บทเรียนที่ ๓๓
ตั้งแต่ไอ่เด็กเกรียนมันเปิดเทอม (มันเปิดเทอมก่อนไอ่กอล์ฟหนึ่งสัปดาห์ได้มั้ง) หลังเลิกเรียนมันก็จะมาไอ่กอล์ฟที่หอเป็นประจำ ยกเว้นวันเสาร์อาทิตย์มันจะมาตั้งแต่เช้า ซึ่งบ้างครั้งมันมาไอ่กอล์ฟไม่อยู่ก็มี ไปอยู่คอนโดไอ่น้องต้นบ้าง มาบางครั้งไอ่กอล์ฟก็เจอมันบ้าง ไม่เจอมันบ้าง แต่ที่รู้ได้ว่ามันมาทุกวันเพราะว่า ทุกครั้งที่ไอ่กอล์ฟกลับมาที่ห้องจะต้องเห็นถุงขนม หรือไม่ก็ซาลาเปาแขวนอยู่ที่ประตูหน้าห้องทุกครั้ง (จำนวนถุงจะเท่ากับจำวันของมันที่มา มารู้จากมันตอนหลังว่ามันจะเอาซาลาเปาขึ้นไปหาก่อนทุกครั้ง แล้วก็นั่งคอย จวนจะค่ำถ้าไม่เห็นไอ่กอล์ฟกลับมามันก็จะไปซื้อขนมที่เก็บไว้ได้นานๆมาแขวนแทน แล้วเอาซาลาเปาออกไปกินเอง มันจะทำอย่างนี้ทุกวันอย่างสม่ำเสมอ ไม่ได้ขาดเลย)
ไอ่กอล์ฟเองก็เริ่มชินแล้วครับ กับการที่กลับหอแล้วจะเจอมันนั่งอยู่บนมอไซค์ของมันที่ลานจอดรถใต้หอ พอมันเห็นไอ่กอล์ฟมันจะรีบเดินตามแล้วก็พูดเรื่องอะไรของมันนักก็ไม่รู้ บอกว่ามาหากี่แล้ววันนี้เพิ่งเจอ วันนี้ไปเรียนเจออะไรบ้าง ครูสอนชีวะไม่สนุกเท่าพี่กอล์ฟเลย อะไรอีกอะไรมากมาย มันจะเดินตามหลังไอ่กอล์ฟแล้วพูดไปตั้งแต่ไอ่กอล์ฟลงจากรถ เข้าหอ เดินขึ้นบันไดจนไอ่กอล์ฟเข้าห้องปิดประตู มันก็จะบอกว่า “ของหน้าห้องนี่ผมซื้อมาฝากนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่” เป็นอย่างนี้ประจำ
ถ้าครั้งไหนไอ่น้องต้นมาด้วย มันก็จะเอาของที่แขวนไว้หน้าห้องมาใส่มือไอ่น้องต้นแทน แล้วมันก็จะบอกด้วยประโยคเดิมๆว่า “ของนี่ผมซื้อมาฝากนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่”
ไอ่พวกขนมต่างๆที่มันซื้อมา ถ้าเอามารวมๆกันแล้วทั้งหมดก็เรียกได้ว่ามีแทบจะทุกอย่างที่ในร้าน 7-11 เขามีขายเลย (ที่ขาดไม่ได้คือซาลาเปากระต่ายน้อย อิอิ) ของพวกนั้นตอนแรกๆไอ่กอล์ฟก็โยนทิ้งใส่หน้ามันเหมือนเดิมบ้าง เดินเอาไปแจกเพื่อนข้างบ้าง เวลาต่อมาก็เกือบๆเดือนครับ ไอ่กอล์ฟถึงได้เริ่มเลือกของที่มันเอามาฝากครับ อะไรที่ไอ่กอล์ฟชอบแล้วมันแพงหน่อยก็เก็บไว้กินเอง (อิอิ งกเน๊อะ ตอนนั้นก็คิดนะครับว่ามันจะเอามาซื้ออะไรนักนา แต่คิดไปคิดมาก็ เออ...บ้านมรึงรวย ดีเหมือนกันกรูจะได้ประหยัด)
เป็นอย่างนี้อยู่เป็นเดือนกว่าๆ แต่ไม่มีคำพูดหลุดจากปากไอ่กอล์ฟไปให้มันได้ยินเลยนะครับ มีแต่ไอ่น้องต้นที่บางครั้งไปนั่งคุยกับมันเป็นวรรคเป็นเวรเป็นชั่วโมงๆเลยก็มี จนผมขี้เกียจห้ามไอ่น้องต้นที่จะไปสุงสิงกับมัน ตอนนั้นผมกับไอ่น้องต้นก็ยังคบกันดีเป็นปกตินะครับ แต่การไปไหนมาไหนของเราสองคนเริ่มลดน้อยลงเพราะต่างคนต่างเรียน อย่างผมฝึกสอนเสร็จแล้ว เทอมสุดท้ายของปีสี่นี่เรียนแค่นิดเดียวเอง แต่ไอ่น้องต้นเรียนหนักเพราะปีหนึ่งเทอมสอง
แล้วมีช่วงหนึ่งที่ (จำได้ว่าก่อนจะสอบกลางภาคมั้ง ราวๆนั้น) ตอนนั้นทั้งสัปดาห์ไอ่น้องต้นมันขอเอาเพื่อนๆของมันสามสี่คนไปนอนที่คอนโด เพราะต้องเร่งทำรายงานอะไรของมันก็ไม่รู้ส่งให้ทันก่อนสอบ ทำให้ไอ่กอล์ฟช่วงนั้นต้องกลับมานอนที่หอทุกวันครับ ช่วงนั้นผมต้องหันกลับไปใช้เจ้ามอไซค์คันเก่งของผม แทนการขับรถของไอ่น้องต้น ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว ทำให้เริ่มรู้สึกเหงาๆได้เหมือนกันนะนี่ ปกติอย่างกินขาวเย็นจะไปกินกับไอ่น้องต้นตลอด ไอ่เด็กเกรียนมันก็ยังมาของมันตามปกติจนเป็นกิจวัตรไปแล้วครับ
แล้วมีวันหนึ่ง วันที่ผมจำได้เป็นอย่างดีไม่มีลืม เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดกับไอ่เด็กเกรียนในตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนที่ผ่านมา เรื่องมันมีอยู่ว่า หลังจากแยกย้ายจากพวกไอ่ทิว ไอ่ต้อ ไอ่ส้ม ไอ่จูนเพื่อนๆแก็งค์ของผมที่คณะแล้ว ผมก็ต้องกลับมาที่หอเพราะว่าช่วงนี้ไอ่น้องต้นพาเพื่อนๆไปนอนที่คอนโดเพื่อทำรายงาน ระหว่างที่ผมกำลังจะเลี้ยวเข้าหอ ผมก็เจอกับไอ่ปืน (ยังจำกันได้ไหมครับ ไอ่ปืนที่มันพยายามจะขอมีอะไรกับผมในห้องน้ำที่โรงเรียนที่เราไปฝึกสอน แต่ผมหนีมาได้ ตั้งแต่นั้นผมไม่ได้เจอมันเลย อาจจะเป็นเพราะเวลาเรียนไม่ตรงกันเพราะคนละสาขา แล้วเวลาไปเล่นบอลผมก็จะชวนไอ่ทิวไปเล่นที่สนามอื่นแทน เลยไม่ได้เจอมัน)
ไอ่ปืนมันเห็นผมขี่รถผ่าน มันเลี้ยวรถแล้วขี่ตามเลยครับ ตอนแรกไม่แน่ใจว่ามันตามเราหรือเปล่า แต่พอมองกระจกรถใช่แน่ๆ มันมองๆมาที่ผมแล้วก็ยิ้มแบบอย่างบอกไม่ถูก ไอ่กอล์ฟก็เริ่มกลัวนะครับ ไม่รู้มันจะตามมาทำอะไรหรือเปล่าไปฟาดหัวมันเอาไว้ซะขนาดนั้น ว่าไอ่กอล์ฟก็เร่งเครื่อง บิดใหญ่เลย ยังไงคิดว่าถ้าถึงหอ คนตั้งเยอะมันคงไม่กล้าทำอะไรเรา
พอไปถึงหอได้ ไอ่กอล์ฟรีบกระโดดลงจากมอไซค์แล้วรีบจ้ำอ้าวจะขึ้นห้องทันที โดยไม่สนใจไอ่เด็กเกรียนที่มันเดินตามหลังเลย
“พี่ครับ ดีใจจังเลยครับที่วันนี้ได้เจอพี่อีกแล้ว”เสียงไอ่เกรียนที่พูดมาตามหลัง ไอ่กอล์ฟจ้ำอ้าวอย่างเดียวครับ ไม่สนอะไรทั้งนั้น (กรูกำลังหนีตายอยู่นะนี่ มรึงจะมาดีใจอะไรตอนนี้)
“ผมเจอพี่ติดต่อกันสามวันแล้วนะครับนี่ โชคดีจริงๆเลย”มันยังพูดไปเลย (โชคดีอะไรของมรึง กรูโดนเขาไล่ฆ่าอยู่นะ) ไอ่กอล์ฟแอบหันแวบมองไปข้างหลังเห็นไอ่ปืนมันจอดรถอย่างรวดเร็วแล้วเดินตามมาติดๆ
“วันนี้พี่รีบเหรอครับ พี่จะไปธุระที่ไหนต่อเหรอ วันนี้ผมเอาซาลาเปาแรบบิทมาฝากด้วย ยังร้อนๆอยู่เลย”มันพูดต่อไปอีก (ไอ่กอล์ฟอยากจะขาวกว่านี้แล้วขึ้นบันไดทีละสามขั้นจัง เพราะไอ่ปืนมันขายาวมากครับ มันเดินมาจะทันแล้วตอนนี้)
“กอล์ฟ”เสียงไอ่ปืนครับ มันเดินแซงผมขึ้นมาแล้วเรียกชื่อผม ทำให้ผมต้องหยุดอยู่ที่พักระหว่างทางของบันได ไอ่เด็กเกรียนมันก็หยุดแล้วหันไปมองตามเสียงด้วย
“จะรีบไปไหน คุยกันก่อนซิ”มันพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม ไอ่กอล์ฟก็ถอยหนีซิครับ ไอ่เด็กเกรียนมันได้แต่ยืนมองแบบงงๆ
“เอ่อ...เรารีบนะ”ผมบอกมันแล้ว เลี่ยงตัวจะเดินไปอีกทาง มันก็มาขวางผมไว้
“เดี๋ยวซิ ตั้งแต่ตอนนั้นเรายังไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ”ไอปืนมันพูด
“สวสัดีครับ จารย์ปืน จารย์ก็อยู่หอนี้เหรอครับ ผมไม่เคยเห็นเลย”ไอ่เด็กเกรียนมันพูดขึ้นมา ทำเอาผมกับไอ่ปืนหันไปมองมัน (เพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้มันแต่งชุดนักศึกษาวิชาทหาร เท่มาก อิอิ ชอบอ่ะ เวลามันใส่ชุดนี้ ตัวสูงๆ หัวเกรียนๆ ผิวขาวๆ หูกางๆ เป้าตุงๆ เอ๊ย....ไม่บรรยายแล้ว อิอิ)
“อ๋อ.......เดี๋ยวนี้เล่นลูกศิษย์ตัวเองเลยเหรอ”ไอ่ปืนพูดขึ้นหลังจากมองไอ่เด็กเกรียน
ตุ๊บ ! เสียงหมัดไอ่กอล์ฟฟาดเข้าที่หน้าไอ่ปืนอย่างจัง (เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับไอ่กอล์ฟ มรึงโดน)
ไอ่ปืนเซถลาไปนิดๆ ไอ่เด็กเกรียนยืนงง อ้าปากหวอเลยครับ พอไอ่ปืนตั้งตัวได้ก็จับมือไอ่กอล์ฟแล้วดึงอย่างแรงจนไอ่กอล์ฟล้มลง
“พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ กับเพื่อน(คงหมายถึงไอ่ทิว)กับลูกศิษย์ง่ายดีนิ่ ทีกับเรา ทำไมนายไม่ง่ายอย่างนี้”มันพูดแล้วดึงไอ่กอล์ฟขึ้นมาเหมือนทำท่าจะกอด (ตอนนั้นไอ่กอล์ฟได้กลิ่นเหล้ามาจากตัวมันด้วย)แต่โชคดีมีคนเดินลงบันไดมา มันเลยทำเป็นเหมือนกำลังช่วยประคองไอ่กอล์ฟที่ตกบันได
พอคนเดินผ่านไป
“ตุ๊บ” เสียงกำปั้นซัดเข้าที่หน้าไอ่ปืนอีกครับ แต่ไม่ใช่ของไอ่กอล์ฟ แต่เป็นของไอ่เด็กเกรียนแทน ไอ่ปืนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวคราวนี้เซถลาเกือบตกบันได ไอ่กอล์ฟเป็นอิสระได้ก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเลยครับ (ไม่สนอะไรเลย ทิ้งแม่งไว้ทั้งสองคนแหละครับ อย่างนี้แหละรู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี อิอิ ชั่วเน๊อะ)
วิ่งไปได้ซักพัก ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนต่อยกันอีกสองสามหมัด แล้วก็ได้ยินเสียงไอ่เด็กเกรียนตะโกนดังลั่นว่า
“ช่วยด้วยครับๆ คนตกบันไดๆ”พอสิ้นเสียงมัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็ว ไอ่กอล์ฟก็วิ่งต่อครับ จนเข้าห้อง ตอนนั้นมีหลายห้องหลายคนเปิกประตูออกมาตามเสียงไอ่เด็กเกรียนที่มันร้องตะโกน
ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องไอ่กอล์ฟดังขึ้นครับ
ไอ่กอล์ฟตอนนั้นตกอยู่ในสภาพหวาดกลัวเหมือนกันนะครับ (กลัวคนที่มาเคาะเป็นไอ่ปืน แบบว่ากลัวโดนมันจับข่มขืน มันเป็นอะไรที่ฝังใจจริงๆนะครับ) ไอ่กอล์ฟเลยถือแท่งเหล็กอะไรซักอย่างของไอ่ภาคที่เป็นรูมเมทเอาไว้ กะว่าถ้ามันเข้ามากรูตีมรึงแน่
“ก๊อกๆ ก๊อกๆ ผมเองครับพี่ เปิดเร็ว”เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงไอ่เด็กเกรียนที่ดูออกกลัวๆเหมือนหนีอะไรมา ผมเลยรีบเปิดประตูออก
ทันทีที่ประตูเปิดออก ไอ่เด็กเกรียนรีบพุ่งตัวเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนทันที เสร็จแล้วมันก็เข้ามากอดไอ่กอล์ฟ
“พี่ผมกลัว”มันบอก เสียงมันสั่นๆกอดไอ่กอล์ฟแน่น ตัวมันก็สั่นนิดๆ ไอ่กอล์ฟก็อึ้งซิครับ มันจู่โจมแบบกระทันหันแบบนี้ ไม่ได้กอดตอบแต่อย่างไรนะครับ ยืนตัวตรงเฉยๆเลย
มันกอดอยู่ซักพัก ไอ่กอล์ฟก็ยืนให้มันกอด(ที่จริงยืนงงมากกว่า เลยไม่ได้ขยับตัว) มันก็ค่อยๆเอาตัวออก
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะถูกเนื้อต้องตัวพี่ แต่ผมกลัว”มันพูดหลังจากเอาตัวออก ยืนก้มหน้าทำหน้าเศร้าๆ
“อืม ไม่เป็นไร”ผมบอกแค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้วมันก็ยังงงอยู่ด้วย ในใจก็กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ เพราะได้ยินเสียงคนต่อยกันก็ต้องเป็นมันกับไอ่ปืน แล้วอยู่มันก็ตะโกนว่า คนตกบันได ถ้าไม่ใช่มันก็ต้องเป็นไอ่ปืน แล้วถ้ามันกลัวขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไอ่ปืนตกบันไดคอหักตายไปแล้วเหรอ
“ผม..ผม....”มันพยายามจะพูดแต่ดูยังตื่นๆอยู่
“ใจเย็นๆนะ ศุภวัฒน์ ไม่เป็นอะไรแล้ว”ผมปลอบออกไป ตอนนี้สงสารมันนะ ลืมเรื่องที่โกรธแค้นมันไปหมดเลย
“ผมต่อยจารย์ปืน”มันพูดไม่เต็มเสียง แล้วก็เงียบไปอยู่นาน มันถึงเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ไอ่กอล์ฟเห็นรอยเขียวๆม่วงๆที่ตรงแก้มมุมปากด้านซ้ายของมัน
“ไม่เป็นไรนะ ศุภวัฒน์ เดี๋ยวเข้ามานั่งก่อน”ผมเอามือไปจับที่บ่ามันแล้วก็บีบเบาๆเหมือนให้กำลังใจ
มันก็เดินตามเข้ามาในห้อง (จำได้ว่ามันไม่ถอดรองเท้าด้วย โคตะระเลย ไอ่เด็กเกรียนนี่ มรึงไม่ให้เกียรติห้องกรูเลยนะ แต่จริงๆแล้วรองเท้า รด. มันถอดยากนะครับ แล้วจะแก้ตัวแทนมันทำไมนี่ ชิชิ)
ผมเลยเอาเก้าอี้ที่ใช้นั่งเขียนหนังสือให้มันนั่ง (ที่หอผมเนี่ยะนะครับ จะมีเตียงแล้วก็โต๊ะเก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า อย่างละสองชุด(ของผมกับรูมเมท) ไม่มีอย่างอื่นเลย แค่นี้ห้องก็แคบมากพอแล้วคับ)
“เจ็บไหม เดี๋ยวหายาก่อน ไม่รู้จะมีหรือเปล่า”ผมบอกพร้อมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของผมดู มีแต่ยาพาราครับ เลยเดินไปดูๆแถวโต๊ะไอ่ภาคเจอยาดมหลอดหนึ่งครับ เป็นยาดมที่แบบดมแล้วมีน้ำไว้เติมทางก้นหลอดอ่ะครับ ผมเลยหยิบมา
“อ่ะ ใช้นี่ทาไปก่อนแล้วกันนะ”ผมส่งยาดมหลอดนั้นให้มัน (อย่าคิดว่าไอ่กอล์ฟจะทาให้มัน ฮ่าๆ ไม่มีทาง)ไอ่เด็กเกรียนรับไปทำท่างง
“ใช้น้ำที่ก้นหลอดอ่ะ”ผมบอกมันถึงบางอ้อ (เห้อ....อย่าบอกนะว่าบ้านมรึงรวย จนไม่รู้จักยาดมยี่ห้อนี้ ผมคิดนใจ)
มันก็เปิดฝาทางก้นออก แล้วเอานิ้วมาจิ้มๆน้ำก่อนเอาไปป้ายๆที่มุมปากมัน มันป้ายแล้วก็ทำท่าเจ็บๆ ไอ่กอล์ฟก็นั่งดู (อย่างสะใจ ซะเมื่อไหร่ เริ่มสงสารมันครับ) มันทายาเสร็จก็นั่งนิ่งครับ ผมก็เงียบไปซักพัก ไม่มีใครพูดอะไร จนความเงียบเข้าครอบงำ
“มันเป็นยังไง ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าเราไปต่อยแล้วครูปืนตกบันได”ผมเอ่ยถามในสิ่งที่กังวลออกมา
มันส่ายหัวนิด นั่งก้มหน้า ประสานมือหลวมๆไว้ตรงเป้ากางเกง(รด.ที่ตุงๆของมัน อ๊ากซ์....พิมพ์อะไรไปนี่)
“แล้วมันเป็นอะไร ทำไมต้องกลัวขนาดนี้ด้วย”ผมถามซ้ำ เริ่มโล่งใจที่ไอ่ปืนไม่ได้ตกบันไดตายเหมือนอย่างที่คิดคาดเดาเอา
“ก็ๆผมต่อยครูปืน แล้วครูปืนก็เข้ามาต่อยผม ผมเห็นว่าผมจะสู้ไม่ได้ ผมเลยตะโกนออกไปว่าคนตกบันได เพื่อว่าจะมีคนออกมาดู แล้วผมก็วิ่งหนีขึ้นมา”มันเล่ามา ไอ่กอล์ฟปล่อยก๊ากเลยครับ มันยิ่งก้มหน้าตอนไอ่กอล์ฟหัวเราะ
“แล้วกลัวอะไร”ผมซักต่อ
“ก็...ก็....ผมไม่เคยทะเลาะกับใคร ถึงขั้นต่อยตีกันอ่ะครับ แล้วนี่ก็เป็นอาจารย์ด้วย”มันตอบมา ไอ่กอล์ฟปล่อยก๊ากรอบสอง มันนี่นะ นึกไม่ออกเลย อยู่โรงเรียนเป็นหัวโจกตัวดี พอเอาเข้าจริงๆก็กลัวเหมือนกันแหละว้า....ฮ่าๆ
“แต่ผมทนไม่ที่จะเห็นใครมาดูถูกพี่ แล้วทำกับพี่อย่างนั้น”มันพูดพร้อมส่งสายตาแน่วแน่มันคงมาที่ไอ่กอล์ฟ ประโยคนั้นทำเอาไอ่กอล์ฟหยุดหัวเราะเลยครับ
แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมอีกครั้ง
“แล้วครูปืนเขาเป็นยังไงบ้าง”ผมถามเพื่อทำลายความเงียบเพราะผมเริ่มอึดอัด
“ผมไม่รู้ ผมตะโกนเสร็จแล้วมีคนวิ่งมาดู ผมเลยวิ่งหนีขึ้นมา แต่เห็นเดินลงบันไดไปแล้ว พี่ห่วงจารย์ปืนแต่ไม่ห่วงผมเหรอครับ”มันพูดเสียงเหมือนน้อยใจมากๆ ทำเอาไอ่กอล์ฟอึดอัดมากขึ้น ขนาดเกิดเรื่องขนาดนี้มันยังมีอารมณ์กะใจจะมาจีบไอ่กอล์ฟอยู่อีกเหรอ
“ศุภวัฒน์ ฟังครูนะ”ไอ่กอล์ฟพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“ผมชื่อโก๋ ศุภวัฒน์เป็นชื่อที่โรงเรียน แล้วก็เลิกแทนตัวเองว่าครูซักที พี่ไม่ได้สอนผมแล้วนะ”มันพูดแบบขึ้นเสียงหน่อยๆ ไอ่กอล์ฟเริ่มเหวอหน่อยๆเพราะไม่ติดว่ามันจะกล้าขึ้นเสียงด้วย
“แต่...”ไอ่กอล์ฟกำลังจะให้เหตุผลที่แทนตัวเองว่าครู มันก็ขัดขึ้น
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ที่ผมทำผ่านมาทั้งหมด มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่ไหมครับ ไหนว่าพี่ยกโทษให้ผมแล้วไง ทำไมพี่ยังหมางเมินกับผมอีก ผมขอถามพี่หน่อย ถ้าผมตายลงตรงนี้ พี่จะรักผมไหม พี่จะชอบผมไหม ถ้ามันทำให้พี่รักผมได้ ผมก็จะตายเดี๋ยวนี้แหละ ว่าไง พี่จะรักผมไหม ????”มันขึ้นเสียงเหมือนตะคอกพร้อมยืนขึ้น ไอ่กอล์ฟที่นั่งเก้าอี้ข้างๆเงยหน้ามองมันแล้วก็ถึงกับอึ้งมากถึงมากที่สุด ไม่เคยคิดว่ามันจะกล้าเถียงหรือขึ้นเสียงกับไอ่กอล์ฟแบบรุนแรงขนาดนี้ ปกติทุกทีมันจะต้องยอมไอ่กอล์ฟตลอด ทำหงิ๋มๆแล้วก็เงียบไป แต่คราวนี้มันเถียงตะคอกกลับมาอย่างแรง
“พี่ตอบผมมาซิ ทำยังไงถึงพี่จะรักผม ต่อให้ผมตายตอนนี้ผมก็ยอม บอกผมมาครับ”มันเสียงดังขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลสะอื้นออกมา (เอาน้ำตามาอ่อยอีกแล้ว ไอ่กอล์ฟยิ่งเห็นน้ำตาเด็กๆอยู่ไม่ได้ด้วย)
OOO อ๊อด.........เสียงกริ่งหมดคาบเรียนในบทที่สามสิบสาม...... OOO
ปอลอ ป่อล่อ ป้อล้อ ป๊อล๊อ ป๋อล๋อ เพื่อนๆคิดว่าพี่กอล์ฟจะตอบผมว่ายังไงคั๊บ ที่จริงตอนนี้พี่กอล์ฟพิมพ์คำตอบต่อไว้แล้วนะคับ แต่ผมตัดเอาไปไว้ตอนหน้าแทน ลุ้นดีคั๊บ
อ่านตอนนี้แล้วผมจะไปหาซื้อชุด รด. ฟิตๆมาใส่ดีกว่า รู้สึกว่าพี่กอล์ฟจะชอบ 5555
หัวข้อ: [ครูหนุ่มสุดซ่าส์Vsเด็กบ้าสุดเกรียน] (อ่าน 1347399 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก