หัวข้อ: [story]ต้นเหตุที่หัวใจ by อีเรียม

[slmzaa]

 


                                                           ฉงฉานกัลหน่อยมาต่อนะรอเปนกามลังจายไห้

[attachment deleted by admin]

[abcd]

บทที่ 5 การงานกับความรัก


เป็นอันว่ารู้กันในกลุ่มเพื่อนและครอบครับของเราทั้งสองคนแล้วว่า เราได้อยู่ร่วมกัน ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาผมก็ไปทำงานตามปกติ เดินผ่านนังต้องที่งัวเงียขี้ตาอยู่เมื่อผมเอาเท้าเขี่ยซากของมันบนโซฟา ที่มีเพื่อนไอ้หน้าขาวนอนเกลือกกลิ้งอยู่เกลื่อนพื้นห้อง


“เฮ้ย...อีห่าเป้ นี่ผีที่ทำงานสิงมึงรึไง ถึงแปลงร่างเหมือนจะไปทำงานแบบนี้ แล้วยังไม่ครบกำหนดที่มึงลางานไว้ไม่ใช่เหรอ”


นังต้องมันถามผมเสียงตื่น


“กูคิดถึงงานวะ ทิ้งงานมาตั้งหลายวันต้องไปเคลียร์สักหน่อย ยังไงกูฝากดูพี่ยอดกับเพื่อนเขาด้วยหละ”


“เออ..มึงรีบไปทำงานเหอะ เดี๋ยวกูจะดูแลพระสวามีของมึงอย่างดี นี่นังเป้กูถามจริงๆ มึงเสียตัวหรือยังวะเมื่อคืน”


“บ้าหรือเปล่ามึงนี่ เห็นกูเป็นคนใจเร็วหรือไง”


ผมถามมันกลับเสียงดัง แต่นังต้องมันยกนิ้วโป้งชูให้ผมดู


“มึงนี่สุดยอด กูนับถือแทบจะกราบมึงเลย แทบจะไม่เชื่อว่ามึงจะอดใจอยู่”


“กูก็อยากเหมือนกันแหละ แต่กูไม่กล้า ที่สำคัญกูกลัวเจ็บ กูไม่พร้อม”


ผมกระซิบมัน จนนังต้องมันหัวเราะกิ๊ก


“โธ่ เอ๊ย มันก็เจ็บตอนแรกแค่นั้นหละว้า ต่อไปมึงก็เสียวเองนั่นหละ แล้วว่าแต่ว่าเมื่อไรมึงถึงจะพร้อมหละ”


“อีกสามเดือน”


ผมตอบเสียงเรียบ ทำหน้าเฉยๆ เมื่อนังต้องมันตาโต อุทานออกมาเสียงดัง


“อีกตั้งสามเดือน มึงเป็นบ้าไปหรือเปล่าหา อีเป้ ผู้ชายนะเว้ยมึง เขาไม่ได้เหมือนเราๆนะมึง มึงอย่าคิดเองเออเองฝ่ายเดียว เห็นใจคุณยอดเขามั่ง”


นังต้องมันพูดเหมือนกับจะอ่อนใจกับผมเต็มประดา


“มึงไม่ต้องพูด เดี๋ยวกูจะไปทำงานสาย มึงโทรสั่งข้าวมาให้พี่ยอดด้วยนะมึง กูไปหละ”


ผมเหลือบดูนาฬิกา ยังพอทันไม่ต้องรีบเร่งมาก เมื่อคืนผมก็นอนดึก ไม่รู้ว่าเช้านี้จะตาเป็นหมีแพนด้าหรือเปล่า วันนี้ว่าไปที่ทำงานจะเอาถุงชาแช่เย็นมาแปะที่เปลือกตาซะหน่อย ง่วงก็ง่วง แต่ทำไงได้หละผมไม่กล้าที่จะเจอหน้าไอ้หน้าขาวมันหรอก ผมอายมัน เดี๋ยวมันจะล้อผม ขนาดนังต้องมันเหมือนจะแซวอะไรผมเลย แต่ว่าผมรีบชิ่งออกมาซะก่อนไม่งั้นนังต้องมันคงจะล้อตาย.......



เสียงพูดจอแจที่ดังลั่นออฟฟิศ เงียบลงทันที่ที่ผมปรากฏตัวขึ้นในสายตา ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตา เหมือนจะขยันทำงาน คนที่นั่งสุมหัวกันหัวร่อต่อกระซิกก็สลายตัวไปประจำโต๊ะใครโต๊ะมัน ผมยิ้มให้ เหมือนกับว่าผมยิ้มให้กับลมฟ้าอากาศ ไม่มีภาพสะท้อนถึงมิตรไมตรี ผมไม่สนใจ เดินเข้าไปในห้องทำงาน ขณะที่กำลังจะลับหายเข้าไปในห้อง ไม่รู้ว่าผมหูดีเกินไปหรือเปล่า


“ทำเป็นขยันมาทำงานในวันลา วุ้ยหมั่นไส้ จะมาประจบบอสส์หละสิ”


อารมณ์วูบนั้น ผมบอกได้เลยว่าความร้อนมันมาจากไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าผมโกรธมาก ผมเข้ามาที่นี่พราะฝีมือการทำงาน แต่ดีหน่อยที่มาเข้างานที่นี่ผมไม่ต้องผ่านฝ่ายบุคคล และเป็นคนเดียวในบริษัทที่เดินเคียงข้างกับบอส ที่ทุกคนเกรงกันนักหนา จึงไม่แปลกที่จะมีคนไม่ชอบผม ที่สำคัญ คำว่าเด็กเส้น มันตราอยู่ที่หน้าผากของผมตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมก้าวเข้ามาแล้ว ผมมึน รู้สึกเวียนศรีษะอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แถมอาการปวดศรีษะข้างเดียวมันเกิดขึ้นกับผม อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จนผมต้องเกาะขอบประตูเอาไว้ แล้วโผเผเข้าไปฟุบบนโต๊ะทำงาน


“สงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอน แน่ๆ เลย”


ผมวินิจฉัยอาการของตัวเองเสร็จสรรพ ตัวเรา ใครจะรู้ดีกว่าตัวเรา แต่ทำไมผมรู้สึกปวดหัวมากขึ้นกว่าเดิม แถมที่สำคัญมันรู้สึกปั่นป่วนที่กระเพาะอาหาร อาหารที่ย่อยตั้งแต่เมื่อคืนเหมือนจะวิ่งผ่านมาจุกที่คอ ความเหม็นเปรี้ยวเริ่มรับรู้รสภายในปาก ถังขยะ ผมตะกายจากโต๊ะ ทั้งๆที่ปวดหัวแทบจะระเบิด น้ำขมเปรี้ยวพรวดออกมาจากปากผมอย่างยากที่จะกลั้นเอาไว้อยู่ ผมสำรอกออกมาอีกหลายระลอก จนกลิ่นคลุ้งไปหมด ไม่ไหวแล้ว ใครก็ได้ช่วยที ผมพยายามที่จะเรียกใครเข้ามาช่วย แต่เหมือนไม่มีใครใส่ใจ ผมเห็นเงาเหมือนแม่บ้านกวาดพื้นอยู่หน้าห้องทำงานผม แต่ผมไม่มีแรงเลย แถมอาเจียนไม่ขาดระยะ จะบังเอิญหรือเปล่าก็ไม่รู้ มือผมไปโดนแก้วตกจากโต๊ะร่วงมาแตก น่าเสียดายแก้วใบนี้มาก เพราะมันเป็นแก้วนำโชคของผม ไม่ว่าทำงานที่ไหนผมต้องมีแก้วใบนี้ไว้ใส่น้ำกินประจำ ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีผมก็ใช้แก้วใบนี้เสมอในที่ทำงาน


เสียงแก้วแตกคงจะสะดุดหูของคนข้างนอกมากกว่าเสียงอ๊วกของผม แถมตามก้วแฟ้มเอกสารร่วงลงไปอีกสองสามแฟ้ม


“คุณเป้”


แม่บ้านถลาเข้ามาก่อนใคร ตามด้วยเสียงของไทยมุงเซ็งแซ่


“รีบนำส่งโรงบาลเถอะคะ”


ดูเหมือนจะเป็นเสียงของแม่บ้านที่พูดขึ้นมา.....................

[Poes]

น้องเป้เปงไรอะ 

[leau_dissey]

 :impress:มาแล้วววววววววววว รอคอยด้วยความหวัง

[pongsj]

อ่านตั้งแต่ต้น รวดเดียวตั้งแต่เช้าเลย (แอบอู้งานอ่านด้วยนะเนี่ยอิอิ)

สนุกมากๆรีบมาต่อนะค้าบบบบบบบบบบ

[~ScAreD:SAcreD~]

  ไม่เอานะ เป้อย่าเป็นอะไรนะ 

นั่งรอตาแป๋วให้รีบมาต่อ 

ตื่นเต้นมากมาย ลุ้น ลุ้น

[krappom]

นี่เป็นสาเหตุนึงที่ทำให้เป้ต้องเข้าโรงพยาบาลเมื่อปลายปีที่แล้วอ๊ะป่าวอ่ะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เวลาของคนเรามีไม่เท่ากัน
จงทำปัจจุบันให้ดีและมีความสุขที่สุด
 

[DeShiWa]

 

สนุกครับผมมาอ่านตั้งนานละครับ

เพิ่งมาเม้มอะครับเพิ่งเป็นสามาชิกอะครับ

 

[min_min]

กะลังมาตามอ่านนิยายในบอร์ด   เรื่องนี้ก้อหนุกมากงิ

แกๆนี่เศร้า  มากๆๆๆ    กว่าจะแฮปปี้  คุณเป้ดันมะพร้อมอีก   

สงสารคุณ ยอดเจง  อึดอัดแย่เรย   อิอิ 

มาต่ออีกนะคร้าบ  กะลังถึงชอทเด็ด.......

คุณเป้จะเป็นไรมากไหมอ่ะ   เปนห่วงจัง

 

[Lucifer]

คุณเป้อย่าเป็นไรไปน๊าาา 

[Junrai_Hyper™]

เกิดอารายขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

[meeza31]

เมื่อไรพี่เป้จะยอมพี่ยอดสักทีละคับ 

[jammy]

เรื่องนี้ทำไมลงช้าจังอะครับอยากอ่านตอไวๆงะ

[ronger]

   ยังไม่มาต่ออีกเหยอ  คุณเป้เป็นอาราย 

[DeShiWa]

 

มาดันครับผมชอบมากครับ

เป็นกำลังใจให้ครับผม

 

[abcd]

“เดี๋ยวหาย ไม่เป็นไร แค่นี้มันจะตายให้มันรู้ไป”

ไม่รู้ว่าผมประชดใครออกไปหรือเปล่า แต่เท่าที่สายตาพร่า ลางเลือนของผม เห็นว่า บรรดาไทยมองหน้าสลดลง


“ทุกคนไปทำงาน เดี๋ยวพี่แม่บ้าน เป้รบกวนทำความสะอาดให้เป้ด้วย ส่วนเรื่องงานขายต่อไปนี้ช่วงที่พี่สะอาด
ไม่อยู่เป้ขอรับผิดชอบหมดทุกกรณี แล้วพวกคุณจะได้รู้กันสักทีว่าเป้มาที่นี่เพราะฝีมือ ไม่ได้มาเพราะคำว่าเด็กเส้น อะไรที่ดีก็ควรทำ อะไรที่ไม่ดีก็ไม่ควรทำ คนเราถ้ามองคนอย่างอคิติ ไม่ยอมเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ งานมันไม่ก้าวหน้าหรอกนะ อีกอย่างพวกคุณๆ ก็มีการศึกษา จบมาก็สูงๆกันทุกคน เป้คิดว่าเรื่องการปรับตัวเข้าสังคมไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดกันกับคนที่จบปริญญาตรีมาแล้ว เป้อาจจะอายุน้อย อาจจะสนิทกับบอสส์ ก็จริง แต่เรื่องงานเป้ไม่ได้มาเพราะความสนิทสนมแน่นอน ทุกคนคงจะรู้ว่าบอสส์ของเรานิสัยยังไง อีกอย่าง 20 วันที่พี่สะอาดไม่อยู่ ทุกคนจะเรียนรู้ในตัวของเป้มากขึ้น ไม่ว่าทุกคนจะว่ายังไง เป้ก็พูดแล้ว และจะไม่พูดอะไรอีก รอเพียงความร่วมมือจากทุกคน ถ้าทุกคนรักที่นี่ ควรจะสามัคคีเข้าไว้ บริษัทเราก้าวหน้ามาได้เพราะพวกเราไม่ใช่หรือ เป้จึงอยากขอร้อง เปิดใจให้เป้บ้าง ให้ความร่วมมือเป้บ้าง ยังไงเป้ถึงเป้จะอายุน้อยกว่าพวกคุณ ไม่ได้หมายความว่าจะฝีมือต่ำอย่างที่คุณคิด เป้ขอเวลา 5 วันแรกในการพิสูจน์ตัวเอง หวังว่าทุกคนคงให้ความร่วมมือ”


“ว่าไงครับคุณประมุข”


ผมกวาดสายตามองไปยังชายวัยกลางคนที่ยังดูดี บวกมาดเพลย์บอย กวนๆ ของหนุ่มใหญ่ที่ยังคงเสน่ห์ของผู้ชายวัยกลางคนอย่างล้ำลึก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่นี่ทำไมถึงมีแต่คนหน้าตาค่อนข้างใช้ได้ถึงดีมากๆ เคยกรี้ด สมัยเข้ามาทำงานใหม่


“โห ทำไมเลือกแต่พนักงานหน้าตาดีไว้ฝ่ายขายหมดเลยหละ พี่โก้”


“ก็ฝ่ายขายเป็นหน้าเป็นตาของเราที่ต้องออกไปพบลูกค้านี่จ๊ะ อีกอย่างพวกเราจะได้ชื่นใจมองไปทางไหนก็มีแต่สิ่งสวยงาม”


เฮ้อ เอาเข้าไปกับเหตุผลของเจ้าของบริษัท แต่เบื้องหน้าที่สวยงามทั้งหลายนี่แหละ ที่เบื้องหลัง จิกกัด ทิ่มแทง ชิงดีชิงเด่นกัน ผิดไปกับเบื้องหน้าอย่างชัดเจน อีกอย่างพี่ประมุขก็หวังตำแหน่งรองผู้จัดการฝ่ายขายและการตลาดมานาน และคาดว่าจะไม่มีใครเหมาะสมแน่ๆ แต่มาดามก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจ ที่แน่ๆ พี่ประมุขเสียใจหนัก และไม่เคยที่จะให้ความร่วมมือกับผมมาตั้งแต่ต้น รวมทั้งยุยงพนักงานให้เกลียดผมทั้งแผนก
ผมถามแต่พี่ประมุขเงียบ ผมเลยเลื่อนไปจ้องตาพี่ดารณี คู่ชีวิตพี่ประมุข


“คุณดารณี ว่าไง ถ้าเป้ขอความร่วมมือ”


เงียบ ทั้งห้อง ผมกวาดตาไปยังใบหน้าของพนักงานทีละคน เงียบ ทุกคนไม่ยอมสบตา อาการคลื่นไส้ เริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมก็พยายามกลั้นไว้


“ทุกคนว่าไง”


ถามหัวโจกแล้วไม่มีคนตอบ ผมเลยถามเหมารวมไปเลย


“ตกลง พวกเราจะให้ความร่วมมือกับคุณเป้”


พี่ดารณีหลังจากที่นิ่งไปครู่ใหญ่ๆ


“พวกเราด้วย”


หลายเสียงเอ่ยออกมา ผมมองไปยังใบหน้าของทุกคน แล้วยิ้มออกมา วันนี้คงเป็นวันแรกของการทำงานที่นี่ ที่ผมยิ้มให้พนักงานอย่างเต็มใจ มีบางคนยิ้มตอบมา มีบางคนเฉยๆ


“ขอบคุณทุกคนมาก หวังว่างานของเราจะเป็นไปได้ด้วยดี ต่อไปในอนาคต ทุกคนแยกกันทำงานได้ แล้วพรุ่งนี้เป้จะให้ฝ่ายขายทุกคนเข้าอบรม เพราะว่าเป้ติดต่อวิทยากรเอาไว้แล้ว ซึ่งงานนี้เป็นการอบรมของแผนกเราเท่านั้น ขอให้ทุกคนเข้ารับการอบรมในครั้งนี้ ซึ่งต่อไป เป้จะประสานงานกับทางฝ่ายบุคคลให้มีการจัดอบรมทุกแผนกให้บ่อยครั้งขึ้นมากกว่าเดิม ไม่ใช่สามเดือนหกเดือนทีหนึ่งอย่างที่เป็นอยู่”


“เอ่อ....คุณเป้คะ อย่างพี่นี่ต้องอบรมด้วยไหมคะ”


แม่บ้านซึ่งง่วนกับการทำความสะอาด ผลงานความสกปรกของผมอยู่พูดออกมา


“พี่ก็ต้องอบรมด้วย เพราะพี่คือพนักงานของแผนกเรา เป้จะให้ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่วมมือ แยกกันไปทำงานได้ครับ”


ทุกคนคล้อยหลังออกไป ผมเรียกแม่บ้านเอาไว้


“พี่ เป้ขอถุงพสาสติกใบ เป้จะอ้วก”


พี่แม่บ้านก็เหมือนรู้ใจ ส่งถึงมาให้ทันที พร้อมกับที่ผมคายน้ำขมๆ ออกจากกระเพาะได้ทันพอดี อาการปวดหัวเริ่มขึ้นมาอีกครั้ง


“พี่แม่บ้าน เป้ขอยาหอมนะพี่”


“ไม่รู้ว่าผมพูดอะไรต่อไปอีก ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งผมอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว

[jammy]

จบไป1ปัญหา เฮ้อออ

[pongsj]

อิอิ มาต่อสักที ได้อ่านสมใจอยาก 

[Junrai_Hyper™]

น้องเป้ เปงอารายยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[min_min]

สู้ๆๆ นะคร้าบคุณเป้    เอาใจช่วย  พิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนได้รู้
ว่าเราก้อมีฝีมือไม่ได้อาศัยเส้นมาทำงาน 
คราวนี้แหละทุกคนจะได้ฮู้ว่าไผเปนไผ
 
สู้จนตาย  ดีกว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย 

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ทำเท่าที่เราทำไหว และไม่เสียความเป็นตัวเรา
ใครจะว่าไร ช่างมันไม่ได้ขอใครกิน
 

[มูมู่น้อย]

^
^
ถูกกกกกกกกกกกกก  ไม่ได้ขอใครกิน 

เอาใจช่วยเป้  สู้ๆ ทั้งเรื่องงาน  แล้วก็นะ ยอมๆ พี่ยอดไปเห้อ

รออ่านต่อนะแน๋ว     

[krappom]

^

^

^

ยกมือหนับหนุนสองรีฯบนด้วยคน

อย่างน้อยเราก็เชื่อว่าเรามีความสามารถพอ

สู้ๆ 

[min_min]

เรื่องนี้ยังมะมาต่อเหรอ    รอนานแล้วนะคับ

 

[しろやま としんや]

นี่ใช่อาการป่วยที่คุณเป้เคยบอกไว้รึเปล่า??

[light_tao]

พี่เป้เปงไรอะ   

[min_min]

คิดตึ๋งพี่เป้  มากๆเลยนะคับ   

 

[maomao]

อ่าจบแล้วหรอ กะลังลุ้นอยู่เลย

สนุกจัง

คุณเป้เป็นไรไปคะ แอบค้างมากมาย

[nartch]

 
อ่านภาคแรกจบไปนานแล้วววว นึกว่าแค่นั้นคือ happy แล้วซะอีก วันนี้เพิ่งเห็นมีต่อด้วยยยยย
น่าสงสารคุณยอด อยู่กับน้องเป้ตั้งนานยังไม่มีไรเลยยยย คิดมากไปรึเปล่าคับบบคุณเป้ .... 
 
SEX มันคือเครื่องมือสำหรับคนสองคนที่จะใช้ถ่ายทอดความรักให้กัน ถ้าเป็นช/ญ ทั่วไปก็เพื่อสืบพันธ์ด้วย
ก็เท่านั้นเองงงงงง ถึงเวลามันก็ไปของมันได้เอง ใช้ความรักนำทางสิครับบบบจะได้ไม่ต้องกลัวววว
 
ผ่านเรื่องราวกันมาตั้งเยอะแยะมากมายยยย นี่ยังต้องมาเจอเรื่องสุขภาพอีกแล้วววว แล้วสองคนจะรับกันไหว
ไหมครับเนี่ยยยย จะเป็นยังไงต่อไปนะ....รอติดตามนะครับบบ เอาใจช่วยครับบบบบ :bye2:บ