เบื่อแซนวิชคนเราแม่งก็แปลกว่ะ
บางทีเกิดเหงาๆขึ้นมา
ก็อยากมีคนมารัก มาอยู่ด้วยหลายๆคน
แต่พอเสือกได้มีโอกาส
อารมณ์ศิลปินเสือกพุ่งพล่านขึ้นมาหน้าด้านๆ
อยากอยู่คนเดียวขึ้นมาซะงั้น
ยอมรับตามตรง
ตั้งแต่ไอ้เหี้ยบิดตายไป
กูรู้สึกเหงายังไงก็ไม่รู้ว่ะ
บอกไม่ถูก
แม้ว่าคนรอบกายจะวุ่นวายแค่ไหน
หมู่หมาจะเห่าหอนแค่ไหน
กูไม่เคยได้รู้สึก
ได้แต่ถวิลหาแต่สิ่งที่แม่งขาดหายไป
แต่ก็ไม่เคยตามเจอ
แม้แต่ความใกล้เคียงก็ไม่เคยมาให้กูได้เสียวซักนิด
ไม่มีได้ลุ้นเลยว่ะ
ก็เหมือนที่กูกะไอ้พี่กานต์ได้เริ่มสืบสานวัฒนธรรมไทย
เอ้ยไม่ใช่ดิ
ต้องสืบสานสัมพันธ์สวาทถึงจะถูก
ซึ่งแต่แรกก็เหมือนกูจะได้ทดแทนสิ่งที่ขาดหายไป
แต่มันก็แค่แว่บเดียวเองว่ะ
ไม่นานก็รู้ว่ามันไม่เหมือนกัน
ไม่ใช่อย่างเดียวกัน
มันทดแทนกันไม่ได้
ก็อย่างที่บอก
อารมณ์ศิลปินของกูก็เกิดอยากอยู่คนเดียว
อยากกลับไปแดกปลาร้าถ้วยเก่าเหมือนเดิมซะงั้น
.
.
ลองหันกลับมามองความรู้สึกเก่าๆ
สังคมเก่าๆ
คนรอบกายเก่าๆ
ความสุขที่ไม่เคยได้หายไป
แค่กูลืมไป
เพียงเพราะถวิลหาสิ่งแปลกๆและความรู้สึกใหม่ๆ
.
.
ความสุขแม่งก็อยู่ข้างๆกายกูนี่เอง
ไม่เคยห่างกูไปไหนยังกะผีชัตเตอร์
หลังจากคืนสวาทสังวาสหฤหรรษ์ได้ผ่านไปได้อย่างฉิวเฉียด
กูก็อยากหนีทุกอย่าง
ไม่อยากคบแม่งแล้วชู้น่ะ
เสียวแป๊บเดียว
แต่ทุกข์นาน
กลับไปใช้ชีวิตเหมือนที่เคยจะดีกว่า
"ไอ้แสบกูรำคาญไอ้เหี้ยควายสองตัวนี่ชิบหาย"
กูบ่น
"จะทำไงได้....เรียนผูกก็เรียนแก้ดิ" ถ้าไอ้แสบพูดจะไม่น่าเอาตีนแหย่ปากเท่าไหร่
แต่นี่เป็นอีดอกหวานพูดนี่ดิ
แม่งน่า....นัก
"ไปเที่ยวไหนกันดีวะ ที่ไม่มีพวกมันอ่ะ" กูเอ่ยปากชวน
อยากไปไหนให้พ้นๆผู้คนจริงๆหว่ะ
เซ็งและรำคาญ
โดยเฉพาะอีพะยูนเผือก
อยากหนีเข้าป่าไปหาไล่ปี้หมีควายเล่นซะดีมั้ง
"ปิดมิดเทอมพอดี ไม่ได้ออกเที่ยวกูได้อกแตกตายแน่" กูบ่นต่อ
"อยากไปไหนล่ะ" ไอ้แสบถาม
"อยากไปที่ๆแม่งลำบากๆ ป่าเขาลำเนาไพร" กูตอบ
"ห้วยขาแข้งเหรอ" อีดอกหวานแทรก
"ไปทำเหี้ยไรห้วยขาแข้งพาแม่มึงไปปล่อยป่าเหรออีดอก"
"หรือว่าสืบ นาคะเสถียรเป็นพ่อมึง" กูล่ะสงสัย
(ไอเก่ง ลามปาม ตบๆ)"ไปภูกระดึงดีป่าววะ ว่าไง ไอ้เหยินไอ้หมัดมึงจะไปกะกูป่าว" กูชวนแกมบังคับ
แต่ละคนแม่งทำหน้าอิดออด
แหม.......
แต่ละคนแม่งห่วงสบายกันทั้งนั้นอ่ะ
"ใครไม่ไปกูเลิกคบ" กูสรุป
แม่งก็ต้องไปทุกคน
เพราะคนดีๆอย่างกู
ใครๆก็อยากคบ
"อีหวานมึงบอกอาโกมึงให้จัดการรถตู้ให้ไว" กูจัดการ
ก็หมายถึงให้แม่งจ่ายตังค์ด้วยนั่นแหละ
"แล้วต้องโทรชวนพี่กานต์ป่ะ" อีดอกหวานทำหน้ายียวนกวนส้นตีนยิ่งนัก
กูหันไปยิ้มหวานใส่มันก่อนที่จะสะบัดข้อมือตบหัวมันเน้นๆ
"ชวนไปลงแขกป้ามึงเหรอ" กูด่า
"ก็จะได้เต็มรถตู้พอดี และก็มีตัวหารเพิ่ม" มันย้อน
ให้รถออกก่อนเหอะอีดอกหวาน
ถึงทางเปลี่ยวๆเมื่อไหร่กูจะลากมึงลงไปกระทืบแล้วปล่อยให้หมาขี้เรื้อนเอาตีนเหยียบหน้ามึง
เดี๋ยวก่อนเหอะ
.
.
.
และแล้วก็เห็นสวรรค์รำไร
เดินทางมาเกือบค่อนคืน
ถึงตีนภูกระดึงก็เช้าตรู่พอดี
.
.
แต่ละคนกระเป๋าคนละสองสามใบ
ถึงจะเยอะแต่มันก็สมควรอยู่นะ
เพราะว่าที่นี่แม่งหนาวได้ใจ
แต่กูเองก็ยังไม่รู้เลยว่ากูเอาอะไรมามั่ง
ไอ้แสบ
สะใภ้ยอดกตัญญูของม่าม๊ากู
จัดเตรียมทุกอย่างให้กูดีเหมือนเดิมไม่เคยได้บกพร่อง
กูจะเสียสันดานก็เพราะมีเมียดีๆแบบนี้นี่แหละ
กำลังงงกับบรรยากาศและไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหนก่อนดี
"เดี๋ยวเรามานะไปเข้าห้องน้ำก่อน" อีดอกหวานรีบร้อนขอตัว
ทำท่ายังกะปวดท้องเหมือนกระเพาะเยี่ยวจะระเบิด
สมน้ำหน้าแม่ง
.
.
.
"พี่ทำไงต่อเนี่ย" กูหันไปถามคนขับรถตู้ หน้ายังกะองคุลีมาร
สัด
ว่างจากขับรถตู้แม่งรับจ้างฆ่าหมูป่าววะ
"ก็ไปจ่ายเงินค่าบัตรแล้วก็จ้างคนหาบของขึ้นไปเหอะน้อง ถือเองไม่ไหวหรอก" พี่แกตอบ
"ไกลป่ะพี่" ไอ้ชิ้นถาม
พี่แกหันมายิ้ม
"นานป่ะพี่กว่าจะถึง" ไอ้เหยินถามซ้ำ
"ขึ้นไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ" พี่แกตอบ
ก็จริงของมันอ่ะนะ
.
.
.
จนพวกกูจัดการจ้างลูกหาบขนของและเตรียมตัวเสร็จ อีดอกหวานก็วิ่งมาด้วยท่าทางสบายใจ
แต่ไม่ใช่เพราะว่ามันได้เยี่ยวถล่มจนส้วมตีนเขาพังหรอกนะ
แต่.......
"อีเหี้ย.....ใครหาชุดให้มึงเนี่ย" กูถามด้วยความตกใจ
"ถึงกะตะลึงเลยดิเก่ง.....สวยใช่ป่ะล่ะ" มันพูดอมยิ้มภูมิใจ
"มึงนี่ดอกทองไม่เลือกสถานที่ แต่งตัวยังกะคนผสมเทียมแรด" กูบ่น
"ทำไมล่ะชุดนี้เหมาะที่สุดแระ แถมหลายพันนะนี่" มันเถียง
พิเคราะห์ดูชุดของมันแล้ว....
รองเท้าบูทหนังหุ้มข้อสีน้ำตาลถุงเท้าสีครีม
กางเกงขาสั้นคล้ายกางเกงลูกเสือแต่....กระเป๋าเต็มไปหมด
เสื้อสีเดียวกับกางเกงเข้าเอวรัดจนนมปลิ้น
หมวกเหมือนผู้ใหญ่บ้านสมัยร.7
แล้วก็กระเป๋าสะพาย
กระติกน้ำ
กล้องถ่ายรูป
"นี่มันภูกระดึงนะอีควาย....ไม่ใช่ซาฟารีเวิลด์" แม่งช่างไม่อายฟ้าดิน
ใครจะเชื่อว่ามันจะกล้าแต่งตัวขนาดนี้
อย่าว่าแต่กูอึ้งเลย
คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
แม่งก็พากันมองแล้วอมยิ้ม...
ด้วยความแปลกของอีกระเทยอ้วน
แล้วมันก็ยิ้มตอบ
ด้วยไมตรีและแววตาสุดแสนจะอ่อนหวาน
ยิ่งกว่านางสาวสยาม
กูคงพูดไรต่อไม่ได้อีกแล้ว.....ได้แต่จ้องมองด้วยความปลง
จนมันหันมาพูดคำๆนึงกับกู
"ครั้งหนึ่งในชีวิตน่ะเก่ง.....จะได้มีรูปสวยๆไปอวดเพื่อนสาว" มันพยายามอธิบาย
"อีตุ๊ดอ้วน" กูกระซิบด่าเบาๆ
"เก่งว่าไรเราอ่ะ" มันขึ้นเสียง
"เสือกเหี้ยไรกะมึงอ่ะ กูจะด่าใครเรื่องของกู" กูแถ....
"เราได้ยินนะว่าเก่งด่าอะไรเราอ่ะ" มันทำเสียงขู่
"มึงได้ยินแล้วจะถามกูหาแม่มึงเหรอ" กูแถต่อ
"เก่งจะด่าอะไรเรา เราไม่เคยว่าแต่อย่าด่าคำนี้ได้มั้ย" มันทำท่าไม่พอใจปานประหนึ่งว่ากูไปขุดกระดูกอากงแม่งขึ้นมาเยี่ยวใส่
(ไอเก่งสันดาน)"เหี้ยไรของมึง" กูพูดด้วยความรำคาญ
"ด่าเราแบบนี้เรียกเราว่าผู้หญิงอ้วน....ผู้หญิงไม่สวยยังจะดีกว่า"....มันเถียงคอเป็นเอ็น
"เรารับไม่ได้ เราไม่ใช่ตุ๊ด เราเป็นผู้หญิงอวบ เป็นสาวประเภท2" มันเถียงแล้วสะบัดตูดหนีทำท่าไม่พอใจ
โถๆๆๆ........อีตุ๊ดควายเผือก
กูให้มึงเป็นสาวประเภท4เลยยังได้
ประเภทนี้.....ประเภทไหน
แบ่งโซนให้มึงไม่ออกเลย
ว่าเป็นกระเทยบ้าหน้าด้าน
หรือว่าเป็นเทยปัญญาอ่อน
แหม.....เรื่องเยอะ
ไร้สาระ
ยังไงมึงก็หนีไม่พ้นหรอก
ตราบใดที่มึงยังมีไข่และใส่ชุดนักเรียนชาย
กูจะเรียกมึงว่า "อีตุ๊ด"
อีกระเทยควาย...
ใครจะทำไมกู
ทีแม่งยังเสือกเรื่องกูกะเมียเลย
นึกแล้วอารมณ์เสียว่ะ..
"ไอ้เหี้ยเหยินมึงจะขนขวดไปหาพ่อมึงเหรอ" กูขึ้นเสียงทันทีที่หันไปเห็นไอ้เหี้ยเหยินกะไอ้ชิ้น
มันเอาขวดแก้วแบบมีฝาปิดมัดเชือกแล้วคล้องคอไว้คนละสองขวด
"เราจะเอาไปจับแมลงหายาก" มันตอบทำหน้าแบบว่า......ไอ้แมลงมึงเสร็จกูแน่...ประมานนั้น
"ส้นตีนเหอะ....ใครเค้าให้จับวะ สัตว์ป่า เดี๋ยวตำรวจจับมึงกูจะปล่อยให้ร้อยเวรแม่งกระซวกตูดมึงทั้งคืน" กูด่ามัน
ก็จริงๆอ่ะเหี้ย....จับได้ที่ไหน
เรียนมาก็ไม่น้อย
แต่เหมือนไม่ได้มีการศึกษามาเลยนะแม่งเนี่ย...
กูล่ะเหนื่อย....รู้งี้มากะไอ้แสบสองคนก็ดีแระ ไม่น่าชวนพวกแม่งมาเล้ย...
.
.
"โห......พี่แบกไหวเหรอ" ไอ้แสบถามลูกหาบที่กำลังเอากระเป๋าของพวกกูผูกเป็นพวงกับไม่ไผ่ท่อนใหญ่
กูกะเอาว่าหนักไม่น้อยกว่าร้อยโลอ่ะ
เค้าไม่ตอบกู
ถามไม่ตอบแบบนี้
ไม่น่าจ่ายเงินค่าแบกให้แม่งเลยว่ะ
เมียกูถามทำไมไม่ตอบวะ
"เฮ้ยพี่....ใส่เยอะๆแบบนี้ถือไม่ไหวของตกลงมาพังล่ะชดใช้ด้วยนะเว้ย" กูพูดด้วยความไม่พอใจ
แม่งก็ยังเงียบ
.
.
สัด
หน้ากรรมกรชัดๆ (ของชอบไอเก่ง)
น่องโป่งยิ่งกว่าน่องเลียงผา
แสดงว่าแม่งแบกมานานหลายปีกูถามยังจะหยิ่ง
"เอามั้ยตังค์อ่ะ" กูถาม
"เอา" มันตอบ
อ่ะแม่งพูดได้นี่หว่า
กูนึกว่ากรมป่าไม้ส่งเสริมคนพิการใบ้แดกมาแบกของให้กู
"เท่าไหร่" กูถามต่อ
"ท้าโหมะ....เจะโร้ยบะ" มันตอบน้ำหมากแดงเต็มปาก
อ่ะ
ไอ้เหี้ย
ให้กูถามอยู่ตั้งนาน
เป็นชาวต่างชาติก็ไม่บอกวะ
ภาษาแบบนี้กูก็พูดได้นะ
อ้ายสะ น่าโซ่ตี โพ่เม่มือเยะกังไต
5555++
ฟังไม่ออกล่ะดิพวกมึง
พวกไม่มีความสามารถพูดได้ไม่กี่ภาษา
กูนี่7ภาษาเป็นอย่างต่ำ
(ยกเว้นภาษาคน...คอมเม้นจากคนโพสต์).
.
.
.
แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้น.......
ไอ้กะเหรี่ยงสองคนก็ยกไม้แบกของขึ้นเสียงไม้ลั่นดังออดแอดๆ
เสียวว่ามันจะหักลงมาชิบหายเลย
กูส่องสายตาขึ้นไปมองเส้นทางที่ต้องฝ่าเดิน...แล้ว........
เหนื่อย
สัดแม่งปีนขึ้นตลอดเส้นทางอ่ะ
มองยอดดอยแทบไม่เห็น
อากาศเย็นๆยามเช้าและกำลังเรี่ยวแรงของหนุ่มๆยังเหลือเฟือ
พวกกูต่างแข่งกันปีนขึ้นไปอย่างสนุกสนาน
แย่งกันนำ
แย่งกันชนะ
อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
ทิ้งห่างลูกหาบไปอย่างไม่เห็นฝุ่น
จนเจอกระท่อมใบไม้อยู่ระหว่างทาง ขายขนม น้ำดื่มและของป่าเล็กน้อยๆ
ร้องเรียกให้พวกกูซื้ออย่างสนุกสนาน
"หนูๆ....เอาน้ำมั้ย ช่วยป้าซื้อหน่อย" เสียงแม่ค้าที่หน้าตาเหมือนกะเหรี่ยงร้องเรียก
กูก็ยังยืนเฉย
ไม่รู้จะซื้อคนไหนดีแม่งเยอะ
เกิดกูซื้อร้านนี้แล้วอีแม่ค้าร้านข้างๆแม่งขว้างรองเท้าแตะใส่กูจะทำไง
การแข่งขันทางการค้าของแม่ค้าพวกนี้สูงมาก
"หนุ่มรูปหล่อดื่มน้ำเย็นๆก่อนสิจ๊ะ" เสียงชะนีสาวร้องเรียกกูกลางป่า
ไม่รู้กลใดเร่งให้กูเกิดอาการ "แอ๊บชายแท้" รี่เข้าไปซื้อน้ำแดกอย่างไม่ต้องสงสัย
ถามว่ามันสวยมั้ย
สวยนะ
แต่ก็ไม่น่าร่วมเพศ
เท่าไอ้แสบเมียกูหรอก
อย่างน้อยเมียกูก็ตูดแน่นกว่า
และที่สำคัญเมียกูไม่มีมดลูก
ไม่มีน้ำคาวปลาหรือประจำเดือน
ประหยัดค่าผ้าอนามัยไปได้เดือนละหลายร้อยบาท
แต่ไอ้แสบแม่งไม่รู้หรอก
"ทำไรอ่ะ" มันถามกูเสียงห้วนๆ
เหมือนจะหึง
จะหึงทำไมเนี่ย
ทีกะผู้ชายเสือกไม่หึง
มาหึงอิชะนีป่าพวกนี้ทำไม
หรือมันรู้ว่ากูชอบลองของแปลกวะ
อิอิ
โถ่.........เมียจ๋า
ช่างไม่รู้ใจผัวเลยซักนิด
ต่อให้อิชะนีพวกนี้นอนแก้ผ้าอ้าขา
เอานิ้วแหวกแคมแหวกกลีบรอให้สามีไปเสย
ยังไม่ทำให้ฮะมอยพี่กระดิกซักนิดเลยที่รัก
มีแต่เนินตูดน้องแสบคนเดียวนี่แหละ..
แค่คิดกางเกงในก็คับซะละ
อิอิ
"แสบไปเถอะ....อย่าไปสนใจเลย คนไม่มีรสนิยม" อีดอกหวานดึงแขนไอ้แสบเดินขึ้นเขานำหน้าไป
ดูถูกกูซะงั้น
กูไม่ได้รสนิยมต่ำ
กูมนุษยสัมพันธ์ดี...ก็แค่นั้น
กูละเกลียดอีนี่จิงๆ...อีร่างหมู----ปากหมา
กูวิ่งตามไป
อยากง้อ...
แต่ไม่ดีกว่าว่ะ
เสียเชิงกูหมด
.
.
.
แล้วจู่ๆพวกมันก็พากันหยุด
"หยุดกันทำไมวะ" กูถาม
"เหนื่อยอ่ะเก่ง" ไอ้เหยินตอบ
ส่วนอีหวาน
นั่งพิงก้อนหินหายใจแรงจนนมกระเพื่อม
"เก่งถ่ายรูปให้หน่อยสิ" ไอ้ถึกส่งกล้องให้กู
"ทำไมต้องเป็นกูวะ" ........เออ สงสัยมั้ย ทำไมต้องเป็นกู
แล้วแม่งก็บิดท่าให้กูถ่ายจนหนำใจ...
แล้วออกเดินต่อ
พักนึงก็เจอกลุ่มร้านค้าอีกแล้ว
แหกปากโหยหวนชวนให้ซื้อของเหมือนเช่นเคย
แล้วกูก็ต้องซื้อน้ำแดกด้วยความกระหาย
"เท่าไหร่ป้า" กูถาม
"สามสิบบาทจ้ะลูก" ป้าแกตอบ.....เรียกกูลูกทำไมกูไม่ใช่ลูกมึงซะหน่อย
"โห...ไรอ่ะป้า ข้างล่างสิบบาทก็ว่าแพงละนะ นี่ล่อ30เลยนี่นะ" กูอึ้ง
เหี้ยไรวะ
ยิ่งสูงงยิ่งแพงขึ้นเรื่อยๆอ่ะ
"ป้าจ๋าเอาน้ำเย็นๆขวดนึง" เสียงอีหวานสาระแนมาซื้อน้ำร้านเดียวกะกู
สัดมีตั้งเยอะตั้งแยะมาซื้อร้านเดียวกะกูทำไมวะ
"มึงจะซื้อทำไมอีหวาน กูเห็นมึงสะพายกระติกน้ำมาไม่ใช่เหรอ" กูถามด้วยความสงสัย
"อุ๊ย...หายไปไหนไม่รู้" มันทำท่าตกใจ
"เก่งอย่าไปเชื่อหวาน เราเห็นหวานเอาทิ้งไว้ที่ก้อนหิน" ไอ้เหยินฟ้อง
แต่กูก็สงสัยอยู่ดีว่ามันจะทิ้งทำไม
รึว่าแม่งฉลาดเกินคนทิ้งของเรื่อยๆตามทางแบบว่ากลัวกลับลงเขาไม่ถูก
"มึงทิ้งทำไมวะ" กูถาม....จะเอาคำตอบให้ได้
"คือ........ คือ.......... มันหนักอ่ะเราแบกไม่ไหว" มึงดูมันตอบ
กระติกน้ำใบเดียวเนี่ย
แล้วจะเสือกขนมาทำห่าไรของแม่ง
กะเอาแค่ให้เข้าชุดเนี่ยนะ
ถ้ามันทำแบบนี้สงสัยกว่าจะถึงยอดภูกระดึงสงสัยแม่งทิ้งทีละชิ้นสองชิ้น
จนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวแน่นอน.
.
.
ยิ่งสูงมากขึ้นเท่าไหร่..
ยิ่งเดินมาไกลเท่าไหร่
เหงื่อไคลยิ่งไหลย้อย..
สภาพยิ่งน่าอนาถ
"อีหวาน..มึงไม่แอ่นหน้าแอ่นหลังถ่ายรูปแล้วเหรอวะ.....กูเห็นร่านจะเป็นนางแบบนักไม่ใช่เหรอ" กูแดกดันมัน
มันนิ่งได้แต่หันหางตามามองแล้วนอนหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย
เหงื่อไคลที่ไหลเยิ้ม
ฝุ่นที่เกาะตามร่างกายและการปีนป่ายคลุกคลาน...ทำให้แต่ละตัวดูแทบไม่ได้
จนเกือบจะกลมกลืนกับกะเหรี่ยงนักหาบของไปแล้ว.
นี่ถ้าไม่ได้หน้าตาดีๆช่วยเอาไว้กูคงดูแย่ไปเหมือนกัน.........อิอิ
"เมื่อไหร่จะถึงซักทีเนี่ยเก่ง.....เราจะไม่ไหวแล้วอ่ะ" ไอ้เหี้ยเหยินเสียงอ่อยแทบหมดลมด้วยความเหนื่อย
แต่แม่งเหนื่อยจริงๆว่ะ
เหนื่อยไม่น่าเชื่อ
เหนื่อยแทบขาดใจ
ความบ้าพลังและความร่าเริงหายเงียบ
เหลือแต่ความเหนื่อยอ่อน...
แล้วก็พากันมาพักนั่งหอบที่กลุ่มร้านค้า...ด่านที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้แม่งมีเยอะชิบหาย
"ลุงสปอนเซอร์สองขวด" กูสั่งซื้อ....สัดแดกน้ำเปล่าอย่างเดียวเห็นจะไม่ไหว
จะขาดใจตาย
เหมือนเกลือแร่หมดตัว
"หกสิบบาทจ้ะ" แกเปิดฝาแล้วส่งให้
"โหลุง....โคตรแพงเลยอ่ะ ขายขนาดนี้ปล้นกันเลยดีมะ" กูบ่น
"แหม...ไอ้หนุ่ม มันมาไกล ค่าแบกมันแพง" ลูงแม่งพยายามอธิบาย
ถุย.......มาไกล
แม่งนำเข้ามาจากสวิสเซอร์แลนด์เหรอไงวะ
กูเห็นแม่งมีขายตามบ้านนอกทั่วไปนี่แหละ
(ลุงเค้าหมายถึง แบก ขึ้นมาสูง โว้ย เหนื่อย หนัก ตบๆไอเก่ง..คนโพสเม้น)รับใส่มือสองขวด
แล้วกูก็เอาปากอมขวดเอาน้ำลายเคลือบไว้แล้วส่งต่อให้ไอ้แสบกิน
มันทำท่าอาย....ทำปากแหวะ
"แหวะ....เก่งทำไรอ่ะ น่าเกลียด" อีดอกหวานแทรกตลอด
"หนักหัวมึงเหรอไง กูไปเยี่ยวใส่ขวดน้ำมึงรีป่าวเนี่ย" แม่ง....หุบปากไปเลยดีกว่า
"ไอ้แสบกินได้ป่าว" กูหันไปถามความสมัครใจของเมียกู
"ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ....แหม" มันตอบ
"ก็นั่นดิวะ ทีอย่างอื่นยังอมได้" กูเสริม
"ไอ้เก่งแม่งลามกว่ะ" ไอ้แสบพูดแก้เขิน
แต่ก็ยังไม่กิน
"งั้นมึงเอามานี่" กูดึงขวดสปอนเซอร์จากมือไอ้แสบมา
แล้วกระดกเข้าปากไปสามสี่อึก
อมไว้
แล้วดึงคอไอ้แสบมาเอาปากประกบ
แล้วคายน้ำในปากให้ไอ้แสบ
ที่ทำท่าดิ้นเล็กน้อยพองาม
แต่มันก็กลืนลงคอไปหมด
แล้วมันก็พูดว่า
"ไอ้เก่งทำไรวะเนี่ย....อายชาวบ้านเค้าว่ะ" มันพูดพลางเอาหลังมือขึ้นปาดที่ปาก
อายนะแต่แดกหมดเลยน่ะ
"อายทำห่าไร กูไม่ได้ไปดูดปากมันนี่" กูตอบ
"หมั่นไส้" อีดอกหวานแทรกตามเคย
"ไปไกลๆตีนไป" กูไล่แล้วทำท่าจะเอาขวดในมือขว้างมัน
เหนื่อยแค่ไหนไม่รู้
เห่าเสร็จกูยกขวดในมือขึ้นซดรวดเดียวหมด
"ไอ้แสบไหวป่าววะ" กูหันไปถามไอ้แสบที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ก็น่าจะพอไหวนะ แต่เหนื่อยว่ะ" มันตอบดูท่าทางไม่ใช่ว่าจะดีเหมือนกัน
.
.
.
"ลุงอีกไกลป่ะเนี่ย จะไม่ไหวละ" กูถามลุงที่ขายน้ำ
"แค่พ้นก้อนหินใหญ่ข้างหน้าก็ถึงแล้ว" ลุงบอกใบหน้ายิ้มๆ
เอาวะอีกแค่นี้เอง....ถึงไวๆ....จะได้พักยาวซักที
ยังไม่จบ....มีต่อ
(แต่ไอเก่งมันยังไม่ต่อ สันดานจริงๆ)ปล. คอมเสีย แอร๊ยยยยยยยยยย
หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด" (อ่าน 1055750 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก