หัวข้อ: [เรื่องเล่า/สั้นๆ] แอบรัก (ก็ต้องสู้) ...

[MonkeYMauS]

ค้างง่ะ

[both^^]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยย

ที่หายไปเพราะไม่สบายนี่เอง

ขอให้ปิงหายมาบอกรักโฟนใหม่ตัวๆได้มั้ย

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

[torto]

   ไม่เอานะ  เราไม่อยากได้ตอนจบแบบเศร้านะ

Happy New Year  คนแต่งมีความสุขมากๆๆนะ

[alpha]

นี่  เปนไงหล่ะ   เราแอบมาต่อแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว  จะได้ surprise กันนะฮะ




ตอนที่ 14 บันทึก




   ไฟในห้องปิดสนิท รัตติกาลได้ดูดกลืนเอาสีสันของทุกสิ่งออกไปหมด ทิ้งไว้แต่เงาสีดำทะมึนของวัตถุที่ดูไร้ซึ่งชีวิต ผมทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงนอน เครื่องปรับอากาศส่งเสียงความถี่ต่ำออกมาตลอดเวลา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรจะใช้คำพูดแบบไหนมาบรรยายความรู้สึก ที่แน่ๆ ผมดีใจมาก ปิงบอกรักผม   ...แต่ก็สิ่งที่ไม่แน่นอนนั้นเสียดแทงความรู้สึกของผมมากกว่า ปิงต้องเข้ารับการผ่าตัด ในที่ที่ไกลแสนไกล และผมจะได้เจอปิงอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผลการผ่าตัดนั่นแหละคือสิ่งที่ไม่แน่นอน แม่บอกว่าปิงต้องรีบผ่าตัดรอไม่ได้ แต่คงต้องตรวจเลือดอะไรที่นั่นอีกซึ่งคงใช้เวลาประมาณ 2 วัน




   ไฟหัวเตียงถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นสมุดโน๊ตเล่มนึง หน้าปกของมันเป็นสีแดงขาดวิ่น รอยยับสีน้ำตาลแตกเป็นเส้นสายอยู่บนผืนหลังสีหม่นหมอง ส่วนสันปกของมันถูกเปลี่ยนแปลงมีรอยเทปกาวที่ถูกเปลี่ยนใหม่หลายที มันเป็นสมุดโน๊ตเล่มหนาเอาการ กระดาษสีน้ำตาลไหม้ของมันมีโน๊ตหรือไม่ก็กระดาษมากมายยื่นออกมา ทั้งตั๋วหนัง บัตรคอนเสิร์ต รูปภาพเล็กๆ หลายรูป โปสการ์ด บัตรสตาฟในงานโรงเรียนต่างๆ  แม้ว่าจะดูเก่าแบบนี้ แต่ผมก็จำได้แม่น โน๊ตเล่มนี้่เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมให้ปิงตอน ม.1  และตอนนั้นมันยังไม่หนาขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าปิงไปแยกเล่มแล้วก็เพิ่มกระดาษเข้าไปใหม่เรื่อยๆ จนตอนนี้เล่มหนาอ้วนกว่าตอนแรกที่ผมซื้อหลายเท่า




   เพียงแค่เปิดหน้าแรกความทรงจำก็หมุนทวนกลับเข้ามา ลายมือแบบเด็กๆ ของผมเขียนเอาไว้ด้วยดินสอ ปิงคงกลัวว่ามันจะเลือนหายไป เลยเอาสติ๊กเกอร์ใสมาปิดทับเอาไว้ แต่กระนั้นข้อความก็ลางเลือนเหลือเกิน


   ‘ให้ปิงเป็นวันเกิดนะ  จากโฟน’


   ผมนั่งเขียนข้อความนั้นกับแม่ที่ไปเลือกซื้อของขวัญให้ปิงด้วยเหมือนกัน แม่ลูบหัวผมใหญ่แล้วก็บอกว่าปิงต้องชอบแน่เลยลูกโฟน งานวันเกิดจัดขึ้นแบบอบอุ่นที่บ้านของผม จำได้ว่ามันเป็นปีแรกที่ผมกับฟิวย้ายออกมาจากบ้านของคุณอา ถ้าจำกันได้คุณแม่แท้ๆ ของผมเสียชีวิตไปแล้ว ส่วนพ่อจริงๆ นั้นผมก็แทบจะจำหน้าไม่ได้  ฟิวยืนยันว่าดูแลตัวเองกับผมได้ มันขอออกมาอยู่กับผมที่อพาร์ตเมนต์ และมันก็ทำได้อย่างที่มันพูดจริงๆ   แค่ผมฟิวแล้วก็ปิง ชีวิตของผมไม่เคยต้องการอะไรมาก มันเรียบง่ายเสียจนผมเองยังหวนคิดถึงมันเสมอ ปิงที่ตอนนั้นผมสั้นเต่อ วิ่งมาช่วยผมจัดงานวันเกิดของตัวมันเอง พอพ่อเสร็จจากทำงานและขับรถมาถึงที่บ้าน พวกเราก็พร้อมสำหรับงานเลี้ยง  ผมกับปิงเป่าเทียนวันเกิดพร้อมกัน และสองหนุ่มก็ทำเค้กเละเทะไปหมดเพราะว่าอยากจะตัดแบ่งเค้กกันเอง

   ผมยื่นของขวัญให้กับปิง  และมันก็ดีใจเอามากๆ เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ผมเก็บเงินค่าขนมซื้อให้มันด้วยตัวเอง “เป็นไดอารี  เราให้นายเอาไปเขียน  แล้วสักวันเราจะขออ่านนะ”



   ผมเปิดไล่อ่านไปทีละหน้า  และก็พบว่าไม่มีหน้าไหนเลยที่ไม่มีคำว่าโฟนเขียนอยู่ แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ แต่บางครั้งมันก็มีความหมาย  ‘ไปดูหนังกับโฟนมา สนุกเป็นบ้า’ ตั๋วหนังที่แปะอยู่ด้านข้าง เลือนจนมองไม่เห็นตัวอักษรแล้ว  ปิงไม่ใช่นักเขียนที่ดีนักแต่การที่มันบันทึกเรื่องราวลงไปในสมุดอย่างสม่ำเสมอตลอด 7 ปีที่รู้จักกัน ก็ทำให้ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วผมสำคัญกับปิงมากเพียงใด





   อีกหลายหน้าต่อมาเป็นตอนที่ผมกับปิงไปเข้าค่ายวิทยาศาสตร์กัน มันนานมาแล้วจนผมแทบจะควานหาเรื่องราวออกมาจากสมองไม่ได้ แต่พอพบกับป้ายชื่อสองอันที่เขียนชื่อผมกับปิง แล้วก็มีส่วนหนึ่งของแผนที่ดาว ทุกอย่างก็กลับคืนมาเหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

   ผมกับปิงอยู่ในช่วงปิดเทอม ม. 2 ขึ้น ม. 3 ทางชุมนุมวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนจัดค่ายดูดาวขึ้น พวกเราตื่นเต้นอยากไปกันมากจนต้องไปขอร้องพ่อกับแม่ให้อนุญาต แม้จะแม่จะเป็นห่วงมากแต่พวกเราก็ได้รับอนุญาตให้ไปได้

   เป็นค่ายที่ประหลาด พวกผมตื่นสายแต่นอนกันดึก ช่วงบ่ายจะมีรุ่นพี่กับอาจารย์มาติววิธีการดูแผนที่ดาว และก็บอกว่าจะกลุ่มดาวที่สำคัญๆ ในฤดูนี้กันอย่างไร  ปิงดูสนุกกับมันมาก และปิงก็ดูแผนที่ดาวเก่งมาก และมักจะเป็นคนแรกที่เจอกลุ่มดาวสำคัญ รุ่นพี่กับอาจารย์ชอบปิงกันใหญ่  อย่างที่ผมบอกแหละครับ ปิงมักจะเป็นดาวเด่นเสมอในทุกงานทุกกิจกรรม

   คืนที่สองอาจารย์ควักเอากล้องดูดาวมา 2 กล้องให้พวกเราได้ตื่นเต้นกัน หลังจากส่องกันจนเมื่อยตา บางส่วนก็ไปนอน ผมกับปิงออกไปเดินเล่นรอบๆ ค่าย อากาศชื้นในตอนกลางคืนที่น้ำค้างเริ่มโปรยปราย ปิงสอนผมใหญ่ว่าตกลงผมจะหากลุ่มดาวลูกไก่ได้ยังไง  และถึงผมจะทำสำเร็จแต่ก็ไม่วายบ่นออกมาว่า “ปิง มันไม่เคยจะเหมือนลูกไก่เลย มันก็แค่ดาวมาเรียงๆ กัน”  ปิงหัวเราะแล้วก็บอกว่าผมเป็นคนไร้จินตนาการ มันเงยหน้ามองฟ้าอย่างตั้งใจ แล้วก็เล่าตำนานของกลุ่มดาวลูกไก่ให้ผมฟัง “ทีนี้ มองใหม่นะ   เป็นไงดีขึ้นไหม”  ผมไม่แปลกใจเลยที่ปิงเลือกเรียนศิลปะ






   หลังจากกำลังเพลินกับการพลิกดูแผนที่ดาว รูปภาพใบนึงก็ตกลงมาบนตัก ผมหยิบขึ้นมาพร้อมกับเปิดหาหน้าที่ควรจะเป็นเจ้าของของมัน ในภาพผมกับปิงอยู่ในชุดนักเรียนม. ปลายเสื้อสีขาวกางเกงดำยืนยิ้มอยู่กับเพื่อนและก็รุ่นพี่อีกหลายสิบคน วงแขนของปิงเอื้อมกอดรอบคอของผมอยู่  เป็นรูปถ่ายของเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ชุมนุมวิทยาศาตร์นั่นเอง พวกผมขึ้นชั้นม. 4 และปิงก็ชวนผมตบเท้าเข้าไปทำงานในชุมนุมของโรงเรียน ในรุ่นผมเหมือนกับเป็นฝ่ายบุ๋น ส่วนปิงเป็นฝ่ายบู๊  ผมจะจัดการเรื่องเอกสาร งานประชุม แผนกำหนดการ รายละเอียดทุกอย่างถามผมได้ผมรู้หมด  ส่วนปิงจะเป็นฝ่ายที่กระโดดลงไปทำงาน ปิงมักจะถือวิทยุสื่อสาร ตะโกนใส่โทรโข่ง หรือไม่ก็ยืนพูดหน้าห้องประชุม เป็นช่วงเวลาที่สนุกมาก และเท่าที่จำได้ก็เป็นช่วงที่ผมได้เรียนรู้ว่าผมเองหวั่นไหวเหลือเกินเวลาอยู่ใกล้กับเพื่อนคนนี้
   บริเวณที่รูปหลุดออกมายังมีรอยกาวแห้งๆ ลายมือที่เขียนไว้ด้วยปากกาสีน้ำเงินดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากและเริ่มคล้ายคลึงกับลายมือของปิงตอนนี้ ‘ถ่ายก่อนพาน้องไปค่ายชุมนุม  ไอ้โฟนก็ไปด้วย ต้องสนุกแน่ๆ’




   ผมเปิดผ่านเรื่องราวต่างๆ ไปเรื่อย ขำที่บางหน้าก็มีเม็ดทรายหล่นลงมาจากซอกของสมุด หน้านั้นมีซองพลาสติกเล็กๆ แล้วก็มีทรายจำนวนเล็กน้อยแปะอยู่ในสมุด ผมดูชื่อสถานที่ก็รู้ว่าเป็นที่เสม็ดซึ่งผมกับปิงแล้วก็เพื่อนที่สนิทกันมากๆ ในกลุ่มอีก 4 คนไปเที่ยวด้วยกันตอนปิดเทอมหน้าร้อนก่อนขึ้นม. 6 ปิงบอกว่ากว่าจะได้เที่ยวกันแบบนี้อีกก็คงจะต้องเอนทรานซ์ให้เสร็จสิ้นก่อน ฉะนั้นต้องรีบเที่ยวให้หนำใจก่อนจะต้องไปเคี่ยวกรำกับเรียนพิเศษ และหนังสือกองโต


   เอนทรานซ์ เรียนพิเศษ ง่วงนอน อ่านหนังสือไม่ทัน โฟนแม่งดุ (ผมมักจะติวให้ปิง แล้วบางทีมันก็ไม่มีหัวเกี่ยวกับการคำนวณเอาเสียเลย) เครียด...คำเหล่านี้เป็นข้อความที่วนไปวนมาในบันทึกช่วงอ่านหนังสือสอบเอนท์ของปิง

   หลังจากนั้นปิงก็เขียนถึงงานวันจากเหย้า กระดาษหลายหน้ามีข้อความตลกๆ ที่ปิงเขียนแล้วก็ขีดฆ่าทิ้ง ดูแล้วคงเป็นกระดาษทดข้อความที่ปิงอยากจะเขียนบนเสื้อนักเรียนของผม

   เป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ/ปิง  - - (รอยขีดทิ้ง มีลายมือมันเขียนว่า เสี่ยว!! นรก)
   โฟนมึงเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของกู (เอาเมจิคขีดกากบาท โว้ย!! ไม่ได้เรื่อง)
   เหี้ย กูรักเมิงงงงงงง  (มันวงกลมแล้วก็เขียนทับว่า  เถื่อน)



   จนมาถึง และกระดาษหน้านึงว่างเปล่า มีกระดาษแผ่นเล็กเสียบเอาไว้ ผมหยิบมันออกมาคลี่เปิดอ่าน ผมไม่รู้ว่ามันไปหาอ่านมาจากหนังสือเล่มไหน ท่ามกลางข้อความภาษาอังกฤษเต็มเป็นพรืด หนึ่งย่อหน้าในนั้นโดดเด่นขึ้นมาด้วยปากกาเมจิคสีดำ






   ‘Don’t walk in front of me, because I may not follow
    Don’t walk behind me, because I may not lead
   Just walk beside me, and be my friend’

   ข้อความที่เหลือถูกเขียนทับลงไปบนกระดาษ ‘ตลอดไปนะมึง เข้าใจป่ะ/ปิง...เพื่อนชั่วชีวิตของมึง’






   ผมแหงนมองเสื้อที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง และเริ่มอ่านหน้าถัดๆ ไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมา จนถึงหน้าสุดท้าย








   ‘โฟน ถ้ามึงได้อ่านจนถึงตอนนี้ กูคงอยู่ที่อังกฤษแล้ว   และมึงก็คงกำลังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่  เอาเป็นว่ามึงไม่ต้องห่วงกูนะ  กูว่ามันก็ไม่ได้อะไรมากนักหรอกแค่ผ่าตัดเอง กูขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกมึง แต่ช่วงนี้มึงใกล้สอบ กูไม่อยากให้มึงต้องมาห่วงกูอีก  กูได้ยินว่ามึงขาดเรียน แหม่ไอ้เหี้ยทำตัวเป็นพระเอกลิเกนะมึง  ทะเลาะก่ะกูนิดหน่อยก็ทำเป็นหยุดเรียนให้กูห่วงเล่น   กูซีรอกซ์ชีทฝากไปก่ะอาร์ทแลปเมตของมึง คิดว่ามึงก็คงจะได้เอาไปอ่าน แต่อย่างมึงเก่งอยู่แล้วอ่านแว๊บนึงก็คงรู้เรื่อง   ว่าแต่พายอร่อยป่ะวะ กูจะบอกว่ากูทำเองนะโว้ย เป็นไงล่ะ  ฟิวบอกว่ามึงแดกใหญ่  เห็นแก่กินนะมึงเนี่ย อยู่ที่โรงพยาบาลแม่งเซ็งฉิบหาย  กูเลยให้แม่เอาของมาให้ทำเล่น...  แล้วก็นะให้แม่กูหาอะไรมาให้กูทำ ก็คงไม่พ้นเรื่องพวกนี้หรอก  ดีนะแม่ไม่เอาถักไหมพรมมาให้กูทำ  ไม่งั้นมึงอาจจะได้ผ้าพันคอสีชมพูหวานแหววที่กูถักเป็นของฝาก

   ส่วนเป้... คือจะให้พูดจริงๆ คือกูหึงมึงหว่ะโฟน (ตรงไปไหมวะกู)  แต่คือถ้ามึงจะคบกับเป้ในฐานะแฟนกูก็คงทำอะไรไม่ได้หว่ะ  เป้มันก็คนดี อาจจะดีกว่ากูด้วยมั้ง ตอนที่มึงบอกชอบกู กูสับสนจริงๆ แล้วมึงก็เสือกเป็นพระเอกลิเกหนีหายกูไปซะงั้น  ใจร้ายฉิบหายเลยมึงเนี่ย  เรื่องใจแข็งนี่กูยกให้มึงเลย เอาเถอะเอาเป็นว่า  กูเหงาอ่ะ ไม่มีมึงแล้วไม่อยากจะทำอะไรเลย  ตลอดเวลาที่ผ่านมากูมานั่งๆ นึกแล้ว ...เว้ยย  เขิน กูไม่พูดแล้วกัน   เอาเป็นว่ากูรักมึงนะ
   ถ้ากูรอดคราวนี้กูจะขอมึงเป็นแฟน โอเคป่ะ   แต่จะให้พูดกูก็ไม่รู้ว่ากูจะรอดหรือเปล่า 555


   คิดถึงมึงหว่ะโฟน ลาก่อนนะ’



to.be.continued

[LingNERD*]

 

ก่อนอ่าน

[LingNERD*]

ประทับใจจัง

[anna1234]

 

[alpha]

พี่ไต๋ :: ป๊าดดด  ตีสี่  พี่เป็นนกฮูกเหรอฮะ

nana :: นั่นดิ สายไปหรือเปล่า..

Just let it be :: นั่นดิ มันคงไม่สายไปใช่ไหม  (เอ๊ะ นี่กูตอบกวนตีนหรือเปล่า)

benxine :: แหง่ะ  ท... ทำไมไม่มีไรจะพูดอ่ะ  แงงงงงงง งอนแล้วนะ!  

moshi ::  เอ่อ  ดีใจที่อินนะฮะ แต่..  ระวังผนังเล้าเจ๊งนะคับ  โขกรุนแรงเหลือเกิน

Sukie :: ฮะ หวังว่าจะ moshi จะไม่โขกจนผนังบ้านผมแตกหมด

ไต๋ :: แว้กกก  มาอีกโขก    ปิงฝากสมุดโน๊ตให้โฟนฮะ

imageriz  ::  มีคนสงสารโฟนแล้วววว   ฮือออออออ   ขอหอมที  

sakura :: มันเกิดแล้วววววอ่าาาา

mokeymaus :: มาต่อให้แล้วไงคับ จะได้ไม่ค้าง

19NT :: ต้องขอจากซานต้าในรูปด้วยปะฮะ

torto :: Happy new year เหมือนกันคั๊บ  

[benxine]

^
^
^
^


จิ้มๆๆๆ



พูดก็ได้ "มันเศร้าเกินไปแล้ววว!!!~"



ปิงกลับมาไวๆนะ

[LingNERD*]

ไม่มีตอบรีเราเลยอะ   

[LEO]

...     ต้องรอด      .....

[nana]

ทำไมต้องเขียนว่าลาก่อนหล่ะ

[imageriz]

 :m15:อ่านไป มันเศร้า....มาก

จริง ๆ  นะ สงสารโฟน เพราะว่ามารู้ตอนนี้ก็ทำไรไม่ได้เลย อยากเจอหน้าปิงก็ไม่ได้เจอ

แล้วปิงยังมาบอกรักอีก  คิดไม่ออกว่าจะทำไงดี อยากเจอปิงนะ (อินมากไปไหมเนี๊ย  )

แต่ก็เข้าใจปิงอ่ะ  ขนาดไม่สบายยังห่วงโฟนขนาดนี้  พระเอกมาก ๆ ฝากโฟนไว้กับเป้ แต่ตัวเองแอบหึง

ขอให้หายกลับมานะปิง  

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

เศร้าซึ้ง ประทะบใจมากๆๆๆ

ปิงยังคงความน่ารักได้อีกอะ

ตอนนี้คงทำได้แต่  ให้ปิง รอดกลับมาเป็นแฟนกับโฟนให้ได้อิๆ

แล้วจะรออ่านต่อน๊าไม่รู้ต้องรอข้ามปีปะเนี่ย

[DekDoy]

 

[torto]

มาต่อเร็วดีจัง  ดีใจที่ได้อ่าน  หวังว่าตอนจบคงยิ้มได้นะ  ปีใหม่แล้วนิยายต้องจบแบบ Happy Ending

[insomniac]

ม่ายน้า

อย่ามาสมหวังครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้
เรื่องสั้นไม่จำเป็นต้องจบเศร้าก็ได้

[Poes]

ปิงต้องรอดดิ 

[april]

ปิงต้องหายมาเป็นแฟนกับโฟนนะ

 

[||WiTHOuT_YoU||]

มิไหวแล้ว จะร้องไห้  ทำไมเมื่อเข้าใจกัน มันต้องมีอะไรมาขัดขวางด้วยนะ อ้ากกกกกก
 

[jedi2543]

อ่านเรื่องนี้แล้วอินกับอารมณ์ตัวละครในเรื่อง บรรยากาศเศร้าๆ เหงาๆ แบบนี้อ่านไปก็เศร้าไปอบอุ่นแปลกๆ ไปพร้อมๆ กัน


ที่ขำๆ นิดนึงสำหรับเราก็คือ อารมณ์ของเรื่องกับชื่อเนี่ยดูยังไงก็ไม่ค่อยเข้ากัน ชื่อดูโนะเนะขำๆ ฮาๆ เหมือนจะเป็นเรื่องเด็กๆ หน่อย พออ่านเนื้อเรื่องออกแนวเหงาๆ ก็แปลกใจนิดนึง แต่ชอบค่ะ เรื่องสนุกดี ชอบทั้งเป้และปิงเลย

[anna1234]

พี่ไต๋ :: ป๊าดดด  ตีสี่  พี่เป็นนกฮูกเหรอฮะ

:laugh3:สงสัย สงสัยละซิ

  อ่ะ อาชีพเก่านะฮ่ะ
เคยเป็นยามมาก่อนฮ่ะ อิอิ

[Ak@tsuKII]

เศร้าเกินไปแล้ววววววววว

[mome]

เศร้าด้ายอีกอะ

 

[● MaYa~Boy ●]

ง่ะ

คงไม่มีไรหรอกมั้ง

เดี๋ยวก็กลับมาหายเป็นปกติ

[~Kalianeko~]

น้ำตาคลอเลยคับ   ตรงที่เดินหลังเดินหน้าน่ะ


สุดท้ายเคียงข้างกันก็ดีกว่า  จริงมั้ย


อย่าจบเศร้านะคับ  ผมขอร้อง   

[RN]

ปิงรอด  คนเขียนก็จะรอด ด้วย หุหุ

[sun]

ความเศร้าบังเกิดซ้างั้น   

[YMP]

หัวเรื่องบอกว่าเรื่องเล่า
งี้ก็ต้องรอลุ้นกับความจริงซิ   

[imageriz]