หัวข้อ: รัก ไม่ 'นิ่ง' :: รักที่28 (23/06/21) P.9

[EoBen]

อ่าววว มาตามอ่านทั้งที เจอดาม่าไปเลย


หน่วงแทนมิว

[Pittabird]

แฟนเก่าแน่ๆ    สงสารมิว    เราชอบความชัดเจน  อยากอัดพี่เนม

[cinpetals]

ตกลงตกลงอะไรยังไงคะเนมมม

[Abbeynggn]

มาต่อเร็วๆค่า วนอ่านสามสี่รอบแล้ว

[Christa]

Chapter 13



   


    “ร้อนโว้ยยย!!  ใครจะไปร้านพี่จ๋ามั่ง”  ไอ้เบหันมาถามพวกผมที่ง่วนอยู่กับการทำโมในช็อป



     “กู!!”  ทุกคนตอบรับเป็นเสียงเดียวกันเพราะตอนนี้ร้อนโคตรๆเลยครับ   อากาศตอนบ่ายๆในชอปแบบนี้  ร้อนระอุจนอยากจะละลายหายไปกับพื้น



     “ชาจืดใส่หวานครับพี่จ๋า”  ผมสั่งเครื่องดื่มกับพี่จ๋าเจ้าของร้านกาแฟข้างโรงอาหารคณะ   ผมชอบทานชาครับแบบจืดๆหวานๆหน่อย เมนูโปรดก็ชามะลิ   แต่วันนี้งบน้อยเอาชาจืดไปก่อนละกัน  ชาจืดร้านพี่จ๋าเป็นชาไทยครับใส่หวานด้วยก็คือใส่น้ำเชื่อมลงไปให้เกิดความหวานขึ้นมา  ทานแล้วสดชื่นดีครับ  แต่ชามะลิจะมีดีกว่าที่กลิ่น  กลิ่นมันช่วยให้ผ่อนคลายได้  แต่ราคาย่อมเยาว์คงต้องยกให้ชาจืดไป  แก้วละสิบบาทเองนะ



     “คืนนี้บาร์เล่ไหมมึง”  ไอ้มินถามขึ้นมา  ขณะที่ทุกคนกำลังละเลียดทานเครื่องดื่มและขนมนมเนยบนโต๊ะ  วันนี้เป็นวิชาปล่อยฟรีครับ ลงช็อปทำงานกันไปแล้วแต่สะดวก  กำหนดส่งตอนไฟนอลทีเดียวเลย  ตอนนี้เลยยังชิลๆกันอยู่ไม่รีบเท่าไหร่



     “ไป!  ทุกคนต้องไป  กูว๊อนท์มากกก”  ไอ้นัทเอ่ยแสดงความต้องการอันล้นเหลือของมัน



     “เออ  พรุ่งนี้เรียนบ่าย  จัดไปยาวๆเลยครับ”  ผมที่ห่างหายจากวงการนี้ไปนาน  ตอบตกลงพวกมันไป  ไอ้นานที่ว่านี่ก็อาทิตย์กว่าๆได้ครับ  ฮ่าๆๆ



     “เจอกันกี่โมงดี”  ไอ้เต้ถามขึ้นมาบ้าง  ตอนนี้อยู่กันครบองค์ประชุมครับ  แก๊งค์เจ็ดประจัญบานของเรา



     “สามทุ่มละกัน  ใครถึงก่อนก็เปิดโต๊ะเลย  ไอ้มิวเดี๋ยวกูไปรับที่หอเอง”  ไอ้เบเอ่ยสรุปเสร็จสรรพ  จนป่านนี้ไอ้ฟาร์ยังไม่คืนฟีโน่ลูกรักของผมเลยครับ   มันบอกอยากเปลี่ยนแนวบ้าง  ขับรถยนต์แล้วเบื่อ  รถแม่งก็ติดอีก  คุณเพื่อนไม่ได้สำเหนียกเลยว่านั่นมันรถกูครับ  อยากได้มอ'ไซค์ก็ไปขอแม่มึงนู่น  พูดแล้วเซ็ง  แต่มีไอ้เบไปรับไปส่งก็ดีเหมือนกันครับ  สบายดี  ฮ่าๆๆ



     “แดกเสร็จแล้วก็กลับช็อปครับ  อย่ามัวแต่อู้  เดี๋ยวมึงได้เดือดกันหมด”  ไอ้ซีตบหัวไอ้นัทที่ทำท่าจะฟุบหลับไปกับโต๊ะ  ในกลุ่มผมก็มีไอ้ซีนี่แหละครับที่คอยเคี่ยวเข็ญให้พวกผมทำงาน  เหมือนแม่ที่คอยบ่นได้ตลอดเวลาที่ลูกๆอย่างพวกผมขี้เกียจจนเกินไป








     หลังจากวันนั้นที่ผมเจอพี่เนมก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้วครับ  พี่เขาก็ยังมีทักมาบ้าง  เพราะผมถามคำตอบคำ  ไม่ค่อยมีอะไรอยากจะเล่าให้ฟังเหมือนเมื่อก่อน  เลยไม่ได้คุยกันเยอะเท่าไหร่   รู้สึกปลงๆ อยากจะปล่อยวางทุกอย่าง  ใครจะหลอกเราก็หลอกไปครับ  สำหรับผมน่ะแค่ตัวเราจริงใจก็พอแล้ว  ผมชอบคิดเสมอว่าถ้าไม่อยากให้ใครทำแบบไหนกับเรา เราก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับคนอื่น  ต่อให้เขามาโกหกหลอกลวงเรา  ก็ไม่มีความจำเป็นที่เราจะต้องกลายเป็นคนหลอกลวงเพื่อให้มันสมน้ำสมเนื้อ หรือจะต้องไปโวยวายเรียกร้องอะไร ซึ่งผมว่ามันดูไร้สาระ ถ้ามันไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนอะไรมากมายก็ช่างมันเถอะ  ถ้าไม่ยอมปล่อยวาง  แก้แค้นกันไปมาเรื่องมันก็คงจะวุ่นวายไปหมด  ซึ่งผมค่อนข้างจะเกลียดความวุ่นวายด้วย  ถามว่าแล้วเราทำอะไรได้บ้าง  คำตอบก็คงจะเป็น 'ทำใจ' นั่นแหละครับ



      “น้องมิว!”



      “อ้าวพี่เฟรม  มาทำอะไรแถวนี้ครับ”  ผมมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ  นี่มันก็จะหกโมงเย็นอยู่แล้ว  พี่เขามาทำอะไรที่โรงอาหารคณะผมกัน



     “พี่มาซื้อของน่ะ  ร้านที่คณะมันไม่มี  มิวรู้ปะร้านไหนขายอะคริลิคใสมั่ง”



     “อ่า  งั้นเดี๋ยวผมพาไปละกันนะ  ไอ้เบ  เดี๋ยวกูมา”  ผมตะโกนบอกไอ้เบที่นั่งกินขนมอยู่ที่โต๊ะกับเดอะแก๊งค์  เลิกงานจากช็อปพวกผมก็มาหาอะไรกินที่โรงอาหารกันครับ  ร้านข้าวยังพอมีเปิดอยู่บ้าง  พวกผมก็กินกันเลย กลับหอไปจะได้นอนพักเอาแรงซะหน่อย  ก่อนออกไปสังสรรค์กันคืนนี้



      “พี่เฟรมเอาขนาดไหนอะ”  ผมถามเมื่อพาพี่เฟรมเข้ามาร้านพี่นาแล้ว  ร้านขายพวกอุปกรณ์เครื่องเขียนต่างๆในคณะผมตั้งอยู่ข้างโรงอาหารทั้งสองร้านครับ  ทั้งของพี่นาและก็ป้าสา  ที่ต้องพามาเพราะกลัวพี่เขาเดินเข้าร้านป้าสาน่ะครับ  ช่วงนี้อะคริลิคร้านป้าสากำลังขึ้นราคาเนื่องจากมีคนมาซื้อเยอะ ฮ่าๆๆ



      “มีขนาดไหนมั่งอะ”



     “น่าจะมีตั้งแต่เอสี่ถึงเอหนึ่ง  เอศูนย์ไม่น่ามีนะผมว่า”  ปกติผมก็ซื้ออะคริลิคมาทำงานอยู่บ่อยเหมือนกันครับ  แต่มีขนาดไหนมั่งนี่ก็ไม่ค่อยชัวร์เท่าไหร่  ตอนมาซื้อก็สั่งๆตามขนาดงานไป



      “พี่ไม่ค่อยรู้เรื่องไซส์เลย  จะเอาไปทำเป็นกล่องประมาณนี้อะ  มิวว่าต้องขนาดไหน”  พี่เฟรมทำท่าประกอบการพูดไปด้วย



     “อืม  เอสองก็น่าจะพอนะพี่”  ผมกะขนาดน่าจะไม่เกินเอสองนะ  แต่เอาไปทำเป็นกล่องใหญ่ๆนี่ใจปล้ำน่าดู  อะคริลิคมันแพงครับ  ซื้อทีนี่แทบไม่เหลือตังกินข้าวเลย



      “งั้นเอาเอสองห้าแผ่นครับ”  พี่เฟรมหันไปสั่งของกับพี่นา



     “พี่เฟรมมีคัตเตอร์ตัดอะคริลิคยัง  แล้วจะติดกันยังไง  ใช้กาวปะ”  ผมถามเพราะพวกวิศวะน่าจะไม่ค่อยรู้เรื่องกันเท่าไหร่



     “หืม  ต้องมีคัตเตอร์เฉพาะด้วยหรอ  อ่า กาวด้วยๆ  ไอ้พวกนั้นแม่งก็ใช้กูมาคนเดียวอีก”  หลังๆนี่พี่เขาเริ่มบ่นคนเดียวเเล้วครับ  ผมก็ได้แต่ขำเบาๆ  แล้วเดินไปหยิบของจำเป็นมาให้



   






     “ขอบคุณมิวมากเลยนะ  นอกจากช่วยเลือกแล้วยังจะช่วยถือมาอีก  ไม่ได้มิวนี่พี่แย่แน่”  พี่เฟรมหันมาขอบคุณผม  ตอนนี้ผมช่วยพี่เขาถือของมาที่ตึกโยธาครับ  บอกไอ้เบแล้วเรียบร้อยว่าพี่เฟรมจะไปส่งที่หอเอง  ไว้ค่อยเจอกันคืนนี้



     “เห้ย!! ไอ้เนม”  พี่เฟรมตะโกนเรียกคนที่กำลังจะเดินเข้าตึกไป



     “อ้าวมิว  มาทำอะไรครับ”  คนตัวสูงเดินเข้ามาลูบหัวผม   ก่อนจะแย่งของจากมือผมไปถือ  ผมได้แต่มองเขานิ่งๆ รู้สึกอาการขี้เกียจพูดมันจะกำเริบขึ้นมาหน่อยๆ



    “กูไปซื้อของที่ถาปัตย์มา  ได้น้องเขามาช่วยเนี่ย  ไม่งั้นกูตายแน่  แล้วนี่มึงไปส่งพลอยมาแล้วหรอ”



     “อืม  มิวเป็นอะไรรึเปล่า”  คนตัวสูงตอบรับเพื่อน  โดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากผมที่เอาแต่ยืนนิ่ง  อยากจะเดินออกจากตรงนี้ แต่มันคงดูเสียมารยาทไปหน่อย



     “เปล่าครับ”  ผมตอบแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า  ผมชอบท้องฟ้าตอนเย็นๆนะ  สีมันสวยดี



     “มิวรอแปปนะ  เดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บก่อน”



     “มึงจะให้มิวรอทำไม”  คนตัวสูงหันไปมองเพื่อนทันที



     “ก็เดี๋ยวจะไปส่งน้องที่หอ  มึงก็เดินตามกูมาเร็วๆ  เดี๋ยวไอ้แมนได้บ่นหูชา”  พี่เฟรมพูดก่อนจะเดินเข้าตึกไป



     “เดี๋ยวกูไปส่งเอง”  เขาพูดแล้วหันมามองผมเหมือนจะบอกให้รอเขาอยู่ตรงนี้



     “อ้าว ไอ้นิค  จะกลับแล้วหรอวะ”  เสียงพี่เฟรมที่เพิ่งก้าวขึ้นบันไดตึกได้ไม่กี่ขั้นดังขึ้นเรียกความสนใจให้ผมกับพี่เนมหันไปมอง



     “ครับพี่  ถือไรมาเยอะแยะเนี่ย ให้ผมช่วยปะ”  คนตัวสูงผิวขาวหน้าออกไปทางตี๋ๆหน่อย  ตอบพี่เฟรม แล้วทำท่าจะเข้าไปช่วยถืออย่างที่ว่า



      “เห้ย ไม่ต้องๆ  มึงอยู่หอไหนวะไอ้นิค”



     “ก็ทูซันอะพี่  มีไรเปล่า”



     “ดีเลยมึง  กูฝากไปส่งน้องกูหน่อยดิอยู่ซอยเดียวกับมึงอะ  มิวๆให้ไอ้นี่ไปส่งนะ  รถมันนั่งสบายรับรองว่าถึงหออย่างปลอดภัยแน่นอน”  พี่เฟรมพูดก่อนจะหันมาบอกผม  เอาไงก็ได้พี่ ให้ผมไปจากตรงนี้เร็วๆก็พอ



     “กูส่งเอง!”  พี่เนมพูดขัดผมที่กำลังจะอ้าปากตอบพี่เฟรม



     “อะไรมึง  มึงอะถือของมาแล้วรีบขึ้นไปทำงาน เร็วๆเลยสัด”



     “จิ๊! กูจะไปส่งมิว”  คนตัวสูงสบถออกมาอย่างเอาแต่ใจ  นี่พี่ถามความเห็นผมสักคำรึยังวะ  แล้วไอ้ตี๋นี่ก็จ้องผมอยู่ได้  มึงไม่สนใจพี่ๆมึงเลยรึไงจะแดกหัวกันอยู่แล้ว



     “อย่ามาเรื่องเยอะไอ้เนม  เมื่อกี้มึงไปส่งพลอยมาแล้วไง  จะส่งอะไรหลายคนวะ ไม่ชอบให้คนอื่นมานั่งรถตัวเองไม่ใช่หรอ”  พี่เนมเอาแต่จ้องหน้าไอ้ตี๋ไม่เลิก   แล้วไอ้ตี๋ก็ละสายตาจากผมไปหาพี่เนมแล้วเรียบร้อย  นี่มึงสู้กันทางสายตารึยังไง



     “กูบอกว่าจะไปส่งมิวเอง”



     “กูก็บอกว่าให้มึงเลิกเอาแต่ใจและไปกับกูเดี๋ยวนี้  ก่อนที่มึงจะไม่มีชื่อในงานกลุ่ม”  พี่เฟรมพูดแล้วเดินมาลากพี่เนมขึ้นตึกไปทันที สภาพพี่เฟรมน่าอนาถมากครับ  ของเต็มมือไปหมดแล้วยังต้องคอยกันไอ้พี่เนมที่จะเดินกลับลงมาอีก  ผมได้แต่รีบเดินออกมาจากตรงนั้น  ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีครับ  ไปส่งคนสำคัญมาแล้ว แล้วจะมายุ่งอะไรกับผมอีกวะ



     



     “นี่!”  ไอ้ตี๋นั่นก้าวยาวๆมายืนข้างผม แม่ง กูเดินเร็วจนแทบจะวิ่งอยู่ละ  ทำไมมึงก้าวแปปเดียวถึงเลยวะ โลกแม่งไม่ยุติธรรม  ผมเหล่ตามองคนข้างๆอย่างขุ่นเคือง



     “อะไร  อยากให้พี่เนมไปส่งมากกว่าหรอ”  คนข้างๆหันมาถามผมยิ้มๆ ดูยังไงก็โคตรกวนตีนอะ



     “ไม่ให้ใครส่งทั้งนั้นแหละ  กูจะกลับเอง”  ผมพูดแล้วก้าวเร็วๆไปทางประตูด้านข้างของวิศวะ  ปกติกลับหอก็ออกประตูนี้แหละครับ เร็วดี  ไม่ต้องไปอ้อมไกลถึงหน้าคณะด้วย



     “หึหึ  เดี๋ยวไปส่ง”  ไอ้ตี๋ว่าแล้วลากผมไปยังรถยนต์คันหรู  ก่อนจะจับผมยัดเข้าไปเสร็จสรรพ  แม่ง! เดจาวู



     “กูนิค  วิศวะปีสอง”  มันสตาร์ทรถแล้วพูดแนะนำตัว  กูถามหรอห๊ะ โว๊ะ!! ทำไมกูขัดอะไรใครไม่ได้เลยวะเนี่ย



     “มิว  ถาปัตย์ปีสอง”  รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ  เผื่อจะได้เพื่อนมาหารเหล้าเพิ่ม ฮ่าๆๆ



     “อื้มมม  อยู่หอไหนอะ”  มันขับรถไปยิ้มไป  มึงเมากัญชารึไงวะ  แต่รถมันนี่นั่งสบายเหมือนที่พี่เฟรมบอกไว้เลยครับ  เบาะนุ๊มนุ่ม เป็นบุญตูดของไอ้มิวจริงๆ  อิอิ



     “อยู่อาทการ์เด้นอะ” 


   
     “กูอยู่ทูซัน”  ผมพยักหน้าแล้วมองไปตามทางเรื่อยเปื่อย  ได้ยินตั้งแต่ที่คุยกับพี่เฟรมแล้วแหละ  หอมันอยู่สุดซอยหอผมครับตรงข้ามกับหอไอ้พี่เนม



     “ไป..กินข้าวกันปะ”  มันถามขึ้นมาทำลายความเงียบ



     “กูกินแล้วอะ  ไว้วันหลังละกันนะ”



     “งั้นเอาเบอร์มึงมา”



     “หืม?”  ผมหันไปมองมันงงๆ  เอาเบอร์ไปทำไมวะ  มีเรื่องให้คุยกันรึไง



     “ก็วันไหนถ้ากูไม่มีเพื่อนกินข้าว  จะได้ชวนมึงไง  ไหนๆหอก็อยู่ใกล้กัน”  มันพูดรัวๆจนผมฟังแทบไม่ทัน  คือมึงจะรีบไปไหนครับ



     “หรอ  เออๆปกติกูก็ไม่ค่อยมีเพื่อนกินข้าวเหมือนกัน มีมึงก็ดี”  ผมเอาโทรศัพท์มันมายิงเข้าเบอร์ตัวเอง  ปกติก็กินคนเดียวบ่อยครับ แล้วก็มีไอ้พี่เนมมากินด้วยบ้าง  แต่ตอนนี้ก็คงต้องกินคนเดียวอีกแล้วแหละ  ผมไม่ซีเรียสกับการนั่งกินข้าวคนเดียวเท่าไหร่  แต่ถ้าเพื่อนอยากได้คนกินข้าวด้วย  กูก็ไปได้ครับ



     “งั้นพรุ่งนี้กินข้าวด้วยกันนะ”



     “หืม  ข้าวเช้าหรอ หรือเย็น”  ไอ้นิคนี่มันดูเป็นคนรีบๆนะครับ  ตกลงปุ๊บก็ชวนปั๊บเลย  นี่กูเพิ่งคุยกับมึงได้ไม่กี่คำเองนะ



     “เช้าด้วยเย็นด้วย”  มึงไม่มีเพื่อนคบขนาดนั้นเลยหรอวะ  หน้าตาก็ไม่ได้แย่  แถมยังดูเฟรนด์ลี่เล่นขี้  คนแบบนี้เพื่อนน่าจะเยอะอยู่นะ



      “พรุ่งนี้กูไม่มีเรียนเช้า คงไม่ตื่นหรอก  เอาไว้มื้อเย็นละกัน มึงเรียนเสร็จแล้วบอก”  ผมเป็นคนง่ายๆครับ  ใครชวนไปไหนก็ไป  แต่ก็ดูคนด้วยนะ ไอ้นิคมันก็ดูเป็นคนดีไม่มีพิษมีภัยอะไร  แล้วอีกอย่างก็รุ่นน้องพี่เฟรม รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย



     “อะ อื้มม   เดี๋ยวเรียนเสร็จละโทรหานะ”



      “ครับเพื่อน  ขอบคุณที่มาส่งนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”  ผมขอบคุณมันแล้วเปิดประตูลงจากรถ  หน้ามันดูแดงๆหน่อยๆ  สงสัยอากาศนอกรถคงจะร้อนเกินไปสำหรับมัน  รีบปิดประตูดีกว่า









     “เฮ้อออ~~”  ผมทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน  วันนี้อยู่ช็อปทั้งวันโคตรจะเพลีย  ไปอาบน้ำแล้วมานอนก่อนดีกว่า สองทุ่มครึ่งค่อยตื่นมาแต่งตัวรอไอ้เบมารับ



     N. :: ถึงหอรึยังครับ หาอะไรทานด้วยนะ

     N. :: ห้ามทานมาม่านะครับ
     ผมมองแจ้งเตือนไลน์ของพี่เนม  ที่ส่งมาเมื่อสองนาทีที่แล้ว  แต่ยังไม่ทันจะเปิดดูก็มีแจ้งเตือนเด้งเข้ามาใหม่


     N. :: ห้ามไปทานกับไอ้นิคด้วย!
     อะไรของเขา  นั่นรุ่นน้องตัวเองนะเว้ย ไม่ใช่คนร้ายอะไรสักหน่อย   แล้วก็.. ห่วงแค่คนของตัวเองก็พอมั้ง ไม่ต้องเผื่อมาถึงผมหรอก


     Mewtation :: ทานแล้ว
     ผมเข้าไปตอบแล้วออกมาดูห้องสนทนาอื่นๆที่มีแจ้งเตือนขึ้นอยู่



     N. :: ไปทานกับไอ้นิคมาแล้วหรอ
     N. :: ทำไมมิวต้องไปทานกับมันด้วย
     N. :: ทีหลังห้ามไปกับมันนะครับ
     ไลน์พี่เนมก็ยังคงเด้งขึ้นมาเรื่อยๆ  แต่ผมขี้เกียจจะเปิดเข้าไป  บ่นอะไรของเขาวะ ไม่ไปทำงานทำการรึไง หรือไม่ก็ไปคุยกับแฟนตัวเองนู่น!!



     MuNich :: พรุ่งนี้กลับด้วยกันนะ ไม่ต้องเอารถมา
     มิวนิค  ไอ้นิคหรอ


     Mewtation :: รถกูเพื่อนยืมไปยังไม่คืนเลยสัด
     นึกแล้วหงุดหงิด  สงสัยต้องไปทวงคืนด้วยตัวเอง  โทรไปทวงมันไม่เอามาคืนง่ายๆหรอกครับ คนอย่างไอ้ฟาร์



     MuNich :: งั้นกูไปรับไปส่งมึงเอง


     Mewtation :: ไม่ต้องๆ เพื่อนกูมารับมาส่งอยู่แล้ว  ขอบใจมากมึง  มึงนี่ใจดีเหมือนกันนะ


     MuNich :: สติกเกอร์
     มันส่งสติกเกอร์ยิ้มแป้นมาให้ผม ฮ่าๆๆ ตลกดีครับ


     
     Mewtation :: ว่าแต่ มึงรู้ได้ไงว่ากูมีรถ
     อ่านเสร็จแล้วตายเลยหรอไอ้นี่  ขึ้นว่าอ่านแล้วแต่นี่ผ่านไปจะห้านาทีแล้วมันยังไม่ตอบเลยครับ  ผมว่าผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า  เดี๋ยวไม่ทันได้นอนกันพอดี







     MuNich :: ผู้ชายส่วนใหญ่เขาก็ต้องมีรถกันอยู่แล้วเปล่าวะ

     หรอวะ?

     ผมอาบน้ำเสร็จมันก็ตอบกลับมาพอดี   ผมเปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรไป   ขอนอนก่อนโว้ยยย
   

     คืนนี้ยังอีกยาวไกล~~





********************************************************************************************
 

[bulldog17]

นิคก็น่ารักอยู่นะ

[Mura_saki]

ยังไงล่ะหนูมิว / ยังงอนพี่เนมอยู่รึ?

[B52]

รอไอ้พี่เนมมาอธิบาย

[kyungploy]

นิคก็ดีแฮะ น่ารักจัง ชอบผชเขินง่ายๆแบบนี้5555555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่เนม ไม่พูด ไม่อธิบายหรือ
มีปัญหาแน่ 
นิค ชอบมิวแน่ๆ
     
 

[tiew93]

ยังอิพี่เนม ยังไม่รู้ตัวอี๊กกกก 

[♠DekDoy♠]

ย้ายข้างเชียร์มาทีมนิค เพราะไม่ชอบคนไม่ชัดเจน

[poterdow]

เอาเว่ยยยย ยาวววว

[stickyyrice]

อ่านทีไรนึกถึงม.ตัวเองทุ๊กกกที

[MSeraph]

นิคก้น่ารักอยุนะ
พี่เนมไม่อธิบายไม่เคลียตัวเองซะทีอะ
พูดชื่อพลอยต่อหน้าน้องละก้ยังไม่ยอมเคลีย
น้องถามคำตอบคำแถมหลบหน้าก้ยังไม่ร้อนรนไรเลย
ทีงี้มาหวงก้าง
นิคนี่ใช่คนที่ตอนต้นๆเรื่องให้เพื่อนมาขอเบอร์มิวใช่มั้ยย
ที่พี่เนมเอาเบอร์ไปละไม่ยอมให้
จำได้ว่าชื่อ น. ตัวเอ็นเหมือนกันน ใช่แน่ๆๆๆๆๆ
รอค่าาา ถ้าพี่ไม่เคลียร์โหวตเปลี่ยนพระเอกเลย5555

[MayA@TK]

ถ้ายังไม่เคลียร์มีสิทธิ์อะไรมาหวงล่ะพี่เนม

 

[Christa]

Chapter 14







    09.30น.

     

     ~Rrr~


     หื้ออออ


     ~Rrrr~


     "ฮัลโหลลล~~"  ผมรับสายด้วยเสียงยานคาง  ใครมันโทรมาแต่เช้าวะเนี่ย



     (ไอ้มิวววว มึงอยู่ไหนวะ)



     "ฮื่อออ  อยู่หอ~~ นั่นใครง่ะ"  เช้าๆแบบนี้กูกดรับสายถูกก็บุญแค่ไหนละ  เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบๆตีสามนู่นแหละครับ



     (กูทิว  มึงไม่มีเรียนเช้าหรอวะวันนี้)



     "ม่ายมี~~ มึงมีไรอ่ะ  โทรมาซะเช้าเลยสัด"



     (มีเรื่องให้ช่วยหวะ  พอดีพวกกูจะทำโปสเตอร์ชวนน้องมาค่ายติวกัน  แต่พวกนิเทศน์ที่เพื่อนกูคุยไว้มันไม่ว่างแล้วหวะ กูเลยนึกถึงมึงกับไอ้เบ  แต่ไอ้เบนี่สงสัยตายห่าไปละโทรแล้วไม่รับ)



     "เมื่อคืนพวกกูไปแดกกันมา  ว่าแต่มึงจะเอาเมื่อไหร่อะ  รีบปะ"



     (ไม่รีบมากหรอก  กูอยากได้เย็นนี้)
 


     "Kยย  ถ้ามึงรีบนี่คงจะเอาห้านาทีหลังจากนี้เลยใช่มะ"



     (ก็ไหนจะต้องเอาไปโปรโมท  เอาไปติดที่นู่นที่นี่อีก  กูอยากทำเร็วๆจะได้มีระยะเวลาในการสมัครยาวๆหน่อย  น้องๆจะได้เตรียมตัวทันกัน)



     "ไม่มีคนอื่นแล้วหรอวะ"



     (ไม่มีแล้วคร้าบบบ  นะมิวน้าาา~~~  เพื่อนเลิฟ ช่วยกูหน่อย  สัญญาว่ากูจะไม่ฟ้องไอ้แทนว่ามีผู้ชายมาจีบมึงเยอะแยะไปหมด)



     "จีบหน้ามึงอะ  แล้วมึงจะเอาไรมั่ง  ส่งข้อมูลมาให้กู"



     (มึงมาทำที่คณะกูเลยได้ปะ  แบบว่ากูยังไม่ได้เตรียมข้อมูลอะไรเลย  ฮ่าๆๆ)



     "ไอ้สัด  นี่คือมึงรีบแล้วใช่มะ  กูไม่มีรถ  ไอ้ฟาร์ยืมไปยังไม่คืนเลย"



      (เดี๋ยวกูไปรับ  อาบน้ำปะแป้งรอเลยจ้ะหนูมิว)



     "หนูมิวบ้านมึง  กูขอยี่สิบนาที"



     (จ่ะเพื่อนรัก  จุ๊บๆ)




     ฮืออออออ เวลานอนกู~~~~
     
     กว่าผมจะลุกจากเตียงได้ก็เกือบสิบนาทีแล้วครับ  ตอนนี้ไอ้ทิวรออยู่ข้างล่างเรียบร้อย  ผมเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้นี้เอง  ปล่อยมันรอไปก่อนครับ  โทษฐานที่มารบกวนเวลานอนอันแสนน้อยนิดของผม  (การกินเหล้าสังสรรค์ถือเป็นกิจอย่างนึงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้  ไม่นับเป็นการรบกวนเวลานอน)










     "มึงจะเอาขนาดเท่าไหน"



     "อยากได้แบบไม่ใหญ่ไม่เล็กอะมึง  มึงว่าไง"



     "งั้นเอสาม  อยากได้ฟีลไหน"



     "มึงว่าไงอะ"



     "ค่ายมึงตีมไร"



     "ยังไม่ได้คิดเลย  มึงว่าไงอะ"



     "กูว่ากูจะกลับหอละ  ไม่มีข้อมูลเหี้ยไรให้กูซักอย่าง  สาบานสิว่ามึงอยากได้งานเร็วๆกันจริงๆ"


     ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คณะนิติศาสตร์ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาปีสองเพื่อนๆของไอ้ทิว ที่มารวมหัวกันหารือเรื่องค่ายติวอยู่ใต้ตึก  โดยที่ไม่สามารถให้ข้อมูลอะไรผมได้ซักอย่าง  พวกมันกำลังเถียงกันไปมาในเรื่องต่างๆ โดยมีไอ้ทิวที่ทำหน้าที่ดีลงานกับผมโดยเฉพาะ  แต่มึงเรียกกูมาโดยที่ยังไม่มีอะไรเลยซักอย่างนี่หมายความว่าไงครับ  คุณนักศึกษานิติทั้งหลาย



     "ไอ้มิววววว  ใจเย็นก่อน  คือพวกกูเพิ่งหาเวลามาคุยกันได้จริงๆจังๆก็ตอนนี้เนี่ยแหละ  แล้วแบบว่าอยากให้มันคืบหน้าไปเร็วๆก็เลยลากมึงมาเลย  มึงอย่าเพิ่งหงุดหงิดน้าาา  เดี๋ยวกูเลี้ยงเค้กตอบแทน  ซีเคร็ทเลยไหมมึงกินเค้กไปจิบชาไป   อื้อหือ สบายสุดๆ "  มันพูดไปก็บีบนวดแขนผมไปเรื่อย  คิดว่าเอาเค้กซีเคร็ทมาล่อแล้วจะได้ผลหรอวะไอ้ทิว



     "แดกฟรีไม่อั้น"



     "ครับๆเพื่อนมิว  อยากทานเท่าไหร่ตามใจเพื่อนเลยครับ"   หึหึ มึงคิดถูกแล้วล่ะเพื่อน ฮ่าๆๆ



     "ดีมากกก"   ผมตบไหล่มันปุๆอย่างถูกใจ



     "ไว้กูไปเก็บตังกับไอ้แทนทีหลัง  ฮ่าๆๆ"



     "ไอ้สัดนี่  แล้วมีตีมงานที่สนใจกันมั่งยัง  พวกมึงคุยกันถึงไหนแล้ว" 
ผมเดินหนีจากไอ้ทิวมาที่วงสนทนาของเพื่อนๆมัน โดยที่ไอ้ทิวก็ลุกตามมาด้วย   มีบางคนเคยเจอกันบ้างแล้ว  บางคนก็ไม่เคยเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ  แต่พวกมันเรียกผมมาช่วยเองนี่ แถมยังไม่มีข้อมูลอะไรให้เลยด้วย  เพราะฉะนั้นผมก็ไม่มีอะไรต้องเกรงใจพวกมันหรอกครับ  คุยกันสบายๆเหมือนเพื่อนคณะตัวเองไปเลย ฮ่าๆๆ



     "กำลังคุยเรื่องเวลาและก็สถานที่สำหรับกิจกรรมอะ"  ผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งตอบขึ้นมา



     "แล้วคุยเรื่องตีมกันบ้างยัง  ถ้าได้ตีมแล้วกูว่างานน่าจะเร็วขึ้นนะ  แบบแบ่งฝ่ายไปทำนู่นทำนี่ได้"



     "อ่า งั้นเรามาเสนอตีมกัน...."

     พวกมันเสนอตีมขึ้นมาสี่ห้าตีมแล้วก็โหวตกัน โดยที่ให้ผมร่วมโหวตด้วย   มึงให้กูมาช่วยติวด้วยเลยไหมสัด  ทำเหมือนกูเรียนคณะนี้ด้วยงั้นแหละ  แล้วในที่สุดก็ได้ตีมสำหรับค่ายนี้มาครับ กูจะได้เริ่มงานซักที!!   ส่วนพวกนั้นก็แบ่งฝ่ายกันทำงานไป มีทั้งฝ่ายพร็อพ   ฝ่ายสถานที่   สวัสดิการ   สันทนาการ  อะไรก็ว่ากันไป







     "ประมาณนี้โอเคปะวะ"  ผมนั่งทำโปสเตอร์ไปเรื่อยๆจนตอนนี้ใกล้เสร็จแล้วครับ  เหลือใส่พวกข้อมูล และก็ปรับนู่นปรับนี่นิดหน่อย



     "เออเจ๋งดีหวะ  มึงมีเรียนบ่ายใช่มะ  เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่คณะก่อน  เลิกเรียนเดี๋ยวไปรับมาใหม่"  พวกมันยังตกลงเรื่องข้อมูลต่างๆไม่ลงตัวน่ะครับ เลยขอให้ผมช่วยมาอีกทีตอนเย็น   จริงๆจะส่งไฟล์งานให้แทนก็ได้  แต่ผมขี้เกียจแบกคอมไปเรียนด้วยเลยฝากไว้แล้วค่อยกลับมาทำที่นี่เลย จะได้ให้พวกมันดูด้วย



     "อ้าว น้องมิว"  ผมเงยหน้ามองตามเสียงใสที่เรียกผมอยู่



     "พี่พลอย"  ผมยิ้มให้คนสวยที่เดินเข้ามาหา  ไอ้ทิวขอตัวไปเข้าห้องน้ำครับเลยไม่ทันได้เจอกับพี่พลอย



     "มาทำอะไรจ๊ะเนี่ย"



     "มาช่วยงานเพื่อนครับ  แต่เดี๋ยวจะกลับคณะแล้ว  มีเรียนตอนบ่ายน่ะครับ "



     "พอดีเลย  พี่จะไปวิศวะน่ะ  มิวไปด้วยกันเลยไหม"



     "อ่า  เดี๋ยวเพื่อนไปส่งน่ะครับ  เชิญพี่พลอยตามสบายเลย"  ผมตอบคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม  แต่ในใจกระตุกนิดๆกับคำว่าวิศวะนั่น   ไปทานข้าวกับแฟนก็คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอก



     "เนม! "  คนตรงหน้าตะโกนเรียกคนที่เดินเข้าตึกมา  ผมที่ยืนหันหลังอยู่ไม่ได้เห็นใบหน้าของเขา  แต่ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ครับ  เนมแฟนพี่พลอยก็มีอยู่คนเดียวแหละ



     "ผมขอตัวก่อนนะครับ"  ผมรีบบอกลาพี่พลอยเพื่อที่จะได้ไปจากตรงนี้  ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาสักเท่าไหร่  เขาที่ยืนคู่กับใครอีกคน  ยังไม่พร้อมจริงๆครับ



     "มิว"  เขาจับข้อมือผมไว้ตอนที่ผมหมุนตัวจะเดินออกไป



     "เฮ้อ~~ "  ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเงยหน้าไปยิ้มอ่อนใส่เขาแทนคำทักทาย   รู้สึกเหนื่อยชะมัด  เหนื่อยที่ใจน่ะครับ



     "รู้จักกันด้วยหรอเนม  นี่มิวกำลังจะกลับคณะพอดี  พลอยเลยชวนไปด้วยกันเลย ให้มิวไปด้วยนะ"  พี่พลอยเดินเข้ามาเกาะแขนอีกข้างของคนตัวสูงแล้วพูดคุยด้วยท่าทางออดอ้อน



     "เดี๋ยวผมไปกับเพื่อนครับ  ขอตัวก่อนนะ"  ผมยังจำคำพูดพี่เฟรมได้ดี  คนตรงหน้าไม่ชอบให้คนอื่นนั่งรถของเขาซักเท่าไหร่  ถึงผมจะเคยนั่ง  แต่ตอนนี้เจ้าของที่ก็กลับมาแล้วไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องเอาตัวเองเข้าไปแทรก



     "ไอ้มิว  โทษทีเว้ยพอดีกูเจอเพื่อนเลยคุยนานไปหน่อย  จะไปเลยปะ"  ไอ้ทิวเดินเข้ามากอดคอผม



     "อ้าวพี่เนมพี่พลอย  หวัดดีพี่"  มันโค้งหัวให้พี่เขาโดยที่แขนยังพาดอยู่บนบ่าผมเหมือนเดิม



      "จะไปส่งมิวหรอ  เดี๋ยวไปส่งให้ยังไงก็ทางเดียวกัน"  คนตัวสูงละสายตาจากผมไปคุยกับไอ้ทิว ไม่ถามผมอีกละ ไม่ได้อยากจะไปด้วยเลยโว้ยยย



     "เดี๋ยวผมไปส่งเองดีกว่าพี่  เดี๋ยวไอ้แทนจะมาแดกหัวกู"  ประโยคหลังมันหันมาพูดกับผมด้วยรอยยิ้มกวนๆ  ไอ้แทนมันคือเพื่อนสนิทอีกคนของผมครับ  เรียกว่าสนิทที่สุดเลยก็ว่าได้  แล้วก็หวงผมที่สุดด้วย  มันเรียนอยู่อีกที่นึง โดยมีไอ้พวกนี้คอยรายงานข่าวเรื่องผมอยู่ตลอด และผมก็จะโดนมันบ่นประจำ



      "กูจะฟ้องแทนด้วยว่ามึงใช้งานกู"



     "โถ่  ก็เดี๋ยวพาไปกินเค้กไงจ้ะ   ไปๆกูจะไปแดกข้าวกับไอ้เบด้วย  แม่งตื่นจากบรรทมละ"



     "ผมไปก่อนนะครับพี่พลอย"   ผมหันไปโบกมือลาพี่พลอย โดยที่มีสายตาของคนตัวสูงมองมาตลอด  แต่ผมไม่อยากจะสนใจเท่าไหร่ เอาเวลาไปคิดว่าเที่ยงนี้จะกินอะไรยังมีประโยชน์ซะกว่า



   



      "มึงรู้จักพี่พลอยด้วยหรอวะ"  ไอ้ทิวถามตอนที่เรานั่งอยู่บนรถเรียบร้อย  ผมเอื้อมมือไปเปิดเพลงก่อนจะตอบ



     "เออ   เจอที่วิศวะอะเลยได้คุยกันนิดหน่อย"



     "แล้วมึงยังสนิทกับพี่เนมอยู่ปะ"



     "กูไปสนิทกับเขาตอนไหน"



     "ก็ตอนดูบาสมึงอยู่กับพี่เขา แล้วยังกลับด้วยกันอีก"



     "หอใกล้กันก็เลยกลับด้วยกันไง  ไม่มีอะไรซักหน่อย"  ผมมองวิวข้างทางไปเรื่อย ไม่อยากให้มันเห็นแววตาที่กำลังสั่นของผม



      "แล้วที่ให้เขาไปค้างที่หอนี่มันเรียกว่าสนิทได้รึยัง"  ผมหันไปมองไอ้ทิวทันที   มันรู้ได้ไงวะ



      "ไม่ต้องมาทำหน้างง  ไอ้เบบอกพวกกูและ  เหลือแค่ไอ้แทนที่ยังไม่รู้ มึงอยากให้พวกกูบอกมันว่าไง หรือมึงจะบอกมันเอง"



      "ก็ไม่ได้สนิทกันแล้วไง  ช่างมันเหอะ"



     "มิว  มึงก็รู้ว่าพวกกูห่วงมึงขนาดไหน  และพวกกูก็เคารพการตัดสินใจของมึงเสมอ  ถ้ามึงเลือกแล้วพวกกูก็ไม่ได้ว่าอะไร  แต่มึงก็เห็นใช่ไหม  ว่าที่ตรงนั้นมันมีคนยืนอยู่  มึงจะไปยืนอยู่จุดๆเดียวกับเขาคงเป็นไปไม่ได้   เข้าใจใช่ไหม"



     "อืม เข้าใจ"  ผมปิดคนอื่นได้ แต่กับพวกมันคงจะไม่ได้   พวกผมคบกันมานานจนมองออกว่าใครคิดอะไรยังไง



     "มีอะไรก็คุยกับพวกกูได้   เข้าใจไหม   ไอ้เบก็อยู่ใกล้ๆใช้มันให้เป็นประโยชน์หน่อยเดี๋ยวจะโดนงอนไม่รู้ตัว"  มันเอื้อมมือมายีหัวผม ก่อนจะจอดรถเมื่อมาถึงโรงอาหารคณะผม



     



     "ไอ้เบ   เย็นนี้มึงว่างปะเนี่ย ไปช่วยไอ้มิวที่คณะกูหน่อย"  ไอ้ทิวถามระหว่างที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่สามคน   เพื่อนคนอื่นมันคงมากันบ่ายๆแล้วซื้อของไปกินบนห้องกันเลย  วิชานี้อาจารย์ใจดีน่ะครับ



     "กูจะไปตลาดกับไอ้ซีอะ"



     "อ้าว  ไม่เห็นชวนกู"  ผมหันไปบ่นไอ้เบอย่างไม่จริงจัง



     "มันมาช่วยงานกู  กูเลยสัญญาว่าจะพามันไปตลาด  มึงจะไปด้วยไหมล่ะ"



     "ไม่ต้องเลยมึง  เย็นนี้มิวต้องไปกับกู   เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงซีเคร็ทแทนเนอะ"  มันยื่นมือมาเกาคางผม กูไม่ใช่แมวนะไอ้สัด



     "งั้นก็โชคดีนะจ๊ะหนูมิว"  ไอ้เบหันมาส่งสายตาเยาะเย้ยผม ไม่ช่วยแล้วยังจะกวนตีนอีกนะมึง



     MuNich :: มิวเลิกเรียนกี่โมง
     
     เห้ย!   ผมมีนัดทานข้าวเย็นกับไอ้นิคนี่หว่า   ลืมไปเลย




     Mewtation :: เรียนเสร็จกูต้องไปช่วยงานเพื่อนต่อหวะ โทษทีนะมึง

     

     MuNich :: หรอ

     MuNich :: งั้นไม่เป็นไร

     

     Mewtation :: ไว้วันหลังเดี๋ยวกูเลี้ยงมึงนะ

     

     MuNich :: มึงพูดแล้วนะ
 
     MuNich :: กูจะรอ
   
     MuNich :: สติกเกอร์

     มันส่งสติกเกอร์หน้ายิ้มมาให้ผม อยู่ๆก็ได้กินฟรี ดีใจล่ะสิมึง











     22.00น.

     "ขอบคุณมึงมากไอ้มิว  ไว้เดี๋ยวกูพาไปแดกเค้ก  จัดเต็มได้เลยมึง"



     "หึหึ  จะสั่งไม่ยั้งเอาให้มึงหมดตัวเลยสัด"



     "เออๆ ไปนอนได้และ เดี๋ยวมาบ่นกูอีก  บายยย"  มันว่าก่อนจะขับรถออกจากหอผมไป  กว่าจะแก้นู่นแก้นี่เสร็จก็เนี่ยแหละครับ ปาไปสี่ทุ่ม  พรุ่งนี้จารย์ยกคลาสพอดี  นอนได้ตามสบาย อิอิ

     ผมชะงักนิดหน่อยที่เห็นร่างสูงนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าหอผม  ผมเดินผ่านเขาแล้วเอาคีย์การ์ดเเตะเข้าประตูหอ โดยที่มีเขาเดินตามมาด้วย สงสัยมาหาเพื่อนแต่เข้าหอไม่ได้มั้ง   ผมเดินขึ้นบันไดทางซ้ายเพื่อไปที่ห้อง จนมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง  ถึงได้หันกลับไปมองเขา



     "มีอะไรครับ"  ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะมีอะไรกับผม  แต่เล่นเดินตามมาหยุดอยู่หน้าห้องผม ก็คงจะมาหาผมนั่นแหละ



     "ขอคุยด้วยหน่อย"



     "ครับ"  ผมยืนนิ่งๆรอให้เขาพูด



     "ไม่เข้าห้องก่อนหรอ"   ผมมองไปตามตัวคนพูด ที่มีจุดแดงๆจากยุงกัดอยู่เต็มไปหมด   ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง แล้วเดินไปหยิบยามาส่งให้เขาที่นั่งลงบนเตียง



     "ไม่เป็นไร"  คนตัวสูงไม่ยอมรับตลับยาไปจากมือผม  ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างๆเขา  แม่ง วันนี้ถอนหายใจไปกี่รอบแล้ววะ  เดี๋ยวได้ตายไวก่อนพอดี   ผมเปิดตลับยาแล้วจับแขนเขามาป้ายยาลงไปเบาๆ  รอยยุงกัดอย่างเยอะ นี่นั่งมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย



     "พลอยเป็นเเฟนเก่าพี่"  ผมชะงักนิดหน่อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทายาต่อไป



     "พลอยยังไม่ได้ไปเอารถที่บ้านมา   คุณน้า... หมายถึงแม่ของพลอยน่ะ  เลยให้พี่ช่วยไปรับไปส่งให้ก่อน"

     ได้รับความไว้วางใจจากครอบครัวขนาดนี้  คงไม่ต้องบอกว่าสนิทสนมกันถึงขนาดไหน



     "คุณแม่พี่กับคุณแม่ของพลอยเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ  พี่เลยสนิทกับพลอยมาตั้งแต่เด็กๆ"

     จะบอกว่ารักกันมานานแล้วว่างั้น

     

     ผมปิดตลับยาก่อนจะลุกเดินไปเก็บ  และเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ    มองเข้าไปในกระจกก็เจอกับใบหน้าตัวเอง  ให้ตายเถอะไอ้มิว  หน้ามึงจะนิ่งอะไรเบอร์นั้น   มีอะไรให้ไม่พอใจรึไง   ผมกวักน้ำมาล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม



     "มีอะไรอีกไหมครับ"  ผมเหนื่อย อยากจะนอนแล้ว



     "มิวหายโกรธพี่รึยัง"  ผมเงยหน้าไปสบตากับคนตัวสูง



     "มิวไม่โกรธหรอก  พี่สองคนรู้จักกันมานาน  เวลาเดินคู่กันก็ดูเหมาะสมกันดี  แต่มิวขอแค่พี่อย่ามายุ่งกับมิวอีกได้ไหม"



     "ไม่ได้"  ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ  ในเมื่อข้างๆพี่มันมีคนยืนอยู่แล้ว จะเอาผมไปไว้ตรงไหนวะ



     "พี่บอกแล้วไงว่าพลอยเป็นแฟนเก่า   แปลว่าตอนนี้คนที่พี่ชอบก็คือมิว  กับพลอยก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น"  ผมล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขา  พี่บอกว่าพี่ชอบผม แต่สายตาท่าทางทุกอย่างที่พี่มอบให้เขามันยังติดตาผมอยู่เลย   ไม่อยากจะคิดอะไรต่อแล้วตอนนี้   ขอนอนเลยละกัน


     "มิวครับ"  ผมสะดุ้งเมื่อคนตัวสูงลงมานอนซ้อนทางด้านหลังแล้วดึงผมเข้าไปในอ้อมกอด



     "ปล่อย.."  ผมพูดเนือยๆ ไม่มีแรงจะขัดขืน   ได้แต่พูดความต้องการของตัวเองออกไป หวังให้เขาทำตาม   แต่เขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม   จนผมได้แต่ถอนหายใจ นี่กูจะต้องตายไวจริงๆใช่ไหมเนี่ย



     "ขอโทษ... ขอโทษที่ไม่ได้อธิบายให้ฟังตั้งแต่แรก  ตัวเล็กยกโทษให้พี่ได้ไหมครับ"



     "แล้วทำไมไม่อธิบายตั้งแต่แรกล่ะ"



     "ก็ไม่คิดว่าตัวเล็กจะขี้หึงนี่ครับ"



     "ใครหึง!"  ผมหันหน้าไปหาคนข้างหลังทันที  ตั้งใจจะด่าซักหน่อย  แต่พอเจอใบหน้าหล่อเหลาที่อมยิ้มอยู่ในระยะประชิดแล้วมันพาลให้พูดไม่ออก



     "ตัวเล็กไงครับ จุ๊บ!"  ผมเบิกตาโตทันทีที่ริมผีปากแดงๆนั่นจุ๊บลงบนแก้มผม



     "ทะ ทำอะไรน่ะ"  เคยเป็นกันไหมครับเวลาตกใจอะไรมากๆแล้วปากมันจะไปเอง จนเผลอถามอะไรโง่ๆออกไป



     "ง้อครับ  หายงอนนะ  เดี๋ยวพี่พาไปกินเค้ก"  เดี๋ยวนะ พี่เขาต้องจำมาจากไอ้ทิวแน่นอน  ที่มันบอกจะเลี้ยงเค้กผมตอบแทน   เจ้าเล่ห์นักนะ



     "แน่ใจหรอครับ  มิวทานเก่งนะ"



     "พี่เลี้ยงไหวอยู่แล้วครับ  สนใจให้เลี้ยงทั้งชีวิตเลยไหม"



     "หึหึ  เอาตอนนี้ให้รอดก่อนไหมครับ"



     "อ่า  แล้วมิวว่าพอจะไปรอดไหมครับ"



     "ก็คงต้องรอดูความประพฤติกันก่อน   เริ่มจากตอนนี้เลย พี่เนมต้องปล่อยมิวและกลับไปได้แล้วครับ"



     "อ้าว   นอนกับมิวไม่ได้หรอครับ"



     "ไม่ได้ครับ  ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย"  คนตัวสูงยังคงกระชับอ้อมแขนเข้ามาอีก   จนผมต้องหันไปมองอย่างดุๆ



     "อ่า  พี่ยอมแล้วครับ   ตัวเล็กอย่าลืมอาบน้ำก่อนนอนด้วยนะ จุ๊บ"  คนตัวสูงยันตัวขึ้นก่อนจะก้มมาจุ๊บที่หน้าผากผม



     "งื้ออ~~   ดะ เดี๋ยวมิวลงไปส่ง"  ต้องลงไปแตะคีย์การ์ดให้ครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลารอคนอื่นมาเปิด นี่มันก็ดึกแล้วด้วย



     "ฝันดีนะครับตัวเล็ก พรุ่งนี้พี่มารับไปเรียนนะ"  คนตัวสูงพูดไปก็เกลี่ยแก้มผมไป   โว้ยยย ไม่อายลุงยามเขาบ้างรึไง  ผมปัดมือคนตัวสูงออกเบาๆ



     "ไม่ต้องไปรับพี่พลอยหรอครับ   เดี๋ยวมิวไปกับไอ้เบได้"



     "พรุ่งนี้พลอยไปกับเพื่อนครับ   มิวไปกับพี่นะ นะครับ"



     "อ่า   งั้นไว้เจอกันนะครับ"





     Mewtation :: พรุ่งนี้เดี๋ยวกูไปเองนะ

     ผมส่งไลน์ไปบอกไอ้เบไว้   มันจะได้ไม่ต้องแวะมารับผมตอนเช้า

   
     เพราะผมตัดสินใจแล้ว ว่า...



     'ผมจะไปกับเขา'







********************************************************************************************
สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคน  ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกคนนะคะ

[Mura_saki]

ดีกันแล้วน้า

[tiew93]

 

[mmello07]

รีบเคลียร์ตัวเองเลยนะพี่เนมไม่งั้นไม่หายเคือง!!

[warin]

รอดูพี่เนมกันต่อไปนะ  ว่าจะจริงใจแค่ไหน

[MSeraph]

เหมือนจะเคลีย แต่การกระทำอิพี่มันก้ไม่ได้เคลียขนาดนั้นน
หนูมิวของเราก้หายโกรธง่ายไปมั้ยยยยย
รอค่าา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

❤️ HAPPY NEW YEAR 2017 ❤️
สวัสดีปีไหม่ ๒๕๖๐
ขอให้ไรท์ มีความสุข มากๆ
｡◕‿◕｡

พี่เนม ยอมเปิดปากและ
แฟนเก่า ขอให้เก่าจริงๆ
แต่ทำไมยังถึงเนื้อถึงตัวจัง
พี่เนม หวงเนื้อหวงตัวบ้าง
เอ๊ะ.......ควรใช้คำนี้กับชีนี่นา
แฟนเก่า ทำไมเพื่อนๆ พี่เนมไม่รู้ล่ะ
แล้วจะยังมีสิทธิ์หวงที่นั่งสำคัญในรถอีกเรอะ
       
 

[B52]

เคลียร์ทางให้เรียบร้อยก่อนเถอะ

[kyungploy]

ยังคงไม่สนิทใจกับพี่เนม มันดูมีอะไรมากกว่านั้นอะ ยอมเชื่อแค่ 30% ก่อนแล้วกัน ขอดูต่อไปเรื่อยๆ
ส่วนน้องมิวที่ยอมใจอ่อนง่ายๆนี่เราเข้าใจว่าน้องเป็นคนไม่ค่อยคิดมากรึเปล่า เลยแบบ ถ้าอธิบายก็โอเค เชื่อก็ได้ ประมาณนี้

[bulldog17]

เบี้ยวแหง

[Pittabird]

ง่ายไปเปล่า  คืนดีกันเร็วไปมั้ย   ฝ่ายชายคิดว่าเป็นเพื่อน  ผู้หญิงล่ะ ยังบอกว่าเป็นแฟนกันอยู่เลย  เอาให้ชัดเจนกว่านี้  แบบนี้มันคาใจ

[MayA@TK]

มิวจะนกไหมหรือไม่ก็ไม่นกแต่ แฟนเก่า ที่พี่เนมบอกอาจมาด้วย


 

[iceman555]

 

[Christa]

Chapter 15





     08.00น.


     วันนี้ผมมีเรียนเก้าโมงครับ  แต่ที่ตื่นมาแต่เช้าเพราะนัดกับพี่เนมไว้ ว่าจะไปทานข้าวที่ร้านหน้ามหาลัยกันก่อน   ตอนนี้พี่เนมกำลังออกจากหอแล้วครับ ผมลงไปรอข้างล่างเลยจะดีกว่า



     "มิวอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า"



     "ไม่มีนะ อะไรก็ได้เลย"  ปกติผมเป็นคนทานง่าย อะไรก็ได้ครับ   แต่ถ้ามีช่วงไหนที่อยากทานอะไรเป็นพิเศษขึ้นมาผมก็จะกินซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนเบื่อกันไปข้างเลย



     "งั้นไปทานข้าวต้มกันเนอะ"



     "ครับ"

     ร้านข้าวต้มหน้ามอเป็นอะไรที่คนเรียนที่นี่จะรู้จักกันดีครับ เพราะมีแต่คนบอกว่าอร่อยซะจนต้องหาโอกาสมาทานกันให้ได้   เรียกได้ว่าถ้าเรียนที่นี่แต่ไม่เคยกินร้านนี้นี่ถือว่าล้าหลังสุดๆ



     "มิวทานอะไร"



     "ข้าวต้มปลาอะ   พี่เนมล่ะเลือกได้รึยังครับ"   นี่ร้านข้าวต้มก็จริงครับ  แต่เล่นเอาทุกอย่างที่กินได้มาต้มนี่ก็คงต้องดูเมนูกันนานหน่อย ผมเลือกเบสิกๆเลย   เนื้อปลากระพงนุ่มๆ หึหึ ฟินแน่นอนครับ

     

     คนตัวสูงเอาแต่จ้องเมนูไปมาระหว่างข้าวต้มปลากับข้าวต้มกุ้ง  หึหึ  คิ้วจะชนกันอยู่แล้ว



     "เอาข้าวต้มปลากับข้าวต้มกุ้งครับ  ส่วนน้ำเอาเป็นน้ำเปล่าละกันเนอะ"   ผมหันไปขอความเห็นจากคนที่นั่งตรงข้ามซึ่งก็พยักหน้ากลับมา
 

     จากที่เคยไปทานข้าวด้วยกันมาทำให้ผมรู้ว่าคนตัวสูงสั่งอาหารตามร้านพวกนี้ไม่ค่อยจะเป็น   เขาบอกว่าปกติเพื่อนๆจะคอยสั่งให้หรือไม่ก็จิ้มๆที่เมนูเอา  เดาได้ว่าคงจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจไม่ใช่น้อย



     "ถ้าอยากทานปลาก็แบ่งของมิวไปละกันเนอะ  เห็นพี่ลังเลจนคิ้วจะชนกันอยู่แล้ว"



     "หึหึ ครับ"  คนตรงหน้ายิ้มอารมณ์ดีไม่มีอาการคิ้วขมวดมาให้เห็นอีก



     "วันนี้มิวเลิกกี่โมง เดี๋ยวพี่ไปรับ"



     "หืม แล้วพี่พลอยล่ะ"



     "ถ้าพลอยเลิกแล้วค่อยให้มาหาที่คณะก็ได้"



     "งั้นมิวกลับกับเบดีกว่า   ไม่อยากรบกวนพี่เนม   ต้องไปส่งพี่พลอยแล้วยังต้องมาส่งมิวอีก"  จากที่คุยกับพี่เนม เห็นว่าพี่พลอยมาอยู่หอเพื่อนเพื่อเคลียร์งานได้เกือบเดือนแล้วครับ   ปกติพี่พลอยจะอยู่บ้าน ซึ่งเย็นวันนี้ซึ่งเป็นวันศุกร์พี่เนมต้องไปส่งพี่พลอยถึงที่บ้านเลย



     "แต่ว่า..."



     "เอาตามนี้แหละครับ  แค่ไลน์มาบอกมิวบ้างก็พอว่าถึงไหนแล้ว"   ผมพูดต่ออีกหนึ่งประโยคเมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะขัดขึ้นมาอีก



     "แน่ใจนะครับว่าจะไม่ไปด้วยกัน"  คนตรงหน้ายังมีท่าทีลังเล กลัวผมจะไม่เชื่อใจกัน



     "แน่ใจครับ"  ผมมองสบดวงตาคู่สวยอย่างมั่นใจ ก่อนจะเริ่มทานข้าวต้มเจ้าอร่อย








     "มิว วันนี้มายังไง"  ไอ้เบเดินเข้ามาถามผมหลังจากที่อาจารย์ปล่อยให้สเก็ตงานกันได้ตามสะดวก   ส่งอาทิตย์ต่อไปเช่นเคยครับ วันนี้เราเรียนในห้องที่เป็นโต๊ะเขียนแบบกัน เลยนั่งแยกโต๊ะเป็นคนๆไป



     "มากับพี่เนม"  ปิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อมันมองออกอยู่แล้ว



     "ถามจริง   มึงกับพี่เนมเป็นอะไรกัน"  ไอ้เบถามผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด   ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าถ้าบอกจะต้องเป็นห่วงกันแน่ๆ



     "ก็คุยๆกันอยู่"



     "แล้วแฟนเขาที่อยู่นิติอะไรนั่นล่ะ"  ข่าวพี่เนมกับพี่พลอยก็ถือว่าดังอยู่เหมือนกันครับ  ถ้าไม่ได้โลกแคบจนเกินไปก็ต้องได้ยินข่าวนี้กันแน่นอน 'คู่รักรีเทิร์น'



     "พี่พลอยเขาเป็นแฟนเก่า   พี่เนมบอกมางั้นนะ"  ผมตอบไปมือก็สเก็ตไปครับ ไอเดียกำลังมาเลย



     "แล้วมึงก็เชื่อเขาง่ายๆหรอมิว"



     "ก็อืม   ถ้าจะรักกันก็ต้องเริ่มจากการเชื่อใจกันก่อนเปล่าวะเบ"



     "ก็ใช่  แต่.."



     "ถ้ากูโดนหลอกมันก็คือโดนหลอกแค่นั้นแหละ  แต่ถ้าเขาเป็นคนที่ใช่ของกูจริงๆ แล้วกูปิดกั้นตัวเองไว้เพื่อป้องกันความเจ็บ  มันหมายความว่าชาตินี้กูอาจจะไม่ได้เจอคนที่ใช่อีกเลยก็ได้นะ"



     "เฮ้ออออ~   เขาเป็นพี่ที่กูเคารพนะเว้ย  แต่ถ้าทำมึงเจ็บเมื่อไหร่ กูก็พร้อมจะตัดเขาออกทันที"  มันคงจะเสียดายคนที่คุยกันถูกคอ  ชอบอะไรเหมือนๆมันอย่างพี่เนมน่ะครับ



     "หึหึ   ถ้ามึงเลือกเขาล่ะก็  กูจะให้ไอ้พวกที่เหลือไปรุมกระทืบมึงเอง"  ผมพูดติดตลกเพื่อลดบรรยากาศเครียดๆลงไปบ้าง  แต่หน้าไอ้เบก็ยังคงจริงจังอยู่เหมือนเดิม



     "เอาเป็นว่ากูเคารพการตัดสินใจของมึง  แต่ถ้ามึงเสียใจ อย่าลืมว่ามีพวกกูอยู่ตรงนี้ละกัน"



     "ขอบใจมากเว้ย"  ผมยืนเข่าบนเก้าอี้เเล้วยืดตัวไปโยกคอมัน  ถ้าให้ยืนที่พื้นคงเอื้อมไม่ถึงหรอกครับ ไอ้เบมันสูงเกินคน



     "แล้วนี่กูต้องรายงานไอ้แทนไหมเนี่ย  พญาเสือกำลังจะขโมยลูกแมวน้อยไปได้อยู่แล้ว"



     "แมวน้อยบ้านมึง  เอาไว้ให้กูแน่ใจก่อนละค่อยบอกไอ้แทน  กูไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ย  กูรับมือกับความเจ็บได้  ไม่ตายง่ายๆหรอก"



     "ก็แค่ไม่อยากให้มึงเจ็บ  แต่ว่าคนเรามันก็ต้องมีทั้งทุกข์และสุขแหละเนอะ  ถ้ากูไม่ให้มึงเสี่ยงเจ็บตอนนี้ มึงก็อาจจะไม่ได้เจอความสุขที่มันมากกว่าก็ได้"



     "เออ ขอบใจที่มึงเข้าใจกูนะ  ว่าแต่งานจารย์เจมึงเสร็จยังวะ"  ผมถามถึงงานที่ต้องส่งในวันพรุ่งนี้



     "เหลือแค่อัพโฟโต้ลงเพจ"  มันคือการอัพรูปถ่ายผลงานลงในเพจเฟสบุ๊คน่ะครับ  บางรายวิชาจะให้โพสงานลงเพจเพื่อให้คนอื่นๆสามารถเข้ามาดูได้   ซึ่งการจะถ่ายรูปได้ก็แปลว่างานมันต้องเสร็จแล้ว



     "ไอ้เหี้ยยย   ไมมึงเสร็จไววะ   แอบไปแดกอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า"  ปกติไอ้เบนี่สายเดือด  ชอบปั่นคืนสุดท้ายตลอด แล้วนี่มันอาร๊ายยยยย   ทำไมมันเสร็จก่อนผมได้อะ



     "ก็ไอ้ซีมันเสร็จแล้วเลยมาช่วยกูทำ"  ไอ้เบพูดไปก็หยิบเลย์เข้าปากไปด้วย   ถ้ามันหกใส่งานกูนะไอ้สัด จะตบให้คว่ำเลย



     "เดี๋ยวนี้สนิทกับไอ้ซีจังเลยนะ"  ผมอดแขวะมันไม่ได้ เห็นกัดกันได้ทุกวี่ทุกวัน  แต่ก็ช่วยเหลือกันอยู่ตลอด  มันยักไหล่อย่างไม่แคร์อะไร



     "ก็เพื่อนกูมัวแต่ไปหาผัวนี่ โอ้ย!! "  ผมตีหลังมันดัง 'อั่ก' จนพวกที่เหลือพากันขำเสียงดัง  โทษฐานที่มึงว่ากูไอ้เบ!






     "พวกมึง  วันก่อนกูโดนเด็กแก๊งค์แซวด้วยเว้ย"  ไอ้มินพูดขึ้นมาระหว่างที่พวกเราเจ็ดประจัญบานมานั่งให้อาหารปลาที่บ่อน้ำในคณะ งานการก็พักกันไว้ก่อนครับ ฮ่าๆๆ  ในคณะผมนอกจากต้นไม้จะเยอะแล้ว บ่อน้ำก็เยอะด้วยครับ  เนเชอรัลสุดๆไปเลย



     "หน้าอย่างมึงน่าจะไปแซวเขามากกว่านะ"



      "หุบปากไปเลยไอ้มิว   ใช่ซี้~~กูไม่ได้หน้าแบ๊วน่าฉุดเหมือนมึงหนิ"



     "ฉุดบ้านมึงสิ  ไอ้สัด" ผมมีองครักษ์พิทักษ์ตัวอยู่เต็มไปหมด  ต่อให้ฉุดได้ก็คงต้องมานอนรอแดกตีนเพื่อนผมต่ออยู่ดี  เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดจะฉุดผมเชียวนะครับ ฮ่าๆๆ



     "มาๆ  กูจะเล่าให้พวกมึงฟัง"  พวกผมก็รอฟังมันเล่ากันปกตินี่แหละครับ  จะมีก็แต่ไอ้นัท ที่ดูจะตั้งใจจนเกินเหตุ มึงจ้องไอ้มินจนตาจะถลนอยู่แล้ว ไอ้นัท!   ผมทนไม่ไหวเลยปาขนมปังใส่มัน โทษฐานที่โอเวอร์แอคติ้ง   มันหัวเราะชอบใจที่มีคนสังเกตเห็นแอคติ้งของมัน  เรียนเยอะจนเพี้ยนไปแล้วครับ



     "คือกูกำลังเดินกลับหอเว้ยวันนั้น  พวกมันยืนกันเป็นฝูงเลย  แต่ละคนนี่จ้องมาที่กูอย่างไม่ปิดบัง  แม่ง พูดละขนลุก"  มันพูดแล้วลูบแขนลูบขาไปด้วย



     "กูก้มหน้าก้มตารีบๆเดินให้พ้นพวกมันไป   แต่แม่งไม่ทันหวะ..."



     "ทำไมวะ"  ไอ้ซีถาม



     "ไอ้หัวหน้าแก๊งค์ที่ยืนอยู่มันหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่เว้ย   แล้วตะโกนเสียงดังลั่นซอย...."



     "ว่า?"  ไอ้ซีถามต่อ เพราะไอ้มินมัวแต่ลีลาไม่ยอมพูดซักที



     "เฮ้ย!! ไอ้น้อง!!! ให้พี่ไปส่งเปล่า!"



     "ละ...แล้ว มึงตอบว่าไงวะ"  ไอ้ซีที่ผ่านประสบการณ์โดนแซวมาไม่น้อยไปกว่าผม ถามอย่างลุ้นระทึก



     "กูก็ตะโกนกลับไปว่า..."



     "มีห้าบาทส่งถึงเซเว่นหอนอกได้เปล่าพี่!!"  หืม?



     "เด็กแกงค์มึงนี่ใส่เสื้อสีส้มๆปะ"  ไอ้นัทถาม



     "เออดิ   ทำไมมึงรู้วะ"



     "ไอ้สัด!!!  นั่นมันแก๊งค์วินมอไซค์"   ไอ้ซีตบหัวไอ้มินดังลั่นเลยครับ   ฮ่าๆๆ   กูก็ว่าแปลกๆตั้งแต่หยิบหมวกมาใส่ละ



     "ละเขาว่าไงวะ"  ไอ้ทัตถามขึ้นมาอย่างเคร่งเครียด ไอ้นี่มึงก็อินกับเรื่องบ้าๆบอๆได้ตลอดเวลา   เรื่องเรียนมึงเคยทุ่มเทขนาดนี้ไหมห๊ะ แต่ผมก็แอบอยากรู้เหมือนกันนะ อิอิ



     "เขาก็บอกว่า   โทรไปเรียกพ่อมึงนู่น!!!!"



     "ฮ่าๆๆๆๆๆ"  เขาไม่เข้ามากระทืบมึงก็บุญละไอ้มิน



     "ละมึงได้โทรบอกพ่อเปล่าวะ"  คำถามนี้จากไอ้นัทครับ



     "โทรแล้ว....แต่ผู้หญิงรับหวะ"



     "แม่มึงหรอ"   ไอ้เบถามบ้าง   แต่ดูจะเน้นตรง'แม่มึง'เป็นพิเศษ



      "ไม่ใช่แม่มึง!  เขาบอกว่า   'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้'  "   โถไอ้สัด กูก็นึกว่าพ่อมึงมีกิ๊ก  นี่ขนาดพ่อมึงก็ยังเอามาเล่นกันเนอะ  เจริญจริงๆ



     N. :: เรียนเสร็จแล้วหรอ
 
     หืม?  ผมมองไปทางวิศวะเพื่อหาคนตัวสูง ทักมางี้แสดงว่าต้องเห็นผมชัวร์



     N. :: อยู่โรงอาหารครับ

     ผมมองไปก็เห็นร่างสูงนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน  เขาโบกมือให้ผมเห็นก่อนจะเอาแขนลง  บ่อน้ำที่ผมมานั่งกันวันนี้ติดกับฝั่งวิศวะน่ะครับ อยู่เยื้องๆกับโรงอาหารวิศวะเลย



     Mewtation :: จารย์ปล่อยแล้ววววว
   
     Mewtation :: พี่เนมยังไม่ไปอีกหรอ


     N. :: เดี๋ยวจะไปแล้วครับ ออกไปรับพลอยที่คณะเลย


     
     Mewtation :: โอเคครับ
 
     Mewtation :: ถึงแล้วบอกมิวด้วยนะ



     N. :: ครับตัวเล็ก

     ผมมองร่างสูงบอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะลุกเดินไปทางอีกฝั่งของโรงอาหาร   เมื่อเช้าพี่เขาจอดรถไว้ตรงนั้นน่ะครับ  นี่ก็จะห้าโมงเย็นและ ผมชวนไอ้เบกลับเลยดีกว่า








      ผมมาถึงหอตั้งแต่ห้าโมงกว่าแล้วครับ   อาบน้ำ ทานข้าวอะไรเรียบร้อยก็มานั่งทำงานต่อ  เหลือไม่เยอะเท่าไหร่   แต่ต้องอัพรูปก่อนเที่ยงคืน   นี่ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว  ผมวางมือจากงานและเริ่มจัดฉากจัดแสงเพื่อถ่ายรูป   ผ่านไปสิบกว่านาทีก็ได้รูปที่พอใจ  แสงโอเคดีไม่ต้องแต่งอะไรมากครับ  ใส่ชื่องานแล้วก็โพสลงได้เลย



     23.45 น.

     ผมส่งงานเสร็จแล้วแต่ก็ยังนอนไม่หลับ   ทั้งๆที่ผมก็ง่วงนะ   แต่...คนตัวสูงยังไม่ติดต่อมาหาผมเลย   ถึงบ้านพี่พลอยรึยังก็ไม่รู้  หรือกลับมาถึงหอแล้ว  หรือว่าเป็นอะไรรึเปล่า   ผมไม่รู้...   โทรไปก็ปิดเครื่อง   แบตหมดหรอ?   แล้วชาร์จบนรถไม่ได้รึไง? 

 

     ผมขี้เกียจจะคิดแล้วนะ....




     00.30 น.


     ก๊อกๆๆ

     ก๊อกๆๆ

 
     หื้อออ ใครง่ะ


     ก๊อกๆๆ


     ง่วงงง....


     ก๊อกๆๆ

     ไปเปิดก็ได้โว้ยยยย   ถ้าเป็นไอ้พวกมือบอนมาเคาะเล่นนะ พ่อจะด่าให้ลั่นหอเลย



     ผมงัวเงียลุกขึ้นจากเตียงไปเกาะอยู่ตรงประตู   พยายามจะเพ่งมองคนที่มาเคาะผ่านช่องตาแมว   แบบว่ามันเมาขี้ตาอะครับ   มองไม่ค่อยจะชัดเท่าไหร่   เห็นแค่ว่าตัวสูงๆ คุ้นๆแหะ   เปิดแม่งเลยละกันขี้เกียจส่องละ



     'หมับ'

     คนตัวสูงรวบผมไปไว้ในอ้อมกอดทันทีที่ประตูเปิด



     "อื้อออ!!    ....พี่เนมหรอครับ"  ถึงจะมองไม่ชัดเพราะผมไม่ได้เปิดไฟในห้องไว้   แต่กลิ่นนี้ผมคุ้นเคยดี...คิดว่านะ   ก็แหม ผมไม่ได้กอดกับเขาบ่อยซะหน่อย   ปกติก็ได้แต่กลิ่นหอมจางๆ   แต่กอดแน่นขนาดนี้ก็คงใช่แหละครับ



     "ขอโทษครับ"     พี่เนมล็อคประตูห้องแล้วพาผมที่กำลังงัวเงียไปนอนบนเตียง กอดผมไว้แน่นจากทางด้านหลัง  แล้วซุกหน้าลงบนบ่าผม  ตัวก็อุ่นๆ นี่เขาไปทำอะไรมาเนี่ย



     "ขอโทษนะครับ  โทรศัพท์พี่แบตหมด  ไอ้แมนมันเอาสายชาร์จไปพี่เลยติดต่อมิวไม่ได้เลย"



     "อ่า แล้วนี่เพิ่งกลับมาหรอครับ"



     "มาถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วครับ  กว่าลุงยามจะยอมใจอ่อนเปิดประตูให้ก็นานอยู่เหมือนกัน  แกเห็นว่าพี่รู้จักกับมิวเลยยอมเปิดให้"  คงตัวสูงพูดงึมงำอยู่บนบ่าผมอย่างสำนึกผิด



     "บ้านพี่พลอยไกลหรอครับถึงได้กลับมาซะดึกเลย  หรือว่ารถติด"



     "พอดีคุณแม่พี่ให้ไปทานข้าวด้วยกันก่อนที่ห้าง..... แล้วท่านก็ให้พลอยไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนอีก  กว่าจะถึงบ้านพลอยก็เกือบๆสี่ทุ่ม"  ห้างที่ว่านั่นอยู่คนละฝั่งกับมหาลัยผมเลยครับ กว่าจะขับรถไปถึงก็คงใช้เวลาน่าดู



     "พี่เนมจะอาบน้ำก่อนไหมครับ  หรือว่าจะนอนเลย"  ขับรถไปมาท่าจะเหนื่อยน่าดู



     "มิวไม่โกรธนะครับ"



      "หืม  ไม่โกรธหรอกครับ พี่ก็มีเหตุผลให้มิวหนิ"  ผมลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองคนตัวสูงที่นอนอยู่  ดวงตาของเขาสะท้อนกับแสงที่ลอดเข้ามาในห้องทำให้เห็นว่าคนตรงหน้ามีน้ำตาคลอ



     "พี่ไม่อยากให้มิวสงสัยในตัวพี่   ไม่อยากให้คิดมาก  อยากให้เชื่อใจกัน  มิวขอแค่ให้พี่บอกมิวบ้าง  แต่พี่ก็ทำไม่ได้"



     "มิวเชื่อพี่เนมครับ"  ผมลูบศรีษะเขาเบาๆอย่างปลอบโยน  ก่อนจะเอาหลังมือไปทาบลงบนหน้าผาก



     "ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ล่ะครับ "  ผมลุกไปเปิดไฟเพื่อที่จะได้มองคนตัวสูงชัดๆ   ริมฝีปากซีดๆกับรอยยุงกัดเต็มไปหมด   ตอนกลางคืนอากาศมันหนาวนะครับ  ยิ่งหลังฝนตกแบบนี้แล้วด้วย
     


     ผมมองคนตัวสูงที่หลับตาลงโดยยึดมือของผมไปกุมไว้ไม่ยอมปล่อย   
 
     เห็นทีวันหยุดนี้ไอ้มิวคงจะต้องรับภารกิจ 'ดูแลคนป่วย' แล้วล่ะครับ




********************************************************************************************
ไม่มีใครอยู่ฝั่งพี่เนมเลย    สงสัยต้องเปลี่ยนตัวพระเอกแล้วมั้งเนี่ย  ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันนะคะ