หัวข้อ: จอมไตร ซีรีส์(ปฐพี)*เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ* END

[benzaa602]

สนุกมากๆๆเลย อ่านแล้วก็เพลินทุกที

เคยอ่านเรื่องของไม้กับกลอนแล้ว คราวนี้มาอ่านเรื่องของปฐพีกับจิตตราบ้าง

ต้องสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆแน่ๆเลย หุหุ

มาต่อเร็วๆๆนะคะ 

[seaz]

พาเข้าไปอยู่ในบ้านทั้งลูกทั้งหม่าม้่าเลย ^^

[jaymaza]

เหอๆๆ ขนาดคิดเยอะแล้วนะเนี่ย

อีตาพีๆๆ

อ่านะ,,,โง่จัง 

[annis204]

เฮ่อ... ทำไมยิ่งอ่านมันยิ่งเศร้าล่ะ

[♠DekDoy♠]

เมื่อไหร่จะรู้ตัวหนอออ

[bulldog17]

 

[Hachi_an1234]

ว้าววววว... จิตรินเป็นคนในครอบครัวเหมือนกัน.. แต่เมือไรปฐพีถึงจะรู้เรื่องล่ะเนี้ย..
สงสารจิตรินจะแย่อะ... ต้องทำเป็นนิ่งกับคนที่ตัวเองแอบชอบตั้งแต่ในอดีตอะ..
แต่อย่าให้จิตรามาทวงความเป็นแม่คืนเลย.. ไม่งั้นจิตรินก็ต้องยอมใจอ่อนอีก....
รักกันเร็วๆๆน้า.............

[bow55]

อ่านแล้วมีความสุข
อยากให้รู้ความจริงทั้งคู่
สงสารจิตรินจริงๆ
  :กอด1:พี่จุ๊บจิ๊บ

[pimkihae]

สืบให้รู้กันไปเลยยยย
ชอบคู่นี้จัง น่ารักอ่า
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
อยากอ่านอีกเยอะๆๆ 555 ลงยาวๆหน่อยน๊า

[puchi]

สนุกมากๆ แต่สั้นไปหน่อย อยากอ่านยาวๆ อิอิ มันค้างอ่ะนะ

ขอบคุณมากค่ะ

[JUPJIB]

มาต่อค่ะ คุณพีโดนด่า   

จะประกาศผลจับสลากตอนเย็นนะค่า


ตอนที่ 12

รายงานประวัติของสองพี่น้องถูกส่งมาให้ปฐพีที่โรงแรมในวันถัดมา เรื่องราวของสองพี่น้องนี้ปฐพีพอจะรู้มาบ้างแล้ว แต่พอมาได้อ่านจริงๆกลับรู้ว่าตัวเองรู้เรื่องของทั้งสองคนเพียงน้อยนิดนัก

จากการตรวจสอบผู้ตรวจสอบระบุไว้อย่างชัดเจนถึงจำนวนเงินค่าประกันชีวิตที่สองพี่น้องได้รับเมื่อพ่อแม่เสียชีวิตซึ่งมากพอจะส่งให้ทั้งคู่เรียนจบชั้นสูงๆและมีชีวิตอย่างสะดวกสบายพอควร แต่จิตตากลับจบเพียงม.6 และจิตรินจบแค่ม.3ด้วยซ้ำ ในเอกสารยังระบุอีกว่าบุคคลที่ไปเบิกเงินทุกครั้งเป็นจิตตาเพียงคนเดียว แม้จะมีลายเซ็นของน้องชายทุกครั้งแต่จิตรินกลับไม่เคยแม้แต่จะปรากฏตัวให้ทนายความเห็นหน้าเลย

พฤติกรรมของหญิงสาวที่ใช้เงินไปกับการเที่ยวเล่นและการจับจ่ายซื้อของฟุ่มเฟือยทำให้ปฐพีไม่แปลกใจเลยที่เงินหมดลงอย่างรวดเร็ว แต่ที่แปลกใจก็เพราะทั้งๆที่หญิงสาวเที่ยวเล่นขนาดนั้นกลับสามารถจบม.6 มาได้ด้วยเกรดที่ค่อนข้างดี ในขณะที่คนน้องเรียนไม่จบม.6 และแทบจะไม่มีใครได้พบเห็น จะมีก็เพียงแค่ตอนที่เจ้าตัวเอาลูกปัดที่รับมาร้อยไปส่งหรือไปรับงานมาใหม่เท่านั้น

หลังจากที่จิตตาจบม.6ไม่นาน เงินที่เคยมีใช้ก็หมดไป นั่นทำให้หญิงสาวต้องหางานทำ และงานเพียงงานเดียวที่ตกลงรับหล่อนไว้ก็คือพนักงานทำความสะอาดของโรงแรม ส่วนน้องชายยังคงร้อยลูกปัดส่งอย่างเก่า แต่แล้วรายงานในหน้าถัดมาซึ่งเป็นพฤติกรรมของจิตตาตอนที่ทำงานที่โรงแรมก็ทำให้ปฐพีต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ก็รายงานที่ว่าในเวลางานนั้นมีคนเห็นจิตตาไปเที่ยวเล่น แต่เจ้าตัวไม่ได้ขาดงานและดูเหมือนจะมาทำงานด้วยในเวลาเดียวกัน คนๆเดียวกลับปรากฏตัวสองที่พร้อมกัน มันจะเป็นไปได้อย่างไร นอกจากนี้ยังมีคำบอกเล่าของเพื่อนร่วมงานถึงพฤติกรรมแปลกๆของจิตตา คือบางวันจิตตาจะเป็นจิตตาผู้เรียบร้อย เงียบเชียบ มาทำงานด้วยใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แต่บางวันจิตตากลับเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ด ช่างพูดคุย และแต่งตัวแต่งหน้าอย่างสวยงาม “ราวกับเป็นคนล่ะคน” เพื่อนร่วมงานมักจะพูดกันเช่นนั้น แต่จิตตามักจะบอกเหตุผลว่า วันที่เงียบๆคือวันที่นอนไม่พอ ... แต่ทุกคนก็ลงความเห็นว่าจิตตาเวลาที่นอนไม่พอนั้นทำงานได้ดีกว่าเวลาที่นอนมาเต็มที่เสียอีก

ปฐพีไม่ได้โง่ อ่านมาถึงตรงนี้เขาก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ไม่มีทางเลยที่จิตตาจะอยู่สองที่พร้อมกัน ไม่มีทางเลยที่จิตตาจะนอนไม่พอแล้วกลายเป็นคนเรียบร้อย และไม่มีทางเลยที่คนที่เอาแต่เที่ยวเล่นจะสามารถจบม.6 มาได้ด้วยเกรดเฉลี่ยขนาดนั้น คนที่ทำงานได้ดี คนที่เรียบร้อย คนที่ไปนั่งเรียนและเข้าสอบ คนๆนั้นต้องเป็นจิตรินอย่างไม่ต้องสงสัย

คิดแล้วก็ให้นึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับจิตตา ท่าทางตื่นคนของหญิงสาวตัวขาวๆปากแดงๆ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซึ่งปราศจากเครื่องสำอางค์ ท่าทางซื่อๆไร้พิษภัย รอยยิ้มสวยๆติดจะขี้อาย ช่างต่างกับวันถัดมาที่ตัวเองได้เจอนัก

แต่เพราะตอนนั้นปฐพีคิดว่าอาจเป็นเพราะยังไม่รู้จักกันดีพอ จิตตาอาจเป็นอย่างนั้นเป็นปกติ และไม่เคยรู้เลยว่าจิตตามีน้องที่หน้าตาเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียวแบบนี้ เขาจึงไม่นึกเฉลียวใจสักนิดว่าคนที่ตัวเองตกหลุมรักกับคนที่ตัวเองคบด้วยนั้นอาจจะเป็นคนล่ะคน คิดแล้วก็นึกด่าตัวเองที่ไม่ตรวจสอบให้ถี่ถ้วนก่อนจะคบ

แล้วปฐพีก็เห็นว่ามีหลายอย่างที่ขัดกันในบุคลิคของจิตตา คนที่ตนเจอเมื่อครั้งแรกนั้นดูเป็นพวกใส่ใจคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด ซื่อและตื่นคน ในขณะที่คนที่ตนคบด้วยนั้นเป็นคนมั่นใจในตนเอง แคร์ตัวเองยิ่งกว่าใคร และจิตตาที่ตนคบด้วยนั้นไม่เคยพูดถึงเรื่องเมื่อครั้งแรกที่เจอเลยสักครั้ง มีบางครั้งที่ปฐพีถามอ้อมๆเรื่องแหวน จิตตาก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องแล้วยังรบเร้าให้ซื้อให้...ใช่...ซื้อให้... ไม่ใช่ซื้อให้ใหม่

ปฐพีเริ่มแน่ใจขึ้นเรื่อยๆ แต่เรื่องนี้คงต้องหาอะไรมายืนยัน

.........................

“คุณจะมองหน้าผมอีกนานไหม”

น้ำเสียงติดจะดุพร้อมกับสายตาไม่ค่อยพอใจถูกส่งมาให้ และเป็นตอนนี้เองที่ปฐพีรู้ตัวว่าตนเองได้นั่งจ้องอีกฝ่ายมานานเกินสิบนาทีแล้ว

ช่วงหลังๆมานี้หลังจากที่ส่งเด็กชายเข้านอนแล้ว เป็นปกติที่ทั้งสองคนจะยังไม่ได้เข้านอน ปฐพีจะนั่งทำงานที่ยังไม่เรียบร้อย ส่วนจิตรินจะนั่งร้อยลูกปัดไปเงียบๆ แต่วันนี้ปฐพีกลับไม่ได้ตั้งใจทำงานอย่างที่เคย

เป็นธรรมดาของคนที่โดนจ้องที่จะต้องรู้สึกอึดอัด แล้วยิ่งมาโดนจ้องในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่มีกันอยู่สองคนด้วยแล้ว มันช่วยไม่ได้เลยที่นอกจากจะรู้สึกอึดอัด จิตรินยังรู้สึกเขินจนต้องกลบเกลื่อนด้วยการโวยใส่อีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถซ่อนแก้มร้อนๆนั้นพ้นสายตาปฐพีไปได้

ยิ่งมองก็ยิ่งคิดว่าอีกฝ่ายน่ารัก ยิ่งมองปฐพีก็ยิ่งมั่นใจ

“คุณน่ะทำตัวเป็นจิตตามานานแค่ไหนแล้ว”

ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“ก็หลังจากพี่เค้าหายตัวไปไม่นานน่ะครับ หลังจากที่ผมรู้ว่าการเป็นน้ามันยุ่งยากมากเวลาติดต่อธุระ”

จิตรินตอบกลับโดยไม่ต้องคิด เพราะเข้าใจว่าปฐพีถามเรื่องของหลานชาย ไม่ได้คิดสักนิดว่าอีกฝ่ายจะนึกสงสัยในเรื่องของตัวเองมากกว่า

“แล้วก่อนหน้า...ตอนที่จิตตายังอยู่ คุณเคยทำตัวเป็นพี่สาวคุณบ้างไหม ... อย่างไปเรียนแทน หรือไปทำงานแทน”

คำถามที่ตามมาก็ทำเอาคนโดนถามเงียบไป จิตรินนั้นไม่ใช่คนหัวไวจึงไม่สามารถจะนึกออกได้ว่าอีกฝ่ายถามคำถามนี้ไปด้วยจุดประสงค์อะไร หากจะเป็นเรื่องที่จะเอาตัวเอิร์ธไปก็ไม่น่าใช่เพราะตัวเองก็ได้ตอบตกลงไปแล้ว ... หรืออีกฝ่ายจะกลัวเขาเปลี่ยนใจจึงหาข้อมูลไว้ก่อน

“คุณอย่าคิดว่าผมสอดรู้หรือเก็บข้อมูลเลยนะ ผมแค่คิดว่าเราอาจจะเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ แต่ผมอาจจะไม่รู้ และคิดว่าคุณเป็นจิตตา”

เหมือนจะดักทางความคิดของจิตรินได้ถูก หากแต่การขยายความเพื่อเลี่ยงความเข้าใจผิดไปทางนั้นกลับทำเอาใบหน้าอีกฝ่ายซีดลง

คนที่เคยมองหน้ากลับเสหลบตาหันไปมองทางอื่น ริมฝีปากบางนั้นสั่นน้อยๆก่อนจะเอ่ยคำตอบแผ่วเบาออกมาว่า

“ไม่ครับ”

โกหก ... ปฐพีรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังโกหก แต่โกหกเรื่องอะไรล่ะ เรื่องที่ว่าไม่เคยเจอกัน หรือเรื่องที่ว่าเคยทำตัวเป็นจิตตามาก่อน คำตอบว่าไม่ครับสั้นๆไม่ได้บอกอะไรได้เลย

ปฐพีไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องไหน ทำไมอีกฝ่ายจะต้องโกหก มันมีอะไรจะต้องปิดบังกันหรือ ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทางระเบียงห้องด้วยความหงุดหงิด ไม่ชอบใจเลยที่โดนโกหกแบบนี้

ในขณะที่ปฐพีเดินหนีไปนั้น จิตรินเองก็ยังคงนั่งนิ่ง แม้สายตาจะเลื่อนกลับมาแล้วมองตามหลังร่างสูงไป แต่ริมฝีปากที่อยากเอ่ยเรียกและบอกความจริงกลับไม่ขยับ ในใจเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

บอกไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น

จิตรินไม่อยากจะคิด หากบอกไปว่าตนเคยเจอกับปฐพีมาก่อนตอนที่ไปทำงานแทนจิตตา หากบอกว่าตนคือคนที่ปฐพีเคยกอด เคยจูบ และมอบแหวนให้ ปฐพีจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ... ในเมื่อเขาเป็นจิตริน เป็นผู้ชาย และอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายไม่ต่างกัน

ตนเองจะถูกรังเกียจหรือเปล่า จิตรินไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ถึงไม่ได้เป็นคนที่อีกฝ่ายรักอย่างที่จิตตาเคยเป็น แต่ก็ไม่อยากจะเป็นคนที่น่ารังเกียจ

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เงียบและอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็น

..............................

ทั้งสองคนเลือกจะทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลือกที่จะทำตัวเป็นปกติ ปฐพีที่ต้องทำงานครึ่งวันในวันเสาร์ยังคงนั่งกินข้าวและพูดคุยกับลูกชายอย่างที่เคยทำ จิตรินยังคงนั่งกินข้าวเงียบๆฟังสองพ่อลูกคุยกันและพูดคุยด้วยในบางครั้ง แม้ว่าทั้งคู่จะไม่สบตากันเลยสักครั้งก็ตาม

...............................

ปฐวียืนมองแผ่นกระดาษจดที่อยู่ในมือแล้วเงยหน้ามองหมายเลขห้องเพื่อนความแน่ใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยกมือเคาะประตู

รอไม่ถึงอึดใจประตูก็ถูกเปิดออกและเด็กชายตัวน้อยก็โผล่หน้าออกมามอง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“คุณพ่อ?”

เด็กชายเอ่ยอย่างไม่แน่ใจและไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกกว้างขึ้นด้วยฝีมือของจิตริน และคนตัวบางก็เอียงคอมองผู้มาเยือนด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน

ปฐวีเผยรอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีช่างแกล้งคิดว่าจะแกล้งทำตัวเป็นปฐพีแล้วดูว่าทั้งสองคนจะจับได้ตอนไหนว่าตนไม่ใช่ปฐพี แต่ก็เป็นตอนนี้เองที่ทำให้โดนจับได้

จิตรินนั้นคิดว่าตัวเองกับพี่สาวหน้าคล้ายกัน หลายคนบอกว่าเหมือนมาก แต่หากมองดูดีๆก็สามารถแยกออกได้ไม่ยากเพราะไม่ได้เหมือนกันขนาดนั้น แต่คนตรงหน้ายามยืนนิ่งๆช่างเหมือนปฐพีจริงๆ ทั้งใบหน้าและบรรยากาศรอบๆตัว เหมือนราวกับเป็นคนๆเดียวกัน จนเมื่ออีกฝ่ายเผยรอยยิ้มนั่นล่ะจึงได้มองเห็นความแตกต่าง

รอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกต่างกัน จิตรินและเอิร์ธสัมผัสและรับรู้ได้ไม่ยากเลย สำหรับทั้งคู่แล้วรอยยิ้มของปฐพีให้ความรู้สึกอบอุ่น ในขณะที่คนตรงหน้านี้เมื่อยิ้มแล้วให้ความรู้สึกสบายใจมากกว่า

“เอ่อ ... คุณปฐพีไม่อยู่นะครับไปทำงาน”

จิตรินพูดแล้วส่งยิ้มกลับไปให้อย่างเป็นมิตร คงเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับปฐพีแน่ๆ ก็หน้าเหมือนกันขนาดนี้

ปฐวียิ่งยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าโดนจับได้อย่างรวดเร็ว อย่างที่ไม่เคยเป็น จะมีก็เพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่สามารถแยกปฐพีและปฐวีออกจากกันได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวก็เพิ่งจะเจอนี่ล่ะ ... แม้หนึ่งในสองคนจะนับเป็นครอบครัวได้ก็เถอะ

“ผมมาหาคนนี้ต่างหากครับ”

ว่าพลางเอามือวางบนหัวของเด็กชายเบาๆด้วยความเอ็นดู เอิร์ธไม่ได้พูดอะไรแต่จ้องใบหน้าอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้นอย่างชัดเจน ตื่นเต้นที่มีคนหน้าเหมือนคุณพ่อ ถึงจะมีอะไรบางอย่างไม่เหมือนกันซึ่งเด็กชายบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้คือแม้จะต่างกันแต่อีกฝ่ายก็เท่ห์ได้ไม่แพ้คุณพ่อเลย

“งั้น...เชิญข้างในก่อนดีกว่าครับ”

ปฐวีเดินตามเข้ามาพลางมองสำรวจห้องที่ดูเหมือนจะเป็นที่พักของหลานชายและพี่ชายตัวเองในตอนนี้ ห้องที่ไม่ได้กว้างขวางค่อนข้างจะเก่าแต่กลับเรียบร้อยและมีกลิ่นหอมสบายๆของใบเตยลอยคละคลุ้งบางเบา เขานั่งลงตรงที่ว่างใกล้ๆกับสมุดวาดภาพที่เด็กชายคงนั่งวาดอยู่เมื่อครู่นี้ก่อนไปเปิดประตู

“ผมชื่อปฐวีครับ เป็นน้องชายฝาแฝดของปฐพี”

เงยหน้าแนะนำตัวกับจิตรินที่ไปรินน้ำใส่แก้วมาให้

“จิตรินครับ เป็นน้าของเอิร์ธ”

ปฐวียิ้มรับคำแนะนำตัวนั้นแม้จะรู้อยู่แล้วก็เถอะ

“แล้วเราล่ะ ชื่ออะไรครับ”

คราวนี้หันไปคุยกับเอิร์ธที่คอยอยู่แล้ว

“เอิร์ธฮับ เป็นลูกของคุณพ่อปฐพีกับหม่าม้าจิตริน”

แนะนำตัวพลางยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ

“เอิร์ธ!”

จิตรินเรียกเด็กชายปรามๆก่อนจะหันไปมองหน้าปฐวีเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดแปลกๆไป

“คือว่าเอิร์ธเขาเรียกผมว่าหม่าม้าน่ะครับ”

ปฐวีรู้อยู่แล้วและไม่ได้นึกว่ามันเป็นสิ่งแปลกประหลาดอะไร ในเมื่อตัวปฐวีและพี่ๆน้องๆทั้งหมดเองก็คิดว่าปารมีเป็นเหมือนแม่ของตน ... แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่จิตรินท่าทางจะไม่สบายใจและคิดว่าตนเองอาจจะนึกว่ามันประหลาด ชายหนุ่มจึงยิ้มให้เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ และดูเหมือนจะได้ผลเมื่อจิตรินลดความเครียดบนใบหน้าลงอย่างเห็นได้ชัด

จิตรินปล่อยให้อาหลานพูดคุยและเล่นกันในขณะที่ตัวเองนั่งมองอยู่ห่างๆ แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้จิตรินเป็นคนเดินไปเปิดคนเดียว

“ผมธรณิน แล้วนี่ปาฏิหาริย์น้องชายผม พวกเราเป็นน้องของพี่พีครับ”

จิตรินเชิญผู้มาเยือนทั้งสองคนเข้ามาข้างใน

ห้องดูแคบไปถนัดตาเมื่อมีผู้ชายตัวโตๆถึงสามคนอยู่ข้างใน

ผู้เป็นอาตื่นเต้นที่ได้เจอหลานชาย เหมือนๆกับที่หลานชายตื่นเต้นที่ได้เจอผู้เป็นอาทั้งสามคน

จิตรินมองดูภาพเหล่านั้นเงียบๆ ... ครอบครัวอย่างที่เด็กชายไม่เคยมี จากที่เคยต้องเงียบเหงาอยู่กับตนเองแค่สองคน ต่อไปเอิร์ธจะมีทั้งคุณพ่อและคุณอา แม้จะขาดจิตตาผู้เป็นแม่ หรือขาดตนเองผู้เป็นหม่าม้าก็คงไม่เป็นไร

“ทุกคนยังอยู่ด้วยกันหรือครับ”

จิตรินถามปฐวีที่นั่งอยู่ใกล้ๆตัว

“ครับ ทั้งคุณอาของพวกเราทุกคนก็ยังอยู่ในรั้วเดียวกันถึงจะบ้านคนล่ะหลัง”

“เป็นครอบครัวใหญ่สินะครับ ดีจัง”

ปฐวีมองเห็นว่าในรอยยิ้มของจิตรินนั้นแฝงความเศร้าและเหงาอยู่ด้วย สายตาที่ทอดไปทางหลานชายนั้นบอกได้ไม่ยากว่าจิตรินเป็นกังวล ห่วง และคงจะไม่อยากเสียหลานชายไป

“พวกเราจะเลี้ยงดูแกอย่างดี”

จิตรินหันกลับมาส่งยิ้มให้ปฐวีอีกครั้ง ตนเองก็คิดว่าปฐพีต้องเลี้ยงลูกชายได้เป็นอย่างดี ครอบครัวปฐพีก็คงรักและเอ็นดูเอิร์ธกันทุกคน หากแต่จะไม่ให้เป็นห่วงเลยมันก็คงเป็นไปไม่ได้

“ครับ ... หากมีอะไรให้ผมช่วย จะเรื่องเงินทองหรือเรื่องอะไรก็ขอให้ติดต่อมานะครับ”

จิตรินพูดพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนเองไม่ได้ดูถูกแต่ตั้งใจจะช่วยจริงๆ

หากปฐวีกลับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ... บ้านจอมไตรยังจะต้องให้ใครมาช่วยเหลือเรื่องเงินทองอีกหรือ? แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพียงแค่ยิ้มให้อีกฝ่ายเท่านั้น

มันไม่ใช่เรื่องของตน ไม่ใช่เรื่องที่ปฐวีจะเข้าไปก้าวก่ายได้มากมาย แค่ขนกันมานี่ก็ไม่รู้ปฐพีจะบ่นมากน้อยแค่ไหนแล้ว ยังดีที่ปาฏิหาริย์เอ่ยห้ามไว้ ไม่อย่างนั้นคงยกกันมาทั้งบ้านเพราะอยากเห็นหน้าหลานแน่ๆ...เห่อหลานกันขนาดนี้ปฐวียังไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรขาดจนต้องให้อีกฝ่ายช่วยเหลือไหม ... จะมีก็แต่ ... เขาหันไปมองเด็กชายที่เล่นกับอาอย่างสนุกสนาน แต่ก็ยังไม่วายหันมามองจิตรินเป็นพักๆเสมอ  ... น้องชายทั้งสองเองก็คงมองเห็นการกระทำของหลานตัวน้อย ... พอสบสายตากันจึงเผยใบหน้าไม่ค่อยสบายใจออกมาเหมือนๆกัน ... หวังว่าจะไม่เกิดอะไรแย่ๆขึ้นมาก็แล้วกัน

....................

TBC

[gun]

 
แอบจิ้มคุณ  

 JUPJIB  ชอบเรื่องที่คุณแต่งมากค่ะ อยากอ่านซีรีย์จอมไตรของทุกคู่จัง

 

จะได้อ่านมั้ยน่า..

ยิ่งตอนของปฐพีกะจิตตรินยิ่งชอบเพราะมีตัวเล็กอย่างน้องเอิร์ธ ก็ยิ่งชอบ

น่ารักจริงๆ

[4life]

เฮ้อออออ สงสารจิตตริน ถ้าเอาหลานไป คงไม่เหลือใคร

[zeen11]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด มีต่ออีกตอนด้วย รักคนเขียนสุดๆ เลยค่ะ 

ในที่สุดโอเมก้า3 ก็ช่วยคุณพีได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า 

ตอนนี้เล่นยกขโยงกันมาเกือบหมดบ้านซะละมั้งเนี่ย แต่สงสารตรินอะ ตอนนี้คงรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวในโลกเข้าไปใหญ่ 

[Piaanie]

ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเศร้า ถึงปฐพีจะรู้เรื่องราวแล้วแต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่ตัดสินใจอะไรให้แน่ชัด นี่ถ้าแยกกันจริงๆ สงสัยต้องพึ่งพาน้องเอิร์ธสถาณเดียว ไม่งั้นไม่ได้อยู่กับหม่าม๊าแน่ๆ

[thisispom]

รักกันๆ เร็วๆนะ

[roseen]

 

[wan]

ทุกคนรู้ความจริงหมด ยกเว้น จิตริน ถ้าเกิดรู้ว่า พวกที่มานี่ เป็นบ้านจอมไตร เธอจะ ไหมหนอ
  ให้กับความน่ารักของบ้านใหญ่ และเป็นกำลังใจให้กับ หม่าม้า ของน้องเอิร์ธ

[เฉาก๊วย]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก   ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเหมือนตรินเป็นนางเอกช่องหลายสี
อะไรจะน่าสงสารเจ้าทุกข์ขนาดนี้  


อ่านถึงคำนี้ "ปฐพีไม่ได้โง่.."  แล้วหัวเราะกร๊ากกกกกเลยค่ะคุณจุ๊บจิ๊บ แบบว่าทำเอาเราเผลอพูดออกมาเลยว่า "เออ...ไม่ได้โง่  แต่โคตรโง่เลยอ่ะ"    

[ChiOln]

จับแยกเมื่อไรคนอ่านมาม่าตามแน่เลย T T

[Hachi_an1234]

ปฐพีเริ่มสะกิดใจมาบ้างแล้ว.. แต่นู๋ตรินเรากลัวอยู่เลยอะ..
แบบเข้าใจนะ.. กลัวว่านายพีจะรับไม่ได้กับคนที่เคยกอด จูบนั้นเป็นผู้ชาย.. แต่นู่ตรินเราน่ารักขนาดนี้.. 
นายพีไม่เอาเราเอาเอง.. โดนนายพีฆ่าแน่ๆๆๆ....
รีบรักกันเร็วๆนะจ๊ะ.. อยากเห็นตอนสองคนนี้เค้าสวีทกันบ้างอะ.. แต่กลัวว่าใยพี่สาว... จะกลับมานี่ซิ...

[darling]

+1 ให้คนเขียนและหม่าม้า 

[@StaR@]

เฮ้อ ยิ่งอ่านเหมือนยิ่งเศร้า
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่มีเอิร์ธ
ตรินจะเศร้าและเหงามากแค่ไหน
เอิร์ธคงคิดถึงหม่าม้ามากแน่นอน
 

[Nichdia]

ทั้งจิตรินและปฐพีต่างก็มีคนหน้าเหมือน บุพเพชัดๆ 555

[aehJTS]

รู้ความจริงแล้วสินะ แต่ความจริงไม่ได้ทำให้จิตรินมีความสุขขึ้นเลย

  คะ

[lasom]

ขัดใจคุณพีจิง

[luckyimna]

อัปได้เร็วมากกกกกกกกก ไม่ต้องรอนานเลยค่ะ  สุดยอด

[BeeRY]

ขนาดไม่ได้โง่นะเนี่ยพี  
ลุ้นกันต่อไปว่าความจริงที่พีรู้ จะทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง

[i_ang]

รู้ความจริงแล้วววว

^__^

ขอบคุณนะคะ

[so close]

สนุกมากเลยค่ะ นอกจากตอนนี้กับตอนไม้-กลอน มีตอนอื่นอีกมั้ยคะ