่จะกลับน่ะ จะสอบแล้วแท้ๆยังไปกินเหล้าอีก เฮ้อ …
ผมหยิบโทรศัพท์ที่พี่ใหญ่ให้ยืมแทนเครื่องเก่าที่เพิ่งพังไปเพราะผมทำมันหล่นจากระเบียงขึ้นมาดูไปปรากฏไลน์ ข้อความ หรือสายเรียกเข้าสักสายเลย ผิดปกติสุดๆ ปกติพี่ใหญ่จะไลน์มาบอกนี้หน่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ นี้ก็ตี 2 ล่ะร้านเหล้าน่าจะปิดแล้วนี้หนา …
ตื๊ดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดด … ขอโทษค่ะไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่คุณเรียก …$%^$^&$$#%
ติดต่อไม่ได้งั้นหรอ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ ผมพยายามติดต่ออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลผมมีเบอร์พี่โย่งก็จริงแต่ไม่กล้ารบกวนเค้า เป็นห่วงจัง ผมเม้มปากก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก เอาล่ะมันคงไม่น่ากลัวมากเท่าไหร่หรอกมั้ง!
“เดี๋ยวปังมานะเล็กเสาร์”
“อ้าวจะไปไหนอ่ะปังปัง”เล็กร้องห้ามผมแต่ผมไม่ได้ตอบเพราะมัวแต่เป็นห่วงพี่ใหญ่รีบหยิบของและเดินออกมา
มีอยู่ครั้งนึงตอนคบกันใหม่ๆพี่ใหญ่พาผมไปกินเหล้าด้วยที่หอพี่โย่ง แต่เค้ากลับห้ามผมไม่ให้กินเพราะบอกเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่จะตับแข็งตายน่ะสิ เชอะ พี่โย่งเล่าวีรกรรมสมัยพี่ใหญ่ปีหนึ่งให้ฟังว่า ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาไปกินเหล้าด้วยกัน และพี่ใหญ่เมามาก ผมไม่รู้ว่าเมาได้ยังไงเห็นตอนนี้กินอย่างกับน้ำแบบนั้น และกำลังป๊าปิบปั๊บกับผู้หญิงอยู่ในห้องน้ำแฟนผู้หญิงมาจากไหนไม่รู้ ต่อยกับพี่ใหญ่สะบั่นร้านแทบพัง พี่ใหญ่โดนเย็บที่หัวไปตั้ง 5 เข็ม แต่คู่กรณีเข้าโรงพยาบาลเลย เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นศาลกันด้วย เป็นห่วงจัง ถ้าเป็นแบบนั้นอีกจะทำยังไง
.
.
.
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เข้าคอเพราะรู้สึกคอแห้งเมื่อมายืนอยู่ในซอยย่านผับที่พี่ใหญ่มาประจำ ซวยล่ะสิ … ลืมคิดไปเลยว่าเราไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ อยู่ร้านไหน …
วูบ …
“นะ นะ หนาวอ่ะ …” แค่ลมพัดมาวูบนึงผมก็สะท้านแล้ว ดูท่าเสื้อที่ผมพกติดตัวมาด้วยจะบางเกินไปล่ะมั้ง ไขมันที่มีอยู่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยง่ะ งักๆๆๆ
“น้องปัง”
“อ่ะ … พี่มายส์สวัสดีครับ” ผมหันไปยกมือไหว้พี่มายส์เจ้าของฟิตเนส แอ๊ะ … มากับสาวด้วย กิกิ
“มาทำอะไรเนี้ย มาคนเดียวหรอ น่าสงสารๆ อ่อนี้ก้อย เมีย โอ๊ย! แฟนพี่จ้า” พี่ก้อยยิ้มให้ผมหลังจากฟาดคอพี่มายส์ไปหนึ่งที ผมเลยยกมือสวัสดีเค้าแทนคำพูด
“น่ารักดีเนอะ แต่เสียดายอ้วนไปนิดนึง” ผมแอบเหงื่อตก ถ้าจะกระซิบกันเบาๆนิดนึงก็ได้นะครับแหม
“ก็พูดไป แต่ก่อนอ้วนกว่านี้อีกนะ”
“เอ่อ … ผมว่าผมไปก่อนนะครับ” ผมขอตัวดีกว่าไม่งั้นคงได้ยินเสียงกระซิบที่จริงใจมากที่สุดในโลกไปมากกว่านี้
ผมงงงวยเมื่อลองนับร้านเหล้าเท่าที่ตาเห็นในซอยนี้ มันมีไม่ต่ำกว่า 5 ร้านเป็นร้านใหญ่ๆทั้งนั้นมีหอพักอยู่ปะปาย คึกคักปาจิงโกะมาก ต่างจากซอยที่ผมอยู่ที่ไม่มีร้านเหล้าแม้แต่ร้านเดียว เงียบมากเวลากลางคืน ก่อนอื่นลองโทรหาพี่ใหญ่ก่อนดีกว่า … เอ๊ะ เอะ เอ๊ะ! ผมลืมเอาโทรศัพท์มาอ่ะ … แง๊ม เอาเถอะ ร้านแรกก่อนเลยแล้วกัน … ว่าแต่ทำไมในซอยนี้ร้านเปิดเกินเวลานะ ….
“น้องร้านจะปิดแล้วนะ … ว่าแต่มาคนเดียวหรอไม่เคยเห็นหน้า แก้วเดียวไงไปแล้วม้าง ฮ่าๆๆๆๆ” ยังไม่ทำอะไรเลยแค่มายืนหน้าร้านเองนะ ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจเลย ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนที่พูด น่ากลัวจัง
“ผะผมมาหาคนครับ พี่ใหญ่มาที่นี้รึเปล่าครับ ตัวสูงๆหน้าดุๆ … อ่ะ ผมไม่กินครับ” ผมร้องลั่นเมื่ออยู่ๆเค้าก็ยื่นแก้วเหล้ามาให้ผม
“เอาหน่อยน๊า ชีวิตจะได้ดี เฮ้ยพวกมึงจับมันดิ” เค้าเรียกพวกออกมาด้วยอ่ะ ทำไมต้องจะทำร้ายผมด้วยอ่ะ เค้าพากันจะเข้ามาตะลุมบอลผมอ่ะ ผมถอยหลังจะวิ่งแต่พอหันไปก็มีอีกคนดักทางผมไว้อ่ะ เดอะช็อกเกิ๊น!!!
“มะ ไม่เอาอ่ะ ไม่เอา อื้ออออออ”
“โอ้ย มึง!!!!”
“ขะ ขอโทษครับ” ผมร้องขอโทษลั่น ผมไม่ได้ตั้งใจสะบัดแขนไปโดนหน้าเค้าอ่ะ ฮือ ดูหน้าเค้าดิ ดูหน้าเค้า โหดอ่ะ จะชกผมแล้วใช่ไหมอ่ะ แงงงงงงงงงงงง ง ผมไม่ได้ตั้งใจอ่ะ กะ ก็เค้าบังคับผมอ่ะ
“จับมันดิ ยืนรอพ่อมึงตัดริบบิ้นไง” อ๊ากกกกกกกกกกกกก ผมปัดแขนใส่พี่คนที่ขวางทางอยู่และรีบวิ่งออกมา คนในซอยมองผมกันใหญ่ คงสงสัยกันว่าคนบ้าอะไรวิ่งจ๊อกกิ้งตอนจะตี 3 ใช่มะๆๆๆๆ แต่เปล่าเลยผมกำลังจะโดนกระทืบครั้งแรกในชีวิตอ่ะ หืออออออออออ อ
“พี่ใหญ่!!!!! พี่ใหญ่ อยู่ไหนอ่ะ พี่ใหญ่!!!!!!!!!” ผมแหกปากลั่นไม่สนใจใครจะหลับจะนอน ก็ดีกว่าที่จะโดนกระทืบล่ะกัน คนในร้านเหล้ามองผมเป็นตาเดียว บางคนก็หัวเราะบางคนก็ตกใจแต่ไม่มีใครช่วยผมสักคน ใช้สิผมมันไม่น่ารักนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงน่ารักๆคงปรี่เข้ามาช่วยกันเลยใช่ไหมล่ะ
“อ๊ะ!” สะ สะ สะดุดฝุ่นอ่ะ …
โครม!!!!
“อูย พื้นยุบไหมว่ะ ” จะร้องล่ะนะถ้าล้อผมอีกคำนึงอ่ะ ผมเม้มปากเมื่อได้ยินหนึ่งในนั้นพูดขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะ ตลกมากหรือไงที่เห็นคนหน้าคว่ำเนี้ย เจ็บจมูกอ่ะ …
“อ่ะ” ผมร้องขึ้นเมื่อเค้าจิกผมขึ้นไปจากพื้นที่ผมนอนคว่ำหน้าอยู่ จะ เจ็บอ่ะ ผมไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองคนใจร้ายตรงหน้า ฮึก พี่ใหญ่อ่ะ พี่ใหญ่อยู่ไหน ใครก็ได้ช่วยผมหน่อย
“ไงมึง แสบนักนะ อ้วนและยังไม่เจียมอีก กูอุตส่าห์เลี้ยงเหล้าเสือกหยิ่ง งั้นแดกตีนแทนแล้วกันนะ”
“เฮ้ย น้องปัง!!!!” ผมรู้สึกตัวเองถูกกระชากหน้าอกอย่างแรง อาจจะเป็นเพราะว่าไอ้ผู้ชายคนนี้กระชากมือออกไปก็ได้ ดีนะเสื้อผมไม่ขาด ผมรีบตามองแต่แล้วก็ต้องช็อกเมื่อร่างของพี่มายส์ปลิวละลิวมากระแทกผมจนคว่ำไปทั้งคู่ โอ้ย จะ จะ เจ็บๆๆๆๆ
“กรี๊ดดดดดดดดดด”เสียงพี่ก้อยกรี๊ดลั่นทำให้ผมได้สติ หันไปมองพี่มายส์ที่ตอนนี้แอ้งแม้งอยู่ข้างๆผมเรียบร้อย … กล้ามพี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับผม
“ไงไอ้อ้วน พวกมึงนี้กากสัตว์หมา หึหึ คราวนี้ก็ตามึงล่ะ” ผมกลั้นหายใจตาค้างมองคนที่กำลังจะต่อยผมอยู่มะลอมมะล่อแล้ว ประสบการณ์ครั้งล่าสุดผมโดนต่อยทั้งๆที่โดนรังแกก่อน ช่างเป็นประสบการณ์วันคริสต์มาสที่ดีจริงๆขอบคุณซานต้า ประชดนะ นี้ผมประชด!
“ละ ละ ลูกพี่”
“อะไรของมะ มึง … ถะ ถอยเด้!!!” อะ เอ๊ … พวกเขาจะไปไหนกันอ่ะ …ล่ะ แล้วผมควรทำยังไงต่อ
“อะอูยยยยย น่าอายชะมัด โทษทีนะน้องปัง โอ้ยอย่าตีสิก้อย” พี่ก้อยไม่สนใจตีพี่มายส์ใหญ่ผมเอ๋ออยู่ไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่ขอบคุณแล้วขอบคุณอีก ว่าแต่เมื่อกี้คนพวกนั้นหนีอะไรกันอ่ะ เค้ากลัวผมหรอ …
“ลุก” แอ๊ะ … เสียงคุ้นๆ
“จะนั่งอีกนานไหม บอกให้ลุก!!!” ผมลุกพรึบทันที พี่มายส์ตกใจพลอยลืมความเจ็บลุกตามผมไปด้วย พี่ใหญ่แน่ๆเลยคนที่น่ากลัวแบบนี้มีพี่ใหญ่คนเดียว
“หันมา!!!”
“คะ ครับ…” ผมว่าเสียงอ่อยก่อนจะค่อยๆหันไปมองพี่ใหญ่ที่ยืนทำหน้าเข้มมองผมเหมือนจะฆ่าให้ตายอยู่มองได้ไม่กี่วินาทีก็แพ้ต้องหลบสายตาอยู่ดี นะ หนาวแล้วอ่ะ เมื่อกี้ยังร้อนอยู่เลย …
“มาที่นี้ได้ยังไงและไอ้หมอนี้เป็นใคร ทำไมไอ้พวกนั้นถึงไล่กระทืบมา” เออนั้นสิ ผมลืมไปเลยว่าผมมาที่นี้ทำไม โดนไล่ทืบหน่อยเดียวเอง
“เอ่อ …”
“ไอ้เล็กบอกนายรีบออกมาเลยลืมโทรศัพท์หมายความว่ายังไง ”
“…”
“อย่าช้ารีบตอบ ก่อนที่ฉันจะโมโหมากกว่านี้”
“… ผะ ผม”
“พี่ชื่อมายส์เป็นเจ้าของฟิตเนสที่น้องปังไปบ่อยๆส่วนนี้ก้อยแฟนผม ไม่ทราบว่าน้องคือ …”
“ผัวมัน”
“อ่ะ …” ไม่แค่พี่มายส์กับพี่ก้อยที่ปากค้างนะ ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน บ้าจริง ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย
“เอ่อ… หรือครับ ฮ่าๆๆๆ แหมดีจริงๆน้องปังมีผะ แฟนน่าเกรงขามขนาดนี้ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ ไปนะน้องปัง ” แล้วพี่มายส์ก็หายไปกับสายลม เหลือให้ผมยืนประจันกับซาตานแทนที่จะไปนอนฝันถึงแซนต้า… เห็นนิ่งๆแบบนี้ …เค้าโกรธมากเลยนะ
.
.
.
“จะบอกได้หรือยังว่าไปที่นั้นทำไม”
ผมก้มหน้ามองนมเย็นกับเค้กชิ้นโตที่พี่ใหญ่สั่งมาให้ นี้เค้ากำลังลงโทษผมอยู่ใช่ไหมล่ะพามาร้านขนมหวานที่เปิด 24 ชั่วโมงขนาดนี้ ขนมที่นี้อร่อยมากเล็กเคยพาผมมาเลี้ยงฉลองที่ผมน้ำหนักลงครั้งนึง แต่ตอนนั้นผมได้รับอนุญาตให้กินแค่เค้กชาเขียวโลว์แฟตเท่านั้นแต่ตอนนั้นอร่อยละมุนลิ้นมากและคิดดูสิเค้กช็อกโกแล็ตเยิ้มตรงหน้าจะอร่อยขนาดไหน …แถมบรรยากาศไฟสีเหลืองนวลกับกลิ่นขนมปังที่ลอยตะลบอบอวนไปทั่วทั้งร้านมันก็ทำให้ความอยากอาหารผมเพิ่มขึ้นด้วย ยะ อยากกินอ่ะ
“พี่ครับ ขอเค้กทั้งร้านอย่างล่ะชิ้น”
“ดะ เดี๋ยวครับ! พอแล้วครับพี่ใหญ่ คุยกันดีๆเถอะ” ผมร้องห้ามทันที จะทำลายตบะผมให้ได้ว่างั้นเถอะ … ใจพี่นี้โหดร้ายมากนะ
“งั้นก็บอกมาว่าไปที่นั้นทำไม ห้ามตะกุกตะกักด้วย” แง่ม … ดุจังเลยนะ
“ผมเป็นห่วงพี่ใหญ่ … ผมเลยออกไปตามกลัวพี่จะมีเรื่องมีราว”
“ตัวเองเลยมีเองว่างั้น”
“อย่าตอกย้ำสิ”
“หึหึ โอเค อภัยให้ แต่ที่หลังห้ามมาที่ซอยนี้อีก เข้าใจไหม” ผมพยักหน้าและก้มหน้าลงไปแอบยิ้มคนเดียว เค้าไม่โกรธผมล่ะ …
“งั้นเรากลับกันดีกว่านะครับ เอาเค้กไปฝากเล็กแล้วกันเนอะ พี่ครับคิดงะ …อะไรครับ” ผมงงเมื่อพี่ใหญ่ชูกล่องเค้กกล่องใหญ่ขึ้นมาให้ผมดู … เค้าไปสั่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ
“นี้ของตัวเล็ก นั้นน่ะของนาย กินให้หมดห้ามเหลือ”
“ผะผม … อ่ะ ยะ อย่า …อื้อ อร่อยจัง” และแล้วผมก็ถูกพี่ใหญ่บีบปากตักเค้กใส่ปากผมจนหมด
จนลืมไปเลยว่าเล็กห้ามอะไรผมไว้ ผมจำได้แค่ว่า พี่ใหญ่ป้อนขนมผมกับมือ ผู้ชายคนที่หน้าดุแค่มองหน้าจิ๊กโก๋ก็วิ่งแบบเค้า … จะมีมุมอ่อนโยนกับเด็กอ้วนอย่างผมด้วย… ปีนี้คงเป็นคริสต์มาสที่ผมมีความสุขที่สุดแล้วล่ะครับ …
“ปีใหม่ไปเที่ยวภูเขากันนะ” ผมยิ้มให้ก่อนจะก้มลงกินเค้กชิ้นที่สองที่พี่ใหญ่เอามาวางไว้ตรงหน้า … อร่อยจังเลย มันละมุนเหมือนความรู้สึกที่ผมมีกับพี่ใหญ่เลย…
.
.
.
31 ธันวา พรุ่งนี้ก็วันขึ้นปีใหม่แล้วหลังจากที่การสอบและกิจกรรมทุกสิ่งทุกอย่างผ่านพ้นไป พวกผมพากันแพ็กกระเป๋าเดินทางเพื่อมุ่งหน้าเอาตัวไปแอ้งแม้งที่ยอดเขา เล็กตื่นเต้นมากตื่นตั้งแต่ตี 3 มาเขย่าผมที่เพิ่งนอนได้ชั่วโมงเดียว ผมไม่ได้ตื่นเต้นนะ เปล่าเลยยยยยยยย สุดท้ายก็ต้องมานอนคอตกกันในรถ ผมนั่งคู่กับพี่ใหญ่ที่ทำหน้าที่ขับรถ ส่วนเล็กและเสาร์ก็อยู่เบาะด้านหลัง พวกพี่โย่งอีก 4-5 คนก็ขับรถตามกันมา ทั้งรถเงียบกริบมีแค่เสียงคลอของเพลงคลาสสิกที่พี่ใหญ่เปิด อาจจะเป็นเพราะเล็กกับเสาร์หลับก็ได้ ผมแอบเหลือบมองพี่ใหญ่ … ผมเค้าเริ่มยาวแล้วนะ หลังจากที่เจอหันครั่งแรกในลุคสกินเฮดหนวดอ่อนๆเหนือริมฝีปากก็ทำให้เค้าดูเข้มขึ้นด้วย วันนี้เค้าแต่งลุคสบายๆเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสามสวนสีดำ สวมแว่นกันแดดRayBanไม่น่าเชื่อนะที่คนแต่งตัวธรรมดาๆแบบนี้จะดูดีขนาดนี้ได้ ไม่เหมือนผมที่เล็กจับแต่งตัวซะเวอร์แต่ก็ไม่ได้ครึ่งของพี่ใหญ่
“มองอะไร หิวเหรอไง”
“ปะ เปล่าครับ”
“อีกนานกว่าจะถึง ข้าวก็ยังไมได้กินแวะก่อนแล้วกัน” เค้าพูดเองเสร็จสรรพ ก่อนจะโทรหาพวกพี่โย่งและแวะปั๊มที่ใกล้ที่สุดทันที ปั๊มค่อยข้างใหญ่เลยมีของกินหลายร้าน พี่ใหญ่พาผมไปนั่งในร้านข้าวขาหมู เล็กนี้โมโหมากๆ เพราะเถียงกันอยู่จะให้กินก๋วยเตี๋ยวแต่สุดท้ายก็ต้องยอมพี่ชาย
“เอาขาหมูไม่เอาหนังสองที่ครับ”
เล็กชิงสั่งก่อนทันทีที่เข้าไปในร้านยังไม่ทันได้นั่งเลยด้วยซ้ำและหันมาย่นปากใส่พี่ใหญ่ เค้ายักไหล่ก่อนจะผลักผมให้นั่งลงด้านในสุดตัวเค้าก็นั่งข้างๆผม ตัวเล็กรีบวิ่งมานั่งตรงข้ามผมโดยมีเสาร์เดินส่ายหัวอย่างเอือมระอามานั่งข้างๆ
“แหมไอ้ห่า ร้อยวันพันปีไม่เคยกินข้าวขาหมูนี้คิดยังไงมากินว่ะ”พี่ซิ่งที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามาพร้อมกันก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้น
“พาเด็กมาขุน” ขี้แกล้ง >////<
“ไม่!!!” เล็กว่าออกมาเสียงดัง
สมน้ำหน้า คิกๆ แล้วทุกคนก็เริ่มสั่งอาหารกันมาโดยพี่ใหญ่สั่งหนังมาเต็มที่พร้อมไข่อีกลูกใหญ่ๆ โดยที่จานของผมมีแค่ข้าวกับหมูแห้งๆน้ำอีกนิดหน่อย เค้ามองหน้าผมก่อนจะสลับจานเอาจานของไปกินหน้าตาเฉย เล็กไม่ยอมแพ้รีบคว้าจานผมไปและเอาจานของตัวเองมาวางให้ผม พี่ใหญ่จิ๊ปากก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“เรื่องมากฉิบ”
“เหอะ ตัวเองนั้นแหละเรื่องมาก”
“เล็กกินข้าว” เล็กทำตัวไม่น่ารักจนเสาร์ต้องดุบ้าง น่าแปลกที่เล็กได้แต่ทำจมูกย่นใส่แต่ยอมหันกลับมากินข้าวตัวเองที่หนังหมูเต็มไปหมด … คราวนี้ล่ะ เล็กได้อ้วนแทนผมแน่ๆ
เราออกเดินทางกันต่อโดยพี่ใหญ่ไม่ลดละความพยายามโดยการซื้อของกินมาเพียบ แต่ผมก็ชิงหลับไปเสียก่อนตื่นขึ้นมาก็ไปถึงเขาใหญ่กันโดยสวัสดิ์ภาพในตอนบ่ายๆ กว่าจะขึ้นเขาเพื่อไปกางเต็นท์อีก ก็เกือบค่ำกันพอดี ดีที่เราได้ที่ที่ค่อนข้างเงียบเพราะรู้มาว่าพี่แนนพี่สาวคนสวยของผมมีเส้นมีสายทำให้เราได้ทำเลดีกว่าเพื่อนเลย เรากางเต็นท์กันโดยพี่ใหญ่นอนกับผมเล็กนอนกับพี่แนน ส่วนคนอื่นๆก็คละๆกัน ตอนแรกเล็กเถียงพี่ใหญ่ใจแทบขาดจะนอนกับเสาร์ให้ได้ แต่พี่ใหญ่ดูเหมือนจะแอบห่วงน้องเหมือนกันแกล้งทำหน้ามึนไม่สนใจอยู่ดี ถึงเล็กจะไม่พอใจแต่ก็ยอมเชื่อฟังแต่โดยดีผมล่ะแอบสงสัยทำไมเล็กถึงเชื่อฟังเสาร์นัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะทั้งลั่นไม่เชื่อฟังกว่านี้แน่นอน หึหึ หายซ่าซะแล้วมั้งแมวป่า
มื้อค่ำวันนั้นพวกพี่ๆเค้าเอาไก่สดที่เตรียมมามาย่างให้เหมือนในหนังแต่ไง๊ไม่รู้ไหม้ซะจนกินไม่ได้เลยต้องนั่งกินมาม่าแทน เสียดายของมากจริงๆ เรานั่งล้อมวงกันเล่าเรื่องอดีตของแต่ล่ะคน ยิ่งของพี่แน็กนี้ฮาสุดเมื่อเค้าเล่าวีรกรรมตอน ม. 6 ที่เค้าไปจีบลูกอาจารย์และโดนสามีของอาจารย์หรือพ่อของเด็กคนนั้นไล่กระทืบเอา สุดท้ายก็ต้องขอโทษขอโพยกันยกใหญ่ ของพี่แนนก็แสบพอกัน ตอน ม.6 คือแสบมากๆหนีเรียนปีนรั้วโดนรั้วเกี่ยวกระโปรงขาดไม่พออาจารย์มาเห็นโดนเรียกผู้ปกครองด้วย ผมหัวเราะกับตัวเล็กจนกรามจะค้าง พี่ใหญ่เอาแต่นั่งดีด กีตาร์เงียบๆอยู่ข้างๆผม อากาศข้างบนเขาค่อนข้างหนาวมากผมเลยต้องซุกตัวอยู่ในเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มีถุงมือและหนวกพร้อมแถมเล็กยังเอาผ้ามาห่มเราสองคนไว้แถมยังกอดซุกผมไว้เหมือนลูกแมวตัวน้อย
“มาๆๆๆๆ มากินเหล้ากัน น้องปังกับน้องเล็กเอาแบบผสมเปปซี่แล้วกันเนอะ” พี่โย่งวิ่งไปหยิบเสาร์ออกมาจากเต็นท์ผมเม้มปาก บางทีผมก็อยากลองเหมือนกันนะว่ารสชาติของเหล้านี้มันจะเป็นยังไง เห็นพี่ใหญ่กินได้กินดี คงอร่อยน่าดู
“ไม่ ห้ามให้ไอ้เด็กสองคนนี้กิน”
“โห่ อะไรว่ะใหญ่นิดๆหน่อย แก้หนาว”
“บอกไม่ก็ไม่ไง” ดูท่าผมจะอดแล้วล่ะ เฮ้อ
“ขี้งก” เล็กบ่นหงุงหงิงอยู่ในผ้าห่ม
ผมหัวเราะแอบเห็นด้วยในใจ และสุดท้ายผมกับเล็กก็ได้แต่มองพี่ๆกับเสาร์เค้านั่งกินเหล้ากันเพลินเลย สุดท้ายก็ไม่ไหวขอตัวไปนอนก่อน สรุปคืนนั้นเล็กนอนกับผมไปโดยปริยาย
.
.
.
“ปัง ปัง …” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อเสียงของพี่ใหญ่ดังขึ้นห้างหู … ทำไมเป็นพี่ใหญ่ล่ะแล้วเล็กไปไหน
“เล็กล่ะครับ”
“ไปนอนเต้นท์อื่นแล้ว … หนาวไหม” พี่ใหญ่ถามขึ้นก่อนจะรวบผมเข้าไปก่อน ผ้าห่มถูกบรรจงคุมกายของเราทั้งสองเอาไว้ ผมซุกตัวลงกับอกหนาของพี่ใหญ่ ไม่หนาวเลยครับ อบอุ่นมาก
“กี่โมงแล้วครับ”
“จะตีหนึ่งแล้ว”
“ไม่ทันเคาท์ดาวน์เลย พี่ใหญ่เอาแต่กินเหล้า”
“หึหึ ไม่สำคัญหรอก … งั้นเรามาเคาท์ดาวน์กันเองไหม” ผมเงยหน้าขึ้นมาเอียงคอมองเค้าแต่แล้วยังไม่ทันจะรู้สึกตัวเต็ม
ที่
“10”
เค้าก็ก้มลงมาจุ๊บเล็กๆที่ริมฝีปากผม
“9”
เค้าหอมเบาๆที่แก้มของผม
“8”
เค้าหอมเบาๆที่แก้มของผมอีกข้าง
“7”
เค้าจุ๊บหน้าผากของผม
“6”
เค้าจุ๊บที่เปลือกตาข้างซ้าย …
“5”
ที่เปลือกตาข้างขวา
“เหลืออีก 4 ที ทำบ้างสิ” ผมอมยิ้มก่อนจะบ่นงึมงำในลำคอ … เมื่อกี้ผมแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อพี่ใหญ่ขอ ก็ได้แหละ … เขินอ่ะ
ผมเอื้อมตัวยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บที่หน้าปากพี่ใหญ่เบาๆ พี่ใหญ่เหยียดยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมาท่ามกลางความหนาวเย็นเบาๆ
“4” เค้าชี้แก้มขวาของเขาต่อ ผมพยักหน้าอย่างเขินๆก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มของเขาเบาๆ
“3” ผมพูดขึ้นบ้าง พี่ใหญ่ชี้แบบเดิมกับแก้มด้านซ้าย … ผมเองก็ทำแบบเดิมเหมือนกัน
“2” เค้าพูดและชี้ที่ริมฝีปากของเค้า … ผมยิ้มเขินๆก่อนจะบิดตัวไปมาเล็กๆ เค้าหัวเราะก่อนจะยื่นหน้าเค้ามากระซิบเบาๆ
“1 สวัสดีปีใหม่นะหมูแดง”
รสชาติของเหล้ามันเป็นแบบนี้นี้เองใช่ไหม … สวัสดีปีใหม่ครับพี่ใหญ่ อย่าดุผมมากนักนะครับ …
ถึงแม้เราจะไม่ทันเคาท์ดาวท์เหมือนคู่อื่นๆ ถึงแม้จะไม่ได้ตื่นขึ้นมาดูพระอาทิตย์ตอนเช้าพร้อมๆกันเพราะพี่ใหญ่ตื่นสาย แต่ … ยังไงผมก็เชื่อว่า ผมจะไม่มีทางปล่อยมือของพี่ใหญ่ก่อนแน่นอน ถึงแม้จะไม่ได้เกินขึ้นจากความรักตั้งแต่แรก … แต่ผมก็พร้อมที่จะเชื่อมั่นและดูแลความรักของผมให้อยู่แบบนี้นานๆ ถ้าวันไหนพี่ใหญ่ไม่รักผมแล้ว ก็ขอให้เป็นเค้าที่เป็นฝ่ายเดินจากผมไป ไม่ใช่เกิดจากผมแน่นอน …
Merry Christmas ครับ … จากปังปัง …
(http://i58.tinypic.com/2janexi.jpg)
=======================
:-[
Merry Christmas ล่วงหน้าจากคนเขียนเหมือนกันจ้า
เดี๋ยวมาสวัสดีพี่ใหม่อีกรอบรีบเอาตอนพิเศษมาลงกลัวไม่ทัน ฮ่าๆๆๆๆๆ
มีความสุขกันมากๆนะค่ะ เจอกันตอนหน้าจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=bookmarks)
:bye2: :o8: :-[ :z2:
-
อั๊ยยะ :hao6: :hao6: :hao6:
มุ้งมิ้งมากอิพี่ใหญ่!! ยังไม่เลิกในการทำให้น้องตบะแตก 55555
คำผิดน้าา
เอะ เอะ เอะ! ผมลืมเอาโทรศัพท์มาอ่ะ <<เอ๊ะ
“อย่าตอกย่ำสิ”<<ตอกย้ำ
สุดท้ายก็ต้องขอโทษขอโผยกันยกใหญ่ <<ขอโทษขอโพย
-
แต่ผมก็ชิงหลับไปเสียก่อนตื่นขึ้นมาก็ไม่ถึงเขาใหญ่กันโดยสวัสดิ์ภาพในตอนบ่ายๆ
อันนี้น่าจะผิดนิ๊ดนึงนะคะ xD
ยังมีตอนพิเศษอีกเหรอคะ? รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แหม่ ปีใหม่ช่างดีจริงๆ น่าจะมีกฏว่าต้องมีมอร์นิ่งคิสทุกวันนะเนี่ย กร๊ากกกกกกก :hao7:
-
มาส่งหมูเข้าถ้ำเสือค่ะ 555 โคตรน่ารักอ่ะ มีเค้าน์ดาวน์กันเองด้วยนะ เกร๋กู้ด
-
มุ้งมิ้งได้ใจ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao5: :hao5: เราจะรอนะ..................รอวันที่พี่ใหญ่และปังคุงได้กัน เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6: :pighaun: :pighaun: :z1: :z1: :haun4: :haun4:
-
น่ารักตลอด นั่งยิ้มไม่วางเมื่ออ่านเรื่องนี้
-
อ่อยยยยย :o8: :o8: :o8: ปังปังน่ารักอะ :o8: พี่ใหญ่ก็น่ารัก ฮิฮิ :mew3:
-
เจอแบบพี่ใหญ่นี่ ไม่อยากผอมเลยค่ะ แอร๊ย :impress2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อร๊ายย~ :-[ เขินแป๊บ
ถ้าพี่ใหญ่จะมาหวานขนาดนี้ คือแบบเราไม่ทันตั้งตัวน่ะ หุหุ :o8: :o8:
ปล.หมูปังจะผอมเมื่อไหร่นิ เจอพี่ใหญ่จัดเต็มตล๊อด o22 o22
-
พี่ใหญ่เลิกขุนปังปังสักที
-
โอยยยยยยเขินจุง เขินตัวแตกตอนเค้าเคาท์ดาวน์กัน
-
พี่ใหญ่นี่ ทำไมต้องพาปังปังไปทานอะไรอ้วนๆนะ
น้องกำลังลดหุ่นอยู่นะคะพี่
:hao7:
-
:mew1:
-
เป็นการนับถอยหลังที่น่ารักมากกก
จุ๊บกันไปจุ๊บกันมา
พี่ใหญ่หวานอะ อิอิ
ขอบคุณนะคะมี่แต่งมาให้อ่าน
Merry christmas นะคะ
-
คนน้องจ้องแต่จะลดคนพี่ก็จ้องแต่จะขุนน่าสงสารปังปังจังเลยเป็นคนกลางนี่ก็ลำบากใจเหมือนกันนะ
-
Merry X'Mas น้าาาาาาา
ปัง ปัง น่าร๊ากกกกกกกกก :กอด1:
หวัดดีปีใหม่นะลูกนะะะ
รอตอนต่อไปปปปป
-
ไม่อยากจะเชื่อว่าอิพี่ใหญ่จะน่ารักได้ขนาดนี้ 55555
-
งุ้ยยยยย
รูปน่ารัก >//////<
-
:-[ :ling1: ยังมีผู้ชายแบบพี่ใหญ่อีกไหมครับเนี่ย สั่งพิเศษห่อกลับบ้านให้ผมด้วย :impress2:
-
กรี๊ด ตรงเค้าท์ดาว
-
พี่ใหญ่ค่ะ
น่ารักเกินไปแล้วนะ
รักรักรักแล้ววววววววววว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่ใหญ่
[/b]
-
น่ารักกันมากปังกับพี่ใหญ่มีมุงหวานๆกันด้วย
-
พี่ใหญ่ โหดวันโหดคืนจริงๆ
-
ชื่นมืนคร่า า ฟินๆ :katai2-1:
-
พี่ใหญ่น่ารักจัง
-
ภาพประกอบน่ารักมากกกก :impress2:
พี่ใหญ่นี่ก็จะขุนน้องตลอด
รอให้น้องสวยก่อนดิ แล้วค่อยขุนใหม่
อยากให้ปังปังลิ้มรสฮาเร็มบ้าง5555
อยากเห็นพี่ใหญ่หัวฟัดหัวเหวี่ยง กระแทก กระทืบ
-
อ๋อยยยย น่ารักเกินไปแล้ววว :m3:
รอนะฮะ :')
-
เขินนนนนนนนน
-
โอย.......อยากนับถอยหลังแบบนี้บ้างอ้ะ
น่ารักเกินไปแล้ววววววว :m1:
-
พี่ใหญ่โหดแท้ แต่น่ารักมาก
-
ต๊ายตาย มันดีค่ะคุณขาาาา
พี่ใหญ่หวานเว่อออ เค้าชอบบบบ
-
ตอนนี้พี่ใหญ่กับหมูปังน่ารักมากอ่ะ เพิ่งจะรู้ว่าพี่ใหญ่ก็มีโมเม้นต์นี้ด้วยน่ารักมุ้งมิ๊งที่สุดอ่ะ :-[
-
มาได้แล้วววว เค้าคิดถึงหมูแดง พี่ใหญ่ จะแย่แล้ววว :ling3:
-
หึหึ
-
Not Fat
{CH 24 ดีหรือร้าย? }
“ไอ้บ้า ๆ ๆ ๆ ฮึ้ยยยยยยย นิสัยเสีย!!!!”
ผมหันไปมองตัวเล็กที่เดินบ่นเข้ามาในห้องปั้น ผมกำลังฝึกขึ้นรูปปูน ตามแบบปูนปั้นที่อยู่กลางห้อง ดีนะที่ช่วงนี้เป็นช่วงพักเลยมีแค่ผมอยู่ในห้องคนเดียว ช่วยไม่ได้นี้ผมไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ แต่ไม่รู้สิ ผมไม่รู้สึกเสียใจที่เลือกสาขานี้เลยเรียนไปเรียนมาก็สนุกดีถึงจะเน้นปฏิบัติงานฝีมือ มีวิชาการนิดๆหน่อยๆ สบายใจดีเหมือนกันจนผมเกือบลืมสนิทไปเลยว่าผมเข้ามาที่นี้เพราะอะไร ลืมไปเลยว่าผมเคยชอบใคร …เฮ้อ เอาไว้ก่อนๆ ตอนนี้ผมสนใจเล็กก่อนดีกว่า ดูท่าจะอารมณ์เสียหนัก หน้ายู่เชียว
“เล็กมีอะไร” ผมวางมือจากการปั่นหันมาถามเล็กที่นั่งหน้ายู่ตาแดงหน้าแดงอยู่
“ก็ไอ้บ้าเสาร์น่ะสิ นิสัยไม่ดี แง่ม มันบอกให้เล็กกินผัก ผักบ้าผักบออะไรเล็กไม่อยากกิน ก็ขู่โน้นขู่นี้อยู่ได้ เล็กเลยหนีมา”
“ไอ้เล็ก ไอ้แมวป่า!!!” นั้นไง คู่กรณีมาแล้ว ผมส่ายหัวเมื่อเล็กขู่ฟ่อๆมาหลบข้างหลังผม เอานะ คนนึงเหมือนหมาบ้าอีกคนแมวป่า เอ้อ เข้ากันดี
“ไอ้ชินโด มึงปล่อยกู แม่งกวนตีน กูบอกให้แดกไม่แดกไม่แดกไม่ว่าเสือกเอายัดใส่ปากกู น่ารักๆหงุงหงิงๆ กูไม่ว่า แต่แม่งยัดเข้ามาและตบหัวกูซ้ำ!!!! พ่องมึงงงงงงงงง”
ชินโดพยายามห้ามปรามเสาร์ไม่ให้พุ่งเข้ามาหาตัวเล็กที่ขู่ไม่เลิก … ร้ายนักนะ ตบหัวเค้าด้วยหรอ ผมจำได้ว่าเสาร์ไม่ชอบให้ใครตบหัวตอนมัธยมนะ ต่อยปากแตกเลยว่าแล้วก็ขนลุก นึกถึงหมัดรุ่นๆแบบนั้นแล้วหน้าสะเทือนแทน … แล้วถ้าเล็กโดนเข้าไปคงกระเด็นไปไกลแน่ๆ
“ใจเย็นๆไอ้เสาร์”
“แม่งปล่อยกูดิ” เสียดายที่ชินโดตัวบางไปนิดถูกปัดไปพ้นทางอย่างงายดาย ไอ้เสาร์เดินก้ามสามขุมเข้ามา เฮ้ยๆๆๆๆๆ งานเข้าแล้วววววว
“เดี๋ยวๆ เสาร์อย่าเพิ่ง เอะ ตัวเล็ก ” ผมพยายามห้ามแต่อยู่ๆเล็กก็โผล่ออกมาจากหลังผม อ๊ากกกก เดี๋ยวโดนชกกกกกกกกกกกก ไม่ทันแล้วอ่ะ เล็กไปยืนตาแดงหน้าตาโหดอยู่ข้างหน้าไอ้บ้าเสาร์แล้ว
“ไอ้บ้า!!!จะเอาช่ะ อ่ะ อือออออ!!!!” ผมจะถลาเข้าไปห้าม แต่ต้องชะงักเมื่อ … จะ จูบกันเฉยเลยอ่ะ อ๊ากกกก ผมเอามือปิดตาก่อนจะมุดๆไปนั่งที่โต๊ะ หันหน้าเข้ากำแพง ฮือออออออ เขินอ่ะ
“อ่ะ ปล่อยนะ อื้อ ไม่เอาแล้ว ไม่ไปๆๆๆๆๆ” เสียงเล็กไกลออกไป ผมค่อยๆหันไปมองปรากฏเห็นว่าเล็กถูกไอ้บ้าเสาร์แบกขึ้นบ่าไปเรียบร้อย … ฮื้อออออ หน้าผมจะระเบิดแล้วอ่ะ
“รุนแรงเนอะคู่นี้”
“ชะ ช ใช่ เอ่อ ปังขอตัวทำของตัวเองต่อนะ” ผมพูดถึงปูนปั้นที่กำลังทำอยู่ ชินโดหัวเราะก่อนจะเดินตามผมมาด้วย
“ปังกินอะไรรึยัง”
“ยะ ยะ ยังเลยว่านี้เสร็จแล้วจะไปกินน่ะ” ผมขยับปากให้พูดชัดๆไม่ได้อ่ะ มันตื่นเต้นเกินไปอ่ะ ดูดกับจ๊วบๆเลยอ่ะ แงงงงงง ภาพมันติดตาล่ะ
“อ่า จะเข้าเรียนแล้วนะ นี้ชินมีขนมติดอยู่กินก่อนนะ”
“มะ ไม่เป็นไร” ผมว่าก่อนจะเริ่มเปิดเครื่องปั้นทำต่อ
“กินหน่อยสิ ดูปังผอมๆไปนะ ระ เราป็นห่วง”
ปัง!
ผมสะดุ้ง หันไปมองหน้าประตู พี่ใหญ่เดินเข้ามาพร้อมกับไม้หน้าสามมัดใหญ่ๆ … เอ่อ … ถือมาทำไมครับไม้เยอะแยะขนาดนั้น แถมหน้ายังโห๊ดโหด มีใครไปทำอะไรให้รึเปล่าน่ะ
“กินซะ” พี่ใหญ่โยนขนมปังแบบเดียวกับของชินโดมาให้ผมบนโต๊ะปั่นส่วนตัวเองก็ไปนั่งอยู่ที่นั่นด้านหลัง ผมหันไปมองก่อนจะรู้สึกบรรยากาศแปลกๆ ทำไมพี่ใหญ่ถึงปล่อยรังสีออร่าสีดำออกมาอีกแล้ว ฮือออ ทั้งพี่ทั้งน้องน่ากลัวพอกันเลย
“เราไปก่อนนะปัง สวัสดีครับพี่ใหญ่”
“ดะ เดี๋ยวสิชินโด” ผมร้องเรียก
รีบไปไหนอ่ะ ผมยังไม่ได้ขอบคุณเลย ผมมองขนมปังสองอันที่วางอยู่ข้างกันและถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินไปซิงค์ล้างมือข้างๆห้อง ก่อนจะเดินกลับมาถือขนมปังเดินไปหาพี่ใหญ่ที่นั่งฟังเพลงอยู่ พอเดินเข้าไปไกลเค้าก็เหลือบมามองผมแต่ก็ไม่ได้สนใจผม … ผมทำอะไรผิดรึเปล่า
“พี่ใหญ่แบกไม้มาทำอะไรหรอครับ”
“เอามาตีหัวหมา”
“ …”เอิ่ม สงสารหมาอ่ะ โดนตีตั้งหลายอัน
“กินให้หมด อันนี้กูกินเอง”
“เอ่อ … โมโหอะไรผมรึเปล่าครับ”
ผมกล้าๆกลัวๆถามขึ้นมองพี่ใหญ่ที่หยิบขนมปังอันของชินโดไปกินหน้าตาเฉยกัดทีครึ่งอัน จะรีบกินไปไหนครับ เดี๋ยวติดคอไปเสียฟอร์มนะ พี่เค้าส่ายหัวเคี้ยวตุ้ยๆ ผมเลยนั่งลงข้างๆเค้าแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเค้าวาดมือมากระชากไหล่ผมให้ไปนั่งใกล้กว่านี้อีก เราเลยนั่งใกล้กันแทบจะเกยตัก แต่ไม่เอานะ เดี๋ยวพี่ใหญ่หนักอ่ะ กลัวเค้าเจ็บ
“เย็นนี้ไปกินหมูกะทะกัน”
“ไม่ได้ครับ เล็กห้าม” ผมว่าพร้อมกับแกะถุงพลาสติกออก และค่อยๆกิน ต้องเคี้ยวช้าๆเล็กบอกผมไว้
“ทำไมต้องเชื่อไอ้เล็กทุกอย่าง” ถ้าผมไม่เชื่อเล็กแล้วจะให้ผมเชื่อใครล่ะ เล็กคือเพื่อนสนิทคนเดียวของผมนะ
“…”
“ตามใจ แต่คืนนี้กลับดึกนะ”
“เหล้าหรือครับ”
“อืม” พี่ใหญ่พยักหน้า ผมไม่กล้าถามต่อ แค่รู้ว่าไปกินเหล้าอีกแล้วผมก็ไม่อยากจะมองหน้าพี่เค้าแล้ว กินแต่เหล้า ถึงพักนี้จะไม่ค่อยเห็นเค้าสูบบุหรี่แล้วก็เถอะ แต่เหล้านี้ไม่ได้จริงๆสินะ …
“ห้องไอ้โย่ง” ผมพยักหน้าก่อนพี่ใหญ่จะหัวเราะข้างๆผม … มีความสุขนะ
.
.
.
ในตอนเย็นผมตั้งใจจะกลับห้องไปวาดโมเดลส่งประกวดเลยเพราะวันนี้เวรทำงานในหอสมุดไม่ใช่เวรของผม พอเลิกเรียนเสร็จผมเลยขอตัวกลับทันที ตัวเล็กเห็นว่าดีกับเสาร์แล้วเลยขอไปเดินเล่นกันที่ตลาดนัดข้างๆห้ามสรรพสินค้าแทน ผมเลยกลับคนเดียว เดี๋ยวแวะซื้อขนมไปกินหน่อยดีกว่าเห็นว่ามีร้านเต้าฮวยน้ำของเปิดใหม่อยู่ พักนี้ผมค่อนข้างจะตบะแข็งกล้าเรื่องการกินเริ่มรู้สึกผิดถ้ากินเยอะ ยิ่งเวลาไปกินกับพี่ใหญ่นะ ผมยิ่งลำบากใจเพราะน้ำหนักกว่าจะลงได้มันลำบากนะครับ ถึงเวลานี้ผมไม่ได้หวังให้ผอมเพรียว แต่แค่มีสุขภาพแข็งแรงก็พอเนอะ แต่เหมือนพี่ใหญ่ไม่ค่อยจะเข้าใจผมสักเท่าไหร่นะ
“หนูจ๊ะหนู หนูนั้นแหละจ๊ะ” ผมชี้มาที่ตัวเอง น้ายิ้มสวยผมบลอนในชุดสูทกระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยเดินยิ้มมาที่ผม พร้อมกับคนใส่ชุดสูทเดินตามหลังมาด้วย … เค้ามีอะไรกับผมหรอ …
“หนูชื่อปังใช่ไหมค่ะ”
“เอ่อ คะ ครับ” ผมขานรับตะกุกตะกัก เค้ารู้ชื่อผมด้วยล่ะ ใครอ่ะผมนึกไม่ออกอ่ะ
“พอดีฉันเป็นแม่ของตัวใหญ่กับตัวเล็กน่ะ พอจะว่างคุยกันสักครึ่งชั่วโมงไหมจ๊ะ”
ผมอึ้งตาค้างไปไม่เป็น … ผู้หญิงคนนี้เป็น ปะเป็นแม่พี่ใหญ่หรอ … ยะ แย่แล้ว … แย่แน่ๆ T^T
.
.
.
“ตาใหญ่คุยเรื่องหนูให้ฟังเยอะเลยจ๊ะ อ่า … ความจริงเค้าก็ไม่ค่อยพูดและไม่กลับบ้านมาปีนึงแล้วล่ะนะ แต่ไม่ว่าแม่จะโทรมาหาเค้ากี่รอบๆเค้าก็บอกไปหาหนูบ้าน ไปกินข้าวกับหนูบ้าง แหมมมม พอแม่ถามเค้าเป็นแฟนลูกหรอ เท่านั้นแหละเด็กคนนั้นก็รับเต็มปากเต็มคำเลยล่ะจ๊ะ ฮิฮิ”
แล้วคุณน้าก็หัวเราะคิกคักออกมา ในขณะที่ผมนั่งเกร็งอยู่ในร้านขนมในห้างดังที่ตกแต่งค่อนข้างหรูและดูเกินตัวผมไปมาก บ้านพี่ใหญ่ต้องรวยมากๆแน่เลยใจจริงผมไม่ได้อยากมาเลยแต่เค้าจับผมใส่รถและขับพาผมมาที่นี้เลย ผม … ผมกลัว ผมกลัวจริงๆนะ ผมกลัวเค้าจะดุ ผมกลัวเค้าจะว่า ผมกลัวเค้าจะรังเกียจ ผมควรทำยังไงในตอนนี้
“แม่ก็เลยให้คนสืบประวัติหนูเลยล่ะจ๊ะ แล้วก็ได้รูปนี้มา ตอนแรกแม่ตกใจมากเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนหนูจะผอมลงนะ น่ารักดีเหมือนกันเนอะ ความจริงแม่ก็จะถามเล็ก แต่เล็กไม่ยอมตอบแม่แน่ๆ” คุณน้าพูดต่อพร้อมกับยื่นรูปผมที่เป็นรูปในบัตรประชาชน … นั้นคนหรือแมวน้ำ ฮืออออ ก็ยอมรับที่คุณน้าจะตกใจแหละ
“ว่าแต่คุณพ่อหนูทำงานภารโรงจริงๆใช่ไหมจ๊ะ คือแม่ไม่ได้รังเกลียดนะจ๊ะ แต่แม่อยากรู้เฉยๆ”
“ครับ … พะ พ่อผมเป็นภารโรงอยู่ที่โรงเรียนที่ผมเคยเรียนครับ”
“แล้วคุณแม่หนูล่ะ” คุณน้าเหมือนไม่ใส่ใจมากนัก ตักก้อนน้ำตาลใส่ลงไปในชาร้อนของตัวเอง ผมได้แต่ก้มหน้ามองชาเขียวปั่นของตัวเอง
“ท่านเสียแล้วครับ”
“หรอจ๊ะ เสียใจด้วยนะจ๊ะ อ่อ ถ้าไม่รังเกียจมาเป็นลูกของแม่ไหม หนูน่ารักมากเลย อ่อ ทานเยอะๆนะ น้องค่ะ เอามาการองมาสองกล่องด้วยค่ะ” ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาคุณน้า … ท่านไม่รังเกียจผมใช่ไหม วันนี้ทั้งการแต่งตัว ทั้งความพร้อม ในวันนี้ผมไม่พร้อมเลย … จะให้ผมเป็นลูกท่านหรอ และผมน่ารักหรอ … จริงๆใช่ไหม …
ในเวลานั้นท่านคงไม่ได้สังเกตเห็นน้ำตาที่คลอเบ้าของผม ผมนั่งก้มหน้าก้มตาฟังท่านเล่าเกี่ยวกับเล็กและใหญ่ตอนเด็กๆ เป็นเวลานานสองนาน ได้แต่ขานรับเป็นบางครั้งหากท่านต้องการความเห็น ผมไม่ได้เอะใจใดๆทั้งสิ้นแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงแหลมของคนคุ้นเคยดังขึ้น
“มาม๊า!!!!” ผมเงยหน้าขึ้นไปเห็นเล็กกับเสาร์เดินก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับถุงพลุงพลังเชียว เล็กดูหน้าตื่นตกใจมาก รีบเดินมายืนข้างผม จับแขนผมไปดูเหมือนตรวจว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า
“อ้าวตัวเล็กกกกกกกก มา มา มาม๊าคิดถึงจังไม่คิดว่าจะเจอที่นี้”คุณน้าว่า
“มาม๊ามาทำอะไรที่นี้ครับ ปังปังไม่เป็นไรนะ” ผมเอียงคอมอง หมายความว่ายังไงว่าผมไม่เป็นอะไร ผมก็สบายดี คุณน้าก็ไม่ได้ทำอะไรผมสักหน่อย
“แม่มาเจอปังน่ะสิ โอ้ยขอแม่กอดหน่อยนะ” คุณน้าจะลุกมาหาตัวเล็ก แต่ตัวเล็กหลบฉากและฉุดผมยืนขึ้น ผมงงไปหมดแล้วนี้มันเรื่องอะไรกันล่ะ
“ไม่เอาครับ ไปเร็วปังปังกลับกัน”
“เดี๋ยวสิตัวเล็ก โธ่ว” คุณน้านั่งลงทำหน้าน้อยอกน้อยใจ … ผมรีบเบรกเล็กก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ก่อนจะยกมือไหว้ลาคุณน้า
“เดี๋ยวเล็ก ขอตัวก่อนนะครับคุณน้า ขอบคุณนะครับขนมอร่อยมากเลย”
“และเจอกันนะจ๊ะหนูปัง” คุณน้าโบกมือให้ผม
“ไปเถอะปังปัง” เล็กลากผมออกมาไม่สนใจรอเสาร์ที่ถือของตามมาเลย … เล็กเป็นอะไร ???
.
.
.
“ฮึ้ย ไม่คิดเลยว่าจะกลับมาไทยเวลานี้” เล็กหงุดหงิดทิ้งของทุกอย่างลงบนเตียงก่อนจะหันมามองผมที่นั่งอยู่ที่เตียงของตัวเอง ตัวเล็กพาผมกลับมาที่หอโดยไม่รออะไรทั้งสิน เสาร์ต้องใช้สกิลการตามขั้นสูงสุด จนเหนื่อยเป็นหมาหอบแดดอยู่ข้างๆผมตอนนี้
“รีบไปหาญาติมึงไงว่ะ” เสาร์บ่นยกใหญ่ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมากระดกอึกใหญ่ เล็กหน้างอก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆผม พูดขึ้นเบาๆ
“อย่าไว้ใจมาม๊าเด็ดขาดนะ”
“ทำไมหรอ”ผมหันไปถามทันที ผมก็อยากรู้เหมือนกันทำไมเล็กถึงเสียมารยาทกับแม่ตัวเองถึงขนาดนั้น เล็กทำตัวไม่น่ารักเลย
“ก็มาม๊าน่ะ … ขี้แกล้งอย่าบอกใคร” เล็กบ่นหงุบหงิบก่อนจะโหมตัวมากอดตักผม หงุงหงิงๆอีกตามเคย เฮ้อ … เค้าจะมาแกล้งอะไรผมล่ะ ผมน่ะ ไม่มีอะไรให้น่าแกล้งหรอกถึงแบบนั้นจะแกล้งอะไรก็ได้แต่อย่างทำลายความรู้สึกผมเลยนะ …
“คิดมากปะว่ะเล็กยังไงเค้าก็แม่เอ็งนะ” เสาร์พูดขึ้น แต่โดนเล็กหยิบหมอนปาเลยต้องกระโดดหลบฉากหน้าโหดมากมาอย่างเชือดเฉือน
“มาม๊าน่ะนะ เราสองคนพี่น้องไม่เคยกลัวใคร นอกจากมาม๊า” เล็กว่า ผมเม้มปาก สรุปก็คือเค้าหวังดีกับผมจริงรึเปล่า และผมควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
“เล็กว่าเล็กบอกพี่ใหญ่ก่อนดีกว่า” เล็กรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์
แต่ผมรีบเดินไปแย่งมาไว้ได้ก่อน ผมไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ความจริงคุณน้าอาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้ ตื่นตูมไปผมจะถูกมองว่าไม่ดี ไปมากกว่านี้ หน้าตาหุ่นผมก็ไม่ดีอยู่แล้วอย่าให้ผมต้องมีปัญหาไปมากกว่านี้เลย ถ้าเค้าจะแกล้งก็แกล้งไปเถอะ ผมชินแล้ว
“อย่าเพิ่งเลยเล็ก ปังขอ”
“ทำไมล่ะ ไม่เอาอ่ะเล็กจะบอก ปังโดนแกล้งแน่ๆนะ”
“คิดมากน่ะเล็ก อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลย”
“แต่” เล็กหน้างอ
“ปังโกรธจริงๆนะ” สุดท้ายเล็กก็ยอมจนได้ แต่ก็ยังหน้างอคิดมากอยู่ดี
เฮ้อ … ทำยังไงดีนะ …
.
.
.
“เป็นอะไร” พี่ใหญ่ถามหลังจากกลับมาจากห้องพี่โย่งเวลาตีหนึ่งกว่าๆ
ผมเงยหน้าจากโต๊ะเขียนหนังสือที่ร่างโมเดลมามองพี่เค้า เค้ายิ้มก่อนจะเดินมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ จนผมเขินก้มหน้าหลบอีกฟอดที่ถือดีจะรังแกผมอีก พี่ใหญ่หัวเราะก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผมหันกลับมาสนใจแบบร่างโมเดลตัวเอง มันเป็นรูปเป็นร่างแค่ 10 % เอง พักนี้มีเรื่องให้ผมคิดเยอะมากเลย ผมเลยคิดไม่ออกจริงๆ … เฮ้อ เหนื่อยจัง ผมฟุบลงบนโต๊ะอีกรอบ ทุกเรื่องมันปะเดปะดังกันเข้ามา จนผมแยกไม่ออกว่าผมควรจะดีใจหรือเสียใจดี กลุ้มใจจัง แต่ยังไงผมก็ยังยืนยันว่าผมจะไม่ใช่คนที่ทำร้ายพี่ใหญ่ก่อน … ผมไม่มีสิทธิขนาดนั้น
“นอนได้แล้ว” เสียงของพี่ใหญ่ดังขึ้นด้านหลัง
ผมเงยหน้าลืมตามองเค้า อาบน้ำไวจังเลย กลิ่นตัวก็หอมด้วย ผมยิ้มให้เค้าก่อนจะเก็บของทุกอย่างปิดไฟที่โต๊ะทำงานก่อนจะเดินไปซุกตัวลงบนเตียง เค้าพาดผ้าเช็ดตัวที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะล้มตัวนอนกอดกายผมเหมือนอย่างเคย
“มีอะไรรึเปล่า”
“…” ผมส่ายหน้าก่อนจะหลับตาลงใต้อ้อมกอดอบอุ่นของพี่ใหญ่ เป็นอย่างงี้นานๆได้ไหม …
“สู้ๆไอ้หมูแดง” เสียงกระซิบที่ดังข้างหู ผมแยกไม่ออกว่ามันคือความฝันหรือความจริง แต่ผมก็รู้สึกโชคดีที่ได้ยินมันเป็นของผม และผมได้ยินประโยคนั้นเพียงคนเดียว …
============================
:katai3: ดีหรือร้ายล่ะคุณแม่!!!!
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mew1:
พรุ่งนี้เราไปสวดมนต์ข้ามปีจะเอาบุญมาฝากทุกคนนะค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :bye2:
ฝากเพจติดตามความเคลื่อนไหวและผลงานได้ที่นี้นะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
และขออนุญาติฝากนิยายล่าสุดของเราด้วยนะค่ะ รับรองจะหลงรัก "ศารทูล" ค่ะ
สาปศารทูลจงรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44911.msg2915526#msg2915526)
:katai2-1:
-
หมูปังน่ารักน่าหยิกจริงเชียว!!! :-[
มาม๊าอย่างแกล้งปังปังนะ!!!!
Happy new Year นะคะ :mc4:
รอตอนต่อไปปีหน้า
-
นั่นดิคุณแม่อย่ามาทำอะไรปังเลยนะ
-
ม๊ารู้เรื่องด้วยอ่ะ ทั้งลูกชายคนเล็กคนโตได้แฟนผู้ชายหมดเลย 5555 คงไม่ต้องหวังเรื่องหลานสืบสกุลแล้วแหละ
-
ขุ่นแมมมมมมม่ มาดีรึเปล่าคะ
ยังไม่อยากสกรัมคนแก่นะคะ
สงสารปังปังของลูกบ้าง
เค้าเจ็บมาเยอะ
ดังนั้นขุ่นแม่ อย่าเยอะ!!
-
สู้ๆนะปัง ไม่รู้คุณแม่แกจะมาดีหรือร้าย
-
ขอให้คุณแม่มาดีนะ
-
คุณแม่ขี้แกล้งไงน้าา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ดูแล้วก็น่าจะดี แต่ก็คงไม่ง่าย เล็กกับใหญ่กลัวนี่คือไม่ธรรมดา
พี่ใหญ่ขี้หึงน่ารักดี ไม้หน้าสามเลยเหรอพี่ เฝ้าแฟนตลอดไม่มีคลาดสายตา
เล็กเสาร์ไรเนี่ยมาจ่งจูบต่อหน้าคนอื่น
ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนต่อไปครับ ว่าแต่คุณแม่จะแกล้งอะไร อยากรู้จิง
-
ปังปังคิดมากระวังจะผอมนะ!! :hao4:
-
ขุ่นแม่มา จะมาม่าแบบฮาๆกันไหมนี้? สนุกค่ะ ชอบพล็อตแบบนี้ ตัวเอกแบบนี้มากๆ
พลุงพลัง - พะรุงพะรัง หรือเปล่าคะ?
-
คุณแม่ จะแกล้ง น้องปัง แรงไหมเนี่ยดูจากอาการของ เล็ก แล้ว
คุณแม่ น่าจะแกล้งหนักเอาการ
-
:pig4:
-
ฟิน น อีกแระ น้องปังน่าสงสารนะ คุณแม่อย่าแกล้งน้องเลย
-
แม่จะแกล้งอะไรน้า:)
-
น่ารักจิงหมูแดง
-
นั่นสิ มาม๊าของตัวเล็กกับพี่ใหญ่น่ากลัวขนาดนั้นเชียว?
:mew1:
-
ดีหรือไม่ดีน้อออออออออ ปังปังชอบคิดมากจริงๆ- -;;; คิดไปเก้าสิบเก้าตลบละนั่น
คำผิดน้าาา
ผมจะถล่าเข้าไปห้าม แต่ต้องชะงักเมื่อ … <<ถลา
เล็กไม่ยืนตาแดงหน้าตาโหดอยู่ข้างหน้าไอ้บ้าเสาร์แล้ว << ตรงคำว่าไม่อ่าจ้า มันอ่านแล้วแปลกๆ
รังศีออร่าสีดำออกมาอีกแล้ว ฮือออ ทั้งพี่ทั้งน้องน่ากลัวพอกันเลย <<รังสี
“ …”เอิ่บ สงสารหมาอ่ะ โดนตีตั้งหลายอัน <<“…” เอิ่ม
ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงแหล่มของคนคุ้นเคยดังขึ้น<<เสียงแหลม
ผมบ่นหงุบหงิบก่อนจะโหมตัวมากอดตักผม<<เล็กบ่น
ดีใหญ่หัวเราะก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป <<พี่ใหญ่
“หรือจ๊ะ เสียใจด้วยนะจ๊ะ อ่อ ถ้าไม่รังเกียจมาเป็นลูกของแม่ไหม <<หรอ จะโอเคกว่าน้าา
-
มาร้าย! มาดี! มาทำไม! 555
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^^
-
:hao5:น่ารัก พี่ใหญ่น่ารักที่สุด :hao3:
-
คุณแม่น่ากลัวอะ เดาทางไม่ถูกเลย
-
น่ารักมากๆค่ะ
มาเป็นกำลังใจให้ปังด้วยคน :mew1:
-
น่ารักมากกกๆ
น้องปังๆน่าร้ากกก
-
ร้ายแน่ๆดูแม่แมคๆอะ :z2:
-
ยังไม่รู้เลยยยว่าปันๆ วาดรูปอะไรอ่ า ที่หลุมศพอ่า
คนเขียนมาบอกหน่อยยยยยนะ
-
คุณแม่มาแนวไหนครับ
-
Not Fat
{CH 25 อย่าโกรธปังปังเลย}
จากวันนั้นสถานการณ์ดูสงบลงไป คุณแม่พี่ใหญ่ไม่มาหาผมอีกเลย เป็นเวลากว่า 3 สัปดาห์แล้ว ผมเองก็ไม่ได้สนใจมากนักและไม่ได้คิดมากที่จะเชือดเฉือนอะไรกับท่าน ผมเชื่อว่าท่านเองก็คงมีภาวะการตัดสินใจมากพอและคงไม่ใจร้ายแกล้งผมมากนัก เผลอๆเล็กอาจจะตื่นตกใจไปเองก็ได้ ก็ดูท่านเป็นคนดีน่ารักออก
เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วที่งานเปิดบ้านเยี่ยมชมมหาลัยจะเริ่มขึ้นภายในช้อปเริ่มคึกคักมากขึ้น จากที่ 6 โมง แยกย้ายกันกลับไปพักเริ่มกลายเป็นทุ่มสองทุ่มและก็ไล่ยาวมาเทียงคืนตีหนึ่ง อย่างที่ผมกำลังซมซานกลับหอพักอยู่ตอนนี้ คาดว่าถ้าใกล้วันงานเลิกเช้าเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนและเข้าเรียนเลยคงจะมาถึงอย่างแน่นอน เฮ้อ ถึงงานช้อปจะเร่งเข้ามาเรื่อยๆโมเดลที่ผมจะต้องส่งประกวนวันงานและการเรียนของผมก็ไม่เคยบกพร่อง ยังคงทำหน้าที่เครื่องจักรมนุษย์อย่างสมบูรณ์แบบครับ ฮ่าๆๆ
“โอ้ยเล็กเหนื่อยจางงงงง หิวด้วย งอแงๆๆๆ” ตัวเล็กบ่นงอแงทันทีที่ล้มลงเตียง ผมก็หิวนะแต่เลยเวลากินแล้วอ่ะ ถ้ากินตอนนี้ผมต้องตบะแตกแน่ๆ ช่วงนี้พี่ใหญ่ยิ่งเอาของกินมาล้อบ่อยๆอยู่ และผมก็ตกหลุมพลางบ่อยด้วย
วันนี้พี่ใหญ่อยู่ทำงานที่ห้องพี่ซิ่งยันเช้า เราเพิ่งแยกกันหน้าหอเมื่อกี้ เห็นว่าต้องทำส่งอาจารย์ก่อน 10 โมงเช้า ผมเลยมานอนกับตัวเล็ก ส่วนเสาร์ก็กลับห้องข้างๆไปแล้วงอนเล็กเพราะเล็กเหวี่ยงใส่ เดี๋ยวก็ดีกันนั้นแหละสองคนนี้ ความจริงสองคนนี้ยังไม่เปิดตัวอย่างเป็นทางการนะ แต่ดูจากการกระทำก็คงไม่ต้องบอกอะไรแล้วใช่ไหมครับ ต่างคนต่างหาคนที่หยุดตัวเองได้ แค่นี้ก็น่าอิจฉาแล้ว
“ปังปัง เล็กจะไม่บ่นหิวแล้ว”อยู่ๆเล็กก็ฉุดตัวเองขึ้นมานั่ง
ในขณะที่ผมจองที่วาดโมเดลต่อที่โต๊ะทำงานกลางห้องที่เริ่มรกไปด้วยหนังสือ เพราะไม่มีเวลาที่จะจัดเลย พรุ่งนี้ผมหยุด กะว่าสายๆจะกลับไปหาพ่อสักหน่อยและค่อยมาเรียนในตอนเช้า เลยกะว่าจะลากยาวถึงเวลานั้นเลย … โมเดลเพิ่งวาดได้แค่ 30 % เอง ยังไม่รวมเวลาที่ต้องทำด้วย
“หิวก็โทรสั่งข่าวขึ้นมานะตัวเล็ก” ผมเงยหน้าขึ้นมาบอกเล็กที่เดินเข้ามาออเซาะแขนผมเหมือนแมวเหมียว
“ไม่เอา ปังปังดูนี้สิ มาเป็นชั้นเลยยยยย เพราะพี่ใหญ่นั้นแหละชอบเอาของมาให้ปังปังกิน พอเล็กเห็นเล็กก็ห้ามแล้วแล้วเล็กก็ไม่อยากให้เสียของ กินซะเรียบเลยยยย” ผมหัวเราะเมื่อเล็กยื่นขึ้นเปิดพุงที่ดูมีน้ำมีนวลขึ้นให้ผมดู ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ก็อวบขึ้นจริงๆนั้นแหละ แก้มยุ้ยเชียว แต่ถ้าอย่างเล็กเรียกอ้วนของผมล่ะ … เอ่อ ช่างมันเถอะนะ
“เอาน๊า เดี๋ยวผ่านงานนี้ไปค่อยไปลดกันต่อตอนนี้หิวก็ไปหาอะไรกินและไปนอนให้สบายนะ”
“จริงด้วยเนอะ งั้นเล็กโทรสั่งดีกว่าปังปังกินด้วยนะเล็กสั่งสุกกี้น้ำผักเยอะๆให้”
“เอาก็ได้ปังโต้รุ่งแล้วเล็กจะกินอะไร” ผมถามเล็กที่กำลังต่อสายถึงร้านข้าวที่เปิด 24 ชั่วโมง เล็กหันมายิ้มหัวเราะคิกคักให้ผม
“อิอิ เล็กอยากกินกระเพราะหมูกรอบ” เอ๊ะ ผมว่าไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่อย่างเดียวแล้วล่ะ
ผมหัวเราะนิดๆก่อนจะหันมาสนใจโมเดลที่วาดค้างอยู่ ในงานนี้ค่อนข้างละเอียดถึงจะวางโครงร่วมกับเล็กและเสาร์แล้วว่าควรออกมาเป็นยังไง แต่มันก็ไม่ง่ายในการที่จะร่างภาพออกมา ในแต่ล่ะจุดเชื่อมผมต้องบอกได้ด้วยว่าควรให้วัสดุขนาดเท่าไหร่ถึงจะต่อกันได้พอดีเปะ
นั้นแหละครับทฤษฎีและก็คือรากฐานด้วย ก็เหมือนกับการทำหนังนั้นแหละครับถ้าบทไม่นิ่งฝืนทำงานไปก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊ง งานแบบนี้ต้องคนเดียวจับด้วยเพราะถ้าหลายคนจับอาจจะพากันพังทั้งหมด ตัวเล็กและเสาร์ไว้ใจให้ผมเป็นคนร่าง ส่วนสองคนรอที่จะประกอบ โมเดลรูปแบบจริง ตื่นเต้นเหมือนกันนะ เหลือเวลาอีกแค่สองเดือนกว่าๆเอง
“ปังปังพี่ใหญ่โทรมา ไม่ได้เปิดโทรศัพท์หรอ” เล็กกลิ้งเอาโทรศัพท์มาให้ผมก่อนจะมานั่งจุมปุ๊กดูโมเดลอยู่ข้างผม
เออ ลืมไปเลยแฮะว่าแบตหมดตั้งแต่เมื่อตอนเย็นยังไม่ได้ชาร์ตเลย ผมรับโทรศัพท์มาก่อนจะเดินออกมาที่ริมระเบียง เล็กผิวปากแซวผมเล็กน้อย ผมหน้าร้องผ่าว ทำไมไม่ชินสักทีนะ แง๊ม คนนี้แซว
“ครับ”
“ทำไมปิดเครื่อง”
“แบตหมดครับ เพิ่งนึกได้ ”
“หึ ขี้ลืมนักนะ เดี๋ยวกลับไปจะไปคิดบัญชี” ง๊ะ ผมทำอะไรผิด ผมบุ้ยปากก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อมองลงไปเห็นคู่รักนักศึกษากำลังจับมือกันเดินไปหน้าซอย ธรรมดาซอยหอพักมหาลัยก็คึกคักตลอดทั้งคืนอยู่แล้ว ผมเลยมองภาพนั้นว่ามันน่ารักดี
“เงียบ”
“ไม่เงียบนะ พี่ใหญ่ไม่ทำงานหรอครับ”
“ก็โทรมาหาก่อน ทำไมไม่อยากคุยหรอ”
“ทำไมพี่ใหญ่งอแงจัง” ผมว่า พี่ใหญ่งอแงผิดปกติวันนี้ แต่ก็น่ารักดี คิกๆ
“หึ เดี๋ยวจะโดน เออ แค่นี้แหละเบื่อจะคุยล่ะ”
“… ไม่เบื่อนะครับ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะลอดออกมาจากปลายสาย … ไม่อยากให้เบื่อกันนะ ถึงผมจะไม่น่ารัก คุยไม่เก่ง ผมก็ไม่อยากให้เบื่อ …
“เออ ไม่เบื่อ นอยส์ทำไมว่ะ”
“เปล่านอยส์” ผมว่าเสียงค่อย ไม่ได้นอยส์นะ … แค่กลัว
“หึ ไม่นอยส์ก็ไม่นอยส์ พรุ่งนี้ส่งงานเสร็จแล้วจะไปรับพาไปหาพ่อแล้วกันเตรียมตัวด้วย”
“ไม่เอา ผมจะไปเอง” ผมค้านขึ้นทันที ปลายสายเหมือนชะงักนิดนึงก่อนจะหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ … ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดัง ผม …
“งอแง”
“ผมเปล่างอแง … เดี๋ยวพ่อรู้”
“ก็ดีสิ ไม่งอแงไปนอนได้แล้ว”
“…” ผมเม้มปากแน่น … ผมไม่อยากให้พ่อรู้ กลัว … กลัวพ่อทำใจไม่ได้ แน่นอนเลย พ่อต้องทำใจไม่ได้แน่ๆ เรามีกันแค่สองคนพ่อลูก …
“เลิกคิดมาก ทำงานล่ะ แล้วเจอกันตอนเช้าไอ้หมู ไม่เหงานะไม่มีคนนอนกอด”
“…ครับ” เหงาสิ …
เสียงปลายสายหัวเราะขึ้นเบาๆก่อนที่สายจะตัดไป ผมก้มมองโทรศัพท์ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆและเดินเข้าห้องไป … ไม่อยากให้พี่ใหญ่ไปด้วยเลย … ยังไม่พร้อมที่จะให้พ่อรู้ … ไม่ใช่ผมอายนะ แต่คนที่จะอายไม่ใช่ผมซักหน่อย …
.
.
.
7 โมงเช้า ผมมาอยู่ที่ตลาดหน้าบ้านที่คุ้นเคย ถึงจะไม่ได้กลับมานานแล้วคนที่ตลาดก็ยังจำผมได้และตะโกนทักทายตามภาษาแม่ค้าเป็นระยะๆ ผมค่อยข้างดีใจนิดๆที่บางคนชมว่าผมผอมลงและดูดีนั้น นั้นแหละครับ ผมออกจากหอมาตั้งแต่ตี สี่ครึ่ง เล็กนอนพุงป่องไม่ตื่นเลยในขณะที่ผมหนีพี่ใหญ่มา ไม่เอาอ่ะทั้งพี่ทั้งน้องเลยจะมากับผมให้ได้ พอวางสายจากพี่ไป คนน้องก็เกิดจิตตกจะตามผมมาให้ได้ ผมยังไม่อยากให้พ่อรู้ตอนนี้ รออีกหน่อยผมจะบอกท่านเอง มันเร็วเกินไป ถึงจะรู้ว่าโดนโกรธแน่นอนที่แอบมา … แต่ก็ไว้ค่อยเคลียก็แล้วกัน รีบไปรีบกลับ พี่ใหญ่จะได้ไม่โกรธมาก
ผมซื้อขนมครกกับโอเลี้ยง ข้าวไข่เจียวหมูสับน้ำพริกที่พ่อชอบ ก่อนจะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็กไปหาพ่อที่โรงเรียนที่พ่อทำงานอยู่
“นี้ครับลุง” ผมยื่นเงินให้ลุงคนขับ
ก่อนจะเดินมาแอบมองพ่อที่รั้วโรงเรียนที่ผมเคยเรียนมา ในตอนเช้าแบบนี้มีนักเรียนอยู่ไม่มากนัก แต่ภารโรงอย่างพ่อก็กำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นตลอดทั้งปีอยู่ตามที่ต่างๆ โรงเรียนผมไม่ใช่โรงเรียนใหญ่โตอะไรแต่มีเด็กตั้งแต่อนุบาลยัน ม.6 และภารโรงอยู่แค่คนเดียว คือพ่อของผม ผมมองภาพของพ่อก่อนจะนึกถึงคำพูดของพี่ใหญ่ … ขอเวลาอีกนิดนะ พี่รู้ใช่ไหมว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจยาก … ยิ่งเป็นผมกับพี่แล้ว … มันต่างกันเกินไป
“ไอ้ปัง” ผมสะดุ้ง โอ้ยยยย ลุงยาม ผมนึกว่าพี่ใหญ่ตามมากระชากวิญญาณน้อยๆของผมซะแล้ว
“สวัสดีครับลุงยาม” ผมยกมือขึ้นไหว้สวัสดีทันที
“ฮ่าๆๆๆ เอ็งจริงๆด้วย ข้านึกว่าหนุ่มที่ไหน หล่อขึ้นเยอะนี้หว่าไปอยู่เมืองกรุงไม่เท่าไหร่” ลุงยามตบไหล่ผมดังแอ๊กๆ โฮ้ย มือหนักเหมือนเดิมเลยลุงยาม ผมยิ้มแหยะๆ
“มาหาพ่อเอ็งเหรอ เข้าไปสิว่ะ”
“ครับลุงยามกินข้าวรึยังครับ”
“โอ้ย ข้าคิดตั้งแต่ตี 5 ล่ะ ไปๆ เข้าไป มายืนแอบมองอยู่ได้ ฮ่าๆๆๆ” ผมยิ้มก่อนจะเดินเข้าประตูโรงเรียนไป
พ่อนั่งหันหลังเช็ดเหงื่ออยู่ไม่ไกลนัก … ผมตื่นเต้นจังเหมือนทำอะไรผิดสักอย่างแต่ก่อนที่แอบรักแอบชอบพี่กาจพลอันนั้นได้แค่ชอบแต่ไม่ได้รัก … แต่นี้ผมกำลังคบกับพี่ใหญ่อยู่จริงๆ …
“พะ พ่อจ๋า”
“อ้าว … มาไงเนี้ยไอ้ปัง” พ่อหันมาทำหน้าตื่นตกใจ … ผมก็เริ่มใจสั่นแล้วเหมือนกัน ไม่สิผมต้องสงบสติอารมณ์ตัวเองไว้ ไม่กระโดกกระดาก …
“วะ วะ วันนี้หยุดจ๊ะ ”
“เอ็งเป็นอะไร” ผมสะดุ้ง เปล่านะผมไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรนะ
“เปล่าจ๋า พ่อจ๋าหนูซื้อข้าวมาให้ พ่อทานก่อนนะ เดี๋ยวหนูช่วยกวาด” ว่าแล้วผมก็กระโดดมาคว้าเอาไม้กวาดก่อนที่พ่อจะได้ถามอะไรอีก สงบสติสิปัง แหม =_=’
“ข้ากินเสร็จล่ะ เอ็งก็เลิกกวาดและมานั่งนี้ได้ล่ะ”
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินเอาไว้กวาดไปพิงไว้ที่เดิมและไปนั่งข้างๆพ่อที่โต๊ะม้าหินเก่าๆ พ่อยังเหมือนเดิม ไม่สิอาจจะดูแก่ชรามากกว่าเดิมหน่อยๆนะ … ในระหว่างที่ผมโตขึ้นพ่อก็แก่ลง …
“ผอมลงนะ อดหรือไง”
“เปล่าจ๊ะหนูลดน้ำหนัก”
“หึหึ ดีแล้ว อ้วนมากโรคจะถามหา แล้วนี้มาคนเดียวหรอ” พ่อพูดไปก็เอาผ้าเช็ดหน้าเก่าๆขึ้นมาซับเหงื่อให้ผม …
“จ๊ะ …” ผมว่าก่อนจะเหลือบมองเด็กนักเรียนตัวเล็กๆที่เริ่มทยอยกันเข้ามาในโรงเรียนแล้ว
“หึหึ เอ็งจะกลับไปนอนเล่นที่บ้านสักพักก็ได้ เดี๋ยวข้าเลิกงานและจะตามไป” ผมขานรับก่อนจะมองตามหลังพ่อที่ถือไม้กวาดไปที่โรงอาหาร ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินออกจากโรงเรียนมา ยกมือไหว้ลุงยามที่นั่งเฝ้าที่หน้าโรงเรียนก่อนจะเดินกลับบ้านในเส้นทางเก่าที่เคยเดิน …พ่อจ๋า หนูขอโทษ
.
.
.
เฒ่าผดุงเดินมานั่งที่โรงอาหารในโรงเรียนที่ตัวเองเป็นภารโรงดูแลความสะอาดอยู่ ก่อนจะลงหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าที่ตนเพิ่งซับเหงื่อให้ลูกชายขึ้นมาดูคิ้วขมวดเล็กๆเมื่อนึกถึงหน้าปังปังที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวนใจ จริงอยู่ที่ลูกนั้นโตแล้วแต่ความเป็นพ่อแล้วลูกยังน่าเป็นห่วงและยังเด็กน้อยสำหรับพ่อเสมอเค้าหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลจ่าหน้าซองถึงเค้าแต่ไม่มีแสตมป์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนที่มืออันเหี่ยวย่นตามอายุจะค่อยๆแกะมันออกดู
ภาพของปังปังกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในร้านอาหารที่แออัดไปด้วยนักศึกษา มันอาจจะเป็นภาพธรรมดาๆ แต่สิ่งที่ทำให้เฒ่าผดุงต้องคิดหนักเมื่อในภาพเห็นชายร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลากำลังนั่งป้อนข้าวปังปังอยู่และเค้าเองก็เคยเห็นตัวจริงมาแล้วเมื่อครึ่งปีก่อน ตอนที่เด็กหนุ่มคนนี้มารับปังปังกลับไปเรียน … พี่ใหญ่
“เราคงแก่ไปซะแล้วมั่ง เฮ้อ ทำงานๆๆๆๆ”
เฒ่าผดุงเก็บรูปลงกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นไปทำความสะอาดต่อในทันทีถึงแม้ในใจจะคิดมากอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าหากนั้นคือสิ่งที่ลูกชายเลือก คนเป็นพ่อคงได้แต่ยอมรับและเข้าใจ เพราะเฒ่าผดุงเองก็ไม่ได้อยู่กับลูกตลอดไป สักวัน … ปังปังต้องมีทางของตัวเอง
.
.
.
“ปังๆ ทำไมทำแบบนี้!!!!” ผมเม้มริมฝีปากทันทีที่เล็กตะโกนมาจากปลายสาย ไม่น่ารับเลย จริงๆ เชื่อสิพอน้องวางไปสักพักพี่ก็ต้องโทรมาแน่นอน
“ขอโทษนะเล็ก”
“ไม่รู้แหละ เล็กงอน ปังปังไม่สนใจเล็กเลย ฮึก” อ้าว … ร้องไห้เฉย ผมขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่แคร่หน้าบ้านของตัวเอง
“ปังปังแค่ไม่อยากให้ใครต้องลำบาก เดี๋ยวจะรีบกลับนะ”
“ไม่เอา” แล้วเล็กก็วางสายไป
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจปิดโทรศัพท์ไม่ใช่ไม่สนใจนะแต่ผมแค่อยากตัดทุกอย่างไปช่วงคราว กลับเข้าสู่โลกเดิมๆที่เป็นรางเหง้าของตัวเองเดี๋ยวกลับไปค่อยไปมอบตัวน้อมรับทุกข้อกล่าวหาทีเดียว พี่ใหญ่ตัวเล็ก ปังขอโทษนะ เข้าใจกันหน่อยนะ T^T
ผมเดินเข้ามาในบ้านที่ยังสภาพปกติ ไม่ได้ อาจจะเก่าลงไปบ้างแต่ก็ไม่มอง พื้นที่ยังทรุดยู่ก็ยังคงทรุดต่อไป เสียงเอี๊ยดอ๊าดในขณะที่เดินยังคงดังเป็นปกติของมัน ผมเดินไปที่หน้าหิ้งพระที่มีรูปของแม่อยู่ ยกมือไหว้ก่อนจะเอื้อมตัวไปแขวนพวงมาลัยที่หิ้งของแม่
คิดถึงจังครับ แม่สุดสวยของหนู … อยู่บนสวรรค์ มีความสุขดีไหมครับ ปังอยู่ตรงนี้สบายดีนะครับไม่ต้องเป็นห่วง
เดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ความรู้สึกเก่าๆ ภาพเก่าๆก็เริ่มกลับมา ผมมาไกลมากเหมือนกันนะเมื่อมายืนอยู่หน้ากระจกแบบนี้ …ความคิดอาจจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาบ้างก็ได้ล่ะมั่งชั้นวางหนังสือที่เคยมีแต่ขนมซุกอยู่ก็ถูกพ่อทำความสะอาดจนเกลี้ยงมุ้งม่านที่นอนถูกเก็บเป็นที่เป็นทาง ตู้เสื้อผ้าปิดสนิท … ไม่ได้กลับมานานขนาดนี้เลยหรอเนี้ย เห็นทีต้องทำความสะอาดบ้านบ้างซะแล้ว
ว่าแล้วผมก็ลงมือทำความสะอาดบ้าน ปัดกวาดเช็ดถู รวมถึงซ่อมบ้านบางจุดที่คิดว่าตัวเองพอจะทำได้ ก่อนจะมานอนหมดแรงในห้องของตัวเองที่ตอนนี้สะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนกับทั่วทั้งบ้าน ห้องเปิดโล่งรับลมทำให้กลิ่นอับผ้าหมดไปด้วย ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเพลียในเวลาเที่ยงกว่าๆ
หลับไปไม่รู้นานเท่าไหร่ ผมก็สะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกมีคนมานั่งอยู่ข้างๆและกำลังทำอะไรขยุกขยิกอยู่ตรงหน้าของผม ลืมตาขึ้นมาต้องผงะเมื่อเจอกับหน้าเรียบเฉยเย็นชาของใครบางคนที่ขอโทษนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เช้ามานี้ เค้ามาได้ไง
“พี่ใหญ่”
“ยังจำได้อีกเหรอ” อ่ะ …. โดนโกรธแล้วแน่ๆ ผมก้มหน้าลงมองมือพี่ใหญ่วางอยู่บนหัวเข่าตัวเอง ที่นั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้นมองผมไม่วางตา … ความซวยมาเยือนแล้ว
“เอ่อ … มาได้ไงครับ”
“คิดว่ายังไงล่ะ ดื้อนักนะไหนบอกสิอะไรเข้าสิงถึงได้ขัดคำสั่งกัน” ผมกัดริมฝีปากยื่นมือจะเข้าไปจับมือพี่ใหญ่ แต่ก็โดนปัดออก
“ผม …”
“ถ้าไม่รู้จะพูดอะไร งั้นฉันกลับล่ะ เหนื่อยจะตามล่ะ บอกตรงๆนะไอ้ปัง กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่”ผมสะอึกเมื่อพี่ใหญ่ลุกขึ้นจะเดินออกจากบ้านไปนานเท่าไหร่แล้วที่พี่ใหญ่ไม่ขึ้นมึงขึ้นกูกับผม …
พี่ใหญ่กำลังโมโหมาก … และคนที่ผิดก็คือผม แต่เค้าก็ไม่เข้าใจผมเลย ผมหลับตาลงฟังเสียงเดินลงบ้านไปของพี่ใหญ่ ก่อนที่ปฏิกิริยาร่างกายจะทำงานเอง
ผมวิ่งตามเค้าลงมาพี่ใหญ่กำลังจะขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ไปผมรีบเข้าไปขวางหน้ารถพี่เค้าไว้ พี่ใหญ่ชะงักมือที่ใส่หมวกกันน็อก ก่อนจะค่อยๆถอดมันออกจ้องหน้าผมไม่วางตา … ผมเม้มปากและพูดขึ้นๆเบาๆ น้ำตาไหลออกมาเป็นทางผมไม่รู้ว่าผมงี่เง่าแค่ไหนที่ทำแบบนี้แค่ผมรู้แค่ว่าไม่อยากเสียเค้าไป
“ผมกลัว …” พูดได้แค่นั้น ทุกอย่างที่อยากจะพูด
ผมพูดได้แค่นั้น … ถึงพี่ใหญ่จะบอกว่าไม่สนใจคำติฉินนินทาของใครที่เราคบกัน คอยปลอบประโลมผมในสิ่งที่ผมกังวนมาตลอด แต่ทุกครั้งเค้าไม่เคยรู้เลย ว่าผมต้องทนฟังคำด่าคำว่าของใครต่อใครที่คอยบอกว่าผมมันต้อยต่ำติดดินเกินกว่าจะเคียงคู่กับพี่ใหญ่ มันเจ็บนะ ยิ่งพี่ใหญ่เอาจริงเอาจังมากเท่าไหร่ ยิ่งผมอยากจะจับมือพี่ใหญ่แน่นขึ้นเท่าไหร่ … ผมก็ยิ่งได้ยินคำพูดบ้าๆเหล่านั้นดังขึ้น!!!
เราสองคนไม่ได้อยู่โลกนี้เพียงสองคน …
“เลิกบ้าสักทีได้ไหม” เค้ากัดฟันพูดออกมา ผมกลัวเค้า … แต่ผมก็ยังอยากที่อยู่ตรงนี้ …
“…”
“กูกับมึงต่างกันตรงไหน คนเหมือนกัน!!! กูมีค่านักหรอไง มึงด้อยค่านักหรอไง ไหนมึงลองเอามีดมากรีดเนื้อกูดิ เลือดกูเป็นสีฟ้าหรือไง!!!!” ผมสะดุ้งพรวดเมื่อเค้าพุ่งเข้ามาจับข้อมือผมและเขย่าแรงๆ ฮึก เปล่า … เปล่าเลย อย่าโกรธผมเลยผมขอโทษ ฮึก ผมขอโทษ
“กูรำคาญที่มึงเป็นแบบนี้นะไอ้ปัง หนีปัญหา ซุกหัวอยู่ในกะลา เป็นเหี้ยอะไรก็ไม่พูด เป็นเหี้ยอะไรก็ร้องไห้ แต่มึงไม่เคยสนใจความรู้สึกใครทั้งนั้นว่าเค้าจะเป็นห่วงหรือเค้าจะแคร์มึงแค่ไหน” เค้ากระซิบบอกผม ด้วยถ้อยคำที่หยาบคายแต่น้ำเสียงที่สั่นเทาทำให้ผมสงสารเค้าจับใจ ... ผมไม่ได้ตั้งใจ ...
“หยุดบ้าได้ล่ะนะ กูก็เป็นกู สนใจกูแค่คนเดียว รักกูคนเดียว ห้ามไปจากกู จากนี้และตลอดไป” ผมพยักหน้าก่อนจะได้รู้สึกอะไรต่อจากนี้อีก ผมก็ถูกดึงเข้าไปกอดทันที … อบอุ่น … หึ กว่าจะรู้ตัวผมก็ติดสัมผัสไปซะแล้ว …
“อ้าวไอ้หนุ่ม เจอกันแล้วสิ” ผมผละออกจากพี่ใหญ่ทันทีที่เสียงของพ่อดังขึ้น อ่ะ … ตะ ตะ ตายแล้ว …
“พ่อ” ผมงึมงำมองภาพของพ่อที่ปั่นจักรยานคันเก่าเข้ามาในบ้าน
“ครับพ่อ” ผมหันกลับมามองพี่ใหญ่ที่ยืนหน้ายิ้มอยู่ข้างๆ … พี่ใหญ่ยิ้ม นรกแตกแล้วไอ้ปัง พ่อเจอพี่ใหญ่แล้ว พ่อเจอพี่ใหญ่แล้ววววววววววว ว ว
“เอ็งเป็นอะไรไอ้ปัง ร้องไห้เป็นเด็กเล็ก ๆ วันนี้ข้าเลิกงานไวพอดีเจอไอ้หนุ่มนี้เลยให้เข้ามาในบ้านก่อน ”
“เอ่อ … คือว่า”
“กินข้าวกินปลาซะก่อนค่อยว่ากัน มีเรื่องให้คุยอีกเยอะ” และพ่อก็เดินไปหลังบ้านที่เป็นห้องครัว ผมมองหน้าที่ใหญ่ที่หันมามองอย่างเจ้าเล่ห์ …
“พี่คุยอะไรกับพ่อแล้วหรือยัง”
“ให้ทาย ฟอดดด ”
“อ่ะ …คนบ้า” ผมตีพี่ใหญ่ไปเพี๊ยะใหญ่ๆ เจ้าเล่ห์ไม่พอยังลามกอีก เดี๋ยวพ่อออกมาเห็นจะว่ายังไง
“เฮ้ย ใจคอจะให้คนแก่ทำคนเดียวหรือไง!!!”
“จ้าพ่อไปแล้วจ้า” ผมตะโกนบอกไป ก่อนจะค้อนพี่ใหญ่วงใหญ่ และเดินไปหลังบ้าน …
แปลกนะอยู่ๆน้ำตาผมก็หายไปซะอย่างงั้น …
================
อย่าทะเลาะก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao7:
เจอกันตอนหน้าค่ะขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ กินมาม่าอร่อยจุใจแอบฟินท้ายๆก็บอกนะค่ะ อิอิ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=hl)
ฝากเพจค๊า ติดตามการแจ้งอัพนิยาย & ทวงนิยายได้ตลอดนะค่ะ
สุดท้ายขอฝากผลงานชิ้นล่าสุดคะ
สาปศารทูลจงรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44911.msg2915526#msg2915526)
และคุณจะหลงรักศาลทูลค่ะ :bye2:
-
แม่พี่ใหญ่สินะ จะมาร้ายล่ะสิถึงได้ทำแบบนี้
-
หมั่นไส้พี่ใหญ่มา24ตอน
มาตอนนี้เอาใจไปเลย อ้ากกกกก ฟินนน :o8:
รองวดหน้าปังปังรบกับแม่พี่ใหญ่สินะ หุหุ
-
บอกตรงๆ ฟินจุงเบยยยยย ไม่รู้ว่าตอนหน้าแม่พี่ใหญ่ จะมีแผนอะไรอีกก็ไม่รู้ แต่อย่ามาม่าจามใหญ่เลยนะ แล้วก็อยากเห็นปังปังสวยแล้วน้าาาไรท์
-
พี่ใหญ่เจ้าเล่ห์~ แง่มๆ :interest:
-
ทางฝั่งปังปังรอด เหลือทางแม่พี่ใหญ่นี้สิจะดีหร่ือร้าย
-
ยังรอวันที่ปังปังจะดูดีกว่าเดิม
พี่ใหญ่ดูห่วงและหวงน้องมากเลย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ฟินมากค่ะ :hao5:
ดีใจที่พี่ใหญ่รักปังปังที่ตัวตนจริงๆ อ้วนก็ไม่แคร์ ยิ่งที่เอ่ยปากว่าน้องก็ยิ่งกินใจ
คุณนายแม่สินะที่ส่งเอกสารให้พ่อผดุง เสียใจด้วยค่ะพ่อปังปังปรับความคิดได้ดีกว่าคุณนายเยอะ(มั๊ง)
-
แม่พี่ใหญ่มีอะไรรึเปล่า?
ดูท่าจะไม่มาดีนะนั่น
แอบส่งรูปให้พ่อปังด้วย
ขอให้ผ่านไปด้วยดีเถอะ เพี้ยงๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
ปังๆก็บอกพ่อเถอะ คนเป็นพ่อเป็นแม่อยากรู้จากปากลูกกันทุกคนแหละ
-
:impress2:
-
พี่ใหญ่เล่นแรงนะ
น่าตีพอกันหละคู่นี้
-
ใหญ่แรง. แม่แกร้ายไปนะ
-
หน่วงนิดหน่อย
แต่สุดท้ายฟินอ่ะ
-
ชอบพี่ใหญ่ตอนนี้สุดและ 555
-
แหมๆ มันก็ต้องมีแอบคิดมากเป็นเรื่องธรรมดาค่ะพี่ใหญ่จ๋า :hao4:
แล้วทำไมสองพี่น้องถึงกลัวแม่ตัวเองอ่า อยากรู้ๆ :katai4:
-
อย่ากังวลไปเลย ปัง เชื่อว่าคุณพ่อต้องเข้าใจในสิ่งที่ ปัง เป็นนะ
-
หมดสมัยแม่ผัวใจร้ายแล้วนะคะขุ่นแม่พี่ใหญ่~ :hao7:
-
ขุ่นพ่อยอมรับแล้วสินะว่าได้ ลูกเขยไม่ใช่สะใภ้ :laugh: :laugh:
-
เง้ออก ถ้านึกถึงnc สองคนนี้จะเป็นยังไงนะ
อยากอ่าน5555
-
:mew3: :mew1: :katai2-1:
-
พี่ใหญ่เจ้าเล่ห์ฟะะะะะะะะะะะ น้องปัง สู้เค้าโว้ยยย จะผมแล้วววววว แต่เล็กอวบแทน 5555555
-
อ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มสงสารพี่ใหญ่ล่ะ 555555555555555555555555555555
-
ไม่รู้แม่จะมาดีมั้ย ต่เค้าภาวนาให้ชอบปังนะ เพราะปังเป็ฯเด็กดี
พี่ใหญ่ตามมาจนได้
ดีแล้วๆ
ปังอย่าคิดมากเลย
ถึงไม่ได้อยู่สองคนบนโลก
แต่หลายๆคนบนโลกไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเรา
อย่าเอาคำนินททาของใครมาทำให้ความสุขของเราลดลงเลย
-
o13 ชอบพี่ใหญ่คนแมนจุงเบย ค่อยๆพ ุดกับน้องมันหน่อยนะปังไม่ผิดหรอกที่กลัวอ่ั สู้ๆ :katai2-1:
-
ช่วงนี้รู้สึกขาดสารอาหาร
เพราะกินมาม่ามากไปรึเปล่านะ!!! :katai1:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ฝีมือแม่พี่ใหญ่แน่นอน
-
คุณแม่พี่ใหญ่ยังไม่หมดฤทธิ์จ้า แต่พอดีพ่อปังใจดีและรักลูกมากเลยชิล พ่อน่ารักที่สุดอ่ะ
ปังปังคิดมากอีกแล้ว คิดมากจนพี่ใหญ่โมโห น่า เข้าใจน้องหน่อยนะ น้องน่าสงสาร
แต่พี่ใหญ่น่ารักมากอ่ะ มาตามหาตลอด ห้ามหนีห้ามทิ้งด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
รอรอตอนหน้า
-
พ่อรักปังนะ ลองเปิดอกพูดกับพ่อไปเลย อย่างมากแค่ไอ้พี่ใหญ่คอหักตาย 555555
-
คิดว่าจะมีเรื่องแล้วซะอีก :hao4: :mew1:
-
พี่ใหญ่ขี้แกล้งว่ะ
-
รออ่านๆ :mew2:
-
พี่ใหญ่ รักพี่ใหญ่จัง :กอด1:
แม่พี่เป็นคนส่งรูปมาให้สินะ
-
แม่พี่ใหญ่ส่งรูปมาแน่เลย :ling1:
-
เฮ้อออ ดีว่าเคลียร์กันง่ายหน่อย ทำเอาอิป้าหัวใจเกือบวาย 55
-
:hao7:
ตกหลุมรักเลย
-
แม่พี่ใหญ่ชัว
-
Not Fat
{CH 26 ปังปังแปลกใจ}
นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ช่วยพ่อทำกับข้าว พ่อยังทำคล่องเหมือนเดิม บ้านของผมไม่มีครัวหรูเหมือนใคร มีเครื่องใช้ไฟฟ้าในครัวแค่หม้อข้าว ผมเลยต้องมานั่งจุดเตาถ่านเพื่อทำต้มยำน้ำข้น เมนูที่ผมชอบให้พ่อทำ พี่ใหญ่อยากลอกจุดบ้างตอนแรกผมก็จะให้เค้าลองเล่นๆคิดว่าเค้าคงไม่ชำนาญเรื่องแบบนี้ ที่ไหนได้ไม่ถึง 5 นาทีไฟในเตาถ่านก็ลุกโชน เก่งกว่าผมอีก พ่อนี้หัวเราะชอบใจใหญ่เลย ไม่เท่านั้นนะ พี่ใหญ่ยังทำกับข้าวเก่งกว่าที่ผมคิด กลายเป็นว่าต้องเป็นฝ่ายมานั่งเอียงคอรอกินแทน เฮ้อ … มีเรื่องไหนที่ผู้ชายคนนี้ไม่เก่งบ้างนะ คนประหลาด ฮิฮิ
ผมเดินมาจุดยาที่แคร่หน้าบ้านไล่ยุงไม่ให้มารบกวนเวลา ถามว่าตอนนี้ผมกลัวไหม … ผมกลัวนะ ผมกลัวพ่อรู้ ผมกลังพ่อรับไม่ได้ แต่มันน่าแปลกที่พอรู้ว่ามีพี่ใหญ่อยู่ ความกลัวก็หมดไป อาจจะดูบ้าบอ แต่ผมก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันไม่เหมือนความรู้สึกพี่ผมมีให้พี่กาจพล ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ บางทีนะ ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าผมรักพี่กาจพล อาจจะเป็นแค่ชอบก็ได้ แต่กับพี่ใหญ่ คงพิเศษมากกว่า …
“เหม่ออะไร มายกข้าวไปสิ” ง่ะ โดนดุเลย ผมยิ้มแหยะๆให้พี่ใหญ่ที่เดินเอาไก่ทอดมาวางที่แคร่ ผมวิ่งไปหลังบ้านช่วยพ่อยกกับข้าวอีกสองสามอย่างมา จนเริ่มตั้งวงกันในเวลาทุ่มกว่าๆ
พี่ใหญ่กับพ่อคุยกันสนุกสนานส่วนมากพ่อจะเป็นคนคุยซะมากกว่า ผมดูเหมือนเป็นก้อนโมเลกุลเล็กๆที่พวกเขามองข้ามเลย แต่ไม่โกรธหรอกนะ ดีแล้วที่ไม่สนใจผม ผมกลัวพี่ใหญ่จะหลุดหรือพ่อจะสงสัยน่ะสิ เฮ้อ ไม่รู้ตอนที่พ่อมาเห็นพี่ใหญ่กอดผมอยู่รึเปล่า แต่ก็ไม่เห็นเค้าพูดอะไร … คงไม่เห็นล่ะมั้ง
“แล้วพวกเอ็งคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
“พรวด แคกๆๆๆ”
“เอ๊าๆ เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี” พ่อตบหลังผมที่สำลักน้ำแกงใหญ่โต … มะ เมื่อกี้พ่อถามว่าไงนะ
“5 เดือนกว่าครับ” ผมหันไปมองพี่ใหญ่ตาโต ง่ายไปแล้วนะพี่ใหญ่ มันจะง่ายไปแล้ว!!!
“โอ้ ก็ตั้งแต่ที่ไอ้หมูนี้เพิ่งเข้ามหาลัยเลยสิ”
“ครับ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ยข้าล่ะขำ นึกแล้วเชียวว่าไอ้ปังจะไม่มีเมียแต่ไม่คิดว่าจะมีผัวแทน โอ้ยตายๆๆๆๆๆ ลูกกู ฮ่าๆๆๆ” พ่อหัวเราะเฮฮาแต่ผมไม่ขำด้วย ฮือออออ
“พ่อไม่โกรธหรอครับ” พี่ใหญ่ถามขึ้น ฮือออออออ
“โกรธสิว่ะ”ผมสะดุ้งเมื่อพ่อตวาดเสียงดังขึ้น หันไปมองพี่ใหญ่อย่างขอความช่วยเหลือแต่พี่ใหญ่กลับไม่มองหน้าผมเอาแต่ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆแถมยิ้มอีกต่างหาก สบายใจอะไรนักหนา!
“ตอนแรกข้ารู้ข้ายังไม่เชื่อเลย แต่พอมาเห็นพวกแกยืนกอดกันก็ชัดเจน ฮ่าๆๆ” พ่อผมหัวเราะล้าเอามือตบหลังพี่ใหญ่ที่นั่งยิ้มปลื้มอกปลื้มใจอยู่ พี่ใหญ่บ้า
“เดี๋ยวนะครับ แสดงว่าพ่อรู้มาก่อนแล้ว ?” พี่ใหญ่ทำหน้าเครียดทันที … ผมปรับอารมณ์ตามไม่ทันแล้วนะ
“อ่า … เมื่อสัปดาห์ก่อนซองนี้มันมาวางที่หน้าบ้านว่ะ” พ่อพูดและคว้าเอาซองน้ำตาลที่เหน็บอยู่ด้านหลังผ้าขาวม้าออกมา พี่ใหญ่คว้ามาเปิดดูก่อนจะขมวดคิ้วและส่งมาให้ผมดู ผมหยิบมาดูก่อนจะเม้มปากแน่น … รูปผมกับพี่ใหญ่ … ใครทำเรื่องแบบนี้กัน
“ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าข้าแก่ไปสำหรับเรื่องนี้แล้วก็ให้วัยรุ่นๆอย่างพวกเอ็งศึกษากันไปแล้วกัน ว่าแต่ไอ้หนุ่ม เอ็งแม่งเจ๋งว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” แล้วพ่อก็หัวเราะล่าออกมาอย่างมีความสุขอีกครั้ง พี่ใหญ่ยิ้มให้พ่อก่อนจะหันมามองผมที่จ้องเค้าด้วยสายตาไม่สบายใจ เค้ายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันกลับไปคุยเป็นเพื่อนพ่อต่อ …
ผมไปทำอะไรให้ใครจงเกลียดจงชังนัก … พ่อไม่โกรธไม่เสียใจอันนี้ผมยอมรับว่าผมดีใจมากอย่างน้อยในตอนนี้ผมและพี่ใหญ่ก็อยู่ในสายตาผู้ใหญ่แล้ว แต่สิ่งที่ผมกำลังหนักใจคือเค้าไม่ได้คิดจะแค่เล่นงานแค่ผม … แต่เค้ารู้กระทั่งที่อยู่พ่อ แล้วเค้าจะทำอันตรายพ่อผมไหม?
“พ่อจ๋า หนูกลับแล้วนะ พรุ่งนี้หนูมีเรียนและจะกลับมาหาใหม่” ผมเดินไปบอกพ่อที่นั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้านหลังจากที่กินข้าวเสร็จพี่ใหญ่ตอนนี้หลบไปคุยโทรศัพท์อีกมุมหนึ่ง พ่อหันมาก่อนจะกวักมือเรียกผมให้ไปข้างๆ
“แม่เอ็งคงจะมีความสุขที่เห็นเอ็งมีความสุขนะไอ้ปัง” ผมเม้มปากแน่น ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยกรวดหินดินทรายและกราบลงแนบเท้าแห้งกร้านของพ่อที่เฝ้าทำงานหนักเลี้ยงผมมาจนโตเพียงลำพัง ลึกๆแล้ว … ผมรู้ดีว่าพ่อผิดหวังแค่ไหน …
“ทำอะไรของเอ็งไอ้ปัง ขึ้นมา เลอะเทอะหมดแล้ว” พ่อพยุงผมขึ้นมานั่งข้างๆ ก่อนที่ผมจะเห็นพี่ใหญ่กำลังยืนมองผมด้วยรอยยิ้ม … กำลังใจ รอยยิ้มพี่ใหญ่คือกำลังใจของผม …
“ผมขอโทษนะครับที่เป็นแบบนี้ แต่ปังรักพ่อนะ”
“ผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกให้รู้ด้วยตัวเอง แต่ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ปังเสียใจ”ที่ใหญ่เดินมายืนข้างๆผมก่อนจะยกมือขึ้นไหว้กราบลงบนไหล่ของพ่อของผมอย่างนอบน้อม
“เออ ข้าก็คงได้แต่อวยพรนั้นแหละ ดีนะที่ฝั่งข้ายังมีญาติห่างๆมีลูกมีเต้าอยู่บ้างไม่งั้นล่ะเอ็งเอ้ย นามสกุลข้าคงหายสาบสูญ ฮ่าๆๆๆๆ” พ่อพูดขึ้นอย่างขำขัน ผมปาดน้ำตาไปก็หัวเราะไปด้วย พ่อของผมน่ารักที่สุดในโลก …
.
.
.
“ฮึ แอบไปกันมาสองคนอีกแล้ว ตัวเล็กงอน” ตัวเล็กเชิดหน้า 180 องศาทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ลืมไปเลยแหะว่ามีแมวขี้งอนรออยู่ที่ห้องผมยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆเล็กที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียงข้างๆมีโน๊ตบุ๊กวางอยู่ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“พ่อปังรู้เรื่องพี่ใหญ่แล้วนะ”
“จริงอ่ะ! แล้วๆ แล้วพ่อว่าไงบ้าง อ๊ากกกกกกก เล็กตื่นเต้นจุง” อ้าวหายงอนแล้วแฮะ ตัวเล็กเขย่าแขนผมและซบลงที่พุงของผมเหมือนหมั่นเขี้ยว จั๊กกะจี้อ่ะ
“ไม่ว่าอะไร” ผมพูดแค่นั้นเล็กก็ไปกระโดดโลดเต้นบนเตียงอย่างดีอกดีใจ บอกแค่นี้แหละ ผมคงไม่บอกอะไรที่มากกว่านี้ ไม่งั้นเล็กต้องโมโหมากแน่ๆ … เรื่องที่เกิดขึ้นขออย่างให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย
“ดีใจด้วยนะปังปัง แต่เล็กยังงอนที่ปังปังหนีเล็กไปนะ ฉะนั้นสัปดาห์นี้อดช็อกโกแล็ตนะจ๊ะ อ่อ แล้วอย่าให้พี่ใหญ่ซื้อให้เชียวไม่งั้นจะโดนตี แบบนี้” และเล็กก็ตีลงแขนผมเบาๆ แหงะ อดกินช็อกโกแล็ตเลยอ่ะ เฮ้อ
แก๊ก
“กลับห้อง”
“โอ้ยยยยยยย พี่ใหญ่ให้ปังอยู่กับเล็กบ้างสิ ขี้งกชะมัด” เล็กบ่นหงุงหงิงแต่ปากนี้ยังยิ้มไม่หุบ
“เดี๋ยวปังอาบน้ำก่อนนะพี่ใหญ่”
“ไวๆ เดี๋ยวฉันจะทำงานจะได้ล็อกห้อง”
“งั้นคืนนี้ปังนอนนี้ก็ได้ครับ” ผมว่า
“ไม่ต้อง เร็วๆเหอะ” พี่ใหญ่เร่งก่อนจะไปนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของผมเล็กหันมายักไหล่ทำหน้าเบื่อใส่ผมก่อนจะลงไปนั่งเล่นโน๊ตบุ๊กของตัวเองต่อ ส่วนผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะก่อนที่จะโดนพี่ใหญ่ลากไปที่ห้องเค้า
“เช็ดหัวซะ ปล่อยให้เปียกอยู่นั้นแหละ” ผมรับผ้ามาจากพี่ใหญ่
ก็เพราะใครล่ะที่ลากผมมาที่ห้องทันทีที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมไม่เถียงเค้าแต่รับผ้าและไดซ์เป่าผมมานั่งเป่าที่มุมห้องในขณะที่พี่ใหญ่ไปนั่งทำงานต่อ พอเสร็จผมก็ไปนั่งที่เตียงมองพี่ใหญ่จากด้านหลังและแอบยิ้มคนเดียว … ตอนพี่ใหญ่ก้มกราบพ่อน่ารักแค่ไหน ผมบรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว …
“มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกฉันรึเปล่า” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ก็พูดขึ้น ทั้งๆที่เค้าเองก็กำลังทำงานอยู่ เค้าหันมามองผมโดยตรงด้วยสายตาดุๆ … เมื่อตอนอยู่บ้านพ่อยังใจดีอยู่เลยกลายเป็นคนใจร้ายแล้วหรอ
“ว่าไงไอ้หมู มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกฉันอีกไหม” ผมก้มหน้ามองมือตัวเองเม้มปากแน่น …
“มะ มะ ไม่ …” ผมเหลือบมองเค้าที่เดินเข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะติดกัน เค้าจับแก้มผมให้เงยหน้ามองตาเค้าก่อนจะจุ๊บลงกระหม่อมผมอย่างแรง =_=’ เจ็บอ่ะ เหมือนโดนเข็กหัวเลย
“อย่าคิดที่จะโกหก ถ้ารู้ที่หลัง โดนหนักแน่”
“คือว่า … ผม”
“เอาดีๆนะครับหมูแดง” เค้ากระซิบข้างหูผมก่อนที่ปากและมือจะเริ่มอยู่ไม่สุข ผมผลักเค้าให้ออกจากตัว ฮึ้ย ขนลุกอ่ะ คิดจะทำอะไรผมกันแน่ ผมยังไม่พร้อมนะ ก้อนไขมันยังอยู่เลย ฮือออออ
“อ่ะ พี่ใหญ่!!!!”
แต่คนอย่างพี่ใหญ่ไม่หยุดแค่นั้นเค้าโถมตัวเข้าหาผมจนผมที่ไม่ทันตั้งตัวเอนตัวลงไปนอนบนที่นอน มือข้างหนึ่งของเค้ารวบมือทั้งสองข้างของผมไขว้อยู่เหนือหัวก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะปรากฏบนริมฝีปากหน้าของเค้า อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พะ พี่ใหญ่
“จะบอกพี่ดีๆไหมครับหมูแดง”
“บะ บอกแล้วครับ ผมบอกแล้ว วันนั้นแม่พี่ใหญ่มาหาผม แล้วพาผมไปกินขนมเค้ารู้เรื่องระหว่างเรา แล้วเล็กมาเจอ เล็กบอกห้ามผมเจอกับแม่พี่ เพราะแม่พี่ใจร้าย ฮือออออ อย่าทำอะไรผมน้า” ผมหลับตาตะโกนบอกพี่ใหญ่จนเสียงแหบแห้ง ฮือออออออ พี่ใหญ่อ่ะ ชอบรังแกผม เค้าหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะรู้สึกเหมือนโดนหยิกแก้มอย่างแรงและพี่ใหญ่ก็ผละออกไปนอนกอดผมข้างๆเหมือนทุกคืน
“ไม่ทำงานเหรอครับ”
“ไม่ทำ”
“พี่ใหญ่ ผมกลัวนะ กลัวจะไม่เป็นเหมือนที่คิด พี่ใหญ่กลัวไหม”
“อย่าคิดมาก ทุกอย่างมันจะโอเค” ถ้าเค้าว่าอย่างงั้น … ผมก็พร้อมที่จะเชื่อ ผมซบหน้าลงแขนของพี่ใหญ่
“พี่ใหญ่”
“ฮื่อ ?”
“รักผมจริงๆรึเปล่า”
“ฮึฮึ เมาต้มยำพ่อผดุงรึเปล่า”
“ถึงตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจ แต่ความรู้สึกก็บอกนะว่าพี่ใหญ่เป็นมากกว่าพี่กาจพล …อย่าดุผมนักนะครับ”
“นายนั้นแหละอย่าดื้อให้มากนัก ฉันเป็นคนชัดเจนอยู่แล้วไม่เหมือนนายหรอกที่ลังเล” เค้าว่าก่อนจะซุกหน้าเข้ามาที่ซอกคอตันๆของผมมากขึ้น … พี่ใหญ่ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ แต่ไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็ได้ …วันนี้เหนื่อยจังแต่ผมก็มีความสุขที่สุด … ขอบคุณนะครับพี่ใหญ่ที่ไม่ทิ้งผมให้เผชิญอะไรเพียงคนเดียว
.
.
.
ในตอนเช้าผมกับตัวเล็กมามหาลัยแต่เช้าตั้งใจจะทำงานปั้นที่ค้างไว้ให้เสร็จ แต่ก็โดนพี่ใหญ่ลากไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารซะก่อน ตัวเล็กหน้ามุ่ยเมื่อเห็นพี่ใหญ่ซื้อข้าวมันไก่น้ำมันเยิ้มมาวางตรงหน้าผม แต่ก็ยิ้มล่าออกมาก่อนจะบอกว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่ไม่เป็นไร เย็นนี้จะพาผมไปฟิตเนสรีดไขมันอย่างไม่มีปราณี เฮือก … ผมไม่ผิดนะ พี่ใหญ่ต่างหากที่ไปซื้อมาให้ผมกิน
“แก้มนี้ซาลาเปาขึ้นไปทุกทีแล้วนะไอ้เล็ก” ตัวเล็กมุ่ยปากทันทีที่พี่ใหญ่แซวขึ้น ผมแอบหัวเราะ ก็จริงนะพักนี้เล็กอ้วนขึ้นตั้งเยอะ แต่อยู่ในระดับกำลังมีเนื้อมีหนังน่ารักจิ้มลิ้มนั้นแหละ เจ้าแมวป่าหัวมามองค้อนผม ผมเลยก้มหน้าลงไปกินข้าวของตัวเองต่อ
“ไอ้เล็กสัปดาห์หน้าพี่จะกลับบ้าน กลับพร้อมกันไหม”
“ฮะ! … พี่ใหญ่คิดยังไงจะกลับบ้าน”
“มีบ้านก็ต้องกลับ จะเอาไอ้ปังไปเปิดตัว” ฮื่อ … ผมชื่อปังรึเปล่า ไม่นะ ผมไม่ได้ชื่อปัง … โอเค หยุดมโน ฮื่อออออออออออออออออ พี่หญ่ายยยยยยยยยยยยยยย คิดอะไรอยู่
“ผมไม่ไป”
“ต้องไป อย่าดื้อ ไอ้เล็กดูเพื่อนด้วยถ้าตุกติกอีกจัดการได้เลย” พี่ใหญ่ว่าและก็ลุกขึ้นเดินไปเลย ผมหันไปมองเล็กที่ตอนนี้กำลังยิ้มหวานส่งมาให้ผมอยู่ … พี่น้องคู่นี้น่ากลัว ฮืออออ ผมไม่อยากไป T^T
“พี่ใหญ่จะไฟต์แล้วล่ะปัง ฮิฮิ สนุกแน่เลยยยยยยยย” ผมไม่สนุกด้วยสักหน่อย ทำไมพี่น้องสองคนนี้ต้องบังคับผมด้วย … ผมยังไม่พร้อม ผมไม่อยากไป ฮืออออออ
“ไม่มีอะไรหรอกน่าปังปัง เชื่อพี่ใหญ่เถอะ” ผมเบะปากเขี้ยไก่ในจานอย่างหมดอาลัยตายอยาก … ให้ตายสิ ผมไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบจริงๆ …
พอทานเสร็จเล็กก็ลากผมที่วิญญาณกำลังออกจากร่างมาที่ห้องปั้นของคณะ ฮื่ออออ ในหัวผมตอนนี้ยังคิดไม่ตกอยู่เลย ถ้าเล็กบอกคุณน้าท่านเจ้าเล่ห์และเรื่องรูปภาพเป็นฝีมือคุณน้า แสดงว่าเค้าต้องไม่ชอบผมแน่ๆ แล้วผมจะมีหน้าอะไรไปพบท่าน พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่ทำไมจอมเผด็จการแบบนี้ …
“ปังปังดูสิเค้ามุงอะไรกันก็ไม่รู้” ผมเงยหน้าตายแรงกระตุกของเล็กที่จับมือผมอยู่ พวกรุ่นผมกำลังยืนอ่อกันอยู่ในห้อง… ที่ของผมที่ใช้ปั้นหุ่นค้างเอาไว้ … มีอะไรกัน มุงผลงานของผมทำไมมันยังไม่เสร็จไม่สวยหรอกนะ
“อ่ะ ปัง คือว่า …” ชินโดหันมาเจอผมก่อนจะอึกอักและหลบทางไป ผมขมวดคิ้วก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปดู จนไปยืนอยู่ข้างๆเสาร์ที่กำลังก้มดูเศษซากปูนที่แหลกสลายของผลงานผม …
“ทำไมถึงหล่นมาได้” ผมพูดพึมพำคนเดียว …ทำไมล่ะ ทำไมมีงานผมงานเดียวที่หล่นลงมาแตก … ทั้งๆที่ของคนอื่นก็วางอยู่ใกล้ๆกัน
“กูเข้ามาเปิดกุญแจห้องคนแรก ก็เห็นมันแตกแล้ว ” ผมก้มหน้าก่อนจะหลับตาลงฟังคำที่เสาร์พูดอย่างนิ่งๆไม่เอาผมไม่อยากจะโทษใคร เรื่องแบบนี้คนในภาครู้ดีว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ งานทุกงานต้องส่งให้ทันกำหนด ไม่มีใครเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น …
“ใครทำอะ เล็กไม่ยอมนะ เล็กจะหาตัวคนทำ ปังปังไม่ต้องร้องนะ เล็กจะขอดูวงจรปิด หรือถ้าใครอยากสารภาพออกมาตอนนี้จะลดโทษให้นิดนึง!!!! เล่นแบบนี้เลวมากรู้ไหม!!!”
“เล็กพอเถอะ” ผมห้ามเล็กก่อนจะก้มลงเก็บซากงานขึ้นมาวาง บนโต๊ะ ไม่เป็นไร … ผมทำใหม่ก็ได้ … ไม่เป็นไร
===========================
:katai4: ใคร หาตัวมันมาและตัดนิ้วให้หมด รังแกน้องปังได้ไง!!!!!
มาอัพด้วยความมึนและงง :impress2:
ฮ่าๆๆๆ เจอกันตอนหน้านะค่ะ :katai2-1:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=hl)
เพจน้อยๆของข้าพเจ้าค่ะ ไปติดตามผลงาน & แจ้งการอัพ ต่างๆนาๆ แล้วก็ทวงนิยายกันได้นะค่ะ :hao3:
รักเสมอนะค่ะจุ๊บๆนะ จุ๊บๆทุกคนเย้ยยยย
:bye2:
-
ใครแกล้งปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงวงงง
:sad4: :m31:
-
:hao5: สงสารปังปัง
-
โอ๋ๆๆๆปังไม่ร้องนะ ฮึกก ก
ฮือออ ไม่ร้องนะปังงง แง๊งงง
ใครทำอ่ะใจร้ายที่สุดดดดด
:hao5: :hao5:
-
ใครบังอาจแกล้งลูกข้าาาาาาาาาาาาา ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนน :m31: :fire:
คิดผิดจ้า
พี่ใหญ่อยากลอกจุดบ้าน<<บ้าง
แต่เค้ารู้แกระทั่งที่อยู่พ่อ<<กระทั่ง
-
ใครมันบังอาจมาทำแบบนี้กับปังงงง :angry2:
-
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ใครทำปังงงง :angry2: :angry2: :angry2:
-
หญิงแม่จะมีสายในมหาลัยด้วยเหรอ? สงสัยศัตรูหัวใจจะโผล่อีกคนหรือเปล่า? หรือว่าขุ่นแม่?
-
ไม่จบไม่สิ้น
-
แม่พี่เสาร์สั่งการมาป่าวอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ใครทำล่ะเนี่ยยยย :ling1:
-
ใครทำ :angry2:
ต้องสั่งปรถหาร555
พี่ใหญ่น่าlove
-
ชิ.พวกลอบกัด ว้อยยยย!!! :z6: :z6: :z6:
-
เกลียดจังพวกลอบกัด เก่งจริงมาต่อหน้าเลยฮะ :z6:
เล็กฟ้องพี่ใหญ่ด่วน เผลอๆไม่มีภาพแล้วในกล้อง
เรารู้สึกสงสัยชินโด5555 มโนไปไกลลลล :laugh:
-
ใครแกล้งปังเนี่ย แย่ที่สุด!!!!!
พ่อปังน่ารักมาก พี่ใหญ่ก็น่ารักเวลาเข้าผู้ใหญ่
ปังปังเป็นเด็กคิดมาก ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด
ขอบคุณค่ะ
-
สู้ๆเนาะ
-
ทำไมต้องแกล้งปังทำไม :katai1:
-
อย่าร้องนะปังปัง
-
ใครทำนะช่างใจร้ายยิ่งนัก
-
โอ๋ๆ อย่าร้องนะปังปัง ฮึ่มๆอย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนทำ เดี๋ยวจะให้พี่ใหญ่จัดการให้ :m31:
-
ปังโดนแกล้งอ่ะ
-
ถ้าแม่แกล้งปังด้วการทำลายผลงานนี่จะดูเป็นผู้ใหญ่ที่แก่กะโหลกกะลามาก แก่แบบเปลืองๆ โมโห!
ปล.รักปัง เชียร์ปัง
-
ปังสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ใหญ่จัดการคนทำเลย
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ชอบพ่อปังจังเลยเข้าใจลูก ตอนท้ายสงสารปังปัง :hao5: อ่ะขอให้งานส่งทันนะ สู้ๆ :mew1:
-
สู้ๆนะปังปัง
-
ใครมันบังอาจจจจจจจจ :m31:
ต้องเจอพี่ใหญ่!!! ตื๊บมันเลย!!! :z6:
-
:pig4:
-
สงสารปังปัง สู้ๆนะหมูแดงง
-
ปังเจอศึกหนักแระ พี่ใหญ่มาช่วยจัดการเลย
-
:ling3:
-
ใครมาแกล้ง ปัง เนี่ยน่าตบให้ฟันหลุดเสียจริง
ไม่เป็นนะ ปัง โอ๋ๆๆๆ
-
อย่าบอกนะว่าอิทธิพลของแม่พี่ใหญ่ เข้ามาถึงมหาลัยได้
น่ากลัวแล้วอย่างนั้นน่ะ แม่พี่ใหญ่ไม่ยอมให้คบกันแน่เลย
กลัวดราม่าอะ
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
แม่พี่ใหญ่ป่ะ (http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/msn_guide/Display/onion/Display_030_Onion.gif)
-
สู้ๆนะปังปัง
-
ใครทำปัง ไม่ยอมๆๆ
-
แม่ผัวมันร้ายมาก
-
อย่าให้รู้นะว่าใครทำ :angry2:
จะให้เล็กกัดให้ขาดเลยยย
ชอบพ่อปัง เข้าใจลูก
พี่ใหญ่ไฝว์เลยนะ
อย่าให้ใครรังแกหนูปังได้
-
ชีวิตเริ่มไม่ราบรื่นแล้วปังปัง ฝีมือแม่พี่ใหญ่ป่ะ ชักจะร้ายกาจ
-
อิเลวววว ทำร้ายน้องปังทำไมมมม ใครทำ ตอบบบบบบ
เดะดักตีหัวแบะแน่ๆอ่ะงานนี้ (หันหน้าไปหาเล็ก//เขย่ามือเป็นพันธมิตรหาตัวคนร้าย) ฮึ่มมม ได้เจอดีแน่แก :katai1:
-
โอ้ยยย ใครเป็นคนทำเนี่ยยย :z3:
รอนะฮะ :')
-
ตามอ่านทันแล้ว~ชอบหมูปังมากๆเลย เริ่มผอมแล้ว สู้ๆ
-
ปังปังโดนแกล้งตลอดเลย น่าสงสาร :katai4:
-
พี่ใหญ่น่ารัก ปังปังน่าสงสารรรรร
-
ปังปังสู้ๆ นะ
-
มารอปังปังงงงงงงงงงงงงงงง
-
Not Fat
{CH 27เพื่อนกันปังไม่ทิ้ง}
ตัวเล็กหัวเสียมากตอนที่ผมบอกห้ามบอกพี่ใหญ่จนเดินไปซื้อน้ำมาดับอารมณ์โกรธตัวเอง ทิ้งผมให้นั่งทำใจกับผลงานชิ้นแรกที่เฝ้าทำมาจนเกือบเสร็จ … เฮ้อโมอายเกาะอีสเตอร์ของผมกลายเป็นซากซะแล้ว แย่จัง เฮ้อ จะส่งแล้วด้วย ผมควรทำยังไงดี งานส่งประกวดก็ยังไม่ถึงไหนเลย …
ผมอาจจะดูเหมือนคิดมากเดินไปแต่ผมไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ ผมรู้ว่าพี่ใหญ่ก็ไม่ยอมเหมือนกันและมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วมันเหตุผลอะไรล่ะที่ผมจะไปใส่ร้ายใครเค้า ไปงอแงว่าเค้าทำของผมพัง เด็กน้อยมากเลยนะแบบนั้น ผมไม่ทำตัวเหมือนคนที่แกล้งผมหรอก … เฮ้อ แต่อาจจะเป็นอุบัติเหตุก็ได้นะ อาจจะมีใครมาเดินชนของผมโดนบังเอิญ และมันก็ตกแตกโดนบังเอิญ … เรื่องบังเอิญมาอยู่ให้เห็นบ่อยจะตาย
“มานั่งตรงนี้ทำอะไรคนเดียว” ผมสะดุ้งรีบเก็บเศษที่หล่นลงมาหักแอบไว้ด้านหลังแอบพี่ใหญ่ ฮื่ออออออ โผล่มาจากไหนอ่ะ
“ว่าไง ทำอะไร ดูท่ามีพิรุธนะ” ผมเลิกลั่กมองซ้ายมองขวาก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองพี่ใหญ่ ยิ้มแห้งๆ ผมเปล่านะ เปล่ามีพิรุธเลย นะ
“ซ่อนอะไรอยู่ด้านหลังไหนมาดูสิ” พี่ใหญ่เดินอ้อมมาด้านหลัง ผมเลยเอาเศษปูนมาซ่อนไว้ด้านหน้า จากนั้นเค้าก็ล็อกคอผมเลย ฮื่อออออออออ โหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
“พี่ใหญ่ ไม่เอาอย่าดู” พี่ใหญ่คว้าเอาเศษปูนไปเดาะๆในมือเล่นเดินอ้อมมานั่งจ้องหน้าผม จนผมต้องก้มหน้าลงมองมือตัวเอง …
“ไปเอาอะไรมาเล่นเนี้ย เศษปูนเป็นเด็กหรือไง”
“…”
“ไปทำอะไรซุ่มซ่ามรึเปล่า เอาความจริงด้วย”
“ผมไม่เคยโกหก” ผมตอบแบบไม่กล้าสบตาเค้า … ผมไม่เคยนะ ไม่เคยโกหกพี่ใหญ่เลย …
“เงียบกันโกหกมันก็อันเดียวกันนั้นแหละ ไหนบอกมาสิ มีปัญหาอะไรมานั่งนอยส์น่าเป็นตูดแบบนี้”
“ผมหิว” ผมตอบส่งๆไป ก็เค้าไม่ให้ผมเงียบ แต่ผมจะไม่บอกว่าผมเป็นอะไร ผมไม่อยากบอก ฮืออออ ไม่โกรธผมนะ ไม่โกรธนะ T^T
“แหม บังเอิญ ว่างพอดี”
“ผมต้องทำงาน”
“หึ แค่ชั่วโมงเดียว”
เค้าก็เป็นคนแบบนี้แหละ อยากทำอะไรก็ไม่สนใจใคร แต่ … บางทีก็โอเคนะ สำหรับคนที่ขี้ลังเลอย่างผม … ผมยังไม่เคยกินแบบจริงจังเลย เคยแค่ชิ้นล่ะ 5 บาทตามตลาดนัดเอง รสชาติจะเหมือนในร้านดังๆที่ชอบโฆษณาใน TV ไหมน๋อ
“กินเข้าไปสิ” ผมนั่งมองรางอาหารที่เลื่อนไปมาอยู่ตรงหน้า ชั่วโมงเดียวของพี่ใหญ่นี้ลากผมมานั่งในห่างเนี้ยนะ โอ้ยยยยยยย จะทันปะ ดีนะวันนี้ผมไม่มีเยน แต่กะจะกลับไปทำงานปั้นให้เสร็จสัก 30 เปอร์เซนก็ยังดี จะทันไหมอ่ะ
“กินเข้าปายยยยยยยยยยยย” หมูชิ้นโตถูกยัดใส่ปากผม ร้อนอ่ะ ฟู่ๆ เบาก่อนสิพีใหญ่บ้า
ผมเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะยิ้มเพราะมันอร่อยมาก พี่ใหญ่ยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะลุกหายไปสักพัก ในระหว่างนั้นผมก็หยิบทุกอย่างที่เลื่อนมาตามลางเซใส่หม้อ ฮิฮิ อร่อยยยยย อยากจะอยู่ที่นี้ทั้งวันเลยได้ไหม ผมจะกินให้เรียบร้านเลยยยยยยยย
แก๊ง
ผมเงยหน้ามองพี่ใหญ่ที่เดินมาพร้อมกับจานซูชิเบอเริ้มที่เค้าตั้งให้ตักไว้ที่อีกมุมของร้ายพร้อมน้ำแก้วใหญ่ ฮิฮิ น่ารักที่สุด
“มีใครเคยบอกไหม เวลานายอยู่กับอาหารและดูมีความสุขแค่ไหน” ผมเงยหน้าจากเตาตะเกียบที่คาปากอยู่ทำให้พี่ใหญ่หัวเราะและหยิบกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายผมขวับ ง่ะ เมื่อกี้พี่ใหญ่ว่าอะไรนะ ผมไม่สนใจก้มลงกินต่อ โออิชิ ม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ไอเลิฟยูนะ อาหารรรรรร
“นี้ กินอยู่นั้นแหละ เงยหน้าขึ้นมาคุยกันบ้างก็ได้ ไอ้หมู” แหงะ … ว่าเค้าทำไม T^T
“พี่ใหญ่ก็กินสิจะมาคุยอะไร” ผมย่นปากก่อนจะจิ้มเอาซูชิเข้าปากอีกก้อนใหญ่ๆ ฮิฮิ
“หึหึ ไอ้หมู” ผมไม่สนใจพี่ใหญ่
นานๆทีผมจะหนีตัวเล็กมากินได้ กลับไปค่อยมอบตัวทีเดียว ดูท่าพรุ่งนี้ผมคงต้องออกกำลังกายและควบคุมอาหารอย่างหนักเริ่มจากเย็นนี้ก่อนที่ผมต้องเตรียมตัวอดข้าว ฉะนั้นกลางวันนี้ผมจะเต็มที่ เพราะเดี๋ยวเข้าห้องปั้นแล้ว ผมต้องใช้พลังงานอย่างหนักเหมือนกัน เล็กไม่โกรธผมแน่นอน ถ้าผมบอกว่าพี่ใหญ่พามา
“ไอ้หมูฟิน” ผมเงยหน้ามองพี่ใหญ่ก่อนจะจ้วงเอาสาหร่ายเย็นปิดปากเค้าไปหนึ่งคำ ชอบล้อผมดีนัก นิสัยไม่ดีจริงๆ แต่วันนี้อภัยให้เพราะเห็นว่าใจดีหรอกนะ ฮิฮิ
หลังจากกินบุฟเฟ่เสร็จ พี่ใหญ่พาผมเข้าร้านขนมหวานทั้งๆที่ผมอิ่มจากร้านมาแล้วแต่ก็ยังพาผมมา ขานก็ไม่ได้ เสือร้ายอย่างพี่ใหญ่ก็บังคับผมมาอยู่ดี แต่พาขนมมาเต็มโต๊ะ ผมก็ฟาดเรียบ โดยมีจอมบงการนั่งจิบชาสบายใจเชิ๊บ โอ้ยยยยย พุงจะแตก ร้ายกาจนักนะ ปิศาจจอมขุน
“อืดเลย” ผมย่นหน้าใส่พี่ใหญ่ที่ขับรถอยู่ข้างๆ หึ
เพราะใครล่ะที่ทำให้ผมอิ่มขนาดนี้ แต่นานแค่ไหนแล้วล่ะที่ไม่ได้เต็มคราบขนาดนี้ ช่างเถอะ กินแค่นี้น้ำหนักคงไม่ขึ้นเท่าไหร่ นี้ก็ลกมาตั้งเยอะแล้ว เล็กคงไม่ทันสังเกตเห็นไขมันที่เพิ่งขึ้นจากไขมันก้อนเก่าๆสักเท่าไหร่หรอกม้างงงงงงง
“เสาร์นี้เตรียมตัวด้วยนะ” บรรยากาศหมองลงทันที … ไม่อยากไปเลยบ้านพี่ใหญ่
“… ไม่มีอะไรหรอก ” ขอให้ไม่มีจริงๆ
“พี่ใหญ่ ถ้าแม่พี่ใหญ่สั่งห้ามเราล่ะ” ผมกัดฟันถามเค้า ก้มมองกล่องขนมที่ซื้อมาฝากตัวเล็ก ด้านในมีชาเขียวกับช็อกโกแล็ตที่เล็กชอบ … เล็กคงไม่โกรธผมมาก
“ฮึ เห็นฉันเป็นคนยังไง” ผมกัดปากเข้าไปอีก … ผมยังไม่ค่อยจะรู้เลย … บอกกันหน่อยไม่ได้หรือไง
เอี๊ยก
รถจอดเข้าข้างทางผมเงยหน้ามองรอบตัว ยังไม่ถึงมหาลัยสักหน่อยหรือพี่ใหญ่อยากจะซื้ออะไร แต่พอหันไปมองก็เจอ
สายตาพิฆาตกำลังจับจ้องมาที่ผมเหมือนจะเคืองๆนิดๆ ตามภาษาเค้าที่เป็นอยู่ปกติในสายตาของเสือดุ น่ากลัวจัง …
“มองหน้ากันสิ” มือใหญ่จับแก้มผมและขยุ้มจนเจ็บดึงให้มองหน้าดุๆของเค้า อื้ออออ ทำไมต้องขยุ้มแก้ม!!!! ปกติเค้าต้องเชยคางขึ้นอย่างอ่อนโยนและจูบอย่างเบาบางและอบอุ่นไม่ใช่หรือไง!!! พี่ใหญ่บ้าๆ!!!
“นอยส์อะไรเยอะแยะ ?”
“เปล่าสักหน่อย อ่ะ ทำไมต้องบีบแก้ม เจ็บอ่ะ”
“หึหึ ก็น่าหมั่นเขี้ยว เลิกคิดมากสักที โตเป็นหมูและ” พี่ใหญ่พูดและตีจมูกผมเบาๆหนึ่งที หันไปขับรถต่อ แต่เหมือนไม่สะใจ หันมาบีบจมูกผมจนแดงอีกทีแรงๆ ถึงจะสตาร์ท เครื่องกลับมหาลัยได้ ฮึ ทำไมชอบแกล้งผมนัก โลกนี้ไม่ยุติธรรมที่สร้างให้ผมมีทั้งพุงทั้งแก้มเยอะขนาดนี้ …
“หนีเล็กไปอีกแล้ว งอนนนนนนน!”
พอเดินเข้าไปในห้องปั้นที่ทุกคนทำงานกันอยู่ใกล้จะเสร็จ คนงอนก็วิ่งมาหาผมและเชิดหน้าใส่ 180 องศาเหมือนเดิม เอ่อ … คนงอนเค้ามีท่าทางแบบนี้หรอตัวเล็ก น่ารักเกินไปนะ ผมยิ้มก่อนจะยกถุงขนมให้ตัวเล็กดู รายนั้นตาวาวเป็นไข่ห่านและหยิบถุงขนมไปกอดเอาไว้ ปากน้อยๆเม้มขึ้นสูงและแว๊ดขึ้นเสียงดังใส่ผม
“อย่าคิดว่าเล็กจะหายโกรธนะ เช้อออออออออออออ” ตัวเล็กเชิดหน้าและวิ่งไปหาเสาร์ที่กำลังยืนเอียงคอมองอยู่ขำๆ โดยมีชินโดที่กำลังแอบๆมองผมอยู่ใกล้ๆ … ชินโดแปลกๆนะ มีอะไรกับผมรึเปล่า … ช่างเต๊อะ
“เพื่อนๆ ปังซื้อขนมมาฝากนะ วางตรงนี้น๊า” ผมว่าและวางถุงขนมอีกถุงไว้ตรงโต๊ะวางของ และเหมือนฝูงแร้งลงไม่กี่นาทีขนมที่ผมเลือกซื้อมาอย่างใช้ศิลปะชั้นสูงก็หายวับไปกับตา … เห๊ ไวแท้หนอ !
แต่นั้นก็ทำให้เพื่อนทุกคนมีความสุขและมีกำลังใจในการทำงาน แถมยังขอบคุณผมเป็นการใหญ่ ตอนนี้มีแต่คนรักผม … ไม่แน่ใจนะว่าทุกคนรึเปล่า
.
.
.
บรรยากาศภายในคณะศิลปกรรมศาสตร์ในเวลา3ทุ่มโดยประมาน เงียบเหงาไม่ต่างจากห้องปั้นที่มักครึกครื้นตลอดเวลา แต่กลับมีเด็กชายปังปังที่กำลังเครียดเคร่งกับการทำงานปั้นที่ค้างคา หลังจากที่บอกลาเพื่อนสนิทตัวเล็กที่ต้องกลับไปซื้อของเพื่อเอามาเป็นวัสดุในงานต่อไปที่ต้องใช้และไม่ลืมที่จะสัญญาว่าจะซื้อมาฝากปังปังด้วย ส่วนเจ้าเสือจอมดุที่มักจะอยู่เฝ้ามาร์ชเมลโล่ตัวอ้วนๆอย่างปังปัง ก็ถูกไล่กลับไปเพราะตัวเองงานก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน แต่ถึงอย่างงั้นพี่ใหญ่ก็ยังกำชับอยู่ดีว่าให้รีบกลับและขู่ด้วยว่าในห้องนั้นอาจมีพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่ก็เป็นได้
“เฮ้อ … แค่นี้ก็เสร็จไปนิดนึงแล้ว เดี๋ยวปังมาทำต่อนะ” ปังปังพูดกับตัวเอง
ก่อนจะยกมาเก็บในที่ที่เคยเก็บเจ้าหุ่นที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ปังปังไม่ใช่คนเก่งศิลปะและทำไวเหมือนคนอื่นๆ จึงต้องใช้ความพยายามและละเมียดละไมที่มากกว่าหลายเท่า แต่ความพยายามนั้นก็ทำให้งานออกมาดีได้แทบทุกงาน ถึงจะใช้เวลาหน่อย ก็ตามที
ปังปังเดินไปมาในห้องปั้นก่อนจะมองเจ้าหุ่นที่อุตส่าปั้นมาตลอดทั้งวันด้วยความภูมิใจ เหมือนเวลาอีก 2 วัน อีกทั้ง 48 ชั่วโงที่จะทำให้สมบูรณ์ และถ้าเป็นแบบนี้ เค้าเองก็คิดว่าคงไม่เกินความพยายามที่จะส่งได้ตามกำหมดและเวลาเหมือนคนอื่นๆ
ไฟในห้องปั้นถูกปิดลง พร้อมกับประตูบานเลื่อนที่มืออวบๆของปังปังค่อยๆลากลงมาจากเพดานและใช้กุญแจ ล็อกมันไว้อีกที ไม่ลืมที่จะหันมาตรวจสอบความแน่ใจ ก่อนจะคล้อยหลังเดินออกมาเงียบๆ ท่ามกลางแสงไฟอันน้อยนิด
ยังไม่ทันไรที่ปังปังจะคล้อยหลังไปได้ เงาของคนหนึ่งคนก็ค่อยๆเร้นกายออกมาจากด้านหลังห้องปั้น วิ่งมาที่ประตูบานเลื่อนก่อนจะก้มลงไขกุญแจอย่างง่ายดายและเดินเข้าไปในห้องท่ามกลางความมืดมิด ร่างนั้นเดินไปที่เก็บหุ่นปั้นของทุกคนในภาค
“ขอโทษนะปัง”
ปิ๊ง!
แสงไฟในห้องพร้อมใจกันดีดตัวเปิดขึ้น สร้างความตกใจให้แก่คนปริศนาเป็นอย่างมาก ร่างนั้นสะดุ้งโย่ง แววตาใสซื่อมองอย่างตื่นตระหนกไปที่ปังปังที่ยืนหน้าตาเหวออยู่ที่หน้าห้อง มืออวบค้างอยู่ที่สวิตซ์ไฟ
“… ชินโด” ปังปังพึมพำออกมาเหมือนเสียงกระซิบ ทั้งความไม่เข้าใจ ความสับสนทำให้ปังปังอยากจะร้องไห้ เพื่อนคนนึงที่เค้าไม่เคยคิดสงสัย … กลับเป็นคนที่ทำร้ายกันได้ลงคอ
“ปัง … ไม่ได้ตั้งใจ ชินขอโทษ” ร่างบางของชินโดถลาเข้ามาหาปังปังที่ยืนอยู่ ปังปังไม่หนียืนให้ชินโดจับแขนอยู่อย่างงั้น ตาละห้อยของปังปังหันไปมองชินโดที่กำลังก้มหน้ารู้สึกผิดอยู่ไม่ห่าง
“บอกปังปังได้ไหม … ว่าทำไม ? ปังไปทำอะไรให้ ผมไมต้องทำแบบนี้”
“ฮึก ไม่รู้ ชินโด ไม่รู้ใครสั่ง แต่เค้าบอกถ้าทำจะได้เงิน ฮึก ที่บ้านของเราต้องการใช้เงิน แต่เราไม่มี เรากลัวต้องเลิกเรียน เรากลัว เราเลยทำ เราขอโทษ เราขอโทษ” เสียงละลำลำลักนั้นทำให้ปังปังใจอ่อนฮวบ หันไปจับแขนของชินโดและพูดเบาๆแต่น้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่เป็นไร ปังไม่โกรธ เราเชื่อว่าชินโดมีเหตุผล แต่เราไม่อยากตกเป็นเหยื่อแบบนี้ บอกเราให้หมดได้ไหมว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง” ชินโดเงยหน้ามองปังปังด้วยสายตาที่หวาดละแวกไปทั่ว ก่อนจะก้มหน้าลงไม่ตอบอะไร
“ชินโด … ทุกคนมีปัญหานะ แต่วิธีแก้ปัญหาเราเลือกได้ไม่ใช่หรือไง … เชื่อเรานะ ทุกอย่างมันมีทางออก เราไม่ทิ้งชินโดไปไหนแน่ แต่ตอนนี้ เราแค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่” เสียงที่นุ่มนวลและทุ้มต่ำของปังปังทำให้ชินโดคล้อยตามไม่ยาก ร่างบางนั้นเงยหน้าก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆและพร้อมที่จะให้ความร่วมมือกับปังปังทุกอย่าง
ในวินาทีนั้น ปังปังไม่อยากที่จะบอกปัญหากับใครทั้งสิน แต่อยากจะแก้ปัญหานั้นด้วยตัวเองสักตั้ง ความหวาดกลัวสอนให้ปังปังรู้ว่า ไม่ใช่ทางออกเดียวที่จะวิ่งหนีและยอมรับชะตากรรม ในบางครั้งเราก็ต้องสู้เพื่อสิ่งที่เรียกว่าตัวตนของเราเหมือนกัน …
ปังปังพาชินโดมานั่งที่ม้าหินข้างๆตึกที่เดิมที่เมื่อเช้าเค้านั่งให้พี่ใหญ่แกล้ง ร่างของชินโดดูกระสับกระส่ายและไม่ค่อยจะไว้ใจรอบด้านนัก แต่ปังปังก็จับมือที่เล็กแต่แข็งแรงนั้นมาวางไว้บนมือของตัวเอง เพื่อให้คนตรงหน้าพร้อมที่จะเปิดใจให้กับเค้า
“บอกปังนะ”
“เช้าวันก่อนมีคนโทรมาหาเรา เค้ายื่นขอเสนอประหลาดให้เรา โดยให้เราแกล้งปัง เราปฎิเสธไป … ตะ แต่ เค้าโทรมาทุกวัน และเงินหนาขึ้นเรื่อยๆ … ระ เราเลย ฮึก เราขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ๆ ไม่ร้องนะ ปังขอเบอร์นั้นได้ไหม”ชินโดพยักหน้าก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของตัวเองที่ขึ้นหน้าจอเป็นเบอร์ประหลาดที่เหมือนเป็นของสำนักงานอะไรสักอย่าง ปังไม่ได้สนใจแต่เมมเบอร์นั้นลงโทรศัพท์ตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ชินโดที่นั่งก้มหน้าอยู่
“เล่าให้ปังปังฟังได้นะ”
“ฮึก เล่าได้เหรอ ?”
“ได้สิ ถ้านายอยากจะเล่านะ ปังปังพร้อมฟังเสมอ ปังไม่โกรธนะ ไม่โกรธเลย ไม่ต้องร้องนะ” ปังปังปลอบประโลมเพื่อน พร้อมกับเอามือปัดยุ่งที่บินว่อนไปมาใกล้ๆตัวชินโดให้ทั้งๆที่ตัวเองก็โดนกัดไม่ต่างกัน
“บ้านของเรา เคยมีเงินเยอะมากเลย แต่ตอนนี้กลับลำบากมาก หนี้เยอะไปหมด เรามีน้องอีกสามคน พ่อแม่ก็ตกงาน เราเลยไม่มีทางเลือกจริงๆ ขอโทษนะปัง เราขอโทษ” ปังปังยิ้มให้ก่อนจะพูดขึ้นอีกรอบ
“ปังพอมีเงินเก็บอยู่เดี๋ยวให้ยืมก้อนนึงก่อนไหม และถ้ามีค่อยเอามาคืน ปังมีงานดีๆนะที่หอสมุดตอนนี้เปิดรับคนอยู่ แถมพี่แต้วเค้าก็ต้องการคนไปดูร้านกาแฟหน้ามหาลัยด้วย เดี๋ยวปังพาไปนะ ไม่ต้องร้องแล้ว”
“ฮึก ขอบใจมากนะ ขอบใจมากจริงๆ” ชินโดโหมเข้ากอดปังปังที่ยิ้มล้า เหมือนได้ปลดอะไรในใจออกไป หนึ่งเปลาะเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร เพื่อนกัน คราวหลังมีอะไรก็บอกปังกับเล็กได้นะ เรามาช่วยกันแก้ไขเนอะ” ปังพูดก่อนจะกอดตอบชินโดอย่างอ่อนโยน เหมือนพี่น้องที่คอยปลอบประโลมซึ่งกันและกัน …
.
.
.
บนเตียงใหญ่ปังปังนอนหลับอยู่ในความมืดของห้องพักของเสือร้ายที่โทรมาขู่ว่าถ้ากลับไปไม่เจอ โดนตีหนักนั้น ประตูห้องค่อยๆบิดออกพร้อมร่างของพี่ใหญ่ที่สะบักสะบอมจากการทำงานจนเกือบเช้าแบบนี้ กลิ่นบุหรี่และเหล้าย้อมใจในระหว่างทำงานนั้นฟุ้งไปทั่วห้องถึงจะเป็นของพี่ใหญ่แต่ก็เป็นเพียงแค่น้อยนิด เค้าพยายามอดทนและละเลิกมันเพื่อจะได้ขยำมาสเมโลเนื้อหวานของเจ้าหมูที่นอนกายหมอนน้ำลายยืดอยู่ในห้องตอนนี้
เค้าเหยียดยิ้มท่ามกลางความมืดในห้องก่อนจะเดินไปนั่งที่ข้างๆของปังปังที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะหอมลงแก้มที่เนียนและหอมด้วยเนื้อแป้งชั้นดีที่เล็กเป็นคนจัดการซื้อมาทาให้ กลิ่นตัวหอมฟุ้งนั้นทำให้พี่ใหญ่แทบไม่อยากจะไปอาบน้ำ อยากที่จะนอนกอดให้ชื่นใจ แต่ก็ต้องตัดใจกลัวที่เจ้าหมูเนื้อแน่นจะลุกขึ้นมาโวยวาย เค้าจึงเดินออกมาเข้าห้องน้ำด้วยความไวแสงที่มนุษย์คนนึงจะสามารถทำได้
“พี่ใหญ่”
ร่างสูงสะดุ้งนิดๆเมื่ออกมาจากห้องน้ำเห็นเจ้าตัวดีกำลังปรือตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นมองเค้าอยู่บนเตียง ด้วยฤทธิ์ความง่วงหรืออะไรไม่ทราบ แขนของเจ้าหมูชูขึ้นน้อยๆออกคล้ายเด็กน้อยที่ต้องการให้กอดด้วยความรักและอ่อนโยน เจ้าเสือร้ายเหยียดยิ้มก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวไปทางอื่น ร่างกายที่มีเพียงบ็อกเซอร์ห่มกายถาโถมเข้าไปกอดเจ้ามาร์ชเมลโล่เนื้ออวบไว้แน่น
“อื้อ เสือร้ายอย่าแกล้งปังนะ” ดูเหมือนเค้าจะรัดแรงไปหน่อยทำให้ร่างละเมอบ่นออกมาเบาๆ แก้มยุ้ยๆที่เจ้าตัวมองว่ามันน่าเกลียดกลับน่ารักซะเหลือเกินสำหรับคนอื่น
“ไอ้หมูตัวแสบ” พี่ใหญ่พึมพำเบาๆอย่างขำๆ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมองว่าตัวเองไม่น่ารักไปกว่าใครๆ ทั้งๆที่ในตัวตนที่แท้จริงออกจะน่าหม่ำซะขนาดนี้ เขาจ้องหน้าหมูขี้เซาในความมืดสักพัก ก่อนจะ หลับไปในเช้ามืดที่อบอุ่นหัวใจ …
(http://i62.tinypic.com/351c10x.jpg)
================================
ให้ทายการสืบของปังปังคนเดียวจะรอดไหม ฮ่าๆๆๆ
ถ้าพี่ใหญ่รู้จะโกรธแค่ไหน ???
ขอโทษที่มาเกือบจะข้ามวัน ฮ่าๆๆๆ รีบสุดแล้วววว
เจอกันตอนหน้าค๊าาาา
ฝากเพจนะ ไปเม้าส์กันในเพจ ตอนนี้กำลังมันส์เลยยย :hao7:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
ใครแกล้งฟะะะะะะะะ ใครรรรรรรรรร :katai1: :katai1:
ชินดี้เอ๊ยยยยยยยย เป็นเด็กดีซะนะ
สเมโล่<<มันคือมาร์ชเมลโล่นะ เผื่อคนอื่นงง 5555
-
ใครอยู่เบื้องหลัง
จับเชือดซะเลย
ปังปังสู้เค้าลูก
-
รีบบอกพี่ใหญ่เลยค่ะลูก :hao3:
ก่อนที่หนูจะโดนกิน งั่มๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปเนาะ
-
เราคือโคนัน :m32: เดาถูกว่าเป็นชินโด
เชื่อได้เลยว่าปัวปังคนเดียวไม่ไหวหรอก
ปังปังไม่คิดจะปรึกษาใครเหมือนกัน
:mew1:
พี่ใหญ่ตัวขุน
-
ถ้าพี่ใหญ่รู้เรื่องเข้า
เป็นเรื่องแน่ปังปัง
เดาว่าจะต้องเป็นคุณแม่ที่สั่งมาแกล้งแน่ๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ปังปังสืบคนเดียวไม่รอดหรอกลูกเอ๋ย บอกพี่ใหญ่เต๊อะ :hao4:
แล้วเมื่อไหร่ที่ปังปังจะโดนพี่ใหญ่จับกินเพราะโดนขุนเต็มที่แล้วง่ะ :impress2:
-
พี่ใหญ่รู้โกรธแน่ๆ
แต่ปังน่าจะหาคนช่วยสืบน่าาา
เราเป็นห่วงสวัสดิภาพพพพ
-
พี่ใหญ่จอมขุน จะช่วยปังๆได้ไหม
-
ปังปังน่ารักอ่ะ แต่ปังปังต้องคิดให้ดีๆนะ ว่าจะไม่บอกพี่ใหญ่จริงหรอ เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็โกรธหรอก
-
หมั่นเขี้ยวววว!!!
-
บอกได้คำเดียวว่า"ไม่รอด" :z3: :z3: :z3:
แม่พี่ใหญ่แน่นอน จิ๊. :serius2:
ปล.มีคำผิดกับพิมพ์ตกเยอะน้าค้าาา~
-
หึหึ หมูแดง
-
น่ารักมากเลย ขาดกันไม่ได้แล้วสิ เสือร้ายกับเจ้าหมูเนื้อแน่น
ฟินมากที่สุดตอนที่ขนาดนอนหลับไปแล้วปังปังอ้าแขนให้พี่ใหญ่ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ไม่รักกันสัญชาตญาณไม่บอกให้ทำหรอกนะ
เรื่องสืบนี่ดีใจนะที่ปังปังพยายามทำเอง ลองคิดเอง ตั้งสติทำ แต่ไม่ไหวขึ้นมาก็ต้องบอกพี่ใหญ่นะจ๊ะ หมูเนื้อแน่น
-
o13 o13 o13 o13 o13 สู้ๆนะปังๆ
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
ปังเอยบอกพี่ใหญ่ไหมลูก
ปังโคตรจะดี ดีไปอ่ะ
-
ปังปังสืบคนเดียวไม่รอดแน่ๆเดี๋ยวพี่ใหญ่หรือไม่ก็
น้องเล็กก็ต้องรู้สึกถึงความผิดปกติของปังปัง
-
อ้ากกกกกกกก
อยากให้ปังปังโดนพี่ใหญ่ทำโทษษษษษษษ :hao6:
-
พี่ใหญ่พาหมูปังกินตลอดเลยนะ
-
ปังต้องบอกพี่ใหญ่นะ
เดียวเสือร้ายโกรธนะ
-
แม่พี่ใหญ่แน่นอน
-
เอิ่ม o6 คาดว่าแค่เริ่มจะสืบก็ถูกจับได้แล้วมั๊งหมูปังปัง :katai1:
-
แม่ ของพี่ใหญ่กับตัวเล็กเป็น คนชอบแกล้ง
The End
-
:fire: แก้ปัญหาไปได้อีกหนึ่ง แต่ไม่ให้พี่ใหญ่ช่วยนี่รู้ที่หลังเพลิงลุกแน่
-
ใจดีจังน้าปังเนี่ย~
-
หมูน้อยจะโดนอะไรนะ ถ้าพี่ใหญ่แกรู้
-
ใครสั่งให้มารังแกปังปังเนี่ย :m16:
-
โอ้ยยยยยยยยย
น่ารักกก
-
:z3: :z3:
แม่ของเล็กและใหญ่ น่ากลัวจัง
-
รักพี่ใหญ่ตรงไม่มองคนที่ภายนอกคือคนนี้เค้ารัก คนนี้น่ารัก จะอ้วนจะผอมเค้าก็รัก พระเอกดี๊ดีค่ะ
ชินโด ง่อ แม่พี่ใหญ่จ้างมาแน่ๆ คุณแม่คะะะะ เปิดใจค่ะเปิดใจ
ขอบคุณค่ะ
-
ปังปัง ทำไมเป็นคนดีแบบนี้!! ถึงเวลาร้ายกาจ แสบซ่า ก๋ากั่นแล้ว ข้าศึกมันบุกมาแล้ววววว เล่นมันเลย!!! :hao3:
-
ปังๆเด็กดี ช่วยให้ได้นะ
-
คุณแม่แน่ๆ :katai4:
-
ถ้าพี่ใหญ่รู้ หมูโดนเชือดแน่ๆ
ทายเลยค่ะ สืบคนเดียวไม่รอด ฮ่าๆ
แม่พี่ใหญ่แน่ๆที่ทำแบบนี้ คงไม่มีใครอะ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่มาอัพค่ะ
-
ปังๆน่ารักอ่า ชอบบบบบ กรี๊ดๆ
-
ใครมันแกล้ง
-
แม่ผัวตัวแสบ
-
ต้องเป็นเเม่พี่ใหญ่เเน่เลยอ่ะ เฮ้อ สงสารปังปัง
[/b]
-
สงสัยแม่พี่ใหญ่มากเลยยอะ
ปังปังสืบคนเดียวไม่น่าจะรอดนะ บอกพี่ใหญ่ไปเถอะๆๆๆๆ
ปล.พี่ใหญ่มันโคตรหลงปังปังเลยนี่หว่า!!! ฮาาา
-
บอกพี่ใหญ่สิลูกกกก # :ling1:
-
นักสืบโคปังขอให้สืบให้ได้นะ แต่เปอร์เซ็นน้อยเหลือเกิน
บอกพี่ใหญ่ให้จัดการเต๊อะ
-
Not Fat
{CH 28 ปังปังโดนทำร้าย}
“ปังปัง!!!”
ผมสะดุ้งหันไปมองตัวเล็กที่เท้าเอวมองผมตาปริบๆ ทำไมต้องเสียงดังด้วย ตกใจหมดเลยนึกว่าใครมาทำโมอายเกาะอิสเตอร์ที่อุตส่าห์ทำจนเสร็จเหลือแค่รอให้แห้งก็ส่งได้แล้ว เฮ้อ … ผมผวาไปหมดแล้วเชียวนะ ยังโชคดีที่ผมขออาจารย์ส่งก่อนสามทุ่มได้ ไม่อย่างงั้น วิชานี้ผมคงต้องไปดรอปไว้ก่อนแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงต้องลงไปกลิ้งๆดีดดิ้นกับพื้นให้สมกับที่ผมพยายามมาซะเยอะ ผมเหลือบมองไปรอบๆเห็นพี่ๆเพื่อนๆนั่งทำพร็อบของงานภาคกันอย่างสนุกสนานแต่ไม่เห็นชินโด เพราะผมให้ชินโดไปทำงานที่ร้านกาแฟใกล้ๆ ม. ชินโดไม่รับเงินผมเค้าบอกรู้สึกผิดมากกับเรื่องที่ทำลงไป ผมไม่โกรธเลยนะ ผมคิดว่าเค้าน่าสงสารด้วยซ้ำ … ต่อไปนี้ชินโดคงไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกแน่ๆ …
สองวันมาแล้วที่ทุกอย่างเป็นปกติสุขดี เฮ้อ ผมก็ได้แต่ภาวนาให้มันสงบอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆนะ เบอร์ที่ผมได้มาผมลองใช้เบอร์ตู้โทรไปมาแล้ว … มันถูกปิดบริการเฉยเลย … ผมเลยไม่รู้ว่าใครที่สั่งชินโดมา และตอนนี้ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าไม่อยากจะรู้แล้ว บางทีนะ ผมอาจจะต้องระวังตัวให้มากขึ้น แค่นั้นเอง …
“เหม่ออะไรนักหนาเนี้ยปัง” ตัวเล็กท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก
“มีอะไรรึเปล่าเล็ก”ผมถามขึ้นในขณะที่มองไปที่โมอายของผมที่กำลังตากพัดลมอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว ผมควรเอางานไปส่งอาจารย์ก่อนที่อาจารย์จะกลับซะก่อนดีกว่า
“เล็กเดี๋ยวปังกลับมาคุยนะไปส่งงานที่ตึกแปปนึง” ผมว่าเมื่อเห็นว่าเล็กไม่ยอมบอกความจริงกับผม
“เล็กไปด้วย”
โมอายถูกผมอุ้มขึ้นมาอยู่บนอ้อมแขนมันค่อยข้างจะชื้นหน่อยๆเพราะผมเพิ่งทำเสร็จตอน 6 โมงกว่าๆ แต่พรุ่งนี้เช้าคงจะแห้งสนิท เราสองคนพากันมาที่ตึกศิลปกรรมด้านหลังที่ทำเป็นห้องพักครูโดยรอบอาจจะเงียบกว่าตอนกลางวันแต่ก็ยังมีนักศึกษาทำกิจกรรมกันอยู่บ้างปะปายไม่ถึงกับน่ากลัวมากนัก
“ปังปังเดินทางนี้จิ ทางนั้นมันน่ากลัว” ตัวเล็กเรียกผมออกมาเดินข้างถนนเลียบตึก
“แต่ทางนี้มันทางลัดนะ”
ผมว่าและชี้ไปทางสะพานข้ามสระบัวที่ค่อนข้างยาวแต่จะลัดกว่าทางเดินเลียบถนนเพราะแค่ข้ามไปก็เข้าทางตึกเรียนด้านหลังได้เลยแต่มันก็หน้ากลัวอย่างที่เล็กบอกนั้นแหละ เพราะว่าไม่มีไฟ แถมยังมีไม้เลื้อยมาพันที่สะพานอีก มีประวัติเรื่องผีตามภาษามหาลัยเก่าแก่ด้วยว่ามีเด็กนิเทศมากระโดดน้ำตาย จะตายได้ยังไง ด้านล่างลึกแค่เอวเองนะ …ผมล่ะงงมาก
“มันน่ากลัวไม่มีคนเลย” ตัวเล็กยังส่ายหน้า ผมก้มมองนาฬิกา ตอนนี้ 2 ทุ่มครึ่งแล้ว
“มาเถอะตัวเล็ก เรารีบเดินนะ ตรงนั้นมันไกลเดินอ้อมเยอะเลย”
“รู้งี้เล็กให้เสาร์มาส่งดีกว่า” เล็กบ่นและวิ่งมาเกาะแขนผมหมับ ผมหันไปยิ้มให้ตัวเล็กที่ไม่เคยกลัวอะไรกับเค้าแต่กลัวผีเป็นชีวิตจิตใจ ขนาดนอนยังต้องปิดโคมไฟเล็กๆไว้ตรงฝั่งของตัวเองเลย
เราพากันเดินมาจนเกือบๆถึงกลางสะพานเล็กก็หันกลับไปมองด้านหลังเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่าง ผมไม่เห็นจะรู้สึกเลยไม่อยากถามเดี๋ยวเล็กจะกลัว พากันเดินมาให้ไวที่สุดตัวเล็กนี้แทบวิ่งแต่ติดที่ยังเกาะแขนผมอยู่
“ปังปัง … เล็กว่ามันแปลกๆ”นั้นไง … เริ่มหลอนแล้ว
“เล็กวิ่งไปรอปังฝั่งโน้นก่อนก็ได้” ผมว่า
เล็กส่ายหัวดิก เราเลยพากันเดินมาเรื่อยๆ แต่แล้วเล็กก็ร้องออกมาเสียงหลงเมื่อเห็นเงาของคนตัวใหญ่กำลังเดินมาจากทางด้านหน้าผมขมวดคิ้วคงเป็นใครสักคนที่ใช้ทางลัดไปหลังช้อปล่ะมั่ง
“มาทำอะไรกัน”
“พี่ใหญ่” ผมพึมพัมออกมาเบาๆ จำได้เสียงแบบนี้มีคนเดียว เค้าเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่ตาดุๆจะมองผมที่อุ้มตุ๊กตาปั้นโมอายกับตัวเล็กที่หัวแต่ซุกแขนผมตัวสั่น
“ผีๆ ปังผี ฮืออออออ”
“ไม่ใช่ผีตัวเล็กพี่ใหญ่ต่างหาก” เล็กเงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่แก้มขาวๆจะแดงปรั่งด้วยความอาย ฮ่าๆๆๆ แมวเสียฟอร์ม
“ผมจะไปส่งงานอาจารย์ครับ”
“ป่านนี้เนี้ยนะ”ผมก้มหน้าลงมองโมอายที่อุ้มอยู่ทันที … จะบอกยังไงดีว่าต้องทำงานใหม่ …เลยส่งช้ากว่าเพื่อนคนอื่น
“ผมลืมส่งครับ”
ผมแถไปเรื่อยพี่ใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหน่ายใจ … วันนี้เค้าดูเหนื่อยๆนะ ยิ่งเจอผมเป็นแบบนี้อีกเค้าคงจะเหนื่อยคูณสอง ผมรู้สึกผิดมากไม่กล้าสบตาเค้าแม้แต่น้อย ผมไม่กล้าบอกนี้ว่าโดนแกล้งถ้าบอกขินโดต้องตายแน่ๆ แล้วถ้าบอกเรื่องวุ่นวายก็ต้องตามมา เรื่องนี้เป็นเรื่องของผม ตัวของผมถ้ายังปกป้องตัวเองไม่ได้ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้อีกแน่ๆ
“เดี๋ยวไปส่งเป็นเพื่อน” ผมเม้มปากก่อนจะเดินตามเค้าไปเงียบๆตัวเล็กย่นจมูกอย่างไม่พอใจคันปากยิบๆอยากจะบอกพี่ใหญ่ให้ได้ แต่ผมทำมือห้ามไว้ก่อนเล็กจึงหยุด
น่าแปลกที่บรรยากาศน่ากลัวๆหายไปทันทีที่มีพี่ใหญ่เดินมาด้วย แต่ความดุระดับ 10 ของเค้าทำให้ผมรู้ว่ากลับไปผมคงต้องโดนเสือขยำแน่ๆเตรียมแก้มไว้ให้ดึงเลย แค่คิดก็แก้มชาแล้ว
เราพากันเดินมาถึงหลังคณะในเวลาไม่นานนัก ก่อนที่พี่ใหญ่จะพาเดินขึ้นไปบนชั้นสามที่เป็นห้องพักอาจารย์ ในระหว่างทางมีกลุ่มคนนั่งทำงานวาดรูปเป็นระยะๆ เป็นตึกที่ไม่เคยเงียบจริง พอเดินมาถึงห้องพักครู ผมก็โล่งอกเมื่อเจออาจารย์กำลังเก็บ
ของกลับพอดี
“อาจารย์ครับผมเอางานมาส่ง” อาจารย์เงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มกว้างหยิบหนังยางมารัดผมสีเขียวอ่อนๆของแกไว้อย่างหลวมๆอาจารย์แกค่อนข้างจะติสๆสมกับเป็นอาจารย์ของศิลปกรรมนะครับ
“นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้วเชียว เห็นเจ้าตัวเล็กบอกนะว่ามีคนแกล้ง แย่จริงๆเลยนะคนทำเนี้ย” ผมสะดุ้งกึก …ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ อาจารย์มองผมสามคนสลับกันก่อนจะพูดขึ้นต่อเบาๆ
“เอ่อ … ผมพูดอะไรผิดรึเปล่า”
“ไม่ผิดหรอกครับ เอางานไปวางสิ” เสียงของพี่ใหญ่เย็นเยือก … ผมตัวสั่นน้อยๆก่อนจะเดินเอางานไปวางกับเพื่อนก่อนจะเดินกลับมายืนที่เดิมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์เลยแหะ
พอส่งงานเสร็จพี่ใหญ่ก็เดินแยกกลับออกไปทันที ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ซวยแล้ว ผมคงไม่โดนแค่หยิกแก้มแล้วล่ะ ดูท่างานนี้จะเป็นเรื่องใหญ่โต เฮ้ออออออออออออ
“เล็กขอโทษถ้าเล็กไม่แอบบอกอาจารย์ อาจารย์จะไม่ให้ปังส่งหลังเพื่อน” เล็กพูดและเอาหน้าซุกกับแขนผม
“ไม่เป็นไรตัวเล็ก ยังไงความลับก็ไม่มีในโลก”ผมพูดและยิ้มให้
เราพากันมาหน้าตึกก่อนจะเห็นเสาร์นั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์อยู่ก่อนแล้วเห็นว่าเล็กไลน์ให้มาหาตั้งแต่อยู่บนสะพาน ผมเลยให้เล็กกับเสาร์กลับไปทำงานภาคต่อที่หลังมหาลัยส่วนผมเองก็แยกตัวออกมาเดินกลับหอ เอายังไงก็เอา แต่ขอกลับไปดูผู้ใหญ่ขี้งอนอย่างพี่ใหญ่ก่อน ไม่รู้ป่านนี้เสือร้ายโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปถึงไหนแล้ว
ผมเดินออกมาจากมหาลัยแวะซื้อหมูปิ้งไปง้อเสือแต่ก็ต้องชะงักมือที่กำลังยกน้ำเปล่าขึ้นดูดเมื่อเห็นรถตู้คันสีขาวมาจอดปร๊าดเข้าตรงหน้า ลางสังหรณ์แปลกของผมเตือนว่ามันไม่ดีแน่นอนถ้าผมยังอยู่ตรงนี้ ผมรีบปลีกตัวจะวิ่ง แต่ก็โดนกระชากจากด้านหลังอย่างแรงและเหวี่ยงเข้าไปในรถตู้จนหลังผมกระแทก ฮื่ออออออออออ ผมไม่ได้น่ารักเหมือนใครนะ จะมาลักพาตัวผมทำไม!!!
“พวกคุณเป็นใคร อึก!!!” ผมจุกอั๊กเมื่ออยู่ๆไอ้คนที่จับผมเหวี่ยงเข้ามารถก็ชกเข้าที่ท้องน้อยจนตัวผมงอ
“ออกรถ” สิ้นคำสั่งรถก็ถูกเคลื่อนออก ใครก็ได้ช่วยด้วย ผมทำอะไรผิดนักหนา ฮึก พี่ใหญ่ ฮึก พ่อจ๋า T^T
“ร้องไห้หาพ่อมึงหรอน้ำหน้าอย่างมึงกูไม่ทำอะไรหรอก แค่มีคนฝากมาบอกมึงว่าถ้าขืนยุ่งกับคุณใหญ่อีก มึงโดนหนักกว่านี้แน่!!!!” เสียงตะคอกนั้นทำให้ผมเจ็บจี๊ดไปทั้งส่วนท้องที่โดนชกและเจ็บใจมาก ฮึก ผมไม่รู้ว่ามันมีกันกี่คน แต่ผมเกลียดกลิ่นบุหรี่กลิ่นเหล้าที่ไม่ใช่ของพี่ใหญ่ ฮึก พี่ใหญ่
“จะพาผมไปไหน” ผมกลั่นเสียงเจ็บปวดนั้นก่อนจะถามขึ้นเบาๆ
“จนกว่าจะถึงฟาร์มจระเข้ถ้ามึงยอมรับปากว่าจะไม่ยุ่ง กูจะปล่อยมึงไป” ฮืออออออออออออออ ผมจะโดนจระเข้กินหรอ ผมไม่อร่อยหรอกนะมีแต่ไขมัน ต่อให้ตายยังไง พี่ใหญ่เคยบอกผมว่าห้ามหนีไปจากเค้า ห้ามผมหมดรักเค้า และรักเค้าเพียงคนเดียว ผมจะไม่เลิกยุ่งกับพี่ใหญ่ ฮึก ไม่เอา
“พูดสิว่ะไอ้อ้วน ไอ้ห่าไม่เจียมตัว อ้วนก็อ้วนดำก็ดำ จนก็จน!เสือกอยากแดกของแพง!!!” อีกเสียงตะคอกผมขึ้น ฮึก ไม่เอา
“ไอ้ห่านี้ปากแข็ง…”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เฮ้ย เบรกทำไมว่ะ”
“มีมอเตอร์ไซค์มาขวางหน้าพี่”
ผมได้ยินแค่นั้นก็ได้ยินเสียงประตูเปิดกระชากออกเสียงปุกๆปั๊กๆดังขึ้นสนั่น ผมหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง ฮึก อย่ามีเรื่องกันสิ ใจคอไม่ดีเลย พี่ใหญ่ช่วยปังปังด้วย คนพวกนี้เป็นบ้าไปแล้ว ผมยังไม่อยากไปเป็นอาหารจระเข้ ฮึก
“ใครใช้พวกมึงมา!!!!!!!!” เสียงตะคอกนั้นทำให้ผมสะดุ้งโย่งก่อนจะลืมตาโผลงขึ้นเมื่อสติสัมปชัญญะรู้แล้วว่าคือใคร
“พี่ใหญ่” ผมพึมพำเบาๆกัดปากตัวเองไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
ฮึก พี่ใหญ่มาช่วยจริงๆด้วย ฮึก ตอนนี้พี่ใหญ่หน้ากลัวมาก ฮึก ผมได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเค้าชกลงบนหน้าของคนที่ตะคอกใส่ผมเมื่อกี้เสียงดังโครมใหญ่… ถ้าผมโดนหมัดแบบนั้นบ้างหัวผมคงจะหมด 360 องศาแน่ๆ
“กูถาม!!!!! ใครใช้พวกมึงมา!!!!!!!”
“พี่ใหญ่ พอเถอะครับเดี๋ยวเค้าตาย”
ผมกระโจนออกไปคว้าแขนของเค้าที่จะวาดหมัดลงไปอีกรอบ พวกคนที่มากับคนๆนี้ก็นอนหมอบกันเป็นแถวๆ ในซอยนี้ห่างจากมหาลัยผมไม่มาก แต่ผมไม่เคยมาเพราะเล็กบอกผีดุเลยไม่เคยพาผมมาสักครั้ง ก็จริงนะเพราะซอยนี้ทั้งมืดทั้งเปลี่ยวไม่มีบ้านสักหลังเป็นที่ที่ไม่น่ามาจริงๆ แต่ผมก็มา …
“ไม่รู้ ผมไม่รู้ เบอร์นี้ครับ เค้าว่าจ้างพวกมึงมา” คนนั้นรีบคว้าเอากระดาษที่ขยำจนเละส่งมาให้พี่ใหญ่ เค้าคว้ามันมาถือไว้ก่อนจะเตะเข้าที่ชายโครงของคนๆนั้นอีกตั๊บใหญ่ๆ ฮึ้ยยยย … น่ากลัว
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”เค้าหันมาถามผม สีหน้าของเค้าตอนนี้ดูโกรธจัดมาก ผมพยักหน้าก่อนจะเหวี่ยงผมขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันโต และขับแล่นออกมาจนผมต้องกอดเอวเค้าไว้แน่น … พี่ใหญ่โกรธแล้ว …
“คิดจะบอกกันเมื่อไหร่” พอกลับมาถึงได้ก็เป็นเรื่องเลย ผมนั่งลงที่เตียงของผมใหญ่เอามือกุมท้องที่ยังเจ็บจี๊ดๆนั้นให้พี่ใหญ่เห็นใจและเลิกดุกันก่อน
“สักพักแล้วครับ …ผมไม่อยากบอกกลัวเป็นเรื่องใหญ่” ผมก้มหน้าบอก
“และนี้มันเรื่องใหญ่รึยัง!!!!!!” ผมสะดุ้งเฮือกทันที น้ำตาที่หายไปเมื่อกี้กลับมาอีกครั้ง หยดแหมะๆลงที่มือตัวเอง ฮึก ผมไม่ได้ตั้งใจ
“หลายครั้งแล้วนะไอ้ปัง ทำไมมึงชอบทำให้กูโมโหว่ะ เอามือออก!!!”ผมรีบเอามือที่กุมท้องไว้ออกทันที พี่ใหญ่นั่งลงที่พื้นก่อนจะถลกเสื้อผมขึ้น จะ จะ จะ ทำอะไรผมอ่ะ
“ไอ้เหี้ยแม่งสารเลว อย่าให้กูจับได้นะไอ้สัตว์”ก่อนที่เสียงสบถด่าหยาบคายจะดังขึ้นจนผมให้ผมกลั้นใจแทบตาย ก่อนจะเหลือบไปมองพุงตัวเองที่พี่ใหญ่เดินไปค้นหาอะไรที่โต๊ะทำงานริมห้อง โห … เขียวปั๊ดเลย นี้ชกกะให้ไขมันผมละลายเลยใช่ไหมล่ะ
“ไอ้ดิ้นปั้นที่พังนี้ฝีมือใคร” พี่ใหญ่เดินหน้าโหดท่าทางโมโหมากพร้อมกับยาหม่องในมือมานั่งที่เดิม ผมส่ายหน้าไม่เอาผมไม่บอกว่าเป็นชินโด เดี๋ยวชินโดโดนดุ ฮึก
“เลิกร้องไห้สักทีได้ไหมว่ะ รำคาญ!!!” เค้าทายาให้ผมไปก็ดุผมไป ฮึก ผมไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้แต่มันออกมาเอง
“ไอ้เล็กรู้รึเปล่า เรื่องที่ผ่านมา” ผมพยักหน้า เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่และลุกขึ้นมาทิ้งตัวนอนลงข้างๆผม เหงื่อไคลของเค้าทำให้ผมรู้ว่าเค้าเหนื่อยแค่ไหน …
“ผมขอโทษ” ผมว่าและเอื้อมมือไปจับมือเค้าที่วางอยู่ข้างตัวเค้าเหลือบตาคมมามองผมก่อนจะลุกขึ้นมาจับหน้าผมให้มองหน้าเค้าตรงๆ
“มีอะไรกันไหม เรื่องจะได้จบๆ”
“อะ อะ อะไรนะครับ” ผมอึ้งตาโต … พี่ใหญ่พูดอะไร _/////_
“ก็ถ้าเรื่องมันเยอะนักก็ตัดปัญหาไปซะจะได้จบๆ ไอ้พวกเห็บไรจะได้หมดไปสักที” ผมยันหน้าเค้าไว้ทันที อ๊ากกกกกกกกกก หื่นกาม คนหื่นกามมมมมมมมมมมมมมมม
“ดะ เดี๋ยวพี่ใหญ่ … ผมยังไม่พร้อม ขอผมลดน้ำหนักก่อน พี่เองก็ยังเลิกบุหรี่ไม่ได้ด้วย” ผมหาข้ออ้างมาทันที บางทีเรื่องนี้อาจจะมีทางอื่นอีกนะ ทำไมสถานการณ์ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ ทำไมคนที่ใบหน้าขึงขังเมื่อกี้ถึงได้ทำหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนตอนนี้ได้ล่ะ ทำไมอ่ะๆๆๆ
“หึหึ ก็ได้ งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน จุ๊บ” เค้าจู่โจมผมไวมาก ริมฝีปากหนักๆจูบเข้ามาปากผมที่ปิดสนิทเสียงชัตเตอร์ดังขึ้นจนผมตกใจ พอเค้าปล่อยผมเป็นอิสระ ก็หันไปสนใจโทรศัพท์ตัวเองทันที ทิ้งให้ผมนั่งเอียงคอเอ๋ออยู่คนเดียว
“แค่นี้ก็น่าจะพอ คราวหน้าถ้ามีอะไรอีกไม่บอกฉันนายตายแน่”
เค้าว่าและหอมแก้มผมไปหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมผ้าเช็ดตัวผมยังคงเอ๋อๆอยู่บนเตียงมองไปที่โทรศัพท์ของพี่ใหญ่ที่แน่นิ่งอยู่ก่อนจะตัดสินใจหยิบขึ้นมาดู … พระเจ้าแค่ปลดล็อก หน้าอินตราแกรมที่เปิดค้างก็เด้งขึ้นมา … ภาพของผมกับพี่ใหญ่ … คนกดถูกใจ 100 กว่าคน ในเวลาไม่ถึง 5 นาที …
ผมก้มมองหมูปิ้งที่ตกอยู่บนพื้นห้องอย่างไร้จุดหมายใบหน้าร้อนฉ่าเหมือนจะระเบิด …
ช็อก …
.
.
.
เช้าวันเสาร์ วันชี้ชะตานรกของผมก็เริ่มขึ้นเมื่อรถเก๋งของพี่ใหญ่เคลื่อนตัวออกจากหอพักพร้อมๆกับตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านหลังที่ใบหน้ายิ้มแฉ่งเหมือนกำลังจะได้ไปสวนสนุก ไม่ใช่นะตัวเล็กมันไม่สมควรสนุกขนาดนั้น เฮ้อ … ผมไม่อยากไปบ้านพี่ใหญ่เลย ไม่รู้ว่าไปผมจะไปเจออะไรอีกบ้าง ถ้าเป็นแม่พี่ใหญ่ที่เป็นคนจ้างชินโดล่ะ ถ้าเป็นแม่พี่ใหญ่ที่ส่งคนมาทำร้ายผมล่ะ ผมจะทำตัวยังไงดี
“ปังปังไม่ต้องกลัวนะ พี่ใหญ่อยู่มาม๊าไม่กล้าทำอะไรหรอก” ตัวเล็กโผล่หน้ามากระซิบข้างหูผม
ผมเม้มปากก่อนจะถอนหายใจยกใหญ่ พี่ใหญ่หลังจากวันนั้นก็ไม่ค่อยให้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวเท่าไหร่นัก กลับก็ต้องกลับพร้อมกันเค้ามักจะมารอผมเสมอในทุกๆวันที่ผมทำงานห้องสมุดหรือทำงานช้อปและก็บังคับผมเสมอถ้าเค้าจะไปเล่นบอลผมก็ต้องไปนั่งรอ ผมเลยต้องแบกงานประกวดไปนั่งทำด้วย ตอนนี้แบบโครงสร้างใกล้เสร็จแล้วครับ เหลือแค่รายละเอียดนิดหน่อยที่ผมต้องต่อเติมลงไป คืนนี้ผมจะกลับไปทำให้เสร็จเพื่อที่เล็กกับเสาร์จะได้ลงมือทำสักที
“ไอ้เล็กลงไปซื้อขนมร้านนี้ให้แม่ นี้ตังค์” พี่ใหญ่เลี้ยวเข้าจอดหน้าร้านขนมชื่อดัง
“ฮุ้ย ใช้ตลอด”
“เออ และจะซื้ออะไรก็ซื้อมา” ตัวเล็กตาเป็นประกายก่อนจะวิ่งลงจากรถไป พี่ใหญ่หันมามองผมก่อนจะเอื้อมตัวมาบิดแก้มผมอย่างแรก เจ็บอ่ะ!!!!
“เจ็บนะ”
ผมร้องขึ้น เหมือนโดนคีมดัดลวดหนีบแก้มเลยเมื่อกี้อ่ะ ยังไม่ได้คิดเรื่องรูปที่เป็น ท็อปอ๊อฟเดอะทาวส์อยู่เลยนะ รู้ไหมจากที่ไม่มีใครรู้ไม่มีใครสนใจ ตอนนี้ข่าวดังไปทั่วมหาลัย แถมยังมีคนตั้งเพจแอนตี้ผมด้วย!!! อะไรจะอินกันขนาดนั้น ฮื่อ! แต่ตัวเล็กก็ตาม
ไปเตะคนตั้งในเวลาอันรวดเร็วเลยล่ะ ผมล่ะงง ทำไมต้องทำกันขนาดนั้นด้วย ยิ่งตัวเล็กนี้ดีใจออกนอกหน้าตีลังกาไปสามสี่ตลบ
“เลิกหน้าบึ้งสักที ไหน” เค้าว่าก่อนจะบิดจมูกผมอีกที โอ้ย อะไรกับหน้าผมนักหนาก็ไม่รู้งอนแล้วนะ!
“พี่ใหญ่มันเจ็บ”
“ก็ถ้ายังหน้าบึ้งอยู่ก็โดนแบบนี้ต่อไป” เค้าว่าแล้วมือยาวๆนั้นก็เขกหัวผมไปอีกที อะไรนักหนาเนี้ยยยยย
“อย่าแกล้งผมดิ๊” ผมว่าและปัดไปตามหน้าตาตัวเองที่พี่ใหญ่ป่วนซะจนผมเริ่มรำคาญ
“หึหึ ไม่แกล้งก็ได้” เค้าหันไปจับพวกมาลัยเคาะตามจังหวะเพลง ผมย่นปากนิดๆก่อนจะหันไปมองตัวเล็กที่กำลังเลือกของอยู่ในร้าน
“หมูแดง จุ๊บบบบบบบ” ผมหน้าค้างทันที … ไม่น่าหันมาเลย เสร็จกันกับคนเจ้าเล่ห์ … ผมเม้มปากตัวเองที่โดนขโมยจูบเมื่อกี้ก่อนจะพูดพึมพัมออกมาเบาๆ
“พี่ใหญ่บ้า”
“ก็ดีกว่าไอ้หมูบ้าแล้วกัน” เค้าว่าก่อนจะถือโอกาสหอมแก้มผมตรงที่เค้าหยิกอย่างแรงไปเมื่อกี้อีกที ยังไม่เลิกอีกนะ เดี๋ยวผมจะหาผ้ามาห่อแก้มห่อหัวตัวเองแล้ว แต่ผมก็ยิ้มออกมาได้หายหน้าบึ้งตามที่เค้าต้องการแล้วล่ะนะ …
“แหนะ แอบทำอะไรกันตอนที่เล็กไม่อยู่” ตัวเล็กถือไอติมขึ้นรถมาพร้อมขนมกล่องใหญ่สองถุงใหญ่ ผมเม้มปากก้มหน้าซ้อนยิ้ม
“พี่ใหญ่รอบนี้ไม่รู้เจ้า บ๊อบแอนส์โทนี่จะโตแค่ไหนแล้วเนอะ ตอนมามันยังเด็กอยู่เลยผ่านมาจะปีแล้วคงตัวใหญ่แล้วเนอะ นี้ไอติมอร่อยมากเลยปังปังกินไหมเล็กให้คำนึง แค่คำเดียวนะ อ้วน … อ่ะพี่ใหญ่เปิดอีกเพลงสิเพลงนี้ไม่เพราะ”
เสียงตัวเล็กแจ๋วๆไปเรื่อย … ว่าแต่อะไรคือ บ๊อบแอนส์โทนี่ …
=========================
ทายกันเล่นๆนะ ถ้าไม่ใช่ขุ่นแม่ จะเป็นใคร ??
โอ้ยยยย ฉันฟิน ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า ฝากเพจติดตามผลงานพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้ที่เพจ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?fref=nf)
:bye2:
-
:กอด1: :L2: :กอด1: กอดคนเขียน
:กอด1: พี่ใหญ่และปังปัง
เพื่อน: dianamoon ออกมาเดี๋ยวนี้ ไอ้ส่วนเกิน :angry2:
-
ใครวะ ใครรรรร คนที่มาชอบพี่ใหญ่ไหม เดาไม่ถูกเลยเนี่ย
พี่ใหญ่หวานออกสื่อน่ารักดีเนอะ แกเป็นที่อยู่ด้วยแบ้วดูปลอดภัยมาก
ปังปังสู้ๆ นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าไม่ใช่คุณแม่จะเป็นใครอ่ะ
ครอบครัวพี่ใหญ่ มีใครอีกอ่ะนอกจากตัวเล็ก หรือจะเป็นคุณพ่อ
ยิ่งเดายิ่งออกทะเล คึคึคึ
แล้วเมื่อไหร่ปังปังน้อยจะสวยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
บ้างที่พี่ใหญ่ก็แซ่บไปนะ :hao6:
-
ใครส่งคนมาทำร้ายหมูปัง คุณแม่เหรอ ถ้าใช่นี่คะแนนคุณแม่ติดลบ 100 ทันทีเลย
-
นั่น ชื่อสุนัขรึเปล่าหว่า???? บ๊อบโทนี่
แวะมาอ่านก่อนจะไปนอน แอร๊ ติดลม เที่ยงคืนครึ่งแล้วววว
คำผิดน้าาา
หยิบหนังยางมารักผมสีเขียวอ่อนๆ<<รัด
บนหน้าของคนที่ตะคอกใส่ผมเมื่อกี้ปั๊กใคร<<อ่านละงงๆง่าา
“เลิกร้องไห้สักทีไอ้ไหมว่ะ รำคาญ!!!” <<ได้
เหงื่อไคของเค้าทำให้ผมรู้ว่าเค้าเหนื่อยแค่ไหน<<เหงื่อไคล
เสียงชัดเตอร์ดังขึ้นจนผมตกใจ <<ชัตเตอร์
“ฮุ้ย ใช่ตลอด”<<ใช้
ผมว่าและปัดไปตามหน้าตาตัวเองที่พี่ใหญ่ป่วนซะจนผมเริ่มรำคาณ <<รำคาญ
หันไปมองตัวเล็กที่กำลังเลือกของอยู่ในร้าย<<ร้าน
ไปนอนก่อนนะ ฝันดีน้าาาาาาา :mew1:
-
ถึงขั้นทำร้ายไม่น่าจะใช่แม่พี่ใหญ่นะ ชะนีที่ชอบพี่ใหญ่เปล่าหว่า
-
ปังปังลูกป้าไม่รู้จะสงสารหรือขำหนูดี แหมเล่นบอกมาว่ากะชกละลายไขมันเนี่ย ป้าขำก๊ากเลยจ๊ะ555555
-
กำลังกลัวได้ที่ วกมาหื่นได้ไงเนี่ย
-
ปังปังน่าสงสารจุง
-
บ็อบแอนด์โทนี่ เหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิต
หยั่งกะยี่ห้อลูกอม :a5:
รอตอนต่อไปน้าาา
-
ปังปังไปมีศัตรูตอนไหนนิ ทำไมมีคนจ้างให้แกล้งด้วยล่ะ
แล้วอย่างนี้พี่ใหญ่จะออกโรงแก้แค้นให้แฟนหรือเปล่านิ
ถ้าเล็กรู้สงสัยคนที่ตายคือคนที่สั่งให้แกล้งปังปังแน่ ๆ :m31:
-
ชอบๆพี่ใหญ่อ่ะหวานออกสื่อซะขนาดนั้น
ตัวเล็กนี่อย่างฟินเลยเห็นพี่ใหญ่หวานขนาดนั้น
-
:laugh: พี่ใหญ่โกรธทีระเบิดลงดีนะปังไม่โดนไม่งั้นน่วมแน่
-
ไม่ใช่คุณแม่ นี่คุณพ่อป่ะ
-
พี่ใหญ่ดูแลปังปังดีๆนะ
พี่ใหญ่ชัดเจนมากอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
พี่ใหญ่ นี่แอบตอด น้องปัง ตลอดเว 555
-
:mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
พี่ใหญ่น่ารักขึ้น (นิดนึง)
ใครกล้าทำร้ายปังได้ขนาดนี้
กะทำร้ายกันถึงตายเลยอ่ะ
แย่มากๆ
หรือว่าคู่หมั้นพี่ใหญ่ (มีป่ะนะ)
หรือว่ากาญพจ???
-
มีอะไรกันมั้ย.....
กรี้ดดดดด พี่ใหญ่ ปังก็ยอมไปเถอะะะะ
-
ใครกันถ้าไม่ใช่คุณแม่
แล้วจะเป็นใคร
แสดงว่าเดาผิดนะเนี่ย
ใครนะ
คนนั้นหน้าจะแอบชอบปังนะ
แบบโรคจิตอ่ะ
โผล่มาซะดี
ให้พี่ใหญ่จัดการ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พี่ใหญ่ต้องปกป้องปังปังให้ได้นะ
-
ไม่อยากใส่ร้ายคุณแม่ เพราะอาจไม่ใช่ แต่ก็อาจเป็นพวกที่แอบชอบพี่ใหญ่แล้วก็แอนตี้ปังปังรึป่าวนะ :hao4: :hao4:
-
ทั้งหมดเป็นฝีมือขุ่นแม่เหรอ ใจร้ายจัง
-
ถ้าไม่ใช่คุณแม่ก็อาจเป็นยัยที่ชอบตามตื้อพี่ใหญ่ที่โดนด่าไปคราวก่อนนั้นแน่ๆ
-
ถ้าไม่ใช่คุณแม่แล้วใครล่ะ!?
-
แม่ผัวร้ายมาก
-
รอต่อไป อยากรู้ว่าใครทำกันแน่
-
ปังสู้ๆเรามาผอมไปด้วยกัน
กรี๊ดพี่ใหญ่ปังปัง
-
พระเอกขี่ม้าเหล็ก :katai2-1:
พี่ใหญ่จ๋า จัดการอย่าให้เหลือตอ
ต้องให้มีเรื่องปังปังถึงพูด บอกแล้วว่าจัดการคนเดียวไม่ได้หรอ
ถ้าไม่ใช่คุณแม่แล้วใคร
ชะนีน้อยนางไหนอีก
-
:katai2-1: พี่ใหญ่เท่ห์ระเบิดฮ่ะ
-
ถ้าไม่ใช่แม่คงเป็นชินโด555555
เพราะตอนนี้ต้วละครยังไม่ค่อยมีคิดไม่ออก :katai5:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ใครน้อชั่งทำกะหมูแดงได้
-
พี่ใหญ่น่ารัก กิ๊บกิ้ว อร๊ายยย :-[
ถ้าไม่ใช่คุณแม่แล้วใครอะคะ?
หรือผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นคู่หมายอะไรแบบนั้นรึเปล่าคะ? (มโน ฮ่าๆ)
มาต่ออีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ไม่น่าใช่แม่นะ
เพราะถ้าใช่ ถือว่าเล่นแรงมาก แล้วเรื่องจะดำเนินต่อลำบาก
อยากเห็นหมูแดงเวอร์ชันผอมเร็วๆ
-
กอดพี่ใหญ่. :กอด1: :กอด1:
ปังปังก็น่ารักไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่ใหญ่.เข้มแข็งม๊วกกกก! ถ้าไม่ใช่ขุ่นแม่.อาจเป็นว่าที่คู่หมั้นป่ะ
-
อยากรู้ว่าเป็นใครกันแน่ :z3:
ตอนแรกเดาว่าเป็นแม่พี่ใหญ่......
ซึ่งถ้าไม่ใช่ก็คงเป็นบรรดาผู้หญิงที่แอบชอบพี่ใหญ่แน่ๆ
แต่ยังไงก็เอนเอียงไปทางแม่พี่ใหญ่แฮะ :z2:
-
ดีเกินไปจะกลายเป็นโง่นะปัง ดีได้แต่ต้องฉลาดด้วย ไม่ใช่ดีจนโง่เง่าคิดอะไรในแง่ดี แสนดี ขี้สงสาร อ่อนต่อโลก โลกสวยงาม โลกนี้ไม่มีคนร้าย โลกนี้แก้ปัญหาง่ายๆ ขี้กังวล ขี้เกรงใจ ไม่อยากให้ใครต้องคิดมากลำบากใจเพราะเรา ปัญหาเราเราแก้เอง ไปหมด
ถ้าอย่างนั้นไปเป็นนางเอกละครน้ำเน่าหลังข่าวเถอะปังปัง อย่าเป็นผู้ชายนายเอกนิยายเลย -"-
ถ้ารู้ว่าตัวเองอ่อนแอ เอะอะร้องไห้ สู้ใครก็ไม่ได้ ใจดีใจอ่อนปวกเปียก
ก็ไม่ควรคิดเอง ทำอะไรเองตัวคนเดียว ในเมื่อตัวเองดูแลตัวเองไม่ได้ มีเพื่อน มีแฟน ก็ช่วยกันปรึกษา ช่วยกันดูแลสิ
อย่าปล่อยจนปัญหาเล็กๆกลายเป็นปัญหาใหญ่ ถ้าบอกแต่แรกช่วยกันแก้อาจจะไม่มีปัญหาไปแล้วก็ได้ เฮ้อออ หงิดแทนพี่ใหญ่น้องเล็ก
#อินจัดสินะ 5555555
-
โย่วๆ สวัสดีมิตรรักแฟนปังปังทุกท่าน ฮิฮิ
เราจะมาเลื่อนอัพจากวันนี้เป็นพรุ่งนี้ 29/1/58
คือแบบเราเริ่มเข้าฟิตเนสมาแล้วสามวันและพอเข้าวันที่สามปุ๊บ กล้ามเนื้อแตกปั๊บ โอ๊วววววววว
คุณพระ เหมือนนรกลงโทษ ตอนนี้นั่งยังต้องเอาหมอนมารองหลังรองไหล่เต็มไปหมด
ทนนั่งพิมพ์ไม่ไหวจริงๆค่ะ พรุ่งนี้คงดีขึ้น ยังไงติดตามชมได้นะค่ะ
กระซิบหน่อย เค้าจะมาดึกๆนะ ต้องไปถอนที่ฟิตเนสต่ออีกมีคนบอกมาว่าเดี๋ยวก็ชิน
รีบๆชินนะ กระซิก นี้แหละอย่างน้อยคนเขียนก็เข้าใจปังฟังมากขึ้นเสียดายไม่ได้เขียนตอนปังปังเจ็บกล้ามเนื้อแล้วพี่ใหญ่มาด่าแถมดูแล กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ไปพักล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ยังมีคนรออ่านอยู่ใช่ไหมค่ะ ขอเสียงหน่อยน๊า เป็นกำลังใจหน่อย ฮูเล่ๆๆๆ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
เข้ามาพูดคุยในเพจกันได้นะค่ะ :z2:
ดีเกินไปจะกลายเป็นโง่นะปัง ดีได้แต่ต้องฉลาดด้วย ไม่ใช่ดีจนโง่เง่าคิดอะไรในแง่ดี แสนดี ขี้สงสาร อ่อนต่อโลก โลกสวยงาม โลกนี้ไม่มีคนร้าย โลกนี้แก้ปัญหาง่ายๆ ขี้กังวล ขี้เกรงใจ ไม่อยากให้ใครต้องคิดมากลำบากใจเพราะเรา ปัญหาเราเราแก้เอง ไปหมด
ถ้าอย่างนั้นไปเป็นนางเอกละครน้ำเน่าหลังข่าวเถอะปังปัง อย่าเป็นผู้ชายนายเอกนิยายเลย -"-
ถ้ารู้ว่าตัวเองอ่อนแอ เอะอะร้องไห้ สู้ใครก็ไม่ได้ ใจดีใจอ่อนปวกเปียก
ก็ไม่ควรคิดเอง ทำอะไรเองตัวคนเดียว ในเมื่อตัวเองดูแลตัวเองไม่ได้ มีเพื่อน มีแฟน ก็ช่วยกันปรึกษา ช่วยกันดูแลสิ
อย่าปล่อยจนปัญหาเล็กๆกลายเป็นปัญหาใหญ่ ถ้าบอกแต่แรกช่วยกันแก้อาจจะไม่มีปัญหาไปแล้วก็ได้ เฮ้อออ หงิดแทนพี่ใหญ่น้องเล็ก
#อินจัดสินะ 5555555
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค๊า ชอบตรงดีได้แต่อย่าโง่นี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆ เรื่องนี้เรื่องยาวค่ะ ติดตามต่อไป ปังปังจะเริ่มเปลี่ยนเนอะ ไม่รีบน๊า #อินแบบนี้หนูชอบ ฮิฮิ รักนะค่ะ จุ๊บๆ
-
โอเครคร้าาาปังปังมาพรุ่งนี้
สู้ๆคร้าเรื่องเข้าฟิตเนส
-
มารอพี่ใหญ่นะ :laugh:
-
รับแซ่บ~ :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอเคจ้า พรุ่งนี้เจอกัน
-
รอนะฮะ :')
-
:impress2: มารอหมูแดง :hao6:
-
คนแต่งจ๋า จะมาดึกแค่ไหนหรอคะเนี่ย คนอ่านรออยู่น๊าาา :L2:
-
เข้ามารอค่ะ หึหึหึ
-
เมื่อไหร่จะมาน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
รอค่าาาา :katai2-1:
-
:katai3: :mew1: :katai5:
-
Not Fat
{CH29 ฉากละครรัก}
กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กรุ๊ง
“ม๊าวววววววววววววววววววว”
แหมะ …
“บ๊อบแอนส์โทนี่!!!! อ้าว เมินกันทำไมอ่า!”
เอ่อ … นี้หรือ บ๊อบแอนส์โทนี่ … ผมเอียงคอมองแมวขนเกรียนเรียบลื่นสีขาวสะอาดในชุดฟูฟ่องเหมือนแมวเจ้าหญิงดูหยิ่งๆตามภาษาแมวเหมียว ที่สำคัญตาคนล่ะสีด้วย ข้างนึงสีเขียวอีกข้างสีฟ้า กำลังออดอ้อนออเซาะอยู่บนตักพี่ใหญ่ … ในขณะที่ผมยืนทำตัวไม่ถูกอยู่กลางบ้านสวนเรือนไทย … เอิ่บ … ถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องบ้าน แต่ผมก็พอจะรู้ว่าเรือนไม้ศักดิ์หลังใหญ่โตมีเนื้อที่บริเวณบ้านกินอาณาเขตกว้างขนาดนี้ … ผมอยากกลับหอจัง
“หึ แมวบ้า” ตัวเล็กหน้ามุ่ยมาเกาะแขนผมที่ยืนกระสับกระส่ายทำตัวไม่ถูกแขนตัวเองยังรู้สึกเกะกะเลยนาทีนี้ ผมว่าแมวไม่ได้บ้าหรอก แต่แมวมันเจอพวกเดียวกันบ่อยแล้วแหนะ เฮอะๆ
“แม่ล่ะ” พี่ใหญ่เงยหน้าขึ้นไปถามพี่สาวใช้ที่ยกน้ำมาให้ เธอแอบสะดุ้งหน่อยๆก่อนจะตอบด้วยท่าทีกลัวประหลาดๆ
“ยะ อยู่ด้านบนทำงานอยู่ค่ะ ดะ เดี๋ยวหนูไปเรียกให้” ว่าแล้วเธอก็วิ่งขึ้นไปบนบ้าน … เอ่อ ระวังตกบันไดนะครับ
โครม …
นั้นไง …
“ปังปังมานั่งนี้ๆ” ตัวเล็กลากผมมานั่งข้างๆพี่ใหญ่ที่เอาแต่เล่นกับแมวไม่สนใจผมเลย ฮือออออ
“จำได้ไหมที่เล็กบอกถ้าเจอแม่ต้องทำตัวยังไง” ตัวเล็กถาม
“ยกมือไหว้สวยๆ ยิ้มหวานๆ” ผมตอบเป็นหุ่นยนต์หมู ก็ตัวเล็กกรอกข้อมูลใส่ผมแทบจะทุกวันทุกเวลา ผมลองฝึกในห้อง
น้ำหลายรอบแล้ว แต่ก็เหมือนจะแหยะ ๆ แง๊ม อยากกลับหอ
“เป็นตัวเองนั้นแหละ อย่าเรื่องมาก”
“พี่ใหญ่ไม่เข้าใจ” ตัวเล็กหันไปแขวะพี่ใหญ่ก่อนจะพูดอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ฟัง เอาแต่ดูเจ้าบ๊อบแอนโทนี่ที่กำลังย่างกายเข้ามาหาผม เอาอุ้มเท้าหน้าแตะแขนผมอย่างลองเชิง ผมก็กล้าๆกลัวๆตัวนี้แข็งทื่อเป็นหินหมูน้อยตกไขมัน กลัวมันจะกางเล็บใส่ผม แต่แล้วมันก็ค่อยๆก้าวขึ้นมานอนบนตักผมอย่างสุภาพ … น่ารักจัง
“แสดงว่ามีกลิ่นพี่ใหญ่แน่ๆ เพราะกับเล็กยังไม่เข้ามาขนาดนี้เลยอ่ะ เพราะปกติบ๊อบจะเข้าหาแต่พี่ใหญ่คนเดียว หึหึ ร้ายนักนะ” ตัวเล็กเหล่มองผมอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาผมไม่กล้าสบสายตาเลย มองทำไม ผมเปล่าทำอะไรนะ พี่ใหญ่ต่างหากที่รังแกผม
“ตัวใหญ่ ตัวเล็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมสะดุ้งตกใจแทบช็อกเมื่ออยู่ๆคุณแม่ก็ถลามาจากไหนไม่รู้เข้ามารวบคอพี่ใหญ่กับตัวเล็กเข้าไปกอด โดยมีผมนั่งแทรกอยู่ตรงกลางทำให้หน้าของผมแนบกับหน้าอกเด้งๆใต้เสื้อบางๆสีเลือดหมูของท่าน … ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออ
“มาม๊า อึดอัด กอดแน่นไปแล้ววววว” ตัวเล็กบ่นออกมา ก่อนจะมุดออกไปทำให้ผมกับพี่ใหญ่โดนกอดอยู่แค่สองคน แก้มผมกับพี่ใหญ่แนบกัน กลิ่นบุหรี่อ่อนๆทำให้ผมมึนๆนิดหน่อย พี่ใหญ่หัวเราะเบาๆก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
“ดูท่าจะไม่ใช่แม่นะ”
“…” ถ้าไม่ใช่คุณแม่ ผมก็แอบดีใจมากเลยนะ เพราะอย่างน้อยตอนนี้ท่านก็กอดผมอยู่ … แต่ผมเงิบตรงหน้าอกท่านนี้แหละ ฮือออออออ
“ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อย คิดถึงจังเลย อ้วนหนูปังแม่นึกว่าตัวเล็กอวบขึ้น ว่าแต่ตัวเล็กไปไหนล่ะเนี้ย”
“อร่อยจังนี้มาม๊าทำเองเหรอ” หันมาอีกทีตัวเล็กเดินมาพร้อมคุกกี้ในขวดโหล่ คุณป้าหันไปก่อนจะเอามือทาบปากและหัวเราะครืนออกมา
“นั้นของบ๊อบนะ ตัวเล็ก ฮิฮิ หลง กล แม่ แล้ว ” คุณป้าเดินไปกอดคอตัวเล็กที่ทำหน้าพะอืดพะอม เหมือนจะอ้วกสุดท้ายก็กลืนเข้าไปในคอได้ สุดยอดไปเลยตัวเล็ก
“มาม๊า!!!! แกล้งลูกอีกแล้วนะ แบบนี้ไง พี่ใหญ่ถึงโกรธบ่อยๆ”
“ก็มาม๊าเป็นแม่ของลูกนี้ ว่าไงจ๊ะตัวใหญ่อยากกินอาหารฝีมือคุณมาม๊าไหม”
“นรกมาก” พี่ใหญ่พูดก่อนจะวาดมือมาวางบนพนักพิง คล้ายๆจะกอดไหล่ผม บ้าจริง คุณป้าอยู่นะพี่ใหญ่ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก ผมพยายามเบี่ยงตัวออกพยายามไม่ให้น่าเกลียดที่เล็กสอนมาลืมไปหมดสมองเลยง่ะ
“ใจร้ายที่สุด ปังปังล่ะจ๊ะ หน้าหนูเหมือนแปลกใจมาม๊ามากเลยนะลูก เป็นอะไรรึเปล่า” คุณป้าเดินมาจับหน้าจับตาผมอย่างเป็นห่วงแววตาใสซื่อบริสุทธิ์มาก … ผมว่า ผมอาจจะคิดมากไปก็ได้ … คุณป้าออกจะใจดีขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ ไม่ใช่คุณป้าหรอก
“หนูปัง … หนูว่าตาใหญ่จะชอบคนนี้ไหม แม่จะส่งตาใหญ่ไปดูตัว” คุณป้าทำท่าจะขวักเอาโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง … ดูตัวหรอ … T^T
“มาม๊า!!!”
“ล้อเล่นจ้า ฮ่าๆๆๆๆ” คุณป้าหัวเราะร่าเดินไปทิ้งตัวไขว่ห้างมองผมที่โซฟาตัวตรงข้ามและก็หยุดหัวเราะออกมาเสียดื้อๆ แถมยังยิ้มเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก ก่อนจะเหลือบมองพี่ใหญ่และถอนหายใจออกมาเบาๆ
“น้องสุกลับมาจากปารีสแล้วนะตาใหญ่ จะทำอะไรก็ทำ” สุ… สุไหน คือใคร… ทำไมคุณป้าถึงทำหน้าซีเรียสขนาดนี้ด้วย
“… ล้อเล่นรึเปล่า” พี่ใหญ่พูดขึ้นเบาๆ ตาคมจ้องเขม็งอย่างดุดันเหมือนต้องการคำตอบจริงๆและถ้าคุณป้าโกหก พี่ใหญ่อาละวาดแน่นอน คุณป้าพยักหน้า ก่อนจะมองตรงมาที่ผม ผมว่า … คุณป้าแววตาแอบน่ากลัวพอๆกับพี่ใหญ่เลยอ่ะ…
“ใครนะ นังพี่สุโรคจิตอ่ะนะ ชัดเป้ง! ปังปังเล็กรู้ตัวการล่ะ ไปลุก เล็กจะไปเฉ่งมัน ” เล็กฉุดผมให้ยืนขึ้น
แต่พี่ใหญ่ก็ชิงกระชากผมเข้าหาตัวเองก่อนจะลากผมขึ้นบันไดมาด้วย ด้านล่างผมได้ยินเสียงหัวเราะกับเสียงกรุ๊งกริ๊งๆของบ๊อบวิ่งตามผมขึ้นบันไดมาด้วย กว่าจะถึงห้องหัวเข่าของผมก็แทบจะถลอกไปหมด เสือร้ายโกรธอะไร ใครทำให้เสือร้ายตัวนี้โกรธ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ วันนี้ผมเป็นเด็กดี
ปัง!
เสียงประตูปิดโครมใหญ่ ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อตัวเองเข้ามายืนอยู่กลางห้อง ที่ตกแต่งเรียบง่าย มีแค่เตียงกับตู้เสื้อผ้าแล้วก็
โต๊ะคอม … กับตู้โมเดลตัวการ์ตูนเยอะแยะไปหมด … พี่ใหญ่ชอบตัวพวกนี้หรอ น่ารักจังน๊า
“มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกฉันอีกไหม”
พี่ใหญ่พูดเสียงเรียบขึ้น … ไม่มีแล้วนะ เพราะทุกเรื่องพี่ใหญ่ก็รู้หมดแล้ว แถมยังเหวี่ยงซะผมกระเจิงไขมันดิ้นกระจายหมดแล้ว เฮ้อ ทำไมถึงดุนักนะ แล้วคนชื่อสุ คนนั้นคือใคร ทำไมทำให้เสือร้ายตัวนี้โกรธเคืองได้ขนาดนี้ เฮ้อ … ทำไมผมถึงไม่รู้สึกหนักใจเลยนะ ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบก็มีแค่อย่างเดียว และเป็นสิ่งที่คนเป็นแฟนไม่มีใครชอบหรอก … แต่สำหรับผม ผมว่าพี่ใหญ่รักผม … เขินจัง ผมไปเอาความมั่นใจจากนี้มาจากไหน ฮิฮิ
“ไม่มีครับ” ผมตอบตามจริง พี่ใหญ่จูงมือผมไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆตู้โมเดลการ์ตูน ให้ผมนั่งลงเหมือนเป็นนักโทษ ฮึ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องทำเหมือนผมผิดตลอด
“แน่ใจนะ”
“ครับ”
“โอเคจะได้ถูกคดี” เค้าพูดก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงสีดำของเค้าที่อยู่กลางห้อง คดีอะไรหรอ พี่ใหญ่จะทำอะไร แล้วสุเป็นใคร ผมเม้มปากก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆพี่ใหญ่ เค้าเหลือบมามองผมก่อนจะคว้าเอามือผมไปวางไว้กลางอกตัวเอง …
“ผมถามได้ไหม ?”
“หึ กล้าแล้วหรือไง”
“ไม่ได้หรือครับ”
“ฮึ จะเอาอะไรก็ว่ามา”
“สุ คือใครหรอครับ”
“เมียเก่า” นี้ก็ตรงไป =_=’ ตอนแรกว่าจะไม่ตงิดๆใจแล้วเชียว แต่ใช้คำว่าเมียทีใจผมตกวูบสลดหดหู่ทีเดียว
“…” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอามือออกจากอกเค้า แต่เค้าไม่ยอม แถมยังดึงตัวผมเข้าไปนอนกอดไว้แน่นอีกต่างหาก
“ไม่งอนดิ มันแค่อดีต จริงอยู่นั้นคือเมียเก่า แต่มันก็สมัย ม.ต้น… ถ้าฟังต่อ สัญญาปะไอ้หมูว่าห้ามงอน แต่อนุญาตให้โวยวายได้” บ้า … ใครจะไปโวยวาย ผมโวยวายเป็นที่ไหน มีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่ขี้โวยวายผมเดาอารมณ์ไม่ถูกเลย วันๆนึงอยากรู้นักคนๆนี้มีกี่อารมณ์กันนะ
“หึหึ ฟอดดดดดดดดด ไม่โกรธไม่งอนนะ ไอ้หมูแดง” ผมหลับตาปี๋แอบหลุดยิ้มนิดๆ ก็นานๆทีพี่ใหญ่จะน่ารักแบบนี้อ่ะ ไม่แกล้งให้ผมเจ็บตัวด้วย >/////<
“หึหึ ตอน ม.3 ฉันกับสุชาดา เจอกันตอนเปิดภาคเรียน ตอนนั้นเธอทั้งสวยและเก่งที่สุดในสายชั้น เลยถูกจับให้คู่กันบ่อยๆในหลายๆกิจกรรม” แสดงว่าพี่ใหญ่สมัยนั้นคงจะเด็กน้อยหล่อเหลาเอาการแน่ๆ ในขณะที่เล่าพี่ใหญ่ก็หลับตาแน่นกอดผมเอาไว้เหมือนผมจะหนีหายไปไหน
“สุดท้ายเราก็ตัดสินใจคบกันตอน ม. 4” … ก็สมควร คนหล่อต้องคู่กับคนสวย พี่ใหญ่ทำถูกแล้ว … แต่ทำไมล่ะ … ทำไมถึงเลิกกันได้ … ทั้งๆที่พี่ใหญ่เป็นคนที่คิดจะรักใคร เค้าจะรักสุดหัวใจแท้ๆ
“3 ปีผ่านไป เราตัดสินใจเข้าเรียนที่เดียวกัน และมีแพลนกันว่าถ้าจบเราจะแต่งงานกัน … แต่แล้ววันหนึ่งในช่วงเย็นที่มีฝนตกพร่ำๆ เธอร้องไห้ตากฝนมาที่บ้าน … เธอบอกว่าเธอท้อง” … น้ำตาผมเริ่มที่จะตื้นขึ้นมาที่ขอบตา … ผมกำลังทำผิดอะไรอยู่รึเปล่า … ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม มือหนาของพี่ใหญ่กระชับกอดเข้าไปอีก เหมือนทำให้ผมมั่นใจอะไรบางอย่างที่ผมเองก็เริ่มไม่แน่ใจ
“ในตอนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันหมุนวน แต่… ในความสับสนนั้นก็มีความดีใจที่ฉันแทบจะตั้งตัวไม่ติด ในตอนนั้นสัญชาติญาณความเป็นพ่อ ทำให้รักเด็กในท้องอย่างไม่ต้องสงสัย เราหมั้นกันในทันที … ” น้ำตาใสๆไหลออกมาจากหางตาของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่ร้องนะ ฟังให้จบก่อน”
พี่ใหญ่จูบที่ดวงตาผมที่น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล และดูเหมือนผมจะเป็นพวกยิ่งปลอบยิ่งร้องอีกต่างหาก … ผมไม่รู้ว่าผมร้องทำไม แต่เหมือนทุกสิ่งความกดดันทำให้ผมร้องไห้ออกมาแทนอดีตของพี่ใหญ่ที่สวยหรู … ฮึก ไม่เข้าใจเลย ผมไม่เข้าใจเลย
“มันยังไงกันแน่ ฮึก” ผมลุกขึ้นนั่งมองพี่ใหญ่ไม่วางตา พี่ใหญ่ลุกขึ้นมานั่งตามก่อนจะหลับตาและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มบางๆ
“ฟังให้จบก่อนเซ่ คิดเป็นตุเป็นตะอยู่นั้นแหละ ไอ้อ้วนจอมคิดมาก!!!”
“โอ้ย”
ผมร้องออกมาเสียงหลงเมื่อพี่ใหญ่หยิกจมูกผมอย่างแรง อะไรจะหมั่นเขี้ยวขนาดนี้ เจ็บนะ ไม่สนใจอารมณ์ดราม่าผมหน่อยหรอ ผมเสียใจอยู่นะ ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย ผมหน้ามุ่ยแต่พี่ใหญ่กำลังหัวเราะ บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้ถูกลบไปหมดเลย ผมกำลังกังวนนะ ทำไมถึงมาหักอารมณ์กันแบบนี้ล่ะ ชิชะ
“จะฟังต่อไหม ถ้าฟังแล้วจิตตกก็ไม่ต้องฟังนะ”
“ฟังครับ ผมจะฟัง” ผมพยักหน้าก่อนจะปาดน้ำตาอย่างไม่ใส่ใจและนั่งมองพี่ใหญ่ที่ทำหน้าทะเล้นอยู่ตาแป๋ว มองผมอะไรขนาดนั้น =_=’
“รักกันแล้วใช่ปะ ร้องไห้ขนาดนี้”
“…” แหงะ! … ถามอะไรไม่เข้าเรื่องเลยพี่ใหญ่บ้าๆ
“หึหึ เล่าต่อนะเดี๋ยวเรื่องรักไม่รัก จับปล้ำเดี๋ยวก็รู้ หึหึ”
“คนบ้า” ผมไม่กล้าสบตาที่เหมือนตาแก่โรคจิตของพี่ใหญ่ …
“แต่ฉันกับสุชาดาก็ไม่ได้แต่งงานกัน” ผมเอียงคอมองพี่ใหญ่ที่จ้องมองมาที่ผมอย่างอ่อนโยนมือหน้าปัดปอยผมที่เริ่มยาวของผมให้ขึ้นไป
“เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของฉัน … สุมีคนอื่น หลังจากที่รู้ความจริง อนาคตที่สร้างเอาไว้ก็เหมือนถูกทำลายลงในพริบตา” ใช่ครับ ผมก็ว่าความรู้สึกของผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ สับสน มึนงง แทบจะจับใจความอะไรไม่ได้ สรุปแล้วอะไรคืออะไรกันแน่
“สุชาดา ท้องกับผู้ชายตอนเสพยา ซึ่งไม่รู้ใครกันแน่ที่เป็นพ่อของเด็ก และหลังจากที่ความจริงเปิดเผย เธอก็หายตัวไปทันที … ฉันรักสุชาดามากในตอนนั้นและไม่สนใจว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกใคร ตามหาเป็นบ้าเป็นหลังถึงขนาดดร็อปไว้ปีนึงเพื่อตามหา แต่แล้วก็ไปเจอเธอที่ปารีส … กับชีวิตสุขสบายบนกองเงินกองทองของไอ้เสี่ยฝรั่งหน้าโง่ โดยไม่มีเด็ก”
“แล้วเด็กล่ะครับเด็กไปไหน ???”
“สุชาดาทำแท้ง … ” ผมใจหายวูบ … อะไรกันอ่ะ …
“และหลังจากวันนั้น ฉันก็เริ่มที่จะสติกลับคืนมาว่าไม่สมควรที่จะเอาชีวิตไปทิ้งกับผู้หญิงแบบนั้น พอกันที ฉันควรปล่อยเธอไปถ้าหากเธอต้องการชีวิตที่สุขสบาย และกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ครึ่งปีกว่าๆ … สุชาดาก็กลับมา …พร้อมกับคำหวานปลอบประโลมหัวใจที่ตายด้านของฉัน …”
“…” ผมเม้มปากแน่นสูดหายใจเข้าลึกๆและเชื่อในตัวพี่ใหญ่ให้มากที่สุด
“แต่ฉันปฏิเสธ …หลังจากนั้นเธอก็เหมือนโรคจิตที่คอยตามทุกคนที่เข้าใกล้ฉัน ระรานด้วยหลากหลายวิธีที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็นแค่คนรู้จักกันก็โดนขู่ คนฉันต้องแจ้งตำรวจจับเพราะไม่อยากที่จะให้เธอไปทำร้ายใครอีก และฉันก็ไม่อยากที่จะทำร้ายเธอเป็นเรื่องเป็นราวถึงศาล จนทำให้เธอต้องถูกส่งตัวกลับปารีส … และดูเหมือนรอบนี้ นายจะโดยเพ็งเล็กนะ หมูปัง” แหงะ ไม่ต้องมาทำหางเสียงล้อเลียนผมแบบนั้นเลย
ผมยังมึนไม่หายเลยนะ สรุปแล้วคนชื่อสุชาดานี้ แฟนเก่าพี่ใหญ่ แถมสติไม่ค่อยดีหรอ … ที่ผมโดนชกและโดนขู่ว่าจะเอาไปทิ้งบ่อจระเข้พร้อมกับที่จ้างชินโด แล้วก็ทำส่งรูปให้พ่อ … สุชาดาทำเองคนเดียวหมดเลยหรอ … สุดยอดของมนุษย์เลยนะนั้นที่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้ … ไม่รู้สิ แต่ผมไม่มีทางทำได้อ่ะ …
“หึหึ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว ปล่อยมันไป ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนายหรอก ก็นายเป็นว่าที่เมียฉันนี้ หรือจะเป็นเลยดี ฮึมมมมมมมม”
“พะ พะ พี่ใหญ่!!!” ผมตกใจมากที่พี่ใหญ่จับผมนอนลงและขึ้นคร่อมทันที
หน้าตาคมสันเจ้าเล่ห์ก้มลงมาใกล้ผมจนจมูกสีกัน … พี่ใหญ่ ผมยังไม่พร้อมอ่ะ อยากจะบอกคำนี้ … แต่ก็พูดไม่ออก … ถ้าพี่ใหญ่เป็นเจ้าของผมแล้วเค้าจะรักผมจริงๆใช่ไหม … เค้าจะไม่ทำร้ายผม ปกป้องผมใช่ไหม ผมอ้วน ผมไม่น่ารัก รักผมได้ใช่ไหม … รักผมจริงๆรึเปล่า
“อย่าแคร์ใครนอกจากฉัน”
ผมหลับตาเมื่อสัมผัสอบอุ่นจากริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะแรงขึ้นเรื่อยๆจนปากผมรู้สึกเจ็บ แต่ก็รู้สึกดีด้วย มือหนาเริ่มสอดส่ายไปใต้เสื้อเนื้อบางของผม ถ้าผมไม่ปฏิเสธ ตอนนี้ … ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย แต่พี่ใหญ่ครับ รักผมจริงๆใช่ไหม … แต่ผมน่ะ … ผมน่ะ…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมสะบัดตัวลุกจนพี่ใหญ่คว่ำไปข้างเตียงทันที … อะ อะ อะ ไร อ่ะ!!!! ฮือออออออออออออออ
“พี่ใหญ่ปังปังแม่ให้มาตามอ่ะ ออกมานะ ทำอะไรกันนานไปแล้วนะ!!!” เสียงของตัวเล็กดังมาจากด้านนอกห้อง
“ชู่ว ! ไอ้เล็ก ไอ้แมวขี้ป่วน!!!” พี่ใหญ่ตะกายขึ้นมาจากข้างเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องทันที อายอ่ะ พี่ใหญ่บ้า จะทำอะไรผม!!!
“เอ่อ … ติดกระดุมก่อนนะปังปัง คิกๆ เล็กเขิน” เล็กวิ่งหน้าแดงไปทันที ผมก้มมองตัวเองก่อนจะรีบตะครุบกระดุมติดให้เรียบร้อย มือไวมากนักนะพี่ใหญ่บ้า นิสัยไม่ดี ฮือออออออออ พี่ใหญ่บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วผมจะมองหน้าตัวเล็กยังไง T^T
“ใครพายัยนี้เข้ามาในบ้าน พาออกไปเดี๋ยวนี้!!! ว๊าก โอ้ย ปล่อยนะไอ้พวกบ้า ปล่อย!!!!” เอ๊ะ เสียงเล็กนี้
“เธอ วิ่งเข้ามาเองค่ะคุณเล็ก อย่านะค่ะขึ้นไปไม่ได้ นี้มาช่วยกันจับหน่อยผู้หญิงคนนี่แรงเยอะมาก” เสียงโวยวายจากด้านล่างทำให้ผมที่เร่งติดกระดุมอยู่ต้องชะงัก …
ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรได้ ผมก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสวยเหมือนตุ๊กตาปั้น หุ่นเพรียวเหมือนนางแบบของต่างประเทศในชุดเดรสกระโปรงสั้นจู๋สีแดงเลือดหมู ริมฝีปากที่เคลือบด้วยสีแดงของเธอบึ้งตึง ก่อนที่จะเดินมาหยุดตรงหน้าผม และมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะง้างมือขึ้น
เพี๊ยะ!!!!
หน้าผมหันไปอีกข้างความด้านชาแทบจะทำให้แก้มผมสั่นไปหมด … อะไรกัน … คนนี้สินะสุชาดา …
“อีเกย์แรด อ้วนแล้วยังไม่เจียม” เธอพูดเพียงแค่นั้นก็เดินผ่านผมไปที่ห้องพี่ใหญ่ที่อยู่ถัดออกไปเพียงไม่กี่ก้าว …
“ปังปัง ไม่เป็นไรนะ หน่อย ยายนี้!!!!” เล็กวิ่งมาจับหน้าผมพลิกไปมาก่อนจะถลาเข้าไปกระโดดจิกหัวของสุชาดาจนหล่อนหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมได้สติรีบวิ่งเข้าไปห้ามทันที แต่ดูเหมือนเล็กจะไม่ยอมหยุดง้างมือจะตบให้ได้ แต่นี่ผู้หญิงนะ ผมทำไม่ได้!!!
“เล็กหยุด ปังขอ !!!!”
ผมตะโกนเสียงดังจับข้อมือของเล็กที่กดผู้หญิงคนนี้กับพื้นและเหมือนเธอจะเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว ทันใดนั้นพี่ใหญ่ก็ออกมาจากห้องทำให้เล็กหยุดสะบัดตัวลุกขึ้นมายืนข้างผมจ้องมองซากของผู้หญิงที่เคยผมยาวสลวยและตอนนี้กลับยุ่งไปหมดทั้งตัว เธอรีบตะกุยตะกายเหมือนคนสติหลุด ลุกขึ้นยืนเข้าไปเกาะแขนพี่ใหญ่หมับ … แขนนั้นของผมนะ เค้าพึ่งกอดผมมาเมื่อกี้เอง
“ใหญ่ค่ะ เล็กทำสุ สุแค่จะมาหาใหญ่ สุคิดถึง”
“รอยนั้นใครทำ” พี่ใหญ่ถามเสียงนิ่ง และชี้มาที่แก้มของผมที่ยังชาไม่หาย ผมก้มหน้าหลบ …
“จะมีใครซะอีกล่ะ ก็นางโรคจิตบ้านี้นั้นแหละ มาม๊าเรียกตำรวจเลย” เล็กหันไปมองคุณป้าที่พึ่งวิ่งขึ้นมาบนบ้านและดูเหมือนคุณป้าก็ทำตามนั้นเมื่อยกหูโทรศัพท์บ้านแบบพกพาได้ที่ถือติดมือมาด้วยกดเบอร์ทันที
“หึ” พี่ใหญ่เหยียดยิ้มหน่อยๆก่อนจะหันไปมองสุชาดาที่ทำหน้าตื่นตกใจอยู่ ท่าทางรีบๆรนๆ … ผมว่าเค้าสติไม่ดีจริงๆนะ
ผมกัดริมฝีปากเมื่อพี่ใหญ่เอามือหนาๆที่เคยสัมผัสผมเมื่อกี้ลูบใบหน้าเรียวไข่ของเธอ ตลอดจนเรือนร่างที่สูงโปร่งมีความเหว้าอย่างสง่างาม ตาคมไล่มองไปทั่ว สุชาดาเองก็ดูเหมือนจะเต็มใจเหลือเกิน… ภาพนั้นทำให้ผมมองแทบไม่ได้ ถ้าดูจากภายนอกคนสองคนนี้ช่างเหมาะกันเสียเหลือเกิน …
เพี๊ยะ!!!!!
“กรี๊ดดดดดด ใหญ่ทำอะไรค่ะ!!!!”
ผมอึ้งเบิ่งตากว้างเมื่อพี่ใหญ่ตวัดตบเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าสวยนั้น เล็กกับคุณป้าเองก็อึ้งไม่ต่างจากผม… พี่ใหญ่ไม่เคยทำผู้หญิงก่อน เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้
“นี้สำหรับที่มึงทำกับคนของกู! ”
เพี๊ยะ!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด” หลังมือตบฉาบเข้าที่หน้าอีกข้างจนสะบัด
“นี้สำหรับสิ่งที่มึงทำกับคนของกู!!!!”ร่างนั้นทรุดลงนั่งแต่พี่ใหญ่กลับเชยคางมนนั้นขึ้นมาตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้งไปด้วย
“กูอุตส่าห์อดกลั้น มาตลอดเพราะเห็นกับอดีต แต่ครั้งนี้มึงจะเล่นคนของกูถึงชีวิต นี้แค่สั่งสอนถ้าโผล่หน้ามาให้เห็นอีก กู
เอามึงตายแน่ เอามันไปส่ง!!!!” พี่ใหญ่สะบัดเหวี่ยงสุชาดาที่ร่างอ่อนปวกเปียกไปให้คนใช้กับคนสวนสามสี่คนที่ยืนอออยู่ด้วยความทึ่ง …
“คะ คอยดูนะ สุไม่จบแค่นี้แน่ ไม่มีวัน!!!!” สุชาดาเหวี่ยงทุกคนไม่ให้จับก่อนจะหันมาชี้หน้าผมที่ผมตัวเล็กยืนบังอยู่ เสียงหวีดแหล่มพร้อมเสียงกรี๊ดดังสนั่นไปทั่ว … นี้มันเรื่องบ้าอะไร ละครหลังข่าวใช่ไหม ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย …
“กลับหอ!!!!!” เสียงของพี่ใหญ่ตะคอกขึ้นเสียงดังพร้อมกับลากผมลงมาผ่านร่างจากชายชุดสูทสีดำสองคนที่นอนหมอบอยู่ที่พื้น สองคนนี้เล็กจัดการสินะ ไม่ทันได้ชื่นชมอะไรก็ถกเหวี่ยงขึ้นมาบนรถที่จอดเอาไว้ที่เดิมด้วยอารมณ์ของพี่ใหญ่ที่ขุ่นเคือง … รถแล่นออกมาด้วยความเร็วที่ทำให้ผมต้องหาที่จับ พี่ใหญ่หงุดหงิด บางทีนะ … บางทีผมต้องเข้าใจเค้า
ผมเม้มปากก่อนจะเอื้อมมือมาวางบนมือหนาที่วางอยู่บนเกียร์ … ก่อนที่มือใหญ่นั้นจะคว้าเอามือผมเข้าไปจับไว้แน่นเสียเอง …
“เจ็บใจหรอครับ”
“มาก”
“ยังรู้สึกผิดอยู่ไหมครับ …”
“มาก”
“ยังรักเค้าอยู่ไหมครับ”
“…” ผมบีบมือพี่ใหญ่แน่น … พี่ใหญ่ไม่ใช่เกย์ พี่ใหญ่เป็นคนที่รักใครแล้วจะจริงจังมากๆ … งั้นไม่ผิดที่ความรู้สึกดีๆยังมีให้กันอยู่ ผมรู้ว่าเค้ารู้สึกผิดจากเรื่องเมื่อกี้มากแค่ไหน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รถเบรกจอดข้างทาง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเค้าจะโถมเข้ามากอดผม ความอบอุ่นแผ่ซานไปทั้งกาย …
… ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องร้องนะ ต่อไปนี้
ปังปังจะรักพี่ใหญ่เอง …
==============================
:katai4: อัพตอน 1.38 นาที ไม่ผิดสัญญาใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆ
ก็มันตันอ่ะ ตอนแรกว่าจะเกริ่นถึงผู้หญิงคนนี้ก่อน แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
จัดไปเลยแล้วกัน เรื่องมันมีมากกว่านี้อีกนะ กิกิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
ฝากเพจจ้าา
:bye2:
-
สองตบนั้นมากกว่าแค่ตบปังปังสินะ
ปกติไม่ชอบแรงๆนะ แต่นึกไม่ออกเหมือนกันว่าควรทำอย่างไร
เคสนี้จิตมากๆ
ชอบที่ปังปังปลอบพี่ใหญ่ที่ดูเหมือนไม่เจ็บ
นี่คือที่พักพิงทางใจแล้วสินะ พี่ใหญ่ได้มี*บ้าน*แล้ว
-
สะใจมากกกกกกกก หวังว่าคงไม่มีคนอ่านมาดราม่าเรื่องผู้ชายตบผู้หญิงนะ
คือบางทีก็ต้องดูที่เหตุและผลด้วยนะ ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าก็จริง
แต่ก็ไม่ใช่จะเอามาเป็นข้ออ้างที่จะทำร้ายผู้ชายอยู่ดี และสำหรับผู้หญิงอย่างยัยคนนี้
แค่ตบนี่ยังไม่พอ มันต้อง...............
(http://f.ptcdn.info/928/027/000/1422531783-r8222-o.gif) + (http://f.ptcdn.info/570/008/000/1376833377-tumblrldkb-o.gif)
..........มันถึงจะสาแก่ใจ
ส่วนพี่ใหญ่ในตอนนี้ต้องยกคำๆนี้ให้เลยครับ...............
(http://f.ptcdn.info/511/026/000/1418483403-2-o.gif)
-
โอ้ พี่ใหญ่นี่ดูน่ากลัวเหมือนกันแฮะ o22
รอนะฮะ :')
-
รู้ตัวการละ จะจัดการอย่างไรต่อ
-
:katai2-1:
พี่ใหญ่ ตบได้สะใจน้องมากค่ะ
สภาพนางนั้นจิตไปแล้ว ไม่น่าปล่อยไปนะคะ
ตัวเล็กขัดฉึบเลย อดไปก่อนพี่ใหญ่
-
ดีมากพี่ใหญ่ ว่าแต่แม่พี่ใหญ่ไม่ได้ร่วมมือกับยัยนี่ใช่มั้ย
-
ปัง ยอมมากไปนิดนะลูก
-
พี่ใหญ่ยังรักชะนีบ้าอยู่เหรอคะ? โดนตบสองทีคงไม่พอสินะ :angry2: โรคจิตฝุดๆเลย :katai1: :z6:
ตัวเล็กก็น่ารักมากกระโดดจิกหัวกันเลยทีเดียวเชียว ปังปังจะโดนฤทธิ์อะไรของชะนีบ้าอีกเนี่ย พี่ใหญ่ปกป้องหมูปังด้วยนะ อย่ามัวแต่แคร์ชะนีที่โลกไม่ต้องการอยู่ล่ะ :m16:
-
อา...เรื่องมันเข้มข้น!!!!
-
เริ่ดๆ
-
ปังปัง รักพี่ใหญ่มากๆนะลูกนะ :กอด1:
ต้องเอาคืนนังชะนีนั่นอย่างสาสม
รอตอนต่อไป
-
:pig4:
-
ถ้าจะเล่นกันถึงชีวิตนี่ไม่ต้องนับว่าเป็นผู้หญิงแล้ว ไม่นับว่าเป็นคนด้วย
-
ยัยโรคจิตนั่นน่ากลัวจริงๆ!!
-
อร๊ายยยยปังปังจะใจดีไปไหนลูกกกกก
-
พี่ใหญ่ออกอาการทั้งรักทั้งแค้นซินะ
-
สงสารปังอ่ะ
แต่สะใจนังสุมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โดนพี่ใหญ่จัดไป 2 ที น่าจะเอามากกว่านี้นะ
หนังหน้าชีท่าว่าจะหนายิ่งกว่าชั้นเปลือกโลกซะอีก :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
พี่ใหญ่ทำดีมาก
ต้องอย่าให้ปังปังโดนทำร้ายฟรี
สุชาดาคนนี้น่ากลัวมากจริงๆ
สงสารพี่ใหญ่ทโดนทำแบบนี้
ทั้งๆที่รักมาก
ปังๆดูแลพี่ใหญด้วยน่ะ
-
สุคนนี้มีอาการทางจิตชัดๆ
แล้วนี่พี่ใหญ่รักปังๆแล้วจริงๆใช่ไหม
ไม่ใช่ว่ายังสงสารยายสุคนนั้นอยู่หรอกนะ เฮ้อ
อ่านจบรู้สึกนิดๆ...พี่ใหญ่ยังมีเศษเสี้ยวที่รักสุอยู่รึเปล่า คห เรานะ
เอาเถอะค่ะ รอดูตอนต่อไปเนอะ
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
โหโดนพี่ใหญ่ตบนิแบบ
โหดมากกกกกกกกกกก
แต่เหมือนเรื่องจะไม่จบง่ายๆ
ปังระวังตัวด้วยนะ
แต่พี่ใหญ่สุดยอดมากกกกกกกกกก
o13 o13 o13 o13 o13
-
ชะนีโรคจิตมากอ่ะ
-
อินางสุ นี่น่าจะโดนถีบยอดหน้า แค่ตบมันยังน้อยไป
โรคจิตจริงๆ หมูปัง ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ
-
พี่ใหญ่ สุดยอด o13 ปังปังคิดมากไม่ดีนะ พี่เค้าทำถูกแล้วนะลูก โดนเค้าทำร้ายขนาดนี้ไม่เอาคืนบ้างก็เกินไป
-
(http://f.ptcdn.info/928/027/000/1422531783-r8222-o.gif) + (http://f.ptcdn.info/570/008/000/1376833377-tumblrldkb-o.gif)
gif ไฟล์สะใจดีนะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ o13
-
เอิ่ม ขออึ้งแปป :a5:
แว๊กกก พี่ใหญ่โหมดโห๊ดโหด *10 :mew5:
ยายบ้าโรคจิตนั่นจะมาทำอะไรปัฝๆอีกไหมเนี่ย แง๊ :เฮ้อ:
-
โอ๊ยยยยย ปังปังเกือบเสียตัวเเล้วววว :hao6: :o8: :-[ :mew3:
นางชะนีโรคจิต! :angry2: :katai1:
-
มาแว้ววววววว
น้องปังเอ๊ย ขี้แยทั้งเรื่องจริงๆ เลิกคิดมากได้ละ เห็นบ่อยๆก็หงุดหงิดนาาา พี่ใหญ่นี่อดีตเจ็บปวดจริงๆ แต่แอบน่ารักอะตอนท้าย :hao7:
พิมพ์ไปแล้วรอบนึง กำลังกดตั้งกระตู้ เผลอกดปิดเครื่อง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คำผิดน้าา
ที่สำคัญตาคนล่ะสิด้วย<<ตาคนละสี
ตัวเล็กหน้ามุ้ยมาเกาะแขนผมที่ยืน<<มุ่ย
ที่กำลังย่ามกายเข้ามาหาผม<<ย่างกาย
หัวเราะล่า<<หัวเราะร่า
เอาอุ้มเท้าหน้าแตะแขนผมอย่างลองเชิง<<อุ้งเท้าหน้า
น่าเกียจ<<น่าเกลียด
ทำไมคุณป้าถึงทำหน้าซีเรียทขนาดนี้ด้วย<<ซีเรียส
เล็กจะไปเชงมัน<<เฉ่งมัน
ความกดดันทำให้ผมร้องไห้ออกมาแทนอดีตจองพี่ใหญ่ที่สวยหรู<<ของพี่ใหญ่
บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้ถูกกลบไปหมดเลย<<ถูก
มือหน้าปักปอยผมที่เริ่มยาวของผมให้ขึ้นไป <<มือหนาปัดปอยผม
พร้อมกับคำหวานปลอบปะโลมหัวใจที่ตายด้านของฉัน<<ปลอบประโลม
คนฉันต้องแจ้งตำรวจจับเพราะไม่อยากที่จะให้เธอไปทำร้ายใครอีก <<ฉัน
นายจะโดยเพ็งเล็กนะ <<เพ่งเล็ง
นิสัยไม่มี ฮือออออออออ <<นิสัยไม่ดี
นี้มาช่วยกันจับหน่อยผู้หญิงคนนี้แรงเยอะมาก<<นี่
แต่นี้ผู้หญิงนะ <<นี่
คนสติหลุดๆ<<หลุด
คุณป้าที่เพิ่งวิ่งขึ้นมาบนบ้าน<<พึ่ง
ตลอดจนเรือนร่างที่สูงโปร่งเหว้าโค้ง <<เรือนร่างสูงโปร่งมีส่วนเว้าส่วนโค้ง <<ลองปรับเปลี่ยนเอาน้าา
ยืนอออยู่ด้วยความทึ้ง<<ทึ่ง
-
เฮ้อ!! ตัวร้ายโผล่ออกมาแล้ว ดีใจที่พี่ใหญ่ตัดแล้วตัดเลยกับยัยสุนั่น ถึงจะยังมีความผูกพันหรืออะไรเหลืออยู่ก็ตามที ตอนนี้หมูปังเท่ห์มากกกกกกกกก ฮะฮะฮะ
-
โอว์ หาพระเอกแบบนี้มานาน ที่กล้าตบชะนี
ชะนีตัวนี้ไม่สมประกอบ ไม่เป็นที่ต้องการของโลกใบนี้ค่ะ
เชิญชะนีตัวนี้ไปอยู่ดาวอื่นค่ะ
-
พี่ใหญ่เด็กขาดสุดๆ
น่ารักจริงๆ
-
โรคจิตนังโรคจิต ต้องรีบจัดการนะมันไม่จบง่ายๆ หรอกอีนี่
สะใจตอนพี่ใหญ่ตบๆ มัน มันจะทำคนอื่นขนาดนี้ มันสมควรโดนนะ แย่ๆๆ
สงสารปังปัง คุณแม่น่ารักกว่าที่คิด ขี้แกล้งลูกสึดๆ อ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ที่แท้ก้อเมียเก่า ปังๆนางเอกมากลูก
-
พี่หย่ายยยย ร้องไห้ ให้มันทำมายยยยยยย เชอะๆ
ปังปางง ก็เชื่อในตัวพี่ใหญ่แล้วผอมๆได้ล่ะอยากให้มีคนจีบปังๆ พี่ใหญ่จะได้หึง ฟินดี อร้ากกก :katai5:
-
ปังปังเริ่มรักพี่ใหญ่แล้วววววววววววววววววววววววววววววว
พี่อะไรนะที่ปังปังชอบตอนแรก อย่าพึ่งให้เค้าโผล่มานะ
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
:fire: :fire: :fire: o13
เริ่ดค่ะอิพี่ใหญ่ น้องปังต้องกุมหัวใจดิพี่ใหญ่ไว้คนเดียวให้ได้นะ อิแพศยา มันมาได้ไง ทำไมไม่อยู่กับผัวคะลูก (ผัวตายแล้ว?)
:m20:
-
ถูกใจ o13
-
ปังปัง ลุกขึ้นสู้ได้แล้วลูก
-
พี่ใหญ่ไม่โง่นะ พี่ใหญ่รักปังปังมากๆๆนะ :hao5: ชีวิตดราม่าอย่างกั้บละครหลังข่าว
-
สู้ๆนะ ปัง ปัง
-
เอ่อะะะ จากตอนแรกนึกว่าจะใสๆเรื่อยๆ นี่เริ่มมีตัวร้าย
-
ชะนีสมควรโดน
-
ปังปังรักพี่ใหญ่แล้วใช่ไหม มั่นใจในตัวเองหน่อยหมูแดงปัง
-
มาต่อไวๆน่ะค่าาา
-
สนุกกกกกกกก~ มาต่อๆๆๆๆๆ
-
รีบๆมานะค้าบบ :sad4:
-
รอ รอ ยังไงต่อ
-
อยากอ่านต่อแล้ว มันค้างอ่ะะะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ก่อนอื่นเลย ขอโทษที่มาช้าค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ช่วงนี้คนเขียนงานเยอะ + เข้าฟิตเนส กลับมาเลยเหนื่อยมาก หลับตลอด
แถมยังไม่ค่อยสบายเพราะอากาศเปลี่ยนด้วย แต่คิวการอัพของปังปัง
จะมาพรุ่งนี้จ้า :hao7:
อดใจรอกันหน่อยน๊า เลิฟๆ
:katai5: :bye2:
ฝากเพจเด้อ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
(http://i58.tinypic.com/29e29vd.jpg)
:bye2:
-
รอค่ะ!!!
-
:a5: o13
-
รออ่านอยู่น๊า :katai5: :katai5:
-
ขอยาวๆน้าาา ไรทเตอร์ :mew2:
-
รออ่านต่อจ้า :impress2:
-
:a5: :a5:
ไม่เป็นไร รอได้จ้า ขอยาวๆ น้า
-
จะรอค่า
-
เข้ามารอจ้า~ :katai5:
-
Not Fat
{CH30 รักษาดวงใจพี่ใหญ่}
“พี่ใหญ่ จะไปเตะบอลหรอครับ”
ผมหันไปมองพี่ใหญ่ที่สวมเสื้อบอลเดินไปเดินมาในห้อง ในขณะที่ตัวเองกำลังจัดกระเป๋าเตรียมไปฟิตเนสเหมือนกัน พวกผมกลับมาพักที่หอได้ 2 วันแล้วครับ ในช่วงนี้ พี่ใหญ่กับผมไม่ได้คุยเรื่องของสุชาดากันเลย เหมือนจะให้มันหายไปจากความทรงจำของพวกเราซะอย่างงั้น เอาเถอะ ผมก็คงปล่อยเลยตามเลยคงไม่อะไรมากแล้วล่ะ ถ้าไม่มาทำร้ายผมอีก ไม่มาทำร้ายพี่ใหญ่อีก … ผมก็คงลืมๆไปเหมือนกัน
พอได้ฟังเรื่องราวที่ไม่น่าเกิดขึ้นกับชีวิตของคนใกล้ตัว ก็ทำให้ผมสงสารเค้าหมดใจและก็รู้สึกเริ่มที่จะชอบนิสัยตรงไปตรงมาของเค้า -///- ผมว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ …
“เปล่า ใส่ไม่ได้หรือไง” เค้าทำเป็นขมวดคิ้ว ผมรู้ดีแก่ใจว่าเค้าแกล้งผม เค้ามักจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ แบร่ ไม่กลัวหรอก
“ชิ ทำเป็นดึงหน้า…” ผมบ่นมุบมิบกับตัวเอง เพิ่งจะชมไปเนี้ย พี่ใหญ่บ้า
“บ่นอารายยยยยยย”
“อื้อ พี่ใหญ่บ้า” ผมร้องขึ้นทันทีที่พี่ใหญ่เดินมาดึงแก้มผมและยืดออก โอ้ยยยยย มันเจ็บนะ เค้าหัวเราะน้อยๆก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นลูบแก้มผมเบาๆแทน ไม่เห็นต้องมองอย่างงั้นเลย เขินนะ -////-
“แล้วนายจะไปไหน”
“ฟิตเนสครับ เล็กบอกผมต้องเบิร์นไขมันออกหลังจากที่กินมาหลายวันฮะ”
ผมก้มหน้าหลบสายตาเจ้าชู้ของเค้าหันมาจัดกระเป๋าต่อ วันนี้ดูท่าเทรนเนอร์ตัวเล็กจะจัดหนักจัดเต็มกับผมแน่ๆ ตอนนี้ตัวเล็กก็เจ้าเนื้อขึ้นเชียวล่ะผมว่าก็น่ารักดีนะ แก้มแดงๆหน้าอูมๆ หึหึ ของแบบนี้ขึ้นอยู่กับหน้าจริงๆเนอะ ดูอย่างผมสิไม่มีอะไรดี เฉิ่มก็เฉิ่มแถมยังอ้วนอีกใครเค้าเลยเอาแต่มองข้ามผม อย่าว่าอย่างโน้นเลยนะ ตอนนี้ผมลดไปตั้ง 12 โลแล้วแหละ พักหลังๆมานี้พี่ใหญ่บ่นแล้วบ่นอีก เรื่องน้ำหนักที่ลดลงเรื่อยๆของผม และชอบเนียนพาผมเข้าร้านโน้นร้านนี้ประจำ ตัวร้ายชัดๆเลยคนเนี้ย บุ้ย
“ไปทำไมนักหนา เมื่อวานก็ไปมาแล้วนี้ ไปดูฉันเตะบอลดีกว่า”
“อ้าว ไหนบอกใส่เฉยๆไงครับ”
“หึหึ ตลกหรือไงไอ้หมู”
“แบร่”
“หึหึ ไปเร็วลุก”
“พี่ใหญ่ ผมต้องไปฟิตเนส”
“เออน่า ไปเตะบอลก็ได้เหงื่อเหมือนกัน”
“ผมเตะบอลไม่เป็น” แล้วเค้าฟังผมที่ไหนล่ะครับ ลากออกมาทั้งๆอย่างงี้แหละ นั้นแหละพี่ใหญ่โอรี่เผด็จการสุดๆ
และแล้วผมก็มานั่งประดับสแตนเชียร์จนได้ ไหนบอกจะให้ผมเล่นไง แล้วไง้ให้ผมมานั่งกับพวกสาวๆที่เฝ้าแฟนเล่นบอลล่ะ แถมสมนาคุณด้วยขนมถุงใหญ่กับน้ำอัดลมอีก ชีวิตผมดี๊ดี ผมแฟนไม่อยากให้ผอม แต่ผมอยากผอมนะรู้ๆกันอยู่ว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายแค่ไหน การใช้ชีวิตอยู่ในสังคม จำเป็นมากที่ใช้หน้าตา เอาน่ะ อย่างน้อย ผมก็ทำให้สุขภาพผมดีแบบนี้ตลอดไป จะได้อยู่บนโลกนี้ไปนานๆ พ่อผมมักพูดเสมอว่าอ้วนแล้วโรคเยอะ แต่ที่ผมอ้วนได้ขนาดนี้ก็เพราะพ่อนั้นแหละที่ให้ผมกินอิ่มท้องในทุกๆมื้อ ทั้งๆที่ตัวเองผอมจนเนื้อแทบติดกระดูกแบบนั้น
“ป๊างงงงงป๊างงงงงงงงงงงง”
เสียงคุ้นเคยของเล็กดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับร่างยักษ์ของเจ้าเสาร์ที่เดินตามมาติดๆ ตัวเล็กเดินมานั่งแหมะยิ้มแป้นข้างๆผม ก่อนจะหันไปบ่นหงุงหงิงอะไรกับเสาร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังแสตน รายนั้นพยักหน้าก่อนจะส่งข้าวของที่ถือมาด้วยให้ตัวเล็ก และวิ่งลงสนามไป
“คิกๆ เราสองคนมานั่งดูแฟนตัวเองเหมือนคู่อื่นๆด้วย ดีใจเนอะ คิกๆ”
“อ้าว เล็กกับเสาร์เป็นแฟนกันแล้วเหรอ”
“เอ่อ … ปะ ปะ เปล่านะ แค่เพื่อนกัน แบบสนิท อ่ะ”
“อ่ออออออ” ผมแกล้งตัวเล็ก จนเจ้าตัวส่งเสียงแง่มๆออกมาจากลำคอ ฮ่าๆๆๆ แมวขี้ขู่
“ตัวเล็กได้ข่าวคุณสุบ้างรึเปล่า”
“ยัยโรคจิตนั้นอ่ะนะ ไม่อ่ะ ไม่อยากจะสนใจถ้าไม่มาให้เห็นหน้าอีกก็คงดี ปังปังเองก็ต้องระวังตัวนะรู้เปล่า”
“อื้อ” ผมพยักหน้าก่อนจะหันมามองบนสนามที่พี่ใหญ่กำลังเลี้ยงลูกฟุตบอลผ่านหน้าผมไป เฮ้อ … ดูไปดูมาหน้าโหดๆแบบนั้นก็น่ารักดีเหมือนกันเนอะ ทำไมนะ คนแบบนี้ถึงเลือกผม … ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยเนอะ
“ใหญ่ค๊า!!!!” ผมตกใจหันไปมองด้านหลัง
สุชาดาเธอเดินลงมาจากรถหรูคันสีแสดแดง แรงไม่แพ้การแต่งตัวเป็นนกแก้วนกขุนทองของเธอ เพราะตอนนี้เธอใส่เสื้อผ้าที่แทบปิดเนื้อไม่มิดกับต่างหูฟรุ้งฟริ้งกระดิงแมวที่ผมเห็นส่องแสงแวบวับกับแสงแดดมาแต่ไกล แย่แน่ๆ งานนี้ผมว่าเละแน่ๆ
“ยัยโรคจิต”
“เล็กใจเย็นๆ”
ผมฉุดเล็กนั่งลงก่อนจะหันไปมองพี่ใหญ่ที่กำลังยืนเท้าเอวอย่างเซ็งๆ โบกมือให้เพื่อนๆของเค้าเล่นกันต่อ เสาร์วิ่งมาหาตัวเล็กก่อนจะวิ่งขึ้นมาบนแสตน ถามอะไรสองสามคำและยืนดูอยู่ข้างๆพวกเราเหมือนกัน ผมเม้มปากมองไปที่พี่ใหญ่ที่ถูกเกาะด้วยสุชาดาเรียบร้อย พี่ใหญ่เหลือบขึ้นมามองผมก่อนจะสะบัดแขนของตัวเองออกแต่เหมือนจะไม่แรงพอทำให้สุชาดาออกไปจากตัวของเค้า … หึ ธรรมดาถ้าพี่ใหญ่ไม่ชอบ เค้าจะสะบัดทีเดียวคนนั้นลงไปกองกับพื้นแท้ๆ
“โอ้ยย ไม่ไหวแล้วนะ”
“เล็กพอ เดี๋ยวปังไปเอง” ผมห้ามตัวเล็กก่อนที่ตัวเองจะเดินลงมาจากสแตน … ผมไม่ยอมหรอก นั้นแฟนของผม เขาบอกเองว่าเค้าเลือกผม ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เค้าตบเพราะรังแกผม ผมไม่ยอมให้เค้ามาปั่นหัวคนที่เป็นแฟนผมหรอก
“ใหญ่ค๊า ไอ้อ้วนนั้นดีกว่าสุตรงไหน ตัวก็ใหญ่ ดำก็ดำ แถมยังเป็นผู้ชายอีก เราสองคนเคยมีความสุขแค่ไหน ใหญ่จำไม่ได้หรอค่ะ” แทงใจดำจนไขมันผมสั่นไปหมด ใช่สิ เหอะ!
“พี่ใหญ่ครับ” ผมเรียกพี่เค้าทันทีที่เค้าไปในระยะใกล้ได้แล้ว
พี่ใหญ่หันมามองผมก่อนจะขมวดคิ้วเหมือนแปลกใจ แปลกมากนักหรือไงที่ผมมายืนตรงนี้ ถึงผมจะมีหน้าอกเด้งๆแบบนั้น แต่ผมก็มีพุงเด้งๆนะ หึ ก็ขำกันไป แต่ตอนนี้ผมไม่ขำเลยนะที่สุชาดามาเกาะแกะแฟนผมแบบนี้ โมโหแล้วนะ รู้ยัง
“เอ่อ … คะ คือว่า …”
“อะไรย่ะไอ้อ้วน ใหญ่ค่ะ ไปกับสุเถอะนะค่ะ” ไม่นะ ไม่นะ อยู่กับผมสิ บ้าจริงทำไมผมพูดออกไปไม่ได้ล่ะ ฮืออออ
“นะค่ะ ใหญ่ เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม”
“… ไม่ … ไม่เอา” ผมพึมพำออกมาในลำคอ ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม พี่ใหญ่คือแฟนของผม เค้าเป็นแฟนผม เค้าเป็นคนที่มอบความมั่นใจให้กับผม เค้าทำให้ผมลืมใครบางคน เค้าทำให้ผมรักเค้า ผมไม่ยอม
ผมกับพี่ใหญ่สบตากัน ผมเป็นฝ่ายที่หลบตาเค้าเอง พี่ใหญ่อย่านะ ผม… ผม
“ใหญ่ไม่พูดอะไรแสดงว่าตกลงนะค่ะ ไปเถอะคะ ไปเริ่มต้นใหม่กับสุนะ ใหญ่เคยรักสุมาก ใช่ไหมค่ะ”
“พี่ใหญ่ …ไม่เอานะครับ”
ผมเงยหน้ามองเค้าผ่านม่านน้ำตาที่เหมือนจะไหลออกาซะให้ได้ ทั้งสนามที่เคยดังจอแจกับเงียบสงัดเหมือนลุ้นผลบอลโลก ไม่นะ พวกเค้าต้องมองว่ามันแปลกประหลาดมากแน่ๆ ผมไม่สนใจแล้ว สิ่งนี้คือสิ่งแรกที่ผมต้องการที่จะปกป้องด้วยตัวของผมเอง พี่ใหญ่คือคนสำคัญ ใช่ ผมรักพี่ใหญ่
ตะ แต่ตอนนี้ พี่ใหญ่กำลังจะไปกับสุชาดาแล้ว …
“หึหึ พูดบ้าอะไรของเธอสุชาดา…ฉันเนี้ยนะจะไปกับคนอย่างเธอ บ้าไปรึเปล่า อ่อ ลืมไปว่าบ้าอยู่แล้ว” ผมเงยหน้ามองพี่ใหญ่ ในขณะที่สุชาดาตาค้าง … แรงมาก ผมเคยบอกไปรึยังว่าพี่ใหญ่เป็นผู้ชายปากจัดสุดๆ
“ยะ ยะ ใหญ่ค่ะ”พี่ใหญ่ถือจังหวะที่คุณสุกำลังอึ้งอยู่ดึงแขนตัวเองออก
ก่อนจะเดินมาโอบหลังผมไว้ ในขณะที่ผมยืนตัวลีบอยู่ในวงแขนแกร่งและสัมผัสสากๆจากหนวดไรของเค้าก็กดแนบลงที่มุมปากของผมอย่างแรง … เจ็บนะ โกนหนวดซะบ้างสิคนบ้า
“หึหึ เห็นแบบนี้แล้วก็จะไปไหนก็ไป อย่าให้ต้องเรียกตำรวจหรือรถพยาบาลบ้ามาให้เสียเวลา หัดมีซะบ้าง สมองน่ะ” พี่ใหญ่พูดเสียงเรียบ ก่อนจะพาผมเดินมาที่สแตน เค้าไม่พูดอะไรสักคำ แต่ผมก็ต้องเอามืออุดหู เพราะเสียงของสุชาดากรี๊ดลั่นสนามไปหมด แล้วผมก็เห็นว่ามีเจ้าหน้าที่ที่ดูแลสนาม มาเอาตัวเธอออกไป … เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารนะ
“ปังปังเยี่ยมๆ พี่ใหญ่เยี่ยมๆ เล็กรักทั้งสองคนเลย ฮิฮิ ชะนีบ้ากลับไปเลย” เล็กพุ่งเข้ามาก่อนเลยคนแรกชูนิ้วโน้งทำสัญลักษณ์กดLIKEให้ผมกับพี่ใหญ่ โธ่ ๆ ผมเพิ่งจะมาอายก็ตอนเห็นสายตาของแต่ล่ะคนนี้แหละ โอ้ยยย ผู้หญิงตรงนั้นทำหน้าฟินไปอีก บางทีผมก็ไม่เข้าใจผู้หญิงสมัยนี้นะที่ชื่นใจเห็นผู้ชายรักกันผมแอบเขิน ฮิฮิ
“เรื่องจบล่ะงั้นฉันไปเล่นบอลก่อนนะ ไปไอ้เสาร์ยืนนิ่งเชียวนะมึง”
แล้วพี่ใหญ่ก็วิ่งลงสนามโดยมีเสาร์บ่นอะไรไม่รู้คนเดียววิ่งตามลงไปติดๆ เค้าทำเหมือนทุกอย่างปกติ โดยทิ้งผมไว้ในสายตาของสาวๆที่จ้องอย่างมีคำถาม มากมาย อะ เฮือกกกก ปังปังแย่แล้วววววววว
.
.
.
“ทำอะไรอยู่คนเดียว” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ที่ผมเห็นว่าหลับไปแล้วก็ลุกขึ้นมากอดผมที่นั่งเล่นโน๊ตบุ๊กอยู่บนเตียงจากด้านหลัง
“เล่นเนตไปเรื่อยๆครับ ผมยังไม่ง่วง”
“ดูอะไรอยู่ไหนเอามาดูบ้าง” ยังไม่ทันจะได้ร้องห้ามเค้าก็แย่งโน้ตบุ๊กผมไปวางบนตักตัวเอง ก่อนที่เสียงผิวปากวิวจะดังขึ้น ทำไมทำเสียงล้อเลียนแบบนั้นอ่ะ ผมก็แค่ดูทริปท่องเที่ยวต่างประเทศแค่นั้นเอง
“อยากไปหรือไง”
“เอ่อ เปล่าครับ แค่ดูเอาไว้เห็นประเทศอื่นเค้าสวยดี”
“หึหึ เดี๋ยวพาเที่ยวให้ทั่วไทยก่อนและค่อยพาออกนอกประเทศ”
“ขี้โม้จัง”
“ใครจะเหมือนไอ้ขี้แยล่ะ ไหนดูหน้าคนร้องไห้เมื่อตอนเย็นสิ รักกันแล้วใช่ไหมล่ะไอ้หมูตอน”
“… ทำไมพี่ใหญ่ชอบต้อนให้ผมจนมุมจัง”
“ก็เสือร้ายจะได้กินหมูอ้วนได้ง่ายๆไง” เค้างับแก้มผมหมับใหญ่ ผมเลยใช้มือดันคางเค้าออก เค้าหัวเราะร่า หึหึ น่ารักเหมือนเสือตัวเชื่องๆเลย ไม่เหมือนภาพที่คนอื่นเห็นที่มองพี่ใหญ่ว่าเป็นคนเย็นชา จริงๆแล้วเสือร้ายของผมอบอุ่นมากเลยนะ
“หยุดเลยยยยยยยยยยย หื่นจัง ถ้าหื่นแบบนี้ผมจะไปนอนกับตัวเล็กนะ” ผมหัวเราะบ้าง พี่ใหญ่ชอบแกล้งผมดีนักเจอเอาคืนซะบ้าง ฮึฮึ
“อ่ะๆ ก็ได้ แล้วสรุปรักกันแล้วยัง” เค้านอนลงที่ตักของผมและถามขึ้นทีเล่นทีจริงๆ ผมทำเป็นคิดหนัก รักสิ ใครจะไม่รัก แพ้แล้วล่ะ ผมแพ้หัวใจอ่อนโยนจากตัวตนของพี่ใหญ่ …
“ละมั้ง …”
“อะไรเนี้ย ละมั้งแค่เนี้ยหรอ โอ้ยยย ใจร้าย ไอ้หมูใจร้ายยย”
“พี่ใหญ่นั้นแหละตัวร้าย”
“เออๆ ละมั้งก็ละมั้ง แต่รู้รึเปล่าไอ้หมู ทำไมผู้ชายคนนึงถึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีทำร้ายผู้หญิงอีกคนนึงได้ลงคอ”
“…” ผมส่ายหัวไปมาเบาๆ ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ …
“มีอยู่สองเหตุผลนะ ไม่ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายหัวใจของเค้า ก็ทำร้ายสิ่งสำคัญของเค้า พี่เลือกแล้วนะปังปัง ต่อจากนี้ก็ปกป้องความรักของพี่ไว้ให้ดีๆล่ะ” ผมอดอมยิ้มออกมาไม่ได้
มือของตัวเองก็ทำหน้าที่ลูบใบหน้าสากนิดหน่อยตามภาษาผู้ชายของเค้าไปมา จนเค้าหลับไปเหมือนเด็กน้อย ก่อนจะค่อยๆนอนลงขดตัวเข้ามากอดศีรษะของพี่ใหญ่เอาไว้ … ฝันดีนะครับพี่ใหญ่ ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด …
กลางดึกของคืนนั้นเฒ่าผดุงนอนหลับอยู่เพียงเดียวดายในมุ้งเก่าๆที่ถูกซักจนหอมเมื่อวันซืนก่อนภายใต้ชายคาบ้านเก่าๆโทรมๆที่เป็นบ้านที่เค้าเคยอยู่กับภรรยาและลูกน้อย วันหนึ่งเมื่อภรรยาของเฒ่าผดุงได้เสียไป
เค้าก็เลี้ยงลูกน้อยมาเพียงลำพัง ตากแดดตากลมทำงานจนผิวกายหยาบกระด่าง และในที่สุดลูกน้อยของเค้าก็โตเต็มวัย จนออกไปศึกษาเล่าเรียนในตัวเมืองกรุง นั้นคือความภาคภูมิใจหนึ่งเดียวของพ่อคนนึงในชีวิต ที่สามารถส่งลูกน้อยให้เรียนสูงๆได้
บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความสงัดเงียบตามภาษาต่างจังหวัดแต่แล้วควันไฟจากที่ไหนสักแห่งก็พวยพุ่งเข้ามาภายในบ้าน แสงไฟแดงฉานไปทั่วอาณาบริเวณบ้าน เผาไหม้ทุกสิ่งอย่าง ก่อนที่ตนจะสะดุ้งตื่นจากความเพลียในการทำงานตลอดทั้งวัน ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยริ้วรอยตื่นตะหนกอย่างเห็นได้ชัด เค้าลุกพรึบขึ้นจากฟูกนอน มุดออกมาจากมุ้งอย่างร้อนรน สิ่งแรกที่เค้าพุ่งไปหยิบได้ไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นรูปหน้าศพของภรรยา
ก่อนที่จะหาทางออกจากบ้านหลังนี้ด้วยความตื่นตกใจ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ก็ต้องพบว่าเปลวไฟที่สดดักทางออกไว้แล้วในทุกๆทาง สุดท้ายแล้วเฒ่าผดุงก็ได้แต่ทรุดลงนั่งชันเข่ากับพื้นกอดรูปภรรยาของตนไว้แน่น
“ไอ้ปัง ข้าไม่อยู่แล้วเอ็งดูแลตัวเองดีๆนะ” น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองของเฒ่าผดุง ไม่สามารถดับไฟร้ายนี้ได้ …
-ปัง-
“พ่อ!!!!!!” ปังปังสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้เพียงไม่นานนัก
เหงื่อไคลเต็มหมอนที่เจ้าตัวนอนพักกาย ทั้งๆที่ทั้งห้องเย็นสะท้านจากแอร์ที่เปิดเอาไป 22 องศา พี่ใหญ่นอนกอดอยู่ที่เอวสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันทีก่อนจะผุดลุกขึ้นมาดูปังปังที่หอบหายใจอย่างตื่นตกใจกับความฝันที่เหมือนความจริง … เหมือนเปลวไฟนั้นทะลักออกมาทำร้ายให้ดิ้นตายทั้งเป็น
“เป็นอะไร”
“พะ พี่ใหญ่ ฮึก พะ พ่อผม พ่อ”
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งร้อง อะไร ฝันร้ายหรือไง” พี่ใหญ่พยายามไตร่ตรองเหตุการณ์เพราะเค้าไม่เคยเห็นปังปังเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่ายังไง ปังปังก็ไม่ใช่คนที่เลอะเทอะขนาดร้องไห้ให้กับฝันร้าย
“พ่อ ฮึก ผมฝันว่าบ้านถูกไฟเผา ผมฝันว่าพ่ออยู่ในนั้น ฮึก ผมต้องโทรหาพ่อ ฮึก ต้องโทรหา” ปังปังลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆที่ยังร้องไห้อย่างน่าสงสาร ใหญ่จับแขนปังปังเอาไว้ ฉุดให้นั่งลงที่เดิม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
“ใจเย็นๆ มันก็แค่ความฝัน และนี้ก็ตี 2 กว่าแล้ว พ่อผดุงคงหลับแล้ว ไม่มีอะไรหรอกเชื่อพี่สิ”
“มันเหมือนจริงมาก พี่ใหญ่ ฮึก ผมไม่สบายใจ” เสือร้ายรวบเจ้าหมูปังปังเข้ามากอดอย่างปลอบใจ ก่อนที่ตัวเองจะขมวดคิ้วและเริ่มไม่สบายใจตามไปด้วย … สุชาดาเป็นผู้หญิงไม่สมประกอบ นั้นเค้ารู้ดี และผู้หญิงคนนั้นรู้ที่อยู่ของเฒ่าผดุงนั้นยิ่งทำให้น่าเป็นห่วง
“เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวฉันจะโทรหาพ่อผดุงเอง ขืนให้นายโทรไปตอนนี้ พ่อผดุงต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ”
“ครับ ฮึก รีบโทรนะ ผมเป็นห่วงพ่อมาก ในฝันพ่อร้องไห้ ฮึก ผมสงสารพ่อ พี่ใหญ่ช่วยพ่อผมด้วยนะ” เค้าลูบผมสีน้ำตาลของคนรักของอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์อย่างแม่นยำ เสียงสัญญาณดังเพียงไม่นานปลายสายก็รับขึ้น
“สวัสดีค่ะ ญาติของคุณผดุงใช่ไหมค่ะ ทางเรากำลังจะติดต่อใครสักคนอยู่พอดี ที่นี้โรงพยาบาล XXXXนะค่ะ” ใหญ่ขมวดคิ้วก่อนจะหันมามองปังปังที่นั่งร้องไห้มองเค้าอยู่อย่างน่าสงสาร
.
.
.
“พ่อ เป็นไงบ้าง ฮึก พ่อจ๋า พ่อ ฮืออออออออออออ”
ผมร้องไห้ออกมาทันทีที่เจอพ่อนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลใหญ่ในตัวจังหวัด ผมตกใจมากที่พี่ใหญ่บอกว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล บวกกับพี่ผมฝันไม่ดีนั้นก็ทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า ผมรอให้ถึงเช้าไม่ไหวและพี่ใหญ่ก็เข้าใจ พาผมซิ่ง มอเตอร์ไซค์มาถึงที่นี้ในเวลาตี 3 กว่าๆ
“ข้างบ้านพาคุณผดุงมาส่งน่ะค่ะ เพราะเห็นว่าเขาล้มลงที่หน้าบ้านเมื่อตอนประมานเที่ยงคืน ทางเราเช็คให้เรียบร้อย เขาเป็นไข้เพราะการพักผ่อนน้อยและความดันต่ำ ไม่มีอะไรร้ายแรงมากหรอกค่ะ แต่หมออยากให้เค้าได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด” คุณหมอสาวสวยพูดขึ้น
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
พี่ใหญ่ตอบแทนผม ในขณะที่ผมกำมือพ่อไว้ไม่ห่าง ผมผิดเองที่ไม่ค่อยใส่ใจพ่อเท่าไหร่ ทั้งๆที่รู้ว่าท่านก็แก่มากแล้ว ผมยังปล่อยให้ท่านทำงานให้ท่านอยู่คนเดียว ฮึก ผมเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย ผมมันไม่ดีจริงๆ ตัวก็ดำใจยังดำอีก ฮึก พ่อจ๋า
“ไอ้ปัง นั้นเอ็งหรอ … เอ็งมาได้ยังไง แล้วข้าอยู่ที่ไหน”
“พ่อ พ่อ พ่อจ๋า!!!” ผมโหมเข้ากอดพ่อที่เพิ่งรู้สึกตัว ฮึก ฟื้นแล้ว พ่อของผมฟื้นแล้วต่อไปนื้ผมจะดูแลพ่อ ฮึก ผมจะไม่ห่างจากพ่ออีกแล้ว
“โอ้ย อย่ารัดข้า แล้วเอ็งเป็นอะไรร้องไห้ทำไม” พ่อพูดเสียงขำๆ ผมไม่ขำนะ ทำไมต้องเอาสุขภาพตัวเองมาเป็นเรื่องขำๆด้วย ฮึก
“ว่าไงเจ้าใหญ่ ไหนบอกสิข้ามาอยู่ที่นี้ไอ้ไงแล้วไอ้เด็กห่านี้เมื่อไหร่จะหยุดร้องสักที ข้าเวียนหัวไปหมดแล้ว”
“พ่อเวียนหัวหรอ เดี๋ยวหนูไปเรียกหมอให้นะจ๊ะ”
“ไม่ต้องๆ ว่ะไอ้นี้ข้าแค่เปรียบเปรย” ผมเบะปากก่อนจะนั่งลงกุมมือพ่ออยู่แบบนั้น พี่ใหญ่หัวเราะน้อยๆก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบาๆ
“พ่อผดุงล้มหน้าบ้านน่ะครับ ข้างบ้านออกมาเห็นเลยพามาส่งโรงพยาบาล พวกเราเลยรีบตามมาดูอาการ”
“โว๊ะ แย่เลยเนอะทำให้ลำบากกันไปหมด”
พ่อผมหัวเราะออกมาเหมือนคนไม่เป็นอะไร ทำไมจะไม่เป็นอะไร ฮึก พักผ่อนไม่เพียงพอเพราะพ่อทำงานหนัก หนักเพื่อใครถ้าไม่ใช่เพราะผม ผมกลับมีชีวิตสุขสบายอยู่กับคนที่รักอย่างอบอุ่นในขณะที่พ่อเดียวดายไม่มีใคร ฮึก ผมมันเป็นลูกที่แย่จริงๆ
“พ่อไปอยู่กับหนูที่กรุงเทพนะ หนูจะดูแลพ่อ หนูจะหางานทำ ฮึก ไม่เอาแล้ว หนูไม่ให้พ่ออยู่คนเดียวแบบนี้แล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอ็งจะบ้าหรอไง ลำพังเอ็งก็ต้องเรียนอยู่แล้ว ข้าไม่ให้เอ็งทำงานหรอกน๊า ข้าอยู่ได้เอ็งไม่ต้องห่วง”
“ถูกของปังปังนะครับ ผมว่าพ่อผดุงควรจะไปอยู่กรุงเทพกับพวกเรา” ใช่ๆ พี่ใหญ่เห็นด้วยกับผม ฮึก ผมจะเอาพ่อไปอยู่ด้วยผมจะดูแลพ่อเอง
“ว่ะ! ไอ้หนุ่มนี้เอ็งก็บ้าจี้ไปกับไอ้ปังด้วยเหรอว่ะเนี้ย ไปกันใหญ่แล้ว ข้าไม่ไปหรอก บ้านข้าอยู่นี้”
“แต่หนูไม่สบายใจ ฮึก ไปเถอะนะพ่อนะ ไปอยู่กับหนู”
“เอ็งไม่ต้องมาอ้อนเลยไอ้ปัง”
“ไปเถอะครับลุง บ้านที่ลุงจะไปอยู่ รับรองได้ว่าลุงจะมีความสุข และที่สำคัญ พวกเราเองก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงลุงด้วย”
“… ไปนะจ๊ะพ่อ หนูรักพ่อนะ ทั้งชีวิตหนูมีพ่อคนเดียว ฮึก ไปกับหนูนะ” ผมอ้อนวอนพ่ออีกแรง ไปเถอะนะพ่อ ไปอยู่กับหนูเถอะ
“เฮ้อ เออๆ ไปก็ไป ว่าแต่จะพาข้าไปอยู่ที่ไหนล่ะ หอเดียวกับพวกเอ็งหรอไง ข้าไม่ชอบห้องแคบๆหรอกนะ” ผะ ผมยังไม่ได้คิดเลย แต่ผมไม่อยากให้พ่ออยู่ที่นี้แล้ว นานๆมาเยี่ยมทีอะได้ แต่ถ้าให้อยู่ที่นี้ทำงานเป็นภารโรงแบบนี้ต่อไป ผมก็ไม่ไว้ใจในสุขภาพของท่านแล้ว ผมอยากให้ท่านสบายบ้าง …
“ไม่ต้องห่วงครับ เชื่อมือผมเถอะ” … ตาขวาผมกระตุกแปลกๆแล้วสิ
.
.
.
“สวัสดีค่ะคุณผดุง”
“เอ่อ … สวัสดีครับ”
“แหมดีจังเลยคะที่ลุงมาอยู่ที่นี้ บังเอิญว่าที่บ้านของฉันกำลังต้องการคนสวนพอดี เชิญค่ะเชิญ”
“คุณนายนี้อารมณ์ขันจริงๆเลยนะครับ ผมน่ะจัดสวนได้ตามที่คุณนายสั่งได้ทุกระเบียบนิ้วเลยครับ”ผมมองตามพ่อที่เดินคุยกับคุณแม่ของพี่ใหญ่เข้าไปในบ้านทรงไทยที่ผมเคยมาเมื่อไม่นานมานี้ … เอาจริงดิ
พี่ใหญ่ไม่บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ๆวันดีคืนดีในขณะที่ผมกำลังหาบ้านหลังเช่าถูกๆให้พ่ออยู่ใกล้ๆด้วยความยากลำบาก เค้าก็แอบไปรับพ่อของผมและโทรเรียกให้ผมมาที่บ้านของเค้า ...ผมเพิ่งมาถึงตอนพ่อยกกระเป๋าลงรถนี้แหละ เซอร์ไพร์สฟุดๆไปเย้ย
“เอามองอยู่นั้นแหละ ยกของพ่อผดุงไปไว้ด้านในสิ” ผมพยักหน้าอย่างงๆและยกของพ่อเดินตามเข้าไป แต่และเสือร้ายจอมขี้โกงก็ดึงคอเสื้อผมไว้ ผมหันมามองเค้าอย่างงๆ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นจะจุ๊บที่มุมปากผมเบาๆอย่างหยอกล้อ
“ทีนี้ก็เลิกงอแงได้แล้วเนอะ”
“มันจะดีเหรอครับพี่ใหญ่ … แบบนี้น่ะ” ผมยู้หน้าถามเค้าขึ้น … จะดีแน่หรอที่ทำถึงขนาดนี้ …
“แน่นอน ทุกอย่างมันจะโอเค” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะพยักหน้า
และพี่ใหญ่ก็เดินมาช่วยผมถือกระเป๋าของพ่อที่เต็มอยู่สองมือของผม ทำให้มือข้างนึงผมว่าง พี่ใหญ่เลยโฉยโอกาสจับมือของผมและจูงเข้าไปในบ้านเรือนไทยทรงสวยนั้น … พี่ใหญ่รู้ไหม ถ้าตัวเล็กรู้เรื่องนี้ ตัวเล็กต้องฟินเว่อร์แน่ๆ …
==============================
มาซะข้ามวัน คนอะไรอัพนิยายตอนตี2 ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค๊า
ฝากเพจด้วยจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
ฝันดีนะค่ะ :bye2:
-
พี่ใหญ่น่ารักอ่ะ
-
พี่ใหญ่คนดี ศรีสังคมจริงๆ หวังว่าพ่อผดุงจะอยู่ดีสุขสบายน่ะ หายห่วงได้แล้วปังปัง
-
คนเขียนอัพตอนตี2 คนอ่านมาอ่านตอนตี3 กร๊ากกก ตามมาติดๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่ใหญ่นี่น่ารักจริงๆ
-
พี่ใหญ่น่ายักจุงเบย 5555555
-
ใหญ่น่ารัก
-
คนอ่านก็ฟินนะค้าาาาาาา
พี่ใหญ่น่ารักจังเลยยย
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ฟินแทนเล็กให้น้าปังปัง.อร๊ายยยยย~ :-[
-
ยังฟินไม่พอ ขออีกหลายๆ ตอนเลยนะ :impress2:
รอดูเจ๊สุจะมาไม้ไหนอีก ส่วนพี่ใหญ่นี่อย่างรวบหัวรวบหางปังปังเลยเถอะ
-
น่ารักจริงเลยน่าาา พี่ใหญ่เนี่ย
ยกให้เป็นแฟนดีเด่นของปังเลยนะเนี่ย
-
อยากเห็นตอนปังปังผอม
ให้ยัยสุชาดาหน้าหงายไปเลย
มาว่าปังๆๆ เดี๋ยวเถอะ :z6:
-
โอ้วพี่ใหญ่ ให้พ่อตามาอยู่บ้านแม่สามีแบบนี้เยยหย๋อ :impress2:
-
ยัยโรคจิตนั่นยังตามรังควานไม่เลิกจริงๆ!!
-
ตกใจนึกว่าพ่อผดุงจะเป็นอะไรซะอีก
ตอนนี้พี่ใหญ่น่ารักมาก
-
พี่ใหญ่ขัดขวางปังปังตลอดเลย เวลาปังปังจะลดความอ้วนเนี่ย :angry2:
-
:mew1: :mew1:
-
พี่ใหญ่เริ่มน่ารักแระใส่ใจแก่ปัญหาให้ปังปังด้วย
-
:katai2-1: :katai2-1: ปังปังรักแล้ว รักแล้วสินะ อ๊ะๆๆๆ :hao3: o13
-
:pig4:
-
พี่ใหญ่ก็เป็นแบบนี้ทุกที
แล้วเมื่อไหร่ปังปังของเจ้จะสวยสักที
เห้อ !! เจ้เซ็ง
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
o13 สุดยอดไปเลยพี่ใหญ่
-
พี่ใหญ่น่ารักจริงๆ
-
ลูกเขยดีเด่น อิอิอิ
-
รักพี่ใหญ่จัง :3123: :กอด1:
-
พี่ใหญ่ เสือร้ายของหนู :-[
ปังปังก็วางใจได้แล้ว พ่อสบายแล้วนะ
พี่ใหญ่เป็นตัวการขัดขวางความงามของปังปังจริงๆ
อย่าขุนเพิ่มสิพี่ใหญ่ ไปเบิร์นก่อน
-
มาแบ้ววววว<3 ช่วงนี้สอบมาช้าเบยย
นังชะนีก็เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนจริงๆ
พี่ใหญ่อ้อนนนน>___<///
คำผิดน้าา (คำสั้นๆหน่อยนะ พิมพ์ในมือถือ55555)
ได้ข่างคุณสุบ้างรึเปล่า<<ข่าว
ปาดจัดสุดๆ<<ปากจัด
แสตน<<สแตน
แหมดีจังเลยนะค่ะ<<คะ
เซอร์ไพร์<<เซอไพร์ส
-
ตอนนี้พี่ใหญ่น่ารักมากกกกก ปังปังดูแลพี่ใหญ่ดีๆนะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
พี่ใหญ่เท่ห์อีกแล้ว แฟนน้องปังนี่เท่ห์สุดๆ ไปเลย
ยัยสุขาดาหน้าแหก สมน้ำหน้า ปังๆ รักกันแล้วใช่มั้ย ฮึๆๆๆ ปากแข็งจริงๆ
ไม่รักทนไหวเหรอ พี่ใหญ่แสนดีขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
:L2:
-
หล่อตลอดพี่ใหญ่
-
ฟิน :katai2-1:
-
พี่ใหญ่นี่ใจโคตรหล่ออ่ะ
-
พี่ใหญ่เปนผชมุ้งมิ้ง น่ารักกกก
-
พี่ใหญ่น่ารักจัง ตอนนี้
-
ว้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กำลังฟินเลยอะ มาต่อเร็วๆๆๆๆนะคราฟ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่ใหญ่มั่นคงดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
ดีใจที่ปังปังมีพัฒนาการแสดงออกว่าหึงพี่ใหญ่ หึหึหึ o13 o13
-
พี่ใหญ่น่ารัก อ่อนโยนแบบขัดหน้าตาท่าทางมากๆ
เราชอบความพยายามและจิตใจที่พร้อมให้อภัยของปังปัง
ขอบอกนิดหนึ่ง อยากให้คุณ pa_pa ใช้ "เขา" แทน "เค้า" เวลาอ่านแล้วเรารู้สึกสะดุดน่ะค่ะ
อีกข้อคือเช็ควรรณยุกต์ เช่น หน้ายู้ ที่ถูกคือ หน้ายู่
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวอบอุ่นมาให้อ่านกัน เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
น่ารักขึ้นทุกวันเลย
-
พี่ใหญ่ น่ารักมากเลย
-
พี่ใหญ่น่ารักกกกกก
-
:z10:ฟินแทนตัวเล็กกก
-
แจ้งข่าวจ้า
ตอนนี้คนเขียนต้องทำการลงพื้นที่ทำสารคดีเชิงข่าว ถึงวันอังคารหน้าจะกลับมา
ทั้งนี้ทั้งนั้นจะต้องอัพตามคิวนะค่ะ ปังปังจะมาอัพประมาณวัน เสาร์ หน้าเลยน๊า
ขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ อย่าเพิ่งลืมกันนะค่ะ ต่อจากนี้เรื่องจะเข้มข้นและจะน่ารักขึ้นอีกเยอะมาก
รักนะค่ะ :bye2:
ส่วนแก้ไขจ้า
อัพพรุ่งนี้นะค่ะ ขอโทษจริงๆ ไปทำงานกลับเกินกำหนด + ป่วย + ต้องอัพนิยายตามคิวค่ะ
:bye2:
-
รับทราบครับผมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ไม่ลืมหรอกจ้า~ รอน้าาาาาา
-
มาเร็ว ๆ น๊าาา
-
รอจ้ารอ
-
รอน่า
-
o18 มารึยังนะ
-
:o12: ไม่มาอีกหร๋อ..???
-
กลับมาไวๆน้าาาาา จะรอออออ :mew3:
-
รอค่าา~ :mew1:
-
:katai5:รับทราบครับผมม
-
รับทราบค่ะ
ยังไงก็รอ
หลงรักพี่ใหญ่ไปแล้วนิค่ะ
-
:L2: รับทราบค่ะ ที่ป่วยอยู่ก็รักษาตัวให้หายด้วยน้า
-
Not Fat
{CH 31 แง่งอนคนบ้า}
“ครับๆ เดี๋ยวกินล่ะ พี่ก็ทำงานไปเถอะ เอาอะไรไหมเดี๋ยวผมซื้อไปให้”
“เอาหมูแดง”
“บะ บ้า ทะลึ่ง”
“หึหึ เอาข้าวหมูแดง” ง่ะ … พี่ใหญ่ชอบแกล้งที่หลังไม่ต้องโทรมาแล้ว เชอะ …
“…” ผมแกล้งเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียง
พาตัวเองเดินออกจากห้องปั้นที่เพื่อนๆกำลังทำงานอยู่มาที่โรงอาหารที่อยู่ใกล้ที่สุด ตลอดทางต่างคนต่างเงียบฟังเสียงของลมหายใจกัน วันนี้พี่ใหญ่ทำงานอยู่ที่หอ มีงานวาดค้างอยู่ตั้ง 3 ชิ้นต้องรีบทำให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้ พี่ใหญ่เป็นพวกสันโดษถ้าต้องทำงานเดี่ยว เขาจะไม่ยอมออกไปไหนทั้งนั้นท่างานไม่เสร็จ แต่ถึงไม่ออกไปไหนก็ชอบโทรมาป่วนแบบนี้แหละ
นี้ก็ผ่านมา สัปดาห์กว่าๆแล้วที่พ่อผมย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านคุณป้า โอ้ยยย แม่พี่ใหญ่โทรมาชมให้ผมฟังไม่เว้นแต่ละวันว่าสวนของท่านสวยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พ่อผมเขาเป็นคนไม่ชอบอยู่นิ่งน่ะครับ ต้องทำโน้นทำนี้ตลอด นี้ก็คุยๆกับผมอยู่ว่าอยากหาทำเลดีๆขายอาหารตามสั่ง เพราะท่านก็มีเงินอยู่ก้อนนึง ผมสัญญาว่าว่างๆจะพาไปหา เรื่องนี้ผมยังไม่บอกพี่ใหญ่เดี๋ยวพี่ใหญ่จะใจร้อนจัดการไปเสียก่อน คนอะไรเผด็จการตลอด
“ไอ้หมู”
“…”เรียกทำไม ไม่ได้ชื่อหมูนะ เดี๋ยวปั๊ด กดวางสายซะนี้
“ไม่ตอบ เดี๋ยวกลับมาจะโดนดี”
“…” โอ้ยยยยย ไอ้ปังเลิกกลัวพี่ไปตั้งนานล่ะไม่รู้หรือไง
ถ้าพี่ไม่โมโหก็ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด แต่อย่าโมโหเลยเหอะยิ่งกว่าระเบิดลงที่ฮิโระชิมะอีก ผมเดินมาหยุดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่เจ้าโปรด แม่ค้าใจดีรู้ทันทีว่าผมจะสั่งอะไรแกชูนิ้วโอเคให้ ผมเลยเงียบฟังพี่ใหญ่ต่อ
“ถ้าไม่พูดงั้นวางนะ”
“…” แบร่ !
“หึหึ กลับมาโดนดีแน่” แล้วสายก็ตัดไป อะไร ผมทำอะไรผิด เฮ้อ ก็อยากทะลึ่งก่อนเองทำไมล่ะ
“นี้จ้า ป้าเพิ่มพิเศษให้เลยนะ”
ผมยกมือไหว้ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวในโรงอาหารใกล้ๆกับตึกเรียนศิลปกรรมก่อนจะยกเอาชามก๋วยเตี๋ยวไก่หอมๆเดินมาวางที่ม้าหินหน้าห้องปั้น หึหึ หลังจากที่ทำงานมาตลอดทั้งคืนและตลอดคาบเช้า ในที่สุดผมก็มีเวลากินข้าวกับเขาสักที
“ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา!!!!”
ผมสะดุ้งเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวไก่มะระหันไปมองเล็กที่วิ่งออกมาจากห้องปั้น พอเล็กเห็นผมก็ย่นจมูกใส่และเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปทันที เอ๊า งอนอะไรผมอ่ะ ผมยังไม่ทันจะทำอะไรผิดเลยนะ และเมื่อเช้าก็ยังคุยกันดีๆอยู่เลย อะไรง่ะ ผมงงนะ =_=’
“ไอ้เล็กไปไหนล่ะ” ไอ้หมาเสาร์วิ่งออกมาหัวหูยุ่งไปหมด ดูท่าทางจะเจอฤทธิ์แมวป่าตะปบหน้าเข้าไปหลายดอก ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้น
“เดินไปทางตึกเรียนแล้ว ว่าแต่มีอะไรกัน”
“เดี๋ยวค่อยว่ากัน แม้มเอ้ย ดื้อด้านฉิบหาย” แล้วเสาร์ก็วิ่งตามตัวเล็กไป สุดท้ายผมก็ไม่รู้อยู่ดี ผมมองตามจนสุดตาก่อนจะถอนหายใจและก้มลงกินข้าวมื้อแรกของวันต่อไป
“เป็นเรื่องเลย เฮ้อ” อื้อใครกันมาไม่ให้สุ่มให้เสียงทำเส้นเล็กในชามผมสะดุ้งจนมันดีดเข้าหน้าเลยง่ะ แสบตาๆๆๆ
“อ้าว ชินโด กินข้าวยัง” ผมเช็ดหน้าเช็ดตาเงยขึ้นมามองชินโดที่มานั่งยิ้มมองผมกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ อยากกินด้วยเหรอ … เดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่ไหม ชามนี้ปังกินไปแล้ว
“กินแล้ว ปังกินเถอะ” ชินโดหัวเราะ ก่อนจะจ้องหน้าผมต่อ … มีอะไรง่ะ จ้องไปก็ยิ้มไปแบบนี้ … ชักจะเขินล่ะ -///-
“มะ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า เราก็แค่มองว่าปังปังหน้าสวยดี ขนาดอ้วนๆแบบนี้ยังดูสวยเลย ผอมแล้วคงสวยน่าดู ถึงว่าพี่ใหญ่ถึงไม่อยากให้ผอม” ผมก้มหน้าหลบโซ้ยเส้นเข้าปากทันที อยู่ๆชินโดเป็นอะไรไปเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!
“นี้ปัง อยากรู้ไหมเมื่อกี้เล็กกับเสาร์ทะเลาะอะไรกัน” ผมพยักหน้างึกๆหน้าแทบติดกับชาม ทำไมผมรู้สึกชินโดน่ากลัวแบบแปลกๆ ปกติชินโดเรียบร้อยน่ารักนี้หนา
“งานมหาลัยที่จะมีในสัปดาห์หน้า จะมีการประกวดหนุ่มหน้าหวานและหนุ่มหน้าสวย เสาร์เลยเสนอให้เล็กไปประกวดหนุ่มหน้าหวานเพราะหน้าตาน่ารักที่สุดในภาค ผลเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น”
“อ่อ…” ก็สมควรเพราะผมเดาออกเลยว่าเสาร์พูดจายังไงใส่ตัวเล็ก ทำให้ตัวเล็กโมโห อีกอย่างเล็กไม่ชอบแบบนี้อยู่แล้ว ไม่แปลกใจเลย
“ส่วนหนุ่มหน้าสวย ตอนนี้ยังหาไม่ได้…”
“ชินโดไง สวยนะ สวยกว่าผู้หญิงบางคนอีก” ผมรีบละล่ำละลักบอก รู้สึกอยู่ดีๆใจก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา แย่แน่ๆงานนี้ผมต้องแย่แน่ๆ
“ไม่ได้ เรามีหน้าที่ควบคุมดูแลงานแล้ว”
“ปังก็ต้องประกวดโมเดลเหมือนกันนะ” อยากจะร้องไห้ ฮึก
“ประกวดมีตอนเช้า ประกวดหนุ่มน้อยมีตอนบ่าย เอาเหอะปังเราหมดปัญญาแล้วจริงๆ” ชินดำตาใสวิ้งๆ …
“เราอ้วนจะตายเอาไปก็แพ้เขา”
“เดี๋ยวนี้เทรนด์เจ้าเนื้อมาแรง ไม่เป็นปัญหา”
“เราดำนะ ดั้งก็ไม่มี หน้ามีสิวด้วย”
“เทรนด์ผิวสีน้ำผึ้งก็มาแรง มหาลัยเอกชนอินเตอร์มาเยอะฝรั่งชอบแบบนี้ ดั้งไม่มีอะไรจมูกจะแทงหน้าเขาอยู่แล้ว เรื่องสิวก็ไม่ใช่ปัญหาเมคอัพช่วยคุณได้ เดี๋ยวเราให้สาวๆช่วยกันแต่ง”
“ตะ แต่ …”
“พวกเราก็ขอร้องปังปังด้วยอีกแรงนะ”แก๊งค์สาวๆพากันเดินมาหาผม … ก๋วยเตี๋ยวผมไม่อร่อยแล้วง่ะ T^T ทำไงดี ผมไม่อยากประกวด ตะ แต่มากันเยอะแบบนี้ …
“ทางการประกวดขอแบบผู้ชายเพื่อสร้างความแปลกใหม่ถ้าเป็นผู้หญิงเราลงไปแล้ว เราสวยแบบนี้ชนะแน่นอน”เสียงวี๊ดว๊ายของสาวๆดังขึ้นทันทีที่น้ำผู้หญิงหน้าตาน่ารักพูดขึ้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า … ฮือออออออ ขำไม่ออกง่ะ ทำไมทุกคนต้องมากดดันผมแบบนี้ด้วย
“แต่ … เราขอปรึกษากับตัวเล็กก่อนได้ไหม”
“ไม่ต้องลังเลเลยปังปัง หึ เล็กจะลงประกวด!!!!” เสียงนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางอก เมื่อตัวเล็กเดินหน้างอมาหาผมพร้อมแบล็กกาวหมาเสาร์ที่หน้ามีแต่รอยขวน … ไปเคลียกันมาอีท่าไหน
“เย้ งั้นเราไปเขียนใบสมัครให้นะ” แล้วชินโดก็วิ่งปรูดออกไปพร้อมแก๊งสาวๆ ทิ้งให้ผมนั่งหน้ามึนอยู่ อ่อ … ผมกำลังกินก๋วยเตี๋ยวอยู่นี้หน่า … กินต่อแล้วกัน
“จำไว้เลยนะไอ้บ้าเสาร์ ถ้าเล็กชนะการประกวดนี้ ไอ้บ้าเสาร์จะต้องเป็นทาสเล็ก 3 เดือน!!!!! และถ้าปังปังชนะด้วย นายก็ต้องเป็นทาสเราสองคน อีก 3 เดือน!!!!!”
“เออ ถ้าแพ้นะ เล็กก็ต้องมาเป็นทาสเสาร์ 3 เดือนเหมือนกัน!!!และถ้าไอ้ปังแพ้ ไอ้ปังต้องมาเป็นทาสอีกคน 3 เดือน!!!!”
“แน่นอน แมนๆเลยแมนๆ!!!”
เอ่อ … ก๋วยเตี๋ยวอร่อยจังนะ แฮะๆๆๆ
.
.
.
-ใหญ่-
“ทำหน้าเหมือนจะตาย”
ผมว่าและผลักหัวไอ้เด็กอ้วนที่กำลังนั่งทาสีไม้สำหรับงานเปิดบ้านของมหาลัยที่กำลังจะมาถึงในสัปดาห์หน้าเห็นว่าตัวโมเดลเหลืออีก 10 เปร์เซนก็จะเสร็จเลยปีกตัวเองมาช่วยภาคได้บ้างแล้ว และดูทำหน้าเขาสิเหมือนวิญญาณจะลอยออกจากร่างอย่างงั้นแหละ ได้ยินไอ้เล็กมาบ่นให้ฟังว่าต้องไปประกวดอะไรสักอย่าง ไอ้หมูนี้ก็ต้องไปประกวดกับเขาด้วย
หึหึ ก็น่าสนุกดี ไม่รู้จะแต่งออกมาแบบไหน ยังไงก็น่าเกลียดน่าชังอยู่ดีนั้นแหละ ไม่เห็นต้องมานั่งเครียดเลย มีหวังได้เป็นทาสไอ้เสาร์แน่ๆ ซ่าดีนักทั้งไอ้อ้วนหมูแดงแล้วก็ไอ้หมูอวบอย่างไอ้เล็ก พอกันทั้งคู่นั้นแหละ
“เหอะๆๆๆ” ไอ้หมูแดงหันมาหัวเราะฝืดๆให้ผมก่อนจะหันไปทาสีไม้หน้าเครียดต่อ ฮ่าๆๆๆ ตลกดี
นับวันไอ้เด็กนี้ยิ่งน่าสนใจ พักนี้ก็ดูซูบๆจนโครงหน้าสวยเหมือนผู้หญิงเริ่มชัด สงสัยผมต้องหาทางขุนให้กลับมาอ้วนด่วนที่สุด ไอ้อ้วนนี้ผมมองได้คนเดียววะ ห้ามแย่งเดี๋ยวไม้หน้าสามจะฟาดไปโดนหน้าเอาไม่รู้นะครับ =_=’ (อยู่ก็โมโหรึอีพี่ใหญ่ -คนเขียน)
“หิวจัง” ผมแกล้งบ่น ไหนบอกจะซื้อข้าวหมูแดงมาให้ก็ไม่เห็นซื้อ ใจร้ายฉิบ ผมกระเถิบเข้าไปหาไอ้ก้อนไขมันที่เหลือบมามอง
ผมด้วยหางตาแก้มแดงปลั่งก่อนจะหันไปตาสีไม้อย่างล่นๆต่อ ... ทำเป็นเขินเหมือนไม่เคยถูกตัวกันอย่างงั้นแหละ
“หิว ไปหาไรกินกัน”
“งานเสร็จแล้วหรอครับถึงมาป่วนผมแบบนี้ได้” พูดอะไรก็มองหน้ากันสิ ไม่ใข่ก้มหน้าก้มตาแบบนี้ เขินอะไรนักหนา ชักรำคาญล่ะนะ
“เสร็จล่ะ ลุกขึ้น”
“อ่ะ ผมทำงานอยู่”
“บอกให้ลุกขึ้น!” ผมฉุดไอ้อ้วนให้ลุกขึ้นยืน ฮึ สงสัยต้องเคลียกันสักหน่อย ทำตัวน่ารักๆหวานๆเหมือนคู่อื่นบ้างไม่ได้หรือไงว่ะ นิสัยแม่ง =_=’
“พี่ใหญ่ทำไรปังปังอ่ะ” ไอ้เล็กบอดี้การ์ด วิ่งมาดักหน้าผมที่โยนแปรงสีในมือของไอ้ปังลงไปในถังเจ้าตัวมันเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เมื่อเที่ยงยังคุยกันดีๆ ทำไมตอนนี้ดื้อจังว่ะ
“พาไปแดกข้าว” ผมว่าและเริ่มจูงมือกึ่งลากไอ้ปังออกมา ไอ้นี้ก็ไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม จะเป็นแบบนี้ให้ได้ใช่ไหมล่ะ ผมไม่ชอบให้มันเมินมันก็รู้แต่ก็ยังจะทำ
“เป็นอะไรนักหนา” พอมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดรออยู่ที่หน้าตึก
ผมก็ออกปากถามด้วยความหงุดหงิดใจ โรคประสาทกำเริบหรือไงว่ะ น่าโมโห ตั้งแต่คบกับไอ้เด็กนี้ผมกลายเป็นคนขี้โมโหไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เสือกเป็นกับมันแค่คนเดียวด้วยนะ มันหงุดหงิดกับนิสัยแบบนี้ของมัน ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้ามันซีเรียทผมก็พาลจะเครียดตามมันไปด้วย ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก เหมือนอยู่กับผมแล้วไม่มีความสุข หึ
“พี่ใหญ่บ้า” อ้าว ด่ากูอีก =_=’
“มีอะไรนักหนาไหนว่ามาดิ ตรงนี้ไม่มีใครล่ะ” ผมกอดอกจ้องมองไอ้อ้วนที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง … หมั่นเขี้ยวเดี๋ยวพ่อก็กัดแก้มให้เขียวซะนี้
“ทำไมไม่ปกป้องผม”
“ห๊ะ อะไรนะ” ผมตะแคงหูฟัง ไอ้เด็กนี้พูดบ้าอะไร
“ก็พี่ใหญ่ไม่ถามผมสักคำว่าผมอยากประกวดไหม ฮึก พี่ใหญ่เอาแต่หัวเราะพอรู้ว่าผมต้องประกวด แถมพี่ใหญ่ยังบอกอีกด้วยว่าต้องตลกแน่ๆ พี่ใหญ่อยากให้คนขำผม ฮึก พี่ใหญ่นั้นแหละตัวร้าย !!!!”
มาเต็ม …. มาเต็มจริงๆ ทั้งแววตาทั้งคำพูด ทั้งน้ำตา โว๊ะ เรื่องนี้เหรอที่นอยส์ไม่อยากให้ผมเข้าใกล้และถูกตัวอ่ะ เด็กน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
“แล้วยังไงไปรับปากว่าจะทำมาแล้วจะให้ไปถอนชื่อเลยไหมล่ะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ฮึก พี่ใหญ่ไม่เข้าใจ”
“ก็บอกให้เข้าใจสิโว้ย!” ผมตวาดเสียงดังจนที่เดินผ่านไปมาพากันวิ่งหนี
ไอ้ปังย่นคอผงะออกห่างจากผม แต่ผมเอื้อมมือไปกระชากให้มายืนที่เดิม หงุดหงิดมาก ไม่เคยมีใครทำให้ผมหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน ควบคุมตัวเองไม่ได้ถ้าเป็นเรื่องของไอ้เด็กอ้วนห่านี้
“…ฮึก ก็เป็นแบบนี้ตลอด อะไรก็โมโห อะไรก็ดุด่า ผมไม่มีสิทธิพูดอะไรเลย ผมไม่มีสิทธิน้อยใจเลยใช่ไหมล่ะ แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่แฟนเขาทำกันหรอก!!!!”
ผมอึ้งไปเล็กน้อย … นี้ที่น้อยใจมาตลอดเรื่องนี้สินะ … โอเคผมผิดเอง ผมผิดที่เผด็จการมากไปหน่อยแต่ที่ผมทำเพราะผมอยากอยู่ใกล้ อยากให้ไอ้เด็กอ้วนนี้รู้สึกไม่มีปมด้อย อยากให้รู้สึกอบอุ่นแต่เหมือนผมจะเยอะเกินไปหน่อยทำให้ไอ้หมูมันรู้สึกแบบนี้ออกมา
“ขอโทษ”
“และตอนที่อยู่กับคนเยอะๆ ฮึก พี่ใหญ่รู้ไหมคนอื่นมองผมแปลกๆ ตอนที่พี่ใหญ่เข้ามาใกล้ผม ฮึก ผมอึดอัดผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้ ” ไอ้ปังเงยหน้าตาแดงหน้าแดงปากแดงมาโวยวายใส่ผมอีกรอบ ถ้าชกได้คงชกไปแล้วใช่ไหมล่ะ
“อันนี้ไม่เกี่ยวล่ะ”
จากที่รู้สึกผิดอยู่ผมเริ่มโมโหอีกรอบ นี้ไอ้หมูยังคิดเรื่องแบบนี้อยู่อีกหรอ ไอ้ปังเงยหน้ามองผมเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกมา มันเหมือนเด็กที่พอพูดอะไรได้ก็พูดใหญ่ หึหึ อย่างงี้ต้องโดนซะบ้าง
“มานี้ จะถอยไปไหน” ผมคว้าไอ้อ้วนที่เตรียมจะหนีไว้ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้ โอ๊ะ กอดรอบได้แล้วแหะ แสดงว่าซูบไปจริงๆ หึหึ
“พะ พี่ใหญ่ มีคน …”
“เออรู้” ผมว่าและหอมลงกระหม่อมหนาๆของมัน ยาสระผมของไอ้ตัวเล็กที่สรรหามาให้นี้มันหอมดีจริงๆ แขนล้ำๆของไอ้แฟนผมเริ่มดันผมออก โอ้ย จะขัดขื่นอะไรนักหนา ทำตัวน่ารักๆหน่อยสิไอ้เด็กคนนี้
“ปล่อยผมเถอะครับ”
“เรื่องหัวเราะขอโทษคราวหลังจะไม่ทำอีก ส่วนไอ้เรื่องคิดมากเนี้ย ไหนบอกดิเมื่อไหร่จะเลิก”
ไอ้แก้มแดงๆเนี้ยแต่ก่อนมันเคยดำไม่ใช่เหรอไง ขาวขึ้นงั้นหรอ … ไอ้ตัวเล็กมันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ผมไม่ให้เป็นแบบนั้นหรอก เดี๋ยวว่างๆจะพาหมูไปอาบแดดที่ทะเล
“ผม … ผม ผมขอโทษ …” หึหึ ไอ้เด็กคนเก่าผมกลับมาล่ะ ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ กลัวจะโดนทุบหรือไง
“เจ๋ากัน หมดเรื่องล่ะไปกินข้าวได้” และผมก็โยนไอ้หมูให้ขึ้นไปซ้อนรถ ก่อนจะซิ่งหาร้านพาหมูไปขุน …
หมูกะทะเป็นไง สเต็ก หรือจะฟาสต์ฟู้ดดี สวยอ่ะ ไม่ต้องสวยหรอก เป็นแบบนี้แหละ จะได้ไม่มีเรื่องปวดหัวตามมาที่หลัง แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายกับนิสัยขี้นอยบ้าบอนี้ เป็นมากนักเดี๋ยวจะจับฟาดก้นซะให้เข็ด
.
.
.
-ปัง-
“การแสดงพิเศษหรือเล็ก” ผมเงยหน้ามองเล็กที่มัดจุกต่อโมเดลอยู่ภายในห้องของเราสองคน
บรรยากาศตอนฝนตกตอนกลางคืนแบบนี้มันช่างน่านอนมาก แต่ตอนนี้ผมนอนไม่ลงจริงๆ ยิ่งใกล้วันงานแบบนี้ผมเหมือนจะบ้าตาย ทั้งประกวดโมเดลทั้งประกวดหน้าสวยหน้าใสหน้าแมวอะไรก็ไม่รู้ ฮึก อยากจะร้องไห้ พี่ใหญ่ก็ไม่ได้ช่วยปลอบอะไรผมเลย เขาไม่พูดถึงสิ่งที่เราพูดถึงกันเมื่อคืนวานก่อนอีก หึ เป็นต่อได้ตลอดนะ ขนาดตัวเองผิดสุดท้ายผมก็ผิดอีกตามเคย ตลอดอ่ะ ใจร้ายที่สุด
“ช่ายยยยยย ต้องมีด้วยนะ เล็กจะเล่นเปียโนล่ะ ปังปังล่ะ” เล็กพูดอย่างไม่ใส่ใจและต่อกาวเข้ากับชิ้นส่วนวางลงบนโมเดลที่เริ่มจะสมบูรณ์ เฮ้อ …
“ปังไม่อยากประกวด”
“เอาน๊า สักครั้งในชีวิตนะ และอย่างตัวเล็กไม่ยอมให้ใครมาหัวเราะปังปังแน่ๆ รับรอง สวยยยยยยย” เล็กหันมาหยิกยิ้มผมหนึ่งที … แสดงอะไรดีล่ะ ผมไม่มีอะไรดีสักอย่าง
“ไม่ต้องคิดมากนะ เอาแบบที่เป็นปัง น่ารักที่สุด”
“แต่ปังทำอะไรไม่ดีเลยนะ วาดรูปก็งั้นๆ ดนตรีก็เล่นไม่เป็น พูดก็ไม่เก่ง ทำอะไรก็มีดีสักอย่าง”
“แต่ปังมีนี้นะ!” ตัวเล็กหยิบกระจกเล็กๆตรงหน้ามาส่องที่หน้าผม …
ผมมีอะไรล่ะก็ยังเป็นไอ้อ้วนอยู่นี้ไง ผมว่าแบบนี้มันไม่เวิร์กหรอก แพ้แน่ๆ ผมต้องกลายเป็นทาสแน่ๆ ขอยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ก็จะไม่มีอะไรต้องเสียสักหน่อย เฮ้อ ไม่ชอบแบบนี้เลย
“เชื่อเล็กสิ ปังมีอะไรที่หลายคนไม่มี และมันจะต้องเอาชนะใจกรรมการแน่นอน” ในสิ่งที่ใครไม่มี แต่ผมมีงั้นเหรอ … อะไรอ่ะ
“ อ๊า กาวหมดแล้วอ่ะ ไปซื้อกันไหม” เล็กหน้าบุ้ยขึ้นก่อนจะหันมายิ้มกว้างใส่ผม ผมชี้ไปที่ระเบียงที่มีฝนโปรบปรายลงมา เสียงอึ่งอ่างตังระงม
“ฝนตก เอาไว้พรุ่งนี้ไหม”
“ไม่ได้ๆ ฟิวกำลังมา เล็กอยากทำให้ได้เยอะที่สุด ไปเถอะ” เล็กว่าและดีดตัวลุกขึ้นไปหยิบร่มมาสองอัน ผมถอนหายใจก่อนจะเหยียดยิ้มและลุกขึ้นเดินไปหยิบร่มจากตัวเล็ก
เราสองคนเดินลงมาจากตึก บรรยากาศในซอยค่อนข้างเงียบเพราะฝนตกเลยไม่ค่อยมีร้านค้าเปิดเห็นจะมีแต่เสียงเพลงจากซอยข้างๆที่มีผับนั้นแหละที่ยังคึกครื้นไม่เปลี่ยนแปลก ผมไม่กล้าไปซอยโน้นหรอกเดี๋ยวพี่ใหญ่จะฉีกอกเอา ชิ ตัวเองน่ะไปได้ กระทั่งฝนตกฟ้าร้องก็ยังจะไป กลับมานะ จะล็อกห้องไม่ให้เข้าเลย งอน =_=’
“ป่ะ ลุยยยยยยย” เล็กคว้าแขนผมและพาเดินเหยียบน้ำไปเรื่อยๆ ร้านอยู่กลางซอยโน้น อ่ะ มีร้านน้ำเต้าหู้เปิดด้วย ซื้อไปฝากพี่ใหญ่ดีไหมนะ พี่ใหญ่ชอบกินเหล้าไม่กินข้าว และมาบ่นหิวๆข้างหูตลอด
“อ่ะ ลูกหมาใครอ่ะ” ตัวเล็กโวยวายขึ้น และปรี่เข้าไปหาเจ้าตัวกลมที่ขดอยู่ริมรั้ว ผมเดินเข้าไปใกล้ตามเล็ก ก็รีบปรี่เข้าไปเอาร่มบังตัวเล็กที่โยนร่มไว้ข้างตัวอุ้มเจ้าตัวกลมมาไว้แนบอก
“หมาตัวนี้มีเจ้าของนะปัง มันมีปลอกคอ แถมพันธุ์ฮักกี้ด้วย”
“คงงั้นนะ ขอให้มันอย่าโดนใครทิ้งเลย เอามันไปไว้ด้านล่างหอก่อนไหม”
“ไม่เอาอ่ะ เอาไปไว้บนห้องเถอะ มันหนาวนะ ดูดิสั่นใหญ่เลย ไว้พรุ่งนี้ค่อยตามหาเจ้าของ เนอะ เจ้าเนียร์”
“ไปตั้งชื่อแบบนั้นไม่ดีนะเล็ก” พ่อผมเคยบอกว่าถ้าไปตั้งชื่อจะผูกพันธุ์กับมัน ผมกับตัวเล็กในเรื่องนี้ก็ไม่มีใครห้ามใครได้ด้วยสิ
“คิกๆ ใครบอก มันมากับปลอกคอนี้ไง ” อ่อ โล่งใจ เราสองคนพามันกลับมาที่หอและเอาขึ้นมาได้ไม่ลำบากเพราะหอผมเลี้ยงสัตว์ได้
พอมาเห็นมันชัดๆเจ้าเนียร์มันเป็นลูกหมาพันธุ์ไซบีเรีย ฮักกี้ ตัวสีเทาลายสีดำแถมมีลายขนที่หน้าเหมือนใส่หน้ากากตาก็สีฟ้าข้างสีเขียวข้าง อายุน่าจะอยู่ที่ 3 เดือนกว่าๆเพราะยังตัวน้อยอยู่เลย
เราสองคนลืมเรื่องกาวและน้ำเต้าหู้ไปซะสนิท มัวแต่วุ่นกับการพาลิงในคราบหมาน้อยอาบน้ำอาบท่ากำจัดคราบขี้โคนออก ดื้อจริงๆนะครับขนาดไม่คุ้นเคยยังซ่าได้ขนาดนี้ น่าปวดหัวแทนเจ้าของ แต่คงไม่ทิ้งหมาน้อยแบบนี้ใช่ไหม … ขอเถอะอย่าทิ้งมันเลย มันน่าสงสารนะ
“ไปนอน” ผมหันไปมองพี่ใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามากลิ่นเหล้าทีคลุ้งเลยแต่ทำไมเหมือนไม่เมาสักนิด
“ผมขออยู่ต่ออีกแปปนึงได้ไหมครับ เจ้าตัวนี้ชื่อเนียร์ เราสองคนเก็บได้มันหลงทาง” ผมว่าและเอาผ้าขนหนูผืนหนาเช็ดไปตามขนฟูๆของเจ้าตัวน้อยที่แทะมือตัวเล็กอยู่
“หน้าเหมือนพี่ใหญ่เลย อิอิ” เออ เหมือนนะ ฮ่าๆๆๆ พี่ใหญ่เดินเข้ามาในห้องและยืนมองหมาเด็กที่เดินเต๊าะแตะๆจะไปหาพี่ใหญ่ น่ารักจังงุยยยยยยยยยยยย
“หมาใคร”
“เอ๊ะ พี่ใหญ่เนี้ยเมาแล้ว ก็ปังเพิ่งบอกอยู่ว่ามันหลงทาง”
“หึ อยากเลี้ยงหรอ” พี่ใหญ่หันมามองผม … ผมขอถอนคำพูด ตอนนี้พี่ใหญ่มึนและเมามากๆ
“… เอ่อ คือ แบบว่ามันหลงทางครับ พรุ่งนี้ผมจะตามหาเจ้าของ” ผมว่าและอุ้มหมาน้อยมาไว้บนตักตัวเอง เล็กทำหน้างง แต่ก็ยิ้มพยักหน้าตาม … ฟินไปสินะตัวเล็ก ฟินอยู่คนเดียวด้วย
“ถ้าอยากเลี้ยงเดี๋ยวจะหาให้ ตอนนี้ไปนอน” และผมก็โดนพี่ใหญ่ลากมาอีกห้องจนได้ ไม่มีสิทธิอุทรจริงๆ
พี่ใหญ่พอลากผมมาได้ก็จัดการล็อกห้องและเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ผมโบ้ยปากและนั่งลงบนเตียง หยิบเอาหนังสือภาพของตัวเองที่ลืมเอาไว้ตั้งแต่คืนวานก่อนออกไปไว้บนหัวเตียง ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกเพราะเนียร์ทำตอนอาบน้ำให้ เฮ้อ อยากกอดเนียร์ งืดๆ
“เลิกทำหน้าอย่างงั้นและไปอาบน้ำอาบท่า” เหมือนวิ่งผ่านน้ำพี่ใหญ่ออกมายืนโชว์ซิกแพคตรงหน้าผมใช่สิ ตัวเองมีคนเดียวนิ คนอื่นเขาไม่ได้มีด้วยโชว์ใหญ่เลยนะ
“ปังอาบแล้ว จะล้างหน้าอย่างเดียว”
“ตามใจ มีกลิ่นหมาติดมาจะไม่กอด” ผมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่ใหญ่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำและจัดการล้างหน้าตัวเองทันที พี่ใหญ่บ้า แปรงฟันเสร็จก็ไม่เอาแปรงเก็บที่ เฮ้อ
พอล้างหน้าเสร็จ ผมก็ออกมาจากห้องน้ำ เห็นพี่ใหญ่นอนหลับไปแล้ว ก็ค่อยๆเดินมาเช็ดหน้าตาครีมและแอบเอาหูอิงฝากำแพง แหงะ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
หมับ โครม!!!
“มานอน” ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่ใหญ่จับผมทุ้มลงเตียง โอ้ยยยยยยยยยยย เดี๋ยวเตียงหัก ทำไมต้องรุนแรงแบนี้ด้วย ผมก็ไม่ได้ตัวเบาๆนะ สงสารเตียงหน่อยเหอะ
“อยากได้หรอ” พี่ใหญ่ถามเอาปากมาซุกกับซอกคอผม แขนยาวกันตวัดกอดรอบตัว ทำให้ผมอบอุ่นจากคืนวันฝนตกที่หนาวเหน็บ
“เปล่า ผมว่ามันน่ารักดี พี่ใหญ่ไม่เห็นตอนมันเดิน มันเล่นเหรอ น่ารักมากเลย”
“หึ ถ้าชนะการประกวดโมเดลจะหาให้ และถ้าชนะการประกวดหน้าสวยอีก ก็จะพาไปเที่ยวทะเล” พี่ใหญ่กระซิบข้างหูผม จนผมต้องย่นคอหนี
“และถ้าผมแพ้หมดเลยล่ะ คนเก่งๆก็มีเยอะนะ”
“แพ้ก็ช่างมัน … จะให้ทุกอย่าง ขอแค่เป็นเด็กดี” ผมน่ะเด็กดีอยู่แล้วมีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่โหดร้ายกับผมตลอด ผมยิ้มให้กับลมหายใจของพี่ใหญ่ที่ดังขึ้นสม่ำเสมอกันแสดงว่าเจ้าตัวหลับและ คนอะไรกินเหล้าไม่เคยเมา แต่ชอบพูดจาเหมือนคนเมา … แต่ก็น่ารักจะตายเนอะ
จุ๊บ
อ๊ากกกกกกกก ผมแอบจุ๊บแก้มพี่ใหญ่ด้วยล่ะ คิกๆ น่ารักต้องให้รางวัล
ฝันดีครับพี่ใหญ่ สัญญาจะทำให้เต็มที่ ถึงแม้ในวันนั้นผมจะโดนหัวเราะเยาะก็ตาม …
=============================
มาแง้วววววววววววววว คั่นเวลาก่อนไปงานมหาลัยกัน มาแบบหวานๆแสบๆคันๆ น่ารัก อิอิ
ปล. พี่ใหญ่ตัวอาชกรรมความสวยของปังปังจริงๆ ตบเลยดีแมะ แหมมมมมม
เอะอะก็จะเก็บไว้ดูคนเดียวตล๊อด
อิอิ เจอกันตอนหน้าค๊า อ่อ ขอโทษด้วยที่หายไปนานนะค่ะ พอดีมีธุระต้องไปต่างจังหวัด
กับมาก็ไม่สบายพอดีขึ้นหน่อยก็ต้องอัพนิยายตามคิว
แต่ยังรักปังปังกันเหมือนเดิมใช่ไหม อิอิ :mew1:
ฝากเพจติดตามความเคลื่อนไหวนะค่ะ คนเขียนอาจจะแจ้งป่วยแจ้งลาในนี้มากกว่าน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
แถมๆ
(http://i62.tinypic.com/313h9n5.jpg)
ปังปังอยากจะร้องเพลงให้แฟนๆฟัง อิอิ
:bye2:
-
:m32: :m32: :m32: :m32: :m32: :m32: :m32: :m32: :m32:
-
สู้ๆปังๆ
พี่ใหญ่ก็
เราก็อยากเห็นปังปังผอมนะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่ใหญ่หยุดความคิดที่จะขุนปังปังเลยน้า~ :m16: น้องต้องผอมเท่านั้น.ให้พี่ใหญ่อกแตกไปเล้ยย.โฮะๆ. :haun5:
-
แกล้งปังมากระวังปังผอมนะพี่ใหญ่5555
-
อยากเห็นตอนปังปังผอม
-
พี่ใหญ่หวานได้อีกอ่ะ
-
เย้เย้ปังปังมาแล้ว ขอให้ชนะนะ :katai2-1:
-
เค้าความสวยมาแล้วปังปัง
สู้ๆนะ
-
ผิดคาดที่แกไม่หวงยอมให้ประกวด น้องดังแล้วอย่ามาเครียดนะเพ่! หึๆๆๆ แต่ถามว่าใครจะกล้ากับพี่ใหญ่ฮึ หายากนะ
ปังปังเวลาโกรธแล้วพูดมาหมดน่ารักดี พี่ใหญ่ขอโทษด้วย พี่ใหญ่รักน้องมาก หวงมาก แกไม่ปล่อยห่างตัวเลยจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อิพี่ใหญ่นี่ตัวขัดความสวยของปังปังเลยนะ
ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!
-
ปังสวยโดยด่วน
-
รอดูความสวยความใสของปังปังและตัวเล็ก
-
ปังกะตัวเล็กจะชนะไหมนะ อิอิ สู้ๆ
-
ปังปังน่ารักน่ารักน่ารัก คอยดนะถ้าปังปังชนะการประกวดขึ้นมาจะยุให้ปังๆมีกิ๊ก :hao3:
-
ปังปังมั่นใจหน่อยน่า หนูน่ารักจิตใจก็งาม
หมั้นไส้พี่ใหญ่อะ คอยแต่จะขุนปัง
อย่างว่าแหละถ้าปังสวยขึ้น
พี่ใหญ่ลำบากแน่ๆ
ปังสู้ๆนะลูก ทำเต็มที่จะได้ไม่เสียใจทีหลัง
-
มัวแต่พาไปกินเมื่อไหร่ปังจะสวยห๊ะพี่หญ่ายยยยยย
-
น่ารักอ่ะ
-
ปังควรผอมได้แล้วเอาให้พี่ใหญ่หวงจนเป็นบ้าไปเลย!!
-
ปังปังน่ารักน่าหยิกที่สุดดด
พี่ใหญ่ขี้งกแบร่ๆ :m16:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
:mew1: :mew1:
-
กรี้ดดดด มายาว ชอบๆ
รออ่านตอนประกวดน้าา
-
แหม่ พี่ใหญ่ความคิดล้ำเลิศ ขุนหมูน้อยแบบนี้ล่ะค่ะดี แค่นี้ปัญหาก็ตามมาเป็นพรวนอยู่ละ ถ้าผอมไปมิต้องเฝ้ายี่สิบสี่ชั่วโมงเลยรึ??
-
งานประกวดคราวนี้ปังปังต้องฮอตแน่ๆ
พี่ใหญ่เตรียมไม้หน้าสามรอไว้ได้เลย
ต้องมีคนมาเกาะแกะหมูแดงของพี่ใหญ่แน่
-
พี่ใหญ่ให้ปังประกวดด้วยล่ะ ตื่นเต้นมากกกกกกกกกกกกกกกก ฮี่ฮี่ฮี่
อา..........เจอคำผิดอยู่นิดนึงนะคะ
เกลียด-->คำนี้ใช้กับอารมณ์ความรู้สึกที่ตรงข้ามกับความรัก มักมาตู่กับคำว่าชัง เช่น น่าเกลียด น่าเกลียดน่าชัง เป็นต้น
เกียจ ---> แปลว่าคร้าน เบื่อหน่าย คดโกง เช่น น่ารังเกียจ รังเกียจเดียดฉันท์ เกียจคร้าน ขี้เกียจ เป็นต้น
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
ตามอ่านทันแล้วววววววว ดีใจ ^^ พี่ใหญ่กับปังปังน่ารักมากค่ะ ผอมไวๆน้าปังปัง
-
ดปังจะสวยแล้ววววว พี่ใหญ่หยุดดดด! เลยนะ :hao7:
-
พี่ใหญ่ ไอ้อาชญากรสกัดกั้นความงาม
ปังปังค้องงดงามหยดย้อย
ต้องมีหนุ่มๆมาแวะเวียน
อยากเห็นพี่ใหญ่ใช้ไม้หน้า3 :laugh:
-
:impress2: รอลุ้นจ้าว่าปังๆจะโดนจับเปลี่ยนโฉมแบบไหน อุคิอุคิ
-
อยากเห็น พี่ใหญ่ อกแตกตายตอนที่ หมูปัง ผอมแล้วอ่ะ คงตามประกบเป็นเงาแน่เลย 555
-
รออออออ
-
ดปังจะสวยแล้ววววว พี่ใหญ่หยุดดดด! เลยนะ :hao7:
-
ไม่ได้ตามต่อเรื่องนี้มาซะนาน พี่ใหญ่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ :-[ :-[
ปล. ชอบภาพปลากรอบ(ประกอบ)มากน่ารัก และ +เป็ดให้เลยจ้า
-
หมูอ้วนปัง น่ารัก
-
หวานกันเบาๆ น่ารักกันเบาๆ
-
น้องปังมาแล้วๆๆๆๆ
ดีใจอะ ขุ่นน้องได้ประกวด อย่าไปสนใจสิ่งยั่วยุนะคะ
สู้เค้า เอาให้ผอม เอาให้สวย เอาให้พี่ใหญ่หึง ฮ่าๆ
ปล.แค่คนเขียนมาอัพคนอ่านก็ดีใจแล้ว o13
-
จะเปงไงน้อประกวด
-
น่าจะลองให้ปังผอมนะ จะได้เลิกระแวง
-
มาต่อไวไวนะเคิบบ รอๆ :katai3:
-
น่ารักกรุบกริบ :hao3: :hao3:
-
รออออ
-
มาแจ้งค่า เผื่อใครรอคอยปังปังอยู่นะ
คนเขียนติดงาน + ทำเรื่องสมัครงาน ตอนนี้ค้างอยู่เรื่อง "จอมร้าย"
คาดว่าจอมร้ายจะมาต่อได้วันมะรืน งั้นของปังปังขออนุญาติมาอัพ เสาร์นะค่ะ
แล้วเจอกันค่ะ ขอโทษที่ต้องช้านะค่ะ เหตุการณ์พักนี้ชีวิตไม่ปกติ
====================
แก้ไขน้า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะมาในวันจันทร์ ขอโทษที่ทำให้รอนะค่ะ
มีงานเข้านิดหน่อย เลิฟจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
ฝากเพจจ้า
(http://i60.tinypic.com/rh2yp1.jpg)
-
รอจ้า~ :mew1:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยคับ
สนุกมากกกก o13 o13
ชอบปังปัง ปังปังน่ารักกกกกกกกกกกกก :o8: :o8:
:katai2-1:รอตอนต่อไปนะ
-
ตามทันแล้ว :katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่ใหญ่น้องปัง
ทำเราฟินเวอร์ ทุกตอนเลย :hao7: :impress2:
-
ประกวดเสร็จ น้องปังจะเสร็จพี่ใหญ่เลยไหม๊
อิอิ
:m25:
-
คิดถึงเค้าไหมมมมมมมมมมมมมมมมม งานเสร็จแล้ววววววววTT^TT
เดี๋ยวนะ พาไปเที่ยวทะเล ไม่อยากให้น้องขาวอะดิ แต่เสียใจนะ ผิวสีแทนก็สุดยอดดด
เรื่องไรจะให้กลับมากลมเหมือนเดิมละ ปังต้องผอมสิโหวยยยย
คำผิดน้าา
นี้ก็ผ่านมา<<นี่
กดวางสายซะนี้<<นี่
“นี้จ้า ป้าเพิ่มพิเศษให้เลยนะ”<<นี่
แบล็กกาวหมาเสาร์ที่หน้ามีแต่รอยขวน …<<แบล็คกราว รอยข่วน
หันไปตาสีไม้อย่างล่นๆต่อ<<ลนๆ
มันซีเรียทผมก็พาลจะ<<ซีเรียส
ขี้นอย<<ขี้นอยด์
สิทธิอุทร<<อุทธรณ์
-
วันนี้วันอาทิตย์แล้วน้า~ :hao5:
-
รอน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
คนเขียนจะรู้ไหมว่า เราเรียกเพื่อนในเซคว่าปังปัง เพราะ ตัวใหญ่ดำๆหน่อย เป็นปังๆก่อนดูแลตัวเอง555
-
รับทราบจ้า~ :กอด1:
-
Not Fat
{CH 32 เสือร้ายที่โหยหา}
ตื่นเต้นชะมัด
“วางตรงนี้เหรอตัวเล็ก”
“ใช่ๆ นี้เล็กเอากระดาษแผ่นนี้แปะเข้าไปก็พอแล้ว ผลจะประกาศช่วยบ่ายหลังประกวดหนุ่มหน้าใสเสร็จ” ตัวเล็กผมพยักหน้า
ก่อนจะค่อยๆวางโมเดลในกล่องสีใสขนาดพอดิบพอดีลงบนโต๊ะที่มีผลงานวางอยู่ ห้าหกชิ้น … สวยๆทั้งนั้นเลย เฮ้อ ผมแพ้แน่ๆ
ผมยืนมองตัวโมเดลทรงกลมสลับซับซ้อนไปมา มีวงกลมซ้อนวงกลมอยู่หลายชั้น เราทำมันด้วยวัสดุไม้ผสมกับพลาสติก สรรค์สร้างโมเดลที่ส่องประกายสะท้อนกับตัวตนของผมออกมามากที่สุด ... มันสลับซับซ้อนเหมือนกลมแต่กลับหักมุมได้ตลอดเวลา ... อันนี้ตัวเล็กมาบอกผมภายหลัง
“ไปเถอะปัง ของเราสวยแบบนี้ต้องชนะแน่ๆ และแน่นอน ในงานนี้ปังปังจะต้องเริ่ดสะแมนแตน อิอิ ปะไปแต่งตัวกันเถอะ” ตัวเล็กยิ้มหวานก่อนจะลากผมเดินไปมา ผมละนึกแปลกใจพี่ใหญ่จริงๆ ทุกทีจะห้ามโน้นห้ามนี้บ่นเป็นตาแก่ขี้บ่นแต่ทำไมไม่ห้ามให้ผมลงประกวดนะ … เข้าใจยากชะมัด อยากจะหัวเราะผมใช่ไหมล่ะ จอมปิศาจ
“เชิดหน้าขึ้นหน่อยสิปังจ๋า”
เจ๊ กีกี้สาวประเภทสองเค้าเป็นช่างแต่งหน้าที่ยืมคณะข้างๆมาฟรีไม่คิดเงิน ภาคเราคนน้อยเลยต้องใช้สอยอย่างประหยัดพวกผู้หญิงตอนนี้ไปขึ้นไม้บนเวทีกันหมดแล้วมั้ง เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นถึกบึกบึนกันทุกคน แต่ผมนี้สิ เป็นผู้ชายแท้ๆ กลับต้องมานั่งให้คนอื่นแต่งหน้าให้ เฮ้อ … ไม่ชอบเลยแบบนี้ ผมตื่นเต้นมากเลย ทำไงดี ผมไม่อยากขึ้น ผมไม่อยากแสดง ผมไม่อยากอะไรทั้งนั้นอ่ะ ฮืออออออออออออ
“โอ๊ะ … หึ …” ผมตาเหลือกมองพี่ใหญ่ที่มายืนมองหน้าผมผ่านทางกระจกบานใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ สรุปพี่เป็นปิศาจจริงๆใช่ไหม ทำไมต้องทำหน้าทำตาแบบนั้นด้วย
“ต๊ายยยยยยยยยย เลอะเทอะหมดเลย เจ๊ดีใจนะที่ใหญ่สุดหล่อมาหาพี่ แต่ถ้ามาแล้วทำงานศิลปะของเจ๊เลอะเทอะแบบนี้ ออกไปเลยจ๊ะพ่อหนุ่ม” เจ๊กี้ว่าและเชยคางที่ก้มต่ำของผมขึ้นแต่ผมฝืนไว้ ถ้ามุดดินได้ผมคงลงไปเป็นตุ่นใต้ดินแล้ว
“อย่าดื้อกับเจ๊สิค่ะ เดี๋ยวอีกชั่วโมงต้องขึ้นเวทีแล้ว ตัวเล็กยังไม่ดื้อไม่ซนแบบหนูเลยนะ” ก็ ก็ตัวเล็ก ฮืออออออออ ตัวเล็กมั่นใจอ่ะ ตัวเล็กน่ารัก ตัวเล็กเก่ง แต่ผมไม่มีสักอย่างป่านนี้เล็กคงแต่งตัวเสร็จและแอบไปหวานกับแฟนตัวเองที่ไหนแน่ๆ มีแต่ผม มีแต่ผมที่ตื่นเต้นแบบนี้อยู่คนเดียว พี่ใหญ่ก็มาแกล้งอีก ใจร้าย … ผมไม่อยากประกวดแล้ว !!!
“หึหึ เจ๊ออกไปก่อนดิ” ผมเหลือบมองพี่ใหญ่ที่มานั่งลงเก้าอี้ข้างๆผมและพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีต่างจากผมที่อยากจะ
หายไปซะเดี๋ยวนี้
“โอ้ย จะหวานอะไรกันตอนนี้ …โอเคๆไม่เห็นต้องทำหน้าดุใส่เจ๊เลยคะหนู เดี๋ยวเจ๊ไปรอด้านนอกนะค่ะ เสร็จแล้วก็เรียกแล้วกัน อย่าลืมนะค่ะ อีกหนึ่งชั่วโมงถึงเวลาประกวด อย่านานล่ะ ฮิฮิ”
“จะ เจ๊กี้” … ไม่ทันแล้วเจ๊โบกมือบ๊ายบายให้ผมปิดประตูออกไปแล้ว ฮึก ทิ้งให้ผมอยู่กับพี่ใหญ่สองต่อสองด้วยตาที่แต่งค้างไว้อยู่ข้างเดียวเจ๊เขียนซะดำปี๋เลย อย่างกับนกออกแหนะ เสียใจจริงๆ ไม่อยากให้ถึงเวลาประกวดเลย เฮ้อ …
“มองผมทำไม” ผมเหลือบมองพี่ใหญ่ก่อนจะหลบตาวูบลงจ้องมือตัวเองที่ไปหยิบแปรงปัดหน้ามาถือไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ … ถ้าไอ้นี้ทำหน้าที่เหมือนไม้กางเขนไล่ปิศาจได้ก็คงดี ปิศาจใจร้ายชอบรังแกผม
“หึหึ เป็นไรล่ะ” พี่นั้นแหละเป็นอะไร อารมณ์ดีจัง
“ทำไมพี่มาอยู่นี้”
“อ้าวแล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน แฟนอยู่นี้อ่ะ” อะ … อะ อะ อยู่ๆอยู่อะไรออกมา …
“… บ้าบอ”ผมบ่นมุบมิบก่อนจะหยิบเอาลิปตรงหน้ามาเปิดเข้าเปิดออก ทำอะไรอยู่ ตอนนี้ผมทำอะไรอยู่ คิดไม่ออก ฮืออออออออออออ
“หึหึ ตื่นเต้นอะไรเยอะแยะไอ้หมู แค่ขึ้นไปบนเวที เต้นแล้งเต้นกา และก็เดินลงมาเนี้ย ยังไงก็ไม่ชนะอยู่แล้ว ชิวๆไปเถอะ” ใช่สิ ใช่สิ ใช่สิ!!!! พี่พูดได้นี้ พี่ไม่ได้เป็นคนขึ้นไปยืนบนเวที เต้นแร้งเต้นกาเหมือนผมนี้ ไม่เคยให้กำลังใจกันหรอก หึ!
“โอ้โห โมโหใหญ่เลย หึหึ หน้าดำหน้าแดงเลยนะเนี้ย โอ้ๆ ไม่โมโหน๊า กิ้วๆ” ผมเบี่ยงตัวหลบมือพี่ใหญ่ที่ยื่นมาลูกเหนียงใต้คอผม ตลกมากสินะ!!!
“ขอจับเหนียงหน่อย”
“พี่ใหญ่!” ผมปัดมือปิศาจทิ้ง อย่างรำคาญใจหันไปค้อนวงใหญ่แต่หน้าคนทำก็ไม่สลดยังจะยื่นมือเข้ามาอีก จิ๊!
“น๊า ขอจังเหนียงหน่อย”
“อย่าแกล้งผมทำไมพี่ชอบแกล้งผมนัก” นี้แหนะเจอตวาดแว๊ดใหญ่เลยสม ชอบแกล้งกันดีนัก
“ก็อยากจับเหนียงอ่ะ” อ๊ากกกกกกกก เหนียงผมจะมาจับอะไรนักหนา แต่คราวนี้ผมหลบไม่ได้เพราะพี่ใหญ่เล่นรวบหัวผมไปแนบอกจากด้านหลังจับไว้แน่นไม่พอยังเอาขาขึ้นมาก่ายล็อกตัวผมไว้ และเอาอีกมือจั๊กจี้ตามคอตามเอวผมมั่วไปหมด อ๊ากกกกกกกกกกก โหดร้าย ทำไมถึงรู้ว่าผมบ้าจี้!!!!
“หยุดนะ ฮ่าๆๆๆๆ โอ้ย มันจั๊กกะกี้ ไม่ไหว มะ ไหวแล้ว หยุด ฮ่าๆๆๆ อย่าจั๊กกะจี้ผม” เหมือนจะขาดใจแล้ว อ๊ากกกก พะ พี่ใหญ่ …
แก๊ก …
“ป๊างงงงงงงงง อ่ะ เอ่อ… อิอิ ขอโทษครับ”
ปัง!
ดะ เดี๋ยวตัวเล็ก… ฮื่อ เพราะพี่ใหญ่เลยตัวเล็กต้องมาเห็นภาพประหลาดแบบนี้! ผมสะบัดตัวออกจากวงแขนใหญ่แต่ไม่สำเร็จเพราะพี่ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“ไหนบอกสิ เดี๋ยวนี้ไอ้หมูตัวไหนชอบมาแอบหอมแก้มคนอื่นเขาตอนหลับทุกที’ …. ทำไมเขารู้ล่ะ เขาน่าจะหลับไปแล้วนี้หน่า แย่แล้วปัง แย่แล้ว แกกำลังจนมุมด้วยหลักฐานนะ มีสถานการณ์ไหนแย่กว่านี้อีกไหม … ยกเว้นการประกวดเนี้ย วันนี้วันซวยของผมหรือไงนะ
“ไหนบอกสิ หมูตัวไหน”
“… ผมเปล่านะ ผมหลับก่อนพี่ตลอด มีแต่พี่นั้นแหละที่กินเหล้าตลอด”
“ผิดประเด็นล่ะ หึหึ ปากแข็งจังนะ ไม่ยอมอ่อนให้เลยจริงๆ ”
“มีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่โมเม” ผมแลบลิ้นใส่พี่ใหญ่ ที่ยังกอดผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เมื่อยนะที่นั่งท่านี้และแอบคิดว่าพี่ใหญ่จะหนักแค่ไหน แต่ผมชักเปลี่ยนใจไม่อยากจะดีดตัวหนีแล้วสิ … มันอบอุ่นจัง …
“หึหึ เออๆ เอ๊า แต่งตัวต่อไปแล้วกันแล้วจะไปรอหน้าเวที ฟอดดดดดดด” ผมจับหัวตัวเองที่ถูกหอมลงกลางกระหม่อมพอดิบพอดี ดีนะที่ผมแอบสระผมมาเมื่อเช้าแล้ว ไม่งั้นล่ะ ได้มีคราบหัวมันๆอยู่ที่จมูกจอมปิศาจอย่างพี่ใหญ่แน่ๆ หึ คนบ้า …
“จ๊ะเอ๋ … ปังปังทำอะไรอยู่เหรอ”
“เล็ก เอ่อ ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะ” ผมแอบเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็จริง ตอนนี้ตัวเล็กน่ารักมาก หน้าก็แทบไม่ได้แต่งสักหน่อยแต่เหมือนผิวใสขึ้นมีประกายด้วย สงสัยทาครีมอะไรแน่ๆ ไหนจะชุดอีกเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางปกเล็กกับกางเกงขาสั้นด้านในไม่เคยรู้เลยว่าตัวเล็กขาสวยขนาดนี้ …
“มองอะไรขนาดนั้นล่ะปังปัง” ตัวเล็กเดินมานั่งที่ที่พี่ใหญ่นั่งอยู่เมื่อกี้ก่อนจะหยิบตลับอะไรสักอย่างขึ้นมาละเลงใส่หน้าผม … ทำเป็นเหรอเนี้ย หลับตาแทบไม่ทันเมื่อตัวเล็กเหมือนจะเอาแปรงมาจิ้มหน้าผม
“ตัวเล็ก”
“หือ”
“เอวเท่าไหร่หรือ”
“25 แหนะ”
“เล็กจัง ทำไมพี่ใหญ่ตัวโต”
“ฮ่าๆๆๆ เล็กจะไปรู้ไหมล่ะ ปังล่ะ”
“… 36” ผมตอบได้ไม่เต็มปากเต็มคำ …
นี้ลดลงมาแล้วนะ เมื่อก่อนเยอะกว่านี้อีก เมื่อก่อนผมมีความสุขที่ได้กิน แต่เดี๋ยวนื้ผมกลับมีความสุขที่ได้ใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ๆ ที่ผมทยอยซื้อตามน้ำหนักที่เริ่มลดลง จากเงินที่เก็บออมจากการทำงานในหอสมุดหรือจากที่พ่อให้ผม … ถ้าวันนึงผมผอมเท่ากับตัวเล็ก พี่ใหญ่จะรักผมมากกว่านี้ไหมนะ
“แฮ่ คิดอะไรอยู่ เอาล่ะ เดี๋ยวเล็กให้เจ๊มาแต่งต่อนะ เล็กไปเอาชุดให้ปังก่อน เดี๋ยวมานะ ไม่ต้องคิดมากล่ะ ยังไงปังปังก็น่ารักเสมอ” ตัวเล็กหยิกแก้มผมไปหนึ่งทีอย่างหยอกล้อแต่แอบแรงจนผมต้องยู่หน้าและวิ่งออกไปสวนทางกับเจ๊กีกี้ที่เดินสวนเข้ามาหน้าตากรุ้มกริ่มๆ
พี่กับน้องมือหนักพอๆกันเลยนะเนี้ย ผมเม้มปากสูดหายใจเข้าลึกๆ หันมามองตัวเองที่หน้าตาเต็มไปด้วยเครื่องสำอางบางๆ แต่เน้นสีดำที่ขอบตาที่ยังแต่งไม่เสร็จ … จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้นะ … ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน จะทำให้ใครผิดหวังรึเปล่านะ อันนี้ผมก็ไม่รู้ จะอับอายแค่ไหนกันนะ … ผมก็ไม่รู้ เฮ้อ … ไม่รู้จนบอกกับตัวเองว่า ช่างมันเถอะ ทำให้ดีที่สุดก็พอ สู้ๆ
.
.
.
-ใหญ่-
งานมหาลัยครั้งนี้ถูกจัดขึ้นเป็นครั้งที่ 40 พอดิบพอดี ในงานถูกใช้ทั้งมหาลัยเพื่อเปิดบ้านต้อนรับมหาลัยอื่นและบุคคลภายนอกเยี่ยมชมคณะและภาคต่างๆ ในแต่ล่ะภาคจะมีโซนเป็นของตัวเองคือบริเวณตึกเรียนเพื่อโปรโมทคณะ ภาค และมหาลัย โดยทางมหาลัยได้ส่งเสริมให้นักศึกษาคิดทำเองทั้งหมดอย่างอิสระในการกิจกรรมเรียกเงินเข้าภาคของตัวเอง แต่ธีมนั้นต้องเป็นธีมเดียวกันทั้งมหาลัย ปีนี้แนวธรรมชาติ มหาลัยผมวันนี้เลยเต็มไปด้วยสีเขียว =_=’
“ไอ้ใหญ่มานั่งทำอะไรว่ะ ไม่ไปดูซุ้มเหรอว่ะ คนเยอะฉิบหายเลยนะ” ไอ้ซิ่งมาจากไหนไม่รู้นั่งแหมะลงข้างๆผมที่นั่งอยู่เกือบหลังสุดเวทีการแสดงตรงลานกว้างกิจกรรมของมหาลัยมองไอ้พิธีกรคณะนิเทศกำลังพูดไม่หยุดอยู่บนเวที ถามมากูมาทำอะไรตรงนี้เหรอไอ้ห่า … นี้มึงไม่รู้จริงๆหรือไง
“กูให้ไอ้โย่งกับพวกผู้หญิงดูแล้ว” ผมว่า
ไม่สนใจไอ้ซิ่งที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ เหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆอีกฝั่งอย่างนึกอึดอัดใจ นั่งมาจะ 10 นาทีและเจ้าหล่อนทั้งหลายยังไม่เล็กจ้องผมด้วยสายตาอ่อยเหยื่อเลย เมื่อก่อนผมอาจจะเล่นด้วยแต่เดี๋ยวนี่ต่อให้ผู้หญิงดาหน้ากันเข้ามา ผมก็ยังมองว่าไอ้หมูอ้วนดำน่ารักที่สุดอยู่ดี หึ เป็นเอามากนะกูเนี้ย ผิดอะไรแค่ยอมรับในความคิดของตัวเอง ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบแค่นั้นเอง
จริงอยู่ที่เมื่อก่อนกูอาจจะฉาบฉวยเรื่องความรักกับไอ้ปังมากไปหน่อย และตอนนั้นกูก็แค่อยากแกล้งลองดูสักตั้งว่าไอ้หมูตัวนี้จะดิ้นรนหนีผมได้แค่ไหน แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่ มันน่ารักในแบบที่เป็นมันขึ้นทุกๆวัน จนผมไม่อยากที่จะให้ใครมองเห็นจุดนี้ของมัน ถ้ามันผอมขึ้นมาผมคงแย่ ฉะนั้นผมไม่มีทางให้มันผอมเด็ดขาด หึหึ
“พิลึกมากหน้าตามึง โอ้ย ไอ้ใหญ่มึงเป็นบ้าไปแล้วปกติเรื่องพวกนี้มึงไม่สนใจนี้หว่า”
“เสือก จะไปไหนก็ไปไอ้ห่า” ผมด่ามัน ไอ้ซิ่งทำหน้างงใส่ผม แต่ก็ไม่ยอมไปไหนนั่งเป็นไอ้หมาปักหลักอยู่ข้างๆผมเนี้ยแหละ
“อ่ะพี่” เบียร์กระป๋องถูกยื่นมาให้ผมตรงหน้า ไอ้เสาร์นั่งลงแหมะข้างๆผมอีกด้านอีกจะส่งเบียร์อีกกระป๋องข้ามหน้าข้ามตาส่งให้ไอ้ซิ่งที่หวานปากมันเพราะได้ของฟรี
มหาลัยผมไม่ค่อยเคร่งเรื่องพวกนี้ แต่ถ้ามึงเมาและมีเรื่องกันเมื่อไหร่นั้นแหละชีวิตนักศึกษามึงจบเมื่อนั้น ไอ้ออกไปพอแบล็กลิสกูอีกนั้นแหละถึงจะควบคุมพวกกูอยู่ ก็ดีนะผมว่าอิสระดี รับผิดชอบตัวเองกันไป ถ้ามึงผิด มึงก็ต้องยอมรับผิด แค่นั้นเองไม่มีอะไรมาก
“เบื่อพวกมาดูเมียจัง”
ไอ้ซิ่งมาก่อนจะกระดกเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ ผมกับไอ้เสาร์ไม่ได้สนใจเพราะใกล้เวลาแล้วที่จะถึงการประกวด หึหึ รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงไอ้ปังก็ไม่ชนะหรอก แต่เอาให้มันได้ชนะใจตัวเองดูสักครั้งเผื่อนิสัยขี้อายจนน่ารำคาญของมันจะหายไปซะบ้าง
“เอาล่ะครับถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอยหรือที่สาวๆตั้งตารอ ขอต้อนรับเข้าสู่การประกวดหนุ่มหน้าสวย ปะทะ หนุ่มน้อยหน้าหวาน ซึ่งจัดขึ้นเป็นปีแรกของเราครับ!” เสียงกรี๊ดเสียงตบมือดังลั่นเมื่อพิธีกรกล่าวจบ ไอ้เสาร์นี้โห่ร้องเป็นหมาเห็นผีเลยนะมึง
“เอาล่ะคะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มกันที่คณะแรกกันเลย ไหนขอเสียงชาวนิเทศศาสตร์หน่อยค่า!!!!!” นั้น
แหละครับและเสียงวี๊ดร้องก็ดังขึ้นอีกรอบ ทันใดนั้นเสียงเพลงสากลก็ดังขึ้นในจังหวะตื่นเต้น พร้อมกับไอ้หน้าตี๋สองคนเดินออกมาพร้อมๆกันจากหลังเวที … เฉยๆอ่ะผมว่า หน้าเหมือนกันเดะ สงสัยออกมาจากหมอเดียวกัน
ผมนั่งมองเซ็งๆจนเกือบจะ 20 นาทีล่ะที่มองดูโชว์ปาหี่บนเวที ทั้งการแสดงมายากล ร้องเพลง เต้นบลาๆๆๆ ยังไม่มีถึงคณะผมสักที คือแบบว่าคนน้อยครับเลยเปรียบเสมือนลูกเมียน้อยที่ต้องอยู่หลังๆตลอด จนเบียร์หมดไปนานแล้วไอ้ปังก็ไม่ออกมาสักที
“และคณะสุดท้าย รับรองเลยว่าทุกคนต้องร้องว๊าว! ศิลปกรรมศาสตร์!!!!” ผมคอตั้งมองไปบนเวทีอีกครั้งหลังจากที่คอพับลงไปเล่นโทรศัพท์อยู่นาน ไอ้เสาร์ก็ไม่ต่างกัน
ส่วนไอ้ซิ่งมันไปหาสาวตั้งนานล่ะ ดนตรีบรรเลงขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะเร่งจังหวะขึ้น จากนั้นไอ้เล็กในชุดกางเกงขาสั้นก็ก้าวขึ้นมาบนเวที ท่ามกลางเสียงกรี๊ดดังระงมไอ้เสาร์ก็โห่ร้องเหมือนคนป่า คนที่ไอ้เล็กลากออกมาพร้อมๆกันทำให้ผมค่อนข้างแปลกใจ … เหมือนไม่เคยพบเห็นมาก่อน
เสียงที่โห่ร้องอยู่เมื่อกี้ ดังขึ้นไปอีกจนอืออึงอยู่ในหูผมทำให้ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวนะ … ไอ้หน้าสวยนั้นเป็นใคร กางเกงขายาวเข้ารูปมีสายเอี๊ยมสีดำกับเสื้อบางเข้ารูปลายทางทำให้บดบังพลางหุ่นเป็นอย่างดี เรื่องหุ่นไม่ต้องไปสนใจ แต่หน้าตาใต้เครื่องสำอางบางๆเน้นคมเข้มที่ดวงตาคมกริบเข้ารูปสวยนั้นทำให้ผมแทบบ้าจมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากที่เม้มแน่นเข้าหากันอย่างไม่มั่นใจ กลับสร้างเสน่ห์ที่แตกต่างออกไปจากคนอื่นๆ ทรงผมที่เริ่มยาวถูกเซ็ตเปิดหน้าจนทำให้เห็นดวงหน้าสวยชัดเจน
อยากจะวิ่งไปกระชากลงมาจากเวทีและพากลับห้องให้ไวที่สุด นั้นไอ้ปังจริงๆงั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ ขนาดมันยังไม่ผอมนะ พอแต่งตัวออกมาแล้วฟีโรโมนยังออกมาขนาดนี้ ถ้าผอมล่ะจะว่ายังไง กูไม่ต้องถือไม้หน้าสามตามเฝ้า 24 ชั่วโมงเลยหรือไงว่ะ
“เปร่งประกายจริงๆ แถมแปลกตาอีกด้วยที่คนนึงตัวเล็กน่ารักนึกว่าเด็ก ป.6 ส่วนอีกคนน่ารักตุ้ยนุ้ยน่าสวยจนจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนรึเปล่า ขอโทษนะครับศิลกรรมยืมตัวมาจากที่ไหนรึเปล่าครับ”
“คนในคณะค่า!!!!!” เสียงไอ้มายส์ผู้หญิงในภาคตะโกนตอบออกไปเสียงดังโดยมีเจ้กีกี้ยืนเต้นเชียร์ลีดเดอร์อยู่ข้างๆกลุ่มผู้หญิงที่แห่มาดูกัน … ใครเฝ้าซุ้มว่ะ =_=’
“ว่าแต่คุณน้องชื่ออะไรกันบ้างค่ะเนี้ย” พิธีกรสาวถามขึ้น ไอ้เล็กหยิบไมล์ไปถือเองก่อนจะส่งยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ไปทั่วตามสไตล์มัน บอกจะเงียบก็เงียบเข้าถึงยากจนเพื่อนไม่อยากจะคบมันเพราะนิสัยตรงๆและปากคอเลอะร้าย แต่ถ้าไอ้เล็กลองหว่านเสน่ห์ใส่ใครแล้วรายไหนรายนั้นทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
“ตัวเล็กครับ เค้าชื่อตัวเล็ก อายุ 19 ปี คณะศิลปกรรมศาสตร์ ฝากตัวน้อยๆของเค้าไว้ในอ้อมอกด้วยนะ อิอิ” น้ำเสียงออดอ้อน
พร้อมจริตจะกร้านไอ้น้องกร้านโลกมาเต็ม มันชอบแทนตัวเองว่า ‘เค้า’ ตอนหวังผลประโยชน์ตอบแทนนี้แหละ
“แหมน่ารักจริงๆเลยนะค่ะ แล้วน้องคนนี้ล่ะชื่ออะไรเอ่ย”
“อะ เอ่อ … ปะ ปังครับ”
วี๊ดดดดดดดดดดด
เสียงไมล์วี๊ดขึ้นเมื่อไอ้หมูถือไมล์ไม่เป็น หึหึ เออ ตกรอบไปซะ อย่าให้คนให้ความสนใจไปมากกว่านี้ ผมเท่านั้นที่มองเห็นความเป็นมันได้แค่คนเดียว …
“ฮ่าๆๆ เอาล่ะครับเรามาเริ่มแสดงความสามารถพิเศษกันเลยดีกว่าน้องตัวเล็กกับน้องปัง วันนี้จะแสดงอะไรให้เพื่อนๆดูกันดีครับ”
“ดนตรีผสานครับ” ไอ้เล็กตอบทันที … ไอ้หมูมันเล่นอะไรเป็นงั้นเหรอทำไมผมไม่เคยรู้
พิธีกรพูดตัดบทก่อนที่เครื่องดนตรีสองชิ้นจะถูกขนย้ายขึ้นมาบนเวที ไวโอลีน กับขลุ่ย หึหึ ปกติเห็นแต่เป่าปี่ วันนี้ ไอ้หมูแดงจะมาเป่าขลุ่ยสินะ เอาเลยเป่าเลย พังเลย จะได้จบๆ
“ก่อนเริ่มแสดง เค้าขอพูดอะไรหน่อยนะ เค้ากับปังปังไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง ทั้งนิสัยและสรีระ แต่ปังปังเป็นคนดีมากๆ จะมีสักกี่คนที่มองผ่านเปลือกนอกของปังปังเข้าไปเห็นถึงความน่ารักของปังปังที่อยู่ด้านใน ต่างจากเค้าที่ทุกคนต่างมองว่าน่ารักอย่างนู้นอย่างงี้ แต่มีสักกี่คนที่มองผ่านความน่ารักของเค้าเข้าไปรู้จักตัวตนที่แท้จริง”
สิ้นเสียงไอ้ตัวเล็กทั้งเวทีเงียบสนิทเจ้าปังยืนค้างมองมาที่ผมเหมือนร้องขอกำลังใจ ผมยิ้มบางๆส่งไปให้ก่อนที่รอยยิ้มหวาดกลัวนั้นจะยิ้มตอบผมกลับมาจากนั้น ไอ้หมูก็เริ่มจรดริมฝีปากลงบนขลุ่ย นิ้มมือป้อมๆของไอ้หมูทำหน้าที่ของมันอย่างชำนาญ เสียงรอบข้างเงียบสนิทก่อนที่เสียงเพลงหวานซึ้งจะเริ่มบรรเลงขึ้นจากเครื่องดรตรีเพียงชิ้นเดียว เสียงไวโอลินสอดประสานกันอย่างลงตัว
ผมนั่งมองภาพบนเวทีที่ไม่มีการแสดงใดนอกจากคนสองคนยืนอยู่ข้างกัน ต่างคนต่างบรรเลงเครื่องดนตรีที่เกิดในยุคเดียวกันแต่คนละฝั่งประเทศสอดส่ายประสานทำนองกันในเพลงไทยประยุกต์ที่เอาเพลงโน้นมาใส่เพลงนี้จนกลายเป็นเพลงใหม่ที่มีทั้งความหวานละมุนและความซาบซ่านอยู่ในตัวของมัน ผมเชื่อว่าคนที่ได้ยินเพลงนี้กำลังรู้สึกยืนมองศิลปะชิ้นเอกอยู่ไม่ต่างจากผม …ทำดีมาก ทำดีมากจริงๆ …
ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเสียงตบมือดังขึ้น … จบแล้วเหรอ หึหึ เคลิ้มไปเลยสิกู บนเวทีตอนนี้ไอ้ตัวเล็กกระโดดกอดไอ้หมูอย่างรักใคร่ ก่อนที่พิธีกรจะพูดอะไรสักอย่างที่เสียงกรี๊ดร้องของผู้หญิงกลบไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ผ่านไปกว่าครึ่งนาทีกว่าทุกอย่างจะสงบลงอีกครั้ง
“มหัศจรรย์มากเลยนะครับสำหรับคณะศิลปกรรมศาสตร์ เอาล่ะครับถึงเวลาตัดสินแล้ว”
“แต่ไม่ใช่เราค่ะที่จะตัดสิน พวกคุณต่างหาก เรามีดอกกุหลาบแจกให้คนล่ะหนึ่งดอก เอาไปให้ใครก็ได้ที่ชื่นชอบ และเราจะเริ่มแจกดอกไม้ ณ บัดนี้ มีเวลาในการให้คะแนน 10 นาทีเท่านั้นนะค่ะเพื่อนๆ!!!”
เหมือนซอมบี้บุกโลกเมื่อคนต่างกรูกันเข้าไปหาคนแจกดอกไม้อย่างไม่ทราบสาเหตุ หนึ่งในนั้นคือไอ้เสาร์ที่พยายามแย่งชิงให้ได้มากกว่าหนึ่งดอก … เออ ดีอ่ะ
กูไม่สนใจ พวกมัน ลุกขึ้นยืนเดินไปหน้าเวที ที่มีผู้เข้าประกวดยืนอยู่บนเวทีหลายชีวิต พอมาถึงก็ควักมือเรียกไอ้ตัวอ้วนให้เข้ามาหาใกล้ๆ พอไอ้ตัวอ้วนก้มเข้าในระยะได้ กูก็ถือโอกาสกระชากคอมันมาจูบท่ามกลางความวุ่นวายรอบข้างอย่างไม่สนใจหน้าพระหน้าอินทร์ที่ไหน หมั่นไส้นักไอ้ปากเนี้ย …
“ไม่มีดอกไม้นะ”
“พี่ใหญ่บ้า” เสียงกระซิบเสียงเล็กเสียงน้อยดังขึ้นจากไอ้หมูที่ก้มหน้าหลบตาผมอยู่
“ไว้กลับถึงห้องจะจัดให้ดอกใหญ่ๆ”
ผมกระซิบข้างหูก่อนที่ไอ้ตัวอ้วนจะกระเด้งตัวลุกขึ้นหน้าแดงหันหลังกลับไปยืนที่เดิม ผมหัวเราะก่อนจะหันกลับมานั่งที่เดิม และนึกขำความน่ารักของไอ้หมูแดง ไอ้คุณแฟนขี้งอแงของผม หึ หมั่นไส้นัก ทั้งหมดที่เป็นมัน
..
ต่อด้านล่างค่ะ :hao7:
-
-ปัง-
“เฮ้อ … สุดท้ายก็ไม่ชนะสักอย่าง”
ผมแผ่ลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง สรุปวันนี้ผมทำไปเผื่ออะไรเนี้ย แต่ยังดีนะที่โมเดลผมได้ที่สองได้เงินกลับมา 3,000 บาท ส่วนที่หนึ่งมหาลัยอื่นเอาไปครอง แง่มๆ แต่ของเค้าทำเป็นรูปหกเหลี่ยมแถมความหมายดีกว่าผมเยอะมากซึ่งก็ไม่มีอะไรจะมาค้านได้ว่าของเค้าพยายามน้อยกว่าผม ทุกคนล้วนแต่พยายามแล้วทั้งสิ้น แต่ว่านะ หนุ่มหน้าใสอ่ะ ตัวเล็กเอาตำแหน่งไปครองอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนหนุ่มหน้าหวาน คณะนิเทศก็เอาไปครองเช่นกัน
เฮ้อ … ผมบอกแล้วไงว่าผมทำอะไรไม่ดีสักอย่าง แม้กระทั่งเรื่องที่คิดว่าทำดีที่สุดแล้วแบบนี้ … แต่ ว่าน๊า …
‘ไม่มีดอกไม้ให้นะ’
ผมหมุนตัวไปมาอยู่บนที่นอนแก้เขินอยู่บนเตียงของตัวเอง พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่พูดอย่างโน้นพูดอย่างงี้ แต่ก็ทิ้งผมไว้คนเดียวอีกแล้ว ตัวเล็กกับเสาร์ไปสวีทกันสองคนที่ไหนก็ไม่รู้ แต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่พอเก็บของเข้าช้อปเสร็จก็หายไปกับพวกพี่โย่งพี่ซิ่งอีกตามเคย คงไปกินเหล้าใช่ไหมล่ะ เฮ้อ … พี่ใหญ่บ้าๆ ทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนี้กับคนที่เพิ่งจูบต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง ผมน่ะนะ เขินแทบตาย มีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่หัวใจแข็งกระด้างอยู่คนเดียว
ผมโดยคนอื่นล้อจนอับอายแล้วรู้ไหม แต่พวกคนก็ต่างชื่นชมผมที่เล่นขลุ่ยเพราะบ้างหรือจะเรื่องถ้วยรางวัลที่สองของผมบ้าง เรื่องขลุ่ยพ่อผมก็ชอบท่านเลยสอนผมจนเป็นวิชาติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนเรื่องถ้วย ถ้าไม่ได้เสาร์กับตัวเล็กช่วยกันต่อโมเดลจนกลายเป็นโมเดลทรงกลมแบบนี้ ก็คงไม่ได้ถ้วยนี้มา ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย แต่อย่างน้อย พวกนี้ก็คือประสบการณ์ที่ผมจะสั่งสมไปจนวันตาย … ผมจะต่อยอดจากประสบการณ์ครั้งนี้เพื่อความสำเร็จที่มั่นคงในภายภาคหน้า … ผมสัญญาเลย ถึงจะยากแต่ผมจะพยายาม เพราะนี้คือก้าวแรกของผมที่ผมได้ก้าวไปแล้ว
พรุ่งนี้ จะเป็นยังไงนะ ชีวิตผมจะเปลี่ยนแปลงแค่ไหนนะต่อจากวันนี้ไป พี่ใหญ่จะรักผมมากขึ้นรึเปล่า แต่ดูจากที่เค้าไปกินเหล้าแบบนี้แล้ว ก็คงเหมือนๆเดิมใช่ไหม เพราะยังไง ผมก็ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้หนีเค้าไปไหน … พี่ใหญ่เลยไม่สนใจผมเท่าไหร่ เค้ายังไม่ชมผมสักคำเลย ไหนล่ะรางวัลของผม ผมไม่ชนะสักอย่างพี่ใหญ่เลยไม่ให้เหรอ …แย่จัง นี้ผมกำลังคาดหวังอะไรอยู่หรือ …
อยู่ๆน้ำใสๆก็เอ่อขึ้นทั้งสองตาไหลเปรอะเลอะหมอนอย่างช่วยไม่ได้ผมก็ทำได้เพียงปล่อยมันไป สักพักก็หลับไปบนเตียงที่ไม่คุ้นเคยทั้งๆที่เป็นเตียงของตัวเอง …
“อือ ร้อน” ความอึดอัดทำให้ผมบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ บ้าอะไรมารบกวนผมเวลานอนแบบนี้เนี้ย รู้ไหมผมเหนื่อยมากแค่ไหนวันนี้ ทำไมต้องรังแกกันตลอดไม่เข้าใจเลย ฮึก ไม่เข้าใจเลย
“หึหึ ร้องไห้แบบนี้ฝันร้ายหรือไง ตื่นมาคุยกันหน่อยสิหมูแดง” เสียงคุ้นเคยนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้นมามองอย่างช่วยไม่ได้ จริงๆนั้นแหละปิศาจพี่ใหญ่มารังแกผมอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน กะไม่ให้ผมพักเลยหรือไง
“เหม็นเหล้า” ผมบ่นและเอาหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้
“ไม่ได้กินสักหน่อยหลอนรึเปล่า”
“…” ไม่กินแล้วหายไปไหนมา ขี้โกหก
“กลับไปเอาของที่บ้านมา” หมอนถูกยกออกไปจากหน้าผม
ก่อนที่มือหน้าๆหยาบกระด้างของเค้าจะปัดเส้นผมบนหน้าผมออก และก้มลงมาหอมหน้าผากผมหนึ่งที อ่อนโยนแบบที่พี่ใหญ่ไม่เคยทำมาก่อน ของอะไรกลับมา ตี 2 แบบนี้ ขับมอเตอ์ไซค์ตอนกลางคืนไม่รู้หรือไงมันอันตรายแค่ไหน
“ลุกขึ้นไปห้องโน้นดีกว่า”
พี่ใหญ่ฉุดผมลุกขึ้นก่อนจะพามาห้องของเค้าที่อยู่ถัดมาข้างๆ ด้วยความง่วงงัวเงียผมเลยตามเค้ามาแต่โดยดี (จริงๆนะ เชื่อสิ) พอเปิดประตูเข้ามาได้ทุกอย่างในห้องเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ที่แปลกคือพี่ใหญ่ที่ทำตัวแปลกๆนั้นแหละ
“อะ แม่ฝากมาให้”
สร้อยคอเส้นเล็กๆถูกโยนมาไว้บนตักผมที่นั่งอยู่ที่เตียงพี่ใหญ่เองก็เดินออกไปหลังห้องพร้อมซองบุหรี่ ผมยกสร้อยขึ้นมาดูก่อนที่อดยิ้มไม่ได้ เพราะเจ้าแหวนเงินวงน้อยที่สลักชื่อจริงของผมเอาไว้ … ให้ผมหรอ นี้คือรางวัลของผมใช่ไหม เสือร้าย … ขอบคุณนะครับ
.
.
.
บรรยากาศขึ้นวันใหม่ในซอยหอพักเงียบสงัด พี่ใหญ่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ริมระเบียงในใจเสือร้ายเฝ้าคิดว่าหมูในห้องจะดีใจแค่ไหนที่ได้รับสิ่งของที่เค้าบรรจงสลักชื่อของเจ้าตัวเองกับมือ ตั้งแต่เมื่อเย็นความจริงเค้าไม่ได้กลับบ้านหรอกแต่อยู่ที่หอพักเพื่อสุ่มเงียบทำของขวัญชิ้นพิเศษที่ไม่เคยคิดจะทำให้ใครมาก่อนแม้แต่อดีตคนรักก็ตาม … แค่อยากให้ดีใจ
แค่อยากให้มีความสุข ถึงแม้คนอย่างพี่ใหญ่จะเป็นคนหยาบกระด้างคิดอะไรหวานๆไม่ค่อยเป็นแต่ถ้าหากอยากที่จะทำให้ใครหรืออยากที่จะพยายามอะไร ก็มีต้องมีข้อแลกเปลี่ยนให้คนอย่างเค้ารำคาญใจ แค่อยากทำให้… คนที่รัก และอยากให้เชื่อใจกันบ้างสักที …
หมับ …
แรงกอดจากด้านหลังทำให้บุหรี่ของเค้าหล่นลงไปที่พื้นเบื้องล่าง นี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เสือใหญ่ตกใจขนาดนี้ เพียงเพราะกอดเบาๆของด้านหลัง ความตื่นเต้นทำให้เสือใหญ่ทำอะไรไม่ถูกเหมือนๆกัน
“ขอบคุณนะครับ”
เสียงกระซิบจากด้านหลังทำให้ความอบอุ่นแผ่ซ่านและความรู้สึกที่ชัดเจนมากขึ้นกว่าครั้งไหนๆ พี่ใหญ่หันไปมองตาใสที่จ้องมองมาอย่างเขินอายหลบตาลงมองมือตัวเองที่จับแขนแกร่งอยู่เบาๆ ก่อนจะเชยคางมนขึ้นและจ้องตานั้นอย่างเอ็นดูและไม่อาจจะละสายตาไปไหน ... เปลือกภายนอกของปังปังถูกพี่ใหญ่มองทะลุเห็นเนื้อในที่มีแต่ความสวยสง่าน่ารักจนมองข้ามสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าไปอย่างสิ้นเชิง
ปากหนาอวบอิ่มบรรจงจูบลงที่ขมับก่อนจะลากมาที่แก้มใสที่ประโคมครีมเนื้อบางมาตลอดเกือบหนึ่งปีทำให้นุ่มนิ่มน่าลิ้มลองจูบซ้ำอยู่อย่างงั้นหลายครั้งก่อนที่จะมอบจูบบนริมฝีปากอวบอิ่มสวยตรงหน้าอย่างโหยหาความรัก เฉกเช่นเดียวกับเด็กที่ขาดความอบอุ่นมาแสนนาน …
“ไว้จะพาไปทะเลนะ” เสียงแหบพร่าของพี่ใหญ่กระซิบดังอยู่ข้างหูปังปังที่ถูกโอบกอดอยู่ไม่ห่างกาย
“แต่ผมไม่ชนะนะครับ”
“หึหึ ใครว่าล่ะ ชนะสิ”
เสียงสนทนาดับลงเหลือเพียงความอบอุ่นที่มอบให้กันและกัน …
=========================
มาล้าววววว มาช้า มาดึก ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษที่มาแบบขาดตอนด้วยนะค่ะ พอดีทางเว็พบอกอักษรเกิน งงเลย ฮ่าๆๆ :mew1:
รักเสมอค่าเล้าเป็ดน่าร๊ากกก
หวานเวอร์ :hao7:
เจอกันตอนหน้านะค่ะ ขอบโทษที่ให้รอน้า
ฝากเพจๆ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=bookmarks)
:bye2:
-
ตั๊นร๊ากกกกกกกกก
ปังปังกลับมาแว้วววว!!! :hao7: :hao7: :hao7:
ดีใจมากกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z13: :z13: :z13:
5555
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
มาขอจงมาขอจับเหนียง เดี๋ยวเหอะ รอน้องปังผอมก่อนเถอะนะ!!
ปังปังเอ๊ย ยังขี้น้อยใจไม่เลิก แน่ใจสักเรื่องหน่อยคะลูก
คำผิด
“ขอจังเหนียงหน่อย”
“น๊า ขอจังเหนียงหน่อย”<<จับ
กรุมกริ่มๆ <<กรุ้มกริ่ม
จริตจกร้าน<<จริตจะก้าน
เป่าปรี่ <<เป่าปี่ (อ่านละงงทันที ปรี่ 5555555)
มอเตอ์ไซค์<<มอเตอร์ไซค์
จ้องมองมาอย่างเขินหาย<<เขินอาย
เชกเช่น<<เฉกเช่น
เสียงแหบพร่านของพี่ใหญ่<<พร่า
-
ชนะใจตนเองนี้ถือว่าสุดยอดแล้ว :t3:
-
สู้ๆ นะหมูปัง
-
พี่ใหญ่แม่งเกรียน :hao7:
-
ขี้แกล้งจริงๆ
-
อยากให้ปังปังผอมไวไวจัง อิอิ หมันไส้พี่ใหญ่ :hao7: :hao7: :hao7: o13 o13 :laugh: :laugh: :laugh:
-
จะหวานก็ไม่ต้องเขินสิพี่ใหญ่
ปังนะรอพี่ให้หวานขึ้นแค่นิดเดียวก็พอแล้ววว
พี่ใหญ่ก็น่ารักในแบบพี่ใหญ่นะ
ถึงจะเป็นแบบแกล้งก็เถอะ
วันนี้ปังปังก็ได้รู้แล้วว่าทำอะไรได้บ้าง
ดีใจแทนปัง
-
ปังๆชนะละลูก
-
ปังปังน่ารักตลอดดดดดดดด
พี่ใหญ่ก็หวานเชียว
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ปังปังน่าร้ากกก… :mew1: แค่ชนะใจตัวเองได้ก็พอแล้วล่ะ
-
:impress2:
-
ชนะใจพี่ใหญ่เต็มๆ :-[
-
ปังปังน่าร้ากกกกอ่ะ
หลังจากนี้พี่ใหญ่ต้องเตรียม
ไม้หน้าสามไว้เฝ้าหมูปังแล้ว
หลังจากงานประกวดอ่ะทุกคน
คงได้เห็นปังปังว่าน่ารักขนาดไหน
พอได้แต่งตัว
-
หวานเนอะ...อยากให้ปังผอมเร็วๆจัง~
-
โอ๊ยยยย หวาน
อยากเห็นพี่ใหญ่หึงเร็วจัง
-
:pig4:
-
พี่ใหญ่หวานเว่อร์ 555
-
น่ารักจริงๆ เลยน้า ปังปัง
พี่ใหญ่ นี่ก็แอบโรแมนติกนะ หุหุ
-
รอ ปัง ปัง น้อย ตั้งนานคิดถึงงะ :mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปังปังมีหลายฉายาหมูๆมาก พี่ใหญ่ช่างสรรหา ไอ้หมู หมูอ้วน หมูดำ หมูแดง
:laugh:
-
:z3: :hao7: :hao7: :hao7: พี่เสือ(ใหญ่)เจ้าเล่ห์................กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ปล. ขอบคุณ และเห็นกรี๊ดแบบนี้ ใน ID card นำหน้าว่านายนะครับ :laugh:
-
พี่ใหญ่แอบโรแมนติก
-
:impress2: พี่ใหญ่เวลาหวานทำอะไรน่ารักเว่อร์
-
ชนะใจพี่ใหญ่เลยหนูปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก o13
-
เขินพี่ใหญ่แรง :o8: :ling1:
แล้วมาขอจับเหนียงคือไรอะพี่ มีการขุนน้องอีก นิสัยยยยยย :impress2:
-
ระวังหนุ่มๆเข้ามาจีบปังนะพี่ใหญ่ คริๆๆๆ
-
พี่ใหญ่ร้ายมากกก~
-
พี่ใหญ่มีโมเม้นต์ หวานๆ เป็นด้วยอ่ะ
-
มาแล้วววววววววววววววววววววว
หลังจากหายไปนาน คึคึคึ
-
เฮ้ออออออ น่ารักจุงงงงง :mew1: :mew1:
-
พี่ใหญ่ซุ่ม :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[
-
อ่านทันแล้วววววววววววว :hao7:
ติดตามด้วยคน หนูปังน่าร้ากมาก
(ส่งไม้หน้าสามให้พี่ใหญ่ อ่ะ เอาไปเฝ้าน้อง พร้อมกล้องวงจรปิดเพื่อความปลอดภัยตลอด 24 ชม.)
กรั่กๆๆ มั่นใจในตัวเองไว้นะหนู
มัดพี่เสือใหญ่ให้อยู่หมัด แต่เหมือนพี่แกก็ไปไหนไม่รอดละ
ทำของขวัญมาให้น้องด้วยอ่า น่ารักจริงจริ๊งงงงงงงงงงงงง ปรบมือรัวๆ :katai2-1:
แม่ยกฟินจ้า ฟินเป็นเพื่อนตัวเล็ก :heaven
-
โอ๊ยยย เขินแทนปังปังเลยย :-[
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
ในที่สุดก็มา :katai2-1:
พี่ใหญ่ กับ ปังปังน่ารักมาก (ก.ไก่ +10 ตัว)
พี่ใหญ่นี่มันเสือร้ายจริง ๆ ขี้หวงน้อง
นี่ขนาดปังปังยังไม่ผอมนะเนี่ย
อยากเห็นตอนผอมละ
พี่ใหญ่คงได้ถือไม้หน้าสามตลอด 24 ชั่วโมงจริง ๆ 5 5 5
รีบมาต่อนะคะ รอติดตามผลงานอยู่ค่ะ สู้ ๆ :L2:
-
ชนะใจพี่ใหญ่งายยย ~
-
ชนะใจพี่ใหญ่ไง แล้วยังชนะใจคนอ่านด้วยนะคะน้องปัง
ใครว่าพี่ใหญ่ไม่สนใจมาให้กำลังใจหลังเวทีแล้วก็ไปปักหลักหน้าเวทีอีก น่ารัก
พอเห็นน้องสวยก็อยากลากกลับบ้าน นี่คิดภาพแกถือไม้หน้าสามแล้วนะ โหดได้อีก
อร้ายยย กระชากมาจูบต่อหน้าธารกำนัลมาก คนบ้าๆๆๆ ทุบอกรัวๆ
แหม่ จะให้ของขวัญแบบหวานๆ มันก็ไม่ใช่ตัวตนอีก เขวี้ยงให้สิจ๊ะ ฮาร์ดคอร์สไตล์
พี่ใหญ่กับปังต่างมองข้ามเปลือกนอกของกันและกันไปแล้ว ดีมากเลย
โอมพี่ใหญ่จงรักจงหลง จงถือแต่ไม้หน้าสาม 555
ปล. เล็กน่ารักมากวันนี้ ที่เล็กพูดบนเวทีก็ซึ้งมากด้วย แทนตัวว่าเค้านี่โมเอ้สุดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อยากให้ปังผอมไวไวจัง
-
อร๊ายยยย หวานกันตลอดเวย์อ่ะคู่นี้ อิอิ o18
-
หมั่นไส้อีพี่หย่ายยยยยย :ling1:
-
มาต่ออีกนะครับผม สนุกมากๆเลย ^^
-
รอน้องปังปัง
-
สวัสดีจ้า คิดถึงจังเลย
มาแจ้งข่าวค่ะ คนเขียนจะมาอัพน้องปังประมานวันอังคารนะค่ะ
เพิ่งทำงานเสร็จต้องรอคิวนิยายเรื่องอื่นๆด้วย
รักหมูปังรอหมูปังนะค่ะ แต่ตอนหน้า เป็นตอนพิเศษ แมวกับหมาดีกว่าเนอะ น้องเล็กกับเจ้าเสาร์คู่นี้น่ารักไม่แพ้กัน
มารอลุ้นรักแสบๆคันๆกันดีกว่าเนอะ
แล้วเจอกันน๊า
ปล. คนเขียนหาที่ฝึกงานได้แย้ววววววววววว กรี๊ดๆๆๆๆ อิอิ :hao7:
:bye2:
-
รอนะค้า~
...ยินดีด้วยกับเรื่องที่ฝึกงานนะคะ :mc3:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อะไรนะ พรุ่งนี้วันอังคาร !! :z6:
รอน้าาา :mew3:
-
จะรอปังปังน้าาาาาาาาาาาาา o13 o13 o13 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ปังปังน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :z3: :katai2-1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอปังปังได้คร้าาาาา
เรื่องฝึกงานสู้ๆนะค่ะคนเขียน
-
รอนะฮะ :')
-
Not Fat
{CH33 พิเศษใส่ไข่หมากับแมว}
วันประกวดผ่านมาจะสามวันล่ะ ดูเหมือนคู่ปังปังกับพี่ใหญ่จะกิ๊บกี๊วกันมากกว่าเดิมนะ ถึงปังปังจะแพ้เรื่องงานประกวดแต่ก็ได้อันดับสองของการประกวดโมเดลด้วยคะแนนสูสีนะ เริ่ดไปเลยนะผมว่า ได้เงินมาตั้ง 3,000 แหนะ แน่นอน ผมเก็บหมดเอาไว้ซื้อของบำรุงปังปังนั้นแหละ อย่าลืมสีปังปังต้องสวยยยยยยยยยย
ผมน่ะนะอิจฉ๊า อิจฉา เห็นไปไหนมาไหนพี่ใหญ่ก็ตัวติดกับปังปังชอบ ส่งสายตาที่เหมือนถือไม้หน้าสามตลอดเวลา ก็แน่ล่ะ ตอนนี้เทรนเจ้าเนื้อกำลังมาเลยมีหลายภาควิชาจะมายืมตัวปังปังไปทำงานอะไรหลายๆอย่าง เพราะปังปังสวยนั้นแหละเลยเป็นแบบนี้ แถมยังแอบมีคนมาขอเบอร์ด้วยล่ะ อันนั้นก็โดนผมตบกบาลไปตามระเบียบ ปังปังของพี่ใหญ่คนเดียว นะจะบอกให้
ส่วนคนน่ารักอย่างผม ก็โดนตอดๆเหมือนกัน ทำไงได้ก็ผมน่ารักนี้ แต่ไม่ค่อยมีคนกล้ามายุ่งกับผมหรอกเพราะสันดานผมมันหยิ่งยโสซะขนาดนั้น ช่วยไม่ได้ ผมไม่ไว้ใจคนพวกนี้ ผมเจอคนแสวงหาผลประโยชน์มาเยอะจะตายเพราะบ้านผมรวยเลยต้องระวังตัว มีอีกเรื่องที่ผมเพิ่งเคลียกับไอ้เสาร์ลงตัวด้วยกรงเล็บคือเรื่องทาสเพราะผมแพ้เรื่องโมเดลกับปังปังไม่ชนะการประกวด แต่ไอ้เสาร์ก็ยอมหุบปากไม่ต่อล้อต่อเถียงเมื่อเจอผมขู่ไปฟ่อใหญ่ หึ รู้ซะบ้างใครเป็นใคร พูดแล้วก็หงุดหงิดใจ ไอ้หมาโง่นิสัยไม่ดี หึ !
“เนียร์ๆๆๆ เมี้ยววววววววววววว”
“ไปเรียกมันอย่างงั้นเดี๋ยวมันก็สับสนหรอกไอ้แมวป่า”
ผมหันไปขู่ฟ่อใส่ไอ้หมาบ้าเสาร์ที่เอาแต่เล่นเกมในโทรศัพท์บนเตียงผม ก่อนจะหันมาอุ้มเนียร์ลูกหมาไซบีเรียจอมหลงทางที่ยังหาตัวเจ้าของไม่เจอ มานั่งหันหน้าเข้ากำแพงตรงเตียงของปังปัง หึ ไอ้บ้า ไม่สนใจกันและจะมาอยู่ด้วยกันทำไมเป็นแบบนี้มาสองวันแล้วนะ ไอ้สนใจเกม สนใจเพื่อน สนใจทุกอย่างยกเว้นผมอ่ะ !!!! เห็นแบบนี้เด็กน่ารักอย่าผมก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ เนอะเนียร์เนอะ เรามันเด็กโดนทิ้งเหมือนๆกัน เข้าใจกันดี กระซิก …
แก๊ก
อ่ะ วางเกมแล้ว สังเกตเห็นความผิดปกติแล้วใช่ไหมล่ะ มาง้อสิมาง้อ ไอ้หมาโง่งี่เง่า โม๊ะๆๆๆๆ
“เออ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ เคๆ … ไอ้แมวป่าก็ไปหาเพื่อนก่อนนะ … เออไอ้ห่าอย่าเร่งกู!!!” มันพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง ทั้งๆที่ยังคุยโทรศัพท์ไม่สนใจผมกับเนียร์ที่นั่งมองมันคิ้วกระตุกอยู่ … อะ อะ
“ไอ้หมาโง่!!!!!”
ปั๊บ!
ผมโมโหควันออกหูปาหมอนตามหลังไอ้หมาบ้าไป แม่ง ไม่เคยรู้อะไรเลย!!!!!! หึ!
หงิง ๆๆๆ
“อะไร อยากไปหาบ๊อบแอนส์โทนี่หรอ? โอเคๆ เดี๋ยวเล็กพาไปนะ” ผมว่าและกอดเนียร์ไว้ในอก มันครางหงิงไปหามาม๊า ดีกว่า อยู่หอไปก็ไม่มีคนสนใจหรอก หึ งอน ไม่ง้อดีนัก ไปก็ได้ … เพราะยังไงไอ้บ้าเสาร์ก็ไม่เคยรักผมอยู่แล้วนี้ คนที่ไอ้บ้ารักจริงๆปังปังโน้น แบร่!
“ตัวเล็กกลับบ้านทำไมไม่บอกปังเลย”
ผมเอาไหล่ดันโทรศัพท์ให้ชิดกับหูในขณะที่มือก็กำลังเทอาหารโทนี่กับเนียร์ที่เล่นกันรอผมอยู่ที่เชิงบันไดศาลาในสวนไม้ของบ้านผม ส่วนมากเจ้าเนียร์เล่นส่วนเจ้าบ๊อบก็ใช้กระโปรงบานๆของมันทำร้ายเนียร์เพราะรำคาญ หึหึ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
“ก็ปังไม่อยู่นี้ ไม่เป็นไรเดี๋ยวมะรืนเล็กก็กลับแล้ว อิอิ เดี๋ยวเล็กถ่ายรูปเนียร์กับบ๊อบแอนส์โทนี่ไปให้ดูนะ กำลังเล่นกันน่ารักเลย” ผมหันไปจังหวะที่เจ้าเนียร์กำลังโดนเจ้าโทนี่งับหูอยู่ โอ้ยๆๆๆๆ แมวน่าจะกลัวหมาสิ เอ๊ะ แต่ก็ไม่เสมอไปนะ ฮิฮิ … เชอะ ออกไปจากสมองข้าเดี๋ยวนี้เจ้าหมาปิศาจ!!!!!
“แล้วเล็กบอกเสาร์หรือยัง”
“อ่ะ ปัง แค่นี้ก่อนนะ เนียร์กำลังโดนบ๊อบฆ่า”
ผมกดวางสายวิ่งไปหาเจ้าเนียร์ที่กำลังโดนเจ้าบ๊อบเอาก้นใหญ่ๆของมันทับหน้า พอผมจะเดินเข้าไปห้ามเจ้าบ๊อบก็ลุกขึ้นเดินไปกินข้าวของตัวเองหน้าตาเฉย ส่วนเจ้าเนียร์ก็ไม่ยอมแพ้ตั้งเนื้อตั้งตัวได้ก็วิ่งดุ๊กๆ ไปที่ชามข้าวของตัวเองบ้าง ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตลกเพราะตัวนึงกินอย่างีมารยาทดูผู้ดี๊ดี ส่วนอีกตัวนี้มูมมามเหมือนไม่ได้กินข้าวมาปีแสน ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งกินไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน หึ เนียร์อ้วน ฉลาดกว่าไอ้หมาโง่ตั้งเยอะ
“คุณเล็กสวัสดีครับ”
“อะ อ้าว คุณลุงผดุง แหม ไม่ได้เจอกันนานดูท่าทางแข็งแรงขึ้นนะครับ”
ผมหันไปยกมือไหว้คุณลุงผดุงพ่อของปังปังที่ผมเคยเจอท่านตอนขนของย้ายเข้าหอนั้นแหละ ว่าจะไปหาท่านตอนอยู่ในโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไปเพราะติดโน้นติดนี้ และผมรู้สึกฟินมากที่พี่ใหญ่ใช่ความเผด็จการทำเรื่องที่เป็นประโยชน์ได้แบบนี้ แค่นี้ปังปังก็หมดห่วงพ่อแล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้ว น่าล๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“แหมก็พูดไปครับ เห็นคุณนายบอกจะไปต่างประเทศ ตอนนี้ไม่มีคนอยู่บ้านมีแค่พวกลุงๆกับป้าๆเท่านั้นแหละครับ”
“ตัวเล็กรับทราบแล้วเปลี่ยนครับ อิอิ” ผมทำท่าตะเบะลุงผดุงหัวเราะเสียงดังก่อนจะนั่งยองๆลงไปเด็ดใบเสียของต้นไม้เล็กๆที่พื้นออก ผมนั่งลงตามแก ต้นไม้พวกนี้ลุงเป็นคนดูแลเหรอ เก่งจังเลยน๊า บางทีผมก็อยากมีชีวิตแบบปังปังบ้าง ไม่ต้องรวย ไม่ต้องดูดี แต่ก็ดูมีความสุข ชะมัดเลย …
“ว่าแต่เจ้าปังไม่มาด้วยเหรอ เห็นเมื่อคืนโทรมาอยากจะมาหาลุง”
“เอ่อ คือ ปังปังติดงานครับ” ผมอึกอัก ก่อนจะยิ้มให้ลุงอย่างฝืนๆ คุณลุงมองหน้าผม ก่อนจะยิ้มและหัวเราะขึ้นเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ พวกเด็กนี้เวลาไม่สบายใจชอบหนีปัญหากันซะจริงๆเลยน๊า มาเล่นหมากรุกกับลุงสักตาสองตาไหมล่ะ”
“ผมเล่นไม่เป็นอ่าลุง หมากเก็บได้ไหม”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เดี๋ยวข้า เอ้ย ผมสอน รอแปปนึงผมไปหยิบกระดาษหมากก่อน เดี๋ยวข้าให้แม่บ้านเอาน้ำท่ามาให้นะครับ” แล้วคุณลุงก็วิ่งหายไป คือแบบเหมือนปังปังมากๆ นิสัยที่เก็บไม่ค่อยอยู่ แต่ปังปังจะเงียบกว่าคุณลุง แบบนี้เดี๋ยว ข้าเดี๋ยวผม ตลกจัง ฮ่าๆๆๆๆ
.
.
.
-เสาร์-
“มันว่าไง”
“… เล็กบอกจะกลับ มะรืนนี้” ไอ้ปังตอบผมอย่างไม่สนใจก่อนจะนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือภาพต่อไป
เฮ้อ ไอ้แมวป่านะไอ้แมวป่า โทรไปไม่รับสายแต่พอไอ้ห่าก้อนไขมันนี้โทรไปรับซะอย่างงั้น โกรธอะไรกันแน่ว่ะ ผมจำได้ว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี้หว่า ก็ดี ไม่อยู่ก็ดี ผมจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนให้ช่ำปอดไม่ต้องมานั่งสนใจไอ้แมวป่าว่าจะต้องกลับมาอยู่ด้วยหรือมาคุยโทรศัพท์และหลับไปพร้อมๆกัน เดี๋ยวนี้ก็ยิ่งบ้าๆอยู่ไม่รู้อากาศร้อนหรือยังไง สงสัยต้องพาไปฉีดยาแก้บ้าหน่อยแล้ว
“ทะเลาะกันเหรอ” ไอ้ปังถามผมขึ้นเบาๆ ผมเงียบและกำลังคิดว่าหลายวันมานี้ผมทะเลาะอะไรกัน ก็ไม่นี้ …
แต่ผมกับตัวเล็กเป็นความสัมพันธ์ที่จะเรียกว่าแฟนคงใช่ล่ะมั้ง มันเริ่มต้นแบบงงๆ คือในช่วงเวลาที่สับสน ผมดันเผลอไปชอบนิสัยหยิ่งๆแบบนั้นได้ บางทีผมก็สงสัยในสเป็คตัวเองนะ เดี๋ยวก็คิดว่าตัวเองชอบไอ้ไขมันทะลักมีแต่สิว ทำผมขนลุกขนพองทุกครั้งที่โนเพื่อนสมัยมัธยมประถมเบาหู แต่สุดท้ายพอมารู้ว่าไอ้พี่ใหญ่จะเอามันทำเมียก็ดันแสดงปฏิกิริยาแบบนั้นออกมา อย่างไม่รู้ตัว คือตอนนั้นกูแค่รู้สึกว่ากำลังจะเสียของเล่นอะมึงนึกออกปะ
กูมันลูกคนเล็กนี้หว่า คนที่บ้านตามใจกู พอมาเจอแบบนี้กูเลยของขึ้น แต่นอนนี้กูแน่ใจแล้วว่าไม่ได้ชอบมันกูแค่มองมันเป็นของเล่นที่ชอบรังแกมันมานาน แต่พอมาเจอไอ้แมวป่า ก็รู้แหละว่ามันไม่เหมือนใคร บางทีก็น่ารักเหมือนเด็กขี้อ้อนออเซาะ แต่บางทีก็โลกส่วนตัวสูงปี๊ดดดดดดดดด เหมือนตอนนี้ จะกลับก็ไม่บอกแฟนมันสักคำ หึ =_=’
“เฮ้อ กูไปและ” ผมว่าเดินออกมาจากห้องไอ้ไขมันอับชื้น สวนทางกับไอ้พี่ใหญ่ประธานภาคที่เดินหน้านิ่งซึนเป็นวิญญาณหาที่อยู่สิงสถิต น่ากลัวไปนะบางที
พอเดินเข้ามาห้องตัวเองได้ก็แผ่สองสลึงนอนจ้องโทรศัพท์ที่เงียบสนิท ไม่มีแม้กระทั้งไลน์ หรือสายเรียกเข้าจากไอ้แมวป่า ลองโทรไปก็ปิดเครื่อง ไลน์ไปก็ไม่ตอบ … เป็นบ้าอะไรกันแน่นะ ไอ้เจ้าเนียร์ก็หายไปแล้ว หรือจะไปบุกบ้านมันดี … และถ้าไปเจอพ่อหรือแม่มันล่ะจะทำยังไง … NO NO ผมยังไม่พร้อม รอให้มันรับโทรศัพท์ดีกว่า แต่ระหว่างรอ หึหึ ผมก็มีเวลาทำอะไรอีกเยอะ!!! เบอร์อยู่ไหนหว่า … นี้ไง
“ว่าไงไอ้เสาร์ มึงจะมาไหมเนี้ยกูกำลังจะไปซื้อเหล้า” รอสายไม่นานเสียงเลวๆของไอ้ยีนต์ก็ดังขึ้น
“ตั้งวงเลยเพื่อน!!!!!”
.
.
.
-ตัวเล็ก-
ไม่โทรมา … มีไลน์แค่ไลน์เดียว คือถามว่าอยู่ไหน ไม่มีเฟชบุ๊ก ไม่มี ข้อความ ไม่มีอะไรเลย … ไอ้หมาโง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮึ้ย คอยดูนะ จะไม่ให้อภัยเลย นิสัยไม่ดี!!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง
ก่อนจะกลิ้งไปมาบนเตียงกว้างสีน้ำตาลของผมคว้าเอาเจ้าเนียร์ที่นอนอยู่ข้างๆกลิ้งไปด้วย ส่วนเจ้าบ๊อบป่านนี้คงไปนอนซุกอยู่ในซอกไหนสักซอกในห้องผมนี้แหละ หึ หรือว่า บางทีเราอาจจะคิดผิดก็ได้ที่ไปเอาคนที่ไม่ได้รักมาเป็นแฟนแบบนั้น ไปบังคับจิตใจเค้ามาจนเรื่องมันออกมาในลักษณะนี้แทน … เฮ้อ … ทำไงดีอ่ะ
ตอนเล่นหมากรุกกับลุงผดุง ตอนกินข้าวกับพวกแม่บ้านคนสวนก็สนุกดีหรอก แต่พอต้องมาอยู่คนเดียวในห้องที่กว้างพอๆกับหอพักที่เคยมีหมาตัวใหญ่นอนอยู่แล้วมันคนละเรื่องกันนะ คิดไปคิดมา ตัวเล็กก็ไปบังคับเสาร์ตลอด ชอบทำร้ายร่างกาย ทำตัวก็ไม่น่ารักใส่เป็นประจำ ก็ไม่แปลกที่ไอ้หมาบ้าจะไม่ชอบ แค่น่ารักอย่างเดียวเป็นทุกอย่างไม่ได้หรอก … ทำไงได้ นิสัย สันดานของผมมันเป็นแบบนี้อ่ะ …แย่แล้ว ผมรักไอ้หมาบ้าจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แย่แล้ว …
ม๊าววววววววววววววววววววว
แหมะ!
“อ๊ากกกกกก มาทับหน้าทำไม” ผมตะโกนลั่นเมื่ออยู่ๆเจ้าบ๊อบก็กระโดดจากไหนไม่รู้เอาก้นใหญ่ๆของมันมาทับหน้า อ๊ากกกกกกกกกก สิว ๆๆๆ ตัวเล็กต้องเป็นสิวแน่ๆ T^T
ผมสะบัดตัวออกก่อนที่สงสารระหว่างหมากับแมวจะเกิดขึ้นบนเตียงผมอีกครั้ง เดี๋ยวสิไอ้บ๊อบ เอ็งขอโทษข้าก่อน!!!!! ผมมองภาพตรงหน้าที่หมากับแมวกำลังฟาดฟันกันด้วยอุ้งมือถอนหายใจเสียงดังฝากแค้นไว้ก่อนจะวิ่งไปล้างหน้าในห้องน้ำ ไม่เอาอ่ะ ถ้าเป็นสิวขึ้นมา หน้าผมจะเห็นชัดมากๆ แถมเป็นทีก็อักเสบตั้งหลายวัน ฮือๆๆๆ บ๊อบนะบ๊อบ
“อย่าทะเลาะกันสิ บ๊อบแกล้งน้องทำไมนักหนา!”
เดินออกมาจากห้องน้ำได้ผมก็ต้องดุเจ้าบ๊อบเมื่อเห็นว่ากำลังงับหูเจ้าเนียร์อยู่ ไอ้หนูนี้พอเค้าทำจริงๆก็ไม่สู้หรอก ร้องหงิงๆนั้นแหละ หึ ผมจับสองตัวแยกเจ้าบ๊อบมองผมและเชิดหน้าใส่กระโดดขึ้นไปนั่งเป็นแมวผีสิงบนชั้นหนังสือ ส่วนเจ้าเนียร์พอเป็นอิสระก็เข้ามาคลอเคลียผมทันที ผมลูบหัวเจ้าเนียร์ก่อนจะมานั่งทาครีมที่โต๊ะเครื่องแป้งไม่ลืมที่จะฆ่าเชื้อที่มือก่อน
เช็ดหน้าไป ก็ไม่วายต้องจ้องโทรศัพท์ที่แน่นิ่งอยู่บนเตียง … ไม่โทรมาจริงๆสินะ ถ้าไม่โทรมาคืนนี้ เราเลิกกันแล้วนะ ยอมแล้วแหละ จะไม่ฝืนใจอีกแล้ว ดีซะอีก กลับไปเป็นตัวเล็กคนน่ารักที่มีหนุ่มรุมล้อมแต่แสนที่จะหยิ่งยโสดีกว่า … แบบนั้นแหละดีแล้ว
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด
ผมกลิ้งแปดตลบมาคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นไปถือไว้ในมืออย่างว่องไว ทิ้งสำลีที่กำลังจะเอามาเช็ดหน้าลงพื้นอย่างไม่สนใจ ไอ้หมาโง่รึเปล่า ใช่รึเปล่า … หึ นี้ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่
“ฮัลโหลลลลลลลล ปังปัง คิดถึงเก๊าหรออออออออออออออออ” ผมรับโทรศัพท์และแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น คนอย่างไอ้เล็ก ไม่มีเศร้าหรอก
“เล็กตอนนี้เสาร์อยู่สถานีตำรวจ”
… ห๊ะ ปังว่าไงนะ
.
.
.
-สถานีตำรวจ-
ไอ้หมาโง่ … ไอ้หมาสวะ ไอ้หมาไม่มีชาติกำเนิด ไอ้หมาไร้ประโยชน์ ไอ้หมาขี้เมา!!!!!!!!!!
“เล็กจ๋า! ฮึก หายไปไหนมา อึก อ๊อกกกกกกกก” ผมดันหน้ามันออก จนเสียงคอมันดังกร๊อบ
ก่อนจะเดินไปเกาะปังปังที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมพี่ใหญ่ที่ทำหน้าเหนื่อยหน่าย ทั้งคู่มาด้วยชุดนอน จะสวีทกันแล้วสิพี่ใหญ่ถึงทำหน้าเซ็งขนาดนั้น แต่ก่อนที่ผมจะฟินก็ต้องหันไปค้อนไอ้บ้าเสาร์ที่ตอนนี้ลงไปนั่งคอพับคออ่อนตรงทางเข้า ลำบากคุณตำรวจต้องช่วยกันพยุงขึ้นไปนั่งดีๆบนเก้าอี้ ฮึ รู้ไหมเนี้ย ออกมาผมยังไม่ได้เช็ดหน้าเลยด้วยซ้ำ ไอ้เจ้าเนียร์ผมก็ทิ้งไว้กับเจ้าบ๊อบไม่รู้ป่านนี้ตีกันบ้านแตกรึยัง เพราะไอ้หมานี้เดียว!!!
“มันไปทำอะไรมาเหรอปัง”
“เมาแล้วขับอ่ะ แถมยังทะเลาะวิวาทด้วย โชคดีหน้าซอยหอพักมีตำรวจตั้งด่านอยู่นะเล็ก ถ้าไปที่อื่นไม่รู้จะเป็นยังไง”
ปังปังพูด ก่อนจะเอียงคอไปกระซิบอะไรกับพี่ใหญ่ไม่รู้ ก่อนที่พี่ใหญ่จะเดินออกไปนอกโรงพัก สะใจตรงที่เดินผ่านไอ้บ้าเสาร์ที่ครางหงิงเป็นหมาและตบหัวดังโบร๊ะที่แหละ หึ เอาหนักกว่านี้พี่ใหญ่ ตบให้สมองกลับเลย หมั่นไส้นักไอ้หมาขี้ม๊าววววววววววววววว
“ทะเลาะวิวาท… แล้วคู่กรณี?” ผมเอียงคอถามปังปังในใจนี้เคืองไอ้เสาร์เป็นบ้า หึ อยากขวนหน้าให้พัง!!!!
“จ่าเฉยอ่ะ” ผมเผลอหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนที่ปังจะเล่าเหตุการณ์ที่ผมจะเอาไว้ล้อตอนสร่างเมาแล้วให้ฟัง ไอ้บ้าเอ้ย!!! โคตรจี้!!!
ปังปังบอกว่าฟังมาจากคุณตำรวจอีกที เวลา 4 ทุ่ม ช่วงที่ผมกำลังล้างหน้าอยู่ในห้องน้ำนั้นแหละครับ ไอ้บ้าเสาร์ขับรถมอเตอร์ไซค์กิ๊กก๊อกของเพื่อนมันขับฝ่าด่านออกไปในความเร็วที่ช้าเหมือนเต่าเดินมาราธอน เรียกให้จอดก็ไม่จอด แถมขับก็เหมือนจะล้มเสียให้ได้ สุดท้ายตำรวจก็ต้องกระโดดคว้าตัวเอาไว้ พอคว้าตัวได้ก็พามานั่งสงบสติอารมณ์ และเหมือนไอ้บ้าเสาร์จะฮึดฮัดๆ ปัญญาอ่อนไม่ยอมอะไรทั้งนั้น สรุปไปยืนทะเลาะกับจ่าเฉยที่อยู่ข้างๆนั้นแหละ สุดท้ายตำรวจก็ต้องพาตัวมาโรงพักเพราะทำคนเมาแถวนั้นอยู่ไม่เป็นสุขไปด้วย และก็โทรเรียกพี่ใหญ่ที่ไอ้เสาร์เมมชื่อว่า ประธานคณะหมาแก่ ซึ่งไอ้หมานี้โทรหาพี่ใหญ่เป็นคนสุดท้ายเห็นว่าจะชวนไปกินเหล้านี้แหละ ให้พี่ใหญ่มารับตัวไป ปังปังเลยโทรหาผม นั้นแหละเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้
“แล้วรู้ไหม ปังไปถามเสาร์มาว่าจะไปไหน เสาร์ตอบว่าอะไร”
“จะไปซื้อเหล้าใช่ไหมล่ะ ไอ้หมาขี้เมานั้นอ่ะ สมองคิดอะไรไม่ค่อยได้หรอก”
“ไม่ช่ายยยยยยยย เสาร์บอกจะไปหาเล็ก บอกคิดถึง พูดจาเป็นเด็กน้อยเลย รู้แบบนี้ก็อย่าไปโกรธเจ้าบ้านั้นเลยนะ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันดีกว่า” ผมเม้มปากแน่น …
ไอ้หมาบ้า อย่ามาทำให้มีความหวังจะได้ไหมล่ะ เมาแล้วขับอันตรายไม่รู้หรือไงนะ เอาเถอะ ไว้สร่างเมาพ่อจะขวนแทนค่าปรับเลยแล้วกัน … หึหึ น่ารักชะมัด อะ อะ ชอบอภัยให้ก็ได้ อิอิ
.
.
.
ผมพาไอ้บ้าเสาร์กลับมาที่บ้านในเวลาตี 2 กว่าๆ เพราะไม่อยากปล่อยเนียร์กับบ๊อบให้นอนด้วยกันแค่สองตัว กลัวจะทะเลาะกัน แต่พอมาเห็นสภาพที่สองตัวนอนซุกกายอยู่เคียงกันในผ้าห่มผืนใหญ่ของผมก็โล่งใจ แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปหนึ่งทีส่วนพี่ใหญ่กับปังปังก็พากันกลับหอเพราะพรุ่งนี้สองคนต้องไปอบรมอะไรสักอย่างของคณะ ตอนแรกปังอยากจะด้วยเพราะอยากเจอพ่อและอยากเล่นกับเจ้าสองตัวนี้ แต่ก็ต้องยอมตัดใจเพราะงานตรงนั้นก็สำคัญเหมือนกัน
“คุณหนูครับให้ลุงวางผู้ชายคนนี้ไว้ไหนครับ”
“แปปนึงนะครับลุงศักดิ์” ผมหันไปพูดกับลุงคนขับรถที่ร่างกายบึกบึนพอที่จะพยุงไอ้หมาเสาร์ตัวยักษ์ที่หลับไม่ตื่นสักที เมาอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ แต่คงเมามากแหละเพราะเล่นไปทะเลาะกับจ่าเฉยแบบนั้นอ่ะ
ผมรีบพาเจ้าสองตัวแสบไปนอนที่เบาะด้านล่างเตียงก่อนจะบอกให้ลุงวางเจ้าหมาตัวยักษ์ลงบนเตียงผม พอลุงแกวางลงได้ ผมก็บอกให้แกออกไป จากนั้นในห้องก็มีแค่ผมและไอ้บ้าเสาร์สองคน
ผมมองภาพตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจ เบาๆ ยักไหล่เดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตามเนื้อตามตัวของไอ้หมาเน่า … ผมไม่ชอบความสกปรกนี้ ไม่อยากกอดไอ้หมาเน่า ๆ แบบนี้ พอเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเน่าๆให้ใส่ของพี่ใหญ่ได้ ก็แทบจะหมดแรง เฮ้อ … จากที่หมอนี้สะอาดผมกลับมีแต่เหงื่อ สุดท้ายผมก็ต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบตามระเบียบ พอออกมาก็ตี 4 กว่าๆ ล่ะ ไอ้หมาเสาร์นอนสบายเชียวแหละ ผมก็นอนบ้างดีกว่า
ผมล้มตัวนอนก่ายไอ้บ้าเสาร์ … อบอุ่นจังจะมาหาเล็กหรอ … ขอบคุณนะ แต่ถ้าเสาร์เป็นอะไรไปเพราะเมาแล้วขับ เล็กจะเป็นยังไง … แย่จังเจ้าหมาโง่ …
“อ่ะ … มายังไง ไอ้แมวป่า” ผมได้ยินเสียงแง๊วๆของไอ้บ้าเสาร์ที่สร่างเมา … นอนเฉยๆได้ไหมล่ะ ผมเพิ่งได้นอนเนี้ยยังไม่ทันจะหลับ ขอนอนก่ายหน่อยนะ เจ้าหมาผี
“ตัวเล็กที่นี้ เอ่อ …” ผมเงยหน้าขึ้นไปค้อนขวับใหญ่!
“จะเรียกทำไมว่ะ อยากโดนข่วนหน้าแหกไง๊ ไปทำอะไรมาสำนึกซะบ้าง นอนไป!!!” ผมตวาดเสียงดังก่อนจะวางหัวตัวเองลงบนอกของไอ้หมาบ้าเสาร์ดังตุ๊บ ได้ยินเสียงมันร้องเอ๊งออกมานิดนึง ก่อนจะเอามือมาโอบรอบตัวผมไว้และหลับไปพร้อมๆกันอีกครั้ง …หุบปากและกอดเล็กไว้แน่นๆก็พอ ทำได้ไหมเจ้าหมาโง่
.
.
.
เวลา 9 นาฬิกาของวันรุ่งขึ้น ภายในห้องที่แสงแดดจากด้านนอกสาดเข้ามาในยามอรุณ เจ้าหมาตัวใหญ่อย่างเสาร์ และแมวตัวแสบอย่างตัวเล็ก นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงใหญ่ที่แลดูอบอุ่นใจ ข้างเตียงมีสองสัตว์เลี้ยงเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งจากปลอกคอของทั้งสองตัวจนตัวเล็กต้องตื่นขึ้นมามองดู ถึงจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกปลุกขึ้นมาทั้งๆที่เพิ่งได้นอน แต่พอมองภาพใบหน้าครึ่งขวาของเจ้าหมาตัวใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ ก็สุขใจอย่างประหลาด
เจ้าแมวน้อยค่อยๆลุกจากเตียง ชายเสื้อเชิ้ตยาวปิดเข่าของตัวเองไหวไปมาอย่างน่ารักน่าชัง เดินเข้าไปในห้องน้ำทำเสียงให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้หมาตัวยักษ์ตื่นขึ้นมาตอนนี้ โดยมีลูกสมุน สองตัววิ่งตามเข้าไปด้วย
พอทำธุระส่วนตัวตอนเช้าเสร็จ ตัวเล็กมายืนหน้ากระจกในห้องน้ำที่แบ่งเป็นโซนไว้อย่างสวยงาน ด้านหน้ามีโฟมล้างหน้าที่เครื่องเวชสำอางสำหรับผิวหน้าแพ้ง่ายอยู่ละลานตาไปหมด เสียงเปิดน้ำดังขึ้นก่อนที่สองมือจะค่อยๆชโลมน้ำล้างหน้าอย่างเบามือ แต่แล้วมือบอบบางของคุณหนูอย่างตัวเล็กก็ไปสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติบนหน้าตัวเอง แมวน้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองบนกระจกบานใหญ่ตรงหน้า ก่อนที่โลกทั้งโลกจะเหมือนดับวูบลง
ผลั๊วๆๆๆๆๆ
“อะ อะไร เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งตี อ๊อก ไอ้เล็ก บอกว่าหยุดก่อน” ตัวเล็กออกมาจากห้องได้ก็คว้าเอาหมอนมาฟาดกระหน่ำเจ้าหมาตัวใหญ่ไม่หยั่งจนเจ้าบ้าสะดุ้งตื่นจากฝันหวาน หน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธ ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ พร้อมกับสิวเม็ดเป้งที่ขึ้นอยู่กลางหน้าผาก!
“เพราะแกเลยไอ้หมาบ้า!!!!!!!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก สิวขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!”
หมากับแมวก็แบบนี้แหละ ทะเลาะกันไป แต่ก็รักกันดียิ่งกว่าใครๆจะเข้าใจในความรักที่เกิดจากความมึนและซึนมันค่อยๆขยายกลายเป็นความผูกพันธ์ … โฮ่งๆ เมี้ยวๆ
========================
ม๊าวววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักกกกกกก :katai5:
เจอกันตอนหน้าค่ะ มาดึกหน่อย อิอิ
แต่คู่นี้ก็น่ารักไปอีกแบบเนอะ กรี๊ดๆ :hao7:
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
(http://i61.tinypic.com/2qalfsk.jpg)
:bye2:
-
บางทีเสาร์ก็ติดเพื่อนไปนะ … สนใจตัวเล็กบ้างไรบ้างก็ได้ค่ะ หน้าที่แฟนน่ะรู้จักป่ะคะเสาร์ หืมม~ แต่บ๊อบกับเนียร์น่าร้ากกก..สุดๆ ไปเลยค่าา
-
โอ้ย ทะเลาะกันได้น่ารักมาก
ฮามากก็ตรงที่ทะเลาะกับจ่าเฉยนี้แหละ
:z2: :z2: :z2:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ซึนกะอึน เหมาะที่สุด
-
55555 คู่นี้เขาทะเลาะกันตลอดๆๆๆ
-
เอาคู่นี้อีกกกกกกก มาม่าไม่ขึ้นสินะ555
ปล.แอบมีคำผิดเยอะอยู่จ้า เช่น หัวเล็ก -->ตัวเล็ก รวม-->รวย
-
ตั้ลล๊ากกกกก~
-
ทะเลาะกันตลอดแต่ก็น่ารักดี
-
ตัวเล็กใจอ่อนง่ายจัง
-
ถึงจะมึนๆ ซึนๆแต่น่ารักมากอ่ะ ยิ่งตอนไปยืนทะเลาะกับจ่เฉยนี่คือสามารถมาก อย่างฮาเลย รออ่านนะค่ะ
-
การทะเลาะกันของเล็กกับเสาร์นี่เรียกได้ว่า
เป็นคลาสสิคของการเป็นแฟนนะ
ชาย-หญิงเจอบ่อยมากๆ
ขนาดอยู่บ้านเดียวกันนะ
ที่เคยเจอมา เมียโกรธมากๆใช้ความนิ่งเงียบเป็นตัวลงโทษ
แถมด้วยอาการปั้นปึ่งใส่แฟน
รอให้แฟนง้อ
ผ่านไปสามวันแฟนก็ยังทำเหมือนเดิมไมาเดือดร้อน
นางพาลนึกไปว่าเมียคงไม่สบายหรือเหนื่อยเลยไม่พูด
จนเมียอ้าปากต่อว่าจะไม่ง้อใช่ไหม?
แฟนถาม - อ้าวคุณโกรธผมเหรอ? นึกว่าแค่เหนื่อยหรือเมนส์มา
เจอบ่อยโดยเฉพาะแฟนฝรั่ง
-
:pig4:
-
ตัวเล็กน้ารักกก :katai3:
-
:mew1: :mew1:
-
ฮาดี~~
ทะเลาะกันเช้าเย็นขนาดนี้เค้าว่าลูกดกนะ
55555555555
-
กัดกันตลอดเลยคู่นี้ 555
-
สมน้ำหน้ามัน555สิวขึ้นเลย มาต่ออีกนะครับผม
-
คู่นี้มันบ้าบอสมกันดีจริงๆ
-
:laugh:
โหดไปไหนเนี้ยตัวเล็กก
-
รอปังผอมอย่างเดียวเลยตอนนี้55 รอๆๆ :hao7:
-
ประธานคณะหมาแก่
สุดยอดในการตั้งชื่อจริงๆ 555
-
Not Fat
{CH 34ในวันที่เสือร้ายหายไป}
หลายเดือนที่ชีวิตของผมวนเวียนอยู่กับงาน เรียน และก็พี่ใหญ่ ที่คนเคยบอกว่าเด็กศิลปกรรมงานเยอะแทบไม่มีเวลาทำอะไร ผมก็เพิ่งรู้ซึ้งกับตัวเองวันนี้แหละ ส่วนมากเกือบทุกวิชาจะไม่มีสอบ แต่จะมีงานให้ทำแทนการสอบที่ภาคอื่นจะสอบกันในต้นสัปดาห์หน้าและเปิดเทอม 3 เดือน
และงานแต่ละอย่างก็แทบลากเลือด ไม่วาดก็ปั้น ไม่ปั้นก็ออกแบบ ทำทุกอย่างที่สาขาอาชีพศิลปกรรมพึงจะมีนั้นแหละครับ แต่ผมไม่เคยห่ามรุ่งห่ามค่ำนะ เพราะไม่ว่างานจะเร่งแค่ไหน เที่ยงคืนปุ๊บจะมีมือปิศาจมาลากผมไปนอนก่ายบนเตียงทันที งี้แหละนิสัยการดองงานจึงไม่เกิดกับผม ถึงแม้ผมจะขี้เกียจแค่ไหนก็ตาม =-=’
“สรุปไม่เจอเจ้าของเนียร์จริงๆหรือเล็ก” ผมตามตัวเล็กที่นั่งออกแบบในแมคบุ๊คสีส้มแปร๋นอยู่บนเตียง มือนึงลูบหัวเจ้าตัวน้อยที่นอนแผ่พุงให้เกาอย่างอารมณ์ดีอีกมือจับเม้าส์เลื่อนไปเลื่อนมา ตัวของเนียร์เริ่มโตขึ้นตามอายุของเจ้าตัวน้อย เนียร์เป็นหมาแปลกที่ไม่ค่อยเห่า แต่ถ้าโมโหจะส่งเสียงครางดังไปสามบ้านแปดบ้านเลยละ
“อื้อ … เล็กติดประกาศทั่วซอยแล้วนะ ก็ไม่เห็นมีใครติดต่อมา อยู่กันมาขนาดนี้แล้วอย่ามาเอาคืนเลย เล็กรักเนียร์แล้ว” เล็กเงยหน้าตากลมๆที่อยู่ในกรอบแว่นทรงกลมกับหัวจุกน้ำพุหน้าตัวเล็กยู่ไปมาและยกเจ้าเนียร์ขึ้นมากอดเหมือนลิงกอดลูกอ่อน … เหมือนจริงๆนะ
“หลายเดือนแล้ว เจ้าตัวน้อยคงถูกทิ้งแล้วละ แต่ถ้าวันนึง เจ้าของของเนียร์กลับมา เราก็ห้ามไม่ได้นะถ้าเค้าจะเอาเนียร์กลับไป เพราะเนียร์ไม่ใช่ของเรา เล็กเข้าใจไหม ???” ผมพูดเตือนสติตัวเล็ก เพราะยังไงเจ้าฮัสกี้ตัวนี้ก็เป็นของคนอื่นไม่ใช่ของตัวเล็ก ยังไงความจริงก็เป็นแบบนั้น แต่ใจจริงของผมก็ไม่อยากจะเสียเนียร์ไปเหมือนกัน ก็เจ้าตัวน้อยน่ารักซะขนาดนี้
“ปัง เล็กจะพาเนียร์ไปอยู่บ้านและแกะประกาศออกนะ”
“ตัวเล็ก…”
“ปัง … ปังไม่เห็นเหรอว่าเด็กนี้น่าสงสารนะ ถ้าเราไม่เก็บมาเลี้ยงเจ้าตัวนี้คงกลายเป็นหมาจรจัดอยู่ในซอย กินแต่อาหารที่เป็นอันตรายและอาจจะถูกรถชน และถ้าเจ้าของนั้นใจดี ทำไมถึงไม่ตามหาเนียร์ละ เนียร์น่าสงสารนะ และเล็กก็อยากดูแลเนียร์นะ บางทีโลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ เนอะเนียร์เนอะ”
หงิงงงงงงงงง งงงงงง งงง
นั้นแหนะมีอ้อนซะด้วย ผมได้แต่ถอนหายใจและเดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆเตียงที่เล็กอยู่ ลูบหัวลูบหางนิ่มๆของเจ้าเนียร์จนเจ้าหมาน้อยวัยกำลังนอน หลับไปอีกรอบ ตัวเองถึงจะกลับมาทำงานออกแบบในคอมอีกรอบ บางทีผมก็คิดนะว่าตัวเองเลือกถูกแล้ว ไม่ว่าจะที่เรียนที่ผมตามใครบางคนมาแต่กลับได้เจอสิ่งที่ดีกว่า ทุกอย่างเลยนะ …
มือของผมกอบกุมสร้อยคอที่มีแหวนเงินของพี่ใหญ่แขวนอยู่ ผมชอบจับมันเล่นเพราะมันทำให้ผมสบายใจและสงบลง จนกลายเป็นนิสัยคล้ายๆว่ามันคือสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของผมเอาไว้ แต่เจ้าของคนให้ป่านนี้คงไปทำงานแกล้มเหล้าอยู่หอใครสักคน เป็นแบบนี้มาสัปดาห์นึงเต็มๆแล้วด้วย เฮ้อ เมื่อไหร่จะเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ได้นะ เป็นเป็นห่วงสุขภาพพี่ใหญ่จัง ถึงจะเป็นแฟนกันแบบงงๆ แกมบังคับแต่ตอนนี้ผมก็เป็นแฟนของเค้าหน้าที่ของแฟนก็คือความเป็นห่วงและรักด้วยหัวใจนี้เนอะ …เขินเหมือนกันนะ ...
“ปังเป็นไรอะ หน้าแดงเชียว”
“ปะ เปล่า สงสัยอยู่หน้าคอมนานไป” ผมรีบมุดหน้าหนีก่อนที่เจ้าแมวจอมเจ้าเล่ห์จะสังเกตหน้าผมไปมากกว่านี้ … คิก
.
.
.
“ไอ้อ้วน ตื่นๆๆๆๆ”
ซูดดดดดดดดด
“น่าเกลียด ไปล้างน้าได้แล้ว ยี๋ มีแต่น้ำลาย”
เด็กตัวใหญ่อย่างปังปังลุกขึ้นนั่ง สะลืมสะลือมองคนร่างสูงที่หยิกแก้มตัวเองที่มีรอยคราบน้ำลายยืดเต็มไปหมด มือป้อมยกเช็ดข้างแก้มตัวเองตาลอยมองแฟนตัวยักษ์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ข้างเตียง ปังปังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหนและมานอนในห้องพี่ใหญ่ได้ยังไง รู้แต่ว่าก่อนภาพตัดปังปังกำลังนั่งทำงานอยู่จนเกือบเช้า แหงละ ไม่มีจอมเฮี้ยบคอยลากไปนอน ปังปังจะทำงานดึกแค่ไหนก็ได้ กินมาม่ากินกระป๋องก็ได้ เด็กอ้วนคงมีความน่าสนใจน้อยกว่าเหล้าในมือพี่ใหญ่อยู่แล้วนี้ ฮึ
“เอาแต่นั่งมองหน้าแบบนี้ต้องการอะไร”
“ปะเปล่าครับ” หมูแดงทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกกระชากลงไปนอนบนเตียงและพี่ใหญ่คนเจ้าเล่ห์ก็กระโดดขึ้นคร่อมอย่างรู้งาน เจ้าหมูมุดหน้าไปอีกทาง เม้มปาก หลับตาแน่น ไม่อยากพูดไม่อยากมองด้วยแล้วพี่ใหญ่คนบ้า!
“เดี๋ยว ไม่พอใจอะไรทำไมไม่พูด นิสัยแก้ไม่หายสักทีนะ”
“…” เจ้าหมูอ้วนไม่ยอมพูดด้วยพยายามใช้เท้าเขี่ยผ้าห่มที่ร่นไปอยู่ด้านล่างปลายเท้าขึ้นมาเพราะแขนทั้งสองข้างของตัวเองถูกพันธนาการด้วยปิศาจพี่ใหญ่ที่ตัวก็พอๆกันแต่แรงเยอะกว่าปังปังหลายเท่าตัว
“หึหึ หมูดื้อ”พี่ใหญ่ไม่พูดอะไรต่อแต่ก้มหน้าลงไปงับต้นคออวบๆเนียนหอมๆกรุ่นเหมือนหมูปิ้งยามเช้าของเจ้าหมูที่มีพัฒนาการทางผิวดีขึ้นมาจากเมื่อต้นปีที่เจอกัน
“พี่ใหญ่!” เจ้าหมูร้องลั่น ผลักพี่ใหญ่ที่เผลอคลายมือออกเต็มแรงจนร่างสูงตกเตียงลงไปด้านข้างเสียงดังผลั๊กทำให้เจ้าหมูหน้าตาตื่นกระเด้งตัวมาดูพี่ใหญ่เสือร้าย
และก็ต้องเผลอหัวเราะคิกคักออกมาเมื่อเห็นสภาพของแฟนตัวเองที่ลงไปผิดท่านอนแอ้งแม้งร้องโอดโอยเพราะหัวกระแทกกับตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้าง แต่เมื่อตาคมเหลือบมามองปังปังก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันจนสะอาดหมดคราบน้ำลายบนแก้มใส
ปังปังสูดหายใจเข้าลึกสองสามที ก่อนจะค่อยๆบิดลูกบิดประตูเปิดออกช้าๆก่อนที่เจ้าอ้วนปังปังจะค่อยๆชะเง้อหน้าออกมาดู และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมองซ้ายมองขวาไม่เห็นพี่ใหญ่ … ไปไหนของเค้านะ ปังปังเม้มริมฝีปากก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ยกเสื้อตัวย้วยของตัวเองมาเช็ดน้ำที่เกาะตามใสหน้าจนพุงขาวๆโชว์เกือบถึงอก ถ้าเสือร้ายอยู่อาจจะโดนกินไปทั้งคำก็ได้
ปังปังก้าวไปเหลือบมองโต๊ะทำงานของพี่ใหญ่ที่มีโน้ตสีขาวแผ่นเล็กๆที่ถูกฉีกมาจากกระดาษ A4 เหลือใช้มีอย่างลวกๆ แถวยังเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยที่ปังปังต้องถือมานั่งที่เตียงและแกะทีละคำ ก่อนจะเป่าลมในปากจนเหมือนปลาปักเป้าก่อนจะล้มตัวนอนทั้งๆที่ยังกำกระดาษแผ่นเน่าเอาไว้แน่นพร้อมๆกับแหวนของพี่ใหญ่ที่ห้อยติดอยู่ที่คอ
“คนบ้าจะไปไม่บอกสักคำ เมื่อคืนก็กลับดึก ไม่บอกด้วยว่าไปไหน โกรธแล้วนะ” ถึงปากจะบอกว่าโกรธ แต่จริงๆมีแต่ความเป็นห่วงสุดหัวใจที่หมูน้อยตัวนึงจะมอบให้เจ้าป่าตัวร้ายที่ย่องมาขโมยหัวใจหมูน้อยเอาซะดื้อๆ
“หรือว่า … จะมีคนอื่น” เสียงน้อยอกน้อยใจของเจ้าหมูเบาหวิวจนบรรยากาศภายในห้องรู้สึกเหงาหงอยลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็เศร้าได้ไม่นานเพราะเจ้าตัวเล็กมาเคาะประตูเรียกไปเรียนอยู่หยอยๆ
.
.
.
“ปังปังเป็นไรอะ กินชานมไหม อย่าหงอยแบบนี้สิ”
ตัวเล็กที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆปังปังที่นั่งมองโมเดลบ้านไม้ของตัวเองที่เพิ่งต่อเสร็จเมื่อเช้าอย่างเลื่อยลอยส่งงานชิ้นนี้เสร็จ งานทุกอย่างที่ปังปังต้องทำให้เสร็จภายในเทอมนี้ก็หมดสิ้น ร่วมอาทิตย์ที่ผ่านมา ปังปังแทบไม่มีเวลากินเวลานอนเพราะมัวแต่ทุ้มแรงกายแรงใจทำงานเพื่อให้ทันกำหมดส่ง ถึงแม้งานจะร้อนจะลนแค่ไหน แต่ก็ไม่วายคิดถึงเสือร้ายที่ปล่อยให้ปังปังหลับไปคนเดียวอย่างเดียวดาย ตื่นขึ้นมาก็เจอแต่โน้ตเขียนทิ้งเอาไว้ว่าไปนู้นไปนี้ ถึงแม้จะมีสัมผัสอุ่นๆบนตัวทุกครั้งที่ตื่นก็เถอะ แต่ก็ไม่สู้ตื่นมาแล้วเห็นหน้าเสือร้ายอยู่ดี … หลอกให้หมูรักหลอกให้หลงแล้วมาทำเป็นไม่สนใจแบบนี้ได้ยังไง เจ้าเสือร้าย
“ปังปัง …”ตัวเล็กส่งเสียงครางออกมาเมื่อเห็นเพื่อนสนิทซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วปังปังก็หันมามองตัวเล็กและยิ้มให้บางๆ
“ปังเอาของไปส่งก่อนนะ เล็กจะไปส่งเลยไหม ?”
“เสาร์ไปส่งให้แล้วน่ะ เดี๋ยวเล็กไปเป็นเพื่อนนะ” ตัวเล็กวางช้อนลงและทำท่าจะลุกขึ้นยืนตามเพื่อนรักโดยมีเจ้าเสาร์ที่นั่งเล่นเกมมือถืออยู่ฝั่งตรงข้างเหลือบมองเป็นระยะๆ ตาดูหูฟัง สมกับเป็นหมาจริงๆ
“ไม่เป็นไร เล็กกินข้าวเถอะ ไปแปปเดียว”
“งั้น … รีบมานะ ไม่เป็นไรแน่นะปังปัง ฮืออออ เล็กไม่ชอบแบบนี้เลย”
ปังปังเดินออกมาแต่ก็ต้องถอนหายใจเพราะตัวเล็กเป็นห่วงเค้ามากเกินไป ปังปังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหนตั้งแต่พี่ใหญ่ทำตัวห่างเหินแบบนี้ … ไม่เคยโทรหาถ้าปังปังไม่โทรไปก่อน ไลน์ไม่เคยตอบหรือไลน์มาคุยเล่นเหมือนเมื่อก่อน .. พี่ใหญ่ทำเหมือนจะหายไปจากปังปังอีกคน นั้นทำให้เหมือนแหวนที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอก เหมือนเป็นท่อนไม้ที่ไม่มีค่าอะไรสำหรับพี่ใหญ่เลย …ให้ก็คือให้แต่ไม่เคยจะสนใจว่าสิ่งที่ปังปังให้ความสำคัญนักหนายิ่งความเครื่องประดับใดๆจะมีค่าอยู่ไหม …
“น้องปัง!” เจ้าหมูน้อยสะดุ้งเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่พอๆกับพี่ใหญ่แต่ตัวผอมก้างตรงหน้าที่อยู่ชิดกันจนหน้าของปังปังแทบชนกับอกของผู้มาเยือน นี้เจ้าหมูเดินเหม่อจนจะชนกับคนอื่นอยู่แล้วเหรอเนี้ย ดูท่าจะเป็นเอามากเลยทีเดียว
“ขะ ขอโทษครับพี่โย่ง”
“เหม่ออะไรขนาดนั้นครับไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวพี่โทรตามไอ้ใหญ่ให้”
“มะ ไม่เป็นไรครับผมไปนะครับ” เจ้าหมูว่าและเริ่มสาวเท้าเดินผ่านรุ่นพี่ในคณะออกมา เจอใครไม่เจอดันเจอพี่โย่งจอมป่วนซะนี้ เฮ้อ แบบนี้เรื่องที่เจ้าหมูมีท่าทีแปลกต้องถึงหูพี่ใหญ่ในไม่ช้าแน่ ถ้าพี่ใหญ่รู้พี่ใหญ่ต้องรำคาญและตวาดอีกแน่ๆ แย่แล้วแบบนี้ปังปังต้องโดยเสือร้ายคำรามใส่
เหงื่อเม็ดโตหยดลงที่แก้มใสของเจ้าหมูก่อนที่จะพาตัวเองมานั่งที่ม้าหินใกล้ๆสระน้ำ วางโมเดลบ้านไม้ที่ตกแต่งเหมือนสวยขนาดย่อมลงตรงหน้า ปังปังเป็นคนชอบต้นไม้ รักสัตว์ และเกลียดความร้อน การออกแบบจึงออกมาอย่างเรียบง่ายและสะท้อนความเป็นตัวเองออกมาอย่างดีเยี่ยม อย่างที่บอกปังปังไม่ใช่คนเก่งหรือหัวดีการทำงานแต่ละชิ้นจึงต้องพยายามมากกว่าคนอื่นเป็นสองเท่า ในขณะที่ตัวเล็กทำบ้านสองชั้นได้อย่างสวยงามตกแต่งในสไตล์ที่โฉบเฉียวบ่งบอกถึงความมั่นอกมั่นใจ ต่างจากของปังปัง แต่เจ้าหมูน้อยก็แสดงความพยายามในแบบของตัวเองออกมาเต็มที่ คนอื่นก้าวหนึ่งก้าว แต่ปังปังเลือกที่จะก้าวทีละครึ่งก้าวไปอย่างช้าๆแต่มั่นคง
“เฮ้อ …” แก้มแดงๆจากความร้อนทำให้ตอนนี้เจ้าหมูกลายเป็นหมูแดงน่าเอ็นดูถึงแม้หน้าตาจะบูดบึ้งคิดมากจนคิ้วขมวดปม ถ้าเลิกกับพี่ใหญ่ จะเป็นยังไงนะ … จะต้องจัดการกับชีวิตที่เคยชินแบบนี้ยังไงดีนะ …
“นี้ไงแก คนที่จูบกับพี่ใหญ่วันงานเปิดบ้าน” ปังปังสะดุ้งนิดๆ แต่ก็เลือกที่จะก้มหน้าทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่คุยกันอยู่ด้านหลังของเขา มีคนรัก ก็ต้องมีคนเกลียด ปังปังเชื่อแบบนั้น และนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่จะถูกเปรียบเทียบ เพราะคำของพี่ใหญ่ที่ปลอบใจตลอดจนดุด่าทำให้ภูมิต้านทานของปังปังค่อนข้างแข็งและไม่ร้องไห้และคิดมากทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดเคืองหูของใครเหมือนแต่ก่อน …
“อ่ะ ไปแล้วแหนะ แกพูดดังไปนะ เขาไปเลย”
“ก็แหม พี่เค้าออกจะเท่ ไม่น่าเลย”
“พอได้แล้ว” เสียงพวกนั้นเงียบหายไป จังหวะเดียวกับที่ปังปังเดินออกมาจากตรงนั้น
ผิดมากหรือไงที่มีแฟนเป็นพี่ใหญ่ เพราะหน้าตาหรือเปล่า ก็ไม่แปลกเพราะประเทศนี้สังคมนี้ เหยียดหน้าตาและสีผิวจนกลายเป็นเรื่องปกติแค่ไม่ไปสนใจก็พอ ปังปังบอกกับตัวเองอย่างงั้น
.
.
.
“น้องปังทำอะไรอยู่ครับ” ปังปังเงยมองพี่มายส์เจ้าของฟิตเนสที่ตัวเองมาแค่ปั่นจักรยานอย่างเหม่อลอยไม่รู้ว่าแรงตัวเองลดจนเครื่องดับไป วันนี้ตัวเล็กไม่มาเพราะไปเที่ยวกับเสาร์ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันสองคน ตอนแรงจะให้ปังปังไปด้วยแต่เจ้าหมูปฏิเสธเพราะไม่อยากไปนั่งนอยส์จนตัวเล็กกับเสาร์หมดสนุก อีกอย่างคืนนี้ปังปังอยากจะนอนไวๆเพราะหลายคืนมานี้ ไม่ได้นอนเลยเพราะงาน กับเพราะใครบางคนที่ทิ้งไว้ให้หลับไปคนเดียว พี่ใหญ่คนบ้า
“น้องปังเอ่อ ได้ยินที่พี่ถามหรือเปล่า ?”
“อ่ะ ขอโทษครับพี่มายส์ ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“ครับๆ ถ้าไม่สบายก็หยุดเล่นก่อนนะอย่าฝืน นี้เราน้ำหนักขึ้นมาหน่อยรึเปล่า”
“สงสัยครับ …ช่วงนี้ผมกินแต่มาม่า”
ปังปังสารภาพไปตามตรง เพราะไม่มีเวลา บะหมี่กึงสำเร็จรูปจึงเป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด และยิ่งดึกปังปังก็ยิ่งหิวตัวเล็กไม่ห้ามเพราะตัวเองรู้ว่าการทำงานตอนดึกถ้าหิวแล้วไม่ได้กินจะหงุดหงิดแค่ไหน อาหารคลีนหรืออาหารเบาๆ เอาไม่อยู่เพราะต้องใช้กำลังและสมองในการทำงาน
พี่มายส์หัวเราะกับท่าทางลูบพุงน้อยๆของปังปังหมูอ้วนที่เมื่อก่อนไม่เปล่งประกายออร่าขนาดนี้ แต่ตอนนี้ถึงแม้จะอ้วนแต่ออร่าที่น่าพิสมัยออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ เด็กมันกำลังโตสงสัยจะเป็นอย่างงั้น พอคิดได้แบบนั้นก็เดินไปกดเปิดเครื่องจักรยานไฟฟ้าให้ปังปังในความหนักที่มากกว่าเดิน 1 ระดับ ทำให้ปังปังมองอ้าปากค้างกับเทรนเนอร์จอมโหดอย่างที่มายส์ ถึงอย่างงั้นปังปังก็ก้มหน้าก้มตาปั่นเหมือนเด็กน้อยที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ไม่ดื้อไม่ซนเดี๋ยวพี่ใหญ่ไม่รัก
“น้องปังเสร็จแล้วไปเดินตลาดกลางคืนกับพี่ไหม” ปังปังตกใจรีบเอาเสื้อปิดหัวนมตัวเองเมื่อพี่ก้อยแฟนสาวของพี่มายส์เจ้าของฟิตเนสพรวดพราดเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อของผู้ชาย พี่ชายอีกคนที่ยืนถอดเสื้ออยู่พลายสะดุ้งพรวดไปด้วย
“ไม่ละครับ ปังอยากนอน”
ปังปังตอบอย่างเป็นกันเองแต่แล้วก็ต้องกระโดดแผ๋วเอียงตัวหลบมือของพี่ก้อยที่จะเอื้อมมาบีบไขมันน่าหมั้นไส้ของปังปังที่ล้อหน้าล้อตาอยู่ตรงหน้า คนอะไรน่าจับหม่ำไปทั้งตัว แก้มก็แดงผิวก็เนียนจนแอบเอาไปจิ้นเขียนนิยายวายลงบอร์ทในเว็พ พี่มายส์รู้หัวเราะไป 3 วัน 8 วัน แต่ถ้าเจ้าตัวรู้คงเอ๋อไปแน่ๆ ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นความลับของพี่ก้อยที่ปิดปากพี่มายส์ด้วยกรงเล็กชะนีนางนี้
“ไปเถอะนะ อ่ะ อย่าหลบสิพี่ขอจับหน่อย”
“อ่ะ พี่ก้อยอย่าจับครับมันจั๊กกะจี้”
ปังปังเบี่ยงตัวหลบแอบกลัวพี่ก้อยที่ทำท่าทางเหมือนสัตว์ร้ายมีน้ำลายไหลออกมาหยดติ๊งๆ เพราะแบบนี้ปังปังถึงไม่ค่อยอยากจะเจอพี่มายส์เพราะปังปังไม่อยากจะเป็นเหยื่ออันโอชะของแม่สาววายจอมบิดพุงคนนี้ ถึงว่าพี่มายส์ถึงกล้ามโตเพราะจะได้ไม่โดนพี่ก้อยบิดพุงนี้เอง ปังปังรำพึงกับตัวเองในใจ
“หึหึ จะหนีไปไหนปังปัง พี่ขอบีบพุงหยิกแก้มหน่อย”
“พี่ก้อยอย่าแกล้งผมสิ” ปังปังถอยหลังมาติดกำแพง มีเสื้อย้วยๆกับกางเกงวอร์มขายาวตัวนึงที่ปกปิดร่างกายน่าหมั่นเขี้ยว เหงื่อที่เพิ่งแห้งไปไหลย้อยลงมาอีกรอบหมดทางจะหนีคงต้องยอมให้พี่ก้อยบิดพุงตามใจชอบแล้วล่ะ
“ถ้าปังปังไม่อยากโดนบิดพุงหยิกแก้ม ปังปังต้องไปตลาดกับพี่ก้อยและพี่มายส์นะ”
พี่ก้อยใช้คำพูดราวกับปังปังเป็นเด็กน้อย แต่ดูเหมือนจะได้ผลเกินคาดเพราะปังปังพยักหน้าขึ้นลงจนผมสะบัด ประมานว่ายอมทุกอย่างแต่อย่าบีบพุงของผมก็พอมันเจ็บและอายมากๆด้วย
“งั้น 3 ทุ่มเจอกันหน้าหอน้องปังนะ อิอิ หนุ่มน้อยของเจ้”
ปังปังหลับตายี๋เพราะพี่ก้อยเอื้อมตัวมาหยิกแก้มของปังปังหมับใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัวของผู้ชาย โดยพี่ชายคนเดิมที่เปลี่ยนเสื้ออยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่หันมายิ้มให้ปังปังเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ปังปังไม่ทันฟังรีบใส่เสื้อและหยิบของเดินก้มหน้าก้มตาออกมา
.
.
.
“น้องป๊างงงงงงงงงงง”
เสียงพี่ก้อยดังลั่นซอยทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาตกใจกันเป็นแถว มีแต่ปังปังที่ยืนรออยู่หน้าหอที่เริ่มชินกับเสียงแสบแก้วหูของพี่ก้อย พี่ก้อยตาโตเมื่อเห็นการแต่งตัวของปังปังวันนี้ ยีนต์ขาสั้นเท่าเข่ากับเสื้อเชิ๊ตสีเทาที่ดูเท่แบบสบายๆ รองเท้าแตะช้างดาว แถมยังมีหมวกไหมพรมสีเลือดหมูสวมไว้หลวมๆ ไม่ใช่อะไรหรอกปังปังขี้เกลียดสระผมเลยใส่มาอำพรางเอาไว้ก่อน กระเป๋าสะฟายข้างใบเล็กๆน่ารักจิ้มลิ้ม น่าร๊ากกกกกกก
รสนิยมของปังปังเปลี่ยนไปมากตั้งแต่เจอเล็ก เพราะเล็กเล่นโล๊ะเสื้อผ้าทุกชิ้นของปังปังทิ้งหมดยกเว้นชุดนอนย้วยแสนรักของปังปัง และเลือกซื้อเสื้อผ้าให้มากมายก่ายกองจนบางทีเจ้าหมูก็งงว่าต้องใส่ตัวไหนคู่กับตัวไหนถ้าวันไหนมีเวลาตัวเล็กจะเป็นคนเลือกเสื้อผ้าให้ปังปังเองทั้งสิ้น แต่วันนี้ตัวเล็กไม่อยู่เจ้าหมูเลยไม่ค่อยมั่นใจในการแต่งตัวสักเท่าไหร่ ยิ่งเจอสายตาโลมเลียของพี่ก้อยยิ่งไปกันใหญ่
“ก้อยน้องกลัวแล้ว”
“อย่าพูดน่ะมายส์ ไปกันเถอะน้องปัง”
เธอหันไปแว๊ดใส่แฟนหนุ่มร่างยักษ์หนึ่งทีก็หง๋อเป็นกุ้งก่อนจะเดินมาควงปังปังที่ถอยหลังหนึ่งก้าวเพราะกลัวโดนหยิกหรือกัดเพราะพี่ก้อยชอบรังแก แต่ก็รังแกด้วยความรักและหมั่นเขี้ยวนั้นแหละปังปังเลยโกรธไม่ลงสักที
พี่ก้อยพาปังปังขึ้นรถเมย์สายเดียวถึงที่หมายเพราะไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก พอลงมาได้บรรยากาศที่ปังปังไม่คุ้ยเคยก็ทำให้ปังปังรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะเสียงจอแจของคนที่เดินไปมา เหมือนมด ตลาดที่พี่ก้อยกับพี่มายส์ค่อนข้างใหญ่และแบ่งเป็นโซนต่างๆ ทั้งสินค้าของใช้มือสอง เสื้อผ้า อาหารมากหน้าหลายตาเรียกน้ำย่อยของเจ้าหมูได้มาก แม้แต่โซนที่เปิดให้แสดงความสามารถ ปังปังแอบเห็นมีคนเต้นบีบอยหมุนตัวอยู่กับพื้นฝุ่นตลบ
“ป๊ะ พี่อยากได้เสื้อในสักตัวสองตัว น้องปังจะเอาไหมคะ อิอิ”
“พี่ก้อย” เจ้าหมูเรียกชื่อพี่ก้อยเบาๆก่อนจะยิ้มๆและส่ายหัวให้ พี่ก้อยเป็นคนตลกถึงจะชอบหยิกชอบหมั่นเขี้ยวปังปังแต่ก็ไม่เคยเกลียดปังปัง
พี่มายส์แยกตัวขอไปดูของมือสอง ส่วนพี่ก้อยก็ลากปังปังมาโซนเสื้อผ้าทั้งๆที่ปังปังอยากจะไปโซนมือสองกับพี่มายส์เพราะมันดูแมนกว่าเห็นๆ พี่ก้อยพาปังปังเดินเลือกจนเหนื่อยก่อนจะพามาเดินโซนของกินได้ลูกชิ้นผสมผักจนเขียวอื๋อมาสองไม้กับน้ำสตอเบอรี่ปั่นน้ำตาลน้อยมาถือแน่นอนพี่ก้อยเป็นเจ้ามือพาเด็กมาเที่ยว เจ้าปังเดินมาจนถึงโซนที่บีบอยเต้นก็ยืนดูอยู่สักพักด้วนยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นกับตามาก่อนนอกจากในหนัง นอกจากบีบอยแล้วก็ยังมีการแสดงละครใบ้อีกด้วย ซึ่งปังปังชอบมากวันหลังจะพาตัวเล็กเจ้าเสาร์แล้วก็พี่ใหญ่มา …
พอคิดถึงพี่ใหญ่ที่หายไปอารมณ์สนุกของปังปังก็ดับวูบลงเจ้าตัวแก้มใสปลีกตัวหลบออกมาในขณะที่พี่ก้อยและพี่มายส์ยืนกอดคอโอบไหล่กันดูการแสดงอยู่ท่ามกลางคนมากมาย มีแต่ปังปังที่มีความทุกข์ คิดแล้วเศร้า …
ปังปังเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้ๆโดยไม่สนใจว่ามันเป็นเก้าอี้ของใครเพราะตอนนี้ทั้งเมื่อยและเหนื่อยและไม่สนุกแล้วอย่างกลับหอ อยากกลับไปรอพี่ใหญ่เผื่อวันนี้พี่ใหญ่จะกลับมาเร็วและหลับไปด้วยกัน ตลอดเวลาที่หายไป ไม่ได้คุยกันปังปังมีเรื่องเยอะแยะเลย และถ้าพี่ใหญ่อยากจะเลิกกับปังปัง ก็ขอให้เสือร้ายเป็นคนบอกเองกับปาก เท่านั้นเจ้าหมูจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี …
“เงยหน้าขึ้นหน่อยครับ ผมวาดไม่ถนัด” ปังปังรีบเงยหน้าขึ้นและเตรียมขอโทษเพราะคิดว่าปล่อยไก่ออกมาอีกตัวนึงแล้ว
แต่พอเลยขึ้นมาเห็นหน้าตาคมสันที่คุ้นเคยก็อ้าปากค้างจนแก้วน้ำปั่นในมือจะหล่น แต่โชคดีที่ปังปังจับมันไว้แน่นพอ ไม่งั้นคงไปทำภาพวาดเสมือนจริงที่วางตั้งอยู่ในกรอบภาพไม้จะเลอะเทอะเอา รอยยิ้มเสือร้ายของพี่ใหญ่ยามนี้อบอุ่นหัวใจ จนปังปังเผลอปล่อยถุงลูกชิ้นที่เหลือแต่ไม้ลงกับพื้นและตะครุบเอาสร้อยแหวนที่คอมากุมเอาไว้ … พี่ใหญ่ยังเป็นคนเดิม
“มาได้ยังไง ทำงานเสร็จแล้วเหรอ”
“พี่ใหญ่มาทำอะไรครับ”
ทั้งสองพูดออกมาพร้อมๆกันก่อนที่จะเงียบและหัวเราะออกมาพร้อมๆกันอีกเช่นเดิม ความอบอุ่นแผ่ซ่ายซะจน สตอเบอรี่ปั่นจะละลายอยู่แล้ว …
.
.
.
“ฉันรับจ็อบทำงานวาดภาพที่นี้ได้สัปดาห์กว่าๆละ”
เสียงของพี่ใหญ่ทำลายความเงียบ ปังปังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีดำลายวิจิตรในรินแม่น้ำสายใหญ่ที่ตกแต่งตามเสาไฟด้วยไฟกระพริบสีเหลือบสลับสีฟ้าสวยงามเหมือนดาวที่กำลังส่องแสงอยู่บนฟ้า ข้างเก้าอี้มีอุปกรณ์ของพี่ใหญ่วางพิงอยู่ พี่ใหญ่พาปังปังออกมาจากงานทันทีที่ได้เจอกันเพราะเค้าเองก็อยากที่จะพูดคุย
คิดถึงเหลือเกิดไอ้หมูแดงของเสือร้าย ในแต่ละวันที่พี่ใหญ่ทำงานไม่มีคืนไหนเลยที่กลับไปแล้วจะไม่ไปโอบอุ้มปังปังจากห้องตัวเล็กมานอนกอดก่ายราวกับของรักเอาไว้แนบอก เขารู้ดีว่าปังปังเป็นคนคิด และไม่คิดที่จะอธิบายจนกว่าจะถึงเวลา แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วใครจะคิดว่าหมูจำศีลอย่างปังปังจะมาเดินเตร่ๆอยู่แถวๆนี้ และในเมื่อเจอกันแล้วก็เห็นทีจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องในเหตุผลที่หายไป …
“พี่ใหญ่ทำที่นี้ทุกวันเลยเหรอครับ” ปังปังเอยถามเสียงเบาหวิว
ก่อนจะทำตัวลีบเมื่อพี่ใหญ่มานั่งลงข้างๆและตวัดแขนแกร่งมาโอบหลังปังปังเอาไว้ แอบมีเสียงกระซิบจากสาวๆที่เดินผ่านไปมาและเจอภาพบาดตาบาดใจ ไม่เห็นจะต้องแคร์ใคร ในเมื่อนี้คือชีวิตเขาสิ่งเดียวที่เค้าแคร์มากที่สุดตอนนี้คือเจ้าหมูแดงจอมขี้น้อยใจตัวนี้
“หึหึ ใช่แล้ว เงินดีนะ รับจ้างที ก็ 300-500 ถ้าวาดยากๆหน่อยก็กลัก 1,000 คืนๆนึงก็ได้ประมาน 2,000ละ นี้ว่าจะเอากีต้าร์มาดีดเปิดหมวกระหว่างรอลูกค้า คงได้มากกว่านี้อีกเยอะ”
“พี่ใหญ่ทำไมต้องทำขนาดนี้ครับ พี่ก็มีเงิน … แถมงานตอนนี้ก็เยอะ” ปังปังพูดเสียงแผ่วเพราะรู้ดีว่างานพี่ใหญ่เยอะไม่ต่างจากตัวเองและปังปังก็พอจะเดาออกว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงกลับเกือบเช้าและออกไปตอนเช้าก่อนเค้าตื่นทุกครั้ง ทั้งเรียน … ทั้งงาน และทั้งวาดรูปแบบนี้อีก พี่ใหญ่แทบไม่ได้พักผ่อนเลย …
แช็ก!!!
เสียงไปแช็กดังขึ้นพร้อมประกายไฟวาบขึ้นที่บุหรี่ของพี่ใหญ่ที่คาบอยู่ในปาก ควันคลุ้งออกมาในไม่ถึง3 วินาทีก่อนที่เสือร้ายจะหันมายิ้มให้ปังปังและพูดขึ้นเบาๆ
“สัญญาไว้แล้วนี้ว่าจะพาไปเที่ยวก็ต้องหาเงินหน่อยสิ ถ้าพาแฟนไปเที่ยวแต่ใช้เงินพ่อเงินแม่จะไปภูมิใจอะไร”พอได้ฟังเหตุผลปังปังก็หน้าร้อนผ่าวก้มลงต่ำหมดข้อสงสัยทุกประการ เพราะทั้งหมดทั้งมวลพี่ใหญ่ทำเพื่อนปังปังทั้งสิ้นมีแต่ปังปังที่เอาแต่คิดมากไปเองทั้งนั้น คงจะทำให้พี่ใหญ่เหนื่อยขึ้นหลายเท่าเลย
“ผมขอโทษ” ทันทีที่พูดจบริมฝีปากอุ่นๆกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆก็จู่โจมปังปังทันที ความรู้สึกที่เหมือนลอยได้ คือความสุขที่ยากจะเปล่งออกมาเป็นเสียงได้ … อบอุ่นใจ ปลอดภัย และชื่นใจ …
“แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว ขอโทษที่ไม่บอกก่อนนะ เป็นห่วงมากเลยละสิ”
ปังปังเม้มปากตัวเองก่อนจะส่ายหัวไปมาช้าๆและหันไปมองพี่ใหญ่ที่หันไปสูบบุหรี่ทางอื่นริมฝีปากยังยิ้มไม่หุบเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่หมูปังจะโน้นตัวไปหอมแก้มเจ้าเสือร้ายฟอดใหญ่ จนคนตัวใหญ่ตาโตเท่าไข่ห่านเผลอทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นและหันมามองปังปังที่ไม่เคยทำแบบนี้ต่อหน้าเขาอย่างงงๆ แต่ก็ต้องแทบละลายเมื่อเจอกับรอยยิ้มบริสุทธิ์ท่ามกลางแสงไฟที่สาดส่องเป็นประกายกับสายน้ำยามค่ำคืน
“ขอบคุณนะครับ”
“หึหึ เจ้าเล่ห์นักนะ ไอ้ตัวแสบ” พี่ใหญ่อารมณ์ดีคว้าคอหมูแดงไปกอดไว้แนบอก ให้ฟังเสียงหัวใจของเสือร้ายที่เต้นตึก
ตักๆ ไม่เป็นจังหวะ … แต่ที่แน่ๆ มันดังว่า
‘รักจังไอ้หมูแดง’
แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจอีกดวงกลับสงบที่ได้อยู่ในอ้อมกอดแกร่งและดังขึ้นแผ่วเบาว่า
‘รักนะพี่เสือตัวร้าย ’
…
===================
มาแง้วววววววววว มาแบบขึ้นวันใหม่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงจัง เจอกันตอนหน้านะคะ
ตอนนี้ฟินเวอร์กันไปเลยเนอะ อิอิ :mew3:
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
อา..
สงสัยชอตนี้จะไปอยุ่ในนิยายพี่ก้อยแน่นอน
หวานไม่แคร์สื่อจริงพี่เสือ พาน้องไปเที่ยวสองคนพอนะคะ :p
.. อย่าลืมขอน้องจากพ่อน้องด้วยเน้อออออ อิอิ
-
หวานกันจริงคู่นี้ อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
ปังผอมเมื่อไหร่ พี่ใหญ่คงโหดกว่านี้แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
เขิลแทนนังหนูปัง
-
ง่อวววววหวานเกิ๊นนนนนคู่นี้
-
เมื่อไรปังจะมีความมั่นใจสักทีน่ะ
-
โห่วววว พี่ใหญ่ก็ไม่บอกปังบ้างเล๊ยยยย
-
อยากไปเที่ยวด้วยยยยยยย
รอตอนต่อไปนะคะะะะ
-
แรกๆอ่านกังวลว่าจะได้ดราม่าซะแล้ว
-
:3123:
-
พี่ใหญ่จะน่ารักเกินไปแล้วนะค้าา.. คือตอนแรกทำเอาคิดมากตามปังปังไปเลยค่ะ >< พอรู้ความจริงแล้วหายเครียดเลยเน้อปังปัง.. :-[
-
:-[ โล่งอกแทนปังๆๆ
-
ตอนอรกจะด่าพี่ใหญ่แล้ววว
ที่ไหนได้ น่ารักจังเลยพี่ใหญ่
หาตังค์พาน้องเที่ยว โรแมนติคเหมือนกันนิน่า
ปังไม่ต้องคิดมากแล้วน่าาา
รอพาร์ทเที่ยวค๊าาา
-
:mew1: :mew1:
-
พี่ใหญ่น่ารัก
ทำงานหาเงินเอง เพื่อพาแฟนไปเที่ยว
-
พี่ใหญ่น่ารักดีนะ
-
ฮ่าๆ ปังปังนู๋นี่ชอบคิดมากตลอดเลยนะ o18
รอออออ มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
เขาหวานกันจริงๆ~
-
พี่ใหญ่น่ารัก พี่ใหญ่โรแมนติก ไม่ยักรู้ว่าพี่ใหญ่ก็มีโมเม้นต์นี้ด้วยน่ารักอ่ะ ทำงานเก็บเงินพาน้องเที่ยวอ่ะ อยากอ่านตอนพาไปเที่ยวไวๆ เร็วซิ แต่นี่พี่ใหญ่คงไม่มีแผนว่าจะกินน้องหมูแดงตอนไปเที่ยวหรอกนะ
-
:-[ พี่ใหญ่น่ารักมากหวานซะปังละลายเลย
-
หวานนนนนนนนนนน :-[
-
:impress2:
-
น่ารักอ่าาาาา ><// ฟินนนน :-[
-
>//////< ฟินนนน กรี๊ดดดดดด :-[ หมูแดงกับเสือร้ายน่ารักมากเลยยยยย :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:o8: :o8: :-[ :-[
-
ฟินอ่าาาา :-[ :-[
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: กอดพี่ใหญ่ 3 ที(โดนปังปังตบ)
-
รักพี่ใหญ่
-
โอ๊ยยยยย อิจฉาปังปัง พี่ใหญ่นับวันยิ่งหวานอ่ะ รอวันปังผอมแล้วสะบัดบ็อบใส่พวกที่ชอบดูถูก ชิ :katai1:
-
อ๊าาาาาาาาาาาาา ได้กลับมาอ่านแล้วดีใจ ติดงานหนักมากๆเลยยยย
คำผิดตอนของเสาร์กับเล็กเนาะะะ
ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตลกเพราะตัวนึงกินอย่างี<<อย่าง
นี้ผมทะเลาะอะไรกัน ก็ไม่นี้<<ก็ไม่นี่
ทุกครั้งที่โนเพื่อนสมัยมัธยมประถมเบาหู<<โดนเพื่อน เป่าหู
แต่นอนนี้กูแน่ใจแล้วว่าไม่ได้ชอบมัน<<ตอนนี้
-
น้ำตาซึม คือตอนนี้มันเศร้าก่อนซึ้ง พี่เสือก็น่าจะบอกน้องหน่อย ปังปังเป็นคนคิดมากถึงมากที่สุด
น้องซึมไปเลยน่าสงสารเนอะ เดี๋ยวนี้ชักจะน่ารักออร่าใหญ่แล้วปัง ดีมาก น่ารักขึ้นๆ ให้พี่ใหญ่ไปไหนไม่รอด
ชอบตอนน้องหอมแก้มพี่เสือ น่ารักมาก พี่รักจะแย่อยู่แล้วปัง พี่เสือแมนอ่ะเท่ห์มาก เก็บเงินพาแฟนเที่ยว
ปลื้มพระเอกมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ฮอลลลลลลลลลลลลลลล อิพี่ใหญ่ หมั่นไส้โว้ยยยยยยยยย
ปังงงง อยากเห็นปังผอมมแล้วววT^T
คำผิดน้าา
แม็กบุ๊กสี<<แมคบุ๊ค สีส้ม
กรอบแว่นทรงกลมกับัวจุกน้ำพุ<<กับจุกน้ำพุ
เจ้าฮักกี้ตัวนี้ก็เป็นของคนอื่นไม่ใช่ของตัวเล็ก<<ฮัสกี้
แหงะละ ไม่มีจอมเฮี้ยบคอยลากไปนอน<<แหงละ
-
โถววว พี่ใหญ่ เกือบทำหมูแดง คิดไปไกลแล้วนะ -3-
-
อ่านไปได้ไม่กี่บท แต่ก้อชอบมากเลยน่ะ นาน ๆ จะเจอเคะที่โผล่มาก้อแบบไม่ได้น่ารักหรือแมน ๆ เหมือนเรื่องอื่น ๆ น่ะ แล้วยังชอบความคิดของน้องปังอีก คิดอะไรตลก ๆ ดีน่ะ อ่านแล้วเพลินเลย ตอนนี้ยังคิดอยู่น่ะว่าน่าจะเป็นพี่ใหญ่ที่เป็นพระเอกน่ะ ส่วนนายกาจพลก้อยังคิดอยู่น่ะว่าอาจจะใช่ แต่ขอเชียร์พี่ใหญ่ดีกว่า เพราะชอบตัวเล็กน่ะ แรงได้ใจดี :mew4: กลับไปอ่านต่อดีกว่า :mew3:
-
มุ้งมิ้งมากๆ55+
-
อ๊ากกกก ใครก็ได้เอาเชือกมัดขาเค้าที จะลอยไปฟินแลนด์แล้วว :-[
-
หลังจากหน่วงๆ เศร้าๆ ตามปังปังไปเกือบทั้งตอน
แต่พอมาตอนท้ายนี่พาฟินไปไกล
-
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮาโหลลลลลลลลลลลลล หายไปนานเลย
มาแจ้งข่าวนะคะ เนื่องจากที่หายไป ติดงาน + ติดสอบ
คนเขียนเลยไม่มีเวลามาเขียน ณ ตอนนี้ พักช่วงสอบไปอีก 6 วัน แล้วค่อยกลับไปสอบใหม่ ฮ่าๆๆๆ
พรุ่งนี้เริ่มอัพนิยายตามคิวคะ แต่น้องปังคงต้องรอตามคิวหน่อยนะ เพราะอัพเรื่องหมูไปเป็นเรื่องสุดท้ายก่อนหายไป สัก 3-4 วันก็น่าจะกลับมาอัพน้องปังได้
ต้องขอโทษนะคะที่ทำให้รอ
รักและคิดถึงฟุดๆ
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
ปล. ตอนหน้าไปเที่ยวกัน อิอิ
:bye2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอเคจร้าาาา
-
ไม่เป็นไรค่ะ
รอรอรอรอ
ขอให้ข้อสอบง่ายๆนะค่ะ
-
ปังสู้ๆ อย่างไงก็ต้องลดได้ o13
-
เห็นด้วยกับตัวเล็ก :z2:
-
รับทราบจ้าา..^^
-
รอค่ะ :katai5:
-
ต้องลดได้สิ เดี๋ยวเจ้ซื้อฮูลาฮุปไปฝาก :mew1:
-
:pigha2: ดีมากตัวเล็ก
-
พี่ใหญ่เป็นพระเอกชิมิ :z2:
-
ไฮ๊ๆๆ รอค่าาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอออออ :katai5:
-
มาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ คิดถึงน้องปังกับพี่ใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew2:
-
เค้าก็ฟิน :heaven
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ชอบเรื่องนี้คับรอติดตาม
-
ฟินเฟร่ออออออออ
-
{CH 35 ออกเดินทางของเจ้าหมู}
“ไอ้หมู เสร็จยังนานจัง จะไปวันนี้หรือพรุ่งนี้”
ผมเม้มปากหันไปมองประตูห้องน้ำที่พี่ใหญ่เคาะเรียกตั้งแต่เมื่อกี้เป็นรอบที่ 2 แล้ว ก็ผมตื่นเต้นนี้ วันนี้พี่ใหญ่จะพาผมเที่ยวแพ ที่เมือง กาญจนบุรี… ผมไม่เคยไปกับพี่ใหญ่สองคนมาก่อนผมเลยรู้สึกประมาทนิดหน่อย …
หลังจากที่ผมรู้ว่าพี่ใหญ่ทำงาน ผมก็ช่วยสนับสนุนเค้าโดยที่พอสอบเสร็จปิดภาคเรียนผมก็มักจะไปช่วยพี่ใหญ่ทุกวันถ้าพี่ใหญ่เล่นกีตาร์ เปิดหมวกอยู่ ผมก็จะนั่งวาดรูปเหมือนแทนเค้า กลายเป็นว่ารายได้ได้เพิ่มขึ้นมาอีกพอสมควร หนึ่งเดือนผ่านไป เมื่อคืนพี่ใหญ่ก็สั่งให้ผมเก็บเสื้อผ้าสำหรับอาทิตย์นึงจะพาไปเที่ยว ผมตื่นเต้นมากเลยเพราะพี่ใหญ่ชอบเซอร์ไพรส์ผมอยู่เรื่อย วันดีคืนดีก็มาบอกว่าจะพาไปเที่ยวซะอย่างงั้น
“ไอ้ปัง ถ้าไม่ออกมาสักทีไม่ต้องไปมันแล้วนะ”
“ดะ เดี๋ยวครับ ออกแล้วครับ” ผมตะโกนออกไป และเอื้อมไปหยิบโคโลญทาเต่ามาถือไว้ในมือเผื่อที่เตรียมไปไว้ไม่พอ ผมไม่อยากตัวเหม็นเวลาอยู่กับพี่ใหญ่ มันน่าอาย
“ทำอะไรอยู่” พี่ใหญ่ตวัดเสียงถามอย่างหงุดหงิดและดีดมะเหงกผมไปหนึ่งที
รังแกผมอีกละ อะไรก็ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย เสือใหญ่ใจร้ายที่สุด ผมสลดก้มหน้าไม่กล้าสบตาคมที่จ้องมองผมไม่ลดละ ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงถอนหายใจและมือใหญ่ก็โอบกอดรอบไหล่ของผมและพาเดินแทบกายออกมานอกห้องไม่ลืมที่จคว้า โคโลญในมือผมโยนทิ้งไว้ในห้องอีกต่างหาก แพงนะนั้น …
“ปังปัง จะไปแล้วเหรอ” ตัวเล็กเดินออกมาจากอีกห้องนึงในสภาพหัวฟูกึ่งหลับกึ่งตื่น
สงสัยจะได้ยินเสียงขนของของพวกผมสอบคน ความจริงของก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับยิ่งของพี่ใหญ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมีแค่เป้ใบเดียวเอง ความจริงผมก็จัดให้ตามวันแหละครับแต่พี่ใหญ่ก็มารื้อออก เอาแค่กางเกงยีนส์ไปแค่ตัวเดียวนอกนั้นก็ชุดใส่เล่นน้ำและก็ชุดนอนอีกอย่างละชุด ต่างจากผมที่ถูกพี่ใหญ่มองและก็หัวเราะ เพราะกระเป๋าลากสองใบยังไม่พอ … ก็ตัวเล็กให้ผมเอาของไปเยอะอ่ะ … อีกอย่างผมไม่อยากโดนพี่ใหญ่หัวเราะด้วย
“อือ ปังไปก่อนนะ แล้วจะซื้อของมาฝาก” เล็กทำตัวปลิวมากระแซะกอดผมเอาหัวมุดๆเหมือนแมวน้อย
“เที่ยวให้สนุกน๊า วันนี้เล็กจะกลับบ้านเหมือนกันเพราะเสาร์กลับบ้านเหมือนกัน เฮ้อ ปังไม่อยู่เล็กเหงาแย่เลย”
“พอได้แล้วน่า ไอ้เล็ก ไปกันได้สักทีชักช้าอยู่นั้นแหละ” พี่ใหญ่เอ็ดขึ้นและเดินนำผมไปพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระทั้งหมด ผมรีบบอกลาตัวเล็กและสัญญาว่าจะซื้อขนมมาฝากเล็กเลยยอมปล่อยผมออกมาจากกรงเล็บแมวและโบกมือบ๊ายบายอยู่หยอยๆ ผมเดินตามพี่ใหญ่มาเงียบๆ
จนลงมาถึงรถยนต์คันที่ผมคุ้นเคยที่จอดอยู่ในลานจอดรถของหอพัก ก็ช่วยพี่ใหญ่ยกกระเป๋าที่ส่วนมากเป็นของผมไปไว้ท้ายรถ บรรยากาศเช้ามืดแบบนี้ทำให้ลานจอดเงียบมาก และผมแอบคิดด้วยว่ามันจะมีผี ถ้าให้ผมมาคนเดียวผมไม่มาเด็ดขาด ดีหน่อยที่มีพี่ใหญ่ ผมว่าช่วงนี้ผมติดพี่ใหญ่มากไปหน่อยแล้วนะ จนเหมือนกับว่าถ้าผมอยู่คนเดียวโดยไม่เห็นพี่ใหญ่อยู่ข้างๆ มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ก็หนี่งเดือนที่ผ่านมา ตัวเราติดกันอย่างกับแฝด เพราะทั้งพี่ใหญ่และผมปิดเทอม และเลือกที่จะอยู่หอต่อไม่กลับบ้านเพราะพี่ใหญ่ขอทำงานก่อน ผมก็อยากช่วยเค้าด้วยเลยอยู่เป็นเพื่อน อาจจะมีบ้างที่พี่ใหญ่ต้องไปเคลียโปรเจคงานกลุ่ม แต่อะไรที่พี่ใหญ่ทำอยู่ห้องได้ พี่เค้าก็มักจะมานั่งทำเงียบๆในห้องของตัวเอง โดยมีผมนอนอืดอยู่ข้างๆ วันไหนที่ผมไปฟิตเนสนี้แหละลำบากหน่อย เพราะเค้ามักจะงัดกลเม็ด108 เพื่อห้ามผมในทุกทาง มีตั้งแต่ห้ามน้ำเสียงเด็ดขาดไปถึงอ้อนสุดพลัง แล้วแต่อารมณ์เค้านั้นแหละ คิดแล้วก็ตลกดีที่ผมมีวันนี้ได้ วันที่ผมเชื่อทั้งหัวใจของเค้า … แล้วก็หัวใจตัวเอง ว่ามันจะปรับจูนมาตรงกันได้แบบวันนี้ … เฮ้อ ขอให้เป็นแบบนี้นานๆได้ไหม …
“จะยืนอีกนานไหม เดี๋ยวก็ทิ้งซะนี้” ผมสะดุ้งมองหน้าพี่ใหญ่ที่ยืนกอดอกจ้องผมอยู่เซ็งๆก่อนจะปิดประโปรงท้ายรถและรีบวิ่งมาขึ้นประตูหน้าทันที … ก่อนอื่นพี่ใหญ่ควรจะเลิกดุผมนะ ใจหายแว้บเลยดุแต่ละที
“เป็นอะไรดูเหม่อๆ ง่วงหรือไง” พอขึ้นรถมาได้พี่ใหญ่ก็ถามขึ้นพร้อมกับเอามือแกร่งมาวางบนหัวผมลูบหัวเหมือนกำลังปลอบใจ
“ปะ เปล่าครับ” ผมเงยหน้ามองเค้าและโบกมือไปมา พร้อมกับยิ้มให้ พี่ใหญ่หัวเราะและก็บิดผมแก้มแรงๆหนึ่งทีก่อนจะหันไปสตาร์รถออกเดินทาง ว๊า … อ่อนโยนได้แปปเดียวก็รังแกผมให้เจ็บเนื้อเจ็บตัวอีกละ จะว่าไปผมตื่นเต้นชะมัดเลย ทริปการเดินทางครั้งแรกของเราสองคน ที่ผมไม่เคยคิดฝันว่าจะได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้กับคนที่เรียกว่าแฟน …
สถานที่ท่องเที่ยวที่พี่ใหญ่จะพาผมไปจะเป็นที่แบบไหนนะ อยากรู้จักเลย … ต้องสนุกและบรรยากาศดีมาๆแน่ ที่สำคัญคงต้องปลอดภัยมากๆเพราะมีพี่ใหญ่ไปด้วย กลางวันเล่นน้ำเดินเล่นในสถานที่สำคัญของจังหวัดกันสองคน กินข้าวกันสองคน ตกตอนกลางคืนเงยหน้ามองดูดาวฝนฟากฟ้าที่ไม่มีตึกใหญ่กั้นทิวทัศน์เหมือนในเมืองกรุง แล้วก็นอนด้วยกันเหมือนทุกวัน ผมจะหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของพี่ใหญ่ …
‘เป็นเมียฉันสิ’
‘เรามามีอะไรกันไหม’
พลุ๊!!!
เหมือนมีเสียงเส้นเลือดฝอยบนใบหน้าผมแตกจนหน้าผมร้อนฉ่าเมื่อนึกถึงประโยคที่พี่ใหญ่เคยพูดล้อเล่นกับผมเอาไว้ จะว่าไปพักนี้ก็ไม่เห็นพี่ใหญ่สูบบุหรี่เลย … หวังว่าเค้าคงลืมสัญญาที่เคยให้ไว้กับผมไปแล้วนะ ลืมๆไปเถอะผมอายจะตายอยู่แล้ว
“เดี๋ยวพอไปได้ครึ่งทางค่อยแวะปั๊มนะ ลืมซื้อของสำคัญไปเลย”
“…อะ อะ อะไรหรือครับ” ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติ พี่ใหญ่เหลือบมามองผม ก่อนจะเหยียดยิ้มไม่น่าไว้วางใจและพูดออกมาหน้าตาเฉย
“ถุงยางน่ะ”
ผลั๊ว!!
“ลามก!” ผมเผลอตีพี่ใหญ่ไปเต็มแรงก่อนจะกางผ้าห่มผืนเล็กที่ถือติดตัวมาด้วยคุมหัวตัวเองและหันหลังให้ พี่ใหญ่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หน้าผมร้อนแค่ไหน แกล้งเข้าไปสิ คนบ้า !!!
“ทำร้ายร่างกายคนอื่นและจะจบง่ายๆหรือไง ไอ้หมูแดง” ผมขนลุกซู่เพราะเสียงของพี่ใหญ่ที่กระซิบข้างหู พอดีกับที่รถจอดติดไฟแดง …ลามกที่สุด หน้าผมร้อนจะพังอยู่แล้ว!!!
“ไม่รู้หรือไงว่าที่ที่จะไปบรรยากาศดีแค่ไหน รู้ไหมมีหลายคู่ไปฮันนีมูนและได้ลูกกลับมา … ที่สำคัญ ฉันเลิกบุหรี่ได้แล้ว”
“!!!!!” ผมหันไปมองพี่ใหญ่ที่เข้ามาใกล้มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เค้ายิ้มและจุ๊บหน้าผากผมไปหนึ่งทีอย่างหยอกๆ เอาจริงๆเหมือนเค้าเอาปากมา กระแทกเหม่งผมซะมากกว่า
“หยุดโวยวาย เดี๋ยวรถจะชนและไม่ได้ไปกันพอดี” พี่ใหญ่เอ็ดผมและหันไปขับรถต่อ ส่วนผมก็จะทำอะไร มุดหน้าลงกับผ้าห่ม … ไม่กล้าสบตาเสือร้ายแม้แต่นิดเดียว …
“กินข้าวกล่องไปก่อน เดี๋ยวถึงแล้วค่อยกินของดีๆ” พี่ใหญ่จับข้าวอะไรสักอย่างจากตู้แช่แข็งในร้านสะดวกซื้อที่อยู่ในจุดพักรถใส่ตะกร้าที่ผมถือตามหลังมา 4 กล่อง
พอเค้าเดินไปผมก็ถอนหายใจและเอาส่วนของตัวเองเก็บไป1 กล่อง เท่านั้นยังไม่พอยังเดินไปที่เชววางขนมหยิบโน้นหยิบนี้ใส่มาจนเต็ม ผมนี้กลืนน้ำลายเอื้อกเลยทีเดียวรู้สินะว่าผมชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร ร้ายกาจมากเลือกที่ของที่ผมชอบกินซะด้วย ผมที่ก้มหน้าบ่นมุบมิบเพราะรู้ว่าโดนแกล้งเดินไปรอบๆร้านสะดวกซื้อจนมาชนแผ่นหลังพี่ใหญ่ที่แข็งปั๊กจนผมต้องร้องโอ้ยออกมาเพราะเจ็บจมูกหนักมาก
เค้าหันมาสวมหมวกแก๊ปวางแหมะบนหัวผมมันเร็วมากเลยไม่ทันสังเกตว่ามันสีอะไรหรือลายอะไร ไม่หนำใจยังแอบเคาะสมองผมอีกด้วยสองสามทีด้วย ถือว่าตัวเองตัวสูงกว่าใช่ไหมเสือใจร้าย!
“เอาใส่ไว้แดดร้อนเดี๋ยวหน้าก็ดำแล้วมาโวยวายอีก”
“…” ผมไม่เคยโวยวายสักหน่อย
มีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่อยากให้ผมทั้งอ้วนและดำคัดค้านหัวชนฝาตลอดเมื่อผมจะออกไปซื้อครีมหรือออกไปออกกำลังกายมีแต่วันนี้ที่มาแปลก ซื้อหมวกกันแดดให้ผมด้วย ผมเม้มปากก้มหน้าลงมองตะกร้าใส่ของแอบเขินและก็เดินตามพี่ใหญ่ต่อไปที่แคชเชียร์ และก็ร้องอ๋อขึ้นมาในใจเมื่อถอดหมวกจะมาจ่ายเงินแทบอยากจะกระโดดกัดคอพี่ใหญ่ที่ยืนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆ
หมวกสีขาวสกรีนลายหมูสีชมพูหน้าตาบ๊องแบ๊ว … มันฟรุ้งฟริ้งไปไหมเนี้ย!!!!!
“เหมือนเลยนะคะ”
“อะไรนะครับ” ผมถามขึ้นอย่างงงๆเมื่ออยู่พนักงานก็พูดออกมาหน้ายิ้มแป้น
“อ่อ เปล่าคะ ทั้งหมด 369 บาทคะ” พี่ใหญ่ยื่นแบงค์ 500 ให้ก่อนที่ผมจะทันหยิบเงินซะอีก ก่อนที่จะทำผมช็อกรอบที่ 100 เมื่อเค้าหันไปหยิบถุงยางอนามัยสองกล่องวางตรงหน้าผมและพี่แคชเชียร์ …
“เอ่อ …สักครู่นะคะ” พี่แคชเชียร์ดูเหมือนจะอึ้งๆพอๆกับผมมองหน้าเราสองคนสลับกัน
ก่อนที่พี่ใหญ่ที่มองหน้าผมอย่างยียวนอยู่จะหันไปกระตุกยิ้มให้เธอแถมยังโอบไหล่ผมเหมือนเป็นของเล่นชิ้นโตของเค้าที่เอาไว้แกล้งคนอื่นให้ตกใจเล่น งอนสักทีดีไหมละทำไมเป็นคนนิสัยแบบนี้นะไม่เข้าใจจริงๆจะแกล้งผมไปถึงไหน เฮ้อ …
“อ้าว นอยเลย” ขับรถออกมาได้สักพักพี่ใหญ่ก็พูดขึ้น
ในขณะที่ผมนั่งมองทางนิ่งไม่ยอมกินข้าวกล่องที่เย็นชืดไปหมดแล้ววางทิ้งไว้อยู่ด้านหลังตอนแรกพี่ใหญ่จะให้ผมนั่งกินให้เรียบร้อยก่อนแต่ผมไม่สนใจเดินขึ้นรถเลย จากนั้นก็นั่งมองแต่ทางด้านหน้าไม่หันไปมองหน้าคนเจ้าเล่ห์อีก โกรธ … ผมโกรธมากเลยที่พี่ใหญ่เล่นอะไรแบบนี้ มันเกินไป จริงอยู่ที่ผมไม่คิดจะปิดบังว่าตอนนี้เราคบกันอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะป่าวประกาศให้ใครรู้เหมือนกัน … มันเกินไปไหมที่พี่ใหญ่ทะลึ่งไม่รู้จักเวล่ำเวลาแบบนั้น อย่างน้อยผมก็มีพ่อมีแม่นะ … ทำไมไม่ให้เกียรติกันเลยคนบ้า สำนึกผิดซะให้พอเลย จะไม่คุยด้วยแล้ว
แก๊ก ติ๊ก …
@#%$%^^&&*^*%^$%#%&(* ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก #%$%$^%^&%^&%&^$#$$
ผมเอามืออุดหูทันทีที่เสียงเพลงว๊ากฟังไม่รู้เรื่องลั่นรถ อะไรเนี้ยยยยยยย ผมเอื้อมมือจะไปปิดเพลง แต่ก็ถูกกระชากมือออกและเอาไปวางบนหน้าขาของคนใจร้าย ผมกระตุกจะเอามือออก แต่มือหน้านั้นก็ยังกอบกุมผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยแถมเจ้าของของมันก็ยังทำท่าขับรถมือเดียวสบายใจ แกล้งผม คนๆนี้กำลังแกล้งผม นี้ผมต้องไปให้แกล้งสามวันสามคืนเลยเหรอ ผมไม่อยากไปแล้ว!!!!
“ปล่อยมือผมนะ”
“$^%^&^&%#@%7” พี่ใหญ่พ่นเสียงร้อนคลอไปกับเพลงที่ดังสนั่นรถจนขี้หูผมสั่นไปหมด ฮึ้ย!
“พี่ใหญ่!!!!!!” ผมตะโกนลั่นก่อนที่เสียงเพลงจะดับลงเพราะพี่ใหญ่กดปิดตรงพวงมาลัยรถ และหันมายิ้มหน้ากวนโอ้ยให้ผม พึมพำเพลงออกมาอีกคำสองคำ และเอี้ยวตัวมาหอมแก้มฟอดใหญ่และหันไปขับรถต่อด้วยมือเดียวซึ่งมันอันตรายมากและตอนนี้ ผมก็ไม่เคลิ้มสักนิด แค่เอาหอมมาเอาใจผม ผมไม่หายโกรธหรอก
“ปล่อยมือผม ขับแบบนี้มันอันตราย”
“ถ้าไม่บอกว่าเป็นอะไรก็ขับแบบนี้ไปจนถึงที่นั้นแหละ”
“…” ผมก้มหน้าอาการไม่กล้าสบสายตาเจ้าเล่ห์นั้นมีอีกแล้ว ใจแข็งได้ไม่เท่าไหร่เอง
“เรื่องซื้อถุงยาง ?” ยิ่งพูดแบบนั้นผมยิ่งก้มหน้าต่ำลงอีก รู้แล้วทำไมยังทำอีก
“ก็แค่เรื่องล้อเล่นก็รู้นิสัยกันอยู่ว่าไม่มีทางบังคับไอ้หมูตัวนี้หรอก” พี่ใหญ่บีบมือผมนิดๆและปล่อยออกกุมเอาไว้อย่างอ่อนโยน
“ผมรู้เรื่องนั้นดี แต่ … ผมไม่ชอบแบบนี้”
“แบบไหนละ”
“ก็ … ไม่ชอบให้พี่ใหญ่ทำแบบนี้ต่อหน้าใครอีก ผม … ผมเหมือนของเล่นเลย”
“หึหึ ที่หลัง ชอบไม่ชอบอะไรก็บอกให้มันดีๆ ไม่ใช่อยู่ๆก็เงียบไปแบบนี้ ก็รู้นี้ว่าไม่ชอบ”
“แต่เรื่องนี้พี่ใหญ่เป็นคนผิด” ผมพูดเสียงค่อย … ก็จริงๆอ่ะ พี่ใหญ่เป็นคนผิด ทำไมไม่ยอมรับมาโยนข้อหาให้ผมอีกหาว่าผมไม่พูดได้ยังไง ฮืออออออออออ
เอี๊ยด !!!
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่เลี้ยงเข้าข้างทางที่เริ่มเข้าทางลาดยาวที่มีป่ารอบด้าน … ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงซัมเมอร์เลยมีคนไม่เยอะ
มากนัก รถผ่านมานานๆครั้งจะผ่านมาสักที เลยทำให้ผมออกจะเกรงกลัวพี่ใหญ่ในเวลานี้ ไม่รู้ทำไมวันนี้พี่ใหญ่อารมณ์ดีผิดปกติ … ต้องคิดแผนอะไรไว้แน่ๆ
“อะไร …”ผมถามเมื่อพี่ใหญ่ปลดสายนิรภัยและจับผมกดกับเบาะและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ นี้คือคำขอโทษของพี่หรือไงเนี้ยยยยยยยยย! ไม่ใช่เลย ไม่ใช่แบบนี้ อย่ามาจูบผมนะ!!!!!
จุ๊บ …
“ขอโทษนะครับคุณแฟน ที่หลังพี่จะไม่ทำอีกแล้ว”
“…”
“นะครับ ให้อภัยพี่ใหญ่นะ จะไม่แกล้งแบบนั้นอีกแล้ว”
“มะ …”
จุ๊บ …
“อย่าโกรธพี่เลยนะหมูแดงของพี่ หึหึ”
“พะ พอแล้ว หายโกรธก็ได้ ไม่ต้องจูบแล้ว” ผมเบือนหน้าหนีเพราะแขนทั้งสองข้างโดนจับเอาไว้แน่น … หัดหายฟ้าอายดินบ้างเถอะคนบ้า!!!
“หึหึ … หมดเรื่องแล้วก็กินข้าวสักที หิวจะตายละ ป้อนด้วย ” พี่ใหญ่หันไปขับรถต่อ ทิ้งให้ผมนั่งแหมะอยู่ที่เดิม …
“เร็วๆหิว อยากโดนจูบอีกหรือไง” ผมสะดุ้ง
รีบเอี้ยวตัวไปเบาะหลังหยิบข้าวกล่องมาเปิดป้อนพี่ใหญ่คำนึงและป้อนให้ตัวเองด้วยสลับกัน เพราะพี่ใหญ่บังคับให้ผมกินกับเค้าจนหมดทั้งสามกล่อง พร้อมกับขนมไขมันเยิ้มอีกสองห่อใหญ่ๆ น้ำอัดลมอีก … ไม่มีน้ำเปล่าสักขวด … วางแผนมาหมดแล้วสินะ
.
.
.
ก่อนจะถึงที่พักช่วงบ่ายโมงกว่าๆ พี่ใหญ่พาผมเดินลงมาที่อ่างเก็บน้ำสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยมากๆ แต่ไม่มีคนมาเที่ยวสักเท่าไหร่ ดูเงียบเหงามากเห็นมีฝรั่งคู่นึงอยู่ไกลลิบๆแล้วก็ร้านขายอาหารส้มตำกับตามสั่งจอดอยู่ไม่ไกลมากนัก พี่ใหญ่เดินพาผมไปนั่งที่ริมอ่าง โดยเช่าเสื่อมาผืนนึงจากร้านค้าใกล้ๆ ก่อนจะสั่งส้มตำมาเยอะจนผมต้องออกปากบอกว่าให้พอก่อนเดี๋ยวเงินหมดก่อนหรอก ผมอยากเที่ยวนานๆนะ มาหมดซะกับเรื่องกินก็แย่สิ
ผมบอกหรือยังว่าพี่ใหญ่เก็บเงินได้ประมาน 35,000 รวมกับงานจ้างนอกสถานที่ที่พี่ใหญ่รับออกแบบอื่นๆด้วย ผมแอบเอาเงินติดมาด้วยนิดหน่อยกลัวช็อต ไม่มีตังค์เติมน้ำมันกลับบ้าน ฮิฮิ แต่ดูเหมือนพี่ใหญ่จะไม่เป็นเดือดเป็นร้อนนักเหมือนรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผมแอบตื่นมากลางดึกเห็นพี่ใหญ่นั่งทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้เกือบทุกคืนไม่ได้ทำงานด้วยเอาแต่เขียนยุกยิกๆ นานไปผมก็ขี้เกียจรู้และลืมมันไปเอง
“พี่ใหญ่อันนี้เค้าเล่นน้ำกันได้หรือเปล่า”
“อยากเล่นหรือไง”
“เปล่าผมแค่อยากรู้ไม่เห็นมีใครเลย” ผมรับจานส้มตำจากแม่ค้าที่เดินมาเสริฟวางลงตรงหน้าจนครบทุกเมนู ก่อนจะทำหน้าที่ปั้นข้าวเหนียวและป้อนใส่ปากคนแกล้งพิการ คำแล้วคำเล่าเงียบๆ นั่งฟังเสียงดนตรีพื้นบ้านที่ดังมาจากลำโพงของร้านขายน้ำ
“เที่ยวเสร็จ ตอนปิดเทอมผมไปทำงานนะครับ” ผมบอกพี่ใหญ่ที่เคี้ยวข้าวเหนียวไก่ตุ้ยๆเขามองผมตาขวางก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมากระดกกินอย่างหงุดหงิด … อะไรอ่ะ
“ทำอะไร”
“ยังไม่รู้ครับ แต่คงแถวๆหอพัก”
“จะไปทำอะไร ทำที่ไหนยังไม่รู้และจะทำได้ยังไง”
“ผม …”
“แล้วจะทำทำไม ไม่มีตังค์หรือไง หรือไม่พอใช้ ”
“ปะ เปล่าครับผมแค่ …”
“ลำบากมากหรือไงอยู่กับฉันเนี้ย”
“ไม่ๆ ไม่ใช่ครับ พี่ใหญ่ฟังผมก่อน” พี่ใหญ่เงียบลง
และดูเหมือนตาที่โกรธเมื่อกี้ก็ผ่อนลงด้วยเมื่อผมวางมือลงบนมือใหญ่ๆของเขา … อยู่กับพี่ใหญ่มีความสุขมมากถึงผมจะโดนแกล้งบ่อยๆ แต่ผมก็รู้สึกมีตัวตน ชีวิตน่าเบื่อจืดชืดของผมมีสีสัน ถึงผมจะกลัวพี่ใหญ่แค่ไหน แต่ผมก็รักพี่ใหญ่ในเวลาเดียวกัน … แต่ที่ผมอยากทำงาน ก็เพราะว่า
“ผมอยากรับผิดชอบอะไรสักอย่างด้วยตัวเอง และทำตัวให้มีประโยชน์มากขึ้น ลำพังพ่อตอนนี้ท่านก็แก่มากแล้ว ผมไม่อยากให้พ่อรับผิดชอบด้านการเงินของผมแค่คนเดียว … อีกอย่างผมอยากมีเงินเก็บด้วย ” ผมพูดเสียงค่อยและอยากให้เค้าเชื่อว่าที่พูดมาทั้งหมด คือความจริง
ผมไม่ใช่ไม่มีความสุข แต่ผมอยากที่จะไขว่คว้าหาสิ่งที่เป็นปัจจัยสำคัญของมนุษย์ด้วยตัวเอง จริงอยู่ที่พ่อไม่ได้เคยบ่นเหนื่อยบ่นท้อ แต่ก็นั้นแหละครับ … สักวันผมก็ต้องดูแลท่านในวันที่แก่เฒ่าอยู่ดี คิดซะว่าฝึกงานไปแล้วกัน แล้วผมก็ว่างด้วย กลัวน้ำหนักจะขึ้น พี่ใหญ่ยิ่งขุนผมอยู่
“ตามใจ แต่บอกไว้ก่อนถ้าฉันเห็นว่างานโอเค อย่าหวังจะได้ทำ”
“โอเคของพี่ใหญ่ นี้ยังไงครับ” ผมเอียงคอถามเหลือบไปมองเจ้าลูกหมาแม่ลูกอ่อนที่เดินเต๊าะแตะๆจากแม่มันที่นอนให้นมลูกตัวอื่นอยู่มุ่งหน้ามาทางผม สีของมันเป็นลายวัวตัวน้อย หึหึ น่ารักจัง
“มองอะไรวะ”
“ อ่ะ กินไม่ได้นะ ยังเด็กอยู่”
ผมรีบคว้าเจ้าพุงป่องออกมาให้ไกลจากไก่ย่าง หมาเด็กห้ามกินเพราะเดี๋ยวติดคอไปทำยังไง ดูดิคอยังไม่แข็งดีเลย มันร้องเสียงหลงเมื่อผมขัดใจมัน ทำให้แม่ของมันที่นอนอยู่ตรงร้านค้าผงกหัวขึ้นมาดู พอเห็นว่าลูกมันไม่เป็นอะไรก็ล้มตัวนอนแผ่ให้ลูกตัวอื่นกินนมต่อไป
“มันชื่อไอ้วัว ป้าตั้งชื่อมันตามลายของมัน ลูกของหมาป้าเองอีนวล” ผมเงยหน้ามองป้าคนขายส้มตำและยิ้มให้ ปล่อยให้เจ้าวัวซุกอยู่ที่ตัก
“เอาไปเลี้ยงก็ได้นะหนู มันน่ะน่ารัก อีนวลคงสบายใจที่เห็นลูกมันอยู่กับคนใจดี”
“แต่ว่า …” ผมเหลือบมองพี่ใหญ่และมองเจ้าวัวที่ทำท่าทางน่ารักอยู่ … นึกถึงเนียร์เลยถึงแม้เจ้าตัวเล็กนี้จะเป็นหมาพันธุ์ทางแต่ดูแล้วโตไปคงหล่อไม่หยอก หึหึ อาจจะเหมือนพี่ใหญ่ก็ได้นะ
“พวกเราไปเที่ยวกันทีท XXX ก่อนน่ะครับ อีกสามวันคงได้ย้อนกลับมาทางนี้อีกรอบ ไว้จะแวะมารับเจ้าวัวแล้วกันนะครับ” พี่ใหญ่พูดแค่นั้นผมก็หูกระดิกทันที ฮิฮิ น่ารักที่สุดเลย
“ดีจริงๆ อย่าลืมมารับมันนะพ่อหนุ่ม อ่อ ป้าเป็นเพื่อนกับแม่บ้านที่รีสอร์ทนั้นเดี๋ยวป้าให้อีแจ๋วมันดูแลพวกหนูอย่างดี ป้าลดค่าส้มตำให้ด้วย 20 %” ผมหัวเราะและขอบคุณป้าแกยกใหญ่สักพักป้าแกก็เดินออกไปขายของเพราะมีลูกค้าจอดรถซื้อ
จากนั้นก็นั่งลูบหัวเด็กน้อยวัวที่อยู่ในตักผม หมาอะไรเอาใจเป็นที่หนึ่ง เหมือนมันไขว่คว้าหาชีวิตที่มันคิดว่าดีกว่ายังไงอย่างงั้น … แต่ผมก็แอบสงสารที่เด็กอีกสองสามตัวที่ซุกกินนมจากเต้าอุ่นๆของแม่นวลอยู่เหมือนกัน …
“ใจคอจะเอาไปเลี้ยงให้หมดเลยหรือไงไอ้หมู” พี่ใหญ่กระเถิบมาใกล้ผมก่อนจะกระซิบข้างหูผม ผมหดคอและกระเถิบออกให้ห่างกลัวพี่ใหญ่จะเล่นไม่รู้เวล่ำเวลาอีก
“จะไปไหน เอาไอ้วัวมาเล่นบ้าง”
พี่ใหญ่คว้าเจ้าวัวไปนั่งบนตักตัวเองบ้าง อะไรอ่ะ …ยังเล่นไม่พอเลยแย่งผมไปซะแล้ว แต่ดูเจ้าวัวสะอาดนะ สงสัยจะเพิ่งอาบน้ำเอาเห็บออกแน่ๆ เฮ้อ ๆ น่ารักจังเลย เอาไปอยู่กับบ๊อบกับเนียร์คงจะเป็นสามทหารเสือที่น่ารักที่สุดในโลก แล้วเด็กพวกนั้นละ …
“มองอยู่นั้นละ หึ เราไม่สามารถช่วยคนทุกคนหรืออะไรทุกอย่างบนโลกได้หรอกน้า … ทำเท่าที่เราทำได้ก็พอ … เอาไว้คืนนี้จะคิดหนี้ให้หมดเลย หึหึ” ผมก้มหน้านิ่ง … พี่ใหญ่บ้าเกือบจะหล่ออยู่แล้วเชียว ยังไม่วายเจ้าเล่ห์อีกน่ะ
เราสองคนนั่งกันอยู่อีกพักใหญ่ๆ ก็ต้องจำใจบอกลาเจ้าวัวและพอกันขึ้นรถเดินทางต่อ เพื่อไม่ให้ถึงที่หมายเย็นไปนัก เห็นพี่ใหญ่บอกว่าจะพาผมไปกินร้านอาหารเด็ดๆ ซึ่งผมคิดในใจ กินอีกแล้วเหรอ พรุ่งนี้อากาศดีๆตื่นมาออกกำลังกายก็ได้ ตอนนี้ตามใจเสือร้ายไปก่อนดีกว่า เพราะวันนี้พี่ใหญ่ใจดีกับผมมามากแล้ว เฮ้อ … วันนี้เราได้อยู่ด้วยกันทั้งวันได้คุยกันสองคน ถึงผมจะพูดไม่เก่งพี่ใหญ่เองก็พูดไม่เก่ง แต่ก็มีเรื่องสารพัดที่เราคุยกันและสนุกสนาน พี่ใหญ่ยิ้มกว้างกว่าทุกวันผมเองก็มีความสุขมากๆ ต่อจากนี้ปลายทางการเดินทางจะสวยงามเพียงไหน แต่ในระหว่างการเดินทาง ผมพบว่ามันมีคุณค่ามากเช่นกัน ผมจะเก็บทุกความทรงจำเอาไว้ไม่ลืมเลย
“เอ๊ะ คืนนี้จะใช้ถุงยางเลยดีไหมนะ”
ยกเว้นเรื่องนี้ละนะที่ผมจะลืมๆไปให้หมด
===============
มาแล้วจ้า ตอนหน้าคงถึงที่หมาย เอาเป็นว่าในระหว่างทางจะเปรียบเทียบถึง
ในระยะทางที่พี่ใหญ่คบกับหมูปังว่ามันก็มีความสุขเหมือนกัน
พอๆกับการจะประสบความสำเร็จในชีวิต โดยมีหมูปังอยู่ด้วย อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่า ขอโทษที่มาช้ามากๆนะคะ ด้วยเหตุผลหมายประการ
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
อ่านเสร็จแล้ว
รอตินต่อไปจร้า
สนุกจัง
:pig4:
-
หรือว่าตอนหน้าจะ........อิอิ อยากอ่านนนนนน คือก็ผ่านมาหลายตินแล้ววว ของสนองนี้ดซักหน่อยน้าาาคนแต่งงง
นี่ก็เหมือนไปฮันนิมูนกันเลยยย
-
:o8: :-[ :impress2: :-[ :-[ :impress2:
-
หมู้น้อยยจะเสร็จพี่ใหญ่ไหมนะ อิอิ
-
เราก็รอให้ถุงยางถูกใช้อยู่น้าาา :laugh:
ไม่ใช่ละๆ หมูปังน่าร๊ากกกก :z3:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
อึ๊ยยยยยย อิจฉา ปังปัง :ling1: :ling1:
-
เที่ยวก่อนค่อยจัดหนักวันสุดท้ายก็ได้พี่ใหญ่
-
โดนกินแน่ๆปังๆ
-
พี่ใหญ่เจ้าเล่ห์..ที่เล่นตอดหมูน้อยตลอดเวลาแบบนี้เนี่ย แอบหวังให้หมูน้อยเคลิ้มตามพี่ใช่ไหมค้าา~ :hao7:
-
ไปเที่ยวกันสองคนซะด้วย~
-
ไหนๆก็ซื้อมาแล้วอย่าให้เสียของเสียเที่ยวนะ พี่ใหญ่กับหมูปัง :hao6:
จัดไป o13
เชียร์สุดใจขาดดิ้น
-
พี่ใหญ่ ขี้แกล้งอ่ะ หมูปัง เขินจนตัวจะแตกแล้ว
ได้น้องหมาไปเลี้ยงด้วย ต้องดูแลให้ดีนะ
คาดว่า หมูปัง คงจะไม่ได้ผอมแล้วล่ะดู พี่ใหญ่ จะชอบขุนเสียจริง 5555
-
:mew1: :mew1:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ได้กันเถอะ 555555 หมูน้อยน่ารัก น่ารักจริงๆ เลย
พี่ใหญ่จัดไปอย่าให้เสียเที่ยว :hao7:
เลิกบุหรี่ได้แล้ว ดีใจกับพี่ใหญ่ด้วยนะ :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
-
อยากอ่านต่อแล้ว
ขอให้โดน
พี่เสือรอมานามากกกกกกก
-
ปังหนูจะผอมสวยให้พวกขี้อิจฉามันดิ้นตายรึยังคะลูก
นี่รอนานมาก55555
-
น่ารักมุมิมุงมิง พี่ใหญ่ก็แกบ้งน้องเรื่อยเลย แต่ที่จริงรักน้องมาก
ฮาอีตรงซื้อมาแต่น้ำอัดลม แกจริงจังมากนะเรื่องขุนน้อง
ขอบคุณค่ะ
-
เออคือคืนแรกก็จะจัดถุงยางแล้วหรอครับ 55+ ไหวหรอๆ
-
พี่ใหญ่ก็เป็นซะอย่างเนี๊ยะอ่ะ แล้วเมื่อไหร่ปังปังจะสวยหล่ะ
-
หม่ำๆหมูแดง :hao6: :hao6:
-
พี่ใหญ่เอาใจปังปังมากเลย คู่นี้น่ารักมาก ดูเรื่อยๆไม่หวือหวาแต่อ่านแล้วสบายใจจังค่ะ
-
พี่ใหญ่คะหมูแดงอร่อยนะ รีบกินสักทีสิ
-
กรี๊ดดดด อยากมีโมเม้นนี้บ้าง งื้อออ/กัดฟัน จิกหมอน :serius2:
-
พี่ใหญ่ หม่ำหมูแดงซักทีสิ เดี่ยวจะมีคนเอาไปหม่ำ ยิ่งช่วงนี้น่ารักขึ้นด้วย :haun4:
-
พี่ใหญ่พาหมูมาขุนชิมิ :hao3:
-
Not Fat
{CH 36 เสือใหญ่พาเที่ยว}
“ลงไปสิ”
“เอ่อ ไม่มีทางอื่นไปให้ถึงบ้านเหรอครับ”
“เร็วๆ อยากพักผ่อน”
“แต่ผมพายไม่เป็น”
“ลงไปเถอะน๊า เร็วๆ หัวทิ่มลงไปไม่ช่วยนะ ลืมไปมีชูชีพส่วนตัวแล้วนี้” และมือหนาๆก็ตะปบเอาก้อนไขมันที่พุงผม หัวเราะใหญ่เหมือนเป็นเรื่องตลก ผมไม่ตลกด้วยนะ
ขับรถมาอีกสักพัก พี่ใหญ่ก็ไปจอดที่ลานจอดรถของ รีสอร์ทที่อยู่กลางน้ำเป็นเวลาเย็นมากแล้วอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า เป็นบรรยากาศที่สวยงามมากครับ ไม่ใช่น้ำตก ไม่ใช่เกาะ ไม่ใช่ทะเล แต่เป็นเขื่อนที่มีน้ำสีเขียวมรกต มองจากตรงนี้แถวๆบ้านพักที่อยู่ไม่ไกลจากฝั่งที่เรายืนมากนัก มีปลาตะเพียนหางแดงว่ายอยู่ลิบๆ คิดดูสิครับว่าน้ำใสขนาดไหน รายล้อมด้วยภูเขาน้อยใหญ่เบื้องหลัง ถ้าไม่ติดว่ามีเสือร้ายคอยขู่เข็ญให้ผมลงเรือเมื่อกี้ บรรยากาศจะโนแมนติกมาก ฮื่อออออ ผมว่ายน้ำไม่เป็น พายเรือไม่เป็น ทำไมไม่มีทางอื่นเหรอที่ไม่ต้องพายเรือข้ามฟากไป
ผมว่าพี่ใหญ่ต้องแกล้งผมแน่ๆเลย มันต้องมีทางเดินข้ามไปสิ ถึงผมจะโง่ไปหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้ซื่อบื้อไปซะหมดนะ ทางรีสอร์ทน่าจะอำนวยความสะดวกให้คนพักบ้างสิ ไม่ใช่จะเข้าจะออกก็ต้องพายเรือข้างฝั่งแบบนี้ ถึงจะมีไขมัน แต่มันก็เป็นแบบลงน้ำแล้วจมปุ๋มนะ ไม่ใช่ลอยป่อง มีเสื้อชูชีพ แต่ถ้าตกไปขาไม่ถึงผมก็กลัวนะ
“เหล่มองอะไร ลงไปสักทีสิลุงครับเรือนี้ลำใหญ่สุดแล้วใช่ไหมครับ”
“ใหญ่สุดแล้วไอ้หนู รับรองเมียเอ็งลงไปไม่ล่มหรอก” ผมหันขวับไปมองหน้าลุงที่ยืนสูบยาเส้น
หน้าตาแก่แห้งตอบแต่ดูรู้ทุกอย่างไปหมดแถมยังยิ้มอย่างรู้ทันพี่ใหญ่ที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ต่างกันอยู่อีกต่างหาก อยากจะเถียงใจแทบขาดว่าไม่ใช่เมีย เป็นแค่แฟน แค่แฟน!!!! ถึงจะเป็นแฟนแต่ผมก็เป็นผู้ชาย ไม่น่าพูดแทงใจดำแบบนี้! เข้ากับคนง่ายจริงๆเลยนะทีแบบเนี้ย คนอะไรใจร้ายอย่างกับเสือ!
“พี่ใหญ่ …” แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจหันไปมองพี่ใหญ่และพูดเสียงอ่อย … ผมกลัวไม่สงสารกันเลยจริงๆเหรอ ถึงผมจะตัวใหญ่เป็นหมีแต่ผมก็ใจปลาซิวเหลือแค่หมีน้อยนะ … จริงๆนะ ผมไม่กล้าลงเรือ
“ถ้าไม่ลงก็นอนฝั่งนี้เนี้ยแหละ อีกครึ่งชั่วโมงเรือจะหยุดให้บริการ มีฉันอยู่จะกลัวอะไร” มีพี่ใหญ่อยู่นั้นแหละน่ากลัว!!!! … ผมไม่เข้าใจแต่กลั้นใจจะก้าวลงเรือไปเหยียบที่ขอบ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อลุงคนเฝ้าเรือร้องเสียงหลงขึ้น
“ไอ้หนู! เดี๋ยวหัวก็ทิ่มลงไป” ผมตกใจรีบก้าวถอยหลังมาอย่างตกใจ ได้ยินพี่ใหญ่หัวเราะในลำคอ … ผมเริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆแล้วนะจะแกล้งผมไปถึงไหน!!!!
“พี่ใหญ่รู้ใช่ไหม ว่าเมื่อกี้ถ้าผมก้าวไปผมจะตกลงไปตาย”
“แค่นี้ไม่ตายหรอก”
“หึ” ผมร้องแค่นั้นและหันไปหาลุงที่ยืนสูบบุหรี่ปล่อยควันฉุย แกหันมาส่ายหน้าและพูดขึ้นอย่างอ่อนใจ
“ดูข้าเดี๋ยวข้าจะลงให้ดู” ลุงลงให้ผมดูเป็นตัวอย่าง โดยลงไปเหยียบที่กลางลำเรือ เดินไปนั่งด้านหลังสุดของเรือโบกมือยิ้มๆให้ผมลงตามแกไป ก่อนจะหันไปสูบบุหรี่ต่อไม่สนใจพวกเรา
ลืมบอกไปเรือเป็นเรือแบบไม้เก่าๆ ที่ดูค่อนข้างแข็งแรง พี่ใหญ่ดันหลังผมนิดๆ และโอบกอดด้านหลังหอมกกหูผมไปหนึ่งที จนผมขนลุกซู่ย่นคอ รีบลงตามลุงแกไป ขยันแกล้ง ขยับปลอบใจ รู้สินะว่าถ้าปล่อยไว้ผมอาจจะโกรธและไม่คุยด้วย ต้องทำแบบนี้ ถ้าไม่แกล้งตั้งแต่ทีแรก ผมจะโกรธไหม ถ้าพูดให้ผมเข้าใจ อธิบายให้คนโง่ๆอย่างผมรู้ว่าต้องทำยังไง ผมก็จะไม่เป็นแบบนี้หรอก แค่ลงเรือเอง ทำไมต้องทำให้เป็นปัญหาด้วยนะ เฮ้อ
พอลงมาได้ มือหนาของพี่ที่คอยจับอยู่บนฝั่งก็ปล่อยผม ผมเซตัวไปมาเล็กน้อย ก่อนจะรีบนั่งลงที่นั่งที่ใกล้ๆสุด ซึ่งมันตรงกลางพอดี เอาน๊า อย่างน้องเรือมันก็สมดุลละนะ พี่ใหญ่บอกให้ผมเขยิบไปหน่อย ผมเลยเขยิบไปอีกทาง เขาก็ยกของลงโดยมีผมช่วยประคอง พอเสร็จก็ กระโดดตามลงมาอย่างง่ายดายนั่งลงที่นั่งถัดไปจากผมแต่หันหน้าเข้าหากัน ผมมองพี่ใหญ่ย่นปากหนึ่งทีและหันหน้าไปอีกทาง คิดว่าหอมกันเมื่อกี้จะอภัยให้ที่แกล้งกันหรือไง ถ้าผมตกเรือไปอยากรู้นักจะยืนขำอยู่ได้ไหม ผมมองหาไม้พายเพื่อจะเอามาพายเรือไปฝั่งโน้น พายไม่เป็นหรอกแต่ไม่อยากมองหน้าคนบ้านานๆ เบื่อแล้ว ชิ!
“พร้อมนะไอ้หนุ่ม” ลุงแกตกโกนมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองเห็นแกยกไม้พายขึ้นมา … อ้าว ผมไม่ต้องพายหรอกเหรอ
“ไปเลยครับลุง” พี่ใหญ่ตะโกนบอกลุงก่อนจะหันไปหยิบหมากฝรั่งในกระเป๋าขึ้นมาเคี้ยวยับๆทำเป็นไม่สนใจผมที่หน้างออยู่
ลุงพายเรือออกมาจากฝั่งไม่นานเท่าไหร่ ก็มาหยุดที่กลางน้ำ บรรยากาศตอนนี้ดีมาก … ดีสุดๆ ปลาตะเพียนหางแดงอยู่เต็มรอบๆเรือไปหมด ทำให้ดูเหมือนเราอยู่กลางฝูงพวกมัน ดวงอาทิตย์ที่ท่อแสงผีตากผ้าอ้อมกำลังจะลับขอบฟ้า ประกายส่องกระทบกันน้ำทำให้เป็นสีส้มนวลสวย อากาศที่ร้อนอบอ้าวมาทั้งวันเริ่มที่จะเย็นเพราะลมจากเขาพัดเป่าออกมาเป็นเสียงหวืดๆ เสียงนกกาที่กำลังบินกลับรังดังเป็นจังหวะๆ … เฮ้อ … อากาศดีจังเลย คนก็ไม่มีเลยด้วยเพราะเป็นช่วง low season ทำให้ไม่มีคนมาเที่ยวมากนัก แถวเป็นสถานที่เชิงอนุรักษ์เลยไม่ได้รับความสนใจมากนักแต่มันสวย สงบ มากจริงๆ ผมชอบแบบนี้ … ชอบมากเลย
“ผมให้อาหารปลาได้ไหม”
“หึหึ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ ตอนนี้เอาหมูไปให้อาหารก่อน ”
“หมู ?”
“หมูแดงด้วย”
“เดี๋ยวโดนหมูกัดหรอก”
“กล้าก็กัดไปสิ แต่คืนนี้จะกัดคืนให้เต็มคำเลย” ผมเงียบทันทีที่พี่ใหญ่เริ่มเข้าเรื่องลามก เห็นเงียบๆแบบเนี้ย ไอ้เรื่องเจ้าเล่ห์ๆ น่ะขอให้บอกเสือใหญ่ได้เลย
“มุมนี้ในรีวิวบอกว่ามองอาทิตย์ตกได้สวยมากๆ ดูและจำเอาไว้ให้ดีๆนะไอ้หมู” ผมพยักหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองพระอาทิตย์ที่ทอแสงอ่อนนั้นอีก ตอนนี้มันเหลืออีกครึ่งดวงก็ลงไปหมดแล้ว มันสวยจริงๆเลยนะ สวยจนผมลืมไปเลยว่าตัวเองมีกล้องถ่ายรูปของพี่ใหญ่ติดมาด้วย
แชะ!
ผมตกใจมองพี่ใหญ่ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ในมือมีกล้อง DSLR หลักฐานสำคัญอยู่ … แอบถ่ายมุมตลกอีกแล้วใช่ไหมน่ะ
.
.
.
พอถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกดินกันจนหนำใจแล้ว ลุงก็พายเรือมาจนถึงฝั่งที่เป็นทางเดินยาวที่สร้างจากไม้ยาวมีบ้านบังกะโลที่สร้างด้วยไม้สักเช่นเดียวกับทางเดินลาดยาวตลอดเส้นทาง อยู่ประมาน 5 หลัง ในเวลาแค่แปปเดียวเจ้าของรีสอร์ทออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง ก่อนจะพาเราไปที่บ้านพัก ริมสุด มีหน้าต่างตกแต่งด้วยผ้าม่านสีขาวลายลูกไม้อยู่รอบทิศ ทำให้ลมโกกสุดๆ ในบ้านนั้นตกแต่งอย่างเรียบง่าย ไม่มีเตียงแต่เป็นฟูกหนามีมุ้งถูกมัดขึงอยู่ทั้งสี่ด้านเหลือแค่ตอนนอนก็กางแบบปกติ อันนี้ผมถนัด ที่บ้านเก่าผมกางบ่อย ที่สำคัญในห้องหอมกลิ่นดอกไม้ที่ตกแต่งห้อยต่องแต่งอยู่ตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปในน้ำมาก ชื่นใจสุดๆ มีเฟอร์นิเจอร์ทั้งตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง ห้องน้ำในตัว แต่ไม่มี TV ไม่มีอินเตอร์เน็ต และก็แทบไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย แต่ผมมีพี่ใหญ่อยู่ด้วย ผมเลยไม่กลัวเหงา เรื่องผีก็ไม่ต้องกลัวเพราะแค่ผีเห็นหน้าพี่ใหญ่ ผีก็วิ่งหนีกระจายแล้ว คิก ๆ ไม่รู้คนหรือของขลังกันแน่
ผมหัวเราะคนเดียว เกาะรั้วเล็กๆระดับเอวที่ชานบ้าน มีโต๊ะทานอาหารเล็กๆวางอยู่ด้วย มีเตาปิ้งย่างอีกต่างหาก แค่คิดก็หิวแล้ว แต่ตอนนี้อากาศตรงนี้ดีมาก ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่ เพราะผมเองก็ไม่ชอบพกโทรศัพท์ นาฬิกาก็ไม่มีแต่ผมกลับคิดว่ามันดีตรงที่เราลืมความวุ่นวายไปเสียบ้าง … ผมชอบแบบนี้มันสงบ
“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวข้าวมาส่งจะได้กินข้าวกัน” เสียงกระซิบของพี่ใหญ่
ก่อนที่สัมผัสอบอุ่นของพี่ใหญ่จะแผ่ซ่านไปทั่วแผ่นหลังของผม แขนใหญ่โอบรอบตัวผม กลิ่นตัวหอมกลิ่นสบู่อ่อนๆ ตัวเย็นเฉียบแสดงว่าพี่ใหญ่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมกัดริมฝีปากก่อนจะหันตัวไปมองตาเจ้าเล่ห์ของพี่ใหญ่ที่ตอนนี้มองมาที่ผมอย่างที่ผมเดาไม่ออก หน้านิ่งมาก ถึงอย่างงั้นแขนของเขาก็ยังโอบผมไม่ห่าง … ไม่รู้ว่ากลิ่นตัวของพี่ใหญ่กับกลิ่นดอกไม้ตอนนี้ อันไหนหอมกว่ากัน แต่ที่รู้ๆ พี่ใหญ่ดีกว่าอะไรทั้งโลกเลย ถึงจะชอบแกล้งผม แต่ผมก็ไม่อาจเอาความรักของผมคืนได้ ไม่เหมือนเลย ไม่เหมือนกับพี่กาจพล ความรู้สึกมันต่างกัน กับพี่กาจพล ผมต้องการแค่ชื่นชมและเห็นความมาดแมนแฮนซั่มของพี่เขาเหมือนเด็กน้อยคลั่งไอดอล และผมเข้าใจผิดไปเองว่านั้นคือความรัก ถึงอย่างงั้นก็เพราะพี่กาจพล
จึงทำให้ผมเจอกับพี่ใหญ่ … คนที่แสดงให้ผมรู้ว่า ยังมีคนที่รักผมด้วยใจจริง ทำให้ผมมั่นใจว่าเขารักผม ถึงแม้จุดเริ่มต้นมันจะแปลกๆ … แต่ตอนนี้ผมเองก็มั่นใจ มั่นใจว่าคนอย่างผมที่ไม่สมบูรณ์ ขาดทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ และความสามารถ แถมยังเป็นผู้ชายความจริงคือผมไม่มีอะไรที่คู่ควรกันเลยแต่ก็สามารถมีความรักที่มั่นคงได้เหมือนกัน และผมยังจะต้องการอะไรอีก …
แต่ถ้าวันไหน … พี่ใหญ่ไม่ต้องการผมแล้ว และผมได้ยินจากปากของพี่เขาเอง ผมก็พร้อมที่จะปล่อยให้พี่ใหญ่กลับไปสู่เส้นทางที่พี่ใหญ่คิดว่าดีที่สุด เพราะมันก็ไม่ผิด ที่จะไขว่หาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตนเอง …
“คิดอะไร” เสียงของพี่ใหญ่ดังทำลายความเงียบ ตามด้วยเสียงลมที่พัดออกมาจากซอกเขาทำให้เกิดเสียงประหลาด … ผมเหยียดยิ้มและเอียงคอมองหน้าพี่ใหญ่ที่ทอประกายมาทางผม ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ขอบคุณอะไร”พี่ใหญ่พูดเย้าแหย่ผม แต่ผมกลับไปถูกโดนแหย่ มีความสุขซะมากกว่า เพราะแววตาของพี่ใหญ่ตอนนี้ มันบอกว่าเค้าเองก็รู้สึก สงบ และมีความสุขมากแค่ไหนเหมือนกับผมที่รู้สึกเหมือนกัน
“หลายเรื่อง” พูดไปก็หัวเราะไป แอบเขินด้วยหน่อยๆ จะให้พูดยังไงละ ก็ถ้าพูดไปก็ต้องถูกหัวเราะแน่ๆ
“เรื่องอะไรไหนไล่มาสิ” แหนะยังไม่หยุดอีก
“เยอะอ่ะ กว่าจะหมดคงเช้า”
“จะรอฟัง” พี่ใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาเอาจมูกเขี่ยกับจมูกของผม จนรู้สึกจั๊กกะจี้น้อยๆ
ตาของเราประสานกัน ลมหายใจแทบจะรวมเป็นหนึ่งเดียว ผมละสายตาจากแววตาที่ทำให้ใครก็ตามที่ได้จ้องต้องหลงรักนั้นมามองที่ริมฝีปากหนาของเขาที่เหยียดยิ้มเป็นเส้นโค้งขึ้นน้อยสวยได้รูป มันค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ ทำให้จิตใจของผมสงบและไม่ตื่นตูมเหมือนเช่นเคย น่าแปลกจัง ที่ตอนนี้ในใจของผมมันพูดออกมาได้เพียงคำเดียว… รัก …
“อาหารมาแล้วครับ”
ผลั๊ก!
“อ่ะ พี่ใหญ่ผมขอโทษ” ผมรีบวิ่งเข้าไปดูพี่ใหญ่ที่ผมเผลอตกใจผลักจนเขาเซไปโดนเก้าอี้
ฮือออออ ขอโทษ ผมตกใจและปฏิกิริยาร่างกายมันไปเองง่ะ พี่ใหญ่โบกมือให้ผมหยุดโวยวายและไล่ผมเข้ามาอาบน้ำ คะ คือ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมตกใจ แต่ไม่รอให้พี่ใหญ่ดุผม ผมเดินคอตกเข้ามาในบ้านซะก่อน แอบเหลือบมองพี่ใหญ่ที่กำลังคุยอะไรไม่รู้กับคนที่ยกอาหารทะเลสดมาเสริฟสองสาม แต่ผมกลับสะดุดตาอยู่คนนึงไม่ใช่อะไรนะแต่เขาเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่มากแถมหน้าตาน่ากลัวมากด้วย รอยสักที่โผล่ออกมาจากแขนเสื้อก็โหดร้าย … และกำลังมองมาที่ผม อ่ะ เขายิ้มด้วย! ผมรีบวิ่งเข้ามาในห้องทันที … ทำไมเขายิ้มแบบนั้นละ น่ากลัวชะมัดเลย
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าสบายๆ เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดา ออกไปกินข้าวต้องเจอกันควันปิ้งย่างแน่ๆ ผมเลยรวบผมมัดจุกหน้าขึ้นไป ทาครีมอีกเล็กน้อยเดี๋ยวก่อนนอนอาบอีกรอบค่อยทาเหมือนปกติ พอเรียบร้อยแล้วก็เดินออกไปที่ชานบ้านทีพี่ใหญ่กำลังยืนปิ้งกุ้ง ปิ้งปลาอยู่ กลิ่นหอมสุดๆ บนโต๊ะมีกับข้าวสองสามอย่างกับสำรับอาหารครบครัน หิวเลยอะ อ่ะ ! ผมลืมกินยาบล็อกไขมันก่อนอาหารนี้หน่า
“ออกมาแล้วก็มาช่วยกันปิ้งสิ”
“แปปนึงนะครับ”
ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องค้นหาอยู่สักพักก็ไม่เจอ อันนี้ผมแปลกใจมาก ผมจำได้มาหยิบใส่กระเป๋าเป้มาแล้วนี้หนา … ตกอยู่ที่รถหรือเปล่านะ จะกลับไปเอาตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วด้วยสิ เอาน่ะ ไม่กินสักสามวันคงไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก่อนนอเล่นโยคะ คงพอถูไถไปได้
พอเห็นว่าหาไม่เจอแล้วผมเลยถอดใจเดินออกไปช่วยพี่ใหญ่ปิ้งอาหารด้านนอก พี่ใหญ่ดูเป็นมืออาชีพด้านปิ้งย่างพอๆกับบาบีก้อนมังกรสีเขียวมาก แต่อันนี้ เสือใหญ่สีขาว ฮิฮิ ดูเหมือนพี่ใหญ่จะไม่โกรธผมด้วยที่ทำให้เขาเจ็บตัว เรายืนปิ้งอาหารกันเงียบๆ จนเสร็จ และผมก็มานั่งมองพี่ใหญ่ทำหอยเชลล์อบชีสที่เอาหอยเชลล์มาวางและป้ายชีสลงไปในเปลือก เสียงดังฟู่ๆ กลิ่นหอมน่ากินมาก อ้วน ผมอ้วนตัวแตกกว่าเดิมแน่ๆ
“เอ๊า เสร็จแล้ว กินได้” พอพี่ใหญ่พูดเป็นสัญญาณพร้อมหอยเชลล์อบชีสจานเด็ดมาวางบนโต๊ะได้
ผมก็จัดการตักข้าวใส่จานพี่ใหญ่ ส่วนของตัวเองก็เน้นกับมากกว่าข้าว และนอกจากกินข้าวกันแล้ว ผมยังต้องปกป้องจานข้าวไม่ให้พี่ใหญ่ตักข้าวมาเพิ่มอีก ผมยัดผักกับน้ำลงกระเพาะให้ได้มากกว่าเนื้อสัตว์ จนผักหมดตะกร้าใหญ่ อิ่มแปล้ตีพุงเลย อร่อยสุด ๆ มื้อใหญ่สมกับที่พี่ใหญ่บอกไว้เลย
“กินนี้อีกสิ” พี่ใหญ่จิ้มปลาหมึกยื่นมาตรงหน้าผม จะอ้วกแย้ววววววววววว
“ไม่ไหวแล้วครับ อิ่มมาก”
“อิ่มอะไร กินกับข้าวไปยังไม่ถึงครึ่งเลย” แต่ผักหมดตะกร้าเลยนะ พี่ใหญ่ไม่เห็นเหรอ T^T
“ผมอิ่มมากเลย ไม่ไหวแล้วเก็บไว้กินตอนเช้าได้ไหม”
“หึ ตามใจ” พี่ใหญ่ก้มลงไปที่กระติกน้ำแข็งขนาดกลางที่วางอยู่กับพื้น หยิบเบียร์ขึ้นมาเทใส่แก้วจิบเพลินๆ ผมเองก็นั่งดูวิวลมเย็นๆ กินผลไม้ไปพลางๆ เราสองคนเงียบ สงบ ต่างคนต่างดื่มด่ำกับธรรมชาติ ไม่มีความอึดอัดเลย มีแต่ความสบายใจ
“ปัง”
“ครับ …” ผมขานรับพี่ใหญ่และก็นึกตกใจที่อยู่ๆ ก็เรียกชื่อผม ปกตินี้หมูสารพัดเลย
“พรุ่งนี้อยากไปไหน”
“เอ่อ ผมไม่รู้ว่าที่นี้มีกิจกรรมอะไรบาง พี่ใหญ่เลือกเลยครับ” ผมว่า พี่ใหญ่เหยียดยิ้มและไม่พูดอะไรต่อจิบเบียร์ต่อไป แต่รอบนี้กลับมองมาที่ผมไม่วางตา … ตางี้เยิ้มเลย …
“มะ มองอะไรครับ”
“หึหึ” หัวเราะแบบนี้น่ากลัวเป็นบ้า
ผมนั่งย่อยอยู่สักพักก็เดินเข้ามาในบ้าน ส่วนพี่ใหญ่ก็นั่งกินเบียร์คนเดียวต่อไป ผมเปิดประตูทิ้งไว้ น่าแปลกที่ไม่มียุงเลย อาจจะเป็นเพราะมีลมโกกตลอด แถมรอบๆก็มีแต่ปลาเต็มไปหมด มียุงสงสัยจะโดนปลากระโดดผลุบๆกินหมด
เข้าไปล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก่อนจะเอาผ้าปูสำรองมาปู ก่อนจะเริ่มเล่นโยคะไปตามภาษา บางทีก็พลาดจะได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ใหญ่ทันที ฮึ ผมพยายามไม่สนใจ แต่พอเห็นพี่ใหญ่เงียบไปก็ชะเง้อไปมอง ปรากฏว่าเห็นเหมือนภาพวาดอันวิจิตร พี่ใหญ่เอาแขนพาดไว้บนรั้วชานบ้าน เหม่อมองไปบนฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ทรงผมสกินเฮดกับหน้าตาคมเข้มออกแนวดุแต่อบอุ่นของเขาส่องประกาย ทำให้ผมเขินอยู่เหมือนกัน … แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ก็เหลือบตามามองผม
ผมรีบหันมาอีกด้านและลนลานเล่นโยคะของตัวเองต่อ แต่แล้วก่อนที่จะรู้ตัวอะไร พี่ใหญ่ก็รวบผมเข้าไปกอดจับทุ้มลงเตียงซะก่อน อ๊ากกกกกกกก หลังจะหลังแย้ว เสียงหัวเราะของพี่ใหญ่ดังขึ้นข้างๆหูผม เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองถูกพี่ใหญ่นอนทับอยู่ซะแล้ว หนักอ่ะ …
“รู้ไหมเมื่อกี้พี่คิดอะไร”
“เมาแล้วเหรอครับ” ผมถาม ถ้าไม่ปกติพี่ใหญ่จะแทนตัวเองว่าพี่ และตอนนี้พี่ใหญ่ก็ไม่ปกติอย่างแรง งื้อออออ
“หึหึ ไม่เมาสักหน่อย ไหนตอบคำถามพี่ก่อน เมื่อกี้รู้ว่าพี่คิดอะไร” ผมกัดริมฝีปากอย่างคิดหนัก ก่อนจะวางมือบนหลังของพี่ใหญ่ และตบเบาๆกล่อมเหมือนเด็กเล็กๆ ถามว่า หนักไหม ผมหนักเหมือนจะแบนเลย แต่ผมกลับมองข้ามและเห็นว่าพี่ใหญ่น่ารักมากในตอนนี้ … เสือใหญ่ในมุมโรแมนติก ทำให้ผมจะละลาย …
“ไม่รู้ครับ”
“พี่คิดว่า เราสองคนจะอยู่กันได้นานแค่ไหน จะมีวันที่เราสองคนต้องแยกจากกันไหม และถ้าเป็นแบบนั้น ความทรงจำ ณ ช่วงเวลานี้ยังคงจะมีความหมายต่อไปไหม” คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมสะอึก
พี่ใหญ่ไม่ได้เมาเลย แต่เป็นเพราะบรรยากาศมันเหงาหงอยเกินไป อาจจะทำให้เขาคิดมาก ซึ่งผมไม่เคยคิดว่าพี่ใหญ่จะมีโมเม้นแบบนี้เลย ปกติเค้าจะเป็นพวกเผด็จการ หัวชนฝา ได้คือได้ จะเอาก็จะเอา แต่ตอนนี้เขายอมเผยมุมที่แตกต่างออกไปให้ผมได้รับรู้ … ซึ่งทำให้ผมดีใจมาก แต่ ณ ตอนนี้ ผมกลับรู้สึกว่าเขาเหมือนเด็ก เด็กที่ต้องการความมั่นคง อบอุ่น เชื่อใจ และความรักที่อ่อนโยน
“มีสิครับ มันจะมีความหมายอยู่ตลอดไป แต่สำหรับผมถ้าหากต้องแยกจากกัน คงจะไม่ใช่ผมที่เป็นคนเริ่ม เพราะความรู้สึก ณ ตอนนี้มันมีค่ามากกว่า”
“หึหึ ทำเป็นพูดดี ตอนนั้นใครโวยวายว่าโกรธว่าเกลียดกันก็ไม่รู้” ผมเอียงคอมองพี่ใหญ่ที่ยันตัวเอาแขนเท้าที่นอนไว้ ส่วนมืออีกข้างก็จับแก้มผมบิดไปมา โอ้ยยยยยยยยยยยยย เจ็บ นี้ไงดียังไม่ถึงเท่าไหร่เลย ใจร้ายตลอดเลย!!!!
“อื้อออออออออออ!” ความเจ็บที่แก้มเริ่มเยอะขึ้นจึงทำให้ผมร้องออกมาลั่น แต่พี่ใหญ่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ ขนาดใช้มือทั้งสองข้างพยายามแกะออกก็ไม่ยอม จนสุดท้ายผมก็ยอมให้เขาบิดแก้มอย่างงั้น เอาสิ แกล้งเลย น้ำตาไหลแล้วนะ อยากแกล้งก็แกล้งเลย ฮือออออออ มันเจ็บ ใจร้าย ๆๆๆๆ ทำไมชอบแกล้งกันนัก!!!!!
แต่แล้วก่อนที่ผมจะคิดน้อยใจไปมากกว่านี้ มือหนาๆของพี่ใหญ่ก็ปล่อยแก้มผมออก และก้มลงมาหอมเบาๆ ฮึก ไม่ต้องเลย แกล้งกันแล้วก็มาทำดีอีกแล้ว ผมผลักพี่ใหญ่ออกและลุกขึ้นมานั่งกุมแก้มตัวเองที่ผมเล่นโยคะนั่งหันหลังให้ อันนี้ผมเจ็บจริงๆ นะ บิดจนผมรู้สึกว่าแก้มจะหลุดเลย ไม่รู้โกรธอะไรผมนักหนา ถึงผมจะเคยบอกว่าเกลียดพี่ใหญ่ แต่ก็แค่อารมณ์ตอนนั้น ตอนนี้ผมไม่ได้เกลียดแล้ว ไม่เห็นต้องรังแกกันเลย ตอนในร้านสะดวกซื้อก็แกล้ง ตอนบนรถก็แกล้ง ตอนจะลงเรือก็แกล้ง แล้วตอนนี้ก็แกล้งอีก คนอะไรแกล้งผมได้ตลอดเวลาเลย! เหมือนไม่รักกันเลย ฮึก คนบ้า เขียวหรือเปล่าก็ไม่รู้
“เฮ้ย ร้องไห้เลยเหรอ” พี่ใหญ่คลานมานั่งข้างๆผม พยายามจะแกะมือผมที่แก้มออก
“…”ผมพลิกตัวหันไปอีกทาง ไม่ต้องมายุ่งเลย มันเจ็บมากเลยนะไม่รู้หรือไง!
“ไอ้หมู ขอดูหน่อย”
“…” ผมไม่สนใจพี่ใหญ่ เอาหลังมือเช็ดน้ำตาตัวเองพยายามไม่ร้องไห้ให้มีเสียง เดี๋ยวจะโดนหัวเราะอีก
“หมูแดง ขอพี่ดูหน่อยครับ”
“ไม่ต้องเลย ฮึก ไม่ต้องมาพูดดีเลย” ผมหันไปพูดด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจหันหน้ากลับมาที่เดิม
ถ้าผมบิดแก้มพี่ใหญ่จนเหมือนจะหลุดออกมาแบบที่พี่ใหญ่ทำบ้าง และแค่ผมจุ๊บตรงนั้นพูดจาดีด้วยนิดๆหน่อยๆ พี่ใหญ่จะหายไหม และถ้าวันอื่นผมทำผิดมากกว่านี้ ฮึก พี่ใหญ่ต้องตีผมให้เจ็บตัวหนักกว่านี้แน่ๆ แค่ผมบอกว่าเกลียดยังลงโทษผมหนักขนาดนี้เลย หลงคิดว่าเป็นคนดีแล้วแท้ๆ
“ปังปัง … ขอพี่ดูหน่อยนะเด็กดี พี่ขอโทษ พี่แค่หมั้นเขี้ยวเฉยๆ ไม่คิดว่าจะงอนจริงจัง” แกล้งเพราะหมั้นเขี้ยว! ฮืออออออออ หมั้นเขี้ยวต้องบิดกันขนาดนี้เลยเหรอ มันเจ็บนะไม่รู้เหรอไง
“โอ๋ๆ งอแงเป็นเด็กเลยเว้ย ฮ่าๆๆๆ ขอโทษ ที่หลังใหญ่จะไม่ทำอีกแล้ว ก็อยากขุนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมอ้วนขึ้นสักที พาตากแดดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมดำ ขนาดเอายาไปซ่อนยังจะมาเล่นโยคะไม่ลำบากอีก อย่างงี้ไม่ให้แกล้งยังไงไหว จริงไหมพี่ไม่ผิดนี้” พี่ใหญ่ทำแอ๊บแบ๊วเอาแขนมากอดผมจากด้านหลังกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน แถมแทนตัวเองว่าใหญ่อีก แสดงว่าสกิลการง้อเริ่มขึ้นอีกแล้ว … เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกว่าเอายาไปซ่อน …
“ยาผมอยู่ไหน” ผมถามพี่ใหญ่เสียงสั่น ถ้าไม่ให้จะร้องอีก
ฮึ! ผมไม่ได้เสพติดนะ ผมกินเฉพาะวันที่ผมรู้ตัวว่าต้องกินเยอะ หรือวันที่ผมกินเข้าไปเยอะมากจะต้องกินยาอีกตัวช่วยในการขับถ่ายสะดวกขึ้นมันช่วยผมได้เยอะเลยยาสองตัวนี้ไม่ใช่ยาลดน้ำหนัก แต่เป็นสมันไพรที่ซื้อจากเพื่อนหมอพี่ตัวเล็กรู้จัก แต่พี่ใหญ่มาทำแบบนี้มันเกินไปไหม ให้ผมทำอะไรผมก็ทำ แต่เล่นยึดของๆผมไปแบบนี้ได้ยังไง
“บนรถ” พี่ใหญ่ตอบทันที
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
และก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างน้อยก็ไม่เอาไปโยนทิ้งที่ไหนละนะ แต่แล้วในจังหวะที่ผมเผลอ พี่ใหญ่ก็พลิกตัวผมให้หันไปหาและจุ๊บอย่างรวดเร็วที่ริมฝีปากผม ยังไม่ทันที่ผมจะได้โวยวายอะไร ก็เจอวิชาดูดวิญญาณขั้นเทพจนได้
“พะ พอแล้ว” ผมร้องห้ามเมื่อพี่ใหญ่จะจู่โจมเข้ามาอีกหลังจากที่ปล่อยให้ผมได้หายใจแค่เสี้ยววินาที
“หายโกรธยัง” เสียงกระซิบนั้นทำให้ผมแทบจะมุดดินหนี … เซ็กซี่ไปไหน … ผมพยักหน้าเบาๆ เพราะเอาจริงๆความเจ็บมันก็จางหายไปแล้ว แต่ถ้าผมโกรธต่อไป อาจจะต้องใช้ถุงยางที่พี่ใหญ่ซื้อมาแกล้งผมก็ได้ เพราะตอนนี้มือของพี่ใหญ่ก็เริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อของผมแล้ว …
“ปัง…”
“อือ” ผมพยายามที่จะหลบสายตาของพี่ใหญ่โดยการมองที่มือตัวเองและพยายามไม่สนใจสัมผัสของพี่ใหญ่ที่มีแต่ความนุ่มนวลทำให้ผมผ่อนคลาย … ผมรู้ว่าตอนนี้พี่ใหญ่ต้องการอะไร แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆนะ
“พี่ใหญ่ พอเถอะครับ” ผมร้องห้ามเสียงเบาๆ
แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด ใช้มือเชยคางผมขึ้นไป หอมแก้มของผมอย่างอ่อนโยนลากมาสัมผัสที่ปลายคางตามด้วยแก้มอีกข้าง จมูก หน้าผาก และจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปาก ในขณะที่มือก็นวดเคล้นไปทั่วทั้งร่างกายส่วนบนของผม ในจังหวะที่เขากำลังจะจัดการกับหน้าอกของผม ผมก็จับมือเขาไว้เสียก่อน เพื่อเรียกสติ
“พอนะครับ” พยายามที่จะปฏิเสธเขาอย่างนุ่มนวลเพื่อไม่ให้เขารู้สึกเสียฟอร์ม …
ไม่ใช่ไม่รัก แต่ยังไม่ถึงเวลา … ผมอยากที่จะทำตัวให้คู่ควรก่อน ผมอยากผอม อยากดูดี ไม่สังเกตเหรอว่าที่ผมพยายามทำทุกวันนี้เพราะพี่ใหญ่คนเดียว อยากให้เขาภูมิใจ และเดินจับมือของผมได้อย่างภาคภูมิ …ถึงแม้เขาจะไม่ต้องการแบบนั้น แต่สังคมคนภายนอกไม่เหมือนกัน จริงอยู่ที่เราทั้งคู่อาจจะไม่สนใจคนภายนอกที่มองเข้ามา แต่ในชีวิตจริง … เราอยู่กันเพียงสองคนบนโลกนี้ไม่ได้ คนในตอนนี้ มองแค่ภายนอกเป็นหลัก … ผมรู้ดีว่าทำตัวน่ารำคาญแต่ผมยังไม่พร้อมจริง ผมรักพี่ใหญ่ ถึงอยากให้พี่ใหญ่ได้รับแต่สิ่งที่ดีที่สุด ในเมื่อผมลงมือทำสิ่งนั้นได้ ขอแค่อดทน … อีกไม่นานพี่ใหญ่จะได้ภูมิใจ
“แค่ภายนอกนะ” ผมเม้มริมฝีปาก ก่อนจะกลั้นใจพยักหน้าอย่างเขินๆ ถึงจะอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ผมก็ไม่เคยนี้หน่าพี่ใหญ่หัวเราะก่อนจะก้มลงมาจูบผมอีกรอบ จากนั้นกล้องก็แพนไปที่ไฟหัวเตียงเหมือนในละครไทย …
ดูอะไรกันละ ผมเขินนะ … ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นผมถูกปลุกขึ้นเวลา 6 โมงเข้าด้วยวิธีสุดหื่น ทั้งกอดทั้งหอม แกล้งกันรับอรุณ จนต้องโมโหไปอีกยกใหญ่ ถึงแม้จะเมื่อยล้าจากการเดินทางเมื่อวานก็ต้องฝืนสังขารตื่นเพื่อเตรียมออกเดินทางไปตามแพลนเที่ยวที่พี่ใหญ่วางแผนเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน พี่ใหญ่สั่งให้แต่งตัวไปธรรมดา ๆ เพราะทริปนี้พี่ใหญ่พาผมลุย ผมนี้แทบจะร้องออกมาดังๆว่าไม่ต้องลุยมากก็ได้ไขมันผมสะเทือนไปแย่เลย …
“อาบด้วยดิ”
“ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนลั่นและดันมือพี่ใหญ่ที่จับประตูห้องน้ำอยู่ออก ปิดประตูดังปังใส่ นี้แหนะ ชอบแกล้งดีนัก
เรื่องเมื่อคืนทำให้ผมมองหน้าพี่ใหญ่ไม่ค่อยติดแต่หวังว่าพอทำกิจกรรมของวันนี้ไปแล้วพี่ใหญ่จะลืมๆมันไปบ้าง อย่างหื่นให้มันมากนัก ได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ใหญ่ดังออกมาจากด้านนอก ก็ต้องย่นหน้าใส่ประตู เมื่อคืนผมก็ไม่ได้อาบน้ำอีกรอบ เพราะใครกันละที่มารังแกกันน่ะ เชอะ ถึงจะเช็ดตัวให้แล้วก็เถอะแต่เหนอะหนะเป็นบ้า
พออาบน้ำอาบท่าเสร็จ เราสองคนกินข้าวเช้ากัน แต่คราวนี้เปลี่ยนบรรยากาศมากินฝั่งตรงข้ามของตัวรีสอร์ท แน่นอนผมต้องข้ามเรือมาอีกตามเคย คราวนี้พี่ใหญ่เป็นคนพาย บางทีผมก็สงสัยนะ มีอะไรไหมที่คนๆนี้ทำไม่เป็นบ้าง พี่ใหญ่พาผมมากินโจ๊กที่ร้านมีชื่อเสียงของสถานที่ท่องเที่ยวนั้น พอทานเสร็จก็พาผมไปเช่ามอเตอร์ไซค์ แกล้งเย้าผมไปตลอดทางว่าหนักอย่างโน้นอย่างนี้ ชิ พ่อผอมเพียวหุ่นดีแมนแฮนซัม ก็เพราะใครละที่ขุนผมไม่เลิกแบบนี้
ที่แรก พี่ใหญ่พาผมมาที่แหล่งน้ำที่มีสีเขียวเข้มกว่าแถวรีสอร์ทของผมตรงนี้ ผมมองไม่ชัดว่ามีปลาไหมเพราะน้ำสีเข้มมาก พี่ใหญ่จอดมอเตอร์ไซค์และพาผมขึ้นเรือหางยาว ไม่ลืมที่จะยัดผมเข้าชูชีพเพราะกลัวผมลงไปนอนเล่นในทะเล มีนักท่องเที่ยวต่างชาติอยู่ประมาน 2 คู่ และครอบครัวอีก 1 ครอบครัวที่มากันเป็นครอบครัวใหญ่
พี่ใหญ่จูงผมลงไปนั่งที่ด้านหน้าของเรือเพราะบอกหลังๆเสียงเครื่องยนต์จะดัง ผมก็เอออ่อห่อหมกไปด้วยกันและรอเพียงไม่นาน คนขับเรือก็เริ่มสตาร์ทเครื่อง และพาพวกเราหลุดไปอีกโลกนึง โลกที่มีแต่พื้นน้ำสีเขียวขุ่นแต่ดูสะอาดไม่มีกลิ่นเหม็น มีภูเขาเกาะขึ้นเป็นย่อมๆของพื้นน้ำ
แอบเห็นปลาว่ายไปมาในกระแสน้ำที่นิ่งสงบนี้ด้วย มีชาวบ้านที่ออกมาวางเบ็ด มาหว่านแห แต่ผมมองไม่เห็นบ้างของพวกเขา คงจะเป็นคนแถวนี้ที่พึงพาธรรมชาติในการดำรงชีวิต ระบบนิเวชคือการพึงพาอาศัยกัน การจับปลาไม่ใช่เรื่องพี่ผิดถ้าหากเอาไปเพื่อดำรงชีวิตและปล่อยให้ได้ขยายพันธุ์ไปตามเรื่องรวมของมัน ทุกคนทุกชีวิตต่างมีชะตากรรมของตนเอง
จบการล่องน้ำ พี่ใหญ่พาผมขับรถต่อมาที่อุทยานป่า เพื่อพาผมเดินขึ้นไปยังชุดชมวิวที่สวยมากๆ เจ้าหน้าที่ดูแลเราสองคนเป็นอย่างดี พานำทางขึ้นไปอย่างถูกต้องในระหว่างทางเจอหมูป่า ด้วย มันกำลังเล่นกันเหมือนหมูตัวเล็กๆเลย แต่ติดตรงที่มันมีเขี้ยวนี้แหละ ผมที่ซุ่มแอบดูหมูเล่นกันอยู่ ถูกพี่ใหญ่ตีหัวย่างหยอกล้อและพาผมเดินต่อไป ในระหว่างทางนั้น พี่ใหญ่ไม่ปล่อยมือผมเลย จนผมลืมไปแล้วว่าเราจับมือกันอยู่ มัวแต่สนใจบรรยากาศ สนใจที่จะถ่ายรูปซะมากกว่า นอกจากหมูป่าแล้ว
ผมยังเจอนกเงือกด้วยตั้งสองตัวแหนะ เหมือนมันจะเป็นคู่ของกันและกัน พวกมันสวยมาก ตัวใหญ่มากๆด้วย ในระหว่างที่ผมส่องนกอยู่ พี่ใหญ่ก็กอดคอผมและยื่นหน้าเข้ามากระซิบเบาๆให้ได้ยินกันสองคน
“รู้ปะ นกเงือกมันเป็นสัญลักษณ์นะ” ผมเอียงคอหันมามองพี่ใหญ่ที่มองไปที่นกเงือกบนกิ่งไม้เบื้องหน้าอยู่
“ประจำจังหวัดนี้เหรอครับ”
“หึหึ เปล่า มันประจำรักแท้ ไม่รู้หรือไง โง่จังเด็กอนุบาลยังรู้เลย”
“เอ๋ … ทำไมละ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ผมย่นหน้าจะว่าโง่ก็ได้แต่ไม่เห็นต้องว่าเด็กอนุบาลฉลาดกว่าเลย แต่ก็จริงที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย นกก็คือนกสิจะไปมีรักแท้ได้ยังไงถึงคราวผสมพันธุ์ก็ออกลูกตามฤดูไม่ใช่หรือไง
“ก็ถ้าอีกตัวนึงตาย อีกตัวก็จะตรอมใจตายตามน่ะสิ พวกมันมีความรู้สึกนะ” ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่และคิดว่าโดนหลอกอีก แต่พอเห็นสีหน้าที่ใหญ่ที่ยิ้มอ่อนโยนมาทางผม ผมก็เลือกที่จะเขินเองซะมากกว่า
พอส่องนกเสร็จพี่เจ้าหน้าทีก็พาขึ้นมาถึงจุดชมวิวด้านบน โอ้ยยยยยยย ลมแรงมากกกกกก แต่ก็สวยมากเช่นกันด้านล่างมองเห็นพื้นน้ำสีฟ้าอมเขียว น่าแปลกอยู่อย่างที่สีน้ำไม่เหมือนกันสักที่ เจ้าหน้าที่บอกว่าขึ้นอยู่กับสภาพของพื้นที่นั้นๆด้วย ผมกับพี่ใหญ่ดื่มด่ำกับธรรมชาติ นั่งเล่นกันอยู่ตรงนั้นพักนึงก็ลงมาจากเขา เห็นว่าเวลาพึ่งจะ 11 โมง เลยพาผมขับรถไปต่อคราวนี้เป็นน้ำตกละ ฮ่าๆๆๆ ผมออกจะทึ้งเล็กน้อยที่สถานที่ท่องเที่ยวนี้มีครบทุกอย่างจริงๆ พี่ใหญ่พาผมไปกินส้มตำเป็นมื้อกลางวัน ที่สำคัญอาหารที่นี้อร่อยมากถึงจะแพงไปสักหน่อยเพราะราคาต่างชาติ แต่ก็ถือว่าต้องยอมจ่ายเพราะความอร่อยและบรรยากาศ
กินเสร็จ พี่ใหญ่ก็พอผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมา เป็นชุดเล่นน้ำ อากาศยามบ่ายค่อยข้างจะร้อนแต่ผมกลับสบายเพราะสายลมเอื่อยๆจากภูเขา และเสียงน้ำตกที่ดังอยู่ตลอดเวลา พี่ใหญ่เดินไปซื้อเบียร์มาหนึ่งกระป๋อง ก่อนจะพาผมลงไปเล่นน้ำ สายน้ำที่นี้ค่อยข้างจะไหลแรง เป็นสีเขียวออกใสๆหน่อย ไม่มีปลา เพราะเป็นน้ำตก มีนักท่องเที่ยวเยอะกว่าจุดอื่น แอบดีใจที่เห็นคนไทยบ้างประปลาย พี่ใหญ่นั่งอยู่บนโขดหินที่มีน้ำไหลเอื่อยๆอยู่รอบๆ ส่วนผมก็ลอยตุบป่องอยู่ใกล้ๆเงยหน้ามองฟ้าที่เห็นพระอาทิตย์ส่องแสงจ้าอยู่ แต่ก็ถูกร่มไม้กันไว้ไม่ให้โดนพวกเราที่อยู่ใต้นี้ สบายจังเลย
“ถ้าไหลไปไม่ช่วยนะ” พี่ใหญ่พูดเย้าผมอีกแล้ว แต่ผมก็ไม่สนใจเพราะยังไงก็รู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ทิ้งผมอยู่ดี
“อ๊า …ชื่นใจ” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ก็กลิ้งลงมากอดผมไว้หมับ
แถมยิ้มหน้าตาเจ้าเล่ห์อีกด้วย ถึงเนี้ยถึงตัวตลอดขณะอยู่หน้าประชาชีนะเนี้ย ผมตีแขนเขาเบาๆก่อนจะกระซิบว่าเด็กมองอยู่ เขาถึงหันไปยักคิ้วให้เด็กชายชาวต่างชาติตาน้ำข้าวที่แก้ผ้าเล่นน้ำอยู่ไม่ไกลเรานักหนึ่งที และยอมขึ้นไปนั่งกินจิบเบียร์ตามภาษาต่อ ฮึ
เราอยู่ที่น้ำตกกันจนบ่ายสามกว่าๆ พี่ใหญ่ก็พาผมขับรถออกมาคราวนี้ไกลหน่อยพอมาถึงก็ทำให้ผมตื่นตาตื่นใจมาก เมื่อเขาพามาที่ร่องน้ำเล็กๆ พายเรือพลาสติกส่วนตัวโดยมีพรานนำทางเข้ามาในซอกเขา และจอดให้ลงตามจุดที่เป็นถ้ำหินงอกหินย้อย บรรยากาศชวนผมขนลุกมากเหมือนเข้ามาในดินแดนลึกลับ แต่ความสวยงามของปะติมากรรมนั้นแทบจะเรียกได้ว่าผมลืมความน่ากลัวของบรรยากาศไปในทันที ในถ้ำนี้ห้ามถ่ายรูปโดยใช้แฟลช เลยได้ภาพที่ค่อนข้างจะมืดไปหน่อยมันไม่เป็นอุปสรรคเพราะผมได้จ้องมองความสวยงามและเก็บไว้ในเมมเมอร์รี่ความทรงจำแล้ว
ไม่ได้มีเพียงแต่ถ้ำเดียวยังมีอีกหลากหลายที่ทำให้ผมตื่นตาตื่นใจมาก จนพี่ใหญ่ต้องคอยสงบสติอารมณ์ผมไม่ให้วิ่งเล่นดี๊ด๊าเหมือนเด็กประถม พรานนำทางบอกกับผมว่า ถ้ำพวกนี้อยู่มา 400 -500 กว่าปีแล้ว วิวัฒนาการทางด้านเวลาทำให้เกิดความสวยงามที่ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์ขึ้น ธรรมชาติสรรค์สร้างสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น มนุษย์อย่างเราจึงต้องช่วยกันดีแลและส่งเสริม จะเห็นได้ว่าในแต่ละจุดถ้ำนั้นจะคอยมีถังขยะที่ให้ทิ้งขยะอยู่ด้วย มีเจ้าหน้าที่ดูแลในตลอดทุกวัน แต่ที่หน้าแปลกใจคือทำไม ผมยังเห็นมีขยะวางเกลื่อนไปทั่วอยู่ นั้นทำให้ผมต้องกลั้นใจ และสรุปกับตัวเองในใจเบาๆว่า เพราะพวกเรามนุษย์หลงระเริงแค่ความสวยงาม แต่ไม่ได้พึงที่จะช่วยกันรักษาแม้แต่น้อย คนที่ทำก็มี แต่จะมีประโยชน์อะไรที่คนไม่ทำเยอะกว่าแบบนี้
“เป็นอะไร”
พี่ใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ บีบมือผมที่เหม่อมองแหล่งน้ำธรรมชาติอยู่บนเรือที่กำลังพาผมลึกเข้าไปในร่องน้ำตื้น ผมหันไปก่อนจะยิ้มให้และส่ายหน้าเบาๆ พี่ใหญ่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและยกมือขึ้นมาปัดปอยผมที่หล่นลงมารุงรังบนใบหน้าให้ผม … แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆเลย
กว่าเราจะออกมาจากร่องน้ำตื้นก็ 6 โมงกว่าๆแล้ว ด้วยความเหนื่อยพี่ใหญ่จึงพาผมกลับในทันที ไม่ลืมที่จะแวะซื้ออาหารปลาเอาไปให้ตะเพียนแดงอีกด้วย พรุ่งนี้เราสองคนก็ต้องกลับกันแล้ว แต่พี่ใหญ่ไม่ลืมที่จะบอกก่อนกลับจะพาผมไปเล่นน้ำที่อ่างเก็บน้ำและแวะรับเจ้าวัวด้วย คิดถึงวัวน้อยจริงๆ ไม่รู้ป่านนี้จะนอนอ้วนซุกนมแม่นวลอยู่หรือเปล่า เนียร์กับบ๊อบแอนโทนี่ด้วย ไม่รู้ป่านนี้จะเล่นกันจนลืมกินข้าวหรือเปล่า อ่ะ … ผมลืมของฝากตัวเล็กเลย
“พี่ใหญ่ผมลืมของฝากตัวเล็ก เสาร์ พ่อแล้วก็คุณป้า ทำไงดี” ผมร้องบอกเมื่อออกมาจากห้องน้ำและเห็นพี่ใหญ่กำลังนั่งรอเข้าคิวอาบน้ำต่อ
"เดี๋ยวพาไปพรุ่งนี้"พี่ใหญ่เดินมาเอามือวางบนหัวผมและบอกว่าพรุ่งนี้จะพาผมแวะไปแน่นอนผมเลยเบาใจอยากจะไปนั่งให้อาหารปลาอยู่ที่สะพานใกล้ๆบ้านพัก ก่อนไปไม่ลืมบอกพี่ใหญ่ที่อยู่ในห้องน้ำและเขาก็ยอมตกลงเมื่อเห็นว่ามันไม่ไกลมากนัก
“อย่าลงไปเป็นอาหารปลาซะเองละ”
“ครับ คุณชาย” ผมเย้ากลับจนได้ยินเสียงพี่ใหญ่หัวเราะ
และพาตัวเองพร้อมอาหารปลาที่เป็นขนมปังอีกสองสามห่อเดินมานั่งที่ชายสะพาน ถอดรองเท้าอีแตะวางไว้ข้างๆและค่อยๆหย่อนเท้าลงไปในน้ำ หยึย! จั๊กกะจี้ ตะเพียนแดงตอดผมใหญ่เลยผมหัวเราะน้อยๆก่อนที่จะสูดอากาศโอโซนเข้าไปลึก อาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าเหมือนเมื่อวานทำให้บรรยากาศดีมากๆ ผมดื่มด่ำกับบรรยากาศให้มากที่สุด โดย กะว่าพอพี่ใหญ่ว่าจะให้อาหารปลาพร้อมๆกัน
แค่หนึ่งวัน ผมกลับมีความทรงจำมากมายทั้งวิถีของธรรมชาติที่สวยงาม ความเป็นเอกลักษณ์ของการท่องเที่ยวในไทยที่ไม่แพ้สถานที่ดังๆทั่วโลกที่ผมเห็นคนอื่นมารีวิว ความรู้ที่หลากหลายทั้งเรื่องการเดินป่า เรื่องป่าไม้ เรื่องการใช้ชีวิต เรื่องของสัตว์ป่ามากมายที่รอให้มนุษย์อย่างเราๆร่วมกันอนุรักษ์และรักษาให้คงอยู่กับพวกเราต่อไปนานๆ ที่สำคัญผมได้รับรู้ถึงความรักของพี่ใหญ่ที่มีให้กับผม มันไม่ใช่ความหลงผิดเพียงชั่วคราว ไม่ใช่การกลั่นแกล้ง มันคือความบริสุทธิ์ของใจจริง … เฮ้อ … ผมรู้สึกโชคดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
“คุณครับ” ผมสะดุ้ง
เงยหน้าขึ้นไปมองคนข้างๆที่มายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และถึงกับกลืนน้ำลายอย่างหวาดระแวงเมื่อรู้ว่าคนๆนั้นคือ คนที่เป็นพนักงานของรีสอร์ทท่าทางน่ากลัวคนนั้น … ผมจำรอยสักที่น่ากลัวของเขาได้ ผมลุกขึ้นยืนและพูดกับเขาพยายามทำให้เป็นปกติไม่แสดงอาการหวาดกลัวออกมา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้นหรอ”
“… อะ เอ่อ … มีอะไรหรือครับ” ผมถามย้ำอีกรอบ คนๆนี้เป็นอะไร ทำไมต้องมาถามแบบนี้ด้วย
“ทำไมถึงเป็นแฟนมันละ มันทำเจ็บไม่ใช่หรือไง”ผมขมวดคิ้ว คนๆนี้ทำไมเอาอะไรมาพูด ผมงงไปหมดแล้ว แต่แล้วก็ต้องตาโตค้างเมื่ออยู่ๆเขาก็ชูแผ่นซีดีขึ้นมา อะไรอ่ะ !
“ห้องที่พักอยู่ผมเอากล้องไปติดไว้ทุกมุม เมื่อคืนมันทำคุณเจ็บแต่คุณก็ยังมีอะไรกับมัน ทำไมคุณถึงใจง่ายแบบนั้น”
“คุณ เอามาให้ผมนะ คุณไม่มีสิทธิ อ่ะ! ปล่อยนะ!!!!อื้อ!!!!” ผมตวาดลั่น
เมื่ออยู่ๆคนๆนั้นก็วิ่งเข้ามาตะครุบตัวผมและเอาผ้าอะไรไม่รู้มาปิดหน้า ตอนนั้นผมเบลอจำอะไรไม่ได้เพราะกลิ่นผ้านี้ฉุนมาก ฮึดเรี่ยวแรงสุดท้ายผลักคนๆนี้ออกแต่ก็ไม่ได้ผล ทำไมแรกเยอะแบบนี้ ผมไม่ชอบเลย ไม่ชอบแบบนี้เลยเหมือนอ่อนแอทั้งๆที่ผมก็ …
“มึงทำอะไรวะ!!!!!”
ผลั๊ว โครม!!!!!
ผมรู้สึกถึงแรงกระชากและเสียงน้ำที่ดังลั่น แต่ตอนนั้นผมไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาแล้ว พี่ใหญ่ … คนๆนี้ประหลาด แอบถ่ายพวกเรา ฮึก พี่ใหญ่
.
.
.
“ทางเราต้องขอโทษจริงๆนะคะ คนๆนี้เป็นลูกของญาติดิฉันเองเขามีอาการป่วยทางจิตเข้ารับการรักษาและทางเราคิดว่าหายแล้วจึงรับมาทำงานด้วย ไม่คิดว่า … ทางเราจะไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ อย่าเอาเรื่องเลยนะคะ เราจะจัดการกันเอง”
ผมนั่งสะลืมสะลือมองเหตุการณ์ตรงหน้าหลังจากตื่นขึ้นมาในห้องเดิมแต่ตอนนี้มีเจ้าของรีสอร์ทและคนอื่นๆอยู่เยอะมาก มองไปเห็นพี่ใหญ่ยืนกอดอกมองผู้ชายคนนั้นที่เนื้อตัวเปียกปอนด้วยสายตายนิ่งเฉย ข้างๆมีซากกล้องวงจรปิดที่ติดไว้รอบๆห้องสามตัว กับไฟล์แผ่นและเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีไฟล์อยู่ … ผมจะเป็นลมอีกรอบ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย
“ทำไมผมต้องยอม คนของคุณทำแบบนี้กับพวกเรา อีกอย่างรีสอร์ทของพวกคุณไร้คุณภาพ ไม่มีการตรวจให้เรียบร้อย ผมจะแจ้งตำรวจ ฟ้องให้ฉิบหายกันให้หมด”
“ยะ อย่าเลยนะคะ อย่าเลย อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่เราพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ค่าเสียหาย ต่างๆ ลบไฟล์ทำลายทุกอย่างให้หมด” คุณเจ้าของพยายามขอร้องจนผมรู้สึกสงสาร ผมเองก็เป็นผู้ชาย ... จะมานั่งร้องไห้เรียกร้องเหมือนผู้หญิงบอบบางคงไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้ผมก็ดีขึ้นแล้ว ผมอยากไปจากที่นี้ให้ไวที่สุด ไม่อยากมีเรื่องเลยจริงๆ
“ไม่” คำๆเดียวทำให้เจ้าของรีสอร์ทปลอยโฮออกมา
จนแล้วจนรอดก็อดรนทนไม่ไหวฝืนตัวลุกเดินไปเกาะแขนพี่ใหญ่ เขาเหมือนจะเพิ่งรู้ว่าผมตื่นเลยหันมาไถ่ถามอาการผม พอได้คำยืนยันว่าผมไม่เป็นไร เขาก็พยักหน้าและสั่งให้ผมเข้าไปเก็บของเขาขอเคลียตรงนี้ก่อนและจะตามไปช่วย แต่ผมไม่อาจทนเห็นคนร้องไห้ได้ นายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแต่โดนพี่ใหญ่ง้างมือจะต่อย ผมเลยรีบจับมือพี่ใหญ่เอาไว้
“ผมไม่เป็นไรครับพี่ใหญ่ อย่าเอาเรื่องเลยนะ ผมไม่เป็นไรแล้ว ถ้าเขายอมทำตามข้อตกลงก็อย่าให้เรื่องถึงตำรวจเลยนะ เราเองก็จะเสียเวลาด้วย เรามาพักผ่อนกันนะครับ” ผมเอาน้ำเย็นเข้าลูบ จนพี่ใหญ่เย็นลงและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ก็ได้”พอได้ยินแค่นั้นเจ้าของรีสอร์ทก็ขอบคุณพวกเรายกใหญ่พร้อมกับย้ายห้องให้เราเพื่อที่จะพักและกลับในวันพรุ่งนี้ แต่พี่ใหญ่ไม่เอา สั่งให้ผมเก็บของเลย ผมก็ทำตามโดยไม่ร้องขออะไรอีก และแอบโล่งใจที่เรื่องไม่ต้องใหญ่โตไม่มากกว่านี้
เราสองคนออกมาข้ามฝากมาโดยสวัสดิ์ภาพเป็นเวลา ทุ่มกว่าๆ พี่ใหญ่ให้ผมเอาของไปเก็บที่รถ เอาเฉพาะของที่จำเป็นใส่เป้มา เพราะจะหาโรงแรมนอนแค่คืนเดียวพรุ่งนี้ก็กลับตามกำหนดการ เราหาโรงแรมกันอยู่ไม่นานก็ได้ในราคาที่ไม่แพงมากนัก เป็นโรงแรมระดับ 4 ดาว ก่อนขึ้นห้อง พี่ใหญ่พาผมมานั่งกินอาหารมื้อใหญ่เป็นการปลอบใจ พาไปเดินตลาดคนเดินใกล้ๆที่มีของขายอยู่เยอะ ในขณะนั้นมือชุ่มเหงื่อของเขาก็ไม่เคยปล่อยผมอีกเลย
พี่ใหญ่พาผมกลับมาที่โรงแรมเป็นเวลา 5 ทุ่มกว่าๆ ห้องที่เราพักใหญ่กว่าห้องที่หอเยอะมาก เตียงก็ใหญ่มากด้วย เราได้ห้องชั้น บนสุดอีกต่างหากทำให้บรรยากาศดีไม่ต่างจากที่รีสอร์ทได้มองอีกมุมนึงของธรรมชาติด้วย แต่แตกต่างกันที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน เราผลัดกันอาบน้ำโดยเปิด TV ทิ้งไว้ หลังจากอาบเสร็จผมก็ออกมาเปิดไลน์เพื่อตอบเพื่อนๆ และตัวเล็กที่ไลน์มาถามอยู่เกือบ 20 กว่าข้อความ เสร็จสรรพ ก็นั่งบรรจงทาครีมอยู่พักใหญ่ หันไปมองพี่ใหญ่ที่นั่งดูบอลอยู่ปลายเตียง ก็ค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆ
พอเขาเห็นว่าผมมานั่งด้วยก็เอาแขนยกมากอดไหล่ผมเอาไว้ ตาก็ดูบอลต่อไป บรรยากาศเงียบๆมีแต่เสียงของ TV ที่เปิดทิ้งไว้ จนผมรู้สึกง่วงและหลับไป สะดุ้งตื่นขึ้นมาเช้ามืด ก็อยู่ในอ้อมกอดของพี่ใหญ่บนเตียงใต้ผ้าห่มหนาอากาศที่เย็นจากเครื่องปรับอากาศ ทำให้ผมนึกถึงตอนอยู่ที่ หอพัก ความจริงตอนนั้นมันก็ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งดีเขาไปอีก ทำให้ผมกระชับกอดตอบพี่ใหญ่แน่นกว่าเดิม
ในขณะนั้นผมกลับรู้สึกถึงอะไรเย็นๆมาสัมผัสที่แก้มข้างที่ซบอยู่กับหมอน ผมยกมือขึ้นมาคลำๆ และยกมันขึ้นมาดูพิจารณาในความมืด และก็ต้องอมยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่ามันคืออะไรก่อนจะเอามันไปไว้บนหัวเตียงและกระชับกอดพี่ใหญ่ให้แน่นยิ่งขึ้น แย่งเอาความอบอุ่นมาให้หมด ฮิฮิ …
“ขอบคุณนะครับ”
ผมหลับไปโดยที่มีพวงกุญแจนกเงือก 2 ตัวที่ผูกด้วยหนังยางเอาไว้ด้วยกันอย่างลวกๆวางอยู่บนหัวเตียง และจ้องมองอวยพรมาทางพวกเราสองคน … ผมมีความสุขมากๆเลย ที่สุดในชีวิตที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ …
รักนะครับเสือร้าย …
==============================
มาแง้วววววววววววววววววว ยาวมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
หวังว่าจะตอบสนองคนอ่านได้ดีนะคะ
ตอนนี้พี่ใหญ่แมนมาก ขี้อ้อนมากขึ้น เป็นกันเองมากขึ้นเมื่ออยู่กับปังปัง
ปังปังเองก็น่ารักมากขึ้น แอบเอาใจพี่ใหญ่ด้วย ขี้งอนอีกต่างหาก
ต่างคนต่างพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อง :jul1:
ฮ่่าๆๆๆ อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะคะ
เจอกันตอนหน้า
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?fref=nf)
:bye2:
-
พี่ใหญ่ชอบแกล้งปังอะ. อิอิ
-
อุตส่าห์ได้มาสวีทกันแล้ว
ยังมีมารมาผจญอีกนะพี่ใหญ่
-
กะแล้วว่าต้องมีเรื่อง
-
สองคนนี้เขากระหนุงกระหนิงกันจริง น่าเสียดายดันมีผู้ชายโรคจิตคนนั้นเข้ามาขวางซะได้
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
อิจฉาคนได้ไปเที่ยวสวีทกับแฟน
-
โห เรากรี๊ดเลยนะที่ไม่เอาเรื่องเจ้าของรีสอร์ทกับไอ้โรคจิตคนนั้น เพราะว่ามันไม่สามารถทำให้พวกนี้หลาบจำได้ ไอ้โรคจิตคนนั้นมีคนให้ท้าย เราว่าท่าทางมันจะมีมาป่วนอีกแน่ ในชีวิตจริงต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
เรายอมอดเปรี้ยวไว้กินหวานตอนหน้า รักพี่ใหญ่กับหมูปังขึ้นมาอีกโขเลยค่ะ
คำผิดนะคะ ไม้ศักดิ์ - ไม้สัก หรือเปล่าคะ?
-
ปังปังน่ารัก เพิ่งจะเห็นพี่ใหญ่อ้อนก็ตอนนี้ล่ะ
-
น้ำตาลขึ้นนนนน
-
ดีนะที่ยังไม่ได้ทำอะไรกัน ไม่งั้นอายแย่ :katai1:
สงสารคุณเจ้าชองรีสอร์ทเหมือนกันเนอะ ดีนะที่มาเจอหมูปังที่ไม่ค่อยเอาเรื่อง
ไม่งั้นพี่ใหญ่อาละวาดแพแตกไปแล้ว
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
กลายเป็นทริปล่มเพราะมีเรื่องซะงั้น
-
พี่ใหญ่ชอบแกล้งปังปังเหลือเกินนะคะ ผู้ชายใจร้ายย~ แก้มน้องช้ำไปหมดแล้วมั้งคะป่านนี้น่ะ ฮ่าๆๆ แต่บางทีปังปังก็น่าแกล้งจริงๆ ล่ะนะคะ ก็อยากน่ารักเองนี่นา ช่วยไม่ได้~ :laugh:
-
ชอบตอนนี้จัง
น่ารักอ่ะ อบอุ่น
-
แกล้งจนปังร้องไห้เลยนะพี่ใหญ่
แต่น่ารัก ง้อซะหวานเลย เค้าเขินนน
อิตาคนงานใจกล้า กล้าดียังไงมาทำลายช่วงสวีทขพี่ใหญ่กับปังห๊ะ!!!
น่าจะจับส่งตำรวจ มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ ชิ
พัฒนาการความรักของคู่นี้ทำเค้าเคลิ้ม ยิ้มไม่หยุดเลย
ชอบมาก ปังปังน่ารักที่สุด
พี่ใหญ่ก็น่ากอด ใช่ม่ะปัง
-
ชอบมากเลยยยย เมื่อคืนตามอ่านจนเกือบเช้า น่าร้ากกกกกมากกกก
ตกหลุมรักน้องหมูแดง อีตาพี่ใหญ่ก็ชอบแกล้งน้องจริงๆ นิสัยไม่ดี เดี๋ยวน้องโกรธแล้วจะรู้สึก ชริ :angry2:
โอ๊ยยย อินมากกกก :o8:
-
พี่ใหญ่เริ่มเข้าสู่โหมดคนปกติมากขึ้นแหละ ส่วนปังรู้ใจตัวเองแหละความสัมพันธ์ก้อจะเริ่มพัฒนามากขึ้น นึกว่าจะมีดราม่าซะแล้ว ปรากฎว่าจบลงด้วยดี ตอนต่อ ๆ ไปคงจะน่ารักมากขึ้นเนอะ อยากเห็นปังตอนผอมมีคนเข้ามรุมจีบจังเลย :hao6:
-
ยังกับพรีฮันนีมูนแหนะ >///<
-
เย้ๆได้อ่านละ
-
กะจะขุนให้อ้วนเลยใช่ไหมพี่ใหญ่ หมูแดงอุตส่าห์ลดมาตั้งนาน
-
พี่ใหญ่กะขุนเต็มที่เลยใช่มั้ยเนี่ย
-
o18 o18
:pigha2: น่ารักกกก
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนน
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกก
พี่ใหญ่ทำดีมาก
ปังก้ดีนะลูก
รอวันที่ปังจะสวยพร้อม
อยากรุมากว่าปังปังตอนนี้ถึงไหนแล้วววว
-
น่ารักมุ้งมิ้งเชียวคู่นี้ ^^
-
พี่ใหญ่ชอบแกล้งปังปัง เชอะ
-
อร้ายยยย กรีดร้อง ฟินมากค่าาาา :-[
-
ขำพี่ใหญ่เรื่องพยายามจะขุนน้อง จะทำให้น้องดำ ขนาดนี้ยังมีคนมาแอบถ่ายอีกเนอะ ไอ้คนนั่นน่ากลัวมาก
ดีที่พี่ใหญ่มาช่วยทัน พี่ใหญ่ปกป้องน้องได้ดีเสมอ น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
คู่นี้นี่น่ารักจริงๆเลยน้า :กอด1:
-
ปังน่ารักกก
-
เบื่อจริงๆ นายเอกที่ทำตัวเป็นคนดี โดนทำร้ายก็ปล่อยไปไม่แจ้งตำรวจเนี่ย เดี๋ยวพวกนี้ก็ได้ใจไปทำกับคนอื่นต่ออีก อย่างน้อยก็ต้องมีค่าเสียหายบ้าง ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ แล้วมันยังไม่สำนึกอีก
-
Not Fat
{CH 37 การกลับมา}
“ไร้สาระ” ผมพูดพลางเหลือบมองไอ้ปังที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
สภาพตอนนี้สแล็คสีดำเชยๆตัวที่มันไม่เคยหยิบมาใส่เสียนาน กับเสือโปโลสีดำ ใส่หมวกอีกต่างหากนี้สรุปจะไปทำpart time หรือจะไปสมัครงานบริษัทเอาให้แน่ ตัวก็ตันๆแบบนั้นและ ยังไปทำงานเหนื่อยๆอีก ไอ้ปังหันมาถอนหายใจและยิ้มอ่อนๆใส่ผม แหนะ ทำมาเป็นยิ้ม เดี๋ยวพ่อก็จับกดไม่ต้องไปทำงานทำการกันพอดี
เราสองคนกลับมาจากเที่ยวได้สัปดาห์กว่าๆ ไอ้หมูปังก็ได้ที่ทำงานเป็นเด็กเสริฟในร้านบาร์ผสมหมูกะทะห่างจากซอยหอพักไปสองซอย ไอ้หัวค่ำไม่เท่าไหร่เพราะเด็กนักศึกษาไปกินฉลองกันเยอะ แต่ดึกๆนี้สิไอ้พวกนี้เหล้าเวรทั้งหลายเยอะจะตายห่า ยิ่งช่วงนี้มีแมทบอลสำคัญบ่อยๆ ยิ่งเสี่ยงต่ออันตราย ผมเองก็ไม่ว่างจะตามไปดูตลอด เพราะต้องเตรียมตัวฝึกงานในอีก สองวันข้างหน้า คราวนี้แหละยิ่งห่างกันไปกันใหญ่ ผมทำเช้าไอ้ปังทำกลางคืน จะเจอกันไหมละ แต่ยังไงผมก็ไปรับมันอยู่ดีตอนเลิกงาน และก็เสือกเลิกซะดึก ตี 3 งี้ เฮ้อ กว่าจะได้หลับได้นอนกันตื่นมาผมคงไปทำงานแล้ว
ผมได้ที่ฝึกงานเป็นบริษัทออกแบบภายในและบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี้มากนัก เลยขับรถไปได้ยังโชคดีที่ไม่ต้องไปหาที่พักหรือหอใหม่ชั่วคราวระหว่างฝึก 3 เดือนอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นคงได้มีเฉียดหมูและเอาซากไปนอนกอดนั้นแหละเพราะมันต้องดื้อๆๆๆๆ ไม่ยอมฟังผมเหมือนเคยแน่ๆ ไม่รู้หรือไงว่าเป็นห่วง ถึงจะไม่น่ารักเหมือนใคร แต่ไอ้ปังก็น่ารักในแบบของมัน แถมพอยิ่งทำงานเวลากินไม่ค่อยมี คราวนี้แหละ ลดไปอีก … อุตส่าห์ขุนให้เพิ่มมาตั้งเยอะแล้วเชียวตอนไปเที่ยว น่ารำคาญชะมัด
“ไม่อยากให้ทำงานที่นี้ ร้านกาแฟที่รู้จักก็มีทำไมไม่ไปทำ” ช่วยทำอะไรที่ดูโลกสวยเหมือนคนอื่นเขาได้ไหม =_=’
“ร้านพี่บุ๊กคนเต็มแล้วครับ เขาไม่รับพนักงาน ที่ฟิตเนสก็ยังไม่เปิดรับสมัคร อีกอย่างผมอ้วนขนาดนี้จะไปเทรนใครเขาได้ งานก็หายากเพราะช่วงนี้มหาลัยปิดเทอม ไม่ค่อยมีคนเขาร้านอาหาร ห้างก็อยู่ไกล ที่นี้เหมาะสุดแล้วครับ ไม่มีอะไรต้องห่วงนะ ผมดูแลตัวเองได้”
ทำมาเป็นพูดดี! ยังไม่เข็ดกับไอ้โรคจิตสินะ ตอนไปเที่ยวก็ทีนึงละ มัวแต่ใจดีเห็นใจคนอื่น รู้ทั้งรู้ว่าไอ้ห่าโรคจิตที่เที่ยงติดกล้องห้องคิดอื่นไปทั่วมันยังไม่สำนึกผมจะแววตาสุดท้ายที่มองไอ้ปังได้ น่าหมั้นไส้จนหยุดกระติกตีนไม่ได้เลยต้องกลับไปสนองมัน
พอกลับมาได้วันเดียว ผมก็กลับไปจัดการเรื่องให้เรียบร้อย โดยบอกไอ้ปังว่าไปเที่ยวกับพวกไอ้โย่ง ที่ไหนได้ไอ้โย่งมันนอนตีพุงอยู่บ้านมันโน้น บุกเดี่ยวไปกระทืบก่อนส่งเข้าซังเตหน้าเขียวหน้าปูด ไม่สนหน้าใครทั้งสิ้น เรียกค่าเสียหายมาอีก 5 หมื่น ถ้าไม่ยอมให้ก็เจอกันในศาลเพราะผมเก็บหลักฐานไว้หมดสิ้นและมันเองก็จะเสียมากกว่านี้ ที่พักก็จะเสียชื่อเครดิตอีกมากมาย ผมเลยพลอยสบายได้ค่าเที่ยวที่หมดไปกลับมาเป็นเงินเก็บ คงจะเข็ดกันไปบ้างแล้วละ
ผมไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับไอ้ปังหรอก เดี๋ยวมันมาแง๊วๆ อย่างโน้นอย่างงี้อีก รู้แค่ว่าผมไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบไอ้ปังได้หรอก เพราะรู้ไงว่าไอ้หมูมันนิสัยยังไง ใจอ่อนไม่เข้าเรื่อง แต่มันก็ดีที่เรานิสัยไม่เหมือนกัน มันทำให้ทุกอย่างลงตัว หึ ยังไงผมก็ไม่ชอบให้มันทำงานเลยให้ตายสิ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาผมจะทำยังไงละ คิดบ้างไหมละ!!!!
“ไม่อนุญาตให้ทำ”
“พี่ใหญ่ … ไม่เอาน่ะครับ แค่ไปทำงานเองอย่าคิดมากสิ” ไอ้ปังเอื้อมมาจับมือผม … ชิ ขยันเอาอกเอาใจซะจริงนะเดี๋ยวนี้
“มันคุ้มไหม ทำงานหนักแต่ได้เงินนิดเดียว ถ้าอยากทำงานจะฝากเข้าบริษัทแม่ให้”
“อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยครับ เอาล่ะ ผมไปทำงานแล้วนะ พี่ใหญ่ง่วงก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ” ผมถอนหายใจก่อนจะลุกไปใส่กางเกงยีนต์ที่วางเน่าอยู่บนราวหน้าห้องน้ำอย่ารวดเร็ว ก่อนจะเดินไปคว้ามือของไอ้หมูเดินออกมาจากหอ โยนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ตัวเองสวมหมวกกันน็อกให้และขับไปส่งที่ร้าน ห้ามไม่ได้ก็ต้องปล่อยไปก่อน
“เลิกกี่โมงก็โทรมา โทรนะห้ามไลน์ ” ผมย้ำในขณะที่ไอ้ปังก้าวลงจากรถไปยืนถอดหมวกกันน็อกอยู่ข้างๆ เดี๋ยวจะมีข้ออ้างกลับเองมาไลน์มาแล้วไม่เห็นเองอีก
ไอ้ปังไม่ต่อล้อต่อเถียงโบกมือบ๊ายบายผมและเดินเข้าไปในร้าน ผมมองจนสุดสายตา ก่อนจะเหลือบมองโครงสร้างของร้านว่าตรงไหนบ้างพอที่จะเป็นจุดเสี่ยงให้ไอ้หมูไม่ได้เรื่องติดกับ ร้านนี้ผมเคยมาหลายครั้งแล้วกับพวกไอ้ซิ่ง ไอ้โย่ง ไอ้แน็ค เป็นร้านที่มีทั้งอินดอร์ที่เป็นโซนผับและเอาท์ดอร์ ลานกว้างมีจอผืนผ้าใหญ่ไว้ดูบอล บ่ายๆแก่ๆแบบนี้เด็กเสริฟที่มีเหมือนมดในร้านก็เริ่มออกมาทำงาน ดูหน้าแต่ละคนก็เถื่อนซะเหมือนโจรใต้ … เฮ้อ จะรอดไหมว่ะ …
-ปัง-
พี่ใหญ่ก็กับวนเกินไป ผมมาทำงานที่นี้ก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นสักหน่อย แค่มาถึงปุ๊บพี่เขาก็ให้ช่วยยกลังเบียร์จากรถที่มาส่งไปไว้หลังร้าน พอเสร็จก็ให้เข้าไปเช็คสต๊อกและออกมาเสริฟลูกค้า ผมเกือบทำเหยือกเหล้าปั่นที่สูงๆตกแตก แต่โชคดีที่ไม่แตก มีพี่ชายที่ใจดีแต่หน้าแอบโหดมาช่วยผมไว้ซะก่อน โดนดุนิดๆหน่อยๆก็ไม่เป็นไร
ผมไม่สนใจ รีบไปทำงานต่อ รอบที่สองในขณะที่ผมกำลังเอาถ่านเตาไฟยกไปจุดที่โต๊ะลูกค้าเพราะลูกค้าสั่งหมูกระทะด้วยเป็นจังหวะที่บอลเข้าประตูพอดี ผมก็ตกใจเกือบทำเตาถ่านตก ยังคงโชคดีอีกที่ผมประคับประคองเอาไว้ได้ คราวนี้ไม่โดนดุเพราะไม่มีใครสนใจ พอถึงกลางดึกที่หัวหน้าก็ไล่ผมให้ไปทำงานในโซนอินดอร์ พอเข้าไปได้ ผมก็แทบอยากจะเอาสำลีมาอุดหู ก็เสียงของในมันดังมาก แถมอึดอัดมากเพราะคนเต้นกันเหมือนกุ้ง ผมพยายามหาทางไปหลังร้านให้ได้ กว่าจะมาได้ก็เกือบตาย และรู้ที่หลังว่ามีทางเข้าด้านหลังไม่ต้องไปเข้าด้านหน้าอย่างที่ผมทำอีก เฮ้อ ผมนี้มันโง่จริงๆ
“เฮ้ยมึง มึงนั้นแหละยืนเอ๋ออยู่ได้” ผมที่ยืนทำใจอยู่ รีบวิ่งเข้าไปหาพี่ชายอีกคนที่ใส่ชุดบาร์เทนเดอร์ แต่มาทำอะไรหลังร้านก็ไม่รู้
“เรียกผมเหรอครับ”
“เออสิ เด็กใหม่หรือไง ทำไมแต่งตัวแบบนี้” ผมงง =_=’ ก็ตอนที่มาสมัครบอกแต่งตัวให้เรียบร้อยไง ผมก็เรียบร้อยแล้วนี้ ผมผิดตรงไหน แง่ม!
“ขอโทษครับ …”
“เชยสะบัด เอาไปจะได้เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา ไซส์ใหญ่สุดละหวังว่าจะใส่ได้ ใส่ไม่ได้ก็ต้องเสียตังค์ซื้อชุดใหม่เองละนะ” พี่คนนั้นโยนถุงมาผ้าที่ใส่ชุดมาให้ผม ก่อนจะเดินออกไป … อะไรละเนี้ย
รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในหนังยังไงก็ไม่รู้ ผมยืนมองดูตัวเองในกระจกมีแบล็คกราวน์เป็นคนเขานั่งอ้วกอยู่ สภาพของผมตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำ กางกางแสลกเข้ารู้ รองเท้าผ้าใสของผมคงเดิม โชคดีที่ผมใส่มันได้พอดีเป๊ะ ไม่ต้องเสียเงินซื้อใหม่ อ่ะ ถ้าเอาแว่นมาใส่ด้วยละจะเป็นยังไง คิดได้แบบนั้นก็หันมาล้วงเอาแว่นในกระเป๋าสะพายที่เอาไว้ใส่อ่านหนังสือมาใส่ … อุ๊บ ลุคคุณชายสุดๆ คิกๆ
“เสร็จหรือยัง จะเป็นเด็กสับหลังคนเมาอยู่ในห้องน้ำใช่ไหม” ผมสะดุ้งรีบหันไปขอโทษพี่บาร์เทนเดอร์คนเดิมที่ยืนกอดอกทำหน้าโหดอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินเขาลงมาเกือบๆ เฮ้อ ดุชะมัดเลย แต่ผมเจอพี่ใหญ่มาแล้วคงไม่มีใครดุเท่าพี่ใหญ่แล้วละ
“กูชื่อสอง เป็นหัวหน้าคุมส่วนนี้ มึงชื่ออะไรไอ้เด็กใหม่”
“ชื่อปังครับ”
“ขนมปังเหรอ”
“ปังเฉยๆครับ”
“ขนมปังสินะ” คนๆนี้ … ซึนมาก =_=’
ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงกับพี่สองต่อ เขาพาผมไปไปอธิบายงานว่าผมต้องทำอะไรบ้าง สรุปผมก็ต้องทำหน้าร้านจนหลังร้านนั้นแหละ ตั้งแต่เสริฟเหล้าเสริฟเบียร์ เป็นบาร์เทนเดอร์คู่กับพี่สอง และก็ต้องดูแลลูกค้าด้วย ตอนจบไม่วายทิ้งท้ายให้ผมไปทิ้งขยะเก็บร้านส่วนในอีก … พี่ครับด้านนอกคนช่วยเยอะมาก ทำไมข้างในมีแค่ไม่กี่คนละครับ ผมละสงสัยจัง
ผมอยู่ร้านทำโน้นทำนี้ ที่สำคัญผมสนุกมากที่พี่สองสอนผมชงเหล้า ถึงจะชงไปโดนดุไปก็เถอะ แต่ภูมิต้านทานผมดี ผมไม่หงอหรอกเพราะมีคนที่ดุได้น่ากลัวกว่าพี่สองเยอะ อิอิ จะว่าไปตอนนี้พี่ใหญ่ทำอะไรอยู่นะ เล่นเกม กินเหล้า ทำงาน หรือเป็นห่วงผมอยู่ ก่อนมายิ่งคิดมากอยู่ด้วย
“เหม่ออยู่นั้นแหละ เอาเหล้าไปเสริฟตะ 12 ได้แล้ว” ผมนี้รีบเลย … ก่อนจะโดนพี่สองกินหัว แง่ม
ตุบ !
ถุงขยะสุดท้ายถูกวางลงที่ลาดขยะ ก่อนที่ผมจะแทบคลานไปนั่งที่ม้าหินข้างๆ เฮ้อ เสร็จสักที วันแรกของผมพรุ่งนี้ก็คงต้องมาทำแบบนี้อีก จะว่าไป ก็สนุกดีนะ ได้เจอคนหลายๆแบบ แถมยังได้ออกกำลังไปในตัวด้วย ผมยกมือถือขึ้นมาดูเวลา ตี 2 จะ ตี 3 แล้ว ป่านนี้พี่ใหญ่คงนอนแล้วแน่ๆ แต่เอาเถอะลองโทรไปก่อน ขื่นไม่โทรไปต้องโดนด่าแน่ๆ
“เอาหน่อยไหม” ผมตกใจหันไปมองพี่สองที่มายืนสูบบุหรี่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขายื่นบุหรี่ยี่ห้อที่พี่ใหญ่เคยสูบมาทางผม
“ไม่ครับขอบคุณ”
“อะไรวะ ไม่ดูดหรอ เชยตลอด เอาเถอะ แล้วกลับยังไงไอ้ขนมปัง” ผมชื่อ ปัง เฉยๆ =_=’
“คงมีคนมารับครับ”
“แฟนเหรอวะ”
“เอ่อ …”
“ฮ่าๆๆๆๆ จริงๆด้วย แหม ร้ายวะร้าย แล้วจะนั่งดมขยะอีกนานไหม” ผมหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดินตามพี่สองไปในร้าน ช่วยพี่ๆเขาเก็บร้านอีกสักพัก ก็เข้าไปเก็บข้าวเก็บของเดินออกมาหน้าร้าน และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพี่ใหญ่ยืนมองผมอยู่ข้างๆมอเตอร์ไซค์คันเดิมที่มาส่งผม … นี้มารอผมงั้นเหรอ คิก น่ารักจริงๆเสือร้ายของปัง
“ชักช้า”
“ขอโทษครับ”
“ครับได้แล้วใช่ไหม” ผมพยักหน้าก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อพี่ใหญ่เอาหมวกมาใส่ให้เหมือนเคย และผมก็กระโดดเกาะรถพี่ใหญ่ จนไปถึงหอ พี่ใหญ่ที่จะไม่ลืมแวะซื้อของกินเพื่อนทนแทนพลังงานที่ผมเสียไป กว่าจะได้นอนก็ตี 4 กว่านั้นแหละ เฮ้อ … นี้สินะ รสชาติของการทำงานหนัก ที่พ่อผดุงทำมาตลอด
.
.
.
“เป็นอะไรวะ”
“เปล่าครับ” ผมหันไปตอบพี่สอง หึ ไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
ผ่านมาแปปเดียว ผมก็ทำงานมีเดือนนึงแล้ว พี่ใหญ่เองก็ไปฝึกงานแล้ว ทุกอย่างมันเหมือนจะดี แต่มันก็กลับไม่ดี ซะอย่างงั้น พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่ ไม่กลับหอมาสามวันแล้ว โทรไปก็ปิดเครื่องบ้างพอรับสายก็ถามคำตอบคำผมเข้าใจนะว่าพี่ใหญ่ต้องทำงาน และต้องทำให้ที่ทำงานยอมรับในหลายๆเรื่องเพื่อผลประโยชน์ข้างหน้า แต่ … ผมคิดถึง …
“เฮ้ย! วิญญาณออกจากร่างไปหรือยังวะเนี้ย” ผมสะดุ้งอีกรอบเพราะเสียงพี่แหม่มพนักงานหญิงอาวุโส แก้วที่ถืออยู่เกือบตกแตก เฮ้อ สติๆๆๆ ทำงานก่อนค่อยคิดเรื่องอื่น
จนแล้วจนรอดผมก็ต้องกลับห้องเอง ผมถอนหายใจถือน้ำเต้าหู้ไม่ใส่น้ำตาลเดินขึ้นหอในช่วงตีสามกว่าๆ เหนื่อยเหมือนกันแหะวันนี้แต่รู้สึกว่าจะเหนื่อยกับความคิดของตัวเองนี้แหละเป็นหลัก มันไม่เหมือนกับทุกที ที่พี่หญ่หายไปไม่นานก็มา แต่รอบนี้ … หายไปจริงๆ คิดถึงจังเลย
ผมไขประตูเข้ามาในห้องอย่างเหม่อลอย เปิดไฟและทำภารกิจเหมือนทุกๆวันล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เอาแก้วมาใส่น้ำเต้าหู้ …
“โทรไปทำไมไม่รับ”
เคร้ง!!!!
“ปั๊ดโธ่ ชีวิตนี้ทำอะไรให้มันดีได้บ้างวะ!” พะ พี่ใหญ่ … มาไงเนี้ย ผมมองพี่ใหญ่ที่พุ่งเข้ามาลากผมเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ จะว่าไป … ร้อนจังเลย !!!!
พอล้างตัวเสร็จผมก็มานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของพี่ใหญ่มองเขาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่เก็บกวาดซากที่ผมทำเสร็จ เขาถอนหายใจเมื่อเห็นหน้าผม และเดินไปลากเก้าอี้ใกล้ๆมานั่งฝั่งตรงข้ามผม งื้อ ผมไม่รู้ว่าพี่ใหญ่อยู่ในห้องนี้หน่า คนเหม่ออยู่ เลยลืมคิดไปว่า ทำไมไขประตูแค่ลูกบิดแต่ไม่มีแม่กุญแจ ใครจะรู้ว่าพี่ใหญ่นอนอยู่บนเตียงอยู่ก่อนแล้ว อย่าดุผมเลยผมโง่เอง T^T
“เงยหน้าขึ้น” ผมทำตาม เชิดหน้าขึ้นสูง หลับตาปี๋ จะทำอะไรผมอ่ะ ลงโทษอะไรก็ได้แต่อย่าดึงเหนียงดึงแก้มนะผมเจ็บ
“ก้มหน้าลง!” ผมก้มสุดคอ … แง๊ม จะเขกหัวผมเหรอ … เบาๆนะ มือพี่ใหญ่หนักยิ่งกว่าค้อนอีก
“มีความพอดีบ้างไหม” พี่ใหญ่พูดอย่างอ่อนใจ ก่อนจะจับที่หูผมให้เงยหน้าขึ้นมาเสมอหน้าพี่ใหญ่ … หล่อจังเลย
“ถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์บอกแล้วใช่ไหมว่าเลิกงานให้โทรหา”
“กะ ก็ … คิดว่าพี่ใหญ่ไม่อยู่ เลยไม่ได้สนใจโทรศัพท์เลย … อยู่ในกระเป๋าเป้” ผมบอกเสียงอ่อย พี่ใหญ่ถอนหายใจเฮือกอีกรอบและเดินไปที่กระเป่าที่ผมโยนไว้บนเตียงหยิบเอาโทรศัพท์ออกมากดอะไรอยู้สองสามทีและเดินเอามาจ่อตรงหน้าผม โอ๊ะ … 30 สาย ไม่ได้รับ ตอนตี 1 กว่าๆ
“พอโทรไปไม่รับก็เลยคิดว่าจะนอนต่อสักพักและออกไปรับ ที่ไหนได้ดันหลับซะนี้ เอาเป็นว่ารอบนี้ผิดทั้งคู่แล้วนี้เป็นอะไร”
ผมส่ายหัวไปมา ก่อนที่มือใหญ่ๆจะยีหัวผมเล่นและไล่ผมไปอาบน้ำอาบท่าใหม่ ดีจังเลยที่พี่ใหญ่ยังเหมือนเดิม ดีจังเลยที่หลับมา แต่พรุ่งนี้พอผมลืมตาขึ้นมา พี่ใหญ่คงไปทำงานแล้ว จากนั้นก็คงได้เจอกันแค่ตอนเช้ามืดแบบนี้ … ใช่ไหม … เอ๊าน๊า ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ เพื่ออนาคตของเราสองคนด้วย … อย่างน้อยพี่ใหญ่ก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้ล่ะนะ เฮ้อ … อ้วนจังเลย ผมเนี้ย
“พรุ่งนี้ลางานซะนะ จะพาไปที่ทำงาน” พอออกมาได้พี่ใหญ่ที่ทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ก็พูดเสียงงัวเงียขึ้น ผมขมวดคิ้วยืนเช็ดผมอยู่ปลายเตียง
“เอ๋ … ลาไม่ได้หรอกครับ ไม่มีคนเลย แล้วอีกอย่าง ที่ทำงานของพี่ใหญ่น่ะ …พี่ใหญ่ … เฮ้อ” หลับไปซะแล้ว คงเหนื่อยมากเลยสินะ ช่างเถอะ
หวังว่าป่านนี้พี่สองยังไม่นอนนะ ผมลังเลอยู่สักพัก ก็กดโทรออกเบอร์พี่สอง เสียงงัวเงียรับสายหลังต่อสายได้ไม่นาน พอคุยกันสักพัก พี่สองก็ยอมให้ผมลา จากนั้นผมก็มานั่งทาครีมซักพักก็พุ่งลงเตียง กระเถิบไปนอนข้างๆใหญ่เอาหน้าซุกกับแขนแกร่งของเขาที่กรนนิดๆอยู่ ก่อนจะหลับไปในเวลาไม่นาน … ผมยังไม่มีชุดเลย ตัวเล็กก็ไม่อยู่ด้วยสิ คิดถึงน้องวัวจังเลย อยากกลับไปเล่นด้วย …ไม่รู้ป่านนี้น้องวัวกับเนียร์และก็บ๊อบจะสนิทกันได้ไหม … อยากพักจังเลย …
.
.
.
“ไอ้ปังตื่นได้แล้ว” ผมสะดุ้งขึ้นมานั่งกี่โมงแล้วเนี่ย
พี่ใหญ่ละ พี่ใหญ่ไปทำงานหรือยัง เอ๋ เดี๋ยวสิ พี่ใหญ่บอกจะพาผมไปทำงานด้วยนี้หน่า พอเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกา เท่านั้นแหละ ผมแทบช็อก บ่ายโมงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ตะ ตายๆๆๆๆๆๆ สาย พี่ใหญ่สายแล้ว
“ขอโทษครับขอโทษสายแล้วๆๆๆ” ผมรีบลุกจากเตียงขอโทษพี่ใหญ่ที่นั่งมองผมและหัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนดูตลกอยู่ในชุดสูทสีน้ำตาลออกงาน หล่อเชียว … เอ๋ … เดี๋ยวนะ ทำไมพี่ใหญ่แต่งชุดแบบนี้ละ
“เอ๋อตลอด วันนี้มีงานฉลองบริษัทครบ 10 ปีที่โรงแรม XXX เขาหยุดกัน ฉันก็เลยตื่นสายได้ ตอนนี้ไปอาบน้ำซะจะพาไปซื้อชุด” โธ่ แล้วก็ไม่บอก ทำให้ผมกลายเป็นหมูตื่นไฟไปได้ ที่ใหญ่นิสัยไม่ดีเหมือนเดิม ฮึ้ย …
เอาเถอะขอเช็คเงืนในแบงค์ก่อนว่ามีพอซื้อชุดใหม่ไหม ของพี่ใหญ่ดูหรูและแพงมากเลย ส่วนของผมจากทรงคงต้องเช่าเอานั้นแหละ เฮ้อ … ทำไมผมไม่หุ่นดีนะจะได้ขอยืมพี่ใหญ่ได้ ไม่ต้องเสียเงินเสียทอง
จนแล้วจนรอดผมก็ต้องมาซื้อสูทใหม่ที่ห้างดัง โดยมีพี่ใหญ่กำกับดูแลทุกอย่าง โดยเสื้อสูทที่ผมใส่เป็นสูทสีดำด้านในเป็นเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาลแดง กับกางเกงยีนต์พอดีตัวสีดำยาวเหนือตาตุ่มขึ้นมาเล็กน้อยรองเท้าผ้าใบสีดำตัดขาวอีกหนึ่งคู่พี่ใหญ่บอกเหมือนขาดอะไรก็เลยหยิบหมวกแบบนิวส์บอยสีน้ำตาลอ่อนใส่โครมลงมาที่หัวผมอีกหนึ่งดอก พอเลือกชุดเสร็จเบ็ตเสร็จหมดไปเยอะ =-=’ ยืมก่อนแล้วกันเงินผมไม่พอเดี๋ยวค่อยๆใช้คืน
เสร็จก็พาผมมาขุนอีกตามเคย บุปเฟ่อีกตามเคย คราวนี้เป็นบุฟเฟ่ซูชิ … เด็ดเวอร์ งานเริ่ม 5 โมงครึ่งแต่พอกินเสร็จก็เหลือเวลาอีกเยอะ เลยลากผมไปซื้อของเข้าห้องอีกด้วย ช็อกโกแลตเยอะมาก ตัวเล็กมาเห็นต้องไม่พอใจและกระโดดกัดคอพี่ใหญ่แน่ๆ
“พี่ใหญ่เอาไว้บนรถเดี๋ยวละลายนะครับ” ผมบอกเผื่อจะเป็นข้ออ้างได้บ้าง
“เย็นแล้วไม่ร้อนหรอก อีกอย่างบนรถมีลังใส่น้ำแข็งอยู่หลังรถ เดี๋ยวซื้อน้ำแข็งไปใส่และเอาแช่ก็ได้ถ้าห่วงนัก”
“ทำไมมีของแบบนั้นในรถได้ละครับ” ผมถามอย่างงงๆ ลังใส่น้ำแข็งใครเขามีกันอยู่ท้ายรถบ้าง คิดว่าถ้าเผลอจะเอาขนมออกซะบ้าง คิดว่าจะมาซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มหรืออะไรที่จำเป็นนี้มุ่งจะขุนผมอย่างเดียวเลยนี้หน่า …
“เอาไว้เวลาไปไหน จะได้กินเหล้าสะดวกๆ” ผมไม่ถามอะไรต่อ ชิ คนขี้เหล้า ย่นหน้าล้อเลียนอยู่ข้างหลัง จนพี่ใหญ่หันมามองผมหลบผลุบ ถ้าหากเห็นก็โดนบีบแก้มแตกนะสิ
.
.
.
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด น้องใหญ่ น้องใหญ่ของเจ้มาแล้ว” ผมตาค้างมองตู๊มๆ เอ้ย พี่สาวใส่ชุดรัดติ้วที่วิ่งถือค็อกเทลสีสวยมาแต่ไกลกอดแขนพี่ใหญ่ที่ยืนนิ่งเป็นเสาอยู่ข้างๆผม
โรงแรมที่พี่ใหญ่พาผมมาค่อนข้างใหญ่ บริษัทของพี่เค้าเหมาจองห้องโถงใหญ่อลังการจัดงานในธีมออกแบบชุดเอง แต่ละคนนี้ครีเอทีฟมากๆ ผมแอบเห็นมีคนใส่ชุดที่ทำจากกระดาษเอกสารไม่ใช่แล้วกับชุดที่มีแต่ซิปเต็มไปหมด แต่ละคนเปรี้ยวปี๊ดสุดๆ ยิ่งผู้หญิงยิ่งเข็ดฟัน ส่วนผู้ชายส่วนมากก็ใส่ชุดสูทมาเหมือนผมกับพี่ใหญ่นี้แหละ ภายในถูกตกแต่งด้วยสายรุ้งและแสงสีที่ดูสนุกสนานถึงจะไม่ดิ้นกันเป็นกุ้งเต้นเหมือนในผับที่ผมทำงานแต่ก็ดูมันในระดับนึงเลยแหละ แถมยังแอบเห็นโต๊ะบุฟเฟด้วย ดูมีแต่อาหารดีๆอีกต่างหาก
“ปังนี้สา หัวหน้าฉัน ส่วนนี้ปัง ฟะ …”
“เพื่อนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผมยิ้มให้พี่สาในขณะที่พี่ใหญ่กำลังจ้องมองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนี้ย ช่วยไม่ได้ ผมไม่อยากให้พี่ใหญ่ดูไม่สมควรในที่ทำงานแบบนี้
“โอ้ ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะหนุ่มน้อย น่ารักนะเนี้ย ขอหยิกแก้มหนึ่งทีได้ไหม” ผมหัวเราะแห้งๆ ที่พี่สาพยายามเป็นมิตรด้วย
พี่ใหญ่พาผมเดินเข้ามาในงานก่อนจะพูดจาขู่เข็ญสารพัดว่ากลับไปผมอาจจะโดนเขกหัวโทษฐานไม่ให้แนะนำว่าผมอยู่ในฐานะอะไร จะเขกหัวผมก็ได้ แต่ยืนยันคำเดิมว่าอยากหยิกแก้มผมก็พอ ผมหนักเกินคนอะไร พี่ใหญ่ชอบไม่มีลิมิตในการหยอกล้อผม =_=’
พี่ใหญ่พาผมมาปล่อยเกาะในงานก่อนที่ตัวเองจะเดินไปเข้าสังคมกับพี่ที่ทำงาน ผมเลยเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่เอาไว้รับแขกด้านหน้างาน เวลานี้เหมือนพี่ใหญ่อยู่คนละโลกกับผมเลย เขาดูเท่ มีสังคม แต่ดูผมสิ ทั้งๆที่อยู่ในที่คนเยอะ แต่เหมือนก็ยังเป็นผมคนเดิม ที่ไม่มีใครอยากที่จะเข้าใกล้เป็นเพื่อนด้วย ไม่รู้ว่าผมยังดูหดหู่อยู่ไหม และผมก็ไม่ได้เหงาหรอก … ไม่เหงาจริงๆนะ
ไลน์!
เสียงไลน์ในกระเป๋าดังขึ้น ผมรีบหยิบมันขึ้นมาเปิดเช็ค และก็ต้องเหยียดยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นตัวเล็กที่ทักผมมา ตัวเล็กส่งรูปลานน้ำพุกว้าง มีตัวของตัวเล็กยืนขี่คอเสาร์อยู่ตรงกลาง … ตัวเล็กกับเสาร์ไปไหนเนี้ย!!!!
ตัวเล็กนะจ๊ะ : สวัสดีสิงคโปววววววววววววววววววววววววววววววววววว
BREAD : ไง๊ไปโผล่โน้นอ่ะ (สติกเกอร์หมีสงสัย)
ตัวเล็กนะจ๊ะ : เล็กเบื่อเลยลากเสาร์มาด้วยกัน อีกสองสัปดาห์เจอกันนะปังปัง ฮิฮิ (สติกเกอร์แมวหัวเราะ)
ผมกลั้นยิ้มอีกเมื่อเล็กส่งรูปหน้าเสาร์ที่มู่ทู่เหมือนโกรธอะไรตัวเล็กอยู่ที่สำคัญเสาร์ใส่โค้ดตัวใหญ่มาก ดูหนาวยิ่งกว่าตัวเล็กนะ ฮ่าๆๆๆ คุยกับเล็กอยู่พักใหญ่ตัวเล็กก็ขอตัวไปกินข้าวก่อนและสัญญาว่าจะส่งรูปมาอวดเรื่อยๆ หึหึ ตัวเล็กก็ยังคงเป็นตัวเล็ก ห่วงผมและคิดถึงกันอยู่ตลอด เป็นเพื่อนที่ดีมากๆ เห็นว่าพ่อผมกับพวกพี่ป้าน้าอาที่บ้านช่วยกันดูแลเจ้าสามตัวป่วนกันสนุกสนาน ว่าวันหยุดนี้ผมจะกลับไปเล่นกับพวกสามทหารเสือซะหน่อยคิดถึงสุดๆเลย
“น้องปังใช่ไหมคะ” ผมเงยหน้ามองพี่สาวคนที่เดินเข้ามาทักผม เธออยู่ใส่ชุดน่ารักเรียบร้อย แถมหน้าตาเหมือนตุ๊กตาด้วย ผมลอนเกรียวยิ่งทำให้เหมือนเข้าไปใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างงงๆ เขารู้จักผมได้ยังไงอ่ะ
“ว่าแล้วเชียว แต่ดูต่างจากรูปในโน้ตบุ๊กของใหญ่มากเลยนะ พี่ชื่อแพตยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ขอนั่งด้วยได้ไหม”
“ได้ครับ เชิญเลยครับ” ผมลุกขึ้นและพ่ายมือให้พี่แพตนั่ง ความจริงก็ยังไม่เข้าใจว่าพี่แพตไปเห็นรูปผมในโน๊ตบุ๊กพี่ใหญ่ได้ยังไง แต่ดูเหมือนจะเป็นคนไม่มีพิษมีภัยอะไรละนะ
“พี่กับใหญ่ สนิทกันมากเลยนะคะ เวลาอยู่ที่ทำงาน น้องปังเองก็สนิทกับใหญ่มากเลยใช่ไหมละ” ผมหัวเราะและพยักหน้าแบบเขินๆ คิดถึงที่พี่ใหญ่คอยดุ คอยเอาใจ ก็เขินกันไปใหญ่
“ที่ทำงาน ใหญ่ฮอตมากเลยนะ มีผู้หญิงเข้าหาตลอด ก็อย่างว่าแหละนะหล่ออกขนาดนี้ น้องปังรู้ไหมว่าใหญ่มีแฟนหรือยัง” แหม เข้าประเด็นจนได้
ให้เดาพี่แพตก็เป็นหนึ่งคนที่ชอบพี่ใหญ่ใช่ไหมเนี้ย … เฮ้อ เอายังไงดีนะ จะบอกว่ามีดีแล้วไหม ถ้าบอกไป คนที่เคยช่วยอุปถัมภ์จะยังคอยให้ความช่วยเหลือพี่ใหญ่อยู่ไหม เหมือนบริษัทนี้มีผู้หญิงในสัดส่วนมากกว่าผู้ชายด้วย อีกอย่างผมก็ไว้ใจพี่ใหญ่ด้วยว่าจะไม่เจ้าชู้และเล่นกับพวกเธอ … แต่ผมจะใจร้ายไหมที่โกหกไปว่าไม่มี …
“ว่ายังไงจ๊ะ มีไหม ?”
“มะ มะ ไม่มีครับ”
“จริงหรือจ๊ะ ขอบใจน้องปังมากนะคะ พี่เข้างานก่อนนะ แล้วเจอกันจ๊ะ” แล้วพี่แพตก็จากผมไป …
แค่นี้ที่เขาต้องการ ฮ่าๆๆๆๆ จนได้สินะ พี่ใหญ่นี้ฮอตได้ทุกสถานการณ์จริงๆ แต่ก็เอาเถอะ .. ผมเชื่อใจพี่ใหญ่ เพราะไม่มีใครแล้วที่เอ็นดูผมได้เท่าเขา … เฮ้อ ร่าเริง ร่าเริงเข้าไว้สิปังปัง ไม่มีอะไรหรอกน๊า เชื่อใจพี่ใหญ่ได้อยู่แล้ว … ไม่มีอะไรหรอก …
.
.
.
-สนามบินสุวรรณภูมิ-
กลางดึกของกรุงเทพมหานคร ชายร่างสูงยืนรอสัมภาระในจุดรับ ใบหน้านั้นขาวใสและดูอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา หูฟังสีขาวที่เสียบอยู่ทำให้เท้าของเขาอยู่ไม่นิ่ง คอยให้จังหวะชีวิตอยู่ตลอดเวลา ในจังหวะที่เขาหลับตาฟังเพลงอยู่นั้นเองก็รู้สึกถึงแรงสะกิดจากด้านหลัง จึงหันหลังไปมองและก็ต้องเหยียดยิ้มโชว์ฟันขาวกว้างเหมือนเด็กๆ เมื่อเห็นผู้หญิงร่างโปร่งในชุดเสื้อคอปเข้ารูปกับกางเกงผ้าเอวสูงดูสง่า ใบหน้าที่แต่งเติมด้วยสีอันจัดจ้าน ทำให้บดบังความสวยที่อยู่เบื้องหลังเรื่องสำอางอันหนาเต๊อะ
“อ้าว สวัสดี ไม่คิดเลยนะว่าคนที่มารับฉันคนแรกคือเธอ สุชาดา ฮ่าๆๆๆๆ”
“ชิ ก็ไม่อยากมารับคนกะล่อนอย่างนายนักหรอก นายกาจพล” น้ำเสียงอันหยิ่งผยอง บอกถึงตัวตน ทำให้กาจพลหัวเราะออกมาอีกครั้งก่อนจะเหลือบเห็นว่าสัมภาระของตัวเองกำลังออกมาพอดิบพอดี จึงเอื้อมไปหยิบและพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อใส่เพื่อนสาวคนเคยสนิท
“ยังตามง้อไอ้ใหญ่อยู่หรือไง”
“ก็ใช่นะสิ แต่ตอนนี้มันไม่ง่ายแล้ว มีไอ้ตุ๊ดอ้วนที่ไหนไม่รู้มาคาบใหญ่ไปแล้ว” สุชาดาพูดออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกถึงที่เธอโดนอดีตคนรักตบสั่งสอนและทำให้อับอายต่อหน้าคนอื่น อย่างไรก็ตาม … เธอจะต้องเอาใหญ่กลับมาเป็นของเธอให้ได้ !!!!
“ห๊า! คนอย่างไอ้ใหญ่เนี้ยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ยไม่อยากจะเชื่อ … อยากเห็นชะมัด หึหึ”
========================
ดูสิใครกลับมา :katai5:
เจอกันตอนหน้าค๊า ปังปังไปทำงานจะมีคนจีบไหมมีแต่พี่ใหญ่ที่มีสาวๆรุมล้อม ชิ! :hao4:
ฝากเพจน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
:z3: ปวดหัวกับปัง ถ้านี่เป็นพี่ใหญ่นะ โครตน้อยใจอ่ะ
บักกาจกลับมา นังสุชาดาก็ยังอยู่ เจริญล่ะฮะน้องปัง
-
โอเค บ้านนี้จิตไม่ปกติกันทั้งคู่เลย
-
:sad4: จะรอดยังไงกันน้า ต่างฝ่ายต่างมีชีวิตที่แยกห่างจากกัน พี่ใหญ่โดนสาวๆจ้องให้เสียบ ปังก็ท่าจะโดนจีบแน่ๆ ไม่เชื่อใจนังสุชาดากับอิกาจพลค่ะ คนดีไม่คบคนพาลหรอก
ให้ใหญ่ 3 คำนะ - รัก ใหญ่ ค่ะ
แบล็กกาวล์ - แบล็คกราวน์
สแลก - สแลค ค่ะ
-
งานเข้าแล้วพี่ใหญ่ต้องรับศึกสองด้านป่ะเนี่ย
-
:mew1: :mew1:
-
บางทีก็เบื่อกับความคิดปังนะ คือบอกไปว่าใหญ่มีแฟนก็จบล่ะแต่ไม่ต้องบอกว่าใครเป็นแฟน
คบกับปังแล้วเจอแบบนี้ ถ้าเป็นเราคงเบื่อ อะไรก็ไม่รู้ อ่ออออ แล้วบางทีก็ดูใสๆเกินไป
มันน่ารำคาญ ทำตัวให้โตๆหน่อย
-
อ้าว กาญพลกลับมา แถมยังสนิทกับสุชาดาอีก
เค้าลางความดราม่ามาแล้วสินะ
กำลังสวีทกันเลย อุปสรรคก็มาอีกแล้ว
สงสารปัง พี่ใหญ่ท่าจะฮอตเกิ๊น
-
ท่าทางนายกาจพลกับยัยเพิ้งนี่จะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยดีนะคะ น่ากลัวว่าทั้งสองคนจะร่วมมือกันทำเรื่องงามไส้ให้พี่ใหญ่กับปังปังปวดหัวอีกแล้วแน่เลย
ปล. ปังปังไม่หวงพี่ใหญ่บ้างเลยหรือไงคะเนี่ย แสดงความเป็นเจ้าของบ้างสิ~ นี่ถ้าปังปังถูกพี่ใหญ่เคืองเราไม่ช่วยปลอบหรอกน้าา :ruready
-
บางครั้งก็รำคาญปังปังน่ะ แต่ก็รักอยู่ดี
-
โธ่ หมูปัง ทำไมตอบนั้นนนน บอกเลยสิ นั่นแฟนผม อ่ะ :katai1: :katai1:
-
ปังปังทำไมชอบคิดแทนใหญ่อยู่เรื่อย แล้วเดี๋ยวก็มานอยด์เองอีก เหอๆๆ
สุชาดายังอยู่อีกเรอะ อืมมม ของเค้าทนดีจริงๆ
-
อุ๊ยแหมมมมม งานเข้าทั้งคู่สินะคะ
รอตอนต่อไปเนอะะะะ
-
:serius2: ตัวป่วนตัวยุ่งโผล่มาอีกแระ
-
รออออ
-
กลับมาพร้อมเรื่องยุ่งๆรึเปล่ากาจพล!?
-
ปังปังเตรียมจะนอยด์แล้ว พี่กาจพลกลับมาขอให้มีสตินะคะ อย่าไปเชื่อยัยสุชาดามาก
แต่ตอนปังเจอพี่กาจ คงอึ้งนะ คนที่ชอบมานาน พี่ใหญ่หึงแน่ อุ้ย แตชค่คิดก็เร้าใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
นังสุชาดาเมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆซะที
-
อ้าว รักแรกของปังกลับมาแล้วหวังว่าปังปังที่น่ารักจะไม่หวั่นไหวนะ พี่ใหญ่ดูแลปังปังดีๆนะ รู้สึกว่าจะงานเข้าซะแล้วล่ะงวดนี้ ท่าจะงานหนักซะด้วยนะเนี่ยพี่ใหญ่
-
น่าร๊ากกกกกก :impress2: กลับมาทำม๊ายยยยยยยคุณกาจพล :angry2:
-
ขออย่าให้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาเลยนะ
สงสาร หมูปัง อ่ะยิ่งขี้ใจอ่อนอยู่ งานนี้คงต้องหวังพึ่ง พี่ใหญ่ แล้วล่ะ
-
อ้าวไอดอลของปังกลับมาซะแล้ว งานนี้คงสนุกแล้วสิ ศึกมาทุกด้านเลย พี่ใหญ่ฮอตในที่ทำงานแถมปังยังเป็นพวกชอบคิดมาก กลัวพี่ใหญ่จะเสียโน่นนี่อีก ช่างคิดจริง ๆ ท่าทางนายกาจพลจะร้ายเหมือนกันน่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
รอตอนต่อไป
-
จะมีมาม่าล็อตใหญ่แล้วสิดูท่าทาง
-
o22 กลับมาทำไมชั้นลืมเธอไปหมดแล้ววว
-
ใครกลับมาตื่นเต้นๆ ^^
-
พวกเธอจะกลับมากันทำไม!!! :m31:
-
กาจพนธ์มาแล้ว
-
ปังทำแบบนี้ไม่ดีเลยเนี่ย :เฮ้อ:
-
กาจพลกลับมา มีเจ้สุชาดาอีก
ใกล้จะมีพายุแล้วสิ
พี่ใหญ่ ปังปัง อย่ายอมแพ้น้าาาา :ling1: :ling1:
-
แจ้งข่าวสำหรับน้องปังปังกับพี่ใหญ่นะคะ
ตอนนี้คนเขียนเข้าสู่ช่วงฝึกงานมาตั้งแต่วันจันทร์แล้ว และคนเขียนเองก็ฝึกด้านสื่อสารมวลชน
ที่ต้องลงพื้นที่ทุกวันและเหนือยมาก กลับมาก็สลบเลย นี้เองก็เพิ่งถึงบ้าน ฮ่าๆๆๆ
เอาเป็นว่าจะพยายามหาเวลามาอัพ ตามลำดับนิยาย
รอปังปัง กับพี่ใหญ่ หน่อยนะคะ
ต่อจากนี้เรื่องราวทุกอย่างจะเริ่มเข้มข้นมากขึ้น ไม่เรื่อยๆเปือยๆเหมือนเคย
อย่าพึงโกรธปังปังนะคะ เพราะปังปังก็ยังคือปังปัง นิสัยที่ขี้ใจอ่อน และ ขี้นอย นั้นละคือปังปัง แต่สุกท้ายเสือร้ายกับหมูปัง
ก็ยังต้องฝ่าฟันอะไรไปด้วยกันอีกหลายอย่างนัก ถ้าทั้งคู่รักกันมากพอ ความรักก็จะดำเนินต่อไป แต่ถ้าไม่ ก็คงต้องเป็นไปตามนั้น
แต่เรื่องนี้พล็อตไม่ได้ดราม่าจ๋า หวานจ๋า บู๊จ๋า แต่จะครบทุกรสและอร่อยแน่นอน :impress2:
แล้วเจอกันนะคะ
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
รอนะค้าา.. :impress:
-
รักแรกปังปังกลับมาแล้ว
ชะนีก็ไม่ยอมปล่อยพี่ใหญ่อีก
จะอีรุงตุงนังไหมเนี่ย ปังอย่าทำให้พี่ใหญ่เสียใจนะ
-
สู้ๆกับงานนะคะ จะรอค่ะ
-
กาจพลจะเป็นคนยังไงน้อ .........
หมูปังเอ๊ย เข้มแข็งได้แล้วลูก อย่าอ่อนแอเกินไป
-
หงุงหงิง แวะมาอ้อน ฮ่าๆๆๆๆ
คิดถึงหมูปังจาง อัพได้ก็ประมานอาทิตย์หน้านะจ๊ะ
2 สัปดาห์ที่ฝึกงานมา อยากบอกว่ากลับมาคนเขียนก็เหนื่อยและหลับไปแบบเฉยๆเลยยยย
งื้อออออออ นี้เพิ่งกลับมาจากลงพื้นที่จริงที่อยุธยาร้อนมากหน้าไหม้
คิดถึงๆๆๆ เห็นเงี๊ยบเงียบกลัวจะลืมเลยเข้ามาดัน
คนเขียนยังรอปังปังหงุงหงิงกับพี่ใหญ่อยู่น๊า แต่ต้องรอกันหน่อย
ไม่ดราม่าจนปวดใจ ปังปังอาจจะสร้างความรำคาณนิดๆ แต่หมูก็ยังน่ารักเชื่อสิ ฮิฮิ
พี่ใหญ่แม๊นแมน สามีในอุดมคติของคนเขียน เดี๋ยวจะถยอยพิมพ์ถยอยอัพให้นะจ๊ะ เลิฟๆ :hao7:
เป็นกำลังใจให้ Pa _Pa ด้วยเด้ออออ
ฝากเพจๆ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
รอจ้าา..^^
-
สู้ ๆ น่ะจ้ะ ไม่ต้องซีเรียสจ้ะ แต่ละคนต้องมีธุระปะปังน่ะ แค่มาอัพไม่ทิ้งกันก้อดีใจแล้วจ้า :mew1:
-
Not Fat
{CH38 ความชัดเจนของเจ้าหมู}
“เดี๋ยวนะ แล้วปังก็พูดออกไปแบบนั้น ?” ผมเม้มปากก้มหน้าพยักหน้าช้าๆ …
น้อมรับความผิดทุกประการ งื้ออออ ก็ตอนนั้นมันคิดไม่ทันนี้ ผมเหลือบมองดูตัวเล็กที่ทำหน้าเหมือนอยากจะบิดเนื้อผมให้หลุด ตัวเล็กหายใจเข้าลึกก่อนจะทิ้งตัวลงไปพิงพนักโซฟาด้านหลังกอดอกมองผมอย่างอ่อนใจ …
“อื้ม … ตัวเล็กจะไม่ดุปังปัง แต่จะถามว่าถ้าพี่ใหญ่โดนชะนีพวกนั้นจีบปังจะทำยังไง!” ผมย่นคอเมื่อตัวเล็กเสียงดังแว๊ดขึ้นมา และคว้าเอาน้ำบลูเบอร์รี่ปั่นมาดูดแก้เครียด … ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ผมไม่อยากให้ใครจีบพี่ใหญ่ กลัว เพราะยังไงพวกนั้นก็เป็นผู้หญิงที่มีพร้อมทุกอย่างอย่างคนปกติ งื้อ ผมควรทำยังไงดี
ผมไม่ได้เจอพี่ใหญ่มาจะสัปดาห์แล้วเพราะพี่ใหญ่ไปต่างจังหวัดกับทางบริษัทฝึกงานเพื่อดูตัวอย่างบ้านจัดสรร ผมไม่อยากให้ไปเลย แต่ไม่อยากจู้จี้ขี้บ่นกลัวพี่ใหญ่จะรำคาญ สุดท้ายก็ช่วยเขาเก็บกระเป๋าซะเอง วันนี้เป็นกำหนดที่พี่ใหญ่จะกลับมา แต่ตัวเล็กกลับมาก่อนเมื่อวานเลยนัดผมออกมาที่ร้านกาแฟหน้าใกล้ๆมหาลัยของพี่คนรู้จักและที่ชินโดทำงานอยู่ ผมเลยต้องสารภาพต่อความผิดทุกประการที่ผมได้ก่อเอาไว้ …
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมผมเป็นคนแบบนี้ ผมไม่ชอบ ผมก็ไม่บอก ผมเกรงใจพี่ใหญ่กลัวพี่ใหญ่จำรำคาญ กลัวพี่ใหญ่จะไม่รัก แต่ไม่เคยคิดถึงจิตใจของพี่ใหญ่จริงๆ เลย ความจริงนะ ความจริงผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากเลย คนรักกันต้องประคับประคองกัน แต่นี้ … ผมโยนให้พี่ใหญ่ประคองผมคนเดียวเลย … งื้อออออออ ผมรู้สึกผิด อยู่คนเดียวถึงได้รู้ว่าผมมันงี่เง่าไม่เอาถ่านแค่ไหน … ถ้าพี่ใหญ่ไม่รักผม โกรธผมเกลียดผม ก็เป็นเพราะตัวผมคนเดียวเลย
“บานอฟฟี่กับเค้กส้มได้แล้วครับ”
“ชินโดดูนายดูดีขึ้นนะ”ตัวเล็กหันไปพูดกับชินโดที่ตอนนี้กลายเป็นพนักงานประจำของร้านนี้เต็มตัว
ผมหันไปมองชินโดที่ยืนยิ้มให้อยู่ในชุดเด็กเสริฟดูน่ารักพอๆกับตัวเล็กเลยต่างกันที่ตัวเล็กดูแบ๊วๆเหวี่ยง แต่ชินโดดูเรียบร้อยน่ารักซะมากกว่า แถมยังดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีกถม ดูดีขึ้นเยอะเลยละ ผมกับชินโดพอปิดเทอมก็ไม่ค่อยได้เจอกันมากนัก เพราะส่วนมากเวลานี้ผมจะนอนอยู่ห้องซะมากกว่า งื้ออออ ทำไมดูชินโดดูมีความสุขจัง แต่ตอนนี้ผมไม่มีเลย เฮ้อ …
“ตอนนี้อะไรดีขึ้นหลายอย่างเลยละ ขอบคุณปังมากนะที่ช่วยเราเอาไว้”
“ไม่เป็นไร เราเพื่อนกัน” ผมยิ้มให้ชินโดจากนั้นพี่หลังร้านก็ตะโกนเรียกให้ชินโดเข้าไปช่วยอะไรสักอย่าง พอชินโดไป ผมถึงจะหันมานั่งเอาคางเกยกับแก้วน้ำมองตัวเล็กที่กินเค้กส้มอยู่หมับๆ … รอบนี้ตัวเล็กไม่ช่วยผมเลย
“ไม่ต้องมามองเล็กแบบนี้เลย รอบนี้เล็กจะไม่ช่วยแล้ว เพราะปังปังทำตัวเอง อย่าว่าแต่พี่ใหญ่เลยปังปังถ้าเล็กเป็นพี่ใหญ่ เล็กก็โกรธเหมือนกัน คิดดูให้ดี ตอนนี้ปังมีพี่ใหญ่อยู่แล้ว แต่ปังจะเสียพี่ใหญ่ไปเพราะความ งี่เง่าของตัวเองแบบนี้” หมดคำจะเถียงแล้ว จะว่าเล็กใจร้ายก็ไม่ได้ เพราะผมก็ทำผิดจริง … ทำยังไงดีอะ ผมควรจะทำยังไง T^T
“คนนั้นน่ะเหรอ”
ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์สบายๆ ใบหน้าคมผิวกายขาวสะอาดอย่างลูกผู้ดีที่ทั้งหมดที่ปังปังเคยหลงรัก นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่ในมุมที่ปังปังและตัวเล็กมองไม่เห็น ริมฝีปากเรียวนั้นเหยียดยิ้มอย่างคาดเดาความหมายไม่ได้ จับจ้องไปที่ร่างของเจ้าหมูที่นั่งเอาหน้าฟุบกับโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนปังปังอาจจะคอยมองหาแต่เขา แต่ตอนนี้ในใจของเจ้าหมูปังนั้นมีเพียงเรื่องของพี่ใหญ่อยู่เต็มไปเสียหมด
“ไม่คิดว่าไอ้ใหญ่จะเปลี่ยนไปขนาดนี้นะเนี้ย … น่าสนุกดีนี้”
“ครับ ?ต้องการอะไรเพิ่มเหรอครับคุณลูกค้า” ร่างบางของชินโดที่อยู่ใกล้ๆ หันมามองกาจพลก่อนจะเดินเข้ามาหากาจพลที่นั่งมองปังปังอยู่
“ผมไม่ได้เรียกครับ” กาจพลยังคงไม่ละสายตาจากปังปัง แต่ก็ตอบชินโดไปแบบส่งๆ
“เอ่อ ขอโทษนะครับผมเห็นพูดอะไรพึมพำนึกว่าเรียก ผมไม่รบกวนแล้วครับผม” ชินโดหันหลังจะเดินออกมาอย่างงงๆ
“เดี๋ยว”
“ครับ ?” ชินโดหันขวับไปมองร่างสูงที่มีแววตาที่ทำให้ร่างบางไม่ถูกชะตาอย่างประหลาด แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปเพื่อเทคแคร์ลูกค้าตามนโยบายของร้าน
“นายรู้จักสองคนนั้นสินะ”
“ครับ”
“ผมให้ สองพัน เล่าเกี่ยวกับคนตัวใหญ่มาให้ผมฟังให้หมด”
“ไม่ครับ”
“ห้าพัน”
“ไม่ครับ”
“ทำไมวะ” พลกระชากเสียงอย่างหงุดหงิด
“ไม่คือไม่ครับ ผมเตือนไว้ก่อน แฟนเค้าโหดสุดๆครับ คุณลูกค้าจะสั่งอะไรไหมครับ ถ้าไม่ผมขอตัว” ชินโดหันหลังกลับเดินออกมาให้ไกลจากคนไม่น่าไว้วางใจมาอยู่อีกฝั่งของร้านไม่สนใจกาจพลที่มองตามอย่างหงุดหงิดใจ ปกติเขาเนื้อหอมในหมู่ทั้งหญิงแท้และหญิงเทียม ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ แต่ไม่ใช่ที่นี้ ถึงอย่างงั้นเขาเองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ สำหรับเขา อยากได้อะไรก็ต้องได้ และเพื่อนรักอย่างไอ้ใหญ่ของเขาก็ยอมให้ทุกที รอบนี้คงไม่คณามือเขาสักเท่าไหร่หรอก
มือแกร่งหยิบกาแฟร้อนขึ้นมาจิบตาคมก็มองไปยังปังปังที่นั่งอยู่ในลักษณะเดิมไม่เปลี่ยน ด้วยแววตาที่เหมือนได้ของเล่นใหม่ใรขณะที่ชินโดก็ลอบมองอยู่ห่างๆอย่างไม่ไว้วางใจ ถ้าเกิดมีอะไรเกิดขึ้นขึ้นมาก็พร้อมที่จะคว้าไม้เบสบอลหลังเคาเตอร์ฟาดได้ทันการเป็นแน่
.
.
.
-ใหญ่-
กรอดดดดด
“เอ็งจะกัดฟันแบบนั้นทำไมวะ ฉันกลัวนะไอ้ใหญ่” ผมไม่สนใจอาเจ้ที่นั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้พาลสติกกินลอดช่องสิงคโปร์ อยู่ตรงหน้า
ในใจคิดถึงแต่หน้าไอ้ปัง ที่กำลังนั่งกลุ้มใจอยู่ที่หอ ผมนึงหน้ามันตอนบอกกับใครๆว่าผมไม่มีแฟนได้ดี นั้นเลยทำให้ผมไม่รู้สึกที่จะโกรธเคืองมัน แต่ไอ้ความผิดหวังมันคงห้ามกันไม่ได้ เฮ้อ … เพราะรู้จักดีไงผมเลยตัดใจโกรธไอ้ห่าหมูเมียรักไม่ลง
หลังจากที่ผมมาต่างจังหวัดได้เกือบอาทิตย์และเตรียมตัวกลับ ก็ถึงว่าก่อนมาไอ้ปังมันทำท่าทีแปลกๆ สาวๆที่บริษัทก็พากันแห่มาก้อล้อก้อติกอย่างประหลาดๆ จนถึงวันสุดท้ายที่พี่แพตแอบมากระซิบบอกผมเอง … ถ้าเตะอาเจ้เลสเบี้ยนขี้แกล้งประจำออฟฟิต ให้สลบจะเป็นอะไรไหม เตะอีเจ้เอาไว้ก่อนเอาไอ้ปังก่อนผมจะลงโทษยังไงให้มันจำดี โทษฐานพูดจาปากไม่ดีแบบนี้
โกรธไหมแม่ง โกรธไม่ลง เพราะผมรู้ดีว่าไอ้หมูมันนิสัยยังไง และไม่ได้คิดจะทะเลาะหรือเลิกกันด้วยเรื่องแค่นี้ ถึงจะมีผมเพียงคนเดียวที่ออกตัวประคับประครองความรักตรงนี้ ผมก็จะทำให้ดีที่สุด เพราะยังไงไอ้ปังก็คงไม่หนีผมไปมีผัวใหม่เหมือนเมียเก่าผมหรอก มันแค่ปากไม่ดีขี้นอย บลาๆๆๆๆ ข้อเสียในเรื่องนิสัยมันเยอะแยะ แต่ข้อดีมันก็มีเยอะกว่า
“สรุปนี้ยังไง แกกับน้องปัง … ” พี่แพตที่นั่งกินลอดช่อง สดโฮกๆ
เจ้แกค่อนข้างสนิทกันพอสมควรเพราะเป็นพี่ที่สอนงาน ในระหว่างที่ผมถูกลากมานั่งชิวพวกพี่ๆคนอื่นๆก็คงวุ่นวายเก็บของเตรียมกลับกันนั้นแหละ เจ้แพตก็ดูเหมือนจะเรียบร้อยนะ แต่เท่าที่ผมสัมผัสมาเจ้แกจัดว่าสร้างภาพเล่นละครโคตรเก่ง
“มันบอกพี่ว่าอะไรละ” ผมกอดอกถาม เจ้แกเงยหน้าขึ้นมาและย่นจมูกเบ้ปากใส่ผมอย่างหมั่นไส้
“เพื่อนนะสิยะ แต่ฉันก็ไม่ค่อยจะเชื่อหรอกนะ อีกอย่างแกล้งแกฉันก็สนุกได้เห็นแกหัวหมุนน้ำท่วมปากและตล๊กตลก” ผมไม่พูด
อะไรปล่อยให้เจ้แกพล่ามไป
“และสรุปลื้อเป็นอะไรกับอีหนูปังๆอาตี๋หญ่ายยยยยย” เจ้แกเอาหลอนมาจิ้มๆจมูกผม ผมปัดทิ้งก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เจ้แกและพูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ผัวครับพี่”
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย หนูปังของเจ้ ตั๊ลล๊ากกกกกก ฉันดูคนไม่ผิดจริงๆ หึหึ” แล้วเจ้แกก็ไม่สะทกสะท้านยื่นมือมาหยิกแก้มผมซะอีก … เป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกอย่างเตะพี่ฝึกงานที่เป็นผู้หญิง
พอเฝ้าเจ้แกกินลอดช่องเสร็จแกก็ตะลอนไปหาของกินต่อส่วนผมหลบสูบบุหรี่แถวๆห้องน้ำ อย่าไปบอกไอ้ปังมันละว่าผมกลับมาสูบอีกแล้วแค่นานๆครั้งไว้แก้เครียดนิดหน่อยไม่เหมือนเมื่อก่อนที่วันละซองแล้ว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่ค้นเคยโทรออกไป
“ครับ” ผมขมวดคิ้วเมื่อเสียงปลายสายดังขึ้นจอแจเหมือนไม่ได้อยู่ในห้อง ปกติเวลานี้ไอ้ปังต้องนอนอืดอยู่ห้องไม่ใช่หรือไง ออกไปไหนของมันวะ
“อยู่ไหน”
“ออกมาหาอะไรกินครับ พะ พี่ใหญ่ครับ คือ … จะกลับหรือยังครับ”
“ดึกๆ”
“ผม … ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ผม … ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง ผมขะ” แค่นี้เท่านั้นเอง แค่คำพูดไร้เดียงสาและสับสนแบบนั้นก็ทำให้ความเคืองโกรธที่มีอยู่หน่อยๆหายไปซะอย่างงั้น โคตรน่าสมเพชเลย เป็นผมเองที่หลงมันมากกว่ามันหลงผม หึหึ
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน ”
“พี่หะ …” ผมกดวางสายก่อนที่เสียงหง่อๆหน้าสงสารของมันจะทำร้ายผมให้ทรมานใจไปมากกว่านี้ ไอ้เด็กเวรนี้ต้องโดนเอาคืนซะบ้าง เอาให้ร้องให้เข็ดจะได้เลิกทำร้ายจิตใจผมสักที
ครืดดดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์ในมือผมสั่นอีกรอบ คิดว่าไอ้ปังโทรกลับมาทำท่าจะรับแต่เมื่อดูจอแล้วไม่ใช่ไอ้ปังเลยปล่อยมันให้สั่นอยู่อย่างงั้น หันมาสนใจบุหรี่ในมือ พ่นควันคิดวิธีแก้เผ็ดไอ้ปังต่อไป รอบนี้อยากให้มันเข็ดและพึงระลึกไว้ว่า มันสำคัญกับผมแค่ไหน ผมก็อยากสำคัญกับมันเท่าๆที่ผมรู้สึก แต่ไม่รู้ไอ้หมูห่าจอมคิดมากนั้นจะยอมเข้าใจไหม ไม่เข้าใจก็จับปล้ำเดี๋ยวก็คงเข้าใจเอง หึหึ ก็ภาวนาไม่ให้มันเข้าใจแล้วกัน
ครืดดดดดดดดดดดดด
ผมขมวดคิ้วก้มลงมองที่โทรศัพท์ไอ้เบอร์เดิมยังคงโทรมาอย่างไม่ลดละ เลยตัดสินใจบี้บุหรี่ลงที่เขี่ยที่ตั้งอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจและกดรับสายเผื่อเป็นธุระปะปังด่วนจริงๆ
“สวัสดีครับ”
“ใหญ่ค่า~~~~~~~” ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูเพราะทนเสียงแสบแก้วหูนั้นไม่ไหวจริงๆ
ตัดสายทิ้งอย่างไม่ต้องคิดมากปิดเครื่องเก็บใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเดิม กับผู้หญิงที่ทำลายชีวิตผมแบบนั้น ผมไม่เก็บมาคิดใส่ใจอะไรมากมาย ณ ตอนนี้แค่ไอ้ปังคนเดียวจะปวดหัวจะตายห่าละ
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง ปังปังยืนนิ่งสงัดมองน้ำแครอทปั่นเจ้าอร่อยหน้าหอพักของตัวเองราวกับว่าจะให้มันดูดตัวเองเข้าไปในขวดเพื่อลี้ภัยอันใหญ่หลวงที่กำลังกลับมาจากต่างจังหวัด หลังจากที่แยกกับตัวเล็กที่ไม่ดูดำดูดีเพื่อนรักเหมือนแต่ก่อน ปังก็ได้แต่ตื่นคอตกกลับมาที่หอ อากาศร้อนทำให้เหงื่อไหลชุ่มหน้า ถึงอย่างงั้นก็ไม่มีกลิ่นตัวให้คนรอบข้างรังเกียจเหมือนแต่ก่อน ผิวที่ขาวขึ้นทำให้ดูผ่องเมื่อเจอกับแสงแดด ร่างกายที่เคยอ้วน พอง ย้วย กลับดูเฟริมขึ้นจนชุดนอนตัวเก่าและย้วยสุดรักที่ใส่มานานแสนนานต้องหันมาใช้หนังยางช่วยรัดไว้ ถึงจะไม่ผอมเพรียวเหมือนคนอื่น แต่ปังปังก็มรพัฒนาการที่ดีขึ้นจนทุกคนตกใจ เพราะการออกกำลังในช่วยเย็นอย่างสม่ำเสมอสัปดาห์ละ 3 ครั้งและการทำงานหนักในตอนกลางคืน รวมถึงความมีวินัยในการกินที่ชินเอาซะแล้ว
“พี่ใหญ่โกรธแล้วจริงๆด้วย” ปากที่คาบหลอดนั้นบ่นพึมพำออกมาอย่างเหม่อลอย เมื่อนึกถึงคำพูดที่แสนจะเย็นชาของแฟนตัวเองเมื่อกี้ ทั้งดีใจที่พี่ใหญ่จะกลับมาและกลัวพี่ใหญ่จะกลับมาทำโทษตนเอง ถึงอย่างงั้นปังก็รู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิที่จะงอแง เพราะผิดก็คือผิด มีแฟนที่ไหนทำกันแบบนี้ … กลับมาก็ต้องขอโทษก่อนละนะเป็นอย่างแรก
เจ้าหมูถอนหายใจ ทำท่าจะเดินขึ้นหอพักด้านหน้าของตนเอง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมืออุ่นๆของใครบางคนมาจับที่ต้นแขนเนื้อนิ่มของเขา
“ขอโทษนะครับ น้องชื่ออะไรครับ” ทันทีที่หันไปมอง โลกทั้งโลกของปังปังก็หยุดหมุนลงในฉับพลัน … ใบหน้าขาว คมสัน ดวงตาที่ดูอ่อนโยนราวกับคนทั้งโลกจะยอมศิโรราชให้ จมูกโด่งได้รูป รับกับปากเรียวสีส้มธรรมชาติที่ปังปังเคยหลงรักมันยิ่งกว่าสิ่งใด มืออุ่นๆนั้นเป็นสัมผัสแรก จากคนที่เคยรักข้างเดียว มันทั้งอบอุ่นและชวนให้รู้สึกคิดถึง
“น้องครับ”
“…” ปังปังสะดุ้งหน้าตาตื่นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับอดีตที่เคยหลงหัวปักหัวปำ แต่แล้วเมื่อสติกลับคืนใครบางคนที่มีดวงตาอันดุดันก็เข้ามาในความคิด
การกระทำไวเท่าความคิด ปังปังสะบัดมืออุ่นที่จับต้นแขนของตัวเองทิ้ง ก่อนจะรีบวิ่งไม่สนใจเสียงเรียกของกาจพลที่ตะโกนและพยายามวิ่งตามเข้ามา แต่ปังปังไวกว่าวิ่งเข้ามาหอพักที่ห้ามคนนอกเข้า ทิ้งให้ร่างสูงยืนอยู่หน้ากระจกนิรภัยอยู่อย่างงั้น ตัวเองรีบเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดออกมารับพอดีและรัวนิ้วให้ลิฟต์ปิดไวที่สุด ราวกับว่ากำลังหนีตัวเองให้พ้นๆไป
ปัง!
ประตูห้องปิดลงเสียงดังสนั่นไปทั้งห้องก่อนที่ร่างกลมจะล้มตุบลงบนเตียง เจ้าตัวแก้มยุ้ยซบหน้าลงกับหมอนจนได้ยินเสียงหายใจหืดหาดดังออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะเงียบหายไป และเสียงสะอื้นน้อยๆก็ดังลอดออกมาภายในห้องที่ปิดม่านทึบแสงอาทิตย์ยามบ่ายเข้ามาไม่ถึง … ความสับสนและผิดหวังกับตัวเองประเดประดังเข้ามาจนห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ … ปังปังเคยคิดว่าลืมอดีตทุกสิ่งได้แล้วเพราะอยู่กับจอมเผด็จการที่ขโมยหัวใจหมูน้อยไป แต่ตอนนี้ … ความรู้สึกเก่าๆมันกลับมา ในเวลาที่ไม่สมควร จะไปโทษใครถ้าไม่ใช่หัวใจของตัวเอง
เจ้าปังนอนซบอยู่อย่างงั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนตัวเองเผลอหลับไป พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อทั้งห้องมืดสนิท กุลีกุจอวิ่งไปเปิดม่านดู ปรากฏว่าพระอาทิตย์ได้ตกดินไปนานแล้วและทั่วทั้งซอยก็มืดสงัด มืออวบยกขึ้นเคาะหัวตัวเองโป๊กใหญ่ก่อนจะวิ่งไปเปิดไฟและควานหาโทรศัพท์ที่ซ้อนอยู่ที่ไหนสักที่บนที่นอน
“โอ้ย … แย่แล้วๆๆๆๆ”
ปังปังนั่งลงกับเตียงกุมขมับเมื่อเห็นสายที่ไม่ได้รับ เบอร์พี่ใหญ่ 60 กว่าสาย กับเบอร์ที่ร้านอีก 2 สาม เบอร์ตัวเล็กอีก 40 กว่าสาย … มันเป็นความผิดของเจ้าตัวอีกที่เปิดระบบสั่นเอาไว้ ที่ร้านกับตัวเล็กเอาไว้มอบตัวที่หลังแต่ตอนนี้ต้องโทรไปหาเสือร้ายซะก่อนที่จะโดนโกรธไปมากกว่านี้
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์เครื่องสวยที่พี่ใหญ่บังคับให้ใช้เกือบหลุดมือเมื่อปรากฏสายเรียกเข้าปังปังกลื่นน้ำลายเอื๊อกลงคอก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดใจกดรับสาย
“ตายแล้วหรือไง!!!!!!!” เสียงเหมือนฟ้าถล่มทำให้ปังย่นคอ เบี้ยวหน้าและพึมพำขอโทษคนปลายสาย
“ผมขอโทษครับ พอดีผมหลับไป ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ” น้ำตารื้นๆที่หน่วงตาอยู่ทำให้เสียงขึ้นจมูกเล็กๆ ปลายสายนิ่งเงียบนั้นทำให้ปังปังใจเสียมากขึ้น จะโกรธก็ได้ แต่อย่าเกลียดกันเลยได้ไหม
“เปิดประตู” พอพี่ใหญ่ตัดสายทิ้งเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นในทันที ปังปังน้ำหน้าเอ๋อก่อนจะรีบกระเด้งตัวไปส่องตาแมว และก็ต้องตกใจเมื่อเสือร้ายกำลังจ้องกลับมา ใบหน้าดูเฉยเมยแต่มีรังศรีอำมหิตปกคลุมอยู่ …
แก๊ก
“สะ สะ สวัสดีครับ”
ปังปังยกมือขึ้นไหว้อย่างลืมตัวแต่เสือร้ายไม่ได้สนใจเดินสะพายเป้เข้ามาก่อนจะเป้ลงโครมใหญ่กับพื้นห้องจนเจ้าหมูสะดุ้งรีบปิดประตูและค่อยๆกระดืบเข้าไปนั่งข้างๆพี่ใหญ่ที่กำลังถอดถุงเท้าอยู่บนเตียง แก้มยุ้ยดันขึ้นเป็นลูกเพราะเจ้าตัวเม้มปาก และก้มหน้าอย่างน่าสงสาร จะพูดอะไรก็เหมือนน้ำท่วมปากเพราะดูพี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดีเอาซะมากๆ
“หิวไหมครับ”
“…”
“ร้านข้าวกลางซอยยังเปิดอยู่เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้นะครับ”
ปังลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อคลุมมาใส่และเดินออกมาจากห้องไม่วายหันกลับไปมองเสือร้ายที่ไม่แม้แต่จะสนใจตัวเองเอาแต่ก้มหน้าก้มตารื้อเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าอยู่ แต่เจ้าปังก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากปิดประตูและเดินคอตกลงมาจากหอที่ทั้งซอยมืดสนิทมีไฟเป็นย่อมๆมีนักท่องราตรีที่กอดคอลากเพื่อนขึ้นหออยู่บ้าง แต่ถึงทั่วซอยดูเงียบสงบ ถึง ในใจไม่มีความสงบอยู่เลย
พอซื้อเสร็จ ปังก็รีบกลับขึ้นมาบนห้อง ไขกุญแจเข้าไปก็พบว่าทั้งห้องมืดสนิท แอร์ถูกเปิดไว้เย็นฉ่ำไปทั่วเสียงหายใจสม่ำเสมอของพี่ใหญ่ดังขึ้นทำให้ปังรู้ว่าเสือร้ายนอนแล้ว เลยค่อยๆย่องเอาผัดกะเพราะไก่ไข่ดาววางไว้บนหลังตู้เย็นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำอย่างรวดเร็วพี่ใหญ่จะได้ไม่เหม็น เมื่อเสร็จภารกิจก่อนนอนเจ้าหมูน้อยก็ค่อยๆนอนลงข้างๆเสือร้ายขี้โมโหอย่างเบาที่สุด เอาแก้มเย็นๆกับตัวหอมๆแนบชิดกับซีกซ้ายของพี่ใหญ่ หลับตามไปอย่างช้าๆ
โดยไม่สังเกตเลยว่า ตาคมนั้นกำลังลืมมองเพดานอยู่เงียบๆ เสือร้ายถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันไปกอดร่างของปังเอาไว้ในทันทีเหมือนที่อัดอั้นเอาไว้ทะลุอกแกร่งออกมา จมูกโด่งหอมเบาๆไม่ให้เจ้าหมูขี้เซารู้ตัวที่แก้มกลิ่นแป้งเด็ก และค่อยๆพักผ่อนได้อย่างเต็มตาสบายใจในรอบหลายวัน … ยังไงเสือร้ายก็ไม่มีวันโกรธเจ้าหมูได้ลงแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าตอนนี้ในฝันของปังฝันถึงใครเขาไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้เพียงว่าร่างกายนี้ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา …
-ปัง-
ตื่นเช้ามาพี่ใหญ่ก็หายไปแล้ว วงจรเดิมๆก็เริ่มกลับมาอีกแล้วสินะ ผมนั่งกดเปลี่ยนช่อง TV ดูไปเรื่อยๆ ในมือก็ถือโทรศัพท์ไว้ตลอดเวลาเผื่อพี่ใหญ่จะโทรหรือไลน์มาบ้างแต่ก็ไม่มีเลย … ผมอยากง้อพี่ใหญ่แต่เค้าเป็นคนที่เข้าถึงยากจนผมไม่รู้จะแทรกเข้าไปตรงไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่ยอมเปิดทางให้ผม ผมถึงจะเข้าไปหาเขาได้ แต่ตอนนี้ ทางตรงนั้นมันถูกปิดไปแล้ว เวลาของเราไม่ตรงกันเลย … ผมควรจะเสียสละลาออกจากที่ทำงานไหมเพื่อเราจะได้มีเวลาให้กันมากกว่านี้ คิดไปคิดมา … พี่ใหญ่ก็เสียสละมามากแล้วนี้นะ อีกอย่างก็เหลืออีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะเปิดเทอมแล้ว เงินก็พอจะมีเก็บบ้างแล้วถึงจะไม่มาก ผมควรที่จะเลิกเอาแต่ใจและหันมาให้ความสำคัญกับเสือร้ายสักที เพราะอย่างน้อยเขาได้สบายใจบ้าง
วันนี้ทำวันสุดท้ายแล้วกันตอนเลิกงานค่อยบอกพี่สอง พี่สองคงจะเข้าใจละนะ เฮ้อ … พี่พลยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ แต่ตอนนี้ผมจะชอบพี่เขาไม่ได้อีกแล้ว ผมต้องแคร์พี่ใหญ่ให้มากๆ เพราะเขาเป็นคนเดียวที่บอกว่ารักผมจากตัวตนของผมจริงๆ และผมก็รักเขาด้วยกับพี่พลแค่ปลื้ม ผมไม่ได้ชอบเขาขนาดนั้นสักหน่อย แต่ทำไม เขาถึงเข้ามาถามผมแบบนั้นกันนะ … ทั้งๆที่เขาไม่เคยชายตามองเด็กอ้วนๆดำๆที่วิ่งตามเขาอยู่ข้างหลังเลย
“เฮ้ออออออออออออ” ผมถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะฟุบลงหมอนของพี่ใหญ่ที่มีกลิ่นของเจ้าตัวติดอยู่ ตั้งแต่กลับมาเขายังไม่ยอมพูดกับผมดีๆเลย … ทำยังไงดี
ผมนอนคิดแบบนั้นจนหลับไปตื่นขึ้นมาก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้อาบน้ำอาบท่าลงมาที่ฟิตเนสของพี่มายส์ ออกกำลังกายทั้งๆที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ พอเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำอีกรอบ แต่งตัวไปทำงานที่ผับอีกซอยนึงทุกอย่างก็ดูเหมือนปกติดีนะ เฮ้อ ทำงานวันสุดท้ายแล้วเหรอเนี้ย ก็ดีเหมือนกันผมจะได้นอนอืดได้ทั้งวันถือว่าพักผ่อนแล้วกันเนอะ
“ไอ้ขนมปังมีคนมาหา”
“ใครครับ” ผมวางสก๊อตไบท์ในมือหันไปถามพี่สองที่เดินหน้ามึนๆเข้ามาในครัวก่อนจะหันมาล้างฟองน้ำยาออกอย่างลวกๆ
“ไม่รู้เหมือนกัน” เอ๊า! แล้วผมจะรู้กับพี่แกไหมเนี้ย เฮ้อ … อึน ซึน มึน ไม่เปลี่ยนจริงๆ
“เอ๋อ พี่สองครับ ผมมีเรื่องจะบอก”
“อะไร ? จะลาออกเหรอไง”
“ค ครับ พี่รู้ได้ยังไง”
“เปล่าเดา และเสือกถูก ตามใจเอ็งแล้วกัน ว่างๆก็มาทำต่อไปตลอด ไว้ค่อยคุยกันไปหาเพื่อนเอ็งก่อนเถอะ” พี่แกพูดปลงๆก่อนจะเดินมาตบบ่าสองสามทีและเดินออกไปจากห้องครัว ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตามแกออกมา
รู้ฉันรู้ยังไงก็คงไม่ต่าง
รู้ฉันรู้ยังไงเธอก็เลือกเขา
เสียงเพลงบรรเลงสดจากนักร้องบนเวทีทำให้ผมชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง ทันใดนั้นแววตาอันอบอุ่นของคนที่ผมไม่อยากจะเจอตอนนี้ … พี่กาจพล
รู้ถึงฉันขอร้องยังไง เธอคงต้องลืมเรื่องของเรา
เพราะว่าเขาดีกว่า เพราะเขาสำคัญกว่า
รู้เธอมีเหตุผลอะไรสักอย่าง
ที่ทำให้เธอไม่คิดจะอยู่กับฉัน
อาจเป็นเพราะเธอแค่เหงาใจในวันที่เราพบกัน
เธอแค่มีความสุข แต่ว่าเธอไม่ได้รักกัน
เคร้ง!!
“ว้ายเจ้าปัง!”
“ขอโทษครับ ขอโทษ เดี๋ยวผมเก็บให้นะครับ”
ผมถอยหลังอย่างอัตโนมัติ เอามือกุมที่หัวใจ แต่แล้วก็ถอยไปชนกับพี่นิตที่ยกถาดมาพอดี เสียงอบอุ่นของพลก็ยังอยู่คลออยู่ตลอดเวลา
แต่ฉันรัก รักเธอไปแล้วทั้งใจ
รู้ฉันรู้ว่าเธอต้องไป
แต่อยากจะขอร้องเธออีกครั้ง
โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ จะไม่ทำให้เธอเสียใจ
รู้ฉันสู้เขาไม่ไหว เทียบกับใครที่เธอมี
แต่เลือกฉันเลือกฉันได้ไหม ฉันจะดูแลเธอให้ดี
โปรดถามใจเธออีกที เพราะทั้งใจฉันมันยังมีแค่เธอ
“ไม่เป็นไรนะครับ” ผมที่ก้มเก็บแก้วด้วยหน้าที่ร้อนผ่าวอยู่ล้มลงไปนั่งกับพื้นเมื่อตอนนี้เขาวาบลงมาอยู่ข้างๆผม เสียงเพลงที่ดังคลออยู่บรรเลงดนตรีซ้ำไปมาอยู่ในทอนรอจังหวะ ตาของเขาอ่อนโยนมากราวกับว่ากำลังสะกดจิตของผมอยู่
รู้ว่าระหว่างเรานั้นมีบางอย่าง
ฉันรู้ว่าใจหนึ่งเธอก็ยังมีฉัน
รู้ทุกครั้งที่เรามองตา
ยังทำให้ใจของเธอสั่น
ทุกอย่างที่ผ่านมานั้นมันคือเรื่องจริง
“เรารู้จักกันใช่ไหมครับ” ไม่… ผมไม่รู้จักเขา ผมลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินเข้าไปในที่ปลอดภัยไม่สนเสียงโฮ่ร้องของคนรอบข้าง … ผมไม่ใช่ตัวตลกนะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวไปไหน มืออุ่นๆก็สัมผัสเข้าที่ทอนแขนของผม
เพราะฉันรัก รักเธอไปแล้วทั้งใจ
รู้ฉันรู้ว่าเธอต้องไป
แต่อยากจะขอร้องเธออีกครั้ง
“ปล่อยผมเถอะครับ ผะ ผมไม่รู้จักคุณ” ผมพยายามดึงแขนตัวเองออก เบือนหน้าหนีสัมผัสและความรู้สึกที่ล้นอกของตัวเองจนแทบจะบ้า แต่ก็ต้องตาค้างเมื่อถูกกระชากเข้าไปชิดอก และเสียงนุ่มๆของเขาก็กระซิบข้างหูของผมจนแทบบ้า
โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ จะไม่ทำให้เธอเสียใจ
รู้ฉันสู้เขาไม่ไหว เทียบกับใครที่เธอมี
แต่เลือกฉันเลือกฉันได้ไหม ฉันจะดูแลเธอให้ดี
โปรดถามใจเธออีกที เพราะทั้งใจฉันมันยังมีแค่เธอ
ยังมีแค่เธอ…
“เพราะทั้งใจฉันมีแค่เธอ” ลมหายใจอุ่นๆของเขาวาบที่แก้มซ้ายของผมก่อนที่ผมจะสะดุ้งและผลักพี่เขาออก … ที่ตรงนี้เป็นของพี่ใหญ่ คนๆนี้ไม่มีสิทธิ คนๆนี้ไม่เคยมองผมในวันที่ผมไล่ตามเขา ไม่ว่าผมจะปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าหรือข้างหลังเขาก็ไม่เคยเห็น แล้วทำไม ทำไมตอนนี้ถึง …
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
“น้องปัง”
“อย่ามายุ่งกับผม” ผมกัดฟันบอกกับเค้าเสียงเพลงบรรเลงของเพลงนี้ดังคลออยู่ตลอด แต่เค้าไม่ยอมปล่อยแขนของผมออก พยายามที่จะเข้ามาหาผมให้ได้ ผมเลยไม่มีทางเลือกต้องผลักเขาออกไปสุดแรง จนเขากระเด็นล้มลงไปนั่งกับพื้น … ดูเหมือนผมจะรุนแรงไปไหม
ตะ แต่ถ้าเขามาทำแบบนี้กับผมอีก ผมต้องรู้สึกผิดกับพี่ใหญ่มากเป็นแน่ ผมรักพี่ใหญ่ ไม่ใช่การหนีความรู้สึกตัวเอง แต่ผมรักพี่ใหญ่จริงๆ ผมใช้เวลาที่พี่ใหญ่ห่างหายไปอยู่กับตัวเองทำให้ผมรู้ว่าความรู้สึกนั้นไม่ใช่ของปลอม ผมคิดถึง ห่วงหาแทบบ้า ผมจะร้องไห้ทุกครั้งที่ตื่นมาไม่เจอ และมีความสุขทุกครั้งที่ได้หลับไปพร้อมๆกันในอ้อมกอดอุ่นๆของเสือร้าย ผมรักเขาถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่รักผมแล้ว ผมจะไม่ทำผิดกับพี่ใหญ่เด็ดขาด ผมทำเขาเสียใจมามากแล้ว … ไม่ยอมแล้ว
ผมจ้ำอ้าวออกมาทางหน้าร้อน จนชนกับพี่ในร้านหลายๆคนที่วิ่งเสริฟของให้ลูกค้าจนขอโทษไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ลูกค้าด้านนอกซาแล้วเลยไม่ค่อยเท่าไหร่ ก่อนจะมาหยุดยืนสงบจิตใจริมถนนที่ห่างออกมาจากร้านค่อนข้างไกลแล้ว เงินก็ไม่ได้หยิบออกมาด้วยสิ กลับหอไม่ได้ นอกจากจะเดินกลับแต่จะให้ผมเดินกลับยังไง ในเมือสภาพของผมอยู่ในชุดเด็กเสริฟแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ใหญ่อาจจะมารอรับก็ได้ แต่ตอนนี้เค้าคงยุ่งอยู่กับงานหรือไม่ก็คงนอนไปแล้ว เขาคงลืมผมไปแล้ว… ไม่ชอบเลย ไม่ชอบแบบนี้เลย
ปริ้น!!!
เสียงแตร่รถดังขึ้นท่ามกลางความเงียบแสงไฟจากไกลๆเริ่มส่องเข้ามาทางผมจนแสบตา เสียงเครื่องยนต์ที่ผมคุ้นเคยหูเป็นอย่างดีทำให้ผมแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว
“มาเดินเอ๋ออะไรแถวนี้(ตุบ) … เป็นอะไรวะ” ผมที่พุ่งเข้าไปกอดพี่ใหญ่ที่นั่งคร่อมอยู่บนรถ คิดถึง อย่าเมินผมเลยได้ไหม ฮึก อย่าเมินผมเลย
“ขอโทษผมขอโทษฮึก ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว อย่าเมินผมได้ไหม ได้โปรด” ผมพึมพำบอกเค้าทั้งน้ำตา ไม่เอาแล้ว สนใจผม ดูแลผมเหมือนเดิมได้ไหม ผมผิดเอง ผมผิดเอง
“ขึ้นรถ” ผมพยักหน้ากับเสียงกระซิบข้างหูของเขาและสัมผัสที่กำลังตบหลังผมอยู่อย่างปลอบใจ แค่นี้ผมก็ชื้นใจแล้ว อย่าทิ้งให้ผมคิดมากอีกเลย ผมมันเด็กไม่ดีผมยอมรับแต่ … แต่อย่าทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวนานๆได้ไหม ฮึก ผมขอโทษ
.
.
.
“ต้องขอโทษแทนเด็กที่ร้านด้วยนะคะ”
เจ้าของร้านยกมือไหว้ร่างสูงที่นั่งกระดกเหล้าในแก้วช็อตเข้า อึกๆ อยู่โต๊ะหน้าร้าน หลังจากที่ตามร่างอวบของปังปังออกมาอย่างไม่ลดละความพยายาม แต่ไม่มีความพยายามพอที่วิ่งตามออกไปเกินอาณาเขตหน้าร้าน ได้แต่นั่งอารมณ์เสียโวยวายไปทั่วจนผู้จัดการต้องออกมาเคลีย รู้เรื่องทั้งหมดก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กนิสัยโอบอ้อมอารีอย่างเจ้าขนมปังขวัญใจของพนักงานประจำร้านจะทำแบบนั้นและยิ่งเซ็งหนักที่ได้รู้ข่าวว่าขนมปังจะไม่กลับมาทำงานที่นี้แล้ว … แต่ยังไงลูกค้าก็คือพระเจ้าอยู่ดี
“ไปทำอะไรเขาไว้ละเค้าถึงผลักเอาน่ะ” สองหัวหน้าพนักงานพูดลอยๆขึ้นมาแต่กระแทกเข้าหูเจ้าของร้านและร่างสูงที่อารมณ์กรุ่นๆอยู่พอดี พลกัดฟันกรอด พยายามไม่สนใจ ทำหูทวนลม ในใจมีแต่หน้าของปังลอยไปลอยมา
ทันทีที่เห็นปังครั้งแรกที่ร้านกาแฟ เขาก็นึกคุ้นๆหน้าอยู่ก่อนแล้วแต่พอสังเกตและนึกดูดีดี สมองอันชาญฉลาดก็นึกถึงเด็กอ้วนดำที่คอยตามเขาไปในทุกที่ และในตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจและไม่คิดจะสนใจ แต่ดูตอนนี้สิ เด็กคนนั้นดูดีขึ้นมากแค่ไหน พลเองก็อธิบายไม่ถูกแต่แก้มใสๆยุ้ยๆของปังปังก็ลอยไปลอยมาอยู่ในสมองของเขาไม่หยุดหย่อน …
อยากได้ … ไม่ยอมแพ้หรอกไอ้ใหญ่
.
.
.
“เป็นอะไรวะ”
ร่างสูงมองเจ้าหมูปังที่นั่งก้มหน้าปากคอแดงเป็นปื้นเพราะร้องไห้ ตาแดงๆนั้นเงยขึ้นมามองเสือร้ายที่ยืนกอดอกมองตนเอง ก่อนจะเบะปากทำท่าจะร้องไห้อีก และก็ต้องตกใจเมื่อมือใหญ่ๆของพี่ใหญ่พุ่งเข้ามาปิดปากตัวเองไว้เอาไว้แน่น แต่แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจนได้เมื่อสัมผัสถึงอ้อมกอดอบอุ่นของพี่ใหญ่ที่มอบให้ตน แขนอวบวาดเข้ามากอดพี่ใหญ่ตอบและซุกหน้าเข้ากับพุงแกร่งของพี่ใหญ่
“อย่าร้องไม่ชอบ”
“ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจพูดออกไปแบบนั้น ผมรักพี่นะ อย่าเมินผมเลย ฮึก อย่าแกล้งผมเลยนะ” เสือใหญ่นิ่งไปสักพักก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาที่มุมปาก ก้มลงไปมองเจ้าหมูที่ร้องไห้อยู่กับพุง … กะจะแกล้งให้หนักกว่านี้ แต่พอเจอน้ำตาของแฟนรัก ทุกอย่างก็สลายหายไปจนหมดสิ้น
“อย่าทำแบบนั้นอีก เข้าใจไหม” ร่างสูงนั่งคุกเข่าลงเสมอเจ้าตัวอ้วนที่ร้องไห้อยู่หน้าดำหน้าแดง
เด็กคนนี้น่ารักขึ้นจากเดิม จนเสือร้ายเองใจสั่นกลัวว่าจะมีใครไม่แย่งชิงไปจากอก เพราะรักมากไป เพราะห่วงมากไป แต่ตอนนี้เขาวางใจได้แล้ว ว่าคงไม่มีใครเปลี่ยนใจเด็กที่บอกว่ารักเขาคนนี้ได้แล้ว ดีใจจริงๆ … ดีใจที่หมูปังยอมรับเสือใหญ่เข้าไปแล้ว
“ครับ … ครับผมจะไม่ทำแล้ว ฮึก ผมจะบอกกับทุกคนว่าพี่เป็นแฟนผม ผมจะไม่กลัวแล้ว ผมจะไม่กลัวพี่อายแล้ว และผมก็จะพัฒนาตัวเองให้คู่ควรกับพี่ด้วย ฮึก ผมจะทำ ผมจะทำเพื่อพี่บ้าง อื้อ…” ริมฝีปากหนาที่ปังถวินหาไออุ่นบรรจบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเด็กอ้วน
และเริ่มรุนแรงขึ้นตามจังหวะรักของเสือใหญ่ให้สมกับที่รอคอยมาเกือบสัปดาห์ และให้สมกับบทลงโทษที่เจ้าตัวได้ทำเอาไว้ … แต่มันช่างเป็นบทลงโทษที่หอมหวานซะเหลือเกิน
“รักพี่ให้เท่ากับที่พี่รักเรานะเจ้าอ้วน …” เสียงแหบกระซิบนั้นทำให้ปังปังใบหน้าร้อนผ่าวก่อนจะยอมพยักหน้าเขินอายน่ารัก และดูเหมือนเสือใหญ่ก็ยังไม่อิ่มกับเหยื่อตรงหน้าสักเท่าไหร่นัก ฉกฉวยโอกาสหยอกล้อเหยื่อตรงหน้าด้วยความรักที่ตลบอบอวนไปทั่วรังรัก …
=======================
คิดถึงปังปังกันม๊ายยยยยยยย ตอนนี้ปังปังทำชื่นใจจังขอหอมทีได้แมะ(อีพี่ใหญ่กระโดดถีบ)
อะไรที่มันเป็นครั้งแรกมักลืมยากเสมอ เข้าใจปังปังนะเพราะอีคนเขียนก็เป็น โอ๊ววววว :mew4:
ทั้งเสือทั้งหมูเสน่ห์แรงกันจ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ใครอดทนและจัดการกับความรู้สึกได้ก่อนคนนั้นชนะ ฮ่าๆๆๆๆ :z2:
คิดถึงจังเลย ฝึกงานไม่มีเวลาเล้ยยยยยย o22 มีคำผิดตรงไหนเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ :mew1:
เพลงที่กาจพลร้องจีบหมู (https://www.youtube.com/watch?v=RlVg0Z_QtPM)
ขอบคุณเพลง PLEASE (โปรด...รักฉันรักฉันเถอะนะ) อะตอม ชนกันต์
เจอกันตอนหน้าคะ ฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
อร๊ายยยยอิคู่แข่งเริ่มรุกปังปังแล้วนะพี่ใหญ่
-
:ling3:
พี่ใหญ่รุ้ซักทีสิว่ากาจพลกลับมาแล้วนั่น แถมตอแยหมูน้อยอีก
-
เราว่าปังน่าจะบอกเรื่องพี่พลด้วยนะ
หรือมันจะอันเชิญตัวเองมาทักทายพี่ใหญ่ดีล่ะ
รอตอนต่อไปเนาะ
-
o13 o13 o13
พี่ใหญ่ ชอบบบบบบ
-
เชื่อแล้วค่ะว่าปังปังมองโลกในแง่ดีมากๆ อย่างตอนแรกๆ นี่บรรยายคุณลักษณะ
ของกาจพลไว้เสียดีเลิศเลยเชียว แต่พอมาดูตอนนี้สิ~ สุดแสนที่จะแตกต่างจากที่ปังปังเคยบรรยายเอาไว้ลิบลับ -.-" พี่ใหญ่คะ? รบกวนช่วยดูแลหมูปังด้วย เพราะเพื่อนพี่กำลังจะมาทำนิสัยไม่ดีใส่น้องแล้วค่าา :sad4: ..
-
กาจพลนี่จะกลับมาทำไม รำคาญวุ้ย ปังมีพี่ใหญ่อยู่แล้ว หลบไปอยู่ในหลุมเลยนะ
ชินโดนี่มีคู่ยัง? คือลืมอ่ะ อ่านจนลืม ถ้ายังไม่มีก็เอาคู่กับกาจพลเลย ดูเหมาะ คนนึงดูชั่วๆ คนนึงเรียบร้อย
ไม่อยากอ่านดราม่าแล้วอ่ะ อยากอ่านฉากอัศจรรย์ ซักตอนก็ยังดี
เรื่องกาจพลอย่ามาแย่งเลย ขี้เกียจอ่านดราม่า หมดอารมณ์
-
กรีดร้องงงงงง :hao7: อารายจะน่ารักขนาดนี้ ฟินแป๊บ :o8:
อิกากพลหยุดเลยนะ เค้ารักกันดีๆเดี๊ยะ
-
อีพี่พลนี่ยังไง ถ้าคิดแค่สนุกก็ไปไกลๆ ขิ้วๆ แต่ถ้าคิดจะจีบก็ไปไกลๆ เหมือนกัน เพราะน้องเขามีแฟนแล้วย่ะ บู้ววว
พี่เสือตอนเฉยๆ นี่แบบน่ากลัว น้องน่าสงสารมากอ่ะ แต่ดีกันแล้ว ดีใจจัง หวานๆ กันไปเลย
อยากให้พี่เสือรู้จักว่าอีตากาจพลมาเกี้ยวน่อง ต่อยเลยไหม
ขอบคุณค่ะ
-
ดีพี่ใหญ่ไม่เล่นตัวนาน ไม่งั้นเจอคู่แข่งเสียบแน่
-
พูดแล้วต้องทำให้ได้น่ะปังปัง
-
น้องปังอย่าลืมเล่าเรื่องพี่พลด้วยนะ ไม่งั้นพี่ใหญ่รู้ทีหลังเป็นเรื่องแน่
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ขอตบมือให้หมูปัง สักร้อยทีน่ะ น่ารักจริง ๆ เลย :mew1: :mew1: :mew1:แต่รักมั่นของปังเล่นเอานายกาจพลติดใจซะแล้ว จากเล่น ๆ เริ่มจะเอาจริงแล้วสิ งานนี้พี่ใหญ่หนักหน่อยน่ะ :hao7: ส่วนปังแน่วแน่เข้าไว้นั่นคือข้อดีของปังน่ะ รับรองไม่มีใครทำร้ายทำลายความรักของทั้งคู่ได้แน่ ๆ ของจริงกำลังมาแล้ว :katai3:
ถ้าว่างก้อมาอัพน่ะจ้ะ ไม่ต้องเครียด สู้ ๆ จ้า :mew1:
-
เข้มแข็งไว้นะปังปังอย่าไขว้เขวแล้วก็อย่าทำให้ความเชื่อใจของพี่ใหญ่หมดลงด้วยล่ะหนักแน่นเข้าไว้ นึกถึงพี่ใหญ่ไว้ให้มากๆ
-
การที่คนเราจะอยู่กันให้ยืดน่ะ ไม่ใช่แค่การคิดเองเออเอง หรือการคิดแทนคนอื่นหรอกนะ ตอนนี้ปังเริ่มเรียนรู้มากขึ้นแล้ว และหลังจากนั้น...ก็น่าจะได้เวลาหื่นแล้วสิ (ไม่ช่ายยยย 555)
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปเนอะ เอฟซีคู่นี้ค่าาา
-
พี่ใหญ่ เพื่อนพี่มันจะมาแทงข้างหลังแล้ว
ขอให้ปังปังจำตอนนี้ไว้ให้ดี อุปสรรคอะไรก็ข้ามมันไปด้วยกัน
บักกาจ อยากได้ง่ายไปมั้ยสู :z6:
-
น้องปังน่ารักจังเลยยยยยยย กรี๊ดๆๆ
งือ อยากกัดแก้มยุ้ยๆของน้อง
พี่ใหญ่เก็บเพื่อนกับเมียเก่าด่วนค่าาา
น้องเป็นอะไรขึ้นมาโกรธนะคะ
ปล.รักน้องปังปังค่ะ
-
อิพี่พลคงไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ!!
-
เค้าอ่านตามทันแล้ววววววววววววววววว ทำไมเราไม่กดเข้ามาอ่านแต่แรกนะเรื่องนี้!!! :ruready :ruready
รักปังจังงง -..- เราพยายามลดหุ้นดูแลตัวเองจะได้แบบปังไหม 55555 :laugh: :laugh: :laugh:
เราจะรอตอนต่อไป หวังว่า พี่พลจะไม่ได้ชินโดเป็ฯแฟนแทนนนะ 5555 แบบอกหักแล้วเจอชินโดอะไรเงี่ยยย
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: เค้าแค่คิดเล้น จริงจังก็ได้อะ ไม่อยากให้มันขาดคู่!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ปังน่ารักกก พี่ใหญ่กะน่ารักกก ฟิน ๆ แต่คุณพี่กาจพลนี่มาไมอ่าาาา ชิชิ
-
กาญพลน่ากลัว
แค่ต้องการชนะพี่ใหญ่ แถมเพราะปัวดูดีขึ้นเลยหันมามองกัน
เกลียดดด
พี่ใหญ่ดูแลปังดีๆน่า กลัวใจอิกาญพลว่าจะมาไม้ไหน
ปังเล่าให้พ่ใหญ่ฟังเหอะ จะได้ช่วยกันระวังตัว
ความชั่วร้ายกำลังมา ผ่านกันไปให้ได้น่ะ
-
อ่านทันแล้ววววว ^_^
หมูปังน่ารักดีค่ะ จากนี้ไปขอให้น้องหมูหนักแน่นเพื่อพี่ใหญ่มากๆ น๊าาา
อดีตก็คืออดีต จะไปสู้คนในปัจจุบันได้ไงล่ะเนอะ
ชินโดใช้ความน่ารักของหนูจัดการอีพี่กาจพลทีลูก อย่าให้ทันมายุ่งกับหมูปั๊งงงง ป้าไม่ปลื้ม >_<
:sad4:
-
พี่ใหญ่ไปคบกับไอ้เหี้ยกาจพลได้ไงอ่ะ นิสัยแบบนั้นปล่อยมันไปอยู่กับฝูงเถอะค่ะ
-
ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ไปเลยมาสัปดาห์นึงเต็มๆ มีใครคิดถึงหมูปังไหมนิ ฮิฮิ
หมูปังคงอัพได้ประมานวันเสาร์นะคะ มาดูกันว่าอีพี่กาจพลจ้องจะงาบหมูด้วยวิธีไหม
พี่ใหญ่จะตบะแตกหรือไม่ไม้หนาสามเตรียมพร้อมอยู่ในมือแล้วละ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วปังปังจะมั่นคงได้แค่ไหน :katai5:
เคลียงานแปป เลิฟๆ คิดถึงเลยมาหา
ไปหากันในเพจได้นะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
พี่ใหญ่คะ? ถ้าไม้หน้าสามไม่พอขอแค่ กริ๊ง~ มาค่ะ เดี๋ยวเราส่งไม้ไปเพิ่มให้
ส่วนปังปัง..ถ้าตัวหวั่นไหวให้ตาผักกาดนั่นเมื่อไรเราจะเคืองตัวนะคะ บอกเลย ￣ε ￣
รอตอนต่อไปนะค้าา.. :impress:
-
รอเลยจ้า
-
เฝ้ารอปังปังอย่างใจจดจ่อค่ะ
อยากให้พี่ใหญ่เสยหน้าตากาจพลซักที :z6:
-
ตามอ่านมาสักพักจนอ่านทัน นิยายสนุกมากสู้ๆนะรออยู่ค่ะ :mew1:
-
ยังรอ
-
{CH39 หัวใจดวงเก่าของเด็กอ้วน}
“ผมอิ่มแล้ว พี่ใหญ่ ผมบอกว่า …ฮึ่ม!”
ผมเริ่มบ่นเพราะพี่ใหญ่ทำท่าจะเรียกพนักงานมาสั่งอาหารเพิ่มจนคนตัวใหญ่ชะงัก แต่ก็ดูจะไม่สนใจผม เรียกพนักงานมาสั่งของมาเพิ่มอีกชุดใหญ่ๆ โดยมีผมนั่งย่นหน้ามองเขาอย่างหมั่นไส้ เรื่องแกล้ง เรื่องขุน เรื่องกวนหน้าตาเฉย นี้ขอให้บอกเสือร้ายเถอะรายนี้ถนัดนักแหละ
หลังจากที่เหตุการณ์สงบมาได้สักพักใหญ่ ผมก็กลับไปอยู่บ้านพี่ใหญ่ หนีปัญหาทุกอย่าง ดูแลพ่อช่วยพ่อทำงานสวน หยิบเล็กหยิบน้อยช่วยเท่าที่ช่วยได้ ตัวเล็กเองก็ชอบที่ผมกลับไปอยู่ที่บ้าน ไม่ต่างจากเจ้าวัวและเนียร์ที่มักจะเข้ามาเล่นใกล้ๆผมและทำทุกอย่างรอบตัวพักพินาศ จนเป็นภาระผมต้องคอยเก็บต่างจากโทนี่ที่เป็นแมวรักษามาด ราศีเจ้าป่าอบอวนไปหมดบางทีก็
หมั่นไส้นะ ทำตัวไม่สมกับเป็นแมวเลย แต่ก็เอาเถอะ
ผมได้มีเวลาให้กับคนรอบข้างผมโดยทิ้งเรื่องกลุ้มใจไว้ข้างหลังซะบ้าง เห็นอย่างงี้เวลาอยู่ที่บ้าน ผมกับพี่ใหญ่นอนแยกห้องกันนะครับ ถึงแม้ตัวเล็กจะคัดค้านก็เถอะ แต่ผมแกล้งใจพ่อ แล้วก็คุณแม่พี่ใหญ่ รวมถึงทุกคนในบ้านด้วย เรื่องแบบนี้ถึงเค้าจะบอกว่ารับได้กัน แต่ลึกๆแล้วก็คงทำใจยากนะผมว่า มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป รักกันแต่อยู่ในขอบเขตดีกว่า
พี่ใหญ่ก็ไม่คิดมากแต่มีบ้างที่เขาแอบย่องเข้ามาตอนดึก ตื่นขึ้นมาผมตกใจแทบช็อกที่มีคนตัวใหญ่มานอนอยู่ข้างๆ … แต่ทุกอย่างมันกลับอบอุ่นและมีความสุขกับเวลาไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา … และพรุ่งนี้ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ คือผมเปิดเทอมขึ้นปีสอง และพี่ใหญ่เองก็ฝึกงานเสร็จกลับมาเรียนปีสี่ ก่อนจะจบ ผม ตัวเล็ก และพี่ใหญ่ เลยต้องกลับมาอยู่หอ โดยไม่ลืมที่จะให้พ่อดูแลตัวเองและกราบลาคุณหญิงจูบเหม่งเจ้าหมาแมวทั้งหลายและสัญญาว่าจะหาเวลากลับมาเยี่ยมบ่อยๆ
ทันทีที่ออกจากบ้านตัวเล็กขอแยกไปเพราะนัดเสาร์เอาไว้ ซึ่งโดนพี่ใหญ่เขม็งไปตามระเบียบ แต่เค้าไม่ค่อยห่วงน้องเท่าไหร่เพราะตัวเล็กดูแลตัวเองได้ แต่กับผมนี้ไม่ได้เลยนะ ขยับตัวหน่อยเดียวก็โดนดุแล้ว เฮ้อ ทั้งๆที่ผมออกจะขี้เหร่ขนาดนี้เค้ายังจะเป็นห่วงอีกแต่ผมก็ชินแล้วละ เพราะผมเองก็มีความสุขดี และเข้าใจดีว่านิสัยพี่ใหญ่เป็นยังไง … หวังว่า พี่กาจพลจะเลิกยุ่งกับผมแล้วนะ ผมไม่อยากให้เกิดปัญหาต่อจากนี้เลย … ความรู้สึกของผมยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะตอนนี้ … ผมมีพี่ใหญ่ที่ผมรักและรักผมแล้ว
“มีอะไรที่ไม่ได้บอกกันไหม”
“ทะ ทะ ทำไมถามผมแบบนี้ละ” ผมที่กำลังคีบผักไปวางในจานเขาที่นั่งกินแต่เนื้อมาตลอด ชะงัก ปากคอสั่น หน้าของพี่กาจพลตอนร้องเพลงและตอนหอมแก้มผม พุ่งจู่โจมเข้ามาในสมอง จนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
“ก็เวลาหน้าตาแบบนี้ทีไร ต้องมีเรื่องที่ไม่ได้บอกทุกที” เขายักไหล่และคีบปลาดิบเข้าปากอย่างไม่สนใจผมมากนัก ก่อนจะคีบผักที่ผมใส่จานเขาตามไป
ผมค่อยๆหดมือเข้ามาและเอาตะเกียบมาอมไว้ในปาก รู้สึกผิดอยู่สักพักก็ถูกพี่ใหญ่เรียกเตือนสติ แต่มันไม่ได้ด้วยเสียงนุ่มนวลอย่างที่คิดกันหรอกนะ คืนนี้ผมค่อยบอกพี่ใหญ่แล้วกัน ดีกว่าพี่ใหญ่มารู้ที่หลังและผมจะโดนเชือดอีก พี่ใหญ่ยิ่งฉลาดอยู่ด้วย อย่างน้อยเค้าเป็นเพื่อนกัน คงจะคุยกันได้แหละเนอะ บางที พี่กาจพลอาจจะไม่รู้ว่าผมเป็นแฟนกันพี่ใหญ่ก็ได้ เลยทำแบบนั้นลงไป ถ้าเขารู้ บางทีอาจจะไม่ทำแบบนี้ และผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เค้าคงไม่ได้จริงจังอะไรกับผมหรอก
.
.
.
ผมนั่งกอดหมอนเท้าคางมองพี่ใหญ่กับนายเสาร์ปากหมาที่นั่งกินเหล้ากับพี่โย่งที่เมาแล้วร้องไห้อยู่บนพื้นที่วางของห้อง … เฮ้อ พี่โย่งจะมาอกหักวันที่ผมจะสารภาพผิดทำไมนะ แล้วดูร้องไห้สิ น่าสงสารจนกลายเป็นน่าขำเลยขี้มูขน้ำหูน้ำตาไหลหมดสภาพที่โย่งจอมโหดที่ว๊ากน้องเป็นบ้าเป็นหลังจนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างเสาร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปได้เป็นหมื่นรูปแล้วมั้ง
“กูแม่งไม่เข้าใจ ผู้หญิง พอกูง้อก็บอกกูไม่จริงใจ พอกูไม่ง้อแม่งก็ไปมีคนคนอื่น เหี้ยยยยยยยยยยยยย สรุปแล้ว ฮึก ฮึก แม่งเอ้ย !”
เคร้ง! โครม! ผั๊วะ!!!!
“โอ้ย ไอ้ห่าใหญ่ ถีบกูหาพ่อวววววว ยะ อย่า อย่าถีบกูเลยกูเสียใจอยู่”
ผมกลั้นหัวเราะ เมื่อพี่โย่งฟูมฟายถีบกระติกน้ำแข็งจนล้มระเนระนาด เลยถูกพี่ใหญ่ถีบคืนดังผลั๊กเต็มหลัง พอจะหันไปหาเรื่องก็โดนตีใหญ่ง้างหมัดใส่เลยต้องสงบเสงี่ยมนั่งกินเหล้าเคล้าน้ำตาเงียบๆอยู่ท่ามกลางวงเหล้าที่มีตัวเล็กหัวเสียเพราะตัวเองต้องเป็นคนเก็บซากน้ำแข็งที่พี่โย่งทำหก ผมอดสงสารตัวเล็กที่คลานอยู่ที่พื้นไม่ได้ เลยต้องลงไปช่วยกันเก็บ พอเข้าใกล้พี่ใหญ่เข้าหน่อย ก็ถูกคว้าเอาตัวไปนั่งข้างๆ … หัวผมเกือบทิ่มเลยนะคนบ้า!
“ปล่อยผม อายเพื่อน” ผมกระซิบบอกเบาๆตีที่แขนแกร่งที่โอบรอบเอวผมอยู่ เอาใหญ่แล้วนะ ดูดิทุกคนมองอยู่ก็ไม่สนใจ ฮืออออ ตัวเล็กถ่ายรูปไปแล้วด้วย อีกสักพักต้องสะพรึงคนใน ไอจีกับเฟชบุ๊กแน่ๆ งั้น … คืนนี้ผมจะงดสื่อออนไลน์ทุกชนิด ไม่งั้นผมต้องเขินจนนอนไม่หลับชัวร์!
“นั่งเฉยๆ” พี่ใหญ่กระซิบข้างหู จนผมต้องย่นคอหนีลมหายใจ แกล้งกันชัดๆ !!!!
“น้องปังนี้ดีเนอะ” พี่โย่งพูดเสียงอ้อแอ้ มองผมสลับกับพี่ใหญ่ ตางี้เยิ้มเพราะเหล้าโดยแท้ พี่ใหญ่เลยได้ใจหนัก คว้าผมไปหอมแก้มฟอดใหญ่อะ เอาให้พี่โยงกระอักเลือดเพราะอิจฉาไปเลยไหมครับคุณแฟนที่เคารพ
“อ๊ากกกกกกกกกกกก เล็กฟินนนนนนนนนนนนนนน”
“เบาๆ เดี๋ยวก็เหล้าหกเลอะเทอะ” เสาร์หัวเราะไปโดนตัวเล็กกอดคอเขย่าตัวถ่ายรูปผมไปพร้อมๆกัน มือก็ประคองเหล้าปานดวงใจอีกดวง อยากรู้จริงๆระหว่างตัวเล็กกับเหล้าเนี้ยไอ้หมาเสาร์เลือกอะไร ดูและเดาไม่ออกจริงๆ
“โอ้ยยยยยยยย กูอิจฉา จะรักห่าเหวอะไรกันวะ ผู้ชายด้วยกันเนี้ย!!!! แต่ก็นะ น้องเล็กก็น่ารัก น้องปังก็เต็มไม้เต็มมือ … กูมีเมียเป็นผู้ชายบ้างดีกว่าเผื่อแม่งจะไม่งี่เง่าบ้าง!!!”
“โอ้ย คิดผิดแล้วพี่ ไอ้ห่าเนี้ยนะไม่งี่เง่า แม่งงี่เง่าเต่าตุ่นควายเผือกมาก โอ้ย กัดกูอีกแล้ว ไอ้แมวผี!!!”
“เดี๋ยวกูจะถีบด้วย ออกหน้าออกตา”ผมหัวเราะออกมาคิก เมื่อพี่ใหญ่ขู่ฟ่อใหญ่ จนเสาร์กับตัวเล็กต้องผละออกห่างจากกัน ตอนนี้เล็กกับเสาร์เปิดตัวแล้วว่าเป็นแฟนกัน แต่ออกหน้าออกตามากไม่ได้ เพราะพี่ใหญ่ไม่ชอบ… แต่ตัวเองทำได้
“ปล่อยผมก่อนครับ”
“นิ่งๆ จะป่วนทำไมนักหนา”
“ผมเปล่าป่วน แต่ผมอายพี่เค้า ดูพี่โย่งเขามองสิ”
ผมกระซิบเบาๆ ให้พี่ใหญ่ดูพี่โย่งที่ตอนนี้กระดกเหล้าไปมองผมกับพี่ใหญ่สลับกัน ตานี้เยิ้มเหมือนคิดอะไรอยู่ หวังว่าพี่โย่งจะไม่ไปไล่จีบผู้ชายเข้านะ ถ้าเขาไม่เล่นด้วยพี่โย่งอาจจะโดนกระทืบกลับมาตาเขียวช้ำนั่งกินเหล้าซดน้ำตาอีก ผมสงสาร คิก สงสารจริงๆนะ …
“มึงนี้นะ เมาแล้วก็ไปนอน เมียกูง่วงแล้วไอ้สัด มึงด้วยไอ้เล็กกลับห้องไปอย่าให้กูรู้ว่าเสือกเข้าห้องน้องกูนะไอ้ห่าเสาร์”
“เมียเหรอ จริงอะ ปังปังเป็นเมียพี่ใหญ่เหรอ อ๊ากกกกกกกกกก เล็กจะได้อุ้มหลานแล้ว คิกๆ ว่าแต่กี่เดือนแล้วเนี้ย” ตัวเล็กยังคงอารมณ์ดีไม่เลิก คลานเข้ามาคล่ำพุงที่ป่องออกมาหน่อยๆของผม จนผมต้องแขม่วต้องเพราะจั๊กกะจี้ หยอกแบบนี้ผมเขินนะเนี้ย …
“ยังสักหน่อย พี่ใหญ่ก็พูดอะไรออกมาแบบนั้น” ผมเถียงคอเป็นเอ็นกลบความเขินของตัวเอง เมื่อนึกถึงจูบล่าสุดในวันที่ผมออกจากงาน … มันร้อนแรงชะมัด…
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย มันต้องมีอะไรแน่ๆ พี่ใหญ่!!!!!! … ทำดีมาก คิกๆ” ตัวเล็กยังไม่เลิกแกล้งผม จะหนีก็หนีไม่ได้เพราะโดนพี่ใหญ่หนีบไว้ไม่ห่าง นี้ก็ภูมิใจจังนะแหมมมมมมมมม
“ง่วงๆๆๆๆๆ หวานกันอยู่นั้นละไอ้ห่า นอนแม่งตรงนี้แหละ!” อยู่ๆคนอกหักก็โวยวายขึ้นและล้มตัวนอนที่พื้นเย็นๆทันที จนผมที่กำลังจะก้มลงไปเก็บแก้วเหล้าตกใจ เกือบทำหลุดมือ อย่าเสียงดังได้ไหม ผมยิ่งเป็นคนขวัญอ่อนอยู่ถึงตัวมันจะไม่ให้ก็เถอะนะ
“เฮ้ย กลับไปนอนห้องมึงสิวะ”
“ไม่!” ชัดเจน … สุดท้ายพี่โย่งก็นอนกรนเป็นเครื่องบดหมู นอนอยู่ข้างล่างเตียง
โดยที่ผมไม่ใจร้ายพอจะให้นอนพื้นเย็นๆ ต้องหาผ้ามาปูให้และสละผ้าห่มของผมไปให้ห่มด้วย นอกนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ใหญ่จัดการพี่โย่งด้วยลำแข้ง ให้เข้าที่เข้าทาง กว่าจะจัดการได้ก็เกือบตีสอง ผมผลัดกันอาบน้ำ และก็หลับไปด้วยความเพลียกันทั้งคู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันผมอุ่นเป็นสองเท่าเพราะมีแขนของเขาให้ความอบอุ่นไปอีกชั้น โดยมีเสียงกรนของพี่โย่งเป็นเพลงกล่อม ลืมไปเลยว่าควรที่จะบอกอะไรกับพี่ใหญ่ซะก่อนที่จะถึงวันพรุ่งนี้
.
.
.
“ปังช่วยเราหน่อยนะ นะ นะ น๊า!!!!”
“อะ โอเค โอเค ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้” คอผมย่นอัตโนมัติเมื่อน้ำเพื่อนสาวในคณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมจนแทบชนจมูกกันเป็นการบังคับผมไปในตัวและผมก็ทนทานต่อสายตาประกายวิ้งๆกันหน้าตาน่าสงสารของน้ำไม่ได้เลยต้องจำใจรับปาก
“เย้ ขอบคุณนะ แต่งเสร็จแล้วออกมานะ น้ำรอข้างนอก”ผมยืนถือชุดคอสเพลย์หมีแพนด้าตัวใหญ่มองตามน้ำที่โบกมือให้ผมเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว จนแล้วจนรอด ผมก็ต้องมาอยู่ในชุดร้อนๆ ใส่หัวหมีหนักๆแบบนี้จนได้ ฮือออออออ เวรกรรมอะไรของผมนะ …
วันนี้เป็นวันแรกที่รุ่นน้องปีหนึ่งที่เข้าใหม่จะเข้าฐานฟังรุ่นพี่ในคณะ เหมือนที่ผมเคยมาแล้วเมื่อปีก่อนนี้ จำได้ไหม ไอ้เด็กอ้วนดำที่เดินเข้ามาในมหาลัยสภาพเฉิ่ม ๆ มีเรื่องทะเลาะกับเสาร์ และเจอพี่ใหญ่กับตัวเล็กวันแรก หลังจากนั้นเรื่องมากมายก็ตามมา จนป่านนี้ผ่านมา หนึ่งปีแล้ว มันไวเหมือนกับเพิ่งเกิดเมื่อวานเองเนอะ เฮ้อ ตอนนี้ถึงอะไรจะเปลี่ยนไปเยอะ แต่ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด ยังคงเป็นไอ้ปังจอมเฉิ่มอยู่แบบนี้ละ ถึงแม้จะมีพี่ใหญ่ที่ไม่คาดคิดว่าจะมีก็เถอะ
พอชุดพร้อม น้ำก็ส่งกระดาษโบรชัวร์พร้อม ผมก็ทำตามหน้าที่ พอน้องเข้าคณะมา ก็แจกใบปลิวแนะนำฟรุ้งฟริ้งให้ มีน้องผู้หญิงบางคนเดินมาขอถ่ายรูปบ้าง กลายว่าคณะโหดๆไม่ต่างจากวิศวะอย่างศิลปกรรม อย่างพวกเรากลายเป็นคณะน่ารักไปเลย ยังก่อนครับน้อง ตอนน้องเข้ามาทำงานจริงๆ น้องก็จะขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าแบบนี้แหละ อย่าวางใจไป หึหึ
“ไอ้ปัง”
ผมที่อยู่ในชุด กำลังร้อนตับหลุด ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดีดังมาจากด้านหลัง พอหันไป ไอ้หางจุกเล็กๆของชุด ก็กระแทกเข้ากับขาของพี่ใหญ่ ผมตกใจเลยก้มลงไปลูบๆคลำ จนหมวกที่ผมใส่อยู่ถูกดึงออกหน้า และก็ถูกฉุดให้ขึ้นไปยืนดีๆ พอได้มองหน้าพี่ใหญ่ชัดๆแล้วก็เห็นว่า … เค้าหล่อมากๆเลย -///- ไม่ได้เห็นเขาใส่ชุด นักศึกษามาตั้งหลายเดือนแหนะ พอมาใส่อีก ทำให้ผมนึกถึงความหลังที่เขายังโหดอยู่ … และสมัยนี้ก็ยังโหดอยู่เหมือนเดิม
“ทำไมมาเป็นหมีแพนด้าได้” มือใหญ่เช็ดตามหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อให้ผม แต่ก็ไม่วายหยิกแก้มผมจนแดงเห่อขึ้นมาอีก ฮึ้ย!คนยิ่งร้อนๆอยู่เดี๋ยวกระโดดทับเลย!
“ก็น้ำมาขอร้องน่ะสิครับ ฮึ” ผมกอดอกหน้าหงุดหงิดและหันไปอีกทาง แต่ก็โดนเสื้อร้ายตะครุบแก้มให้หันกลับมามองหน้าเขา โอ้ย ถ้าคอหลุดได้มันคงหลุดไปแล้วละ
“เดี๋ยวโดนเตะ” ผมย่นจมูกแลบลิ้นใส่คนบ้าอำนาจจนต้องร้องโอ้ยเมื่อพี่ใหญ่ซัดตุบเข้าที่ตูดผมจริงๆ นี้แฟนนะไม่ใช่กระสอบทราย มาเตะผมแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่ตอบอะไรอีก แต่หน้างอคอหัก คว้าเอาหัวแพนด้ามาใส่ และเดินออกมาจากคนใจร้าย มาหาตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเย็นๆพอดิบพอดี ต้องแบบนี้สิ คนร้อนๆไม่เคยเอาใจกันเลย เอาแต่จะแกล้งกันอย่างเดียว เชอะๆ
“ขอโทษนะครับ รู้จักน้องปังไหมครับ” ผมชะงักจากการกินน้ำ
เมื่อได้ยินเสียงของคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด ตัวเล็กเองก็เหมือนกันเงยหน้ามองผม ก่อนจะเอี้ยวตัวมองไปด้านหลังของผม ส่วนตัวผมนี้แข็งทื่อเลย พี่กาจพลมาที่นี้ได้ยังไง แถมถามหาผมแบบนั้นอีก พี่ใหญ่ละ พี่ใหญ่อยู่แถวนี้เหรอเปล่า … ฮืออออออออออออออออ
“นั้นพี่คนที่ปังปังเคยชอบนี้” ผมไม่ตอบแต่ขานี้ก้าวอัตโนมัติไปอยู่ด้านหลังเต็นท์ฝ่ายสวัสดิ์การแล้วเรียบร้อย
“ปังปัง พี่เขาเดินมาตรงนี้แล้ว นี้มันเรื่องอะไรกัน มีอะไรที่ปังไม่ได้บอกเล็กไหม นี้ถอดหัวหมีมาคุยกันก่อน!” ผมยื้อหัวหมีของตัวเองเอาไว้ ไม่ยอมให้เล็กถอดออก ฮืออออออออออ อย่าแกล้งป๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ปัง เล็กบอกให้มาคุย! อะ … เอ่อ … มีอะไรเหรอครับ” ผมกับตัวเล็กชะงัก ต่างพากันนิ่งเมื่อเห็นพี่กาจพลเดินมาชะเง้อมองเราจากทางหน้าเต็นท์ … ซะ ซวยแล้ว
“คนในชุดนี้ชื่อปังเหรอครับ ใช่น้องปังเหรอเปล่า” ผมรีบส่ายหัวไปมาทันทีเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะถอนหายใจและพูดตอบกลับไป
“ครับ นี้ชื่อปัง แต่ไม่ใช่ปังที่พี่ถามหาหรอก เพราะหมอนี้ทั้งอ้วน ดำ สิวเขลอะ นิสัยไม่ดี ดื้อ แถมยังงี่เง่าอีกด้วย” นี้เด็กไม่ได้โกรธผมใช่ไหม … โดนทุกดอกกระแทกกระทั้นเหลือเกิน … แต่ก็หวังว่าพี่กาจพลจะเชื่อนะ
“อ่า ….ครับงั้นคงไม่ใช่ แล้วน้องเห็นน้องปังคนที่น่ารักๆบ้างไหมครับ”
“ถ้าจะมีก็มีแต่แฟนพี่ใหญ่พี่ชายเค้าเองแหละ แต่พี่อย่าไปชมแฟนพี่เค้าแบบนี้ต่อหน้าแฟนพี่เค้า พี่อาจจะโดนกระทืบได้นะครับ” ผมแอบสะกิดหลังตัวเล็กจึ๊กๆ ทันที … พูดอะไรออกไปแบบนั้น แต่ตัวเล็กก็มือไว ฟาดป๊าบเขาให้ที่แขนผม ดีนะที่ชุดหนาไม่งั้นผมว่าผมต้องเจ็บแน่ที่โดนแมวตะปบเข้าให้แบบนี้
“อ่อ นี้น้องไอ้ใหญ่เหรอ หึหึ ไม่ต้องห่วง ไอ้ใหญ่น่ะเพื่อนพี่”
“คร้าบๆ” ตัวเล็กทำเสียงกวนๆ ก่อนที่พี่กาจพลจะเดินจากไปแบบไม่ได้สนใจอะไรมากนัก … เฮ้อ ไปสักที อันตรายชะมัด
“ไปแล้ว โผล่หน้าออกมาคุยกันได้แล้ว” ผมจำใจค่อยๆถอดหัวหมีออก ก่อนจะโดนตัวเล็กหยิกแก้มจนต้องร้องเสียงหลง ฮือออออออ ทำไมมีแต่คนหยิกแก้มผมนัก!!!!!
“เล่ามาให้หมดเลย เดี๋ยวนี้เล็กต้องการจะรู้!”
“กะ กะ ก็ได้ อย่าโหดนักเลย” ผมบ่นอ้อมแอ้ม ก้มหน้า
พาตัวเล็กไปนั่งที่โต๊ะม้าหินใกล้ๆให้ตัวเล็กเบาดาเมจรังสีอำมหิตลงบ้าง พี่น้องนี้จะเหมือนกันเกินไปแล้วนะ ก่อนจะเล่าเรื่องคืนนั้นให้ตัวเล็กฟังเท่าๆที่ผมเจอมา เพราะนอกเหนือจากนั้นผมก็ยังงงๆอยู่ ไม่ว่าพี่กาจพลกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่และทำไมรอบนี้อยู่ๆเขาถึงมาจู่โจมผมนัก ….
.
.
.
“ร้าย”
“ปังไม่ได้นอกใจพี่ใหญ่นะ คะ คือตอนนั้นพี่พลเขามา หอมแก้มปังเอง”
ผมรีบแก้ตัวทันทีที่เล็กทำท่าไม่พอใจออกมาแบบนั้น ผมไม่ได้คิดจะกลับไปหาพี่กาจพลนะ ทุกอย่างมันเป็นไปแบบนี้แล้ว ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ตะ แต่ว่า พี่กาจพลดูเขาจะไม่คิดแบบนั้น เขาต้องการอะไรผมก็ไม่แน่ใจ … ผมก็เดาทางเขาไม่ถูกเหมือนๆกัน
“ไม่ได้หมายถึงปัง หมายถึงไอ้พี่พลของปัง เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเล็กจะเฉดหัวมันกลับอังกฤษไปเอง หึ คิดจะมาใช้ไม้นี้เอาตัวปังไปจากพี่ใหญ่งั้นเหรอ เห็นแก่ตัว บ้าบอ หึ!!!!!”
คอหักไหม เชิดขนาดนั้น แต่ไม่แซวดีกว่าเดี๋ยวโดนตะปบอีก หลังจากที่เล่าเรื่องให้ตัวเล็กฟัง ตัวเล็กก็ให้ผมไปทำงานตามปกติ โดยกำชับว่าให้ผมหาทางบอกเรื่องนี้กับพี่ใหญ่ให้ไวที่สุด ก่อนที่พี่กาจพลจะเจอกัน เฮ้อ … มีแต่เรื่องแต่ราว แล้วนี้พี่ใหญ่อยู่ไหนละพี่กาจพลก็อยู่แถวๆนี้ด้วย อีกไม่นานคงเจอกันแน่ … งานก็ต้องทำ เรื่องยุ่งๆก็มี … เกิดเป็นปังนี้มันไม่ง่ายจริงๆ
.
.
.
-ใหญ่-
หลังจากที่แกล้งไอ้หมูแดงในชุดหมีแพนด้าหน้าตาประหลาดๆเสร็จพอให้ชื่นใจ ผมก็เดินมาตรวจงานรอบคณะ ในงานครั้งนี้ ปี 4 ไม่ได้มีส่วนร่วมแต่อย่างใด เพราะหมดหน้าที่ ส่งต่อไปให้ปี 3 กับ ปี 2 รับหน้าที่ไป แต่ประธานภาคที่ยังไม่สละตำแหน่งอย่างผมก็ยังต้องคอยดูๆเตือนๆให้อยู่ในขอบเขตกันต่อไป เพราะไอ้เด็กพวกนี้เวลาเล่นมักจะเล่นกันจนเสียงานเสียการ รุ่นน้องจะไม่เคารพกันซะเปล่า แต่เอาจริงๆก็ไม่ได้อยากให้มาเคารพอะไรกันนักหนาหรอกอยากให้อยู่กันแบบพี่น้องมากกว่า เพราะเป็นภาคเล็กๆที่ทุกปีมีเด็กเข้ามาไม่เคยถึงร้อยตลอด ถึงอย่างงั้นก็ต้องยำเกรงกันบ้างอย่าให้มันเป็นหมาเลียปากอย่างไอ้ห่าเสาร์ ที่คาบน้องผมไปแดกเรียบร้อย
“ไอ้โย่งละ”
“แฮงค์อยู่ห้องกู” ผมหันไปตอบไอ้ซิ่งตาก็มองดูปี 3 รับน้องปี1 อยู่ แต่ไม่ยักเห็นไอ้หมีแพนด้าป่านนี้คงไปวิ่งเล่นอยู่ป่าไหนละมั้ง
“ไอ้ห่านี้ท่าจะเป็นหนัก เดี๋ยวกูไปดูมันหน่อยแล้วกัน เอ๊า ยืนนิ่งไอ้ห่า กุญแจห้องละ!” ผมโยนกุญแจห้องให้ไอ้ซิ่งคาบไปหาเพื่อนมันที่นอนตายอยู่ในห้องผม มาก่อกวนห้องกูคนเดียวไม่พอ ไอ้ห่าซิ่งยังจะไปสมบทอีก ดีๆ กลับไปห้องกูคงรกอย่างไม่ต้องสงสัย
“เข้าไปเจอถุงยางก็ฝากทิ้งด้วยนะมึง”
“เหี้ย!” มันตอบกลับมาก่อนจะหันหลังเดินกอดคอไปแน็คออกไป ปล่อยให้ผมยืนคุมน้องคอยมองหาไอ้หมีตัวดีต่อไป หายไปไหนของมันวะ ไม่มีใครให้แกล้งและมันคันไม้คันมือฉิบ
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
“ไอ้ใหญ่” ผมหันไปมองตามเสียงก่อนจะนิ่งเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงมันคือใคร … มันกลับมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ …
“พี่ใหญ่…”
ผมมองข้ามไหล่ไอ้พลออกไปเห็นร่างตุ้มตุ้ยในชุดหมีลุ่มล่ามวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาผม และชะงักเมื่อเห็นมีใครยืนอยู่ก่อนแล้ว ตาคมของมันเบิ่งกว้างแก้มย้วยแดงระรื้นขึ้นไม่รู้ว่าจากความร้อนความเหนื่อยหรือจากอะไรกันแน่ … ผมเกือบลืมไปสินะ ว่า
ไอ้ห่าพลเป็นรักแรกของไอ้เด็กนั้น … หึ ดูท่า คงต้องเครียดอะไรกันอีกเยอะ ที่อยู่ๆมาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ได้
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เดือนกว่าๆ แล้วมั้งเนอะ น้องปัง” ผมชักตีนกระตุก ไอ้ห่านี้ มาเรียกเมียกูสนิทสนมแบบนี้ได้ยังไง ผมรีบส่งสายตาให้ไอ้ปังเดินมา มันก็สะดุ้งและรีบวิ่งมายืนข้างผม ผมเองก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นโอบเอวล้นๆของมันเข้ามาชิดตัว
ผมไม่สน ไม่ว่าเมื่อก่อนไอ้ปังจะเคยรักใครมาก่อน แต่ตอนนี้ไอ้ปังเป็นของผม มันรักผม และผมก็รักมัน กว่ามันจะรักผม ต้องผ่านอะไรมาบ้างผมไม่เคยลืม จริงอยู่ที่ตอนแรกกูแค่หมั้นไส้และความสัมผัสมันฉาบฉวยแต่ตอนนี้ ต่อให้มันเอาทองมาแลกสักหนึ่งคันรถ กูก็ไม่มีทางยกของของกูให้กับใครต่อให้ไอ้ปังอยากกลับไปหาไอ้ห่าพลมากแค่ไหนก็ตาม กูไม่ปล่อย ทุกอย่างของไอ้ปังเป็นของกู
“ผมว่าเราไปหาที่คุยกันเงียบๆดีกว่านะครับ เนอะๆ”
ผมเหลือบมองไอ้ปังที่พยายามออกความคิดเห็น พอมันมองเห็นผมก็รีบก้มหน้างุดทันที ก็ดีเหมือนกัน จะได้เคลียๆกันไป ว่ามันจะเอายังไง มองตาผมก็รู้ว่าไอ้ห่าพลคิดอะไรอยู่ มันอยากได้ไอ้ปังใจแทบขาด … หึ ก็ลองดูหน่อยไม่เสียหาย … ลองตีนกูเนี้ยแหละ
.
.
.
ปังพาทั้งพี่ใหญ่และกาจพลมาที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัยทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ถอดชุดหมีแพนด้าออกในใจตอนนี้รุ่ม ร้อนไปด้วยความผิดที่ตัวเองทำไว้และไม่ยอมบอกเสือร้ายที่นิ่งอยู่ตลอดเวลาแต่ตนรู้ดีว่าคนตัวใหญ่กำลังโกรธอยู่แค่ไหน ไม่เหมือนกันอีกฝ่ายที่เหมือนเจ้าเจ้าชายกับเสือร้ายและตอนนี้กลับอารมณ์ดีผิดแปลกไปจากทุกที เหมือนกำลังเล่นสนุกกับเหยือกวางป่าที่ล่ามาได้จากคันศร
“อ้าวปัง ไม่อยู่รับน้องที่มหาลัยหรือ สวัสดีครับพี่ใหญ่ … ยินดีต้อนรับครับคุณลูกค้า” ชินโดถลาเข้ามาหาปังปังและพี่ใหญ่ด้วยความดีใจแต่ก็ต้องสะดุดกึกอารมณ์บูดทันทีที่เห็นหน้าของคนที่ไม่ถูกชะตาที่สุดในโลก … คนๆนี้ในที่สุดก็เข้าหาปังปังได้อย่างสมบูรณ์แบบแถมยังต่อหน้าต่อตาพี่ใหญ่ด้วย เห็นทีต้องแสตนบายไม้เบสบอลรอไว้ให้พี่ใหญ่เผ่นกบาลลูกค้ากิติมาศักดิ์ซะแล้ว
“สวัสดีครับ คุณลูกจ้าง” ชินโดกัดฟันกรอดทันทีที่คำพูดดูถูกน้ำเสียงล้อเลียนของอีตาเจ้าชายตกอับนี้ดังขึ้น
“เอ่อ ชินโด พี่เจ้าของร้านไม่อยู่เหรอ อ่ะ พี่ใหญ่ ผะ ผม…!”
“เฮ้ย น้องมันเจ็บ มึงเบาๆหน่อยก็ได้” กาจพลร้องห้าม
“เสือก”
คำพูดชัดเจนของใหญ่ที่กำลังลากแขนหมีแพนด้าไปที่โต๊ะนั่ง ก่อนจะโยนเจ้าหมีน่าสงสารให้เข้าไปนั่งโซฟาด้านใน ล้มลุกคุกคลานนิดหน่อยแต่ก็ยังพอทรงตัวอยู่ได้ ปังปังน้ำตาแทบเล็ดเมื่อรู้ว่าตอนนี้พี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดีเอาซะมากๆ … ไม่ชอบแบบนี้เลย พี่ใหญ่ทำเหมือนไม่รักกัน …
“มึงต้องการอะไร” ไม่ชักช้ารีรอ พี่ใหญ่ถามขึ้นกลางวงสนทนา ก่อนที่จะได้สั่งอาหารเสียอีก
กาจพลที่เพิ่งนั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าหัวเราะในลำคออย่างนึกขำ ก่อนจะเหลือบมองเจ้าหมีตัวใหญ่ที่ก้มหน้ามองแขนตัวเอาที่ถูกมือใหญ่ของเพื่อรักบีบไว้แน่น นานเท่าไหร่แล้วที่เพื่อนรักของเขาไม่ได้แสดงถึงความหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจนขนาดนี้ … สนุก สนุกจริงๆ ไม่ว่าจะเล่นกับฝ่ายไหนก็สนุกเป็นบ้า ถ้ายิ่งได้ของรางวัลเป็นเจ้าหมูปังปังละก็ … คงจะวิเศษกว่านี้แน่นอน … ดี จะได้คุ้มกับการกลับมาสักหน่อย หึหึ
“เอาตรงๆเลยเหรอ”
“แค่กูมองตามึงก็รู้แล้วไอ้พล … นี้เมียกู ถึงมันจะเคยชอบมึง แต่ตอนนี้มันเป็นของกู ชัดเจนพอไหม” ปังปังก้มหน้างุด หน้าแดงซ่าน อารมณ์ดีกันมั่วไปหมด ทั้งความกลัว ทั้งความดีใจ และเขินอายที่พี่ใหญ่พยายามให้ตัวเองรับรู้ว่าต่อจากนี้สามารถมั่นใจทุกสิ่งทุกอย่างได้เต็มที่ ถึงแม้บรรยากาศตอนนี้จะไม่เป็นใจให้คิดแบบนั้นก็ตามที
“พี่ใหญ่ ผม …”
“กูกับมึงค่อยกลับไปเคลียกันที่หลัง เอาให้มันจบไปทีละเรื่อง” ปังปังไม่มีสิทธิอุทร นอกจากจะก้มหน้าลงมองมือตัวเองต่อไป ปล่อยให้พี่ใหญ่จัดการเรื่องราวทั้งหมดเพียงคนเดียว
“หึหึ ดูท่าคนนี้มึงจะเอาจริงสินะ”
“…”
“กูก็เอาจริงเหมือนกัน”
โครม!
“ไอ้สัด!!!!!”
พี่ใหญ่ถีบโต๊ะล้มดังโครม ตวาดลั่นร้านเสียงดัง จนชินโดและปังปังสะดุ้งโชคดีที่เป็นช่วงเวลาที่ไม่มีคนเลยไม่ต้องทำให้ใครหวาดกลัว กาจพลลุกขึ้นยืน ก่อนจะยิ้มเยอะเพื่อนสนิทของตนสลับกับปังปังที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ข้างหลังเสือร้าย …
“น้องปังเคยรักกูมาก่อนมึงไอ้ใหญ่ ทุกอย่างอยู่ที่น้องปังตัดสินใจ นิสัยอย่างมึงไม่มีทางที่น้องปังจะรักมึงหรอก มึงคงไปบังคับให้เขามาเป็นแฟนมึงใช่ไหมละ หึหึ กูกับมึงคบกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำไมกูจะไม่รู้สันดานมึง” กาจพลหัวเราะก่อนจะเดินไปหยิบเก้าอี้ที่ล้มอยู่ที่พื้นขึ้นมาตั้งที่เดิม สิ้นประโยคเสือร้ายแทบกระโจนใส่เจ้าชายอย่างขาดสติ แต่มือของเจ้าหมีกลับฉุดรั้งเอาไว้ก่อนที่ร้าน
จะพังพินาศ
“ไม่ครับ พี่ใหญ่ ไม่ต้องอาละวาดนะครับ” ปังปังลูบมือใต้เนื้อผ้าหนาลงอกของราชสีห์อย่างปลอบโยน ก่อนจะเดินขาสั่นกล้าๆกลัวๆไปหากาจพล
“มึงจะไปไหน”
“ปล่อยก่อนนะครับ”
มือใหญ่พยายามรั้งเอาไว้ แต่เมื่อปังปังหันหลับมามองด้วยสายตาที่ทำให้ต้องปล่อยมือก็เหมือนดั่งมนต์สะกดที่ทำให้เสือร้ายต้องจำใจคลายกรงเล็บลงและได้แต่ภาวนาในใจ ว่าอย่าให้ต้องเสียของรักไปไหนอีกเลย ทั้งชีวิตของเขา … อาภัพเรื่องรักและตัดสินใจผิดมามากพอแล้วอย่าให้ประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอยแผลเก่าให้มันเหวอะไปมากกว่าที่เป็นมา …จะได้ไหม … จะเป็นไปได้ไหม …
“พี่ครับ” เสียงของปังปังเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของร้าน
ร่างสูงของกาจพลคนที่เคยทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเด็กอ้วนต้องสั่นสะท้านที่ยืนอยู่ตรงหน้า บัดนี้มันไม่ได้มีมนต์พิเศษพอที่จะทำได้แบบนั้นอีกแล้ว รอยยิ้มที่เคยมีเสน่ห์และยาใจกำลังใจทุกอย่างของเด็กอ้วนคนเก่า มันแปรเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่อาบยาพิษทำให้เจ้าหมูสะอิดสะเอียดเมื่อได้ฟังสิ่งที่ออกมาจากปากคนโลภมากอย่างเขา และนึกดีใจที่ได้เจอกับพี่ใหญ่ก่อนที่จะกลับมาเจอกับคนพันธุ์นี้อีก … อย่างน้อยเจ้าเสือร้ายก็ไม่เสแสร้งแกล้งรักเหมือนเจ้าชายที่มีแต่คำหลอกลวง
“ผมรู้ว่าพี่ก็เป็นคนดีคนนึงนะครับ … แต่ผมไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของพี่ได้”
“น้องปังฟังพี่ก่อนนะ ตอนนั้น พี่ … ”
“พี่ครับผมเมื่อก่อนไม่ได้ต่างจากผมตอนนี้เลย แต่คนเดียวที่เขามองทะลุเข้าไปถึงเปลือกด้านในของผมได้ คือพี่ใหญ่เพียงคนเดียวครับ อย่ามารบกวนผมกับพี่ใหญ่อีกเลยนะครับพี่”
“… ทำไม พี่มันไม่ดีตรงไหน พี่รวยกว่ามัน พี่หล่อกว่ามัน ดีกว่ามันทุกอย่าง และที่สำคัญ พี่ไม่ทำร้ายเราด้วย”
ปังปังเหยียดยิ้มให้คนตรงหน้าที่กำลังเดือดพล่านไปทั้งใจเมื่อรู้ว่าเองกำลังพ่ายแพ้ ไม่จริงสักอย่าง ทุกอย่าง ณ ตอนนี้ สำหรับปัง พี่ใหญ่ดีที่สุด และคนที่นิสัยไม่ดีที่สุด คือคนตรงหน้านี้ต่างหาก นึกไม่ถึงเลยว่า ปังเคยรักคนๆนี้ แค่คิด หัวใจก็ปวดตี๊บๆ น้ำตาจากก้นบึ้งของหัวใจหลั่งไหลออกมาจากตาคมสวยนั้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องหยุดชะงัก
“ผมเคยรักพี่ครับ … แต่ทุกอย่างมันจบลงไปตั้งแต่วันที่พี่ไม่เคยสนใจผมแล้ว … พอเถอะนะครับ อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยวข้องกับความรู้สึกอยากเอาชนะของพี่เลย … ถือว่าผมขอร้องก็ได้”
มือที่ซ้อนอยู่ในชุดหมีแพนด้านั้นพนมขึ้นก้มหน้าลงเหมือนเด็กไหว้ผู้ใหญ่ น้ำตานั้นทำให้ทุกอย่างดูน่าสงสารไปเสียหมด กาจพลย่นหน้าอย่างหมดมาด ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากร้าน ไม่หันหลังกลับมามองอีก เมื่อกาจพลเดินออกไปแล้ว ชินโดก็รีบเดินไปปิดประตูร้านล็อกอย่างแน่นหนาทันที ก่อนจะย่องเข้าหลังร้านไป ทิ้งให้ปังปังอยู่กับเสือร้ายเพียงลำพัง
เมื่อทั้งร้านเงียบลง มีเพียงเสียงคลอของเพลงคลาสสิกที่เข้ากับบรรยากาศร้าน มือหนาก็วางบนไรผมนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้าโอ๋เจ้าเด็กอ้วนที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง เพราะอะไรไม่รู้ ไม่ได้มีความรู้สึกสงสาร แต่กลับรู้สึกถึงความน่ารักผสมกับความกล้าหาญของเจ้าเด็กน้อย ที่ตนไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็น และต่อจากนี้ไป พี่ใหญ่เองก็มั่นใจได้บ้างแล้ว ว่าทั้งคู่จะร่วมประคองความรักไปด้วยกันเรื่อยๆ … และจะไม่มีใครยอมปล่อยมือจากกัน ไม่ว่าอุปสรรคจะก่อเกิดตามมามากแค่ไหนก็ตามที
“ทำดีมาก” เสียงกระซิบนั้นทำให้เจ้าหมีแพนด้าปล่อยโฮหนักพุ่งเข้าหาที่พักพิงกายที่แสนอบอุ่นใส่ไรขนของราชสีห์ที่แสนเชื่องของเจ้าหมูเด็กอ้วน และถึงแม้หัวไหล่ของร่างสูงจะเปียกปอนแค่ไหน แต่มันก็คุ้มค่า … จริงๆ
.
.
.
“เป็นยังไงละ อีตุ๊ดอ้วนมันร้ายฉันบอกแล้ว”
เสียงแจ๊นๆ ของหญิงร่างบางในชุดเสื้อสายเดียวกางเกงผ้าขาสั้น บนโซฟาสีขาวในคอนโดหรูใจกลางเมืองหลวงเธอหัวเราะเยาะเพื่อนชายที่หน้านิวคิ้วขมวด ไม่สามารถปัดไล่ใบหน้าขาวเนียนที่หน้าดำหน้าแดงร้องไห้ขอร้องให้เขาเลิกยุ่งกับตนและใบหน้าไอ้ใหญ่ที่สร้างความหงุดหงิดใจเดือดพล่านอยากจะเอาคืนเต็มแก่ อะไรที่เขาอยากได้ ทำไมมันจะไม่ได้ !
“ไม่ยอมแพ้หรอก”
“ก็ดี เพราะรอบหน้า ฉันจะไปหาใหญ่บ้างละ คิกๆ คิดถึงใหญ่ชะมัดเลย” ว่าและร่างบางนั้นก็คว้าเอาโทรศัพท์ของตนขึ้นมา เปิด
ไล่รูปของเสือร้ายที่นอนหลับบนเตียงขาวสะอาด เปลือยทอนบนไม่รู้เรือง ก่อนที่ริมีปากที่เต็มไปด้วนลิปสีแดงฉูดฉาด จะระบายยิ้มออกมาแค่เห็นก็ …
คิดถึงพี่ใหญ่ของน้องสุแล้ว…
============================
เสือร้ายและหมูน้อยต้องจับมือกันไว้ให้แน่นๆและผ่านอุปสรรคนานับประการไปให้ได้
เพราะต่อจากนี้ จะหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่จากแค่กาจพลและสุชาดา แต่จากตัวทั้งคู่เองด้วย
จงน่ารักและมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งอยู่เป็นขวัญใจแม่ยกต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ
โอ้ยยยยยยยยยยยย คิดถึงคนอ่านจางงงงงง จุ๊บๆๆๆๆๆๆ :mew1:
เจอกันตอนหน้าคะ ฝากเพจนะคับบบบ :katai3:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
น้ำตาซึมเลย สงสารหมูน้อยที่เคยรักคนแย่ๆ ซึ้งด้วย หมูน้อยชัดเจนมาก น่ารักสุดๆ แฟนใครก็ไม่รู้เนอะพี่ใหญ่เนอะ
พี่ใหญ่ขี้โมโห แต่น่าระก เราชินแล้ว แต่ตากาจพลนี่ไม่ไหวอ่ะ เล่ห์เหลี่ยมเยอะเกิน สาธุขอให้หลงรักน้องจริงๆ
จนต้องยอมแพ้ แต่จริงๆ นะ อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับการเชื่อมั่นในกันและกันของสองคนนี้
ขอบคุณค่ะ
-
อยู่เคียงข้างกันตลอดไปนะ ทุกอย่างต้องผ่านไปได้
-
สู้ๆๆๆนะปังกะพี่ใหญ่
-
จับมือกันก้าวผ่านทุกอุปสรรคนะ
-
ฟินนนนนนนนน :pigha2:
-
ขนาดปังปังกับพี่ใหญ่พูดออกมาชัดเจนขนาดนี้แล้วว่าไม่ต้องการให้มายุ่งก็ยังไม่รู้ฟังอีกนะคะ หน้าด้านหน้าทนดีเหลือเกินเนอะ !!! :katai1:
พี่ใหญ่กับปังปังสู้ๆ นะค้าา ขอให้ความเข้มแข็งของทั้งคู่จงมียิ่งๆ ขึ้นไป พวกตัวร้ายจะได้เข้ามายุ่มยามไม่ได้ :กอด1:
-
อย่ายอมแพ้นะทั้งสองคน ต้องจับมือกันก้าวผ่านเรื่องร้ายๆ ไปให้ได้นะ
-
อิคู่นี้มันหญิงร้ายชายโฉดกะชั่วจริงๆ
-
สองคนนี้เจออุปสรรค โรคจิตตามติดซะแระ
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
อิสองคนนี้มันโรคจิตแน่ๆ เสือใหญ้หมูน้อยสู้ๆนะ :katai2-1:
-
ทั้งคู่ต้องมั่นคงนะคะะะะะ เชื่อใจกันและกัน
รอตอนต่อไปเนาะ
-
สู้ต่อไปนะเสือร้ายและหมูปัง
ต่อให้มีอุปสรรคแค่ไหน แต่ก็ยังมีแม่ยกอยู่นะ
ปล.รอตอนต่อไปจ้าา
-
กาจพลกะยัยนี่มันน่า..... :z6: :z6: :z6:
-
:pig4:
-
อุปสรรคความรักตามมาเป็นขบวน หมูน้อยน่ะอาจจะมั่นในรักจริงแต่ที่จะยอมแพ้ก้อเพราะการไม่เชื่อมั่นในตัวเองเนี่ยแหละ ส่วนพี่ใหญ่ก้อเอ็นดูน้องเขาหน่อย อย่าใช้ความรุนแรงมากหนัก :m31:
-
ปังกับพี่ใหญ่สู้ๆนะ
-
อุปสรรคธรรมดามากกก
รออะไรล่ะฮะ กระทีบเลยพี่ใหญ่
แป๊ปเดียวรู้เรื่อง คาตีนทั้งคู่ไปเลย
-
รำคานกาจพล
-
ร่วมกันฝ่าฟันไปให้ได้น่ะ
-
จิตใจต่ำช้าไม่สมกับที่เกิดมามาหนังหน้าดีเลยนะคะทั้งสองคน
วันๆ คิดแต่จะสร้างความร้าวฉานให้ชาวบ้าน โรคจิตชะมัด
ขบวนการหมูน้อยและใหญ่เรนเจอร์เข้มแข็งไว้นะ ...เฮ่!!!
-
:m31:เกลียด อิสุ อยากจะกระทืบๆๆๆๆให้จมดินไปเลย อิพลอีกหน้าด้านมากๆ พี่ใหญ่จัดการให้ขาดเลยนะ
-
พี่ใหญ่เคลียร์ดิ๊
-
รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบ :mew1:
-
:เฮ้อ: เบื่อชะมัดไอ้พวกไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เลวกันจริงๆ
-
อะแฮ่ม คิดถึงกันบ่ ฮิฮิ
งานท่วมหัว เลยจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คิวของน้องปังเป็นคิวต่อไปและ คาดว่าคงอัพไม่เกินวันจันทร์นี้ละ :mew1:
ใครคิดถึงความน่ารักหงุงหงิงขึ้นเรื่อยๆของคู่นี้เตรียมตัวได้เลยนะคะ :-[
ฝากเพจติดตามความเคลื่อนไหวได้ที่นี้นะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
รอนะค้าา.. :catrun:
-
รอค่าาาา
-
รอน้าาา
-
Not Fat
{CH 40 ที่สุดของปังปัง}
สวนสุขภาพ ที่ที่รวบรวมการออกกำลังกายหลากหลายรูปแบบ มันค่อนข้างไกลจากมหาลัยของผมโดยการต้องนั่งรถประจำทางถึงสองต่อ แต่พอได้มาแล้วก็คุ้ม เพราะมันต่างจากฟิตเนส แล้วก็สวนสาธารณะ ใกล้ๆ มหาลัย เพราะไม่ว่าจะเบี่ยงหน้าไปทางไหนก็จำเจ จนไม่อยากจะออกกำลัง เลยต้องลองเปลี่ยนที่วิ่งที่ออกกำลังกาย เลยต้องมาที่นี้ และขากลับก็ไม่ต้องกลัวว่าตัวจะเหม็น เพราะผมสืบมาแล้วว่ามีห้องอาบน้ำให้ในสโมสรที่เป็นสระว่ายน้ำ
เห็นเค้าบอกกันว่าว่ายน้ำแล้วผอม ผมก็อยากจะลองเหมือนกันนะ แต่มันติดที่แผลในใจ ตอนเด็กๆ ผมเคยลงเล่นที่คลองแถวๆบ้าน แล้วจำได้ว่าตอนที่พ่อสอนผมลอยตัว พุงผมมันโผล่พ้นน้ำออกมาอย่างน่าขำ คนผ่านไปผ่านมาก็พากันหัวเราะ แถมมีเด็กรุ่นๆเดียวกันที่เล่นอยู่ใกล้ๆ ก็พากันแซว จากนั้นมา ผมเลยไม่คิดจะว่ายน้ำอีก เพราะน่าอายมากกับการที่ต้องใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวลงไปในสระ โชว์พุงป่องๆ กับผิวดำๆ ของผม
“ปังปัง อิอิ ไปวิ่งกัน” เล็กในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวกางเกงขาสั้นบอลขาสั้นสีดำพ้นขอบเสื้อมานิดๆกับรองเท้าวิ่งสีฟ้าที่ดูน่ารัก
พร้อมวิ่ง เดินมาคล่องแขนของผม ในขณะที่ผมกำลังยืนดูคุณป้าคุณน้ารำไทเก๊ก กันอยู่ที่ลายเกลียงตรงหน้า
วันนี้ตัวเล็กและเสาร์มาวิ่งด้วย เพราะเล็กบ่นว่าตัวเองอ้วนขึ้นและมีแก้มเยอะขึ้น แถมยังอึดอัดมาก ก็จริงนะ เล็กอ้วนขึ้นจนดูกลมๆ เพราะชอบคว้าเอาขนมที่พี่ใหญ่ซื้อมาแกล้งไปกินเองซะหมด ชอบกินมื้อดึก และยังชอบกินของหวานอีก เลยทำให้ดูมีน้ำมีนวลขึ้น และที่สำคัญดูน่ารักมากด้วย จนนายเสาร์ต้องคิดหนัก จากที่ไม่มีหึงไม่มีหวง คบกันแบบเหมือนเพื่อนและคู่กัด กลายเป็นต้องดูแล เป็นไม้กันผู้ชายเข้ามาหาตัวเล็กไม่เว้นแต่ละวัน
“จะมาทำไมวะ ไกลก็ไกล ที่จอดรถก็ไม่มี ต้องนั่งรถเมเหงือกแห้งมาแบบนี้” นายเสาร์คนขี้บ่นเดินมาข้างหลัง เอามือปัดไล่ความร้อนออกจากชุดเตะบอลเต็มยศ ทั้งๆตอนนี้ก็ 5 โมงกว่าแล้วด้วย
“ไม่ได้ขอให้ตามมาด้วยสักหน่อย จิ๊ มัดจุกให้เล็กหน่อยสิ” ตัวเล็กบ่นอย่างหัวเสียแต่ก็เดินไปอ้อนให้นายเสาร์มัดจุกให้ผมมองแล้วก็ยิ้ม เล็กเหมือนจะน่ารักมากขึ้น เวลาอยู่กับเสาร์
“สัด แล้วถ้ามีไอ้เหี้ยตัวไหนมาคาบแมวไปแดกละ หนังยางละไอ้แมวผี” นายเสาร์ บ่นไปอย่างไม่จริงจังมากนัก แบมือขอหนังยางจากคนหน้าหยิก ตัวเล็กวางหนังยางเส้นเล็กๆลงบนมือหนา และเงยหน้าขึ้นให้เจ้าหมาขี้หวงมัดจุกด้านหน้าให้
เป็นภาพที่คุ้นชินมากแล้วสำหรับผม เลยไม่ได้ออกอาการอิจฉาอะไร อีกอย่างพี่ใหญ่ไม่มาน่ะดีแล้วเดี๋ยวพอออกกำลังเสร็จคงได้พาผมเข้าร้านหมูกระทะแน่ๆ คนอะไรก็ไม่รู้ ขุนผมได้อย่างตั้งอกตั้งใจและประสบความสำเร็จด้วย น้ำหนักของผมขึ้นๆลงๆ ไม่คงที่ เพราะเราสองคนผลัดกันชักคะเย่อกันอยู่แบบนี้นี้แหละ
พูดก็พูดเถอะ ตอนนี้พี่ใหญ่ลุยโปรเจคจบอย่างบ้าคลั่ง จนผมแอบกังวนสุขภาพของเด็กปี 4 ตัวโตของผมแล้ว ถึงงานคณะจะเบาลง แต่โปรเจคที่ไม่ใช่แค่งานชิ้นเดียว แต่มีสั่งมาเรื่อยๆ จากทุกวิชาที่ประเดประดังเข้ามาทำให้พี่ใหญ่แทบไม่ได้นอน มือถึงออกแบบอีกมือต่อโมเดล สมองนี้ต้องคิดอยู่ตลอดเวลาเลย นี้กะว่ากลับไป คงต้องซื้อข้าวซื้อปลาไปฝากก่อนที่จะเป็นลมเป็นแล้ง คากองงานท่วมหัวไปซะก่อน และเห็นว่าบริษัทที่ไปฝึกงาน ก็เรียกตัวให้ไปทำงานอยู่ แต่พี่ใหญ่ยังขอเรียนก่อน และถ้ามีเวลาว่างก็จะช่วยทำงาน คิดเป็นฟรีแลนซ์ไป
“เล็กพร้อมแล้ว”
“อื้อ ปะ เล็กไม่เคยออกกำลัง เล็กต้องยืดเส้นก่อนนะเดี๋ยวจะปวดหลัง”
“มึงไปวิ่งเหอะ เดี๋ยวกูจัดการไอ้แมวผีนี้เอง”
“เอางั้นเหรอ” ผมเอียงคอให้พ่อคู่รัก หมาแมว ที่เหมือนจะทะเลาะกันตลอดเวลา
ก่อนที่เล็กจะหันมาพยักหน้าให้ผม และยิ้มจนตาปิดแต่มือนี้คว้าเอาหูของนายเสาร์มาบิดแล้ว ผมเลยหัวเราะและออกตัววิ่งผละออกมา ก่อนอื่นผมก็ต้องวิ่งวอมส์ไปเย๊าะๆก่อน ที่จะรักษาระดับความเร็วไว้ให้คงที่ ก่อนที่จะหันไปดูคนที่เต้นอาราบิกกันอยู่และต้องก้มหน้างุดวิ่งหนีเมื่อคิดถึงสภาพของผมไปเต้นบ้าง คงพิลึกน่าดู
ผมพยายามใช้ชีวิตปกติ ไม่สนใจทั้งพี่กาจพล และ สุชาดา ที่เหมือนจะเริ่มเยอะขึ้นทุกวัน เมื่อคืนก็มีเบอร์แปลกโทรมาด่าผมด้วยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ พอรู้ว่าเป็นเสียงใครก็กดวางและบล็อกเบอร์นั้นทันที โซเชียลก็ไม่ค่อยเล่นอยู่แล้วเลยไม่ค่อยอะไรมากนัก แต่ก็ล็อกเอาไว้หมดถ้าไม่ใช่เพื่อนก็คือไม่เห็น ส่วนเรื่องเบอร์โทรผมไม่อยากเปลี่ยนเพราะเป็นเบอร์ที่ใช้มานานมาก ถึงอย่างงั้นจากที่กลัวๆ ก็เริ่มหายกลัวและรู้สึกตลกเหมือนโดนเด็กแกล้งซะมากกว่า
ส่วนพี่กาจพลก็หายไปเลย มีบ้างที่มีให้เห็นคอยซื้อโน้นซื้อนี้มาฝากในตอนที่พี่ใหญ่ไม่อยู่เหมือนจะรู้ตารางชีวิตของเราเหลือเกิน แต่ยังไม่มีอะไรที่เกินเลยไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ผมไม่อยากเก็บเอามันมาคิดมาก มุ่งใช้ชีวิตอย่างที่เคยเป็น ถึงอย่างงั้นก็ไม่ประมาท เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าอันตรายถ้าจะเล่นกับสุชาดา ไม่รู้สิ ผมกลับคิดว่าผมกับพี่ใหญ่ กลับสนิท เข้าใจและไว้ใจกันมากขึ้น หลังได้อยู่ในเหตุการณ์สุดประหลาดนี้ ชีวิตผมมันยิ่งกว่าละครอีกแหะ
ก็นะ พี่ใหญ่ออกจะน่ารักขนาดนี้ เฮ้อ …-//////- ผมพูดอะไรออกไป … เขิน
วิ่งไปสักพัก ตัวเล็กก็วิ่งมาข้างๆผม หน้าเห่อแดง ยิ้มไปหอบไป ผมเลยต้องบอกวิธีการหายใจอย่างถูกวิธีให้ เล็กหยุดพักไม่ถึงนาทีก็วิ่งต่อ โดยมีนายเสาร์วิ่งตามมาเยาะๆด้านหลัง แต่ดูเหมือนแค่ รอบเดียวเล็กก็ไม่ไหวของยอมแพ้ นึกสนุกชวนเสาร์ไปเต้นอารบิกผมเลยต้องกลับมาวิ่งคนเดียวต่อ
สักพักพวกเราก็พากันกลับ หลังจากที่อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ตอนแรกเล็กบอกอยากแวะตลาดกลางทาง แต่ด้วยความเป็นห่วงพี่ใหญ่ที่ยังไม่ได้กินข้าวเลยขอกลับเลย เล็กก็เลยยอมกลับ ทั้งๆที่ผมบอกแล้วว่ากลับก่อนได้เลย ก็นั้นละครับ ผมเลยต้องแวะซื้อข้าวในซอยให้พี่ใหญ่อีกตามเคย
“คืนนี้พี่ใหญ่ก็ยึดตัวปังปังไปอีกแล้ว เล็กละเบื๊อเบื่อ” ตัวเล็กเอาหัวมุดไหล่ ผมขณะที่เสาร์ย่นปากและเดินเลยไปเข้าห้องตัวเอง ที่อยู่ถัดไปอีกห้องนึง
“เอาน่ะ เดี๋ยวปังเอาข้าวไปให้พี่ใหญ่ก่อน ถ้าออกมาได้จะไปทำการบ้านด้วยนะ”
“เหอะ ฝันไปเถอะว่าเสือใหญ่ขี้โมโหนั้นจะให้เหยื่อออกจากถ้ำ”
ตัวเล็กพูดและหัวเราะออกมาอย่างไม่ถือสาอะไรนัก ยอมผละออกเดินเข้าไปในห้อง พอเห็นว่าทุกคนเข้าห้องหมดแล้ว ผมเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่และบิดประตูเปิดเข้าไป และก็ต้องเอามืออุดหูเมื่อเสือร้ายเปิดเพลงที่ร้องแหกปากโวยวายฟังไม่รู้เรื่องดังลั่นห้องไปหมด ต้องรีบปิดห้อง โชคดีที่ห้องเราเป็นแบบเก็บเสียงพอสมควรก่อนที่จะวิ่งเข้าไปปิดเพลง
“อ้าวปิดทำไม คนทำงานอยู่” พี่ใหญ่ที่นั่งจ้องคอมอยู่ละตามามองผมทำหน้างงใส่ผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นตาขุ่นๆเคืองๆ เหมือนเพิ่งนึกอะไรออก เป็นคนยังไงเนี้ย !!!
“เสียงดังอะไรขนาดนี้ฮะ” ผมมุ่ยหน้า
ก่อนจะก้มลงไปเปิดเพลงที่จังหวะเบา สบายๆ คลอไปทั้งห้องที่มืดสลัว เพราะพี่ใหญ่กำลังสร้างแรงบันดาลใจในการทำงาน แต่ผมเห็นว่าตาพี่ใหญ่จะเสียเอาเลยตะครุบเปิดไฟให้สว่างโล่งทั้งห้อง พี่ใหญ่จิ๊ปากอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ไม่สนใจผมหันไปทำงานต่อเงียบๆ
“ไม่พอใจหรือครับ” ผมเดินเอาข้าวไปวางบนโต๊ะข้างๆเขา ก่อนจะเดินมานั่งที่เตียงนอนด้านหลังห่างกันไม่มากนัก เค้าไม่หันมามอง และก็ไม่ตอบอะไรผม หว่า … เด็กตัวโตของผมชักจะโยเยซะแล้วสิ
“พี่ใหญ่ กินข้าวก่อนสิ 2 ทุ่มแล้วนะครับ” ผมพูดขึ้นอีก เขาก็ไม่สนใจอีก
จนผมต้องขยับตัวไปเอาคางวางบนไหล่ของเขาจากด้านหลังและพูดเรียกชื่อเขาอีกรอบ เขาเหลือบหันมามองตาขุ่น เก๊กหน้าไม่ให้ยิ้ม … นับวันคนๆนี้ยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน ยิ่งเป็นเด็กน้อย และยิ่งเป็นตัวของตัวเอง ทำให้ผมหัวเราะในความขัดแย้งของพี่เขาอยู่เกือบทุกวัน โหดนะครับ แต่ก็ใจดี และขี้อ้อนตามแบบฉบับของเขา เวลาอยู่กับผม เป็นคนใจร้อนแบบผู้ใหญ่เวลาอยู่กับคนอื่น แต่ถ้าอยู่กันสองคนจะใจร้อนแบบเด็กๆ และขี้งอนมากงอนแต่ละทีก็แอบน่ากลัวชะมัด แต่ก็เป็นที่พึงพาได้ อบอุ่น และยังคงนิ่งรักษาลุคที่ทำให้ทุกคนหลงใหลได้ โดยเฉพาะผมเวลานี้ที่พูดได้เต็มปากเต็มคำว่า คนๆนี้คือคนที่ผมรัก -//////- เขิน …
“หึหึ ไอ้หมูหน้าแดง” พี่ใหญ่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันมามองหน้าผมตรงๆ มือหนาปัดปอยผมที่ร่วงหล่นมาทิ่มตาของผม เชยคางผมขึ้นไปก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ … นะ หน้าผมจะร้อนตายอยู่แล้วคนบ้า!
“งะ งอนอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามและก้มหน้างุดลงอีก เพราะเงยขึ้นไปเห็นแววตาอบอุ่นที่ผมไม่เคยเห็นส่งไปให้ใคร ผมขอถือลิขสิทธิ์นี้ตลอดไปเลยได้ไหม
“แล้วนายละ เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลยนี้ มีเอาคางมาวางบนไหล่คนอื่นเขาด้วย แต่ก่อนไม่เคยเห็นกล้า”
“ไม่ได้หรอ … ขอโทษนะครับ”
“ใครบอกไม่ได้”
ปากชื้นๆไล่หอมขมับผมเลื่อนลงมาที่แก้มที่เดิมก่อนจะจุ๊บลงเบาๆที่ปากของผม และทำท่าจะมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องเอามือห้ามปิดปากเอาไว้ก่อนจะโดนรังแกไปมากกว่านี้ จากนั้นคนตัวโตก็หัวเราะเยาะผม ก่อนจะหันไปกินข้าวที่ผมซื้อมาให้ ไม่วายกอดคอลากผมไปกินด้วย ดีนะซื้อมาแค่กล่องเดียว ไม่งั้นที่วิ่งมาเหนื่อยๆต้องจบเฮแน่ๆ
“แล้วทำไมวันนี้ไปไหนไม่บอก” พอกินเสร็จ พี่ใหญ่ก็ตั้งคำถามขึ้น ในขณะที่ผมเพิ่งอาบน้ำแปรงฟันใหม่อีกรอบและเตรียมตัวจะทำงานที่เตรียมอุปกรณ์ไว้แล้วบนเตียง
“ผมบอกแล้วนะ ตอนที่พี่ใหญ่เอาแต่ทำงานน่ะ” ผมล้มนอนกับเตียงเอาหน้าซุกหน้าลงกับหมอน ง่วงแล้วอะ
“บอกตอนไหน… ไอ้ปังจะนอนแล้วเหรอไง”
“ยัง เดี๋ยวผมทำงานต่อ แค่พักสายตา” ผมบอก ก่อนจะหลับตาลง หมอนนุ่มๆทำให้ผมนอนสบายมากขึ้น เสียงเพลงกับแอร์เย็นๆ มีลมอุ่นๆคลึงไปมาบนหน้า จนผมอบอุ่นไปทั้งใจ … ขอพัก 10 นาที เดี๋ยวปังจะลุกขึ้นมาทำงานต่อนะ …
-ใหญ่-
“ไอ้ปัง”
ผ่านไป 10 นาที ผมหันไปเรียกไอ้ปังที่นอนกรนน้อยๆหายใจสม่ำเสมอ ดูมัน ไหนบอกพักสายตา เล่นกรนคร่อกๆแบบนี้ดูท่าจะยาวและคืนนี้ ผมเหยียดยิ้มมองไอ้เด็กอ้วนที่นอนอืดอยู่บนเตียงทับแขนตัวเองอยู่มีอุปกรณ์ที่อุตส่าห์เตรียมวางไว้เองซะดิบดีเหมือนจะทำงาน พอหัวถึงหมอนก็นอนแผ่ไปซะแบบนั้น ไอ้ปังดูผ่อนคลายเวลาอยู่กับผมมากขึ้น ไม่ขี้กลัวขี้เกรงใจเหมือนแต่ก่อน รู้จักอ้อน รู้จักโมโหบ้างแล้ว แต่ผมรู้ว่าในตัวของมันยังมีความงอแงมากกว่านี้อีก หึหึ อีกหน่อยคงได้เห็นกันละนะ
เอาเถอะ ยังไงไอ้ปังมันก็คือไอ้ปัง ไอ้หมูจอมคิดมาก แต่อ่อนโยนและน่ารักมากสำหรับผมนั้นละ หึหึ ดูแก้มมันสิ เป็นพวงซะขนาดนั้น เมื่อก่อนไอ้พวกเวรทั้งหลายที่ซุ่มนินทากันไปเรื่อย มองว่าผมชอบของแปลก และผมก็ไม่ได้แคร์อะไร แต่เดี๋ยวนี้ มันออกจะน่ารักขึ้น จนพวกมันอิจฉากันเป็นแถว ผิวของมันออกเหลืองๆขาวๆขึ้น จากเดิมที่ผิวออกสีน้ำตาล หน้าตาผ่องใสเพราะออกกำลังกาย หน้าเรียวขึ้นจากการดัดฟันแต่แก้มงี้ยุ้ยจนผมหมั่นไส้และอยากจะขยำให้เขียว แต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้ ก่อนที่ไอ้ปังมันจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ขี้เกียจตามง้องอน รำคาญ หึหึ
มันอาจจะไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้มันผอมลงเยอะแค่ไหน ถึงจะดูเจ้าเนื้อแต่ ปีครึ่งที่ผ่านมาก็ลดลงไปเยอะ ซึ่งผมไม่ปลื้มสักเท่าไหร่ อาจจะเป็นคนแปลกนะ ที่ผมไม่อยากให้มันผอม แต่ในตอนที่มันกินของอร่อยๆ หน้าตามันมีความสุขแค่ไหน เวลาได้พัก
กายลงหมอน และหลับไปอย่างสบายโดยไม่ต้องเมื่อยขบ ก็ทำให้ผมพลอยสบายใจไปด้วย และผมก็ไม่แคร์สักเท่าไหร่ ถ้ามันจะกลับไปรูปร่างลักษณะเดิม เพราะยังไงในตอนแรก ผมก็ไม่ได้เลือกที่จะเอามันเป็นแฟนเพราะหน้าตาอยู่แล้ว ด้วยความบ้าบิ่นและอยากลองของล้วนๆ แต่ที่สุด ของก็ย้อนเข้าตัว หลงหัวปักหัวปำ เลยเรื่อยมาจนถึงตอนนี้
“นี้ ไม่ทำงานหรือไง” ผมถามไปอีกที และเสียงไอ้ปังก็ดังฮือ ออกมาจากลำคอ และพลิกหันไปอีกข้างอย่างรำคาญ หึ ไอ้เด็กขี้เซาเอ้ย
ฟอด …
ไม่ทันได้รู้ตัวหรอกขามันเดินมาหอมแก้มใสนุ่มนิ่มที่เย็นเฉียบหอมกลิ่นแป้งอ่อนๆ ผิวมันเนียนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ จากยาเสริมอาหาร การออกกำลังกายที่ทำเป็นประจำ หรือผมไม่ทันสังเกตเองว่าตัวเองหลงกลไอ้หมูนี้ไปแล้วแค่ไหน หึหึ
ผมค่อยๆเคลียอุปกรณ์ของไอ้ปังที่วางอยู่ข้างๆตัวมันลงข้างเตียง ก่อนจะจัดท่าจัดทางให้ไอ้เด็กนี้นอนให้สบาย มีแวบนึงที่ผมเห็นว่ามันลืมตาขึ้นมามองหน้าผม ก่อนจะหลับลงเหมือนคนละเมอ ไอ้ใหญ่เลยอดเอ็นดูไม่ได้ ก้มลงไปจูบปากนุ่มๆของมันเป็นการาตรีสวัสดิ์ ก่อนจะห่มผ้าหนาให้เบาแอร์ที่เย็นเฉียบลง ส่วนตัวเองก็ผละออกมานั่งทำงานอยู่เหมือนเดิม
จากวันนั้นที่เรื่องวุ่นวายของไอ้กาจพลจบลง ผมก็ไม่ได้เห็นมันมาวนเวียนใกล้ๆอีก หรือจะมาแต่ผมไม่รู้ก็ไม่ทราบและคิดซะว่าปล่อยมันไปอย่างน้อยก็มั่นใจว่าคนของผมคงไม่ลงไปมั่วแน่นอน ถึงมันจะขี้ลังเลและเคยรักเคยหลงกันมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้ดีว่าไอ้หมูมันตระหนักได้ว่ามันอยู่ในกรงเล็บของใคร ส่วนสุชาดา ผมก็พยายามจะไม่สนใจถึงแม้แม่เจ้าประคุณจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม เห็นส่งข้อความมาบอกว่า จะแฉรูปเราที่เคยกอดกันลงเน็ต ผมก็ไม่ได้ตอบกลับ
คืออยากทำอะไรก็ทำ เพราะยังไงคนที่เสียที่สุดก็ไม่ใช่ผม ถ้าหนักๆ เข้าเรื่องถึงตำรวจ เธอต่างหากที่เป็นคนจะต้องร้องไห้ ไม่ใช่ผม ทั้งจากค่าเสียหายที่ผมจะเรียกซะให้หมดตัวและเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางอีกต่างหาก สุชาดาไม่ใช่คนโง่ ถึงจะขาดสติไปบ้างก็ถือซะว่าอย่าถือคนบ้าว่าคนเมาก็จบ
คลืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คลืดดดดดดดดดดดด
“ว่าไง” ผมกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ไอ้ซิ่ง ปลายสายดูเงียบเหมือนมันอยู่ในห้องที่เสียงก้องไปมา
“ไอ้ใหญ่ มึงออกมาที่ร้าน XXX หน่อยได้เปล่าวะ”
“มีอะไร” มันหัวเราะแหะๆเหมือนจะเกรงใจผมอยู่พอสมควร พวกมันรู้ดี ถ้าผมทำงานเมื่อไหร่ ถ้ากินเหล้าก็กินอยู่หอพอกรึมๆมีอารมณ์ทำงานสมองแล่น จะไปร้านก็ต่อเมื่อที่ไม่มีงานเท่านั้นแหละ ยิ่งเดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยได้เข้า เพราะมีไอ้ตัวแมลงง๊องแง๊งตัวอ้วนขี้น้อยใจรออยู่ห้อง นอกจากจะนานๆทีที่เปรี้ยวปาก
“กูเห็นแฟนเก่ามึงมาเมาอยู่แหกปากหาแต่มึงอะ เลยอยากให้มึงมาดูหน่อย แม่งไม่เอาใครเลยนอกจากจะร้องหาแต่มึง กลัวว่าจะมีไอ้ห่าตัวไหนลากไปซะก่อนอะดิ” ผมขมวดคิ้วทันที … ห่าอะไรวะ จะเมาก็เสือกมาเมาใกล้ๆหูใกล้ๆตากูซะอีกแหนะ
“เรียกตำรวจสิ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก มืออีกข้างก็คลิกทำงานในจอโน๊ตบุ๊กไปด้วย
“เออ มึงเรียกตำรวจมาด้วย อะ! ไอ้สัตว์” ไอ้ซิ่งหันไปด่าใครสักคน ผมไม่ได้สนใจเสียงคนคุยกันของปลายสายนัก
“มึงก็จัดการแล้วกัน กูวานหน่อย” ผมว่าแล้วก็จะทำท่าวางสายแต่ไอ้ซิ่งมันตะโกนมาห้ามผมซะก่อน … ทำไมมันดูลนลานจังวะ เสียงของมันเหมือนไม่ได้อยู่ในร้านเหล้า แต่อยู่ในที่ที่เงียบพอที่ผมจะไม่ได้ยินเสียงเพลงที่ดังของร้านเหล้า หรือแม้แต่เสียงจอแจของคนรอบข้าง … คิ้วผมกระตุกขึ้นทันที นึกประหลาดใจหรี่ตาลง
“ไอ้ซิ่ง” ผมเรียกชื่อมันเสียงต่ำ
“ไอ้ใหญ่ … อุ๊ก แม่ง!” เสียงดังตุ๊บและเสียงกระอักจุกของไอ้ซิ่งทำให้ผมถลาลุกขึ้นยืนในทันที มันเรื่องห่าอะไรกันวะ!?
“ใหญ่ค่า~”
“สุ!” ผมตะโกนออกมาอย่างหัวเสียง ผู้หญิงคนนี้ … ไม่เคยหลาบจำซะเลยให้ตายสิ แถมรอบนี้ยังเอาคนรอบข้างของผมไปเอี่ยวด้วยแบบนี้
“ใช่คะ สุเอง ดีใจจังที่ใหญ่ยังจำได้ สุอยากคุยกับใหญ่จังเลยคะ” เสียงของสุชาดาฟังดูอ่อนหวานจนเลี่ยนในโสตประสาทของผม
“ก็ได้ ฉันจะไปคุยกับเธอ แต่ … ขอร้องอย่าทำให้มันเป็นหนังโรคจิตไปมากกว่านี้” ผมว่าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เธอหัวเราะเสียงใสตอบกลับมาอย่างไม่สทกสะท้านก่อนจะบอกที่นัดหมายให้ผมรู้ ผมก้มลงจดอย่างละเอียดอย่างไม่รอช้า
“แล้วเจอกันนะคะใหญ่ อ่อ แล้วก็ไม่ต้องเอาอีอ้วนตุ๊ดนั้นมานะคะ สุขยะแขยง” เธอวางสายไปในทันทีที่ด่าไอ้ปังเสร็จ ผมถอนหายใจวูบก่อนจะคว้าเอากุญแจมอเตอร์ไซค์มาในทันที เตรียมจะก้าวออกนอกห้องแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงแหบพร่านของคนพึ่งตื่นนอนดังขึ้นซะก่อน
“จะไปไหนครับ”
“ข้างนอก” ผมตอบไปแบบกว้างๆ ไอ้หมูผงกหัวลุกขึ้นนั่งหังฟูตาตี่ๆเหมือนลืมไม่ขึ้น แก้มแดงนิดๆของมันทำให้ผมไม่อยากที่จะก้าวออกจากห้อง อยากจะทิ้งไอ้ซิ่งให้ตกระกำลำบากไปตามยถากรรม แต่ทำไม่ได้ เพราะทั้งหมดเกี่ยวข้องกับผม ผมเลยต้องใจแข่งเมินหน้าหนีไปซะก่อน
“รีบกลับมานะครับดึกแล้ว ด้านนอกอันตราย” เสียงนั้นเจือไปด้วยแววอบอุ่นและห่วงใย ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปก้มลงหอมแก้มมันอย่างหมั่นเขี้ยว
“จะรีบกลับ นอนซะ ใครมาเคาะประตูไม่ต้องเปิด จนกว่าจะรู้ว่าเป็นฉัน เข้าใจนะ”
เจ้าปังพยักหน้า ก่อนจะล้มตัวนอนบ่นพึมพำถึงงานที่ยังทำค้างอยู่ สองสามคำ แล้วก็หลับไป ดีแล้วที่ไอ้ปังไม่ใช่คนรั้นที่จะตามผมไปไหนมาไหนเหมือนฝาแฝดตัวติดกันถึงผมจะอยากให้มันทำแบบนั้นในบางครั้งบ้าง แต่ครั้งนี้ ผมต้องจัดการให้เหตุการณ์สงบและตัดขาด เอาให้หลาบจำ
พอผมเห็นว่าไอ้หมูหลับไปแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องอย่างเร่งด่วน ก่อนที่อะไรมันจะเลวร้ายมากกว่านี้ … ก็ดี ถ้าอยากให้ผมเอาจริงมากนัก เรื่องแม่งจะได้จบๆไปสักที รำคาญฉิบหาย ไม่รู้จะตามรังควานห่าอะไรนักหนากับกูเนี้ย
.
.
.
บิ๊กไบค์สีดำคันงามแล่นเข้ามาในซอยที่รกร้างและมือทึบ ข้างทางมีศาลพระภูมิเก่า ซากปูนปรักหักพังจากสิ่งก่อสร้างที่ถูกทุบทิ้ง มีไฟทางส่องสว่างเพียงหย่อมๆ ต้นไม้ที่ขึ้นรกอย่างน่าหวาดเกรง สุดซอยเป็นทางตันไม่มีทางทะลุไปไหนได้ในทั้งสิ้น ทุกองค์ประกอบดูเหมือนจะไม่น่าไว้วางใจไปเสียหมดในเวลากลางคืน หน้าคมใต้หมวกกันน๊อก ขมวดคิ้วเมื่อเห็นทางที่ดำมืดด้านหน้า เหมือนจะจมลงสู่ความมืดแต่ไม่ได้มีความหวั่นเกรงแต่อย่างใดตามนิสัยที่บ้าบิ่นอย่างเงียบๆและคนจริง มือแกร่งบิดแฮนท์รถเร่งความเร็วยิ่งขึ้น เพราะต้องการให้ถึงจุดหมายให้ไวที่สุด เท่าที่จะทำได้ เพราะสหายสนิทที่ต้องเจอกับเหตุการณ์อันไม่คาดคิด จากความหลังของตนที่ดันไปรักหมดใจกับผู้หญิงไร้สติอย่างสุชาดา
เอี๊ยด!
ล้อใหญ่ของมอเตอร์ไซค์คู่กายของเสือร้ายเสียดสีกับพื้นถนนจนเกิดเป็นเสียงลาดไปกับพื้น ก่อนจะจอดสนิทท้ายรถตู้สีขาวฟิล์มทึบตรงหน้าที่ชายร่างสูงใหญ่ที่พอฟัดพอเหวี่ยงกับเขาได้พอสมควรยืนคุมเชิงรออยู่แล้ว 2 คน พี่ใหญ่ก้าวลงจากรถและถอดหมวกกันนอกออกอย่างรวดเร็วแต่เคร่งครึม เขามามือเปล่าและไม่อาทรต่อภัยด้านหน้าสักเท่าไหร่นัก เพราะยังเชื่อว่า ซิ่ง เพื่อนสนิทของเขาจะยังไม่เป็นอันตรายในเวลานี้ อย่างน้อยคงแค่ฟกช้ำไปบ้างเท่านั้น และเขาก็ยังเชื่ออีกว่า สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ด้วยตนเอง
“ถามจริงมึงไม่กลัวผีกันหรือไง” เสือ ใหญ่แค่นแสยะยิ้มเล็กน้อย มองหน้ายักษ์ปักหลั่นสองตนที่ยืนมองเขาอยู่อย่างหยามๆ ก่อนที่เสียงอันน่าเกลียดจะเปล่งออกมาเป็นประโยค โดยที่พี่ใหญ่ไปจำเป็นต้องง้างปากออกมาให้เสียเวลา
“คุณสุ รออยู่ในรถ”
ขาดเสียงของเจ้ายักษ์ปักหลั่น ประตูรถตู้ก็เปิดออก ทันทีร่างเพรียวระหง ในชุดเกาะอกโฉบเฉียวสีดำตัดกับผิวขาวราวกับหิมะห่อหุ้มเนื้อกายแทบไม่มิด กางเกงยีนพอดีตัว รับกับขาอวบอันสมส่วน ผมสีดำยาวสลวยม้วนเกรียวใหญ่รับกับใบหน้าจิ้มลิ่มแสยะยิ้มอย่างดีอกดีใจ ก่อนจะถลาวิ่งเข้ามาเกาะแขนของเสือร้ายอย่างถือเป็นเข้าของ โดยที่ร่างสูงยืนสงบนิ่ง ตาคมมองไปยั่งฟิล์มหนาทึบของรถอย่างที่จะสำรวจให้เห็นสหายภายใน
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
“แหม ใหญ่คะ อย่าห่างเหิน กับสุแบบนี้สิคะ” เสียงหวานจ๋อยนั้นเปล่งออกมาอย่างออดอ้อนและออเซาะ ถึงอย่างงั้นใหญ่ก็ไม่ได้เห็นหลักสำคัญที่ทำให้หัวใจกระตุก มันหมดไปนานแล้วไอ้ความรักที่โง่งมงายยอมให้แม่สาวสวยนั้นสวมเขาให้แก่เจ้าป่าอย่างเขา
“เมื่อไหร่จะเลิกบ้า” ร่างสูงเปรยขึ้นมาเบาๆ ทำให้สุชาดาทำเสียงกะเง้ากะงอดอย่างน้อยอกน้อยใจ ซบหน้าบางลงบนเสื้อคุมหนังสีดำ
“ทำไมคะใหญ่ ทำไมถึงรักไอ้อ้วนนั้นได้หัวปักหัวปลำขนาดนั้น ทั้งๆที่สุก็มีทุกอย่าง แถมใหญ่ก็รักสุ เรารักกันนี้คะ ใหญ่จำอดีตไม่ได้แล้วหรือไง”
ใหญ่เหลือบตาขึ้นบนอย่างเบื่อหน่าย สุชาดาในตอนนี้ สู้อะไรกับหมูปัง หวานใจของเสือใหญ่เลยไม่ได้แม้แต่น้อย เขายอมรับเหลือเกินว่าเธอนั้นสวยสง่า เป็นสเปคที่เขาชอบ แต่กับปังปัง นั้นคือความรักอันแท้จริง ไม่มีความเสแสร้งเจือปนอยู่แม้แต่น้อย มันบริสุทธิ์ เชื่อถือได้ และคุ้มค่ากับการที่จะทุ้มหัวใจรักลงไปอย่างภาคภูมิ
ร่างสูงตระหนักได้อย่างนั้นก็พยายามที่จะแขนออกจากพันธนาการของหญิงสาว แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ไม่ยอมที่จะปล่อยแขนแกร่งนั้นออกง่ายๆ จนใหญ่เกิดอาการสะอิดสะเอียนถึงขีดสุด กระชากแขนออกอย่างไว และทันใดนั้น ก็ใช้มืออีกข้างผลักสุชาดาออกเบาๆใน ด้วยพละกำลังของแรงผู้ชาย ทำให้เธอกรี๊ดลั่นเซถลาลงไปกองกับพื้น
ทันใดนั้น ใหญ่ก็ไม่รอช้า ถลาเข้าไปที่รถตู้ที่จอดไฟกระพริบบอยู่ด้านหน้า ก่อนจะชะงักเมื่อชายฉกรรจ์ร่างสูงดั่งยักษา ยืนสกัดอยู่ด้านหน้า ใหญ่หัวเราะในลำคอ นิดๆ ก่อนจะคว้าเอาสนับมือที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้มาก่อนขึ้นมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อหนัง และยืนคุมเชิงอยู่เช่นนั้น เพราะเจ้ายักษ์สองตัวก็ไม่ได้ถลาเข้าหากรงเล็บของใหญ่แต่อย่างใด
“ใหญ่บังคับสุเองนะคะ จัดการไอ้โง่นี้ให้ตายไปเลย!!!!!”
เสียงแว๊ดของสุที่เพิ่งยืนขึ้นทรงตัวอยู่บนส้นสูงได้ผรุสวาทขึ้นอย่างโมโหแก้มขาวทั้งคู่แดงปลั่งอย่างเกรียวกราด ขาดเสียงเจ้ายักษ์สองตัวก็พุ่งเข้าหาเสือใหญ่อย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ในสายตาของนักเรียนประสบการณ์มวยไทยชั้นครูและยูโดสายดำอย่างเขา
ร่างสูงตระหง่านของพี่ใหญ่ ตวัดชกเข้าที่กกหูของเจ้าคนนึงอย่างรุนแรง โดนฤทธิ์ของสนับมือทำให้ได้แผลแตกที่ใบหน้าในทันทีนั้น ก่อนที่จะจับทุ้มเจ้าร่างยักษ์ไปผงะชนเข้ากับเพื่อนของมันอีกคนที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ไม่เป็นท่า นึกอยู่ในใจว่า ไอ้คนพวกนี้มันใหญ่แค่ตัว ใจมันไม่ได้ใหญ่ด้วย เรื่องปืนผาหน้าไม้เห็นทีว่าจะไม่เห็นให้เป็นอันตรายต่อตน เพราะท่าหากมี เขาก็ต้องสังเกตเห็นก่อนหน้านี้แล้วจากการประกาศศักดิ์ดาไว้ก่อนหน้านี้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พวกบ้า ฉันอุตส่าห์จ้างมาแพงนะ ลุกๆๆๆ ลุกเดี๋ยวนี้!!!!!”
ใหญ่ ไม่ได้สนใจกับเสียงเอ็ดตะโร โวยวายของสุชาดาที่กำลังเอากระเป๋าราคาแพงนั้นฟาดเจ้านักเลงรับใช้ ที่จ้างมาสำหรับจัดการเขาโดยเฉพาะ โดยที่เธอเองก็น่าจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าเสือร้ายนั้นกรงเล็บแพรวพราวขนาดไหน แต่เลือกที่จะเดินข้าวฉับๆไปที่ประตูของรถตู้ที่จอดไฟกระพริบ อยู่ก่อนที่มือหนาจะกระชากเปิดประตูอย่างไว ทันใดนั้นตาคมก็เบิ่งกว้าง เบี่ยงตัวหลบคมมีดแวววับส่องกับแสงจันทร์สว่างที่แทงสวนออกมา อย่าทันท่วงที
เสือใหญ่ไม่ได้สนใจกับเสืออู้อี้ของ ซิ่ง เพื่อนสนิท ที่ดังอู้อี้ออกมาจากผ้าเช็ดหน้าสีมอๆที่ใช้คาดปากเอาไว้เหมือนจะเป็นสัญญาณที่คอยเตือนให้ใหญ่นั้นระวังตัว ร่างสูงนึกหัวเราะในใจ นึกว่าตัวเองกำลังเป็นดาราเจ้าบทบาทอยู่ในหนังเรื่องอะไรอยู่ สุชาดาก็ร้ายเหลือเกินอยากรู้นักเธอสติฟั่นเฟือนถึงขนาดไปจำฉากภาพยนตร์นี้มาได้อย่างอลังกาลอะไรเช่นนี้ แต่ก็ได้แต่เพียงนึก เพราะสถานการณ์ มันชั่งเต็มไปด้วยความกดดัน จากการที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลยของจอมบงการไร้สติของผู้หญิงคนนี้ ดั่งเช่นกำลังเล่นกับพญามัจจุราชร้ายที่จ้องจะเอาชีวิต
มือหนาขว้าเอาข้อมือแกร่งพอสมควรนั้น กระชากลงมากก่อนจะถวายศอกให้ จนหน้าเหี้ยมๆนั้นหงายกระอั๊กเลือดออกมา ทันใดนั้นแววตาดั่งสัตว์ป่าก็เหลือบไปเห็น เจ้ายักษ์ 1 ใน 2 ที่ล้มคว่ำไปแล้วลุกขึ้นมาและจ้องจะเข้ามาตะครุบเขา ในมือถือมีดเล่มใหญ่น่ากลัว เขาเลยถีบย้อนหลังไปเต็มแรง จนเจ้านั้นเซถลาตกคูข้างทางไปเสียงน้ำแตกกระจายดังตูม พร้อมกับเสียงกริ๊ก อันเป็นที่รู้กันว่าคือวัตถุมันวาวและคมกริบได้หลุดออกจากมือของเจ้ายักษ์นั้นไปเสียแล้ว
เสือร้าย กำสนับมือแน่น ก่อนจะตะบันลงใบหน้าของเข้ามือมีดคนแรกอย่างสุดแรงเกิดเป็นเสียงผลั๊กหนักๆอยู่สองสามที ก่อนที่จะปล่อยให้เจ้านั้นหล่นกองอยู่ที่พื้นเลือดอาบหน้าอย่างหมดแรง เขาไม่รอช้า หันไปมองในรถตู้เพื่อสำรวจหาอีกว่ามีศัตรูอยู่ตรงไหนอีกหรือไม่ ปรากฏความว่างเปล่า
ทำให้ใหญ่หันมากระชากเพื่อนของตัวเอง เข้ามาใกล้ เร่งแก้เชือกที่มัดแขนขาเอาไว้ ยังไม่ทันจะเสร็จ ซิ่งก็ลืมตาโผล่งร้องเสียงหลงออกมา ใหญ่คิ้วกระตุก ก่อนที่จะรู้สึกเย็บวาบไปทั่วทั้งหลัง
ฉึบ …
ร่างสูงกระตุกเล็กๆเมื่อวัตถุเย็นเหยือกที่ทิ่มแทงเขาอยู่ด้านหลัง ถึงมันจะยังไม่เข้าถึงเนื้อของเขามากนัก แต่ก็พอที่จะทะลุผ่านเสื้อหนังและเสื้อยืนบางๆที่อยู่ด้านในและทำให้เขาเลือดซิบๆออกมาได้ พอแสบๆคันๆ
“สุรักใหญ่ … แต่ใหญ่โง่เหลือเกิน” เสียงหวานของสุ พึมพำออกมาจากเบื้องหลัง
ทันใดนั้น พี่ใหญ่ก็ตระหนักถึงเหตุการณ์ได้ทันที ด้วยความประมาทที่เขาไม่ได้ได้เตะมีดที่หล่นจากเจ้าหมาลอบกัดนั้นให้พ้นทางไป ทำให้สุชาดาได้โอกาส ถลาเข้ามาหยิบและเริ่มที่จะอะไรโง่ๆกับเขาถึงเพียงนี้ เหงื่อเม็ดเล็กๆผลุดขึ้นบนใบหน้าคมของใหญ่ ต่างจากหญิงสาวที่บัดนี้ แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวหัวเราะในลำคอราวกับคนบ้าไปเสียแล้ว
“ใหญ่ตอบมา ว่าจะกลับไปรักกับสุ แต่งงานกับสุ มีลูกกับสุ นะคะ ก่อนที่สุจะฆ่าใหญ่ หึหึ” หญิงสาวพูดต่อมาอีก ก่อนจะค่อยๆกดมีดลงมาอีก เพราะที่จะแทงเข้าไปให้สุดด้าม คาหลังของคนที่เธอนั้นรักสุดดวงใจ อยากได้กลับมานั้นใจแทบขาด
“สุ” เสียงแหบพล่านในลำคอของใหญ่ เปล่งชื่อของหล่อนออกมา ทำให้สุชาดาหัวเราะเสียงใส คิดว่าเขาจะยอมศิโรราชให้แก่เธอเสียแล้ว แต่ประโยคต่อมาก็ทำให้รอยยิ้มอันน่าหลัวนั้นหดหายไป
“จบงานนี้ไป หาหมอซะนะ”
“ใหญ่อยากตายมากใช่ไหมคะ!!!!! ได้!!!! กรี๊ด!!!”
ผลั๊ว!!!
สุชาดา ล้มกลิ้ง เมื่อใหญ่ตวัดตัวกระชากแขนที่กอบกุมมีดอยู่นั้น และบิดอย่างแรงจนเธอปล่อยมือออก ไม่สนใจเลือดที่ไหลซึมออกมาจากเสื้อคุมหนังของเขาแต่อย่างใด มือหน้าอีกข้างคว้าคอระหงขึ้นมาได้ ก็บีบหนักอย่างลืมตัว ชูขึ้นสูง ตัวของหญิงสาวบางอยู่แล้วเลยไม่สามารถต้านทางกำลังที่เหลือล้นของพี่ใหญ่ได้อย่างใด ก่อนที่จะสำลักหน้าดำหน้าแดงกระอักกะอวมเมื่อรู้ว่าเสือใหญ่นั้นเอาจริง เหมือนราชสีห์ที่ดุร้ายที่จับเหยื่ออันโอชะได้และไม่มีความคิดที่จะปล่อยให้นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์หลุดพ้นจากกรงเล็บหนานั้นไปได้
“ยะ ใหญ่ ปะ ปล่อยสุ อึก”
“มึงชอบกูนักไม่ใช่หรือไง รักกูมากไม่ใช่หรือไง!!!! เมื่อก่อนกูก็แบบมึงนี้แหละ กูรักมึง กูหลงมึง กูยอมทุกอย่าง แต่มึงเสือกทำตัวร่าน ไปทั่ว กูก็รับได้ แต่มึงไม่เลือกกู มึงทรยศต่อหัวใจกู และตอนนี้ จะมาเสือกยุ่งเหี้ยอะไรกับชีวิตกู คนของกู ครอบครัวของกู!!!!!!!!!!!!”
“ขะ ขอโทษ สะ สุจะ อะ ยะ ใหญ่คะ”
เสียงสะอื้นนั้นดังรอดออกมาจากลำคอที่ถูกบีบรัด ใบหน้างามเปรอะเลอะไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาชำระเครื่องสำอางหมดสิ้น เสือร้ายไม่ใช่คนที่เข้มแข็งพอที่จะให้เพศแม่มาทำร้ายตัวเองและคนที่รักได้ แต่เป็นคนที่พร้อมจะปกป้องคนรอบข้างอย่างเต็มที่และถูกยอมมองว่าเป็นคนเลวได้ตามที่สังคมตราหน้าเมยเฉยต่อทุกสิ่งที่ตัวเองไม่สนใจนั้นหมดสิ้น ความคิด ณ ตอนนั้น อยากที่จะทำให้ทุกอย่างจบสิ้น อยากจะกลับไปนอนกอดสุดที่รักอย่างสบายใจ ไม่อยากให้เจ้าหมูที่รอคอยอยู่ที่ห้องต้องนอนผวาจากฝันร้ายอีกต่อไป … พอกันที เขาจะชำระอดีตตัวเองเสียให้หมดสิ้น ด้วยน้ำมือของเขาเอง
มือหนาบีบคอระหงนั้นอย่างไม่สนใจเสียงอื้ออึงของ เพื่อนรักที่ร้องห้ามมาทั้งๆที่ถูกพันธนาการไว้ ราวกับรู้ว่าใหญ่นั้นจะเอาชีวิตของหญิงสาวจริงๆ ไม่ได้มีความล้อเล่นเจือปนอยู่ในการกระทำอันหน้าหวาดกลัว และตาลุกโผล่งของซิ่งก็สังเกตเห็นเลือดที่เริ่มไหลซึมออกมาเสื้อหนังที่เพิ่งปริมานขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศตอนนี้ เขาแทบอยากที่จะกัดลิ้นตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ดีกว่าที่จะมาอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดเช่นนี้
ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์ที่วางแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงของพี่ใหญ่สั่นขึ้นอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ยเหมือนสัญญาณเรียกสติของเสือร้ายที่จ้องจะเอาชีวิตจิ้งจอกสาวอย่างโหดเหี้ยม เขาสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที ปล่อยมือข้างนั้นออก ทำให้ร่างระหงของหญิงสาวที่แทบจะขาดใจตายอยู่แล้วลงไปกองกับพื้น มองด้วยสายตาเหยียดๆ นิ่งเฉยและควักหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เหยียดยิ้มเพียงมุมปากกดรับอย่างไม่อาทร
“ว่าไง”
“อยู่ไหนครับพี่ใหญ่” เสียงแหบพร่านอย่างคนเพิ่งตื่นนอน ดังลอดออกมาจากปลายสาย ทำให้ซิ่งขมวดคิ้วเอียงคอมองอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเพื่อนหนุ่ม ต่างจากสุชาดาที่ไอสำลักออกมาอยู่กับพื้น คลานหนีเสือร้ายตัวสั่นงกๆเป็นลูกนกไปหลบอยู่หลังรถ
“ข้างนอก หิวหรือไงถึงตื่นขึ้นมา” พี่ใหญ่ใช้มือคลำๆไปด้านหลังที่เจ็บแปล๊บๆจนชาไปทั่วไขสันหลัง ก่อนที่จะสัมผัสกับเลือดและถอนหายใจออกมาเบาๆ
“หึ ผมเป็นห่วงพี่ต่างหาก เงียบจังเลย อยู่ไหนครับเนี้ย”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วละ แค่นี้ก่อนนะ” เสือร้ายวางโทรศัพท์ในทันที
ก่อนจะเข้าไปในรถ ปลดเชือกที่มัดมือมัดเท้าของสหายออกและแกะผ้าที่มัดปากอยู่ออกให้ ก่อนที่ซิ่งจะได้พูดอะไร เสียงรถตำรวจก็ดังขึ้นพร้อมไฟสีแดงที่สาดไปทั่วบริเวณทำให้เขาถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ดูท่าคืนนี้จะไม่ได้นอนและยังเสียเลือดไปอย่างไม่จำเป็นอีก
เฮ้อ … และแบบนี้เสือใหญ่จะบอกกับเจ้าหมูปังปังว่าอย่างไรกับเหตุการณ์ในคืนนี้ มีหวังได้งอนกันยกใหญ่แน่ๆที่ไปไหนไม่ยอมบอกกล่าวกันให้รู้เรื่องว่าเรื่องมันใหญ่โตแค่ไหน แถมยังเจ็บตัวกลับไปอีกแบบนี้
-ปัง-
คับคล้ายคับคลาว่าผมจะเผลอหลับไป และตื่นขึ้นมาเห็นพี่ใหญ่กำลังออกจากห้องไป ในเวลานั้นผมทั้งง่วงและเพลียจากการใช้พลังงานมาตลอดทั้งวันและคิดว่าพี่ใหญ่แค่ลงไปซื้อของ เลยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอน ตี 3 เพราะความหนาวของอากาศภายในห้อง คล่ำๆดูพี่ใหญ่ในความมืดกะจะเข้าไปซบหาความอบอุ่น แต่ก็ไม่เจอ เลยลุกขึ้นมานั่ง ขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปเปิดไฟ
“พี่ใหญ่” ผมกระแอมเบาๆ ไล่คอที่แห้งผากไปหมด ไม่มีเสียงตอบกลับ ในห้องน้ำก็ไม่มี ผมมานั่งงงอยู่ที่ปลายเตียง เอียงคอคิด ความง่วงก็ยังคงไม่หายไป ไปกินเหล้าเหรอ … ไม่น่านะ หรือไปหาพวกเพื่อนๆเค้า แต่นี้ดึกแล้วนะ ปกติถ้าไปก็ต้องบอกผมให้ชัดสิ … เริ่มเป็นห่วงแล้วสิ
คิดได้แบบนั้นผมก็เอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่ซ้อนอยู่ใต้หมอนกดเบอร์ที่คุ้นเคย รอสัญญาณอยู่สักพัก จนปลายสายกดรับ เท่านั้นผมก็ถอนหายใจอย่างโลล่งอกได้บ้างแล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าเค้าไม่เป็นไร ไม่ได้ไปเกิดอุบัติเหตุที่ไหน
“ว่าไง” เสียงเรียบเฉยของเขาดังรอดออกมาจากบรรยากาศที่ไม่เหมือนอยู่ในร้านเหล้า หรือเสียงของพวกเพื่อนๆเค้าที่ตั้งวงเหล้ากันอย่างเคย กลับมีเสียงจิ้งหรีดเรไรเหมือนอยู่กลางป่าเสียมากกว่า
“อยู่ไหนครับพี่ใหญ่” เสียงของผมแหบแห้ง เสมหะในคอทำให้ผมแสบคอและแห้งผากหิวน้ำทรมานเหมือนกำลังจะไม่สบายเลย
“ข้างนอก หิวหรือไงถึงตื่นขึ้นมา” ทำไมทุกครั้งที่ผมตื่นกลางดึก คนใจร้ายของผมถึงชอบกล่าวหาว่าผมหิวละ ผมย่นหน้าก่อนจะเผลอหัวเราะออกมา มีเพจคนอะไรมีแฟนเป็นหมี แล้ว มีเพจ คนอะไรขยันขุนแฟนบ้างไหม หึหึ
“หึ ผมเป็นห่วงพี่ต่างหาก เงียบจังเลย อยู่ไหนครับเนี้ย” ผมถามย้ำอีกรอบ ทำไมเขาไม่ยอมตอบผมละ
“เดี๋ยวก็กลับแล้วละ แค่นี้ก่อนนะ” และพี่ใหญ่ก็วางไป
ผมขมวดคิ้วจองมองหน้าจอนั้นอย่างฉงน ก่อนจะถอนหายใจออกมานิดๆ และวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียง เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ไม่คิดที่จะนอนอีก เพราะพรุ่งนี้เช้าผมต้องส่งงานซึ่งผมยังไม่ได้ลงมือทำเพราะเผลอหลับไป จะไปหาตัวเล็กตอนนี้ คงโดนแมวกระโดดงับคอแน่ รู้ๆกันอยู่เวลาเล็กตื่นนอนอย่างกะทันหันหรือมีคนไปปลุกจะน่ากลัวขนาดไหน ผมเลยจำใจต้องหยิบเอาอุปกรณ์ลงไปนั่งทำข้างๆเตียง เริ่มจากการตัดไม้ต่อโมเดล ตามที่โครงสร้างที่วาดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
“เฮ้อออออออออออออออ !”ผมนั่งทำอยู่เงียบๆอย่างงั้นจน ตี 4 กว่าๆ ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะพี่ใหญ่ยังไม่กลับมาสักที ไหนบอกจะรีบกลับไง คนที่รอเป็นห่วงแค่ไหนไม่รู้เหรอไง! เป็นคนยังไงนะ!!!
ว่าแล้วผมก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆตัวขึ้นมากดโทรออกซ้ำไปเบอร์เดิมทันที พอผมใส่ใจก็เป็นแบบนี้ พอผมไม่ใส่ใจก็มางอแงใส่ผม จะไปไหนมาไหนก็บอกไม่ชัดเจน หรือว่ามีคนอื่นกันนะ แอบไปหากิ๊กใช่ไหม … พูดเล่นนะอย่ามีจริงๆเลย ไม่งั้นผมต้องร้องไห้แน่ๆ แค่ปัญหาของพี่กาจพล และสุชาดา ผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ผมคงเหนื่อยและคงต้องยอมแพ้แน่ๆ ถ้าหากเสือร้ายเปลี่ยนใจไปจากผมจริงๆ … แต่อย่างว่านะอะไรก็ไม่แน่นอน … ผมถึงอยากจะหาบ้านหลังเล็กๆ ในกรุงเทพ พาพ่อไปอยู่ที่นั้น อย่างน้อยถ้าวันนั้นมาถึง ผมจะได้มีที่ให้พ่อไป ไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมให้เป็นห่วงอีก แต่อย่างงั้น ผมก็เป็นแค่นักศึกษาและพ่อเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก การจะมีบ้านในกรุงเทพ ก็เป็นเรื่องยากพอสมควร … เฮ้อ
ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมเลือกที่จะกดโทรออก ด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ เห็นว่าหยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์ออกไปด้วยยิ่งเป็นห่วง
“น้องปัง นี้พี่ซิ่งเองนะครับ” ผมขมวดคิ้วเมื่อคนที่รับไม่ใช่พี่ใหญ่
“พี่ใหญ่อยู่กับพี่เหรอครับ”
“เอ่อ น้องปังครับ ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาล XXX …” หลังจากนั้นผมก็ฟังพี่ซิ่งไม่รู้เรื่องอีกเลย โทรศัพท์แทบหลุดออกจากมือ เหงื่อแตกผลั่ก ขอบตาร้อนผ่าวไปหมด … พะ พี่ใหญ่บาดเจ็บ … พี่ใหญ่ของผม … โดนสุชาดาแทง …
ผมกระโดดลงจากรถยนต์ของพี่ใหญ่โดยมีเสาร์และตัวเล็กตามติดมาด้วย ไม่ได้สนใจตัวเล็กที่ร้องเรียกอยู่ในรถ เวลานั้นผมแค่อยากเห็นหน้าที่ใหญ่ อยากเจอให้ไวที่สุด จากที่ได้คุยกับพี่ซิ่ง พี่ซิ่งบอกห้องพักฟื้นของพี่ใหญ่ไว้แล้ว และโรงพยาบาลดั่งกล่าว ตัวเล็กเองก็เคยมาพักตอนที่บาดเจ็บที่ข้อมือ ผมเลยจำทุกตรอกซอกซอยของโรงพยาบาลนี้แล้ว ผมใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเลอะแก้มอย่างไม่สนใจ ในใจอยากแค่เจอกัน อยากแค่ไถ่ถามอาการ พี่ใหญ่โดนผู้หญิงคนนั้นแทงข้างหลัง ผมไม่เห็นรู้เลยว่าสุชาดาโทรมาตอนไหน ผมเอาแต่หลับ ไม่ได้ไปด้วย ผมไม่เคยรู้อะไรเลย ปล่อยให้แฟนของผมต่อสู้กับเหตุการณ์นั้นเพียงลำพัง
“น้องปัง”
ขาของผมชะงัก หันไปมองตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย ก่อนจะก้มหน้าลงถอยหลังไปสองก้าวเพราะคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือพี่กาจพล ที่ยืนพิงกำแพงอยู่ตรงหน้าห้องพักของพี่ใหญ่ รอบข้างไม่มีใครสักคน เป็นแค่ทางเดินยาวๆ และไฟนีออนที่สว่างโล่งไปทั้งทางเดิน
“พี่ไม่เกี่ยวนะครับ”
พี่กาจพลถลาเข้ามาจับแขนผมไว้ ผมรีบสะบัดออก ทำไมจะไม่เกี่ยว จะกาจพลหรือสุชาดา ก็พวกเดียวกันทั้งนั้น พวกเขาวางแผนกันมาแน่ๆ มาทำร้ายพี่ใหญ่กับผม ทั้งๆที่พวกเราก็อยู่กับเฉยๆ น้ำตาผมไหลออกมาจนขอบตาของผมร้อนไปหมด กัดริมฝีปากจนเจ็บไปหมดแล้วด้วย ผมเกลียด เกลียดพวกที่ชอบรังแกคนอื่นแบบนี้ที่สุด !
“พี่ทำร้ายพวกผม” เขาดูอึ้งไป และพยายามจะเข้ามาจับแขนของผมอีก แต่ผมไม่ยอม และจ้องหน้าเขานิ่ง จนเขาต้องก้มหน้าหลบไป อย่างที่คนรู้สึกผิดจากใจ
“ไม่รู้ว่าน้องปังจะเชื่อพี่ไหม แต่ขอให้น้องปังรู้ไว้ ถึงพี่จะเลวจะชั่วยังไง พี่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายใครให้ถึงกับเลือดกับเนื้อ … ที่สำคัญ พี่รักน้องปังจริงๆ รักจากใจ ขอร้องนะครับ ขอร้อง ให้พี่ ให้โอกาสพี่เถอะ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอนจะลงไปคุกเข่ากับพื้น แต่ผมเข้าไปจับแขนเขาไปไว้ เขามองหน้าผม และก้มลงมาใกล้หน้าผม เวลานั้นถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเป็นเหมือนความฝันสำหรับผม ยินดีและพร้อมที่จะถวายชีวิตให้เขา … แต่ ณ เวลานี้มันไม่ใช่ …
“ผมรักพี่ใหญ่” พี่กาจพลชะงัก ในระยาแค่เพียงคืบเดียวก่อนที่ริมฝีปากเราจะแนบชิดกัน … น้ำตาผมไหลออกทั้งความเป็นห่วงพี่ใหญ่ และสิ่งที่พี่กาจพลกระทำกับผมตอนนี้ … ผมไม่ได้หล่อน่ารักเหมือนใคร อย่ามาทำกับผมแบบนี้อีกเลย ฮึก อย่ามาแกล้งผมแบบนี้เลย
“ผมรักพี่ใหญ่ ตอนนี้ผมเป็นของพี่ใหญ่ ทุกอย่างในชีวิตผมเป็นของพี่ใหญ่ … ไม่มีที่เหลือให้พี่อีกแล้วครับพี่กาจพล … ขอร้องนะครับ อย่าทำร้ายเราอีกเลย ถึงอย่างงั้น ถ้าเราจะเป็นพี่น้องหรือเพื่อนกัน … ถ้าแค่นั้นได้เสมอครับ แต่ถ้าจะให้ผมเปลี่ยนใจจากพี่ใหญ่ … ต่อให้ตายไปสักร้อยชาติผมคงทำไม่ได้ ... ไม่ได้เลย”
“เข้าใจแล้วครับ … ฮึ สมใจมึงแล้วสิไอ้ใหญ่ ชนะกูแล้วนี้” พี่กาจพลพูดและมองข้ามไหล่ผมไป ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินไปเงียบๆ สวนทางกับตัวเล็กและเสาร์ที่วิ่งพ้นทางโค้งมา … ในตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เมื่อสัมผัสเข้ากับอกอุ่นๆที่คุ้นเคยของใครบางคนที่แสนจะเป็นห่วง
“พูดได้ดีนี้” เสียงแหบกระซิบนั้ดังข้างๆหูของผม ก่อนที่มือแกร่งจะค่อยๆหมุนไหล่ของผมให้หันไปประจันหน้า แค่นั้นน้ำตาที่มีก็ไหลออกมาเหมือนจะไม่มีวันหยุด เขาไม่เป็นไร … ฮึก ยังแข็งแรงอยู่เลย
“ร้องไห้ซะอย่างกับฉันตายแล้วอย่างงั้น”
“ไม่นะครับ อย่าตายนะ ฮึก ไม่เอานะ”
ผมกอดเขาไว้แน่น พึมพำออกมา คล้ายๆว่าจะได้ยินเสียงครางอู้ด้วยความเจ็บของน้อยๆ สุดท้ายก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ และวงแขนที่กอดรัดผมแน่นเอาไว้เหมือนๆกัน ผมไม่ติเตียนอะไรเขา ไม่ซ้ำเติม แต่เป็นห่วงและดีใจมากที่เวลานี้เขาแข็งแรงพอที่จะโอบกอดผมเอาไว้เช่นเดียวกับพี่ผมกอดเขาเอาไว้ ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ดีแล้ว … ฮึก
.
.
.
“ไม่ร้องสิ”
พี่ใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียง ในชุดคนไข้ในห้องพิเศษของโรงพยาบาล ใช้มือหนาๆของเขามองบนศีรษะของผมที่ฟุบอยู่กับขอบเตียงของเขา โดยที่เสาร์และตัวเล็กลงไปซื้อขนมนมเนยจากซุปเปอร์ด้านล่าง ส่วนพี่ซิ่งก็กลับไปที่หอและบอกว่าในตอนเช้าจะพาพวกเพื่อนๆมาเยี่ยมพี่ใหญ่รวมถึงจัดการกับคดีของสุชาดาให้ด้วยให้พี่ใหญ่พักผ่อนอย่างไร้กังวนส่วนคุณแม่ของพี่ใหญ่ตัวเล็กก็โทรแจ้งแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลยในเวลานี้
หลังจากที่ได้ฟังเรื่องจากพี่ใหญ่แล้วหมดสิ้น ผมไม่ถามอะไรต่ออีกว่าสุเป็นยังไงบ้าง รู้แค่ว่า เวลานั้นถ้าเกิดเธอแทงพี่ใหญ่จนมิดด้ามมีดมรณะเล่มนั้น พี่ใหญ่จะเป็นยังไง คิดแค่นั้นผมก็ร้องไห้ไม่หยุดแล้ว ฮึก ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ ด้วย ทำไมต้องทำร้ายพี่ใหญ่ด้วย ฮึก
“ปัง” ผมขานรับในลำคอ ก่อนที่หน้าของผมจะถูกมือใหญ่คู่เดิม เชยขึ้นไปสบตากับรอยยิ้มอันอบอุ่นของเสือร้ายที่นานๆจะได้เห็นอย่างงี้สักที เป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์เหมือนเด็กๆเลย … ฮึก ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ดีแล้วจริงๆ
“พี่ใหญ่ ฮึก พี่ใหญ่ ฮึก ขอโทษ ผมขอโทษที่ไม่ได้ไปช่วย ขอโทษที่เป็นต้นเหตุ ขอโทษที่รักพี่ ขอโทษนะครับ ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นอะไรกับเขา แต่ต้องมีบาดเจ็บเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ฮึก” พี่ใหญ่เอาหน้าปากแนบชิดกับหน้าผากของผมลมหายใจของเราเป็นหนึ่งเดียวกัน น้ำตาของผมก็ไหลออกมาไม่หยุด จนน่ารำคาญ ฮึก ผมแค่ดีใจ แล้วก็เสียใจด้วย … รัก รักพี่ใหญ่ ผมรักพี่ใหญ่จริงๆนะ
“ไม่เป็นไรครับ หึหึ เด็กน้อยของพี่ไม่ร้องนะ ทุกสิ่งมันจบลงแล้ว ต่อจากนี้มีเพียงเราที่จะช่วยประคองความรักให้มั่นคง … ไม่ต้องร้องนะครับ”
เสียงพี่ใหญ่แหบพล่านและอบอุ่นเจือปนทำนองความเชื่อมันไว้ในสิ่งที่เปล่งออกมากลั่นเป็นคำพูดที่แสนจะน่ารัก … ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะพยักหน้าอย่างแรงจนผมกระจาย พี่ใหญ่หัวเราะและก้มลงมามอบบจุมพิษที่แสนอบอุ่นนั้นให้เป็นหลักประกันในสิ่งที่ผมเฝ้าหวาดกลัวนั้นว่ามันจะไม่มีวันเป็นจริง … ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่มอบความรักที่แสนวิเศษให้กับเด็กคนนึงที่ไม่เคยคิดว่าจะมีกับเขาได้ … และมีเพียงความรักความซื่อสัตว์เป็นสิ่งตอบแทนได้
“ปังครับ”
“หืม” ผมก้มหน้าขานรับเมื่อช่วงเวลาที่แสนวิเศษผ่านพ้นไป ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของพี่ใหญ่จนต้องเขินอายอย่างไม่มีเหตุผล
“ปล้ำได้ไหม”
“บ้า!”
ผมแว๊ดออกมาเสียงดังและฟาดเพี๊ยะเข้าให้ที่หัวไหล่ของเขาจนหน้านิ่มคิ้วขมวด ผมหัวเราะออกมาก่อนจะขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่แรงตีของผมคงไปสะเทือนถึงแผลเขาละนะ หึหึ คนบ้าก็ต้องโดนแบบนี้แหละสมควรแล้ว แบร่!!!
============================
มาแล้ววววววววววววววววว งานยุ่ง ฮ่าๆๆๆ เลยมาช้า
ตอนนี้น่ารักเนอะ พี่ใหญ่ก็เด็กขาดไม่หลงกลนางร้ายในละครของเรา
สุชาดาไม่ปกติทางสุขภาพจิตคะ เลยทำให้เธอเป็นแบบนั้น ส่วนกาลพล คงจะพอสำหรับปังปังแล้ว (หรอ)
รอดูกันต่อไปเนอะ :hao7:
คิดถึงนะคะ ฝากเพจด้วยน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
:sad4: :katai5: :katai5: :katai5: ดีนะพี่ใหญ่ไม่เป็นอะไรมากก
-
ค่อยยังชั่วที่ไม่เป็นไรมาก
แอบบขัดใจนังสุชาดา แหม่โดนแค่นี้ยังน้อยไปเฟ้ยยยย :angry2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ใหญ่อย่างโหด!!!!!!!!!!
แต่ถ้าจบเรื่องสุชาดาได้ก็โอเคละค่ะ
รอตอนต่อไปเนาะ
-
:เฮ้อ: จบเรื่องสุชาดาได้โคตรโล่งใจเลย
-
นังสุชาดาเจ็บน้อยไปนะ :beat: :z6:
ปล้ำไหวหรอพี่ใหญ่ แผลหายดียัง :hao3:
-
ปล้ำเถอะ :heaven
-
อ่ะนะ 40 ตอนแล้ว อยากอ่านฉากนั้นดูบ้าง เบื่อดราม่า
เรื่องกาจพลนี่จบๆไปเถอะ คือน่ารำคาญอ่ะผู้ชายแบบนั้น
-
หายไปตั้งนานเลยเนอะ
แต่แค่มาลงให้อ่านต่อ ก็ดีใจแว๊ว
ปล. หายไวไวนะพี่ใหญ่
-
พี่ใหญ่เด็ดมาก คนจริง! ปลื้มง่ะ นังสุนั่นโรคจิตไปอยู่โรงบาลบ้าไป๊ ประสาท
น้องปังถูกทดสอบอีกแล้ว ซึ่งผ่านฉลุย ก็คนเขามั่นคงรักเดียวใจเดียว
ประทับใจความคิดพี่ใหญ่เรื่องปังอีกแล้ว แกรักน้องที่เป็นน้องจริงๆ ไม่ใช่ที่ภายนอก ปลื้มพระเอกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โล่งอกไปที
จะปล้ำน้องไหวเร้อพี่ใหญ่ :hao3:
-
เมื่อไรปังจะยอมพี่ใหญ่ล่ะเนี่ย
เสื้อร้ายหิวจะแย่แล้วคิคิ :hao6:
-
ปังปังน่ารักขึ้นอีกแล้วววววววววววววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หายไวๆนะพี่ใหญ่
-
จะทำการใหญ่ใจต้องนิ่งนะ พี่ใหญ่
-
อิพี่กาจพลทำเราคิดถึงทั้งเรื่องตอนที่พี่แกยังไม่ออกมา 5555555
ชอบพี่เสือใหญ่กับหมูปันนน พี่ใหญ่แม่งชอบแกล้งน้องงง แง้ง
แต่เบื่อดราม่าแล้วอ่ะคุณคนเขียน อุปสรรค์เยอะไปก็น่าเบื่อน่า
#ทำไมเราจิ้นพี่กาจกับชินโด 555 :hao7:
-
ไม่มีสำนึกเลยอิกาจพลอ่ะเหมือนอยาก
จะเอาชนะพี่ใหญ่ให้ได้ :katai1: :katai1:
-
หวังว่าพวกบ้านั่นจะไม่มาป่วนอีกนะ!?
-
น่ารักจริง ๆ พี่ใหญ่ตอนนี้แมนมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ปังก้อน่ารักชอบจริง ๆ อ่ะ :impress2: ความรักของคู่นี้แบบเรียบเรื่อยไม่หวือหวาแต่หวานสุด ๆ :impress3: ยังไงรอตอนต่อไปน่ะ กาจพลจะยอมแพ้จริงเรอะ ไม่ใช่กลับไปคิดชั่วอีกอ่ะ :katai1:
-
ยอมเหอะหมู
-
น้องปังน่ารัก เป็นคนที่เข้าใจแล้วก็ทำเพื่อคนอื่นเสมอเลย พี่ใหญ่บอกน้องปังขี้โลเล ไม่เจรงงงงง น้องเค้าออกจะหนักแน่น o13. ชอบตอนนี้อะ พี่ใหญ่ดูอบอุ่นมากเลย
-
ยัยสุชาดานี่ท่าจะบ้าอย่างกู่ไม่กลับ สงสัยไม่มีผัว เลยกลัวขึ้นคานก่อนจะได้ลูก
ถึงได้ถ่อแรดๆกลับมาซบอกผัวเก่าสนองความอยาก - -
หวังว่าจะจบสักทีนะ โดนไปขนาดนั้นน่าจะเข็ดได้แระ จริงๆยังถือว่าใหญ่ปราณีมากนะที่ไม่กระทืบแม่งอ่ะ
นี่ถ้ามีเรื่องกับผู้หญิงหรือผู้ชายเชี่ยๆหน่อย ได้มีช้ำในจนตายแหละ (โดนตบ+กระทืบแหลกก สะใจเบยย)
แหมๆ แอบสงสารพ่อกาจพลหน่อยๆ แต่ถึงฮีจะหล่อหรือรวยเพียงใด ก็คงไม่อาจจะสั่นคลอนน้องปัง
เมียผู้หลงผัวเป็นเสือจนหัวปักหัวปำคนนี้ด๊ายยยยยย 5555
ไปมองหาคนอื่นเอาเนอะหนูเนอะ แอบเชียร์ชินโด-กาจพล ไม่รู้ดิ มันให้แนวจากไม่ค่อยสนใจ
แค่คนที่เคยพูดกันนิดๆหน่อยๆ แถมยังเกี่ยวข้องกับปังจังอีก ก็เริ่มจะมองเห็นรอบตัวได้ชัดขึ้นหน่อยๆ
จนตัดสินใจอกหักมาก็หาคนดามใจ ไม่เห็นใคร ก็คว้าเด็กร้านกาแฟ(รึเปล่าวะ?)ไปก่อนละกัน โฮะๆๆๆ
:katai3: ขอให้จบด้วยดี มีลูกล้านคนนนนนนน อิอิ
-
พี่ใหญ่มั่นใจในตัวปังปังได้แล้วนะค้าา เพราะยังไงๆ น้องก็ไม่หวั่นไหวไปกับอดีตรักข้างเดียวอย่างนายกาจพลนั่นแน่นอน คนอะไรหน้าไหว้หลังหลอกเหลือเกิน สมน้ำหน้าแล้วค่ะที่ไม่สมหวัง เพราะคนที่เห็นความรักเป็นแค่เรื่องสนุกที่จะแข่งขันกับเขาเพื่อให้ได้ชัยชนะ แทนที่จะเป็น 'หัวใจรัก' ก็ต้องเปล่าเปลี่ยวอยู่คนเดียวแบบนั้นนั่นล่ะค่ะถูกแล้วเน้ออ.. :haun5:
ปล. เราชอบใจความดาร์กในตัวพี่ใหญ่มากๆ เลยค่าา ก็ได้แต่หวังว่าคนบ้าอย่างสุชาดาจะเข็ดหลาบและหยุดรังควานพี่ใหญ่กับปังปังเสียทีนะคะ
-
ทำไมนังสุโดนน้อยจัง มันพยายามจะฆ่าเลยนะไม่ใช่แค่ทำร้ายเฉยๆ น่าจะเอาสนับซัดหน้ามันเต็มๆให้ฟันร่วงสัก 4-5 ซี่ เป็นผู้หญิงแล้วไง ได้สิทธิ์เลวกว่าผู้ชายเหรอ น่าโดนกระทืบให้กระอักเลือดจริงๆ (สายโหดขอบอก 5555)
-
ตอนต่อไปขอน่ารักๆ ของคู่นี้นะคะ :mew1:
-
ปล้ำเลย ปล้ำเลย ปล้ำเลย!! :oo1:
-
ไปดีนะสุชาดา บ๊ายบาย เธอน่าจะไปอยู่ในศรีธัญญานะรอบนี้
-
มาเลื่อนอัพนะคะ เนื่องจากปี 4 มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
คือต้องเข้า ม ทุกวันเพื่อทำโปรเจคและรูปเล่มให้จบ
ขอมาเลื่อนหมูปังเป็นอัพไม่เกินวันอาทิตย์นะคะ
ขอกำลังใจหน่อยนะคะ เพื่อที่คนเขียนจะได้มีแรงฝ่าฟันอุปสรรคการเรียนและเขียนนิยายต่อไป
ตอนนี้หวานหยดย้อยและอาจจะมีเซอไพร์ทบางสิ่งบางอย่างด้วยละ :hao7:
เจอกันค่า
ฝากเพจนะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
เป็นกำลังใจให้ค้า พยายามเข้านะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: รับทราบจ้า ^^
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1: ขอให้โปรเจคจบสำเร็จลุล่วงภายในพรุ่งนี้มะรืนนี้เลยค่าา~
-
:กอด1: รอต่อไปจ้า สู้ ๆ น้า
-
รอได้เสมอจ้า เราเข้าใจคนแต่งทุกคนน่ะจ้ะ ต่างก้อมีภารกิจที่ต้องทำมากมาย ยังไงก้อขอบคุณน่ะจ้ะที่มาชี้แจงให้ทราบ ไม่หายไปเฉย ๆ และยังมาแต่งนิยายดี ๆ ให้เราได้อ่านกัน :katai2-1: สู้ ๆ จ้า เรารอคุณเสมอ :mew1:
-
สู้ ๆ จ้า ตอนพี่เรียนปี 4 พี่ก็ต้องทำแต่งานเหมือนกัน
ยังไงการเรียนต้องมาก่อนนะจ๊ะ
ส่วนนิยายก็แต่งเสร็จมะไรก็ลง ไม่ว่างก็แค่ของมาแจ้งข่าวก็พอจ้า
o13 o13
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
สู้ๆ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
หมูปังหนักแน่นดี พี่ใหญ่อยากกินหมู5555
-
สู้ๆค่า ชอบมากค่ะ เอาสุชาดาออกไป ตอนหน้าขอหวานๆ55555
-
สู้ๆนะคะกับโปรเจ็คจบ
-
Not Fat
{CH 41 ความเปลี่ยนแปลง}
“พี่ใหญ่ค่อยๆเดินสิ เดี๋ยวแผลเปิดนะ”
เจ้าปังที่บ่นมาตลอดทางหงุงหงิงขึ้นอีก เมื่อเห็นผมรีบเดินนำหน้าเพื่อมาไขกุญแจห้องเข้าไปในห้องพักของเรา หลังจากที่ผมเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อชั่วโมงที่แล้ว และดูเหมือนว่าเจ้าอ้วนจะห่วงผมเกินความจำเป็นไปมาก ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้เจ็บได้ปวดอะไรมากมาย ก็มีตึงๆบ้างแต่ก็พอทนไม่ได้บาดเจ็บมากมายนักและโชคดีที่ยัยโรคจิตไม่แทงถูกจุดสำคัญเข้าให้ หึหึ
“แล้วจะให้ทำยังไง”
“พี่ใหญ่ก็ต้องนั่งเฉยๆ ค่อยๆเดิน ผมอยากให้พี่ใหญ่พักอยู่โรงพยาบาลอีกสักเดือนด้วยซ้ำ”อยู่ให้แผลหายเลยไหม
ผมแอบยิ้มให้กับเจ้าหัวทุยที่เดินมาประคองผมทำเสียงจริงจังจนดูน่ารักไปซะหมด เอาเถอะ เอาที่ไอ้เด็กอ้วนสบายใจ ไหนๆก็เป็นเด็กดี ไปเฝ้าผมตลอด 3 วันที่ผมอยู่ที่โรงพยาบาล คอยเอางานเล็กๆน้อยๆมาให้ทำตามคำสั่งถึงจะไม่ค่อยพอใจนัก คอยช่วยเหลือผมตลอดในทุกๆเรื่องถ้าทำได้ ทำตัวน่ารักไม่บ่นไม่จู้จี้ออกจะเงียบๆไม่น่ารำคาญดี เพราะพวกเพื่อนๆรวมทั้งไอ้เล็กก็หงุงหงิงโวยวายน่ารำคาญให้ผมปวดหัวทุกวันอยู่แล้ว มีเจ้าอ้วนอยู่ด้วยและสบายใจสบายหูก็ดีไปทุกอย่างนั้นละ หึหึ ใครบอกผมหลงมัน ไม่หลงสักหน่อยแค่รักมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง
“ค่อยๆนะครับ”
แขนอวบๆของมันค่อยๆพยุงผมขึ้นยืน ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากและเตียงก็ห้างไม่เกิน10 ก้าวจากหน้าประตู ผมไม่ท้วงอะไรแต่ลอบหัวเราะในใจในความเอาอกเอาใจที่ไม่ชื่นใจทุกครั้งที่ได้สัมผัส หึหึ ใครจะว่าจืดชืดแต่ผมว่ามันน่ารักนะ เหมือนเด็กที่อยากจะดูแลผู้ใหญ่อย่างเต็มที่ ไม่อยากจะหายเลยแฮะ ขอไอ้ใหญ่สำออยหน่อยแล้วกัน
“โอ๊ะ จะเจ็บ” เจ้าปังชะงักมือไม้สั่นเมื่ออยู่ๆผมบ่นออกมาในขณะที่ค่อยๆนั่งข้างเตียง ก่อนที่มือไม่เชิงหยาบและนุ่มนิ่มเกินไปของมันจะค่อยๆลูบไปตามแผ่นหลังของผมอย่างปลอบใจและแผ่วเบา ขนลุกนิดหน่อยแต่ผมก็ชอบนะ หึหึ
“เจ็บหรอครับ ปังขอโทษนะ เดี๋ยวกินข้าวกินยานอนนะ” น้ำเสียงงี้อ่อนเหมือนปลอบเด็กเชียวนะเจ้าอ้วน หึหึ
“ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ผมกระซิบข้างหูหวังจะแกล้งให้เจ้าเด็กน้อยนี้อายแต่กลับกัน หมอนี้กลับทำตาใสซื่อเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างและเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบกะละมังใส่น้ำจากฝักบัวที่ปรับเป็นน้ำอุ่นแล้วเรียบร้อยเดินมาพร้อมผ้าขาวที่วางลอยไว้ในกะละมัง
“เห็นทีต้องเช็ดหัวละครับ เพราะเดี๋ยวแผลโดนน้ำและต้องทำแผลใหม่นะ ถอดเสื้อเลยครับเดี๋ยวปังเช็ดให้”
ผมทำท่าจะถอดเสื้อ แต่ก็คิดอะไรที่สนุกกว่านั้นได้เลยชะงักและทำหน้าบิดเบี้ยว เหมือนเจ้าปังจะรู้ไม่เท่าทัน วางกะละมังไว้บนเตียงก่อนจะขยับเข้ามาค่อยๆถอดเสื้อให้ผมอย่างเบามือ และโชคดีที่ไม่ได้เสื้อยืดแต่เป็นเสื้อกระดุม ทำให้ผมไม่จำเป็นต้องชูแขนให้ตึงแผลที่หลังโดยไม่จำเป็น
มือหนาของเจ้าปังค่อยๆแกะกระดุมของผมทีละเม็ด ลมหายใจของเจ้าเด็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมสม่ำเสมอ ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นอะไรออกมา อาจจะเป็นเพราะใสซื่อเกินไปก็ได้ที่จะเห็นว่าคนอื่นเขาใสซื่อไปกับตัวเองด้วย หึหึ ผมยกมือไปจับมือที่ค่อยๆแกะกระดุมผมขึ้นมาหอมฟอดใหญ่เมื่อนั้นเจ้าปังถึงได้รู้ว่าผมไม่ได้คิดใสซื่อไปด้วย แก้มขาวๆของเจ้าปังแดงขึ้นจรดปลาย
หูก้มหน้าหันไปทางอื่นอย่างเขินอาย จะชักมือกลับแต่ผมตะครุบเอาไว้ไม่ยอมปล่อย อยากจะแกล้งเด็กอ้วน หึหึ
“ขอบคุณนะที่รักของใหญ่”
“… ผะ ผมเขิน อย่าพูดแบบนั้นสิ”
“ทำไมละครับ หวานๆปังของใหญ่ไม่ชอบเหรอ”
“มะ ไม่ใช่ ตะ แต่มัน … แปลกๆ อื้อออ” เจ้าเด็กที่ก้มหน้าพูดอุทานออกมาเบาๆเมื่อผมก้มลงไปหอมแก้มแดงๆตรงหน้าเบาๆ
“อยากจูบจัง” ผมกระซิบต่อ เด็กตรงหน้าผมอนนี้เหมือนมีใครมาระบายสีแดงบนใบหน้าและลำคอ ปากคอสั่นจนน่าสงสารแต่ก็ดูน่ารักมากๆอีกด้วย หึหึ
“ถ้าจูบแล้วพี่ใหญ่จะรังแกผมไหม”
“เคยรังแกด้วยเหรอ”
“พี่ใหญ่ชอบหยิกแก้มผม”
ปากสีชมพูนั้นยู้ยี้หน่อยๆ ไม่ได้ดูงอนแต่ดูง๊องแง๊งที่นานๆจะเกิดขึ้นมากกว่า ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงอีก ก้มลงไปหอมเบาๆที่แก้มนั้นหนึ่งที ก่อนจะละออกและก้มลงมาจูบเบาๆที่ริมีปากที่ยู้ยี้นั้นก่อนเป็นการยั่งเชิง พอเห็นเด็กน้อยของผมไม่มีปฏิกิริยาอะไรนอกจากแก้มที่แดงและกายที่สั่นนิดๆนั้น ผมโอบมือไปกอดรอบเอวนุ่มนิ่มนั้นเข้ามาใกล้และลูบไล้ไปตามโครงหน้าแก้มใสนั้นก่อนจะบรรจงจูบให้กับเจ้าเด็กอ้วนที่ปรือตารออยู่ก่อนแล้ว จากสัมผัสที่เบาบางกลายเป็นความร้อนแรงไปตามลำดับที่ผมตั้งใจเนินนานในวินาทีที่ผ่านไป เสียงสะอึกน้อยๆในลำคอ ทำให้ผมชะงักผละออกเล็กน้อย เสียงหอบน้อยๆดังขึ้น แต่ก็ไม่มากนักทำให้ผมได้ใจก้มลงไปจูบอีกรอบอย่างโหยหา ไม่ทันที่จะทันได้รู้สึกตัว ไอ้หมูมาอยู่ใต้ร่างของผมบนเตียงหนาของเราสองคน
“ไม่เจ็บหลังเหรอครับ”
“ฮึ ไม่เห็นต้องสนใจ”
ผมว่าและลูบที่หน้าผากชื้นไปด้วยเหงื่อจากความตื่นเต้นที่พอกพูน ด้วยความตื่นเต้น ในจังหวะที่ผมจะหม่ำหมูได้เป็นครั้งแรก เจ้าเด็กอ้วนของผมก็ผลักอกของผมเอาไว้ซะก่อนที่ผมจะทันได้ถอดเสื้อยืดเก่าๆที่ใส่จนย้วยแต่ไม่ยอมทิ้งและไม่อายใครที่ใส่ไปไหนมาไหน ผมรักในทุกอย่างและทุกสิ่งที่เจ้าหมูเป็น ถึงจะซกมกแต่ตัวก็นุ่มและหอมจนผมอยากจะขยำให้เละคามือ
“ไม่ได้นะครับ อันตราย ถ้าพี่ใหญ่ทำ อาจจะแผลฉีกก็ได้ … ตะ แต่ถ้าที่ใหญ่อยาก ถ้าแค่ภายนอกเหมือนตอนที่เราไปเที่ยวแพกันก็ได้นะ”
“หึหึ แล้วไม่เขินเหรอพูดแบบนี้”
“… เขินสิ … แต่ผมอยากเอาใจพี่ใหญ่มากๆ เพราะพี่ใหญ่รักผมนี้”
“แล้วเราไม่รักพี่เหรอ?”
“มะ ไม่รู้…”
“แน่ใจ๋” ผมแกล้งลูบไปตามผิวนุ่มนิ่มใต้สาบเสื้อที่ห่อหุ้มกายของเจ้าอ้วนร่างนุ่มนิ่มทั้งกาย ก่อนจะสะกิดที่ลูกเกตยอดหน้าอกที่ย้อยนิดๆ หึหึ ไอ้ปังไม่ได้เพอร์เฟกเหมือนใคร แต่ ณ ตอนนี้ผมนั้นหลงมันแทบจะเป็นบ้าตาย
“อ่ะ พะ พอ ฮึก ผมอาย พะ พี่ใหญ่ครับ”
“ก็ไม่รักกันงั้นต้องลงโทษ”
“พะ พี่ใหญ่เดี๋ยวแผลฉีกนะ”
“นี้กลัวแผลฉีกหรือไม่รักกันจริงๆ ฮืม?” ผมมก้มลงไปก้มหน้ามองไอ้เด็กอ้วนที่ก้มหน้าหลบตาผมอยู่ มันเหลือบขึ้นมามองนิดๆ แต่ก็ก้มลงหลบไปเหมือนเดิม
“พี่ใหญ่แกล้งผม … ถ้าไม่รักแล้วผมจะยอมขนาดนี้เหรอ” ได้ยินแบบนั้นไอ้ใหญ่ก็ชื่นใจ ผมฉกหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่อีกรอบ ก่อนจะลุกขึ้นและฉุดไอ้เด็กน้อยลุกขึ้นมานั่ง หน้าแดงๆเอ๋อๆเหมือนมีใครมาระบายสีแดงไปทั้งหน้านั้นลอบมองผมอย่างสงสัย ผมหัวเราะ ก่อนจะขยับตัวอ้าแขนออกทั้งสองข้าง อย่างที่ยินยอมให้เจ้าปังเช็ดตัวให้
“กอดเหรอครับ?” ผมเผลอหัวเราะออกมาหน่อยๆ กับไอ้ความใสซื่อจนซื่อบื้อนั้นและกระชากตัวเข้ามากอดไว้แนบอกก่อนจะหอมไอ้เหม่งที่ชื้นเหงื่อแต่กลับมีกลิ่นแป้งจางๆนั้นหนึ่งทีและพูดขึ้นในเชิงหยอกล้อ
“หึหึ ใครกันแน่ที่หื่น จะเช็ดตัวไม่ใช่เหรอไง”
“อ่ะ ครับ นะ นิ่งๆนะครับ” เจ้าอ้วนของผมกุริวกุจอ เอื้อมไปหยิบกะละมังมาเช็ดตัวผมจนเสร็จถึงจะไม่สะอาดทั่วทุกมุมผมก็พอที่จะจัดการกับตัวเองได้บ้างแล้ว
อีกอย่างผมไม่อยากจะทำอะไรเป็นการขัดใจเจ้าปัง อยากที่จะเห็นความน่ารักๆ เปิ่นๆ เอ๋อๆไม่รู้ประสีประสาต่อไปนานๆ ต่อให้ต้องอดทนต่อความอยากของตัวเองมากแค่ไหนก็ตาม และผมอยากได้ด้วยความเต็มใจ ไม่ใช่อยากที่จะเอาใจผมเพื่อตอบแทนบุญคุณ อย่างที่เป็นในตอนนี้ หึหึ ตัวสั่นเป็นลูกหมูตกน้ำ ยังจะซ่าอีกไอ้อ้วนเอ้ย!
หลังจากที่เช็ดตัวเสร็จ ข้าวกล่องก็ถูกเสริฟจนถึงตักผม ส่วนไอ้ตัวคนดูแลก็เดินไปหยิบกล่องอุปกรณ์ที่จะใช้ทำงานต่อโมเดลออกมาจากใต้เตียง นั่งตัดไม้บัลซ่าอย่างระมัดระวังเพราะเป็นไม้ที่ราคาแพง ผมมองอย่างสงสารเพราะเจ้าปังไม่สันทัดนักเรื่องการตัดโมเดล ถึงจะเป็นคนละเอียดอ่อนแต่เจ้านี้ก็ชอบการคิด ออกแบบ มากกว่าที่จะลงมือทำให้กลายเป็นรูปเป็นร่าง
หึ ดูสภาพไอ้เด็กนี้แล้ว ไม่น่าที่จะไปสร้างศัตรูอะไรกับใครได้ คงเป็นที่ผมเองที่ไม่สามารถตัดขาดอดีตได้อย่างเด็ดขาดจนมันพะรุงพะรังทำให้คนของผมต้องมานั่งกลุ้มใจ แต่ต่อจากนี้ต่อไป เรื่องของสุชาดาจะไม่มีกวนใจเราอีก เพราะตอนนี้เธอเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในสถานบำบัดแล้วเป็นที่เรียบร้อย และผมก็ไม่ได้คิดติดใจเอาความต่อ ขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืดให้น่ารำคาญใจ จะเหลือก็แต่ไอ้กาจพลเพื่อนเหี้ยๆที่จ้องจะงาบไอ้หมูอย่างเต็มเขี้ยว ก่อนจะงาบก็งาบตีนกูไปก่อนแล้วกัน อยากได้ก็ไปหาเอาเองสิวะ คนนี้ของผมไม่ให้หรอกไอ้เวร เอาเถอะ ผมไม่ได้กลัวจากฝั่งนี้หรอก ฮึ ผมมั่นใจว่าไอ้ปังไม่วันทรยศผมหรอก อยู่กันให้แก่ให้ตายกันไปพร้อมๆกันนี้ละ หึหึ
“พี่ใหญ่ฮะ ชิ้นนี้ตัดยังไง ยากจัง”
“ไหน ขึ้นมาบนเตียงสิ” ผมเรียกและเอื้อมตัวไปวางจานไว้ข้างเตียง ขัดๆหลังหน่อยๆแต่ก็โอเค พอจะเอี้ยมตัวหลับมาแขนนุ่มนิ่มของไอ้ปังก็ตะกองแตะไหล่ผมให้ค่อยๆยืดตัวขึ้น ใบหน้ามีความกังวนเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไรแล้วน่า”
ผมกระซิบบอกยิ้มๆ เจ้าปังพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ แต่หน้าตาก็ไม่คลายสงสัยลง ก่อนที่ผมจะยืนยัดอีกครั้งไอ้หมูถึงจะยอมนั่งลงข้างๆ ผมและให้สอนตัดไม้อย่างว่าง่าย จนเวลาล่วงเลยมาค่อนคืนเจ้าปังก็เอายามาให้ผมกินและด้วยความเพลียบวกกับฤทธิ์ของยา ผมจึงหลับไปในไม่ช้า โดยปล่อยให้เจ้าหมูนั่งทำงานซึมซัมชีวิตเด็กศิลกำไปให้เต็มปอด นี้แค่ ปี 2 เท่านั้นนะไอ้เด็กอ้วน สู้ๆ เข้าละ
-ปัง-
พี่ใหญ่หลับไปได้สักพักแล้ว ผมยังทำงานไม่ถึงไหนแล้ว มันยากนะกับการที่จะต้อทำอะไรที่ตัวเองไม่ถนัด ถามว่าชอบไหม ผมก็ชอบนะ แต่ถ้าบอกตรงๆ ตอนที่ผมเลือก ผมก็ไม่ได้ชอบอย่างถึงที่สุด ผมก้าวพลาดที่จะเลือกตามเข้ามาหาความรักกับความฝันอันลมๆแล้งๆ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก การที่ผมก้ามพลาดตัดสินใจผิดเพียงครั้งเดียว ทำให้ผมเจอเรื่องราวดีๆมากมายและผมก็ได้เจอกับความรักและความฝันชนิดที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวและแปลกประหลาดมาก และผมก็พยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ดีที่สุดในสิ่งที่ผมเป็นอยู่ในเวลานี้
แน่นอน ผมรักพี่ใหญ่ ผมรักตัวเล็ก ผมรักเพื่อนๆทุกคนและรักคณะศิลปกรรมศาสตร์ เพราะคนที่ผมรัก ผมถึงอยากทำทุกอย่างให้เต็มที่ เพื่อให้พกเขาภูมิใจในสิ่งที่ผมเป็น
เหลือบมองเวลาก็ตีสาม อาการง่วงงัวเงียเริ่มปะเดปะดังเข้ามาทำให้ผมรู้สึกมึนชาในสมองเลยตัดสินใจเก็บข้าวเก็บของ ลุกขึ้นนำฐานโมเดลบนไม้อัดที่หนาหน่อย ไปวางไว้บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่มีที่ว่างอยู่และตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าจะไม่มีทางหล่นลงมาได้ง่ายๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนผัดเสื้อผ้าที่อมเหงื่อมาตั้งแต่เช้า ก่อนจะมายืนแปรงฟันหน้ากระจกอย่างงัวเงีย พรุ่งนี้ผมต้องไปเปลี่ยนเหล็กอีกแล้ว ต้องปวดอีกแน่ๆ แย่จังเลยพี่ใหญ่ก็ไม่สบายกลัวจะไปหงุดหงิดหรือเอาแต่ใจแทนที่จะดูแลเขาซะเอง เฮ้อ … เบื่อจัดฟันแล้ว เมื่อไหร่จะได้ถอดนะ เฮ้อ ต้นปีหน้าละมั้ง เอาเถอะ ผมพยายามจะไม่สนใจมันมาก มันปวดเดี๋ยวมันก็หายดูอย่างพี่ใหญ่สิโดนแทงมายังไม่รู้สึกอะไรเลย ผมแอบเห็นพยาบาลทำแผล แผลก็ใหญ่เอาเรื่องอยู่นะ ดูจากรอยเย็บอะ
“น่าสงสารจัง”
ผมกำลังมองตัวเองในกระจกอย่างไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงว่าพี่ใหญ่ต้องเจ็บมากแค่ไหนแล้วก็คิดถึงสิ่งที่ใหญ่เจอมาก่อนที่จะกลับมาเป็นผู้เป็นคน ... ผมว่ามันทรมานมากเลยนะ กับการที่คิดจะจริงจังกับใครสักคนแต่กลับต้องมาผิดหวังและเสียใจ ผมเข้าใจดี และผมก็สงสารสุชาดาด้วย คงไม่มีใครอยากที่จะเป็นแบบเธอหรอก …มันไม่มีความสุขเอาซะเลย
ก่อนที่จะสะบัดหน้าสองสามทีไล่ความคิดต่างๆที่จะทำให้ผมนอนไม่หลับออกไปจากหัวสมอง เดินออกมาในห้องที่เปิดแอร์ไว้เย็นช่ำเดินไปปิดไฟลงและค่อยๆมาล้มตัวลงนอนแทรกกายเข้าไปในโปรงผ้าห่มแนบชิดอกอุ่นๆของพี่ใหญ่ที่นอนตะแคงหันข้างมาทางผม ลอบมองใบหน้าคมเข้มที่หลับสนิทหายใจสม่ำเสมอนั้นอีกสักพัก ก็พล่อยหลับไปในที่สุด
.
.
.
“เป็นไงบ้าง”
ทันทีที่ออกมาจากห้องตรวจตัวเล็กที่นั่งรอยู่ที่หน้าเคาเตอร์อยู่ก่อนแล้วก็ถามขึ้น ผมที่ชาไปทั้งปากเพราะหมอทั้งดึงทั้งแหวกปากผม จนชาไปหมดโดยไม่ต้องใช้ยาชาเลย ผมหัวเราะแห้งๆก่อนจะนั่งลงข้างๆตัวเล็กอย่างหมดแรง เหมือนไปรบมาสัก 100 สมรภูมมิอย่างงั้นแหละ เฮ้อ … ถ้าหมอมอมยานอนหลับผมในทุกครั้งที่จับงัดถลกฟันผมทุกครั้งก็คงจะดี มันไม่เจ็บหรอก แต่มันเสี๊ยวเสียว หมอดึงเยอะด้วย รอบนี้คงเจ็บอีกสักพักนั้นแหละ งื้อ ต้องไปซื้อโจ๊กมาสต๊อกอาหารซะแล้ว เฮ้อ ป่านนี้พี่ใหญ่จะตื่นหรือยังนะ ตอนออกมาเรียนเมื่อเช้าก็เห็นยังหลับอยู่ ตอนเที่ยงโทรไปบอกว่าทำงานอยู่ห้อง มีพวกพี่โย่งมาห้องและผมก็ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามกินเหล้าเพราะกลัวแผลจะอักเสบเพราะเหล้าเป็นของแสลงกับแผล จากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยเพราะผมมัวแต่ทำงานและพอออกมาจากมหาลัยก็ชวนตัวเล็กมาตามนัดหมอฟัน
“เสาร์ไปไหนละตัวเล็ก”
“ไปทำงานกับเพื่อนที่ XXX” ตัวเล็กพูดถึงแฟนหนุ่มที่ไปสิงอยู่หอศิลป์แห่งหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจนักแต่ผมแอบเห็นว่าปากเล็กๆนั้นยืนอย่างไม่สบอารมณ์ดวงตาหมองลงอย่างเด็กเอาแต่ใจเล็กน้อย แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นก็หันกลับมายิ้มให้และชวนผมออกจากร้านหมอฟัน
ก่อนจะเข้าหอ ตัวเล็กชวนผมมาซื้อนมปั่นที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัยที่ชินโดทำงานอยู่ ในทางระหว่างร้านหมอฟันและร้านของชินโดอยู่ไม่ไกลกันมากนัก เดินมาประมาน 3 ป้ายรถเมก็ถึง บรรยากาศตอนกลางคืนบนถนนใกล้ๆมหาลัยมีร้านหาบเห่ตั้งขายของมือ 2 และของกินเยอะมาก เห็นจะพลาดไม่ได้สำหรับผมก็คือน้ำผลไม้ปั่นเจ้าอร่อยแล้วก็เห็ดเสียบไม้ย่าง ที่ซื้อติดมือมาซะ 5 ไม้ ขนมจุกๆจิกๆอีกสองสามอย่างไปเผื่อพี่ใหญ่กับตัวเล็กด้วย ส่วนตัวเล็กเผลอแปปเดียวได้รองเท้ากีฬายี่ห้อดังมือสองที่ไซส์เกินตัวเองมาหนึ่งคู่ ผมอดส่งสายตาไปแซวไม่ได้ ตัวเล็กดูเหมือนจะรู้ตัวหลบตาผมพูดอ้อมแอ่มขึ้นเสียงอ่อย
“เห็นว่าอยากได้มือสองรุ่นนี้อยู่ เลยซื้อไปให้ไอ้บ้าเสาร์แค่นั้นแหละ ไม่มีไรอะไรสำคัญสักหน่อย”
ผมพยักหน้ายิ้มๆ ไม่ถามอะไรต่ออีกเพราะรู้ดีว่าตอนนี้แมวป่ากลายเป็นแมวน้อยไปแล้วแต่ยังเก็กอยู่ บางทีสองพี่น้องคู่นี้อาจจะนิสัยเหมือนกันตรงที่ขี้เต๊ะท่าไปเรื่อยนี้แหละ และผมก็จะไม่ถามด้วยว่าช่วงนี้มีปัญหาอะไรกันเพราะคนอย่างตัวเล็ก ถ้าอยากจะบอก ก็จะบอกมาเองพร้อมทั้งร่ายยาวตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นละ
กว่าจะมาถึงร้านชินโดได้ก็เกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเล็กสนุกกับการเดินตลาดตอนกลางคืนมาก ซื้อโน้นซื้อนี้ไปเรื่องและที่เห็นเต็มไม้เต็มมือจนผมต้องช่วยถือก็เห็นจะไม่พ้นขนม ไม่แปลกเลยที่ตัวเล็กจะอวบขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จะแข่งกับผมสินะ ยังห่างไกลตัวเล็ก ยังห่างไกล … เอ๊ะ มันน่าภูมิใจไหมเนี้ย
“เดี๋ยวปังปัง” ผมชะงักมือที่จะผลักประตูเข้าไปเมื่อตัวเล็กร้องห้าม หันไปมองก็เห็นตัวเล็กชี้เข้าไปในร้านโบ้ยปากให้ผมดูหน้าตาเบื่อหน่าย
ผมทำหน้างง หันไปมองและก็ถึงบางอ้อ เม้มปากสนิทและค่อยๆถอยลากตัวเล็กออกมาที่มุมกำแพงไม่ให้คนในร้านเห็น ก็จะไม่ให้ผมหนีได้ยังไง คนที่นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟเอาหูฟังเสียบฟังเพลงหลับตานิ่งอยู่ก็คือพี่กาจพล … คนที่ผมไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในโลกตอนนี้
“อดกินนมเลย อีตาบ้านี้มาทำอะไรที่นี้วะ” ตัวเล็กสบถออกมาอย่างเสียดายของ
ผมหัวเราะแห้งๆ ชะเง้อเข้าไปมองเห็นชินโดเดินมาสะกิด … ใช่คำนี้ได้หรือเปล่าหรือต้องใช่คำว่าทุบ เพราะดูเหมือนจะเป็นกำปั้นที่กระแทกลงมาที่หัวไหล่พี่กาจพลก็สะดุ้งขึ้นมาทำตาเขียว จากนั้นสองคนก็พูดอะไรกันสองสามคำ ก่อนที่ชินโดจะเดินไปเก็บเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามพี่กาจพล และยังเอื้อมมือไปเก็บแก้วกาแฟ 2-3 แก้วบนโต๊ะใส่ถาดเดินไปเก็บหน้าตาเฉย ปล่อยให้พี่กาจพลหน้าบึ้งก่อนที่จะเปลี่ยนหน้าบึ้งเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์และเก็บข้าวเก็บของตัวเองใส่กระเป๋าเป้สีดำข้างๆ อย่างอารมณ์ดี ลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ที่ชินโดยืนแยกเขี้ยวอยู่อย่างไม่เป็นมิตร
“ดูประหลาดจัง”
.
.
.
ต่อด้านล่างจ้า
-
“อะไรหรอ”
“ก็อีตากาจพลน่ะสิ ต้องคิดเล่นอะไรแผงๆกับชินโดแน่ๆ คนอย่างหมอนี้น่ะนะจะมาทำใจเย็นอย่างงี้” นั้นสินะ ถึงพี่กาจพลคนเก่าของผมจะหล่อและดูใจเย็น แต่พี่กาจพลคนที่ผมรู้จักคนนี้เขาค่อนข้างจะเป็นคนฉุนเฉียวสุดๆ
“มาแล้ว!”
ตัวเล็กร้องเตือนขึ้น ผมกับตัวเล็กรีบทำตัวเล็กกันทันที โดยคิดไม่ทันว่าจะหนีไปไหน แต่โชคดีที่พี่เขาเดินไปอีกทางนึงผมกับตัวเล็บลอบถอดหายใจกันเฮือกใหญ่ และต่างหันมามองหน้ากัน หัวเราะออกมาอย่างตลกอย่างกับอยู่ในหนังสืบสวนสอบสวน ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเลย
“ไปหาชินโดกันเหอะ”ตัวเล็กพูดออกมาอย่างร่าเริงและเราก็พากันเดินหอบถุงขนมกันพะรุงพะรัง ผลักประตูร้านเข้าไปเสียงกระดิกกรุ้งกริ้งดังขึ้นในทันที ยังไม่ทันที่ผมจะได้กล่าวทักทายชินโดเพื่อนของผมก็ต้องสะดุ้งสุดตัว
“ทำไมต้องก่อกวนฮะ!!!!! … อ้าว ปัง เล็ก ขอโทษๆ เข้ามาก่อนสิ” ผมปรับอารมณ์แทบไม่ทันเพราะอยู่ๆชินโดที่ล้างแก้วน้ำอยู่หลังเคาเตอร์ก็หันมาตะคอกใส่พวกผมตาขวางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ตัวเล็กก็ปลุกสติผมด้วยการเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะเดินไปเกาะหน้าเคาเตอร์ที่ชินโดยืนยิ้มแห้งๆฟองสบู่เต็มมือไปหมด ชินโดมีอารมณ์แบบนี้ด้วยแหะ…
“ไอ้บ้านั้นมาทำอะไรที่นี้เหรอ” ตัวเล็กไม่บอกไม่กล่าวยิงเข้าประเด็น
“ก่อกวนน่ะสิ บ้าบอมาก วันๆไม่ทำอะไรวนเวียนไปมาอยู่แถวนี้เนี้ยแหละ เฮ้อ ดีแล้วนะที่ปังไม่เอาไอ้บ้าเป็นแฟนไม่งั้นประสาทตายแน่ๆ”
ชินโดพูดอย่างหงุดหงิดขณะที่หันไปล้างแก้วเสร็จสรรพ ก่อนจะหันมาเช็ดมือกับผ้าที่วางไว้ข้างๆเครื่องปั่นและปรับอารมณ์ยิ้มให้กับพวกผมถามขึ้นในน้ำเสียงที่แตกต่างออกไป ไม่ทันสังเกตเห็นว่าตัวเล็กหันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนเวลาที่พี่ใหญ่รู้อะไรดี แต่ไม่พูด
“ว่าแต่ปังกับเล็กจะกินอะไรไหมอีก 20 นาทีเราจะปิดร้านแล้ววันนี้พี่เจ้าของไม่อยู่เราต้องปิดไวหน่อย”ตัวเล็กไม่พูดพร่ำทำเพลงสั่งนมปั่นของอร่อยทันที ผมก็เลยเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าเคาเตอร์ด้วย ในใจมีคำถามอีกเยอะ แต่ไม่ถามดีกว่าเพราะคงไม่มีอะไรพี่กาจพลคงมาป่วนปกติภาษาคนไม่มีอะไรทำละมั้ง
“แล้วได้ถามอีตานั้นเหรอเปล่าชินโดว่ามาทำไมบ่อยๆ” ตัวเล็กถามชินโดที่ก้มหน้าปั่นน้ำให้อยู่อย่างตั้งใจอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ยก่อนที่เจ้าตัวจะตอบออกมาอย่างไม่สนใจอะไรไปมากกว่านมปั่นในเครื่องตรงหน้า
“อื้อ … ก็ถามนะ แต่ไอ้บ้านั้นก็บอกว่า พอใจจะมาตลอด ไม่น่าเลยตอนนั้น ไม่น่าหิ้วมาจากร้านเหล้าเล้ยยยยย”
“ร้านเหล้า ?” ผมหูผึงทันที แต่ตัวเล็กนี้ออกอาการไปละ ก่อนที่ชินโดจะหันมาพยักหน้าพร้อมทั้งนมปั่นแก้วโตใส่ถุงหิ้วพร้อมเสร็จสรรพ
“ก็นะ วันนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจไปร้านเหล้าหรอก พอดีเดินผ่านและเห็นหมอนี้เมาเป็นแมวอยู่โวยวายหมดลุคมาก เลยทำใจทิ้งไว้ไม่ได้ต้องหิ้วกลับไปที่บ้าน จากนั้นมาก็ 4 วันละ ที่วนเวียนไม่ไปไหน น่าเบื่อมากๆ”
ชินโดทำหน้าเซ็งก่อนจะหัวเราะออกมาแห้งๆ ความจริงผมก็เดาอะไรไม่ถูกหรอก เพราะเหมือนตัวเองก็ไม่ได้รู้จักพี่กาจพลดีพอ
แต่สำหรับชินโดหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นคนนี้ เป็นคนน่ารัก อ่อนโยนและในบางครั้งก็ฉุนเฉียวนิดหน่อย แต่ชินก็ยังน่ารักมากเพราะหน้าตาที่ดูเรียบร้อยกับผิวที่ขาวละเอียดบวกกับส่วนสูงที่รายเฉลี่ยไล่เรี่ยกับตัวเล็ก แต่ชินตัวสูงกว่านิดหน่อยน่าเสียดายที่ทุกอย่างปกปิดอยู่ใต้แว่นหนาและผมดำขลับที่โปะมาเกือบจะปิดตาตี่เรียวสวยน้ำตาลอ่อนเงาคู่นั้น
“ว่าแต่ไปไหนกันมาเหรอ ของเยอะแยะเชียว”
“ปังไปหาหมอมาครับ นี้ปังซื้อนี้มาฝากชินโดด้วยเห็นว่าเหมือนกันดี”
“เอ๊ะ พวงกุญแจมินเนี่ยนหรอเหมือนเรา ฮ่าๆๆๆ ขอบใจนะ อ่ะ นี้ดีเลย พอดีร้านมีขนมเค้กเหลือละ อีก 1 วันจะหมดอายุ พี่เจ้าของเค้าให้ชินโดเอาไปให้น้องกิน แต่ชินเห็นว่ามันเยอะไป ปังผอมไปแล้วนะ ช่วยกันกินหน่อยสิ”
และแล้วผมกับตัวเล็กก็หอบหิ้วเค้กกันกลับมาอีก 4 ชิ้น … จะผอมชาติไหนหนอ …
.
.
.
“ปังปัง ไม่ใช่นะ ต้องตัดแบบนี้ เดี๋ยวเล็กสอน” ผมเม้มปาก ก่อนจะยื่นชิ้นไม้ไปให้ตัวเล็กสอนตัดในขณะที่กำลังดูแบบและตัดชิ้นส่วนของโมเดลประกอบของผม … พี่ใหญ่มองผมอยู่ด้วย ผมไม่เก่งเลย …
“อ้าวหงอยเลย เล็กดุไปหรอ”
.”ปะ เปล่า …”
เล็กไม่ได้ดุหรอก ผมโง่เอง ที่ทั้งพี่ใหญ่ ทั้งเล็กสอน มาตั้งหลายรอบ ผมมันยังทำไม่ได้เลย ก็ผมมันเสร่อไม่มีหัวด้านศิลปะ แล้วยังจะซ่าจนน่ารำคาญพลอยให้คนอื่นลำบากด้วย ตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบขนมเบื้องที่นิ่มแล้วจากตลาดหน้ามหาลัยเมื่อตอนหัวค่ำก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมเอามาป้อนให้ถึงปากของผม ผมเหลือบมองขึ้นก่อนจะค่อยๆแล่มกินเล็กน้อย ฟันหน้าเสี่ยวแปร๊บขึ้นมาทันที
“หึ ลำบากลำบนเนอะ”
เสียงพี่ใหญ่ที่นอนตะแคงเล่นเกมอยู่บนเตียง ดูเหมือนไม่ได้สนใจผมกับตัวเล็กที่นั่งต่องานอยู่ที่พื้นข้างเตียงที่เต็มไปด้วยขนมของกินและแผ่นไม้แผ่นกระดาษเต็มไปหมด แปลนงานกระดาษ A4 ของผมและตัวเล็กถูกวางไว้คู่กันไม่ไกลมากนัก
“พูดมากจังพี่ตัวใหญ่ ตัวเองเจ็บอยู่แท้ๆยังจะพูดมากอีก”
“หึ ไอ้แมวอึ่งอ่าง”
“ว่าเล็กอ้วนเหรอ!”
ตัวเล็ก ผรุทวาสขึ้นเสียงดังจนผมสะดุ้งตื่นจากความเสียวปร๊าบไปทั่วฟัน ก่อนจะรีบห้ามทัพพี่เสือน้องแมวที่กำลังจะห่ำหันกัน ก่อนที่ความสงบสุขจะกลับมาอีกครั้ง ตัวเล็กกลับมาสอนผมเหมือนเดิม และพี่ใหญ่ก็ลุกขึ้นมาทำงานออกแบบในคอมของเขาอยู่ที่โต๊ะคอม ผมอดเป็นห่วงไม่ได้ เลยต้องลุกขึ้นไปหยิบหมอนไปรองหลังให้คนตัวโต และก็ต้องตกใจตาโตเพราะอยู่ๆ พี่ใหญ่ก็เล่นแผลงๆ กระชากผมไปกอดไว้อย่างแรง หอมเหม่งจนหนวดเคราเพิ่งขึ้นใหม่ทิ่มหน้าผากอย่างถนัดถนี่ เง้ออออออออออออ ตัวเล็กจ้องใหญ่แล้วนะพี่ใหญ่!!!
“มันเขี้ยว”
“พี่ใหญ่เล็กอยู่นะครับ”
“อยู่ๆก็อยู่ไปสิ หึหึ เครียดอะไรคิ้วขมวดชนกันหมดแล้วไอ้หมู” นิ้วสากๆของพี่ใหญ่จิ้มเข้าที่หว่างคิ้วของผมอย่างแรง แน่ใจนะว่าแค่มันเขี้ยวไม่ได้มันไส้น่ะ พี่ใหญ่คนบ้า!!!!
“เจ็บนะ” ผมพูดอย่างน้อยใจแต่พี่ใหญ่ไม่สำนึกยังคงก้มลงมาหอมแก้มผมจนน่ายู้ไปหมด งื้ออออออออ
“ไปทำงานต่อได้แล้ว เดี๋ยวตี 1 จะได้เข้านอน พรุ่งนี้เรียนเช้านี้”
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินมึนๆกลับมานั่งที่ พยายามไม่สบตาตัวเล็กที่นั่งจ้องใช้แววตาหยอกล้ออยู่ ก่อนที่ผมจะเริ่มทำงานต่อไปเรื่อยๆ พยายามเปิดใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ คิดซะว่าไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด การนับหนึ่งใหม่ของผม มันคงไม่เลวร้ายมากนัก อาจจะทำให้ผมเห็นมุมมองที่แตกต่างออกไปก็ได้ ใครจะไปรู้
“ตัวเล็กกลับก่อนนะ ไอ้เสาร์ไลน์มาบอกให้ไปหิ้วไอ้เสาร์ที่ห้อง … แดกเหล้าเมาให้ไปรับอีกตามเคย”
ตัวเล็กบ่นอย่างหัวเสีย ในขณะที่มองเวลาแล้วเที่ยงคืนกว่าๆ ผมยื่นมือจะไปเป็นเพื่อนแต่ตัวเล็กไม่ให้ไปให้ผมอยู่ทำงานต่อ พี่ใหญ่ก็ทำท่าไม่สนใจ จนตัวเล็กเดินออกไปจากห้องผมถึงหันมามองคนใจร้าย ตัวเองก็ห่วงน้องแทบตายแต่ก็ไม่เห็นการกระทำเป็นอย่างที่คิดเลย คนอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้
“พี่ใหญ่” ผมที่นั่งอยู่กับพื้นร้องเรียกคนใจร้ายที่ทำเป็นคอไม่รู้ร้อนอยู่ และก็ยังไม่มีสัญญาณตอบรับอยู่อย่างงั้น … ดูเอาเถอะ เสือร้าย ก็ยังใจร้ายอยู่วันยังค่ำนั้นละ
ผมลุกขึ้นเดินก้าวข้ามกองเศษซากต่างๆ ไปนั่งอยู่ที่เตียงจ้องแผ่นหลังเปลือยที่มีผ้าก๊อตแปะอยู่และพันรอบไว้อย่างแน่นหนา หึ พรุ่งนี้เป็นวันทำแผล ผมจะทำให้เจ็บจนร้องจ๊ากเลยคอยดูสิ ใจร้ายดีนัก ดูสิขนาดส่งสายตาอำมหิตไปแล้วยังไม่สนใจกันอีก ใจหรือหินผากันแน่คนพันธ์นี้
“พี่ใหญ่นี้มันเที่ยงคืนละนะ”
“ง่วงก็นอนไปก่อนเลยที่รัก”
ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที … บ้าจังอยู่ๆมีเรียกกันซะหวานคิดว่าผมจะตกหลุม พลางคำหวานหรือไง ยังไม่ลบความผิดที่ไม่ยอมไปเป็นเพื่อนตัวเล็กหรอกนะ ตัวเล็กน่ะถึงจะแข็งแรงแต่ก็ยังตัวจี๊ดเดียวเองผมน่ะอยากจะไป แต่ตัวเล็กไม่ยอมให้ไปถ้าพี่ใหญ่พูดซะคำเดียวทุกอย่างก็จบแล้ว หึ!
“ไม่ได้ง่วง พี่ใหญ่ตามเล็กไปสิ มันดึกแล้วนะ มันอันตราย”
“อย่างไอ้เด็กต่อให้อ้วนกว่าที่รักเป็น 2 เท่า จับทุ้มทีเดียวก็อยู่หมัดแล้ว”
“แต่ … ”
“เป็นห่วงก็โทรถามเป็นระยะๆแล้วกัน แต่ถ้าไปวุ่นวายกับมันมาก ไอ้เล็กกัดเอาไม่รู้นะ เห็นรอยแผลเป็นตรงนี้ไหม” พี่ใหญ่ยื่นแขนออกมาในขณะที่นั่งหันหลังให้ผมอยู่ ผมชะเง้อไปมอง ที่ท่อนแขนของพี่ใหญ่ที่รอยฟันจางๆเป็นรอยแผลเป็นอยู่ ผมฉงนและเดินเข้าไปยืนมองอย่างตั้งใจ นี้ตัวเล็กเป็นคนทิ้งลอยเอาไว้เหรอ
“ตอนนั้นพี่ทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี จะไปซื้อของที่เซเว่นด้วยเพราะกลัวจิ๊กโก๋จะมาทำร้าย มันหงุดหงิดเลยกัดเอา จากนั้นก็เลิกคิดที่จะเป็นห่วงเลยทันที” พี่ใหญ่พูดเหมือนไม่มีอะไร แต่ผมสิขำพรืดออกมา แขนแกร่งข้างนี้ผมจับมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง แต่ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีรอยฟันเล็กๆอยู่ตรงนี้ด้วย คิก ไม่รู้จะสงสารหรือตลกดี
“ขำมากไหม”
“คิก ขะ ขอโทษครับ” ผมกลั้นหัวเราะน่าดำหน้าแดง พี่ใหญ่หันมามองผมนิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาในน้ำเสียงที่กำลังจะพุ่งเข้ามาตะครุบ ผมรีบลุกขึ้นและเดินมานั่งทำงานแบบเดิมทันที ก่อนที่เสือร้ายที่ใกล้จะหายเจ็บจะกินผมเป็นอาหารค่ำ ไม่ลืมที่จะโทรหาเล็กเพื่อเช็กด้วยเป็นระยะๆ
“ถึงไหนแล้ว”
ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ พี่ใหญ่เดินตาปรือมาค่อยๆนั่งลงบนเตียงข้างๆผมที่นั่งเอาหัวพิงเตียงเอาไว้ พี่ใหญ่ยังนั่งพื้นไม่ได้เพราะกลัวแผลปริ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะเบะปากเล็กน้อยน้ำตาคลอหน่วยที่ดวงตาจนรู้สึกหนัก … ยังไม่ถึงไหนเลย ผมทำตั้งนานแต่เพิ่งตัดได้ 3 ชิ้น … ผมมันงี่เง่า ที่ผ่านมาได้ทุกครั้งก็เพราะตัวเล็กช่วยทำให้ งานดินงานปั้นงานออกแบบผมยังทำได้ แต่งานต่อโมเดล เห็นทีผมจะไม่สามารถจริงๆ … ผมทำไม่ได้หรอกมันยากไป
“เป็นอะไร”
“ปะ เปล่าครับ ผมแค่ปวดฟัน …ไม่ได้เป็นอะไร” ประโยคหลังผมรีบก้มหน้าไปมองแผ่นไม้อัดแบบบางกลั้นน้ำตาแต่ก็กลั้นไม่ไหวมันหยดแหมะลงกระทบกับพื้นห้องที่รกไปด้วยเศษไม้และถุงขนมพยายามปรับเสียงตัวเองให้ไม่สั่น ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่ปวดฟัน … แล้วก็เจ็บใจตัวเองที่ทำไม่ได้สักทีทั้งๆที่เล็กและพี่ใหญ่ก็สอนอยู่อย่างงี้
“ค่อยๆทำก็ได้ไม่เห็นต้องรีบเลย” เสียงพี่ใหญ่กระซิบอย่างอ่อนโยนวางมือหนาบนศีรษะของผมอย่างเอ็นดู เพราะอย่างงั้นผมเลยกลั้นทั้งเสียงสะอื้นและน้ำตาไว้ไม่ได้อีกต่อไป มันไหลออกมาอย่างไม่รู้จักเหน็บจากเหนื่อย ผม … ผมมันโง่เองแหละ ฮึก ทุกเรื่องเลย …
“หึหึ ไหนเงยหน้าขึ้นสิเจ้าอ้วน”
“อย่าขยุ้มแก้มผม มันเจ็บ ฮึก อย่าแกล้งผม”
ผมถูกมือหนาๆของพี่ใหญ่เชยขึ้นไป ในตอนแรกเขาทำเหมือนจะขยุ้มให้เจ็บแต่ก็แค่เสี้ยววินาทีที่เปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ และอ่อนโยน ตาต่อตาเราประสานกันก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นจะบังเกิดตรงหน้าผมและก้มลงมาหอมเบาๆอย่างให้กำลังใจที่แก้มทั้งสองของผม หนวดเล็กๆนั้นทำให้ผมจั๊กกะจี้ แต่ก็ไม่เจ็บเหมือนตอนแรก …
“ไม่ร้องนะปัง เจ็บฟันเหรอเดี๋ยวก็หายนะ เดี๋ยวงานก็เสร็จนะ มีพี่อยู่ทั้งคน เรากลัวอะไร”
เสียงกระซิบนั้นดังไปทั่วกล่องดวงใจน้อยๆของผม … มันตึกตักๆ ประสานกับเสียงของพี่ใหญ่ ก่อนที่จะทันรู้สึกตัวผมก็พลิกตัวคุกเข่ากอดคอพี่ใหญ่เอาไว้ ซบร้องไห้อยู่อย่างงั้นเหมือนเด็กที่ต้องการความอบอุ่น พี่ใหญ่ยังคงไม่ปล่อยผม กอดปลอบเอาไว้ไม่ห่างไปไหน เสียงหัวเราะในลำคอเสียงหยอกล้อที่ดังอยู่ข้างๆหู ในตอนนี้ทำให้ผมมีความสุขลืมความเจ็บ ลืมความเครียดจากงานที่รุมเร้า … ลืมไปหมด เกือบลืมไปแล้วด้วยว่าตัวเองเป็นใคร เขาดีกับผมจังเลย …
“มะ มือพี่ใหญ่ มือ” ผมสำลักบอกเมื่อรู้สึกถึงมือปลาหมึกที่ไต่เข้าไปในเสื้อ สัมผัสกับแผ่นหลังของผมจนสะท้านไปทั้งตัว แต่พี่ใหญ่ไม่หยุด ยังคงหยอกล้อผมต่อไปแบบที่เขาถนัดนักละ กำลังเคลิ้มๆมาทำแบบนี้ ผมปรับอารมณ์ไม่ทันนะและตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมขึ้นมาอยู่บนเตียงเคียงคู่กับเขาแล้ว
“หลังเนียนจัง หอมด้วย” สัมผัสจักกะจี้ที่ลำคอ ทำให้ผมย่นหนี แต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะพี่ใหญ่กอดไว้แน่น ก่อนที่จะจู่โจมผมไปทั้งตัว สัมผัสชื้นๆของริมฝีปากเรียวได้รูปนั้นไปทั่วทั้งหน้าและลำคอของผม จนผมแทบขาดสติ
“ยะ อย่าครับ ตรงนั้น ฮึก พี่ใหญ่”
เสียงของผมขาดท้วงเมื่อมือสากนั้นลูบจากด้านหลังมาด้านหน้าระดมจูบไปทั่วอย่างไม่สนใจ ลิ้นร้อนๆลากไปที่หน้าอกของผม ต่อให้ดันหัวเขาออกเขาก็ไม่ยอมไปไหน ผมอยากจะร้องไห้อีกรอบ แต่ในใจของผมกลับเต้นแรงเกินกว่าจะร้องไห้ออกมาได้เพราะเสียงของลำคอของผมมันตีบตันไปหมดมีแค่เสียงแปลกๆที่ออกมา … ถึงเวลาแล้วเหรอ ผะ ผมยังไม่พร้อมเลย มะ มันน่ากลัว … ผมรักพี่ใหญ่นะ … แต่ ฮึก … มันถึงเวลาแล้วเหรอผมยังไม่ผอมเลยนะ ร่างกายผมตอนนี้ก็ไม่น่ามอง อ้วนก็อ้วนแบบนี้ ฮึก …
“ตัวนิ่มจังเลยที่รักของพี่”
“พะ พี่ใหญ่ครับ ขะ ข้อตกลงของเรา อะ! ผม… ”
“ลืมไปได้ไหมครับ ข้อตกลงบ้าบอแบบนั้น” พี่ใหญ่ละริมฝีปากจากสะดือขึ้นมามองหน้าผมและพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนออเซาะ เหมือนไม่ใช่พี่ใหญ่คนเหี้ยมแบบปกติ … อะไรเข้าสิงอยู่หรือเปล่านะ …
“ตะ แต่ พี่ใหญ่ครับ ผมรักพี่ใหญ่นะ ตะ แต่ …”
“หึหึ จะอ้างอะไร ปวดฟัน งานเยอะ หรือยังไม่ผอม?” รู้ทันเกมผมหมดเลย ดูพี่ใหญ่สิ … หน้าผมร้อนจนแก้มจะแตกแล้วไม่รู้หรือไง
“เฮ้อ … อีกนานแค่ไหนครับที่รัก แค่นี้ยังพิสูจน์ไม่พอเหรอไง”
พี่ใหญ่กอดผมเอาไว้แนบอก ในครั้งนี้ไม่ลวนลามผมอีกแล้ว ผมวางคางเกยไว้ที่ไหล่หนา และลูบเอาๆผ่านบาดแผลที่ต้องการจะปกป้องผมจากอันตรายและจบมันลงไปแล้วด้วยอย่างสวยงาม … ไม่ใช่ยังพิสูจน์ไม่พอ สิ่งที่พี่ใหญ่ทำให้ผมมันมากล้นจนเกินไปซะด้วยซ้ำ … แต่มันเป็นที่ผมเอง ผมเองที่ยังไม่กล้า … ไม่พร้อม ถึงแม้จะต้องการไม่ต่างกันเลยก็ตาม … และต้องขอบคุณพี่ใหญ่ ที่เข้าใจและไม่เคยเกินเลยต่อให้ตัวเองจะมีความต้องการที่มากล้นแค่ไหนก็ตาม
“ผมขอโทษนะครับ รออีกหน่อยได้ไหม รอให้ผมพร้อมนะครับพี่ใหญ่ …. จากนั้นผมจะให้พี่ทั้งกายและใจ ไม่ทำให้พี่ต้องลำบากใจแบบนี้อีก … อีกนิดนะครับ ที่รักของปัง”
ผมพูดเบาๆ ถึงแม้มันจะตะกุกตะกัก แต่ทุกอย่างก็พูดออกมาจากใจ … หมดสิ้นแล้วความในใจของผม หมดสิ้นแล้วสิ่งที่ผมอยากบอกเขา … ขอแค่เวลาเพียงไม่นานเกินไป รอเวลาที่ผมพร้อมและทุกอย่างที่พี่ใหญ่ต้องการ … ผมจะให้แม้แต่ชีวิตของผม
“หึหึ น่ารักจัง งั้นช่วยกันได้ไหมครับ … เหมือนที่เมืองกาญ …”
ผมเม้มปากหลบตาคมที่มองผมตาเป็นมัน ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ พี่ใหญ่ดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้งและขอให้ผมทำให้อย่างที่เขาต้องการ ถึงแม้จะไม่ได้ให้พี่ใหญ่เต็ม 100 แต่หากแค่นี้จะสามารถทำให้เขาพึงพอใจได้บ้าง ผมก็ยอมอดทนเพื่อให้เขามีความสุข
ได้ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่หนักใจเอาไว้เบื้อหลัง ก่อนที่จะหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน เหมือนทุกคืนของเราที่ผ่านมา …
“ไอ้หมาบ้า!!!”
ผมสะดุ้งตื่นอีกที เมื่อเสียงตัวเล็กดังลั่นมาจากห้องข้างๆ เสียงประตูกระจกหลังห้องดังปังจนผมตกใจ ยันตัวลุกขึ้นในความมืดที่หนาวเหน็บภายใต้อ้อมกอดของพี่ใหญ่และผ้านวมผืนหนา มองไปรอบๆอย่างงงๆ แต่แล้วก็ต้องกระเด้ง ตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเสียงตะโกนของตัวเล็กดังขึ้นอีก คร่าวนี้เป็นคำหยาบคาย ด่าเสาร์แฟนหนุ่มด้วยความโมโหสุดพลัง โกรธ แล้วก็เงียบหายไป
“จะไปไหน” ผมสะดุ้งและมองพี่ใหญ่ที่นอนตะแคงหลับตาอยู่ในความมืด แสดงว่าพี่ใหญ่ตื่นมาพร้อมๆกับผมแน่ๆ
“ไปดูเล็กครับ”
“ไม่ต้องนอนเถอะ”
แขนหนาคว้าผมเข้าไปกอดก่ายเอาไว้ต่างหมอนข้าง ผมพยายามพูดเพื่อออกจากอ้อมกอดนี้ด้วยความเป็นห่วงตัวเล็กเพื่อนที่ดีที่สุดของผม แต่พี่ใหญ่ไม่อนุญาต เลยได้แต่นอนฟังอยู่อย่างงั้น และหลังจากนั้นก็มีแต่ความเงียบ … จนผมผล่อยหลับไป …
===================
เกือบไปแล้วหมูน้อยของเรา เกือบถูกเสือหื่นกินแล้ว แต่อีกไม่นานหรอก ฮ่าๆๆๆๆ
ขอโทษที่มาช้าคะ ติดโปรเจคอย่างที่ได้แจ้งเอาไว้แล้ว
เจอกันตอนหน้านะคะ ฝากเพจด้วยเด้อออออ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
:pig4: หนูปังใจแข็งดีจริง พี่ใหญ่ขยันหยอดตลอด
-
ปังปังทั้งน่ารัก ทั้งซื่อเสียจนพี่ใหญ่คนเจ้าเล่ห์ยังต้องยอมลงให้เลยนะคะเนี่ย ><
ส่วนเสาร์นี่ก็ไม่รู้เป็นยังไงนะคะ ชอบทำให้ตัวเล็กเสียใจอยู่เรื่อยเลยเชียว o18
-
เกือบโดนกินแล้วปังปัง
-
หมูปังน่ารัก ดูแลพี่ใหญ่ดีมากๆ ชินโดโดนจีบแน่แล้วอ่ะ
อ้าว เล็กเป็นไรร้องซะดัง
เกือบกินกันแล้ว อีกนิดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
หวานกันจังน้าปังกับพี่ใหญ่ ส่วนไอ้พี่กาจพลมันต้องคิดอะไรกับชินโดแน่ๆ!?
-
สู้กับโปรเจคให้ชนะนะคะ
:L2:
-
อาจจะเป็นชาติหน้าที่ใหญ่ขะได้กินปัง -___-
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงล่าสุด บอกตรงๆอยากได้อะไรใหม่ๆบ้าง (ยกเว้นดราม่า)
ฉากนั้นมันเป็นเหมือนสีสันนึงในนิยาย ซึ่งเรื่องนี้ก็แต่งมา40กว่าตอนแล้ว
หรือรอตอนไหน?
ตอนนี้รอฉากนั้น อ่านมาตั้งแต่เริ่มมันไม่ฟินแล้ว มันเฉยๆกับความสวีทของ2คนนี้
-
สงสัยว่าใครจะเรียบร้อยก่อนกัน :hao7:
-
ปังปังหวิดจะโดนงาบอีกรอบ
คู่รักหมาแมวตีกันอีกละะะะ
-
สงสารพี่ใหญ่เมื่อไหร่ปังจะผอมเสียที
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ง่อวววววหมูปังน่ารักน่าหยิกอีกแล้วววว
-
ปังปังเกือบไปแล้ววววววววววววววววว
-
เดา ว่าจบแบบปังไม่ผอมละมีคำประมาณว่าเป็นแบบนี้แหละ แค่นี้ก้รักตายแล้ว เป็นปังๆที่นิสัยแบบนี้ ไรงีมั่ง
หมดความตื่นเต้นนานแล้วจริงๆอะ ไม่ค่อยแปลกใหม่เลย กับ41ตอน สู้ๆน่ะ
-
หมูปังนี่คิดมากตลอดเลยน๊า
-
แอร๊ย น้องปัง พี่ใหญ่น่ารัก :-[ :-[ :-[ :-[
-
มีความสุข :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พี่ใหญ่กับปังรักกันดี เล็กเสาร์ก็ อย่าตีกันนะ หรือที่เสียงเงียบไปเพราะเสาร์จัดการแล้ว? :ruready :ruready :ruready
-
ชินโดหนูดูดีๆ นะลูก อย่าตกหลุมไอ้พี่กาจพลง่ายนักนะ
-
คิดถึงหมูปังกับพี่ใหญ่มาต่อเถอะพรีสสสสสสสสสสสสส :hao5:
-
นับวันชักจะน่ารักขึ้นนะ น้องปัง
เราว่า ชินโด โดนจีบแน่นอน
-
* ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะคะ :-[
สารบัญ
º● Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º
CH 0 Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2786448#msg2786448)
CH 1 ปังอ้วนๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2787181#msg2787181)
CH 2 ปังอ้วนมาเรียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2788335#msg2788335)
CH 3 ปังกับเพื่อนใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2790348#msg2790348)
CH 4 หอพักของปังปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2792334#msg2792334)
CH 5 ปังปังกับงานภาค (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2794739#msg2794739)
CH 6 ปังปัง & พี่เลี้ยงจิ๋ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2796670#msg2796670)
CH 7 ปังต้องรับผิดชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2799156#msg2799156)
CH 8 ปังปังโดนดุ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2810457#msg2810457)
CH 9 ปังปังกับบันไดนรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2816031#msg2816031)
CH 10 ปังปังเสียใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2824911#msg2824911)
CH 11 ตัวเล็ก...? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2830551#msg2830551)
CH 12 ปังปัง...งง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2833977#msg2833977)
CH 13 ตัวเล็กฟิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2838051#msg2838051)
CH 14 พี่ใหญ่กับนายเสาร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2840963#msg2840963)
CH 15 หมูแดงปังปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2844312#msg2844312)
CH 16 ปกป้องปังได้ไหม? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2848839#msg2848839)
CH 17 ปังปังเปลี่ยน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2855331#msg2855331)
CH 18 ผิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2861764#msg2861764)
CH 19 ทะเลาะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2872564#msg2872564)
CH 20 เรื่องหมาแมว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2884822#msg2884822)
CH 21 เรื่องนี้ปังงอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2893515#msg2893515)
CH 22 กอดนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2905160#msg2905160)
CH 23 พิเศษ Merry (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2912785#msg2912785)
CH 24 ดีหรือร้าย? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2918302#msg2918302)
CH 25 อย่าโกรธปังปังเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2923034#msg2923034)
CH 26 ปังปังแปลกใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2928305#msg2928305)
CH 27 เพื่อนกันปังไม่ทิ้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2932899#msg2932899)
CH 28 ปังปังโดนทำร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2939353#msg2939353)
CH 29 ฉากละครรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2948905#msg2948905)
CH 30 รักษาดวงใจพี่ใหญ่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2959928#msg2959928)
CH 31 แง่งอนคนบ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg2980947#msg2980947)
CH 32 เสือร้ายที่โหยหา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3005038#msg3005038)
CH 33 พิเศษใส่ไข่หมากับแมว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3016713#msg3016713)
CH 34 ในวันที่เสือร้ายหายไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3030463#msg3030463)
CH 35 ออกเดินทางของเจ้าหมู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3055802#msg3055802)
CH 36 เสือใหญ่พาเที่ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3067021#msg3067021)
CH 37 การกลับมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3076981#msg3076981)
CH 38 ความชัดเจนของเจ้าหมู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3097934#msg3097934)
CH 39 หัวใจดวงเก่าของเด็กอ้วน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3115209#msg3115209)
CH 40 ที่สุดของปังปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3140106#msg3140106)
CH 41 ความเปลี่ยนแปลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3162989#msg3162989)
CH 42 อดีตของครอบครัวปัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43282.msg3181152#msg3181152)
-
สวัสดีค่า คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
เค้าเรียน ปี 4 งานเยอะมากยิ่งเทอมนี้ทำโทรเจคจบแล้วก็วิชาภาคด้วยเลยหนัก
พยายามจะหาเวลามาต่อให้ได้เยอะที่สุดนะฮับ
ปังปังจะมาต่อในช่วงสัปดาห์หน้าน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7:
เรื่องครึ่งหลังต่อจากนี้ของปังปัง ค่อนข้างจะมีการเปลี่ยนแปลงเยอะ ไม่ได้ดราม่าจนปวดอก ไม่ได้หวานหยดหยอยเหมือนเดิม ไม่ได้น่ารักฟรุ้งฟริ้งอะไร แต่สุดท้ายเรื่องมันก็จะเดินไปตามทางของมัน
อดใจรอการเปลี่ยนแปลงสักนิด และจะหลงรักตัวละครทุกตัว จุ๊บๆ ปังปังก็ยังเป็นปังปัง พี่ใหญ่ก็ยังเป็นพี่ใหญ่ ฮิฮิ
ส่วนจากนั้นที่ทุกคนรอคอย ... รออีกนิด อดเปรี้ยวไว้กินหวานเด้อ :mew1:
ปล ขอบคุณ คุณ Mouse2U สำหรับสารบัญนะคะ
ฝากเพจน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/timeline/)
:bye2:
-
o15 o15 o15 o15 รอๆๆๆๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:110011: ..รอนะคะ.. :z7:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ว๊าว มีสารบัญด้วย น่ารักจริง ๆ คนทำให้น่ะ เราเข้าใจจ้ะ เรารอได้เสมอน่ะ :mew1:
-
สนุกมากเลยอ่า น้องปังอย่างน่ารัก พี่ใหญ่ก็อึดถึกทน น้องเล็กก็น่ารัก อิเสาร์ก็ปากมอม รอน๊า มาต่อไวๆเค้าคิดถึง :-[
-
หมูปังเกือบโดนกินแหนะ555
-
{CH 42 อดีตของครอบครัวปัง}
หิวข้าวจังเลย … อาจารย์จะได้ยินเสียงท้องร้องของผมไหมนะว่าตอนนี้มันครวญครางหนักแค่ไหน ผมเคยสงสัยนะว่าตอนที่ผมหิวทำไมน้ำย่อยมันไม่กินไขมันผมไปบ้างจะได้อิ่มๆนี้พอหิวผมก็กิน กินเสร็จก็พองอยู่แบบนั้นละเฮ้อ … เมื่อเช้าผมตื่นสายไปหน่อยจะไม่สายถ้าไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่คนขี้เซ้าไม่ยอมตื่นสักที บอกแล้วว่าผมมีเรียนเช้าก็รั้นจะมาด้วย พอจะมาก็ตื่นสาย จะมาก่อนก็ไม่ได้ คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด ไม่อย่างงั้นผมก็ไม่ต้องอดข้าวเช้ามื้อหลักมื้อสำคัญแบบนี้หรอก … หิวจังเลย
“ปังเสร็จแล้วไปห้องปั้นกันนะ ชินโดจะสอนปั้นขึ้นรูป เห็นปังบ่นมายาก นี้ใกล้สอบปั้นแล้วด้วย”
ชินโดที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของผมกระซิบบอกมา ทำให้ตัวเล็กที่นั่งขนาบอยู่ด้านขวาพลอยเอียงคอฟังไปด้วย นายเสาร์เองก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนทฤษฎีตรงหน้าแม้แต่น้อยเอาหูฟังเสียบและฟุบหลับไป จริงอยู่ที่วิชานี้เน้นทฤษฎีและอาจารย์ไม่ดุเลยแต่เวลาสอบทีนรกก็มีเยือนเหมือนกัน เพราะไม่มีคะแนนเข้าห้อง ไม่มีคะแนนงาน มีแต่สอบล้วนๆ ภาษาชาวคณะเรียกวิชาประมานนี้ว่า ฉิบหาย …
“อือ … แต่ปังขอกินข้าวก่อนนะ หิวมากกกกก”
ผมลากเสียงทำให้ตัวเล็กหัวเราะคิกออกมาซุกแก้มเย็นๆลงกับแขนข้างนั้นของผม ก่อนที่เราสามคนจะสงบลงอีกครั้ง พยายามข่มสติอารมณ์หิวของตัวเองฟังและจดตามอาจารย์ให้เข้าใจ ผมไม่ใช่คนเก่งหรอก ออกไปทางโง่ด้วยซ้ำ เพราะแบบนี้ผมจึงต้องพยายามมากกว่าคนอื่นยังไงละ
แกร๊ก ปัง!
ผมสะดุ้งเสียงประตูกระจกของห้องกระทบกันเสียงดังลั่นจนเหมือนประตูจะหลุดออกมาก่อนจะหันไปมองจากด้านหลังเห็นผู้หญิงคนนึงถือของพะรุงพะรังเต็มสองไม้สองมือ มันเป็นจำพวกหนังสือเล่มหน้าๆ กับชีทกระดาษอีกถุงใหญ่ๆ หน้าตาเธอไม่คุ้นแต่ผมว่าผิวของเธอสวยมากเลยนะ อมชมพูขาวเหมือนลูกครึ่ง ตากลมโตนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวด้วย จมูกโด่งแต่พองามรับกับปากที่เป็นกระจับ ผมยาวสีฟางข้าวถูกมัดรวบเอาไว้ลวกๆ กับการแต่งตัวที่ชุดกระโปรงยีนต์สั้นเหนือเข่ากับรองเท้าผ้าใบ ดูโดยรวมแล้วเธอเป็นคนเรียบร้อยน่ารักเลยทีเดียว ผมไม่รู้จักเธอและไม่เคยเห็นเธอในคณะมาก่อน
“ขะ ขอโทษคะ พะ พอดีมิ้นต์เป็นนักศึกษาใหม่เพิ่งเข้ามากลางเทอมอยู่คณะศิลปกรรมศาสตร์คะ” มิ้นต์ก้มหน้าผงกๆ ถ้ามือว่างคงยกไหว้ไปแล้ว หน้าตาเหมือนต่างชาติ แต่พูดไทยชัดแจ๋วเลย
“วิ้ววว …โอ้ย!” นายเสาร์โดนเล็กตบหัวทิ่มเพราะบังอาจไปผิวปากใส่มิ้นต์ซะอย่างงั้น ดีเหมือนกันคนอะไรหยาบคายและได้ข่าวว่าเมื่อกี้หลับอยู่ไม่ใช่เหรอ เรด้ากับของสวยงามนี้แม่นจังนะ
“เชิญๆ” อาจารย์โบกมือให้ มิ้นต์ ก่อนที่เธอจะก้มหัวลงเชิงรับและเดินก้าวเข้ามาวางของลงข้างๆชินโดแทรกตัวเข้ามานั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ และยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรให้พวกผม
“มิ้นต์ชื่อมิ้นต์นะ ย้ายมาจากฝรั่งเศส เรียนเอกภาษาไทยมาเลยทำให้พูดคล่องแล้วอีกอย่างมิ้นต์ก็เป็นลูกครึ่งคุณพ่อมิ้นต์เป็นคนไทย ไม่ต้องแปลกใจนะ” มิ้นต์พูดเป็นต่อยหอย ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ ชินโด แนะนำตัวเองและพวกเราทีละคนอย่างเป็นกันเอง มิ้นต์ยิ้มแป้นจนแก้มแดงและเอียงคอมองหน้าพวกเราสี่คนยิ้มๆ
“หน้าตาดีกันทุกคนเลย แต่ขนมปังหุ่นแบบนี้กำลังฮิตที่ฝรั่งเศสนะ รับรองไปที่โน้น ฮอตๆเลย” จากยิ้มๆอยู่ผมหุบยิ้มอย่างไม่รู้ตัว … เอ่อ …
“ใช่ไหมละ เล็กก็ว่างั้น” ตัวเล็กรีบพูดขึ้นมา ทำให้ผมที่เขินอยู่แล้วแทบมุดแผ่นดินหนี ทำไมพุ่งมาที่ผมคนเดียวละ ทั้งชินโดทั้งตัวเล็กก็ต่างหน้าตาดีกว่าผมตั้งเยอะนี้
“ใช่ๆตัวเล็ก มิ้นต์มีเพื่อนที่โน้นหุ่นแบบนี้เลยแต่เป็นผู้หญิง มีแฟนหล่อมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” ดูเหมือนเล็กกับมิ้นต์จะสนิทกันอย่างรวดเร็วทันทีที่มีเรื่องของผมเป็นตัวสื่อ ชินโดเองก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย
“ปังปังก็มีแฟนหล่อไม่แพ้ใครนะ”
“ตัวเล็ก!” ผมเอ็ดตัวเล็กขึ้นเจ้าตัวหันมามองหน้าผมอ้าปากหวอแบบทึ้งๆและหัวเราะแห้งๆใส่ผมเอาหัวถูกับแขนเหมือนเจ้าแมวที่คอยเอาใจ ตัวเล็กนะตัวเล็กเป็นแบบนี้ตลอดเลย อยากจะโกรธจะงอนก็ทำไม่ลง ผมเคยงอนใครที่ไหนละนอกจากพี่ใหญ่ที่งอนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็แกล้งบังคับจนผมต้องหายงอนเองโดยอัตโนมัติ
“จริงเหรอ เล่าให้มิ้นต์ฟังบ้างสิ”
มิ้นต์ลืมตาโตสีเขียวอมฟ้านั้นจ้องมองมาที่ผมอย่างหมายหมั่นและอยากรู้ราวกับว่าสนิทกันว่านับ 10 ปี ความจริงแล้วเราเพิ่งรู้จักกันเมื่อ 10 นาทีที่แล้วเอง แต่ผมก็มองเธออย่างเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธเคืองอะไร คิดว่ามิ้นต์คงเป็นคนที่เฟรนลี่ขี้เล่นมากๆเท่านั้นเอง
“ไม่มีอะไรหรอก ตัวเล็กก็พูดไปงั้นแหละ ว่าแต่หนังสือกองโตนี้อะไรเหรอ”
“อ่อ วรรณกรรมประวัติศาสตร์น่ะ มิ้นต์ชอบอ่าน ส่วนชีทกระดาษที่เห็นเป็นชีทวิชาทฤษฎีการสร้างผลงานศิลป์น่ะ” เธอพูดไปพร้อมกับวางมือขาวลงบนหนังสือกองโตเคาะเสียงดังปุ๊บๆ และหันมายิ้มแก้มใสให้พวกเราอีกครั้ง ดูท่าเธอจะเป็นคนชอบอ่านอยู่นะ
“โห … แล้วทำไมย้ายมากลางเทอมละ”
“ฮิฮิ … มิ้นต์โอนหน่วยกิตมาและ ….อย่าไปบอกใครนะ พ่อมิ้นต์ก็อธิบดีมหาลัยนี้แหละ” เธอกระซิบตอบชินโดพอให้เราได้ยิน จากนั้นผมก็ไม่คิดสงสัยอะไรอีกเลย
จากนั้นไม่นานคาบเรียนก็จบลง ผม 4 คน บวกกับมิ้นต์เพื่อนใหม่ฝรั่งเศสก็พากันมาที่โรงอาหารที่ใกล้ที่สุดผมยังไม่ทันวางกระเป๋าได้ก็พุ่งเข้าหาร้านข้าวมันไก่ แต่ไม่สั่งข้าวมันไก่หรอกนะ เพราะถ้าผมสั่งตัวเล็กตีผมตายแน่ๆ รอเพียงไม่นานผมก็ถือจานข้างกล้องกับอกไก่ไม่ติดมันเดินไปซื้อน้ำเปล่ามา 1 ขวด ก่อนจะมานั่งที่โต๊ะที่มีมิ้นต์นั่งอยู่ แกะกล้องข้าวที่อัดแน่นไปด้วยแซนวิชขนาดจิ๋วอยู่และนมกล่องโตอีกกล่องที่เอาออกมาจากกระเป๋าผ้าใบโตของเธอ
“เค้ายังปรับตัวไม่ค่อยได้น่ะ อยู่ฝรั่งเศสมาจะครึ่งชีวิตนี้เนอะ แต่แซนวิชนี้มิ้นต์ทำเองนะกินไหมๆ” มิ้นต์พูดขึ้นเมื่อเห็นผมเอียงคอมองเธออยู่อย่างยิ้มๆ ผมไม่ว่าอะไรหรอก แค่เห็นว่ามันน่ารักดี เธอดูเรียบร้อยไร้เดียงสา ออกแนวโก๊ะๆหน่อยด้วย
พรึบ
ผมตกใจเมื่ออยู่ๆร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมรู้จักและใกล้ชิดอยู่ทุกวันก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ย มาจากไหนไม่รู้ด้วย เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นตาเย็นชาเซมองไปที่มิ้นต์เพื่อนใหม่ของผม และก้มลงมามองผมสลับกัน จากนั้นเสียงเฮฮะโลของพวก พี่โย่ง พี่ซิ่ง พี่แน็ต พี่แนน เดอะแก็งค์พี่ใหญ่ก็ดังขึ้นตามมาติดๆและความสงบก็จบสิ้นลงในทันที
“น้องป๊างงงงงงงงงงง เจ้คิดถึง อ่ะ ใครจ้ะเนี้ยกิ๊กเหรออออออออ ไอ้ใหญ่ดูแลเมียยังไงให้เมียมีกิ๊กเนี้ย !”
พี่แนนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มพุ่งเข้ามาหาผมได้ก็หยิกแก้มผมหมับใหญ่และหยอกผมเล่นเป็นการทักทายมิ้นต์ไปในตัวด้วยป่วนจนพี่ใหญ่ต้องเดือดร้อนแกะพี่แนนออกจากผมเพราะเขากอดผมซะเหมือนผมเป็นตุ๊กตายัดนุ่นเลย ไม่มีนุ่นฮะน้องมีแต่ไขมันนุ่มนิ่มไม่แพ้กันอีกด้วย
“ โห แย่งที่เล็กทำไมอ่ะ”ตัวเล็กโวยวายนิดๆ และก็ไม่ยอมเสียสิทธิ หาที่แทรกจนตัวเองเข้ามานั่งข้างๆผมได้โดยมีมิ้นต์นั่งงับแซนวิชมองตาแป๋ว
ส่วนเสาร์กับชินโดดูเหมือนจะยอมแพ้ ไปนั่งโต๊ะข้างๆ แต่กินอย่างเงียบๆไม่มีปากมีเสียงอะไร นายเสาร์เป็นคนดีได้เพราะเล็บของตัวเล็กสินะ คราวก่อนที่ได้ยินเสียงตัวเล็กด่าลั่นห้อง สรุปผมก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องเป็นไงมาไง แต่เช้าขึ้นมาหลังจากนั้นก็เห็นเสาร์อยู่ในโอวาทตามปกติและหลังจากนั้นเสาร์ก็ลดละเลิกเหล้าไปได้เยอะ ให้เวลาตัวเล็กและการเรียนมากขึ้น สงสัยจะเคลียกันลงตัวแล้วละ ดีแล้วละ ที่คนนึงล้มอีกคนช่วยพยุง ไม่อย่างงั้นคงอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกเนอะ
“คนนี้ใคร” เสียงพี่ใหญ่ตามขึ้นท่ามกลางเสียงคุยกันของพี่ๆ ที่กำลังให้ความสนใจกับเพื่อนตานัยน์ตาเขียวของผมและดูท่ามิ้นต์เองก็เข้ากันได้ดีซะด้วยดีอาจจะเป็นเพราะว่ามิ้นต์เป็นคนที่ค่อนข้างหัวนอกก็เป็นได้ละ
“มิ้นต์ครับ เพื่อนใหม่โอนหน่วยกิตมาจากฝรั่งเศส เพิ่งรู้จักกันวันนี้” พี่ใหญ่ไม่ได้มีท่าทีสนใจนัก แต่พยักหน้ารับและหันมาจ้องกับอาหารตรงหน้าของผมมากกว่า พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่และเดินไปซื้อข้าวมานั่งกินข้างๆผมบ้าง แต่ของพี่ใหญ่เป็นผัดกระเพราไข่เจียวน้ำมันเยิ้มๆ ไม่วายตักไข่เจียวมาไว้ในจานผมอีก จะไม่กินก็ไม่ได้ เสียดายของ
“มิ้นต์รู้จักทุกคนแล้ว คนนี้มิ้นต์ยังไม่รู้จักเลย พี่ชายปังปังเหรอ”
“ดูยังไงพี่ชายปังละมิ้นต์ นี้พี่ใหญ่แฟนปังเค้าละ รู้แล้วก็ห้ามส่งสายตาแบบนั้นให้พี่ใหญ่อีก ไม่งั้นอย่าหาว่าเล็กไม่เตือนนะ”
ตัวเล็กพูดน้ำเสียงนิ่งแกมดุ จนผมชะงักหันไปมองตาโตได้ยินเสียงพี่แนนอุทานออกมาเสียงดังหันไปจ้องมิ้นต์ตาเขม็งๆ ต่างจากพี่พวกพี่ๆผู้ชายที่นิ่งเงียบและหัวเราะออกมาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก อะไรกันเมื่อกี้เล็กทำท่าจะเป็นมิตรกับมิ้นต์อยู่แท้ๆ อยู่ๆทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ
“ตัวเล็กกกกกกกกกก”
ผมเอ็ดตัวเล็กขื้นอีกครั้งแต่รอบนี้ตัวเล็กยักไหล่และยกจานข้าวตัวเองไปกินกับเสาร์และชินโดอีกโต๊ะ ผมมองตามแผ่นหลังเล็กๆนั้นไปก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาและเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้กับมิ้นต์ที่ทำหน้าเหว่ออยู่พูดออกมาให้น้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง
“อย่าคิดมากเลยนะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่ๆมิ้นต์ไม่เป็นไร ดีแล้วละที่เล็กพูดแบบนั้น มิ้นต์จะได้รู้เอาไว้และไม่ยุ่งกับพี่ใหญ่ของปังปัง”
“เอ๊ะ! นี้สรุปน้องเป็นคนยังไงกันแน่คะ” พี่แนนขึ้นเสียงแว๊ดขึ้น จนผมที่อยู่ใกล้ๆสะดุ้งพี่ซิ่งแตะแขนพี่แนนแต่เขาก็สะบัดออก ผมเลยต้องกุลิวกุจอหาทางออกสุดท้ายก็คว้าเอาชีทที่อยู่ข้างๆขึ้นหายื่นไปให้พี่แนนทันที
“พี่แนนครับ ปังสงสัยเรื่องออกแบบโครงสร้างหุ่นขี้ผึ้งจังเลย พี่แนน อธิบายให้ปังฟังหน่อยสิฮะ”
“ยังไม่ใช่เวลานี้คะลูก”
พี่แนนหันมาพูดกับผมก่อนจะหันไปจ้องมิ้นต์ที่ยกมือขึ้นทั้งสองข้างอย่างยอมแพ้แต่ใบหน้ายิ้มๆเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก ผมว่าไม่ตลกนะ ผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มผู้ชายล้วนได้ ต้องแมนพอตัวเลยละ ถึงผมจะไม่ค่อยรู้ความสัมผัสมากนักเพราะผมเคยถาม ผมก็พอมองออกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างพี่แนน แมนกว่าผู้ชายบางคนซะอีกอย่างน้อยก็คงเข้มแข็งมากกว่าผมละ แหง่ละ ผมน่ะใหญ่แต่ตัวใจเล็กจี๊ดเดียว
“แต่ว่าปัง … ไม่เข้าใจจริงๆนี้ฮะ”
ผมรั้นขึ้นมาอีกด้วยน้ำเสียงที่ชอบใช้กับพี่ใหญ่เวลาอยากให้ตามใจ พี่แนนเลยยอมอ่อนลงละสายตามาจ้องผมอย่างอ่อนใจและหยิบเอาชีทในมือผมไปมอง จากนั้นผมก็กินข้าวไปนั่งฟังพี่แนนสอนไป ท่ามกลางความอึดอัดของบรรยากาศ ดีหน่อยที่พวกพี่โย่งพอจะผ่อนคลายบรรยากาศได้บ้าง ผมไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่อยากให้มีเรื่องเพราะเรื่องไร้สาระ ยังไงมิ้นต์ก็พูดไม่ได้คิดอยู่แล้ว เล็กกับพี่แนนก็ใจร้อนเกินไป คนที่ซวยเป็นผมเองเพราะพี่ใหญ่ย่อมไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้วนี้นะ
จนแล้วจนรอด ผมก็สามารถนำพาทุกคนออกมาจากความเครียดได้ เพราะหลังจากที่ผมกินข้าวกันเสร็จ มิ้นต์ก็ขอตัวไปหาคุณพ่อที่ห้องอธิการก่อนเพราะเห็นว่ามีธุระต้องคุยกัน ส่วนผมกับเพื่อนก็แยกมาที่ห้องปั้นเพื่อทำงานและชินโดก็ติวเข้มเรื่องการปั้นให้ผมด้วย ส่วนพวกพี่ใหญ่ เขาก็เลยไปหลังช็อปเพื่อทำชิ้นงานโปรเจคจบกันต่อไป ต่างคนต่างแยกย้ายทำหน้าที่ของตัวเอง โดยที่ผมไม่ทันได้คุยอะไรกับพี่ใหญ่มากนัก เอาไว้กลับไปห้องค่อยคุยก็ได้ เป็นแบบนี้ผมชินแล้วละ ก็ดีนะ จะได้มีช่องว่างต่อกันบ้างพี่ใหญ่จะได้ไม่เบื่อผม ที่ผมงี่เง่าแบบนี้ ดีแล้วละที่ความรักของเราเดินไปในทางเรียบๆง่ายๆไม่หวือหวา เพราะผมกลัวเหลือเกินที่จะต้องมานั่งตกอกตกใจกับความเปลี่ยนแปลงและสูญเสีย
แต่ถ้าหากวันนั้นมาถึงจริงๆผมก็คงต้องยอมรับมันให้ได้ ถึงจะยากไปหน่อย ผมก็คงต้องทำให้ได้ … ถึงรู้ตัวว่าคงไม่มีวันนั้นเพราะไม่ใช่ผมแน่ที่เป็นคนบอกเลิก และพี่ใหญ่ก็ไม่ใช่คนที่บอกเลิกใครได้ง่ายๆ แต่ก็แค่คิดเผื่อเอาไว้ถ้าวันนึงพี่ใหญ่เจอคนที่ใช่กว่า ผมก็คงต้องถอยไปเอง เพราะอะไรไม่แน่นอนแบบนี้ไง ผมถึงอยากให้พ่อผมออกมาอยู่ที่อื่น เผื่อวันนั้นมาถึง พวกเขาจะได้ไม่ลำบากใจ … แค่เผื่อใจเอาไว้บ้าง แค่นั้นเอง
“คิดอะไรนักหนา คิ้วขมวดเชียว” ผมสะดุ้งเพราะอยู่ๆภวังค์ก็ถูกมือสากอบอุ่นของพี่ใหญ่ที่มาจากไหนไม่รู้ ทำไมเขาชอบมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงนะ แต่จากมืออุ่นๆที่ละไปตามหน้าผากผมเขาก็ยังอุ่นอยู่นะ ยังไม่ใช่ผีหรอก แว่!
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เห็นมีคนคิดมาเลยอยากมาเห็น ชินโดสอนนี้เข้าใจบ้างไหม หรือต้องให้สอนเอง”
“ผมพี่ใหญ่ยาวแล้ว” ผมชิงเปลี่ยนเรื่องซะก่อนที่พี่ใหญ่จะแกล้งผม มองไปรอบๆก็ไม่เห็นใครแล้ว ทั้งห้องปั่นมีแค่ผมกับพี่ใหญ่
หายไปไหนกันนะ ผมเผลอนั่งพักเหม่อแปปเดียวเอง
“ตัดดีไหม” ผมหันมาจ้องตาคมนั้นก่อนจะยิ้มและมองไปที่ผมของเขาที่ผมหาเรื่องเฉไฉไป แต่ตอนนี้จริงๆมันก็ยาวขึ้นเยอะแล้วนะ ผมว่าพี่ใหญ่ดูสุภาพขึ้น ไม่รู้สิ สกินเฮดก็หล่อดี แต่ออกแนวเถื่อนๆ ทรงผมสูงของเขาตอนนี้ก็น่ารักดีนะ
“ไถ่ข้างเลยสิครับ ผมเคยเห็นคนในมหาลัยทำกันเยอะเลย” ผมพูดและผละออกมายืนที่เคาเตอร์สี ก่อนจะเลือกหยิบสีทองขึ้นมาเดินไปที่ภาพวาดที่วาดค้างเอาไว้ และเริ่มผสมสีแต่งแต้มมันเพิ่มเติมลงไปตามจินตนาการทีวาดเอาไว้ตั้งแต่ต้น
“ชอบงั้นดิทรงนั้นอ่ะ ไปเห็นใครมาละถึงบอกว่าหล่อ” คนป่วนเดินถือถาดสีตามมาและจรดปลายพู่กันกับแผ่นกระดาษว่างเปล่าข้างๆผม
“ผมพูดคำว่าหล่อสักคำแล้วเหรอ” ผมพูดกลับไปยิ้มๆ ก่อนที่พู่กันเปื้อนสีแทนที่จะระบายลงบนกระดาษจะมาระบายผมหน้าผมซะเอง
“พี่ใหญ่ มันไม่ใช่ของเล่นนะ” ผมดุพี่ใหญ่แต่ดูหน้าคนที่เอาสีมาระบายหน้าผมจะไม่สะทกสะท้านแถมทำท่าจะรังแกผมอีกรอบ ผมเลยเอียงตัวหลบและวางกระบอกสีลงวิ่งหนีคนขี้แกล้งออกมาหวังจะไปเข้าห้องน้ำล้างสีออก ฮึ้ย ถ้าสิวผมขึ้นขึ้นมาจะทำยังไงนะ
“อ่ะ ปังจะไปไหนเหรอ” ในระหว่างที่วิ่งสวนออกไปจากห้องมิ้นต์ก็เดินสวนเข้ามาในห้องปั้น ผมเอามือกุมแก้มข้างที่ถูกวาดเอาไว้แล้วตอบส่งๆก่อนจะเดินจ้ำไปที่ห้องน้ำทันที
พอมาเจอกระจกในห้องน้ำได้ ก็ต้องหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อที่แก้มข้างขวาที่พี่ใหญ่วาดเอาไว้มันน่ารักมากกว่าน่าโกรธ เพราะสีดำที่วาดเกิดเป็นรูปหัวใจ วาดซะจุ๊งจิ๊งน่ารักเชียวนะ แต่ยังไงก็ต้องลบออกละนะ ผมจะออกไปทำงานโดยมีหัวใจแปะอยู่ที่แก้มแบบนี้ไม่ได้หรอก จะว่าไปพวกตัวเล็กไปอยู่ซะที่ไหนนะ
ผมเดินกลับมาที่ห้องปั้นอีกครั้งหลังจากที่ล้างสีออกจนหน้าแดงเป็นปื้นปรากฏว่าพี่ใหญ่ไม่อยู่แล้วอยู่แต่เพื่อนตาสีเขียวของผมที่เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองผมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ผมยิ้มตอบแต่ไม่พูดอะไรเดินไปหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเป้เพื่อที่จะโทรหาตัวเล็ก
“ปังคบกับพี่ใหญ่มานานหรือยัง”
“เอ่อ … จะ 2 ปีแล้วละ” ผมตอบมิ้นต์ที่อยู่ๆก็ถามขึ้นเสียงเบา และหยิบโทรศัพท์ออกมาจะกดเบอร์โทรหาเพื่อนสนิทที่พากันหายออกไปไหนกันหมดไม่รู้พี่ใหญ่ก็เหมือนกันอยู่ๆก็หายไป ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมดเนี้ย
“คบกันได้ยังไงเหรอ พี่ใหญ่ไม่น่าจะเป็นคนที่จีบคนเป็นเลยนะ”
“… ก็ไม่รู้สิ” ผมพูดไปหัวเราะไป
ยกโทรศัพท์ขึ้นทาบหู จากนั้นห้องก็เงียบไปอีก ผมมองไปทางมิ้นต์ก็เห็นเธอลุกขึ้นและเดินมายืนข้างๆผมเอามือท้าวคางเอียงคอมองยิ้มๆอยู่ในที บางทีผมก็เริ่มไม่เข้าใจว่ามิ้นต์คิดอะไรอยู่แต่ก็คงไม่มีพิษที่ภัยอะไรกับใครหรอก ผมเชื่อแบบนั้นนะ
“ว่ายังไงปังปัง” เสียงเล็กตอบกลับมาใสก้องเหมือนเดิม ผมเลยหมดห่วงกังวนไปว่าพวกเขาจะโกรธผม
“ตัวเล็กอยู่ไหน”
“หน้า มหาลัยน่ะ พอดีดินปั้นหมด เลยให้เสาร์พาออกมาซื้อ ชินโดไปส่งงานที่ห้องคณะน่ะ พวกเราเห็นปังกำลังตั้งใจทำงานปั้นอยู่เลยไม่อยากรบกวนน่ะ เดี๋ยวสักพักเล็กก็กลับเข้าไปแล้ว เดี๋ยวซื้อผลไม้ไปฝากนะ”
“อื้อ รีบๆมานะ” ตัวเล็กรับคำก่อนจะวางสายไป ผมหันมาเจอกันสายตาของมิ้นต์ที่ยังจ้องอยู่อย่างยิ้มๆ และก็ต้องเซหลบเพราะเริ่มไม่ชอบดวงตาสีเขียวที่จับจ้องอยู่ตลอดเวลาคู่กัน เดินไปที่รูปปั้นดินของตัวเองเอามือจุ่มน้ำและเริ่มปั้นขึ้นรูปต่อ
“ปังรู้ไหม พี่ใหญ่มีเสน่ห์มากเลยนะ นายไม่คิดเหรอว่าเขาจะมีกิ๊กน่ะ”
“เอ่อ … ก็ไม่รู้สิ เราเคยสัญญากันเอาไว้ว่าจะพูดความจริงต่อกัน”
“แล้วถ้าพี่ใหญ่ของปังผิดสัญญาละ”
“ไม่หรอก พี่ใหญ่ไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“แล้วถ้าทำละ พูดถึงในกรณีที่พี่ใหญ่ทำน่ะนะ”
“ก็คงต้องแล้วแต่พี่ใหญ่…ละมั้ง”
ผมตอบหน้าไม่ค่อยจะเต็มปากนัก เพราะเหมือนมิ้นต์จะรู้ในความคิดมากอยู่ก่อนแล้ว แต่ยังไง ผมก็ไม่เชื่อมั่นใครทำพี่ใหญ่หรอกนะ เพราะสิ่งที่พวกเราสร้างกันมาผมว่ามันเยอะและเหนียวแน่นพอสมควร แต่ถ้าหากถึงวันนั้นจริงๆ ก็คงต้องปล่อยไปตามโชคชะตากำหนด และผมยังคงเชื่อในสิ่งที่พี่ใหญ่พรำบอกว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น
“ซื่อจังเลย เพื่อนๆมิ้นต์ที่ฝรั่งเศสไม่เห็นซื่อแบบนี้เลย ซนกันสุดๆ พวกเขาน่ะแลกแฟนเมคเลิฟกันก็มีนะ”
“ที่นี้ไม่ทำแบบนั้นหรอก” ผมว่าและเริ่มไม่ถือสากับคำพูดของมิ้นต์ เพราะเริ่มเข้าใจว่าเธอคงเป็นเด็กหัวนอกอยู่เมืองนอกเมืองนาที่มีเสรีภาพมามาก พอมาอยู่เมืองไทยที่มีประเพณีเป็นที่ตั้ง เลยอึดอัดไปบ้างละนะ
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรถึงย้ายมาที่ไทยเหรอ?” ผมเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศมาคุไปมากกว่านี้
“มีปัญหานิดหน่อยน่ะ เอ้อ มิ้นต์ชอบปังนะอยากรู้จักมากกว่านี้หวังว่าปังจะไม่เกลียดมิ้นต์นะ”
“ไม่หรอก ปังไม่เกลียดใครเลย”
ผมว่าและหันไปยิ้มให้เพื่อนตาสีเขียวที่กำลังยิ้มจนแก้มแทบปริหลังจากที่พอใจในคำตอบของผม หลังจากนั้นเราสองคนก็แยกย้ายกันทำงานกันไปคุยกันไปในเรื่องต่างๆ ส่วนมากมิ้นต์จะเล่าให้ฟังซะส่วนใหญ่ สักพักเดียวตัวเล็กกับเสาร์ก็กลับมา พร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆในคณะทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องก็ทยอยกันเข้ามาทำงานของตัวเอง ถึงเราจะมีกันน้อย แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็อบอุ่นและรู้จักกันทั่วถึง ทำให้บรรยากาศการทำงานไม่น่าเบื่อมีเรื่องให้ตลกอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเพิ่มมิ้นต์มาอีกคน ก็ทำให้ครึกครื้นขึ้นเป็นเท่าตัว แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่เจอพี่ใหญ่อีกเลยคงจะไปทำงานที่หลังชอปละมั้ง
“ปังกลับกันเถอะเล็กง่วงแล้ว”
เสียงแมลงง๊องแง๊งเอาหัวมาถูไถกับแขนของผมหลังจากที่เวลาล่วงเลยไป 3 ทุ่มกว่าๆ เพื่อนคนอื่นก็ทยอยกลับกันหมดเหลือแต่ผม ตัวเล็ก ชินโด นายเสาร์ เบียร์กับคิวเพื่อนขาเหล้านายเสาร์ แล้วก็มิ้นต์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆมุมนึง พอเห็นว่าผมมองไปเธอก็ผงกหัวขึ้นมายิ้มรับ เก็บของใส่กระเป๋าผ้าใบใหญ่ทันที
“งั้นเก็บของก่อน เล็กเห็นพี่ใหญ่บ้างไหม ปังไม่เห็นตั้งแต่บ่ายแล้ว” อยากจะบอกว่าโทรไปก็ไม่รับแล้วก็ไม่โทรกลับด้วย เป็นอะไรของเขานะชักเริ่มจะเป็นห่วงแล้วสิ ปกติต้องมาป่วยชั่วโมงละ 10 นาที แต่นี้ไม่เห็นมาเลย โกรธอะไรผมหรือเปล่านะ
“ไม่เห็นเลย สงสัยจะทำงานอยู่หลังชอป ปังไปหาไหมเดี๋ยวเล็กไปเป็นเพื่อน”
“เดี๋ยวปังไปเองก็ได้ ตัวเล็กเก็บของไปก่อนนะ”
“มิ้นต์ไปด้วย”
“ไม่ต้องหรอกอยู่กับเล็กเก็บของไปก่อน เดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ”
“ก็ได้” มิ้นต์พยักหน้ารับก่อนจะหันไปหาตัวเล็กยิ้มให้
แต่ตัวเล็กเมินเดินไปหาเสาร์ซะก่อน ผมมองก่อนจะส่ายหน้าไปมา และจูงแขนมิ้นต์ที่ทำหน้าเสียเดินออกมาด้วยกัน ตัวเล็กเป็นอะไรนะ ผมไม่ชอบให้เล็กเป็นแบบนี้เลย มิ้นต์เองก็ไม่ใช่คนแย่ขนาดนั้นไปพาลโกรธกันทำไม ทำไมไม่พูดกันดีๆ
ผมพามิ้นต์เดินมาที่หลังชอปได้ยินเสียงเครื่องตะไบไม้เสียงตอกตำปูดังอยู่อย่างต่อเนื่อง แสดงว่าพวกพี่เขาทำงานอยู่ที่นี้จริงๆ ผมเดินเข้าไปเงียบๆ ก่อนที่พี่โย่งจะหันมาเห็นและสะกิดให้พี่ใหญ่ที่นั่งทาสีอยู่ข้างๆหันมามอง เขาหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจิบก่อนจะคล้อยหลังหันมามองผมที่ยืนอยู่กับมิ้นต์เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้ว่าผมของเขาสามารถใช้ที่คาดผมได้แล้ว แสดงว่ายาวขึ้นจริงๆ ก่อนที่พี่ใหญ่จะพยักหน้าให้เข้าไปหาได้ กินเหล้าย้อมใจทำงานแบบนี้แสดงว่าทั้งคืนแน่ๆ
“มีอะไร” เขาหันมาถามผมหลังจากที่ผมเข้าไปนั่งแทนที่พี่โย่งที่เขยิบให้ผมและมิ้นต์นั่ง พี่แนนที่กำลังเหลาไม้อยู่กันมามองผมยิ้มๆ
“เปล่าครับแค่มาบอกว่าผมจะกลับแล้ว”
“กลับไปก่อนแล้วกัน ตอนนี้งานเยอะต้องทำให้เสร็จ” พูดไม่พูดเปล่ายกเหล้าขึ้นมาดื่มอีกอึกใหญ่มองผมตาเยิ้มอีกต่างหาก ขี้เมามากคนๆนี้
“แล้วพี่ใหญ่จะกลับกี่โมง” ผมถามต่อ
“เช้ามั้ง ไม่รู้สิ” เป็นอันเข้าใจและผมก็เลิกเซ้าซี้เพราะรู้ดีว่าแผลที่หลังของพี่ใหญ่ดีขึ้นมากแล้วและเขาก็ดีแลตัวเองได้ ถ้าผมเซ้าซี้มากๆพี่ใหญ่คงไม่ชอบ เลยเลือกที่จะพยักหน้ารับและยกมือไหว้พี่ๆทุกคนก่อนจะพามิ้นต์เดินกลับออกมา
“ปังรักพี่ใหญ่มากไหม” อยู่ๆมิ้นต์ที่เดินอยู่ข้างๆผมก็ถามขึ้น ผมหันไปมองแล้วก็ยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร
“ถ้าวันไหนพี่ใหญ่มีคนอื่นปังจะเสียใจไหม” ผมหยุดเดินและหันมาสบตาตรงกับมิ้นต์ที่จ้องมาที่ผมนิ่งเหมือนต้องการคำตอบที่มากกว่านี้
“เสียใจน่ะคงเสียใจแน่ แต่ปังจะไม่รั้งหรอก ถ้าพี่ใหญ่ไม่รักปังแล้วปังก็จะไปเอง แต่พี่ใหญ่ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“ทำไมละ” ตาสีเขียวนั้นมีแววหยอกล้อผมขึ้นทันทีที่ผมพูดออกไป แต่พยายามจะไม่สนใจมันมองข้ามไปและยิ้มออกมาพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดที่ตัวเองเป็น
“ก็เพราะปังรักพี่ใหญ่ไง”
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
“โรแมนติกจังเลย” เธอทำถ้าเคลิ้ม จนผมหัวเราะและพากันเดินจนมาเจอกับตัวเล็กที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมเพื่อนๆ
จากนั้นเราก็พากันมากินข้าวที่ร้านส้มตำข้างซอยหอพักนอกจากตัวเล็กที่บึ้งตึกแล้ว คนอื่นก็ปกติกับมิ้นต์คุยเล่นกันปกติ จนเวลาล่วงเลยถึง 5 ทุ่มจึงแยกย้ายกันไป มิ้นต์อยู่หอพักที่ไกลออกไปจากมหาลัยชินโดก็กลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลมากนัก โดยที่ผมย้ำว่าให้โทรบอกทันทีที่ถึงบ้าน ส่วนผมก็เดินขึ้นมาบนหอพักพร้อมกับตัวเล็กและเสาร์ พอถึงห้องได้ก็ล้มตัวนอนอย่างหมดแรง พักใหญ่แล้วที่ชินโดโทรมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว แต่พี่ใหญ่ก็ไม่เห็นกลับมาสักที ไม่อยากโทรไปรบกวนเพราะรู้ว่าพี่ใหญ่ทำงานอยู่ ก็ได้แต่ลุกขึ้นไปอาบน้ำ และออกมานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ จนเผลอหลับคาโต๊ะไปเมื่อเวลา ตี 3 กว่าๆ
ตื่นขึ้นมาในช่วง 10 โมง มองไปข้างๆเห็นพี่ใหญ่นอนอยู่ผมก็อุ่นใจ อ้อมกอดของพี่ใหญ่ก็ยังอุ่นเหมือนเดิมต่างกันที่ตัวมีแต่กลิ่นเหล้าบุหรี่กลิ่นสีกลิ่นไม้เต็มตัวไปหมด ดูเอาเถอะ น้ำไม่ยอมอาบและมานอนกอดคนอื่นเขาแบบนี้ใช่ได้ที่ไหนแต่ผมก็ยิ้มนะไม่รู้ทำไม รู้สึกโล่งใจที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้ากัน บางทีผมอาจจะติดพี่ใหญ่มากกว่าที่ตัวเองคิดก็ได้ มันก็ไม่แปลกใช่ไหม เพราะเราเป็นแฟนกันนี้หน่า อีกอย่างพักนี้พี่ใหญ่ก็ทำตัวน่ารัก ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาให้กันหรือตัวติดกันเหมือนแฟนคนอื่น แต่ผมก็รู้สึกโชคดีที่มีสิทธิได้รักพี่ใหญ่และได้ความเห็นมุมอบอุ่นของผู้ชายคนนี้
“ผมต้องไปเรียนนะ”
ผมพูดเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มสากไปด้วยเคราอ่อนๆนั้นเบาๆ และแทรกตัวออกมาจากวงแขนของคนที่หลับสนิท ไม่ลืมที่จะอ้อมไปด้านหลังของคนที่นอนตะแคงถลกเสื้อของเขาขึ้นนิดนึงก้มลงไปมองแปลกลางหลังที่ปิดพาสเตอร์กันน้ำเอาไว้ เห็นว่ามันยังอยู่ดีตอนเย็นค่อยกลับมาล้างแผลให้แล้วกัน
ผมออกมาจากห้องในเวลา 11 โมงกว่าเพื่อเป็นเรียนในคลาส 12.00 น. โดยที่ไม่ได้เรียกตัวเล็กเพราะตัวที่ผมลงเรียนวันนี้เป็นวิชาเสรีเพิ่มเติมที่ตัวเล็กลงไม่ทันผมเลยต้องเรียนคนเดียว แต่ไม่เป็นไรเพราะวิชานี้เน้นทฤษฎีเข้าเรียนทำงานเดียวผมเลยไม่จำเป็นต้องเข้าสังคมมากนัก แต่ก็มีเพื่อนต่างคณะแวะเวียนเข้ามาคุยอยู่เหมือนกัน
มีเวลาเหลืออีกนิดหน่อย ผมแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อขนมปังมารองท้องกับอีก 2 ชั่วโมงกว่าๆในคลาสเรียนเสรี แต่ในระหว่างที่ผมกำลังจะหยิบเดินไปคิดเงินเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเป้ด้านหลังก็ดังขึ้น สงสัยพี่ใหญ่จะตื่นแล้วละมั้ง แต่พอหยิบออกมาดูก็ต้องขมวดคิ้วเพราะคนที่โทรมาไม่ใช่พี่ใหญ่ แต่เป็นพ่อผดุงของผม ที่น้อยครั้งเขาจะโทรหาผม ถ้าไม่มีธุระจริง
“สวัสดีจ้ะพ่อ”
“วันนี้เอ็งมีเรียนหรือเปล่าเจ้าปัง”
“มีจ้ะ หนูกำลังจะเข้าเรียนจ้ะ”
“เย็นนี้เอ็งว่างไหม มาหาพ่อที่ร้าน XXX หน่อย”
“เอ้ … ร้านดังขนาดนั้นเราจะไปกันทำไมจ้ะ”
“มีคนเขาอยากพบเอ็งน่ะสิ”
“ใครจ้ะพ่อ”
“ป้าของเอ็งเขามาจากออดเตเลียนะสิ ” ออดเตเลียของพ่อคงหมายถึงออสเตรเลียสินะ ว่าแต่ผมมีญาติคนอื่นนอกจากพ่อผมอีกหรอ ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย
“ป้าเหรอครับ … พี่สาวของแม่หรอครับ”
“เออ … เค้าเป็นพี่สาวแม่ของเอ็ง”
วินาทีนั้นความรู้สึกของผมมันอธิบายไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือแปลกประหลาดใจได้มากกว่ากัน ไม่เห็นเคยรู้เลย ตอนงานศพของแม่ก็ไม่เห็นญาติฝั่งแม่จะมา หรือเพราะว่าตอนนั้นผมยังเด็กเลยไม่รู้เรื่องอะไรแต่ไม่รู้สิ … ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆถึงตัวสั่น … เหมือนกับกำลังอยากจะร้องไห้
“เจ้าปัง”
“คะ ครับ” ผมพยายามระงับเสียงสั่นเอาไว้ในลำคอ เพื่อไม่ให้พ่อสงสัยในความรู้สึกของผมกลางร้านสะดวกซื้อ ที่มีคนเยอะเหมือนมด แต่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก … ผมไม่อยากไปเจอเลย ไม่รู้สิ แค่ไม่อยากไปเจอ ลางสังหรณ์มันบอกแบบนั้น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ป้าเค้ามาเยี่ยม”
“จ้ะพ่อ”
“งั้นเอ็งเลิกเรียนกี่โมงข้าจะได้โทรไปบอกเวลาป้าเค้า”
“หนูเลิกบ่าย 2 จ้ะ พ่อจะให้หนูไปรับที่บ้านคุณแม่พี่ใหญ่ไหมครับ”
“ป้าเค้าอยากเจอแค่เอ็งเค้าไม่อยากเจอข้าหรอก” เสียงของพ่ออ่อนลง เหมือนหัวเราะอยู่ในที แต่เสียงของพ่อกลับแหบพรานไม่สดใจแม้แต่นิดเดียว
“ตะ แต่ผม พ่อครับ ให้ผมไปคนเดียว ผะ ผม”
“เอาเจ้าใหญ่ไปด้วยแล้วกัน ไปหาป้าเค้าหน่อยเค้ามาแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นละ มีอะไรก็โทรมาหาข้าแล้วกันนะ”
“จะ จ้ะ … ไปก็ไป” ผมพูดเสียงอ่อย พ่อหัวเราะก่อนจะวางสายไป
เพราะเรื่องของผ้า ทำให้ผมไม่เป็นอันเรียน … จะเหมือนแม่ไหมนะ เหมือนผู้หญิงคนที่ท้วมๆ ไม่ถึงกับอ้วนและไม่ได้ผอมหน้าตาจิ๋มลิ่มน่ารัก ผิวขาวสะอาด ท่าทางใจดี ในชุดออกสีเหลือง ลายดอกไม้ ในวงแขนที่แสนอบอุ่นนั้นมีเด็กชายในชุดอนุบาล ตัวใหญ่เหมือนลูกหมีกำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ ถ้าจะไม่ผิด ชุดนี้เป็นชุดที่แม่ใส่ไปงานวัดแม่ตอนที่ผมอยู่อนุบาล 2และตอนนี้ผู้หญิงคนที่น่ารักที่สุดสำหรับผม กำลังส่งยิ้มตาหยีมาให้ผม ผ่านทางรูปถ่ายแห่งความทรงจำ ที่เหลือเพียงใบเดียวให้ดูต่างหน้า … แม่จ๋า นานแค่ไหนแล้วที่ปังไม่ได้ไปไหว้แม่ที่วัด คิดถึงปังไหม … ปังคิดถึงแม่นะ … จริงสิ ผมลืมไปเลยว่าต้องโทรหาพี่ใหญ่ด้วย หวังว่าเค้าจะว่างไปหาป้ากับผมนะ
“ไม่รับ … ยังไม่ตื่นเหรอ” ผมพูดกับตัวเอง เมื่อพี่ใหญ่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลย ปกติต้องไม่เป็นแบบนี้สิ … เป็นอะไรหรือเปล่านะ แผลฉีกหรือเปล่า หรือเกิดอันตรายขึ้นกับพี่ใหญ่ …
“เดี๋ยวปัง จะไปไหน อาจารย์ยังไม่ได้เช็คชื่อเลย” เพื่อนชายแว่นหนาร่างแกร่นชื่อวินคณะจัดการที่รู้จักกันในวิชาเสรี เรียกผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะผลุนพลันออกจากห้อง เพราะความเป็นห่วงและไม่สบายใจ จนกว่าจะได้เห็นกับตาว่าพี่ใหญ่ไม่เป็นอะไร ถึงเขาจะแข็งแรง และฉลาด แต่ … แต่ว่า …
“ขอโทษนะครับอาจารย์ ผมมีธุระ”
ผมโบกมือลาวินก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้อง ทั้งๆที่ของยังเก็บได้ไม่เรียบร้อยดี มือข้างนึงเก็บของลงกระเป๋า อีกมือก็พยายามโทรหาพี่ใหญ่ไปด้วย อย่าว่าแต่พี่ใหญ่เลย ตัวเล็กก็ปิดเครื่อง นายเสาร์แต่ไหนแต่ไรผมก็ไม่เคยมีเบอร์อยู่แล้ว เฮ้อ หวังนะว่าจะไม่เกิดอันตรายอะไรกับพี่ใหญ่ … ผมแค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง
“นี้ครับ” ลงจากวินมอเตอร์ไซค์จากหน้าปากซอยมาได้ ก็รีบยื่นเงินให้ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นหอพัก รู้สึกรอลิฟรอบนี้มันนานเหลือเกิน … นานมากจริงๆ
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกผมทำท่าจะพุ่งเข้าไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆคนที่ผมเพิ่งได้รู้จักเมื่อวานดวงตาสีเขียวคู่นั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าผม … มิ้นต์มองหน้าผมอึ้งๆ เพียงเสี้ยววินาทีก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มร่าเริงปกติ … มิ้นต์มาทำอะไรที่หอพักของผม … รู้จักใครที่นี้งั้นเหรอ ?
“Hi ปัง”
“มาทำอะไรที่นี้เหรอมิ้นต์?”
“อ่อ พอดีมิ้นต์จะมาหาปังน่ะ แต่พี่ใหญ่บอกปังไม่อยู่เลยกำลังจะกลับ โชคดีจังที่เจอ” มิ้นต์ไม่พูดเปล่าเดินหัวเราะเข้ามาจับแขนผมโยกไปมา
“แล้วมีอะไรกับปังหรอ?” ผมถามขึ้นเบาๆ กล้ำกลืนความรู้สึกบางส่วนที่ยังถกเถียงกับตัวเองในใจ ผมพยายามคิดว่าตัวเองคิดมากไปเองเหมือนทุกๆครั้งนั้นละ
“มิ้นต์อยากเจอปังเฉยๆ แต่ดูปังไม่ค่อยสบาย เอาไว้พรุ่งนี้เราเจอกันที่ ม. ก็ได้นะ ปังไม่โกรธมิ้นต์ใช่ไหมที่มาหาที่นี้”
“อือ ไม่โกรธหรอก เอาไว้คุยกันนะ ปัง … ปังขอขึ้นห้องก่อน รู้สึกไม่สบายเลย”
“โอเคจ้า งั้นมิ้นต์ไปก่อนนะ” มิ้นต์เขย่งตัวมาหอมแก้มผม ก่อนจะผลักตัวออกและเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเม้มปากไม่ได้หันไปมอง แต่ยื่นมือสั่นๆไปกดลิฟต์ก่อนจะก้าวเข้ามาด้านในเหมือนคนที่ไร้กำลัง … ไม่มีอะไรหรอกน่า ผมคงคิดมากไปเอง
ความรู้สึกเหมือนหน้าลิฟต์กับห้องมันไกลและเหนื่อยเหมือนเดินขึ้นบันไดมา 10 ชั้น จนในที่สุดก็มายืนหน้าห้องของตัวเอง และพยายามกล้ำกลืนทุกสิ่งลงไปในหลอดลม ปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไร ผมคิดว่าผมคงคิดมากเกินไป เป็นห่วงมากเกินไป หึงมากเกินไป แล้วก็รักพี่ใหญ่มากเกินไป มิ้นต์ไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น เขาเพิ่งเจอกันแค่วันเดียวเอง ทำให้ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นผมควรที่จะเลิกคิดมากและเปิดประตูเข้าไปหาพี่ใหญ่ได้แล้ว
แก๊ก
ผมบรรจงเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่ผมเห็นคือร่างสูงของพี่ใหญ่นั่งมัดจุกอยู่หน้าคอมเปลือยท่อนบนใส่บ๊อกเซอร์อยู่ห้อง ตามปกติ เขามองมาที่ผม ก่อนจะขมวดคิ้วและหันไปมองนาฬิกา และเอ่ยถามขึ้นเสียงเบาหวิว
“ทำไมกลับมาเร็วละวันนี้”
“ผมโทรหาพี่ใหญ่ … แต่ไม่ติด”
“อ่อ สงสัยเมื่อคืนลืมเอาไว้ที่หลังชอปละมั้ง … เป็นอะไร” เค้าตอบคำถามผมเหมือนปกติ ก่อนจะหันมามองผมที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่ปลายเตียง
ผมหัวเราะขึ้นนิดๆอย่างสังเวชในตัวเองและเงยหน้าขึ้นส่ายหน้าไปมา ยิ้มให้พี่ใหญ่อย่างที่เป็นปกติที่สุดไม่เอาความในใจมาเป็นข้อบาดหมางให้เกิดรอยร้าว เพราะยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นจริง พี่ใหญ่ขมวดคิ้วมองผมกระตุกมุมปากขึ้นอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จะเอี้ยวตัวกลับไปทำงานต่อ แต่ผมเอื้อมมือไปรั้งแขนของเขาเอาไว้ก่อนพี่ใหญ่หันมาก่อนจะถอนหายใจนิดๆแต่ริมฝีปากยิ้ม กระเถิบเก้าอี้พร้อมตัวเข้ามาใกล้ผมจนริมฝีปากสามารถสัมผัสกับหน้าผากผมได้หนึ่งที เจ็บนะ เค้าไม่เรียกว่าหอมหรอก เค้าเรียกว่ามะเหงกต่างหาก
แต่ผมก็ไม่โกรธ ยกมือขึ้นลูบเหม่งตัวเองที่ถูกกระแทกเมื่อกี้ก่อนจะโน้มหน้าผากไปวางเกยกับไหล่หนา ไม่ต้องพูดจาอะไรอีก แขนแกร่งก็โอบรัดร่างของผมเข้าไปกอดโดยมีพนักพิงเก้าอี้กั้นกลางระหว่างเราเอาไว้
“อ้อนเอาอะไร”
“พ่อผมโทรมาบอกว่าให้ไปหาป้า …วันนี้บ่ายสอง ที่ XXX” ผมบอกไปตามตรง กับความรู้สึกที่อัดแน่นแทบจะทะลุเป็นโผล่งอยู่ในใจ
“ป้า ?”
“…ป้าพี่สาวของแม่ผม ที่ผมไม่เคยรู้จักแม้แต่ชื่อเลย เขาเป็นญาติอีกคนของผม ที่ผมเพิ่งรู้วันนี้ พ่อบอกว่าเค้ามาจากออสเตรเลีย … เค้าอยากเจอผม แต่ไม่อยากเจอพ่อ”
“แล้วอยากไปไหม” เค้ากระซิบถามผม มือหนาก็ลูบไปตามหัวของผมอย่างอ่อนโยนและปลอบประโลมเหมือนผู้ใหญ่ที่กล่อมเด็กน้อย
“… อยาก แต่ก็ไม่อยาก … ผมไม่รู้จักเขา”
“ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป” เขาผละหน้าออกจากผม และพูดน้ำเสียงจริงจัง แต่ผมเบ้ปากและเอาคางวางเกยที่ไหล่อุ่นๆเขาเหมือนเดิม
“แต่ถ้าผมไม่ไป ป้าก็จะโกรธ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะ และน้ำเสียงทีเล่นทีจริงของพี่ใหญ่ก็ดังขึ้นข้างหูทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย แบบสุดๆ
“งั้นก็ไป … เรื่องของผู้ใหญ่ บางทีก็ไม่ต้องไปสนใจก็ได้มันผ่านมาแล้ว แต่ตอนนี้ถ้าเขาให้ความกรุณาเอ็นดูต่อเรา เด็กก็ควรจะเคารพผู้ใหญ่นะ แล้วยังไงจะให้ไปเป็นเพื่อนหรือไง”
“ได้ไหมครับ?”
“ไม่ได้ได้ไหมละ”
“ไม่เอาหรอก” ผมหน้ามุ่ยแต่ก็ยิ้มออกมาอย่างไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก
ก่อนที่พี่ใหญ่จะดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง ผมวาดมือไปกอดตอบวางแก้มลงบนหัวไหล่นั้นมองออกไปที่หน้าประตูอย่างไร้จุดหมายแคลนยิ้มออกมานิดๆ เห็นไหม พี่ใหญ่ยังเหมือนเดิม … ผมน่ะคิดมากไปเอง
เวลาบ่ายโมงครึ่งเราสองคนมาจอดรถเทียบท่าอยู่ที่ลาดจอดของร้าน XXX ที่ดูจากภายนอกเป็นร้านอาหารระดับภัตตาคานเลยละแอบทึ้งๆนิดๆเพราะไม่เคยมาแบบนี้เลยหรูที่สุดของผมและพี่ใหญ่ก็เห็นจะเป็นร้านอาหารระดับกลางที่ไม่แพงจนเกินไปนักเพราะถึงบ้านพี่ใหญ่จะรวยแต่พี่ใหญ่ก็มักจะเก็บออมและหาเงินใช้เองซะเป็นส่วนใหญ่
เราสองคนอยู่ในชุดสูทสุภาพที่สุดเท่าที่จะหาได้ พี่ใหญ่สวมเสื้อเชิ๊ตสีดำกับกางเกงยีนต์เก็บชายเสื้อดูสง่าบวกกับทรงผมที่ผมเซตขึ้นให้เรียบแป้ยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ผมนี้สิ อยู่ในเสื้อเชิ๊ดสีขาวกับกางเกงยีนต์โทนดำพอดีตัว ทรงผมก็กระเซอะกระเซิงอีกต่างหาก ต่างกันกับพี่ใหญ่มาก บางทีผมก็หมั่นไส้เหมือนกันคนอะไรหล่อได้หล่อดี หล่อจนผมระแวงไปหมด ทั้งๆที่ผมไม่ควรจะเป็นแบบนั้นเลย อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้ากลัวพี่ใหญ่หาว่างี่เง่า
“มองอะไร”
“เปล่าสักหน่อย”
“ลงได้ละ เป็นเด็กไม่ควรให้ผู้ใหญ่รอนะ” พี่ใหญ่ว่าและเปิดประตูเดินลงไปรอผมก่อนแล้ว ผมไม่รอช้าตามลงไปด้วยก่อนที่เราสองคนจะพากันเดินเข้าไปในร้านอาการภัตตาคานหรู
ด้านในบรรยากาศดูอึมครึมไม่ปลอดโปร่งมากนัก แต่อากาศกลับปลอดโปร่งหอมกลิ่นดอกไม้อะไรบางอย่างทำให้รู้สึกดี โทนของร้านตกแต่งด้วยสีแดง สีทอง และสีดำสลับกันไปดูสง่าและน่าชื่นชมในคนออกแบบที่ทำทุกอย่างได้ลงตัวและมีระดับชั้น คนในร้านไม่ค่อยเยอะมากนัก มีเพียง 2-3 โต๊ะส่วนมากเป็นนักธุรกิจที่มาคุยงานหรือพวกคนมีตังที่มาทานข้าวมื้อหรูกับเพื่อนคนสนิท
บริกรหนุ่มในเสื้อกั๊กสีกำผูกหูกระต่ายสีแดงตามสีของร้าน พาเราสองคนมานั่งที่โต๊ะเกือบด้านในสุดก่อนที่พี่ใหญ่จะให้ผมเข้าไปนั่งด้านใน ส่วนตัวเองนั่งข้างๆผมโดยเว้นที่ว่างตรงข้ามเอาไว้ให้คุณป้าของผมที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยความตื่นเต้น แต่ผมก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไรเพราะตอนนี้มีมืออบอุ่นกอบกุมมือของผมเอาไว้ใต้โต๊ะอยู่ตลอดเวลาเหมือนจะรู้ว่าในใจตอนนี้ของผมเป็นกังวนแค่ไหน
“ไม่ทราบว่าลูกค้าจะรับเครื่องดื่มเป็นอะไรดีครับ”
“เอาน้ำเปล่ามา 2 แก้วครับ พอดีเรารอคน” พี่ใหญ่ตอบก่อนที่บริกรหนุ่มจะโค้งให้หนึ่งทีและเดินออกไปอย่างสุภาพ ผมค่อนข้างเกร็งเมื่อมีคนมาทำแบบนี้ใส่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่ว่าบีบมือสากของพี่ใหญ่กลับเบาๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เพียงไม่กี่อึดใจหลังจากที่บริกรคล้อยหลังไป เสียงส้นสูงก็กระทบดังกับพื้นสีดำขัดเป็นเงานั้นดังไปทั่วร้าน ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาจากการที่มองมือของพี่ใหญ่กับมือผมที่ผสานกันเอาไว้ ก่อนที่บริกรสาวอีกคนที่แต่งตัวคล้ายๆกันกับผู้ชายเพียงต่างกันแค่บริกรสาวคนนี้ใส่กระโปรง ผมมองเธอที่ผายมือให้คนด้านหลังก่อนจะละสายตามองตามไป ผู้หญิงร่างสูงโปร่ง สวยสง่า ดูมีอายุ แต่ไม่ดูแก่ อยู่ในชุดเสื้อจั๊มสูทเกาะอกขายาวผ้าพลิ้วเมื่อออกแรงเดิน สีดำทั้งชุดรับกับรองเท้าส้นสูงสีแดง ผมของผู้หญิงคนตรงหน้าของผม ออกสีออกน้ำตาลแดงจากการย้อมม้วนลอนเหมือนตุ๊กตา แว่นสีชาบดบังใบหน้านวลนั้นไปกว่าครึ่ง
“ปัง ลูกยัยแก้วกับผดุงใช่ไหม” เสียงแหบเสน่ห์เปล่งออกมาจากริมฝีปากสีแดงเลือดหมูนั้น ทำให้ผมอยากจะหลบไปอยู่ข้างหลังพี่ใหญ่ไม่อยากรับรู้ความจริง คนนี้หรือป้าของผม … ผมไม่อยากเจอแล้ว ผมคิดถึงแม่ เสียงของเขาเหมือนของแม่ …
“พูดกับเขาสิ” พี่ใหญ่กระซิบเหมือนกำลังชักจูงเด็กตัวเล็กๆ
“ผะ ผม …” ผมหันไปมองพี่ใหญ่ก่อนจะก้มหน้าลงมองมือที่ผสานกันไว้แน่นเม้มปากกลั้นน้ำตาเอาไว้จนแน่นอก ก่อนจะลุกขึ้นมืออุ่นๆนั้นค่อยๆปล่อยมือผมออกอย่างอ้อยอิง ก่อนที่ผมจะพนมมือขึ้นเสมออกและยกมือไหว้สวัสดีคุณป้าของผมตรงหน้า พี่ใหญ่เองก็ทำแบบเดียวกันกับผม
“สวัสดีครับ … ผมปัง ส่วนนี้พี่ใหญ่ … พี่ในคณะของผมครับ”
“เหมือนแม่เธอไม่มีผิด” เธอพูดไปทีหัวเราะไปที ก่อนจะเยื้องกายนั่งลงและถอดแว่นออก ผมถึงกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้อีกรอบเพราะดวงตาของป้า ช่างเหมือนกับดวงตาที่ผมไม่มีวันลืมได้ แม้ตอนนั้นผมจะยังเด็กอยู่มากก็ตาม
“แม่ของเธอก็แนะนำพ่อของเธอแบบนี้ตอนนี้เจอกันครั้งแรก หึหึ ฉันชื่อ การณ์ พี่สาวของแม่แก้วเธอ” ป้าการณ์ไม่ได้ถือสาอะไรผมกับพี่ใหญ่แม้กระทั้งรู้อยู่เต็มอกว่าผม … เป็นแฟนกับพี่ใหญ่ เธอทำเหมือนเป็นเรื่องปกติและไม่คิดจะถือสาเอาความอะไร กลับเรียกบริกรมารับออเดอร์อาหาร
“ว่ายังไง เธอสองคนเรียนอะไรกันอยู่ตอนนี้”
“ศิลปกรรมศาสตร์ครับผม เจ้าปังอยู่ปี 2 ส่วนผมอยู่ ปี 4” พี่ใหญ่ตอบแทนผมก่อนจะยิ้มให้ท่านอย่างเป็นมิตร คุณป้ายิ้มรับตอบไม่พูดอะไร ก่อนจะหันมาทางผม ยกมือสองข้างขึ้นท้าวคางและจ้องมองอยู่อย่างงั้นจนในที่สุดท่านก็พูดขึ้นเบาๆ
“แม่ของเธอ … ไร้เดียงสาเกินกว่าที่ฉันหรือพ่อของเราจะจำกัดขอบเขตได้ หลังจากที่แม่ของเธอเลือกหนทางความรักมากกว่าความสุขสบายส่วนตัว พ่อของเราทั้งคู่หรือตาของเธอโกรธเป็นอย่างมากจนยอมที่จะตัดขาดลูกสาวสุดที่รักไป ฉันได้แต่เฝ้าดูแม่เธออยู่ห่างๆ เห็นการเจริญเติบโตของเธอที่เข้มแข็งต่อสู้ชีวิตด้วยตนเองและคู่ชีวิตที่ยากแคล้น สุดท้ายก็มีเธอ … จนกระทั้งแม่ของเธอจากไป … เฮ้อ ตอนที่ได้รู้ข่าว มันเหมือนโศกนาฏกรรมของฉันและพ่อ … แต่ด้วยทิฐิมานะ พ่อของเราได้เก็บเอาความรู้สึกนั้นเอาไว้ไม่ยอมแม้กระทั้งไปดูศพหรือเก็บกระดูก … จากนั้นท่านก็พาฉันเดินทางไปออสเตรเลีย เพื่อลืมลูกสาวคนเล็กให้ได้ หวังที่จะเริ่มต้นชีวินบันปลายใหม่โดยมีลูกสาวเพียงคนเดียว แต่ไม่เคยทำได้เลย นานนับกว่า 20 กว่าปี จนลมหายใจสุดท้าย ท่านถึงจะยอมให้อภัยแก่แม่ของเธอ … เพียงเสียงกระซิบก่อนสิ้นลม ...ฉันอยู่ตรงนั้นจับมือท่านเอา...จนวินาทีสุดท้าย ”
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ย … ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร้องไห้ทำไม เพียงแต่ว่าในใจมันหนัก จนไม่มีที่ระบายสุดท้ายก็ต้องร้องไห้ออกมาเพื่อชดใช้กับสิ่งที่เกิดขึ้น … แม่ของผม เลือกเส้นทางความรักโดยไม่สนว่าผลสรุปสุดท้ายจะเป็นยังไง และจบด้วยโศกนาฏกรรมความรักโดยมีผมเป็นผลตรงนั้น … แต่แม่รักผม … แม่ปกป้องผม … แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว ตาของผมที่ไม่เคยเห็นหน้าด้วย ท่านเจ็บปวด … เจ็บปวดกับทุกสิ่ง … ผมเองก็เจ็บ ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว …
“ฉันกลับมาไม่ได้ต้องการอะไร … แค่ต้องการพบเธอ หลานชายของฉัน … และหวังเพียงว่าเราจะกลับไปออสเตรเลียพร้อมกันเพื่อไหว้หลุมศพของตาของเธอพร้อมกับฉันด้วย”
ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่กระชับมือกับมือของพี่ใหญ่แน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นทางไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่รู้จะรู้สึกยังไง ทุกอย่างมันรวดเร็ว … จนผมไม่อยากจะเชื่อว่านี้คือชีวิตจริงไม่ใช่ละครหลังข่าว … ผมยังเป็นไอ้ปังอยู่ใช่ไหม …
“ไปเพียงแค่วีคเดียว ให้ตาได้เห็นหลานสักครั้งแม้เพียงแค่หน้าหลุมศพก็ยังดี จากนั้นฉันจะไม่ขออะไรเธออีกเลย” ผมเงยหน้ามองพี่ใหญ่ ก่อนที่จะเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนส่งกลับมาให้ผมพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการเห็นด้วยกับสิ่งที่ป้าการณ์บอก …
“ครับ ผมจะไป ฮึก ผมจะไป ผมจะเอา อัฐิของแม่กับพ่อของผมไปด้วยให้แม่ได้เจอกันตา ฮึก ผมขอโทษ ขอโทษนะครับคุณป้า ผม … ผม … ”
จากนั้นสิ่งที่ผมอยากจะพูดก็ถูกมือเรียวของป้าการณ์แตะริมฝีปากเอาไว้เบาๆ และลูบไปตามแก้มของผมอย่างอ่อนโยนไม่มีคำพูดอะไรมีเพียงรอยยิ้มและอาการส่ายศีรษะช้าๆ ของป้าการณ์ … ตาครับ … อภัยให้พวกเรานะครับ …
=======================
มีตัวละครเพิ่มมาอีก 2 ใครเดาถูกบ้างว่าจะมาร้ายมาดียังไง
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบบ
คิดถึงหมูปังกับพี่ใหญ่ปะ อิอิ ขอโทษที่ช้านะคะ ติดภารกิจกู้ชีวิตนักศึกษาปี 4 คะ :a5:
เจอกันตอนหน้าน่าาา ฝากเพจแปป
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/timeline/?ref=bookmarks)
:bye2:
-
กลัวดราม่าจัง
-
โผล่มาให้กลัวเหรอ
-
ป้าน่าจะมาดีแต่ยัยมิ้นนี่ไม่น่าจะดีนะลองได้เปรยว่าเพื่อนที่ฝรั่งเศสยังเปลี่ยนแฟนกันได้ละก็
ปล.พ่อของแม่เรีกว่าตาไม่ใช่หรอ ไมป้าเรียกปู่ล่ะ
-
เบะปาก นังมินต์นี่ยังไงกันนะ
เหมือนอยากได้พี่ใหญ่มากๆ
คุณป้าก็ท่าทางอยากจะเอาหลานไปแล้วจะไม่ให้กลับมาหรือเปล่า
-
มีชะนีเพิ่มมาแบบนี้น่าสงสัย
ไม่ค่อยสบายใจเลย
รอตอนต่อไปเนาะ
-
เตรียมถ้วยมารอใส่มาม่า
-
หมูปังจะไปออสเตรเลีย 1 อาทิตย์ ทางนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ
-
ถ้ามิ้นต์ไม่มีอะไรจริงๆ ตัวเล็กก็คงจะไม่เขม่นขนาดนั้นหรอกนะคะปังปัง หนูต้องเชื่อใจสัมผัสของตัวเล็กเข้าไว้นะค้า~ :sad4:
-
:angry2: ยัยมินต์เป็นใครชักไม่ชอบแล้วว
-
ยัยมินต์เนี่ยแอ๊บใสป่ะเนี่ย
กลัวใจจริงๆปังปังยิ่งซื่อๆอยู่
-
เราว่ามิ้นต์เหมือนจะแปลก ๆ น่ะ เราว่าท่าทางจะร้ายแน่ ๆ เผลอ ๆ อาจจะไปแย่งแฟนชาวบ้านมารึเปล่าเลยมีปัญหากับทางนั้นเลยย้ายมาที่ไทย แต่อาจจะไม่ได้ร้ายจากนิสัยก้อได้ เพราะดูเหมือนจะทำไปโดยอยากทดสอบมากกว่ารึเปล่า อ้าวแล้วปังจะไปออสเตรเลียเป็นอาทิตย์งานนี้ต้องทดสอบพี่ใหญ่แหละ แต่เราว่าพี่ใหญ่ไม่หวั่นไหวหรอก เพราะขนาดแฟนเก่าสวยเริ่ดแล้วมีอดีตกันมายังไม่อยู่ในสายตาเลย พี่ใหญ่ออกจะหลงปังขนาดนั้น มีแต่ปังแหละชอบคิดมาก :katai1: ดีใจกับปังน่ะได้เจออดีตตัวเองสักทีนึง ยังไงก้อขอให้รักกันมั่นคงน่ะ :กอด1:
-
เครียดจุง :katai1:
-
มิ้นต์แปลกๆนะ ต้องมีอะไรแน่ๆ
-
หน่วงๆ แฮะ ไม่ชอบความรู้สึกอึดอัดแบบนี้เท่าไหร่
สู้ๆ นะปังปัง พี่ใหญ่อย่าทำให้ปังเสียใจนะ :m15:
-
อย่ามีดราม่าเลยนะ สงสาร หมูปัง ง่ะ
-
เป็นแผนป่ะเนี๊ยะ ..???
-
ไม่ไว้ใจทั้งมิ้นต์และป้าเลย
-
อินังมิ้นต์นี่ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย :fire:
ปังปังเป็นคนซื่อ จะไปทันเล่ห์เหลี่ยมอินังมิ้นต์คงเป็นไปไม่ได้
ยังไง พี่ใหญ่ก็ปกป้องปังปังด้วยนะ
-
หรือว่ามิ้นจะเป็นสาววาย #เดี่ยวๆ หรือว่าบางทีอยากจะได้ปังมากกว่าพี่ใหญ่ เห็นบอกที่ฝรั่งเศษปังคงฮอต :hao6:
เค้าอยากอ่านคู่ชินโดจังงง รู้สึกว่าสองคนนี้น่ารักยังไงไม่รู้ เพราะว่าพี่กาจพลเป็นพวกแบดๆสินะ :-[ :-[ :-[
-
อึมครึมชะมัด
-
ปังนี้ใสซื่อเกินไปเนอะ 555555
นี้ถ้าอิพี่ใหญ่กับนังมิ้นทำปังเสียใจ
กลับไปซบพี่กาจได้ไหมมมมมม (ยังคงฝังใจกับพี่กาจเวอร์)
:ling1:
-
ปัง ๆ น่าสงสารอ่ะ
แล้วยัยมินต์นี่ยังไงฟร่ะ
จะมาจับพี่ใหญ่ขอปัง ๆ เหรอ
หรือมาแยกปัง ๆ กับพี่ใหญ่เพราะชอบปัง? แล้วจะได้แยกปังจากพี่ใหญ่?
-
มิ้นท์นี่มาไม่ดีแน่ๆ แย่นะเพื่อนนิสัยแบบนี้ อย่าเรียกว่าเพื่อนดีกว่า คือปังเองก็ใสซื่อเกินไป
หวังว่าพี่ใหญ่จะเชื่อใจได้นะ เพราะถ้าไม่ก็อาจเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไป ยิ่งน้องมีป้าอยู่ต่างประเทศ
คราวนี้น้องอาจไปไกลเลยก็ได้ ฮือ ลุ้นอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อีมิ้นนนนนนี่ร้ายแน่ๆ มีแผนชัวร์ออกมาตอนเดียวก็น่าตบแล้ววว ขึ้นแทนปังง อินมากก
-
คิดถึงกันไหมคะ
รออีกนิดนะ คนเขียนกำลังเร่งเคลียงานโปรเจคให้อย่างด่วนๆ
คิดถึงหมูปังกับพี่ใหญ่เหมือนกัน
เลิฟนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยน๊า
**ปล ไม่ต้องห่วงนะคนเขียนยังมีชีวิตอยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ฝากเพจ ติดตามทวงนิยายกันได้ที่นี้
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/timeline/)
:katai5:
-
คิดถึงจ้า แต่ไม่ต้องซีเรียสจ้า เรารอได้ สู้ ๆน่ะ :mew1:
-
รอได้จ้า เสร็จงานก่อนค่อยมาต่อก็ได้
-
โอยยยยยยยยยยย ตามอ่านทันแล้ววววว ชอบหนูปังมากเลยค่ะ จะติดตามไปเรื่อยๆนะคะ
-
รอจ้า ^^
-
มิ้นต์ไม่แน่ใจนะ
ว่ายังไง แต่ก็เอา
ใจช่วยปังกับพี่ใหญ่
โรคจิตอย่างสุชาดา
ยังผ่านมาได้แล้วกับ
คนอื่น ๆ ยังไงก็ผ่าน
ได้อยู่แล้ว :katai2-1:
-
คิดถึงกันไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :katai5:
เฮาคิดถึงทุกคนมากๆเลยน๊า
อยากจะมาอัพปังปังใจแทบขาด รอกันอีกไม่นานนะคะ
เค้าจะรีบมาอัพปังปังให้ :katai4:
ฝากเพจฝากผลงานอื่นด้วยนะจ้าาา
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:mew1:
-
รอน๊าาาาาาา มาไวๆ :-[ :-[ :-[
-
จ้า ^^ รอนะคะ :L2:
-
{CH 43 คำบอกลา ? }
“ทำให้มันมีชีวิตชีวาหน่อยไอ้เล็ก”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ใหญ่ และหันไปมองตัวเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นห้องข้างๆ รอบตัวของเรามีข้าวของของผมวางอยู่เต็มไปหมด เพราะผมต้องไปออสเตรเลียเยี่ยมคุณตาที่ไม่เคยเห็นหน้า 1 สัปดาห์ พี่ใหญ่ทำเรื่องลาทางมหาลัยให้ผมเรียบร้อย โชคดีที่วีคที่ผมจะไปไม่มีสอบ หรืออะไรที่สำคัญมากนัก และโลกก็แคบเกินกว่าที่จะไม่คุยกัน ยังมีสื่อออนไลน์อีกตั้งหลายอย่างที่จะทำให้เราติดต่อกันอย่างง่ายดาย แต่ตัวเล็กก็ทำท่าเหมือนเจ้าเนียร์ ที่นอนเป็นพรมเช็ดเท่าอยู่ข้างๆขาเก้าอี้พี่ใหญ่ที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะคอมพิวเตอร์
“เล็กไม่อยากให้ปังปังไป เล็กคิดถึงงงงงงงงงงง”
“ไปแค่สัปดาห์เดียวเอง เราคุยกันได้ทุกวันนะ”
“แต่เล็กไม่ไว้ใจคนๆนั้น คนอะไรอยู่ดีๆก็มาบอกว่าเป็นป้า ถ้าปังโดยหลอกไปขายจะทำยังไง ใครจะช่วยปัง ปังปังต้องไปกับพ่อผดุงแค่ 2 คน แค่ 2 คนนะ ทำไมไม่เอาเล็กหรือพี่ใหญ่ไปด้วย”
“อย่าเยอะไอ้เล็ก” นายเสาร์ที่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงเลื้อยมาปลายเตียงและใช้มือโยกหัวตัวเล็กไปมา
“ไม่ได้เยอะ อยากน้อยก็เอาเจ้าเนียร์ไปด้วย เห็นหน้าตาแบบนี้กัดเก่งนะ แฮ่!” เจ้าเนียร์เหมือนรู้จังหวะดี มันเดินมาทิ้งตัวลงบนตักตัวเล็ก ทำให้ตัวเล็กก้มมาแยกเขี้ยวแหล่มๆของเจ้าหมาหน้าเอ๋อที่ทำท่าจะนอนอย่างเดียว
หัวเราะกับมุขของตัวเล็กได้เพียงแค่นิดเดียว ผมก็อดคิดมากไม่ได้เหมือนกัน ผมไม่เคยไปเมืองนอก ไม่คุ้นเคยกับอะไรสักอยาก เวลา 1สัปดาห์ที่ผมต้องอยู่ห่างจากบ้านเกิดเมืองนอน ห่างจากเพื่อน ห่างจากพี่ใหญ่ ในสังคมที่แสนอบอุ่น ทำให้ผมอดที่จะเหงาไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าผมไม่ไป ตาจะต้องเสียใจ และในสิ่งที่พ่อกับแม่ของผมทำผิดเอาไว้ก็ต้องคาราคาซังต่อไปไม่ได้ขอขมาให้คุณตาหลับอย่างสบาย … ยังไงผมก็ต้องไป แค่ 1 อาทิตย์เอง ไม่เป็นไรหรอก
“เห็นไหมไอ้แมว พูดซะไอ้อ้วนคิดมากเลย”
“หว๋า เล็กขอโทษน๊า!”
“ไม่ๆไม่เป็นไร เล็กไม่ทำงานอาจารย์หนวดหรือ พรุ่งนี้ส่งแล้วนะ”
“จริงด้วย เล็กลืมไปเลย งั้นเล็กไปทำก่อนนะ ก่อนที่จะโดนฆ่า!” ตัวเล็กตาลีตาเหลือกเดินออกนอกห้องไปโดยมีตายเสาร์เดินโซเซ จูงเจ้าเนียร์ตามออกไปด้วยทั้งห้องเลยตกอยู่ในความเงียบมีแต่ เสียงคีย์บอร์ดจากคอมพิวเตอร์ดังอย่างต่อเนื่อง ผมก็ค่อยๆเก็บของที่ตัวเล็กรื้อออกมาจัดประเป๋าให้ ลงไปในกล่องใส่เสื้อผ้าที่ว่างเปล่า ยังไม่อยากเก็บกระเป๋านี้ครับอีกตั้ง สัปดาห์นึงกว่าจะได้ไป ไหนจะต้องทำพาสสปอร์ตอีก ต้องยุ่งยากมากแน่ๆ
“พี่ใหญ่ฮะ”
“ว่า …”
“ตอนผมไปต่างประเทศเราจะคุยกันทุกวันไหม”
“ไม่อะ บางวันก็มีธุระ บางวันก็ไปเรียน นึกกรึมๆก็ไปกินเหล้า”
“ไม่เชื่อหรอก”
“อะไรไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อว่าพี่ใหญ่จะไม่คิดถึงผม”
“มั่นหน้ามากไอ้อ้วน”
ผมหัวเราะคิกเมื่อพี่ใหญ่หันมาพูดหน้าตาย แถมเบะปากอีก พี่ใหญ่พอเห็นผมหัวเราะก็เลิกคิ้วและควักมือเรียกให้เข้าไปใกล้ ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินไปเอาแผ่นไม้อัดที่ใหญ่กว่ามาวางกลางห้องและใช้กระดาษ A3 วางทาบลงไป เตรียมดินสอ ในหลายๆขนาดที่ให้ความคมของสีต่างกัน โจทย์ที่เพิ่งได้วันนี้คือรูปของเรือ เรือที่มีโครงสร้างชัดเจน และสามารถสร้างเป็นโมเดลที่ลอยน้ำและขับเคลื่อนได้จริง … นี้ผมเรียนศิลปะหรือวิศวะนะ ถึงผมจะไม่ถนัด แต่ผมก็จะพยายามเหมือนทุกครั้งที่ผมบอกเอาไว้ อ่อ ตอนไปบ้านตาผมก็จะเอาเรือไปวาดด้วย ตั้งชื่อช่วงคราวว่า ‘เรือของปัง’ แบ๊วไหมละ
“ไอ้หมู”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ก่อนที่พี่ใหญ่จะพูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่ใหญ่มองหน้ากัน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจและเดินหน่ายๆ ไปส่องตาแมวถอนหายใจเฮือกใหญ่หันมามองหน้าผมชี้ไปที่ประตูและพูดออกมาอย่างเซ็งๆ
“มิ้นต์มาหา” ผมเอียงคอเลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะพยักหน้าให้พี่ใหญ่เปิดประตู เขาถอนหายใจอีกรอบก่อนจะยอมเปิดประตูให้ หน้าเหนื่อยใจไปนะพ่อหนุ่มคนนี้น่ะ
“ไฮ! สวัสดีปังปัง สวัสดีพ่อใหญ่ วันนี้มิ้นต์ขอมานั่งทำงานด้วยนะ” มิ้นต์แทรกตัวเข้ามาในประตูพร้อมกับอุปกรณ์ข้าวของที่อุตส่าห์หอบมาซะเยอะ ตาสีเขียวสบกับผมก่อนจะยิ้มจนตาปิด มิ้นต์เป็นคนยิ้มสวยผมเชื่อว่าทุกคนที่เห็นจะต้องหลงรัก ดีไร้เดียงสาและจริงใจที่สุด ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร มิ้นต์ก็ลงมานั่งข้างๆผม หยิบหนังสืออะไรสักอย่างที่เป็นภาษาอังกฤษออกมาจากกระเป๋า
“ปังปัง อ่านหนังสือไหม”
“ภาษาปังไม่ค่อยแข็งแรงน่ะ”
“อ้าวแล้วจะไปต่างประเทศได้ยังไงละ” มิ้นต์เอียงคอมองผม ไม่ใช่แค่มิ้นต์สงสัย ผมก็สงสัยเหมือนกันว่ามิ้นต์รู้ได้ยังไงว่าผมกำลังจะไปเยี่ยมคุณตา …
“มิ้นต์รู้ได้ยังไงว่าปังกำลังจะไปต่างประเทศ”
“… มิ้นต์มีเซ้นต์ไง เพื่อนๆเรียกมิ้นต์ว่ามิ้นต์ญาณทิพย์”
“มิ้นต์ … ปังไม่ตลกนะ” ผมว่าและจ้องหน้ามิ้นต์อย่างไม่ปิดบัง ในบางทีผมก็รู้สึกถูกมิ้นต์ล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัวมากเกินไป ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุด
“คือ … เมื่อวันก่อนร้านที่ปังกับพี่ใหญ่ไป มิ้นต์ก็อยู่ในร้านด้วย แหะๆ ” ผมเอียงคออย่างสงสัย เมื่อวานผมก็ไม่เห็นมิ้นต์เลยนี้หน่า หรือว่าผมไม่ทันได้สังเกต หันไปมองพี่ใหญ่ที่นั่งมองอยู่บนโต๊ะก็เห็นเค้ายักไหล่ให้ ผมก็เลยถอนหายใจนิดๆก่อนจะยิ้มอย่างปลงๆ เพราะยังไงเรื่องไปต่างประเทศก็ไม่ได้เป็นความลับแต่อย่างใด
“แล้วมิ้นต์ไปทำอะไรที่ร้านนั้นละ”
“ไปทานข้าวน่ะ แต่บังเอิญเจอปัง กะจะเข้าไปทักเห็นคุยเรื่องสำคัญอยู่เลยไม่ได้เข้าไปแต่นั่งลงโต๊ะหลังปังคิดว่าจะเข้ามาทักหลังจากที่คุยเสร็จแล้ว แล้วก็ … ขอโทษนะที่เราแอบฟัง … ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
“อือ” ผมว่าและก้มลงมองหนังสือในมือตัวเองที่มิ้นต์ยื่นให้ ก่อนจะเปิดดู … ผมอ่านออกบางคำ แต่ประติดประต่อเป็นภาษาไม่ได้ มันก็แย่จริงๆนะ ผมไปเยี่ยมตาคงไม่กล้าไปไหนแน่ๆ
“เอาไว้ก่อนดีกว่า ปังต้องทำงานก่อนนะ”
ผมว่าและวางหนังสือเล่มนั้นลง ก่อนจะหันมาสนใจงานของตัวเอง ผมใช้เวลาอยู่กับงานผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ พี่ใหญ่เปลี่ยนจากนั่งหน้าคอม มานอนเล่นเกมในมือถือบนเตียงหันหน้ามาทางผม เราสบตากันบ่อยครั้งและทำให้ผมเขินอยู่บ่อยๆ และเค้าก็ชอบแกล้งผมด้วย ส่วนมิ้นต์ตอนนี้ก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆผม มีบางจังหวะที่หันมาชวนผมกับพี่ใหญ่คุยบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำตัวน่ารำคาญแต่อย่างใด ห้องเลยตกอยู่ในความเงียบ จนผมเผลอพักสายตา เอาหัวพิงกับตู้เสื้อผ้าด้านหลังและหลับตาลง ผ่านไปกี่นาทีแล้วไม่รู้แต่หนังตาของผมหนักอึ้งขี้เกียจเกินกว่าจะฝืนมันจนหลับไปจริง ๆ ในที่สุด
“ทำไมละ ?” เสียงของมิ้นต์ปลุกให้ผมตื่นขึ้น ความรู้สึกนุ่มนิ่มและอุ่นทำให้รู้ว่าตอนนี้กายของผมซุกอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงหนาที่ตลบอบอวนไปด้วยกลิ่นของพี่ใหญ่ที่ผมคุ้นเคย
“ยังจะถามอีกเหรอไง พูดไม่รู้เรื่องหรือไงว่าตอนนี้มันไม่ใช่เมื่อก่อนแล้ว” เสียงดุๆของพี่ใหญ่ ทำให้ผมตกใจ … เกิดอะไรกันขึ้น ระหว่างมิ้นต์กับพี่ใหญ่ … พวกเขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“no!!!! I don't understand” ผมสะดุ้งแทบจะถลาออกไปจากผ้าห่ม แต่ … แต่ผมอยากที่จะรู้เรื่องมากกว่านี้ ถ้าผมออกไป ผมอาจจะไม่รู้อะไรเลยก็ได้
“จะตะโกนหาอะไร” พี่ใหญ่กัดฟันพูด
“I เจ็บ!!!! you are not gay!!!!!!”
โครม!!!
เสียงปิดประตูดังสนั่นหลังจากที่มีเสียงฉุดกระชากกัน ผมถลาออกจากผ้าห่มวิ่งไปที่ประตู ก่อนจะเปิดประตูออกไป ผมแอบส่องตาแมวที่ประตูก่อนเห็นพี่ใหญ่กับมิ้นต์พูดอะไรกันสองสามคำ ก่อนที่มิ้นต์จะร้องไห้ตาแดงปากกัดแน่นเหมือนคนที่โมโหมากๆ และพยายามจะเข้ามาภายในห้องอีก แต่ถูกพี่ใหญ่คว้าตัวไว้ ก่อนจะลากมิ้นต์ออกห่างห้องผมออกไป ใจในตอนนั้นของผมเต้นแรงซะจนคิดว่ามันอาจจะหยุดเต้นก็ได้ในเวลาต่อมา …
ผมต้องตามไปดู … นั้นคือสิ่งเดียวที่ผมคิด และทันกับความคิด ผมถลาออกไปจากห้องไม่สนใจรองเท้าหรือทรัพย์สินเงิน
ทองอะไร กลัวที่จะไม่ทันได้เห็น กลัวที่จะไม่ทันได้คุย กลัวจะไม่ทันได้รั้งพี่ใหญ่เอาไว้
“เร็วๆ สิ !” วินาทีนั้น อะไรก็เชื่องช้าไปหมด แม้แต่ลิฟต์ก็ยังไม่ทันใจ ผมเลยต้องใช้บันไดข้างๆแทน ผมเคยเชื่อว่าตัวเองจะวิ่งลงบันไดได้เร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิตจนกระทั่งวันนี้ ถ้าเกิดไม่ติดว่ารีบผมคงต้องหยุดหัวเราะตัวโยนแน่ๆ
ผมวิ่งลงหยุดหายใจที่ชั้นล่าง เงยหน้ามองไปข้างนอกตึก นี้คงเป็นเวลาค่อนข้างดึกจนไม่ค่อยมีคนในซอยแล้ว คงจะสัก ตี 2 - ตี 3 ได้แล้วละ ผมมองหาพี่ใหญ่กับมิ้นต์ในระยะสายตาก็ไม่เจอ เลยเดินออกไปจากด้านในที่มีฉากกระจกกั้นหน้าลิฟต์ มายืนอยู่คอนโซนด้านนอกของหอพักที่มีโซฟาตั้งรับแขกอยู่ ติดกับประตูทางเข้าหอ และทางขวามือเป็นห้องออกกำลังกายทางขวาเป็นเคาเตอร์ติดต่อสอบถามที่ตอนนี้ไม่มีคน ลุงยามที่เคยนั่งเฝ้าตอนนี้ก็หายไปไหนไม่รู้
มองไปรอบๆ และเดินออกไปนอกหอพักที่ว่างเปล่าไม่เจอใคร อยากที่จะโทรหาพี่ใหญ่ … แต่ก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์ลงมา ระยะเวลาแค่นี้ พี่ใหญ่กับมิ้นต์ไม่น่าจะไปไกล ถ้าผมวิ่งตามพวกเขาไป อาจจะยังทันก็ได้ ถึงผมจะไม่รู้อะไร … แต่ผมก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี ไม่ใช่ไม่ไว้ใจพี่ใหญ่ ผมเชื่อพี่ใหญ่และรักเขา แต่คนที่ผมไม่ไว้ใจคือมิ้นต์ … อาจจะดูเป็นคนไม่ดี แต่ผมคิดแบบนี้จริงๆ และผมก็ต้องการรู้ … ว่าเรื่องระหว่างสองคนนั้นคืออะไรกันแน่
“อ้าวเจ้าปัง มากินข้าวป้าซะดึกเลย หิวเหรอลูก มาๆ ป้ากำลังจะเก็บร้านแต่เห็นหนูปังมาป้าทำให้ก่อนดีกว่า ว่าแต่เจ้าตัวแสบเพื่อนเราไม่มาด้วยหรือไง”
ผมยกมือไหว้ป้าร้านขายข้าวเจ้าประจำที่ตัวแสบของป้าคือตัวเล็กตีสนิทเอาไว้จนได้กินข้าวฟรีเป็นประจำเพราะคุยถูกคอ ผมส่ายหน้าหอบน้อยๆก่อนที่ป้าจากที่ยิ้มๆจะเปลี่ยนมาเป็นหน้าหน้าขึงขังและเดินออกมาโอบหลังผมให้เดินเข้าไปนั่งในร้านก่อน ผมเดินไปอย่างว่าง่าย ป้าอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพผมชัดๆ
“หนีอะไรมาเจ้าปัง”
“เปล่าครับป้า … ป้าหะ เห็นพี่ใหญ่ไหมครับ”
“ไม่นี้ลูก แล้วยังไงวิ่งออกมาเกือบหน้าซอยแบบนี้ทั้งๆที่เท้าเปล่า บอกป้าสิใครรังแก” ถ้าผมบอกว่าพี่ใหญ่รังแกผม ป้าจะไปตีพี่ใหญ่ให้ผมไหม …
“ไม่ครับ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะครับป้า”
“เดี๋ยวลูก เอารองเท้าคู่นี้ไปใส่ ตอนเช้าค่อยเอามาคืนป้า”
“แต่ …”
“เอาไปเถอะลูก ของไอ้แดงมัน มันไม่ห่วงของหรอก” ผมยกมือไหว้ป้าอีกครั้งก่อนจะใส่รองเท้าแตะสีฟ้าคู่ใหญ่กว่าเท้าของผมเกือบคืบ ก่อนจะเดินออกมาจากร้าน เดินคอตกกลับหอในเส้นทางที่เงียบสงบ ไม่มีใครเลย
ปริ๊นๆๆๆๆๆๆ !!!
โสตประสาทของผมรับรู้ได้ถึงเสียงของแตร่รถที่ลั่นเป็นจังหวะสะท้านไปทั้งซอยกับแสงไฟหน้ารถสีส้มที่ส่องเข้าตาผมจนแสบไปหมด กว่าที่จะรู้ตัวรถสีขาวก็พุ่งเข้ามาหาผมอย่างจงใจ ทำให้ผมร้องไม่ออก หรือไม่ทันที่จะได้คิดอะไร ล้มลงนั่งกับพื้น เสียงล้อเสียดสีกับรถสนั่นไปทั้งซอย และทุกอย่างก็นิ่งสงบลง … รถคันนั้นถอยออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผมนั่งใจหายใจคว่ำอยู่ตรงนั้น … ผมไม่ได้บาดเจ็บอะไร … แต่ผมก็ไม่ได้ไปยืนกลางถนนขวางทางเขา … ผมอยู่ของผมดีๆ แต่รถคันนั้น … รถคันนั้นจะทำร้ายผม
“เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าปัง!”
ป้าร้านขายข้าวกับคนที่อยู่แถวๆนั้นเห็นเหตุการณ์ และวิ่งเข้ามาหาผม ทุกคนต่างซุบซิบกันที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง มีแต่ป้าใจดี ร้องสาปแช่งรถคันนั้น ผมยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะยกมือไหว้ป้าแกและเดินกลับมาที่หออย่างเลื่อนลอย … คนในรถคงไม่ใช่มิ้นต์ใช่ไหม … เธอไม่ได้เกลียดผมใช่ไหม … ผมต่างหากที่ควรจะโกรธเธอไม่ใช่หรอไง
“ไปไหนมา และทำไมสภาพเป็นอย่างงี้”
คำถามแรกของพี่ใหญ่ เมื่อผมเดินเข้ามาในห้อง เขาถลาเข้ามาจับตามเนื้อตัวถามย้ำอีกทีน้ำเสียงดุๆ แต่ผมส่ายหน้าไปมาและฝืนยิ้มให้ เขาเลยเดินไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม ผมกัดปากกลั้นน้ำตาเดินเข้าห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัวใหม่อีกรอบ ออกมาจากห้องน้ำก็ยังเห็นพี่ใหญ่นอนลืมตามองผมอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปทิ้งตัวนอนลงข้างๆเขาและซุกตัวลงไปกอดเขาไว้แน่น
“ตื่นมาทันเห็นสินะ” เสียงเย็นๆของเขาทำให้น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมา และเขาก็กอดผมเอาไว้ในอ้อมแขนที่อบอุ่นของเขา ถึงแม้ทุกอย่างมันจะสับสน หรือจะรู้สึกไม่ดีแค่ไหน ผมก็ยังอยากให้เขากอดผมไว้แบบนี้ … อยากให้กอดเอาไว้นานๆ
“ไม่มีอะไรใช่ไหมครับ” ผมกลั้นใจถามออกไป และหวังให้คำตอบนั้นถูกปฏิเสธกลับมา อย่างน้อย ผมก็เชื่อใจเขาถ้าเขาบอกไม่ ทุกอย่างก็จบ …
“มี … แต่ไม่ใช่อยากที่นายคิด ทุกอย่างมันยุ่งเหยิ่งสับสน และบังเอิญไปหมด แต่พี่รับรองว่ามันจะจบลง ไม่ต้องกลัว … จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” เสียงของพี่ใหญ่แหบพล่านและจริงจัง ทำให้ผมคลายทุกสิ่งทุกอย่างที่หนักอื้อลงไป … ไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว เพราะมันอาจจะทำให้ผมไม่สบายใจไปมากกว่าเดิม เพราะในเมื่อพี่ใหญ่บอกให้ผมเชื่อมั่น …... พอแล้วสำหรับวันนี้ ผมอยากพักผ่อนแล้ว … บางทีพรุ่งนี้ผมตื่นขึ้นมาอาจจะมีมีเหตุการณ์ในวันนี้เกิดขึ้นก็ได้
“ผมรักพี่ใหญ่นะ”
“ฮึ … พอรู้จักพูดก็พูดใหญ่เลยนะ” ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ และหลับในอ้อมกอดที่คุ้นเคย จะต่างออกไปก็คือความรู้สึกที่ยังคงไม่คลายความกังวลสงสัย
.
.
.
พี่ใหญ่บอกผมว่าอย่าคิดมาก ไม่มีอะไรต้องกังวน ให้ผมทำตัวปกติ เค้าไม่ยอมเล่าให้ผมฟัง และผมก็ไม่ถามเพราะกลัวในคำตอบที่จะได้รับ ผมเจ็บเท้าจากเมื่อคืนที่วิ่งไปตามทางคอนกรีตเย็นๆ แถมยังล้มก้มจ้ำเบ้าจนสะโพกเหมือนกันปวดๆด้วย … รู้สึกแย่มากๆเลย ที่กำลังคิดอยู่ว่าคนที่ขับรถจะมาชนผมคือ มิ้นต์ … มิ้นต์ผู้หญิงนัยน์ตาเป็นมิตรเหมือนท้องทะเลนั้นน่ะหรอที่จะทำร้ายผม … แล้วทำท่าจะมาแย่งพี่ใหญ่ไปอีก แต่ดูจากบทสนทนา … เป็นผมหรือเปล่าที่ทำผิด … แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นตอนไหน … เกี่ยวข้องกับสุชาดาหรือเปล่า … ผมไม่รู้อะไรเลย
“ทำงานเสร็จแล้วโทรมาจะได้ไปรับ”
“ครับ” ผมขานรับพี่ใหญ่ในขณะที่เขาเดินมาส่งผมที่หอสมุดในมหาลัย ที่ทำงานของผม ถึงแม้จะมีงานเยอะแต่ผมก็แบ่ง
เวลาเพื่อมาทำงานในตรงนี้ด้วย อาจจะลดเวลาไปบ้าง และอาจจะมีงานมานั่งทำบ้าง อาจารย์บรรณารักษ์ก็ไม่ได้ว่าแถมใจดีเอ็นดูผมเสมอมา ผมเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร
“ไอ้ปัง” ก่อนที่ผมจะหันหลังเดินเข้าไปด้านใน พี่ใหญ่ก็เรียกเอาไว้ก่อน ผมหันไปเอียงคอมองเขาอย่างสงสัยเพราะในตอนนี้หน้าเขานิ่งเหมือนอยากจะพูดหรืออธิบายอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา
“ฮะ?”
“เฮ้อ ช่างเถอะ ไว้กับมาแล้วค่อยคุยกัน ทำงานดีๆละไอ้หมูอ้วน” เขาพูดก่อนจะวางมือบนหัวผมเหมือนที่เขาชอบทำเป็นประจำ ผมเผลอยิ้มออกมาเพราะชอบที่เขาเป็นแบบนี้ ทำให้ผมรู้ว่า เขายังคิดกับผมเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด นั้นทำให้ผมวางใจขึ้นได้อีกเป็นกองเลย
“… เอาไว้เราคุยกันคืนนี้นะครับ”
ก่อนที่เขาจะหันหลังไป ผมก็ชิงบอกเขาไว้ก่อน เขาพยักหน้าและยิ้มให้ผมในแบบที่เขาเป็น ก่อนที่มือสากจะหยิกเข้าที่แก้มผมหนักๆหนึ่งที เราคุยกันอีกสองสามประโยคพี่ใหญ่ก็เดินกลับไป ผมได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่และเดินเข้ามาในหอสมุดที่เงียบสงบ
ผมค่อยๆวางกระเป๋าโน๊ตบุ๊กลงที่เคาร์เตอร์คืนหนังสือ ในวันนี้มีแค่ผมคนเดียวพี่ๆและอาจารย์ต่างติดธุระติดประชุมกันหมด หน้าที่หลักของผมคือดูแลความเรียบร้อยและให้นักศึกษาติดต่อสอบถามได้ในทุกๆเรื่อง และตอนหอสมุดปิดผมก็ต้องเอาเอาหนังสือไปวางตามชั้นให้เรียบร้อย สนุกดีนะครับ ผมชอบอะไรที่เงียบสงบแบบนี้ละ
แก๊ก
“คืน …อ้าวปัง! ทำงานที่นี้เหรอ” ผมเกือบจะช็อกแต่เก็บอาการไว้ได้ทัน อยู่ๆมิ้นต์ก็เดินเอาหนังสือมาวางตรงหน้าผม … แต่ตอนนี้เธอไม่เห็นมีอาการโมโหอะไรผมเลย มีแต่รอยยิ้มให้ผมเหมือนเดิม แถมยังหน้าตาแจ่มใส ไม่เห็นเหมือนเมื่อคืนที่ร้องไห้ และทำหน้าเหมือนจะเข้ามาฆ่าผมในห้องให้ได้อย่างงั้นเลย
“อ่า … ใช่” ผมก้มหน้าและหยิบเอาหนังสือของมิ้นต์มาเปิดดูประวัติ ก่อนจะจัดการเช็คคืนวางไว้ในรถเข็นข้างๆ ขณะที่มิ้นต์ก็มองผมไม่วางตา ตอนแรกผมก็มองว่ารอยยิ้มนั้นสวยดีหรอกนะ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนรอยยิ้มนั้นไม่มีความสดใสเอาซะเลย
“เมื่อคืน…” ผมเหลือบมองมิ้นต์ก่อนจะหลบตาลง ถ้าเทียบตัวผมตัวใหญ่กว่ามิ้นต์เยอะ แต่ถ้าเทียบใจ ผมว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ยังจะไฟว์มากกว่าผมซะอีก งื้ออออออ
“เมื่อคืนมิ้นต์กลับก่อนละ เห็นปังหลับเลยไม่อยากกวน งั้นมิ้นต์ไปหาหนังสืออ่านก่อนนะ” ผมยังไม่ทันที่จะพูดอะไร มิ้นต์ก็
เดินเข้าไปในโซนชั้นหนังสือ ผมได้แต่มองตาม ถอนหายใจเฮือกใหญ่และทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหมือนหมดแรง เฮ้อ …
“ยังไงไอ้ปังก็ยังไม่วายเป็นไอ้หมูขี้ขลาดสินะ”
อดไม่ได้ที่จะแคลนหัวเราะตัวเอง เฮ้อ … จะว่าไปงานผมที่เอามาวันนี้ก็เยอะนะ ผมควรจะพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน และทำงานจะดีกว่า เพราะพรุ่งนี้เดี๋ยวผมก็ไม่ว่างต้องไปทำพาสสปอร์ตที่แสนน่าเบื่ออีก ไปเลยไม่ไหมไม่ต้องทำ หน้าอย่างผมไม่ทำร้ายใครหรอก … แต่ก็นะ เครื่องบินสินะไม่ใช่รถทัวร์ ทำให้มันถูกต้องจะดีกว่า ผมไม่อยากเป็นไอ้อ้วนที่โดนกักอยู่ที่สนามบินหรอกน๊า อีกอย่างพี่ใหญ่ก็บอกจะไปกับผมด้วย
ประหลาดเนอะ ทุกวันนี้ผมเจอแต่เรื่องประหลาด จากเมื่อก่อนที่ชีวิตผมไม่มีอะไรเลยแอบชอบคนๆนึงไปวันๆ โดนรังแกจากนักเลงเสาร์เป็นประจำ ในวันนึงที่ผมตัดสินใจเข้ามหาลัยตามคนที่ผมชอบ ผมกลับเจอคนที่ทำให้ผมกลัวมากๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร แต่ในที่สุด วันเวลาก็ทำให้ผมไม่อายที่จะบอกว่ารักเขา เพราะเขาได้ทำให้ผมรู้ว่าเขารักผมจากใจจริงไม่ใช่เพียงแค่เปลือกนอก ถึงจะอย่างงั้นผมก็อยากที่จะพัฒนาตัวเองในสิ่งที่ผมเป็นให้สมกับพี่ใหญ่ ถึงจะต้องแบบอยากชกพี่ใหญ่บางครั้งก็เถอะที่ขัดขวางผมในการลดน้ำหนักดูแลตัวเองสารพัด ตั้งแต่อ้อนจนขู่นั้นแหละ นอกจากเรื่องของผมกับเสือร้ายที่เปรียบเสมือนเส้นขนานที่มาบรรจบกันได้ ยังมีเรื่องของตัวเล็กกับชินโดและคนอื่นๆเพื่อนที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีมาก่อนเรื่องของตัวเล็กลามไปจนนายเสาร์ที่ในที่สุดก็มาญาติดีกันได้ จนถึงเรื่องของสุชาดาที่พี่ใหญ่พึ่งเจ็บตัวไป และในตอนนี้ก็ยังมีมิ้นต์เพิ่มขึ้นมาอีก ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้ผจญภัยมาเยอะมาก ในเวลาแค่ ปีกว่าๆ
ในบางเรื่องผมคิดว่าไม่ต้องพูดไปน่าจะดีกว่า แต่เอาเป็นว่า ผมจะระวังตัวแล้วกัน เพราะยังไงตอนนี้ก็ยังดีกว่าตอนของสุชาดา ที่ผมไม่เคยรู้จักเลย แต่ในตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามิ้นต์เป็นคนยังไง ถึงจะไม่รู้ทั้งหมดก็เถอะ
“ปังปัง!”
“… ตกใจหมดเลย” ชินโดหัวเราะก่อนจะแทรกตัวมานั่งอยู่ข้างๆผม ก่อนจะฟุบหน้าลงกับเคาเตอร์ไม่พูดไม่จาอะไร ผมก้มลงไปมองด้วยความสงสัยว่าทำไมอยู่ๆชินโดก็มาหาผมที่หอสมุดในสภาพที่เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงวอร์มแบบนี้
โป๊ก!
“โอ้ย จะ เจ็บ”
“ปังก็เจ็บ คางแตกแล้วมั้ง T^T” ผมเบะปากจะร้องไห้เพราะอยู่ๆชินโดก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างแรง ทำให้คางผมกับหัวชินโด
ชนกัน เรามองหน้ากันและหัวเราะในขณะที่ต่างคนก็ต่างลูบตรงที่โดนโขก หัวเหล็กหรือเปล่าเนี้ยคนเนี้ย!
“ชินโดเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ๆ หัวไม่แตก”
“ไม่ใช่ดิ หมายถึง มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงมาที่นี้ได้ ไม่เฝ้าร้านหรือ”
“อ่อ … วันนี้เราลาน่ะ เบื่อๆเลยมาหาปัง”
“จริงอะ” ผมแกล้งหยีตามองชินโดอย่างหยอกๆ ชินโดเหลือบมองผมก่อนจะหลบตาและหันหน้าไปทางอื่น ผมแกล้งตี
ไหล่ชินโดจากด้านหลังทำเสียงแซวๆ และหัวเราะเมื่อชินโดหันหน้ามาค้อนขวับใหญ่ แบบนี้มันต้องมีอะไรแล้วละ
“มีอะไรบอกปังได้นะ”
“ก็เพราะปังนั้นแหละ”
“เรา ?”
“ใช่ เพราะปังนั้นแหละ พอปังไม่ชอบไอ้บ้านั้น มันเลยมาพาลลงกับเราเนี้ย โคตรบ้าเลย”
“ทำไมอ่ะ” ผมอยากจะหัวเราะกับหน้าของชินโดตอนนี้มากเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่ไม่ได้ของเล่น ดูทั้งน่าสงสารทั้งน่าขำ จนผมบรรยายไม่ถูก ผมไม่เคยเห็นชินโดในลักษณะนี้คิดว่าชินโดจะเป็นคนเฉยๆ ซะอีก ที่ไหนได้ขี้หงุดหงิดเหมือนกันนะเนี้ย
.
.
.
มีต่อด้านล่าง
-
“ก็ไอ้บ้านั้นอะดิ มาร้านทุกวัน มากวนทุกวัน กวนเสร็จก็กลับ บ้าๆเข้าก็ลากเราออกจากร้านไปเที่ยวด้วย พอไม่ไปก็ขู่
สารพัดเลย โอ้ยยยย จะบ้าตาย ไอ้เกย์งี่เง่านั้นทำให้ชินโดอยากจะเบิดกะโหลกสักสองสามที ฮึม!!! รำคาญมากเลยปัง น่าเบื่อมากกกกกกกกก”
“โอ้ย ใจเย็นๆชินโด นี้ห้องสมุดนะ” ผมเอ็ดชินโด เจ้าตัวเหมือนเพิ่งจะรู้ตัว หันมองซ้ายมองขวาและหันมามองผมยิ้มแหยๆ
“ขะ ขอโทษ แต่ชินโดไม่อยากกลับจริงๆ นะ กลับบ้านก็ไม่ได้มันชอบไปดัก”
“พูดเหมือนดักตีงั้นแหละ … เอางี้ไปนอนหอปังไหม” ผมยื่นขอเสนอให้ชินโด ดีเลยผมอยากคุยกับเพื่อนๆบ้าง ในบางเรื่องที่ผมคุยกับพี่ใหญ่หรือใครไม่ได้
“…เราเกรงใจ พี่ใหญ่ก็อยู่” ชินโดทำท่าอึกอัก
“เดี๋ยวเราไปนอนห้องตัวเล็กกันไง คืนนี้เราทำอะไรกินกัน จะได้ทำงานด้วยกันด้วยเอาไหม”
“งั้นเดี๋ยวเราโทรบอกแม่ก่อนนะ”
“อื้อ!”
ผมทำงานจนหอสมุดใกล้ปิด คนก็ทยอยออกไปกันหมดแล้ว แต่ไม่ยักจะเห็นมิ้นต์กลับออกมา ผมเลยจำใจต้องให้ชินโดเฝ้าเค้าเตอร์ ส่วนตัวเองก็เดินเข้ามาภายในหอสมุดที่ตอนนี้เงียบเป็นป่าช้า ตั้งแต่ผมทำงานที่หอสมุดมาผมไม่เคยฟังเรื่องผีเกี่ยวกับหอสมุดเลย … เห็นว่าที่นี้ก็มีประวัตินะ รุ่นพี่เคยเล่าให้ผมฟังเหมือนกัน … ผมอยู่มาตั้งนานไม่เห็นเคยเจอ แต่ก็ไม่เจอจะดีกว่า แฮะๆ
“ปัง”
“โอ๊ะ … ตกใจหมดเลย อยู่ตรงนี้เองเหรอ” ผมสะดุ้งหันไปเห็นมิ้นที่นั่งพิงชั้นวางหนังสืออยู่ในซอกลืบในสุดข้างๆนาฬิกาโบราณเรือนใหญ่
“อื้อ ตรงนี้เราว่ามันสงบน่ะ ห้องสมุดใกล้ปิดแล้วเหรอ โทษทีนะ” มิ้นต์ลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสัดพร้อมกับกระเป๋าผ้าใบโตของเธอ ก่อนจะเดินเอาหนังสือไปเก็บที่ชั้น ผมเก้ๆกังๆอยู่นานก่อนจะเดินตามไปดู
“คนเรามันก็เหมือนหนังสือนะปัง” ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวไปใกล้ มิ้นต์ที่กำลังเอื้อมเก็บหนังสือก็พูดขึ้นมาก่อน … ผมเงียบและเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ มิ้นต์คงอยากจะพูดอะไร … และถึงผมไม่พร้อม แต่คงจะทำอะไรไม่ได้ถ้าหากความจริงมันจะถูกรื้อออกมา ในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องของแค่ผมกับพี่ใหญ่แล้ว แต่มีมิ้นต์มาเกี่ยวอีกคน …
“จะไม่รู้เนื้อหาด้านในถ้าเราไม่เปิดอ่าน … บางเล่มก็มีเจ้าของแล้ว แต่ก็โดนเอาไปเปิดอ่านโดยไม่ได้รับอนุญาต … คนที่เอาไป ภาษาไทยมีศัพท์เรียกว่าอะไรเหรอ”
“หมายความว่ายังไง” คิ้วผมกระตุกผมไม่รู้ที่มาที่ไป แต่มิ้นต์มาพูดกับผมแบบนี้มันถูกแล้วเหรอ ? ปังงี้ฉุนกึกเลย เอาสิถ้าผมล้มทับ มิ้นต์ก็แบนได้เหมือนกันนะ บุ้ย!
“ห๊ะ! อะไรเหรอ มิ้นพูดอะไรเหรอ”
“… มิ้นต์ ไม่รู้ ?”
“รู้อะไร”
“… เฮ้อ ช่างเถอะ กลับได้แล้วนะหอสมุดจะปิดแล้วนะ”
“โอเค ไปก่อนนะปัง เจอกันค่า” สารภาพตามตรงนะครับ ผมไม่เคยงงอะไรมากขนาดนี้มาก่อน สรุปแล้ว มิ้นต์ด่าผม หรือด่าใคร พูดจาไม่รู้เรื่องเลยหรือโดนผีเข้า … เฮ้อ เรื่องนี้ผมคุยกับใครได้บ้าง ที่จะหาทางออกให้ผมและไม่ทำให้เรื่องราวมันบานปลาย …
.
.
.
“มันแกล้งบ้า!!!”
“ชู่ว! เบาๆดิเล็ก”
เสียงผรุสวาทของตัวเล็กลั่นห้อง กลางวงน้ำหวานกับขนมนมเนยงานโมเดลล่าสุดที่ต้องต่อวางระเกะระกะเต็มห้องที่มีชินโดและปังปังนั่งตาแบ๋วอยู่ข้างๆ ต้องสะดุ้งและรีบตะครุบเจ้าแมวป่าเอาไว้ที่แรงเยอะกว่าที่ปังคิดไว้เยอะมาก แต่สุดท้ายก็ตัวเล็กก็ยอมนั่งลงแต่ยังเต็มไปด้วยอาการกระฟัดกระเฟี๊ยด หันไปมองเจ้าปังที่เหงื่อตกอยู่และสะบัดตัวออกก่อนจะตะหวาดเพื่อนสนิทเสียงดังจนเจ้าอ้วนหน้าแทบมืด
“เบาอะไรปัง มันจะขับรถชนปังนะ และมาพูดแบบนั้นอีก โอ้ยยยยย เล็กจะแจ้งตำรวจจับมัน นังนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่ายัยสุชาดาอีกนะปัง แกล้งบ้าแบบนี้อ่ะ !!! เล็กถึงว่า มาแปลกๆ สุดท้ายก็กิ๊กเก่าไอ้พี่ใหญ่จอมเจ้าชู้นั้นเอง ฮึม!!!!”
“ใจเย็นๆก่อน เราไม่มีหลักฐานนะเล็ก” เจ้าปังพยายามทำให้ตัวเล็กใจเย็นลงด้วยการลูบหลังเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่ตัวเล็กโมโหเกินกว่าจะฟังอะไรสะบัดตัวออกรอบสอง หันมามองเพื่อนตัวอวบที่นั่งแก้มยุ้ยอยู่ตาเขียว แทบอยากจะหยิกให้แก้มขาด
“ฮึ่ม! เล็กรำคาญปังอ่ะ ใจเย็นอยู่ได้ โน้นก็เย็นนี้ก็เย็น ต้องรอให้ตายก่อนไหมค่อยรู้สึกรู้สาอ่ะ !!!!”
“… แบบนี้ไงปังถึงไม่อยากเล่าอะไรให้เล็กปัง เพราะแบบนี้ไง” ด้วยความฉุนเล็กๆ จึงพูดออกไปแบบนั้นแต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะทำให้เรื่องมันบานปลาย
“อ่อใช่สิ ! เล็กเป็นห่วงปัง แต่ปังกลับพูดแบบนี้กับเล็ก ต่อไปนี้เล็กจะไม่ยุ่งด้วยเล้า!!!!!!” ตัวเล็กหยิบเอาก้อนดินน้ำมันขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ปาใส่เจ้าปัง แต่มันกระเด็นไปตกในแก้วน้ำของชินโดที่นั่งดูสถานการณ์อยู่อย่างตื่นกระหนก และทำท่าจะวิ่งไปหยิบหมอนมาปาใส่อีกด้วยความโมโห
“ตัวเล็ก!!!!!” เจ้าปังไม่ยอม ฉุนกึกจนขาดสติเลยเผลอขึ้นเสียงลั่นห้อง เหมือนกัน นี้เป็นครั้งแรกที่ปังโมโหหนักขนาดนี้ เหงื่อกายแตกผลัก ตัวสั่น หัวร้อนไปหมด
“หยุด หยุดเลย!!!”
ชินโดรีบห้ามทัพเพื่อนทั้งสอง วิ่งไปคว้าเอาหมอนที่ตัวเล็กเตรียมง้างเต็มที่มากอดเอาไว้ ก่อนจะดึงมือตัวเล็กมานั่งข้างๆ มืออีกข้างจับแขนปังปังเอาไว้บีบเบาๆ ปังถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยขอโทษตัวเล็กเบาๆ เจ้าแมวป่าเชิดหน้าไปทางอื่น กอดอกอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมสงบแต่โดยดี
“แล้วยังไงปัง ต่อไปนี้จะทำยังไงต่อ”
“ปังทำอะไรไม่ได้หรอก …”
“ทำได้แต่ไม่ทำ!”
“เฮ้ย! เฉยก่อน” ชินโดหันไปเอ็ดตัวเล็ก ก่อนที่เจ้าแมวป่าจะย่นจมูกและหันหน้าไปมองทางอื่น
“ตอนนี้ปังไม่รู้จะทำยังไง ปังเชื่อใจพี่ใหญ่นะ แต่ปังก็อยากจะเคลียก่อนไปต่างประเทศ ปังไม่อยากให้มันค้างคา ปังไม่เคยรู้จักมิ้นต์ ไม่รู้ว่ามิ้นต์เคยคบพี่ใหญ่ ไม่รู้อะไรเลยและปังไม่ได้อยากรู้เรื่องในอดีต เพราะปัจจุบันพี่ใหญ่ไม่รังแกปังและรักปัง” ปังอ้อมแอ้มตอบ และเชื่อในสิ่งที่พี่ใหญ่พร่ำบอกตลอดมาจนทำให้ไอ้เจ้าหมูพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
“ก็ถ้าพี่ใหญ่กลับไปหาชะนีแกล้งบ้า เล็กก็ไม่จะไม่แปลกใจเหมือนกัน”
“…”
“ถ้าปังยังเห็นเล็กเป็นเพื่อนอยู่บ้างและเข้าใจว่าเล็กเป็นห่วงปัง ต้องไปบอกไอ้พี่ใหญ่ให้เคลียปัญหาซะ ก่อนที่เล็กจะจัดการเอง หึ พ่อได้สอนคาราเต้ชะนีแกล้งบ้าแน่”
“อือ … ก็ได้ ปังจะบอกพี่ใหญ่” เจ้าปังยอมรับปากหลบตาตัวเล็กที่จ้องมาอย่างจะเข้ามาตะครุบแก้มยุ้ยๆนั้นให้เขียว
“ดี แล้วไงเรื่องของนาย”
“เรื่องอารายยยยยยยย”
“ทำมาเป็นไก๋”
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนายกับเสาร์ละ”
“ก็เชื่องดีไม่มีปัญหา” ทั้งห้องเงียบไปอึดใจก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังครืนขึ้น จากนั้นบรรยากาศห้องก็กลับมาสดใสดังเดิม แต่ภายในใจของปังปังกลับมืดมน คิดถึงเจ้าเสือร้ายที่ทำงานอยู่ที่หอพี่โย่งเพื่อนสนิท
เวลาผ่านไปเกือบตีหนึ่งกว่าๆ ตัวเล็กกับชินโดต่างทำงานอย่างขมักเขม่น ตัวเล็กมีงอแงบ้าง แต่ก็ยอมทำต่อไป มีแต่ปังเองที่ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเพราะไม่สบายใจอยู่แล้วตั้งแต่ต้น เพราะพี่ใหญ่ไม่ตอบไลน์และไม่โทรมาหรือแม้แต่จะออนเฟชบุ๊ก ทำให้เจ้าปังเกิดเป็นห่วง กลัวว่าจะเมาลำพังอยู่ที่ห้องไม่เท่าไหร่ ถ้าออกไปซ่ากันที่ร้านเหล้า อาจจะเป็นอันตรายก็ได้
… ก็คิดไปตามสมองน้อยๆที่แสนจะเป็นห่วงคนอื่นของเจ้าหมูนั้นแหละ อดรอนทนไม่ได้ ต้องลุกออกมาที่ริมระเบียงห้อง เพื่อโทรหาคนที่เป็นห่วง
“ว่าไง” สัญญาณดังขึ้นไม่ถึง 2 ที ปลายสายก็ตอบกลับมาโดยที่เสียงแวดล้อมรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงพวกขี้เมาเพื่อนๆของพี่ใหญ่ที่ต่างเฮฮากันอยู่ เจ้าปังแอบรอบถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่าอย่างน้อยพี่ใหญ่ก็อยู่หอไม่ได้ไปที่ร้านเหล้าด้านนอก
“พี่ใหญ่กลับไหวไหมครับ”
“ไม่ได้เมานี้”
“แล้วจะกลับกี่โมงครับ”
“สักพัก”
“ใหญ่ๆ ดูนี้สิ!” เจ้าปังขมวดคิ้วเมื่ออยู่ๆมีเสียงผู้หญิงแทรกขึ้นมา
“… แค่นี้ก่อนนะไอ้ปัง เดี๋ยวสักพักก็กลับ ล็อกห้องดีๆด้วย”
เสือร้ายวางสายไปแล้ว แต่เจ้าปังยังคงยกหูโทรศัพท์ค้างไว้อย่างงั้น ตากลมมองไปตึกฝั่งตรงข้ามทิ้งให้ทุกอย่างนิ่งสงบ ก่อนที่มือข้างนั้นจะทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง … ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงของมิ้นต์ … แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไปอยู่ข้างพี่ใหญ่ได้ …
“ปัง มีอะไรเหรอ”
“ปะ เปล่า แค่ออกมาสูดอากาศน่ะ เอาอะไรไหมปังจะไปข้างล่าง” เสียงของตัวเล็กที่ตะโกนมาจากด้านในทำให้เค้าสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ก่อนจะหันหลังเดินเข้ามาในห้อง หยิบกระเป๋าเงินมาถือคู่ไว้กับโทรศัพท์เดินไปใส่รองเท้าที่อยู่มุมห้อง ด้วยท่าทางอันเป็นปกติที่สุด
“ตอนนี้เนี้ยนะ ดึกแล้วให้เล็กไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร แค่ร้านใกล้ๆ แปปเดียว”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น เจ้าปังเดินลงมาจากหอ โดยไม่ได้ตรงไปที่ร้านค้าใกล้ๆ แต่เดินแยกไปอีกทางเพื่อไปยั่งหอที่อยู่สุดซอยเมื่อมาถึงจุดหมายแล้วก็สูดหายใจเข้าลึก เงยหน้ามองหอพักตรงหน้า ก่อนจะหยิบคีย์การ์ด ที่พี่ใหญ่เคยทำไว้ให้ในวันที่อยากมาหาเขาหรือหาพี่ๆคนอื่นในหอพักนี้จากกระเป๋าขึ้นมา ตนก็ไม่ได้คิดว่าจะได้ใช้มันเหมือนกันจนกระทั่งวันนี้
เดินขึ้นบันไดมายั่งชั้นสาม อันเป็นชั้นที่เจ้าปังคุ้นเคยเพราะมากับพี่ใหญ่บ่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่มีสติกเกอร์ของบาร์เบียร์ ผับ ต่างๆติดไว้มากมายบนประตูห้องสีน้ำตาล ห้องริมสุดติดบันไดหนีไฟ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครแม่งมาวะ!”
เสียงพี่ซิ่งดังออกมาจากด้านใน เจ้าปังที่ยกมือค้างไว้หลับตาลงกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาด และเพียงไม่กี่วินาที เสียงเดินจากด้านในก็ดังขึ้นมาใกล้ประตูเรื่อยๆ และประตูก็ถูกเปิดออก เจ้าซิ่งพอเห็นเจ้าปังก็อ้าปากค้างทำท่าเหมือนจะตะโกนแต่ปังยกมือจรดริมฝีปากไว้ก่อนเขาจึงเงียบลง ก่อนที่จะถอยออกจากประตูไปยืนอยู่ริมห้อง
ภายในห้องระเกะระกะไปด้วยวงเหล้าที่กระจัดกระจาย พี่โย่งและเพื่อนๆคนอื่น4-5 คนต่างหมดแรงน้ำข้าวต้มนอนอยู่บนเตียงบ้างบนพื้นบ้าง แต่ตากลมนั้นกับไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำให้ความไว้ใจทั้งหมดพังทลายอยู่ตรงหน้าเค้าแล้ว
สองร่างของชายหญิงนั่งเคียงข้าง ร่างสูงพิงอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าด้านหลัง ร่างเล็กกว่าผมยาวจรดหลังใช้กายเล็กนั้นเอี่ยวบังเขาเอาไว้แขนเล็กกายขาวกอดเกี่ยวต้นคอแกร่งเอาไว้อย่างห่วงแหน ริมฝีปากบางนั้นคงจะลิ้มลองรสชาติที่อ่อนนุ่มที่เคยพร่ำและมอบความหวานไว้เจ้าปังไว้ไม่ต่างกัน น้ำตาของคนที่ไว้ใน เอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้หัวใจที่หนักอึ้งเต้นระงมจนแทบจะเป็นบ้า มือไม้อ่อนแรงทิ้งกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ลงพื้นไม่อย่างไม่ใยดีแต่มันคงเบาเกินกว่าที่อีกคนกำลังหลงมัวเมาในรสพิษวาทจะได้ยิน
“อะ ไอ้ใหญ่ …ไอ้ใหญ่โว้ย น้องมาไอ้สัด!!!”
เสียงของซิ่งทำให้แขนแกร่งผลักร่างบางออกอย่างรวดเร็ว ตาคมเบิ่งกว้างมาที่คนเบื้องหน้าประตูที่แทบจะไม่มีแรงยืนหยัดอยู่ตรงหน้า แก้มแดงปรั่งอาบไปด้วยน้ำตาด้วยความผิดหวัง ริมฝีปากขบกันอย่างสะกดกั้นเสียงสะอื้น ตาที่เคยแสนจะโอบอ้อมอารีเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดเพราะความเสียใจ
“ไหนพี่ใหญ่บอกว่า … บอกกับผม ให้เชื่อใจไง … ไหนบอกผมว่า ไม่มีอะไร … ไหนบอกว่ารักผม … ไหนบอกว่า ฮึก หนะ ไหน …” น้ำเสียงติดขัดสะอื้นในลำคอน้อยๆ หลายคำพำเพ้อที่ออกมาจากดวงใจที่แตกละเอียดดังสะท้อนไปทั้งห้อง ถึงแม้จะเป็นเพียงเสียงเบาๆก็ตาม
“ปัง”พี่ใหญ่ลุกขึ้นยืนก้าวเข้ามาหาเจ้าปังอย่างรวดเร็วพยายามที่จะจับมือของปังเอาไว้เพื่อปลอบประโลม แต่ร่างนั้นกลับเบี่ยงตัวหลบไม่ยอมให้แตะต้องแม้แต่ปลายเล็บ
“ยะ อย่า … อย่าแตะต้อง”
“ฟังก่อนใจเย็นๆ”
“ไม่ … พี่ใหญ่ไม่ได้เมา พี่มีสติ ฮึก พี่มีสติ … ผมเอง … ผมไม่น่าเชื่อพี่ตั้งแต่แรก ฮึก ไม่น่าเลย”
“…” เสือร้ายไม่แม้แต่ที่จะหาคำแก้ตัว
แต่พยายามที่จะกอดเกี่ยวร่างนั้นเอาไว้ด้วยแขนที่แข็งแกร่ง และถึงแม้เจ้าปังจะขัดขืนแค่ไหนก็ไม่มีทางสู่แรงของเขาได้แม้แต่นิดเดียว ถูกตะปบเอาไว้ในวงแขนที่แข็งแกร่งใบหน้าน่าเอ็นดูนั้นซบลงพอดิบพอดีที่อกหน้ามือใหญ่ประคับประคองไว้ไม่ห่างราวกับของขวัญล้ำค่าที่แสนจะบอบบาง
“ใหญ่… ” เสียงหวานใสนั้นทำให้ร่างอวบที่อยู่ในวงแขนแกร่งขยับไปมาเล็กน้อย เหมือนจะเป็นการฟ้องว่าไม่ต้องการอยู่ในอ้อมกอดนี้ อยากจะหนีไปให้ไกลๆ ไม่อยากจะได้ยินเสียงของใครทั้งนั้น เขารีบกอดประคองไว้แน่นกว่าเดิม เพราะรู้ถ้าหากปล่อยไป … เด็กคนนี้อาจจะหายไปเลยก็ได้ และนั้นเขาไม่มีทางยอม
“เธอไม่มีสิทธิเรียกชื่อฉัน” เสียงของเขาเย็นชาและเด็ดขาดไปพร้อมๆกับแววตาที่พร้อมจะฆ่าทุกคนได้ ก่อนที่จะพาดวงใจของเขาที่ทำท่าเหมือนจะหนีไปได้ทุกเวลา ลงมาจากหอพักความหายนะของเขาอย่างทุระทุเล เพราะเจ้าปังไม่ได้ให้ความร่วมมือแต่อย่างใด
แต่ในที่สุดพี่ใหญ่ก็พาเจ้าปังกลับมาถึงห้องได้ ไม่รีรอที่จะเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่สนใจตัวเล็กที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ไม่สนใจคำถามมายมายที่รออยู่เลือกที่จะพาเจ้าปังเข้ามาในห้องและปิดประตูล็อกกลอนทันที ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบมีเพียงเสียงสะอึกเล็กๆที่ดังรอดออกมาจากอกแกร่ง เขาค่อยๆปล่อยร่างนั้นออกอย่างแผ่วเบา และทันใดนั้นร่างของเข้าปังก็ทรุดฮวบลงนั่งกับพื้นอย่างคนที่หมดแรง เสือใหญ่รีบทรุดลงมาประคองตามพึมพัมคำขอโทษตลอดเวลาแต่เหมือนไม่ได้ผสานรอยร้าวในหัวใจที่แตกละเอียดได้
“มิ้นต์บอกว่าผมขโมย … ผมไม่เคยเชื่อ แต่ตอนนี้ ฮึก ผมเชื่อแล้วว่าผมขโมย … ขโมยหนังสือเล่มนั้นของเธอมา”
“…”
“ผมให้พี่ไม่พอใช่ไหม ฮึก ไม่พอใช่ไหมครับ” เจ้าปังเงยหน้าทั้งน้ำตานั้นขึ้นมาสบตากับดวงตาที่แสนจะเฉยชาไร้ความรู้สึก แต่เต็มไปด้วยความปวดร้าวและรู้สึกผิดตรงหน้า
“เพราะยังไงผมก็แค่ผู้ชาย … ผู้ชายที่ไม่สามารถสนองตอบความต้องการของพี่ได้! ตลอดเวลา พี่หลอกผมใช่ไหม ฮึก พี่ไม่ได้รักผมเลยใช่ไหม … แล้วพี่มาทำให้ผมรักพี่ทำไม!!!!!!!!” เสียงนั้นกระแทกใส่หัวใจแกร่งเข้าอย่างจัง แต่เขาก็มีสติพอที่จะคว้าตัวของเจ้าปังเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเพราะเจ้าปังถลั่นตัวออกกายลั่นสะท้านไม่ยอมให้เขาแตะต้องแม้แต่น้อย
“พี่ยังอยากได้ผมอยู่ไหมครับ ต้องการร่างกายของผมไหม”
มือของเจ้าปังค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ของตัวเองทีละเม็ด ร่างสูงจะเข้าไปห้ามแต่ก็ต้องแทบกัดลิ้นเมื่อร่างของเจ้าปังว่องไวกว่าตนเอง ลุกขึ้นยืนและถอดกางเกงออกจนเสื้ออันเดอร์แวร์สีขาวสะอาดตัวนึง กายขาวละเอียดสะท้อนกับแสงไฟนีออนที่สาดส่องไปทั้งห้อง ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ใหญ่เคยต้องการจากเรือนร่างนี้ แต่ไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่ในเวลาที่กำลังมีปัญหากันอยู่เหมือนตอนนี้ เขากลั้นลมหายใจก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆยืนขึ้นเต็มส่วนสัดและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ขึงขัง
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ถ้ายังเชื่อใจกันอยู่บ้าง ก็ขอให้เชื่อกันอีกสักครั้ง”
“…”
ไม่มีคำตอบ แต่เจ้าปังเลือกที่จะเดินเข้ามาหาเสือร้ายที่เดินอยู่ไม่ไกล โอบเกี่ยวรอบคอของร่างสูงเอาไว้ด้วยร่างกายที่แทบจะเปลือยเปล่า เนื้อขาวละเอียดเสียดสีกับกายแกร่งใต้ร่มผ้าผืนบาง ทำให้สติที่กรึมๆจากฤทธิ์สุราเริ่มเห็นผล ริมฝีปากหนาซุกไซ้ไปตามต้นคอขาวละเอียดเจ้าเนื้อของปังอย่างหลงระเริง ก่อนที่จะใช้มือประคองใบหน้าที่แดงระรื้นจากการร้องไห้อย่างหนักขึ้นมาจูบซับไปตามทุกสัดส่วน พึมพัมคำขอโทษมากมายก่อนที่จะประกบจูบที่อ่อนโยนลงบนริมฝีปากสีแดงนั้นอย่างรักใคร่และเพิ่มความรุนแรงขึ้นตามเสน่ห์หาของกายและใจ
“พี่ขอโทษ”
คำพูดนั้นพึมพำใกล้ริมใบหูของร่างที่เปลือยเปล่าบนเตียงหนานุ่มใต้เงาสัมผัสของราชสีห์ผู้หิวกระหายมือแกร่งปัดป่ายไปทั่วร่างลื่นและนุ่มนิ่ม ที่สั่นสะท้านอย่างหลงใหลครางระงมด้วยความความเจ็บปวดและสุขสรรค์ ถาโถมเข้ามาในร่างกายและจิตใจของทั้งคู่เหมือนพายุกามอารมณ์ที่พัดผ่าน
เมื่อพายุกามอารมณ์จบสิ้นฟ้าด้านนอกเริ่มสาง เจ้าปังที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งนั้นค่อยๆขยับกายออกห่างมาด้วยกายที่บอบช้ำ ขาอ่อนฮวบลงกับพื้นข้างเตียงแต่พยายามที่จะยืนยัดขึ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำหวังจะชำระล้างร่างกาย แต่เมื่อมองเห็นตัวเองในกระจก ที่เนื้อตัวมีแต่รอยจูบที่คนใจร้ายทิ้งเอาไว้ น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้งเหมือนคนเป็นบ้า เจ็บในอกจนแทบจะหายใจไม่ออก ทนไม่ไหว … เค้าไม่สามารถอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ … ไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ
แก๊ก …
เสียงกุญแจตกลงพื้นทำให้ร่างสูงที่เปลือยเปล่าอยู่บนเตียงผวาสะดุ้งขึ้นและเบาใจเมื่อเห็นว่าคนที่กลัวว่าจะหายไปยังอยู่ตรงหน้า และในตอนนี้เจ้าปังก็อยู่ในชุดสุภาพ เตรียมที่จะออกไปด้านนอกและ เขาจึงถามขึ้นด้วยเสียงที่แหบพล่าน
“จะไปไหน”
“ไปทำพาสปอร์ทครับ” เจ้าปังก้มเก็บกุญแจโดยไม่มองหน้าเพราะกลัวน้ำตาที่กลั้นเอาไว้จะทลายลงมา
“เดี๋ยวไปด้วย”
“ไม่ต้องครับ คุณป้ารอผมอยู่แล้ว”
“… เจ้าปัง” ก่อนที่เจ้าปังจะเดินออกมาจากห้อง เสียงนั้นก็ทำให้เค้าชะงัก แต่ใจไม่แข็งพอที่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง
“พี่รักเรานะ”
เจ้าปังพยักหน้าก่อนจะปิดประตูห้องลง และน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็เกิดที่จะกั้นเอาไว้ หมดแรงที่จะทำอะไรได้แต่นั่งพิงประตูห้องกัดริมฝีปากจนแทบจะเป็นห้อเลือด น้ำตานองหน้าความเสียใจที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันก่อเกิดจนหัวใจที่เคยคาดหวังเอาไว้เจ็บปวดจนแทบจะทำใจไม่ได้ … ไม่ได้เลย เขาทนอยู่อย่างงี้ไม่ได้
เจ้าปังค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสัด ก่อนจะหันไปมองประตูห้องที่คุ้นเคยยิ้มออกมาเพียงแผ่วเบาและร้องไห้ออกมาอีกเหมือนคนบ้า
“ลาก่อนครับที่รักของปัง … ขอโทษนะตัวเล็ก”
นั้นเป็นคำบอกลาเพียงคำสั้นๆ จากเรื่องราวที่ถาโถมเข้ามาภายในจิตใจที่บอบช้ำของเจ้าปังที่มอบให้คนที่ตนรักไปหมดแล้วทั้งกายและใจ … ดั่งเสมือนหัวใจที่ไม่สามารถจะแข็งแรงพอจะอยู่ข้างกายคนรักได้ ถึงแม้จะอาทรสักเพียงใดก็ตาม …
ขาอันสั่นเทาทั้งสอง เดินจากออกมาจากจุดเริ่มต้นแห่งความทรงจำมากมายของทั้งสอง มีเพียงแค่สองแขนกอดตัวเองเอาไว้ไม่ให้หนาวเหน็บ ถึงแม้จำรู้ดีว่า ไม่มีค่าเลยก็ตาม
========================
ไม่มีใครเข้าใจปังปังในเวลานั้นนอกจากปังปังเอง
ตอนหน้าทุกอย่างจะกระจ่างเพราะพี่ใหญ่จะเป็นคนเล่า
มาลุ้นกันก่อนดีกว่าว่าปังจะไปต่างประเทศก่อนหรือว่าจะง้อก่อนไป หรือไปก่อนง้อ บลาๆๆๆ
รู้แต่ว่า คนอย่างมิ้นต์ มีจริงในโลกของชีวิตตรงนะ เค้าเจอมากับตัวเองไอดอลเลยคับ ฮ่าๆๆๆๆ ฉากเลิฟซีนเป็นฉากที่ควรจะสุขสันต์กับเป็นฉากที่ระทมที่สุดในเรื่อง #เศร้า #แต่ติดตามกันต่อไปนะคะ รักเสมอ :mew1:
เจอกันตอนหน้าคะ ขอโทษที่ช้าทุกคนคงจะคิดถึงด้วยอะไรหลายๆอย่างเลยทำให้ช้า
ฝากเพจค่า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
น้ำตาซึม สงสารปัง หนูผิดอะไรที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ กว่าจะทำใจรักเขาได้ เพราะตัวเองก็ไม่มั่นใจใน
ความไม่หล่อของตัวเอง พอรักเขาแล้วก็ต้องมาผิดหวัง ครั้งแรกที่ถนอมไว้ก็มาเสียไปแบบเศร้าๆ ฮือ ร้องไห้
เกลี้ยดมิ้นต์มาก เกลียดแบบสุดๆ พี่ใหญ่ด้วย ตอนนี้ยังไม่รู้เหตุขอด่าก่อน คือมันจ้องจะเข้าหาก็ยังเปิดโอกาส
ให้ได้อยู่ด้วยกัน ให้มาหาที่ห้องเรื่อย น่าโมโหอ่ะ ยิ่งวันนี้คือไม่เมา จูบกันอยู่คือไร โว้ย โคตรโมโหอยากพ่นไฟ
รักดีๆ นี่จะรักษาไว้ได้ไหมพี่ใหญ่ สงสารน้อง ฮือ
ขอบคุณค่ะ
-
ปากหนักกันจริง มีเรื่องอะไรก็บอกเล่ากันบ้าง เป็นคนรักกันไม่ใช่หรือปรึกษาหารือกันสักนิดไม่ได้เลยหรือ ประสบการณ์หรือเหตุการณ์ต่างๆที่เคยผ่านมาร่วมกันเนี่ยมันไม่สอนเลยหรือ เจ็บกันให้เยอะๆปวดกันให้นานๆเลย ให้ช้ำในกันไปข้างหนึ่งเลยจะได้จำ
-
สงสารปัง โมโหใหญ่ หมั่นไส้มิ้นต์ หน้าด้าน!!!
ปังไปมากกว่าหนึ่งสัปดาห์เลยลูก เอาให้ไอ้คนใจร้ายมันขาดใจตาย
-
43 ตอนนี่รู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน
เหมือนกับว่าผ่านมาจะครึ่งชีวิตอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่พ้นบ่วงวิบากกรรม
ว่าตรงๆแล้วกันนะ
รู้สึกเหมือนกับว่าต่างคนใช้คำว่าความเชื่อใจเป็นมนต์วิเศษที่ใช้ท่องปลอบใจตัวเอง
ทั้งคู่คุยกันแต่ไม่เปิดใจ อุบเงียบ
ใหญ่ไม่เล่าเรื่องมินต์เพราะกลัวว่าปังจะคิดมาก?
หรือว่าคิดว่าน้องเป็นของตายยังไงน้องก็เชื่อใจตัวเองอยู่แล้ว
ที่เจอๆมาสุชาดางี้ มามินต์อีกไม่ได้สอนให้ใหญ่ฉลาดขึ้นบ้างเลยหรือไง?
น่าจะรู้นะว่าผู้หญิงที่เคยมาพัวพันตัวเองนั้นพร้อมที่จะทำอะไรขนาดไหน
ชะนีพวกนี้ไม่ปกติสักคน
ใหญ่คิดว่าตัวเองเป็น Tough Silent Typeหรือไง?
ก็แค่เด็ก 20 ต้นๆที่เอาจริงๆก็ไม่สามารถควบคุมอะไรหรือปกป้องอะไรได้เต็มร้อย
เกลียดที่สุดคือคำที่ว่า *ไม่มีอะไรเชื่อใจสิ*
ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งจะดูดปากกับชะนีมาหยกๆ
น้องก็เห็นเต็มตา ตัวเองก็ไม่ได้ผลักจนเพื่อนต้องร้องบอก
การที่บอกน้องไปแบบนั้นคือการผลักภาระให้น้องรับเต็มๆ
มันไม่มีอะไรเชื่อใจสิ - ถ้าหากว่าน้องโวยวายก็คือน้องผิดเพราะว่าน้องไม่เชื่อใจ
ปังเองก็เกรงใจพี่ใหญ่มากๆ ขนาดโดนรถยนต์ไล่ชนมาก็ยังไม่เล่า
เดี๋ยวรอให้เล็กบอกพี่ใหญ่ก่อนสิว่าว่าชะนีคนนั้นพยายามทำอะไรไว้
วัวหายแล้วค่อยล้อมคอกนะ
ปังไปสักพักก็ดีนะ สำรวจจิตใจว่าอยู่ด้วยกันแบบนี้ไหวไหม?
มีแฟนมีผัวนะลูกไม่ใช่มีพ่ออีกคนที่จะมาเกรงอยู่นั่นแหละ
ไปอยู่จนรู้สึกดีแล้วก็ค่อยกลับมาดีกว่า
ตัวเองก็ไม่ได้สิ้นไม้ไร้ตอกเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะลูก
ส่วนอิชะนีมินต์นี่เกลียดที่สุดเลยคนประเภทนี้
ในชีวิตจริงก็เคยเจอมาแล้ว
การที่คนพูดภาษาอังกฤษได้ไม่ได้หมายความว่าเมิงเป็นเทพ
ถ้าหากว่าทุกคนมีโอกาสและขวนขวายอยากเรียนใครๆก็เรียนกันได้
คุณสมบัติที่ดีเวลาอยู่กับคนเลวๆนี่กลายเป็นของไร้ค่าในบัดดล
ช่วยเอานังนี่ไปรีไซเคิ่ลหน่อยเถอะ เปลืองเนื้อที่
ขอโทษค่ะ อินจัด สงสารปัง
“I เจ็บ!!!! you are not gay!!!!!!”
อย่าลืมกริยาด้วยค่ะ ไม่งั้นภาษาอังกฤษของมินต์ก็เสิ่นเจิ้นดีๆนี่เอง ไม่ได้ดีกว่าของปังเท่าไหร่หรอกค่ะ
-
มาเลยค่ะ เรารอมาม่าอยู่
ขอให้ง้อไม่ทัน ปังปังไปเลยลูก อย่าได้เผื่อเวลา
แต่เราว่าจะไปคราวนี้น่ะ ช่วยกลับมาเป็นปังคนใหม่ได้ไหมลูก อ่อนแอแบบนี้ไม่เอาแล้วนะ เจ้ว่าที่ผ่านมาอะไรหลายๆอย่างมันคงสอนให้หนูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง ถึงเข้มแข็งได้ไม่เท่าเล็กแต่ขอให้มีเถอะ มั่นใจในตัวเองหน่ยลูก ตัวหนูยังไม่รักตัวเองเลย
รอตอนต่อไป มาไวๆน้าาา
-
:z3: พี่ใหญ่เป็นอย่างงี้ทุกทีมีอะไรไม่บอก ชอบให้เป็นเรื่องใหญ่แล้วค่อยมาแก้
-
สงสารปังปัง ถ้าหนูทนไม่ไหว
หนูก็ไปเถอะ อย่าฝืนให้ใจเจ็บเลย
-
ทำไมพี่ใหญ่มีอะไรหรือคิดอะไรไม่ยอมบอกน้อง :katai1:
ถ้าบอกน้อง ๆ คงไม่เสียใจที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
ตอนหน้าเป็นพาร์ทพี่ใหญ่ หวังว่าจะได้คำอธิบายที่ดีนะ
ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้น 1 อาทิตย์ที่น้องไป
ขอให้น้องไปนานกว่านั้น นานจนน้องผอมน่ารักดูดี
แล้วค่อยกลับมาขอให้น้องมีคนมาชอบเยอะกว่าเดิม
เอาให้พี่ใหญ่ทั้งหึงทั้งหวงจนจะกระอักตายเลย ฮึ่ย!!!!
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารปัง มาต่อไวๆนะ
-
พี่ใหญ่จะเอาแต่พูดว่าให้ปังปังเชื่อใจแต่ไม่อธิบายอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้นะคะ เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นมานั้นมันกระทบไปถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่ะ ไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งอย่างที่พี่ใหญ่เข้าใจอีกแล้ว ฉะนั้น การแชร์เรื่องราวให้กันและกันฟังจึงเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องทำนะคะ
-
เศร้า :sad4: :sad4:
พี่ใหญ่รีบง้อปังปังก่อนไปนะ รีบๆง้อนะ :o12:
-
"ยังไงไอ้ปังก็ยังไม่วายเป็นไอ้หมูขี้ขลาดสินะ”
พึ่งรู้ตัวเหรอ? ว่าจะไม่เม้นต์แล้วนะ
ปังเดี๊ยวนี้น่ารำคาญแล้วก็โลกสวยมาก เราเข้าใจสิ่งที่เล็กพูดเลย
ก็สมควรถ้าจะอ่อนแอแบบนี้ เจออะไรก็รอแต่พี่ใหญ่ รอนั่นรอนี่ ทำอะไรไม่เป็น
สุดท้ายก็มานั่งร้องไห้ฟูมฟาย เราจะยังไม่พูดถึงพี่ใหญ่นะ เอาแค่เรื่องปัง
บอกตรงๆ บุคลิก+ความคิดของตัวละครนี้มันดูน่ารำคาญขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากแต่ก่อนมาก
คือคบเป็นแฟนกัน มันควรจะเปลี่ยนบ้าง ไม่ใช่มาง้องแง้ง รอนั่นรอนี่ก่อน
เห็นด้วยกับเล็กที่สุด แต่เราว่าเราเข้าใจความคิดปังแต่ไม่ชอบความคิดปัง
เข้าใจนะ แต่ไม่ชอบ ถ้าแบบนี้ก็ร้องไห้ต่อไปเถอะ
อุตส่าห์รอตามสุดท้ายก็นะ ถึงตอนหน้าจะพาร์ทใหญ่ มันก็ไม่อะไรหรอก
คนแต่งจะแต่งตามพล็อตที่วางไว้ก็แต่ง แต่เราแค่แสดงความเห็นว่าตัวละครปังนับวันยิ่งน่ารำคาญ
บอกตรงๆ ถ้าปังเสียใจกว่านี่เราก็ไม่สงสาร
-
น้องปัง :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอให้ปังๆไปอยู่นานๆให้สาสมกับที่ไอใหญ่มันหลอก
-
สงสารปังปัง เกลียดมิ้นต์อ่ะ มาสร้างรอยร้าวให้พี่ใหญ่กับปังปังได้ไงอ่ะ
ปล. ขอตอนหน้าไวๆ นะคะ
-
รอตอนต่อไป...
-
บางทีก็เบื่อนะทั้งพี่ใหญ่ทั้งปังเลย เหมือนไม่เคยเอาอดีตมาเรียนรู้เลยสักนิด
-
เหมือนปังไม่โตขึ้นเลย พัฒนาารของปังจากบทแรกๆ ถึงตอนนี้น้อยมากอ่ะ
ถ้าปังหายไปคราวนี้ ตอนกลับมาขอให้มั่นใจมากขึ้นหน่อยเถอะ
แล้วเรื่องลดน้ำหนัก เอาจริงๆ เราว่าตอนนี้ปังน่าจะผอมเพียวได้แล้ว
ระยะเวลาผ่านมาก็เกือบๆ ปีครึ่งแล้ว มันน่าเบื่อเกินไปถ้าจะยืดเวลาให้นานกว่านี้
-
:a5:
อีพี่ใหญ่!!!!
ผมนี้สมน้ำหน้าเลยครับบ
-
พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี ทำปังปังร้องไห้อีกแล้ว เดี๋ยวก็เชียร์ให้พลเป็นพระเอกแทนซะเลย
อ่านแล้วร้องไห้ตามเลยอ่ะ ตกลงพี่ใหญ่กำลังทำอะไรอยู่นิ
-
:mew2: ไม่อยากให้ปังไปเลย T^T ตอนก่อนมุ้งมิ้ง ตอนี้ดร่าม่า ปังสู้ๆ
-
เราเชียร์ให้ปังไปนะ
เพราะถ้าอยู่ก็ทำใจ
ไม่ได้หรอก ลองไป
อยู่เงียบ ๆ สักพักน่า
จะดีกว่านะ
-
โง่ทั้งคู่
-
ต้องเคลียร์ เราอยากให้น้องไปก่อนค่อยเคลียร์ ให้พี่มันเจ็บบ้าง ไม่ใช่พูดแค่ให้เชื่อใจ ไม่เป็นไร ไม่อธิบาย โมโห ทีมน้องปังค่ะ
-
หน่วงในใจเลยจริงๆ กับตอนนี้ :sad11: :sad11: :sad11:
พี่ใหญ่ก็เหลือเกินมีอะไรไม่บอกปังเลย ปล่อยให้ปังมาเจอฉากบาดตาบาดใจเองแบบนี้ สมควรแล้วที่ปังจะทิ้งไป :fire:
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ถ้ายังเชื่อใจกันอยู่บ้าง ก็ขอให้เชื่อกันอีกสักครั้ง”
ปากบอกให้เชื่อใจ แต่พี่ใหญ่ไม่เคยบอกอะไรปังเลย แล้วปังจะไปเชื่อส่วนไหนของพี่กันพี่ใหญ่ :angry2: :angry2:
แค่คำพูดพี่มันก็ไม่น่าเชื่อแล้ว
ปังหนีไปเมืองนอกเลย ทำใจได้แล้วกลับมาเอาให้หุ่นเป๊ะ (ผอมเพรียว) ไปเลย
ให้พี่ใหญ่คลั่งแทบแดดิ้น :laugh: :laugh: :laugh:
-
หายไปนานกลับมาทีเศร้าเลยอ่ะ :hao5: เราว่าพี่ใหญ่ต้องมีเหตุผลแหละ แต่โชคร้ายว่าปังมาเจอตอนที่ไม่น่าเจอที่สุดเลย :katai1: เราเข้าใจปังน่ะ เพราะเดิมทีน้องก้อแทบไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว ๆ พอมารู้ความจริงว่าตัวเองอาจจะเป็นแมวขโมยและพี่ใหญ่ก้อไม่ได้บอกอะไรที่ชัดเจนน่ะ บอกแต่ให้เชื่อใจ แต่คนเรามันคงต้องการอะไรที่มากกว่าคำพูดน่ะ เพราะตั้งแต่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นพี่ใหญ่ก้อไม่เคยพูดอะไรเลยน่ะ :เฮ้อ: มันค้างมาก ๆ เลยน่ะ อยากให้ไรท์มาต่อด่วน ๆ แต่ถ้าไม่ได้ก้อไม่เป็นไรน่ะจ้ะ ไม่อยากกดดัน เพราะรู้ว่าตอนนี้คนเขียนกำลังยุ่งมากกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อย่าถามความรู้สึกเลย หนักหนวง มาฮุคแรงมากเลย....
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ดีใจที่มาต่อค่ะ :pig4:
ไอ้พี่ใหญ่มันทำอะไรของมัน สงสารปัง :mew4:
-
:pig4:
-
ฮือ ปังปังของพี่ T^T :o12: :o12: :o12:
-
แวะมารอคะ ^^
-
:serius2:อ้ายยยยพี่ใหญ่ทำให้เจ้าปังร้องไห้ทำไมมมมม
.
มาต่อให้เค้าไวๆน๊าาาา :katai4:
-
ถอนหายใจพันครั้ง หวังว่าเรื่องจะจบแบบสวยๆ นะ
-
:sad4: :mew2: :mew6: :katai1: :katai2-1: :o12: :impress3:
-
คนแต่งหายตัวไปพร้อมกับปังปัง o22 o22
-
มาต่อเร็วๆนะคะ ^^
-
คิดถึงค่า รอมาต่อนะคะ น้องปังของพี่~~~
-
ยังอยู่สบายดีคะ ยังไม่ตาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
แต่ว่า ติดทำโปรเจคจบปี 4 อยู่ เลยยังไม่มีโอกาสเข้ามาอัพเลย #เศร้า
รักและคิดถึงนะคะ คาดว่าโปรเจคน่าจะจบประมาน ปลายๆเดือนนี้
ยังไงเจอกันนะคะ อย่าเพิ่งลืมเก๊าน๊าาาาา :z10:
รักและคิดถึงเสมอ
ติดตามข่าวสารได้ที่
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
เราหัวอกเดียวกันสิน่ะ โปรคเจคคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ยากจิงๆ :m15: :m15:
เป็นกำลังใจจร้าาาาา
รออัพทุกเรื่องเลยค่ะ :z10: :z3: :hao7:
-
พยายามเข้าน้า เป็นกำลังใจจ้า
-
รอจ้า ^^
-
ยังอยู่สบายดีคะ ยังไม่ตาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
แต่ว่า ติดทำโปรเจคจบปี 4 อยู่ เลยยังไม่มีโอกาสเข้ามาอัพเลย #เศร้า
รักและคิดถึงนะคะ คาดว่าโปรเจคน่าจะจบประมาน ปลายๆเดือนนี้
ยังไงเจอกันนะคะ อย่าเพิ่งลืมเก๊าน๊าาาาา :z10:
รักและคิดถึงเสมอ
ติดตามข่าวสารได้ที่
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
ไม่เป็นไรจ้า เรารอได้จ้ะ
-
รอได้ค้าาา สู้ๆน้าา
-
คิดถึงจังเลย เข้ามาอ่านอีกรอบแล้ววว รอน๊า :katai5:
-
รอนะคะ สู้ๆๆ
-
จุกไหมหล่ะ.. ปังงอนนานๆไปเลย นี่สนับสนุน ปล่อยอิพี่ใหญ่ตามง้อให้บ้าไปเลยยยย ชิ =*=
-
ฮัลโหล หายไปนานเลยร่วมเดือน คิดถึงกันบ่ อิอิ คิดถึงทุกคนนะคะ
อย่างที่บอกติดโปรเจคจบ ปี 4 ถ้าเพื่อนๆคนไหนติดตามเพจก็จะรู้เพราะเราแจ้งไว้แล้ว
เอาละ โปรเจคเสร็จไปแล้ว 90 % ตอนนี้พอมีเวลาว่างแล้วนะคะ
เราจะอัพปังๆก่อนเป็นเรื่องแรก ไม่เกินวันศุกร์นี้ และเรื่องต่อไปก็จะตามลำดับเลยเด้อ
พ่อโทน , น้องครีม และน้องขิง หากใครอยากติดตามทั้ง 3 เรื่องที่เหลือติดตามได้ในเพจนะจ๊ะ
ที่หายไปคิดซะว่าจรลีตามน้องหมูปังน้อยของเราไปแล้วกัน อิอิ
ไหนใครคิดถึงหมูปังของเสียงหน่อยน๊าาาาาา
ฝากเพจจ๊ะ ติดตามข่าวสารและถามสารทุกข์สุขดิบกันได้ที่นี้นะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
:กอด1: ดีใจจ้า เรารู้ว่ายังไม่ทิ้งกัน เพราะติดตามในเพจตลอด ดังนั้นไปสู้ ๆ เพื่องานโปรเจคให้เต็มที่เลยจ้า ไม่ต้องกังวล ยังรอเสมอจ้ะ :3123: จะรอวันที่อัพน่ะจ้ะ วันไหนก้อได้จ้ะ จะตามมาอ่านน่ะจ้ะ :mew1:
-
ยังไม่ลืมน้าาาาาาาาาาาา
ยังคิดถึงงงง
เข้ามาดูทุกวันนนนนนนนนนน
สู้ๆนะค่ะ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอออออออออออออออออออออออออ :hao5: :katai2-1: :katai5: :hao6: o13 :mew1:
-
มาปูเสื่อรอคะ จะไม่งอแง
แม้ว่าจะขาดใจเรื่องของปังกับพี่ใหญ่มากแล้วก็ตาม
:o12: :sad4:
-
รออออออจ้าาาาาา....Miss u :mew1: :mew1:
-
รออยู่นะค่ะไม่ได้ไไหน
:hao5:
-
{CH 44 ระยะหัวใจ}
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด !!!!!
“กรี๊ดดดดดดด คะ คุณใหญ่”
บิว เด็กรับใช้ของบ้านสวนขนาดใหญ่ของพี่ใหญ่ผวาทำกระถางต้นไม้เล็กๆในมือหล่นตกพื้นเมื่อรถมอเตอร์ไซค์สีดำคันคุ้นเคย ขับเข้ามาภายในบ้านอย่างเกี้ยวกราดและเบรกอย่างกะทันหันตรงหน้าของเด็กสาวและเมื่อเธอตั้งสติเพียงเสี้ยววินาทีนั้นได้ ก็รู้โดยทันทีว่าใต้หมวกกันน็อกสีดำนั้นคือลูกชายคนโตของบ้านหลังนี้
“ไอ้ปังอยู่นี้หรือเปล่า” หมวกกันน็อกถูกถอดออกอย่างเร่งรีบ เผยให้เห็นดวงตาที่เคยเหยือกเย็นลุกโชนด้วยความตื่นตระหนกปากคอสั่นน้อยๆ เป็นภาพที่เธอเองหรือว่าใครไม่เคยเห็นคนที่แสนจะเย็นชาคนนี้ได้
“มะ ไม่คะ เดี๋ยวคะ เอ่อ คือ” ใหญ่หรี่ตามองเด็กสาวตรงหน้าที่แสดงพฤติกรรมส่อพิรุธ พอเจ้าตัวจะเดินเข้าไปในบ้าน ก็ถูกกันท่าเอาไว้ ใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าสีทองแดงของบิวและเน้นเสียงผ่านลำคอออกมาคล้ายราชสีห์ที่กำลังคำรามด้วยความโกรธ
“ถอยไป”
“ค คะ”
สาวใหญ่ตัวสั่นเทา รีบถอยให้เสือร้ายเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยได้ ภายในบ้านเงียบเฉียบ อาจจะเป็นเพราะวันนี้คุณแม่ของเขาไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วก็ได้ เขาเดินไปมารอบๆบ้าน หาทุกซอกทุกมุมที่เจ้าปังจะเข้าไปหลบได้ จนกระทั่งมาหยุดที่ห้องของตัวเอง เขาไม่ลังเลที่จะเปิดเข้าไป และก็เช่นเคยที่พบเพียงความว่างเปล่าที่แสนจะกลัดกลุ้มใจเกินที่จะบรรยายออกมาได้
“โธ่เว้ย!” เสียงสบถสาปแช่งตัวเองดังออกมาจากริมฝีปากหนานั้นไม่ขาดสาย ร่างสูงล้มตัวนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเขาและของเจ้าปังที่มักจะเข้ามานอนเล่นกันในห้องทุกครั้งที่กลับมาเยี่ยมบ้าน และเขาเองเป็นคนสั่งให้แม่บ้าน ห้ามยุ่งกับเตียงนี้เป็นเด็ดขาด
ตุ๊บ!
ร่างสูงที่เต็มไปด้วยความสับสนกำลังก้าวลงจากเตียงแต่พลาดสะดุดล้มลงไป ที่ซอกเตียงระหว่างตู้เสื้อผ้า นั่งคุดคู้กอดเขาอยู่ตรงนั้น มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ที่ต่อสายหายอดหัวใจอยู่ไม่ขาดสาย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน สั่นระริกเหมือนคนที่กลั้นน้ำตาความอ่อนแอของตัวเองเอาไว้เขาเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน ว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมานั่งเหมือนคนเสียสติ คิดอะไรไม่ออก เพียงแค่กลไกลของหัวใจบอกว่าต้องหาเจ้าปังให้เจอ ไม่เช่นนั้นหัวใจแกร่งของเขาก็จะหยุดเต้นลง … ทุกอย่างจะกลายเป็นศูนย์และพังทลายลง … ไม่เลย เขาไม่โทษใคร นอกจากความเห็นแก่ตัวและทะนงตนของตัวเอง และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เขาต้องชดใช้กรรมที่ก่อเอาไว้แล้ว
หนึ่งวันก่อนเกิดเหตุ หลังจากที่พีใหญ่เดินไปส่งเจ้าปังทำงานที่หอสมุดแล้ว เขาก็เดินกลับมาที่ลานกิจกรรมด้านหลังของคณะศิลปกรรมศาสตร์ เพื่อทำโปรเจคจบการศึกษา โดยเหลือเวลาอีก 2 เดือนเพื่อจัดแสดงที่หอศิลป์ชื่อดังของกรุงเทพมหานคร จึงต้องเร่งทำงานกันอย่างเร่งด่วน ถึงแม้จะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ตามที่หมายแต่ก็ยังพอที่จะเป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้ว
ใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่นั่งลงข้างๆโย่งเพื่อนสนิทของตนที่กำลังเลื่อยไม้อย่างขมักเขม่นอยู่ด้านหนึ่ง เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่มิ้นต์เกิดวิปลาสทวงสิทธิที่ไม่สมควรจะได้กับเขา และเจ้าปังก็เกิดลุกขึ้นมาเห็นเหตุการณ์พอดี ทำให้เรื่องราวยุ่งเหยิ่ง ในตอนแรกที่กลับเข้ามาในห้องและไม่เห็นเจ้าอ้วน มันทำให้เขาแทบบ้า ไม่ว่าจะติดต่อยังไงก็ไม่ได้เพราะเจ้าปังไม่ได้พกโทรศัพท์ลงไปด้วย และก็โล่งใจเมื่อเจ้าปังเดินกลับเข้ามาในห้อง ถึงร่างกายจะสะบัดสบอม และภายในใจจะมีคำถามมากมายที่รอให้เขาตอบคำถามก็ตาม แค่คิดถึงแก้มแดง ดวงตาคู่สวยคู่นั้นที่น้ำตาคลอหน่วยก็ทำให้เขาแทบอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขในบางอย่างที่ไม่สมควรเกิดขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ นั้นละคือสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้
“ไอ้ใหญ่ น้องมิ้นต์แม่งแปลกๆปะวะ” โย่งเพื่อนสนิทของใหญ่ถามขึ้นอย่างไม่มีปรี่มาขลุ่ย
“กูรู้จัก”
“ฮะ! ไปรู้จักกันตอนไหนของมึงวะ เขาเพิ่งกลับมาจาก … อ่ออออออออ หรือว่าตอนที่มึงไปตามหายัยสุที่ปารีสวะ” ร่างสูงพยักหน้าอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก โย่งใช้มือใหญ่ตบหน้าผาก อ้าปากค้างหันมามองพี่ใหญ่อย่างทึ่งๆ เพราะเรื่องนี้แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้
“อะไรวะ ยังไง แล้วนี้น้องปังรู้หรือยัง”
“ไม่รู้ และก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
ใหญ่พูดพร้อมกับผลักหน้าของเพื่อนให้ออกห่างตนเอง ก่อนจะก้มลงทำงานเงียบๆ ท่ามกลางเสียงบ่นของเพื่อนสนิท ใจเขารู้ดี ว่ามันไม่มีอะไรทั้งนั้นก็แค่รู้จักกัน และมีวันไนท์สแตนด์ เพียงเท่านั้นเอง แต่จะให้เขาเอาผู้หญิงไปโพนทะนาให้ใครฟัง ก็คงไม่ใช่วิสัยของผู้ชายอย่างเขา
“เออไม่ต้องบอกกูก็ได้ แต่มึงต้องบอกน้องปังไว้ก่อนนะ มึงก็รู้นี้หว่าว่าเด็กของมึงคิดมากแค่ไหน เดี๋ยวมันจะกู่ไม่กลับเอานะคร้าบบบบบบ”
ใหญ่ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแต่รับฟังและเก็บไปคิดแบบเงียบๆ แต่ถ้าบอกเจ้าปังไป ไอ้เด็กนั้นก็คิดมากอยู่ดี สู้เขาไม่บอกและให้เรื่องมันเงียบๆไปดีกว่าเพราะยังไง คืนนี้เขาจะต้องคุยกับมิ้นต์ให้รู้เรื่อง และตัดขาดความสัมพันธ์ที่เขาไม่แยแสนี้ซักที
“ร้ายวะไอ้เหี้ยไปตามหาผู้หญิงเสือกไปจีบผู้หญิงอีกคน” เสียงของโย่งทำให้ใหญ่ชะงักและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ทำงานต่อไป และคิดว่าเย็นนี้ควรจะพาเจ้าเด็กอ้วนของเขาไปเลี้ยงฉลองปลอบใจสักหน่อย จะได้ลืมๆเรื่องของเมื่อคืนไปให้หมดสิ้น ไม่ต้องเก็บมาคิดให้ปวดหัว
ร้านหมูกระทะวอแวไปด้วยนักศึกษา ที่เพิ่งเลิกเรียนเลิกทำกิจกรรมยามเย็น เช่นเดียวพี่ใหญ่กับเจ้าหมูปังที่นั่งอยู่โต๊ะด้านนอกสุดของร้าน เพราะพี่ใหญ่เคยพาเขาเข้าไปนั่งด้านในและปรากฏว่าเจ้าอ้วนของเขาเหงือไหลเป็นก๊อกเหมือนไขมันจะละลาย ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยพาเด็กคนนี้ไปที่อากาศร้อนๆอีกเลย ถ้าไม่จำเป็น (สงสัยเพราะไม่อยากให้ไขมันในตัวละลาย)
“พี่ใหญ่วันนี้ ชินโดไปห้องผมนะครับ”
“อือ” เสือใหญ่ตอบรับไม่สนใจ ตักเนื้อหมูขึ้นจากหม้อและเอาเข้าปากคำโต แต่ภายในใจตอนนี้กลับคิดไปเรื่องอื่น
“แล้วผมก็ … ไม่นอนห้องนะครับวันนี้”
“ทำไมต่อรองเยอะจัง” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างรำคาญ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เด็กที่ภูมิด้านทานแกร่งแรงแล้วอย่างปังตื่นตระหนกเพราะรู้ดีนั้นคือนิสัยส่วนตัวของพี่ใหญ่ ที่แสนจะขี้หงุดหงิด ขี้หวง แต่ก็ใจดีกับเค้าเสมอมา
“ก็ไม่ได้ไปไกลสักหน่อย”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” พี่ใหญ่ย้อน และคีบทุกอย่างในกระทะลงไปในจานของปังๆที่ยังเต็มไปด้วยเบคอนและหมูติดมัน ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ที่ช่างขุนไม่มีใครเกิน
“พี่ใหญ่ปังอิ่ม”
“กินให้หมด”นั้นคือคำขาด แต่เจ้าปังกลับไม่สนใจ คีบทั้งหมดเอาไปไว้ในจานของคนขี้โมโห และนั่งหัวเราะคิกคัก พอเห็น
ว่าถ้าไม่ดีจะโดนเสือตะบปก็รีบลุกไปที่จุดให้บริการขนมหวานทันที
พี่ใหญ่มองตามคนทะเล้นไปและก็อดอมยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าเจ้าหมูรีบจนสะดุดเกือบเซไปโดนโต๊ะอื่นเขา ดีที่ประคองตัวได้ไม่งั้นได้ลงไปเป็นหมูลวกในกระทะแน่ๆ ก่อนจะหันมามองตะเกียบที่ตัวเองถืออยู่และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สวาปามทุกสิ่งทุกอย่างในจานใช้เวลาเพียงไม่นานก็หมดและก็ต้องปวดหัวเมื่อเจ้าปังล้มเอาเข้าจริงๆ เพราะขากลับไปลื่นพื้นที่เขาถูเอาไว้ ทำเอาเขาลืมทุกอย่างที่คิดอยู่ตอนนี้ไปหมดสิ้นเพราะมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับไอ้เด็กเพี้ยนของเขาอยู่นี้ละ
“น้องไปกินขนมกับเพื่อน มึงเลยหนีมากินเหล้ากับพวกกู นิสัยมึงนี้เสือไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้สัด”
ซิ่งแกล้งเย้าเพื่อนสนิทที่นั่งกินเหล้าไปมืออีกข้างก็ดินสอร่างภาพเล่นไปด้วย ทศเพื่อนต่างคณะยื่นใบหน้าคมนั้นเข้ามาชะเง้อมองกระดาษ A4 ที่อยู่ข้างๆพี่ใหญ่ก่อนจะผิวปากอย่างหยอกล้อ เพราะในกระดาษแผ่นนั้น มีภาพร่างด้วยดินสอขึ้นรูปเป็นเสือที่กำลังนอนเอาขาหน้าที่แสนจะใหญ่โตตะกองกอดเจ้าหมูอ้วนน่ารักเอาไว้ไม่ห่าง มันเป็นภาพสเหมือนจริง ที่ดูแล้วคนที่ลุคมาดขรึมอย่างพี่ใหญ่ไม่น่าจะวาดออกมาได้น่ารักขนาดนี้
“หลงเด็กอะไรขนาดนี้หว่า เสียชื่อหมด”
“ปล่อยมันไปเหอะ ไอ้ห่านี้เวลามันไม่มีมันก็ไม่ขาด แต่อย่าให้มันมีนะ แม่งแทบจะตายแทนได้”
โย่งพี่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมสเบียงพูดขึ้น เพราะเข้ามาทันทศหยอกเพื่อน ก่อนที่พี่ใหญ่จะวางปากกาลงและเขวี่ยงไปที่พี่โย่งเต็มแรง จนเจ้าตัวต้องกระโดดหลบ ลงไปนั่งกับพื้น โชคดีที่รากฐานมั่นคง สามารถประคับประคองสเบียงไว้ได้อย่างปลอดภัย โดยเฉพาะเหล้าที่เหน็บซอกแขนมาด้วย
“ไอ้ห่านิ เดี๋ยวก็อดแดกกันหมด” ชาติ เพื่อนต่างคณะอีกคนรีบเข้าไปประคับประคองขวดเหล้าและปล่อยให้โย่งลุกขึ้นเองก่อนที่วงเหล้าเล็กๆในหอพักนักศึกษาจะเริ่มขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“สงสัยแฟนกูมาละ”ทศหัวเราะเสียงดังอย่างโอ้อวดตามนิสัยส่วนตัว ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องท่ามกลางเสียงโห่ร้องแซวของเพื่อนฝูงที่จะรอดูน้ำหน้าไอ้คนเจ้าชู้ตัวพ่อ
“ไฮ สวัสดีคะพี่ทศ สวัสดีคะพี่โย่ง พี่ชาติ พี่ซิ่ง … พี่ใหญ่”
“กูคงไม่ต้องแนะนำพวกมึงแล้วใช่ไหม น้องมิ้นต์รุ่นน้องพวกมึง และตอนนี้ แฟนกูคร้าบบบบบบบบบ”
“เชี้ย …” ในระหว่างที่ทุกคนตื่นตะลึงไม่ต่างจากใหญ่ ซิ่งก็อุทานขึ้นเบาๆ และหันไปมองหน้าใหญ่ที่มองมิ้นต์และจิ๊ปากอย่างขัดใจ
เสือร้ายเจ้าอารมณ์ลุกออกจากวงไปสูบบุหรี่ด้านนอกระเบียง จะโทรหาไอ้อ้วนของเขาก็กลัวว่าจะหงุดหงิดใส่ซะเปล่าๆ เลยได้แต่ข่มใจ บี้บุหรี่ที่สัญญาไว้กับเจ้าปังว่าจะไม่สูบลงที่เขี่ยบุหรี่เล็กๆข้างๆ ตั้งสติและเดินเข้าไปในห้องทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเอาเถอะขนาดหลบมาหาความสงบ ยังตามมารังควานถึงที่ สรุปใครกันแน่ที่ร้ายกว่ากัน
“อะไรกันเห็นมิ้นต์มาแล้วต้องเดินหลบออกมาเลยเหรอ”
“ต้องการอะไรกันแน่วะ” ตาคมหันมามองอย่างรำคาณใจผรุสวาทอดีตคู่นอนช่วงคราวอย่างไม่ไว้หน้า
“ต้องการใหญ่ไงคะ”
“หึ … ” ใหญ่แคนหัวเราะกับแม่นัยน์ตาสีเขียว
ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้ามาในห้อง กระดกเหล้าเข้าปากย้อมใจไปอีกหลายอึก ทำท่าจะกลับแต่ถูกล็อกตัวเอาไว้ซะก่อนเค้าเลยจำใจต้องอยู่ต่อ และคิดปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวพอมีจังหวะจะได้เคลียกันให้รู้เรื่องสักที แต่ดูเหมือนสถานการณ์ไม่เป็นใจนักเพราะตอนนี้เขานั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อนและหนึ่งในนั้นก็ยันตัวเองว่าเป็นแฟนแม่สาวตาสีผักตบคนนี้ด้วย มันยิ่งทำให้ทุกอย่างยากลำบากไปอีก ถึงใหญ่จะไม่ใช่คนใจดี แต่ก็ไม่ใจร้ายขณะเอาผู้หญิงมาพูดในทางร้ายต่อหน้าคนอื่น
“ไม่ไหวละสัด” เสียงเปี้ยของชาติคนขี้เมาดังขึ้นตามภาษาคนเมาก่อนจะคอพับคออ่อนมุมซอกเตียงเข้าไปแย่งที่นอนกับทศที่นอนอยู่ก่อนแล้วน่าแปลกที่ห้องตั้งกว้างแต่ไม่ยักจะมีใครขึ้นไปนอนบนเตียงเลยสักคน
เสือร้ายมองสภาพเพื่อนแต่ละคนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เตะเจ้าซิ่งที่นอนขวางทางอยู่หนึ่งทีก่อนจะก้าวข้ามศพไปทีละศพแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือเรียวขาวของบุคคลไม่พึงประสงค์คว้าเข้าที่ชายเสื้อ ใหญ่เหลือบไปมองด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างอ่อนใจ
“ปล่อย”
“คุยกับมิ้นต์ สัก 5 นาทีไม่ได้เหรอคะ”
“โอเค งั้นไปคุยกันที่ระเบียง”
ใหญ่ชะงักคอดเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบตกลง เขาไม่ได้หลงไปกับสีนัยน์ตาคู่นั้นหรือน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะ แต่รู้สึกรำคาณและอึดอัดใจเต็มทน เมื่อได้โอกาสจึงคิดว่า ต้องพูดจากันให้รู้เรื่องรู้ถึงเจตนารมณ์ของแม่สาวเลือดร้อนคนนี้และแก้ไขก่อนที่เจ้าหมูน้อยที่เขาเลี้ยงเอาไว้จะลำบากใจไปมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
หมับ!
“มิ้นต์คิดถึงใหญ่ มิ้นต์ไม่เคยลืมเรื่องของเราเลยนะคะ” ใหญ่ขมวดคิ้วเมื่อออกมายังไม่ทันจะพ้นประตู มิ้นต์ก็กระโจนกอดร่างสูงเอาไว้จากด้านหลัง คลอเคลียแก้มใสไปกับแผ่นหลังแกร่ง
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ถ้าไม่อยากตกไปอยู่ที่พื้นด้านล่าง” น้ำเสียงเยือกเย็นที่เหมือนมีดเสียดแทงนั้นทำให้มิ้นต์คลายอ้อมกอดลง อย่างเสียมิได้ ใหญ่ควักบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า พ่นควันลอยขึ้นฟ้า เหลือบไปมองแม่สาวผมยาวตาคมที่ยืนอยู่ข้างๆ และพูดออกมาด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน
“One Night Stand … เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไง”
“แต่มิ้นต์คิดถึงคุณ มิ้นต์ไม่เชื่อว่าคุณจะเป็นเกย์”
“ถ้าการที่ผมมีแฟนเป็นปัง นั้นคือผมเป็นเกย์ ก็โอเค ผมเป็นเกย์ คุณก็เลิกยุ่งกับผมสักที”
“ใหญ่คะ อย่างน้อยให้โอกา …”
ครืดดดดดดดดดด ครืดดดดดด
“ว่าไง” ใหญ่กดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา เขาบี้บุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่เล็กๆที่อยู่ริมระเบียง โดยไม่ลืมว่าเคยสัญญากับเจ้าของเสียงว่าจะเลิกสูบเพราะจำได้ขึ้นใจว่าเด็กคนนี้ไม่ชอบกลิ่นของมัน
“พี่ใหญ่กลับไหวไหมครับ”
เสียงปลายสายทำให้บรรยากาศที่คลุกรุ่นผ่อนคลายลงอย่าไม่มิได้ อาจจะเป็นอำนาจอิธิพลที่ใหญ่ยอมรับเหลือเกินว่าหลงหัวปักหัวปลำ ยอมแทบทุกอย่าง ให้กับเด็กคนนี้ และนั้นก็เป็นความสุขที่หาจากที่ไหนไม่ได้ไม่ว่าจะกับใคร หรือกับผู้หญิงตรงหน้าที่สวยราวกับนางฟ้าที่เขาหาได้สนใจเสน่ห์นี้ไม่กับเหยียดยิ้มให้ถ้อยคำที่แสนจะเป็นห่วงจากปลายสายเสียมากกว่า
“ไม่ได้เมานี้”
“แล้วจะกลับกี่โมงครับ”
“สักพัก”
“ใหญ่ๆ ดูนี้สิ!”
“… แค่นี้ก่อนนะไอ้ปัง เดี๋ยวสักพักก็กลับ ล็อกห้องดีๆด้วย” เขาเลือกที่จะกดวางสายในทันที จากที่อารมณ์ดีเพียงเสี้ยววินาทีก็ดิ่งตกเหวลึกเมื่ออยู่ๆแม่สาวมิ้นต์ก็พูดโวยวายขึ้นข้างๆหูเขา ทำให้ตาคมหันควับกลับไปมองก่อนจะสายหน้าไปมาช้าๆ เมื่อเจอกับรอยยิ้มกว้างที่ไร้เดียงสา แต่อาบไปด้วยยาพิษที่แสนจะสะอิดสะเอียน
“มิ้นต์ไม่ให้ใหญ่กับปังหรอกคะ” สิ้นเสียงนั้นเสือร้ายก็หมดความอดทนยื่นมือไปบิดต้นแขนขาวเต็มแรงจนมิ้นต์นิวหน้าอย่างเจ็บปวดราวกับกระดูกจะหักออกจากกัน
“ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิง ฉันจะกระชากเข้ามาและต่อยเธอสักหมัด” เสือร้ายคำรามในลำคอก่อนจะสะบัดเหวี่ยงแขนมิ้นต์ให้ห่างจากตัวก่อนจะเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง แต่เจ้ากรรมดูเหมือนแม่สาวลูกครึ่ง จะไม่ยอมจบง่ายๆ พยายามที่จะเข้าไปกระชากให้เสือร้ายที่กำลังเกรี้ยวกราดหันมาหาตนเองที่ยังยื้อยุดฉุดกระชากอยู่ที่เดิม
“เรายังคุยกันไม่จบเลยนะคะใหญ่”
“หยุดสักทีได้ไหม ไม่อายบ้างเหรอไงวะ!”
โครม
“กรี๊ดดด อะโอ้ย …”
ร่างเพียวของมิ้นต์กระแทกเข้ากับเครื่องซักผ้าที่อยู่ตรงมุมระเบียง เสือร้ายหันไปมองก่อนจะจิ๊ปากอย่างขัดใจ อีกใจก็รู้สึกผิด จึงเดินเข้าไปจะช่วยให้ลุกขึ้นเพราะดูเหมือนมิ้นต์จะลุกเองไม่ได้เพราะจุกจากการกระแทกจากแรงเหวี่ยงที่เต็มไปด้วยโทสะไม่ได้ตั้งใจของเสือร้าย
“มึงทำอะไรกันวะ อ้าว แล้วทำไมมิ้นต์ไปอยู่ตรงนั้น” ใหญ่เหลือบไปมองซิ่งที่สะโหลสะเหลเดินออกมาเพราะตกใจเสียงโครมคราม อารามปวดท้องด้วยเลยรู้สึกด้วยง่ายกว่าคนอื่นที่นอนเรียงกันอยู่ในห้อง ตาตี่ๆของซิ่งมองทั้งสองคนด้วยความงัวเงีย
“มะ ไม่มีอะไรคะพี่ซิ่ง มิ้นต์ล้มและพี่ใหญ่มาช่วย”
“อ่อ งั้นมึงก็พาน้องมันเข้าไปด้วยละกัน สัดไม่ไหวละกูปวดฉี่”
ว่าแล้วซิ่งก็เดินกลับเข้าไปเลี้ยวเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านในห้อง ใหญ่ที่ยืนอยู่ที่เดินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปฉุดกระชากให้มิ้นต์ยืนขึ้น ร่างโปร่งเบ้ปากเพราะความเจ็บแต่ก็ยิ้มออกมานิดๆเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอต้องการ แลกกับการเจ็บตัวเล็กๆน้อยๆให้ร่างแกร่งที่เธอหลงไหลเห็นอกเห็นใจเธอบ้างเพียงเล็กน้อยก็คุ้มค่า … แต่มันยังไม่เพียงพอหรอก
ผลั๊ก!
ร่างเพียวกระแทกเข้ากับตู้เสื้อผ้าภายในห้อง มิ้นต์นิวหน้านิดนึง ก่อนจะยกยิ้มและใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคอร่างแกร่งที่ย่อตัวลงมาทิ้งร่างของเธออย่างไม่ใยดี ก่อนที่แววตาใสซื่อนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่ร้อนแรง เสียงกระซิบแหบพร่านดังขึ้นให้ได้ยินเพียงสองคนอย่างยั่งยวน ไม่สนใจว่าใครจะอยู่ตรงนั้นด้วยหรือไม่
“ยังร้อนแรงเหมือนเดิมเลยนะคะ” มือหนาดั่งคีมเหล็กตวัดบีบแก้มของหญิงสาวก่อนที่ดวงตาจะลุกโชนด้วยความโกรธของเสือร้ายจะฉายแววจนมิ้นต์ขนลุกระคนเจ็บเหมือนคางจะหลุดออกจากหน้าเรียวสวยของเธอ
“อย่าให้กูต้องสวมบทโหดมากกว่ามิ้นต์ ไม่งั้นกูไม่ไว้หน้ามึงแน่”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใหญ่หันไปมองที่ประตูทันทีที่มีเสียงเคาะจากด้านนอก แต่ในจังหวะนั้นแม่สาวเลือดผสม ก็ใช้จังหวะนี้คว้าคอของร่างสูงที่ไม่ทันระวังตัวเข้ามาเอี่ยวตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างของใหญ่ผงะลงกับพื้น หลังกระแทกกับตู้เสื้อผ้าจนเขาเองรู้สึกเจ็บ ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากหนาของตนเอง เพียงเสี้ยววินาทีนั้นที่ความหอมหวานตลบอบอวนมันแทบจะทำให้เขาพะอืดพะอมเพราะมันเต็มไปด้วยความหวานที่อาบราดไปด้วยยาพิษ
“อะ ไอ้ใหญ่ …ไอ้ใหญ่โว้ย น้องมาไอ้สัด!!!”
เสียงนั้นไม่ได้ปลุกให้ใหญ่รู้สึกตัว เพราะเขาไม่ได้หลงมัวเมาแต่อย่างใด แต่มันเป็นจังหวะเพียงเสี้ยววินาทีที่เขาเผลอเรอไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มือหนาผลักร่างนั้นออกอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ดวงตาที่แสนจะเย็นชานั้นสั่นระริกเมื่อมองเห็นว่ายอดดวงใจของตัวเองยืนน้ำตาอาบแก้มที่แดงปรั่งไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ เสือร้ายลุกขึ้นถลาเข้าไปหาและโอบกอดร่างที่ตัดพ้อความถ้อยคำทำร้ายทั้งเขาและตนเอง ความไว้ใจความเชื่อใจทั้งหมดแปรเปลี่ยนเป็นเพียงผงธุลีที่ไม่มีค่า มันสูญสลายแต่ก่อเกิดกำแพงที่หนาและสูงจนร่างแกร่งหวั่นใจ ว่าหากเขาปล่อยร่างนี้ให้ออกจากอ้อมแขนแกร่งนี้ไป ร่างนุ่มนิ่มที่แสนจะหลงไหลนี้จะหายไปตลอดกาล …
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ถ้ายังเชื่อใจกันอยู่บ้าง ก็ขอให้เชื่อกันอีกสักครั้ง”
คำปลอบใจที่เปล่งออกมาจากคำ ในค่ำคืนที่น่าจะเป็นคืนที่แสนพิเศษของเขาและปัง แต่กลับกลายเป็นคืนที่แสนเศร้า ร่างกายทั้งสองที่กอดเกี่ยวกันด้วยอารมณ์ราคะ แต่เต็มไปด้วยน้ำตาจากความเสียใจภาพของเด็กน้อยตัวอ้วนของเขาที่ร้องไห้จนตาทั้งสองข้างบวด ริมฝีปากแดงสั่นระริกตัวสั่นเทาด้วยความผิดหวัง คำตัดพ้อต่างๆนาๆ ไม่ใช่ความยินดีปรีดาอย่างที่เขาวาดฝันไว้ ไม่ใช่อย่างที่เขาต้องการ … เพียงแต่ในตอนนั้นคิดว่า หากเขาได้ครอบครองร่างกายนี้เอาไว้ให้เป็นของเขาเพียงคนเดียว ก็จะสามารถ ทลายกำแพงของความเจ็บช้ำนั้นลงได้อีกครั้ง … แต่มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ … ไม่ใช่แม้แต่น้อย
.
.
.
"ปังต้องไป"
"ไม่...ไม่ให้ไป จะตบจะดีพี่ก็ได้ จะด่าจะโกรธก็ได้ แต่อย่าหนีกันไปแบบนี้ ได้โปรดปัง อย่าทำกับพี่แบบนี้"
"... ตะ แต่ ปังอยู่แบบนี้ไม่ได้"
"ได้โปรด ปัง ... ปัง ปัง ไม่ ปัง ไม่เอาแบบนี้ ปัง!!!!"
เฮือกกกกกกกกกกก!
“ตะ ตกใจหมด”
เสียงเล็กๆของตัวเล็กร้องว๊ากขึ้นเมื่ออยู่ๆพี่ชายของตัวเองถลึงตัวลุกขึ้นนั่ง เหงือกายแตกเหมือนคนที่ออกกำลังกายมาอย่างหนัก ดวงตาที่แดงกล่ำไปด้วยฤทธิ์สุราที่ร่างแกร่งตะบี้ตะบันกินเข้าไปก่อนที่จะเผลอเมาและหลับไป ผสมกับคราบเหงือไคร บนใบหน้าที่เริ่มจะมีหนวดแซมขึ้น เขาเซมองไปที่ร่างของน้องชายที่เดินเข้ามาในหอพักของเขาและเด็กใจร้ายที่หนีเขาไป … 5 วันแล้วที่เขาออกตามหา ไปเฝ้าที่ที่คิดว่าเด็กคนนั้นจะไป … แต่ก็ไม่เจอ กลับมาที่ห้องข้าวปลาก็กินไม่ลง เพราะใจของคนที่คิดว่าแข็งแรงมันแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะคิดถึงร่างนุ่มนิ่มเสียงที่คอยออเซาะเป็นห่วงเป็นใยเขาอยู่ตลอดเวลา รอยยิ้มกับแววตาที่แสนบริสุทธิ์ของเด็กคนนั้นหายไป … มันทำให้เขาคิดถึงจนแทบบ้า
ในใจก็ภาวนา ขออย่าให้ปังหนีเขาออกนอกประเทศอย่างที่เจ้าเด็กอ้วนเคยตั้งใจจะไปเยี่ยมตาที่ออสเตรเลีย เพราะเขากลัวเหลือเกิน … กลัวว่าเด็กคนนั้นจะไม่กลับมา ใจร้ายตัดความสัมพันธ์เพียงเพราะความผิดเพียงเสี้ยววินาทีของเขา … ถึงจะเสี้ยววินาที … และไม่ได้เป็นความตั้งใจ นั้นก็คือความผิด ความผิดที่แตะต้องคนอื่นที่ไม่ใช่คนรัก …
“นี้พี่กินข้าวบ้างเปล่าวะ”
ตัวเล็กนั่งลงบนปลายเตียง ก่อนจะย่นจมูกเพราะมองไปเห็นที่เขี่ยบุหรี่เล็กวางอยู่บนเตียงไม่ห่างจากตัวเองมากนัก เต็มเอียดไปด้วยก้นบุหรี่ เขามองสภาพพี่ชายและแทบจะน้ำตาไหลออกมา เหมือนเห็นภาพย้อน เมื่อครั้งก่อนที่สุชาดาหายไป … พี่ใหญ่ก็ไม่ต่างจากคนบ้าแบบนี้เหมือนกัน เขากลัวว่าพี่ใหญ่จะกลับไปเป็นคนเดิมอีก คนที่ไม่มีหัวใจ เย็นชา และไม่เห็นหัวใจทั้งนั้น …
.
.
.
ต่อด้านล่างนะจ๊าาาา
-
“ติดต่อปังได้ไหม มันกลับมาหรือยัง” เสียงแหบพร่านนั้นทำให้ตัวเล็กเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะไหล่แกร่ง เบาๆ
“ยัง … แต่เล็กให้คนของแม่สืบผ่านสายการบินแล้ว … พบรายชื่อออกนอกประเทศของปังแล้วก็คุณลุง”
พรึบ!
“ออสเตรเลีย ใช่ไหม” ใหญ่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นระคนไปกับความรู้สึกที่ไม่อาจบอกได้ ใจหนึ่งก็ดีใจอีกใจหนึ่งก็โกรธเหลือเกินที่เจ้าปังหายไปแบบนี้ … แต่นั้นก็เป็นความผิดของตัวเอง โทษใครไม่ได้เลยสักคน
“อือ … อ่ะ พี่ใหญ่!!!” ตัวเล็กกระโจนเข้าไปประคองพี่ชายที่ยืนขึ้นและเซถลาเพราะอาการมึนทั้งสุราและสถานการณ์ตอนนี้
“ไม่เป็นไร จองตั๋วให้พี่ที”
“แล้วจะไปตามหาที่ไหน ออสเตรเลียไม่ใช่เล็กๆนะพี่”
“จะที่ไหนก็ได้!!!! จะอะไรก็ได้ ขอแค่เจอ ขอแค่เห็นหน้า!!!!”
ภาพของปังที่กำลังเดินจากไปแม้เขาจะอ้อนวอนแค่ไหนในความฝันกลับเข้ามาหลอกหลอนในความจริง ใหญ่ทรุดลงนั่งกับเตียงก่อนจะหงายหลังนอนมองเพดานยกมือทั้งข้างหนึ่งปิดหน้าเอาไว้ น้ำตาที่น้องชายของเขาไม่ได้เห็นมาซะนาน รินไหลออกมาจากซอกนิ้วมือแกร่ง … หมดสภาพเสือร้ายที่ตัวเล็กหรือใครๆรู้จัก
“พี่ใหญ่ … ฟังเล็กนะ ทุกอย่างของปังอยู่ที่นี้ บ้านปัง มหาลัยของปัง ชีวิตของปัง แล้วก็หัวใจของปัง … ถึงปังจะโง่ไปสักหน่อย แต่ปังปังของเล็กก็รักพี่ใหญ่มากไม่แพ้กัน เล็กเชื่อว่า ถ้าปังปังตั้งสติได้ … ปังปังจะกลับมา … เชื่อเล็กสิ พี่อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเลย” ตัวเล็กลงไปกอดร่างแกร่งเอาไว้
ในตอนที่รู้เรื่อง เล็กโกรธใหญ่แทบเป็นแทบตาย ด่าสาดเสียเทเสีย แทบจะไม่ให้ความร่วมมือกับใหญ่ในการตามหาปังปังเพราะคิดว่ามันสมควรแล้วที่เพื่อนของตัวเองจะหนีไป แต่เมื่อเห็นสภาพที่ไม่ต่างจากผีตายซากและความพยายามของพี่ใหญ่ที่ไม่ได้ร้องขอแม้แต่ความเห็นใจ ก็ทำให้ตัวเล็กใจอ่อนและยอมที่จะช่วยตามหา แม้จะเหมือนงมเข็มในสหาสมุทรก็ตาม … ถึงอย่างงั้นเล็กก็ยังเชื่อว่าตัวเองรู้จักปังปังดี … รู้ดีว่าปังปังรักประเทศไทยมากแค่ไหน เหมือนกับที่รู้ว่าปังรักตัวเองมากแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นปังปังก็ยัง รักพี่ใหญ่สุดหัวใจมากกว่าที่ใครจะรับรู้ได้ซะอีก
อ้อมกอดของตัวเล็กนั้นหาได้ให้ความอบอุ่นกับใหญ่เลยแม้แต่น้อย เขาไม่มีแรงแม้แต่จะดึงอ้อมแขนนี้ออกจึงปล่อยเลยตามเลยเพราะตนเหมือนคนที่ขาดอากาศจะหายใจ
“สัด เหี้ยอะไรนักหนาวะ แม่งเอ้ย!” เสียงสถบในลำคอระบายความอึดอัดใจของใหญ่ได้ไม่ถึงเสี้ยว เมื่อนึกถึงใครอีกคนที่ตอนนี้คงจะร้องไห้แทบขาดใจไม่ต่างกัน …
‘พี่ขอโทษปัง …’
.
.
.
-ปัง-
หลังจากวันนั้น ที่ผมเดินออกมาจากหอพัก ผมไปหาป้าที่บ้านพักที่ประเทศไทย และป้าก็ยอมให้ผมพักอยู่ด้วยในระหว่างที่ดำเนินการทพาสสปอร์ทให้ผมและพ่อเพื่อออกนอกประเทศอย่างเร่งด่วน พ่อของผมถามมาทันทีในเย็นวันนั้น เราสองพ่อลูกอยู่ที่นั้นเพียง 1 วัน เป็นเวลาที่ให้ผมพักร่างกายที่ไข้รุมเร้าจนแทบขยับไปไหนไม่ได้ ก่อนจะออกเดินทางจากประเทศไทยสู่แคมเบอร์รา เมืองหลวงของรัฐ ก่อนที่จะเดินทางออกนอกเมืองที่อยู่ไม่ไกลมากนัก ผมไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นกับอะไรมากนักเพราะกำลังจมดิ่งกับสภาพจิตใจและภาพติดตาที่พบเจอ
3 วันหรือเปล่านะ ตอนนี้เวลาที่ออสเตรเลีย ประมาณ 6 โมงแล้ว ที่ไทยคงช้ากว่าที่นี้ 4 ชั่วโมงบ่าย 2 โมง … พี่ใหญ่คงตื่นนอนแล้ว จะกินข้าวหรือยังนะ ผมไม่อยู่พี่ใหญ่กินเหล้าสูบบุหรี่เยอะหรือเปล่า ผมคิดถึงพี่ใหญ่จัง … แต่จะให้ผมไปเจอเขาตอนนี้ ผมก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี เขาไม่ต้องการผมแล้วนี้เนอะ … ท้องฟ้าบนดินแดนที่ห่างไกลกัน มันทำให้ผมเหงาจัง ผมหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะเม้มปากแน่น … ถ้าผมเปิดมันอาจจะติดต่อกับตัวเล็กหรือชินโดได้ … ดีไหมนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก แก๊ก …
“น้องปัง”
เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงเรียกทำให้ผมสะดุ้งหันไปมองที่หน้าประตู ร่างสูงใหญ่ใบหน้ายิ้มแย้มกรามชัดริมีปากหนาดวงตาสีฟ้าสดใส กับเส้นผมสีฟางข้าว ทำให้ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่คลายความตื่นเต้นกับความคิดของตัวเอง … ยังไม่ใช่เวลาที่ผมจะติดต่อไปหาใครสินะ …
“คะ ครับ พี่อลัน”
ผมขานรับ พี่อลัน ลูกชายของป้าเบล พี่สาวของแม่มีนของผม ร่างสูงใหญ่ของเขาเดินมานั่งข้างๆผมบนเก้าอี้ที่เย็นเฉียบไปด้วยอุณหภูมิที่เย็นกว่าประเทศไทย แต่ในช่วงต้นปีแบบนี้ เมืองที่ผมอยู่กลับมีฝนตกชุกไม่หนาวจนเกินไปนัก บรรยากาศของบ้านป้าเบลที่มีต้นไม้รายล้อมจึงทำให้ต้นไม้ดูมีชีวิตชีวา และกลิ่นไอเมฆฝนทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
“ทำอะไรครับ”
“ปะเปล่าครับ พี่มีอะไรหรือครับ”
“คิดถึงคนที่เล่าให้พี่ฟังใช่ไหมครับ” ผมเม้มปากแน่นก้มหน้ามองมือตัวเองที่เผลอไปหยิบโทรศัพท์มากำแน่นไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก่อนที่โทรศัพท์ของผมจะถูกพี่อลันดึงออกไปจากมือผมมองตามไปอย่างเสียมิได้
ร่างสูงของพี่อลันก็มานั่งลงข้างๆผมบนเตียงหนานุ่มสีขาวบนชั้น 2 ของบ้านเดี่ยวในเมืองเล็กๆของประเทศออสเตรเลียที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก ด้านหลังของเราเป็นหน้าต่างที่วิวทิวทัศน์ด้านนอกเป็นภาพของต้นไม้สูงใหญ่ดอกสีแดงของมันบนสะพรั่ง แต่กำลังถูกฝนกระหน่ำซ้ำจนดูน่าสงสาร
“ปังขอโทษครับ”
ผมขอโทษพี่อลัน เพราะพี่เค้าเป็นคนที่ปลอบผมตลอดที่ผมมาที่นี้ วันแรกที่ผมมาถึง ผมแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเพราะร้องไห้มาตลอดทาง พี่อลันเป็นคนที่มารับผมพ่อผมและคุณป้าที่สนามบิน พอเขาเห็นผมก็โผเข้ากอดทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกัน ผมจำได้ว่า อ้อมกอดของเขาทำให้ผมร้องไห้ฟูมฟามออกมาจนคุณป้าและพ่อของผมตกใจ จากนั้นพี่อลันก็เป็นคนดูแลผมอย่างใกล้ชิด และในที่สุด ผมก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมให้พี่อลันฟัง … เขาเป็นผู้ฟังที่ดี และเป็นคนที่ทำให้ 3 วันที่ผ่านมาของผมไม่เหงาจนเกินไปนัก
‘ทำไมวันนั้นพี่อลันถึงเดินมากอดผมละครับ’
ผมถามพี่เค้าขึ้นในขณะที่เขาพาผมขึ้นไปนั่งบนชิงช้าสวรรค์ในสวนสนุก มือข้างหนึ่งของผมถือไอศกรีม สวมหมวกสีขาวสะอาดกันแดดที่ไม่ได้ต่างจากไทยมากนัก ผมจำได้ว่าเป็นวันที่ 2 ที่ผมมาที่นี้เขาก็พาผมออกเที่ยวไปทั่วกัน 2 คน
‘เราน่ารัก และกำลังเสียใจ’
‘ทำไมถึงรู้ว่าผมกำลังเสียใจครับ’
‘รู้สิ ก็ตอนนั้นตาเราบวม แก้มแดง แถมตัวสั่นเป็นลูกหมู’ ผมย่นคอหนีนิ้วของเขาที่พยายามจะมาจักกะจี้แกล้งผม
เราคุยกันในหลายๆเรื่องจนทำให้ผมรู้ว่าพี่อลันเรียนจบแล้ว และทำงานเป็นผู้จัดการอยู่ในบริษัทแห่งหนึ่ง และพอรู้ว่าผมจะมาเยี่ยมคุณตา พี่เขาก็ลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์เพื่อดูแลผมกับพ่อ เพราะป้าเบลจะไม่ว่างอยู่กับพวกเราอยู่ตลอดเวลาเพราะป้าเบลต้องเข้าบริษัทของป้าเอง พี่อลันเป็นลูกครึ่งไทย ออสเตรเลีย และป้าเบลก็มักจะพูดคุยภาษาไทยกัน พี่อลันเลยพูดไทยชัดเจน พอๆกับพูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่ว พวงด้วย จีน อีกหนึ่งภาษา เก่งจนน่าอิจฉาเลยว่าไหม
แต่ถ้าจะให้เทียบกัน พี่ใหญ่กับพี่อลัน … พี่ใหญ่คงเหมือนไฟ ส่วนพี่อลันคงเป็นเหมือนน้ำแข็ง ละมั้ง …
“เหม่ออีกแล้วน้องชายพี่” มือใหญ่โยกหัวผมไปมา ทำให้ผมคิดถึงใครบางคนที่มักจะทำแบบนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน … พี่ใหญ่
“พี่อลัน เมื่อไหร่เราจะไปเยี่ยมตากันครับ”
“เดี๋ยว พรุ่งนี้แม่กลับมาแล้วพี่พาไปนะ ว่าไงเบื่อที่นี้แล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ปังแค่อยากรู้” ผมเงยหน้าไปยิ้มกว้างให้เขาก่อนที่มือหนาจะลูบแก้มเย็นเฉียบของผมและยิ้มกว้างออกมา ถ้าผู้หญิงคนไหนได้เห็นคงละลายกันเป็นแถวแน่ๆ
“หึหึ น่ารัก”
ฟอดดดดดด
ผมอ้าปากค้างเพราะอยู่ๆพี่อลันก็ก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ … คะ คิดถึงพี่ใหญ่ ฮึก คิดถึงพี่ใหญ่ชะมัดเลย ให้ตายสิ ผมไม่เคยคิดถึงใครเลยต่อให้คนที่สัมผัสผมจะไม่ใช่เขาเลยก็ตาม ผมถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้แนบอก ปล่อยให้ผมสะอื้นอยู่แบบนั้น สัมผัสที่ลูบหลังผมไปด้วยอย่างปลอบประโลมนั้นทำให้ผมไม่สามารถปฎิเสธอ้อมกอดนี้ได้ มันอบอุ่น … แต่อบอุ่นในความรู้สึกว่านี้คืออ้อมกอดของพี่ใหญ่ … คนใจร้ายคนนั้น
“ไม่ร้องนะครับ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ” เหมือนกันอีกแล้ว … ฮึก ทำไม 2 คนนี้เหมือนกันขนาดนี้นะ … แล้วเมื่อไหร่ผมจะเข้มแข็งสักทีละ
.
.
.
“น้องหลับแล้วเหรอตาลัน”
เสียงป้าเบลดังขึ้นหลังจากที่ร่างสูงใหญ่ของอลันเดินลงมาจากห้องบนชั้นสอง เพราะขึ้นไปดูอาการน้องชายที่เป็นไข้จากอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อย เขาเม้มปากแน่น ก่อนจะเดินเอาชามข้าวต้มที่หมดไปไม่ถึงครึ่งชามไปวางในครัว ก่อนจะเดินมานั่งบนโต๊ะไม้สักที่แม่ของเขากับลุงผดุงพ่อของปังปังนั่งคุยกันเสียงเบาๆ เสียงโทรศัพท์เครื่องใหญ่ดังคลอ บรรยากาศฝนตกในบ้านทรงยุโรปสไตล์คลาสิก ทำให้ค่อนข้ามอึมครึมและเยือกเย็น
“ทานข้าวทานยากลับไปแล้วครับ แต่กว่าจะหลับก็ร้องไห้จนผมอ่อนใจ”
“เฮ้อ … มันก็ขี้แยอ่อนแอไม่สมกับตัวแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วละ” พ่อผดุงพูดขึ้นก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบแต่ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ มานี้เด็กคนนี้ซูบลงอย่างเห็นได้ชัด และร่างกายก็มักจะไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่นัก
“พรุ่งนี้แม่จะพาน้องไปหาตา และเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น แม่จะให้น้องกลับไทย ว่าไงคะพี่ผดุง ตกลงไหม ?”
“ก็ดีครับ ไอ้ปังคงอยากจะเคลียกับตาใหญ่ ดูท่าที่ไม่สบายจะเป็นที่จิตใจมากกว่าร่างกาย ถ้าอยู่แบบนี้คงจะมีแต่ทรุดลง อย่างน้อยถ้าไอ้คู่นี้มันจะเลิกกัน ก็ให้เคลียๆไปเลย จะได้ดูกันต่อไปว่าจะจัดการยังไง”
ผู้อวุโสพูดขึ้น คิ้วบนใบหน้าตอบขมวดเข้าหากัน นึกถึงสิ่งที่ทั้งสองคนฝ่าฟันผ่านพ้นมาด้วยกันก็อดที่จะเสียดายแทนไม่ได้ … แล้วใครว่าเขาไม่โกรธใหญ่ละ ในฐานะพ่อ เค้าโกรธจนแทบอยากจะเข้าไปกระชากมาต่อยสักหมัด แต่ในฐานะผู้ชายด้วยกัน … เขาอ่านสถานการณ์ได้ดีว่า ใหญ่คงไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น เพราะเจ้าใหญ่เองก็รักไอ้หมูปังลูกของเขาปานจะขาดใจเหมือนกัน … เขาก็ไม่รู้จะโทษใครนอกจากจะคิดซะว่าเป็นโชคชะตา บทพิสูตจ์ให้สองคนนี้ร่วมกันผ่านพ้นไปด้วยกัน หรื และขึ้นอยู่กับทั้งสองหัวใจว่าจะไปต่อหรือหยุดเพียงเท่านี้ มันเป็นเรื่องของคน 2 คน ไม่ใช่เรื่องของคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นพ่อผดุง หรือใครๆ ก็ตาม
“แต่ผมไม่อยากให้น้องกลับไปครับ ผมอยากให้น้องลืมเรื่องที่ไทยและต่อจากนี้ มีชีวิตใหม่ที่นี้ ผมจะจัดการเรื่องเรียนของน้องเอง และอีกไม่นานน้องก็จะดีขึ้นและลืมไอ้ใหญ่แน่นอน” อลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียที่ค่อนข้างแข็งกร้าว
“อลัน” หญิงสาวเอ็ดลูกชายขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายเริ่มที่จะออกหน้าออกตาเกินไปเสียหน่อย
“ฉันว่าตอนนี้เราตัดสินแทนน้องปังแล้วนะคะ ยังไงรอให้น้องปังดีขึ้นกว่านี้เราค่อยถามจะดีกว่า เพราะยังไงนี้คือชีวิตของเขา ไม่ใช่ของเรา ดิฉันไม่รังเกียจนะคะพี่ผดุงถ้าคุณพี่และน้องปังจะอยู่ที่นี้ตลอดไป หรือตัดสินใจจะกลับเมืองไทย ”
“ครับ” พ่อผดุงยิ้มรับก่อนจะก้มหน้าเหยียดยิ้มโดยไม่ให้ใครเห็นพึมพำออกมาไม่ให้ใครได้ยิน
//ไอ้ใหญ่เอ้ย! คู่แข่งมึงเอาเรื่องเชียวละ หึหึ//
.
.
.
“เด็กดีตื่นแล้วหรือครับ”
เสียงทักทายของอลันดังขึ้นเมื่อร่างอวบขาวของปังปังเดินลงมาจากชั้นบนในชุดนอนแขนขายาวเรียบร้อย เจ้าปังยิ้มให้ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะตรงข้างอลันที่กำลังจิบกาแฟยามเช้าอยู่อลันหัวเราะ เมื่อเจ้าปังจามออกมาจนน้ำหูน้ำตาไหล ไข้ที่ขึ้นเมื่อวานยังไม่หายดีนัก แต่พอที่จะพยุงตัวเองเดินลงมาด้านล่างได้แล้ว มือหนาลูบหัวทุยอย่างเอ็นดูก่อนจะลูบไปตามโครงหน้านวลจนมาหยุดที่แก้มใสกลมน่าแกล้งของเด็กน้อยและบีบเบาๆอย่างหยอกล้อ
“ตัวยังอุ่นๆอยู่เลย ทำไมไม่นอนต่อละ”
“ปังไม่ง่วงแล้วครับ อีกอย่างวันนี้พี่อลันบอกว่าคุณป้าจะพาปังไปไหว้คุณตา ปังเลยรีบตื่น”
“หึหึ งั้นทานข้าวก่อนนะ เดี๋ยวสักพักแม่กับคุณลุงคงจะลงมา”
อลันพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินเข้าไปในครัวตักโจ๊กและชกโอวันตินเดินกลับมาวางไว้ตรงหน้าเจ้าปังที่ทำท่าสะลืมสะลือไม่ตื่นดีนัก ดูเอาเถอะร่างกายไม่อำนวยแต่กำลังใจเต็มที่จริงๆ อลันนึกขำและเอ็ดดูเด็กคนนี้มากยิ่งขึ้นไปอีก แน่นอน ใครบอกปังปังไม่น่ารัก เขาเถียงขาดใจ เพราะเด็กคนนี้นอกจากจะอวบเต็มไม้เต็มมือไม่ผอมแห้งพิมพ์นิยมแล้ว ผิวขาวออกเหลือง นุ่มนิ่มไปทั้งตัว อีกต่างหาก
“ดูทำหน้าเข้า กินข้าวสิครับเดี๋ยวกินยานะ” ปังขานรับเสียงอ่อยก่อนจะลงมือกิน โจ๊กตรงหน้า กินไปได้นิดเดียวก็หยุด เพราะกินไม่ลงด้วยพิษไข้ที่ยังไม่หายดีนัก ก่อนจะถูกอลันขยันขยอให้กินอีก โดยมือแกร่งแย่งชามข้าวไปตรงหน้าก่อนจะค่อยๆป้อนให้ปังเหมือนดูแลเด็ก ปังเห็นแบบนั้นก็ยากจะปฎิเสธ เลยต้องยอมให้พี่ชายป้อนจนหมดไปครึ่งชามเสียงแหบๆของคนไม่สบายก็ดังขึ้น
“ปังอิ่มแล้วครับ”
“อีกสองคำนะ เดี๋ยวกินยาแล้วนอนต่ออีกหน่อยนะครับ”
“แต่ว่าเดี๋ยวเราต้องไปไหว้ตานะครับ”
“ข้างนอกฝนตก เห็นพยากรณ์อากาศบอกว่าบ่ายอากาศจะดีครับ ไว้ไปบ่ายๆเนอะ”
“กะ ก็ได้ครับ … พี่อลัน โทรศัพท์ผมละ” จังหวะที่ปังอ้าปากอลันก็ป้อนโจ๊กไปอีกหนึ่งคำ เจ้าปังเคี้ยวตุ้ยๆ ตาโตก็มองหน้าพี่ชายของตัวเองที่ยิ้มกริ่มและพูดออกมาหน้าตาเฉย
“เมื่อวานพี่เผลอทำตกน้ำน่ะครับ เดี๋ยวพี่ซื้อเครื่องใหม่ให้เนอะ”
“ตะ ตกน้ำ! ละ ละตอนนี้เครื่องอยู่ไหนครับ อื้อ อ่มอิ่มแอ่ว” ปังเริ่มต่อต้านเมื่อรู้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองพังไปแล้ว ข้าวที่เพิ่งถูกป้อนมาทำให้เจ้าปังกลื่นลงคอในทันที หน้าตาแตกตื่นน้ำตาคลอหน่วยนั้นทำให้อลันขมวดคิ้วทันที
“ทำไมครับแค่โทรศัพท์เครื่องเดียว เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ไงครับ”
“ไม่ใช่แค่นั้น ตะ แต่ในนั้นมีความทรงจำอยู่ … พี่อลันทิ้งมันไว้ไหนครับ ผมจะไปเอามัน” ปังลุกขึ้นยืน ก่อนจะวูบนิดๆ จนต้องนั่งลงที่เดิมอลันใจหายวาบก่อนจะเข้าไปรีบลุกขึ้นไปยืนข้างๆน้องและใช้มือหนาอังหน้าผากเนียน วัดไข้ดูเหมือนตื่นเต้นไปหน่อยตัวก็เลยเริ่มร้อนอีกแล้ว
“ใจเย็นๆครับพี่ล้อเล่น โทรศัพท์ยังอยู่ดีในห้องพี่ แต่พี่ยังไม่ให้คืนตอนนี้นะครับเราต้องพักผ่อนเพราะไม่สบายนะครับ”
“แต่ผมดีขึ้นแล้ว” เจ้าอ้วนยังไม่ยอมแพ้แม้ร่างกายจะไม่อำนวยเท่าที่ควร จนอลันต้องเอ็ดขึ้นเบาๆ
“อย่าดื้อสิครับ”
“… งั้นถ้าปังหายพี่อลันต้องคืนให้ผมนะ”
“อ้อนพี่สิ”
“พี่อลัน …” เจ้าเด็กอ้วนชะงักก่อนจะหันไปมองอลันที่นั่งอยู่ข้างๆ เปร่งเสียงอ่อนเสียงอ้อนออกมา
“ดูทำหน้าเข้าสิ กินยาครับและเดี๋ยวพี่พาขึ้นไปนอนนะครับ บ่ายๆค่อยตื่นถ้าอาการดีพี่จะพาไปเยี่ยมตานะ”
“ครับ …” ปังปังต้องรับคำอย่างเสียไม่ได้ ในใจก็ไม่วายคิดถึงใครอีกคนที่ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างกินข้าวหรือยังได้นอนบ้างหรือเปล่า … สบายดีไหม … รู้ไหมว่าปังคิดถึงพี่ใหญ่ใจจะขาดแล้ว
.
.
.
-ประเทศไทย 20.00 นาฬิกา-
“เฮ้ยพี่เก็บกระเป๋าจะไปไหน”
เจ้าเสาร์ที่ผลัดเวรเข้ามาดูแลใหญ่ตกใจเมื่อเดินเข้ามาในห้องเห็นร่างสูงที่เมื่อเช้าเหมือนคนใกล้จะตายตกค่ำลุกขึ้นมาเดินอย่างกับคนที่แข็งแรงพร้อม ใบหน้าที่ครึ้มรกไปด้วยหนวดเคราถูกโกรนจนเกลี้ยง กำลังก้มๆเงยๆหยิบโน้นนี้ใส่กระเป๋าเป้ ข้างกายมีพาสสปอร์ทวางอยู่
“หมดเวลารอแล้ว”
“อะไรวะ นี้จะไปตามไอ้ปังงั้นดิ” ใหญ่ไม่ตอบ แต่รูดซิบและสะพายกระเป๋าขึ้นหลังเดินสวนกับเสาร์ที่ทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่วิ่งมาดักหน้าและจับไหล่หนาที่สูงเท่าๆกันเอาไว้ก่อน เสือร้ายชะงัก ก่อนจะมองหน้ารุ่นน้องนิ่งไม่หลบสายตา
“พี่มึงตั้งสติ มึงจะไปไหน”
“ออสเตรเลีย แคมเบอร์รา”
“แล้วไง”
“ไม่รู้ แต่อยู่อย่างงี้ไม่ได้”
“เฮ้ย! แล้วถ้าไม่ใช่ที่นั้นละวะ จะไปตามหายังไงที่ไหนพี่แม่งยังไม่รู้! ตายห่าไปใครจะไปรู้วะ!!!”
“ปล่อยกูและหลีกทาง”
“ไม่พี่ถ้ากูปล่อยพี่ไปไอ้เล็กด่ากูตาย”
“มึงจะปล่อยกูหรือจะให้กูกระทืบมึง”
“ก็ลองดูดิพี่ กูไม่ปล่อยไปแน่”
“หึ!”
ใหญ่สถบในลำคอก่อนจะเหวี่ยงแขนที่เสาร์จับไว้อยู่อย่างแรง ร่างสูงของเสาร์ถลาไปชนกับโต๊ะด้านหลัง ใหญ่เหลือบมองก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาอย่างหยามๆเมื่อเห็นว่าไอ้หมาเสาร์ลงไปกองกับพื้นรองโอดโอยเพราะหัวกระแทกกับโต๊ะโครมใหญ่
“แม่งแรงอย่างควาย”
เสียงสบถของเสาร์ดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกมาจากห้องอย่างไม่เหลียวแล หมดเวลารอแล้วต่อให้จะไปเจออะไรตรงหน้าเขาก็ไม่กลัวอีกต่อไป ต่อให้ไม่เจอก็จะตามหาต่อไป … ขอแค่ได้เห็นหน้านั้นคือความสำเร็จ จะต้องเสียเงินเสียพลังกายพลังใจเท่าไหร่ช่างมัน
ครืดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อหนังสีดำดังขึ้น ใหญ่ที่คร่อมอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ชะงักหยิบมันขึ้นมาดูก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดเข้าหากันเมื่อรู้ว่าใครโทรมาและกดรับสายในทันที
“ครับแม่”
.........................
ตัดฉับ ฮิฮิ เรากลับมาแว้วววววววววววววววว คิดถึงไหม ฮิฮิ คิดถึงทุกคนนะคะ
เรื่องนี้ดราม่าไม่เน้นมากนัก เน้นน่ารักฟรุ้งฟริ้มอบอุ่น (เหรอออออออออออออออ)
คิดถึงหมูปังกับพี่ใหญ่เม้มให้กำลังใจกันด้วยน๊า รักทุกคนคะ
จิ้มๆ ลักษณะบ้านที่ออสเตรเลียที่ปังปังไปอยู่ (http://www.homedeedeeforyou.com/%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99/%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%A7%E0%B8%A2/830-classic-home-%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B8%84%E0%B8%AA%E0%B9%84%E0%B8%95%E0%B8%A5%E0%B9%8C%E0%B8%A2%E0%B8%B8%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%9B)
ขอบคุณhomedeedeeค่า
แจ้งเพิ่มเติมค่า : เนื้อหาของนิยายเรื่องนี้ หลังๆ อาจจะไม่ถูกใจหลายคนไม่น้อย ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย และจะนำข้อผิดพลาดไปแก้ไขในนิยายเรื่องต่อๆไป พัฒนาตนเองให้ดีขึ้นคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกกำลังใจ คำติชมนะคะ :กอด1:
ฝากเพจเน้อออ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
ดีใจที่กลับมาค่ะ
ถึงตอนนี้เรารู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
แต่......ประเด็นคือพี่อันค่ะ พี่อันนนนนนนน
แซ่บมากกกก ถ้าพี่ใหญ่มาช้า คู่แข่งคนนี้มาวินแน่นอน!!
-
แวดวงของ 2 คนนี้ทำไมถึงเจอแต่คนที่จิตป่วยไข้เหลือเกิน
สุชาดา คนที่ปังเคยชอบ เสาร์ก็จิตอ่อนๆแกล้งปังมาได้ตั้งนาน
ไอ้โรคจิตที่รีสอร์ทนั่น มาเจอมินต์ แล้วก็นี่มาเจอกับอัลฟาร์อีกคน (ชื่อแปลกๆ)
แม่ของอัลฟาร์เป็นฝรั่งมากกว่าตัวอัลฟาร์เสียอีก
ฝรั่งโดยทั่วไปแล้วไม่ทำแบบอัลฟาร์หรอกค่ะ
ชอบก็เข้าหาตรงๆ ไม่มานั่งตอแหล เจ้ากี้เจ้าการแบบนี้
ฝรั่งที่นิสัยแบบตัวละครไทยหลัวข่าวแบบสุดๆ
หวังว่าใหญ่จะมาเคลียร์ให้จบๆไปนะคะ
คือเรารู้สึกว่ามันเริ่มยืดออกไปค่ะ
1. รักแรก 2. น้ำหนัก 3. ใหญ่ + ครอบครัว
4. สุชาดา 5. รักแรกรีเทิร์น 6. รีสอร์ท
7. เพื่อนแอบรังควาญ 8. มินต์ 9. เข้าใจผิด
10. อัลฟาร์ ไม่ได้เรียงตามลำดับนะคะ
แค่ Arc ต่างๆที่พอนึกออกเท่านั้นเองค่ะ
เข้าใจว่ากำลังบิวท์สู่จุดพีค
ไม่ทราบว่านี่มาได้สักช่วงไหนของเรื่องงแล้วคะ?
คือห่างหายไปทำให้รู้สึกว่านานมากๆเลยค่ะ
ไม่ได้ทวงแค่อยากรู้เพราะตามอ่านมาสักช่วงแล้ว
-
เหมือนพอมีเรื่องเสร็จก็มาแต่งพาร์ทใหญ่ มันเหมือนการแก้ตัวมากกว่า แล้วอีชะนีนั่นอ่ะ ไม่มีปัญญาจัดการจริงๆมากกว่า อ่านแล้วยืดเยื้อ ส่วนเรื่องปัง ย้ายไปที่นู่นแล้วมีคนจะบงการชีวิตเพิ่มมาอีกล่ะ คงจะเป็นคู่แข่งใหญ่กลายๆมั้ง แต่จะบอกว่าไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ จะพูดตรๆงคือดูยุ่งกับชีวิตคนอื่นมาเกินไป รำคาญ
ส่วนปังก็สมน้ำหน้า แปลก แทนที่เราจะสงสาร
แต่รีบๆคืนดีกันเถอะ บอกตรงๆเราเอียนดราม่าของนิยายเรื่องนี้ คือมันเยอะอ่ะ อ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกเซ็งๆกับดราม่า
-
:pig4: :pig4:
-
แม่ใหญ่โทรมาทำไมหว่าาาา. :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างอะ :serius2:
-
โอ๊ยยยย คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
ปังปังผอมแน่ๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากให้ห่างกันอ่ะะะะ โรคจิตว่ะ5555555555555
อยากให้พี่ใหญ่เจอปังปังอีกครั้งในตอนที่ผอมแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
:ruready :hao3: :hao4: :jul1:
-
ช่วงดราม่าแทนที่เราจะลุ้น จะปวดใจไปกับตัวละคร แต่กลับรู้สึกเบื่อ รำคาญมากกกเลยค่ะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :pig4:
-
อร๊ายยยยยยค้างค่ะค้าง
แบบว่าลุ้นว่าพี่ใหญ่จะตามหาปังปังเจอหรือแล้วปังปังจะยอมรับฟังแล้วให้อภัยได้มั้ย
รอนะค่ะอย่าหายไปนานเราจะลงแดงตายได้T^T :hao5:
-
รอตอนต่อไป
:hao4: :hao4: :hao4:
-
รอๆๆๆๆ อยากสมน้ำหน้าพี่ใหญ่แต่ก็อดสงสารไม่ได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:serius2:
-
มิ้นท์แรดมากอ่ะ ยี๋ แต่ก็ยัวเคืองพี่ใหญ่อยู่นะคนอ่านข้อหาเผลอไผล เสี้ยวนาทีก็ไม่ได้
ปังน่าสงสารร้องไห้ตลอดเลย ป่วยอีกลูก พี่ใหญ่มีคู่แข่งละคร้าบ จัดได้ว่าสูสี ดูเป็นคนจริง เจอน้องไม่กี่วันหลงแล้ว
ทายได้เลยเดี๋ยวมีต่อยแย่งน้องค่ะ แรงทั้งคู่ขนาดนี้ พี่ใหญ่จะหาน้องเจอไหมนะ
คิดถึงนะคะ มาต่ออีกน้า ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลย แต่เราก้อรอคุณเสมอน่ะ เสียดายบทเลิฟระหว่างปังกับพี่ใหญ่จัง อุตส่าห์จะเป็นความทรงจำที่ดีกลายเป็นความทรงจำก่อนจากไปซะ :ruready แต่ปังเข้มแข็งดีน่ะ สั่งสอนใหญ๋ไปน่ะ ถูกแล้วชอบทนงตนดีนัก ปากก้อหนักมีอะไรก้อไม่พูด ชอบให้ปังห่วงและคิดมากอยู่เรื่อยเลยน่ะ รู้ว่าน้องเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว ยังชอบทำให้เป็นเรื่องอยู่เรื่อยเลย :mew2: ตอนนี้เจอคู่แข่งรายใหม่แหละ สมน้ำหน้า น่ากลัวสุด ๆ ด้วย เพราะเท่ หล่อ ใจเย็น และเอ็นดูปังอีก เป็นที่พึ่งได้ด้วย :กอด1: แต่ปังรักเดียวใจเดียวน่ะ :L2: อาศัยว่าพี่ใหญ่สะสมความทรงจำดี ๆ ระหว่างกันไว้เยอะน่ะเนี่ย :katai3: มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ มันค้างจ้ะ :impress2:
-
คิดถึงมากพรุ่งนี้มาอัพต่อเลยได้ไหม :mew2:
-
สมหน้าพี่ใหญ่นะ :z6: รอตอนต่อไปจ้า
-
ค้างมาก ตัดตอนได้ค้างสุดๆ
แม่ใหญ่โทรมาทำไมนะ คู่แข่งพี่ใหญ่น่ากลัวใช่เล่นต่างกันมาก น้องปังเปรียบเทียบเห็นได้ชัดมากอ่ะ
-
ค้างอย่างแรงงงงงงง พี่ใหญ่รีบไปง้อเลยนะ สงสารหมูแดงมากๆ ร้องไห้ตาบวมหมดแล้วนั้นน่ะ
-
อิพี่ใหญ่จัดการเคลียกะมิ้นให้จบก่อนดีม๊ะ
เดียวพอตามปังกลับมาได้ก็จะมาดราม่ากันอีรอบ มันจะเบื่อไป
แล้วอันฟาร์อ่ะ จะน่ารำคาญไปไหน
การแสดงออกไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ารักและเป็นห่วง แต่กลับรู้สึกว่าจุ้นจ้านมากกว่า
กะคนที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงอาทิตย์แล้วเจอกันในฐานะน้องด้วย มันมองไม่เห็นโมเม้นท์
ของความประทับใจใดๆ จนเกิดเป็นความรักเลย
เข้าใจว่าผู้เขียนอยากผูกปม "คู่แข่งหัวใจ" ระหว่าที่ปังกะพี่ใหญ่ห่างกัน
แต่ว่าการไม่มีอารัมภบทของคู่แข่งเลย มันดูโดดไปค่ะ ไม่อิน
ส่วนปังๆ นี่เลิกซื้อบื้อได้ซักที จะดีมากค่ะ ตอนก่อนว่าไม่มีพัฒนาการ
ตอนหลังนอกจากไม่มีพัฒนาการแล้ว ยังแย่กว่าเดิมอีก มันทำให้ดูอืดยิ่งกว่าเส้นมาม่าอีก
แต่เป็นกำลังใจและชื่นชมในความพยายามรังสรรค์ผลงานค่ะ
ปล. หวังว่าเอาตอนนี้มาส่งแล้วจะไม่หายไปเป็นเดือนอีกนะคะ
-
ใหญ่มีคู้แข่งแล้ว หึหึ!!!
-
ไปเลยพี่ใหญ่ คิดถูกละ อันก็รีบทำคะแนนนะ
-
เจอกันก็อย่ามัวแต่
ทะเลาะกันล่ะ คุย
กันให้รู้เรื่อง
-
พี่อันรักษาระยะด้วยนะ
-
พี่ใหญ่มีคู่แข่งแล้ว!
-
รอต่อค้าบบบบ
-
แจ้งข่าวฮะ
น้องปังจะอัพสัปดาห์หน้านะคับ ขอโทษที่หายไปนาน เพราะการเรียนด้วยเลยทำให้สมองตันๆ
สามสี่ตอนหลังๆเพื่อนๆอาจจะไม่ค่อยชอบใจนักต้องขอโทษนะคะ คนเขียนอาจจะรีบใส่ดราม่า
แบบประเดประดังเข้าไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวดราม่าก็ผ่านพ้นและกลับมาหวานแหววเหมือนเดิมคะ
เพราะเรื่องนี้ไม่เน้นดราม่ามากมายอยู่แล้วแค่พอหอมปากหอมคอ
แต่ดูเหมือนคนเขียนจะใส่ผิดจังหวะไปหน่อย พอกลับไปอ่านตั้งแต่ต้นถึงได้เข้าใจว่ามันหลุดคอนเซปไปนิดนึง
แต่รับรองเลยคะ เดี๋ยวก็กลับมาน่ารักเหมือนเดิม ส่วนเรื่องพี่อันกับมิ้นต์ ก็ขอให้ติดตามชมนะคะ
ถ้าเรื่องนี้มีหวังจะได้รวมเล่ม คนเขียนจะแจ้งรีไรท์อีกทีนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามและขอโทษที่อาจจะทำให้เพื่อนๆผิดหวังในดราม่าที่มากเกินพอดี
พี่ใหญ่ยังคงเป็นนักศึกษา ถึงตัวจะโตแต่ยังไงก็มองข้ามไม่ได้ว่าวุฒิภาวะก็ยังน้อยในการตัดสินใจ
การจัดการกับเรื่องที่เกินกว่าตัวเอง ทุกคนยังต้องเรียนรู้และเติบโตและสามารถทำผิดพลาดกัน
ส่วนปังปัง ด้วยพื้นฐานนิสัยที่เป็นลูกแหง่ขี้นอยส์ต่างๆนานาคนเขียนเลยเขียนซะน่ารำคาญไปบ้าง
แต่น้องก็ยังน่ารักเสมอจริงไหมคะ ถ้ายังไงติชมกันได้คะเพราะคนเขียนไม่ได้
เขียนไว้อ่านคนเดียวฉะนั้นเรายินดีรับคำติชมทุกประการเพื่อพัฒนาตัวเอง แต่เอาแต่พอดีเนอะ
อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ดีเดี๋ยวจะเสียกำลังใจเปล่าๆ
คนเขียนไม่ได้มาแก้ตัวแทนตัวละครแต่ว่ากันด้วยการดำเนินเรื่องของเส้นเรื่อง และนิสัยหลักของตัวละคร
รักคนอ่านทุกคนคะ ขอบคุณที่ติดตาม และเจอกันอาทิตย์หน้าคะ
:bye2:
ฝากเพจนะคับบ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
-
รอติดตามจ้า
-
รอติดตามจ้า :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีกันไวๆนะ
-
{CH 45 ปังปังห่างไกล}
ผมไม่ได้อยากอ่อนแอ ไม่มีใครหรอกอยากมานั่งร้องไห้ทั้งวันแบบนี้ เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็น ถึงจะขี้ขลาดแค่ไหน ผมก็ไม่เคยร้องไห้ให้ใครแบบนี้ เว้นแต่ตอนที่แม่ผมเสีย ในตอนนั้นผมยังเด็กและยังไม่รู้เรื่อง แต่ทุกรสภาพกลิ่นเสียง ทุกอย่างก็ยังตราตรึงอยู่ เพียงแต่ว่ามันเบาบางมากเท่านั้น เพราะท่านจากไปด้วยความรัก แม้แต่ตอนที่พ่อตี หรือโดนแกล้งโดนรังเกียจ ผมก็โดนจนชินไม่มีอะไรต้องซีเรียท
แต่สถานการณ์ตอนนี้ สภาพจิตใจผมแย่ชะมัดเลย แค่คิดถึงน้ำตามันก็ไกลในใจมันเต้นตุ๊บๆ เหมือนจะระเบิด สรุปแล้วในทุกๆเรื่องที่ผ่านมา มันคืออะไร เราเป็นแฟนกัน ผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกัน คำพูดที่หนักแน่น การกระทำที่ทำให้เชื่อใจ ทุกความอบอุ่นของอ้อมกอดที่มอบให้ ... มันปลอมหมดเลยงั้นเหรอ แล้วทำไม … ทำไมถึงเป็นแบบนั้น และต่อจากนี้ผมควรจะทำยังไงดี .... ไม่ใช่แค่ผม แต่พ่อด้วย …
หลายวันมานี้หลับตาลงทีไร ผมก็จิตนาการเรื่องของผมกับพ่อไปเรื่อยๆ และทางออกที่ดีที่สุด คงไม่พ้นที่ผมกลับพ่อจะต้องกลับไปสู่ที่เดิม บ้านหลังเดิม ที่มีแค่เราพ่อลูก ส่วนผมก็คงต้องทำเรื่องย้ายมหาลัยมาเรียนใกล้บ้าน ไม่รู้ว่าสามารถโอนหน่วยกิตได้หรือเปล่า ... แต่ผมคงอยู่ไม่ไหวหากต้องเดินผ่านคนขี้โกหกทุกวัน ต้องกลับไปนอนที่เดิมๆ ... มันคงทรมาน แค่คิดก็ไม่ไหวแล้ว … ถึงตัวเล็กจะเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ คุณแม่ใจดี เนียร์ บ๊อบแอน โทนี่ และเจ้าวัวจะน่ารัก แต่ผมก็ ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
“ข้าเข้าไปนะ ” เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงเรียกของพ่อผดุงดังขึ้น ทำให้ผมที่ซุกตัวเองในผ้าห่ม ลืมตาขึ้นยันตัวลุกขึ้นนั่ง โลกทั้งโลกเหมือนขว้างไปหมด หน้าร้อนผาวไม่สบายตัวเอาซะเลย ทำไมไข้ผมถึงหายช้าแบบนี้นะ จะทรมานกันถึงไหน
“ดีขึ้นหรือยัง”
“จ๊ะ ดีขึ้นแล้ว พ่อถืออะไรมาจ๊ะ กลิ่นเหมือนยาเลย” ผมทักขึ้นเมื่อเห็นพ่อเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหม้อดินเผาที่มีควันกรุ่นๆ โชคดีที่บ้านป้าเบลมีเครื่องทำความร้อนทั่วทุกมุมห้อง อากาศที่อุณหภูมิลดต่ำตอนฝนตกแบบนี้เลยไม่ทำให้พ่อของผมที่เป็นคนขี้หนาวป่วยไปด้วยอีกคน ไม่งั้นผมคงนอยกว่านี้อีกหลายเท่า เฮ้อ ...
“ก็ยาน่ะสิวะ นี้ดีนะที่ข้าพกยาสมุนไพรมาด้วย สองสามวันมานี้เอ็งเอาแต่ตอนข้าเลยไม่อยากให้เอ็งกิน ถ้าตอนนี้เอ็งดีขึ้นแล้วก็ลุกขึ้นมากินสักหน่อยจะได้หายสักที ข้าละไม่ชอบที่เห็นเอ็งเหมือนคนจะตายแบบนี้” ผมเม้มปากตัวเองแน่น ก่อนจะพยักหน้าและรับยาที่พ่อตักใส่ถ้วยกระเบื้องมาถือเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆยกขึ้นดื่ม และเบ้ปากแทบจะร้องไห้เพราะมันขมไปทั้งคอ
“แคกๆๆๆ ขะ ขมชะมัด”
“เอ๊า กินน้ำซะ” ผมรับน้ำมาจากพ่อและกระดกจนหมดแก้ว พ่อผมเอาเราะเมื่อเห็นผมเอาแลบลิ้นออกมาด้านนอก เพราะไม่อยากให้ลิ้นโดนน้ำลายเพราะมันขมสุดๆ
“น้ำผึ้งหมดเหรอพ่อ ทำไมไม่ใส่มาสักนิด โธ่” พ่อหัวเราะเสียงดังขึ้นไปอีก นี้สรุปแกล้งผมใช่ไหม คือปกติพ่อจะรู้ว่าผมไม่ชอบกินขม เวลาไม่สบายทีไรยาแผนปัจจุบันเอาผมไม่ค่อยอยู่ ต้องสมุนไพรแท้ๆนี้แหละผลชะงักดีนัก แต่พ่อก็จะใส่น้ำผึ้งให้ไม่ขมมากนี้หน่า ... ใจร้ายชะมัดเลย แบร่
“โทษทีข้าลืมซื้อ หึหึ”
“ไม่ได้แกล้งหนูใช่ไหม” ผมเอียงคอถามและนั่งพิงหัวเตียงมองไปยั่งภาพของพ่อผดุงที่หัวเราะอยู่ เฮ้อ … พ่อคิดถึงแม่บ้างไหมนะ เหงาบ้างหรือเปล่าที่อยู่คนเดียวกับลูกไม่ได้เรื่องอย่างผม เหนื่อยไหมที่หาเลี้ยงผมด้วยตัวเพียงคนเดียวแบบนี้
“เอ็งจะได้หายไวๆไง” มือผอมแกร่นและกร้านจากการทำงานหนักแต่ทว่ากลับแข็งแกร่งและอบอุ่นของพ่อวางบนหัวของผม ก่อนจะลูบเบาๆอย่างปลอบปะโลม
“ข้ากับแม่เอ็งน่ะ เคยโกรธกันขนาดที่แม่ของเอ็งหนีข้าไปอยู่บ้านเพื่อนเลยนะไอ้ปัง หึหึ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นข้าคงกินเหล้ามากไปหน่อยละมั้ง บวกกับแม่เอ็งท้องเอ็งด้วยเลยน้อยใจไปกันใหญ่ ข้าน่พตามง้อแม่เอ็งตั้งหลายวันกว่าจะกลับมาได้ ใจข้าอกไปอยู่ตาตุ่ม นึกว่าเมียจะน้อยใจไม่กลับมาซะแล้ว จากนั้นมาข้าก็เลิกเหล้าเด็ดขาดเลย หึหึ” ผมนั่งฟังพ่อเงียบๆ น้ำเสียงของพ่อดูมีความสุขเอาซะมากๆ จนผมต้องเอามือทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน ในท้องร้อนผาวเพราะยาสมุนไพรออกฤทธิ์
“พ่อคิดถึงแม่ไหม” เสียงอ่อยของผมถามขึ้น พ่อผดุงมองผมและยิ้มกว้างให้พยักหน้านิดๆ
“เมียข้าทั้งคนนะไอ้ปัง หึหึ แต่ข้าไม่เสียใจหรอกนะ ที่ทุกวันนี้แม่เอ็งไม่ได้อยู่ตรงนี้ เพราะแม่เอ็งไม่เคยไปไหน แต่ยังอยู่ตรงหน้าข้า และอยู่ในใจของข้าตลอดเวลา” พ่อชี้มาที่ผม ก่อนจะเอามือทาบที่หัวใจตัวเอง ผมเหรอ …
อ่า ...ใช่มีแต่คนบอก แม่กับผมน่ะเหมือนกันมาก แต่ผมว่าไม่เห็นเหมือนแม่ผมน่ะสวยจะตาย ท่านเป็นคนท้วมนิดๆไม่ถึงกับอ้วน ใบหน้าอิ่มผิวขาวเหลืองตามเชื้อสายจีนของท่าน ดวงตาหวานคม จมูกจิ้มลิ้มปากเล็กบางเป็นกระจับ รูปของท่านหนึ่งเดียวที่ผมมีอยู่ตอนนี้คงอยู่ในห้องพ่อผดุงที่บ้านของพี่ใหญ่ …
“เรื่องของข้าและเมียข้า เอ็งคงรู้หมดแล้ว ความรักของข้าไม่ได้โรยด้วยดอกกุหลาบ ไม่สมหวังเหมือนในละครน้ำเน่า แต่ข้าทั้งสองคนก็ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่รักกัน หึหึ เอ็งเข้าใจไหมไอ้ปัง เข้าใจที่ข้าพูดหรือเปล่า” ผมก้มหน้าหลบตาของพ่อส่ายหน้าไปมา … ผมไม่รู้ว่าพ่อพูดถึงอะไร ผมไม่รู้ ...
“ข้าถามจริง เอ็งเชื่องั้นหรอว่าไอ้ใหญ่มันหักหลังเอ็ง ...”
เหมือนความคิดของผมทั้งหมดที่เฝ้าโทษใครอีกคนมาชะงักลง … ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนละ พี่ใหญ่จูบมิ้นต์นั้นคือความจริงที่ผมเห็น และเขาไม่ได้เมา ทุกอย่างเกิดจากความตั้งใจ ตั้งใจที่จะหลอกผมเพราะเห็นผมโง่
“ทุกอย่างที่เอ็งผ่านมา มันไม่พิสูจน์อะไรได้เลยหรือไงไอ้ปัง”
“พ่อกำลังจะพูดอะไรกันแน่ พี่ใหญ่จูบกะ ...”
“เฮ้อ ... เอ็งเห็นแต่เอ็งไม่เข้าใจไงไอ้ปัง เอาเถอะ คิดเอาเองข้าไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับปัญหาของวัยรุ่น แต่ข้าเชื่อว่าข้าดูคนไม่ผิด คนที่มันจริงใจและจริงจังกับความรักและชีวิตขนาดนั้น ถ้ารองได้ให้มันรักใครรักคน มันก็จะทุ่มเททั้งชีวิตและไม่มีทางหักหลังคนที่มันรักหรอก อย่ามัวแต่เศร้าคุยกันซะบ้างแล้วใช้สมองอันน้อยนิดของเอ็งว่ามันสมควรจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า โตจนหมาเลียปากไม่ถึงแล้วอย่าโง่”
พ่อพูดจบก็เดินออกนอกห้องไป ...แรงชะมัดด่าว่าผมโง่ด้วยละ เฮ้อ ... ผมอาจจะโง่จริงๆก็ได้ แล้วทำควรจะทำยังไงละทีนี้ … สับสนไปหมดสรุปผมหรือพี่ใหญ่กันแน่ที่ผิด หรือบางทีเรื่องนี้มันไม่มีคนถูกเลยกันแน่ …
.
.
.
“ตาใหญ่ นั่งก่อนสิ”
ร่างสูงของพี่ใหญ่เดินเข้าบ้านของตนเองที่ผู้เป็นแม่นั่งคอยอยู่ก่อนแล้วบนโซฟาลายดอกไม้ในห้องรับแขก เพราะกับการต้อนรับของเจ้าสามสหายที่ตัวโตกันผิดหูผิดตา ทั้งบ๊อบแอนโทนี่แมวสีขาวบริสุทธิ์ที่กระโดดลงจากตักมารดาวิ่งมาหาเขาพร้อมๆกับเจ้าเนียร์ฮักกี้น้อยที่บัดนี้กลายเป็นเจ้าตัวยักษ์และเจ้าวัวหมาพันธ์ลายวัวที่ตัวเล็กกว่าเจ้าเนียร์หน่อยเดียว ทั้งสามต่างคิดถึงร่างสูงและเข้ามาคลอเคลียหวังให้เจ้านายที่รักนั่งลงมาเล่นกับตัวเอง แต่ร่างสูง ณ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ร่วมกับอะไรทั้งนั้น ที่มานี้ได้เพราะเห็นแก่มารดาขอร้อง ไม่เช่นนั้นป่านนี้พี่ใหญ่คงอยู่ที่สนามบินแล้วเป็นแน่
“แม่มีอะไรครับ”
เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม สีหน้าไม่สู้ดีนัก รีบๆลนๆจนผู้เป็นแม่เหมือนได้เห็นภาพในอดีตนั้นอีกครั้ง แต่เมื่อครั้งสุชาดา เธอไม่ได้อยู่เคียงข้างลูกชายเพราะทำงานอยู่ต่างประเทศ และในตอนนี้เธอไม่มีวันจะให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเป็นอันขาด
“จะไปไหนตาใหญ่”
“หาปังครับ”
“ใหญ่ ถ้ายังเห็นแม่เป็นแม่ แม่ขอให้ใหญ่ฟังแม่ได้ไหมลูก” คุณนายของบ้านพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือเรียวขาวของตัวเองมาจับที่ต้นแขนของลูกชายคนโตที่มักจะเป็นผู้ใหญ่อยู่เสมอ แต่ในตอนที่ผิดหวังและเสียใจ ภาวะในการตัดสินใจมักจะเป็นศูนย์ ไม่ว่าจะครั้งไหนๆก็ตาม
“อีก 2 ชั่วโมงเครื่องจะออกนะแม่ ผมต้องรีบแล้ว” พี่ใหญ่พูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
ตาคมก้มลงไปมองเจ้าวัวที่ซบบนเท้าของเขา พาลให้นึกถึงใครบางคนที่อ้วนเหมือนกับเจ้าหมาตัวนี้ คิดถึง อยากเจอ อยากกอด อยากขอโทษ อยากอธิบาย จนหัวใจแกร่งแทบจะระเบิดออกมา อดไม่ได้ที่จะลงไปใช้มือลูบหัวของเจ้าวัวอยากเอ็นดู ไม่เพียงเจ้าวัวที่มีความทรงจำของเขาและปัง ยังมีเจ้าเนียร์และบ๊อบอีกด้วยที่ตั้งท่าอยู่ใกล้ๆ
“ใหญ่ลูกคิดดีแล้วเหรอที่ตามหนูปังไป ลูกคิดว่าไปแล้วอะไรมันจะดีขึ้นงั้นเหรอลูก” ใบหน้าคมเข้มนั้นแสยะยิ้มก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แน่สิ ถ้าเขาไปเจอปัง เขาจะลากปังกลับมาโดยไม่ให้เจ้าหมูอ้วนไอ้อุทรใดๆ ทั้งนั้น ขอแค่ได้เจอจะไม่ปล่อยให้ไปไหนเด็ดขาด เพราะปังเป็นของเขา ของเขาเพียงคนเดียว
“ตาใหญ่ ลูกมีภาวะความเป็นผู้นำที่สูงและมักจะเป็นผู้ใหญ่เหนือกว่าเด็กที่รุ่นเดียวกัน แต่รู้ไหมทุกครั้งที่ลูกไม่มีสติ ลูกมักจะทำอะไรเหมือนเด็กเอาแต่ใจ และขาดวุฒิภาวะในการตัดสินใจและไม่สนอะไรทั้งนั้น ซึ่งนี้คือข้อเสียของลูก สุชาดากับหนูปัง ไม่ใช่คนเดียวกันนะลูก หนูปังดีกว่าสุชาดาหลายเท่า แม่ถามจริงๆเถอะ ใหญ่รักและเชื่อใจน้องบ้างไหม”
“มันโง่ ถ้าผมไม่ไปตาม มันคงไม่กลับมา ผมไม่ยอมให้มันไปไหน เพราะมันเป็นของผม”
“แม่ว่าหนูปังฉลาดออกที่หนีไป” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะร่างสูงคิดว่ามันโง่มากที่หนีคนอย่างเขาเพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็จะต้องตามหาจนเจอ และสุดท้ายเขาก็จะพันธนาการไม่ให้ปังไปไหนเลยตลอดชีวิต
“แม่เชื่อว่าเรื่องนี้เราสองคนผิดทั้งคู่นะใหญ่ ปังผิดที่ไม่คิดจะฟังใหญ่ ใหญ่เองก็ผิดที่มีอะไรไม่พูดไม่อธิบาย ทั้งๆที่ต้องอธิบายมีโอกาสเยอะแยะแต่ก็ยังใจเย็น จนเรื่องมันออกมาแบบนี้ แล้วก็มานั่งเสียใจโทษคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยๆ แต่ไม่เคยคิดจะโทษตัวเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ปากบอกว่าตัวเองผิดอยากขอโทษแต่ในใจกลับปฎิเสธและโยนความผิดให้ทุกคน รวมไปถึงหนูปังด้วย แม่พูดถูกไหมใหญ่ ?”
ร่างสูงนิ่งสงัด จริงทุกคำที่แม่ของเขาพูด ... แม่ของเขาเป็นคนที่มองคนออกจากหน้าที่การงานที่ต้องพบเจอคนมากมายและแข็งแกร่งมากกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ที่เลี้ยงลูกเพียงคนเดียวมาตลอด 20กว่าปีที่ผ่านมา หลังจากที่พ่อของเขาประสบอุบัติเหตุและทิ้งพวกเขาและบริษัทเอาไว้เบื้องหลัง ใหญ่รู้ข้อนี้มาตลอด และหวังว่าสักวันเขาจะเป็นเสาหลักครอบครัว แต่ดูเหมือนตอนนี้เขาจะรู้สึกแล้วว่า เขามันก็แค่เด็กคนนึง เด็กที่จะไม่รู้จักโต และปิดกั้นการเรียนรู้ตลอดมา
“ผมควรทำยังไง” พี่ใหญ่พูดเสียงเบาหวิว ทุกอย่างที่เขาคิดเขาอ่านมันดูเด็กน้อยมากเมื่อเทียบกับผู้หญิงตัวเล็กๆตรงหน้า เผลอๆคนที่โตกว่าเขาอาจจะเป็นตัวเล็กน้องของเขาก็ได้
“รอไง ใหญ่ต้องรู้จักรอ รู้จักเรียนรู้ในความรักที่เอื้ออาทรกัน รอให้รู้จักความรักแบบผู้ใหญ่ ให้สมกับที่หนูปังจะฝากชีวิตไว้ได้”
“แต่…”
“แม่เชื่อว่าแม่ดูคนไม่ผิด หนูปังไม่ใช่คนโง่ เป็นเพียงคนที่เชื่อความรู้สึกมากกว่าเหตุและผล ในบางครั้งก็ซื่อจนน่ารำคาญและทำให้เราหัวเสียหลายต่อหลายครั้ง แต่หนูปังก็น่ารักไม่ใช่หรือไงตาใหญ่” ร่างสูงพยักหน้าอย่างจำยอม
เขาค่อยๆลุกขึ้น เดินขึ้นไปบนชั้นสองเงียบๆ เข้าไปในห้องของปังปังเจ้าหมูน้อยของเขาที่อยู่ติดกับห้องของเขา ผ้าปูที่นอนสีฟ้าสดใส เฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งด้วยสีขาวและสีครีมดูเรียบง่าย มองออกไปที่หน้าต่างมองเห็นท้องฟ้าอันสดใส ร่างสูงค่อยๆนั่งลงบนเตียงที่แสนจะคุ้นเคย ตาคมเหม่อมองไปบนฟ้าที่ว่างเปล่า ในใจที่เคยร้อนรุ่มเริ่มที่จะเบาบางลงวางพาสปอร์ทและตั๋วเครื่องบิน ที่ถือไว้แน่นอยู่ตลอดเวลาลงไว้ข้างกายก่อนจะล้มตัวลงใช้แขนข้างนึงหนุนศรีษะเอาไว้
มุมปากยกยิ้มเล็กๆเมื่อมองไปบนเพดานเห็นสติกเกอร์สะท้อนแสงรูปเสือและหมูตัวน้อยที่เคียงข้างกัน ไม่รู้ว่าเจ้าหมูดื้อเอาขึ้นไปติดเมื่อไหร่แต่มันน่ารักเอาซะมากๆ มันทำให้เขาผ่อนคลายและมั่นใจว่า ต่อให้เขาไม่บังคับจิตใจของปังปังเหมือนทุกครั้ง ในสักวันปังปังจะต้องกลับมาหาเขา ไม่ใช่เพราะปังรักเขา หรือ เขารักปัง แต่เพราะเรารักกันต่างหาก
“ถ้าคิดดูดีๆแล้ว พี่บังคับเรามาตลอดเลยนะปังปัง ....” พี่ใหญ่ยกแขนข้างซ้ายขึ้นก่อนที่แหวนสีเงินเรียบบนนิ้วนางจะสะท้อนกับแสงแดดอุ่นๆด้านนอก พราวระยับจนเขาต้องยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ... แหวนที่แทนตัวเองและปังปัง แหวนที่เขาทำให้ปังปังกับมือตัวเอง
“พี่ขอโทษ พี่จะรอ รอวันที่เรากลับมา และพี่จะไม่ทำให้มันเป็นแบบนี้อีก ...ถือซะว่าการรอคอยคือบทลงโทษของเราทั้งสองคนแล้วกันนะเจ้าหมูแดง” เขาพึมพำก่อนจะปิดตาลง พักผ่อนหลังจากที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน
ในเมื่อตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ เขาก็ทำได้เพียงรอคอยอย่างมีความหวัง ในวันข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้ ต่อให้สุดที่รักของเขาจะตัดสินใจยังไง คนหัวรั้นอย่างเขาก็จะไม่ฝื่นใจอีก ขอแค่อีกคนมีความสุข นั้นก็คือความสุขของเขาไม่ใช่หรือไง ใช่แล้ว ปังไม่เหมือนสุชาดา ไม่เหมือนมิ้นต์ ไม่เหมือนใครทั้งนั้น ... เพราะปังคือปัง เจ้าหมูตัวร้ายที่กล้าขโมยหัวใจของเสือร้ายจอมทรนงอย่างเขา
-ปัง-
“ป้าเล็กครับ”
ผมเดินลงมาด้านล่างเห็นป้าเล็กแม่บ้านคนไทยวัยกลางคนกำลังเดินผ่านมาพอดี โชคดีนะครับที่ป้าเบลจ้างคนไทยมาเป็นแม่บ้านไม่อย่างงั้นผมคงพูดกับเขาไม่รู้เรื่องแน่ๆ ว่าแต่ทุกคนไปไหน ทำไมเงียบจัง พี่อลัน ป้าเบล พ่อหายไปไหนกันหมดนะ ทั้งๆที่ฝนตกทั้งวันแบบนี้แท้ๆ
“หนูปังดีขึ้นแล้วเหรอคะ ดีจริงๆเลยนะคะ”
“แหะๆ ได้ยาดีนะครับ” ผมว่าและเดินไปหาป้าเล็ก เอาจริงๆตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากกินยาของพ่อเข้าไปในท้องก็ร้อนเหงือออกและตาสว่าง ไข้เข้ยคลายลงอย่างเห็นได้ชัด แต่อาจจะมีไออยู่บ้างนิดหน่อยปะปลายตามอาการ
“ว่าแต่หายไปไหนกันหมดครับเนี้ย” ผมถามป้าเล็กที่ยืนมองผมอยู่ยิ้มๆ
“คุณนายกับคุณผดุงออกไปซื้อของเมื่อกี้คะ ส่วนคุณอลันเห็นว่าจะไปซื้อขนมเจ้าอร่อยให้คุณปังนะคะ”
“ทั้งๆที่ฝนตกแปปนี้น่ะหรือครับ”
“คะ แหม พวกท่านๆไปรถยนต์กันไม่เป็นไรหรอกคะ อีกอย่างฝนซาแล้วด้วย ว่าแต่หนูปังเพิ่งหาย มากินซุปให้คล่องคอดีกว่านะคะ” ผมยิ้มรับก่อนจะโดนป้าเล็กลากเข้ามานั่งในห้องอาหารที่เมื่อเช้าลงมาหาพี่อลันให้พาไปหาตาแล้วทีนึง เฮ้อ ไม่คุ้นเคยเอาซะเลยกับบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม
“รอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวป้าไปตักซุปให้นะจ๊ะ”
ผมพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนที่ป้าเล็กจะหายเข้าไปในครัว เฮ้อ อยากได้โทรศัพท์ผมคืนจังอย่างน้อยก็ขอติดต่อตัวเล็กสักหน่อย หลังจากที่พ่อพูดมันก็ทำให้ผมเป็นห่วงพี่ใหญ่มาก ถึงจะยังไม่พร้อมที่จะเจอ แต่อย่างน้อยก็ขอรู้ก็ยังดีว่าตอนนี้พี่ใหญ่เป็นยังไงบ้าง เขาโอเคใช่ไหมเท่านั้นเอง ถ้าเค้ายังรักผมเหมือนที่พี่เค้าบอก เขาคงทั้งโมโหทั้งเป็นห่วงกันอยู่แน่ๆ หวังว่าเขาคงไม่รีบมาหิ้วผมกลับไปหรอกนะ งื้อ เฮ้อ นี้ผมหวังอะไรอยู่นะ
จริงสิ พี่อลันไม่อยู่นี้ …
“มาแล้ว อ้าวหนูปังไปไหนลูก”
“ปังขอไปนอนพักอีกสักพักนะครับ ขอโทษครับป้าเล็ก”
“อะ โอเคจ้า”
ตอบป้าเล็กเสร็จตัวผมก็รีบวิ่งขึ้นบันไดก่อนจะย่องไปห้องของพี่อลันที่อยู่สุดทางเดินทางขวามือ ก่อนจะกลั้นหายใจพึมพำขอโทษเบาๆและบิดลูกบิดเข้าไปในห้องของพี่อลัน ขอโทษนะครับพี่อลัน ผมอยากได้โทรศัพท์ผมคืนจริงๆ ไม่มีเจตนาจะล้วงล้ำพื้นที่ของพี่เลย
“ว้าว ห้องสวยจัง”
ผมอุทานออกมาเบาๆเมื่อเปิดเข้าไปเห็นห้องของพี่อลันที่ตกแต่งด้วยสีขาวและสีน้ำเงินเข้มดูสดใสและน่าค้นหาเหมือนพี่อลันเลย พี่อลันจะเก็บโทรศัพท์ผมไว้ตรงไหนนะ โต๊ะลิ้นชักหัวเตียงหรือเปล่านะ นึกได้ผมก็รีบเดินไปหามันทันที อ่ะ ไม่มีอะ มีแต่พวกนาฬิกากับพวกเครื่องประดับเล็กๆน้อยเอง หรือว่าอยู่ตรงโต๊ะทำงานตรงมุมห้องนะ
แก๊ก แก๊ก
“ล็อกอะ” น่าสงสัย เจ้าลิ้นชักนี้น่าสงสัย พี่อลันเอาของมีค่าใส่ไว้ข้างเตียงแต่กลับไม่ใส่โทรศัพท์ผมไปด้วย แล้วลิ้นชักนี้ก็ล็อก ผมปล่อยมือจากลิ้นชักนี้ และก้มลงไปค้นในลิ้นชักอื่นๆ พร้อมกับชั้นหนังสือที่วางเอาไว้อย่างเร่งด่วน งื้อ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนขี้ขโมยเลย แต่ผมแค่จะเอาของๆผมคืนเองนะ
“อยู่ไหนนะ” แย่ชะมัด แค่โทรศัพท์เครื่องเดียวพี่อลันเอาไปวางไว้ไหนนะ เฮ้อ …
หาตรงไหนก็ไม่เจอ ... ผมถอยหายืนกอดอกกลางห้องก่อนจะมองไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ผมเพิ่งค้นไปและหาอะไรไม่เจอนอกจากเสื้อผ้าราคาแพงของพี่อลัน ...จริงสิหลังตู้หรือเปล่านะ แล้วพี่อลันจะเอาโทรศัพท์ของผมไปไว้ทำไมบนนั้น ช่างเหอะ ก็หาทุกซอกทุกมุมแล้วมันไม่เจอนี้หน่า …
“ฮึบ ระวังตกนะ” ไม่มีใครเตือนผมหรอก ผมนี้แหละเตือนตัวเอง โต๊ะทำงานของพี่อลันถูกมาเป็นบันไดให้ผมขึ้นไปบนหลังตู้ได้ ขอโทษนะครับพี่อลัน แงงงงงงงงงงงง อ่ะ ... กุญแจล่ะ
พอไม่เจอโทรศัพท์ก็ต้องลงมาจากหลังตู้และนั่งลงบนเก้าอี้ที่ลากมา พิจารณากุญแจดอกเล็กๆในมือมันดอกเล็กเกินกว่าจะเป็นกุญแจบ้านละนะ ...หรือว่าจะเป็น … กุญแจลิ้นชักโต๊ะทำงาน ต้องใช่แน่ๆเลย
“ขอโทษนะครับพี่อลัน ขอดูแปปนึงนะ” ขอโทษพี่เขาเสร็จผมก็รีบเดินไปที่โต๊ะทำงานและจ่อกุญแจที่ชิ้นชักสรุปมันเข้ากันได้พอดีเป๊ะ งื้อออออออออออออ ปังขอโทษ!
แก๊ก …
ผมค่อยๆกลั้นใจเปิดลิ้นชักหลังจากที่ไขปลดล็อกมันได้ …. ไม่มีครับ ไม่มีโทรศัพท์ของผม ... มีแต่รูปของผม ... ทั้งนั้นเลย ...
“ปัง ทำอะไรในห้องพี่”
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
“อ่ะ พี่อลัน! ขะ ขอโทษครับ ๆ ผะ ผม ...”
ยะ แย่แล้ว พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขายืนหน้าบึ้งมองมาที่ผม มือทั้งสองข้างถือถาดขนมปังที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วอยู่ด้วย … ผมรีบปิดลิ้นชัดก่อนจะถอยหลังกรูไปติดกำแพงห้อง ฮืออออออ ผมต้องโดนด่าแน่ๆที่เข้ามาในห้องไม่ได้รับอนุญาต ผมยังถูกจับได้อีก ถ้าผมเป็นโจร คงเป็นไอ้โจรอ้วนโง่งี่เง่าแน่ๆ ...แต่ที่ช็อกกว่าก็รูปผมนี้แหละ ไม่ใช่รูปที่มาถึงที่นี้แล้ว แต่เป็นรูปของผมที่อยู่เมืองไทยต่างหาก …
“เห็นแล้วสินะ เฮ้อ ปังลงไปรอพี่ด้านล่าง เดี๋ยวพี่ตามไป”
“คะ ครับ …”
“โทรศัพท์เราอยู่ที่พี่นี้แหละ ไม่ต้องไปหาที่ไหน” พี่อลันพูดในขณะที่ผมเดินผ่านก่อนจะยื่นถาดขนมปังมาให้ผมถือผมไม่ทันมองหน้าพี่เค้าเพราะไม่กล้าจะสบตา ก็ไอ้ปังมันมีความผิดอยู่นี้ครับ ทดแทนด้วยไขมันผมได้ไหม จะได้ไม่โกรธผม งื้ออออออ
พอลงมาด้านล่างผมก็เดินมานั่งที่โซฟาห้องรับแขก มองไปรอบๆไม่เห็นใครสักคน ขนมปังตรงหน้าผมก็หอมฉุยจนอดใจไม่ไหวต้องหยิบขึ้นมากิน ... ว๊าว ไส้นมอันนี้อร่อยจังเลย ...
พรึบ !
กล่องสีดำถูกวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าผม ด้วยความตกใจขนมปังรสสตอเบอรี่อันที่ 2 เกือบติดคอหมดแหนะ ดีนะที่มือใหญ่ยื่นแก้วนมอุ่นๆมาให้ผม เลยรอดตายไป
“ขะ ขอบคุณครับ แล้วก็ขอโทษที่เอ่อ ... เข้าไปให้ห้องพี่อลันโดยไม่ได้รับอนุญาติ” ผมเงยหน้ามองพี่อลันก่อนจะหลบตาลงมองมือตัวเองที่ถือขนมปังค้างเอาไว้
“หึ หายดีแล้วซนนะเราเนี้ย”
เขาว่าและนั่งลงข้างๆผมใช้มือหนาวางหัวของผมไม่มีความรู้สึกโกรธรู้สึกเคืองแต่อย่างใด ... ผมก็โล่งอก แต่มันแปลกๆเลยทำให้ปฎิกิริยาร่างกายสั่งบอกให้ผมถอยห่ายจากพี่เขา มือหนาชะงักเมื่อผมถอยห่าง ตาสีฟ้าของเขามองมาที่ผมเชิงหยอกล้อ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังเอื้อมไปหยิบกล่องมาวางบนตักของผม และปิดกล่องออกให้ผมดู ผมชะเง้อลงไปมองก่อนจะเอ๋อทันที เมื่อเห็นว่ารูปของผมทั้งนั้นที่อยู่ในกล่อง ทั้งแต่เป็นไอ้อ้วนน่าเกลียดตอน ม ต้น – ม ปลาย จนเข้ามหาลัยและรูปของผมกับพี่ใหญ่ ตัวเล็กอีกเป็นจำนวนมาก ... เหมือนเขารู้จักผมมากกว่าตัวผมเองด้วยซ้ำไป
“พี่ไม่ใช่โรคจิต ไม่ต้องกลัว หึหึ ขยับเข้ามา พี่จะเล่าให้เราฟังความจริงให้ฟังเอง”
ผมเม้มปาก ก่อนจะขยับหน้าและขยับเข้าไปหาพี่อลัน เขาใช้แขนแกร่งของตัวเองวาดมากอดผมเอาไว้ ทำให้เรานั่งแทบจะเกยตักกัน ถึงจะเขินๆ แต่เขาก็พี่ชายผม และเขาก็ดีกับผมตลอดผม ผมไม่คิดว่าเขาจะทำร้ายผมหรอกนะ
“หึหึ คุณตาน่ะนะ นิสัยปากแข็ง อคติสูง แต่จริงๆท่านใจดี ท่านส่งคนตามเราตลอดนั้นแหละปัง คอยสอดส่องตลอดเวลา แต่ไม่ให้ความช่วยเหลืออะไร เพราะอคติที่มีมากกว่าแค่นั้นเอง พี่เห็นเราตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน”
“ผมไม่รู้” ผมส่ายหน้าไปมา มองภาพของเด็กตัวอ้วนคนนึง ในชุดพละของเด็กอนุบาล ...
จะว่าไปผมก็น่ารักดีนะ มองไปอีกภาพในมือพี่อลันเป็นภาพที่ผมในชุด นักเรียน ม ปลาย กำลังถูกเพื่อนแกล้ง ... อ่ะ มีนายเสาร์ด้วย หึ หมาบ้าเอ้ย! ตอนนั้นยังไล่แกล้งผมอยู่เลย มาถึงตอนนี้เปลี่ยนเป้าหมายไปแกล้งตัวเล็กต่อ แถมยังรักเพื่อนผมอีก ทุเรศชะมัดเลย ฮิฮิ
“หน้าที่ถูกส่งต่อให้คุณแม่ คุณแม่ของพี่อยากจะไปหาเราตั้งนานแล้วปัง แต่ท่านไม่มีความกล้าพอ พี่เคยขอแม่ไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ท่านไม่อนุญาต จนถึงวันนี้ วันที่พี่ได้เจอกับน้องของพี่ … บอกตรงๆไม่ใช่สภาพที่พี่ปลื้มสักเท่าไหร่ หึ ว่าแล้วเชียวว่าไอ้หมอนี้มันไม่ซื่อ” พี่อลันโยนภาพของผมที่นั่งกินข้าวและอีกหลายๆภาพของผมและพี่ใหญ่อยู่ด้วยกัน เขาดูโมโกแล้วด้วย ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาสีฟ้า ก่อนจะบีบแขนของเขาเบาๆ เขายิ้มให้ผมและหอมหน้าผากผมอย่างอ่อนโยน … เขินชะมัด
“พี่ขอโทษที่ทำให้เรากลัวนะปัง แต่พี่ไม่คิดที่จะทำร้ายเราเลย พี่อาจจะเป็นพี่ชายที่หวงน้องไปหน่อย แต่กับไอ้หมอนี้พี่ไม่ยอมจริงๆนะปัง ... อยู่ที่นี้ไหม พี่จะหามหาลัยดีๆให้ อยู่กับเราที่นี้นะปัง” ผมเม้มปากและก้มหน้าส่ายหัวไปมา ... ที่นี้ไม่ใช่ที่ของผม …
“พี่ครับ ทุกอย่างของผมอยู่ที่เมืองไทยครับ … ภาพของพี่ ไม่ใช่แค่ทำให้ผมรู้ว่าพี่และป้าเบลคอยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา ...แต่ผมยังรู้อีกด้วยว่า ผมควรที่จะฟังพี่ใหญ่บ้าง เพราะเราสองคนผ่านอะไรด้วยกัน มาเยอะเหลือเกินครับ”
ผมพูดตามตรง … พี่อลันชะงักไปนิดนึงก่อนจะก้มลงมามองผมอีกครั้ง ตาสีฟ้าหม่นลงไปในทันที ผมขอโทษ ... แต่ภาพพวกนี้มันเตือนให้ผมรู้ว่า ผมรักพี่ใหญ่มากแค่ไหน เราควรจะคุยกัน ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรลงไป ... ความรักของเราไม่ใช่เรื่องตลกๆ ที่คนๆนึงจะหายมาเงียบๆ และปล่อยให้อีกคนคิดไปเองคนเดียว ถึงพี่ใหญ่จะทำผิดและเกิดอะไรขึ้น เราควรที่จะเปิดใจคุยกันก่อน ... ถึงแม้ปลายทางเป็นยังไงก็ตาม
“หึ ก็ได้ครับ แต่พี่จะให้โทรศัพท์เราพรุ่งนี้ หลังจากที่ไปเยี่ยมคุณตาเสร็จสิ้นแล้ว ตกลงไหมครับ”
“... ฮะ” ผมพยักหน้าอย่างจำยอม ก่อนที่พี่อลันจะลุกขึ้นเอารูปไปเก็บ แต่ผมขอรูปหนึ่งใบเอาไว้ เขาถอนหายใจนิดนึงก่อนจะตกลง ... มันเป็นรูปของผมกับพี่ใหญ่ ในวันที่เรายิ้มให้กัน ดูแล้วอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย ...
.
.
.
เช้าตรู่ของวันนั้น ผมตื่นขึ้นมาดวยความกระปี้กระเป่า แต่ก็ยังสายกว่าพี่อลันกับป้าเบลและพ่อผดุงที่ลงมาก่อนแล้ว เราช่วยกันจัดอาหารเครื่องดื่มสำหรับปิกนิค และอุปกรณ์สำหรับทำความสะอาดป้ายหินของคุณตา รวมไปถึงดอกไม้หลากหลายตระกูลที่ล้วนแต่เป็นสีขาว สีที่คุณตาของผมชอบ เมื่อจัดเตรียมเสร็จก็นั่งกินข้าวพูดคุยกันสารพัดเรื่อง ไม่พ้นเรื่องของผมที่ป่วยจนงอแง และดื้อกับพี่อลัน แถมยังขี้อ้อนร้องไห้ไม่หยุดด้วย ทำให้ผมอายแทบซุกหน้าลงไปใต้โต๊ะเลย ในตอนสายๆ เราทั้งหมดขึ้นรถตู้ที่จอดเตรียมไว้โดยมีพี่อลันเป็นคนขับ ป้าเบลนั่งข้างๆ ส่วนผมและพ่อนั่งด้านหลัง ส่วนป้าเล็กก็อยู่ที่บ้านเพราะเห็นว่าจะมีเอกสารงานของพี่อลันมาส่งที่บ้าน
เรามาถึงโบส์ถนอกเมืองของศาสนาคริสต์ พื้นที่สงบที่พระเจ้าสรรสร้าง และขับเลยไปอีกหน่อยก็จะเป็นสุสานของชาวคริสต์ที่เงียบสงบบนเนินเขา ปูด้วยพื้นหญ้าสีเขียวขจีชุ่มไปด้วยไอแดดอ่อนๆ ที่ไม่ร้อนจนเกินไปนัก แท่นหินสลักชื่อถูกเรียงรายกันดูสวยงาม แต่กลับดูวังเวงและลึกลับ และสำหรับผมมันหดหู่จนผมอยากจะร้องไห้เลยละ
“เดินตามพี่มานะครับ”
พี่อลันในเสื้อสูทสีดำไม่ต่างจากผมและพ่อ ส่วนป้าเบลใส่ชุดกระโปรงสีดำเรียบร้อย เดินจูงผมไปเงียบๆ เราเดินผ่านแท่นหินน้อยใหญ่ บางแท่นก็มีดอกไม้สดๆวางอยู่และบางแท่นก็เหมือนขาดการชำระล้างมานาน ทำให้ฝุ่นขึ้นเต็มไปหมด จนมาหยุดยืนอยู่ที่แท่นหินแท่นหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ผลิดอกผลิใบสง่างาม
“ไหว้ตาสิหนูปัง”
“ครับ … สวัสดีครับคุณตา” ผมขานรับป้าเบล ก่อนจะหันมาคุกเข่า พร้อมๆกับพ่อที่คุกเข่าลงเหมือนกัน พี่อลันกับป้าเบลพอเห็นผมทำก็ถอยหลังออกไปยืนห่างจากเราเล็กน้อย เหมือนจะปล่อยให้เราทั้งสองคน ได้พบปะกับคุณตาเพียงลำพัง
“พ่อครับ… ผมผดุงนะครับพ่อ ...คนที่พ่อเกลียดนักหนา ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไง แต่ผมรักลูกสาวของพ่อ ผมรักปลายครับพ่อ ...ถึงแม้ผมจะดูแลเธอไม่ได้ ทำให้เธอตาย ...แต่ผมก็ดูแลลูกของเราอย่างดีนะครับ พอจะทดแทนบาปกรรมของผมได้บ้างไหมครับ ผมขอโทษครับ ผมทำได้เพียงเท่านี้ ... ผมขอโทษครับที่ไม่เคยไปกราบเท้าพ่อ ผมขอโทษครับ”
ผมเม้มปากกลั้นน้ำตา มองภาพของพ่อผดุงชายร่างผอมบาง ก้มลงกราบแทบดินตรงหน้าหลุมศพของคุณตา และก้มอยู่อย่างงั้นไม่ยอมเงยขึ้นมา ทำให้ผมต้องจับไหล่ของพ่อและค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น พ่อของผมไม่มีน้ำตา แต่สีหน้าไม่ดีนัก เขาค่อยๆลุกขึ้นและเดินถอยหลังออกไป พี่อลันกับป้าเบลต่างปลอบใจพ่อผมอยู่เงียบๆจากทางด้านหลัง ผมมองแท่นหินที่สลักชื่อของคุณตานิ่ง ... หวังฉาน เล็ง ... คุณตาของผมชื่อเล็ง ...
“ตาเล็งครับ ผมปังเองนะครับ หลานชายของตา ที่ตาไม่เคยเห็นหน้า ผมมาหาตาแล้วนะครับ คุณตาฮะ อย่าโกรธพ่อกับแม่เลยนะ พวกท่านรักกันจริงๆ นะครับ คุณตาเกลียดคนจนหรือครับ ทำไมถึงไม่ชอบพ่อผดุง พ่อผดุงเป็นคนดีมากๆ ที่ปังโตมาอ้วนท้วนสมบูรณ์แบบนี้เพราะพ่อผดุงนะครับ”
ใบไม้ไปนึงหล่นมาจากต้นไม้ใหญ่ลงบนมือของผม ก่อนที่สายลมจะหอบเอากลิ่นของดอกอะไรสักอย่างมาปะทะกับจมูกผม กลิ่นของมันหอมๆเย็นๆ ได้กลิ่นแล้วจิตใจสงบเหลือเกิน ตอนนี้ความหวาดกลัวสถานที่ของผมไม่หลงเหลือแล้ว แต่กลับรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูกเลย ...
“คุณตาครับ … ปังรักคุณตานะครับ ขอโทษที่เราทำให้คุณตาผิดหวังแล้วผิดหวังอีก แต่ปังเชื่อว่า ตอนนี้คุณตาคงอยู่กับคุณแม่ของปังบนสวรรค์ใช่ไหมครับ ... ปังสัญญานะครับถ้าปังโตขึ้น ปังจะรวยๆ และทำให้พ่อผดุงแข็งแรงมีความสุข ถึงเวลานั้น... ผมจะกลับมาหาคุณตาอีกนะครับ ปังรักคุณตามากๆเลยนะครับ แม่ครับ ถ้าแม่ฟังปังอยู่กับตา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงปังนะครับ ปังจะเข้มแข็งให้มากๆ ปังจะไม่อ่อนแออีกแล้ว” ผมพูดจบก็บรรจงวางช่อดอกไม้สีขาวไว้หน้าหลุมศพ ก่อนจะจูบลงที่แท่นหินอย่างแผ่วเบา และก้มลงกราบอีกครั้ง
“ปังขอขมาในทุกสิ่งที่เราทำให้คุณตาเล็ง ไม่สบายนะครับ ” ผมพึมพัมพูดก่อนจะเหยียดยิ้มเมื่อตนเองรู้สึกถึงสายลมที่พัดผ่านไปรอบๆตัว ... ปังว่าปังรับรู้นะครับตา ...ขอบคุณที่รักผม และติดตามผมตลอดมา ต่อจากนี้ หลานของคุณตาจะไม่อ่อนแอแล้วครับ …
เมื่อไหวคุณตาเสร็จ ผมกับพี่อลันต่างช่วยกันทำความสะอาดแท่นหินของคุณตา ส่วนคุณพ่อและป้าเบล ก็เดินไปที่รถเอาของปิคนิคมาปูใต้ลมเงาต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ ... ผมเห็นมีคนมาไหว้ญาติเหมือนกันสองถึงสามครอบครัว พวกเขาดูอัธยาศัยดีไม่ต่างจากคนไทย ยิ้มหัวเราะทักทาย แบ่งปันอาหารแลกเปลี่ยนกันมากมาย ภาษาอังกฤษที่ผมพอจับใจความได้แต่ไม่มากนักทำให้ผมมึนงง มีคนถามมาทีต้องให้พี่อลันช่วยแปลให้อีกที ถึงจะกินข้าวกันที่สุสานแต่เราก็ไม่ได้เอะอะโวยวายกันจนเสียงดังรบกวนใครมากนัก และผมไม่แน่ใจว่าเขาให้เข้ามากินได้หรือเปล่า แต่พี่อลันบอกว่าเป็นประเพณีของบ้านไปแล้วว่า 1 ปีจะต้องมากินข้าวพร้อมตา 1 ครั้ง
ตอนบ่ายแก่ๆ เมื่อตะวันเริ่มจะทอแสง เราพากันกลับบ้าน แต่พอพี่อลันส่งป้าเบลและพ่อผดุงเสร็จ ก็ขับรถพาผมออกมาจากบ้านอีก ผมไม่รู้ว่าเขาจะพาผมไปไหน ได้แต่นั่งเงียบๆมาตลอดทาง คิดถึงเรื่องของวันนี้เงียบๆ และนึกย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องของพี่ใหญ่ ที่แวบเข้ามาในหัว ในคืนนั้นที่เราสองคนทะเลาะกันหนักมากๆ ... เรามีอะไรกัน แต่ผมไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าเขินตรงไหน หรือว่าน่าประทับใจอะไร เพราะมันเหมือนผมทำลงไปด้วยความประชดพี่ใหญ่ และพี่ใหญ่ก็ทำลงไปเพราะต้องการเพียงที่จะเหนียวรั้งผมเอาไว้ ... มันเจ็บปวด จนผมไม่อยากที่จะคิดถึงมันเลย ...
“ถึงแล้วครับ” เสียงของพี่อลันปลุกสติของผมให้กลับมา ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆไม่ให้คนตัวใหญ่ข้างๆเห็น เขายิ้มให้ผมเหมือนแสงตะวันที่ใกล้จะตกทางด้านหลังเลย
ผมพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูลงไปยืน มองออกไปตรงหน้าเห็นเป็นทะเลสาบน้ำสีฟ้าสดใส รอบข้างเรารายล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่หลากสี ดูมีชีวิตชีวา ใต้พื้นท้องฟ้ายาวเย็นแบบนี้ทำให้ทะเลสาบตรงหน้าผมเป็นสีส้มนวลไปทั้งท้องน้ำ มองออกไปเห็นสะพานใหญ่เชื่อมระหว่างสองฟากของทะเลสาบเอาไว้ สดชื่อจังเลย
“ทะลสาบกริฟฟินครับ” พี่อลันเดินมายืนข้างผมก่อนจะพูดขึ้นผมหันไปพยักหน้าให้และหัวเราะเบาๆ เพราะพี่อลันส่งสายไหมสีชมพูมาให้ เขาแอบไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย ผมรับมาอย่างไม่ปฎิเสธ อิอิ เด็กไม่ควรปฎิเสธของที่ผู้ใหญ่ให้สินะ
“ถ้าปังกลับไปไทยแล้วจะทำยังไงต่อไป”
“ปังจะไปคุยกับพี่ใหญ่ครับ และคงกลับไปอยู่ที่บ้านหลังเก่าของเราพ่อลูก ส่วนเรื่องเรียน คงไม่มีปัญหา ปังคงต้องอยู่ให้ได้ เพราะเรื่องส่วนตัว ปังจะไม่เอามาปนกับการเรียนเพราะพ่อผดุงเหนื่อยมามากพอแล้วครับ” ผมตอบเสียงอ้อมแอ้มก้มหน้ากินสายไหมในมืออย่างที่กลัวมันจะหลงลงไป พี่อลันวางมือลงบนศรีษะผมเอาจะขยี้เบาๆและพูดออกมาบ้าง
“พี่สนับสนุนให้ออกมาจากบ้านหลังนั้นนะครับ แต่ไม่สนับสนุนให้กลับไปอยู่บ้านตัวเอง ... พี่จะให้เราไปอยู่บ้านพี่ที่กรุงเทพ ถึงมันจะไม่ใหญ่มากนัก แต่รับรองเรากับพ่ออยู่กันได้สบายเลยละ”
“แต่ …”
“ถ้าปังปฎิเสธพี่ พี่จะไม่ให้ไอ้นี้คืน” ผมตาวาวขึ้นทันทีที่เห็นพี่อลันชูโทรศัพท์ของผมขึ้นมาให้ดู เขาเลิกคิ้วเชิงถามผมเลยต้องจำยอมและพยักหน้ารับเป็นการสัญญา เขาจึงยื่นโทรศัพท์ให้กับผม ผมรับมากุมเอาไว้พร้อมๆกับสายไหม อย่างเด็กหวงของ ... ตัวเล็กกลับไปบ้านเราคุยกันนะ ...
“แล้วจะกลับวันไหนครับ”
“ปังลามาได้แค่ อาทิตย์เดียวครับพี่อลัน”
“หึหึ งั้นพรุ่งนี้เก็บของนะ”พี่ชายผมพูดพร้อมกับโยกศรีษะผมไปมาอย่างถือสนิท ผมหัวเราะเพราะจักกะจี้หดคอหนีคนขี้แกล้งที่ใช้มืออีกข้างมาแหย่ที่คอของผมไม่เลิก
“...อ่อ ไม่ใช่แค่ของเรานะ ของพี่ด้วย”
“ฮืม ?” ผมชะงักกลื่นน้ำลายเหนียวลงคอฝืดๆ ถึงแม้จะเป็นคำพูดธรรมดาๆ แต่มันทำให้ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
“ไม่ต้อง งง ... พี่จะไปกับเราที่เมืองไทย”
แหงะ …
=========================
กลับมาแล้วจ้า คึคึ นานไปนิดหน่อย แต่ก็ยังมาเร็วกว่าครั้งที่แล้วนะ เง้อออออ
คิดถึงกันไหม ทั้งปังปังและพี่ใหญ่กำลังเรียนรู้ในความรักแบบผู้ใหญ่กันอยู่ มาคอยติดตามกันต่อนะคะ
เรื่องสุสาน เค้าไม่แน่ใจว่าบรรยายได้ถูกหรือเปล่าเพราะส่วนตัวไม่เคยไป ถ้าผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะคะ
รักทุกคนนะคะ เลิฟ ติชมได้นะคะ :katai5:
(http://images.forstudent.com/0/78q.jpg)
เอารูปปังปังกับพี่ใหญ่มาฝากคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
รวมไปถึงคนนี้
(http://images.forstudent.com/0/78r.jpg)
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สุดท้ายฝากนิยายเรื่องใหม่ของเค้าด้วยน๊า
พ่อของแม่ ต้องเปนคุณตา ไม่ไช่คุณปู่นะค่ะ จุ้บ จุ้บ
แก้ไขเรื่องปู่ - ตาแล้วนะคะ ซอรี่ อิอิ จุ๊บๆ :katai4: :katai5:
❌ 守ります มาเฟียลูกแหง่ ❌ (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=51669.0)
สอบถาม ติดตามข่าวสาร พูดคุย กันได้ที่เพจนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
[/color]
-
เราเบื่อมือที่สามที่มาแนวหวังดีของทุกเรื่องไม่เว้นเรื่องนี้555+
..
ขอบคุณค่ารออ่านจนตี 1
-
พี่ใหญ่สู้ๆ มีตัวมารกลับมาพร้อมปังด้วยอีก เฮ้อออ
-
เข้าใจกันสักทีเถอะ รอนานแล้วเนี่ย
-
ปังน่าจะอยู่นานๆ หน่อย พี่ใหญ่จะได้คลั่งมั่งอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่ใหญ่และน้องปังสู้ๆนะ :mew1:
-
พ่อของแม่ ต้องเปนคุณตา ไม่ไช่คุณปู่นะค่ะ จุ้บ จุ้บ
-
ดูท่ารอบนี้พี่ใหญ่ต้องพิสูจน์ตัวเองบ้างแล้ว
-
ดราม่าก็มา...
-
กร๊ากกกกกกด พี่อันจะไปแสดงอิทธิฤทธิ์ที่ไทยแล้ว
พี่หวงน่องนี่น่ากลัวที่สุด
พี่ใหญ่จะทำยังไงน้ออออ รอตอนต่อไปน้าา
-
ครั้งนี้พี่ใหญ่รับศึกหนักซะแล้ว
-
จัดการเลยพี่อันนนน สนุกมากจ้ารอตอนต่อไปนะคะ :hao3:
-
งานหนักแน่พี่ใหญ่
-
เบื่อบุคคลที่3ที่เข้ามามีส่วนร่วมกับความสัมพันธ์ของ2คนนี้มากจนเกินไป
แล้วอันจะกลับไทยกับปัง ให้เดาว่าไปถึงคงน่ารำคาญมากแน่ๆ
จะหวังดีแต่ทำไมต้องทำตัวน่ารำคาญ อย่างยึดโทรศัพท์ครั้งที่แล้ว คือเพื่อ?
ลดบทบาทหน่อยเถอะ
-
ในที่สุดปังก็ยอมที่จะคุยกันก่อน แต่แว่พี่ชายสุดหวงกลับมาด้วยนี่สิ
งานนี้จะมีต่อยไหมล่า คือไม่รู้จะเชียร์ใครดี พี่ใหญเรตติ้งตกหนักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: ดีใจจ้ะ ที่ได้เจอน้องปังกับพี่ใหญ่อีกครั้ง ตอนนี้ความรักของทั้งคู่เดินมาถึงทางแยกแหละ ว่าจะเดินกันต่อหรือว่าจะแยกกันเดินยังไงขอให้ความรักของทั้งสองจะนำทางแยกนี้มาบรรจบกันอีกครั้งน่ะ รับรองกลับคราวนี้พี่ใหญ่ได้ดิ้นอีกแน่ ๆ เพราะมีอันฟาร์กลับไปด้วย แรกเริ่มต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ ว่าเป็นหนุ่มใหม่ :katai3: ปังปังงวดนี้ต้องปลดแอกตัวเอกแหละ งานนี้ต้องเดินไปพร้อมกันน่ะ อย่าเป็นช้างเท้าหลัง :o8:
-
เอาเเล้ววววววววว อิพี่ใหญ่ ใจขาดแน่
-
กลับมาแล้วคุยกันดี ๆนะ ใหญ่ห้ามดุน้องปังเด็ดขาดไม่งั้นจะให้อัลฟาร์มารับปังไปอยู่ด้วยจริง ๆ นะ! o6
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai5:
ติดธุระเรื่องเรียนนะคะ อาจจะมาต่อให้ช้ามากหน่อย 55555
แต่แอบมาเม้าส์มอยว่าตอนหน้าเราจะวางเรื่องเครียดมาย้อนหลังวันวาเลนไทน์ ครั้งแรกของพี่ใหญ่และปังปังกันก่อน
เป็นตอนพิเศษนะคะ (คิดไว้แล้วยังไม่ได้พิม มัวแต่ยุ่งๆอยู่) :katai4:
คิดถึงนะคะ จุ๊บๆ
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยน๊าาาา :katai2-1:
❌ 守ります มาเฟียลูกแหง่ ❌ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51669.0)
เพจติดตามข่าวสารคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
ตามสบายเลยจ้า ยังไงก้อรอติดตามอยู่แล้วจ้า :mew1:
-
พี่ใหญ่แย่แน่ ฝ่าด่านพี่เมียให้ได้นะ 55555
-
สวัสดีคะ คิดถึงทุกคนจังเลย คิดถึงปังปังกันไหม 55555 :katai5:
เรื่องนี้จะอัพอีก 1-2 วันนะคะ กำลังพิมพ์อยู่เน้อ ต้องพิมพ์และทำงานไปด้วย :mew1:
รักและคิดถึงทุกคนนะคะ ช่วงนี้ฤดูกาลสอบด้วย ตั้งใจอ่านหนังสือ และสู้ๆไปพร้อมๆกันนะ :katai3:
เจอกันเร็วๆนี้คะ ไม่นานเกินรอ เลิฟๆ :3123: :L2: :กอด1:
ปล ตอนหน้าปังกับพี่ใหญ่จะเจอกันแล้ว
ปล 2 มีตัวละครใหม่ :hao3:
ฝากเพจนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
:sad11: จะรอน้าาา
-
{CH 46 อึดอัดหรืออบอุ่น}
*** แจ้งเปลี่ยนชื่อ จากอันฟาร์ เป็น อลัน คะ
-ตัวเล็ก-
ครบหนึ่งอาทิตย์ที่ปังปังหายไป เฮ้อ อ่อ นี้ผมตัวเล็กเองนะไม่ใช่ที่ไหน ตัวเล็กแสนน่ารัก มีสามีชื่อเสาร์ ไอ้หมาจอมเจ้าเล่ห์นั้นแหละ อย่างที่ผมบอกไว้บรรทัดบนนั้นแหละครับ ปังปังหายไปครบอาทิตย์แล้ว ผมรู้ว่าปังอยู่ ออสเตรเลียแต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหน เมื่อหลายวันก่อนเห็นไอ้เสาร์คาบข่าวมาบอกว่าพี่ใหญ่บ้าคลั่งจะออกจากห้องให้ได้และคนกากๆอย่างมันก็ไม่สามารถห้ามพี่ใหญ่ได้ แต่โชคดีที่แม่ผมคุณนายขี้แกล้งไหวพริบดีเรียกพี่ใหญ่ไปคุยเลยสงบลงหน่อย พี่ใหญ่ตอนนี้เลยดูครึมๆเหมือนตอนที่ยังไม่เจอปังปัง ไม่สิ ผมว่าหนักกว่าเก่าอีก ไม่พูดไม่คุยเล่น ไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้นยิ่งกว่าท่อนซุงที่ลอยน้ำอีก … เฮ้อ ไอ้คนเฝ้าดูมันทรมานใครจะเห็นใจตัวเล็กบ้างเนี้ย
“ไอ้เล็กกินข้าว”
“ไม่หิวอะ หยุดบังคับกันสักทีได้ไหม”
ผมบอกไอ้เสาร์ที่ยื่นจานข้าวที่ผมเขี่ยไปเขี่ยมาอยู่นานเข้ามาใกล้ผมเข้าไปอีก ผมถูกไอ้หมาลากมากินข้าวตอน 3 ทุ่มกว่าๆหลังจากที่เคลียงานเสร็จที่ร้านหมี่เกี้ยวหน้าซอยสุดโปรดของปังปังกับผม มาทีไรผมอนุญาตให้ปังกินสองชามทุกที เพราะผมก็สวาปามไปสามจานเหนาะๆ ปังยังชมผมเลยว่ากินเก่งตัวบวมขึ้น แต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมดีใจหรอกนะ ตัวบวมๆนะตัวบวม แต่หลังจากที่ปังปังหายไปแบบไม่ค่อยดีนัก ก็ทำให้น้ำหนักผมลงฮวบ ตัวกลับมาตัวเดิมเลย ฮือออ เล็กยอมอ้วนนะ ปังกลับมาเหอะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะตึงเครียดกว่านี้ เล็กเป็นห่วงงงงงงงง
“ไอ้พี่ใหญ่ก็บ้า ไอ้ปังก็บ้า มึงจะบ้าไปอีกคนเหรอไง”
“อย่ามาหยาบคายนะไอ้บ้า”
หน่อยแหนะมาว่าคนอื่นได้ยังไง ใช่สิ ไอ้บ้าเสาร์ไม่ได้เครียดแบบผมนี้ ผมกลัวปังจะไปแบบไม่กลับมาอีกแล้วกลัวว่าพี่ใหญ่จะไม่กลับมาร่าเริงอีกแล้ว แต่ผมก็รู้ดีนะ ว่าทุกอย่างของปังอยู่ที่นี้ แล้วเขาจะต้องกลับมา โง่จริงๆ ถ้าเป็นเล็กนะ เล็กไม่ยอมให้ยัยบ้านั้นทำแบบนั้นกับแฟนหรอก ตายเป็นตายสิ กล้านอกใจกันก็ต้องเจอกันสักหน่อย จะต่อยให้หน่อยหงายทั้งอีตัวผู้อีตัวเมียนั้นแหละ เชอะๆ
“เออๆจะทำอะไรก็ทำ แต่กินก่อน แล้วอย่าเสือกเขี่ยผักทิ้งนะไอ้แมว”
“เสาร์ เจอนางนั้นบ้างไหม”
“นางไหนละ นางสาวหรือว่านางใน” ผมอยากจะบิดๆจมูกโด่งๆของคนตรงหน้าให้เบี้ยวไปเลย ไม่รู้ไปรักมันได้ยังไงคนเจ้าเล่ห์อย่างนี้ หล่อก็หล่อถูกสเป็คดีหรอกแต่เรื่องหยาบคายกับนิสัยเกรียนๆกวนบาทานี้เป็นของแถมที่เล็กไม่ปลื้มเลยให้ตายสิ
“ตลกเหรอ นางมิ้นต์โรคจิตอ่ะ ที่จ้องจะแย่งผัวชาวบ้านอ่ะ!” ผมตวาดลั่นจนโต๊ะข้างๆหันมามอง ทำไมละ ก็จะแย่งผัวจริงๆอ่ะ ผัวใครไม่ผัวมาผัวเพื่อนเล็ก บ้าหรือเปล่า อย่าให้พ่อเจอนะจะโชว์คาราเต้สายดำให้ช้ำไปทั้งตัวเลย หึ
“โอ้ย เบาๆ นี้มึงเป็นผู้ชายนะไอ้พูดจาแบบนั้นได้ยังไงไอ้เล็ก” ไอ้เสาร์ทำหน้าตาเลิ่กลั่กตาเจ้าชู้ของมันเบิ่งกว้างก่อนจะกัดฟันพูดกับผม หึ ผู้ชายแล้วไง ก็ผู้ชายอย่างผมนี้แหละที่ด่าผู้หญิงไร้ยางอายแบบนั้น ทำไมละ ถึงผมเป็นผู้ชายผมก็มีสามี แถมไม่ได้แย่งใครด้วย ทำไมผมจะด่าไม่ได้ !
“ทำไมอ่ะ จะเรียกมีอะไรหรือเปล่า นางมิ้นต์ๆๆๆๆๆๆ อุ๊บ”
“แดกเข้าไปสิหมูแดงมึงเนี้ย พูดมากฉิบ” ผมย่นหน้าเคี้ยวหมูแดงที่ถูกยัดเข้ามาในปากและบ้วนเอาผักคะน้าที่เสียบติดมาด้วยทิ้ง ไอ้หมานี้พูดไม่จำว่าผมไม่กินผัก ไม่ชอบกินผัก และไม่อยากกินผักด้วย ผมมันสัตว์กินเนื้อ จำไว้ด้วยยยยยยยย!!!
เสาร์พาผมไปเดินเล่นที่ตลาดหลังข้างมหาลัยที่คึกคักไปด้วยนักศึกษาที่ต้องการหารายได้เสริมและนักท่องราตรีหาของกินตอนกลางคืนผมไถตังเจ้าบ้าไปเยอะเหมือนกันได้ทั้งของกินของใช้น่ารักๆมาเต็ม ผมแอบเห็นตุ๊กตาเสือตัวนึงขนาดท่อนแทน แต่ที่ทำให้ผมแทบใจละลายเพราะเจ้าเสือขนปุยกำลังนอนกดหมูตัวอ้วนสีขมพูน่ารักน่ากอดอยู่ด้วย … ทำผมจิ้นไปไกลเลยละ เฮ้อ แต่น่าเสียดายที่เจ้าเสือจอมเชื่องกลายเป็นเสือดุโหดร้ายไปแล้ว ส่วนเจ้าหมูก็หายสาบสูญไป … เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออ
“อยากได้เหรออย่างมึงต้องตัวนี้” เสียงกระซิบข้างหูทำให้ผมหันไปมองก่อนจะเผลอหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเจ้าแมวหมู ตุ๊กตาที่เหมือนแมวหวัก ตาโตหน้าตาเจ้าเหล่ สีขาวทั้งตัวมีลายด้านหลังเหมือนเต่าทองแต่เป็นสีเทาและสีส้ม ขนนุ่มนิ่ม รู้สึกจะอยู่ในการ์ตูนเรื่องนัตสึเมะนี้แหละแต่ผมจำชื่อไม่ได้หรอกไม่ได้ดูมานานแล้ว น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
“อยากได้อ่ะ ตัวเท่าไหร่เหรอ”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูไม่ซื้อให้หรอก เปลือง”
“เดี๋ยวซื้อเอง! ตัวนี้เท่าไหร่ครับ” ผมยื้อเอาเมี้ยวตัวโตมาอุ้มไว้ ก่อน
“500 จ้า”
“แพงจัง ลดหน่อยสิครับ”
“นี้ครับป้า”
“เอ๊ะ ไหนบอกไม่ซื้อไง”
“ขื่นให้ผมซื้อกลับไปคงงอนกูแย่”
“พูดจาให้มันเพราะๆไม่ได้หรือไงนะ”
ผมบ่นไม่จริงจังมากนัก กอดเจ้าตุ๊กตาเมี้ยวเอาไว้ก่อนที่เจ้าของมือหยาบๆแต่ก็อบอุ่นพอใช้ได้จะจับมือผมและจูงเดินต่อไป เอาจริงๆ ไม่ใช่ผมไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มต้นแปลกๆ ในวันนั้นที่โรงพยาบาลที่หมอนั้นจูบผม มันก็แค่ประชดปังกับพี่ใหญ่เพราะหมอนี้ชอบปังปัง แต่ไม่รู้ตัวว่าชอบพอโดนพี่ใหญ่ปาดหน้าเค้กไปก็เลยหัวเสีย ต่อว่าผมเองที่ประหลาดดันไปหลงกับจูบแรกที่แสนประหลาดนั้นได้ ทำให้เกิดเป็นความรู้สึกที่ประหลาดขึ้น จากนั้นเรื่องราวความรักประหลาดๆของผมกับนายเสาร์ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างกะทันหันนั้นแหละครับ ผมไม่คิดมากหรอกนะเรื่องนี้หมอนี้เคยชอบปัง ใครๆก็ชอบปังทั้งนั้นแหละ เพราะปังอบอุ่นและนิสัยดี แถมยังน่าค้นหาและน่าแกล้ง เพราะถึงยังไง คนที่ปังรักก็คือพี่ใหญ่ และตอนนี้ คนที่หมอนี้รัก ก็คือผม ตัวเล็กยังไงละ หึหึ
จะว่าความรักของผมมันประหลาด แต่ผมว่าของปังและพี่ใหญ่ประหลาดกว่าเห็นๆนะ คิกๆ เอาเถอะๆ เอาแต่เม้าคนอื่นอยู่นั้นแหละ เฮ้อ … เมื่อไหร่ปังจะกลับมานะ เล็กคิดถึงจะตายแล้ว ของเล็ก แค่ความรู้สึก แต่พี่ใหญ่ของเล็กนะสิ จะตายจริงๆแล้ว ปังรู้ไหม …
“พี่อลัน!!!”
เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ … ผมชะงักขณะที่เสาร์พาผมมาเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ลานจอดรถของตลาดที่อยู่ติดกับรั้วมหาลัย ก่อนจะหันไปมองตามเสียง ด้วยปฎิกิริยาตอบสนอง ผมรีบผลักนายเสาร์ให้ไปหลบหลังมุมกำแพงที่เพิ่งเดินผ่านมาทันที คนที่เดินผ่านมาผ่านไปต่างมองด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครเจ้ามาจุ้นวุ่นวายให้รำคาณใจ ลองเข้ามายุ่งสิ พ่อจะขบหัวให้กลับบ้านไม่ถูกเลย
“โอ้ยอะไรเนี้ย!”
“เงียบๆ และถือตุ๊กตาด้วย” ผมยื่นตุ๊กตาในมือให้นายเสาร์ถือเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆชะเง้อออกไปมอง …
ปะ ปัง ปังปังของผมจริงๆ ด้วย ดะ ดีใจ ดีใจจะตายอยู่แล้ว ในที่สุดปังก็กลับมา แต่พอมองดีๆแล้ว … โธ่ … แค่อาทิตย์เดียวเองทำไมปังถึงผอมลงไปอย่างงั้นละ ถึงจะไม่ได้ผอมแบบที่ผมตั้งใจเอาไว้แต่คาดว่าคงลงมาไม่ต่ำกว่า 5 โลแน่ๆ เพราะน้ำหนักลงหรือเปล่านะ ทำให้เพื่อนตัวโตของผมดูน่ารักขึ้นยิ่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตผ้าบางสีดำกับกางเกงขาสั้นสีขาวกับรองเท้าผ้าใบสีเทาที่ดูก็รู้ว่าปังไม่ได้ซื้อเองน่ารักจังเลยอยากให้พี่ใหญ่ได้เห็นจังเลย
“คิก ปังทำท่าตลกอีกแล้ว”ผมแอบขำนิดๆเมื่อปังปังทำหน้าฉงนกับคนในรถ เก๊งคันหรูสีดำที่ติดฟิมล์ค่อนข้างหนาที่จอดอยู่ตรงหน้าผมไม่ห่างมากนัก มันใกล้พอที่จะให้ผมได้ยิน แต่ผมมองไม่ค่อยชัดว่าใครกันที่อยู่ด้านใน ก่อนจะทำท่ากระวนกระวายโบกมือไปมา
ประตูรถอีกฝั่งก็เปิดออก พร้อมกับร่าง … หล่ออะไรเบอร์นั้น … ร่างสูงพอๆกับพี่ใหญ่ขาวสะอาดหมดจดทุกตารางนิ้วในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีฟ้าแขนสั้น กางเกงสแล็กสีขาวสะอาดกับใบหน้าที่คมชัดไปทุกสัดส่วนตามฉบับคนต่างประเทศ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนกับผมหยักโศกสีข้างฟาง แล้วรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั้นมันอะไร!!!!!
“ไปครับพี่อยากไปเดินด้วย”
“แต่ว่า …”
“ไปครับ ไม่ดื้อสิ”
“อ่ะ! อย่าจับหัวปังนะ!!!!!!” ผมรีบกระโจนออกไปดึงมือหนาๆที่บังอาจมาแตะต้องเพื่อนของผมออกก่อนจะมองคนตัวสูงที่ยืนค้ำอยู่อย่างไม่เกรงกลัว! ปังของพี่ใหญ่ ของพี่ใหญ่เท่านั้นเล็กไม่อนุญาติให้ใครแตะต้อง!!!!
“ตัวเล็ก …เสาร์”
.
.
.
-ย้อนเวลากลับไปเช้าก่อนเหตุข้างต้น-
ให้ตายสิ อาการแบบนี้มาเยื่อนผมอีกแล้ว มึนงงกับเวลาและอากาศไปหมดเลย เจ็ทแล็คครั้งแรกในชีวิตผม ความจริงผมน่าจะเป็นตอนไปออสเตรเลียด้วยแต่บังเอิญตอนนั้นคงไม่สบายอยู่เลยไม่สบายซับซ้อนไม่ได้ เฮ้อ … ผมกลับมาไทยแล้วครับเพิ่งถึงเมื่อคืนตอนเที่ยงคืน พ่อผดุงและผมถูกพี่อลันยัดใส่รถแท็กซี่ทันทีที่มาถึง และพาเราสองพ่อลูกมาที่บ้านหลังนี้ของพี่อลัน ตามที่ตกลงกันเอาไว้ ผมยังไม่มีโอกาศได้สำรวจบ้านนี้เท่าไหร่เพราะกลับก็อาบน้ำนอนเลยไม่ได้สนใจอะไรกันเพราะอาการมึนๆงงๆกันทั้งสองพ่อลูก เกือบแล้วที่จะนอนไม่หลับเพราะเวลาไม่ตรงกับที่ต่างประเทศ แต่ในที่สุดด้วยความเพลียที่สะสมมาจากการนั่งหลังขดหลังแข็งบนเครื่องบินอยู่หลายชั่วโมง ผมก็หลับไปในที่สุด ภายในห้องนอนที่แสนนุ่มสบายที่พี่อลันจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
และก็ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าควรจะตื่นดีไหมในเวลาสิบโมงเช้าตอนนี้ แต่เสียงกุกกักๆ ด้านล่างก็ทำให้ผมอยู่นิ่งไม่ได้ เลยต้องลุกขึ้นมานั่งมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในห้องขนาดไม่เล็กหรือไม่ใหญ่เกินไปนักพอๆกับหอพักที่ผมอยู่อาจจะกว้างกว่านิดหน่อยด้วยซ้ำละมั้ง บนเตียงเดียวสีขาวสะอาดที่อยู่ชิดกำแพงด้านหน้าต่างที่เปิดรับลมจากด้านนอก ม่านสีฟ้าที่พลิ้วตามลมอยู่ทำให้ห้องดูอบอุ่นไปเลย อีกด้านมีตู้เสื้อผู้ โต๊ะทำงาน และ ทีวีเครื่องเล็กๆตั้งอยู่รวมไปถึงเครื่องปรับอากาศที่ติดอยู่บนเพดาน แต่ห้องนี้กลับ พัดลมเครื่องสูงที่ทำหน้าที่ของมันยามเช้าที่ได้ดีบวกกับลมเย็นๆที่พัดจากด้านนอกทำให้อากาศโปร่งโล่งสบายเลยละ
เสียงนกร้องจากด้านนอกทำให้ผมรู้ว่าผมกลับมาถึงไทยแล้ว กลับมาถึงแผ่นดินเกิดที่ผมแอบหนีออกไปมา ต่อไปนี้ผมจะไม่หนีอะไรอีกแล้ว ผมต้องคุยกับพี่ใหญ่ให้รู้เรื่อง ถ้าหาก … เขายังรักและไม่ได้ตั้งใจกับเหตุการณ์นั้นจริงๆ ผมจะไม่สงสัยอะไรในตัวเขาอีก และพร้อมกับให้อภัยทุกอย่างรวมไปถึงขอโทษที่ทำแบบนี้ด้วย แต่ทุกอย่างก็ต้องอยู่ในคำว่าพอดีและขอบเขตที่ผมวาดเอาไว้ตั้งแต่แรก แต่ถ้าในทางกลับกัน ทุกอย่างก็คงต้องจบ เพราะผมและเขาก็เหมือนเดินบนเส้นทางคู่ขนานด้วยกันทั้งคู่ เขามีทุกอย่าง ส่วนผมก็ด่อยทุกอย่าง นั้นยังคงเป็นความจริงที่ชัดเจนละนะ ในจุดๆนี้ผมคงไม่หาว่าใครผิดว่าใครถูก เพียงแต่ต้องการความชัดเจนและความจริงเท่านั้น เพราะสำหรับผม พี่ใหญ่นั้นดีกว่าผู้ชายทุกๆคน … อยู่แล้ว คิดถึงจัง เจอหน้าเราจะพูดอะไรกับเขาเป็นคำแรกดีนะ …
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คะครับ” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้น
“สวัสดีครับ ผมชื่อปาล์มนะครับเป็นเพื่อนบ้านของพี่อลัน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
พะ เพื่อนบ้านเหรอ แล้วเพื่อนบ้านขึ้นมายิ้มหน้าแป้นตรงหน้าผมได้ยังไง ผมหัวเราะแห้งๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปยกตรงหน้าของผู้ชายที่สูงพอๆกับผมแต่เพียวบางและดูแข็งแรงกว่าผมเยอะ เขามีใบหน้าที่ดูไร้เดียงสา ตาโตเหมือนไข่เป็ดที่ยิ้มจนตาหยีกับจมูกที่เรียวรับกับปากสีอ่อนกำลังยิงฟันขาวครบ 32 ซีกมาทางผม ผมสีหม่นเขียวที่ยาวซอยสั้นเปิดข้างเซตขึ้นไปอย่างเฮี้ยวๆกับหูที่เจาะอยู่หลายรู แต่ก็อยู่ในชุดนักศึกษา ที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาคงอยู่รุ่นๆเดียวกับผมนี้แหละ
“เอ่อ ผมชื่อปังครับ”
“เรียนอยู่ที่ไหนเหรอ” เขาพูดไปหัวเราะ ทำให้ผมยิ้มๆเพราะเพิ่งสังเกตว่าปาล์มมีไฝ่เม็ดเล็กๆที่ริมฝีปากด้วย ดูท่าจะปากจัดหน้าดู
“มหาลัย XXX ปี2 ครับ”
“อ่อๆ รุ่นน้องดิกูอยู่ ปี 3 มหาลัยรัฐบาล YYY ว่าแต่ไม่เคยรู้เลยนะว่าพี่อลันมีน้องด้วย”
“เอ่อ…” ผมควรบอกไหมว่าผมก็เพิ่งรู้ว่ามีพี่ชายเหมือนกัน
“ทำอะไรกันสองคน ปาล์มพี่ให้ขึ้นมาตามปังไม่ใช่มาป่วน” เสียงของพี่อลันดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะมายืนช้อนหลังปาล์มที่กำลังคุยถูกคอกับผมอยู่ จนเจ้าหัวจิ๊ปากอย่างหมั่นเขี้ยวและหันไปตบปุ๊บๆเข้าที่อบแกร่งของพี่ชายผม สองคนนี้สนิทกันดีจริงๆเลยน้า
“โธ่ อย่าเข้มนักเลยพี่ แค่ทำความรู้จักเพื่อนใหม่เท่านั้นแหละนะ พี่เองนั้นแหละคิดจะกลับก็กลับบ้าหรือเปล่า”
“หึหึ ลงไปด้านล่างเลยไอ้แสบ” ปาล์มทำหน้าเบื่อก่อนจะวิ่งลงบันได้ไป ผมชะเง้อมองตามก่อนจะหัวเราะออกมาอย่าเสียไม่ได้ พี่ปาล์มดูเปิ่นๆยังไงไม่รู้ แต่ผมก็ไม่มีสิทธิไปว่าคนอื่นเขาเท่าไหร่หรอกนะ ฮ่าๆๆ
“ดีขึ้นหรือยัง” มือหนาวางลงบนหัวของผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มและคว้าเอามือของเขาลงก่อนจะค่อยๆปล่อยให้มันกลับไปแนบตัวของเขาตามเดิม
“ครับ เดี๋ยวได้ออกกำลังอีกหน่อยคงปรับตัวได้”
“ดีแล้ว งั้นรีบอาบน้ำลงไปทานข้าวนะ วันนี้เราต้องจัดบ้านกัน”
“ครับผม” โชคดีแล้วที่วันนี้ไม่มีเรียน ผมคงมีเวลาพอที่จะกลับไปเคลียปัญหา รวมไปถึงอุปกรณ์เสื้อผ้านักศึกษาด้วย เฮ้อ … หวังว่ากลับไปหอแล้วจะไม่โดนพี่ใหญ่ขยำหรอกนะ ยิ่งเหมือนเสืออยู่ …คิดแล้วก็เสียวสันหลังชะมัด คงโกรธและเป็นห่วงผมน่าดู เตรียมใจเอาไว้ได้เลยปังเอ้ยยยยยย!
“เป็นอะไร”
“ปะ เปล่าครับ”
“ถ้าไม่อยากกลับไปก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จัดการให้” เขาทำท่าจริงจัง จนผมต้องยกมือห้าม พี่อลันเป็นพี่ชายที่ดี ในบางทีก็ดีเกินไป ถ้าผมไม่ห้ามเอาไว้คงจัดแจงทุกอย่างไม่เสร็จสรรพหมดแล้วแน่ๆ ผมอาจจะเป็นเด็กออซซี่ไม่ได้กลับมาไทยแล้วก็ได้
“มะ ไม่ครับ … ผมอยากกลับ เพราะผมจะไม่หนีปัญหาอีกแล้ว”
“หึ โอเคครับ เอาละเจ้าอ้วนไปอาบน้ำได้แล้วครับ” เขาหัวเราะนิดๆก่อนจะผลักหลังให้ผมเดินเข้ามาในห้องและประตูห้องก็ปิดเหมือนเดิม ผมยืนอยู่กลางห้องคิดอะไรอยู่สักพักก็เดินไปค้นเอาผ้าขนหนูและเสื้อผ้าง่ายๆในกระเป๋าเดินทางขึ้นมาเดินเข้าห้องน้ำไป
“ปังๆ กินข้าวกันๆ”
ยังไม่ทันที่ผมจะเดินลงบันไดลงไปสุด เสียงร่าเริงของพี่ปาล์มก็ดังขึ้น กลิ่นส้มตำไก่ย่างลอยมาเตะจมูกผมซะแทบหัก และก็จริงๆ เพราะตอนนี้พี่ปาล์ม พี่อลัน และพ่อ กำลังนั่งล้อมวงกันบนพื้นบ้านกลางห้องรับแขกที่เฟอร์นิเจอร์ด้านหลังวางอยู่ระเกะระกะ คาดว่าเพิ่งยกลงมาจากรถ และยังไม่ได้จัดให้เข้าที่เท่าไหร่นัก ผมยิ้มให้ทุกคนก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆพ่อของผมขนาบข้างด้วยพี่ปาล์ม
“พ่อโอเคนะ”
“สบายมาก” ผมยิ้มให้พ่อหลังจากถามสารทุกข์สุขดิบเรียบร้อย ก่อนจะหันไปมองพี่ปาล์มที่ตอนนี้หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับหน้าแดงๆของพี่ชายผมที่หน้าเปลี่ยนสีไป
“อ่อนวะ กินเผ็ดก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ตลกมากนักไอ้ลิง”
พี่ชายผมหัวเราะไม่ออกได้แต่หยิบน้ำกระดกเข้าปากอย่างเสียมิได้ ส่วนคนที่ดูร่าเริงเพราะสามารถแกล้งคนได้ ก็จกข้าวเหนียวกินต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สา ผมยิ้มๆก่อนจะก้มลงกินอาหารไทยที่ห่างหายไปกว่าสัปดาห์โดยมีพี่ปาล์มคอยชวนคุยนั้นคุยนี้จนผมและพ่อแทบไม่เป็นอันกินเลยละ
โดยสรุปแล้ว พี่ปาล์มเป็นลูกคนสุดท้อง มีพี่ชายอีกหนึ่งคนชื่อปายซึ่งแต่งงานมีลูกแฝดไปแล้วอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ชื่อลุงหลงและป้าผิง เป็นเพื่อนของพี่อลันที่นานๆทีจะมาไทยเพื่อทำธุรกิจร้านอาหารที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนไว้ และอีกหลายต่อหลายเรื่องเลยที่พี่ปาล์มเล่าให้เราฟังทั้งตอนแรกที่เจอกับพี่อลันที่ย้ายมาอยู่ใหม่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว และไปๆกลับๆไทยอยู่ปีละ 2-3 ครั้ง หรือจะตอนที่ตัวเองแกล้งสาวาซาบิลงไปในอาหารหหลอกให้พี่อลันกิน ทุกอย่างล้วนเป็นวีรกรรมที่แสบทรวงทั้งนั้น พี่อลันเองก็แก้เผ็ดด้วยการเข็กหัวไปโป๊กใหญ่ๆ ล้วนเป็นเวลาสั้นๆในทุกๆปีที่สองคนนี้ได้แกล้งได้หยอกกันแต่ก็ดูสนิทสนมกันมากๆเลยละ
ตลกดีเหมือนกันได้นั่งฟังเรื่องราวของใครสองคน และสุดท้ายก็นั่งคิดถึงใครอีกคนที่อยู่ไม่ไกลแต่ยังไปหาไม่ได้เพราะยังไม่รู้ชะตากรรมว่าจะออกหัวหรือออกก้อยในอนาคต
หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ ทุกคนก็เริ่มช่วยกันจัดบ้านโดยผมถือโอกาสสำรวจบ้านไปด้วย บ้านที่ผมอยู่ตอนนี้เป็นบ้านเดี่ยว ปูนสองชั้นที่ตั้งติดกับกำแพงบ้านหลังข้างๆ แต่เป็นบ้านหลังสุดท้ายเลยมีอานาเขตให้ทำสวนได้ พี่อลันกับพ่อจึงตกลงกันเอาไว้ว่าจะจัดสวนและแอบไปหลบวางแผนในสวนหลังบ้านกัน ส่วนผมและพี่ปาล์ม ก็อยู่จัดของภายในบ้านชั้นล่าง ซึ่งแบ่งเป็นห้องครัว ห้องนั่งเล่น และห้องทำงานเล็กๆที่ตั้งอยู่ใกล้ๆห้องนั่งเล่น เวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายโมงกว่าๆป้าผิงที่เพิ่งกลับมาจากขายของที่ตลาดก็เข้ามาช่วยเราจัดบ้านด้วยอีกแรก ซึ่งอาสาทำมื้อเที่ยงให้เราฝากท้องกันอีกด้วย
กว่าจะจัดบ้านเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปกว่าบ่ายสี่โมงกว่าๆ ทุกคนต่างหลบอากาศร้อนมาภายในห้องรับแขกที่จัดเสร็จสรรพ ซึ่งผมจัดวางโซฟาไว้ติดพนังอีกฝั่งแบ่งพื้นที่ให้ TV และเครื่องอำนวยความสะดวกอื่นๆอีกมากมาย ป้าผิงเองก็ยกน้ำแตงโมมาให้เราแก้กระหายกันหลังทำงานเสร็จ ส่วนพ่อของผมก็ขอตัวไปพักในห้องของตัวเองบนชั้น 2 เหมือนกัน
“เดี๋ยวพี่มานะ” หลังจากพักกันหายเหนื่อยพี่อลันก็ขอตัวขึ้นไปคุยโทรศัพท์ที่ดังขัดจังหวะการพักผ่อน ทำให้ในห้องรับแขกมีผมกับพี่ปาล์มอยู่ด้วยกัน 2 คน
“อ๊า ได้ออกกำลังกายรู้สึกดีชะมัด”
“พี่ปาล์มครับ”
“ว่า ?”
“พี่มีที่ชาร์จของ XXX รุ่น XXX ไหมครับ”
“ก็มีน่ะนะทำไมเหรอ”
“เอ่อ ผมขอยืมหน่อยได้ไหมครับพอดีว่า … ผมทำของตัวเองหาย แค่ไม่นานหรอกครับ”
“อ่อ ได้ดิ งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้” พี่ปาล์มลุกขึ้นเดินออกจากบ้านไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมสายชาร์จแบต ผมยิ้มร่าก่อนจะก้มหัวขอบคุณและขอตัวขึ้นมาบนห้องของตัวเองทันที ผมหยิบเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในลิ้นชักขึ้นมาและเสียบชาร์จทิ้งเอาไว้ด้วยความดีใจ เพราะว่าแบตหมดมานานเลยกว่าจะติดก็คงต้องใช้เวลา
ผมตั้งใจจะติดต่อตัวเล็กตั้งแต่อยู่ที่ออสเตรเลียแล้วแต่ไม่มีโอกาส เพราะเดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้บ้างที่ไม่เป็นใจ เดี๋ยวพี่อลันยึด
โทรศัพท์บ้างละเดี๋ยวแบตหมด สารพัดจะเป็นอุปสรรค จนวันนี้ผมคงได้คุยกับตัวเล็กสักที … เฮ้อ งีบสักพัก ไว้ตื่นขึ้นมาค่อยโทรก็ได้ละมั้ง … จนแล้วจนรอด ผมก็ทิ้งกายลงอย่างเหน็ดเหนื่อยบนเตียงหนาและหลับไปในบ่ายแก่ๆของวันนั้น รอกันอีกสักนิดนะครับพี่ใหญ่ …
“เอาละ”
ผมตื่นมาในช่วง 6 โมงเย็น อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็มานั่งจ้องโทรศัพท์ที่เปิดขึ้นมามีทั้งข้อความไลน์ เฟชบุ๊ก หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่คิดว่าชีวิตนี้จะมี ทั้งมิสคอลอีกไม่ต่ำกว่า 100 สาย แต่เหมือนว่าพักหลังๆมานี้พี่ใหญ่จะไม่โทรเท่าไหร่ อย่างมากก็วัน2-3สาย มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆและก็ไม่กล้าที่ต่อสายหาใครทั้งนั้นเพราะกลัวว่าคนที่รับสายจะพูดอะไรก่อนเป็นคำแรก เลยปิดเครื่องเก็บลงกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ที่พร้อมจะเผชิญกับความจริงที่อยู่ตรงหน้า
“ทำอะไรจ้ะพ่อ”
พ่อที่ทำลังก้มๆเงยๆกับไมโครเวฟในห้องครัวอยู่เงยขึ้นมามองผมที่เดินเข้าไปช่วยแกแกะแกงถุงเทใส่ชามกระเบื้อง และเอาเข้าเตาไมโครเวฟให้ เห็นละก็สงสารแกนะครับ เหมือนยังปรับตัวไม่ได้เลย เฮ้อ หรือว่าผมจะพาพ่อกลับไปอยู่บ้านเก่าดีนะ อย่างน้อยท่านก็ยังมีเพื่อนคุยบ้าง แต่บ้านหลังนั้นก็เก่าแล้วผมกลัวว่าพ่อจะล้มไปอีกถึงจะเป็นบ้านของพ่อและแม่ แต่ตอนนี้พ่อของผมก็สำคัญที่ไม่ใช่เหรอ ท่านก็แก่ลงทุกวันแล้วแท้ๆ …ครั้นจะกลับบ้านพี่ใหญ่ก็คงไม่ใช่ที่… ทำไมผมถึงรู้สึกเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง จัดการอะไรไม่ได้เลยสักอย่างนะ …
“พี่อลันไปไหนจ้ะ” ผมถามขึ้นหลังจากที่ยกกับข้าวกับปลาสองสามอย่างมาวางบนโต๊ะทานข้าวก่อนจะเดินกลับไปคดข้าวใส่จานทั้งของตัวเองและของพ่อ
“เห็นมันบอกว่าจะไปดูร้านอาหารมันหน่อยคงกลับดึกๆ … เอ็งจะมานั่งกินข้าวกับข้าทำไมไอ้ปัง”
“อ้าว ก็…” ผมงงไปหมด อะไรกันเหมือนพ่อกำลังจะไล่ผมเลย
“เฮ้อ ข้ากินคนเดียวได้ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก อย่างข้าไม่เหงาง่ายๆหรอกไอ้ปัง เอ็งมีอะไรจะไปจัดการก็ไปเถอะ ก่อนที่จะค่ำไปมากกว่านี้”
ต่อด้านล่าง
-
“แต่ …”
“ก่อนที่ไอ้ลันจะกลับมาและจะไม่ได้ไป”
“งั้นหนูไปก่อนนะพ่อ อยู่คนเดียวได้นะ พ่อจำเบอร์หนูได้ใช่ไหม จำวิธีใช้โทรศัพท์ได้ใช่ไหม”
“เออๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นแค่ข้าตะโกนไอ้ปาล์มขี้คุยมันก็หูผึงมาแล้วละ เอ็งจะไปไหนก็ไปเถอะ อ่อ ฝากบอกไอ้ใหญ่ด้วย ไว้ว่างๆมากินข้าวฝีมือข้าอีกนะ” ผมฝื่นหัวเราะก่อนจะรีบเดินออกมาจากบ้าน อดไม่ได้ที่จะหันหลังกับไปมองพ่อที่นั่งอยู่ในบ้านคนเดียว … บางทีไม่นาน พ่อคงจะปรับตัวได้ แต่ถ้าพ่อผมเอ่ยปากสักนิดว่าต้องการอะไร หรืออยากอยู่ที่ไหน … ก็คงดีกว่านี้
จนแล้วจนรอด ผมก็พาตัวเองมานั่งอยู่บนแท็กซี่จนได้ ตื่นเต้นชะมัดเลยกลัวว่าพี่อลันรู้และจะโกรธหรือเป็นเรื่องใหญ่และอีกมุมกลัวว่าการที่ไปเจอจะทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง กลัวเสียตะคอก กลัวการดุด่าว่ากล่าว กลัวการเสียใจ กลัวการจะพบเจอ กลัวทุกอย่างเลย… ใจผมเต้นตุ๊บตั๊บๆ เหมือนจะหลุดออกมา … และกลัวที่สุดคือกลัวว่าพี่ใหญ่จะเสียใจและไม่ให้อภัยกับการที่ผมหายไป มันสับสนไปหมด ในใจของผมตอนนี้ความโกรธมันสลายกลายเป็นความวิตกแทนแล้ว ในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน ครอบครัว พี่ใหญ่ มิ้นต์ เพื่อน ทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาซะตรงนี้และหันหลังให้กับทุกอย่างทิ้งและเริ่มต้นใหม่เหมือนเกมที่ถ้าไม่พอใจก็รีเซตและเริ่มใหม่ได้
แต่นี้คือชีวิต … ชีวิตที่มีทั้งความทรงจำที่สวยงามอบอุ่นและความทรงจำที่มืดมน เหมือนจุดพีคในชีวิตที่ผมสับสนไม่รู้จะไปข้างหน้าหรือข้างหลังดี … เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้และเกลียดทุกอย่างที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ … อยากกลับไปในวันที่ผมกับพี่ใหญ่ยังดีกันอยู่จริงๆ … ไม่ชอบแบบนี้เลย …
ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาลูบๆคลำๆก่อนจะตัดสินใจเปิดเครื่องขึ้น ไม่นานไฟหน้าจอก็สว่างและฟังซ์ชั่นก็เริ่มทำงานทำกลไกของมัน โปรแกรมไลน์ถูกเปิดเป็นอับดับแรก ผมเริ่มอ่านข้อความในกลุ่มของภาคก่อน และก็โล่งใจเมื่อเห็นว่าไม่มีงานอะไรที่เป็นชิ้นโตๆ มีบางคนเข้ามาไถ่ถามถึงผมบ้าง แต่ตัวเล็กก็เป็นฝ่ายตอบไปแทน ต่อมาก็คือข้อความของเสาร์ ล้วนแต่เป็นถ้อยคำเถื่อนๆด่าทอบ้างแช่งบ้าง ไล่ให้กลับมาบ้างตามสไตล์ ต่อมาก็ถึงตัวเล็ก สติกเกอร์รัวมาสารพัดอารมณ์ ทั้งอ้อนวอนทั้งขู่เข็น แต่สองสามวันหลังมานี้แอบส่งรูปของกิน กับข้าวของเครื่องใช้ประโคมหน้าประโคมผิวเซ็ตใหม่ที่ซื้อมาให้ผมดูพร้อมบอกสรรพคุณประหนึ่งว่าผมเห็นและต้องรีบวิ่งกลับมาหาอย่างงั้น และคนสุดท้ายดูข้อความที่ขึ้นเตือนแล้วประมาน 30 กว่าข้อความ … พี่ใหญ่
‘มึงอยู่ไหนถ้าไม่กลับมาอย่าหาว่ากูไม่เตือน’
‘อยู่ไหนวะ!!!!!!’
‘เมื่อไหร่จะกลับคิดถึง อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม’
‘ปัง พี่ขอโทษกลับมาเถอะนะ พี่ขอโทษจริงๆ เราคุยกันหน่อยได้ไหมครับ ..’
‘วันที่ 4 แล้วนะที่หายไป เป็นยังไงบ้างวะไอ้หมู กูจะบ้าตายแล้วมึงรู้ไหม เมื่อไหร่มึงจะกลับมาสักที กูไม่ได้มีอะไรกับมิ้นต์จริงๆ ในวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ทุกอย่างที่เห็นไม่ใช่เรื่องจริง ขอโทษที่ไม่ได้อธิบายตั้งแต่แรก ขอโทษจริงๆ เราคุยกันหน่อยเถอะนะ ขอร้อง อย่างน้อยก็ติดต่อกลับมาบ้าง …พี่รักเรานะปัง รักปังคนเดียวแบบที่รักใครไม่ได้อีกแล้ว’
“ฮึก” ผมสะอื้นออกมาและรีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว ผมไล่อ่านไปทีละอันจนมาหยุดอันสุดท้ายของเมื่อวัน 2 วันก่อน และหลังจากนั้นก็ไม่มีข้อความมาอีกเลย ข้อความทุกข้อความสะท้อนอารมณ์ของพี่ใหญ่ที่โกรธผมมากในตอนแรก และจากความโกรธก็ค่อยๆกลายเป็นความเป็นห่วง … เจ็บจังเลย
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“อ่ะ … พะ พี่ใหญ่”
ผมทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ๆโทรศัพท์ในมือผมสั่นอย่างกับเจ้าเข้าและโชว์เบอร์ที่คุ้นเคยขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว … ยะ แย่แล้ว พะพี่ใหญ่ เบอร์พี่ใหญ่จริงๆนั้นแหละ เอายังไงดีจะรับหรือไม่รับ หรือจะ …. อ้าวดับไปแล้วเฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย
ครืดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก โทรมาอีกแล้ว!!!! ยะ แย่แล้ว ๆๆๆๆทำไงดี … จริงสิ ผมต้องคุยนี้หน่านั้นคือเหตุผลที่ผมกำลังจะไปที่หอพักตอนนี้ … ผมสมควรจะรับ … รับแล้วควรจะพูดยังไงดีละ … เขินจังแฮะ ให้ตายสิผมสับสนในอารมณ์ไปหมดแล้วนะ!!!! เอาละ เข้มแข็งปัง … ปังจงเข้มแข็ง
“ฮะ ฮะ ฮัลโหล”
“…”
“พะพี่ใหญ่ครับ”
“อยู่ไหน” เสียงทุ้มต่ำที่ผมจำได้ดี ถามกลับมาเบาหวิว…
พี่ใหญ่ พี่ใหญ่จริงๆนั้นแหละ ผมไม่อยากทะเลาะแล้ว ผมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เจ็บปวด ผมยังทำให้ทุกคนเจ็บปวดไปกับผมด้วย ทั้งพี่ใหญ่ ตัวเล็ก เสาร์ เพื่อนๆ และไหนจะคุณแม่ของพี่ใหญ่ และพ่อของผมอีก ฮึก ไม่เอาแล้ว อย่างน้อยถ้าผมได้คุย ทุกอย่างถ้ามันจะออกหัวหรือออกก้อยก็ขอให้มันชัดเจนไปเลย ทุกอย่างจะได้เคลีย ฮึก ผมไม่อยากได้ยินเสียงเจ็บปวดของพี่ใหญ่แบบนี้อีก ไม่เอาแล้ว
“… ฮึก พะ พี่ใหญ่”
“อยู่ไหนปัง”
“กำลังไปหอครับ ฮึก” ผมตอบไปตามความจริงเพราะในตอนนี้สมองของผมโล่งไปหมดเลย เหมือนยกภูเขาออกจากอก ทั้งๆที่เป็นเพียงคำไม่กี่ประโยค … คิดถึงฮึก ผมคิดถึงพี่ใหญ่จังเลย
“…”
“ผม … ผะผม…”
“รีบๆมา พี่คิดถึง” ใช่ ฮึก ใช่แล้ว ใช่แล้วผมก็คิดถึงพี่ใหญ่เหมือนกัน ฮึก
“ฮึก เราต้องคุยกันนะพี่ใหญ่ นะครับผม ผม …”
“อื้ม ไม่ต้องร้อง เราต้องคุยกัน” ผมพยักหน้าตอบรับในลำคอ และจากนั้นเราสองคนก็เงียบลง เสียงเพลงจากพี่แท็กซี่ดังแทรกเราสองคน ผมเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนจะเงี่ยหูฟังคนในโทรศัพท์ที่ได้ยินเพียงหัวใจของเขา …
“พี่ใหญ่…”
“พี่กลัวว่าวางแล้วจะติดต่อเราไม่ได้อีก” ผมเบะปากจะร้องไห้อีกครั้งแต่ก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ และตอบไป
“ผมจะไม่หายไปไหนอีกแล้วครับ …” เสียงตอบรับในลำคอของเขาดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ …ตลกจังที่นานๆพี่ใหญ่หัวเราะในเวลาแบบนี้ ผมก็พลอยหัวเราะไปด้วยสิ ประหลาดคน
“ถึงไหนแล้ว” เสียงทุ้มอบอุ่นดังถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปสักครู่… อ่า นั้นสิถึงไหนแล้วนะ ผมมัวแต่สนใจโทรศัพท์เลยไม่ได้สนใจเส้นทางสักเท่าไหร่ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าอีกประมาน 1 ป้ายรถเมก็ถึงมหาลัยแล้ว
“อ่อ … ใกล้แล้วครับ อ่ะ … พี่ใหญ่แค่นี้ก่อนนะครับ” ผมรีบกดวางสายทันที เพราะตอนที่เงยขึ้นมองทางผมเห็นรถของพี่อลันเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้มหาลัย มาได้ยังไงน่ะ … หรือว่า เค้าจะมาหาพี่ใหญ่ … จะมาจัดการพี่ใหญ่งั้นเหรอ … ถ้าสองคนนี้เจอกัน โลกต้องแตกแน่ๆ!
ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด
“พะ พี่ครับจอดด้านหน้านี้แหละครับ” ผมบอกที่โชเฟอร์ในขณะทีโทรศัพท์ในมือผมสั่นเบอร์ที่โชว์ขึ้นชื่อว่าอลันที่ไม่รู้ว่าไปเมมไว้ตั้งแต่ตอนไหน
ผมก้าวลงจากแท็กซี่หน้ามหาลัยใกล้ๆ ลานจอดรถที่อีกฝั่งเป็นตลาดนัดของมหาลัย โดยไม่ลืมที่จะจ่ายเงินด้วย พี่อลันหัวเราะออกมาตามสาย ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เลิกลั่กไปหมดเลยให้ตายสิ มันจะเรื่องอะไรกันนักกันหนาผมไม่เข้าใจ ว่าแต่ผมควรจะรับโทรศัพท์ดีไหมละ …
เอี๊ยดดดดด !
รถสีดำคันหรูปาดเข้ามาตรงหน้าผม …. ก่อนที่กระจกจะเลื่อนลงพร้อมกับหน้าบึ้งตึงของพี่อลันที่มองมายังผมเหมือนกำลังหาคำตอบ … รู้งี้ผมรีบวิ่งไปแอบก็ดีหรอก
“ขึ้นรถครับ”
“พี่อลัน … คะ คือปัง … ไม่สิพี่กำลังจะไปไหนครับ”
“หึ แล้วเราจะไปไหนละ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าพี่จะพาเรามาเองเล่นโดดหนีมาก่อนแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ คิดถึงมันมากเหรอไงไอ้เลวนั้นน่ะ”
“พี่อลัน!!!!!”
“ครับ ?” ผมไม่เคยเห็นลุคกวนประสาทคนแบบนี้ของเขามาก่อนเลย … ผมเปิดประตูและเอื้อมตัวเข้าไปใกล้ๆพี่อลันที่ยิ้มรับอยู่อย่างเอาใจ เพราะรู้ว่าคนอย่างพี่ชายผมใช้ไม้แข็งไม่ได้ ก็คงต้องใช้ไม้อ่อนนี้แหละ
“พี่อลันก็ผิดสัญญากับปังเหมือนกัน ทำไมพี่ต้องมาหาพี่ใหญ่ก่อนด้วย” ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง เขาหัวเราะน้อยๆก่อนจะวางมือบนหัวผมยีไปมา
“พี่ก็แค่จะมาแอบดูหน่อยเท่านั้นแหละ ใครจะไปคิดว่าเจอไอ้ดื้อแถวนี้ด้วย”
“ผมแค่จะมาซื้อของเท่านั้นแหละ” ผมก้มหน้ามองมือต่ำไม่อยากจะสบตาพี่อลันตอนนี้เลยให้ตายสิ ทำไมเขาถึงเจ้าเล่ห์แบบนี้นะ หรือว่าเมืองไทยอากาศร้อนกันแน่
“โอเค งั้นพี่ซื้อด้วยและกลับบ้านกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมซื้อของเยอะพี่จะรอนาน”
ผมรีบโบกมือไปมา โดยไม่ทันสังเกตว่าโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นอย่างกับเจ้าเข้าอยู่ อย่าเพิ่งประเดประดังผมตอนนี้ได้ไหมละครับ ฮืออออออออ พี่อลันไม่สนใจผมเปิดประตูลงจากรถมาก่อนจะขยับมายืนตรงหน้าผมที่หน้างอก้มมองพื้นอยู่ … ทำไมมีแต่คนบังคับผมละ …
“ไปครับพี่อยากไปเดินด้วย”
“แต่ว่า …”
“ไปครับ ไม่ดื้อสิ” มือใหญ่ของพี่อลันวางบนหัวผมอย่างปลอบใจแต่ผมไม่ปลอดโปร่งไปด้วยกลับรู้สึกอึดอัดและคับข้องใจทำอะไรไม่ได้นอกจากจำยอม … ดูท่าทางวันนี้ผมกับพี่ใหญ่คงไม่ได้เจอกันแล้ว แต่แล้วมือของพี่อลันก็ถูกปัดทิ้งอย่างแรงจนผมตะลึง เสียงแว๊ดเล็กๆที่คุ้นเคยดังขึ้น
“อ่ะ! อย่าจับหัวปังนะ!!!!!!”
“ตัวเล็ก …เสาร์” ผมอุทานออกมาเบาๆ ตัวเล็กพ่นหายใจออกมาอย่างโมโหก่อนจะสะบัดมือพี่อลันทิ้งและวิ่งมาเกาะผม ส่วนนายเสาร์จอมนักเลงก็จ้องเขม็งไปที่พี่อลัน ยะ อย่ามีเรื่องกันนะ
“ตัวเล็ก …”
“เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากัน ตอนนี้เล็กต้องจัดการไอ้ฝรั่งนี้ก่อน” ตัวเล็กถกแขนเสื้อขึ้นอย่าเอาเรื่อง เดี๋ยวสิใจเย็นกันก่อนนนนนนนนนนนนนน!
“ไม่ได้นะเล็กนั้นพี่ปังเอง”
“พี่ ? ปังมีพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” ตัวเล็กเอียงคอมาถามผม ผมถอนหายใจนิ่งก่อนจะจับแขนเพื่อนตัวเล็กให้สงบลงอย่าเพิ่งขึ้นตัวเล็ก ตัวนายเล็กบอบบางกว่าพี่อลันเหมือนกับภูเขาและต้นหญ้า อย่าไปมีเรื่องกับเขาเลยนะ
“ก็ … คือพี่อลันครับนี้ตัวเล็กกับเสาร์ เพื่อนผมเอง ทั้งสองคน … นี้พี่อลันพี่ชายปังเอง”
“อะ เอ่อ … โอเคยอมก็ได้ … สวัสดีครับ” ตัวเล็กยอมยกมือไหว้พี่อลันที่เหยียดยิ้มมุมปาก ผิดกับนายเสาร์ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังเพิ่งสังเกตุว่าร่างสูงโปร่งนั้นมีตุ๊กตาแมวหน้าตาประหลาดๆอยู่ด้วยแฮะ
“สวัสดีครับ” พี่อลันหัวเราะก่อนจะรับไหว้ตัวเล็ก เขาเหลือบไปมองนายเสาร์นิดนึงก่อนจะหัวเราะและออกมาหันมาเจอผมและเลิกคิ้วเชิงถามว่าจะเอายังไงกับชีวิต
“ตัวเล็กเอาไว้คืนนี้ปังโทรหานะ”
“เอ๊ะ ทำไมละ ไม่กลับหอเหรอ พี่ใหญ่รออยู่นะ” ผมรู้สึกตงิดในใจเมื่อได้ยินชื่อของพี่ใหญ่ ผมอยากเจอเขาแต่ดูเหมือนถ้าผมเจอ พี่ใหญ่ก็ต้องเจอกับพี่อลันเหมือนกัน … ฟ้าถล่มดินทลายแน่ๆ … น่ากลัวชะมัด
“เอ่อ … ไม่ละ ฝากดูพี่ใหญ่ด้วยนะ เอาไว้พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ”
“ดะ เดี๋ยวปังและปังไปอยู่ที่ไหน” เล็กจับแขนของผม ผมมองเพื่อนตัวเล็กที่มองมาที่ผมอย่างเห็นใจและออดอ้อน ผมยิ้มและก้มหน้ามองแขนที่ถูกเล็กจับไว้ ก่อนจะวางมือลงบนมือตัวเล็กและพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น
“บ้านพี่อลันน่ะ … ปังไปก่อนนะเล็ก แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
“ปะ ปังปัง ฮึก ปังจะไม่หนีไปอีกใช่ไหม”
ตัวเล็กสะอื้นขึ้นมาพร้อมกับแขนที่ตวัดกอดแขนผมไว้แน่น ผมหัวใจกระตุกทันที รู้ทั้งรู้ว่าตัวเล็กห่วงผมมากแค่ไหน บางทีวันนั้นผมก็ไม่หน้าหนีไปแบบนั้นเลย ผมมันแย่เองแหละ ผมเองที่เป็นคนทำทุกอย่างพัง ไม่ใช่มิ้นต์หรือพี่ใหญ่ ผมเองที่เป็นคนทำให้ทุกคนเสียใจ ขอเพียงแค่ผมรับฟังเรื่องก็ไม่แย่ขนาดนี้
“แน่นอนสิ ทุกอย่างของปังอยู่ที่นี้ แต่ขอเวลาหน่อยนะ”
ผมว่าก่อนที่ตัวเล็กจะยอมพยักหน้าและปล่อยแขนผมออก พี่อลันยิ้มก่อนจะแตะข้อศอกผมให้เข้ารถไป ผมพยักหน้าพยายามเม้มปากไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีกรอบ ก่อนที่จะมุดเข้าไปในรถตามที่พี่อลันต้องการ และนั่งก้มหน้าอยู่อย่างงั้น พี่อลันเดินขึ้นมาอีกฝั่งก่อนจะเข้ามานั่งประจำที่คนขับ
“เป็นเพื่อนที่ดีนะครับ”
“…” ผมไม่ตอบ รถตกอยู่ในความเงียบก่อนที่พี่อลันจะเปิดเพลงคลอขึ้นและสตาร์ทรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน อึดอัดชะมัด …
“กลับบ้านกันนะครับ”
“…”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยังไม่ทันที่รถยนต์จะได้ออกเสียงเบรกก็ดังสนั่นไปทั่ว ผมตื่นตะลึงเงยหน้าขึ้นนึกว่ารถที่ไหนชนกัน แต่แล้วก็ต้องจุกอกพูดไม่ออกเมื่อบิ๊กไบค์สีดำคันคุ้นเคยจะมาจอดขวางหน้ารถเก๊งคันหรูของพี่อลันเอาไว้ … ร่างสูงตระง่านนั่งคล่อมบนอ่านรถในสภาพเสื้อยืดสีเลือดหมูตัวบางกางเกงยีนต์พอดีตัวหมวกกันน็อกใบใหญ่ค่อยๆถูกถอดออก่อนที่หน้าตาถมึนตึงไม่เป็นมิตรจะส่อแววมาทางผมและพี่อลันนิ่ง …
“พี่ใหญ่ …”
“หึ…ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” ผมไม่ตอบเพียงแต่สบตาพี่ใหญ่ผ่านแผ่นฟิมล์หนาของรถ … นะ น้ำตาผมจะไหล คิดถึงผมคิดถึงพี่ใหญ่ โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าพี่อลันขยับเกียร์เตรียมออกตัวไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น
“พี่อลัน!!!!!!!” ผมตวาดพี่อลันลั่นเมื่อเห็นเขาเร่งเครื่องเหมือนจะชนพี่ใหญ่อยู่รอมร่อ พี่ใหญ่ไม่ได้สนใจลุกขึ้นมายืนและเตรียมจะเดินเข้ามาหารถเหมือนกัน
เอี๊ยดดดดดด ปัง!
ผมสะดุ้งน้ำตาไหลเมื่อพี่อลันกระชากรถทำให้ชนกับร่างแกร่งของพี่ใหญ่ ถึงมันจะไม่แรงนักแต่ก็ทำให้หัวใจผมแทบบ้า พี่ใหญ่ไม่ได้หนีแต่ลุกขึ้นยืนตัวตรงที่จ้องมาที่ผม ฮึก ไม่ไหวแล้ว
“อย่าเปิดประตูออกไปปัง”
มือที่จับประตูของผมพยายามดึงประตูออก แต่มันไม่ออกเพราะพี่อลันล็อกประตูเอาไว้ ก่อนจะหันมามองหน้าพี่อลันผ่านม่านน้ำตาที่ไหลลงมาอีกแล้ว จะให้ผมเป็นไอ้ปังขี้ขลาดไปถึงไหน จะทำให้ผมอึดอัดไปถึงไหน ฮึก จะดูแลผมไปถึงไหน ผมอยากเป็นตัวของผมเอง อยากตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองบ้าง!!!!!
ต่อด้านล่างคะ
-
“ผมจะไม่ยุ่งทำพี่อีกถ้าพี่ทำตัวแบบนี้ คนนั้นคือแฟนของปัง เรากำลังมีปัญหากัน ต้องเคลียกันต้องปรับความเข้าใจกัน แต่พี่กลับทำแบบนี้ พี่จะฆ่าพี่ใหญ่เหรอไง!!!!” ผมตวาดลั่น พี่อลันมองหน้าผมนิ่งก่อนจะแสยะยิ้มออกมาและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งงัน
“อยากจะด่าจะว่าอะไรพี่ก็ตาม แต่พี่ไม่ยอมให้ปังไปไหนทั้งนั้น เราต้องกลับบ้านกับพี่”
“ไม่!!!!! ปล่อยปังไป!!!! ฮึก ทำไมพี่เป็นแบบนี้ละครับ ฮึก ทำไมพี่ต้องขัดขวางปังด้วย ผมไปทำอะไรให้ ผมแค่อยากเจอแฟนของผม … ฮึก ผมอึดอัด พี่เข้าใจผมไหมครับ ผมอึดอัดทุกครั้งที่อยู่กับพี่!!!!!” ผมตวาดลั่น ครั้งนี้พี่ชายของผมหรี่ตามองก่อนจะทำท่าเร่งเครื่องอีกครั้ง … มะ ไม่ ฮึก พี่ใหญ่ทำไมไม่หลบ ฮืออออ
“หยุด ฮึก หยุดเดี๋ยวนี้ ปล่อยผมไป ฮึก ปล่อยผมไป ไม่งั้นผมจะเกลียดพี่ ผมจะเกลียดพี่ให้มากกว่าที่ผมจะกลับมามองหน้าพี่ได้อีก”
ผมสะอื้นเอามือปิดตาไม่อยากมองภาพตรงหน้า กลัว ฮึก ผมกลัวว่าพี่ใหญ่จะตาย ผมคงอยู่ไม่ได้ แค่อาทิตย์เดียวที่ห่างกัน ทั้งๆไม่รู้ว่าควรจะโกรธอะไรขนาดนั้น ผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว และทำไมผมต้องมาเจอกับคนบ้าอำนาจแบบนี้อยู่ได้ ทำไมผมจะทำตามที่ผมคิดบ้างไม่ได้!
แก๊ก …
“10 นาที กลับมาเจอพี่ที่นี้ ถ้าไม่กลับมาอย่าหวังจะได้กลับมาไทยอีกเลย ถึงเวลานั้นจะโกรธจะเกลียดหรือจะอะไรพี่พี่ก็ไม่แคร์ทั้งนั้น” ผมเบะปากก่อนจะรีบเปิดประตูออกไป ทันทีที่ผมเปิดออกไปได้ร่างของผมก็ถูกกระโจนใส่และกระชากเข้าไปกอดไว้แนบอกแกร่งที่แสนจะคิดถึง … ฮึก อบอุ่นจังเลย
“คิดถึง …”
“ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกันครับ”
ผมคล้องคอกอดบ่าแกร่งแน่นเช่นเดียวกับเขาที่กอดเอวของผมแน่นต่างคนต่างอยู่ในความเงียบไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากสะอื้นฮักฟังเสียงลมหายใจของอีกคนอยู่อย่างงั้น … คิดถึง ฮึก เราจะไม่โกรธกันอีกแล้วใช่ไหมครับ ไม่เอาแล้วนะ พี่ใหญ่ยังรักปังปังก็พร้อมจะอภัยให้แล้ว ฮึก ไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว
“กลับหอ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูของผม และผละออก ดวงตาที่เคยดุดันกลับส่อแววอบอุ่นจนผมอยากกอดเอาไว้แบบนี้ตลอดไป ฮึก เราจากกันทำให้รู้ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นมีค่าแค่ไหน
“ไม่ได้ครับ ฮึก ผมมีเวลาแค่10 นาที เราคุยกันเถอะนะ ฮึก เราคุยกันให้เข้าใจเถอะ”
“เพราะอะไรถึงกลับไม่ได้ … แล้วไอ้หอกนั้นมันเป็นใคร”
“มะ ไม่ ฮึก พี่อลันเป็นพี่ชายปังเอง ไปครับพี่ใหญ่ แล้วผมจะอธิบายให้ฟังนะ”
ผมจับมือพี่ใหญ่นิ่งเขาขมวดคิ้วและพยักหน้าก่อนจะพาผมเดินไปด้านในมหาลัยที่บริเวณสระบัวใกล้ๆกับประตูมหาลัย ภายในยังมีนักศึกษาเดินผ่านไปมาแต่ไม่มากนัก มืดสลัวมีเพียงไฟที่ส่องมาจากทางเดินเท่านั้น ทำให้บรรยากาศเงียบสงัด มือหนาจับมือของผมไม่ปล่อย พอมาถึงได้ก็กระชากผมเข้าไปกอดอีก ผมซึมซับความอบอุ่นนั้นนิ่ง ดีแล้วละที่กลับมา ดีแล้วละ ฮึก
“ไม่ไปไหนอีกแล้วนะปัง พี่ขอโทษที่ทำแบบนั้น พี่ไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ พี่กับมิ้นต์เรามีความสัมพันธ์กันเมื่อหลายปีก่อนตอนที่พี่ไปตามหาสุชาดา แค่คืนเดียวเท่านั้น แค่เท่านั้นเอง พี่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายมาแบบนี้ และไม่ได้บอกเราเพราะพี่กลัวเราคิดมาก เพราะเรื่องมันไม่มีอะไรแล้ว คืนนั้น …”
“ครับ ปังเข้าใจแล้ว ฮึก ไม่ต้องพูดแล้วครับ ถ้าพี่ใหญ่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรก ฮึก ตั้งแต่แรก”
ผมเอามือปิดปากหนาที่พูดอย่าสับสน ก่อนจะใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาที่ข้างแก้มให้พี่ใหญ่… แย่ซะแล้วผมทำเสือร้ายร้องไห้ซะแล้ว เขาพยักหน้าก่อนจะก้มลงมาเอาหน้าผากชนหน้าผมนิ่งตาของเราผสานกันก่อนที่ริมฝีปากหนาจะบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของผมพร้อมกับประโยคที่เหมือนน้ำเย็นชะโลมจิตใจ …
“ขอโทษ …”
“อย่าเป็นแบบนั้นอีกนะ ปังทำใจไม่ได้หรอก …”
“ครับ สัญญา” เขาก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง … แต่คราวนี้ผมยกมือทั้งสองข้างกอดบ่าเขาไว้แน่นก่อนที่ลมหายใจของเราจะประสานด้วยความคิดถึง … รัก … ผมรักพี่ใหญ่ …
“ผมเองก็ขอโทษที่ไม่ฟัง เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งจนเกิดเป็นปัญหาแบบนี้”ผมพูดเสียงเบาหวิวเมื่อเราผละออกจากกัน
“หึหึ อภัยให้ครับเมีย”
แปะ!
อดบ่นไม่ได้เพราะพี่ใหญ่อยู่ๆก็มีอารมณ์ขี้เล่นขึ้นมาซะแบบนั้นก็ต้องโดนตีปากแบบนี้แหละ เราหัวเราะให้กันก่อนที่ความเงียบจะปลกคลุมและพี่ใหญ่ก็ก้มลงมาหอมหน้าผากผมอีกครั้ง และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กระด่าง
“ไอ้หมอนั้นมันเป็นใคร”
“พี่อลันครับ เป็นลูกชายป้าเบล เค้าดูแลผมอยู่ครับ … เอ่อ พักนี้ผมคงต้องไปอยู่บ้านพี่อลันสักพักนะครับ”
“ทำไม ?”
“ก็เอ่อ … ”
“ถ้าไม่อยากอยู่หอก็ย้ายไปอยู่บ้านแม่ซะ ไม่ต้องไปอยู่บ้านมัน”
“ผมก็อยากทำแบบนั้น แต่ผม … พี่อลันดีกับผมมาก พี่ใหญ่เข้าใจไหมครับ คือ รอให้มีโอกาส ผมจะกลับมาอยู่กับพี่นะ ถือว่าเว้นระยะเพื่อคิดถึงดีไหมครับ” ผมยิ้มให้เขาที่อมยิ้มอยู่ไม่ห่างก่อนจะเขินเมื่อคิ้วหนาเลิกมองอย่างประหลาดใจ อะ อะไรเล่า …
“ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนั้น”
“แฮะๆ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะครับพี่ใหญ่ …” ผมยิ้มก่อนจะสะดุ้งนิดๆเมื่อร่างสูงก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“จะสั่งอะไรก็ว่ามาเลยครับเมีย ผัวจะไม่ขัดใจ แต่มันน่าเสียดายที่จะไม่ได้นอนกอดเมียทุกคืน”
“บะ บ้า” ผมยิ้มเขินๆ ก่อนจะถูกดึงเข้าไปกอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
“ผอมลงไปเยอะเลยนะปัง กลับมาอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่จะขุนให้ตัวเท่าโอ่งเลย” คิก ยังไงพี่ใหญ่ก็ยังเป็นพี่ใหญ่วันยังค่ำ อบอุ่นจังเลยอ้อมกอดของพี่ใหญ่ ไม่อยากออกจากวงแขนนี้เลย … น่าเสียดายเวลาที่หายไปจริงๆ …
“อะแฮ่ม! เกินมา 10 นาทีแล้ว” เสียงของพี่อลันดังขัดจังหวะเราทั้งคู่ แต่พี่ใหญ่ไม่ยอมปล่อยผม เขาเงยหน้าขึ้นไปมองพี่อลันนิ่ง ผมรู้สึกถึงรังสีอำมหิตของทั้งคู่ได้ … แย่ชะมัด
“ไอ้เสาร์ไอ้บ้าบอกให้สกัดไง จะอ่อนไปถึงไหนเนี้ย!!!” เสียงของตัวเล็กโวยวายตามหลังมา ก่อนที่พี่ใหญ่จะค่อยๆคลายแขนออก เปลี่ยนมาเป็นกอบกุมมือผมไว้แน่น ก่อนจะพาผมเดินผ่านพี่อลันไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาพาผมมาส่งที่รถ เบาะหลังก่อนจะแทรกตัวเองเข้ามานั่งด้วย … เอ่อคือ …
“พี่ใหญ่อย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ”
“หึ” พี่ใหญ่สบถออกมาก่อนจะก้มลงมาหอมกระหม่อมผมอย่างปลอบใจ รู้สึกตัวจะละลายแล้วนะ
แก๊ก …
“จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมไอ้เด็กเปรต”
พี่อลันถามขึ้นเสียงเข้มทันทีที่เปิดประตูฝั่งคนขับออก ผมมองเขาสองคนเลิกลั่กก่อนจะหันมาขอความเห็นใจของพี่ใหญ่ เขามองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่และยิ้มให้ผมบางๆ ก่อนจะก้มลงมาจุ๊บปากผมเบาๆ ไม่ได้ละลาบละล้วงอะไร ขะ เขิน …
“ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วย เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว เข้าใจไหมครับปังปัง” ผมพยักหน้าอย่างเขินๆ ก่อนที่หัวของผมจะถูกพี่ใหญ่ดึงไปชนกับแก้มสากของเขาทำให้ผมต้องหอมเขาอย่างเสียมิได้ ฮ่าๆๆๆ ชอบวิธีการบังคับแบบนี้ของพี่ใหญ่จัง
“ลงไปได้ละ” พี่อลันพูดเตือนขึ้นมาอีก พี่ใหญ่หรี่ตามองก่อนจะยิ้มมุมปากให้พี่ชายผม และเปิดประตูลงจากรถไป ไม่วายที่จะมองหน้าผมด้วยแววตาที่อ่อนโยน …
เมื่อพี่ใหญ่ออกจากรถไปและ ประตูทุกบานก็ถูกล็อกและรถของพี่อลันก็กระชากออกตัวในทันที ผมมองพี่ใหญ่จนลับตาก่อนจะหันกลับมานั่งมองมือตัวเองเพราะสัมผัสได้กับบรรยากาศมาคุภายในรถที่ขับอย่างรวดเร็ว …
ผมมาถึงบ้านด้วยเวลาที่ไวกว่าเมื่อตอนไป เพราะพี่อลันพุ่งขึ้นทางด่วนมาเลย พอลงจากรถได้ พี่ชายของผมก็เดินขึ้นบ้านไม่สนใจผมที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินตามเขาไป และก็ต้องชะงักเมื่อเสียงเฮฮาดังออกมาจากภายในบ้าน
“รุกฆาต!!!!! ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เด็กกระจอก!” เสียงของพี่ผมดังขึ้นด้วยความสนุกสนานเฮฮาภาพที่ผมเห็นคือพ่อของผมกำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่ที่โต๊ะม้าหินในบ้านที่เปิดไฟเสียจนสว่างกับพี่ปาล์มที่นุ่งเสื้อกล้ามสีขาวกับผ้าขาวม้า … ดูมันจะเกินอายุไปหน่อยหรือเปล่านะ
“โอ้ยลุงปาล์มไม่เล่นแล้ว เบื่อ อ้าวพี่อลันสวัสดีครับ อะ อ้าวพี่!!!” พี่ปาล์มพยายามร้องทักพี่อลันที่ยกมือไหว้พ่อและเดินหนีเข้าไปในบ้านพี่ปาล์มรีบเดินตามเข้าไป มีเสียงโวยวายในบ้านแปปเดียวก็สงบไปด้วยกันทั้งคู่ ผมมองตามอย่างรู้สึกผิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เวลาที่พี่อลันโมโหก็น่ากลัวใช่ย่อยนี้นะ
“กลับมาแล้วเหรอไอ้ปังเป็นไงบ้าง”
“คุยกันแล้วครับ” พ่อพยักหน้าไม่ถามอะไรมาก ผมเลยนั่งลงคุยกับพ่อสักพัก พ่อก็ขอตัวไปนอนประจวบเหมาะสวนทางกับพี่ปาล์มที่เดินออกมาจากบ้านด้วยท่าทีหงุดหงิดและเดินกลับบ้านไป ไม่ทักทายผมสักคำ เอ๊ะ … อะไรกันน่ะ พาลโกรธผมกันหมดเลยเหรอ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านตามพ่อไปพอขึ้นมาบนห้องได้ก็ต่อสายหาพี่ใหญ่ทันที เราคุยกันในสารพัดเรื่องส่วนมากผมจะเป็นฝ่ายคุยฝ่ายถามซะมากกว่าและเลี่ยงที่กลับไปพูดถึงเรื่องมิ้นต์หรือบุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น แต่เลือกที่จะคุยเรื่องอนาคตของเราสองคนซะเป็นส่วนใหญ่ พี่ใหญ่บอกว่าในตอนนี้บริษัทที่เขาเคยไปฝึกงานรับเขาเข้าทำงานแล้วในฐานะพนักงานโดยไม่ต้องสมัครหรือสัมภาษณ์ แต่ก็ต้องทดลองงาน 3 เดือนตามกฎหมายเหมือนกัน พี่ใหญ่บอกว่าทำงานที่นี้ดีเพาะมีโอกาสโตเยอะเลยทีเดียวส่วนผมก็เล่าประสบการณ์ที่ออสเตรเลียให้พี่ใหญ่ฟังเหมือนกัน เราคุยกันเหมือนไม่ได้คุยกันนานมาก จนเวลาล่วงเลยไปเที่ยงคืน หนังตาผมเริ่มปิดเพราะเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน
“อาบน้ำหรือยังเนี้ยมัวแต่คุยอยู่นั้นแหละ”
“ยังเลยครับ ผมไม่เคยพูดเยอะขนาดนี้เลยในชีวิต”
“พูดมากไง ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่ มหาลัยนะ”
“ครับ ฝันดีนะครับพี่ใหญ่” ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ทั้งๆที่ตาจะปิด ก่อนจะยิ้มกว้างเข้าไปอีกเมื่อพี่ใหญ่บอกฝันดีผมด้วยถ้อยคำที่โหดๆ ผสมกับความขี้เล่น …
“หึหึ พี่จะพาตัวปังกลับมาให้ไวที่สุด ฝันดีครับหมูแดง”
ผมชอบพี่ใหญ่ที่เป็นแบบนี้จัง ไม่สิไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็รักพี่ใหญ่อยู่ดีนั้นแหละ ผมบอกฝันดีเค้าอีกทีก่อนจะกดวางสายและพาตัวเองเข้ามาอาบน้ำในห้องน้ำทั้งๆที่แสนง่วง พอออกมาได้ก็ล้มตัวลงนอนทั้งๆที่ตัวยังชื้นในเสื้อตัวบาง และก็หลับไปจริงๆ ในความฝันถ้อยคำบอกรักของพี่ใหญ่ยังคงสะท้อนดังไปมาอยู่แบบนั้น …
โดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่าร่างสูงใหญ่ค่อยๆเข้ามาในห้องและนั่งที่ริมเตียงของผม ลูบศรีษะของผมไปมาก่อนจะยกผ้าขึ้นห่มให้อย่างใจเย็นและอ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าสะท้อนกับไฟหัวเตียวที่เปิดไว้สลัวๆ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปนอกห้องด้วยความห่อเหี่ยวใจ …
======================
จบแล้ว ไม่เคยเขียนอะไรที่ยาวแบบนี้มาก่อน ให้ตายสิ เหนื่อยสุด 55555555
ในที่สุดสองคนก็เจอกันและคืนดีกันแล้ว เรื่องของทั้งคู่เกิดความการไม่คุยและคิดกันไปต่างๆนานา
จนเกิดเป็นเรื่องใหญ่ ใครมีแฟนก็อย่าให้ปัญหาคาราคาซังนะคะ รีบๆคุยรีบๆเข้าใจกันนะ อย่าให้การคิดไปเองมาตัดสินปัญหานะคะ #ส่วนคนเขียนไม่มีแฟนหลบแปป 5555
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ติชมนะคะ จะนำไปประยุกต์ใช้ในภายภาคหน้า :mew1:
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากนิยายเรื่องใหม่คะ
守ります มาเฟียลูกแหง่ (https://www.google.co.th/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjszZm-tLHLAhUUwI4KHd9vADgQFggbMAA&url=http%3A%2F%2Fwww.thaiboyslove.com%2Fwebboard%2Findex.php%3Ftopic%3D51669.0&usg=AFQjCNFUlSsJoml9Q2k1rSNJDEwsLQ2eiA)
ฝากเพจนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้อ นี่ขนาดไม่หนีนะ
แปลกใจเรื่องอลันนี่แหละ
ทำไมปังต้องเกรงใจอะไรขนาดนั้น
เพิ่งได้เจอกันแท้ๆ ถึงเดือนไหม?
อลันถึงได้เจ้ากี้เจ้าการเจ้าชีวิตยิ่งกว่าพ่อ
ป้าเบลที่เป็นป้าแท้ๆเสียอีกยังไม่อะไรเท่า
พ่อปังเองก็ปล่อยปังให้ตัดสินใจอะไรเอง
เป็นลุกครึ่งโตต่างประเทศที่เกรียนได้ตามไทยแท้ๆจริงๆ
มีปาล์มโผล่ขึ้นมา หวังว่าคงจะไม่เล่นประเด็นเข้าใจผิดหรือตามราวีอีกแล้วนะ
คำผิด - ออสเตรเลีย สายชาร์จ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
รำคาญอลันอ่ะ กลับไปอยู่ที่ที่ควรอยู่เถอะ บอกตรงๆหน้าด้านมาก
ปังพูดไปขนาดนั้นยังจะอยู่ต่อ แล้วถามจริง อลันนี่ประเสริฐมากถึงขนาดต้องทำตามเลยเหรอปัง????
คนที่บังคับชีวิตคนอื่นแล้วมาบอกว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันดีนี่ที่บ้านต้องสั่งสอนมาแบบไหนนะ....
เรียกว่าเอาตัวเองเป็นศูณย์กลางจักรวาลมั้ยนะ....
เอานางไปทิ้งงงงงงง
-
:o8:
-
ดีกันแล้ว เย้ พี่อลันกับพี่ปาล์มเชิญไปคู่กันค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
:impress3: คืออยากให้อลันคู่กับปาล์มจังเลยน่ะ ท่าทางจะใกล้เกลือกินด่างรึเปล่าเนี่ย อลันเอ๋ย ตัวเล็กน่ารักจังชอบ :mew1:
-
โธ่ๆ พี่อลันช่างน่าเห็นใจ ก็นะ สายเลือดเดียวกันไม่พอยังเป็นคนมาทีหลังอีก ก็อยากจะส่องอยู่ห่างๆ มาตลอดเองนิ โฮะๆๆ แบบนี้ใช้คำว่า มคปด. ไม่ได้ด้วยนะ
-
รอตอนต่อไป~
-
เย้ คืนดีกันแล้ว บรรยากาศรอบตัวปังดูดีขึ้นมากเลย
รอตอนต่อไป ปังจะกลับมาอยู่กับใหญ่ยังไง
-
:katai2-1:
-
ฮือออ สงสารพี่ใหญ่มากๆๆเลยอ่ะ จะโกรธพี่อลันแล้วนะ เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน อย่าทำหวงนักหวงหนาไปหน่อยเลย :z6:
รีบมาต่อเร็วๆนะ เค้ารอ :ling1:
-
เป็นพี่ชายต้องให้น้องเติบโตนะพี่อลัน
รอตอนต่อไปเนาะ
-
คนเขียนติดเรียนนะคะ
ปี 4 งานเยอะมาก จะมาต่อให้ไวที่สุดคะ
รักเสมอนะคะ คิดถึง ฮิฮิ
:hao7:
ติดตามข่าวสารในเพจได้น้าา
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
คนเขียนทำนิพนจ์อยู่สินะ!! สู้ๆ ครัช นิยายเรารอได้
-
:ling1:จุใจมาก(ก.ไก่ล้านตัว)
รีบมาต่อนะคะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ขอบคุณค่ะ คิดถึงปังๆกับพี่ใหญ่จัง มาต่อไวๆนะคะ
-
ไม่นะ หมูแดงปังปังของพี่ใหญ่ ต้องต้องคู่กับพี่ใหญ่เท่านั้นนะ ส่วนพี่อลันไปอยู่กับน้องปาล์มเลยนะ
-
ร้องไห้กับปังปังก่อนหน้านี้น้ำตายังไม่ทันแห้ง ตอนนี้กลับยิ้มปากกว้าง..น่ารักกกกก #พี่เสือร้าย #น้องหมูอ้วน
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลยยยย o18 o18 o18 ชื่อเรื่องน่าสนใจมากก :z2: :z2: :z2:
-
{special กาจพลXชินโด}
เรื่องราวของผม อาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรมากนักหรอกนะครับ ผมชื่อชินโด เพื่อนของปังปังตัวเล็กและไอ้เสาร์ ที่เคยหลงผิดเพราะพิษเศษฐกิจที่ทำให้กิจการฟิตเนสของบ้านผมล้มละลาย ทำให้ผมเกิดอารมณ์ชั่ววูบทำร้ายเพื่อได้ลงคอโดนการทำของปังปังเสียหาย แต่แล้วก็ไปไม่รอดถูกจับได้ และก็เป็นโชคดีของผมที่ปังปังให้อภัยพร้อมกับฝากผมให้เข้ามาทำงานที่ร้านกาแฟใกล้ๆมหาลัยที่ปังปังรู้จัก ถึงแม้ค่าจ้างจะไม่เยอะอะไร แต่พี่ปอยเจ้าของร้านใจดีให้ผมทำงานเป็นกะได้ถ้ามีเรียน หรือวันไหนไม่มีเรียนก็มาช่วยที่ร้านทั้งวันได้ เพราะร้านนี้ทำให้ผมพอที่จะให้ผมเก็บเป็นค่าเทอม และค่าเช่าหอพัก รวมไปถึงค่ากินได้โดยไม่ต้องรบกวนพ่อแม่ … ซะเมื่อไหร่!!! ใครจะไปพอกันเล่า!!!!
“อีก 2 เดือนต้องจ่ายค่าเทอมแล้ว … ค่าหอสิ้นเดือนนี้อีก ไหนจะค่าจำนองบ้านอีก … หักลบแล้วเหลือนิดเดียวเอง …”
ผมบ่นกับตัวเองในขณะที่นั่งอยู่ที่หลังเคาเตอร์กาแฟสด ในตอนนี้เป็นช่วงเช้ายังไม่มีลูกค้ามากนัก เฮ้อ … ทำไงดีนะ เพราะว่าบอกพ่อกับแม่ไปแท้ๆว่าไม่ต้องส่งเงินมาให้แล้วนั้นแหละ ทุกอย่างเลยรวนไปหมด แต่ก็นะ ในเมื่อผมมีงานมีการทำแล้วผมก็ไม่ควรจะรบกวนท่านอีกอย่าง ยูริ น้องสาวผมที่เพิ่งขึ้น ป.1 ก็ต้องใช้เงินเยอะเหมือนกัน จะให้ผมไปหางานอื่นทำเสริม ผมคงทำไม่ไหวเพราะลำพังแค่เรียนและทำงานที่นี้ก็แทบจะไม่มีเวลานอนแล้ว มีงานวาดงานปั้นที่ต้องส่งทุกวันแทนจะคะแนนนั่งสอบนี้นะ เฮ้อ ชีวิตเด็กมหาลัยอย่างผมนี้มันไม่ง่ายจริงๆ… เอาละ เลิกตัดพ้อและหาวิธีให้อยู่ได้ทั้งเดือนในวงเงินขี้มดนี้กันเถอะ ฮึบๆ
ผมลุกขึ้นปัดผงขนมปังอบใหม่ที่เพิ่งเอาไปใส่ไว้ในตู้ขนมปังออกจากเอี้ยมกันเปื้อนตัวสีดำที่ใส่อยู่ ก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดเตรียมปัดกวาดเช็ดถูร้านอีกรอบ ร้านของกินจะปล่อยให้สกปรกไม่ได้นี้นะ
กริ๊ก กริ๊ก
“อ่ะ พี่คมสวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้ทักทายพี่คมรุ่นพี่ปี 4 คณะการจัดการ ที่ผมรู้จักและเป็นลูกค้าประจำมาเกือบทุกวันในระยะเวลาที่ผมทำงานอยู่นี้ พี่คมมักจะมานั่งดื่มกาแฟมากับเพื่อนบ้างหรือมาคนเดียวบ้างตามโอกาส พี่คมเป็นคนหุ่นดีครับ ร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนออกเข้มแต่ดูสะอาดสะอ้านไว้ผมทรงสกินเฮดเหมือนพี่ใหญ่แฟนปังปัง ตาเรียวคมกริบ กับปากที่ยกขึ้นทำให้ดูเหมือนยิ้มตลอดเวลา
“สวัสดีน้องชิน ทำอะไรน่ะเรา ลูกค้าไม่มีพักบ้างก็ได้” เขาพูดพร้อมกับเดินมาแย่งไม้กวาดจากมือผมไปวางไว้ที่เดิม ผมมุ่ยหน้ายิ้มๆ เพราะพี่คมใจดีแบบนี้ไงถึงมีสาวๆมาขายขนมจีบไม่ขาดสาย
“ไม่ได้สิครับเดี๋ยวพี่ปอยมาเห็นร้านมีฝุ่นผมจะโดนดุ พี่คมรับอะไรดีครับ” ผมเดินไปที่เคาเตอร์บาร์กาแฟโดยมีพี่คมเดินตามมาติดๆ
“พี่เอาเหมือนเดิมครับ”
“ได้เลยครับไปนั่งรอที่โต๊ะเลยครับเดี๋ยวผมยกไปเสริฟให้”
“มาถึงก็ไล่พี่เลยนะเราน่ะ”
“ไม่ได้ไล่ครับ”
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองและก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ ไอ้ตัวป่วนคนนี้ก็เข้าๆออกๆร้านผมแทบจะทุกวันเหมือนกันนั้นแหละ เฮ้อ ไม่รู้ปังปังเคยชอบคนพันธ์นี้ไปได้ยังไง ดีแล้วละที่รักกับพี่ใหญ่ถ้าได้คนเจ้าเล่ห์ปากร้ายใจร้ายคนนี้เป็นแฟนนะต้องกระอักเลือดตายแน่ๆ ปังยิ่งไม่ทันคนอยู่ด้วย
“ถอนหายใจเลยหรอไอ้วอก”
“คุณสิวอก” ผมตอบแบบไม่มองหน้า เพราะยังสนใจกับการชงอาริกาโน่ให้พี่คมอยู่ ใครเค้าจะมีเวลาว่างเหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี้แหละ
“ต่อปากต่อคำ เหมือนเดิมละกัน”
“ไอ้เหมือนเดิมของคุณนี้อะไร”
“เป็นพนักงานภาษาอะไรจำลูกค้าไม่ได้ อ๋อ ไม่สิ เลือกจำซะมากกว่า หึ” ไอ้พี่กาจพลเหยียดๆ ผมเสร็จก็เดินไปนั่งโต๊ะใกล้ๆพี่คมที่นั่งจ้องผมอยู่ริมกระจกร้าน ก่อนจะเบนสายตามองพี่กาจพลนิ่ง สองคนนั้นเหมือนจะต่อสู้กันด้วยสายตา ผมเองก็เริ่มชินเพราะเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นเกือบทุกวันไม่รู้ไปทะเลาะกันมาแต่ชาติปางไหน
ผมชกกาแฟให้พี่คมเสร็จก็หันไปหยิบครัวซองกลิ่นหอมร้อนๆที่เพิ่งอบเสร็จคีบมาใส่จานที่เตรียมไว้ในถาดและเดินถือไปเสริพให้พี่คมที่ส่งยิ้มมาให้ผมอยู่ตอนนี้
“อาริกาโน่ร้อน กับครัวซองแบบใหม่ของร้านครับ”
“ฟรีหรือเปล่า น่ากินเชียวครับ” เขาก้มลงไปดมครัวซองตรงหน้านิดๆก่อนจะเงยขึ้นมายิ้มให้ผมอีก
“ครับ ผมเลี้ยง เป็นรางวัลให้พี่คมที่มาอยู่เป็นเพื่อนผมทู๊กกกกกกกวัน”
“หึหึ น้อมรับครับ เพิ่มอบใหม่เหรอ”
“ครับ พี่ปอยอบไว้ก่อนออกไป ทานให้อร่อยนะครับพี่คมผมขออนุณาติไปทำงานก่อน”
“หึ กาแฟคงไม่ต้องใส่น้ำตาลแล้วมั่งหวานนนนนนนนน ซะขนาดนี้” ผมถอนหายใจไม่สนใจเสียงนกเสียงกาก่อนจะเดินกลับมาที่เคาเตอร์กาแฟเพื่อชงคาปูชิโน่เย็นให้คุณลูกค้าจอมกวนโอ้ย พี่คมก็เช่นกัน เขายิ้มให้ผมก่อนจะหันไปสนใจหนังสือวรรณกรรมเล่มโตในมือต่อ เขามักนิ่งแบบนี้เสมอต่างจากอีกคนที่มักจะอารมณ์ร้อนเอาแต่ใจจนเหมือนเป็นคนบ้า
แก๊ก
“คาปูชิโน่เย็นได้แล้วครับ” วางแก้วกาแฟทรงสูงตรงหน้าไอ้พี่พลที่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ในมืออย่างเอาเป็นเอาตายเสร็จก็หมุนตัวกลับ ตั้งใจว่าจะเก็บกากกาแฟที่ค้างในเครื่องออก
“ครัวซองฉันละ”
“ครัวซอง ?” ผมหันกลับไปถาม ไอ้พลยังทำหน้าตาระรื่นกวนโอ้ยอยู่ไม่สะถกสะท้านหมอนี้เลิกคิ้วพยักหน้าพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ มองหน้าผมไม่วางตา
“ก็ใช่นะสิ ครัวซองละ ?”ตาผมจ้องเป๊งไม่กระพริบเหมือนกัน มีใครที่ไหนบ้างถามหาของฟรีเองแบบนี้ ผมอยากจะให้ใครชิมคนนั้นต้องเป็นคนดี นิสัยดี อย่างคนๆนี้ผมให้ซื้อก็แล้วกัน
“ได้ครับจะรับกี่ชิ้นดีครับ”
“หึ ของฟรีกี่ชิ้นก็ได้งั้นเหรอ”
“ทานร้านเรายังไม่มีโปรโมชั่นฟรีขนมครับ”
“แล้วทำไมกระแดะไปให้ผู้ชายแบบนั้นละครับคุณหนูชิน”
“เพราะพี่คมเป็นคนดีไงครับคุณชายกาจพล” พูดเสร็จผมก็หันหลับเดินกลับ ยอมรับว่าบาดหูกับคำพูดคำจาดูถูกผมแบบนี้มาก นี้เหรอวะวาจาของคนรวย หึ !
ควับ!
ไอ้พี่กาจพลวิ่งมาดักหน้าผมและด้วยความตกใจผมเลยผลักอกหนาๆตรงหน้าออกไปอย่างแรงแต่หมอนี้ไม่ยอมแพ้กระชากมือผมเข้าไปรวบไว้ทั้งสองข้าง กระบอกตาผมร้อนผาวไปหมด เพราะหมดทางสู้ บ้าเอ้ย! เกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะ
“หึหึ มันก็เลวพอกันนั้นแหละ” หมอนั้นพูดเย้ยผม
“คุณจะทำอะไรชิน” พี่คมเดินมายืนตรงกลางระหว่างผมกับหมอนั้นวางมือใหญ่บนมือของนายกาจพลใช้มือโอบไหล่ผมเอาไว้อย่างปกป้อง
“อย่าเสือก!” ผมสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ถือโอกาสที่นายนั้นโมโหจนควันออกหูสะบัดตัวออกมายืนจังก้าให้ห่างจากพวกเขา
ทั้งสองคน จะชกก็ชกไปอย่าดึงผมเข้าไปเป็นฉนวนในการมีเรื่องได้ไหมละ มันขนลุก!
“ทำไม ยอมรับตัวเองไม่ได้เหรอไง ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็เลวพอกันนั้นแหละ อย่าคิดว่าสุชาดาไม่เล่าให้ฉันฟังนะว่านายไปทำอะไรไว้ หึหึ”
“หยุดพูดนะ! ขอโทษนะครับพี่คม ส่วนคุณ!อย่ามาทำตัว‘เหี้ยๆ’ (พูดไม่มีเสียง) ต่อหน้าลูกค้าผมแบบนี้”
“ปากดีนักนะ” นายนั้นจะถลาเข้ามาหาผมแต่ถูกพี่คมขวางเอาไว้ จากนั้นก็เหมือนจะสิงโตกับหมาพิคบลูกำลังจะพุ่งเข้าหากัน ผมเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งไปหยิบไม้เบสบอลด้านหลังเคาเตอร์ที่เตรียมไว้เพื่อการนี้ และถลาเข้าไปยืนกลางฝูงที่กำลังจะพุ่งเข้าหากันเต็มทน
“หยุด! ถ้าจะทะเลาะกันไปทะเลาะกันนอกร้านครับ แต่ถ้าไม่ฟังผมฟาดทั้งคู่แน่!!!!”
“น้องชิน …”
“พี่กลับไปก่อนเถอะครับพี่คม” ผมหงุดหงิดหันกลับไปพูดกับพี่คมเสียงดังนิดๆ ให้ตายสิ ทั้งหงุดหงิดทั้งร้อนในอกประหลาดๆ เกลียดชะมัด ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วแท้ๆ แต่หมอนั้นก็ยังพูดจาถากถางผมไม่เลิก
“ไอ้วอกไล่แล้วมึงก็ไปสิวะ” ผมค้อนควับไปที่ไอ้พี่พลที่ไม่เคยคิดจะสงบปากสงบคำกับใครเขา
“ถ้าไอ้หมอนี้ไม่ออกจากร้าน พี่ก็ไม่มีวันปล่อยให้เราอยู่กับหมอนี้สองคน” นี้ก็อีกคนทำไมดื้อด้านกันนัก!!!
กริ๊ง กริ๊ง
ผมที่หันไปค้อนพี่คมอยู่หันไปมองลูกค้านักศึกษากลุ่ม 5 คนที่เดินพูดคุยกันเข้ามาในร้านแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นสภาพเราสามคน ที่คนตัวหนาไล่เลี่ยกันสองคนกำลังยืนประจันหน้ากันอยู่และเด็กเสริฟร้านกาแฟอย่างผมกำลังถือไม้เบสบอลยืนตรงกลางเหมือนพร้อมจะง้างทุบใครที่เริ่มกระโจนเข้าหากันก่อน
“เอ่อ พวกเราเข้ามาทานได้ใช่ไหมคะ” น้องผู้หญิงถักเปียพูดขึ้น
“ได้ครับเชิญ” ผมพยักหน้ายิ้มตอบและผลักทั้งคู่ให้แยกออกจากกัน ก่อนจะก้าวไปต้อนรับเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้น ทำเอาผมปรับอารมณ์แทบไม่ทันเลยทีเดียว
รับออเดอร์จากลูกค้าเสร็จผมก็เดินมาที่หลังเคาเตอร์กาแฟทันที ไม่ลืมที่จะลอบสังเกตทั้งสองคนที่ตอนนี้กลับไปนั่งที่โต๊ะสงบปากสงบคำกันไปได้ เฮ้อ … ทำไมผมจะไม่รู้ว่าพี่คมคิดยังไงกับผมละครับ เขาออกจะชัดเจนขนาดนั้นผมเองก็รู้ตัวว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะชอบที่คมได้ เขาเป็นคนดีครับ แต่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับเขา ผมมองเขาเป็นพี่ชายที่ดีของผม ส่วนไอ้พี่พล ที่มาที่นี้ทุกวัน ผมก็รู้ว่าหมอนั้นมาหาข่าวของปังปัง หวังจะขอความเห็นใจจากผมให้ช่วยสืบเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้ได้ใกล้ชิดกับปังปัง แต่อย่าหวังที่ผมจะปริปากบอกเลย
ตอนนี้ปังก็กลับมาเรียนได้ 2 อาทิตย์แล้วหลังจากที่ไปออสเตรเลียมา คืนดีกับพี่ใหญ่แล้วด้วย แถมยังมีพี่ชายที่ชื่อลันไปรับไปส่งทุกวันอีกต่างหาก ส่วนมิ้นต์ผู้หญิงเจ้าปัญหาก็หายไปเลยไม่มาเรียนหอที่เคยพักก็ไม่อยู่ ข้อมูลพวกนี้แหละที่หมอนั้นอยากรู้ หึ ก็เพราะตัวเองทำผิดไว้เยอะไง เขาถึงไม่อยากจะเห็นหน้าเลยต้องใช้ไม้นี้ … แต่จะว่าไปผมก็เคย … ทำผิดกับเพื่อนเหมือนกันนี้นะ … ก็จริงที่หมอนั้นบอกแหละ ผมไม่ใช่คนดีหรอก … แต่อย่างน้อยผมก็ดีกว่าหมอนั้นที่คิดได้และสำนึกได้กลับตัวกลับใจไม่ทรยศเพื่อนอีก แล้วไอ้พี่กาจพลละ ทำได้ไหม ?
“ชานมปั่น โกโก้เย็น สตอเบอรี่นมสดปั่น ชาเขียนร้อน ลาเต้เย็น กับขนมปังปิ้ง 2 คู่ แยมสตอรี่กับนมเนย ขนมเค้กหน้านิ่ม 1 ชิ้นและก็เค้กส้ม 1 ชิ้น รายการครบนะครับ”
“ครบคะ” ผมพยักหน้ายิ้มรับก่อนจะโค้งให้เดินออกมาอย่างน้อบน้อมหลังจากเสริฟอาหารให้ลูกค้าครบ เดินผ่านทั้งโต๊ะที่คมและนายนั้นอย่างไม่มองหน้า เพราะผมงอนทั้งคู่แหละ อยากมีเรื่องกันในร้านผมดีนัก หึ
“ครัวซองละ!”
กริ๊ง !
เสียงวางช้อนดังมาจากโต๊ะพี่คม ทั้งร้านตกในความเงียบอีกครั้งแม้กระทั่งโต๊ะของน้องผู้หญิงที่นั่งอยู่อีกฝั่ง … ไอ้นี้ทำไมกวนผมไม่เลิกสักที ผมถอนหายใจก่อนจะหันไปปั่นหน้ายิ้มและพยักหน้าให้ใบหน้าที่ยียวนกวนประสาทผมไม่เลิก
“รอสักครู่นะครับ” ผมเน้นทีละคำก่อนจะเดินมาหยิบครัวซองออกมาจากตู้ขนมหนึ่งชิ้นวางบรรจงใส่จานเหมือนปกติและเดินไปเสริฟให้เสร็จๆจะได้จบเรื่อง
หมับ !
“อย่าคิดว่าจะรอดนะ” แล้วใครกลัว ? ผมยิ้มมุมปากให้ก่อนจะสะบัดมือออกและเดินมาทำงานปกติ โดยไม่สนใจทั้งพี่คมและไอ้พี่กาจพล
เนื่องจากลูกค้าถยอยเข้ามาบ้างแล้ว และประจวบเหมาะกับที่น้องติว น้องเด็กผู้หญิงพาสทามอีกคนนึงมาเข้ากะ ละพี่ปอยก็กลับมาจากธุระ ทำให้งานยุ่งและคนเยอะ สองคนนั้นเคยพักรบไม่ห่ำหั่นกันให้ผมต้องรำคาณอีกไม่งั้นผมได้เอาไม้เบสบอลเพ่นหัวกบาลไม่ใครก็ใครสักคนนั้นแหละ เฮ้อ … เห็นผมหน้าอ่อนๆแบบนี้ ผมก็ไม่ใช่คนดีอย่างปังปังหรอกนะ อาจจะร้ายยิ่งกว่าตัวเล็กด้วยซ้ำไป ยิ่งคนที่มาร้ายกับผมอย่างไอ้พี่บ้าที่นั่งเต๊ะท่ามีหลายชั่วโมงแบบนั้นผมก็ไฝว้ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับชินได้ยังไงครับ
“เฮ! สวัสดีครับ พี่ปอย น้องติว แล้วก็ชินโดที่รักของโผ้มมมมมมมมมมมมมมมมม”
“อย่าไอ้มิก! มาจากไหนเนี้ย”
“มาเข้าจากหลังร้านอะดิ อื้อออ อย่าดันหน้าผมเด้ มันเจ็บน้า~”
ผมเอามือยันหน้าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่เรียนอยู่อีกมหาวิทยาลัยนึงไม่ใกล้ไม่ไกลมากนักที่เข้ามาในร้านได้ก็พุ่งล้าวเข้ามาหาผมที่กำลังชงกาแฟอยู่ ร่างสูงโปรงพอๆกับผม ผิวสีน้ำผึ้งเนียน หน้าตาดูกึ่งสวยกึ่งหล่อ พอที่จะทำให้สาวๆหลงได้นั้นแหละครับ เสียงกระดิ่งจากสร้อยคอสีดำเส้นเล็กๆที่ห้อยติดกับกระดิ่งดังกรุ้งกริ้งๆเหมือนแมว เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของไอ้เพื่อนคนนี้ ถ้าจะเป็นแมวก็คงแมวดำจอมกวนโอ้ยนั้นแหละ
“มาถึงก็พุ่งเข้าหาพี่ชินเลยนะ เดี๋ยวก็โดนแฟนคลับพี่ชินตะบปหรอกพี่มิก” น้องติวแซวขึ้นผมหันควับไปมองน้องถึงจะทำท่ารูดซิปปากและโยนกุญแจทิ้ง ส่วนมิกทำหน้าแหยงๆมองไปที่โต๊ะพี่คมสลับกับโต๊ะไอ้พี่กาจพลและถอยห่างผมออกไป
“โด่ววววววววววว ม้ายกลัวหรอก ฮิฮิ ไหนๆมีอะไรให้มิกทำบ้าง” ไม่กลัวเล้ยยยยยยยยยยยย สักนิด ฮ่าๆๆๆ มีมิกอยู่ก็ตลกดีเหมือนมีน้องนอกจากยูริเพิ่มอีกหนึ่งคน ดูมุ้งมิ้งมีกระดิ่งติดคอแบบนี้หาที่ไหนได้ ผมเคยถามว่าทำไมต้องใส่ เจ้าตัวก็ไม่ยอมบอกสักที บอกเป็นของแมวตัวเก่าใส่ไว้กันิดถึง ดูประหลาดๆ แต่ผมก็จะพยายามเชื่อนะ
“ชินกลับไปพักเถอะ เจ้าติวเจ้ามิกมาแล้วเห็นว่ามีงานไม่ใช่หรือไง”
“ครับผม งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ” ผมยิ้มรับพี่ปอย ก่อนจะเดินมาห้องพนักงานด้านหลังร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับหอพักที่อยู่ไม่ไกลมากนักแต่อยู่คนละซอยกับปังปังเท่านั้นเอง ใจจริงผมอยากจะกลับไปอยู่บ้านนะครับ แต่บวกลบคูณหารแล้วค่ารถกับค่าหอเท่าๆกันเลย
ถ้าบ้านผมล้มละลายก่อนผมเข้ามหาลัยก็คงดีผมจะได้ตัดสินใจไม่เรียนหรือไปเรียนในมหาลัยที่ถูกกว่านี้ โชคดีแค่ไหนที่ผมยังขอทุนเพื่อการศึกษาผ่าน ได้แบ่งเบาค่าเทอมไปได้บ้าง และผมเองไม่อยากเลือกเรียน เพราะสิ่งที่ผมเรียนอยู่ตอนนี้ คือความฝันของผม ใครจะคิดว่าลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น ในฐานะบ้านปานกลางจะต้องมาตกอยู่ในสถานะแบบนี้ได้ ... แต่ก็เอาเถอะ จะไปคิดโทษโชคชะตาก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเทียบกันผมกับคนที่เขาไม่มีโอกาสได้เรียน ผมก็ยังมีโอกาสที่ดีกว่าละนะ … คิดแบบนี้แล้วก็สบายใจดี ไม่มีใครไม่ดิ้นรนหรอกเนอะ แล้วเดี๋ยวมันก็จะผ่านไปเอง …
“ผมกลับก่อนนะครับ”
ผมที่แต่งตัวในชุดลำลองเสื้อบอลกางเกงขาสั้นเรียบร้อย เดินออกมายกมือไหว้พี่ปอยที่นั่งอยู่ที่เค้าเตอร์คิดเงิน ก่อนจะหันไปโบกมือให้มิกที่นวดแป้งอยู่ในครัว และน้องติวที่กำลังเดินเสริฟออเดอร์อยู่หน้าร้าน ผมมองออกไปก็เห็นแค่พี่คมที่นั่งมองมาที่ผมยิ้มๆ แต่ไม่ยักจะเห็นไอ้พี่กาจพล สงสัยจะเบื่อป่วนคนอื่นเลยกลับไปแล้ว ดีเหมือนกันนะ ทางสะดวกดี
“น้องชินพี่ไปส่งนะครับ” ยังไม่ทันจะแบกเป้ออกจากร้านได้พี่คมก็เดินมาดักหน้าผมเอาไว้ก่อน พร้อมรอยยิ้มที่คลุกรุ่นไปด้วยความอบอุ่นและหวังอะไรจากผมบางอย่าง
“ไม่เป็นไรครับพี่ พอดีผมจะแวะไปธุระที่ร้านเครื่องเขียนก่อนน่ะครับ” ผมยิ้มตอบอย่างสุภาพ และเดินเลี่ยงออกมาจากประตูร้าน
“ไม่เป็นไรครับพี่ว่างเดี๋ยวพาไป”
“เอ่อ … ก็ได้ครับพี่”
ผมจนปัญญาจะปฎิเสธเลยยอมให้พี่คมเดินไปที่มอเตอร์ไซค์คันโตราคาแพงที่ด้านหลังไม่ค่อยเหลือพื้นที่ให้ผมนั่งเท่าไหร่
นัก พี่คมเดินยิ้มมาขึ้นไปสตาร์ทรถพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อกอีกใบให้ผม ก่อนจะสวมให้ตัวเอง ผมรับผมสวมอย่างเสียมิได้ ก่อนจะขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายและกระชับหาที่จับไว้กันตก … ผมนั่งรถเมไปสบายกว่าไหมเนี้ยเสียวตกชะมัด!
“เกาะดีๆนะครับ” ผมพยักหน้ารับก่อนที่พี่คมจะค่อยๆออกรถไป ห้างที่ผมจะไปซื้ออุปกรณ์วาดรูปอยู่ค่อนข้างไกลจากตรงนี้ แต่ผมก็ต้องไปและรีบกลับมาทำงานบังเอิญว่าของที่ต้องใช้ดันหมดวันนี้ซะได้ เฮ้อ ถือว่าประหยัดค่ารถ 8 บาทแล้วกัน คิกๆ
“เอ่อ … ยังไม่ถึงไม่ใช่เหรอครับ” ขับมาได้สักพักพี่คมก็มาจอดที่สวนอาหารแห่งหนึ่งที่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศยามเย็นลมพัดสบายๆ ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีในเวลานี้ … เพราะถ้าผมไม่มีงานส่งพรุ่งนี้ผมอาจจะตกวิชาวาดก็ได้
“ร้านนี้อร่อยพี่อยากพาเรามาทานก่อน แล้วเดี๋ยวพี่พาไปซื้อนะ”
“พี่คมครับ … ผมอยากไปร้านเครื่องเขียน ผมมีงานต้องทำ และส่งพรุ่งนี้ครับ” ผมถอดหมวกออกมาและพยายามสงบสติอารมณ์เข้าไว้ ยุบหนอพองหนอ … ยุบหนอ…
“แต่พี่อยากให้เราทานด้วยกันนะครับชิน”
“พี่คม …” อย่านะพี่คม ถ้าพี่ล้ำเส้นกว่านี้ … เอาแล้วไงพ่อปลาไหลหยิบมือผมขึ้นไปแนบอกพี่ท่านแล้ว
“ชินก็รู้พี่คิดยังไงกับชิน นะครับชินทานข้าวกับพี่สักมื้อ อะ ชิน!” ผมเลิกคิ้วก่อนจะสะบัดมือที่เขาจับและเบี่ยงตัวเดินออกมาทันที บ้าชะมัด อะไรกันนักกันหนาวะ
“ชิน !”
“อย่า! … ถ้าไม่อยากให้ผมเกลียดพี่ อย่ามาเข้าใกล้ผมตอนนี้พี่ทำผมหงุดหงิดมากนะครับวันนี้และผมก็คิดว่าการแสดงออกของผมชัดเจนดีว่าวางพี่ในสถานะไหนถ้าพี่อยู่ในสถานะนั้นไม่ได้ก็พอเถอะครับ” ผมหันไปค้อนขวับใส่พี่คมที่ทำท่าจะเข้ามากกระชากผมเข้าไปเหมือนในละคม ขอโทษนะครับ นี้ไม่ใช่ละคร และผมไม่พร้อมจะเป็นของใครทั้งนั้น ผมยังมีภาระอีกเยอะ … และพี่คมก็ไม่ใช่คนที่ผมต้องการใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดทั้งชีวิต
“ทำไมเป็นอย่างนี้ละครับพี่รักเรานะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ รอเรามาเกือบปีนะชิน!”
“พี่เป็นคนเลือกที่จะให้ความรู้สึกกับผมมาเอง โดยที่ผมไม่ร้องขอ แล้วทำไมผมต้องรับมาทั้งๆที่ผมไม่ได้รู้สึกด้วยครับ … พอเถอะพี่คม ผมเป็นได้แค่น้องพี่เท่านั้น มากกว่านี้ผมให้พี่ไม่ได้ครับ”
ผมเดินออกมาจากตรงนั้น ยอมรับผมรู้สึกใจคอไม่ดีเอาซะมากๆ … ผมเด็กธรรมดาๆ หน้าจืดๆ ไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาสนใจ และผมก็มีความสุขที่อยู่ตรงจุดนี้ จุดในที่ของผม และเฝ้ารอใครสักคนที่เข้ามาเพื่ออยู่กับผมไปตลอดชีวิต ไม่ใช่คนที่หวังเข้ามาเพียงผ่านและหักล้างให้ผมเสียใจเศร้าใจ ทุกข์ทรมาน … อย่าคิดว่าผมไม่รู้เลยนะครับพี่คม ว่าสต๊อกหญิงและชายของพี่มันเยอะแค่ไหน … ดีแค่ไหนที่ผมไม่หลงงมงายคำหวานของพี่แล้วไปเป็นหนึ่งในสต๊อกของพี่เหมือนคนอื่นๆ …
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
เหนื่อยวะ … เดินมาตั่งไกล มานั่งรอรถเมที่ป้ายตั้งนานสองนานไม่เห็นมีโผล่มาสักคัน … การหักอกใครมันเป็นอย่างงี้เองหรอ ทำไมถึงอึดอัดแบบนี้นะ แล้วต่อไปนี้พี่คมจะมาให้เราเห็นอีกไหม … เขาคงเกลียดผมแล้วละ
ปริ้น !
เสียงแตร่รถทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง กระจกรถเก๋งคันสีดำเปิดออก และใบหน้าใสยิ้มแย้มฟันขาวเหล็กสีน้ำเงินสวยลอยออกมาเด่น รอยยิ้มสงสัยปนดีใจของเพื่อนที่ผมรักก็ปรากฎตรงหน้าผม ปังปังมาได้ไง แถมมากับพี่ใหญ่อีกต่างหาก นี้พี่อลันยอมปล่อยปังปังมาแล้วเหรอ
“ชิน มาทำอะไรแถวนี้ ?”
“อ่า คือ … สวัสดีฮะพี่ใหญ่ สวัสดีปังปัง คือชินกำลังจะไปห้างน่ะ ไปซื้อของ” ปังยิ้มรับผม พี่ใหญ่ด้านฝั่งคนขับเองก็เหยียดยิ้มมุมปากส่งมาให้ผม คนอะไร หล่อแบบเถื่อนๆได้ลงตัวชะมัด
“เหรอ ไปสิ ปังเองก็จะไปซื้อของใช้เหมือนกัน แล้วเดี๋ยวปังไปส่งที่หอนะ”
“คือ … จะดีเหรอ” ผมเกรงใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะปังมากับแฟนนี้นะ
“ดีสิ ขึ้นมาเลย” ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินไปที่ประตูหลังและเปิดออก และต้องตกใจเมื่อเห็นกุหลาบช่อโตวางอยู่ด้านหลัง … ดอกไม้ใคร พี่ใหญ่ไม่น่าโรแมนติกขนาดนี้นี้หน่า … เขินแทนปังชะมัด คิกๆ
“ชินอย่าล้อปังสิ”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นหน้าแดงๆของเพื่อนสนิทผ่านทางกระจกมองหลัง ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลยมีแต่ปังนี้แหละที่ร้อนตัว เพราะขำพูดของปังทำให้พี่ใหญ่หมั่นเขี้ยวยื่นมือหนามาบีบแก้มยุ้ยๆของปังไปอย่างแรง น่ารักชะมัด อิจฉาสุดๆ ปังกับพี่ใหญ่เองก็ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้รักกันขนาดนี้ ชาตินี้ผมจะมีไหมนะ
ผมกับปังคุยกันมาตลอดทางทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่นๆ จนมาถึงห้างเป้าหมายของผมตั้งแต่แรก เราจึงแยกกันเพราะปังเองก็ต้องรีบไปซื้อของใช้ส่วนตัวเหมือนกัน และนัดมาเจอกันที่ลานจอดรถอีกหนึ่งชั่วโมง ผมเดินมาที่ร้านเครื่องเขียนเลือกซื้อของที่ใช้ทำงานที่จำเป็นจริงๆในเวลาไม่นานนักจนเวลาเหลือพอที่จะเดินดูของกินของใช้อีกจนได้ของมาพอสมควร ก่อนจะมายืนรอปังปังที่ลานจอดรถ เหลืออีก 10 นาทีจะครบหนึ่งชั่วโมงที่นัดกันเอาไว้ ผมยืนเรื่อยๆเปื่อยๆ จนสะดุ้งเมื่อมือใหญ่อบอุ่นมาโอบรอบไหล่ผมจากด้านหลัง ด้วยความตกใจเลยถลาตัวออกมายืนจังก้าจ้องไปที่แขกไม่ได้รับเชิญ
“ไอ้พี่กาจพล!”
“ใช่ ผมเองแหละ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยครับคุณหนูวอก” เสียงยั่วยวนกวนประสาทของหมอนั้นทำให้ผมโมโหควันแทบจะออกหู
“มาทำอะไรที่นี้”
“ก็บังเอิญมาเจอเด็กเดินคนเดียว ดูน่าสงสารเลยเข้ามาหา … ไงละโดนทิ้งแล้วมั้ง ไปสิจะไปส่งบ้าน” หมอนั้นกระชากไหล่ผมเข้าไปโอบอีกรอบ ผมเอามือยันหน้าก่อนจะดีดตัวออกมาอีกครั้ง ให้ตายสิ เมื่อตอนกลางวันยังจะฆ่าผมอยู่เลยตอนนี้มาทำดี คืออะไร!
“จะมาไม้ไหน”
“ไปขึ้นรถ จะพาไปส่งบ้าน” ไอ้พี่พลไม่สนใจผม เดินเข้ามาจับแขนผมและทำท่าจะลากไปที่รถ แต่รอบนี้ต่อให้ผมดีดตัวหรือพยายามแกะมือออก ไอ้พี่บ้าก็ยังจับแขนผมเอาไว้จนแทบจะหลุด
“ไม่! อย่ามาจับตัวผม ผมรอคนอยู่”
“ใคร ? ไอ้คม ? หึ แรดชะมัด”
“คุณว่าใคร ผมรอ… ไม่ได้รอใคร ไปสิจะไปส่งผมก็ไป” เกือบแล้ว ผมเกือบบอกว่ารอปังอยู่ไม่งั้นไอ้พี่พลต้องรอปังปังแน่ๆ แล้วก็จะเจอกับพี่ใหญ่ … จากนั้นสงครามกิลวอร์ก็จะเริ่มขึ้น … ไม่ดีแน่นอน ไปก็ไปอย่างน้อยไอ้พี่กาจพลก็จะไม่ต้องเจอกับปังปังละนะ
ผมขึ้นมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถบนรถแข่งราคาแพงสีน้ำเงินเข้มข้าวของของผมถูกเอาไปยัดไว้เบาะหลังรถยกเว้นวุ้นขนมที่ผมแอบซื้อติดมือมาที่อยู่บนตัก ไอ้พี่กาจพลเดินขึ้นมานั่งฝั่งคนขับไม่วายจะผิวปากอารมณ์ดีเหลือเกินจนหน้าหมั่นไส้ ผมเหลือบมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนมือยาวๆยื่นมาหยิบเบลล์มาคาดตัวผมให้นี้แหละที่ผมได้สังเกตุหน้าระยะใกล้ … ไอ้คนเจ้าชู้คนนี้หน้าขาวเนียนชะมัด ไม่ใช่แค่หน้านะ หมอนี้ผิวดีกว่าผู้หญิงหลายคนซะอีก หน้าหล่อ คิ้วเข้มจมูกโด่งปากรูปกระจับสวยสีอ่อน ดูสะอาดสะอ้านไปหมด ติดอย่างเดียวปากหมาและกวนตีนที่หนึ่ง
“คาดไว้นะครับคุณหนูแรด เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งบ้าน หึหึ บ้านพี่นะน้อง”
“อะ ไอ้!”
“จุ๊ๆ เงียบๆเด็กดี พี่กำลังอารมณ์ดีอย่าให้ต้องโมโห”
“ฮึ้ย!” ผมสถบด่าออกมาในลำคอ ก่อนจะเชิดหน้าไปอีกทาง จะไปไหนก็ไปเถอะ แต่ให้ผมกลับไปทำงานเถอะก่อนที่เดดไลน์พรุ่งนี้จะมาถึง
“พาผมกลับหอ ผมมีงานต้องทำส่งพรุ่งนี้”
“งานอะไร”
“ยุ่ง”
“ไม่บอกก็ไม่ไปส่ง แว้! โอ้ย ไอ้เด็กแรด!!!” ผมดีดหน้าผากของไอ้คนที่แลบลิ้นใส่ผมไปหนึ่งที จะอารมณ์ดีอะไรนักหนาต้องโดนๆ แล้วยังด่าผมแรดอีกถ้าไม้เบสบอลอยู่ใกล้ๆจะจับฟาดให้!
“ผมมีงาน ถ้าไม่อยากให้ผมแจ้งตำรวจหรือกระโดดลงไปตอนนี้ ต้องไปส่งผมที่หอ”
แก๊ก …
ผมเบิ่งตากว้างเมื่อเสียงประตูปิดอัตโนมัติดังขึ้น … ปิศาจ!!!!!!
“ก็บอกมาว่างานอะไร”
“งานวิชาวาด!!! พอใจหรือยัง!!! เพิ่งสั่งวันนี้และต้องส่งพรุ่งนี้!”
“อย่าตะโกน คุยกันดีๆ” ฮึ้ย แล้วหมอนี้เคยคิดจะพูดดีกับผมไหมละ!!!! น่าเบื่อชะมัด
“จะพาไปส่งหอก็ได้ แต่ต้องให้ผมขึ้นไปกินข้าวบนหอนาย”
“เพื่อ ?”
“เพื่อกวนตีน” ผมละเกลียดการพูดแบบกวนตีนๆแบบนี้ชะมัด เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำแค่ไปส่งผมให้ถึงที่หมายและไม่ต้องเจอปังปังอีกก็พอ
“กาจพลนี้ชื่อเล่นเหรอ” ผมถามขึ้นเพื่อจะลดความประสาทของหมอนี้ได้บ้าง
“เปล่านี้ใครจะชื่อจริงจังแบบนั้น แค่เพื่อนมันเลือกกันจนติดปากแค่นั้นแหละ เลยไม่อยากไปขัดมัน อยากรู้หรือไงว่าชื่อเล่นคืออะไร”
“ไม่อะ”
“แล้วจะถามทำไม กวนตีนหรือแรด”
“คำก็แรด สองคำก็แรด ตัวเองก็เลวเหมือนกันนั้นแหละ”
“ก็เข้ากันดีนี้ เลวกับแรด หึหึ”
“ตลก” ผมชูมะเหงกขึ้น ไอ้พี่กาจหันมาเลิกคิ้วหัวเราะและเอื้อมมือไปเปิดเพลงคลาสสิกคลอการจราจรที่ติดโคตรอยู่ด้านนอก … ผมหันหน้าออกกระจก มองไปเรื่อยเปื่อยและก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ๆหมอนั้นก็พูดขึ้นอย่าไม่มีปรี่มีขลุ่ย
“ชื่อพาย”
“ชื่อไม่สมกับความเลว” ผมกระแนะกระแหนไปอีกหนึ่งที หมอนั้นหัวเราะและหันมาด่าผมกลับ
“หึ ชินโดชื่อก็ไม่สมกับความแรด”
“เกลียด”
“ก็ดี … ก็ถ้าหากเชื่อว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงเป็นคนดีได้ แล้วทำไมไม่เชื่อบ้างว่าคนอื่นเขาก็เปลี่ยนได้เหมือนกัน”
“…” ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เงียบและด้วยความเหนื่อยกับแอร์เย็นๆ ก็ทำให้ผมหลับไปโดนลืมไปเลยว่าผมลืมโทรหา
ปังปัง …
“เฮ้ย ตื่นไอ้แรด!!!!”
“ไอ้เลว!!!!” ผมตะคอกกลับเพราะบังอาจมาตะโกนใส่หูของผมก่อน
หึ คิดว่าจะมองใหม่แล้วเชียวไอ้บ้านี้กลับทำให้ผมหมดศรัทธาอีกจนได้ ชิ ผมเมาขี้ตามองไปรอบๆก็เห็นว่าเป็นหน้าหอของผม … หมอนี้รู้จักหอผมด้วย ผมเอื้อมตัวไปหยิบของที่อยู่เบาะหลังมาถือไว้ ก่อนจะหันไปเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
“เปิดประตูดิ”
“เดี๋ยวดิคุยกันก่อน”
“คุยไร”
“ไหนบอกจะให้ขึ้นไป ถ้าผมปล่อยแรดน้อยไปตอนนี้แรดน้อยต้องวิ่งขึ้นหอไปแน่ๆ รู้หรอกน่ะว่าเตรียมคีย์การ์ดไว้แล้ว ใช่ไหม ?” คีย์การ์ดในมือผมลั่นเลย … ฉลาดจังกับเรื่องแกมโกงเนี้ย
“เอายังไง เอายังไง”
“เออ ก็ลงไปสิ” หมอนั่งเลิกคิ้วก่อนจะเอื้อมตัวมาหยิบคีย์การ์ดจากมือผมไปก่อนจะยอมปลดล็อกประตูให้ ผมถอนหายใจเดินลงไปจากรถและยื่นรอจนกว่าไอ้คุณชายพายจะทำธุระในรถเสร็จอย่างเบื่อหน่าย นี้เวลาก็พาไปจะทุ่มแล้วผมยังไม่ทันทำอะไรเลย เฮ้อ
“เดินไปสิรออะไร” พอคุณชายออกมาจากรถได้ก็ไม่วายกวนตีนผมอีกยก คนบ้าอะไรกวนได้ตลอดเวลาที่บ้านทำธุรกิจทุเรียนกวนหรอ ?
“เออ!” ชิ อยากขึ้นหอผมนักก็ขึ้นไปสิ ขึ้นไปและทำอะไรให้กินด้วยแล้วกัน ไอ้พี่พายเลว!
==============================
เค้าอยากให้พี่พายเป็นคนดี แต่เอาจริงๆเนื้อในของพี่พายไม่ได้แย่นะแค่เป็นคนที่มองคนแค่ภายนอก
และออกจะดื้อด้านด้วยนิสัยที่เอาแต่ใจไปสักหน่อย แต่ถ้าหากพี่พายจะปรับตัวน้องก็ไม่ว่าอะไรนะคะ
น้องชินเองก็น่ารัก ไม่ใช่เด็กอ่อนแออย่างที่หลายคนเข้าใจ แค่พยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
ไม่ได้ร่างน้อยอรชรเหมือนน้องเล็กและอ่อนแอไม่ทันโลกเหมือนน้องปัง
แต่มีบุคลิคที่แตกต่างออกไป สูงโปร่ง น่ารัก จิตใจดี สู้คน
นายเอกโหดที่ถือไม้เบสบอลเพ่นกบาลคนที่ไม่ชอบหน้าได้นั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ
คนเขียนไม่ได้บอกนะว่าขึ้นหอปุ๊บจะรักและญาติดีกันเลย คู่นี้ก็ต้องมีพัฒนาการคะ รอติดตามspecial ของคู่นี้ตามวาระและโอกาสค่าาาา
ขอโทษที่ช้าคะติดโปรเจค เจอกันตอนหน้านะคะ ใครคิดถึงปังปังเจอกันค่าา<3'
ฝากเพจเด้อ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ชอบบเรื่องนีี้มากเลยยวันเดียวอ่านได้30ตอนกว่าๆแระ555 :hao7:
แล้วก็ยังรอตอนต่อไปปป คิดถึงปังปังกะพี่ใหญ่ หมูแดงกะพี่เสือ!!!.. :laugh: :z3: :jul1:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :katai4: :katai4:
สู้ๆนะเป็นกำลังใจให้นักเขียน :hao3: :hao3:
-
น่ารักกวนๆ ^^
-
ปังปังจะหงอไปหนายยย~~ ต่อต้านบ้างก็ด้ายยย แม่คนโลกสวยยย :z3: :z3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ชินเป็นส่วนผสมระหว่าง
น้องเล็กกับปังปัง
-
ชินโดจะปราบพี่พายได้มั้ยเนี่ย รอดูต่อไป
-
ตามเรื่อยๆ ..
-
พี่พายยยย :-[ :-[
-
ตามทันแล้ว :hao5:
-
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ลืมกันเหรอยัง กระซิกๆ :mew6:
เค้าหนีไปทำโปรเจคมา เรียนจบแล้วแต่งานยังไม่จบ งื้อออออออออออออออออออออ
คิดถึงทุกคนนะคะ อีกไม่นานเกินรอ เจอกัพี่ใหญ่และปังปังแน่นอนคะ
รักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
:bye2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
รอจร้า
-
รอค้า :mew2:
-
สู้ๆกับโปรเจคนะ คอยเชียร์คู่น้องชินโดนะ
-
เมื่อไรจะมาสักทีอ่าาารอที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ :katai5: :katai4:
-
* ความเดิมตอนที่แล้ว
ปังปังกลับมาเมืองไทยพร้อมกับพี่อลันและย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของพี่ชาย
ก่อนจะมาพบกับพี่ใหญ่ที่ตลาดในระหว่างทางที่จะไปหาที่หอพัก
เมื่อทั้งสองคนได้ปรับความเข้าใจกัน แต่อลันกับไม่ยอมที่จะให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
{CH 47 เสียงคำบอกรัก}
“อย่าดื้อนะปัง”
“ครับ”
ผมขานรับพี่อลันก่อนจะปิดประตูรถยนต์คันสีเงินลูกชายของพี่อลัน และหันหลังเดินเข้ามหาลัย ผมกลับมาได้ 2 อาทิตย์แล้วครับ กลับมาวันแรกผมได้ปรับความเข้าใจกับพี่ใหญ่แล้ว แต่ต่อว่าเราทั้งคู่ก็เหมือนคู่รักที่ต้องแอบคบแอบคุยกัน ได้เจอกันที่มหาลัยเท่านั้นเอง เพราะพี่อลันไม่ชอบพี่ใหญ่มาก ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเกลียดพี่ใหญ่นัก หัวเด็ดตีนขาดยังไงพี่ลันก็ไม่เปิดใจให้พี่ใหญ่เลย หลายต่อหลายครั้งที่พี่ใหญ่หมดความอดทน แต่ผมเองที่เป็นฝ่ายห้ามเขาไว้ จริงอยู่ที่พี่อลันไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ และเพิ่งเจอกันเพียงไม่นาน แต่เค้าก็คือพี่ชายที่ผมไม่เคยมี ผมแคร์เค้าไม่น้อยกว่าพี่ใหญ่เลยเพราะทั้งคู่คือคนที่ผมรัก เฮ้อ … ตรงกลางนี้มันลำบากใจจัง
“ไง”
เสียงเข้มอบอุ่นที่ผมจำได้ขึ้นใจทักทายผมจากด้านหลังพร้อมกับวางแขนแกร่งพาดมาที่บ่า สัมผัสนั้นทำให้ผมยิ้มกว้างและอยากขอบคุณคนๆนี้ที่ทนกับผมได้ไม่ว่าจะมีอุปสรรค์อะไร เขาก็ไม่คิดที่จะเลิกกับผมเลย มีแต่ผมคนเดียวที่คิดเล็กคิดน้อยอยู่คนเดียวตลอดมา
“สวัสดีครับ … วันนี้พี่ใหญ่มาส่งงานหรอครับ” ผมหันไปสวัสดีเขาแต่ก็ไม่สะบัดตัวหนี ปล่อยให้เขากอดคอเดินตรงไปที่ตึกเรียนของผม ท่ามกลางสายตาคนทั้งมหาลัย
“เปล่า กำลังจะไปยื่นเอกสารสมัครงานที่บริษัทแต่มาหาก่อน บอกเมื่อคืนแล้วจำไม่ได้เหรอไง” เขายกมืออีกข้างมาหยิกแก้มผม ไม่ได้หยิกแบบน่ารัก แต่หยิกแบบจะให้เนื้อผมหลุดออกมาให้ได้ งื้อ เจ็บนะเนี้ย
“เจ็บนะ พี่ใหญ่กินข้าวมาเหรอยังครับ” ผมลูบแก้มตัวเองปอยๆ มองหน้าพี่ใหญ่ที่ยิ้มทะเล้นอยู่ พักนี้พี่ใหญ่น่ารักขึ้นมาก อาจจะเป็นเพราะเราห่างกันก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากงอแงเพราะกว่าเราจะได้เจอกัน จะได้คุยกันมันน้อย ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน 24 ชั่วโมง
“ยังก็ว่าจะมากินกับหมู”
“ผมไม่หมูแล้วนะ”
ตอนนี้น้ำหนักผมเหลือ 70 แล้ว ไม่ขึ้นและไม่ลดลงไปอีก เพราะไม่ได้ออกกำลังกายเลยหลังจากกลับมาจากออสซี่ แต่กลับกัน ผมก็ไม่ได้กินของจุกจิกหรืออาหารมากนัก อ่อ ปลายสัปดาห์นี้หมอคลินิกจัดฟันให้ไปดึงฟันประจำเดือนด้วย เกือบลืมแหนะ ไม่รู้รอบนี้จะดึงเยอะไหม และถ้าผมปวดก็ไม่มีพี่ใหญ่อยู่ข้างๆนะสิ … นึกถึงวันนั้นวันที่ปวดฟันแล้ววิ่งไปหาพี่ใหญ่ห้องข้างๆ … และพี่ใหญ่ก็ยึดตัวผมจากนั้นเป็นต้นมา หึหึ ตอนนั้นถึงจะงงๆ แต่พอกลับไปคิดมันก็เขินดีเหมือนกัน ใครจะเชื่อคนโหดอย่างพี่ใหญ่จะรักคนอย่างผมได้ และใครจะเชื่อว่าผมเองจะรักคนโหดๆอย่างพี่ใหญ่จนหมดใจแบบนี้
“ไม่หมูอะไร ผอมลงแค่นี้ยังไงก็หมูอยู่ดี หึหึ”
“พอๆ ครับไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอีก ครึ่งชั่วโมงปังมีเรียน” ผมดันหลังพี่ใหญ่ให้เดินนำไป ก่อนที่เขาจะหันกลับมาคว้าเอามือผมไปกุมเอาไว้ ก่อนที่เราจะเดินไปด้วยกัน อบอุ่นจังอยากให้พี่อลันมาเห็นว่าตอนนี้พี่ใหญ่น่ารักแค่ไหน เค้าจะได้ยอมรับพี่ใหญ่ของผมสักที
“หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนเจี๊ยบ!!!” พอนั่งลงที่เก้าอี้โรงอาหารได้ เจ้าป่วนตัวเล็กก็เข้ามาก่อกวนทันที ตัวเล็กยิ้มล้อเลียนผมโดยมีนายเสาร์ที่ปัจจุบันก็เปลี่ยนแปลงจากเมื่อก่อนไปเยอะนั่งคุมเชิงอยู่ไม่ไกลนัก ผมยิ้มเขินๆ ไม่ตอบอะไร
“ปังปัง เมื่อไหร่จะกลับมาอยู่หอ เล็กคิดถึง แล้วดูสิเนี้ย ครีมหมดใช่ไหมผิวลอกแบบนี้ แถมพุงย้วยด้วย ไม่ได้นะปังถึงจะผอมลงแต่ไม่เฟิร์ม ก็ไม่ดีนะ กลับมาสิเล็กเป็นเทรนเนอร์ของปังน้า ~~~~~” ตัวเล็กเข้ามาสำรวจร่างกายของผมไปอ้อนผมไป เราคุยกันเจอกันแทบทุกวันตัวเล็กพูดกรอกหูผมด้วยประโยคนี้แทบทุกวันเหมือนกัน
“คงอีกสักพักนะเล็ก ไว้พี่อลันเย็นลงกว่านี้ปังจะพูดกับพี่อลันเอง”
“งั้นให้เล็กไปเที่ยวบ้านได้ไหม ให้เล็กไปนอนค้างสักคืนสองคืน เล็กอยากนอนกอดปังเพราะปังนุ่มนิ่มดึ๊งๆ กอดไอ้บ้าเสาร์มีแต่กล้ามเนื้อเล็กไม่ชอบ”
“อะ แฮ่ม ไอ้เล็กแกไปนอนกอดไอ้เสาร์ตอนไหน” พี่ใหญ่กระแอมมองไปที่ตัวเล็กนิ่ง เพื่อนตัวเล็กของผมลุกขึ้นกรูเข้าไปหานายเสาร์ที่ดูดน้ำแดงจากแก้วอยู่ตาโต
“ชะอุ้ย…แหะ ๆ เล็กพูดเล่นแหนะพี่ตัวใหญ่” เล็กทำท่าทะเล้นก่อนจะหันไปซุกหน้ากับต้นแขนแกร่งของแฟนตัวเอง เสาร์หัวเราะนิดๆก่อนจะผลักหัวตัวเล็กออกก่อนจะเข็กมะเหงกไปหนึ่งทีอย่างหยอกๆ ทำเอาตัวเล็กหน้ามุ้ยไปเลย
“หาเรื่องให้กูแล้วไหมละไอ้แมวผี”
“กินอะไรปัง”
“เดี๋ยวปังไปซื้อเองก็ได้ครับ”
“กินอะไรครับ หื้ม ?” พี่ใหญ่ถามซ้ำเน้นเสียงในลำคอ … ผมกระตุกยิ้มนิดๆถ้าเป็นเมื่อก่อน หื้ม ด้านหลังจะไม่มีจะมีนะ คึคึ พี่ใหญ่เวอร์ชั่น 10.1 นี้น่ารักชะมัด
“ปังเอาข้าวกล้องกับไก่เนื้ออกฉีกแล้วกันครับ”
พี่ใหญ่พยักหน้าก่อนจะเดินไปที่ร้านขายข้าว ในระหว่างนั้นตัวเล็กก็เข้ามาคุยกับผมเรื่องต่างๆ ประจวบเหมาะกับพี่ชินโดมาพอดีเราเลยได้คุยเรื่องงานกลุ่ม 4 คนที่อาจารย์จะให้ทำโมเดลบ้านเพื่อนำไปประกวดและจัดแสดงในงานกุศลช่วยเหลือเด็กพิการในบ้านต่างจังหวัด งานนี้ถ้าฟลุคชนะได้เงินรางวัลด้วยละ
“กินข้าวได้แล้วปังอย่ามัวแต่คุย”
“เล็กขอเสนอเป็นอาคาร 2 ชั้นเพราะน้องๆคนพิการจะได้ไม่ต้องเสี่ยงกับการขึ้นลงหลายชั้น พื้นที่รอบๆเป็นต้นไม้ แล้วก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันด้วย”
“ปังกินข้าว”
“คะ ครับ …แล้วงบประมานเท่าไหร่เหรอ” ผมหันไปตอบพี่ใหญ่ก่อนจะหันมาถามเพื่อนต่อ
“มีงบให้กลุ่มละ 3,000 อะปัง เฉพาะทำโมเดลอย่างเดียวนะ ยังไม่รวมค่าออกค่ายตอนไปประกวดด้วย”ชินโดพูด พร้อมกับหยิบซองสีขาวที่อาจารย์คณะมอบให้แต่ละกลุ่ม
“เรายังไม่เคยทำโมเดลบ้านจริงๆเลย เรายังกะไม่ถูกว่าต้องใช้เท่าไหร่ เราเลยต้องประหยัด” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับเสาร์ ก่อนที่จะอ้าปากงับช้อนใส่ข้าวที่จ่อมาที่ริมฝีปากอย่างอัตโนมัติ กว่าจะรู้ตัวทุกคนก็จ้องผมล้อเลียนแล้ว
“อ่ะ เดี๋ยวผมกินเองครับ”
“หึ ไม่คุยต่อแล้วเหรอไง” พี่ใหญ่แซว ก่อนจะตักข้าวมาจ่อที่ปากผมอีก ผมมองอย่างเขินๆ แต่ก็ยอมกินข้าวคำนั้น ถึงจะไม่ใช่ข้าวกล้องอกไก่ฉีกแต่เป็นข้าวมันไก่ที่มีแต่หนังก็เถอะ … ขุนกันเข้าไปสิพี่ใหญ่คนบ้า
“เลิกเวลาเดิมใช่ไหม เดี๋ยวมารับ” พอกินข้าวเสร็จผมก็เดินมาส่งพี่ใหญ่ที่ลานจอดรถ วันนี้พี่ใหญ่เอารถยนต์มา เพราะคงไม่เหมาะที่จะใส่สูขขับมอเตอร์ไซค์ในแดดเมืองไทย
“ไปไหนครับ” ผมถามขึ้น … จะได้เตี้ยมกับตัวเล็กกถูก … ผมไม่ได้โกหกนะ แค่ … แค่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง ฮืออออ
“ไปบ้านเรานั้นละ” พี่ใหญ่พูดพร้อมกับวางมือบนหัวผม พร้อมกับยิ้มที่อ่อนโยน … เขาเท่มากๆเลยสมบูรณ์แบบไปหมด อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้คนอื่นนะรู้ไหม ไม่สิเวลานี้ผมไม่ควรจะต้องมาหลงเสน่ห์รอยยิ้มของพี่ใหญ่ หายนะกำลังจะมาถึงเมื่อทอนนาโดสองลูกจะเจอกันอีกแล้ว ฮือออออ
“ตะ แต่พี่อลันอยู่นะครับ แล้วถ้าไป เราอาจจะไม่ได้เจอกันเลยนะครับพี่ใหญ่” ผมพูดเสียงอ่อยก้มหน้านิ่ง … ผมกลัว … ผมกลัวว่าเรื่องทั้งหมดจะเลวร้ายไปมากกว่านี้
“พี่ไม่อยากรอแล้วปัง ไม่อยากกลับมาอยู่ด้วยกันเหรอ” มือหนาลูบที่แก้มของผมเบาๆ กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงนุ่ม ปลอบประโลมจิตใจของผมที่สะท้อนออกมาเป็นกายที่ลั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ … ผมขี้ขลาด … ผมกลัว ผมไม่อยากให้ใครต้องทะเลาะกันเพราะผมอีกแล้ว
“ปังอยากกลับไป แต่ถ้าพี่ใหญ่ไปเรื่องอาจจะแย่ลงนะครับ”
“เชื่อใจพี่” เสียงอบอุ่นนั้นเข้มแข็งขึ้นในทันที ทำให้ผมยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะพยักหน้าให้พี่ใหญ่ในที่สุด … ผมเลือกที่จะเชื่อใจคนที่ผมรัก เพื่อไม่ให้เกิดความสูญเสียเหมือนที่แล้วมา …
“กะ ก็ได้ครับ … ก็ได้ …”
“หึหึ ถ้าไม่ใช่มหาลัย โดนจูบไปแล้วไอ้หมูแดง” เขากระซิบ
“บะ บ้า ไปได้แล้วครับพี่ใหญ่ ปังต้องขึ้นเรียนแล้ว” ผมดันหลังพี่ใหญ่ให้ขึ้นรถ เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ เสียงกรี๊ดกร๊าดรอบข้างทำให้ผมเขินแทบมุดแผ่นดิน
ฟอด
“แล้วเจอกัน” พี่ใหญ่เดินขึ้นรถไปในขณะที่ผมยืนก้มมองพื้นอยู่ที่เดิม … ถ้าผมช็อคตายพี่ใหญ่รับผิดชอบไหม ?
.
.
.
อีกด้านหนึ่งอลันเดินกลับเข้ามาในบ้านหลังจากที่ไปส่งน้องชายสุดที่รักมาแล้ว ร่างสูงเอนตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างผ่อนพลายเปิด TV เพื่อเปิดดูข่าวสารตลาดหุ้นที่แหล่งที่เขาสนใจ โดยไม่ได้เอะใจเลยว่ามีบุคคลแปลกปลอมกำลังเดินไปมาในห้องครัวด้านหลัง หยิบเอามันฝรั่งในสต๊อกขนมขึ้นมามองอย่างเจ้าเล่ห์ เลียริมฝีปากบางอย่างหมายมั่น ปาล์มเด็กหนุ่มรูปร่างสันทัด เอวบางได้สัดส่วนไม่อรชนเหมือนผู้หญิงแต่แข็งแรงแตกต่างจากผู้ชายทั่วไป ผิวสีน้ำผึ้งดวงตากลมโตฉายแววเจ้าเล่ห์ซุกซนจมูกรั้นอย่างคนดื้อดึง ไฝ่เม็ดเล็กๆเป็นตำหนิจุดเด่นที่ทำให้ทั้งชายและหญิงหลงรักเสน่ห์ในตัวที่มีอย่างเหลือร้าย
“เฮียมันฝรั่งรสชีทไปไหนแล้วอ่ะ”
ปั๊ก
“ตกใจหมดไอ้ปาล์ม เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ร่างสูงที่พาดขาบนโต๊ะเล็กตรงหน้าและกำลังจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบสะดุ้งจาขาแกร่งพาดตกลงบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้ หันไปมองเด็กข้างบ้านอย่างงงๆ เพราะเขาว่าเค้าล็อกประตูรั้วแล้วส่วนคุณลุงผดุงเองก็ออกไปด้านนอกตั้งแต่เช้าแล้ว
“นี้ไง ฮี่ๆ” เจ้าปาล์มโชว์กุญแจสำรองที่อลันเคยให้ไว้เมื่อครั้งที่มาเมื่อไทยปีที่แล้วให้ดู เพราะอลันเห็นว่าปาล์มไม่มีพิษมีภัยและให้ช่วยเฝ้าบ้านทำความสะอาดจึงไม่หวงหากจะมานั่งๆนอนๆหรือพาเพื่อนมาที่บ้านหลังนี้
“แสบนักนะ แล้วไม่ไปเรียนหรือไงเราอ่ะ” ปาล์มเบ้ปากเดินมานั่งข้างๆอลันใช้หัวหนุนแขนแกร่งที่พิงพนักเอาไว้ยกขาทั้งสองขึ้นมาขัดสมาธิบนโซฟากินมันฝรั่งมุบมับๆไม่ได้สนใจตอบคำถามของอลัน ตาสีฟ้ามองกลุ่มไรผมสีดำสนิทอย่างอ่อนใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะปาล์มเองก็เหมือนน้องของเขาคนนึง
“เฮียไม่เบื่อเหรอ”
“เบื่ออะไรวะ” อลันถามขึ้นเมื่ออยู่ๆ ปาล์มที่นั่งจ้อง TV นิ่งอยู่นานสองนานพูดขึ้น
“พลากคนรักเค้านะ โอ้ย พูดทีไรทำเป็นขึ้น สักวันเถอะกรรมจะตามสนอง” ร่างบางโวยวายเมื่ออยู่ๆ อลันชักแขนและใช้อีกมือผลักหัวของเขาจนเซไปอีกทาง ลุกขึ้นเดินหนีไปหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นมาดื่มแก้กระหายโดยมีตาใสของปาล์มมองอยู่ห่างๆ
“เฮียลัน”
“…” ตาสีฟ้าคมเหลือบมองคนตาใสที่เดินเข้ามาหา แต่ยังทำเป็นไม่สนใจกระดกน้ำเปล่าอยู่แบบนั้น
ร่างสูงก็ต้องผงะเมื่อมือบางกระชากเอาขวดน้ำออกและพลิกตัวแกร่งของเขาให้ไปเผชิญหน้ากับเด็กที่ตัวเท่าติ่งหูล่างของเขา ริมฝีปากกระจับที่มีใฝเล็กๆที่มุมปากบนเม้นเข้าหากันก่อนจะเริ่มโวยวายออกมาอย่างขัดใจ เมื่อเห็นท่าทีของพี่ชายคนสนิท
“ใจคอเฮียจะไม่ฟังใครเลยหรือไงวะ”
“หยุดพูดถ้าจะมาป่วนก็กลับบ้านไป” อลันพยายามเดินหนีและใจเย็น แต่ก็ถูกปาล์มคว้าแขนเอาไว้ให้กลับมายืนที่เดิม เห็นตัวบางๆแต่แรงเยอะใช่เล่น อลันคิดในใจ
ผลั๊ก!
“เฮียไม่ใช่ดวงอาทิตย์นะที่จะให้ดวงดาวโง่ๆมาหมุนรอบเฮียอยู่นั้นอ่ะ”
มือเรียวผลักอกจนอลันที่ไม่ทันตั้งตัวถลาไปด้านหลังชนกับตู้เย็น แต่ร่างสูงอย่างไรก็ยังมีแรงที่เยอะกว่า เขาจับแขนปาล์มได้ก็เหวี่ยงเข้ามาแทนที่ทำให้หลังบางกระแทกกับตู้เย็นแรงไม่ต่างจากเขา เว้นเสียแต่ปาล์มตัวเล็กกว่าจึงย่นหน้าเพราะความเจ็บ ตากลมลืมจ้องเขม็งจ้องตาสีฟ้าอย่างไม่ลดละความพยายาม
ผลั๊ก!
“นี้มึงพูดจาไม่รู้เรื่องหรือไง ไอ้ปังน้องกู กูจะเลือกสิ่งที่ดีให้น้องกูเท่านั้น”อลันกัดฟันกรอดระงับความโกรธ ก่อนจะพ่นคำที่ไม่ลื่นหูออกมา
“โว้ย ! และตลอดมาที่น้องเฮียอยู่เมืองไทย แม่เค้าตาย อยู่กับพ่อที่เป็นภารโรงบ้านเก่าๆ โดนเพื่อนรังแกต่างๆนาๆ เฮียได้ทำหน้าที่พี่ไหมวะ แล้วนี้อะไร พอน้องมันจะมีผัว เสือกไปห้ามมัน อยู่กับมันตลอดหรือถึงรู้ว่าผัวมันไม่ดีน่ะ จะมาเรียกร้องสิทธิความเป็นพี่อะไรตอนนี้วะ ! เป็นบ้าหรอ!!!” หลายต่อหลายวันมานี้ปาล์มตีสนิทกับปังปังจนคนซื่ออย่างเจ้าหมูแดงยอมเล่าความหลังให้ฟัง เพื่อให้ปาล์มช่วยเป็นอีกหนึ่งแรงในการทำให้พี่อลันอ่อนลง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างงั้น
“ไอ้ปาล์ม!!!!!!!!” อลันตวาดลั่นฟิวขาดง้างมือกำหมัดค้างแต่ปาล์มเองก็ไม่หลบ ไม่หนี จ้องตาสีฟ้าด้วยอารมณ์โมโห กัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะตวาดออกมาเมื่ออลันสะบัดมือลงข้างตัวและเตรียมจะเดินหนี แต่เป็นอีกครั้งที่ร่างบางไม่ยอมให้อลันหนีปัญหาอีกแล้ว
“ถ้าผมพูดผิด เฮียก็ต่อยเด้!!!!”
“มึงนี้นะ เก่งฉิบหาย เดี๋ยวกูจะซื้อตะกร้อมาครอบปากมึง” อลันยกแขนแกร่งขึ้นรั้งบ่าของปาล์มติดตู้เย็นก้มหน้าเข้ามาชิดก่อนจะกระซิบบอกด้วยความโมโหที่อัดอั้น
“ถ้าผมไม่พูดแล้วใครจะพูด นี้พี่โตมาเมืองนอกจริงปะ ทำไมทำตัวไร้สาระแบบนี้วะ” ปาล์มตอกกลับทันที หลายต่อหลายครั้งที่ปาล์มพยายามพูด อลันเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินหนี ครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ปาล์มจะได้สั่งสอนผู้ใหญ่ที่ไม่รู้หน้าที่ว่าพี่ชายที่แท้จริงควรเป็นอย่างไร
“มึงหยุดพูดสักที มึงไม่เป็นกู มึงไม่เข้าใจ กูแค่อยากให้ปังเจอสิ่งที่ดี อยากให้ปังมีอนาคต”
“ด้วยการเลิกกับผัวน่ะหรือวะเฮีย ผัวนะไม่ใช่ขี้ที่จะเช็ดแล้วจบอ่ะ เฮียแม่งเป็นอะไรวะ โคตรหมดศรัทธา เฮียแม่งเคยเป็นไอดอลผมเลยนะเว้ย” ประโยคหลังร่างบางพูดอย่างน้อยใจ แววตาที่เคยสุกใสหมองหม่นลง
อลันคลายแขนที่กดบ่าปาล์มออก ก่อนจะหันหลังให้ แต่ปาล์มวิ่งไปดักหน้ากางสองมือออกไม่ยอมให้ร่างสูงหนี ตาสีฟ้าเหลือบมองก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิดมืออีกข้างท้าวที่เอวอย่างเซ็งๆ หลับตาระงับอารมณ์ตัวเอง เขาไม่อยากทำร้ายปาล์มเพียงเพราะว่าทะเลาะกันเรื่องของปังปัง
“กลับบ้านไปไอ้ปาล์ม หรือไปให้พ้นหน้ากูซะ”
“ไม่ไป” อลันจิ๊ปากกับความดื้อรั้นของน้องข้างบ้านคนสนิท ก่อนจะยกมือเท้าเอวอย่างเซ็งๆมองไปที่ปาล์มยกมือขึ้นชี้มาที่ตัวเอง
“จะให้กูทำยังไง”
“เฮียต้องฟังน้องของเฮียบ้าง” ริมฝีปากกระจับแย้มยิ้มก่อนจะพูดออกมาทันที
“เออๆ กูจะฟัง ถ้ามันกล้ามาน่ะนะ” อลันตอบแบบส่งๆ แต่ในประโยคหลังดวงตาสีฟ้ากลับฉายแววประหลาด
“ไม่ใช่ให้ฟังพี่ใหญ่ แต่ให้ฟังปังปัง”
“ไม่ กูจะรอฟังจากปากของไอ้ใหญ่ แค่นี้จบ โอเค ? ถ้าพอใจแล้วก็กลับบ้านไป” พอพูดจบก็เดินผ่านร่างบางหนีขึ้นด้านบนไปทันที ปล่อยให้ปาล์มยืนเกาหัวแกรกๆ หยิบเอาถุงมันฝรั่งที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาหมายจะกินที่เหลือต่อ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะมันฝรั่งตกอยู่ที่พื้นเต็มไปหมดเพราะเหตุการณ์ทะเลาะเมื่อสักครู่ ทำเอาเจ้าตัวมองบนอย่างเซ็งๆ
“แม่งหกเละเทะหมด ของฟรีซะด้วยสิ”
.
.
.
ภายในหอสมุดที่ปังกลับมาทำงานเป็นบรรณารักษ์ปกติในช่วงพักกลางวัน ตัวเล็กใช้ศอกสะกิดเสาร์ที่นั่งเล่นเกมโทรศัพท์อยู่ข้างๆ ให้ดูเพื่อนสนิทปังที่นั่งอยู่ที่เคาเตอร์บรรณารักษ์เอาแต่นั่งจ้องกระดาษวางเปล่าในมือถือดินสอค้างอยู่อย่างงั้นมาจะสิบนาทีแล้ว ในขณะที่ชินโดที่นั่งค้นข้อมูลในหนังสือวิจัยเล่มใหญ่อยู่เงยหน้าขึ้นส่ายหัวไปมาอย่างนึกสงสารปังปัง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มลงอ่านหนังสือต่อ ยังโชคดีที่วันนี้คนในหอสมุดไม่มากเท่าไหร่นัก
“ยืมแปป” เสาร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปคว้าเอาหนังสือวิจัยที่ชินโดอ่านอยู่มาอย่างง่ายๆ เจ้าตัวหน้าเอ๋อเพราะไม่ทันตั้งใจได้แต่สาปแช่งเพื่อนตัวเองในใจ
“จะไปไหน” เล็กร้องถามเมื่อเห็นแฟนตัวเองลุกขึ้นยืนถือหนังสือเล่มหนาตรงไปที่เคาเตอร์บรรณารักษ์ เล็กมองตามแต่ไม่ได้เดินตามไป เพราะจะดูว่าเสาร์คิดอะไรอยู่
โป๊ก
“อะ โอ้ย ทะ ทำอะไรน่ะ นั้นสันหนังสือนะ” เจ้าปังโวยวายออกมานิดๆ ลูบหัวที่ถูกสันหนังสือลูบคมมาหมาดๆ
“เป็นห่าอะไรไอ้อ้วน” เสาร์ใช้มือท้าวเคาเตอร์ทำท่านักเลงใส่ ไม่ได้ระวังด้านหลังว่าตอนนี้ตัวเล็กกำลังถูกชินโดหิ้วปีกห้ามอยู่เพราะทำท่าจะเข้ามาตะบปนักเลงแหย่งๆ
“ปะ เปล่า กำลังคิดงานอยู่”
“หึ นึกว่าคิดถึงผัว โอ๊ะ คิดถึงผัวจริงด้วย เล่าให้ฟังหน่อยสิ ของไอ้พี่ใหญ่เป็นไงวะ”
“สะ เสาร์ ผมว่านายกลับไปนั่งที่เหอะ ผมต้องทำงาน” ปังปังก้มหน้าแดงปลั่งเพราะสิ่งที่เสาร์พูด ก่อนจะรับหนังสือคืนจากนักศึกษาสาวที่เข้ามาคืนด้วยความเอียงอาย
“ก็ทำไปสิ” เสาร์พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะยิ้มให้นักศึกษาสาวคนดั่งกล่าว ทำเอาหญิงสาวเขินหน้าแดงไปด้วย ตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังเหยียดยิ้มหัวใจในลำคอ หึหึ คนชินโดที่นั่งอยู่ข้างๆขนลุกเกรียว … พ่อบ้านใจกล้าจริงๆ
“ว่าไง มีไร กูกับมึงก็คบกันมานานตั้งแต่ อนุบาลแล้วนะไอ้ปัง ความทรงจำดีๆก็ก็มีมากมาย มีไรบอกกูได้” ความทรงจำดีกับผีน่ะสิ
“พี่ใหญ่จะไปเจอกับพี่อลันน่ะ” คนแก้มใสบอกเสียงอ่อยไม่ดังนักเพราะไม่มีเหตุผลที่จะปิดบังอะไร
“ฉิบหายสิแบบนั้น ครั้งก่อนเจอกันก็ตลาดแทบแตก แถมขับรถจะชนไอ้พี่ใหญ่ รอบนี้ไม่เอามีดแทงกันเลยเหรอวะ” เจ้าปังชักไม่แน่ใจแล้วว่าเสาร์นั้นหวังดีกับตัวเองหรือเปล่า ได้แต่ถอนหายใจและก้มหน้ามองกระดาษว่างเปล่าต่อ
“ถึงจะกลัว แต่ผมก็เชื่อใจพี่ใหญ่ … ต่อให้เขาตัดสินใจยังไง ผมก็จะอยู่ข้างๆเค้าไม่ไปไหนอีกแล้ว”
“โอโห้ มึงน่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” เสาร์พูดงงๆ ก่อนจะสะดุ้งเล็กๆเมื่อมือเย็นๆของเล็กมาวางบนไหล่แกร่งทำเอาเสียวสันหลังวูบนึกว่าจะถูกตะบปเอาจริงๆ รอยยิ้มหวานๆถูกส่งไปให้เสาร์ก่อนที่มือของตัวเล็กจะยกขึ้นมาลูบเบาๆที่ศรีษะเกรียนๆของแฟนที่แสนดี(กัดฟันพูด)
“สู้ๆนะปังปัง ให้เล็กไปด้วยไหม ถ้าไอ้คนยักนั้นบ้าทำอะไรปังขึ้นมา เจอเล็กทุ้มแน่” ไม่พูดเปล่าประโยคหลังมือเล็กแอบขยุ้มผมที่มีอันน้อยนิดของเสาร์จนหงายไปด้านหลังอย่างหยอกๆ และปล่อยออกลูบต่ออย่างเบาๆมือทำเอาพ่อบ้าใจกล้าเมื่อสักครูกลื่นน้ำลายอย่างฝืดคอ
“ใช่แล้วปังอย่าไปยอม ปังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ” ชินโดเดินเข้าไปหลังเคาเตอร์ก่อนจะยกแขนกอดคอคนจ้ำม้ำอย่างให้กำลังใจ
“ขอบคุณนะ ตัวเล็ก ชิน เสาร์” ปังเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มที่สดใสจนแก้มปริ ทำเอาเพื่อนทั้งสามคนพลอยสบายใจไปด้วย อย่างน้อยปังก็ไม่มานั่งนอยส์หนักมากเหมือนแต่ก่อนแล้ว เผลอๆการที่ปังและพี่ใหญ่อยู่ห่างกัน อาจจะเป็นผลดีในแง่ความคิดความรู้สึกของทั้งสองคนก็เป็นไปได้
.
.
.
-
-ปัง-
“วันนี้พี่ใหญ่มารับใช่ไหมปัง”
“อือ” ผมหันไปตอบตัวเล็กที่เดินลงมาจากหอสมุดเป็นเพื่อนผม ในขณะที่ชินโดและเสาร์อาสาไปรับงานคืนที่ห้องอาจารย์ที่ตึกคณะศิลปกรรม
หลังจากที่ทำงานเสร็จ ความจริงในวันนี้ผมต้องอยู่ปิดหอสมุดตอน 1 ทุ่ม แต่พี่ใหญ่ไลน์มาบอกว่าให้ลาออกมาก่อนตอน 4 โมง ผมจึงไม่มีทางเลือก โชคดีที่อาจารย์ แนน บรรณารักษ์ใหญ่ท่านอนุญาตให้ผมเลิกงานก่อนได้ ใจผมเต้นตุบๆ กลัวก็กลัว แต่ในความกลัวผมก็ยังมีความกล้าอยู่เหมือนกัน จะว่าไงดีละจะไม่กล้าตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว คงไม่มีใครหยุดยั้งพี่ใหญ่ได้แล้วแน่นอน …
“อือ เดี๋ยวเข้าไป อยู่รอพี่ใหญ่เป็นเพื่อนปังปังก่อน เออน่ะ อย่าพูดมากได้ไหม” ตัวเล็กที่เดินควงแขนผมไปที่หน้ามหาลัยอยู่พูดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด ปลายสายคงจะเป็นเสาร์นั้นแหละ
“มีอะไรเหรอเล็ก” ผมถาม
“ไม่อะไรหรอก ไอ้เสาร์มันงี่เง่าให้ไปดูงานน่ะ มันหาไม่เจอ” เล็กพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เพื่อนตัวน้อยของผมก็แสดงท่าทางไปงั้นแหละ ความจริงเล็กรักเสาร์หวงเสาร์มากใครๆก็ดูออก
“ไปเถอะ เดี๋ยวปังนั่งรอพี่ใหญ่แถวนี้ อีกเดี๋ยวเค้าก็คงมา” ผมชี้ไปที่ม้าหินข้างทางเดิน ตรงนี้ไม่ไกลจากหน้ามหาลัยนัก พี่ใหญ่คงวนรถมารับผมได้อยู่แล้ว แถมยังใกล้กับจุดรอรถบาสประจำทางที่จะเข้าไปตึกคณะอีกด้วย ถือว่าพบกันคนละครึ่งทาง
“ปังไม่ให้เล็กไปด้วยจริงๆใช่ไหม ?” เล็กเงยหน้าถามผมขึ้น ผมนั่งลงส่ายหัวไปมา ผมรู้ตัวเล็กหวังดี แต่ถ้าเล็กไปเหตุการณ์อาจจะแย่ลงก็ได้
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะส่ายหัวไปมาเบาๆ เล็กยิ้มก่อนจะยกมือทั้งสองมากุมแก้มทั้งสองข้างของผมเอาไว้
“ปังโอเคนะ เรื่องเรียบร้อยแล้วโทรหาตัวเล็กด้วย”
“อือ ปังจะโทรหา” ผมว่า
“แล้ว ปังต้องสู้ๆนะ” เล็กชูสองนิ้วให้ก่อนจะทำหน้าจริงจักทำให้ผมขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เล็กนี้แหละที่เครียดว่าผมเพราะตัวเล็กเป็นเพื่อนที่ดียังไงละ
“ฮ่าๆ โอเค อย่าเป็นห่วงเลยยังไงพี่อลันก็พี่ชายปังนะ”
“โอเคๆแล้วเล็กจะโทรหานะ นั่งรอดีๆละ” ตัวเล็กว่าก่อนจะโบกมือบ๊ายบายวิ่งไปขึ้นรถที่มาพอดี
พอเล็กไป รอบข้างก็สงบลงเพราะไม่มีใครที่ให้ความสนใจผมมากนัก ผู้คนต่างเดินไปเดินมาเหมือนเวลาที่หมุนไปเรื่อยๆไม่หยุดรอใคร เสียงหัวเราะพูดคุยจากพวกเขาดังเป็นระยะๆ มันก็เพลินดีนะครับการที่ได้นั่งมองพวกเขาไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น … พอหลับตาแล้วเหมือนตัวของผมเล็กนิดเดียวเอง
“ปังขึ้นรถ” เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ผมได้สติ พี่ใหญ่ที่นั่งอยู่บนรถยนต์คันคุ้นเคยขับมาเทียบตรงที่ผมนั่ง ผมยิ้มนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นก้าวขึ้นรถไปไม่ได้สนใจอะไร
“สวัสดีครับพี่ใหญ่” ขึ้นไปได้ผมก็โยนกระเป๋าไปด้านหลังโดยไม่ได้หันไปมอง ง้วนอยู่กับการดึงสายสายนิรภัยมาจะคาดที่ตัวเองเพราะเดี๋ยวพี่ใหญ่ดุเอา
“ปัง”
“ครับ” ผมขานรับพี่ใหญ่แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาทะเลาะกับสายคาดอยู่ ก็มันดึงไม่ออกอ่ะ
“หันมาก่อนได้ไหม”
“เดี๋ยวนะครับ ปัง … อะ อะไรครับเนี้ย” ดอกกุหลาบสีขาวแต่ปลายกลีบเป็นสีแดงช่อใหญ่อยู่ตรงหน้าผม กลิ่นของมันหอมหวานสบายจมูก ผมรับมาอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ใหญ่อย่างไม่เข้าใจ เค้าจะซื้อไปเยี่ยมใครหรอ ใครป่วนเหรอ
“ใครป่วยครับ เราจะไปโรงพยาบาลกันก่อนเหรอ”
“ไอ้หมูซื่อบื้อ ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องเอา”
“หะ ให้ผมเหรอ”
“ชดเชยวาเลนไทน์ปีที่แล้ว”
“หะ อะ พะ ขะ เขิน …” ผมพูดไม่ออกได้แต่พึมพำก้มหน้าหน้าร้อนผาวกอดดอกไม้กับอกแน่น … ดอกไม้ช่อแรก … ดอก
กุหลาบที่แฟนเค้าให้กัน … ชาตินี้ผมได้กับเค้าด้วย งะ งื้ออออออออออ
“หึหึ แค่นี้ก็เขินแล้ว งั้นไอ้ตัวนี้ก็ไม่ต้องเอาแล้วกัน”
“อะไรครับ มะ หมู หมูตัวเบอเริ้มเลย …” ผมหันไปด้านหลังและตาโตค้าง ทุกอย่างค้างหมด เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าหมูตัวยักษ์สีขาวขนปุกปุย … มันเป็นผู้ชายนะเพราะมันมีหนวดจิ้มอยู่ที่ปากด้วย … นะ น่ารักพี่ใหญ่เลือกซื้อของแบบนี้เป็นด้วยเหรอ
“หึหึ อ้าว อึ้งๆ”
“ซื้อมาทำไมครับ สิ้นเปลืองจะตาย” ผมหันไปพูด แต่ใจจริงอยากจะกอดเจ้าหมูอ้วนจะตายแล้ว ถึงผมจะไม่ค่อยชอบตุ๊กตาเพราะเหมือนผมเห็นตัวเอง แต่กับเจ้าตัวนี้น่ารักเกินกว่าจะไม่ชอบมัน อีกอย่าง … พี่ใหญ่เป็นคนซื้อให้ด้วย วันนี้ทำไมรู้สึกเหมือนผมถูกหวยเลยนะ … หรือคนๆนี้จะพยายามทำให้ผมตกหลุมพรางของเสือร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า งื้ออออ
“หึหึ อันนี้ชดเชยวันเกิดของหมู เอ๊าละ ไปกันเถอะ”
ฟอด
“ขะ ขอบคุณนะครับ” ผมรีบหอมรีบหันหน้าหนี เขินเหมือนตัวจะแตก ทั้งๆที่ตอนนี้ก็แตกอยู่แล้ว กะ ก็พี่ใหญ่ทำดี ผมก็ต้องให้รางวัลไม่ได้หรือไง
“เดี๋ยวนี้กล้านักนะ… คืนนี้เดี๋ยวก็รู้” ผมไม่ตอบอะไรอีก พี่ใหญ่เองก็เลิกแกล้งผมขับรถไปเงียบๆ ผมนอนกอดช่อกุหลาบหอมๆจนหลับไป …
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ปี๊ดดดดดดดดดดดดด
หลับได้เพียงไม่นานก็ต้องสะดุ้งตื่นด้วยแตร่รถที่ดังสนั่นไปทั่ว มองไปรอบๆก็เห็นหน้าอยู่ภายในซอยบ้านแล้วเพียงแค่เลี้ยวขวาไปไม่เกิน 50 เมตรก็จะถึงแล้วแท้ๆ หันมามองพี่ใหญ่ก็เห็นเค้านั่งขมวดคิ้วปลดสายคาดนิรภัยและทำท่าจะลงไป พอเค้าเห็นว่าผมตื่น ก็หันมาบอกด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
“… รออยู่บนรถไม่ต้องลง” ผมที่ยังเบลอๆอยู่หันไปมองด้านหน้าเห็นชายร่างสันทัดคุ้นหน้าคุ้นตากันดีกำลังนั่งคล่อมมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีน้ำตาลบีบแตร่อยู่ไม่ยอมหยุด พี่ปาล์มนี้หน่า
“เดี๋ยวครับพี่ใหญ่ ผมรู้จัก”
“รู้จักไอ้เด็กแว้นไม่รู้เรื่องรู้ราวนี้ด้วยเหรอ งั้นบอกให้มันหยุดบีบแตร่และถอยไทย รบกวนชาวบ้านเขา” พี่ใหญ่ถามผมพยักหน้าเอามืออุดหูนิดๆเพราะแสบแก้วหู ก่อนที่เขาจะบอกให้ผมห้ามพี่ปาล์มเพราะพี่ใหญ่เองก็เริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว
“พี่ปาล์มปังเองหยุดบีบได้แล้วครับ” ผมเปิดกระจกตะโกนออกไป พี่ปาล์มยอมลงจากรถและเดินมาหาผม เขาโผล่หน้าเข้ามาในรถ มองผมสลับกับพี่ใหญ่ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ … ทำไมผมรู้สึกสยอง
“ยอมลงมาสักที เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ลง แถมเคาะเรียกก็ไม่ตื่นอีก”
“ไม่ขับชนก็ดีแค่ไหนแล้ว เกรียนชะมัด” พี่ใหญ่บ่นอุบอิบ
“เอ่อ อะไรกันเหรอครับ”
“หึ นี้ก็หลับลึกซะ เลือกอยู่ตั้งนาน พี่คนนี้ก็ใจแข็งชะมัดไม่ยอมลงสักที ก็เลยบีบแตร่ใส่ซะเลย” ก็โชคดีของพี่ที่พี่ใหญ่ไม่เหยียบคันเร่งใส่ละนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่แน่
“ว่าแต่มีอะไรเหรอพี่ปาล์ม”
“ก็ตอนนี้เฮียยอมคุยแล้วนะ แต่! ไม่ใช่กับปัง แต่เป็นกับพี่ใหญ่ ถ้ายังไงก็ใจเย็นหน่อยแล้วกัน เพิ่งทะเลาะกันไล่กูออกจากบ้านมา ไปเถอะ เดี๋ยวเข้าไปพร้อมกัน ” ผมที่ตั้งท่าจะดีใจก็ต้องห่อเหี่ยวลง มีแต่พี่ใหญ่ที่หัวเราะในลำคอจนผมขนลุก เฮ้อ … ตื่นเต้นจนใจเต้นตุบๆเลย
“ดอกไม้อะไรน่ะ สวยจัง อ่ะ แหม มีตุ๊กตาด้วย คึคึ มีผัวดีชีวิตดีนะปัง” ผมกดปิดกระจกทันที คนขี้แกล้งที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างนอกยิ่งชอบใจโห่ร้องก่อนจะเดินไปคล่อมมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป
“พูดจาดีก็เป็น”
“พี่ใหญ่!” ผมตะโกนลั่นเพราะว่าจะไม่เขินแล้วเชียว
“หึหึ ไปกันเถอะ” พี่ใหญ่ว่าก่อนจะขับตามปาล์มไปทันที
พี่ใหญ่จอดรถในรั้วบ้านของพี่อลัน ก่อนที่ไม่กี่วินาทีร่างสูงใหญ่ตาสีฟ้าผมสีฟางอ่อนที่ฟูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนก็วิ่งหน้าตา
ตื่นลงมาที่ประตูบ้าน ก่อนที่จะจ้องเขม็งมาที่เราสองคน ผมมือสั่นเล็กๆ แต่มือผมก็ถูกคว้าเอาไปจับและบีบเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นๆจะหอมเข้าที่ขมับของผมอย่างอ่อนโยนและให้กำลังใจ ผมหันหน้าไปก่อนจะยิ้มให้เขานิดๆพยักหน้าให้ ก่อนที่มืออุ่นนั้นจะปล่อยผมไว้ตามเดิม ดอกไม้ช่อนั้รถูกผมวางทิ้งไว้ในรถก่อนจะเปิดประตูและก้าวลงจากรถไปพร้อมๆกับพี่ใหญ่ …
“พี่อลันสวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่อลัน เขาไม่มองผมแม้แต่น้อย มองแต่พี่ใหญ่ มองแบบไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“เฮียใจเย็นๆนะ เฮียบอกผมแล้วไงว่าจะคุยกับพี่ใหญ่ นี้ไงพี่ใหญ่ตัวเป็นๆ” พี่ปาล์มพยายามเข้าไปห้ามพี่อลันให้ใจเย็นๆ จับแขนแกร่งเอาไว้ พี่อลันมองหน้าพี่ปาล์มแต่ไม่ได้สะบัดแขนออกแต่อย่างใด
“มึงไปตามมันมาเหรอไอ้ปาล์ม มึงกล้ามากนะที่มาเหยียบบ้านกู”
“ผมจะมายื่นข้อตกลงกับคุณ” พี่ใหญ่พูดก่อนจะเดินเข้ามากอดคอผมที่สั่นนิดๆเอาไว้
“ไม่ มาทางไหนกลับไปทางนั้น!” พี่อลันตวาด
“เฮียแม่งไม่แมนเลย”
“อะไรของมึง” พี่ลันหันไปถามพี่ปาล์มที่ยืนหน้างออยู่ข้างๆ เลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เฮียบอกว่าจะคุยก็ต้องคุยดิ พี่ใหญ่ไอ้ปังเข้าบ้าน ทะเลาะกันหน้าบ้านไม่อายหรือไง”
“อะไรนักหนาวะ” เสียงบ่นภาษาอังกฤษดังออกมาได้ใจความประมานนั้น ก่อนจะคล้อยหลังเดินเข้าไปในบ้านไปพร้อมกับพี่ปาล์ม ผมและพี่ใหญ่เดินตามเข้าไปทันที อย่ากลัวนะปัง ตัวก็ออกจะใหญ่ จะไปกลัวทำไม
พี่อลันนั่งลงที่โซฟาโดยใช้แขนทั้งสองข้างท้าวที่เข่าของตัวเอง เงยหน้าขึ้นมามองผมนิ่ง แต่ในแววตานั้นมีทั้งความแกร่งกร้าวและฉุนเฉียวก่อนจะเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆเขา ผมหันไปมองพี่ใหญ่เขาก็พยักหน้าให้ผมทำตามผมจึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆพี่อลัน ส่วนพี่ใหญ่เองก็มานั่งโซฟาใกล้ๆ โดยมีพี่ปาล์มยืนมองอยู่ห่างๆ
“นั่งที่พื้น”
“พี่ลัน! ไม่เอาครับพี่ใหญ่นั่งที่เก้าอี้เถอะ” ผมเบิ่งตากว้างรีบพูดกับพี่อลันเพราะผมรู้นิสัยพี่ใหญ่ดี … เขาเป็นคนมีศักดิ์ มี ศรี เค้าถือตัวของเขามากผมไม่อยากทำลายความภาคภูมิของเขา
“น้องของกูมีค่ามากกว่าศักดิ์ศรีของมึงหรือเปล่า” พี่อลันพูดเสียงนิ่ง พี่ใหญ่มองมาที่เขาไม่วางตาก่อนจะก้าวมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเรา ผมรีบลงไปนั่งกับเขาทันที กอดแขนแกร่งของเขาไว้ควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไหว แต่พี่ใหญ่ก็ไม่ไหวติง …
“ไม่เอาครับ อย่าทำ พะ พี่ใหญ่ลุกขึ้น”
“ปังขึ้นมานั่งที่เดิม”
“มะ ไม่ ถ้าพี่อลันจะทำแบบนี้ ก็ให้ปังนั่งกับพี่ใหญ่”
“ปัง!!!!”
“หยุดตะโกนสักที ผมทำอะไรผิด!” ผมตะโกนกลับลั่นอย่างเหลืออด … เพราะสิ่งที่พี่อลันทำคือการทำลายศักดิ์ศรีของพี่ใหญ่มาก ผมไม่เคยเจออคนโหดร้ายขนาดนี้มาก่อน
“โอ้ย นี้ดูละครช่อง 7 มากไปปะเฮีย เฮ้อ” พี่ปาล์มเดินมาท้าวแขนทั้งสองข้างลงที่พนักพิงด้านหลัง มองมาที่ผมอย่างอ่อนใจ
“เงียบไปเลยไอ้ปาล์ม เรื่องคนในครอบครัว วางนักก็ไปหาตะกร้อมาครอบปาก”
“ฮัลโหล นี้โตมาเมืองนอกหรือนักไทน์แมชชีนมาจากยุคพระเจ้าเหา ทำไมหัวโบราญไม่เข้ากับสีตาขนาดนี้” มือหนาตะบปเข้าที่ปากของพี่ปาล์มให้เงียบก่อนจะใช้แขนอีกข้างตวัดจนตัวของพี่ปาล์มลอยข้ามพนักมาโดยพี่อลันล็อคคอปิดปากร้องอึกอักๆ ด่าไม่เป็นภาษาอยู่
“เลิกพูดซะ” พี่อลันพูดก่อนจะก้มลงมามองหน้าผมสลับกับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ที่นั่งนิ่งจ้องไปที่พี่อลันไม่วางตา
“กูจะให้มึงพูด แค่วันนี้ ถ้ามึงทำให้กูเชื่อใจไม่ได้ อย่าหวังจะมีโอกาสนี้อีก … พอใจมึงไหมไอ้ปาล์ม”
ประโยคหลังเขากระซิบข้างหูของพี่ปาล์มแต่พอที่จะทำให้ผมได้ยิน ก่อนที่ร่างเล็กของพี่ปาล์มจะสะบัดออกและลุกขึ้นไปยืนด่าพี่อลันแหย่งๆ และเดินโมโหเข้าไปในครัว และทำอะไรสักอย่างกับตู้เย็น … อยากขำ แต่ขำเวลานี้ไม่ได้
“มึงคิดอะไรถึงมายุ่งกับน้องกู” พี่อลันถามขึ้น ดูเหมือนใจของเขาจะเย็นลงบ้างแล้ว
“ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แต่หลังๆ จะเลิกก็เลิกไม่ได้” ผมหันขวับไปมองพี่ใหญ่ … ไม่ต้องตอบตรงขนาดนั้นก็ได้
“นี้คือคำตอบมึงหรือไอ้ใหญ่ คำตอบแบบนี้เหรอที่จะให้กูยกน้องให้”
“ก็ยังดีกว่าไอ้พี่ที่ไหนไม่รู้อยู่ๆมาบอกตัวเองเป็นพี่”
“พี่ใหญ่ …” ผมร้องห้ามเบาๆ อย่าทะเลาะกันพูดกันดีๆได้ไหม อย่าทำท่าเหมือนจะพร้อมจะชกกันตลอดเวลาแบบนี้สิ
“หึ … ก็ได้ไอ้ใหญ่ เรื่องนี้เจ๋ากัน อีก 10 ปีต่อจากนี้มึงคิดว่าชีวิตมึงกับน้องกูจะเป็นยังไง ผู้ชายด้วยกัน ใครจะไปรับได้”
“พ่อแม่เราไง แม่ผมรับรู้เรื่องของเราแล้ว พ่อของปังก็รับรู้แล้ว เราสองคนก็รับรู้ความรู้สึกของกันและกัน คนรอบตัวเข้าใจ แล้วคุณยังต้องการอะไรกับพวกเราอีก 10 ปีต่อจากนี้ผมไม่รู้ แค่วันพรุ่งนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไหม แต่สิ่งที่ผมทำวันนี้ คือสิ่งที่ผมต้องทำ เพื่อวันพรุ่งนี้ที่ผมจะมีปังอยู่กับผม” ผมบีบมือของเขาแน่น
“ถึงมึงจะไม่แคร์ใคร แต่สังคมไม่แคร์มึงนะไอ้ใหญ่ มึงยังเด็กยังไม่รู้หรอกว่าสังคมมันโหดร้ายแค่ไหน”
“แล้วอะไรบอกคุณว่า ผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชายเท่านั้น ใครบัญญัติเอาไว้ ผมรักไอ้ปังเท่านั้นที่ผมรู้ ผมไม่สนใจว่าสังคมจะว่ายังไง ผมจะไม่บอกว่ายุคนี้มัน 2016 แล้ว ถึงจะเป็นสมัยโบราณ ถ้าผมเจอไอ้ปัง ผมก็จะรักมัน เพราะสิ่งที่เป็นมันไม่มีใครลอกเลียนแบบได้ บางทีมันอาจจะน่ารำคาญ นอยส์ ขี้ขลาดไม่เข้ากับตัวของมัน ถึงมันจะอ้วนจะดำขี้ริ้วขี้เหล่ยังไง แต่ผมก็รักในสิ่งที่เป็นมัน เนื้อแท้ข้างในที่ผมต้องการ … เพราะผมเชื่อแบบนี้ไอ้ปังถึงได้รักผมตอบ … เพราะผมรักมันที่เป็นมันโดยไม่เสแสร้ง”
ผมสะอื้นเล็กๆในลำคอ … นี้พี่ใหญ่คิดอะไรขนาดนี้เลยเหรอ … พี่ใหญ่รักผมขนาดนี้เลยเหรอ ผมเงยหน้ามองพี่อลันที่ก้มลงมามองเราสองคนนิ่งไม่พูดอะไรอีกแล้ว ก่อนจะค่อยๆยื่นมือสั่นไปวางไว้บนเข่าของพี่อลัน ตาสีฟ้าเหลือบมามองผม
“ผมรักพี่ใหญ่ครับพี่อลัน … ผมไม่สามารถเลิกกับพี่ใหญ่ได้ แค่ไม่เจอกันอาทิตย์เดียวในตอนนั้น ปังก็เหมือนจะตาย พี่ใหญ่ไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ มันไม่ยุติธรรมกับเราเลยนะครับ … ผมขอกำหนดชีวิตตัวเองได้ไหม … ผะ ผมขอได้ไหมครับ” ผมขอร้องอย่างอ้อนวอน
“ถ้าคุณคิดถึงน้องไปหาเราได้ตลอดเวลา” พี่ใหญ่พูดเสียงนิ่งทำให้พี่อลันที่จ้องผมอยู่ผละออกไปพิงกับโซฟา เหยีดยิ้มออกมานิดๆ
“นี้รู้หรือไงว่ากูจะยกน้องกูให้แล้ว”
“จะให้ผมแสดงความจริงใจยังไงก็ได้ครับ”
“หึ เดินไปลากคอไอ้ปาล์มออกจากตู้เย็นกู ก่อนที่ขนมของน้องกูจะหมดตู้” พี่อลันชี้ไปด้านหลังอย่างเหนื่อยหน่าย พี่ใหญ่ลุกขึ้นยืนอย่างไม่คิดก่อนจะเดินก้าวไปที่ห้องครัวทันที เสียงโวยวายโครมครามดังขึ้นผมย่นคอนิดๆและพยายามชะเง้อมองไปที่ห้องครัว
“โว้ยยยยยยยยยยยยย อะไรของพี่วะ อุ้ยปลาหมึกตก พี่ปลาหมึกผมตกกกกกกกกกกกกกกกกก!”ภาพของพี่ใหญ่ที่ลากคอพี่ปาล์มออกมาลากไปหน้าบ้านจะทำให้ผมขำออกมานิดๆ
“หึ ขำออกแล้วเหรอไง ขึ้นมานั่งกับพี่สิปัง” พี่อลันก้มลงมามองผมแววตาของเขาอ่อนลงแล้ว ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ ก่อนจะยิ้มออกมาได้จนแก้มปริ
“พี่อลันยอมแล้วใช่ไหมครับ”
“ก็ลองดู … ผ่านมา 2 อาทิตย์ พี่ก็รู้ว่าเราไม่ได้มีความสุขเลยที่อยู่ข้างพี่ แต่วันนี้เราดูมีชีวิต เราดูสดใส … สิ่งที่พี่คิดมันอาจจะผิดมาตลอด พี่จะลองทำความเข้าใจกับมันใหม่ … ปังอภัยให้พี่ไหมครับในทุกสิ่งที่พี่ทำผิดพลาด” ผมพยักหน้าก่อนที่เขาจะดึงผมเข้าไปกอดซะแน่น คึคึ วันนี้วันดีของผมชะมัดเลย ต่อจากนี้พี่อลันจะไม่โหดร้ายกับผมและพี่ใหญ่แล้ว และผมก็จะได้มีอิสระ …
.
.
.
-
“ไอ้ใหญ่มาคุยกับกูหน่อย” พี่อลันผละผมออกก่อนจะยกมือโบกให้พี่ใหญ่ที่เดินเข้ามาหน้านิ่งมาใกล้ พี่ใหญ่เดินมานั่งลงที่โซฟาข้างๆ มองผมสลับกับพี่อลันแต่ไม่ได้พูดอะไร
“มึงจะเอายังไง น้องกูจะกลับไปอยู่หอพักนักศึกษารังหนูของมึงหรือไง”
“ไม่ครับ วันนี้ไอ้ปังต้องนอนที่นี้”
“…!” ผมหันไปมองพี่ใหญ่ทันที …. อะไรกันอ่ะ
“อีกประมานหนึ่งอาทิตย์ผมจะมารับ” พี่ใหญ่พูดเสียงนิ่ง
“พี่ใหญ่” ผมอวดครวญทำไมไม่พอผมกลับหอพักละ
“แต่คืนนี้ผมจะนอนที่นี้” เขามองมาที่ผมและกระตุกยิ้ม ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“หึ มาขอน้องกูแถมยังขอที่ซุกหัวนอนอีกนะมึง”
“ไม่ได้เหรอครับ” พี่ใหญ่เลิกคิ้วถาม พลางยิ้มกว้างอย่างกวนๆ พี่อลันดุนลิ้นในปากก่อนจะพยักหน้าส่งๆ
“ได้แต่แยกห้อง กูไม่ชอบให้น้องกูอยู่ใกล้มึง…ต่อหน้าต่อตากู”
“หึ ยังไงก็ได้ครับ”
“ทำข้าวเย็นด้วย ปังลุงผดุงโทรมาบอกว่าคืนนี้จะค้างบ้านเพื่อนแกนะ เห็นว่าฝั่งนั้นป่วยไม่มีคนดูแล”
ผมพยักหน้ารับอย่างมึนๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พี่อลันกับพี่ใหญ่นั่งเขม็นกันสักพัก พี่ปาล์มก็เดินเข้ามาในบ้านพร้อมลูกชิ้นสองไม้เกาะแกะพี่อลันจนพี่อลันหนีขึ้นไปทำงานด้านบนโดยมีพี่ปาล์มเดินตามขึ้นไปด้วย ทิ้งให้ผมกับพี่ใหญ่นั่งจ้องหน้ากันนิ่งก่อนที่ผมจะหัวเราะออกมาและโหมเข้าไปกอดกับพี่ใหญ่ แขนแกร่งโอบกอดผมเอาไว้อย่างหวงแหนไม่ต่างกัน … ถึงจะไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่ผมก็ไม่อยากคิดให้ปวดหัวแล้ว ผมเชื่อพี่ใหญ่ทุกอย่าง เพราะพี่ใหญ่คือคนที่ผมรัก
ตกเย็น ผมและพี่ใหญ่ออกไปซื้อของมาทำกับข้าวกันที่ห้างใกล้ๆบ้าน กลางทางเจอชินโดที่นั่งรออยู่ป้ายรถเมเลยรับไปด้วยกัน ก่อนจะตกลงกันว่าจะกลับมาเจอที่รถกันอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เพื่อพาชินโดกลับไปส่งที่หอพักถึงแม้จะวนหน่อยๆ แต่พี่ใหญ่ก็เต็มใจที่จะขับรถไปส่งชินโด ผมกับพี่ใหญ่แยกกับชินโดมาเดินในโซนของอาหารสด โดยที่พี่ใหญ่เดินเข็นรถตามผมที่เดินเลือกของอยู่
“พี่ใหญ่เย็นนี้หม้อไฟได้ไหมครับ” หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับตัวเล็กรายงานความสำเร็จครั้งนี้เสร็จก็หันมาถามพี่ใหญ่บ้าง
“อืม ตามใจ” พี่ใหญ่ตอบกลับมา ผมเดินเข้าไปก้มมองเขา ก่อนที่จะยิ้มๆเมื่อเขาเหลือบตาคมมาหา
“ทำหน้าโหดทำไมครับ โกรธอะไรผมเหรอ”
“เปล่า แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ แม่คิดถึงเรานะ เดี๋ยวพออะไรลงตัวแล้วจะพาไปเยี่ยม”
“ครับ” ผมพยักหน้าและเดินไปพร้อมๆกับเขา เขาเดินซื้อของกันเงียบๆจนเสร็จ แต่พอกลับมาที่รถชินโดก็โทรมาบอกว่า
กลับไปที่หอพักแล้ว ผมกับพี่ใหญ่จึงตรงกลับบ้านด้วยความปลอดโปร่งใจ เพราะไม่มีอะไรที่ต้องคิดมากแล้ว
“พี่ปาล์มเดี๋ยวปังทำเองครับพี่ปาล์มไปนั่งเถอะ” ผมร้องบอกพี่ปาล์มที่พยายามจะช่วยหั่นผัก แต่โดนมีดบาดไปแล้วหนึ่งแผล พี่ใหญ่เองที่กำลังหั่นเนื้ออยู่หั่นมามองพี่ปาล์มนิ่ง
“ไอ้กาก”
“ชิ ! นั่งเฉยๆก็สบายดี” พูดจบเขาก็เดินงอนออกไปนั่งโซฟาด้านนอก ผมหัวเราะนิดๆก่อนจะหันมาจัดการกับผักต่อ ก่อนที่ร่างสูงของพี่ใหญ่จะมายืนข้างๆผม
“เสร็จแล้วเหรอครับ อ่ะ !” ริมฝีปากหนาก้มลงมาทาบกับริมฝีปากผมเบาๆ ไม่ได้รุนรานอะไร
“เสร็จแล้วครับ” เสียงเข้มตอบอย่างหยอกล้อ … ผมเม้มปากก่อนจะยิ้มออกมาให้เขาเขินๆ ก่อนที่เราจะช่วยกันทำอาหารเงียบๆในโลกส่วนตัวของเรา
มื้อเย็นของเราผ่านไปด้วยความสุข … ความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางพี่อลันที่คอยจะประชดประชันพี่ใหญ่อยู่ตลอดเวลา พี่ปาล์มที่กินอย่างไม่เลี้ยง สวาปามไม่เลือกหน้าไม่คุยกับใครอยู่ข้างๆที่อลัน และพี่ใหญ่ที่นั่งข้างผมคอยตักนั้นนี้ให้ผมกินไม่ขาด และคอยตอบคำถามของพี่อลันที่เหมือนจะซักประวัติให้รู้ทุกอย่าง ส่วนผมก็นั่งกินเงียบๆ มีบ้างที่หัวเราะเพราะพี่ปาล์มสำลักเพราะรีบกิน มีบ้างที่สะอึกกับคำพูดของพี่ใหญ่ หรือจะผวากับท่าทีนักเลงของพี่ชายผม แต่นั้นก็ถือว่าเป็นความสุข ที่มีคนรักรายล้อมตัว ที่ไม่สามารถหาที่ไหนได้อีกเลย
หม้อไฟหมดลงอย่างรวดเร็ว วงถูกย้ายไปที่ม้าหินหน้าบ้าน เบียร์ที่พี่ใหญ่ซื้อมาจากซุปเปอร์ถูกซุกอยู่ในลังน้ำแข็ง ซึ่งผมกับพี่ปาล์มได้กินแค่น้ำอัดลมเท่านั้น พอดูไปดูมา เขาทั้งสองคนก็เข้ากันได้ดีเหมือนกันนะ
“กลับไปได้แล้วไอ้ปาล์ม” พี่อลันหันมาบอกพี่ปาล์มที่นั่งกินขนมกับน้ำสลับกันอย่างเพลินๆ อิจฉาจังคนที่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน นี้ผมกินน้ำอัดลมไปแก้วเดียวขึ้นมา 2 โลแล้วมั่งสงสัย
“วันนี้เฮียไล่ผมมากี่ครั้งแล้ว” มันฝรั่งถูกยัดลงคอไปพร้อมๆกับคำถามที่พูดออกมา ลุ้นกลัวว่าจะติดคอจัง
“หึ ไล่จนกูไม่อยากจะไล่แล้ว แต่มันดึกแล้วเดี๋ยวป๋ามึงกลับมาไม่เจอก็โดนตีและต้องวิ่งมาให้กูไปช่วยอีก”
“วันนี้ป๋าไม่กลับบ้าน”
“… งั้นก็มานอนกับกู”
“คึคึ” พี่ปาล์มหัวเราะชอบใจ จนผมหัวเราะตามในความทะเล้นของพี่ปาล์ม
พี่ปาล์มเป็นลูกคนเดียวอยู่กับพ่อที่ชื่อลุงไฟ ลุงไฟทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ และมีบุคลิกอารมณ์ร้อนมักจะโมโหใส่พี่ปาล์มเสมอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลุงไฟจะไม่รักพี่ปาล์มนะครับ แต่ในบางครั้งลุงไฟก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ซะมากกว่า พี่ปาล์มเองก็ไม่ได้เกลียดพ่อตัวเองเพียงแต่ว่าเพราะการเลี้ยงดูที่บกพร่องทำให้พี่ปาล์มย้ายออกไปอยู่หอด้านนอก จะมีแค่ช่วงที่พี่อลันมาบ้านที่พี่ปาล์มจะกลับมานอนบ้านเท่านั้น และบางครั้งที่ลุงไฟไม่กลับบ้าน พี่ปาล์มก็จะมานอนกับพี่อลัน ผมเคยชวนมานอนด้วยกันเค้าก็บอกว่าอยากแกล้งที่อลันให้หงุดหงิดที่เขาไปนอนด้วย ผมเลยไม่ได้ว่าอะไรอีก
“ปัง พรุ่งนี้มีเรียนไปนอนได้แล้ว” พี่ใหญ่พูดขึ้นเบาๆ ผมหันไปมองเขาสลับกับพี่อลันที่มองมาที่ผมนิ่ง ยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบเบาๆ
“ขอนั่งอีกนิดไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้ ไปนอนได้แล้ว” ผมพยักหน้าเศร้าๆ ก่อนจะเดินออกมาจากวงเหล้าด้วยความน้อยใจโดยมีพี่ปาล์มตะโกนราตรีสวัสดิ์มา เพิ่งชมไปเมื่อเช้าว่าใจดีแล้วแท้ๆ ที่แท้ก็ใจร้ายอยู่ดีนั้นแหละ ฮึ
.
.
.
“กูรู้มึงมีแผน”
อลันพูดขึ้นหลังจากที่น้องชายเดินคอตกคล้อยหลังไปแล้ว ทำเอาคนที่กินขนมอยู่ชะงัก ช้อนตามองร่างสูงทั้งสองอย่างเกร็งๆ กลื่นน้ำลายลงคอดังอึก พลางอยากที่จะตะโกนเรียกปังปังให้กลับมาก่อนเพราะบรรยากาศตรงนี้ไม่ดีเท่าไหร่นัก
“หึ พี่ก็ห้ามผมไม่ได้” พี่ใหญ่พูดพร้อมกับคีบเอาน้ำแข็งมาใส่แก้วตัวเองนิ่ง
“ถ้าทำให้น้องกูเสียใจกูฆ่ามึงแน่ ถึงกูจะกลับออสเตรเลียไปแล้วก็อย่าหวังจะรอด” อลันกัดฟันพูด
“ถ้าคิดว่าผมจะพลาดก็รอดูต่อไป”
“นี้ …อย่าทะเลาะกันสิ”
ร่างบางที่นั่งอยู่ตรงกลางพูดขึ้นเบาๆ ก่อนที่ใหญ่จะหันมาเหยียดยิ้มส่วนอลันจะทำตาดุใส่ ร่างสูงของพี่ใหญ่ยืนขึ้น เดินออกมาจากวงเหล้าโดยไม่พูดอะไร เดินไปที่รถหยิบเอาช่อกุหลาบสวยกับตุ๊กตาหมูยักออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านช้าๆ ปล่อยให้อลันและปาล์มมองตาม
“คึคึ ดุเมียเสร็จก็รีบไปง้อเมียเลย คึคึ”
“ปากดี กินเข้าไป” ร่างสูงจิ้มเอาหมูย่างกับแกล้งขึ้นมาก่อนจะยัดใส่ปากกระจับของเด็กข้างบ้านอย่างหมั่นไส้
อีกด้านหนึ่ง ปังปังเองพอเข้ามาในห้องได้ ก็จัดการถอดเสื้อแขนยาวที่ใส่อยู่เหลือแค่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดๆ จัดการเอาเสือโยคะออกมาปู อย่างนึกหงุดหงิดใจเพราะน้องใจพี่เสือร้ายไล่ต่อหน้าพี่ชายตนเอง ก่อนจะนั่งลงกับพื้นออกกำลังกายในท่าซิตอัพอย่างเต็มแรง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครครับ”
“ฉันเอง”
เสียงคุ้นเคยนั้นดังขึ้นจากหน้าประตู ร่างท้วมขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู พอเห็นว่าพี่ใหญ่ถือทั้งดอกไม้และตุ๊กตาหมูยักขึ้นมาก็ตาโต ช่วยถือแทบจะไม่ทัน ปังปังยกเอาเจ้าหมูขนนุ่มไปวางไว้ข้างเตียง ส่วนดอกไม้เอาวางไว้ในตู้เย็นเล็กๆ แอบรู้สึกผิดที่ตัวเองลืมเอาไว้หลังรถจนมันเชาไปแล้วนิดหน่อย
“ปังครับ”
“…”
“งอนเหรอ”
“ทีอย่างนี้มาพูดดี” เจ้าปังพูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่เสือโยคะ ในขณะที่เสือร้ายก็ตามมานั่งขัดสมาธิตรงหน้าจ้องมองใบหน้ากลมใสที่เต็มไปด้วยเหงื่อยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะจับเชยคางมนขึ้นมาจูบเบาๆที่หน้าผากใส
“รักนะครับ ขอโทษที่ไล่ พี่กลัวว่ามันจะดึก เพราะพรุ่งนี้ปังเรียนเช้า”
“แต่ผมก็นอนดึกประจำนี้” คนงอนยังคงเถียงต่อไปแก้มพองลมออกมานิดๆ จ้องมองตาคมที่อ่อนโยนอย่างไม่หลบตา
“หึหึ แต่คืนนี้ไม่เหมือนกันครับ”
“หมายความว่ายังไงครับ อื้อ!” ริมฝีปากหนาทาบลงมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเจ้าหมูน้อยอย่างไม่ทันตั้งตัว ลิ้นหนาไล่ต้อนภายในโผล่งปากนุ่มจนปังปังรู้สึกจนมุม และยอมให้พี่ใหญ่ดำเนินเกมต่อไปโดยตนเองเป็นผู้ตามค่อยๆเรียนรู้ไปอย่างเชื่องช้า
“ผะ พี่ใหญ่ อืม ผมยังไม่ได้อาบน้ำ” ร่างอวบร้องห้ามเมื่อมือสากแต่อุ่นของพี่ใหญ่ล้วงเข้าไปภายในเสื้อกล้ามบางอย่างถือสิทธิ ริมฝีปากชื้นซับไปตามข้างแก้ม ใบหู และต้นคอ จนขนทั้งตัวของปังปังลุกเกรียว
“ไว้อาบทีเดียวครับที่รัก” เสียงแหบพร่านนั้นทำให้ปังปังยากจะต่อลอง
ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกโอบรัดขึ้นไปวางไว้บนเตียงหนาของตน แผนหลังวางเปล่าสัมผัสกับผ้าปูที่นอน ได้เพียงไม่นานร่างใหญ่สูงตระหง่านเปลือยอกก็ทาบทับลงคร่อมเขาเอาไว้ ใบหน้าคมจ้องมองคนรักอย่างห่วงแหนและหยอกล้อเพราะใบหน้าของเด็กชายตรงหน้าแดงปลั่งและเต็มไปด้วยเหงื่อที่ชื้นออกมาจากความตื่นเต้น ริมฝีปากแดงสั่นระริกนิดๆ ยั่วยวนให้เขาก้มลงไปสัมผัสความหวานนั้นอีกครั้ง โดยที่แขนอวบของปังปังจะยกขึ้นคล้องบ่าแกร่งเอาไว้อย่างเต็มไว้ สองร่างกอดเกี่ยวกันท่ามกลางคืนที่แสนเงียบสงบ แต่อุณหภูมิแห่งความรักอันเร้าร้อนกับปะทุครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่รู้ที่จะจบลงเมื่อไหร่ …
“ปังรักพี่ใหญ่นะครับ” เสียงแหบพร่านของคนรักใต้ร่างของเสือร้ายดังขึ้น
ก่อนที่จะหมดแรงและหลับไปในเวลา ตี 3 ใหญ่เองจ้องมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆยกกายออก ลุกขึ้นทำความสะอาดร่างกายคนรักและตนเองในสภาพเปลือยเปล่า เปลี่ยนเสื้อผ้ามอบความอบอุ่นให้กับเจ้าหมูของเขา
“หนักนะเนี้ย หึหึ” เสือร้ายจัดการอุ้มร่างนุ่มนิ่มที่แสนห่วงแหนมาวางไว้บนโซฟาก่อนเตียงที่มองเห็นคราบไคแห่งความไคร่ในรักของทั้งคู่ทิ้งหยิบเอาผ้าปูผืนใหม่มาใส่ และพาร่างไร้สติมานอนบนเตียงเช่นเดิม ก่อนที่เขาจะค่อยๆทิ้งกายลงข้างๆ ดึงร่างที่แสนคิดถึงเข้ามากอดไว้ ไม่วายจะจูบลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างเอ็นดูเหยียดยิ้มให้กับความน่ารักตรงหน้าอย่างอุ่นใจ
“หลับนะคนดี ต่อจากนี้พี่จะหาทุกสิ่งให้เราเอง” เสียงเข้มกระซิบบอกข้ามริมหูนิ่ม ก่อนจะค่อยๆด่ำดิ่มสู่ห้วงนินทาอันแสนมีความสุข
==========================
มาล้าววววววววววววววววววววววววววววววววว ขอโทษที่ช้าคะ อย่างที่ทุกคนรู้ เค้าแอบไปทำโปรจคมาาาา :hao3:
ตอนนี้ตอนท้ายแบบว่่า :hao6: อยากแต่ง NC เป็นแต่แต่งไม่เป็นอ่านเป็นอย่างเดียว5555555
ปาล์มกับพี่อลันจะไม่มีตอนพิเศษในเรื่องนะคะ แต่จะเขียนแยก! เพราะคนเขียนรักปาล์มเข้าแล้ว คึคึ
ในเมื่ออุปสรรคขอปังปังและพี่ใหญ่จบลง เรื่องราวที่ดำเนินมาถึงตอนนี้ก็เป็นตอนท้ายๆแล้วละ
อาจจะมีภาค 2 อาจจะนะคะ ย้ำอีกที อาจจะ เดี๋ยวแจ้งอีกทีคะ ขอบคุณทุกคนที่รักรอคอยเค้านะ และขอโทษที่หายไปนาน
รักนะคะ คนดีของฉันนนน
เจอกันตอนหน้านะค ฝากเพจด้วย อิอิ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
เข้ามาให้กำลังใจ Pa_Pa กันเยอะๆ เค้าจะได้มีแรงปั่นต่อเงินทองไม่สำคัญเท่าคอมเม้นและกำลังจากทุกคนเลยคะ :katai5:
:bye2:
-
:-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:o8: ดีใจจังได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มีภาค2ด้วยก็ดีค่ะ o13
-
แฮปปี้กันไป~ดีใจกับปังและพี่ใหญ่ด้วย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักง่าๆๆๆ สู้ๆนะ :mew3: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
{CH 48 เสือใหญ่พาน้องเที่ยว}
“พี่ใหญ่เราจะไปไหนกันเหรอครับ” ผมกรอกเสียงลงไปที่ปลายสาย มือก็เก็บเสื้อผ้า 2-3 ชุดตามที่พี่ใหญ่สั่ง พอรู้ว่าอาจารย์งดคลาสวันพรุ่งนี้และประจวบเหมาะกับมะรืนเป็นวันอาทิตย์มหาลัยเลยหยุด เค้าบอกจะพาผมไปเที่ยวแต่ก็ไม่บอกว่าไปที่ไหน
“เก็บๆไปเถอะน้าไอ้หมู”
“มันจะสัปดาห์แล้วนะ” ผมแกล้งบ่น ก็เค้ารับปากกับผมว่าอีกสัปดาห์เค้าจะมารับผมนี้น่า หลังจากวันที่เค้ามาคุยกับพี่อลันวันนั้น เอ่อ… ผมก็ไม่ได้ไปมหาลัย 2 วันเต็ม ไม่ใช่อะไรหรอกแต่มันเจ็บกว่าครั้งแรกของเรานี้แถมยังหลายรอบด้วย คนบ้าอะไรถึกได้ขนาดพี่ใหญ่ เฮ้อ ถึงเค้าจะเทียวไปเทียวมาตลอด แต่ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน ถึงอยู่แบบนี้จะดูเค้าใส่ใจผมมากกว่าเดิม แต่แบบเก่าก็คงดีกว่า …. คงจะดีกว่าจริงๆนะ
“หึหึ รู้น้า งอแงอยากกลับมาอยู่กับผัวหรือไง”
“…”
“อ้าวเงียบๆ งั้นแค่นี้แหละไอ้หมู เดี๋ยว ตี 4 ไปรับ” ที่ไม่ตอบเพราะมัวแต่เขินคนไม่มียางอายต่างหาก ก่อนจะขานรับก่อนที่เราจะคุยกันอีกสองสามคำก็วางสายกันไป ผมก็นั่งเก็บเสื้อผ้าไปเรื่อย จนตัวเล็กทักไลน์มาพอดีกับที่เก็บของเสร็จ ผมเลยย้ายมานั่งคุยที่โต๊ะทำงานของตัวเอง พลางคิดแบบโมเดลที่ต้องส่งประกวดไปด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยครับ อ้าว พ่อมีอะไรครับ”
“ข้าเอาทุรียนมาให้ อร่อยนะชะนีกรอบนอกนุ่มใน รับรองเอ็งจะร้องฟินนนนนน”
“เดี๋ยวนี้มีศัพท์วัยรุ่นซะด้วย” เสียงหัวเราะครืนของพ่อผมดังลั่น ทำเอาผมหัวเราะตามไปด้วยก่อนจะรับถุงทุเรียนฟูอวบๆมาวางไว้ อ๊า ผลไม้ที่มีแคลลอรี่สูงที่ปีนึงได้กินทีนี้มันช่างยั่วยวนใจผมชะมัด
“เอ็งจะกลับไปอยู่กับไอ้ใหญ่เมื่อไหร่” พ่อลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผมยกมือลูบเอาผมเหมือนตอนเด็กๆ ถึงผมจะนิสัยไม่ดีหรือขี้เหร่แค่ไหน เขาก็ไม่เคยทิ้งผม เพราะพ่อรักผมมากกว่าใครและผมไม่เคยสงสัยในความรักของเขาแม้แต่ครั้งเดียว
“ยังไม่รู้เลยพ่อ …. พ่อไปหนูนะ” ผมจับแขนเล็กแต่แกร่งของแกบีบนิดๆ เพื่อให้พ่อเข้าใจว่าถึงผมจะยังไม่สามารถดูแลแกได้เต็ม 100 แต่ผมก็รักแก และในวันที่ผมมีงานมีการมีทุกอย่าง พ่อของผมจะสบายไม่ต้องย้ายไปไหนมาไหนอีกแล้ว
“หึ ไม่เอาด้วยหรอก”
“ทำไมละพ่อ”
“ไอ้ปัง เอ็งฟังข้านะ ข้ารู้ว่าเอ็งเป็นห่วงข้าเพราะข้าแก่แล้ว แต่ข้าก็ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านคุณหญิงถึงจะใหญ่โตมีอะไรให้ข้าทำและคุณหญิงก็ใจดี แต่ข้ามันคนบ้านนอกไอ้ปัง แล้วข้าก็คุยกับไอ้อลันแล้ว ข้าจะอยู่บ้านหลังนี้ ดูแลแทนมันเพราะถ้าไอ้ลันมันกลับไปที่โน้นแล้วก็จะไม่มีใครดูแลที่นี้ และอย่างน้อยไอ้ลันก็ญาติเรา ไม่ใช่คนอื่นคนไกล” พ่อพูดออกมาพร้อมกับตบที่มือผมบนแขนเขาเบาๆ
ผมเข้าใจครับ ผมรู้นิสัยพ่อผมดี ความที่เขาขี้เกรงใจและเป็นคนถ่อมตัว ทำให้เขาลำบากใจที่จะไปอยู่บ้านของคุณแม่พี่ใหญ่ … ที่ตอนนั้นยอมไปอยู่ก็เพราะว่าผมกับพี่ใหญ่เองที่อยากให้เขาไปอยู่ที่นั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเราสองคน พ่อก็คงอยู่บ้านหลังเก่าของเราที่ห่างไกลสายตาเรา
“หนูไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอ็งก็เห็นว่าไอ้หนูปาล์มมันปล่อยให้ข้าเหงาที่ไหนมันเทียวไปเทียวมาตลอด และไหนจะเอ็งที่มาเยี่ยมข้าบ่อยๆด้วย อีกอย่างข้ายังแข็งแรง ฟิตปั๊งขนาดนี้ แค่เอ็งดูแลตัวเองได้ข้าก็ดีใจแล้ว ออกไปใช้ชีวิตเถอะไอ้ปัง มีความสุขด้วยตัวเองสักที แค่มีไอ้ใหญ่อยู่ข้างๆเอ็งข้าก็ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว”
“พ่อเหมือนหนูจะแต่งงาน” ผมพึมพำก้มหน้าเก็บอาการหน้าร้อนผ่าว โชคดีที่พ่อของผมเป็นคนเข้าใจโลก และพร้อมจะเปิดโอกาสให้ผมได้ใช่ชีวิต โดยไม่มีการบังคับเลยสักครั้ง โชคดีที่ท่านเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น … ผมรู้สึกโชคดีในความโชคร้ายหลายๆเรื่อง
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็คงทำนองนั้น ว่าแต่เอ็งเข้าหอไปแล้วไม่ใช่เหรอไง”
“อะ ทะ ทำไมวันนี้หนูเจอแต่คนลามกนะ” พี่ใหญ่ก็คนนึง นี้พ่อก็อีกคนนึง อะไรกันนะ
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้แหละกัน ส่วนเอ็งก็ไม่ต้องห่วงข้า อยู่ที่นี้สบายกว่าเยอะ”
“แล้วหนูจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะ” พ่อผมหัวเราะออกมาอีกอย่างอารมณ์ดี
เราคุยกันอีกสองสามคำเขาก็เดินออกจากห้องไป ผมหันกลับมาจ้องทุเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ หึหึ มาม่ะ มาหาปัง ขอกินชิ้นนึงน้า แคลอรี่สูงก็อร่อยมากขนาดนี้ ปังยอมเดี๋ยวค่อยเบรินออกก็ได้ คิกๆ ก่อนอื่นต้องส่งไลน์ไปอวดพี่ใหญ่ก่อนถึงเค้าจะไม่ชอบกลิ่นมันแต่ก็ต้องอิจฉาผมบ้างแหละ
แชะ!
ปังปัง : (รูปทุเรียน)
ปังปัง : เนียนๆใสๆ กินละนะคร้าบบบบบบ
ปังปัง : สติกเกอร์หมีถือช้อน
ติ๊ง!
เสือจอมโหดอ้วน : จะนอนแล้วยังกิน (ชื่อไลน์พี่ใหญ่เพราะปังปังเมมชื่อว่างั้น Pa_Pa)
เสือจอมโหด : กินเสร็จแล้วรีบนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้เดินทางแต่เช้า
ผมยิ้มให้กับข้อความของพี่ใหญ่ก่อนจะส่งสติกเกอร์กลับไป พรุ่งนี้ผมจะคุยกับพี่ใหญ่เรื่องพ่อด้วย เอาละได้เวลากินแล้วน้องชะนีกรอบนอกนุ่มใน เนียนใส
“งั้มมมมมมมมมมม ฟินนนนนนนนนนนน” รู้ตัวอีกที … ผมก็กินหมดแล้ว นี้ผมกินคนเดียวลูกนึงเลยเหรอเนี้ยแถมตอน 3 ทุ่มด้วย … แต่มันก็อร่อยนะ ลงไปหาน้ำกินแก้ร้อนท้องหน่อยดีกว่า
“พี่อลัน” ผมเรียกพี่อลันขึ้นเมื่อออกไปทันเวลาที่เขากำลังจะเข้าห้องนอนพอดี เขาหันมามองผมด้วยตาสีฟ้าสว่างของเขาก่อนจะเหยียดยิ้มและเดินเข้ามาหาผมที่ยืนยิ้มกว้างให้เขาอยู่
“ยิ้มแป้นเลยนะเรา” มือใหญ่วางลงบนศีรษะผมอย่างเอ็นดู
หลังจากที่พี่อลันยอมอ่อนข้อก็กลับมาเป็นพี่ที่ใจดีและอ่อนโยนเหมือนเดิม เวลาเขาโมโหจริงๆพอๆกับพี่ใหญ่เลย แตกต่างกันที่เวลาพี่อลันโมโหเขาจะโวยวาย แต่ถ้าโกรธจริงๆจะเงียบ แต่ถ้าเป็นพี่ใหญ่ ไม่ว่าเวลาเค้าโมโหหรือโกรธนั้นคือ เงียบ เงียบ เงียบ แต่จะแสดงออกทางการกระทำที่ป่าเถื่อนแทน มีสิบแขนก็ถูกหักทิ้งทั้ง 10 แขนนั้นแหละ ผมเคยคิดว่าพี่อลันคือน้ำส่วนพี่ใหญ่คือไฟนะ แต่ทุกคนล้วนมีทั้งไฟและน้ำอยู่ในตัวทั้งนั้นละ นี้ผมพูดอะไรอยู่กันแน่ ฮ่าๆๆๆ
“พ่อมาคุยเรื่องบ้านกับพี่อลันแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้วละ พี่เป็นคนเสนอให้ลุงผดุงอยู่ที่นี้เอง ปังไม่ว่าอะไรพี่ใช่ไหม ?”
“ฮึ ปังจะไปว่าทำไมละครับ ปังต้องขอบคุณพี่ต่างหาก” ผมส่ายหัวไปมา หัวเราะนิดๆ ผมจะไปว่าอะไรเขาละพี่อลันที่ทำไปก็หวังดีกับเราสองคนทั้งนั้น
“หึหึ เราพี่น้องกันนี้ ดีซะอีกที่พี่ห้ามปังให้ไปไม่ได้ แต่พี่ห้ามลุงผดุงไม่ไปได้”
“… ผม”
“ฮ่าๆๆๆๆ พี่ล้อเล่น ว่าแต่เราเถอะพรุ่งนี้จะไปไหน” มือใหญ่หยิกแก้มผมอย่างหยอกล้อ … ตกใจหมดเลย เอ๊ะ ว่าแต่พี่อลันรู้ที่ผมจะไปเที่ยวด้วยเหรอ
“เอ๊ะ … พี่รู้ได้ไงครับ”
“ก็ไอ้ใหญ่มันโทรมาบอกน่ะสิ”
“พี่ใหญ่นะหรือครับ” เขาไปโทรหากันตอนไหน
“ครับ โทรมาขออนุญาต แต่ถึงพี่จะไม่อนุญาตมันก็มาลักพาตัวน้องพี่ไปอยู่ดี ว่าแต่ … ทุเรียนยังติดปากอยู่เลยน้องปัง หึหึ”
“อ่ะ … เอ่อ แหะๆ พอดีมันอร่อยไปหน่อย ปังกินซะเรียบเลย” ผมรีบตะครุบแก้มที่พี่อลันชี้มาก่อนที่จะเอาเข้าปากทันที … ขนาดอันจึ๊งนึงยังอร่อยเลย …เริ่มร้อนท้องแล้วแฮะ
“ดีแล้ว เป็นตัวของตัวเอง อยากกินอะไรก็กิน แต่อย่าลืมออกกำลังกายจะได้แข็งแรงนะ ตกลงไหม” ผมพยักหน้ายิ้มๆ เดี๋ยวก่อนนอนจะทำแพลงกิ้งสักหน่อย กลิ้งมาตั้งแต่เกิดแล้ว คิกๆ
“พี่อลันมีกำหนดกลับหรือยังครับ”
“ไล่พี่หรอ ?”
“ปะ เปล่านะครับ ปังแค่อยากรู้”
“พี่ว่าจะเปิดบริษัทที่ไทยแล้วละ ดีไหม ?”
“จริงเหรอครับ บริษัทอะไรครับ แล้ว แล้ว” ผมเข้าไปจับแขนพี่อลันเขย่าเบาๆ ดีจังเลย พี่อลันจะอยู่ไทยแล้ว
“หึหึ เราไว้เป็นรูปเป็นร่างแล้วพี่จะบอกอีกทีนะตกลงไหม ?”
“ตกลงครับ” พี่อลันหัวเราะก่อนจะบอกก้มลงมาจุ๊บเบาๆที่ศีรษะผมเป็นการกู๊ทไนท์และเดินเข้าห้องไป ส่วนผมก็เดินลงมาหาน้ำกินด้านล่างกระดกเต็มๆไปหนึ่งขวดแก้ดับร้อยภายใน ถึงจะไม่ค่อยได้ผลแต่ก็ยังพอโอเคนะ
ครืดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดด
“ครับพี่ใหญ่” ผมรีบกระโดดไปรับโทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่บนเตียง
“ทำอะไรทำไมไม่นอน แล้วไม่รับคอลไลน์” ผมมองไปที่นาฬิกาปรากฏว่า 4 ทุ่มกว่าแล้ว อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงพี่ใหญ่ก็จะมาแล้ว จะนอนดีไหมหรือจะไปนอนบนรถดีนะ
“ผมลงมากินน้ำอ่ะ”
“หึ กินหมดเลยสิ ถึงได้ร้อนท้องน่ะ” อ่ะ! รู้ด้วย ก็มันอร่อยนี้หน่า จะให้ผมทำยังไงได้ละในเมื่อน้องชะนีเนื้อเนียนร้องเรียกผมอยู่หย๊อยๆ
“ครับ ร้อนมากเลย แต่กินน้ำไปก็โอเคแล้ว”
“อือ จะนอนหรือยังไอ้หมู” เสียงของเขาเหมือนคนกำลังจะหลับ สงสัยเขากำลังจะพักผ่อนแล้วแน่ๆ
“ยังครับ เดี๋ยวปังขอแพลงก่อน”
“เดี๋ยวจะโดน” เค้าขู่ ผมย่นหน้า ชิ ถ้าผมไม่สบายเพราะอ้วนขึ้นมาจะทำยังไงต้องออกกำลังสิ อย่างน้อยก็เป็นหมูที่แข็งแรงไง
“พี่ใหญ่นอนก่อนก็ได้ครับพรุ่งนี้ขับรถ”
“เปิดคอลไลน์” เค้าพูดจบก็กดตัดสายไป และคอลไลน์ก็เด้งขึ้นมาแทบจะทันที ไว้แท้คนโหดของปัง
“พี่ใหญ่หลับแล้วจะคอลมาทำไมครับ” ผมถามในทันทีที่หน้าของพี่ใหญ่ที่นอนตะแคงตาจะคมกำลังจะปิดรอบข้างปิดไฟแล้วแต่มีแสงสลัวๆจากโคมไฟหัวเตียงทำให้ผมมองเห็นเขาชัดดี มองไปด้านหลังก็เห็นว่าเป็นห้องของบ้านใหญ่ไม่ใช่ที่หอพัก
“คิดถึง” เสียงแหบพร่านตอบกลับมา ทำเอาผมเขินไปด้วยอีกแล้ว
“นอนเถอะครับพี่ใหญ่”
“นายยังไม่นอน” เขาลืมตามามองผมแวบนึงก่อนจะหลับไปอีก
“ผมขอออกกำลังกายแปปนึงนะ” ผมเอาคางเท้าหมอนจ้องหน้าซีกซ้ายของพี่ใหญ่ … เค้าหล่อนะ ไม่ว่าจะผ่านเวลาไปนานแค่ไหน ผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะเป็นแฟนกันได้เลย แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้ผมมั่นใจ มีแต่ผมคนเดียวที่บ้าบอไปคนเดียว ทำให้เขาต้องปวดหัวนับครั้งไม่ถ้วนเลย
“หึ แล้วพรุ่งนี้นายก็ไปหลับบนรถ ไม่อยู่เป็นเพื่อนฉัน”
“น่านะ แปปเดียวเดี๋ยวผมนอนแล้ว”
“อ้อน ?” เขาเหยียดยิ้มออกมานิดๆ ผมหัวเราะและดึงเอาตุ๊กตาหมูที่เขาซื้อมาให้มากอดเอาไว้
“คะ ครับ อ้อนก็อ้อน นอนนะครับ ฝันดีพี่เสือร้าย”
“เออก็ได้ ฝันดีไอ้หมูแดง เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“ครับ เจอกันพรุ่งนี้ ปะ ปังรักพี่ใหญ่นะ”
ผมรีบกดวางสายทันทีก่อนจะกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพัก และลงไปแพลงกิ้งที่ด้านล่างเตียงนอนออกกำลังกายบริหารเป็นระยะเวลา 30 นาที ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำใหม่อีกรอบ และกลับมาเข้านอนตามพี่ใหญ่ไปทันที เฮ้อ ตื่นเต้นจังพรุ่งนี้พี่ใหญ่จะพาเราไปเที่ยวไหนนะ
.
.
.
ตี 3 . 30 ผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยความห่อเหี่ยวร่างกาย … ง่วง ง่วงมากๆเลย รู้งี้นอนแต่หัวค่ำก็ดีไม่น่าซ่าเลย ยาสีฟัน ยาสีฟัน อ่ะ อันนี้โฟมล้างหน้านิ ไม่ใช่ยาสีฟัน เกือบใช้โฟมล้างหน้าแปรงฟันแล้วไหมละ ตื่นสิปัง ตื่นก่อนที่จะใช้ยาสระผมฟอกตัวซะก่อน
น้ำ ไม่ได้ช่วยทำให้ผมตื่นเท่าไหร่นักเดินสะโหลสะเหลเดินผ้าขนหนูพันเอวออกมาจากห้องน้ำ อากาศกำลังเย็นสบายเลยละครับ ผมเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่วางของสารพัดทั้งเครื่องเวชภัณฑ์และยาสมุนไพรต่างๆที่ตัวเล็กจัดให้เอาไว้ ก่อนจะหยิบครีมทาตัวขึ้นมาทาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ งืม เดี๋ยวอีกสักพักพี่ใหญ่ก็จะมาแล้วสินะ
หมับ!
“อะ พะ พี่ใหญ่ มาได้ไงครับ”
แรงกอดจากด้านหลังทำให้ผมลืมตาโผล่งขึ้นตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่พอเห็นใบหน้าคมที่ซุกไซ้กับต้นคอผมอยู่ก็ต้องอุทานออกมาอย่างตกใจ พี่ใหญ่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเงยหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมามองผมผ่านกระจก ก่อนจะหอมฟอดใหญ่ที่แก้มของผมจนหน้าผมบู้บี้ไปหมด งื้อ ทำไมไม่โกนหนวดเนี้ย เจ็บนะ
“หึหึ มาตั้งแต่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว จะยั่วกันหรือไง เพิ่งสังเกตว่าผิวละเอียดขาวขึ้นขนาดนี้” ลิ้นสากหนาเลียเบาๆที่ไหล่ของผม หะ หื่นชะมัด
“พะ พี่ใหญ่ งื้อ เดี๋ยวเราจะไปเที่ยวกันไม่ใช่หรือครับ อ่ะ ผมจะแต่งตัว พี่ใหญ่” ผมดันหน้าเขาออก แต่เขาไม่ยอมจับคางผมหันไปทั้งๆที่มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปทั่วร่างของผม มือปลาไหลจะปลดผ้าผมออกแล้ว ฮืออออ ที่หลังผมจะล็อกห้อง
“ทันนะครับ” สิ้นเสียงแหบพร่านที่กระซิบผม เขาก็จูบผมอย่างดุดันตามภาษาเสือทันที … แล้วงี้ผมจะทำยังไงดีละ นอกจากตามเกมส์เขาไปไม่ให้เขาโมโห และพาผมไปเที่ยว คอยดูนะ ผมจะเอาแต่ใจให้หนักเลย
“หึหึ เดี้ยงเลย”
พี่ใหญ่ที่อยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมแล้วเรียบร้อยทันทีที่เสร็จกิจกรรมที่เสี่ยงต่อสภาพร่างกายของผมเป็นอย่างมาก ผมหรี่ตามองเห็นเค้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของผมก่อนจะเดินกลับมาพร้อมเสื้อผ้าของผมและจัดการสวมใส่ให้ทันทีผมไม่ได้ว่าอะไรยอมให้เขายกขายกแขนตามแต่ใจ เนื่องจากร่างกายผมก็อ่อนปวกเปียกไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายเองได้ จากที่ตื่นแล้วก็งัวเงียเพราะหมดแรงไปอีก ส่วนร่างสอดเสียดจนไม่อยากไปเที่ยวแล้ว ไม่ชินสักทีต่อให้อ่อนโยนแค่ไหน ก็ไม่ชิน ฮืออออออ
“คนหื่น” ผมมองตาขวางใส่อย่างเคืองๆ คนบ้า ผมงอนแล้ว
ฟอดดดดด
“ขอโทษครับ” เขาเหยียดยิ้มและก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ กระซิบบอกผมเบาๆ
ก่อนจะอุ้มผมขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิงจะโวยวายก็หมดแรงเลยทำได้แค่เกาะบ่าเค้าไว้กันตก เพราะตัวผมเองก็ไม่ใช่เบา ๆ เขาเดินมาวางผมในรถเก๋งคันเดิมที่คุ้นเคย ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าผมรวมไปถึงข้าวของเครื่องใช้บางอย่างที่ผมบอกให้เขาหยิบมาด้วย เราออกเดินทางกันเวลา ตี 4.45 แล้วผมก็หลับไปในเวลาไม่กี่นาทีที่พี่ใหญ่เอนเบาะให้ผมนอน
“ปัง ตื่นขึ้นมากินข้าวก่อน”
“กี่โมงแล้วครับ” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที่ปรากฏว่าอยู่ที่พักรถแล้วและคนก็ค่อนข้างเยอะเพราะเป็นวันหยุด ผมลองขยับร่างกายนิดนึงก็รู้สึกเสียดนิดหน่อยเลยนอนลงนิ่งมองหน้าพี่ใหญ่ที่จ้องอยู่แบบนั้น
“10 โมงเช้าแล้ว ปะ เดี๋ยวค่อยกลับมานอนต่อ เป็นอะไรหืม ?” เขาก้มลงมาถามผมใกล้ๆเมื่อเห็นผมจ้องอยู่ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผมก็หลบสายตาเขาไม่กล้าที่จะสบตาคมของเสือร้ายที่ชอบรังแกผม
“ผมเดินไม่ไหว” ผมกระซิบบอก เสียงหัวเราะในลำคอยิ่งทำให้ผมอาบเข้าไปใหญ่
“งั้นกินข้าวเซเว่นก่อนเนอะ เดี๋ยวกลางวันจะพาไปกินร้านที่โซฟานิ่มๆ”
“พี่ใหญ่อ่ะ!” ผมย่นหน้าใส่เขาอย่างเสียมิได้ รู้ว่าเขาไม่อาย แต่ผมอายนี้หน่า
พี่ใหญ่ลงไปซื้อของด้านล่างโดยมีรออยู่ภายในรถ และเผลอหลับไปอีกครั้งด้วยความเพลียกับอากาศของต่างจังหวัดที่เย็นนิดๆในตอนเช้า
-
“หลับอีกแล้ว ตื่นสักทีสิ”
“ก็ผมง่วงนี้หน่า” ผมลืมตาบอกเขาที่ขึ้นมาบนรถพร้อมอาหารจากเซเว่นน้ำเสียงติดงอนนิดๆ ทำไมผมได้กลิ่นหมูปิ้งนะ
“ตื่นมากินข้าวก่อน” เขาว่าก่อนจะปรับเก้าอี้ให้ผมลุกขึ้นนั่งดีๆ ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะรับถุงหมูย่างกว่า 10 ไม้มาถือเอาไว้
“กินรองท้องไปก่อนนะครับ”
“ครับ” ผมรับคำ ก่อนจะหยิบหมูขึ้นมากินสลับกับที่ป้อนพี่ใหญ่ที่ขับรถออกในทันทีที่จัดของในรถแล้วเรียบร้อน อร่อยจัง
“เราถึงไหนกันแล้วครับ” ผมถามขึ้นในขณะที่ยื่นหมูพร้อมข้ามเหนียวหมูไปให้พี่ใหญ่ที่เอี้ยวตัวมาใช้ปากรับเพราะผมขยับได้ไม่ถนัดนัก
“กำแพงเพชร”
“มาไกลจัง สรุปเราจะไปไหนกันเหรอ” ผมถามอีก พร้อมกับเคี้ยวหมูคำโต เจ็บฟันนิดหน่อยเนื่องจากเพิ่งไปเปลี่ยนเหล็กมา แต่ก็พอทน
“หึหึ จะพาไปเที่ยวน่าน”
“น่าน เกือบออกลาวเลยนะพี่ใหญ่” ตื่นเต้นอ่ะ ไม่เคยมาไกลขนาดนี้
“นั้นแหละ ไม่อยากไปเหรอ”
“อยากสิครับ ไปกันนะ”
“หึหึ ไม่เจียมสังขาน” เขาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ เหลือเกิ๊นนนนน
“ก็เพราะใครละ” ผมพูดพึมพำแต่เขาก็ยกมือมาหยิกแก้มผมหมับใหญ่ เจ็บนะคนบ้า!
“กินเสร็จแล้ว กินยาในเก๊ะหน้ารถด้วย” ผมพยักหน้าหยิบชิทชู่เปียกเช็ดที่ปากของพี่ใหญ่ก่อนจะทำความสะอาดมือและปากของตัวเองบ้างเอี้ยวตัวไปหยิบกระติกน้ำที่วางอยู่บนตักขึ้นมาบริการพี่ใหญ่ก่อนจะเอื้อมตัวไปเปิดเก๊ะ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับสิ่งที่ไม่ใช่ยา
“พี่ใหญ่ …”
“ฮืม”เขาขานรับหันมามองผมและยิ้มนิดๆ … ยิ้มที่เจ้าเล่ห์
“ทำไมเยอะแบบนี้ละ”ผมหยิบถุงยางขึ้นมาหนึ่งกล่องให้เขาดู เพราะในเก๊ะมีอีกกว่า 5 กล่อง รวมไปถึงหลอดสารหล่อลื่นด้วย โอ้ย ทำไมพี่ใหญ่ลามกขึ้นทุกวันแบบนี้นะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะหื่นแท้ๆ
“หึหึ ก็ยืดอกพกถุงนี้ทำไมละ”
“หึ” ปังย่นจมูกก่อนจะวางกล่องถุงยางเอาไว้ที่เดิม นอนหันหลังให้พี่ใหญ่ไม่สนใจเสียงหัวเราะของเขาอีก
“จะหลับอีกแล้วเหรอไง”
“เปล่า ผมแค่พักสายตา” พูดโดยไม่หันกลับไปมอง หึ
“งอนอะไร ก็ไม่ได้เอาไปใช้กับใครนี้”
“ก็พี่ใหญ่ลามก” เขาหัวเราะก่อนจะเบียดรถจอดข้างทาง ผมกำลังจะหันกลับไปถามก็โดนจูบเลย หื่นอีกแล้วแต่นี้บนรถแล้วก็มีรถผ่านไปผ่านมาเยอะแยะเลยนะ ขะ เขาจะทำจริงๆเหรอ
“หึหึ อย่างอนพี่เลยเรามาเที่ยวกันนะครับ ก็เพราะรักและหลงไงถึงห้ามตัวเองไม่ได้สักที เป็นการเซฟตี้ไม่ให้ปังปังลำบากแบบเมื่อเช้า ไม่ดีเหรอครับ”
“กะ ก็ดี แต่ … ผมอาย”
“อายก็บอกอายสิไม่ใช่ตีงอน จุ๊บ” เขากดจูบลงมาที่ปากผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ได้ล่วงล้ำแต่อย่างใด ผมก้มหน้าอยู่แบบนั้นไม่กล้าสบตากับเขาอีก
“เช้านี้ยังไม่บอกรักพี่เลยนะ ถ้าไม่งอนไหนบอกรักหน่อยสิครับ” ผมเหลือบมองเขานิดๆ แต่ก็ต้องหลบวูบลงไปอีก กะ ก็เพราะแววตาแบบนี้แหละ ผมถึงปฎิเสธไม่ได้สักที
“ระ รักนะครับ”
“อะไรนะที่รัก” ทะ ทำไมต้องเสียงกระเส่าแบบนั้นด้วยละ …
“ผมรักพี่ใหญ่ อื้ออออ” เอะอะจูบ เอะอะงับปาก ปากผมจะแตกเข้าสักวันเหอะ
“หึหึ เดินทางกันต่อนะ” ผมไม่ได้ตอบพี่ใหญ่หัวเราะและกลับไปประจำที่เหมือนเดิม
เราออกเดินทางกันต่อ ในระหว่างทางผมคอยดู google maps และบอกทางเขาไปด้วย ผมบอกพี่ใหญ่เรื่องของพ่อพี่ใหญ่เองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่บอกว่าจะพาผมกลับไปเยี่ยมบ่อยๆ เรื่องงานที่ผมกำลังคิดโมเดลส่งประกวด รวมไปถึงได้รู้ว่างานของพี่ใหญ่ในตอนนี้ก็กำลังจะเริ่มต้นในบริษัทสถาปนิกแห่งหนึ่งในหน้าที่การงานที่กำลังก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของเขาผมดีใจกับเขาด้วยจากใจจริง จากนั้นเราเดินทาง
“พี่ใหญ่ปังหิว” ผมบ่นนิดๆเมื่อเข้าเมืองแพร่มาได้สักระยะในเวลาเที่ยงกว่าๆ และผมก็เมื่อยแล้วด้วยนั่งมา 7 ชั่วโมงกว่าแล้ว พี่ใหญ่พยักหน้ารับ
ด้วยความที่อยากจะสัมผัสกับอากาศเย็นๆด้านนอกเลยค่อยๆเปิดกระจกรับลมนิดๆ พี่ใหญ่เองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ปิดแอร์และเปิดกระจกฝั่งตัวเองบ้าง เพราะนานๆทีเราจะได้ออกมาจากเมื่อกรุงที่มีแต่ความวุ่นวาย รถราเต็มไปหมด ไม่เหมือนกับที่นี้พอออกจากตัวเมืองมาแล้วก็มีแค่ต้นไม้กับวิถีชีวิตของชาวบ้าน ที่หาปลาหรือขายตามทาง ผมแวะซื้อกล้วยทอด นาแหลม ของขึ้นชื่อของเมืองแพร่ มากินก่อนหาร้านข้าวเจอ ร่างกายผมเองก็เริ่มเข้าที่แล้วเลยไม่หงุดหงิดเหมื่อนเมื่อเช้า แถมขนมก็อร่อยคนพามาก็ใจดีผมจะโมโหไปทำไมละ
“ได้ขนมแล้วยิ้ม ทำเป็นเด็กๆไปได้นะน้องหมูอ้วน” พี่ใหญ่ที่จ่ายเงินกับคนขายเสร็จหันมามองผมยิ้มๆ ผมหันไปยิ้มก่อนจะหวักมือเรียกเขามาใกล้ๆ
“กินๆ ลำขนาดเลยจ้าว” ผมพูดภาษาเหนือผิดๆถูกๆเพราะตอนนี้เรามาเหนือกันนี้ครับ จนเขาหัวเราะก่อนจะก้มลงมากินจากมือผมไป
“ผัวเมียคู่นี้น่ารักดีนะลุง”
“จริงด้วยป้ามึง”
“หึหึ พูดขนาดนี้ผมเอาเผือกทอดอีก 50 แล้วกัน”
“อ่ะ พี่ใหญ่ … ผมชอบกินกล้วยทอดมากกว่า” พี่ใหญ่หัวเราะผมที่หน้าร้อนผาว ก่อนที่ลุงคนขายจะยื่นถุงขนมให้อีกรอบ เราจ่ายเงินกันเสร็จก็ขึ้นรถออกเดินทางหาข้าวกลางวันกินกันในอากาศที่ครึ้มๆไม่มีแดด เหมือนฝนจะตก แต่ก็ไม่ตก เป็นอากาศที่ผมชอบมากที่สุดเลย
เราแวะทานข้าวกันที่ร้านริมทางริมน้ำ โดยเป็นโต๊ะที่นั่งทานกับพื้นฟูกโดยมีโต๊ะไม้สักขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ผมสั่งขนมเส้นน้ำใสที่ไม่เคยรู้จัก ส่วนพี่ใหญ่ก็สั่งข้าวกั้นจิ้นมากิน ปรากฏว่าผมแย่งพี่ใหญ่กินเกือบหมด เพราะขนมเส้นของผมก็คือขนมจีนดีๆนี้เองต่างจากของพี่ใหญ่ที่เป็นข้าวห่อมาในใบตองหอมดูแปลกประหลาดดี แถมทั้งสองอย่างก็อร่อยด้วย เราสองคนทานกันอิ่มตบด้วยของหวานนิดหน่อยจ่ายไปในราคาที่ถูกเกินคาด ผมจะออกเงินบ้างพี่ใหญ่ก็ดื้อ ไม่ยอมให้ผมออก ทั้งๆที่มีแฟร์จะตาย
“เมียคนเดียวถ้าพี่ยังเลี้ยงไม่ได้ แม่กับน้องพี่ก็คงเลี้ยงไม่ได้เหมือนกัน”ผมเขินตัวแดงและยอมเก็บเงินลงกระเป๋าก่อนที่กระเป๋าเงินของพี่ใหญ่จะถูกส่งมาให้ผมเป็นคนถือเอาไว้โดยเหตุผลที่ว่าขี้เกียจถือ ผมก็รับมาไม่ได้คิดอะไร
พี่ใหญ่พาผมเดินทางต่อโดยแวะไหว้พระในสถานที่ดังๆมาเรื่อยๆ โดยที่ผมเพิ่งรู้ว่าเขาซื้อกล้อง DSLR ใหม่มาด้วย จากนั้นเด็กบ้ากล้องอย่างเขาก็ถ่ายระรัวเลย ส่วนมากก็ระหว่างที่ผมเผลอนั้นแหละครับ เราเข้าสู่เมืองน่านสุดแดนสยามกันในเวลาบ่าย 2 กว่าๆ เพราะแวะนั้นแวะนี้ไม่ได้รีบร้อนอะไร
“คืนนี้นอนบ้านนะ พรุ่งนี้ค่อยไปนอนไปเที่ยวกันที่อุทยานขุนน่าน”
“มีน้ำตกไหมครับ”
“เล่นให้ช่ำปอดเลยที่รัก” ผมหัวเราะ และไม่ได้พูดอะไรอีก ที่ใหญ่คงเห็นว่ามันเย็นแล้วขึ้นเขาตอนนี้คงไปไม่ปลอดภัยเลยจะพาผมไปเที่ยวและหาบ้านพักแถวนี้อีกแน่ๆ ฮืออออ ที่นี้อากาศดีชะมัดชักติดใจแล้วสิ
“แล้ววันนี้เราจะไปไหนกันต่อ”
“หึหึ เอาไว้เซอร์ไพร์ท”
เย้ พี่ใหญ่น่ารักที่สุด
เราแวะเที่ยวซื้อของกินและของใข้น่ารักๆกันจน 4 โมงเย็น พี่ใหญ่ก็ให้ผมขึ้นรถ และพาขับเรียบขันนามา ก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยที่เหมือนมีแต่บ้านสวนที่ปลูกห่างกันดูสงบเอาซะมากๆ สงสัยจะเป็นรีสอร์ทในสวนแน่ๆ คงสวยน่าดูแล้วก็ต้องแพงมากๆแน่ๆ
“พี่ใหญ่เอาเงินที่ไหนมาครับ ไปทำงานพิเศษมาอีกเหรอ”
“ได้จากงานฟรีแลนซ์น่ะ เหนื่อยหน่อยแต่เงินดี ก็คุ้มพาเมียมาเที่ยว” ผมไม่ถามอะไรต่ออีกทันที ไม่ชินกับคำว่าเมียเลยสักครั้ง แต่ก็ดีใจที่เขารับผมให้อยู่ในฐานะนั้นสะ ส่วนพี่ใหญ่ขะ เขาก็ต้อง ผะ ผัว ผมใช่ไหมละ … เขินเป็นบ้า -////-
“หลังนี้เหรอครับ เหมือนมีคนอยู่เลย”
พี่ใหญ่หัวเราะไม่พูดอะไร แต่ขับรถมุ่งเข้าซอยที่ตรงหน้าเราเป็นบ้านทรงไทยประยุกต์สองชั้นสร้างด้วยไม้สักทั้งหลังลักษณะยกพื้นสูง มีระเบียงขนาดใหญ่ยื่นออกมาอยู่ท่ามกลางสวนและสนามที่เรียบเตียนมีเรือนหลังเล็กที่ปลูกในลักษณะเดียวกัน อยู่ข้างๆแต่เล็กกว่า ด้านหลังเป็นผาสูงที่ติดกับภูเขาลูกใหญ่ … ดูอลังการงานสร้างและสวยมากๆ ผมได้กลิ่นดอกอะไรสักอย่างลอยมาในขณะที่รถเลื่อนเข้าไปใกล้บ้านหลังนั้นทุกที
“เรามาแบ่งเช่าเค้าหรอครับ มีรถอยู่ด้วย” รถเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้านในขณะที่ผมจ้องมองรถกะบะสีส้มเคลือบสีจนเงาที่จอดเทียบอยู่ในพื้นบ้านที่ยกสูงขึ้นไป พี่ใหญ่ไม่พูดอะไรเปิดประตูลงไปผมเลยตามลงไปด้วย
“อาใหญ่ค้า!!!!” เสียงแจ๋วแววของเด็กผู้หญิงดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งเล็กๆก่อนจะเห็นเด็กชายวัยไม่เกิด 6 ขวบวิ่งลงบันไดมา
ในชุดเสื้อสีขาวกับเอี้ยมยีนต์ไว้ผมยาวรวบเป็นทรงซาลาเปาอยู่กลางศีรษะมักด้วยริบบิ้นสีชมพู ดูน่ารักมากๆเพราะแก้มของน้องแดงและดูสวยแต่เด็กปรั่งจนผมอยากจะเข้าไปหอม
“ว่ายังไงครับน้องสุดใจ เจอกันต้องทำยังไงครับ” พี่ใหญ่ก้มลงไปอุ้มเด็กหญิงคนนั้นขึ้นมาก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาจนเด็กน้อยหัวเราะคิกคัก
“สวัสดีคะอาใหญ่ พี่คนนี้ใครเหรอคะ” เด็กน้อยพนมมือไหว้พี่ใหญ่ก่อนจะหันมามองผมตาแป๋วเสียงที่ยังพูดไม่ชัดนักทำให้ผมเอ็ดดูมาก
“พื่ชื่อปังครับ”
“เป็นแฟนพี่เอง”
“พี่ใหญ่ เดี๋ยวน้องสับสน” พี่ใหญ่หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร หันไปคุยกับน้องสุดใจสองคนจนน้องสุดใจพยักหน้าและหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะอ้าแขนทั้งสองออก
“อุ้มสุดใจหน่อยสิคะพี่ปัง” ผมรับน้องมาอุ้มอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่เด็กน้อยจะพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยสุดใจเป็นเด็กดีน่ารักสอนง่ายสุดๆ ผมรักน้องสุดใจมากๆ
“เจ้าใหญ่มาแล้วรึ” ผมเงยหน้ามองตามเสียงก่อนจะเห็นคุณตากับคุณยายคู่หนึ่งท่าทางใจดีทั้งคู่เดินลงมาจากบันได โดยมีคุณน้าผู้หญิงหน้าตาสวยอ่อนกว่าวัย เดินประคองพวกท่านลงมาด้วย
“สวัสดีครับปู่ สวัสดีครับย่า สวัสดีครับอาหนิง” ผมมองเลิกลั่กก่อนจะก้มหัวให้พวกเขาเพราะแขนทั้งสองโอบอุ้มน้องสุดใจตัวน้อยที่ยิ้มกว้างจนตาหยีอยู่
“เป็นไงมาไงกันละ ไหนมาถึงเย็นกันขนาดนี้ เจ้าเล็กไม่มาด้วยรึ ?” คุณปู่เคี้ยวหมากไปถามไป
“พอดีแวะพอคนเมืองเที่ยวหน่อยนะครับปู่ ส่วนเล็กติดธุระกับที่บ้านครับ ปังนี้ปู่ชัยกับย่าน้ำ เป็นปู่กับย่าพี่เอง และนั้นอาหนิง อาสาวน้องของพ่อพี่ ทุกคนครับนี้ปัง แฟนผมครับ”
“โอ้ คนนี้หรือที่แม่เราบอก ดูน่ารักดีนะและดูนิสัยดีด้วย ว่าแต่ตุ้ยนุ้ยไปไหมคะหนูปัง” ผมยิ้มแหยะๆให้กับอาหนิงที่มายืนกระเส้าอยู่ข้างๆไม่กล้าสบตาปู่กับย่าที่ยืนมองเราอยู่ ก็ผมยังไม่ทันเตรียมตัวนี้หน่า พี่ใหญ่นั้นแหละไม่ยอมบอกอะไรผมเลย
“เอาละเข้าบ้านกันดีกว่ายืนตากลมมากจะไม่ดี ย่ากับยายหนิงเองก็กำลังทำอาหารอยู่เหมือนกัน หนูปังมาช่วยย่าทำแล้วกันนะจ๊ะ”
“ครับ” ผมพยักหน้ายิ้มเกร็งๆส่งไปให้คุณย่าก่อนที่น้องสุดใจจะตบแก้มผมเบาผมเงยหน้ามองน้องสุดใจก็พยักหน้าให้ทำท่าฮึดฮัดให้กำลังใจ แม้แต่เด็กยังมองผมออกเลย แงงงงงงงง
พี่ใหญ่โอบผมเดินขึ้นไปบนบ้าน ขณะที่คนสวนอีกสองสามคนที่ผมยังไม่รู้จักชื่อก็พากันเดินมาขนของเราสองคนขึ้นไปบนบ้าน พอขึ้นมาบนบ้านแล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเรียบง่ายและผมพอรู้แล้วว่ากลิ่นอะไรที่ผมได้กลิ่น เป็นกลิ่นของดอกวาสนาที่ไม่พบบ่อยนักและอยู่ข้างบ้านนั้นเอง
“เดี๋ยวตาใหญ่กับแฟนเราคืนนี้นอนที่เรือนรับรองแล้วกันนะ ว่าแต่เราสองคนมาคุยกับปู่หน่อยสิ” ปู่พูดขึ้นก่อนจะเดินไปที่เก้าอี้หวายขนาดเคื่องที่ปูด้วยฟูกสีขาวลายดอกเล็กๆ ก่อนที่ท่านจะนั่งลงเอามือทั้งสองข้างวางบนเข่ายิ้มกรุ้มกริ้มมองผมสองคน
ผมปล่อยให้น้องสุดใจลงกับพื้นก่อนที่เด็กน้อยจะวิ่งไปหาน้าหนิงที่ยืนรออยู่ก่อนจะลงไปทำอาหารที่ใต้ถุนบ้านในพื้นที่ของครัวเหลือเพียงผมพี่ใหญ่และคุณปู่ พี่ใหญ่หันมาพยักหน้าให้ผมก่อนจะพากันเดินไปคุกเข่าตรงหน้าของปู่ชัย ผมเองก็กายสั่นไปด้วยความตื่นเต้นน้อยๆ
“ชื่อปังนี้ย่อมาจากอะไร” ผมสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะกลื่นน้ำลายเหนียวลงคอและเงยหน้าพูดกับท่านด้วยน้ำเสียงเบาหวิว … ผมตื่นเต้นจนใจจะออกมาเต้นด้านนอกแล้วอ่ะ
“ขนมปังครับ ตะ ตอนที่ผมอยู่ในท้องแม่ผมชอบกินขนมปัง”
“แล้วพ่อแม่เราทำงานอะไรละ”
“พ่อผมตอนนี้เป็นพ่อบ้าน แต่ก่อนเป็นภารโรงครับ ส่วนแม่ … ท่านเสียไปแล้วครับ”
“หึหึ คบกันมากี่ปีแล้วละ”
“ปีครึ่งครับปู่” พี่ใหญ่ตอบบ้างก่อนจะเอามือผมไปจับ
“ฮ่าๆๆๆ กลัวปู่หรือไงเจ้าปัง ปู่ไม่ใช่คนแก่หัวโบราณนะ ไม่ต้องกลัวปู่หรอก แค่หลานสองคนรักกัน ทำไมต้องไปทำอะไรให้ยุ่งยากละ ไม่ใช่ไอ้ใหญ่ไปเอาวัวเอาควายมาทำเมียสักหน่อยนะลูก แต่ถ้าไอ้นุ พ่อไอ้ใหญ่อยู่รับรองงานใหญ่แน่ๆ”
ปู่ชัยหัวเราะเสียงดังและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ ผมเงยหน้าก่อนจะยิ้มแหยะๆไปให้ ผมรู้ ผมรู้ว่าท่านใจดี แต่ผมก็อดเกร็งไม่ได้ แต่ก็ยอมรับนะครับว่าเมื่อปู่ออกปากมาแบบนั้น ผมก็เบาใจลงไปเยอะเลย อย่างน้อยเขาก็ไม่รังเกียจผม ซึ่งนั้นถือเป็นเรื่องที่โชคดีเอาซะมากๆ ในบางคนที่เขาพาไปเปิดตัวกับผู้ใหญ่กลับโดนรังเกียจกีดกัน สั่งให้เลิกให้แยกจากกัน ถ้าเป็นอย่างงั้นเราสองคนจะเป็นยังไงนะ
“เราก็รู้พี่ไม่ยอม” เสียงกระซิบของพี่ใหญ่ที่ดังขึ้นริมหู ทำให้ผมสะดุ้งเพราะพี่ใหญ่รู้ความในใจของผมไปซะทุกเรื่อง นั้นคือสกิลที่น่ากลัวของแฟนผมเลยละ
“คุยเสร็จหรือยัง ปังมาหาย่าสิลูก”
“ครับ” ผมขานรับก่อนจะค่อยๆคลานออกมาและเดินลงไปที่ครัว โดยที่ให้พี่ใหญ่อยู่คุยกับปู่ไปก่อน
พอลงมาถึงน้องสุดใจก็วิ่งเข้ามาหาผมทันที ย่ากับน้าหนิงเองก็ใจดีสอนให้ผมทำอาหารสารพัดเค้าบอกเอาไว้มัดใจสามี ทำเอาผมเขินไปกันใหญ่ ทุกคนต่างสนุกสนานเฮฮาเมื่อผมมาอาการแบบนั้น โชคดีจริงๆที่พวกเขาเอ็นดู จะว่าไปพี่ใหญ่เคยบอกนี้นะ ว่าพ่อของเขาเสียไปแล้ว … พ่อนุหรือครับ
โฮ่ง ๆๆๆๆ
“เจ้าเจ๋ง เจ้าทอง เจ้าตุ่น หยุดเห่า นี้หนูปังญาติของย่าเอง” ผมที่ตกใจจนลุกขึ้นวิ่งมายืนบนแคร่อีกด้านเพราะสุนัขบางแก้วจากไหนไม่รู้วิ่งมา และมันก็หยุดเมื่อย่าน้ำพูดเตือนอย่างฉลาด ครางหงิงๆหมอบอยู่ที่พื้น
“อาปังมานี้ๆ พี่เจ็ง พี่ทอง พี่ตุ่น ไม่ทำอะไรหรอก พี่ๆแค่หวงบ้าน” ผมพยักหน้าก่อนจะค่อยๆเดินลงไปนั่งที่เดิม เจ้าหมาสามตัวก็คลอเคลียอยู่ที่เท้าของผมอย่างรู้สึกผิด
“สงสัยจะไปล่ากบกันในสวนส้มของปู่เพิ่งกลับมาละสินะไอ้เจ๊ง!” น้าหนิงถามขึ้น ผมหัวเราะทันที ก่อนจะก้มลงไปลูบหัวของมันสามตัวอย่างรักใคร่ คิดถึงเนียร์ วัว กับบ๊อบแอนโทนี่เลย …
มื้อเย็น กับข้าวง่ายๆแต่น่าตาน่าทานถูกจัดวางบนเสื่อข้างบ้านใกล้ๆต้นวาสนาที่มีสระน้ำสะอาดที่มีปลาคารฟหลากสีว่ายวนไปมาดูมีความสุขดี ด้วยอากาศหัวค่ำที่เย็นและมีลมพัดตลอดเวลาทำให้ยุ่งในบริเวณนั้นไม่มี มื้ออาหารมื้อนี้จึงเป็นมื้อที่น่าจดจำ ผมเริ่มปรับตัวกับทุกคนได้ คุยได้มากขึ้น และส่วนมากน้องสุดใจก็เป็นฝ่ายแจ๋วๆพูดด้วยแววตาใสซื่อบริสุทธ์ และนั่งเคี้ยวตุ้ยๆ โดยมีผมดูแลข้างๆ พี่ใหญ่ก็นั่งขนาบข้างผมอยู่อีกข้าง ถัดไปเป็นปู่ชัย ย่าน้ำ และน้าหนิงที่นั่งล้อมวงกินอาหารเหนือรสชาติอร่อยกันสนุกสนาน โดยมีน้องหมา 3 ตัวที่กินอาหารเย็นพุงกลางกันแล้วอารักขาอยู่นอกวง
“พรุ่งนี้ก่อนไปก็มาลาปู่ก่อนนะรู้ไหม” ปู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาก้มลงมาพูดกับผมที่นั่งนวดขาให้ท่านอยู่ที่พื้น หลังอาหารมื้อเย็น
ผ่านไปและก็ขึ้นไปนั่งดู TV กับท่านบนเรือนจนเป็นเวลาอันสมควรที่พวกท่านจะพักผ่อนแล้ว น้องสุดใจเองก็หลับแล้วน้าหนิงจึงพาหลานขึ้นไปนอนบนห้อง
“ครับปู่ เอาไว้ครั้งหน้าผมจะมาอยู่หลายๆคืนเลยนะครับ แล้วปังก็ขอโทษด้วยที่มาไม่บอกไม่กล่าวก่อน ไม่ได้ซื้ออะไรมาฝากปู่กับย่าและน้าหนิงเลย” ผมพูดและยิ้มตาหยี พี่ใหญ่ที่นั่งอยู่กับคุณย่าหัวเราะนิดๆ
“โอ้ย ไม่เป็นไรลูก แค่ปังมาหาย่าก็ดีใจแล้ว มาให้ย่าหอมทีสิ” ผมคลานเจ้าไปหาคุณย่าก่อนจะลุกขึ้นกอดที่ตักของท่าน ย่าก้มตัวมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ด้วยความเอ็นดู
หลังจากที่เราสองคนส่งท่านสองคนขึ้นพักผ่อนแล้ว ก็พากันลงมาจากเรือนหลังใหญ่ เดินมายังเรือนหลังเล็กโดยมีเจ้าสามตัวเดินตามมาด้วย เสียงจิ้งรีดเรไรทำให้ผมรู้สึกสดชื่นกับอากาศที่เย็นขึ้นตามเวลาที่มืดลงไปทุกที
“เข้าเรือนกันเถอะ ดึกแล้วมันหนาว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเที่ยวกัน” พี่ใหญ่จูงมือผมและเปิดประตูเข้าไปในเรือนหลังเล็กที่ถูกขนย้ายข้าวของมาวางไว้แล้วอย่างเป็นระเบียบ
กลางห้องเป็นเตียงที่ปูด้วยผ้าฝ้ายขึ้นดีมีมุ้งสีขาวปลิวสไลตามลมที่เข้ามาจากหน้าต่าง มีเฟอร์นิเจอร์ที่ย้อนยุคนิดๆอยู่ครบครันและห้องน้ำในตัว ผมถูกไล่มาอาบน้ำก่อน แต่คราวนี้ผมเอาเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยนเลย ไม่อยากประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก ชิๆ
“สูบบุหรี่เหรอครับ” พอออกมาจากห้องน้ำได้ผมก็เห็นพี่ใหญ่พ่นควันฉุยๆอยู่ที่ริมระเบียงห้อง
“นานๆทีนะ”
“ไหนบอกเลิกแล้ว” ผมถามอย่างไม่พอใจนัก ไม่อยากให้พี่ใหญ่สูบไหนบอกเป็นของขวัญให้ผมไง
“ก็ไม่สูบก็ได้ แต่เด็กที่ไหนไม่รู้มาเห็นช็อตเด็ด” ปาขยี้บุหรี่กับที่เขี่ยและหันมายิ้มให้ผมที่อยู่ในชุดเสื้อยืนกางเกงขายาวเพราะอากาศหนาว
“ไม่สูบไม่ได้เหรอครับ” ผมพูดไม่ได้บังคับแต่อยากขอร้องเป็นผลดีกับตัวของพี่ใหญ่เองไม่ใช่ใครเลย
“โอเคๆ ขอโทษครับ” พี่ใหญ่เดินเข้ามากอดผมเอาไว้
ผมยิ้มนิดๆและกอดตอบ เขาผละออกจากผม ก่อนจะก้มมองที่คอ สร้อยที่แขวนแหวนของพี่ใหญ่ให้ไว้คราวก่อนส่องประกายวับกับแสงไฟที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนที่เขาจะล้วงเอาสร้อยของตัวเองออกมาจากคอเสื้อบ้าง ผมยิ้มและจุ๊บเบาๆที่แหวนวงนั้น เขาหัวเราะเสียงดังก่อนจะรวบผมเข้าไปกอดอีก
“ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้บอกว่าจะพามาปู่น่ะ”
“เซอร์ไพร์ทมากๆเลยครับ แต่คุณปู่กับคุณย่าใจดี น้าหนิงกับน้องสุดใจก็ด้วย ผมรักน้องสุดใจสุดๆเลย ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มให้เขาก่อนที่ริมฝีปากหนาจะก้มลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากผม ไม่ได้ลุกล้ำอะไร
“งั้นคืนนี้ขออีกนะ”
“มะ ไม่เอานะครับพรุ่งนี้ต้องเดินเขาไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวปังเดินไม่ไหว อีกอย่างเมื่อเช้าก็ทำแล้ว”
“หึหึ งั้นไปทำในเต้นท์บนภูเขาเนอะ” เขากระซิบ
“บะ บ้า อายเจ้าป่าเจ้าเขาบ้างเถอะ” ผมพึมพำ
ก่อนที่เขาจะก้มลงมารวบตัวผมเข้าไปจูบอีกครั้ง ในครั้งนี้มันช่างแสนหอมหวานเหลือเกิน … ขอบคุณนะครับพี่ใหญ่ … ในทุกๆเรื่องที่เอ็นดูผม ในทุกๆเรื่องที่ทำเพื่อผม … รวมอุปสรรค์ทั้งหลาย ทั้งพี่กาจพล สุชาดา มิ้นต์ที่หายตัวไป กับพี่อลัน ที่ทำให้รู้ว่าผมรักคนๆนี้แค่ไหน
======================
พาพี่เสือร้ายกับน้องหนูแดงไปเที่ยวต่างจังหวัดพักผ่อนความตึงเครียดกันสักหน่อย
หวานๆ เลี่ยนๆ ปวงๆ 555555 ไม่สนุกขอโทษนะคะ
คนเขียนไม่เคยไปน่าน แต่เป็นจังหวัดที่อยากไปมาก ผิดพลาดประการใดขออภัยนะคะ
อิมเมจน้องสุดใจ
(http://i65.tinypic.com/2ajulgy.jpg)
รูปตัวอย่างห้องพักเรือนเล็กบ้านปู่
(http://i66.tinypic.com/e83imt.jpg)
เจอกันตอนหน้าคะ
ฝากเพจนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
ขอบคุณอิมเมจจากกูลเกิ้ลคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:o8: :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานกันจริงๆ ^^
-
สวีทกันซะเราอิจฉาเลยนะ
-
ปังน่ารักใครก็รัก
ปังนะ ขอให้รัก
กันนานๆ ตลอดไป
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเลยยยยย 55555
ขอฉาก NC ได้ไหมค้า รอพี่เสือกับน้องหมูมานาน อยากอ่านอ่า คริๆๆ :hao7:
ตอนแรกรำคาญอลันค่ะ แต่มีปาล์มมาช่วยกู้สถานการณ์
ขอให้โดนปาล์มจับปล้ำไปเลย :laugh:
คิดถึงน้องเล็กเหมือนกันน้า :impress2:
-
ปังน่ารัก พี่ใหญ่อ่อนโยนขึ้นเยอะเลย
แต่ก็หื่นด้วย 555
-
พี่เสือใหญ่กับน้องปังน่ารักจัง :กอด1:
-
{CH 49 สุดดวงใจเสือร้าย}
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมถูกปลุกขึ้นมาตอน ตี 4 อากาศเมืองน่านหนาวจับใจทำให้ผมหนาวสั่นไปหมด แถมบ้านที่ใหญ่ยังไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นจึงต้องกลั้นใจกว่าจะอาบเสร็จตัวผมเกือบแข็งตายอนาถคาห้องน้ำไปแล้ว พอออกมาพี่ใหญ่นี้ขำลั่นเลย แถมยังแกล้งผมด้วยการเอาผ้านวมมาห่มให้อีก … มันเปียกหมดแล้วเห็นไหมคนบ้า
“พี่ใหญ่จะกอดปังทำไม ปังจะแต่งตัว แล้วมันอึดอัดเอาผ้าออกไป ปังไม่ใช่ซูชินะ!!!” ผมพูดไปปากคอก็สั่นไป ยิ่งเห็นผมดิ้นเค้าก็ยิ่งกอดผมแน่น ทำไมชอบแกล้งตอนผมอาบน้ำเสร็จไม่เข้าใจ ไม่แกล้งอย่างงั้นก็จะแกล้งแบบนี้ ไม่แกล้งแบบนี้ก็แกล้งแบบนั้น ฮึ!
“แล้วมีที่ไหนซูชิใส่หมู” เค้าว่าแล้วฟัดแก้มผมไปฟอดใหญ่
“อย่านะครับไม่งั้นผมโกรธ” ผมหันไปชี้หน้าที่ใหญ่เพราะมือปลาไหลเริ่มทำงาน
“หึหึ งั้นปีนเขาเอาไว้คราวหน้าดีไหม วันนี้เราพักอยู่บ้านปู่ก่อน จะได้ ….”
“ไม่เอาปังอยากปีนเขา” ผมพูดและพยายามแกะตัวเองออกจากผ้านวมผืนโต ถึงผมจะหนาวแต่นี้ก็อึดอัดไป ไม่ได้ห่มธรรมดานี้แต่พันอย่างกับซูชิ
“งั้นก็เลิกขาวขึ้นแล้วก็ผอมลงซะ ไม่อย่างงั้น ….โดนทุกวัน” แกล้งผมด้วยการทำใจผมแหว่งเสร็จก็หัวเราะเดินเข้าห้องน้ำ
ไป … ถ้าเขามีอะไรกับผมทุกวันก็แปลว่าเค้ารักผมไม่ใช่เหรอไง … ฮืออออ อย่างงั้นผมก็ใช่ชีวิตลำบากเหมือนกันนะ
“อาบน้ำเสร็จก่อนยังช้าเลย” พี่ใหญ่ที่แต่งตัวเสร็จแล้วนอนเล่นอยู่บนเตียงมองผมที่กำลังค้นเสื้อผ้าอยู่ในกระเป๋า แต่ผมสวมเสื้อกล้ามสีดำไปแล้วนะ ไม่อยากเสี่ยงกับเสือหื่น ไม่รู้ทำไมหลังจากกลับมาจากออสซี่นี้พี่ใหญ่ หื๊นหื่น
“พี่ใหญ่ปังลืมเอาเสื้อแขนยาวหนาๆมา มีแค่ตัวนี้เอง แต่บางจ๋อยเลย” ผมชูเสื้อคลุมตัวบางให้พี่ใหญ่ดู
“ก็ไม่เตรียมไง”
“แล้วผมจะรู้ไหมว่าจะมาเขา”
“เถียงเหรอ” ผมย่นหน้า ทำไมต้องดุด้วยเล่า
“งอนเก่งจัง” เขาพูดในขณะที่นอนอยู่บนเตียงและมองมาทางผม ชิ
ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องงอน แต่สมควรงอนไหมคนอะไรแข็งกระด่าง แต่ก็แปลกนะครับเมื่อก่อนต่อให้เค้าว่าเค้าบ่นเค้าตะคอกยังไงผมก็เอาแต่กลัว แต่ครั้งนี้เปลี่ยนจากกลัวมาเป็นงอนแทน … ประหลาดนะครับว่าไหม ผมก็ไม่อยากงอนหรอก แต่อารมณ์มันไปเองนี้หน่า
พรึบ !
“เลิกงอนและแต่งตัวจะได้ออกเดินทางกัน เก็บของให้หมดนะเราจะไม่เข้ามานี้แล้ว ลงเขาพรุ่งนี้แล้วกลับเลย”
เขาพูดและเดินไปหยิบกระเป๋าของผมและของเขาออกจากห้องไป ในขณะที่ผมหยิบเอาเสื้อเนื้อผ้าหนาออกจากหัวผมและปรากฎว่ามันเป็นเสื้อกันหนาของผมที่ผมทิ้งไว้ที่หอพัก … เขาหยิบมาด้วยเหรอ … ชิ ถ้าจะใส่ใจก็บอกกันดีๆไม่ได้เหรอไง รุนแรงตลอด คิกๆ น่ารัก
“พี่ใหญ่รอผมด้วย” ผมรีบตะโกนออกไปเรียกใส่เสื้อกันหนาวให้เรียบร้อย และรีบหยิบของที่ยังเหลืออยู่ในห้องอีกเล็กน้อยและวิ่งตามพี่ใหญ่ที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
“ใส่เอาไว้ซะ” ผ้าพันคอสีฟ้าถูกบรรจงพันรอบคอผมเอาไว้
“เตรียมมาพร้อมเลยนะครับ” ผมแกล้งเย้า แต่ตัวเขาเองกลับใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้มบางๆ กับกางเกงยีนต์ แต่ผมก็พอจะรู้ว่าพี่ใหญ่ขี้ร้อนมาก อากาศหนาวจึงไม่ทำให้เขาลำบากเท่าไหร่ ไม่เหมือนผมที่ไขมันพอกเต็มตัวแต่ก็ยังขี้หนาวไม่เลิก
“คราวหลังต้องเป็นคนแพ็คของเองบ้างแล้วนะ รู้ไหม ?” เขาพูดพร้อมกับเดินนำหน้าผมไปทางเรือนใหญ่ ที่มีแสงสว่างจากไปทำให้รู้ว่าคนในบ้านตื่นแล้ว ให้ผมเดาคงจะเป็นคุณปู่กับคุณย่าเพราะคนเฒ่าคนแก่ท่านตื่นเช้ากันทุกบ้านอยู่แล้ว ตี 3 ตี 4 นี้ลุกมาวิ่งกันป๋อ
“เอ๊ะ ? ” ผมอุทานขึ้นอย่างงงๆ
“ทำหน้าที่เมียที่ดีไงครับเมีย” เขาพูดหน้าตาเฉย ทำเอาผมหน้าร้อนวูบวาบไปหมด
“อ้าวตาใหญ่ ตาปัง จะไปกันแล้วรึ” ย่าที่กำลังก่อฟืนอยู่หลังบ้านเดินออกมาเจอเราสองคนที่หน้าบ้านและถามขึ้นทันที
“ครับย่า ปู่ตื่นหรือยังคะ”
“โอ้ยยยยยยย! รายนั้นเค้าออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนโน้นแหนะ พอดีด้านหลังมีลำธารอยู่ ปู่เค้าชอบไปออกกำลังกายเช้าๆตรงนั้น ย่านี้กลัวว่าแกจะเป็นอะไรไปต้องติดไฟให้ แหมก็อายุเยอะแล้วนี้นะ ก็ดีขึ้นหน่อยตรงที่มีเจ้าพวกไอ้เจ๋งไปดูแลนั้นแหละ”
“งั้นผมฝากลาด้วยนะครับย่า”
“โว้ยๆ อะไรกัน จะไปไม่บอกไม่กล่าว เดี๋ยวเถอะไอ้หลานคนนี้” เสียงโวยวายพร้อมกับเสียงสุนัขเห่าดังมาแต่ไกล ผมรีบ
หันไปหัวเราะให้คุณปู่ที่อยู่ในชุดวิ่งจ๊อกกิ้งออกมาจากความมืด พร้อมเจ้า 3 สหายจอมอารักขา
“เปล่านะปู่ นี้ผมบอกว่าจะรอปู่กลับมาก่อนต่างหาก” ผมกับย่าเหลือตามองคนเจ้าเล่ห์ยิ้ม ๆ
“เออๆ กินข้าวกินปลาก่อนสิ นี้เดี๋ยวย่าเอ็งทำเสร็จค่อยไป 6 โมงพอดีก็ทันเค้าเปิดไม่ใช่เหรอวะ”
“พาเด็กไปเปิดโลกตอนเช้าน่ะปู่กว่าจะถึงอีก เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะ” พี่ใหญ่ว่าพร้อมเดินไปยกมือไหว้ปู่
ผมเองก็พุ่งเข้าหาย่า กอดท่านเอาไว้หลวมๆ คุณย่าใจดีเหมือนญาติผู้ใหญ่ผมคนนึง ผมเองก็ไม่เคยเห็นญาติผู้ใหญ่ของตัวเอง เพราะท่านเสียไปหมดแล้ว ก็เลยขอฝากตัวเป็นหลานอีกคนของท่านและดูท่านจะต้อนรับผมเป็นอย่างดี
“เออๆ ตามใจเอ็ง โชคดี อ้อ! มานี้ๆ ข้าเพิ่งนึกอะไรดีๆได้ เจ้าปังตามปู่มาด้วยนะ” ผมขานรับมองตามปู่ที่กอดคอพี่ใหญ่เดินนำไปที่แคร่หน้าบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก
“ไปสิลูก ตามปู่เค้าไป”
ย่าจูงมือผมเดินไปด้วยกัน อากาศยามเช้าต่างจังหวัดหนาวครับลมแรงด้วยเลยไม่มียุง ผมชอบตรงนี้แหละ บรรยากาศดีด้วยเพราะบ้านของปู่กับย่าเปิดไฟทั่วหมด ไม่มืดจนเกินไปนัก ย่าและปู่นั่งลงบนแคร่ ก่อนที่พี่ใหญ่จะนั่งลงข้างๆปู่ ส่วนผมเองก็นั่งลงข้างๆคุณย่า กอดท่านไว้ ตัวท่านถึงแม้จะไม่ได้เต็งตึงเหมือนสาวแรกรุ่นแต่ก็อบอุ่นมากๆเลยครับ
“ก่อนที่เอ็งสองคนจะไป ข้าอยากให้ทั้งคู่รู้ว่าคนบ้านนี้ยินดีต้อนรับเราเสมอ ร้อนใจ ร้อนกายอะไร ก็มาหาปู่กับย่าได้” ปู่พูดพร้อมกับมือผมสองคนไปวางไว้ตรงกลางระหว่างปู่กับย่า ผมผลอสบตาพี่ใหญ่ที่มองมาก่อนจะยิ้มเขินๆและก้มหน้าหลบ เลือดสูบฉีดแต่เช้าเลย
“ใช่ลูก ไม่ใช่แค่ตาใหญ่ ถ้าวันไหนตาปังของย่าทะเลาะกับตาใหญ่แล้วไม่รู้จะไปไหน โทรหาย่าเลยนะ ย่าจะลงไปรับหนูที่กรุงเทพเอง” คุณย่าหันมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่จนหน้าผมบี้ตามแรงเลย ตอนนี้แก้มผมคงเย็นจืดแน่ๆ
“คิกๆ ได้เลยครับย่า”
“หึ คิดว่าหนีพ้นก็เอา”
“เดี๋ยวเถอะไอ้ใหญ่ เอ็งนี้เหมือนเสือจริงๆไล่แต่จะต้อนจะงับไอ้หนูนี้ให้ได้ ว่าไงวะ หิวรึ!?” พี่ใหญ่หัวเราะขึ้นเสียงดังแบบที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผมว่าพี่ใหญ่ไม่หิวหรอก หื่น!
“นี้ก็เป็นของแทนใจเล็กๆน้อย ที่ปู่กับย่าเก็บไว้นานแล้ว ส่วนของไอ้เล็กไว้มันพาสามีมันมา ปู่ก็จะให้มันเหมือนกัน เห็นแม่เราบอกว่าหล่อเชียวไม่ใช่รึ ชื่ออะไรนะย่ามึง”
“เสาร์ไงตา”
“แล้วปู่กับย่าไม่คิดว่ามันประหลาดหรือครับ เอ่อ ที่ ทั้งสองพี่น้องรวมทั้งผมด้วย เอ่อ …” ผมถามขึ้นอย่างตะกุกตะกัก … พี่ใหญ่บีบมือผมเบาๆ
“ย่ามึงหนักหัวไหม ?”
“ไม่นี้ตา ย่าไม่หนัก แล้วปู่มึงละ”
“เฮ้ย ปู่ก็ไม่หนัก ฮ่าๆๆๆๆ เอ็งสองคนคบกันแค่สองคน ไม่ได้มาคบกันบนหัวปู่หรือหัวใครนี้ … สิ่งที่เอ็งรัก เอ็งชอบกัน มันไม่ใช่เรื่องหน้าอายหรอก เห็นค่านิยมสมัยนี้เค้าเหยียดเพศ เหยียดสีผิว เหยียดชนชั้นกัน ปู่ก็ไม่รู้ว่าจิตใจเค้าทำด้วยอะไร คนแต่ละคนมีรสนิยม มีทางเลือก มีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง จะไปเสือกเรื่องคนอื่นแล้วมาเปรียบเทียบกับชีวิตของตัวเองทำไมก็ไม่รู้ ไร้สาระ ” ปู่ว่าแล้วก็คล่ำหาของในกระเป๋ากางเกง
“จำไว้นะลูก ต่อจากนี้ เราสองคน จะต้องเจออะไรอีกเยอะ ในสังคมเบื้องหน้า ก็อย่าท้อ อย่าปล่อยมือกันถ้ายังรักกัน จงเชื่อใจและเชื่อมั่นกันเอาไว้ ” ย่าน้ำพูดต่อ ผมยิ้มให้ท่านรู้สึกกรอบตาร้อนผ่าว …
“เออนี้เจอแล้ว” สร้องข้อมือทองประดับด้วยพระองค์เล็กๆสองเส้นถูกวางบนฝ่ามือของปู่ ก่อนที่จะปู่จะยื่นให้ย่า ย่าก็ใส่ข้อมือให้ผมส่วนปู่ก็สวมให้พี่ใหญ่ ผมไม่อาจพูดอะไรออกได้ นอกจากขอบคุณ ทุกอย่างมันตื้นตันไปหมด
“รักษากายใจของกันไว้ดีๆนะลูก” ปู่พูดพร้อมกับก้มลงมาหอมกระหม่อมผมกับพี่ใหญ่คนละทีถึงจะแรงไปหน่อยก็ไม่เป็นไรครับ
“หากทะเลาะกันให้คนนึงทำตัวเป็นน้ำ อีกคนทำตัวเป็นไฟ แล้วพูดคุยกันด้วยเหตุและผลนะลูกนะ” เช่นเดียวกับย่าที่บรรจงหอมเราทั้งสองคน
“แหะๆๆๆๆๆ”
เสียงเจ้าเจ๋งร้องขึ้นก่อนจะพาพวกลูกสมุนวิ่งตรงไปที่บันไดบ้าน ผมมองตามไปก่อนจะยิ้มกว้างออกมาและค่อยๆผละเดินขึ้นไปหาหนูน้อยที่ดูท่าทางจะงัวเงียมากๆในชุดนอนน่ารัก พอผมเดินไปถึงแกก็อ้าแขนให้ทันที ผมอุ้มแกขึ้นมาแก้มใสเองก็ซบลงกับไหล่ของผมเหมือนจะหลับไปอีกรอบ
“แกตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้น่ะ เป็นเด็กฉลาดใช่ไหมละ” อาหนิงที่อยู่ในชุดนอนเหมือนกันพูดขึ้นพร้อมกับห้าววอดใหญ่
“มากๆเลยครับ” ผมว่าก่อนจะเขย่าตัวเองเป็นการกล่อมหนูน้อย
“สุดใจไปด้วยได้ไหมค่ะ” เสียงเล็กถามผมขึ้น ตามภาษาเด็กงัวเงีย
“สุดใจต้องเรียนพิเศษนะคะ แล้ววันหลังพี่ปังจะมารับไปเที่ยวนะตกลงไหม ?”
“งั้นสุดใจโทรหาได้ไหมคะ”
“ได้ครับ” พี่ใหญ่ที่มายืนอยู่ด้านหลังพูดขึ้นเบาๆ น้องสุดใจพยักหน้า ก่อนจะหอมแก้มผมเบาๆ ยื่นมือไปจับมือของพี่ใหญ่
และค่อยๆผล่อยหลับไป อาหนิงก็เลยต้องมาอุ้มน้องสุดใจกลับไปนอนบนห้องเหมือนเดิม ก่อนจะออกมาส่งเราสองคน ที่หน้าบ้าน
“งั้นผมไปนะครับทุกคน ดูแลบ้านด้วยไอ้เจ๋ง” พี่ใหญ่ยกมือไหว้ทุกคนก่อนจะขึ้นรถไป ส่วนผมก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าของทุกๆในขณะที่ฟ้าเริ่มสางแล้ว
“ขอบคุณมากนะครับ ปู่ ย่า อาหนิง แล้วปังจะกลับมาใหม่นะครับ”
“โทรหาย่าบ้างนะปัง” ย่าพูดเสียงสั่นๆ ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเข้าไปยกมือไหล่แนบอกของทั้งปู่และย่า ก่อนจะหันมายกมือไว้อาหนิงและขึ้นรถตามพี่ใหญ่มา ผะ ผมอยากอยู่ที่นี้ตลอดไปจัง อบอุ่น … ผมอยากพาพ่อมาอยู่ด้วย พ่อคงจะมีความสุข …
“เอาไว้มีเงินจะมาซื้อที่ที่นี้ปลูกบ้านอยู่ตอนบั่นปลายชีวิตกันนะ”
“ครับ ” ผมหันไปบอกพี่ใหญ่ยิ้มๆ ก่อนจะหันไปโบกมือให้ทุกคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ แล้วปังจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะครับ ทุกคน
“พี่ใหญ่น้ำพริกปลาดุกของคุณย่า ปังอยากกิน” ผมชูถุงน้ำพริกในหลายๆอย่างที่เป็นของฝากจากบ้านคุณย่าให้พพี่ใหญ่ดูหลังจากที่ออกเดินทางมาได้แล้วสักพัก
จนเวลาล่วงเลยมา 6 โมงเช้า อากาศก็ยังหนาวเย็นเหมือนเดิม แมทัศนียภาพก็สวยด้วย ภูเขา แปลงปลูกผัก สวน พื้นที่นาที่สุดลูกหูลูกทาสองข้างทาง ทำให้ผมปลอดโปร่งและชื่นชอบธรรมชาติที่นี้มาก อีกอย่างการใช้ชีวิตที่นี้ทำให้เราลืมเทคโนโลยีไปเพราะในบางจุดสัญญาณอินเตอร์เนตยังเข้าไม่ถึง เหมาะกับคนที่สโลว์ไลฟ์สุดๆ
“หิวแล้ว ?”
“ก็ปังตื่นเช้านี้ พอตื่นเช้าแล้วไม่ได้นอนต่อมันก็หิว” ผมพูดเบาๆเขาหัวเราะมองซ้ายทีขวาที
“เช้าไปยังไม่มีร้านเปิดเลย … แต่รู้สึกว่าจะมีตลาดอยู่ด้านหน้า อาจจะมีร้านอาหารเปิดแล้ว”
“ฮะ ถ้าไม่มีก็ซื้อข้าวเปล่ามาก็ได้ ปังกินบนรถได้ครับ”
“หึหึ กินหมูกระทะนะเย็นนี้?” พี่ใหญ่วางมือบนหัวผมและถามขึ้น
“เอาผักด้วยนะครับ” เขาพยักหน้าและกลับไปขับรถต่อ จนถึงตลาดที่พี่ใหญ่ว่า เป็นตลาดที่ค่อยข้างใหญ่ มีทั้งกินของใช้ธรรมดา ตลอดจนอาหารป่าประหลาดๆ ผมโดนพี่ใหญ่หลอกให้กินของแปลกๆตั้งหลายอย่าง หึ ! จนแล้วจนรอดผมก็ได้ของสดมาพอสมควรและจับใส่กล่องโฟมใส่น้ำแข็งเอาไว้ อากาศแบบนี้คงไม่ละลายหรอก และผมก็ได้ข้าวเปล่าพร้อมไก่ย่างมานั่งกินบนรถ ผมคำพี่ใหญ่คำ ไปจนอิ่ม
“หยิบน้ำตาลสดให้หน่อย”
“กินเยอะระวังอ้วนนะพี่ใหญ่ อิอิ”
“หึหึ ก็รอดูว่าจะมีสาวมาติดไหม”
“กล้าเหรอ!” ผมแกล้งทำท่าฮึกเฮิม ป้อนหลอดน้ำตาลสดทิ่มปากเค้าไปที เค้าขมวดคิ้วและก้มลงไปกินน้ำจากหลอด
“ไม่น่าให้กินหรอก” ผมว่าขำๆก่อนจะวางน้ำตาลสดไว้ตรงช่องใส่แก้วน้ำ
“ไม่เหมาะ” คำพึมพำเบาๆ ผมหันขวับไปมองแกล้งทำตาดุใส่ จนต้องร้องออกมาเมื่อเขายื่นมือมาลูบหน้าผมจนผมต้องย่นคอ
“หมูขู่ไม่เป็นไม่ต้องพยายาม” เขาว่าจนผมหัวเราะออกมา
เราเดินทางมาถึงอุทยานแห่งชาติขุนน่านกันในเวลา 7 โมงเช้า บรรยากาศในยามเข้ามีนักท่องเที่ยวไม่เยอะมากนัก อาจจะเป็นเพราะว่ายังเช้าหรือว่าไม่ใช่หน้าท่องเที่ยวก็ได้ แต่ในความจริงที่นี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงเรื่องความหลากหลายของสถานที่ท่องเที่ยวนะครับ ผมลองหาในอินเตอร์เน็ตตอนอยู่บนรถ ถึงแม้สัญญาณจะน้อยนิดจนภาพไม่ขึ้นแต่ก็ยังพยายาม ที่นี้มีทั้ง สวนชา สวนผัก น้ำตกและภูเขา จุดชมวิว ร้านอาหารที่พักน่ารักๆ บ่อเกลือสินเธาว์ 9 บ่อ เยอะแยะไปหมด โดยตลอดเส้นทางรถยนต์สามารถขึ้นไปถึงได้ แต่อาจจะมีช่วงที่เราจะไปกางเต้นท์ ที่ต้องเดินขึ้นไปเล็กน้อย
“สวัสดีครับ”
เจ้าหน้าที่ในชุดลายพรางเดินออกมาหาพวกเราพร้อมทักทายขึ้นหลังจากผมและพี่ใหญ่ที่เดินลงมาจากรถพอดีหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่พี่ใหญ่จะคุยกับเจ้าหน้าที่เองโดยหันมาถามความคิดเห็นผมเป็นระยะๆจากนั้นผมและพี่ใหญ่ก็ขับรถมาตามเส้นทางที่เจ้าหน้าที่นำไป จนมาถึงจุดกางเต้นท์ที่เป็นพื้นที่กว้างมีเขียวขจี ล้อมรอบด้วยป่าและเขามีหลังคาเป็นท้องฟ้า โดยมีนักท่องเที่ยวอยู่พอสมควร แต่กางเต้นท์อยู่ค่อนข้างห่างกัน จึงดูเป็นส่วนตัวมาก ผมและพี่ใหญ่เลือกที่จะกางเต้นท์ใกล้ๆสายธารเล็กๆ พี่ใหญ่ลากเต้นท์ที่ใหญ่พอสมควรลงมาจากรถ ก่อนที่ผมจะช่วยกันกางเอาไว้ก่อนที่จะไปเที่ยวเพื่อเอาไว้เก็บของ ซึ่งไม่ต้องกลัวว่าของจะหายเพราะมีเจ้าหน้าที่ดูแลอยู่ตามจุดต่างๆ แถมสถานที่แบบนี้คงไม่มีขโมยคนไหนดั้นดนจะมาขโมยของหรอก อ๊า บรรยากาศดีจังเลย ถึงจะไม่หนาวเหมือนตอนเช้าแล้ว แต่ลมเย็นๆก็เข้ามาปะทะหน้าผมอย่างไม่หยุดพัก
“เอ่อ ขอโทษนะคะ”
“ครับ ?” ผมหันไปมองตามเสียงหวาน ก่อนจะพบว่าคนที่ยืนยิ้มให้ผมอยู่ พี่ใหญ่ที่กำลังตอกพื้นเต้นท์อยู่ ก็หันมามองแต่ไม่ได้สนใจอะไร
“มาเที่ยวกันสองคนเหรอคะ ?” ผู้หญิงตัวเล็กๆตรงหน้าผมถามขึ้น เธอเป็นคนน่ารักเลยละครับ
“ครับผม” ผมขานรับ ก่อนจะรับเอาค้อนพี่ใหญ่ที่ใช้ตอกเมื่อกี้มาถือไว้ ส่วนเค้าก็เดินไปเอาของที่รถ … แล้วค้อนเก็บไหมละ ?
“คือ เราชื่อโอปอล์นะคะ เรียกเราว่าปอก็ได้ เพื่อนเราที่อยู่ตรงนั้นอยากชวนเที่ยวด้วยกันน่ะคะ ได้ไหมค่ะ ?”
“เอ่อ …” ผมมองตามมือเธอไปเห็นกลุ่มชายหญิง 4 คนยืนโบกมือยิ้มมาให้ผมอยู่ ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะพี่ใหญ่เดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมเองก็มีนิสัยไม่ค่อยถูกกับคนแปลกหน้าด้วย
“นะคะ จะได้ไม่เหงาไง” เธอเข้ามาจับแขนผมเขย่า ผมมองซ้ายมองขวา ก็เห็นพี่ใหญ่เดินมาพร้อมกระเป๋าใหญ่ที่ใส่อะไรไว้ไม่รู้ นี้เค้าเตรียมอะไรมาบ้างผมยังไม่รู้เลย
“ตะ แต่ผมมากับพี่ใหญ่น่ะครับ ต้องรอถามเขาก่อน” ผมรีบพูดขึ้น พี่ใหญ่หันมามองนิดๆ
“อ่อ คนนั้นชื่อใหญ่เหรอคะ แล้วคุณละ”
“อ่อ ผมชื่อปังครับ” ผมแนะนำตัวเองทันที
“คะ ผู้หญิงคนที่ดำๆหน่อยคนนั้นชื่อ หลิวนะคะ ส่วนคนที่อยู่ข้างกันชื่อฟรังก์เป็นแฟนกัน สองคนด้านหลังคนขวาชื่อ สิน ส่วนอีกคนชื่อดิว ยังไงเจอกันที่น้ำตกนะคะปัง … พี่ใหญ่ด้วยนะคะ”
โอปอล์เริ่มแนะนำเพื่อนที่อยู่ห่างออกไป คนชื่อหลิวที่เธอว่าไม่ได้ดำขนาดนั้นหรอกครับแต่เป็นผิวสีแทนมากกว่าส่วนแฟนของเขาก็เป็นฝรั่งตาน้ำข้าวท้วมๆหน่อย คนชื่อสินเป็นผู้ชายตัวสูงพอๆกับพี่ใหญ่เลย ส่วนคนชื่อดิวก็ดูท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรกับใครเหมือนกัน เพราะเค้าไม่ยิ้มให้ผมอยู่คนเดียว
“จะไปเล่นที่ไหนกัน” พี่ใหญ่ถามขึ้นหน้าดุได้อีก … โมโหอะไรละคร้าบบบ
“อ่อ ที่น้ำตกสะปันคะ” ผู้หญิงคนนี้ตอบพร้อมยิ้มกว้าง
“อืม” พี่ใหญ่ขานรับก่อนจะเดินไปที่รถอีกครั้ง
“งั้นเจอกันนะคะ” แล้วโอปอล์ก็วิ่งกลับไป ผมค่อนข้างงงๆนิดหน่อย แต่ก็หันหลังกลับมาจัดของนิดๆ อ่ะ มีโต๊ะเล็กๆ กับเตาหมูกระทะด้วยน่ารักจังเลย เตรียมมาขนาดนี้เลยเหรอ นี้กะจะมาอยู่เป็นเดือนเลยหรือไงดีนะที่รถพี่ใหญ่ค่อยข้างกว้างและเก็บของได้เยอะไม่งั้นทริปนี้พี่ใหญ่คงเอากระบะมาแน่ๆ
“ โอ้ว่า โอ้ว่าอกเอ่ย โอ้พระรามแพ้รัก ไม่หวั่นจะรบสยมยักษ์ จะหักเอากรุงลงกา แต่ว่าความรักกลับโดยอุบาย ไม่เชื่อใจสีดา วาดรูปยักษ์ ดั่งแทงใจสั่งให้วายชีวา” (เพลงสีดา-The Rube)
“หึ”
ผมหันไปค้อนพี่ใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆบนเสื่อข้างลำธาร เพราะอากาศดีมากผมกับพี่ใหญ่ที่เพลียกับการตื่นเช้าเลยถือโอกาสพักสายตาอยู่ด้วยกัน ก่อนนอนผมก็เลยเปิดเพลงฟังด้วยกัน ไหนบอกตามใจผมไงอยากฟังอะไรก็ฟังมาหัวเราะแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวก็ปล่อยเสือกลับเข้าป่าเลยนี้
“หัวเราะปังงั้นพี่ใหญ่ร้องให้ผมฟังสิ” ผมดึงสายหูฟังออกลุกขึ้นนั่ง เขาที่นอนหลับตาหนุนแขนอยู่ลืมตามองผมและหัวเราะในลำคอออกมาอีก
“ร้องไม่เป็น ลงมานอนต่อสิ เดี๋ยวบ่ายไม่มีแรงเล่นน้ำนะ” ผมย่นจมูกแต่ก็ยอมนอนลงข้างๆพี่ใหญ่
เอาหูฟังเสียบหูต่อเงียบๆ มือข้างนึงวางบนพุงอีกข้างก็จุมลงบนลำธารที่น้ำใสแจ๋วปลาเล็กปลาน้อยตอดมือผมกันสนุก อะไรก็ได้ขออย่างเดียวอย่ามางูลอยตามน้ำมา ไม่งั้นมือผมช็อกแน่ๆ ตาผมมองฟ้าสีหม่นที่เหมือนฝนจะตก แต่ก็ไม่ตก อากาศเมืองเหนือที่ผมชอบมากที่สุด
หมับ
แขนหนักๆของคนข้างๆพาดกอดมาบนท้องผมและดึงผมเข้าไปใกล้ ใบหน้าซุกเกยกับซอกคอของผมที่นอนหงานอยู่ ทำ
ให้มือที่จุมลงไปในน้ำเกยขึ้นมาบนเสื่อ เปียกไปหมดเลย
“เดี๋ยวมีคนเห็นนะครับ” ผมบอกเบาๆ ยกมือจับแขนของพี่ใหญ่เอาไว้เบาๆ ถึงแถวนี้จะไม่มีใครเห็นหากไม่เดินมา แต่ก็มีคนอยู่ใกล้ๆเหมือนกัน ผู้ชายตัวใหญ่สองคนนอนกอดกัน ใครเห็นก็อาจจะช็อกได้นะ
“งั้นไม่กอด”
“ไม่เอา” ผมพึมพำเบาๆกอดจะกอดแขนเค้าเอาไว้แน่น พลิกตัวเข้าหาพี่ใหญ่และซุกตัวอยู่แบบนั้น เขาเองก็กอดผมเอาไว้ สบายเค้าละ ทั้งกอดทั้งก่าย ดูไม่อ่อนโยนเลยสักนิด แต่ก็อบอุ่นนะครับ รักปัง หลงปัง อย่านอกใจปัง แล้วก็ใจดีกับปังให้มากๆ
เพี๊ยง!!!
… หลับดีกว่า
.
.
.
-
“ปัง!!!! พี่ใหญ่!!!!”ผมสะดุ้งลุกขึ้นนั่งพรวดเมื่ออยู่ๆเสียงเรียกพร้อมกับเสียงเดินเข้ามาใกล้ ทำให้พี่ใหญ่ก็พลอยผวาตื่นขึ้นมาด้วย แต่แขนแกร่งก็ยังรัดพุงผมเอาไว้แน่น
“พี่ใหญ่พวกเขา …” เขามองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะยอมพลิกตัวนอนหงายและลุดขึ้นนั่ง ประจวบเหมาะกับที่พวกโอปอล์เดินเข้ามาพอดี เค้ามากันครบแก๊งเลย ผมกำลังหลับสบายๆเลยแท้ๆ
“ทานข้าวด้วยกันไหมค่ะ แล้วไปเล่นกันนะ”คนชื่อหลิวพูดยิ้ม ก่อนจะก้มลงมาจูงมือผมลุกขึ้น ผมเองที่สะลืมสะลือลุกตามพวกเขาอย่างงงๆ มารู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่ในวงส้มตำไก่ย่างที่เต้นท์พวกเขาแล้ว หันไปมองข้างๆก็เจอกับคนชื่อดิวแล้วก็หลิว
“นั่งนี้เลยค่ะนั่งนี้” ผมขมวดคิ้วนิดๆเมื่อพี่ใหญ่ถูกลากไปนั่งตรงข้างๆโอปอล์ โดยที่อีกข้างเป็นฟรังก์แฟนของหลิว ผู้หญิงคนนี้ประหลาดอ่ะ ยังไงก็ไม่รู้
“กินสิ”
ผมตกใจเมื่ออยู่ๆน่องไก่ใหญ่ๆก็มาอยู่ในจาน หันไปมองเจอดิวก็กำลังมองผมอยู่ …. ดิวก็หล่อนะครับขาวตี๋ แต่พี่ใหญ่ของผมหล่อกว่า แหะๆ เค้าทำตัวดีก็ชมเขาหน่อยสิเนอะ ผมเหลือบมองพี่ใหญ่ที่มองมาที่ผมนิ่ง ก่อนที่จะหันไปคุยกับโอปอล์ที่อยู่ข้างๆ … ใจร้าย
บรรยากาศในวงดูสดใสร่าเริงดูครับแต่ผมกลับไม่รู้สึกสงบด้วย กลับรู้สึกอึดอัดซะมากกว่า แต่ไหนแต่ไรแล้วที่ผมมักเข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้ เพราะนิสัยผมเป็นแบบนี้ละมั่งครับเลยทำให้ผมเลือกที่จะอยู่เงียบๆถามคำตอบคำมากกว่า ถึงได้รู้ว่าพวกของโอปอล์เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ของมหาลัยชื่อดังเมืองน่าน อายุเท่าๆกับผม พี่ใหญ่เลยเป็นคนที่อายุเยอะที่สุดในกลุ่ม ใครจะไปเหมือนพี่ใหญ่ละ หัวเราะต่อกระซิกกันอยู่นั้นละ เมื่อกี้ยังกอดผมอยู่แท้ ๆ เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ ใจดีกับคนอื่นแต่ชอบโหดใส่ผม
“ปังเป็นอะไรหรือเปล่า” หลิวถามผมขึ้น
“ปะเปล่าครับ ไก่มันเหนียว” ผมเงยหน้าจากจานโฟมขึ้นมาพูดเบาๆ กินไก่ชิ้นเดิมขึ้นมาฉีกกิน
“ไม่อร่อยเหรอ”
“อร่อยสิ” ผมหันไปตอบดิวอีกคน
“อร่อยงั้นก็กินเยอะๆ เห็นเล็มแต่ผัก ไม่ยอมกิน” ดิวพูดพร้อมกับตักส้มตำมาใส่จานผมอีก ผมก้มหัวขอบคคุณนิดๆ
“ขอตัวแปปนะ” เสียงพี่ใหญ่ดังขึ้น ก่อนจะลุกจากวงไป ผมมองตามแต่ไม่ได้เดินตามไปดูด้วย หันมาก้มหน้ากินส้มตำในจานต่อเงียบๆ
“ปังกับพี่ใหญ่เป็นอะไรกันเหรอ”
พรึบ!
“อ่ะ ขอโทษนะดิว เลอะหมดเลย” ผมที่ซุ่มซามเพราะไม่ทันตั้งตัวกับคำถามของนายสินที่พูดออกมาซะเฉยๆ จนส้มตำทั้งจานหล่นคว่ำลงบนขากางเกงของดิวเต็มไปหมด
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปล้างเอง”
“ดะ เดี๋ยวปังไปช่วยล่างไหม”
“เอาสิ” ผมลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับดิวก่อนจะพากันออกมาที่ก๊อกน้ำสำหรับนักท่องเที่ยวที่อยู่ไม่ไกลนัก
“ผมขอโทษนะ เลอะเทอะหมดเลย”
“แค่นี้เอง” ดิวหัวเราะและพูดขึ้นเบาๆ เขานิสัยเหมือนพี่ใหญ่จัง ไม่ค่อยพูดอะไรสีหน้าชอบเรียบเฉยอยู่ตลอดเวลา
“งั้นยืนนิ่งๆนะ เดี๋ยวผมล้างให้” ผมว่าและก้มลงไปนั่งยองๆจะล้างขากางเกงที่เปื้อนให้ดิวเขาชะงักนิดๆเตรียมจะร้องห้าม แต่ไม่ทันมือหนาก็จับแขนให้ผมลุกขึ้นยืน … ไม่ครับ ไม่ใช่ของดิวแต่เป็นของพี่ใหญ่
“ทำอะไร ?”
“…” ผมไม่ตอบแต่ถอยหลังหนี แรงบีบที่แขนทำให้ผมเจ็บ พี่ใหญ่กำลังโมโห
“กูถามว่าทำอะไรกัน” เขาหันไปถามรอดลายฟันกับดิว
“พี่ใหญ่ฟังปังก่อนคือปังทำน้ำส้มตำตกใส่ดิว แล้วปังก็แค่จะล้างให้”
“ต้องก้มไปล้างให้มันเยอะไปหรือเปล่า และทำไมต้องมายืนอี๊อ๋อกันขนาดนี้” พี่ใหญ่พูดสวนผมขึ้นอย่างหงุดหงิด เพิ่มแรงบีบที่แขนและจ้องไปที่ดิวเหมือนพร้อมที่จะพุ่งเข้าหาตลอดเวลา … อย่ามีเรื่องกันเพราะเรื่องแค่นี้ได้ไหม !
“แล้วคุณกับปังเป็นอะไรกันละผมสองคนถึงจะไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ได้ ถ้าแค่เพื่อนก็ไม่น่าจะห่วงขนาดนี้”
“ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องพูดกับคนที่เพิ่งรู้จัก แต่ถ้ามึงอยากรู้มากนัก กูเป็นผัวของมัน ชัดเจนไหม ถ้ารู้เรื่องแล้วก็เลิกยุ่งกับมันสักที ถ้ายังอยากที่จะอยู่กันสงบสุขอ่ะนะ” ผมก้มหน้านิ่งสะดุ้งเป็นพักๆกับคำพูดพี่ใหญ่ … ฮืออออออออออออออออ
“เอ่อ มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” บรรยากาศ มาคุถูกทำลายลงเพราะสินที่วิ่งเข้ามาดูพวกเราในขณะที่ทั้งวงก็นั่งมองเราสามคนอยู่
“ขอตัว” พี่ใหญ่พูดและดึงผมออกมาจากตรงนั้นกลับมาที่เต้นท์ของเราทันทีไม่ทันได้บอกลาใครเลย …
“เก็บของ” เขาสะบัดข้อมือที่กุมผมแน่นที่หน้าเต้นท์
ผมยืนทำอะไรไม่ถูกมองพี่ใหญ่ที่คลานเข้าไปในเต้นท์ สักพักเขาก็ออกมาเลิกคิ้วมองผมที่ยืนเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ ผมไม่อยากกลับนี้ ผมยังอยากเที่ยว นานๆทีผมกับพี่ใหญ่จะมาเที่ยวกันสักที … ทำไมบรรยากาศต้องเป็นอย่างงี้ด้วย
“ผมยังไม่อยากกลับ”
“กลับอะไร”
“ผมไม่อยากกลับบ้าน อยากเที่ยวก่อน นานๆทีเราจะได้เที่ยวด้วยกัน”
อยู่ๆน้ำตาก็ไหลจนผมต้องเช็ดออกโดยเร็ว ไม่อยากให้พี่ใหญ่หงุดหงิดไปมากกว่านี้ตะแต่ อากาศตอนกลางคืนต้องดีมากๆ พี่ใหญ่เป็นคนชอบภูเขา ผมก็เหมือนกัน ละ แล้ว จะกลับตอนนี้มันน่าเสียดาย ฮึก
“ไร้สาระ จะร้องไห้ทำไมวะ” เค้าพูดกอดจะจับหัวผมเข้าไปซบที่ไหล่แกร่ง ผมคว้าเอวเขาทันที
“ก็ผมไม่อยากกลับนี้ แล้วเรื่องดิวก็ไม่มีอะไรด้วย พี่กับโอปอล์นั้นแหละที่มี ฮึก”
“อะไร?” เขาดันหัวผมออก
“ก็พี่นั้นแหละ ชอบเค้าใช่ไหมละ เห็นคุยกันถูกคอนี้”
“พูดอะไรของมึง”
“แล้วทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย!” ผมตะโกนออกมานิดๆ กะ ก็เขารังแกผมอ่ะ พูดเพราะๆสิ ทำไมต้องพูดกูมึงด้วย เกิดในสมัยพ่อขุนรามหรือไง!
“ขอโทษ … พี่กับโอปอล์ก็ไม่มีอะไร เมียนั่งอยู่ตรงนั้นใครจะกล้าวะ เห็นพี่แบบนี้พี่ก็รักเมียนะ”
“ฮึก กะ ก็ …” น้ำตาแหมะใหญ่ไหลหลากออกมาอีก คนบ้า! เขินนะ
“เออๆ เลิกร้องได้ละยิ่งพูดยิ่งร้องเป็นเด็กหรือไง เก็บของและไปน้ำตกกัน” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนกางเกงในเต้นท์ให้เป็นแบบที่สบายๆกว่านี้ แสบจมูกหมดเลย ทำไมต้องแกล้งกันด้วย
“พวกนั้นไปน้ำตกสะปันใช่ไหม ?”
“ฮะ” ผมพยักหน้าระหว่างที่รถยนต์ที่จอดเอาไว้ ตอนแรกจะเดินไปแต่พอศึกษาเส้นทางจากเจ้าหน้าที่แล้วผมว่านั่งรถเถอะก่อนที่ผมจะหมดแรง
“งั้นเราไปน้ำตกห้วยห้ากัน ไกลหน่อยแต่ปลอดภัย”
“ปลอดภัย ?”
“ก็ปลอดภัยจากไอ้เด็กห่านั้นแหละ”
“ขี้หึง นั้นเพื่อนใหม่ปังนะ” ผมงอแง
“หึ ไม่หึงเลยสินะ” เขาหยิกจมูกผมอย่างหมั่นไส้ หึ ใครหึง ไม่ได้หึงนะแค่ไม่ชอบ
“ลำพังคนอื่นถ้าเข้ามาดีๆนี้ไม่เคยว่าหรอกนะ แต่เห็นเงาก็รู้ว่าเสป็กเหมือนกู สาด จะแย่งหมูกูแดกฝันไปเถอะ” พี่ใหญ่บ่นอะไรไม่รู้ง๊องแง๊งๆ มือก็ขับรถไปเรื่อยๆ ผมหัวเราะออกมาเพราะพี่ใหญ่พูดจาตลก
“แล้วงี้ปังจะมีเพื่อนผู้ชายได้ยังไง”
“ก็ไม่ต้องมี”
“แต่ปังเป็นผู้ชายนะ”
“หึ งั้นนายเป็นผู้หญิงซะ”
“บ้าเหรอ พี่นั้นแหละดึงดูดผู้หญิงจัง”
“ถ้าฉันไม่เอาใครจะบังคับ ? มีหมูอยู่หนึ่งตัวแล้วจะไปหาแรดมาเพิ่มอีกทำไม”
“ว่าผู้หญิงอย่างงั้นไม่ได้นะพี่ใหญ่”
“เอานมถูขนาดนั้นจะให้เรียกว่าอะไร กระต่าย ?” ผมเผลอหัวเราะออกมา
จริงครับโอปอล์เอาหน้าอกถูแขนพี่ใหญ่อย่างสนิทสนมเลย ผมเห็นแล้วแต่พยายามไม่ทำอะไร คิดนะ แต่ไม่อยากทำให้ตัวเองและพี่ใหญ่มีปัญหากลัวว่าจะถูกมองประหลาด คิก ผมก็มีเสืออยู่ตัวนึงแล้วเหมือนกัน โหดด้วยไม่เอาใครมาทำให้เสือกัดผมหรอก
“สวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
น้ำตกห้วยห้า ! น้ำตกที่สวยที่สุดในโลกที่ผมเคยเจอ ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ น้ำใสเห็นตัวปลา อากาศบริสุทธิ์ แถมคนไม่เยอะด้วย แบ่งเป็นห้าชั้น แต่เจ้าหน้าที่บอกชั้นที่ 3 นั้นสวยงามที่สุด ผมเลยให้พี่ใหญ่พาผมไปชั้นที่ 3 แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย น้ำตกไหลแรงสุดๆ แอ่งน้ำที่สำหรับเล่นดูเย็นสบายล้อมรอบด้วยพืชไม้นานาพันธ์น้อยใหญ่ดูเป็นธรรมชาติโอโซนที่แท้จริง ถ้าผมได้ผมกรี๊ดไปแล้ววววววววววววววววววววววววว!!!!
“ลงมาสิ” ผมยิ้มเขินๆเมื่อพี่ใหญ่ลงไปอยู่บนน้ำและยื่นมือกลับมาให้ผมจับ
“แม๊นแมน อ๊ะ!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อกำลังเดินไปหาพี่ใหญ่แต่กลับลื่นหินจนถลาเข้าไปกอดพี่ใหญ่เอาไว้แน่น ฮืออออออออออออ สะเทือนใจ นึกว่าหัวจะพาดซะแล้ว
“หึหึ อ่อย ?”
“บะ บ้า” ว่าเขาเบาๆก่อนจะผละออกจากอกแกร่งและเดินไปที่กลางลานน้ำตก อ๊า น้ำเย็นชื้นใจปังปังจริงๆ มองไปทางไหนก็มีแต่ป่ากับน้ำใสๆ โชคดีที่ชั้นนี้ไม่มีคนเลยนะ คิกๆ น้ำตกของปัง!
ผมเล่นน้ำกับพี่ใหญ่สักพัก ก็มานอนให้น้ำไหลผ่านตัวไปอย่างสบายอารมณ์โดยจับมือพี่ใหญ่ที่นั่งอยู่บนโขดหินเอาไว้แน่น อย่าปล่อยปังนะถ้าปล่อยปังไปอาจจะไหลตกน้ำตกไปเลยก็ได้ … แต่ผมเชื่อว่าพี่ใหญ่ไม่ปล่อยผมหรอก เพราะเค้าเป็นเสือร้ายที่ชอบแกล้งหมูไงละ
“อ่ะ! พี่ใหญ่เม่น!!!!!!” ด้วยความที่ตื่นเต้นผมเลยเผลอตะโกนออกมาเสียงดังทำให้เจ้าตัวนั้นวิ่งลุ่นๆเข้าป่าไป … เม่น ๆๆๆๆๆๆ เม่นป่า!!!
“เม่นอะไรออกมาตอนนี้” ผมลุกขึ้นไปยืนหน้างออยู่ข้างๆพี่ใหญ่และพยายามอธิบายลักษณะของเม้นที่ผมเจอให้ฟัง
“มันขนแหล่มตัวเท่าแมว ถ้าไม่ใช่เม่นแล้วจะตัวอะไร ปังเห็นจริงๆ”
“เออเม่นก็เม่น หึหึ น่ารัก”
“เม่นหรอครับ”
“มึงนี้แหละ” พะ พูดจาไม่เพราะ ผมก้มหน้าซ่อนเขินก่อนจะหันไปหอมแก้มเขาโดยเร็วและทำท่าจะเดินหนี แต่ก็ถูกดึงคอเสื้อเอาไว้
ผุบ
“หนีหรอไอ้หมู บังอาจนะเดี๋ยวนี้ ได้ทีแล้วคึกใหญ่” เขากระซิบก่อนจะหอมซอกคอผมเบาๆ จะ จั๊กกะจี้อ่ะ
“ปังทำไม่ได้เหรอครับ” ผมถามเศร้า ๆ … จะไปเศร้าอะไรละครับผมล้อเล่น หยอกพี่ใหญ่ไปงั้น
“ได้ทุกอย่างนั้นแหละ” มือแกร่งของเขาค่อยๆหันผมไปเผชิญหน้าก่อนจะก้มลงมาจูบที่แก้มผมทั้งสองข้างอย่างหนักหน่วง … ขะเขิน …
“แต่ตอนนี้ขอชิมหมูแดงหน่อยนะครับ” ผมยิ้มและพยักหน้าเบาๆ และก็ต้องตกใจเมื่อเขาจับหลังศีรษะของผมให้อยู่นิ่งและก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากชื้นของผม มืออีกข้างก็โอบเอวผมเอาไว้ ลิ้นร้อนๆค่อยๆไล่ต้อนผมช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบที่เร้าร้อนและรุนแรงในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมา
“อื้อพะ พี่ใหญ่” อดร้องท้วงขึ้นไม่ได้จริงๆครับก็ตอนนี้มือปลาไหลของเสือหื่นเริ่มถกเสื้อของผมขึ้นและชอนไชเข้าไปลูบหลังของผมเบาๆ เขาไม่ปล่อยให้ผมประท้วงอีกเลื่อนริมฝีปากจากซอกคอขึ้นมาจูบปิดปากผมไว้อีกรอบ
“อื้อ!” เสือหื่นเริ่มบีบสะโพกผมล๊าวววววววว! แกะออกไปเล่นเลยไหมถ้าจะบีบขนาดนี้ ฮืออออออออ
“พะพี่ใหญ่ ดะ เดี๋ยวครับ ผะ ผมอยากเล่นน้ำอ่ะ”
“หึหึ ก็ได้” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะขย่ำก้นผมอีกทีถึงปล่อยผมที่หน้าร้อนฉ่าไปหมดให้เป็นอิสระ และก็ต้องหลบตาวูบเมื่อตาเจ้ากรรมดันไปเห็นน้องเสือน้อยของพี่ใหญ่ปูดออกมาจากกางเกงนิดๆ … หะ หื่นเกินไปไหมเนี้ย !
“อย่างน้อยก็ช่วยกันหน่อยไม่ได้เหรอครับ” เขากระซิบที่ริมหูของผมมือทั้งสองข้างกอดเอวผมไว้หลวมๆ จมูกซอกไซไปตามลำคอจนผมจั๊กกะจี้
“ไม่ครับ เห็นไหมมันที่แจ้งเป็นที่สาธารณะ อย่าน้องก็ให้เกียรติสถานที่เขาหน่อยนะครับ” ผมพูดเสียงดุนิดๆ จริงๆผมเขินมากเท่านั้นเอง เขาหัวเราะก่อนจะแนบปากลงมาจุ๊บผมอีกรอบโดยไม่ล่วงเกินอะไรปล่อยให้ผมได้เล่นน้ำตามเดิม
ผมและพี่ใหญ่เล่นน้ำจนบ่ายแก่ๆ จึงพากันไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำรวมก่อนจะเดินทางกลับจุดกางเต้นท์ในเวลา 4 โมงเย็น ผมก็สังเกตเห็นว่าพวกของดิวยังไม่กลับมา พี่ใหญ่จึงชวนผมหั่นหมูหั่นผักจุดไฟถ่านที่เจ้าหน้าที่เตรียมเอาไว้ให้แล้ว กว่าจะจุดได้นี้แทบตาย ดีนะที่พี่ใหญ่เอาเหล้าที่อยู่ในรถมาสาดทีเดียวไฟติดพรึบเลย … วิชาลูกเสือพี่ใหญ่ใช้เหล้าด้วยหรือเปล่าเนี้ย …
จนเสร็จสรรพพร้อมจะปิ้งกันในเวลา 5 โมงเย็นเป็นเวลาช่วงที่ฟ้าเริ่มคลายเป็นสีส้มอ่อนๆ อากาศเริ่มเย็นขึ้นมาอีก ผมจึงนั่งห่อตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนามองพี่ใหญ่ที่กำลังตั้งกระทะบนไฟที่กำลังแรงได้ที่ มีบางทีที่ครอบครัวเต้นท์อื่นเดินมาคุยมาถามบ้างทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเพราะที่นี้มีแต่คนที่จิตใจดีสุด ๆ
“เอ่อ … ขะ ขอโทษค่ะ”
“อ้าวหลิว” ผมพูดทักขึ้นเมื่อเห็นหลิวมาทำท่ายงโย่ยงหยกมองผมสองคนอยู่ด้านหลังของพี่ใหญ่ที่นั่งหันหลังอยู่
“คืองี้นะคะ พวกเรา เอ่อ … มึงออกมานี้ไอ้2 ตัวดี” หลิวพูดพร้อมกับหันไปกระชากดิวกับโอปอล์ออกมาจากหลังเต้นท์ของผมที่บังอยู่และก็ตามออกมาด้วยสินและฟรังก์ที่ยืนเกาหัวแกรกๆยิ้มแหยะๆมาให้ผมและพี่ใหญ่
“ขอโทษเขา 2 คนซะ พวกมึงนี้นะ” หลิวพูดเสียงดังนิดๆ โอปอล์เงยหน้ามองผมกับพี่ใหญ่สลับกันก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“ปอขอโทษ คือปอ … ปอคิดว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน ปอเลย … ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ น้องยังเด็กและเป็นผู้หญิงด้วย มันดูไม่งาม ถึงสมัยนี้ผู้หญิงและผู้ชายจะเท่าเทียมกัน แต่เราก็ยังเป็นผู้หญิงคนที่เสียหายคือเราไม่ใช่เขา พี่เตือนด้วยความหวังดีและพี่ก็ไม่ได้โกรธอะไร”พี่ใหญ่พูดพร้อมกับยิ้มออกมานิดๆ โอปอล์สีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พยักหน้ารับปากกับพี่ใหญ่ ก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาขอร้อง
“ผมก็ไม่ได้โกรธ” ผมว่าก่อนจะยิ้มออกมา … แต่ถ้าเอาหน้าอกมาถูพี่ใหญ่อีกที ผมเอาหมูยัดปากนะ ฮึ!
“มึงละไอ้ดิว”
“พี่ใหญ่!” ผมเอ็ดพี่ใหญ่ออกมานิดๆ ไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไง พี่ใหญ่ไม่สนใจยืนขึ้นเต็มสัดส่วนทำให้เขาสูงกว่าดิวอีก ก่อนจะเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ ผมรีบลุกขึ้นไปยืนตรงกลางทันทีส่วนคนอื่นก็พอกันมาอยู่ด้านหลังผม
“พี่ใหญ่นี้เวลาโมโหน่ากลัวนะครับ” ฟรังก์พูดขึ้นเบาๆ ผมละอยากพยักหน้าตอบแต่ไม่ใช่เวลาที่มาคุแบบนี้
“ผมชอบปัง” ฉิบ…หาย …. ดิว!!!! ทำไมพูดแบบนั้น
“เฮ้ย! มึง เดี๋ยวพี่เค้าก็ต่อยมึงหรอก” นายสินพูดออกมา
“ผมชอบเขา แต่ผมไม่ได้คิดจะแย่ง พี่มองหน้าแฟนพี่ดิ ตาคมออกหวานจมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพู ดัดฟันอีก ผิวขาวด้วย แล้วไหนจะหุ่นที่ไม่ผอมไม่อ้วนแบบนั้นอีก เป็นใครใครจะไม่ชอบวะพี่ กระตุ้นต่อมหื่นฉิบขนาดนั้น” ดิวชี้มาที่ผม อะ … เอ่อ นั้นผมหรือ
“ของกู!” พี่ใหญ่ตะคอกทำเอาผมสะดุ้งกันเป็นแถว
“ผมรู้ว่าของพี่ก็ผมบอกแล้วผมแค่ชอบ แต่ไม่คิดจะแย่งไง”
“ปวดหัวโว้ย มึงจะไปไหนก็ไปไป๊!!!!” พี่ใหญ่พูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินมานั่งดูเตาที่เริ่มเดือดแล้วอย่างหงุดหงิด
พรึบ!
“ผมจะกินหมูกระทะ” ดิวที่นั่งลงไปแล้วพูดขึ้น ทำเอาทุกคนค้างนิ่งสงัด … เอ่อ คือ… กวนตีนใช่ไหมดิว
“สัด มึงนี้แม่ง” พี่ใหญ่บ่นเบาๆ ก่อนจะหันไปเอาหมูที่หมักอยู่ในหม้อลงปิ้งด้วยอารมณ์กรุ่นๆ
“เอ่อ … แหะๆ ทุกคนมากินหมูกระทะกันนะ” ผมเอ่ยชวนทุกคนก่อนที่จะนั่งลงข้างๆพี่ใหญ่
หลังจากนั้นวงหมูกระทะของเราก็มีสมาชิกเหมือนเมื่อตอนกลางวันซึ่งฝั่งของดิวเองก็เอาของสดที่มีมาร่วมกระทะด้วย บรรยากาศเป็นไปอย่างครื้นเครง ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งกันอีก มีแค่พี่ใหญ่ที่ทำท่าจะฮึมๆใส่ดิว เราคุยกันถูกคอมากขึ้นเพราะปอเองก็ไม่ทำท่าที่เบี่ยงไปทางชู้สาวกับพี่ใหญ่แล้ว ผมจึงสบายใจขึ้น ตกดึกประมาน 3 ทุ่มพวกเขาก็กลับที่พักไปและนัดกันไว้ว่าช่วงเช้าจะตื่นไปดูพระอาทิตย์ที่ช่องเขาด้วยกัน เพราะอากาศที่เริ่มหนาวหนักขึ้นเรื่อยๆผมกับพี่ใหญ่เดินเล่นตามลำธารกันสักพักก็ชวนกันเข้าเต้นท์เหมือนกัน
“ในเต้นท์นี้อุ่นนะครับพี่ใหญ่” ผมมองเพดานเต้นท์และหันไปบอกกับพี่ใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ เขาหัวเราะนิดๆก่อนจะพยักหน้ารับ จากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง
“งั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ” ผมพูดและหันหน้าเข้าหาเข้า หลังจะซุกกายและหลับไปในคืนนี้ เขาเองก็สอดแขนแกร่งเข้ามาให้ผมหนุนก่อนจะหอมหน้าผากผมหนึ่งทีกอดผมเอาไว้เหมือนในทุกๆคืน
.
.
.
NC ไม่ไหวโปรดมองข้าม
“อื้อ พะ พี่ใหญ่”
ร่างอวบของปังบิดไปมาใต้ร่างแกร่งที่อยู่ด้านบน เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นหลังจากหลับไปได้สักพักเพราะสัมผัสเปียกชื้นที่หน้าท้องของตัวเอง กว่าจะรู้ตัวเสื้อผ้าทั้งหมดของปังก็ถูกปลดพันธนาการออกแล้วหมดสิ้น เสือร้ายในยามนี้หิวโหยจนกว่าจะเอาอะไรมาฉุดรั้งไว้ได้ เสียงลำธารดังคลอขึ้นไปกับเสียงครางน้อยๆในลำคอของปังปัง
“อะ ฮะ อื้อ ผะ ผม”
เสียงขาดห้วนของปังปังถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ซุกซนและซอกซอนในโผล่งปากอุ่นหอมหวานของเจ้าหมูน้อยที่กำลังจะกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของเสือหิว มือหนาไล่ละไปตามร่างกายขาวโพนอวบอั้นเต็มไม้เต็มมือของเจ้าปังในความมืดของพงไพร ก่อนจะดูดซับไปตามต้นคอปลุกอารมณ์ให้กับเจ้าปังที่นอนทรมานไปด้วยความเสี่ยวซ่านไปทั้งร่างกาย
“ทำให้พี่หน่อยนะครับ”
เสียงแหบพร่านกระซิบก่อนจะพลิกตัวให้ปังขึ้นไปอยู่ด้านบน ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความเขินอาย ก่อนจะก้มลงที่ริมฝีปากหนาไล่ละไปตามลำคอแกร่งเสียงครางทรงเสน่ห์ทำให้เจ้าปังได้ใจจูบไล่ไปตามหน้าปกเปลือยเปล่าสีแทนเนียนแข็งไปด้วยกล้ามเนื้อที่แสดงถึงการชอบออกกำลังกายของร่างสูง ริมฝีปากน้อยๆไล่มาจนถึงลอนที่ท้องแกร่ง จนพี่ใหญ่กระตุกนิดๆก่อนที่เจ้าปังจอมซุกซนจะล่นตัวจนลงไปถึงแก่นกายที่ในตอนนี้ขึงขังใหญ่โตจนน่ากลัว มือสั่นน้อยๆบรรจงจับท่อนแกนนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ และค่อยๆทำตามที่พี่ใหญ่คอยสั่งสอนมาตลอด
“อืม ดีครับที่รัก เก่งมาก”
มือแกร่งจับที่หัวทุยของเจ้าปังก่อนที่เจ้าปังจะค่อยๆผงกหัวขึ้นลงช้าๆ ตามที่มือของเขากำกับจากช้ากลายเป็นเร็ว เสียงครางแหบต่ำในลำคอแสดงถึงความพึงพอใจเป็นอย่างมาก และเมื่อริมฝีปากเล็กๆของปังละออกมาจากแกนกลางนั้นด้วยความเหนื่อยหอบ แขนแกร่งก็ดึงร่างอวบอั๋นขึ้นมาให้เสมอกันและจูบหยอกล้อกับริมฝีปากน้อยๆนั้นอย่างขี้เล่น
“ขอบคุณครับปังของพี่”
ร่างแกร่งพลิกกายขึ้นมาอยู่ด้านบนก่อนจะบรรจงจูบที่ขมับอันเต็มไปด้วยเหงื่อ และทำแบบเดียวกับที่เจ้าปังทำให้เมื่อกี้ แขนแกร่งยกขาของปังขึ้นมาแนบสีข้างเอาไว้ ก่อนจะล่นตัวลงไปด้านล่างในขณะที่เจ้าปังกำลังเคลิบเคลิ้มกับการเล้าโลมที่แสน
อ่อนโยน
“อ่ะ พี่ใหญ่ ฮึก มะ มันสกปรก ฮะ อ่ะ อื้อ”
ลิ้นอุ่นๆหยอกล้อกับช่องทางด้านหลังของคนรักอย่างชำนาญจนเจ้าปังต้องหยิบเอาผ้าห่มมากัดเพื่อระงับเสียงครางที่กลังจะดังรอดไปให้ใครได้ยิน เมื่อพี่ใหญ่พอใจแล้วก็ยืดตัวขึ้นมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากอวบอิ่มของปังๆ ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปใน
ช่องทางด้านหลังจนเจ้าปังสะดุ้งพรวด แต่ไม่มีโอกาสจะได้ท้วงติงเพราะพี่ใหญ่ไม่ปล่อยให้ริมฝีปากน่ารักๆนั้นออกห่างเขี้ยวเล็บแม้แต่น้อย
“ผ่อนคลายนะครับ” เสียงกระซิบแหบพร่านนั้นทำให้ร่างอวบที่นอนอยู่ด้านใต้รู้ชะตากรรมดี เพราะบัดนี้พี่ใหญ่ได้ทำงานเบิกทางด้านหลังเอาไว้ด้วยนิ้วสากแล้วถึงสามนิ้ว
“บะ เบาๆนะครับ”
รู้ว่าไม่มีทางหลีกหนีได้แล้วการขอร้องจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ร่างหนาลุกผละออกจากร่างที่บิดไปมาอย่างเสียวซ่านก่อนจะเอื้อมตัวไปหยิบอุปกรณ์ช่วยต่างๆมาสวมใส่ สัมผัสเย็นๆถูกบรรจงป้ายไปถามด้านช่องทางหลังของเจ้าปังเพียงไม่นานก็ต้องสะดุ้งเมื่อความรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่ากำลังสอดใส่เข้ามาด้วยความปรารถณาที่มากล้น
“อ่ะ อืม ผมเจ็บ”
“จะสุดแล้วครับทนอีกนิดนะ”
“มะ มันลึกมาก ฮึก พะ พี่ใหญ่ อะ อ๊า!”
แก่นกายใหญ่ถูกร่างแกร่งกระแทกเข้าไปจนสุดอย่างลืมตัว ทำให้เจ้าปังผวากอดบ่าแกร่งเอาไว้แน่น ริมฝีปากชื้นจูบซับไปตามแก้ม ซอกคอและบ่าลาดเนียนของเจ้าปังและจะวกกลับมาจูบเป็นการปลอบใจหมูน้อยของเขา
พรึบ
สะโพกหนาเริ่มบรรจงเข้าออกอย่างฝืดเคือง เพราะถึงแม้จะมีตัวช่วยถูกตามหลังแล้วความแน่นและตอดรัดทำให้เขาขยับตัวลำบากไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้สัมผัสก็ตาม
“ผ่อนคลายนะครับที่รัก” ร่างแกร่งกระซิบก่อนที่จะโฉยโอกาสที่เจ้าปังผ่อนลมหายใจทิ่มสวนเข้าไปอีกนิด เสียงร้องครางนั้นทำให้พี่ใหญ่ต้องรีบลงไปจูบเอาไว้แน่น ก่อนที่ใครจะเอาร่วมแบ่งปันเสียงหวานนี้กับเสือร้าย ทุกอย่างที่เกี่ยวกับปัง เขาคนนี้แสนห่วงแสนรัก ไม่เสียทั้งหมด
“อื้อ ฮะ ฮะ อื้อ อ่า อะ อะ”
เจ้าปังครางต่ำอย่างไม่เป็นคำเมื่อร่างแกร่งเริ่มขยับสะโพกจากช้าเป็นเร็ว และร้อนแรงขึ้นจนต้องใช้มือดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่ทำให้พี่ใหญ่เบาแรงลงเลยแม้แต่น้อย มือหนาจับขาทั้งสองข้างของปังปังฟาดบนบ่าและจับมือทั้งสองข้างกอดคอเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะเริ่มขยับอีกครั้ง
“อ่ะ จะเจ็บ อื้ออ อื้อ อ่ะ”
“ดีครับ อื้ม ปะ ปังของพี่”
“อะ พะ พี่ใหญ่ ฮึก ปะปังจะเสร็จแล้ว อะ ปะ ปัง”
“แปปเดียวครับ พี่จะเหมือนกัน อื้อ”
“อ๊า อ่ะ อ่ะ อื้ออออออออออ” เสียงร้องในลำคอของปังดังขึ้นพร้อมกับความสุขที่ปล่อยออกมาพร้อมๆกัน เมื่อร่างแกร่งเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆอย่างพอใจและเริ่มเดินเครื่องแรงขึ้นต่อต้านกับความตอดที่เพิ่มขึ้น
“เสร็จแล้วครับ อืมมม ” เสียงครางต่ำของพี่ใหญ่ทำให้เจ้าปังรีบผงกหัวขึ้นไปจูบอย่างแรง
หลังจากเสร็จกิจ พี่ใหญ่ก็โหมตัวกอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ลูบไล้ไปตามลำตัวอุ่นๆ ที่เต็มไปด้วยเหงื่อของสุดที่รักก่อนจะจูบไล้ละไปทั่วบริเวณซอกคอ
“ขอบคุณครับที่รักพี่มีความสุขมากๆ”
“พะ พอนะครับพี่ใหญ่เดี๋ยวพรุ่งนี้ปังไม่ไหว” เจ้าปังจับมือหนาที่กำลังเป็นปลาไหลรอบสองอยู่ ก่อนที่พี่ใหญ่จะหัวเราะออกมาและลุกขึ้นมาหยิบทิชชู่เปียกมาทำความสะอาดให้เจ้าปังและตัวเองเพราะดึกมากแล้วเค้าไม่อยากให้ปังออกไปด้านนอก ถึงจะอยู่ในอุทยานแต่ก็เป็นป่า อยู่ด้านในเต้นท์ยังคงปลอดภัยในระดับหนึ่ง
หลังจากใส่เสื้อผ้าและเก็บเศษซากต่างๆลงถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้ว เจ้าปังก็ที่หลับไปในทันทีที่พูดห้ามเขาก็พึมพำละเมออะไรออกมาไม่ได้ศัพษ์ ร่างหนามองคนรักอย่างเอ็นดู ก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงคู่ ดึงเจ้าปังเข้ามากอดแนบอกเอาไว้อย่างห่วงแหน …
“พี่จะทำให้ปังมีความสุข และมีทุกอย่าง พี่สัญญา” เสียงแหบพร่านพึมพำออกมาก่อนจะบรรจงจูบที่ขมับใสค่อยๆม่อยหลับไปตามคนรัก …
===========================
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว :katai5:
หวานๆ จบลงด้วย NC ป่วงๆ ฮ่าๆๆๆ เค้าเพิ่งหัดแต่ง NC นะคะ
เอาใจคนอยากให้พี่ใหญ่สมหวังเลยนะเนี้ย
ตอนหน้าปังปังจะจบแล้วนะคะ 50 ตอนพอดีเลย แล้วจะแจ้งตอนพิเศษ + เรื่องของพี่อลัน VS ปาล์มให้อีกทีนะคะ
เจอกันตอนหน้าคะ ตอนสุดท้ายของเรื่องหลักของปังปัง
ฝากเพจนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
หวานละมุนพี่ใหญ่โคตรน่ารักเลยอ่ะ โคตรถนอมปังปังเลย อิจฉาเลยเนี่ย
-
:jul1:
-
:impress3: เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รักเรื่องนึงเลยแหละในงานของคนเขียนน่ะ ถ้าเป็นไปได้อยากให้จัดทำเป็นเล่มจังเลย อยากอ่านอีกรอบนึงแต่ไม่อยากอ่านในเวปแล้วน่ะ :กอด1: ยังไงขอให้ผู้เขียนพิจารณาให้ด้วยน่ะจ้ะ
-
อ่านไปยิ้มไป พี่ใหญ่กับน้องปังทำไมน่ารักอย่างนี้ 555555
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
พรีฮันนีมูน
-
:-[ หวานกันจริงคู่นี้
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มีหมูอยู่แล้วจะหาแรดมาเพิ่มทำไม :jul3: :jul3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปังน่ารักจนมีคนมาชอบทำให้พี่ใหญ่หึงหนักเลย
-
ปังโชคดีจังเลย
-
ปังน่ารักเหมือนเดิม o13
-
หนูปังเสน่ห์แรงจังเลยลูก อยู่เฉยๆก็มีหนุ่มมาติด พี่เสือเลยต้องจับกินซะ อิ่มเลย :pighaun:
:pig4:
-
:katai4:
Pa_Pa จัดทำโพลขึ้นเพื่อเป็นการซาวเสียงค่ะ
เนื่องจากมีกระแสให้รวมเล่มขึ้นมา
แต่ถ้าหากยอดพิมพ์ไม่ถึงที่ตั้งเอาไว้ก็ไม่สามารถจัดพิมพ์ได้
เพราะนิยายทำมือนั้นต้นทุนสูง แถมหน้านิยายเรื่องนี้เยอะมากๆ
ฉะนั้น Pa_Pa เลยลองซาวเสียงดูคะ โพลอยู่ด้านบนเด้อ :z2:
ถ้าหากมีการรวมเล่นจะแจ้งรายละเอียดต่างๆให้อีกทีโดยรู้ทั่วกัน
โดยจะเปิดระบบให้พรีออเดอร์ผ่านช่องทางต่างๆ
ความคืบหน้าตอนนี้ Pa_Pa ได้ติดต่อทำปกและรีไรท์นิยายไปได้แล้วครึ่งนึง เติมส่วนขาดตัดส่วนที่เกินออก
ขอแรงหน่อยนะคะ :mew1:
หรือติดตาม สอบถาม ผ่านเพจได้คะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
คือแบบว่า เดือนนี้มิถุนายน เดือน 6 นะจ๊ะ o22
รอป่วนโพลสำรวจ :katai5:
-
ถ้ายังไงเรื่องนี้โพลผ่านได้จัดทำ อย่าลืมเรื่องพ่อโทนกับไม้ด้วยน่ะจ้ะ เรื่องนั้นก้อชอบด้วยน่ะ :mew1:
-
พี่เสือ จัดหนักปังตลอด
ก็ปังน่ารักนิเนอะๆๆ
-
:ling1:รีบมาต่อนะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
{CH 50 ตลอดไปหรือเปล่า?}
เวลาตี 4.30 น ปังปังถูกปลุกขึ้นมาด้วยสะภาพอิดโรยเนื่องจากถูกร่างสูงที่คุ้นเคยทำโทษซะแทบแย่ แต่ด้วยความพยายามที่จะอยากเห็นพระอาทิตย์ขึ้น จึงรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีเดินไปเข้าห้องน้ำที่อุทยานจัดไว้ให้โดยมีเสือใหญ่ตามมาเบื้องหลังอย่างสดชื่น จนคนเดินกระเผกอดหมั่นไส้ไม่ได้ต้องหันกลับไปค้อนขวับใหญ่ และเดินต่อไปด้วยอารมณ์กรุ่นๆ ถ้าไม่ติดว่าอยากดูพระอาทิตย์ ปังจะให้พี่ใหญ่ดูแลทั้งวันถึงเวเลากลับจะให้อุ้มขึ้นรถให้หลังหักเลย คนบ้าอะไรไม่รู้ไม่รู้จักประมานกำลังตัวเองเลย เจ้าปังได้แต่งึมงำในใจ เพราะทำอะไรไม่ได้
“หึหึ งอแงหรือไง” พี่ใหญ่ถามขึ้นเมื่อปังกวักน้ำลูบหน้าอย่างไม่พอใจ เนื่องจากเพราะเจ็บจึงทำอะไรไม่สะอวก ปังไม่ตอบหันหน้าหนีหยิบเอาแปรงสีฟันขึ้นมาบีบยาและแปรงทันที
“เหยื่ออยู่ตรงหน้าจะไม่ให้ขยำได้ยังไง”
เพี๊ยะ!
มือหนาของปังปังตบเข้าที่อกพี่ใหญ่ทันที ตาใสมองอย่างไม่พอใจและหันไปอีกข้างแปรงฟันต่อ เป็นท่าทีที่พี่ใหญ่เองก็ยังไม่เคยเห็นความหงุดหงิดง๊องแง๊งน่ารักแบบนี้ของภรรยาตัวเองเหมือนกัน จนเขาอดเอ็นดูก้มลงไปกระซิบบอกรักบนไรผมนิ่มสีน้ำตาลตรงหน้าไม่ได้ คนโดนบอกรักถึงกับตัวแข็งหน้าแดงซ่าน แต่ก็ไม่ยอมหันไปสบตาด้วยอีก เพราะยังงอนอยู่ พี่ใหญ่เองก็ยังอยากเห็นท่าทางแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ จึงไม่ได้ง้อหยิบเอาแปรงสีฟันขึ้นมาแปรงอยู่ข้างกายเจ้าปังเงียบๆ
“อ้าวตื่นกันแล้วเหรอครับ” ปังหันไปมองหน้าประตูห้องน้ำที่ตอนนี้ฟรังก์ดิวสิน เพื่อนใหม่เดินเข้ามาในห้องน้ำส่วนรวม แต่กลับรีบหลบสายตาของดิวที่มองมาเพราะยังมีความกระด่างเขินอาย
“เดี๋ยวจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันน่ะ มึงก็เลิกมองเมียกูได้แล้ว” พี่ใหญ่ซัดป๊าบเข้าที่ท้ายทอยของดิวอย่างจัง ก่อนที่ฟรังก์และสินจะหัวเราะขึ้น และไม่คิดจะเข้าไปดูอาการเพื่อนที่กุมท้ายทอยอยู่เพราะที่ใหญ่ลงมือเมื่อกี้มันแรงไม่ใช่น้อย
“เป็นอะไรไหมดิว” ปังปังถามขึ้นหลังจากบ้วนปากเรียบร้อยแล้ว ดิวเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะยิ้มให้โบกมือเป็นสัญญาณว่าสบายมาก
“ผมก็ว่าจะไปดูพระอาทิตย์กันนะพี่ ไปด้วยได้ปะ”สินเย้าเล่นเพราะรู้ดีว่าพี่ใหญ่ขี้หึง และต้องการความเป็นส่วนตัวมากแค่ไหน
“จะไปก็ไปแต่ห้ามให้กูเจอหน้า” ทั้งสามหัวเราะออกมาไม่ได้จริงจังอะไรนัก ก่อนที่ปังปังจะถูกพี่ใหญ่ลากออกมาจากห้องน้ำ
เสียงฟันกระทบกันเพราะอากาศที่หนาวเย็นของเช้ามืดทำให้ปังห่อกายอยู่ในเสื้อโค้ดตัวหนา กับกางเกงยาขาว ค่อยๆ เดินไปตามทางที่ทางอุทยานจัดไว้ให้เพื่อไปยังจุดชมวิวใกล้ๆ โดยมีพี่ใหญ่เดินนำอยู่ด้านหน้า อาการเจ็บของปังปังค่อยทุเราลงเพราะอากาศที่หนาวทำให้ปังปังลืมไปได้บ้าง
“หนาวมากไหม” ร่างสูงหันมาถามขณะที่เดินไปได้ครึ่งทาง มีนักท่องเที่ยว บางกลุ่มเดินตามมาด้านหลังเหมือนกันแต่พี่ใหญ่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะดูเหมือนเด็กที่เดินตามหลังเค้าอยู่ยังงอแงไม่เลิก อาการดื้อเงียบๆของปังปังเริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว
“…”
ปังส่ายหน้าไปมาเดินนำพี่ใหญ่ขึ้นไปทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ร่างสูงเหยียดยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินตามไปเงียบๆ บางทีการปล่อยให้เจ้าปังงอนก็เป็นความสุขของเขาเหมือนกันนะ เหมือนเจอลูกหมูพิโรษ ดูน่ารักไม่โวยวายให้แสบแก้วหูดี แต่น่าปวดหัวตรงต้องคอยจับระดับความงอนเองนี้แหละ
พอถึงจุดชมวิว บรรยากาศรอบข้างยังมืดสนิทอยู่ในเวลา ตี 5 ปังมองเห็นผาด้านหน้าจนทำให้ใจวิว เพราะไม่มีรั้วกั้นเลยไม่กล้าที่จะเดินไปใกล้เพราะมืดเจ้าตัวมองไม่ถนัด ตาหวานมองไปรอบๆเพ่งมองเห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวอยู่ 2-3 กลุ่ม ทำให้เขาอุ่นใจได้บ้างอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อน
“ฟู่ๆ นะ หนาว” ความหนาวนั้นทำให้ปังยกมือขึ้นเบามือที่เย็นเจี๊ยบของตัวเองแลละเอามาแนบแก้ม ก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่สนามหญ้าที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำค้าง
ก่อนที่จะรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจเมื่อผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปังไม่ทันสังเกตว่าพี่ใหญ่หยิบติดมือมาด้วยจะห่มให้ตนเองพร้อมกับร่างที่คุ้นเคยนั่งลงข้างๆในผ้าห่มผืนเดียวกัน มือหนาจับเข้าที่มือทั้งสองข้างมอบความอบอุ่นให้ และแขนอีกข้างก็โอบกอดรอบเอวของเขาเอาไว้ เป็นความอบอุ่นที่มีมากกว่าผ้าห่มผืนไหนในโลก
“หายงอนได้แล้วครับ”
“เชอะ” ปังสบถในลำคอ แต่ก็ยอมนั่งพิงไหล่หนาให้พี่ใหญ่กระชับกอดเข้าไปแน่น
“หลังจากกลับไป ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมแล้วนะครับ” เสียงเข้มบอกอย่างอ่อนโยนหอมเบาๆที่ข้ามแก้มเย็นชื้นอย่างชื่นใจ พี่ใหญ่เป็นคนที่จริงจังกับความรักและพร้อมจะมอบความรักให้คนที่เขารักอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะแลกกับอะไรเขาไม่แคร์ ถึงแม้คนทั้งโลกจะทอดทิ้งเขาก็ตาม
“ทำไมละครับ” เสียงหวานถามขึ้นตาใสเงยขึ้นมามองเขา รอยยิ้มที่มุมปากของพี่ใหญ่ทำให้เจ้าปังเบาใจเพราะอย่างน้อยก็คงไม่ใช่เรื่องไม่ดี
“รอดูนะครับ” ปังไม่ได้ถามอะไรต่ออีกซุกกายอยู่แบบนั้นความมโกรธเมื่อครู่มลายหายไปแล้วในสายลมหนาวที่พัดโบก พักสายตาไปชั่วครู่เดียวก็หลับคาอกหนาไปจริงๆ
พี่ใหญ่สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเด็กอ้วนของเขาที่ซุกอกหลับไปอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ ตาคมไล่พิจารณา ใบหน้ารูปไข่กลมนิดๆ จมูกโด่ง ปากอวบอิ่มสีอ่อน แก้มยุ้ยน่ารัก ผิวขาวเหลืองเนียนใส แตกต่างจากที่เจอกันตอนแรกเป็นอย่างมาก ถึงแม้จะไม่ผอมเพรียวเสียทีเดียว แต่กลับอวบน่ารักและความพยายามเกือบ 2 ปีของปังปังทำให้ลกน้ำหนักได้ถึง 20 โล เหลือเพียง 70 โลต้นๆเท่านั้น และถ้าหากบวกลบคูณหารกับส่วนสูง 170 กว่าแล้วเหลืออีกไม่นานเด็กน้อยของเขาจะต้องผอมเพรียวแน่ๆ ซึ่งนั้นคือสิ่งที่เขาแทบจะรับไม่ได้ ไม่ใช่อะไร คนขี้หึงพร้อมที่จะเห็นแก่ตัวได้ทุกอย่างของแค่ปังปังมีสเน่ห์ในสายตาเขาเพียงคนเดียว ในเรื่องของการเรียน ปังเองก็ผลการเรียนดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเพราะเริ่มที่จะปรับตัวกับสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดจนต้องพยายามมากกว่าคนอื่นๆ และทำให้กลายเป็นคนที่มีฝีมือคนหนึ่งในภาควิชา นั้นก็ทำให้ใหญ่พลอยดีใจไปด้วยเช่นกัน
“เฮ้อ รู้ตัวไหมว่าทำให้ใครอีกคนเหมือนคนบ้าตลอดเวลาน่ะ” เสียงเข้มพึมพำก่อนจะกระชับกอดร่างอุ่นเอาไว้มองไปที่ท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นมาที่ละนิด
พระอาทิตย์เริ่มทอแสงขึ้นมาจากปลายขอบฟ้าในเวลาต่อมา ตาคมจ้องมองมันนิ่งก่อนจะก้มลงมองเจ้าปังที่ยังหลับสนิทอยู่ด้วยน่าตาที่แสนบริสุทธิ์ยามหลับนั้นทำให้เขาไม่อยากที่จะปลุก แต่ถ้าหากไม่ปลุกอาการงอแงอาจจะกลับมาและโหดกว่าเมื่อเช้ามืดก็เป็นได้ แต่ก่อนจะปลุกมือหนาหยิบเอากล้องถ่ายรูปที่ติดมาด้วย ถ่ายไปที่หน้าตายามหลับของเจ้าหมูด้วยความหมั่นเขี้ยว
ก่อนที่ปังจะตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียเมื่อเสือร้ายจอมเจ้าเล่ห์งับแก้มป่องจนรู้สึกเจ็บ ตากลมลุกวาวเมื่อเห็นพระอาทิตย์ดวงใหญ่ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาช้าๆ แสงสว่างค่อยๆขึ้นแก้มใสที่มีรอยเขี้ยวยิ้มจนแทบปริ ก่อนที่จะหันมาจ้องมองอย่างเต็มตาในขณะที่ตัวเองเข้าไปอยู่ระหว่างขาของพี่ใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว แรงกอดรัดจากด้านหลังและคางมนที่วางอยู่บนไหล่ของปังปัง ทำเป็นเวลาที่แสนพิเศษจนอยากจะร้องไห้กับความสุขที่กระอักออกมาแทบจะล้นใจ
“ปังมีความสุขจังฮะ” เสียงแหบพร่านของเจ้าปังพูดขึ้นก่อนจะหันมาหอมแก้มสากของคนตัวใหญ่ ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะนั่งซึมซับธรรมชาติ คุยกันอีกในสารพัดเรื่องจนเวลาล่วงเลยมาสักพักใหญ่ และถึงแม้จะเป็นในช่วงสายแล้วแต่อากาศก็ยังคงเย็นสบายอยู่ดี
“หิวหรือยัง?” เจ้าปังที่กำลังนั่งยองๆ ถ่ายรูปดอกไม้เล็กๆจิ้มลิ่มสีชมพูผสมสีม่วงอ่อนๆ เงยหน้าขึ้นมองพี่ใหญ่ยิ้มให้และพยักหน้าจนผมสะบัด
“หึ งั้นลงไปกินด้านล่างเขากันดีไหม และค่อยไปตลาดน้ำ จากนั้นก็เดินทางกลับ กว่าจะถึงคงสัก 2-3 ทุ่ม”
“ปังยังไม่อยากกลับเลย” ปังปังบ่นหงุงหงิงแต่ก็ยอมเดินตามพี่ใหญ่ลงมาจากจุดชมวิว โดยที่พี่ใหญ่รับปากว่าจะพามาเที่ยวอีกและคราวหลังจะใช่เวลาอยู่ที่นี้นานกว่านี้ นอกจากอากาศที่ปังปังจะรักแล้ว ปังยังรักความสงบสุขของที่นี้และเหตุผลที่รักที่นี้มากขนาดนี้คงเพราะมีพี่ใหญ่เป็นคนพามาเป็นแน่
ปังปังรับขนมปังกับนมมากินรองท้องก่อนจะช่วยพี่ใหญ่เก็บเต้นท์อย่างว่าง่ายถึงแม้ในใจจะเสียดายแต่ในวันพรุ่งนี้ตัวเองก็มีเรียนตัวสำคัญเหมือนกัน ขาดไม่ได้เพราะใกล้จะไฟนอลแล้ว และปลอบใจตัวเองว่ามีเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงที่จะอยู่กับพี่ใหญ่ และเมื่อกลับไปแล้วปังคงต้องกลับไปอยู่บ้านของพี่ชายจนกว่าพี่ใหญ่จะพร้อมมารับไปอยู่ด้วยเหมือนวันวาน เขาแสนจะคิดถึงหอพักเล็กๆ ที่มีแค่เราสองคน …
“พี่ใหญ่ทำงานแล้วจะอยู่ที่หอพักเดิมไหมครับ” ปังถามขึ้นในขณะที่ช่วยขนเต้นท์ไปท้ายรถยนต์ โชคดีที่เต้นท์เมื่อพับแล้วมีขนาดเล็กและสามารถบรรจุของได้อีกเยอะ
“ก็อยู่ที่เดิมละ ทำไมละ ? ไม่อยากอยู่แล้วหรือไง?”
“ผมกลัวต่างหาก” ปังก้มหน้าบ่นงุบงิบแต่ไม่วายที่เสือร้ายจะได้ยิน
“หึ ถ้ากลัวต่อจากนี้ก็อย่าไปไหนอีก เข้าใจไหม ?” มือใหญ่ลูบเบาๆที่หัวทุยอย่างถือสนิท จนเจ้าปังรู้สึกผิดแต่ไม่ได้พูดอะไรตอเพราะไม่อยากลื้อฟื้นเรื่องราวในอดีต มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ตาละห้อยมองตามแผ่นหลังหนาที่เดินกลับไปเก็บของอีกนิดหน่อยที่เต้นท์
“พี่ใหญ่”
ร่างอวบเดินมาประชิดพี่หญ่ที่นั่งยองๆเก็บของใส่กระเป๋าอเนกประสงค์อยู่ เมื่อเสือร้ายหันมาตามเสียงหงอยๆเมื่อหันไปก็ประจวบเหมาะกับสัมผัสชื้นหวานที่มอบประทับริมฝีปากเขาอย่างเบาบาง เพียงเสี้ยงวินาทีแขนแกร่งก็วาดโอบรัดสุดที่รักเข้ามาไว้ในอ้อมอก ทั้งคู่กอดรัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร และก็ถือเป็นเรื่องที่ดีที่รอบข้างไม่มีผู้คนอยู่สักคนเดียว เพราะอยู่ในช่วงเวลาที่ต่างออกไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ
“เริ่มก่อนเลยนะ อยากเจ็บตัว ?” ลิ้นหนาเลียเบาๆมุมปากฉ่ำก่อนที่ตากลมจะหลบผลุบลงพื้นแก้งแดงระรื้นบ่นงุบงิบออกมา
เบาๆ
“ผมแค่อยากขอโทษทุกเรื่องเลย”
“หึหึ เราผิดด้วยกันทั้งคู่นะครับ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เอาเป็นว่าต่อจากนี้ มีอะไรเราต้องคุยกัน ห้ามปิดบังและห้ามไปไหนอีก เข้าใจไหม ? แล้วลืมเรื่องพี่นอกใจเราได้เลย เพราะถ้าเป็นคนที่พี่รักแล้ว กินน้อยกินมาก พี่ก็อิ่ม” สิ้นเสียงกระซิบสองแง่สองง้าม ริมฝีปากชื้นของพี่ใหญ่ก็มอบความหวานให้อีกคำใหญ่ๆ ทั้งคู่พลอตรักกันสักครู่ใหญ่ท้องของเจ้าปังก็ดังขึ้นทำให้พี่ใหญ่ต้องรีบพาปังปังเก็บของต่อจนเสร็จ
“จะกลับกันแล้วเหรอคะ”
โอปอล์ที่เดินมากับกลุ่มเพื่อนพูดทักทายหลังจากกลับมาจากการชมวิวบนยอดเขามา ปังที่กำลังขนของชิ้นสุดท้ายเสร็จก็หันมายิ้มหวานให้อย่างไม่มีอะไรในใจ เช่นเดียวกับพี่ใหญ่ที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ไว้ลายลุคเสือร้ายเท่าไหร่นัก จนหลิวต้องหันไปกระซิบถามแฟนหนุ่มเบาๆอย่างแปลกใจ
“ครับ ยังไงขอบคุณมากนะครับ แล้วขอโทษด้วยถ้าหากผมและพี่ใหญ่ทำอะไรไม่ดีไป”
“โอ้ย พวกเราต่างหากที่ต้องขอโทษ ใช่ไหมละ ยัยปอไอ้ดิว”
สินแกล้งหยอกก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ปังไม่คิดจะโกรธอะไรอีกแล้วเพราะต่างคนต่างไม่รู้อีกอย่างพี่ใหญ่ก็เป็นคนหล่อ ไม่แปลกที่จะมีสาวๆมีรุมล้อม แต่ถ้าต่อจากนี้มีรุมล้อมอีกอย่าคิดว่าเจ้าหมูจะยอมนะ ไขมันยังพอมีล้มทับให้แบนเลย ปังปังคิดไปเรื่อยๆและขำออกมาคนเดียว
เพื่อนใหม่ต่างบอกลากัน ก่อนที่พี่ใหญ่จะดันศอกให้เจ้าอ้วนขึ้นรถได้แล้วก่อนที่จะสายไปมากกว่านี้ ปังเองก็ขึ้นโดยไม่ดื้อดึงอะไร โบกไม้โบกมือให้เพื่อนกลุ่มใหม่ไม่ลืมที่จะให้เบอร์พี่ใหญ่เอาไว้เผื่อวันไหนทั้งหมดลงไปกรุงเทพก็จะได้มาหาพวกเขา ในตอนแรกปังจะให้เบอร์ตัวเองแต่เจอพี่ใหญ่สกัดดาวรุ่งซะก่อน
“ปังไปก่อนน้า”
เสียงโห่ร้องไล่หลังตามหลังรถยนต์คันที่คุ้นเคย ในเวลา 9 โมงกว่าๆ พี่ใหญ่มองเสี้ยวหน้าของภรรยาและเกิดเอ็ดดู ซึ่งเขารู้ดีว่าตัวเองหลงเจ้าอ้วนข้างๆมากแค่ไหน พอคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา มันก็ทำให้เขารู้ว่าเขาเลือกคนไม่ผิด เหมือนจิ๊กซอว์ที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตของคนที่ไม่มีอะไร ผิดหวังกับสิ่งที่เรียกว่าความรัก เริ่มต้นจากความฉาบฉวยจนก่อเกิดเป็นความรักที่แตกต่างออกไปจากที่เขาเคยสัมผัส แน่นอน ปังปังเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตของเขา และก็จะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตเฉกเช่นเดียวกัน
“กินอะไรดี?” ขณะที่ลงจากเขามาแล้วพี่ใหญ่พาขับกลับทางเดิมแต่ในระหว่างทางกลับก็คงต้องผ่านสถานที่ท่องเที่ยวอีกมากมาย รวมไปถึงตลาดน้ำจุดมุ่งหมายแรกที่อยากพาปังปังไปดู ว่าวิถีชีวิตชนบทกับในเมืองแตกต่างราวกับคนละโลกเพียงไหน
“ปังอยากกินอะไรร้อนๆ ปังหนาว” พอเห็นคนรักพูดแบบนั้นก็นึกอยากแกล้งเอื้อมมือไปเร่งแอร์อีกจนได้ เจ้าตัวที่ซุกอยู่ในผ้าห่มมองค้อนตาโต และเอื้อมมือไปปิดแอร์ เป็นท่าทางที่ดูน่ารักสำหรับเขามาก หึ เห็นแบบนี้แล้วพี่ใหญ่ก็อยากแกล้งให้มากกว่านี้ชะมัด
เพียงไม่นานพี่ใหญ่ก็พาเจ้าปังมายังตลาดน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากตัวอุทยานมากนัก ท้องของปังปังร้อนจ๊อกๆเลยต้องรีบพาไปหาร้านนั่งกินกันก่อน รอบนี้ก็ยังเป็นขักโตกอาหารพื้นบ้านของชาวเหนือในร้านติดริมแม่น้ำบรรยากาศดีจนปังอยากที่จะอยู่ที่นี้ตลอดไป น้ำซุบร้อนๆคล่องคอทำให้รู้สึกชุ่มช่ำมากเป็นพิเศษ เมื่อกินอาหารเช้ากันเสร็จในราคาที่ไม่แพงมากนัก ทั้งคู่ก็พากันเดินตลาดเลือกซื้อของกินของใช้อย่างสนุกสนานในบรรยากาศบ้านๆธรรมชาติสายน้ำ ต้นไม้และผู้คนชาวเหนือที่ใส่เสื้อผ้าประจำภาคด้วยสีสันที่สดใสและสะอาดบริสุทธิ์
“พี่ฮะ” เสียงเล็กๆพร้อมแรงกระตุกเบาๆที่เสื้อแขนยาวของตัวเอง ปังปังที่กำลังซื้กขนมครกอยู่ก้มลงไปมองก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเด็กผู้ชายตัวเล็กแก้มแดงอายุไม่เกิน 6 ขวบแต่งตัวชาวม้งน่ารักพร้อมตะกร้าใส่ขนมที่ห่ออยู่ในใบตอง
“ครับ ชื่ออะไรครับหนูน้อย” พี่ใหญ่เหลือบมองแฟนตัวเองที่นั่งยองๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเด็กน้อยชาวเหนือ
“ชื่อฮอม อายุ 5 ขวบฮะ” เด็กน้อยยิ้มหวานชูมืออีกข้างห้านิ้วอย่างไร้เดียงสา
“ชื่อแปลกจังเลย ว่าแต่ขายอะไรครับน้องฮอม”
“ขนมกนน้ำอ้อยฮะ อร่อยมากเลยนะ”
“หืม ขนมอะไรนะครับ ?” ปังงงเพราะไม่รู้จักจริงๆ ดูท่าทางน่ากินเหมือนข้าวต้มมัดเลย
“ขนมกนน้ำอ้อย ฮะ ทำจากมะพร้าวถึนทึก แป้งข้าวเหนียวแล้วก็น้ำอ้อยผสมกันฮะ ห่อด้วยใบตอง หอมมากๆเลยนะ แม่ของน้องฮอมทำเอง อันละ 5 บาทเองฮะพี่ชาย”
เด็กชายอธิบายอย่างคล่องแคล้ว พร้อมพรีเซ้นต์วิธีการทำเต็มที่ ดูน่ารักมากๆ มือหนายกขึ้นจับแก้มใสของน้องฮอมอย่างเอ็นดู ก่อนจะทำตาลุกวาวชูสิบนิ้วเลียนแบบเด็กน้อย กว่าปังปังจะรู้ตัวก็ถูกถ่ายรูปไปแล้วหลายรูป
“งั้นพี่เอา 10 อันเลยดีไหมครับ ?”
“ดีฮะ 10 อันเอ่อ ห้าหนึ่งห้า ห้าสองสิบ ห้าสามสิบห้า” ปังหัวเราะน้อยๆ ปล่อยให้น้องฮอมนับนิ้วไปส่วนตัวเองก็ควักแบงค์ 100 ออกมาจากกระเป๋า
“พี่ฮะ 5 X 10 เท่ากับ 50 บาทฮะ” น้องฮอมพูดอย่างน่ารักพร้อมถุงห่อขนม 10 อันที่ปังสั่งไปในตอนแรก
“เก่งมากคร้าบเด็กน้อย นี้ครับ 100 บาทไม่ต้องถอนสำหรับคนเก่งของพี่ปัง” เจ้าหมูอ้วนยื่นแบงค์ร้อยให้ก่อนจะรับขนมมา กลิ่นหอมๆของใบตองผสมผสานกับกลิ่นอ่อนๆของมะพร้าวและน้ำอ้อย ทำให้น้ำย่อยในท้องของปังปังร้องขึ้นมาอีกรอบ
“ขอบคุณฮะพี่สุดสวย จุ๊บ” เด็กน้อยเอียงคอหอมแก้มใสของปังปัง รับเงินไปยกมือไหว้สวยๆ ก่อนที่จะวิ่งออกไป ไม่วายหันมาโบกมือบ๊ายบายอย่างมีความสุข
“ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กพ่อซัดป๊าบหงายหลัง”
“หยาบคายจังเลยพี่ใหญ่ อะ กินนะฮะ” ปังแกะขนมป้อนใส่ปากแฟนหนุ่มเพื่อให้เสือร้ายที่หึงแม้กระทั่งเด็กคลายอาการลงได้บ้าง
หลังจากช้อปปิ้งกันเสร็จพี่ใหญ่ก็พาปังปังตรงกับกรุงเทพมหานคร โดยที่ในระหว่างทางเจออะไรน่าสนใจก็จะเข้าไปดูไปชมกันแต่ใช่เวลาในแต่ละที่ไม่นานนัก จนถึงเวลาบ่ายโมงกว่าๆ พี่ใหญ่แวะเติมน้ำมันที่ปั๊มใหญ่อีกรอบ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับกรุงเทพมหาครโดยไม่แวะที่ไหนอีกในทันที
“ง่วงก็หลับซะสิ” เสือร้ายพูดทักปังที่นั่งสัปหงกอยู่หลังจากขับมาได้ประมาน 2 ชั่วโมง แต่ยังไม่ยอมหลับฝืนตาจนดูตลก
“ไม่ฮะ ปังอยากอยู่กับพี่ใหญ่” เสียงหวานพูดเสียงอ่อยงัวเงีย
“หึหึ อะไรทำให้ขี้อ้อนขนาดนี้”
“…”
ปังปังไม่ตอบ เพียงแต่นั่งกอดหมอนรูปเสือน่ารักเงยคางร้องเพลงมุบมิบๆ จนในที่สุดก็ต้านทางความอิ่นและง่วงไม่ไหว หลับไปในที่สุด พี่ใหญ่เบาแอร์เบาเสียงเพลงลง ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมากินและมุ่งหน้าขับรถต่อไปอย่างเป็นสุข
-ปัง-
ผมตื่นขึ้นมาฟ้าเริ่มมืดแล้วและก็สังเกตว่าเราอยู่ชานเมืองใกล้เข้ากรุงเทพแล้วเช่นกัน ทุกอย่างดูกลับมาวุ่นวายอีกครั้งจนผมรู้สึกคิดถึงน่าน อยากจะกลับไปซุกตัวอยู่ในผ้าห่มในอากาศที่หนาวเย็นแบบนั้นอีก แต่ก็นะครับทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องทำ พรุ่งนี้ทำต้องเรียนส่วนพี่ใหญ่เองก็ต้องไปรายงานตัวที่บริษัท และเริ่มทำงานในพรุ่งนี้เป็นวันแรก ตำแหน่งสถาปนิกนักออกแบบเหมือนกัน เฮ้อ … เมื่อไหร่คนๆนี้จะมารับผมกลับไปอยู่ที่หอพักเหมือนเดิมนะ
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ” พี่ใหญ่ถามผมขึ้นในขณะที่เลี้ยวเข้าเติมน้ำมันในปั๊มย่านชานเมืองพอดิบพอดี
“ฮะ เมื่อยไหมฮะ”
“หึ เอาไว้กลับไปแล้ววนวดให้ด้วยนะ” พี่ใหญ่พูดเชิงล้อเล่นก่อนจะเปิดกระจกหันไปสั่งน้ำมันกับพี่เด็กปั๊ม ผมถือโอกาส ลงไปยืดเส้นยืดสายเข้าห้องน้ำห้องท่าเช่นกัน
“อ่ะ สูบบุหรี่อีกแล้ว” ผมโวยวายเมื่อออกมาจากห้องน้ำเห็นพี่ใหญ่สูบบุหรี่อยู่ปุ้ยๆ
“นี้สาววัน 1 มวนเลยนะที่รัก” ผมย่นจมูกใส่เขา เดินเข้าเซเว่นไปซื้อน้ำและเครื่องดื่มแก้ง่วงให้พี่ใหญ่ด้วย
“รู้ใจจังไปครับกลับบ้านกัน” พี่ใหญ่รับเครื่องดื่มไปก่อนจะจูงมือผมเดินไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่ พี่ถึกคันนี้พาผมไปไหนต่อไหนหลายที่เลยคงจะเหนื่อยหน้าดูเลยนะ เดี๋ยวก็ได้พักแล้วนะครับ
พี่ใหญ่พาผมเดินทางต่อแต่ทางที่มากลับไปใช่ทั้งทางหอพัก ทางบ้านพี่ใหญ่ หรือบ้านพี่อลันเลย เป็นทางเลียบชานเมืองที่มีรถไฟฟ้าผ่านที่ผมไม่คุ้นเคย
“พี่ใหญ่เราจะไปไหนกันฮะ”
“แวะไปที่อื่นแปปนึงนะ” ผมไม่ถามต่อ แต่นั่งฟังเพลงไปเงียบๆ มีบางครั้งที่เราสองคนคุยกันบ้าง แต่ทั้งผมและพี่ใหญ่ก็ชอบบรรยากาศเงียบๆ ในขณะที่อยู่ข้างกายกัน นี้เป็นนิสัยอย่างเดียวที่พี่ใหญ่กับผมเหมือนกัน
-
“ถึงแล้วลงมาสิ”
ผมสะดุ้งขณะที่คิดอะไรเพลินๆเหมือนจะหลับไปอีก มองไปรอบๆก็เป็นที่จอดรถของคอนโดดีๆนี้แหละครับ มันเงียบและมืดเหมือนกันทุกที พี่ใหญ่จูงมือผมเข้ามาในส่วนของที่พักโดยไม่ได้เอาอะไรลงมานอกจากของมีค่าที่อยู่ในกระเป๋าเป้ของพี่ใหญ่ บ้านใครน่ะ หรูดีจังเลย ผมว่าคอนโดนี้ค่อนข้างแพงเลยนะเนี้ย
เรามาหยุดอยู่หน้าประตูห้องในขั้นที่ 20 ของคอนโดหรูแห่งนี้ ก่อนที่พี่ใหญ่จะหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋าขึ้นมาสับลงไปที่แผงวงจรจากนั้นระบบประตูก็ปลดล็อกออก ผมงงนิดๆ แต่ก็ชะเง้อมองเข้าไปข้างในที่ปิดไฟมืดสนิท และหันมามองหน้าที่ใหญ่
“ที่นี้ ?”
“เข้าไปสิ” พี่ใหญ่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผมก่อนจะโอบบ่าพาผมเข้ามาในห้องที่มือสนิทแห่งนี้ ก่อนที่ผมจะได้งงอะไรก็ต้องเอามืออุดหูอย่างตกใจเพราะเสียงคล้ายๆพลุดังขึ้น พร้อมไฟที่เปิดปิ้งขึ้นสว่างโล่งไปทั้งห้อง
ปุ้งๆๆๆๆ ปืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !
“เซอร์ไพร์ท!!!!!!!” พร้อมเสียงที่ดังขึ้นหลายเสียงพร้อมๆกันสเปร์ยสายรุ้งก็ฉีดมาเต็มหัวของผมบังหน้าบังตาผมเต็มไปหมด
“ไอ้เล็ก เยอะไปแล้วมั่งบอกให้เซอร์ไพร์ทดีๆไง” เสียงของพี่ใหญ่เอ็ดขึ้นในขณะที่ผมยังยืนยกสายรุ้งเต็มหัว
“คิกๆ ก็ฉลองไงฉลอง ป๊างป๊างงงงงงงงงงงงง เล็กคิดถึง งิงิ” ตัวเล็กที่มาไงไม่รู้กอดแขนผมคลอเคลียไปมาอย่างรักสนิท
“เดี๋ยวนะ ตัวเล็ก เสาร์ ชินโด พี่แนน พี่แน็ค พี่โย่ง พี่ซิ่ง คุณแม่ พ่อจ๋า พี่อลัน พี่ปาล์ม … ทุกคนมาทำอะไรกันครับ แล้วนี้อะไรกัน”
ผมไล่มองทุกคนที่ตอนนี้ยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้าผมกันพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งห้องนี้ตกแต่งด้วยสายรุ้งเต็มไปหมด ห้องนี้เป็นห้องที่แบ่งเป็นสัดเป็นส่วน ในพื้นที่ที่ยืนอยู่เป็นห้องรับแขก ด้านขวาคงจะเป็นห้องครัว และด้านซ้ายคงจะเป็นห้องนอน กว้างขวางนาอยู่ด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ออกแบบมาอย่างสวยงามแบบที่ผมชอบ ใช้โทนหลักเป็นสีฟ้าและขาววดูสบายตา
“ก็แหม เรื่องนี้ให้ตาใหญ่พูดเองแล้วกันนะลูก” แม่พี่ใหญ่พูดพร้อมเดินมาลูบหน้าลูบตาผมเอาสายรุ้งที่พะรุงพะรังออกให้
“แม่ง น่าหมั่นไส้” พี่อลันว่า สีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนพี่ปาล์มต้องแทงศอกเอ็ดขึ้นเบาๆ
“เงียบเลยเฮีย”
“เอ่อ คือ … อ่ะ อะไรครับ”
“ให้”
พี่ใหญ่พูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบฉวยเอาแก้วเหล้าที่พี่ซิ่งชงเอาไว้พร้อมกระดกเข้าไปทีเต็มปอดเลยนะ ผมก้มมองวัตถุในมือมันเป็นคีย์การ์ดที่มีพวงกุญแจรูปหมูสีชมพูห้อยอยู่ พอมองไปที่พี่ใหญ่เห็นเขามองมาที่ผมควงคีย์การ์ดที่ห้อยพวงกุญแจเสืออยู่เหมือนกัน…หมายความว่า คอนโดนี้ … ของเรางั้นเหรอ
“อะ เอ่อ …”
“ไม่งง ไม่เอาแล้วปังไปกินข้าวกันเถอะ รอบนี้เล็กทำเองเลยนะ”
“ครัวแทบไหม้แหนะ”
เล็กหันไปแยกเขี้ยวใส่เสาร์และคล้องแขนผมเดินไปที่โต๊ะอาหารในครัว พร้อมๆกับพ่อผมแม่พี่ใหญ่ พี่ปาล์ม ส่วนคนอื่นๆก็นั่งกินเหล้ากันอยู่ที่ห้องรับแขก อาหารน่าทางทั้งของคาวของหวานถูกบรรจงแต่งในจานดูน่าทาน และอยู่ๆขอบตาผมร้อนผ่าวและร้องไห้ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ฮึก …. กะ ก็มัน ผมอยู่ที่นี้ได้แล้วใช่ไหม ผมอยู่กับพี่ใหญ่ได้แล้วใข่ไหม ฮึก
“อ้าวๆร้องไห้ซะแล้วลูกกู เฮ้ยไอ้ใหญ่มาดูเมียเอ็งสิ งอแงใหญ่แล้ว” พี่ใหญ่ลุกจากวงเหล้ามา จูงผมไปนั่งข้างๆกลางวง ก่อนจะเอียงคอมามองผมที่งอแงไม่เลิก ฮึก กะ ก็มัน ก็มัน ฮึก
“พอแล้วน่า นี้เสียใจหรือดีใจเนี้ยร้องขนาดนี้”
“กะ กะ ก็ … ฮึก ก็ ฮือออออออออออ”
“หว่าย ยิ่งโอ๋ยิ่งร้อง มานี้ม่ะ พี่ปลอบเอง” พี่แนนโถมเข้ามากอดผม ตัวเล็กมองขำๆ ก่อนจะแทรกกลางวงข้างๆเสาร์เช่นเดียวกัน พี่อลันมองผมนิ่งยิ้มๆไม่พูดอะไร เรานั่งกินโน้นกินนี้โดยที่ให้คนอื่นคอยป้อนเพราะผมไม่ยอมหยุดร้อง ผมไม่ได้เสียใจ แต่ผมดีใจ ดีใจมากไปหน่อย
“กลับดีๆนะฮะพ่อ แม่” ผมเดินมาส่งพ่อแม่ที่หน้าประตูในเวลา 3 ทุ่มกว่าๆ พี่อลันกับพี่ปาล์มอาสาไปส่งทั้งคู่ให้ถึงบ้าน ตัวเล็กโบกไม้โบกมืออ้อนแม่ตัวเองอยู่ข้างๆผม
”แม่ดีใจด้วยนะปัง ต่อไปนี้มีอะไรค่อยๆพูดกันนะลูก” ผมกราบแนบอกคุณแม่พี่ใหญ่ เขาโอบกอดผมไว้เหมือนลูกคนนึง โดยที่พ่อของผมหัวเราะเฮฮเมื่อผมเข้าไปกอดเขาอีกคน
“ปาล์มพาคุณลุงกับคุณป้าเดินลงไปก่อนนะ” พี่ปาล์มขานรับก่อนจะพาพ่อและแม่เดินไป ตัวเล็กเองก็เข้าไปในห้อง ปล่อยให้ผมอยู่ด้านนอกกับพี่อลันสองคน พี่อลันยื่นมือใหญ่มาลูบหัวผมเบาๆ …
“มีความสุขมากๆนะครับน้องพี่ … ขอโทษที่พี่บังคับเรามาตลอด ต่อจากนี้พี่ชายจะเป็นพี่ชายที่ดีของปังให้มากกว่านี้นะครับ”
“พี่อลันเป็นพี่ดีที่ตลอดมาครับ ขอบคุณนะฮะ” ผมเข้าไปกอดอกแกร่งของพี่ชายแน่น เขาหัวเราะนิดๆก่อนจะกอดผมแน่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“เอาละ พี่ขนของมาให้เราแล้วนะ ว่างๆก็ไปเยี่ยมพี่บ้างนะครับ”
“ฮะ” ปังขานรับก่อนจะยิ้มรับจูบที่ขมับเบาๆ
เมื่อพี่อลันเดินไปผมก็กลับเข้าห้องเหมือนเดิม ภายในห้องตอนนี้เฮฮาปาร์ตี้มาก แต่ไม่ยักเห็นพี่ใหญ่ ผมเลยเข้าไปในห้องนอนดูว่าพี่ใหญ่อยู่ในนั้นหรือเปล่า พอเปิดเข้าไปก็ต้องตาวาวเมื่อห้องนอนถูกตกแต่งในโทนข่าวดำดูน่านอนมาก แถมยังกว้างมากๆด้วย ถ้าเทียบกับหอพักเขานี้เท่ากับห้องนอนห้องนี้เลย คงแพงน่าดูเลย
“อยู่นั้นไง”
ผมพึมพำเมื่อเห็นว่าพี่ใหญ่อยู่นอกระเบียงห้อง ผมเดินออกไปยืนข้างๆพี่ใหญ่ ลมเย็นเข้าปะทะหน้าผมเบื้องหน้าเป็นทัศนียภาพเมืองหลวงจากมุมสูง มันก็ดูสวยดีเหมือนกันนะครับ เขาหันมามองผมและโอบเอวผมเข้าไปใกล้
“ต่อไปนี้คงต้องประหยัดกันหน่อยแล้วเนอะ ผ่อนตั้ง 12 ปีแหนะ หึหึ”
“แล้วพี่ใหญ่เอาเงินจากไหนมาซื้อครับ” ผมอดถามไม่ได้
“เงินเก็บตลอดชีวิตน่ะสิ ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยพี่รับงานนอกตลอด คิดว่าจะเก็บเงินสักก้อนเอาไปใช้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต หึ ไม่คิดว่าจะเจอเร็วขนาดนี้”
ผมสะอึดนิดๆรีบปาดน้ำตาทิ้งและหัวเราะออกมา เขาหันมามองผมก่อนจะก้มลงมายิ้มให้ผม ผมเขินแต่ก็เอื้อมตัวไปจุ๊บเบาๆ ที่คางมน จนเขาหัวเราะออกมาก่อนจะจับท้ายทอยผมเบาๆ ริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาที่ริมฝีปากของผม และค่อยๆร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะหลอมละลาย … รัก
“ขอบคุณนะครับ อะ!” ผมตกใจเมื่อพี่ใหญ่อุ้มผมขึ้นไปในท่าอุ้มเด็ก ด้วยความที่ผมกลัวตกเลยเอาขากอดเอวเขาไว้แน่น ฮื้อออออออออออออ หนักจะตายมาอุ้มผมทำไมเนี้ย!!!!
“ฉลองห้องใหม่กันเถอะที่รักของใหญ่”
“อื้อ พี่ใหญ่เพื่อนอยู่ด้านนอก อื้อ คนหื่น งื้อออออออ” จนแล้วจนรอดผมก็โดยเสือร้ายลากมาขยำที่เตียงจนได้ … พี่ใหญ่ พี่จะรู้ไหมว่าผมรักพี่มากแค่ไหน เมื่อย้อนกลับไปในอดีต ผมแทบไม่มีอะไรเลย …
‘ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ชื่อใหญ่’
‘ครับ ผมชื่อปัง’
นั้นคือคำแรกที่เราคุยกันพี่จำได้ไหมครับ ?
‘เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่เห็น ผะ ผม ผม'
ผมทำพี่ใหญ่เจ็บตัวจนเส้นพลิกเพราะความซุ่มซามของผม
‘ก็ไม่ได้พิการอย่าบ้าให้มันมากนัก เริ่มน่ารำคาญแล้วรู้ตัวปะ’
พี่ดุผม เพราะผมทำตัวน่ารำคาญ
‘… ฮึ ประหลาด แค่จะบอกว่าจะชอบก็ชอบไป แต่ต่อไปนี้นายเป็นแฟนฉัน’
พี่ใหญ่ขอผมเป็นแฟนด้วยปรธโยคนี้เลยนะครับ ฮ่าๆๆๆ ประหลาดไหมครับ ?
‘พี่มันน่ารังเกียจ … ผมไม่รักพี่ ผมไม่ชอบพี่นิสัยแบบนี้ผมไม่อยากอยู่ด้วย’
ผมทะเลาะกับพี่ครั้งแรก ตอนนั้นผมเกือบโดนพี่กินแหนะ! แต่ดูสิ ปากผมบอกว่าไม่รัก ดูตอนนี้สิผมรักพี่มากแค่ไหน
‘คุณเอามาให้ผมนะ คุณไม่มีสิทธิ อ่ะ! ปล่อยนะ!!!!อื้อ!!!!’
ตอนนั้นผมโดนโรคจิตแอบถ่าย พี่ก็มาช่วยเอาไว้ด้วยนะ
‘ฟังให้จบก่อนเซ่ คิดเป็นตุเป็นตะอยู่นั้นแหละ ไอ้อ้วนจอมคิดมาก!!!’
ตอนนั้นตอนสุชาดาไงครับพี่ใหญ่ ผมได้รู้จักและมั่นใจพี่ใหญ่มากยิ่งขึ้น เราผ่านเรื่องราวนี้มาได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยนะครับ แถมพี่ยังโดนแทงด้วย จำได้ไหมครับ เพราะพี่ปกป้องผมไง
‘ขอโทษผมขอโทษฮึก ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว อย่าเมินปังได้ไหม ได้โปรด’
ช่วงที่เราห่างกันที่ผมทำงานร้านเหล้า พี่ใหญ่ฝึกงาน และมีพี่กาจพลเข้ามาในชีวิตเราไงครับ ทุกอย่างวุ่นวายมากๆ
‘ผมอิ่มแล้ว พี่ใหญ่ ผมบอกว่า …ฮึ่ม!’
พี่ใหญ่ชอบแกล้งผม และผมเองก็ชอบงอแง
‘ผม ให้พี่ไม่พอใช่ไหม ฮึก ไม่พอใช่ไหมครับ'
ตอนนั้น … เรื่องมิ้นต์ไงฮะ เรามีปัญหากันจนผมต้องหนีพี่เลย ถือเป็นบทเรียนชิ้นใหญ่ของเราเลยนะครับพี่ … เราสองคนได้เรียนรู้อะไรมากมายเลยนะครับ
‘ครับ ปังเข้าใจแล้ว ฮึก ไม่ต้องพูดแล้วครับ ถ้าพี่ใหญ่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรก ฮึก ตั้งแต่แรก’
แต่เราก็ปรับความเข้าใจกันได้ … พร้อมกับพี่อลันที่เข้ามาสยบความซ่าของพี่ใหญ่ไงครับ ฮิฮิ
'น้อง ของกูมีค่ามากกว่าศักดิ์ศรีของมึงหรือเปล่า'
พี่ใหญ่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีที่พี่หวงแหน เพื่อผม …
‘พี่จะทำให้ปังมีความสุข และมีทุกอย่าง พี่สัญญา’
เสียงกระซิบของพี่ใหญ่ในความฝันของผม …
“พี่รักปังนะครับ” และตอนนี้พี่ใหญ่ก็กำลังโอบกอดผมไว้ด้วยแขนแกร่งที่อบอุ่นในความเป็นจริง …
“ผมก็รักพี่ใหญ่ ผมจะรักพี่ตลอดไป”
ผมกระซิบบอกเขาในความมืด ก่อนที่ใบหน้าคมเข้มจะก้มลงมาจูบซับที่ขมับของผมไล่ลงมาที่แก้มและซอกคอ หยุดที่ริมฝีปากของปัง … มันอบอุ่นและแผ่ซ่าน … พี่ใหญ่พี่จะเชื่อผมไหม ว่าผมรักพี่มากแค่ไหน … ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น … ผมก็จะเคียงข้างพี่ใหญ่ของปังตลอดไป … ตลอดไปเลยนะครับ
‘ตลอดไปเลยนะหมูแดง’
‘คิกๆ ตลอดไปเลยครับพี่เสือร้าย’
ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ไม่ว่าจะดีหรือร้าย … ขอบคุณพรหมลิขิตที่ขีดเส้นให้เด็กอ้วนๆดำๆได้เจอกันรักที่แท้จริง …
ขอบคุณนะฮะ …
END ...
======================
:hao5: ปังตอนหลักจบแล้วนะคะ :mew6:
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด 2 ปี ยังไงฝากติดตามเรื่องของอลันและปาล์มด้วยนะคะ
╄━ Mask Boy เด็กหัวโขนข้างบ้าน╄━ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54436.0)
ในส่วนของตอนพิเศษ จำนวน 5 ตอน
- เรื่องของเสาร์และตัวเล็ก ตอน เสาร์ผู้ไม่เคยทิ้งเขี้ยวเล็บ
- เรื่องของชินโด และ พี่พาย(กาจพล) ตอน จะรักกันจริงๆหรือแค่หยอกให้ตายใจ
- เรื่องของพี่ใหญ่และปังปัง จำนวน 3 ตอน ที่เป็นเรื่องราวต่อจากนี้ เมื่อปังปังเรียนจบหุ่นเช้งแล้วมีเซอร์ไพร์ทเล็กๆแอบใบ้ให้นิดนึง (เรื่องเด็ก)
ทั้งหมดขอสงวนสิทธิให้อยู่ในเล่มที่ปาปากำลังดำเนินการอยู่นะคะ รอกันอีกนิดนึงให้ปกเสร็จก่อน
จะเปิดให้พรีออเดอร์แน่นอนคะ เก็บเงินกันได้เลยนะคะ คาดว่าไม่เกิด 650 บาท
จำนวนหน้าไม่เกิน 800 หน้า ปกสวยสุดๆด้วย
จะแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ
อย่าลืมไปอ่านเรื่องอลันกับปาล์ม รับรองสนุกมาๆ พร้อมทั้งร่วมสืบสานวัฒนธรรมไทยในแขนงโขนไปพร้อมๆกัน :katai5:
เจอกันในเรื่องหน้าคะ
ฝากเพจด้วยนะคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
ไม่ร้องนะทุกคน ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ :กอด1:
:bye2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณคนแต่งมากๆๆๆคับบบบบ
-
มีความสุข มีความสุข~~~
-
จบแล้ว สนุกมากๆเลย
ขอบคุณนะคะ ^^
-
:L1: สนุกมากๆเลย :pig4:
-
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
น้องปัง น่ารัก
พี่ใหญ่ก็น่ารัก
-
เย้ ได้อยู่ด้วยกันแล้ว :mc4:
-
:กอด1: มีความสุขกันซะที
-
อ่านแล้วมีความสุขทุกครั้ง
ถึงแม้บางทีจะไม่เข้าใจการะกระทำบ้าง
แต่เราก็ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลย
มีความสุขมากๆนะปังปังพี่ใหญ่
จากนี้ไปไม่ได้รอนิยายมาอัพก็ใจหายเบาๆนะ
แต่จะไปตามเด็กปาล์มต่อล่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่เอามาให้อ่านนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แจ้งข่าวจ้า เรื่องการรวมเล่ม ตอนนี้มี 2 ทางเลือกนะคะ
1 ตอนนี้หนังสือคาดว่าจะมีถึง 800 หน้า ถามนะคะ ถาม ถ้าเป็นเล่มเดียวจะเป็นเล่มประมานแฮรี่พ็อตเตอร์ถ้วยอัคนี ซึ่งใหญ่มากเป็นเล่มเดียวเลย ราคาคาดว่าจะ 650 + นิดๆหน่อยๆ ในเล่มจะมีตอนพิเศษ 5 ตอน คือตอนตัวเล็กเสาร์ 1 ตอน ชินโดกับพี่พายอีก 1 และปังอีก 3 ตอน
2 เล่มทำบ็อกเซต แต่เพิ่มราคาขึ้นมาแบ่งเป็นเล่มละ 400 หน้าซึ่งเล็กกว่าและดูดีกว่า สวยงามกว่า เพราะจะมีปกถึง 3 ปก และคนเขียนจะเพิ่มตอนพิเศษให้ตัวเล็กกับเสาร์อีกคนละตอนจากเดิมเป็น 2 ตอน แต่ราคาจะอัพขึ้นไปอีก (ราคายังไม่แน่ชัด) แต่ปาปาจไม่ให้แพงจนเวอร์จนเกินความจำเป็นจนต้องขายไต 555555 เพราะปาปารักทุกคน และบริสุทธิ์ใจในการทำจริงๆ
ของแถมมีที่คั่นหนังสือพี่ใหญ่และหมูปัง กับ หนังสือโน้ตทำมือ
เอาแบบไหนดีคะ ?
แบบแรกกด 1 แบบที่ 2 กดสอง (ใครสงสัยตรงไหนอยากถามเป็นส่วนตัวอินบ๊อกมาได้นะคะ)
#รูปปกแบบยังไม่สมบูรณ์ถ้าเป็นแบบเล่มเดียวจะใช่ปกนี้เลย #แต่ถ้าบล็อตเซตจะเพิ่มปก #เพิ่มตอนพิเศษ #กรี๊ดปกมีความเป็นหมูแดง #อีพี่ใหญ่จะแดกหมูปังแล้ววววววว
#ดูรูปปกที่เพจค่า
#สอบถามเพิ่มเติมหรือติดตามข่าวสารได้ที่เพจเด้อ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/notifications/)
:bye2:
-
:pigha2: น่ารักใสๆ ชอบๆ ขอบคุณจ้า
มาต่อตอนพิเศษเร็วๆนะ :mew1: :mew2:
-
จบแล้วววววววว อ่านมาราทอน สองคืนหนึ่งวันน่ารัดดด :hao5:
-
:impress3: น่ารักจริง ๆ ชอบเรื่องนี้มากมาย กำลังอ่านเรื่องน้องปาล์มอยู่น่ะ :mew1: อยากได้เป็นเล่มจริง ๆ น่ะ มันอ่านแล้วแบบซึมลึกกับความรู้สึกดีน่ะ อยากอ่านรอบสองผ่านเล่ม :กอด1: ดีใจจ้ะที่จะทำเป็นเล่ม ขอให้เฮง ๆ สำเร็จดังใจน่ะจ้ะ
เราขอเลือกแบบสองจ้ะ เพราะ ไม่อยากให้เล่มหนาเกินไป กลัวถือ ๆ แล้วมันจะขาดง่ายน่ะ :mew1:
-
:katai2-1: ขอบคุณครับ หมูแดง น่ารัก :katai2-1:
-
โอ้ย น่ารักจัง
-
ปาปาเลยมีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนทราบนะคะ
นิยายเรื่องนี้จะมีการรวมเล่มจ้า แบ่งเป็น 2 เล่ม คือ เล่ม 1 และเล่ม 2
เล่มละ ไม่เกิน 400 หน้า เพราะจำนวนนิยายของปาปาประมาน 800 หน้าไม่เกินนี้
จะมีการเปิดพรีออเดอร์ทันทีที่ปกเสร็จสมบูรณ์ค่ะ ภายในเล่มจะมีตอนพิเศษ คู่ละ 3 ตอน
คือคู่ชินโด X พี่พาย (ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่คนเห็นแก่ตัวจะจีบเด็ก)
คู่ตัวเล็กและเสาร์ (หมาแมวจอมโหด)
ปังปังX พี่ใหญ่ (หมูแดงเสือร้าย)
ส่วนเรื่องย่อเดี๋ยวจะมาแจ้งพร้อมพรีออเดอร์นะคะ
คาดการว่า 2 เล่มไม่เกิน 800 บาทรวมค่าส่ง หรืออาจจะต่ำกว่านั้นพร้อมกับของที่ระลึกเป็นสมุดโน๊ตทำมือและที่ขั้นหนังสือลายจิบิพี่ใหญ่และปังปังค่ะ
#ย้ำคะยังไม่เปิดพรีออเดอร์นะรอให้ปกเสร็จก่อน
ติดตามข่าวสารได้ที่เพจของปาปานะคะ รวมไปถึงนิยายเรื่องอื่นๆด้วย
[/color]
(http://www.mx7.com/i/e12/a0avZL.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zd7ueIm5uqIVnAum)
(http://www.mx7.com/i/902/S7tTpO.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zd7uXnG1dCO4WLIB)
เพจห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
พี่ใหญ่นี่สงสัยจะคิดไรกับน้องปังป่ะเนี่ย :hao3:
-
เราชอบตัวเล็กนางน่ารักมากกกก :กอด1:
-
:impress3:เย้ ดีใจจังเลยจะได้รวมเล่มแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษมิคาเอล จริงๆอยากอ่านเรื่องนี้อีกรอบแต่ไม่อยากอ่านในเครื่องไม่ได้อรรถรส ยังไงจะรออ่านเป็นเล่มน่ะจ้ะ
-
คือ ปังเหมือนเรามากก น้ำหนักอายุ เอิ่มแล้วก็ไอที่บอกว่าจะลดจะเลิกนี้ แบบเดียวกันเลย ก็ แต่ตอนนี้เราก็กำลังลดอยู่นะ 55555 อีก เดือนก็เปิดเทอมละ จะลดตั้งแต่ปิดเทอมแรกๆๆละ ห้าเดือน มาแล้วมันยังเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือ ขึ้นมา1-2 โล อ่านเรื่องนี้แล้วเห็นตัวเองเลย แต่ดีที่ไม่ได้ชอบใคร ไม่ดำไม่สิว เห้ยตอนแรกกะจะอ่านจบก่อนแล้วโพสต์ แต่ อดใจไม่ไหว เห็นตัวละครเหมือนกันละ แบบมันเหมือนกันโครดๆๆ นี้ถ้าสวนสูง 158- 160 เหมื่อนกันอีกเราคงขำตายเลย
ปล. ถ้าผอมแล้วจะมาบอก อิอิ
-
ปังต้องปรับตัวอีกเยอะ คือปังในโมเม้นนางเอกช่องมากสีที่อ่อนแอเอะอะร้องไห้ มองโลกเป็นทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์ ขี้คิดมาก มีอะไรไม่บอกไม่พูด มองโลกในแง่ดีเกิ๊น ซื่อจนบางครั้งดูโง่อ่ะและอีกบลาๆ มันคือข้อเสียนะปังพอมันเยอะขึ้นทุกวันๆหลายๆเรื่องแล้วปังจะกลายเป็นคนน่ารำคาญอ่ะ :เฮ้อ:
-
เราว่านิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แนวฟรุ้งฟริ้งละ อ่านมาจนจะจบแล้วยังมีแต่ปัญหาดราม่าตลอดๆๆ ไม่มีตอนที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าสบายๆชิลๆจริงๆได้ซักตอน ยกเว้นพาร์ทของตัวเล็กอ่ะ และปัญหาดราม่านี่ประเด็นหลักๆก็มีแต่เรื่องรัก3 4 5 เส้า กับความวิตกกังวลของคนอ้วน ดราม่ากันทั้งเรื่อง(จะชามเล็ก ใหญ่ก็แล้วแต่ปัญหาเรื่องนั้น)ยิ่งตอนที่43นี่ทำเอาความดีของไอ้ใหญ่ตั้งแต่ตอนแรกมาพังทลายเลย ปังเอ้ยอย่าพึ่งใจอ่อน ถึงมันอาจจะไม่เป็นแบบที่เห็นแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องป่ะวะที่ไอ้ต้องไปนั่งให้ยัยมินต์มาอิงแอบแนบซบแถมดูดปากจ๊วบๆ แถมเพื่อนฝูงรู้เห็นเป็นใจหมด พอมาอ่านพาร์ทไอ้ใหญ่ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึเปล่าเหมือนเปลี่ยนพล็อตเรื่องแบบฉับพลันไรงี้ อย่างตอนที่เพื่อนไอ้ใหญ่เปิดประตูให้ปังแล้วตกใจ คือก่อนหน้านี้แกจะไม่ห้ามไอ้คู่ใหญ่มิ้นต์หรือช่วยไอ้ใหญ่ไม่ให้โดนนังมิ้นต์นัวก่อนหรอไปอยู่ไหนมาพอปังมาเคาะห้องถึงมีบทบาทมาเปิดประตู งง เงิบค๊า :katai1: แต่ยังไง๊ยังไงก็ต้องขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ ไม่มีอะไรได้ดังใจเราทั้งหมด เพราะคนเราทุกเราความต้องการแตกต่างกันไป เช่นเดียวกับเนื้อหาในนิยาย บางอย่างอาจไม่ถูกใจบางตัวละครอาจน่าเบื่อ แต่เราก็จะอ่านจนจบเพราะที่สำคัญคือ นิยายเรื่องนี้แต่งจบแล้ว 555 รักคนเขียนก็ตรงแต่งให้อ่านจนจบนี่แหล่ะเพราะเสียความรู้สึกกับหลายๆเรื่องที่แต่งไม่จบอยู่ๆนักเขียนหายจ้อย :hao5: สู้ต่อไปในนิยายเรื่องใหม่นะคะคนเขียน :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:ปังๆพี่ใหญ่น่ารักกกก
-
ชีวิตจริงเจอคนแบบพี่ใหญ่ก้อดีสิเนอะ 555 :laugh:
สนุกมากเลยครับ o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ :pig4:
-
(http://www.mx7.com/i/e1b/MkE2Od.jpg) (http://www.mx7.com/view2/ze6L3orwJtCad47h)
พรีออเดอร์แล้วววววววววววววววววว
สวัสดีค่า เพื่อนๆที่น่ารักทุกคน วันนี้วันที่รอคอยก็มาถึง วันที่พรีออเดอร์ นิยาย Not fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้ ขอบคุณจริงๆที่ติดตามกันมาถึงตอนนี้ ข้อความด้านล่าต่อไปนี้อ่านดีๆนะคะ เพราะจะเป็นประโยชน์ต่อตัวท่านเอง
รายละเอียดหนังสือ
- จำนวนนิยายชุดนึง มี 2 เล่ม แบ่งเป็นเล่ม 1 และ เล่ม 2
- จำนวนหน้า 2 เล่มรวมกัน ไม่เกิน 800 หน้าและไม่ต่ำกว่า 750 +
- เล่มละ 400 หน้า
- ใส่สันกาว
- กระดาษถนอมสายตา 75 แกรม
- ราคา 750 บาท รวมค่าส่งแล้ว ระยะเวลาในการโอนหลังจากสั่งของแล้ว 3 วันนะคะ {นัดรับของ700บาท}
- พิมพ์ตามจำนวนเล่มค่ะ
ตอนพิเศษในเล่ม
- กาจพล x ชินโด จำนวน 3 ตอน (หลงรัก,หลงละเมอ,หลงใจ)
- เสาร์ X ตัวเล็ก จำนวน 3 ตอน (หมาแมวกัดกัน , หมาน้อยต้องเชื่อฟัง,หมาแมวรักกันได้)
- พี่ใหญ่Xปังปัง จำนวน 3 ตอน (ผอมไปนะ , เสือร้ายหึง,ลูกของเสือใหญ่และหมูแดง)
ของแถม
- ที่คั่นหนังสือลายจิบิ 2 อัน (พี่ใหญ่และปังปัง)
- สมุดโน้ตขนาด A8 น่ารักใสใส เย็บปกสันเอง
- ห่อปกใส
ขั้นตอนการสั่ง อินบ๊อกส์เข้ามาที่เพจเฟชบุ๊ก “ห้องเก็บนิยาย Pa_Pa”
- บอกชื่อ –นามสกุล
- เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
- จำนวนกี่ชุด (ชุดหนึ่งมี 2 เล่ม)
- รับของเองหรือไปรษณีย์
- ที่อยู่หรือพิกัดที่จะให้ไปส่ง
ลักษณะการจัดส่ง
- จัดส่งไปรษณีย์ฟรี รวมไปในราคาหนังสือแล้ว
- ใส่กล่องห่อกันกระแทกอย่างดี
- รับนัดของเอง พิกัดโดยรอบ 5 ที่นี้เท่านั้นนะคะแต่ต้องนัดวันที่ตรงกันเท่านั้นน้า
ฟิวเจอร์พาร์ครังสิต
ตลาด 200 ปี ปทุมธานี
ตลาดรังสิต
BTS จตุจัก
อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
บัญชีธนาคาร
- ธนาคารกรุงไทย 467-0-57920-7 // ปาริชาต วัชนศรี // สาขาฟิวเจอร์พาร์ครังสิต
- ธนาคารกสิกร 475-2-44005-8 // สุรชาติ วัชนศรี // สาขาฟิวเจอร์พาร์ครังสิต (ของพี่ชาย)
- ธนาคารไทยพาณิชย์ 406-483877-4 // สุรชาติ วัชนศรี//สาขามหาวิทยาลัยรามคำแหง(หัวหมาก) (ของพี่ชาย)
ระยะเวลาในการเปิดพรีออเดอร์
- 13 กรกฎาคา 2559 – 13 สิงหาคม 2559 ปิดยอดโอนวันที่ 15 สิงหาคม 2559
- กำหนดการเข้าโรงพิมพ์ จะเข้าให้เร็วที่สุด คาดว่าจะเป็นวันที่ 16 สิงหาคม 2559 และจะแจ้งกำหนดการรับหนังสืออีกรอบนะคะ เพราะจำนวนพิมพ์ไม่ชัดเจนจึงต้องรอดูทางโรงพิมพ์คำนวณวันก่อนเนอะ
ติดต่อสอบถามได้ที่
- อินบ๊อกส์เพจ “ห้องเก็บนิยายPa_Pa”
- ไลน์ไอดี dai 2833
- เบอร์โทร 085-143-8574
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะฮะ
สนุกมากเลย พี่เสื้อร้าย ทั้งดุ ทั้งขึ้แกล้ง
แต่ก็รักๆน้องหมูแดง คิคิ
o13
-
:katai2-1: :กอด1: :pig4:
-
น่ารักมากครับ
-
(http://www.mx7.com/i/e4c/tGPySg.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zeb36rhldNqPFsCM)
:katai5:
สปอยตอนพิเศษท้ายเล่มสั้นๆฉบับอ่อยให้ซื้อ #NotFatอ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้ ตอนพิเศษมีทั้งหมด คู่ละ 3 ตอน คู่ละ 60 หน้า รวม 180 หน้า ในราคาเพียง
750!!!! นัดรับ700!!!! (ทำไมมันถูกอย่างงี้!)
#กาจพลXชินโด เมื่อตัวร้ายคิดจะจีบตัวแสบอย่างหนูชินเจ้าหนูจอมอึดสู้คน แต่จะเป็นไปได้เหรอในเมื่อต่างคนก็ต่างรู้จิตใจของอีกฝ่ายว่าไม่ธรรมดา ความทิฐิที่มีมากบวกกับความต้องการแค่อยากได้ จะทำให้รักกันได้อย่างไร ? แล้วใครล่ะ จะเป็นฝ่ายที่เข้าใจได้ก่อนกัน ?
- พิเศษที่ 1 หลงละเมอ
- พิเศษที่ 2 หลงใจ
- พิเศษที่ 3 หลงรัก
#เสาร์Xตัวเล็ก 5 ปีผ่านมาหลังเรียนจบ ชีวิตวัยทำงานและประสบการณ์ที่มากขึ้นทำให้ หมาและแมวปรับตัวจนก่อเกิดเป็นความเข้าใจและดำรงอยู่ด้วยความเชื่อใจ แต่ความเชื่อใจที่ว่าจะแข็งแรงเป็นกำแพงได้ตลอดไปอย่างงั้นเหรอ ?
- พิเศษที่ 1 ความเชื่อของหมาและแมว
- พิเศษที่ 2 พิษรักแรงแมว
- พิเศษที่ 3 กำแพงที่ข้ามผ่าน
#พี่ใหญ่Xขนมปัง เมื่อผ่านพ้นวัยเรียนชีวิตวัยทำงานจึงเริ่มต้นขึ้นบททดสอบครั้งใหญ่จึงเริ่มต้นขึ้นด้วยเวลาที่น้อยลงภาระต้องเพิ่มขึ้น ความรักที่ตลบอบอวนอย่างแน่นแฟ้นจะสามารถประคับประคองสองหัวใจให้ฝ่าฟันและจับมือกันก้าวผ่านไปได้หรือไม่ ?
- พิเศษที่ 1 พู่กัน
- พิเศษที่ 2 เมื่อเสือร้ายเลี้ยงลูก
- พิเศษที่ 3 ครอบครัว
อย่าลืมนะคะ สิ้นสุดพรีออเดอร์ถึงวันที่ 13 สิงหาคม 2559 ตัดยอดวันที่ 15 สิงหาคม 2559 #แอบบอกปาปาน้ำตาซึมตลอดอินกว่าเขียนตอนปกติอีกล้องห้ายยยยยยยยยยยยยย #ถึงจะไม่ใช่งานแรร์แต่เต็มใจทำให้จริงๆ
ฝากด้วยนะคะ รักชอบปาปากรุณาบอกข่าวนี้ต่อไปเรื่อยๆ ว่ายังมีนิยายลูกหมูน่ารักอยู่ตรงนี้ จุ๊บๆ #พลาดรอบนี้รออีกทีสิ้นปีนานน๊าาาาาาา #รีปริ้นท์จะมีคนซื้อรึเปล่า5555555
==================================
ดูรายละเอียดและสั่งจองได้ที่
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
คิดถึงนะคะ ฝากติดตามผลงานเรื่องอื่นของปาปาด้วยนะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแยกของคู่อลันและน้องปาล์มนะคะ
Mask Boyฝรั่งจ๋ากับลิงน้อยข้างบ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54436.0)
:o8:
-
(http://www.mx7.com/i/1af/SDIQQr.jpg) (http://www.mx7.com/view2/zi93obDVTlcPgTrS)
เลื่อนเวลาการพรีออเดอร์ได้ถึงวันที่ 15 อย่าลืมเข้ามาจองกันนะคะ
ติดต่อสอบถาม จองหนังสือพร้อมรายละเอียดได้ที่เพจคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/YaoiStoryPaPa/)
:bye2:
-
จองแล้วโอนแล้วจ้า :กอด1:
-
น่ารัก :z1:
-
ฟินมากเรื่องนี้ พี่ใหญ่โคตรดีเลย แต่เราว่าหุ่นอย่างปังไม่น่าจะเรียกว่าอ้วนนะแค่อวบ ๆ เท่านั้น
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คนแบบพี่ใหญ่นี่ถือเปนแรร์ไอเทมของโลกใบนี้จริงๆอะ
คนอะไรจะดีงามรักจริงมั่นคงขนาดนี้
ปังปังน่าอิจฉามากกกกกกก
ถึงจะโหด เผด็จการ ขี้บังคับ ขี้แกล้ง ปากไวไปหน่อย
แต่ข้อเสียทั้งหมดชดเชยได้ด้วยการที่รักเรามากๆแค่คนเดียว
และการที่ทำทุกๆอย่างเพื่อคนที่รัก เป็นใครๆก้ยอมมค่าา
หมูปังก้น่ารักก เอาจริงๆก้ไม่ถือว่าอ้วนมากนะปังอะ
ผชอ้วนนี่คิดภาพว่าต้องหนักแบบ100กว่าโล
แต่อาจจะเพราะน้องไม่สูงเลยดูตัน5555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8:
-
:L2: :L1: :mew1: o13
-
ปังปังน่ารักไปอี๊กกก...
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: สนุกมากมาย
-
:hao5:s :katai2-1: ดีๆๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ :L1: o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ.. ก็ยังปริ่มเหมือนเดิม น้องปังคนน่ารัก :mew1:
-
:-[
-
น้องปัง น่ารักจังครับ
-
นี่ก้อลุ้นให้ปังลดความอ้วนตลอดเรื่องเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ
-
:pig4: