หัวข้อ: #HollywoodBoyfriend 23มกราคม 2560 ตอนพิเศษ3 จบแล้วจ้า

[Billie]

 

การแบ่งเวลามาอธิบาย แต่หนึ่งนาที มันจะไม่ได้เชียวหรอ
การจะบอกว่าใครสำคัญมันอยู่ที่การกระทำป๊ะ
เป็นเราก็ไม่ไหว

[twinmonkey0311]

 

[bulldog17]

เพราะอะไร
ในนิยายควรเปิดใจคุยกัน
แต่ในโลกความจริงคงตีกันบ้านแตกไปแล้ว5555

[panitanun]

สงสารหนูเอมมม

[QueenPedGabGab]

แงงงงงงง น้องเอม 

[meuy]

มีคนแนะนำมา ตามอ่านรวดเดียวเลยค่า

ชอบมากกกกกกกกก   

จะมีรวมเล่มมั้ยคะอยากได้ ><

[iamtsubame]

จิตตกตามน้องเพชรไปติดๆเลย

[mukmaoY]

#HollywoodBoyfriend
@15 Is it too late?

I wish I knew how to quit you.
_Brokeback Mountain

เมื่อการสอบอันหฤโหดเสร็จสิ้นลง เพชรไพลินที่แพ็คกระเป๋าตั้งแต่อาทิตย์ก่อนก็โบกแท็กซี่ไปยังสนามบิน เขาไม่ได้กลับเมืองไทย หากแต่ไปเที่ยวยุโรปต่างหาก
ทริปนี้จะเป็นครั้งแรกที่หนุ่มไทยผู้อ่อนต่อโลกอย่างเขาได้ผจญภัยด้วยตัวเอง เหนื่อยก็เหนื่อยเอง สุขก็สุข...คนเดียว

ตั้งแต่วันนั้นเพชรไพลินก็ไม่เห็นหน้าอเล็กซ์อีก...เขาไม่รู้ชีวิตของดาราสุดฮอตนั่นมากไปกว่าคนอื่น  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาสอบหรือเปล่า
จนตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจแล้วว่าควรเรียกอเล็กซ์ในฐานะไหน boyfriend หรือแค่ just friend
อเล็กซ์ทำเขาแสบมาก แสบมากจริงๆ
แต่เพราะว่ามันเป็นชีวิตมนุษย์ไง เพชรไพลินจึงต้องเดินต่อไป ไม่หันหลังกลับ คร่ำครวญแค่วันเดียวนั่นก็สมเหตุสมผลกับแฟนแค่ไม่กี่เดือนของเขาแล้ว


-ถ่ายรูปมาฝากเยอะๆนะ  จาก แซลลี่-
สีหน้าของเพชรไพลินดีขึ้นเมื่อเห็นข้อความของเพื่อน เขาปิดการแจ้งเตือนทุกอย่าง ไม่เข้าโซเชียลที่คนเอาแต่ถามว่าเลิกกับอเล็กซ์แล้วเหรอ
เขาอายเป็นนะ
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นของอเล็กซ์
... หรือว่าการหลอกให้คนอื่นตกหลุมรัก ....จะเป็นงานถนัดของนาย

"ถึงแล้วครับ"
ร่างบางสะดุ้ง เรียกสติตัวเองกลับมาแล้วจึงจ่ายเงินแท็กซี่


สนามบินยังมีคนพลุกพล่านอยู่เสมอ เพชรไพลินแบกเป้ใบใหญ่ขึ้น เดินไปหาที่นั่งรอเช็คอิน

ดูเหมือนวันนี้คนจะเยอะกว่าทุกวัน....
อาจเป็นกรุ๊ปทัวร์ เพราะมีแต่สาวๆยืนคุยกันเป็นกลุ่ม 
เพชรไพลินไม่ใคร่สนใจนัก สายตาว่างเปล่ากวาดมองไปตรงนู้นบ้างตรงนี้บ้าง เฝ้ามองลูกสาวเกาะแขนคนเป็นพ่อ  มองคู่รักที่มีสีหน้าฝืนยิ้มอย่างที่สุด  พลางก้มมองมือตัวเอง....ร่องรอยรสสัมผัสยังคงฉายชัดเหมือนภาพขาวดำ 
หม่นหมอง...
แสนเศร้า...

"ขอโทษนะคะ"
เขาเงยหน้าตามเสียงเรียก  เด็กผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่ง แก้มแดงเรื่อ ในมือถือโปสเตอร์หนังที่เขาจำได้ดี

"คุณใช่...อ่า.."

เพชรไพลินกลั้นยิ้ม คงไม่รู้ชื่อของเขาสินะ ดีแล้วล่ะ

"มารออเล็กซานเดอร์ วิลสัน ใช่ไหมคะ"
หญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่เยื้องกันใจกล้าถามตรงๆ

หนุ่มไทยนิ่งไป....
กลุ่มสาวๆพวกนั้น ...คงมาต้อนรับดาราในดวงใจ 

"ไม่ใช่หรอก จำผิดคนแล้ว ผมจะไปที่อื่น ไม่ได้มาต้อนรับใคร"
เพชรไพลินปฏิเสธไปพร้อมทำสายตาเย็นชา
นี่แหละตัวตนใหม่ของเขา จะไม่ใจดีให้ใครเอาหัวใจไปง่ายๆอีกแล้ว


.
.
.



"เซ็นอันนี้ด้วยค่ะ"

"วันนี้มาไวนะเบล"

"ย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้แล้ว"

"โอ้ ดีจัง"

"อเล็กซ์ ไอเห็นคนหน้าเหมือนแฟนยูด้วยล่ะค่ะ เมื่อกี๊เขานั่งตรงนั้น อาจจะเข้าไปเช็คอินแล้วมั้ง"

"เห็นจริงเหรอ?"

"ไอกับเบลเดินเข้าไปถามเลยนะ แต่เขาแบกเป้ไปไหนไม่รู้"

"ใช่คนที่เป้ใหญ่ๆกว่าตัวหรือเปล่า ไอเห็นเดินเข้าร้านแมคอยู่นะ"

"ไม่ตาฝาดใช่มั้ยลิซ่า"

"ไม่หรอก เอเชียที่ตัวอยู่คนเดียวก็มีแค่เขานะ"
อเล็กซ์ยัดปากกาใส่มือแฟนคลับ ความตื่นเต้นทำให้ทิ้งคนที่เหลือ แต่ขึ้นชื่อว่าแฟนคลับ ย่อมเข้าใจเหตุผลของเขา
ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ที่ซึ่งหัวใจอยู่ที่นั่น
รู้ ว่ามีคนมอง
รู้ ว่าแฟนคลับวิ่งตามมา
รู้ ว่ามีปาปารัซซี่
แต่เขาไม่ยอม เพชรต้องหนีกลับไทยแน่ อเล็กซ์ยังไม่ได้บอกเหตุผลที่หายไปเลย ถึงแม้มันจะฟังดูทุเรศ แต่เขาก็อยากพูดก่อนจะสายเกินไป

"เอม!"
หนุ่มอเมริกันเรียกเสียงดังหน้าร้าน

ส่งผลให้เพชรไพลินชะงัก เขาลุกขึ้น รวบถุงอาหาร ยิ่งลุกลนเมื่อไออุ่นของใครบางคนชัดเจนอยู่ข้างหลัง

อเล็กซ์แตะข้อศอกอีกฝ่าย ทว่าอัญมณีหม่นแสงเม็ดนี้ยังคงนิ่ง

"จะไปไหนเหรอ"

"......"

"ไอขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย งานยุ่งมาก"
ที่จริงแล้วอยากอธิบายให้ยาวกว่านี้ แต่เพชรไพลินยังไม่พร้อมจะรับฟัง

"......"

หนุ่มอเมริกันใจแป้ว ความเงียบที่คนรักตนส่งให้เริ่มกรีดหัวใจอย่างช้าๆ ร่างสูงเลื่อนตัวเองให้เผชิญหน้ากับอีกคน

"ไอรู้นะว่ายูโกรธมาก แต่ช่วยพูดอะไรสักคำได้ไหม ..."

"....." ร่างบางขยับตัว ยังคงไม่มองอีกฝ่าย

"จะไปไหน? ไอจะตามไปด้วย จะรอให้ยูตัดสินใจ จะยืนเคียงข้าง จะไม่ไปไหนอีกแล้ว"

อเล็กซ์รีบพูดรัว
รู้สึกว่านี่คือการตัดสินใจที่บ้าที่สุดในชีวิต
เขายอมทิ้งงานเพื่อคนสำคัญที่สุด ยอมไปลำบากด้วยกัน ...ยอมทุกอย่างจริงๆ

เสียงคนรอบข้างซุบซิบกัน มีจำนวนไม่น้อยที่ส่งเสียงเชียร์

ทว่าเพชรไพลินส่องประกายความมืดมน....

ร่างบางทิ้งขยะ เดินออกมาจากร้าน หัวใจทำงานหนักเมื่อสัมผัสเบาๆยังคงแตะอยู่ที่ข้อศอก หางตาแลเห็นกลุ่มแฟนคลับทำสัญลักษณ์ให้กำลังใจดาราหนุ่ม

เขาเช็คอิน แล้วยืนรอ

อเล็กซ์เข้าใจได้ทันทีว่าเพชรไพลินอนุญาตให้ไปด้วย จึงรีบซื้อตั๋วไฟล์ทเดียวกัน แม้คนละที่นั่ง แต่แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว


.........



Rome airport Fiumicino
สนามบินที่เพชรไพลินอ่านชื่อไม่ออก เขาจึงเรียกอีกชื่อของมันว่าสนามบินลีโอนาโด ดา วินชี
กระเป๋าเป้ใบใหญ่ทำให้ร่างบางเดินอุ้ยอ้าย ส่วนอเล็กซ์มีเพียงเป้สะพายเล็กๆ ใส่ของใช้ส่วนตัวกับชุดสองชุดที่ติดมาจากกองถ่ายหนัง
คนแข็งแรงกว่าจึงคว้าเอาเป้ใบใหญ่มาสะพาย แล้วส่งเป้เล็กของตัวเองให้คนหน้ามุ่ยเหมือนแมว

"พักที่โรงแรมไหนเหรอ?"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อเล็กซ์มาโรม  เขาจึงค่อนข้างรู้แหล่งดีๆ มากมาย  และคิดว่าเพชรไพลินน่าจะฟังเขาบ้าง

มือบางหยิบกระดาษเอสี่ออกมา อ่านรายละเอียดที่อยู่ของโรงแรมที่จองไว้อย่างเงียบๆ กระนั้นอเล็กซ์ก็ยังดันทุรังแทรกหน้าเข้าไปอ่าน

"เพิ่งลงจากเครื่อง เราน่าจะนอนโรงแรมดีๆไปเลย แล้วค่อยนอนโฮสเทลวันเที่ยว"
ผู้เชี่ยวชาญเสนอความคิดเห็น  เพชรไพลินก็คล้อยตามอยู่บ้าง แต่เขาต้องฟอร์มไม่พูดด้วย เป็นการลงโทษตลอดทั้งทริป 
เขาจึงยื่นใบรายละเอียดโรงแรมให้อเล็กซ์ถือ พลางยืนกอดอกรอ

"เอ่อ...จะนอนที่นี่จริงๆเหรอ หรือยังไง?"

กลายเป็นว่าคนทำโทษรู้สึกลำบากกว่าคนโดนลงโทษเสียอีก
ร่างบางจึงเรียกรถแท็กซี่
"บอกแท็กซี่สิ" และยอมพูด ก่อนจะเสียเวลาไปมากกว่านี้  เขาอยากนอนมากๆ


.
.
.


เพชรไพลินก็ไม่ได้คาดหวังให้อเล็กซ์เอาใจชดใช้ความผิดหรอก  อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธถึงขนาดนั้นหลังจากรู้ว่าอเล็กซ์หายไปทำงานจริงๆ เพียงแต่มันยังคงมีความรู้สึกผิดหวังว่ายเวียนในหัวใจ  จึงไม่สามารถพูดคุยได้อย่างสนุกสนาน
 ทำราวกับว่าที่ผ่านมามันไม่มีอะไร

....เขาทำไม่ได้


เขารู้อยู่แล้วว่าอเล็กซ์คงเลือกโรงแรมหรูหรา ระบบความปลอดภัยสูง เจ้านั่นถึงจะสบายใจ

ร่างสมส่วนทิ้งตัวลงกับเตียงหนา  ความอบอุ่นแผ่รอบ เพียงหัวสัมผัสถึงหมอน ตาก็ทำท่าจะปิด

"ถอดรองเท้าก่อนสิที่รัก"
อเล็กซ์พูดจาหวาน หวังให้อีกคนใจอ่อนเร็วๆ

"จะนอน"
เพชรไพลินเผลอตอบไปด้วยสติไม่เต็มร้อย

"งั้นโอเค เดี๋ยวไอถอดรองเท้าให้นะ"
ร่างสูงรู้ตัวว่าทำผิด และคำขอโทษมันไม่พออีกต่อไป
มือเรียวสวยบรรจงถอดรองเท้าผ้าใบสีเขรอะออก ค่อยๆรูดถุงเท้าทั้งสองข้างโยนทิ้งข้างเตียง

จากนั้นจึงจัดการตัวเอง ลูบหน้าด้วยน้ำเย็นสดชื่น ถอดชุดจนเหลือเพียงบ็อกเซอร์ แล้วค่อยๆคลานขึ้นเตียง  พลิกตัวมองอีกคนที่หลับสนิท
นิ้วเรียวแตะพวงแก้มขาว ราวกับว่ามันคือของล้ำค่า
เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำ....

เขาเพิ่งตระหนัก....แค่การประกาศว่ามีคนรัก มันไม่ใช่การยืนยันให้เพชรไพลินมั่นใจได้เลย
  ทั้งสองยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม  ไม่มีอะไรเปลี่ยน
กระทั่งเป็นเพชรไพลินเองเสียอีก ที่ยื่นข้อเสนอมีสัญญาใจ มีพยานความรักมาให้ เพื่อเป็นการยืนยันว่ารักครั้งนี้จริงจัง แต่อเล็กซ์กลับทิ้งโอกาสนี้ไปให้อีกคนรอเก้อ คิดว่าตัวเองเจ๋ง คิดว่าดีพอที่เพชรไพลินจะอ่อนข้อให้ไปเสียทุกอย่าง
โดยลืมนึกไปว่า หนุ่มไทยก็มีศักดิ์ศรี ใช่ว่าคบกันเพื่อเงินอย่างที่เพื่อนเขาพูดกรอกหูในวันนั้น

อเล็กซ์โตมากับแม่แค่สองคน ครอบครัวไม่ได้อบอุ่นขนาดนั้น แต่แม่ก็รักเขา มีอิสระให้คิดให้ทำ และคอยสนับสนุนอยู่ห่างๆ เขาไม่รู้จักวัฒนธรรมสถาบันครอบครัวของคนอื่น และของชาติอื่น
ดังนั้นชายหนุ่มวัยเพียง19 ปี จึงรับฟังเรื่องราวมาแบบstereotype 
ได้ยินว่าเมืองไทยมีทะเลสวย เป็นประเทศของหญิงขายบริการ กระนั้นหญิงไทยที่แต่งงานกับต่างชาติก็มีข้อดีอยู่มาก ทั้งทำอาหารเก่ง เอาอกเอาใจเก่ง แต่ข้อเสียที่เพื่อนมันย้ำนักย้ำหนาก็ไม่พ้นเรื่องเงิน...ดีแค่ไหน ก็ต้องการเงินไปดูแลบรรดาญาติๆทั้งหลาย ซึ่งฝ่ายสามีก็ไม่ค่อยขัดใจด้วยสิ

ถึงเขาจะมีญาติห่างๆอายุรุ่นน้องพ่อ ที่ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองไทย และมีแฟนแสนดีที่นั่น
แต่ด้วยความไม่รู้ข้อมูลมากไปกว่านั้น จึงเอามาเถียงเพื่อนไม่ได้...


"โง่เอง...."
ก็เพิ่งคิดได้นี่แหละว่าเพชรไพลินรวยขนาดที่นึกจะเที่ยวก็เที่ยว นึกจะเรียนก็เรียน แล้วจะมาปอกลอกเอาเงินดารากระจอกๆได้ยังไง



...........

  ตามใส่รูปให้ครบทุกตอนแล้ว ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อยหลังจากที่อู้มานานค่ะ555
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่อยๆเอื่อยๆของข้าพเจ้า
ซึ่งเรื่องนี้ต่างจากเรื่องอื่นมากจริงๆ เรื่องอื่นนี่หนักหน่วง ชีวิตระทม แต่เรื่องนี้ใสๆ ลมพัดเบาๆ พัดแรงๆบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่ถึงขั้นพายุ555
ดีใจมากเลยค่ะที่ชอบ 

[Billie]

 

กลีบมาแล้วววว ดีใจ

[twinmonkey0311]

เพชรเล่นตัวเยอะๆนะลูก อย่าพึ่งหายโกรธนะคะ

[bulldog17]

อย่าใจอ่อนง่ายๆนะลูุก /กอดดด

[sirin_chadada]

เรามองว่า(ความคิด)ยังเด็กกันทั้งคู่ ยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกเยอะ

[loveaaa_somsak]

สนุกมากครับอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด ชอบเลยเรื่องนี้

[meuy]

ต้องให้เพชรดัดนิสัยซะให้เข็ด ชอบหายไปดีนัก -*-#ทีมเพชร

[allegiant1994]

ต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้วค่ะ

[sakiko]

รอตอนต่อ ไป ค่า

[mukmaoY]

#HollywoodBoyfriend
@16 walk slowly


Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine.
_Casablanca


ฟ้าสีอ่อน ปุยเมฆบางๆเคลื่อนที่อย่างช้าๆ ไปตามแรงลม คนสองคนเดินเคียงกันด้วยท่าทางฝืนธรรมชาติ ในเมื่อคนหนึ่งเดินเบียดอยู่อย่างนั้น อีกคนจึงต้องคอยหลบอยู่ร่ำไป

เพชรไพลินเลือกเดินเท้าเที่ยวทั่วโรม เหนื่อยแสนเหนื่อย ทว่าสุขใจที่ได้ทำตามความฝันตัวเองให้เป็นจริง
เขาคิดว่าหนุ่มอิตาลีส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างตรงตามเสียงลือเสียงเล่าอ้าง  ร่าเริง เฮฮา นิสัยส่วนใหญ่คล้ายคนไทย แต่กลับให้บรรยากาศละมุนกว่า  ...อาจเพราะว่าหล่อตรงสเป็คด้วยแหละมั้ง..

"อะแฮ่ม!"

อเล็กซ์กระแอมเสียหลายครั้ง เวลาที่เพชรไพลินมองผู้ชาย ร่างบางทำเป็นมองผ่านคนขี้หึงไป ซึ่งยิ่งทำให้อเล็กซ์อารมณ์คุกรุ่น

"อ้ะ!"
"ทำบ้าอะไรเนี่ย?!"
หนุ่มไทยดันแผงอกที่พยายามแนบตัวเขา ทว่ายิ่งขืนก็ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้นเท่านั้น
 ผู้คนมากมายเดินผ่านไป มีบ้างที่หันมามอง อาจเพราะจำหน้าอเล็กซ์ได้ และมีช่างภาพตัวใหญ่สองสามคนตามอยู่ไกลๆอีกด้วย  จึงไม่แปลกถ้าจะเป็นจุดสนใจได้ง่ายๆ

"อยากให้ปล่อยก็เดินใกล้ๆกัน และห้ามมองคนอื่นด้วย"
เสียงเข้มๆเอ่ยข้างหู

"ไอมาเที่ยวนะเว่ย จะให้หลับตาเดินรึไง"

"ก็อย่ามองผู้ชายสิ"

"เฮอะ! อย่าลืมสิว่ายูมีความผิดอยู่"
น้ำเสียงนิ่งเรียบ ทำให้ร่างใหญ่คลายกอด เปลี่ยนมาจับมือหลวมๆ ซึ่งเพชรไพลินก็ยอมผ่อนปรน

"เช็ดเหงื่อมั้ย"
หนุ่มอเมริกันไม่รอคำตอบ ใช้ผ้าเช็ดหน้าแบรนด์ดังซับไรผมของผู้เป็นที่รัก

"ถ้าอึดอัดก็กลับไปนะ ไปใช้ชีวิตอิสระของยู"

"ไอเคยบอกเหรอว่าอึดอัด"
นายอเล็กซานเดอร์รู้ตัวว่าไม่ได้พูดเล่น



.
.
.




เพชรไพลินเดินมาถึงปราสาทเซนต์แองเจโล ความยิ่งใหญ่อลังการทำให้เขาตื่นตะลึงไปชั่วขณะ ริมทางเดินไปยังตัวปราสาททรงกลมมีเทวดาต้อนรับหลายองค์ ซึ่งบางครั้งแสงเงาที่ฉวัดเฉวียนก็ทำให้ดูเหมือนมีชีวิต
มุมปากยิ้มน้อยๆนั่นอาจกำลังอวยพรให้เขาอยู่ก็ได้


อเล็กซ์ยิ้มให้ภาพเบื้องหน้า....แผ่นหลังตรงอย่างคนมีความมั่นใจดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย สาเหตุไม่พ้นว่ามาจากเขา คนขี้ขลาด และโง่เง่า
ตอนแรกคิดไว้ว่าหลังจากถ่ายหนังเสร็จ เขาจะตามไปง้อ ต่อให้เพชรไพลินกลับไทยก็จะตามไป  นี่ถ้าไม่ใช่เพราะความบังเอิญหรือพรหมลิขิตบางอย่าง อเล็กซ์ก็คงคลาดจากสุดที่รักอย่างน่าเสียดาย และถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้ เพชรไพลินคงไม่มีวันให้อภัย ...แม้แต่หน้ายิ่งไม่อยากมองเลยมั้ง


ร่างสมส่วนเลือกนั่งม้านั่งที่ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก  ตาจดจ้องสถาปัตยกรรมงดงามจนดูเหมือนว่าอเล็กซ์ไม่มีตัวตน
เอาจริงๆ....ถึงสายตาจะมอง แต่ภาพไม่ได้ส่งไปที่สมองเต็มร้อยเปอร์เซ็นหรอก
ในหัวทุยๆ มีเรื่องราวต่างๆมากมายให้ทบทวน และให้วิเคราะห์  ตราบใดที่อเล็กซ์ยังคงเงียบ และเอาแต่คุยเรื่องไร้สาระ เขาก็เริ่มรู้สึกวูบโหวงมากเท่านั้น

คนเรามักจะมีช่วงเวลาหนึ่ง ตอนที่สับสนบางอย่างมากๆ และต้องการคนช่วยแก้ไขปัญหา เชื่อเถอะว่าไอ้เรื่องที่อยากให้ช่วยน่ะ ...ก็แค่อยากให้ย้ำความคิดตัวเองเท่านั้นเอง ความคิดที่แอบตัดสินไปแล้ว แต่หลอกหัวใจว่ายังไม่ต้องการคำตอบนั้น

และเขา...ก็แอบตัดสินใจไปนานแล้วด้วย
เพชรไพลิน...กำลังหลอกตัวเองว่าการให้อภัยง่ายๆนั้นไม่ใช่เรื่องที่สมควร




"รู้ประวัติของที่นี่หรือเปล่า?"
ดาราหนุ่มใช้ประสบการณ์ของตัวเองให้เป็นประโยชน์ ตลอดวันในการเที่ยว เขาเอาแต่พูดน้ำไหลไฟดับจนแทบจะเปลี่ยนอาชีพมาเป็นมัคคุเทศน์แล้ว

เพชรไพลินไม่ตอบ เขาโบกแผ่นพับที่นำเสนอเรื่องราวของสถานที่ดังๆในโรมให้อีกฝ่ายดูแทน นัยว่าอ่านมาแล้ว ไม่ต้องเล่า

"นั่นมันแค่คร่าวๆ อยากรู้ประวัติจักพรรดิเฮเดรียนกับเด็กผู้ชายที่พระองค์รักมั้ยล่ะ"

"เกี่ยวอะไรกับที่นี่ล่ะ"
เขารู้ว่าปราสาทแห่งนี้สร้างในสมัยจักรพรรดิเฮเดรียน ทั้งยังเป็นที่เก็บเถ้าอัฐิของพระองค์ และของจักรพรรดิพระองค์อื่น

"ไม่เกี่ยวหรอก"

"งั้นไม่อยากรู้"
เขาตอบอย่างเย็นชา

"แต่อยากเล่า"

"ฮึ่มม..."
เพชรไพลินคำรามในคอ อีกคนเลยแกล้งพนมมือไหว้ ทำหน้าน่าสงสาร "กลัวแล้ว" อเล็กซ์โอดครวญ พร้อมเอาหน้าซุกไซ้หัวทุยไปมา

"เดี๋ยวผมยุ่ง!"
ร่างบางเบี่ยงตัวหลบ  มัวแต่เสียเวลากับคนบ้าเหมือนเด็กๆ จนเขารู้สึกว่าหน้าผากย่นเป็นคนแก่แล้วมั้ง
จะเอายังไงก็ไม่เอา เริ่มเบื่อแล้ว เดี๋ยวพ่อก็วีนตรงนี้ซะหรอก!

ร่างสูงชะลูดของอเล็กซ์นั่งลง พลางเหยียดตัวไล่ความเมื่อยขบ ใบหน้ากรุ้มกริ่มน่าหมั่นไส้เหมือนเคย

"ในสมัยนั้นนะ การมีเด็กผู้ชายหนุ่มๆเป็นคู่ใจน่ะเป็นเรื่องปกติ จักรพรรดิเองก็นิยมชมชอบอยู่ไม่น้อย มีในฮาเร็มตั้งหลายคน"

"เจ้าชู้ล่ะสิไม่ว่า"

"มันเป็นค่านิยมในสมัยนั้นไง ...แต่องค์เฮเดรียนน่ะมีคนโปรดอยู่คนหนึ่งนะ ชื่ออันติโนอุส ไม่แน่ในปราสาท อาจจะมีรูปปั้นอยู่ก็ได้"

"ปั้นเขาเยอะเลยเหรอ อันโนติอุสอะไรนั่น"

อเล็กซ์ขำ "อันติโนอุส" เขาแก้ให้
"อันติโนอุสน่ะเป็นเด็กดีมาก ปกติพวกคนโปรดมักจะทะเยอะทะยาน อยากได้นู่นได้นี่ อยากมีอำนาจ แต่กับอันตี้น่ะไม่ใช่ ...เขาเจียมเนื้อเจียมตัว ทั้งๆที่หน้าตางดงามราวเทพบุตร แต่อันตี้ก็ซื่อสัตย์ต่อองค์เฮเดรียนมากๆ"
หนุ่มอเมริกันมองตาสื่อความหมายให้คนฟังได้รับรู้...ว่าที่เขาเล่านั้นสื่อถึงเจ้าตัวนั่นแหละ

เพชรไพลินเงียบไป  ด้วยยังไม่ค่อยเข้าใจนัก

"ไอได้ยินมาจากเพื่อนที่อ้างตัวว่ารู้เรื่องประเทศไทยดีน่ะ ...คือ...ก็ไม่เชิงได้ยินหรอก เรียกว่าถามมันเลยดีกว่า...เห็นว่าญาติมันแต่งงานกับคนไทยน่ะ"
ในที่สุดอเล็กซ์ก็เกริ่นเรื่องที่ตัวเองอัดอั้นทั้งวัน
เขาเฝ้าเก็บมาคิดครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามเรียบเรียงถ้อยคำให้ตรงไปตรงมาที่สุด เพราะยิ่งแต่งเรื่องเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด ก็จะยิ่งขยายปมไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด

"เพื่อนมันบอกว่า พวกคนไทยที่ลูกมีแฟนเป็นชาวต่างชาติ มักจะปอกลอกแฟนลูก เก็บเกี่ยวเอาผลประโยชน์ต่างๆจากลูกเขยเพื่อหวังความสบาย....."

"เฮ้อ..."

"เพื่อนมันก็เลยเตือนไอ ว่าอย่าเพิ่งจริงจังขนาดนั้น แค่คบกับยูไปเรื่อยๆก่อนก็พอ เกิดไอไปเจอแล้วเขาพูดเรื่องหมั้นหมาย ให้ไอทำโน่นทำนี่ล่ะ ไอก็จะรู้สึกไม่ดีกับยู กับครอบครัวยู.....ไอไม่อยากเป็นอย่างนั้น ไอรักยูจริงๆ มันกลัวเสียความรู้สึก...แล้ววันนั้นก็ดันติดถ่ายหนังกะทันหันจริงๆ"

"งั้นหรอกเหรอ..."
หนุ่มไทยปฏิเสธไม่ได้ว่าเสียใจและตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน ถึงคนไทยทุกคนจะไม่ใช่แบบนั้น แต่อย่างน้อยฝรั่งคนหนึ่งก็เชื่อฝังจิตไปแล้ว เขาอดรู้สึกผิดแทนคนไทยด้วยกันเองไม่ได้
"แล้วทำไมไม่ติดต่อหากันบ้าง..."

"...ขอโทษ ตอนนั้นมันสับสน กลัวยูคะยั้นคะยอให้ไปหาพ่อแม่นี่นา ไอเลยไม่ติดต่อใครเลยเป็นอาทิตย์ กลับมาสอบย้อนหลังก็ไม่มีโอกาสไปหายูอีก เพราะสอบเสร็จก็ต้องรีบกลับมาถ่ายต่อ นี่ก็ว่าผู้จัดการไปเยอะเหมือนกันที่รับงานไม่ดูตารางสอบไอเลย"

"เอาเถอะ...เลิกโทษคนอื่นเถอะ"

"ไอเสียใจมากนะที่ลืมนึกถึงจิตใจยูนะเอม... อัญมณีของผม...ยกโทษให้ผมนะ"
อเล็กซ์ลูบกรอบหน้ามน ผิวเนียนละเอียดนุ่มนิ่มจนอดใจประทับจูบไม่ไหว

"แล้วเรื่องโอลิเวียนั่นล่ะ"

"ยิ่งไม่ต้องห่วงเข้าไปใหญ่ ไอไม่เคยมีเศษเสี้ยวในสมองคิดถึงภาพเปลือยของยัยนั่นเลยสักนิด"

"อืม...สรุปว่านายวิลสันยังไม่พร้อมเจอครอบครัวแฟนสินะ"
เพชรไพลินพูดกับตัวเองเป็นภาษาบ้านเกิด
เขาพอจะเข้าใจแล้วล่ะ ...ลืมไปว่าอเล็กซ์ก็แค่เด็กวัยรุ่น เขาก็วัยรุ่น มันมีอะไรที่เพี้ยนๆพังๆเข้ามาในชีวิตเสมอนั่นแหละ และมักทำไปไม่รู้ตัว คาดไม่ถึง รู้เท่าไม่ถึงการณ์
ให้ตาย....ไม่อยากใช้คำนี้เลยจริงๆ

"แล้วเล่าเรื่องอันตี้มาทำไม"
เพชรไพลินถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ตอนนี้ความโกรธลดลงไปเกือบครึ่ง เขาค่อนข้างเคลียร์คำถามในใจได้หมดแล้วล่ะ เหลือเพียงแต่ความรู้สึกวุ่นวายและผิดหวังที่อีกนานกว่าจะหาย

"ก็จะบอกว่ายูเหมือนอันตี้ไง มีรักที่บริสุทธิ์ ไม่เห็นหวังอะไรจากไอเลย ทำไมตอนนั้นคิดไม่ได้ก็ไม่รู้!"

"ช่างมันเถอะ ...พวกเรายังเด็ก อาจไขว้เขวง่ายๆไปบ้าง..."

คนฟังฉีกยิ้ม ความนัยเหมือนกับว่าเขาได้รับการให้อภัยแล้ว มือหนาๆจึงกอบกุมมืออีกฝ่ายด้วยใจสั่นระรัวดั่งหญิงสาวเพิ่งขอความรักชายหนุ่ม

"แต่ไอยังไม่หายโกรธหรอกนะ"

"อ้าว..." ลูกโป่งเหนือหัวพ่อรูปหล่อแตกโพล้ะ

"จะได้จำไว้ ว่าอย่าทำให้เพชรไพลินคนนี้โกรธ ทีหลังถ้ามีอะไรก็ต้องพูดต้องคุยกันก่อน ไม่ใช่ทำอะไรเองคนเดียว ในเมื่อเราคบกัน ยูก็ต้องให้ไอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตยูบ้าง ไม่ใช่นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป"
หนุ่มไทยไม่รู้ตัวว่าพูดอังกฤษน้ำไหลไฟดับ พูดมากที่สุดในชีวิต

"มัมครับ! ยูอาโซคิ้วท์"

"โอ๊ยไอ้บ้า ที่พูดไปเข้าใจมั้ยเนี่ย!"
คนตัวเล็กหลบกอดหนักๆให้วุ่นไปหมด ทั้งเขินทั้งอาย อยู่ๆก็ถูกเรียกว่าแม่ ..เขาอยากจะบ้าตาย
นี่แค่ถูกสอนนิดหน่อยก็เพี้ยนแล้ว ถ้าอยู่ด้วยกันนานกว่านี้คงเหมือนเลี้ยงลูกเลยมั้ง

"ไอเลิฟยูนะเอม ยังไม่ต้องยกโทษให้ตอนนี้ก็ได้ แค่ให้ยืนอยู่ข้างๆแบบนี้ก็พอ"

"ก็คงต้องอย่างนั้นนั่นแหละ แต่ไปบอกปาปารัซซี่ด้วยว่าอยากมีเวลาส่วนตัว"

"โอเคคร้าบ"
อเล็กซ์กระโดดเหย็งๆ  วิ่งไปจัดการปาปารัซซี่ตามคำสั่งแฟน  จากที่เป็นจุดสนใจอยู่แล้ว ก็ยิ่งหนักเข้าไปอีก
เพชรไพลินกอดอกส่ายหัวน้อยๆ มองคนรักถูกแฟนคลับรุม หากแต่สีหน้าของอเล็กซ์กลับมีความสุข

...เป็นคนยังไงกันแน่

ท่าทางเขาจะต้องเรียนรู้นิสัยเพี้ยนๆนี้ไปอีกนาน


........

[Billie]

 

เรื่องจริงคือ
คนไทยดีดีก็โดนฝรั่งหลอก
คนฝรั่งดีดี ก็โดนคนไทยหลอก

คนเลวคนดีมีปนๆกันไป

[sirin_chadada]

ถูกต้องแล้วค่าาาา ต้องเรียนรู้ปรับตัวกันไป

[twinmonkey0311]

 

[Zxikat]

 

[B52]

น่ารัก~~~

[meuy]

น่ารักกกกก   

[malula]

เรื่องสนุกดี มองทางฝั่งเพชรก็น่าโกรธอยู่หรอก เล่นหายไปเงียบ ๆ ทั้งที่นัดกันไว้
แต่มองทางฝั่งอเล็กซ์ เออ มันก็คิดแบบนั้นได้ ความต่างของวัฒนธรรม
อีกอย่างสองคนนี้ก็แค่วัยรุ่น ไม่น่าจะรักยั่งยืนจริงจังอะไร
ความจริงคือ กว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่ ทุกคนน่าจะมีแฟนมานับไม่ถ้วน 5555

[joyey6217]

ปรับความเข้าใจกันได้แล้วดีจังเลย
ความแตกต่างของวัฒนธรรมนี่สำคัญนะ อย่างคนไทยเราคิดว่าการเลี้ยงดูปู้สื่อญาติพี่น้องพ่อแม่คือการแสดงความรักความกตัญญู ส่วนสังคมฝรั่งอาจจะคิดอีกอย่าง แต่อเล็กก็ควรคุยกับเอมไม่ใช่หนีหาย แล้วคิดว่าจะกลับมาก็กลับ อยากจะไปก็ไป เอมต้องยอมเข้าใจเเน่ๆ คนละคน คนละการเลี้ยงดู คนละวัฒนธรรมคนละความคิด บางทีพูดกันตรงๆยังเข้าใจยากเลย... แต่ก็นั่นล่ะ  ยังวัยรุ่นวุ่นรักกันทั้งคู่  บางทีการคบกันแบบสบายๆอาจจะดีก็ได้นะ. อะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้นี่นา นี่ก็ยังเอาใจช่วยอเล็กนะเห็นนางสำนึกผิดอย่างจริงจัง แล้วโดนลงโทษไปแล้ว ยังไงๆ ก็ค่อยๆปรับตัวกันไปเนอะ.
ปล. เอมใจเย็นดีจัง. แล้วเค้าจะรู้เองว่าคนไทยไม่ได้เป็นแบบลือกันทุกคน
หน้่าชาเลยเรื่องถิ่นของผู้หญิงขายบริการ แต่คนต่างชาติมันก็คิดกับสาวไทยแบบนั้นจริงๆ ผับผ่าดิ

[mukmaoY]

#HollywoodBoyfriend
@17 end?


"You jump, I jump remember? I can't turn away without knowing you'll be alright... That's all that I want."
_Titanic




ผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกดูรุงรัง เพราะเจ้าของไม่ค่อยใส่ใจ  หนวดเครากลับมาเฟิ้มเหมือนคราวก่อนอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว
เพชรไพลินส่ายหัวอ่อนใจกับคนข้างๆแล้วลุกขึ้นไปสูดอากาศยามเช้าที่ระเบียง
ทริปแบ็คแพ็คราคาประหยัดต้องล่มลงเมื่ออเล็กซ์ตามมาด้วย  ไม่ใช่ว่าพ่อดาราติดหรูหรือติดสบาย เพียงแต่โรงแรมหกดาวเช่นนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีกว่า ขืนให้ไปอาบน้ำในโฮสเทล หรือนอนรวมกับคนอื่น มีโอกาสมากที่จะถูกล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวได้ง่าย

หนุ่มไทยโบกมือให้นักท่องเที่ยวด้านล่างที่กำลังล่องเรือกอนโดล่าอันเป็นสัญลักษณ์ของเมืองเวนิส
เขาเพิ่งมาถึงเมืองแห่งสายน้ำนี้เมื่อคืน ไม่ทันจะดื่มด่ำกับธรรมชาติ ก็ต้องตามใจอเล็กซ์มาพักที่นี่ก่อน เพราะจู่ๆก็เกิดปวดท้องหนักขึ้นมา 

สำหรับเขาแล้วการเที่ยวหลายคนเคยน่าเบื่อ วุ่นวาย และมักเผลอทำตัวไร้วัฒนธรรม แต่พอได้อยู่กับคนที่เรารักแค่สองคนแบบนี้ อะไรๆก็สนุกไปหมด อาจเพราะความให้เกียรติ์กันและกัน และชอบอะไรที่เหมือนกันด้วยมั้ง ถ้าเที่ยวกับเพื่อนก็จะเอาแต่เถียงกัน วุ่นวายสุดๆ ซึ่งเป็นเสน่ห์ไปอีกแบบ ทว่าไม่ใช่แนวหนุ่มผู้รักความสงบอย่างเพชรไพลิน

"ฟ้าสวย"
ร่างสูงตื่นขึ้นพร้อมความสบายตัว ท่อนบนเปลือยเปล่า จึงไม่เข้าใกล้ระเบียงมากเกินจำเป็น เขาถือวิสาสะยืนซ้อนหลังคนรัก
เพชรไพลินไม่ชอบนัก แต่ขี้เกียจพูดให้ขุ่นใจ เขาไม่ใช่คนใจร้ายที่จะต้องแขวะทุกครั้งที่ขยับปาก เลยปล่อยให้อเล็กซ์โอบกอดตนจากด้านหลัง มองวิวทิวทัศน์อันสวยงามด้วยกัน

"นึกถึงผาเดดฟอลเลยนะ"
อเล็กซ์เอ่ย
ช่วงเวลาดีๆ เกิดขึ้นที่นั่น นับแต่จีบใหม่ๆ กระทั่งคบกัน
"น่าจะเปลี่ยนชื่อผานะ เปลี่ยนฉลองความรักของเราสองคน"

"ไม่ต้องหรอก"
เพชรไพลินไม่เห็นด้วย เขาอยากให้ธรรมชาติมีความลับของมันเองมากกว่า

"โอเค ...ว่าแต่วันนี้เที่ยวที่ไหนดี"

"เดินไปเรื่อยๆ"
เขาตอบ


.
.
.
.



ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองท่องเที่ยว ร้านรวงของฝากจึงมีมาก เพชรไพลินจดรายชื่อคนที่จะซื้อให้ ทั้งครอบครัวตัวเอง เพื่อนคนไทย เพื่อนต่างชาติ รวมๆแล้วเกือบสิบรายชื่อ นี่ยังคิดว่าน้อยนะถ้าเทียบกับพวกมนุษย์สัมพันธ์ดี ไม่รู้ซื้อของไปฝากยังไงหมด

ขณะที่กำลังเลือกหน้ากากแปะตู้เย็นชิ้นเล็กๆ ก็มีมือหนึ่งยื่นมาตรงหน้าพร้อมเรือกอนโดล่าทำจากเงินแท้ หน้าตาเรียบๆ ทว่าสมจริงมากกว่าชิ้นอื่นๆที่ตกแต่งหรูหรา แต้มสีสดใส ซึ่งเห็นกันเกลื่อนกลาด

"เจ้าของร้านแนะนำมา สนใจรึเปล่า"

"ก็สวยดีนะ แต่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรน่ะสิ คืนเขาไปเถอะ คงแพงน่าดู"

"เอาไว้ใส่แหวนไง"
ตรงกลางของเรือเป็นช่องโล่งๆ พอให้ใส่ของจุกจิกได้ อเล็กซ์ทำท่าจะควักเงินแล้วถ้าเพชรไพลินไม่ห้ามไว้เสียก่อน

"ไว้ก่อนเถอะ"

"ก็ยูไม่ขึ้นเรือกอนโดล่าของจริง ไอเลยอยากให้นี่เป็นการชดเชย นะที่รัก..."

หนุ่มไทยกลอกตา นึกถึงค่านั่งเรือของจริงแล้วใจหาย เงินตั้ง 80 ยูโร เขาเอาไปกินข้าวอร่อยๆ อาหารทะเลสดๆจะดีกว่า  ซึ่งอเล็กซ์ก็เห็นด้วยนั่นแหละ รายนี้ถึงจะมีเงิน แต่ก็ใช่ว่าจะใช้จ่ายโดยไม่คิด

"งั้นเอาก็ได้ สวยดี...ขอบคุณนะ"

"จุ๊บ ไม่เป็นไรครับที่รัก"

มือบางลูบหูแดงๆของตน ไม่รู้ตัวเลยว่ากัดปากกลั้นยิ้มมากแค่ไหน



ปกติเพชรไพลินก็ไม่ได้ออกสาว มีเพียงเซนส์ด้านแฟชั่นที่เป็นเครื่องยืนยันชัดเจนว่าเขาเป็นเกย์ ดังนั้นลูกไม้บูราโน่จึงเตะตาเข้าอย่างจัง
หนุ่มไทยก็เป็นคนต่างชาติธรรมดาทั่วไปสำหรับที่นี่ นอกจากเรือกอนโดล่ากับหน้ากากแล้ว เขาก็ไม่รู้จักอะไรอีก
เพชรไพลินงักๆเงิ่นๆ จะแตะก็ไม่กล้า จะทำอะไรก็ไม่ทำ  ผ้าลูกไม้สีขาวถูกปักเป็นริ้วสวย เป็นรูปเกล็ดหิมะในรูปร่างที่แตะต่างกันออกไป  ถูกห้อยแขวนให้ปลิวไสว ดึงดูดสายตาคนคลั่งไคล้สิ่งเหล่านี้ได้ไม่ยาก

นอกจากชิ้นเกล็ดหิมะแล้ว ยังมีเสื้อถักสำหรับผู้หญิงคล้ายๆโครเช  แต่ของที่นี่ละเอียดกว่าด้วยด้ายเส้นเล็ก  สีขาวบริสุทธิ์ของมันทำให้เพชรไพลินนึกถึงชุดแต่งงาน

"ซื้อนะ?"
อเล็กซ์เห็นอีกคนมองไม่วางตา ก็อดยิ้มตามไม่ได้ แปลกนะ...เขาคบกับใครมาตั้งหลายคน แต่ไม่มีคนไหนมีแรงดึงดูดให้เคลิ้มตามอย่างนี้เลย ...อยากเอาใจใส่ อยากอยู่ด้วยกัน

สัญญากับตัวเองว่าต่อไปนี้จะทำดีให้มากๆ เพื่อลบรอยด่างในใจของเพชรไพลินให้ได้

สุดท้ายก็ได้เสื้อลูกไม้มาให้แม่หนึ่งตัว ส่วนเพชรไพลินเลือกเกล็ดหิมะให้ตัวเอง ทั้งๆที่ยังไงรู้ว่าจะเอาไปทำอะไร เวลาเจอสิ่งที่ชอบก็มักหน้ามืดตามัวซื้อ แต่เขาไม่ค่อยเสียใจทีหลังหรอก เพราะถือว่ามันเป็นรางวัลชีวิต เก็บไว้เดี๋ยวก็ได้ใช้ประโยชน์สักวันนั่นแหละ


ปิดท้ายทริปของวันนี้ด้วยอาหารทะเลสดใหม่ หนุ่มไทยเลือกร้านที่กระทู้หนึ่งนำมารีวิว เป็นร้านที่ยื่นออกมานอกทะเลและราคาถูก แม้อเล็กซ์จะนั่งยันนอนยันพาเขาไปกินที่หรูๆกว่านี้ แต่เพชรไพลินตามใจแค่เรื่องโรงแรมก็พอ เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้แทบไม่เรียกว่าคนโกรธกันเลย

"มีแต่หอยนางรมนะ"
ตาเรียวจิกคนตรงข้ามอย่างรู้ทัน อเล็กซ์หัวเราะแหะๆยอมรับ

"ไอชอบกินน่ะ"

"เหรอ~"

"กินๆ ทิ้งไว้นานๆ เดี๋ยวจะไม่หวาน"
ดาราหนุ่มตักหอยนางรมตัวโตให้คนรัก เอาใจสารพัดสิ่งจนเพชรไพลินไม่ต้องทำอะไร



..........



"หอมจัง..."
เพชรไพลินพูดพลางหยิบสบู่ของทางโรงแรมขึ้นมาดม เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อย รู้สึกว่ากล้ามเนื้อตึงไปหมด จึงเปิดน้ำใส่อ่าง โยนก้อนอาบน้ำกลิ่นกุหลาบลงไปให้ฟูฟ่อง

ก๊อกๆ

ร่างบางตวัดหน้าไปทางประตู  ร่างผู้ชายตัวสูงใหญ่เห็นเป็นเงาจางๆยืนอยู่ข้างนอก เลยนึกขึ้นได้ว่าฝ่ายนั้นก็คงเห็นตนเหมือนกัน พลันหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา
...ไม่ได้ทำเรื่องพรรค์นั้นเป็นเดือน...พอคิดถึงภาพลามก ช่องท้องก็มวนวน ในอกร้อนรุ่ม

"เพราะหอยนางรมแน่ๆ"
เพชรไพลินคาดโทษ

ก๊อกๆ

อเล็กซ์ยังคงยืนนิ่งเป็นรูปปั้นหน้าประตู

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่เอาแปรงสีฟันเหรอ"

"อ..อ้อ..."
เพราะมัวแต่ตื่นเต้นเลยไม่ทันได้คิด ร่างบางซ่อนตัวอยู่หลังประตูแล้วแง้มพอให้มีช่องยื่นแปรงสีฟันได้
ทว่าลูกหมาอย่างเขาจะไปสู้อะไรกับพญาราชสีห์  จู่ๆประตูห้องน้ำก็ถูกดันแบบไม่ทันตั้งตัว เพชรไพลินเซไปเล็กน้อย

"อเล็กซ์!!"
หนุ่มไทยตวาดด้วยความโมโห 
ร่างใหญ่เข้ามาทั้งตัวเปล่าเปลือย  สีหน้าอเล็กซ์เรียบนิ่ง ไม่มีร่องรอยของการแกล้งเล่นหรือหื่มกาม  ทำให้เพชรไพลินนึกถึงสมัยที่ยังไม่สนิทกัน เย็นชา...ขี้เก๊ก

"เข้ามาทำไมเนี่ย"
หนุ่มไทยปิดของสงวนของตัวเอง พลางหยิบแปรงที่คนตรงหน้ายื่นให้
ไม่รู้ว่าจะรับมือกับอเล็กซ์ยังไง อย่างน้อยบอกว่าแกล้งก็ยังดี

"อาบด้วย"

"ไม่ให้....อ้ะ...อย่ามาทำรุ่มร่ามนะ"
ถ้าเพชรไพลินสังเกตดีๆก็จะเห็นแววตาวิบวับบอกความต้องการ
ร่างบางหลบร่างสูงไปยืนตรงเคาท์เตอร์ คิ้วขมวดมุ่น คิดหาวิธีรับมือกับคนหน้าตาย

"ขออาบด้วยไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้!"

"ไม่ได้ก็ไม่ตื๊อ"

เพชรไพลินก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะซื่อหรอกนะ แต่ครั้งนี้เขาไม่ทันเกมจริงๆ อาจเพราะมัวแต่เหม่อคิดหลายเรื่องสารตะ
พอเห็นว่าอเล็กซ์พูดอย่างนั้นจึงเบาใจขึ้น หันหน้ามาหา หวังกดดันให้อีกฝ่ายออกจากห้อง

อเล็กซ์ยกมุมปาก เพียงเสี้ยววินาที เขาก็ฉกจูบส่งพิษแห่งตัณหาให้เพชรไพลินจนได้

"อื้อ..."
ร่างบางอ่อนยวบ  แผ่นหลังถูกประคองพาไปยังอ่างน้ำ กลิ่นกุหลาบหอมกรุ่นยิ่งทำให้ทั้งสองแทบสิ้นสติ
เพชรไพลินกอดเกี่ยวรอบคอแกร่งไว้ เขาลืมสิ้นว่ากำลังลงโทษอีกฝ่าย ลืมว่าสิ่งที่อเล็กซ์ทำมันน่าโมโหขนาดไหน








เสียงลมหายใจกระเส่าสอดแทรกเสียงน้ำกระฉอกมาเป็นระยะ
เพชรไพลินคุกเข่าเกาะขอบอ่างไว้  ร้องครางระงมเมื่อตัวตนของอเล็กซ์ชำแรกเข้ามา

"อา...อะ...อะ"

"Good boy"
ท่อนลำใหญ่ถูกส่งเข้าช่องทางคับแคบไม่หยุด
อเล็กซ์ปล่อยน้ำทิ้ง เปลี่ยนท่าให้คนรักยืน ยกขาขึ้นข้างหนึ่งออกกว้าง  เขาย่อตัว ส่งแท่งร้อนสวนขึ้น

"อือ..."
ร่างบางพยายามหาที่เกาะ ตัวอ่อนเอนดังของเหลว ควบคุมไม่ได้ ราวกับว่าไม่ใช่ร่างกายตัวเอง

"อเล็กซ์...อึก.."
ดวงตาคมฉ่ำแดง เรียกร้องอารมณ์แห่งตัณหาให้พุ่งสูง
อเล็กซ์สวนเอวเข้าไปแรงขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนอีกฝ่ายร้องไม่เป็นภาษา

"ใกล้แล้ว.."
ดาราหนุ่มกระซิบเสียงพร่า

"ไป..ที่..ต เตียง"

ร่างสูงทำตามคำขอ เขาช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มระดับเอว เพชรไพลินผวากอดคอ สองขารัดเอวอีกฝ่ายแน่น

"อื้อ.."
ช่องทางถูกชำแรกอีกครั้ง หากแต่อเล็กซ์ค้างนิ่ง พาไปยังเตียง จังหวะที่เดินแต่ละก้าวช่างทรมานใจเพชรไพลินเหลือเกิน  เขากัดปากกลั้นเสียงน่าอาย

เมื่อแผ่นหลังสัมผัสเตียงนุ่ม ไม่ทันตั้งตัว บั้นท้ายก็ถูกกระแทกรุนแรงอีกครั้งและอีกครั้ง


.
.
.
.
.



เพชรไพลินหลับไปนานแล้ว
ดาราหนุ่มแอบถ่ายดวงตาบวมแดงเก็บไว้  เขาก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปที่ชอบเก็บภาพโป๊ของแฟน แต่ด้วยความเป็นดาราเลยต้องซอฟต์กว่าคนอื่นนิดหน่อย ขืนเกิดหลุดขึ้นมาล่ะซวยแย่
ไม่อยากให้คนรักต้องมาวุ่นวายกับชีวิตวุ่นๆนี้เลย แต่จะให้ปล่อยไปก็ไม่ได้เหมือนกัน

ปากบางบรรจงจูบหน้าผากเนียน
สัญญากับเพชรไพลินว่าจะพาเที่ยวบ่อยๆ เพราะรอยยิ้มของอีกฝ่ายนั้นเหมือนพลังชีวิตของเขา

เฮ้อ....ยังต้องพิสูจน์ตัวเองไปเรื่อยๆล่ะนะ
แต่อเล็กซ์ยอม เพื่ออัญมณีของเขาคนเดียว




-จบ-


.........

จบแล้วจ้า!! ต้องขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะที่เข้ามาอ่านมาเม้นต์กัน

สำหรับเรื่องนี้ เราพยายามแต่งให้คงthemeหลักไว้ คือความเป็นวัยรุ่น+บรรยากาศในวัฒนธรรมอื่น เลยไม่เครียดมาก และมีความเรียล ไม่น้ำเน่าเว่อวังมาก (แค่มีแฟนเป็นดารา เราก็ว่ามันเกินเรียลแล้วแหละ555)
คู่นี้คงต้องดูไปอีกนานค่ะ5555 แต่แหม พวกเขาไม่เลิกกันง่ายๆหรอกน้า ถึงคนเขียนจะไม่เชื่อในความรักสักเท่าไหร่ แต่ก็พยายามอยู่55 เลยได้เรื่องนี้มาไงเล่าเจ้าคะ

รอตอนพิเศษนะคะ จะมีอีกสามตอน (เพิ่งแต่งไปตอนเดียวTT)

ส่วนใครที่ชอบผลงานของข้าน้อย สามารถตามอ่านได้ มีลิงก์ลงในเพจ รวมทุกเรื่องเลยค่ะ ส่วนมากจะเป็นเรื่องสั้น เพราะเขียนเรื่องยาวไม่ค่อยรอด ลืมอารมณ์ของเรื่องตลอด (แม้แต่เรื่องนี้ ที่หลังสอบเสร็จก็ลืมไปแล้ว อันเป็นเหตุให้ตอนพิเศษไม่กระเตื้อง-.,-)
รับประกันว่าจบดีทุกเรื่อง555 ถ้าจบแย่ คนแต่งก็เฟลเหมือนกัน

ขอบพระคุณค่ะ *\(^o^)/*

[B52]

อเล็กซ์แกสมหวังแล้วเหรอ!!!!!! ยังลงโทษไม่หน่ำใจเลย  บังอาจทำให้น้องเพชรฉันร้องไห้ตั้งเยอะ 

[insomniac]

แนวเรื่องเหมือนจะธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา น่ารักดีครับ

[bulldog17]

รอตอนพิเศษนะ
เอมนี่ใจเย็นดั่งแม่ชี
แต่โมโหไปก็เท่านั้นสินะ

[sirin_chadada]

ขอบคุณค่ะ