//////////////////////////////////////////////////////////////////
ให้ทายครับว่าวันนี้ผมได้รถใครมาทำงาน............ใครนอ.................ใครน๊า...........
รถไอทักษ์ครับ.......เมื่อคืนออดอ้อนมันหน่อย เอาตัวเข้าแลกยอมไปนอนห้องมัน เหอ ๆ มันก็ให้รถผมมาใช้แต่โดยดี
คือ พอดีว่ารูมเมทมันต้องเข้ากะกลางคืน มันต้องนอนคนเดียวแต่มันดันกลัวผีขึ้นสมอง มันเลยต้องโทรตามให้ผมไป
นอนเป็นเพื่อนอาทิตย์ทั้งอาทิตย์ ผมเลยมีข้อตกลงกับมันว่าผมจะเอารถมันไปทำงานส่วนมันให้นั่งวินมอไซค์โดยผมจ่าย
ค่าวินให้ ไม่มีไรมากแค่เพื่อนกัน
ผมมาถึงโรงงานตั้งแต่เช้าก่อนเจ็ดโมงครึ่ง ทักทายหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน เสร็จ ก็เริ่มงานเลย งานที่ผมทำกำหนด
กะเกณฑ์อะไรไม่ได้มากขึ้นอยู่กับลูกค้าจะเรียกเอางาน ผมก็ต้องคอยดูยอดงาน ออกเอกสารและวางแผนจัดส่ง ถ้า
รถส่งไม่ทันก็ต้องได้เหนื่อยเหมือนเมื่อวาน ผมจึงมีพนักงานในสังกัดก็เป็นคนขับรถและทีมจัดส่งทั้งหมด ไอพี่ลมด้วย
ครับ มันเป็นลูกน้องผม แต่ผมไม่ได้ควบคุมโดยตรงแต่จะมีคนดูแลอีกคนหนึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกับผม
วันนี้ยังไม่เห็นหน้าพี่ลม ตอนเข้าแถวก็ไม่เจอ มันไปไหนของมัน หรือมันไม่มาทำงาน
จะโทรหาดีไหม ไม่เอาดีกว่าไม่มีอะไรจะคุยถ้าไม่มาทำงานมันคงโทรมาลาเองแหละ
“น้า เอกสารส่งของครับ”
“ครับ” ชายวัยกลางคนตัวจ้ำหม้ำ คาดว่าคงประมาณ 120 กิโลอัพ รับเอกสารจากผม
“เออ คุณพงษ์ มีเบอร์ไหมครับ เวลามีปัญหาจะได้ติดต่อได้” โห ปัญหาของคนมีร้อยแปดพันประการเลยนะนั่น
“ออ ครับ 081..............7 ครับ” แต่อย่ามีปัญหาเรื่องกะตังค์ก็แล้วกาน
“ เอ่อ คือ แล้วเด็กรถน้าชื่ออะไรครับ” ผมไม่ได้อยากรู้นะ แค่มันจำเป็นต้องรู้ อิอิ
“ชื่อ ไอยุทธครับ ไอนี่มันขยันทำงานดีใช้ไปไหนได้ไม่มีเกี่ยง นิสัยก็ดีนะผมว่า” เอ่อ คือ ผมแค่ถามชื่อครับ ไม่ต้องบรรยายสรรพคุณ
“น้าเร็วดิ เขาโทรมาตามงานแล้ว” ไอยุทธมันโผล่หัวออกมาจากหน้ารถ เรียกคนขับให้รีบไป
“น้ารีบไปเหอะ เดี๋ยวส่งของไม่ทัน” ผมว่า แล้วก็หันมองดูไอยุทธ แต่มันไม่ยักกะหุบหัวเข้าไป ส่งยิ้มหวานมาให้ผมทีนึง ผมเลยยักคิ้วเป็นการตอบรับ เหอ ๆ ไอนี่ชักยังไง ๆ
ผมหันหลังกำลังจะเดินกลับเข้าออฟฟิต ก็เจอไอพี่ลมมันมายืนดักรออยู่ตรงหน้า
“เฮ้ยยยย ตกใจหมด” ใจผมเต้นแรง เพราะตกใจ ไม่รู้ว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ขวัญอ่อน นะ หรือว่าใจลอยหาใคร” น้ำเสียงมันเรียบ ๆ กับสายตาหม่น ๆ แบบนี้
“ใจลอยบ้าไร คนตกใจ มาแบบไม่มีเสียงนี่” น่าโมโหครับผมเลยจะเดินหนี
“ คงจะมัวยิ้มอ่อยอยู่นั้นดิ รู้จักมันแล้วเหรอ” ไรของเมิงกรูไม่อยากคุยด้วย
“มันเป็นลูกน้องก็ต้องรู้จักดิ” แค่รู้ชื่อมันหนะ แต่ต้องฟอร์ม
“ เมิงไม่ต้องไปคุยกับมันมาก แค่รู้จักก็พอ” ไรว่ะ งงกะมัน
“ทำไม” ทำไมไม่ให้คุยมาก และทำไมแค่รู้จักก็พอ
“ไม่ต้องถามมาก เชื่อกรูเดี๋ยวจะดีเอง
“...............” เดินหนีแม่งเลย เซ็ง
“ตอนเที่ยงรอกรูมากินข้าวด้วย” มันตะโกนแล้วก็เดินหนีไปเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
