หัวข้อ: ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก {• หาคู่•พิเศษ2+เปิดพรี} P.38 4/08/60

[Zurruz]

ดันนนนน

[YADA]

ตื่นเต้นๆ แล้วคนที่มหาวิทยาลัยจะว่าไงละอย่างนี้

อานโน่

[addictuknow]

รอออออออ รอฉันรอเธออยู่

[่jum]

ปูเสื่อรออยู่นะจ๊ะ

[nicedog]

• •* หาคู่*• •วันที่11



เหตุการณ์ที่ฝูงไดโนเสาร์หลุดเข้ามาในมหาวิทยาลัยกลายเป็นข่าวดังจนไม่มีใครที่ไม่รู้ สาเหตุที่ฝูงไดโนเสาร์หลุดนั้นเป็นเพราะการขนย้ายเกิดผิดพลาด...จะเรียกว่าผิดพลาดก็ไม่ทั้งหมด หนึ่งในสาเหตุของความผิดพลาดคือความประมาทของมนุษย์ที่ไม่ยอมวางระบบป้องกันให้รองรับฝูงมาพูซอรัสที่มีพละกำลังมากกว่าสายพันธุ์อื่นให้ดี

เรื่องในครั้งนี้มีหน่วยปฏิบัติการพิเศษออกรับหน้าในตอนที่พวกนักข่าวมาถึงทำให้ไดโนเสาร์กลายพันธุ์อย่างผมสามารถพาเชสวิ่งกลับห้องไปได้ความลับเลยยังไม่แตก นักศึกษาที่อยู่ภายในหอประชุมกลางต่างก็หนีไปอยู่ด้านหลังไม่มีใครกล้าเข้ามาดูการต่อสู้เลยไม่ถูกจับได้หรือถ่ายวิดีโออย่างที่คิดไว้

คืนนั้นผมถูกเชสบอกรออยู่ที่ห้องนิ่งๆก่อนที่อีกฝ่ายจะออกไปอีกรอบ ตอนแรกผมก็บอกจะไปด้วยแต่พอถูกสายตาคมๆนั่นจ้องมาผมก็ได้แต่กลับไปนั่นสงบเสงี่ยมอยู่บนเตียงตามเดิม

เชสที่ออกไปกลับมาในเวลาไม่นานพร้อมกับอุปกรณ์ปฐมพยาบาลต่างๆ...บาดแผลที่ผมได้รับถูกเชสทำความสะอาดและทายาให้ ความจริงก็อยากจะบอกว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้เพราะไดโน้สาร์กลายพันธุ์อย่างพวกเราสามารถฟื้นฟูร่างกายได้เร็วกว่ามนุษย์หลายเท่า

แต่การถูกเชสทำแผลให้แบบนี้ก็รู้สึกดีเลยขอปิดเงียบไปดีกว่า

ถึงทุกอย่างจะกลับมาสู่สถานการณ์ปกติในไม่ช้าแต่เจ้าของห้องพ่วงด้วยตำแหน่งอัจฉริยะของมหาวิทยาลัยกลาเช่ เฟวรีเย่เพื่อนคนพิเศษของผมนั้นดูจะไม่ปกติตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น

อย่างหนังสือที่เขาชอบอ่านปกติจะเกี่ยวกับสายบริหารไม่ก็มีพวกชีวะหรือพวกไดโนเสาร์บ้างสลับกันไปในแต่ละวันโดยไม่ซ้ำ...แต่ช่วงนี้หนังสือที่เชสอ่านมักเป็นหนังสือเกี่ยวกับการต่อสู้ การใช้อาวุธ หลักการคิดวิเคราะห์หรือพวกลักษณะนิสัยของไดโนเสาร์

“เชส...นายคิดจะทำอะไรรึเปล่า?”ผมพลิกตัวไปถามในขณะที่ในมือถือดินสออยู่ ช่วงนี้เป็นช่วงของไฟนอลหรือที่เหล่านักศึกษาเรียกว่าสอบปลายภาค...กลางภาคที่ว่ายากยังไม่เท่าปลายภาคที่ทั้งยากและเครียดกว่าหลายเท่า

ทั้งหมดอาจเกิดกับคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเรา...ถ้าตั้งใจเรียนในห้องต่อให้ไม่อ่านก็สามารถทำได้อย่างไม่อยากเย็นอะไร คะแนนสอบของทุกคณะจะถูกคำนวณในทุกๆการสอบจริงเช่นเดียวกับกลางภาคที่ผ่านไป...และจะประกาศผู้ที่ทำคะแนนสอบได้สูงสุดของแต่ละคณะรวมทั้งมีรางวัลเล็กๆนอยๆคือให้ยืมหนังสือได้โดยไม่กำหนดวันคืนเพียงแค่ต้องคืนก่อนจบการศึกษาเท่านั้นเอง

จากลำดับคะแนนสอบกลางภาคที่ได้อันดับเหมือนกันทำให้พวกเราได้รับสิทธิ์นั้นด้วยกันทั้งคู่เพราะแบบนั้นทั้งห้องเลยเต็มไปด้วยหนังสือที่มีเนื้อหาแตกต่างกันวางอยู่เต็มห้อง

“เชส”ผมเรียกอีกครั้งเพราะอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะตอบสนองเลย

“ไม่มีอะไร...อ่านหนังสือของนายไปเถอะ”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาโดยที่ไม่ละสายตาออกจากหนังสือเกี่ยวกับการวิเคราะห์พฤติกรรมสัตว์ตรงหน้า

“โกหกชัดๆ”ผมพึมพำแต่ก็ไม่คิดจะถามอะไรต่อ

ถึงเราจะเปิดใจให้กันมากขึ้นแต่ไม่ใช่ว่าจะบอกทุกเรื่องได้ผมเข้าใจในข้อนี้ดี

“...นี่อานโน่”

“หื้ม?”

“ทำไมนายถึงปฏิเสธพี่บราวล่ะ?””

“นายรู้ได้ยังไง?”คำถามของเชสทำให้ผมลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังคนข้างกายด้วยความสงสัย

เรื่องนี้ไม่น่าจะมีใครรู้นอกจากคนที่เกี่ยวข้องนี่นา...ถ้าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็แปลว่าพี่บราวเป็นคนบอกด้วยตัวเองแน่

“เจ้าตัวบอกมา”นั่นป่ะไร...ว่าแล้วไม่มีผิด

“ถ้ารู้ขนาดนั้นพี่เขาก็น่าจะบอกแล้วนี่”

“ไม่ได้บอก”

“ทำไมถึงอยากรู้ล่ะ?”ผมถามต่ออีก

“...คนที่เฟอร์เฟ็กขนาดนั้นนายยังไม่ยอมรับแล้วนายยอมรับอะไรในตัวคนอ่อนแออย่างฉันงั้นเหรอ?”อีกฝ่ายเงียบไปก่อนจะถามกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่จ้องมานั้นแสดงความอยากรู้ออกมาอย่างชัดเจนและดวงตานั่นมันแฝงไปด้วยความเศร้าด้วย

“นายไม่ได้อ่อนแอเชส”ผมแก้คำที่คนด้านข้างพูด

“อ่อนแอสิ...ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำได้แค่วิ่งหนีและมองดูนายเจ็บตัว”

“ยังกังวลเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอเนี่ย”

“ฉันรู้และอยากจะแข็งแกร่งขึ้นไปอีกเพื่อจะได้ไม่ต้องให้นายมาคอยปกป้อง”

“ความแข็งแกร่งมันไม่ได้สร้างได้ภายในวันสองวันหรอกนะเชส”พอเริ่มจะเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายคิดก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“ฉันรู้...ตอนนี้เลยกำลังศึกษาอยู่ไง”

“ศึกษา?...หนังสือที่นายอ่านอยู่ทุกวันเนี่ยนะ?”

“อืม”

“คิก...ฮะฮะฮะ”

“ขำอะไร?”เชสหันมาถามเสียงเข้มพร้อมทั้งวางหนังสือลง

“ฮะฮะ...ก็นายเล่นจริงจังซะขนาดนี้แถมยังอ่านหนังสือ...คิก...”ผมถึงกับใช้มือกุมท้องตัวเองเลยทีเดียว

การที่จะแข็งแกร่งนั้นจริงอยู่ที่ต้องมีความรู้ด้านทฤษฏีบ้าง แต่เชสทำเหมือนว่าถ้าอ่านหนังสือพวกนั้นแล้วจะเก่งขึ้นในทันทีอย่างงั้นแหละ สิ่งสำคัญของความแข็งแกร่งคือกำลังกาย การฝึกฝนและไหวพริบ ทุกอย่างที่ว่าล้วนเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเรียนรู้ได้จากหนังสือ

“ฉันจริงจังมากนะอานโน่”น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงตัวผมให้ขยับเข้าไปใกล้จนตอนนี้ร่างผมนั่งทับอยู่บนตักอีกฝ่ายอย่างเกร็งๆ...ไม่บ่อยนักที่ผมจะถูกดึงตัวลอยแบบนี้

เชสน่ะมีพลังเพียงแต่ดูเหมือนยังไม่เคยฝึกฝน

“...เชส”

“ตอบคำถามฉันหน่อยทำไมถึงปฏิเสธพี่บราว?”ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่จ้องมาราวกับจะดูดกลืนตัวตนของผมทำให้ไม่อาจจะปฏิเสธได้

“...จริงอยู่ที่พี่บราวเขาเก่งไม่ว่าจะเป็นทักษะการวิเคราะห์หรือการใช้อาวุธแต่สิ่งที่สำคัญกว่าทักษะเหล่านั้นคือความเชื่อใจ...ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่ามนุษย์ที่ฉันเจอทำให้ฉันไว้ใจไม่ได้แม้แต่พี่บราวก็เหมือนกัน...พี่เขาไม่ได้เสแสร้งแต่มีความทะเยอทะยานสูงจึงทำให้เขาเลื่อนขั้นอย่างรวดเร็วจนตอนนี้กลายเป็นหัวหน้าไปแล้ว...”

“แล้วไม่ดีเหรอ?”เชสถามต่อโดยที่มือนั่นจับอยู่ที่เอวผมเบาๆ

“ก็ไม่ใช่ไม่ดีแต่ไม่เข้ากับฉันที่ไม่ชอบยึดตามตำแหน่ง...ฉันชอบที่จะทำในสิ่งที่อยากทำไม่ได้ต้องการที่จะเลื่อนขั้นขึ้นไปหรอก ความรู้สึกที่มีต่อพี่บราวคือเข้ากันไม่ได้”ผมตอบออกไปตามตรง

“แต่ดูเหมือนพี่เขาจะ...ชอบนาย”ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเชสดูเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนแถมยังขมวดคิ้วอีกด้วย

“ชอบ?...พี่เขาก็บอกแบบนี้มาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว”

“ห๊ะ?...แล้วนายล่ะ?”

“ฉันทำไม?”ผมถามกลับ

“...ไม่ได้ชอบพี่บราวใช่ไหม?”คิ้วที่ขมวดแน่นกลับยิ่งแน่นขึ้นเมื่อรอฟังคำตอบ

“อืม...ไม่ได้ชอบ”

“...”คิ้วที่ขมวดแน่นค่อยๆคลายตัวอย่างช้าๆ

“ถ้าจะชอบ...ฉันชอบเชสมากกว่าเยอะ”ผมบอกพร้อมกับยกมือขึ้นโอบคออีกฝ่ายแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้คนที่นั่งแข็งตรงหน้ามากขึ้น

“...อานโน่”

“ชอบทั้งดวงตาสีน้ำเงินคู่สวย...ชอบทั้งน้ำเสียงที่อบอุ่น...และชอบทั้งกลิ่นของนายด้วย”ผมบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ทุกอย่างที่เป็นเชสผมชอบหมด

“...รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมาน่ะ?”ดวงตาสีน้ำเงินคู่สวยทอประกายขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่างก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ

“รู้สิ...ชอบเชสไง”

“หึ...ฉันก็เหมือนกัน”

“อะไรเหมือน?”ผมเอ่ยถามทั้งที่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าอะไร

“ชอบอานโน่ไง”

“แฮะๆ...เขินนะเนี่ย”ผมรีบซุกตัวลงที่ไหล่ของเชสทันทีขืนสู้หน้าคงหาคำอธิบายใบหน้าที่แดงก่ำแบบนี้ไม่ได้แน่

ความรู้สึกที่เรียกว่าชอบเป็นพื้นฐานของความรู้สึกที่ลึกซึ้งหลายๆอย่าง...

อยากรู้จังว่ามันจะพัฒนาเป็นความรู้สึกแบบไหน

แต่ตอนนี้เชสเหมือนเป็นครอบครัวของผม

“พวกนายนี่ชอบการคลอเคลียเหรอ?”เสียงทุ้มถามพร้อมยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีเงินแซมน้ำเงินยาวของผมอย่างเบามือ

“พวกเรา?”

“อืม...ก็เห็นอย่างโยดารี่ก็เข้าไปคลอเคลียนายแถมนายยังคลอเคลียตอบอีก”คำขยายความทำให้ผมร้องอ๋อในใจเบาๆ

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก...พวกเราจะคลอเคลียเฉพาะคนที่ไว้ใจเท่านั้นเหมือนแสดงความห่วงใยน่ะ”

“อ้อ...งั้นก็ทำกับฉันได้ใช่ไหม?”เชสกระซิบถามอีกครั้ง

“...ก็ได้แล้ว?”

“ทำหน่อยสิ”คำขอนั่นทำให้ผมที่กอดคออีกฝ่ายอยู่ละมือออกพร้อมกับกระโดดลงไปนั่งปลายเตียงอย่างรวดเร็ว

“ทำเองไป๊!!”ผมตะโกนใส่เสียงดัง...การคลอเคลียไม่ใช่ว่าบอกแล้วก็จะทำได้มันเป็นการแสดงออกของร่างกายที่ไม่ต้องผ่านกระบวนการสมอง...พูดง่ายๆก็ไม่ต้องคิดว่าจะทำยังไงร่างกายมันจะไปเอง

แล้วมาบอกให้ทำมันคงจะได้หรอก!

“ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ?”

“ไม่ต้องมาทำหน้าไม่เข้าใจเลยนะ!”ผมตะโกนใส่อีกรอบ

“ทีโยดารี่ยังทำได้แล้วทำไมกับฉันทำไม่ได้ล่ะ?”

“มันไม่เหมือนกันนี่”

“ยังไง?”

“ก็ตอนที่ทำกับโยดารี่มันเป็นการตอบสนองอย่างไม่รู้ตัวถูกทำมาก็ทำตอบแต่ถ้าอยู่ๆให้ทำมันก็...”

“งั้นถ้าฉันเริ่มก่อนนายก็จะทำตามใช่ไหม?”อีกฝ่ายว่าด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“ห๊ะ?...ไม่ใช่...ฉันหมายถึง...เฮ้ย!...”ยังพูดไม่ทันจบผมก็ถูกเชสดึงให้ล้มลงกลางเตียงก่อนที่อีกฝ่ายจะขึ้นคร่อมแล้วก้มมองมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนุก

“...อานโน่”เสียงทุ้มที่เรียกทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้น...

ดวงตาสีน้ำเงินที่ทอประกายทำให้ใบหน้าผมร้อน...

กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้...

และสัมผัสของปลายจมูกที่ก้มลงมาคลอเคลียที่ต้นคอยิ่งทำให้ผมขาดสติ...ร่างกายมันขยับไปคลอเคลียตอบสนองในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ ทั้งที่รู้ตัวแต่ไม่อาจขัดขืนร่างกายได้

“...เชส...พอ...”ผมเอ่ยบอกเสียงสั่นแล้วพยายามหันหน้าหนีแต่กกลับกายเป็นการเปิดช่องให้คนด้านบนใช้ปลายจมูกสัมผัสตามลำคอมากกว่าเดิม

“นายมันน่ารัก”เสียงทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะกดสัมผัสลงที่เรือนผมสีเงินแล้วผละออกมาจ้องตากันเหมือนเดิม

ผมในตอนนี้อยากจะยกมือปิดหน้าตัวเองไม่ให้ใครเห็นจริงๆ ทำไมถึงรู้สึกกับเชสได้มากขนาดนี้กันนะ

“...เลิกพูดได้แล้ว”ขืนมากกว่านี้คงได้มีคนเป็นลมแน่

“หึ...ก็ได้”พูดจบเชสก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือตามเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นท่าทางแบบนั้นทำให้ผมกำมือแน่นพร้อมกับคว้าหมอนข้างกายปาใส่คนหน้านิ่งเต็มแรง

เล่นให้เขินคนเดียวแบบนี้มันขี้โกงนี้

คราวหน้าผมจะทำให้เขาเขินบ้างคอยดูละกัน



(มีต่อค่ะ)

[nicedog]

(ต่อค่ะ)



จากวันนั้นก็ผ่านไปจนถึงวันสอบวันสุดท้ายก่อนปิดเทมอผมก็ยังไม่ได้ทำให้เชสเขินอย่างที่ตั้งใจไว้สักทีแค่คิดว่าจะทำมันก็รู้สึกเขินขึ้นมาดื้อๆเลยเลื่อนวันออกไปเรื่อยๆจนถึงวันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียน

จะว่าไปหลังจากนี้จะมีวันหยุดให้พักราวสองอาทิตย์นี่นะ...

“เชสวันหยุดนี่จะอยู่ห้องเหรอ?”ผมหันไปถามคนข้างกายพร้อมขยับหัวจากที่นอนหมอนไปนอนตักของเจ้าของห้องอย่างเนียนๆ

“...ต้องกลับบ้าน”น้ำเสียงที่ดูผิดแปลกเมื่อพูดถึงบ้านนั้นทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่าเชสไม่อยากจะกลับไปแต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเลยทำให้ต้องกลับอย่างปฏิเสธไม่ได้

“ไม่เป็นไรแน่นะ”

“อะไร?...ฉันจะเป็นอะไรได้ล่ะ?”เชสก้มหน้าลงมาถามก่อนจะคลี่ยิ้มส่งมาให้ รอยยิ้มเศร้าๆนั่นผมไม่อยากเห็นมันสักนิด

“ไม่อยากยิ้มก็หยุดเถอะ...นายก็รู้ว่าโกหกฉันไม่ได้”

“...หึ...นั่นสิ”

“ถ้านายไม่อยู่ห้องก็ดีแล้วเพราะฉันเองก็ไม่อยู่เหมือนกัน”บรรยากาศที่เริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆเปลี่ยนไปเมื่อผมเริ่มเปลี่ยนเรื่องคุย

“จะไปไหน?”คิ้วสีน้ำตาลขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยิน

“นั่นสิ...ไปไหนดีนะ...”บอกง่ายๆก็ไม่สนุกน่ะสิ

“อานโน่”

“ไม่บอก”

“อยากโดนรึไง?”เชสถามเสียงเข้ม

“อะไร?...โดนอะ...เฮ้ย...ไม่เอาแบบนี้”ผมถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อตักที่หนุนอยู่หายไปอย่างฉับพลันทำให้หัวผมตกลงบนเตียงแถมพอจะขยับเข้าไปนอนใหม่อีกฝ่ายก็ขยับหนีตลอด

“เชส!”เลิกแกล้งกันสักที

“อยากนอนก็บอกมา”

“นี่มันโกงกันไปหน่อยมั้ง”

“โกงตรงไหน?...ขาก็ขาฉัน”

“ถึงจะของนายแต่ฉันจองแล้ว”ผมพูดพร้อมกับกระโดดเข้าไปกอดเอวนั่นไว้แน่นจนเชสไม่สามารถขยับตัวหนีได้อีก

“ปล่อยเลยอานโน่...จองตอนไหนกัน?”เจ้าของเสียงทุ้มยังพยายามขยับขาหนีแต่เพราะโดนกอดไว้แน่นเลยทำได้แค่ใช้มือดันหัวผมออกไป

“จองตั้งแต่วันแรกที่สบดวงตาสีน้ำเงินเข้มของนายแล้ว”คำตอบดังขึ้นอย่างไม่ต้องคิด

มือหนาที่ดันหัวอยู่หยุดชะงักทำให้ผมได้โอกาสปัดมือนั่นทิ้งแล้วพลิกตัวนอนตักของเชสอีกครั้งหนึ่ง...ดวงตาสีแดงอ่อนของผมเงยขึ้นไปสบกับดวงตาคู่สวยที่จ้องมองมาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้

“...ใครเป็นคนอนุมัติให้นายจองกัน”ไม่นานริมฝีปากของเชสก็เผยรอยยิ้มขึ้นพร้อมกับแววตาที่ทอประกายอ่อนโยนอย่างชัดเจนจนผมต้องหันหน้าหนี

ถ้ามองมากกว่านี้หน้าต้องกลายเป็นสีแดงแน่

“งั้นก็รีบอนุมัติสิ”ผมบ่นอุบอิบแค่นอนตักถึงขนาดต้องขอก่อนเลยงั้นเหรอ?

เหอะ...คนขี้หวงเอ้ย!

“อนุมัติก็ได้แต่ต้องบอกก่อนว่าจะไปอยู่ไหน?”

“สุดท้ายก็วกเข้าเรื่องนี้จนได้นะ”

“หึ...ว่าไงล่ะ?”คิ้วเข้มด้านบนยกขึ้นข้างหนึ่งราวกับจะบอกว่าผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะตกลง

น่าโมโหชะมัด

“ไปหาพี่บราวมั้ง!”ผมโกหกออกไปโดยที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเชสก็ต้องจับได้แน่

ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่รู้ว่าคำไหนที่เป็นคำโกหก

แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่กับครั้งนี้เพราะดวงตาสีน้ำเงินนั่นหรี่ลงอย่างน่ากลัวคิ้วสีน้ำตาลก็ขมวดเข้าหากันแน่น...ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วตามไปด้วย

“จะไปหาทำไม?”

“...เชส...นายโมโหอะไรน่ะ?”ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหันไปถามอีกฝ่ายตรงๆ

“ไม่ได้โมโห”

“งั้นก็โกรธ”

“ไม่ได้โกรธ”

“โกหก”ผมสวนกลับอย่างรวดเร็ว

“...ชิ”เชสสะบัดหน้าหันหนีผมไปอีกฝั่ง

“เชส...”

“ฉันไม่ชอบในนายไปพูดถึงคนอื่น...ไม่ชอบที่นายจะไปหาคนอื่นมันก็แค่นั้น”น้ำเสียงแข็งกร้าวค่อยๆอ่อนลงตามลำดับระหว่างตะโกนออกมาโดยไม่หันหน้ามา

ท่าทางของเชสทำให้คนที่นั่งมองไปถึงกับยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจก่อนจะหุบลงแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วใช้แขนโอบคออีกฝ่ายไว้ไม่ให้หนีไปไหนพร้อมกระซิบสิ่งที่คิดออกไปเบาๆ...

“หวงฉันเหรอ?”

“...”ความเงียบก็เหมือนคำพูดที่ตอบว่าใช่นั่นแหละ

แต่ถึงจะปฏิเสธว่าไม่ผมก็ไม่เชื่อหรอกก็ใบหน้าของเชสแดงซะขนาดนี้นี่นา

“นายก็น่ารักเหมือนกันเชส”

“ว่าใครน่ารักน่ะ?”เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจถามขึ้นก่อนจะหันกลับมาหาอย่างรวดเร็วจนริมฝีปากเราสัมผัสกันเบาๆ

ดวงตาสีสวยสองคู่เบิกกว้างขึ้นอย่างพร้อมเพียงก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายเขยิบถอยหลังออกมาแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นแนบแก้มตัวเองที่เริ่มร้อนขึ้น ทางด้านเจ้าของห้องก็ยังคงนิ่งอยู่แบบนั้นก่อนจะส่งเสียงหึออกมา...

“หึอะไรของนาย?”

“ถือว่าหายกันกับที่บอกว่าฉันน่ารัก”อีกฝ่ายว่า

“หายกันตรงไหนวันก่อนนายยังบอกว่าฉันน่ารักเลย...”

“งั้นก็...”เชสพูดแค่นั้นก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนด้วยตาของเราประสานกันในไม่ช้าริมฝีปากของคนตรงหน้าก็สัมผัสเบาๆที่ปากผมก็จะละออกไปอย่างรวดเร็ว

“...”ผมที่โดนถึงกับนั่งแข็งทื่อทั้งที่มีแรงพอจะปัดป้องแต่กลับทำได้เพียงอยู่นิ่งๆให้ถูกขโมยจูบไปตั้งสองครั้ง

น่าขายหน้าจริงๆ

“แบบนี้ก็ถือว่าหายกันกับที่ฉันบอกนายว่าน่ารักละกัน”

“หายกันบ้าอะไร?!!”ผมตะโกนลั่นก่อนจะคว้าหมอนที่อยู่ไม่ไกลปาใส่เชสอย่างแรง...ทั้งหมอนหนุน หมอนข้างแม้แต่หมอนใบเล็กก็ถูกระดมปาใส่คนตรงหน้าไปไม่ยั้ง

“ฮะฮะฮะ”ไม่ใช่แค่ไม่โกรธแต่เชสยังหัวเราะร่าแล้วปากลับมาทำให้ทั้งห้องเกิดสงคราวหมอนขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

“นายโดนแน่เชส...เอานี่ไป...ท่าไม้ตาย...อานโน่สเปเชียล!!”ผมตะโกนแพร้อมกับกระโดดขึ้นแล้วปาหมอนใบใหญ่ใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างจัง

“หึ...ชื่อท่าพิลึก...เจอนี่...”ไม่ต้องรอให้พูดชื่อท่าเชสก็ปาหมอนกลับโดนท้องผมเต็มๆแต่นั่นก็เหมือนเป็นการส่งอาวุธให้กับศัตรู

“นายพลาดแล้ว...ยอมแพ้ซะเถอะ”พูดจบผมก็คว้างหมอนที่อีกฝ่ายปามากลับไปพร้อมวิ่งเข้าไปกระโดดทับบนตัวของเชสเพื่อปิดฉากการละเล่นที่แสนสนุกนี่สักที

“นายแพ้แล้วเชส”

“หึ...ชัยชนะจากการปาหมอนน่าดีใจเนอะ”

“อยากโดนกินมากใช่ไหมเชส?...นายรู้ไหมว่าพูดอยู่กับมนุษย์ที่สามารถกลายร่างเป็นไดโนเสาร์ได้น่ะ?”ผมว่าพร้อมกับอ้าปากออกเล็กน้อยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมกว่ามนุษย์ปกติ

“รู้สิ...รู้ดีเลยด้วย...”มือที่ยกขึ้นมาสัมผัสใบหน้าผมแล้วลูบอย่างอ่อนโยนทำให้บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง

“เชส...”

“บอกหน่อยสิว่าจะไปหาพี่บราวทำไม?”

“นายไม่รู้เหรอว่าฉันพูดโกหกน่ะ?”ผมถามกลับ

“...”อีกฝ่ายดูอึ้งไปที่ได้ยินความจริง

“เชส...”

“น่าอายชะมัดทั้งที่น่าจะรู้แต่กลับไม่รู้...สงสัยฉันจะหวงนายมากไปหน่อยมั้ง”เชสส่ายหัวไปมาเบาๆ

“ไม่หน่อยแล้วมั้ง”จากที่ดูท่าจะหวงมากด้วย

“โทษที”

“จะขอโทษทำไม?”

“ที่หวงไง...กับคนอื่นไม่เป็นหรอกนะ”

“จะบอกว่ากับฉันคนแรก?”ผมถามย้ำ

“ใช่...นายเป็นคนแรก”

“ฮิ...เชิญหวงได้ตามสบายเลยฉันอนุญาตให้นายหวงแลกกับนอนตักของนายตลอดชีวิต”ข้อเสนอเรียกรอยยิ้มจากเราทั้งคู่ได้

“เอาสิ”

“ฉันจะไปบ้านแม่ที่อยู่แถวถนนฟงแตนน่ะ”ผมตอบความจริงออกไปบ้าง

“บ้านแม่?”

“อืม...แม่บอกตั้งแต่ก่อนมาแล้วว่าถ้ามีเวลาให้ไปอยู่บ้านนั้นหน่อยเห็นว่าไม่ได้กลับมาหลายปีกลัวว่าฝุ่นจะจับจนอยู่ไม่ได้ฉันเลยต้องไปทำความสะอาดให้แต่ไหนๆก็ไปแล้วเลยจะขอค้างสักหน่อย”

“จะค้างกี่วัน?”

“ก็น่าจะค้างจนหมดปิดเทมอแหละ...แล้วนายล่ะจะกลับบ้านกี่วัน?”ผมถามกลับบ้าง

“ไม่ได้อยากกลับสักวัน”น้ำเสียงแข็งๆที่ตอบกลับมาทำให้ผมอยากจะยกมือตบหน้าผากตัวเองแรงๆที่ดันลืมไปว่าเชสไม่ค่อยชอบที่บ้านเท่าไหร่

“...ขอโทษ”

“ไม่เป็นไรหรอก...น่าจะอยู่เต็มที่ก็8-9วันไม่เกินนี้ถ้าเสร็จแล้วก็จะกลับมานอนนี่เลย”

“เอางี้ไหมเชส...ฉันมีข้อเสนอดีๆล่ะ”นึกสักพักก็ได้ความคิดหนึ่งขึ้นมา

“ว่ามา”

“ก็ถ้าเสร็จธุระจากที่บ้านแล้วมาค้างบ้านฉันไหม?”ผมบอกพลางชี้มาที่ตัวเอง

ข้อเสนอนี้ไม่เลวเลยนะไหนๆก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วจะให้อยู่บ้านคนเดียวตลอดสองอาทิตย์ก็คงไม่สนุกเท่าไหร่ถ้าเชสมาอยู่ด้วยคงจะสนุกแน่

“...ขอแม่นายรึยังไง?”

“ไม่ต้องขอหรอกแม่ฉันใจดีอยู่แล้ว”

“แน่ใจนะ...ถูกว่าที่หลังไม่รู้ด้วย”

“ไม่โดนว่าหรอกน่า”

“หึ...รบกวนกวนหน่อยละกัน”รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นทันทีที่เชสตอบตกลง

“ได้เลย...จะมาวันไหนก็โทรมาบอกล่วงหน้าจะได้จัดห้องเตรียมไว้ให้”

“อืม...ขอแผนที่ด้วย”

“ได้ๆเดี๋ยวเขียนให้”ผมพยักหน้าก่อนจะกลิ้งตัวไปบนเตียงจนถึงปลายเตียงแล้วหยิบกระเป๋าเป้ที่มีทั้งอุปกรณ์การเรียนและกระดาษออกมาเขียนแผนที่ให้เชส

การสอบจบลงพร้อมกับเหล่านักศึกษาที่ทยอยกลับบ้านมีส่วนน้อยที่ยังคงอยู่หอ...ผมเองก็เดินไปยังบ้านของแม่ที่อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยอยู่หลายร้อยกิโลเมตร ความจริงความจะนั่งรถไปแต่เพราะอยากซึมซับบรรยากาศภายนอกมหาวิทยาลัยเลยตัดสินใจเดินกลับ

สำหรับมนุษย์คงจะไม่ไหวแต่สำหรับผมนั้นสบายมาก

พูดไว้แบบนั้นก็จริงแต่พอดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าผมก็ต้องตัดสินใจขึ้นรถให้ไปส่งที่บ้านเพราะขืนเดินต่อกว่าจะถึงคงพรุ่งนี้เช้า...จะให้กระโดดไปตามหลังคาบ้านก็คงจะเด่นหรือถ้ากลับร่างไดโนเสาร์ก็คงมีคนโทรเรียกหน่วยปฏิบัติการพิเศษแน่นอน
วิธีที่เร็วที่สุดก็คือนั่งรถนี่แหละ

“เฮ่อ...น่าจะนั่งมาตั้งแต่แรก”อดไม่ได้ที่จะบ่นกับตัวเอง

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถก็มาจอดอยู่เรียบถนนหน้าบ้านของแม่พอดิบพอดี...ตัวบ้านสองชั้นสีน้ำตาลแดงจากการใช้อิฐอย่างดีก่อสร้างทำให้ดูหรูกว่าบ้านหลังอื่นที่อยู่ใกล้เคียงอีกทั้งยังมีบานประตูสีขาวที่ตัดกับสีของตัวบ้านอย่างลงตัว

“สวยจัง”แม้จะมองในความมืดก็ยังรับรู้ได้ว่าบ้านหลังนี้สวยขนาดไหนถึงจะไม่ใหญ่มากก็ตาม เท่าที่ได้ยินมาแม่ก็อยู่คนเดียวในบ้านเกือบจะตลอดอยู่แล้ว ถ้าคิดว่าอยู่คนเดียวบ้านนี้ก็ถือว่าค่อนข้างใหญ่เลยล่ะ

กุญแจบ้านถูกไขก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่ปรากฏในสายตาคือ...

ฝุ่น

ฝุ่น

และฝุ่น!

ทั้งข้าวของเครื่องใช้หรือแม้แต่พื้นบ้านก็ยังคงเต็มไปด้วยฝุ่นเพียงแค่มองก็รู้แล้วว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนใช้งานมานานหลายปี
ผมก้าวเข้าไปด้านในอย่างเชื่องช้าโดยระวังไม่ให้ฝุ่นคลุ้งกระจาย...ห้องแรกที่ต้องทำความสะอาดคือห้องนอนที่อยู่ในชั้นสอง

บ้านสองชั้นมีห้องนอนด้านบนสองห้องโดยมีห้องน้ำอยู่ตรงมุมด้านในคั่นกลางระหว่างสอง ห้องด้านล่างมีห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำและห้องเก็บของเล็กๆอย่างละหนึ่งห้อง

แกร็ก!

ประตูห้องนอนทางด้านซ้ายถูกเปิดออกก่อนจะเปิดไฟที่อยู่ไม่ไกล ห้องขนาดกลางที่เครื่องเรือนถูกคลุมด้วยพลาสติกขนาดใหญ่เกือบทั้งห้องทำให้ผมโล่งใจที่ไม่ต้องมานั่งปัดเตียงที่เต็มไปด้วยฝุ่นมากมาย

ผมเริ่มทำความจากห้องนอนที่คืนนี้ต้องอยู่โดยจัดการเอาพลาสติกที่คลุมอยู่ออกแล้วใช้เครื่องดูดฝุ่นทำความสะอาดตามพื้นห้องพอเสร็จก็ถูบ้านและเช็ดทั้งโต๊ะคอม ชั้นหนังสือและโซฟาตัวยาวเพียงหนึ่งเดียวของห้อง

กว่าจะเสร็จก็ตกดึกไปพอสมควร

“วันนี้พอก่อนละกัน”ผมพึมพำของผมดังขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกลิ่นของแม่และพ่อที่หลงเหลืออยู่ทำให้รู้สึกเหมือนได้อยู่ที่บ้านเลย

ทั้งที่น่าจะหลับฝันดีเพราะมีกลิ่นของคนที่คิดถึงอยู่แต่ผมกลับลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดแล้วพลิกตัวไปมาหลายต่อหลายรอบ ถ้าตอนนี้อยู่กับเชสคงจะถูกบ่นแล้วคว้าตัวเข้าไปกอดแน่นอน

เพียงแค่ชื่อนั้นปรากฏเข้ามาในหัวรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาในทันที

“อยากได้กลิ่นนายจังเชส”พออยู่ห่างกันแบบนี้ทำให้รู้ว่าทุกๆคืนที่หลับได้นั้นเพราะมีกลิ่นของเขาอยู่ข้างๆ

อาจไม่ใช่แค่กลิ่นแต่ทั้งเสียงหรือสัมผัสของเขา...

ทุกอย่างทำให้ผมรู้สึกดี

สรุปแล้วเมื่อคืนผมก็แทบไม่ได้นอน...จะพูดให้ถูกคือนอนไม่หลับเลยจัดการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ตั้งแต่เช้าห้องที่ฝุ่นเยอะมากที่สุดเป็นห้องครัวและห้องรับแขกที่อยู่ด้านล่าง

บางทีก็คิดนะว่าทำไมไม่จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดเดือนละครั้ง?

“เฮ่อ...เหนื่อยมาก”เมื่อเสร็จผมก็ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้หมุนตรงเคาน์เตอร์ในห้องครัวอย่างรวยริน การทำความสะอาดสูบพลังงานไปมากกว่าตอนต่อสู้กับไดโนเสาร์ซะอีก

พูดถึงไดโนเสาร์ก็นึกถึงเชสขึ้นมาอีกจนได้...จากการต่อสู้ครั้งก่อนเชสดูจะจริงจังกับการเป็นคู่หูผมมากขึ้นถึงจะไม่อยากให้เขาได้รับอันตรายแต่จะบอกให้ถอยก็คงไม่ยอม

“งั้นถ้าลองให้ไปปฏิบัติภารกิจง่ายๆล่ะ?”อยู่ๆก็นึกขึ้นมาได้

“ไม่ได้สิ...เชสยังไม่ได้รับการยอมรับให้เป็นคู่หูอย่างเป็นทางการสักหน่อย”ผมพึมพำต่อ

ยิ่งคิดก็ยิ่งงงกับตัวเองปากก็บอกว่าไม่อยากให้เชสเข้ามาเกี่ยวข้องแต่กลับคิดไปถึงการปฏิบัติภารกิจร่วมกันซะแล้ว

...............................................................................................

สวัสดีค่ะ

มาต่อแล้วๆ

ตอนแรกกะจะมาช่วงเย็นแต่นั่งแต่งนิยายจนลืมเวลาเลย

จากที่เห็นคอมเม้นต์มีหลายคนเริ่มไม่ชอบพี่บราว

เห็นว่าแลดูน่าสงสัยบ้าง แลดูไม่ถูกชะตา แลดูไม่รักคู่หูตัวเองบ้าง

ไหนๆก็ไหนๆเลยอยากเปิดโอกาสให้แก้ตัวสักหน่อย

ไรท์ : มีอะไรจะสารภาพไหมคะ?

พี่บราว : เอ่อ...พี่ทำอะไรผิดเหรอครับ?...พึ่งออกมาตอนเดียวทำไมมีคนไม่ชอบหน้าเลยล่ะ? นี่พี่เป็นตัวร้ายเหรอ?

ไรท์ : ให้สารภาพนะคะทำไมถึงเป็นคำถามมาแบบรัวๆแทนล่ะ? เอาเถอะๆ เริ่มจากเรื่องที่คาใจที่สุด...พูดว่าอยากได้อานโน่มาเป็นคู่หูต่อหน้าคู่หูคนปัจจุบันแบบนี้ โยดารี่ดูน่าสงสารออก

พี่บราว : น่าสงสาร? พี่สิน่าสงสาร! ถูกพูดใส่ทุกวันว่าอยากได้คู่หูใหม่ที่เป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้ แถมยังไปถูกเปรียบเทียบกับโชที่คอยดูแลเชสต้าอย่างดีอีก...พี่เองก็ทำเต็มที่แล้วนะทั้งเวลาต่อสู้เองก็สนับสนุนอยู่ไม่ขาด กลับฐานไปยังทำอาหารให้อีก อีกอย่างที่พูดไปก็แค่อยากช่วยกระตุ้นหมอนั่น...อานโน่ถูกใจขนาดนี้แปลว่าไม่ธรรมดา ถ้าได้มาอยู่หน่วยเดียวกันก็ดีคนยิ่งไม่พออยู่ด้วย

ไรท์ : อ่า... งั้นที่คนอ่านรู้สึกไม่ถูกชะตาล่ะ?

พี่บราว : ...เรื่องนี้พี่จะทำอะไรได้ละครับ...พี่ก็อยู่ของพี่เฉยๆคนที่เขียนบทแบบนี้มันคนแต่งนะ

ไรท์ : อ้าว?...ไง๋โยนมา?

พี่บราว : เอาเป็นว่าพี่เป็นคนดีครับ ไม่เข้าไปเป็นมือที่3แน่นอน ไว้ใจได้ครับ

ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ 555

พี่บราวนี่ไม่มีอะไรหรอกค่ะ

สบายใจได้

ตอนนี้พักสบายๆ...เดี๋ยวช่วงหลังจะค่อนข้างบู๊หนักเลยขอให้ทั้งคู่พักสักนิด

อ่านสบายๆ...อ้อ มีหลายคนสงสัยเรื่องทางครอบครัวเชส

อ่า...ยังไม่มีแพลนจะออกมาเร็วๆนี้แต่แน่นอนว่าทางครอบครัวเชสไม่ยอมง่ายๆแน่

คอยให้กำลังใจเชสกันหน่อยนะคะ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจนะคะ

คำแนะนำที่ได้จะนำไปปรุงให้ผลงานดีขึ้นไปเรื่อยๆค่ะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า...

บ๊ายบาย^^

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[เป็ดอนุบาล]

อ่านโน่มาแว้้้้เม้นก่อนแว้ปไปอ่าแปป

[double9JH]

เชสนี่ก็หวงสุดๆ

มีการชวนเข้าบ้านด้วยแน่ะๆ

รอตอนต่อไปค่าาา

[เป็ดอนุบาล]

พี่บราวนี่ แย่งซีนตอนท้านรักนางงงเอานางมาวายนะ

[PiSCis]

 

[kiolkiol]

 

[DarkAki]

เชสสสสสสสสสส ใจเย๊นนนนน 55555

ใจเย็นนะลูกค่อยๆเป็นค่อยๆไป อานโน่ยังเด็กอยู่ ฟฟฟฟ

สู้ๆนะเชส ป้าเป็นกำลังใจให้ เป็นคู่หูกับอานโน่ให้ได้นะ

ป้ารอดูเรากะอานโน่ทำภารกิจคู่กันนะ

หึหึหึหึหึ

บราวออกมาแก้ตัว แค่กๆ แถลงไขอย่างงี้เราก็ดีใจค่ะ

แต่เรายังหมั่นไส้นายอยู่นะ หึหึหึหึ 

บราว นายมาให้เราแกล้งซะดีๆ

[Ella]

อานโน่ เวลาโดนเชสทำให้เขินน่ารักกกกกกกก   

[Ra_rena~*]

 

[zakimi]

บอกเลย พี่บราว เหตุผลที่คนอ่านไม่ชอบขี้หน้า   ก็เพราะพี่บราว ไม่ใช่พระเอกไงล่ะ 5555  รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยแหละ

[neverland]

หยอกกันน่ารักจังง 

[k_keenny]

 

[aiyuki]

เชสน่ารักกกกก

[SarangHAE]

สู้ๆค่ะ

[buathongfin]

เชสขี้อ่อยยยย ลูกคนโตช้ะทางบ้านคงไม่ยอมอยู่แล้ว รอบู๊ 

[ka[ze]na]

รออยู่นะคะ

[takara]

อิอิ น่ารักอะ

[kitty08]

  ย้ายจากอีกเวปมาอ่านที่นี่ 55 ซีรีส์นี้น่ารักมาก ๆ ชอบอ่ะ เชสจริงจังมากเลยอ่ะ สู้ ๆ น่ะ 

[Evergreen]

เชสพยายามเข้านะคะ
จะได้อยู่เป็นคู่กัน 555555

[Takarajung_TK]

เจอฉากคลอเคลียกันไปมา เขินแรง 

[mild-dy]

 

[AllStaRK]

น่ารักสุด ยอมใจเลยยยยย

[beerby-witch]

ขี้อ่อยทั้งคู่ คนอ่นก็เขินไปสิ ฮือออออออ   

[่jum]

ปัญหาใหญ่อยู่ที่ครอบครัวของเชสซินะ 

อ่านแล้วก็อยากอ่านตอนต่อไป เมื่อไหร่จะถึงวันพฤหัสอีกนะ 

[jimmyjimmy]

ขี้หวง กันและกัน มากกกก