สวัสดีค่ะ ทักทายเย็นวันศุกร์ค่ะ
วันนี้พาพี่ใหญ่จอมราชันสมัยหนุ่มกับน้องน้อยจอมใจตัวกะเปี๊ยกมาทักทายค่ะ
ตอนพิเศษนี้กะว่าจะลงฉลองวันเกิด แต่ไม่ทัน เลยมาลงวันนี้แทน
ยังคงคอนเซปน่ารัก ใสๆ อบอุ่น
มีหลายคนถามว่าจะรักกันยังไง คือน้ำแข็งขอบอกว่า เรื่องนี้มันเป็น"ความรักที่อยู่บนความผูกพัน" เอาใจลุ้นน้องน้อยกับพี่ชายต่อ
ไปด้วยนะค่ะ
ตอนพิเศษ 1
[/b]
“แงๆๆๆ แงๆๆๆ” เสียงเด็กร้องไห้จ้าดังลั่น ทำเอานกที่เกาะอยู่ต้นไม้แถวนั้นหนีกระเจิง
“ใจลูก...หนูต้องไปกับม้านะ ป๊าไม่อยู่บ้าน หนูอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้นะ” อรอุมาบอกเหตุผลกับเด็กอายุสี่ขวบ ซึ่ง
เหมือนเหตุผลจะใช้ไม่ได้ผลกับเด็กวัยนี้
“แงๆๆๆ เค้าไม่ไปๆ เค้าง่วงนอนๆ...” เจ้าหนูยังคงโวยวายไม่ยอมท่าเดียว จนนางอรอุมาจนใจ วันนี้โรงเรียนเจ้าหนูหยุดหนึ่งวัน ที่บ้านไม่มีใครอยู่ดูแลเนื่องจากสามีเธออกไปทำงานแต่เช้า ส่วนเธอต้องเข้าสำนักพิมพ์วันนี้เช่นกัน ตอนแรกคิดจะพาจอมใจไปด้วย แต่ถูกปลุกตั้งแต่เช้าทำเอาเจ้าตัวยุ่งร้องไห้งอแง ครั้นจะนำไปฝากบ้านนู้นให้ดูแล แต่เนื่องจากเป็นวันธรรมดาทุกคนจึงออกไปเรียนและทำงานกันหมด ขนาดคุณหญิงของบ้านยังออกไปสมาคมลีลาศ เธอไม่อยากรบกวนป้าอุ่นใจแม่บ้านเก่าแก่ที่ต้องดูแลบ้านอยู่แล้ว
สองมืออุ้มเจ้าตัวป้อมที่ยังโยเยไว้พลางกล่อม “โอ๋ๆ นิ่งซะๆ” เจ้าหนูสะอื้น ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงเพราะร้องไห้ ตากลมโตใสมีน้ำตาคลอหน่วย ซบหน้าลงพลางหาวหวอดๆ มารดาตบก้นลูกน้อยเบาๆขับกล่อม เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เสียงทุ้มก็ดังขึ้นที่ประตูบ้าน
“น้าอรครับ...” อรอุมาที่อุ้มลูกน้อยไว้เดินไปเปิดประตูบ้าน ภาพของเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่อย่างจอมราชันก็ปรากฏ เด็กหนุ่มอายุสิบแปดเต็มอยู่ในชุดนิสิตเรียบร้อย ดวงหน้าคมคายหล่อเหลากระชากใจฉายแววกังวลเล็กน้อย
“ผมได้ยินเสียงน้องร้องเลยมาดูนะครับ” เจ้าตัวดูเป็นห่วง เขากำลังจะขับรถออกไปมหาวิทยาลัย แต่หากเสียงเด็กร้องไห้จ้าดังมาจากข้างบ้านทำให้เขารีบวิ่งมา
อรอุมาทำหน้าลำบากใจ “จ้ะ...เมื่อกี้เขาร้องไห้นิดหน่อย เพราะน้าต้องไปทำธุระเลยปลุกใจตื่นมาด้วย เขาหงุดหงิดง่วงนอนนะจ้ะ”
จอมราชันครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วตัดสินใจบางอย่าง “เอาอย่างนี้ไหมครับ ผมจะดูแลน้องให้เอง น้าอรไปทำธุระเถอะครับ”
“อ้าวแต่ราชันมีเรียนไม่ใช่หรือ” เธอไม่มีข้อกังขาในการดูแลน้องของเด็กหนุ่ม เธอรู้ว่าเขาทำได้ดี จอมราชันแถบเรียกได้ว่าเลี้ยงจอมใจมากับมือตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย แถมชื่อเจ้าตัวก็เป็นคนตั้ง
“มีครับแต่ไม่ค่อยยากเท่าไร ไม่เป็นไรครับผมดูแลน้องได้” มือใหญ่ยื่นมือมารอ เธอตัดสินใจส่งร่างป้อมๆไปให้ เจ้าหนูขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ฝังหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างเต็มใจ จอมราชันยิ้มเมื่อน้องน้อยหลับสบายในอ้อมแขนเขา มือใหญ่ตบก้นกล่อมเบาๆ พึมพำเบาๆ “เด็กดีๆ”
นางอรอุมาจึงผละออกไปเตรียมตะกร้าขวดนมที่บรรจุไมโลเอาไว้สองขวด พร้อมกับน้ำเปล่า จอมใจชอบกินไมโลแต่หากไม่ชอบดื่มกับกล่องทำให้ต้องเทไมโลใส่ขวด เจ้าหนูถึงยอมกิน ในนั้นยังมีหมวกไหมพรมสีขาวที่มีหูหมีโผล่ขึ้นมาสองข้างใบเล็กกับเสื้อหนาวสีเดียวกันเนื้อนิ้มด้วย
ด้านพี่ใหญ่ก็เดินมาหยิบผ้าขนหนูเนื้อนิ่มสีฟ้ากลิ่นหอมสะอาด ซึ่งเจ้าหนูชอบหอบไปหอบมา เรียกได้ว่าไม่ยอมห่าง ถือผ้าขนหนูด้วยมือข้างเดียวที่ว่างอยู่ เพราะอีกมืออุ้มเจ้าตัวกลม พาดผ้าไว้บนไหล่ตัวเองแล้วรับตะกร้าขวดนมมาไว้ในมือ พลางบอกลา
“งั้นผมไปนะครับ สวัสดีครับ”
”น้าฝากน้องด้วยนะจ้ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จอมราชันขับรถมาจอดที่ตึกเรียนคณะบริหาร เขาเอนท์ติดที่คณะบริหารของมหาวิทยาลัยชื่อดังแถวสามย่าน ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมมาอีกฝั่ง เปิดประตูด้านคนนั่ง เจ้าหนูตัวกลมยังนอนหลับไม่รู้เรื่องมีผ้าขนนุ่มคลุมร่างเพื่อกันแอร์ จอมราชันพับผ้าใส่ตะกร้าขวดนม แล้วช้อนตัวน้องน้อยไว้แนบอก พลางเดินไปโรงอาหาร...
ภาพร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนช่างเป็นภาพที่ทุกคนต้องเหลียวหลังมอง บางคนมองตาค้าง แต่จอมราชันก็ไม่ได้สนใจ ก้าวเท้ายาวๆไปถึงจุดหมาย
นิสิตชายหญิงกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารตัวยาวอ้าปากค้าง ตาโต เมื่อเห็นคนหล่อเคร่งขรึมประจำกลุ่มเดินอุ้มเด็กเข้ามา จอมราชันหย่อนกายตรงที่ที่เหลือพลางกวาดสายตามองเพื่อน คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเพื่อนทำหน้าประหลาดๆใส่เขา
“มองอะไรว่ะ” ถามเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อนชายที่นั่งตรงข้าม จักรภพที่นั่งข้างๆก็ดูงุนงง
ชินกฤตเปิดปากถามทันที “เด็กที่ไหนวะ หรือว่าแกไปไข่ทิ้งเรี่ยราด” จอมราชันถลึงตาใส่ทันที
“กรี้ดๆ น้องน่ารักจัง” เสียงเพื่อนหญิงในกลุ่มดังกรีดกราด จนน้องน้อยในอ้อมแขนขยับตัวยุกยิก
“ชู่ว...เบาหน่อย น้องนอนอยู่” ว่าเพื่อน มือก็ตบก้นกล่อมเบาๆ
“สรุปเด็กที่ไหน” คนถามยังคาดคั้น
“น้องชายฉันเอง”
“แกมีน้องเล็กขนาดนี้ด้วยหรือ” ทุกคนรู้ดีว่าชายหนุ่มมีน้องชายสามคนและดูเหมือนคนที่สี่ก็จะอยู่มัธยมแล้ว ไม่น่าจะเป็นเด็กน้อยตัวป้อมนี่
“ช่างเถอะไม่สำคัญ เอาเป็นว่าน้องชายคนเล็ก” เมื่อเจ้าตัวยืนกราน เพื่อนๆก็ไม่อยากขัด แต่คนมือบอนอย่างชินกฤตยังไม่วายเอื้อมมือมาจิ้มแก้มใสของน้องน้อยสองสามทีจนเจ้าหนูขมวดคิ้วร้องอืออาเบาๆ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเพื่อนเย็นชา แค่นี้เพื่อนก็กลัวหัวหด
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่า...
...จอมราชันหวงน้องมาก...
ในที่สุดเจ้าหนูที่หลับสบายก็ขยับตัวยุกยิก ผงกหัวจากบ่ากว้างที่หลับสบาย น้ำลายใสๆยืดเป็นทาง เสื้อสีขาวของพี่ใหญ่มีรอยเป็นวงแต่เจ้าตัวไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด พลางเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดปากให้ด้วย
...แลดูคล้ายพ่อลูกอ่อน...
ตากลมโตปรือขึ้นมามอง พลางขยี้ตาแต่มือใหญ่กลับจับมือเล็กนั่นไว้ แล้วเช็ดตาด้วยผ้าขนหนูผืนเดิมแทน น้องน้อยประมวลผลเล็กน้อยก่อนอ้าปาก
“อื้ม...พี่ราชันจ้า” เสียงเล็กๆออดอ้อนเมื่อรู้ว่าคนที่อุ้มอยู่เป็นใคร เจ้าตัวชอบใส่คำว่า ‘จ๊ะ จ้า’ ลงท้ายชื่อชายหนุ่มเสมอ
“ว่าไงครับคนเก่ง ตื่นแล้วเหรอ” เจ้าหนูพยักหน้างึกๆ ดูสดชื่นกว่าเมื่อตอนเช้าตรู่
“งือ...ใจหิวจัง” ตื่นมาก็หิว เจ้าหนูเป็นแบบนี้เสมอ ตื่นมาหิวทันที
พี่ราชันคลี่ยิ้ม พลางกระชับตัวป้อมๆแน่นขึ้น แล้วลุกขึ้น “เดี๋ยวพาน้องไปซื้อข้าวก่อนเดี๋ยวมา” เพื่อนๆที่เหมือนโดนมนต์พ่อลูกอ่อนสะกดพยักหน้า
ร่างสูงอุ้มเด็กน้อยเดินผ่านร้านนู่นร้านนี้ เพื่อเลือกเมนู ระหว่างทางก็มีนิสิตหลายคนมอง มองแล้วมองเล่าอย่างใคร่รู้ ในที่สุดเจ้าหนูก็เลือกที่จะกินโจ๊กหมูใส่ไข่
“ป้าครับโจ๊กหมูใส่ไข่ชามหนึ่งครับ” สั่งเสร็จก็ยืนรอ พลางหยอกเล่นกับเจ้าลูกหมูไปด้วย “ตัวเราหนักขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” จอมราชันแกล้งถามพลางเขย่าตัวเจ้าหนู ร่างป้อมๆที่ดูเริ่มขยายขึ้นเล็กน้อย
เจ้าลูกหมูหัวเราะคิกคักชอบใจ เมื่อพี่ชายหอมแก้มใสๆนั่นดังฟอดอย่างหมั่นเขี้ยว ริมฝีกปากเล็กๆรีบหอมกลับทันที แต่ก็หัวเราะไม่เลิกเพราะเหมือนจะจั๊กจี้ไรหนวดบางๆ
พี่ใหญ่รับชามโจ๊กร้อนมาถือห่างๆน้องเพราะกลัวโดนขา เดินนำวางที่โต๊ะก่อนเดินไปหยิบช้อนคันใหญ่และเลยไปถึงร้านนำแข็งใสที่มีช้อนคันเล็กเหมาะกับปากน้องน้อย เมื่อได้ช้อนมาสองคันครบก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็แยกย้ายไปซื้อข้าวตามปกติ มือใหญ่จับร่างป้อมๆมานั่งบนตักหันหน้าเข้าโต๊ะ เจ้าหนูหันมายิ้มกว้างเห็นฟันซี่เล็กๆขาว
“หิวแล้วๆๆ” พี่ใหญ่ยิ้มแล้วเอาช้อนคันใหญ่คนโจ๊กเพื่อคลายร้อน แล้วเอาช้อนคันจิ๋วตักโจ๊กขึ้นมาคำเล็กแล้วเป่าเบาๆ ก่อนเอาเข้าปากน้องน้อยที่รออยู่
“อ้า...อ้ามครับ” เจ้าหนูกลืนโจ๊กเข้าไป ทำหน้ามีความสุขเต็มที่ ขาเล็กตีขาไปมากระทบกับขาแกร่ง แต่พี่ราชันก็ไม่เจ็บอะไรนัก ป้อนน้องสลับกับตักโจ๊กเข้าปากตัวเอง เพื่อนคนอื่นก็กินไปมองไปเมื่อเพื่อนหน้าขรึมดูแลเด็กดีเกินคาด
...แน่นอน! เขาเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก...
“อ้ำ...” เจ้าหนูอ้าปากรับโจ๊กคำสุดท้ายเข้าไป พี่ใหญ่หยิบทิชชูเนื้อนิ่มมาเช็ดคราบที่มุมปากเล็กนั่นๆ แล้วเอาน้ำเปล่าให้ดื่ม นอนอิ่ม กินอิ่ม เจ้าหนูจึงอารมณ์ดี หัวเราะเอิ๊กอ๊ากๆ ไม่กลัวคนทำให้เพื่อนของพี่ชายเริ่มเข้ามาเล่นด้วย
“เดี๋ยวนายจะพาน้องขึ้นไปเรียนด้วยหรือ” ชินกฤตถามเมื่อเพื่อนเก็บชามช้อนแล้วจับเจ้าตัวกลมวางนั่งห้อยขาบนโต๊ะ เจ้าหนูตีขาในอากาศหัวเราะคิกคัก จอมราชันพยักหน้าแล้วหยิบตะกร้าที่เอามาด้วย มือใหญ่หยิบหมวกหูหมีกับเสื้อหนาวไหมพรมออกมา จับเจ้าหนูใส่เสื้อเสร็จก็สวมหมวกลงบนหัวทุยๆนั่น
“เอาไว้กันหนาวนะครับ” พูดเสร็จก็หอมแก้มนิ่มๆอีกครั้ง หันมาดูผลงานชิ้นเอก เจ้าหนูตัวกลมนั่งยิ้มตาหยีอยู่ในเสื้อไหมพรมน่ารักพร้อมด้วยหมวกหูหมีที่ทำให้เจ้าหนูแลดูเหมือนตุ๊กตาน่ารักน่ากอด จนเพื่อนผู้หญิงต้องขอถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เคลียร์ของทุกอย่างกันเสร็จ ทั้งกลุ่มก็ได้เวลาเข้าเรียน เจ้าตัวเล็กยื่นมือสุดแขนทำท่าเหมือนให้อุ้ม พี่ชายส่ายหัว
“ขี้อ้อนแต่เด็กเชียวนะเรา” แต่ก็ช้อนตัวป้อมไว้ในอ้อมแขน ตบก้นนิ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว สั่งเพื่อนตัวกวนว่า “ชินแกช่วยเอาตะกร้าขวดนมของน้องมาด้วย”
“เฮ้ย ฉันไม่ใช่พ่อลูกอ่อนนะเว้ย เสียภาพพจน์หมด” เจ้าตัวบ่นอุบอิบ จักรภพเลยอาสาถือแทน ทั้งหมดก็เดินขึ้นมายังตึกเรียน ระหว่างมีคนอยากเข้ามาเล่นกับเจ้าหนูมากมายแต่พี่ใหญ่เอ่ยขอตัวทุกครั้งไป
...ไม่ให้คนแปลกหน้าจับตัวน้องเลย...
ขนาดเพื่อนในกลุ่มเล่นเขายังเคืองๆเลย...
เคลื่อนพลมาถึงหน้าห้องเลคเชอร์ของคณะ พอเปิดประตูเข้าไปมีเพื่อนๆนั่งอยู่พอสมควร พอเห็นจอมราชันอดีตตัวเต็งเดือนคณะ แต่เจ้าตัวดันปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยอุ้มเด็กน้อยน้าตาจิ้มลิ้มเข้ามาก็เกิดเสียงฮือฮา
“ลูกใครนะ น่ารักจัง”
“มากับจอมราชันด้วย ลูกเขาหรือเนี่ย”
“ไม่จริง มีเมีย มีลูกแล้วหรือ”
แต่คำนินทาที่ไม่ค่อยเบานั้นไม่ค่อยทำให้คนถูกนินทาสะทกสะท้านไร เดินดุ่มๆมาที่โต๊ะนั่งประจำ จักรภพเพื่อนผู้ใจดีเดินเอาตะกร้ามาให้ พลางนั่งลงข้าง ส่วนชินกฤตถูกเพื่อนๆในห้องลากตัวไปสืบสวน เจ้าตัวโม้แหลกว่า...จอมราชันพาน้องน้อยมาเรียนด้วย แถมหวงน้องสุดโต่ง ไม่ให้ใครจับตัวน้องเลย
“ที่นี่ที่ไหนฮะเนี่ย พี่ราชันจ๋า” เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อจอมราชันวางเจ้าตัวป้อมลงบนเก้าอี้
“ห้องเรียนครับ เด็กดีนั่งเล่นตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา” คำว่าห้องเรียนเจ้าหนูไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เมื่อพี่บอกให้รอ เจ้าหนูก็นั่ง
เรียบร้อยไม่ไปไหน หยิบผ้ามากอดแน่น
ส่วนพี่ชายนั้นเดินไปหาอาจารย์เพื่อขอนุญาติว่ามีน้องน้อยมานั่งเรียนด้วย อาจารย์ที่ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไร
เมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นเพื่อนคนอื่นยืนมุงที่เขาเต็มไปหมด เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจากเจ้าหนูทำให้พี่โล่งใจเพราะกลัวว่าคนมุงเยอะๆจะทำน้องร้องไห้
“ชื่อไรจ๊ะน้องน่ารัก” มีเสียงผู้หญิงถาม
“ชื่อจอมใจฮะ...”
“ชื่อน่ารักจังเลย เป็นน้องชายของจอมราชันหรือ”
“อื้ม...ฮะ เป็นน้องของพี่ราชันจ๋า” มีคำว่าจ๋าลงท้ายชื่อ ทำให้ชื่อชายหนุ่มดูน่ารักขึ้นเป็นกอง สาวกรี๊ดร้องวี๊ดว้ายๆๆ จนชินกฤตร้อง
“เอ้าเพื่อนๆครับ พี่ชายจอมหวงกลับมาแล้ว แหวกทางหน่อยครับ ระวังโดนปาดคอนะครับ” จะตายแล้วยังทำทะเล้นอยู่ นัยน์ตาคมกริบถลึงตามองพลางทำหน้าขรึมๆ เพื่อนแหวกทางให้ชายหนุ่มเดินไปหาน้องน้อยที่นั่งเล่นอยู่
น้องหัวเราะคิกคักเมื่อมีพี่ผู้ชายทำหน้าตลกๆใส่ หัวเราะจนเห็นฟันซี่เล็ก จนพี่ชายเริ่มออกอาการหวงออกนอกหน้า โดยการช้อนเจ้าหนูขึ้นมา
“หวา...อ้ะ พี่ราชันจ้า กลับมาแล้วหยอ” ยิ้มเหงือกบานใส่ แล้วเอาหน้าถูๆกับซอกคอ จอมราชันหันไปบอกเพื่อนว่าอาจารย์จะเริ่มสอนแล้ว ทุกคนจึงยอมถอย ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอาน้องนั่งตัก จักรภพที่นั่งข้างๆก็เสียสละพื้นที่ตัวเองให้เพื่อนอีกหน่อย
“อยากกินไมโลจัง...” เจ้าหนูออกอาการหิวนม จอมราชันจึงหยิบขวดนมที่บรรจุไมโลเต็มขวดมาเขย่าเล็กน้อยแล้วส่งให้ เจ้าลูกหมูรับไปดูดจ๊วบๆอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีร้องไห้โยเยทำให้พี่คลายความกังวลไปหน่อย
อาจารย์เริ่มคลาสแล้ว พี่ใหญ่ก็ตั้งใจเรียนสลับกับก้มมองหนูน้อยบนตัก ช่วงแรกก็นั่งดูดนมดีๆแต่พอผ่านไปครึ่งทางตากลมๆก็เริ่มปรืออีกแล้ว ขวดนมที่กินค้างอยู่เลยถูกมือใหญ่เอาออกไปเก็บที่ตะกร้า ใช้นิ้วเรียวยาวเช็ดปากน้องที่เลอะคราบอย่างเบามือ
พลางลูบพุงกลมๆเบาๆเป็นการกล่อม
“ง่วงก็นอนนะครับ คนเก่ง” เจ้าหนูหาวปากกว้างสองสามทีแล้วหลับไป ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนหัวทุยที่คลุมด้วยหมวกเบาๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“วันนี้พอแค่นี้จ้ะ” อาจารย์จบการบรรยายเพียงเท่านี้ เหล่านั่งศึกษาก็เริ่มส่งเสียงอื้ออึน บ้างลุกขึ้นเพื่อคลายความเมื่อย พูดคุยเหมือนนกกระจอกแตกรัง จอมราชันที่มีน้องตัวกลมอยู่บนตักก็เก็บของว่องไว ส่วนเจ้าหนูยังหลับอุตุไม่รู้เรื่อง เสร็จก็อุ้มเจ้าหนูขึ้น
มา จักรภพก็แสนดีถือตะกร้ามาให้ เดินมาสมทบกับเพื่อนคนอื่น
“บ่ายนี้ทำไรดีวะ เห็นอาจารย์ยกเลิกคลาสวะ” ชินกฤตบอกเพื่อน
หญิงสาวหน้าตาน่ารักแนะนำ “หมิวว่าเราไปเที่ยวสยามกันไหม” หมิวว่าพลางมองรอบๆเหมือนขอความเห็น
เพื่อนๆพยักหน้าเห็นด้วย แต่จอมราชันกลับส่ายหน้า “ไม่ดีกว่า ฉันพาน้องกลับบ้านดีกว่า”
“ไรว้า...ก็พาน้องไปด้วยดิ”
“อืม...” ร่างสูงทำหน้าครุ่นคิด ตัดสินใจปลุกน้องเบา “เด็กดีๆ ตื่นก่อนนะครับ”
มือใหญ่ก็ตบก้นเบาๆ น้องขยับตัวยุกยิก ตากลมโตปรือๆเยิ้มๆ
“งืม...พี่ราชันจ๋าปลุกใจทำไมอ่า...เขาอยากนอน”
“คนเก่งอยากกินไอติมหรือเปล่าเอ่ย...อยากกินก็ตื่นนะ” พอได้ยินเท่านั้นแหละ เจ้าหนูตาโตทันที
“กินๆ ใจอยากกินติมๆๆ ตื่นแล้วๆๆๆ” มือเล็กชูขึ้นอย่างดีใจ ตีขาไปมา สรุปทุกคนจึงพากันไปสยามโดยเอารถไปสองคัน ของจอมราชันและจักรภพ เจ้าหนูเริงร่ามาตลอดทางเพราะจะได้กินติมๆๆ
จอมราชันวนรถอยู่พักหนึ่งจึงเจอช่องจอดในสยามแสควร์ ดับเครื่องเพื่อนที่ข้างหลังก็เปิดประตูลงมาสี่คน ร่างสูงวนมาด้านคนนั่ง เปิดประตูช้อนตัวเจ้าลูกหมูไว้พลางล็อกรถ เจ้าตัวกลมในเสื้อผ้าคอนเซ็ปเดิมหมวกหมี เสื้อไหมพรมหัวเราะคิกคัก มือเล็กจับหูหมีบนหมวกตัวเอง แล้วเอ่ยเสียงเล็กๆเจื้อยแจ้ว
“วันนี้คุณหมีจะกินติมๆ”
“ครับๆกินติมๆ จะพาน้องหมีไปกินติมๆ”
นิสิตทั้งกลุ่มเดินมาหยุดที่หน้าร้านไอศกรีมชื่อดัง ร้านตกแต่งโทนสีแดงสดใส เปิดประตูเข้าไป สายตาสอดส่องหาที่นั่ง ต้องต่อโต๊ะเพิ่มเนื่องจากที่ไม่พอ เจ้าหนูยังคงนั่งบนเก้าอี้ตัวโปรดอย่างตักแข็งแกร่งของพี่ชายเช่นเคย
“อยากกินอะไรจ้ะ จอมใจ” เพื่อนหญิงในโต๊ะถามเอาใจน้อง เจ้าหนูทำหน้าขมวดคิ้วกับเมนูเล่มหน้า
...ก็เขาอ่านหนังสือไม่ออกหนิน่า...
“แงะ...พี่ราชันจ๋าใจอ่านไม่ออก...” เจ้าหนูเพิ่งเริ่ม ก ข แล้วจะอ่านไม่ออกไหมเนี่ย
ขณะที่เพื่อนคนอื่นเลือกจะสั่งไอศกรีมถ้วยใหญ่มาแบ่งกัน สองคนพี่น้องก็ยังคงคุยกระจุ๋งกระจิ๋งกันไม่เกรงใจ
“อืม...เด็กดีอยากกินบานาน่าสปลิทไหมหรือว่าชอกโกแลตซันเดย์” พี่ใหญ่ลองถาม
เจ้าหนูหน้านิ่วคิ้วขมวดคิดหนัก แล้วยิ้มกว้างเมื่อตัดสินใจได้ “สองอย่างเยยฮะ”
“อย่างเดียวพอครับ เดี๋ยวปวดท้อง”
เจ้าลูกหมูทำหน้ายู่ แต่ก็พยักหน้าแต่โดยดี...เชื่อฟังเป็นที่สุด “ก็ได้ฮะ เอาบานาน่าจะปิ๊ด”
...พรืด!...
เสียงหลุดขำจากเพื่อนของจอมราชันดังเป็นทิวแถวเมื่อเจ้าหนูพูดไม่ชัดเสียอย่างนั้น ส่วนพี่ใหญ่ที่ไม่ว่าน้องจะพูด จะทำอะไรก็น่ารักไปหมดยิ้มมุมปาก
...ใครจะบอกว่าเขาหลงน้องก็ไม่แคร์ ก็รักนี่...
จอมราชันเรียกพนักงานมาสั่งบานาน่าสปริทอีกครั้ง ในขณะเดียวกันไอศกรีมรวมถ้วยใหญ่ของเพื่อนๆก็มาเสิร์ฟ พอจอมใจเห็น ตากลมๆก็โตกว่าเดิม แถมยังเอามือเขย่าแขนพี่ชาย
“พี่ราชันจ๋า ทำไมของพี่ๆเขาถ้วยเบ้อเริ่มเลย ใจอยากได้บ้าง”
“ก็พี่เขากินหลายคนไง ส่วนของคนเก่งถ้วยใหญ่เหมือนกัน ไม่ต้องคิดมาก”
“อื้ม...เนอะๆของใจก็ถ้วยใหญ่” เจ้าหนูพยักหน้ากับตัวเองแล้วหันไปสนใจระบายสีบนกระดาษที่ทางร้านแจก จนไอศกรีมถ้วยยาว
มีไอศกรีมสามลูกโปะด้วยวิปครีมฟูฟ่อง ขนาบข้างด้วยกล้วยหอมสุกน่าอร่อยสองข้าง
“มาแย้วๆๆ” เจ้าลูกหมูออกอาการตื่นเต้นเมื่อ พี่สาวเสิร์ฟหุ่นดีวางถ้วยลงกับโต๊ะพร้อมช้อนคันเล็กสองคัน
มือใหญ่หยิบช้อนขึ้น “กินอะไรก่อนดีเอย...”
“ครีมขาวๆๆ” เจ้าหนูชี้มือป้อมไปที่วิปครีมฟูๆนุ่ม พี่ชายเลยตักให้ เจ้าหนูอ้าปากงับทันที
“นุ๊มนุ่มๆ” ทำตาเพ้อฝันเหมือนอยู่สวรรค์ จอมราชันจึงตักคำต่อไปให้เรื่อยๆ เพราะกลัวว่าถ้าน้องกินเองแล้วจะหกเลอะเทอะ
“เช็ดปากหน่อยเด็กดี” ทิชชูถูกหยิบมาเช็ดมุมปากเล็กๆเบาๆ เจ้าหนูยิ้มกว้างสดใสมาให้
จนทั้งกลุ่มกินเสร็จก็คิดเงิน พี่ใหญ่ก็ให้น้องดื่มน้ำล้างปาก แล้วขยับหมวกหมีเล็กน้อย กระชับเสื้อหนาวตัวเล็ก เพราะกลัวน้องหนาวเพราะเพิ่งกินไอศกรีมเสร็จ พายกโขยงออกมาจาก จอมราชันก็ตัวกลับบ้านก่อนเพื่อนๆที่มีแพลนจะเดินเที่ยวต่อ เพราะเขาเห็นว่าเวลาใกล้เย็นแล้ว เอาน้องน้อยออกมาตะลอนๆทั้งวันคงใกล้จะเพลีย
...เด็กต้องนอนกลางวัน...
...ซึ่งเจ้าหนูนั้นนอนไปแล้ว...
...แต่ พี่ราชันรู้ดีว่า เจ้าลูกหมูนั้นต้องนอนตอนเย็นด้วย...
...เพราะฉะนั้น กลับบ้านเลยน่าจะดีที่สุด...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นอย่างที่คาด นั่งรถมาได้สักพัก เจ้าหนูก็คอพับคออ่อน นอนหลับไม่รู้เรื่อง พี่ชายจึงเร่งความเร็วอีกนิดเพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น กลับมาถึงบ้านประมานห้าโมงกว่าๆ พี่ชายดับเครื่อง เปิดประตูเอาเจ้าลูกหมูขึ้นบ่า หยิบตะกร้าชวดนมเข้าบ้าน ป้าอุ่นใจเดินออกมารับตะกร้าไป ส่วนร่างสูงใหญ่เดินขึ้นชั้นบนของบ้าน
จอมราชันเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง ห้องขนาดกว้างพอดี มีเตียงหลังใหญ่วางตรงกลาง โทนสีขาวสะอาดตาเรียบง่ายแต่ดูลงตัว โต๊ะคอมพิวเตอร์และโต๊ะเขียนหนังสือวางติดกัน ถัดไปเป็นตู้วางหนังสือสูงสี่ชั้นที่แน่นเอียดไปด้วยหนังสือจำนวนมากทั้งไทยและเทศ มีห้องน้ำในตัวอีกห้อง
พี่ใหญ่วางน้องน้อยลงบนเตียง แล้วถอดเสื้อนิสิตออกเห็นแต่เสื้อกล้ามสีขาว แขนที่มีกล้ามสีชอมพูอมแดงบ่งบอกว่าเด็กหนุ่มออกกำลังเป็นประจำ เดินหยิบกางเกงขาสั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกทีหน้าหล่อเหลาก็เปียกน้ำแพรวพราว เดินมาหยุดที่เตียง นัยน์ตาคมกริบมองน้องน้อยที่นอนหลับฟี้ๆๆ มือใหญ่จัดการถอดหมวกหูหมีออก เสื้อหนาวตัวเล็ก แล้วตัดสินใจอุ้มเจ้าหนูเข้าห้องน้ำ ผ้าเช็ดหน้าถูกชุบน้ำหมาด ไล้ไปตามใบหน้าเล็กใสๆนั่น เจ้าลูกหมูครางฮืออา พลางส่ายหน้าไปมา
เมื่อเช็ดไปรบกับลูกหมูไป พี่ใหญ่ก็โปะแป้งเด็กหอมๆเล็กน้อย เท่านี้น้องน้อยก็สะอาด อุ้มเจ้าหนูที่ยังหลับไม่รู้เรื่องลงมาข้างล่าง เปิดแอร์ เปิดเพลงกล่อมเด็กคลอเบาๆ
เขารู้ว่าน้องหลับแล้ว ไมจำเป็นต้องกล่อม แต่เพลงเบาๆสบายหูฟังแล้วก็สามารถกล่อมเขาให้หลับได้อีกคน แต่ครั้นพอจะวางเจ้าหนูลงบนโซฟาที่มีหมอนผ้าห่มครบ มือป้อมๆนั่นดันไม่ยอมปล่อยเสื้อกล้ามของเขาเสียอย่างนั้น จะดึงจะแกะก็ไม่กล้ากลัวน้องตื่นมาโยเย พี่ใหญ่เลยตัดสินใจปล่อยเลยตามเลย จนในที่สุดเจ้าของร่างสูงก็ผล็อยหลับตามไปอีกคน
...ภาพร่างสูงใหญ่นอนพาดยาวอยู่บนเตียงโดยมีเด็กน้อยตัวกลมนอนทับอยู่บนอก...ช่างเป็นภาพที่น่ารักและดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
...เด็กหนุ่มสามคนที่อยู่ในชุดนักเรียนเดินเข้ามาในบ้าน ความจริงต้องบอกว่ามีหนึ่งคนที่ท่าทางเด็กที่สุดในกลุ่มค่อยๆย่องเข้ามาๆๆเรื่อย ส่วนอีกสองคนแค่เดินทอดน่องตามหลังมา
“ระวังเถอะ คิดจะแกล้งปลุกน้อง เดี๋ยวพี่ราชันตื่น นายตายแน่เวทย์” เสียงเตือนด้วยความหวังดีจากพี่ชายคนรองที่พยายามจะ
หยุดความคิดของจอมเวทย์ แต่เหมือนเด็กหนุ่มจะไม่แยแส ยังก้าวกระดึ๊บๆย่องๆเขาไปใกล้อีก ยื่นมือหมายจะจิ้มแก้มป่องๆนอนตะแคงข้างเกาะพี่ชายแน่น แต่ทว่า
“หยุด!! เอามือกลับไปซะ” เสียงทุ้มดังมาจากปากของคนที่นอนหลับตาอยู่ คนแกล้งสะดุ้งเฮือก นัยน์ตาคมกริบเปิดขึ้นมาอัตโนมัติ พลางเหล่ไปที่เจ้าตัวแสบที่ชอบแกล้งเรื่อยไป
ร่างสูงใหญ่ค่อยขยับนั่ง มือก็กระชับเจ้าลูกหมูเอาไว้ เอาหลังพิงโซฟา มือก็อุ้มเจ้าหนูน้อยที่ส่งเสียงฮืออา มือใหญ่ลูบหลังเบาๆพลางฮัมเพลงกล่อมน้อง แต่สายตายังจ้องเขม็งไปที่จอมเวทย์ จอมทัพกับจอมพลที่เดินตามหลังส่ายหัวเบาๆกับน้องชายที่ไม่
เจียมตัวชอบแกล้งน้องตลอด พี่ชายคนรองกับคนที่สามเลี่ยงไปชั้นบน ปล่อยให้น้องคนที่สี่รับกรรมแต่เพียงผู้เดียว
“กลับมาแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเวทย์”
“โหพี่...ขอแกล้งไอ้จ้ำม่ำก่อนก็ไม่ได้”
“น้องหลับอยู่ไม่เห็นหรือไง นายชักเอาใหญ่แล้วนะ” คนถูกว่าพ่นลมหายใจทางจมูกทีหนึ่งก่อนเดินหนีขึ้นไปชั้นสอง
คราวนี้พี่ใหญ่วางน้องน้อยลงบนโซฟาเรียบร้อย ห่มผ้าเสร็จสรรพ เจ้าตัวลุกไปปิดเพลง พลางลุกเดินหายเข้าไปในห้องครัว ยืนรินน้ำในแก้วใหญ่ ดื่มอึกๆ แต่ก็สะดุ้งเมื่อเสียงร้องไห้จ้าดังมาจากข้างนอก
“แงๆๆ... แงๆๆ” เสียงที่ร้องดังลั่น ทำเอาร่างสูงใหญ่รีบก้าวยาวขึ้น จนมาถึงโซฟาตัวใหญ่ สายตาเจอกับเจ้าหนูที่ตื่นมานั่งร้องไห้งอแง
“เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม” พี่ใหญ่ทรุดตัวลงข้างๆพลางลูบหัว เจ้าหนูรีบโถมตัวกลมๆเข้ากอดร่างใหญ่นั่นทันที ซุกหน้าร้องสะอื้นฮักๆกับอกกว้างๆพลางเอ่ยเสียงสะอื้น
“ม...ม...เมื้อกี้ ฮึก...ใจฝันว่า...ฮึก มีผีหลอก ฮึก...ผีต...ตัวนั้นหน้าตาเหมือนพี่เวทย์เลย” เจ้าหนูทำเสียงเหมือนฟ้อง
รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมา แต่ยังคงกลั้นขำเอาไว้กลัวน้องงอน
...ฝันเห็นผีหน้าตาเหมือนจอมเวทย์!...
...หึๆ สมเป็นเจ้าหนู มีเรื่องน่ารักๆให้เห็นตลอด...
“โอ๋ๆๆ...ไม่ร้องแล้วนะครับ เดี๋ยวพี่ตบกะโหลกผีให้เอง” พี่ชายให้สัญญาเป็นมั่นเหมาะ
“อื้ม...ฮึกๆ เอาให้ผีพี่เวทย์หัวโนเป็นลูกมะนาวเลยนะ...ฮึก” หน้ากลมใสแดงอมชมพู ทำท่ามุ่งมั่น สายตากลมโตบอกพี่ชายว่าเอาจริงเลย พี่ชายพยักหน้ารับ เจ้าหนูจึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
...พี่เวทย์หัวโนแน่ๆ คิกๆ...
End of Special
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 398825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก